Label Thirty Tigers

Beoordeling 8

Review Het is toch wel bijzonder te noemen dat de 36-jarige Charley Crockett terug is met een nieuw album. Vorig jaar werd bij hem het Wolff-Parkinson-White syndroom vastgesteld, een aangeboren hartaandoening die hem in combinatie met een aortaklepziekte hem bijna het leven kostte. Een stapje terug doen? Noop, dat kwam niet in het woordenboek van de in Texas geboren Crockett voor. Het gaf hem juist energie en inspiratie voor zijn nieuwe album Welcome To Hard Times waar ook Dan Auerbach nog wat schrijverswerk voor verrichtte. De titel is gebaseerd is gebaseerd op de roman van de Amerikaanse schrijver E.L. Doctorow die later ook nog werd verfilmd met Henry Fonda in de hoodrol. Het boek en de film schetsen de ruwe kant van het Wilde Westen, vol met duistere elemtenen als moord, verkrachting en wraak. Crockett vind dat onze huidige maatschappij er niet veel beter aan toe is. Dertien nummers, waaronder één cover, nemen ons mee naar een werreld vol liefdesverdriet, gokverslaving, het leven als artiest met als eindresultaat een niet al te zonnig wereldbeeld. Crockett opent met de rustig voortkabbelende titelsong met een aangename “saloon-piano” op de achtergrond en de geboren Texaan neemt ons meteen mee in zijn visie op de wereld: “Life's a casino, I'm tellin' you / And everybody's playin': boys and girls / Women, children, me, and you / The dice are loaded and everything's fixed/ Even a hobo would tell you this”. De dertien songs zijn onmiskbaar doorspekt met Americana en Country-invloeden en met de band die hij voor dit album samenstelde weet hij ergens ook nog wat “crooner”-invloeden te verwerken. We komen lekker uptempo nummers tegen als ‘Run Horse Run’ en ‘Paint It Blue’ maar over het algemeen zijn het wat midtempo songs waar je al luisterend het gevoel krijgt op een paard te zitten en stapvoets door de woestijn in Arizona aan het lopen bent. Binnen dat wat donkere en sombere decor is er het rustige en romantische ‘Don’t Cry’, de meezinger ‘Lilly My Dear’ waarop het aangenaam meedijnen is en de karkateristieke Country-song ‘Heads You Win’ waarop Crockett nog maar eens wat zwartgallige humor met ons deelt. Ook ‘The Man That Time Forget’ is zo’n typisch lome song die past in dat desolate landschap in het zuiden van de VS. De al eerder genoemde piano horen we ook terug op ‘Tennessee Special’, een soort blauwdruk van de sfeer op dit album.Het wat meer blues-achtige ‘Rainin’ In My Heart’ is misschien wel het beste nummer op het album en de warme, wat donkere stem blijkt perfect te passen. De enige cover op dit album is Red Lane’s wat donkere ‘Blackjack County Chain’ over wraak in een westernstadje. Welcome To Hard Times is niet zo maar een Country-plaat geworden. Daar doe je de Amerikaan mee tekort. Hij weet een soort van fimische draai aan het album te geven en soms krijg je wel het gevoel dat hij als een soort voice-over bij een Western fungeert. Voeg daarbij die wat donkere, melancholische sfeer en je hebt een bijzonder album. Check daarom ook de inmiddels uitgekomen video’s want dat zijn op zich staande verhalen in dat Wilde Westen van de VS. Veel luisterplezier.

Beoordeling 8

Review Vijf jaar na hun debuut is de Nederlandse Rock-formatie Avery Plains terug met een nieuw album. De titel SoOn is misschien wat cryptisch; heeft het met de toekomst te maken of is het een soort verwijzing naar het woord “spoedig”? Afgelopen donderdag was in hun “thuisstad” Groningen de releaseparty en nu is de plaat voor iedereen bereikbaar. De band opent met het werkelijk knallende ‘Two Sad Wings’ waardoor je het gevoel krijgt dat de lucht uit de longen geperst wordt. Maar gaandeweg ontdek je de gelaagdheid van deze ijzersterke track en vloeit de energie uit je speakers. De band heeft in de afgelopen jaren een metamorfose qua samenstelling ondergaan en is nu eigenlijk een viertal, bestaande uit Jurgen Veenstra (gitaar, zang), Kay Tjassing (bas, zang), John Krol (gitaar) en Michel Weber (drums, zang). Na de opener is daar de relatief korte titelsong; ook weer een sterke gitaarsong door de vele tempowisselingen en breaks maar met een kleine 2 minuten wellicht wat aan de korte kant. Met ‘A Song Of My Own Rising’ heeft de band weer mijn volledige aandacht; de ietwat psychedelische gitaar en de wat langgerekte vocalen geven het nummer een extra dimensie. Het viertal heeft na de wat lange afwezigheid voldoende creativiteit ontwikkeld om een album af t leveren die een mix vorm van Rock, Noise, Psychedlische Rock en nog wat stijlen want we doen Avery Plains te kort om ze in één hoekje te plaatsen. ‘All Be Unstabilized’, ‘Leaping For Throats’ en ‘We Are the Crippled Kind’ zijn aangenaam stevige songs en bij ‘Blancmange Blancmange’ is die ongekende intensiteit van de opener weer terug. Bijzondere track is wel ‘Bounces For Kay’; een haast akoestische song waarbij alles erg Lo-Fi klinkt alsof het in “one take” op de plaat is gezet. Na al dit uitgekiende en uitgebalanceerde gitaargeluid is daar de verrassende afsluiter; het akoestische ‘ History Of Failure’ is een mooi natuurlijk rustpunt en daarmee bewijst de band nog maar eens hoe veelzijdig het is. De elf songs zijn ongekend melodieus en geven de vier bandleden ruimte om te excelleren. Of het nu het wat schurende stemgeluid is van Veenstra of het virtuoze gitaarspel van Krol, ieder pakt zijn rol. Binnen die drie kwartier speeltijd valt er veel moois te ontdekken en met SoOn levert de band een plaat van internationale allure af. Laten we hopen dat we voor een volgende plaat niet zo lang hoeven te wachten. Veel luisterplezier.

Label Beggars/ BMG

Beoordeling 8

Review Medio jaren ’90 kende de Britse band Pulp hun hoogtijdagen. De band, geformeerd rondom frontman Jarvis Cocker, was in Engeland zeer populair maar kende ook daar buiten enkele hits zoals ‘DISCO 2000’ en ‘Common People. Na het uiteenvallen van de band in 2001 maakte hij nog wat soloplaten maar was toch vooral succesvol als dj bij de BBC. Hoe verrassend is het dan om haast “out of the blue” en nieuw album te zien verschijnen van Cocker. ‘Save The Whale’ doet onze wenkbrauwen wat fronzen; Cocker met een uiterst diepe stem op wat trip-hop achtige klanken en ritme die ons nog maar eens bewust maakt van de huidige klimaatproblematiek. Na deze prima opener is er ineens de herkenning; met het uptempo en wat nerveuze ‘Must I Evolve’ is daar ineens de evolutietheorie als thema en we horen Cocker “maybe a small bang, actually more of a pop” zingen. Zo kunnen we niet anders constateren dat de Brit behoorlijk maatschappelijk betrokken is op dit nieuwe album en misschien is dat wel het antwoord op de titel JARV IS……. Opvallend is dat Cocker voor dit album een complete band heeft samengesteld en dat horen we terug in de productie. Uiteraard pakt hij terug naar de jaren ’80 zoals bij ‘Am I Missing Something’ en met de ruim zes minuten durende afsluiter ‘Children Of The Echo’ noemen we de meest bijzondere track; de stem van Cocker krijgt door achtergrondzangeres Serafina Steer een echo en dat in combinatie met de nodige vervormingen voor een wat psychedelisch karakter zorgt. Eén van de opvallende kenmerken van dit album is dat hij naast een voltallige band, inclusief strijkers, vaak gebruik maakt van dameskoortjes op de achtergrond; het contrast met zijn stem die overeenkomsten vertoond met Leonard Cohen zorgt voor aangename spanning. De prima en dansbare track ‘House Music All Night Long’ is hier een mooi voorbeeld en natuurlijk horen we hier wat invloeden uit de jaren ’90. Dat Cocker nog steeds een veelzijdige singer/songwriter is blijkt wel uit het onheilspellende ‘Sometimes I Am Pharoah’ dat een heerlijk contrast vormt met de haast vertellende ballad ‘Swanky Modes’. JARV IS….. is waarschijnlijk een heuse comeback die velen van ons niet aan hadden zien komen. Soms wat experimenteel maar vooral tekstueel goed en muzikaal is het onderhoudend en zelfverzekerd. De zeven nummers tikken een speeltijd van een kleine veertig minuten aan en daarmee kleurt Jarvis Cocker alias JARV IS…. toch weel lekker buiten de lijntjes. Veel luisterplezier.

Label Kanin, Farmer and the Owl

Beoordeling 8

Review Het Australisch duo Zach stepenson en Billy Fleming uit het plaatsje Windang hebben White Stripes voor ogen gehad voordat ze als duo muziek zijn gaan maken. Met z’n tweeën weten ze de dums gitaar en zang energiek weet te geven. Het album kent een typische surfrock indie sound dat vooral Australische acts echt onder controle hebben. Het is pakkend en vrolijk. Het geeft energie en het zijn liedjes met een kop en een staart. We hoeven dan ook geen uitgesponnen songs verwachten . Van het openingsnummer ‘In This State’ naar het pakkende popliedje ‘Milk in the Sun’ zijn we amper 10 minuten verder. Het is inmiddels hun derde album en de opvolger van het succesvolle ‘Blend Inn’. De songs ‘Goodbye’ en ‘Itch’ zijn dan ook prima pakkende songs die in je hoofd blijven hangen. Potentiele hitjes dus, maar het album weet vooral een afwisselend geluid te brengen terwijl het zeker een in de sound geheel is. Het doet wat denken aan Stereophonics waar de gitaar ook centraal staat. Soms is het allemaal wat hetzelfde in de klankkleur al zijn de snellere songs ‘Nestle Down’ en ‘Tell Me What You Want’ even pakkend als de mellow van ‘Keg’. Aan de intro’s wordt nog gewerkt, ieder songs begint nu nog met het aanslaan van een akkoord …

Label Subpop

Beoordeling 7,5

Review Het is deze maand 30 jaar dat de meiden van rockband L7 hun album Smell The Magic uitbrachten. Het album dat op het subpop label uit kwam, daar waar Nirvana al werkte aan het Smells Like Teen Spirit. De band van Suzi Gardner en Donita Sparks kreeg de grunge versie mee van The Runaways dat in de jaren 70 de female rockbands lanceerde. Het was een uiting van Girlpower, daar waar L7 later in de tijd mee doorging. Men richtte Rock For Choice op. Deze organisatie stond voor de mogelijkheid om zelf de keus van abortus te mogen bepalen. Kortom was L7 politiek getint en wist men wat er in de wereld gebeurde. Het kwam in de docu film van Nirvana bassist Kristl Novoselic veelvuldig naar voren. Het album Smell The Magic geeft de overgang van de postpunk rock naar het toen nieuw geluid dat grunge heet, weer. ‘Deathwish’ in a self destructive world’, ‘Fast and Frightening’ en ‘Till the Wheels Fall Off’ geeft de postpunk songs weer. Veel energie met een refrein waarbij de luisteraar snel kan mee kan zingen/ schreeuwen. Terwijl de songs ‘Packing a Rod’ en ‘Broomstick’ lekkere basloopjes weer geeft. Het album heeft zijn succes gekend en mag nu in de herhaling dit dunnetjes overdoen.

Label Napalm rec

Beoordeling 8

Review Live weet de Dee Snider Band te beginnen met ‘Lies Are A Business’ en ‘Tomorrow’s No Concern’. De songs van zijn recente album For The Love Of Metal moet gepromoot worden dat is helder. Daarom wordt het titelnummer en ‘I Am The Hurricane’ ook aan de setlijst gevoegd. Maar het album is niet het beste werk waar de fans voor komen. Dat zijn de Twisted Sister songs. ‘You Can’t Stop Rock and Roll’, ‘The Beast,’, ‘Burn In Hell’ en de classics ‘The Kids Are Back’ en ‘I Wanna Rock’ gaan er dan ook in als koek. Wanneer je naar een concert van de man gaat, krijg je ook vele verhalen te horen. Enkele verkorte aankondingen zijn op dit album terug te vinden (gelukkig), want het gaat om de muziek. Heerlijk rocksongs die in de tijd zijn meegegaan. Natuurlijk is de stem van de man niet meer als 35 jaar terug maar zijn attitude en power zeker wel! Heerlijk album met een combi van new and old Sister songs!

Label Frontiers srl

Beoordeling 8

Review Het debuutalbum van de band Tokyo Motor Fist hoorden we al in 2017. Met een bandnaam dat onbekend is horen we Danger Danger zanger Ted Poley en gitarist Steve Brown (Dennis DeYoung, Def Leppard), bassist Greg Smith (Joe Lynn Turner, Ted Nugent, Billy Joel) en Chuck Burgi (Meat Loaf en vele anderen). Het is dan ook een band met veel kwaliteit. De melodic rock klinkt dan ook als een klok! Het openingsnummer ‘Youngblood’ bewijst direct de kwaliteit van power van deze act. Goede rockstem en meebewegend gitaarwerk waardoor alles op zijn plek valt. Het kent natuurlijk wel wat 80’s sound en wanneer we ‘Around Midnight’, ‘Mean It en Decandence On 10 th Streets’ horen we Bon Jovi song waar hij jaloers op kan zijn dat hij het niet geschreven heeft. Hoewel de bandleden met hun eigen acts over het hoogtepunt zijn, kan het wel dat men met deze act zou kunnen scoren. Maar ja, Frontiers houdt er van om hun medewerkers te koppelen en het als project in de markt te zetten. Dat betekent ook dat er wat mindere songs op staan. Toch weet men aan het eind van het album een juweeltje neer te zetten. ‘Look Into Me’ behoort tot de mooie knuffelrocksongs van dit moment.

Label Frontiers srl

Beoordeling 8

Review De Zweedse metal act Shining Black doet zijn eer aan wanneer men de black metal van het podium op je af vuurt. Dit keer gaat het niet over deze metal act, maar over het duo met gitarist Olaf Thorsen (Labyrinth) en zanger Mark Boals (Malmsteen, Royal Hunt). Het album is een heerlijk melodieus rock album geworden. Met een uptempo openingsnummer The ‘House of the Fallen Souls’ en een powerballad ‘A Sad Song’ met een slepende gitaarsolo dat je in de sterren waant. Maar de mainstream powerrock met heerlijke riffjes van Thorsen staat wel centraal. Het titelstuk ‘Shining Black’, ‘We Are Your Gods’ en ‘Just Another Day’ kent snelle pakkende gitaarriffjes die het nummer maken. Opvallend is de drums van Matt Peruzzi dat erg aanwezig is, maar goed in de sound zit. Het is heerlijk stuwend en weet de gitaren van tot grote hoogte opstuwen. Hoewel het een project is en een debuut is het zeker eentje om rekening mee te houden dat het ook wel eens een langlopend project gaat worden.

Label Silverlining

Beoordeling 8

Review Daar waar ooit Yngwie Malsteen de sterren van de hemel speelde en waar Steve Vai zijn opvolger werd, is het album ‘Disturbing The Peace’ een klassieker in de rockwereld. De voormalige Rainbow zanger Graham Bonnet weet al jaren goede muzikanten om zich heen te verzamelen. De band Alcatrazz werd dan ook legendarisch maar na het Vai tijdperk pakte Graham Bonnet zijn solo carriere weer op. Toch kan hij niet los komen van Alcatrazz en heeft hij wederom weer met originele bandleden Jimmy Waldo en Gary Shea een album onder deze naam opgenomen. Ditmaal zijn drummer Mark Benquechea en Raven Lord en geïnspireerde Malmsteen solo-gitarist Joe Stump van de partij en dat brengt ons tot het feit dat alleen gitarist Kurt James is vervangen door Stump en de rest de solo band is van Graham Bonnet. Het is gelukkig wel een album dat doet denken aan de hoogtij dagen van Alcatrazz. Bonnet is goed bij stem en het titelnummer ‘Born Innocent’ (met Chris Impellitteri) een goede opener van het album is. Pittig en uptempo dat men doortrekt met ‘Polar Bear’. De mainstream rock van London 1666 waar de man terug gaat naar de London Burning periode. Ergens lag het Steve Vai nummer ‘Dirty Like The City’ nog op de plank en krijgt nu het licht te zien. Met de onlangs overleden Bob Kulick wist hij het nummer ‘I Am The King’ te maken en de gekte van gitarist Nozomu Wakai horen we op ‘Finn McCool’. Het is vooral een album met hoogstaande (classic) rocksongs waar Alcatrazz groot mee is geworden. Met de 73 jarige zanger en een jonge band van gemiddelde leeftijd van bijna 60 is het een album dat gewoon tijdloos klinkt en de rockers onder ons kunnen hun hart op gaan halen en de band in september in Den Haag en Hengelo zien.

Label V2 Records

Beoordeling 8

Review De man wiens carrière nog altijd opzien baart is terug met zijn tiende album! De eigenzinnige Bluesrocker Seasick Steve brengt Love & Peace uit, een titel die we niet zo snel met hem zouden associëren maar waarvan hij zelf zegt: “In these crazy times seems to me there just ain’t enough love and peace to go around. I ain’t exactly sure what this here record got to do with love and peace, but I figured I’d call it that anyways”. De man die waarschijnlijk inmiddels op elk festival ter wereld wel een keer heeft opgetreden opent ijzersterk met de titelsong; na een kort gesproken intro is het Steve met zijn gitaar en zijn vaste compaan Dan Magnusson (a.k.a. Crazy Dan) op drums met de titeltrack die zich ergens op het snijvlak van Blues en Americana bevindt. Vervolgens is het Blues met een hoofdletter “B” met ‘Regular Man’; Steve doet nog maar eens een keer aan zelfreflectie al weten we inmiddels dat we zijn levensverhaal op sommige onderdelen toch met een korreltje zout moeten nemen. ‘Toes In The Mud’ rockt weer heerlijk met een verrassende akoestische break en dat Steve nog steeds een liefhebber van de Boogie is blijkt wel uit het ‘Ain’t Nothin’Like The Boogie’ met wat leuke muzikale nuances. Verder zijn nummers als ‘Clock Is Running’ en het midtempo ‘Church Of Me’ typische Seasick Steve-tracks. Ook typisch Steve is dat alle nummers voor dit album ook weer analoog zijn opgenomen, gemixt en verder afgewerkt. (“Old skool’, no computer”) Maar de opvolger van Can U Cook? kent ook momenten van rust. ‘I Will Do For You’ is één van de rustigere nummers maar nog altijd weet de bebaarde Amerikaan zijn gitaar als een soort van tweede stem te gebruiken. Met het klein gehouden en vrijwel akoestische ‘Carni Days’, één van de sterkste songs van dit album, kijkt hij nog eens terug naar de tijden van de rondreizende kermissen in de VS ( Maybe today you'll meet a pretty girl / As she give you the look, you can give her the world / Give her free tickets on a Ferris wheel ). Natuurlijk mag een ode aan zijn vrouw niet ontbreken en ‘My Woman’ is dan die Blues ballad met een vleugje soul. Afsluiten doet Steve met ‘Mercy’; het is Steve met zijn gitaar en helemaal vertrouwen in een goede afloop heeft hij niet als we hem horen zingen: “I do believe that you put a witch's spell on me”. Met Love & Peace is niet veel mis; het is een plaat zoals we die verwachten van deze bebaarde Bluesman; hier en daar stevige Blues met bekende uitstapjes naar de Boogie maar ook zo nu een momentje van muzikale bezinning. Wederom een prima plaat waarbij de kern bestaat uit gitaar, drums en de stem van Seasick Steve. Veel luisterplezier.

Label Frumabuv Records

Beoordeling 8,5

Review Het zal je maar gebeuren; heb je al je het al geld dat je in tien maanden werken als serveerster in het opnemen van een album gestoken, is daar ineens die pandemie. Toch heeft het debuutalbum Prone To Wonder van de Amerikaanse singer/songwriter Krista Shows inmiddels onze aandacht getrokken. Covid-19 heeft een ongekende impact op de totale muziekindustrie. Releases worden naar voren gehaald of juist verschoven en logistiek is ook alles anders. Ook voor de Amerikaanse singer/songwriter Krista Shows ziet de wereld er helemaal anders uit dan ze kon vermoeden. Met haar verdiende geld als serveerster kreeg ze de gelegenheid om haar debuutalbum op te nemen met producer Stu Cole en een aantal prima muzikanten. In de Dial Back Sound in Mississippi nam ze haar debuutalbum Prone To Wonder op en de tien tracks vallen meteen op door hun muzikale volwassenheid. De eerste dertig seconden is daar misschien nog enige twijfel en fronsen we misschien onze wenkbrauwen maar dan weten we het zeker; het diepe timbre van het stemgeluid behoort absoluut tot een vrouwelijke zangeres toe. Met de opener ‘For Whom The Bell Tolls’ maken we kennis met die authentieke en nu al wat doorleefd klinkende stem van de pas 31-jarige Krista. Vervolgens verrast ze ons met het innemende ‘Ain’t Your Fault’ en het melancholieke ‘Hell Or High Water’ en wat meteen opvalt is haar volwassen manier van tekst schrijven en de maatschappelijke betrokkenheid. Na deze sterke opening krijgen we met ‘Glory Glory’ het eerste uptempo nummer. Een wat Honky-Tonk-achtige track met ook nog wat gospel invloeden en weer neemt ze ons mee naar dat zuidelijke deel van de VS (“While I skinny dip in the Mississip / And wash all my sins away”) waar ze opgroeide en haar roots zich bevinden. Die afkomst is ook duidelijk in de wat treurige titelsong maar evengoed weet ze samen met haar bandleden én haar stem hier geen tranentrekker van te maken. Het mooie van dit debuut is dat Krista in staat is om binnen dat gestigmatiseerde genre Country toch al een volwassen eigen sound neer te zetten. Want ook het uiterst dansbare ‘Twenty-Two’ met onmiskenbare Country-kenmerken weet ze toch naar haar hand te zetten zonder die bekende zoete glazuurlaag die we zo vaak horen bij artiesten uit steden als Memphis en Nashville. Het midtempo ‘It Is Gone’ is mooi door eenvoud en het thema eenzaamheid sijpelt door de tekst heen en het gemis van een vriend of dierbare is duidelijk hoorbaar in ‘Lanie’s Song’ als we haar “And my heart aches every single day / At a yellow rose or a red headed babe / And there lies a hole down in my soul / That you only fill, I miss you still” horen zingen. Persoonlijk vind ik het laatste deel van dit debuut het beste; ‘Orphan Land’ is prachtig en met de vrijwel akoestische afsluiter ‘Full Of Sin’ deelt ze haar persoonlijke overpeinzingen nog eens met ons (“I am a girl that’s full of sin / I’ve done some harm, less outward than in / I drink and I smoke, I play music with friends / I have no regard, my mercy runs thin”. De Amerikaanse heeft een stemgeluid dat je na één luisterbeurt uit duizenden zult herkennen. Die authenticiteit én haar talent om mooie liedjes en teksten te kunnen schrijven zorgt ervoor dat dit debuut ver boven het gemiddelde maaiveld uitsteekt. De nieuwsgierigheid naar meer materiaal is prominent aanwezig want Prone To Wonder is een hele mooie plaat geworden die de nodige aandacht verdient. Veel luisterplezier.

Label Fire Records

Beoordeling 8,5

Review Giant Sand is zo’n band waarvan iedereen wel eens ooit gehoord heeft. Al was het maar vanwege de grote inspirator van de band, Howe Gelb. Hun muziek wordt vaak geassocieerd met de atmosfeer van die zuidelijke staten van de VS waar het zo schroeiend heet kan zijn. Ramp, één van de albums uit begin jaren ’90 krijgt nu een bijzondere re-issue met bonus-cd. Gelb heeft door de jaren heen een muzikale ontdekkingstocht gemaakt, zowel solo als met zijn bands. Uit Tucson, Arizona komt Giant Sand, de band die door de jaren heen talrijke bezettingen heeft gekend maar eigenlijk is Gelb altijd de persoon geweest waar het om draait; hij is het creatieve brein achter de band uit dat zuidelijke deel van de Verenigde Staten met staten als Arizona, Texas, New Mexico waar in de jaren ’80 en ’90 het genre Americana ontstaat. Giant Sand is een van die bands die dit genre omarmt maar evengoed geassocieerd wordt met Alt-Country, Roots Rock. Ramp, dat oorspronkelijk in 1991 uitkwam, wordt als een belangrijk album uit de rijke discografie van de band gezien en toont de veelzijdigheid van Gelb. Het heeft een aantal heerlijke Roots-rockers zoals opener ‘Warm Storm’, ‘Romance Of Falling’, ‘Patsy’s Blues en ‘Always Horses Coming’. Nummers die zo nu en dan lekker ruig klinken en waarbij de gitaren spreken! Maar Ramp is veel meer dan die stevige songs. Luister maar eens naar de cover van Jim Reeves onvervalste “crooner” ‘Welcome To My Word’ met een bijdrage van Pappy Allen. Maar ook met een track als ‘Anti-Shadow’ kleurt de band aangenaam buiten de lijntjes, met het korte ‘Jazzer Snipe’ wanen we ons in een Jazzcafé en ‘Neon Filler’ is een aangename piano-popsong zoals we ze kennen van Lou Reed. Natuurlijk mag Country niet ontbreken en met ‘Seldom Matters’ schotelt Gelb ons een meer klassieke Country-song voor terwijl we met ‘Nowhere’ het gevoel hebben in een kroeg staan. Hoe divers maar evengoed veelzijdig het gezelschap Giant Sand in die periode was blijkt wel uit het feit dat destijds John Convertino op drums en Joey Burns (Contrabas) deel uit maakten van de band. Later gingen ze samen verder en hadden en hebben ze nog steeds succes als Calexico. Ook horen we op Ramp de ex-vrouw Paula Jean Brown op bas die ook nog kort lid was van The Go Go’s. Ramp heeft al eens een keer een heruitgave gehad maar deze editie is toch wel speciaal omdat er ook een bonus-cd bij zit met materiaal uit 1991; de Mad Dog Sessions uit 1991. Zeven nummers die Howe Gelb, John Convertino en Joey Burns op 30 januari 1991 live spelen in deze studio’s in Venice Beach. Deze nieuwe uitgave is een must-have voor alle fans. Helemaal afgestoft en opgepoetst en nog eens voorzien van een boekje met inner-lines geschreven door Mojo’s Dave Henderson is dit een mooie uitgave. Maar ook voor diegene die Giant Sand nog niet goed kennis is dit een piekfijne release om aan te schaffen want de muziek heeft nog niets van zijn glans verloren en klinkt nog steeds eigentijds. Veel luisterplezier.

Label Warner

Beoordeling 8,5

Review De Ierse singer-songwriter heeft de afgelopen jaren prachtige albums gemaakt. Met White Lies wist hij de hitlijsten te beklimmen en zijn recente titelloos album werd beloond met prijzen. De man is begonnen met een gitaar het podium op te lopen en nu is zijn band uitgebreid tot 7 personen, om live zo goed mogelijk uit de verf te komen. Het bewijst dit live album ‘Alive’ waar hij een overzicht geeft van de songs van alle albums. Niet alle albums zijn eerst met open armen ontvangen. Toch hoor je de progressie in de albums gedurende de tijd. Alive is dan ook een mooi album waar het beste van de album terug komt. Het brengt een goed beeld dat Mick een goede zanger is die live de spanning van de songs erin weet te houden. ‘Take It On The Chin’, ‘Wasteland’ en het Tom Waits intieme en indrukwekkende ‘Star To Star’. Zijn songs worden veel vergeleken met Waits Cohen en Dylan songs. Wellicht is dat allemaal wat overdreven maar er is zeker een sfeer die schuurt tegen deze bovenstaande grootheden. Toch is er altijd iets van ondergewaardeerd talent dat aan deze man kleeft. Onterecht wanneer je dit album met songs als ‘Red To Blue’, ‘Boston’, ‘Small Fire’ en het titelnummer van zijn album, ‘I Own You’ hoort. Het Alive album weet het verschil weer te geven van het schrijven en opnemen naar het rijpen van de songs om het live te spelen en na jaren op te nemen. Prachtig album!

Label MFS

Beoordeling 8

Review Voor velen is het beeld van Hans vandenBurg groter dan zijn naam. Als zanger van Gruppo Sportivo en acteur in de hits video’s als ‘When the Lady Smiles’ van Golden Earring is de goedlachse man bekender. Maar de man maakt nog steeds prachtige muziek met een knipoog. Dit keer weet VandenBurg te verrassen met een ‘Postuum- album’. Met het openingsnummer ‘Mister Smile’ legt Hans direct uit hoe het leven en het album tot stand is gekomen. Het leven van ‘BadGuy’ is al even geestig. Met teksten als ‘silence is golden en Earrings are out’ in ‘IDon’tKnow’ komt hij in een mooie vorm terug over hoe het leven tussen mensen vergaat. ‘When You Grow Old’ kom je in een andere fase waardoor je de dingen anders gaat zien. Het zijn de wat fragmenten die hij beeldend weet over te brengen, daar waar de man juist zo sterk in is. Pakkende liedjes met een verhaal en een knipoog die gemakkelijk te volgen zijn. Het album is alleen digitaal en op vinyl te verkrijgen.

Label Decca Universal

Beoordeling 8

Review We kennen Keating natuurlijk van de Ierse boyband Boyzone die in de jaren 90 vele hits scoorden. Maar een van de mooiste liedjes schreef de man alleen. ‘When You Say Nothing At All’ is tot op de dag van vandaag een juweeltje en staat hoog in de top 2000. ‘Life is a Rollercoaster’ en ‘Loving Each Day’. doen dan ook aardig mee in de hitlijsten. Met het album Twenty Twenty weet de man in die lijn weer mooie popballades te maken. Met de Red Triangle broeders als schrijverscollectief weet hij pakkende songs als ‘Little Thing Caled Love’ te maken en met Emeli Sandé voor ‘One of a Kind’, Shania Twain voor ‘Forever and Ever Amen’ en Robbie Williams voor ‘The Big Goodbye’ weet hij het succes op een andere manier te verzilveren. Het zijn allen herkenbare popsongs die allen staan als een huis. Tot slot weet Keating nog de oude hits van hierboven in een nieuw jasje te steken en is dit de derde troef om het album tot een succes te brengen.

Label Island / Universal

Beoordeling 7

Review Het is inmiddels alweer 9 jaar geleden dat de Britse rapper Mike Skinner aka The Streets een album op de markt brengt. Inmiddels is de man 40 en lijkt de man een zoektocht af te leggen naar wat een moderne rapplaat nodig heeft. Het mag dan wel aangekondigd worden als een mixtape, danwel een demo idee, maar wanneer je dit album uitbrengt gaat het niet alleen om de teksten. Zijn kritische blik op zijn wereld is in woord prima weergegeven. Muzikaal gaat de man niet altijd mee met de huidige tijd. Naast zijn gasten waaronder Tame Impala op ‘Call My Phone Thinkin’I’m Doing Better’, Idles op het titelsong of Ms. Banks op ‘You Can’t Afford Me’ brengen het album niet tot een hoger level. Het is allemaal wat zo zo en zeker niet spannend.

l Frontiers srl

Beoordeling 8

Review De Amerikaanse melodic rock act uit Blue Island, Illnois doet al jaren mee. Ze horen bij de hairbands van de jaren 80, maar kregen nooit de credits waar men naar zocht. Ze kregen dan ook eind jaren 80 een contract bij een major label, maar toen was de hype al voorbij en liep men achter de meute aan. Toch was het een prima act die met het nieuwe album Generation Brainwashed hun 30 jarig bestaan viert. Chip Z’Nuff en zijn maatjes kijken met dit album terug. De tijd dat men dacht om mee te moeten gaan in de veranderingen en daardoor gebrainwashed werd. Uiteindelijk weet met de sound te vinden waar men zich niet maar laat opjutten door de media. Met de invloeden van de eigen helden als Pink Floyd in ‘It’s All-in Vain’. De heren hebben ondersteuning gekregen van Mike Portnoy in ‘Stranger in My Head’ en Daxx Nielsen van Cheap Trick. Het is een mellow melodic rock album waar geen onrustige rock songs op staan waarbij je het idee hebt dat je de bus mist. Nee, dit is een album met allemaal mooi relaxte poprocksongs waaronder ‘Broken Love’, ‘Drugsland Weekend’ en het bluesy rocknummer ‘Winding Road’. De songs zijn behoudend ingezongen waardoor het kwetsbaarder klinkt maar zeker niet minder. Het album is dan ook een verrassend album van de heren. Hopelijk krijgt men nu wel de aandacht waar men lang naar op zoek was.

Label Alive

Beoordeling 7

Review De Amerikaanse blues rockers uit Memphis weten met hun psychedische blues rock van het vorige album Distractions de overstap te maken naar de mainstream blues rock. Het album is daarom niet spannend. De riffs van de gitaren weten de drive van de songs boeiend te houden. ‘Itta Benna’, het titelstuk ‘Good Pills’ en ‘Try To Remember’ weten het album kleur te geven. Met ‘Think Twice’ is er in het intro ruimte gegeven voor de baspartij. Toch is het album niet een gedenkwaardig album geworden. Voor de bluesliefhebber zou het kunnen dat het een prima door kabbelend album is waarbij je de afwas kunt doen. Tegenvallend, als je het recente album ernaast legt, had ik er meer van verwacht.

Label eigen beheer

Beoordeling 7,5

Review Wanneer je met de drummer van de Amy Winehouse band een plaat in Londen kunt maken, dan laat je dat niet aan je voorbij gaan. Natuurlijk weet de Nederlandse Fridolijn wel wat ze wil. Met een album dat het eerste deel van een totaalplaatje aangeeft, is nu Chapter One: Above the Fray verschenen. Het is een minialbum met 3 songs. De dromerige popliedjes zijn passend bij haar fragiele zang en passend in het plaatje waar Fridolijn het graag wil hebben. Het openingsnummer ‘Merry Go Round’ dat over de dromen gaat en de wereld voorbijgaat, terwijl je ligt te dromen over hoe het allemaal anders zou zijn wordt opgevolgd door het spel van ‘Truth or Dare’. Dat al net zo dromerig klinkt als zijn voorganger. Het is de stap om wel of niet deze plaat te maken, de moed om het bij elkaar te schrapen om er iets moois van te maken. Met een intens getokkel van gitaren wordt het derde nummer ‘Above the Fray’ stijgt ze boven haar eigen kunnen uit. De drijvende drums als basis is een drive naar meer en wachten we op het tweede deel.

Label Warner Music

Beoordeling 9

Review Lianna La Havas is terug naar een afwezigheid van vijf jaar! Dit nieuwe titelloze album, haar derde, weerspiegelt beter dan ooit haar persoonlijke verhaal zoals ze onlangs in een interview aangaf. Met Lianne La Havas weet je dat je geen dampende floorfillers gaat verwachten. De voormalige protegé van Prince (we horen Lianne op Art Official Age uit 2014) staat bekend om haar ingetogen singer/songwriter-liedjes waar de Soul vorm krijgt door haar prachtige stem en de wat jazzy klinkende gitaar. Daar waar de vorige twee albums (Is Your Love Big Enough en Blood) titels meekregen is dit derde album titelloos omdat het volgens Lianne het meest persoonlijke verhaal vertelt en het nu tijd is om een album gewoon Lianna La Havas te noemen. Dat persoonlijke horen we in de teksten en voelen we in de nummers terug want de uiteindelijk gevonden liefde wordt op dit album verder uitgebouwd maar kent geen happy end. Het mooie van de muziek van Lianna La Havas is dat het over een soort van puurheid beschikt; het klinkt niet overgeproduced maar veel meer oprecht. Wat dat betreft worden we met de albumopener ‘Bittersweet’ wel wat op het verkeerde been gezet want deze single valt toch wel een beetje in de categorie “silky-soul”. Evengoed maken we weer kennis met die fabelachtige stem die een haast onuitputbaar bereikbaar lijkt te hebben. Vervolgens pakt ze terug naar die wat intieme, jazzy stijl en krijgen we enkele nummers die betrekking hebben op die oorspronkelijk ontluikende Liefde. ‘Read My Mind’ (“Oh, no, you're everywhere that I go / In my head again, oh, stuck in my head again”) is mooi maar ‘Green Papaya’ is werkelijk prachtig; de innemende stem en de gitaar dansen als het ware subtiel om elkaar. Met een wat funky gitaar op de achtergrond slaat bij het midtempo ‘Can’t Fight’ de twijfel alweer toe en bij ‘Paper Thin’ horen we vertwijfeling in de stem. Het is absoluut één van de hoogtepunten van dit album. Halverwege het album is daar ineens ‘Out Of Your Mind’, een minuut durende interlude dat voor een soort van breekpunt op het album zorgt. Vervolgens is daar haar interpretatie van Radiohead’s ‘Weird Fishes’, ook één van de betere tracks op dit album. We horen wat meer drumwerk en percussie en halverwege een heuse “break” met als eindresultaat dat dit misschien wel het spannendste en meest poppy nummer op het album is. Overigens schreef ze ook op dit album veel materiaal samen met Aqualung met wie ze al eerder samen werkte. Bij het soulvolle en midtempo ‘Please Don’t Make Me Cry’ is er alom twijfel of de liefde zal standhouden en bij het zeer gevarieerde ‘Seven Times’ heeft ze haar conclusie getrokken (“You didn’t pay your rent, so I guess you’ll be leaving”). Tegen het einde is daar het prachtig ingetogen ‘Courage’, een nummer dat door haar stem gedragen wordt en waarbij ze wordt begeleid op een enkele gitaar. Met afsluiter ‘Sour Flower’, het verwerkingsnummer van die verloren liefde, bewijst Lianna La Havas nog maar eens over wat een bijzonder talent én stem ze beschikt. Ruim zes minuten puur (soul)genot Als Lianna La Havas al geen gevestigde naam was, dan wordt ze dat vast met dit derde album. Omringd door een aantal fantastische muzikanten zoals Sam Crowe (keys), drummer Mark Guiliana en anderen is dit een album geworden van erg hoog niveau. Een soulplaat die in ieder muziekkast hoort te staan en laten we hopen dat het niet weer vijf jaar duurt voordat Lianna inspiratie heeft gevonden voor een nieuw album. Veel luisterplezier.

Label Howling Turtle Records

Beoordeling 8,5

Review Vorig jaar bracht hij met zijn band nog het zeer goed ontvangen album Avalanche uit, nu komt de Canadese singer/songwriter en gitarist Julian Taylor met een nieuw soloalbum. The Ridge is een verzameling van acht prachtig ingetogen liedjes waarmee de Canadees ons meeneemt in zijn herinneringen. Ook de release van The Ridge is naar voren gehaald. Taylor zegt hierover: “Ik hoop dat mensen troost kunnen vinden in deze muziek, de muziek is gemaakt om je naar binnen te trekken en je hart echt te raken.” De Canadees, met Toronto als thuisbasis, is een soort van muzikale kameleon. Nadat zijn band Staggered Crossing er in 2011 mee ophield besloot Taylor solo verder te gaan. Maar naast zijn solowerk maakte hij een aantal albums met zijn vaste band. Waar hij zich normaal begeeft binnen de R&B, Blues en Soul kiest hij voor dit nieuwe soloalbum The Ridge voor een veel meer ingetogen setting, Natuurlijk zijn Folk, Soul en wat R&B altijd dichtbij maar hij weet met zijn creatieve kracht de diverse stijlen hier prachtig samen te smelten en laat zich niet verleiden om zich vast te pinnen op een specifieke stijl. De thema’s zijn allemaal niet ingewikkeld maar wel universeel. Hoop en liefde komen voorbij in de stijlvolle ballad ‘Over The Moon’ en misschien onbedoeld heeft ‘Human Race’ betrekking op het meest actuele thema van dit moment; met deels Mohawk en West-Indië roots is het niet vreemd dat Traylor zich niet altijd begrepen voelde. Die twijfel loopt als een soort rode draad door het album en komt ook terug op het mooie en wat melancholisch is ‘Ballad Of The Young Troubadour’. Voor dit album kreeg hij hulp van zijn neven Gene en Barry Diabo en een aantal zorgvuldig gekozen gastmuzikanten zoals Derek Downham op de Dobro, Kevin Fox op Cello, Burke Caroll op Pedal Steel. Miranda Mulholland op viool en de backing vocals van Sheila Carabine en Amanda Walther. Het grotendeels akoestische ‘Be With You’ laat de meest gevoelige kant van Taylor zien en met het vlotte ‘Love Enough’ is daar ineens een vleugje Tex-Mex. De opener The Ridge vertelt over zijn jeugdherinneringen die hij vaak in British Columbia doorbracht. Het is met recht de titelsong van dit album geworden, met een wat Folkachtig karakter, waar alle instrumenten prachtig in balans zijn. De bijbehorende video is mooi en persoonlijk. Het enige minpunt is dat The Ridge maar acht nummers telt; met deze kwaliteit en diversiteit hadden het er ook zestien mogen zijn. Het album verveelt geen moment, iets wat toe te schrijven is aan de creativiteit en muzikaliteit van Taylor. Overigens wordt een deel van de opbrengst van dit album gedoneerd. Een heel mooi album dat oprecht en puur klinkt. Veel luisterplezier.

Label Rum Bar Records

Beoordeling 8

Review Singer/songwriter Justine Covault is terug met een nieuwe band én een nieuw project. In Amerika is de EP van Cheap Vacation van Justine’s Black Threads inmiddels al een paar weken uit en nu is het schijfje ook in Europa beschikbaar. In 2017 was daar het debuutalbum met haar toenmalige band Get Unclean, een album dat bol staat van stevige Post-punk en Popnummers, gevolgd door een EP Heartaches And Hot Problems. De verrassing toch wel compleet als we lezen (en horen) dat de Amerikaanse nu de samenwerking is aangegaan met Johnny Sciascia (Contrabas, Zang) en gitarist Jimmy Scoppa om een EP op te nemen met Alt-Countrynummers. Cheap Vacation kent vijf puntgave Countrytracks die ons mee terug nemen naar de jaren ’50 en ’60 en Country laten klinken zoals velen van ons dat willen. De stem van Justine lijkt ervoor gemaakt en samen met de beide heren is deze EP een klein feestje. ‘The Other Side Of A Six Pack’ is misschien wel het beste voorbeeld van wat je kunt verwachten; Sciasica die echt losgaat op de Contrabas en ons meenmeent naar de periode van Cash in de midden jaren 60. ‘He Never Reminds Me Of You’ en He Stopped Laughing At My Jokes’ zijn lekker uptempo en dansbaar en in dezelfde stijl geschreven en de stem van Justine past perfect bij dit genre. ‘You And Me Against You And Me’, met een mooie tweede stem van Sciascia, is een echte midtempo hartenbreker. De afsluiter ‘Needles And Pins’ (o.a. Smokie) krijgt een mooi en smaakvol arrangement mee waardoor het perfect op deze EP past. Ik kan niet wachten tot er een volledig album van Justine’s Black Threads uit gaat komen want deze EP met een speelduur van nog geen kwartier smaakt absoluut naar meer. Die speelduur is misschien een puntje van kritiek maar verder is dit een geweldig schijfje! Country met een wat traditionele klank maar vooral met een hoofdletter ‘C’. Veel luisterplezier.

Label ATO

Beoordeling 7,5

Review De psychedelische alternatieve soulsound van Nick Hakim werd in 2017 al geïntroduceerd. Het debuutalbum kreeg de nodige aandacht maar wil nog niet helemaal doorbreken. Met ‘Will This Make Me Good’ gaat de man verder en horen steeds meer de invloeden van Prince in zijn songs. Met ‘Bouncing’ en ‘WTMMG’ horen we de smooth uitdagende jazz soul trip hop dat we ook van de oude albums van Prince kennen. Meeslepend en dromerig maar ook met een vleugje funk erdoor verwerkt. Het is een soort van moderne soulplaat dat aansluit bij de oude sound van Marvin Gaye. Wanneer je Qadir en Crumpy horen weet Hakim een mooi vervolg hier aan te geven. ‘All The Instruments’, ‘Vince Tyler’ en ‘Drum Thing’ zijn wel uitdagendere songs om naar te luisteren en wellicht dat velen dan ook halverwege het album afhaken. Maar het is nog wel de moeite waard om deze songs in de programmering er tussen uit halen, dan hou je een prima

Label Cornelius Chapel rec.

Beoordeling 7,5

Review Wanneer de heren Brian Manasco, Ky Carter wel klaar waren met de Southern rock van hun thuishaven in Alabama ging men naar drummer en producer Lester Nuby. Zijn ontevredenheid over de songs schoot niet echt op. Het past bij een band die garage rock wil spelen en een eigen sound hier aan toe wil voegen. Dat gaat met horten en stoten en soms je neus te stoten. Het resultaat is dat Manasco de songs herschreef en nu met 12 songs op In Waves de wereld wil veroveren. Het album weet een soort van galmende sound in de garagerock te produceren. Het openingsnummer ‘Trail’ en het daarop volgende ‘Born To Lose’ krijgen zoveel galm mee dat het in de muziek verdwijnt, maar gelijktijdig ook weer te volgen is. Als een soort psychedelische klankkleur staan de herldere achtergrond vocalen samen met de overstemmende drums in ‘Young Lovers’ afgesteld. Het geeft een andere diepte in het nummer dan je normaal zou verwachten. Dat is wellicht even wennen maar dat betekend niet dat het slechte songs zijn. Net als het rockende ‘Wonderland’ met het leuke intro, en het ‘Homesick’ maken het album kleurrijk. Maar eenmaal een keyboard introotje gevonden wil nog niet zeggen dat je een serie songs met hetzelfde soort intro achterelkaar kunt zetten. Met de mars van ‘Parades’ komt er gelukkig verandering in waarbij ‘Dreaming’ een hoogtepunt van het album.

