Label Thirty Tigers

Beoordeling 8

Review Chris Knight is na een afwezigheid van een kleine 7 jaar terug met zijn nieuwe album Almost Daylight. De Amerikaanse Country-zanger en singer/songwriter neemt je weer op zijn eigen wijze mee naar zijn verhalen. Knight is geen standaard muzikant. Hij studeerde Land- en Mijnbouw aan de Universiteit van Kentucky en werkte ook een tijdlang in deze branche voordat hij op 37-jarige leeftijd zijn debuutalbum uitbracht. Dat wil overigens niet zeggen dat de Amerikaan niet eerder met muziek bezig was; juist het tegendeel is waar maar het duurde gewoon een half leven voordat hij daadwerkelijk die belangrijke stap in zijn carrière durfde te zetten. Sinds die tijd bracht hij een achttal albums uit waarvan Little Victories uit 2012 zijn laatste wapenfeit was. Nu is hij terug met Almost Daylight, waarvan hij het meeste materiaal zelf schreef maar waar we ook twee covers terug horen. De uit Kentucky afkomstige Knight groeide op in het stadje Slaughters en het mooie aan zijn songs is dat je elementen uit het leven dat we allemaal kennen terug hoort. Gewoon de dagelijkse beslommeringen maar ook de kleine dingen die het leven draaglijk en leuk maken. Dat is ook de charme van zijn songs want laten we eerlijk zijn; hij is niet ’s werelds beste zanger zoals we bijvoorbeeld bij het wat rauwe ‘I’m William Callahan’ horen. Op ‘Crooked Mile’ bezingt het gevoel van de buitenstaander en met ‘I Won’t Look Back’ de wanhoop als het niet lukt om de het dorp te ontvluchten. Al dit moois kwam overigens tot stand met medewerking van producer Ray Kennedy (o.a. Steve Earle, Lucinda Williams), Dan Baird (gitaar), een aantal van de “finest Appalachian” sessiemuzikanten op banjo, “fiddle”, harmonica én er is zelfs ruimte voor Lee Ann Womack! Mooi is de slow-ballad ‘Go On’ over volharding en met ‘The Damn Truth’ geeft hij nog maar eens zijn niet zo positieve maar wel oprechte bespiegeling op het leven (Booze and drugs will rot your brain / Too much pleasure brings you pain / But you can die from just about anything / The past is better off left behind / Worry is always a waste of time / Money ain't always the bottom line). ‘Send It On Down’, met de gastbijdrage van Lee Ann Womack én Chris Clark op het Hammondorgel, is prachtig en ook Everybody’s Lonely Now’ is ook heerlijk melancholiek, mede door het subtiele instrumentarium. Knight’s akoestische versie van ‘Flesh And Blood’ (Johnny Cash), waar we naast Knight op gitaar alleen de “fiddle” en de banjo horen, bezorgt iedereen waarschijnlijk een kippenvelmoment. Met de innemende afsluiter en tevens cover ‘Mexican Home’ (John Prine) laat Knight nog maar eens alle puzzelstukjes in elkaar vallen en als verrassing horen we nog een vocale bijdrage van Prine zelf. Verwacht geen verfijnd country-album; Knight is meer van het kaliber ruwe bolster, blanke pit en dan de ongepolijste versie. Almost Daylight is absoluut een sterke plaat van de Amerikaan en de singer/songwriter in hem is in de puurste vorm boven komen drijven. Gevoelig, oprecht maar met een rauw randje. Veel luisterplezier.

Label Stoney Creek

Beoordeling 7,5

Review King Calaway is één van de nieuwe namen die de US Billboards bestormen. De heren Jordan Harvey, Chad Michael Jervis, Simon Dumas, Chris Deaton, Caleb Miller en Austin Luther jaagden allemaal hun eigen carrière na voordat ze in Nashville hun krachten bundelden. Na een eerder uitgebrachte EP is daar nu het debuutalbum Rivers. De heren trappen af met het al eerder uitgekomen uptempo ‘No Matter What’ en meteen wordt duidelijk welke richting het zestal uit zal gaan op dit debuutalbum; naast het feit dat het alle zes muzikanten zijn hebben we hier met maar liefst drie leadvocalisten te maken waarbij de overige drie de vocalen nog maar eens aanvullen en versterken. Als vanzelf denk je dan aan een Boyband maar King Calaway gaat toch wel verder en met de mix van Country, 80’s Pop en Rock hebben ze een aanstekelijke muzikale cocktail weten te creëren. Natuurlijk kent het album een aantal up beat nummers zoals ‘More Than I Do’, ‘Love The One You’re With’, ‘Rivers’ en ‘Obvious’ waar tijdens het refrein de letters uitgesproken worden, wat tijdens een concert voor een goed interactie met het publiek kan zorgen Maar bij alle nummers hoor je wel ergens meerstemmigheid. Deze troef spelen ze ook uit bij ballads als ‘Missing You’ en ‘I Do ‘Grow Old’ is de vrolijke meezinger in de bar terwijl een nummer als Driver’s Seat’ door de elektrische gitaar een vleugje rock meekrijgt. De single ‘World For Two’ was op Country Radio in de US in de eerste week het best beluisterde nummer. Het laatste deel is misschien wel het meest verrassend; hun versie van ‘Love The One You’re With’ (Stephen Stills) is origineel en met de pianoballad ‘I Did’ laten ze nog één keer een stukje close harmony horen. Het album zit slim in elkaar. De zes heren produceren een aanstekelijke sound met catchy klinkende nummers die we het best kunnen omschrijven als Countrypop; Up-beat nummers met hier een daar een elektrische gitaar maar de belangrijkste troef is toch de meerstemmigheid en daarmee dus ook de vocale harmonieën. Een prima debuut en benieuwd welke keuzes de heren bij een volgend album gaan maken.

Label Mascot / Provogue

Beoordeling 8

Review De Amerikaanse blues rockers zijn in de wereld van de bluesrock al een begrip. Het is ook niet verwonderlijk. Wanneer the Black Crowes in een spagaat kwam te liggen omdat zanger Chris zich meer toe eigende dan zijn broer, ging Chris verder met zijn Brotherhood. Het jongere broertje Richard ging op zoek naar bandleden en vond die in de Black Crowes. Marc Ford en Sven Pipien volgenden de jonge broeder. The Magpie Salute weet met hun southern bluesrock aan te sluiten bij waar the Crowes eindigden. Maar de broertjes vergeten, net als zoveel broer / zussen bands) dat de kracht vooral bij de combinatie ligt. Zo zijn The Magie Salute een prachtige act die het net niet heeft wat the Black Crowes wel had. Het doen de geruchten wel voeren dat de strijdbijl wel eens begraven mag worden en dat er een stap wordt gezet om the Crowes weer nieuw leven in te blazen. Maar eerst Salute voor zanger John Hogg die de albums High Water en nu deel 2 als een rasechte blues rocker heeft ingezongen. Het album is dan ook een die er mag zijn en een prima aanvulling op het goede debuut. Dat men live dit waar kan maken hebben ze al laten horen op het live album waarmee ze hun aandacht kreeg. ‘Sooner or Later’ is een stevige opener voor de band. Met een stevige psychedelische bluesrock beïnvloed door de Allman Brothers, start de band veelbelovend dit album. De harmonische vocalen horen we op ‘Gimme Something’ en ‘Leave it All Behind’. De samenzang met rock doet wat denken dat men heeft geluisterd naar de 70 sound waarmee acts als KISS de wereld mee veroverden. ‘Turn It All Around’ krijgt de vibe van The Beatles meets Bob Dylan en dat maakt deze band ook zo leuk. De diversiteit. De ballade ‘Lost Boy’ horen we Allison Kraus als special guest, dat weer een andere klankkleur in het album brengt. High Water II is dan ook een lekker album geworden. En eerlijk is eerlijk dat de broeders afzonderlijk mooie albums afleveren. Wanneer men de vrijheid van schrijven nu eens bundelen, komen we vast uit op een mooie Crowes album.

Label MTG Records / PIAS

Beoordeling 7,5

Review De Noorse singer/songwriter August Kann bracht onlangs zijn debuutalbum How Did All These People Get Into My Room uit. Op basis van de titel verwachten we een heel scala aan muzikanten voorbij horen komen, maar niets is minder waar; het album staat vol met kleine, sobere luisterliedjes waar het de accenten zijn die voor de variatie zorgen en de aandacht vragen. Kann kun je moeiteloos plaatsen in het genre singer/songwriter binnen de Folkmuziek. De opener ‘Girl Behind The Trees’ is een kort, ingetogen nummer van ruim een minuut waarbij we Kann horen met enkele akoestische instrumenten als begeleiding. Vervolgens is daar de haast vrolijk klinkende single ‘This Smells Like Paris’ waarbij het haast onmogelijk is om niet de vergelijking te trekken met de sound van Paul Simon’s ‘Graceland’, maar ook een parallel met de muziek van Nick Mulvey kan zo maar het geval zijn. Vooral de Afrikaanse invloeden zijn meer dan aansprekend. Als we dan van de getalenteerde Noorse singer/songwriter vernemen dat hij zijn inspiratie haalt bij artiesten zoals eerdergenoemde Paul Simon, Leonard Cohen, Jack Johnson en Bon Iver zijn de overeenkomsten helemaal niet zo vreemd. De rest van het album kent over het algemeen wat ingetogenere songs waarvan de titelsong misschien wel het meest aansprekende voorbeeld is. Bij ‘You Don’t need Me’ vormt de tweede stem van Thea Emilie Wang de (aangename) verrassing en bij ‘This Is Bad’ weet de Noor de soberheid om te zetten in een soort positieve vibe. Over het algemeen wordt Kann door prima sessiemuzikanten begeleid om zijn songs karakter mee te geven, maar bij ‘Louie’ hanteert Kann een hele sobere begeleiding. Naast zijn stem zijn het de spaarzame aanslagen op de akoestische gitaar die we horen. Verder zijn de “lullabye” ‘Brother’ en de wat melancholieke afsluiter ‘Green Out Of Grey’ ook pareltjes binnen de verder wat sobere arrangementen. Hij omschrijft zijn muziek als “simple”. Toch kunnen we niet ontkennen dat na enkele luisterbeurten dit debuutalbum van de Noor blijft hangen. Mooi om te lezen dat hij in diverse bands speelden die allemaal hun eigen sound en muziekstijl hebben. Dat dit aangename debuutalbum vol met Folkachtige singer/songwriter liedjes dan uiteindelijk het resultaat is kunnen we minimaal verrassend noemen. Veel luisterplezier.

Label Eigen beheer

Beoordeling 8

Review Het is het debuutalbum van een band uit Nijmegen en ja we kunnen nu bijna stellen dat er een vibe in deze stad gunstig is. Na De Staat mogen weet een nieuw zeer getalenteerde act der ruimte geven tot groei. Het album Cut The Wire is dan ook een album van een veel belovende act Waltsburg. De band is te plaatsen tussen de moderne sound van Vampire weekend en de jaren 80 sound op ‘Consensus’ van Talking Heads. Wanneer we Oklahoma beluisteren met de aanstekelijke toetsen of het vrolijke ‘Friends’ dat en drama tekst kent, zitten de songs goed in elkaar en krijg je niet het gevoel dat het om een Nederlandse act gaat. Met ‘Ages’ komt de popsound van de jaren 80 terug en het ‘Calm Down’ heeft zelfs een new wave sausje over zich heen. Het is daardoor een lekker gevarieerd album met heerlijke popsongs. Om dan maar met een postpunk songs ‘Battered’ en het duistere ‘Eyes Shut’ het album te eindigen. Een veelbelovende act die de ruimte nu nodig heeft om te kunnen groeien.

Label Thirty Tigers/ Bertus

Beoordeling 7,5

Review De Amerikaanse singer- songwriter wist zijn podium te pakken bij de southern rockblues van Drive By Truckers. Wanneer hij in 2016 een Grammy wint voor het album Something More Than Free, wordt als het ware iedereen wakker. Het titelloos album komt uit 2009 en krijgt nu een opknapbeurt. De songs als mee meeslepende ‘Sunstroke’ en het stevigere titelnummer ‘Seven Mile Island’ en ‘Good’ geven al de mix voor het vervolg van het album. De volgorde is even in de mixer gegooid zodat het even wat anders en logischer klinkt. Het album is een prima album met het countrynummer ‘Cigarettes and Wine’ en het John Mayer achtige ‘The Blue’ als meest opzienbarende songs. Het album kreeg de aandacht in de Heat en indie hitlijsten. Dit was vooral in USA het geval en mag dit album nu een welverdiende tweede kans krijgen.

Label Thirty Tigers/ Bertus

Beoordeling 7,5

Review De Amerikaanse singer- songwriter wist zijn podium te pakken bij de southern rockblues van Drive By Truckers. Wanneer hij in 2016 een Grammy wint voor het album Something More Than Free, wordt als het ware iedereen wakker. Het album komt uit 2011 en krijgt nu een opknapbeurt. Wanneer Isbell met het titelloos album de smaak van het succes proefde werd het daaropvolgende album in dezelfde format gegoten. Southernrock songs als ‘Go It Alone’ en vooral met een country op o.a. ‘Alabama Pines’, ‘Codeine’ en ‘Never Could Believe’. Met opvallende songs ‘The Ballad of Nobeard’ en ‘Daisy Mae’ wist Isbell het album positief te breken. De Americana sound sloop zich langzaam in de Southern Rock sound zoals dit op ‘Heart on A String’ en ‘Stopping By’ te horen is.

Label My Tiny Room

Beoordeling 7,5

Review Het duo Pat Moonchy en Todd Tobias hebben elkaar gevonden. De multi instrumentalist Tobias weet met zijn soundscapes en popsound een mix te maken waar de zanger Moonchy is prettig bij voelt. Met een instrumentaal soundscape ‘Arcabaleno’ wordt een introductie gegeven voor Moonchy. Het tokkeldende begin van ‘Atmosfere’ geeft even de rust zodat de kwetsbare stem van Moonchy de ruimtelijke klanken inzingt. Het album kent geen lange nummers, maar is vooral gespitst op het gevoel en intense intieme liedjes die de dromen waar moet maken. Zp is zijn ‘Occasione’, het akoestische ‘Velo’ en het intieme ‘Senso de Tempo’ de betere songs van het album. Het kan een mooi begin zijn van een samenwerking dat tot verdieping moet gaan werken. De samenwerking is op enkele songs intenser dan op andere songs en dat is net even te horen. Het zou mooi zijn dat men dit op een volgend album kan recht trekken.

Label Frontiers slr

Beoordeling 7,5

Review Het blijft altijd een verrassend dat Michael Sweet een album uitbrengt. Nu de zanger met Stryper is herenigd en de gitarist Ozz tijdelijk even uit de roulatie is geweest, verschijnt er nu een album van de zanger als solo album. Al weet hij dit TEN album weer te beginnen als vanouds zoals Stryper het in den beginne al deed. Met een hoge gil en direct aansluitend een gitaarsolo in een lekker uptempo song ‘Better Part Of Me’ is de start van TEN. Zijn hoge stem is herkenbaar in de rock en Sweet weet met zijn solo albums ruimte te maken om gasten te laten spelen. Zo horen we Will Hunt (Evenesence), huidige Queensryche zanger Todd La Torre, Whitesnake / Night Ranger gitarist Joel Hoekstra en Ozzy gitarist Gus G. en anderen op dit album terug. De rock van Sweet is op dit album vooral een combinatie van Judas Priest (Son of Man) en Stryper te noemen. ‘Lay It Down’ is een rechttoe rechtaan song terwijl de songs ‘Forget Forgive’, Shine en ‘When Love is Hated’ net even iets meer hebben in het drum of gitaarwerk. Met de ballad ‘Let It Be Love’ laat Sweet weer een mooi knuffelrock liedje achter. Al blijven de songs ‘Ricochet’, ‘Ten’ en ‘Now or Never’ wat in het dertien in een dozijn gebied hangen. Het recente album van Stryper kent dan net weer iets meer inhoud dan Sweet op solo tour.

Label Frontiers slr

Beoordeling 7,5

Review Het debuut van deze melodic rock act uit Zweden was al een mooi begin. Of het nu een echt Europese act is of een samengestelde act, de muziek moet het wel doen. Het trio Magnus Karlsson (Primal Fear), Ronnie Romero (Rainbow) en Mike Terrane ( Axel Rudi Pell) komt uit alle windstreken van Chili tot Zweden. Met ‘Stand In My Way’ tot het laatste nummer ‘All We Got’ is het overduidelijk dat het hier om een gitaarvirtuoos gaat die zich in de kijker wil spelen. Ik heb het idee dat dit album meer de focus hierop kent dan het debuut. De songs zijn geheel hier gefocust op de solo’s en de snelle gitaar riffjes. Met ‘Bring Me Home’, ‘Heartbeat’ en ‘The Night People Rise’ zijn de songs meer op het melodieuze vlak, maar voor de rest klinkt het onrustig en snel. Wellicht heeft het wat meer draaiuren nodig, maar dan klinkt het allemaal minder uitdagend. Het is dan ook wat tegenvallend en te voorspelbaar als je er goed naar luistert. Maar voor degene die de snellere gitaarriffjes met de melodic inslag een warm hart toedraagt is dit zeker geen slechte plaat.

Label Frontiers slr

Beoordeling 8

Review De Zweedse melodieuze rock act met Magnus Henriksson en Erik Martensson bestaat inmiddels alweer 20 jaar. De band weet van de power rock meer melodie in de songs te verwerken, waardoor de band inmiddels mee kan doen aan festivals die richting het Eurovisie Songfestival gaan. Is dat een schande? Nee, dat zeker niet. De heren weten de power popsongs aantrekkelijk te maken voor een groot publiek. Alleen in Nederland blijkt men hier wat meer moeite mee te hebben. Inmiddels is dit hun 8ste album alweer en weet de band langzamerhand een fanschare op te bouwen buiten Scandinavië. Het past is de sfeer van de oude Europe, die inmiddels weer mooie classic rock albums maakt. Eclipse weet het album heerlijk te beginnen met Viva La Victoria waarmee men als patriotten de aanval opent. Het album kent naast de classic rocksongs ‘Dilerious’, ‘Mary Leigh’ en ‘38 & 44’ ook veel variatie in de melodic rock te brengen. Met songs als ‘Shelter Me’, ‘United’ en het logge ‘Masquerade’ wordt al snel duidelijk dat de heren de powerrock sound beheersen. Het zijn heerlijke popsrock songs die misschien gedateerd klinken, maar gelijktijdig heerlijk fris uit de speakers brullen. Voor de rockers die de 80s een warm hart toedragen is dit zeker een album dat beluisterd moet worden.

Label Frontiers slr

Beoordeling 7,5

Review Het is de Duitse progrock act VandenPlas die met regelmaat een album op de markt brengt. De band uit Kaiserslautern doet al jaren mee en viert dit jaar hun 25ste jubileum. Ter ere van dit is de box The Epic Works met 11 cds uitgebracht. En ja, terwijl dit hun 9de album is. Dit album is het eerste deel van het concept en deel 2, Illumination verschijnt volgend jaar. Op herhaling Met een bijna 8 minuten durende ‘Cold December Night’ start het verhaal over de geesten en het leven van hiernamaals. De band staat bekend als een soort Duitse Dream Theater al speelde men hiervoor als support act voor deze progrockband. Nu staat VandenPlas op eigen benen de hoofdact op vele festivals in Europa te spelen. Met de gedachte dat hun helden en Rush in hun muziek verwerkt is valt het nummer ‘The Phantoms’ op zijn plek. Het doet erg denken aan de oude progrock act. De verrassing Wanneer we zeggen dat deze band andere acts naspelen, doen we deze heren tekort. De pianostukken die opgebouwd worden naar een bombastische climax is hun wel toevertrouwd. Het wordt alleen wat lastig dat dit bij iedere nummer gebeurd waardoor de diversiteit van de songs in geding komt. ‘Fall From the Skies’ mag dan 9 minuten duren, het blijft een herhaling van de songs ‘Three Ghost’ en ‘Devil’s Poetry’ die eerder voorbij zijn gekomen. We wachten af hoe het verhaal van de Fallen Angels afloopt

Label Universal music

Beoordeling 8

Review De zangeres uit Uden wist zich met het reizende festival Popronde van Nederland in de kijker te spelen. Met de single ‘It’s Allright’ weet ze een stempel te drukken op haar carriere. Het nummer komt zo dicht bij de sound van Amy Winehouse dat het als een nieuw nummer van Winehouse klinkt. Goede start Met het duo Jesse Singer en Chris Soper achter de knoppen, is dit een godsgeschenk van het label dat volledig in haar geloofd. Het duo dat ook de productie van Chef Special en John Legend doet, gaan onder de naam LikeMinds de wereld over. Het is een goede set om Nona, ziet er al uit als een blonde uitvoering van een mooie Amy, al in het begin mee te nemen naar deze heren. Het album staat vol heerlijke popsongs die in de lijn van Winehouse liggen. Slowsongs als ‘Sleeptalking’ en ‘Hold On Me’ wordt afgewisseld met de lekker deinende meezing klanken van ‘Givin’it All’. Winehouse Het spannende ‘Last To Know’ is voor mij een van de beste stukken op dit album. Het kent spannende stukken met een uptempo, pakkend meezing refrein. Het zou mooi zijn dat Nona in de voetsporen van haar idool kan stappen en dat dit opgepakt wordt. Met dit album heeft ze alvast een grote stap gemaakt en is het een verrassend mooi debuut geworden waar heel Nederland wel trots op mag zijn. Nona is de komende tijd te vinden op de Nederlandse poppodia

Label Oh Boy / Thrity Tigers

Beoordeling 8

Review Kelsey Waldon is terug met een nieuw album White Noise / White Lines. Met haar authentieke stem en haar onvervalste en ietwat ongepolijste Countrymuziek is dit het vervolg op het prima ontvangen debuutalbum. Kelsey Waldon vindt haar roots in Monkey’s Eyevrow, Kentucky. Op jonge leeftijd wordt ze geconfronteerd met de echtscheiding van haar ouders en vanaf dat moment is het de gitaar die haar door die tijd heen helpt. Ze trekt naar Nashville, neemt goedkope baantjes aan en probeert muzikaal voet aan de grond te krijgen. Als dit niet lukt, gaat ze songwriting studeren aan de universiteit van Nashville en gaandeweg ontwikkelt ze haar eigen stijl. Ze brengt in eigen beheer een aantal albums uit maar het succes lacht haar eigenlijk nu pas toe. Ze is namelijk de eerste artiest in 15 jaar die weer toegelaten wordt aan het Oh Boy Record-label van de befaamde John Prine. Het album opent met de eerder uitgebrachte single ‘Anyhow’, een lekker uptempo Countrysong waar we een zelfverzekerde Kelsey horen. Wat meteen opvalt, is dat we hier niet met een gepolijst of glad stemgeluid te maken hebben. Nee, de stem van Kelsey heeft meer een rauw randje en klinkt evengoed herkenbaar als nieuw. Verder is dit nummer een eerste kennismaking met Brett Resnick op pedalsteel en deze gitarist weet naast Kelsey met zijn gitaar zijn stempel op dit album te drukken. Vervolgens is daar te titelsong die mede door de gitaar een lekker broeiend karakter krijgt. Als dit nummer bijna afgelopen is horen we een stukje van een Chickasaw-stam dat ze met haar telefoon opnam tijdens een bijeenkomst. Ze verweeft persoonlijke herinneringen in haar liedjes maar ook feiten uit de geschiedenis van de VS. Het uptempo ‘Black Patch’, met die heerlijke “fiddle”, gaat over het soort tabak dat in West Kentucky verbouwd werd en dat voor een stukje “American History” zorgde. Op ‘Kentucky, 1988’, keert ze terug naar haar jeugdjaren en dit nummer heeft weer wat meer “Bluegrass” terwijl we haar bij ‘Lived And Let Go’ zichzelf alleen op de akoestische gitaar horen begeleiden. Met ‘Sunday’s Children’ voegt ze zelfs wat soul toe en ’Very Old Barton’ is het ideale nummer voor een feestje in de lokale saloon. Met de prachtige ballad ‘My Epitaph’ (Ola Belle Reed), met ook nog een wat maatschappelijke betrokken boodschap, sluit de Amerikaanse White Noise / White Lines af. White Noise / White Lines is een album dat elke luisterbeurt meer glans krijgt. Kelsey bewijst dat ze een meer dan prima singer/songwriter in dit genre is met een eindeloze stem. Een meer dan aangenaam album. Veel luisterplezier.

Label BMG

Beoordeling

Review Live In The City Of Angels is het nieuwe live-album van Simple Minds dat deze week uitkwam. Het is een niet echt subtiele verwijzing naar het memorabele live-album uit 1987 (Live in The City Of Lights) maar het bewijst nog maar eens dat Jim Kerr en gitarist Charlie Burchill misschien wel met hun derde jeugd bezig zijn. Simple Minds kende hun hoogtijdagen in de jaren ’80 en met iconische albums als Sparkle In The Rain en New Gold Dream veroverde de band in die tijd de wereld. In het kader van The Walk Between Worlds-tour deed de Schotse band vorig jaar maar liefst 31 steden aan in de VS en volgens de band was het de meest succesvolle tour ooit op dat continent. Behalve ‘Glittering Prize’ en de bonustracks is dit een registratie van het concert dat ze op 24 oktober gaven in Los Angeles, en daarmee is de titelkeuze ook meer dan logisch. Natuurlijk is het op dit album een weerzien met de hits die we allemaal kennen; ‘Promised You A Miracle’, ‘Waterfront’, ‘Alive And Kicking’, ‘Love Song’, ‘Let There Be Love’ en ‘Don’t You Forget About Me’, ze komen we allemaal voorbij. Tijdens het luisteren hoor je dat Kerr inmiddels niet meer die vocale sterkte heeft wat ook blijkt als we Sarah Brown bepaalde delen vocaal horen overnemen. Burchill op gitaar is echter op zijn best op deze plaat. Uiteraard horen we ook een aantal nummers van het laatste album Walk Between Worlds voorbij komen zoals de opener ‘The Signal And The Noise’ en ‘Sense Of Discovery’. Bij een live-album wil je als het ware de connectie tussen band en publiek horen en daarin slaagt de band meer dan prima. Je hoort het applaus neerklateren en het is altijd leuk om Kerr in dat Schotse accent de connectie te horen zoeken. Verder is het een mooie doorsnede van de uitgebreide discografie van de band waarbij we tracks als “I Travel’, ‘Hypnotized’ en ’She’s A River’ ook nog vermelden. Op zich brengt Live In The City Of Angels niets nieuws of het moeten de live-uitvoeringen zijn van de tracks van het laatste album. De verstokte fan zal dit album zeker aanschaffen maar voor diegene die nog geen verzamelaar van de band heeft zal het een lastige keuze worden……. dit live-album of de verzamelaar met 40 tracks! die op 1 november uit komt…… Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Beschrijving

Beoordeling 7,5

Review De Belgische formatie The Lighthouse scoorde in 2017 een hit met het aanstekelijke ‘Hollywood’. Ze wonnen de talentenjacht De Nieuwe Lichting, brachten een EP uit en nu is daar het eerste volwaardige album Whatever Comes Our Way. De Vijfmanformatie uit Leuven maakte furore met hun aanstekelijk Indiepop; vrolijk klinkende synths, strakke snaredrums, beats en dat alles in een upbeat, dansbare verpakking. Wat dat betreft is de opener ‘Cover Story’ zogenaamde open deur; een lekker beat, heldere stemmen en uiteindelijk een catchy, dansbaar nummer. Vervolgens is daar het wat meer funky en hoekige ‘Catch Fire’ en ook ‘School’s Out’ heeft dat funky onderlijntje. Gaandeweg krijg je toch het gevoel dat de band steeds uit het spreekwoordelijke vaatje tapt want ook bij de single ‘Pretty Classy’ kleuren de heren binnen de veilige lijntjes van de Indiepop. Toch zijn er wel hier en daar verrassingen zoals het instrumentale ‘Redwing pt. 1’ dat we halverwege het album voorgeschoteld krijgen. Ook de nummers op het einde van het album zijn wat meer onderscheidend; ‘Easygoing’ kent nét iets meer variatie in de opbouw en promoveert zich tot één van de betere songs van het album terwijl de heren met ‘Tundra’ op een wat weemoedige manier proberen af te sluiten. Hierdoor eindigt het album jammer genoeg wat in mineur. Met Whatever Comes Our Way levert de band een prima debuutalbum af waarbij ze eigenlijk nergens door de bekende ondergrens zakken. Wel is het zo dat we moeten concluderen dat ze over het algemeen wel van hetzelfde muzikale kleurenpalet gebruik maken zonder echt één of twee echt aansprekende tracks. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Label Universal

Beoordeling 8

Review Without Fear is het meer dan logische debuutalbum van de Ierse singer/songwriter Dermot Kennedy. Van straatmuzikant tot popster; de sympathieke Ier heeft er hard voor gewerkt maar de doorbraak lijkt er echt te zijn. We kennen de Ierse singer/songwriter natuurlijk vanwege zijn megahit ‘Power Over Me’; met die donkere, diepe stem en de rollende beat. Uiteraard mag deze hit niet op dit debuutalbum ontbreken en die donkere stem is natuurlijk wel één van de troeven die hij slim uitspeelt. Al sinds enkele jaren brengt hij singles en EP’s uit maar het grote succes bleef tot op heden uit. Neem bijvoorbeeld opener 'An Evening I Will Not Forget’ dat al in 2015 werd uitgebracht, maar voor dit album opnieuw werd bewerkt. Zijn stem in combinatie met de pakkende lyrics zorgen voor die aantrekkelijke, toegankelijke sound en het wat meer elektronische lijkt zijn stemgeluid nog meer te versterken. Natuurlijk helpt het als Glen Hansard je ook nog van adviezen gaat voorzien en Taylor Swift je muziek in haar persoonlijke playlist opneemt. De typische opbouw van songs hanteert de Ier veelvuldig. ‘All My Friends’ kent ook weer die rustige opbouw om daarna te worden uitgebouwd naar een krachtige popsong net zoals ‘Outnumbered’. ‘What Have I Done’ en ‘Dancing Under Red Skies’ kennen qua compositie een wat minder bombastische opening met Kennedy aan piano en hier haalt hij werkelijk alles uit zijn stem. Overigens hoor je af te toe overeenkomsten met Ed Sheeran en qua diepte met Marcus Mumford van Mumfrod & Sons. ‘Moments Passed’ is ook weer zo’n track die al eerder uitkwam, evenals zijn bescheiden hit ‘Lost’. Soms pakt Kennedy gelukkig toch weer terug naar die aangename, authentieke singer/songwriter-stijl. Wat meer ingetogen en wat meer richting akoestisch. ‘The Corner’, maar vooral een nummer als ‘Rome’ zorgen voor de broodnodige balans op het album. De titelsong bewaard hij voor het laatst. De meest emotionele afsluiter van dit debuutalbum is misschien wel de grootste verrassing en Kennedy klinkt hier het meest oprecht en geloofwaardig. De dertien nummers tikken een kleine vijftig minuten speeltijd aan. Natuurlijk staan er een aantal bekende nummers op die Kennedy al eerder uitbracht. Hij weet inmiddels hoe hij aanstekelijk popsongs moet schrijven; met zijn donkere stem als belangrijkste wapen weet hij dat te combineren met beats, akoestische gitaren en piano. Hij heeft duidelijk zijn singer/songwriter in pure vorm achter zich gelaten en trekt de popkaart als troef en joker. Een prima debuut met als kanttekening dat er best wat herhaling qua stijl te horen is. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Label Cloud 9

Beoordeling 7,5

Review De singer songwriter uit Utrecht ging regelmatig het nabij gelegen park bezoeken om de rust te snuiven. Dan komt de inspiratie vanzelf. Van Parket naar Park Als pleiter in de rechtbank heb je veel aan je hoofd en dat moet een plekje krijgen. Tim weet dit hier te doen en heeft hierdoor zijn tweede Ep met liedjes kunnen maken. Dat er ergens zijn inspiratie van de rust van het park gekoppeld wordt de klanken van Coldplay hoor je op ‘Walk on a Wire’ en ‘Bite The Bullet’. Filtering De klankkleur van de songs liggen in het genre van de Britse band maar heeft nog wat tijd nodig om het groei element volledig te laten schitteren. De outro’s zijn soms wat te lang voor een net 3 minuut durend nummer. Terwijl ‘Shadow’ een mooi liedjes is dat ten opzichte van de andere songs als beste uit de verf komt. Het album is nog een zoektocht naar de juiste sound die bij Tim past. Wellicht horen we dit meer op het komende album omdat de filtering al is begonnen.

Label Kobalt

Beoordeling 8

Review Het is aan de Australische zanger, dat hij altijd een weg bewandeld die even anders lijkt te zijn dan de reguliere paden. Het nieuw album Ghosteen komt 8 november op schijf uit en is een maand eerder op legale wijze op de digitale weg te vinden. Het nieuwe album is een dubbelalbum, dat je op de digitale weg niet meer hoeft te benoemen, en sluit naadloos aan op zijn recente album Skeleton Tree. Het was een eerbetoon aan de dood van zijn zoon Arthur. Dit album kwam veelvuldig voor in de albumlijsten van dat jaar terecht. Nu weet Cave met Ghosteen het vervolg van dit donker album te brengen en de geesten in te zetten. De prachtige teksten van ‘Bright Horeses’, ‘Galleon Ship’ en ‘Waiting for You’ zetten op het ene deel van het album The Children weer, op het andere deel horen we de storytelling Cave met ‘Ghosteen’ en ‘Hollywood’ het verhaal van The Parents. Het verwerken van het verlies van een kind in verschillende gebieden. Dat Cave altijd een religieus lijntje in zijn muziek had, was altijd al aanwezig. Nu weet hij dit (wederom) mooi en intens in te zetten alsof hij niet anders kan om op deze manier zijn zoon levendig te houden. Mooi en meeslepend! En met hoes en schijf is het album in november verkrijgbaar.

Label Zeal/ Konkurrent

Beoordeling 7,5

Review Wanneer we de naam Wouter DeWit horen dat gaat de grijze massa al snel naar een rijtje van Joep Beuving, Nils Frahm en diverse vooral Noorse muzikanten die hun pianostukken als moderne klassiek werk op plaat zetten. Het is vooral rustgevend en hierdoor wellicht populair. De heren krijgen vele streams en dat geldt ook voor de man uit Belgisch Limburg. Twee jaar geleden bracht hij het album Still en nu is hij terug met Here. Hetzelfde concept en adembenemende piano songs waarbij het centrale thema less is more is. Naast piano zijn de composities aangevuld met strijkers en of lichte vocalen, waardoor het 9 minuten durende ‘Winter’ en het ‘Listen to the Wind’ een mooie serene sfeer krijgen. Het album is dan ook een geheel. De titels spreken dan voor zich, al is het de klassieke werkstuk dat het moet doen. Wederom is Wouter DeWit hier in geslaagd en maakt hij met Here een album dat je in een hectische dag weer even tot rust brengt.

Label Dais/ Konkurrent

Beoordeling 7,5

Review De Engelse kunstenaar Stephan Mallinder is in de muziekwereld vooral bekend als zanger van Cabaret Voltaire. De industriële indiepop en dance act uit de jaren 80 zou het nu weer goed doen in een wereld van abstracte dance. Dat heeft Mallinder ook gedacht en weet na diverse projecten een nieuw album te brengen. Het borduurt voort op de sound van de jaren 80. In de huidige sound horen we meer de techno kant maar dat is logisch. De man heeft altijd de interesse in nieuwe sounds en vormgeving om hier weer iets creatiefs mee te doen. Het is niet direct altijd diepzinnig in de technische kant van een instrumenten maar vooral in de combinatie met andere materialen en geluiden die tot een volledig nummer kan leiden. Zo zijn ‘Robber’, ‘Satillite’ en het titelstuk niet alleen gebaseerd op de dancesound zoals het openingsnummer ‘Working’, maar is het een experimentele reis met allerlei verschillende geluiden die al hypnotiserend herhaald worden. Herhaald op een danceritme om uiteindelijk in trance te belanden. Dan zien we al snel de afwisselden lampen en lichtpartijen voor ons waarbij een menigte silhouetten zich bewegen in de blacklight van het podium. Deels denk je op deze plaat of dit wel of niet gedateerd is, of dat het juist voor de nieuwe stroming een begin voor een nieuwe house of dance periode wordt.

Label Polydor/ Universal

Beoordeling 8

Review Dat Manchester altijd een broeinest is van diverse muziek bewijst zich maar weer met de band Elbow. De band van Guy Garvey heeft zich de afgelopen jaren ontwikkeld tot een band van formaat al komt kun grootste hitnotering ‘Lippy Kids’ uit 2011. Toch weet de band als een sleeper vele harten te veroveren. One Day Like This is inmiddels een lieveling van de luisteraar geworden en staat hoog in de top 2000 genoteerd. Dit jaar komt men met het achtste album en weet Garvey met de band weer mooie verhalen te vertellen. De insteek van de band is dan ook duidelijk. De composities staan altijd in dienst van de zanger. De mooie poëtische teksten zijn weer optimaal aanwezig. Wanneer het album begint met “And I don’t know Jesus anymore and an endless sleep is awaiting me’ van Dexter & Sinister is al een mooi begin. Met ‘White Noise, White Heat’ en ‘Doldrums’ weet men zich kritishch zich uit te laten over wat er zich in de wereld gebeurd. Het is dan ook een donker grijs album als we dit naast de vorige albums leggen. Wel blijft de zweverige zachte sound gelijk en weet men met een rustgevende klankkleur iedereen tot bedaren te brengen en gelijktijdig de op een mooie manier kritisch zich uit te laten en met een treurig blik naar de wereld te kijken. Dat is ook logisch gezien het verlies van de medemensen om hen heen. Elbow is te zien in Nederland en wel op 24 maart Ziggo Dome te Amsterdam

Label Jagjaguwar/ Konkurrent

Beoordeling 8

Review Het vierde album van de zangeres Angel Olsen klinkt veel bombastischer dan al haar voorgangers. De Amerikaanse zangeres uit St. Louis wist met haar recente album My Woman zich in de hitlijsten te plaatsen. De ingetogen singer-songwriting wordt nu voller in de composities gebracht, waardoor ze groter wordt. Het album All Mirrors kent zoals het titelnummer veel strijkers en stuwende drum en bas. Vol synthesizers zijn de songs door haar partner Ben Bobbitt vol gegooid waardoor er vooral veel in een een nummer wordt gestopt en vol zit met galm en delays. Met haar zachte zangstem weet ze de songs te betoveren tot iets van intiems. De diversiteit Het ‘Too Easy’ of ‘New Love Cassette’ zijn moderne popsongs die authentiek aanvoelen. Zweverig maar ook pakkend en met de moderne middelen gemaakt. Alsof Mark Ronson een nieuwe project weet te smeden met Vanessa Paradis. Gelijk weten we ook dat we hiermee Olsen te kort doen. Ze heeft met haar vorige albums al laten horen wat ze in huis heeft en nu valt het allemaal op zijn plek. Het is een album waarbij Olsen haar sound heeft gevonden waar ze ook krachtig in kan zijn zoals dit op ‘Lark’, ‘Endgame’ en ‘What It Is’ terug te horen is. Al weet ze met ‘Impasse” en ‘Tonight’ de dromerige klanken optimaal laat klinken. Mooie indie plaat voor mensen die eens wat anders willen. Live Angel Olsen is te zien in Nederland 23 Februari Paradiso te Amsterdam

Label Universal

Beoordeling 8,5

Review Wanneer Scott Avett met zijn broer Seth een folkbandje wilde beginnen, is dit een beetje uit de hand gelopen. De band rockband van de heren, Nemo moest er aan geloven. Inmiddels werken de heren al bijna 20 jaar met elkaar en hebben ze vele prijzen in ontvangst mogen nemen. Met een live band touren ze de wereld rond en weten nu hun tiende album op de markt te brengen. Onder leiding van Rick Ruben hebben de heren een top producer als vaste kracht achter de knoppen. Ruben is gecharmeerd van rock tot folk en daar voldoet deze band volledig aan. Met de titel wil het duo laten weten dat het inmiddels een volledige band is die het doet. Met een, naar eigen zeggen een sociaal politiek correct, album weet Seth prachtige verhalen met een moraal op plaat te zetten. Hun kijk op de wereld is soms zorgelijk en beschermend tegelijk. Het is een family man en dat hoor je in zijn verhalen. Muzikaal loopt het uiteen van authentieke singer songwriters country van ‘Long Story Short’ en ‘When You Learn’ tot een synth country popsound van ‘High Steppin’’. De songs zijn in het klein opgebouwd en dat hoor je het gehele album door. Gewone verhalen die je tot denken zet zoals het ‘Bang Bang’ en ‘Bleeding White’. Kortom een album met een boodschap. Mooi album en mag vast naar het jaarlijstje van 2019.

Label Universal

Beoordeling 8

Review Wanneer Mika zich voorstelt als My Name Is Michael Holbrook verteld hij een deel van zijn leven in het nummer ‘Tiny Love’. Het is het openingsnummer dat als reprise het album weer afsluit. We hebben er ruim 4 jaar op gewacht, maar het is Mika weer gelukt om een aanstekelijk album te brengen. Van de Queen koortjes in het openingsnummer en het bombastische geluid, is de popdance van ‘Ice Cream’ en ‘Dear Jealousy’ weer even gelikt als zijn hits. Het swingt en maakt dat de mensen in beweging gaan. De songs hebben mooie koortjes die uitmonden in volledige koren. Wanneer het intieme drama in ‘Paloma’ achter de piano prachtig wordt bezongen is het tijd voor de zoete popliedjes van ‘Rainbow’. Het is wat het album mooi maakt. Mika weet de intieme songs met gemak af te wisselen met heerlijke gladde popsongs waarbij de zoetheid van je tanden springt. En dan weer dansbaar alsof hij een hele menigte op de been weet te brengen. Het is de kracht van deze man en weet dit ook nu weer dit prachtig op plaat te zetten. Mika is veel in Europa te zien maar komt laat in Nederland en wel 13 febr in TivoliVredenburg te Utrecht.

Label Thirty Tigers/ Bertus

Beoordeling 8

Review Wanneer je Steve Jordan als producer mag binnen halen dan is dat een eer en gelijktijdig heb je dan ook wat te bieden. De drummende Grammy Award winnaar tekende al voor de albums van John Mayer (is mede bandlid) , Robert Cray en Eric Clapton, maar maakte faam in de Late Night. Maar Bonnie Bishop is in de country ook een grote dame en wist in 2012 diverse prijzen waaronder een Grammy in de wacht te slepen. Het album The Walk is dan ook een mooie comeback al zal ze dit niet direct zo noemen. Ze is niet echt weggeweest maar haar laatste album uit 2016 bracht haar niet de lof die het verdiende. Nu weet ze prachtige songs waaronder de 7 minuut durdende songs ‘Song Dont Fall Me Now’, ‘Woman at the Well’en het openingsnummer ‘Love Revolution’ op plaat te zetten. Het album kent vooral countrysongs die even tegen de popsound aanleunen. Het doet denken aan Anastasia meets Ilse de Lange. De ontspannen sfeer in de songs geeft de ruimte voor alle instrumenten. De blues en gospel wordt gevlochten en songs ‘I Don’t Like To Be Alone’ en ‘The Walk’ geven de situatie van haar waarin ze verkeerd weer. Zowel in tekst en muziek is het mooi hoe ze dit vertokt. Het gaat allemaal over de wandeling die Bishop noodgedwongen heeft afgelegd, toen ze drie jaar geleden zich terug trok. Ze ging terug naar de basis waar ze vandaan kwam Texas, waar ze in Cincinetti opgroeide in een muzikaal gezin. Met het succes onder de arm vertrekt ze naar het Mekka van de country Nashville, waar ze in de hectiek ondersneeuwt en terugkeert naar Texas. Bonnie Bishop is te zien in Nederland 19 okt Rambin roots festival te Utrecht 20 okt Vanslag te Borger 21 okt Maandag van Meurs te Eindhoven 22 okt Het Zwijnhoofd – Bergen op Zoom

Label Erased rec/ Konkurrent

Beoordeling 7,5

Review Het verhaal van Penguin Cafe is mooi en tegelijkertijd ook dramatisch. Wanneer Simon Jeffes het idee heeft om de vrijheid in de muziek te zoeken, zoekt hij ook de vrijheid van muzikanten. Met zijn Penguin Cafe Orchestra weet hij vrije avantgardistische albums te produceren. De vermenging van folk, traditionele muziek en nieuwe instrumenten is zijn motto less is more. Wanneer de man aan een hersentumor in 1997 komt te overlijden is er geen orchestra meer. In 2019 neemt zijn zoon Arthur het project op en komt met een vaste band Penguin Cafe. Ditmaal met Suede gitarist zanger Neil Codling, en drummer Cass Browne van de Gorillaz. De heren weten met het concept prachtige filmische songs te maken dat de invloeden van kamermuziek, jazz en folk doet vermengen. Adembenemende songs als ‘At Top of the Hill, They Stood’ , ‘Adelie’ of ‘The Life of an Emperor’ zijn al ingevuld met de titel en de rest van het verhaal laat zich leiden door de muzikale invulling. Alle songs zijn instrumentaal en in de vorm van less is more gecomponeerd. De ruimte die muzikanten krijgen in de songs is mooi en niet binnen de kaders van de 3 of 4 minuten gehouden. Dat maakt dit album of deze act bijzonder. Ze durven weer muziek vol gevoeg en zonder tekst te maken.

