Label Lesser Know Records

Beoordeling 8

Review Soms zijn er van die releases die op het eerste oog niet zo bijzonder zijn maar dat bij nader inzien toch eigenlijk wel zijn. Het soloalbum Local Honey van Brian Fallon valt waarschijnlijk in die categorie. Het is het derde soloalbum van de Amerikaanse singer/songwriter en gitarist die hierbij écht uit zijn comfortzone treedt. De man die we kennen van de muziek die hij met zijn band The Gaslight Anthem maakt brengt op dit album acht liedjes uit met een speelduur van dertig minuten. Dat zijn niet bijster veel liedjes en geen bijster lange speeltijd. Toch is dit wel een bijzonder album want Fallon bewijst met Local Honey dat hij een eigen sound heeft, een boodschap kan verweven in zijn liedjes en muziek kan maken die we waarschijnlijk nog niet eerder van hem gehoord hebben. Voeg daarbij de persoonlijke noot want deze Amerikaan is bijna veertig jaar, vader en kwam tot het besef dat hij zo’n beetje op de helft van zijn leven was. Dit zijn waarschijnlijk de belangrijkste ingrediënten in dit mooie, smaakvolle album. Het mooie ingegoten ‘21’ gaat over zijn strijd om te stoppen met roken, ‘When You’re Ready’ is een persoonlijke boodschap voor zijn dochtertje. Natuurlijk komt ook de liefde voor zijn echtgenote aan bod; het Countryfolk-achtige ‘Lonely For You Only’ en het akoestische ‘You Have Stolen My Heart’ zijn prima maar echt mooi is de ballad ‘I Don’t Mid (If I’m With You)’; we horen Fallon “And now the wind’s getting colder and the night’s getting cruel/But I don’t mind, I don’t mind if I’m with you” zingen. De boodschap is duidelijk; als je de ware liefde hebt gevonden kun je alles aan en overwin je elke tegenslag. Zelf zegt Fallon over dit album : “Every single song is about right now, it just has to do with the moments that are presented and things that I’ve learned and I’m finding in my day to day.. It’s not about these glorious dreams or miserable failures, it’s just about life and how I see it.” Het hoogtepunt van het album is waarschijnlijk ‘Vincent’; een prachtig verhalend liedjes à la Springsteen over de gewelddadige Vincent dat mooi door gitaar en piano wordt vormgegeven. Een absoluut kippenvel momentje. Local Honey is met recht een groeibriljant. Gun het een paar luisterbeurten om vervolgens steeds weer iets nieuws te ontdekken. Fallon schreef alle liedjes en dat resulteert in een sfeervolle, wat rustige maar oprecht authentieke plaat met een echte persoonlijke noot. Veel luisterplezier.

Label Full Time Hobby.

Beoordeling 8

Review Yesterday Is Gone is het debuutalbum van Dana Gavanski. De Canadese singer/songwriter met Servische roots. Ze leerde zelf gitaarspelen en groeide op in een creatief gezin en schreef dit album eigenlijk in een soort van totale afzondering. Al eerder was er de EP Spring Demos (2017) maar nu is er dus dat eerste volwaardige album. Voor dit debuutalbum én met het zoeken naar het juiste gevoel en de juiste sound kreeg ze hulp van Sam Gleason uit Toronto en Mike Lindsay die we kennen vanuit zijn werk met Tunng en LUMP. Zelf zegt ze hierover: “the beginning of developing a sound that was closer to what I had in my head”. Die twee namen impliceren de nodige elektronica maar het is juist de puurheid en de directheid die het geluid op Yesterday Is Gone bepaalt. Het is meteen de stem van Dana die opvalt als we de sluimerende opener ‘One By One’ beluisteren. Ondanks de wat ingehouden stem heeft ze een hoog bereik en in combinatie met de drummachine die het ritme bepaalt is dit een pakkende opener. Vervolgens is daar met het lome ‘Catch’, dat net als de opener al eerder de ether in is geslingerd, één van de beste tracks op dit album. Overigens had dit nummer het bijna niet gehaald maar door een keelamandel-ontsteking moest ze de opnames van dit album even stopzetten en was er nog tijd om nieuw materiaal te schrijven. Achteraf kunnen we concluderen dat dit een geluk bij een ongeluk was….. Yesterday Is Gone heeft een nagenoeg constant spanningsboog met toch een bepaalde terughoudendheid. ‘Good Instead Of Bad’ is een echte break-up song, ‘Small Favours’ is lekker lichtvoetig en bij ‘Trouble’ laat ze zich voor de eerste keer van een wat extroverte kant horen. Iets steviger, iets meer die elektrische gitaar en ook dit schreef ze deels in Belgrado. Op de titelsong horen we duidelijk de invloed terug van liedjes uit de jaren ’60 en ’70; Dana geeft ook zelf aan dat ze veel inspiratie op deed uit muziek van bands als The Velvet Underground. Het laatste deel is misschien wel het meest interessante deel; ‘Other Than’ en ‘Everything That Bleeds’ zijn uitgebalanceerde popliedjes en de melodieuze afsluiter ‘Memories Of Winter’ is vooral geïnspireerd door Connie Converse die in de jaren ’50 haar grootste successen had. Yesterday Is Gone is een prima debuutalbum met tien smaakvolle songs van de uit Vancouver afkomstige singer/songwriter. Natuurlijk is de invloed van Gleason en Lindsay belangrijk maar Dana blijkt een getalenteerde zangers met een mooi stemgeluid die zelf aan alle liedjes meeschreef en ook een aantal instrumenten bespeelde. Kortom, een talent waar we in de toekomst nog meer van gaan horen en die op dit moment een lichtpuntje aflevert in deze tijd die als het ware door Covid-19 wordt beheerst..

Label Fire Records.

Beoordeling 7,5

Review Het Argentijnse duo Las Kellies is terug met een nieuw album; Suck This Tangerine. Cecilia Kelly (bas, gitaar, zang) en Silvina Costa (drum, percussie en zang) nemen ons weer mee in hun groovy en dansbare muziek die zich ergens op het snijvlak van garage, punk en zelfs wat dub bevindt. Door het totale album heen horen we de gitaar van Cecillia en een strakke baslijn als basis. Daarover klinken dan de wat diffuse stemmen van de beide dames. Sprekende voorbeelden zijn waarschijnlijk ‘Matrixland’ en ‘Baby’ maar ook nummers als ‘’Rid Of You’ en de opener ‘Closer’ stralen een ongekende energie uit. Een fijne bijkomstigheid is vrijwel alle songs heerlijk dansbaar zijn. Het is natuurlijk niet vreemd dat het duo aandacht besteed in de crisis die ook Argentinië in zijn greep houdt (‘Funny Money’) en uiteraard mogen relaties niet ontbreken. Overigens is dit nieuwe album ook opgenomen in Buenos Aires. Verder horen we nog het snelle ‘Despite’ dat door de percussie een toffe “vibe” krijgt, het zwoele ‘White Paradise’ met wat gedempte stemmen en ‘Charade’ dat bij de opening absoluut overeenkomsten kent met ‘Seven Nation Army’ van The White Stripes. Verder is het duo volhardend in de lijn; alles is uptempo, alle tracks hebben een straffe baslijn en overal horen we die elektrische gitaar prominent op de voorgrond. Verrassend is de afsluiter ‘Close Talker’, waar we nog een bijdrage van het ex-Kellies lid Julia Worley horen; en ja, ook dit nummer is dansbaar! Een band uit Argentinië is niet iets dat we in Europa vaak voorbij zien komen. Cecilia en Silvina zorgen voor een duidelijke lijn met een eigen sound. Een lekker plaat, goed gemixed maar als album biedt het net iets te weinig variatie. Veel luisterplezier.

Label

Beoordeling 7

Review De Nederlandse formatie Blue Crime is terug met een nieuw album; I’m Afraid We Become One werd 3 april uitgebracht. De eerste single ‘UFO’, die al eerder was vrijgegeven, is een prima visitekaartje van de band en een kennismaking met het nieuwe geluid dat ergens in de geest van Alexandra in een bunker vorm heeft gekregen. De stuwende bas, de drums en de toch wat dissonante elektrische gitaar geven het geheel een wat psychedelisch karakter en een wat onderhuidse spanning. Het verrassende einde versterkt dit gevoel. De band heeft qua line-up zo ongeveer een totale metamorfose ondergaand sinds de EP Tyr uit 2017. Van de originele bezetting is alleen Alexandra Duvekot nog over van de originele bezetting; nieuw zijn Dennis Duijnhouwer, Jochem Baelus en Lucy Kruger. In het persbericht valt te lezen dat ze hun muziek als “Moonpsyche Noisefolk” omschrijven en daar kun je natuurlijk vele kanten mee op. Een nummer als ‘Spider’ heeft niet die eerder genoemde dynamiek maar wél weer dat psychedelische waardoor het een absoluut intrigerende track is geworden die op sommige momenten écht losbrandt. Zo is I’m Afraid We Became One een album dat intrigeert. De eerste minuut van ‘Take Death’ laat zich de uiteindelijke richting absoluut niet raden, terwijl bij ‘Red Moon’ het contrast tussen de wat naar de achtergrond gemixte stem van Alexandra en de elektrische gitaar net zo groot is als de afstand tussen zwart en wit. Het geheel klinkt wat ongepolijst met hier en daar een scherp en rauw randje en daar vinden we waarschijnlijk ook de aansluiting naar de eerder genoemde omschrijving. Nummers als ‘Trigger’ met zijn vele tempowisselingen, het duistere ‘Ancient Engine’ n afsluiter ‘Rodeo’ zijn niet de makkelijkste tracks. Soms komen er vlagen van herkenning voorbij aan een ver verleden zoals bij een nummer als ‘Fenrir’, dat misschien wel doet denken aan The Cult. Met I’m Afraid We Became One levert de Nederlandse band Blue Crime een interessant debuutalbum af. Zoals gezegd is er qua productie voor een wat ongepolijst geluid gekozen en niet altijd zijn de teksten even goed verstaanbaar; maar waarschijnlijk is dat één van de typeringen van Moonpsyche Noisefolk. Veel luisterplezier..

Label Merge Records

Beoordeling 8

Review Melbourne is misschien wel het episch centrum van de muziekindustrie in Australië. Ook de Punk heeft daar een behoorlijke scene en Cable Ties is naast bands als Camp Cope, Chelsea Bleach en Amyl and the Sniffers één van de toonaangevende namen. Een kleine drie jaar na hun titelloze debuut zijn frontvrouw/gitariste Jenny McKechnie, bassist Nick Brown en drummer Shauna Boyle terug met hun tweede album Far Enough. ‘Hope’, dat de eerste minuten alle ingrediënten van een singer/songwriter nummer in zich heeft, is de overtuigende opener van dit trio uit Down Under. Vervolgens is daar Tell Them Where To Go’ met een zware baslijn maar daarna schakelt de band met ‘Sandscastles’ écht door naar de hoogste versnelling waarbij een ongekende brok energie vrij komt. Des te verrassender is dan een track als ‘Lani’, dat overigens ook weer zwaar leunt op de basgitaar van Nick Brown, maar waar Jenny haar stem verheft naar de wat hogere registers en hier en daar wat flarden tekst zingt. Met een kleine zeven minuten speelduur absoluut één van de hoogtepunten want ondanks alle interne twisten en muzikale tegenstrijdigheden is dit een ongelofelijk pakkende track. Je kunt het op Far Enough aan band overlaten om een muur van geluid te creëren zoals bij ‘Not My Story’ en ‘Self-Made-Man’, waarbij Jenny zich soms zelfs laat verleiden tot geschreeuw. Voor zover we kunnen herleiden heeft dit nummer een wat politiek tintje en dat draait ze dan ook niet om heen. Nergens is er een rustmoment om even op adem te komen want Cable Ties dendert als een niet te stoppen vrachtrein door. Net zoals bij de opener brengt de band ons ook de eerste minuut van ‘Anger’s Not Enough’ nog even in verwarring maar daarna laat de band niets aan het toeval over; op dit tegen Hardrock schurende nummer, dat ook weer een kleine zeven minuten klokt, rollen de basgitaar, drums en gitaar werkelijk over elkaar heen met als eindresultaat het meest intense nummer van Far Enough! De afsluiter ‘Pillow” is waarschijnlijk het minst duistere nummer maar ook hier vinden we weer een ongekende dynamiek terug. De slechts acht nummers klokken bijna drie kwartier speeltijd en bevatten dus een paar nummers die een veel langere speelduur hebben dan gebruikelijk drie minuut en nog wat. De wat feministische houding van vooral zangeres Jenny McKechnie is voelbaar in de soms venijnige teksten. De plaat klinkt ogelofelijk strak waarbij nogmaals de complimenten vermeld moeten worden voor Nick Brown op basgitaar want hij zorg voor het fundament voor deze prima tweede plaat vol met donkere Punkrock. Veel luisterplezier.

Label B Reel Records

Beoordeling 8,5

Review The Nashville Calling is het negende album van de Ierse singer/songwriter Ben Reel. De Ier maakt al een kleine twintig jaar lang muziek en heeft inmiddels een hele respectabele staat van dienst opgebouwd. Sinds zijn debuut This Is The Movie uit 1999 en zijn laatste album Land Of Escape uit 2018 heeft hij zichzelf ontwikkeld als soloartiest en samen met zijn band nam hij dit nieuwe album in Nashville op in het tijdsbestek van een kleine drie dagen! Na de eerste dertig seconden van ‘All In Good Time’ weet je dat het wel goed gaat komen op dit nieuwe album van de sympathieke Ier. De aangename mix van Americana, Folk en Country werkt meteen aanstekelijk in deze opener en de inspiratie van de muziek van Springsteen is voelbaar. Vervolgens schakelt hij door met ‘Tough People’, een song die eigenlijk onverwacht actueel is in deze huidige moeilijke tijd (Tough times they never last, tough people do). Op dit uptempo nummer krijg je gevoel dat het stemgeluid van Reel dichtbij dat van Roy Orbison komt. Zo af toe maakt de Ier een muzikaal uitstapje zoals bij het subtiele en soulvolle ‘Like A Breeze’, waarbij een vergelijking met Paul Carrack misschien niet vreemd is, en bij de heerlijk swingende Rock ‘n Roller ‘New Jerusalem’. Natuurlijk vinden we The Nashville Calling ook wat rustigere nummers terug. Luister maar eens naar nummers als ‘Broken’ en ‘Fine Wine’, die mede door de mondharmonica én de opbouw doen denken aan de kleine, persoonlijke liedjes van The Boss. ‘Safe And Sound’ is niet echt een ballad maar wel een ingetogen nummer waarbij Reel samen met de meewerkende sessiemuzikanten toch een bepaalde intensiteit weet te creëren. Onder die muzikanten vinden we overigens een opvallende naam; Gary Talent van de befaamde E Street Band zorgt voor de baspartij op dit album. Met het verleidelijke ‘Round The Next Band’, met ook weer de bescheiden maar o zo belangrijke rol van Julieanne Black als achtergrond zangeres, noemen we waarschijnlijk het prijsnummer van dit album. Zo is het niveau op The Nashville Calling constant hoog en bewijst Reel bij ‘Up There In The Sky’, met een aardig stukje gitaarspel, nog altijd goed bij stem te zijn. Afsluiten doet Ben Reel met het prachtige ‘Borrowed Time’, waarbij we ook gitarist Will Kimbrough niet onvermeld willen laten. De elf schitterende liedjes op The Nashville Calling zorgen voor een uitgebalanceerd album waar de kwaliteit werkelijk vanaf druipt. De betoverende mix van diverse muziekstijlen zoals Folk, Americana, Soul enz. zorgt voor een boeiend en gevarieerd album. Het idee was om tijdens een aantal optredens in Nederland het publiek live kennis te laten maken met dit deze collectie van nieuwe liedjes, maar omdat alle optredens tot nader order zijn geannuleerd moeten we het (helaas) voorlopig met het album doen. Al met al een puike productie. Veel luisterplezier.

Label Landslide Records

Beoordeling 8

Review De naam Mike Mattison zal waarschijnlijk herkenning oproepen als zanger van de Rock/Blues formatie Tedesci Trucks Band. Sinds 2010 is hij de zanger van deze Amerikaanse band maar daarnaast is hij ook frontman bij Scrapomatic. In 2014 bracht hij zijn eerste soloalbum uit en voor Afterglow, dat vooral in het teken van de Americana, Blues en Rootsmuziek staat, zocht hij de samenwerking met twee muzikale vrienden; Tyler (Falcon) Greenwell van de TTB en Dave Yoke van Scrapomatic. De inmiddels 50j-jarige Mattison, mét een “Harvard-degree” op zak, had de afgelopen jaren weer zo veel materiaal geschreven dat een nieuw album er gewoon moest komen. Een aantal nummers passen beter bij TTB en sommige weer bij Scrapomatic maar er was nog voldoende materiaal over om weer zelf een nieuw soloalbum uit te brengen. Hij opent met het broeierige Americana-nummer ‘Charlie Idado’ dat gebaseerd is op een verhaal uit het boek The Land Where Blues was Born van Alan Lomax’. Bij de uptempo titelsong, met Yoke op pedal, lijkt het alsof de wegen van Johnny Cash en The Jayhawks elkaar kruisen. Natuurlijk kun je het feit dat je jarenlang met TTB muziek maakt niet zo maar van je afschudden. Een nummer als ‘Deadbeat’ bewijst dat het geluid van deze band toch wel in het DNA van de Amerikaan zit en als we nog verder in de geschiedenis gaan zou dit ook een vergeten nummer van de Allman Brothers kunnen zijn. Mattison bewijst dat hij met diverse stijlen goed uit de voeten kan. ‘Word’s Comin’ Down’ lijkt wel op een Tex-Mex-song en bij ‘Kiss You Where You Live’ pakt hij weer terug naar die Americana-sound. Maar de verrassing is pas groot als ‘I Really Miss You’ voorbij komt; een prachtige soulballad die aan de jaren ’70 doet denken waarbij Mattison laat horen over een ongekende falsetto-stem te beschikken. Overigens schreef hij dit nummer al een kleine 17 jaar geleden! Mooi is het Folkrock-achtige ‘All You Can Do Is Mean It’ met hier en daar wat meerstemmigheid. Het contrast is dan ook voelbaar bij een onheilspellende track als ‘I Was Wrong” waar we zelfs wat invloeden uit de Native Indian muziek herkennen. Met ‘Got Something For You’, de ideale meezinger in een bar in Nashville na tien uur ’s avonds, sluit hij dit album af. Het is natuurlijk altijd de vraag waarom een zanger een soloalbum uitbrengt; temeer omdat de muzikanten die hun medewerking op Afterglow verlenen, ongeveer dezelfde muzikanten zijn waarmee hij in zijn normale bands speelt. Toch zijn dit tien nummers die dicht bij Mattison persoonlijk staan en die op deze manier het best tot zijn recht komen. Mattison stelt zich met Afterglow dan ook kwetsbaar op. Een prima plaat. Veel luisterplezier.

Label Warner

Beoordeling 8

Review Het gerucht gaat dat het album gelekt was en dat dit de belangrijkste reden is om de releasedatum van het tweede album van superster in wording Dua Lipa naar voren te schuiven. Met hoge verwachtingen is Future Nostaliga dan ook vrijdag uitgekomen. In 2015 was daar ineens die single ‘Be The One’ en maakten we kennis met Dua Lipa. Haar titelloze debuutalbum uit 2017 was een doorslaand succes en leverde nog hits op als ‘New Rules’, ‘Homesick’ en ‘IDGAF’. Voor dit tweede album werd werkelijk niets aan het toeval overgelaten en het aantal producers dat aan Future Nostalgia meewerkten is niet op twee handen te tellen. De intentie van de Albanees-Engelse zangeres wordt met de funky opener én titeltrack meteen duidelijk; een statement voor empowerment voor de vrouwen. Vervolgens is daar die al eerder uitgebrachte single ‘Don’t Start Now’, de eerste hit van dit veelbelovende album. Lekker dansbaar, soms wat uitdagend maar met alle ingrediënten om een blijvertje te worden. Inmiddels is er al een tweede single op ons afgevuurd, ‘Physical’; iets meer DISCO uit de jaren ’80 en met een subtiele knipoog naar de gelijknamige hit (met hilarische video) van Olivia Newton John. Gaandeweg blijkt dat Dua Lipa waarschijnlijk een ideale mix van Pop, DISCO en EDM heeft gevonden want alles vloeit als het ware je speakers uit; of het nu het lichtvoetige ‘Levitating’ is, het uiterst dansbare en groovy ‘Pretty Please’ of het catchy ‘Cool’, het geheel klinkt als een klok. Natuurlijk doet een track als ‘Love Again’, dat glans krijgt door een sample van White Town en violen, het goed maar het is toch wel het hypnotiserende ‘Hallucinate’ dat waarschijnlijk dé zomerhit van 2020 kan gaan worden. Op het laatste deel van Future Nostalgia laat ze nog eens horen inmiddels een volwassen vrouw te zijn die voor haar eigen mening uit durft te komen. ‘Good In Bed’ laat tekstueel weinig tot de verbeelding over (“know how to talk/But damn we know how to fuck”) maar is toch een van de minste tracks op Future Notalgia met een refrein dat op een haast irritante manier blijft hangen. Afsluiter ‘Boys will Be Boys’ heeft wederom een wat feministisch trekje en is de meest ingetogen track op dit album. De bescheiden zangeres is inmiddels uitgegroeid tot een 24-jarige popster en met de een ideale mix van EDM, een beetje disco, een snufje funk en wat subtiele eightiespop zal Future Nostalgia ongetwijfeld een succes worden. Maar ondanks al deze glans ontbreekt het op dit tweede album naar een rustmoment, iets wat op haar titelloze debuut wel aanwezig was. Future Nostalgia is een lichtje in deze moeilijke tijd. Veel luisterplezier.

Label Rum Bar Records

Beoordeling 7,5

Review Gewoon origineel of een gebrek aan inspiratie om een leuke titel te bedenken? Record Number Three is in ieder geval de titel van het derde album dat de Amerikaanse songwriter Nat Freedberg binnen een tijdsbestek van amper een jaar uitbrengt. Freedberg gaat al een heel leven mee in de muziekwereld maar tot een jaar geleden had hij niet eerder een soloalbum uitgebracht. Hij schreef songs voor en speelde in bands als The Satanics, The Clamdiggers, The Flies en de laatste jaren maakte hij deel uit van de toch wat extravagante band The Upper Crust uit Boston. Toen deze band eind 2017 ontbonden werd duurde het eigenlijk niet lang voordat Freedberg de studio in ging om nieuw materiaal te schrijven. Freedberg kon putten uit een aantal tracks die het niet haalden bij de Hard/Punkrock formatie The Upper Cuts en hij bracht in 2019 zijn eerste soloalbum uit. Vijf maanden later was daar al schijfje nummer twee, getiteld Freeloader, Path Of Least Resistance en nu is daar al het derde album met die niet echt originele titel. Laten we vooropstellen dat Freedberg niet tot de beste zangers van de wereld hoort; iets waarvan hij zich zelf ook wel van bewust is. Toch weet hij op dit nieuwe album zijn ervaring optimaal te benutten en laveert hij moeiteloos van Alt-Rock naar Memphis Soul met hier en daar een uitstapje naar Country en de oude seventies rock. Hij opent sterk met de Bluesrocker ‘Ain’t Nothing Sacred No More’, de wat langzame Countryrock-song ‘If You’re Going To Heaven’ en ‘Call Me I You Want Me’, een soort van ‘70’s Rock Song. Ook Freedman bouwt af en toe een rustmoment in en dat levert toch wel wat mooie, ingetogen tracks op. ‘One Bad Decision’, een duet met Hayley Thompson King is één van de beste nummers op dit album en heeft zo’n zuidelijke “twang”. Overigens mogen we de bijdrage van Duke Levine op de Telecaster niet onvermeld laten. Verder neemt Freedberg je dus aan de hand mee door diverse muziekstijlen zoals al eerder aangegeven; ‘’Breaking My Heart In Two’ en Maybe I’m A Tad Blase’ zijn weer nummers die de sfeer van de jaren ’70 ademen met fijn gitaarspel van Freedberg, die in Boston en omstreken toch wel als een soort cultheld wordt beschouwd. ‘Lonely Mile’ staat centraal op het album en is misschien wel de beste track van dit nieuwe album; de band krijgt alle ruimte om dit nummer wat uit te spinnen. ‘Play With The Devil’, het kortste nummer van het album, is lekkere broeierige Americana en bij de vervormde gitaar op ‘Born With Broken Hearts’ denken we toch even terug aan het geluid van de ongrijpbare Tom Petty. De grootste verrassing van het album is misschien wel de instrumentale afsluiter ‘Ode To A Ham Sandwich’; vanuit een wat alt-jazzy/rock begin met een bas- en rhythmgitaar wordt dit nummer langzaam opgebouwd met wat drums en keys. Ook Record Number Three is een album vol met muziek waarmee Freedberg buiten zijn comfortzone uit het verleden treedt. Met een aantal prima muzikanten om zich heen, waaronder Upper Crust-drummer Janota, zijn dit dertien songs die zich ergens tussen Blues, Rock en Soul begeeft op een misschien wat ongepolijste wijze. Het derde album binnen een jaar ……. benieuwd wanneer “number four” uit gaan komen. Veel luisterplezier.

Label Snowstar rec

Beoordeling 8

Review We kennen Jack Poels als zanger van de Limburgse band Rowwen Heze. De band bestaat al vanaf 1985. Wanneer de band met Boudewijn de Groot als producer het album Boem maakt, is de doorbraak daar. Inmiddels weten we dat Jack Poels mooie luisterliedjes maakt en zonder compromissen levert hij nu zijn solo album Blauwe Vear. En je krijgt exact wat je van de man mag verwachten. Mooie luisterliedjes in het Limburgs, zoals Daniel Lohues het in Drents doet en Frank Boeijen het in ’t Nederlands met een zachte tongval. Liedjes over het leven staan bij Poels veelal centraal. Gewone dingen zoals ‘In de Achtertuin’, ‘Elf Oaver Elf’, ‘Kersenbloesem’ of een hedendaags overdenking in het ‘Zwoar & Breakbaar’. Wanneer Ge Reinders de koning van het Limburgse lied is, weet Poels het zeker als Limburgs troubadour de verhalen mooi te vertellen. De liedjes zijn intens en in de kern klein zoals het ‘Verder Verder’ en ‘Als n Kiend’. Verhalen die je elkaar verteld in het café en in kleine vriendenkring. De verhalen worden bezongen met de rollende zachte R, dat zijn charmes kent. Zo is de single en het titelstuk ‘Blauwe Vear’ dan ook een juweeltje op dit album. Het is een mooi album vol herkenbare luisterliedjes zoals Poels ze alleen kan maken.

Label Blue Palace Records

Beoordeling 8,5

Review Sinds 1992 brengt Jan James al platen uit maar in Nederland is zij nog een relatief onbekende zangeres. In Amerika daarentegen is ze een meer dan gerespecteerd Blueszangeres en samen met haar band is er nu een nieuw album uit; Justify. De oorspronkelijk uit Michigan afkomstige Jan James groeide op omringd door muziek. Als jong meisje zong ze in het plaatselijke kerkkoor en dat vormde de basis voor haar (zang)carrière n zelf zegt ze hierover: “The more I played guitar and the more I tried out the voice I learned to use in the church choir, the more I liked it”. Toeval bestaat niet waarschijnlijk want nét toen ze op zoek moest naar een nieuwe gitarist ontmoette ze songwriter/gitarist Craig Calvert, die ook haar partner werd en nog altijd is. Ze verhuisden niet veel later naar Chicago, de hoofdstad van The Blues en stonden samen op het podium met grootheden als Koko Taylor, John Mayall, Little Feat, James Brown en B.B. King. Met haar donkere, soms wat rauwe stem wordt ze vaak vergeleken met Janis Joplin en nu is daar dat veelbelovende nieuwe album Justify waarvoor ze samen met haar partner elf van de twaalf songs schreef. Jan James opent met ‘I’m Always Coming Back’, een vlotlopende Bluestrack met Funk en Soul ingrediënten en meteen wordt duidelijk dat de sympathieke Amerikaanse haar acht koppige band ook de ruimte geeft. Vervolgens trekt ze met de titelsong ‘Justify’ werkelijke alle registers open, zowel muzikaal als vocaal, en trakteert ze ons op een onvervalste vuige Blues-rocker. En dat deze dame van meerdere markten thuis is bewijst ze met ‘Good Man Down’, waar de soul werkelijk vanaf druipt en waar de achtergrondzangeressen hun meerwaarde bewijzen. Natuurlijk trekt ook Jan zo nu en dan de gevoelige, emotionele kaart. ‘Try’, waar we weer die prima backing vocals van Cheryl Wilson & Joyce Faison horen, is de ultieme liefdesverklaring. Maar het is vooral het prachtige ‘Never In The Game’, met virtuoos gitaarwerk van Calvert dat de aandacht opeist. Jan James maakt op Justify duidelijk het hele spectrum binnen de Blues te beheersen want met de heerlijke Blues-rockers ‘Believe In Me’,‘A Different Life’ en ‘Anything You Want’ maakt ze de (Blues)cirkel wel rond. Naast al dat zelf geschreven materiaal vinden we op Justify één cover terug; de Stones-klassieker 'Honky Tonk Woman', die door Jan in een wat meer Bluesy jasje wordt gestoken en andermaal is het gitaarspel van Calvert weer meer dan prima verzorgd. Zo blijft Justify van een constant hoog (blues)niveau want ook op het laatste deel vinden we wat groeibriljantjes terug. De broeierige ballad ‘Where You Gonna Run To’ is tranen trekkend en hier laat Jan nog maar eens horen waartoe ze vocaal in staat is. De afsluiter ‘Dangerous Decision’ is de uitsmijter van het album en op deze onvervalste Blues-rocker laat ze nog maar eens horen dat ook de band ontzettend belangrijk is om het geheel kloppend te maken. Jan James is een door de wol geverfde zangeres die exact weet wanneer wat te doen met haar vocale kwaliteiten. Begeleidt door haar uitstekende band neemt ze je aan de hand door een zoektocht door de Blues; het rockt, het schuurt, het ontroert en het zorgt ervoor dat het je raakt. Een topplaat. In het bijgevoegde boekje zijn ook alle songteksten te lezen. Veel luisterplezier.

Label Rights Records

Beoordeling 8

Review De onafhankelijke singer/songwriter Miss Tess is terug met een nieuw album. Ze heeft er drie jaar aan gewerkt maar met The Moon Is An Ashtray lijkt het alsof de Amerikaanse singer/songwriter de juiste mix van “old-school” jazz, blues, soul, Rock ’n roll gevonden heeft en ze voegt er nog een ”vintage twist” aan toe. Dit nieuwe album is opgenomen in de studio van producer Andrija Tokic (Alabama Shakes) met behulp van analoog opnameapparatuur en instrumenten. De vraag is natuurlijk of we naar een album vol met gezapige muziek luisteren met een knipoog naar de jaren ’30 of dat dit simpelweg een originele plaat is met een soort van vintage-achtig, uitdagende sound? Misschien is ’I Wanna Be A Cowboy’ wel het meest karakteristieke nummer om dit te onderschrijven; begeleidt door een Honky-tonk piano en een contrabas klinkt de hier en daar jodelende Tess alsof we live in een verder verlaten bar staan. Overigens was muziek in het gezin belangrijk want vader speelde in een Big Band en moeder speelde contrabas. Bij ‘het opwindende en swingende ‘Take It Easy’ is die Honky-tonk piano er weer maar nu combineert ze Rock ’n roll en Countryrock. Zo weet de uit Boston afkomstige singer/songwriter gaandeweg het album moeiteloos verschillende stijlen als country, jazz, Rock ’n roll en blues met elkaar te verweven en door de specifieke opnameapparatuur krijgt het geheel dat vintage gevoel dat we nog uit vervlogen muzikale tijden kennen. Miss Tess, al jaren actief binnen de DIY-muziekwereld, opent met het langzame en zorgeloos klinkende ‘The Truth Is’; de enige cover (Dave Godowsky) op dit album want verder schreef ze alles zelf. Vervolgens is daar met ‘True Flood’, een duet met Rachael Price van Lake Street Dive, één van de hoogtepunten van dit album. Het nummer heeft een heerlijke soul-groove en zou prima passen bij het legendarische Stax-label. ‘Gamblin’ Man’ is lekkere countryrock met Thomas Eaton op gitaar, ‘If You Don’t Know How To Love Me’ is een droevige break-up countryballad terwijl Tess op ‘Sugarbabe’ weer country en blues “Southern Style” combineert. Het geheel vormt een prima album met een heel aparte stijl en geluid waarbij we het gevoel hebben naar een afgestoft, vergeten album te luisteren van een artiest uit het zwart-wit tijdperk. De ook weer retro klinkende titelsong krijgt vorm door de pedalsteel en kent wel een wat psychedelisch karakter. Kern van de tekst is dat Miss Tess stelt dat als je beter naar de vaak geromantiseerde maan kijkt dit hemellichaam veel meer op een asbak lijkt….. Afsluiten doet ze met het rustige ‘Riverboat Song’ waar ze nog één keer om haar onnavolgbare wijze smaakvol jazz, country en blues samensmelt. Haar muziek wordt in de VS wel eens “Modern Vintage” genoemd en waarschijnlijk komt dat dicht bij de kern. Natuurlijk is de muziek van Miss Tess niet wereldschokkend, rauw en kleurt ze ook niet echt buiten de lijntjes. Wel weet ze op haar eigenzinnige manier een sfeer te creëren die authentiek is en een tijdloze sound. Een aanrader voor liefhebbers van diverse stijlen met een nostalgisch sausje. Veel luisterplezier..

Label V2 Records

Beoordeling 8

Review Sinds eind 2019 kunnen we niet meer om Áslaug heen; de Utrechtse singer/songwriter met IJslandse roots gaf een aantal verdienstelijke optredens in het kader van de Popronde, was 3FM Talent van de maand november en stond op Noorderslag begin van dit jaar. Afgelopen weekend was daar de release van haar eerste, titelloze, EP. Het Corona-virus heeft ook impact op de muziekcarrière van het aanstormende Nederlands/IJslandse talent want vanwege de vergaande maatregelen kon de releaseparty geen doorgang vinden. Zelf zegt ze hierover: “Enorm balen, maar desalniettemin blijft ze positief. ‘Ik ben alsnog heel blij dat mijn EP nu uitkomt, misschien kan mijn muziek een lichtpuntje zijn in deze gekke tijd.” Blijft natuurlijk overeind dat de naamloze EP haar eerste wapenfeit is; vier tracks die gaan over de emotie die bij relaties horen, zowel bij het vinden van de liefde als de hier en daar onvermijdelijke break-up. De al eerder uitgebrachte single ‘Take From Me’ is lekker uptempo en cathy terwijl ‘Í’m Sorry’ een mooie ballad is waar Áslaug het volgende over zegt: “Soms heb je het gevoel dat je een bepaalde beslissing moet maken die voor jou de juiste beslissing is, ook al ga je daar iemand heel erg mee kwetsen. Op dat moment wil je sorry zeggen, niet voor de keuze die je hebt gemaakt, maar de pijn die je ermee veroorzaakt”. Verder zijn er nog het vrolijke en uiterst dansbare ‘In my Head’ en het wat dromerige, synthpop-achtige ‘If You Will/Hollow’, waarschijnlijk de beste track van deze EP met door de verrassende hooks een wat meeslepend karakter krijgt. Deze titelloze EP is een meer dan geslaagd debuut met vier tracks die aanspreken waarbij ‘If You Will/Hollow’ ver boven het gemiddelde maaiveld uitsteekt. Origineel is de minifilm die de nummers vergezellen. Een prima opstap naar meer materiaal. Veel luisterplezier.

Label Fat Possom Records.

Beoordeling 8

Review The Districts is een Indierock band afkomstig uit Lititz, Pennsylvania. Ontstaan uit een viertal schoolvrienden onder leiding van frontman Rob Grote timmert de band al sinds 2009 aan de weg. Na enkele EP’s was er in 2017 het debuutalbum Popular Maniuplations dat meer dan gemiddeld positieve kritieken kreeg. You Know I’m Not Going Anywhere is de titel van het nieuwe album. Na de release van Popular Manipulations tourde de band intensief en na meer dan 200 shows was het glas meer half leeg dan half vol. Frontman Grote moest naar eigen zeggen tot bezinning komen en antwoord krijgen of hij met de band verder wilde en sloot zich vervolgens op. Zonder verwachtingen op wat dan ook begon hij te schrijven en met behulp van een synthesizer, een drummachine en een gitaar schreef hij 32 liedjes. Elf daarvan haalden het tot dit nieuwe album waarmee de band zichzelf als het ware opnieuw uitvind. Het gebruik van wat meer synths is meteen hoorbaar bij nummers als ‘Hey Jo’ en opener ‘My Only Ghost’; de nummers krijgen een net iets ander geluid mee dan dat we gewend zijn. De tracks krijgen een iets meer ambient karakter wat de kwaliteit van de tracks op dit nieuwe album absoluut ten goede komt. Het mooiste voorbeeld hier van is waarschijnlijk ‘Cheap Regrets’, de nieuwste single maar ‘Velour And Velcro’, waar we een soort van puurheid waarnemen, is één van de betere songs op dit album. Met ‘Descend’ hebben we een mooi akoestisch rustmoment waar Grote nogmaals wat universele vraagstukken voorbij laat komen. Ook met ‘Dancer’ plaatst de band zich wat buiten hun comfortzone als de band een soort van ingetogen kalmte weet te bewaren. Mooi is het grote contrast vervolgens met het uiterst energieke en wat ongepolijst klinkende ‘Sidecar’. ‘4th Of July’ is de ingetogen, ietwat akoestische afsluiter, waar we Grote breekbaarder als ooit horen. Dit tweede volwaardige album is misschien wel één van de verrassingen van 2020. Een prima plaat die volledig in balans is en waar de band dus zijn nek uitsteekt met hun toch iets andere sound. Alle nummers kloppen en het geheel klinkt als een klok én toch weet de band zijn identiteit te behouden. Prima plaat. Veel luisterplezier. .

Label Ashthmatic Kitty / Konkurrent

Beoordeling 7

Review De singer-songwriter Sufjan Stevens bracht een ode aan zijn moeder Carrie met het mooie album Carrie & Lowell uit 2015. Nu maakt hij met zijn schoonvader het album Aporia. Samen startten ze een label Asthmatic Kitty waar ook de eerste albums van Stevens op werden uitgebracht. De multi instrumentalist weet met zijn schoonvader een album te brengen dat vooral vele draaiuren nodig heeft. Het is een album met veel soundscapes en voor een geduldige luisteraar kan dit een mooi album zijn. De doorsnee luisteraar zal snel afgehaakt zijn omdat het lang duurt voordat er een tempo versnelling komt of dat die de zangpartijen gaat missen. Hoewel er 21 titels op het album staan, wordt dit afgewisseld door industriële klanken in ‘Afterworld Alliance’, of langslepende elektronica klanken van ‘The Red Desert’ en ‘Conciliation’. Het is dan ook eerder een experimenteel album van Stevens dat als soundtrack songs voor films kan worden gebruikt.