Label Because Music

Beoordeling 7,5

Review Feel Feelings is de titel van het derde album van Soko (Stéphanie Sokolinski) dat onlangs uitkwam na een muzikale stile van een kleine vijf jaar. Met Feel Feelings keert ze terug naar de Dreampop. Twaalf nummers die wat zwoel klinken en een soort van deken van sensualiteit over zich hebben. Met de opener ‘Are You A Magician’ is die richting meteen duidelijk. Een rustige melodie, wat psychedelisch klinkende gitaren en af en toe de snik in de tem van Soko. Toch wordt die sensualiteit het best geportretteerd als ze die ene keer in haar moedertaal zingt; op het in het Frans gezongen ‘Blasphemie’ klinkt Soko als een eigentijdse Serge Gainsbourg. Voorafgaand aan dit album verbleef de in LA woonachtige Soko een week lang in de gerenommeerde Hogffman-instituut waar ze een programma volgde om negatieve ervaringen en gedragen uit haar kindertijd te elimineren. Daarna volgde een periode van celibatair leven en binnen die nieuwe werkelijkheid vond ze de inspiratie voor dit nieuwe album. ‘Looking For Love’ is misschien wel het meest uitgebalanceerde nummer op dit nieuwe album. Al luisterend krijg je hier en daar het idee dat de Francaise ergens de randen opzoekt van sensualiteit, verleiding en erotiek bij nummers als ’Oh, To Be A Rainbow’ en ‘Let Me Adore You’. Ook wanneer Soko een maatschappelijk probleem als huiselijk geweld benoemd in ‘Quiet Storm’ blijft ze volharden in dezelfde sound terwijl dit bij uitstek een onderwerp is dat je wat vinniger weg kunt zetten. Eén van de uitzonderingen is ‘Replacaeble Hearts’, een soort van “spoken lyric”, en juist hier weet ze wel die spanningsboog te creëren. Ook de afsluiter ‘Hurt Me With Your Ego’ is geslaagd; nog steeds horen we een verleidelijke Soko maar hier wordt ze slechts deels begeleidt door een akoestische gitaar waardoor het liedje wat klein blijft. Feel Feelings is een album dat wat luisterbeurten nodig heeft. Soko slaagt er goed die intieme, sensuele sfeer te creëren met maar daarbinnen horen we niet veel variatie tussen de twaalf nummers. De kans dat je het album niet helemaal afluistert is dan ook aanwezig. Mooie nummers als ‘Replacaeble Heads’, ‘Looking For Love’ en ‘Hurt me With Your Ego’ zijn de luistertips. Veel luisterplezier!

Label Central Tones/ Konkurrent

Beoordeling 7,5

Review Met Daniel Fox van The Girl band wist deze band uit Dublin, Ierland enkele jaren terug al verrassend uit de hoek te komen. Na een serie single is er nu een volledig album van Silverbacks. De Ierse band Silverbacks weet met hun Fad album zich goed te presenteren. De vrolijke pop punk popsongs zijn erg aanstekelijk en met het openingsnummer ‘Dunkirk’ wordt het Belgische Duinkerken onder de loep genomen. Het zijn pakkende indie gitaarriffjes die de boventoon voeren. Met een diepe stem is het oplepelen van de tekst binnen de akkoordschema’s een uitdaging voor zanger Daniel O’Kelly. Dat hij niet de enige is die zingt horen we op het titelsong ‘FAD 95’ en ‘KLub Silberrucken’. De stem van Emma zingend in de postpunk doet denken aan de Kelly songs van The Pixies. De pakkende gitaarlijntjes zijn opzwepend wanneer we naar ‘Just in A Band’ en het David Bowie georiënteerde ‘Grinning At the Lid’ is een mix van de Pixies en Bowie. Het album is vooral een prettige indie post punk plaat waar de nadruk is gelegd op pakkende riffjes en hier en daar een meezing refreintje.

Label Frontiers srl

Beoordeling 8

Review De populariteit van melodic rock is niet meer wat het is geweest. De jaren 80/90 rock wordt alleen in Amerika nog maar gemaakt door de acts van weleer. Die het overigens nog steeds met succes doen. Nieuwe acts vinden we vooral in Scandinavië, al is de band Bloody Heels een veelbelovende act uit Riga, Litouwen. Het album Ignite the Sky staat vol met pompende rocksongs. Met een goed en volle zangpartijen en gedreven gitaren is dit album toch heerlijk om naar te luisteren. Het titelstuk en openingsnummer van het album is een visitekaartje voor de rest van het album. Powerful is ook het ‘Crimanal Mastermind’ waar de gitaarsolo een centrale plek inneemt. De meezinger ‘No Matter’ en het funky begin van ‘Farewell To Yesterday’ is wel zo goed en pakkend dat het snel favoriete songs van het album worden. Met een meeslepend en dreigende sound in ‘Black Swan’ weet men hier een pakkende solo in te verwerken dat heerlijk in het gehoor ligt. Niet snel of ingewikkeld maar volledig passend in het nummer en uiteindelijk opzwepend naar het einde toe. Een zeer goed melodic rock album uit een onverwachte hoek.

Label Thirty Tigers

Beoordeling 8

Review De maakte drie jaar geleden al een prachtige Americana plaat We’re Not Going Anywhere’. De titel werd niet helemaal treffend, want de man moest de hele wereld rond. Nu pakt hij het anders aan, zowel in de titel als in de songs. De singer-songwriter uit Texas weet met album meer indie song- songwriting liedjes te maken met hier en daar een vleugje soul zoals Hallelujah Love is Real! Dat het aanstekelijke titelnummer ‘My Love is A Hurricane’ opvolgt. Wanneer de man in de wereld van de liefde bevind is hij In ‘Heaven’ Tonight. En wordt dit snel gevolgd met ‘Shine On Me’. Maar de avond begint al met een vrolijke noot in ‘Lover Will You Lead Me?’ en ‘I Wanna Live in Your Bedroom’. Zo volgen we de nacht die David Raminez beleefd en vragen we aan het eind van het album af wie deze persoon nu zou zijn. Muzikaal is het een heerlijk album waar je de verhalen van de man gemakkelijk volgt. Relaxte popliedjes die niet in herhaling vallen en prettig naar te luisteren is. Een verrassend album en ja daarmee moet hij wellicht de wereld voor over om ook dit mooi geluid te laten horen in Europa en Australië. En dan is het zeker geen straf om hier naar toe te gaan.

Label Polydor

Beoordeling 7,5

Review Het hoesje is al uitdagend en het tekstboekje doet wat denken aan Depeche Mode Violater album. Het gaat hier om het nieuwe album van Ellie Goulding. Het afgelopen jaar is Eline getrouwd met Caspar Jopling en komt nu met haar eerste album in 5 jaar. Met Calvin Harris wist ze haar doorbraak te maken met ‘I Need Your Love’ en ‘Outside’. Dan helpt een song voor het succesvolle 50 Shades filmsoundtrack. ‘Love Me Like You Do’ werd een wereld hit en nu zijn we 5 jaar verder. Wanneer ‘Close to Me’, ‘Sixteen’ door te tijd hits worden is het nu aan ‘Worry About Me’ met ‘Blackbear’ en ‘Slow Grenade’ met Lauv. Deze songs staan op het nieuwe album, dat vooral herkenbaar doorgaat met de Goulding sound van dance pop. Gevulde songs met keyboardssounds en pakkende refreinen. Het album start met cooperatie met Serpenfeet ‘Start’ en weet Dua Lipa haar te ondersteunen met ‘Be The One’. Ondersteunen?? Ja, want de Goulden girl heeft haar focus elders liggen. Op Werchter was haar optreden al eentje met een vraagteken. Dat horen we op dit album weer. Het is allemaal wat vlag en kent geen power, dat wat ze in ‘Power’ wil bewerkstelligen. Ze is in rustige wateren beland waardoor haar sound niet meer past bij wie ze is of wil zijn. Wellicht dat ze haar aandacht kan geven aan een meer ingetogen singer songwriters sound. Dit album is niet slecht, maar het kabbelt allemaal maar wat voort.

Label Frontiers srl

Beoordeling 8

Review De naam Mark Spiro zal niet snel bij iemand opkomen, maar de Amerikaanse singer-songwriter heeft heel wat hits en rocksongs op zijn naam staan. We kennen wellicht Bad Englisch, Rick Springfield, Julian Lennon, Cheap Trick of Heart. 80’s rocksong die het goed doen in Amerika. Met dit album krijgt de man een passend opstapje voor het nieuwe album dat in de maak is. Dit is een compilatie van zijn eerdere solo albums. Het is dan ook een echt opstapje aangevuld met diverse ‘unreleased’ songs die het eigenlijk niet hebben gehaald voor de shortlist. Het zijn allemaal prima songs maar na drie cd’s is het wat te veel dezelfde American rock sound. We horen John Waite of Rick Springfield in de songs terug. Prima rock songs, maar in deze tijd toch een tikkeltje gedateerd om het alsnog of opnieuw uit te brengen.

Label Wolfe Island Records

Beoordeling 8

Review In de VS werd ze onlangs omschreven als ‘an outlaw folk Americana musician’. Ongeveer vier jaar geleden kon ze de lokroep om een album op te nemen niet meer weerstaan en begon het schrijversproces van het debuutalbum Revelation van de Amerikaanse singer/songwriter Lara Taubman. Het album wordt sterk geopend met ‘Sound Of Heartbreak’, het nummer dat misschien wel het dichtst bij de wat traditionele en melancholieke Folk/Americana staat. Gitaar, viool, mandoline en Pedal Steel zijn sfeerbepalend maar staan wel in dienst van de innemende stem van de New Yorkse. Ze is opgegroeid in Virginia omringd door muziek maar ze bouwde een carrière op als curator en binnen de artistieke wereld. Samen met multi-instrumentalist en producer Hugh Christopher Brown maakte ze dit debuutalbum. Vervolgens volgen er twee mooie ballads waarbij vooral de keuze van instrumenten bepalend is; ‘Desert Boy’ is een mooie en innemende ballad met Brown op piano en orgel en de backing vocals van Sarah McDermott terwijl bij ‘The Conversation’ de banjo op de achtergrond medebepalend is. Met ‘Heartbreak Garden’ krijgen we een breekpunt; het nummer begint aanvankelijk akoestisch maar wordt gaandeweg uitgebouwd tot een nummer dat de sfeer van de jaren ’70 ademt. Ook het soulvolle ‘Hook Up’ heeft nét wat meer tempo dan de nummers in het begin én is misschien wel een van de beste tracks van dit debuutalbum. Ook ‘Cold Side Of Spring’ heeft dat aangename ‘Americana’-karakter over zich, overigens zonder echt broeiend te worden. Op het laatste deel van Revelation pakt de Amerikaanse weer terug naar het geluid van het begin van het album. ‘Akureyri’ is een mooi klein liefdesliedje met een hoofdrol voor Joey Wright op mandoline en met het tekstueel knappe ‘Snakes In The Snow’ lijkt Lara nog een keer terug te pakken op de wat traditionelere Folk. De titelsong is ook de afsluiter; volledig in stijl horen we Lara zichzelf op de akoestische gitaar begeleiden en bewijst ze voor eens en altijd over een prachtig stemgeluid te beschikken. Revelation is een geslaagd debuut met een mooi subtiel instrumentarium en Lara laat horen over een groot singer/songwriter talent te beschikken. Knap dat je op je debuut dergelijke melodieën kunt schrijven waarbij de details vaak bepalend zijn als je de liedjes bewust klein probeert te houden. Producer Brown verdient een groot compliment voor zijn aandeel maar ook voor de klasse muzikanten die hij bij elkaar bracht en die aan dit debuutalbum hebben meegewerkt. Een mooie, sfeervolle en innemende plaat. Veel luisterplezier.

Label Wharf Cat Records

Beoordeling 8

Review De New Yorkse “Crooner” Doogie Poole is terug met zijn tweede album The Freelancer’s Blues. Drie jaar na zijn debuut Wideass Highway is de Amerikaan met zijn diepe, donkere stem terug en zo nu en dan drijft hij een beetje de spot met de hedendaagse samenleving. Het album opent sterk met het midtempo ‘Vaping On The Jobs’; drums en keys zorgen voor het fundament voor dit nummer waarin de drie karakters die het verhaal vormen (Michelle, Danny en Deena) dicht bij Poole zelf staan. Met een diep en donker stemgeluid dat klinkt als een combinatie van dat van Elvis Costello, Jim Reeves en Roy Orbison is vrijwel elk nummer doorspekt van melancholie. Voeg daarbij de vrijwel overal aanwezige steelgitaar die haast huilend aanwezig is en de mistroostige signatuur van de Amerikaan is gezet. Country loop als een rode draad door The Freelancer’s Blues en na deze prima opening van het album speelt hij met ‘Claire’ voor de eerste keer deze kaart. Het nummer klinkt doorleefd en staat bol van de dramatiek, iets wat we ook horen bij een nummer als ‘These Drugs Aren’t Working Anymore’ en bij de titelsong. Het klinkt soms wat vreemd anno 2020 maar de combinatie werkt en Poole komt er gewoon mee weg. Een beetje ironie horen we toch wel bij ‘Buddhist For A Couple Days’ en ook bij het rustige ‘Natural Touch’ dat vertelt over de onhandigheid van daten in deze periode. Toch zijn er nummers waarbij het countrygehalte naar de achtergrond wordt verdreven zoals bij de opener en waar Poole dus bewijst een prima singer/songwriter te zijn. ‘Los Angeles’ is een hoogtepunt van dit album en een nummer als ‘The Who’s Who Of Who Cares’ is zou zo maar kunnen passen in het oeuvre van Springsteen. Uiteraard is het stemgeluid van deze New Yorker anders maar toch klopt het geheel wel. Meest bijzondere track is waarschijnlijk ‘To Not Have A Brain’, een rustige wals, waar Poole de dramatiek misschien zelfs wel iets te verder doortrekt. Het mooie op The Freelancer’s Blues is dat Poole in staat is om het herkenbare geluid en structuren van Country naar zijn eigen hand te zetten en er zijn eigen twist en invulling aan te geven. Anders gezegd; we kunnen de man uit Brooklyn niet in een hoekje plaatsen. Sympathie voor de “working class” en hier en daar de nodige psychedelica zorgen voor een geslaagd en niet alledaags album dat het ontdekken meer dan waard is. Veel luisterplezier.

Label Polydor

Beoordeling 8,5

Review De drie zussen Danielle, Alana en Este Haim maakten in 2013 indruk met hun debuutalbum Days Are Gone. De voelen zich alles behalve dan een ‘Girlband’ (Alana Haim zij ooit: “When People Call Us A Girl Band, I Take It As An Insult”) en ze hadden hits met ‘The Wire’ en ‘Forever’. Hun nieuwste album, Women In Music Pt. III, kende ook wat vertraging vanwege Covid-19 maar is gelukkig inmiddels overal verkrijgbaar. . Het meest opvallende van dit derde album is dat de drie zussen iets meer variatie aan weten te brengen in het karakter van de liedjes. Dat betekent overigens niet dat de vorige albums niet goed waren; het tegendeel is waar maar met Women In Music Pt. III nemen ze iets meer afstand van die softrock-sound, de troef die toch vooral op de eerste twee albums werd uitgespeeld. Dus iets minder een déjà-vu naar het geluid van Fleetwood Mac en daar tegenover een verzameling liedjes die wat veelzijdiger zijn. Neem nu de opener ‘Los Angeles’, een soort ode aan de stad waar hun roots toch wel liggen; met een jazzy saxofoon wordt het nummer opgebouwd met een atypische melodielijn waardoor het dit nummer met recht een verrassende opener is. Ook een nummer als ‘I Know Alone’ klinkt erg eigentijds en ook hiermee kleur het Californische trio fijn buiten de lijntjes. Met ‘3 AM’ maken ze zelfs een voorzichtig uitstapje naar iets wat op Hip-Hop lijkt en bij ‘Another Try’ horen we toch echt wat reggae terug. Dat betekent niet dat ze hun succesformule helemaal naast zich hebben neergelegd want de combinatie van tempowisselingen, meerstemmigheid, vlot lopende vocalen en dat allemaal verpakt in een strakke compositie blijft ook op dit derde album gehandhaafd. Nummers als de vooruitgesnelde single ‘The Steps’, ‘All That Ever Matter’ en ook de huidige single ‘Don’t Wanna’ zijn weer voorzien van dat ietwat retro klinkende rockrandje. Hier en daar voegen de zussen ook nog wat humor toe; ‘Up From A Dream’, één van de sterkere nummers, begint met een onvervalste geeuw maar de kracht zit in de strakke baslijn. Het vrij korte ‘Man From The Magazine’ verteld over de vaak wat seksistisch getinte vragen die de dames in interviews gesteld krijgen. De kracht van Haim ligt natuurlijk in die drie mooie stemmen die elkaar perfect aanvullen en op de twee vorige albums al bewezen dat ze in harmonie een krachtige troef zijn. Danielle Haim, die nog wat zelfverzekerder klinkt en ook op dit derde album prachtig wordt ondersteund door Alana en Este. ‘Learning On You’ is één van die nummers waarop de stemmen prachtig geharmoniseerd worden en in combinatie met de gitaar is dit een prima nummer. Het lome ‘Gasoline’ zorgt voor een aangenaam rustmoment en met ‘I’ve Been Down’ hebben krijgen we een Westcoast Rocktrack voorgeschoteld die ons doet denken aan de muziek van Sheryl Crow. Als voorlaatste track is daar ‘Hallelujah’, het meest persoonlijke nummer over het verlies van dierbaren (“I had a best friend but she has come to pass / One I wish I could see now / You always remind me that memories will last”). De drie stemmen dansen als het ware om de akoestische gitaar en zorgen voor een heus kippenvelmomentje. Woman In Music Pt. III is een zeer geslaagd derde album voor Haim geworden en het meeste gevarieerde tot op heden. Onder die gepolijste laag liggen diepgaandere teksten over onderwerpen die ons allen aangaan en muzikaal durven de drie getalenteerde zussen zo nu en dan buiten de lijntjes te kleuren. Een prima album dat lekker wegluistert. Veel luisterplezier.

Label Caroline rec.

Beoordeling 8

Review De glamrock van Buzzard Buzzard Buzzard komt uit Cardiff en maakt muziek met een knipoog naar de 70s. Wanneer Tom Rees de eerste klanken op zijn slaapkamer uit de gitaar drukte, was de start van een droom in de muziek begonnen. Met dit album komt hij met zijn band naar buiten en gaat er volledig voor. Dat is ook te merken aan hun live shows die in UK strak uitverkocht zijn en de helden van toen als Liam Gallagher bij hen een kijkje nemen. De sound is het vanaf de eerste klanken van het album en het nummer ‘Double’ direct helder Het doet denken aan de oude Tommy Bolin en zjin TRex. ‘Late Night’ en ‘Stockholm’ zijn songs wat dit bevestigd. Met ‘Long Day / Free Day’ komt er even wat ruimte en rust in het album het is dan ook het meest pakkende nummer dat een nominatie kent om een hit te gaan worden. Wanneer de liefde voor The Beatles bezongen wordt dan is ‘John Lennon Is My Jesus Christ’ voor vele John Lennon volgers. Maar ook de liefde voorn Marc Bolan, Bill Fay en Bowie wordt in het nummer geëerd. Het is een album vol good old glamrock dat weer een nieuw jasje heeft gekregen!

Label

Beoordeling 7,5

Review De solo mixtape van J. Lloyd verwijst naar zijn mixen die hij in april heeft gemaakt en dat hij de ene helft is van het Britse duo Jungle. Met deze mix wil hij het Kosmos veroveren en zoekt naar een mixsound dat pakkend in de wereld is zoals het ‘Apocalypse’. Met de lichte mixen weet hij een pakkend geheel te maken van 25 songs die vooral spacy zijn. Het gaat van hot naar her. Van de pakkende gitaarmix van ‘Trouble’ naar de space sound van triphop mix van ‘The Way I Feel About You’ dat in een keer doorgaat in ‘Turn Into The Fire’. Met een selectie van gemiddeld 2 minuten songs geeft dit album als totaal een vertekend beeld, maar wanneer we alles in een geheel zien is het een songs in 25 delen opgebouwd. Van de droomsongs ‘I’ve Been Dreaming’ tot het uptempo ‘You Work Too Hard’, dat gelijk dan ook weer de opvallende songs zijn omdat ze het album breken. Verder is het wat matig allemaal.

Label Thirty Tigers / Bertus.

Beoordeling 8

Review De Amerikaanse country rock van the Jayhawks werd eind jaren 80 met het tweede album Hollywood Town Hall beroemd en hun single Waiting For The Sun gaf voor hen de doorbraak. De band van Gary Louris kreeg vleugels toen er toetsen van Karen Grotberg er aan werd toegevoegd. De samenzang van hen is legendarisch geworden. Toch bleef het echte succes achter. Inmiddels is XOXO het tiende studioalbum. Het geluid is vertrouwd en de poprock heeft meer de aandacht gekregen. Het openingsnummer ‘This Forgotten Town’, dat een duet met drummer Tim O Reagan is, ‘Dog Town Days’ en ‘Society Papers’ brengen het oude geluid van de band terug. Maar ook de slowsongs, met de mooie vocalen, ‘Illuminate’ en het mooie piano nummer ‘Down To My Farm’ zijn weer juweeltjes die alleen the Jayhawks kunnen maken. Prima album en blij dat ze de good old sound weer terug hebben gevonden. Het album is dan ook zeker de moeite waard voor de fans die deze band in de jaren 80/90 een warm hart toe droegen.

Label Nine Mile rec/ Bertus

Beoordeling 8

Review Het Amerikaanse duo Greyhounds weet al wat jaren de Texaanse blues te brengen. Anthony Farrell (keyboards en zang) en Andrew Tube (gtr) zijn dit keer met Steve Berlin de studio ingedoken. De multi instrumentalist en producer van o.a. Los Lobos weet de heren zo in het gareel te krijgen dat ze hiermee hun beste album presenteren. De klanken zijn vanaf het begin heerlijk en helder. ‘Tune In’ is dan ook een prima nummer om het album mee te beginnen en het publiek voor zich te winnen. De mix van fusion pop en folkblues maakt deze muziek speciaal. Het is pakkend en swingend en de sound van Los Lobos hoor je in de songs van bijvoorbeeld ‘Stay Here Tonight’. De swingende kant van het duo horen we in ‘People in the Park’ dat wat 70’s disco aandoet. Net als het meer funky ‘Nobody’s Judging’ dat ook een sfeer kent uit het verleden, maar in de huidige tijd prima meegaat. Het opvallende western achtige ‘Omoni’ sluit het album. Een album dat gevarieerd is en prettig is om naar te luisteren, waar je ook bent. De songs gaan soms wat aan je voorbij, al is het zeker niet hinderlijk. Verrassend album!

Label Frontiers srl

Beoordeling 7,5

Review De Zweedse gitarist Magnus Karlsson sluit al eninge jaren bij iedereen aan die hem inhuurt. Van Phenomena, Magnum zanger Bob Catley, Ralf Scheepers en Primal Fear zijn enkele acts die weten wat deze man in huis heeft. Met zijn eigen projecten The Ferrymen is er nu ook het derde album van zijn project Free Fall. Voor dit project bespeelt Karlsson alle instrumenten, behalve de drums. Dit laat hij over aan Anders Kollerfors. Met Toni Martin (Black Sabbath) heeft Karlsson goed contact en laat hem de ‘Temples of Tower’ en ‘Far From Over’ inzingen. De man heeft nog steeds een goede rockstem, Zelf weet Karlsson enkele songs in te zingen. Dit gaat hem ook prima af. Ronnie Romero is inmiddels de meest ingehuurde rockzanger geloof ik. De voormalige Rainbow zanger heeft het album van VandenBerg ingezongen maar wordt niet gezien als de zanger van de vernieuwde band. Hier tekent de man voor ‘One By One’ en Noora Louhimo begint liefelijk met ‘Queen of Fire’. Maar het gaat op dit album vooral om het gitaarwerk van Karlsson. Dat de man een meester is hoor je in de composities en zijn mooi thematisch gitaarwerk. Prima plaat!

Beschrijving Frontiers srl

Type project 8

Klant Wanneer Wintersun gitarist een samenwerking met actrice Netta Laurene wil beginnen koos men voor een nieuwe metal rock act SmackBound. Hierbij werd duidelijk dat de actrice meer in haar mars heeft dan alleen acteren. De songs die ze maakt en zingt zijn prima en met applaus in de metal wereld ontvangen. Het album 20/20 kent dan ook pakkende songs die wat poppy aandoen maar ook zeker stevig van aard zijn. ‘Wall of Silence’ en ‘Drive It Like You Stole It’ past in de oude sound van Sass Jordan. Met de popballad ‘Closer To Sober’ is het piano stuk uitgewerkt tot een bombastisch orkest/ gothic sound. Het mag dan op het eerste gehoor niks nieuws zijn, maar het is zeker pakkend en goed in het gehoor liggend. Om de snelheid er weer in te gooien weet men met het intro van ‘RUN’ weer even iedereen wakker te schudden, om vervolgens met ‘The Game’ iedereen in slaap te sussen. Uiteindelijk is dit nummer opgebouwd tot een mooi geheel dat ook zo op het Eurovisie Songfestival gepresenteerd kan worden. Het tweede deel van het album met ‘Those Who Burn’, ‘Hey Motherfuckers’ en ‘Date With The Devil’ kent een andere sfeer. Alsof deze songs eerder of los staand van de andere songs zijn gemaakt. Maar zeker niet minder zijn. Wel wordt telkens het zelfde compositie trucje uitgehaald waardoor het wat voorspelbaar wordt. Het album is dan ook een prima en gevarieerd rockalbum.

Label Sony Music

Beoordeling 8,5

Review Als je jezelf wat verdiept in de Afrikaanse muziek ontdek je een hele nieuwe wereld met een meer dan levendige muziekscene. Natuurlijk hebben we in het verleden kennis kunnen maken met sommige artiesten als Mory Kante (Guinee) en is het vrouwencollectief Amazones d’Afrique op dit moment erg actief. Afrika als continent herbergt ongelofelijk veel talent en muzikale stromingen en dit derde album iimini van de Zuid Afrikaanse muzikant Bongeziwe Mabandla is er wel eentje waar de klasse vanaf druipt. Het album wordt volledig in het “Xhosa” gezongen waardoor het als luisteraar een bijzondere luisterervaring wordt. De Zuid-Afrikaan is geen geheel onbekende meer in Nederland en hij deed eerder 4 Nederlandse clubshows in het kader van de AfroVibes Festivals. Door de muziek van Mabandla hoor je veel invloeden van grote namen maar natuurlijk zijn er altijd die (Zuid) Afrikaanse invloeden die het fundament vormen. Hij begint dat ook met het Folkachtige ‘Mini Esadibana Ngayo’ waar we zeker de Afrikaanse roots in zullen herkennen. Vervolgens weet hij al wat nuances toe te voegen en met ‘Masiziyekelele’ luisteren we naar een erg gevoelig en melancholieke track. Dat de talentvolle singer/songwriter inspiratie krijgt van artiesten als Kiwanuka blijkt wel uit een nummer als ‘Salanabani’ dat een even meeslepende opbouw meekrijgt. Bij een nummer als ‘ Zange’ horen we elektronische invloeden terwijl ‘Ndanele’ door het ritme en de samenzang een wat inheems karakter meekrijgt. En zo neemt Mabandla je mee aan zijn hand; mooie composities, spannende ritmes, soepel klinkende gitaren en prachtige samenzang zorgen voor een verrassende luisterervaring. ‘Jikeleza’ is uiterst dansbaar met een vleugje soul terwijl we bij ‘ Ukwahlukana’ weer duidelijk R&B-invloeden voelen samensmelten. Maar het is toch vaak de Zuid-Afrikaan met zijn akoestische gitaar en innemende stem die de basis vormt zoals bij ‘ Isiphelo’ en de werkelijk alles verstommende afsluiter ‘ Ndiyakuthanda’. Als er iets weer duidelijk wordt is het dat taal niet het belangrijkste is om mooie muziek te maken. Het is juiste de muziek dat leidend is en op dit derde album blijkt dat we met Mabandla een ongekend talent te maken hebben. Absoluut ‘een van de verrassingen tot op heden en absoluut een aanrader. Veel luisterplezier!

Label Frontiers srl

Beoordeling 8

Review De Engelse rockband Vega bestaat inmiddels 10 jaar. De broertjes Tom en James Martin zijn in de wereld van de rock gerold en schreven voor diverse artiesten de songs. Wanneer de heren met Nick Workman als zanger wilde werken ging het label Frontiers om en kreeg men de vrije hand. Inmiddels is Grit Your Teeth hun zesde album en weet de band nog steeds erg goede songs te maken. Het album kent al een sterk begin met een powerful ‘Blind’. Het is de rock dat een melodieuze rocker wil horen als opener van een album. Goed geslaagd en met een meer melodieus nummer 'I Don’t Need Perfection' is de keus als tweede song ook helemaal goed. Met het titelnummer komt de sound dicht bij Def Leppard, waar deze band goed mee te vergelijken is. De songs gaan van stevige classic rock tot een poprock als ‘Man On A Mission’ en ‘Don’t Fool Yourself’. Alle muziekstukken zijn melodieus van aard waardoor het misschien wat gedateerd klinkt. Maar het is allemaal even pakkend en afwisselend genoeg om dit een heerlijke rock plaat te noemen!

Label Sony

Beoordeling 8

Review De Engelse band Depeche Mode is een van de grondleggers van de synthpop dat in de jaren 80 is ontstaan. Inmiddels weet de band diverse muziekstijlen te brengen en is het vooral een inspiratiebron voor indie en alternatieve acts. Het nieuwe album is een live album Spirits in the Forest. Het album is tevens een registratie van Anton Corbijn. De fotograaf werkt al jaren met Depeche Mode en verzorgde de video’s wat voor U2 een reden was om hem ook hiervoor in te huren. Het mooie is dat ook deze film de kwaliteiten van Corbijn weergeeft. Maar het gaat om de Engelse band die tot op de dag van vandaag zich een mega act mag noemen. Uitverkochte zalen en headliner voor vele festivals. Dit is een documentaire Spirits in the Forest en een concertfilm Spirits Live, naar aanleiding van het recente album Spirit. De band start dan ook met de opener van dit album ‘Going Backwards’. Where’s the Revolution komt ook nog van dit album en verder is het een verzameling van DM hits. ‘Everything Counts’, ‘Just Can’t Get Enough’, ‘Enjoy The Silence’, ze komen allen voorbij. Niet altijd even sterk vertolkt maar wel zo live en hoorbaar dat het legendarische songs zijn. Op het concert in Berlijn wordt nog even extra aandacht gegeven aan David Bowie door de cover Heroes met een zwarte vlag te presenteren. Het mag dan best zo zijn dat de heren niet de jongste meer zijn en er zijn vast betere versies van enkele songs te vinden, maar het blijft heerlijke muziek en heerlijk om naar te kijken.

Label Decca

Beoordeling 8

Review De 27 jarige Engelsman Rhys Lewis weet de sound te vinden dat aansluit bij de huidige popsound. Met zijn debuutalbum weet hij de sfeer van Duncan Laurence met Ed Sheeran of Lewis Capaldi te verenigen. De popsongs waarmee het album begint Better Than Today en No Right To Love You kennen de sfeer van de moderne singer-songwriters. ‘When Was The Last Time’ zou een song kunnen zijn die hij na het kijken van het Eurovisie songsfestival 2019 heeft gemaakt en daar wat inspiratie uit heeft geplukt. Met Under The Sun horen we de moderne sound van Ed Sheeran en Capaldi in een terug. Het is vooral pakkend en subtiel in de eenvoud. Met zijn pianosong What If verovert hij de vrouwenharten en zal hij de festivals stil krijgen. Met het koortje van ‘Lonely Place’ weet hij even het album te breken. Zijn stem is heerlijk om naar te luisteren en met zijn dromerige popsongs is het allemaal vooral pakkend te noemen. Het album mag dan ook tot een van de opvallende singsongwriters albums van dit jaar worden bestempeld.

Label Universal music

Beoordeling 8

Review The Hardest Working Man in Showbizz, James Brown! Dat was de aankondiging van de man die zowel de blanke als donker getinte mensen gelijk op de dansvloer kreeg. De man waarbij SOUL met hoofdletters wordt geschreven en die naast zijn turbulent leven veel voor de muziek heeft betekend. Het album Collected is een verzamelalbum dat een triple cd album is met de natuurlijk klassiekers als ‘Get Up’ (SexMachine), ‘Living in America’ en “Say It Loud, I’m Proud To Be Black,’ dat in deze tijd een bijzonder geluid is, nu de Black Lives Matters een belangrijke plek inneemt kan het zo weer uit de kast worden gehaald. Het was toentertijd het strijdlied voor de Black Power movement van Malcolm X en Martin Luther King. Maar ook gaat dit album terug in de tijd waar de songs gemiddeld 2 en een halve minuut duurden, met de good old 50’s ‘Please Please Please’, het swingende ‘Think’ en de heerlijke mellow songs ‘I Don’t Mind’ en ‘Baby You’re Right’. Song sdie het nu ook nog prima zouden doen. Op festivals zijn dit soort songs nu geliefd en worden afgewisseld met heerlijke uptempo songs die al aansluiten bij de twist van toen en doen denken aan ‘Papa’s Got A New Bag’ en ‘I Got You!’ (I feel …). Maar we mogen de klassiekers van toen niet vergeten. ‘This is A Mans World’, we schrijven hier 1966, is nog steeds een issue waar we mee zitten. Maatschappelijk getinte teksten in een swingende beat. Of het ‘Cold Sweat’ met een beat dat later veel in de pop hebben gehoord. Gedurende de tijd worden de songs van Brown melodieuzer en langer, opgerekt naar gemiddeld 4 minuten. Met ‘The Payback’, ‘Funky Drummer’ en ‘Woman’ werden de Brown songs passende ingredienten voor de hip hop scene met onder andere NWA, Kendrick Lamar en Public Enemy. Zoals Brown al vertelde “You Hear the Rappers?? 90% of their music is me!” Het geeft de invloed van deze man weer op de huidige popscene. Een scene waarbij het onderdrukking in alle facetten wordt bestreden, al wist James Brown hier een passende brug te slaan. Om aan het eind met ‘Living in Amerika’ en ‘I’ Real’ dit album album waardig af te sluiten. 2006 stierf James Brown aan hartfalen en longontsteking al werd onlangs bekend dat men de dood wil onderzoeken op de geruchten van moord.

Label Karisma records

Beoordeling 8,5

Review Met de naam Airbag is er gekozen voor een voor de hand liggende naam, waar veel bandje gebruik van maken. Dit keer gaat het om de Noorse progrock act die een switch weet te maken naar een indie sound. De band heeft dan ook beide stijlen vermengd in de songs, waardoor A Day At The Beach een prachtig album is geworden. Het openingsnummer laat het nieuwe geluid horen. De industriële indie sound brengt het intro vol spanning naar het muzikaal deel. Met de dreigende bassen voert met de spaning op en weet gitarist Riis zijn kunsten nog steeds te laten klinken. De band weet hun gelederen te sluiten bij drie man, nu er twee bandleden zijn vertrokken. Geen extra input meer waardoor de kracht van de band de ruimte krijgt om hun kunsten de vrijheid te geven. Met het Marillion achtige ‘Sunsets, het krachtige ‘Megalomaniac’ of de Pink Floyd hypnotiserende sounds van het titelstuk ‘A Day At The Beach’ 1 en 2. Het is het beste wat de band heeft gebracht en met dit mag men dan ook gerust gaan uitventen. Het is een juweeltje van een plaat!

Label

Beoordeling 8

Review Het debuut van de Australische act Wing Defence weet de andere wereld te bereiken. Hun indie sound gaat nu al over de wereld en dan is het een teken dat een EP snel tot een volledig album gebracht mag worden. Het duo Skye Walter en Paige Court weten met een pakkende indie sound aan te schuren bij de popsound. Met de single ‘Relocate’ weet men een prima visitekaartje af te geven. De teksten zijn pakken gemakkelijk op te pakken. Deze ep bevat 6 songs die allen lekker pakkend zijn. Meezingers als ‘Listerine’, ‘SIlence’ zijn potetiele hits. De dames weten deze ep af te sluiten met het juweeltje van het album ‘Bob’. Hier wordt je alleen maar vrolijk van!

Label Polydor

Beoordeling 8,5

Review Wanneer de naam Paul Weller valt is er altijd een moment dat de ander even na moet denken over wie dat ook alweer is. Met ‘You Do Something To Me’ hebben we direct de grote hit te pakken van deze Britse sing-songwriter van 62, die iedereen kent. Maar de man van Style Council en the Jam is legendarisch in UK. Een man die zijn faam ruimschoots heeft verdiend en nog steeds prachtige platen maakt. Het 15de album On Sunset is zijn nieuwste en wederom eentje voor om in te lijsten. Het openingsnummer ‘Mirror Ball’ is direct een schot in de roos. Met 7 minuten weet Weller de gitaren laten gieren en blaast hiermee iedere Britpopact mee van het podium. Maar de heerlijke 70’s sound van het titelstuk en ‘More’ waar Julie Gros van Le Superhomard haar Franse deel inzingt. Nog een oude bekende op dit album is Jim Lea van de glamrockact Slade die hier de viool speelt in de 50’s song ‘Equaimity’. Het geeft aan dat Weller zich niet in een hokje laat duwen en gerust alle stijlen van muziek pakt om een album diverse te maken. Het zijn vooral vrolijke songs als “Walking’ die het album kleur geven. Het is dan ook niet gek dat aan het eind van de deluxe versie enkele songs met orkest of instrumentaal te horen zijn. Je mag gerust zeggen dat de man hiermee een van zijn beste albums sinds jaren presenteert.

Label RCA

Beoordeling 8,5

Review Het is inmiddels alweer het achtste album van LaMontagne. De Amerikaanse zanger weet met zijn uiterlijk en muziek ene mooie kruising te zijn van Cat Stevens en Stephen Stills. De laatste was voor hem een idool om uiteindelijk muziek te gaan maken. Met het album ‘God Willing & The Creek Don’t Rise’ uit 2010 wist hij het grote publiek te bereiken. Na diverse albums weet hij met het nieuwe album weer een heerlijke sfeer te maken. Het album is ontspannen in de sfeer en de songs ‘I Was Born To Love You’, ‘We ll Make It Through’ en ‘Summer Clouds’ Al weet hij met de popsongs ‘Strong Enough’ het tempo op te schroeven zonder afbreuk te doen aan het album. Met ‘Weeping Willow’ en ‘Morning Comes Wearing Diamonds’ doet het soms denken aan de zoete liedjes van Simon and Garfunkel, maar dan in een 2020 jasje. Het album kent een prachtige klankkleur en is gemixt door Bob Ludwig. Het hoesje is wat minimaal maar wellicht is dit omdat RCA dit talent vanaf het debuut album Trouble had verwacht dat hij door zou breken. Op een een of andere manier komt dat er maar niet van. Onterecht want de man weet prachtige albums te maken waarvan het debuutalbum, ‘Gossip’, ‘God Willing’ en dit nieuwe album opvallend goed zijn! Hopelijk weet LaMontagne door te brengen kaar het grote publiek.

Label Napalm rec.

Beoordeling 7,5

Review De Duitse powermetal act Powerwolf bestaat inmiddels 17 jaar. Met het nieuwe album Best of the Blessed gaat de band even terug naar het succes van hun album Blessed & Possessed, waarmee ze enige tijd de (rock)lijsten mee bestormden. Ze weten al enige tijd met hun metalsound goed te scoren en met dit album zal het zeker niet minder zijn. Het album kent enkele nieuwe versies van onder andere “We Drink Your Blood’, ‘Werewolves of Armania’, ‘Sanctified With Dinamite’ en hun classic ‘Ressurrection By Erection’. Het zijn allemaal classic titels en daarbij behorende melodieuze metal sound. Toch deze band krachtig genoeg om zich te onderscheiden van vele metal acts. De songs goed in balans met gitaar en volle stem. Afwisselende instrumenten die de aandacht krijgen, maar alles even vol overgave en bravoure. Als bonus is er een live album aan toegevoegd waar de band hun reputatie live ook waar maakt.

Label Frontiers srl

Beoordeling 7,5

Review Dat Zweden altijd een goede metal bands weet te brengen is nu ook weer het geval. Na het titelloze debuut is het nu tijd om de progmetal van Paralydium een vervolg te geven met het album Words Apart. Het is het debuut op Frontiers en daarmee kunnen ze hun fanschare weer uitbreiden. Maar het allemaal niet erg nieuw en verrassend als we het hebben over de composities en de sound van deze band. De songs ‘Within the Spere’, ‘Synergy’ en het mooie piano nummer ‘Crystal of Infinity’ kennen allen een mooi intro dat vervalt in een uptempo beat waarop gezongen wordt. De vulling van keyboards is pakkend waardoor de gitaren niet overheersend zijn. Het wisselt zich prima af. Net als de tempowisselingen die lekker uptempo zijn en blijven. Maar het album in zijn geheel is dan weer een aaneensluitend nummer die dit allemaal heeft. Dat maakt het album een beetje voorspelbaar. Verder zal de band een goede live reputatie hebben om aan te kunnen sluiten op dit label. Voor de melodieuze prog rock liefhebbers is dit dan ook een prima album!

Label New West Records

Beoordeling 8,5

Review Zijn tiende album heeft de titel Agricultural Tragic meegekregen en de cover laat geen twijfel; Corb Lund is na vijf jaar afwezigheid terug met een onvervalst Country-album. In een interview vertelde de geboren Canadees dat de titel eigenlijk synoniem staat voor de sound die hij samen met zijn vaste band de Hurtin’ Albertans zelf ontwikkeld heeft. De Canadees loopt al een heel (Country) leven mee en hij weet zijn vaste band dan ook op dit album weer moeiteloos de gewenste richting in te sturen; of het nu Classic Country is, wat Americana, Honky-Tonk of Rockabilly, zijn vrienden en bandleden Kurt Ciesla (Bas), Grant Siemens (Gitaar) en Brady Valgardson (drums) volgen Lund moeiteloos en creëren een album vol verhalen met hier en daar de nodige humor en zelfs een persoonlijke noot. Meest bijzondere track op Agricultural Tragic is toch wel ‘Tattoos Blues’, grotendeels een gesproken gedicht met een gezongen refrein; het verhaal is dat Lund al jaren de Elko bezoekt (Nevada National Cowboy Poetry Gathering) nu zelf een gedicht schreef en de tekst in een lied wilde verwerken. Zijn bandleden adviseerden om het gewoon als een gesproken gedicht te gebruiken met alleen een melodie bij het refrein. Maar natuurlijk klinkt het merendeel van de songs vertrouwd met die wat zingende stem van de 51-jarige Lund; ’90 Seconds of Your Time’ is de wat rockende opener en het eerste verhaal dat Corb met ons wil delen; iets van een jachtavontuur dat hij met Evan Felker van de Turnpike Troubadours beleefde. Ook ‘Oklahomans!’ schiet werkelijk uit de startblokken en ‘Dance With Your Spurs On’ is ook weer zo'n nummer dat zich op het snijvlak van Country en Rock bevindt. Dat Lund niet bang is om wat zelfspot en humor in zijn nummers te verwerken blijkt wel uit ‘I Think You Oughta Try Whiskey’, een duet met Jaida Dreyer dat eigenlijk als demo bedoeld was maar nu een heerlijke “Classic Countrysong” is geworden waarbij Jaida als een jonge Loretta Lynn klinkt. Bij de Rock ‘n Roller ‘Grizzly Bear Blues’, met een hoofdrol voor gitarist Grant Siemens, vraagt Corb zich af wat te doen als hij oog in oog staat met een beer (“Should I Run Or Should I Stand”?). Wat gevoeliger wordt het bij het wat rustigere ‘Never Not Had Horses’ waarbij hij refereert naar zijn moeder. Mooi is ’Louis L’Amour’, een relativerende “wals” waarin de Canadees verwijst naar de in de VS en Canada verplichte literatuur van deze schrijver maar evengoed aangeeft dat het vroeger niet altijd beter was. ‘Rat Patrol’ is heerlijk dansbare Rockabilly en zorgt voor een volle dansvloer maar het is toch echt ‘Old Men’ dat onder de huid kruipt. Met Tammy Rogers op de viool en Sam Bush op de Mandoline is dit midtempo nummer in haast uiterste perfectie van datgene dat je van Curb Lund en de Hurtin’ Albertans mag verwachten. Agricultural Tragic is zo’n album dat je eigenlijk fysiek in je muziekcollectie moet hebben. Het schijfje wordt vergezeld van een mooi vormgegeven boekje met alle teksten en fraaie foto’s die nog maar weer eens de sfeer van het misschien wat geromantiseerde Wilde Westen weergeven. Lund weet zijn verhalen prima muzikaal vorm te geven en begeeft zich moeiteloos in zowel zijn verleden als rodeorijder als in de uitdagende en moderne hedendaagse tijd. Voeg daarbij wat relativeringsvermogen en het plaatje klopt. Veel luisterplezier.

Label Continental rec.

Beoordeling 7,5

Review Vanaf de eerste klanken van dit album is het vet raak! De vrolijke gitaren komen op je af en ‘Tell That Woman’ van Willie Dixon is een heerlijke opener waar je spontaan van gaat meezingen. Het is de opening van het nieuwe album van Micke Bjorklof en Lefty Leppanen, samen met Mr. Chef. De Finse blues is vooral luchtig te noemen en werd gevraagd als support voor Robert Plant. Wanneer Willie Dixon in the house is zal Robert Johnson ook niet ver zijn en ja dat horen we aan het eind van het album met een Finse versie van ‘I’m A Steady Rolling Man’. Toch weten de heren de good old blues een warm hart toe dragen door eigen songs te leveren met Broozny’s ‘Big Bill Blues’. Het zijn heerlijk gezellige campfire blues songs zoals ‘Always Something Good’, ‘Gotta See Maly Church’ en de meezinger ‘Small Town Baby’. Of het poppy titelnummer dat erg pakkend is, of het heerlijke smooth song ‘The One’. Wanneer men met Less is More gaat beginnen dan is dit het punt waar het album ook gestopt kon worden. Het is het dan een prima album om ’s avonds even op te zetten, buiten bij de open haard.

Label Interscope rec

Beoordeling 7,5

Review Het lijkt allemaal wat in de lucht te hangen. Ditmaal is het de zangeres Jessie Ware die zich overtreft met haar nieuw album ‘What’s Your Pleasure’. Okee na de single ‘Imagine It Was Us’ was er de dancetrack ‘Overtime’ en nu weet ze een album te maken alsof de sound van Donna Summer van de jaren 70 direct naar 2020 is getransporteerd. Of is het de opstanding van deze luchtige disco sound die we horen op het titelnummer en het ‘Ooh La La’ en ‘Read My Lips’. De uitdagende teksten waarmee ze de mannen veroverd past zeker bij deze lichte sound waarbij je de wulpse Ware haar heupen automatisch ziet wiegen. Met de lichte Depeche Mode Cant Get Enough Casio-sound van ‘Soul Control’, of de Royal Badness Prince sound dat ze gebruikt bij ‘In Your Eyes’ ligt er wat te veel bovenop. Afzonderlijk zijn de songs van Ware prima en uitdagende dancepop met een sausje van erotiek. Voor het gehele album is het wat too much maar zeker zijn alle songs meer dan prima!

Label

Beoordeling 7,5

Review Het trio van drie dames uit London doet erg gezellig aan . Zie zien er lief uit en toch kent het bij de eerste aanblik iets van gereserveerdheid achter. De band weet een indie- , punkrock sound te maken dat gelijk ook erg zoet poppy is. Het is het tweede album van de dames die zeggen dat ze op dit album lekker te keer gaan. Met ‘Put Your Money Where Your Mouth Is. Time is money, never apologize. These Are The Rules!’ is waar het album mee opent. Het zijn de teksten uit het nummer ‘Sports’, maar de toon van deze dames is gezet. Met een postpunk rocksound komen deze dames al intimiderend over. Het Hasta La Vista veranderd de zaak. Het is te lief voor woorden en met een poppy sound blijft er niets meer over van waar men eerder mee begon. Tenzij het als een soort lief wezentje je de nek omdraait. Dat blijft als het ware hangen. ‘Homesick’ en ‘Validation’ klinken wederom erg schattig maar wanneer je even beter luistert blijft er weinig liefs over. Dat maakt het album gelijk ook vermakelijk. Het ligt gemakkelijk in het gehoor en de songs zitten goed in elkaar. Niet overdreven powerful te keer gaan maar vooral melodieuze songs die je zo kan mee zingen.

