De Schijvenrij is onderdeel van Noord Events
Tour- Event- & Communicatie management

Win het onderstaand album door te mailen naar info@noordevents.nl

Richard Perry (stryper) speaks

Bon Jovi

Ace of Cups

Leuk vinden

Eddie VanHalen 2015 R.I.P.
'the man and mission'

Live at Jimmy Kimmel 'Hot For Teacher '

Albums reviews 2020

Interview Jimmy Waldo (Alcatrazz, Bob Kulick en Vinny Vincent) en All Them Witches

Win een gesigneerd album van de upcoming topact Subterreanian Street Society - Twelve Steps

2020 Oktober week 44

2020 Oktober week 43

Bruce Springsteen - Letter To You

Label Columbia

Beoordeling 9

Review Bruce Springsteen is met zijn nieuwste album Letter To You toe aan maar liefst zijn twintigste album! Na zijn biografie volgde zijn solo shows op Broadway en vervolgens was daar het prachtige cineastische Western Stars. Op dit nieuwe album laat hij gelukkig weer zijn voltallige band opdraven en dompelt The Boss ons is een warm bad van herkenning. Als we de nieuwe plaat van de inmiddels 71-jarige The Boss opstarten is de opener op zijn minst verrassend; geen dampende rock, geen opener-die-je-meteen-omver-blaast maar het prachtig ingetogen en persoonlijke ‘One Minute You’re Here’. Zijn boodschap is duidelijk; niemand heeft het eeuwige leven en van dichtbij heeft hij zijn vrienden en bandleden organist Danny Federici (2008) en saxofonist Clarence Clemons (2011) al verloren. Kortom, achterom kijken is niet zo vreemd als we hem horen zingen, of beter gezegd prevelen: “One minute you're here / Next minute you're gone”. Na zijn prachtige soloalbum Western Stars van vorig jaar kondigde Springsteen al aan dat hij volop plannen had voor een nieuw album. Eind vorig jaar riep hij zijn voltallige E-Street Band weer bij elkaar en het materiaal dat voor opname klaarlag werd in een viertal dagen live ingespeeld en opgenomen. Het eindresultaat is verbluffend en ondanks de thema’s als hoe om te gaan met het ouder worden en het verlies van dierbaren klinkt Springsteen als vanouds vol met passie. 71 jaar of niet; Springsteen heeft nog steeds die bekende intensiteit en samen met de E-Street Band weet hij nog altijd dat magische gevoel op te roepen. Wie ooit een concert van The Boss heeft bijgewoond kent dit gevoel. Nummers als ‘Burnin’ Train’, met een hoofdrol voor Nils Lofgren, de eerste single ‘Letter To You’ en ‘Last man Standing’ klinken vertrouwd al staan hier niet de “Working Class Hero” centraal maar is het vooral een stuk zelfreflectie dat we in die gegroefde stem terug horen. Roy Bittan opent op piano het ‘The Power Of Prayer’ en in de saxofoonsolo van Jake Clemons horen we de nalatenschap van zijn oom “Big Man Clerence” terug. Zoals aangegeven blikt Bruce in een aantal nieuwe songs vooral terug. De titeltrack was een boodschap aan zijn fans, en in de tweede single ‘Ghosts’ wordt teruggeblikt op de legendarische concerten waar Bruce en The E Street Band om bekend staan maar brengt hij ook nog een prachtige ode aan zijn overleden vrienden. ( “I turn up the volume, let the spirits be my guide/Meet you brother and sister on the other side”) Dat Springsteen nog over een ongekend archief van nog nooit uitgebrachte songs beschikt is een publiek geheim; het gerucht gaat dat er zelfs een Tracks 2 uit zal komen met een aantal schijfjes met nog nooit eerder uitgebracht materiaal. Ook op dit album zijn er drie tracks opgenomen die al decennia geleden geschreven zijn maar die in dit tijdperk én samen met de band juist op deze plaat fantastisch klinken. ‘Janey Needs A Shooter’, dat dateert uit de tijd van Darkness On The Edge Of Town, klinkt ongelofelijk eigentijds. ‘If I Was A Priest’ dateert zelfs al uit 1972 en samen met ‘Song for Orphans’, waar Bruce zijn mondharmonica weer ter hand neemt, is dit een drieluik waar de E-Street band weer klinkt zoals we dat in onze herinneringen vastgelegd hebben. Letter To You is een must-have voor elke fan maar voor iedereen die Bruce en zijn band niet kent of elke muziekliefhebber is dit nieuwe album een absolute aanrader. Het geheel klinkt als nooit tevoren en The Boss bewijst nog steeds een fantastische verhalenverteller te zijn. En ja, hij kijkt wat meer achterom en is zich bewust van ieders sterfelijkheid met als eindresultaat een fantastisch realistisch en eigentijds rockalbum. Veel luisterplezier.

Joe Bonamassa – Royal Tea

Label Mascot/ Provogue

Beoordeling 8

Review De Amerikaanse blues rocker Joe Bonamassa is de laatste jaren opgeklommen tot een wereldster. Het is de verdienste van het harde werken. Als gitarist mag hij inmiddels de waardering van zijn collega’s als Eric Clapton ontvangen, maar gelijk is hij onderdanig naar zijn helden. Met Royal Tea weet hij een volgende stap in zijn carriere te maken. Abbey Road studio’s werd als de magische plek uitgekozen om dit album op te nemen. De magie van zijn Engelse helden Eric Clapton, Jimi Page en Jeff Beck en deze studio waar the Beatles en Pink Floyd hun sporen hebben achtergelaten. Na de recente bluesalbums, de samenwerking met Beth Hart, is het nu weer tijd om even lekker te gaan rocken. Met Led Zeppelin, Aerosmith, Iron Maiden, Rush , Dream Theater producer Kevin Shirley weet hij de juiste man te vinden om zijn albums te produceren. Dat is dan ook te horen op dit album. Met de mondharmonica in de hand wordt ‘Lookout Man’ een regelrechte Aerosmith song, De bluesrock van Peter Greens Fleetwood Mac ‘High Class Girl’ en het Led Zeppelin achtig begin van ‘A Conversation With Alice’ zijn toch Bonamassa songs met de invloed van zijn helden. het album opent al heerlijk met de soulrock songs ‘When One Door Opens’ en het titelstuk ‘Royal Tea’ en dan is zo veel belovend dat je zo door de rest van de songs glijdt. Het rockt dit keer aan alle kanten. De BCC weet hij met Deep Purple Glen Hughes al prima platen te maken. Nu was Hughes bassist bij Deep Purple ten tijde dat David Coverdale zanger. Wanneer Coverdale Whitesnake met Bernie Marsden start is er veel energie in de songs. Deze energie zoekt Bonamassa ook voor dit album en heeft Marsden gevraagd om dit album met hem te schrijven. Het pakt goed uit al blijkt nog steeds dat Bonamassa niet voor alle songs de juiste zanger is. En ja, hij blijft de blazers en de swinging boogiewoogie sound nog steeds lekker te vinden, waardoor het nummer ‘Lonely Boy’ wat uit de toon valt op dit album.

Beabadoobee - Fake It Flowers

Label Caroline Int.

Beoordeling 7,5

Review Haar artiestennaam is een tongbreker; probeer maar eens probleemloos Beabadoobee een aantal maal te herhalen zonder te gaan stotteren. Bea Kristi, die dus die onuitspreekbare artiestennaam gebruikt, is op de Filipijnen geboren maar in Londen opgegroeid. Via het platform Tik-Tok bereikte ze de wijde wereld en het leverde een tweetal EP’s op. De grote verandering op dit debuutalbum Fake it Flowers is dat ze het geluid van haar vorige jaar uitgebrachte EP Space Cadet om gooit en ons trakteert op een wat stevigere sound. Het album opent met energieke popsongs zoals ‘Worth It, ‘Dye It Red’ en de al eerder uitgebrachte single ‘Care’. Qua intensiteit gaat de vergelijking op met grote namen als de Cranberries en Alanis Morissette en de Britse neemt ons mee in onderwerpen die haar bezig houden. Vervolgens is daar ineens ‘Back To Mars’, een soort van Folkachtig akoestisch nummer waar we de vingers over de snaren horen glijden en waar Bea mooi breekbaar klinkt. Persoonlijk zou dit nummer best wat verder uitgebouwd mogen zijn want met de huidige anderhalve minuut krijgt je het gevoel naar een soort van demo te luisteren. Fake It Flowers staat vol met muzikale knipogen naar de Pop/Rock-jaren ’90 met het stevige ‘Charlie Brown’ Bea heeft een prettige stem met een behoorlijk bereik en produceert een aantal catchy songs met hier en daar een rauw randje dat perfect past. ‘Emo Song’ is een slim popnummer met diverse laagjes met vervormde gitaren op de achtergrond en het contrast is dan ook mooi met ‘How Was Your Day?’, het “kleinste” nummer op dit debuutalbum waar we Bea, begeleidt door een akoestische gitaar, haast breekbaar horen klinken in een haast Lo-Fi achtige sound. Met ‘Sorry’, dat een mooie balans heeft tussen het rock-achtige refrein en de haast Lo-Fi achtige coupletten noemen we een van de hoogtepunten van Fake It Flowers. Voor die omschrijving zal het echter moeten wedijveren met het meeslepende ‘Further Away’ en het romantisch ‘Horen Sarrison’ waar strijkers afgewisseld worden met elektrische gitaren. Fake It Flowers is een album dat zomaar ergens in de jaren ’90 uitgebracht had kunnen worden. Technisch onmogelijk omdat Bea toen nog lang niet geboren was maar op één of andere manier is dat muzikale tijdperk de grote inspiratiebron geweest. Het is natuurlijk niet allemaal baanbrekend of vernieuwend maar het album klinkt verfrissend waarbij Bea regelmatig een rauw randje opzoekt. Prima debuutalbum. Veel luisterplezier.

Black Stone Cherry – The Human Condition

Label Mascot / Provogue

Beoordeling 7,5

Review Black Stone Cherry – The Human Condition Label: Mascot / Provogue Eindoordeel: 8 De Amerikaanse blues rockers zijn de laatste jaren uitgegroeid tot een volwaardig rockact dat zich niet meer hoeft aan te passen, om te spelen als support act. De band staat als een huis en de energie van deze band is zowel live als op plaat optimaal aanwezig. Dit album is steviger dan zijn voorgangers. Het opent al stevig met het ‘Ringin In My Head’ en met een catchy rocksong ‘Again’ en het Living Colour achtige ‘Push Down and Turn’ is het helder dat de heren hun energie in de corona tijd kwijt moeten. Met de rauwe stem zet dit nog even kracht bij. Maarrrr dit album is eerder opgenomen voordat Covid 19 aan vaste wal van USA kwam. Hierdoor kennen de songs een voorspelbare teksten. “There was a real urgency and fear of the unknown during those sessions - it was a scary time,” herinnert drummer John Fred Young zich. “Every song on this album tells a story of the experiences we all go through - our happiness, our struggles, and how we have to adapt.” Het album opent met de tekst: “People, people, your attention please, I need to tell you about a new disease” (van Ringin’ In My Head). Het nummer was al 4 jaar geleden geschreven, maar het vat krachtig de hysterie rond het uitbreken van de COVID-19 crisis samen. “Push Down & Turn” heeft de dynamiek van ruimte aan de ene kant en zompige metal aan de andere kant. Het meeslepende nummer gaat over geestelijke gezondheid, en pleit ervoor dat mensen hulp moeten zoeken als ze problemen hebben. “I suffer from manic depression and I have severe anxiety. I want to convey it’s okay to go to a doctor and talk about these issues. There is no shame or stigma there,” deelt zanger/gitarist Chris Robertson. Het album kent dan al een titel waarbij de menselijke conditie onder druk staat, Met de ELO cover Don’t Bring Me Down’ is dit nummer in deze tijd meer dan passend. De catchy song ‘If My Heart Had Wings’, ‘In Love With Pain’ of ‘the Chain’ zijn prima stevige bluessongs wat we van de heren al kennen. Met ‘The Devil In Your Eyes’ en ‘Keep On Keeping On’ weten de heren uit Kentucky dit scary album met prima stevige rocksongs af te ronden.

Thin Lizzy - Rock Legends / Docufilm

Label Universal

Beoordeling 8

Review De docu fim brengt de invloed van Lynott naar Paul Simon met rock, met de bas als bijl van de rock endde blues met drummer Downey, gitarist Eric Bell en later Gary Moore van Skid Row voor de kleur van de blues rock. De docu brengt mooie demo versies van songs. Het verhaal is aangrijpend en de film zit vol prachtige muziek. Rock zoals Phil dit kon maken en na Thin Lizzy hebben we dit niet meer gehoord. Natuurlijk is de huidige Thin Lizzy een volledig eerbetoon aan deze (nog steeds ondergewaardeerde) muzikant. Met verhalen over de spiegel van Noddy Holder (Slade), ‘the Jailbreak’, de eerste plaat met ‘Rocker’, de anti held, het verhaal van de folksong Whiskey in the Jar van de Dubliners dat een rockclassic werd. Het vertrek van Eric Bell waardoor er Lynott met Downey overbleef. De gitaristen Scott Gorham en Brian Roberts werden de vervangers van Bell waardoor de rockact met dubbele gitaristen een nieuw feit werd. Harmonieus gitaren die per ongelijk hetzelfde spelen met een feedback en echo, werd het nieuwe wapen in rock. Natuurlijk ook met de prachtige songs als ‘Dublin’, ‘Black Boys on the Corner’, het ‘Showdown’, ‘Sarah’ en een van de mooiste poprock ballads ‘Dancing In the Moonlight’ en ‘Still In Love With You’ of de rockclassic ‘The Boys Are Back in Town’. De docufilm geeft een mooi beeld van Phil en de route van Thin Lizzy van het begin tot het tragisch eind op 4 januari 1986. Deze film is te zien in de bioskopen op dinsdag 27 oktober. Het is een must seen voor alle rockers. Het moment om nog eens Thin Lizzy met Phil Lynott te zien op groot scherm met het mega geluid van de bioscoop. Want live zal het niet meer zo gaan worden. Tickets: www.phillynottfilm.com Daarnaast is er een nieuw boxset dat op iedere rock minded person op het verlanglijstje moet staan. THIN LIZZY ‘ROCK LEGENDS’ 6CD/1DVD boxset (Universal Music). Universal Music brengt op 23 oktober een exclusieve 6CD/1DVD boxset uit met niet eerder uitgebrachte demo’s, radiosessies, live opnames en bijzondere singleversies. De tracklist is samengesteld door Thin Lizzy gitarist Scott Gorhamm en Lizzy expert Nick Sharp. Op de DVD staat de BBC documentaire Bad Reputation en het legendarische Thin Lizzy optreden tijdens een Rod Stewart tv-special (1976).

Cindy Blackman Santana- Give The Drummer

Label Presen Future

Beoordeling 8,5

Review Soms zijn er van die albums die geruisloos uitgekomen zijn en onterecht onder de radar blijven hangen. Give The Drummer Some, het nieuwe soloalbum van Cindy Blackman Santana kwam vorige maand uit en is zo’n album. Het is natuurlijk een prachtig verhaal; ergens in 2010, toen Cindy als drummer deel uitmaakte van Santana, kreeg ze na een indrukwekkende drumsolo spontaan een huwelijksaanzoek van Mr. Carlos himself en sindsdien kennen we de virtuoze drummer als Cindy Blackman Santana. Cindy Blackman, met Art Blakey als grote mentor en stimulator, had al een respectabele carrière opgebouwd maar we kennen haar vooral als drummer van Lenny Kravitz. Dit nieuwste album Give The Drummer Some is krachtig en brengt ons een mengelmoes van muziekstijlen als Progrock, Jazzock, Pop en hier en daar zelfs wat Latininvloeden. Niet geheel toevallig werd dit album geproduceerd door Nara Michael Walden, ook één van de grote inspirators van Cindy. Het album opent met een onverwachte cover van John Lennon’s klassieker ‘Imagine’; Cindy promoveert dit van oorsprong gevoelige nummer tot een verrassende en waanzinnige rockversie en meteen wordt duidelijk dat naast de drumkwaliteiten Cindy ook een meer dan prettige stem. Het nummer rockt, heeft soul en er is zelfs een deel waar we nog wat gospel terug horen. Op het swingende en uiterst dansbare ‘She’s Got It Going On’ horen we John McLaughlin in de hoofdrol op gitaar en door het vele slagwerk ligt de vergelijking met de muziek van Sheila E op de loer. Gaandeweg krijg je het gevoel dat Cindy binnen dat Fusion-achtige geluid een soort kameleon is want het rockende ‘Evolution Revolution’ vorm een mooi contrast met het met Hip-Hop doorspekte ‘Change Is In Your Hand’s en met ‘Everybody’s Dancin’ heeft weer die soepele Latin-vibe. Overigens kent dit album een indrukwekkende line-up van gastartiesten zoals John McLaughlin, Kirk Hammett (Metallica), Vernon Reid (Living Colour) en natuurlijk Carlos Santana zelf. Eén van de meest opwindende tracks is misschien wel ‘I Need A Drummer’, dat bol staat van Funk-invloeden en waar we ook de erfenis van Prince terug horen. “Haha this is a story about a guy who called me and said; he Cindy,i you know what, I think I wanna play with you, I need…. you know what I need?….. I need a drummer” horen we haar zeggen bij het begin. Maar op deze veelzijdige plaat durft Cindy ook wat instrumentaal werk op te nemen. ‘We Came To Play’ staat bol van het drumwerk van Cindy in combinatie met vurig gitaarspel, terwijl ‘Miles Away’ een soort van Jazzy interlude is van slechts een minuut. Met ‘Velocity’ zijn we getuige van een soort spontane Progrock-jamsessie met Cindy die nogmaals bevestigd waarom zij tot één van de topdrummers wordt gerekend. Een enkele keer wordt het gaspedaal even losgelaten en zijn er momenten van bezinning zoals de prachtige ballad ‘You Don’t Wanna Breaka My Heart’ en in de afsluiter ‘Black Pearl’ waar Carlos Santana en Vernon Reid een broeierig gitaar duo vormen. Dit nieuwe album kent maar liefst een ongelofelijke speelduur van bijna anderhalf uur. En tijdens die muzikale reis neemt Cindy ons mee naar diverse uithoeken van het muzikale spectrum. Give The Drummer Some kent een ongekende energie en intensiteit en is absoluut één van de meest verrassende albums van dit bijzondere muziekjaar. Veel luisterplezier.

2020 Oktober week 42

Mina Tindle - Sister

Label 37D03D

Beoordeling 8,5

Review Mina Tindle is een singer/songwriter en instrumentalist die geboren is in Paris, woonachtig is in Brooklyn, getrouwd is met Bryce Dessner van The National en nu haar derde album Sister uitbrengt. Deze bijzondere cocktail van elementen roept om nieuwsgierigheid. Haar echte naam is Pauline de Lassus Saint-Geniès maar deze 37-jarige singer/songwriter kennen we dus al enkele jaren onder haar artiestennaam Mina Tindle. Ze bracht eerder een tweetal albums uit maar toen had ze de oversteek naar de VS nog niet gemaakt. Voor dit nieuwe album werd de hulp ingeroepen van Thomas Bartlett, AKA Doveman, (o.a. Yoko Ono, St. Vincent en Florence + the Machine) die een behoorlijk stempel op het geluid drukt. Overigens is dat bedoeld als opbouwende kritiek want Sisters is een prachtige, innemende en sfeervolle luisterplaat geworden waarbij Mina ons gelukkig ook nog verblijdt met twee nummers in haar moederstaal. Ze opent met ‘Jessa’, een innemende ballad met een subtiel instrumentarium waarbij we de Française heel breekbaar horen. Die sobere productie is overigens iets wat als een rode draad door het album loopt. ‘Lions’ heeft ook die eigenschappen en toch, met mooie backing vocals van drie achtergrondzangeressen, is dit een nummer waarin Mina iedereen aanmoedigt om twijfels over jezelf overboord te gooien (“If the roads are made for a parade / Go march with the lions”). Mina werkte al eerder met muziek grootheid Sufjan Stevens en stond zelfs in zijn voorprogramma en de Amerikaan schonk het oorspronkelijk door hem geschreven ‘Give A Little Love’ aan Mina. Zij maakte de song haar eigen en Stevens horen we met zijn zalvende stem op de achtergrond. Het volledig tweetalig zijn kan een geschenk zijn en anderen zijn Mina natuurlijk voorgegaan met het inzetten hiervan. Bij Mina is dat het geval van ‘Louis’ en ‘Belle Pénitence’ zijn werkelijk pareltjes waarbij ze bij laatstgenoemde een liefdesbrief met haar echtgenoot Bryce Dessner deelt. Pure hartstocht! Met ‘Fire & Sun’ noemen we waarschijnlijk het kleinste nummer, ‘Indian Summer’ is mooi en dromerig en afsluiter ‘Is Anything Wrong’ is werkelijk adembenemend. Het nummer is oorspronkelijk van de veel te jong overleden singer-songwriter Lhasa De Sela en Mina weet het met een uiterst minimalistisch instrumentarium haast beklemmend neer te zetten. Daarvoor is er nog een bijna tien minuten durende ‘Triptyque, een dromerig drieluik waarbij ze nogmaals een stukje in het Frans zingt. Familie en de daarbij behorende banden is waarschijnlijk het centrale thema op Sister en wordt door Mina op een hele mooi, ingetogen wijze verpakt in negen subtiele songs. Ondanks het soms sobere instrumentarium is het een pakkende, warme plaat geworden dat na elke luisterbeurt wat meer glans krijgt. Sister is een hele mooie luisterplaat geworden en ideaal bij een moment van zelfreflectie. Veel luisterplezier.