Label Fire Records

Beoordeling 9

Review Na een afwezigheid van maar liefst 13 jaar is de Amerikaanse singer/songwriter Maria McKee terug met een nieuw album. Ze kreeg bekendheid met haar band Lone Justice maar boekte toch vooral successen met ‘Show Me Heaven’ (Days Of Thunder) en ‘If Love Is A Red Dress’ (Pulp Fiction). Solo bracht ze nog een aantal albums uit maar sinds 2007 was het stil. Haar nieuwe album La Vita Nuova is dan ook oprecht een verrassing. La Vita Nuova is een directe verwijzing naar Dante’s ‘La Vita Nuova’, een dichtenbundel die de Italiaanse dichter schreef voor zijn liefde Beatrice. De dramatiek en nostalgie is meteen voelbaar als we de prachtige opener ‘Effyigy Of Salt’ horen waarbij Maria ons meeneemt in een stukgelopen relatie. Maria hanteert op dit album een bijzondere zangstijl; enerzijds zingt te uiteraard maar anderzijds krijg je het idee naar een literair gedicht te luisteren. In 2017 besefte de singer/songwriter dat ze halverwege haar leven was, kinderloos en dat haar huwelijk eigenlijk alleen nog maar platonisch was. Verder leed haar moeder ook nog aan vergaande dementie. Het gevolg was een onuitputtelijke inspiratie en een drang om liedjes te gaan schrijven. Resultaat is dit werkelijk adembenemende album dat zo nu en dan erg persoonlijk wordt. De nummers op dit album zijn vaak orkestraal vormgegeven ondanks het wat minimalistische instrumentarium. Luister maar eens naar nummers als ‘I Never Asked’, ‘Courage’ en ‘Let Me Forget’ die vooral vormgegeven worden door piano, strijkers en wat subtiele percussie. Soms is het Maria die zichzelf op piano begeleidt zoals het dramatische ‘I Should Have Looked Away’. Met ‘Ceann Bró’, gebaseerd op relatie tussen Maud Gonne en Yeats neemt Maria ons mee naar een stukje historie en ‘Right Down To The Heart Of Londen’ is een ode aan de woonplaats van de van oorsprong Amerikaanse. Door haar stemgebruik, de hoge registers en alle dramatiek doet de sound van de ze plaat zo nu en dan denken aan namen als Kate Bush of Tori Amos. ‘Weatherspace’ is hier waarschijnlijk het beste voorbeeld van en kruipt echt onder je huid. Meest indrukwekkende nummer is waarschijnlijk ‘Just To Want To Know If You’re Alright’, waar ze in een soort van mini Rockopera het gesprek aan gaat met haar overleden (half)broer Bryan MacLean. (“just want to know that you're alright / You're no longer coming through / Can you please send me a sign / I live alone and very quiet / I want nothing more of you / But just to know that you're alright”) La Vita Nuova is een adembenemend mooi album geworden, maar voordat je tot dat oordeel komt heeft deze plaat wel wat luisterbeurten nodig. De nummers staan werkelijk bol van dramatiek, emotie en passie en zijn soms erg persoonlijk maar het totale plaatje klopt perfect. Het album is puur, oprecht en de composities zijn ondanks het soms sobere instrumentarium rijk gearrangeerd. Een prachtplaat. Veel luisterplezier.

Label Prolifica Records

Beoordeling 8

Review In december 2013 maakten we kennis met de Britse Indie-rock formatie Circa Waves; de single ‘Get Away/Good Form Me’ (dubbele A-side) scoorde de titel “Hottest Record In The World”. Na het debuutalbum Young Chasers kwam deze week hun vierde album uit; Sad Happy. Ook nu weer voorzien van een slimme marketingcampagne want het album werd in twee delen gereleaset. Vorig jaar was er al deel met de titel Happy, nu is het complete album Sad Happy daar. De band koos dus bewust voor een eerdere release van het eerste deel en gaven dat als titel “Happy” mee. De catchy singles ‘Jacqueline’ en ‘Move To San Francisco’, met de kenmerkende hooks en gitaarriffs, werden al eerder op ons af gevuurd. Een nummer als ‘’Wasted On You’ zou zo maar een logische volgende single kunnen zijn. Met ‘Be Your Drug’ blijkt de band nog een tandje bij te kunnen schakelen. Een voor Circa Waves ongekende brok energie die wordt vormgegeven door de elektrische gitaren en stuwende drums. Met ‘The Things We Knew Last Night’ laten de Britten hun gevoelige kant zien en deze akoestische ballad is een prima song. Ook op het “Sad”-deel herhaalt de band met ‘Sympathy’ dit kunstje. Mooi is het als de heren én romantiek weten vast te houden en dit weten te combineren met die energie waar ze om bekend staan. Luister maar eens naar ‘Love You More’, waarbij de band een meer orkestrale bandering kiest. ‘Call Your Name’, een nummer vol adrenaline dat ook weer gedragen wordt door drums en elektrische gitaar, is één van de meest energieke songs. Halverwege komen we de titelsong tegen die als een soort van brug fungeert tussen het “Happy” en het “Sad”-deel. Terechte titelsong want deze track is eigenlijk wel representatief voor dat wat de band al eerder uitbracht; een uptempo Indie-song. Maar ook op het tweede deel vinden we prima Indie-rocksongs terug waarbij frontman Kieran Shudall en consorten de nummers tekstueel misschien een iets andere karakter meegeven. ‘Wake Up Call’ en ‘Batterd & Bruised’ luisteren makkelijk weg en met ‘Hope There’s A Heaven’, met een ietwat melancholische tekst, pakt de band terug naar de meer elektronische sound. Maar ook nu weet Circa Waves te boeien. Met de afsluiter ‘Birtday Cake’, door de eenvoud waarschijnlijk wonderschoon, laat de band spreekwoordelijk het gaspedaal definitief los en drijft de band rustig uit naar het einde. Sad Happy is een geslaagd vierde album met moderne Indierock-songs met een kleine drie kwartier speeltijd. Circa Waves behoudt zijn eigen identiteit, iets wat andere Britse bands als Vampire Weekend en Foals die in dezelfde adem genoemd worden, ook doen. De marketingstunt en het in twee delen uitbrengen was volstrekt onnodig. Evengoed een toprelease. Veel luisterplezier.

Label Rocksnob

Beoordeling 8

Review De Canadese singer-songwriter Joe Nolan debuteerde in 2011 met het Goodbye Cinderella. Het werd direct een succes. De sfeer die het album kent is alsof een jonge Bruce Springsteen zijn eerste platen maakt. Met wat uitstapjes komt Nolan nu met een nieuw album Drifter waar hij het succes van zijn debuut nadert. Met het nummer ‘River’, de stem en een mondharmonica wordt de link snel gelegd met Springsteen. Zijn stem is wat helderder maar zeker zo intiem. Songs als ‘Tupelo Honey’, ‘Maybe We Didn’t Get Our Time Right’ zijn mooie popliedjes op een akoestische gitaar. Met de ruwe en gelijk heldere stem neemt het ne snel mee en krijgen de songs snel je attentiewaarde. De kleine liedjes ‘One Of These Days’ en ‘How I Used to Be’ zijn adembenemend mooi en het duet met Nataya Nolan ‘Everybody Wants Somebody To Love’ is ook een juweeltje dat het album even breekt. De eenstemmigheid van zang en gitaarwerk sluit naadloos op elkaar aan. De songs zijn misschien wat in de mineurstemming maar het werkt dat de verhalenverteller de aandacht neemt en ontvangt. Mooi luiter- en singer-songwriters album! Als bonus cd krijg je de Rootsy House Sessions, dje 10” ep dat afgelopen november verscheen erbij. .

Label North West

Beoordeling 7

Review De Amerikaanse zanger Sam Doores weet met zijn band The Deslondes zijn faam te maken. De countrystijl van New Orleans doet denken aan de classic country dat we in de westernfilms zien. Doores weet met zijn cowboy hoed de songs solo te vertolken. Het is dan ook in de lijn van verwachting wat dit album brengt. De filmische vertolking van ‘Push On en het intieme ‘Must Be Somethin’’ en het ‘Chicago To Illinois’ is dan ook mooi authentiek singer-songwriting. Het album begin met een piano en cello stuk ‘Tempelhofer Dawn’ dat met zwart/ witte filmbeelden een mooie start maakt van een drama film. Met de single ‘Let It Roll’ en het rockn roll nummmer ‘Other Side of Town’ wordt het swingend, maar de vaart krijg je niet in het album. De laid back rock and roll dat we kennen van Elvis ligt hier tegenaan te schuren.

Label Unday rec.

Beoordeling 7,5

Review Het jubileumalbum van het twintig jarig bestaan van de Belgische indieband Millionaire is weer experimenteel en uitdagend te noemen. Dus zoals de band met Tim Vanhamel het liefst wil. Hoewel de band maar 4 albums kent, is de muziek een inspiratiebron voor vele acts waaronder MUSE. Het is duidelijk dat we niet moeten vergelijken want Applz ≠ Applz mag dan dezelfde naam hebben maar kan heel wat anders zijn. Kortom een wereld van evolutie, ontwikkeling en dat is ook wat Vanhamel wil uitstralen. Niets is hetzelfde want dat hadden we hetzelfde gemaakt, dat het uiteindelijk ook niet weer zo is als het oorspronkelijke. Vanuit deze route gaat men dan ook experimenteel hun gang. Elektropop van ‘Strange Days’, een stevig rock sausje op ‘Whiplash’ en dan weer een vleugje industrial power. ‘Can’t Stop the Noise’ is al een vorm van donkere dance dat we van de band kennen. Met ‘Dig A Ditch’ krijgen we zelfs een popsound dat het grote publiek zeker zal waarderen. Het album kent een grote diversiteit wat meerdere draaiuren nodig heeft om het je eigen te maken. Daarna is het heerlijk om hierin mee te gaan.

Label Big H

Beoordeling 7,5

Review De Noorse producer en gitarist Hakon Hoye weet al wat jaren naast zijn solo debuut albums met derden te maken. Wanneer de Amerikaan Billy T de Muddy Waters bluesclub in Oslo als thuishaven ziet om nieuw talent een hart onder de riem te steken, zijn Amund Marud en zijn broer en Kid Andersen als het ware ontdekt. De bluesman weet een huisband te vormen met o.a. Hakon Hoye op bas. Hoye weet met zijn netwerk nu zijn tweede solo album te brengen. De bluessound is er maar is luchtiger dan de meeste bluesbands, terwijl de soul en solo’s er allemaal inzitten zoals in het ‘Good Thing’, ‘Stay Awhile’ en de covers met blazers ‘You Must Believe Me’ van Curtis Mayfield en ‘Sweet Sugar You’ van Richard Berry. Heerlijk dweepend blues en dan weer lekker vol soul of een beetje rock and roll. Hoye behoort tot de nieuwere lichting van bluesacts die het kunnen maken. Het klinkt allemaal voorspelbaar maar wel lekker.

Label Capitol rec./ Universal

Beoordeling 7,5

Review Heartbreak Wheater is het tweede solo album van de ex One Direction zanger Niall Horan uit Ierland. Het is een album dat voldoet aan de verwachtingen van de fans. Het kent een vleugje commerciële pop van het openingsnummer en titeltrack dat we van One Direction kennen, maar dan nu volwassen. Het album kent de soft pop ‘Dear Patients’ met hier en daar een strijkertje om het dramatischer te maken, elektro lovesongs als het ‘Bend the Rules’ en waar hij het meest last van heeft de ‘Small Talk’ blijkt het beste song van het album te zijn. Het zijn dan ook de teksten van de songs die het moeten doen. Daar waar het debuutalbum aardig verrassend was is dit album vooral voorspelbaar. Het is dan mooi dat het album 14 songs kent maar wanneer we veel songs dezelfde route nemen in de composities dan is dat jammer. Het dansbare ‘Nice To Meet Ya’ en ‘Cross Your Mind’ breken even het album vol zoete songs waarbij je alleen nog maar kan weg zwijmelen.

Label Canada rec.

Beoordeling 7

Review Wanneer de elektronica uit Canada op zoek gaat naar een dance sound met experimentele elementen dan hebben we het over Jay Crocker van Joyfultalk. Het derde album van het duo brengt weer veel elektronica met een mix van jazz en dance. Het is een instrumentaal album waar de soundscapes uit allerlei digi bakjes komen die aanstuurt wordt door keyboards. Het opzwepende hypnotiserende geluid van ‘I’ve Got That Trans Dimensional Feeling Again’ klinkt als een dj uit Nepal een Europees dance track maakt. Het album kent dan ook maar 3 songs die allen een apart thema kent. Opgedeeld in Part I, II en III. Hierbij is het derde deel ‘Liquified Then Evaprated’ het langste nummer met een duur van bijna 17 minuten. Nee, het zijn geen radiotracks en hier zal hooguit door dj’s een deel van worden gebruikt in live-sets. De herhaling is de kracht van deze meesters die op het juiste moment weten over te gaan.

Label Blackbird Music

Beoordeling 7,5

Review Wanneer we het Blackbird van the Beatles horen, weten we dat er een merel in de boom zit om het hoogste lied te zingen. Je komt de vogel tegen in alle weiden en natuurgebieden. Deze Merel kom je tegen in het Limburgse land. Samen met haar aanhang heeft ze al haal gezang opgenomen. Zoals de vogels telkens een ander lied zingt om de ander te versieren geldt dit ook voor deze Merel. Het album is divers van het swingend ‘Tell Your Mama’ met een Zuid Amerikaans tintje tot het mainstream rockend ‘Lost In The Middle’ waar het Hollywood Boulevard een droomplek is om te gaan zingen. Met ‘Lovers and Strangers’ en het openingsnummer ‘Eyes of a Lion’ weet Merel een pakkende popliedjes te maken. Het zijn niet nieuwe liedjes en wellicht heb je alle songs in je hoofd al eens eerder gehoord. Daardoor is het gemakkelijk in het gehoor liggend zoals de popballad ‘Back’. Of het ‘Never Ready’ dat doet denken aan Sheryl Crow’s ‘Strong Enough’. Het is altijd mooi dat er nieuwe liedjes komen die voor velen een genot zijn en met een stem als die van Merel kun je er veel uit halen. Als debuut prima van haar en haar band, nu is de volgende stap om een externe producer er aan toe te voegen om het geheel net even wat uitdagender te maken.

Label Roadrunner/ Warner

Beoordeling 7,5

Review De Amerikaanse metal band Code Orange bestaat inmiddels 10 jaar. De metal sound dat vermengd wordt met geprogrammeerde elektrosounds en een brullende stem promoot zich als hardcore punk act dat de in de voetsporen van Black Flag en The Misfits wil treden. Zelf weet de band na het geprezen album Forever een opvolger te presenteren. Overladen met prijzen uit de metal wereld, kan nu het nieuwe album Underneath de prijzen in ontvangst nemen. Met een hoes dat doet denken dat Tool en Slipknot een nieuwe album presenteren weet Shade met Code Orange weer een krachtig album te brengen met veel elektrometal als ‘Swallowing the Rabbit Whole’ en ‘InFear’. Ook de luchtigere hardrock is te vinden in ‘Who I Am’ en ‘Sulfur Surrounding’ of het grunt ‘Cold Metal Place’ weet de band met deze metal alles plat te slaan. Het zijn zeker geen gezelligheidsteksten en meezing songs. Nee hier gaat het om ‘confusion’, ‘dragging me under’ en ‘lock me up’ teksten. De volle geluiden die door de songs alle instrumenten verbinden maakt dat deze songs vooral vol zijn. De intro’s klinken nog wat lieflijk maar dat is veelal van korte duur. Met ‘The Easy Way’ weet men een mooi gebalanceerde sound te maken dat voor een grote publiek toegankelijker wordt. Het is dan ook van korte duur want ‘Erasure’ en ‘Last Ones Left’ zullen alleen de die-hard metal fans kunnen bekoren. Het album is zeker voor de metal fans een aanvulling en een moderne twist weet men te brengen. Nu-metal van hoog niveau en diep zwarte randen!

Label Blue Rose rec.

Beoordeling 8

Review Het is de Southern Rock band US Rails uit Philadelphia weet met het album Mile By Mile de puurheid van de Southern Rock te brengen, Daar waar de Black Crowes het ooit hadden, weten Ben Arnold met de band het wel weer te flikken. Met Tom Petty als inspiratiebron komt het allemaal goed. Vanaf het begin van het album is het al pakkend. ‘Take You Home’ grijpt je direct bij de keel en neemt je mee naar hun echt oprechte sound. Je hoort direct de puurheid en de teksten die pakkend zijn voor deze muziek. De eenzaamheid en het ‘Mile By Mile’ geeft dan een beeld alsof de weg lang genoeg is om je overdenkingen op de rit te zetten. Een hoogtepunt is het ‘Water in The Well’. Het zou passen in deze tijd wanner je met ‘Is This The End Of The World? A Storm So Dark Is Rising’. Het geeft aan dat het geen standaard teksten zijn waarbij de eenzaamheid en het gepasseerde liefdesleven tot de drank leidt. Het zijn daarnaast ook lekkere uptempo songs als ‘Hard Headed Woman’ en ‘See The Dream’ die het album vullen. De songs zijn niet nieuw en het is allemaal al gedaan, maar met deze heren klinkt het alsof het allemaal nieuw en fris is. Prima plaat!

Label Rumbar

Beoordeling 8

Review Het debuutalbum van Charlene McPherson is zeker verrassend te noemen. Met haar songs is ze de studio van Eric Ambel in gedoken. Dat zegt wellicht velen niets, maar deze gitarist van Steve Earle is ook verantwoordelijk voor productie van de albums van Joan Jett (Runaways). Wanneer we de eerste klanken van het titelstuk ‘Find Me Out’ horen weten we direct waar we aan toe zijn. Joan Jett en the Runaways zijn terug in een nieuw jasje! Het klinkt alsof we de ‘Waysted Days Waysted Nights’ van de toenmalige rockchicks horen. Met ‘Sugar Love’ begint Charlene uitdagender te klinken. En met ‘Burn It Down’ laat ze Lita Ford herleven alsof ze in Mariska Veres Shocking Blue speelt. Het is allemaal misschien niet even zo gelikt geproduceerd maar het is zeker energierijk en met de slowsong ‘Can’t Let You Go’ weet ze met haar uitdagende stem het album even te breken. Verder zijn het heerlijke rock songs die swingend worden door een saxofoon in slotnummer ‘Liar Liar’ te gebruiken. Kortom een erg goed debuut waarbij de inspiratiebron overduidelijk te horen is.

Label Subpop/ konkurrent

Beoordeling 7,5

Review De sound of the 80’s en new wave komt bij de Amerikaanse band Moaning weer helemaal tot leven. Ja we kunnen met z’n allen gaan mopperen en lachen als kiespijn, maar Sean Solomon weet weer een prima album te brengen. Het is spannend zoals het nummer ‘Stranger’ en ‘ ///’. Het geeft een beeld weer van de donkeren disco tenten met blacklight waar de songs van the Cure hoogtij vierden. Met úptempo songs als ‘Running’ en het vol synthesizer gegooide ‘Fall In Love’ en ‘Coincidens of Fate’ zijn heerlijke songs. De afwisseling met gitaren en de drums maakt het swingend en krachtig. Het doet een beetje denken aan een mix van the Smiths met New Order. De slepende zang[partijen staan soms haaks op de muziek, maar past daarentegen dan wel in het geheel van het nummer ‘What Seperates Us’. Het album Uneasy is dan ook een verrassend afwisselend album vol 80’s new wave pop.

Label Mascot Label Group

Beoordeling 8,5

Review King Solomon Hicks een rijzende ster binnen de Blues-wereld in de VS. De 24-jarige zanger én toch ook wel gitaarvirtuoos brengt zijn debuutalbum Harlem uit waarop elf tracks te beluisteren zijn. Harlem is natuurlijk de verwijzing naar die roemruchte wijk in New York; in een interview gaf hij aan dat Harlem nog nét geen New Orleans is (“where music is 24 hours a day”) maar het komt er dicht bij. New York City is natuurlijk de stad waar heel, heel veel grote namen vandaan komen en Harlem in het bijzonder bij sterren als Al Pacino, George en Ira Gershwin, Sammy Davis Jr., Sonny Rollins enz. Hicks speelt al sinds zijn 6e gitaar, stond op zijn 15 op het podium van The Cotton Club en daarna bouwde hij stapje voor stapje aan zijn carrière. Hij speelde inmiddels samen met namen als Beth Hart, Joe Bonamassa en voor dit album kreeg hij de hulp van producer Kirk Yano die zelf al meerdere Grammy’s ontving. (o.a. Miles Davis, Public Enemy). Samen werkten ze een kleine twee jaar aan Harlem en het eindresultaat mag er zijn. Hicks opent met het soepele en vlotte ‘I’d Rather Go Blind’, een nummer qua zang en gitaarspel aan Robert Cray doet denken. Met een energieke cover van B.B. King’s ‘Every Day Have The Blues’ schakelt hij door en al snel raken we overtuigd van het talent van deze pas 24-jarige Hicks. Met ‘What The Devil Loves (Fred Koller) vertraagt hij wat en zoekt hij vervolgens de randjes van de R&B op, iets wat hij bij de Sonny Boy Williamsons cover ‘Help Me’ nog maar eens verfijnd over doet. Zo is Harlem een album met heel bewuste keuzes van Hicks. Dat horen we ook bij de ingetogen en verrassende uitvoering van ‘I Love You More Than You’ll Ever Know’ (Blood Sweat & Tears) waar Hicks zelfs een vleugje Latin toevoegt. Maar natuurlijk is het de Blues die overwint en op tracks als ‘Headed Back To Memphis’ en ‘It’s Alright’ komt de puurheid naar boven drijven. Naast deze collectie prachtige songs durft hij het ook nog aan om wat instrumentale nummers op deze plaat te zetten zoals ‘421 South Main’ en ‘Love Is Alive’ waar de saxofoon en gitaar de hoofdrol opeisen. King Solomon Hicks is een aanstromend talent die op die in de VS al vergeleken wordt met illustere namen als Stevie Ray Vaughan en Joe Walsh. Harlem bewijst dat Hicks in staat is eigen werk uit te brengen maar ook bestaande nummers, al dan iet uit een totaal ander muziekspectrum, volledig naar zijn hand te zetten. Voor de liefhebbers van Blues een aanrader en een nieuwe muzikale parel. Veel luisterplezier

Label Sacred Bones

Beoordeling 7,5

Review In 2018 maakten we kennis met de toch wat eigenzinnige Ierse singer/songwriter die ook heel veel affiniteit heeft met alles dat met kunst, literatuur en film te maken heeft. Na haar debuutalbum Colt is daar nu de opvolger Birthmarks waarmee Hilary ons nog verder mee haar gecreëerde duisternis in meeneemt. Hilary heeft al een heel muzikaal verleden. Zo was ze bassiste van de alternatieve rockband JJ72 om vervolgens weer uit de muziekwereld te stappen om haar dromen na te jagen in de wereld van literatuur, kunst en film. Het solodebuut Colt was in 2018 dan toch best een verrassing en de nummers op dat album worden gekenmerkt door de wat minimalistische sound met een wat mystiek en dromerig karakter. Dit nieuwe album, Birthmarks, gaat op dezelfde lijn verder maar dan wel met een nog donkerder en “spooky-achtig” geluid. Tijdens de opnames, waarvoor ze tussen Galway en Oslo pendelde, beviel ze van haar tweede kindje en haar zwangerschap en haar gevoelens beschrijft ze in ‘Orange Tree’. Voor dit album ging Hilary de samenwerking aan met de Noorse producer Lasse Marhaug die naam heeft gemaakt met zijn Noise-muziek. Hilary opent met ‘Tongues Of Wild Roar’ en meteen weet ze die wat beklemmende, onheilspellende sfeer te creëren en op deze track is de bijdrage van de Noor nog bescheiden te noemen. Bij ‘Through The Dark’ combineert de Ierse haar haast fluisterende stem met de Noise en een bijdrage van Okkyung Lee op Cello om het contrast nog meer te verscherpen. Een soortgelijke benadering hanteert ze bij het dreigende ‘Mud And Stones’ maar nu is het de saxofoon dat e als “wapen” inzet om de slechts drie zinnen tekst te versterken. Alle emoties van de afgelopen jaren komen in het zelfverzekerd en overtuigend klinkende ‘The Mouth’ het meest tot uiting. Zo blijft Birthmarks een haast ongrijpbaar album vol eigenzinnige nummers. ‘Cleaning Ritual’ is weer een instrumentaal industrieel klinkende track vol elektronica met een bijdrage van ook al eigenzinnige Jenny Hval en afsluiter ‘There No Moon’ is waarschijnlijk de meest ingetogen track. Het wat dromerige maar toch sfeervolle karakter van Colt heeft Hilary op Birthmarks achter zich gelaten. Dit album is echt tot stand gekomen vanuit het innerlijke gevoel van de laatste twee jaar. Zelf schrijft ze hierover: “Recorded whilst heavily pregnant in the winter of 2019, Woods explores the oscilating and volatile processes of self-hood, survival and becoming”. Een album met een verhaal. Boeiend, interessant, maar niet altijd even toegankelijk en met een duidelijk duister randje. Eentje in de categorie voor de geoefende luisteraar. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Label Fire Records

Beoordeling 7,5

Review Islet is een band uit Wales die vooral bekend staat om zijn psychedelische popmuziek. Na twee volwaardige albums in 2012 en 2013 en de EP Liquid Half Moon uit 2016 is er nu eindelijk weer een volwaardig album. En niet toevallig is Fire Records het platenlabel waar Eyelet op uitgebracht wordt. Met een simpele gitaarriff wordt ‘Caterpillar’ in gestart maar het duurt niet lang voordat de wat wereldvreemde synthklanken ons weer aan dat psychedelische herinneren. Voeg daarbij de haast fluisterende stem van Emma Daman Thomas en de wat diffuse drums en het plaatje is compleet. Die bijzondere, wat abstracte sfeer is iets dat we op het hele album tegenkomen. Of het nu het wat bombastische ‘Good Grief’ is, het met gedempte beats dansbare ‘Geese’ of het met “Electra-Pop” doorspekte ‘Sgwylfa Rock’; elk nummer heeft wel zo zijn eigen hooks. Overigens werd dit album ergens in de ruige wildernis van Wales opgenomen, ver van alles wat als bewoonde wereld beschouwd wordt. Net voordat de opnames begonnen kregen Emma en Mark hun tweede kindje en verloor Alex zijn moeder. De zoektocht naar dat evenwicht of die tegenstelling is het centrale thema van dit nieuwe album. ‘Treasure’, ‘No Host’ en ‘Florist’ zorgen voor een sterk centraal van Eyelet waarbij de aandacht toch wel naar het swingende ‘Clouds’ gaat, waarschijnlijk de beste track van dit nieuwe album. Dat psychedelische, wat ongrijpbare, vinden we dan vooral op het laatste deel weer terug met nummers als ‘Moon’ en het wat zweverige ‘Gyratory Circus’. Islet heeft een ontwikkeling doorgemaakt, iets wat niet vreemd is als je beseft dat Emma en Mark inmiddels de ouders zijn van twee kinderen. Het lijkt alsof de band op zoek is naar een soort nieuwe identiteit, een soort volwassenheid. Dat uit zich in deze verrassende nieuwe plaat met elf songs die niet altijd even toegankelijk zijn, maar wel interessant. Veel luisterplezier.

Label Ghostly International

Beoordeling 7,5

Review DRAMA is een uit Chicago afkomstig duo dat lekker toegankelijke Dance-Pop maakt die doorspekt is van R&B. Deze week kwam het debuutalbum Dance Without Me uit op Ghostly. Zelf zeggen ze dat het de bedoeling is dat alles wat DRAMA uitbrengt “dansbaar” moet zijn. Na het beluisteren Het duo bestaat uit producer Na’el Shehade en zangeres Via Rosa die ook het grootste deel van het schrijven voor haar rekening neemt. Vorig jaar brachten ze al enkele singles uit zoal ‘Nine One One’, ‘Gimme Gimme’ en ‘Years’ en nu is daar dat verwachten debuutalbum. De titelsong en afsluiter van het album is misschien de spreekwoordelijke verrassing. Deze uiterst interessante afsluiter begint met een duidelijk R&B-karakter, is eigenlijk het minst dansbaar, maar wordt gaandeweg wel artistiek en creatief uitgebouwd met zelfs wat Jazzinvloeden. Mooi is het dan ook dat het album een echte kop-en-staart heeft want Dance Without Me opent ook uiterst aardig met ‘7.04 AM’. Na dit wat aarzelende begin zijn het dan inderdaad die dansbare tracks die door het duo zijn aangekondigd. ‘Years’ en ‘Good For Nothing’ hebben nog een behoorlijke dosis R&B in het DNA maar vervolgens brengt het duo met nummers als ‘Hold On’, Gimme Gimme’ en ‘Forever And A Day’ nummers met een strakke beat die meer dan prima in het Clubcircuit passen. Met het slow-jam ‘Nine One One’ noemen we waarschijnlijk het meest “Poppy” nummer maar ook hier is de R&B nooit ver weg. Dance Without Me is een wat vreemde titel voor een album dat juist gemaakt is om samen op te dansen. De elf tracks die bijna drie kwartier speeltijd klokken vormen een prima geheel en vormen een prima debuut met hier en daar een creatieve twist. Veel luisterplezier.

Label Snowstar Records

Beoordeling 7

Review Donna Blue, het Indiepop-duo uit Utrecht, vierde vorige week de release van hun nieuwe EP Inbetween. Komende periode geeft het duo een tiental optredens in de VS maar helaas is het optreden op het immens populaire SXSW in Austin geannuleerd vanwege het Corona-virus. Desondanks blijven er nog aansprekende steden als New York over. Danique van Kesteren en Bart van Dalen vormen het duo Donna Blue en hebben elkaar naast de muziek ook in de liefde gevonden. Het is vooral die intieme spanning die kenmerkend is voor de muziek van dit Utrechtse duo waarbij de invloeden van de jaren ’60 meer dan duidelijk aanwezig zijn. Het mooiste voorbeeld hier van is waarschijnlijk ‘Billy’, gecompleteerd met een gitaarriffje dat zo maar door Roy Orbison in een ver verleden gespeeld zou kunnen worden. Opener ‘Desert Lake’ krijgt door de fluisterende stem van Danique van Kesteren en de diffuse keys dat broeierige karakter mee. Het zo nu en dan fluiten van Bart valt wonderwel op zijn plaats. De verrassing op deze EP is toch wel het Franstalige ‘Paradis’ dat door het Utrechtse duo aangenaam lichtvoetig neer wordt gezet met hier en daar een wat vetter aangezette gitaarriff. ‘Fool’, een nummer dat opmerkelijk “klein” wordt gehouden, is de afsluiter waarbij Danique ons met haar haast fluisterende stem voor de laatste keer op deze EP overtuigd. Donna Blue heeft inmiddels 3 EP’s uitgebracht waarvan Inbetween met vijf tracks de meest uitgebreide is. Het is dan ook de vraag wanneer het duo een volwaardig album uit gaat brengen. Een compleet nieuw album of een variant met een collectie van de 3 EP’s, aangevuld met nieuw werk is natuurlijk ook een optie. Wederom een aantal smaakvolle tracks die een tijdsgeest van vervlogen muzikale periode oproepen. Veel luisterplezier.

Label Zip Records

Beoordeling 8

Review Het is een van de dames van de band Lois Lane. Monique en Suzanne Klemann wisten in de jaren 80 grote hits te scoren waaronder ‘Amsterdamned’,’I Wanna Be’, ‘Fortune Fairytales’ en ‘It’s The First Time’. Ze toerden als support act met Prince en the Royal Badness nam hen voor het derde album onder zijn hoede. De doorbraak in US werd het niet en langzaam verdween een van de meest getalenteerde acts van Nederland naar de achtergrond. Wanneer Monique acteer rollen op zich neemt, gaat ze haar eigen gang en wil ook haar eigen muziek maken. Zwoel en jazz was het thema. Nu zijn we weer wat jaren verder en is ze met JB Meijers de studio in gedoken. Het resultaat is dat het album vooral songs kent die dichter bij haar staat. Zwoel en meer pop. Het past meer bij de oude Lois Lane terwijl het ook heerlijk modern klink. Naast dat het titelnummer een van de mooiste songs op het album is staan er meer mooie songs op dit album. ‘Running Up A River’ en ‘Miracle Man’ klinken fris en als het herboren Klemann. Wanneer ze Verliefd van Daniel Lohues vertaald naar ‘In Love’ is dit een song dat helemaal bij haar past. Als een zangeres in een rokerig theater dat in de jaren 40 ergens staat, zingt ze dit duet met Fatel Flower Richard Jansen. Het is een juweeltje op deze plaat dat ze afsluit met het ‘I’m Not In Love’ van 10 cc. Het is dan ook meer dan een prima album waar de oude jazzy Klemann haar songs vermengd met de popsongs van Lois Lane.

Label Frontiers srl

Beoordeling 7,5

Review Een van de betere American rock acts van dit moment is de Canadese band Harem Scarem. Harry Hess weet met zijn band een vorm te vinden dat de rocksound fris klinkt ondanks dat het allemaal wel voorspelbaar is. Het album kent toch wel heerlijke rocksongs waaronder ‘Searching For Meaning’ en ‘Aftershock’. Met Mike Vassos terug op bas is klinkt het weer vertrouwd. De band weet weer een album te brengen vol power rock songs met ‘The Death Of Me’, een van de beste songs van dit album en ‘Riot In My Head’ zit er wel een donker randje in deze songs. De band was de afgelopen jaren niet zo stabiel maar hopelijk gaat het nu weer de betere kant op en zal de band hun Europese tour vol energie gaan afwerken. Dat geeft wellicht weer inspiratie voor een nieuw album dat iets diverse mag zijn.

Label PIAS

Beoordeling 8

Review Het is alweer een poosje geleden dat de Nederlandse band the Pilgrims Nederland verraste met hun debuut album en de hit White Man. De band was Grote Prijs winnaar eind jaren 80. Het is inmiddels 30 jaar geleden dat dit zich allemaal afspeelde. Nu is Reniet Vrieze terug met een geheel nieuw album. Het nieuwe album 6IX is de opvolger van het recente album dat een combinatie was van live en digi songs. Het nieuwe album van is een mooi afwisselend album dat swingt met ‘Happy’ en ‘Big Screen TV’ waar het album mee begint. Maar ook de oude sound van The Pilgrims komt terug in de songs als ‘Rebel Love’, ‘Everlasting’ en ‘Man With A Child in His Head’. Het album kent enkele bonus songs waaronder een mooie versie van ‘(Sitting on) the Dock of the Bay’ van Otis Redding. Live is the Pilgrims weer een volledige band die de komende tijd de Nederlandse podia weer onveilig maakt. Het is zeker de moeite waard om deze band te zien!

Label Ample Play/ Konkurrent

Beoordeling 7,5

Review Met de Britse band Cornershop is iets bijzonders aan de hand. De ouders van bandleden zijn op een een of andere wijze gelinkt aan India. De oorspronkelijk kolonie van Groot Brittannië kent visa versa veel invloeden van elkaar. Deze band bestaat dan ook uit een generatie die in Engeland is opgegroeid en inmiddels gewoon Engels zijn. De invloed van de band is vooral de jaren 60 bands waaronder The Beatles in alle fasen. Van de rockperiode met snerpende gitaren en Indiaase fluiten die hier terug te vinden is in ‘Slingshot’ tot de lichte 60 sound met fluit op ‘Highly Amplified’. Of de Britse glamrock sound van Sweet en Marc Bolan op ‘No Rock Save in Roll’. Het is dan ook op het achtste album van deze act een flashback naar de 60’s, waardoor er een soort van Back To The Future effect ontstaat. Maar verder wel een geinig album om deze muziek weer eens te horen.

Beschrijving Bella Union

Type project 8

Klant Wanneer de man met zijn maatje Benji Hughes de band Muscadine oprichtte en het album The Ballad Of Hope Nicholls opnam, wist hij het zeker. De muziekwereld is zijn leven. In de lijn van de old 70s acts als The Byrds, Buffelo Springsteen weet Wilson ook prachtige liedjes te maken. Oke de concurrentie van nu en het verleden is groter, maar wanneer we de country folk pop songs als ‘So Alive’, ‘’69 Corvette’ of ‘Enemies’ horen is het net zo pakkend als meeslepend als de acts van toen. Gelukkig heeft hij hier wel een modern tintje op aangepast, maar kan zo mee met Chris Robinson en the Black Crowes. Als producer weet hij de albums van o.a. Father John Misty en Drawes te produceren. Het zijn acts die allen een vleugje country met zich meedragen en dat komt voornamelijk bij deze man vandaan. Zijn thuisstudio is een gewild object op een album op te nemen en dan doe je dat zelf ook. Met de country violen weet hij ‘In Heaven Making Love’ of het rustig piano nummer ‘Oh Girl’ tot bijzondere liedjes op het album te maken. Zeker een mooi album voor degene die folk met de country inslag heerlijk vinden.

Label Orchard

Beoordeling 8

Review Het Britse folkduo Seafret is vernoemd naar de rollende mist die van de Noordzee afkomt. Jack Sedman en Harry Draper leren elkaar kennen na een optreden tijdens de open mic Night. De heren hadden een klik en dit leidde tot een debuutalbum Tell Me It’s Real in 2016. Nu zijn we vier jaar verder en zijn er wat EP’s verschenen en heeft het duo een nieuw album Most of Us Are Strangers. Een album met intieme kleine liedjes als ‘Why Do We Stay’ en ‘Girl I Didn’t Know’. Maar ook weten de heren een popsound te brengen dat lekker klinkt. Songs als ‘Fall’, ‘Magnatic’, ‘Love Won’t Let Me Leave’ en ‘Be My Queen’ zijn dansbaar en zijn goede radio songs. Of het een akoestische gitaarliedje is of een dance song, opvallend is de goede zang dat Sedman hier aan toevoegt. Iedere songs is anders maar wel gemeend gezongen, waardoor de liedjes oprecht klinken. Seafret is te zien op 8 maart Oosterpoort te Groningen

Label RumBar

Beoordeling 8

Review Deze band uit Minneapolis bestaat al enige jaren. In de afgelopen 10 jaar weten ze drie albums uit te brengen en tussendoor alle podia plaat te spelen. Het is een heerlijke energieke band die hun sound uit de post punk en garage rock haalt. Het derde album Fly Over is dan ook net zo energiek als hun shows. De uptempo songs ‘Under the Flyover’, ‘LP’s Yard’ en de meezinger ‘Michelle of the City’ kennen lekkere gitaar riffjes en zijn pakkende song voor festivals. Het kent de bravoure van Bruce Spingsteen met de country van Billy Cyrus. Toch weten ze ook een gevoelig momentje te pakken met ‘Milo and The Bars’. Voor de lp liefhebbers draai je de plaat om en gaat het feest weer van vooraf beginnen. Heerlijk om even bij los te gaan!