Label New Heavy Sound

Beoordeling 7

Review VDe band Ember uit het Engelse Birmingham heeft na enkele ep’s hun naam veranderd in EMBR. Met een drummer, Eric Bigelow kreeg de band een drummer die een niertranspantatie moest ondergaan. Tijden het schrijven van dit album kwam er een beschikbaar. Hij kreeg een nier van een overleden vrouw. Zij was tussen de 18 en 23 jaar. Hierbij is het raadsel van de titel van dit album opgelost 1823. De zware metal sound van EMBR is vooral log te noemen en met een zangeres in de gelederen is er wat luchtigheid in de songs. De band uit Birmingham weet het Black Sabbath (ook uit Birmingham) geluid te verzwaren en met Matt Washburm (Mastodon) achter de knoppen zit het met de sound wel goed. De gitaren krijgen hier en daar wat pannen waardoor het van de linker speaker naar de andere speaker gaat. Het geluid en de ritmes blijven het gehele album log waardoor ‘Your Burden’, ‘Where I’ve Been’ en ‘Eyes Like Knives’ toch veel als hetzelfde klinkt. Gelukkig weet men met ‘Vines’ wat afwisseling te brengen, maar plaatst men dit als slotsong. En het grunt geluid van ‘Powder’ moet alles wat doorbreken. Uiteindelijk blijf ik het allemaal matig vinden.

Label Tricki- woo/ Proper/ Bertus

Beoordeling 8

Review We hebben hier twee stoere zussen die de wereld veroveren met hun gitaar, stoere klanken en rouwe poprock. De zussen Rebecca en Megan Lovell weten met Raka Layman en Kevin McGowan indmiddels heel wat publiek in zalen en festivals te overtuigen van hun songs. Met Self Made Man weet men hun 5de album te presenteren. Het overtuigende Self Made Man past bij de hoes waar de zussen geen niet met hun laat sollen. ‘Burn with Holy Ghost Fire’ en ‘Keep Digging’ zijn heerlijke rock nummers die doet denken aan een moderne Joan Jett. De nieuwe bluesrocker on the block Tyler Bryant weet de dames te ondersteunen met ‘Back Down South’ en met Tears of Blue to Gold weten de dames een vleugje country aan het geheel toe te voegen. Divers maar soms klinkt het alsof het niet helemaal doorlopend een geheel is. Naast dat het allemaal goed klinkt zijn het allemaal liedjes die op zich zelf staan, dat is dan ook het verschil met het voorgaande en Grammy genomineerd album Venom & Faith waarbij de songs tot een geheel klonken. Met een van de juweeltjes van het album ‘Every Bird That Flies’ heeft men een troef in handen waarmee ze de wereld kunnen veroveren. Nu is het aan de ondersteunende diensten om dit waar te maken.

Label New West/ PIAS

Beoordeling 7,5

Review Het leuke van deze hoes is dat je de echte foto van de tekening ziet wanneer je het hoesje opent. De singer-songwriter Sammy Brue geeft wel een beetje vertekend beeld weer met deze hoes. Het ziet er allemaal wat post punkier uit dan wat de muziek brengt. Als support act Hij heeft al met Lucinda Williams en Lukas Nelson getourd. De muziek is zeker passend want de heerlijke popliedjes als de vrolijke ‘Fishfood’, ‘Die Before You Live’, ‘Gravity’ en het stevigere indiesong ‘Teenage Mayhem’ passen bij de hoofdacts. Met wat meer bravoure weet Brue de songs te brengen waardoor het energierijk en pakkend is. Maar de folk sound hoor je door de songs. Het ‘Pendulum Thieves’ is een popsong waarmee hij het publiek inpakt. Terwijl de het titelnummer en ‘True Believer’ zijn singer-songwriters kant laat zien. Het zijn intieme songs die met flair worden gezongen. Soms is zijn performance wat te graag, maar wanneer Brue hier een passende balans in vindt, groeit hij zeker door naar een mainstage.

Label Legacy/ Sony

Beoordeling 8

Review De man is inmiddels bijna 80 jaar en als singer- songwriter is hij de meester die de wereld van poëet en troubadour zijn samenbracht in een. De man die opstond voor al het maatschappelijk kwaad, alles ter discussie durft te stellen en mensen tot andere gedachten kan brengen. Over Bob Dylan zeggen mensen veel dezer tijd. Of hij kan niet zingen of is onverstaanbaar of live is het saai, zeg het maar al is hij niet voor niets de winnaar de Nobelprijs en enige muzikant die dit kan zeggen. Dat Adele haar grootste hit ‘Make You Feel My Love’ een Dylan song is of Jimi Hendrix, U2 All ‘Along the Watchtower’ of Guns & Roses ‘Knockin On Heavens Door’. Met het nieuwe album verleidde hij iedereen al met om het nummer ‘Murder Most Foul’ begin dit jaar uit te brengen op youtube. Een song van 16 minuten over het wel en wee van President Kennedy, de wereld in 1963, de roerige wereld van toen en de komst van The Beatles en The Who’s Tommy met the Acid Queen. Het geeft een beeld van de tijd weer waarbij Dylan en veel andere mensen de wereld tot verandering brengen. Het lekker uptempo nummer ‘The False Prophet’ verscheen al wat eerder nu het album uit is. Al is dit het meest snelle nummer van het album. Dit album bestaat uit heerlijk relaxte songs die meeslepend zijn. Een lust voor rappers die veel tekst in een song willen plaatsen en een juweeltje voor de echte Dylan fans. Het album ligt in de lijn van het album Modern Times waar ook heerlijk meeslepende lange nummer op te vinden zijn. ‘I’ve Made Up My Mind’ over de inmiddels overleden mensen die Dylan heeft gekend zoals ‘Goodbye Jimmy Reed’ dit ook doet vertellen. Dylan kijkt langzaam terug op het leven en in de tijd. ‘Black Rider’ die door de tijd rijdt. Met ‘Key West’ weet Dylan met de trekharmonica een andere sfeer op de plaat te brengen. Het is de tijd toen hij op Key West zat, waar hij de inspiratie tot alles vond. Om het album met de 16 minuten durende ‘Murder Most Foul’ te eindigen. De meester weet op dit album mooi te zingen en prachtige songs te leveren. Kan nog steeds kritisch zijn en poëtische teksten maken die niet rijmen maar van nature en in woordgebruik al heerlijk klinken.

Label Pink Flag/ Konkurrent

Beoordeling 8

Review Het is een mooi jaar voor de liefhebbers van de Britse band Wire. De tour van de heren ging niet door en hier is dan het album dat men productioneel heeft kunnen afmaken en het is het tweede album al van dit jaar. Het jaar begon al met het heerlijke album Mind Wave en nu is er het album 10.20 met outtakes uit de periode 2010-2020. De band Wire behoort tot een van de meest invloedrijke acts van de Britse indie alternatieve sound en Britpop. De band wist met hun underground sounds uit de jaren 80-90 een belangrijke plek in de muziekscene te veroveren. Met dance songs en de opener ‘Boiling Boy’ waar industrial en dance gezamenlijk bijelkaar komen of het stevige post punk van ‘Underwater Expirience’ of de indie song ‘Small Black Reptide’. De songs klinken op het eerst gehoor altijd wat gemakkelijk in het gehoor en uiteindelijk blijken de composities of bijgevulde instrumenten ingewikkelder te zijn . Het mainstream ‘Wild Collides’ kent dan ook veel muzikale invulling dan wat op het eerste gehoor geregistreerd is. Dit album kent de outtakes van de afgelopen tien jaar waar de band prima albums heeft gemaakt. Ze gaan nog steeds mee met de tijd en als dinosaurussen van de indie sound heeft men toch weer een prima up to date album weten te brengen.

Label Blue Note/ Universal

Beoordeling 8

Review Wanneer de naam Norah Jones opkomt is er snel een link een gelegd met The Beatles. De vader van Jones is de inmiddels overleden Ravi Shankar, de sitar speler die de betere albums van the Beatles inspeelde en George Harrison bijstond in het Bangladesh concert. Norah haar halfzuster Anoushka treed in de voetsporen van haar vader en Norah had meer oor voor de westerse muziek. Norah weet in 2007 een hit te scoren met ‘Thinking About Me’, maar ook met ‘Don’tKnow Why’ en ‘Sunrise’ haalde zie de hitlijsten . Ze dook de afgelopen jaren de studio in met Green Day zanger Billy Joe Armstrong en in de wereld van de jazz en blues (met haar band Puss n Boots) was ze veel te vinden. Met Pick Me Up Off The Floor weet ze zich weer op het popfront te presenteren. De zangeres heeft nog steeds een stem dat smooth door de songs glijdt. De ontspannende songs weten een balans te vinden tussen de jazz en pop. ‘Hurts To Be Alone’ en ‘Heartbroken, Day After’ zijn juweeltjes van songs. De drama binnen de liefde weet ze prachtig te vertolken dat je al bijna medelijden met haar krijgt. Het past bij de titel van het album. Met de songs ‘Say No More’, ‘I’m Alive’ en de mooie afsluiter ‘Heaven Above’ weet Jones met haar achtste album een prachtig album te brengen.

Label Island / Universal

Beoordeling 8

Review De singer-songwriter Jack Garret uit het Britse Buckinghamshire is opgegroeid met muziek. Zijn moeder was muziekleraar en van kinds af weet Jack allerlei geluiden te produceren. De fascinatie van nieuwe geluiden bracht hem in 2016 tot de eerste ‘Phase’. Nu is er een vervolg album. Garratt weet met zijn album te openen met zijn gevoel te uiten om als support act te spelen. ‘Return Them To The One’ is al een heerlijk nummer met veel bijgeluiden wat nogal wat herhaling nodig heeft om alle geluiden en instrumenten te herkennen. Het mooie is dat dit hem ook uniek maakt. Van de dancesound van ‘Better’ of het popnummer ‘Get In My Way’ om vervolgens weer een totaal andere sound te maken met het nummer ‘Mend A Heart’, terwijl het prima past in de dansbare songs van ‘Anyone’ en het juweeltje van de plaat ‘Circles’. HEt zal dan ook niet erg lang duren voordat Jack Garratt zijn route naar de pop en hitlijsten zal gaan vinden. Inmiddels is Engeland al om en dan zal het niet lang duren voordat het het Kanaal over.

Label Unday

Beoordeling 8

Review De Belgische indie band Flying Horseman weet met hun zesde album een juweeltje te maken. Daar waar de Talking Heads of Depeche Mode nu hun upcoming albums zouden maken zou dit wellicht klinken als Flying Horseman. Het openingsnummer ‘Citizen’ is vooral bombastisch swingend en een perfect visitekaartje. Het heeft iets weg van de oude Talking Heads die een pact hebben gesloten met de dance songs van de Simple Minds van begin jaren 80. Met ‘Set Reset’ trekken ze deze sound door alsof ‘Everything Counts’ van Depeche Mode een remake heeft gekregen. Wanneer de smooth songs ‘Flare’ en het hypnotiserend 7 minuten lange ‘Where Do You Live’ de revue passeren, doet dit wat denken aan Japan. Toch weet de band een eigen sound te produceren. Het is vooral aangenaam in de diversiteit en sterke songs. De single ‘Hotel’ kent een funky bas en gitaartje terwijl het ook weer opzwepende stevige klanken kent. Hier hoor David Byrne weer terug, net als in het snellere ‘Secrets’. Bert Dockx weet met zijn band zichzelf te overtreffen met een prachtig album. Het mag duidelijk zijn dat deze Belgische band van internationale allure is. België blijft een broedplaats voor indie rock acts van hoog nivo, waar we in Nederland meer aandacht aan mogen besteden.

Label Sony

Beoordeling 8

Review De Belgische act Abynsthe Minded laat weer van zich horen! Bert Ostyn en zijn mannen weten na drie jaar een mini album te maken met 5 aanstekelijke songs. Dat de band een muzikale afslag heeft genomen met Jungle Eyes toont van volwassenheid en daar moet de vaste AM luisteraar soms even aan wennen. Nu is er een vervolg en is het album een geheel album. Met ‘Riddle of the Sphinx’ houdt de band zich aan de nieuwe sound en weten ze het album met de single van 2019 Mixing the Medicine een prima cocktail te maken van de nieuwe en oude sound. Het heerlijk laid back ‘Easy’ moet velen aanspreken en zou een prima opvolger zijn om een hit mee te scoren. Zo is ook het titelstuk een heerlijk nummer dat de zon in de zomer doet schijnen wanneer je het nummer al opzet. Akoestische gitaren gemengd met de melancholieke sound net als op het ‘Pass it On’ en het What In The World’. Het is een sound dat het gehele album bevat. het is smooth relaxt en doet het goed met de warme dagen. Zoals het nummer ‘Easy’ waar een heerlijk basloopje in verwerkt is. Of het lome ‘Cherry Picking’ waarmee je je gedachten laat wegdromen naar de lokale volkstuin. Het slepende Hel Hole is vooral hypnotiserend in drive als de zangstem. Het album is vooral een heerlijk relaxt album waarmee we weer zien dat onze zuiderburen prachtige albums kunnen maken.

Label Caroline rec

Beoordeling 8

Review Camille Berhomier is de echte naam van de Franse singer-songwriter Jehnny Beth. Ze is beter bekend van haar zangkunsten voor de rockact Savages en van het duo John en Jehn waarmee ze weer een andere muziekstijl weet te produceren. Haar debuutalbum kent vooral een afwisseling tussen de low- fi elekto, pop en rock. Voor de David Bowie expositie speelde ze diverse Bowie covers wat haar extra aandacht gaf. Ze weet deze vertolking van Bowie songs dicht bij haar te houden omdat ze dezelfde persoonlijke worsteling als haar idool kent. Haar debuutalbum is vooral divers te noemen. Met ‘We Will Sin Together’ komt ze dicht bij haar verhaal. Haar verhalen gaan vooral over wat er om haar heen gebeurd en weet dit dichterlijk weer te geven. Met een introductie ‘A Place Above’, dat aan Bowie doet denken, gaat over in de heftige elektrostijl dat Bowie op zijn laatste albums als ‘Heathen’ ook kon brengen. ‘I Am The Man’ is dan ook een heel ander nummer dan de cello’s van ‘The Rooms’ waar ‘I Am the Man’ in doorklinkt. De worsteling van haar horen we in ‘I Am’, Innocence’ en ‘Heroine’. Hoewel het album op het eerste gehoor niet direct een commercieel top album is, is het zeker de moeite waard om dit de draaiuren te gunnen. Het verhaal en haar stijl trekt wel. Bowie zijn albums zijn ook niet op het eerste gehoor omarmd, en dan mag Beth haar tijd ook nemen. Al heeft het wel de aandacht nodig om het op je te laten inwerken.

Label Sony

Beoordeling 8

Review The Prettiest Curse is het derde album van de band Hinds (je spreek het uit als Hajnts) in een kleine vier jaar. Ze hebben de afgelopen jaren hun sound wat doorontwikkeld en zo horen we op dit derde album voor de eerste keer wat nadrukkelijker de toevoeging van synths. Dat betekent overigens niet dat de gitaren in de kast zijn achtergebleven! De dames hadden al een tweetal singles de ether in geslingerd. Eentje daarvan is de opener ‘Good Bad Times’, het meest poppy nummer van het album. Het is catchy, lekker upbeat en het blijft als een soort van oorwurm in je hoofd rondcirkelen. In positieve zin dan en hiermee wordt duidelijk dat ze wat afstand aan het nemen zijn van dat stempel van garagerockband. Dat laagje vernis verdwijnt gaandeweg het album wel wat bij nummers als ‘Just Like Kids (Miau)’, ‘Burn’ en ‘The Play’ waar de dames muzikaal én vocaal lekker los gaan. Af en toe tikt de band met Madrid als thuisbasis de garagerock aan en dan is het weer meer richting shoe-gaze. Maar altijd is er die muzikale basis én de stemmen van Carlotta Cosials en Ana Perrote die het fundament vormen. Maar toch weet de band een aantal keer absoluut in de roos te schieten. Naast de al eerder genoemde opener is ‘Riding Solo’ een heerlijk energieke track waarbij Hinds op een of andere manier die vrijgevochtenheid muzikaal vormt geeft. Ook ‘Take Me Back’, waarbij eindelijk die elektrische gitaar loskomt, is één van de betere tracks. Bij ‘Boy’, ook weer deels Spaanstalig, wordt misschien wel iets te veel aan de knoppen gedraaid zodat de stemmen hun glans wel verliezen. Bij het wat romantische ‘Come Back And Love Me’ horen we zelfs de traditionele akoestische gitaar voorbijkomen en ook hier is het een mash-up van Engels en Spaans. Maar de grootste verrassing heeft Hinds bewaard voor het einde; afsluiter ‘This Moment Forever’ klinkt ondanks het wat duistere karakter toch teder en loom en hiermee laat Hinds zien dat ze van diverse markten thuis zijn.In een paar weken tijd een tweetal toffe releases uit het land van Dali en Don Quijote; eerst was daar Melenas en nu een nieuw album van Hinds. Nog steeds die wat ruwe, ongepolijste en energieke gitaarmuziek die voor een aangename luisterervaring en een glimlach op je gezicht zorgt. Soms wat frivool en ongedwongen, dan weer met een duidelijke boodschap.

Label Island/ Universal

Beoordeling 6,5

Review De Britse indie rockers van Cambridge University weten met hun post punk indie sound een energieke sound te brengen. Howel de band inmiddels 5 jaar bestaat, is dit hun debuutalbum. Het album kent vooral rechttoe rechtaan songs zoals de opener ‘Lander’ en Here It Comes Again’. De schreeuwerige zang van het openingsnummer is niet door de zanger ingezongen maar of dat nu een goede set is om je publiek op deze wijze kennis te laten maken met je band, is even de vraag. Toch weet de zanger Alex Rice het ook niet helemaal recht te trekken. Het derde nummer ‘Going Soft’ geeft rust, al is het maar van korte duur. Hierdoor is het album voor de helft al een onrustig, geen lijn en wil men vooral veel in een korte tijd proppen. Met Long Hot Summer weet men het beste op single te zetten, al is het maar om de zonnige festival weide te bespelen. Maar ook dat zit er dit jaar niet in. De energieke band zou in dat plaatje nog passen, maar verder is het Deep Down Happy, toch een soort van Deep Down Disappointment geworden.

Label eigen beheer

Beoordeling 7,5

Review De Belgische metal rockact Sin Savage uit Lier ging eerder door het leven als Nightmare BE. Maar er is nieuw leven in geblazen en zo weten de heren met een nieuwe EP de velden weer te bewandelen. het mag dan wel een mini album zijn met 4 nummers maar we horen direct dat deze band weet wat ze doen. Het titel- en openingsnummer is gedreven en kent veel energie. Hierdoor weet de band zijn visitekaartje af te geven. De rauwe zangstem doet Lemmy van Motorhead even herleven. Met het ‘Hot On Your Heels’ trekt de band deze energie door en weet men dit met het instrumentale ‘Down To The Ground’ even een andere drive te geven. De gitaarsolo’s gieren je om de oren, zonder dat de snelheid uit het nummer wordt gehaald. Het loggere Through The Gates is voor dit album niet geheel passend. De zang is wat te schreeuwerig en je krijgt het idee dat men meerdere ideeen en delen in een song wil proppen waardoor het geen geheel is. Het is wel jammer, want de eerste 3 van de 4 songs zijn prima en dat smaakt naar meer.

Label Frontiers srl

Beoordeling 8

Review Wanneer we The Voice van Brazil mogen geloven is zanger Renan Zonta een van de meestbelovende rockzangers van dit moment. En misschien hebben ze wel een punt. Het album van de Braziliaanse rockact Electric Mob is een heerlijk rockalbum te noemen en dat komt hier vooral door de zangpartijen van deze Zonta. Het klinkt allemaal ruw en melodieus, het beukt tegen de straatklinkers en met de dreigende achtergrond vocalen in het openingsnummer ‘Devil You Know’ laat dit je snel meebrullen tot je er uiteindelijk niet meer stilzittend naar kunt luisteren. Met Kings Ale weet men het ritme lekker te houden maar hier mist de energie van het openingsnummer. Met een relaxt bluesy rock soundje weet men ‘Got Me Running’ te starten en uiteindelijk als loom rockend nummer door te trekken. Dit doet men met gevoel even later met ‘Your Ghost’ zeker beter en is dan ook een nieuw highlight op dit album. Daar waar deze band ergens doet denken aan de muzikale kwaliteiten van the Black Crowes met een stevige rockzanger als David Coverdale dan hebben we een idee bij de klanken van deze band. Het is dan ook een heerlijk rock album dat je ter aller tijde kunt opzetten.

Label eigen beheer

Beoordeling 8

Review Het kost even tijd om de melodieuze metal uit Brazilië naar Europa te krijgen, maar dan heb je ook wat. Het album Viking Zombie verscheen vorig jaar al in hun thuisland. Nu zijn de heren met een Vikingschip naar Nederland gevaren. En het wachten wordt beloond met 3 extra bonus tracks. De band heeft hun tour met Fates Warning afgerond en dat is niet onopgemerkt gebleven. De band heeft de metal harten van de labels en fans gestolen. De eerste songs van het album zijn sterke power metal songs. Met ‘Ragnarok’ en ‘Animal Uncaged’ kom je al lekker binnen. Heerlijk stevig gitaarwerk, opzwepende drums en de rauwe stem maakt deze band een mix van Sepultura met Scorpions. Met juweeltjes als de ballad ‘Embrace the Silence’, “Skydriver of the Light’ of het stevige rechttoe rechtaan rock van ‘Rain of Fire’. Het is allemaal even vermakelijk en het rockt als een malle.

Label Temporary Residence/ Konkurrent

Beoordeling 7,5

Review Wanneer de Amerikaanse act Maserati uit Georgia USA in 2000 hun Electro sound over de mensheid goot, bleek dat ze niet in een hokje te stoppen zijn. Al snel verschoof de sound van rock naar psychedische synthpop. Nu zijn we 20 jaar later en weten de heren een mix van alles te maken. ‘2020’ is dan ook het openingsnummer wat een overzicht van hun carrière. Van de Electro intro naar de rockgitaren en de synth voice dat uiteindelijk gemengd wordt tot een geheel. Het is een band waarbij de heren het publiek op de kop krijgt door hun vol geluid dat swingend de speakers uit knalt. Het is dan ook niet vreemd dat men met het 8 minuten hypnotiserende ‘Wallwalker’ het album eindigt. Hier tussen worden heerlijke songs gespeeld met soms wat bedenkelijke teksten als ‘Welcome to the Other Side’, en het erg stevig overvol rockende ‘Killing Time’ en dat naadloos doorgaat met ‘A Warning in the Dark’. Maserati weet na Rehumanizer uit 2015 wederom een stevige Electro plaat te maken dat swingt en energie geeft en neemt.

Label eigen beheer

Beoordeling 8

Review De rockband At First weet met het album Deadline een internationale uitstraling te realiseren. De band uit Nederland weet met hun alternatieve stevige rock aan te sluiten bij de acts als Bring Me The Horizon. Met uitgebalanceerde composities van bijvoorbeeld ‘Disconnected’ weet Jamie Jochems met haar band een heerlijk opzwepende drive te creeren, terwijl de spanning in het intro’s van ‘For What It’s Worth’, ‘Infinity’ of ‘Samsara’ rolt het zo in de stevige powerock. Het is ook wat deze band voor elkaar krijgt. Het rockt vooral overtuigend en is dan ook een aanrader voor de metal en alternatieve rockfans. Het concept van de songs in herkenbaar. Een goed intro staat voorop om vervolgens weer lekker los te gaan. Met ‘Sky’ wordt een mooi semi rockballade gepresenteerd dat jammer genoeg wel vervalt in het stevige werk en zou het spannender zijn geweest om de ingeslagen spanning vast te houden. Met ‘Wanderlust’ en ‘Turbulance’ kan men dan weer even hun energie kwijt. Kortom een plaat met potentie tot meer en mag er best een groter label hier aandacht aan gaan geven.

Label Radial

Beoordeling 7,5

Review Onder zijn artiestennaam Photay is de New Yorkse producer Evan Shornstein terug met zijn tweede album Waking Hours. De opener ‘Existential Celebration’ is een spannend instrumentaal nummer dat prima als soundtrack bij een spannende SF-film zou passen. Vervolgens is daar ’Warmth In The Coldest Acre’ dat een haast Noord-Afrikaans ritme als basis kent en waar we Shornstein fluisterend wat teksten horen uitspreken. Zo weet de Ne Yorker veel variatie aan te brengen in de hoofdzakelijk instrumentale nummers. ‘Fanfare For 7.83 HZ’ klinkt als een instrumentale versie van een nummer dat ooit een originele versie kende, ‘Change In Real Time’ heeft wat filmisch met de piano als mooi contrast en bij ‘Pressure’ speelt hij de troef van de strijkers uit. Met ‘The People’ durft Shornstein zelfs wat politiek in zijn song te verwerken. Verrassend maar uiterst toepasselijk is de afsluiter ‘A Beautiful Silence Prevails’; in een kleine anderhalve minuut horen we een mooie, klassiek aandoende, pianomelodie. Eindoordeel Een schijfje voor de wat meer geoefende luisteraar lijkt me dit. Shornstein laat de muziek als een elastiekje tussen zijn vingers veren waardoor het lastig is om een consistente lijn te vinden. Van spannende soundscapes tot experimentele ontdekkingen en dan allemaal met een eigen hoeveelheid energie. En soms, als hij het passend vindt, horen we Shornstein ook nog wat zingen.

Label eigen beheer

Beoordeling 7,5

Review De Antwerpse producer en muzikant Matthias Dziwak, alias Avondlicht, bracht onlangs zijn album Hyperromance uit; de Belg neemt ons wederom mee op een eigentijdse soundscape. In deze tijd dat ieders bewegingsvrijheid is beperkt komt er nog behoorlijk wat nieuwe muziek voorbij. Zo ook dit nieuwe album van Dziwak dat vooral een instrumentaal karakter kent. De Belg die al eerder werk uitbracht (Amalgation) dat op positieve kritieken kon rekenen is nu terug met negen instrumentale tracks. Dziwak kent het klappen van de zweep en weet hoe je een soms filmisch album op moet bouwen; waar leg je de spanningsboog en waar laat je de (synth)teugels vieren. Na de introductietrack ‘Echoes’ zijn het de nummers ‘Porta’ en ‘Plains’ die vernuftig opgebouwd worden en waar het niet ondenkbaar is dat je er als het ware van in een soort trance kunt geraken. Vooral ‘Plains’ is een nummer dat je zo maar in elke playlist kunt plaatsen. Piano als basis Op ‘When You Come Close’ horen we voor de eerste keer wat gesproken klanken en zijn het juist de snelle ritmes en drops die voor een aparte sfeer zorgen. Nummers als ‘Found ‘ en ‘Tripper’ lenen zich om gebruikt worden als achtergrond bij een documentaire maar bij ‘Undertow’ is weer die vernuftige opbouw naar die dansbare climax voelbaar. Het mooie is dat Dziwak vaak de piano gebruikt om de basis weg te zetten om vervolgens alles met synths digitaal om te vormen om de juiste sfeer te creëren. Met het relatief korte en wat afgewogen ‘Eight Hour Drive’ sluit hij dit nieuwe album af. Eindoordeel Het kan zijn dat Hyperromance wat luisterbeurten nodig heeft om onder je huid te kruipen maar waarschijnlijk is dat evengoed het eindresultaat. De negen tracks vormen samen deze plaat en sluiten naadloos op elkaar aan waardoor het geheel als een soort “never-ending-soundscape” klinkt. Prima productie die nergens bombastisch wordt maar evengoed wél boeiend.

Label Reprise / Warner

Beoordeling 19 juni

Review 19 juni

Label Thirty Tigers

Beoordeling 8

Review Als we zijn samenwerking met Kelly Jones uit 2016 (Little Windows) niet meerekenen hebben we negen jaar moeten wachten op een nieuw album van de Britse singer/songwriter Teddy Thompson. De zoon van de beroemde Richard en Linda Thompson die al sinds zijn 18e in New York woont is terug met zijn nieuwe album Heartbreaker Please. Als we zijn EP’s meerekenen is Heartbreaker Please zijn negende album en daar hebben we dus een tijd op moeten wachten. Aanleiding en centrale thema is eigenlijk zoals de titel al aangeeft zijn verbroken relatie. De inmiddels 44-jarige Thompson die opgroeide onder de “Folk-rock” vleugels van zijn ouders heeft in de loop der jaren een voorliefde opgebouwd voor de soul uit vervlogen tijden met namen als Wilson Pickett, Sam Cooke en Jackie Wilson als inspiratiebron. Zijn voorliefde voor soul wordt meteen duidelijk bij opener ‘Why Wait’ waarmee dit nieuwe album een kick-start krijgt. Een lekkere groove en de aanwezige blazerssectie zorgen voor een aangename retro soulvibe en het “break-up”-thema wordt ook meteen duidelijk als we hem horen zingen : “Here’s the thing, you don’t love me anymore/ I can tell you’ve got one foot out the door…”. Ook ‘Record Player’ ademt soul en doet aan de sound van legende Van Morrison denken en die retro sound vol met verwijzingen naar soul, R&B en roots loopt als een rode draad door het album. Op de vlotte en wat roots-achtige titeltrack horen we zelfs zijn vader op gitaar en het is duidelijk dat hij zijn glans op het gitaarwerk nog niet is verloren. Het maakt dit nummer tot één van de hoogtepunten van dit nieuwe album. Hier en daar pakt hij terug naar wat rustiger werk zoals bij ‘Brand New’ en ‘No Idea’ terwijl bij een song als ‘What Now’ we een heerlijk stukje onvervalste West Coast sound uit de jaren ’70 voorgeschoteld krijgen. ‘At A Light’ met een vleugje mariachi is aangenaam vintage en met ‘It’s Not Easy’ krijgen we een stukje rockabilly voorgeschoteld. De driekwart-maat wals ‘Take Me Away’ is één van de meest melancholische tracks (“Love take me away/ Far away from here/ Into the new”) en de strijkers zijn hier belangrijk voor de sfeer. Ook op Heartbreaker Please krijg je het gevoel dat het beste voor het laatst bewaard blijft want met afsluiter ‘Move At Speed’ bewijst Thompson nog maar eens een echte singer/songwriter te zijn. De tien tracks kennen een speeltijd van een klein half uur en dat is misschien wel een puntje van kritiek. Anderzijds past het wel bij het vervlogen muzikale tijdperk waarin een vinylalbum uit een A en een B kant bestond met gemiddeld vijf songs op elke kant. Ondanks het thema wordt het nergens te zwaar en klinken de songs over het algemeen best luchtig. Vocaal komt Thompson prima uit de verf en de toegankelijke en aansprekende liedjes glijden als vanzelf voorbij. Een prima album. Veel luisterplezier.

Label Cooking Vinyl

Beoordeling 8

Review Na de twee voorgaande albums The Morning en Midnight is Lewis Watson terug met The Love That You Want. De opener ‘Take What You Need’ is zo’n track die makkelijk en meteen blijft hangen; een drumbeat en een straffe basriff zorgen voor een soepele melodie die ook van Ben Howard zou kunnen zijn. Noemt het een oorwurm of een hit-in-dop, waarschijnlijk hebben beide omschrijvingen een kern van waarheid. En die poppy singer/songwriting stijl is ook wel kenmerkend voor de sound van dit derde album van Watson. Een track als ‘Meant For Me’ is misschien wel de beste van het album maar doet evengoed nét iets te veel denken aan Ed Sheeran. Ook het wat rustigere ‘Roses’ en de ballad ‘Another Song’ horen tot deze categorie. Lewis kwaliteiten om mooie liedjes te schrijven komen waarschijnlijk toch het beste tot uiting bij die songs waar hij de akoestische elementen wat meer op de voorgrond laat treden. Luister maar eens naar ‘Because Of You’, ‘Loving Arms’ en ‘Echoes’, nummers waarbij de Brit de composities prachtig kleur geeft door o.a. piano en strijkers. Verder zijn songs als ‘Spark’ en ‘Castles Of Sand’ lekker uptempo en aangenaam maar bovenal is het waarschijnlijk toch ‘Fly When I Fall’ dat er boven uit steekt; een mooi liefdesliedje dat goed gearrangeerd is en waar Watson ook laat horen dat hij vocaal sterk is. De grootste verrassing is toch wel de afsluiter ‘(Bring You Home)’; een ietwat muzikaal buitenbeetje waarbij Watson voor de vocoder kiest maar het album toch die spannende track geeft die het nodig heeft. Op The Love That You Want zijn er een aantal momenten dat je jezelf kunt afvragen naar wie je nu luistert omdat Lewis zich op het pad begeeft dat anderen al geëffend hebben. Het album luistert gemakkelijk weg en is een aaneenschakeling van meer dan radiovriendelijke Folk-poptracks die stuk voor stuk als single uitgebracht kunnen worden. Samengevat gewoon een fijne popplaat. Veel luisterplezier.

Label Tapete Records

Beoordeling 8,5

Review De laatste plaat van de Amerikaanse Indie-band The Ladybug Transistor dateert al weer uit 2011. Jaren geleden kruisten de wegen van deze band en die van de broers Åleskjær elkaar tijdens optredens in Noorwegen. Frontman Gary Olson bleef contact houden en langzaam ontstond het idee van Olson om een soloalbum te maken met behulp van deze Noorse broers. De cover van dit titelloze album staat vol met symboliek van deze samenwerking; Olsen die over de landingsbaan van een verlaten vliegveld in de buurt van New York loopt waar in 1935 de eerste vlucht van de VS naar Noorwegen werd uitgevoerd. In zijn hand een koffer met zijn favoriete instrument; de trompet. De afgelopen anderhalf jaar heeft Olson een keer of vier de oversteek naar Noorwegen gemaakt om samen met de broers Åleskjær liedjes verder uit te werken en op te nemen. Zo kwam ‘Postcards From Lisbon’ tot stand voordat Olson ooit in Portugal was geweest. In een soort van verlaten schuur in de buurt van Zweden hebben de broers een studio en samen met een aantal Noorse muzikanten is dit album tot stand gekomen. Resultaat zijn elf aangename indiepop nummers die onverwacht rijk georkestreerd zijn. De persoonlijke handtekening van Olson, de trompet, is natuurlijk op een aantal nummers aanwezig zoals op het korte instrumentale ‘Initials DC’. Nummers als ‘Some Advice’, ‘Afternoon Into Evening’ en ‘All Points North’ zijn gewoon prima popsongs die voor een breed publiek geschikt zijn. Op sommige nummers, zoals opener ‘Navy Boats’ en ‘Giovanni Please’, worden strijkers toegevoegd waardoor de nummer een wat filmisch en romantisch karakter meekrijgen. Met ‘Diego It’s time’ hebben we waarschijnlijk het prijsnummer van het album te pakken; de soepele melodie en de heldere tweede stem van Suzanne Nienaber (Pale Lights) zorgen er voor Olson vocaal perfect tot zijn recht komt en het gitaar- en pianowerk is perfect in evenwicht. Het akoestische ‘Tourist Taking Photographs’ is een mooi ingetogen rustmoment voordat Olson met ‘The Old Twin’, waarbij nog één keer alle elementen samenkomen, af sluit. Dit titelloze debuut is een verrassend goed album waarbij Olson nog maar eens bewijst tijdloze popliedjes te kunnen schrijven. De sfeer is aangenaam en de nummers zijn breed toegankelijk. Net zoals Jon Matte van The Franklin Electric weet hij de trompet op de juiste momenten en met de juiste intensiteit in te zetten zodat het perfect past bij de track. Ook de strijkarrangementen zijn subtiel en zorgen voor dat beetje extra karakter. Een verrassend goed album waarbij de “repeatstand” op de loer licht. Veel luisterplezier.

Label Fire Records

Beoordeling 8,5

Review Brigid Mae Power heeft inmiddels naam gemaakt met haar mooie rustgevende stem en haar Folkmuziek en is nu terug met haar derde album Head Above The Water. Ze groeide op in Londen als dochter van Ierse ouders en op haar 12e keerde ze terug naar de Ierse stad Galway. Ze leerde diverse instrumenten bespelen en ontdekte over een werkelijk prachtig stemgeluid te beschikken. Na een lastige relatie in New York keerde ze als alleenstaande moeder terug naar Ierland en begon muziek te maken. Inmiddels staat de teller met Head Above The Water op drie albums. Bij de opener ‘On a City Night’ zet de Ierse singer/songwriter ons best een beetje op het verkeerde been. Natuurlijk is er die prachtige stem en die mooie melodie maar in deze track weet Brigid een nieuw element aan haar muziekstijl toe te voegen; met Hamilton Belk op de pedalsteel krijgt dit serene Folknummer ook wat Americana mee en met de toevoeging van het Mellotron-orgel én de viool is dit een adembenemende opener geworden. Voor dit album kreeg ze hulp van Peter Broderick, de Amerikaanse muzikant met wie Brigid inmiddels al weer enkele jaren getrouwd is. Brigid heeft een eigen stijl van songwriting en vaak krijgen de personages in haar liedjes geen naam en ze pakt ook regelmatig terug op autobiografische gebeurtenissen. Ook op dit album horen we dat terug en daarnaast kiest ze ook nog voor een misschien wel wat eigenzinnig instrumentarium met de bodhrán, de bouzouki, het Mellotron-orgel e.a.. Met het minimalistische en ingetogen ‘Wearing Red That Eve’ neemt ze ons terug mee in haar herinneringen en komt ze tot de conclusie dat ze op belangrijke momenten vaak iets “roods” aan had zoals ook die avond toen ze een onprettige ervaring had. Bij ‘Wedding Of A Friend’ mijmert ze over haar zoontje toen die nog een baby was en het emotioneel beladen ‘I Was Named After You’ is werkelijk prachtig waarbij ze nogmaals benadrukt dat bepaalde emotionele blokkades overwonnen kunnen worden. (“I was named after you. Oh, where’s the strength that I’m meant to get from you”). Mooi en haast etherisch zijn ‘Not Yours To Own’, ‘We Weren’t Sure’ en ‘I Had To Keep My Circle Small’, nummers die echt door haar stem worden gedragen en waarbij ze door wat zachte penseelstrepen op de akoestische gitaar en bodhrán of piano wordt begeleid. De afsluiter en titelsong is even mooi als de rest van het album maar toch nét weer anders; op rustige pianoklanken neemt Brigid ons nog één keer mee in een klein verhaaltje met een hele subtiele viool op de achtergrond om daarna voorlopig afscheid te nemen. De elf songs klinken puur en oprecht en het soms wat traditionele instrumentarium draagt er toe bij dat dit album een prachtige sfeer uitademt. Samen met haar partner Broderick en co-producer Alasdair Roberts weet de Schotse singer/songwriter een haast denkbeeldige wereld te creëren. Het zijn de nuances die voor de variatie zorgen en daarmee is het wel een mooie luisterplaat geworden. In een vernuftige bijgevoegd boekje zijn alle teksten nog eens terug te lezen. Veel luisterplezier.

Label Eigen Beheer

Beoordeling 8

Review Het is vanaf de eerste klanken helder. Deze band weet de metalsound voor een groter publiek te maken. De melodieuze invulling binnen de stevige metal horen we in ‘Millenium’ en de koortje van ‘Molotov Parade’ galmen door de speakers alsof Trivium een pact heeft gesloten met Iron Maiden. De afwisseling van de prachtige intieme sound in het nummer ‘Cloud Walker’ naar het stevige gitaarwerk van ‘Selfear’ maakt dat het album lekker loopt. Het zijn lekkere drives van gitaren en ritmesectie binnen deze songs en met de rockende meezinger ‘Social Waste’ is het weer even een ander sfeertje. Het maakt het album juist verrassend op een prettige manier. Al is het album al een poosje uit, is het nog steeds vreemd dat deze band niet is opgepakt door de programmeurs en metalrockers in Nederland. Het is dan ook zeker de moeite waard om een het album minstens een keer even te proberen. Je zult je zeker prettig laten verrassen!

Label Frontiers srl

Beoordeling 8

Review De Amerikaanse melodic rock act House of Lords wist in 1988 een album te maken dat men niet meer zal overtreffen. Okee, met bandleden als Gregg Guiffria (Angel), Ken Mary (Alice Cooper), Chuck Wright (Quiet Riot), Lanny Cordola (Guiffria), en (semi) nieuweling James Christian wist Gene Simmons (KISS) met Guiffria een top act te smeden. De eerste albums produceerde de KISS bassist nog, waarna de band op eigen benen moest komen te staan. House of Lords bleef een begrip, maar de bandleden vertrokken en James Christian weet naast zijn solo album nog steeds deze naam van de band hoog te houden. De albums die Christian tegenwoordig met de House of Lords maakt zijn zeker niet slecht. Het New World New Eyes valt hier ook onder. Men wil nog wel eens linken aan het debuutalbum door spannend met toetsen in Change’ te beginnen, maar de song zijn over het algemeen mainstream rock songs zoals het ‘One More’ met een mooie overgang naar ‘Perfectley’ en het titelstuk klinken. Toch weet de band mooi pareltjes te maken zoals het ‘Chemical Rush’. Maar de Amerikaanse mainstream rock blijft staan met ‘The Chase’’ en The Summit’ en zijn er maar weinig bands die dit op de overtuigende wijze kan doen. Daarom is en blijft James Christian met of zonder zijn House of Lords een bijzondere schakel binnen de rockmuziek.

Label Jalapeno Records

Beoordeling 8

Review Na de heerlijk dansplaat Solid Brass : Ten Years Of Northern Funk is het duo Smoove & Turrell uit Newcastle terug. Stond de vorige plaat nog in het teken van even achterom kijken op hun carrière, met de nieuwe plaat Stratos Bleu zetten ze weer een nieuwe stap voorwaarts in de Dancemuziek. Het duo opent met een heerlijke DISCO track ‘Do It’ waarbij de gitaar à la Chic en de scratchmomenten de spreekwoordelijke kersen op de taart zijn. De toon is gezet en als we vervolgens getrakteerd worden op het groovy en uiterst dansbare ‘It Ain’t Working’ is nu al de overtuiging dat we hier met één van de zomerhits van 2020 te maken hebben. Zanger John Turrell en dj Smoove (Jonathan Scott Watson) hoeven zichzelf niet meer te bewijzen want in het afgelopen decennia hebben ze al laten zien en horen dat ze uiterst dansbare platen kunnen maken waarbij ze diverse stijlen met elkaar verwijzen. Als ‘Elgin Towers’ weer wat meer richting Soul neigt dan is ‘This Time’ weer meer richting House en met een belangrijke bijdrage van vriend Mike Porter op keys nemen ze ons met ‘Never Wanted You More’ weer terug naar de jaren ’90. Floorfiller Halverwege dit zesde album is daar ineens ‘Still Don’t Know’, een onvervalste floorfiller met een ongekende beat waarbij stilzitten nagenoeg onmogelijk is. Als je als DJ je publiek de dansvloer op wilt krijgen dan gaat je dat met deze track zeer zeker lukken. Op het soepele ‘It’s You’ zijn de blazers wat verrassend terwijl ‘EP’ verrassend timide begint. Het was vooral Turrell wilde met dit nieuwe album wat nadrukkelijker terugkeren naar de Chicago House uit de jaren ’90, iets wat je al luisterend gaandeweg makkelijk kunt herkennen en als een soort van rode draad door het album loopt. Ook de laatste twee nummers ‘Fade Away’ en het wat zwoele ‘Talk About Nothing’ passen naadloos in de tracklist. Eindoordeel Stratos Bleu is een logisch album dat perfect past in de discografie van het Britse duo Smoove & Turrell. Een wederom ijzersterke productie die met aandacht tot stand is gekomen net als de eerdere albums die door de beide heren als Northern Funk worden omschreven. De combinatie van diverse Dance-stijlen met vaak die funky beats en slimme samples zorgen voor een aanstekelijke mash-up. Kortom, koop dit album, stop het in je speler, druk op “Play” en draai de volumeknop naar standje 10!

Label New West Records

Beoordeling 8

Review De inmiddels 34-jarige Jaime Wyatt is terug met haar tweede album. Neon Cross is de titel van dit nieuwe album en met de hulp van Shooter Jennings, jawel de zoon van de wereldberoemde Waylon Jennings, doet deze Amerikaanse singer/songwriter nu een kansrijke poging voor een definitieve doorbraak. Het levensverhaal van Jaime zou zo maar een boek kunnen zijn en haar muziek de soundtrack van haar eigen film. Ze groeide op in een gezin waar zowel vader als moeder muzikanten waren in de staat Washington en op haar 17e wist ze al een contract in de wacht te slepen. Haar muziek deed in die periode sterk aan het geluid van Sheryl Crow doen denken. In 2014 werd een van haar tracks zelfs gebruikt in de Wicker Park soundtrack. Het grote succes bleef uit, ze verloor haar platencontract en kwam aan de zelfkant van de maatschappij terecht met haar gevecht tegen de heroïneverslaving. Het beroven van haar eigen dealer met een gevangenisstraf van bijna een jaar als gevolg is waarschijnlijk het dieptepunt in die periode. Met het in 2017 uitgebrachte debuutalbum Felony Blues (toepasselijke titel) neemt ze ons mee naar die moeilijke tijd. De afgelopen jaren gaat het beter ondanks het feit dat ze haar vader verloor en toch ook weer een lastige periode had met haar ‘coming-out’ als lesbienne. Jaime opent verrassend met de indringende piano-ballad ‘Sweet Mess’ waarmee ze misschien nog één keer achterom kijkt en weet dat in het leven iedereen een passant is (“just like all the rest, I’ll be forgotten”). Vervolgens is daar de uptempo titelsong, een combinatie van lekkere Honky-Tonk en Country met een vleugje Roy Orbison en dit nummer heeft een absoluut aanstekelijke groove. De keuze om de hulp van Shooter Jennings in te roepen is wel een logische. Ze kennen elkaar, werkten al eerder samen (Felony Blues) en het mooie van Jennings is dat hij juist de randjes van Country opzoekt en er vaak een vleugje Rock aan toevoegt. ‘Make Something Outta Me’ is lekkere stoere Countryrock en waarschijnlijk is ‘Goodbye Queen’ het ideale nummer om tijdens een concert de zaal mee te krijgen. Op Neon Cross wordt ze door een prima band begeleidt waarbij het voor Jaime ook weer bijzonder is dat gitarist Neal Casal net na deze opnames besloot uit het leven te stappen. Maar er zijn ook onvervalste Country-songs terug te vinden; luister maar eens naar ‘LIVIN’, waar Jaime een eigentijdse Tammy Wynette blijkt te zijn en bij ‘Hurt So Bad’ horen we zelfs een vocale bijdrage van Shooter. Natuurlijk zijn er ook nog wat rustigere tracks zoals ‘Mercy’ maar het is toch wel het soulvolle ‘By Your Side’ met John Schreffer Jr. op pedalsteel dat tot de verbeelding spreekt. Het wat mistroostige en als lofzang voor de vrouw bedoelde ‘Just A Woman’, met een vocale bijdrage van Jessie Colter (de moeder van Jennings) doet aan de tranentrekkers van Dolly Parton denken. Meest openhartig is Jaime waarschijnlijk op de vrolijk klinkende Country-song ‘Rattlesnake’ als we haar over haar “coming out” horen zingen: “I see my sweet friends out on the weekends, they all look happy and gay / They keep their secrets all covered in sequins, people have too much to say”. Bij de melancholieke en oprechte afsluiter ‘Demon Tied To A Chair In My Brain’ keert ze nog één keer terug naar de klassieke Country, inclusief de “fiddle” en de pedalsteel. Zoals gezegd heeft Jaime Wyatt tot op heden een bewogen leven gekend, met meer downs dan ups. Toch is er al die jaren bewijst geleverd van haar talent en met Neon Cross heeft ze waarschijnlijk de juiste balans gevonden waarbij de hulp van Jennings haar misschien juist dat extra zetje zal geven. Een prima album dat niet alleen Country maar ook aangrenzende andere muziekstijlen beroert. Veel luisterplezier.