Tom Petty - Wallflower and All the Rest

Label Warner

Beoordeling 8

Review Tom Petty behoort tot een van de legendarische poprock muzikanten van Amerika. Samen met the Heartbreakers wisten ze een heerlijke rocksound te maken, al had Tom Petty ook wel eens de ruimte nodig om zelf een solo plaat te kunnen maken. De singer-songwriter kennen we van de hit Free Falling, en Running Down A Dream van het Full Moon Fever album. Het album dat hierop volgde was Wildflower, een juweeltje zonder hits. Nu Tom Petty 3 jaar geleden overleed kreeg het album een remix met songs die op de plank zijn blijven liggen. Tom Petty wist met dit album een prachtig akoestisch gitaren album te maken. ‘Only A Broken Heart’, ‘Don’t Fade On Me‘, ‘It’s Good To Be King’ of het titelsong Wildflowers zijn juweeltjes in de popmuziek. Songs waar Dylan en Harrison graag aan bijdroegen. Alleen Rick Rubin wist Petty in de richting te krijgen die bij hem past. Het was dan ook een een succes voor Rubin en later de opening om de American Recordings voor Johnny Cash te mogen doen. Dit was dan ook met de begeleidingsband van en met Tom Petty. Overigens is de plaat met the Heartbreakers gemaakt, al moest het een solo album voorstellen. Maar het ging om de volledig eigen inbreng. Met ‘Honey Bee’ komen de elektrische gitaren weer naar boven en is het een good old Heartbreakers song. Met dit deluxe exemplaar is het niet vreemd dat er een deel van plank leeggehaald wordt om de prachtige songs van Petty opnieuw te beluisteren. Wildflowers met Ringo Star on drums als demo track, Live Flowers waarbij een collectie van de Petty songs live wordt gespeeld. En de home -recording songs waarbij de man zich achter een piano of gitaar de songs tot zich neemt. Het zijn intense singer-songwriters songs die er toe doen. Rod Stewart kreeg de eer om op zijn album A Spanner in the Works het nummer ‘Leave Virginia Alone’ op te nemen, al is deze thuis taken net zo mooi. Het liedje over zijn vriendje van school ‘Harry Green’ is mooi klein gebleven en ‘Hope You Never’ kennen zoals de andere afvallers delen die we in de uiteindelijk opgenomen songs terug horen. Deze versies zijn mooi en goed opgenomen om alsnog volwaardig uit te brengen en er van te genieten.

Darlingside - Fish Pond Fish

Label More Dog Records / Thirty Tigers

Beoordeling 8,5

Review Fish Pond Fis is de titel van het nieuw album van het Amerikaanse viertal Darlingside. Ook voor de band die bekend staat om zijn fijn uitgebalanceerde harmonieën was Covid-19 een uitdaging. Normaal worden de nummers rondom één microfoon live ingezongen maar dat was ineens niet meer mogelijk. Dus werd het opnameproces in quarantaine vanuit de vier woningen verder voortgezet met uiteindelijk een fantastisch eindresultaat. Toen Don Mitchell (zang, gitaar, banjo), Auyon Mukharji (zang, viool, mandoline), Harris Paseltiner (zang, cello, gitaar) en Dave Senft (zang, bas) eind 2019 in de studio verzamelden om hun derde album op te nemen, zag de wereld er anders uit. Dus werden de laatste weken van de opnames, wanneer teksten en arrangementen fijn geslepen worden voor de release, afgerond in zeer verschillende omstandigheden. Er werd gecommuniceer door middel van e-mail en video-oproepen met elk lid in quarantaine geplaatst op verschillende locaties. Het hechte viertal en producer Peter Katis werden gedwongen uit elkaar te gaan maar uiteindelijk is Fish Pond Fish een waanzinnig mooie plaat geworden vol met prachtige melodiën die ze zelf omschrijven als “Baroc Folk”. Ze openen met het korte, dromerige en etherische ‘Woolgathering’ en meteen zijn de harmonieën duidelijk herkenbaar. In het verleden werd Darlingside wel eens vergeleken met bands als CS&N, Beach Boys en Fleet Foxes en die vergelijking valt niet zomaar uit de lucht. Luister maar eens naar het mysterieuze ‘Crystal Caving’ maar ook ‘Ocean Bed’ wordt smaakvol omlijnd door de vocale harmonieën en het “handclapping” geeft het nummer een apart signatuur mee. ‘Green + Evergreen’ is een opstapeling van laagjes waar je weer wat Mumford & Sons in kunt herkennen, terwijl het ingetogen ‘Time Will Be’ weer meer een Folkachtig nummer is waar de vier stemmen vooral worden ondersteund door de akoestische gitaar en dat typerende geluid van de banjo. Zo weet Darlingside op dit nieuwe album een uitgekiende en subtiele diversiteit aan te brengen in de nummers. ‘Mountain + Sea’ en ‘See You Change’ zijn smaakvol en klinken haast etherisch, terwijl het klein gehouden ‘Denver’, mede door de strijkers, een heel mistroostig einde kent. Dat de band bekend staat om de soms wat moeilijke compositielijnen bewijzen ze wel met ‘February/Stars’ dat door de meeste bands als twee aparte liedjes uitgebracht zou worden. Dit viertal uit Boston, Massachusetts, maakt er echter één nummer van. De afsluiter is het prachtige ‘A Light On In The Dark’, waar het album zijn titel aan ontleent, en hier herinnert het viertal ons met hun karakteristieke meerstemmigheid nog maar eens aan onze plek op deze kwetsbare planeet. Fish Pond Fish is een bijzonder album geworden met als troefkaart wederom de veelzijdigheid van deze vier muzikanten en hun stemmen die perfect bij elkaar aansluiten. Die meerstemmigheid en de vloeiende harmonieën vormen de rode draad op de negen tracks en neigen tot een soort van onthaasting. Een heerlijk album om bij weg te dromen maar ook prima met een lekker glas wijn een goed gesprek te voeren. Veel luisterplezier.

Laura Kits - Holy Fountain Water

Label Eigen Beheer

Beoordeling 7,5

Review Na de EP Skipper Canyon uit 2017 zou dit jaar de gekoesterde wens van de Amsterdamse singer/songwriter Laura Kits uitkomen met haar release van haar debuutalbum. Door, alweer, Covid, hebben we er wat langer op moeten wachten maar nu is Holy Fountain Water eindelijk uit. In maart zou de release al plaatsvinden met een heuse releaseparty in de vorm van een concert in Cinetol, maar ook hier gooide Covid-19 roet in het eten. Laura bracht al behoorlijk wat tijd door in de VS en volgde zelfs lessen bij de gitarist en schrijver die eerder intensief met Miranda Lambert werkt. Het is dan ook niet vreemd om te horen dat deze Amerikaanse singer/songwriter één van haar inspiratiebronnen is. Laura schreef zelf de muziek en teksten voor de twaalf nummers maar de uiteindelijke mix van het album vond in Nashville plaats. Gevolg hiervan is Holy Fountain Water een beetje als een “klassiek” country-album klinkt waarbij Laura haar best doet om de nodige variatie aan te brengen. Zo is opener ‘Love And Danger’ lekker uptempo met een aangenaam rock-gehalte met een rauw randje en krijgen we met ’21’ het meest swingende nummer voorgeschoteld. Al eerder maakten we kennis met de uitgebrachte single ’81 Chevy’, een catchy countryrock nummer waarvoor de film Thelma & Louise als inspiratiebron fungeerde. Een midtempo nummer als ‘Tallights’ zou ook zo maar een song van Ilse De Lange kunnen zijn, ook geen onbekende in dit genre, maar dat niet alles lichtvoetig is bewijst Laura met het broeierige en wat dreigende ‘How Much Is Your Heaven Worth’. Bij het dansbare ‘Sure Ain’t Mine’ is er toch de vergelijking met Dolly Parton maar natuurlijk horen we ook een aantal rustigere tracks terug; ’Human’ wordt door Laura ingetogen gezongen en mooi is de popballad ‘Black And Blue’ over een meisje met een drankprobleem. Verder zorgen ook tracks als ‘Photographs’ en ‘Rosie’ voor de nodige rustmomenten en balans. Met ‘Holland’ laat ze ons op een misschien iets te zoete manier weten dat ze nog steeds van haar moederland houdt. Holy Fountain Water is een zeer geslaagde productie. De liedjes luisteren makkelijk weg en Laura weet behoorlijk wat variatie aan te brengen. De “Nashville”-sound is wel aanwezig waardoor de productie misschien hier en daar wat gepolijst klinkt maar verder is dit debuutalbum een prima Nederlandse productie. Veel luisterplezier.

Dead Famous People - Harry

Label Fire Records

Beoordeling 8,5

Review Medio jaren ’80 was daar ineens Dead Famous People; een eigengereide girlband uit Nieuw Zeeland, bestaande uit vijf meiden waar Dons Savage de frontvrouw was. In Nieuw Zeeland bouwden ze een eigen fanbase op en trokken na London om hun muzikale carrière een boost te geven. Na een EP in 1987 was daar in 1989 dat debuutalbum Arriving Late in Torn and Filthy Jeans maar er zou geen vervolg meer komen en de band viel uit elkaar. Dons Savage keerde terug naar haar moederland, vestigde zich in Auckland, werd moeder van zoon Harry en nu na 31 jaar is er ineens een nieuw album van Dead Famous People. De tien nummers voelen aangenaam relaxed aan en luisteren makkelijk weg en je krijgt het gevoel dat het album ook in de jaren ’90 uitgebracht had kunnen worden. Het album opent met de uptempo nummers ‘Looking At Girls’ en ‘Goddess Of Chill’ die ook al als single de ether in waren geslingerd. Het geluid heeft een wat vintage karakter en doet denken aan de Britpopscene uit de jaren ’80, de hedendaagse Indiepop en hebben een ongedwongen karakter. Heldere gitaren, de nodige synths en een goede ritmesectie vormen de basis en de stem van Dons is nog steeds prima in orde. Het album krijgt vaart door tracks als ‘Safe And Sound’, Groovy Girl’ en ‘Turn On The Light’, waar Dons stem misschien wel het beste uit de verf komt. Mooi is het melodieuze ‘Dead Birds’s Eye’ dat ook voor de nodige diepgang zorgt en ‘The Great Unknown’ dat een hele mooi opbouw kent en absoluut tot één van de betere nummers behoort. Zo blijft het album van een constant prima niveau al zou er hier en daar beste een pookje in het vuur gestopt mogen worden. Het laatste deel bestaat uit het mooie en stemmige ‘Dog’, gedragen door een soepele melodie, backing vocals en aangename piano- en gitaarlijnen en natuurlijk die stem van Dons, al met al misschien wel het sterkste nummer op Harry. Voordat de titelsong het album afsluit is er nog het opgewekte en energieke ‘To Be Devine’, waar Dons nog maar eens laat horen ook die hoge noot en uithaal nog steeds aan te kunnen. De titelsong waarbij haar zoon Harry centraal staat is de afsluiter en de meest rustige track; de echoënde a-capella klanken nemen ons mee in de persoonlijke overpeinzingen topen haar zoontje nog klein was. (“And Harry And I Are Playing / As We Sat I Kissed His Hair / Without A Sound / Just Silent Love”). Harry is een verfrissend en aangenaam ongecompliceerd album geworden dat erg goed in elkaar zit. Het tekent ook de singer/songwriter Dons Savage die naar eigen zeggen de belangrijkste jaren van haar zoon gekozen heeft voor diens opvoeding maar op de achtergrond altijd muziek is blijven schrijven. Het resultaat mag er zijn en we kijken nu al uit naar een vervolg. Veel luisterplezier.

2020, Oktober week 41

Douglas Greer - My Last Storm

Label Continental Records

Beoordeling 8

Review My Last Storm is het derde album van de singer/songwriter en muzikant Douglas Greer, afkomstig uit Galveston, Texas in de buurt van Houston. In Amerika is hij inmiddels een meer dan gerespecteerd artiest en ook in Europa heeft de sympathieke Texaan een aardige fanbase opgebouwd. De geboren Texaan staat bekend als een echte verhalenverteller en op zijn nieuwste album My Last Storm voldoet hij uiteraard weer aan die verwachtingen. Aan de vooravond van de verkiezingen in de VS raakt hij met de opener ‘My Bible And My Gun’ meteen één van meest controversiële onderwerpen in de VS; de wapenwetgeving, fundamenteel onderdeel van de Amerikaanse samenleving en die ook nog steeds nauw verweven is met religie. Samen met gitarist Grissom horen we venijnige riffs die dit stevige nummer de nodige kracht meegeven. Vervolgens is daar de mooie titelsong waar we hem over de klimaatproblematiek horen zingen als Greer ons meeneemt wat de gevolgen van die zogenaamde “five-hundred-year”-stormen zijn voor zijn geliefde Galveston. Ook voor dit derde album heeft Greer weer een aantal klasbakken uit de regio verzameld zoals Bradley Kopp (gitaar), David Grissom (gitaar), Mark Hallman (o.a. keyboards, piano, drums, accordeon) en Richard Bowden op viool. Met ‘Ride That Dragon’ krijgen we een lekker stukje Countryrock en met ‘As Real As Me’ is er die uiterst dansbare stomper en ideaal om een liveshow te openen om het publiek mee te krijgen. Greer beschikt over een aangename, warme maar evengoed wat gruizige stem die op het rockende ‘Grown Man’ prima tot uiting komt. De gitaar en het orgel zijn hier prominent aanwezig evenals op ‘Superpower’ en ‘Million Beers’, met een aangename “twang”, is de ideale meezinger Op My Last Storm is er ook ruimte voor enkele ingetogen nummers zoals de ballad ‘Like A Glove’ dat hij samen schreef met de Texaanse singer/songsriter Robert Firth en dat door de piano en de akoestische setting een mooi gevoel oproept. Ook ‘At The Mercy Of The Criminal’ wordt door Greer mooi ingetogen neergezet. Het feit dat Greer om voor ons onduidelijke redenen vijf jaar geweigerd werd in Canada levert een smaakvolle countryballad ‘Canada Won’t Let’ op waarbij dit keer de accordeon als troefkaart wordt uitgespeeld. Douglas Greer levert met My Last Storm wederom een prima plaat op die zich ergens op het snijvlak van Americana, Country en Roots begeeft. Greer neemt ons op zijn muzikale wijze mee in die persoonlijke verhalen die soms ook breed gedragen maatschappelijke vraagstukken blijken te zijn zoals bijvoorbeeld klimaatproblematiek. Een topalbum, zowel muzikaal als tekstueel en variërend van lekker rockend tot prachtig persoonlijk. Veel luisterplezier.

Sufjan Stevens - The Ascension

Label Ashtmnatic Kitty

Beoordeling 8

Review De 45-jarige Sufjan Stevens kunnen we gerust een grote naam noemen met een meer dan respectabele discografie. Alom geprezen wordt de uit Detroit afkomstige Amerikaan om zijn album Carrie & Lowell, waarin Stevens terugblikt op zijn moeder Carrie, die leed aan een bipolaire stoornis en schizofrenie met heel veel leed als gevolg. Daarna maakte hij nog enkele albums en nu is daar ineens The Ascension. Stevens staat bekend zich niet in een bepaalde (muzikale) hoek te laten drukken en zijn albums zijn dan ook vaak zeer divers en onderscheiden van elkaar. Soms kiest hij voor een elektronische inval om vervolgens weer richting Folk of een andere stijl af te drijven. Dit nieuwe album kunnen we waarschijnlijk onder de elektronische categorie scharen hoewel de 15 tracks voor voldoende variatie zorgen. Stevens opent meteen met het krachtige en vrijwel volledig op elektronica drijvende ‘Make Me An Offer You Can’t Refuse’. Ook nu is het alom Stevens wat we horen; het spelen van de instrumenten, het opnemen, producen, zingen tot het ontwerp en creëren van de albumhoes. Dat elektronische karakter krijgt soms ook wel een wat experimenteel karakter mee zoals bij ‘Lamentations’ terwijl hij bij het overigens sterke ‘Ursa Major’ weer allerlei geluidjes en bliepjes als muzikale decoratie toepast. ‘Run Away With Me’ is mooi, zweverig en dromerig en omgeven door weelderige synths waarbij de stem van Stevens haast zalvend klinkt, iets wat we ook bij ‘Tell Me You Love Me‘ terug horen. Hoe tegenstijdig is dan het wat donkere Death Star’ dat qua titel niets aan de verbeelding overlaat. Soms is er een totale verrassing zoals het retro klinkende ‘Video Game’ dat wel heel erg poppy klinkt met een knipoog naar de jaren ’80. Een ander nummer dat wel wat vragen oproept is het bijna zes minuten durende ‘Die Happy’ dat uiteraard een wat sombere context kent en waar we Stevens alleen de woorden ‘I Wanna Die Happy’ horen fluisteren. Met het spannende maar soms ook zwevende ‘Landslide’ noemen we één van de beste tracks van het album en ook de titelsong is er eentje voor de blijvende playlists maar het hoogtepunt is natuurlijk toch de 12 minuten durende afsluiter ‘America’. Het land waar de Amerikaan vol van zit loopt als een rode draad door het album en ook in deze afsluiter staat de teloorgang van deze machtige wereldstaat centraal, muzikaal omgeven door pulserende beats en synths en die altijd ietwat zwevende stem. The Ascension is een bijzondere plaat geworden met een speelduur van één uur en twintig minuten, rijkelijk verdeeld over 15 songs! De plaat heeft een wat elektronisch karakter maar er valt echt heel veel te ontdekken. Het is persoonlijk, het is politiek geëngageerd en staat bol van knappe, fraaie composities. De waarde van deze plaat binnen het oeuvre van Stevens zal pas over enkele jaren vastgesteld kunnen worden. Veel luisterplezier.

Brent Cobb - Keep 'Em On They Toes

Label Buddy Records / Thirty Tigers

Beoordeling 8

Review Brent Cobb is terug met zijn nieuwe album Keep 'Em on They Toes. Het is alweer zijn vierde na Providence Canyon uit 2018 en Shine on Rainy Day uit 2016, dat zelfs een Grammy nominatie won. Het album heeft iets meer een stripped down karakter dan zijn vorige albums, iets wat waarschijnlijk ook wel met producer Brad Cook te maken heeft. Een mooi voorbeeld hiervan is het rustige ‘Good Times And Good Love’ waarbij hij de boodschap van “leef het leven” schijnt te verkondigen tot het persoonlijke ‘Sometimes I’m A Clown’ waarin hij in mooie woorden verteld dat alleen de liefde tussen twee mensen en het opvoeden van hun kinderen er toe doet. Maar soms is het gewoon een mooi liedje. Luister maar eens naar ‘This Side Of The River’ dat een perfect singer/songwriter nummer is met een mooie melodie en gekleurd wordt door het instrumentarium of naar ‘The World Is Endig’ waar de titel precies de sfeer van het nummer omschrijft en absoluut één van de mooiste nummers is op deze plaat. Zijn twee vorige albums werden geproducet door zijn neef Dave Cobb en die andere benadering is dus duidelijk te horen. Toch zijn er wel een paar nummers die eruit springen en waarbij Cobb uit een ander vaatje tapt zoals ‘Shut Up And Sing’; als je de tekst goed luistert vraag je jezelf toch af welke kant van het politieke spectrum de Amerikaan nu bedoeld als hij “I was told not long ago that I can't talk the way I do Singers shouldn't share their current affairs or worldly views” zingt. Het uiterst dansbare ‘Dust Under My Rug’ is lekkere Rock ’n Roll en met het catchy ‘Soapbox’ met een vocale bijdrage van Nikki Lane horen we weer wat Honky-tonk en uiteraard zijn piano en fiddle aanwezig op dit nummer. Voordat Cobb met het ingetogen en wat melancholieke ‘Little Stuff’ afsluit is er nog dé verrassing met ‘When You go’; een prachtig vrijwel akoestisch Bluesnummer met Cobb die zichzelf op gitaar begeleidt. Een nummer dat ook op een album van Steve Earle zou kunnen staan en waarschijnlijk het prijsnummer van dit album. Keep’ Em On They Toes krijgt na elke luisterbeurt meer glans. De in Georgia geboren en getogen Cobb is na wat omzwervingen weer terug in zijn geboortestaat. Dit album staat vol met kleine verhaaltjes die absoluut het luisteren waard zijn en die ons af en toe aanzetten om toch eens na te denken. Puur en oprecht en zonder de glamour van de commerciële countrymuziek die ons overspoelt. Veel luisterplezier!

Ace of Cups – Sing Your Dreams

Label High Moon

Beoordeling 8

Review De Aas van de Beker is in de wereld van de Tarot een beker met de ingrediënten die je beheerd en waarmee je een nader en jezelf tegoed mee doet. Met een titel Sing Your Dreams past dit in de levenswijze van de Summer of Love, eind jaren 60. Ace of Cups is dan ook de eerste Full Female Rockact everrrrr. De 5 meiden zijn nu grijze vrouwen en met producer Dan Shea (Santana, J. Lopez Maria Carey) doken ze 5 jaar geleden de studio in om een album te maken. Een prachtig album met gasten als Berry Melton (Country Joe) en Pete Sears (Jefferson Starship/ Rod Stewart) was het gevolg. Nu is Denise Kaufmann met de band weer de studio in gedoken en brengen ze een mooi divers album. Met ‘Put The Woman in Charge’ weet je hoe men er voor staat. Het 60’s nummer ‘Dressed in Back’ is een opener dat je mag verwachten, waarna de Afrikaanse sound gemixt met zuid Amerikaans sound van ‘Jai Ma’ een heel ander geluid geeft. De ‘Basic Human Needs’ is een mooi verhaal dat de muziek meekrijgt dat zo in de nieuwe Lion King film kan. Met de entertainer Wavy Gravy die we kennen van Woodstock als leadvocalist. Al zingen alle vrouwen op dit album een song zijn er diverse gasten die aanschuiven zoals Jackson Brown voor het Made for Love en neemt de lead vocalen van het prachtig intieme ‘Slowest River’ op zich. Al passeren Grateful Dead Bob Weir, Jason Crosby en acteur Peter Coyote ook de revue. Het is dan ook een prachtige poprock plaat met een 70’s sound dat tegenwoordig weer mag. De gasten zijn misschien allemaal beroemder dan deze band zelf, maar dat is dan ook wat onterecht. Ace Of Cups is altijd ondergewaardeerd geweest in hun kunnen en in het tijdsbeeld waar men actief was. Toch is dit de doorbraak geweest voor vele female acts zoals the Runaways, girlschool en het latere Spice Girls. Dat feminisme had deze act al in de jaren 60 en braken daardoor door en verzorgde men de radio live shows en de support act voor de eerste shows van o.a. The Band, Jefferson Airplane en Grateful Dead.