Label Cornelius Chapel Rec.

Beoordeling 8

Review De Amerikaanse singer-songwriter Wes McDonalds oftewel Terry Ohms wist vorig jaar een experimenteel elektronica album te maken. Dit keer weet hij een indie rock album te brengen dat doet denken aan onze Gotcha meets Kensington. Het album begint al heerlijk en powerful met ‘King of the Mountain’. Je voelt de vibe waarmee hij dit nummer heeft geschreven een dat is een goede vibe vol energie. Heerlijke gitaar drives en een stevige drums dat swingt. Dit weet hij met Rock Of Gibraltar door te trekken en weet hier een erg swingende sound in te verwerken. Het What Do You Mean, What Do You Mean is meer een post punk song dat een aanstekelijk refrein kent, al zijn de songs ‘Imo Jsyk BTW’, ‘Making The Most’ en ‘That Song’ meer in de lijn van de betere swingende rocksongs. Dan mag er best een ballad als ‘All In The Past’ tussen zitten.

Label RumBar rec.

Beoordeling 7,5

Review Wanneer je jezelf als artiestennaam Tom Baker meegeeft, ook al is het je echte naam, dan geeft dit misschien wat verwarring met de acteur Tom Baker. Maar ja als het nu eenmaal je naam is, dan begin je een band Dirty Truckers of een andere band The Snakes. De rocksongs met een blues inslag blijven maar komen en Baker dacht dat hij beter een collectie van beide bands kan maken. Genoeg songs en onder de naam van Tom Baker verschijnt het album Dirty Snakes. Een album met mainstream rocksongs als ‘Pushin’You Away Now’, ‘On Your Device’ of het ‘Weird Romance’. Maar het album van 6 song kan het niet echt tot een climax brengen en kent daardoor een geheel dat wel wat variatie mag krijgen. Zowel in de zang als composities. Potentie is er zeker want wat er op staat is prima!

Label Frontiers srl

Beoordeling 7,5

Review Het was weer even zo’n showcase waarbij de Frontiers bands horen op te draven. De melodieuze rockact Hardline laat hier van zich horen en hiermee is er weer een live album bij. Natuurlijk zijn Joey Gioeli en Johnny Gioeli weer van de partij. Met Powerhouse drummer Marco Di Salvia wordt het grootste deel van het album opgenomen. Als gast werd drummer van het eerste uur Deen Castronova uitgenodigd om de songs ‘Life’s A Bitch’ en ‘In the Hands of Time’ van het debuut album te spelen. Journey gitarist Neil Schon laat dit allemaal links liggen. Dan zou het echt een verrassingsevent zijn geweest. Het gaat bij deze band ook om het debuutalbum ‘Double Eclipse’ dat veel belovend was, maar daarna een goedkopere herhaling werd. Het is dan ook niet vreemd dat er veel songs van het debuut album staan en songs als ‘Hot Cherie’ mag niet ontbreken.

Label Joyfull Noise

Beoordeling 8

Review Jerry Williams Jr., de inmiddels 77-jarige zanger die wij beter als Swamp Dogg kennen, is terug met een nieuw album. Een jaar nadat het experimentele Love, Loss and Auto-Tune uitkwam keert hij definitief terug keer naar het geluid van de “Southern Soul” met het album Sorry You Couldn’t Make It dat vandaag uit kwam. Sorry You Couldn’t Make It pakt je meteen in met een fantastisch Hammondorgel in de opener ‘Sleeping Without You Is A Dragg……’. Deze rustige, ietwat sentimentele ballad wordt meteen overladen met dat ‘Southern Soul”-sausje waar Williams al sinds jaar en dag garant voor staat. Zijn diepe stem, de blazers en de backing vocals maken het geheel af en laten we ook even vaststellen dat het een ongelofelijk originele titel is. Williams is sinds de jaren ’60 actief in de muziekscene, zowel als artiest maar ook als producer (o.a. Irma Thomas en Doris Duke), en heeft in al die jaren al een indrukwekkend aantal platen uitgebracht. Het lijkt wel dat hoe ouder hij wordt, deze te productiever hij wordt want vorig jaar bracht hij nog Love, Loss en Auto-Tune uit, een album dat met de medewerking van Justin Vernon (Bon Iver) tot stand kwam en een wat meer elektronisch karakter had. Maar met Sorry You Could’t Make It pakt hij terug naar de muziek waar hij al zijn hele leven én carrière mee geassocieerd wordt; de “Southern Soul”. Een aantal nummers zijn heerlijk melancholisch zoals de ballad ‘Don’t Take Here (She’s All I Got)’ en het hartverscheurende ‘I Lay Awake’. Maar er is ook genoeg moois terug te vinden dat wat meer dynamiek heeft zoals ‘Family Pain’, dat ons terug doet denken aan de Soul uit de jaren ’70, aangevuld met een vleugje Blues. Bij ‘Good, Better, Best’ is de blazerssectie weer nadrukkelijk aanwezig. Ook op dit album is Justin Vernon op de achtergrond aanwezig en zijn gitaarspel zorgt er mede voor dat dit album op een hoger niveau wordt getild. Op dit nieuwe album zijn er ook twee bijdragen van country-legende John Prine waarvan ‘Please Let Me Go Round Again’ meest noemenswaardig is. Williams is toch het beste bij die doorleefd klinkende nummers die ook in de jaren ’70 uitgebracht zouden kunnen zijn. ‘I’d Rather Be Your Used To Be’ is prachtig maar met ‘Billy’ schenkt hij ons een heuse tranentrekker als hij op het graf van zijn overleden vrouw verteld dat hun zoontje Billy zijn eerste stapjes heeft gezet. Met dan Love, Loss & Autotune kleurde de sympathieke Amerikaan nog wat buiten de bekende lijntjes maar met Sorry You Couldn’t Make It pakt hij terug naar dat geluid waarmee hij al decennia succes heeft en tot een soort van cultheld is uitgegroeid. Een meer dan goed album waarbij Williams probleemloos wat Country en Blues aan zijn donkere Soul weet toe te voegen en we kijken nu al uit naar het volgende album. Veel luisterplezier.

Label Verve Forecast Records

Beoordeling 8

Review Na een stilte van een kleine tien jaar is de Amerikaanse singer/songwriter eindelijk terug met een nieuw album. Met Silver Landings, waarop tien nummers te beluisteren zijn, neemt ze afscheid van een lastige periode en is er dus eindelijk een opvolger van Amanda Leigh uit 2009. Mandy Moore is dus na een afwezigheid van een kleine tien jaar terug. Haar huwelijk met de bekende muzikant Ryan Adams liep stuk, waarbij inmiddels wel is duidelijk dat Adams het nodige wangedrag heeft vertoond tijdens dat huwelijk. DE laatste jaren gaf ze al aan dat ze veel nieuwe muziek geschreven had maar tijdens het verstikken huwelijk met Adams was daar geen ruimte voor. Samen met haar huidige partner, Dawes’ Taylor Goldsmith schreef ze de muziek voor dit nieuwe album en duidelijk is dat het geheel een stuk rijper klinkt. ‘I’d Rather Lose’ is een aangenaam Countryrock nummer waarmee het album geopend wordt. De nummers, vaak vormgegeven door gitaren, piano en drums luisteren makkelijk weg en tracks als ‘Save A Little For Yourself’ of de ode aan haar woonplaats ‘Tryin’ My Best, Los Angeles’, luisteren makkelijk weg. Dat ze inmiddels gegroeid is al persoon en haar persoonlijkheid heeft teruggevonden blijkt wel uit enkele nummers die erg persoonlijk zijn. Luister maar eens naar ‘Fifteen’, een nummer waarbij ze terugkijkt naar de periode toen ze op jeugdige leeftijd werd (“Missed prom, missed graduation/No college in the fall/On the road with the boy bands/Singing for people in the mall”). Al luisterend naar Silver Landings is het niet vreemd dat er herinneringen boven komen drijven aan artiesten en bands die we allemaal kennen. Namen als Sheryl Crow en Linda Rondstadt zijn meer dan logisch en bij ‘Easy Target’ horen we duidelijk de invloed van Fleetwood Mac. Silver Landings is dan ook een plaat waarbij ze duidelijk de jaren ’70 Rock uit California combineert met haar singer/songwriter kwaliteiten. ‘Stories Reminding Myself Of Me’ is hier een uitstekend voorbeeld van en valt op tussen de wat rustigere nummer op het laatste deel van het album. Het akoestische ‘Forgiveness’ is er daar één van, samen ‘If That’s What It Takes’, dat een wat meer countryachtig karakter heeft. De titelsong is ook de afsluiter en mooi is de bescheidenheid waarmee gitaar, keys en drums worden ingezet om de stem van deze Amerikaanse nog één keer te etaleren. Silver Landings is gewoon een prima album waarbij we allerlei muziekinvloeden door elkaar heen lopen met als rode draad de Country-Folk-Rock sound. Ook tekstueel zit het prima in elkaar waarbij Mandy ons af en toe ook meeneemt in haar privéleven. Veel luisterplezier.

Label Outside

Beoordeling 8

Review De Canadese Rose Cousins is een zeer gerespecteerde singer/songwriter met een Juno-Award achter haar naam en een Grammy-nominatie voor haar album Natural Conclusion uit 2017. In februari 2018 ging ze de studio in met de intentie om met enkele sessiemuzikanten uit Toronto met wie zal altijd al had willen werken een single op te nemen. Het werd uiteindelijk een heel album (haar vijfde) dat de titel Bravado heeft meegekregen. Bravado is een mooi, intiem en persoonlijk album geworden met een diepere boodschap; eentje waarin we ons waarschijnlijk allemaal in meer of meerdere mate herkennen. Zelf zegt Rosie hierover: “those who struggle with loneliness and those wishing they had more time alone”. En natuurlijk hoe we als mens écht zijn en hoe we onszelf naar de buitenwereld presenteren. De opener ‘Benefits Of Being Alone’ snijdt dit thema meteen aan (“it's breakneck Monday morning and I can take it slow / Pour cream into my coffee fresh from off the stove / I replay my favourite saddest song to remember how it goes / Or I pick up where I left off with last night's episode / If you're interested I could tell you more / Of the benefits of being alone”). Het is één van de nummers die wat meer vaart hebben en door de piano roept het wat associaties op met muziek van Billy Joël. Overigens wordt dit nummer als een “reprise” als voorlaatste track nog een keer akoestisch gespeeld en het is lastig welke versie mooier is; de met “bravoure” gespeelde uptempo versie of de stripped-down variant. De vrije vertaling va Bravado is bravoure en dat past natuurlijk perfect bij de eerder genoemde thema’s. De titel is verwerkt in de tekst van het soepele ‘The Expert’, waarin Rose de hoofdpersoon ook als zodanig omschrijft. ‘The Return’ (Love Comes Back) kent de nodige tempowisselingen en wordt knap opgebouwd tot één van de betere songs van dit album. Natuurlijk pakt Rose terug naar mooie, intieme singer/songwriter liedjes binnen het Roots-genre zoals ‘The Agreement’ en ‘The Fraud’, waar ze mooi op piano wordt begeleid en breekbaarder als nooit eerder klinkt. Omgeven door een aantal top sessiemuzikanten zoals Joshua Van Tassel (drums), Robbie Grunwald (keys), Brian Kobayakawa (basgitaar) en Dean Drouillard (gitaar) neemt de Amerikaanse ons mee in haar verhalen. Zo nu en dan weet ze ons te verrassen zoals met het amper 40 seconden durende ‘The Din’ en met de afsluiter ‘The Truth’. Beide tracks lijken een soort van demo’s. Tussendoor zijn we dan nog getrakteerd op het prachtige ‘The Swimmer (To Be An Old Man)’ en de adembenemende pianoballad ‘The Lullaby (My Oldest Love)’, een nummer dat ze samen met Tim Baker schreef. Bravado is een smaakvol, persoonlijk album geworden. Rose Cousins bewijst nog maar eens op haast poëtische wijze dat ze talent heeft voor het schrijven van songteksten. Tussen al dat geweld binnen de Roots-muziek is Bravado een mooi album met bespiegelingen en vraagstukken waarin een ieder zich in dit digitale tijdperk zal herkennen. Veel luisterplezier.

Label Thrity Tigers

Beoordeling 8.5

Review Hij is inmiddels de veertige gepasseerd en toch is In This Town You’re Owned pas zijn derde album. We kunnen de Britse singer/songwriter Robert Vincent dan ook met recht een laatbloeier noemen. Met dit nieuwe album levert de uit Liverpool afkomstige Vincent het bewijs dat hij over een meer dan gemiddeld talent beschikt. Hij groeide op in Liverpool met muziek van o.a. Waylon Jennings. Pas op latere leeftijd koos hij voor de muziek waarbij hij zich het meest comfortabel voelt bij Americana en aanverwante stijlen. In 2013 kwam zijn debuutalbum uit en in 2016 ontving hij de ”Emerging Artist Award” van Bob Harris. Met dit derde album bewijst Vincent een begenadigd liedjesverteller te zijn waarbij zijn benadering echt heel simpel is; “It’s the micro and the macro, you could look at that as a small town or you could look at that as the world. That’s kind of what this new album’s about. I couldn’t help but write about those things that have been going on over the last two or three years. Whether it’s this country or America, whether it’s Trump or Brexit, everyone’s now in a furor, so it’s all about that “. Natuurlijk is het niet vanzelfsprekend dat deze Brit een heerlijke plaat vol met Rootsmuziek van hoog niveau maakt. Omgeven door een zeskoppige band én de gelouterde producer Ethan Johns (o.a. Paul McCartney, Ray LaMontagne ) presenteert hij toch een haast perfecte mix van blues/country/folk muziek. In een tijdsbestek van een kleine twee weken werden de tien liedjes live ingespeeld in de Rockfield Studios in Wales. De ballads zijn doordrenkt van tegengestelde emoties als gelatenheid en verlossing maar er zijn ook een aantal uptemponummers te bewonderen op dit album. ‘The Kids Dig God Anymore’ krijgt door de accordeon een prachtig melancholisch randje, terwijl hij met ‘The Ending’ een prachtig liefdesliedje (“It holds you / It feels you / Protects you / In times of pain”) neerzet. Op het uitgebalanceerde ‘I Was hurt Today But I’m Alright Now’ zorgt de meerstemmigheid en het instrumentarium er voor. Zoals gezegd zitten er lekkere uptempo nummers bij. ‘Concundrum’ klinkt als een soepele hedendaagse Americana song met banjo en backing vocals subtiel op de achtergrond terwijl we met ‘My Neighbour’s Ghost’ een onvervalste Rock ’n Roll song voorgeschoteld krijgen. Bij ‘If You Were You’ is daar een vleugje ‘70’s Rock terug en bij afsluiter ‘Cuckoo’ horen we zelfs wat gospel terug. Twee tracks verdienen een speciale vermelding; het bijna acht minuten durende meeslepende ’Husk Of A Soul’ maar vooral het nog één minuut langere ‘The End of The War’; een prachtig weids uitgesponnen nummer met Country invloeden dat door Vincent vrijwel akoestisch wordt neergezet en van de eerste tot de laatste seconde boeit. Robert Vincent bewijst eens te meer op In This Town You’re Owned een zeer getalenteerd songwriter te zijn die zich haast moeiteloos begeeft in dit Americana-genre. Zowel tekstueel als muzikaal een uitgebalanceerd, helder klinkend album waarbij Vincent ook nog eens laat horen over een prima stemgeluid te beschikken. Een aanrader. Veel luisterplezier.

Label Hey Buffalo

Beoordeling 7.5

Review Two. Dat is de titel van het tweede album van het duo Sink Ya Teeth uit Norwich. In 2018 was hun debuut absoluut één van de verrassingen. Hoe logisch is het dan ook om je tweede album gewoon de titel Two mee te geven. Op dit nieuwe album van het duo, bestaande uit bassist Gemma Cullingford en zangeres Maria Uzor, pakken de dames de draad op waar ze bij hun titelloze debuut gebleven zijn. De mix van dansbare Post-punk, zware beats en de industriële sound vormen wederom de basis van dit tweede album. Vooral op het eerste deel met tracks als ‘Somewhere Else’, het hypnotiserende ‘Sweetness’ en het Electro-funk-achtige ‘The Hot House’, weet het duo de vaart er goed in te houden met hun wat donkere beats. Na dit eerste deel breekt met het uptempo ‘Stella’ de zon wat door om daarna met het wat rustigere ‘Breathe’ wat te experimenteren. Na ‘Breathe’ wordt de koers ietwat gewijzigd en verlaten de dames de veilige haven om muzikaal wat nieuwe wegen te bewandelen. ‘Shut Down’ doet met zijn straffe basriff denken aan het Post-punk tijdperk terwijl een nummers als The Vaccine en The Rapture doen denken aan de 80’s met namen als Yazoo en Soft Cell. De wat donkere en dreigende afsluiter ‘Blue Room’ is misschien wel het hoogtepunt van Two; de diepe baslijn, de groezelige gitaren die een aangenaam contrast vormen met de stem van Maria. Two is de geslaagde opvolger van hun titelloze debuut waarbij de dames (gelukkig) af en toe van de geplaveide paden én de makkelijke weg afwijken. Er staan nog geen optredens in Nederland gepland maar met de festivals in aantocht zal het duo ongetwijfeld nog één van de Nederlandse podia te bewonderen zijn. Veel luisterplezier.

Label EMI / Virgin

Beoordeling 7

Review Het Britse trio New Hope Club piekt meteen met hun titelloze debuutalbum naar de hoogste regionen van de UK-charts. Met dit sprankelende debuut willen ze de criticasters de mond snoeren die de band het etiket van de volgende Boyband. Blake Richardson, George Smith en Reece Bibby komen in oktober 2015 bij elkaar een plaatsen verschillende covers op YouTube. Vervolgens worden ze ontdekt, volgt er een eerste EP (Welcome To The Club) en een tweede EP en nu is daar dat debuutalbum dat in de UK meteen hoge ogen gooit. Natuurlijk is de vergelijking met Boybands als Backstreet Boys en One Direction een logische als we naar de dertien liedjes luisteren op dit album. Maar toch is er een verschil want deze drie adolescenten spelen wel zelf de meeste instrumenten en aan de hand van producers Matt Rad (o.a. One Direction, Little Mix) en Jason Evigan (o.a. Dua Lipa) levert dit trio een plaat af vol met herkenbare, mainstream popliedjes. De heren hebben drie jaar lang aan dit album geschreven, geschaafd en nog een keer geschaafd met als resultaat dertien tracks. Het merendeel hiervan is lekkere feelgood-pop met uptempo beats zoals opener ‘Love Again’, ‘Medicine’, het catchy ‘Serious’, ‘Crazy’ en met ‘Why Of Why’ hebben ze een refrein dat niet uit je hoofd te krijgen is. Natuurlijk vinden we ook wat rustigere nummers terug zoals het semi-akoestische ‘Give Me Time’ en de ballad ‘Let Me Down Slow’. Ook horen we een tweetal samenwerkingen; bij ‘Let Me Down Slow’ is het R3HAB die een bijdrage levert en ‘Know Me Too Well’ horen we de Mexicaanse superster Danna Poala en met de wat Latin-achtige invloeden is dit één van de sterkste tracks. In Engeland hebben ze een nieuwe band gevonden die omarmd wordt. Met al meer dan 200 miljoen streams en een top-10 notering voor hun debuutalbum is New Hope Club een gearriveerde naam. Evengoed is het wel veel van hetzelfde wat we horen met ‘Know Me Too Well’ als positieve uitschieter. Ben benieuwd of het enthousiasme ook overwaait naar vasteland. Veel luisterplezier.

Label SPV

Beoordeling 7,5

Review Naast Wishbone Ash is ook de band The Outlaws die een 50 jarig jubileum viert. De southern rock band uit Amerikan kent een hit ‘There Goes Another Love Song’ maar vele bandleden. Er is dan ook geen bandlid meer die van oorsprong er bij is. De oudste bandlid is drummer Monte Yoho weet de band overeind te houden. Nu na het recente album It’s About Pride uit 2012 is er weer een album. Naast het lekker uptempo nummer ‘Over Night From Athens’ zijn de southern rock van het titelstuk en de slepende bluesrock ‘Endless Ride’ prima songs. Ze kunnen gerust mee met de Lynyrd Skynyrd, Allman Brothers band of the Marshall Tucker band mee gaan. Het is allemaal deels hetzelfde maar je voelt de eerlijkheid van de songs. De akoestische ‘Dark Horse Run’ of het rumblin ‘Rattlesnake Road’ zijn misschien voorspelbaar maar zeker zo aanstekelijk en lekker. Prima blues rock album!

Label SPV

Beoordeling 8

Review Dat Wishbone Ash dit jaar hun 50 jarig bestaan viert is al een feestje. Dit weet men te doen met een nieuw album. Geen verzamelaar of live album, maar volledig nieuwe songs. En we mogen zeggen dat het een heerlijk album geworden! De blues krijgt meer een folk tintje terwijl er muzikaal erg veel te beleven valt. Andy Powell weet zijn bandleden toch altijd weer in een stand te krijgen om prachtige songs met veel gitaarwerk centraal staat. Het doet wat denken aan Jethro Tull, Eric Clapton en Asia, al is Wishbone Ash al een begrip van zichzelf. Het titelstuk is een prachtig stuk van 7 minuten dat je meeneemt door akoestische en elektrische gitaarstukken afgewisseld met een zachte stem van Powell. Met Pendragon drummer Joe Crabtre en bassist Bob Skeat weet Powell al enige jaren een goede basis te hebben. Met Mark Abrahams als nieuwste gitaar aanwinst is het allemaal wat luchtiger in de sound geworden. ‘Drive’ en ‘Empty Man’ zijn heerlijke songs met een goede drive. Het ander lang nummer ‘It’s Only You I See’ is waar Pink Floyd om de hoek komt kijken. Mooi ingetogen en vooral meeslepend mooi. Powell en de jongere zijnen weten dat tijd een relatief begrip is in de wereld van de muziek, want op dit album staan weer prachtige tijdloze songs.

Label Universal

Beoordeling 7,5

Review Met een Frans accent horen we Christine Mountains op het nieuwe album zingen. Het is een verrassingsalbum dat ineens verscheen. Het is een Ep met 6 songs die een herkenbaar geluid van Chistine & the Queens laat horen. Met een afwisseling tussen Engelstalige en Franstalige songs weet Christine ook binnen de songs deze talen af te wisselen. Met Caroline Polachek als gast voor het titelnummer brengt Christine maar weinig veranderingen in het album. De drumcomputer weet stoïcijns het ritme op dezelfde beat van het nummer vast te houden en zo komen ‘People I’ve Been Sad’, het catchy ‘Je Disparais Dans Tes Bras’ (later de Engelse versie ‘I Dissipear in Your Arms’ en ‘Nada’ voorbij. Dat Christine zich als rebellerende popster gedraagt is nog niet zo dat ze dit in haar songs weet terug te brengen. Toch zijn het allemaal prima popsongs met een dance randje.

Label Fantasy Rec./ Universal

Beoordeling 7,5

Review Naast het drijfzand waarin we kunnen verdwijnen is er ook het drijfhout dat om de stranden aanspoelt. Zo is dit album ook hier aangespoeld en is het dit keer niet het drijfhout van Birmingham. Dit is het Vlaamse Driftwood van Patricia Vanneste (Balthazar) met Sam Janssen en Sam De Bock. Het Trio weet zich te omringen met dummer Steven van Gelder, toetsenis David Thomaere en het Cordette Quartet. Met prachtig intieme indie songs ‘Lavaland’, ‘Avalon’ en ‘Lovers of A Different Kind’ is de vergelijking met Massive Attack en Lamb snel gemaakt. Intiem en met losse zangpartijen die als instrument worden gebruikt in de instrumentale songs ‘Famework’ en ‘Deathbox’ worden deze songs met strijkers adembenemend mooi. Voordat je ze straks terug te horen krijgt op begrafenissen is het mooier om het even bij leven er van te genieten. Gelukkig geven de gitaren en melancholische zangpartijen van ‘Ridge Fight’ weer een heel ander beeld van deze band. Iets steviger maar vooral in de lijn van het album dat erg sfeervol is. Heerlijke plaat! Opvallend is wel de naam van deze act omdat de folkband met dezelfde naam uit Engeland behoorlijk aan de weg timmert.

Label Q 32 / Konkurrent

Beoordeling 8

Review Naast het drijfzand waarin we kunnen verdwijnen is er ook het drijfhout dat om de stranden aanspoelt. Zo is dit album ook hier aangespoeld en is het dit keer niet het drijfhout van Birmingham. Dit is het Vlaamse Driftwood van Patricia Vanneste (Balthazar) met Sam Janssen en Sam De Bock. Het Trio weet zich te omringen met dummer Steven van Gelder, toetsenis David Thomaere en het Cordette Quartet. Met prachtig intieme indie songs ‘Lavaland’, ‘Avalon’ en ‘Lovers of A Different Kind’ is de vergelijking met Massive Attack en Lamb snel gemaakt. Intiem en met losse zangpartijen die als instrument worden gebruikt in de instrumentale songs ‘Famework’ en ‘Deathbox’ worden deze songs met strijkers adembenemend mooi. Voordat je ze straks terug te horen krijgt op begrafenissen is het mooier om het even bij leven er van te genieten. Gelukkig geven de gitaren en melancholische zangpartijen van ‘Ridge Fight’ weer een heel ander beeld van deze band. Iets steviger maar vooral in de lijn van het album dat erg sfeervol is. Heerlijke plaat! Opvallend is wel de naam van deze act omdat de folkband met dezelfde naam uit Engeland behoorlijk aan de weg timmert.

Label Outside / V2

Beoordeling 8,5

Review Soms zijn er artiesten bij wie de puzzelstukjes ineens op hun plaats lijken te vallen. Het nieuwe album CHICKABOOM! van de Nieuw Zeelandse (geboren in Canada) Tami Neilson wordt waarschijnlijk haar wereldwijde doorbraak. Op haar vorige album SASSAFRASS! uit 2018 werd al duidelijk dat met haar eigenzinnige mix van Blues/Soul/Country en Rockabilly we met een uitzonderlijk talent te maken hadden. Met de krachtige opener ‘Call Your Mama’ stroopt ze meteen de mouwen op en worden we de kamer ingeblazen; het nummer, dat een heerlijke “Southern twang” heeft, geeft meteen de richting en weet vanaf de eerste noot de juiste snaar te raken. De in Nieuw Zeeland woonachtige Tami is daar al een hele grote mevrouw; een statuur die ze op dit album volledig waar maakt want vocaal is de 42 jaar oude Tami ongenaakbaar. Het gevoel van Blues, Country en Rock ‘Roll van enkele decennia geleden loopt als een rode draad door CHICKABOOM! Het swingende ‘Hey, Bus Driver’ is een dampende Rockabilly-song terwijl ze met een heerlijk accent op ‘Queenie Queenie’ alleen door wat percussie wordt begeleid, maar waarbij het toch onmogelijk is om stil te blijven zitten. En die Rockabilly-sound horen we bij ‘Tell Me That You Love Me’ nog eens terug waarbij Tami de woorden en zinnen in een onnavolgbare snelheid weet uit te spreken. Het lijkt wel een rap. Ook ‘Sister Davis’, een eerbetoon aan Mavis Staples, heeft een ongekende energie. Die retro-, vintageachtige sound is echt heerlijk en past perfect bij de diepe stem van Tami. Het is prachtig om haar cynische lach te horen tijdens ‘Ten Tonne Truck’ dat ook weer sfeertje uit die Zuidelijke Staten van de VS oproep en zich ergens op het snijvlak van Blues en Country bevindt. Centraal op het album staat de Blues/Soul-ballad ‘You Were Mine’, het absolute hoogtepunt van dit nieuwe album waarbij zowel muzikaal als vocaal alles klopt en waar Tami het uiterste van haar stem vergt. Het kan ook niet anders dan dat we gaandeweg de vergelijking trekken met artiesten als Etta James, Wanda Jackson en Amy Winehouse uit recentere tijden. Mooi is het contrast bij het zoete ‘Any Fool With A Heart’, compleet met ooh’s en aah’s. Maar toch past dit nummer, dat doet denken aan de liedjes van Patsy Cline uit de jaren ’50, perfect in de tijdsgeest van dit album. Als we een minpunt kunnen vinden dat is het dat de tien nummers nog geen half uur speeltijd klokken. Maar een kniesoor die daar op let want CHICKABOOM! is zo’n geweldig album dat je dat snel vergeet. Een album dat met een ongelofelijke energie en passie gemaakt is en heerlijk aanstekelijk werkt. Op de vraag of de muziek van Tami nu blues, soul of country is kunnen we maar één antwoord geven; dit album heeft alles! Het bijgevoegde boekje met artwork is zelfs in stijl. Tami Neilson is de absolute ontdekking van dit nog prille muziekjaar. Veel luisterplezier.

Label Constellation Records

Beoordeling 8

Review De inmiddels 41-jarige Canadese celliste/zangeres Rebecca Foon is in haar thuisland een meer dan gerespecteerde artiest. Haar eerste soloalbum Waxing Moon, dat op het onafhankelijke Constellation Records uitkomt, staat ook in het teken van de inmiddels wereldwijde discussie omtrent de klimaatproblematiek. Rebecca Foon brengt dus met Waxing Moon haar eerste album uit onder haar eigen naam maar ze is absoluut geen onbekende in de muziekwereld; we kennen haar al vanuit het Post-Rock ensemble Esmerine, als lid van The Silver Mt. Zion Memorial Orchestra en onder haar artiestennaam Saltland. Met Esmerine won ze in 2014 zelfs een Juno-Award voor beste instrumentale album (Dalmak). Voor dit album, een noodkreet voor Global Warming, kreeg ze de hulp van een scala van Canadese artiesten zoals Richard Reed Perry (Arcade Fire), Sophie Trudeau (GYBE), Patrick Watson e.a. Het album heeft hoofdzakelijk een wat minimalistisch karakter, mede ingegeven door het spaarzame instrumentarium dat wordt gebruikt zoals cello, piano en viool. Enkele nummers zijn instrumentaal zoals de klassiek klinkende opener ‘New World’, waar we Rebecca op piano horen en ‘Another Realm’ kan zo maar als soundtrack voor een film fungeren. De langgerekte klanken zijn hier sfeerbepalend. Maar op de meeste nummers horen we dat de Canadese ook vocaal sterk is. ‘Pour’ en ‘Dreams To Be Born’ zijn spookachtig mooi en bij ‘Ocean Song’ is het samenspel tussen piano en haar stem in balans. De titelsong is eenvoudig weg adembenemend en ‘This Is Our Lives’ heeft ook wie dat dromerige over zich. Naast de vocale bijdrage van Patrick Watson op ‘Vessels’ kent Waxing Moon kent Waxing Moon één muzikale verrassing, nl. ‘Wide Eyes Open’, een meer uptempo nummer dat als breekpunt op het album fungeert en waar we ook drums en elektrische gitaar horen en waar Jace Lasek een belangrijke bijdrage levert. Waxing Moon is een collectie van prachtige, uitgerekte soundscapes dat weer een nieuw hoofdstuk aan haar discografie toevoegt. Overigens gaat de opbrengst van dit album naar de door Rebecca en Jesse Paris Smith opgezette non-profit organisatie Pathway To Paris die zich inzet voor het algemene klimaatbewustzijn. Mooi, oprecht en muzikaal boeiend. Veel luisterplezier.

Label Thirty Tigers / Bertus

Beoordeling 8

Review Okee de meeste mensen linken de naam Robert Cray nog steeds aan zijn hits ‘Right Next Door’ en ‘Don’t Be Afraid of the Dark’. Toch is deze man uitgegroeid tot een van de belangrijkste bluesgitaristen waar grootheden als Eric Clapton respect voor hebben. Inmiddels zijn we bijna 40 jaar en 21 albums verder. That’s What I Heard kent zijn herkenbare gitaarspel met de zang die met soul de blues zingt. Geen verhalen vertellen maar mooi licht gezongen songs die je in verroering brengen. Met songs als ‘To Be With You’ en ‘You’re The One’ kun je gerust je geliefde mee veroveren. Het wordt wat lastiger met de soul van ‘Hot’, Promise You Can’t Keep’ en ‘A Little Less Lonely’ met de gitaarsolo’s die wellicht iets te veel voor dit geheel zijn, maar zeker zo intens vertolkt. Cray geeft wat je van hem mag verwachten en met Steve Jordan (John Mayer, Keith Richards eva) achter de drums en de productieknoppen weet je dat je de basis goed zit. Cray weet ‘Burying Ground” en ‘Do It’ prima neer te zetten. Opvallend is dat Cray wederom weer goed bij stem is en een sterk album af te leveren.

Label Harlem sounds

Beoordeling 8

Review De band Wolfhunt met singer-songwriter Benjamin Winter uit Amerika verrast in een positieve zin. Het album is uiterst vermakelijk, divers en begint sterk met het rocknummer ‘Millenial’. De indie rocksound van dit trio is opmerkelijk open in de composities en de heerlijke stem maakt dat je gemakkelijk meezingt met het U2 achtige ‘Like A Child’. Het is het debuut album van de band dat het nummer Defy laat beginnen alsof ze Paradise City van Guns & Roses gaan spelen, maar dan zonder vette solo in het intro. De donkere stem is mooi in intiem in de songs waardoor de teksten goed te volgen zijn. Het album kent lekker rockende popsongs waar de drums hier en daar te ver naar voren is gemixt. ‘Pretty’ ‘Cynic’ en het wat lomere Creadence / Fogherty gitaartje van ‘Lie To Me’ zijn prima rocksongs. Hopelijk dat de band met dit album direct kan doorschuiven naar de grotere festivals. Goeie plaat!

Label Bertus

Beoordeling 7,5

Review Wanneer Jeroen Haamers van de rock a billy band Batmobile een onderonsje heeft met Bart Nederhand en Bart Geever van Peter Pan Speedrock dan krijg je een mix van letters en muziek. Speedmobile en een rock met rock and roll dat richting Ramones gaat. Het is dan ook een mooi onderonsje dat een aardige EP brengt. Fun Control is al een lastig onderdeel voor deze heren, want ze gaan lekker tekeer. ‘Devil of Rock And Roll’ en ‘Mad About You’ zijn heerlijk rock and roll songs die de nadruk op speed legt. Dat geld voor het gehele Ep dat met 4 songs met een gemiddelde van 2.20 minuten tot een totaal brengt van 9 minuten en 4 songs. Maar wel vol passie en lol.

Label V2

Beoordeling 7,5

Review Wanneer we namen noemen als Youp van het Hek, Liesbeth List en Frank Boeijen hebben we hier allemaal een beeld bij. De toetsenman bij deze Nederlandse legendarische musici is Ton Snijders. Op zijn kunsten wordt geleund wanneer de bovenstaande mensen een plaat / product maken. Hij weet de gedachten van het creatieve brein om te zetten in een muzikale vorm dat zich meestal uit in een pianostuk. Dit doet hij tevens voor zich zelf en met zijn eigen ideeen en composities maakt hij dan een solo album. Inmiddels is dit zijn derde instrumentaal album met pianostukken. Rustgevende melodielijnen die gemakkelijk in het gehoor liggen. Prima muziek die als achtergrond voor een goed gesprek kan dienen of in de horeca gelegenheden onopvallend aanwezig kan zijn.

Label Boogy angst

Beoordeling 7,5

Review Het duo Sietske Morsch en Remi Lauw ontmoeten elkaar op het de popopleiding van Rotterdam. Zij hebben elkaar in de muziek gevonden en hun liefde voor Janet Jackson en The Weeknd omgezet in eigen songs. Na het debuutalbum Paint The Town Red zijn we nu 8 jaar verder en is er een EP Back in the Day. De Ep beval vier songs waaronder het titelstuk dat al een hit in diverse landen was. De smooth dance met volle vocalen is commercieel getint. ‘This Could Be Us’ is een song van amper 2 minuten maar de rest zijn volwaardige songs, waar Settle Down een pakkend nummer is dat even afwijkt van de andere songs. Met de handclicks en een andere beat is het lekker voor de zomertijd.

Label PIAS

Beoordeling 8

Review Yevgueni bestaat 20 jaar en dat wil deze Vlaamse band vieren. Wanneer we de namen Raymond van het Groenewoud, Stef Bos en Clouseau noemen heeft iedereen hier een beeld bij. Jammer dat er bij Yevgueni een vraagteken rijst. Deze band is vooral bij onze zuiderburen wereldberoemd. Hun muzikale invulling ligt tussen deze bovenstaande acts. Het jubileum wordt gevierd met een dubbel cd met maar liefst 36 prachtige liedjes. Het album is in twee delen geknipt, een album met strijkers en een album zonder. De heren houden van mooie vrouwen waar diverse liedjes over gaan ‘Meisjes’, ‘Daar Zit Je Dan’, en ‘Alles Waar Ik Nu Wil Zijn’ zijn prachtige liedjes waar Clouseau naadloos op kan aansluiten. Muzikaal is het erg aanstekelijk zowel de gewone versie als het album met de strijkers versie. ‘Als ze Lacht’, ‘Sara’ en de grote hit ‘Adem’, net als het ‘Nooit Meer Naar Nergens’, zijn de songs op het strijkers album die eruit springen. Hoewel het niet direct zichtbaar is kent men in de teksten wel een maatschappelijke knipoog over wat er in Belgie allemaal gebeurd. Maar op dit feestalbum is vooral gekozen voor de luchtigere songs. Het album geeft een mooi overzicht weer van de 6 albums dat deze band heeft gemaakt. Het is aanstekelijk en toegankelijk voor een groot publiek. Nu moet dit in Nederland nog ontdekt worden. Dus probeer gerust een stream momentje, waarna je verkocht bent aan deze liedjes in de Vlaamse taal.

Label Excelsior rec.

Beoordeling 7

Review Volgens Job Roggeveen moest het allemaal anders. Zijn Happy Camper werd in de schuur geplaatst en hij nam de trein naar Noord Frankrijg om in een oud klooster zijn creativiteit tot bloei te laten komen. De filmmaker en pianist duikt in de wereld van de semi klassieke muziek en maakt een album vol instrumentale stukken. Gliese is dan ook een album van een heel andere orde dan zijn muzikaal project Happy Camper waar erg gewaardeerd werd. Dit maal rust, timing in de toetsen en wat strijkers er onder. Al wordt de promo nog ergens tussen de jazz en pop gezocht is het vooral een album waar je rustig naar moet gaan luisteren en de composities in je laat opnemen. Dat heeft even extra draaiuren nodig maar dan voel je de vibes. Live zal hij dit ten gehore brengen in het concertgebouw te Amsterdam en wel op zondag 8 maart

Label Lohues music

Beoordeling 8

Review Als de warme zon op de eerste echte mooie dag….. dat is het album van Daniel Lohues. Je kijkt er het hele jaar naar uit en het voelt als een heerlijkheid van vernieuwende tijd waar je naar smacht. De wereld om je heen krijgt kleur en uiteindelijk wordt het alleen maar warmer totdat je daar weer over klaagt, dat het te warm is. Mag ’t ‘Toch Wel Hopen’ is het lekkere begin van het nieuwe album van Daniel Lohues. De zanger van Skik beleeft dit jaar een vorm van herinnering van het debuutalbum dat 25 jaar geleden verscheen. Inmiddels heeft Lohues met de bluesband, solo en met band een heel traject afgelegd en behoort tegenwoordig tot een van de beste Nederlandse dialect artiesten. En dat is op dit album weer te horen. De mooie liedjes die in het Drents toch voor de rest van Nederland beeldend is zoals singer-songwriters song het piano nummer ‘Wat Doen We Nou’, ‘Van n Rivier’ en ‘Gao’j Met?’ Maar ook de poprocksongs die we uit de Skik tijd kennen is Lohues niet verleerd zoals het ‘Dansen In De Modder’ en ‘Wat Doen We Nou’ . Een herkenbaar album dat zeker tot een van de betere albums van Lohues behoort.