Label Single Lock Records

Beoordeling 8,5

Review Op haar vijfde album Italian Ice neemt de oorspronkelijk uit New Jersey afkomstige singer/songwriter Nicole Atkins ons weer mee naar dat gevoel van vervlogen muzikale tijden. Maak je op voor een heerlijke muzikale trip vol herkenning en herinneringen. De oorspronkelijk uit New Jersey afkomstige Nicole laat er vanaf de eerste noot geen misverstand over bestaan; ondanks de eigentijdse productie wordt dit weer een “trip through memory lane”. De afgelopen jaren is ze met haar eigen geluid succesvol geweest en ze omschrijft het zelf als “Pop-Noir”. Ze opent met het rustige maar o zo soulvolle ‘AM Gold’, een onweerstaanbare track waarmee je jezelf terug in de jaren ’70 waant. Vervolgens is daar het wat funky ‘Mind Eraser’, met een heerlijke rol voor de ritmesessie en na twee tracks ben je overtuigd dat je de rest van het album niet wilt gaan missen. Want het zijn ook juist die muzikanten die ze om zich heen verzameld heeft in die befaamde Muscle Shoals Sound Studios in Alabama die een grote bijdrage leveren aan deze topproductie. Denk daarbij aan Jim Sclavunos en David “Moose” Sherman van Nick Cave & The Bad Seeds, The Dap-Kings’ Binky Griptite en drummer McKenzie Smith (St. Vincent) aangevuld met leden van de Muscle Shoals Rhythm Section. Nicole Atkins slaagt er op Italian Ice wederom in om een heerlijke mix van stijlen bij elkaar te brengen in een tegenwoordige tijd waarbij ze het gevoel van de muziek uit vervlogen tijden weet vast te houden. Single ‘Domino’ kent een heerlijk lome, dansbare groove met een vleugje funk terwijl ‘Never Going Home Again’ weer Americana ademt. ‘These Old Roses’ is heerlijk romantisch en met afsluiter ‘In The Splinters’ krijgen we nog één keer de glans van de “Deep-south Soul” voorgeschoteld. Dat ze ook durft te verkennen bewijst ze wel met ‘Forever’ dat herinneringen oproept aan Stevie Nicks en bij ‘Captain’, met een vocale bijdrage van Britt Daniel, kan het niet anders dan dat we toch even terugdenken aan ELO’s ‘Can’t Get It Out Of My Head’. Ze schreef vrijwel alles zelf behalve het uit 1966 afkomstige ‘A Road To Nowhere’ (Carole King), een nummer dat perfect pas in de sfeer van dit album. Met het persoonlijke ‘St Dymphna’, een heerlijke soulballad waar Nicole zich vocaal van haar beste kant laat horen, keert ze nog één keer terug naar haar demonen (“St. Dymphna, can you hear me? / Do you think you could call me back? / 'Cause I think I’m gonna break down / Out of my mind”). De ietwat rauwe uithalen zorgen voor kippenvel in deze track die je terug neemt naar de jaren ’50 en ‘60! Na het luisteren van Italian Ice zal er waarschijnlijk niets zijn dat je nog nooit gehoord hebt. Nicole weeft als vanzelf verschillende stijlen aan elkaar en weet haar stem moeiteloos te moduleren. Van een romantische fluistering tot passionele soul, Nicole’s stem levert het moeiteloos. Italian Ice is waarschijnlijk het beste wat de Amerikaanse tot op heden heeft gemaakt en kan zo maar op een jaarlijstje opdoemen. Veel luisterplezier.

Label Dais Records

Beoordeling 8,5

Review De Amerikaanse formatie Choir Boy is na een afwezigheid van enkele jaren terug met een heerlijk nieuw album dat werkelijk doordrenkt is van muzikale nostalgie. Na hun succesvolle debuutalbum Passive With Desire uit 2016 kende de band uit Salt Lake City enkele wisselingen in bezetting maar met de huidige bandleden Chaz Costello (bas), Jeff Kleinman (multi-instrumentalist) en Michael Paulsen (gitaar) is de band helemaal terug met het nieuwe album Gathering Swans. Choir Boy heeft de afgelopen jaren verder aan het geluid van hun debuutalbum geschaafd; de gelaagdheid in de mix van de stem van frontman Adam Klopp, het galmende en echoënde geluid van de gitaren, synths en drums. Voeg daarbij nog eens de saxofoon aan toe en je krijgt een retro-sound die ons terug doet denken aan de jaren ’80 waar dit soort Dreampop dagelijkse kost was. In positieve zin overigens want na enkele luisterbeurten blijft deze pastelvormige sound aan je kleven. Luister maar eens naar ‘Sweet Candy’, één van de tracks die echt richtinggevend is voor de sound van Gathering Swans; een soepele melodie, hier en daar een sample op de zwevende synths, een plotselinge tweede stem en een gitaarriffje en castagnetten als toetje. Choir Boy weet op dit tweede album een ideale mix te vinden tussen de meer dan goede stem van zanger Klopp en de bandleden. Het feit dat alles in balans is maakt dat elk bandlid dus ook in de gelegenheid wordt gesteld om zijn stempel te drukken. Bij opener ‘It’s Over’ is Klopp met zijn kopstem echt op dreef maar horen we de drum-beat en Paulsen op gitaar schitteren. Vervolgens weten ze met de single ‘Toxic Eye’ waarschijnlijk elke twijfel weg te nemen met een heerlijk nostalgisch klinkend refrein dat iedereen mee zal zingen. Het wat ingetogen ‘Shatter’ kan spontaan herinneringen oproepen aan de muziek van China Crisis en past perfect in de lijn van het album. Soms schroeft de band het tempo wat op zoals bij de sprankelende single ‘Complainer’, waar Klopp nog maar eens laat horen ook in de hoge registers goed uit de voeten te kunnen. En natuurlijk mag een rustig nummer niet ontbreken en met het ‘Nites Like This’ (horen we een vleugje Roxy Music?) krijgen we een romantisch rustpunt met een hoofdrol voor multi-instrumentalist Jeff Kleinman.Bij de elegante afsluiter en titelsong bewijst de band nog maar eens dat ze ook qua teksten gegroeid zijn. Enige dissonant op Gathering Swans is het ruim anderhalve minuut durende ‘St Angela Merici’, een instrumentale soundscape van klinkende kerkklokken, een saxofoon en wat synth. Samenvattend; een album vol nostalgische retro, maar evengoed boeiend van een band die authentiek klinkt en is. Steeds heb je het gevoel van herinnering aan namen uit het verleden en toch is Gaterhing Swans een eigentijds plaat die bulkt van kwaliteit. Naast passie, romantiek en gevoel is het een album dat gewoon lekker weg luistert. Vrijwel alles klinkt soepel, geen scherpe randjes waardoor het een heerlijk ontspannen album is geworden. Een aanrader. Veel luisterplezier.

Label Full Time Hobby

Beoordeling 8

Review De beroemde Hitchcock klassieker Vertigo uit 1958 is één van de inspiratiebronnen voor het nieuwe album van de Amerikaanse singer/songwriter Katie Von Schleicher. Drie jaar na haar debuut Shitty Hits is daar de meer dan logische en verwachte opvolger Consummation. De uit New York afkomstige Katie opent verrassend met ‘You Remind Me’, een wat rustig, dromerig nummer waardoor je misschien wat op het verkeerde been wordt gezet. Vervolgens is daar met het opgewekte ‘Wheel’ die track waarmee ze de schroom van zich af gooit en ze laat horen dat ze het wat Lo-Fi achtige karakter van het vorige album achter zich gelaten heeft. Een lekker melodie, catchy, met een vleugje garagerock die voor het evenwicht met haar stem zorgt. Overigens werkte ze voor dit album met allemaal bevriende muzikanten die elkaar ook weer kennen en respecteren. Zo werkten er bijvoorbeeld vier verschillende drummers mee aan die album. Soms pakt ze terug naar dat wat ongrijpbare geluid zoals bij ‘Nowhere’ waar de mistroostige synths de basis vormen voor haar jeugdherinneringen. Ook bij 'Messenger’ is het haar stem die ze mooi in balans weet te brengen met de wat elektronische sound. Maar van de wat rustigere tracks is ‘Strangest Thing’ toch het meest bijzondere; als een soort “crooner” weet Katie dit amper een minuut durende nummer te doordrenken met nostalgie. Het dromerige ‘Power’ is één van de beste tracks van het album en hier vergroot ze als het ware de thema’s van haar debuutalbum wat verder uit. Maar het grote verschil met het vorige album zit hem in de uptempo nummers. De New Yorkse drukt vocaal veel meer haar stempel en daarmee komen tracks als het sterke ‘Loud’, de single en hit-in-de-dop ‘Caged Sleep’ en ‘Can You Help?’ veel meer tot hun recht. Centraal op het album vinden we overigens ‘Brutality’ terug, het nummer met de directe verwijzing van de beroemde Hitchcock-film. Katie sluit dit album ijzersterk af met ‘Nothing Lasts’ waar haar stem, de synths, de gitaren en de drums nog één keer een melodieus geheel vormen. Consummation heeft een andere sound dan het debuutalbum van Katie Von Schleicher; de nummers klinken wat meer uitgebalanceerd en vooral haar stem komt goed uit binnen deze productie. Het geheel is niet overgeproduceerd en het rauwe randje past bij haar stijl. Haar beste album tot op heden met voldoende variatie. Veel luisterplezier.

Label Subpop/ konkurrent

Beoordeling 8

Review The Rolling Blackouts Coastal Fever wisten bij het opnemen van dit album nog niet dat de waarheid van Italië dichter bij de titel van hun album lag, dan men kon denken. De nieuwe wereld na covid 19 weet Italië ook een andere kant te geven. Het album was een mooie ingang geweest voor de festivals van 2020 voor deze act. Wellicht zullen ze volgend jaar weer terug keren op de posters van deze events. Het album sluit dan ook perfect aan bij de sfeer van popfestivals. De luchtige indiepop kent op dit album al meer een popsound. ‘The Only One’, ‘Cars in Space’ en het openingsnummer ‘The Second of the First’ zijn allen heerlijke songs om in de zon naar een podium te kunnen staren, meedeinen, kijkend naar de heupwiegende fans en de boys die de voetjes op het ritme meetikken. Maar ook het melodramatisch gitaarliedje ‘Cameo’ zal het goed doen. Met de ‘Sunglasses at The Wedding’ vat men het gehele album samen. Zomers en verrassend met een andere twist dat in de historie al een herhaling van zetten kent. Prima album voor de gitaar- en popliefhebbers!!!

Label Leaf/ Konkurrent

Beoordeling 7,5

Review De elektro/ dance act Nightports uit het Engelse Leeds weet hun nieuw album nu met Betamax te maken. De producers Adam Martin en Mark Slater wisten voor het recente album een samenwerking met Matthew Bourne op te starten. Nu is het aan de percussie act Betamax om aan te sluiten. Het album kent een mooie introductie van deze act met het nummer ‘Ritual’. De opzwepende ritmes van drums in combinatie met elektro sounds brengen dit album tot swingen. ‘Fourteenth’, ‘Sparke’ en ‘Hidden’ weten dit mooi te combinen. De opbouw en spanning binnen de songs ‘Amalgam’ en ‘Hydro’ zijn vooral opbouwend en werkend naar een climax dat de start is van het volgende nummer. Met dit album weet men een instrumentaal album te brengen waar beide partijen elkaar goed in kunnen vinden. Het zou dan ook een mooie theateract kunnen zijn voor festivals. Prima plaat voor mensen die even iets anders in de muziek zoeken.

Label Universal

Beoordeling 8

Review Wanneer gitarist Alex Lifeson in 1968 de band startte wist hij niet dat hij aan een lifetime actie begin. Twee jaar geleden verteld de gitarist dat hij met zanger/ bassist Gaddy Lee en drummer Neil Peart geen plannen had voor de opvolger Cockwork Angels en de live album van deze tour dat in 2012 verscheen. Nu twee jaar later is drummer Neil Peart overleden. Sinds enkele jaren is de band met het label de rechten van de songs aan het vastleggen. Na de albums 2112, A Farewell To Kings en Hemispheres is het nu aan het album Permanent Waves de release van 40 jaar jubileum. Een album dat even toegankelijker werd dan hun voorgaande albums. Met ‘The Spirit of the Radio’ weet men een soort van hit te verzilveren. Een nummer over Radio en verschillende stijlen van muziek dat hierop te horen is, is verwerkt in het nummer en weet Rush dit ook live prima uit te voeren. Het nummer staat tegenwoordig in de top 2000 en weet de band de faam van en door hun fans te bezegelen. Het is het album waar het nummer ‘Natural Science’ (dat in drie delen is verdeeld) tot soort progrock cultsong. Het 9 minuten durende nummer staat tevens op het bijbehorende jubileum bonus cd. Het is een verzameling van live versies die men in UK tour van 1980 heeft opgenomen. Het is voor het eerst dat deze songs officieel gereleased is. Goede kwaliteit en met ‘Jacob’s Ladder’, ‘Freewill’ en ‘The Spirit of the Radio’ een prima overzicht geeft van het 35 minuten durend album. De live cd kent de toenmalig classics ‘Xanadu’ en ‘Closer to My Heart’ met ‘Cygnus X-1’ van Farewell to the Kings album én het vervolg van ‘Cygnus X-1’, ‘Cygnus X-1 Book’ met ‘The Trees’ van de opvolgend album Hemisphere. Dit album is de aanloop naar het meesterwerk van Rush ‘Moving Pictures’, waar later een live album van die tour verscheen. Op dit live album ontbreken net de mooie prog songs die op dit bijbehorende live album wel staan. Al kijkend naar de re-release van ‘Moving Pictures’ dat wellicht in 2021 verschijnt en wat als bonus hier aan toegevoegd wordt.

Label Ghostly int./ Konkurrent

Beoordeling 7,5

Review De singer-songwriter Kaitlyn Smith weet met haar keyboard en haar stem de albums te vullen. Wanneer de Amerikaanse in 2015 op het Western Vinyl haar debuut maakt wist ze al vele mensen op een prettige manier met het album Euclid te verrassen. Inmiddels is er een nieuw album The Mosaic of Transformation. Het is wederom een album vol droom- en electro synthsounds. Haar achtste album is de opvolger van het Meditation and Yoga album. Dit album zeker minder rustgevend. De onrustige sounds uit de Buchla 100 serie en wat ze ook allemaal gebruikt, maakt dat het album een mix is van herkenbare melodien die verwerkt worden in de space sounds met harp strelen. Dit wordt overdubt door meermalige lichte zangpartijen alsof de engel uit de hemel neer dalen om je toe te zingen. Maar of de luisteraar van het vorige album hier nu rustig van wordt, lijkt me niet. Of het is een training om je innerlijke ik vast te houden en ‘Expanding Electricity’, Overflowing en ‘Carrying Gravity’ aan je voorbij te laten gaan. Oke, het is zeker knap om op haar wijze deze droomsound te produceren. Maar je moet er wel even rustig voor gaan zitten om dit allemaal even in je op te laten nemen.

Label Interscope/ Universal

Beoordeling 8

Review Wanneer Stephanie Germanotta de harten veroverd met haar vertolking van Ally in de film A Star is Born, ligt de wereld nu aan haar voeten. We kennen haar natuurlijk van de hit Pokerface en langzaam weet ze op te klimmen tot een veelzijdig muzikant. Met het nieuw album Chromatica weet ze de vette disco van de 80’s weer glans te geven. Het Chromatica is al titel gekozen en staat in drie delen verspreid op dit album. Het is een klassiek stuk dat de songs verbind. Inmiddels is iedereen bekend met de vette single ‘Rain on Me’ waarmee ze een duet met Ariande Grande aangaat. Andere gasten op dit album zijn K-pop Blackpink, waarmee ze het nummer ‘Sour Candy’ vertolkt. Met een promo campagne weet ze dit nummer als trigger te gebruiken voor het gehele album. Of dat nu echt nodig is, is de vraag maar wellicht is het voor de band Blackpink eerder een promo. Met de songs ‘Plastic Doll’, ‘Free Woman’ en ‘Enigma’ weet ze vooral een swingende 80s dancesound te brengen maar zoals we het van haar kennen wil ze haar verhaal ook vertellen. Haar verhaal hoe ze de wereld beleefd en dat maakt haar album ook bijzonder dan de doorsnee pop/ dance albums. Ze weet met haar team een mooie verbinding te maken tussen muziek en tekst. Met ‘911’, ‘1000 Doves’ en ‘Babylon’ horen we haar in haar beste doen. Haar verhaal doet denken aan de Madonna van de jaren 80-90 , veel pop en dance en een kritische noot. Met Elton John weet ze haar idool te strikken voor ‘Sine From Above’. Het past in het album album dat vooral in zijn geheel een top album is. Lady Gaga weet met dit album wellicht vele fans te het gewenste product te geven, want velen zijn na de jazz en de countrypop afgehaakt.

Label Mascot rec.

Beoordeling 8

Review De meestergitarist van Nederland Ad VandenBerg kent in zijn leven roerige tijden. Het is al heel wat jaren geleden dat hij maatjes van VandenBerg dag zei en vertrok naar Whitesnake. Met Steven Vai, Rudy Sarzo en David Coverdale aan zijn zij scoorde hij grote wereld hits. Wanneer hij een lullig ongelukje kreeg, bleek dit zoveel invloed te zijn op zijn gitaarspel dat hij zijn job bij Whitesnake niet meer kon voltooien. Toch weet de man na jaren weet terug te keren. Een reunie lijkt niet te lukken, maar een vernieuwde versie met jonge muzikanten past. VandenBerg Moonkings was een leuk begin maar Ad vernam dat het deze samenstelling niet werd. Wanneer Ad zijn VandenBerg weer nieuw leven in wil blazen neemt hij contact op met voormalig Rainbow zanger Ronnie Romero. De man uit Chili. Zijn Whitesnake maatjes Rudy Sarzo en drummer Brian Tichy schuiven aan als gastmuzikant. Met Koen Herfst (Doro, Bobby Kimball) en Randy van der Elsen (TANK) weet hij een vaste samenstelling van de nieuwe VandenBerg te maken. Het album begint sterk met een vertrouwd stevig rockgeluid van ‘Shadows of the Night’. En Romero is een prima keus als het gaat om de volle rockstem. Het klinkt allemaal stukken volwassener dan Moonkings (al was daar ook niks mis mee). Met het nummer ‘Freight Train’ grijpt hij even terug naar de Whitesnake periode in de sound, om vervolgens bombastisch te keer te gaan in ‘Hell of High Water’. Met titels als ‘Ride Like The Wind’, ‘Shout’ en het weer Whitesnake achtige ‘Shitstorm’ is het allemaal wat voor de hand liggend, maar de songs zijn zo goed dat David Coverdale dit zo als Whitesnake zou willen presenteren. Behalve de classic ‘Burning Heart’. Laten we eerlijk zijn dat dit de doorbraak van de man en zijn band in de jaren 80 was. De classic en om dit telkens weer uit de kast te pakken om de band van toen te willen vergeten is te gemakkelijk. Dan is de nieuwe single SkyFall voldoende om dit album af te ronden. Dit heeft Ad niet nodig en wees trots op dit album net als wat er toen is gemaakt. Vol overtuiging er voor gaan!

Label Frontiers srl

Beoordeling 8

Review One Desire is een vierkoppige Finse band dat in 2017 veelbelovend debuteerde met hun gelijknamige debuutalbum. De band, die onder leiding staat van de bevlogen frontman zanger/ gitarist André Linman, maakt stevige doch toegankelijke melodic rock met wat uitstapjes naar AOR. Het debuut van One Desire kenmerkte zich door sterke doordachte songs met lekkere grooves en aanstekelijke melodieën. Ook op ‘Midnight Empire’ is dit niet veel anders. De heldere en gedreven zang van Linman en de stuwende gitaarriffs zorgen ook nu voor een energiek album met veel variatie. Op dit tweede studiowerk staan 10 tracks die er allemaal toedoen. Deze release kent een goede afwisseling van een paar gedragen ballads en diverse pakkende (en soms bombastische) rockers. De afwisseling wordt mede ingegeven door keyboardpartijen die niet te dominant zijn en daarentegen de nummers prettig inkleuren. Ook de background vocals en koortjes worden met mate, maar zeer effectief toegepast. De productie is vol en helder zonder dat het geheel overgeproduceerd aandoet. Het fraai opgebouwde openingsnummer ‘Shadowman’ is meteen een van de hoogtepunten van het album. Een ander juweeltje is de epische semi-ballad ‘Through The Fire’ die op het einde een lange instrumentale passage bevat met een heerlijke gitaarsolo. Op deze ballad verzorgt gitarist Jimmy Westerlund de lead vocals. Een kanttekening is dat de uptempo songs op ‘Midnight Empire’ behoorlijk in dezelfde sfeer liggen. Meer tempowisselingen of wellicht een extra ballad hadden het geheel meer in balans gebracht. Dit is echter een verwaarloosbaar puntje van kritiek, want de songkwaliteit is immers tot het eind van ‘Midnight Empire’ hoogstaand. Laten we blij zijn dat er anno 2020 melodic rock uitkomt wat doet denken aan de magische bands van de eighties en begin jaren negentig, maar dan met een stevige en moderne productie. Hopelijk is One Desire een blijvertje!

Label Fiction rec/ Caroline

Beoordeling 7

Review De Engelse singer-songwriter Nick Mulvey wist met zijn band Portico Quartet al te proeven aan succes. Als solo artiest weet de man met zijn singer-songwritersstijl zich te scheiden van vele collega’s. Het recente album Wake Up Now uit 2017 kent het gewenste succes. Nu is het tijd voor een EP, Begin Again is dan ook een uitgebreide single als je het mij vraagt. Met 3 songs weet hij een opstapje te maken voor een volledig album. De songs op Begin Again dat overigens ook de titel is van het openingsnummer waar de man zijn vingervlugge kunsten vertoond. Met de meeslepende zang en zijn mooie intense zangstem betoverd hij je met de klanken en zijn verhaal. De songs ‘Third Way’ en ‘Hope She Will Be Happier’ kennen dezelfde sfeer en klankstijl waardoor de variatie van deze Ep beperkt is. Het zijn dan ook 3 songs van rond de 4 minuten, dat eerder als een opmaat voor het nieuwe album is dan dit als volledig EP kan worden gezien. Maar ja wanneer het album bestaat uit nog 7 dezelfde soort songs is deze EP wel voldoende. Enigszins wat tegenvallend en had dus meer van Mulvey verwacht dan wat hij nu brengt.

Label Frontiers rsl

Beoordeling 7

Review Wanneer de Spaanse zangeres Ailyn haar activiteiten beëindigd bij Sirenia weet gitarist Mike Orlando haar te benaderen voor een nieuw project. Her Chariots Awaits, of zegt dit iets over haar? Orlando weet Jeff Thal en Brian Geaty te strikken voor de ritmesectie, kruipt zelf achter de knoppen. We krijgen in deze samenstelling dan ook een album waar Orlando de vrije ruimte heeft en neemt. De zangpartijen is wel goed gekozen en met haar lichte zangstem is ze als het ware onderdanig aan de gitaar. Als openingstrack is ‘Mystery’ direct het visitekaartje voor de rest van het album. Catchy heavy melodic rock met een versnelling in het nummer verstopt en daarna volledig even los gaan met een gitaarsolo dat doet denken aan Yngwie Malmsteens begin jaren. Verwacht geen krachtige zangvrouw als bij Heart, Within Temptation. Hier staat de gitaar voorop en dat horen we in de songs ‘Dead & Gone’, ‘Screaming Misfire’ en ‘Stolen Heart’. De ritme sectie maken het verschil. Constant Craving is het theatrale slow rock songs dat het album even breekt. Hier horen we Ailyn dan ook op haar best en met de dubbele dub is het ruimer en breder in de zang afgemixt. Dat maakt het album leuk, maar met deze harmonische vocalen zal het live wellicht anders opgelost moeten worden. Het tweede deel is vooral meer waardoor het minder spannend is .

Label Frontiers srl

Beoordeling 7,5

Review FM is bij het grote publiek nooit echt doorgebroken, maar inmiddels verwelkomen we met ‘Synchronized’ het twaalfde studioalbum van deze Britse classic rockband. Deze oude rockers hebben dus een enorme staat van dienst. Bij de insiders van melodic rock en AOR staat FM’s debuut ‘Indiscreet’ uit 1986 nog steeds bekend als legendarisch album. FM stond in de jaren tachtig garant voor sterke AOR/ melodic rock. In de jaren daarna kende de band geen grotere stijlveranderingen. Opvolgende albums waren hier en daar steviger of bluesier, maar de herkenbare FM sound is altijd gebleven. Fans van deze Britse rockers, onder leiding van vaste factor zanger Steve Overland, hoeven zich dus geen zorgen te maken. Al zal de band met ‘Synchronized’ ook niet veel nieuwe fans werven. Het album opent sterk met de gelijknamige track ‘Synchronized’. Een typisch pakkende AOR-song die op FM’s albums uit de eighties niet zou hebben misstaan. De song ‘Best Of Times’ is waarschijnlijk nostalgisch bedoeld, maar komt op mij wat nietszeggend en slap over. De ballad ‘Ghost Of You And I’ is daarentegen weer fraai en gedragen. Daarna volgen voornamelijk rockers die elk hun eigen sfeer kennen en daarmee de nodige afwisseling garanderen. De twaalf tracks worden geslaagd afgesloten met een uitschieter; het uptempo ‘Ready For Me’. Memorabel is deze release niet en de meeste tracks blijven niet echt hangen. Maar deze veteranen der classic rock zijn er wel weer in geslaagd om oerdegelijk werk af te leveren. Overigens extra credits voor het aanstekelijke gitaarwerk van Jim Kirkpatrick waarvan ik zeer heb genoten.

Label Pias

Beoordeling 8

Review Twee jaar geleden verliet Patricia Vanneste Balthazar, één van de toch wel toonaangevende bands in België. Naar veertien jaar was het tijd om aan een soloproject te gaan beginnen. Echte kaders waren er nog niet en er volgden een aantal projecten, waaronder Driftwood, maar het duurde tot afgelopen zomer voordat Sohnarr het daglicht zag. Eind 2018 trok de Belgische naar Scandinavië om daar inspiratie op te doen tussen de prachtige herfstlandschappen. In het desolate landschap van Noorwegen en Zweden vond ze haar connectie met de natuur. Qua apparatuur had ze een tweetal violen, een laptop, een mic en een keyboard meegenomen maar dat was blijkbaar meer dan genoeg om inspiratie op te doen. Sterker nog, in die die zes ietwat eenzame weken kregen haar muzikale ideeën als vanzelf vorm. Dat gevoel van eenzaamheid én kwetsbaarheid was zo bijzonder dat Patricia besloot om die composities in al zijn puurheid daar op te nemen en uiteindelijk in België af te mixen. Coral Dusk is een bijzonder album geworden. De acht nummers vormen één lang verhaal en sommige nummers zijn instrumentaal, andere zijn voorzien van tekst en soms zijn het alleen klanken die Patricia ons toevertrouwt. Daaromheen creëert de Belgische een muzikaal landschap waar natuurlijk de viool een belangrijk instrument is. De instrumentale opener Östmark wordt in drie minuten knap opgebouwd. Vervolgens is daar met ’11.10’ één van de hoogtepunten; de stem van Patricia begeleidt door viool en piano in een prachtige compositie zorgen waarschijnlijk voor kippenvel. Vervolgens is er met ‘Radar’ een track die wat meer vaart kent; gestuwd door wat elektronische impulsen en een diffuse beat krijgt haar stem toch weer dat zweverig karakter. Centraal op het album staat het bijna zeven minuten durende instrumentale ‘The Mermaids of Bergsjon’ waarop Patricia met haar viool op een haast sprookjesachtige wijze haar opgedane indrukken vorm geeft. Het wat Ambient-achtige ‘Playing Hard To Get’ is een ruime opmaat voor het prijsnummer ‘Melomania’ dat een kleine tien minuten aantikt. Vanuit een ingetogen, minuscuul repeterende beat wordt dit nummer indrukwekkend opgebouwd met hier en daar wat gezonden flarden tekst én halverwege de misschien wel onvermijdelijke vioolsolo. Als Coral Dusk een boek zou zijn kunnen we de afsluiter ‘Tiptoe’ beste als epiloog omschrijven; piano en viool zorgen voor een ingetogen, gevoelige eind van dit meer dan geslaagde soloalbum. In de wereld van Spotify en afspeellijstjes is Coral Dusk een verademing. Een album dat je eignelijk ook als album moet luisteren want het voelt als een aaneenschakeling van acht verhaaltjes verpakt in een soort van etherisch klinkende Folk. Een mooie, desolate verrassing. Veel luisterplezier.

Label Dais Records

Beoordeling 7,5

Review Het Amerikaanse Adult bestaat uit zangeres Nicola Kuperus en multi-instrumentalist Adam Lee Miller. Naast een muzikaal duo zijn ze dat in het dagelijks leven ook. De afgelopen twee decennia brengen ze regelmatig albums uit en Perception Is/As/Of Deception is hun achtste release. Donkere beats en een wat industriële sound openen dit nieuwe album met ‘We look Between Each Other’ en we horen Nicola Kuperas op een wat monotone, dominante wijze zingen. Het duo komt uit Detroit, niet toevallig toch één van de toonaangevende Techno-steden in de VS. Voeg daarbij het feit dat maar liefst drie grote automerken deze stad als productiebasis hebben en je hebt in ieder geval de link naar dat wat ruwe, ongepolijste en industriële geluid van Adult. De afgelopen twee decennia heeft het duo al zeven albums binnen het Dance-genre uitgebracht en volop geëxperimenteerd met Electro, EBM, Techno en andere stijlen. Ook Perception Is/As/Of Deception is daarop geen uitzondering en Adult gaat vooral verder waar ze goed in zijn; hypnotiserende Dance maken met hier en daar een knipoog naar de Post-Punk. Ook deze negen nummers bevinden zich weer op het snijvlak van diverse stijlen waarbij vooral de wat industriële sound de boventoon voert. Bij een track al ‘Don’t Reduce Me’ wordt de wereld wel heel zwart neergezet en sommige nummers zoals ‘Total Total Damage’ klinken wel erg klinisch. Op zich is dat weer niet zo vreemd als het duo in een interview vertelt het album in een kelder hebben opgenomen zonder enig daglicht. Maar soms pakt het duo toch ook weer naar die jaren ’80 invloeden zoals bij het uiterst dansbare en haast hypnotiserende ‘Second Nature’. Binnen de Dance-scene is Adult natuurlijk een gevestigde naam, zeker in Detroit en omgeving. Adult heeft natuurlijk het hele spectrum van Dance al wel eens ooit verkend dus Perception Is/As/Of Decpetion brengt ons niet echt iets nieuws. Misschien dat het de wat dominante touch in de teksten van Nicola is in combinatie met de toch wat overheersende industriële sound. Niets nieuws onder de zon maar van elke track kunnen zo maar weer een veelvoud van remixen gemaakt worden. Veel luisterplezier.

Label Jagjaguwar/ Konkurrent

Beoordeling 8,5

Review De Amerikaanse singer-songwriter Moses Summey kwam 6 jaar geleden met zijn eerste EP. Inmiddels heeft de man veel als support act gespeeld en een geheel eigen sound gemaakt. Het nieuwe album is in twee delen uitgebracht. Het eerste deel in februari en nu is er deel 2 dat brengt het gehele verhaal op een boeiend album. Met de uitleg dat ‘Insula’, isolatie is en het woord Island hieraan gelinkt is, begint het verhaal. Een verhaal over de wereld van nu en hoe we hier naar kijken. Een wereld met corona zoals het clipje van Cut Me laat zien. Afstand, isolatie en of afgesneden zijn van de wereld. (‘Cut Me’). Met experimentele jazz popsongs als ‘Boxes’, ‘Gagarin’ waar de mix van geluiden op je afgevuurd worden. Of het verhaal van ‘Jack en Jill’ dat als een blackbox op je afkomt om daarna met blazers uit je droom worden gezogen en zo weer in een nieuw verhaal beland. Smooth en dan weer hectisch. Het album is zo divers dat het ook weer een geheel is. Het is zeker meeslepend alsof Prince in o.a. ‘Colours’ op dit album terugkeert. Het album is in zijn totaal een juweeltje wanneer je hier de tijd voor neemt en open staat voor een nieuw geluid.

Label Lame O Records

Beoordeling 8

Review Twee jaar na zijn solo debuutalbum A Partner To Lean On is de Amerikaanse singer/songwriter Dave Benton terug met een nieuwe plaat. Na het ontbinden van de Indierock-band LVL UP koos Benton bewust voor een solocarrière met Trace Mountains als artiestennaam en onlangs was de release van zijn tweede album Lost In The Country. De muzikale richting van de Amerikaanse singer/songwriter heeft niets met Country te maken ondanks dat de albumtitel iets anders zou kunnen suggereren. Hij kiest veel meer voor een Indie-rock sound én is een gitarist in hart in nieren. Vanaf de eerste noten van opener ‘Rock & Roll’ wordt je meegenomen in dit nieuwe muzikale hoofdstuk van Benton én het feit dat hij een echte singer/songwriter is. De essentie is meteen duidelijk als we hem horen zingen: ”It's all I got going / Don't know what else I'd do”. Het nummer heeft vaart en zijn aangename stemgeluid kent een prima balans met de band. Dit nummer ook wel het gevoel op dat je bij het geluid van The War On Drugs krijgt; ‘Me & May’ (over een verbroken relatie) is heerlijk om op weg te dromen en ‘Cooper’s Dream’ krijgt mede door de sterke baslijn een wat steviger karakter. Op Lost In The Country staan ook enkele prachtige, ingetogen nummers zoals we van een singer/songwriter mogen verwachten. Het laid-back ‘Dog Country’ krijgt door de lapsteel een gevoelig Americana-karakter mee en de tweede stem van Susannah Cutler is de kers op de spreekwoordelijke taart. In dit nummer kijkt Benton terug naar zijn verhuizing van New York City naar Kingston, een klein plaatsje in Hudson Valley. Centraal op het album staat de titelsong, een absoluut magistraal nummer dat zich ergens op het snijvlak van Fleetwood Mac en War On Drugs bevindt. Benton nam dit album overigens op met een aantal bevriende muzikanten (Jim Hill, Greg Rutkin, Sean Henry en Susannah Cutler) om ook echt het geluid van een band te creëren. “I couldn't make this thing without them” zegt hij dan ook. ‘Fallin’ Rain’ is mooi door de sprankelende gitaren en met ‘Absurdity’ komen we bij het ander hoogtepunt van het album als Benton is nog maar eens wijst op welke invloed de hedendaagse technologie zoals smartphones op ons dagelijks leven heeft. Het psychedelische randje doet het hem. De tien nummers hebben een speelduur van amper een half uur en dat is misschien het enige minpuntje aan dit album. Alle tracks hebben pakkende melodieën en Benton bewijst dat hij zich ontwikkeld heeft als songwriter sinds zijn Lo-Fi achtige debuutalbum. Zijn zorgvuldig geformeerde band is mede verantwoordelijk voor deze prima plaat. Veel luisterplezier.

Beschrijving Southeastern rec.

Beoordeling 9

Review Jason Isbell is een begenadigd singer-songwriter en dat laat hij ook dit album weer horen. Luisteraars die americana op de voet volgen zullen hem ongetwijfeld kennen. Isbell is inmiddels twintig jaar actief. In zijn eerste muzikale jaren als onderdeel van de band Drive By Truckers en vanaf 2007 solo. ‘Reunions’ is alweer zijn zevende studio-album. Deze release bevat 10 tracks en het geheel klokt 41 minuten. Men kan denken: 41 minuten is wel erg kort. Aan de andere kant: hoe eerder je aan een tweede draaibeurt toekomt, hoe beter! Want vele draaibeurten is dit album zeker waard. De songs die op ‘Reunions’ te horen zijn variëren van ingetogen en ontroerende americana tot wat drukkere songs die meer in het verlengde van countryrock en southern rock zitten. Al ligt de nadruk toch op het rustige repertoire, wat trouwens ook Isbells specialiteit is. Zoals de fans van de man gewend zijn is er goed nagedacht over de teksten die vol melancholie, heimwee en liefdesverdriet zitten. De teksten handelen over persoonlijke drama’s als ook maatschappelijke thema’s. Sommige lyrics zetten aan tot kippenvel, zoals de openingszin uit ‘Overseas’; ‘This used to be a ghost town, but even the ghosts got out’. Ook het nummer ‘Only Children’ zit in de categorie kippenvel. Het liedje komt ontspannen over, maar heeft een ontroerende lading. Zo heeft elke song zijn unieke sfeer en verhaal. Het is een album met een heldere en warme productie die bij elke draaibeurt alleen maar kan groeien. Er zijn weinig minpunten te noemen. Het openingsnummer ‘What’ve I Done To Help’ duurt met zeven minuten wat aan de lange kant voor een liedje wat weinig ontwikkeling kent. Overigens wel noemenswaardig dat Isbells grote voorbeeld David Crosby achtergrondzang verzorgt op deze track. Verder had de spreiding van rustige nummers en drukkere nummers op ‘Reunions’ wat gelijkmatiger gekund. Nu vinden we de iets meer rockende nummers vooral achterin. Maar goed, laten we geen zout op slakken leggen, want dit is een droomalbum voor liefhebber van americana. Jaren geleden zag ik Jason Isbell dertig minuten solo akoestisch optreden in een vol Carré. Toen als voorprogramma van Ryan Adams. Ik hoop dat we hem in Carré ooit als hoofdprogramma mogen ontvangen, want zo’n zaal is hij meer dan waard! Als de versoepelingsmaatregelen het toelaten in deze coronatijd dan staat Jason Isbell and the 400 Unit op 11 november in Paradiso.

Label Warf Cat rec

be 7,5

Review De Amerikaanse indie band Public Practice weet met hun nieuw album Gentle Grip een sfeer van de jaren 70 rock op plaat te brengen. met een vleugje new wave in ‘Disposable’ of de dancing sound van de jaren 70 in ‘Each Other’ is Sam York in een tijdmachine gekropen. Het mooie is dat ze deze tijd niet echt beleefd hebben er dit later hebben ontdekt. De liefde voor Talking Heads en Roxy Music is in de compositie van de songs terug te vinden. ‘Underneath’ klinkt als een nieuwe versie van ‘Love is the Drug’ en ‘See You When’ en ‘ My Head’ komt new wave en disco als een mix a la Talking Heads terug. Met deze variatie in de plaat wordt het allemaal wat vrolijker dan hoe men dit album begint. Toch zijn de laatste songs meer in de post punkrock sfeer gegoten. Dat is wel jammer want het album begon net te swingen.

Label Caroline Benelux

Beoordeling 7,5

Review Na een stilte van vijf jaar is de Belgische singer/songwriter Sanne Putseys, beter bekend als Selah Sue, terug met de EP Bedroom met een vijftal persoonlijke, intieme nummers. De titel van de EP is Bedroom en dit titel dekt waarschijnlijk de lading. Na haar succesvolle debuutalbum en de opvolger Reason uit 2015 was daar die stilte en wilde ze tijd aan haar gezin besteden. Ze kreeg met haar partner twee kinderen en het idee voor dit project ontstond eigenlijk na de geboorte van haar eerste kind. Geschreven in haar slaapkamer en puur vanuit haar emotie én het feit dat ze moeder is. “Ik schreef het nummer ‘You’ met mijn jongste zoon naast mij in zijn wiegje. Het gaat over hoe simpel en mooi het kan zijn om zo van iemand te houden”. Dus deze keer geen soulvolle, catchy nummers maar vijf eerlijke, persoonlijke kleine liedjes die overigens ook prima bij haar passen. Bijzonder is ook het maar anderhalve minuut durende ‘You’re My Heart’ lijkt het zelfs alsof we één van de kindjes geluid horen maken. Verder is ‘Always – Cosmo’ waarschijnlijk het meest krachtige nummer op deze EP. Het is natuurlijk wachten op een nieuw volwaardig album maar de Leuvense singer/songwriter laat gelukkig weer iets van zich horen. Vijf kleine, perfecte liedjes die perfect die prima passen in deze bijzondere tijd. Veel luisterplezier.

Label Polydor

Beoordeling 7,5

Review Het leven van The 1975 bestaat niet meer uit de grijstinten, maar het gaat voor de nieuwe generatie alleen om een wereld dat bestaat uit keuzes. Zwart Wit, wel of niet willen veranderen, wel of niet investeren in milieu wel of niet ergens voor staan om de wereld voor de jonge generatie een kans te geven. De oudere generatie heeft het allemaal verknalt en daar moet nu maar eens verandering in komen! Het is dan ook de introductie van het nieuwe album ‘the 1975’ van The 1975 om vervolgens als een post punk song ‘People’ hardhandig de historie en politici en wie dan ook te beschuldigen van leugens en bedrog. Nee, hier zijn de Britse heren uit Manchester goed bezig. Vol raggende gitaren en vingerwijzend naar anderen een statement en start te maken van hun nieuw album. Dat vervolgens wordt opgevolgd met een elevatormusic vuller met de titel van ‘The End (Music for Cars)’. Nee deze heren gaan voortaan met het openbaar vervoer om het milieu te redden en vervolgens heel hard roepen dat ze als supportact van Coldplay mee willen. Die op hun beurt weer een theater huren (met 30 personeelsleden) die hun show dan gaan streamen via hun eigen Youtube kanaal. Maar daar heeft deze act ook aan gedacht. Het evenzeer instrumentaal en diep elektro nummer ‘Streaming’ zal dan vast het openingsnummer zijn. Het zou mooi zijn dat deze heren het houden bij de songs waarmee men het publiek en hun fans mee bevredigd. Lekkere elektro popsongs als ‘The Birthday Party’, ‘Then Because She Goes’ en ‘You and Me Together’, waar deze act wel goed in is wordt afgewisseld met dancesongs Yeah I KNow of singersongwriters songs als ‘Jesus Christ 2005 God Blessed..’ en ‘Roadkill’. De songs waar hun oudere Manchester generatie uit de jaren 80 en 90 de loper voor heeft uitgelegd. New Order, Happy Mondays, The Stone Roses, en later Oasis, Blur die de elektropop en gitaren mengen tot een eigen popsound. Het album bevat 22 songs en wanneer men de eerste 5 protestsongs had weggehaald, was dit een lekker divers album geweest en kon men live op hun shows hun mening geven. Nu wordt dit album door deze eerste songs zo bepaald dat de overige songs in de schaduw hiervan staan. Maar er is een oplossing! Skip de eerste 5 songs en dan heb je een mooi album!

Beschrijving Tiny Room rec.

Beoordeling 7,5

Review De kinderen van de jaren 90 weten de analoge wereld achter te laten maar angstvalling de digitale wereld te verkennen. Daar waar de bands Wire en Devo voorheen de underground helden waren, zijn het nu de idolen waarop men terug kijkt. De vier heren van Combo Qazam weten dit vorm te geven door het album Flight Music. De songs zijn good old underground alternatief indie met pakkende muzikale lijnen in ‘Owls’ en ‘Movements’. Gitaarriffs die afwijken in ‘Ions’, ‘Logorrhea’ zoals Wire dit nog steeds doet. De lichte vocalen dat zoekend is naar harmonische vocalen. Hier zijn de heren Stefan en Arno Breuer naar op zoek geweest. Een vorm muziek dat ruimte geeft voor interpretaties terwijl ze de structuren helder houden. De oversturende sound in gitaren om door te gaan naar een climax binnen de songs die 90’s klinken. Het is dan ook meer van een vermakelijk album. Geen ingewikkelde uitgesponnen solo’s of zangpartijen, maar de herhaling van een heerlijk muzikale basis waarop verder wordt borduurt. Met ‘Waveforms en ‘San Remi’ als opvallend lekkere uitschieters op dit album, zal dit de richting naar het succes moetenwijzen.

Label Eigen beheer

Beoordeling 8

Review Dat de Nederlandse metal acts er goed voor staan laat Temple Renegade zien. De band uit Den Haag weet met hun debuutalbum The All Is Now zich volwaardig te meten met de internationale alternatieve progmetal acts. Na twee EP’s ‘Blacked Out Ocean’ en ‘Void Machine’ is er nu het debuut dat vorig jaar in ’t Paard van Den Haag werd gepresenteerd. Nu is met het corona crisis lijkt de titel een gebeuren feit. Je hebt alles en nu lijkt het niks. Met de single en het topnummer ‘Somewhere The Vulture’ weet de band een juweeltje op deze plaat te brengen. De stevige bodem met tempowisselingen dat wordt ingezongen met een aanstekelijke zanglijn en krachtige tekst. Al zijn ‘A Fistful of Sand’ en ‘The Silent Hand’ even heerlijke songs om volledig in ondergedompeld te willen worden. Het neemt je mee in de drumbeats en afwisselende gitaarriffs die subtiel wordt afgewisseld met toetsen. Daar waar de heren goed luisteren naar de acts als TOOL en doen dit dan ook zeer verdienstelijk. De stem van Scen Mudorf is zeker passend voor deze muziekstijl en met ‘Ghost of Goliath’ en ‘Voynich’s Last Dream’ weet hij aan te sluiten op de ballad- als metalsound. Het zou mooi zijn dat deze band door een groter label wordt opgepakt en de heren de ruimte geeft om zich live te presenteren en zich de ontwikkelen een ruime diversiteit binnen dit genre.