Aaron Taylor - Icarus

Label Believe Records

Beoordeling 8,5

Review Tijdens zijn jeugd was de droom van de Britse Aaron Taylor om producer te worden. “I wanted to be a Pharrell type” zegt de zanger met Ghanees en Antiguaans bloed, maar omdat de hoeveelheid geschreven liedjes steeds maar groeide besloot hij om ook zelf te gaan zingen. Zijn “Neo-Soul” werd opgepikt nu is daar het debuutalbum Icarus. Icarus is het debuutalbum van de in Londen woonachtige Aaron Taylor. Het album ademt R&B in de breedste zin van dit genre en Taylor neemt ons mee in zijn eigen beleving. ‘Don’t Leave Me Alone’, met een bijdrage van Lalah Hathaway, is heerlijk “smooth” en romantisch terwijl hij ons met het funky ‘Be My Muse’ de dansvloer op weet te krijgen. Soms doet zijn geluid wat aan Earth Wind & Fire denken zoals bij opener ‘I Want That Fire’ en ‘Shooting Star’, waar hij met zijn kopstem laat horen de hoge noten makkelijk aan te kunnen. Taylor weet dan ook veel variatie aan te brengen want naast de dansbare en romantische tracks is er bijvoorbeeld het heerlijk lome ’The Ritual’, het wat “jazzy” kinkende ‘What Do You Do’. Na al eerder uitgebachte EP’s is daar nu dan dat toch wel gekoesterde debuutalbum. De 11 tracks op dit debuutalbum gaan over universele thema’s als verlangen, het vasthouden in relaties, carrière en spiritualiteit en Taylor verpakt dit dus moeietloos in smaakvolle R&B-songs. ‘Wanna Be Close’ is het toppunt van romantiek met mooie harmoniën en ook titelsong en afsluiter is een regelrechte ballad waarbij Taylor zelfs gebruik maakt van de veelgeprezen strijkerssectie van het Matt Jones Orchestra. Prijsnummer is de onlangs uitgebrachte single ‘Flowers’, een aangename laidback track waarbij hij in de bijbehorende video het algemene, stereotype beeld van zwarte mannen wil veranderen door …. juist, bloemen! Icarus is een meer dan geslaagd R&B debuutalbum waarbij Taylor diverse niches binnen de R&B met elkaar verweeft. Zijn ultieme droom is om ooit een Grammy te winnen en als hij dit soort materiaal blijft afleveren weet je maar nooit. Een artiest om de komende jaren in de gaten te houden. Veel luisterplezier.

Death Valley Girls - Under The Spell Of

Label Suicide Squeeze Records

Beoordeling 8

Review Het vierde album Under The Spell Of Joy van de Amerikaanse garage/rock/psych-band Death Valley Girls kwam onlangs uit en ook nu neemt de band ons weer mee in dat psychedelische Lo-Fi trip geluid waar de ingrediënten uit vervlogen muzikale tijden duidelijk te herkennen zijn. De kern van de band bestaande uit Bonnie Bloomgarden (zang/gitaar), Larry Schemel (gitaar), Pickle (aka Nicole Smith, basgitaar), Laura “The Kid“ Kelsey (zang/keys) en Rikki Styxx (drums) wordt op dit nieuwe album bijgestaan door Gabe Flores op saxofoon en Gregg Foreman op toetsen. De titel van dit nieuw album is afkomstig van de tekst die op een T-shirt gedrukt stond die de rockers van Joy tijdens een concert overhandigden aan de zangeres/gitarist Bonnie Bloomgarden. Het T-shirt werd een soort talisman voor Bonnie en vormde eigenlijk de inspiratie voor dit nieuwe album. In een interview zegt ze hierover: “There is a lot to be really angry about in the world but joy is just as powerful if used correctly!”. Dit idee vormde de inspiratie voor het geluid van dit nieuwe album, waarbij het idee is dat iedereen toch wel mee moet kunnen zingen. De richting die DVG gekozen heeft wordt bij ‘Hypnagogia’, een nummer dat gaat over de fase tussen slaap en waakzaamheid, onmiddellijk duidelijk en meteen is de bijdrage van gastmuzikant Flores op de sax een opvallende; het is nét niet de sax van Duran Duran’s succesalbum Rio maar het komt er dichtbij in de buurt. Dat de band zich nog steeds verbonden voelt met bands als The Velvet Underground blijkt wel uit nummers als ‘Hold My Hand’ en ‘Hey Dena’ maar het geluid van dit nieuwe album is bij ‘The Universe’ misschien wel het meest kenmerkend; de wat “fuzyy” klinkende gitaar, de ingemixte saxofoon en de wat gedempte stem van Bonnie zorgen dat de band een Lo-Fi achtige geluid weet te creëren waarbij rock en een stuk psychedelica elkaar vinden. ‘Bliss Out’ is aanstekelijk door het orgeldeuntje dat The Kid (Laura Kelsey) weet te produceren, met ’10 Day Miracle Challenge’ krijgen we punk en ‘Little Things’ en ‘It All Washes Away’ zijn aangename en uptempo garagerock-tracks. De titelsong trapt af met een kinderkoortje en ook nu is die saxofoon weer nadrukkelijk aanwezig en na enkele luisterbeurten is de melodie niet meer uit je hoofd te krijgen. Het laatste deel brengt ons nog het groovy ‘I’d Rather Be Dreaming’ en het catchy en dansbare ‘Dream Cleaver’. Under The Spell Of Joy schuurt en rammelt, klinkt hier en daar wat rauw en retro maar is bovenal een fijne plaat om te luisteren, niet in de laatste plaats door dat Lo-Fi achtige geluid. De nummers zijn dynamisch, enthousiast en over het algemeen catchy met hier en daar een wat psychedelisch karakter waarbij de band zichzelf prima staande weet te houden. Luistertip is om het album met een redelijk volume te luisteren voor het beste resultaat. Veel luisterplezier.

Tobin Sprout - Empty Horses

Label Fire Records

Beoordeling 8,5

Review Tobin Sprout is naast zijn solowerk natuurlijk ook bekend om zijn rol binnen Guided By Voices waar hij in een tweetal periodes actief was als songwriter, gitarist en zanger. Empty Horses, zijn eigen interpretatie van een aantal songs in het kader van The American Songbook, is alweer zijn achtste soloalbum. Empty Horses is een soort conceptplaat geworden met tien nummers met een speeltijd van een half uur. Sprout staat erom bekend de balans te bewaren binnen Guided By Voices, waar Robert Pollard nog altijd de drijvende kracht is met een muzikale inspiratie die onnavolgbaar is. Sprout zorgde vaak dat de scherpe kantjes van de wat opzichtige songs van Pollard geschaafd werden waardoor ook het grote publiek de band waardeerde en dat overigens nog steeds doet. Op Empty Horses is dat dan ook wel de rode draad in zijn stijl; aangename luisterliedjes waar je vooral Americana en Folk invloeden op terug hoort binnen het singer/songwriter genre. Openen doet Sprout met twee korte nummers; ‘Wings Prelude’ waar hij zichzelf op piano begeleidt en ‘The Return’ met enkel zijn stem en een akoestische gitaar. Vervolgens is daar het wat vollere ‘Breaking Down’, dat mede kleur krijgt door de Pedal Steel wat een opmaat vormt naar één van de hoogtepunten van het album; ‘On Golden Rivers’. Hier komt ook zijn voorliefde voor de Amerikaanse geschiedenis, en in het bijzonder de “Civil War” in terug. Ook in het ingetogen ‘Antietam’ is oorlog het centrale thema. ‘The Man I Used To Know’ is lekker duister met een mooie gitaarsolo terwijl het akoestische ‘Every Sweet Soul’ weer gewoon een mooi liefdesliedje is. Bij de titelsong is het niet vreemd om terug te denken aan de in het zwart geklede Johnny Cash. Als voorlaatste track is er dan ineens met ‘All-in My Sleep’ dan toch die track waarop Sprout zijn elektrische gitaar op sommige momenten écht laat spreken. Het is een epos-achtige track geworden waarbij de laatste vier minuten van het verhaal zonder tekst worden verteld maar waar de muzikanten dit nummer tot het hoogtepunt van het album promoveren. Met de helaas maar twee minuten durende afsluiter ‘No Shame’ pakt Sprout terug naar de opener; alleen met piano nog één keer kippenvel. Empty Horses is misschien wel het beste soloalbum dat Tobin deze Amerikaan tot op heden heeft afgeleverd. Tien over het algemeen wat bescheiden, ingetogen singer/songwriter liedjes van hoog niveau die zo nu en dan wat tegen Americana en Folk schuren. Een album dat soms persoonlijk is maar altijd en overal warmte uitstraalt en waar Sprout overal oprecht en eerlijk klinkt. Veel luisterplezier.

Our Man In The Field - The Company Of

Label Rocksnob

Beoordeling 9

Review The Company Of Strangers is het debuutalbum van de Britse band Our Man In The Field. Nadat frontman en zanger Alexander Ellis de overige bandleden ontmoette ontstond langzaam het idee om als band muziek te gaan maken. Ze werden uitgenodigd om in Polen een EP op te nemen en via via kwamen ze in contact met producer Jim Wallis. De band speelde “live” in de studio, werden vervolgens uitgenodigd om de VS wat optredens te geven waar ze opgemerkt werden door het platenlabel Rootsy Music. Resultaat van deze aaneenschakeling van toevalligheden is dit prachtige debuutalbum. Als de eerste tonen uit de speakers stromen krijg ik het gevoel dat ik per abuis een oude plaat van de Eagles op de platenspeler heb gelegd. Na een halve minuut besef ik dat ik geen Don Henley of Glen Frey hoor maar dat het hier om het debuutalbum van Old Man In The Field gaat, oftewel de Engelse singer/songwriter Alexander Ellis met zijn band. ‘Thin’’ (I Used To Be Bullet Proof)’ is een werkelijk prachtige opener vol met subtiele Americana invloeden waarbij de Pedal Steel van gitarist Henry Senior Jr. precies de juiste snaar raakt en Greg Bishop op drums alleen zijn “brushes” gebruikt. Dat bescheiden instrumentarium is bepalend voor het geluid van de band waarbij de teksten meestal verhalen zijn die hij heeft waargenomen of die afkomstig zijn uit zijn eigen leven. Ellis heeft met zijn band dit album “live” ingespeeld en het wordt gekenmerkt door rustige liedjes maar zo nu en dan krijgen de nummers toch vaart mee zoals bij ‘Swansong (Don’t Play With Matches)' en ‘I’ll Be Gone’. Maar over het algemeen zijn de nummers zijn erg ingetogen, misschien zelfs wel teder zoals ‘Don’t Speak’ en ‘Eleanor’s Song’ waar we alleen Ellis op akoestische gitaar en Henry op de Pedal Steel horen. Alles is in balans, alle melodieën stromen als het ware vloeiend uit je speakers, zonder maar één hapering of rimnpel. En daarbij heeft Ellis ook nog een meer dan aangenaam stemgeluid met een bijzonder timbre dat perfect past bij de liedjes die de band maakt. Ook de break-up-songs ‘Stick Around’ en ‘Easy Going Smile’ (Turn away from me and don't look back/We both know if one of us cracks/The other's going to fail/Just as fast) zijn vrijwel akoestisch met de banjo als eyecatcher. 'It Is What It Is’ heeft iets meer country-invloeden en de band (gitaar, banjo, Pedal Steel en drumbrushes) is hier werkelijk op zijn best. Dat Ellis een echte troubadour is die mooie teksten kan schrijven bewijst hij ook wel met het melancholische ‘It Was Ever So’ dat gaat over de sluiting van de oudste brandweerkazerne in Clerkenwell in Londen in 2014 en wat dat voor betrokkenen betekende. De afsluiter ‘I Like You So I Kill You Last’, dat opent met een vlammende monharmonicasolo, is het meest uptempo nummer en schuurt wat tegen het 70’s softrock. The Company Of Strangers is werkelijk een prachtig, intiem album geworden. De elf smaakvolle liedjes tikken een kleine drie kwartier speeltijd aan met muziek die zich ergens op het snijvlak van Folk en Americana bevindt. Elf liedjes over universele thema’s zoals liefde en break-ups maar ook waarnemingen vanuit zijn eigen leven. Het album klinkt alsof we hier met doorgewinterde muzikanten te maken hebben terwijl het hier echt een debuutalbum betreft. Een absolute verrassing in dit bijzondere muziekjaar 2020. Veel luisterplezier.

Twan van Gerven - How U Gonna Stroke

Label Eigen Beheer

Beoordeling 8

Review Twan van Gerven is natuurlijk geen onbekende. De gitaarvirtuoos heeft de afgelopen jaren een imposante carrière opgebouwd met zijn eigen band maar natuurlijk ook vanwege zijn bijdrage in de formatie BEEF en in de band van Kenny B. Onlangs was er in Paradox in Tilburg de release van zijn nieuwste soloalbum How U Gonna Stroke Yer Solo. Van Gerven heeft de afgelopen jaren al veel prijzen en nominaties gewonnen. Een Zilveren Harp in 2002, gevolgd door Het Duiveltje voor Beste Gitarist van Nederland in 2004 zijn wat voorbeelden. Zijn nieuwste album How U Gonna Stroke Yer Solo wordt geopend met ‘Oersoep’ en meteen is het virtuoze gitaarspel prominent aanwezig waarbij ook het drumwerk van Poirters opvallend op de voorgrond klinkt in de mix. Na een minuut of zes gaat het gitaargeweld als het ware liggen en laat van Gerven met zijn band horen hoe Jazz als band kan klinken. Vervolgens is daar met het ruim negen minuten durende ‘Hilmoldol’ een vrije Jazz-interpretatie van hoe Progrock kan klinken als je er Prog-Jazz van maakt en dit krijgt een vervolg in tracks als ‘Chakra Zulu’ (niet te verwarren met Chaka Zula) en ‘Gutbucket’. Op dit album wordt hij weer bijgestaan door zijn vaste begeleidingsband Dutch X-Ing bestaande uit: Roel Hazendonk (keys), Remko Smid (tenorsax), Maarten Poirters (drums), Marre de Graaff (basgitaar) en Stormvogel (analoge synths & piano). Bij ‘Drunkey Punch’ zijn hoofdrollen weggelegd voor bassist de Graaff en saxofonist Smid. Het wat deinende nummer krijgt gaandeweg steeds meer vorm al heeft het ook weer een improviserend karakter. Het epos-achtige ‘The Secret Code’, waarbij de Graaff en Poirters de lijnen uitzetten en waar van Gerven een krachtig staaltje gitaarspel laat horen is één van de hoogtepunten. Het lijkt alleemaal als vanzelf te gaan met veel improvisatievermogen en tempowisselingen waarbij de complete band excelleert. De afsluiter is het absolute slotstuk; op het 20 minuten durende ‘A Whatever’ laat van Gerven het beste nog maar eens de revue passeren en krijgen we een heerlijke mix van Jazz, Fusion en een vleugje Jazzrock gepresenteerd dat klinkt alsof het een spontaan ingegeven improvisatie is. Twan van Gerven bewijst met How U Gonna Stroke Yer nogmaals dat hij tot de top van de Nederlandse gitaristen behoort. Dit album is een absolute aanrader en must-have voor alle liefhebbers van Jazzrock en Fusion waarbij van Gerven wederom bewijst naast een waanzinnig goede gitarist ook een absolute goede componist te zijn. Veel luisterplezier.

2020, Oktober week 40

Bon Jovi – 2020

Label Island / universal

Beoordeling 8

Review Bon Jovi, de rockact van de jaren 80. De hairbands vierden hoogtij dagen en Bon Jovi wist met de originele bezetting een statement te maken met het album ‘Slippery When Wet’. De broederschap en het geloof van de albums New Jersey en Faith kregen vleugels. De bassist Alec John Such verlaat de band en oud maatje van de Runnaway single Hugh McDonald vervangt de man. De band gaat over naar een country stijl en de rock is uit het hart van de band. Het rommelt en niet ieder voelt zich meer gewaardeerd. Uiteindelijk vertrekt Richie Sambora in 2013 begin van de tour van What About The Now, dat ironisch genoeg (Yes) We Can tour heet. Phil X vervangt de man en wordt gelijk met McDonald als vast bandlid geïntroduceerd. Met producer Jon Shanks wordt ook This House is For Sale opgenomen en verscheen ook deze man als gitarist op het podium. Nu is er eindelijk het 15de album 2020, dat met een reuze Covid vertraging van een half jaar verschijnt. Zoals de laatste shows in Nijmegen en Werchter die vooral op de good old songs waren gebaseerd, lijkt het alsof deze songs een verbinding zoeken met de good old times. De single uit februari ‘Limitless’ is een prima opening waar je blij van wordt. Het nummer zou op het album New Jersey kunnen staan. De meezing refreintjes zijn er weer en dan lijkt het allemaal veelbelovend. Het popnummer ‘Do What You Can’ kent een country gitaartje in de poprock . De huidige single ‘American Reckoning’ en ‘Story of Love’ past in de tijd waar Bon Jovi de rustige sound omarmd. Met een mondharmonica weet hij dit tot een mooi nummer te brengen en hoor je wat de huidige Amerikaanse situatie en wat er gaande is met hem doet. Een nummer van hoop en betere tijden. Met het ‘Beautiful Drug’ wordt het allemaal wat luchtiger zoals de titel al aangeeft. Natuurlijk zit er cynisch tintje in de nummer. Hier wordt ook duidelijk dat de mix en productie net als de vorige albums wat vlak is. Dat wat ooit Bruce Fairbairn de sound uit de speakers laat knallen is dat hier net niet het geval. Volgende keer graag een externe producer aannemen. ‘Lower The Flag’ en ‘Blood in the Water’ zijn de rustige songs en met ‘Brothers in Arms’ wordt het allemaal wat ongemakkelijk. Uiteindelijk weet Bon Jovi met ‘Unbroken’ het album prima af te sluiten. Toch lijkt het alsof Bon Jovi niet meer een band is, aangezien de cover alleen Jon vertoont en dat brengt en de rest als het ware in loondienst is. We wachten tot de band weer naar Europa komt en ook hier Bryan Adams als support act meeneemt. Dat wordt zeker een meezing feestje van good old songs, terwijl beide tegenwoordig best prima albums uitbrengen. De Japanse cd uitvoering kent 2 – 5 songs extra

Eivør - Segl

Label Kobalt / V2

Beoordeling 8

Review Haar naam is Eivør Pálsdóttir en ze is waarschijnlijk het meest succesvolle export product in de muziekindustrie van de Faroer Eilanden. De inmiddels 37-jarige singer/songwriter, die Eivør als artiestennaam hanteert, is alweer toe aan haar 9e album dat de titel Segl mee heeft gekregen. Ze debuteerde op haar 17e en door de jaren heeft Eivør zich ontwikkeld; waar ze tijdens haar beginperiode vooral nog traditioneel getinte liedjes schreef is dit album een product van een veelzijdig singer/songwriter. Overigens verloochent ze haar afkomst niet want ook op dit nieuwe album zijn er nog enkele nummers die ze in haar moederstaal zingt. Zo ook het openingsnummer, het dromerige Mánasegl, de naam van een zijl van een boot waar ook de albumtitel in verwerkt zit. Maar dit is niet het enige nummer want ook ‘Stirdur Saknur’ krijgt een wat traditioneel karakter met een bijdrage van de Noor Einar Slevik (Wardruna) en de afsluiter Gullspunnin is een absolute parel waar Eivør Pálsdóttir nog maar eens horen wat voor een bijzondere stem ze heeft. 'Segl' is het vervolg op Eivør’s succesvolle album 'Slør' uit 2017 en de afgelopen tijd zijn haar nummers regelmatig gebruikt in Netflix-series zoals bijvoorbeeld Homeland. “Segl” betekent vrij vertaald “zeilen” en is een verwijzing naar onze groei en ontwikkeling als mens. Zoals ze zelf omschrijft: “Je moet je eigen zeil hijsen, maar je kunt de wind niet beheersen.". Het merendeel zingt ze dus in het Engels en weet ze die dromerige sfeer te combineren met krachtige popsongs die gekleurd worden door haar stem. Het krachtige ’Let It Come’ is een mooi voorbeeld van wat Eivør met haar stem kan doen en het valt op dat ze wat meer richting de elektronische richting kiest. ’Sleep On It’, ‘Skyscrapers’ en het met 80’s pop overgoten ‘Nothing To Fear’ zijn hier mooie voorbeelden van. Soms pakt ze terug naar de intimiteit zoals met de overdonderende ballad ‘Hands’ waar haar stem kristalhelder klinkt. ‘Truth’ is wat meer een powerballad maar de aandacht wordt toch op deze plaat getrokken door ‘Only Love’, waar we een bijdrage horen van Ásgeir. Eivør levert een prima nieuw popalbum af waarbij de combinatie van Engelstalige songs met die in haar moederstaal. Ze laveert met haar prachtige stem tussen soms wat bombastisch klinkende powerpballads, elektronisch getinte popsongs en mooie kleine intieme liedjes waarbij ze een balans lijkt te zoeken tussen gevoeligheid en kracht. Veel luisterplezier.