Label Bureau B

Beoordeling 7

Review Het Industrial techno duo Kubin en Zelmer komen uit Duitsland. Hier weten ze de dancefeesten op te zwepen met hun beats die ingetogen zijn zoals het Lightton als uitgesponnen tot een 10 minuten durend ‘Ping Korridor’. Dan hebben we de eerste helft van het album al gehad. Het is vooral ritmisch en instrumentaal. Dit trekt men door op het tweede deel van het album met ‘Elektrybalt’. Het tweede deel kent dezelfde invulling en thema’s binnen de composities maar dan zijn de songs korter en kent het gemiddelde 3 minuten. Met een vrolijke ode aan ‘Jimmy Carter’ eindigt het album met deze gelijknamige song. Het is dan het begin dat er meer actie en tempo in de songs komt. Dat hadden wel wat eerder mogen doen.

Label New West /PIAS

Beoordeling 7,5

Review De Amerikaanse Caroline Rose wist met haar pop album Loner al een succesalbum te maken. Ze was als folk zangeres bekend en gooide in 2018 het roer om. Het gevolg is dat ze een prima popalbum maakt met luchtige pop melodieën. Dit doet ze nu dunnetjes over en staat ze op het punt om met ‘Feel the Way I Want’ een grote hit te scoren. Met de titel van het album Superstar wil ze alvast een voorproefje nemen en trapt zelfverzekerd met ‘Nothing’ s Impossible’, waar dan weer wat ruimte in zit dat er ook een mogelijkheid is dat het anders gaat. Toch is het een prima popalbum met vooral cheesy soundjes zoals ‘Got To Go My Own Way’ en ‘Pipe Dreams’ en de single laat horen. Hoewel het krachtig begint lijkt het gedurende het album wat minder te worden. Wanneer we bij de songs ‘Command Z’ en ‘Back To The Beginning’ aankomen, dan vallen we meer in herhaling. Het album is dan ook minder sterk dan de voorganger en met deze modus is de titel van Superstar wel iets te voorbarig.

Label News rec.

Beoordeling 8

Review De heren van School is Cool zijn zeer positief gestemd. Met een titel als dit kan het ook niet meer fout gaan. Met het album ‘Entropology’ uit 2011 wist de band al aardig te scoren. Nu zijn Johannes Genard met de club terug op het schoolplein om weer lekker te keer te gaan. Het album begint al heerlijk met het ‘Fifty Percent’ dat direct een pakkend indie rocksound heeft. De zwoele stem van Hanne Torfs maakt een duet als ‘Close’ meer dan boeiend. De poprocksongs als ‘Right Here’ en ‘Nothing Good’ weten een mix van de 80s sound a la Romantics en The Cars met een moderne sausje brengen. Het klinkt lekker in het gehoor en hier een daar wat handclaps en prettige melodielijnen vanuit de keyboards is het geheel vooral vrolijk luchtig en pakkend. Mooi voor de festivals en voor je het weet zet je het album weer op play. Gewoon omdat de songs divers zijn en het geheel van de cd heerlijk is om naar te luisteren. Wellicht dat je met een song van spotify wel gaat afhaken. De songs als ‘Thunder & Lighting’ en ‘Book of Yearning’ hebben gewoon even wat extras nodig en dan zijn het heerlijke songs!

Label Bella Union

Beoordeling 7,5

Review De Britse band Lanters On The Lake bestaat inmiddels bijna 15 jaar en na 2 EP’s en drie albums wist de band tot het Glastonbury festival te schoppen. Nu is de band terug met hun indie rock album Spook The Herd. Er zijn wat bandwisselingen geweest en zo is deze act van de rock naar de indie sound met een vleugje folk geschoven. Met een wat terug houdend begin van ‘When It All Comes True’ weet men met ‘Baddies’ juist weer een heel catchy nummer te brengen. De kwetsbare stem van Hazel Wilde komt in ‘Every Atom en ‘Before They Excavate’ goed tot zijn recht. Maar de uptempo songs met dreigende drums, mooie achtergrond vocalen die Wilde ondersteunen in ‘Blue Screen Beams’, ‘Secret & Medicine’ en ‘A Fitting End’ zijn toch de songs die er toe doen. Prima album al zal het geen opvallende act op een festival zijn.

Label Stony Plain rec,/ Canada Music/ Bertus

Beoordeling 8

Review De Canadese rockchick van de jaren 90, Sass Jordan wist een enorme hit te scoren met het nummer ‘Make You A Believer’. Het album ‘Racine’ uit 1989 was haar doorbraak en daarna wist ze altijd goede platen te maken maar de hitlijsten bleven achter. Na de tour van vorig jaar, is ze nu terug met een nieuw album Rebel Moon Blues. De naam zegt het al. Van de rocksound is ze langzaam opgeschoven naar de blues. Maar haar schorre stem is nog steeds in takt en ze klinkt alsof ze weer heerlijk springlevend de muziek business in stapt. Het album kent een groot diversiteit en good old songs. Met haar sten weet ze een klankkleur te geven alsof Janis Joplin de soulblues van Leon Russel ‘Palace of the King’ zingt. Maar ook de classic blues van Willie Dixon ‘My Babe’ en Keb Mo’s ‘Am I Wrong’ weet ze vol overgave door de speakers te blazen. Haar eigen song ‘The Key’ komt nog het dichtst bij de sound dat ze ooit voortbracht. En met ‘Still Got The Blues’ van Gary Moore geeft ze een statement weg dat ze niet vergeten mag worden en dat ze back on track is. Mooi gezongen en meeslepend mooi eind van het album. Daar kan dan weer een lekkere fles Kick Ass Sass wijn op gedronken worden. Een goed album meer heerlijke blues rockende songs en kan ze weer aansluiten bij de bluesfestivals die de komende tijd weer hun programma’s brengen. In het kader van de bowie celebration staat ze de komende tijd in Nederland 31 mei Ribs & Blues festival te Raalte 1 juni Luxor te Arnhem 3 juni Manifesto te Hoorn 4 juni Mezz te Breda 5 juni P60 te Amstelveen 6 juni Iduna te Drachten

Label New West

Beoordeling 7,5

Review Het is het vierde album van The Secret Sisters. Met Brandi Carlile en haar band zijn Lydia en Laura Rogers uit Alabama de studio weer in gedoken. Het duo weet de country met Americanastijl een vleugje pop te geven waardoor het aantrekkelijk is om naar te luisteren. Met songs als ‘Late Bloomer’ en ‘Fair’ weten ze hun prachige stemmen als fluweel voor een juweel op plaat te zetten. Met het country nummer ‘Tin Can Angel’, ‘Hold You Dear’, ‘Healer in the Sky’ en ‘Nowhere, Baby’ sluiten ze aan bij de populaire country acts van Amerika. Het heeft een sfeer van de jaren 50 met de Americana sound van nu. Maar dat is misschien niet vreemd omdat de zussen het verlies van hun grootmoeder in deze songs verwerken. Maar ook als moeder worden maakt deze songs op het album het verhaal weer rond. The Secret Sisters zijn in Nederland te zien op 26 juni Paradiso te Amsterdam

Label earMusic

Beoordeling 8,5

Review De Schotse band uit Glasgow wist in de jaren 80 in Engeland al enorme hits te scoren. Wanneer in 2012 The Hipsters uitkwam is dit woord niet meer weg te denken als het gaat om een stroming van jonge mensen van nu die gelijke ideeën aanhouden dan de New Wavers van toen. Deacon Blue slaat hierbij een brug en met een greatest hits en live album in de afgelopen jaren zaten we al op dit nieuwe album te wachten. Een album van Ricky Ross die met heerlijke indie popsongs die de new wave in een nieuw jasje laat steken. De heerlijke mainstream poprocksongs als het titelstuk is direct pakkend en laat de zon schijnen door de wolken. Dat direct wordt gevolgd door het heerlijk vrolijk melodie maar tekstueel wat anders ‘Hit Me Where it Hurts’. Met een dromerige ‘Weight OF The World’ is dan ook weer een heerlijk nummer dat geheel wat anders brengt maar o zo mooi is. Dat is het hele album eigenlijk. Of het nu de akoestische gitaren songs ‘Take Me’ is of het beeldende ‘In Our Room’. Het zijn allemaal songs die je direct pakt en waar je vrolijk van wordt. Het meezingt en dan er even bij stil staat wat je eigenlijk zingt. ‘Wonderful’, ‘On Love’ of ‘Keeping My Faith Alive’, alles klinkt als een klok. Heerlijk om de zomer mee te beginnen! Deacon Blue is 26 oktober te zien in TivoliVredenburg te Utrecht.

Label Froniters srl

Beoordeling 7,5

Review De blues rockact Blue Oyster Cult kent een gehele revival door de reissues die het Frontiers label uitbrengt. Eric Bloom en de band spelen nog steeds en de classic Don’tFear The Reaper is inmiddels uitgegroeid tot een cult classic rocksong. Dit nummer komt van het album Agent of Fortune dat zijn 40 jarig jubileum viert. Het nummer dat niet door Bloom is geschreven is maar door zijn maatje Buck Dharma oftewel Donald Roeser. De vraag waarom mensen bang zijn voor de dood terwijl het een onderdeel is van het leven gaf hem de inspiratie van alles. Wanneer het nummer in de legendarische sketch van Saturday Night Live komt, kwam het weer onder de aandacht en werd her regelmatig gebruikt in reclames. Het album kent meer mooie songs waaronder ‘The Revenge of Vera Gemini’ waar Patti Smith vocalen voor haar rekening neemt. Of het stevig rockende ‘E.T.I.’ en het heerlijke ‘Sinful Love ’ zijn enkele songs van dit toch wat gedateerd maar heerlijk album.

Beschrijving Frontiers srl

Type project 7,5

Klant Dat Blue Oyster Cult iets met de dood heeft en ergens een afkeer met de hemel heeft, gaat wellicht om het imago. Met Heaven Forbid is het Roeser die meer songs gaat schrijven en produceren voor de band. Het album is steviger en gelijk ook wat oppervlakkig. De band kan het succes van ‘Don’t Fear the Reaper’ niet evenaren en legt zich erbij neer. Men gaat gewoon hun gang en de diversiteit van stevige 70’s rock en zoeken naar toegankelijke AOR horen in het album dat eind jaren 90 verscheen. ‘Harvest Moon’ of het ‘Power Underneath Dispair’ zijn prima rocksongs maar brengen niets nieuws. Ergens probeert de band het wel om te zoeken naar een combinatie van 90s rock en progrock in ‘X-ray Eyes’. Terwijl ‘Damaged’ weer een classic rechttoe rechtaan song is, wordt dit album niet echt spannend. Al zijn de songs los van elkaar niet verkeerde songs zijn. Maar men is hier erg zoekend naar waar de band naar toe wil. Uiteindelijk weten ze de oude 70 sound te verfijnen en daar zijn ze ook meesters in.

Label UMG (Deutsche Grammaphon)

Beoordeling 9

Review De afgelopen tien jaar heeft de Deense Agnes Obel ons kennis laten maken met haar droomwereld. In 2010 was er het fantastische debuut Philharmonics en inmiddels weten we dat de singer/songwriter als geen ander met een spaarzaam instrumentarium een mysterieuze droomwereld kan creëren waarbij ze haar stem als belangrijkste wapen gebruikt. Agnes Obel woont al sinds 2006 in Berlijn en de laatste twee jaar heeft ze in een desolaat deel van die bijzondere stad inspiratie opgedaan. Vragen of je op jezelf kunt vertrouwen, of op je instinct of intuïtief. Op die vragen wil ze met Myopia (letterlijke betekenis is “bijziendheid”) antwoord geven op dit nieuwe album. Als we die beeldvorming proberen vast te houden dan is opener ‘Camera’s Rolling’ een soort van vanzelfsprekendheid; mystiek pianospel, enkele langgerekte vocalen die de spaarzame zinnen vorm geven en dat alles tot een mysterieus hoorspel promoveert. Het gevolg is dat hiermee de lat meteen op ongekende hoogte wordt gelegd maar het wonderbaarlijke van Myopia is dat de Deense blijkbaar in staat is op constant op dit niveau te presteren. Het Neoklassieke ‘Broken Asleep’ moet je door een koptelefoon luisteren of met de stereo op een aanzienlijk geluidsniveau om niet alle details te missen. Eenvoud door finesse met kippenvel als gevolg! De vooruitgesnelde single ‘Islands Of Doom’ is tekenend voor het album en met de gracieuze melodie en de steeds van klankkleur veranderende stem doet misschien wat aan Kate Bush denken. Overigens heeft dit nummer een absoluut diepere bedoeling waarin we ons allemaal herkennen; dat het haast onvoorstelbaar is dat wanneer een dierbare overlijdt je niet meer in staat bent om met hem of haar nog te praten en dat zo iemand toch in je onderbewustzijn blijft bestaand en onderdeel uit blijft maken van jouw leven. Titelsong ‘Myopia’ is waarschijnlijk toch het hoogtepunt van het album; de mysterieuze melodie krijgt vorm door de strijkers en flarden tekst waardoor het nummer een zweem van folklore meekrijgt. Hier en daar vinden we ook wat klassiek georiënteerde instrumentale stukken op dit nieuwe album terug zoals, 'Drosea’, ‘Roscian’ en ‘Parliament Of Owls’, waar we Agnes prachtig op viool horen. ‘Can’t Be’ is betoverend mooi maar het beste bewaart Agnes toch echt voor het laatst. Pianoklanken luidden het ijzingwekkend mooie ‘Promise Keeper’ waar Agens op een onnavolgbare wijze met haar stem speelt en ook het donkere slotnummer ‘Won’t You Call Me’ is ondanks de eenvoud gewoon van ongekende schoonheid. Veel meer dan Agnes Obel die de piano, de cello, de viool en mellotron bespeelt is het niet maar het is juist haar kwaliteit om van dat spaarzame een mysterieuze muzikale wereld te creëren die vanaf de eerste tot de laatste toon van ongelofelijke schoonheid is. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Label Excelsior Recordings

Beoordeling 7

Review De Nederlandse formatie The Kik is inmiddels een soort van begrip geworden. De band, met frontman Dave von Raven met karakteristieke bril, staat bekend om zijn Beatband-imago en heeft sinds 2011 al een aantal albums uitgebracht. Mede door hun meer dan regelmatige aanwezigheid bij DWDD hebben ze een “kickstart” gekregen en ook hun samenwerking met Armand en de vertolking van werk van Boudewijn de Groot zorgt er voor dat we niet meer om deze formatie heen kunnen. Yin is de titel van hun nieuwste album. Dit nieuwe album moet het bewijs gaan leveren dat de band probeert (tijdelijk) een andere sound aan te meten. Dat ze het over een nieuwe boeg gooien op Yin wordt meteen bij de opener ‘Angela’ duidelijk; een stevige synthesizer beat en wat elektronische versieringen zorgen ervoor dat dit één van de meest opgewekte liedjes is van dit nieuwe album. ‘Gekker Dan Jij’ is wel erg springerig en is misschien nét iets te gehaast. Ook ‘De Gouden Wok’ is lekker uptempo met een knipoog naar de Rockmuziek, maar tekstueel is deze parodie op de “all-you-can-eat-cultuur” wel erg mager. Met ‘Plekken Waar Je Niet Mag Roken’ weet de band alle ingrediënten van het succesvol liedjes schrijven te combineren met deze nieuwe sound want dit nummer is één van de hoogtepunten van Yin. Een nummer als ‘Alle Tijd Van De Wereld’ is te veel een kloon van de klassieker ‘De Muur’ van Klein Orkest en dat heeft de band eigenlijk niet nodig. Leuk is ‘Te Weinig Tijd’ dat inderdaad klinkt alsof het een niet uitgebrachte track van Doe Maar uit de jaren ’80 afkomstig is en de verwijzing naar de muziek van Het Goede Doel bij ‘Maarten’ is wél verdienstelijk. Dat de band met Yin nadrukkelijk terug wil keren naar die specifieke muziekperiode blijkt wel uit de cover van Peter Schilling’s ‘Major Tom’ die hier ‘De Grote Baas’ als titel meekrijgt. Met het rustige ‘Een Lied Voor …..’ sluit The Kik dit nieuw album Yin af. The Kik heeft met Yin een bewuste keuze gemaakt om de jaren ’80 door te laten klinken in de tien nieuwe liedjes en één cover. De vraag is of dit nieuwe geluid, waarbij de elektronika nadrukkelijk hoor- en voelbaar is, blijvend zal zijn bij de band die we toch vooral vanuit een andere muzikaal spectrum kennen. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Label Fire Records

Beoordeling 7.5

Review De 38-jarige Schotse Johnny Lynch kennen we waarschijnlijk beter als The Pictish Trail. Naast enkele samenwerkingsverbanden (o.a. Malcolm Middleton) brengt hij regelmatig albums uit die we vooral in de hoek van D.I.Y kunnen plaatsen. Zijn nieuwste album, Thumb World, moeten we vooral plaatsen in de sfeer van de jaren ’80 toen het spelen van Video Games hoogtij vierde. Aliens Laten we vooropstellen dat Lynch zo nu en dan best wereldvreemd is. De ”dad panic” (lynch is onlangs vader geworden) kunnen we best begrijpen, maar de connectie met buitenaardse inmenging kan best abstract zijn. Toch zijn dit onderwerpen die zijn nieuwe album Thumb World kleur geven. De duim die we natuurlijk kennen als “swipe”-instrument voor onze telefoon dat tegenwoordig ons belangrijkste communicatiemiddel is. Lynch gebruikt de duim ook als metafoor om in contact te komen met aliens zoals we kunnen zien in de clip van ‘Slow Memories’. Toch heeft de Schot een manier gevonden om het album toch wat nostalgisch te laten klinken. We horen allerlei bliepjes, samples en geluidjes die we ook nog kennen uit de jaren ’80 toen de Videogames hoogtij vierden. Bij opener ‘Repeat Neverending’ wordt meteen weer duidelijk dat Lunch vooral voor een wat elektronische sound kiest met een wat psychedelisch karakter. Vervolgens schakelt de Schot met ‘Double Sided’ door naar een aanstekelijk popliedje waar we wel die samples in terug horen. Voor Thumb World kiest hij in zijn algemeenheid toch voor een wat minder Lo-Fi karakter dan we van hem gewend zijn, iets dat bij bijvoorbeeld bij ‘Fear Anchor’ duidelijk hoorbaar is. De vervormde elektrische gitaar zorgt voor een wat groezelige sound. Mooi is dan ook het contrast met een veel ingetogener track als ‘Slow Memories’, waar Lynch ook een veel hogere toonsoort krachtig weet te hanteren. Zo weet Lynch toch wel te verrassen met een uitgebreid palet van muzikale stijlen die allemaal tot de verbeelding spreken. ‘Pig Nice’ klinkt lekker laid-back, waarbij Lynch ook weer “kosmische” elementen verwerkt terwijl hij het uiterst aanstekelijke ‘Turning Back’ tot een heuse dansplaat weet te promoveren. ‘Bad Algebra’ is een soort van combinatie van Folk en Indie (let op de tweede stem) en om het contrast nog maar eens te onderstrepen is er met ‘Heart Eyes’ weer zo’n 100% elektronische track die versierd wordt door diverse samples die we waarschijnlijk nog kennen van de al eerder genoemde Video-arcades uit de jaren ’80. Titelsong en afsluiter van dit nieuwe album wordt na een rustig begin opgebouwd tot een catchy track en ook hier mogen de monotone samples weer niet ontbreken. Het is natuurlijk allemaal niet vernieuwend wat de sympathieke Schot ons laat horen. Toch heeft Thumb World de nodige verrassingen en het gegeven dat hij het hele album, inclusief grahics en boekje, in die zelfde denkwereld heeft vormgegeven is gewoon cool. Wie weet kunnen we in de toekomst inderdaad met onze duimen met de aliens communiceren. Veel luisterplezier.

Label Arts & Crafts Productions

Beoordeling 8,5

Review De Canadese Frazey Ford is geen onbekende in de muziekwereld. Met The Good Tanyas bracht ze sinds 2001 enkele albums uit voordat ze in 2010 haar solodebuut Obadiah uitbracht. Maar het was vooral haar tweede album Indian Ocean (2014) waarmee ze hoge ogen gooide en hier in Nederlands zelfs ene optreden bij DWDD mocht geven. Onlangs kwam haar derde album U Kin B The Sun uit en wederom bewijst de singer/songwriter een prachtalbum te kunnen maken. Frazey heeft zich ontwikkeld tot een ware verhalenvertelster. Een maatschappelijk kritische noot horen we bij een nummer als ‘Motherfucker’ en bij het emotionele ‘The Kids Are Having None Of It’ pakt ze terug naar de Parkland-shooting uit 2018. Maar het is toch vooral de liefde die op dit album overwint. Als een dochter van een soort van hippie-commune was haar jeugd niet altijd makkelijk en met de prachtige opener ‘Azad’ (de naam van haar zus) keert ze terug naar die lastige periode uit haar leven. (“Behold, there is beauty in this world/So hold on any way that you know how”). Natuurlijk is haar stem met dat kleine beetje vibrato kenmerkend en dat past prima bij de aangename Rootsmuziek die ze produceert. Mooie liedjes met hier en daar wat uitstapjes naar Soul, Folk en Blues. Op U Kin B The Sun weet ze zich omringd door prima sessiemuzikanten wat er voor zorgt dat het niveau van dit derde album hoog is. Luister maar eens naar ‘U And Me’, met een fijn Hammondorgel, of een track als ‘Golden’ dat een heerlijke “groove” heeft. Bij ‘Holdin’ It Down’, met subtiel gitaarspel, legt ze het accent dan weer haast moeiteloos op de Soul en bij ‘Everywhere’ is het vooral de subtiliteit van het instrumentarium dat naadloos op die licht trillende stem van Frazey aansluit. Met een zeer aangename mix van Blues en Soul weet ze ‘Let’s Start Again’ tot één van de beste tracks van het album te promoveren. Op dit album laat ze duidelijk de blazers achterwege die zo typerend waren bij haar vorige album Indian Ocean waardoor dit derde album een veel intiemer karakter meekrijgt. Afsluiten doet ze in stijl met de titeltrack en op deze ijzersterke track laat ze nog maar eens horen waartoe ze in staat is. Soul, Blues, Country; Frazey Ford kan het met haar authentieke stem allemaal aan en laat het klinken alsof het geen moeite kost. Het geheel is zoals gezegd iets ingetogener dan het vorige album maar U Kin B The Sun is wederom een droom van een album geworden. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Label UMG

Beoordeling 8

Review And It’s Still Allright is de titel van het nieuwe soloalbum van de Amerikaanse singer/songwriter Nathaniel Rateliff. Een album dat al enige tijd op zijn verlanglijstje stond maar dat nu toch een wat donker randje heeft meegekregen. De echte doorbraak was er voor de sympathieke Amerikaan in 2015 met zijn vaste begeleidingsband The Sweats. Het titelloze debuutalbum met de hits S.O.B. en ‘I Need Never Get Old’ openden de spreekwoordelijke deuren die tot dat moment gesloten waren. In 2018 ontstond het idee om samen met vriend en muzikale evenknie Richard Swift een soloalbum op te nemen. Helaas overleed Swift en liep ook de relatie van Rateliff stuk. Toch, vanuit die donkere periode, was er nog voldoende inspiratie om dit album op te nemen, al was het alleen maar vanuit de overlevering aan zijn goede vriend en als start van een hopelijk betere toekomst. De tien nummers zijn stuk voor stuk mooie, ingetogen nummers geworden waarbij Rateliff zijn hart laat spreken en ons meeneemt in zijn persoonlijke overpeinzingen. Opener ‘What A Drag’ is meteen pakkend en heeft die fijne “Southern”-vibe, waarbij het lastig is om niet mee te bewegen. Vervolgens is er de titelsong waarbij Rateliff zichzelf op de akoestische gitaar begeleidt en het spaarzame instrumentarium op de achtergrond de melancholie kleur geeft. Als we hem “Late at night, do you lay around wondering? Counting all the lines, ain't so funny now / Say, times are hard, you get this far, but it / Ain't the way that you want / I'll be damned if this old man don't / Start to count on his losses / But it's still alright” horen zingen voelen we als het ware zijn pijn. Zo is het album ook verder opgebouwd; tien mooie liedjes waarop we een breekbare Rateliff horen die een ander geluid laat horen dan de opzwepende soul die van hem en zijn band gewend zijn. Maar dat doet niets af aan de kwaliteit van de songs want ze zijn stuk voor stuk van ongekende schoonheid. Het “Bluesy” ‘Expecting To Lose’, het meeslepende ‘Mavis’ of het wat Folk-achtige maar indrukwekkende ‘Tonight #2’. Zo krijgen we gaandeweg steeds meer het gevoel dat wat Rateliff ons laat horen puur en oprecht is. ‘All Or Nothing’, met subtiele strijkers op de achtergrond, komt recht uit het hart en met het werkelijk hartverscheurende ‘Rush On’ memoreert hij nog één keer aan zijn vriend. (“ hoped it would heal / Or you'd wake when it was over / I'm counting the days / Since your breath had closed your eyes”) Waarschijnlijk staan er op And It’s Still Allright geen hits. Wel staan er tien pure, mooie luisterliedjes op waarbij Rateliff nergens door de ondergrens zakt. De sound is totaal anders dan wat we van hem gewend zijn maar dat is prima; dit is echt een singer/songwriter album. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Label Jalapeno Records

Beoordeling 8

Review My Life At 45 is de titel van het nieuwe album van Dr. Rubberfunk, het alias van de DJ en producer Simon Ward die al sinds begin jaren ’90 muziek uitbrengt. Op zijn site staat te lezen: ‘Not A Real Doctor Since 1992’. En inderdaad, Ward is geen doctor in medische zin maar wel iemand die met zijn muziek mensen kan helen. Hij brengt al jaren zelf muziek uit en is verder en bekende DJ en producer. In 2006 was daar al My Life At 33 dus is de titel van dit nieuwe album meer dan logisch. Ook op dit nieuwe album, dat vol staat met Funk en Soul met hier en daar een Bluesy randje, zoekt de Brit regelmatig de samenwerking op zoals bij de geweldige opener ‘Boom’ waar John Turrell (Smoove & Turrell) de zang voor zijn rekening neemt. Verder horen we op My Life At 45 samenwerkingen met Izo FitzRoy (‘A Matter Of Time’ en ‘A Little Blahzay’) en op ‘With Love’ horen we Stephanie Whitelock. Maar het zijn natuurlijk ook de instrumentale pareltjes die de aandacht trekken, mede door de inbreng van een aantal top sessiemuzikanten. Luister maar eens naar tracks als “Pressure Cooker’, ‘Slim’s Mood’ met Jim Oliver op gitaar en het geweldige ‘Canvas Cathedral’ met Ben Castle op Saxofoon. Met het zwoele ‘Longshore Drift’, compleet met het geluid van op het strand aanspoelende golven, sluit hij dit nieuwe album af. My Life At 45 is een album dat perfect past bij het label Jalapeno Records. Ward slaagt er wederom in om een heerlijk album te produceren dat vooral gedragen wordt door de Funk met een hoofdletter F. Daaromheen herkennen we uiteraard diverse andere stijl en het eindresultaat is een supertof album waar je meteen een lach van op je gezicht krijgt. Veel luisterplezier.

Label Dead Oceans

Beoordeling 8

Review De Canadese singer/songwriter Dan Bejar kennen we natuurlijk beter onder de naam Destroyer. Maar ook zijn aandeel in bands als The New Pornographers, Hello Blue Roses en Swan Lake zijn uiteraard niet onopgemerkt gebleven. Have We met is de titel van zijn nieuwste album dat onlangs uitkwam. Sinds 1996 brengt Bejar in een indrukwekkend tempo muziek uit; solo of met andere samenwerkingsverbanden. Zijn discografie is inmiddels aanzienlijk en Have We Met is zijn dertiende volledige soloalbum. Crimson Tide is de gedroomde opener van dit album dat qua sfeer wat aan de sound van The Pet Shop Boys doet denken; een strakke baslijn door de elektronica en daarover heen zijn de gitaren, piano en andere instrumenten in de juiste verhoudingen gemixed. Het einde is overigens even abrupt als onverwacht. Net zoals deze ijzersterke opener hebben een aantal nummers op dit album echt een zogenaamde kop en staart. ‘It Just Doesn’t Happen’ is vooral de eerste minuut erg spannend en ook ‘The Raven’ wordt gaandeweg slim uitgebouwd. ‘Kinda Dark’ heeft een wat bruut gitaargeluid, iets wat we op ‘Cue Synthesizer’ ook horen terugkomen maar dan is het contrast met de andere instrumenten zoals drums juist wel spannend. ‘University Hill’ is vrij vlak waarbij Bejar meer spreekt dan zingt en dit is dan ook één van de mindere tracks. Zo nu en dan iets experimenteels doen past wel bij de uit Vancouver, Canada, afkomstige Bejar en dat horen we bij sommige nummers goed terug. Het sfeervolle ‘The Television Music Supervisor’ is feitelijk niet meer dan een rustige soundscape waarbij de Canadees enkele onsamenhangende zinnetjes uitspreekt. Ook de titelsong is een soort van instrumentaal intermezzo dat vooral door het weidse gitaarspel toch wel wat intrigerend wordt. Op het laatste deel van het album komen we nog enkele sterke tracks tegen zoals het soulvolle ‘The Man In Black’s Blues’; een lekker soepel klinkende melodie waarbij de stem van Bejar perfect gedragen wordt en het gevoel van de soul uit de jaren ’70 spontaan mee terug keert. Het geheim van de gereserveerde afsluiter ‘Foolssong’ wordt pas na een kleine twee minuten ontrafeld als gitaar en synths verrassend worden ingezet. Have We Met is een meer dan logisch album en voelt bij Destroyer (lees: Dan Bejar) als een warme deken. Zijn teksten zijn soms van cryptisch en vaak verhalend. Niet iedereen zal warm lopen bij het luisteren van dit nieuwe album maar er staan echt enkele onvervalste pareltjes op. Het is vooral de combinatie van zijn stem met de toch wat nadrukkelijke synths die de kleur van Have We Met bepalen. Het album is voorzien van een mooi boekje met teksten. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Label Erased Tapes/ Konkurrent

Beoordeling 8

Review De toetsenist en songwriter Douglas Dare uit Engeland komt met zijn derde album. En het is een mooier album geworden dan zijn voorgangers. Vanaf het begin van het album weet hij direct een intiem juweeltje ‘I Am Free’ te presenteren. Zijn maatje Olafur Arnalds brengt hem in de route van Nils Frahm en Asgeir. Intiem in de songs en kwetsbaar in de zang zoals het ‘Red Arrows’ Met ‘Heavely Bodies’ en ‘Silly Games’ weet hij als een troubadour de gitaar te pakken en als een verhalenverteller weet hij een gevoelig verhaal te vertellen. Wanneer hij met The Piano Room toch extra instrumenten nodig heeft om het geheel meer gebruikt hij de trombone. Het is de humor dat hij binnen dit serieus album brengt. Het tweede deel van het album lijkt er meer pit in te komen met een bandsong ‘The Joy in Sarah’s Eyes’, waarna de songs met The Stairwell en Wherever You Are’ weer in een minimalistische vorm vorm wordt gegoten. Het is jammer dat hij dit veel gebruikt omdat Dare hier de kracht mee verliest.

Label Jansen rec.

Beoordeling 8

Review Het is de Noorse singer-songwriter Torgeir Waldemar waar we in het verleden mooie dingen van hebben gehoord. Okee niet dat hij zo blij in de songs is maar de donkere sound was wel mooi te nomen. Het succes brengt ook hem even van het rechte pad, maar nu weet hij een nieuw album te brengen. Met ‘Love’ horen we een andere Waldemar dan voorheen. Of misschien een meer ontwikkelde singerzongwriter die in de voetsporen van Brian Wilson of Neil Young wil treden. Met ‘Leaf in the Wind’ weet hij het album vol overgave te beginnen. Mooie samenzang, snerpende gitaren een zangsstijl dat voller is en meer melodielijnen kent. Met de harmony vocalen en het orgeltje doet het jaren 60 achtig aan. ‘Contagious Smile’ en ‘Truncate Souls’ met de mondharmonica komt angstvallig dicht bij Neil Young’s glorietijden met CSNY Buffelo Springsteen. Met de countrysong ‘Heart and Gold’ en ‘Black Ocean’ met blazers is het een album, een hernieuwde kennismaking met Waldemar, dat veel belovend is voor de toekomst.

Beschrijving Voer een korte beschrijving van uw project in.

Beoordeling 6,5

Review De leden van Amerikaanse band Teardrop City uit Oxford Mississippi hebben al een verleden als bandlid van The Neckbones en Blue Mountains. Nu hebben is hun debuut album ook in Nederland uitgebracht. Met een erg angstvallig ‘You’re Running Wild’ wordt de country folk als openingsnummer gebruikt. Hierbij horen we ergens het enthousiasme meer aanwezig dan de kwaliteit van het nummer. Met het Rolling Stones achtig nummer ‘I’m A Sinner’’ en ‘It’s Later Than You Think’ zijn de gitaren en drums meer naar voren gemixt en is het allemaal wat rechtgetrokken. Waarom men hier het album niet mee begint is mij een raadsel. Met ‘Closing Time’ en het lekker rockende ‘Leaving Town’ komt de band langzaam op stoom. Het is en blijft een sound dat doet denken aan de oude Stones album uit de jaren 70 of de punksound uit de jaren 70. Wanneer men hier iets meer aandacht aan had gegeven en de zangpartijen dan is het verrassend dat deze bandleden die al een poos albums maken dit zo uitbrengen.

Label Mascot / Provogue

Beoordeling 7,5

Review Clyde Sonny Landreth van Louisiana is al enige jaren als gitarist actief. Wellicht dat veel mensen zonder het te weten al een album van hem in de kast hebben. Met John Hiatt en Eric Johnson nam hij diverse albums op. Maar ook Eric Clapton Gov’t Mule en Mark Knopfler albums staan op het lijstje. Toch weet deze man al ruim 25 jaar solo platen te maken en met Blacktop Run staat er weer eentje op zijn lijstje. Het album geeft de herkenbare blue zydeco sound weer waar Landreth zijn verdienstig mee heeft gemaakt. Zijn eigen sound is herkenbaar op vele albums en daardoor onderscheidt hij zich van velen. De meeste songs kennen wel een tekst maar het gaat om het gitaarspel. Het is dan ook niet vreemd dat er verschillende instrumentale songs op staan zoals het ‘Beyond Borders’ dat een heerlijke drive kent, ‘Lover Dance With Me’ en ‘Groovy Goddes’. Ook met tekst komen er mooie songs uit waaronder het hubbelende ‘Mule’, het stevige ‘Wilds of Wonder’ en het heerlijke ‘Somebody Gotta Make A Move’. Het is dan ook een album voor de blues georiënteerde songs liefhebber. Geen diepe blues maar meer met flair.

Label Eigen beheer

Beoordeling 7,5

Review De Nederlandstalige band uit Utrecht heeft na enkele singles nu ook een volledig album uit. De heren weten met hun aanstekelijke pop een mix te maken van de Dijk en Bots met openlucht theater muziek. De blazers maken en het gezellig en de teksten maken de songs beeldend en aanstekelijk. De deinende muziek past naadloos bij de ‘Zee’ en met ‘Maar Jij’ gaan de blazers helemaal los. ‘Gasper Boborin’ is nu typisch een nummer dat doet denken aan de oude Nederlandse helden Bots waar Hans Sanders prachtige liedjes maakte. Dit horen we op dit album in alle liedjes terug. De teksten zijn tekenend en kent een boodschap op even langer over na te denken. Met ‘Botten en Haren’ en ‘Israel’ brengt men een vleugje wereldmuziek binnen het album. Het album is vooral afwisselend en als een boek vertellen Niek-Jan Lathouwers en Pascal van Hulst de verhalen. Met wat meer maatschappelijke verhalen van nu en met Duitse vertalingen kan men net als Bots de stadions van de oosterburen vullen en hebben wij in Nederland een uitstekende band erbij!

Label French Exit

Beoordeling 7

Review Bij de naam Peggy Sue denken we al snel aan het liedje van Buddy Holly maar in dit geval gaat het over een duo Katy Young en Rosa Slade uit Londen. Het heeft vier jaar geduurd voordat het duo met de opvolger van Choir of Echoes, het album Vices uitkwam. Het duo weet vooral een vorm te vinden van lichte popliedjes. Met een bescheiden stem komende de songs ‘In Dream’, ‘Better Days’ en ‘Souvenirs’ op de plaat voorbij. Wat er in mist is vooral de pit, power en variatie. Het duo wist met de band te toeren met Mumford and Sons maar blijft steken in een erg bescheiden vorm indie pop. Voor degene die The Breeders een warm hart toedragen zou dit een prima album kunnen zijn. Al is het nog steeds een bescheiden en lief klinkend geheel. Als achtergrond muziekje valt het allemaal prima op zijn plek. De hoes van Vices lekker fel van kleur, maar het album blijft zwakjes,

Label Sacred Bones

Beoordeling 7

Review The Men uit New York weten met Mercy alweer hun achtste album te presenteren. De heren wisten voorheen een soort postpunk noise songs te brengen maar dat is inmiddels opgeschoven naar een meer muzikaal rockend geheel met snerpende gitaren. Hoewel de songs de 7 minuten halen zijn het vooral de langdraderige gitaarsolo’s als op ‘Wading in Dirty Water’ en solo is niet eens het passende woord, maar meer een uitgerekt nummer waar geen halt wordt geroepen. Maar gelukkig komt dit op het album verder niet meer voor. De zoektocht wat de balans is wel geslaagd op ‘Children All Over The World’ en het akoestische ‘Call The Dr.’ Met ‘Breeze’ denken we even dat ze ‘Radar Love’ van Golden Earring willen coveren maar dat veranderd snel in een melodieuze postpunk nummer waar een waterval van schreeuwende teksten opgelepeld wordt. Herkenbaar van deze act uit hun verleden. Had toch iets meer van deze mannen verwacht.