Label Submarine rec

Beoordeling 7,5

Review Wanneer de Engelse gitarist en zanger Felix Bechtolsheimer zijn blues rock act Hey Negrita afroomt, begint hij een side project dat inmiddels alweer hun derde album uitbrengt. Drummer Neil Findley neemt hij mee en gaat gewoon door met waar hij me bezig was. De band Curse of Lono wordt aangekondigd als een rockact. Dat kan een misvatting zijn voor de rockers en de fans van Hey Negrita. De band blijft de blues rock met een vleugje country spelen, zoals ‘I ‘d Start A War For You’. De band wist zih met het recente album As I Fell zich in de picture te spelen waardoor het album de nodige en verdiende aandacht kreeg. Met dit album doen ze het dunnetjes over. De uitgeklede versies van ‘Tell Me About Your Love’, ‘Valantine’ of ‘Blackout Fever’ dat overigens de sfeer aanneemt van Tom Waits. Het is dan ook niet vreemd dat de band met Going Out West een cover en ode brengt aan Tom Waits. Met Nick Reynolds van Alabama 3 als gast op op ‘Way To Mars’ en ‘London Rain’ schuift een bijzondere kunstenaar (van de Dodenmaskers project) aan. Als zoon van Bruce Reynolds van de Great Train Robbery neemt Nick de mondharmonica ter hand in het nummer dat over deze trein gaat. Het album blijft in een heerlijk ontspannen sfeer de klanken van de country en blues voorbrengen.

Label Clapped rec

Beoordeling 8

Review Bij het hoesje van dit album begin je je af te vragen of dit goed komt. De band uit Coventry begon als een schoolband op de university. Een studentenband is een goede basis om te groeien naar een wereldact is uit het verleden gebleken. Het gaat om de lol en daardoor ontstaat de vrije geest om muziek te maken. Dat hebben deze heren ook gedacht en brengen nu na 2 jaar een catchy album uit! Feet wist zich populair te maken met het indie rockend nummer ‘Petty Thieving’, dat tevens op dit album staat. Men werd gevraagd om op festivals te spelen en dit groeide uit tot grote festivals en een plekje op Eurosonic. Nu is er genoeg aandacht om het debuutalbum te lanceren. De indiepop is catchy te noemen en doet wat denken aan de Talking Heads van 40 jaar geleden. Niet binnen de kaders maar vooral lekkere uptempo popsongs met verschillende tempowisselingen zoals ‘Ad Blue’ en het openingsnummer ‘Good Richards Crash Landing’. Het is duidelijk dat je jaren 80 terug zijn in alle facetten. De band gebruikt de lichte gitaarriffjes die we uit de new wave kennen. ‘English Weather’, ‘Axe Man’ en ‘Dog Walking’ zouden zo door acts als the Clash, The Cure en later door Blur zijn opgenomen. Het is vooral aantrekkelijk en uitdagend te noemen, hierdoor kan dit album het begin zijn van een heerlijk nieuwe grote act uit Engeland die op een herkenbare wijze de Britpop nieuw leven gaat inblazen.

Label Yep Rock Records

Beoordeling 8,5

Review Met haar nieuwste album Desert Dove probeert de Amerikaanse singer/songwriter een vast plaatsje te krijgen binnen het countrypop genre. Als dochter van een militair gezin met altijd een verschillende militaire basis als thuis miste ze haar roots en omschrijft ze dat ze in haar jeugd “having more questions than answers” had. Na haar debuutalbum uit 2014 volgde twee jaar later het goed ontvangen Bright Lights and the Fame wat haar door het toonaangevende Rolling Stone een vergelijking opleverde met namen als Linda Rondstad en Emmylou Harris. Ook werd muziek van dat album gebruikt in de HBO-serie Divorce wat haar in de VS de nodige naamsbekendheid opleverde. Ze woont inmiddels in Nashville maar voor de opnames van Desert Dove trok ze naar San Clemente, CA. Met medewerking van gerenommeerde namen als zoals producer Sam Outlaw, gitarist Brian Whelan (o.a. Jim Lauderdale) en fluitist Kristin Weber nam ze dit derde album in enkele weken tijd op. De in New York geboren Michaela laat er vanaf de eerste noten geen misverstand over bestaan; dit wordt een album vol met nummers die worden gekenmerkt door rijke arrangementen, een stemmig geluid maar evengoed scherpe teksten met hier en daar een wat feministisch karakter. De soepele opener ‘By Our Design’ krijgt kleur door de strijkers, de pedalsteel en natuurlijk de stem van de op dit moment in Nashville woonachtige Michaela. Ook qua stijl wordt er meteen kleur bekend want de countrypop komt meteen bovendrijven. Vervolgens is daar het wat meer introverte ‘One Heart’, dat mooi wordt opgebouwd en door de gitaar een nog wat broeierig karakter meer krijgt. Met het wat meer uptempo ‘I’m Not The Fire’ en ‘Child Of The Wind’ wordt het eerste deel van het album afgesloten en zijn we op zijn minst benieuwd naar de rest. Centraal op het album staan de wat rustigere nummers. ‘Tattered, Torn and Blue (And Crazy)’ is een onvervalste ballad en tranentrekker á la Countrystyle dat door het mooie werk op de pedalsteel nog wat meer melancholie meekrijgt. De titelsong is daarentegen absoluut geloofwaardig; we horen de wind door een dromenvanger waaien als intro en vervolgens wordt dit prachtige nummer ontvouwt. Ook hier staat de stem van Michaela centraal en is het heerlijk om het gitaarwerk rond die stem te horen zweven. Hierna volgt het luchtige countrypop ‘Run Away With Me’ en het met Mary Bragg geschreven ‘If I Wanted Your Opinion’ dat doet denken aan het geluid van Shania Twain en Mary Chapin Carpenter. Het uptempo ‘Somebody New’ is ook één van de betere songs waarin ze over een nieuwe liefde verteld terwijl ze misschien nog wel gevoelens voor de ander heeft. (“But I fell in love with somebody new / I didn't mean to, I never wanted to hurt you / But I fell in love with somebody new / I didn't plan to, I hate doing this to you”). Met het kleine en akoestische ‘Be Easy’ sluit ze haar derde album af. Michaela heeft niet die ietwat ruwe en doorleefde stem zoals we dat kennen bij bijvoorbeeld Lucinda Williams en Alison Krauss. Toch is haar stemgeluid prachtig en sierlijk en haar liedjes ademen zelfvertrouwen, wijsheid en volwassenheid uit. Binnen dit genre is er zoals bekend een ongekende concurrentie maar Desert Cove is wel een plaat die ver boven het maaiveld uitsteekt. Een aanrader dus met ‘By Our Design’ als luistertip. Veel luisterplezier.

Label Eigne Beheer

Beoordeling 7,5

Review Maas bracht onder de naam Multi Panel slechts drie keer eerder een album uit, wat natuurlijk ook niet meehelpt aan het opbouwen van naamsbekendheid. Dit nieuwe album is minder Lo-Fi georiënteerd, neigt wat meer richting popmuziek en heeft zelfs hier en daar een dansbare beat. Kortom, Maas stapt eigenlijk uit zijn comfortzone maar weet met dit nieuwe album waarschijnlijk wel een breder publiek te bereiken. Hij opent met het rustige ‘Breath’ dat door een rustige beat gedreven wordt en omlijst is met stemmige synths en tot ieders verrassing ook nog wat Nederlandstalige zinnetjes heeft. In dezelfde flow presenteert hij ons nummers als ‘Scarecrow’, ‘Honey’, titelsong ‘Empty Handed’ en bij een tracks als ‘Ape’ zet Maas er zelfs een hele vette beat onder. Het bijzondere is dat het geheel vaak een puur elektronisch karkater heeft terwijl hij ook regelmatig echte instrumenten gebruikt die vervolgens zodanig vervormd worden en voorzien van samples dat het originele geluid niet herleidbaar is. Een ander pluspunt is dat Ludo Maas al deze elektronica op zijn unieke manier toch organisch neer weet te zetten. Zijn muziek is dan ook eerder als warm en gevoelig te omschrijven in plaats van kil en industrieel. Ook een track als ‘These Freaks’ wordt gaande weg uitgebouwd met samples en wat teksten waardoor het uiterst interessant blijft om naar te luisteren. Sommige tracks zijn wat kort en kunnen we misschien beter omschrijven als soundscapes zoals ‘Flags Out’ dat nog geen twee minuten klokt maar ook de titeltrack haalt niet de standaard speelduur van ruim drie minuten. Hij geeft zijn muziek als omschrijving de naam “Electrofolk” mee en na een aantal luisterbeurten kan ik mezelf wel vinden in deze betiteling. De muziek van Maas is op dit album uitermate toegankelijk, eigenzinnig en veelzijdig en past in diverse settings. Voor mij een absoluut positieve verrassing en een mooi product van Nederlandse bodem. Veel luisterplezier.

Label Mascot/ provogue

Beoordeling 8

Review Bij de naam Flying Colors gaan er heel wat harten sneller kloppen. Zeker wanneer het hart een liefde kent voor de progrock. Deze band mag dan ook gerust een superband worden genoemd. Met Neal Morse en Mike Portnoy (Voormalig DreamTheater en nu Neal Morse band), Steve Morse van Deep Purple, Casey McPherson (Alva Rev) en Dave LaRue als verbindende factor die met iedereen heeft gespeeld. Wanneer de band in 2012 een start maakte met dit project smaakte het zo goed dat er genoeg songs waren om twee jaar later het album Second Nature ten gehore te brengen. Inmiddels is Steve Morse met Deep Purple klaar en heeft Neal 2 prachtige albums uitgebracht. Dit is elders in de interviews te lezen. Daar geeft Morse al aan dat er ruimte ontstond voor hernieuwde samenwerking. En dat noemen we nu THird Degree. Het is een toegankelijk progrock album waarbij nummer ‘More’ deels pop doet klinken. Nu dit de single is en de volgende pop ballad ‘You Are Not Alone’ als volgende single klaar staat, zijn de popsongs van dit album alvast onder de mensen gebracht. Het opvallend is dat de band met dit album liedjes gaat schrijven met een kop en staart. Met hier en daar een uitstapje van solerende freakmomentjes, maar daar blijft het dan ook bij. De achtergrond vocalen zijn mooi en de songs zijn als voor het grote publiek geschreven. Flying Colors weet en kan als geen ander prachtig 10 minuten songs maken en dat doet men met ‘Last Train Home’ en het indrukwekkende ‘Crawl’. Het kan dan 70s overkomen, maar het maken van echte muziek en een mooi verhaal weten de heren dit in een 10 minuten muzikaal hoogtepunt te brengen. Vol opzwepende onderdelen die je meenemen naar een moment van rust weer op adem te komen voor het volgende muzikale hoogtepunt. Mooi en musthave voor progrockers en rockers in het algemeen.

Label Gondwana rec.

Beoordeling 7,5

Review Het Portico Quartet is een instrumentaal kwartet uit London. De drive ligt vooral bij de jazz, maar men weet ook een andere muziekstijl in het geheel te verwikkelen als dit nodig is. Het is daardoor een prima instrumentaal album dat gemakkelijk in het gehoor ligt. Duncan Bellamy is de drummer van dit kwartet en daar neemt hij een belangrijke plek in. De drums en percussie zijn in de songs prominent aanwezig, waardoor de drive opgeschroeft wordt en de rest van de club in hoog tempo meegaat. Van violen op “Signal of the Dark’ die naadloos overgaan in blaasinstrumenten. Men weet de spanning in de songs te houden door veel te werken met een climax en anti climax binnen de songs. Maar ook de lichte muziek van ‘Gradient’ en ‘Ways of Seeing’ zijn heerlijke achtergrond songs. Prima album om jezelf in te verliezen wanneer je er met volle overtuiging ingaat en het beluisterd, maar ook heerlijk als achtergrond muziek.

Label Captured / Konkurrent

Beoordeling 7,5

Review Na hun debuut uit 2012 werd het een poosje stil ronde de indie rockband uit Brooklyn. Wanneer de band in 2016 hun album Is The Is Are uitkwam was de verwachting dat de heren snel met een volgende kwamen. Inmiddels is het toch alweer drie jaar later, maar met Deceiver is er een waardig opvolger. Samen met Sonny Diperri als producer (My Bloody Valentine en NIN) komt de band met een gewichtig indie rock album. Het is allemaal even ruw en zwevend, maar vooral hard in de gitaren. ‘Like Before You Were Born’ kent vooral de afwisseling tussen de stevige sound en rustige basis. Het gitaargeluid overheerst ten opzichte van de zang zoals dit ook op het openingsnummer ‘Horsehead’ te horen is. Het lijkt dat men dit na het derde nummer ‘Skin Game’ anders heeft aangepakt. De gitaren zijn meer in dienst van de songs en meer in balans ten opzichte van de zang. Maar misschien is het een gewenning. Hoe dan ook ‘Between Tides’ en ‘Taker’ klinken al beter in het geoord en met ‘For The Guilty’ moet het blijkbaar weer even hard te moeten. Toch krijgt de gitaar en zang hun eigen ruimte in het liedjes waardoor men elkaar niet in de weg zit. De songs zijn prima en het album is dan ook een prima album. Al blijf ik de productie wat onsamenhangend vinden.

Label Merge Records

Beoordeling 8

Review Hier is David Kilgour eigen nog een relatief onbekende singer/songwriter. Maar de Nieuw Zeelander is in eigen land al jaren een gevestigde naam. Onlangs kwam zijn nieuwste album Bobbie’s A Girl uit en misschien dat dit een doorbraak buiten het land van de Kiwi’s gaat betekenen. Zijn solodebuut Here Come The Cars zag in 1991 al het licht en sinds die tijd heeft hij een meer dan representatieve discografie opgebouwd waarbij hij ook enkele albums buiten Nieuw Zeeland opnam zoals Frozen Orange ut 2004, dat hij opnam in Nashville, The Music Capitol Of The World. Naast zijn solowerk participeert hij in diverse andere projecten zoals met de Pop Art Toasters, met The Clean en The Great Unwashed. Kilgour schijft zelf zijn nummers, speelt gitaar, piano en keys en is dus met recht een “all-round” musicus. Op dit nieuwste album wordt hij bijgestaan door Thomas Bell (gitaar, Keys, percussie), Taane Tokona (drums en percussie) en gitarist Tony de Raad. Laat je vooral niet misleiden door de wat duistere, dreigende albumcover. De tien songs zijn juist het tegenovergestelde en zorgen voor een mooi, sfeervol en stemmig geheel met een instrumentarium dat volledig in balans is. Het grootste deel van de tracks zijn instrumentaal, met percussie en gitaar als belangrijkste instrumenten. De nummers waar Kilgour zingt zijn vaak wat stemmig met een wat ingehouden en diffuus stemgeluid. Luister maar eens naar ‘Threads’ dat zelfs een vleugje grunge met zich meebrengt en ‘Spotlight’ met een wat meer psychedelische inslag. Verder is ‘If You Were Here And I Was There’ werkelijk prachtig met een minimum aan tekst in dienst van het nummer. Prachtige zijn instrumentale nummers als ‘Coming In From Nowhere Now’ en het wat bluesy-achtige ‘Swan Loop’ maar het zijn vooral de kop en de staart die het hem doen. Bij de wat Folk-achtige opener ‘Entrance’ lijkt het alsof de instrumenten in elkaar overvloeien maar de bijna zes minuten durende afsluiter ‘Ngapara’ is het hoogtepunt van het album; Kilgour en zijn bandleden laten hier nog maar eens laat horen welke emoties je met een gitaar en een uitgekiende compositie op kunt roepen. Kilgour neemt je op een rustige wijze mee aan de hand mee naar zijn muziekwereld en bijbehorende verhalen. Bobbies A Girl is ongekend sfeervol en stemmig en het feit dat Kilgour niet de man van veel woorden en zware teksten is zorgen niet voor een gemis. Voor diegene die deze singer/songwriter nog niet kennen een absolute aanrader en een reden om met terugwerkende kracht zijn discografie te gaan ontdekken. Veel luisterplezier.

Label Foundations / Eigen Beheer

Beoordeling 8

Review Mxmtoon (je spreekt het uit als em-ex-em-toon) is een Amerikaanse singer/songwriter, You-tube en Social Media persoonlijkheid die eigenlijk bekend werd door het plaatsen van Vlogs ed. Nu is daar haar debuutalbum The Masquerade. Haar echte naam is Maia en ze is geboren in California. Ze speelt klassieke instrumenten als viool, cello maar ook trompet en gitaar. Na wat eerder uitgebrachte singles is daar nu haar debuutalbum dat ze in eigen beheer uitbrengt. The Masquerade bevat tien mooie charmante luisterliedjes die onder het ogenschijnlijke vrolijke karakter scherpe teksten hebben. Zo onschuldig als ze op de albumcover staat afgebeeld is ze niet meer als we haar teksten horen. Maar het is vrijwel onmogelijk om de link niet te leggen naar ‘Prom Dress’, een nummer dat ze eigenlijk schreef als een soort ode aan haar periode op High School en het eeuwigdurende verdriet er nooit echt bij gehoord te hebben. Maia weet een soort “vintage” geluid te creëren en haar stemgeluid doet wat aan dat van Dido denken. Behalve bij ‘Late Nights’, daar bespeuren we een vleugje Lana Del Rey. Verder is het een echt singer/songwriter album geworden met liedjes die over universele thema’s gaan. Opener ‘Unspoken Words’, met die heerlijke mono klinkende eerste halve minuut, schreef ze voor haar oma als een soort telefoongesprek. Je hoort de typerende en bijbehorende geluiden subtiel op de achtergrond. ‘Prom Dress’ noemden we al eerder en natuurlijk gaan er veel liedjes over de liefde. ‘High & Dry’ gaat over de persoon die er mee klaar is om altijd maar alles te geven en niets terug te krijgen in een relatie. Het wat vrolijk klinkende nummer heeft dus een wat donkerdere ondertoon. ‘Suffice’ gaat over verliefdheid, ‘Blame Game’ over het stuk lopen van een relatie en ‘Seasonal Depression’ over hoop. Ze weet de liedjes vrij klein te houden zoals in het mooie en ingetogen ‘Dream Of You’ waarin ze verteld dat ze als kind wel eens over iemand droomde. Dat zou volgens haar moeder dan weer betekenen dat zij die persoon miste …… en andersom. Afsluiter is het prachtige ‘Late Nights’ dat ze in 2017 al uitbracht op Soundclound en gaat over al die nachten dat ze wakker ligt en aan die ene persoon denkt….. Met deze sfeervolle liedjes weet ze op een knappe manier haar jeugd en adolescentie om te zetten naar volwassenheid. Haar oprechtheid en eerlijkheid in de liedjes zullen waarschijnlijk iedereen aanspreken. Een absoluut talent en nu al nieuwsgierig naar nieuw materiaal. Veel luisterplezier.

Label PIAS

Beoordeling 8

Review Dat de Vlamingen altijd veel talent hebben in de wereld van de muziek bewijst Stef Kamil Carlens met zijn nieuw album Making Sense… Of wisten we dat al lang. De man is naast Tom Barman het andere muzikaal brein van dEUS, maar ook van Moondog JR en Zita Swoon. Ja dan weten we dat deze man al enige jaren mee draait en dat zijn talent niet plotseling ontpopt, maar wel meer aandacht mag hebben dan nu het geval is. Nu Tom Barman met TaxiWars op pad gaat, kan Carlens zijn nieuw album prachtig beeldende songs aan het publiek presenteren. ‘Back on the Road’ en ‘Painted Glass’ zijn alweer heerlijke indie popsongs en ‘The Goverment is No Game’ kent weer de prachtige spanning in de songs die we van hem kennen. En ja Goverment en België is altijd een lastig pakket. De titel van het recente album Stuck in the Status Quo is helder en met Making Sense weet Carlens de link te leggen naar het prachtige album van Talking Heads dat dit jaar 35 jaar geleden de hitlijsten domineerde. Met ‘Making Butter Baking Bread ‘weet Carlens een heerlijk luchtig nummer te bakken en doet poppy aan wanneer dit na het lome ‘Lament On General’ klinkt. Het is dan een van de pakkende songs van het album dat heerlijk uptempo en uitdagend is gemaakt. Het is voor mij dan ook een van de mooiere albums van dit jaar, dat meer aandacht verdient dan het wellicht krijgt. Stef Kamil Carlens is te zien in Nederland 8 november Vera te Groningen 16 november Paradiso te Amsterdam 21 november Mezz te Breda

Label Paradise of Bachalors/ Konkurrent

Beoordeling 8

Review De Ierse singer- songwriter David Morris weet al jaren hoe de folk muziek moet klinken. Wanneer we de hoes van dit album open slaan zien we verschillende Nederlandse namen waarmee hij dit album heeft weten te maken. Het album is traditioneel en modern, pakkend en meeslepend. Als overtuigend Boeddhist wist Morris 9 maanden in retraite te gaan om uiteindelijk weer terug te keren met dit album. Inmiddels is deze band al enige jaren werkzaam en weet men een vorm van folk te brengen dat doet denken aan the Waterboys en Nick Cave. Pakkend donkere popfolk met stuwende drums en violen die al dansend door de songs bewegen. Het is daarom al een heerlijk album. Met de scherpe teksten van ‘Slow Rush’ en ‘Salvation’ weet Morris vanuit zijn achtergrond als predikanten, de maatschappelijk situaties scherp neer te zetten. De akoestische klanken van ‘Piano’ en de warme stem, dat doet denken aan Ian Anderson van Jethro Tull, op ‘My Friend’ en ‘Red River’ geven het album en deze band net wat extra’s dat we bij vele acts wel eens missen. Mooie plaat.

Label The Last Music

Beoordeling 8

Review Bij de naam van Geraint Watkins zijn er weinig mensen die hun hand opsteken om te zeggen ja dat kennen we! Toch zijn er veel mensen die deze gitarist hebben bewonderd. Als zanger en gitarist bij Mark Knopfler, Eric Clapton, Paul McCartney laat hij zijn naam op diverse album achter. Het afgelopen jaar verscheen er nog wat re releases van deze man, maar nu is er tijd voor nieuw werk. Het album is een mix van rock and roll met een vleugje country op ‘Heart of Stone’. Het album kent een pakkende openingsnummer en titeltrack. Het swingt en laat de jaren 60 in een nieuw jasje herleven. Of weet hij een knipoog te maken naar Johnny Cash met ‘Middle of the Night’. Surf country met een diepe stem geven hem een route naar de platenkast om het albums van Johnny Cash te pakken en die route nemen we komende maand weer wanneer Bob Dylan met zijn album met Cash verschijnt. Uiteindelijk weet Watkins dat hij een prima liedjes schrijver is en dat bewijst hij met ‘Heaven Only Knows’, dat hij als kaal liedje heeft gemaakt en dit aangevuld heeft met wat percussie, bas en een solo van Martin Winning op de klarinet. Eenvoudig mooi. Dat is ook het album in een notendop. Het zijn prachtige liedjes die je te allen tijde kunt opzetten en altijd lekker in het gehoor klinkt.

Label Jalapena Records

Beoordeling 8

Review We kennen Smoove (Jonathan Scott Watson) als één van de leden van de Soul formatie Smoove & Turrell. Maar Smoove draait al heel wat jaren mee en van oorsprong is het eigenlijk een DJ en een remixer. We hebben er acht jaar op moeten wachten maar nu is er eindelijk weer een album met maar liefst 17 tracks waar de Brit zijn tanden in heeft gezet en waar hij een “Smoove”-remix van heeft gemaakt. Het duurde dus acht jaar voor First Class een opvolger kreeg. Weer op Jalapeno Records en eigenlijk zijn de activiteiten met Smoove & Turrell de enige reden dat het zo lang duurde. Maar het resultaat mag er zijn. Een indrukwekkende verzameling van remixen van hoge kwaliteit en die een combinatie vormen van Disco maar ook Hip-Hop. Luister maar eens zijn versie van ‘Dopamine Hit’, ‘Fire’ en ‘Run It Back’ dat een ongekende energie geeft. Ook het heerlijke ‘Say Something’ (Izo FitzRoy), dat oorspronkelijk een wat meer Jazzfunk karakter heeft, wordt knap getransformeerd tot een Floorfiller. Verder zijn nummers als ‘I Call Your Name’ (Nicole Willis), het opzwepende ‘Promises’ (Myles Sanko) en natuurlijk ‘Mercy’(The Third Degrees / Duffy) in een heerlijke remix verwerkt. Ook mag er natuurlijk niet een remix van Smoove & Turrell ontbreken; Watson koos op dit album voor ‘Stella Maris’ met een wat funky vibe. Een must-have voor alle DJ’s en verder is Recorded Delivery een ongelofelijke remix-collectie die er voor zorgt dat je van begin tot het einde niet stil kunt zitten. Veel luisterplezier.

Label Rough Trade

Beoordeling 7

Review De Ierse band Girl Band wist vier jaar geleden aardig aan de weg te timmer totdat zanger Dara Kiely met mentale problemen de band niet meer kon trekken. De tour werd afgeblazen en de band verdween in de vergetelheid. Nu zijn ze weer terug met een album vol ruwe postpunk, uitspattingen en mentale uitingen. Het album weet te beginnen met een hijgende geluiden die de richting van een orgasme moet uiten. ‘Prolix’ kunnen we niet direct als nummer bestempelen, maar dat is dan ook wat het album gaat uiten. Het experimentele Soulderblades heeft niets met een workout te maken en ‘Aihbophobia’ en de angst om woorden in spiegelbeelden of variaties te zien is een worsteling dat maar weinig mensen mee kampen. De experimentele uitingen zijn vooral een zoektocht naar de structuur in het leven. Amygdela en Caveat kent de schreeuwuitingen van een rebirth maar krijgt muzikaal wat meer lijn en vorm. Voor degene die het experimentele werk als toegevoegde uiting zien, is dit een prima album.

Label ODIN

Beoordeling 7,5

Review Het trio uit Trondheim weet de productie van nieuwe albums hoog te houden. Het recente album Bolge was erg toegankelijk maar met Free To Play wordt dit anders. De vrije geluiden krijgen de ruimte om te spelen zoals de titel weergeeft. Met het openingsnummer ‘Monolitt’ gaat men erg behoudend te werk. Wanneer men de jazz in de pianoklanken van Skrivarneset de ruimte krijgt, is Simon Albertson ook wat ruimer in zijn percussie en drumpartijen. De songs die volgen zijn vooral gebaseerd op de pianostukken van Berg en ja daarom is het ook zijn trio. De snelheid in de songs zijn direct ook vullend van de songs. Dat wat de eerste nummer rust geeft, wordt het met ‘Kestrel’ al een gejaagd stuk dat uiteindelijk rustig weet te eindigen. Met pakkende intro’s volgt over het algemeen een experimenteel stuk. Dit is ook het verschil met zijn voorganger waarbij de songs meer als songs met een kop en staart klonken, meer doordacht en met structuur in de composities. Met het luisteren van het album doet me dan ook wat denken dat het een to do album is geworden. Iets wat nog als contractueel ingelost moet worden. Maar dat hoeft niet zo te zijn.

Label Fire Records

Beoordeling 8

Review Om precies te zijn 33 jaar geleden zag Ballad Of A Thin Line Man in de oorspronkelijke versie het daglicht. Het was toen het tweede album van Giant Sand, met natuurlijk Howe Gelb als drijvende en stuwende kracht. Nu, anno 2019, is dit album niet alleen afgestoft en opgepoetst, maar zijn er nummers van de originele tracklist verdwenen en weer aangevuld met andere. Deze eigentijdse versie heeft de titel ‘Recounting The Ballads Of Thin Line Man’ meegekregen. Giant Sand is Howe Gelb en andersom. Los van al het solowerk dat de Amerikaan heeft uitgebracht zal zijn naam voor altijd verbonden zijn aan Giant Sand, de band uit Tucson, Arizona die altijd op het snijvlak van Americana, Country en Rock laveert. In het verleden maakten zelfs Joey Burns en John Convertino deel uit van deze band, voordat ze zelfs succesvol werden met Calexico. Met Giant Sand heeft Gelb een indrukwekkende discografie opgebouwd en eigenlijk is het opvallend dat juist werk uit de beginperiode van de band weer onder handen wordt genomen. Deze reïssue begint met eigenlijk een nieuw nummer; ‘Reptillian’, als bonustrack op de 25th Anniversary versie terug te vinden, is de opener van Recounting The Ballads Of Thin Line Man met misschien wel een knipoog naar het werk van Bowie. Naast Howe Gelb (gitaar, piano) zijn op dit nieuwe album Tommy Larkins (drums) en Thøger Lund (bas) de drijvende krachten en ze hebben al het materiaal dus weer opnieuw ingespeeld. De eigentijdse versie van ‘A Hard Man To Get To Know’ giert werkelijk uit je speakers met dat heerlijke gitaargeluid. Bij ‘Desperate Man’, dat ook weer die heerlijk groezelig klinkende gitaren heeft, horen we Winston Watson op drums en Annie Dolan op gitaar. Halverwege het album staat het tweede nieuwe nummer; het met Americana doorspekte ‘Tantamount’ dat voor een prima aanvulling zorgt. Het donker ‘Body Of Water’ wordt intens neergezet en de gitaren en drums klinken puurder dan ooit. Ook op dit album mag de Johnny Thunders' cover ‘You Can't Put Your Arms Around a Memory’ met dat punkrock-randje niet ontbreken. Bijzonder is natuurlijk ‘Who Am I’, een rustig, ingetogen nummer waar de min of meer gesproken tekst constant op de voorgrond blijft. Eén van de hoogtepunten is nog steeds ‘Graveyard’, een nummer dat als het ware onder je huid gaat zitten en waar de kwelling in de stem van Gelb voelbaar is. In 1986 wat het titelnummer ‘Thin Line Man’ de opener, nu heeft Gelb besloten het album er mee af te sluiten Met deze nieuwe, totaal nieuwe opname en interpretatie van Ballad Of A Thin Line Man is helemaal niets mis. Je kunt hem prima naast het origineel afspelen en de verschillen zullen hoorbaar zijn. Mooi overigens dat na al die jaren Paula Brown ook weer haar aandeel van ‘The Chill Outside’ zingt. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Label Warner

Beoordeling 7,5

Review Charli XCX is inmiddels een vertrouwde in muziekscene. In 2012 konden we niet om Icona Pop’s meezinger ‘I Love It’ heen en daarna had ze solo ook nog enkele hits zoals ‘Boom Clap’ en ‘Break The Rules’. Nu is er met Charli de opvolger van haar debuut Sucker uit 2015. Het is lastig om de tel bij te houden van wie je nu allemaal hoort naast Charli zelf want de parade van artiesten die hun medewerking verleent is haast eindeloos. Ze opent met ‘Next Level Charli’ nog solo maar in plaats van zingen lijkt het alsof ze de teksten op een wat agressieve wijze roept. Vervolgens is daar met ‘Gone’ meteen één van prijsnummers; over een aanstekelijk beat horen we zowel Charli maar ook Christine (And The Queens). Meteen wordt duidelijk dat de gastartiesten meer mogen dan alleen een bijdrage leveren; ze hebben daadwerkelijk invloed op de tracks. Mooi voorbeeld hiervan is ‘Warm’, waarop we de drie meiden van Haim horen. Meteen komt hun handelsmerk, de percussie, bovendrijven. Ultiem voorbeeld in extremis is misschien wel dat we Lizzo bij het Electro op ‘Blame It On Your Love’ een verwijzing naar een eigen hit horen zingen. Zo is het dus een parade van collega’s en vliegt ze werkelijk van Hip Hop naar Dance via EDM. Enerzijds is dat de kracht, anderzijds krijgt je het gevoel dat het een album van Charli & Friends is. Troy Sivan horen we bij het dansbare en uptempo ‘1999’, bij het catchy ‘February 2017’ horen we Clairo en de Koreaanse Yaeji en bij het wat duistere ‘Cross You Out’ is het Sky Ferreira die zijn steentje bijdraagt. Bij ‘Shake It’ overdrijft de Britse misschien want hier horen we zelfs vier artiesten naast Charli. Gelukkig experimenteert ze ook nog wat solo en het wat melancholische en rustigere ‘White Mercedes’ is hier wel het beste exponent van. Hier en daar zijn de teksten wat persoonlijk zoals bij ‘Silver Cross’ en ‘Official’ en dan krijgt een nummer meteen een bepaalde lading. De afsluiter ‘2099’ is een soort opvolger van het al eerder genoemde ‘1999’ en ook hier horen we de Australische Troy Sivan terug. Speels, misschien wel wat experimenteel maar na wat luisterbeurten een prima track. Het is een beetje alsof je met je karretje een achtbaantrack volgt; zo veel artiesten, zo veel verschillende smaken en dat allemaal in een hoog tempo. Compliment voor de getoonde durf om te experimenteren, hetgeen resulteert in dit volwassen album. Charlotte Aitchison, artiestennaam Charli XCX, levert een diverse en geslaagd album af. Hoe ze dit live gaat presenteren lijkt ons nog wel een dingetje. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Label Virgin

Beoordeling 8,5

Review De inmiddels 32-jarige songwriter en zangeres Emeli Sandé is terug met een nieuw album. Ondanks dat iedereen haar naam en muziek kent is Human eigenlijk pas haar derde studioalbum! Ze maakte in 2012 haar debuut met Our Version of Events en de van dat album afkomstige single ‘Next To Me’ betekende haar wereldwijde doorbraak. Op dit album is er een grotere diversiteit aanwezig qua instrumentarium waarbij de Britse zangeres heel soepel laveert tussen Soul, R&B en wat andere muziekstijlen zoals Gospel. Het album opent met het groovy klinkende ‘Human en meteen krijgen we het gevoel dat de kracht van haar stem in evenwicht is met de compositie; een krachtig nummer met onmiddellijk een wat politieke lading (“We’re all gonna bleed the same shade of rouge”), met het London Community Gospel op de achtergrond. Die machtige stem is natuurlijk een ongelofelijke zegen voor de in Schotland opgegroeide Emeli. Op het wat ingetogener ‘Love To Help’ omringt ze zich door blazers en akoestische gitaar op de achtergrond terwijl een uitbundig nummer als ‘Survivor’ veel over de kracht van de vrouw gaat. ‘Your Are Not Alone’ zou op Broadway stralen waarbij ook hier een hoofdrol is weggelegd voor het gospelkoor. Zo weet Emeli ons te boeien met dit verrassend divers album. Probeer maar een stil te blijven zetten bij het voortstuwende ‘Shine’ of ‘Extraordinary Being’ dat met de strijkers een heerlijke zuidelijke Memphis Soul vibe meekrijgt. ‘Sparrow’ is misschien wel één van de best tracks; een pure powerballad die een volledig en machtige stemgebruik vereisen. En hoe mooi is het dan uiteindelijk deze prachtige ballad heel klein te beëindigen. ‘Honest’ is de pianoballad omlijst met strijkers, ‘Same Old Feeling’ is de soepele R&B-song en de titelsong is ijzersterk met die gospelinvloeden (let op het koor). Real Life is waarschijnlijk het beste en meest gevarieerde werk dat Emeli tot op heden uitbracht. Ze schreef aan alle songs mee maar het is vooral haar stem en de diversiteit in de composities die Real Life tot een mooi album maakt dat boven het gemiddelde maaiveld uitsteekt. Ze klinkt oprecht, spreekt hoop uit in haar teksten en of het nu een pianoballad is of een lekker upbeat, dansbaar nummer, alles is raak. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Label Rounder Records

Beoordeling 8

Review Met Kill Or Be Kind maakt de Amerikaanse Blueszanger en –gitarist Samantha Fish haar debuut op het Rounder Label. Het is het zesde album voor Samantha en uiteraard werd dit album in Memphis opgenomen. Alle registers worden door de Amerikaanse opentrokken op de bijna zes minuten durende opener ‘Bulletproof’; de wat rauwe stem die door bepaalde pedalen en mics ook nog wat distorto-vervormd wordt en de gitaren gieren uit je speaker bij deze onvervalste bluesrocker. Vervolgens weet ze de blues moeiteloos te combineren met de Memphis Soul zoals op de titeltrack ‘Kill Or Be Kind’. Ook bij ‘Love Letters’ voelen we die stijlen genadeloos tegen elkaar aan schuren als de in Kansas geboren Samantha over de heerlijkheden en gevaren van de liefde zingt (“Oh, my sweet little sexy babe / Keep waking up in the bed I made / Forget the pain when you wanna play / I'm back to broken when you go away”). Voor dit nieuwe album riep Samantha de hulp in van producer Scot Billington (3 Grammy’s), werden de opnames gemaakt in de beroemde Royal Studios in Memphis en kreeg ze ook nog hulp van co-writers als Patrick Sweaney met wie ze het opzwepende blusrocknummer ‘Watch It Die’ schreef. Maar er valt veel meer te ontdekken op Kill Or Be Kind. Luister maar eens naar het wat lui klinkende, midtempo ‘Try Not To Fall In Love With You’, de prachtige ballad ‘Fair-weather” en het ingetogen ‘Dream Girl’ met een uitgebalanceerd instrumentarium. Deze Amerikaanse beheerst het hele spectrum want bij ‘She Don’t Live Around Here’ horen we weer wat Country en ook hier worden de Stax-style blazers subtiel toegevoegd. Op de afsluiter ‘You Got It Bad’ zorgt ze nog één keer voor een smeltkroes van Blues, Soul en Rock ’n Roll. “I think I’ve grown as a performer and as a player,” vertelde Samantha onlangs, “I’ve become more respectful of the melody”. Dat herkennen we wel want Kill Or Be Kind is een uitgekiende, volwassen productie geworden met nummers die de Blues als kern hebben maar schuren tegen andere stijlen als Soul, R&B, Rock en zelfs wat Country. In Nederland misschien nog een wat onbekende artiest maar absoluut de moeite waard om dit album te ontdekken. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Label Universal

Beoordeling 8

Review The Analogues, we kennen inmiddels het verhaal van de Nederlanders die op zoek gaan de historie van The Beatles. En vooral de tijd waarbij The Beatles wel de albums maakten, maar live niet meer optraden. Het is een mooie zoektocht dat zich brengt bij het laatste opgenomen album van The Beatles, Abbey Road. En die bestaat deze 50 jaar.d (zie elders review). Dit is een juweeltje van de band omdat de heren zelf naar de Abbey Road studio’s zijn geweest om op 30 juni jl. dit album live op te nemen. Het is de heilige grond, straat met zebrapad en studio waar hun helden dit album opnamen. Natuurlijk is er altijd een toon dat mensen de stemmen niet gelijk vinden als het origineel, maar dat is dan ook het enige en meest logische verschil. De rest weet de heren prima na te bootsen en het beter op podium te brengen dan The Beatles zelf. Hoewel de albums dan ook goed zijn, is het altijd een lust om the Analogues live The Beatles songs te zien en horen spelen. De band gaat de komende tijd weer op tour en is vast in een theater of locatie bij je in de buurt te zien!

Label Caroline - Bacause Music

Beoordeling 7,5

Review De Britse formatie Metromony is terug met hun zesde album Metromony Forever. Tien jaar na het succesvolle Nights Out, dat de definitieve doorbraak betekende, is de band terug met een nieuw hoofdstuk in hun carrière. De grote man achter dit project is natuurlijk Joe Mount en met live optredens heeft hij steevast een vaste band om zich heen met drummer Anna Prior, bassist Olugbenga Adelekan en Oscar Cash en Michael Lovett op keys en gitaar. Deze namen komen we natuurlijk ook op dit nieuwe album tegen. Met maar liefst 17 tracks en een speeltijd van bijna een uur is dit weer een feestje en het is geen verzamelalbum zoals de titel misschien doet vermoeden. Het album ademt op een bepaalde manier nostalgie uit; de combinatie van pop, Indie en Elektronische muziek en dat allemaal verpakt in een glimmend, dansbaar jasje met een duidelijk hang naar de jaren ’80. Anderzijds klinkt Metromony volwassener dan ooit, iets wat natuurlijk niet vreemd is want Mount heeft sinds 2006 al een vijftal albums uitgebracht. Vorig jaar werkte hij nog samen met Robyn aan haar succesvolle debuutalbum Honey. Het is lastig stil blijven zitten als een nummer als ‘Salted Caramel Ice Cream’ uit de speakers knalt. Dit nummer klinkt overigens als een 2019-interpretatie van Lips Inc’s ‘Funky Town’ terwijl we met ‘The Light’ een wat lomer nummer voorgeschoteld krijgen. Ook durft Mount het op Forever aan om korte soundscapes als ‘Driving’ en ‘Insecure af te wisselen met wat langere instrumentale nummers zoals ‘Lying Low’ en het wat experimenteel klinkende ‘Forever Is A Long Time’. ‘Seks Emoji’ is minstens verrassend. Met zijn falsetto stem promoveert hij dit funky klinkende nummer tot prijsnummer van het album en ook ‘Miracle Rooftop’ heeft een hypnotiserende uitwerking. Verder spreken nummers als ‘Lately (Going Spare) met een vleugje Prince en ‘Wedding Bells’ tot de verbeelding. De vraag is natuurlijk of we het kunstje van Mount inmiddels niet kennen. De dansbare mix van Elektronica, Pop en Indie maar dan in een 2019-jasje. Het antwoord is nee, Forever klinkt volwassener dan zijn vorige albums en Mount bewijst dat Metromony nog jaren mee kan. De Brit blijkt telkens in staat om zichzelf opnieuw uit te vinden. Het Artwork van het album is overigens ook de moeite waard. Veel luisterplezier.

Label Cooking Vinyl

Beoordeling 8

Review De Amerikaanse singer/songwriter Noah Gundersen is terug met zijn nieuwe album Lover. De man die we vaak in één adem noemden met Ryan Adams vaart op dit nieuwe album een nieuwe koers. Gundersen werd geroemd om zijn ingetogen rootsmuziek. Zijn debuut Ledges maar vooral zijn tweede album Carry The Ghost werden meer dan goed ontvangen. Persoonlijke liedjes over innerlijke twist met het geloof, seksualiteit en relaties vonden het grote(re) publiek. Op White Noise uit 2017 hoorden we al een iets andere sound en die lijn wordt door de uit Olympia, Washington afkomstige Amerikaan op Lover doorgezet. Opener ‘Robin Williams’ (eerbetoon aan de acteur), de titelsong ‘Lover’ en ‘Crystal Creek’ komen oprecht in de buurt van echte popsongs, iets wat even wennen is. Toch horen we ook op Lover zo nu en dan de bekende Gundersen terug. Op het prachtig ingetogen ‘Watermelon’ dat door piano en steelgitaar vorm krijgt en een nummer als ‘Audrey Hepburn’ laat de Amerikaan horen nog steeds nummers te kunnen schrijven die dicht bij rootmuziek liggen. ‘Lose You’ beging als een pianoballad maar groeit uit tot een meeslepende popsong over iemand die zijn grote liefde gaat verliezen (“I don’t wanna give you up. I don’t want to lose you now, now that we’re falling, I want to follow you down”). Ook op dit album stoeit hij nog steeds met zijn verleden waarbij het opgroeien in een groot gezin en geloof een belangrijke rol spelen. Halverwege het album is daar ineens ‘Out Of Time’, één van de grootste verrassingen waar Gundersen zijn falsetto stem laat horen in dit met wat psychedelica en melancholie doordrenkte nummer. Ook het met diverse lagen opgebouwde ‘Older’ is een verademing en op ‘Wild Horses’ horen we zelfs de troubadour in Gundersen terug als we hem horen zingen “It’s OK if you don’t have the answers, the questions remain the same”. Zo neemt de singer/songwriter je mee naar het einde van het album waar we met het ietwat beklemmende ‘Little Cup’ naar de afsluiter ‘Kamikaze’ toewerken; een prachtig gevoelig nummer waar Gundersen vertelt over zijn demonen en het onder invloed zijn van drugs. Gundersen laat op Lover horen een volgende stap gezet te hebben in zijn muzikale ontwikkeling. De verwijdering van de traditionele singer/songwriter is hoorbaar en de dertien tracks zorgen voor een aangename mix met als eindresultaat een knappe plaat. Laten we hopen dat de Amerikaan wat vastere voet in Nederland gaat krijgen. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Label Sacred Bones/ Konkurrent

Beoordeling 7,5

Review De psychedelische poprock uit San Francisco laat weer van zich horen. Met hun zevende album Stars Are The Light weten Wooden Sjips gitarist Ripley Johnson en elektro muzikant Sanae Yamadan weer aanstekelijke klanken te fabriceren. Het mag dan een duo zijn en als rock act worden aangekondigd, maar de 60sound wordt in een modern jasje gegoten om heerlijke dansbare songs te maken. ‘The World and The Sun’ en ‘Fall (In Your Love)’ zijn hypnotiserend te noemen. Met herhalende klanken een beats en experimentele gitaargeluiden. Het album past dan ook meer in de experimentele hoek dan in de rockcorner. Het is wel aanstekelijk waardoor de songs als dreamsongs door het leven kunnen gaan. ‘Flying’ is een heerlijke openingsnummer dat je in een roze wolk trekt zodat je in een andere wereld terecht komt. Het heeft soms een oubollig jaren 70 karakter zoals het ‘Eternal Shore’ en ‘Fever Night’. Het idee van de oranje kleedjes en bruine meubels met een brandend sticky op de asbak dat je met je handpalm moet indrukken om het as hierin te laten vallen. Na dit album wordt je wakker in de vreemde wereld van nu.

Label Apple / Universal

Beoordeling 8

Review Het is een feestje met een triest tintje. Abbey Road is 50 jaar geworden en dit vieren we als muziekliefhebbers over de gehele wereld. Het was tevens het laatste album van The Beatles dat ze hebben opgenomen. De band die de wereld veranderde met hun muziek en collectief gedachtegoed. Onder productie van George Martin ging Lennon McCartney Star en Harrison de studio in om de songs ‘Come Together’, ‘Something’ en ‘Here Comes the Sun’ op te nemen. Door de jaren heen zijn dit inmiddels klassiekers geworden en in het nieuwe tijdperk mogen de opnames weer even afgestoft worden. Giles Martin, de zoon van, heeft dit al met enkele albums succesvol gedaan. Ditmaal zijn de outtakes aantrekkelijk door de productiekwaliteit. In een goede opname kunnen we genieten met het feit dat ‘Come Together’ toch erg hoog is ingezet en dat het al een kunst is om als zanger dit nummer van a tot z vol te houden. Rehearsals en takes met o.a. Billy Preston op toetsen zijn op de dubbellaar terug te vinden. Gelijk horen we dat deze heren ook maar mensen zijn en gelijktijdig geniaal bezig waren met hun home takes en probeersels. Wanneer we de super deluxe versie erbij pakken zien we veel dezelfde songs in een andere mix terug komen.