Idles - Ultra Mono

Label Partisan Records

Beoordeling 8

Review De Britse Alt-Punk band IDLES is terug met een nieuw album, Ultra Mono. De uit Bristol afkomstige band met Joe Talbot is terug met hun recht-toe-recht-aan Rock en Punk en nemen wederom geen blad voor de mond. Ze maakten al eerder indruk met hun rauwe combinatie van Punk en Rock en hun album Joy As An Act Of Resistance uit 2018 werd overladen met lovende kritieken. Het is de combinatie van hun geluid en de teksten waarin de band misstanden vaak confronterend en soms zelfs brutaal maar in ieder geval doeltreffend. Al luisterend krijg je het gevoel dat de band met Ultra Mono op de ingeslagen weg is doorgegaan of zelfs wat is gegroeid. De band knalt furieus uit de startblokken met het anti-oorlogslied ‘WAR’ waar Talbot hier en daar zelfs probeert vocaal oorlogsgeluiden te imiteren. Vervolgens is er de wat nerveus klinkende ‘Grounds’ waarna bij ‘Mr. Motivator’ de band de “upper class” van de samenleving op hun eigen wijze terecht stelt (“Like Kathleen Hanna with bear claws / Grabbing Trump by the pussy”). Je kunt je niet aan de indruk onttrekken dat IDLES een boodschap te vertellen heeft; alles wordt in de hoogste versnelling gespeeld met een gevoel van woede, urgentie en strijd tegen ongerechtigheid. ‘Anxiety’ lijkt op het einde op een spervuur van drumslagen en ook het wilde ‘Ne Touche Pas Moi’ raast uit de speakers en heeft eigenlijk een akelig actueel thema. (“Cause your body is your body / And it belongs to nobody but you / But you”). Bij ‘Kill Them With Kindness’ word je door het korte piano-intro van Jamie Column even op het verkeerde been gezet want al gauw is daar weer die opgekropte woede over al het onrecht dat ons overspoelt. Die onvrede, en het durven uiten daarvan, is wel de rode draad die door dit album loopt want ook bij ‘The Lover’ en afsluiter ‘Danke’ blijft die donkere sfeer als een deken boven de track hangen. Bij ‘Reigns’ is de hand van hiphop-producer Kenny Beats het best hoorbaar en tussen al dit muzikale geweld vinden we bij ‘A Hymn’ één moment van relatieve rust maar tekstueel blijft de band uiterst scherp. IDLES heeft de reputatie het podium af te breken tijdens live-shows maar vanwege Covid-19 zullen we daar nog even op moeten wachten. Verder trekt de band de lijn door en brengt ons weer een album vol met Rock en Punk met teksten die uiterst actueel zijn en als een mes zo scherp. Veel luisterplezier.

2020 September Week 39

The Snarlin' Yarns - Break Your Heart

Label Dial Back Records

Beoordeling 8

Review De Snarlin’ Yarns zijn afkomstig uit Ogden, Utah, en vormen een met z’n vieren een band die aanstekelijke Roots, Folk en Bluegrassmuziek maakt. Onlangs kwam hun debuutalbum Break Your Heart uit; muziek die als recht uit het hart en spontaan klinkt. Zelf omschrijven ze zich als het alt-bluegrass and improv poetry quartet uit Utah. Spontane Bluegrass met een nodige dosis improvisatie. Hoe dat klinkt wordt met de opener ‘If I Go’ meteen duidelijk; een aanstekelijk call-and-responsenummer met de gitaar en de fiddle als belangrijkste instrumenten en zangeres Mara in de hoofdrol. Mara Brown, zangeres, violiste in de band en songwriter is daadwerkelijk afkomstig uit dat plaatsje Ogden en samen met Gitarist William Pollet, Jason Barrett-Fox op o.a. Banjo en zanger/dichter Abrahamn Smith completeren dit kleurrijke gezelschap. Na de uptempo opener is daar de melancholieke lullaby ‘Rest Stop’ en met ‘Pharmacy Girl’, waar weer heerlijk met woorden en tekst wordt gespeeld, moeten we vaststellen dat de kennismaking meer dan prettig is. Verwacht dus geen elektrische gitaren bij deze band want het zijn vooral de akoestische gitaar, de fiddle, de banjo ed. die het geluid bepalen in combinatie met de stemmen van de bandleden. ‘Don’t Go Fishing’ is, op het refrein na, een haast spoken lyric, hoogtepunt ‘Applesauce’ krijgt de nodige country en folk invloeden mee, ’DWI’ kent een samenzang dat klinkt zoals een volle bar en het ontroerende ‘Butcher Girl’ krijgt door het knappe vioolspel van Mara nog wat extra melancholie mee. Mooi is natuurlijk dat ze met ‘Wyoming State Of Mind’, bedoeld of onbedoeld, een vette knipoog maken naar dat wereldberoemde nummer ‘New York State Of Mind’ van Billy Joel. Feit is dat de ze ode aan het Westen van de VS niet op zichzelf staat want ook ‘Star Valley Skies’, met heerlijk rauwe vocalen, doet een duit in chauvinistische zakje. Het mag dan best ‘spontaan’ klinken, toch is Break Your Heart een serieuze plaat met dito muzikanten want de meesten beschikken over een aardige muzikale bagage; Zo is Mara opgeleid als klassieke violiste en gitarist Pollett heeft een verleden in de Rock. Afsluiten doen de Yarns met het zachtaardige ‘Tide So Low’ waar we Mara weer horen zingen en waar de dichter Smith als een volleerde improvisator nog wat gesproken tekst toevoegt. We hebben hier niet te maken met de ’s werelds mooiste stemmen maar in combinatie met deze akoestische set waar het plezier vanaf spat is een aanstekelijke. De mix van Roots, Folk en een vleugje Country krijgt vorm in tien songs waar met teksten wordt gespeeld en waar de band zich met datgene dat ze doen volledig overeind blijft. We kijken nu al uit naar een tweede album. Veel luisterplezier.

Galya Bisengalieve - Aralkum

Label One Little Independent

Beoordeling 7,5

Review Ooit was het Aralmeer, gelegen op de grens tussen Kazachstan en Oezbekistan, één van de grootste meren op onze aarde. Door overvloedige irrigatie door de mens, met name door de Sovjet Uni in de jaren ’60, is het meer grotendeels opgedroogd en staat het nu bekend als de Aralkumwoestijn. Dit verhaal vormt de achtergrond voor het album Aralkum van de in Londen woonachtige Brits-Kazachstaanse Galya Bisengalieve. Dit verhaal wordt door Galya verteld in een zestal instrumentale tracks, verdeeld over drie fases die ze zelf omschrijft als “Pre-disaster, Calamity en Future”. De violiste en componiste Galya opent het album met de titelsong en laat haar viool duidelijk spreken in een wat duistere, ambientachtige muzikale soundscape. De duisternis die de teloorgang van dat prachtige Aralmeer weergeeft krijgt verder vorm in het onheilspellende ‘Moynaq’ waar de wisselwerking tussen elektronica en de contrabas een wonderbaarlijk effect heeft. Want dat is wel de kern van dit album; het gebruik van drone-achtige soundscapes die gecombineerd worden met de nodige elektronica én de neoklassieke elementen. Galya Bisengalieve is naast violiste ook componiste en bracht eerder 2 EP’s uit (One en Two uit 2018 en 2019) maar was ook actief binnen het klassieke repertoire door haar rol in het London Contemporary Orchestra en haar werk met namen als Steve Reich en Laurie Spiegel. Het instrumentale en wat experimenteel album heeft vooral die deken van beklemmende duisternis over zich met ‘Kantubek’ als hoogtepunt. Maar overal horen we die wisselwerking tussen de door Galya gebruikte elektronica en de klassieke elementen want ook het deel waarmee ze de toekomst wil benaderen klinkt met ‘Kokaral’ en ‘ Zhalanash’ niet echt zonnig. Het verhaal achter deze plaat zorgt natuurlijk voor een diepere betekenis maar dit album zou ook zonder deze achtergrond beklijven. Overigens is de albumcover een door de NASA beschikbaar gestelde foto van dit Aralmeer. De composities, die mede door de droneachtige soundscapes voor een mooie, adembenemende luisterervaring zorgen, kunnen ook als een soundtrack voor een spannende film over het einde van de wereld kunnen dienen. Veel luisterplezier.

2020 September Week 38

Delta Spirit What Is There

Label New West Records

Beoordeling 8,5

Review Na een afwezigheid van 6 jaar is Delta Spirit terug met hun nieuwe album What Is There. De band draait al een kleine vijftien jaar mee sinds hun debuut Ode To Sunshine dat ergens in 2005 in eigen beheer in een schuur in de buurt van San Diego opgenomen werd. Vervolgens werd het album twee jaar later alsnog door het label Rounder uitgebracht en nu is daar dan hun vijfde album na het uiterst goed ontvangen Into The Wide uit 2014. Het album opent met het opzwepende ‘The Pressure’, door Vasquez in Oslo geschreven toen het niet zo goed met hem ging, en meteen wordt duidelijk dat de band de afgelopen jaren heeft gebruikt om hun sound toch weer wat aan te passen. Ook ‘It Ain’t Easy’ is lekker uptempo en na een paar luisterbeurten wordt duidelijk hoe vernuftig deze track eigenlijk in elkaar zit en hoe elk bandlid de ruimte krijgt. Of het nu Vasquez is met zijn haast falset-achtige stem, de gitaar van Will McLaren of Kelly Winrich op toetsen, iedereen is belangrijk. Met ‘How Bout It’, het verhaal over iemand met een gokverslaving die maar geen afstand van de roulettetafel kan doen, neemt de band vervolgens hun voet iets van het gaspedaal. Het nummer wordt knap opgebouwd met mooie koortjes van de heren maar uiteindelijk is het toch McLaren die zijn gitaar luid en duidelijk laat spreken waardoor er heerlijke contrasterende lijnen ontstaan. De band nam na Into The Wilde uit 2014 eigenlijk bewust een adempauze. In een interview zegt Vasquez hierover: “in 2015 we were getting along like family gets along. That means we didn’t like each other too much. We were just growing apart”. De afstand zorgde voor een aantal soloalbums voor Vasquez, Winrich lanceerde zichzelf als producer terwijl anderen hun medewerking verleenden aan namen als Sam Outlaw. De afstand zorgde dat de vriendschap hechter werd en het verlangen om weer als band aan de slag te gaan en een nieuw album te maken werd groter. De heren begonnen in 2018 met het schrijven en uiteindelijk haalden tien tracks het album waarvoor de hulp van Tchad Blake (o.a. Black Keys, U2) werd ingevlogen voor de eindmix. Op dit nieuwe album horen we ook Kelly Winrich voor de eerste keer verdienstelijk achter de microfoon plaats nemen op de ballads ‘Can You Ever Fogive Me?’ en ‘Just The Same’. Winrich heeft een warme stem met een mooi timbre en biedt de band dus nóg meer mogelijkheden. Zo is What Is There een spannend, gevarieerd album waar zowel herkenning als ontdekking steeds op de loer liggen. ‘Better Now’ is ijzersterk met perfect getimede harmonieën en ideaal om het publiek tijdens een stadionconcert mee te krijgen en ook ‘Lover’s Heart’ en ‘Home Again’ zijn pakkende songs die zich ergens op dat hellende snijvlak van rock en pop begeven. ‘Making Sense’ is waarschijnlijk de meest radiovriendelijk track en de titelsong zorgt voor een mooi ingetogen einde; een smaakvolle akoestische track die nog maar eens bewijst dat we hier met een band te maken hebben die inmiddels het klappen van de zweep kent en uit vijf klasbakken van muzikanten bestaat. What Is There is waarschijnlijk de beste plaat die de band uit Californië tot op heden heeft afgeleverd. Delta Spirit klinkt als nooit tevoren; van vlijmscherp tot stevig en soms ingetogen waarbij het steeds duidelijker wordt dat de band in deze samenstelling ongekende mogelijkheden heeft. Het bijgevoegde boekje is stijlvol en stemmig, alles in zwart-wit-grijs-tinten voorzien van alle teksten. Een album voor de jaarlijstjes….. Veel luisterplezier.

Walter Trout - Ordinary Madness

Label Provogue Records

Beoordeling 8,5

Review Walter Trout bracht onlangs zijn nieuwste album Ordinary Madness uit. De inmiddels 69-jarige Blues-icoon en veteraan heeft door de jaren heen een imponerende discografie opgebouwd nadat hij in de jaren ’70 bij grootheden als John Lee Hooker en Joe Tex speelde. Daarna was hij enkele jaren de leadgitarist van Canned Heat om vervolgens deel uit te gaan maken John Mayall & The Bluesbreakers. Dit nieuwe album is weer een nieuw hoofdstuk van het boek dat steeds een nieuw hoofdstuk krijgt. Trout is een begrip in de Blues en meer dan gerespecteerde naam binnen de muziekwereld. De Amerikaan herstelde van een ernstige ziekte in 2013 en begon onverwacht weer nieuwe albums uit te brengen. Ordinary Madness is volgens zijn eigen bio maar liefst zijn 29e!!!! soloalbum en het lukt Trout wederom een album vol met smaakvolle, gevoelige en soms rockende tracks op te nemen met een uiteindelijke speelduur van bijna een uur. Omgeven met een geweldige band opent het album met de ruim zes minuten durende titeltrack en meteen wordt duidelijk dat de man nog steeds prima van stem is en zijn gitaarspel virtuoos, getuige de solo halverwege dit verder wat midtempo nummer. Meest opvallende constatering is waarschijnlijk dat op Ordinary Madness de balans in kwantiteit misschien iets meer doorslaat naar wat rustigere nummers dan in het verleden maar Trout weet gewoon overal een hoog niveau te halen. ‘My Foolish Pride’, ‘The Sun Is Going Down’ en het persoonlijke ‘Heaven In Your Eyes’ zorgen voor een bepaalde balans op dit nieuwe album. Meest indrukwekkende ballad is waarschijnlijk ‘All Out Of Tears’, mede geschreven door Teeny Tucker, dat over het verlies van haar zoon verteld en waar we een meer dan breekbare Trout horen. Maar natuurlijk is Trout ook de man van de rollende gitaarsolo’s in vuige Bluesrocksongs en ook op dit nieuwe album stelt hij zijn trouwe fans niet teleur. ‘Wanna Dance’ is een dampende rocker, ‘Final Curtain Call’ is lekker rauw met snijdende gitaarpartijen en met ‘Make It Right’ kunnen we zelfs de dansvloer op. Dat Trout veelzijdig is bewijst hij bijvoorbeeld met ‘Heartland’ waar we onmiskenbaar Americana invloeden in terug horen en met afsluiter ‘OK Boomer’ is daar toch weer die vuige, pompende Bluesrocker met een ontketende Trout zoals we hem vanuit zijn beste jaren kennen. Ordinary Madness is een album waar we onmiskenbaar de hand van Trout horen maar vooral voelen. Voor de fans is dit schijfje een must-have maar waarschijnlijk is dit een album dat elke muziekliefhebber zal aanspreken want de kwaliteit is wederom van een hoog niveau en de Blues is springlevend. Veel luisterplezier.

Cults - Host

Label Sinderlyn

Beoordeling 8

Review Host is de titel van het vierde volwaardige album van de New Yorkse Indie/pop band Cults. Het duo, dat bestaat uit multi-instrumentalist Brian Oblivion en zangeres Madeline Folin, timmert nu bijna een decennium aan de weg nadat ze met de single ‘Go Outside’ van hun debuut EP de aandacht wisten te trekken. Cults heeft de afgelopen jaren de naam opgebouwd van een band die soepele, wat vintage of retro-achtige dreampop maakt. De grote verandering is dat dit nieuwe album nu vooral is ingespeeld met live-instrumenten plus het feit dat zangeres Madeline Folin nu ook meeschreef aan de nummers op Host. Toch blijft het geluid van het duo (live spelen ze met een band) vooral in de sfeer van de dreampop hangen, mede ingegeven door de wat gedempte zang van Madeline Folin. De plaat opent sterk met nummers als ‘Trials’, ‘8th Avenue’ en ‘Spit You Out’ en als vanzelf wordt dat vintage-achtige gevoel weer opgeroepen. Met het toevoegen van strijkers, blazers, de nodige elektronica en de wat hees klinkende stem van Madeline lukt het Cults weer prima om dat retro gevoel met die bekende sixties-invloeden te creëren. Halverwege het album staan wat rustigere nummers geposteerd, ‘Working It Over’ en ‘A Purgatory’ waarbij we ook niet aan dat retro gevoel kunnen ontkomen maar waarbij je de volumeknop wel wat hoger moet zetten om de nuances te horen. Zo nu en dan kleurt het New Yorkse duo dan toch buiten de lijntjes zoals met het spannende ‘Like I Do’, waarbij de opzwepende beat en de fluisterende stem van Folin voor een mooi contrast zorgen, en ook ‘No Risk’ is één van betere uptempo tracks van het album en roept door Oblivion’s elektronica herinneringen op aan de jaren ’80. Toch is ‘Shoulders To My Feet’ misschien wel de mooiste track op dit nieuwe album; een smaakvolle pianomelodie wordt aangevuld met de mooie stem van Madeline en gaandeweg verder uitgebouwd met synths en drums. Met het rustigere ‘Monolithic’ wordt Host afgesloten. Host is een prima opvolger van Offering uit 2017 en past perfect in de lijn van Cults. Alle nummers kennen een vloeiende melodielijn, niets klinkt hoekig en het geheel luistert makkelijk weg. De succesformule van een vleugje nostalgie en retro in combinatie met de dromerige stem van Madelin zorgt wederom voor een evenwichtig dreampop album. Veel luisterplezier.

Tolouse Low Trax - Jumping Dead Leafs

Label Bureau B

Beoordeling 8

Review Jumping Dead Leafs is het vierde album van Tolouse Low Trax, de artiestennaam die de Duitser Detlef Weinrich als monniker gebruikt voor dit soloproject. Al jarenlang beweegt hij zich in de wereld van de trance, de Kraut en een breed spectrum van de elektronische muziek. Combineer zijn ervaring met de culturele en muzikale voedingsbodem die Duitsland is voor dit genre en de verwachtingen zijn dan toch weer hoog bij een nieuwe release. Vanaf de eerste tonen wordt duidelijk dat de Duitser een wat klinisch, minimalistisch geluid nastreeft waarbij het woord ‘repeterend” centraal staat; ‘inverted Sea’ heeft meteen die pulserende beat en de vrijwel onverstaanbare woorden geven het nummer een wat psychedelisch karakter mee. Die lijn wordt gaandeweg doorgetrokken door de man die overigens ook deel uit maakt van Kreidler. Mooi en sprekend voorbeeld is het ruim zeven minuten durende ‘The Incomprehensible Image’, dat zich op een lome beat voortsleept en waar de repeterende beat de kern is. Ook hier hanteert Weinrich gesproken, loze woorden als verfraaiing evenals wat samples die hier een wat tribal karakter hebben. ‘Milk In Water’, ‘Sales Pitch’ en ‘Berrytone Souvenir’ krijgen hun gezicht door dat repetitieve, industrieel achtige geluid en het zijn de samples die voor de nuances zorgen. Het album vormt één coherent geheel van 38 minuten, waarbij alleen de korte soundscape ‘Pulse Skit’ een uitzondering vormt. Overigens gebruikt Weinrich ook een minimum aan apparatuur; één MPC, wat synths en een mixer, maar evengoed is het eindresultaat verbluffend. De laatste vijf en halve minuut van dit album zijn gereserveerd voor de afsluiter ‘Sales Pitch’ waarbij Weinrich nog ons nog één keer meeneemt op die muzikale trip die ondanks het minimalistische karakter heerlijk aanstekelijk en hypnotiserend werkt. De kernwoorden zijn op Jumping Dead Leafs “repeterend” en “minimalistisch” maar verder is het album een heerlijk instrumentaal avontuur voor elke liefhebber van elektronische muziek. Je kunt er 38 minuten volledig mee uit je dak gaan op de dansvloer op die alsmaar terugkerende ritmes die heerlijk klinisch en industrieel klinken en waarbij de samples de muzikale elektronische versiering vormen. Veel luisterplezier.