Label Hi Style

Beoordeling 7,5

Review Deze man is in eerste instantie een leraar die acteur is geworden en een leuke rol wist te bemachtigen. In de film Animal Factory kreeg hij van Steve Buscemi de rol van Jessie een bluesman. De muziek brengt hem verder op verschillende disciplines en dan is de titel ook helder They Are Coming For Me. Het album bestaat uit heerlijke blues en American folk songs als ‘JohnnyBag the Superglue’ en ‘Without the Weight’. Het heeft iets authentieks en begin 60’s over zich terwijl het ook weer als een moderne singer-songwriter klinkt. Het zijn lekkere songs met kop een staart. Soms een verhaalvertellende ‘Snow Angel’ of ‘Terrible Game’ andere keer een country ‘Grace of het Leaves’ . Op het album weet La Botz een vleugje Elvis met Tom Waits te mixen en dan weer wat Jeff Buckley en Johnny Cash. Al blijft voor mij ‘Nashville Nashville’ het liedje van de week! Prima album om even uit te proberen! Jake La Botz is te zien in Nederland 14 maart Paradiso te Amsterdam 15 maart het Podium te Hoogeveen

Label AFM

Beoordeling 7,5

Review Het verhaal van de band Anvil is al bijzonder. De Canadese band werd in de jaren 70 opgericht en maakte met Hard ’n Heavy een classic album. Wanneer de band met Aerosmith manager in zee gaat werd het platencontract opgezegd om door te kunnen stromen naar een groter label. Maar er ontstond gedoe en Anvil kwam zonder management en label te zitten. Wanneer begin dit millennium een start werd gemaakt voor een documentaire verscheen die uiteindelijk in 2009. Dat bleek een gouden greep en de band mocht mee als support voor AC/DC. Men kreeg nu eindelijk de waardering en nu we 10 jaar later zijn vind de band dat ze eindelijk legaal en volwaardig mee mogen doen. De heavy metal sound dat een knipoog naar Motorhead kent, is vooral classic van aard. Nabbed in Nabraska Chemtrail en het titelstuk is nog steeds de old school rock van de jaren 80. En daar komt op het album verder ook geen verandering in. Geen hoogstaande zangpartijen en gitaar solo’s, maar vooral rechttoe rechtaan en gaan met veel vermaak. Er zijn zeker betere albums maar op een een of andere manier heeft deze band een gunfactor gekregen die boven de rest uitsteekt.

Label Frontiers srl

Type project 9

Review Wat gebeurd er wanneer je muzikanten die altijd ter dienste staan bij elkaar zet en hun eigen creativiteit er op los laat?? En dan hebben we het niet over de minste. De rock act bestaat uit louter muzikanten die hoog gewaardeerd worden in de wereld van de rock. Wanneer Michael Schenker in de jaren negentig met Robin McAuley enkele prachtplaten maakte werden ze onder de naam McAuley Schenker Group een topact. De naam Whitesnake is ronduit bekend en de huidige gitarist Reb Beach (Winger) weet hij de classic songs op het podium weer te geven. Matt Starr weet al wat jaren bij diverse rockacts de drumsstokjes te roeren. Mr. Big en Ace Frehley (KISS) zijn hier enkele acts van. Dokken en Foreigner bassist Jeff Pilson speelt bas en zorgt voor de productie van dit album. Pilson liet afgelopen jaar ons al weten dat dit album zijn nieuwe trots was. Nu dit het daglicht mag zien begrijpen we de trots van een top melodic rock album! De band weet vol energie die album te beginnen met het titelstuk ‘Shake the World’. Dit is dan ook hun goal voor dit album. Hun eigen kracht laten klinken en dat is meer dan gelukt. We horen een McAuley in topvorm en met ‘Big Disaster’ laat men direct een juweeltje horen. Dat gevolgd wordt door nog een sterk nummer ‘Immortal Souls’. ‘Make It There’ krijgt een Whitesnake tintje terwijl de stevig rocksound om je oren blaast met ‘She’s On Us To Us’, ‘The Rock That Rolled Away’ en ‘Long Road To Nowhere’. Het zijn heerlijke uptempo rocksongs die alle aspecten van een rocksong kent. Pakkende riffs, snelle refreinen en melodieuze rocklijnen, goede rockstem en zanglijnen om mee te kunnen zingen, een climax en solo. Hier en daar een ballad met een piano als ‘Divided United’, maar vooral er voor gaan! Het is een album dat iedere liefhebber van de rocksound in huis moet hebben.

Label City Slang / Konkurrent

Beoordeling 8

Review De Amerikaanse band Nada Surf wist een enorme hit te scoren met het nummer ‘Popular’. De teenagers band van toen is inmiddels ouder geworden en maakt tegenwoordig prachtige Americana indiepop. Iets wat men nu al enige jaren doet. Met mooie teksten in de songs ‘Something I Should Do’, ‘Live Learn and Forget’ en ‘Crowded Star’ gaan gepaard met meeslepende poprock dat doet denken aan Manic Street Preachers. Met een strijkers ensemble op ‘Just Wait’ en ‘So Much Love’ weten ze een mooi bedje te leggen voor de lichte gitaarloopjes. Het zijn de momentje die men heeft overgenomen van Rik Ocasek (The Cars) die afgelopen jaar is overleden en waar het album aan is opgedragen. Het album kent louter mooie liedjes die aan je voorbij gaan bij het luisteren maar wanneer het stopt het gaat missen. Wanneer je er even dieper induikt worden de verhalen mooier en krijgt het album meer kleur. Nada Surf mag dan aan de one wonder hit ‘Polular’ verbonden zijn, ze maken nu eigenlijk mooiere liedjes dan in hun begintijd. Nada Surf is te zien in Nederland op 1 april in Paradise te Amsterdam

Label Nonesuch/ Warner

Beoordeling 8

Review De Amerikaanse gitarist Pat Metheny is een levende legende in de wereld van muziek. Binnen de jazz weet hij al jaren albums te maken en zo nu en dan doet hij een uitstapje naar het grote publiek door als gastmuzikant aan te sluiten. In de jaren 80 scoorde hij een enorme hit ‘This is Not America’ met David Bowie . De man heeft inmiddels Grammy’s gewonnen in 10 verschillende categorieën. Nu is hij terug met een energiek jazz album. Al heeft hij van zijn maatje Lyle Mays enkele weken geleden afscheid moeten nemen. Het project valt onder het Side Eye Project waarmee hij op tournee gaat. Het doel is om met verschillende jonge musici op het toneel te staan. Hun vibes en invloeden door te laten klinken in de songs. Met James Francies en Marcus Gilmore komt hij naar Nederland. Het album From This Place opent met een prachtig stuk van bijna 12 minuten ‘America Undifined’, waar de onrust, de energie en de movements van Amerika in een stuk wordt gebracht. Het legt direct de kunst van Metheny op tafel. Het is als het ware dat de filmsounds, jazz en progrock wordt verbonden. Met ‘Wide and Far’ sluit Metheny meer aan bij de laid back jazz terwijl het ‘You Are’ een moment is dat het tempo wordt opgeschroefd en met ‘Same River’ hij de bas het werk laat doen en beeldend zijn verhaal door de gitaar laat vertellen. De intense songs ‘Sixty Six’ en ‘Pathmaker’ brengen de rust in dit album. Pat Metheny weet de fans niet teleur te stellen en heeft met dit album de brug met nieuw en jong talent te maken. Als het ware geeft hij nu al het stokje door.

Label Snowstar

Beoordeling 7,5

Review Het verhaal rondom de zanger Lian Ray is zeker bijzonder te noemen. De Franse zanger van de indie rockband Rhesus ging er helemaal voor. Een solo plaat en hier stopte hij alles wat hij had in.b Hij dook hij de studio in mijn zijn gespaarde euro’s en ging ervoor. Met de video The Game en Bob Ludwig als mastering meester wist hij dat het productioneel goed moest zijn. Rose werd opgenomen in 2012 / 2013 en Ray beland op een zelf destructieve pad. Hij woonde in Berlijn en had een affaire met ene Rose. Al verdween die snel, bleven er wel mooie verhalen over haar over. Doordrenkt met drama over liefde gemengd met verdovende middelen komen songs als ‘Rose’, ‘Mateo’ en ’Don’t Cry Blue Eyes’ uit zijn pen. Melancholische songs die doen denken aan dEUS met een heldere stem. Het werd voor de man het dieptepunt in zijn leven en verdween. Onvindbaar tot Snowstar man Stefan Breuer weer contact met hem kreeg. Hij weet met Ray de band zo op te bouwen dat er weer een positieve wending in zijn leven krijgt. Nu ligt het mooie album in de winkel en tourt de man met Asgeir door Europa.

Label BMG

Beoordeling 8

Review De wereldberoemde Huey Lewis weet er sinds jaren weer een album uit te persen. Wereldberoemd?? Ja, al hebben we het over de jaren 80 en 90. De man speelde mondharmonica op een van de meest legendarische rock live albums; Thin Lizzy Live & Dangerous en wist met zijn News hits te scoren als ‘Hip To Be Square’, ‘Heart and Sou’, ‘Power of Love’, ‘If This Is It’, ‘Stuck With You’ en zo gaan we nog een poosje door… De sympathieke Amerikaanse zanger wist met zijn 25 jubileum de aftrap te geven voor een revival, maar nu zijn we inmiddels weer 15 jaar later. Gelukkig is er dan ook een nieuw album. Dezelfde ingrediënten als toen. Vooral rock and roll en soul, veel plezier met wat blazers en de wereld niet te serieus nemend. Daar zijn al genoeg bandjes voor. Het album begint al heerlijk met ‘While Were Young’ waar alles in een notendop wordt gezegd. De energie van jong zijn en wanneer je na zoveel tijd terug tijd. De kracht van alles is de muzikale invulling met de tekst waar tijd naadloos in de muziek aansluit. Natuurlijk is het nu allemaal anders dan 35 jaar geleden. Inmiddels hebben ze kinderen en zijn de songs ‘I Am There For You’ en ‘Remind Me Why’ in een ander daglicht gezet. Met een vleugje country in ‘One of the Boys’ of het 50 happy days gevoel horen we in ‘Her Love Is Killing Me’. Hoe het ook zij het zijn songs die het bij mij altijd goed doen. Geen gedoe en er vol voor gaan. Soms oubollig maar iedereen, of je wil of niet, begint na een minuut of 10 wel te swingen….

Label Western Vinyl

Beoordeling 7,5

Review Meestal wordt een Mint Julep gemaakt met bourbon suiker munt en ijs. In de 19e eeuw werd de drank ook bereid met jenever, gin, brandy of een andere sterke drank in plaats van bourbon. Het wordt ook nog traditioneel in een zilveren beker geserveerd. Met dit in je achterhoofd zijn de Stray Fantasies tot een muzikale invulling gekomen. Het duo Keith Kennif en zijn vrouw Hollie mag je niet verwarren met The Mint Julep band uit Engeland die a capella zingen. Dit duo heeft de jaren 80 ook hoog zitten en weten met de elektrobeats van toen weer nieuw leven te geven. Songs als ‘Escape’, ‘Just For Today’ en ‘White Noise’ kunnen zo met ‘Vakaras’ op de dance events voorbij komen zonder dat je weet dat het van dit duo is. Dat brengt het probleem ook voor dit duo. De songs zijn intens en doordringend met een inslag van dance dat op een avond altijd voorbij komt in de mix. Maar het album kent meer moois waaronder het ‘As Far As I Can Get’, Translations en ‘No Regret’ dat even relaxter is. Alles gegoten, inclusief zang in een digitale beker en gemixt tot een drankje dat je even van de wereld brengt.

Label Concord Rec.

Beoordeling 8

Review De singer songwriter Bathany Cosentino en multi instrumentalist Bobb Bruno uit Amerika, weten hun surf- en garagerock steeds meer de richting naar de indiepop te sturen. Met het nieuwe album Always Tomorrow is dan ook een stap voorwaarts om de wereld met hun muziek te veroveren. De band weet met hun vierde album heerlijke sluimerende indiepop voor te brengen. ‘Everything Has Changed’, ‘Rollercoaster’ en ‘Used To Be’ doen wat denken aan de oude Joan Jett hit die op haar beurt geinspireerd werd door de 60’s UK pop. ‘I Love Rock n Roll’ kennen we allemaal, al bracht Jett gelukking meer. Dat geldt ook voor Best Coast. Het duo weet van snelle rocksongs als ‘Different Last’ en Make It Last’ ook heerlijke popsongs te maken zoals het ‘For The First Time’, ‘Master of My Mind’ en ‘Wreckage’. Het is aan een kant een lekker afwisselend album, toch krijg je aan het eind van het album wel het idee dat de composities op elkaar lijken in de opbouw en dat de stem van Bethany wat te veel in herhaling valt. Maar verder mag het album er best zijn!

Label Caroline rec.

Beoordeling 7

Review Deze band klinkt alsof Green Day weer weet waar hun inspiratie vandaan komt. Van de American Idiots zijn deze heren Equal gestemd. Er is daar een verschil, dat deze heren uit het Belgische Hoogstraten komen. Met het bravoure van de punkers en de vrijheid van de jaren 60 is dit album een prima mix van deze twee. De handclaps van ‘Comfortable Home’, het hobbelende punksound van ‘Cowboy Mambo’s Desert Dream’ en de dreigende post punk van ‘Dogs’. Het is allemaal even vermakelijk zonder dat we highschool muzikale hoogstandjes hoeven te verwachten. Het is vooral een good old classic rock and roll met een vleugje punkende 60s sound. Met het tienernummer ‘16’ en de ‘Wrong’ komen we uiteindelijk tot de ‘Adolescense Blues’ uit, Het heeft even wat ‘TIME’ nodig, maar ‘Time’ is dan ook het middel om te groeien en is dit nummer ook het beste van het album. Wanneer de band zich hierop focust, zal men snel tot een topact van België behoren.

Label RC music

Beoordeling 7,5

Review De multi instrumentalist Ron Coolen uit Rosmalen heeft het goed aangepakt. Hij is zijn helden gaan schrijven met de vraag om mee te werken aan zijn solo album. Een deel van de verkoop van dit album gaat naar de Jason Becker Charity. ( De top rockgitarist van Cacaphony en VanHalen’s David Lee Roth krijgt ALS en moest de David Lee Roth tour beëindigen). Nobel, maar minstens zo belangrijk is dat het een heerlijk rock album is geworden. Het album begint melodieus met Big Devil Data White Summer Too Late To Surrender en Sin City met Keith St. John als zanger. De man weet met Montrose de wereld te veroveren en bracht afgelopen jaar een top album met ‘Burning Rain’. Wanneer we hier het gitaarmonster van Eden Curse Thorsten Koehne, Stephan Forte van de metalact Adagio en George Lynch van Dokken de gitaarsolo’s laten inspelen, zijn de ingrediënten al op tafel. Nu weet Ron Coolen met zijn drumwerk al een stevige sound te produceren. Maar de man weet ook met gitaren en toetsen om te gaan zodat het product geheel bij hem ligt. De songs worden als maar steviger wanneer het album vordert begint het richting de metal te gaan. ‘Kill Kill Kill’, ‘Rise’, ‘From Your Mouth’en om met het ‘Selfishness’ het album te beeindigen. Hier tekenen Mutini Within zanger Chris Clancy, Sam Walters voor de metalzang en weet voormalig Malmsteen zanger Goran Edman het album weer in rustige wateren te loodsen. Joey Conception van Armageddon zorgt het laatste deel voor de solo’s. Het is een lekker afwisseld metal rock album dat zeker door iedere rocker gekocht kan worden. Dan heb je iets van waarde en toon je nog de support voor de meester gitarist Jason Becker!

Label Frontiers srl

Beoordeling 7,5

Review Wanneer er op het label van Frontiers allerlei samenstelling van bandjes worden geformeerd komt het wel eens voor dat het muzikaal klinkt. Dat gebeurde bij de opnamen van Timo Tolkki’s Avalon. Hier werden gitarist en producer Aldo Lonobile en Circle II Circle zanger aan elkaar voor gesteld. Dit bracht nieuwe inspiratie waardoor er weer een nieuw project is ontstaan; Archon Angel. Eerlijk gezegd is het misschien interessanter dan Tolkki;s Avalon geworden. De band weet te spelen met gitaar en toetspartijen terwijl de songs een kop en staart hebben. Toch zijn de titels wel wat voor de hand liggend. ‘Rise’, ‘Under The Spell’, ‘Twilight’ of het titelstuk ‘Fallen’, zijn wel veel voorkomende titels. Muzikaal is het gelukkig beter en zijn het allemaal prima rocksongs. Toch krijg je wel het idee dat het een mix is van wat er ergens ligt en dat men dit heeft opgepakt waardoor ergens de spanning in de songs ontbreekt. Dat men zoekt naar melodieuze composities is helder en is het ook geslaagd, al is het wel voorspelbaar. Toch is het een prima rock album.

Label V2

Beoordeling 7,5

Review Dat de rock sound leeft in Zweden is bekent en dat hier dan ook goede rockacts vandaan komen mag dan ook geen verrassing zijn. De band HEAT is zo’n melodic rock act dat vooral good old rock maakt dat we kennen en toch verrassend uit de hoek weet te komen. De titel doet voorkomen dat dit het tweede album van de band is maar inmiddels kunnen we nummer 6 invullen met de titel II. Misschien voelt de band zich herboren. Gezien gitaristen Eric Rivers en Dave Dalone vanaf het begin deel uitmaken van deze band, verliet Dalone de band in 2010, Nu Rivers ervoor bedankt pakt Dalone het stokje weer op. En er is niets veranderd. De songs kennen een goede drive en Idols winnaar Erik Gronwall weet met zijn hoge rockstem het nodige te brengen. Heerlijke powersongs, goede melodielijnen en een goede afstemming tussen keyboards en gitaren in ‘Come Clean’, ‘Victory’ en het heerlijk zware ‘We Are Gods’. Toch zit dit keer het beste werk aan het eind van het album ‘Under the Gun’, ‘Rise’ en het ‘Heaven Must Have Won An Angel’ doet erg denken aan Gregg Guiffria. Prima rockplaat!

Label Metalville

Beoordeling 7,5

Review Wanneer Ross Friedman met Joey DeMaio de band Manowar opricht is het duidelijk dat deze oermetal bombastisch moest gaan klinken. Met Ross the Boss werd de eerste 10 jaar vol gemaakt. De albums Hail To England, Fighting the World en Kings Of Metal werd het succes alleen maar groter. De hoezen van de albums werden classics en kreeg het een herkenbaar Manowar look. Wanneer Ross Friedman de band verlaat om bij de punkact Dictators en the Hellacopters aan te sluiten. Nu kreeg hij daar spijt van en tourt met zijn Manowar sound weer door de Europa. Zanger Marc Lopes (Meliah Rage) en Mike LePond (Symphony X) ondersteunen de man op zijn nieuwe kruistocht. Het album Born to Fire is zijn derde solo album, al is er een legio van bandnamen waaronder hij heeft gespeeld. Met dit album keert hij terug naar een snelle metal sound. Het is niet zo bombastisch als Manowar maar er worden wel wat linken naar deze band gelegd wanneer je ‘Waking The Moon’, ‘Bort to Fire’, ‘The Blackest Heart’ en ‘I Am the Sword’ neemt. Het is bij Ross The Boss allemaal wat sneller en ligt het allemaal meer bij de metal. Snelle riffs en veel herhaling in ‘Glory To The Stain’, ‘Maiden of Shadow’, ‘Godkiller’ en ‘Demon Holiday’. Kortom de metal liefhebber krijgt hier een stukje authentiek metal te horen. Maandag 13 maart is Ross the Boss te zien in De Helling te Utrecht

Label Metalville

Beoordeling 7

Review Dat iedereen bekend is met Iron Maiden is wel helder en daarmee heeft iedereen Bruce Dickinson als zanger voor de geest. Toch is deze band begonnen met een andere zanger die de basis voor de eerste songs van de band neerlegde. Paul Di’Anno weet zo nu en dan nog met zijn band live te spelen en put zijn hedendaags succes nog uit deze periode. Het is dan ook een feestje Iron Maiden at the first sight. De songs van de eerste twee albums worden weer op je afgevuurd met ‘The Prowler’, ‘Murders of the Rue Morge’, ‘Remember Tomorrow’ tot de classic Maiden songs ‘The Phantom of the Opera’, Sanctuary en het befaamde ‘Running Free’. We kunnen het niet altijd meer zo voor de geest halen hoe Di’Anno hier een draai aan gaf. Live weet hij met enthousiasme het nog leuk te brengen, maar de schreeuwende stem haalt het niet bij de volle zangstem van Dickinson. Het is dan ook meer voor de leuk om deze man te zien dan de kwaliteit dat hij meebrengt. De energie van de songs is er zeker en met deze band weet men dit overtuigend te brengen.

Label Kscope Records

Beoordeling 8,5

Review De naam Mariana Semkina kennen we natuurlijk als zangeres van het Russische Progrockduo Iamthemorning. Met pianist Gleb Kolvadinr maakte ze vier albums en bouwde ze toch al een indrukwekkende carrière op. Met Sleepwalking dat deze week uit kwam is daar het solodebuut van deze zangeres met ongekende vocale mogelijkheden. Zonder Iamthemorning partner Gleb Kolyadinr op piano opent ze met het prachtige ‘Dark Matter’, een nummer dat eigenlijk best illustratief is voor dit solodebuut van deze uit Sint Petersburg afkomstige zangeres. Maar dat gemis op de piano wordt ruimschoots gecompenseerd door de muzikanten die ze voor Sleepwalking om zich heen heeft verzameld. Want in het spoor van de opener zijn nummers als ‘Am I Sleeping O Am I Dead’ en ‘Skin’ stuk voor stuk pareltjes op eenzame hoogte. Door het bijzondere instrumentarium zoals klavecimbel, harp, vibrafoon maar ook gitaren en percussie krijgt het album een wat Neoklassieke inslag mee waarbij Mariana constant een bepaalde spanningsboog weet vast te houden Toch zijn er best nog paralellen te trekken met Iamthemorning zoals bij het vrijwel akoestische ‘Ars Longa Vita Brevis’ dat door de strijkers dat melancholische, ietwat donkere gevoel mee krijgt. Verder is het mooi dat Mariana binnen dat subtiele instrumentarium juist de contrasten op zoekt. Zo vormt het fragiele en innemende ‘Lost At Sea’ de prachtige tegenpool van het wat bombastische ‘Turn Back Time’. Al vaker is de vergelijking getrokken met Kate Bush, de verhalenvertelster pur sang die ook over ongekende mogelijkheden beschikte met haar stem. En ook nu vallen we zo nu en dan weer van de ene in de andere verbazing zoals bij het prachtige en donkere ‘Everything Burns’. Ook de afsluiter ‘Still Life’ is van ongekende schoonheid; Mariana die op piano wordt begeleid door Jordan Rudess en voor een eenvoudig maar doeltreffend en gevoelig slotakkoord zorgt. Met Sleepwalking bewijst Mariana Semkina dat ze ook solo een prachtig, sfeervol album kan afleveren dat zowel muzikaal als tekstueel meer dan interessant te noemen is. Verder is ze omringd door een aantal klasbakken van sessiemuzikanten waardoor het album een soort pop-meets-classical karakter meekrijgt in een sprookjesachtige setting. Veel luisterplezier.

Label Wharf Cat Records

Beoordeling 7,5

Review De broers Reid en Blaze Bateh vormen samen met basgitarist het kloppend hart van het Amerikaanse post-punktrio Bambara. Stray is de titel van hun vierde album. Op zich ligt er een soort van duisternis als een deken over deze plaat; dat is ook precies de bedoeling van dit trio dat uit Athens, Georgia, afkomstig is. Het stemgeluid van gitarist/zanger Reid Bateh is wat dat betreffend absoluut passend en doet ons aan een Nick Cave in overtreffende trap denken. Opener ‘Miracle’ is wat dat betreft meteen richtinggevend; enigszins terughoudend wordt dit nummer straf opgebouwd naar een onvervalst explosief laatste deel. Opvallend is dat de band dat diepe, duistere geluid, soms combineert met mooie, zoet klinkende vocalen op de achtergrond waardoor het contrast nog duidelijker en voelbaarder wordt. Luister maar eens naar het wat rustigere ‘Sing Me To The Street’ of ‘Death Croons’. Soms trapt de band het gaspedaal in zoals het snelle en ronkende ‘Heat Lightning’, het voortstuwende ‘Sweat’ en het dampende ‘Serafina’, misschien wel het prijsnummer op album nummer vier van de band. Ook het psychedelische ‘Stay Cruel’ waar het lijkt alsof Bateh constant in pijn heeft, is een ijzersterke track. Ook hier horen we weer die vrouwelijke tweede stem, een gegeven dat verwarrend blijft. Bij ‘Made For Me’ horen we Reid op baritonniveau zingen, waardoor het nummer een toch wel inktzwart karakter krijgt en door het lage tempo een dreigende spanningsboog. Het kloppende ‘Machete’, met nog steeds dat ietwat duistere karakter, brengt de band alles nog één keer samen en sluit het album af. Reid Bateh is natuurlijk niet ’s werelds beste zanger en beschikt ook niet over een fantastisch stemgeluid. Toch is dat donkere typerend en bepaald het mede de sound van de band. De nummers zorgen voor een interessant album dat voldoende variatie en spanning biedt. Veel luisterplezier.

Label Cooking Vinyl

Beoordeling 8,5

Review Wat ons betreft heeft het nieuwe album van Isobel Campbell (te) lang op zich laten wachten. Lang was het stil rondom de zangeres die we natuurlijk kennen van haar rol binnen Belle & Sebastian maar gelukkig is de Schotse met haar authentieke fluisterachtige stem nu terug met There Is No Other. De uit Glasgow afkomstige had een meer dan aansprekende carrière met Belle & Sebastian waarmee ze enkele succesvolle albums uitbracht. Na de breuk ging ze solo verder maar werkte ook nog met Gentle Waves en met Mark Lanegan. Hawk, uit 2010 was het laatste wapenfeit en sinds die tijd werkt ze eigenlijk aan There Is No Other maar door de nodige problemen met haar platenlabel is het nu pas uitgebracht. Sinds een aantal jaren is Los Angels is thuisbasis en opener ‘City Of Angels’ is dan ook een directe verwijzing en misschien wel een ode aan de stad. Met krekels op de achtergrond speelt ze meteen haar troefkaart uit …. die fluisterachtige stem die zich ergens op het snijvlak van Lana del Rey en Serge Gainsbourg bevindt en dan omgeven door een subtiel instrumentarium. Sfeervol, ingetogen en misschien zelfs wel breekbaar. Ook met ‘Boulevard’ hebben we een directe verwijzing naar de VS waarin ze het verschil tussen arm en rijk belicht. Die bescheidenheid loopt als een rode draad door There Is No Other, ondanks het feit dat Isobel moeiteloos verschillende stijlen combineert. Zo is ‘The Heart Of It All’ een mooi rustig countrynummer en ‘Hey World’ heeft een aangename Soul dat met een arrangement uit de ‘60’s zo maar bij The Surpremes zou kunnen passen. ‘National Bird of India’ heeft dan weer een wat mysterieus Oosters karakter door de strijkers op de voorgrond en nergens is het contrast met de haast fluisterende stem en het dienende instrumentarium zo duidelijk. ‘Just For Today’ en ‘See Your Face ‘ zijn wat korte, Folk-achtige nummers met een haast fragiel karakter. Grootste verrassing is de keuze voor Tom Petty’s ‘Runnin’ Down A Dream’ dat door de drummachine een wat elektronisch karakter krijgt en het album een prettige impuls geeft. Vultures’ is misschien wel het meest exemplarische en karakteristieke nummer op There Is No Other; langgerekte vocalen, akoestische gitaar en een spaarzaam subtiel instrumentarium dat als een sluier om de stem van Isobel zweeft. Het poppy en ietwat vintage klinkende ‘Art Life’ en ‘Rainbow, dat door de percussie we een soort Bossa Nov-vibe meekrijgt, completeren het album. Ondanks het ingetogen karakter weet Isobel Campbell toch veel stijlen met elkaar te combineren en natuurlijk is haar stemgeluid authentiek en haar visitekaartje. Heerlijk is om die toch wat West-Coast Folk-sfeer in haar muziek terug te horen. Laten we hopen dat we niet weer zo lang op een nieuwe plaat hoeven te wachten. Veel luisterplezier.

Label Thirty Tigers

Beoordeling 8

Review The Wood Brothers is een trio dat uit de twee broers Oliver (gitaar) en Chris (Contrabas) Wood en multi-instrumentalist Jano Rix bestaat. Daar waar Chris zijn sporen in de Jazz-scene (Medeski, Martin & Wood) verdiende was Oliver vooral als gitarist actief was. Pas na afzonderlijke carrièrés stonden ze na een kleine 15 jaar samen op het podium en toen wisten ze het; “I realized we should be playing music together". Onlangs kwam hun nieuwe album Kingdom In My Mind uit. Sinds het debuut Ways Not To Lose uit 2006 hebben de broers zich steeds ontwikkeld. Zo sterk zelfs dat ze voor hun laatste album On Drop Of Truth uit 2018 zelfs genomineerd werden voor een Grammy Award voor Best Americana Album. De band opent met ‘Alabaster’, genoemd naar het gelijknamige plaatsje in de staat Alabama, USA; meteen krijgt je het gevoel alsof het spontaan zonder vooraf gestelde kaders in de studio is opgenomen; het kan ook een nummer uit de jaren ’60 zijn dat afgestoft is; een lekkere luie jazz-meets-blues- groove met de stem van Oliver Wood, een gitaarriff zonder vervorming en een piano. Vervolgens schakelt de band met ‘Little Bit Sweet door; lekker losjes, beetje Americana en hier en daar de meerstemmigheid van de beide broers. Overigens is het gevoel dat je naar een spontane opname luistert een bewuste keuze van de band en zo is het album ook opgenomen; live, puur en zonder te veel versieringen. Bij ‘Jitterbug Love’ horen we Chris voor de eerste keer de zang voor zijn rekening nemen met een heerlijke slide-gitaar terwijl ‘Cry Over Nothing’ door de inzet van het orgel zelfs een “’Southern-gospel” vibe meekrijgt. Zo weet de band met een combinatie van Americana, Blues, Country en een vleugje Rock en Soul een authentiek geluid te creëren. Het uptempo ‘Don’t Think About My Death’ doet het gevoel van de jaren ‘70 rock herleven en bij de meedeiner ‘The One I Love’ horen we weer duidelijk de Country en Folk terug. Met het “Bluesy” ‘Little Bit Broken’ snijdt de band nog een actueel thema aan; we hoeven niet allemaal volmaakt te zijn in dit tijdperk waarin ons leven beheerst wordt door sociale media. ("I should wear my scars / Like medals of gold...everybody is a little bit broken / And it's alright.") Natuurlijk mag een ballad niet ontbreken en met ‘Satisfied’ (let op piano en orgel) sluit de band in stijl af. The Wood Brothers zijn in Nederland (nog) redelijk onbekend maar in Amerika hebben ze hun plek binnen de crème de la crème wel veroverd. Kingdom In My Mind is een meer dan prima album geworden met een aansprekende productie. Voor elke muziekliefhebber een aanrader. Veel luisterplezier.

Label Luik Records

Beoordeling 7,5

Review De Belgische formatie The Guru Guru heeft naam gemaakt als Noise-rock band. Met Point Fingers, hun tweede album, bewijst de band dat ze zich toch niet makkelijk in een bepaald hoekje laten zetten. Of er een motor tot stilstand komt……. na een minuut lang repeterende geluiden schiet de band dan toch uit de startblokken. ‘Mache’ klinkt tof en het rockt wel wat maar toch is er wel wat twijfel want deze openingstrack is zo radiovriendelijk dat hij zo maar de nodige Airplay zal krijgen. Maar gelukkig schakelt de band bij de al eerder uitgebrachte single ‘Chramer’ door; een dampende rocksong met een stevige drumpartij en evenzo gitaarriff bevestigen dat The Guru Guru nog steeds een ongekende dynamiek op de plank kunnen leggen. En met het wat donker klinkende ‘Ex Alexander’ houden de heren het niveau vast en ook hier vormen drums en gitaren de boventoon. Toch verrast dit vijftal ons met ‘Know No’, een track die misschien onbedoeld ons toch wat aan de sound van Nirvana doet denken; een wat rustig intro van een kleine minuut vormt de voorbode voor deze ijzersterke track. ‘Skidoo’ valt op door de vele tempowisselingen en drops, ‘Origamiwise’ door het contrast van melodieus naar snoeiharde Rock en een vleugje Metal, en ‘This Knee Of Ice’ heeft weer dat opzwepende punkrock-karakter waar de band naam mee heeft gemaakt. Meest opvallende nummer is waarschijnlijk het bijna akoestische ‘And I’m Singing Aren’t I’ want hier kruipt de band echt wel uit zijn comfortzone en klinkt als nooit tevoren. Bij slotnummer ‘Poverbrigade’ brengen de heren nog een keer het beste van zich zelf bij elkaar om tot een waardige afsluiter van dit nieuwe album te komen. Een heerlijke combinatie van Rock en Punk met een toch wel verrassend slot dat bijna een kleine minuut duurt en waarbij je nog steeds op die “Big Bang” wacht. De band heeft zich inmiddels ontwikkeld maar nog steeds zijn de straffe baslijnen en ongekend stevige uitbarstingen het handelsmerk. Toch kleurt de band zo nu en dan tussen de lijntjes met opvallende melodieën waardoor Point Fingers wat meer uitgebalanceerd klinkt dan het debuutalbum. Conclusie is dat na enkele luisterbeurten je zintuigen op zijn minst geprikkeld zijn. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Label Thirty Tigers / Bertus

Beoordeling 8

Review De Amerikaanse vrolijke klanken van Dustbowl Revival uit het zonnige Venice doet denken aan de vrolijke klanken van the Lumineers. Het album Is It You, Is It Me staat vol met mooie pop, folk en meezingliedjes. Wanneer gitarist en zanger Zach Lupetin zijn werk wilde voortzetten om toneelstukken te schrijven maakt hij de omwenteling naar de liedjes. Met liedjes kun je ook veel vertellen zoals het ‘Get Rid Of You’ dat meer over de wapens in US gaat dan het ‘I Wake Up’ dat wel over de liefde gaat waarmee je wakker wordt. Het zijn allemaal heerlijk pakkende songs, vrolijk in zijn aard en met een vleugje folk door de strijkers en de zachte stem van Liz Beebe. Met het reggea ‘Gost’ en de blazers op ‘Nobody Knows’, ‘Runaway’ en het kleine ‘Let It Go’ maken dit album lekker divers. Zoals de hoes al aangeeft, is de muziek ook een collage van allerlei muziekstromingen die samenkomen. Maar het verschil met de hoes is dat het wel een vrolijk geheel is.

Label Provogue / Mascot

Beoordeling 7,5

Review De Amerikaanse blues gitarist Albert Cummings weet al jaren het publiek te vermaken met zijn blues sound. Wanneer hij op het podium staat met BB King, Johnny Winter of Buddy Guy moet hij gedacht hebben, hoe zijn leven is gelopen. Als kind was hij al under the influence van Steve Ray Vaugh. Met het album Believe weet hij de oude helden te eren. Zijn keus is niet alleen op de blues helden gevallen maar ook het ‘Hold On’ van Sam & Dave, Little Red Rooster van Rolling Stones en Crazy Love van Van Morrison staan op dit album. Heerlijke gitaarliedjes met veel soul funk en swingende ritmes. Maar ook de herkenbare bluessongs als ‘Take Me To The River’ en Freddy Kings’s Me and My Guitar weten dit album te vullen. Opvallend is dat productie en de volle sound dat hij heeft gekozen. Het is voller dan zijn vorige albums. En wellicht is dit de winst om aan te sluiten bij een nieuw groter label. Een prima blues album dat in de lijn ligt van Walter Trout en Joe Bonamassa

Label K Scope

Beoordeling 8,5

Review De Britse progrock act Godsticks bestaat inmiddels ruimt 10 jaar. De band met Darren Charles blijft wat in de schaduw hangen terwijl het een band is dat meer verdiend dat het nu krijgt. Hun songs zijn naast de progrock sound ook erg toegankelijk voor het grote publiek. Het vijfde album brengt wellicht niet veel meer dan zijn vorige maar het is vooral heerlijk om naar te luisteren. De muziek ligt tussen Marillion en Alice in Chains. Het kan erg dragend zijn zoals het ‘Victim’ maar het heeft ook veel spanning in de rocksongs zoals het openingsnummer ‘Denigrate’, ‘Relief’ en het metal georiënteerde ‘Numb’. Daar waar veel band gezamenlijk starten weten deze heren de songs gedoseerd te beginnen zodat ieder de ruimte krijgt. ‘Surrender’ kan doorgaan als een grote hit en past in de route van een grote festival act als mix tussen Coldplay en Audioslave of een licht stemgeluid van Chris Cornell. De tempowisselingen zijn er wel maar worden gedoseerd gebracht. Het geeft een aanloop in de song waardoor het vloeiender inelkaar overloopt. Het is een heerlijk album!

Label Warner

Beoordeling 8

Review Okee eerlijk is eerlijk, bij het roepen van Stone Temple Pilots denken allereerst aan Scott Weiland. De Amerikaanse grungeband van de jaren negentig scoorde een enorme hit met Plush van het album Core. Wanneer het tweede album Purple de definitieve doorbraak werd begon het klassieke rock n roll verhaal. Weiland verdiende genoeg om heroine te kopen en raakt uiteindelijk aan lager wal. Eind jaren 90 begon het allemaal te rommelen en uiteindelijk heeft Linkin’Park zanger Chester Bennington Weiland opgevolgd als zanger. Wanneer Weiland in 2015 terug keert wordt hij dood in de tourbus gevonden. Twee jaar later nam Bennington zich van zijn leven. Maar Dean en Robert DeLeo laten het er niet bij zitten. Met X factor man Jeff Gutt weet de band het podium weer betreden. Met een wat andere sound dat van grunge via alternatieve rock nu naar een de pop met een vleugje folk van het titelstuk en ‘Miles Away’ gaat. Het album is erg toegangelijk en vooral pop georiënteerd. Het is dan ook een verrassend mooi album geworden. Met de fluit in ‘I Didn’t Know the Time’, ‘She’s My Queen’ en een 70sound in ‘ Years’. Het is alsof Kansas en Jethro Tull met Alan Parsons een nieuwe weg is ingeslagen. Zeker verrassend en zeker zo mooi !