Label eigen beheer

Beoordeling 7,5

Review Met de Belgische symfonische metal act Gallia gaan we terug naar Gallië. De stoere heren zijn bewapend met de instrumenten om te keer te gaan tegen de Romeinen. Met Yannick als gitarist als aanvoerder van de club en zangeres Elyn als troef tegen alles waar het mannelijk brein van in de war raakt. Opgetogen met de vlam in de handen gaat de band met ‘Rain Starlight’ van start. Het is duidelijk dat deze act de voetsporen van Within Temptation zoeken en dan liever met een muzikaal metalen tandje erbij. De band weet de snelheid er in te gooien met ‘Devils Cry’ en ‘Papercuts’. De strijkers kunnen amper hun stok op de snaren houden om dit weer ervan af te halen, al wordt dit met vulledige toetsen gedaan. Het is vooral een drive om te willen presteren, waardoor het onrustig wordt. In dit geval zou Less is more de band goed doen. Het theatrale ‘Fight of Fools’ kent een mooi intro dat vervolgens weer opgeslokt wordt door de bombastische metal. Iets wat we bij meerdere songs in de compositie terug horen. Het album telt dan ook 6 songs, maar dit wordt aangevuld met hetzelfde album nog een keer te presenteren met vooral een orchestra – karaoke versie. Het idee is leuk en als debuutalbum geeft de band duidelijk weer waar men naar toe wil. Het volgende album mag iets meer in balans zijn, zodat men kan aansluiten bij het grote publiek.

Label Dangerbird/ Bertus

Beoordeling 8

Review The Dears is een band uit Montreal, Canada die met het album No Cities uit 2003 al hoge ogen scoorde. Toch is het allemaal wat weg geëbd. Nu is de band terug met hun nieuw album Lovers Rock. Zanger, gitarits Murray Lightburn en toetseniste Natalia Yanchack hebben de afgelopen tijd veel bandleden zien komen en gaan. Uiteindelijk weten ze zelf de lijn recht te houden en met het stevige Hart of an Animal het album te openen. Maar de kracht licht vooral in de mainstream songs als ‘I Know What Your Are Thinking and It’s Awful’ en ‘Is This What You Really Want’. Hier hoor je de twee optimaal in de muziek samenkomen. Goede balans in de gitaar, zang en toetsen dat we elders wel eens wat missen. Al valt het wellicht op omdat het nummer tussen lekker stevige songs staat. Met ‘Instant Nightmare’, ‘The WorstIn Us’ en ‘No Place On Earth’ krijgen de sfeer van The Pixies. Het is dan even geleden dat men een album heeft gemaakt, maar dit album proeft zeker naar meer!

Label Frontiers srl

Beoordeling 8

Review De Amerikaanse zanger Dennis DeYoung laat weer van zich horen en dat mag wel weer opmerkelijk zijn. Als zanger van de band Styx wist hij in de jaren 70 en 80 hits te scoren, waarvan ‘Babe’ nog steeds een top 2000 songs is. Maar wie kent nog ‘The Boat on the River’, ‘Grand Illusion’, ‘Mr Roboto’ en een melodic rock classic album ‘Paradise Theatre’. Vooral de laatste is een juweeltje in de muziekwereld waar de zanger nog steeds op leunt. Inmiddels is het nieuwe album 26 East (zijn woonadres in Chicago waarmee hij met de heren van Styx woonde) zijn zesde album. Hoewel zijn eerdere albums prima poprock albums zijn is het grote succes niet meer evenaart. Het verhaal doet denken aan Roger Hodges van Supertramp die een solo carrière start en uiteindelijk weer succes weet te halen met de live shows waar hij veel Supertramp songs zingt. Maar DeYoung gaat wat verder in zijn songs ‘With All Due Respect’. Hij vraagt Survivor gitarist Jim Peterik om hem te ondersteunen en weet de sound van Styx weer te vinden. Daar waard de band Styx zelf nog wel eens naar op zoek is komt DeYoung met bombastisch en theatrale poprocksongs als ‘A Kingdom Ablaze’, ‘You My Love’ en heerlijke knuffelrock pop waar DeYoung een meester in is. Met strijkers, harmonische vocalen, en koortjes (kortom Styx ballads) als ‘Run For The Roses’, het piano nummer ‘The Promise Of This Land’ en ‘Unbroken’. Het zijn songs die we veel op Frontiers rec. horen, al is er maar weinigen op de wereld die dit soort songs kunnen maken. Naast Journey is DeYoung hier meester in. Met Jullian Lennon weet hij de sfeer van The Beatles in ‘To The Good Ol Days’. Met het ‘A. D. 2020’ weet hij een nieuwe versie te maken van het Paradise Theatre ‘A.D. 1928’ ‘A.D. 1958’.

Label New West rec,

Beoordeling 8

Review Wanneer de Amerikaanse singer-songwriter Stephen Fain Earle in 1986 doorbreekt met het album Guitar Town werd hij al in de wereld van blues rock geëerd. Hij neemt albums op met Johnny Cash, Waylon Jennings, maar ook met o.a. Bob Seger, Vince Gill en Emmylou Harris. Kortom een brok ervaring met talent en grote diversiteit. Het brengt hem tot producer achter de knoppen. Toch weet hij ook regelmatig een eigen album op de markt te brengen. Het album weet intens te beginnen met ‘Heaven Ain’t Going Nowhere’ waarmee Earle zijn verhaal verteld om nu het album uit te brengen. Dat er veel gebeurd en met Ghost of West Virginia wil hij de maatschappelijke discussie op gang helpen. Thema’s als onderdrukking, het kapitalisme in ‘Union God en Country’ of de rassendiscriminatie in een ode aan de Afro- Amerikaanse spoorwegarbeider ‘John Henry’. Dit allemaal in een good old country folk sound dat klinkt als Johnny Cash en Elvis elkaar hebben gevonden in een man… Steve Earle. Met Eleanor Whitmore weet hij het duet ‘If I Could See Your Face Again’ op te nemen. Om met de rokerige Rock and Roll van Black Lung en het mooi intiem liedje ‘Fastes Man Alive The Mine’ af te sluiten.

Label V2

Beoordeling 8,5

Review De Amerikaan Richard Melville Hall is beter bekend onder de naam Moby. Omdat zijn oud-oom Herman Melville de schrijver is van het beroemde boek Moby-Dick. Met de hits ‘Go’. ‘Why Does My Heart Feel So Bad?’ en ‘Porcelain’ bracht deze man tot een groot dance artiest. De DJ kent de positie als headliner van veel festivals en schreef een onlangs een boek ‘Then It Fall Apart’, waarmee hij in conflict kwam met Natalie Portman. Met All Visilble Objects weet de man zijn 17de album te brengen. En we mogen wel zeggen dat het wederom een juweeltje is van deze toetsentovenaar. De recente albums van Moby kennen niet de snelheid in de songs die hij op dit album brengt. Het swingt weer en met gasten als Boogie, drummer Peligro (Dead Kennedy’s, RHCP) en Mindy Jones weet Moby weer een heerlijk album te brengen. Het openingsnummer ‘Morningside’ is direct al pakkend en verfrissend na zijn recente albums. Een ode aan Bryan Ferry horen we in ‘My Only Love’ met Mindy Jones. Na de heerlijke dance songs als Power is Taken, ‘Rise Up In Love’ en ‘Forever’ weet Moby met ‘Seperation’ het juweeltje van het album te brengen. Al is het wellicht ook een goede plek tussen de 9 minuten durende ‘Too Much Change’’ en 7 minuten duren ‘Tacie’ om vervolgens te eindigen met het ruim 9 minuten durende titelstuk dat al even prachtig is als het ‘Seperation’. Met een kritische blik op de wereld weet Moby weer teksten met venijn en veel vragen met overdenking in te verwerken. Met alles wat je ziet wil nog niet zeggen dat je wat je ziet juist is. Wat er achter de vraag of wat je ziet schuil gaat maakt het allemaal complexer waardoor je er anders naar kunt kijken. Met de muziek en tekst van Moby geeft dit tot nadenken en overdenken. Goede plaat!

Label Gentleman recordings

Beoordeling 8

Review Twee jaar geleden vierden the Levellers hun 30 jarig bestaan en weet voormalige Wonder Stuff gitarist Dan Donnelly nu een nieuw project te starten. Samen met Gouven Hamel (The Celtic Social Club) en Anth Mills wordt een plan uitgedacht. Flying The Wrong Way is tegelijkertijd op twee manieren opgenomen: digitaal en analoog. Elk signaal werd gesplitst, één werd op tape opgenomen en één ging naar een computer. Dit werd nog een grote uitdaging. Goulven, woonachtig in Frankrijk, vloog naar Engeland om in 24 uur alle gitaarpartijen op te nemen. Het trappenhuis was de galmkamer. Alle achtergrondzang en percussie werden tegelijkertijd in dat trappenhuis uitgevoerd omdat er een beperkt aantal kanalen was om op te nemen. Het album telt elf songs. Van gevoelige singerssongwriters songs waaronder ‘Trust Me’ tot stevige rocknummers als ‘Flowers of Regret’ en ‘Doubts’ wisselen elkaar af. De invloed van Tom Petty, The Smiths en R.E.M. zijn hier ruim aanwezig. De folksound horen we terug in ‘Speed of the Sound of Loneliness’ al is Give Your Love Away een van de mooiste songs van dit album. De drama in de stem van Donelly mengt zich met de Petty drive in dit nummer.

Label Frontiers srl

Beoordeling 8

Review We schrijven 1987, een jaar waar de Deense rock act Pretty Maids hun top album presenteerde. Gitarist Ken Hammer en zanger Ronny Atkins zijn nog de enige bandleden van origine en Chris Laney is als bekende toetsenist en Royal Hunt drummer Allan Sorensen ingehuurd. Rene Shades is tegenwoordig de bassist om het geheel compleet te maken. Toch weet de band met regelmaat een album te presenteren maar die overtreffen niet de opvolgen van ‘Red Hot And Heavy’, Future World. In het kader van een 30 jarig jubileum doet de band een wereldtournee in 2017/8. Voor de laatste shows werd in Japan het album opgenomen. Het album kent dan ook Future World in zijn totaliteit. De 80’s rock klinkt nog steeds als vanouds en met de start met het titelnummer zit de snelheid er direct in. De energie in het nummer komt nog steeds goed over en met de hits ‘Love Games’ en ‘Rodeo’ weet men nog steeds de tent op de kop te zetten. Natuurlijk kent het album meer heerlijke poprock songs waaronder ‘Yellow Rain’, ‘Needles in the Dark’ en “Needles In The Dark’. Okee live is het niet allemaal qua zang even smooth als op het album van 1987, maar het kent zeker dezelfde energie.

Label Universal

Beoordeling 8

Review Het is de week van het songfestival 2020, of beter gezegd het zou de week van moeten zijn. Het succes van Duncan Laurence moest in de replay en we kunnen ons weer opmaken voor een avondje genieten van alle overdreven en of opgedoste acts die we voordien meestal niet kenden. Nu moeten we het doen met digitale versies van het songfestival en komen we in 2021 met het feest terug. Dat is mooi want dan kan Duncan weer in de spotlights. Dat is tenminste dubbele bonus! Met de EP van 5 songs Worlds On Fire weet Laurence zijn kleine kwetsbare songs op schijf te krijgen. Ergens is het de IJslandse muziek dat we hierin horen doorklinken, in ‘Yet’ en ‘Beautiful’ is leunt nog aan de grote hit ‘Arcade’ dat tevens op dit album staat. En eerlijk is eerlijk, het is toch een fantastisch nummer dat van klein pianoliedje tot een groot song is gemaakt. Het is danwel een album met 5 songs, horen we Laurence met zijn ‘nieuwe’ wel wat leunen aan het nummer waarmee het songfestival heeft gewonnen. Verder een prima album!

Label Universal

Beoordeling 8

Review Inmiddels weet de hele wereld dat Tijs Verwest uit Breda een van de beste DJ’s is. Wellicht de beste van de wereld, maar dat is ieder jaar weer anders. Laten we zeggen, een van de meest invloedrijkste DJ’s. De wereld van DJ’s draait vooral om singles en mixen en in mindere mate om de albums. Dat is een aaneenschakeling van losse songs. Na de serie van Club Life albums weet hij het met The London Sessions weer een hele serie dance songs te produceren met allerlei gasten . Van Jonas Blue & Rita Ora op ‘Ritual’ of het sterke openingsnummer ‘God Is A Dance’ met Mabel laat Tiesto weten dat hij zeker niet te oud is om heerlijke dance songs te maken. Maar ook voor Snoop Dog is het een eer om een song, ‘On My California’ te maken met Tiesto. Het album wordt door al deze gasten als KAMILLE, Becky Hill en Stevie Appelton lekker divers. Dat is wat Tiesto groot maakt, omdat hij met alle stijlen binnen de dance mee kan bewegen. Dat hoor je op deze plaat dan ook weer terug.

Label Frontiers srl

Beoordeling 7,5

Review Khymera is een band/ project met Dennis Ward (Magnum en Pink Cream ’69) als frontman. Deze Texaanse bassist en producer nam vanaf het tweede album de leadvocals voor zijn rekening. Het eerste album van Khymera zag het levenslicht als samenwerkingsproject tussen Italiaanse producer Daniele Liverani en Kansas-zanger Joe Walsh. Inmiddels is Ward de bindende factor en ‘Master of Illusions’ is alweer het vijfde studio album. Khymera borduurt qua stijl voort op melodic rockbands als Survivor, Journey en Night Ranger, maar het geheel valt wat steviger uit dan bij voorgenoemde iconische bands. Kortom, de nummers rocken lekker weg en liefhebbers van het genre melodic rock en AOR zullen zich bij Khymera snel thuis voelen. De musici zijn vakkundig en de zang is degelijk. Degelijkheid is eigenlijk ook het woord wat het meest van toepassing op ‘Master of Illusions’. Het is een heerlijk album om in de ochtend op te zetten als je de dag energiek wilt beginnen. De kritische kanttekening is dat veel nummers inwisselbaar zijn en de refreintjes, die over het algemeen catchy klinken, niet blijven hangen. Het zou de verrassing ten goede komen als de band vaker binnen een song een tempowisseling toepast. Ook mogen de uitstekende musici wat vaker uit hun dak gaan, zoals bij de wat langere gitaarsolo in ‘The Sun Goes Down’. Overigens een pluim voor de keyboardspeler Eric Ragno die de liedjes fraai weet in te kleuren met hier en daar origineel toetsenspel, waardoor de aandacht van de luisteraar wat langer wordt vastgehouden.

Label Eigen beheer

Beoordeling 7,5

Review Wanneer de band Egeria eind 2013 werd opgericht was de focus om een powerful metal album te maken. De band kreeg een start met zangeres Nicole de Ruiter en Max Vijgen die zelf hun songs willen schrijven en geen covers op de bühne willen. Het is nu hun tweede EP dat ze uitbrengen. Gedreven door de progmetal acts en de symfonische invloeden komt men met een album vol theatrale progmetal. Het openingsnummer ‘A Night At The Mansion’ is een classic waarbij de snelheid en het visitekaartje om zich als progmetal act te presenteren afgegeven. Muzikaal is het theatrale What Lies Beneath sterker. De afwisseling tussen toetsen en gitaren is meer in balans en de opbouw van klein naar theatraal groot is hier mooi en dragend gebracht. ‘The Rise of the Fallen Queen’ is in de compositie erg gevarieerd en drijft op de spanning. Al zijn de vocalen hier minder sterk aanwezig en enigszins vlak waardoor de kracht van het nummer wordt verzwakt. Dat wil niet zeggen dat er geen potentie in deze band zit. Dat zit wel goed, maar hier horen we de eigen beheer versie ten opzichte van een label act met een passende producer. Daar waar we bijvoorbeeld de achtergrond vocalen in ‘The Rise’ missen wordt dit gecorrigeerd in ‘Shattered Mirrors’ en het afsluitende ‘Dawn Breaks’. Het geeft hier juist extra body in de songs waardoor het steviger en krachtiger wordt. Prima album voor eigen beheer werk.

Label NEWS

Beoordeling 8

Review Wanneer de broers Lennert en Janus Coorvits tien jaar geleden hun eerste draai uren voor het publiek brachten is er in de techno wereld veel gebeurd. De heren weten mee te gaan in de tijd. In 2016 verschijnt het album Silver Souls en nu onze zuiderburen terug met Neon Fever Dream. Hoewel de grootste hit ‘The Reeling’ van hen uit 2013 komt, wordt het wel eens tijd dat ze ook buiten België de hits gaan scoren. Dit album bestaat uit veel hitgevoelig materiaal. De sound of the 80’s klinkt door het gehele album. Nu dit een populair element is, zijn de songs ‘Millionaire’ en ‘Everybody’s Lonely’ potentiele hits. Om dit na het openingsnummer ‘On Repeat’ op het album te zetten is het duidelijk dat de heren zich focussen op de popmarkt. Met ‘I Remember’ als single wordt de aanstekelijke dancepop geïntroduceerd bij het grote publiek. Pakkende beats die als dance heerlijk ondersteunend zijn aan de zangpartijen. Zo is het titelnummer een spannend pakkende zanglijn dat met spannende elektro wordt ondersteund. Een van de hoogtepunten van het album. Het is anders dan het gros en hiermee onderscheidt deze act zich met andere elektro danceacts. Hier ligt meestal de elektro kunst voorop en de zanglijnen zijn bijzaken. Prima dance pop album!!

Label Drone against drone

Beoordeling 7,5

Review Het Amerikaanse viertal The Sunwatchers is terug met hun nieuwe album Oh Yeah. Wederom brengt de band ons hun ongenaakbare cocktail van instrumentale Progrock en experimentele Jazz. De afsluitende track op dit nieuwe album, ‘The Earthsized Thumb’, is meteen het prijsnummer van dit album. Het duurt maar liefst twintig minuten en kent een absolute kop en staart; een eenvoudige gitaarriff dat in het begin een ietwat andere toonhoogte heeft als aan het einde van de track en daar tussen in gaat de band uit New York helemaal los. De eerste acht minuten van deze toch wel “symfonie” wordt gekenmerkt door een steeds terugkerend ritme waar de muzikanten omheen acteren. Daarna brandt het nummer los en krijgen we een haast extatisch geheel waarbij Noise, Hardrock, Progrock in een wat experimentele setting elkaar vermengen. Voeg daarbij de saxofoonsolo van Jeff Tobias en je krijgt een wonderbaarlijk muzikaal eindresultaat dat we niet zo maar van een genrestempel kunnen voorzien. Maar voor dit absolute sluitstuk is er al volop te genieten. Neem de bijna zeven minuten durende Prog Jazzrock opener ‘Sunwatchers vs. Tooth Decay’ die werkelijk een muur van geluid uit je speakers stuurt en waar Jim McHugh op gitaar de hoofdrol opeist. Zoals gezegd zijn nagenoeg alle tracks instrumentaal of je moet het “Whooh” halverwege ‘Love Paste’ als tekst beschouwen. Dit nummer komt wat meer richting de symfonische Progrock uit de jaren ’70 en roept misschien wat herinneringen op aan een band als Yes. Verder krijgt: ‘Brown Ice’ vooral kleur door de saxofoon, schuurt ‘Thee Worm Store’ tegen hardrock en ‘The Conch’ krijgt door grunge-elementen een wat onheilspellend en hypnotiserend karakter. Ook dit vierde album klinkt alsof het door de vier heren spontaan en in één take op de plaat is gezet. Het klinkt als een ongelofelijke Jam-sessie-trip waar we maar gewoon voor moeten gaan zitten en het over ons heen moeten laten komen. Binnen dit genre heeft de band zijn plaats inmiddels wel veroverd. Veel luisterplezier.

Beschrijving Rough trade

Type project 7,5

Klant Op het derde album van Modern Studies, getiteld The Weight Of Sun, horen we geen schokkende muzikale wijzigingen. Het is veel meer het nog verder uitdiepen en ontwikkelen van de sound waar deze Schotse formatie inmiddels naam mee heeft gemaakt. De Brits/Schotse band opent prachtig ingetogen met ‘Photograph’; een rustig nummer dat door de uiteenlopende klankleuren van Emily Scott en Rob St. John haast een wat onderkoeld karakter meekrijgt. Want dat blijft natuurlijk toch een vreemde gewaarwording, die haast nors aandoende stem van St. John en de elegante en loepzuivere stem van Emily. Dat de band zich steeds verder ontwikkelt blijkt wel uit de nummers die wat meer vaart meekrijgen zoals een track als ‘Run For Cover’. Dat de oneindig anders klinkende stemmen toch bij elkaar passen en complementair zijn bewijst de band wel bij ‘Heavy Water’; de helderheid van de stem van Emily is zo verschillend dan die “eikenhouten” stem van St. John maar ze geven deze Indiepoptrack wel het juiste karakter. ‘She’ is mooi en met ‘The Blue Of Distance’, gebaseerd op het boek van Rebecca Solnit, is met recht een popsong. Maar natuurlijk zijn er ook de nummers die een haast etherische rust laten neerdalen. Het meeslepende ‘Corridor’ dat op een prachtige melodie deint of het innemende en mysterieuze ‘Signs Of Use’ zijn werkelijk hele mooie nummers die in de kern tot de Folkmuziek gerekend kunnen worden. De beide bandleden Pete Harvey (multi-instrumentalist) en Joe Smillie (drums, percussie) mogen dan ook niet onvermeld blijven. Melancholie viert hoogtij bij ‘Back To The City’, mede door die Bariton-achtige stem van St. John, en daardoor krijgt het ook een wat traditioneel randje. Zelfs een ogenschijnlijk simpel of eenvoudig nummer als ‘Jacqueline’ wordt door de band gepromoveerd tot een haast sereen Folkpopliedje. Zo blijft de band vasthouden aan soepele melodieën en smaalvolle arrangementen die de nummers daadwerkelijk tot een grote hoogte tillen. Met afsluiter ‘Shape Of Light’ laat Modern Studies De twaalf mooi gearrangeerde nummers betekenen een kleine drie kwartier speeltijd. En die tijd kom je makkelijk door want het album klinkt als een klok. Modern Studies levert met The Weight Of Sun absoluut hun beste en meest uitgebalanceerde album af. Natuurlijk herkennen we de Britse “netheid” en kleurt de band keurig binnen de lijntjes. Toch moeten we tot de slotconclusie komen dat die nieuwe album een intelligent, vernuftig en licht-in-het-hoofd makend Folkpop-album is geworden. Veel luisterplezier.

Label Warner.

Beoordeling 7,5

Review De hiphop van TheColorGrey weet zich te ontwikkelen tot een mooi en goed internationaal geluid. In een korte tijd weet de man met enkele EP’s en albums zich in de kijker te spelen. De cover doet Amerikaans aan en de sound mag zeker meten met de collega’s van over de oceaan. Toch gaat het hier om een man, Will Michiels uit Antwerpen. Met zijn Congolese achtergrond weet hij een look te vormen dat past in het internationaal plaatje. De nummers zijn pakkend melodieus en zwoel. Maar zeker met een kritische noot in ‘What’s New’ en ‘Twice As Hard’. Hij blijft wat hangen in de onrecht van de donkere medemens, danwel Nigga’s zoals hij het zelf blijft noemen. Maar muzikaal weet hij mooie verrassingen in de songs te brengen. De saxofoon in ‘Twice As Hard’, de mellow sound van ‘Lost In My Thoughts’ of het intro van ‘Malicious Delight’ dat doet denken aan het zoete Year of the Cat van Al Stewart en dan krijgt het nu een modern jasje. Het gaat vooral hier om de zwoele songs, als begint de man in het begin van het album steviger dan het geheel van het album. Het is heerlijk divers in de pop hiphop sound. Prima Plaat!

Label Holy Wreckords/CRS

Beoordeling 8

Review Eileen Rose is terug met haar nieuwe album Muscle Shoals, opgenomen in de beroemde Muscle Shoals Sound Studio in Alabama. Samen met haar vaste band levert de Amerikaanse singer/songwriter een nieuw album af met nummers die zich op het snijvlak van Country, Americana en Folk bevinden. Eileen heeft het album in twee delen opgedeeld; Part One bestaat uit nieuwe songs en Part Two zijn een aantal eerder uitgebrachte tracks die opnieuw zijn gearrangeerd. Omdat de chemie met haar band The Holy Wreck (Rich Gilbert op gitaar/pedalsteel, Chris Maclachlan op basgitaar en Steve Latanation op drums) zo bijzonder aan voelt, besloot ze ook een aantal bestaande nummers in deze bijzondere setting opnieuw op te nemen. De in Nashville woonachtige singer/songwriter opent met het persoonlijke ‘She’s Gone’, over het gemis van haar overleden moeder. Een wat rustig nummer dat overigens wat gospelachtige elementen in zich heeft en waar ze zich vocaal wat “rauw” uit. Vervolgens trapt ze het gaspedaal wat in en krijgen we met ‘He’s So Red’ een onvervalste rocker met een hoofdrol voor gitarist en echtgenoot Rich Gilbert. We ontkomen hier niet even terug te denken aan het geluid van CCR. ‘Get Up’ en ‘A Little Too Loud’ zijn ook heerlijk dampende rockers en bij de Rockabilly ‘On Shady Hill’ zal mening feestje gebouwd worden. De inmiddels 55-jarige Eileen weet natuurlijk inmiddels dat je de nodige variatie in je songs moet aanbrengen om het geheel boeiend te houden. Zo is ‘Am I Really So Bad’ is een onvervalste ballad doorspekt met Country en Americana. Ook zet ze een smaakvolle, rustige en broeierige cover van King Crimson’s ‘Matte Kusadai’ op de plaat, die bij deze recensent herinneringen aan Albatros van Fleetwood Mac oproept. Dit nieuwe album is opgenomen in die befaamde studio en bij ‘Hush Shhh’ lijkt het alsof de stem van Eileen door die studio nog wat geaccentueerd wordt en naar de voorgrond treedt. Met een indringende a-capella versie van de “old-traditional” ‘Auld Triangle’ laat ze nog maar eens horen wat een buitengewone zangeres ze is. Zoals gezegd zijn er ook een aantal nummers opnieuw opgenomen; ‘Shining’ blijft bij een naderende dreiging maar met het rockende ‘Walk The Jetty’ en ‘Trying To Lose You’ gooit ze alle schroom van zich af en komt toch de vergelijking met de muziek van Melissa Etheridge weer voorbij. ‘Stagger Home’ wordt prachtig vormgegeven door de lapsteel en ook het duet ‘Old Time Reckoning’ met Joshua Hedley mag er zijn. Het laatste nummer is ‘Sad Ride Home’, dat oorspronkelijk op het Bones-album uit 2013 uitgebracht werd maar ook in deze uitvoering absoluut top klinkt. Muscle Shoals is een uitstekend album geworden met een uitgebalanceerd, gevarieerd aantal tracks. Muzikaal sterk zonder te veel versieringen en vocaal is ze nog altijd één van de beste zangeressen binnen het Americana genre met die heerlijke “twang” in haar stem. Als bonus nog een kort overzicht van al eerder uitgebracht werk is de spreekwoordelijke kers op de taart. Veel luisterplezier.

Label Magnetron Music

Beoordeling 7,5

Review Het tweede album van de Nederlandse singer/songwriter Singor is uit en heeft de titel Travel Light meegekregen. Voor de productie van dit nieuwe album tekende Bas Bron (o.a. Fatima Yamaha en De Jeugd van Tegenwoordig) Marcel Singor is geen onbekende in de muziekwereld en we kennen hem natuurlijk als de gitarist van de huidige line-up van Kayak maar hij stond ook op het podium als leadgitarist bij Ayreon en tijdens de komende tour van Fish zou hij ook die rol vervullen. De samenwerking met Bron is dan ook op zijn minst opmerkelijk, maar evengoed blijkt de synergie van synths en echte gitaarmuziek te werken. Kenmerkende tracks op Travel Light zijn bijvoorbeeld ‘Shapeshifter’ en ‘Just Go There’, nummers die een lekker soepel ritme en melodie hebben en waar Singor toch de totale vrijheid heeft om zijn gitaarkunsten te tonen. Natuurlijk is het niet helemaal nieuw wat we voorgeschoteld krijgen want het instrumentale ‘Flash Forward’ klinkt best retro jaren ‘80; de synths vormen de basis en Singor dendert er met zijn virtuoos gitaarspel overheen. Een track als ‘Start’ heeft een beat en ook weer die wisselwerking tussen synths en de gitaar van Singor. Titelsong ‘Travel Light’ is mooi contrasterend en ‘Gamechanger’ zou ik zelfs wat “funky” durven te noemen. Singor kiest voor een basis van synths die herkenbaar klinkt en ons echt een wat retro gevoel geeft. Zelf neemt hij de creatieve vrijheid om zijn soms wat progressieve gitaarkunsten daarover heen te laten laveren. Een niet voor de hand liggende combo maar wel één die werkt en die volgens Singor ontstaat, is uit de vrijheid die hij voelde om deze plaat te maken. Wederom een plaat van Nederlandse bodem met internationale allure. Veel luisterplezier.

Label Warner

Beoordeling 7,5

Review Het lijkt alsof The Magnetic Fields snel een album met kleine songs heeft opgenomen, maar nee dit album is de eerste sinds drie jaar dat Stephen Merrit met de band heeft opgenomen. De sound van de 60;s krijgt hier een classic revival en met de maatschappelijk kritische teksten met een knipoog is het weer een prachtig album. ‘The Day The Politicians Died’, ‘Castles of America’ en ‘Death Pact’ zijn songs waar de band hun mening niet onder schoenen banken stopt. Het is dan ook een album waarmee ze in rap tempo hun verhaal vertellen. Met songs van gemiddeld nog geen 2,5 minuut, weten ze er 28 op dit album te produceren. Eerlijk gezegd is het wel geinig dat ze niet blijven hangen in de songs, maar anderzijds is het fijn dat het allemaal wat meer uitgewerkt zou worden. Dit gaat snel en met een 60’s sounds past het allemaal wel weer in de tijd van toen. De songs zijn divers van dramatisch ‘When She Plays The Toy Piano’, humor ‘I’ve Got A Date With Jesus’ en I Want To Join A Biker Gang’ tot geestig in ‘The Price You Pay’. Het album is misschien net iets te lang om het allemaal even leuk te houden, want na enkele draaiuren blijf je halverwege hangen en weet je het wel.

Label Cooking Vinyl

Beoordeling

Review De Schotse band The Fratelli’s uit Glasgow scoorde in 2006 een enorme hit met ‘Chelsea’s Dagger’. Hoewel de band met regelmaat een album op de markt bracht, zijn de hits wat te zoeken. Het heeft als gevolg dat deze band alleen aan deze hit wordt gekoppeld terwijl dit album alweer een album is met prachtige popsongs. “Need a Little Lover’ is zo’n song dat direct in de hitlijsten kan en is een nummer waarbij de zon buiten spontaan van gaat schijnen. Net als het titelstuk, ‘the Last Songbird’ en ‘Living in the Dark’ zijn dit songs die het album kleur geven. De vrolijke popsound met het opzwepende ritmesessie zal het zeker goed doen op de festivals, wanneer dit weer mogelijk is. Met de jaren 50 in het achterhoofd hebben we met ‘Action Replay’ even een back to the future moment. Het is met het slotstuk ‘Hello Stranger’ de rustige songs op het album. Het is jammer dat men hiermee dit album eindigt. De sterke songs zijn toch de uptempo zonnige liedjes van dit album. Goed album!

Label New West Records

Beoordeling 8,5

Review Twee jaar na het laatste album is American Aquarium, de Countryrock band uit North Carolina, terug met hun nieuwe album Lamentations. Na de release van het laatste album viel de band uit elkaar en was de keuze aan Barham; door met een nieuwe band of solo verder. Het werd een nieuwe band en een nieuwe start. Frontman BJ Barham wilde met zijn huidige band in september het album al gaan opnemen maar de producer trok zich een kleine twee weken voor de opnames terug. Hij durfde het niet blijkbaar niet aan. Barham gooide alle schroom van zich af en nam contact op met Shooter Jennings en stuurde hem de demo’s. In plaats van de producer naar Memphis te halen reisde de band af naar Los Angeles om daar een “Heartbreakers”-style album op te nemen in plaats van een authentiek Alt-Country-album. Van de band die zijn naam ontleent aan een zin uit Wilco’s ‘I Am Trying to Break Your Heart’ is Barham het enige bandlid van de oorspronkelijke bezetting. De huidige bezetting naast Barham is Shane Boeker (gitaar), Ryan Van Fleet (drums), Alden Hedges (bassist), Rhett Huffman (keys) en pedalsteel speler Neil Jones. De band opent met de prachtige ingetogen titelsong ‘Me + Mine (Lamentations)’ waarbij Barham zijn kwaliteiten als muzikant én als tekstschrijver laat zien want de manier hoe hij de American Dream vanuit zijn perspectief uiteen laat spatten is indrukwekkend. (What are you supposed to do / When the God you're prayin' to / Up and goes missin'? / Leaves a trail on unpaid bills / Broken homes and opioid addiction / And then a politician shows up / Promisin' that / He'll return the jobs / That God himself could not bring back”). Vervolgens is daar het wat meer uptempo ‘Before The Dogwood Blooms’ en Barham laat hier zijn ietwat rauwe stem spreken en met de countryrocker ‘Start’s With You’ zal de band de liefhebbers van country absoluut aanspreken. Maar het is toch vooral ‘The Luckier You Get’ waar onze mondhoeken spontaan van omhoog gaan en voor een glimlach op ons gezicht zorgt. Dit nummer, en vooral met die slimme “break” in het midden, zal een absolute meezinger worden als de band weer op tournee mag. Barham wordt wel de ‘Springsteen of the South’ genoemd en die eretitel is eigenlijk wel terecht want de tien liedjes zitten tekstueel echt goed in elkaar en hij bewijst een echte verhalenverteller te zijn waarbij hij ook de wat zwaardere thema’s niet mijdt. Zelf zegt hij hierover: “I wanted to write a record about the things that break us as human beings,” Barham says. “Financial ruin, the loss of a significant other, loss of a child, addiction, vices, divorce — all of these things appear on the record. Each song represents a different way that someone can be tested in their faith. Not just in God, [but] faith in humanity, faith in yourself.” De ballad ‘The Day I Learned To Lie To You’ is prachtig, ‘How Wicked I Was’ is een openlijke schuldbekentenis en met de afsluiter ‘The Long Haul’ pakt hij nog even terug naar de periode van bovenmatig drankgebruik voordat hij vader werd en de drank vaarwel zei. Lamentations is waarschijnlijk het beste album dat American Aquarium tot op heden heeft afgeleverd en misschien wordt dit wel hun “breakthrough”-album. De hand van Shooter Jennings is voelbaar maar het geheel is meer dan een Alt-Country album met tien songs; het is een uitgebalanceerd album met sterke teksten dat in deze bijzondere tijd toch een sprankje hoop geeft. Maar het is vooral de huidige samenstelling van de band die alle credits verdient. Verder is het album prachtig vormgegeven en in het bijgevoegde boekje zijn alle teksten terug te vinden. Een topalbum. Veel luisterplezier.

Label Subpop/ Konkurrent

Beoordeling 8

Review Het heeft even geduurd dat Honus Honus oftewel Ryan Kattner weer als Man Man een album heeft gemaakt. Als scenarioschrijver weet hij zijn tijd te vullen en met Mister Heavenly weet hij de tijd met muziek te vullen. Inmiddels is het 7 jaar geleden dat er een album van Man Man verscheen. Met heerlijke indie popsongs als ‘Cloud Nein’ en het rockende ‘On the Mend’ speelt de man met taal en muziek. Het is vooral vrolijk en pakkend, al doet het denken aan een mix tussen the Beatles en de muzikale Red Hot Chili Peppers. Daar waar Anthony Kiedis ook eens zijn bijdrage leverde en nu weet Rebecca Black samen met Dre Babinski als gast op dit album aan te sluiten. Daar waar de jazz en kleinkunst samen gaan als een theater act horen we in ‘Goat’ en het feest in ‘Inner Iggy’ is om een heel festivalweide in beweging te krijgen. Kattner weet met Man Man een waardig come back te maken en staat wellicht op veel lijstje van festivals voor het komende jaar. Dus nu alvast maar inluisteren zodat we de songs (her)kennen wanneer ieder in 2021 weer mag aansluiten!

Label erased tapes / konkurrent

Beoordeling 7,5

Review De elektronische muziek van Ben Lukas Boysen, die zich ook wel Hecq noemt, weet inmiddels de richting te vinden naar het grote publiek. De man uit Berlijn weet met dit album zijn 5de album onder deze naam te publiceren. Voor de naam Hecq staat hij onder een contract bij Hymen Rec. En nu kan hij een andere invulling geven aan zijn creativiteit. Naast de soundscapes en filmmuziek dat hij maakt weet hij op Mirage weer een diversiteit aan muziek te maken. Zowel elektronisch met ‘Epyrean’ en ‘Medela’ als meeslepende jazzpop met ‘Kenotaph’. Na 5 instrumentale songs weet Boysen het album af te sluiten met de vocalen van Lisa Morgenster en Tom Adams in het nummer ‘Love’. Met dit album weet Boysen wederom een mooie invulling geven aan de elektronische muziek dat gepaard gaat met real live drums en diverse instrumenten die op effectieve en kleinschalige manier wordt ingezet.

Label Mig Rec

Beoordeling 8

Review De oorspronkelijk in Engeland geboren Iain Matthews woont alweer enkele jaren in Nederland. De muzikant annex songwriter gaat al een kleine vijf decennia mee in de muziekwereld en heeft een discografie waar we een diepe buiging voor maken. In 2017 blies hij nieuw leven in een eerdere band van hem, Matthews Southern Comfort, en onlangs was de release van het tweede album The New Mine. Eind jaren ’60 maakt Matthews zijn eerste plaat met Fairport Convention om de band na enkele jaren weer te verlaten en zijn eigen Matthews’ Southern Comfort te formeren. In 1970 scoren ze een grote hit met hun versie van Joni Mitchell’s ‘Woodstock’ maar ook deze band kent geen lange houdbaarheidsdatum en via andere bands én heel veel solowerk strijkt Matthews uiteindelijk ergens in Limburg neer. In 2017 besluit de Brit dan om toch een herstart te maken en samen met gitarist BJ Baartmans, Bart de Win op piano/accordeon en Eric Devries krijgt Matthews Southern Comfort een tweede leven en een grote Nederlandse inbreng. Toeval of niet, ook nu kiest de band voor een cover van Joni Mitchell en met een meer dan geslaagde én smaakvolle versie van ‘Ethiopia’ opent de band dit nieuwe album. Verderop komen we nog een cover tegen, ‘Working In The New Mine’ (Ed Snodderly) dat vooral door het pianospel van Bart de Win een aangename Boogiewoogie vibe meekrijgt. De overige tien nummers zweven ergens tussen Folk en Softrock en klinken allemaal meer dan aangenaam en doen roepen ongetwijfeld herinneringen op aan platen van bands als CS&N maar ook zeker Steely Dan. Luister maar eens ‘Starvation Box’ dat, mede door het gitaarspel van Baartmans op de Slidegitaar, absoluut wat elementen van de muziek van Steely in zich heeft. Verder zijn nummers als ‘A Secret Is Gone’ (inclusief accordeon) Eén van de troeven die Matthews vaak uitspeelt is het zingen in harmonieën, de meerstemmigheid die ervoor zorgt dat je het gevoel krijgt naar muziek te luisteren die we allemaal wel herkennen en die gewoon lekker weg luistert. Het Westcoast-achtige ‘C’mon Amigo’ met een vleugje country is een mooi rustmoment evenals het ingetogen ‘The Hole’ waar de wereldwijde klimaatproblematiek aan de orde komt. ‘Patty’s Poetry’ kabbelt lekker voort maar het is toch vooral ‘The Hands Of Time’ dat naast de cover van Joni Mitchell wedijvert voor beste track op dit album. The New Mine is een fijne plaat geworden. De twaalf nummers zijn uiterst toegankelijk met de al eerdergenoemde kenmerken die de sfeer van deze plaat bepalen. Blijft natuurlijk een fantastisch verhaal dat deze 73-jarige muzikale veelvraat de band een nieuw leven in heeft gelbazen met een over het algemeen Nederlandse bezetting. Veel luisteralbum

Label Bertus

Beoordeling 7

Review

Label Thirty Tigers.

Beoordeling 8,5

Review De Amerikaanse singer/songrwiter Shelby Lynne is terug met een nieuw album. Een titelloos album deze keer maar wel met een ongelofelijk pakkende en actuele albumcover. Tijdens de fotoshoot voor dit album kreeg ze het verzoek van de fotograaf om haar kol van haar trui over haar mond en neus te trekken; resultaat is een iconische artistieke foto in de huidige tijd. Vorig jaar was er het album Blood van haar zus Alisson Moorer die ons in een tiental liedjes onverbloemd meenam naar hun traumatische jeugd. Ze maakt al een kleine twee decennia muziek, ontving een Grammy voor “Best New Artist” in 2001. Een aantal albums, zoals Revelation Road (2011) kregen lovende kritieken en nu is de 47-jarige zus van Alisson dus terug met een nieuw album. Enkele jaren geleden kwam ze de filmmaker Cynthia Mort tegen en er ontstond een artistieke vriendschap. Tijdens het filmen van de nog uitgebrachte film When We Kill The Creator schreef Shelby enkele pareltjes zoals de intrigerende pianoballad ‘Revolging Broken Heart, het breekbare ‘Love Is Coming’ en het krachtige ‘Here i Am’. Overigens schreef de filmmaakster Cynthia Mort ook mee aan enkele van deze songs. Maar is veel meer moois op dit album. Het soulvolle ‘Don’t Even Believe In Love’ klinkt wederom als een ode aan Dusty Springfield en met afsluiter ‘Lovefear’ neemt ze ons mee terug back-in-time naar de jaren ’60. Maar het is toch wel ‘Weather’ waar het beste van Shelby Lynne samen komt; Shelby die als een soulzangeres uit het diepe zuiden van de VS klinkt en de achtergrondzangers zorgen voor een gospelachtig karakter. Verder weet ze vaak de liedjes klein en breekbaar te houden. Omgeven door een spaarzaam instrumentarium wordt ‘My Mind’s Riot’ door de stem van Shelby gedragen en zorgt de Saxofoon voor het evenwicht. En bij het wat “bluesy” klinkende ‘The Equation’ is het de akoestische gitaar die als side-instrument wordt neergezet en krijgen we het gevoel alsof we ons in de huiskamer bevinden. Dit titelloze, emotionele album is een prachtige verzameling geworden van nummers waarbij Shelby soepel diverse stijlen met elkaar laat versmelten. Of het nu de “Deepsouth” Soul is of hier en daar wat Blues en Jazz, het klopt allemaal. Alle nummers hebben diepgang, zijn absoluut niet oppervlakkig en ze is niet bang om zo nu en dan uit haar schulp te kruipen. Veel luisterplezier.

Label Highway 20 Records.

Beoordeling 9

Review Lucinda Williams hoeft geen introductie meer. We kennen inmiddels deze 67-jarige singer/songwriter wel met die doorleefde stem en met een nog steeds ongekende energie én ambitie. Met drie Grammy’s op zak heeft ze haar sporen ruimschoots verdiend en met Good Souls Better Angels brengt ze misschien wel haar meest persoonlijke album waarbij ze ook actuele politieke en maatschappelijke problemen aan de kaak stelt. Good Souls Better Angels is onbedoeld een meer dan actueel album geworden in deze bijzondere tijd. Ook voor dit nieuwe album werd Lucinda, “Lu” voor intimi, bijgestaan door haar band en die trekken bij de opener ‘You Can’t Rule Me’ meteen van leer. Natuurlijk is daar die doorleefd klinkende stem van Lucinda alsof ze dagelijks een slof sigaretten en een halve fles Whisky nuttigt, maar het is ook die gruizige gitaar en de strakke ritmesessie die de toon zetten. Want het is meteen duidelijk dat haar vaste band (Butch Norton op drums, Stuart Mathis op gitaar en David Sutton basgitaar) en de Amerikaanse singer/songwriter elkaar tot grote hoogte drijven. Ook een nummer als ‘Pray The Devil Back To Hell’ kent een prachtige opbouw met een krachtige apotheose. Zoals gezegd horen we op dit nieuwe album van de Multi Grammy-winnares actuele thema’s voorbijkomen; luister maar eens naar het door de gruizige gitaar opgezweepte ‘Bad News Blues’ dat gaat over de hoeveelheid en slechte kwaliteit van het nieuws dat we dagelijks over ons heen gestort krijgen. Niet raar als we president Trump vrijwel elke dag “fake news” horen zeggen. En ook bij ‘Man Without A Soul’ neemt mevrouw Williams geen blad voor haar mond als we haar “You're a man without shame /Without dignity and grace / No way to save face / You're a man without a soul” horen zingen. De bitterheid druipt werkelijk van deze indringende song, compleet met gierende gitaarsolo, en je hebt niet veel verbeelding nodig om de indruk te krijgen dat ze het ook hier over de huidige president van de VS heeft. Lucinda heeft een schat aan ervaring en weet dus prachtige liedjes te schrijven die voor het nodige contrast zorgen. ‘Big Black Train’ is een prachtig pijnlijke ballad die ons meeneemt naar de zwarte tijd van een depressie en met ‘Shadows And Doubts’ zet ze nog maar eens subtiel een kanttekening bij de invloed van de tegenwoordige Social Media. Zo blijft het album van ongekend hoog niveau. ‘When The Way Gets Dark’ is een aangenaam rustmoment, ‘Bone Of Contention’ “rockt” en op het laatste deel van het album trekt de band onder aanvoering van Miss. Willams nog eens alle registers open met het rauwe ‘Down Past The Bottom’ en de slowburner ‘Big Rotator’. Maar zoals wel vaker wordt ook hier het beste tot het laatst bewaard; het ruim zeven minuten durende ‘Good Souls’ is met recht het hoogtepunt van dit album; een prachtige ballad waar we nog één keer die doorleefde stem van Lucinda horen, volledig in balans met de bandleden die ook perfect aanvoelen dat bij deze afsluiter alles ingetogen moet zijn. (“Keep me with all of those / Who help me find strength / When I'm feeling hopeless / Who guide me along / And help me stay strong and fearless”) Good Souls Better Angels is een prachtig, eerlijk en soms wat donker album geworden. Aan de andere kant roert Lucinda thema’s aan zoals doorzettingsvermogen, veerkracht en in de verte… hoop. Een topalbum waarmee Lucinda Williams wederom bewijst een singer/songwriter van een hoog niveau te zijn. Veel luisterplezier.