Bananagun - True Story of Bananagun

Label Full Time Hobby

Beoordeling 8

Review Sinds maart van dit jaar hangt Covid-19 als een donkere sluier over ons bestaan. Ondanks deze zware periode voor de culturele wereld komt er ogenschijnlijk toch nog veel nieuwe muziek uit. En soms zijn er van die platen die absoluut en spontaan voor een glimlach op je gezicht zorgen. The True Story Of Bananagun van de Australische band Bananagun is zo’n plaat. Elk jaar weer blijkt dat Down Under een goede muzikale voedingsbodem blijkt te zijn en dat dit land (en continent) wel over een heel levendige en vruchtbare muziekscène moet beschikken. Het vijftal uit Melbourne onder aanvoering van Nick van Bakel neemt ons op een eigentijdse manier terug naar de tijd van de hippies, the Flower Power, de kleurrijke sixties en andere muzikale periodes waarin we onszelf vrijgevochten vonden. Dit debuutalbum wordt heerlijk geopend met ‘Bang To The Bongos’ en meteen maken we kennis met die ietwat exotische ritmes, een vleugje psychedelica en de wah-wat gitaar en de ah-ah achtergrondkoortjes waardoor de zon als vanzelf doorbreekt. Vervolgens wordt het tempo nog wat opgeschroefd bij het fuzzy en funky klinkende ‘The Master’ en blijkt de band dit geluid echt omarmd te hebben. Dit debuutalbum The True Story Of Bananagun is een heerlijke muzikale trip en de band gebruikt een breed instrumentarium om hun eigen geluid te creëren. ‘People Talk Too Much’ is heerlijk opzwepend door de funky gitaar en de spannende percussie en blazers maar de aandacht wordt toch wel echt getrokken bij ‘She Now’ waarbij het haast niet mogelijk is om niet terug te denken aan de flowerpower periode. Met ‘Out Of Reach’ noemen we waarschijnlijk de track met de meeste hitpotentie; de band blijft vasthouden aan de al eerder genoemde eigenschappen maar ze verpakken het in een radiovriendelijke, catchy omhulsel. Op ‘Pefect Stranger’ horen we ineens een bossanova-groove en dit misschien wat té vriendelijke nummer fungeert als een soort opener voor het laatste, sterke deel van het album. ‘Modern Day Problems, afsluiter ‘Taking The Present for Granted’ zijn meer dan dynamisch maar vooral ‘Mushroom Bomb’ neemt ons mee terug naar vervlogen tijden toen psychedelica hoogtij vierde. Dit debuutalbum is een heerlijke verademing geworden in deze bijzondere tijd waarbij je soms het gevoel krijgt dat we ons in een soort muzikale tijdmachine bevinden. De elf tracks vorm een wonderbaarlijk verhaal en de band durft ook nog een korte instrumentale interlude op dit debuutalbum te plaatsen; ‘Bird Up!’. Een bijzondere plaat. Veel luisterplezier.

Ace Frehley – Origins Vol. 2

Label E One / SPV

Beoordeling 8

Review Als gitarist van de rockband KISS heeft Ace Frehley als gitarist een stempel gedrukt binnen de rockscene. Zijn oranje Les Paul liet hij roken en vuurspuwen tijdens de shows en wist hij met zijn manier van spelen een eigen sound te maken. Wanneer uiteindelijk bij KISS vertrekt weet hij asl solo artiest met Ace Frehley Comets en eigen albums toch redelijke rock albums te maken. Maar de faam van toen kreeg Frehley pas terug toen hij zich weer bij KISS voegde. Uiteindelijk weet men toch niet goed samen te werken en vertrekt de man weer. Afgelopen jaren verschijnen er weer solo albums van de man. The Origins (verwijzend naar de eerste verzamelalbums van KISS) zijn cover albums waar we KISS leden op horen en nu met Vol.2 staat het KISS nummer She als bonus track. Nu KISS aan het einde van hun Last End of the Road (afscheidstour) is beland, zijn de geruchten groot dat de originele leden nog eens aansluiten bij een van de KISS shows. Wellicht de laatste in Madison Square Garden, hun thuishaven New York City. Maar de man heeft ook zijn helden en daarmee staan deze cover album vol van. Led Zeppelin ‘Good Times Bad Times’, The Beatles ‘I’m Down’ (met Marlin Manson gitarist John 5)krijgt een stevige versie, net als The Rolling Stones ‘Jumping Jack Flash’ en Lola van the Kinks. Met Deep Purple Space Trucking doet hij een verwijzing naar zijn Space Ace masker in KISS. Als gitarist is het heerlijk om jezelf eens te laten gaan en dat doet hij in Eric Claptons ‘Politics’. Naast de diversiteit van songs zijn de gasten ook van diverse aard. Toetsenist Rob Sabino (Peter Frampton/ Simon and Garfunkel) speelde al mee op de single van Crazy Joe and the Variable Speed Band (een geheim Frehley project), Robin Zender (Cheap Trick) horen we op Humble Pie’s ‘30 days in a Hole’, Lita Ford, en zijn KISS opvolger Bruce Kulick horen we op ‘Manic Depression’ van Jimi Hendrix. Hiermee reken ze af met de vraag wie beter is en andere vragen die onnodig voor deze gitaristen zijn geweest. Vragen of ze wel goed genoeg zijn. Met ‘We Gonna Get Out Of This Place’ van de Animals horen we de humor van Ace weer en ‘Kicks’ van Paul Revere krijgt een solo. Opvallend is het groot aantal Engelse bands die de songs van deel 2 leveren. Het past bij Frehley om een uitdaging te zoeken. Naast zijn eigen albums ligt dit coveren van songs hem goed en hebben ze toch soort van eigen ACE tintje gekregen. Het album wordt afgesloten met ‘She’ van KISS, wat altijd voor hem een heerlijk nummer was om te spelen en gelijk nu ook een open sollicitatie is om voor dit nummer aan te sluiten bij de band wanneer ze in New York spelen.

2020 Septermber Week 37

2020 Aug Week 36

Kelly Lee Owens - Inner Circle

Label Small Town

Beoordeling 8,5

Review In 2017 maakten we kennis met de Welsche Kelly Lee Ownes en haar titeldebuut werd overladen met lovende kritieken. Nu drie jaar later en na enkele persoonlijke ups-and-downs is daar de opvolger Inner Song. Ze opent met haar bewerking van Radiohead’s ‘Weird Fishes/Arpeggi’ en geeft deze cover op Inner Song de titel ‘Arpeggi’ mee; een haast klinische, industrieel aandoende instrumentale track. Toevallig of niet, ook Lianna La Havas heeft op haar laatste album dat vorige maand uitkwam dezelfde track gecoverd. Met deze opener wordt door Kelly Lee de spreekwoordelijke lat meteen hoog gelegd. Vervolgens is er met ‘On’ ineens een Ambientachtige track die een bepaalde sereniteit uitstraalt maar gaandeweg door de pulserende beat subtiel van karakter veranderd. Dat tempo wordt in ‘Melt!’ verder opgeschroefd en met een haast hypnotiserende beat vraagt de Welsche aandacht voor de klimaatopwarming, zelfs op de dansvloer! (While you sleep, while you breathe). Hoe creatief en betrokken Kelly Lee is bleek laatst uit een interview waarin ze aangaf zelfs naar geluiden van smeltende ijskappen op zoek te zijn geweest om samples in dit nummer te kunnen verwerken. Het eerste deel bewijst al dat Inner Song zeer divers is en die lijn trekt Kelly Lee verder door. ‘Re-Wild’ is een heel rustig, ingetogen, Dreampop-achtige track die als een verkoelende bries werkt waarna ze met ‘Jeanette’ ons weer verleidt de dansvloer op te komen met een soort van 90’s Clubtrance. Met ‘L.I.N.E.’ keert ze weer terug naar de Dreampop, ‘Night’ krijgt gaandeweg steeds meer laagjes en met ‘Flow’ trakteert ze ons weer op een instrumentale tracks. Meest opmerkelijke is waarschijnlijk toch het bijna zeven minuten durende ‘Corner Of My Sky’ waar we niemand anders dan John Cale een vocale bijdrage horen leveren; met zijn doorleefde, diepe stem zorgt hij met wat de gesproken tekst voor een bijzonder contrast met de verder wat Dreampop-achtige track. Dat Kelly Lee heel veel mogelijkheden met haar stem heeft bewijst ze nog maar eens op de afsluiter ‘Wake-Up’; een relatief rustige elektronische track krijgt juist volume en karakter door de timide klinkende stem. Het tweede album beantwoord volledig aan de relatief hoge verwachtingen die er waren voor de opvolger van het titelloze debuut. Een palet aan muzikale ideeën is creatief uitgewerkt in een boeiend album dat je als luisteraar meeneemt op een bijzondere muzikale reis variërend van Dreampop tot prikkelende beats. Veel luisterplezier.

HC McEntire - Eno Axis

Label Merge Records

Beoordeling 9

Review Iedereen die bekend is met de muziek van de Altcountry band Mount Moriah kent zal de naam H.C. McEntire herkennen. Haar prachtige solodebuut Lionheart (2018) krijgt nu met Eno Axis een vervolg. Na een intensief tourschema met Angel Olsen koos McEntire er voor om terug te keren naar North Carolina om daar aan een nieuw album te werken en de albumtitel is dan ook genoemd naar de rivier de Eno die zich door deze staat slingert. Toen afgelopen maart de hele wereld zo’n beetje tot stilstand kwam en daarmee oook het touren met Angel Olsen besloot Heather terug te keren naar haar boerderij in de buurt van Durham. De rust en de dagelijkse dingen zorgden voor inspriatie zoals we bijvoorbeeld in de opener horen. Want hoe eenvoudig kan het leven zijn is waarschijnlijk de boodschap van ‘Hands For The Harvest’ (“Early rise, start the fire, till the rows, pass the tithes”) waarmee de toon wordt gezet; een prachtige minimalistisch nummer waarbij Heather door wat keys wordt begeleidt en dat gaandeweg verder wordt uitgebouwd met wat drums en Lapsteel. Vervolgens zijn daar het ijzersterke en warme ‘Footman’s Coat’ over gemaakte keuzes in het leven en het sfeervolle ‘High Rise’, Op Lionheart werd al duidelijk dat de Amerikaanse solo de Altcountry combineert met Rock, Americana en Folk en die lijn wordt op Eno Axis duidelijk voortgezet. Op Eno Axis wordt H.C. McEntire omgeven door een erg goede band bestaande waardoor de liedjes een haast tijdloos karakter krijgen en een bepaalde rust uitstralen terwijl er toch ergens die onderhuidse spanning aanwezig is. ‘River’s Jaw’ is spannend en is een ode aan de rivier die al decennia langs haar boerderij stroomt, ‘True Meridian’ is wat meer Folk en ‘Time, On Fire’ is wat meer softrock met ook weer een hoofdrol voor gitarist Luke Norton. Buitenbeentjes zijn het korte en instrumentale ‘Sunday Morning’ en ’One eye Open’ waarmee het nog steeds aktuele thema van de verschillen tussen blank en zwart nog eens aangekaart worden. En zoals wel vaker het geval is bewaard ook Heather McEntire het beste voor het laatst; haar versie van Led Zeppelin’s ‘House Of The Holy’ is er ééntje uit de buitencategorie en de Eno Axis nog meer glans geeft. Was Lionheart een voltreffer, elke liefhebber van Rootsmuziek zal waarschijnlijk Eno Axis omarmen en niet meer loslaten. De tien nummers zijn tijdloos qua geest en Heather weet met haar band een bepaalde intieme, spannende sfeer neer te zetten zoals dat maar weinig muzikanten kunnen. Op Eno Axis klopt het geheel; de teksten zijn haast poëtisch, de composities prachtig en de band subliem. Een album voor het jaarlijstje 2020. Veel luisterplezier.

Dan Penn - Living On Mercy

Label Last Music Co.

Beoordeling 8

Review Dan Penn is vooral in de VS een zeer gewaardeerd singer/songwriter en producer en was medeverantwoordelijk voor vele hits. Nu, op 78-jarige leeftijd, brengt hij zijn nieuwe soloalbum Living On Mercy met wederom die warme soul die zo typerend is voor dat zuidelijke deel van de VS. Sommigen noemen Penn zelfs een legende, een typering die altijd lastig is omdat de meetlat niet transparant is. De in Vernon, Alabama, opgegroeide Penn heeft sinds de jaren ’70 een solocarrière opgebouwd maar evengoed is zijn discografie niet indrukwekkend te noemen. De meest lof oogstte de Amerikaan met het schrijven en producen van hits zoals ‘Do Right Woman, Do Right Man’ van Aretha Franklin, ‘The Dark End Of The Street’ (James Carr) en ‘I’m Your Puppet’ (James & Bobby Purify). Zijn laatste soloalbum Do Right Man dateert alweer uit 1994 dus zijn de verwachtingen hoog als er haast “out of the blue” een album van Penn uitkomt. Voor dit nieuwe project werd dan ook niets aan het toeval overgelaten en samen met een uitstekende band werd dit Living On Mercy opgenomen in de befaamde Muscle Shoals Studio in Nashville. De nummers, veelal nieuw, schreef hij samen met o.a. grote namen als Spooner Oldham, Buzz Cason en Wayne Carson. Eindresultaat is een album met 13 tracks die die heerlijke, zwoele “southern soul” uit ademen. Het album opent met de titelsong die meteen richtinggevend is voor de rest van het album; soepel klinkende midtempo soul, prima toetsenwerk en een blazerssectie op de achtergrond. Voeg daarbij dat typisch zuidelijke karakter en een vleugje country en je krijgt een meer dan aangename mix. De thema’s die Penn op dit album aansnijdt zijn universeel en gaan vaak over de liefde in al zijn facetten. Na de titelsong is daar met ‘I’ll See You In My Dreams’ de eerste ballad met backing vocals van Cindy Walker en Marie Lewey, twee dames die we vaker op de achtergrond horen. Met ‘I Do’ krijgen we de eerste “klassieker” tegen; oorspronkelijk door Penn en Spooner Oldham in de jaren ’60 geschreven is deze uitvoering zeer smaakvol waarbij het nummer nog steeds een aardig “crooner”-gehalte behoudt en daardoor wat “vintage” klinkt. Maar op Living On Mercy houdt Penn vooral vast aan midtempo soulnummers zoals ‘Soul Connection’, ‘I Didn’t Hear That Coming’ en ‘Clean Slate’. En nogmaals, zijn begeleidingsband is van hoog niveau en zonder iemand tekort te doen toch even een vermelding van de alom aanwezige toetsenist Clayton Ivey die menig nummer draagt. Het enige nummer dat echt wat vaart in het album brengt is Edge Of Love’ waar de blazerssectie van zijn beste kant laat horen maar het is toch vooral gevuld met rustiger werk zoals ‘What If It Takes To Be True’, ‘Down On Music Row’, ‘Leave It Like You Found It’ en het mooie ‘Blue Motel’. Living On Mercy is een prima album geworden dat natuurlijk wel binnen de veilige lijntjes kleurt. Alle dertien tracks bevinden zich ongeveer in dezelfde muzikale spectrum en roepen een soortgelijke sfeer op maar het is knap dat Penn op deze respectabele leeftijd nog altijd een dergelijk soulalbum kan maken. De nummers luisteren makkelijk weg en mede door de bijdrage van de muzikanten wordt het album naar een hoger niveau getild. Een fijn luisteralbum maar ook een prima album op de achtergrond tijdens een goed gesprek met een lekker biertje in de hand. Veel luisterplezier.

Alex The Astronaut - Theory Absolutely

Beschrijving

Beoordeling 8

Review De 25-jarige singer/songwriter Alexandra Lynn, aka Alex The Astronaut, wordt in Down Under als één van de grote talenten gezien. Sinds 2016 heeft ze met regelmaat singles en een tweetal EP’s uitgebracht maar met The Theory Of Absolutely Nothing is daar het volwaardige debuutalbum. Alex verhuisde van Sydney naar New York om daar onder andere wiskunde te gaan studeren maar vooralsnog overwint dus het muzikale talent. Vanaf de eerste noot word je bevangen door de spontaniteit en ontwapende persoonlijkheid en qua sfeer doe het wellicht denken aan het debuutalbum van Amy McDonald; een aangename mix van Folk, Pop en Singer/songwriter met die puur klinkende oprechtheid. De thema’s die we voorbij horen komen zijn uiteenlopend; van alles wat met volwassen worden te maken, de mooie en donkere kanten van de liefde in tot en met een ongeplande zwangerschap. Vooral de uptempo nummers hebben een Folk-randje waarbij de authentieke stem van Alexandra voor nog wat extra karakter zorgt. Opener ‘Happy Song’ is een heerlijk aanstekelijk nummer maar toch gaat het over een verbroken relatie als we haar horen zingen: “Tonight I need a happy song…. you know that I love you but I think it’s over”. Nummers als ‘Caught In The Middle’, ‘Split The Sky’ (hoe word ik volwassen?) en ‘I Think You’re Great’ (over echte vriendschap) luisteren makkelijk weg en zijn sterke liedjes. Dat ze ook gevoeligere onderwerpen durft te bezingen blijkt wel uit ‘Lost’ dat het verhaal verteld over een ongewenste zwangerschap van twee jeugdige geliefden. Daar tegenover staan wat rustigere nummers zoals het ingetogen en haast akoestische ‘San Francisco’, het melodieuze ‘Banksia’ en de “vintage” klinkende pianoballad ‘Christmas In Yuly’. Een van de mooiste nummers is het gevoelige ‘I Like To Dance’ waarin huiselijk geweld het centrale thema is. (“The first time he pushed me over, walked past, he smashed my phone / I didn't know what to say next, do you know what you would do next?”). Afsluiten doet ze met ‘Outro’, een kort bedankwoordje waar nogmaals de onbevangenheid vanaf straalt als we ze “Hi There It’s Alex, I Hope You Had A Nice Time Listening To My Album. Thank You for staying This Long. Hopefully I will See You Again Sometimes Soon” horen zeggen. En daarmee is het album afgesloten. The Theory Of Absolutely Nothing kent weinig tot geen zwakke plekken en het is natuurlijk geweldig als je het kijken naar Harry Potter films verwerkt als één van de graadmeters hanteert bij het ouder worden (‘Split The Sky’). Het getuigt van sterk schrijverswerk, iets dat hoor het hele album terug te horen is en waarmee de Australische nog maar eens haar talent onderstreept. Een naam die we waarschijnlijk nog vaker gaan horen maar voor nu een prima debuutalbum dat absoluut meer dan één luisterbeurt verdient. Alex The Astronaut is waarschijnlijk een blijvertje. Veel luisterplezier.

Siv Jakobsen - A Temporary Soothing

Label Mattan Records / PIAS

Beoordeling 8,5

Review “What would I write about if I don’t fear the fear inside my bones?”. Deze vraag vormde de basis voor het nieuwe album van de Noorse singer/songwriter Siv Jakobsen. Na haar EP The Lingering en haar goed ontvangen debuutalbum The Nordic Mellos uit 2017 is daar nu met A Temporary Soothing een vervolg. Het album opent met de sprookjesachtige stem van de Noorse Siv die op ‘Fear The Fear’ begeleid wordt door een akoestische gitaar en die ons onmiddellijk deelgenoot maakt van haar gedachten. (“I live in bed at night/ Terrified of tomorrow’s light/ I fear the ghost under the bed”). Vervolgens krijgt het album met ‘Fight Or Flight’ iets meer vaart met mooi subtiel pianospel en gitaarlijnen om daarna op ‘Shine’ en ‘Only Life’ weer ongelofelijk breekbaar te klinken. Samen met producer Chris Bond (o.a. Ben Howard) slaagt de Noorse erin om een muzikale verbinding te maken tussen Ambientachtige nummers en Folk met hier en daar wat traditionele invloeden waarbij het eindresultaat een wat cineastisch karakter krijgt. Overigens ontdekte ze pas tijdens haar studie aan prestigieuze Berklee College Of Music welke muzikale richting ze op wilde. Van een medestudent kreeg ze een pen en een notitieboekje en vervolgens schreef ze zich in voor een cursus songwriting. Inmiddels is dit haar tweede album. Siv weet op A Temporary Soothing moeiteloos sobere, minimalistische nummers af te wisselen met nummers die klinken alsof ze rijk georkestreerd zijn. Eén van de meest sprekende voorbeelden is misschien wel het prachtige ‘Fraud, Failure, waar Siv ons nog maar eens meeneemt in haar onzekerheden en ze een haast filmische soundscape creëert. Zo nu en dan verrast Siv ons als luisteraar toch zoals bij ‘Island’, dat mede dat door de beat waarschijnlijk tot de meest radiovriendelijke track wordt gepromoveerd. Maar het zijn toch vooral de stemmige, melancholieke liedjes die indruk maken en beklijven zoals de titelsong waarbij het mooie instrumentarium prachtig wordt uitgelicht. Na het korte instrumentale ‘Mothecombe’ is er met ‘I Call It Love’ de afsluiter en kunnen we voor de laatste keer van die wonderschone stem genieten. A Temporary Soothing is een prachtig, eigentijds album geworden dat een aangename sfeer ademt met hier en daar wat traditionele invloeden. Siv Jakobsen bewijst wederom over een prachtig stemgeluid te beschikken die volledig tot haar recht komt in deze elegante, haast filmische composities. Veel luisterplezier.

2020 Aug Week 35

2020, Aug. week 34

Jerome Oscar - Breathe Deep

Label Caroline Int.

Beoordeling 8

Review Met zijn eerder uitgebrachte EP’s, waaronder Live In Amsterdam, lichtte hij al een tipje van de sluier van zijn talent. De Britse gitarist, schrijver en zanger Oscar Jerome bracht onlangs zijn debuutalbum Breathe Deep uit, iets waar menig muziekliefhebber reikhalzend naar uit keek. De uit Norfolk afkomstige Oscar bewijst op dit debuutalbum als geen ander muziekstijlen moeiteloos met elkaar te kunnen combineren. Of het nu Jazz is, Soul, R&B en zelfs wat Fusion, dat en nog veel meer komt allemaal voorbij tijdens de elf nummers die er op dit album staan. Na de korte instrumentale intro ‘Searchng for Aliens’ is daar het uiterst groovy en funky klinkende ‘Sun For Someone’ en meteen maken we kennis met Oscar’s kunst om een soort “mash-up” van stijlen te maken. ‘Your Saint’ is wat rustiger met slimme jazzy invloeden en ‘Coy Moon’ is een heerlijk laid-back achtige track die alle haast als sneeuw voor de zon doet verdwijnen. Ook Oscar durft het aan om een instrumentaal nummer op het album te plaatsen; ‘Fkn Happy Days ‘N’That’ is een heerlijke, ruim vijf minuten durende, Jazz-jamsessie waaruit nog maar eens blijkt hoe getalenteerd de Brit is. Jerome is een begenadigd jazzgitarist die op het Trinity Laban Conservatorium zijn vaardigheden verder ontwikkelde en in de jaren daarna met diverse grote namen samenwerkte. Hij behoort tot die nieuwe lichting muzikanten en daarvan is dit debuut het eerste resultaat. Het hoogtepunt van het album is misschien wel ‘Timeless’, waarbij we Lianna La Havas horen die zelf onlangs haar nieuwe album uitbracht. De combinatie van haar diepe en innemende soulstem met het subtiele gitaarspel van Oscar smaakt naar meer. Dat hij ook met aandacht wat nummers op dit debuut plaats die we al eerder op een EP hebben gehoord is logisch; ‘Give Back What You Stole From Me’ (van de gelijknamige eerste EP) en ‘Gravitate’(Live In Amsterdam) zijn muzikale pareltjes die prima op dit album passen. Afsluiter ‘Joy Is You’ is na ‘Timeless’ mijn favoriet; Oscar alleen op zijn gitaar en dit nummer bewijst andermaal dat de invloed van George Benson als inspirator alom aanwezig is. Breathe Deep is een aansprekend debuut van een singer/songwriter én gitarist met een ongekend veelzijdig talent. We doen hem en dit debuutalbum echt te kort als we ons beperken tot het stempel Jazz en Oscar Jerome is een naam waar we de komende jaren vast nog veel van gaan horen. Veel luisterplezier.