Label Thirty Tigers

Beoordeling 7,5

Review We herinneren een festival waar een man met overgewicht en een te kleine gitaar of zijn de verhoudingen even uit balans. Theo Joseph Horowitz speelde iedereen naar huis en Popa Chubby werd een naam om niet te vergeten. Inmiddels is de man alweer 30 jaar vol blues and Rock n Roll! Met de titel is het alles omzeggend. De man weet met hard werken de top te bereiken. Vanuit een klein label en zijn spel weet Popa Chubby met zijn band een status in de blues scene te vergaren waardoor iedereen hem in die wereld kent. Inmiddels weet de man de onrust van zijn gitaarstel om te zetten in heerlijke relaxte bluespop . ‘Let Love Free The Day’, ‘It Ain’t Nothing’ en het heerlijke layd back nummer ‘The Best Is Yet To Come’ zijn al heerlijke songs die tegen de popsound aanschuren. Maar natuurlijk staat de plaat vol heerlijke bluespartijen zoals het ‘If You’re Looking For Trouble’, ‘I’m The Beast From The East’ en ‘More Time Making Love’ . Het album wordt met een ode aan Prince afgesloten door een nieuwe versie van ‘Kiss’. Popa Chubby laat met dit album wederom van zijn goede kant zien. Geen overkill in de solo’s maar vooral heerlijke songs met kop en staart.

Label Caroline rec.

Beoordeling 8

Review Er zijn veel mensen die reikhalzend uitkijken naar het nieuwe album van Tame Impala. En het is de moeite waard. De band van Kevin Parker bestaat inmiddels 10 jaar en met de wereld te veroveren met zijn psychedelische rock dat langzaam opschuift naar de pop. Het is wellicht de invloed van Lady Gaga, Mark Ronson etc die zijn creatieve brein inhuurden voor hun eigen songs. De band weet met een lekker swingend nummer ‘One More Year’ het album te laten beginnen. Wellicht is dit het momentje dat men dacht we werken er nog een jaartje langer aan om de sound te perfectioneren. Zo horen we op dit album een hernieuwde versie van ‘Borderline’, een heerlijk slow soulsong ‘Posthumous Forgiveness’ en tussen de pop a la Ronson songs als ‘Breathe Deeper’ en het dansbare ‘Lost in Yesterday’ wordt een quasi ballad ‘On Track’ geplaatst. Het album is erg diverse zonder dat het zijn kracht verliest. Mooi vervolg van Tame Impala, maar volgende keer mag het album wat eerder uitkomen.

Label Thirty Tigers/ Bertus

Beoordeling 8

Review De singer- songwriter John Moreland uit Tusla USA weet al ruim 10 jaar albums op de markt te brengen. Eerst met Black Gold Band en Dust Bowls Souls en later als solo artiest. Zijn recente album komt uit 2017 en werd uitgebracht op het 4 AD label. Nu is hij weer terug gekeerd op het oude nest Old Omen/ THirty Tigers label. Het is voor het eerst dat de man een producer in de hand neemt om zijn songs een andere vibe te geven. Zijn keus is gevallen op Matt Pence die zijn producties voor Jason Isbell, The Breeders en Sarah Jaffe tot een goed resultaat heeft gebracht. Als drummer weet Pence prima aan te sluiten bij de composities die Moreland heeft gemaakt. Samen met Bonnie Whitmore en multi instrumentalist John Calvin wordt het album LP5 opgenomen. Een album dat prettig in het gehoor ligt. De stevige gitarist heeft een rustgevende ruwe mooie stem en is niet bang om wat kritische noten te doppen in zijn songs. De songs hebben meer body gekregen dan zijn voorgaande solo albums. Het authentieke singer-songwriters geluid is ingewisseld voor een bandgeluid dat met ‘Terrestrial’, ‘East October’ en ‘When My Fever Breaks’ al zijn er genoeg good old gitaar tokkelde songs op dit album te vinden waaronder het ‘Two Stars’ en ‘In Time Between’. Het album is vooral een volgende stap voor Moreland. Een overgang van de old singer-songwriter naar de singer-songwriter met volledig band.

Label Caroline rec.

Beoordeling 8

Review Het Engelse duo Anthony West en Josephine Vander Gucht weten al 5 jaar dat ze samen prachtige popliedjes maken. Het concept van Freek en Susan kent dit duo en weet men dit al tot een internationaal succes te maken. Net als de vorige twee albums is dit niet een album vol opsmuk. De elektropop songs zijn in een pure eenvoudige vorm waardoor de kracht vooral op de samenzang wordt gegooid. Het daar ligt dan ook hun kracht. Het Halleluja kent zijn hoogtepunt in de samenzang dat geïnspireerd is op de Beach Boys in elektrronica die doorelkaar zingen. Het slotstuk 'Nabraska' is vooral klein en intiem gehouden tot het laatste opzwepende deel. Dit horen we vaker op de plaat. Al kan het duo ook lekker uitpakken zoals men het openingsnummer 'Dust' weet te beginnen. De singel 'In and Out of Love' weet dit allemaal in drie minuten weer te geven. Deze electropop met prachtige samenzang dat goed opelkaar afgestemd is, blijft de kracht van dit duo. Oh Wonder is te zien in Nederland op 13 maart Paradiso te Amsterdam en op het Lowlandsfestival te Biddinghuizen

Label Excelsior rec.

Beoordeling 8

Review Bij de naam van Bouke Zoete zullen enkele gaan roepen The Kevin Costners of Happy Camper. De man is als zanger en gitarist te horen bij deze Nederlands/ Belgische bands. Nu weet hij een solo album te brengen. De man weet met zijn solo album een prachtig album te presenteren. Hij won met zijn vorige acts al eens een Edison maar voor dit werk mag hij zeker er eentje naast zetten. De songs zijn ingetogen en vanaf het begin met ‘All That You Can Count On’ en ‘I Guess You Know’ weet hij een aantrekkelijke sound te brengen. Het is een pop soulplaat gedreven door een indie sound. Soms met een vleugje country op ‘Lay Your Sweet Lips’ of een singer-songwriterspop op het titelstuk Million Miles. Het album is divers en vooral eigentijds te noemen. De liedjes zijn door de composities aantrekkelijk om er wat langer naar te luisteren om de teksten meer tot je op te nemen. Zoete is uit zijn comfortzone gekomen. ‘Million Miles’, zijn solodebuut op Excelsior is wel even wat anders dan een plaatje maken met een groepje vrienden dat toevallig samenzit. Met de Belgische topproducer Nicolaas Rombout, oud-bassist van Dez Mona, heeft hij de lat bijzonder hoog gelegd. Er werd niet zomaar een bandje opgeroepen, integendeel. Nee, alleen de beste muzikanten van onze Zuiderburen kregen een uitnodiging voor de opnamesessies in een studiootje in Antwerpen om op het album mee te komen spelen. ‘We zijn de nummers gaan spelen. En zodra ze goed klonken stonden ze erop,’ vertelt Zoete.’ Als je mannen die hun sporen verdiend hebben bij artiesten als Arno, Tony Allen en Admiral Freebee de vrijheid geeft, dan doen ze daar over het algemeen wel iets moois mee.’ Kortom een erg mooie plaat! Bouke Zoete is de komende tijd te zien op de Nederlandse podia 10 februari Paradiso te Amsterdam 15 maart Gigant te Apeldoorn 20 maart Mezz te Breda 10 april Hedon te Zwolle

Label Artificial Instinct / Fire Records

Beoordeling 8

Review Paul Haslinger roept waarschijnlijk herinneringen op aan zijn aandeel in Tangerine Dream. Toch is de Oostenrijkse componist en muzikant vooral bekend door zijn bijdrage aan filmmuziek bij het brede publiek. Voorbeelden van films waarvoor hij muziek schreef zijn bijvoorbeeld The Three Musketeers (2011), The Girl Next Door (2004) en Death Race. Met Exit Ghost brengt hij voor de eerste keer een studioplaat uit waarbij de vraag is of hij het filmische karakter achter zich kan laten. Haslinger begint op piano met ‘The Faltering Sky’; subtiel, niet te zwaar maar wel in staat om meteen die emotie in het nummer te verweven. De nuances krijgen vorm door de ingezette strijkers en hier en daar wat elektronica. Zo neemt de 57-jarige Oostenrijker je mee in dit nieuwe project waarbij de nummers steeds een eigen uniek geluid kennen maar toch een samenhangend geheel vormen. ‘Intrinsic’, dat een steeds maar repeterende melodie heeft, wordt gaande weg langzaam opgebouwd. Vervolgens pakt Haslinger met ‘Room 3’ weer terug naar het meer klassieke geluid waarbij piano en viool de belangrijkste elementen vormen. Na dit eerste deel kunnen we dan ook niet anders concluderen dat hij (gelukkig) het filmische karakter niet achter zich heeft kunnen laten. Gaandeweg het album krijgen we steeds meer het gevoel dat dit album bol staat van filmische elementen en dat de meeste tracks ook als onderlegger voor een film gebruikt kunnen worden. De titeltrack is misschien wel de kortste track op de album van de ex-Tangerine muzikant maar steeds weet hij weer een specifieke, andere sfeer te creëren. Bij ‘Valse 1’ zijn het de op de achtergrond doorklinkende kinderstemmen die je aandacht opeisen terwijl bij ‘Shuiyeh’ de elektronische geluiden sfeerbepalend zijn en een wat onheilspellend gevoel geven. Is dit de soundtrack van een spannende SF film? Karakteristiek is ook de klassieke orkestratie met moderne elektronische muziek die bij nummers als ‘White Sun’ en Berlin ‘86’ voor een totaal andere muziekbeleving zorgt. Dit solodebuut is een meer dan geslaagd project geworden. Volledig instrumentale creaties met een filmisch karakter die overal een vloeiende melodielijn kennen en verschillende emoties op kunnen roepen. Een mooi luisteralbum maar het functioneert ook prima als subtiele achtergrondmuziek. Veel luisterplezier.

Label Reprise / Warner

Beoordeling 8

Review De Amerikaanse postpunkers Green Day uit Oakland wisten met het album Dookie en de single When I Come Around door te breken en later met American Idiot een album te maken met kritische teksten ten opzichte van Amerika. Het succes van een postpunk act als Rancid en The Offspring werd groter en Green Day werd een headliner voor grote festivals. De fans van Billie Joe Armstrong en de zijnen zijn inmiddels ook al 20 jaar ouder en groeien mee met de muziek van hun helden uit de tienerjaren. Armstrong maakt een album met o.a. Norah Jones en als producer van SWMRS. Tijdens deze jaren zien we de muziekstijl van Armstrong veranderen. Het is dan ook niet geheel vreemd dat Green Day inmiddels anders is gaan klinken dan hun postpunk periode. Op dit album horen we Green Day als vrolijke post punk rock and roll. Het album begint lekker stevig met het titelstuk. Opvallend zijn dan al de handclaps dat in hetzelfde tempo doorgaan naar het tweede nummer ‘Fire Ready Aim’. Op de single Oh Yeah! horen we de samples van Gary Glitters grote hit ‘Do You Wanna Touch Me’ of de cover waar Joan Jett later een hit mee had. De vrolijke popklanken krijgen al meer een commercieel 60’s sound met ‘Meet Me On The Roof’. De sfeer van een moderne Happy Days serie horen we nu gespeeld door de postpunkers van Green Day. Het kan fans afstoten, maar de fans zijn ook meegegroeid en staan wellicht meer open voor een nieuw geluid. Het album kent zeker heerlijke songs als ‘I Was A Teenage Teenager’ en ‘Junkies on a High’. Maar wanneer fans de snelle riffjes en ruw werk verwachten kom je wat bedrogen uit. Alleen ‘Sugar Youth’ weet de snelheid van toen te evenaren. Armstrong weten nog steeds een sterke show neer te zetten, al wordt het steeds duidelijker dat zijn voorkeur om een ander genre te spelen groter wordt.

Label Year Seven Records

Beoordeling 8,5

Review Sinds het debuutalbum Strange The Things uit 2006 heeft Smoke Fairies een meer dan respectabele carrière opgebouwd. Hun laatste album heeft de titel Darkness Brings The Wonders Home gekregen en wederom weten Katherine Blamire en Jessica Davies te verrassen. Een wat groezelige gitaarriff opent de etherische opener ‘On The Wing’ met een straffe baslijn als onderlegger. Op het moment dat de prachtige stemmen van Jessica Davies en Katherine Blamire invallen eisen de twee dames de hoofdrol op, maar toch. De toon voor dit zesde album is gezet want bij de ‘Elevator’ is dat gitaargeluid dat toch wel tegen rock en grunge aan schuurt ook weer prominent aanwezig. Daar zit ook wel de kracht van dit nieuwe album van de Smoke Faries want je kunt duidelijk horen dat ze weer een nieuwe ontwikkeling hebben doorgemaakt sinds Wild Winter uit 2015. Verder wordt al snel duidelijk dat ze het Folk-achtige geluid dat we van hun beginperiode kennen definitief achter zich gelaten hebben. Vervolgens worden bij ‘Disconnect’ de nuances wat verlegd; de puntige rock verplaatst zich iets meer naar de achtergrond maar daarentegen excelleren de beide dames met hun stemmen die een ongelofelijk bereik hebben. Zowel Jessica als Katherine hebben de gave hun stemmen op een soort van meditatieve wijze te hanteren. Iets wat bij de wat meer ingetogen nummers als ‘Left To Roll’ en ‘Coffee Shop Blues’ tot uiting komt. Dat de beide dames tekstueel ook aardig uit de voeten kunnen blijkt wel uit een passage als “you’re like a chocolate rabbit, you’re hollow inside; you leave me unsatisfied”, een zin uit het ietwat spottende ‘Chocolate Rabbit’. Maar muzikaal blijft het album boeiend, of we nu nar het dromerige ‘Don’t You Want To Spiral Out Of Control?’ luisteren of naar de single ‘Out Of The Woods’. De beide zangeressen weten terecht de aandacht te trekken en het wat donkere karakter van het album past als nooit te voren. Bij de afsluiter ‘Super Tremolo’ wordt nog één keer het wat stevigere gitaarwerk als troefkaart uitgespeeld. Het is knap hoe de dames de opbouw van het album bepaald hebben. Waar plaatsen we welk nummer en hoe houden we die spanningsboog door het hele album voelbaar. Jessica en Katherine hebben die puzzel opgelost en de combinatie van hun prachtige, etherische en mysterieus klinkende stemmen met de wat groezelige gitaarsound blijkt te werken. Elke luisterbeurt levert weer nieuwe ontdekkingen op. Veel luisterplezier.

Label Thirty Tigers

Beoordeling 7,5

Review Na het debuutalbum uit 2014 zijn de The Haden Triplets terug met een nieuw album, The Family Songbook. De drie zussen Petra, Tanya en Rachel Haden pakken op dit tweede album terug naar voor ons wat onbekendere “American Standards”. Ze stammen uit een uiterst muzikale familie; grootvader Carl was een bekende in de Amerikaanse Roots muziekhistorie en vader Charlie Haden heeft zijn sporen meer dan verdiend binnen de Jazz-scene. Hun hele leven zijn ze omringd met muziek, variërend van Folk, Roots, Bluegrass en Country en alles wat er tussen zit. Dit album staat dan ook bol van de nostalgie waarbij een aantal nummers die door hun grootvader zijn geschreven het middelpunt van het album vormen naast een handvol gekozen “Classics”. Ze openen op dit tweede album met ‘Wayfaring Stranger’, één van die “American Standards”, en meteen spelen de zussen hun troef uit; de stemmen die perfect op elkaar aansluiten en in balans zijn. Door de wat melancholische sfeer (met dank aan de geweldige gitaristen Bill Frisell en Greg Leisz) is de keuze om dit nummer als opener te kiezen niet erg gelukkig. Overigens is het meteen één van de beste nummers op dit album. De meerstemmigheid is natuurlijk ook aanwezig bij die tracks die ooit door grootvader Carl E. Haden zijn geschreven; ‘Who Will You Love (When I’m Gone)’, ‘Ozark Moon’ en ‘Memories Of Will Rogers’ hebben duidelijke country invloeden en hebben dus iets nostalgisch overzicht. Dat ietwat lieve, voorzichtige en weemoedige karakter drukt wel een beetje op het karakter van het album. Een klassieker als ‘Flee As A Bird’ is misschien nét te lief terwijl de ballad ‘Every Time I Try’ in deze versie juist krachtiger overkomt. De grootste verrassing op dit tweede album is ongetwijfeld ‘Say You Will’ dat wij kennen van Kanye West en door de zussen Haden een soort Zuid Amerikaanse vibe meekrijgt. Ook mooi is ‘Pretty Baby’, (oorspronkelijke titel Didn’t Leave Nobody But the Baby) dat door de zussen a capella wordt gezongen en ‘Wildwood Flower’, ook weer zo typische “American Standard”. Met The Songbook geven de drie zussen een mooie hommage aan de tijd waarin deze nummers hun oorsprong kennen. Hun stemmen zorgen voor mooie, smaakvolle harmonieën en een aantal uitstekende gastmuzikanten weten de perfecte sfeer te creëren die bij dit soort “klassiekers” horen. Veel luisterplezier.

Label Concerto rec.

Beoordeling 8

Review De Nederlandstalige pop heeft er een kwaliteitsmerk erbij. De zangeres en producer Eva van Manen weet met Politiek en Liefde te debuteren. Na haar route op de popronde is het nu tijd dat ze de grotere zalen kan bezoeken. ‘Politiek en Liefde’ is het gesprek met inhoud en een zoektocht naar de ander. Het gaat verder dan alleen liefdesliedjes. Nu met andere inhoud en beeldend geformuleerd. Alles vanuit een ik vorm om de verhalen kracht bij te zetten. Het idee dat ze ‘Je Auto’ wil als emotionele chanterende ruilhandel of dat de wereld van liefde in ‘Slowmotion’ voorbij gaat of dat ze eigenlijk ongeduldig is. Het zijn mooie persoonlijke poëtische verhalen die haar beeld van de wereld weer geeft. Dit allemaal ondersteund door synths en een randje hiphop. Haar lichte stem brengt de wereld tot leven. Het is een lichte stem waarmee ze op een prettige manier haar verhalen verteld. Daar waar Davina Michelle alles uit volle (Voice) stem zingt weet Eva meer haar verhaal vertellen. Mooi debuut en hopelijk dat ze volgende keer met wat meer bandleden kan opnemen om de variatie in de songs te vergroten. 14 FEB Den Haag - Zaal 3, Politiek & Liefde 16 FEB Amsterdam - Concerto, instore 21 FEB Arnhem - Huis Oostpool, Politiek & Liefde 28 MRT Rotterdam - Walhalla, Politiek & Liefde 29 MRT Amsterdam - Theater Bellevue, Politiek & Liefde 1 APR Ede - Locatie t.b.a. 3 APR Deventer - Bouwkunde, Politiek & Liefde 10 APR Amersfoort - De Lieve Vrouw, Politiek & Liefde 11 APR Amstelveen - P60 op locatie: ANNA, Politiek & Liefde 4 MEI Zwolle - Odeon / Theater Na de Dam, Politiek & Liefde 22 MEI Leeuwarden - Neushoorn, Politiek & Liefde 7 JUN Haarlem - Oerkap, Politiek & Liefde

Label Snowstar

Beoordeling 7,5

Review Wanneer Ella van der Woude in 2019 de soundtrack van Halina Reijn haar film Instinct en de film Take Me Somewhere Nice van Ena Sendijarevic inspeelt, kreeg de haar attentiewaarde omdat beide films internationaal in de prijzen viel. Het is het begin van dit album dat ze in de nachtelijke uren in haar woning te Amsterdam opnam. Het dan ook een album met veel sfeer in de composities. De instrumentale songs zijn meeslepend in de ‘Fear of Sleep’, ‘Low’ en ‘Strange Dreams’. Wanneer ze haar kleine kamer met een piano als woonruimte heeft en dit verlaat krijgt een liedje de titel Bye Bye ‘Little House’. Het zijn titels die beeldend werken bij deze muziek. Wanneer je een van de bovenstaande films hebt gezien begrijp je ook de beelden die hier automatisch in je hoofd verschijnen. Arthouse movie beelden met een kunstzinnig randje. Dat is ook in de muziek terug te horen. Hoewel de pianoklanken een rustgevend karakter heeft weet van der Woude hier een balans in te vinden om de rust je kamer in te luiden. Maar na een verloop van draaiuren wordt de rust verstoord door onrust van hetzelfde muziek. Kortom, dit is een album dat je rust geeft maar dan wel eens per keer luisteren en dan weer tijd voor wat anders voordat je het weer opzet.

Label Little Indians/ Konkurrent

Beoordeling 8,5

Review De man komt uit IJsland en luistert naar de naam Asgeir Trausti Einarsson, oftewel Asgeir. Als gitarist van de band Lovely Lion is hij inmiddels wat minder bekend, want zijn solo carriere is niet onopvallend gebleven. Wanneer zijn debuutalbum ‘Dyro I Dauoabogn’ al meer dan aardig was, heeft de man in 2013 een Engelstalige versie ‘In The Silence’ opgenomen. Wanneer dit de aandacht trok is het album later als dubbel album uitgebracht. Hier staan dan beide versies op. Nu, na The Afterglow album is er Bury The Moon. Een album waarbij hij een mix maakt van de gitaarsongs van het debuut en de elektronica van het tweede album. Het album begint ingetogen en mooi met Pictures om vervolgens de mix van de beide albums te introduceren in Youth. Het mooie van deze singer-songwriter is zijn stem. Met een beroemde dichter als vader weet de zoon van Einar Georg Einarsons ook zijn zoon te ondersteunen in de teksten. Zo worden songs als ‘Eventide’, ‘Breathe’ en ‘Turn Gold To Sand’ mooi en ingetogen juweeltjes. Met het gitaar tokkelende ‘Overlay’ en het poppy ‘Lazy Giants’ weet hij een popsong te maken dat de hitlijsten kan betreden. Asgeir weet met dit album een prachtig modern singer-songwriters /popalbum te brengen. Asgeir is te zien in Nederland op dinsdag 18 februari theater Rotterdam te Rotterdam woensdag 19 febr. Stadsschouwburg te Groningen donderdag 20 febr. Paradiso te Amsterdam

Label Coast Company

Beoordeling 8

Review De Nederlandstalige songs van Stef Bos zijn en blijven mooie verhalen op muziek. De man die in Zuid-Afrika woont weet iedere keer weer een album te brengen met verhalen die te overdenking zijn. Herkenbaar voor iedereen en vanuit een ik vorm geschreven. Met zijn nieuw album TIJD is het weer raak. De titel staat vetgedrukt op de hoes en de subtitel Om Te Gaan Leven staat er lichtgedrukt onder. Het valt minder op, maar geeft de essentie aan deze zin. Tijd is een ding, maar om die tijd te gaan benutten om echt te leven is wat anders. Zo zitten de songs van Stef Bos in elkaar. Op het eerste gehoor klinkt het allemaal gezellig maar wanneer je even verder leest ligt een boodschap in verborgen. Tijd Om Te Gaan Leven, tijd om te ontdekken en te reizen. Met ‘Nergens Geweest’ neemt hij je mee naar het idee dat je de Kilimanjaro beklimt ( Blijft daar even om ‘De Klim’ te vertellen) , of de wierook in Bali ruikt. Met deze ervaring of herinnering begint ‘Mooier Met De Tijd’ dat een ommezwaai kent dat je mooier wordt in de tijd. De herinnering maar ook je partner omdat je met diegene herinneringen deelt. De kinderen die in hun periode alles om zich heen groter ervaart in ‘Ruimte’ of de vergelijking van ‘Lorelei’ met je eigen leven. Met Diddy Dex weet hij aan te sluiten in de huidige tijd met ‘Ons Hoofd Is Een Huis’. Waar de gangen van gedachten een weg banen om uiteindelijk de gedachten van ‘Haal Mij Uit Mijn Hoofd’ te halen. Bos weet een met zijn verhalen altijd weer een boekje met mooie verhalen te schrijven. Hij staat met Frank Boeijen, Boudewijn de Groot en Harry Jekkers op een eenzame hoogte als het gaat om de Nederlandse taal in de liedjes. Songs die aansluiten bij de taalliedjes van toen, die vooral tijdloos zijn. Een ander genre dan de nieuwe Nederlandstalige volk- en hit songs van Guus Meeuwis, Ali B en Marco Borsato. Kleinkunstpop of hoe je het wil noemen, het is vooral aantrekkelijk om naar te luisteren door de beeldende teksten die je even iets meer meegeven en laat overdenken. Het is een album ter inspiratie, ‘Tijd Om Te Gaan Leven’ en ‘Alles Wat Onhaalbaar Lijkt’ komt dan dichterbij.

Label Eigen beheer

Beoordeling 7,5

Review Nadat het kunstcollectief Zuhause 14000 km door Europa hebben gereisd, is er nu het album dat dit verhaal verteld. Het kunstcollectief Zuhause zit gevestigd in Groningen. Vorig jaar hebben ze drie maanden lang Europa rondgereisd opzoek naar de anders denkende in de samenleving. Uit die reis is een album en een documentaire gekomen. Het album zal uitgebracht worden onder de naam Eliën. Zangeres Elenie Wagner weet op dit album integer een verhaal te vertellen over het starten van de revolutie ‘Nul’, het wachten W8 en dat de ‘Westenwind’ waait over Europa. Het verhaal valt onder de noemer Aarde. Het stuk ik opgedeeld in drie delen. ‘Moon’. ‘Sonne’ en ‘Aarde’. Daar waar het collectief de scheiding heeft gemaakt tussen Engelstalig Moon, Duits Sonne en Nederlands Aarde. De spanning is de songs is vooral theatraal waardoor het past in het kunstconcept. Ingetogen en opzwepend weet men de songs passend te krijgen. Met ondersteuning van het Noord Nederlands Orkest krijgt het meer instrumentale invulling waardoor enkele songs meer inhoudt krijgt. Met het intiem Franstalige M++ weet men het album waardig af te sluiten. Door de verscheidenheid in talen van de songs is het muzikaal vooral een geheel. Mooi gevonden en past geheel in theaterproducties en -festivals.

Label Thirty Tigers/ Bertus

Beoordeling 8

Review Het is tijd voor een heerlijk sapje of een fles wijn. Het album van G Love is dit keer weer een heerlijk album waarbij gedronken mag worden. Wellicht een sigaretje, met of zonder goedje om de heerlijke sound van SoulBque te laten verwarmen onder de laser van de cd. Daar waar de Fun Loving Criminals met hun debuut album starten sluit dit album van G Love er naadloos op aan. De man uit Philadelphia weet al enige jaren met Jimi Prescott en Jeffrey Clemens prima albums te produceren. Wanneer Keb Mo aan schuift voor de productie kan hij het ook niet laten om zijn kunsten te vertonen. Hij heeft een grote stempel op dit album gelegd. De soul van de songs ‘Go Crazy’ , ‘Shine On Moon’ en ‘Brimingham’ zit er toch iets dieper in dan zijn eigen Garrett Dutton blues songs. Opvallend is de naam Kevin Moore die samen met de zanger verantwoordelijk is voor de songs. De voormalige toetsenist van Dream Theater is een andere weg ingeslagen maar of dit nu dezelfde man is is nog even een vraagteken. Maar het album kent een vol keyboard geluid, waardoor dit kans groot is. Het is een heerlijk album dat veel afwisseling geeft en toch in dezelfde sfeer blijft hangen. Een album dat je kunt opzetten als achtergrond muziekje maar ook in de avond met kaarsen aan, wijntje en lekker onderuit hangen… en genieten maar!

Label eigen beheer

Beoordeling 7,5

Review Drummer Ruud Voesten weet met zijn muzikaal project ROEST een vorm te vinden van rock meets jazz. Zijn voorkeur voor EP’s brengt hem nu tot zijn tweede EP. Inloopmuziek. Een cd dat bestaat uit instrumentale songs waarbij gitarsit Enico Castelli op het titelstuk lekker te keer kan gaan. Roest weet de experimenten in de muziek op te zoeken. ‘Bob’, ‘Logan’ en ‘The Art Of Shaving’ bevatten meerdere thema’s binnen de songs. Heavy metal Trompetten met akoestisch gitaar als ondersteunende factor is een kwestie van omdenken. Het is misschien niet direct wat je aanspreekt maar hiervoor zijn wat extra draaimomenten voor nodig. Voor ROEST is dit een prima voortzetting op hun debuut en is het tijd dat men de jazz locaties bezoekt om het live te mogen promoten!

Label Joyful Noise / Konkurrent

Beoordeling 8

Review Tall Tall Trees is een pseudoniem voor Mike Savino. De Amerikaan leerde als kind al bas en saxefoon te spelen. Het smaakte naar meer en dat doet de man nu dan ook. Inmiddels is dit album zijn vierde album en weet hij (met kleine pauze) al ruim tien jaar muziek te maken. Met de hulp van K Ishibashi wist hij zijn recent album Freedays af te ronden. Nu weet hij het allemaal zelf te realiseren. Het is een album waar hij de banje, bas, gitaar, piano, diverse toetsen en de zang voor zijn rekening neemt. Dan blijft er nog wat ruimte over voor de drummer Micah Thomas en enkele gasten die voor blazerspartijen werden ingevlogen. ‘Happy Birthday in Jail’ en ‘Ask Me Again’ zijn een songs die erg doen denken aan Paul Simon, terwijl het lichte ’A Number of Signs’ en ‘The Wind She Whispers’ zijn eigen sound meer weer geeft. Savino weet de songs ergens tussen folk en de singer-songwriters sound te brengen. Een gebied daar waar Cat Stevens ooit in opereerde. (ook zijn albums kennen nu een rerelease). Vanuit het singer songwritersgenre zoekt hij de grenzen van diverse muziekgenres op om zijn sound hier in te beïnvloeden. De popsound van ‘Deep Feels’, een stevig gitaartje in ‘Seven Shades of Blues’ of het mooi en slepend einde van een ‘A Wave Of Golden Things’. Mooi en zeker verrassend!

Label Orchard Music / BMG

Beoordeling 7,5

Review De inmiddels 39-jarige Britse singer/songwriter Sam Lee is terug met zijn nieuwe album Old Wow; tien ingetogen Folk-liedjes waarbij hij hier en daar terug pakt naar sommige “old traditionals”. Sam Lee, één van de initiatiefnemers van The Nest Collective voor Folkmuziek was voor zijn muzikale carrière actief in natuurbehoud, iets wat we ook wel in zijn muziek terug horen. Na wat omzwervingen bracht hij in 2012 zijn debuutalbum Ground Of Its Grown uit, waarvoor hij een Mercury Music Prize nominatie ontving. Nu brengt hij dus zijn vierde album uit. Hij opent op Old Wow met zijn interpretatie van de “old tradtional” ‘The Seeds Of Love’, een nummer dat hij omgedoopt heeft tot ‘The Garden Of Engeland’. We moeten Cecil Sharp nog steeds dankbaar zijn voor het feit dat hij zijn leven lang oude traditionele teksten en liedjes vastgelegd heeft want één van die teksten is de basis voor dit nummer. Maar het gaat bij Lee verder dan alleen de Engelse geschiedenis; luister maar naar ‘Lay This Body Down’ dat zijn oorsprong kent uit de periode van de slavernij in de zuidelijke Amerikaanse staten. Als we naar dit nummer luisteren is een eventuele vergelijking met het stemgeluid van Nick Drake niet ver weg. Opvallend op dit vierde album is overigens het gebruik van de gitaar, een instrument dat hij eerder uitsloot. Op Old Wow pakt deze Britse troubadour dus met regelmaat terug naar oudere, traditionele liedjes die hij vervolgens weer nieuw leven in blaast door ze opnieuw te arrangeren. Op ‘The Moon Shines Bright’ horen we een vocale bijdrage van Elizabeth Fraser (The Cocteau Twin’s ) terwijl hij bij het verhalende ‘Soul Cake’ delen van het liedje verwerkt dat weer bekend is onder schoolkinderen. Het ingetogen ‘Spencer The Rover’ is ook weer zo’n klassieker en met ‘Sweet Sixteen’ laat hij nog maar eens horen waartoe hij vocaal met zijn bariton-achtig stemgeluid toe in staan is. ‘Jasper Sea’, waar Lee op piano wordt begeleidt, krijgt in deze uitvoering een wat klassiek karakter mee door het pianospel en is één van de meest indrukwekkende liedjes op Old Wow. Old Wow is een innemend album vol met Folkliedjes waarbij Lee dus regelmatig teruggrijpt naar traditionele liedjes. Dat zorgt dat het album niet altijd even toegankelijk is en hier en daar misschien een wat zwaarmoedig karakter meekrijgt. Toch is zijn benadering lovenswaardig, zijn de arrangementen smaakvol uitgevoerd en is zijn stemgeluid aangenaam. Veel luisterplezier.

Label Mascot / Provogue

Beoordeling 7,5

Review Hij had er zin in. We schrijven Londen, Islington Academy op 2 december 2009. Dus tien jaar geleden. In arpril zou de man 68 zijn geworden. Maar helaas is een van beste gitaristen van de wereld te vroeg gestorven. Volgende week is het 9 jaar geleden dat hij stierf. De Ierse gitarist werd vooral bekend toen hij in Thin Lizzy speelde. De gitarist wist met Skid Row al mooie albums te maken. Wanneer hij solo albums wilde maken spatte de rock eraf. ‘Over the Hills and Far Away’ en ‘Out In the Fields’ werden hits, maar de rockliefhebber wist dat Moore vooral prachtige ballades maakt en heerlijke solo’s in de relaxte songs van Thin Lizzy als ‘Don’t Believe’ verwerkte. ‘Empty Rooms’, Parisienne Walkways werden klassiekers in de rock en daar kwam later eentje bij. ‘Still Got The Blues’ was het begin van zijn nieuwe afslag; the blues. Albert King’s ‘Oh Pretty Woman’ is een heerlijke start om de show te beginnen en Moore heeft er zin in. Even wat sneller dan gewoon geeft hij op 2 december 2009 gas. Hij is in goeden doen en zingt de show volledig wat hij lang niet altijd deed. Heerlijke uptempo blues van ‘Have You Heard’, ‘All Your Love’ en een classic blues ‘The Mojo Boogie’ brengen Moore naar de classic songs als ‘Still Got The Blues’, ‘Walking By Myself’ en sluit uiteindelijk af met ‘Parisienne Walkways’. Het album is wellicht voor velen niets nieuws en de kwaliteit van enkele songs hebben we beter gehoord, maar altijd leuk als een opfrisser voor het geheugen. Daar waar Joe Bonamassa nu zijn succes mee haalt is wat Gary Moore in de jaren 90 en 2000 al deed. Dezelfde opstelling met hemzelf in het midden en erom heen in halve cirkel de blazers en de band. Vol scheurende gitaren afwisselend met intieme heerlijk slepende gitaarsolo’s en vooral een groot diversiteit aan blues! .

Beschrijving Blindfaith

Beoordeling 7,5

Review Ze had vandaag op het podium van de Melkweg moeten staan, maar wegens medische redenen gaat dit concert niet door. Gelukkig hebben we het album nog en vermaken we ons met de swingende klanken en haar soul stem. Al is de titel nu even niet erg gelukkig gekozen. Martha High werd door Bo Diddley ontdekt en liet haar aansluiten bij de band The Jewels. Wanneer deze band met James Brown op tour gaat, was James Brown verkocht. Hij verleidt haar om in zijn band de achtergrond vocalen te verzorgen en dat was de doorbraak voor haar naar de muziek. De prachtige soul stem weet ze gedoseerd effectief te gebruiken. Dat horen we ook weer op dit album terug. ‘Walked Away’ is een juweeltje waar ze ingetogen zingt en de ruimte geeft aan haar achtergrond vocalen. Zo nu en dan kan ze uithalen maar ook weer terug te keren in het intieme. Met de jazz en smooth songs als ‘I Sing America’ of ‘The End of the World’ doen denken aan haar meester en hoor je Brown door de sound van soul en blazers. Mooie swingende plaat van een onbekende queen of soul.

Beschrijving Voer een korte beschrijving van uw project in.

Type project Creatief werk / fotografie

Review Ze deden een kleine vijf jaar over hun debuutalbum Remember Roses dat in 2017 uit kwam; het leverde wel een kleine 40 mln.! hits op Spotify op. Het nieuwe album van Lola Marsh, getiteld Someday Tomorrow Maybe, kwam deze week uit en dit keer duurde de opnames slechts 3 maanden. Tel Aviv Yael Shoshana Cohen en Gil Landau zijn het kloppend hart van het Israëlische Lola Marsh; ze leerden elkaar ergens in Tel Aviv in 2011 kennen op de verjaardag van Landau. Al snel vonden ze elkaar muzikaal en na enkele demo’s volgden er enkele EP’s tot 2017; het jaar van het debuutalbum Remember Roses. Het album kon op wereldwijde waardering rekenen en Lola Marsh stond op belangrijke festivals als South By Southwest, Primavera in Barcelona en zelfs in Montreux. Overigens is de uit Tel Aviv afkomstige band inmiddels uitgebreid tot een vijftal. Filmisch karakter De band staat bekend voor hun dromerige Indie-pop met een wat filmisch karakter. Zangeres Yael omschrijft de sound op dit nieuwe album dan ook als “romantic, nostalgic and a little bit cinematic”. Die omschrijving kunnen we alleen mee instemmen. Bij opener ‘Echoes’ vallen die puzzelstukjes meteen in elkaar. Met een wat Ennio Morricone-achtige sound neemt de band je in dit uptempo, catchy nummer mee en de invloed van de Western is duidelijk hoorbaar. Het resultaat is even verbluffend als doeltreffend; de rijk georkestreerde nummers kennen allemaal vloeiende melodielijnen waardoor het geheel een warm en misschien wel wat romantisch karakter krijgt. De prachtige stem van Yael, die zo nu en dan aan Lana Del Rey doet denken, is de kers op de taart.

Label Fire rec.

Beoordeling 7,5

Review Hun negende album heeft de meer dan originele en actuele titel Sing In A World That’s Falling Apart meegekregen. Het uit Atlanta afkomstige Black Lips brengt als sinds 2003 met regelmaat albums uit en is beroemd (of berucht) om hun toch wel provocerende liveoptredens. Vorig jaar maakten we al kennis met de toch wat nieuwe “sound” van dit illustere vijftal uit Atlanta. ‘Gentlemen’ werd als single de ether in geslingerd en het was die “country-twang” die toch wel verrassend was bij deze band, die we toch vooral kennen uit de hoek van de Garagerock. Overigens, zonder te willen generaliseren. Ook blijft er altijd die vraag hangen of de band nu de spot met zichzelf drijft en wel serieus genomen wil worden of dat het echt als bloedserieus bedoeld is. Bij dit negende album moeten we deze vraag bevestigend beantwoorden want bepaalde teksten zijn echt wel spitsvondig, zoals in die single ‘Gentlemen’, waar we zomaar getrakteerd worden met een zin als “I found out the hard way that the pathway to her heart’s not through her nose”. De band heeft de afgelopen jaren wat wisselingen in bezetting gekend maar Cole Alexander en Jared Swilley, die ook vocalen op dit album keurig verdelen, zijn wederom de inspirerende aanjagers van de band. Deinende Country maar ook Honky-Tonk! Al luisterend kun je jezelf niet aan de indruk onttrekken dat deze nieuwe richting als een warme deken voelt. ‘Georgia’ is een topnummer met heerlijke Country-invloeden en saxofoniste Zumi Rosow is op de Honky-Tonk stamper ‘Angola Rodeo’ heerlijk op dreef. Ook bij nummers als de opener ‘Hooker Jon’, ‘Chainsaw’ en kroegtijger ‘Rumbler’ kunnen we niet anders dan Black Lips serieus nemen. Maar het is niet allemaal country wat de klok slaat. Het wat rustigere ‘Get It On Time’ zou zo maar een nog niet eerder uitgewerkte demo van Dylan kunnen zijn. Dat ze hun garage rock net helemaal achter zich hebben gelaten horen we bij ‘Dishonest Men’; een aangename samensmelting van Country, Rock en Rock ‘n Roll. Bij de deinende afsluiter ‘Live Fast Die Slow’ weet de band nog één keer dat groezelige geluid te combineren met het wat Dylanesque. Heerlijk! Eindoordeel Sing In A World That’s Falling Apart is een overtuigend album geworden waarmee Black Lips ons oprecht verrast. De band die bekend staat dat liveoptredens nog wel eens uit de hand willen lopen levert een puik album af. De combinatie van Country met hier en daar die bekende Garagerock en dat alles verpakt in een saloonstijl werkt aanstekelijk. Na een aantal luisterbeurten wordt dit album tot een meezingalbum gepromoveerd. Er staan voor dit jaar nog geen optredens gepland in Nederland. Wel staan ze op 15 juli op het Dour Festival.