Label Social Beats

Beoordeling 7,5

Review Het Nederlandse duo Rheintraum, bestaande uit Tim Den Heijer en Phil Martin, brengt hun titelloze album uit. Het zal niet als een verrassing komen dat beide muzikanten een muzikale liefde voor Duitse underground en techno muziek delen en de verwijzing naar de Duitse band Kraftwerk is dan ook meer dan logisch. Het titelloze album kent 13 instrumentale tracks die nadrukkelijk terugpakken naar die experimentele elektronische techno muziek waar een band als Kraftwerk in de jaren ’70 succesvol was. Martin op drums, keyboards, bas en percussie en den Heijer op gitaren hebben de tracks over het algemeen live en spontaan gespeeld; in “one take”, geen vooraf uitgewerkte concepten en dat soort zaken. Resultaat is een heerlijk eigentijds album dat natuurlijk wat industrieel klinkt en dat in een wat retro jasje met herkenbare invloeden van Radiohead en Bowie. ‘BAB57’ is de dynamische opener die uiterst dansbaar is en waarbij we kennis maken met het geluid van dit duo. Een aantal tracks zijn waarschijnlijk ook wel beïnvloed door het geluid van Genesis in hun beginperiode zoals ‘Funkum’ en ‘Hansa’; een sterke ritmesessie als basis en dan daarover de laagjes synths om het een boeiend geheel te maken. Naast was experimentele soundscapes zoals ‘Spiegel pt. 1’ en ‘pt. 2’ zijn tracks als ‘Fernweh’, ‘Zeitraum’ de titelsong én ‘Alt!’ boeiend; drums, synths en vloeiende gitaarriffs vormen een organisch geheel. Rheintraum verveelt geen moment terwijl we toch steeds een gevoel van herkenning hebben. De beide heren maakten een okselfris album vol met vloeiende electronische melodielijnen. Dat de tracks een wat Duits klinkende titel hebben gekregen en daarmee een knipoog naar Kraftwerk is wel weer origineel. Veel luisterplezier.

Label Kobalt Music

Beoordeling 7

Review De in Londen woonachtige producer Tony Donson, alias SONIKKU, brengt met Joyfull Death zijn debuutalbum uit. Laten er geen misverstand over bestaan; dit is een tijdreis terug naar de hoogtijdagen van de ITALO en verwante stijlen uit de jaren ‘80. SONNIKU is de Japanse vertaling van Sonic en combineer dat met een voorliefde van games uit de jaren ’90, experimenteren met muziek op de computer én de voorliefde voor artiesten als Pet Shop Boys en Madonna en de richting van deze Brit is duidelijk. Het album bevat negen tracks waarvan ‘Sweat’ eigenlijk twee keer voorbij komt; de reguliere versie en de Sophie Remix. Alle tracks zijn natuurlijk uiterst dansbaar en vocaal wordt hij bijgestaan door namens als Little Boots, LIZ, and Douglas Dare. Tracks als ‘Let The Light In’, het groovy ‘WKND’ (met Deja-vu naar Carol Jiani) en ‘Don’t Wanna Dance With You’ roepen herinneringen op aan de jaren ’80 en ’90. Met ‘Remember To Forget Me’ (Chester Lockhart) herkennen we zelfs een hit-in-de-dop. Joyfull Death kent één uitzondering; de pianoballad ‘Remember 2 Forget Me’, waar we ook weer Douglas Dare horen. Met behulp van de meewerkende artiesten is Joyfull Death een alleraardigst album geworden. Het alsof we enkele decennia terug in de tijd reizen naar het tijdperk van band als New Order en The Pet Shop Boys maar het eindresultaat klopt wel. Veel luisterplezier.

Label Fire Records

Beoordeling 8,5

Review Ze gooiden hoge ogen met hun debuutalbum A Quality Of Mercy en de band had enkele jaren nodig om een opvolger te maken. Afgelopen weekend was de release van Feral van de Australische band RVG en dat de band iets meer tijd heeft genomen voor dit nieuwe album horen we absoluut terug. RVG (Romy Vager Group) is een band die al enkele jaren deel uit maakt van de muziekscene in Melbourne. En waar vind je ze nog, die gitaarbands? In de jaren ’80 hadden we namen als The Smiths, Lloyc Cole, Echo And The Bunnymen en The Stranglers en het zijn juist die invloeden die samensmelten in de sound van deze Australische gitaarband. Voeg daarbij ook nog een vleugje van het geluid van de TheGoBetweens en je krijgt die pure, wat donkere sound waar de band bekend om staat. Als je de eerste minuut van opener ‘Alexandra’ hoort weet je welke richting de band kiest. Geholpen door producer Victor Van Vugt ((o.a.) PJ Harvey, Nick Cave) weet Romy met haar band een wat donker geluid neer te zetten waarbij de gitaar altijd en overal prominent aanwezig is. RVG klinkt en voelt echt als een band en Romy en haar bandleden laten geen ruimte voor frivoliteiten. De nummers worden strak neergezet en de maatschappelijk kritische teksten vormen samen met muziek de ingrediënten voor een heerlijk album. Nummers als het wat politiek geladen ‘Help Somebody’, ‘Asteroid’ en hoogtepunt van het album ‘Perect Day’ zijn gewoon ijzersterke nummers. Soms weet de band ook de kaart van de humor of het cynisme te trekken met ‘Little Shakry & The White Pointer Sisters’. De operatieboor bij ‘Christian Neurosurgeon’ zorgt toch wel voor een aparte twist. Het wat melancholieke ‘Prima Donna’ is misschien wel wat autobiografisch als Romy toch nog even terug grijpt op het feit dat ze een transgender is, iets wat ook de klankkleur van haar stem verklaart. De afsluiter ‘Photopraph’ is het meest ingetogen nummer op Feral maar ook hier blijft de spanning voelbaar. Sterke gitaarlijnen en een wat donkere ondertoon zijn de belangrijkste ingrediënten van Feral. Romy is af en toe vlijmscherp in haar teksten maar samen met Reuben Bloxham (gitaar/keys), Marc Nolte (drums) en Angus Belle (basgitaar) levert de band een ijzersterk album af. Tien tracks met een speelduur van een dik half huur vol met gitaarmuziek. Wat een genot! Veel luisterplezier.

Label Cornelius Chapel

Beoordeling 7,5

Review De Amerikaanse band uit het Amerikaanse Birmingham, Witch’s Wall weet met hun experimentele indie rock een zoektocht te maken naar hun herkenbare sound. Om zich te kunnen onderscheiden zoekt Dave Smith zijn inspiratie bij Radiohead, Andy Sauf en Grizzly Bear. Inmiddels is de band met Matthew Perkins, KYLE en Dylan Corker tot een debuutalbum gekomen. Het titelloos album is een album met vooral dromerige indie popsongs die hier en daar een experimentele psychedelische invulling geeft. Zo is het titelstuk een heerlijk slow song waar je bij gaat wegdromen en ‘Heaven’s Break’ een singer-songwriters song dat ergens een compromis met de rest van de band heeft weten te sluiten. Het akoestische deel ademt het gehele nummer en de rest lijkt ook te moeten meedoen. Dat is jammer terwijl er ook prima songs op staan dat al collectief is gemaakt. ‘Sensation’, ‘Field Walk’ en ‘Lady Love’ zijn songs waarin je hoort dat het door de hele band gedragen wordt. Het is daardoor in de compositie pakkender. Zo is ‘Feeling of Relief’ eens soort van net niet volledig ontwikkeld nummer. Maar dat zal te zijner tijd wel vorm krijgen en live anders gaan klinken dan op plaat> Het is een prima album, al heeft de band nog wat miles nodig om zich met een eigen sound te ontwikkelen.

Label Warner

Beoordeling 8

Review In Nederland hoef je niet uit te leggen wie de 3J’s zijn. Het trio uit Volendam is ronduit overal bekend. Voor de een geliefd voor de ander een draak. Ook al is het veelal vanuit een vooroordeel gebaseerd. Volendam kent natuurlijk de naam, maar de 3J’s zijn vanaf het begin altijd al een act geweest die respect verdient. De heren zijn weten ook nu weer een album te maken dat meer geeft dan de liefde van Rosanne of de Lente die nog moet komen. Wanneer we ‘De Toekomst’ en ‘Wat je Mist’ hoort horen we weer een goede zanger met muzikanten die een andere inhoud geeft aan de mainstream songs. Mooie verhalen komen goed tot zijn recht bij de stem van Jan Dullens. De soul in de songs en koortjes maken de songs heerlijk pakkend. En ja, ik weet dat mensen die me wat kennen hun wenkbrauwen optrekken, maar objectief is dit toch een van de beste Nederlandstalige acts die we naast Blof, De Dijk of Nick & Simon hebben. De liedjes zijn soms wat classic 60’s als we ‘De Dagen’, “Waarom Zou Je Gaan’ en een moderne versie in ‘de Brug’ horen. Het ‘Dansen Tot Het Over Is’, ‘Het Kind In Mij’ en ‘Wat Als’ zijn meer dan alleen mooie songs vol swingende klanken en mooie verhalen. Ze zijn pakkend en wanneer het in het Engels zou zijn, zou men dit gewoon internationaal goed zijn. Met het songfestival kregen ze niet echt veel punten, maar de songs die hierop staan, weet men zeker goed te scoren.

Label Cult RCA SONY

Beoordeling 7,5

Review De Amerikaanse indie rockers met ‘12.51’ in Nederland een hit, al was dit in 2003 en is er intussen veel veranderd. De heren wisten hun recente album ‘Comedown Machine’ in 2013 uit te brengen en toen werd het stil.. Met the Best Kept Secret in the pocket weet Julian Casablancas met de band een comeback te maken. Een comeback waar veel van wordt verwacht. Het is inmiddels duidelijk dat The Best Kept Secret niet doorgaat en dat het album van de heren eentje is die het nieuwe abnormale tot een mainstream sound weet te maken. Opvallend is de hoes met het schilderij Bird on Money van Basquiat. Het album begint spannend en met ‘The Adults Are Talking’ weet men de humor in het album te brengen. De dramatische zang in ‘Selfless’ is echt en gemeend waardoor het drama uit de speakers klinkt. Het stevigere werk komt met ‘Bad Decisions’ dat krachtig is zoals dit van hen kennen. Met At The Door weet men met minimale instrumenten erg mooi pakkend een verhaal over te brengen. Het is waar deze band juist zo goed in is en dat we dit tegenwoordig wel missen . Toch is het album in zijn geheel niet the comeback waarop we hadden gehoopt. Wellicht heeft dat meer met de verwachting te maken dan het resultaat. Dat weerhoudt niet dat dit verder een goed plaat is.

Beschrijving Caroline rec

Beoordeling 8

Review Wanneer er in Zuid-Londen een bandcompetitie wordt gehouden, komen Tom Misch en drummer Yussef Dayes elkaar tegen. Het is de start van een vruchtbare samenwerking en een reis door de wereld van muziek. Samen weten ze allerlei invloeden binnen de muziek te bewandelen. Van Hiphop naar de pop, dan naar de afrobeat en via elektronica naar de wereld van de dance en funk. Dit allemaal ingegeven met de soul van jazz. Het is dan ook niet verrassend dat we dit nu de moderne jazz noemen en dat deze heren de jazz weer nieuw leven in blazen. Wanneer de kunsten van beide heren hier op dit album samen komen is het een openbaring van nieuwe sounds. Het begint met het openingsnummer en titelstuk dat de drums de toon zet. Met wat dreigende sounds en een meeslepende zangpartij doet dit en ‘Nightrider’ wat denken aan een jazzy Radiohead. De mellow ‘Tidal Wave’ is heerlijk naar te luisteren en is de zon als het ware je warmte bron waar je loom van wordt en dit een start is om te verdrinken in dit album. Heerlijke sounds met de bas op ‘Lift Of’ of het uber jazzy ‘Storm Before the Calm’. Het is een album met verschillende soorten jazz en doorlopend tot een popsound. Zekers een aanrader voor degene die eens wat nieuws en anders wil.

Label The Orchard Music

Beoordeling 8

Review De Indie-rock band TOPS is terug met hun vierde album I Feel Love. Deze Canadese band houdt vast aan het geluid waarmee wij sinds hun debuutalbum Tender Opposites uit 2012 inmiddels vertrouwd zijn geraakt. De kern van de band is al die jaren in tact gebleven. Zangeres Jane Penny (zang/keys) is het gezicht van de band en samen gitarist David Carriere schrijft ze ook de meeste liedjes. Naast drummer Riley Fleck is de nieuwe naam in de band Marta Cikojevic (Keys). TOPS maakt Indiepop die vooral herkenbaar en erg toegankelijk is en regelmatig een beetje retro aanvoelt. Als we de opener ‘Direct Sunlight’ luisteren blijkt dat dit ook op dit nieuwe album niet anders is; dansbaar, beetje DISCO jaren ’80 en wat keys à la Mezzoforte geven deze track meteen een herkenbaar karakter. De band schakelt vervolgens door met de prima titelsong en hier is het vooral een Deja-vu naar de softrock muziek van Fleetwood Mac. Die lijn trekt TOPS verder door en nummers als ‘Pirouette’ en ‘Witching Hour’ luisteren makkelijk weg. Het stemgeluid van Jane Penny is voor een belangrijk deel bepalend voor het geluid van de band. Het zijn vooral de rustigere nummers zoals ‘Ballads & Sad Movies’ en afsluiter ‘Too Much’ waarop ze deze kan etaleren. Engiszins verrassend is het zwoele ‘Take Down’ waar we de frontvrouw als een soort Jane Birkin horen. De nummers op het album zijn vooral melodieuze, lichtvoetige songs die als het ware uit je speakers stromen. Nergens vliegt TOPS uit de band of zoekt het de wat experimentele randjes op. ‘Colder & Closer’ neigt wat meer richting synthpop met een wat dromerig klinkende Jane en de vergelijking met Fleetwood Mac komt bij ‘Drowning in Paradise’ nog maar eens terug. Het feit dat Jane enkele zinnen in het Frans zingt is een leuk gevonden aardigheid. Schoenmaker blijf bij je leest is een bekend spreekwoord. En dat heeft direct betrekking op TOPS en dit nieuwe album I Feel Love dat een logisch vervolg is op hun vorige album Sugar At The Gate uit 2017. Als je het album goed beluisterd zijn het de nuances die boven komen drijven en als je het album als achtergrondmuziek gebruikt is een goed gesprek absoluut mogelijk. Kortom, niet vernieuwend maar verder een prima album van een in Nederland nog redelijk onbekende band. Veel luisterplezier.

Label Island Records

Beoordeling 8,5

Review Before Love Came To Kill Us is het debuutalbum van de Canadese singer/songwriter Jessie Reyez. De aanloop naar deze release heeft enkele jaren in beslag genomen, maar het eindresultaat is een volwaardig debuutalbum met maar liefst 14 tracks. Op de “deluxe” versie die enkele dagen geleden uitkwam krijg je nog drie bonustracks. De inmiddels 28-jarige Jessie met Colombiaanse roots liet in 2016 met de single ‘Figures’ voor het eerst van zich horen. In 2017 zag haar EP ‘Kiddo’ het daglicht en dat bleef niet onopgemerkt want de R&B singer/songwriter ontving het jaar daarop een prestigieuze Canadese Juno "Breakthroug Artist" Award voor beste talent. In 2018 bracht ze haar tweede EP Being Human In Public uit en inmiddels schreef ze mee aan liedjes voor grootheden als Calvin Harris, Normani en Eminem. Die samenwerking met Eminem smaakte blijkbaar naar meer want ook op dit debuutalbum is er een track waar de getalenteerde singer/songwriter met Eminem samenwerkt; het wat lome R&B en Doo-Wop ‘Coffin’ krijgt een verrassende wending als de rapper zich er mee gaat bemoeien. De rustige R&B opener ‘Do You Love Her’ verhult het tekstuele venijn als we haar horen zingen: “I should've fucked your friends / It would've been the best revenge for the fire that you started”. Dat gebroken hart zit nog diep en de toon is gezet. Overigens loopt de liefde als een rode draad door dit album met het in het Spaans gezongen ‘La Memoria’ als sprekend voorbeeld. Binnen de R&B zoekt Jessie wel de randjes op. Luister maar eens naar het furieuze ‘DEAF’ (Who Are You) dat meer naar Hip-Hop neigt, het Bossa-Nova achtige ingetogen ‘Intruders’, het Tip-hop ‘Dope’ en het duet ‘Imported’ met 6Lack. Zo weet ze gedurende het hele album je aandacht vast te houden want met ‘Same Side’ weet ze ineens weer zo’n rustig verhalend nummer te brengen. Wel zijn we inmiddels overtuigd van het feit dat je hier met een zelfbewuste vrouw te maken hebt die op komt voor haar rechten als we haar in ‘Roof’ de tekst “I might be petite / But I'm a fuckin' monster” horen zingen. Met de ballad ‘Love In The Dark’ hebben we waarschijnlijk de meest toegankelijke track van het album en natuurlijk mag haar doorbraak ‘Figures’ niet ontbreken. Before Love Came To Kill Us is een boeiend debuutalbum dat bij elke luisterbeurt meer glans krijgt. Ze heeft een stem die soms wat aan Amy Winehouse doet denken en ze bespeelt het hele spectrum binnen de R&B met uitstapjes naar Soul, Hip-Hop enz. Voeg daarbij de gave om vlijmscherpe teksten te kunnen schrijven en je hebt het talent dat Jessie Reyez heet te pakken. Veel luisterplezier.

Label Merge Records

Beoordeling 8

Review Saint Cloud is alweer het vijfde album van de Amerikaanse singer/songwriter Katie Crutchfield, die we uiteraard onder haar artiestennaam Waxahatchee. Op dit nieuwe album neemt ze wat afstand van haar wat Lo-Fi achtige geluid dat we op het vorige album Out Int The Storm hoorden maar is ze wederom openhartig en persoonlijk. De artiestennaam Waxahatchee is vernoemd naar de Waxahatchee Creek in Alabama, vlakbij de stad Birmingham waar ze samen met haar zus Allison opgroeide. Ook de naam Allison Crutchfield kan zo maar herkenning oproepen want de tweelingzus van Katie heeft haar eigen carrière opgebouwd nadat ze samen in een verleden de band P.S. Eliot vormden. Ook op dit nieuwe album zijn de teksten wonderschoon en blijkt Katie gewoon een begenadigd liedjesschrijver te zijn. Tijdens haar jeugd groeide ze op met vooral Country-muziek, niet vreemd in de Zuidelijke Staten van de VS, en het is dan ook niet vreemd dat ze op dit nieuwe album wat meer die muzikale richting kiest. Crutchfield opent met het wat lome ‘Oxbow’, vormgegeven door een simpele drumriff, wat keys en gitaar, maar het is meteen die stem die je bij de kladden pakt en meteen legt ze één van haar demonen op tafel; haar voormalig drankgebruik. Op Saint Cloud speelt ze nadrukkelijk de kaart van Country en Americana uit, muziekstijlen die haar prima passen. ‘Can’t Do Much’ is hier misschien wel het mooiste voorbeeld van; een smaakvol nummer op een mooie melodie waar we geen genoeg van kunnen krijgen. Al eerder maakten we kennis met de openhartigheid van Katie. Luister maar eens naar het mooie ‘Lilac’ (lijkt dat gitaarriff op Suspicious Minds van Elvis?) en ook op het rustige ‘Fire’ waar we haar horen zingen: “Tomorrow could feel like a hundred years later/I'm wiser and slow and attuned”. Het centrale deel van het album bestaat uit ‘War’, Witches’ en ‘Hell’ waar ze vooral kiest voor een meer up-tempo stijl. Met het wat ingetogenere ‘Arkadelphia’ neemt ze ons meet terug naar haar jeugd maar samen met het al eerder genoemde ‘Can’t Do Much’ is het persoonlijke ‘Ruby Falls’ wel het hoogtepunt van Saint Cloud. Haar breekbare stem wordt prachtig muzikaal ondersteund door een aantal prima muzikanten zoals Bobby Colombo en Bill Lennox (Bonny Boon) die hun medewerking verleenden. Natuurlijk mag haar vader niet als personage ontbreken en in de afsluiter St. Cloud roept ze diverse herinneringen aan hem op. Saint Cloud is een zeer persoonlijk album geworden dat vorm gekregen heeft door elf liedjes; sommigen zoals St. Cloud erg klein, andere zoals ‘War’ wat meer uptempo. Katie Crutchfield heeft haar demonen van zich afgeworpen en levert een plaat af met mooi ingekleurde verhaaltjes die soms zeer eerlijk en openhartig zijn. Maar het belangrijkste is dat het totaalbeeld klopt. Veel luisterplezier.

Label Bureau B

Beoordeling 7

Review De Duitse multi instrumentalist Hans Joachim Roedelius weet met dit nieuwe zelfportret weer even zichzelf in de spiegel te kijken. Dit deed de man al eerder en wel in 1979. Toen verscheen het Sanfte Musik en nu weet hij met Wahre Liebe zijn liefde te uiten. Voor degene die vol in de toetsenwereld zit, zou dit een passend album kunnen zijn. De man heeft een reputatie binnen de jazz wereld en weet nu op zijn 85ste nog steeds de toetsen te bespelen. Nu is er wel een soort van houdbaarheidsdatum in de klanken van de toetsenwereld zou je denken. Maar daar heeft Roedelius volledig lak aan. De oude traporgels zijn weer van zolder gehaald en oude klanken komen weer boven. Nu met bijgeluiden die we als modern moeten betitelen. Nu de Orgelvreters succes hebben, moet dit Roedelius ook lukken, maar dan op een andere manier. Het is iets van nieuw meets old in plaats van oud in een nieuw jasje. En aangezien zijn highlight in de jaren 70 lag, is hier nog weinig in veranderd.

Label Glassville

Beoordeling 8

Review De Nederlandse act Lesoir is geen onbekende meer in de wereld van de progrock. Inmiddels is de band, dat hun 10 jarig jubileum viert, toe aan hun 5de album, Mosaic. Het album is net als hun vorige Latitude weer geproduceerd door MUSE/ Robert Plant producer John Cornfield en Paul Reeve. De band uit Limburg weet hiermee wederom een pracht van een plaat te leveren. Het titelstuk en openingsnummer is direct al een juweeltje te noemen. De invloeden van de Muse producer horen we hier in terug. Het is stevig en melodieus en kent de herkenbare zangpartijen van Maartje Meessen en Eleen Bartholemeus. Hier is door de vocalen producer van Muse zanger Bellamy, Reeve extra aandacht aan gegeven. Met ‘Is This It?’ weet de band direct nog een heerlijk nummer te presenteren. De een grote diversiteit in het nummer is het prettig, verrassend en meeslepend. Deze meeslepende rocksound horen we terug in ‘Somebody Like You’ en de wat oosterse invloeden van ‘Is This It?’ komt later weer terug in ‘Measure of Things’. Met Dystopia krijgt de gitarist de ruimte om zijn invloeden van Pink Floyd ten gehore te brengen. Het album is hierdoor pakkend voor de mainstream rock en progrock liefhebber. Het is dan ook helder dat deze band best meer aandacht mag krijgen van het Nederlandse publiek (en media). Wanneer het buitenland al lovend is over deze band moeten we in Nederland dit nog ontdekken??

Label Roadrunner/Warner

Beoordeling 8

Review Het is misschien in de tijd wat ongelukkig gekozen, maar de titel van het album stond al vast. De heren van Trivium hadden het titelnummer al lang geschreven voordat het coronavirus uitgebroken was en dit album was al in de maak. De hectische toestand van nu keert in het titelnummer terug. Snelle uitbraken en hartverscheurend geschreeuw in de momenten van What The Dead Men Say. De metalband uit Orlando weet de laatste jaren zich goed in de kijker te spelen. Het was van de beginne al een heerlijke metal act dat naast het ruwe schreeuwwerk ook melodieuze zanglijnen als Metallica kent. Daarnaast weet de band prachtige tussenstukken binnen de stevige songs te plakken zoals dit nu weer te horen is in de ‘Catastrophist’ en ‘Bleed into Me’. Maar men weet met ‘Amongs the Shadow of the Stones’ en ‘The Ones We Leave Behind’ ook te keer te gaan alsof de duivel hen op de hielen zit. Het ‘Sickness Unto You’ is voor mij een uitschieter voor dit album maar dat maakt de rest er niet minder om. Zeer goed metal album en kan op de metal lijstjes van het jaar!

Label CRS

Beoordeling 7,5

Review Voor wie de band Wild Pumpkins At Midnight nog kent is er goed nieuws. Al is deze band uit Tasmanië alweer een poos ter ziele, de zanger Dan Tuffy weet nog steeds muziek te maken. Zijn levens-toernee ging via Australië naar Engeland en leeft hij tegenwoordig in Nederland. Samen met Matthijs Leeuwis en Jeroen Kant stond hij op het podium maar voor het album gebruikt hij een nieuwe samenstelling. Met multi-intrumentalist Michael Turner schreef hij de songs voor het nieuwe album. De ingetogen songs zijn mooie storytelling songs zoals het ‘Honey Flow’, ‘No sleep Until The Work Is Done’, ‘Big Man’. Songs die vertellen hoe zijn leven loopt en met een knipoog weet hier een leuke twist aan te geven. Tijd is ook een belangrijke factor in zijn leven als de songs Time ‘Stole My Angel’ en ‘Eternity’ beluisteren. Het zijn singer-songwriters songs pur sang. Geen fratsen maar een intense verhalenverteller, of troubadour die een beeld geeft van wat er om zich heen gebeurd en dit op gitaar voordraagt. Prima plaat!

Label SPV

Beoordeling 8

Review De Duitse gitarist Axel Rudi Pell weet zijn hele leven al met een gitaar te zwaaien. Vanaf half jaren 80 stond hij met Steeler op de bühne en nu weet hij zijn 23ste album te lanceren. Hierbij zijn de live en compilatie albums niet mee gerekend. Met trots mag hij dan ook zijn 30ste jubileum vieren. Inmiddels heeft hij al enige jaren een vaste band met zanger John Gioeli is Bobby Rondelli de nieuwe drummer. Het probleem ligt vooral bij de naam dat hij niet wereldwijd doorbreekt als is hij toch een grote jongen in de rock wereld. Dit laat hij ook nu weer weten is het album Sign of The Times een goede melodic rock album! Het is gevarieerd zodat het niet verveelt en Pell weet dat de songs de kracht moet doen en dat soleren een onderdeel hiervan is. Iets wat vele gitaristen vergeten en onder die categorie valt dan ook ene Malmsteen of Vai. ‘Gunfire’ is na het intronummer het echte openingsnummer dat staat als een huis en met ‘Bad Reputation’ wordt de mainstream rock prima toegepast. Met het titelnummer krijg ik de Dio sound van toen voorgeschoteld en nu in een prima versie. Het logge maar ook aanstekelijke ‘Sign of the Times’ met een Amerikaans tintje behoort tot een beste songs van het album. Samen met ‘As Blind As A Fool Can Be’ zijn dit ook de songs die even uit de mainstream rocksound komen. Maar overall is het een heerlijk melodic rock album!

Label Sony

Beoordeling 8

Review Wanneer Fiona Apple in 1996 debuteerde met het album Tidal was ik al verkocht. Deze Amerikaanse zangeres weet de kwetsbaarheid met muziek te verbinden zoals Tori Amos dit kan. Het is dan ook niet vreemd dat ze niet een productie van songs en albums presenteert maar eens in de 5 jaar verschijnt er een album. Dit keer is het 8 jaar dat we moeten wachten op het vervolg van The Idler Wheel… Ze weet iedere keer de luisteraar mee te nemen in haar verknipte wereld van dwangstoornis, afstoting en andere ellende dat haar is overkomen. Dat is nu ook weer het geval. De muzikale ondersteuning van de songs is net zo vervreemd van het gangbare als haar leven en de daarbij behorende teksten. De genialiteit ligt vooral in deze combinatie en weet dit doeltreffend weer te geven zoals de songs ‘Under the Table’, Relay’, ‘Newspaper’ en het titelsong weergeven. Door de niet gangbare muzikale sound weet ze het interessant te maken en ga je toch luisteren naar haar verhalen en details in het album zoals het blaffen van een hond. In zijn geheel is het weer een mooi album, dat als een boek behandeld kan worden. De inhoudt is belangrijk en met een diversiteit aan mooie muziek is het weer een document waar je even bij kunt nadenken, echt luisteren, absorberen van info maar vooral van kunt genieten.

Label Sony

Beoordeling 7,5

Review De Belgische act Abynsthe Minded laat weer van zich horen! Bert Ostyn en zijn mannen weten nat drie jaar een mini album te maken met 5 aanstekelijke songs. Dat de band een muzikale afslag heeft genomen met Jungle Eyes toont van volwassenheid en daar moet de vaste AM luisteraar soms even aan wennen. Met Riddle of the Sphinx houdt de band zich aan de nieuwe sound en weten ze het album met de single van 2019 Mixing the Medicine een prima cocktail te maken van de nieuwe en oude sound. Het heerlijk laid back ‘Easy’ moet velen aanspreken en zou een prima opvolger zijn om een hit mee te scoren. Zo is ook het titelstuk een heerlijk nummer. Akoestische gitaren gemengd met de melancholieke sound dat het album bevat. Prima album alleen wat kort in tijd en hopen we dat er spoedig weer een volledig album verschijnt.

Label Cornelius Ch rec.

Beoordeling 7,5

Review De band uit het Amerikaanse Birmingham, Aabama is een collectief van muzikanten. De band is een samenstelling van muzikanten die in lokale bands spelen waaronder Sea Fix en Vulture Whale. Toch weet men met deze samenstelling prettig te verrassen. Vanaf de eerste klanken van ‘Recongnizable Animal’ klinkt deze indie poprock plaat prettig in het gehoor. Met prettige herkenbare melodielijnen in de composities van ‘Commonly Known’ en lekker (lange) intro’s van ‘Roadkill’ en ‘You Don’t Do Nature’ geven de muzikanten elkaar voldoende ruimte om hun kunsten te vertonen. De instrumenten zijn prettig in gemixt waardoor de bas te horen is en de drums niet overheerst. De stem van Chris Rowell is passend bij deze sound, waardoor het een geheel blijft. Met liedjes met kop en staart waardoor het een prettige plaat is om naar te luisteren!

Label Tepete rec

Beoordeling 8

Review De Amerikaanse muzikant Bobby Conn weet al enige jaren in de muziekwereld mee te gaan. Inmiddels is de man 52 jaar en vanaf 1997 zijn zijn albums in de release. Samen met film maker Usama Alshabi weet hij diverse projecten te maken die erg aanspreken. De man weet met zijn songs altijd een kritisch maatschappelijke noot te brengen. Hierdoor wordt hij ook wel een moderne protestzanger genoemd. Het nieuwe album Recovery is zijn eerste sinds acht jaar. Vandaar wellicht de naam al is hij met zijn vrouw de eerste couple in de serie van Cynthias Plaster Caster oftewel de ‘Recoverin Groupie’. Maar gelukkig gaat het om de muziek en is deze man welbedreven om hier iets mooi van te maken. Met het openingsnummer en titeltrack weet hij de instrumentaal de recovery te introduceren waarna de heerlijke 80s sounding ‘Disposabele Future’ en ‘Good Old Days’ lekker moderne popsongs zijn. Met de meer rockende ‘No Growups’, ‘On The Nose’ en het ‘Brother’ wordt het album divers zonder dat het de basis van de sound verliest. Deze variatie houdt hij aan tot het laatste nummer ‘Always Already’ waardoor dit een verrassende lekkere comebackplaat is geworden.

Label Subpop

Beoordeling 7,5

Review Het is het duo Ismael Butler en Tendai Maraire die de experimentele sounds met de hiphop weten te combineren. Inmiddels is The Don Of Diamond Dreams hun en vijfde album. Dat de zoon Jazz Butler oftewel Lil Tracy de inspiratiebron voor zijn vader zou gaan zijn had beide heren niet kunnen bedenken. Het album is iets meer toegankelijker dan zijn voorgangers wanneer we ‘Ad Ventures’ en ‘Fast Learner’. Met ‘Wet’ weten de heren een heerlijk zwoele sound en de ‘Money Yoga’ laat het hypnotiserende werk om geld te verdienen zijn werk doen. Naast de verhalen over geld, vrouwen en hoe de wereld in hun ogen eruit moet zien, is het vooral mellow op deze plaat met veel koortjes in de songs ten opzichte van hun vorige albums. Hier is dan ook de inspiratie van de zoon terug te vinden.

Label eigen beheer

Beoordeling 7,5

Review De Belgische metal act Mark My Way weet met hun nieuw album de aandacht te trekken. De band is gretig om het podium op te gaan, maar dat wordt in deze tijd tegengehouden en nu is men vol overgave te horen op het album Thin The Heard. De band weet vanaf het begin een strakke indruk te geven ‘Spread Too Thin’ en ‘Justification’ zijn zeker geen slechte songs waardoor het album veelbelovend wordt. In de mix weet men goed te pannen (links en rechter speakers) en met kleine details als een bel binnen de stiltes een nummer te verrassen. Het intro van ‘Higher Walls’ klinkt als Iron Maiden waardoor het veelbelovend klinkt. Toch weet de band plotseling terug te keren in de sound van de eerste songs waar het accent op snelheid ligt en grunt zangpartijen. De diversiteit is dan alleen in de intro’s te horen en dat horen we later op het album meer. Uitzondering is het instrumentale ‘Perdiction’. Dat maakt het album wat teleurstellend voor mij, maar voor degene die er lekker in zit is het zeker een aanrader! De gitaren zijn strak en de drums is uitnodigend in de diversiteit.

Label Frontiers srl

Beoordeling 7,5

Review Khymera is een band/ project met Dennis Ward (Magnum en Pink Cream ’69) als frontman. Deze Texaanse bassist en producer nam vanaf het tweede album de leadvocals voor zijn rekening. Het eerste album van Khymera zag het levenslicht als samenwerkingsproject tussen Italiaanse producer Daniele Liverani en Kansas-zanger Joe Walsh. Inmiddels is Ward de bindende factor en ‘Master of Illusions’ is alweer het vijfde studio album. Khymera borduurt qua stijl voort op melodic rockbands als Survivor, Journey en Night Ranger, maar het geheel valt wat steviger uit dan bij voorgenoemde iconische bands. Kortom, de nummers rocken lekker weg en liefhebbers van het genre melodic rock en AOR zullen zich bij Khymera snel thuis voelen. De musici zijn vakkundig en de zang is degelijk. Degelijkheid is eigenlijk ook het woord wat het meest van toepassing op ‘Master of Illusions’. Het is een heerlijk album om in de ochtend op te zetten als je de dag energiek wilt beginnen. De kritische kanttekening is dat veel nummers inwisselbaar zijn en de refreintjes, die over het algemeen catchy klinken, niet blijven hangen. Het zou de verrassing ten goede komen als de band vaker binnen een song een tempowisseling toepast. Ook mogen de uitstekende musici wat vaker uit hun dak gaan, zoals bij de wat langere gitaarsolo in ‘The Sun Goes Down’. Overigens een pluim voor de keyboardspeler Eric Ragno die de liedjes fraai weet in te kleuren met hier en daar origineel toetsenspel, waardoor de aandacht van de luisteraar wat langer wordt vastgehouden.

Label NewWest Records

Beoordelingt 8,5

Review Rock Bottom Rhapsody is de titel van het nieuwste album van de 36-jarige singer/songwriter Pokey LaFarge. Hij schreef de liedjes veelal voordat een hij in een zwarte periode terecht kwam. Hij had succes, was geliefd en het leven lachte hem toe. En toch was hij nog nooit zo ongelukkig. Hij krabbelde op uit het dal en de inmiddels in Los Angeles woonachtige LaFarge bracht dit album uit dat vooral in het teken staat van klassieke “crooners” zoals Frank Sinatra en Dean Martin. Maar ook namen als Tom Jones, Bob Dylan en Nick Cave gaven LaFarge inspiratie. LaFarge heeft zijn album als het ware opgedeeld in twee delen. Het eerste deel is een serie van drie uitstekende nummers die de toon zetten. Hij opent met het uptempo ‘End Of The Rope’ dat doorspekt is met Americana-invloeden en herinneringen oproept aan de muziek van Roy Orbison, één van de “crooners” die LaFarge ook hoog in het vaandel heeft staan. Vervolgens komen we met ‘Fuck Me Up’ meteen bij één van de hoogtepunten van dit achtste album te pakken; met een Honky-tonk Bluesachtige piano en een contrabas als basis weet hij een meeslepend nummer te maken. Dit is één van die typerende nummers van Rock Bottom Rhapsody die hij schreef vóór de donkere periode en opnam toen hij er weer uit was gekrabbeld. Overigens is de bijbehorende video een “must-see”. Ook ‘Bluebird’ is weer een heerlijk “Roots”-nummer; een swingend nummer waar we Boogiewoogie, Rock’Roll, Bluegrass en Country in terug horen. Dit ijzersterke drieluik wordt voorafgegaan en afgesloten door twee instrumentale tracks die ook weer prima in de sfeer van het album passen. Het album ademt die sfeer uit van een bar ergens in achterafstraatje in een stad als New Orleans in het zuiden van de VS. Nummers als ‘Just The Same’, ‘Ain’t Comin’ Home’ en ‘Storm-A-Comin’ zijn een combinatie van Americana, Country en Blues en worden door de uitstekende sessiemuzikanten tot een hoger niveau getild. Vooral Detron Johnson (piano), Jimmy Sutton (bas), Alex Hall (drums) en Paul Cartwright’s String Quartet moeten echt genoemd worden. Bij de jazzy pianoballad ‘Lucky Sometimes’ zie je LaFarge als het ware zingen in een rokerige bar, leunend op de piano en in zijn rechterhand een glas Whisky. ‘Carry On’ is een soepel Rock ‘Roll nummer dat ook een vergeten plaat van de Everly Brothers kan zijn. Voordat hij met ‘Rock Bottom Finale’ afsluit is daar nog ‘Lost In The Crowd’, een nummer dat gaat over het wonen in een metropool als Los Angeles. Het is voor LaFarge de eerste keer dat hij in een metropool als Los Angeles woont en hij zegt dan ook: “It was the first time that I’d ever lived in a big city like that. It’s amazing the anonymity that can come from living in a huge city. The more people you’re around, the more lonely you feel. And I certainly found it very easy to isolate myself that big city. Life goes on, and people find distractions. And then you see that manifested in the overwhelming homeless population there.” LaFarge levert met Rock Bottom Rhapsody een meer dan puik album af. Al luisterend met gesloten ogen waan je jezelf soms in een zwart-wit film met een soundtrack die klinkt als Blues, Jazz, Rock ‘n Roll in een cocktail uit de jaren ’50. Anders dan zijn vorige album heeft LaFarge met producer Chris Seefried een album afgeleverd dat qua instrumentarium en productie wat meer “stripped down” klinkt. Geen blazers maar alle focus op de stem, de teksten en de instrumenten die wél worden gebruikt. Die soms wat "zwarte" teksten zijn in een vernuftige uitvouwplaat terug te lezen. Een topplaat! Veel luisterplezier.

Label Virgin

Beoordeling 8

Review Duality is de titel van het debuutalbum van Duke Dumont, de Britse DJ die in de Dancescene inmiddels zijn sporen heeft verdiend en waar we in de hedendaagse Dance niet meer omheen kunnen. Zijn grootste successen kende hij in 2013 en 2014 met twee nummer 1 hits (‘Need U 100%’ en ‘I Got U’)in de UK-charts. Dumont opent met de dampende house-knaller ‘Therapy’ waarmee de Brit waarschijnlijk de floorfiller van 2020 te pakken heeft. De Brit had dit nummer al eerder de ether in geslingerd en wat vooral in Engeland al een hit. Ook ‘The Power’ en ‘Let Me Go’ zijn al eerder uitgebracht maar nu is er dat gehele album van de man die al een ongelofelijke 2.5 biljoen streams achter zijn naam heeft staan. Feitelijk deelt hij het album op in twee delen; de eerste vijf nummers staan volledig in het teken van het Clubcircuit terwijl de overige tracks een soort van personal “Touch” hebben. Niet dat de tracks minder dansbaar worden want een nummer als ‘Ocean Drive’ is een potentiële hit en zal in elke club een volle dansvloer opleveren én is nog eens toegankelijk. Kortom, een explosieve mix. ‘Together’ is wat ruwer en ontbrandt pas laat en ook ‘Love Song’ is een wat complexere track. Veel artiesten willen graag met Dumont werken en we horen dan ook maar liefst een zestal namen voorbij komen die hun medewerking hebben verleend; Zak Abel, Roland Clark, Niia, Say Lou Lou, How To Dress Well en RY X. De Australische RY X horen we op de afsluiter ‘Let Me Go’; na een kleine twee minuten emotionaliteit uit de keel van RY X breekt de zon door en zien we als het ware de menigte tijdens een festival totaal los gaan. Duality is in deze donkere tijden een lichtpuntje. Vooral het eerste deel is een aaneenschakeling van Powerhouse en laten we hopen dat er nog een beetje een festivalseizoen aan kan komen want dit album is bij uitstek gemaakt om op te dansen.

Label Universal

Beoordeling 8,5

Review EOB staat voor Ed O’Brien. Hij is de gitarist van Radiohead en weet deze week met een nieuw solo album te komen. Met de adresboekje in de hand, laat hij zijn vrienden een voor een komen en horen we vele bekenden op dit album. De gitarist weet een prima plaat te maken dat vooral pakkend is en gemakkelijk in het gehoor ligt. Wellicht gemakkelijker te handelen is dan menig Radiohead plaat en dat laat hij bij het openingsnummer ‘Shangri La’ direct weten. Met Flood, Catherine Marks en Adam Bartlett achter de knoppen en Alan Moulder (Interpol, Killers, QOTSA) heeft het album gemixt. Met drummer Omar Hakim, en Wilco drummer Glen Kotche en Adrian Utley (portishead) als gitarist weet hij een juweeltjes als het ruim 8 minuten durende ‘Brasil’ en het Pink Floyd achtige ‘Mass’ op plaat te zetten. Het album is heerlijk afwisselend met een pakkend popsong ‘Deep Days’ en het akoestische open fire nummer ‘Long Time Coming’. Naast de diversiteit aan muzikale genres gaat de sfeer van folk naar moderne beats, zonder dat het afbreuk doet aan het geheel. Mooi gemaakt en zeker eentje voor de lijstjes van het jaar. En misschien is hij wel het echte geheim achter Radiohead.

Label Mattan Records

Beoordeling 8,5

Review Covid-19 houdt de hele wereld in zijn greep; niet in de minste plaats de metropool New York waar het virus ongelofelijk om zich heen slaat. Uit datzelfde New York komt nu The Loves Of Your Life, het nieuwe album van Hamilton Leithauser die we natuurlijk kennen als de frontman van The Walkmen. Elf liedjes die hun oorsprong min of meer kennen uit deze stad en die het verhaal vertellen van mensen uit de nabijheid van Leithauser of mensen die totale vreemden voor hem zijn. The Loves Of Your Life bestaat uit elf liedjes over mensen die in New York wonen en leven. Sommige zijn bekenden van de singer/songwriter, andere personages zijn toevallige voorbijgangers. Exemplarisch voorbeeld is ‘Isabella’(naam gewijzigd) dat het verhaal verteld van een meisje dat in New York woont en wiens huur door haar ouders wordt betaald. Een persoonlijke last waardoor ze niet haar verantwoordelijkheid neemt over haar eigen leven. Leithauser heeft een uniek stemgeluid en hij is in staat om die stem als een soort instrument in te zetten. Bij ‘Here They Come’ horen we een haast Dylanesque Leithauser, terwijl bij ‘Don’t Check The Score’ we de Amerikaan weer als een soort Tom Waits horen zingen. Overigens wordt dit nummer prachtig vormgegeven door de vrouwelijke “zingende” stem op de achtergrond en crescendo opbouw. Overigens moeten we de opener ‘The Garbage Men’, met een haast filmisch karakter absoluut vermelden als één van de hoogtepunten van dit album Op dit nieuwe album heeft Leithauser de luxe zich te mogen omringen met een aantal topmuzikanten zoals Jon Batiste op piano, Stuart Bogie op saxofoon, Mike Irwin op trompet en Jonathan Gregg op pedal steel. Als verrassing horen we zelfs zijn vrouw en dochters op de achtergrond van het album. ‘Til Your Ship Comes In’ klinkt wat donkerder, ‘Wack Jack’ heeft een lekker vibe en met ‘The Other Half trakteert hij ons op een onvervalste nostalgische New Yorkse crooner. De Amerikaan nam dit album in zijn eigen DIY-studio “The Struggle Hut” in New York op en we horen natuurlijk terug dat hij nog niet zo lang samenwerkte met Rostam Batmanglij van Vampire Weekend. Luister maar eens naar hoe hij het drumwerk op een track als ‘The Other Half’ naar de voorgrond weet te plaatsen. Of blazers of piano bij andere nummers. Bij de afsluiter ‘The Old King’, met een pianomelodie als basis, horen we nog één keer zijn vrouw en kinderen op de achtergrond en krijgen we het gevoel dat we met vrienden in een bar in Brooklyn een Ale drinken. The Loves Of Your Life is een ontzettend knap album geworden met elf nummers die elk een verhaal op een pagina van een New Yorkse krant zouden kunnen zijn. Het is een ode aan de verschillende verhalen van deze passanten en dat vormgegeven in elf muzikale pareltjes. Eén van de beste albums van dit jaar tot nu toe. Veel luisterplezier.

Label TSF

Beoordeling 8

Review Dat er bij onze zuiderburen goede muziek wordt gemaakt is inmiddels wel bekend. Met The Sad Flowers is er weer een band bijgekomen. Het nieuwe album Desolation is een prachtig album voor liefhebbers die de rock en Pink Floyd een warm hart toedragen. Het is juist deze mix van muziek dat het dichtste bij komt. Wanneer het album na een instrumentaal nummer ‘Sphere’ een vooraankondiging doet is het nummer ‘Deep’ alsof the Dogs of War van Pink Floyd komt binnenwandelen. Jan Ooms en Jany Claeskens zijn al van jongsaf met muziek bezig en dat is te horen. Daar waar het vorig album nog een zoektocht was naar het juiste geluid dat ergens tussen Nick Cave en the Simple Minds lag, is er nu op het dit album een vastere lijn getrokken. Dat de zang soms dicht bij Cave ligt heeft met de stem te maken. Donker en diep en in plaats van de zang omhoog te laten gaan, gaat die bij bijv. ‘Distance’ naar beneden. Andere verrassing is het ‘Rucksichtslos’ dat als enig Duitstalig nummer en wat gelinkt is op Rammstein, op het album staat. Tussen de rockgitaren en bas wordt er veelvuldig gebruik gemaakt van toetsen. Hierdoor zijn er wel wat herkenbare herhalingen in het album te bespeuren maar het mag geen last heten. Door de minimale bandbezetting missen we de harmonische vocalen en de afwisseling in de zang. Dat dit live wellicht minder leuk om naar te kijken is, is nog even een vraagteken. Geen idee of men met volledige band het podium betreed, maar dat zou wel een winst opleveren. Het album is wel erg divers en pakkend voor de melodieuze rockliefhebber.

Label Universal Republic Rec.