Rumer - Nashville Tears

Label Cooking Vinyl

Beoordeling 8,5

Review Ook de release van het vijfde album van de Britse zangeres Rumer heeft op zich laten wachten vanwege Covid-19. Afgelopen weekend was daar dan eindelijk de release van dat nieuwe album Nashville Tears met 15 nummers die oorspronkelijk door de Amerikaanse singer/songwriter Hugh Prestwood zijn geschreven en die nu door Rumer bewerkt zijn. Ze brak meteen door met haar debuutalbum Seasons Of My Soul uit 2010 en de afgelopen jaren is de waardering voor albums alleen maar gegroeid. De Britse zangeres met Pakistaanse roots is inmiddels moeder geworden en was niet erg op zoek naar een nieuwe uitdaging. Toch bracht dit nieuwe project haar genoeg inspiratie om samen met producer Fred Molin deze plaat op te nemen. Op dit nieuwe album Nashville Tears kiest ze dus heel bewust voor vijftien nummers van de Amerikaanse singer/songwriter Hugh Prestwood. In het algemeen misschien een wat onbekende naam maar binnen het genre country is hij een zeer gerespecteerde collega en grote namen als Alison Krauss, Trisha Yearwood en Michael Johnson hebben eerder covers van zijn werk uitgebracht. Strijkers stromen de kamer in bij de eerste noten van opener ’The Fate Of Fireflies’ waarna de prachtige stem van Rumer de rest van de kamer vult. Vervolgens krijgen we een aantal rustige, wat melancholieke songs met de nodige country-invloeden zoals ‘Oklahoma Stray’, ‘Bristlecone Pine’ en ‘June It’s Gonna Happen’ waarbij de Steel-gitaar alom aanwezig is en de nummer rijk gearrangeerd zijn. Soms verandert de sfeer op het album zoals bij het wat broeierige ‘Deep Summer In The Deep South’, waar we duidelijk wat Americana-invloeden terug horen en een nummer als ‘Hard Times For Lovers’ dat iets meer vaart heeft. Maar wat gaandeweg het album bovenal blijkt, is dat de stem van Rumer alleen maar aan kracht heeft gewonnen; ze weet alles smaakvol, harmonieus, warm en elegant te zingen waardoor er over de plaat een soort van glanzend vernislaagje verschijnt. Natuurlijk staan er enkele nummers op die al eerder door andere artiesten gecoverd zijn zoals het prachtige ‘Ghost In This House’ (o.a. Shenandoah), The Song Remembers When’ (Yearwood) en natuurlijk het ingetogen maar ijzersterke ‘That’s That’ (Michael Johnson). Zo wordt het een aangename en haast sierlijke luisterervaring met op het einde nog een tweetal ballads; ‘The Snow White Of Arlington’ en afsluiter ‘Half The Moon’. Rumer heeft op haar eerdere albums al bewezen over een waanzinnig mooie stem te beschikken. Toch lijkt het alsof bij de keuze van deze nummers, die zich op het snijvlak van roots en country bevinden, echt alle puzzelstukjes op zijn plaats vallen. Het is een ode aan de nog steeds levende Prestwood maar het is vooral die prachtige stem die het album draagt. Deze sfeervolle songs worden smaakvol neergezet door Rumer en een vergelijking naar het stemgeluid van Karen Carpenter ligt misschien wel voor de hand. Veel luisterplezier.

Another Sky - I Slept On The Floor

Label Caroline int.

Beoordeling 8,5

Review Ze stuurden al wat singles de ether in ter kennismaking maar nu is daar gelukkig het debuutalbum Slept On The Floor van de Londense formatie Another Sky. De vier leerden elkaar kennen tijdens hun studie aan Goldsmiths University en gaandeweg vormde zich de band. Ieder bracht zijn of haar muzikale inspiratie in, welke varieert van Talk Talk via Joni Mitchell naar Four Tet, met als resultaat dit verfrissende én verrassende debuutalbum. Mooie sferische synths, wat drums en gitaren zorgen voor een rustige opening maar na een kleine minuut ontbrandt de opener ‘How Long?’ in een soort van progrock-achtige track waarbij de hoge stem van zangeres Catrin Vincent meer dan verrassend is en tegen het einde dat vuur ook weer laat doven. Vervolgens is daar de inmiddels uitgebrachte single ‘Fell In Love With The City’, een nummer dat waarschijnlijk door het wat bombastische karakter live goed uit de verf zal komen. Overigens is het stemgeluid van Catrin wel bijzonder want door het haast androgyne geluid word je steeds in vertwijfeling gebracht. Is het mooi, is het angstaanjagend? Feit is de zangeres een onmiskenbaar bijzonder stemgeluid heeft en daarmee noemen we meteen één van de belangrijkste wapens van deze dynamische band. Gaandeweg wordt duidelijk dat de band een act is die zich waarschijnlijk uitermate zal lenen om live te zien want nummers als ‘Brave Face’ en ‘Riverbed’ hebben een ongekende energie en dynamiek. Ook Another Sky doet een duit in het zakje als we het hebben over globale problematiek hebben zoals klimaatverandering. De relatief korte titelsong zorgt voor een soort breekpunt op het album en door het gebruik van de Vocoder krijgt de stem van Catrin een haast buitenaardse klank. ‘Life Was Coing In Through The Blinds’ blijft als een dreigende, donkere donderwolk hangen zonder écht los te barsten en met ‘Tree’ noemen we waarschijnlijk de meest ingetogen track waarbij Catrin ons ongeveer haar complete bereik van haar stem laat horen; van uiterst breekbaar tot een ongelofelijk volume. ‘All Ends’ is de meest rustige track en vormt dan weer een aangenaam contrast met het pakkende ‘Let Us Be Broken’, het beste nummer op het tweede deel. I Slept On The Floor verdient aandacht en Airplay want het is simpelweg een bijzondere plaat en een sterk debuut. Het viertal weet diverse muzikale invloeden als inspiratie te verwerken in hun soms complexe, ietwat bombastische nummers waarbij de stem van zangeres Catrin Vincent de belangrijkste troef is. Het tweede deel is wat ingetogener dan het eerste deel maar het geheel zorgt voor een kleine drie kwartier muziekplezier waarbij de verwachtingen meer dan ingelost zijn.

Rival Consoles - Articulation

Label Erased Tapes

Beoordeling 8,5

Review Rival Consoles, de artiestennaam van Ryan Lee West houdt er een toch wat aparte manier van schrijven van muziek op na. Vanuit daadwerkelijke schetsen visualiseert hij zijn muziek en zo is ook zijn laatste plaat Articulation tot stand gekomen. Als we op de website van Ryan Lee West, AKA Rival Consoles, kijken zien we een scala aan schetsen, grafieken en lijn diagrammen staan die de basis vormen van zijn elektronische tracks. Zelf zegt hij hierover: “Over the past 5 years I have been sketching compositions on paper. Sometimes they are detailed, specific outlines of what I imagine for the music, sometimes they are how I would like a synth to sound, sometimes they are me thinking out loud about the structure of the music I am working on.” Met deze wetenschap is de cover van het nieuwe album Articulation dan ook meer dan logisch. Waar zijn vorige album Persona meer een muzikale vertaling was van menselijk emoties is het hier dus zijn interpretatie van diverse grafische elementen. Opener ‘Vibrations On A String’ is meteen dynamisch en West tovert met de diverse beats en elektronische omgeving tot een pulserende dance. Ook bij ‘Forwardism’ laat hij met slimme breaks, terwijl ‘Melodica’ (de naam zegt het al) veel meer een rustpunt op het album is met een wat ambiente sfeer. Ook een track als ‘ Still Here’ is wat dromerig en iets ingetogener. De titelsong heeft weer wat vaart en West toont zich een meester in het combineren van diverse soorten ritmes tot een hypnotiserend techno eindresultaat. De ruim zeven minuten durende afsluiter ‘Sudden Awareness Of Now’ is waarschijnlijk de beste track; een ijzersterke opbouw en door de sterk variërende beats is dit een plaat die absoluut een hypnotiserend effect op de dansvloer zal hebben. Articulation is een eigentijdse plaat met volop Techno-invloeden waarmee West bewijst weer een topplaat af te kunnen leveren. Hij weet moeiteloos te laveren tussen uptempo, opwindende beats en dromerige ambientklanken waardoor dit album absoluut de handtekening van West mee krijgt. Veel luisterplezier.

2020 Aug Week 33

Kamelot - I Am The Empire: Live In 013

Label Napalm rec./ PIAS

Beoordeling 8,5

Review Kamelot is een Amerikaanse powermetal band opgericht door gitarist Thomas Youngblood. Ondanks dat het een “Amerikaanse” band is zijn ook de Duitse en Zweedse nationaliteit terug te vinden. Kamelot heeft enige wisselingen ondergaan. De twee laatste wisselingen zijn die van zanger Tommy Karevik die in 2012 de Noorse zanger Roy Khan opvolgde. In 2018 nam Alex Landenburg het drumstokje over van Casey Grillo. Na twee eerdere live-opnames is I Am The Empire de eerste live-release voor Karevik en Landenburg. De live-release is uitgebracht als live-album en op Blueray/DVD. Het concert is alweer bijna twee jaar geleden. Op 14 september 2018 hebben de mannen van Kamelot de 013 in Tilburg op zijn kop gezet. Kamelot is een band die enorme energie met zich meebrengt. Die energie is terug te horen op dit live-album. Daarnaast is in de studio goed aan de live-opnames gewerkt. Waar tijdens het concert niet alle partijen altijd evengoed te horen waren, is dat nu wel het geval. Bij een live-release hoort interactie met en het geluid van het publiek. Dit staat de nummers niet in de weg, maar maakt wel dat de energie van het publiek ook hoor- en voelbaar is. Het is een goede studioband, maar live zijn ze waanzinnig. I Am The Empire laat een stel goede muzikanten horen en een Karevik in zijn beste vorm. Hij kan live nog meer dan in de studio en hij kan live er nog een stuk meer gevoel in leggen. De setlist is vooral gericht op de laatste drie albums waardoor er wat fanfavorieten van het Khan-tijdperk ontbreken, maar ‘March of Mephisto’ en ‘Sacrimony (angel of afterlife)’ ontbreken uiteraard niet. Het concert is een aaneenschakeling van hoogtepunten door het hoge energiegehalte en de vele gastartiesten, zoals Lauren Hart (Once Human) op ‘Phantom divine’, Charlotte Wessels (Delain) op ‘Under grey skies’, Elize Ryd (Amaranthe) op ‘Sacrimony (angel of afterlife)’ en Alissa White-Gluz (Arch Enemy) op ‘March of Mephisto’, ‘Sacrimony (angel of afterlife)’ en ‘Liar liar (wasteland monarchy)’. Alle stemmen vloeien mooi samen met die van Karevik. Voor degenen die bij het concert zijn geweest, is het een fantastische herbeleving. Voor degenen die er niet bij waren geeft deze release een mooie weergave van hoe het was. Leuk om te weten is dat de band op 26 februari 2020 heeft aangekondigd dat ze later in het jaar hun eerste boek genaamd Veritas: A Kamelot Legacy uitbrengen. Dit om stil te staan bij het dertigjarig bestaan van de band.

2020 Aug Week 32

Jason Molina - Eight Gates

Label Secretly Canadian

Beoordeling 8

Review Het is al vaker gebeurd en het zal ook zeker niet de laatste keer zijn; een album postuum uitbrengen. Jason Molina was een begenadigd singer/songwriter die wars was van enige commercie en een uitgesproken mening had. Zeven jaar na zijn overlijden is er nu een album met negen nummers die nog niet eerder het daglicht zagen en verzameld zijn op Eight Gates. Molina stond bekend om de sobere composities die vaak puur en eerlijk klonken en voorzien waren van vlijmscherpe teksten. Als artiest was hij introvert en leefde niet het leven van een artiest volgens het “seks-drugs& Rock ’n Roll”-principe. Wel was al enkele jaren bekend dat de uit Ohio afkomstige singer/songwriter een alcoholverslaving had en uiteindelijk ook daadwerkelijk aan leverfalen in 2013 overleed. Dit album met negen nog nooit uitgebracht nummers met een speeltijd van een kleine vijfentwintig minuten is waarschijnlijk echt het definitieve afscheid al weet je dat natuurlijk nooit zeker. Deze opnames stammen uit de jaren 2007/2008 en brengen op zich niets nieuws onder de zon. Het verhaal gaat dat Molina ziek zou zijn geworden door een beet van een giftige spin en tijdens die periode van opsluiting ergens in Londen zijn deze nummers geschreven. Het fluiten van de vogeltjes dat je tussen de tracks door hoort is een ode aan de parkieten die blijkbaar volop in Londen rondvliegen. Na het eerste gefluister van wat vogeltjes is daar meteen die karakteristieke, wat melancholieke sfeer; ‘Whisper Away’ krijgt vorm door de diepe stem van Molina en de subtiele strijkers completeren het fraaie en zeer ingetogen geheel. Vervolgens word je meegenomen in dat minimalistische karakter met nummers als ‘ The Mission’s End’, ‘She Says’ en ‘Old Worry’. Gaandeweg neemt Molina je mee in zijn triestheid en de nummers vormen een aaneenschakeling van weemoedige verhaaltjes. ‘Shadows Answer The Wall’, het enige nummer met drums, en ‘Thistle Blue’ zorgen voor de broodnodige variatie. Al luisterend krijg je ook het idee dat de tracks een soort demo-gehalte hebben en voorzien zijn van een ruw randje. Afsluiter ‘ The Crossroad + The Emptiness’ is wat dat betreft exemplarisch; we horen Molina zeggen “alright, everybody, everybody shut up; This is my record; everybody has goes to sleep, I want to close this song” waarna hij ons in stilte achterlaat. Eight Gates is waarschijnlijk een plaat die vooral waardering zal oproepen bij de fans en liefhebbers van Molina. Voor een kennismaking met deze singer/songwriter is deze uitgave misschien iets minder geschikt. Evengoed zijn het negen liedjes waarmee tussen het gefluit van de vogeltjes ons nog één keer meeneemt in zijn gedachten zoals hij ze jaren geleden heeft vastgelegd.

2020, augustus, week 31

Charley Crockett - Welcome To Hard Times

Label Thirty Tigers

Beoordeling 8

Review Het is toch wel bijzonder te noemen dat de 36-jarige Charley Crockett terug is met een nieuw album. Vorig jaar werd bij hem het Wolff-Parkinson-White syndroom vastgesteld, een aangeboren hartaandoening die hem in combinatie met een aortaklepziekte hem bijna het leven kostte. Een stapje terug doen? Noop, dat kwam niet in het woordenboek van de in Texas geboren Crockett voor. Het gaf hem juist energie en inspiratie voor zijn nieuwe album Welcome To Hard Times waar ook Dan Auerbach nog wat schrijverswerk voor verrichtte. De titel is gebaseerd is gebaseerd op de roman van de Amerikaanse schrijver E.L. Doctorow die later ook nog werd verfilmd met Henry Fonda in de hoodrol. Het boek en de film schetsen de ruwe kant van het Wilde Westen, vol met duistere elemtenen als moord, verkrachting en wraak. Crockett vind dat onze huidige maatschappij er niet veel beter aan toe is. Dertien nummers, waaronder één cover, nemen ons mee naar een werreld vol liefdesverdriet, gokverslaving, het leven als artiest met als eindresultaat een niet al te zonnig wereldbeeld. Crockett opent met de rustig voortkabbelende titelsong met een aangename “saloon-piano” op de achtergrond en de geboren Texaan neemt ons meteen mee in zijn visie op de wereld: “Life's a casino, I'm tellin' you / And everybody's playin': boys and girls / Women, children, me, and you / The dice are loaded and everything's fixed/ Even a hobo would tell you this”. De dertien songs zijn onmiskbaar doorspekt met Americana en Country-invloeden en met de band die hij voor dit album samenstelde weet hij ergens ook nog wat “crooner”-invloeden te verwerken. We komen lekker uptempo nummers tegen als ‘Run Horse Run’ en ‘Paint It Blue’ maar over het algemeen zijn het wat midtempo songs waar je al luisterend het gevoel krijgt op een paard te zitten en stapvoets door de woestijn in Arizona aan het lopen bent. Binnen dat wat donkere en sombere decor is er het rustige en romantische ‘Don’t Cry’, de meezinger ‘Lilly My Dear’ waarop het aangenaam meedijnen is en de karkateristieke Country-song ‘Heads You Win’ waarop Crockett nog maar eens wat zwartgallige humor met ons deelt. Ook ‘The Man That Time Forget’ is zo’n typisch lome song die past in dat desolate landschap in het zuiden van de VS. De al eerder genoemde piano horen we ook terug op ‘Tennessee Special’, een soort blauwdruk van de sfeer op dit album.Het wat meer blues-achtige ‘Rainin’ In My Heart’ is misschien wel het beste nummer op het album en de warme, wat donkere stem blijkt perfect te passen. De enige cover op dit album is Red Lane’s wat donkere ‘Blackjack County Chain’ over wraak in een westernstadje. Welcome To Hard Times is niet zo maar een Country-plaat geworden. Daar doe je de Amerikaan mee tekort. Hij weet een soort van fimische draai aan het album te geven en soms krijg je wel het gevoel dat hij als een soort voice-over bij een Western fungeert. Voeg daarbij die wat donkere, melancholische sfeer en je hebt een bijzonder album. Check daarom ook de inmiddels uitgekomen video’s want dat zijn op zich staande verhalen in dat Wilde Westen van de VS. Veel luisterplezier.

Avery Plains - SoOn

Beoordeling 8

Review Vijf jaar na hun debuut is de Nederlandse Rock-formatie Avery Plains terug met een nieuw album. De titel SoOn is misschien wat cryptisch; heeft het met de toekomst te maken of is het een soort verwijzing naar het woord “spoedig”? Afgelopen donderdag was in hun “thuisstad” Groningen de releaseparty en nu is de plaat voor iedereen bereikbaar. De band opent met het werkelijk knallende ‘Two Sad Wings’ waardoor je het gevoel krijgt dat de lucht uit de longen geperst wordt. Maar gaandeweg ontdek je de gelaagdheid van deze ijzersterke track en vloeit de energie uit je speakers. De band heeft in de afgelopen jaren een metamorfose qua samenstelling ondergaan en is nu eigenlijk een viertal, bestaande uit Jurgen Veenstra (gitaar, zang), Kay Tjassing (bas, zang), John Krol (gitaar) en Michel Weber (drums, zang). Na de opener is daar de relatief korte titelsong; ook weer een sterke gitaarsong door de vele tempowisselingen en breaks maar met een kleine 2 minuten wellicht wat aan de korte kant. Met ‘A Song Of My Own Rising’ heeft de band weer mijn volledige aandacht; de ietwat psychedelische gitaar en de wat langgerekte vocalen geven het nummer een extra dimensie. Het viertal heeft na de wat lange afwezigheid voldoende creativiteit ontwikkeld om een album af t leveren die een mix vorm van Rock, Noise, Psychedlische Rock en nog wat stijlen want we doen Avery Plains te kort om ze in één hoekje te plaatsen. ‘All Be Unstabilized’, ‘Leaping For Throats’ en ‘We Are the Crippled Kind’ zijn aangenaam stevige songs en bij ‘Blancmange Blancmange’ is die ongekende intensiteit van de opener weer terug. Bijzondere track is wel ‘Bounces For Kay’; een haast akoestische song waarbij alles erg Lo-Fi klinkt alsof het in “one take” op de plaat is gezet. Na al dit uitgekiende en uitgebalanceerde gitaargeluid is daar de verrassende afsluiter; het akoestische ‘ History Of Failure’ is een mooi natuurlijk rustpunt en daarmee bewijst de band nog maar eens hoe veelzijdig het is. De elf songs zijn ongekend melodieus en geven de vier bandleden ruimte om te excelleren. Of het nu het wat schurende stemgeluid is van Veenstra of het virtuoze gitaarspel van Krol, ieder pakt zijn rol. Binnen die drie kwartier speeltijd valt er veel moois te ontdekken en met SoOn levert de band een plaat van internationale allure af. Laten we hopen dat we voor een volgende plaat niet zo lang hoeven te wachten. Veel luisterplezier.