Label Lucky Numbers rec/ Konkurrent

Beoordeling 7,5

Review Wanneer Henry in London ene Duke ontmoet besloten ze een band te formeren. Samen met James, Nico en Achilles is de band compleet. Happy Meal ltd. geeft het idee weer dat de heren hun plannen bespreken in de McDonalds van Elephant and Castle. Inmiddels hebben de heren een ep en wat singles op naam staan en is het nu tijd voor een debuutalbum. Het album is vooral divers van aard. The West is Dead is afgezien van de tekst vooral een heerlijk dance nummer. Het past in de Brexit modus waarin de Engelsen zich al een poosje in bevinden. Het Loaded is al een stuk steviger en vol gitaren, terwijl ‘Mikey’s Song’ een popsong met veel 80’s sound is. Het doet wat denken aan Human League. Hun flamboyante uiterlijk, de achtergrond vocalen en een rustig warme stem van de zanger en de zoete sound van ‘Why’ en het piano pop georiënteerde 149’, ‘Joanna’ en ‘Where’s Joanna’ , dat men eigenlijk ook tot 1 nummer had kunnen omdopen is een heel andere band dan waarmee de cd begon. De betere songs staan aan het eind van het album ‘Nobody Stays in Love’, ‘MMXX A.D.’ en ‘Black State’ zijn heerlijke songs en kent meer energie dan de voorgaande songs. Het is zeker een prima debuut en aanstekelijk voor de Engelse popmarkt. Dat zal dan wel snel gaan overwaaien.

Label Decor rec. / Bertus

Beoordeling 8

Review Wanneer schrijver Larry Backett (Tim Buckley) wordt gevraagd om songs te schrijven voor de band Eyelids was hij zeer vereerd. Het is ook niet vreemd, want de heren Chris Slusarenko (Guided By Voices) en John Moen (The Decemberist) wisten hun vrienden van Drive-by Truckers, Stephen Malkmus en Elliot Smith te strikken voor hun album. Wanneer de heren ook Peter Buck na REM weten over te halen om de productie te doen, dan is hij ook niet vervelend om een lickje op het album mee te spelen. Het album is dan ook een heerlijk indie Americana poprock plaat dat niet in een hokje is te stoppen. Maar ja, waar konden we uiteindelijk REM onderbrengen. De rock en indie popsound van deze populaire 90s act is dan hier ook ruimschoots aanwezig. Van het meeslepende ‘River’ tot rockende ‘At Sea’. Het doet allemaal toch erg denken aan de band van Buck en Stipe. Het is vanaf het begin met Dream en het titelstuk al pakkend. Buck weet een relaxte sound te brengen waardoor het album vooral een lekker meeslepend album is dat heerlijk is om naar te luisteren en zonder dat je het direct door hebt weer op de repeatknop drukt. We doen het album zeker te kort om het muzak te noemen. De kwaliteit is te goed en het krijgt zeker de aandacht wanneer je het op zet. Toch is het ook weer een album dat onopvallend is en wellicht een sleeper is voor de verkoop. Geen hits maar uiteindelijk zijn er veel mensen die het album kopen. En terecht het is ook een juweeltje.

Label AWAL/ konkurrent

Beoordeling 7,5

Review Alex Ebert is een Amerikaanse zanger die we vooral kennen van de band Edward Sharpe and the Magnetic Zero’s. Met zijn soundtrack voor de film All is Lost mocht hij een Golden Globe Award in ontvangst nemen. Nu weet deze multi-instrumentalist zijn tweede solo album te brengen. Het succes waar hij hard voor heeft gewerkt komt nu tot zijn recht of misschien is het lot van het succes dat Ebert een relatie aangaat, een kind heeft gekregen en daarna weer is gaan scheiden. Het lot van succesvol worden en zijn hoor je op dit album terug. ‘Jealous Guy’, ‘Miles Away’, ‘Miracle’ en ‘Alex Meets the Night’, ‘Her Love’ t zijn al titels die zijn leven weer geven. Het verteld meer over de titel van het album en wie hij is en wil zijn. Nu weet hij dit in songs te gieten. Soms gecompliceerde songs maar het klinkt allemaal even gemakkelijk in het gehoor. De digitale flow van instrumenten en zijn hoge kwetsbare stem maakt het album tot een geslaagd persoonlijk verhaal. Het is mooi hoe de songs als ‘Automatic Youth’ en ‘Miles Away’ in elkaar zijn gezet. In de geest om grenzen te verleggen weet hij dit ook met de muziek te doen. Niet dat het te experimenteel is maar meer in de zin van een vrije geest. Dat maakt het mooi en muzikanten hebben dit nodig om vanuit de vrije geest te kunnen en mogen opereren. Zo ontstaat de ontwikkeling binnen de muziek, en deze man weet hier goed mee om te gaan. Hierdoor zal hij niet direct de aandacht van het grote publiek direct krijgen maar is het een inspiratiebron voor veel jonge muzikanten die gaan volgen… dat maakt dit album al bijzonder genoeg om te eens te beluisteren. AWA

Label Liberator music

Beoordeling 7,5

Review De Brits indierockers Gengahr weten met Bombay Bicycle Club Jack Steadman als producer de studio in te duiken. De spaarpotten zijn op de kop gelegd en het doel was om een album te maken waar de band mee voor de dag kan komen. Dat is dan ook gelukt! Sanctuary is een album geworden dat vooral heerlijk indie rocksongs kent met ouderwets scheurende gitaren die tegen het vals aan schuren, harmonische vocalen en een modern geluid van de indie bands van nu. De popsongs ‘Atlas Please’ en het funky 70s disco pop van Heavenly Maybe zijn hitsongs die er mogen zijn. Het swingt door minimale toevoegingen van de instrumeten. De handclaps doen het altijd goed. Het klinkt gezellig en dat straalt de band ook uit. Wanneer het tempo even omhoog gaat met Ýou’re No Fun’ of de lichte gitaren en volle toetsen in het jaren 80 nummer ‘Soaking in Formula’ veranderd de klankleur van het album. Het is een prima debuut en het spaargeld is wel besteed!

Label Subpop/ Konkurrent

Beoordeling 7,6

Review The Homesick is een band uit Nederland en wel uit Dokkum. Elders kun je met hen een interview lezen over het tweede album dat men heeft gemaakt. The Box Exercise is een dan ook een erg mooi en volwassen album geworden. Opgenomen in 12 dagen en uitgebracht door het beroemde Subpop label. Het mag dan best een eer zijn om een album voor Subpop te mogen maken. Het is mooi album met lekkere indie rocksongs die met de harmonische vocalen gaan klinken op de 60 sounds en een knipoog naar the Beatles kent. Het luchtige begin What’s In Store krijgt even een andere wending met het stevige marsmuziek van ‘Children Day’. Met ‘I Celebrate My Fantasy’ weet de band een mengeling van beide genres te brengen. Enerzijds stevig, 60’s en toch luchtig. Het mag dan ook een vreemd jaar voor de heren zijn geweest maar ‘Leap Year’ is een mooi reflectie van dat jaar. Met de Small en Big Exercise krijgt de band ondersteuning van blazers en percussionisten waardoor het een mooier in balans is en de sfeer ten goede komt, om vervolgens weer steviger aan de gitaarsnaren te trekken. Met het geluk en de kwaliteit weet men een prima debuut te presenteren.

Label Niemandsland

Beoordeling 7,5

Review Drummer Ruud Voesten weet met zijn muzikaal project ROEST een vorm te vinden van rock meets jazz. Zijn voorkeur voor EP’s brengt hem nu tot zijn tweede EP. Inloopmuziek. Een cd dat bestaat uit instrumentale songs waarbij gitarsit Enico Castelli op het titelstuk lekker te keer kan gaan. Roest weet de experimenten in de muziek op te zoeken. ‘Bob’, ‘Logan’ en ‘The Art Of Shaving’ bevatten meerdere thema’s binnen de songs. Heavy metal Trompetten met akoestisch gitaar als ondersteunende factor is een kwestie van omdenken. Het is misschien niet direct wat je aanspreekt maar hiervoor zijn wat extra draaimomenten voor nodig. Voor ROEST is dit een prima voortzetting op hun debuut en is het tijd dat men de jazz locaties bezoekt om het live te mogen promoten!

Label Caroline rec.

Beoordeling 8,5

Review Wanneer het duo Everything But The Girl in de jaren 80 hun hits scoorden wisten we niet dat Ben Watt en zijn vrouw Tracey Thorn later hun succes zouden behalen als DJ en producer. Wanneer Ben Watt na 14 jaar een eigen solo album Hendra uitbracht, was dit direct een juweeltje voor 2014. Nu zijn we twee albums verder en weet Ben wederom een mooi album te brengen. De kracht van een awardwinning singer-songwriter en de hits van de jaren 80 maakt dat het album Storm Damage nu een mix is geworden van zijn kracht. Watt weet met ‘Figures in the Landscape’ en ‘Summer Ghost’ dit mooi te combineren. Met de beeldende teksten en storytelling van Knife In The Drawer en een vleugje folk in het nummer ‘Irene’ wordt dit album lekker divers. Het topstuk van dit album is ‘Sunlight Follows The Night’. Het is catchy, pop, beeldend en met een piano als leidend instrument dat door de gitaar wordt vervangen is dit voor mij Ben Watt op zijn best. Zelf geschreven, gearrangeerd, ingespeeld en geproduceerd. Dichter bij jezelf blijvend kan in de muziek bijna niet en dat hoor je aan het album. Het is echt en oprecht en dat maakt dit album een juweeltje. Ben Watt is te zien op 21 maart in Paradiso te Amsterdam

Label Pink Flag/ Konkurrent

Beoordeling 8,5

Review Hoewel de band als post punk act wordt gepresenteerd is de band rondom Colin Newman al jarenlang een soort van alternatieve indie rock act dat alle namen heeft gehad in hun bestaan. De band bestaat sinds eind jaren tachtig zeventig en werd een inspiratiebron voor veel indie acts van nu. Oorspronkelijk werd het debuutalbum Pink Flag al door velen opgepakt en is nu de naam van hun label. De huidige Wire weet met hun 17de album een toegankelijk rock album neer te zetten. Wire kan wel experimentele uitspattingen hebben, maar dit keer weet men de gitaren en toetsen bijelkaar te houden en pakkende songs te schrijven. Rocksongs als de opener ‘Be Like Them’ en ‘Cactuse’ dat tegen de pop aan schuurt. Of het ‘Primed and Ready’ waarbij men meer gebruikt maakt van de elektronica. Het meest aanstekelijk nummer is het akoestisch georiënteerde ‘Unrepentant’ en ‘Off The Beach’ kunnen zo een enorme indie hit kan gaan worden. Terwijl het dansbare Oklahoma ook deze potentie kent in een lijst van een andere muziekstroming. Met het ingetogen Humming weet men het album mooi af te sluiten. Deze muziekstijl wordt meer in België door het brede publiek gedragen dan in Nederland. Het is dan ook goed mogelijk dat de band het Rock Werchter/ Pukkelpop eerder aandoet dan de Nederlandse festivals. Terwijl het zeker hen tekort doet en voor een festival een topact met cultstatus op het podium kent.

Label Ato rec

Beoordeling 8,5

Review De Amerikaanse rockact Drive-by Truckers komen na ruim 3 jaar met de opvolger van hun heerlijk album American Band. De band weet met het nieuwe album de rock weer op te stuwen tot grote hoogten. Met een vleugje country is het twaalfde album eentje met mooie songs van Patterson Hood. Het album begin ingetogen met het kwetsbare ‘Rosemary With A Bible and a Gun’. Een lekker begin als titel. Een mooi beeldend verhaal en dat horen we meer op dit album. Met een vleugje country op ‘21st Century USA’ en het intiem klein gemaakt nummer ‘Babies in Cages’ zijn beide beeldend in de teksten. Je gaat snel met de verhalen mee en het album glijdt van het ene naar het andere verhaal over de huidige maatschappij. Een ontrafeling van de situaties die in de wereld voordoen. Het stevige ‘Amrageddon’s Black in Town’, ‘Herion Again’ en ‘Slow Ride Argument’ zijn weer songs die we van de band kunnen verwachten. Southern rock, soms iets steviger aangezet in de gitaren en soms even terug naar het kwetsbare tokkelend gitaar geluid. Met de heerlijke drive van het ruim 7 minuten durende ‘Awaiting Resurection’ sluit de band het album na 9 songs af. Iets te weinig omdat men in zo’n goede flow zit en omdat het smaakt naar meer, veel meer!

Label Frontiers srl

Beoordeling 8,5

Review Het is een nieuwe band dat gitarist George Lynch als project is gestart. Het project KXM was een van de mooiere rockalbums van het afgelopen jaar en nu weet Lynch het weer te flikken. Ditmaal met een Kroaat als zanger Dino Jelusic van the mad Dogs en zanger bij Trans Siberian Orchestra. ‘The Voice of a Soul’ weten de heren de ruimte te geven in het gitaarspel, solo en een sterke zangpartij. Het is als het ware een visitekaartje dat het album in een notendop weergeeft. Met een sterke openingstrack en single ‘Here Comes the King’ is het duidelijk dat de band een voorliefde heeft voor Ronnie James Dio. Maar we doen Jelusick te kort om hem een Dio kloon te noemen. Hij heeft een sterke rockstem dat buldert door het album. Er zijn maar weinige meer van en met de kwaliteit van Lynch op gitaar horen we een mix van de tokkelende riffjes en het ruwe werk in het sterke ‘Dirty Blues’. Of het prachtige nummer ‘The Dying’ waar Trevor Roxx en Will Hunt een heerlijk basis drive aan het nummer geeft. Mooi en meeslepend. Met een dosis heavy rock horen we dit terug in het ‘Escalator’. Kortom weet Lynch weer een prachtig album te produceren en dat met een zanger die ooit al eerste het junior Eurovisie Songfestival won…..

Label Universal

Beoordeling 7,5

Review Twee jaar geleden verscheen het debuut album van de Portugese Sara Correia. Op jonge leeftijd stond ze al op de planken en werd de liefde voor de fado beklonken. In haar thuishaven Lissabon is ze inmiddels een grote ster en deze ster wil haar fadogebied vergroten. Hier valt ook Nederland onder en zal ze haar album promoten met live shows in Nederland. De jonge traditionele fadista werd geïnspireerde door Amalie Rodirgues. Met haar prachtige stem weet ze de luisteraar vanaf het begin van het album met het ‘Fado Portugues’ te verleiden. Als een soort volkslied begint het album dat vervolgens vol staat met traditionele fado van hoog niveau. Het is intens en pakkend op zijn tijd maar ook vluchtig en toegankelijk. Fado draait om de liefde, het verdriet en intense vreugde. Dat is op het album als in de liveshows volop aanwezig!

Label Basin Rock / Konkurrent

Beoordeling 7,5

Review Het debuut van de Ierse zangeres Aofe (zeg Eefa) Nessa Frances is verrassend. De zangers weet een eigen sound te maken en is geheel op zich zelf staand. Met co produceren Cian Nugent weet ze 9 songs op het album te produceren. Het album is vooral een reis van kwetsbare songs die gelijk ook de kracht van Frances weer geeft. Ze zangeres begint het album met een moderne beat en dreamsong over de ‘Garanium’. Deze sfeer van dreamsongs vervolg met een akoestische gitaar op ‘Blow Up’ en ‘Here In The Dark’. Meeslepend en kwetsbaar is de zang en de thema’s van liefde en rouw en verlies volgen elkaar op. ‘Less is More’, ‘Libra’ en ‘In the End’ zijn de songs waar Frances de drive te pakken heeft. Wellicht dat dit het genre is waar ze het best tot haar recht komt. Een popsound met een kwetsbare zang dat haar een eigen geluid geeft. Prima debuut en wachten op het vervolg.

Label Trouble in Mind/ Konkurrent

Beoordeling 7,5

Review Na Lost and Found weet de Franse indie band uit Parijs met Julliet een goede opvolger te brengen. Het debuut album verscheen in diverse (indie) jaarlijstjes van 2018 en dat zal met het nieuwe album niet anders zijn, zolang men maar tot het eind van het jaar onthoudt dat het album begin dit jaar verscheen. De indie rocksound wordt hier gemengd met een vleugje pop en kent een 60’s sfeertje waardoor het speciaal maakt. ‘Do You Understand’ en met het aanstekelijk keyboard tune in ‘Somewhere and Somehow’ zijn pakkende vrolijke indie songs die het zeker goed gaan doen op de festivals. Al denk ik dat de Engelsen hier gevoeliger voor zijn dan de Nederlanders. Het doet wat denken aan de 90’s acts als Inspiral Carpets en acts uit de Manchester scene van die tijd. From My Bruise of An Island is vooral klein en intens liedje waar zangeres Margaux Bouchaudon de hoofdrol op zich neemt. Kwetsbaar gezongen net als ‘Enter My Body’ breken het album vol Britpop.

Label

Beoordeling 7,5

Review Zelden hoor je nieuwe muziek van het eiland Nieuw-Zeeland, maar de indie zangeres Sarah Mary Chadwick weet haar klanken aan de andere kant van de wereld hoorbaar te maken. De titel van haar vorig album was geniaal The Queen Who Stole the World kent nu een opvolger Please Daddy. Het album sluit aan op de voorganger. Met slepende indie songs als ‘I’m Not Allowed In Heaven’ en ‘When Will Death Come’, weet ze het album lekker te beginnen. Maar dit veranderd met het titelstuk dat een vleugje Beatles in de song kent, al blijft het allemaal even donker in de teksten. Na de vrolijke klanken komt het intens en kwetsbaar gezongen ‘The Heart and It Double’. Ze weet met de muzikale invulling erg divers te werk te gaan waardoor het een mooi album met veel diversiteit kent. Als het gaat om de zang is dat iets waar je van moet houden. Soms storytelling en dan weer met uithalen en dan weer melodieus. Kortom zit er veel passie in het album en weet ze haar zang af te stemmen op de muziek en vica versa. Al is het album in het geheel wel donker in het verhaal.

Label Real World/ PIAS

Beoordeling 8

Review De titel doet het al vermoeden, Amazone Power en we gaan er voor. En voor wie het nog niet kent; Les Amazones D’Afrique is een superact met Mariam Kone, Mamani Keita, Angelique Kidjo en nog een hele rits angeressen die zich als collectief inzetten voor de Afrikaanse muziek. Maar wel gestoken in een modern jasje. Het openingsnummer laat niets aan de verbeelding over. Moderne beats afgewisseld met Afrikaanse klanken en het swingt als een boemerang. Met Love horen we de koren die herhaaldelijk het refrein laat klinken en met ‘Smile’ weet men een gebaar van hope en blijheid voor de toekomst te geven. Hip hop, rap beats en Afrikaanse klanken is een prachtige combinatie dat meer aandacht mag krijgen dan het nu krijgt. Met songs als ‘Queens’, ‘Smooth’ en ‘Red’ weet men een groot diversiteit in hun composities horen. Juist ook omdat iedereen deelneemt in het schrijven van de stukken zonder dat het verzamelalbum is geworden. Het is dan ook mooi dat het album eindigt met het ‘Power’, waarbij het collectief er even gezamenlijk helemaal voor gaat!

Label Frontiers srl

Beoordeling 8

Review Wanneer de zanger van de band Boston (o.a. More Than A Feeling )en Brad Delp voor zijn eigen dood kiest lijkt het alsof deze band ophield met bestaan. Niets is minder waar want Stryper zanger nam de zang over voor enkele jaren om daarna weer terug te keren naar Stryper. Als tweede zanger en toetsenist werd Tommy DeCarlo aangenomen en is tot op de dag van vandaag nog steeds zanger van een van de beste rockacts van de wereld. Helaas zien we hun nooit in Europa optreden, waardoor het wat buiten beeld raakt. Tom Scholtz neemt meestal de tijd voor een album waardoor Tommy DeCarlo de ruimte ziet om een solo product af te leveren, vandaar de titel Lightning Strikes Twice. Met zoonlief op gitaar weet de familie DeCarlo een album te maken dat dicht bij het Boston en het later ELO geluid ligt. Vanaf de eerste klanken van het album A Better Day is het ingetogen rock. Geen uithalen en gegil maar subtiele zang en gevulde toetssound. Met ‘Give Love A Try’ en ‘Into the Storm’ wordt het al steviger in de sound. Met de knuffelrock Still In Love weet DeCarlo een liedje te maken dat past in de piano ballads a la Bostons Amanda en Journey’s catalogus, waarna de zoon de gitaar laat rocken op ‘Rock n Soul’ en dan is een saxofoon een heerlijk instrument om het in de poprock te laten klinken. Iets wat meer mensen moeten doen! Ondanks een classic melodic rock sound weet DeCarlo toch leuke en hernieuwde truckjes te gebruiken om het gevarieerd te houden. Daarnaast is het een top kwaliteit en een heerlijk album!

Label Frontiers srl

Beoordeling 7,5

Review Passion is een nieuwe Engelse band die zijn inspiratie heeft opgedaan bij de jaren 80 acts met een hogere stem. Motley Crue, Journey, Ratt, kortom hairbands van toen. Wanneer we de songs Intensity en Tresspass on Love horen we deze acts in sneltreinvaart voorbij komen. Het is allemaal niet nieuw, maar tegenwoordig is het een kunst om het goed na te maken. Dat lukt Daniel Rossall aka Lion Ravarez zijn band erg goed. De sound sluit naadloos aan bij het geluid van Aerosmith, Van Halen etc. met ‘Lost in The Dark’ en ‘Too Bad For Baby’. Voor de luisteraar die dan toch iets bekends in de zangstijl hoort kan dit terug voeren naar de 80-90s band Night By Night. Een band dat nooit is doorgebroken maar toentertijd een prachtig debuutalbum heeft gemaakt. Naderhand werd het frustrerend dat men maar niet doorbrak. Nu krijgt Rossall een nieuwe kans en dat grijpt bij met beide handen aan. Dit is nu goed gelukt al blijft het lang in de 80 sfeer hangen. Voor degene die er van houd is dat natuurlijk geen probleem, maar iets gevarieerder mocht wel. Voordat je het album zoekt, wees even bewust dat dit niet de top 40 band is of de christelijke disco sound van Passion.

Label eigen beheer

Beoordeling 8

Review Het is 2019 en zangeres Elenie Wagner maakt met haar kunstenaarscollectief Zuhause een reis door Europa met haar gele camper, UFO genaamd. Met Ufo gaat het collectief op zoek naar mensen die anders denken, kunstenaars en bio boer, activisten en immigranten. Vanuit ieder zijn eigen perspectief wordt een video van hen gemaakt. Hierin verteld men hun beweegredenen van hun doen en laten. Een prachtig informatiebron om liedjes te maken. Het theaterstuk brengt deze verhalen tot een geheel, een verhaal en is door de klein ondersteunende theatertechnieken erg mooi geworden. Het is een verhaal dat gezongen wordt in het Duits, Frans, Engels en Nederlands. Ieder passend bij het verhaal van de verteller die men in de reis heeft ontmoet. De zangeres Eliën weet met haar collectief de liedjes te maken en weet met haar album ALL dit om te zetten in een mooi theaterstuk. Een stuk waarbij haar medemuzikanten gedreven zijn en aangevuld worden met een strijkers- en blaas ensemble. Hierbij weet de zangeres en violist Roosmarijn Tuenter de show te stelen door vrij te kunnen zijn op de momenten die ze kreeg. De ondersteuning vanuit het NNO bracht het geheel tot een mooi stuk. Het was duidelijk dat er wat spanning is, omdat het de eerste keer is. Toch weet de band het project tot een swingend geheel te maken. Zangers Eliën voelt zich halverwege vrijer op het podium om ook te kunnen aansluiten en te durven dansen op de muziek. De poëtische teksten krijgen een passende plek in de muzikale omlijsting waarvan de drums een centrale plek kent. Een heerlijke drive en met veel plezier wordt dit een vervolg reis zodat het project ALL een geheel wordt.

Label Capital Records

Beoordeling 8,5

Review Halsey is inmiddels een grote naam. Ze heeft twee albums op haar naam staan die miljoenen verkopen opleverden, streams die in de miljarden lopen en daarnaast vind ze het helemaal geen probleem om op te barricades te gaan staan voor de LGBTQ-gemeenschap of een oproep te doen voor vrouwenrechten. In Nederland scoorde ze tot op heden geen top-10 hit maar met het uitbrengen van haar nieuwe album Manic komt daar misschien verandering in. De inmiddels 25-jarige Ashley Nicolette Frangipane die we dus beter kennen als Halsey (een anagram van haar voornaam Ashley), heeft eens stormachtige ontwikkeling van haar carrière achter de rug. Haar derde album telt maar liefst 16 tracks en de afgelopen periode zijn er al zorgvuldig singles uitgebracht en de ether in geslingerd; denk aan ‘Without Me’, Clementine’ en ‘Graveyard’. De wat elektronisch klinkende opener ‘Ashley’ is verrassend en spannend en meteen etaleert ze haar vocale kwaliteiten. Vervolgens zijn daar de eerder genoemde radiovriendelijke hits voordat ze ons trakteert op het ijzersterke en met Country beïnvloedde ‘Yo Should Be Sad’, waarin ze nog maar eens haar uitgesproken mening toont in de bijhorende clip. In dit nummer pakt ze terug op een stukgelopen relatie en een aardige sneer uitdeelt (I’m so glad I never ever had a baby with you / ’cause you can’t love something unless there’s something in it for you). Schaars gekleed en zonder enige schaamte laat ze ons haar bijna naakte lichaam zien dat inderdaad al aardig door tattoos gekleurd is. Maar de Amerikaanse toont verschillende gezichten op dit nieuwe album. Luister maar eens naar het wat meer ingetogen ‘Forever (Is A Long Time)’, dat weer een prima tegenhanger vormt van het wat stoerdere ‘3AM’ en het wat akoestische ‘Finallty // Beautiful Stranger’ dat door Halsey een vakkundig gedoceerde emotionele lading meekrijgt. Ook zijn er een drietal interludes te horen waar Halsey medewerking krijgt van gastartiesten; zowel Alanis Morissette, Suga als Dominic Fike horen we een bijdrage leveren. Natuurlijk mag ook de grote hit ‘Without Me’ niet ontbreken; deze track is uitermate tactisch en slim halverwege Manic geposteerd en kunnen we in één adem noemen met ‘Still Learning’ dat ook weer alle ingrediënten van een hit in zich heeft. De eigenzinnige Halsey verlegt met Manic duidelijk haar grenzen. Ze schakelt moeiteloos van bombastische popsongs naar hele kleine en intieme luisterliedjes om vervolgens weer persoonlijk te worden of een emotionele lading mee te geven. Een meer dan prima eigentijdse popplaat van een vrouw die op een missie is. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Label TBC records

Beoordeling 8,5

Review Zwarte lange jas, grijs/wit haar, zilverwerk om zijn nek. De 61-jarige Tim Scott McConnell die we ook als Ledfoot kennen is terug met zijn nieuwste album White Crow dat weer gekenmerkt wordt door zijn Gothic Blues. McConnell komt meteen ter zake bij opener ‘Dead Man Can Do’; de Amerikaan met zijn donkere, diepe stem helemaal alleen met zijn twaalf-snarige gitaar. Met zijn speciaal geprepareerde gitaar weet hij een unieke sound te genereren dat erg krachtig klinkt. Zelf omschrijft hij zijn muziek als Gothic Blues maar ook we kunnen het ook best als Acoustic Blues betitelen. Als we denken dat zijn stem niet lager kan bewijst de Amerikaan met ‘This Wayward Son’, met daarin de tekstuele verwijzing naar de album titel, het tegendeel. Hij laat zijn gitaar als het ware “meezingen” waardoor het geheel een puur, wat rauw maar zeker meeslepend karakter krijgt. ‘Nobody’ heeft een wat hoger country gehalte terwijl hij met ‘When An Angel Falls’ een indringende Blues ballad neerzet. De Amerikaan loopt al enkele decennia mee in de muziekindustrie; of het nu met The Havalinas of The Rockats in de jaren ’80 is of vanwege zijn solo-werk. White Crow is overigens pas zijn vierde soloalbum want McConnell is altijd druk met projecten of met het schrijven van muziek voor andere artiesten. Meest in het oog springende nummers in dit kader zijn ‘Swear’ van Sheena Easton (1984) en Springsteen’s ‘High Hopes’. Zie hier ook de bandbreedte van zijn muzikaliteit. Dit album, dat een speelduur van een kleine 30 minuten aantikt is een heerlijk product met een overwegend donker randje. Met nummers die een titel hebben als ‘Where I Lost Hope’ is dat niet vreemd…. “The Blues” is de gemeenschappelijk deler voor wat betreft muziekstijl die als een rode draad door White Crow loopt. Nummers als ‘The Wrong Road’, Ain’t Yet Been’ en ‘Little Dog’ hebben die heerlijk vibe van de Delta Blues in zich. ‘You’ve Gone Astray’ is misschien wel de enige track waarbij het donkere randje ontbreekt en daar schuilt dan weer de kracht van McConnell in. De in een trailerpark geboren Amerikaan schreef en produceerde alles zelf en weet perfect hoe hij een album moet maken. White Crow is met recht een bijzonder album; het is McConnell met zijn gitaar met hier en daar wat inzet van een Stomp-box om wat ritme toe te voegen. Desondanks verveelt het album geen moment en bieden de tien tracks afzonderlijk voldoende variatie om te blijven boeien. Veel luisterplezier.

Label Anchor Point Records

Beoordeling 8

Review De Brit Alex Crossan, beter bekend onder zijn artiestennaam, Mura Masa is terug met zijn tweede album R.Y.C. (Raw Youth Collage). Nadat zijn naamloze debuutalbum uit 2017 al erg succesvol was en zelfs genomineerd was voor twee Grammy’s, waaronder dat van beste Dance album, heeft hij de nodige bekendheid vergaard. 400 miljoen! Streams vormen hier toch wel het bewijs van. De opener en titelsong ‘Raw Youth Collage’ is even eenvoudig minimalistisch als doeltreffend; een eenvoudig bovenliggend riff op basgitaar, wat keys en de stem van Crossan. Vervolgens brengt hij met ‘No Hope Generation’ de nodige energie; een drumbeat zorgt voor een wat “punk-achtig” en springerig karakter, terwijl de kaders toch door dat minimalistische en industriële vorm blijven krijgen. Met DIY-artiest Clairo geeft hij ‘I Don’t Think I Can Do This Again’ door de stevige beat een dansbaar karakter maar wordt er misschien iets te veel aan de knoppen gedraaid, waardoor de stem van de zangeres nogal vervormd wordt. Crossan toont op dit nieuwe album de nodige veelzijdigheid zoals op het met Punk doorspekte ‘Vicarious Living Anthem’ waarbij het lastig is om stil te blijven zitten. Het is duidelijk dat hij inspiratie op heeft gedaan uit muziek uit diverse decennia. Met de met samples versierde triphop-track ‘In My Mind’, pakt hij terug naar de dansscene van de ‘oo’s en bij de spoken Lyric ‘A Meeting At An Oak Tree' vertelt hij dat hij tijdens een nachtelijk bezoekje aan zijn vriendin betrapt werd door diens vader maar uiteindelijk door het raam wist te ontsnappen….het is haast een jongensboek met een goede afloop. Kortom, een duidelijke lijn is niet altijd even duidelijk te herkennen tijdens het luisteren van R.Y.C., maar dat is inherent aan de invloed van diverse muziekstijlen en muziekperiode's. Eén van de verrassingen op dit album is het wat meer akoestisch en Folk georiënteerde ‘Today’, waar we nu Tirza als zangeres horen. Een mooi nummer dat een wat psychedelische inslag kent en op momenten doet denken aan de wat dromerige sound van Mac DeMarco. Mura Masa bewijst zich waarschijnlijk oprecht een dienst met dit nieuwe album. De uit Guernsey afkomstige multi-instrumentalist, producer en verder alleskunner binnen de muziekscene laat duidelijk zijn ontwikkeling zien; nieuwe samenwerkingen en het combineren van zijn toch wat elektronisch georiënteerde muziek met andere stijlen horen we op dit nieuwe album samenkomen. Resultaat is een plaat die je echt als album moet benaderen zonder dat er waarschijnlijk hitsingles op terug te vinden zullen zijn. En dat geheel dan overgoten met een Brits laagje met de nodige songs die een ‘E’ van “explicit” meekrijgen…… Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Label Kobalt / V2

Beoordeling 8

Review Het Britse duo Neil Tennant en toetsenist Chris Low oftewel Pet Shop Boys vieren volgend jaar hun 40 jarig bestaan. De heren weten in de jaren 80 vele hits (‘West End Boys’, ‘It’s A Sin’ en ‘What Have I Done To Deserve This’) te scoren en met hun remixen (o.a. Hello Spaceboy van David Bowie, Girls & Boys van Blur of Mein Teil van Rammstein) weten ze de deuren voor vele dj’s te openen. Toch zijn de heren altijd actief gebleven en maken ze nog steeds goede albums. Na het album ‘Super’ verscheen er een serie remixen onder de naam Further Listening waarop enkele bonus tracks op re-releases werden gezet. Maar naar 5 jaar mag er weer een nieuw album van de plank rollen. HotSpot klinkt weer vertrouwd met een vrolijkheid van 80’s pop ‘Happy People’, ‘You Are The One’ en het catchy en mooie ‘It’s A Miracle’. Voor degene die denken dat het duo alleen maar cheap dance brengen heeft het mis. Ze weten met pakkende stukken in 4 minuten prachtige verhalen te vertellen. Veelal beeldend of met een maatschappelijke twist zoals op ‘Only The Dark’ te horen is. Met Years & Years wordt het poppy ‘Dreamland’ gemaakt. Maar de heren weten natuurlijk ook vette dance te produceren. En wel op een manier waar hun handelsmerk op wordt gedrukt. De afsluiter van het album ‘Wedding in Berlin’ is de start van een heerlijke dansavond voor hun indrukwekkende live shows.

Label Konkurrent

Beoordeling 7,5

Review Het spraakmakende boek Holy Fuck is een verhaal waarbij men op zoek gaat naar de toekomst van de seks, maar in dit geval gaat het om de experimentele digi rockact uit Toronto. De band bestaat inmiddels al 15 jaar en met Deleter verschijnt hun 5de album. De band scoorde in 2010 met het album Latin ook in onze Nederlandse hitlijsten. Met Deleter brengt het vijftal een toegankelijk en dansbaar album. Met de vorige album was men meer aan het experimenteren, maar deze keer gaat men vanaf het openingsnummer ‘Luxe’ lekker te keer. Met de 80’s sound van ‘Free Gloss’ swingt men door tot de hypnotiserende sounds van ‘Movement’ om vervolgens na het swingend ‘Ruby’ voldaan achterover te vallen. De nieuwe sound past dan ook volledig bij de nieuwe dance stijl en kan met zich op de festivals goed live presenteren. Laat ze maar komen!

Label Konkurrent

Beoordeling 8,5

Review Bonny Light Horseman is een trio bestaande uit Ahais Michell, Eric D. Johnson en Josh Kaufman. De laatste is ook verantwoordelijk voor de goede productie van dit album. Het is niet zomaar een trio, maar het is een samenwerkingsverband van topmuzikanten die het afgelopen jaar hun waarde al hebben bewezen. Kaufman is muzikaal multi inzetbaar, Johnsen leverde vorig jaar met Fruit Bats een goede plaat en Anais heeft een mooie stem stem dat perfect aansluit op de stemmen van de andere heren. Hierdoor is een heerlijk album met prachtige vocalen geworden. Songs als ’Deep In Love’, ‘Jane Jane’ en ‘10.000 miles’ zijn enkele juweeltjes op dit album. De singer-songwritersongs als The Roving’’ dat een herkenbaar Michell song is krijgt met het duet en samenzang van ‘Blackwaterside’ een hoogtepunt voor dit album. Het is dan ook een uniek en prachtig project geworden waar het trio ondersteuning krijgt van o.a. Bella Blasko, Lisa Hanningan, de Staves zusjes en Bon Iver man Justin Vernon. Het album kent vooral intense liedjes die verder gaan dan singer-songwriters songs en tikken het folk genre aan.