Label BMG

Beoordeling 8

Review Het hoesje doet denken dat Anna Ternheim een zangeres is dat zich op een akoestische gitaar begeleid, haar liedjes vertolkt en that’s it. Niets is minder waar, ze weet prachtige spannende popliedjes te maken zoals de opener ‘This is the One’. De 41 jarige Anna komt uit Zweden en heeft inmiddels een hele serie albums op haar naam staan, Al deze albums belanden in de bovenste regionen van de hitlijsten. Maar bij onze oosterburen Duitsland weet ze ook goed te scoren. De songs zijn catchy te noemen en is het verrassend dat het niet een wereldwijde top act is. Wanneer ‘You Belong With Me’, ‘When You Were Mine’ en ‘Lost Time’ herkennen we niet alleen een rode draad, maar alle zijn prachtige popliedjes over de liefde. Wanneer we Ternheim toch in een hokje moeten plaatsen, past ze in het rijtje van Suzanne Vega, First Aid Kit en Ane Brun. Prachtig heldere stem met een hees randje, dramasongs met hier en daar een strijkorkestje bv ‘Walk Your Own Way’ of een vrolijk liedje dat in je hoofd blijft met ‘All Because of You’. Mooie plaat!

Label Universal

Beoordeling 7

Review De Amerikaanse rockact Blink 182 staat bekend om hun surfrock en pakkend en snelle post punk rock dat we tegenwoordig nog steeds terug horen bij Green Day en Dog Eat Dog. Na dat de band in 2004 hun laatste show had gedaan en Travis Barker een vliegtuig ongeluk in 2008 overleefde, kwam de band met Mark Hoppus en Tom Delonge in 2009 weer bij elkaar. Uiteindelijk wordt Tom vervangen door Matt Skiba en is de band sinds 2015 weer compleet. Na het album California uit 2016 is er nu eindelijk nummer Nine, oh ja het debuut demo album moeten we hier dan wel even mee tellen dat komen we op number Nine. Het trio gaat er weer helemaal voor zitten en wil de draad weer oppakken waar het ooit de glorie tijd mee had. Met ‘The First Time’ gaat men er heerlijk op los, maar de heren zijn inmiddels ook 15 jaar ouder geworden. Met Happy Days en Heaven komt men in de categorie van lekker catchy poprock songs. En dat zijn het ook. Niks mis mee en de songs zijn in de composities volwassener geworden. Met de single ‘Blame It On My Youth’ komt het allemaal wel dicht bij Green Day poprock, maar dat wordt met ‘Generation Devide’ afgereageerd in tempo en uitspatting van 50 sec. Daarna gaat de poprock lekker door met ‘Run Away’. Met de mooie intro’s komt met over het algemeen tot een refrein stevig moet klinken. Het concept hebben we dan na 10 songs ook wel weer gehoord. Het valt daarbij wat in herhaling, terwijl we iets meer hadden verwacht.

Label Awal/ V2

Beoordeling 7,5

Review Achter de naam Bat For Lashes gaat een Engelse zangeres schuil. Haar echte naam is Natasha Khan en weet al prachtige albums te produceren. Soms onder deze Bat naam en soms metde band Toy onder de naam Sexwitch. Toch blijft het allemaal nog in de schaduw maar hopelijk wordt dit anders met het album Lost Girls. Het album start met de single ‘Kids in the Dark’ en geeft het album in een notendop weer. Met een 80 sound en haar lichte hese stem wordt het een heuze droompop plaat. Deze mix horen we later terug op ‘Desert Man’ Met een pop beat dat we van Kim Wlde kennen wordt ‘the Hunger’ een typische 80’s popsong. Ook deze vorm van lichte pop horen we terug op ‘So Good’, ‘Jasmine’ en het meer dansbare ‘Feel For You’. Het is als Stock, Aitken & Waterman weer voorzichtig zijn opgestaan. Het is ook niet vreemd want ze is in de jaren 80 opgegroeid waardoor haar voorliefde van muziek deze sound kent en dat mag je best doorgeven aan een nieuwe generatie. Met dit Lost Girls album weet Natasha een vooral smooth geproduceerd album te brengen. In Zweden behoort ze tot de top artiesten van het land.

Label Merge / Konkurrent

Beoordeling 7,5

Review De man achter Hiss Golden Messenger is de Amerikaan MC Taylor, die zich vanuit de indie pop langzaam opschuift naar de folk. Al weet hij zich op dit album meer een eigen stijl aan te meten. Dit ligt in de combinatie van folk met indie pop. Eigenlijk weet de man ieder jaar een album op de markt te brengen en dan komen we met Terms of Surrender op nummer 11. De vrolijke pop met een vleugje folk weet hij in ‘My Wing’ en ‘Bright Directions’ te stoppen. Naast het stevigere openingsnummer ‘I Need A Teacher’ weet de man gedurende het album zich steeds meer van de popkant te laten horen. Toch heeft hij zijn indie roots niet verloren en horen we op ‘Old Enough to Wonder Why’ en ‘Cats Eye Blue’Taylor weer een vorm van experimentele indie song voor te brengen. Het is spannend te noemen of ontspannen relaxt met een folk tintje. Het is dan ook dat de man zich niet in een hokje laat passen. Hierdoor kan het wel zijn dat veel mensen afhaken in dit soort songs, met als gevolg dat men alleen een deel van het album beluisterd. Dat een album juist een geheel is, is de kracht en kom je uiteindelijk toch tot de mooie popsongs als ‘Happy Birthday Baby’ en slow-songs als het titelstuk en ‘Down At The Uptown’.

Label Polydor/ Universal

Beoordeling 8

Review Bij het horen van de eerste klanken van het debuutalbum van Sam Fender doet het denken aan George Ezra. Het titelnummer gaat gelukkig toch een andere wending nemen, gezien er aan een Ezra genoeg is. De BBC trekt de lijn door met hun keus van grote UK beloften. De jonge man is op dit album vooral veelzijdig te noemen. De man wist het afgelopen jaar op vele grote festivals te spelen en met ‘Start Again’ weet hij een enorme hit te scoren. Niet dat dit nummer op dit album staat, daarvoor heb je de ep Dead Boys nodig, dat overigens als nummer wel op dit album terug te vinden is. De songs variëren van dance pop van ’The Borders’en ‘Will We Talk’, rock a la Kensington met ‘Dead Boys’ en ‘Saturday’ tot het classic sings-songwriters songs als het ‘Call Me Lover’. Al weet de man aanstekelijke songs met inhoud te produceren waaronder het ‘Two People’ en ‘Leave Fast’. Het is dan ook erg aanstekelijk maar gelijk heeft het ook iets van herhaling in de songs waardoor het herkenbaar en voorspelbaar wordt wanneer je het vaker hoort.

Label Butler / Bertus

Beoordeling 8

Klant Het is 75 jaar geleden dat Nederland werd bevrijd. Inmiddels zijn de festiviteiten en herdenkingen in volle gang. Het is voer voor creatieve uitingen, herinneringen en verhalen die verteld kunnen worden. Dat geldt ook in de muziek en Knight Area weet hier handig op in te spelen. Dan moet het ook nog kwaliteit hebben om hiermee aan te komen. Dat heeft het zeker. Deze progrock act wist zich al in de kijker te spelen met hun albums. De band werd opgericht door Gerben Klazinga en is inmiddels een act waar Charlotte Wessels en Arjen Lucassen hun medewerking aan hebben verleend. De band heeft bassist Peter Vink ( ex Q65) in de gelederen heb je iemand die erg geïnteresseerd is in de periode van de tweede wereldoorlog. Met zanger Jan Willem Ketelaers weten de heren een mooi verhaal te maken en dat vocaal sterk overkomt. Met de veldslag in Normandië in het achterhoofd weet de band met ’New Horizon’ te beginnen. Inclusief de quotes van Churchill in de song gemixt. De drive om door te stoten horen we in ‘Overlord’. Dat het niet allemaal even soepel verliep weet Knight Area met het bombastische ‘Blood on the Riser’ en ‘Landing’ weer te geven. Een rustpuntje en moment tot overdenking horen we in het prachtige ‘When I Will Be With You’ waar Robbie Valentine zich achter de piano begeeft. Het album is zeker een juweeltje in de concept album van de progrock, en dat zijn er nogal wat. Met de invasie als basis is het een mooie ode aan de bevrijding en een herdenkingsmoment binnen de muziek.

Label Universal

Beoordeling 8,5

Review De Canadese gitarist Robbie Robertson verliet op 15 jarige leeftijd de school om bij The Hawks te komen spelen. De band die toen Ronnie Hawkens begeleidde werd in 1966 door Bob Dylan, overgenomen. Het legendarische album Basement Tapes van Bob Dylan werd het startsein om the Hawks van naam te veranderen in The Band, die hun laatste concert opnamen. Het album The Last Waltz is nog steeds een klassieker in de wereld van de muziek. Als sessiemuzikant weet Robertson bij vele grootheden te spelen en kent ook een eigen solo carrière. Eens in de zoveel tijd weet de man een album op de markt te brengen en vandaag is er weer een gelanceerd. Ook dit album ademt het herkenbaar geluid van Robbertson uit. De hit ‘Somewhere Down That Crazy River’ uit 1988 is voor velen herkenbaar. Deze sfeer hoor je op dit album terug met ‘Walk in Beauty Way’ waarbij de dochter van Precilla Coolidge (zus van Rita Coolidge, die samen met haar man Satterfield zelfmoord heeft gepleegd ) Laura Satterfield de vocalen waarneemt. Op dit album zijn er meer gasten te vinden. Naast muzikanten als Pino Palledino (o.a. Paul Young, Elton John,The Who, John Mayer), Jom Keltner en sessie drummer Chris Dave horen we Van Morrison op ‘I Hear You Paint Houses’ en Glen Hansard op ‘Dead End Kid’. De slepende popsound wordt afgewisseld met storytelling songs en uitgewerkte blues solo’s van Derek Trucks (Tedeschi Trucks Band) en Doyle Bramhal II op ‘Remembrance’ waar je u tegen zegt. Robbie Robertson hervindt zich met dit album of wellicht beter gezegd dat hij na 8 jaar weer een juweeltje op de plank heeft gelegd. Een album vol sfeer dat je meesleept in prachtige verhalen !

Label Warner music

Beoordeling 7,5

Review Het nieuwe album van Liam Gallagher weet de voormalige zanger van Oasis komt met de opvolger van As You Were uit 2017. Met een simpel en effectieve titel voor het album is het Gallagher die niet van moeilijk doen houdt. We weten allemaal dat het privé het altijd ingewikkeld ligt bij deze man, maar laat de focus nu maar op de muziek blijven. Het album is zoals we dit van Oasis kennen. Heerlijke popliedjes die schuren tegen de Beatles sound, scherpe teksten met een knipoog naar zijn broer (of wie dan ook) in ‘One of Us’. Muzikaal weet hij nog steeds prachtige liedjes te maken en gebruikt de orkesten als ondersteuning op het ‘Once’ of lekkere poprock in ‘Now I Have Found You’. Dat de man nog steeds een voorliefde voor de Fab Four heeft horen we op ‘Meadow’ en wil dan bij the River even terug grijpen op de succes sound van Oasis. Het lijkt alsof de man enorm worstelt met zich zelf en dat er geen uitweg voor hem te vinden is, zonder dat hij zelf hier afbreuk aan doet. Maar het album is op zich een prima met vertrouwde songs en bekende verhalen.

Label earMusic

Beoordeling 8

Review Wanneer Alice Cooper met zijn vaste producer Bob Ezrin in de studio zit om zijn nieuw album Black Eyes of… te produceren, krijgt men het idee om wat oude bekenden over de vloer te halen. MC % gitarist Wayne Kramer, Mick Collins, jazz bassisst Paul Randolph, Mitch Riders drummer Johnny Bee Badanjek en Grand Funk Railroad gitarist Mar Farner. Op deze EP staat de motorstad Detroit centraal. Een stad dat in de jaren 50 - 70 hoogtij viert door General Motors. Een Motorstad, de stad van Motown en waar de heren goede herinneringen aan beleven. Met covers van de MC5 ‘Sister Anna’, Bob Segers East Side Story en de toentertijd hot rockchick Suzy Quattro wordt geëerd met ‘Your Momma Won’t Like Me’, Mitch Riders ‘Devil With A Blue Dress On’ en ‘Chain of Love’ van Mick Collins. Als nieuw nummer horen we ‘Go Man Go’ dat Cooper schreef met Tommy Hendricksen en Wayne Kramer. De songs zijn ruw en met zijn eigen gecoverde Detroit 2020 (ipv Detroit 2013) weet Alice met zijn friends een leuk potje te jammer. Het is een voorproefje op het nieuwe album dat ergens in 2020 zal gaan verschijnen. Als trigger voor het album en de komende tournee zijn er alvast wat broodkruimeltjes neergelegd. Alice Cooper is op 2 oktober te zien in 013 te Tilburg.

Label earMusic

Beoordeling 8

Review De zangeres van de 80’s die meer posters wist te verkopen dan albums. Vele mannen hadden een poster van haar op haar werk op slaapkamer hangen en keken uit dat ze weer in Toppop verscheen. Nu was Kim Wilde niet zomaar iemand. Ze komt uit een muzikale familie en scoorde hits met ‘Kids in America’, ‘You Keep Me Hanging On’, ‘View From the Bridge’ en ‘Cambodia’. Het zijn enkele songs die ook op het nieuwe live album te staan. Een album dat ze in haar Europese tour heeft opgenomen. Er staan ook enkele songs op die opgenomen zijn in Nederland. ‘Cyber Nation War’ is in Haarlem opgenomen en ‘Kandy Krush’ in Utrecht. Kim Wilde weet inmiddels al enkele jaren live te imponeren. Naast dat ze haar oude hits speelt wist ze afgelopen jaar met een goed album te komen. De meeste songs op dit album komen dan ook van ‘Here Come the Aliens’ . ‘Stereo Shot’, ‘Your’s Til the End’, ‘Solstice’ en ‘Rosetta’. Dit wordt afgewisseld met de hits waardoor ze op een leuke manier de nieuwe songs aan de fans laat horen. Het is namelijk het eerste live album dat ze heeft gemaakt en de kwaliteit van spelen is top. Hierdoor kun en durf je dit ook te doen.

Label Nonesuch - Warner music

Beoordeling 7,5

Review De Amerikaanse singer- songwriter Devendra Banhart uit Texas werd gezien als wonderkind. Als kunstenaar werd zijn interesse gewekt in de muziek en Swans zanger/ gitarist Michael Gira (The Young God records) nam de man onder zijn hoede. Zijn album Cripple Crow uit 2005 bracht hem tot vele podia. Inmiddels zijn er bijna 15 jaren verstreken. De man zijn recent album ‘Ape in Pink Marble’ kwam 2 jaar geleden uit en met Ma weet hij wederom een album vol mooie singer songwritersliedjes te produceren. Met vraagstellingen in de teksten van o.a Is This Nice? en ‘Ami’. De songs variëren van de Hawaiiaanse klanken op ‘Love Song’ tot latinsongs als ‘Abre Las Manos’. Het eerste deel van het album kenmerkt zich meer in de singer- songwriters songs en het tweede deel trekt hij meer de Zuid Amerikaanse weg en de daarbij behorende muziek. Het is niet geheel verrassend voor een man die zijn roots in Venezuela heeft liggen.

Label Butler/ Bertus

Beoordeling 7,5

Review De Nederlandse singer- songwriter Mercy John (John Verhoeven) wist zich in 2017 met een prachtig album This Ain’t New York zich in de schijnwerpers te zetten. Dit jaar verscheen het album Let It Go Easy en deed niet onder het debuut album. Maar de aandacht bleef wel wat achterwege. Met de EP ‘Cruel Love’ weet de man zijn liedjes enkel en alleen met akoestische gitaar te vertolken. Het is de kracht van deze liedjes. Ze zijn gemaakt op een akoestische gitaar en dat moet voldoende zijn op dit uit te bouwen naar een volledige bezetting. Maar meestal zijn deze songs intenser en intiemer. Naast het aangrijpende ‘Cruel Love’ zijn ‘Endless Summer’ en het titelstuk van het debuut album zijn deze song prachtig op deze EP gekomen. Het album is een 10” dat op beperkte oplage verkrijgbaar is.

Label Univers

Beoordeling 8

Review We noteren een zwarte hoge hoed met zwarte krulletjes hier onderuit rollend, grote zwarte vliegeniersbril, een man in het leer, hangend achterover om de snaren van zijn Gibsongitaar optimaal te kunnen bespelen en luisterend naar de naam Saul (Steinberg )Hudson. Slash is een van de iconische gitaristen van deze tijd. De man siert weer naast Axel Rose bij Guns & Roses. Na zijn ruzie was zijn solo carrière een must. Na Snakepit en Velvet Revolver werd Slash met de Conspirators zijn derde solo band. Alter Bridge zanger Myles Kennedy werd zijn eerste solo album als een van de vele gastzangers gevraagd en dat werd voor Slash zijn maatje waarmee hij zijn conspirators mee kon opbouwen. Met Todd Kerns (Age of Electric), Brent Fitz (Vince Neil band/ Gene Simmons band/ Alice Cooper) en Frank Sidoris (The Cab) is zijn band compleet. Het afgelopen jaar vierde hij zijn tien jarig bestaan van deze band met een tournee. Hammersmith Odeon, nu Eventim Apollo in London is een bijzondere plek van de Britse gitarist om dat hij hier niet ver vandaan opgroeide. Het feestje wordt van a tot z opgenomen zoals het ook is gespeeld. De setlist geeft de energieke songs die door de jaren heen zijn opgenomen weer. Van zijn eerste solo album Slash, ‘Ghost’, ‘Back From Cali’ en ‘Doctor Alibi’ tot zijn laatste album Living In The Dream. Van dit album zijn er maar liefst 7 songs te horen waaronder het openingsnummer ‘Call of the Wild’ en ‘Boulevard of Broken Hearts’. Het zijn allemaal heerlijke rocksongs die als een betaamde rocker zou maken. Geen vreemde poespas, standaard overal een solo in verwerkt en met goede act en een zanger die het ook waar kan maken. Hoewel vele mensen altijd nog wat merkwaardig naar Kennedy blijven kijken wanneer hij bij Slash speelt kijken we al reikhalzend uit naar het nieuwe album van Alter Bridge. Dus de keus van Slash was en is goed om hem toen als zanger aan te stellen. Met dit album is er een mooi overzicht van deze band neergelegd en voelt het alsof Slash hier een einde aan maakt om vervolgens zijn aandacht weer op Guns & Roses te leggen.

Label So Real

Beoordeling 8

Review Het is de zanger en gitarist John Watts die met de band Fischer Z een brug sloeg tussen de new wave sound van de jaren 80 en de pop. Zijn maatschappelijk georiënteerde teksten moesten mensen tot nadenken brengen. Zo werden songs als ‘So Long’, ‘Haters’ en ‘The Worker’ hits en het album Red Skies Over Paradise met deze gedachte gemaakt Deze songs gingen gepaard met lichte songs voor de afwisseling en bezinning. Inmiddels is John Watts via een solo route terug met de naam Fischer Z. Zijn albums zijn gelijk aan als het gaat om de overdenking en afwisseling van lichte songs. De overdenking van een man in‘Big Wide World’ of zijn terugblik van zijn eigen jeugd in ‘No Bohemia’ zijn juweeltjes van het album. ‘Half Naked Girl on the Windowshill’ en ‘Swimming in Thunderstorms’ zijn prachtige verhalen met of zonder overdenkingsmoment. Muzikaal weet de man nog steeds een afwisseling te maken tussen pop met een vleugje new wave van toen. Inmiddels is deze sound weer populair in bij de nieuwe luisteraars. Dit ondervindt de man dan ook bij zijn optredens, wat te lezen is in zijn interview elders binnen Mpodia. Een mooi en goed album!

Label Communion

Beoordeling 7,5

Review De indie rockers van Chicago weten met Lookout Love hun vierde album de producer Ethan Johns te strikken. Deze man is verantwoordelijk voor de producties van Ryan Adams, Paul McCartney’s New en Kings of Leon albums. Dit is een goede zet geweest, want je hoort dat de band een groei heeft door gemaakt. De songs zijn gedegen composities. De instrumenten zijn uitgesproken maar in balans op aanwezig. ‘Better Than Stoned’ waar de gitaren, achtergrond vocalen en piano stukken elkaar opvolgen en gelijk ook elkaar weer ruimte geven. De songs worden intiem en klein gemaakt met akoestische gitaren zoals het ‘Un Familiar Sun’. De keus van drumpartijen zijn niet direct voor de hand liggend waardoor het opvalt in het totaal. Het zijn ideeën die Johns wellicht aandragen. Met de single ‘Dance Through It’ wordt een vorm van dreampop gevonden en ‘Lookout Low’ is met ‘Oh Mama’ het stevigste nummer op het album. Hierdoor is het statement van indie rockers gewijzigd in een indie popact. Het album kent in het geheel niet een echte highlight waardoor het allemaal hetzelfde gaat klinken wanneer je het meerdere keren beluisterd. Al is er niets mis met het album en is het erg vermakelijk!

Label Joyful Noise/ Konkurrent

Beoordeling 7,5

Review De alternatieve indie rockact uit Amerika geeft altijd een basis vraag mee; Waarom? Het is een act waarbij Yoni Wolf een cross-over wil maken tussen de hip hop rap en het alternatieve indie sound. Met Yoni’s broer Josiash achter de drums weten ze in hun 14 jarig bestaan 6 albums te brengen. De uitdaging om tot deze cross over te komen brengt een album dat vooral heerlijk popliedjes bevat. Liedjes is wellicht een groot woord, want er staan maar enkele songs op die meer dan 3 minuten duren. ‘Peel Free’, ‘Rock Candy’en ‘Stained Glass Slipper’ zijn dan ook de enige songs die een gemiddeld een duur van 3 minuten kennen. Songs als ‘Krevin’, ‘The Launch’ en ‘High Drive’ zijn dan wel iets meer intermezzo’s maar ook net weer geen volledige songs te noemen. Toch is het album een geheel en is het niet storend dat de songs van korte duur zijn.

Label eigen beheer

Beoordeling 7

Review De Amsterdamse sing-songwriter Borka Balogh wist met haar dromerige liedjes al aandacht te generen in de Popronde. Haar lichte stem en aanstekelijke indiesong laat haar verhalen over de emoties optimaal weer te geven. Enerzijds zijn de verhalen en de songs van een donkere kant zoals het ‘Gone’, anderzijds kennen de liedjes een vrolijke inslag, wanneer je naar ‘Trust Me’ luisterd. Toch draait het om de pijn in haar jonge leven, de depressie en familiedrama’s die inspiratie gaven voor dit album. Het kleine liedje ‘Unsaid Word’ of ‘Savior Needed’ komt dramatisch over, zoals het liedje ook moet zijn. De vorm van een mix van indie en folkmuziek geeft de liedjes op het album een moderne klankkleur. Wellicht dat haar Hongaarse komaf hier nog in meespeelt. Het album blijft wel in dezelfde sfeer hangen waardoor het album langer lijkt te duren dan het is. Het album is een stap om naar buiten te treden en dat doet ze dan ook op 30 september in Cinetol te Amsterdam

Label eigen beheer

Beoordeling 7,5

Review Het duo Willem Wits en Marnix Dorrestein weten zich al een poosje te bijten in de songs en kunst. Het brengt mooie uitingen tot stand. Even uit de box denken en het allemaal net even anders willen doen zodat het opgemerkt wordt. Dat lukt de heren goed en met een album vol aanstekelijke liedjes en een presentatie met krant. Het is op de plaat ook een duo en doet daarom eerder even denken aan de White Stripes als je luistert naar ‘Why Would ?. Met een gitaar en drums, wat elektronica en teksten met drive als ‘Too Fast!’ ‘Make Me Beg’ gaan de heren ervoor. Een authentiek 60’s liedje ‘Born In ’23’ of een verhaal dat verteld wordt in een smooth liedje ‘Any Blink Now’. Het is allemaal afwisselend maar het is ook wat licht in de productie. Voor mij mocht het allemaal wel wat vetter, desnoods met een ingehuurde muzikanten. Maar het album is verder zeer geslaagd!

Label Sony

Beoordeling 8

Review De Engelse blues rocker Laurence Jones heeft inmiddels alweer 7 albums uitgebracht. Met het titelloos album weet hij een juweeltje af te leveren. Net als zijn recente album The Truth is de band met Gregory Elias in de studio gedoken om de stijgende lijn weer op te pakken. Nu de gitarist met zijn band als support act voor Status Quo, Joe Bonamassa, Robert Cray en Kenny Wane Shepherd heeft gespeeld hoor je dit ook op het album terug. De songs ‘Quite Like You’ zou zo een heerlijk nummer van Robert Cray kunnen zijn en het smooth ‘Mistreated’ zou op het album van Bonamassa niet misstaan. Het album kent vooral een heerlijk afwisselend beeld van de blues. De ene keer met volle orgels van ‘Low Down’ en de andere keer met een rock sound op ‘Everthing is Gonna Be Allright’ en ‘I’m Waiting’. Maar ook de classic blues horen we met ‘Long Long Lonely Ride’ op dit album terug. Een heerlijk swingend blues album van een band die vol energie er live voor gaat. Dit is in November nog eens in Nederland te beleven en wel op: 13 november Metropool te Hengelo 14 november de Pul te Uden 15 november Stadsschouwburg te Leeuwarden 16 november de Tamboer te Hoogeveen 17 november Q factory te Amsterdam

Label Ghost City Recordings

Beoordeling 7,5

Review Everything All The Time Forever is het dolodebuut van Like Lovers, het artiestenalias van de Duitse multi-instrumentalist en producer Jan Kerscher. Like Lovers opent met de titelsong en meteen maken we kennis met de complexe melodielijnen waarbij Kerscher nadrukkelijk de elektronica in zet. Het nummer is krachtig, energiek en door de wat experimentele inhoud misschien zelfs wel veelzijdig en veelbelovend. Vervolgens weet hij met ‘People Shaped Mirrors’ de aandacht vast te houden; openend met een stukje piano kent dit nummer ook weer diverse laagjes met een dansbare beat als basis. Kerscher heeft door de jaren van vele artiesten inspiratie opgedaan en die veelzijdigheid hoor je terug. ‘Infinite’ en ‘Am I Still Here?’ zijn wat rustiger, dromerig en hier en daar ongrijpbaar. Halverwege het album staat ‘I Float On Your Love’ geposteerd, een nummer dat een hele aardige dansbare vibe heeft en zo maar voor de nodige airplay kan zorgen. De voorliefde voor de muziek van Radiohead horen we terug op het betoverende ‘Gone’ en op ‘Health’ horen we misschien zelfs wat “grunge”- gitaar terug. Het laatste deel van het album neemt Kerscher duidelijk wat gas terug al blijven de melodielijnen wat complex en overheerst de elektronica. Op afsluitere ‘Alive’ horen we zelfs een bijdrage van Hannah Epperson maar dit verdwijnt door het wat bombastische karakter naar de achtergrond. Everything All The Time Forever is een verdienstelijk debuut waarmee Kerscher het fundament legt voor een vervolg. De combinatie van de elektronica in een wat experimentele context blijkt te werken. Ook vocaal blijft de Duitser overeind waardoor dit album een dikke voldoende scoort. Veel luisterplezier

Label Hubro

Beoordeling 8

Review Binnen de scene van gitaarmuziekliefhebbers zal Trond Kallevåg Hansen geen onbekende zijn. De Noorse gitarist, afkomstig uit Haugesund, draait al een hele tijd mee. Onlangs kwam zijn nieuwste album Bedehus & Hawaii uit. Kallevåg Hansen heeft zijn sporen de afgelopen jaren ruimschoots verdiend binnen diverse muziekgenres en in diverse rollen. Laat je bij Bedehus & Hawaii niet afschikken door welk vooroordeel dan ook. Dit album brengt een soort van filmische atmosfeer met een ongekende grootsheid. Voor dit album wordt Kallevåg Hansen bijgestaan door de legendarische Geir Sundstøl op slidegitaar en pedal steel. Verder deed de Noor nog succesvol een beroep op enkele leden van zijn oude “trio” en met Alexander Hoholm op bas, Ivar Myhrset Asheim op drums/percussie en Adrian Løseth Waade (Skadedyr) op viool is de bezetting compleet. Zelf zegt hij over deze plaat: “I wanted the musicians to express themselves without feeling limited by the music, but I also wanted to tell stories and have a cinematic quality”. ‘Bedehus’ betekent vrij vertaald uit het Noors “kapel” en we krijgen dus de indruk dat de Noor met zijn titel een muzikale verbinding wil leggen tussen Noorwegen en het Polynesische Hawaii. Dat lukt dus in de vorm van de negen tracks waarbij alle muzikanten in de gelegenheid worden gesteld te excelleren. Of het Sundstøl op de pedalsteel is of Waade op viool of de hoofdpersoon zelf, alles is prachtig in balans. Diverse muziekinvloeden zoals Folk, Country en Jazz worden moeiteloos met elkaar verweven en hier en daar is er ruimte voor de nodige improvisatie. ‘Gatelys Og Sang’ is werkelijk prachtig en ontroerend en op ‘Dieselkjelleren’ en ‘Kappellet’ horen we Folk- en Country invloeden terug en dat alles verpakt en smaakvolle arrangementen. Verder horen we hier en daar een geïmproviseerde soundscape zoals ‘Fartein Valen’. Kernwoorden na het beluisteren van dit instrumentale album zijn “warm” en “sfeervol” en dat allemaal in een soort van filmisch decor. Een absoluut meesterwerk waar je heerlijk bij kunt wegdromen en dat na Noorwegen nu gelukkig ook een internationale release krijgt. Je hoeft geen liefhebber van instrumentale muziek te zijn om hier erg van te kunnen genieten. Veel luisterplezier.

Label PIAS

Beoordeling 8

Review De zanger Mike Patton kennen de meeste mensen wel van Faith No More. De rockact weet de grenzen te verleggen en kent hierdoor een hele schare fans van metal-, rock- en indie liefhebbers. Jean Claude Vannier is een Franse componist die bekend is van zijn theatrale albums. De combinatie van Vanniers soundtrack composities met de indie popmuziek is niet vreemd. Zo weet de man al eerder samen te werken met Jarvis Cocker, Mick Harvey (Nick Cave & the Bad Seeds) en Gruff Rhys. Het is dan ook niet geheel vreemd dat Vannier de zoektocht naar goede zangers met die uit de box kunnen denken voortzet. Hij komt nu bij Mike Patton terecht en heeft hier een briljantje in gevonden. Het album bestaat dan ook uit songs a la Burt Bacharach. De zangpartijen van Patton zijn al op de platen van Faith No More met bijzondere spanning ingezongen en dat horen we hier terug. Het ‘Insocobles’ is alsof Tom Waits is gaan zingen alsof de chansons hem op het lijf staan geschreven. Of het pop georiënteerde ‘On Top Of The World’ dat zijn uitspattingen kent zijn heerlijk energieke songs. Maar de grenzen worden hier gezocht in ‘Hungry Ghosts’ waarde opera klanken door het nummer de ruimte zoekt. Met ‘Yard Bull’ wordt het liedje akoestisch en klein gemaakt. Door de instrumenten krijgt het een volwassen mooi folk randje en is het een juweeltje op de plaat. Het album is deels ingetogen en kent daarnaast prachtige uitspattingen die we van Patton kennen. Hierdoor is het album een mooie combinatie van werelden die elkaar maar weinig verbinden. Vannier laat weten dat hij dit wel in zijn macht heeft en levert hierbij het bewijs.

Label Merge Records

Beoordeling 7,5

Review Joyero is de artiestennaam van Andy Stack die hij voor dit soloproject gebruikt. Stack is geen onbekende in de muziekwereld want het kan zo maar zijn dat je hem nog kent van zijn bijdrage aan Wye Oak. Met Release The Dogs maakt de uit Baltimore, USA, zijn solodebuut. Stack is natuurlijk de drummer van Wye Oak maar werkte ook met acts als Helado Negro en Lambchop. Ondanks dat hij nu solo een plaat uitbrengt is het haast onmogelijk om ook die roots van Wye Oak niet terug te horen. Stack weet natuurlijk waar zijn kwaliteiten wel en niet liggen en dat wordt gaandeweg het album ook duidelijk. Zijn vocalen zijn vooral wat rustig en gedempt en zijn in evenwicht met de melodieën die vooral vorm krijgen door de elektronica en de drums. Dat is natuurlijk weer niet vreemd want dat zijn juist de instrumenten die hij bij Wye Oak ook bespeelt als hij met zijn muzikale bondgenoot Jenn Wassner muziek maakt en optreedt. Met het door de beats en samples spannende ‘Alight’ wordt Release The Dogs geopend en meteen is de inzet van de elektronica en drums nadrukkelijk aanwezig. Die wat Ambient-achtige sfeer zet hij door met nummers als ‘Dogs’ ‘Salt Mine’ en afsluiter ‘Time’. Ook horen we wat rustigere, dromerige nummers zoals ‘Starts’ en ‘After You’. Hier en daar zijn nummers wat complexer zoals bij ‘Steepest Stairs’, waar het tempo tussen melodie en zang soms uit balans lijkt te zijn. Hierdoor krijgt het nummer wel een wat meer intrigerend karakter. Ook ‘Man’, met de combinatie tussen de falsetto stem en de akoestische elementen, zorgt voor een wat andere sfeer. Die akoestische gitaar horen we overigens ook terug op het midtempo ‘Small Town Death’. Natuurlijk klinken de elementen en het DNA van Wye Oak door in Release The Dogs. Zonder zijn steun en toeverlaat en zangeres Jenn Wasner klinkt Stack hier en daar misschien wel eenzaam. Daarom een compliment voor het eindresultaat. Veel luisterplezier.

Label Rat Pak Records/ Frontiers srl

Beoordeling 8,5

Review De Amerikaanse act KXM is een samengestelde act dat inmiddels tot hun derde album is beland. Het is niet zomaar een act maar je mag gerust zeggen een superband waar maar weinig mensen van hebben gehoord. Bassist en zanger dUg Punnick van Kings X (X) weet met zijn kunsten al jarenlang de grenzen van de rock en funk op te zoeken. Ray Luzier van Korn (K) weet ook al jaren de metalsound te beïnvloeden met verschillende soorten van drumstijlen in het geheel te brengen en gitarist George Lynch van Lynch Mob (M) is nog steeds een van de meest waanzinnige gitaristen op deze aardbol. Het is dan ook niet vreemd dat dit album voor mij erg hoog scoort. De songs zijn heerlijk gedragen spannend en in de composities prachtig uitgewerkt. De dreigende sound van het openingsnummer ‘War of Words’ of de spanning dat gepaard gaat in de rocksound van ‘Mind Swap’ en ‘Lightning’ behoren het betere rockwerk en dan hebben we het nog niet eens over de afwisselingen vol spanning in het titelstuk gehad. Het brengt de rock tot een hoger niveau waar de crossover hoogtij viert. Wellicht dat de band live niet veel te zien zijn, maar is zeker een juweeltje als dit mogelijk is. Hoewel dit album donker en spannender is dan hun vorige 2 albums, heeft men hier weldegelijk de juiste sound te pakken en hopelijk dat men hiermee verder gaat.

Label Frontiers srl

Beoordeling 8

Review Het openingsnummer doet denken aan de Wildside van Motley Crue, of is het gewoon gejat. Maar de drive is nog steeds heerlijk te noemen en met de ooohs en aaahs in de refreintjes doen het gewoon goed! Zoals ze zingen met Diamonds in the Rough gaat het later vanzelf schijnen. Het blijft niet bij een goed nummer, het hele album bestaat uit heerlijke rocksongs. ‘Into the Wild’ en de ballads ‘Waiting for your Love’ en ‘Into the Maze’ zijn prima songs. Opvallend is dat Hooters Eric Brazillian achter de knoppen duikt voor het ‘We Are The Legion’ dat als song voor de patriotten om de wereld te veroveren is opgenomen. Chris Laney tekent voor het nummer ‘Parasite’ terwijl de uptempo songs als ‘Crazy’, ‘Reptile’ en ‘Filth and Flowers’ het album maken. Een goed sleaze rock album! Crashdiet staat in 4 oktober in Little Devil te Tilburg

Label JVC/ SPV

Beoordeling 7,5

Review Dat er op de wereld meer glamrock wordt gemaakt dan alleen in Amerika en Scandinavie is bijna niet voor te stellen. Toch is de Franse act Blackrain een potentiele act waar je mee rekening mag houden. De band is gedreven en met de zang van Swan Hellion weten ze de Amerikaanse glamrock goed te benaderen. Het is ook niet geheel vreemd, want de band weet al jaren lang covers te spelen van hun helden als Motley Crue, Wasp en LA Guns. Dit hoor je dan ook terug in de songs ‘Blast Me Up’, ‘Hell Fire’ en het titelstuk. Dus erg spannend is het allemaal niet, maar voor een avondje heerlijke rechttoe rechtaan rock is het een prima band. Met Dying Breed weet men zich dan ook over de Franse grenzen zich te presenteren, al hebben we in Nederland niet erg veel podia voor dit soort acts. Het zou mooi zijn om songs met een heerlijke drive ‘Like Me’, de powerrock van ‘Rock Radio’ en de poprock meezingers ‘A Call From The Inside’ en ‘All Angels Have Gone’ mee te mogen brullen. Dan doen we het maar in de auto…. Over de hoes moeten we het maar niet over hebben.

Label Decca / Universal

Beoordeling 8,5

Review We kennen de Amerikaanse indie folk act The Lumineers van hun hit ‘Ho Hey’ waarmee ze de wereld veroverden. Dit is inmiddels zeven jaar geleden en zijn nu tot hun derde album III gekomen. Met het album Cleopatra werd de weg ingeslagen om het folk geluid iets meer op de achtergrond te laten. Op dit album borduurt de band hierop voort en weet men de sound meer mainstream te houden. Het pakt erg goed uit. Door het album in drie hoofdstukken te plakken, de 3 generaties van een familie Gloria, Junior en Jimmy Sparks weet de band ook verschillende muziekstijlen in het album te vlechten. Wanneer ‘Gloria Sparks’ een deel singer-songwriters pop dat een climax kent is het met het nummer "Gloria' waar de band de akoestische folk weer even terug laat komen. Het laatste deel Jimmy Sparks bevat prachtig intens kleine liedjes waaronder ‘My Cell’ en ‘Jimmy Sparks’. De samenstelling en opbouw van de songs van Gloria, Junior en Jimmy is hetzelfde. De verhalen zijn als een mooi familieboek beschreven en is het album een ministamboom van de familie. Het album doet me erg denken aan het legendarisch album This is the Sea van the Waterboys. Al sluiten the Lumineers af met het ingetogen ‘Salt and the Sea’. De songs vertellen het gehele verhaal waard een enkel liedje hieruit beluisteren je te kort doet aan het album. Het deluxe album kent drie extra songs. The Lumineers staan 18 november in TivoliVredenburg te Utrecht.

Label Canada / Konkurrent

Beoordeling 7,5

Review De Canadese multi instrumentalist Sando Perri. Het recente album Another Life kreeg de naam van experimentele en elektronische folk sound mee. Nu weet de man zijn landing in te zetten met een stijl van muziek dat doet denken aan de slow songs van Santana. De lange lome solo’s zijn optimaal aanwezig. Het titelstuk is inderdaad een zachte landing voor deze plaat. Maar de man weet met ‘Time (You Got Me)’ al relaxt te beginnen. Zijn gitaarspel is fameus te noemen en de composities zijn op dit album in balans om zijn kunsten ook goed uit de verf te laten komen. Hierdoor is het album een geheel en prettig naar te luisteren. Met ‘Wrong About the Rain’ als meest uptempo song, kunnen we zeggen dat dit album een relaxte vlucht is.

Label Provogue/ Mascot

Beoordeling 8

Review De Engelse gitarist en zanger Kris Barras timmert de laatste jaren goed aan de weg. De man is inmiddels ingelijfd in de Supersonic Blues Machine. Met zijn band weet hij een energieke show te brengen en met Light It Up brengt hij een commercieel getint rock album. Het album vol heerlijke rocksongs is nogal Amerikaans georiënteerd, ‘Rain’, ‘Counterfeit People’ en ‘Ignite’ zijn heerlijke rocksongs alsof op het album klinken alsof KISS een deal met John Mellencamp heeft gesloten. Waardoor songs als het ‘Let the River Run’ meer de Mellencamp folkrock sound kent. Met bijna 50 minuten aan muziek krijg je waar voor je geld en is dit een potentieel album dat meedingt aan (bluesrock) album van het jaar. Zijn heerlijk lichte gitaarsolo’s passen in de songs die allen een kop en staart kennen. Met een vleugje rock and roll, blues en soul in de songs weet hij een gevarieerd album te brengen.

Label Marshall rerc.

Beoordeling 8

Review Het is alsof deze maand veel verrassend goede albums van betrekkelijk onbekende artiesten op de markt komen. Het debuutalbum The Message van Keywest was al een succes, nu is er Ordinary Superhero. De Ierse band Keywest is het duo Andrew Glover en Andrew Kavanagh die met James Lock , Harry Sullivan en Fernando Castilhos een band vormen. De Songs doen denken aan een vlotte John Mayer die met ‘Where Are You Waiting For’ en ‘C’est La Vie’ vrolijk door het leven danst. De man weet ook met zijn zwijmelende songs als ‘Wear Your Love’ het vrouwelijk schoon te betoveren. Wanneer we ‘This is Heartbreak’, ‘Don’ t Let Me Down’ of ‘I’m Not Me Without You’ horen zijn het heerlijk moderne popsongs die niets nieuws brengen maar de sound van deze tijd brengt. Mooie plaat!

Label Western vinyl

Beoordeling 7

Review Het vierde album van Abram Shook geeft wat de titel en hoes weergeeft. Een album vol elektro pop uit de jaren 80. Songs die belicht worden onder het neon licht en in het blacklight gaan oplichten. Songs als ‘My Money’ en ‘Visionary Fiction’ doen denken aan Prince zijn dancesongs die op een elektrobeat geschreven zijn. Maar eerlijk gezegd is het feestje halverwege het album wat uitgeblust. De trucjes kennen we dan en is het allemaal te elektronisch in de keyboards. Hoel de tempo’s zich afwisselen is het wellicht de slepende keyboardgeluiden en de elektrostem die allemaal too much op het album geproduceerd zijn.

Label Triple Coil music

Beoordeling 7,5

Review De Duitse blues rock act The Blue Poets ui Hamburg staat voor ongeremd en rauw. Onder leiding van gitarist Demi weet de band een gelijkenis te vinden met Gary Moore. De lange halen in de solo’s wist de Ier te perfectioneren. The Blue Poets doen dit dunnetjes over. Wanneer we het slepend en dramatische ‘Crawling’ horen, hoor je de band helemaal uit zijn dak gaan. Of het vrolijke ‘Been Here Too Long’ dat met vingerknipping wordt ingeluid. Het voelt direct al lichter dan het nummer ervoor of het titelnummer met de overdrives op de gitaar. Het geeft de diversiteit aan dat binnen de bluesrock te vinden is. De wat schreeuwerig ruwe stem van Gordon Gray pakt niet overal goed uit. Maar wanneer hij zijn lichte soul stem op zet, krijgen de songs meer kleur. De brullende opmaat in de rocksongs ‘Badnews’ en ‘Angry Man’ is begrijpelijk maar kan hij beter achterwege laten, zodat het hele nummer beter tot stand komt. Live is het een prima blues rock act en speelt voornamelijk in Duitsland, maar de moeite waard om het te bezoeken!

Label BMG

Beoordeling 8

Review De Engelse zangeres Chrissie Hynde staat nog relmatig op het podium te rocken. Met haar band The Pretenders weet ze een legio hits als ‘Brass in Pocket’, ‘I Go to Sleep’ en ‘Back on the Chaingang’ op je af te vuren. Maar de bijna 70 jarige Hynde kent ook nog haar eigen solo albums. Na haar solo debuut en goed album Stockholm gooit ze het over een andere boeg. Valva Bone Woe doet de velours gordijnen van een bruin café sluiten en de lome jazz klanken van ‘I Am a Fool to Love You’ ( Frank Sinatra) en ‘I Get Alone Without You’ (Hogy Carmicheal) vult de ruimte. Haar diep soft en hese stem klinkt als een klok bij deze late night songs. Met de Afrikaanse drum invloeden afgewisseld met blazers solo in ‘Meditation’ of het vlotte openingsnummer ‘How Glad I Am’ (Nancy Wilson) zijn allemaal mooi vertolkte covers. Naast songs van Frank Sinatra, Brian Wilson (‘Caroline No’), Nina Simone (‘Wild is the Wind’), Nick Drake (‘River Man’) en Barbera Streisand (‘Absent Minded Me’) weet ze ook van haar ex man Ray Davies het Kinks nummer ‘No Return’ aan dit album toe te voegen. Een Mooi ingetogen album!

Label Subpop/ konkurrent

Beoordeling 7,5

Review De roodharige singer-songwriter uit California debuteert met August op het Subpop label. Met de titel August weerspiegeld ze het zomerse leven dat in het gelijknamige nummer terug komt. De tokkelende singer-songwriter weet haar storytelling over de druilerige herfstmaand ‘November’ of en terugblik in ‘Past Time’. Haar mooi en heldere stem met het rustgevende getokkel doet denken aan Joni Mitchel achtige songs. Het album kabbelt als ‘Sea Came to Shore’. Het album is er eentje met vele klein en mooie liedjes, maar ik kan me voorstellen dat een heel album ook wat eentonig kan zijn en de luisteraar afhaakt. Anderzijds is het album heerlijk en rustgevend om op een zondagochtend naar te luisteren.