JARV IS.... - Beyond The Pale

Label Beggars/ BMG

Beoordeling 8

Review Medio jaren ’90 kende de Britse band Pulp hun hoogtijdagen. De band, geformeerd rondom frontman Jarvis Cocker, was in Engeland zeer populair maar kende ook daar buiten enkele hits zoals ‘DISCO 2000’ en ‘Common People. Na het uiteenvallen van de band in 2001 maakte hij nog wat soloplaten maar was toch vooral succesvol als dj bij de BBC. Hoe verrassend is het dan om haast “out of the blue” en nieuw album te zien verschijnen van Cocker. ‘Save The Whale’ doet onze wenkbrauwen wat fronzen; Cocker met een uiterst diepe stem op wat trip-hop achtige klanken en ritme die ons nog maar eens bewust maakt van de huidige klimaatproblematiek. Na deze prima opener is er ineens de herkenning; met het uptempo en wat nerveuze ‘Must I Evolve’ is daar ineens de evolutietheorie als thema en we horen Cocker “maybe a small bang, actually more of a pop” zingen. Zo kunnen we niet anders constateren dat de Brit behoorlijk maatschappelijk betrokken is op dit nieuwe album en misschien is dat wel het antwoord op de titel JARV IS……. Opvallend is dat Cocker voor dit album een complete band heeft samengesteld en dat horen we terug in de productie. Uiteraard pakt hij terug naar de jaren ’80 zoals bij ‘Am I Missing Something’ en met de ruim zes minuten durende afsluiter ‘Children Of The Echo’ noemen we de meest bijzondere track; de stem van Cocker krijgt door achtergrondzangeres Serafina Steer een echo en dat in combinatie met de nodige vervormingen voor een wat psychedelisch karakter zorgt. Eén van de opvallende kenmerken van dit album is dat hij naast een voltallige band, inclusief strijkers, vaak gebruik maakt van dameskoortjes op de achtergrond; het contrast met zijn stem die overeenkomsten vertoond met Leonard Cohen zorgt voor aangename spanning. De prima en dansbare track ‘House Music All Night Long’ is hier een mooi voorbeeld en natuurlijk horen we hier wat invloeden uit de jaren ’90. Dat Cocker nog steeds een veelzijdige singer/songwriter is blijkt wel uit het onheilspellende ‘Sometimes I Am Pharoah’ dat een heerlijk contrast vormt met de haast vertellende ballad ‘Swanky Modes’. JARV IS….. is waarschijnlijk een heuse comeback die velen van ons niet aan hadden zien komen. Soms wat experimenteel maar vooral tekstueel goed en muzikaal is het onderhoudend en zelfverzekerd. De zeven nummers tikken een speeltijd van een kleine veertig minuten aan en daarmee kleurt Jarvis Cocker alias JARV IS…. toch weel lekker buiten de lijntjes. Veel luisterplezier.

2020 Juli Week 30

Seasick Steve - Love & Peace

Label V2 Records

Beoordeling 8

Review De man wiens carrière nog altijd opzien baart is terug met zijn tiende album! De eigenzinnige Bluesrocker Seasick Steve brengt Love & Peace uit, een titel die we niet zo snel met hem zouden associëren maar waarvan hij zelf zegt: “In these crazy times seems to me there just ain’t enough love and peace to go around. I ain’t exactly sure what this here record got to do with love and peace, but I figured I’d call it that anyways”. De man die waarschijnlijk inmiddels op elk festival ter wereld wel een keer heeft opgetreden opent ijzersterk met de titelsong; na een kort gesproken intro is het Steve met zijn gitaar en zijn vaste compaan Dan Magnusson (a.k.a. Crazy Dan) op drums met de titeltrack die zich ergens op het snijvlak van Blues en Americana bevindt. Vervolgens is het Blues met een hoofdletter “B” met ‘Regular Man’; Steve doet nog maar eens een keer aan zelfreflectie al weten we inmiddels dat we zijn levensverhaal op sommige onderdelen toch met een korreltje zout moeten nemen. ‘Toes In The Mud’ rockt weer heerlijk met een verrassende akoestische break en dat Steve nog steeds een liefhebber van de Boogie is blijkt wel uit het ‘Ain’t Nothin’Like The Boogie’ met wat leuke muzikale nuances. Verder zijn nummers als ‘Clock Is Running’ en het midtempo ‘Church Of Me’ typische Seasick Steve-tracks. Ook typisch Steve is dat alle nummers voor dit album ook weer analoog zijn opgenomen, gemixt en verder afgewerkt. (“Old skool’, no computer”) Maar de opvolger van Can U Cook? kent ook momenten van rust. ‘I Will Do For You’ is één van de rustigere nummers maar nog altijd weet de bebaarde Amerikaan zijn gitaar als een soort van tweede stem te gebruiken. Met het klein gehouden en vrijwel akoestische ‘Carni Days’, één van de sterkste songs van dit album, kijkt hij nog eens terug naar de tijden van de rondreizende kermissen in de VS ( Maybe today you'll meet a pretty girl / As she give you the look, you can give her the world / Give her free tickets on a Ferris wheel ). Natuurlijk mag een ode aan zijn vrouw niet ontbreken en ‘My Woman’ is dan die Blues ballad met een vleugje soul. Afsluiten doet Steve met ‘Mercy’; het is Steve met zijn gitaar en helemaal vertrouwen in een goede afloop heeft hij niet als we hem horen zingen: “I do believe that you put a witch's spell on me”. Met Love & Peace is niet veel mis; het is een plaat zoals we die verwachten van deze bebaarde Bluesman; hier en daar stevige Blues met bekende uitstapjes naar de Boogie maar ook zo nu een momentje van muzikale bezinning. Wederom een prima plaat waarbij de kern bestaat uit gitaar, drums en de stem van Seasick Steve. Veel luisterplezier.

Krista Shows - Prone To Wander

Label Frumabuv Records

Beoordeling 8,5

Review Het zal je maar gebeuren; heb je al je het al geld dat je in tien maanden werken als serveerster in het opnemen van een album gestoken, is daar ineens die pandemie. Toch heeft het debuutalbum Prone To Wonder van de Amerikaanse singer/songwriter Krista Shows inmiddels onze aandacht getrokken. Covid-19 heeft een ongekende impact op de totale muziekindustrie. Releases worden naar voren gehaald of juist verschoven en logistiek is ook alles anders. Ook voor de Amerikaanse singer/songwriter Krista Shows ziet de wereld er helemaal anders uit dan ze kon vermoeden. Met haar verdiende geld als serveerster kreeg ze de gelegenheid om haar debuutalbum op te nemen met producer Stu Cole en een aantal prima muzikanten. In de Dial Back Sound in Mississippi nam ze haar debuutalbum Prone To Wonder op en de tien tracks vallen meteen op door hun muzikale volwassenheid. De eerste dertig seconden is daar misschien nog enige twijfel en fronsen we misschien onze wenkbrauwen maar dan weten we het zeker; het diepe timbre van het stemgeluid behoort absoluut tot een vrouwelijke zangeres toe. Met de opener ‘For Whom The Bell Tolls’ maken we kennis met die authentieke en nu al wat doorleefd klinkende stem van de pas 31-jarige Krista. Vervolgens verrast ze ons met het innemende ‘Ain’t Your Fault’ en het melancholieke ‘Hell Or High Water’ en wat meteen opvalt is haar volwassen manier van tekst schrijven en de maatschappelijke betrokkenheid. Na deze sterke opening krijgen we met ‘Glory Glory’ het eerste uptempo nummer. Een wat Honky-Tonk-achtige track met ook nog wat gospel invloeden en weer neemt ze ons mee naar dat zuidelijke deel van de VS (“While I skinny dip in the Mississip / And wash all my sins away”) waar ze opgroeide en haar roots zich bevinden. Die afkomst is ook duidelijk in de wat treurige titelsong maar evengoed weet ze samen met haar bandleden én haar stem hier geen tranentrekker van te maken. Het mooie van dit debuut is dat Krista in staat is om binnen dat gestigmatiseerde genre Country toch al een volwassen eigen sound neer te zetten. Want ook het uiterst dansbare ‘Twenty-Two’ met onmiskenbare Country-kenmerken weet ze toch naar haar hand te zetten zonder die bekende zoete glazuurlaag die we zo vaak horen bij artiesten uit steden als Memphis en Nashville. Het midtempo ‘It Is Gone’ is mooi door eenvoud en het thema eenzaamheid sijpelt door de tekst heen en het gemis van een vriend of dierbare is duidelijk hoorbaar in ‘Lanie’s Song’ als we haar “And my heart aches every single day / At a yellow rose or a red headed babe / And there lies a hole down in my soul / That you only fill, I miss you still” horen zingen. Persoonlijk vind ik het laatste deel van dit debuut het beste; ‘Orphan Land’ is prachtig en met de vrijwel akoestische afsluiter ‘Full Of Sin’ deelt ze haar persoonlijke overpeinzingen nog eens met ons (“I am a girl that’s full of sin / I’ve done some harm, less outward than in / I drink and I smoke, I play music with friends / I have no regard, my mercy runs thin”. De Amerikaanse heeft een stemgeluid dat je na één luisterbeurt uit duizenden zult herkennen. Die authenticiteit én haar talent om mooie liedjes en teksten te kunnen schrijven zorgt ervoor dat dit debuut ver boven het gemiddelde maaiveld uitsteekt. De nieuwsgierigheid naar meer materiaal is prominent aanwezig want Prone To Wonder is een hele mooie plaat geworden die de nodige aandacht verdient. Veel luisterplezier.

Giant Sand - Ramp (Re-issue)

Label Fire Records

Beoordeling 8,5

Review Giant Sand is zo’n band waarvan iedereen wel eens ooit gehoord heeft. Al was het maar vanwege de grote inspirator van de band, Howe Gelb. Hun muziek wordt vaak geassocieerd met de atmosfeer van die zuidelijke staten van de VS waar het zo schroeiend heet kan zijn. Ramp, één van de albums uit begin jaren ’90 krijgt nu een bijzondere re-issue met bonus-cd. Gelb heeft door de jaren heen een muzikale ontdekkingstocht gemaakt, zowel solo als met zijn bands. Uit Tucson, Arizona komt Giant Sand, de band die door de jaren heen talrijke bezettingen heeft gekend maar eigenlijk is Gelb altijd de persoon geweest waar het om draait; hij is het creatieve brein achter de band uit dat zuidelijke deel van de Verenigde Staten met staten als Arizona, Texas, New Mexico waar in de jaren ’80 en ’90 het genre Americana ontstaat. Giant Sand is een van die bands die dit genre omarmt maar evengoed geassocieerd wordt met Alt-Country, Roots Rock. Ramp, dat oorspronkelijk in 1991 uitkwam, wordt als een belangrijk album uit de rijke discografie van de band gezien en toont de veelzijdigheid van Gelb. Het heeft een aantal heerlijke Roots-rockers zoals opener ‘Warm Storm’, ‘Romance Of Falling’, ‘Patsy’s Blues en ‘Always Horses Coming’. Nummers die zo nu en dan lekker ruig klinken en waarbij de gitaren spreken! Maar Ramp is veel meer dan die stevige songs. Luister maar eens naar de cover van Jim Reeves onvervalste “crooner” ‘Welcome To My Word’ met een bijdrage van Pappy Allen. Maar ook met een track als ‘Anti-Shadow’ kleurt de band aangenaam buiten de lijntjes, met het korte ‘Jazzer Snipe’ wanen we ons in een Jazzcafé en ‘Neon Filler’ is een aangename piano-popsong zoals we ze kennen van Lou Reed. Natuurlijk mag Country niet ontbreken en met ‘Seldom Matters’ schotelt Gelb ons een meer klassieke Country-song voor terwijl we met ‘Nowhere’ het gevoel hebben in een kroeg staan. Hoe divers maar evengoed veelzijdig het gezelschap Giant Sand in die periode was blijkt wel uit het feit dat destijds John Convertino op drums en Joey Burns (Contrabas) deel uit maakten van de band. Later gingen ze samen verder en hadden en hebben ze nog steeds succes als Calexico. Ook horen we op Ramp de ex-vrouw Paula Jean Brown op bas die ook nog kort lid was van The Go Go’s. Ramp heeft al eens een keer een heruitgave gehad maar deze editie is toch wel speciaal omdat er ook een bonus-cd bij zit met materiaal uit 1991; de Mad Dog Sessions uit 1991. Zeven nummers die Howe Gelb, John Convertino en Joey Burns op 30 januari 1991 live spelen in deze studio’s in Venice Beach. Deze nieuwe uitgave is een must-have voor alle fans. Helemaal afgestoft en opgepoetst en nog eens voorzien van een boekje met inner-lines geschreven door Mojo’s Dave Henderson is dit een mooie uitgave. Maar ook voor diegene die Giant Sand nog niet goed kennis is dit een piekfijne release om aan te schaffen want de muziek heeft nog niets van zijn glans verloren en klinkt nog steeds eigentijds. Veel luisterplezier.

2020 Juli Week 29

Lianna La Havas - Lianna La Havas

Label Warner Music

Beoordeling 9

Review Lianna La Havas is terug naar een afwezigheid van vijf jaar! Dit nieuwe titelloze album, haar derde, weerspiegelt beter dan ooit haar persoonlijke verhaal zoals ze onlangs in een interview aangaf. Met Lianne La Havas weet je dat je geen dampende floorfillers gaat verwachten. De voormalige protegé van Prince (we horen Lianne op Art Official Age uit 2014) staat bekend om haar ingetogen singer/songwriter-liedjes waar de Soul vorm krijgt door haar prachtige stem en de wat jazzy klinkende gitaar. Daar waar de vorige twee albums (Is Your Love Big Enough en Blood) titels meekregen is dit derde album titelloos omdat het volgens Lianne het meest persoonlijke verhaal vertelt en het nu tijd is om een album gewoon Lianna La Havas te noemen. Dat persoonlijke horen we in de teksten en voelen we in de nummers terug want de uiteindelijk gevonden liefde wordt op dit album verder uitgebouwd maar kent geen happy end. Het mooie van de muziek van Lianna La Havas is dat het over een soort van puurheid beschikt; het klinkt niet overgeproduced maar veel meer oprecht. Wat dat betreft worden we met de albumopener ‘Bittersweet’ wel wat op het verkeerde been gezet want deze single valt toch wel een beetje in de categorie “silky-soul”. Evengoed maken we weer kennis met die fabelachtige stem die een haast onuitputbaar bereikbaar lijkt te hebben. Vervolgens pakt ze terug naar die wat intieme, jazzy stijl en krijgen we enkele nummers die betrekking hebben op die oorspronkelijk ontluikende Liefde. ‘Read My Mind’ (“Oh, no, you're everywhere that I go / In my head again, oh, stuck in my head again”) is mooi maar ‘Green Papaya’ is werkelijk prachtig; de innemende stem en de gitaar dansen als het ware subtiel om elkaar. Met een wat funky gitaar op de achtergrond slaat bij het midtempo ‘Can’t Fight’ de twijfel alweer toe en bij ‘Paper Thin’ horen we vertwijfeling in de stem. Het is absoluut één van de hoogtepunten van dit album. Halverwege het album is daar ineens ‘Out Of Your Mind’, een minuut durende interlude dat voor een soort van breekpunt op het album zorgt. Vervolgens is daar haar interpretatie van Radiohead’s ‘Weird Fishes’, ook één van de betere tracks op dit album. We horen wat meer drumwerk en percussie en halverwege een heuse “break” met als eindresultaat dat dit misschien wel het spannendste en meest poppy nummer op het album is. Overigens schreef ze ook op dit album veel materiaal samen met Aqualung met wie ze al eerder samen werkte. Bij het soulvolle en midtempo ‘Please Don’t Make Me Cry’ is er alom twijfel of de liefde zal standhouden en bij het zeer gevarieerde ‘Seven Times’ heeft ze haar conclusie getrokken (“You didn’t pay your rent, so I guess you’ll be leaving”). Tegen het einde is daar het prachtig ingetogen ‘Courage’, een nummer dat door haar stem gedragen wordt en waarbij ze wordt begeleid op een enkele gitaar. Met afsluiter ‘Sour Flower’, het verwerkingsnummer van die verloren liefde, bewijst Lianna La Havas nog maar eens over wat een bijzonder talent én stem ze beschikt. Ruim zes minuten puur (soul)genot Als Lianna La Havas al geen gevestigde naam was, dan wordt ze dat vast met dit derde album. Omringd door een aantal fantastische muzikanten zoals Sam Crowe (keys), drummer Mark Guiliana en anderen is dit een album geworden van erg hoog niveau. Een soulplaat die in ieder muziekkast hoort te staan en laten we hopen dat het niet weer vijf jaar duurt voordat Lianna inspiratie heeft gevonden voor een nieuw album. Veel luisterplezier.

Julian Taylor - The Ridge

Label Howling Turtle Records

Beoordeling 8,5

Review Vorig jaar bracht hij met zijn band nog het zeer goed ontvangen album Avalanche uit, nu komt de Canadese singer/songwriter en gitarist Julian Taylor met een nieuw soloalbum. The Ridge is een verzameling van acht prachtig ingetogen liedjes waarmee de Canadees ons meeneemt in zijn herinneringen. Ook de release van The Ridge is naar voren gehaald. Taylor zegt hierover: “Ik hoop dat mensen troost kunnen vinden in deze muziek, de muziek is gemaakt om je naar binnen te trekken en je hart echt te raken.” De Canadees, met Toronto als thuisbasis, is een soort van muzikale kameleon. Nadat zijn band Staggered Crossing er in 2011 mee ophield besloot Taylor solo verder te gaan. Maar naast zijn solowerk maakte hij een aantal albums met zijn vaste band. Waar hij zich normaal begeeft binnen de R&B, Blues en Soul kiest hij voor dit nieuwe soloalbum The Ridge voor een veel meer ingetogen setting, Natuurlijk zijn Folk, Soul en wat R&B altijd dichtbij maar hij weet met zijn creatieve kracht de diverse stijlen hier prachtig samen te smelten en laat zich niet verleiden om zich vast te pinnen op een specifieke stijl. De thema’s zijn allemaal niet ingewikkeld maar wel universeel. Hoop en liefde komen voorbij in de stijlvolle ballad ‘Over The Moon’ en misschien onbedoeld heeft ‘Human Race’ betrekking op het meest actuele thema van dit moment; met deels Mohawk en West-Indië roots is het niet vreemd dat Traylor zich niet altijd begrepen voelde. Die twijfel loopt als een soort rode draad door het album en komt ook terug op het mooie en wat melancholisch is ‘Ballad Of The Young Troubadour’. Voor dit album kreeg hij hulp van zijn neven Gene en Barry Diabo en een aantal zorgvuldig gekozen gastmuzikanten zoals Derek Downham op de Dobro, Kevin Fox op Cello, Burke Caroll op Pedal Steel. Miranda Mulholland op viool en de backing vocals van Sheila Carabine en Amanda Walther. Het grotendeels akoestische ‘Be With You’ laat de meest gevoelige kant van Taylor zien en met het vlotte ‘Love Enough’ is daar ineens een vleugje Tex-Mex. De opener The Ridge vertelt over zijn jeugdherinneringen die hij vaak in British Columbia doorbracht. Het is met recht de titelsong van dit album geworden, met een wat Folkachtig karakter, waar alle instrumenten prachtig in balans zijn. De bijbehorende video is mooi en persoonlijk. Het enige minpunt is dat The Ridge maar acht nummers telt; met deze kwaliteit en diversiteit hadden het er ook zestien mogen zijn. Het album verveelt geen moment, iets wat toe te schrijven is aan de creativiteit en muzikaliteit van Taylor. Overigens wordt een deel van de opbrengst van dit album gedoneerd. Een heel mooi album dat oprecht en puur klinkt. Veel luisterplezier.

Soko - Feel Feelings

Label Because Music

Beoordeling 7,5

Review Feel Feelings is de titel van het derde album van Soko (Stéphanie Sokolinski) dat onlangs uitkwam na een muzikale stile van een kleine vijf jaar. Met Feel Feelings keert ze terug naar de Dreampop. Twaalf nummers die wat zwoel klinken en een soort van deken van sensualiteit over zich hebben. Met de opener ‘Are You A Magician’ is die richting meteen duidelijk. Een rustige melodie, wat psychedelisch klinkende gitaren en af en toe de snik in de tem van Soko. Toch wordt die sensualiteit het best geportretteerd als ze die ene keer in haar moedertaal zingt; op het in het Frans gezongen ‘Blasphemie’ klinkt Soko als een eigentijdse Serge Gainsbourg. Voorafgaand aan dit album verbleef de in LA woonachtige Soko een week lang in de gerenommeerde Hogffman-instituut waar ze een programma volgde om negatieve ervaringen en gedragen uit haar kindertijd te elimineren. Daarna volgde een periode van celibatair leven en binnen die nieuwe werkelijkheid vond ze de inspiratie voor dit nieuwe album. ‘Looking For Love’ is misschien wel het meest uitgebalanceerde nummer op dit nieuwe album. Al luisterend krijg je hier en daar het idee dat de Francaise ergens de randen opzoekt van sensualiteit, verleiding en erotiek bij nummers als ’Oh, To Be A Rainbow’ en ‘Let Me Adore You’. Ook wanneer Soko een maatschappelijk probleem als huiselijk geweld benoemd in ‘Quiet Storm’ blijft ze volharden in dezelfde sound terwijl dit bij uitstek een onderwerp is dat je wat vinniger weg kunt zetten. Eén van de uitzonderingen is ‘Replacaeble Hearts’, een soort van “spoken lyric”, en juist hier weet ze wel die spanningsboog te creëren. Ook de afsluiter ‘Hurt Me With Your Ego’ is geslaagd; nog steeds horen we een verleidelijke Soko maar hier wordt ze slechts deels begeleidt door een akoestische gitaar waardoor het liedje wat klein blijft. Feel Feelings is een album dat wat luisterbeurten nodig heeft. Soko slaagt er goed die intieme, sensuele sfeer te creëren met maar daarbinnen horen we niet veel variatie tussen de twaalf nummers. De kans dat je het album niet helemaal afluistert is dan ook aanwezig. Mooie nummers als ‘Replacaeble Heads’, ‘Looking For Love’ en ‘Hurt me With Your Ego’ zijn de luistertips. Veel luisterplezier!