Beoordeling 7,5

Review De Canadees Abel Makkonen Tesfaye, die we beter kennen als The Weeknd, is zo’n artiest die iedereen inmiddels wel kent. Hij behoort tot een van de grootste, bekendste en meest succesvolle popartiesten van dit moment en andere grootheden uit de muziekindustrie staan in de rij om met hem te mogen samenwerken. Op zijn nieuwste album After Hours neemt hij ons in een ietwat andere sound dan dat we van hem gewend zijn mee naar de onderwerpen waar de Canadese superster meer worstelt. Denk daarbij de eenzaamheid die blijkbaar met eeuwige roem gepaard gaat, zijn onzekerheid en niet in de laatste plaats zijn drugsgebruik. De hoge stem van Tesfaye is meteen herkenbaar op de wat lome opener ‘Alone Again’; vanuit wat elektronische soundscapes horen we na een kleine twee minuten een beat opdoemen en in plaats van een pop-hit-in-de-dop zou dit nummer niet misplaatst zijn als een soundtrack bij een SF-film. De Canadees, die toch weer enkele jaren nodig had om een vervolg te maken op zijn uiterst succesvolle album Starboy uit 2016, neemt ons verder mee in zijn geesteswereld met wat rustige nummers als ‘Too Late’, ‘Escape From LA’ en ‘Snowchild (incl. een rap)’ en de afsluiter ‘Until I Bleed Out’. In een aantal nummers zijn de gelatenheid en de kwetsbaarheid bijna voelbaar zoals in de ballad ‘Scared To Live’ waar de Canadese superster wel heel openhartig is. Soms schroeft hij het tempo wat op en met nummers als ‘Hardest To Love’ en titelsong ‘After Hours’ zal Tesfaye zijn fans ongetwijfeld naar de dansvloer krijgen. En ook nu jaagt hij zijn demonen na als we hem horen zingen: “You try with me so many times / You're cryin' out behind the smiles /And I can see right through the lies” / I don't feel it anymore (yeah) / The house I bought is not a home (no) /Together we are so alone”. Een track als ‘Faith’ en het al eerder uitgebrachte ‘Heartless’ zijn de spontane, dansbare uitzonderingen waarbij het natuurlijk geen toeval is dat juist grote namen als Metro Boomin en Illangelo hun medewerking in de productie verleenden. Maar het is natuurlijk die euforische synthpop-hit ‘Blinding Lights’ waar de aandacht op After Hours naar toe getrokken wordt. Een nummer dat we de komende decennia nog vele malen zullen horen want dit is net zoals de monster hit ‘I Feel It Coming’ (met Daft Punk) een nummer dat een absoluut blijvertje is. In het tweede deel van het album zijn daar dan nog het catchy ‘Save Your Tears’ waarbij stilzitten haast onmogelijk is en het soepele ‘In Your Eyes’ waarmee de hitmachine van The Weeknd dan toch nog op toeren komt. After Hours is een album dat een zeer constante lijn heeft en de ziel van deze Canadees als het ware blootlegt. Als we juist op dat element, dat persoonlijke, de nadruk leggen is het helemaal niet zo raar dat de sfeer op dit album anders is dan de hitmachine die we van The Weeknd gewend zijn. Maar dat maakt dit album helemaal niet minder goed of zelfs slecht. Wel zijn we uiteraard nieuwsgierig naar de toon op een volgend album. Veel luisterplezier!

Label DOX Records

Beoordeling 8

Review Met een titel als Analog Girl In A Digital World licht Jennie Lena een tipje van de sluier op welke richting ze in wil gaan met haar nieuwe album. Niet de hedendaagse pop maar terug naar de muziek waarmee de vlotte Amsterdamse juist opgroeide. “Toen ik begon te schrijven aan het nieuwe album wist ik één ding: De songs moesten rauw en compromisloos zijn.” Deze uitspraak in combinatie met de albumtitel zorgen dat de boodschap dus duidelijk is. Jennie Lena, die we natuurlijk kennen van haar versie van Who’s Loving You’ waarmee ze een onuitwisbare indruk maakte bij TVOH 2016, pakt op dit album terug naar de muziek uit haar jeugd. De goedlachse Amsterdamse, mét dat accent, groeide op met Soul, Rhythm & Blues, Gospel en Funk en op haar debuutalbum To Be Honest hoorden we dat ook al wel terug. Ook tijdens haar akoestische tour stond ze te midden van platenhoezen van idolen uit haar tijd en nam ze ons mee terug naar haar herinneringen. Op Analog Girl In A Digital World wisselt ze swingende soul af met doorleefde R&B en soepele soul. Luister maar eens naar de swingende opener ‘Respect Yourself‘ om daarna met het doordringende ‘Dirty Man’ vocaal haar grenzen op te zoeken. Om dit album te maken, te schrijven en fijn te slijpen zocht ze de samenwerking met Frank McComb, de Amerikaanse producer, songwriter maar ook pianist. Ze kozen voor een mix van nieuwe liedjes en Old-time classics zoals ‘Changes,’ dat oorspronkelijk van Black Sabbath is en waar Jennie een meeslepende Bluesballad van weet te maken waarbij de blazers in balans aanwezig zijn. Zo weet Jennie ons mee terug in de tijd te nemen naar vervolgen tijden met herinneringen aan namen als Curtys Mayfield en andere grote helden uit de jaren ’60 en ’70. Met het opzwepende ‘Real Real’ pakt ze terug naar de gospel mét piano en handclapping terwijl we ‘Ain’t No Way’ weer zo’n mooie ballad is waar Jennie nogmaals haar stem laat spreken. Want feit blijft dat deze kleine Amsterdamse zangeres met eigenzinnige humor natuurlijk over een fenomenaal stemgeluid beschikt. Met de al eerder genoemde McComb nam ze ook nog een tweetal duetten op; ‘Keep Pushing On’ en de soulvolle afsluiter ‘Let It go’. Het laatste deel trakteert ze ons nog op de slowburner ‘Start Over’, het funky ‘Shuffle’ en de bluesballad ‘Why Don’t You Love Me’. De samenwerking met McComb pakt op Analog Girl In A Digital World perfect uit want de Amerikaan voelt precies aan waar de kracht van Jennie zit. Een album waarin de Amsterdamse ons meeneemt naar muziek die we allemaal kennen en die het beste bij haar past. De combinatie van Soul, R&B, Gospel en Blues is een heerlijke cocktail in deze moeilijke tijd. Mooi is dan ook de clip van ‘Changes’ die Jennie in de uitgestorven straten van Amsterdam opnam. Veel luisterplezier.

Label Bureau B

Beoordeling 8

Review De singer-songwriter Sebastian Lee Philipp en zijn producer Ralf Beck zijn al enige jaren actief in de wereld van de dance. Al is het meer de underground dance dat wat we horen op de Thunderdome events. Met Ran Levari op drums weten de heren ene ingetogen indie album te maken dat swingt. Opvallend is dat er maar 4 songs op het album staan. Voor de liefhebber van lange nummer zit je hier goed. Om in de trance te komen van de songs is dat ook nodig en zo zien we dat de songs gemiddeld 11 minuten lang zijn. Opzwepend en ingetogen, met vele klanken en beats van diverse sounds. Hypnotiserend en experimentele structuur. Het ‘Empfang’ is pakkend en meeslepend te noemen. Met ‘Himmerfarten’, een duet met vocalen van Nina Siegler, gaat het even de andere kant op. Het popnummer kent een vrolijk ritme dat pakkend is. Het is het meest gemakkelijk nummer in het gehoor liggend, om daarna met een ingetogen beatsong ‘Gondel’ verder te gaan. Het album sluit af met ‘Sankt Damin’ dat weer even luchtiger is dan zijn voorganger. Een album met afwisselde structuur in de songs, maar interessant is voor een echte muziek luisteraar.

Label CRS

Beoordeling 8

Review De Amerikaanse singer- songwriter Shawn Amos is inmiddels 52 jaar en maakt met dit album een heerlijk laid back soul, folk, en americana album. Met zijn Kitchen Table Blues had hij succes op youtube en dook jarenlang in de wereld van de jazz. Nu weet hij alles te mixen en met succes! Met Ruthie Forster als gastmuzikant weet Amos een pakkend soul nummer ‘Trouble’ te maken. De ontspannen sfeer van het album krijgt helemaal de ruimte op ‘Her Letter’ waarna de blues, soul, de mondharmonica en een ruwe gitaar gemixt worden tot het huidig toepasselijke ‘Counting Down The Days’. Dat dit nu niet op single is gezet… Het is niet allemaal laid back wat de klok slaat. De opener ‘Stanger Than Today’, ‘Hold Back’ en ‘The Job is Never Done’ zijn lekker uptempo zodat het album in zijn geheel aantrekkelijk blijft. Met de jazz en R&B zangeres Kanya Hathaway weet de band ‘The Pity and the Pain’ en ‘Albion Blues’, waardoor het album even een andere sfeer uitademt. Toch is het in zijn geheel een verrassend en mooi pakkend album! .

Label Uninversal

Beoordeling 7,5

Review Ze wordt gepromoot als een van de beste new talent van Uk, dat deze zomer over gaat waaien over Europa. Nu is het even rustiger, maar willen we haar alvast een podium geven met haar nieuwe EP Naked. Het mini album bestaat uit 4 songs die vooral de 80 sound terug brengt. Met Not The Girl horen een een erg commercieel gevoelig powersong. Pakkend met de 80’s beat dat we terug horen in deze tijd. De semi pop ballad ‘Owe It To You’ is zeker catchy genoeg op als opvolger op single te zetten. Hoewel het amper 3 minuten duurt krijg je het idee dat het veelal hetzelfde is. Wanneer de Stock Aitken & Waterman sound terug komt in ‘People Like Me’ krijg ik het idee dat Rick Ashley in een vrouwenlijke vorm terug komt. Ze weet het best aan het eind te bewaren. Met het titelstuk Naked weet ze hetb beste te brengen wat dit album geeft. Een pakkend popnummer met sax solo en lekker zomers ritme zonder dat de commerciële klanken er dik bovenop ligt. Hopelijk gaat ze deze kant op en weet ze een volledig album met dit soort songs te brengen.

Label Dirty Hit

Beoordeling 8

Review Wanneer リナ サワヤマ in 1990 het levenslicht zien, zong ze al de sterren van de hemel. Uiteindelijk weet ze zich al model in de picture te spelen en thuis ging ze als singer-songwriter aan de slag. Met elektropop en thuisknutsels weet ze toch een mooi product te maken. Deze Japanse groeit op in Engeland en is een mooi en excentrieke verschijning. Inmiddels heeft ze dit uitgewerkt tot een heus album en weet in 2017 al een mini album te maken. Nu is het tijd voor een volledig album dat haar achternaam draagt. Het album kent vooral pakkende elektropop dat in de lijn ligt van de zoete popsound van Kylie met een vleugje Grande zoals het openingsnummer ‘Dynasty’ en ‘XS’. Maar de invloed van haar maatje Theo van Wolf Alice brengt de stevige gitaarsound in ‘STFU’ (Shut The Fuck Up). Hem heeft ze leren kennen wanneer ze in de hiphop act Crazy Lions speelde. De hiphop is met de vette disco in Comme de Garcons terug te vinden. Maar dat houdt het ook op me de afwisseling van de sounds. Al dit wordt in de songs van dit album gemengd tot een commercieel goed gevulde electropop product. Veel echo en delay op de zang zodat het goed vol klinkt. Het is vooral pakkend en gelukkig zitten er wel mooie variaties binnen de songs verwerkt, zoals de elektrozang in ‘Bad Friend’. Prima Nu Pop album!

Label Eigen Beheer

Beoordeling 7,5

Review Het is een nieuwe band dat de Nederlandse podia moet gaan veroveren. Een act dat verrassend mooie klanken weet te produceren. Met de EP Come Together onder de arm gaan de heren door Nederland. Het album begint pakkend met het ‘i Know You’ dat lekker opbeurend en zonnig de lente naar je toe brengt. Inmiddels heeft de band diverse radio promo’s achter de rug en lijkt het de goede kant op te gaan. Maar ja deze tijd brengt alles even in een slowmotion, en dat geeft nu de ruimte om het de Ep lekker thuis te beluisteren. Het mooi en klein intense ‘Dream’ ligt de band beter dan het popnummer ‘Conversation’. Uiteindelijk weet men de Ep af te ronden met een geïnspireerd Coldplay nummer ‘I Need Time’ en dat is ook wat ze even nodig hebben om iedereen te laten weten dat dit een act is waar men rekening mee moet houden. Kijk gerust op hun site en laat je verrassen met de songs van hun EP. https://raoulandthewisemen.com

Label Republic rec.

Beoordeling 7,5

Review De Amerikaan Jeremy Zucker geeft zich uit als producer. De jonge Amerikaan weet als singer-songwriter op zijn kamer zijn liedjes te verfijnen en op te nemen met beats. Met het tweede album weet Zucker dit op een hoger niveau te tillen en is het album love is not dying een intiem singer-songwriters album met soundscapes en intieme songs. Maar het gaat er niet altijd even aardig aan toe. Zijn teksten zijn scherp en nemen geen blad voor de mond. ‘Not ur Friend’, ‘Brooks’ en met ‘Full Stop’ gaat de man muzikaal een tandje erbij doen. Dan komen de zoete songs als ‘Julia’, ‘Hell or Flying’ iets beter tot hun recht. Hoewel de songs het allemaal aardig en lief doen klinken is het a gemiddelde wat zoet een slepend met een tekst waar een scherp randje aan zit. Maar je kunt het prima gedachteloos opzetten en dan heb je een prima plaat met schattige liedjes waaronder het ‘oh Mexico’. Het past in het rijtje van Bon Iver en Asgeir.

Label Dave Vermeulen

Beoordeling 7,5

Review ‘It’s About Time’ is het derde album van deze Helmondse band met frontman zanger/gitarist Dave Vermeulen, die in 2015 tweede werd bij The Voice of Holland. Zonder de bio van dit kwartet te lezen zou je er vanuit gaan dat dit een Amerikaanse band is die vermoedelijk uit het zuiden van de States komt. Vanaf het eerste nummer wanen we ons rijdend over een landweg in Alabama of een highway in Texas. ‘It’s About Time’, inmiddels het derde album van de band, bestaat uit een heerlijke mix van southern rock, blues en country. Vermeulen weet met zijn stem zo te variëren dat elke song een eigen dimensie krijgt. De ene keer zingt hij ‘laidback’ zoals bij het openingsnummer ‘The Last Time’ en de andere keer gepassioneerd en rauw, zoals bij ‘One More Hight To Survive The Low’. Zonder etiketten op deze band te plakken, is het onvermijdelijk te denken aan grootheden als Neil Young, Tom Petty en Lynyrd Skynyrd. Hoewel het duidelijk is wat de inspiratiebronnen van Voltage zijn heeft de band een eigen geluid en klinkt de noodzakelijkheid onmiskenbaar door in de vele fraaie liedjes. De teksten van Dave Vermeulen zijn vermoedelijk vaak autobiografisch en gaan over de liefde, de ervaringen en beproevingen van het leven. ‘Wild & Blue’ is één van mijn favoriete songs. Een rustig nummer waarmee ik me waan aan een uitgestrekt Amerikaans meer aan de voet van een berg op een zonnige windstille dag. Dergelijke associaties geven aan dat ‘It’s About Time’ vele sferen kent en daarmee een gevarieerd album is. Niet alle elf nummers blijven direct hangen, maar dit is dan ook bij uitstek een langspeler die je de kans moet geven en diverse draaibeurten verdient. Een groeiplaat dus! Als de stemmige muziek dan nog steeds niet onder je huid is gaan zitten, dan is dit misschien niet jouw ding. Maar als je southern rock, country en blues liefhebt, dan lijkt die kans me vrij klein.

Label Ninja tunes / PIAS

Beoordeling 7,5

Review De singer-songwriter Fink wist vorig jaar met zijn album Bloom Innocent een juweeltje te maken. Samen met producer Flood (o.a. U2) werkte hij in Berlijn aan het album. Het succes was groot genoeg om het nu nog eens dunnetjes over te doen. De songs zijn geschreven op de gitaar en daar ligt nu ook de kracht van Fink. De songs zijn nu teruggebracht naar akoestische versies waarbij hij alleen met zijn gitaar de songs vertolkt. Intiem en klein zoals hij dit ook live op het podium kan. En het past in het kader van thuiszitten. De songs zijn dus hetzelfde als op het album Bloom Innocent, dat in oktober uitkwam. Vreemd genoeg kent dit album niet het succes dat werd verwacht. De songs zijn op dit album kwetsbaar zoals het ‘Once You Get A Taste’. ‘Rockin’ Chair’ en ‘Out Loud’ komen goed uit de verf. Maar aan het eind van het album heb je het wel gehoord. Het lijkt dat hij in herhaling valt en het spannende is er dan af. Wanneer dit album eerder werd uitgebracht dat de andere versie zou de verrassing groter zijn geweest.

Label V2

Beoordeling 7,5

Review De Canadese zangeres Basia Bulat wist al diverse malen op de nominatie voor de Polaris Music Price te staan. De folk singer-songwriter is vooral bekend omdat ze met haar autoharp de harten van haar fans steelt. Met dit herkenbaar geluid dat al tokkelend door de songs klinkt, brengt dat haar muziek in een speciale plaats komt te staan. Met haar hese stem dat hier en daar even overslaat brengt ze een country sound a la Dolly Parton of wat wij van Ilse de Lange kennen. De songs ‘Your Girl’ en intieme ‘No Control’ zijn prima popsongs, terwijl ze de spanning weet te vinden in ‘Light Years’ en de folk songs ‘’ Homesick en ‘Hall of Mirrors’. Met een prachtig piano ballad “Love at the End of the World’ weet ze het album mooi te beëindigen. Prima album en zo kan zo door naar een nieuwe nominatie voor de Polaris Price 2020!

Label AMF

Beoordeling 7,5

Review Het Duitse vreugde vuur is nog steeds niet gedoofd. Integendeel het lijkt weer op te laaien als ooit te voren. Wanneer Hans Ziller zijn gitaar laat rocken werd het eerste vuurtje gestookt in 1972. Al weet de band in de jaren 80/90 hun succes te behalen. Nu is hij terug met Alexx Stahl als nieuwe zanger. Het album begint heerlijk met een lekker rockend nummer ‘The Joker’. Met ‘The Devil Made Me Do It’ doet de band in tempo een tandje erbij. Nee het is geen Golden Earring cover maar een prima dreigend stevig rocknummer dat naast de semi ballad ‘When An Old Man Cries’ een van de highlights van het album is. Opvallend is dat Ziller nog steeds hetzelfde gitaargeluid gebruikt. Of het nu het snellere ‘Breaking Out’ is of het titelstuk ‘Fistful of Fire’ met meer drive. De sound komt uiteindelijk tot hetzelfde en wanneer hier de variatie in wordt gevonden, wordt het album spannender en boeiender. Hierdoor haakt men wellicht halverwege af, terwijl de songs prima zijn. Het is voor de rockliefhebber misschien goed om dit album in 2 delen (kant a en kant b) apart te beluisteren. Dan blijft het een mooi album! .

Label Sausage Orphan

Beoordeling 7,5

Review In het Belgisch Limburg werd de band Civilian even aan de kant gezet om een ander soort album te maken. De rockers uit Limburg gebruiken een andere naam en gaan als een Panda-naam als artiestennaam door het leven. Het concept is niet vreemd, want in het buitenland doet men dit ook en wordt dan met succes het land binnen gehaald. Wanneer het om een Nederlandse act gaat, vinden we het vaak wat kinderachtig ofzo. Toch is dat dus niet terecht. Muzikaal weet deze band het prima te doen. Het openingsnummer ‘Henry Winkler’ (oftewel the Fonz uit Happy Days) krijgt een prima eerbetoon. Met Xindi als zangeres weet ze het tweede nummer te zingen. Het is een mooi om Malu Malu met haar om de beurt een songs te laten zingen. Het is een prettige afwisseling op plaat en live. ‘Smarter’ of ‘Captain Love’ zijn prima rocksongs die tegen de indie pop aanschuiven. Het heeft iets van de oude Tubes weg, Lekkere rock en pop dat hier en daar een tandje erbij doet of wat ruwer hun tanden laat zien zoals the Runaways achtige song ‘Shake It!’. De zuiderburen weten dat ze een heerlijk rockact in huis hebben en nu maar hopen dat de Nederlandse rocker het ook gaat ontdekken. Dan is er een win win situatie ontstaan dat beide partijen blij maakt!

Beschrijving Trouble in Mind

Beoordeling 7

Review Het derde album van deze alternatieve underground band uit Chicago is vooral duister te noemen. Met lage tonen in ‘Casual Indifference’ doet het de speakers trillen op de grond. De voormalige zanger gitarist Brian Case van de Disappears weet met zijn nieuwe band wel een vaste sound te maken. De band past in het rijtje van The Gang of Four en My Bloody Valantine. De songs als Version en Boy zijn slepend maar ook wel pakkend. Naast dat het wel donker in de klankkleur is weet Case niet altijd even gemakkelijk te maken voor de luisteraar. Het afwisselen van de sound en de op de noise die binnen de gitaren verwerkt zijn, is vooral een kwestie van extra luisteren en draaiuren maken om alles op te pakken wat je hoort. Iedere ronde hoor je nieuwe geluiden en overgangen binnen de songs als ‘Lifelike’ en het afsluitende ‘Dub Over’. Het album geeft veel en is na zeven songs ook voldoende om de aandacht erbij te houden. Verder wel een prima underground plaat.

Label BEM rec

Beoordeling 7,5

Review Binnen de blues wereld is Eamon McCormack zeker geen onbekende. De Ier toerde met Rory Gallagher, Pat Travers en Nils Lofgren. Zoals Ieren met een gitaar is er veel eer voor hun landgenoten zoals Thin Lizzy, Gary Moore en Rory Gallager en dat hoor je in het album ‘Storyteller’ terug. Wanneer we ‘Gypsy Woman’, ‘Tie One On’ en ‘Help Me Understand’ beluisteren horen we Thin Lizzy en Gary Moore terug. Alsof the Boys are back in Town en dan in een bluesy way. Het is dan hier ook duidelijk dat blues en rock naadloos aansluiten. Maar ook de heerlijke solo’s in blues songs ‘Cowboy Blues’, ’In A Dream’ en ‘Every Note That I Play’ doen Gallagher en Moore herleven. De songs van het album doen vooral denken aan Gary Moore maar met de zangstijl van Phil Lynott in ‘Every Note That I Play’ horen we Thin Lizzy en is het verlangen groot om ‘Don’t Believe a Word’ of ‘Still in Love With You’ te luisteren. Thin Lizzy songs waar Gary Moore een belangrijke rol in speelt. Het komt hier op dit album weer samen. McCormack’s album is dan ook een open sollicitatie aan de nog toerende oud leden van Thin Lizzy. Voor degene die deze band een warm hart toedragen is dit een mooi album!

Label Headbangers rec.

Beoordeling 7,5

Review In Zeeland weet men de oude classic hardrock weer vorm te geven. Het old skool rockwerk werd al gespot door Peter Pan Speedrock. Met Pieter Kloos achter de knoppen is er gewerkt aan een tweede album…Doomsayer. Het album bevat voornamelijk classic hard Rock dat met ‘The Iron Never Lies’ begint. Het doet erg denken aan een begin album van Bruce Dickinson (Iron Maiden) toen hij nog bij Samson speelde. Al wil de band een vorm vinden naar de mighty Maiden. Het zijn songs met een heerlijke hardrock drive zoals het titelstuk ‘Doomsayer’. Daar waar de teksten wat mainstream classic zijn, lijkt het hier ook wat ondergeschikt. De songs zijn straight en kennen een kop en staart. Al is het een album met 5 songs, zijn het allen songs die goed zijn en geen brei van herhaling zijn. Het is dan ook de kracht van de band om binnen de classic hardrock de diversiteit te vinden. Met een vleugje Black Sabbath in ‘Ministy of Power’ is het intro lekker zwaar gemaakt tot men plotseling overgaat in een mainstream riff. Dat is dan ook het enig teleurstellende van de songs van het album. En gezien het budget etc. is het album minder vet gemixt etc. maar de songs zijn prima!

Label Western Vinyl

Beoordeling 7,5

Review De elektronica band Activity weet met hun nieuw album een conceptvorm te vinden waarbij ze het boek The Great Divorce van CS Lewis onder de loep nemen. De heren weten met hun samples toch als band een volledig band gevoel te maken. De songs ‘Calls Your Name’ en ‘Spring (Low Life)’ zou je doen denken aan de the Gun Club die in een nieuw tijdperk een album maken. Nu met meer digitale invloeden zoals in ‘Nude Prince‘ te horen is. Al word het het low life in ‘Looming’ wel erg low. De onheilspellende klanken en drive is de aanloop naar het ‘Earth Angel’ dat het licht in de duisternis brengt. De kwetsbare stem dat dwarrelt door de songs is iets waar je van moet houden. Het weet een prima vorm te vinden en is voor een indie plaat dan ook mooi en uitdagend te noemen. ‘I Like The Boys’ is voor mij een van de mooie uitdagende songs met een uitdagend intro dat met een mars geïntroduceerd word naar het geheel. Het biedt alles wat de band op deze band voortbrengt. Durf power, mystiek, mist en donker en een uitdagende stem met spooky achtergrondvocalen. Kortom Unmask Whoever it is.

Label Provogue/ Mascot

Beoordeling 7,5

Review Inmiddels weet Joe Bonamassa verschillende bandjes als side-projects erop na te houden, en we hebben er weer een erbij. We kennen de setting van Bonamassa op het podium. Omringt met blazers en toetsers en de orgel van Reese die ergens in de show een momentje voor hun zelf krijgen. Met dit album weet Bonamassa hen volledig de ruimte te geven. Natuurlijk is er ruimte voor zichzelf door zijn solos te promoten. Maar dit instrumentaal album is volledig ingevuld met solo’s van ieder. De jazz, blues en plolka weet hij de songs van Danny Gatton, King Curtis en Frank Sinatra om te bouwen tot soms zenuwachtige klanken. Een sleazy versie van Link Wray’s ‘Ace of Spades’ of een nieuwe versie van ‘Bond (On Her Majesty Secret Service) of het ‘Ha So’ van Jimmy Bryant. Het zijn allen prima songs en zijn allemaal strak opgenomen. Wanneer dit door een andere act was gelanceerd vraag ik me af of die wel deze aandacht zou krijgen. Maar het plezier van het maken van deze songs hoor je wel, en dat is wel eens anders.

Label Jagjaguwar

Beoordeling 8

Review Een van de verrassingen van deze week is het album van Nap Eyes. De heren uit Halifax, Nova Scotia, wie wil daar niet wonen, komen met hun vierde album Snapshot of a Beginner. Wanneer Josh Salter en Seamus Dalton de bas en drums oppakken weten ze Nigel Chapman en Brad Loughead te vinden voor de vocalen en gitaar. Samen weten ze een sound te maken dat ergens ligt tussen the Smithereens en REM. Met een heerlijke opener ‘So Tired’ weet men het album goed te beginnen. Indie pop met een rocksausje dat ook weer erg intiem kan zijn zoals het mooie ‘Even Though I Can’t Read Your Mind’. Dat men scoort met de single ‘Mark Zuckerberg’ is meer voor de attentiewaarde van de Facebookmagnaat dan dat dit de beste single keus is. De songs ‘Mystery Calling’ en ‘Rough Thoughts’ zouden eerder passend zijn, waardoor de band en het album zich beter presenteren. De indie popsound is wat meeslepend zoals het gehele album en kent een heerlijk relaxte sfeer. Zeker in deze tijd zou het prima passen en is het zeker een album om op te pakken om het te beluisteren. Kortom een mooi indiepop album!

Label Fantasy Rec/ Universal

Beoordeling 8,5

Review De zoon van Willie Nelson, Lucas weet met zijn band langzamerhand een vaste plek te krijgen in de wereld van de muziek. De Americana rockband zagen miljoenen mensen als de begeleidingsband (en schrijver van diverse songs) van Bradley Cooper in de film A Star Is Born. Afgelopen jaar verscheen al een heerlijk album van de heren. Turn of the News (Build A Garden) krijgt een vervolg; Naked Garden. De metafoor om iets te laten groeien past bij deze familie. Het groeiproces van de natuur, de muziek en jezelf horen we hier ook terug en wellicht in een notendop in het ruim 7 minuten durend nummer ‘Entirely Different Stars’. Hier hoor je zijn opbouw als singer-songwriter naar de rocksound en eindigend met de classic country die we van zijn vader kennen. De levensloop en de circle of life binnen deze familie staat voor de deur. Willie wordt eind deze maand al 87 jaar en maakt nog steeds muziek. ‘Civelized Hell’ (dat later op het album akoestisch als een van de bonustracks staat) staat voor het leven van deze man en met zijn zangstijl zou dit nummer prima passen in de carrière van vader en zoon. Enigszins wat rebels maar ook weer aandoenlijk. Met de nieuwe middelen in het intro van ‘Back When I Cared’ gaan we vanaf het begin in 5 seconden in decennia’s terug in de tijd. Maar wel weer mooi gemaakt, al is het ‘Movie In My Mind’ voor mij een van de juweeltjes van het album. Het dramatisch countryballad ‘The Way You Say Goodbye’ is wel een mooi eind van dit album. De eerlijkheid in het Speak The Ttuth kent naast een mooi verhaal een heerlijke 70 disco/funk sound. Hoewel de band ooit met Neil Young een rocksound produceerde is dit inmiddels overgegaan naar een volledig Americana-country stijl met een vleugje rock. Al weet Lukas Nelson toch weer prachtig hedendaagse liedjes te maken.

Label Lesser Know Records

Beoordeling 8

Review Soms zijn er van die releases die op het eerste oog niet zo bijzonder zijn maar dat bij nader inzien toch eigenlijk wel zijn. Het soloalbum Local Honey van Brian Fallon valt waarschijnlijk in die categorie. Het is het derde soloalbum van de Amerikaanse singer/songwriter en gitarist die hierbij écht uit zijn comfortzone treedt. De man die we kennen van de muziek die hij met zijn band The Gaslight Anthem maakt brengt op dit album acht liedjes uit met een speelduur van dertig minuten. Dat zijn niet bijster veel liedjes en geen bijster lange speeltijd. Toch is dit wel een bijzonder album want Fallon bewijst met Local Honey dat hij een eigen sound heeft, een boodschap kan verweven in zijn liedjes en muziek kan maken die we waarschijnlijk nog niet eerder van hem gehoord hebben. Voeg daarbij de persoonlijke noot want deze Amerikaan is bijna veertig jaar, vader en kwam tot het besef dat hij zo’n beetje op de helft van zijn leven was. Dit zijn waarschijnlijk de belangrijkste ingrediënten in dit mooie, smaakvolle album. Het mooie ingegoten ‘21’ gaat over zijn strijd om te stoppen met roken, ‘When You’re Ready’ is een persoonlijke boodschap voor zijn dochtertje. Natuurlijk komt ook de liefde voor zijn echtgenote aan bod; het Countryfolk-achtige ‘Lonely For You Only’ en het akoestische ‘You Have Stolen My Heart’ zijn prima maar echt mooi is de ballad ‘I Don’t Mid (If I’m With You)’; we horen Fallon “And now the wind’s getting colder and the night’s getting cruel/But I don’t mind, I don’t mind if I’m with you” zingen. De boodschap is duidelijk; als je de ware liefde hebt gevonden kun je alles aan en overwin je elke tegenslag. Zelf zegt Fallon over dit album : “Every single song is about right now, it just has to do with the moments that are presented and things that I’ve learned and I’m finding in my day to day.. It’s not about these glorious dreams or miserable failures, it’s just about life and how I see it.” Het hoogtepunt van het album is waarschijnlijk ‘Vincent’; een prachtig verhalend liedjes à la Springsteen over de gewelddadige Vincent dat mooi door gitaar en piano wordt vormgegeven. Een absoluut kippenvel momentje. Local Honey is met recht een groeibriljant. Gun het een paar luisterbeurten om vervolgens steeds weer iets nieuws te ontdekken. Fallon schreef alle liedjes en dat resulteert in een sfeervolle, wat rustige maar oprecht authentieke plaat met een echte persoonlijke noot. Veel luisterplezier.

Label Full Time Hobby.

Beoordeling 8

Review Yesterday Is Gone is het debuutalbum van Dana Gavanski. De Canadese singer/songwriter met Servische roots. Ze leerde zelf gitaarspelen en groeide op in een creatief gezin en schreef dit album eigenlijk in een soort van totale afzondering. Al eerder was er de EP Spring Demos (2017) maar nu is er dus dat eerste volwaardige album. Voor dit debuutalbum én met het zoeken naar het juiste gevoel en de juiste sound kreeg ze hulp van Sam Gleason uit Toronto en Mike Lindsay die we kennen vanuit zijn werk met Tunng en LUMP. Zelf zegt ze hierover: “the beginning of developing a sound that was closer to what I had in my head”. Die twee namen impliceren de nodige elektronica maar het is juist de puurheid en de directheid die het geluid op Yesterday Is Gone bepaalt. Het is meteen de stem van Dana die opvalt als we de sluimerende opener ‘One By One’ beluisteren. Ondanks de wat ingehouden stem heeft ze een hoog bereik en in combinatie met de drummachine die het ritme bepaalt is dit een pakkende opener. Vervolgens is daar met het lome ‘Catch’, dat net als de opener al eerder de ether in is geslingerd, één van de beste tracks op dit album. Overigens had dit nummer het bijna niet gehaald maar door een keelamandel-ontsteking moest ze de opnames van dit album even stopzetten en was er nog tijd om nieuw materiaal te schrijven. Achteraf kunnen we concluderen dat dit een geluk bij een ongeluk was….. Yesterday Is Gone heeft een nagenoeg constant spanningsboog met toch een bepaalde terughoudendheid. ‘Good Instead Of Bad’ is een echte break-up song, ‘Small Favours’ is lekker lichtvoetig en bij ‘Trouble’ laat ze zich voor de eerste keer van een wat extroverte kant horen. Iets steviger, iets meer die elektrische gitaar en ook dit schreef ze deels in Belgrado. Op de titelsong horen we duidelijk de invloed terug van liedjes uit de jaren ’60 en ’70; Dana geeft ook zelf aan dat ze veel inspiratie op deed uit muziek van bands als The Velvet Underground. Het laatste deel is misschien wel het meest interessante deel; ‘Other Than’ en ‘Everything That Bleeds’ zijn uitgebalanceerde popliedjes en de melodieuze afsluiter ‘Memories Of Winter’ is vooral geïnspireerd door Connie Converse die in de jaren ’50 haar grootste successen had. Yesterday Is Gone is een prima debuutalbum met tien smaakvolle songs van de uit Vancouver afkomstige singer/songwriter. Natuurlijk is de invloed van Gleason en Lindsay belangrijk maar Dana blijkt een getalenteerde zangers met een mooi stemgeluid die zelf aan alle liedjes meeschreef en ook een aantal instrumenten bespeelde. Kortom, een talent waar we in de toekomst nog meer van gaan horen en die op dit moment een lichtpuntje aflevert in deze tijd die als het ware door Covid-19 wordt beheerst..

Label Fire Records.

Beoordeling 7,5

Review Het Argentijnse duo Las Kellies is terug met een nieuw album; Suck This Tangerine. Cecilia Kelly (bas, gitaar, zang) en Silvina Costa (drum, percussie en zang) nemen ons weer mee in hun groovy en dansbare muziek die zich ergens op het snijvlak van garage, punk en zelfs wat dub bevindt. Door het totale album heen horen we de gitaar van Cecillia en een strakke baslijn als basis. Daarover klinken dan de wat diffuse stemmen van de beide dames. Sprekende voorbeelden zijn waarschijnlijk ‘Matrixland’ en ‘Baby’ maar ook nummers als ‘’Rid Of You’ en de opener ‘Closer’ stralen een ongekende energie uit. Een fijne bijkomstigheid is vrijwel alle songs heerlijk dansbaar zijn. Het is natuurlijk niet vreemd dat het duo aandacht besteed in de crisis die ook Argentinië in zijn greep houdt (‘Funny Money’) en uiteraard mogen relaties niet ontbreken. Overigens is dit nieuwe album ook opgenomen in Buenos Aires. Verder horen we nog het snelle ‘Despite’ dat door de percussie een toffe “vibe” krijgt, het zwoele ‘White Paradise’ met wat gedempte stemmen en ‘Charade’ dat bij de opening absoluut overeenkomsten kent met ‘Seven Nation Army’ van The White Stripes. Verder is het duo volhardend in de lijn; alles is uptempo, alle tracks hebben een straffe baslijn en overal horen we die elektrische gitaar prominent op de voorgrond. Verrassend is de afsluiter ‘Close Talker’, waar we nog een bijdrage van het ex-Kellies lid Julia Worley horen; en ja, ook dit nummer is dansbaar! Een band uit Argentinië is niet iets dat we in Europa vaak voorbij zien komen. Cecilia en Silvina zorgen voor een duidelijke lijn met een eigen sound. Een lekker plaat, goed gemixed maar als album biedt het net iets te weinig variatie. Veel luisterplezier.

Label

Beoordeling 7

Review De Nederlandse formatie Blue Crime is terug met een nieuw album; I’m Afraid We Become One werd 3 april uitgebracht. De eerste single ‘UFO’, die al eerder was vrijgegeven, is een prima visitekaartje van de band en een kennismaking met het nieuwe geluid dat ergens in de geest van Alexandra in een bunker vorm heeft gekregen. De stuwende bas, de drums en de toch wat dissonante elektrische gitaar geven het geheel een wat psychedelisch karakter en een wat onderhuidse spanning. Het verrassende einde versterkt dit gevoel. De band heeft qua line-up zo ongeveer een totale metamorfose ondergaand sinds de EP Tyr uit 2017. Van de originele bezetting is alleen Alexandra Duvekot nog over van de originele bezetting; nieuw zijn Dennis Duijnhouwer, Jochem Baelus en Lucy Kruger. In het persbericht valt te lezen dat ze hun muziek als “Moonpsyche Noisefolk” omschrijven en daar kun je natuurlijk vele kanten mee op. Een nummer als ‘Spider’ heeft niet die eerder genoemde dynamiek maar wél weer dat psychedelische waardoor het een absoluut intrigerende track is geworden die op sommige momenten écht losbrandt. Zo is I’m Afraid We Became One een album dat intrigeert. De eerste minuut van ‘Take Death’ laat zich de uiteindelijke richting absoluut niet raden, terwijl bij ‘Red Moon’ het contrast tussen de wat naar de achtergrond gemixte stem van Alexandra en de elektrische gitaar net zo groot is als de afstand tussen zwart en wit. Het geheel klinkt wat ongepolijst met hier en daar een scherp en rauw randje en daar vinden we waarschijnlijk ook de aansluiting naar de eerder genoemde omschrijving. Nummers als ‘Trigger’ met zijn vele tempowisselingen, het duistere ‘Ancient Engine’ n afsluiter ‘Rodeo’ zijn niet de makkelijkste tracks. Soms komen er vlagen van herkenning voorbij aan een ver verleden zoals bij een nummer als ‘Fenrir’, dat misschien wel doet denken aan The Cult. Met I’m Afraid We Became One levert de Nederlandse band Blue Crime een interessant debuutalbum af. Zoals gezegd is er qua productie voor een wat ongepolijst geluid gekozen en niet altijd zijn de teksten even goed verstaanbaar; maar waarschijnlijk is dat één van de typeringen van Moonpsyche Noisefolk. Veel luisterplezier..

Label Merge Records

Beoordeling 8

Review Melbourne is misschien wel het episch centrum van de muziekindustrie in Australië. Ook de Punk heeft daar een behoorlijke scene en Cable Ties is naast bands als Camp Cope, Chelsea Bleach en Amyl and the Sniffers één van de toonaangevende namen. Een kleine drie jaar na hun titelloze debuut zijn frontvrouw/gitariste Jenny McKechnie, bassist Nick Brown en drummer Shauna Boyle terug met hun tweede album Far Enough. ‘Hope’, dat de eerste minuten alle ingrediënten van een singer/songwriter nummer in zich heeft, is de overtuigende opener van dit trio uit Down Under. Vervolgens is daar Tell Them Where To Go’ met een zware baslijn maar daarna schakelt de band met ‘Sandscastles’ écht door naar de hoogste versnelling waarbij een ongekende brok energie vrij komt. Des te verrassender is dan een track als ‘Lani’, dat overigens ook weer zwaar leunt op de basgitaar van Nick Brown, maar waar Jenny haar stem verheft naar de wat hogere registers en hier en daar wat flarden tekst zingt. Met een kleine zeven minuten speelduur absoluut één van de hoogtepunten want ondanks alle interne twisten en muzikale tegenstrijdigheden is dit een ongelofelijk pakkende track. Je kunt het op Far Enough aan band overlaten om een muur van geluid te creëren zoals bij ‘Not My Story’ en ‘Self-Made-Man’, waarbij Jenny zich soms zelfs laat verleiden tot geschreeuw. Voor zover we kunnen herleiden heeft dit nummer een wat politiek tintje en dat draait ze dan ook niet om heen. Nergens is er een rustmoment om even op adem te komen want Cable Ties dendert als een niet te stoppen vrachtrein door. Net zoals bij de opener brengt de band ons ook de eerste minuut van ‘Anger’s Not Enough’ nog even in verwarring maar daarna laat de band niets aan het toeval over; op dit tegen Hardrock schurende nummer, dat ook weer een kleine zeven minuten klokt, rollen de basgitaar, drums en gitaar werkelijk over elkaar heen met als eindresultaat het meest intense nummer van Far Enough! De afsluiter ‘Pillow” is waarschijnlijk het minst duistere nummer maar ook hier vinden we weer een ongekende dynamiek terug. De slechts acht nummers klokken bijna drie kwartier speeltijd en bevatten dus een paar nummers die een veel langere speelduur hebben dan gebruikelijk drie minuut en nog wat. De wat feministische houding van vooral zangeres Jenny McKechnie is voelbaar in de soms venijnige teksten. De plaat klinkt ogelofelijk strak waarbij nogmaals de complimenten vermeld moeten worden voor Nick Brown op basgitaar want hij zorg voor het fundament voor deze prima tweede plaat vol met donkere Punkrock. Veel luisterplezier.

Label Universal

Beoordeling 8

Review De band vierde hun jubileum van het album TEN, het debuutalbum dat de wereld overging als een van de beste grunge albums ever. Het is het album waar de fans altijd een tweede van willen horen en altijd weer teleurgesteld zijn dat het niet zo is. Met een afstandje er naar kijkend is Pearl Jam natuurlijk een fantastische rock act die vele mooie albums heeft gemaakt. En wellicht dat dit album weer dicht komt bij de kwaliteit van het debuutalbum. Waarom? Het album klinkt frisser dan zijn voorgangers en is divers in de songs. Okee, het openingsnummer zal altijd minder zijn in de beleving van het debuut album. Nu horen we met ‘Who Ever Said’ een gedreven band met een gedreven Eddie Vedder. Een powerful openingsnummer dat met de drive van ‘Superblood Wolfmoon’ een prettig vervolg kent. Een van de beste songs vind ik persoonlijk ‘Dance of the Clairvoyants’ waar men een vertrouwde sound mengt met nieuwe invloeden. Men weet dit door te trekken met het intiem en mooie ‘Alright’ en ‘Seven O’Clock’. Met producer Josh Evens (Soundgarden en Chris Cornell) zoekt men een vernieuwde grunge sound. Dit was tig jaar geleden en nu is iedereen ouder en zal de sound ook anders zijn. Dat is logisch en passend bij de band en zijn fans. Dat we hier 7 jaar op hebben moeten wachten geeft aan dat de heren andere prioriteiten hebben gehad. Tussentijds veel toeren en een live album met de classic songs en maar als hoofdact van festivals hun sets spelen. Soms met veel genoegen, soms met veel elle lange vrije inspiratie solo’s en tenenkrommend uitgerekte songs. Met dit album weet de band weer een mooi album te brengen dat ze hopelijk optimaal live in de set kunnen verwerken. Hier worden we wel weer blij van!

Beschrijving Tough Love / Konkurrent

Beoordeling 7

Review De Amerikaanse indierockers PDM weten met hun jeugdige leeftijd er vroeg bij te zijn. Het album is het tweede album na hun thuis opgenomen debuut. Het album klinkt dit keer ook erg dromerig en in de productie is die vlak te noemen waardoor veel toets of essentiële compositie stukken niet echt uit de verf komen. Zoals het ‘It’s My Body’ waar de toetsen overheersend zijn maar de details van de piano wegvallen. En met ‘Excalator Ism’ zijn de gitaren net even te overheersend ten opzichte van de stemmen. Het wordt later op het album beter waardoor de single ‘Up and Up’ dan ook een prima keus hiervoor is geweest. Het lijkt een eigen keus die we dan ook maar respecteren.

Label Rotkat

Beoordeling 7,5

Review Het Bokorov Bokorov mag dan een herhaling zijn van de naam, maar niets valt in herhaling als het om de muziek van deze Antwerpse act gaat. Dit is dan ook een cd waarbij de albums Enkel Duetten en Wachtmuziek op een cd zijn gezet. Het ‘Godverdomme’ dat doet denken aan Doe Maar’s ‘Heroine’ geeft aan dat deze 4 heren niets uit de weg gaan. Onlangs stonden ze nog op het Eurosonic Noorderslag festival. Het album is dan ook een samenstelling van beide albums. De elektrosounds is de rode draad in hun sound vol Hi-NRG een vleugje rebellerende punk, diepe discosound en aanstekelijke zanglijnen in bijvoorbeeld ‘Bachelor Beat’ en ‘Half Vier’. Het zijn allen songs van het Duetten album waar deze act een duet aangaat met de zanger. Zelf behouden ze het tot de composities en beats. Het tweede deel van het album is “Wachtmuziek” waar men 9 instrumentale songs produceert voor de moderne wachtkamer. Even geen flinterdun jengelig deuntje bij de huisarts, of op het gemeentekantoor? Dan is dit een prima alternatief!

Label Warner

Beoordeling 8

Review De stevige rockers uit Schotland wisten in Nederland een mini hit te scoren met ‘Many of Horror’. Maar dat is inmiddels 10 jaar geleden. Inmiddels weet de band de grote festivals te vinden en is het nieuwe album meer een poprock album dan de experimentele alternative rock, dat men voorheen bespeelde. Het ‘Instant History’ is lekker pakkend maar we weten dan direct waar deze sound naar toe gaat. Het is allemaal met een commercieel vleugje in de productie opgenomen, waardoor we de band met stoere mannen op het podium niet meer herkennen. Hierdoor moeten we even onze midset veranderen dan is ‘Tiny Indoor Fireworks’ is zeker een lekker pakkend nummer en is ‘Space’ niet meer dan een knuffelrock liedje. Met ‘The Champ’ weten ze een betere versie van een pakkend poprock nummer te maken. Het intro is zeker mooi te noemen en de doorstroom naar een popsong is wel wat kortaf maar okee het heeft een lekkere drive. Al klinkt het dat dit 2 songs zijn die geplakt zijn tot een totaalbewerking. Biffy Clyclo maakt dan zeker een prima album, maar spreekt hiermee een ander publiek aan en zoekt het succes in de breedte van het publiek.