Label - Hear We

Beoordeling 7,5

Review De inmiddels 38-jarige Natasha Bedingfield is na een afwezigheid van 9 jaar terug met een nieuw album Roll With Me. Haar grootste hit was natuurlijk ‘Unwritten’ waar ze ook een Grammy mee won. Voor dit album kreeg ze hulp van producer Linda Perry (o.a Pink en Christina Aguilera) die Natasha één van beste live-performers ter wereld vindt. Tijdens haar “break” is de Britse ook moeder geworden, iets wat uiteraard de nodige invloed heeft op haar leven. Het misschien wel wat smooth klinkende ‘Kick It’ is de gedroomde opener en past ook wel in de lijn der verwachting. Dit nummer is inmiddels ook uitgebracht evenals het veel meer R&B-achtige ‘Roller Skate’. De hoge stem, de blazers en de percussie in het middeldeel brengen het Motown-gevoel wat terug, iets waar ze in een interview zelf over zie: “I'm obsessed with young Michael Jackson! Just that Motown positivity. I love that nothing ever felt cheesy”. Vervolgens is daar het sprankelende en feel-good ‘Everybody Comes Together’ en gaandeweg krijg je inderdaad het gevoel dat Natasha Bedingfield volwassen is geworden. Maar het is niet allemaal lichtvoetige pop. Luister maar eens naar met reggae doorspekte ‘King Of The World’ dat een ode aan haar zoon is en het catchy ‘Can’t Let Go’ en het uptempo ‘Sweet Nothing’ die iets van de jaren ’60 in zich hebben en ook wel wat aan het geluid van Duffy doet terugdenken. Natuurlijk vinden we ook wat rustigere nummers terug op Roll With Me. De ballad ‘Where We Going Now’ is toch wat complexer dan een eerste luisterbeurt doet vermoeden en is wat krachtiger dan ‘Can’t Look Away’ hoewel ook daar bij de uithaal een wat rauw randje te bespeuren valt. Bij ‘No Man I See’, één van de favoriete nummers van de zangeres zelf, horen we wat meer elektronica en de afsluiter ‘Real Love’ is misschien wel het prijsnummer van dit album; lekker uptempo, soulvol compleet met blazers. Natasha Bedingfield klinkt anders, meer volwassen. En dat horen we dan ook terug op dit nieuwe album. Samen met haar producer weet ze diverse muzikale stromingen met elkaar te vermengen al blijft het geheel wel binnen het popgenre. Conclusie is dat we een andere Natasha horen maar nog geen nieuwe diva a la Katy Perry, Gwen Stefanie, Pink en andere grootheden. Veel luisterplezier.

Label Polydor

Beoordeling 8,5

Review Lana Del Rey is niet meer weg te denken uit de hedendaagse popmuziek. Met haar ongrijpbare, weemoedige liedjes heeft de Amerikaanse inmiddels een indrukwekkende carrière opgebouwd. Haar nieuwste album Norman Fucking Rockwell zag deze week het daglicht en wederom neemt Miss Del Rey ons mee op haar melancholieke muzikale reis. Even terug in de historie en naar de albumtitel. Norman Rockwell was een beroemd Amerikaans illustrator en kunstschilder en tekende een kleine veertig jaar de voorpagina’s van The Saturday Evening Post. Kenmerkend was de wijze waarop hij zijn blik op “het gewone Amerika” wist te vertalen in die tekeningen. Op haar vorige album Lust For Life werd al duidelijk en ze niet meer veel op heeft met het begrip The American Dream onder het regime Trump en tijdens een jamsessie vorig jaar schoot haar ineens te binnen dat het eigenlijk juist die illustraties zijn die de huidige Amerikaanse droom vertegenwoordigen. Ze riep iets zoals “This is where we are – This is Norman Fucking Rockwell!”. Voor dit inmiddels zesde album riep ze de hulp in van producer Jack Antonoff (bekend van o.a. Lorde en Taylor Swift) en hij zorgde voor het overgrote deel van het productiewerk. Ze trapt af met de titelsong en haar typerende stemgeluid heeft onmiddellijk die bezwerende uitwerking. De muzikale ondersteuning wordt gevormd door piano en troefkaart nummer één wordt door Antonoff en Lana uitgespeeld. Vervolgens is daar de al eerder uitgekomen single Mariners Apartment Complex’ waarbij de akoestische gitaar en strijkers voor de melancholische sound zorgen. Vervolgens is er met het bijna tien minuten durende ‘Venice Bitch’ (mooie woordspeling op Venice Beach) een nummer dat écht meer diepgang heeft dan ogenschijnlijk op het eerste gezicht en altijd weet Lana dat weemoedige karakter vast te houden. Zoals gebruikelijk gebruikt ze hier en daar wat expliciet taalgebruik en dat is in het wat conservatieve Amerika altijd wel een dingetje. Niet alle nummers zijn nieuw maar haar coverversie van ‘Sublime’s ‘Doin’ Time is wel erg smaakvol met een wat Cariben vibe. Zo blijft het album boeiend ondanks dat we toch wel vertrouwd zijn met haar geluid. Nummers als ‘Cinnamon Girl’ en ‘Love Song’ zijn prima en bij ‘How To Dissapear’ krijgt het nummer een prachtig vintage geluid mee en klinkt Lana breekbaarder dan ooit. Bij het prachtige ‘California’ is het weer de combinatie van Lana’s stem en piano en later wordt het nummer verder uitgebouwd. Via het wat nostalgisch klinkende ‘Bartender’ en het wat dramatische ‘The Next Best American Record’ sluit Lana in stijl af; ‘Hope Is A Dangerous Thing For A Woman Like Me To Have – But I Have It’ is een prachtige pianoballad en een titel die weer heerlijk direct is. Norman Fucking Rockwell is een nieuw muzikaal hoofdstuk dat Lana aan haar boek kan toevoegen. De productie van Antanoff is hoorbaar maar het zijn vooral de kleine nuances. Verder is het simpel; de stem van Lana Del Rey met dat typerende timbre is uniek en betoverend. Het album staat wederom bol met mysterieus klinkende songs die voor de nodige magie zorgen. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Label V2 Records

Beoordeling 7,5

Review Het eerste album in vijf jaar van de Nederlandse singer/songwriter Marike Jager is een feit. Na het in 2014 uitgekomen Silent Song is het op muzikaal gebied relatief stil geweest maar nu is de uit Leusden afkomstige Marike terug met Hey Are You OK. Op dit nieuwe album vaart ze een nieuwe koers; meer indiepop met een breed muzikaal en eigentijds in plaats van het traditionele singer/songwriter. Geïnspireerd op muziek waar ze zelf naar luistert en met behulp van producer Paul Willemsen (o.a. Michelle David) maken we kennis met een nieuwe Marike. Twaalf songs die voor een energiek album zorgen waarbij de beats vrij spel krijgen maar waar ze ook moeiteloos strijkers in de arrangementen weet in te passen. De twaalf nummers zorgen voor een aangename vibe. ‘Lucky’ kan nog als een hernieuwde kennismaking gezien worden maar nummers als ‘Marakaka’ en de titelsong zijn lekker eigenzinnig. Stukken tekst worden herhaald alsof Marike een eigen taal heeft uitgevonden en ‘Hey Are You Ok’ is een smeltkroes van elektronica, beats, samples en dat op een springerig tempo. Het ongeveer zes minuten durende ‘Under The Trees’ vormt halverwege het album een kleine drie minuten voor een rustpunt om daarna toch weer te ontbranden met een uiterst catchy refrein. ‘The Burning Sun’ is een verrassing met leuke klank- en woordspelingen, ‘San Diego’ heeft wat van de West Coast sound en op ‘The Seeker’ wordt er een wat onheilspellend rauw randje toegevoegd. Verder zijn de kop en de staart van Hey Are You OK totaal verschillend; opener ‘Another River’ krijgt door de onderliggende beat en de strijkers een wat dreigend karakter terwijl de korte afsluiter ‘Watch The Fish’ veel meer Folk-invloeden kent. Hey Are You OK heeft een kop en een staart meegekregen en de overige tien nummers zijn een meer dan aangename mix van indiepop waarmee Marike zich misschien opnieuw in gevonden heeft. Ze is in ieder geval een nieuwe weg ingeslagen en deze richting bevalt prima. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Label Caroline rec.

Beoordeling 8,5

Review De man behoort inmiddels tot de dino’s van de rockmuziek, maar vol energie staat hij nog steeds op het podium en brengt met grote regelmaat een album uit. Nu de samenwerking met de heren van Queen of the Stone Age achter de rug is, gaan we een andere richting op. Iggy Pop is niet bang om een koers te wijzigen. Zijn sound blijft herkenbaar en David Vowie is hem daarvoor altijd dankbaar voor geweest. Samen brachten ze een tijd in Berlijn door en maakte hier de mooiste albums. Nu is het tijd voor de jazz in de songs te vlechten. De trompet van Leron Thomas komt veelvuldig op dit album terug. Gezien de man de songs voor dit album heeft geschreven is dit ook niet vreemd. De jazz muzikant uit New York is geïnspireerd door Bowie, Miles Davis en Zappa en heeft sinds 2000 zijn eigen status binnen de jazz opgebouwd. De songs als ‘Page’, ‘Free’ en ‘Dirty Sanchez’ zijn jazz georiënteerd en de storytelling song ‘We Are the People’ van Lou Reed weet Pop reed weer laten klinken. Het gaat om de boodschap en dat weet de man nu prachtig te vertolken. Met de baslijn van ‘James Bond’ en ’Solalli’ zijn dit de opvallend goede songs die je in het begin van het album tegenkomt. Zij nemen je mee in een wereld van luisteren naar verhalen, gezet op bijpassende muziek.

Label Secretly Canadian

Beoordeling 8

Review In drie jaar kan er veel gebeuren, vooral als je verliefd wordt. Het nieuwe album van de Britse singer/songwriter Alexandra Lilah Denton die we onder haar artiestennaam Shura kennen, gaat over dat heerlijke gevoel maar ook voor al vragen en twijfels. Drie jaar geleden zag het debuutalbum Nothing’s Real het daglicht en de afgelopen jaren is er veel veranderd. Ze heeft de liefde van haar leven gevonden en laat dat nu net een lange afstandsrelatie met een Amerikaanse zijn…….. Alles wat wij bij een lange afstandsrelatie kunnen bedenken, van liefde, begeerte, angsten, vragen, elkaar bellen via Skype komt voorbij in elf songs die over het algemeen een lekkere funky, dansbare groove hebben. En zelfs de titel is een verwijzing want Forevher is een grappige woordspeling tussen “Forever” en Together”! Opener ‘That’s Me, Jus A Sweet Melody’ is één van de weinige uitzonderingen op het dansbare geheel; de ongeveer één minuut durende opener is eigenlijk een soort piano-ballad-interlude waar we rustig kennis kunnen maken met de mooie stem van Shura. Mooi om te horen dat die verliefdheid als de rode draad door de liedjes heen klinken. Neem nu het wat sensueel klinkende, midtempo ‘Side Effects’ waar we Shura horen zingen “What it is, what it is, what it is, it’s so good” terwijl we ze op ‘The Stage’ meeneemt naar haar eerste ontmoeting met haar verre afstandsrelatie in New York (“Are we gonna kiss? Excited / I promised you my lips in writing / Take me by the hand / And lead me through the room”). Ook bij het speelse ‘Religion’ (U Can Lay Your Hands On Me) verwerkt ze haar gevoel in de tekst. Zo neemt de Britse ons mee een aangenaam ontspannen manier vol met soepel lopende melodieën. De single ‘BKLYNLDN’ (oftewel Brooklyn – London) is wat rustiger en het nummer ‘Tommy’, met een deel spoken lyrics door een man, zorgt voor een natuurlijk breekpunt. Dit wordt nog versterkt door de wat rustigere tracks als ‘Priness Leia’ en ‘Flyin’, waar we ook het realisme in terug horen over de houdbaarheid van een relatie tussen de beide geliefden. Maar met nummers als ‘Forever’, ‘Control’ pakt ze weer terug naar die dromerige, dansbare Electro pop. Forevher is een aangenaam popalbum geworden dat klinkt als een geheel. Het album staat volledig in het teken van een ontluikende liefde tussen Alexandra en een Amerikaanse vrouw. Geweldig toch als je daar liedjes over kunt schrijven en je hart kunt laten spreken! Veel luisterplezier.

Label Columbia

Beoordeling 8,5

Review Het was geen kwestie van willen maar van moeten. Na een stilte van een kleine 8 jaar is de Amerikaan Raphael Saadiq terug met een nieuwe album; Jimmy Lee, vernoemd naar zijn broer die overleed naar aanleiding van een overdosis. We kennen Saadiq natuurlijk vanwege zijn samenwerkingen met o.a. Solange, D’Angelo en zijn bijdrage leverend in R&B-acts als Tony! Toni! Toné! en Lucy Pearl. Verder produceerde hij werk van vele grote namen zoals Kelis en Mary J. Blige. Jimmy Lee is een oprecht en misschien wat donkerder album geworden dan we gewend zijn. Maar de aanleiding, het overlijden aan een overdosis van zijn broer Jimmy Lee is dan ook de directe aanleiding. Ondanks dat zijn broer vaak in de gevangenis verbleef hadden ze een hechte band. In een interview gaf hij als antwoord op de vraag wat zijn grootste herinnering was het volgende : “Probably him telling jokes and dropping me off pit bulls. Ready to fight somebody for me, if he thought somebody was bothering me. It’s always good to get that big brother to stand up for you, or make you fight somebody else back.” Het album trapt af met het soulvolle ‘Sinners Prayer’, meteen opgevolgd door het funky ‘So Ready’ dat vooral vanwege de donkere en intense baslijn een heerlijk hypnotiserend karakter krijgt. Na dit sterke eerste deel is daar ‘This World is Drunk’, gevoed door Motown-invloeden, één van de hoogtepunten van dit nieuwe album. Op de single ‘Something Keeps Calling’ en een nummer als ‘I’m Feeling Love zijn de invloeden van Prince herkenbaar terwijl we bij ‘Belongs To God’ onmiskenbaar gospel terug horen, iets wat perfect bij de stem van Saadiq past. Voeg daarbij de wat vintage klinkende soul en het plaatje is compleet. ‘Kings Fall’ klinkt wat rauwer en ook een track als ‘My Walk’ wordt wat zwaarder aangezet. Verder is het tweeluik over ‘Rikers Island’ ijzersterk met natuurlijk de verwijzing naar de jaren in de gevangenis van zijn broer. Maar het is vooral de sound met de herkenbare invloeden van Motown die aanspreken in dit nummer. Op het spannende in intrigerende ‘Glory To The Veins’ horen we een bijdrage van Ernest Turner en bij de passende afsluiter ‘Rearview’ kijkt Saadiq nog één keer om en stelt zichzelf nog wat vragen; “I've been trying to figure out my life / I can't see, even in plain sight / Though I cry, my tears don't bring light / Your life is in your rearview”. Laten we vooropstellen dat Jimmy Lee een prachtige plaat is geworden die uiteraard de nodige emotie meebrengt en misschien wel de meest persoonlijke en oprechte productie is die Saadiq ooit gemaakt heeft. We moeten echter ook niet vergeten dat dit album nog maar eens het talent van deze Amerikaan laat horen. Een topplaat die een eigentijdse mix oplevert van Soul, R&B en hier en daar een vleugje van andere stijlen. Veel luisterplezier.

Label Secretly Canadian/ Konkurrent

Beoordeling 7,5

Review Het Amerikaanse duo Whitney bestaat uit drummer, zanger Julian Ehrlich en gitarist Max Kakacek. Het is het tweede album van het duo en wederom weet men met zijn tweeën mooie liedjes te maken. De composities zijn niet altijd voor de hand liggend. Met de hoge kopstem van Julian krijgen de songs een bijzondere sfeer. ‘Used To Be Lonely’ is al fraai al “Before I know It’ en ‘Song For Ty’ zijn al even mooi en kwetsbaar te noemen. Al zijn de liedjes niet erg lang, ze kennen een kop en staart en hier en daar wat trompetgeschal doet het album zeker goed. De heren weten de soul in de western American folk goed te smeden. Al is het instrumentale ‘Rhododendron’ net iets te veel van het goede. Top songs zijn de opener ‘Giving Up’ en de afsluiter en titelstuk ‘Forever Turned Around’. Ze zijn in de composities net iets diverse dan de overige songs. Verder prima plaat!

Label Snowstar

Beoordeling 8

Review De Utrechtse indie band I Am Oak met Thijs Kuijken en Stefan Breuer hebben de afgelopen jaren een reputatie opgebouwd waar menig Nederlandse act jaloers op mag zijn. De band kent geen hits of grote downloads, maar wel de reputatie van een topact die je gezien moet hebben. De albums zijn prachtig vol laid back indie folk songs en daar voegt men nu eentje aan toe, Osmosis. Naast een EP is het recente album uit 2016. Het heeft dan ook even geduurd dat de fans weer kunnen genieten van prachtige pianosongs met harmonische vocalen zoals ‘Will I Wake’ en ‘Wondrous Way’. Al begint het album pakkend met songs die passen bij een grote indie act. ‘The Shore’, ‘Hidden Cove’, ‘Between Worlds’ en het ‘Tundra’ zijn spannend genoeg, pakkend en commercieel aanstekelijk te noemen De uitstraling van rust, zekerheid en ontspanning is typerend voor dit album. Het album voldoet aan de verwachtingen en is een juweeltje voor dit jaar. Nederland mag daarom gerust trots zijn op deze band!

Label Polydor

Beoordeling 8,5

Review In juni, tijdens haar concert in Poppodium 013, kondigde ze haar nieuwe album al aan dat op 30 augustus uitkwam en speelde ze al enkele nieuwe nummers. In een interview gaf de 57-jarige Amerikaanse al aan dat Threads misschien wel haar laatste album zou worden en daarom wilde ze “iets groots opleveren”. Sheryl Crow is natuurlijk een grootheid; verkocht miljoenen platen en scoorde hits als ‘If It Makes You Happy’, ‘My Favorite Mistake’ en ‘Soak Up The Sun’. De laatste jaren kende ze geen echt grote hits maar waarschijnlijk kan iedereen ‘All I Wanna Do’ gedeeltelijk meezingen of een teken van herkenning geven. Voor dit album, dat vooral uit samenwerkingen bestaat, komen we een kleine 20 gastartiesten tegen, verdeeld over de 17 tracks. “Legendes” als Emmylou Harris, Stevie Nicks, Neil Young, Eric Clapton, Joe Walsh, Vince Gil en Johnny Cash staan tegenover wat vernieuwende namen als St. Vincent, Brandi Carlile, Chuck D en in minder mate misschien Gary Clark Jr. Kortom, een line-up waar elke muziekliefhebber wel voor warm loopt. Sheryl opent ijzersterk met de country-rocker ‘Prove You Wrong’ met een bijdrage van Stevie Nicks en Maren Morris die dit met roots doordrenkte nummer nog meer glans geven. Vervolgens zorgen het vlotte ‘Live Wire’ met Bonnie Raitt in een hoofdrol en ‘Tell Me When It’s Over’ met Chris Stapleton in een vocale bijrol voor een opening die qua sound wel bij de Amerikaanse past. Die nieuwe muzikale invloeden vinden we terug in bijvoorbeeld ‘Story Of Everything’; we horen een rapbijdrage van Chuck D en puntgaaf gitaarwerk van Gary Clark Jr. op dit ruim 6 minuten durende epos. Ook de bijdrage van St. Vincent op ‘Wouldn’t Want To Be Lie You’ is misschien niet voor de hand liggend. Het geluid van Joe Walsh op gitaar daarentegen is onmiskenbaar op ‘Still The Good Old Days’. Natuurlijk zijn er hier en daar rustpunten; ‘Cross Creek Road’ met Neil Young zou zo maar twintig jaar geleden opgenomen zijn en ook ‘Beware Of Darkness’ met Clapton en Sting komt echt wel binnen. Verder is het een aaneenschakeling van kwalitatief hoogwaardige tracks met hier en daar een cover. Het swingende ‘Everything Is Broken’ (Bob Dylan) met een hoofdrol voor Jason Isbell, zowel vocaal als op gitaar, en de ballad ‘The Worst (Rolling Stones) zijn daar voorbeelden van. Verder is de rustige countrysong ‘Lonely Alone’ met “good old” Willie Nelson mooi maar bijzonder is ‘Redemption Day’. Dit nummers schreef Sheryl al in 2003 en werd door Johnny Cash opgepakt. Nu zijn de opnames langs elkaar gemonteerd en krijgen we een bijzonder duet van de overleden legendarische Johnny Cash en Sheryl Crow. De afsluiter ‘For The Sake Of Love’ is er een in stijl; een prachtig ingetogen ballad met Vince Gil is het laatste groeibriljantje op Threads. Mocht Threads inderdaad het laatste album zijn dat Sheryl Crow ooit uitbrengt dat is het er eentje in de categorie buitengewone samenwerkingen. Legendes uit het verleden, talentvolle artiesten uit het heden en dat allemaal samen in een 17-tal tracks. Een diepe buiging voor deze topplaat. Veel luisterplezier.

Label No Quarter Records

Beoordeling 8,5

Klant De Amerikaanse singer/songwriter Joan Shelley heeft de afgelopen jaren een meer dan respectabele carrière opgebouwd. Deze week kwam haar nieuwste album Like The River Loves The Sea uit met weer die eigenzinnige, breekbare mix van Folk, Country en Americana. Voor dit album trok de uit Louisville, Kentucky afkomstige singer/songwriter naar IJsland. Samen met haar vaste bandleden als multi-instrumentalist James Elkington, gitarist Nathan Salsburg en een aantal lokale muzikanten werd dit prachtige album in een kleine vijf dagen opgenomen. Voor de opnames koos ze een aparte locatie, Reykjavik, in plaats van het vertrouwde Kentucky. Maar ook op Like The River Loves The Sea is het de stem Joan en het subtiele instrumentarium dat bepalend is en niet de locatie. Overigens koos ze bewust voor IJsland omdat ze eens in een ander landschap haar nummers vorm wilde geven. Zelf zegt ze hierover: “Landscape has always had a strong effect on my imagination and the way I hear music”. De twaalf liedjes zijn weer subtiel en worden als altijd klein gehouden. Joan weet als geen ander een rustige, intieme sfeer te creëren waardoor je als luisteraar geboeid blijft. Bij de lieflijke opener ‘Haven’ horen we meteen haar kraakheldere stem met dat typerende timbre, ondersteund door wat akoestisch fingerpicking gitaarspel. Met ‘Coming Down For You’ wordt er een iets rijker instrumentarium toe, een vleugje Country, waardoor het arrangement gewoon nét iets meer karakter krijgt. Ook de “harmony vocals”, op dit nummer uitgevoerd door Bonnie "Prince" Billy voegen echt wat toe. Op nummers als ‘Teal’, en ‘Cycle’ klinkt Joan breekbaar en ‘When What It Is’ is Folk in de puurste soort. ‘The Fading’, met nét iets meer tempo, is misschien wel het hoogtepunt van het album en ook hier zorgt Bonnie "Prince" Billy voor een bijdrage. Op ‘Awake’ horen zelfs meerdere backing vocals. De IJslandse bijdrage wordt geleverd door enkele lokale muzikanten zoals Albert Finnbogason op de Wurlitzer. Verder horen we klassieke elementen viool en cello waardoor dit album weer tot een pareltje uitgroet. Luister maar eens naar ‘The Sway’ dat weer zo’n heerlijk zuidelijk Americana karakter heeft meegekregen. Het laatste deel bestaat uit het prachtig melancholieke ‘High On The Mountain’ en bij afsluiter ‘Any Day Now’ komt alles nog één keer bij elkaar: de gebarsten stem van Joan en het nummer wat rijker gearrangeerd door de hulp van haar muzikale vrienden. Like The River Loves The Sea is een album dat herkenbaar klinkt. Het album is weer prachtig geworden waarbij alles in balans is en waar de details voor de nuances zorgen. Gun het album een paar luisterbeurten en het zijn juist die nuances die er voor zorgen dat je blijft luisteren. Veel luisterplezier.

Label Jagjaguwar/ Konkurrent

Beoordeling 8,5

Review De Amerikaanse indie met een vleugje folk act Bon Iver is inmiddels uitgegroeid tot een grote act dat als headliner voorfestivals wordt geboekt. De man achter deze band is Justin Vernon. Met drummer Sean Carey is er dus nog een belangrijk persoon binnen deze band. Zijn solo carrière mag er ook zijn. Het recente album 22, a million is inmiddels alweer 3 jaar oud en het publiek zat hier op te wachten. Waarom? Omdat de heren een wijze van breekbaar en adembenemende songs kunnen maken waaronder het ‘Marion’, ‘Sh’Diah’ en het ‘Faith’ Maar de band weet ook prachtige droom pop te brengen zoals het ‘Salem’ en het pakkende ‘U’. Met het adressenboekje op tafel zijn Dessner en Bruce Hornsby, Moses Sumney en James Blake aangeschoven om de heren te ondersteunen. Iets dat Bon Iver veelvuldig bij anderen doet. Met het nummer ‘Holyfield’ horen we een kant van Bon Iver waarbij Vernon zijn inspiratie heeft meegenomen van de samenwerking met Kanye West. Het industriële geluid van ‘yi’en het daaropvolgen ‘iMi’ geven meer de experimentele sound van de heren weer. I,i is dan ook een fijn en divers album van Bon Iver geworden en doet hun recente experimentele album wat vergeten. Mooie plaat met prachtig en divers ingetogen liedjes.

Label Hubro

Beoordeling 7,5

Review Na het album Avant Folk weet de Noorse accordeonist wederom een spannend album te maken met vrije geluiden en een accordeon zoals je ze maar zelden hoort. Met ‘Wind Through Aspen Leaves’ weet hij de spanning van het intro luchtig te doorbreken door de folkse klanken van ‘Mostamagg Polska’. Met de ondersteuning van de Zweedse harpiste Emilia Amper wordt het 15 minuten durend folksfeest naar een climax gebracht. Met prachtig percussiewerk wordt ‘Wood and Stone’ tot een eigen verbeelding gebracht en de Schotse invloeden worden vermengt met de Scandinavische uitvoering in ‘Volka Schottis’. Hoewel het album gemakkelijk in het gehoor liggende vrije geluiden zijn en een bijzonder spel van de accordeon weergeeft, blijft het een album dat meerdere draaiuren nodig heeft om het allemaal in je op te nemen. Pas dan hoor je de unieke kwaliteiten van deze man.

Label Heilo

Beoordeling 7

Review De viool uit Handanger is een traditioneel instrument en kent een volle klankkleur. Het instrument werd door Benedicte Maurseth zo bestudeert dat ze in 2007 de Noorse prijs Young musician of the Year ontving. Inmiddels heeft ze diverse albums gemaakt en is dit album een eerbetoon aan Stein Urheim. Al ziet het hoesje er uit dat deze man is overleden, hij is springlevend en de man is een groot jonge componist uit het Noorse Bergen. Veel oude Noorse werken krijgen op dit album een nieuw leven. ‘Huldre’, ‘Huldreslatt I, II en III’ of ‘Bygdatraen’ krijgen allen een verjongingskeur waar ruim 100 jaar tussen zit.

Label earMusic

Beoordeling 7,5

Review De Engelse rockband weet met Backbone hun 33ste album te brengen. Al is dit de eerste zonder gitarist Rick Parfitt, die in december 2016 overleed. Nu blijft Francis Rossi als boegbeeld van de good old Quo over. Al komt het recente album Bula Quo uit 2013, weten de heren tussentijds hun solo albums te maken, waarvan Parfitt zijn album postuum uit kwam en van de man met de Order of British Empire, Rossi verscheen dit jaar een album met de Britse zangeres / violist Hannah Rickhard en een album met een bij behorende biografie “We Talk To Much”. De man houdt zijn rug recht en vertelde in 2016 al dat hij neen solo album zou brengen en Quo al akoestische act door zou gaan. Dit wellicht met de gedachte van Parfitt en zijn energiemeting van toen. Nu pakt het uit dat er Quo weer volledig elektrisch te keer gaat. De Ierse Richie Malone is de nieuwe gitarist en de deinende rocksound gaat weer door met ‘I Wanna Run Away With You’, ‘I See You’re In Some Trouble’ en ‘Backbone’. Alsof er in de muziek niets veranderd is, de riffjes zijn herkenbaar. Voorheen zei ieder dat Quo altijd hetzelfde speelt, maar daar zijn we inmiddels wel vanaf. Het Fender geluid is herkenbaar, maar er zit nogal wat verschil in de songs en composities. Dan zijn ‘Better Take Care’ en ‘Running Out of Time’ heerlijke songs. Het is zeker niet een van de minste Quo albums.

Label Polydor

Beoordeling 8

Review Het achtste album van de Engelse singer-songwriter Frank Turner ent weer heerlijke donkere songs met een knipoog vol humor. Met zijn band Million Dead ging de man steviger te werk, maar nu is de folk en de rust in hem gekeerd. ‘Graveyard in the Outcast Dead’, ‘Dora hand’ of ‘A Perfect Wife’, het zijn allemaal storytellingsongs met een tintje folk. Het is ook niet geheel vreemd, omdat dit album een concept album is waarbij Turner de songs koppeld aan bijzondere vrouwen uit de historie. Zelf de Nederlandse Mata Hari uit Leeuwarden krijgt een centrale plek op dit album. Het nummer ‘Eye of the Day’ is aan haar opgedragen. Natuurlijk moeten we deze vooral Engelse dames kennen om het gehele verhaal te herkennen. Het album bevat prachtige verhalen en opzwepende folk waardoor alle songs en historisch nummer is, mat als personal touch ‘Rosemary Jane’ dat over zijn moeder gaat. Kortom een mooi en verrassend album met een goed verhaal.

Label Erased Tapes/ konkurrent

Beoordeling 8

Review Met een naam als databaseschering, wat je kunt voorstellen als een vakje binnen een bestand waarmee je een zoekmachine in opmaakt. Dan wordt je al de gedachten ingeduwd van een elektronisch muziek. Shard is een Engelse act dat geleid wordt door Kieran Brunt. Als producer weet hij met deze act een combinatie te maken om de Electro sound te vlechten met veel zangpartijen. Hierdoor ontstaan koren en overdubs in de songs waardoor er een vol zanggeluid ontstaat. Door verschillende hoogten hieraan toe te voegen is het vooral een zanggroep / koor geworden dan wel a Choral Group. Het album kent dan ook prachtige vocalen gemengd met soundscapes die binnen de filmwereld gewild moet zijn. Met een ruim dozijn aan vocalisten worden de stemmen afgemeten om tot het gewenste resultaat te komen. Het is niet direct een luisterplaat op mee te gaan zingen als een popliedjes, maar het is juist een luisterplaat om mee te kunnen zingen op niveau. Hierdoor worden songs als ‘Summer Sickness’, ‘Lost’ en het ‘Thoughts’ adembenemend mooi. Wanneer je in een eigen rush bent is dit album geen aanrader, maar wanneer je de ontspanning al hebt gevonden ga je dieper en laat je je varen in de wereld van Shards.

Label earMusic / V2

Beoordeling 8

Review Bij de naam Tarja denken we al snel aan Tarja Turunen. Deze Finse zangeres wist de Finse Gothic naar een grote hoogte te brengen. Naast onze Within Temptation behoorde Nightwish tot de symfonische metal acts die de wereld ging veroveren. Het succes van de zangers ging wrijven met de rest van de band, waarop ze de ban verliet. Inmiddels is ‘onze’ Floor Jansen het nieuwe boegbeeld van Nightwish en schrijft Tarja jaar 5de solo album in de geschiedenisboeken. Dat deze zangers van oorsprong klassiek geschoold is in haar zang gaf juist het extra wat de metal nodig had. Nu horen we haar galmende zang in de heerlijke powerrock met een vleugje metal songs ‘Tears in Rain’, ‘Goodbye Stranger’ en ‘Railraods’. De gevoelige pianoballade ‘You & Me’ is een juweeltje op het album. Met strijkers en sfeer brengt The Golden Chamber’ je naar de operazalen van Oostenrijk. Alsof het een adembenemend slotstuk is van een film vol emotie en drama. Tarja laat je niet eenzijdig bij de metal maar maakt de verbinding naar het grote klassiek toneel.

Label Merge/ Konkurrent

Beoordeling 7,5

Review De Amerikaanse post punkers Redd Kross weten al jaren hun punk rocksongs te presenteren. Met het album Teen Babes of Monsanto geven de heren hun inspiratiebron prijs. Covers van The Stooges, Rolling Stones, KISS en Bowie komen voorbij. Het zijn ook de ingrediënten voor de songs van het nieuwe album Beyond the Door. Het is het eerste album sinds 7 jaar. Heerlijke rechttoe en rechtaan punkrock songs waaronder ‘Punk II’, ‘The Party Underground’ en ‘Jone Hoople’. Al weet de band ook meer melodie in de composities te brengen met het titelstuk, ‘Ice Cream’ en het humoristische ‘When Do I Get To Sing “My Way”. Prima album voorde indie- en post punk rockers!

Label Hubro

Beoordeling 7,5

Review De Noorse multi instrumentalist Mats Eilertsen heeft zijn sporen in de jazzwereld al ruimschoots verdiend. Zijn kunde wordt door vele muzikanten al gevraagd, waardoor deze man een sessiemuzikant is die op veel Noorse albums te horen is. Nu is het aan de man zelf om weer eens zonder zijn trio een album te maken. De songs vol soundscapes en verbeeldingen waaronder het ‘Tundra’, ‘Venus’ en ‘Appriciate’. Het is dan ook een volledig instrumentaal album met ontspannende jazzsongs

Label Mascot

Beoordeling 7,5

Review Afgelopen maand stond de band in Leeuwarden op het Into the Grave festival. Crobot is een Amerikaanse rock act dat met Brandon Yeagley en Chris Bishop en Dan Ryan er stevig tegenaan gaat. Wanneer de band met Anthrax, Volbeat en Motorhead op pad gaat weet je dat ze hierdoor beïnvloed raken. Dit is dan ook te horen op ‘Motherbrain’ dat de heren als supportact van Life of Agony en Monster Magnet onlangs in Nederland ten gehore brachten. Hoewel de band met Burn stevig en energiek begint is het opvolgende Keep Me Down erg log en gaat het allemaal te lang door. Dit wordt met Soundgarden achtige ‘Drown’ wel beter en komt het album eigenlijk dan pas op gang en wordt het met ‘Low Life’, ‘Gasoline’ en ‘Alpha Dawg’ interessant. Al blijft Soundgarden door het gehele album heen klinken. De uithalen die Cornell kon doen probeert men hier te herhalen. Het is niet erg, wanneer de sound nu ook even wat anders was valt het allemaal minder op. Nu is het album men de band uit Seattle na wil doen ipv als inspiratiebron gebuikt. ‘Blackout’ en ‘After Life’ komen dan wel in de buurt van songs voor het nieuwe Soundgarden album. Maar voor de fans van Soundgarden zou ik zeggen dat dit een potentiele nieuwe act is die dicht bij de sound van hun helden komen en wellicht een act is die hen aanspreekt.

Label eigen beheer

Beoordeling 8

Review Als Gelders talent start Marieke van Ruitenbeek een heus charme offensief. En terecht want ze is dan ook ongelofelijk fantastisch! Haar album vol prachtige liedjes weerspiegeld haar gedachten en deelt ze haar belevenissen met het grote publiek. Vanaf de eerste klanken van het album is het raak. Met ‘Lief Ben Jij’ weet ze te versieren en laat ze al van haar houden voordat je haar kent. Haar openheid weet ze om te zetten in liedjes die balanceren tussen de kleinkunst en Nederpop. Het beeldend liedje ‘Zorgvuldig Vervangen’ is een hartenbreker waarbij je de arm al om haar schouder legt. Marieke weet met haar stem verhalen te vertellen die doen denken aan Eef de Roovere, maar ieder verhaal is anders. Hierdoor wordt ieder liedje een nieuw verhaal over de drama van de liefde. “‘Ongelofelijk Fantastisch’ om alles fout te doen” laat haar telkens teleurstellen in de liefde. Of is het de klungeligheid van de man die alles probeert goed te doen maar dat het uiteindelijk niet lukt, waardoor ze haar liefde niet meer herkent. Het zijn de beeldende verhalen van een vrouw die op zoek is naar de ware liefde. De zoektocht naar hartstocht en passie. Het spel van de verleiding en de gevolgen hiervan. Alle liedjes zijn in de compositie lekker afwisselend, maar toch ook weer een geheel. Het is dan ook een album dat goed in balans is. Hierdoor is Marieke een aanwinst op de Nederlandse podia. Een album vol mooie luisterliedjes waarnaar je blijft luisteren. De vragen die ze op je afvuurt en geen antwoorden geeft. Dat brengt je tot een melancholische sfeer, dat gelukkig wordt doorbroken met de dansbare ‘Flirt’. Een album dat we alleen maar kunnen aanbevelen, nu de Nederlandse popliedjes in de spotlight staan.

Label Mascot

Beoordeling 8

Review Een van de meest swingende funky blues acts van Amerikaan is deze Robert Randolph. Als een Herbie Hancock achter zijn steelgitaar, haalt hij de meest swingende geluiden uit de gitaar en uit zijn band. Met ‘Babtise Me’ opent hij zijn zesde album. Het album begint direct swingend en met ‘Don’t Finght It’ weet hij de soul optimaal binnen de funk te benutten. Je kunt er nauwelijks bij stilzitten en kun het album amper stoppen. Na twee energieke songs is het tijd om even op adem te komen met het bluesy ‘Simple Man’. De band was de afgelopen jaren veel te zien als supportact voor Eric Clapton, maar wanneer je dit te lang doet blijft de Slowhand bij de meesten in het geheugen en is men het voorprogramma vergeten. Met ‘Cut Em Loose’ weet Randolph de stevige kant van zijn sound ten gehore brengen. De vervormer wordt aangezet en met ‘Cry Over Me’ komt hier nog een vette solo bij. Uiteindelijk weet hij met ‘I Need You’ weer even op adem te komen. Robert Randolph weet met dit album zijn klasse in een totaalplaatje weer te geven.

Label Mompop

Beoordeling 7,5

Review De schorre stem van zanger Taylor Meier is het bijzonder aan deze Amerikaanse folk band. Het is warm en met zijn zangstijl en beeldende teksten maakt het allemaal aanstekelijk mooi. Met akoestische gitaren en banjo met schrille ritmesessies zijn de songs authentiek en komen de roaring 20’s terug in een nieuwe eeuw. Het is niet dat Meier alle sterren van de hemel zingt wat we op tv bij the Voice horen maar zoals op het Feels Like Home en Keep the Blues Away weet hij een pakkend je aandacht vast te houden en op die wijze zijn verhaal te vertellen. Met ‘Peach Fuzz’ komt de snelheid en de rock and roll in de plaat. Even later weten de heren met ‘On & On & On’ nogmaals de deinende folksound te doorbreken. Deze afwisseling mag voor mij wel wat meer aanwezig zijn. Toch is het een prima folk album waarmee je onderuitgezakt naar kunt luisteren.

Label eigen beheer

Beoordeling 7

Review De honky tonk Americana sound van Banty Holler is een combinatie van blues, rock and roll en country. Na Tradition komt Holler met Wired For Sound. De zanger Neile H. Coe III verruilde als tiener het grote Chicago voor een avontuur in Europa. Van bordenwasser, kelner tot onderwijzer in Rimini, hij heeft het allemaal gedaan. Nu is hij neergestreken in Den Haag en weet hij met zijn gitaar de radiostations, huiskamers en festivals te bespelen. Van 200 By the Sea naar Jan Donkers en dan weer op naar Meerradio en Jazz in de Grachten. Het gaat om de ‘Dishwasher’s Dream’ ten gehore te brengen en de liefde voor ‘Loretta’ te bespelen. Of dat hij het Good Golly Miss Molly weer doet herleven. Gewapend met zijn gitaar en versterker weet hij een sound te brengen dat Johnny Cash al op zijn eerste platen had vastgelegd. Met een alleraardigst ‘Wayfaring Stranger’ weet Holler een prachtig liedje vast te leggen.

Label Human season rec.

Beoordeling 8

Review Het album van de post punkrockers van The Murder Capitols begin heerlijk met een dreigende drum en rollende bas om de uitspattingen van de gitaren te introduceren. Wanneer zaner James McGovern zijn maatschappelijk getinte teksten door de speakers laat klinken weet hij wel de aandacht te trekken. Zo gebeurd het ook op het festival van Into the Great Wide Open dat dit weekend zich op Vlieland afspeelt. De Ierse band kwam uit het niets tevoorschijn en scoorde afgelopen jaar een hit met ‘Feeling Fades’ dat ook op dit album staat. Toch heeft het zeker een Iers / Schots tintje. Het doet in de sound denken aan the Skids die later opgingen in The Big Country. De postpunk is hier vooral opvallend door hun prima muzikale songs die de maatschappelijke teksten ondersteunen. Iets wat vooral in eind jaren 70 bij de punkacts ontbrak, en dat gelijktijdig ook weer de kracht werd. Dat uiteindelijk U2 deze sound overneemt en later in hun carriere een song van the Skids coverde is dan ook niet vreemd. Nu horen we een top drummer die met de bassist een prima basis maakt waar de gitarist de ruimte in krijgt om subtiel een aandeel te leveren. Iets dat we herkennen van de U2 songs wanneer we naar ‘Green en Blue’, ‘Slowdance I & II’ luisteren. Het ligt allemaal dicht bij de begin sound van U2 en de new wave beweging. Nu krijgt het de revival en dat hebben deze heren goed getimed en aangevoeld. Dan is het ook niet vreemd dat we plotseling een man achter de knoppen vinden die het allemaal mogelijk maakt. Wanneer U2 deze songs waaronder ‘Don’t Cling To Life’ en ‘Love Love Love’ had opgenomen had het wellicht in de publiciteit een juweeltje geworden, nu is het gewoon een act dat een erg goed album heeft gemaakt met de U2 producer Flood. Kortom een veel belovende act met een heerlijke plaat !

Label Lucky Numbers/ NEWS

Beoordeling 7,5

Review De Amerikaanse zangeres Meline Duterte is als multi instrumentalist van alle markten thuis. Onder de naam Jay Som weet ze een indierocksound te maken dat doet denken aan de Pixies songs van Kim Deal afgewisseld met een poppy jazz songs. Wanneer ze met Everybody Works een mix van indie en rocksongs de aandacht weet te genereren die ze nodig heeft is het nu te tijd om dit door te pakken. Met songs als ‘Superbike’ en het mooie ‘Peace Out’ komt ze goed uit de verf. De songs zijn naast het indierockgeluid ook zweverig in zang en is het alsof alle songs on a lazy afternoon zijn geschreven. Soms met een swingend dance tintje zoals op het ‘Devotion’, soms erg poppy en hitgevoelige ‘Tenderness’ en ‘Nighttime Drive’. Op dit album is Duterte nog wat aan het zoeken als het gaat om de keuze van jazz of indie stijl in haar songs toe te voegen. Door het eerste deel van het album indie te laten en het tweede deel meer lichte jazz pop te spelen, zal ze de keus bij haar publiek laten waarnaar ze naartoe wil. Het kan dan ook zo zijn dat de luisteraar afhaakt binnen de songs die ze hier op een schijf presenteert. We zullen het zien… Jay Som is te bewonderen op 17 November Bitterzoet te Amsterdam

Label Fiction / Caroline

Beoordeling 8,5

Review Afgelopen weekend stond de Amerikaanse poprock superact in een uitverkochte Melkweg en speelden de sterren van de hemel. Inmiddels is het album derde album uit en kan iedereen nagenieten of alvast voorbereiden voor wanneer deze band terug komt. Wanneer Zach Dawes van The Last Shadow Puppets met Queen of the Stone Age Michael Schumann en Tyler Parkford het idee krijgen om een side project te beginnen met heerlijke popsongs. Nu nog een drummer, dat werd Jon Theodore van de Mars Volta en is tegenwoordig de drummer van QOTSA. Hoewel de man ook voor een groot deel van dit album zijn drumkunsten laat horen, is hij geen vast bandlid. Het album is zeker een juweeltje voor de indie popliefhebbers. Met de humor in de songs zijn ‘Forgot You Name’ en het swingende ‘I’m In Love’ de juweeltjes van het album. Het heeft iets van een kruising tussen de Staat en Blur, maar dan gedaan door Amerikanen zodat alles even iets is aangedikt. Het resultaat is een heerlijke plaat! Met een elektronisch popsong ‘Time Machine’ en het pakkende Hey Lover met Alison Mossart van Jack White’s superact the Death Weather en The Kills. Maar ook zangeres Z Berg (The Like) en Tata Vega zingen op dit album mee. Verwacht geen groot gitaar geweld, maar heerlijk zoete liedjes gebaseerd op The Beatles songs in een modern jasje met electronica ‘We Living in the Future’, ‘GummyBear’ en ‘Tears in Her Eyes’.