2020 Juli Week 28

Lara Taubman - Revelation

Label Wolfe Island Records

Beoordeling 8

Review In de VS werd ze onlangs omschreven als ‘an outlaw folk Americana musician’. Ongeveer vier jaar geleden kon ze de lokroep om een album op te nemen niet meer weerstaan en begon het schrijversproces van het debuutalbum Revelation van de Amerikaanse singer/songwriter Lara Taubman. Het album wordt sterk geopend met ‘Sound Of Heartbreak’, het nummer dat misschien wel het dichtst bij de wat traditionele en melancholieke Folk/Americana staat. Gitaar, viool, mandoline en Pedal Steel zijn sfeerbepalend maar staan wel in dienst van de innemende stem van de New Yorkse. Ze is opgegroeid in Virginia omringd door muziek maar ze bouwde een carrière op als curator en binnen de artistieke wereld. Samen met multi-instrumentalist en producer Hugh Christopher Brown maakte ze dit debuutalbum. Vervolgens volgen er twee mooie ballads waarbij vooral de keuze van instrumenten bepalend is; ‘Desert Boy’ is een mooie en innemende ballad met Brown op piano en orgel en de backing vocals van Sarah McDermott terwijl bij ‘The Conversation’ de banjo op de achtergrond medebepalend is. Met ‘Heartbreak Garden’ krijgen we een breekpunt; het nummer begint aanvankelijk akoestisch maar wordt gaandeweg uitgebouwd tot een nummer dat de sfeer van de jaren ’70 ademt. Ook het soulvolle ‘Hook Up’ heeft nét wat meer tempo dan de nummers in het begin én is misschien wel een van de beste tracks van dit debuutalbum. Ook ‘Cold Side Of Spring’ heeft dat aangename ‘Americana’-karakter over zich, overigens zonder echt broeiend te worden. Op het laatste deel van Revelation pakt de Amerikaanse weer terug naar het geluid van het begin van het album. ‘Akureyri’ is een mooi klein liefdesliedje met een hoofdrol voor Joey Wright op mandoline en met het tekstueel knappe ‘Snakes In The Snow’ lijkt Lara nog een keer terug te pakken op de wat traditionelere Folk. De titelsong is ook de afsluiter; volledig in stijl horen we Lara zichzelf op de akoestische gitaar begeleiden en bewijst ze voor eens en altijd over een prachtig stemgeluid te beschikken. Revelation is een geslaagd debuut met een mooi subtiel instrumentarium en Lara laat horen over een groot singer/songwriter talent te beschikken. Knap dat je op je debuut dergelijke melodieën kunt schrijven waarbij de details vaak bepalend zijn als je de liedjes bewust klein probeert te houden. Producer Brown verdient een groot compliment voor zijn aandeel maar ook voor de klasse muzikanten die hij bij elkaar bracht en die aan dit debuutalbum hebben meegewerkt. Een mooie, sfeervolle en innemende plaat. Veel luisterplezier.

Doogie Poole - This Freelancer's Blues

Label Wharf Cat Records

Beoordeling 8

Review De New Yorkse “Crooner” Doogie Poole is terug met zijn tweede album The Freelancer’s Blues. Drie jaar na zijn debuut Wideass Highway is de Amerikaan met zijn diepe, donkere stem terug en zo nu en dan drijft hij een beetje de spot met de hedendaagse samenleving. Het album opent sterk met het midtempo ‘Vaping On The Jobs’; drums en keys zorgen voor het fundament voor dit nummer waarin de drie karakters die het verhaal vormen (Michelle, Danny en Deena) dicht bij Poole zelf staan. Met een diep en donker stemgeluid dat klinkt als een combinatie van dat van Elvis Costello, Jim Reeves en Roy Orbison is vrijwel elk nummer doorspekt van melancholie. Voeg daarbij de vrijwel overal aanwezige steelgitaar die haast huilend aanwezig is en de mistroostige signatuur van de Amerikaan is gezet. Country loop als een rode draad door The Freelancer’s Blues en na deze prima opening van het album speelt hij met ‘Claire’ voor de eerste keer deze kaart. Het nummer klinkt doorleefd en staat bol van de dramatiek, iets wat we ook horen bij een nummer als ‘These Drugs Aren’t Working Anymore’ en bij de titelsong. Het klinkt soms wat vreemd anno 2020 maar de combinatie werkt en Poole komt er gewoon mee weg. Een beetje ironie horen we toch wel bij ‘Buddhist For A Couple Days’ en ook bij het rustige ‘Natural Touch’ dat vertelt over de onhandigheid van daten in deze periode. Toch zijn er nummers waarbij het countrygehalte naar de achtergrond wordt verdreven zoals bij de opener en waar Poole dus bewijst een prima singer/songwriter te zijn. ‘Los Angeles’ is een hoogtepunt van dit album en een nummer als ‘The Who’s Who Of Who Cares’ is zou zo maar kunnen passen in het oeuvre van Springsteen. Uiteraard is het stemgeluid van deze New Yorker anders maar toch klopt het geheel wel. Meest bijzondere track is waarschijnlijk ‘To Not Have A Brain’, een rustige wals, waar Poole de dramatiek misschien zelfs wel iets te verder doortrekt. Het mooie op The Freelancer’s Blues is dat Poole in staat is om het herkenbare geluid en structuren van Country naar zijn eigen hand te zetten en er zijn eigen twist en invulling aan te geven. Anders gezegd; we kunnen de man uit Brooklyn niet in een hoekje plaatsen. Sympathie voor de “working class” en hier en daar de nodige psychedelica zorgen voor een geslaagd en niet alledaags album dat het ontdekken meer dan waard is. Veel luisterplezier.

Haim - Woman In Music Pt. III

Label Polydor

Beoordeling 8,5

Review De drie zussen Danielle, Alana en Este Haim maakten in 2013 indruk met hun debuutalbum Days Are Gone. De voelen zich alles behalve dan een ‘Girlband’ (Alana Haim zij ooit: “When People Call Us A Girl Band, I Take It As An Insult”) en ze hadden hits met ‘The Wire’ en ‘Forever’. Hun nieuwste album, Women In Music Pt. III, kende ook wat vertraging vanwege Covid-19 maar is gelukkig inmiddels overal verkrijgbaar. . Het meest opvallende van dit derde album is dat de drie zussen iets meer variatie aan weten te brengen in het karakter van de liedjes. Dat betekent overigens niet dat de vorige albums niet goed waren; het tegendeel is waar maar met Women In Music Pt. III nemen ze iets meer afstand van die softrock-sound, de troef die toch vooral op de eerste twee albums werd uitgespeeld. Dus iets minder een déjà-vu naar het geluid van Fleetwood Mac en daar tegenover een verzameling liedjes die wat veelzijdiger zijn. Neem nu de opener ‘Los Angeles’, een soort ode aan de stad waar hun roots toch wel liggen; met een jazzy saxofoon wordt het nummer opgebouwd met een atypische melodielijn waardoor het dit nummer met recht een verrassende opener is. Ook een nummer als ‘I Know Alone’ klinkt erg eigentijds en ook hiermee kleur het Californische trio fijn buiten de lijntjes. Met ‘3 AM’ maken ze zelfs een voorzichtig uitstapje naar iets wat op Hip-Hop lijkt en bij ‘Another Try’ horen we toch echt wat reggae terug. Dat betekent niet dat ze hun succesformule helemaal naast zich hebben neergelegd want de combinatie van tempowisselingen, meerstemmigheid, vlot lopende vocalen en dat allemaal verpakt in een strakke compositie blijft ook op dit derde album gehandhaafd. Nummers als de vooruitgesnelde single ‘The Steps’, ‘All That Ever Matter’ en ook de huidige single ‘Don’t Wanna’ zijn weer voorzien van dat ietwat retro klinkende rockrandje. Hier en daar voegen de zussen ook nog wat humor toe; ‘Up From A Dream’, één van de sterkere nummers, begint met een onvervalste geeuw maar de kracht zit in de strakke baslijn. Het vrij korte ‘Man From The Magazine’ verteld over de vaak wat seksistisch getinte vragen die de dames in interviews gesteld krijgen. De kracht van Haim ligt natuurlijk in die drie mooie stemmen die elkaar perfect aanvullen en op de twee vorige albums al bewezen dat ze in harmonie een krachtige troef zijn. Danielle Haim, die nog wat zelfverzekerder klinkt en ook op dit derde album prachtig wordt ondersteund door Alana en Este. ‘Learning On You’ is één van die nummers waarop de stemmen prachtig geharmoniseerd worden en in combinatie met de gitaar is dit een prima nummer. Het lome ‘Gasoline’ zorgt voor een aangenaam rustmoment en met ‘I’ve Been Down’ hebben krijgen we een Westcoast Rocktrack voorgeschoteld die ons doet denken aan de muziek van Sheryl Crow. Als voorlaatste track is daar ‘Hallelujah’, het meest persoonlijke nummer over het verlies van dierbaren (“I had a best friend but she has come to pass / One I wish I could see now / You always remind me that memories will last”). De drie stemmen dansen als het ware om de akoestische gitaar en zorgen voor een heus kippenvelmomentje. Woman In Music Pt. III is een zeer geslaagd derde album voor Haim geworden en het meeste gevarieerde tot op heden. Onder die gepolijste laag liggen diepgaandere teksten over onderwerpen die ons allen aangaan en muzikaal durven de drie getalenteerde zussen zo nu en dan buiten de lijntjes te kleuren. Een prima album dat lekker wegluistert. Veel luisterplezier.

2020 Juni week 27

Bongeziwe Mabandla - IImini

Label Sony Music

Beoordeling 8,5

Review Als je jezelf wat verdiept in de Afrikaanse muziek ontdek je een hele nieuwe wereld met een meer dan levendige muziekscene. Natuurlijk hebben we in het verleden kennis kunnen maken met sommige artiesten als Mory Kante (Guinee) en is het vrouwencollectief Amazones d’Afrique op dit moment erg actief. Afrika als continent herbergt ongelofelijk veel talent en muzikale stromingen en dit derde album iimini van de Zuid Afrikaanse muzikant Bongeziwe Mabandla is er wel eentje waar de klasse vanaf druipt. Het album wordt volledig in het “Xhosa” gezongen waardoor het als luisteraar een bijzondere luisterervaring wordt. De Zuid-Afrikaan is geen geheel onbekende meer in Nederland en hij deed eerder 4 Nederlandse clubshows in het kader van de AfroVibes Festivals. Door de muziek van Mabandla hoor je veel invloeden van grote namen maar natuurlijk zijn er altijd die (Zuid) Afrikaanse invloeden die het fundament vormen. Hij begint dat ook met het Folkachtige ‘Mini Esadibana Ngayo’ waar we zeker de Afrikaanse roots in zullen herkennen. Vervolgens weet hij al wat nuances toe te voegen en met ‘Masiziyekelele’ luisteren we naar een erg gevoelig en melancholieke track. Dat de talentvolle singer/songwriter inspiratie krijgt van artiesten als Kiwanuka blijkt wel uit een nummer als ‘Salanabani’ dat een even meeslepende opbouw meekrijgt. Bij een nummer als ‘ Zange’ horen we elektronische invloeden terwijl ‘Ndanele’ door het ritme en de samenzang een wat inheems karakter meekrijgt. En zo neemt Mabandla je mee aan zijn hand; mooie composities, spannende ritmes, soepel klinkende gitaren en prachtige samenzang zorgen voor een verrassende luisterervaring. ‘Jikeleza’ is uiterst dansbaar met een vleugje soul terwijl we bij ‘ Ukwahlukana’ weer duidelijk R&B-invloeden voelen samensmelten. Maar het is toch vaak de Zuid-Afrikaan met zijn akoestische gitaar en innemende stem die de basis vormt zoals bij ‘ Isiphelo’ en de werkelijk alles verstommende afsluiter ‘ Ndiyakuthanda’. Als er iets weer duidelijk wordt is het dat taal niet het belangrijkste is om mooie muziek te maken. Het is juiste de muziek dat leidend is en op dit derde album blijkt dat we met Mabandla een ongekend talent te maken hebben. Absoluut ‘een van de verrassingen tot op heden en absoluut een aanrader. Veel luisterplezier!

James Brown – Collected

Label Universal music

Beoordeling 8

Review The Hardest Working Man in Showbizz, James Brown! Dat was de aankondiging van de man die zowel de blanke als donker getinte mensen gelijk op de dansvloer kreeg. De man waarbij SOUL met hoofdletters wordt geschreven en die naast zijn turbulent leven veel voor de muziek heeft betekend. Het album Collected is een verzamelalbum dat een triple cd album is met de natuurlijk klassiekers als ‘Get Up’ (SexMachine), ‘Living in America’ en “Say It Loud, I’m Proud To Be Black,’ dat in deze tijd een bijzonder geluid is, nu de Black Lives Matters een belangrijke plek inneemt kan het zo weer uit de kast worden gehaald. Het was toentertijd het strijdlied voor de Black Power movement van Malcolm X en Martin Luther King. Maar ook gaat dit album terug in de tijd waar de songs gemiddeld 2 en een halve minuut duurden, met de good old 50’s ‘Please Please Please’, het swingende ‘Think’ en de heerlijke mellow songs ‘I Don’t Mind’ en ‘Baby You’re Right’. Song sdie het nu ook nog prima zouden doen. Op festivals zijn dit soort songs nu geliefd en worden afgewisseld met heerlijke uptempo songs die al aansluiten bij de twist van toen en doen denken aan ‘Papa’s Got A New Bag’ en ‘I Got You!’ (I feel …). Maar we mogen de klassiekers van toen niet vergeten. ‘This is A Mans World’, we schrijven hier 1966, is nog steeds een issue waar we mee zitten. Maatschappelijk getinte teksten in een swingende beat. Of het ‘Cold Sweat’ met een beat dat later veel in de pop hebben gehoord. Gedurende de tijd worden de songs van Brown melodieuzer en langer, opgerekt naar gemiddeld 4 minuten. Met ‘The Payback’, ‘Funky Drummer’ en ‘Woman’ werden de Brown songs passende ingredienten voor de hip hop scene met onder andere NWA, Kendrick Lamar en Public Enemy. Zoals Brown al vertelde “You Hear the Rappers?? 90% of their music is me!” Het geeft de invloed van deze man weer op de huidige popscene. Een scene waarbij het onderdrukking in alle facetten wordt bestreden, al wist James Brown hier een passende brug te slaan. Om aan het eind met ‘Living in Amerika’ en ‘I’ Real’ dit album album waardig af te sluiten. 2006 stierf James Brown aan hartfalen en longontsteking al werd onlangs bekend dat men de dood wil onderzoeken op de geruchten van moord.

2020 Juni week 26

Corb Lund - Agricultural Tragic

Label New West Records

Beoordeling 8,5

Review Zijn tiende album heeft de titel Agricultural Tragic meegekregen en de cover laat geen twijfel; Corb Lund is na vijf jaar afwezigheid terug met een onvervalst Country-album. In een interview vertelde de geboren Canadees dat de titel eigenlijk synoniem staat voor de sound die hij samen met zijn vaste band de Hurtin’ Albertans zelf ontwikkeld heeft. De Canadees loopt al een heel (Country) leven mee en hij weet zijn vaste band dan ook op dit album weer moeiteloos de gewenste richting in te sturen; of het nu Classic Country is, wat Americana, Honky-Tonk of Rockabilly, zijn vrienden en bandleden Kurt Ciesla (Bas), Grant Siemens (Gitaar) en Brady Valgardson (drums) volgen Lund moeiteloos en creëren een album vol verhalen met hier en daar de nodige humor en zelfs een persoonlijke noot. Meest bijzondere track op Agricultural Tragic is toch wel ‘Tattoos Blues’, grotendeels een gesproken gedicht met een gezongen refrein; het verhaal is dat Lund al jaren de Elko bezoekt (Nevada National Cowboy Poetry Gathering) nu zelf een gedicht schreef en de tekst in een lied wilde verwerken. Zijn bandleden adviseerden om het gewoon als een gesproken gedicht te gebruiken met alleen een melodie bij het refrein. Maar natuurlijk klinkt het merendeel van de songs vertrouwd met die wat zingende stem van de 51-jarige Lund; ’90 Seconds of Your Time’ is de wat rockende opener en het eerste verhaal dat Corb met ons wil delen; iets van een jachtavontuur dat hij met Evan Felker van de Turnpike Troubadours beleefde. Ook ‘Oklahomans!’ schiet werkelijk uit de startblokken en ‘Dance With Your Spurs On’ is ook weer zo'n nummer dat zich op het snijvlak van Country en Rock bevindt. Dat Lund niet bang is om wat zelfspot en humor in zijn nummers te verwerken blijkt wel uit ‘I Think You Oughta Try Whiskey’, een duet met Jaida Dreyer dat eigenlijk als demo bedoeld was maar nu een heerlijke “Classic Countrysong” is geworden waarbij Jaida als een jonge Loretta Lynn klinkt. Bij de Rock ‘n Roller ‘Grizzly Bear Blues’, met een hoofdrol voor gitarist Grant Siemens, vraagt Corb zich af wat te doen als hij oog in oog staat met een beer (“Should I Run Or Should I Stand”?). Wat gevoeliger wordt het bij het wat rustigere ‘Never Not Had Horses’ waarbij hij refereert naar zijn moeder. Mooi is ’Louis L’Amour’, een relativerende “wals” waarin de Canadees verwijst naar de in de VS en Canada verplichte literatuur van deze schrijver maar evengoed aangeeft dat het vroeger niet altijd beter was. ‘Rat Patrol’ is heerlijk dansbare Rockabilly en zorgt voor een volle dansvloer maar het is toch echt ‘Old Men’ dat onder de huid kruipt. Met Tammy Rogers op de viool en Sam Bush op de Mandoline is dit midtempo nummer in haast uiterste perfectie van datgene dat je van Curb Lund en de Hurtin’ Albertans mag verwachten. Agricultural Tragic is zo’n album dat je eigenlijk fysiek in je muziekcollectie moet hebben. Het schijfje wordt vergezeld van een mooi vormgegeven boekje met alle teksten en fraaie foto’s die nog maar weer eens de sfeer van het misschien wat geromantiseerde Wilde Westen weergeven. Lund weet zijn verhalen prima muzikaal vorm te geven en begeeft zich moeiteloos in zowel zijn verleden als rodeorijder als in de uitdagende en moderne hedendaagse tijd. Voeg daarbij wat relativeringsvermogen en het plaatje klopt. Veel luisterplezier.

Een wereld waar muziek in zit.

stuur een mail voor naar info@noordevents.nl

Zoeken

Getwitter & kabaal

Eddie VanHalen 2015 R.I.P.'the man and mission'

Live at Jimmy Kimmel 'Hot For Teacher '

2020 Oktober week 44

Daniel Trakell - The Warning Bell

Nothing But Thieves - Moral Panic

2020 Oktober week 43

Bruce Springsteen - Letter To You

Joe Bonamassa – Royal Tea

Beabadoobee - Fake It Flowers

Black Stone Cherry – The Human Condition

Thin Lizzy - Rock Legends / Docufilm

Log Out - ΕΔΩ/ΕΚΕΙ

Cindy Blackman Santana- Give The Drummer

Metz – Atlas Vending

Pearl Jam – MTV Unplugged

The Green Child – Shimmering Basset

Halcyon - Halcyon

Pauwel - Witches

Nils Frahm – Empty

Woodkid - S16

2020 Oktober week 42

Mina Tindle - Sister

Matt Berninger – Serpentine Prison

Tom Petty - Wallflower and All the Rest

Lous and the Yakuza – Gore

Kevin Morby – Sundowner

Darlingside - Fish Pond Fish

Laura Kits - Holy Fountain Water

Mark Boals & the Ring of Fire - All the

Blue Oyster Cult - The Symbol Remains

Hello Forever – Whatever it is

Dead Famous People - Harry

Loudon Wainwright III – I’d Rather Lead

Goldmund – The Time it Takes

Loma - Don't Shy Away

2020, Oktober week 41

Douglas Greer - My Last Storm

Sufjan Stevens - The Ascension

Brent Cobb - Keep 'Em On They Toes

John Lennon – Gimme Some Truth

Ace of Cups – Sing Your Dreams

Lars and the Magic Mountain – Everything

Slow Pulp – Moveys

Aaron Taylor - Icarus

Joan Osbourne – Trouble and Strife

Ledfoot & Roni Le Tekro - A Death Devine

Death Valley Girls - Under The Spell Of

Tobin Sprout - Empty Horses

Our Man In The Field - The Company Of

Twan van Gerven - How U Gonna Stroke

Fleetburner - Fleetburner

Gabriel Garzon Montano – Aguita

Butcher Brown – #KingsButch

Bart Ryan – Starlight and Tall Tales

2020, Oktober week 40

Bon Jovi – 2020

Rymden – Space Sailors

Machinegun Kelly - Welcome to my downfal

Melanie C - Melanie C

Red Rum Club – The Hollow of Humdrum

Eivør - Segl

Steffen Morrisson – Soul Revolution

Frank Zappa - Halloween 81

Roger Waters – Us & Them

Idles - Ultra Mono

2020 September Week 39

The Snarlin' Yarns - Break Your Heart

Galya Bisengalieve - Aralkum

Prince - Sign of the Times

Rolling Stones – Steel Wheels Live

Keith Urban – The Speed of Now pt, 1

Nordmann – In Velvet

Will Butler - Generations

Bob Mould – Blue Hearts

GIAN - Célia EP

Kate Bollinger – A Word Becomes A Sound

Eddie VanHalen 2015 R.I.P.
'the man and mission'