Label Frontiers srl

Beoordeling 8

Review De Amerikaanse rock gitarist weet er al jarenlang een eigen solo band. Al weten velen niet dat deze gitarist zijn diensten liet horen bij Cher, Neil Diamond, Kenny G, Michael Jackson, Toni Braxton en ga zo nog maar een poosje door. Maar zijn hart ligt bij de melodische rock. Samen met Larry King als zanger weten de heren een verplichte live show voor Frontiers te geven. Vandaar dat de subtitel weer een live from Italy is. Het is een heerlijk rock album geworden met rocksongs waaronder de opener ‘Can’t Miss’ en ‘High Times’, De slowrock ‘Give Love A Chance’ en ‘Wasteland’ geven wat rust en ruimte in de avond en cd en met de uitgebalanceerde solo’svan Thompson laat hij zijn visitekaartje achter. Met een uitstekende cover van Boston sluit de band van Michael Tompson de avond af met ‘More Than A Feeling’. Een goed album, zeker gezien de collectie van live shows uit Italië

Label Handmade records / PIAS

Beoordeling 7,5

Review Izakaya Heartbeat oftewel een high cuisine van de Japanse tafel. Vol spanning om deze diner traditie aan te gaan. Vol smaak en speciaal bereid wordt het eten geserveerd. Deze Noorse act heeft deze intentie om dit ook muzikaal te leveren. De ingrediënten zijn wat meer calvinistischer en het serveren is verrassend. Hoewel de band zich presenteert als een noise band, gaat het bij Kenneth Amundsen en Christian Wilson meer om de volume. Wanneer we dit afpellen blijft er een prima psychedelische rock act over. De mix is matig te noemen waardoor het als een noise achtig klinkt. Het album is vooral een rockalbum met herkenbare melodielijnen. Een lichte zangstijl van opname brengt de indie sfeer in het album al zijn de songs. ‘Psychic Vultures’ of het zware Planetarium High zijn songs waarbij er even iets meer draaiuren nodig zijn. Dan valt er ook veel te ontdekken in de songs ‘Hallucinating Past and Future’, ‘Endless Kiss’ en ‘Sometimes’\

Label Rounder/ Bertus

Beoordeling 7,5

Review Celia Woodsmith is de zangeres van het inmiddels gereduceerde vijftal tot trio Della Mae. Deze female act weet zich onderscheiden met de violen en een prachtige stem. Maar juist de samenszang van alle meiden brengen mooie koortjes die het um juist doen. De songs zijn opgenomen onder leiding van Dan Knobler en doen denken aan de oude country songs van Ilse de Lange en dan zonder een Achterhoeks accent. Het titelstuk is de opener van het album. Direct pakkende folk met een vleugje bluegrass dat swingt. Het is dan ook een goed visitekaartje voor Mae, maar ze kan meer. Met het lome ‘Change’ weet ze de zangpartijen van ieder tot een mooi geheel te brengen. Of ‘The Odds of Getting Even’ met een pakkende solo in een aanstekelijk nummer. Of het vioolcountry nummer ‘Peg Monster’ waarbij we ons direct in een western saloon begeven. Het album staat vol pakkende popcountry songs met een grote diversiteit, maar ook intieme songs waaronder ‘Waiting For You’. Zeker een aanrader voor de country liefhebbers. Della Mae is te zien in Nederland 24 april TivoliVredenburg te Utrecht 25 april Spot Groningen 26 april Theater Junushoff te Wageningen

Label Frontiers srl

Beoordeling 8

Review De Amerikaanse melodic rock act Revolution Saints mag gerust een super band worden genoemd. Met Deen Castronovo (o.a. Journey, Dead Daisies), Doug Aldrich (o.a. Whitesnake) en Jack Blades (Night Rager, Damn Jankees) heb je veel kwaliteit in huis en meerdere vocalen en dat is op het derde album van hen dan ook te horen. Het album begint gematigd met ‘When The Heartache is Gone’ en weet de verwachting te herstellen met ‘Price We Pay’ en het lekkere uptempo nummer ‘Rise’. De zangpartijen zitten net even wat mooier inelkaar dan de reguliere acts en Aldrich zijn gitaarwerk komt hier goed uit de verf. Het is alsof de basissectie hem opstuwen tot het betere werk. Het is helder dat Blades een prima zanger is wanneer ‘Coming Home’ en de rockballade ‘Closer’ voorbij komen. Met ‘Talk To Me’ weten de heren een andere sfeer in het album te brengen waardoor het album even breekt. De Italiaanse zangeres en fashion pinterest hit Lunakaire schuift aan voor dit duet. Het mag dan wel een mainsteam rockalbum zijn maar met een superact met deze kwaliteiten is het allemaal toch even afwisselender en kwalitatief beter te noemen.

Label TTO Records

Beoordeling 8

Klant Sinds de kennismaking in 2001 met de formatie Deleyaman zijn er zeven albums verschenen. Na hun laatste album The Lover, The Stars en The Citadel uit 2016 is er nu het laatste album Sentinel waarmee de band je ook nu weer naar een mystieke wereld laat afreizen. De muziek van Deleyaman is enerzijds erg toegankelijk, anderzijds is de formatie rondom Aret Madilian niet heel bekend bij het grote publiek. De muziek kenmerkt zich door uitgerekte soundscapes, poëtische teksten waarbij zowel de Engelse als Franse taal wordt gebruikt waardoor de nummers soms een wat mystiek karakter rijgen. Ook het gebruik van niet alledaagse instrumenten, zoals een Armeense Doedoek of een bouzouki en inheemse drums dragen bij aan de hier en wonderlijke en dromerige composities. Aret Madilian is een Amerikaanse zanger en multi-instrumentalist en heeft van oorsprong Grieks en Armeense roots. Vanuit LA belandde hij uiteindelijk aan de Normandische kust in Frankrijk waar hij samen met zijn broer Gérard en de Beatrice Valantin (zang/keys) als trio Deleyaman vormde. Bijna 20 jaar en zeven albums later is Guillaume Leprevost toegevoegd. De bijna zes minuten durende opener ‘Exil’ is een prima exponent van het album; rustig opgebouwd met meteen die mystieke sfeer die door de Franstalige zang van Beatrice nog eens worden versterkt. De wat dromerige sfeer krijgt een vervolg in ‘Become’, waar Aret door vocalen voor zijn rekening neemt. De gitaar, de viool, de tweede stem van Beatrice en de diepe stem van Aret zorgen er voor dat een vergelijking met Mark Knopfler op de loer ligt. Na dit dromerige tweeluik wordt het tempo wat opgevoerd met ‘Keep The Light’ maar de band weer die onderhuidse spanning knap voelbaar te houden. De combinatie van Engels- en Franstalig is op dit achtste album van meerwaarde en het zorgt voor de nodige variatie. ‘De Roses Vermeilles’ is zo’n Franstalig nummer dat door de atmosferische soundscape een soort van hypnotiserend karakter krijgt. Maar nog indringender is misschien wel het prachtige ‘1973’ dat door Beatrice meeslepend wordt gezongen en waar we Jules Maxwell (Dead Can Dance) op piano horen. Deleyaman heeft al jaren lijntjes met Dead Can Dance en op ‘The Valley’ waar we een mooie samenzang horen tussen Aret en Beatrice krijgt de band de medewerking van Brendan Perry op drums, bouzouki en Cimbalom, ook al zo’n niet alledaagse instrument. En zo wordt je als het ware aan de hand meegenomen naar het laatste deel van het album; het wat onderkoelde ‘Deer On The Run’, met een prachtige bijdrage van Madalina Drouvin Obreja op viool en ‘Slaves’ zorgt voor het slotakkoord. Sentinel is een meer dan boeiend album. De tien nummers zorg voor een aangename reis door de muzikale spectrum van Aret Madilian; een wereld die wordt gekenmerkt door wat rustige, mysterieuze composities met een wat donker en dromerig randje. Zangeres Beatrice Valantin is van onschatbare waarde in het creëren van deze atmosferische soundscapes. Een aanrader. Veel luisterplezier.

Label Never Fade Records

Beoordeling 7,5

Review Na een stilte van een kleine vijf jaar is de Britse singer/songwriter Gabrielle Aplin terug met een nieuw album, getiteld Dear Happy. Tegenwoordig is het heel normaal om via Internet, YouTube en andere kanalen bekendheid te genereren. Bij Gabrielle is dat niet anders en haar cover van FGTH ‘The Power Of Love’ in 2012 opende deuren voor haar. Een jaar later presenteerde de singer/songwriter haar debuutalbum English Rain en single ‘Please Don’t Say You Love Me’ werd een hit in de UK. Twee jaar later was daar opvolger ‘Light Up The Dark’ en de afgelopen jaren moesten we het doen met enkele EP’s. Met Dear Happy is de Britse terug met een volwaardig album met maar liefst 14 tracks! Opener ‘Until The Sun Comes Up’ en afsluiter Dear Happy geven de kaders van dit album duidelijk weer; het is vooral een aaneenschakeling van radiovriendelijke Popsongs geworden, die over het algemeen lekker uptempo en dansbaar zijn. Nummers als ‘Like You Say You Do’,’So Far So Good’ en ‘Nothing Really Matters’ luisteren gemakkelijk weg en ‘het is lastig om een track als ‘Invisible’ uit je hoofd te krijgen. Maar het gevaar van vergelijken licht natuurlijk binnen dit genre op de loer, want het dansbare en uptempo ‘Strange’ zouden we ook zo maar op een album van Ariana Grande tegen kunnen komen. Op het wat dromerige ‘Losing Me’ horen we een samenwerking met JP Cooper en met de hit-in-de-dop ‘Kintsugi’ verwijst ze naar een persoonlijk wat lastigere periode. Kintsugi is een Japanse kunstvorm waarbij aardewerk scherven weer met goud aan elkaar gelijmd worden. Uiteraard vinden we ook enkele rustpunten terug op Dear Happy; de ballad ‘One Of Those Days’ is een welkome afwisseling en de pianoballad ‘My Mistake’ is zelfs ontroerend en het is met dit soort nummers dat de Britse zich kan onderscheiden. En misschien bewaart ze met afsluiter en titelsong wel het beste want ‘Dear Happy’ is waarschijnlijk het mooiste nummer van dit album; met haar heldere stem klinkt Gabrielle hier breekbaarder dan ooit. Met Dear Happy heeft Gabrielle Aplin een nieuwe richting gekozen voor haar muziekcarrière. Meer Pop georiënteerd, voor een breed publiek, maar daarmee loopt ze wel het minder onderscheidend te zijn. Toch zijn er een aantal pareltjes te beluisteren op dit album waaronder de titelsong, ‘Kintsugi’ en ‘My Mistake. Ze is in ieder geval echt helemaal terug! Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Label G-Major Records

Beoordeling 8

Review Haar album Talking To Myself zag vorig jaar al het daglicht. Voor de in Nederland nog relatief onbekende Belgische singer/songwriter Tanaë is het een wat onwerkelijke situatie dat ze ineens in de spotlight staat v vanwege haar aanwezigheid op Eurosonic Noordeslag. Tanaë is de artiestennaam van de 22-jaige Belgische Shana Seminara die oorspronkelijk uit Luik komt en dan ook eigenlijk Franstalig is. Ze is nog onwennig als ze gisteren diverse radio-optredens geeft op onze nationale radio. Samen met de grote man van G-Major Records Manu Freson heeft de Tanaë de afgelopen twee jaar naar het album toegewerkt. De acht nummers met een speeltijd van een klein half uur laveren ergens tussen Pop en R&B, iets wat niet zo gek is als je namen als Amy Winehouse en Lauryn Hill tot haar inspiratiebronnen behoren. Op albumopener ‘The Fire Of Us’ zijn deze invloeden meteen hoorbaar door die wat ingehouden, nasale stem. Vervolgens is daar het met R&B doorspekte ‘Time Is Up’, één van de prijsnummers van dit album. Natuurlijk is de al eerder uitgebrachte single “Mirrors’ terug te vinden, een nummer waar ook weer de invloed van social media op een jong meisje het centrale onderwerp is. Opvallend en bewust is haar keuze om, ondanks haar Franstalige roots, voor de Engelse taal te kiezen in haar liedjes. Zelf zegt ze hierover in een interview: “For me it was clear that I would sing in English because I listen way more to English music. Further, I think that the music I want to make sounds a lot better in English because of the sonority. As I am a little bit shy, it’s also a good way to keep a little distance between me and the French speaking crowd.” Nummers als ‘One Night’ en ‘No Way’ hebben een aangename groove en het is pas op het laatste deel dat de liedjes wat breekbaarder klinken. Mooie tracks als ‘Am I Worth’, ‘Stay’ en de titelsong tillen het album naar een hoger niveau. Talking To Myself is een meer dan verdienstelijk debuutalbum en de kans is aanwezig dat haar optredens op ESNS haar ook in Nederland meer naamsbekendheid gaat geven. De acht nummers zijn voor een breed publiek toegankelijk en hebben een aangenaam Soul & R&B karakter. Tel daarbij op die wat diepe stem en je hebt een compleet plaatje. Veel luisterplezier.

Label Leaf / Konkurrent

Beoordeling 7,5

Review Forsyth is in Engeland vooral bekend als actrice. Ze speelde in diverse series waaronder Dalziel and Pascoe, Line of Beaty, Coronation Street en New Tricks. Maar nu heeft ze haar stap gewaagd naar de wereld van muziek. Met Debris weet ze haar debuut album te maken. Het album valt minder snel in de populaire catagorie dan de tv series waarin ze speelt. Debris is vooral voorzichtig. Samen met Matthew Bourne weet ze een vorm te vinden binnen de moderne jazz. Het album start met het ingetogen titelstuk en deze sfeer laat ze in het album niet meer los. Het werd op het Eurosonic festival levendiger naarmate de show vorderde, maar op plaat blijft het constant waardoor het meer een geheel blijft. Met meeslepende songs als ‘It’s Raining’ , ‘Look To Yourself’ en ‘Lost’ weet ze de luisteraar mee te nemen in het drama en verdriet dat de songs uiten. De songs zijn intiem in de sfeer en sound van de akoestische gitaar en strijkers en soundscapes. Haar kwetsbare stem brengt de songs in een andere sfeer. Het doet wat denken aan Anohni. Om hier dan naar te luisteren zijn misschien wat draaiuren nodig maar wanneer je de sound omarmd is het een prachtig album.

Label BMG

Beoordeling 8

Review De Britse alternatieve rockact uit Oxford gaat na 9 jaar weer spelen. De heren stonden aan de basis van de Britpopstroming en sindsdien zijn Gaz en Rob Coombes, Mickey Quinn en Danny Goffey wisten de heren vele hits te scoren. De sound dat een mix is tussen tussen Madness en Slade bracht een nieuw geluid voort. Vooral in hun thuisland werden ze populair. Het is dan ook geen verrassing dat de aankondiging voor Glastonbury 2020 bij de Engelsen het tot een trending topic bracht. Voorafgaand wordt het succes weer even netjes in een vaatje gegoten en met een verzamel album worden de herinneringen weer even onder de aandacht gebracht. HEt is een volledige box geworden met alle albums, maar ook een verzamel album van 1 cd. De heerlijke songs ‘Tales of Endurance 4, 5 & 6’, ‘Grace’ en ‘Movin’ laten horen dat deze band half jaren 90 de Britpopsound voort brachten. De hits ‘Pumping On Your Stereo’, ‘Alright’ zijn nog steeds heerlijke songs en ‘Sun Hits the Sky’, ‘In It For The Money’ ‘Lenny’ en ‘Richard III’ behoren tot de classics van Supergrass. Hoewel de band in Nederland maar 3 hits kent, is er altijd heimwee geweest naar deze band. Gelukkig hebben we de kans om deze act te mogen zien en wel op Pinkpop. Voorafgaand speelt de band 2x in de Melkweg te Amsterdam en wel op 7 en 8 februari a.s.

Label AFM

Beoordeling 8

Review Serious Black is een Duitse power metal act dat theatraal en melodieus te werk gaat. Wanneer het eerste deel van de demo was gemaakt werd de in US wonende Urban Breed gevraagd om deze te beluisteren. Het was het begin van de drummer van Blind Guardian Thomas Stauch en Masterplan gitarist Roland Grapow met Mario Lochert om een side project te starten. Nu zijn er in 6 jaar 4 albums van de band verschenen en wat bandleden versleten. Suite 226 kent nog wel de theatrale metal waar het album ook mee begint. ‘Let Me Go’ en When The Stars are Right’ blazen vol power de woonkamer in. Met ‘Fate of Humanity’ krijgt de toetsen de ruimte en wordt het allemaal wat luchtiger in de composities. Het album krijgt een toegankelijker toontje of een commercieel laagje. Het is maar hoe je het wil noemen, maar de songs waaronder ‘Castiel’, ‘We Still Stand Tall’ en het theatrale juweeltje van het album ‘Suite 226’ hebben nog een pootje in de metal maar is al meer prog rock te noemen dan de powermetal waar dit album mee begint.

Label Silver Lining

Beoordeling 7,5

Review De Finse klassieke metal act Apocalyptica begon begin jaren 90 met 4 cello spelers. Deze heren wisten op de cello de songs van Metallica te spelen en debuteerden met ‘Plays Metallica By Four Cellos’. Het was opzienbarend en een regelrecht succes. Met deze introductie is een vervolg nodig en dat doet men dunnetjes over met songs van Slayer, Sepultura en Faith No More te gaan coveren. Het nieuwe is er dan wel af totdat ze een vaste drummer introduceren en gastzangers voor het album ‘Worlds Collide’ vragen. Het geeft de band even een opleving. Inmiddels is Franky Perez de vaste zanger en doet wat nodig is. Toch blijft de Cello het belangrijkste instrument voor deze band. Met Cell-0 weet de band weer stevig te keer te gaan. Het titelstuk is weer metal met stuwende cello’s. Het album is geheel instrumentaal zodat het aan de verbeelding van de luisteraar is om hier kleur aan te geven. Al weet de band met titels als ‘Ashes of the Modern World’, ‘Fire and Ice’, ‘Call My Name’, ‘Beyond the Stars’ en het mooie ‘Scream For The Silence’ aan deze verbeelding enige richting aan te geven. 9 februari is Apocalyptica te zien in AFAS live te Amsterdam

Label Popup rec.

Beoordeling 8

Review Barely Autumn is een nieuwe act dat vanuit Belgie de wereld gaat veroveren. Met de single Alix weet de band al aandacht op zich te vestigen, maar dat voorproefje voor dit album was een mooi voorafje voor een prachtig album. Het is het tweede album van de band waar zanger gitarist Nico Kennes een belangrijk onderdeel van is. Toch is het een band waarbij ieder bandlid een belangrijke functie kent. De songs van Kennes worden mooi door ieder bandlid de ruimte te geven. Zo weet gitarist Xavier van Rillaer hier een vette solo in te mengen. Met de ‘Dream Vaporize’r krijg de elektrobeat een centrale rol. De 80s pop horen we hierin terug. Heerlijk ontspannen nummer om vervolgens in een Foo Fighter song met lichte stem, ‘Abortion Coffee’ verder te kunnen. Gelukkig is op dit album de diversiteit groot. Van het intieme ‘Petty’ en ‘All There Is’ en het duet mer Barbera Carnevaldi ‘Tinder’. Deze band wist het afgelopen jaar al op diverse Nederlandse podia te staan. Hopelijk schuift men nu door naar de grotere festivals zodat meer mensen kennis kunnen maken met deze heerlijke Barely Autumn.

Label Rough trade

Beoordeling 8

Review De Amerikaanse indie rock act Pinegrove wist in 2016 een prachtig album te brengen. Cardinal was een album waarmee de toekomst voor de band gekocht was. Wanneer er een bericht komt over een vreemde affaire en omgekeerde #MeeToo situatie was er wat rumoer. Nu is Even Stephens met zijn band terug en is Marigold weer een prachtig album! Een album vol Americana indie poprock dat enerzijds doet denken aan The Jayhaws en anderzijds aan REM. Gewapend met pedal steel gitaren en vooral prachtige stemmen zijn songs ‘Alcove’, ‘Moment Spiral’ en ‘The Alarmist’ juweeltjes. Met ‘Neighbor’ en het instrumentale titelstuk weet de band kleine luisterliedjes te maken, maar door dit aan het eind van het album te plaatsten is de drive er wat uit. Toch is dit vierde album weer een mooi album geweorden. Pinegrove is te zien in Nederland op vrijdag 20 maart Paradiso te Amsterdam

Label Frontiers srl

Beoordeling 7,5

Review Wanneer de Blue Oyster Cult in de jaren 70 hits wisten we niet dat we te maken kregen met een Amerikaanse cult rockband dat in 2020 tot cultstatus wordt verheven. Eric Bloom en de zijnen kennen een vorm van bluesrock dat herkenbaar is en niet door derden geïmiteerd kan worden. Wie kent niet de songs ‘Don’t Fear the Reaper’, ‘Burning For You’ en ‘Godzilla’. Songs die in de titel minder herkenbaar zijn dan wanneer je ze hoort. Of wellicht nog beter dat je ze herkent in films en de soundtracks. Met hun ‘Cities of Flame With Rock And Roll’ hebben ze een mainstream classic te pakken. Het zijn enkele songs die op dit album staan. Het is alweer een verzamelalbum waarmee de band een aanloop neemt tot hun 50 jarig bestaan. Het laatste album dateert alweer uit 2001. Dan mag het wel weer eens tijd worden. Maar Frontiers kiest voor zekerheid met een verzamel album met een toepasselijke naam Cult Classic. Gelijktijdig verschijnt het live album Hard Rock Live opgenomen in Cleveland 2014. Het is een voorproefje voor de zomertour waarbij men Europa ook aandoet. Tot dusver is het Duitse Gelsenkirchen de show dat dicht bij Nederland wordt gehouden. Hier wordt niet veel aandacht besteed aan deze band, maar het live album geeft toch weer dat het een goede live act is. Na jarenlang hun songs te spelen, is het ook een geoliede machine. De songs van het verzamelalbum als live album kent vooral het verschil in sfeer en wil je de strakheid van de studio met Chuck Burgi als drummer of hun vaste drummer Jules Radino. De mooie lange versies van ‘Then Came the Last Days’, ‘Godzilla’ met bassolo, ‘Shooting Shark’ of ‘Don’t Fear the Reaper’ dan is dit een prima keus.

Label Frontiers srl

Beoordeling 7,5

Review Wanneer de Blue Oyster Cult in de jaren 70 hits wisten we niet dat we te maken kregen met een Amerikaanse cult rockband dat in 2020 tot cultstatus wordt verheven. Eric Bloom en de zijnen kennen een vorm van bluesrock dat herkenbaar is en niet door derden geïmiteerd kan worden. Wie kent niet de songs ‘Don’t Fear the Reaper’, ‘Burning For You’ en ‘Godzilla’. Songs die in de titel minder herkenbaar zijn dan wanneer je ze hoort. Of wellicht nog beter dat je ze herkent in films en de soundtracks. Met hun ‘Cities of Flame With Rock And Roll’ hebben ze een mainstream classic te pakken. Het zijn enkele songs die op dit album staan. Het is alweer een verzamelalbum waarmee de band een aanloop neemt tot hun 50 jarig bestaan. Het laatste album dateert alweer uit 2001. Dan mag het wel weer eens tijd worden. Maar Frontiers kiest voor zekerheid met een verzamel album met een toepasselijke naam Cult Classic. Gelijktijdig verschijnt het live album Hard Rock Live opgenomen in Cleveland 2014. Het is een voorproefje voor de zomertour waarbij men Europa ook aandoet. Tot dusver is het Duitse Gelsenkirchen de show dat dicht bij Nederland wordt gehouden. Hier wordt niet veel aandacht besteed aan deze band, maar het live album geeft toch weer dat het een goede live act is. Na jarenlang hun songs te spelen, is het ook een geoliede machine. De songs van het verzamelalbum als live album kent vooral het verschil in sfeer en wil je de strakheid van de studio met Chuck Burgi als drummer of hun vaste drummer Jules Radino. De mooie lange versies van ‘Then Came the Last Days’, ‘Godzilla’ met bassolo, ‘Shooting Shark’ of ‘Don’t Fear the Reaper’ dan is dit een prima keus.

Label Froniters srl

Beoordeling 7,5

Review Dat de naam Jorn vanuit het Fries de koning van de Everzwijnen is, zal de Noorse rockzanger Jorn Lande wellicht niet weten. Hij is op dit moment een van de beste rockzangers die er rond loopt. Als zanger van Masterpiece weet hij indruk te maken. Maar weet het pad om solo te scoren ook te vinden. Met grote regelmaat maakt hij dus albums en ditmaal is het een coveralbum met rockclassics. Niet bijster bijzonder en ook niet indrukwekkend, maar vooral vermakelijk omdat het een goede zanger deze songs onder handen neemt. Een stevige versie van Brian Adams ‘Lonely Nights’, Foreigners ‘Nightlife’ en Don Henleys ‘New York Minute’ zijn prima. Al ben ik persoonlijk niet zo van de cover albums, maar Jorn heeft dit wel mooi gedaan. Classics als Quinn The Eskimo (Mighty Quinn), Searchers ‘Needle & Pins’ en Peter Gabriel’s ‘The Rhythm of the Heat’ staan hier toch als mooie rocksongs op. Het is allemaal steviger zonder dat het de kern van de songs verliest en dat maakt het allemaal prima!

Label Dead Ocean/ Konkurrent

Beoordeling 8,5

Review William Fay, is een Britse zanger die al even meegaat. Eind jaren 60 werd hij gedropt door het label waarna hij zijn kunsten achter de piano beëindigde. Toch bleven zijn albums vooral in de vinyl wereld bestaan als prachtig ingetogen albums. Life Is People is het eerste album van de man dat na lange tijd weer uitgebracht werd. Vanaf 2012 weet hij met regelmaat weer een prachtig album te brengen. De intieme liedjes achter de piano of gitaar zoals ‘How Long How Long’ en ‘Unhuman Hands’ zijn weer adembenemend mooi. Net als de voorganger ‘Who is the Sender’ kent ook Countless Branchess dezelfde ingetogen sfeer. De sfeer van een bruin cafe, zijn breekbare stem zoals dat op ‘Salt of the Earth’ en ‘I Will Remain Here’ te horen is, is wat het liedje mooi maakt. Hier staat het album vol van en is dan ook een juweeltje voor een late avond, een café op de hoek of thuis met het kaarslicht op tafel. Prachtig album!

Label Rubyworks

Beoordeling 8,5

Review De uit Dundalk, Ierland, afkomstige singer/songwriter David Keenan levert met A Beginners’s Guid To Bravery een verrassend volwassen debuutalbum af. Als je in een stad als Dublin door de straten loopt zie en hoor je overal muzikanten in de straten die op een meer dan gemiddeld niveau voor een appel en een ei hun liedjes aan het winkelende en voorbij gaande publiek ten gehore brengen. Gezegend met een dosis talent om liedjes en teksten te schrijven én een aantrekkelijke stem werkt de Keenan al enkele jaren zin muziekcarrière. Inmiddels heeft hij enkele EP’s uitgebracht, stond op aansprekende festivals en mocht diverse voorprogramma’s verzorgen zoals dat va Nick Flannery. Met A Beginner’s Guide To Bravery is zijn debuut een feit. In de akoestische opener ‘James Dean’ gebruikt hij de naam van deze legendarische filmheld als personage voor een medewerker van de Spoorwegen die gewoon op zoek is naar een rustig bestaan. De Ierse tongval van Keenan is eigenlijk wel charmant en ontwapenend waarbij Keenan zich zelf op dit ingetogen nummer op gitaar ondersteunt. (“I had a dream that James Dean was alive and well today, looking for the quiet life, working for Irish Rail”). Vervolgens weet de Ier met de single ‘Unholy Ghosts’ de vaart erin te krijgen en dit met strijkers doorspekte nummer geeft je als luisteraar een aangenaam warm gevoel met wat traditionele Ierse nuances. De veelzijdigheid van de talentvolle singer/songwriter wordt verder duidelijk met ‘Altar Wine’, dat een soort van onderhuidse intensiteit in zich heeft die op het einde met een schreeuw tot uiting komt. Keenan bewijst al snel een echte verhalenverteller te zijn en te kunnen spelen met woorden. Luister maar eens naar het prachtige ‘Love In A Snug’ waarin hij een verhaal verteld over een bar in Barrack Street in Dundalk. Ook bij ‘Tin Pan Alley’ pakt hij terug naar zijn eigen levensverhaal. Hier laat hij de drums en gitaar achterwege en vormt de piano de begeleiding wat voor de nodige variatie zorgt. Overigens schrijft hij al liedjes sinds zijn 15e. Met ‘The Healing’ gaat de Ier zelfs richting genre popsong met hier en daar een verrassende wending met zelfs een stukje rap. Mooi is ‘Origin Of The World’ over een afgedankte liefde. Dat hij de titelsong van zijn in 2018 uitgekomen EP ‘Evidence Of Living’ ook op dit debuut plaatst is terecht; een prachtige pianoballad met ook hierbij weer de voelbare, ingehouden intensiteit. Met de toch wel epische afsluiter ‘Subliminal Dublinia’ neemt hij ons nog één keer mee in zijn krachtige en overtuigende singer/songwriters werk. A Beginner’s Guide To Bravery is een ijzersterk debuut en hij bewijst dat de afgelopen jaren een vruchtbare inspiratiebodem zijn geweest. Zowel composities als de teksten zijn overtuigend en dynamisch en met zijn Ierse tongval is hij zelfs wat ontwapenend. Een hele fijne plaat vol met Folk-invloeden om dit muziekjaar mee starten en hij legt de lat meteen hoog voor een opvolger. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Label Interscope Records

Beoordeling 7,5

Review De laatste jaren werd het nieuws omtrent Selena Gomez overschaduwd met nieuws over haar privéleven, verbroken relaties enz. in plaats de muziek. Nu is ze terug met haar derde album Rare waarmee ze de muziek weer centraal zet. Net als een Ariana Grande en Miley Cirus begon de carrière als actrice in kinderseries, Haar single ‘Come And Get It’ betekende haar doorbraak en ze bracht al eerder twee albums uit. De laatste jaren is het vooral het persoonlijke leven geweest dat het nieuws haalde. Enkele vervelende en ingrijpende medische aandoeningen, maar ook verbroken relaties waarvan die met Justin Bieber wel de meest spraakmakende was, zorgden voor krantenkoppen in de tabloids. Op haar laatste album pakt ze één keer terug naar die periode met het nummer ‘Lose You To Love Me’, waar ze overigens een nummer 1 hitnotering mee haalden in de US Billboard Hot 100. Maar met de 13 tracks op Rare wil ze vooral een nieuwe start maken. Ondanks of misschien wel vanwege al die negativiteit van de laatste jaren klinkt het album opvallend opgewekt. Opener en titelnummer ‘Rare’ is aangenaam catchy en we kunnen ons niet helemaal aan de indruk onttrekken dat ze toch nog een subtiele sneer richting Bieber uitdeelt (“It feels like you don’t care/ Oh why don't you recognize I'm so rare? / Always there / You don't do the same for me / That's not fair”). Vervolgens weet de Amerikaanse er met nummers als het hoekige ‘Look At Her Now’, ‘Dance Again’ en het R&B-doorspekte ‘Vulnerable’ aardig de vaart in te houden. In navolging van vele anderen zoekt ze ook zo nu en dan een samenwerking; ‘Crowded Room (ft. 6LACK)’ heeft ook die wat laid-back R&B sfeer en bij het dansbare ‘A Sweeter Place’ krijgt ze hulp van Kid Cudi. Enige ballad op dit album is het al eerder genoemde ‘Lose You To Love Me’ en misschien wel de beste track op het album is ‘Ring’, een nummer dat een aanstekelijke “vibe” heeft en zo nu en dan op de hit “Havana’ van Camila Cabello. Met Rare maakt de Amerikaanse een nieuwe start. Rare is een echt popalbum geworden dat waarschijnlijk vooral bij het wat jongere publiek een gewillig oor zal vinden. De nummers kleuren veelal hetzelfde met als uitschieter ‘Ring’ en de ballad ‘Lose You To Love Me’. Veel luisterplezier.

Label SPV

Beoordeling 8

Review Het is de Engelse melodic rock act Magnum die het jaar bijna ritueel start met een album. De voorgangers waren al even mooi en dit jaar komt de band met een prima album. De verrassing is er hier en daar af maar eerlijk is eerlijk, het is wel rete goed gedaan! Met The Serpent Rings weet de band hun 21ste album uit te brengen. Tony Clarkin en Bob Catley zijn het hart van de band. Inmiddels is Al Barrow na 20 jaar vertrokken en weet Pink Cream bassist Dennis Ward het stokje over te nemen. Het is geen onbekende voor de band. In 2008 speelde hij het album van Bob Catley in. Het album Lost on the Road of Eternity begon ijzersterk met ‘Peaches and Cream’ en wist men deze kracht tot het einde vast te houden. Met een opvolger weet je dat ze hetzelfde voor ogen hebben, maar het is altijd even wat minder. ‘Where Are You Eden’ mag dan iets minder krachtig beginnen het blijft een goede opener en met ‘Madman of Messiah’ weet de band wel een rock juweeltje te leveren. De harmonische vocalen, de compositie en het verhaal maakt dat het nummer klopt. Daar ligt ook de kracht van Magnum. Het titelstuk, ‘The Great Unknown’ of ‘Crimson on the White Sand’ zijn allemaal mooie verhalen vol fantasie. Magnum is te zien in Nederland op 5 april in De Pul te Uden

Label Spv

Beoordeling 7,5

Review De Duitse metal act Rage weet al sinds 1984 de Duitse podia te bespelen. Zanger en bassist Peter Peavy Wagner is de enige die vanaf het begin met deze band op pad is. Het mag dan ook een trio zijn al lijkt het een soort van solo project waar veel leden aansluiten en de band verlaten. Met Grave Digger gitarist Manni Schmidt en Chris Efthimiadis wist Wagner succes te generen. Inmiddels zijn we 25 albums en wat Ep’s verder en weet de band zich met de melodische metal op Wings of Rage met veel snelle drums en een ruwe stem te overtuigen. Het sterke ‘Chasing the Twilight Zone’ is zeker sterker dan de opener ‘True’. De snelheid en soms opgejaagd ritme van ‘Tomorrow’ brengt een schreeuwerige Wagner. Wellicht dat hier dan ook het probleem ligt. De composities en riffjes zijn prima en geeft een heerlijk metal geluid. ‘A Nameless Grave’ is met de strijkers en bombastisch geluid net als het titelstuk, ‘Don’t Let Me Down’ en ‘Shine A Light’ heerlijke songs. Het is dan ook jammer dat Wagner alle zangpartijen voor zijn rekening neemt. Met een andere zanger zou het zeker meer succes hebben en kan het prima op de grote festivals zich presenteren. .

Label Subpop/ Konkurrent

Beoordeling 7,5

Review De Canadese Indierock van Wolf Parade bestaat alweer 15 jaar. Wanneer de band in 2005 met Apologies To The Queen Mary debuteerde ware de verwachtingen hoog gespannen. Nu zijn we toe aan het vijfde album Thin Mind, een album dat in de lijn van de ooit befaamde R.E.M. Met ‘Julia Take Your Man Home’ en ‘Out of Control’ weet de band heerlijke indie pop voor te schotelen. Met een aanstekelijke drive weten Spencer Krug en Dan Broeckner een vorm te vinden waarbij men de gitaarrock met een licht bedje van toetsen laat bloeien. De composities zijn erg gevarieerd terwijl het op het eerste gehoor niet zo klinkt. ‘The Static Age’, ‘Wandering Son’ en de single ‘Forest Green’ zijn prachtige songs die het goed doen bij festivals en hierdoor is deze band dan ook een potentiele gegadigde voor de grote festivals voor de zomer. Maar is de band nog te zien in Nederland en dat is een bezoekje waard! Wolf Parade is te zien op 2 maart in TivoliVredenburg te Utrecht

Label Mascot rec

Beoordeling 7,5

Review DeWolff bestaat inmiddels alweer 12,5 jaar en dat weet de band die de Kunstbende van 2008 won te vieren met het album Tascam Tapes. Het trio met zanger gitarist Pablo van de Poel, drummer Luka van de Poel en hammond organist Robin Piso zijn een gevestigde orde op wereld van de psychedelische blues rock. Dat men buiten de kaders denkt is helder. Met het nieuwe album dat on the road is opgenomen zijn songs als ‘Made It To 27’ en ‘Nothing’s Changing’ heerlijk psychedelisch en vol humor. Ja Pablo behoort met zijn 27 jaar tot een leeftijdsgroep dat hopelijk niet ten einde komt. Het mag legendarisch zijn, maar je hebt er niets aan. En ja er veranderd niets wanneer je deze leeftijd bereikt. Met kunsten van Piso weet de band zich te onderscheiden van de meeste bluesrock acts. Live is het energierijk en mag de band zich meten met vele internationale acts. ‘Let It Fly’, ‘Awesomeness of Love’ en ‘Northpole Blues’ zijn heerlijke songs, zeker voor een veredelde demo tape. Het album mag dan een soort van tussendoortje zijn, het is zeker een volwaardig goed album. De band is veelvuldig op de Nederlandse podia te zien.

Label Leaf/ Konkurrent

Beoordeling 7,5

Review Het is het tweede album van de Britse elektro act Craven Faults geeft vooral een onheilspellende weergave van de toekomst. Het hypnotiserend geluid van het ruim 17 minuten durende nummer ‘Vacca Wall’ en de herhaling van de golfplaten op het dak geeft gelukkig een lichtpuntje. De straatverlichting. Het geluid is net zo hypnotiserend dat je op dance events snel in een trance komt en je laat leiden door de instrumentale sounds van synthesizers. Het is dan ook een album waarmee de trance en soundscapes van Yorkshire je in een waan brengen dat je hier amper uit komt. Het is meeslepend van de soundscapes van Deipkier die afewisseld wordt met luchtige klanken die als een verlichting je meenemen naar een andere dimensie. Het zijn mooie soundscapes die je terug zult vinden in films en documentaires. Of als samples binnen andere songs. Met ‘Hangingstones’ horen we de stevige orgels die een weg banen in de donkere sounds die als een jungle om je heen vormt, om het album te eindigen met de slepende sounds van ‘Signal Post’

Label Excelsior rec.

Beoordeling 7,5

Review Alex Roeka weet al jarenlang mooie songs met Nederlandse teksten te schrijven. Teksten met inhoud en met een mooi verhaal. Verhalen soms ter overdenking, soms meeslepend of lekker luchtig met een knipoog. Het nieuwe album Rauwe Genade is dan ook een passende titel voor dit album. Muzikaal gaat Roeka alle kanten op. Van de balkan folk van ‘De Polen’ naar de luchtige pop van ‘Dans 1 en 2’. Bachata van de Oude Liefde is het openingsnummer met een mooi verhaal dat je direct pakt. Hij weet met zijn verhalen een schilderij te maken waardoor je al een beeld op je netvlies krijgt dat je misschien ooit hebt gedacht maar nog niet mocht vertellen. ‘De Straat van Genade’ of ‘Mijn Laatste Tocht’, ‘Een Lied voor A’ of ‘Zanger van Leven’, ‘Liefde en Dood’, het zijn allemaal mooie luisterliedjes waar je stil van wordt. Een troubadour pur sang, een verhalenverteller die verteld over wat er om zich heen gebeurd. Een mooi album!

Beschrijving eigen beheer

Type project 7,5

Klant De Utrechtse singer-songwriter Marten de Paepe is weer terug van weggeweest. Zijn uitstapje om een Engelstalig album te maken is achteraf een goede set geweest om terug te keren naar de kracht van de Paepe te (her)vinden. Alles Naar De Stort betekent een nieuw begin. De singer-songwriter weet op dit album weer terug te keren naar de verhalen die beeldend als storytelling in de songs zijn gevlochten. De liedjes ‘Dichtbij’, Herinnering en ‘Wij Komen Niet Op Tv’ zijn enkele titels van songs vol weemoed, drama en melancholiek. Daar weet de Paepe een passend muziek bij te leveren. ‘Morgen Dekken We De Tafel’, een verhaal vol hoop dat is ontnomen, maar gelijk ook een stop naar voren nemen. De hectische uptempo songs zijn niet voor de Paepe bestemd geweest en horen we op dit album dan ook niet meer terug. Het is als een boek vol mooie verhalen die we ook al bij Alex Roeka zijn nieuw album horen. De Paepe mag zich gerust laten mengen in het gezelschap van verhalenvertellers met een muzikaal bedje.