Label Verve Records

Beoordeling 9

Review Bijna twee decennia is het stil geweest rondom Philip Bailey, één van de frontmannen van het legendarische Earth Wind & Fire. Hoe benieuwd zijn we dan ook naar zijn nieuwe album Love Will Find A Way Bailey heeft natuurlijk een ongekende carrière opgebouwd met Earth Wind & Fire, de formatie waarvan hij samen met Maurice White het gezicht vormde en met zijn falsetstem mede bepalend was voor de sound. Wie kent de hits als ‘Boogie Wonderland’, ‘September’, ‘And Love Goes On’ en ga zo maar door niet. Sinds 1983 bracht Bailey ook met regelmaat soloalbums uit die met de jaren steeds meer richting Jazz gingen. Voor dit nieuwe album verzamelt hij een aantal muzikale vrienden om zich heen. En niet zo maar vrienden, maar echt de crème de la crème. Will I Am van de Black Eyed Peas zorgt voor het productiewerk en we horen namen als Kamasi Washington (saxofoon). Christian McBride (bas), Chick Corea (keys), Steve Gadd (drums) voorbij komen en niet te vergeten Robert Glasper, een grootheid binnen de Jazz-wereld. Al dit muzikale talent en vakmanschap komt samen op dit nieuwe album dat dan ook werkelijk bol staat van kwaliteit. Het is een mash-up geworden van covers en nieuw werk en de meest in het oog springende cover is natuurlijk ‘Once In A Lifetime’, oorspronkelijk van de Talking Heads, dat door Bailey op een originele en smaakvolle wijze wordt neergezet. Bij de gekozen covers kiest Bailey ook niet de makkelijkste weg. Opener ‘Billy Jack’ (Curtis Mayfield) is misschien logisch, ook vanwege de overeenkomsten in de stemmen van beide heren maar de keuze voor ‘You’re A Winner’ is dan wel weer verrassend. Met ‘You’re Everything’ keert Bailey terug naar de Jazzfusion, een stijl die perfect bij zijn stem past. Luister naar het fenomenale toetsenwerk van Chick Corea! Dat Marvin Gaye één van zijn idolen is bewijst hij met de prachtige versie van ‘Just To Keep You Satisfied’ met hier en daar een wat klassieke inslag. Eigen werk is er met het bijna instrumentale ‘Stairway To The Stars’ (aandacht voor trompettist Christian Scott), ‘Brooklyn Blues’ maar vooral met het bijna acht minuten durende ‘Sacred Sounds’. Geschreven samen met zoon en Glasper is dit een track die doet terug denken aan de jaren ’70 toen EWF die onnavolgbare mix van soul, funk en jazz de wereld in stuurde. Love Will Find A Way is een totale verrassing na die lange afwezigheid van Bailey. De plaat loopt over van muzikale kwaliteit en naast de nieuwe, zelf geschreven nummers, zijn de coverversies van ongekende schoonheid. Dit album is één van de verrassingen van 2019 en hoort in de jaarlijsten thuis. Veel luisterplezier.

Label Abbey Records

Beoordeling 8,5

Review De Ierse singer/songwriter Fionn Regan is terug met een nieuw album. Voor het schrijven van Cala, dat vol staat met kleine verhaaltjes, ging Regan naar het kustplaatsje Bray om in alle rust de juiste sfeer te creëren. In 2006 maakten we kennis met de muziek van deze sympathieke Ier en dat album kwam in dat huisje in Bray tot stand. Tussendoor bracht hij nog wat albums uit, al dan niet samen met een begeleidingsband, maar voor Cala trok hij zich terug om solo een prachtig veelal akoestisch werk uit te brengen. Overigens kunnen we vele verwijzingen naar dat kustplaatsje terugvinden; niet alleen betekent Cala in het Spaans “kreek” maar ook in de titels en songteksten vinden we verwijzingen naar het water terug. Regan is zo’n singer/songwriter waarbij het totale album een coherent geheel is maar waar de nummers toch de nodige variatie kennen. Hierdoor blijft het boeiend om naar te luisteren. In die etherische sfeer waar Cala voor zorgt, blijft er meer dan genoeg over om van te genieten. Bij de opener ‘Color Of Fur’ speelt de Ier meteen zijn troeven uit; soepel fingerpicking gitaarspel, zijn ingetogen stem en wat subtitel toegevoegd instrumentarium. Overigens worden alle instrumenten op dit album door Regan zelf bespeelt. Zo worden de (semi)akoestische nummers prachtig opgebouwd en nummers als ‘Head Swim’, ‘Volca’ en ook de titelsong zorgen voor een mooie muziekbeleving. Maar vooral ‘Riverside Heights’, met ook weer een verwijzing (“The sand dunes and the stars / The moon is a tambourine”), en ‘The Ocean Wave’ zijn misschien de beste nummers van het album en die zijn op een prachtige, adembenemende wijze sfeerbepalend. Alle nummers op Cala zijn stijlvol, etherisch van karakter maar vooral stemmig. Nergens een muzikale uitspatting maar het is een aaneenschakeling van gevoelige melodieën en ondanks de ogenschijnlijke eenvoud absoluut krachtig en overtuigend zijn. Veel luisterplezier.

Label Legacy/ Sony

Beoordeling 8

Review Het gaat goed met de muziekfilms. Na de Bohemian Rapsody, Yesterday en Elton John’s Rocketman is het nu aan een verfilming van a true story …. Onder de naam Blinded by the light is het een film geworden waarbij de songs van Bruce Springsteen centraal staat. Het is geen documentaire film, maar een waargebeurd verhaal dat geromantiseerd is. Onder leiding van Gurinder Chadna, die vooral bekend is van haar Brits Indiaas drama waaronder Bend It Like Beckham en Viceroy’s House. Ditmaal gaat het om ene comedy drama film van een Pakistaanse familie uit Luton. Wanneer de zoon Javed zijn eigen songs begint te schrijven wordt hij geinspireerd door zijn vriend die een grote fan is van ‘the Boss’. Hier door is de soundtrack afwisselend en begint het met de Pet Shop Boys ‘It’s A Sin’ en ‘The Sun Always Shines’ on TV van A-Ha. Daarna volgt al snel de hits van Bruce Springsteen. Het is dan ook een algemeen verzamel album met songs die we door en door kennen. ‘Dancing in the Dark’, ‘The River’, ‘Born to Run’, ‘Badlands’ en ‘Hungry Heart’. Het meest verrassende komen we aan het einde van het album tegen. Een akoestische live versie van ‘The Promise Land’, ‘Because the Night’, en het nieuwe nummer ‘I’ll Stand By You’. Behalve de laatste nummer is het allemaal niet zo interessant voor de echte Bruce Springsteen fan. Maar wellicht dat zijn songs weer onder de aandacht bij een nieuwe generatie komt. De film draait op dit moment in de meeste bioscopen.

Label Spitfire/ SPV.

Beoordeling 7,5

Review Het nieuwe album van Dead Daisies is eigenlijk ook een verzamelaar en wel van al hun b kantjes en coversongs die ze door de jaren op plaat hebben gezet. Het is dan voor de echte fan ook geen must, maar het staat nu allemaal op een schijf. De super rockband Dead Daisies stond afgelopen jaar nog in 013 met een prima show. De band met Marco Mendoza (Thin Lizzy, Soul Cirkus e. v.a.) en John Corabi (Motley Crue en Scream) kent inmiddels een lange lijst van bandleden. De superband is dan ook een geen vaste plek voor ieder bandlid, maar een uitje of tussenstop. Zo gaan de geruchten dat Glen Hughus de bovenstaande heren gaat vervangen. Nu de Black Star Riders weer een nieuw album hebben en straks op pad gaan, zal Mendoza daar weer te zien en te horen zijn. Dead Daisies drummer Deen Castronova (Journy, Bad English e.a.) kent nu Doug Aldrich (o.a. Whitesnake, DIO, Burning Rain) en zakenman en oprichter van de band David Lowy als vaste gitaristen. Dit album is dan ook een tussendoortje dat de tijd moet vullen. Met de covers van Deep Purple ‘Highway Star’ (live) , Neil Young’s ‘Rocking in the Freeworld’ en ‘Join Together’ van The Who wordt er veel solo gitaar geweld gebruikt. Met ‘Evil’ van Howlin’ Wolf, Fortunate Son van John Fogerty’s Creedence Clearwater Revival en Grand Funk Railroad’s ‘American Band’ zijn de juweeltjes van covers op het album gezet. Het mini eerbetoon aan The Beatles is gegeven door ‘Helter Skelter’ en ‘Revolution’ op plaat te zetten. Natuurlijk allemaal in een heerlijk hardrock versie, zoals deze heren dit optimaal kunnen weergeven, al is het hier en daar wat te vlak in de rockdrive.

Label Butler Rec. / Bertus

Beoordeling 8

Klant De Britse bluesrockers Ten Years After is een begrip dat geleid werd meestergitarist Alvin Lee. Inmiddels in de meestergitarist alweer zes jaar geleden overleden en wordt dit album met een knipoog naar het Woodstock festival uitgebracht. Ja. Ten Years After wist daar ook van de partij te zijn en had een prima optreden daar neergezet. Het is dan ook niet vreemd dat hun live album Recorded Live tot een van de legendarische live albums behoord. Inmiddels speelt Ten Years After nog steeds, al zijn de zalen wat kleiner dan vroegen, maar nog steeds met veel energie. Met Marco Bonfanti, die tevens een succesvol solo carrière kent, als nieuwe frontman weet de band zich live weer prima te presenteren. Ric Lee en Chick Churchill zijn nog de orginele bandleden en jazz bassist Colin Hodgekinson weet na Chris Rea, Spencer Davies Groep en Whitesnake de route naar Ten Years After te vinden. Dit album bestaat dan ook uit heerlijk blues rock songs en de klassiekers ‘Hear Me Calling’ en ‘I’m Going Home’. Van het succesvol A Space in Time album komt het ‘One of these Days’ en ‘I’d Love To Change The World’ waardoor het begin van dit album al heel wat highlights voorbij komen. De toon is dan gezet en de rest is een kwestie van genieten. Een heerlijk blues rock album zoals die ook moet klinken.

Label Interscope/ Universal

Beoordeling 7,5

Review Het nieuwe seizoen van ‘13 Reasons Why’ staat weer op Netflix en dat gaat tegenwoordig ook gepaard met een soundtrack. De serie gaat over de depressie bij jongeren en alles wat hen angsten aanjaagt. Een album met een groot diversiteit aan songs en artiesten dat toch ergens ook een donker tintje in de songs kent. Zo staan de songs ‘Teeth’ van 5 Seconds of Summer, ‘Die A Little’ van Youngblud en ‘Fuck, I Am Lonely’ van Anne Marie Lauv als moderne popsongs op dit album. Verrassend is dat de folkband the Decemberists een plaatsje in het geheel heeft gekregen met de electropop van ‘Severed’. Al gebruikte de gebruikers eerder de songs van Joy Division is hier ook alles mogelijk. Het past bij de serie en daar gaat het om. De songs zijn niet nieuw en op hun eigen albums ook te vinden maar dit luistert lekker weg en is het gewenste nummer dat je in de serie hoort gemakkelijk te vinden op spotify Dit is een prima modern verzamelalbum geworden.

Label Republic rec. Universal

Beoordeling 8

Review De Amerikaanse zangeres Taylor Swift is inmiddels 29 jaar en heeft al heel wat hits op haar naam staan. Toch weet ze nu haar zevende album te presenteren. Inmiddels wordt dit album met open armen in de muziekwereld onthaald. Terecht, want dit album behoort tot een van haar beste albums. De songs zijn pakkend en modern maar ook muzikaal sterk. Swift weet prachtige pop dance en ballads te kunnen schrijven en dat weet ze nu op een album te zetten, waardoor haar talent optimaal zichtbaar wordt. Het openingsnummer ‘I Forgot That You Existed’ en het ‘Cruel Summer’, met St. Vincent, zijn potentiele popsongs die de hitlijsten gemakkelijk kunnen beklimmen. De ballade en intense titelstuk ‘Lover’ is prachtig en beeldend weergegeven en met ‘The Man’ weet ze een prima dance song af te leveren. Het is een mooi en gevarieerde start van het album. Met ‘Miss Americana en the Heartbreak Prince’ en the handclap pop van ‘Paper Rings’ weet ze halverwege het album te breken zodat het niet in een dipje raakt en om vervolgens weer haar hit songs verder af te leveren. Haar stap om haar concurrentie af te troeven is hiermee zeker geslaagd. Prima en verrassend goed album van Taylor Swift!

Label Capitol rec.

Beoordeling 8

Review De zanger Lionel Richie stond enige jaren geleden op het Classic Werchter festival en dat classic past hem wel. Vooral de generatie die in de jaren 70 en 80 hun tiener en twintiger jaren beleefden hebben veel gedanst op de songs van deze man. Of Richie zomaar als solo artiest beroemd werd? Nee, hij wist al grote hits te maken met The Commodores. Deze soul funk act domineerde de wereld van de pop met Earth Wind & Fire en the Jacksons met Michael Jackson. ‘Easy’ on a Sunday Morning is met ‘Brick out’, ‘Fire’ en ‘Three Times A Lady’ enkele klassiekers van the Commodores. Met deze showband veroverd hij de wereld. Wanneer hij het nummer Endless Love inbrengt voor een nieuw Commodores album, werd dit afgewezen. Dit werd het startsein om solo te gaan. Met Diana Ross werd dit nummer als duet voor een film gebruikt en werd dit een grote hit. Begin jaren 80 verschijnt dan zijn eerste solo album en met het tweede, Can’t Slow Down scoorde hij grote wereldhits waaronder het ‘Running With The Night’, ‘Penny Lover’ en de klassiekers ‘All Night Long’ en ‘Hello’. Als muzikant van meerdere classic songs heb je wel wat in je mars. Zijn solo carrière volgt met de dansbare pop van ‘Dancing on the Ceiling’, ‘Say You Say Me’ en scoort enorm met de Amerikaanse versie voor Live Aid. ‘We Are The World’ is geschreven door Michael Jackson en Lionel Richie en is nu de enige die dit uit eigen hand kan vertolken. Op dit album zijn alle songs te horen en voor de deluxe versie zijn er nog 3 extra songs aan toegevoegd ‘Fancy Dancer’, ‘Sweet Love’ en ‘Lady You Bring Me Up’. Een mooie plaat met songs van goud.

Label Ear Music

Beoordeling 9

Review Ze is inmiddels 72 jaar. De Amerikaanse soulzangeres Patricia Ann Cole die wij kennen als P.P. Arnold en eigenlijk het grootste deel van haar leven in Engeland heeft gewoond en gewerkt brengt nu toch wel onverwacht een album uit met nieuw materiaal onder de titel The New Adventures Of …… We gaan terug naar de jaren ’60. Patricia is afkomstig uit een gezin van zes met roots in de gospelmuziek en op jonge leeftijd trouwt ze en wordt moeder van twee kinderen. Op 17-jarige leeftijd doet ze op initiatief van twee vriendinnen auditie als achtergrondzangeres bij Ike & Tina Turner. Het zou het begin van een totaal ander leven betekenen. Als één van de Ikettes tourde ze met Ike & Tina Turner en vestigde ze in Engeland. Ze werd ontdekt door Mick Jagger, kreeg een platencontract bij het Immediate platenlabel en bracht twee soloalbums uit. Ze scoorde een hit met haar vertolking van ‘The First Cut Is The Deepest’ (Cat Stevens) en ‘Angel Of The Morning’ maar daarna wordt het qua solowerk stil. Wel verdient ze haar sporen als achtergrondzangeres bij grote namen als Billy Ocean, Paul Weller, Eric Clapton, Barry Gibb en vele anderen. En nu is daar dan ineens een totaal nieuw album, met maar liefst 15 tracks en een speeltijd van een ik uur! Op The New Adventures of P.P. Arnold is het haast alsof de tijd sinds die jaar ’60 heeft stilgestaan; rijk en weelderig georkestreerde nummers met die karakteristieke sound. Luister maar eens naar de opener ’Baby Blue’ waar de soul de juiste klassieke accenten meekrijgt door de strijkers, blazers en de backing vocals. Bij een nummer als ‘The Magic Hour’’ weet de Amerikaanse weer de ‘Westcoast’ sound te banderen maar ook weer in dat bloemrijke. De “classic soul” sfeer weet P.P. niet allen te creëren bij de wat meer uptempo nummers. Ook bij een ballad als ‘Though It Hurts Me Badly’ is de grandeur van weleer duidelijk aanwezig en voelbaar. Bij ‘Different Drum’ gaan we terug in de historie; oorspronkelijk uit de jaren ’60 en inde uitvoering van Linda Rondstad brengt dit nummer herinneringen terug met behoud van die sfeer maar dan in een souljasje. Ook ‘I’m A Dreamer’ is een cover maar hier kiest ze voor een ballad. ‘Daltry Street’ is meeslepend, ‘Still Trying’ brengt de Doo-wop terug en met ‘Last Thoughts on Woodie Guthrie’ hebben we meest bijzondere track; een bijna tien minuten durende “spoken lyric’, gebaseerd op een gedicht van Bob Dylan. Persoonlijk is de afsluiter van dit “dubbel-album”; een met gospel-invloeden doorspekte ballad waarin ze terugblikt naar haar overleden dochter. Kippenvel. The New Adventrues of P.P. Arnold is een geweldig plaat; eigentijds maar evengoed met de herkenbare invloeden uit de Soul-periode uit de jaren ’60 in combinatie met andere muziekstijlen. Zelf zegt ze hierover: “It’s great that I’m coming back with this record. Even now, I’m still finding my way, because the industry changes every decade, and you’re sometimes out of the loop. For me it’s all about faith, meditating, love, praying… try to be ready and don’t give up the fight. That’s the message.”. Dit album is echt een verrassing en iets dat je gewoon in je platenkast moet hebben. Veel luisterplezier.

Label Signature Sound

Beoordeling 8

Review Eilen Jewell is geen vreemde in muziekindustrie. Ze wordt vrijwel altijd in één adem genoemd met de broeierige Americana sound en ook dit nieuwe album Gypsy vormt hier geen uitzondering op. Zelf is ze afkomstig uit het veel noordelijk gelegen Boise, Idaho. Samen met haar men (producer en drummer Jason Beek) maakt brengt ze al sinds 2008 platen uit. Als we haar discografie een beetje afstoffen zien we dat ze een aantal live-albums uitbracht en ook een coveralbum vol met tributes van Loretta Lynn. Haar laatste soloalbum Sundown Over Ghost Town Blues dateert al weer van 2015 maar nu is er dus weer een album met eigen werk. ‘Crawl’ is de titel van de openingstrack en met dit countryrock nummer wordt meteen de toon gezet; drums en basgitaar zorgen voor de ritmesessie en Eilen en gitarist Jerry Miller zorgen voor de rivaliserende gitaren en Katrina Nicolayeff op viool zorgt voor de spreekwoordelijke kers op de taart. ‘Beat The Drum’ stroomt de speakers uit en drijvende gitaren en zwevende violen. De Titelsong is een stuk ingetogener en is een wat dromerig Coutryfolk nummer waar de gitaar met de juiste subtiliteit aanwezig is. Met ‘These Blues’ neemt ze ons mee naar het gevoel dat Hank Williams ons ook kon geven en ‘Working Hard For Your Love’, dat door de tempowisselingen erg interessant is, doet denken aan het werk van Petty. Ook zij is één van die artiesten die zich niet kan vinden in het huidige klimaat van de VS en met ’79 Cents (The Meow Song) hebben we een onvervalst protestliedje dat we met zijn allen mee kunnen zingen en dat Eilen schreef toen Trump net tot nieuwe president verkozen was. Zoals gezegd kent dit album maar één cover; ‘You Cared Enough To Lie’ (van legende Pinto Bennett) en ook op dit Honky-tonk country folk nummer horen we de “fiddle”. Het laatste deel van het album kent de meest indringende songs; de prachtig ingetogen ballad ‘Who Else But You’ en het indringende ‘Witness’ zijn een opmaat voor het meest persoonlijke nummer, ‘Fear’. In dit akoestische nummer neemt Eilen ons mee naar de angsten die je alleen als moeder kent…… Gypsy is een krachtig album met een wat donkere ondertoon. Eilen laat wederom horen de kunst te beheersen om verschillende stijlen zoals Rock, Blues, Folk en Americana moeiteloos te combineren. Verder zijn de teksten sterk, het instrumentarium van grote klasse en de nummers bieden meer dan voldoende variatie. Een absolute aanrader. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Label Epictronic

Beoordeling 7,5

Review Het is het derde album van de gothic band uit Amerika. De band is aangesloten bij het Animal Liberation Front en hierbij staat dan ook het moraal voorop. Dierenleed en wellicht de bio industrie zijn de thema’s waar men zich hard voor maakt. De band weet met veel elektronica een bombastisch geluid te maken en dat maakt het dan ook lastig, omdat het hoorbaar is. Hoewel de zangeres zich prima staande houdt is het vooral de elektronica dat de metal sound moet maken het probleem. Het is wel vol maar geen Within Temptation volheid. Daar staat een band met een thema! Al is het idee van dit trio wel te waarderen. Met titelnummer en songs als ‘Dare to Be Yourself’ gaat het goed, zowel in de vorm van overdenking van de teksten als muzikaal. Met ‘Disfigured in Karma’ wordt de muziek chaotisch en niet meer passend bij de teksten. Het staat erg los van elkaar, net als ‘Sarin’ waarbij het klinkt alsof het muziekdelen tot een song aan elkaar gekoppeld zijn. Dit maakt het juist zo zonde, omdat de bedoeling goed is en het verhaal zeker in US ruimte nodig heeft om het te laten landen. Dan is de muzikale vorm die men heeft genomen wat onder de maat, maar hierdoorheen prikkend is het best een aardig album en zijn er zeker mindere te vinden.

Label Epictronic

Beoordeling 8

Review De Engelse indie rockact Guilt Coins opereert ergens tussen Essex en London. Van de heren verscheen afgelopen jaar het album Keep the Kick, maar is nu overal verkrijgbaar. Dat is een meerwaarde want het is een erg lekker album! Met de vrolijke klanken van ‘Ego Like That’, het pakkende openingsnummer en titeltrack is het album goed gestart. Het smaakt naar meer en dat wordt door de heren dan ook gegeven. Wanneer de uptempo songs van the Beatles vermengd wordt met the Jam, dat komen we in de buurt van Guilt Coins. Het is ook typisch Engels waardoor songs als ‘Betty Myself’ en ‘Iza Crime’ de sfeer van Blur weet te pakken en men met ‘Jesus H, Christ’ de family Gallagher een knipoog geeft. Het is dan ook verrassend dat deze act nog steeds niet is doorgebroken en niet op de festivals staat. Het album is zeker een must om even naar te luisteren, dan ben je snel verkocht. Mooie plaat!

Label Frontiers srl

Beoordeling 8

Review Wanneer Larry King jazzpianist John Blasucci ontmoet werd er gewerkt aan de songs die hun muzikaal verbinden. Het resultaat is de band Soleil Moon. Als zanger van de melodic rockact Human Factor weet King met Blasucci songs om te vormen tot lichte poprock dat in de lijn ligt van Styx. Het is ook niet helemaal verwonderlijk dat Blasucci bij Dennis DeYoung (Styx) opduikt. Met Micheal Thompson van Pat Metheny is het feest helemaal compleet. Inmiddels zijn we 10 jaar later en het derde album van King en Blasucci is nu daar. Wederom weten de heren prachtige luchtige popsongs te maken. Songs als ‘Here For You’, ‘Just So You Know’ en de knuffelballad ‘Halfway To Knowhere’ brengen niets nieuws, maar zijn allen zeker pakkend. Soms bombastisch en dan weer klein intiem. Alles is goed en mooi gezongen en soms wat te klef en zoet alsof het Eurovisie songfestival al is begonnen. Laat je niet in de luren leggen door de hoes, het is het een heerlijke plaat in de serie van de American rock sound. Daar waar Styx heer en meester zijn past dit prima als support in de schaduw van meesters.

Label Frontiers srl

Beoordeling 7

Review De sleazerockers uit Memphis waren in de jaren 80 al op de goede weg. Met zanger Todd Poole werd de band populair en paste dit in het rijtje van VanHalen, Skid Row, Ratt en Black and Blue. Met Mike Clink achter de knoppen had men wel een producer die deze muziek tot grote hoogte kon brengen, maar de Guns & Roses status heeft men nooit kunnen bereiken. Todd Poole het nog met de band Saliva, die overigens meer albums heeft gemaakt dan Roxy Blue, maar zoekt het toch in het sessie werk. Hierbij valt hij onder het systeem van Frontiers label en is er een stap gezet tot de reunie van Roxy Blue. Ditmaal met een andere gitarist Jeff Caughron, omdat de oude gitarist een lucratieve zaak heeft opgebouwd. De sleazerockers brengen direct wat je van hun wil horen. De stevige songs als ‘Rockstar Junkie’, ‘Silver Lining’ en ‘Scream’ klinken net zo voorspelbaar als de titels doen vermoeden. Met de ballad ‘Collide’ heeft men weer een 80’s knuffelrock juweeltje in handen. Daarna volgt de band het pad van de powerrock weer. Met een stevig raise your fist song ‘Human Race’ en ‘What is it Like’ brengt men wel veel energie op de plaat, maar niet wat verrassend en wordt het album een soort doorsnee rock album waar in de jaren 80 veel van zijn gemaakt. We hadden er ietsje meer van verwacht.

Label Frontiers srl

Beoordeling 7,5

Review Het verhaal van de band Unruly Child gaat terug naar de begin jaren 90. Eigenlijk is er niet veel van deze act te vinden als Unruly Child, maar de heren hebben zeker ene bijzondere carrière in d rockwereld. Marcie Michella Free is de voormalige zanger van de band King Cobra die toch tot de topacts van de AOR behoorde. Dit was toen nog onder zijn naam Mark Free. Wanneer Mark zijn transformatie naar Marcie inzet, stopt deze band half jaren 90. Gitarist Bruce Gowdy weet met Stone Fury en World Trade de wereld te veroveren en toetsenist Guy Allison sluit aan bij de Doobie Brothers. Wanneer de band met regelmaat een reünie album voortbrengt is het nooit tot een volledige doorbraak gekomen. Nu weet de originele band weer een album te maken dat er mag zijn! De songs zijn weer speels binnen de melodic rock. De band weet te openen met ‘Living in Someone Elses Dream’. Pakkend en gelijk een knipoog naar de 80’s rock. Opvallend zijn hier weer de toetsen die sterk aanwezig zijn. Rechttoe rechtaan met ‘All Over The World’ en het pakkende ‘Dirty Little Girl’ of de ballad ‘Breaking the Chains’ zijn prima songs waarbij we niet hoeven afvragen of de stem van Mike naar Marcie veel invloed heeft voor de muziek. Haar (voormalig zijn) stem klinkt nog steeds als een klok, waardoor de band niets inboet ten opzichte van toen. Goede liedjes en pakkende rock refreintjes.

Label Frontiers srl

Beoordeling 7,5

Review De Amerikaanse rockact Spread Eagle wist begin jaren 90 de rockscene te verrassen met acceptabele rockalbums. Het bleef bij twee waarna de band zich ophief. Rob DeLuca komen we later tegen bij Skid Row’s Sebastian Bach en UFO. Inmiddels is de band verschillende malen opnieuw gestart en ligt er na vele jaren een album met de toepasselijke titel Subway To The Stars. De melodieuze rocksound is nog steeds puntig en lekker uptempo met ‘29th of Februari’, ‘Sound of Speed’ en het titelnummer. Het lijkt alsof de tijd voor deze jongens geen enkele invloed heeft gehad. De boyrockers klinken als vanouds en gitarist Ziv Shalev weet de pakkende aansluiting met de rest te vinden. Pakkend zijn de cello klanken en drive van ‘Dead Air’ dat wellicht het beste nummer van het album. Het tweede deel van het album kent geen verrassingen. Toch is het een heerlijk voorspelbare melodic rock album zonder poespas en sluit het met een mooie ballad, ‘Solitaire’ af

Label Roadrunner/ warner

Beoordeling 8

Review Het is inmiddels 5 jaar geleden dat de Amerikaanse rockact Slipknot een aangrijpend album op de markt bracht. Het album .5 The Gray Chapter was opgedragen aan de bassist Paul Gray. Hij overleed in 2010 en dat had nogal wat impact binnen de band. Nu heeft Corey Taylor de band weer op de rit. Wanneer dit album klaar ligt om uitgebracht te worden en de tour van start kan gaan, overlijd de dochter van drummer Shawn (Clown) Crahan en is er weer een donker hoofdstuk in de band dat een litteken meebrengt. Onlangs speelde de band toch op het Belgische Graspop waar men de openingstrack ‘Unsainted’ (intro Insert Coin even daargelaten) al ten gehore bracht. Met nieuwe maskers op worstelt de metalband nog steeds met de dood in bijvoorbeeld ‘Death Because of Death’. Het is ook niet geheel vreemd, aangezien Paul Gray samen met de voormalige drummer Joey Jordison verantwoordelijk waren voor de klankkleur en de basis voor de songs op de eerste albums, staat de band eigenlijk nu voor het eerst er alleen voor. Dit brengt nieuwe input van nieuwe bandleden en invulling over wat de historie met de band heeft gedaan. Dit krijgt als gevolg dat de band wat meer gaat experimenteren met de songs. Zoekend naar de nieuwe balans. Van de metal zangpartijen van ‘Critical Darling’ naar rappende verhaalpartijen van ‘Nero Forte’ of vervolgens intens ‘A Liar’s Funeral’ te zingen. Het gaat er vooral intens aan toe. De heerlijke drumritmes van o.a. ‘Spiders’ en de metalbeats gaan gepaard met heerlijk snelle riffs zoals we dit van de heren kennen. Wat je ook van van de clownerie denkt, het blijft een band waar je van geniet zowel live als op plaat.

Label earMusic/ V2

Beoordeling 8

Review Wanneer de new wave klanken langzaam in de mist verdween, klonk de muziek van Lloyd Cole and the Commotions als muziek in de oren. Dit is inmiddels een 35 jaar geleden en met deze 80 synthpop scoorde de band grote hits waaronder het ‘Rattlesnake’. Met de gedachte van toen is Lloyd Cole wederom de studio ingedoken en komt met een vraagteken naar buiten. En we mogen zeggen dat dit vraagteken beantwoord kan worden met een knikje van genoegdoening. Nu de jaren 80 synthpop weer populair is, past dit album weer helemaal in deze tijd. De man mag dan wel wat nors op de hoes geschilderd zijn. Hij weet met zijn subtiele rustig ingetogen zangstem altijd een mooie sfeer neer te zetten. Met ‘The Loudness Wars’ en ‘The Over Under’ zijn de maatschappelijke teksten ook weer aanwezig. Al klinkt het allemaal nog zo zoet, zijn de teksten wel zo scherp. Het was en is zijn kracht nog steeds. ‘Moments and Whatsnot’ klinkt wat gedateerd maar over het algemeen de songs als ‘Violins’, ‘The Afterlife’ en ‘Ruins’ weer mooie liedjes zoals we dit ooit van de band kennen. Of het allemaal opgepakt gaat worden zoals dit in deze tijd de popmuziek vergaat, blijft nog even een vraag. Wellicht dat het oudere publiek dit project eerst zal omarmen en hopelijk dat hij op de grote festivals weer een plekje kan veroveren om zijn prachtige liedjes zo weer voor het jonge publiek kan vertonen. Dat is hem zeker gegund.

Label Hardly Art/ Konkurrent

Beoordeling 8

Review Het vierde album van het trio uit Seattle is vooral catchy te nomen. De lichte indie songs kennen een eigen karakter waardoor de band nu steeds meer een eigen geluid heeft. Met Falling heeft men een album dat vanaf de eerste klanken prettig in het gehoor ligt. Het album opent met ‘Longest Time’ waarbij Claire England zich als zangeres met een prettige stem zich voorstelt. Maar gitarist Peter Richards en drummer Andrew Hall schuiven ook gerust naar de zangmicrofoon. Hierdoor ontstaat er een mooie afwisseling van de zangpartijen zoals met ‘Box’ en pakkende ‘Only Wish’. Al zijn de lekker uptempo indie rocksongs ‘Unexpected’, ‘How it Goes’ en het titelstuk allemaal catchy songs. Het verhaal dat Claire het vallen materiaal alleen betiteld in dat het hard stuk gaat, zoals de hoes betaamd of dat het materiaal vederlicht de bodem bereikt en hierdoor niet stuk gaat, is te vertalen naar de songs op het album Falling.

Label Innovate Lies/ Bertus

Beoordeling 7,5

Review Het zijn de Amerikaanse rockers van Long Beach die de authentieke garagerock weer doen opbloeien. De luchtige gitaren, een keyboardje en met stuwende drums doen denken aan een Happy Days aflevering waarbij de rock and roll van de jaren 50 wordt gekoppeld met de poprock van nu. Daar waar acts als Weezer de sound heeft doorontwikkeld, beginnen de Panthers bij het eerste honk. Heerlijke songs van 2 a 3 minuten. Het slepende ‘You died’ en ‘End of the Rope’ is een uitzondering naar 4 minuten maar passend in het verhaal. Het album is zeker geen album met alleen dodemans songs. De popsongs met een vleugje surfsound zijn vlot en zijn allen lekker uptempo. ‘Rat Tail’, ‘First Date’, ‘710’ en ‘TV People’ zijn toch andere verhalen. De luchtige indierock maakt dit een vrolijke plaat dat past bij de zomer!

Label Motown/ universal

Beoordeling 8,5

Review De band uit IJsland wist met hun single Little Talk al snel een groot publiek aan zich te binden. Het debuutalbum My Head is an Animal werd dan ook een succes. Nu zijn ze terug met hun derde album en zijn muzikaal enorm gegroeid. De songs zijn volwassener geworden, intenser en op dit album staan prachtige songs. Zangeres Nanna Bryndis Hilmarsdottir weet zich met dit album te overtreffen. Het nummer ‘Waiting for the Snow’ is dan ook een juweeltje geworden. De single Alligator en Wild Roses zijn heerlijke indie pop songs die de hitlijst en kunnen bestijgen tot een grote hoogte. Het album is verrassend goed en hopelijk krijgt de band het volwassen succes waar men zo naar snakt. Het draait voor hen niet om een hitsingle en willen hier ook niet altijd mee geassocieerd worden. Met Forever Dream wordt dit hopelijk anders. ‘Sleepwalker’ en ‘Under A Dome’ zijn de songs waarvoor je dit album koopt. Het doet wat denken aan aam de ontspannende sound van de Engelse band Beautiful South. Het swingt en is pakkend zonder het overdadig aanwezig te zijn. Dit heeft men aangenomen van The National waar deze band als support act mee op pad was. Kortom een van de verrassingen van dit jaar en een voor de lijstje van 2019.

Label Polydor/ Universal

Beoordeling 8

Review De indie rockers uit het Engelse Leeds zijn altijd verbonden met de hits ‘Ruby’ en ‘I Predict A Riot’, maar zijn hierdoor enorm groot in Engeland. Het is dan ook niet vreemd dat dit album al een topnotering kent in de UK en hier nog amper aandacht krijgt. Dat mag snel veranderen want met Duck weet Kaiser Chiefs een heerlijk album te maken. De Engelse indiepop met de meezing refreintjes zijn weer volop aanwezig. ‘Golden Oldies’ en ………. Lenen zich voor heerlijke meezing momenten. Het zal op hun concerten en de festivals optimaal meegezongen worden. Maar ook het swingende 70’s nummer ‘Wait’ zal het publiek in beweging krijgen. Het verhaal van ‘Don’t Just Stand, Do Something’ is lekker eenvoudig om en pikt door iedereen gemakkelijk op. Met het aanstekelijk ritme en het catchy refrein is pakkend en doet wat denken aan Adam and the Ants songs van de jaren 80. De Kaiser Chiefs is lekker afwisselend en met ‘Record Collection’ wordt er een ander song voorgeschoteld dat net zo pakkend blijkt te zijn. Net als het openingsnummer met het heerlijke clipje ‘People Know How To Love One Another!’ Dit is dan ook de kracht van The Chiefs en live maken ze het meer dan waar!

Label Polydor / Universal

Beoordeling 7,5

Review De Spaanse zangeres Mabel weet met haar Colors – sessie een hele schare fans te trekken. Met meer dan 3 miljoen views pakt ze de wereld in. Haar kunsten heeft ze niet van een vreemde. Haar moeder Neneh Cherry scoorde al hits met o.a. ‘7 Seconds’ en haar vader Cameron McVey is een bekende producer van o.a. Massive Attack. In Stockholm groeit ze op en verhuist in haar tiener jaren naar London. Inmiddels scoort ze zelf een wereldhit met ‘Don’t Call Me Up’. Met dit album zijn de verwachtingen hoog. Of het nu voor haarzelf is of haar ouders, of dat het publiek iet van deze combinatie vindt. Het gaat om verwachtingen waar ze aan moet voldoen. Maar ze is zeker geslaagd. Met de single, FML en haar nieuwe single ‘Mad Love’ kan ze direct naar de hogere regionen van de huidige pop. Ze kan zich prima plaatsen naast Ariane Grande of Drake waar ze al mee heeft gewerkt. Of gewoon naast haar halfbroer Mattafix die in de elektro dance en hiphop wereld succesvol is. De speelse elektropopsongs als ‘Selfish Love’ en ‘Trouble’ zijn allen potentiele hits die glad geproduceerd zijn en op zoek gaan naar de hits op het net. Voor deze muziek is dit ook een prima route, maar wanneer we het album zoals het bedoeld is meerdere malen horen, krijgt het ook iets van een eenheidsworst. Dan pakken we de singles uit op de streamingsdiensten, dat is herkenbaar.

Label earMusic/ V2

Beoordeling 7,5

Review De bluesgitarist Robben Ford kennen we al van vele projecten. Dit komt omdat hij al vanaf zijn 13de gitaar speelt en werd gevraagd om te komen spelen bij de band van Miles Davis. Dit laat je niet twee keer zeggen. Naast zijn opname met o.a. George Harrison en Joni Mitchell is het een gitarist waar je u tegen mag zeggen. De naam Bill Evens is misschien niet direct bij velen bekend, maar de man is een legende in de wereld van de blues en jazz. Voor de tour ter promotie van album Purple House stonden de heren gezamenlijk op toneel. Dit brengt dat gein mee en improvisatiestukken. Uiteindelijk besluiten de heren met Keith Carnock (Steely Dan) en James Genus ( dit album te maken. Een album vol populaire jazz en blues waarbij de heren duelleren tussen de gitaar en saxofoon. Ontspannen en fijne plaat dat goed bij lounge cafe’s en strandtenten kan worden opgezet.

Label Frontiers srl

Beoordeling 7,5

Review Vol enthousiasme (Ardours) gaan zangeres Mariangela Demurtas en haar producer en multi instrumentalist Kris Laurent weer aan de slag. Ze kennen elkaar van Sardinië waar men elkaar ooit had ontmoet. Mariangela vertrok naar Noorwegen om bij Tristania te zingen. Nu is ze terug en weet het duo vooral een energierijk album te maken. De gedrevenheid is direct te horen op het openingsnummer ‘What Else is There’ en songs als ‘Last Moment’ en ‘Design’. De sound is vooral vol te noemen en veel toetsen in the Mist en het stevige ‘Therefore I Am’. Het album klinkt bombastisch en zangeres Demurtas moet haar soms verstaanbaar maken tussen al het geweld. Terwijl ze in het melodieuze stuk van ‘Trutts’ toch mooi uit de verf komt. Het album komt wat te kort als het gaat om de diversiteit en is alsof de songs van Laurent al klaar op de plank lagen en dat Demurtas het alleen maar mocht inzingen. Voor de melodic female rock liefhebber is het een prima en pittige plaat waar de melodic rock een stevig randje van Within Temptation heeft meegekregen.

Label Sargent rec

Beoordeling 7,5

Review De Amerikaanse metal act Russian Circles bestaat al sinds 2004 en weet al jaren met hun instrumentale metal de wereld te veroveren. Het zevende album Blood Year bevat wederom een brok metaal waar je u tegen zegt. Het trio Mike Sullivan, Dave Truncrantz en Brian Cook brengen de composities van lichte klanken van ‘Hunter Moon’ naar de zware logge metal van Arluck en het snelle werk met ‘Milano’. Overwegend zijn het allemaal prima composities, maar op een gegeven moment mis ik de zangpartijen, wat het ook mag zijn. Het zou deze band zoveel meer brengen. Nu voelt het alsof de laatste songs ‘Ghost on High’ en ‘Sinaia’ niet meer de ruimte krijgen om optimaal tot hen recht te komen.

Label Blue Moon

Beoordeling 8

Review De lome blues absorbeert je in deze warme zomerdagen. Het vreet je op en past geheel bij het weer om alles rustig aan te blijven doen. De slepende gitaarsolo van Six Strings Down is pakkend. Zeker nadat de heren a capella het vervolg inluiden. De Amerikaanse misdaadfilm is de inspiratiebron voor deze Noorse blues rock act. Daniel Erikson, Vidar Busk en Stig Sjostrom zijn afgelopen jaar naar Amerika gegaan om daar zoveel mogelijk te gaan spelen. Dit is dan ook terug te horen op dit album. De New Orleans sound van de blues gaat hier gepaard met de Noorse gitaarsound die inmiddels aan populariteit wint. De heerlijke drive in het nummer ‘Drive On’ is pakkend. Of het stevigere ‘Oh Mama’ is vooral zoet te noemen. Alles aan dit album willen de Noren zo Amerikaans mogelijk overbrengen. Juist omdat ze Scandinavië ontgroeid zijn en is de honger naar de rest van de wereld wel zo groot. Soms klinkt het oubollig met ‘I Love You’ en ‘Oh Louise’ maar de sound en zang is zo pakkend dat je het wel mooi gaat vinden. Het is ook geen overall blues album, maar met een vleugje 60’s, een vleugje rock en een vleugje jazz is het album vooral divers en pakkend. Zeker een leuke act voor de bluesfestivals voor de komende tijd.

Label K Scoop / Bertus

Beoordeling 7,5

Review Wanneer de klassieke pianist Glob Kolyadin en de charismatische zangeres Marjana Semkina hun donkere folkrock samensmeden, is de wereld een nieuw muzikaal talent rijker. Het Russisch duo wet de weg naar de rocksound in ‘Freakshow’ te vinden en vermengen dit met de lichte klassiek met pop. Het doet denken aan Kate Bush. De lichte zangpartijen van Marjana die als een vlinder over het muzikaal schilderpalet dansen en bij ieder nieuw nummer een nieuwe onderdeel van een drieluik aantikt. Van ‘Sleeping Beauty’ naar ‘Blue’ en ‘Black and Blue’ naar Six Feet’. Het is alsof het een geheel is en als een film je dit verhaal voorbij gaat. En wanneer ‘The Bell’ luid is het verhaal voorbij.

Label earMusic/ V2

Beoordeling 7,5

Review Het was een van de eerste bandjes waar Joe Satriani mee de studio indook. De gitarist groeit uit tot een meestergitarist van divers aard. Samen met Jeff Campitelli (drums)en Andy Milton (vocalen/ bas) wist het trio vooral catchy american rock songs te produceren. Het speelt zich af in de jaren 80 en dat is dan ook goed om dit in je achterhoofd te houden. Het album is dan ook een beetje gedateerd en zoekend naar de juiste stijl van deze band. De American Ordenary Rock (AOR) kan vele stijlen omvatten, maar de mainstream is dat het glad is geproduceerd. De David Bowie pop van de jaren 80 horen we in ‘Can’t Take It Anymore’, de zoetigheid van de 80’s pop in ‘B side Girl’ en ‘I Need a Lot of Love’ is een new wave/ post punk song waar het tempo even wordt opgeschroefd. Al staan er ook veel dertien in een dozijn songs op waaronder ‘Tonight’ en ‘Never Let It Get You Down’ waardoor dit album in die tijd geen opvallend karakter had. Nu het album opnieuw is uitgebracht is het een aardig document om terug te luisteren waar het allemaal met Satriani begon.

Label Vertigo/ Universal

Beoordeling 8

Review Het is een goed jaar voor de fans van de Deense metal rock act Volbeat. Eind vorig jaar verscheen het live album van deze energieke band. Nu ligt er het zevende album van de band in de winkel. De stevige rocksound met een vleugje metal en rock and roll brengt unieke sound met zich mee waar Volbeat een unieke plek in de rock- en metal wereld in neemt. Met dit album weet Michael Poulsen (gitaar/vocalen), Rob Caggiano (gitaar), Kaspar Boye Larsen (bas) en Jon Larsen (drums) de stevige rock al meer achter zich te laten . Met ‘Pelvis On Fire’ is het allemaal duidelijk. De Rock and Roll staat voorop en Elvis is nog steeds de grote inspirator voor dit album. ‘Rewind the Exit’ en ‘Die to Live’ met Clutch zanger Neil Fallon als gast gaat het tempo van de rock and roll sound omhoog. De stem van Poulsen leent zich hier prima voor. Net als de rustige poprocksongs als ‘When We Were Kids’, ‘Cheapside Sloggers’ en ‘Maybe I Believe’. Het gaat met Volbeat steeds meer de poprock kant op en dat past bij de band. Volbeat staat niet voor niets op de grote festivals waar de heren een mix brengen tussen Elvis en Metallica. Met dit album weet men weer een hoofdstuk hier aan toe te voegen zodat de cassette op rewind gezet kan worden en dan replay… Volbeat staat 19 november in Ziggo Dome

Label Dais/ Konkurrent

Beoordeling 8

Review Het Amerikaans duo Deb Demure en Mona D zijn ooit gestart met een side project Drab Majesty. Toen Andrew Clinco (Deb Demure) als drummer bij Marriages speelt was er ruimte om dit project te starten en in 2016 dit met toetsenist Alex Nicolaou (Mona D) voor te zetten. Nu zijn we acht jaar en drie albums verder en is het een vaste act in de new wave van 2019. De lome new wave songs zoals ‘A Dialoque’ en ‘The Other Side’ doen denken aan begin jaren 80 acts als The Chameleons en OMD. De elektrobeats met stuwende bas en veel lichte synthesizer weten die tijd te doen herleven. Met een stem als Neil Tennant van de Pet Shop Boys weet zanger Dub Demure dit feestje compleet te maken. De heren gaan niet alleen in de muziek terug in de tijd. Ook hun outfit met de overmaatse kleding en geblindeerd achter hun zonnebril doen denken aan de tijd van Miami Vice. En dat mag ook best. het geheel klopt en het album past zowel in die als deze tijd. Wanneer the Cure hun afscheidstour doet, gaan deze heren met ‘Ellipsis’ de sound van The Cure overnemen. Het gehele album ademt het principe; goed gejat is beter dan … En waarom ook niet? Er is een nieuwe generatie die hier weer helemaal blij van wordt. Nog even kunnen we de zwarte gewaden en uitgedoste haren, geheel in zwart geverfd weer over straat gaan zien. Drab Majesty is te zien in Nederland op 26 september Doornroosje te Nijmegen

Label Leaf/ Konkurrent

Beoordeling 8

Review De Amerikaanse jazz georiënteerde muzikant werkte voorheen in de Londense jazzscene. Hier leerde hij o.a. Shabaka Hutchings, Cara Stacey en Arun Ghosh kennen. Met sessie muzikant Kamasi Washington reisde hij over de hele wereld. De interesse in andere muziekstijlen bracht hem tot de hip hop en de psychedelische muziek. Op zijn nieuw album More Arriving horen we al deze stijlen weer terug. Van de jazz songs als ‘Mumbay’ en de hiphop met een jazz tintje van ‘Coolie’ brengt hij door zijn muziek de wereld samen. Voor de Afrikaanse klanken van ‘Bol’ en ‘Mango’ krijgt hij de ondersteuning van Zia Ahmed. Zoals dit album meerdere gastmuzikanten kent waaronder Mirande en MC Mawali, richt dit album zich vooral op de politiek van de werelddelen. De honger in Afrika, de oorlogen en de droogte brengt de vluchtelingenstroom op gang. Vanuit Europees beeld is de titel erg toepasselijk. De verhalen over de politieke woordenwisseling in ‘City of Words’ of de het verhaal van Deepak Unnikrishnan, die op zijn beurt voor zijn manuscript ‘Temporary People’ een prijs won en zijn verhaal als son of the ‘Pravasis’ verteld. Het is hierbij eerder een boeiend album, dan muzikaal even lekker swingend. Door iedereen erbij te betrekken heeft het album meer inhoud gekregen. Met zijn status in de muziek weet Korwar hopelijk het verhaal te verspreiden en veel mensen te bereiken.

Label Western Vinyl

Beoordeling 7

Review De Amerikaanse indie band uit Baltimore, Outer Spaces heeft een andere kijk om de wereld en weet dit met Gazing Globe hier tekst aan te geven. Singer-songwriter Cara Beth Satalino kent haar eigen solo carriere maar met haar man Chester Gwazda en drummer Rob Dowler weet ze een andere sound te brengen. Het album is dan ook meer een band album al is het gelijk ook weer twijfelachtig te noemen. Alles runs in the family dus ook het samen schrijven van de songs. ‘I See Her Face’ en ‘Trucksong’ klinken fris, net als het titelstuk. Het tweede deel van het album is de variatie wat zoek en is het voor de luisteraar wellicht een herhaling van facetten. Misschien dat het album hierdoor langer duurt dat het daadwerkelijk is. Hierdoor wordt het goede begin langzaam ingehaald door een wat eenzijdige klankkleur. Al kan het ook zo betekenen dat het meer draaiuren nodig heeft om het geheel toch pakkend te houden.

Label Friction

Beoordeling 8

Review Het trio uit London weet met hun dromerige indierock de harten van velen te veroveren. Het album Life After is dan ook een juweeltje dat wellicht voor de grote doorbraak voor deze band zorgt. Met zanger Leo Wyndham scoort de band de hit ‘Heaven up There’, dat als voorproefje voor dit album gold. Nu is het gehele album uit en horen we prachtige liedjes over ‘Berlin’, ‘Caught My Breath’ en ‘All-in My Stride’. Samen met Catherine Marks (st.Vincent, Wolf Alice en PJ Harvey) ne Luke Smith (Foals, Slow Club) als producer weten de heren een indiesound te brengen dat schuurt tegen Coldplay. Een sound dat Smith vooral in zijn pakket prachtig kan produceren. Van de intieme songs ‘Face in the Crowd’ tot het stevige werk van ‘Running Wild’ en alles wat hier als indie gitaar band tussen past wordt door Palace uitgewerkt tot prachtige liedjes. Palace is te zien in Nederland op 29 oktober in Tivoli Vredenburg te Utrecht 30 oktober Paradiso te Amsterdam

Label Mute

Beoordeling 8

Review De band New Order behoort tot de grondleggers van de elektro en alternative indie sound uit Engeland. Daar waar de band als Joy Division in Manchester ( 1978) bij Tony Wilson optrad, keert de band in juni 2017 terug waar het ooit begon. Dit alles in het kader van het Manchester international festival 2017. Nadat zanger Ian Curtis zelfmoord had gepleegd, veranderde de band hun naam in New Order. Juist omdat Curtis een cultstatus had dat in vergelijking met Kurt Cobain van nu is wil de band de naam Joy Division aan hem blijven koppelen. New Order groeide uit tot een mega New Wave act, dat al haaks op hun idealen staat. Blue Monday werd een wereldhit dat op de dag van vandaag nog veel in clubs en films wordt gebruikt. In 2007 verlaat bassist Peter Hook de band en is New Order niet meer wat het was. Inmiddels zijn er wat reunie’s geweest en tourt de band weer en staat men op Low Landsfestival. Dit album is een live compilatie album van de show in juni 2017. Het geeft de kracht van New Order weer. De songs zijn tijdloos of beter gezegd, weer passend in de huidige tijd. De band weet de Joy Division songs ‘Disorder’, ‘Heart and Soul’ en ‘Decade’ in de setlist te plaatsen waardoor deze cult status weer nieuw leven in wordt geblazen. Verder is het album vooral een mooi overzicht van hun songs door de jaren heen. Geen Blue Monday maar zeker veel moois waaronder ‘All Day Long’, ‘Elegia’ en ‘Behind Closed Doors’. New Order komt naar Nederland op 16 aug Lowlands festival te Biddinghuizen 17 okt Afas Live te Amsterdam

Label Asylum/ Atlantic

Beoordeling 8

Review Het nieuwe album van Ed Sheeran doet mensen soms verrassen. De singer-songwriter is vooral met zijn Folkpop gitaarliedjes en zijn hits bekend. Het recente album Divide (/) was dan ook de grote doorbraak. De singles ‘Shape of You’, ‘Perfect’ en ‘Salway Girl’ brachten de rossige jonge man tot een stadion act. Maar Sheeran is ook beken van het schrijven voor derden. Vanaf zijn beginperiode in 2005 schreef hij de songs met derden mee. Na 2010 had hij het eerste succes en schreef hij songs met Yasmin, Wiley, Taylor Swift, Eminem, Nekfeu, Eric Clapton, The Weekend, Rudimental en vele anderen). Het is dan ook niet vreemd dat Sheeran na zijn eigen songs en eigen releases en een live album zijn trotse samenwerkingen op Ep zet; No. 5 Collaborations Project. Het is een project waarbij hij de songs schreef en dit door o.a. Wiley, Devlin en Ghetts lied inzingen/rappen na dat als 5de Ep diende om een platencontract te krijgen. En dit keer was het raak en tekent de man bij Atlantic records. Nu zijn we drie wiskundige albums verder en schrijft en scoort hij regelmatig voor derden. Het triggerde hem om een samenwerkingsproject op te zetten dat een vervolg is op No.5 en niet op zijn singer-songwriters albums. Maar het proces wordt daardoor verwarrend en zegt men dat dit gewoon een nieuw album is van Ed Sheeran. Hier gaat het dan ook fout in de verwachtingen en ontstaat er ongenuanceerde (Boulevard) kritieken dat niet klopt. Het album kent vooral veel hiphop zoals op het No. 5 album. Het ‘Remember The Name’ met Eminem en 50ct. Of het ‘Antisocial’ met Travis Scott zijn het heerlijke hiphop songs. Met Justin Bieber is de single ‘I Don’t Care’ een lijflied voor beide artiesten en met ‘Way To Break My Heart’ met Skrillex gaat Sheeran een stapje verder. Mooi is het ‘Blow’ waar hij met Chris Stapleton en Bruno Mars een heel andere sound in de song plaatst. Het geeft de vrijheid van denken en maken van muziek weer. Daar waar anderen nog in de kaders van het label een album naar verwachting maken, krijgt Sheeran weer de vrije ruimte en gebruikt dit optimaal. Het album is een prima album met moderne popsongs, hiphop en urban. Voor de singer-singwritersliedjes moeten we wachten op het nieuwe album – (minus) of V (root) of (pi).

Label Subpop/ Konkurrent

Beoordeling 8

Review Het album Full Circle Nightmare was zeker een prettige verrassing van de Amerikaanse singer- songwriter Kyle Craft. De 30 jarige man weet met Showboat Honey zijn derde album op de markt te brengen. Inmiddels werkt Craft al een poos met een vaste band en dat plukt hij nu zijn vruchten van. Het album is heerlijk en wederom verrassend goed. 'O Lucky Hand' en 'Broken Mirror Pose' zijn lekkere song waar het album mee begint. Enigszins pop maar de indiesound is genoeg op dit album te horen. De rocksound horen we op ‘Ugly NY’ waar de man uit Portland zijn eigen gedachten over heeft. Craft weet zijn ellendige omstandigheden in zijn leven om te zetten in de een positieve vibe. De liefde deed de rest en de zon begon weer in zijn leven en de muziek te schijnen. ‘Deathwish Blue’ en ‘Blood in the Water’ zijn de verhalen die een andere compositie kreeg. De man die vol inspiratie zit van David Bowie en Bob Dylan brengt dit op een mooie wijze in ‘Bed in Needles #2’ en meer songs van dit album. Het is dan ook een man die je in de gaten mag houden en ik gun hem het succes voor de komende festivals. Het is een act die je komend jaar dan ook niet mag missen. Het album Full Circle Nightmare was zeker een prettige verrassing van de Amerikaanse singer- songwriter Kyle Craft. De 30 jarige man weet met Showboat Honey zijn derde album op de markt te brengen. Inmiddels werkt Craft al een poos met een vaste band en dat plukt hij nu zijn vruchten van. Het album is heerlijk en wederom verrassend goed. 'O Lucky Hand' en 'Broken Mirror Pose' zijn lekkere song waar het album mee begint. Enigszins pop maar de indiesound is genoeg op dit album te horen. De rocksound horen we op ‘Ugly NY’ waar de man uit Portland zijn eigen gedachten over heeft. Craft weet zijn ellendige omstandigheden in zijn leven om te zetten in de een positieve vibe. De liefde deed de rest en de zon begon weer in zijn leven en de muziek te schijnen. ‘Deathwish Blue’ en ‘Blood in the Water’ zijn de verhalen die een andere compositie kreeg. De man die vol inspiratie zit van David Bowie en Bob Dylan brengt dit op een mooie wijze in ‘Bed in Needles #2’ en meer songs van dit album. Het is dan ook een man die je in de gaten mag houden en ik gun hem het succes voor de komende festivals. Het is een act die je komend jaar dan ook niet mag missen.

Label Nettwerk/ V2

Beoordeling 8

Review Het is de Canadese indie rockers van The Franklin Electric die weet te verrassen. Met hun EP In Your Head weet de band al de aandacht op zich te vestigen met de single ‘Made It Up In Your Head’. De band rondom zanger Jon Matte weet een mooi en ingetogen sfeer binnen de songs te creëren en gelijk een poprocksound dat doet denken aan Kings of Leon en Ben Howards eerste albums. De singer-songwriterssong “I Know You, You Know Me’ wisselt zich af met poppongs als ‘Been Here Before’ en ‘My Home’, om deze ep vervolgens af te sluiten met een folksong ‘If I Knew’. Met deze EP van 5 songs wordt de honger naar meer gewekt. Dan is het goed om even terug te grijpen naar hun eerdere albums This is How I Let You Down en Blue Ceilings, en blijft het nog even wachten voor een volledig album. Wel is de band in oktober in Nederland. 30 oktober in Paradiso te Amsterdam

Label Fontana / Gypsy Records

Beoordeling 8,5

Review In 2015 was hij al eens genomineerd voor beste Soul/Jazz act bij de Black Canadian Awards (BCA). Nu is hij met zijn eigen band terug met zijn derde album, Avalanche dat wel eens één van de muzikale verrassingen van dit jaar zou kunnen worden. De Canadees met Mohawk-bloed opent met ‘Time’; drums en gitaar zorgen voor een aangename groove en gaandeweg wordt in dit Soul-Funk alle bandleden wel in de schijnwerpers gezet; of het nu de funky gitaarriffs zijn van Gareth Parry, de blazers of de heren Giberson of Engle op toetsen; de band staat als een huis. Want dat is natuurlijk de kern van dit sterke album; Taylor doet het niet alleen, het is hier echt de band die we horen én die ook de credits verdient. ‘Take What You Need’ is prima en bij ‘Sweeter’ weet hij aangename Blues, Soul en Rock met elkaar te vermengen. ‘Learn To Love’, een soortgelijke track die de vergelijking met Lenny Kravitz oproept heeft een soortgelijke sound en verteld over enkele vrienden die Taylor verloor door zinloos geweld. ‘Back Again’ is misschien wel het mooiste nummer. Op een soepele melodie neemt Taylor je mee naar zijn kindertijd wanneer hij de zomers op de boerderij bij zijn grootouders verblijft. Zijn opa was een Mohawk en Taylor leerde daar hoe hij met de natuur om moest gaan. Zelf zegt hij hierover: “Inspired by the unconditional love that I had for my Grandparents out west in Maple Ridge. They taught me about the importance of being with nature and really helped raise me.” De titelsong is een prachtige ballad die de Canadees met een wat hoger stembereik neerzet. Op het album komen we met ‘Gone’ een tweede moment van rust tegen ook nu klinkt het overtuigend. Met de soulvolle en uptempo afsluiter ‘Never Let The Lights Go Dim’ neemt hij ons nog één keer mee naar zijn muzikale gedachtegoed. Alle negen nummers op Avalanche zijn sterk en we vinden geen nummers terug die we als opvulling kunnen bestempelen. De CD is mooi vormgegeven met teksten en de nodige achtergrond waardoor de nummers een wat persoonlijke lading mee krijgen. Taylor schreef alle nummers zelf en weet moeiteloos Funk, Soul, Blues en wat andere stijlen met elkaar te combineren. Veel luisterplezier.

Label Jamestown Revival Rec.

8,5

Review Het uit Austin, Texas, afkomstige Jamestown Revival is terug met hun stemmige muziek die ergens in het midden houdt tussen Folk, Country, Americana en West Coast Sound. San Isabel is de titel van hun derde album en de titel is afkomstig van de afgelegen cabin in het Isabel National Forest in Colorado waar ze dit album opnamen. Het album opent sterk met de al eerder uitgebrachte single ‘Crazy World (Judgement Day)’ en het duo uit Austin speelt meteen zijn troeven uit; de tot in perfectie uitgevoerde tweestemmigheid van Jonathan Clay en Zach Chance die verder met wat Country-invloeden qua instrumentarium omlijst wordt. Vervolgens is daar het Roots-achtige ‘This Too Shall Pass’, een nummer dat de invloed van Simon & Garfunkel duidelijk laat blijken en weer wordt het bewijs geleverd dat de stemmen van Clay en Chance samen fantastisch klinken. De combinatie van Folk, Americana, Country, Westcoast en Roots is door het hele album hoorbaar. Rustige nummer als ‘Killing You , Killing Me’ en ‘Harder Way’ luisteren makkelijk weg en bij ‘Round Prairie Road’ kan een herinnering aan The Beatles zo maar boven komen drijven. Op de vraag waarom dit album tot stand kwam antwoordde Clay: “Well, why did we even start Jamestown Revival in the first place?’ It was because we enjoyed singing harmonies so much. So we decided to write a record built around that. That’s what we started doing this for. It’s really as simple as that. To us, harmonies are the third man. It’s what makes a song feel complete”. Het wat luchtige ‘Who Hung The Moon’ klinkt haast betoverend en de spaarzame elektrische gitaar vormt een mooi contrast met de banjo. Ook durft de band het halverwege San Isabel aan om het instrumentale ‘Mountain Preamble’ op dit album te plaatsen. Bijzonder is hun uitvoerig van de “all-time”-Beach Boy klassieker ‘California Dreamin’. Neem de tijd om naar deze fantastische uitvoering te luisteren. Het laatste deel van het album brengt ons nog de wat meer uptempo verrassing ‘Mayday Man’ en het melancholische ‘Winter’s Lament’ waar nu weer de mondharmonica als troef wordt uitgespeeld. Kijk naar de albumcover met dat desolate landschap van San Isabel en luister naar deze muziek. Het geheel ademt pure focus en dat is ook juist datgene dat de band wilde bereiken. Het beste dat de band tot op heden produceerde en een genot om naar te luisteren. Veel luisterplezier.

Label Merge Records

Beoordeling 8

Review Imperial Teen is terug met een nieuw album. Toch min of meer onverwacht na een adempauze is daar nu het zesde album Now We Are Timeless. In 1996 maakten we al kennis met dit Indiepop/rock viertal uit San Francisco met hun debuutalbum Seasick, maar frontman Roddy Bottum had tijdens de carrière van deze band vaak keuzeproblemen want hij maakte ook deel uit van Faith No More. Nu, na een adempauze van 7 jaar na hun laatste album is dus dit nieuwe album dat eigenlijk best als een logische keuze klinkt. Na zo lang mee te draaien in de business is het niet vreemd dat dit album prima klinkt en dat bewijst de band met de al eerder uitgebrachte single ‘We Do What We Do Best’, een nummer dat een beetje richting Indierock neigt. Maar de band laat zich niet makkelijk in een hokje stoppen. Luister maar eens naar ‘I Think That’s Everything’ dat duidelijk invloeden uit de jaren ’80 in zich heeft toen de synthpop hoogtij dagen vierde. Ze hebben San Francisco als “homebase” maar voor dit album werden steden als New York, Denver en Los Angeles uitgezocht voor het schrijven van songs en het maken van de opnames. Verschillende zangstemmen zorgen ook voor de variatie waardoor er bij elke track wel iets van een verrassing te herkennen is. ‘Don’t Wanna Let You Go’ is misschien wat minimalistisch terwijl bij ‘How We Say Goodbye’ weer muzikale versieringen uit de kast worden gehaald zoals het spelen met de drumsticks door Lynn Truell. ‘Walkaway’ is erg poppy en catchy en met een nummer als ‘Parade’ krijgen we een vleugje “Sixties” terug en horen we Bottum nog een keer vocaal de hoofdrol opeisen. Afsluiter ‘Timeless’ is één van de sterkste tracks van het album en met een knipoog naar de 80’s leunt dit nummer wat nadrukkelijk op de synths maar door de vloeiende melodie krijgt het wat romantisch mee. De sound van de band op dit zesde album is herkenbaar maar toch eigentijds. Iedereen weet precies wat van hem of haar verwacht wordt en doordat er ook meerdere mensen de zang voor hun rekening nemen is er meer dan voldoende variatie. Kortom, niet vernieuwend maar wel onderhoudend en kwalitatief meer dan in orde. Veel luisterplezier.

Label Dead Oceans

Beoordeling 7,5

Review De zusters Jessica en Jennifer Calvin gooien het met hun laatste album Don’t You Think You’ve Had Enough over een andere boeg. Zich constant onderdompelen in Sex, Drugs & Rock ‘Roll is verleden tijd en met dit derde album slaan ze een nieuwe weg in; persoonlijk maar ook muzikaal Bleached is inmiddels een duo en de beide zussen maken ons met het de prima opener ‘Heartbeat Away’ meteen deelgenoot van hun huidige leven zonder drank en drugs. (“I was lost and I was found / They dug me out from the underground / The ringing bell don't make a sound / But it’s only a heartbeat away)”. Vervolgens is daar met ‘Hard To Kill’ wel een heel aanstekelijke track met een funky ritme. Het is één van de meest catchy nummers op dit nieuwe album, waarmee de zussen eigenlijk wel definitief afstand doen van het Punkrock stempel dat ze met hun eerste twee albums toch wel hebben opgebouwd. Dat ze niet altijd de braafste meisjes van de klas zijn geweest blijkt wel uit het dansbare ‘I Get What I Need’ en het poppy klinkende ‘Somebody Dial 911’ (“Somebody dial 911 / Before I fall in love / I always fall in love / Somebody dial 911/ We better hide the drugs / I think we've had enough”). Halverwege het album vinden we nog zo’n prijsnummer waarbij de invloeden van de dansbare popmuziek uit de jaren ’80 voelbaar is en ‘Kiss You Goodbye’ heeft dan ook absoluut hit potentie. Gelukkig zijn de dames hun wilde (muziek)haren niet helemaal vergeten en met een nummer als ‘Rebound City’ brengen de dames toch weer wat rock terug. Maar verder is het toch wel een ander geluid zoals we ook wel bij met Sixties beïnvloedde ‘Valley To LA’ en het catchy klinkende ‘Silly Girl’; overigens ook weer twee nummers die je niet los willen laten. Op het einde van Don’t You Think You’ve Had Enough pakken ze nog één keer terug naar het losbandige leven; ‘Shitty Ballet’ heeft als een soort ongepolijste demo als afsluiter een plaatsje gekregen op dit album. De eerste 2 ½ halve minuut zijn min of meer akoestisch maar bij het laatste deel laten de dames de gitaren nog een keer gillen. Met de hulp van producer Shane Stoneback (o.a. Vampire weekend) slaan de zusjes Calvin een andere, nieuwe weg in. Iets meer richting het mainstream-publiek De Punkrock laten ze achter zich maar nog steeds maken ze muziek die het waarschijnlijk ook live heel aardig zal doen. Vooralsnog doen ze Europa nog niet aan tijdens hun tour dus zullen we het nog even met dit nieuwe album moeten doen. Veel luisterplezier.

Label V2 Records

Beoordeling 8

Review Heather Nova is terug met haar nieuwe album Pearl. Precies 25 jaar na het uitkomen van haar succesvolle album Oyster is ze terug met het meer dan persoonlijke album Pearl. Ook dit album kent weer een aantal nummers met een persoonlijke inslag en een directe link naar het album Oyster. De samenwerking met producer Youth is in ere hersteld maar er zijn meer parallellen; op Oyster speelde basgitarist Felix Tod mee, de man met wie ze zou in het huwelijk zou treden maar in 2014 ook van zou scheiden. Bij ‘In The Wounds We Bled’ pakt ze terug naar de periode rondom die scheiding van enkele jaren en in dit nummer worden subtiel wat Country en Americana invloeden verwerkt. De tegenstelling is dan ook mooi bij het volgende nummer ‘All The Rivers’; bij dit uptempo nummer waarin ze eigenlijk over haar geluk in een nieuwe liefde zingt klinkt de emotie luid en duidelijk door. Ze komt er op dit album zelfs mee weg om een liedje naar haar nieuwe liefde te vernoemen; ‘Vincent. Met ‘Some Things Just Come Undone’ hebben we het meest persoonlijke nummer te pakken; hoe vertel je je zoontje dat je ouders gaan scheiden? De gitaren zijn hartverscheurend, evenals de tekst. Mooi en breekbaar zijn de rustige songs op Pearl; luister maar eens naar het breekbare en ingetogen ‘Rewild Me’ waarbij ze ook weer terugkeert naar een door Heather veelgebruikt thema; de natuur. Het akoestische ‘After All This Time’ past perfect bij haar stem en ook ingetogen nummer als ‘Don’t Worry What The Experts Say’ en ‘Over The Fields’ luisteren makkelijk weg, alhoewel laatstgenoemde track een diepere lading heeft. Op Oyster zong ze over een geliefde die haar mishandelde, dit nummer gaat over diezelfde persoon die in een persoonlijke brief zijn spijt betuigt en aangeeft stervende te zijn. Dus nog een parallel. Met ‘Your Words’ pakt ze nog een keer terug naar de wijze les van haar moeder dat woorden iemand echt kunnen raken; zowel positief als negatief. Het uptempo ‘Just Kids’ is één van de sterkere nummers met de alom elektrische gitaar die voor de juiste lading zorgt. Heather Nova zei in een interview “I didn’t plan to release an album on the 25th anniversary of Oyster. It just worked out that way”. Maar zoals gezegd, het is onmogelijk om geen parallellen te trekken en zelfs de beide titels hebben een logische verbinden; de oester die uiteindelijk transformeert tot een parel. Pearl is een persoonlijk album geworden vol met mooie liedjes, sterke teksten en misschien klinkt de oorspronkelijk uit Bermuda afkomstige singer/songwriter hier wel beter op als ooit tevoren. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Label Merge Records

Beoordeling 7

Review Het debuutalbum van het uit Washington DC afkomstige collectief Gauche is een feit; met A People’s History Of Gauche geven ze op een authentieke wijze hun visie op de huidige wereld weer. De band is eigenlijk een vijftal; Jason P Barnett, Adrienne CN Berry, Mary Jane Regalado, Pearie Sol en Daniele Yandel hebben allemaal individueel een verleden in andere bands maar blijkbaar vinden ze in Gauche iets gemeenschappelijks. Vooropgesteld dat het uitgangspunt is om dansbare muziek te maken weet het vijftal een aantal maatschappelijk kritische onderwerpen te belichten door puntige en scherpe teksten. De opener ‘Flash’ klinkt nog lekker ongedwongen en springerig waarbij het geluid van de blazers wel doet denken aan de sound van Madness. Vervolgens roet men met ‘Cycles’ de verharding in de maatschappij aan en vliegt men vocaal nogal eens uit de bocht. De liedjes klinken soms op een protestsong of een aanklacht aan onze maatschappij zoals ook ‘Pay Day’ en bij ‘History’ horen we Mary Jane Regalado de discriminatie van vrouwen in onze maatschappij aan de kaak stellen. ‘Copper Woman’ drijft op een stevige baslijn, ‘Rent’ lijkt wel een “live” feestje als we iedereen om Daniele Yandele horen klappen en schreeuwen en met afsluiter ‘Rectangle’ horen we Mary Jane nog één keer vocaal uit halen. Om een beeld te krijgen bij de muziek van deze band waar we absoluut de Punk-invloeden terug horen het advies om naar ‘Running’ te kijken; creativiteit ten top! Met het debuutalbum laat Gauche horen over een ongekende energie te beschikken. Alles wordt in een vurig tempo neergezet waarbij het lastig is om stil te blijven zitten. Vocaal is het niet allemaal even vloeiende want alle liedjes worden strak en hoekig weggezet waarbij er ook wel eens een valse noot wordt geraakt. Veel luisterplezier.

Label Sony

Beoordeling 7,5

Review It’s the Circle of Life zong Elton John voor de eerste animatie film van the Lion King. Het werd een groot succes. Zowel de film als de soundtrack vol prachtige liedjes over de wijsheden van het leven. Dit had Elton John geschreven nadat hij turbulent leven achter zich had gelaten. Al realiserende dat het leven zo voorbij kan gaan en dat er dan weer iemand komt die dat leven weer overneemt.

Label Frontiers

Beoordeling 7

Review De voormalige zanger van The Marbles scoorde een grote hit met ‘Only One Woman’. Het bleek de uitnodiging te zijn om O Connely te vervangen bij the Sweet. Toch koos Bonnet voor Ritchie Blackmore’s Rainbow en scoorde de hits ‘Since You Been Gone’ en ‘All Night Long’. Inmiddels heeft Bonnet zijn al jarenlang een eigen band en scoort hij geen hits meer. Regelmatig verschijnt er een album van hem solo of als gastzanger. Met het album Live in Tokyo horen we Bonnet wat schreeuwerig terug. Met Gary Shea en Jimmy Waldo in de band is er snel een vergelijking te maken met de band Alcatrazz waarmee de heren een groot succes kenden en horen we het ‘Assult Attack’ uit de periode dat hij bij Michael Schenker band zat. Het album is ter promotie van zijn recent studiowerk ‘The Book’, maar is inmiddels het derde live album van deze Japanse tour. Al is er op alle album enig diversiteit aan songs geplaatst. ‘Samurai’, ‘Dancer’ en ‘Into The Night’ zijn nog steeds prima rocksongs en gedurende het album hoor je Bonnet beter zingen. Maar of dit nu een echte aanwinst is voor de fans is te betwijfelen. Inmiddels zijn er genoeg live albums en is het wel eens tijd voor nieuwe songs.

Label Frontiers srl

Beoordeling 7,5

Review De naam Billy Sherwood doet vooral een bel rinkelen bij de progrock fans die Yes een warm hart toedragen. Sherwood is bij deze band al enige jaren toetsenist/ gitarist, maar heeft hij al heel wat opnames als sessie muzikant op zijn naam staan. Zo stond hij met Deep Purple in de studio voor het Slaves and Masters album, Toto Kingdom and Desires en Motorheads March or Die. Sherwood is van vele markten thuis. Zijn hart ligt bij de progrock en weet met Lodgic en World Trade al faam te maken. Met dit album Citizen horen we Sherwood op zijn best. Hij weet de sound van Yes te benaderen. Zijn licht stemgeluid past met de harmonische klanken vol toetsen en vocalen dat we ook bij Yes kennen. Het openingsnummer ‘Sophia’ laat direct weten welke kant het album op gaat en met ‘Skywriter’ hebben we Yes in een ander jasje te pakken. Het geeft aan dat de man genoeg in zijn mars heeft om serieus te nemen en dat hij wellicht als bandlid van Yes naar achteren wordt gedrukt. Met Anderson en Squire als bandleden kom je toch minder in de spitlight. Het is niet raar dat hij enkele jaren geleden de stap maakt naar Asia met John Wetton. Uiteindelijk weet Sherwood zijn World Trade met het album Unify nieuw leven in te blazen. Dat hij deze reünie niet doortrekt is nog een raadsel, want dit album sluit naadloos aan. Met het funky rocknummer ‘Mata Hari’ zit er zelfs een Nederlands tintje aan dit album. Het album heeft veel van de oude Genesis meets Yes. Hoewel het album goede songs kent, vallen de songs na het tweede deel wat in herhaling. Dezelfde sound blijft overheersen en dat is niet erg als je er van houdt. Prima album!

Label Captured rec./ Konkurrent

Beoordeling 7

Review Deze B Boys mag je niet verwarren met een reünie van de Vlaamse act B Boys. De B Boys zijn Andrew Kerr, Britton Walker en Brandon Avalos uit New York. De heren weten met Du Du hun debuut te maken met postpunk dat klinkt als hoe dit ooit in New York begon. De lichte sound en gitaren maken de composities niet ingewikkeld. Dit bezingen de heren dan ook in hun songs. De songs doen denken aan the Beasty Boys meets the Clash. Enerzijds speels in de opbouw van de songs zoals ‘Closer’, “Ceremonies of Waste’ en ‘Automation’, anderzijds is de eenvoud ruim aanwezig. Met de huis en maatschappelijk teksten is het alsof ze de punk periode nieuw leven in willen blazen. Al zijn de omstandigheden van de huidige tijd anders dan eind jaren 70. Dit zijn vrolijke klanken die uit de speakers komen zoals het Instant ‘Pace’ en het korte ‘NO’. Prima album voor de postpunk liefhebbers!

Label Subpop/ konkurrent

Beoordeling 7

Review Het is inmiddels alweer 10 jaar geleden dat de Canadese noise band hun geluiden over de wereld storten. Het trio wist met regelmaat een album vol bombastische power noise uit te brengen, maar ook vulde men de tijd er tussen in op met singles en ep’s. Deze b – kanten, rariteiten en covers hebben ze nu verzameld tot een album Automat. Een album dat de tijd moet vullen tot hun vierde album moet verschijnen. Maar ja, gelijk is het ook een retrospectieve om terug te kijken in de tijd waar alles mee begon en hoe men uiteindelijk een vorm vond van noise en melodische lijnen binnen de songs. Het gaat alle kanten op en hierdoor behoort het niet tot de relaxte luisterplaten. Toch weten deze heren een kwaliteit van noise sound te maken en te reproduceren, waar menig iemand geen touw aan vast knoopt. Het is dan misschien voor de echte noise liefhebber een album waarvan men de meeste songs al van in de kast hebben staan. Zo niet? Dat is dit een mooie toevoeging.

Label ABKCO / Universal

Beoordeling 8

Review Wanneer je de teletijdmachine naar het eind van de jaren transporteert, horen we de aankondiging dat er een Oxford Circus is, een Piccadilly Circus en nu ook een Rock n Roll Circus! The Rolling Stones brachten een festival in een tent. Van dit tv spektakel was ter promotie van het Beggars Banquet album en is jarenlang zoek geweest. Toen de band de film wilde maken overleed Brian Jones, waarna de band het even voor gezien had. De film werd weggegooid en dat was het dan. Wanneer toetsenist Ian Stewart in 1985 komt te overlijden worden diverse opnamen teruggevonden. Hiervan werd de film gemaakt en komt uiteindelijk in 1996 uit. Nu is het terug te vinden op dvd/ blue ray. Er is ook een verzamelalbum van gemaakt en dit is in de discografie van the Rolling Stones beland. Naast the Stones songs ‘Jumping Jack Flash’, ‘Parachute Woman’, ‘No Expectations’, ‘You Can’t Always Get What You Want’, ‘Sympathy For The Devil’ en ‘Salt of The Earth’. Het zijn dan ook de songs die we in de film terug zien. Naast de hoofdact wist men een aardig affiche te maken. Jethro Tull met Tommy Iommi (Black Sabbath), The Who, Taj Mahal, Marianne Faithfull en John Lennon met Yoko Ono waren van de partij en het album levert van ieder 1 song. John Lennon had een superband voor dit spektakel bedacht. Onder de naam Dirty Mac. Dit als tegenhanger voor Fleetwood Mac. Met Mitch Mitchel (Jimi Hendrix) op drums, Eric Clapton op gitaar, Keith Richards op bas en John Lennon slaggitaar en zang, dan heb je toch een aardig bandje. Naast ‘Yer Blues’ staat op dit album ook de rehearsals van dit nummer en het Beatles nummer Revolution op. Heerlijk good old stuff in een nieuw jasje.

Label One Little Indian / Konkurrent

Beoordeling 7,5

Review De Zweedse pianist Henrik Lindstrand weet in Kopenhagen een studio te bouwen. Hier componeert hij zijn muziek en soundclouds die voor allerlei beelden en films wordt gebruikt. Hij weet zich vooral te onderscheiden door de cadans in de songs die hypnotiserend werkt. Nattresan is in het Zweeds een reis door de nacht, dat begint met een slaapliedje en voert je daarna door de nachtelijke trip van dromen en weet uiteindelijk in het schemergebied te ontwaken. Door zijn invulling van deze trip, de cadans en de rust van de nacht brengt Lindstrand dit album tot een volledig verhaal. Het is een bijzondere ontdekking wanneer je het album vanuit dit perspectief beluisterd en alles in je opneemt, zonder in slaap te vallen.

Label Rosaleen Rec.

Beoordeling 7,5

Review Wanneer de jonge Mick Flannery op jonge leeftijd de MTV unplugged sessies volgde weet hij een ding zeker. Met open mond keek hij naar Nirvana aflevering en wist dat dit voor hem het summum was. Het resultaat is dat de jonge Ierse man de gitaar pakt en op zijn 19de de internationale Singer-songwriters competitie in Nashville wint. Op het titelloos album horen we de invloeden van Kurt Cobain in ‘Wasteland’ maar ook de classic singer-songwriters als Bob Dylan heeft indruk op de man gemaakt. ‘Must Be More’ en het mooie ‘Come Find Me’ zijn doordachte composities. Naast dat de man een ingetogen zangstem heeft weet hij een vorm te vinden waarbij de man direct aansluit bij de moderne singer-songwriters. Hij zingt over zijn ambities en toekomst dat nog ruim voor hem ligt. Het heeft ook iets Iers, en qua stijl tussen Luka Bloom en Coldplay. Zijn inspiratie van Tom Waits en Leonard Cohen horen we in het ‘Light of Fire’. Het past allemaal in de wereld van Mick Flannery en met dit album weet hij een prachtig debuut te maken.

Label Vertigo / Universal

Beoordeling 7,5

Review Het Ierse trio uit Dublin weet met hun aanstekelijk en energierijke liveshows de aandacht op zich te vestigen. Na het titelloos album zijn ze nu terug met Vulture Culture. Een album vol alternatieve rock dat past in het lijstje van The Pixies en Biffy Clyro. De band stond dit jaar op het Eurosonic Noorderslagfestival en weet met Vulture Culture weer heerlijk tekeer te gaan. Het trio heeft goed geluisterd naar Nirvana en dan hebben zij een andere keus van de band genomen dan hun landgenoot Mick Flannery. Het gaat hier wat ruiger aan toe, al weet men de melodie in de songs te houden. Wanneer je het titelstuk, ‘Nightmare’ en ‘Every Day’ beluisterd. Het is een mix van Muse en the Pixies waardoor het afwisselend stevig is dynamisch is. Het is zeker een festivalact dat in de toekomst op vele podia staat. Soms is het log, dan weer vol power en snel en met het koortje in ‘Hesitations’ doet het altijd goed. Fangclub is de komende tijd te zien op 3 november Paradiso te Amsterdam

Label Provogue / Mascot

Beoordeling 8

Review Dat we deze band als superband mogen beschouwen lijkt me helder. Wanneer Toto gitarist Steve Lukather voor een project een ritmesectie nodig had belt hij sessiedrummer Kenny Aronoff( John Mellencamp, Bob Dylan, Meatloaf e.v.a.) , producer en bassist Fabrizio Grossi (Steve Vai, Alice Cooper Joe Bonamassa e.v.a.). Voor een schrijverssessie met ZZ Top Billy Gibbons wordt Grossi getriggerd om liedjes te schrijven en een band te beginnen. Gibbons helpt hem met zijn Texas maatje en gitarist Lance Lopez is het trio compleet. Na twee albums waar diverse gasten o.a. Robben Ford, Walter Trout en Gibbons hun bijdrage aan leveren is het nu tijd om hun 5 jarig jubileum te vieren met een live album. Inmiddels is Lance Lopez vervangen door Kris Barras. De soulvolle blues weet de band al jaren live met hart en ziel te brengen en meestal met een gastoptreden van een van de medewerkers. Al is Gibbons veel van de partij en dat geldt ook voor dit album. Naast hun eigen songs ‘I Am Done Missing You’, ‘Remedy’ het heerlijke ‘Can’t Take It No More’ en de meezinger ‘Watchagonnado’ weet de band van hun eigen albums 8 songs te leveren voordat de ZZ Top man aansluit. Hij speelt met de band de SBM songs waarbij hij als gast op de studioplaten aanwezig was. ‘Broken Heart’, ‘Running Whiskey’ en de ZZ Top songs ‘La Grange’ en ‘Got My Mojo Working’. Als covers weten de heren Dust My Broom (Elmore James) en ‘Going Down’ (Freddy King) aan het album toe te voegen. Een heerlijk blues album en potentiele act voor het bluesfestival in Grolloo 2020. Sterker nog, of ze nu geboekt zijn of niet, de heren zijn al onderweg!

Label Konkurrent

Beoordeling 8

Review De Franse en in Engeland wonende Sarasara weet een mist van geheimzinnigheid en rust om zich heen te creëren. Misschien is het de tegenpool van haar buurman Pete Doherty (The Libertines) die op allerlei wijze de aandacht vraagt. Sarasara weet met haar Avant Garde en elektro droompop een mooi album te brengen. Het album is al pakkend met het openingsnummer ‘Flatline’ dat wat verrassend is als buurvrouw van … maar ze heeft de buurman weten te verleiden om het nummer Tickertoy als duet op te nemen. Sarasara weet de Engelse taal met het Frans te mengen in haar songs. Blood Brothers en Moon Rock zijn enkele songs die dit concept binnen het nummer kent. Het geeft een mooi contrast en past helemaal bij deze muziekgenre. Na het debuutalbum Amor Fati, is ze vooral gespot door filmmakers als Stanley Kubrick en David Lynch die gebruik willen maken van haar muzikale kwaliteit. Het is niet verwonderlijk dat de songs van dit album ook weer in films en documentaires gaan opduiken

Label One Little Indian

Beoordeling 7,5

Review Anna Phoebe en Aisling Brouwer, een duo dat zich waagt aan de viool en piano songs. Instrumentaal, klein en intiem. Een oase van rust dat ligt tussen klassiek en moderne droompop. Het album is dan ook als een verhaal vol soundscapes. Hoewel ze beide in Engeland de opleiding hebben gevolgd, zijn de ouders van Europese komaf en naar Engeland verhuisd. Hierdoor is Brexit een emotionele invulling en daar het gesprek van de dag. Het geeft dan ook titels aan de stukken en inspiratie om het muzikaal vorm te geven. ‘Waves’, ‘In Motion’ tot het ‘Into The Deep’ of het slotstuk ‘Underwater’. Het verhaal is helder. Vanaf het referendum, Het Kanaal dat een ‘Ocean’ wordt waar vreemdelingen hun heil zoeken, ‘Voyager’. Tot het ‘Deep Blue’ en uiteindelijk onder water te komen staan. Het levert in ieder geval een intens album klassiek op.

Label Paradise Of Bachelors

Beoordeling 8

Review Dolphine is de titel van het inmiddels vijfde album van Mega Bog, de artiestennaam van de uit Seattle afkomstige Erin Birgy. De singer/songwriter die zich ergens in het muzikale spectrum van psychedelische indie/folk begeeft is nu terug met haar meest persoonlijke album tot nu toe. Erin beschikt over de gave om interessante nummers te maken maar ook om alles in perspectief te plaatsen. Zo is de albumtitel afkomstig van de mythe dat de mens oorspronkelijk afkomstig is van zeewezens en dat die zeewezens die het water wilden verlaten verder leefden als dolfijnen. ‘For The Old World’ is de knappe opener met een niet alledaagse gelaagdheid. Meteen wordt duidelijk dat de Amerikaanse diverse stijlen moeiteloos met elkaar weet te combineren. Singer/songwriting maar ook wat free-jazz is herkenbaar om vervolgens ‘I Hear You Listening (To The Bug On My Wall) vooral flarden tekst de ruimte in te zingen. Het mooie en soepel klinkende ‘Diary Of A Rose’ staat in contrast met de wat psychedelische titelsong die erg op de synthesizers leunt en ondanks de ingetogenheid toch een mooie spanningsboog kent. Lichtvoetig en bijna akoestisch is het duet ‘Spit In The Eye Of The Fire King’ dat ze met Ash Rickli zingt. Overigens een nummer dat een speciale lading krijgt aangezien hij kort daarna overleed. Dat lichtvoetige, ietwat jazzy geluid horen we ook terug bij ‘Truth In The Wild’ en het nummer bevind zich ergens op een dunne scheidingslijn van een liedje of een spoken lyric. Mooie gitaren en percussie omlijsten de toch wel indrukwekkende stem van Erin. Ook bijzonder zijn nummers als ‘Unitled (With “C)’’ en ‘Shadows Break’ waarop we een soort van muzikale “storytelling” krijgen en ook hier word de Amerikaanse weer omgeven met een subtiel instrumentarium. Erin sluit af met het instrumentale en ietwat experimentele ‘Fwee Again’ en het mooie akoestische ‘Waiting In The Story’ waar haar stem heel helder en breekbaar klinkt. Dolphine is geen standaard album geworden en het lastig om het in enkele woorden te karakteriseren. Haar teksten zijn spitsvondig en de arrangementen zijn wat dromerig maar smaakvol en hier en daar wat psychedelisch. Al met al een uitdagend album zonder een al te uitbundige sound. Alle teksten zijn overigens terug te lezen op de uitklapbare cover. Veel luisterplezier.

Label BMG

Beoordeling 8

Klant Kylie Minogue begon misschien ooit als kindsterretje in Australië maar het feit dat ze onlangs als één van de grote en gevestigde namen op het wereldberoemde Glastonbury festival stond zegt wel iets over haar status. Met de verzamelaar Step Back In Time: The Definitive Collection is er nu de meest complete verzamelaar tot op heden. Via een rolletje als 11-jarige in The Sullivans naar een rol in de Australische soap Neighbours naar internationale wereldster. In één zin de carrière van Kylie Minoque. In Nederland breekt ze eigenlijk door met het duet ‘Especially For You’ dat ze samen met Jason Donovan (Neighbours) zingt maar waarschijnlijk kan iedereen ‘Can’t Get You Out Of My Head’ meezingen, dé hit van Kylie. In haar thuisland Australië scoorde ze een kleine 40 hits waarvan wij er, naast de al genoemde, natuurlijk ook een aantal kennen zoals ‘Kids’ (met Robbie Williams)’ en ‘I Should Be So Lucky’ maar ook minder bekende nummers als ‘Your Disco Needs You’ ‘Hand On Your Heart. Een hidden track is het nieuw geschreven nummer ‘New York City’ en wat deze uitgave ook wel bijzonder maakt is dat ‘Timebomb’ voor de eerste keer op een wereldwijde release terug te vinden is. Uiteraard mag ‘Where The Wild Roses Grow’ met Nick Cave & The Bad Seeds niet ontbreken en verder ook nog enkele speciale uitvoeringen en edits. Steps Back In Time is niet de eerste verzamelaar maar wel de meest complete tot op heden en in een aantal versies verkrijgbaar. Voor de fan is het een puzzel vanwege de vele uitvoeringen, voor de muziekliefhebber is de dubbel-cd met 41 tracks een mooie weergave van de imposante carrière tot op heden. Want als we de energieke Kylie op Glastonbury zien is het onwaarschijnlijk dat er geen nieuwe albums meer zullen verschijnen en we over een aantal jaar dus weer een nieuwe “Best Of” tegemoet kunnen zien. Veel luisterplezier.

Label Merge Records

Beoordeling 7,5

Review Titus Andronicus, de Punkrock formatie die is vernoemd naar het gelijknamige stuk van Shakespeare is terug met een nieuw album. Onder de bezielende leiding van frontman Patrick Stickles kwam onlangs An Obelisk uit. Stickles is de contante naam binnen deze Amerikaanse band sinds de oprichting van de band in 2005. Verder verandert de samenstelling nog al eens maar zijn er voor dit album oude bekenden te horen zoals R. Gordon op basgitaar, Chris Wilson op drums en gitarist Liam Betson. Verder opvallend is dat Bob Mould voor deze gelegenheid als producer is aangetrokken. ‘Just like Ringing A Bell’ is de stuwende opener die we rustig het predicaat “Punk” mee kunnen geven. Dat geldt ook voor tracks als de als uitgebrachte single ‘(I Blame) Society’, ‘On The Street’ en ‘Beneath The Boot’. Maar het is niet alleen Punk (Rock) dat we horen. ‘Troubleman Unlimited’ is meer Rock en met ‘My Body And Me’ weet Stickles en consorten een vuige Bluesrocktrack te produceren met een heuse gitaarsolo halverwege dit nummer. Die blues horen we ook bij ‘Hey Ma’ terug al heeft dit nummer ook wel Glam Rock ingrediënten en roept het af en toe wat herinneringen aan The Sweet op. Door het gehele album horen we de maatschappelijke betrokkenheid zoals ook bij het dampende ‘The Lion Inside’. (“I am an animal that they have tried to civilize / But being civilized means keeping quiet / They might be lying when they're trying to sympathize”.) An Obelisk duurt een kleine 40 minuten en werd in pakweg 6 dagen op de plaat gezet. Over het algemeen overheerst een wat donker karakter wat weer prima past in bij het ter discussie stellen van een aantal globale problemen. Verder is vooral de kracht van de tracks kenmerkend want Stickles drukt gedurende het hele album het gaspedaal in en laat het niet meer los. Veel luisterplezier.

Label Columbia

Beoordeling 8,5

Review Als we de naam Mark Ronson noemen staat dat zo’n beetje voor gegarandeerd succes en een aantal hits. Zijn nieuwe album Late Night Feelings zal hier waarschijnlijk geen uitzondering op gaan maken en de verwachtingen na Uptown Funk zijn dan ook hoog gespannen. Met de single ‘Late Night Feelings’ scoorde Ronson onlangs al een 3FM Megahit en we horen op deze funky en uiterst dansbare track Lykke Li de vocalen voor haar rekening nemen. Ronson heeft na zijn scheiding een moeilijke periode achter de rug maar met een lijst van behulpzame artiesten is Late Night Feelings toch een soort van feel-good album geworden. Naast Lykke Li komen namen als Camila Cabella (‘Havana’), Miley Cyrus en Alicia Keys voorbij. Prijsnummer op dit album is misschien wel het met Country doorspekte ‘Nothing Breaks Like A Heart’ waar we Miley Cyrus horen maar de vergelijking met Dolly Parton voorlopig nog wel zal voortduren. In deze business is het gebruikelijk om single voor single uit te brengen maar eigenlijk is dit hele album een aaneenschakeling van nummers met hit potentie. De volgende hit zal waarschijnlijk ‘Find U Again’ zijn waar Camila Cabello de hoofdrol opeist. Maar niet alles is voorspelbaar. De wat Jazzy-achtige interlude ‘Knock Knock Knock’ (feat. YEBBA) had misschien wel tot single uitgebouwd moeten worden. Maar niet getreurd, op ‘Don’t Leave Me Lonley’ horen we de met een donkere stem gezegende zangeres nog een keer voorbij komen. Verder horen we ‘Alicia Keys’ op het met een vette beat omlijnde ‘Truth’. Zijn het dan allemaal bekende namen? Je zou het met de staat van dienst van Ronson haast verwachten maar de producer verrast ons met een bijdrage van Angel Olsen op ‘True Blue’, een naam die we niet standaard associëren bij een dergelijke productie. Ook bij ‘Why Hide’, een soepel lopende R&B track, komen we een naam tegen die het mainstream publiek waarschijnlijk niet meteen herkent; de Britse Diana Gordon. En laat nu juist deze twee tracks misschien wel het meest tot de verbeelding spreken. Afsluiten doet Ronson samen met Lykke Li op de soulvolle ballad ‘2AM’ en het elektronisch getinte ‘Spinning’ dat door het gebruik van de vocoder wel een hoog Bon Iver gehalte mee krijgt. Late Night Feelings is een absoluut topalbum. Een soort van kruising tussen een “feel-good” en een ‘Break-Up”-album. Je krijgt het gevoel naar een compilatiealbum te luisteren vanwege de aaneenschakeling van bekende namen. De singles met grote namen waren te verwachten maar er zitten ook een aantal echte pareltjes tussen. Ontdek ze zelf. Veel luisterplezier.

Label Opposite Numbers

Beoordeling 7,5

Review De Australische zangeres Olivia Bartley weet zich te ontwikkelen als singer- songwriter. Haar pop-art kunstvorm brengt haar uiteindelijk tot de artiestennaam Olympia. Haar debuutalbum Self Talk verscheen drie jaar geleden en werd vooral in Australië een succes. Nu is er het vervolg. Een album vol ingetogen popsongs waarbij ze haar stem vol verve laat klinken. Een album met ingetogen songs als ‘Nervous Riders’, Het titelstuk en ‘First You Leave’ maar ook de doorgaande pop met ‘Hounds’, ‘Star City’ en ‘Come Back’ wordt bediend. Vele ooohs een aahs op de single ‘Shoot To Forget’ dat je vrolijk maakt. Het is dan ook een prima album, maar het zal me verrassen dat dit erg lang in het collectief geheugen blijft hangen.

Label Petrol / Universal

Beoordeling 8

Review Het gaat goed met de muziekfilms en de docu’s tegenwoordig. Wellicht ontstaat het omdat er steeds meer filmmakers op een leeftijd komen die geïnteresseerd zijn het het leven van hun toenmalig idool. Nu Freddy Mercury en Elton John hitfilms zijn en onder andere de Rolling Thunder van Bob Dylan op Netflix te zien is, is het leven van Michael Hutchence zeker interessant om een docu film rond deze man te maken. Gil Martin werd de producer, maar zijn werk voor de Elton John film leverde te veel werk op en liet dit verder over aan zijn Petrol maatje Mark Edwards. De zanger van de populaire Australische poprock band INXS werd dood gevonden na het spelen van een sexgame in een hotel. Het werd gepresenteerd als zelfmoord en of zijn minnares presentatrice Paula Yates (vrouw van Live Aid/ Boomtown Rats zanger Bob Geldof) hierbij aanwezig was is nog steeds een raadsel. Deze soundtrack van de docu is een overzicht van zijn leven waarbij de man in 1980 als zanger van een bandje begon. Zijn bescheiden opstelling en zijn creatief talent viel toen al op. De broertjes Farris pikten dit op en INXS was daar. De cd bevat live tracks van de band (Need You Tonight), maar ook de eerdere takes zoals het duet ‘Please You Got That’ dat Hutchence met Ray Charles opnam, ‘Spil the Whine’, de Stones cover ‘Under My Thumb’ en ‘Baby Don’t Cry’ met orkest. Het is een mooi document dat zeker voor de fans een toevoeging in de platenkast is.

Label Legacy / Sony

Beoordeling 8

Review De oude baas komt weer met een verrassend album. De singer-songwriter Willy Nelson komt van oorsprong uit de hoek van de country en heeft zoveel in zijn leven meegemaakt dat er nog wel tig albums over zijn leven kan worden gemaakt. Inmiddels weet de vader van Micah en Lukas Nelson, (die als begeleidingsband van Neil Young en de band van A Star Is Born fungeerde) prachtige platen te maken. Na zijn Sinatra cover album is het nu tijd voor een album met eigen songs en covers te lanceren. En hier maakt hij altijd een eigen versie van. Het is ontspannen waarbij je automatisch gaat meedeinen. Songs als ‘Just The Way You Are’ van Billy Joel of ‘Stay Away From Lonely Places’ krijgen mooie versies op dit album. Maar ook de ‘Seven Years Itch’ en ‘Immigrant Eyes’ van Guy Clarke zijn juweeltjes van songs. Wanneer we ‘It’s Hard To Be Humble’ horen begint de Nederlandse versie snel weer opkomen. ‘Het is Moeilijk Bescheiden Te Blijven’ van Peter Blanke zit al snel in de herinnering en skippen we het nummer snel. Maar dat wel niet zeggen dat deze versie niet mooi is en met zijn zonen erbij is het zeker een hoogtepunt voor dit album. Hopelijk blijft de oude Nelson het nog even doen en komt er nog eens een mooi album uit. Het slotstuk is ‘Maybe I Should’ve Been Listening’……. Dan had zijn leven er toch anders uit gezien.

Label Polydor

Beoordeling 7,5

Review Het Britse duo Tunde Baiyewe en Paul Tucker scoorden in de jaren 90 een enorme hit met ‘High’. Dit succes willen de heren na 25 jaar wederom vieren en doen dit met een nieuw album met een passende titel Blue Sky In Your Head. Het mooie is dat de heren zich niet laten rusten met het succes van 25 jaar geleden waardoor dit jubileum wordt gevierd met de hits van toen en een volledig nieuw album! Naast de dance hit en de combi coversong ( I wish I Knew How It Would Be Free To Be) Free/ One (Free van Nina Simone en One van U2) wisten de heren ook de lekkere lounge sound zoals ‘Loving Every Minute’ en ‘Goodbye Heartbreak’ te brengen. Uiteindelijk stoppen de heren en gaat Tucker met de rockband The Orange Lights verder. Na een kleine reünie is er nu de grote comeback. Dit brengt songs voort dat in de categorie low fi music valt. Of is dit hetzelfde als de lounge songs van toen. Met ‘My Salvation’ “Clouds’ en ‘Live Again’ gaan de 90’s popsongs weer van start. Natuurlijk zijn er ook weer lekker uptempo songs die de zon spontaan doet schijnen. Waterloo Street’, ‘The Long Goodbye’ en ‘Super 8’ zijn hier uitermate geschikt voor.

Label Hardly Art

Beoordeling 7,5

Klant De zangeres Julia Shapiro weet met haar album Perfect Vision een nieuwe weg in te slaan. Het laatste album dat ze maakte met haar band Chasity Belt had ze deze weg al ingeslagen. Toch bleef de heftige songs haar energie kosten en totaal oververmoeid stopt ze de tour en vliegt naar huis. Na deze rehab is ze een herboren vrouw die haar eigen weg kan en mag gaan. De songs op Perfect Version zijn ingetogen indie gitaarsongs waar je bij wegdroomt. ‘Natura’, ‘Tired’ en ‘Shape’ brengen je in een extase waar je de persoonlijke verhalen van Shapiro over het bovenstaande in perspectief krijgt. Het is dan ook een album dat voor haar als therapie heeft gewerkt en alle verhalen rond Chasity Belt op een rijtje zet. ‘A Couple High’ als hoogtepunten, het titelstuk als de visie wat men had en ‘I Lied’ dat als realisatie punt kent en de kentering in gang zet. Met ‘Empty Cup’ eindigt ze haar album en geeft ze indirect een nieuwe start aan. Het zou mooi zijn dat ze de start direct oppakt en snel met een vervolg verhaal komt over haar nieuw leven. Het zal haar goed doen, gezien ze nu weer fris en vrolijk overkomt ten opzichte van hoe ze de Chasity Belt heeft verlaten. Een nieuwe versie van haar zelf brengt nieuwe kansen mee en dan is dit een goed begin.

Label Provogue / Mascot

Beoordeling 8

Review De Amerikaanse bluesrock act Gov’t Mule werd 25 jaar geleden opgericht door meester gitarist Warren Hayes en Allan Woody. De twee kennen elkaar van de befaamde Allman Brothers band. Inmiddels is Woody ermee gestopt en weet Hayes de band optimaal draaiend te houden. Dit jubileum mag nu gevierd worden en dat doet men (wederom) met een live album. De band weet zich live ook altijd het beste te presenteren en dan is het ook niet vreemd dat er een live album met DVD uitgebracht wordt. De shows van de band is altijd een show met verrassingen in de setlist. Geen show is hetzelfde en dat brengt de band tot een klasse apart. De band weet het nummer ‘Bring on the Music’ tot titeltrack te brengen en is een juweeltje op het album. Of zeg gerust een avondje Gov’t music. Dit album bevat een dubbel cd en dubbel dvd en daarmee zijn de in totaal rond 5 uur mee onderweg. Twee keer 2,5 uur show (cd& dvd) met aanvullende interviews. De songs zijn gemiddeld 7 minuten en zijn dan ook gewend om mentaal te verdwijnen in de 10 minuten songs als ‘Dark Was the Night’, ‘Thorns of Life’, ‘Revolution Come, Revolution Go’, ‘Time To Confess’, ‘Mule’, het titelnummer en ‘Far Away’. Het gaat hierbij niet zozeer om de lengte van de songs, maar de heren brengen het alsof je mee gaat op de reis van de het verhaal. Daarnaast zijn er genoeg songs die de 7 minuten niet halen. De intense wijze van het spelen en de perfectie van deze act weet het allemaal tot een heerlijk album te brengen. Optimaal genieten!

Label Virigin/ Universal

Beoordeling 7,5

Review Het project van Dan Smith dat Bastille heet is een beetje uit proporties gegroeid. De bandnaam is gelinkt aan de geboorte datum van Smith, 14 juli dat de bestorming van Bastille als Franse Bevrijdingsdag tot op de dag van vandaag nog wordt gevierd. De band kreeg een enorme flow na de hit ‘Pompeï’ in 2013. Daarna heeft de band diverse hits gekend en is het uitgegroeid naar een volwaardig groot festival act. Met Doom Days levert de band hun derde album! Het album is geschreven als een conceptalbum waar een kleurrijk gezellige avond/nacht de start is van een langdurige vriendschap. Het album begint dan ook met ‘Quarter Past Midnight’ om het verhaal te starten. Hoewel het album ‘Wild World’ de feestelijkheden op de avonden daarvoor weergeeft, is dit album een verlenging van een te lang durend feest. De songs zijn niet verfrissend maar kent meer van hetzelfde. Al is het ook een geruststelling dat men blijft bij het succesvolle concept. Het verhaal van deze doomsday gaat van feestelijk gezellig naar 4 uur (4 Am) wanneer er inmiddels slechte keuzes (Bad Choice) zijn gemaakt en de breuk tussen vrienden plaatsvind. (Divided). Het is een mooi verhaal, maar gelijk ook voor de hand liggend en misschien autobiografisch met een geromantiseerd tintje. Prima album, maar de verrassende touch is er wat vanaf.

Label Sooper Rec./ Konkurrent

Beoordeling 7,5

Review De Venezolaanse zangeres woont tegenwoordig in Chicago en heeft haar roots meegenomen in haar songs. Zo is Kaina op een goede plek belandt. De moderne elektropop is vooral ontspannen en uitdagend. Met de songs ‘House’ en ‘Ghost’ weet ze dan ook een heerlijke start te geven aan haar nieuw album Next to the Sun. De zangeres weet met haar sound vooral een relaxte sfeer te creëren en hierdoor haar muziek voor een breed publiek toegankelijk te maken. Met ‘What A Girl’ zet ze wat kracht bij maar het blijft allemaal behoudend. De verhalen op een album zoals in ‘Joei’s Secret’ hoeft voor mij niet zo. Ze brengt wel een mooi ontspannen album.

Label Nonesuch

Beoordeling 8,5

Review Door alle drukke bezigheden van de beide heren van The Black Keys hebben we maar liefst vijf jaar op een nieuw album moeten wachten. Turn Blue uit 2014 was het laatste wapenfeit maar nu is daar dat lang verwachte nieuwe album Let’s Rock. Sinds 2014 is er veel gebeurd; zanger/gitarist bracht een tweede soloalbum uit en richtte een eigen platenlabel (Easy Eye Sound) op en verder namen de heren veel te veel hooi op hun vork. Drummer Patrick Carney verwoorde het in een interview als volgt: “We said yes to too many things. It's hard when you've played so many shows for a hundred bucks or less, and then you get offers for literally 10.000 times that to play a show. You can't rationalize saying no. It pulls you further away from what you want to do, which is make music.”. De belangrijkste wijzigingen op dit nieuwe album zijn het feit dat producer Danger Mouse niet betrokken is in het productiewerk en dat de synthesizers in de koffers zijn gelaten. Resultaat is een heerlijke rechttoe-rechtaan rockplaat met wat subtiele muzikale uitstapjes. Lo/Hi was de eerste kennismaking met het nieuwe werk van de band uit Ohio en meteen was het gitaarwerk meer dan nadrukkelijk aanwezig. Het nummer heeft een opzwepende vibe en de backing vocals (o.a. Ashley Wilcoxson) zorgen voor de “touch”. Ook ‘Eagle Birds’ en ‘Go’ kennen die typerende wat vet aangezette riffs die door het strakke drumwerk van Carney worden ondersteund. Maar voor diegene die deze drie nummers nog niet voorbij hebben horen komen is het ‘Shine A Little Light’ dat voor de opening zorgt. De gitaar scheurt de wolkenvelden opzij wat een mooi contrast vormt met de wat ingetogen vocalen van Auerbach. Zijn dan alle nummers in een soortgelijk drive? Nee hoor, het wat meer ingetogen ‘Walk Across The Water’ zal de rockliefhebber misschien niet bevallen, het zorgt anderzijds wel voor wat tegenwicht. Ook een nummer als ‘Tell Me Lies’ heeft een wat ander geluid dan dat we van dit duo gewend zijn maar het luistert wel lekker weg. ‘Every Little Thing’ opent geweldig met een muur van elektrische gitaren en ‘Get Yourself Together’ heeft wat meer Rock ’n Roll. Ook het laatste deel van het album is sterk. ‘Breaking Down’ ontvlamt in het refrein, ‘Under The Gun’ heeft een gitaarriff à la AC/DC en afsluiten doet de band in stijl; de stem van Auerbach overtuigd, drums zijn strak en de gitaarriffs worden vet aangezet. Het zijn de nuances die het verschil maken met de sound van eerdere albums als El Camino, Brothers en Turn Blue. De heren hebben in feite zichzelf na een adempauze weer uitgevonden en daar is niks mis mee. Een plaat die rockt! Veel luisterplezier.

Label City Slang

Beoordeling 8

Review In 2005 was daar de EP In The Reins; een samenwerking tussen Calexico en Iron Wine die op de nodige waardering kon rekenen. Maar liefst veertien jaar later krijgt deze samenwerking een vervolg met het nieuwe album Years To Burn. Bij een samenwerking als deze weet je dat de nummers melodieus én meerstemmigheid sleutelwoorden zijn. De combinatie van Folkrock van singer/songwriter Iron Wine (Samual Beam) en de Americana sound van Calexico blijkt wederom te werken en ook dit album werd in dé ‘musiccity’, Nashville, opgenomen. Opener ‘What Heaven’s Left’ voldoet dan ook meteen aan de verwachtingen; mooie harmonieuze samenzang, pedalsteel en de trompet zorgen zijn de ingrediënten die het nummer naar een hoger niveau tillen. Centrale stuk op dit album is ‘The Bitter Suite’; een ruim acht minuten durende track waar die broeierige sfeer uit een denkbeeldig stadje aan de grens van Mexico als vanzelf vormgegeven wordt. Het typische gitaarspel, de trompet (Jacob Valenzuela ) en teksten in het Spaans zorgen er voor dat je met gesloten ogen je zo kunt verplaatsen. Daarom heen vinden we een palet van mooie liedjes die uit de schrijverskoker van beide kampen komen én waar we ook gastmuzikanten horen die direct in relatie staan met óf Calexico óf Iron Wine. Prachtig zijn het met gitaren omgeven ‘Follow The Water’ en ‘Father Mountain’, die voortdrijven op een mooie melodie en ook de meerstemmigheid en pedalsteel van ‘Midnight Sun’ spreken tot de verbeelding. Een ietwat experimenteel intermezzo is er met het instrumentale ‘Outside El Paso’ waarom trompettist Jacob Valenzuale nog eens in de spotlights wordt gezet. Bij afsluiter ‘In Your Own Time’ (geschreven door Iron Wine) komen nog één keer alle kwaliteiten samen, inclusief een spitse tekst. (In your own time, you'll dance in the moonlight / Smoke like a freight train and fuck like a dog / Don't be scared if I tell you I love you / I'll be good to you and then I'll be gone). Years To Burn is een album dat je heerlijk helpt onthaasten. Van deze twee klasse acts mag je een bepaalde kwaliteit verwachten en die wordt in de acht nummers dan ook geleverd. Verwacht niet echt nieuwe invalshoeken of muzikale uitspattingen maar een mooie samensmelting van de stijlen waarin Calexico en Iron Wine ieder hun sporen in hebben verdiend. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Label Other Side Records

Beoordeling 8

Review De inmiddels 64-jarige Ricky Lee Jones is terug met haar laatste album Kicks. Haar grootste successen boekte de Amerikaanse singer/songwriter in de eind jaren ’70 en met ‘Chuck E’s In Love’ boekte ze in die periode ook haar grootste hit. Voor dit nieuwe album Kicks pakt ze terug naar een keuze uit The Great American Songbook. Het album bevat authentieke vertolkingen van liedjes van een kleine twee decennia tussen de jaren ‘50 en ’70. De in Chicago geboren Ricky Lee heeft dat succes uit het begin van haar carrière nooit meer echt kunnen evenaren maar door de jaren heen heeft ze een indrukwekkende discografie opgebouwd. We kennen haar als één van die singer/songwriters met die wat rokerige stem die emotie en gevoel aan haar platen mee kan geven. Op dit album dus geen eigen werk maar tien covers die op haar eigen wijze smaakvol worden neergezet. ‘Bad Company’ is de opener en dit maakt meteen duidelijk waarom Ricky Lee zo’n beetje alle stijlen aan kan of het nu Rock, Folk R&B of Country is. Haar interpretatie van de hit van de gelijknamige band uit 1974 is wat meer broeierig dan het origineel en daardoor ben je als luisteraar meteen alert. Ook kiest de Amerikaanse niet voor de makkelijke weg door alleen hits te coveren. Het wat onbekendere ‘My Father’s Gun’ (Elton John), ‘Houston’ (Dean Martin scoorde hiermee een hit) en ‘Nagasaki’ zijn misschien niet de meest logische keuzes maar origineel is het wel. Ook qua stemgeluid is ze net een kameleon zoals we duidelijk horen bij haar vertolking van America’s ‘Lonely People’. Ze neemt een risico met haar vertolking van ‘Mack The Knife’ (Louis Armstrong en vele anderen) maar deze wat jazzy uitvoering is meer dan prima. Ook de wat dromerige uitvoering van ‘Quicksilver Girl’ (Steve Miller Band) doorstaat de test en afsluiter ‘Cry’ (1951, Johnnie Ray and the Four Lads) verdient in dit breekbare arrangement een groot compliment. Ricky Lee Jones bewijst nog steeds een begenadigd zangeres te zijn. Kicks is een mooi samengestelde compilatie geworden met zorgvuldig gekozen tracks. Maar met zo’n stem zet ze elk nummer smaakvol neer. Veel luisterplezier.

Label Nettwerk / V2

Beoordeling 8

Review In 2018 was daar het titelloze debuut van Rosemary & Garlic, oorspronkelijk een duo maar inmiddels gereduceerd tot het muzikale brein Anne van den Hoogen. Via het streamingplatform Spotify was er al een indrukwekkende fanbase verzameld en een contract bij het Canadese label Nettwerk was het gevolg. Vorige week was daar de release van een live-EP A Step Outside, dat een perfecte weergave geeft van de roots Folk zoals Anne die met haar band neerzet. A Step Outside bestaat uit een zestal tracks die deels zijn opgenomen in Paradiso en in Hamburg en een compilatie vormen van de Kingfisher-EP en het debuutalbum vorig jaar. Mooie, dromerige Folkpop liedjes die door Anne smaakvol worden neergezet en muzikaal worden omlijst door o.a. strijkers en piano waardoor het geheel een intiem en persoonlijk karakter krijgt. Op opener ‘Old Now’ wordt meteen de zuiverheid van haar stem duidelijk en ondanks de relatieve eenvoud van de nummers is deze EP boeiend. Haar voorkeur voor “live- albums” (Miles of Ailes van Joni Mitchel is haar favoriet) is waarschijnlijk de belangrijkste reden om deze Live-EP uit te brengen. Op ‘The Dancers’ weet ze, ondanks dat hier wat drums worden toegevoegd, de intieme sfeer vast te houden. Mooi dat in deze uitvoeringen dat er altijd een goede balans tussen de stem van Anne en de sessiemuzikanten. Bij afsluiter is goed hoorbaar dat alle elementen nog één keer als organisch in elkaar overvloeien. A Step Outside geeft een inkijkje tot waartoe Anne van den Hoogen aka Rosemary & Garlic live toe in staat is. Prachtige, kleine en intieme Folk liedjes die worden gedragen door haar mooie stemgeluid en omgeven door enkele prima sessiemuzikanten. Voor de liefhebbers van dit genre is dit een topproductie van internationale allure maar wel van onze eigen vaderlandse bodem. Veel luisterplezier.

Label Merge Records

Beoordeling 7

Review Apex Manor is terug met een nieuw album. Acht jaar! na het debuut The Year Of Magical Drinking is de Amerikaan Ross Flournoy terug. Hij heeft zijn demonen achter zich gelaten en met Heartbreak City meld hij zich weer met een stevige dosis rock. Flournoy schiet werkelijk gierend uit de startblokken met ‘Asked And Answered’ en meteen wordt duidelijk dat hij op dit nieuwe album een andere weg is ingeslagen. Het neigt wat naar psychedelische Krautrock en met het gaspedaal ingedrukt trekt hij die lijn ook door bij nummers als ‘Where My Mind Goes’ en ‘The Long Goodbye’. Maar niet alle nummers hebben dat stuwende karakter. ‘Diamond In The Dark’ is wat rustiger en een nummer als ‘Sara Now’ klinkt misschien zelfs wel gevoelig, mede ingegeven omdat het ook wel een wat persoonlijker karakter heeft. Ook met een track als ‘Morning Light’ met een wat Shoegaze-achtig karakter, kan de Amerikaan een breed publiek aanspreken. De oorzaak van de lange “radiostilte” zit hem vooral in het feit dat Flournoy een periode te kampen had met alcoholverslaving en een daaropvolgende depressie. Een opname in een ontwenningskliniek hielpen hem uiteindelijk. Toch is Flournoy ook in staat om die donkere periode om te zetten in energieke rocksongs zoals we bij ‘Nervous Wreck’ kunnen horen (“Even in the darkest hours”) en dat qua energie past bij het begin van de plaat. Met de wat donkere afsluiter ‘Sanctuary’ maakt Flournoy definitief nog één keer zijn punt. Heartbreak City is met recht een soort van comeback album geworden. Laat je als luisteraar niet misleiden om alleen de eerste tracks te beluisteren want de Amerikaan heeft een interessant album afgeleverd dat al luisterend voldoende variatie biedt voor meer dan één luisterbeurt. Veel luisterplezier.

Label eigen beheer

Beoordeling 8

Review Wanneer we Stan Vreeken met Jorn Heijdenrijk op een theaterfestival zien, gaat er in de wereld van de slaapliedjes deuren voor je open. De wereld waar de beleving van je leven op deze wereld overgaat naar het verwerken in de wereld van je slaap. Slumberland… Een theaterstuk waarbij de slaapliedjes van diverse culturen bijelkaar komen staan nu op een album. De songs waarbij de volkverhalen de spanning en sensatie zoeken en de wreedheden zo sterk worden verteld, dat je van de spanning vermoeid raakt en met een gevoel van geluk en zaligheid dat het jou niet is overkomen, in slaap valt. Natuurlijk mag hier ‘Mister Sandmanv’ en ‘the Coco Man’ niet ontbreken. Maar hierbij zijn vooral de rustgevende klanken van belang, hoe wreed de verhalen dan ook klinken. ‘Stay Awake’ geeft de spanning van het liedje weer, terwijl het toch allemaal weer vrolijk klinkt. Wanneer er wordt verteld dat je ouders je ouders niet zijn en dat je in een wereld zonder bescherming leeft. Als een kinderlokker de hele stad met kinderen meeneemt, ver de bergen in, Het zijn prachtige verhalen die het slapen tot een andere wereld brengt. Het album is daardoor erg vermakelijk en prachtig uitgevoerd.

Label Collectable vinyl

Beoordeling 8

Review Het zijn meer dan prachtige liedjes die op dit album van Lone staan. Voor de heren Ferdinand Bakker en Michel van Dijk is het dan ook niet de eerste keer dat ze een album maken. De heren komen uit een van Nederlands beste bands die ooit hebben bestaan. Alquin uit Delft is een internationaal begrip in de muziek en met name in de wereld van de (prog) rock en blues. Het is het derde album onder de naam LONE. Na het titelloos debuut en “View from the Bridge’ kent dit album een wat andere aanpak. Iets meer gitaar en wat langer in de klankkleur geeft de ruimte voor de zang waardoor het rockende ‘Where Have The Good Woman Gone’ en het heerlijk slepende ‘My Ruby’s Gone’ prachtige songs zijn geworden. Met het nummer ‘Fragile Don’t Break!’, ‘Poor Man’s Son’ en ‘Faith’ overtreffen de heren zich zowel in de compositie als tekstueel is het erg mooi geworden. De songs klinken intens, gezien de verhalen ook dichter bij de schrijver staan. Het is hoorbaar in de klank en de opname. Enigszins broos, maar met overgave sterk neer gezet. En ja met ‘Lucky Man’ geven zij aan dat ze een plekje in de wereld hebben verovert. Wij zijn blij dat ze dat plekje warm houden, en muziek zijn blijven maken. Het album is een aanrader voor de gitaar liefhebber die de rock en blues niet schuwt.

Label Concorde Rec.

Beoordeling 8

Review De Amerikaanse blues man Keb Mo behoort tot een van de meest veelzijdige muzikanten in zijn genre. We kunnen met gerust hart stellen dat Keb Mo een belangrijke verbinding legde tussen de Delta blues en het huidige singer-songwritersgenre genre. Na de samenwerking met Taj Mahal op het album TajMo is de man nu weer op eigen solo pad. De heerlijke vrolijke uptempo blues songs terwijl het allemaal toch even traditioneel is. Het is allemaal al eerder gemaakt, maar zijn stem klinkt heerlijk met de ontspannen blues sound dat hij produceert. Geen overkill in solo’s maar liedjes met kop en staart. ‘Riding On A Train’, ‘Cold Outside’ of de heerlijke opener ‘I Remember You’. Het zijn allemaal songs waar de blues liefhebber zijn gitaarvingers bij aflikt. Met Robby Brooks Moore weet Keb Mo het album met een juweeltje te beëindigen. Een duet over samen muziek te maken en dat dit de lust van het leven is, en dat is ook zo… Keb Mo is te zien in Nederland donderdag 4 juli TivoliVredenburg te Utrecht

Label Eigen Beheer

Beoordeling 7,5

Review Het zijn de heerlijk zomerse klanken van Modji die je op de (theater) festivals zou kunnen tegenkomen. Of je zet dit album op en dan heb je de zomerse salsa klanken in huis! De Rotterdamse band is opgericht door Yannick van Ter Beek (percussie) en Ramon Mendeville (zang). Wanneer de zomerse wereldklanken vorm kreeg werd dit aangevuld met enkele muzikanten uit België. Inmiddels is de reis (Modji) beland bij het debuutalbum de Drie Koningen (Epifania). De heerlijk mix van de Zuid Amerikaanse Latin met de Afrikaanse swing en percussies brengt je tot de swingende songs van ‘Camino Africano’ en ‘Caminar Conmigo’. De songs worden opgevrolijkt door blaasinstrumenten en met de Spaanse teksten is het al helemaal zomers te noemen. Het past perfect op de festivals van Noorderzon, Oerol of het Belgische Pole Pole festival. Naast de uptempo songs dat al swingend klinkt zijn, brengt de band ook relaxte pop zoals het ‘Le Tierra Y La Humanidad’ en het sensuele ‘El Sueno’, opzwepende klanken op ‘Noch Y De Madrugada’ en gitaargerichte songs als ‘Tu Cachupa’. Het album is dan ook erg divers in zijn soort. Dit maakt dit album juist aantrekkelijk.

Label EarMusic / V2

Beoordeling 8

Review Generation Axe, de superband die al enige tournees achter de rug heeft en vooral in USA en Japan. De band is in de lijn van de G3 acts van Joe Satriani. Ditmaal is het Steve Vai die dit concept heeft uitgewerkt. Met bassist Pete Griffin (Dweezil Zappa/ Edgar Winter) en JP Bouvet (Dave MacKay band) is de basis gelegd. Nick Marinovich en of Derek Sherinian (Dream Theater) op keyboards voor de onderliggende muzikaal bedjes en dan kunnen de gitaristen worden ingevlogen. De keus van de medegitaristen is dan ook niet mis. Toen Ozzy Osbourne even een andere weg insloeg was Zakk Wylde vrij en sprong op dit aanbod in. Nuno Bettencourt van Extreme wist dat zijn band weer bij elkaar zou komen, maar kon dit aanbod niet afslaan. En de Europese meestergitarist Yngwie Malmsteen was natuurlijk een welkome gast. Wanneer het aanbod kwam om Tosin Abasi aan te laten schuiven was dit voor hem alleen maar een eer, maar een zeer goede aanvulling. Als jonge gitaar God doet hij zet zeker niet minder. De blues rocker Whipping Post van Zakk Wylde is even een moment om lucht te nemen na het geweld van Tobias en Nuno. Natuurlijk weten de heren een likkebaardende gitaar songs te presenteren. Een album vol juweeltjes dat eindigt met de Deep Purple klassieker ‘Highway Star’.

Label Mascot rec.

Beoordeling 8

Review De prog metal act uit Melbourne laat weer wat van zich horen en al snel na hun album Her Halo van 2 jaar geleden. Het was het debuutalbum van deze band op het nieuwe label. De band bestaat al bijna 25 jaar maar het lijk dat ze nu de smaak te pakken hebben. De band weet de prog rock in zijn essentie te benaderen. Pakkende refreinen worden afgewisseld met ritme veranderingen en powerful gitaarwerk. Met ‘Fight of Flight’, ‘Are We Soldiers’ en From ‘Saviour to Assassin’ weet men een andere benadering te geven aan wat er op dit moment in de maatschappij zich afspeelt. Het album kent dan ook een passende titel, dat in de hoes mooi wordt weergegeven. Strak in het gereel, maar met deze act wil dat nog wel eens tot een opgesloten gevoel komen waar men uit wil breken. Het heeft met de wisselingen in de muziek te maken dat deze gedachtegang gestalte krijgt. Met Brett Rerekura weer als frontman en zanger in de gelederen, gaat Dean Wells en de band voortvarend van start. De terugkeer van deze man geeft de band weer vertrouwen. Drummer Rob Brens laat de stokken op de drums weer ongenadig klinken en met de dubbele basdrum is zijn kunst bijna onnavolgbaar. Teramaze is te zien in Nederland op 6 oktober Progpower fest in Baarlo

Label Rough Trade

Beoordeling 7

Review Het is even wennen wanneer je het album van Black Midi aanneemt. Het doet eerst denken aan een Duitse act, maar het blijkt de titel van een uitzinnige energieke Britse rockact Black Midi! De band uit London maakt experimentele noise rock met een twist. De openingsklanken doen dit al vermoeden en met ‘953’ laat men zich dan ook volledig gaan. Wat ‘Speedway’ gaat men even een tempo rustiger, al doet de titel anders vermoeden. De tempowisselingen zijn optimaal en de zoektocht van een verhaal vertellen naar de schreeuwerige uitspattingen zijn ruim aanwezig. Als indie noise band weten ze de underground sound nieuw leven in te blazen. Met een vleugje Talking heads in het nummer ‘Western’ en het titelnummer is als een David Byrne in zijn jonge jaren nu zou leven. Het is dan ook een band die potentie kent en in de gaten te houden valt. Ondanks dat dit debuut geen ‘Psycho Killer’ hits kent, maar wel de vibe van een Psycho Killer kent. Black Midi is in Nederland te zien op 14 juli Valkhof te Nijmegen 18 sept Melkweg te Amsterdam

Label BJK Records

Beoordeling 8,5

Review Vorig jaar was daar in ineens The Dairy of Robert Reverie; het nieuwe album van Needlepoint en de grote inspirator achter dat project is de Noorse muzikant Bjørn Klakegg. Maar dat was nog niet voldoende. Het nieuwe muzikale project Local Store ontstond eigenlijk uit een vriendschap met Mattias Krohn Nielsen, een oude studievriend. Voor dit nieuwe project schreef Klakegg alles zelf en naast Nielsen (gitaar en zang) werd de band aangevuld met bassist Magnus Tveten en drummer Tore Ljokelsoy. De band trok zich terug in de rust van het Zweedse landschap en in een kleine schuur die tot studio was gepromoveerd kregen deze tien nummers vorm. Waar we eerder al de voorliefde voor (prog)rock van Klakegg leerden kennen is het nu vooral een mix van muziek die herinneringen oproept uit de jaren ’70. We horen invloeden van The Beatles maar evengoed van andere artiesten uit vervlogen tijden. Maar het is vooral de authenticiteit die de band uitstraalt waarbij het gitaarspel van Klakegg echt in het oog springt. De band opent met de titelsong en die voelt meteen goed aan; die 70’s sound in combinatie met het gitaarspel én de meerstemmigheid is meesterlijk en Klakegg klinkt op zijn gitaar wat als een jonge Mark Knopfler. Zo is er haast organische tweedeling en de wat meer uptempo nummers als ‘Less A Fool’, ’Howling’ en ook ‘In The Garden’ luisteren makkelijk weg en bieden voldoende variatie. De band klinkt alsof ze al jaren spelen en het geheel klinkt uitgebalanceerd. Een track als ‘The Riverside’ spring eruit; een krachtige melodie met een ragfijne gitaarlijn. Maar het zijn juist die wat rustigere tracks die écht blijven hangen. Het gevoelige ‘Yellow Umbrella’ (met een verwijzing naar de albumcover) is prachtig en bij ‘1948’ pakt de band helemaal terug naar een akoestische setting en dan blijkt dat Klakegg vocaal ook ijzersterk is. Stem en instrumentarium is bij deze nummers in ultieme balans zoals bij een nummer als ‘Miss Winter’ waar drums en gitaar dienend zijn aan de meerstemmigheid. Ook de ingetogen afsluiter ‘Sitting Next To You’ is mooi en nog één keer laat Klakegg ons genieten van zijn gitaarspel. Passie, gevoel, balans en muzikaliteit zijn de sleutelwoorden voor dit debuutalbum van Local Store. De intensiteit en muzikale vingerafdruk zijn afwijkend genoegd om onderscheidend te zijn van de andere muzikale projecten van Klakegg. Een album dat met elke luisterbeurt aan glans wint. Veel luisterplezier.

Label Merge Records

Beoordeling 8

Review Mooi. Als we lezen wie Fruit Bats vormen lezen we het volgende: Fruit Bats is Eric D. Johnson – words, vocals, various. En zo is het inderdaad. Voor dit nieuwe album kreeg de Amerikaan wel hulp van een aantal muzikanten om dit nieuwe album Gold Past Life vorm te geven. Eric D. Johnson is al een heel muzikaal leven onderweg. In de jaren ’90 maakte hij deel uit van I Rowboat, een Indierockband maar tegelijkertijd begon hij ook meer Folk georiënteerde liedjes te schrijven met gitarist Dan Strack en drummer Brian Belval. Eind jaren ’90 vormden zij eigenlijk het hart van deze Amerikaanse band en in 2001 was daar het debuut Echolocation. De jaren daarna zouden nog een aantal albums volgen om in 2013 het nieuws wereldkundig te maken dat het einde van Fruit Bats nabij was. Daarna ging Johnson solo verder om in 2015 al weer aan te kondigen dat de Fruit Bats een tweede leven zou krijgen; grappig genoeg met Johnson als enig echt bandlid. Absolute Loser was de titel van het in 2016 uitgekomen album en nu is daar dan Gold Past Life dat met samenwerking van producer Thom Monahan tot stand kwam. Gold Past Life is een prachtig en ietwat nostalgisch album geworden met nummers die door de muziek van de jaren ’70 zijn beïnvloed met hier en daar wat Folk. Johnson heeft een aangenaam stemgeluid en door het instrumentarium krijgen de nummers voldoende inhoud. Die nostalgie horen we bijvoorbeeld ook terug in de midtempo titelsong als we Johnson horen zingen: “You know you're never gonna feel as right / Than in your gold past life / A ship of paper on a sea of fire / Back to your gold past life”. Met de hoge noten die de alleskunner weet te raken is he niet raar om de link met Supertramp te leggen. Johnson verpakt zijn herinneringen in smaakvolle songs en weet je als luisteraar te boeien zoals bij het met wat country beïnvloede ‘Drawn Away’. Nummers als ‘Cazadera’, Your Dead Grandfather’ en ‘Mandy From Mohawk’ luisteren lekker weg. Mooi is ‘Ocean’ dat Johnson met zijn fingerpickin’ gitaarspel akoestisch weet neer te zetten als een volleerd singer/songwriter maar ook zijn ode aan Lake Michigan in ‘A Lingering Love’ is meer dan de moeite waard. De ingetogen ballad ‘Barely Living Room’ neemt ons mee in een vervelende droom naar het verleden waarbij piano en strijkers de wat sombere sfeer benadrukken. Zo weet Johnson een meer dan prettige mix te creëren van Folk, Altcountry met ook nog wat Westcoast-invloeden waarmee hij je als luisteraar echt weet te boeien. De afsluiter ‘Two Babies in Michigan’ is in stijl; op een mooie synth gedreven melodie neemt Johnson ons nog één keer meer naar zijn jeugd en de pedalsteel is de spreekwoordelijk kers op de taart. De teksten zijn mooi en goed verpakt in melodieuze, pakkende songs. Kleurrijk, soms dromerig maar ook soms scherp. Al met al een meer dan uitstekende plaat waarmee Fruit Bats een kleurrijk debuut onder het label Merge Records aflevert. Veel luisterplezier.

Label Nude Records

Beoordeling 7,5

Review Het uit Londen afkomstige experimentele trio Wovoka Gentle bracht onlangs hun debuut uit. We hadden al kennis gemaakt met de tweeling Imogen en Ellie Mason en William Stokes door enkele eerder uitgebrachte EP’s maar nu is daar eindelijk het eerste volwaardige album Start Clanging Cymbals. De opener ‘Salient Point’ is typerend voor de experimenteerdrang van dit trio; vanuit een soort reclame-jingle worden samples op ons afgevuurd waardoor er een soort van filmische kakafonie van geluid ontstaat. Hoe anders is het gevoel bij het horen van de volgende track; ‘Punxsutawney Phil’ met een haast aanstekelijke samenzang en tweestemmigheid van de tweeling én William Stokes die muzikaal omlijst wordt door een aangenaam zomerse beat op o.a. traditionele instrumenten, waarbij vooral de blazers de aandacht trekken. Een nummer als ‘Small Vicory roept een soortgelijk gevoel op terwijl het bij FIFA ’19 te horen ‘1000 opera singers working in Starbucks’ een catchy nummer is dat dit trio al eerder op de kaart zette. Het trio past hier en daar een interlude toe om je als luisteraar weer mee te nemen naar het volgende muzikale hoofdstuk. ‘Gennesaret’, met weer die mooie klankkleur van de verschillende stemmen, zit in de hoek van dromerig/ambient terwijl ‘Perculiar Form Of Sleep’ weer alle kanten op vliegt. Hoe verrassend is het weidse ‘Oystercatcher’ dat een wat flowerpop/feelgood-karakter mee heeft gekregen met een wat rijker instrumentarium. Het vooral op finkerpicking gitaarspel drijvende ‘Tell 'Em Mokoto’ is misschien wel het mooiste nummer van Start Claning Cymbols. ‘Xerxes ‘19’ is dan weer zo’n track die we in de experimenteermodus van het trio kunnen plaatsen; vanuit een haast serene rust waarbij we zelfs vogeltjes op de achtergrond horen ontploft dit nummer in een soort van videogame-track. Een album dat we op zijn minst divers kunnen noemen. Diverse muziekstijlen worden met elkaar gecombineerd waardoor we dit Britse trio echt in de experimentele hoek plaatsen. Folk, elektronische muziek maar ook de nodige psychedelica komt voorbij. Voor iedereen die af en toe iets wil luisteren dat buiten de traditionele paden treedt is dit een aanrader. Veel luisterplezier.

Label Constellation Records

Beoordeling 7,5

Review En weer is er een Zweedse productie. Het vijfde album van Lust For Youth neemt ons terug mee naar vervlogen tijden waarin de elektronische muziek hoogtij dagen vierde. Lust For Youth is dus terug met hun titelloze vijfde album en inmiddels is het trio een duo geworden, nog steeds onder de bezielende en inspirerende leiding van Hannes Norrvide. Lust For Youth is, zoals ze zelf zeggen, volwassener geworden met het uit 2016 daterende Compassion als hoogtepunt tot op heden. Het titelloze album dat onlangs uitkwam staat vol met dromerige elektronische popmuziek die ons doet denken aan de jaren dat New Order en Depeche Mode de hitlijsten domineerden en vast waarden in de DJ-set in het clubcircuit vormeden. Hannes Norrvide en Malthe Fisher vormen dus het duo en voor de muziek op dit album hebben ze absoluut inspiratie opgedaan uit de jaren ’80. De opening met nummers als ‘New Balance Point’ en het bijna zes minuten durende ‘Insignificant’ is sterk en het duo leunt op de synths maar weet door de gelaagdheid het geheel erg poppy weg te zetten. Bij ‘Venus De Milo’ zijn de synths wat zwevender aanwezig en het geheel heeft een wat donkerder karakter. Interessant is de samenwerking met de Deense Soho Rezanejad die op het wat rustigere ‘Fifth Terrace’ de vocalen voor haar rekening neemt. De in het Deens spoken lyric op ‘Imola’ zorgt voor een wat mysterieuze sfeer. Op tracks als ‘Great Concerns’ en afsluiter ‘By No Means’ is de invloed van een band als New Order voelbaar. Lust For Youth blijft zich ontwikkelen en dit vijfde album is daar het bewijs van. Het duo leunt op synths en weet daar een bepaalde gelaagdheid in aan te brengen waardoor het geheel erg vertrouwd klinkt. Veel luisterplezier.

Label MVKA

Beoordeling 7,5

Review Het is de Noorse band Bosakka dat als extra act voor de Metallica shows werd geplaatst. Met vriendelijke groeten van Lars Ulrich die deze band een wam hart toedraagt. Dat is ook niet gek, want de band kent een ingetogen wijze van melodic metal. Bosakka is vernoemd naar de kannibalistische president van Centraal Afrika. Met ‘Charmed en Extremely Treacherous’ vreet de band je al helemaal op. De power metal is pakkend en smaakt naar meer. Met ‘Vultures’ weet de band het beste nummer op single te zetten. Met heerlijk pompende bassen en meezing koortjes in het pakkend refrein doet het heerlijk. Het logge titelstuk is als een mammoetschip dat zich door de wateren baant. Als groot gevaarte komt het op je af en vermorzelt alles vat er voor komt. Bosakka is meer dan een metal band. De heren weten alleraardigst en pakkende refreinen in de songs te stoppen terwijl het gelijk rauw en stevige kost is.

Label New Machine rec.

Beoordeling 8

Review De Amerikaanse indie rockers uit Los Angelos bestaan inmiddels alweer bijna 15 jaar. Naast enkele Ep’s is dit nu hun vijfde album. De band kent al heerlijke albums en deze overtreft de vorige ‘Better Nature’ door een goede balans te maken tussen de achtergrond toetsen en de dansbare rocksound. Dat maakt deze band juist uniek, de drive in ‘It Doesn’t Matter Why’ en het openingsnummer ‘Neon Wound’ is direct pakkend en heerlijk opzwepend. Dat kost energie waardoor men besloten heeft om de luisteraar even wat rust te geven met ‘Freakazoid’ en ‘Don’t Know Yet’. Het zijn pakkende songs die zo plotseling een hit kunnen worden. Het laatste nummer kent al een climax om de activiteit op te schroeven. Met een mooi intro in Straw Man hoor je al dat dit een in een stevige vorm in het nummer terug keert. De songs zijn divers in de opbouw en composities. Dan weer even extra stevig en dan weer poeslief. Het is dan ook niet vreemd dat ze dit album afsluiten met ‘We Are Chameleons’ en ik denk dat dit het best bij hen past. Goed, divers en krachtig album!

Label Erased Tapes/ Konkurrent

Beoordeling 7,5

Review Het duo David Allred en Peter Broderick hebben hun krachten verzamelt en weten met the Cell een ingetogen mooi album te produceren. De heren zijn beide multi instrumentalisten en bespelen zelf de piano, trompet, bas, viool, klokkenspel en keyboards. De man werkte in het bejaarden tehuis en werd hierdoor geïnspireerd tot het maken van een album. Met The Cell is het een vervolg op zijn recent album The Transistion. Met de songs die vooral rust uitstralen weet Allred mooi en gebalanceerde songs te maken. Zijn stem past hier ontzettend goed bij. ‘Nature Course’, ‘Mandatory Soul’ of ‘Family’ en het instrumentale begrafenisnummer ‘Fading Away’ zijn songs die je gerust kunt zingen in de activiteiten ruimte van dit tehuis. Alleen moet je dan niet te veel naar de teksten luisteren anders gaat het straks als bewoner van het tehuis, over jezelf.

Label

Beoordeling 7

Review Het zijn de vriendinnen Megan en Lidy die in een slaapkamer in Noord London een liedje opnemen. Het wordt ‘Sorry’ en voel bij de singer-songwriter Shura op de mat. Met haar hulp werd de eerste EP Gut Me Like An Animal gemaakt. Nu is er een volledig album Emotional Education.

Label Republic Rec./ Universal

Beoordeling 7,5

Review De broertjes Kevin, Joe en Nick Jonas hebben na 6 jaar weer besloten om een album te maken. Het recente album is inmiddels 10 jaar oud en de daarbij behorende toer luidde het einde in van deze Amerikaanse power pop act. Nu hebben ze er weer lol in gekregen en spreekt de titel weer voor zich. Het gaat hierbij omdat de heren zich niet meer zo nodig hoeven te bewijzen. Dit druk is weg en kan men gewoon hun aanstekelijke popsongs weer laten klinken. Zoals de single ‘Sucker’ en het heerlijk ‘Rollercoaster’ zijn songs die weer voldoen aan de verwachtingen. En misschien wel even boven de verwachting. Het beste van dit album zit aan het eind met het mooie popballad ‘Comeback’. Hier bewijzen de heren dat ze nog steeds goede harmonische vocalen toepassen en een gevoelige snaar kunnen aanraken. Voor de fans van toen is dit dan ook plaat dat naar de verwachting van de fans is. Met ‘Cool’, ‘Only Human’, ‘Love Her’ en ‘Don’t Trow It All Away’ horen we dat de heren volwassener in het leven staan en dat ze gegroeid zijn in hun muzikale invulling. Prima begin om met frisse energie een nieuwe tour te gaan beginnen!

Label Warner

Beoordeling 7,5

Review Het is inmiddels 3 jaar geleden dat het bericht kwam dat Prince is overleden. Hij zou begin deze maand 60 jaar zijn geworden. Nu alle juridische zaken aan de kant zijn is er ruimte om hem te eren. Dit gebeurd dit jaar met een album waar de originele songs op staan die aan derden zijn verkocht. Het album kent een serie songs die we allemaal kennen. De ‘Manic Mondays’ van the Bangles en ‘Nothing Compares to You’ dat al op een van zijn eerdere albums stond en Sinead O’Conner een hit mee scoorde. Dit album kent ook het nummer ‘Sex Shooters’ van Vanitiy 6 en het ‘Holly Rock’ van Sheila E. Voor Sheila had hij ook het ‘Noon Rendevouz’ geschreven en zien we op dit album verschijnen, net als het ‘100 mph’ van de band Mazarati en het ‘Jungle Love’ van Time. Kortom is het een album dat een mooi overzicht geeft van zijn songs. De songs die hij in de jaren 80 schreef en soms wat gedateerd klinken maar eigenlijk heel goed in deze tijd waar bands zich optrekken aan de jaren 80 en 90 sound, passen

Label Polydor

Beoordeling 7,5

Review Het gaat goed met de muziekfilms. Het heeft een opleving gekregen nadat Queen’s Bohemian Rapsody als topproduct wordt beschouwd. Na het verhaal van Elton John is er nu Yesterday. Gelukkig weten de makers hier een heel andere verhaal te brengen, dan een geromantiseerd verhaal over the Beatles waar het hier over gaat. Regisseur Danny Boyle (Slumdog Millionaire, Trainspotting) en Richard Curtis (Notting Hill) zijn begonnen met een fantasie dat er iemand op de wereld is die de nummers van the Beatles kent en de rest van de wereld geen idee heeft wie of wat the Beatles is of zouden zijn. Met Himesh Patel als Jack weten de filmmakers hier een prachtig en erg lachwekkend verhaal van te maken. Vanuit Zambia is Patel met zijn ouders via India naar Engeland gekomen. Patel werd in Engeland populair in de serie van EastEnders. Wanneer deze donkere man als singer-songwriter furore wil maken komt hij er achter dat hij de liedjes van the Beatles kan spelen en dat hij hier lovende kritieken voor krijgt, al begrijpt hij eerst niet dat mensen the Beatles niet kennen. Wellicht is dit ingegeven door het feit dat Rihanne in 2014 met Paul McCartney een hit scoorde ‘FourFiveSeconds’ en de jongere generatie zich afvroeg wie die oude man is en waarom ze uberhaupt met hem een duet wilde zingen. Met dit album is er een mooi overzicht gemaakt van de singer songwriters liedjes van the Beatles en solo songs van Lennon en McCartney. De songs als ‘Saw Her Standing There’, ‘Something’ of ‘Back in USSR’ zijn goed ingezongen en krijgen zo weer een nieuw leven. Zoals een heerlijke rockversie van ‘Help’. Stel je nu voor dat de wereld zo zou zijn….. of dat de nieuwe

Label Silver Arrow rec./ Megaforce rec. / Bertus

Beoordeling 8

Review Wanneer de Black Crowes broertjes gedoe krijgen over welke muzikale richting het heen moet met die band, heeft men besloten om de band links te laten liggen. Richard Robinson weet na zijn invalbeurt bij Bad Company een Black Crowes 2.0 op te richten. The Magpie Salute bestaat naast hem nog uit 3 ex Crowes leden. Deze band blijft in de blues rock sound. Zanger Chris weet tijdens de Black Crowes zijn voorkeur voor soul en psychedelische southern rock aan te geven. Dit maakte deze band daarom uniek. Chris weet na wat huwelijken en scheidingen zijn verhalen op muziek te zetten met Chris Robinson Brotherhood. De band heeft prachtige albums gemaakt. Dat wat in 2012 als een project begon is inmiddels uitgewerkt tot een vaste zetting die inmiddels hun 12de album op de markt brengt. Heerlijke songs blues soul met een psychedelisch tintje waar je de rook van de wiet door de plaat hoort. De songs doen erg 60s aan met het orgeltje in ‘Venus in Chrome’ en het openingsnummer ‘Some Earthly Delights’. Alsof de geesten van the Allmond brothers en the Doors nog in deze studio ronddwalen en samensmelten. Met ‘Coming Down The Mountain’, ‘Rare Birds’ en het countryblues van ‘the Chauffeurs Daugther’ zijn de songs niet vernieuwend maar uiterst vermakelijk te noemen. The Chris Robinson Brotherhood is te zien in Nederland op 12 juli Paradiso, Amsterdam 14 juli Weert, Bospop

Label Frontiers

Beoordeling 7,5

Review De Noorse zanger Jorn Lande kent inmiddels een solo carrière. Wanneer hij als zanger van de band Masterplan kreeg hij de niet de persoonlijke invloed op de songs zoals het nu heeft genomen. Anderzijds was de Masterplan wellicht voor beide partijen beter geslaagd. Met Live on the Road is er (weer) een compilatie van een van de Milan showcases die jaarlijks door Frontiers wordt gegeven. Het album is een live album waarop er een compilatie is gemaakt van Lande zijn carrière. Aangevuld met de rockcover Ride Like The Wind van Kris Kristofferson en een ode aan Ronnie James Dio met de covers Mob Rules en Rainbow in the Dark. Prachtige songs allemaal, maar krijg wat bedenkingen wanneer dit als cover wordt gespeeld. Lande is een erg goede rockzanger in zijn stijl en de rauwe rockstem kan de herkenbare Saxon versie van Ride Like the Wind nog goed aan maar de Dio songs is niet alleen het stemgeluid dat het um maakt. Nee wat mij betreft zijn dan zijn eigen songs beter op zijn plek. ‘Walking on Water’, ‘Rock and Roll Angels’ en het ‘Shot in the Dark’ zijn prima songs om een eigen live album mee te vullen.

Label Republic / Universal

Beoordeling 8

Review Wanneer je plaat begin met het ‘Don’t Take Yourself So Seriously’ dan ben je al goed bezig. Het is de openingszin van het nieuwe album van Noah Kahan. De Amerikaanse singer-songwriter heeft zijn hart in de folk sound liggen. Hierdoor komt zijn muziek al snel in het rijtje van Mumford & Sons, Of Monster an Man etc. Het zijn misschien de huidig voor de hand liggende muziekscene, maar Kahan weet hier goed in te gedijen. De teksten zijn heerlijke verhalen met persoonlijke vraagstellingen en kijk op de huidige maatschappij. Naast een goede zelfreflectie weet hij heerlijke liedjes te maken. De songs liggen ergens waar Ed Sheeran stopt en Mumford en Sons al te ver in de folksound ligt. Deze brug beslaat Kahan als je naar ‘Hurt Somebody’, Young Blood’ en ‘Mess’ luistert. Zijn historie en inspiratie van muziek ligt bij Paul Simon en dan krijg je de mooie liedjes als het titelstuk en Cynic’. Het dance nummer ‘Tidal’ staat helemaal los van de rest van het album. Het past niet echt op dt album en zou wellicht een opmaat voor zijn toekomst kunnen zijn. Dit zou jammer zijn, want dan wordt het een dertien in dozijn artiest. Dit is een heerlijke singer-songwriters pop plaat dat zich goed kan meten met de Ed Sheerans en James Bay varianten.

Label Thirty Tigers/ Bertus

Beoordeling 7,5

Review Bij de naam van Chris Sheflett gaat er niet direct een lampje branden. De band is met zijn postpunk acts No Use For A Name en First Me and the Gimme Gimmes in de spotlight van Dave Grohl gevallen. Inmiddels speelt de man alweer 17 jaar bij the Foo Fighters. Toch kent Chris ook een solo carrière met Dead Peasants of helemaal alleen. Met dit album levert hij zijn tweede solo album af. Een album dat met de stamper Liar’s World aftrapt. Een meegil song dat doet denken aan een locale act die de feesttent op de kop zet. Met dit album weet Shiflett en combinatie te maken van de vierkante Joan Jett Rock and roll met ‘Hardest Lessons’ en ‘Weak Heart’ en de stevige US countryrock met ‘The One You Go Home To’, ‘Fools Gold’ en ‘The Hardest Lesson’. Daar waar Bon Jovi nog even een tandje moet bijzetten, weet Shiflett het gat te vullen naar de Foo Fighters toe. Het album is prima, maar kent geen verrassingen en wellicht is de grootste verrassing dat je met het Foo Fighter element in je hoofd dit album beluisterd, dat je dan even moet schakelen.

Label Mascot

Beoordeling 8

Review Het nieuwe album van ons Nederlands trots in de psychedelische bluesrock wereld is een live album. Na het prachtige album Trust is het een goede keus om een live album te presenteren. Het album opent net als het recente album met het heerlijk rockende ‘Big Talk’ waarna een lange versie van ‘Sugar Moon’ volgt. Een blues met veel soul en vele achtergrond vocalen en alles met passie gespeeld. Want dat doet deze band al jaren. Passie en er voor gaan. Dit hoor je in ‘California Burning’ en ‘Tombstone Child’. Misschien hier en daar wat te veel gitaarriffjes of solo’s, waardoor een deel van de bevolking afhaakt. Het andere deel is hierdoor in trans geraakt een laat zich meeslepen naar de songs als ‘Outta Step and Ill At Ease’ en het 11 minuten durende ‘Tired of Loving You’. Live is iedereen dan allang platgespeelt en moet men nog even terugkeren op de wereld met ‘Double Crossing Man’ en ‘Love Dimension’. Het album is een mooie registratie van ons Nederlands trots en weet het live net zo goed te brengen als op plaat!

Label earMusic

Beoordeling 8

Review Zagen we enige maanden geleden dat men bij RTV Boulevard een heel verhaal afsteken over Johnny Depp? Dat hij er zo slecht uit zag en het niet goed met hem gaat? Dan toont men een foto van de man als bandlid van The Hollywood Vampires. Dat men daar op de redactie de rest niet kent, geeft al voldoende info over de kennis en kwaliteit van de rock aldaar. We zien de Aerosmith gitarist Joe Perry opgedirkt en Alice Cooper ongeschminkt op de foto staan. Dat men Chris Wyse (bassist van The Cult, Mick Jagger en Ozzy), Tommy Hendrikson (gitarist bij Warlock, Alice Cooper e.a.) en sessiedrummer Glen Sobel (te veel om op te noemen) niet kent, dat vergeven we hun maar. Daar waar het debuutalbum vooral een coveralbum met 3 nieuwe songs was, staat er een gastenlijst van medewerkers op de plaat waar je u tegen zegt. Het idee van Johnny Depp om zijn gitaarkunsten ook vorm te geven met de groten der aarde is gelukt. Met dit tweede album Rise is het andere koek. De gastenlijst is ingekort en alleen Jeff Beck mocht aanschuiven bij deze superband. Hij sluit aan bij het rock and roll nummer ‘Welkom to Bushwalkers’ en zijn de meeste songs eigen songs geworden. Inmiddels is bassist Duff McKeegan terug bij Guns & Roses en is hier een waardige vervanger voor gevonden. Toch horen we de geest van hem en Alice Cooper in het nummer The Boogieman Suprise. Heerlijke low rock, maar ook de balladsongs als de Johnny Thunder cover ‘You Can’t Put Your Arms Around A Memory’ kent een mooie woordspeling dat passend bij de muziek is. Of Joe Perry nu echt moet gaan zingen was al een retorische vraag bij het luisteren van de solo albums. Johnny Depp doet dit wat beter, maar heeft dan weer direct zo’n iconisch nummer als ‘Heroes’ van Bowie genomen. Dat is allemaal net weer een overtreffende trap dat niet nodig is. Deze superband weet vanuit hun nature al een goede rockplaat te maken en daar hoeft nu even geen overbodige covers bij.

Label Frontiers srl

Beoordeling 7,5

Review Het gaat goed met de Scandinavische rock promo. De Finse gitarist Timo Tolkki van de band Stratovarius kreeg al de ruimte om zijn solo albums te maken. Nu is er het volgende project van de Avalon serie. Na The Land of the New Hope, Angels of the Apocalypse is er nu Return To Eden. In de Avalon serie gaat het om een vorm dat we hier kennen van Aeryon (Arjen Lucassen) waar vele gasten aan meewerken. Een concept album waarbij de universe centraal (20155) staat en de progrock te vermengen met klassiek en opera is het Avalon project een feit. Het is het laatste deel van de triology, althans als het gaat om de release. Het verhaal begint met dit album en eindigt met het eerste album Land of the New Hope. Althans is dat het verhaal erachter. Zonder een verhaal kent het album al een spannend pianobegin, maar wordt al snel naar de te verwachten snelle invullingen van gitaren en pianoklanken met een stevige rocksound getrokken. Het sluit dan ook naadloos aan bij de vorige album. Daar waar op het eerste album Sharon den Andel de zang verzorgde is het nu Anneke van Giersbergen die aansluit voor de vrouwelijke vocalen en Elegy zanger Eduard Hovinga met Zak Stevens ( Savatage) voor de mannelijke vocalen. Vol energie en snelheid worden de eerste songs op je afgevuurd en tot Hear My Call is het even een moment van rust, waarna de snelheid weer wordt opgevoerd tot ‘We Are The Ones’. Wanneer we alle drie albums achterelkaar beluisteren, dat is de derde een moeizame bevalling.

Label Frontiers srl

Beoordeling 8

Review De nieuwe band Sweet Oblivion is een nieuw product van Frontiers en dit keer gaat het om de Queensryche zanger Geoff Tate. De DGM gitarist/ bassist Simone Mularoni laat drummer Paolo Caridi en toetsenist Emanuele Casali komen en de opdracht is helder. Maak een album dat aansluit bij de classic Operation Mindcrime album van Queensryche. Afgezien dat er al een Operation Mindcrime II is en dat Tate al eerder een project opstart met de naam Operation Mindcrime, blijft dit aan hem kleven. Maar eerlijk gezegd pakken de heren dit erg goed op. Vanaf de eerste klanken van ‘True Colors’ is het herkenbaar en met de speaking words binnen de songs als ‘Behind Your Eyes’ en het bombastische rock met toetsen van het ‘Hide Away’ komt de muziek aardig overeen met Operation Mindcrime. Hoewel de songs erg goed zijn en het album een prima album is, zou je de Operation Mindcrime focus eraf moeten halen. Het is inmiddels een mindcrime dat gelinkt aan de zanger is. Maar laat je dit los, dan zijn de ballad ‘Disconnect’ of ‘The Deceiver’ meer dan prima songs!

Label Universal

Beoordeling 7,5

Review Kate Tempest is een singer songwriter en kunstenaar van een heel andere orde dan de mainstream muzikanten dit aanpakken. Haar kunst ligt vooral in de storytelling. De verhalen die ze verteld worden ondersteund met muziek dat als licht behang met precisie wordt uitgevoerd. Ditmaal is Rick Rubin de producer die het geheel in goede orde weet te brengen. Opvallend, want de man heeft al heel wat geproduceerd. Van Johnny Cash tot Metallica. Maar de poetische storytelling hebben we nog niet aan zijn rijtje kunnen toevoegen. Maar dat is nu ook afgevinkt. Haar live performance voor een screen doet denken aan de optredens van TOOL maar uiteindelijk gaat het hier om de poëzie. De verhalen die ze brengt en haar kijk op de wereld. Het is een soort van audiobook met mooie verhalen en poëzie dat ook muziek bevat.

Label Joyful Noise / Konkurrent

Beoordeling 8

Review De Amerikaanse band Mike Adams at his Honest Weight bestaat sinds 2011 en weet met enkele ep’s de aandacht te krijgen bij Joyful Noise rec. De indie band is langzaamaan richting de pop met een vleugje country gegaan en met dit album heeft men hun sound dan ook gevonden. Het is een mix van Americana en pop dat prima als support voor de Jayhawks of the Eagles kan staan. De mooie harmonische vocalen van ‘Wonderful to Love’ en ‘That’s One Way’ het rustig deinend ritme van de muziek maakt het allemaal ontspannen. Met de akoestische gitaren zijn het songs die het goed doen bij het kampvuur. Voor diegene heeft de band direct de accoorden en teksten in het boekje geplaatst. Zodat iedereen kan genieten van ‘Educated Guess’ en het titelstuk ‘No Feeling Better’. Een heerlijk album voor de zwoele zomeravonden die inmiddels zijn begonnen!

Label Warner Music

Beoordeling 8

Review Het is in Nederland waarschijnlijk niet denkbaar dat we Trijntje Oosterhuis niet kennen. Ze is een meer dan gerespecteerd zangeres met een indrukwekkende carrière en daarnaast kennen we haar natuurlijk vanuit diverse Tv-programma’s. Het was natuurlijk iets dat in de lijn der verwachting lag; een Nederlandstalig album en deze week was dan ook de release van Dit Is Voor Mij. Voor dit album zocht Trijntje de samenwerking met producer Jett Rebel en voor het schrijven van de liedjes werkte ze samen met namen als Han Kooreneef, Diggy Dex en Alain Clarke. Trijntje opent het album met de catchy titelsong en bewijst meteen dat ze tot de beste zangeressen van Nederland behoort. Eén van de eerste nummers die Trijntje voor dit album schreef is ‘Als Ik Je Laat Gaan’, we kennen het al van de uitvoering van The Passion maar nu is het in de originele versie op dit album terug te horen en de invloed van medeschrijver Diggy Dex is natuurlijk voelbaar. Ook de invloed van Alain Clarke horen we terug; ‘Liefde Voor Mij’ en ‘Ik Kan Het Niet Alleen’ zijn tracks die een lekkere soepele “soulvibe” hebben. Een opvallende samenwerking horen we bij ‘Klaar’ waar we een gastbijdrage horen van Vjèze Fur. (De Jeugd Van Tegenwoordig) Natuurlijk kent het album ook een paar mooie ballads; criticasters zullen het “tranentrekkers” noemen. Op het met strijkers omlijste ’Blijf’ klinkt ze breekbaar en ‘Nooit Voorbij’ krijgt een heel erg puur karakter, mede door de inbreng van Lavinia Meijer op harp. Ook bij ‘Ik Ga mee’ is het vooral de vocale kracht van Trijntje die boven komt drijven. Tussendoor zijn er dan nog van die aangenaam klinkende laid-back nummers die gewoon lekker wegluisteren; ‘Maël’, waar ze over haar dochtertje zingt (Zo eerlijk is jouw gezicht, Maël / Ik kijk naar jou, mijn kind / Een snelle wervelwind / Geloof me, als ik het kon / Dan stopte ik de tijd / En werd dit moment de eeuwigheid) is zo’n track en wordt vervolgd met ‘Ik Hou Van Jou’, een nummer dat een soortgelijk gevoel oproepen. Afsluiten doet ze met een tweetal goede popliedjes; ‘Nu Even Niet’ heeft een heerlijk R&B-karakter en ‘Jij En Ik’, met een gastbijdrage van “Soulmate” Candy Dulfer’, is uiterst dansbaar met een vleugje Disco. Dit Is Voor Mij is een album dat voor veel liefhebbers van Trijntje een wens was; een Nederlandstalig album met een persoonlijk karakter. Het album is voorzien van een mooi boekje met daarin alle songteksten. Vanaf 12 oktober trekt Trijntje door het land met een clubtour. Veel luisterplezier.

Label Columbia Records

Beoordeling 9

Review Hij stond maar liefst 236 avonden op Broadway. Alleen met zijn gitaar en zonder E- Street Band. De documentaire is op Netflix voor iedereen terug te kijken en is een perfecte aanvulling op de biografie die The Boss uitbracht. Nu is hij terug met een nieuw soloalbum, Western Stars. Springsteen is een fantastische verhalenverteller. Zijn liedjes zijn steevast verhalen over de middenklasse, liefde, dromers en andere alledaagse zaken waar iedereen zich in zal en kan herkennen. Maar we kennen hem ook als een maatschappelijk bewogen man zoals op bijvoorbeeld The Rising te horen is. In een opmaat naar een nieuw album met zijn E-Street Band is dat bij Western Stars misschien net iets anders en ook het geluid van dit nieuwe album is toch nét wat anders dan op zijn eerdere soloprojecten als Devil And Dust en vooral The Ghost Of Tom Joad. Dit album heeft over het algemeen een wat rijker instrumentarium en een wat orkestraler geluid. Strijkers en lapsteel zijn goed vertegenwoordigd en het album heeft misschien zelfs wel een filmisch karakter. Laat onverlet dat Westen Stars een prachtige plaat is waar Springsteen zijn liedjes vol emotie neer weet te zetten. ‘Chasin’ Wild Horses’ is misschien wel een blauwdruk van het album en bij het beluisteren van dit nummer wordt je waarschijnlijk door melancholie overvallen en springen de tranen oprecht in je ogen. ‘Sundown’ heeft wat meer vaart evenals ‘There Goes My Miracle’. Maar verder zijn het vooral de ingetogen liedjes waar Springsteen zonder zijn band kwetsbaar op klinkt; ‘Hello Sunshine’, Tucson Train’ en het akoestisch georiënteerde ‘Hitch Hikin’ zijn mooie sfeerpareltjes. Meest vrolijke track op dit album is ‘Sleepy Joe’s Café’ dat als enige het wat folkachtige karakter kent dat we nog van The Seeger Sessions kennen. Prachtig zijn de met emotie doordrenkte nummers als ‘Moonlight Motel’ dat verhaald over een vervallen plaats en de titelsong over een op zijn retour zijnde acteur. Ook bij ‘Stones’ weet hij absoluut de spreekwoordelijk juiste snaar te raken. Western Stars is een prachtig album geworden; vol weemoed en met een filmisch grandeur worden de personages in zijn nummers neergezet met als hoogtepunt het personage uit het titelnummer (Once I was shot by John Wayne, yeah, it was towards the end / That one scene's bought me a thousand drinks, set me up and tell it for you, friend / Here's to the cowboys, riders in the whirlwind.). Bijna 70 en nog steeds vol energie en inspiratie want hij verontschuldigd zich bijna dat hij dit soloalbum uitbrengt om er aan toe te voegen dat hij de studio in gaat om met zijn E Street Band een nieuw album op te nemen. Een fantastische plaat. Veel luisterplezier.

Label Frontiers

Beoordeling 7,5

Review Neil Morse is terug met een nieuw hoofdstuk uit zijn muzikale carrière. De man die we allemaal kennen van zijn verleden bij bands als Transatlantic en Spock’s Beard maar inmiddels ook met zijn eigen Neil Morse Band succesvol is komt met een nieuw album; zijn Progrock vertolking van het Bijbelse verhaal. Iedereen die Morse een beetje gevolgd heeft tijdens zijn carrière weet ook dat het een gelovig man is. Los van de trilogie (The Great Adventure was deel II) waar hij druk mee bezig was en waarmee hij in dat kader onlangs ons land aan deed, is daar nu de registratie van zijn versie van de musical Jesus Christ Superstar. Juist, die musical die een vijftig tal jaren gelden al succesvol was en waarmee Ted Neeley al zijn leven lang de wereld rondtrekt, is nu in een ander jasje gestoken. Neil Morse heeft er samen met een aantal muzikanten en musicalsterren zijn interpretatie van gemaakt. Het is niet zomaar een project geworden. In 2018 was daar de première van de interpretatie van dit Bijbelse verhaal in de Progrock uitvoering van Morse. Medewerking krijgt hij van Ted Leonard (Spock’s Beard), Paul Bielatowicz (Carl Palmer Band) , Rick Florian (White Heart) en zijn eigen band. Opvallend is het ontbreken van drummer Portnoy en op deze productie neemt alleskunner Eric Gillette de drums voor zijn rekening. Resultaat is een twee uur durende Progrockmusical die het verhaal van Jesus Christus verteld maar dan nét wat anders. Alles is verpakt in die Progrock waar Morse met zijn band bekend voor staat. Dat is niets nieuws. Wél het musicalgehalte en daar moet je even aan wennen. Soms is alles heel ingetogen zoals het begin van ‘Gather The People’ dan weer is het weer zo’n complexe en typische Progrocktrack als ‘Jesus’ Temptation’. Je vliegt van rustige akkoorden op de akoestische gitaar naar gitaarsolo’s op de elektrische gitaar om vervolgens prachtige ingetogen samenzang te horen. ‘Must To The Cross’ is ijzersterk en het acht minuten durende ‘Gethsemane’ is weer zo typisch verhalend. Natuurlijk kun je in 2 uur niet alles vertellen dus Morse heeft er een aantal thema’s uitgehaald zoals zijn aankomst in Jerusalem, de berechting bij Pilatus en natuurlijk de kruisiging. Morse, zijn band en de andere muzikanten slagen erin een toch wel uniek project neer te zetten. Als je geen gelovige bent laat je de teksten achterwege en luister je alleen naar de Progrock, ben je wel gelovig dan is deze uitvoering een bijzondere. Maar bovenal, luister eens naar dit bijzondere project. Veel luisterplezier.

Label Universal music

be 8

Review Wanneer Tim Bergling in april 2018 kwam te overlijden stond de wereld even stil bij deze jonge DJ en remixer. Met de naam Avicii ( laagste niveau van de boeddhistische hel) koos Tim dit als artiestennaam. Hij brak door met het nummer ‘Bromance’ en werd tot een van de grootste muzikale talenten van de wereld gerekend. Deze heldendom geeft verwachtingen en druk, dat Tim niet meer aankon. Dit album was zo goed als klaar en had nog wat finetuning nodig. Dit zou Tim doen na zijn vakantie in Oman had hij het label laten weten. Maar hij kwam niet terug en de medewerkers van toen hebben nu het album afgemaakt. Chris Martin van Coldplay zorgde voor het ‘Heaven’ dat al een hit is geweest en Vargas en Lagola hebben enkele songs voor hun rekening genomen. Met Heart Upon My Sleeves horen de we Imagine Dragons. In het nummer ‘Freak’ vertelt Avicci de hoedanigheid waarin hij verkeerde. De Freak die er volledig voor gaat maar gelijk depressief is, opgesloten in de kamer met de mentale littekens van het succes en de verwachtingen die hierbij gepaard gaan. Met excuses verteld hij zijn succes op ‘Excuse Me Mr. Sir’ en ‘Never Leave Me’ verteld hij over de eerlijkheid, de depressieve demonen in de nacht en de angst dat dit met zich meebrengt. Toch is het album vooral een levenslustig album met vrolijke klanken zoals het ‘Ain’t A Thing’, ‘Bad Reputation’ en ‘SOS’. Het album is vooral een weerspiegeling van het succes en de eenzaamheid on the top. Het paradoxale dat je veel vrienden maakt wanneer je succes hebt en eigenlijk hierdoor heel alleen komt te staan.

Label Concord rec

Beoordeling 8

Review De latin poprock van Santana werd al geïntroduceerd eind jaren zestig. De gitarist Carlos Santana speelde de sterren van de hemel op het Woodstock en het latin ‘Jingo’ gaat de hele wereld over. Zijn recente album was weer met de samenstelling van Woodstock aangevuld met Neal Schon (Journey) die even na Woodstock in de band van Santana speelde. Nu gaat Carlos het Afrikaanse deel van de wereld bespelen. De Latijns Amerikaanse ritmes worden vervangen door Afrikaanse drumpartijen en Concha Buika zorgt voor de zangpartijen. De man weet altijd te verrassen en wil zich niet in een hokje laten plaatsen, maar wel top kwaliteit van muziek brengen. Dus sleept hij Rick Rubin mee voor achter de knoppen. De 71 jarige gitarist weet nog steeds zijn gitaar laten spreken. De teksten laat hij over aan de zangers en zangeressen die die revue hebben gepasseerd. Maar een ding is zeker, hij weet altijd er een swingend geheel van te maken. Zelfs Fleetwood Mac’s Stevie Nicks zei dit zonder zijn naam te noemen. Daar waar Santana een grote hit scoorde met de FM cover ‘Black Magic Woman’. Het is de gitaar dat ook hier weer te keer gaat. Over de heerlijke ritmes van het swingende ‘Batonga’, ‘Oye Exte Mi Canto’ of the Afro blues in ‘Yo Me Lo Merezco’. Je krijgt een herkenbaar geluid van Santana in een Afrikaans sfeertje als Paul Simon het op ‘Graceland’ deed.

Label Sony music

Beoordeling 8,5

Review De Belgische singer-songwriter Jonathan VandenBroeck is beter bekend onder de naam Milow. Hij wist met de cover ‘Ayo Technology’ van 50ct tot een prachtig liedje te maken en scoorde een enorme hit hiermee. Zijn stem is ontspannen, warm en intens. Met You And Me scoorde hij in Nederland nog een hit, maar zijn albums zijn prachtig waaronder zijn laatste Howling at the Moon. Nu na ruim drie jaar is er eindelijk een nieuwe; Lean into Me. Het album begint met een intro waarna ‘Lay Your Worry Down’ een goed thema is om dit album te gaan beluisteren. Anders zullen ze vanzelf gaan verdwijnen. Met Matt Simons weet hij een goede start van dit album te maken. Milow weet met een herkenbaar gitaarspel een rustsound te brengen dat te horen is op ‘She’ en ‘Houdini’. Met producer Jo Francken (o.a. Triggerfinger, Monza) schrijft hij de meeste songs. Het is een goede match om samen songs te schrijven en dat in de studio van Santa Monica California dan heb je al een heerlijk zonnige omgeving. ‘The Greatest Expectations’ past dan ook in het Amerikaans beeld dat men daar heeft beleefd. Met bewondering voor ‘Michael Jordan’ en het mooie liedje over ‘Houdini’ begrijpen we. Het album in zijn totaliteit weer een pracht album geworden en hopelijk krijgt hij in Nederland ook het wel verdiende succes zoals in de rest van Europa.

Label RCA

Beoordeling 7,5

Review Miley Cyrus doet alvast een opmaat voor haar nieuw album She Is Miley Cyrus. Het album bestaat uit 3 EP’s waar She is Coming het eerste deel van is.. Dat Miley zich als een uitdagend sexy en bad attitude persoon presenteert hoor je op het ‘Unholy’. Ja, zegt dat ze alle foute dingen doet. Het doet goed om haar attitude als a bad girl neer te zetten. Het is het tegenovergestelde van hoe ze er uit ziet en dan krijg je de uitdagende ‘good girl who’s going bad thing’. Met ‘Cattitude’ reageert ze even katachtig op wat er in de wereld gebeurd. De maatschappelijke rap met de dragqueen RuPAul past in haar plaatje. Mothers Daughter’s ‘Halleluja I am a witch, I am Nasty I Am Evil … and she’s got the power.’ Dan weten we weer hoe ze naar de wereld kijkt. Het album kent 6 songs met deze strekking, maar muzikaal wel weer vol heerlijke dance pop dat doet denken aan Madonna’s album met William Orbit. Na 20 minuten sluit ze het album en zijn de laatste klanken van The Most te horen. Mark Ronson zorgt voor zijn medewerking en Ghostface Killah, Swea Lee en Mike Will Made It schuiven op dit deel aan voor gast optredens. Het album is een mooie opmaat dat nieuwsgierigheid brengt naar het volgende deel She Is Here en wellicht het over de top deel 3.. She is Everything.

Label Fiction

Beoordeling 8

Review De energieke rockact uit Reading heeft natuurlijk de inspiratie uit eigen woonplek. Wie wil niet op het Reading festival spelen. Het titelloos debuutalbum scoorde direct in UK en wijde omgeving. Het resultaat is dat ze door de BBC ‘the band van het jaar’ werd uitgeroepen. Nu is het tijd om hun heerlijk debuutalbum een vervolg te geven. Met de single en openingstrack ‘Mother’ weet Matthew Thomson en zijn maatjes de tent snel op zijn kop te zetten. Het sluit aan bij waar men eindigde. Energiek en powerful. Dit krijgt nog even extra power met Fuzzy Tree waar de metal sound in de indierock wordt gemengd. Maar het is geen stampwerk act. De poprock op zijn Engels horen we op ‘25’ dat later ook nog een reprise kent. Met het nummer ‘Doubt It’ weet men een van de mooiste songs op het album te zetten. Het is vol spanning, powerful en aanstekelijk refrein dat doet denken aan de betere jaren van Pearl Jam. Of het ‘All Over Town’ dat heerlijk in je oren klinkt vanaf de eerste zangklanken. Het album is divers in de rock en de band weet het indie geluid van het debuutalbum langzaam van zich af te schudden en voor een groot publiek heerlijke poprock te maken. Het is dan ook meer dan een getalenteerd en veelbelovende act. Houdt ze in de gaten!!! The Amazons zijn te zien op maandag 14 oktober Melkweg te Amsterdam

Label Island / Universal

Beoordeling 8

Review Eindoordeel: 8 We kennen de Britse pianist Jamie Cullum van zijn populaire jazz bewerkingen. Hij werd in zijn begin jaren 20 wereldberoemd met de cover ‘Everlasting Love’. Sindsdien is de jonge man altijd een jonge man achter een piano gebleven. Dat speelt in de hoofden van de mens, maar de man kan meer en is een instrumentalist die vele instrumenten bespeelt voor de opnamen van zijn albums. Met Taller is sinds 2014 eindelijk weer een album van de inmiddels 40 jarige man. Een album dat niet meer gelinkt is aan de jazz maar gewoon een heerlijk pop album is, met zo nu en dan een knipoog naar de jazz. Met een heerlijk koor in ‘Mankind’ waardoor het een lekker soulnummer is geworden. Of het titelstuk Taller dat als openingsnummer lekker door je speakers knalt. Wanneer Cullum een ode aan Usher geeft met zijn naam als titel mee te geven, of is het toch de deurwaarder, in een heerlijk swingend funky soulnummer dat eerder doet denken aan Prince. Toch weet hij de intieme songs ook te schrijven, zoals het ‘the Age of Anxiety’ en ‘For The Love’ dat als een rustpunt in het album wordt gezet. Over het algemeen is het een album dat je van de volwassen Cullum kunt verwachten. Meer evenwicht en balans in de songs en wat uitdagende songs doen het zeker goed! Er is nog een deluxe versie van het album dat 6 extra songs bevat.

Label Constellation Records

Beoordeling 8

Review Ex-Great Lake Swimmers frontman Colin Huebert is terug met een nieuw album met de titel Not Somewhere. We hebben een kleine vier jaar op het vervolg van Nervous moeten wachten en de verwachtingen zijn meer dan aanwezig van de Canadees dit onder de naam Siskiyou dit soloproject vormgeeft. Huebert laat er geen misverstand over bestaan. Vanaf de eerste noten van ‘Stop Trying’ horen we hem zichzelf begeleiden op een akoestische gitaar en met zijn haast fluisterende stem weet hij een intieme, breekbare sfeer op te roepen. Vervolgens veranderd de sfeer. Met het wat onheilspellende en Lo-Fi-achtige ‘What Ifs’ trekt de Canadees je als het ware de duisternis. Hoe verrassend is dan ‘Temporary Weakness’ dat voor kippenvel zorg; niet in de minste plaats door de kinderstemmetjes op de achtergrond en het subtiele instrumentarium. Overigens bespeelt Huebert zo’n beetje alle instrumenten zelf. Ondanks dit Lo-Fi achtige karakter en het de wat minimalistische productie blijft Not Somewhere boeien. Nummers als ‘Dying Dying Dying (Wake/Wake/Wake) en ‘Untitled 32 (Live Off The Land)’zijn mooi en bij een ‘Unreal Erections /// Severed Heads’ trekt Huebert de nodige registers open en hier horen we dan ook duidelijk de gastmuzikanten zoals Joseph Shabason op de saxofoon. Met het sterk verhalende ‘Nothing Disease’ noemen we waarschijnlijk de beste track. Het is haast een spoken lyric omgeven in een mysterieus en spookachtig muzikaal decor. Die Folk-Noir horen we duidelijk terug op ‘Her Aim Is Tall’ waarbij Huebert ineens laat horen ook de hoge toon te kunnen raken. Na deze officiële afsluiter zijn er nog twee “reprises” te horen waarvan ‘Stop Trying’ in een alternative take inclusief mondharmonica absoluut de moeite waard is. De albumcover is kenmerkend voor de muziek op Not Somewhere; een wat diffuse foto van een boerderij in een voorbij trekkend Canadees landschap genomen vanuit een rijdende auto. Zo is ook de muziek op dit album dat we het best kunnen plaatsen binnen het Folk en Singer/songwriter genre. Het wat Lo-Fi achtige geluid en het instrumentarium voelen als een warme deken. Not Somewhere is een album dat na enkele luisterbeurten steeds meer glans krijgt. Veel luisterplezier.

Label Caroline Records

Beoordeling 8

Review Met Control uit 2016 maakten we kennis met Rosie Lowe; een Britse R&B singer/songwriter en het regende lovende kritieken. Nu is daar de opvolger YU waarbij Rosie misschien iets meer buiten de traditionele lijntjes durft te denken. Rosie trapt af met het ietwat mysterieuze ‘Lifeline’; een elektronisch vormgegeven soundscape waarin we dan hernieuwd kennis maken met het mooie stemgeluid van de Britse singer/songwriter. Vervolgens is daar met het ruim zes minuten durende ‘The Way’; de track die de basis moest vormen voor dit tweede album en waar Rosie bewust de samenwerking opzocht met producer/rapper Jay Electronica. Het nummer combineert diverse muzikale stijlen; het is soulvol, het is catchy en door de piano krijgt het hier en daar zelfs een wat Jazzy “touch”. Na bijna vijf minuten transformeert de outro in een rapper waar Jay Electronica even de schijnwerpers op zich gericht ziet. Met het krachtige en uiterst dansbare ‘Birdsong’ wordt het eerste deel van YU afgesloten. Overigens wordt met namen als Jamie Woon, Jamie Liddell en Kwabs als backing vocals wel duidelijk dat we hier met een topproductie te maken hebben. De vraag is natuurlijk of de Britse dit (hoge) niveau vast kan houden. Die vraag kunnen we bevestigend beantwoorden. Rosie zet de vrouw bij ‘Pharaoh’ als een echte feministe krachtig neer (“Power in my mouth, in the imperfections that made me”) terwijl ze bij ‘Mango’ haast fragiel en breekbaar klinkt ondanks de duidelijke drum loop. Op dit album koos Rosie voor de samenwerking met producer Dave Okumu (o.a. Amy Winehouse, St. Vincent) en dat horen we in de productie terug. Het album kent met ‘Valium’, ‘Body // Blood’ en ‘Shoulder’ een drietal interludes waarmee Rosie laat horen het aandurft om hier en daar wat te experimenteren. Dat horen we ook terug in een track als ‘UEMM’ (You Ease My Mind). Prachtig is de afsluiter waar de Jazzy pianoklanken perfect in balans zijn met de stem van Rosie. Vanuit een haast akoestische setting wordt deze afsluiter uitgebouwd tot een fraai soulvolle track. YU is een sterke productie geworden maar evengoed een logisch vervolg op Control. Het album heeft een iets groter experimenteel karakter maar bovenal is het de R&B en Soul dat de boventoon voert. Een prima opvolger en nu alweer de interesse gewekt voor nieuw werk. Helaas staan er nog geen optredens buiten Engeland gepland. Veel luisterplezier.

Label BMG

Beoordeling 7,5

Review De inmiddels 60-jarige Britse alleskunner en misschien wel enfant terrible Morrissey is terug met een nieuw album. California Son bestaat uit twaalf covers uit een Amerikaans verleden die de Brit op zijn eigen wijze neerzet . Amerikaanse namen We kennen hem natuurlijk uit de jaren ’80 als frontman van The Smiths en later vanwege zijn solowerk. Niet alle albums worden evengoed ontvangen maar evengoed heeft Morrissey een meer dan respectabele status opgebouwd. Na zijn laatste album Low In High School uit 2017 was het even stil maar nu is hij terug met een 12-tal covers van Amerikaanse artiesten uit de jaren ’60 en ’70 zoals Bob Dylan en Joni Mitchell maar ook minder bekende namen. Niet alleen bekende artiesten Bij covers is het natuurlijk een kwestie van smaak. Met de stem van Morrissey is nog steeds niet mis dus het is vooral de productie en de interpretatie die voor positieve dan wel negatieve kritieken zorgt. ‘Morning Starship’ (Jobriath) is waarschijnlijk niet de logische opener als je uit een arsenaal van Amerikaanse klassiekers kunt kiezen maar deze ietwat psychedelische versie kan er prima mee door. Vervolgens komen er nummers voorbij als Don’t Interrupt The Sorrow’ (Joni Mitchell) met wat extra blazers, een hippe uitvoering van ‘Suffer The Little Children’ (Buffy Sainte-Marie) en het swingende ‘Wedding Bell Blues’ van Laura Nyro. Zo zijn het dus niet alleen de grote namen of de grote hits die door Morrissey gecoverd worden, maar ook minder bekende artiesten. Roy Orbison Op California Son komen we dus ook covers van écht grote namen tegen zonder een artiest ook maar tekort te doen. Bob Dylan’s ‘Only Pawn In Their Game’ heeft misschien een wat bewust gekozen politieke lading en wordt wat krachtiger neergezet dan het origineel en ‘When You Close Your Eyes’ dat we van Carly Simon kennen heeft ook een wat ander karakter. Opvallend is dat op veel nummers summier en haast onopvallend een mede-vocalist zoals Petra Haden, Ariel Engle en Lydia Night te horen is. Tim Hardin’s ‘Lenny’s Tune wordt ingetogen neergezet en vormt door de aanwezige spanningsboog één van de hoogtepunten van dit album. Met ‘It’s Over’ van Roy Orbison begeeft de Brit zich op glad ijs maar ook hier blijft zijn uitvoering overeind. Eindoordeel Een album vol covers zorgt altijd voor voor- en tegenstanders. Positieve en negatieve kritieken. Morrissey neemt ons bewust mee naar een muzikale periode die hem persoonlijk dierbaar is en heeft voor deze songs gekozen. Daar kunnen wel alleen maar respect voor hebben. Veel luisterplezier.