Label Interscope / Universal

Beoordeling 8

Review Het is de heren van de Australische punkrockers van toen gelukt om de switch te maken naar een commercieel gevoelig popplaat te maken. Luke Hemmings weet zich met de band als een teenager act te presenteren. Dit keer vol vette beats en pakkende songs. The Red Desert is al een heerlijke opener, door dit na aftik a capella te starten. De beat pakt het daarna op en met lichte keyboard weet men een aanloop te maken naar een heerlijke beat waarin het refrein pakkend is. De achtergrond vocalen krijgen een grotere betekenis in de band. Het nummer ‘Teeth’ is na enkele vette popsongs opvallend. Een pakkend basje met een mooie zangpartij maakt het vooral aantrekkelijk. Het is dan ook een lekker verrassend album waarvan je eerst denkt wat krijgen we nu voor een over-geproduceerd album. ‘Wildflower’, ‘Thin White Lies’ of het schattige ‘Lonely Heart’ en deels gejatte Duncan Laurence song, zijn allemaal mooie songs die tussen de wereld van een moderne Take That en the Script. Eerlijk gezegd ben ik toch blij verrast door deze band met Calum, Ashton, Luke en Michel en dit album waar het allerminst Calm aan toe gaat. De deluxe versie kent een extra song ‘Kill My Time’ of enkele live versie van ‘Easier’, ‘Teeth’ en ‘No Shame’

Label Warner

Beoordeling 8

Review Nu Marillion druk doende is om een nieuw album te brengen wordt het debuutalbum uit 1983 nog eens uitgebracht. Script For A Jester’s Tear is de start van het succes van de progrock dat Marillion groot heeft gemaakt. Het titelsong zegt het hele oeuvre in een notendop. Met Fish als zanger werd dit album opgenomen, nog ver voor het nummer ‘Keyleigh’ een monsterhit werd. Hier horen we The Web (dat nog steeds de naam van de fanclub is), het pakkende ‘He Knows You Know‘ en het prachtige ‘Chelsea Monday’. Allen songs van meer dan 7 minuten. Ja dat mag en kon toen nog. Maar deze reissue is niet een herhaling van het debuut album. Ook zijn de Ep’s ‘Market Square Heroes’, ‘Three Boats Down From The Candy’ en het bijna 18 minuten durende ‘Grendel’ aan deze box toegevoegd. Plus nog een niet uitgebracht volledige liveshow uit 1982 waarbij de band laat horen dat men toen al live een erg goede live act was. Het is een box van 5 cd’s waar vooral de fans veel plezier aan gaan beleven.

Label Universal

Beoordeling 7,5

Review De Youtube vlogger wist zich al in 2013 in de kijker te spelen. Met zijn vlogs over kunst en muziek kreeg hij voldoende aandacht en als mooi-boy helpt dit even mee. Inmiddels heeft hij zijn debuut album op de plank liggen. Een album vol popsongs die we op de radio tegenwoordig horen. Het is album weet sterkt te beginnen met het ‘Comfort Crowd’. Vet geproduceerd en met het ‘Wish You Were Sober’ weet hij een pakkend meezing nummer te brengen dat wel iets puberaal heeft. Maar ja dit weet hij met het akoestische Maniac te corrigeren en maakt hij het album verder volwassen met de songs ‘Checkmate’ en ‘The Cut That Always Bleed’. Het zijn mooie moderne popsongs die doen denken aan the Script. Al weet Gray het tweede deel van het album vooral in herhaling te vallen. Het concept van kleine songs en een mini momentje van nog-geen-minuut-liedje zien we in het tweede deel terug. Prima songs, al blijven ze niet lang in het geheugen hangen.

Label Roadrunner / Warner

Beoordeling 8

Review De Amerikaanse metal act van Maria Brink en Chis Howart werd 15 jaar geleden opgericht. Met Mother komt de band tot hun zevende album en zit dit album weer vol goed gevulde metal. Het album borduurt voort op wat we van de band kennen. Met een aandig intro van the Beginning vloeit dit door in een stevige versie van Steve Miller ‘Fly Like An Eagle’. Het onderscheidt de band dan ook van andere rockacts dat men een combinatie maakt van covers en eigen songs op een album. En allen in een eigen stijl waardoor de andere covers ‘Into Dust’ van Mazzy Star en een wat voor de hand liggend ‘We Will Rock You’ van Queen (met Lzzy Hale (Halestorm) en Taylor Momson (Gossip Girl) toch een ander tintje krijgen. Toch weet de band met het pakkende ‘Legacy’ en een mooi titelstuk dat uit hun tenen komt, zelf prima songs de produceren. Met ‘Born in Flames’, ‘God Is She’ en ‘Holy Man’ duikt de band even met drie songs in de hoek van religie, maar met het theatraal pianostuk ‘Into Dust’ weet de band dit album mooi af te sluiten. Zeker de moeite waard voor de rock/metal liefhebbers!

Label Mascot

Beoordeling 8

Review Wanneer de multi-instrumentalist en vooral gitarist Arjen Lucassen zijn project Ayreon live wil gaan opvoeren is het helder dat vele fans in de rij staan om een kaartje te bemachtigen. We hebben in Nederland een waar muzikaal geniaal rockartiest waar internationale muzikanten direct JA zeggen wanneer ze worden gevraagd voor een Ayreon Project. Na zijn vertrek uit de rockband Vengeance en zijn uitschakeling van de auditie voor Ozzy Osbourne begint de man op zolder zijn eigen Electric Castle project. Into The Electric Castle is het vierde album van zijn poject en een van de best en uitgebalanceerde. Het project album verteld een verhaal van mensen uit een verschillende tijdlijn. Het album komt uit 1998 en werd eerst niet direct opgepakt. Met Sharon den Adel (Within Temptation) Anneke van Giersbergen (Vuur) en Derek William (Fish / Marillion himself). Ze doen bijna live allemaal mee. Edward Reekers (Kayak), Robbie Valentine en zo gaat de lijst maar door. Het is het beste wat muzikaal Nederland te bieden heeft. Dit concept verhaal of rockopera zo goed mogelijk live neer te zetten was het doen. Ruimschoots geslaagd in 013 van Tilburg en de vraag naar meer werd groter. Zo werd het project nog op diverse festivals waaronder het Graspop metal meeting in België overgedaan. Het album is dan ook een juweeltje van een plaat. De songs van het album worden strak weggespeeld en Ayreon weet aanvullend nog wat topsongs waaronder ‘Shores of India’, het humorvolle Pink Beatles in a Purple Zeppelin’ en een mooie uitvoering van Marillion’s ‘Kayleigh’. Het album mag dan niets nieuws brengen maar is live zeker een prachtig document dat vanuit nature leeft en de Electric Castle kleur geeft.

Label New West rec.

Beoordeling 7,5

Review Ja, ze is de dochter van John Hiatt en ze maakt ook mooie muziek. Het zit in de genen wel goed. Deze vrouw weet met haar Americana sound de roots van de country te vermengen met een vleugje indie rock waardoor het allemaal weer heerlijk modern klinkt. Haar stem is net als die van haar vader intens te noemen. Enerzijds ingetogen maar gelijk meeslepend en doeltreffend in de klank wat ze te vertellen heeft. Met ‘Alabama’ en ‘Some Kind of Drug’ waar haar vader even ondersteund, zet ze even muzikaal aan. De opener ‘RAE’ lijkt een andere kijk op het meisje Georgia Rae dat haar vader op het album ‘Slow Turning’ bezong. Met ‘Candy Lunch’ wordt het allemaal even wat meer country achtig waar je dan van moet houden. Al is het grappige ‘Never Play Guitar’, het intieme ‘Move’ en het rustige ‘Scream’ mooie songs die het album weer even in shape brengen. Het rockende gitaarnummer ‘Brightest Star’ is een liedje dat er uit springt. Het brengt even wat pit in het album. Lilly Hiatt weet met haar derde album de weg naar boven te vinden en stiekem ben ik al benieuwd naar het komende album.

Label B Reel Records

Beoordeling 8,5

Review The Nashville Calling is het negende album van de Ierse singer/songwriter Ben Reel. De Ier maakt al een kleine twintig jaar lang muziek en heeft inmiddels een hele respectabele staat van dienst opgebouwd. Sinds zijn debuut This Is The Movie uit 1999 en zijn laatste album Land Of Escape uit 2018 heeft hij zichzelf ontwikkeld als soloartiest en samen met zijn band nam hij dit nieuwe album in Nashville op in het tijdsbestek van een kleine drie dagen! Na de eerste dertig seconden van ‘All In Good Time’ weet je dat het wel goed gaat komen op dit nieuwe album van de sympathieke Ier. De aangename mix van Americana, Folk en Country werkt meteen aanstekelijk in deze opener en de inspiratie van de muziek van Springsteen is voelbaar. Vervolgens schakelt hij door met ‘Tough People’, een song die eigenlijk onverwacht actueel is in deze huidige moeilijke tijd (Tough times they never last, tough people do). Op dit uptempo nummer krijg je gevoel dat het stemgeluid van Reel dichtbij dat van Roy Orbison komt. Zo af toe maakt de Ier een muzikaal uitstapje zoals bij het subtiele en soulvolle ‘Like A Breeze’, waarbij een vergelijking met Paul Carrack misschien niet vreemd is, en bij de heerlijk swingende Rock ‘n Roller ‘New Jerusalem’. Natuurlijk vinden we The Nashville Calling ook wat rustigere nummers terug. Luister maar eens naar nummers als ‘Broken’ en ‘Fine Wine’, die mede door de mondharmonica én de opbouw doen denken aan de kleine, persoonlijke liedjes van The Boss. ‘Safe And Sound’ is niet echt een ballad maar wel een ingetogen nummer waarbij Reel samen met de meewerkende sessiemuzikanten toch een bepaalde intensiteit weet te creëren. Onder die muzikanten vinden we overigens een opvallende naam; Gary Talent van de befaamde E Street Band zorgt voor de baspartij op dit album. Met het verleidelijke ‘Round The Next Band’, met ook weer de bescheiden maar o zo belangrijke rol van Julieanne Black als achtergrond zangeres, noemen we waarschijnlijk het prijsnummer van dit album. Zo is het niveau op The Nashville Calling constant hoog en bewijst Reel bij ‘Up There In The Sky’, met een aardig stukje gitaarspel, nog altijd goed bij stem te zijn. Afsluiten doet Ben Reel met het prachtige ‘Borrowed Time’, waarbij we ook gitarist Will Kimbrough niet onvermeld willen laten. De elf schitterende liedjes op The Nashville Calling zorgen voor een uitgebalanceerd album waar de kwaliteit werkelijk vanaf druipt. De betoverende mix van diverse muziekstijlen zoals Folk, Americana, Soul enz. zorgt voor een boeiend en gevarieerd album. Het idee was om tijdens een aantal optredens in Nederland het publiek live kennis te laten maken met dit deze collectie van nieuwe liedjes, maar omdat alle optredens tot nader order zijn geannuleerd moeten we het (helaas) voorlopig met het album doen. Al met al een puike productie. Veel luisterplezier.

Label Landslide Records

Beoordeling 8

Review De naam Mike Mattison zal waarschijnlijk herkenning oproepen als zanger van de Rock/Blues formatie Tedesci Trucks Band. Sinds 2010 is hij de zanger van deze Amerikaanse band maar daarnaast is hij ook frontman bij Scrapomatic. In 2014 bracht hij zijn eerste soloalbum uit en voor Afterglow, dat vooral in het teken van de Americana, Blues en Rootsmuziek staat, zocht hij de samenwerking met twee muzikale vrienden; Tyler (Falcon) Greenwell van de TTB en Dave Yoke van Scrapomatic. De inmiddels 50j-jarige Mattison, mét een “Harvard-degree” op zak, had de afgelopen jaren weer zo veel materiaal geschreven dat een nieuw album er gewoon moest komen. Een aantal nummers passen beter bij TTB en sommige weer bij Scrapomatic maar er was nog voldoende materiaal over om weer zelf een nieuw soloalbum uit te brengen. Hij opent met het broeierige Americana-nummer ‘Charlie Idado’ dat gebaseerd is op een verhaal uit het boek The Land Where Blues was Born van Alan Lomax’. Bij de uptempo titelsong, met Yoke op pedal, lijkt het alsof de wegen van Johnny Cash en The Jayhawks elkaar kruisen. Natuurlijk kun je het feit dat je jarenlang met TTB muziek maakt niet zo maar van je afschudden. Een nummer als ‘Deadbeat’ bewijst dat het geluid van deze band toch wel in het DNA van de Amerikaan zit en als we nog verder in de geschiedenis gaan zou dit ook een vergeten nummer van de Allman Brothers kunnen zijn. Mattison bewijst dat hij met diverse stijlen goed uit de voeten kan. ‘Word’s Comin’ Down’ lijkt wel op een Tex-Mex-song en bij ‘Kiss You Where You Live’ pakt hij weer terug naar die Americana-sound. Maar de verrassing is pas groot als ‘I Really Miss You’ voorbij komt; een prachtige soulballad die aan de jaren ’70 doet denken waarbij Mattison laat horen over een ongekende falsetto-stem te beschikken. Overigens schreef hij dit nummer al een kleine 17 jaar geleden! Mooi is het Folkrock-achtige ‘All You Can Do Is Mean It’ met hier en daar wat meerstemmigheid. Het contrast is dan ook voelbaar bij een onheilspellende track als ‘I Was Wrong” waar we zelfs wat invloeden uit de Native Indian muziek herkennen. Met ‘Got Something For You’, de ideale meezinger in een bar in Nashville na tien uur ’s avonds, sluit hij dit album af. Het is natuurlijk altijd de vraag waarom een zanger een soloalbum uitbrengt; temeer omdat de muzikanten die hun medewerking op Afterglow verlenen, ongeveer dezelfde muzikanten zijn waarmee hij in zijn normale bands speelt. Toch zijn dit tien nummers die dicht bij Mattison persoonlijk staan en die op deze manier het best tot zijn recht komen. Mattison stelt zich met Afterglow dan ook kwetsbaar op. Een prima plaat. Veel luisterplezier.

Label Warner

Beoordeling 8

Review Het gerucht gaat dat het album gelekt was en dat dit de belangrijkste reden is om de releasedatum van het tweede album van superster in wording Dua Lipa naar voren te schuiven. Met hoge verwachtingen is Future Nostaliga dan ook vrijdag uitgekomen. In 2015 was daar ineens die single ‘Be The One’ en maakten we kennis met Dua Lipa. Haar titelloze debuutalbum uit 2017 was een doorslaand succes en leverde nog hits op als ‘New Rules’, ‘Homesick’ en ‘IDGAF’. Voor dit tweede album werd werkelijk niets aan het toeval overgelaten en het aantal producers dat aan Future Nostalgia meewerkten is niet op twee handen te tellen. De intentie van de Albanees-Engelse zangeres wordt met de funky opener én titeltrack meteen duidelijk; een statement voor empowerment voor de vrouwen. Vervolgens is daar die al eerder uitgebrachte single ‘Don’t Start Now’, de eerste hit van dit veelbelovende album. Lekker dansbaar, soms wat uitdagend maar met alle ingrediënten om een blijvertje te worden. Inmiddels is er al een tweede single op ons afgevuurd, ‘Physical’; iets meer DISCO uit de jaren ’80 en met een subtiele knipoog naar de gelijknamige hit (met hilarische video) van Olivia Newton John. Gaandeweg blijkt dat Dua Lipa waarschijnlijk een ideale mix van Pop, DISCO en EDM heeft gevonden want alles vloeit als het ware je speakers uit; of het nu het lichtvoetige ‘Levitating’ is, het uiterst dansbare en groovy ‘Pretty Please’ of het catchy ‘Cool’, het geheel klinkt als een klok. Natuurlijk doet een track als ‘Love Again’, dat glans krijgt door een sample van White Town en violen, het goed maar het is toch wel het hypnotiserende ‘Hallucinate’ dat waarschijnlijk dé zomerhit van 2020 kan gaan worden. Op het laatste deel van Future Nostalgia laat ze nog eens horen inmiddels een volwassen vrouw te zijn die voor haar eigen mening uit durft te komen. ‘Good In Bed’ laat tekstueel weinig tot de verbeelding over (“know how to talk/But damn we know how to fuck”) maar is toch een van de minste tracks op Future Notalgia met een refrein dat op een haast irritante manier blijft hangen. Afsluiter ‘Boys will Be Boys’ heeft wederom een wat feministisch trekje en is de meest ingetogen track op dit album. De bescheiden zangeres is inmiddels uitgegroeid tot een 24-jarige popster en met de een ideale mix van EDM, een beetje disco, een snufje funk en wat subtiele eightiespop zal Future Nostalgia ongetwijfeld een succes worden. Maar ondanks al deze glans ontbreekt het op dit tweede album naar een rustmoment, iets wat op haar titelloze debuut wel aanwezig was. Future Nostalgia is een lichtje in deze moeilijke tijd. Veel luisterplezier.

Label Rum Bar Records

Beoordeling 7,5

Review Gewoon origineel of een gebrek aan inspiratie om een leuke titel te bedenken? Record Number Three is in ieder geval de titel van het derde album dat de Amerikaanse songwriter Nat Freedberg binnen een tijdsbestek van amper een jaar uitbrengt. Freedberg gaat al een heel leven mee in de muziekwereld maar tot een jaar geleden had hij niet eerder een soloalbum uitgebracht. Hij schreef songs voor en speelde in bands als The Satanics, The Clamdiggers, The Flies en de laatste jaren maakte hij deel uit van de toch wat extravagante band The Upper Crust uit Boston. Toen deze band eind 2017 ontbonden werd duurde het eigenlijk niet lang voordat Freedberg de studio in ging om nieuw materiaal te schrijven. Freedberg kon putten uit een aantal tracks die het niet haalden bij de Hard/Punkrock formatie The Upper Cuts en hij bracht in 2019 zijn eerste soloalbum uit. Vijf maanden later was daar al schijfje nummer twee, getiteld Freeloader, Path Of Least Resistance en nu is daar al het derde album met die niet echt originele titel. Laten we vooropstellen dat Freedberg niet tot de beste zangers van de wereld hoort; iets waarvan hij zich zelf ook wel van bewust is. Toch weet hij op dit nieuwe album zijn ervaring optimaal te benutten en laveert hij moeiteloos van Alt-Rock naar Memphis Soul met hier en daar een uitstapje naar Country en de oude seventies rock. Hij opent sterk met de Bluesrocker ‘Ain’t Nothing Sacred No More’, de wat langzame Countryrock-song ‘If You’re Going To Heaven’ en ‘Call Me I You Want Me’, een soort van ‘70’s Rock Song. Ook Freedman bouwt af en toe een rustmoment in en dat levert toch wel wat mooie, ingetogen tracks op. ‘One Bad Decision’, een duet met Hayley Thompson King is één van de beste nummers op dit album en heeft zo’n zuidelijke “twang”. Overigens mogen we de bijdrage van Duke Levine op de Telecaster niet onvermeld laten. Verder neemt Freedberg je dus aan de hand mee door diverse muziekstijlen zoals al eerder aangegeven; ‘’Breaking My Heart In Two’ en Maybe I’m A Tad Blase’ zijn weer nummers die de sfeer van de jaren ’70 ademen met fijn gitaarspel van Freedberg, die in Boston en omstreken toch wel als een soort cultheld wordt beschouwd. ‘Lonely Mile’ staat centraal op het album en is misschien wel de beste track van dit nieuwe album; de band krijgt alle ruimte om dit nummer wat uit te spinnen. ‘Play With The Devil’, het kortste nummer van het album, is lekkere broeierige Americana en bij de vervormde gitaar op ‘Born With Broken Hearts’ denken we toch even terug aan het geluid van de ongrijpbare Tom Petty. De grootste verrassing van het album is misschien wel de instrumentale afsluiter ‘Ode To A Ham Sandwich’; vanuit een wat alt-jazzy/rock begin met een bas- en rhythmgitaar wordt dit nummer langzaam opgebouwd met wat drums en keys. Ook Record Number Three is een album vol met muziek waarmee Freedberg buiten zijn comfortzone uit het verleden treedt. Met een aantal prima muzikanten om zich heen, waaronder Upper Crust-drummer Janota, zijn dit dertien songs die zich ergens tussen Blues, Rock en Soul begeeft op een misschien wat ongepolijste wijze. Het derde album binnen een jaar ……. benieuwd wanneer “number four” uit gaan komen. Veel luisterplezier.

Label Snowstar rec

Beoordeling 8

Review We kennen Jack Poels als zanger van de Limburgse band Rowwen Heze. De band bestaat al vanaf 1985. Wanneer de band met Boudewijn de Groot als producer het album Boem maakt, is de doorbraak daar. Inmiddels weten we dat Jack Poels mooie luisterliedjes maakt en zonder compromissen levert hij nu zijn solo album Blauwe Vear. En je krijgt exact wat je van de man mag verwachten. Mooie luisterliedjes in het Limburgs, zoals Daniel Lohues het in Drents doet en Frank Boeijen het in ’t Nederlands met een zachte tongval. Liedjes over het leven staan bij Poels veelal centraal. Gewone dingen zoals ‘In de Achtertuin’, ‘Elf Oaver Elf’, ‘Kersenbloesem’ of een hedendaags overdenking in het ‘Zwoar & Breakbaar’. Wanneer Ge Reinders de koning van het Limburgse lied is, weet Poels het zeker als Limburgs troubadour de verhalen mooi te vertellen. De liedjes zijn intens en in de kern klein zoals het ‘Verder Verder’ en ‘Als n Kiend’. Verhalen die je elkaar verteld in het café en in kleine vriendenkring. De verhalen worden bezongen met de rollende zachte R, dat zijn charmes kent. Zo is de single en het titelstuk ‘Blauwe Vear’ dan ook een juweeltje op dit album. Het is een mooi album vol herkenbare luisterliedjes zoals Poels ze alleen kan maken.

Label Blue Palace Records

Beoordeling 8,5

Review Sinds 1992 brengt Jan James al platen uit maar in Nederland is zij nog een relatief onbekende zangeres. In Amerika daarentegen is ze een meer dan gerespecteerd Blueszangeres en samen met haar band is er nu een nieuw album uit; Justify. De oorspronkelijk uit Michigan afkomstige Jan James groeide op omringd door muziek. Als jong meisje zong ze in het plaatselijke kerkkoor en dat vormde de basis voor haar (zang)carrière n zelf zegt ze hierover: “The more I played guitar and the more I tried out the voice I learned to use in the church choir, the more I liked it”. Toeval bestaat niet waarschijnlijk want nét toen ze op zoek moest naar een nieuwe gitarist ontmoette ze songwriter/gitarist Craig Calvert, die ook haar partner werd en nog altijd is. Ze verhuisden niet veel later naar Chicago, de hoofdstad van The Blues en stonden samen op het podium met grootheden als Koko Taylor, John Mayall, Little Feat, James Brown en B.B. King. Met haar donkere, soms wat rauwe stem wordt ze vaak vergeleken met Janis Joplin en nu is daar dat veelbelovende nieuwe album Justify waarvoor ze samen met haar partner elf van de twaalf songs schreef. Jan James opent met ‘I’m Always Coming Back’, een vlotlopende Bluestrack met Funk en Soul ingrediënten en meteen wordt duidelijk dat de sympathieke Amerikaanse haar acht koppige band ook de ruimte geeft. Vervolgens trekt ze met de titelsong ‘Justify’ werkelijke alle registers open, zowel muzikaal als vocaal, en trakteert ze ons op een onvervalste vuige Blues-rocker. En dat deze dame van meerdere markten thuis is bewijst ze met ‘Good Man Down’, waar de soul werkelijk vanaf druipt en waar de achtergrondzangeressen hun meerwaarde bewijzen. Natuurlijk trekt ook Jan zo nu en dan de gevoelige, emotionele kaart. ‘Try’, waar we weer die prima backing vocals van Cheryl Wilson & Joyce Faison horen, is de ultieme liefdesverklaring. Maar het is vooral het prachtige ‘Never In The Game’, met virtuoos gitaarwerk van Calvert dat de aandacht opeist. Jan James maakt op Justify duidelijk het hele spectrum binnen de Blues te beheersen want met de heerlijke Blues-rockers ‘Believe In Me’,‘A Different Life’ en ‘Anything You Want’ maakt ze de (Blues)cirkel wel rond. Naast al dat zelf geschreven materiaal vinden we op Justify één cover terug; de Stones-klassieker 'Honky Tonk Woman', die door Jan in een wat meer Bluesy jasje wordt gestoken en andermaal is het gitaarspel van Calvert weer meer dan prima verzorgd. Zo blijft Justify van een constant hoog (blues)niveau want ook op het laatste deel vinden we wat groeibriljantjes terug. De broeierige ballad ‘Where You Gonna Run To’ is tranen trekkend en hier laat Jan nog maar eens horen waartoe ze vocaal in staat is. De afsluiter ‘Dangerous Decision’ is de uitsmijter van het album en op deze onvervalste Blues-rocker laat ze nog maar eens horen dat ook de band ontzettend belangrijk is om het geheel kloppend te maken. Jan James is een door de wol geverfde zangeres die exact weet wanneer wat te doen met haar vocale kwaliteiten. Begeleidt door haar uitstekende band neemt ze je aan de hand door een zoektocht door de Blues; het rockt, het schuurt, het ontroert en het zorgt ervoor dat het je raakt. Een topplaat. In het bijgevoegde boekje zijn ook alle songteksten te lezen. Veel luisterplezier.

Label Rights Records

Beoordeling 8

Review De onafhankelijke singer/songwriter Miss Tess is terug met een nieuw album. Ze heeft er drie jaar aan gewerkt maar met The Moon Is An Ashtray lijkt het alsof de Amerikaanse singer/songwriter de juiste mix van “old-school” jazz, blues, soul, Rock ’n roll gevonden heeft en ze voegt er nog een ”vintage twist” aan toe. Dit nieuwe album is opgenomen in de studio van producer Andrija Tokic (Alabama Shakes) met behulp van analoog opnameapparatuur en instrumenten. De vraag is natuurlijk of we naar een album vol met gezapige muziek luisteren met een knipoog naar de jaren ’30 of dat dit simpelweg een originele plaat is met een soort van vintage-achtig, uitdagende sound? Misschien is ’I Wanna Be A Cowboy’ wel het meest karakteristieke nummer om dit te onderschrijven; begeleidt door een Honky-tonk piano en een contrabas klinkt de hier en daar jodelende Tess alsof we live in een verder verlaten bar staan. Overigens was muziek in het gezin belangrijk want vader speelde in een Big Band en moeder speelde contrabas. Bij ‘het opwindende en swingende ‘Take It Easy’ is die Honky-tonk piano er weer maar nu combineert ze Rock ’n roll en Countryrock. Zo weet de uit Boston afkomstige singer/songwriter gaandeweg het album moeiteloos verschillende stijlen als country, jazz, Rock ’n roll en blues met elkaar te verweven en door de specifieke opnameapparatuur krijgt het geheel dat vintage gevoel dat we nog uit vervlogen muzikale tijden kennen. Miss Tess, al jaren actief binnen de DIY-muziekwereld, opent met het langzame en zorgeloos klinkende ‘The Truth Is’; de enige cover (Dave Godowsky) op dit album want verder schreef ze alles zelf. Vervolgens is daar met ‘True Flood’, een duet met Rachael Price van Lake Street Dive, één van de hoogtepunten van dit album. Het nummer heeft een heerlijke soul-groove en zou prima passen bij het legendarische Stax-label. ‘Gamblin’ Man’ is lekkere countryrock met Thomas Eaton op gitaar, ‘If You Don’t Know How To Love Me’ is een droevige break-up countryballad terwijl Tess op ‘Sugarbabe’ weer country en blues “Southern Style” combineert. Het geheel vormt een prima album met een heel aparte stijl en geluid waarbij we het gevoel hebben naar een afgestoft, vergeten album te luisteren van een artiest uit het zwart-wit tijdperk. De ook weer retro klinkende titelsong krijgt vorm door de pedalsteel en kent wel een wat psychedelisch karakter. Kern van de tekst is dat Miss Tess stelt dat als je beter naar de vaak geromantiseerde maan kijkt dit hemellichaam veel meer op een asbak lijkt….. Afsluiten doet ze met het rustige ‘Riverboat Song’ waar ze nog één keer om haar onnavolgbare wijze smaakvol jazz, country en blues samensmelt. Haar muziek wordt in de VS wel eens “Modern Vintage” genoemd en waarschijnlijk komt dat dicht bij de kern. Natuurlijk is de muziek van Miss Tess niet wereldschokkend, rauw en kleurt ze ook niet echt buiten de lijntjes. Wel weet ze op haar eigenzinnige manier een sfeer te creëren die authentiek is en een tijdloze sound. Een aanrader voor liefhebbers van diverse stijlen met een nostalgisch sausje. Veel luisterplezier..

Label V2 Records

Beoordeling 8

Review Sinds eind 2019 kunnen we niet meer om Áslaug heen; de Utrechtse singer/songwriter met IJslandse roots gaf een aantal verdienstelijke optredens in het kader van de Popronde, was 3FM Talent van de maand november en stond op Noorderslag begin van dit jaar. Afgelopen weekend was daar de release van haar eerste, titelloze, EP. Het Corona-virus heeft ook impact op de muziekcarrière van het aanstormende Nederlands/IJslandse talent want vanwege de vergaande maatregelen kon de releaseparty geen doorgang vinden. Zelf zegt ze hierover: “Enorm balen, maar desalniettemin blijft ze positief. ‘Ik ben alsnog heel blij dat mijn EP nu uitkomt, misschien kan mijn muziek een lichtpuntje zijn in deze gekke tijd.” Blijft natuurlijk overeind dat de naamloze EP haar eerste wapenfeit is; vier tracks die gaan over de emotie die bij relaties horen, zowel bij het vinden van de liefde als de hier en daar onvermijdelijke break-up. De al eerder uitgebrachte single ‘Take From Me’ is lekker uptempo en cathy terwijl ‘Í’m Sorry’ een mooie ballad is waar Áslaug het volgende over zegt: “Soms heb je het gevoel dat je een bepaalde beslissing moet maken die voor jou de juiste beslissing is, ook al ga je daar iemand heel erg mee kwetsen. Op dat moment wil je sorry zeggen, niet voor de keuze die je hebt gemaakt, maar de pijn die je ermee veroorzaakt”. Verder zijn er nog het vrolijke en uiterst dansbare ‘In my Head’ en het wat dromerige, synthpop-achtige ‘If You Will/Hollow’, waarschijnlijk de beste track van deze EP met door de verrassende hooks een wat meeslepend karakter krijgt. Deze titelloze EP is een meer dan geslaagd debuut met vier tracks die aanspreken waarbij ‘If You Will/Hollow’ ver boven het gemiddelde maaiveld uitsteekt. Origineel is de minifilm die de nummers vergezellen. Een prima opstap naar meer materiaal. Veel luisterplezier.

Label Fat Possom Records.

Beoordeling 8

Review The Districts is een Indierock band afkomstig uit Lititz, Pennsylvania. Ontstaan uit een viertal schoolvrienden onder leiding van frontman Rob Grote timmert de band al sinds 2009 aan de weg. Na enkele EP’s was er in 2017 het debuutalbum Popular Maniuplations dat meer dan gemiddeld positieve kritieken kreeg. You Know I’m Not Going Anywhere is de titel van het nieuwe album. Na de release van Popular Manipulations tourde de band intensief en na meer dan 200 shows was het glas meer half leeg dan half vol. Frontman Grote moest naar eigen zeggen tot bezinning komen en antwoord krijgen of hij met de band verder wilde en sloot zich vervolgens op. Zonder verwachtingen op wat dan ook begon hij te schrijven en met behulp van een synthesizer, een drummachine en een gitaar schreef hij 32 liedjes. Elf daarvan haalden het tot dit nieuwe album waarmee de band zichzelf als het ware opnieuw uitvind. Het gebruik van wat meer synths is meteen hoorbaar bij nummers als ‘Hey Jo’ en opener ‘My Only Ghost’; de nummers krijgen een net iets ander geluid mee dan dat we gewend zijn. De tracks krijgen een iets meer ambient karakter wat de kwaliteit van de tracks op dit nieuwe album absoluut ten goede komt. Het mooiste voorbeeld hier van is waarschijnlijk ‘Cheap Regrets’, de nieuwste single maar ‘Velour And Velcro’, waar we een soort van puurheid waarnemen, is één van de betere songs op dit album. Met ‘Descend’ hebben we een mooi akoestisch rustmoment waar Grote nogmaals wat universele vraagstukken voorbij laat komen. Ook met ‘Dancer’ plaatst de band zich wat buiten hun comfortzone als de band een soort van ingetogen kalmte weet te bewaren. Mooi is het grote contrast vervolgens met het uiterst energieke en wat ongepolijst klinkende ‘Sidecar’. ‘4th Of July’ is de ingetogen, ietwat akoestische afsluiter, waar we Grote breekbaarder als ooit horen. Dit tweede volwaardige album is misschien wel één van de verrassingen van 2020. Een prima plaat die volledig in balans is en waar de band dus zijn nek uitsteekt met hun toch iets andere sound. Alle nummers kloppen en het geheel klinkt als een klok én toch weet de band zijn identiteit te behouden. Prima plaat. Veel luisterplezier. .

Label Ashthmatic Kitty / Konkurrent

Beoordeling 7

Review De singer-songwriter Sufjan Stevens bracht een ode aan zijn moeder Carrie met het mooie album Carrie & Lowell uit 2015. Nu maakt hij met zijn schoonvader het album Aporia. Samen startten ze een label Asthmatic Kitty waar ook de eerste albums van Stevens op werden uitgebracht. De multi instrumentalist weet met zijn schoonvader een album te brengen dat vooral vele draaiuren nodig heeft. Het is een album met veel soundscapes en voor een geduldige luisteraar kan dit een mooi album zijn. De doorsnee luisteraar zal snel afgehaakt zijn omdat het lang duurt voordat er een tempo versnelling komt of dat die de zangpartijen gaat missen. Hoewel er 21 titels op het album staan, wordt dit afgewisseld door industriële klanken in ‘Afterworld Alliance’, of langslepende elektronica klanken van ‘The Red Desert’ en ‘Conciliation’. Het is dan ook eerder een experimenteel album van Stevens dat als soundtrack songs voor films kan worden gebruikt.

Label Joyful Noise/ Konkurrent

Beoordeling 7,5

Review Met de titel van deze band denk je al snel aan een metal band. Maar hier gaat het om een trio uit Idaho die gemaskerd hun samples afspelen. Het is een combinatie van dj sampling en toetsen / keyboard sounds die alles verbinden. The Keeper, The Seer voor de gitaar en Yellow voor de elektronische drums is de band dat gemaskerd als schermers met een gewaad op het podium staan. Het is dan ook het tweede album in 5 jaar dat de heren presenteren. Deze magie doet denken aan een combinatie act van bekende mensen die eens in de zoveel tijd een album maken. In de geest van Jean Michel Jarre en Vangelis of Morroder. Het zijn pakkende tunes met een slepende beat en sounds die je door de space invaders haalt. Instrumentaal komen de sounds voorbij. Hypnotiserend zonder dat het een uptempo beat is. Maar muzikaal sterker en melodieus.

Label Cooking Vinyl

Beoordeling 7,5

Review The Orb weet de afschaffing van de koninklijke familie op plaat weer te geven. Het is dan ook het 17de album van het Engelse duo Alex Peterson en Thomas Fehlmann, oftewel The Orb. Of is het inmiddels alleen Peterson die hierover gaat. En is er een nieuw maatje Randel aangeschoven. Het album is dan ook eentje die past in hun hoogtij dagen van de jaren 90. Heerlijke dance beats die vol zitten met geluiden en samples waaronder de sportverslaggeving in ‘Ital Orb Too Blessed to Be Stressed’ of de smooth house sounds in ‘House of Narcotics’. Met gastmuzikanten of samples van Youth. Het album kent een inspiratiebron van de afzetting van de koninklijke familie in India. Maar dat is volgens mij alleen voor de vorm. Al zit er genoeg wereld muziek in de plaat met de oosterse klanken in ‘Oseberg Buddhas Buttonhole’ en de reggae van ‘Say Cheese’. Met het meesterwerk van 12 minuten durende ‘Weekend It Rained Forever’ proberen we nadien weer uit de trance van de beats te komen. Het album is vooral vermakelijk als dance album en zou het nog steeds goed doen op de grote dance feesten of als afsluiting van grote festivals.

Label eigen beheer

Beoordeling 7,5

Review De charismatische muzikant Damir Imamovic weet met zijn songs snel tot intens diep verlangen door te dringen of in je ziel te raken. Zijn vol overtuiging in de zang weet de Bosnier traditionele songs tot een moderne versie te brengen. Hij zoekt de samenwerking met andere muziekstijlen en weet met Greg Cohen ( Tom Waits, John Zorn e.a.) een vorm te vinden dat deze muziek buiten de grenzen van Bosnie de nodige waardering mag krijgen. Het album bevat dan ook songs waarbij je even aan moet wennen maar gelijk ook weer gemakkelijk in het gehoor ligt. Nu ben ik niet direct bekend met de Bosnische taal, maar muzikaal klinkt alsof de drama op ‘Kafo Mi Draga Ispeci’ dat de sterke koffie kan worden gezet. of de liefde bij zonsondergang dat daar iets moois bloeit op ‘Sunce Tone’. De folk met tokkelende tampura, een kemenche (soort enkelsnarige gitaar dat met een strijkstok wordt bespeeld) violen en diepe bas brengen de melodie naast de dramatische zangpartijen die helemaal geen drama te vertellen heeft. Het is een kwestie van gewenning om het tot je te nemen. Het is dan wel vrolijk zoals het ‘Kad Bi Ovo Bio Kraj’ en het mooi meeslepend ‘U Stambulo Na Bosforu’. Of het treurig afscheid met ‘Adio Kerida’. We moeten er maar even naar gissen maar het album is zeker intens en kwetsbaar mooi te noemen.

Label Easy eye

Beoordeling 7,5

Review Het is weer een product uit de studio van Dan Auerbach dat hij zelf heeft geproduceerd. Na Yola en Robert Finley is het nu aan Early James uit Birmingham, Alabama. De man weet een folk blues sound te produceren en met een rustige stem met een rauw randje weet hij de songs als een cowboy bij het open vuur te presenteren. James weet met een sterk folk nummer ‘Blue Pill Blues’ de blues en folk direct te mengen en met zijn akoestische gitaar weet hij al tokkelend deze drive door te voeren met ‘Stockholm Syndrome’. Het ‘Way of the Dinosaur’ krijgt een ander tintje en is direct pakkend te noemen waarna het met ‘Clockwork Town’ weer terug brengt in de mid-tempo blues. Met ‘Easter Eggs’ wordt het gevaarlijk. Het is alsof Albert West weer is opgestaan en zijn 70’s country folk door heeft gespeeld. Waarna James de titel It ‘Doesn’t Matter Now’ wel letterlijk neemt. Als of hij nu een song van Shirley Bassey uit de kast heeft gepakt is het alsof dit nummer een auditie is voor een (oude) Bond soundtrack. Anderzijds heeft Bassey in die tijd prachtige songs gemaakt en is ook zeker niet slecht, maar of dit aansluit in de huidige tijd? Of is het een herbeleving voor een nieuwe generatie. Het album kabbelt dan wat door, maar kent nog wel mooie liedjes waaronder ‘High Horse’ en ‘Gone As A Ghost’. Gelukkig weet de man zich niet altijd even serieus te nemen en heeft de humor in de teksten. Hierdoor is het wel weer een leuk album te noemen, maar muzikaal mocht Auerback er wel wat meer afwisseling in brengen.

Label Fire Records

Beoordeling 9

Review Na een afwezigheid van maar liefst 13 jaar is de Amerikaanse singer/songwriter Maria McKee terug met een nieuw album. Ze kreeg bekendheid met haar band Lone Justice maar boekte toch vooral successen met ‘Show Me Heaven’ (Days Of Thunder) en ‘If Love Is A Red Dress’ (Pulp Fiction). Solo bracht ze nog een aantal albums uit maar sinds 2007 was het stil. Haar nieuwe album La Vita Nuova is dan ook oprecht een verrassing. La Vita Nuova is een directe verwijzing naar Dante’s ‘La Vita Nuova’, een dichtenbundel die de Italiaanse dichter schreef voor zijn liefde Beatrice. De dramatiek en nostalgie is meteen voelbaar als we de prachtige opener ‘Effyigy Of Salt’ horen waarbij Maria ons meeneemt in een stukgelopen relatie. Maria hanteert op dit album een bijzondere zangstijl; enerzijds zingt te uiteraard maar anderzijds krijg je het idee naar een literair gedicht te luisteren. In 2017 besefte de singer/songwriter dat ze halverwege haar leven was, kinderloos en dat haar huwelijk eigenlijk alleen nog maar platonisch was. Verder leed haar moeder ook nog aan vergaande dementie. Het gevolg was een onuitputtelijke inspiratie en een drang om liedjes te gaan schrijven. Resultaat is dit werkelijk adembenemende album dat zo nu en dan erg persoonlijk wordt. De nummers op dit album zijn vaak orkestraal vormgegeven ondanks het wat minimalistische instrumentarium. Luister maar eens naar nummers als ‘I Never Asked’, ‘Courage’ en ‘Let Me Forget’ die vooral vormgegeven worden door piano, strijkers en wat subtiele percussie. Soms is het Maria die zichzelf op piano begeleidt zoals het dramatische ‘I Should Have Looked Away’. Met ‘Ceann Bró’, gebaseerd op relatie tussen Maud Gonne en Yeats neemt Maria ons mee naar een stukje historie en ‘Right Down To The Heart Of Londen’ is een ode aan de woonplaats van de van oorsprong Amerikaanse. Door haar stemgebruik, de hoge registers en alle dramatiek doet de sound van de ze plaat zo nu en dan denken aan namen als Kate Bush of Tori Amos. ‘Weatherspace’ is hier waarschijnlijk het beste voorbeeld van en kruipt echt onder je huid. Meest indrukwekkende nummer is waarschijnlijk ‘Just To Want To Know If You’re Alright’, waar ze in een soort van mini Rockopera het gesprek aan gaat met haar overleden (half)broer Bryan MacLean. (“just want to know that you're alright / You're no longer coming through / Can you please send me a sign / I live alone and very quiet / I want nothing more of you / But just to know that you're alright”) La Vita Nuova is een adembenemend mooi album geworden, maar voordat je tot dat oordeel komt heeft deze plaat wel wat luisterbeurten nodig. De nummers staan werkelijk bol van dramatiek, emotie en passie en zijn soms erg persoonlijk maar het totale plaatje klopt perfect. Het album is puur, oprecht en de composities zijn ondanks het soms sobere instrumentarium rijk gearrangeerd. Een prachtplaat. Veel luisterplezier.

Label Prolifica Records

Beoordeling 8

Review In december 2013 maakten we kennis met de Britse Indie-rock formatie Circa Waves; de single ‘Get Away/Good Form Me’ (dubbele A-side) scoorde de titel “Hottest Record In The World”. Na het debuutalbum Young Chasers kwam deze week hun vierde album uit; Sad Happy. Ook nu weer voorzien van een slimme marketingcampagne want het album werd in twee delen gereleaset. Vorig jaar was er al deel met de titel Happy, nu is het complete album Sad Happy daar. De band koos dus bewust voor een eerdere release van het eerste deel en gaven dat als titel “Happy” mee. De catchy singles ‘Jacqueline’ en ‘Move To San Francisco’, met de kenmerkende hooks en gitaarriffs, werden al eerder op ons af gevuurd. Een nummer als ‘’Wasted On You’ zou zo maar een logische volgende single kunnen zijn. Met ‘Be Your Drug’ blijkt de band nog een tandje bij te kunnen schakelen. Een voor Circa Waves ongekende brok energie die wordt vormgegeven door de elektrische gitaren en stuwende drums. Met ‘The Things We Knew Last Night’ laten de Britten hun gevoelige kant zien en deze akoestische ballad is een prima song. Ook op het “Sad”-deel herhaalt de band met ‘Sympathy’ dit kunstje. Mooi is het als de heren én romantiek weten vast te houden en dit weten te combineren met die energie waar ze om bekend staan. Luister maar eens naar ‘Love You More’, waarbij de band een meer orkestrale bandering kiest. ‘Call Your Name’, een nummer vol adrenaline dat ook weer gedragen wordt door drums en elektrische gitaar, is één van de meest energieke songs. Halverwege komen we de titelsong tegen die als een soort van brug fungeert tussen het “Happy” en het “Sad”-deel. Terechte titelsong want deze track is eigenlijk wel representatief voor dat wat de band al eerder uitbracht; een uptempo Indie-song. Maar ook op het tweede deel vinden we prima Indie-rocksongs terug waarbij frontman Kieran Shudall en consorten de nummers tekstueel misschien een iets andere karakter meegeven. ‘Wake Up Call’ en ‘Batterd & Bruised’ luisteren makkelijk weg en met ‘Hope There’s A Heaven’, met een ietwat melancholische tekst, pakt de band terug naar de meer elektronische sound. Maar ook nu weet Circa Waves te boeien. Met de afsluiter ‘Birtday Cake’, door de eenvoud waarschijnlijk wonderschoon, laat de band spreekwoordelijk het gaspedaal definitief los en drijft de band rustig uit naar het einde. Sad Happy is een geslaagd vierde album met moderne Indierock-songs met een kleine drie kwartier speeltijd. Circa Waves behoudt zijn eigen identiteit, iets wat andere Britse bands als Vampire Weekend en Foals die in dezelfde adem genoemd worden, ook doen. De marketingstunt en het in twee delen uitbrengen was volstrekt onnodig. Evengoed een toprelease. Veel luisterplezier.

Label Rocksnob

Beoordeling 8

Review De Canadese singer-songwriter Joe Nolan debuteerde in 2011 met het Goodbye Cinderella. Het werd direct een succes. De sfeer die het album kent is alsof een jonge Bruce Springsteen zijn eerste platen maakt. Met wat uitstapjes komt Nolan nu met een nieuw album Drifter waar hij het succes van zijn debuut nadert. Met het nummer ‘River’, de stem en een mondharmonica wordt de link snel gelegd met Springsteen. Zijn stem is wat helderder maar zeker zo intiem. Songs als ‘Tupelo Honey’, ‘Maybe We Didn’t Get Our Time Right’ zijn mooie popliedjes op een akoestische gitaar. Met de ruwe en gelijk heldere stem neemt het ne snel mee en krijgen de songs snel je attentiewaarde. De kleine liedjes ‘One Of These Days’ en ‘How I Used to Be’ zijn adembenemend mooi en het duet met Nataya Nolan ‘Everybody Wants Somebody To Love’ is ook een juweeltje dat het album even breekt. De eenstemmigheid van zang en gitaarwerk sluit naadloos op elkaar aan. De songs zijn misschien wat in de mineurstemming maar het werkt dat de verhalenverteller de aandacht neemt en ontvangt. Mooi luiter- en singer-songwriters album! Als bonus cd krijg je de Rootsy House Sessions, dje 10” ep dat afgelopen november verscheen erbij. .

Label North West

Beoordeling 7

Review De Amerikaanse zanger Sam Doores weet met zijn band The Deslondes zijn faam te maken. De countrystijl van New Orleans doet denken aan de classic country dat we in de westernfilms zien. Doores weet met zijn cowboy hoed de songs solo te vertolken. Het is dan ook in de lijn van verwachting wat dit album brengt. De filmische vertolking van ‘Push On en het intieme ‘Must Be Somethin’’ en het ‘Chicago To Illinois’ is dan ook mooi authentiek singer-songwriting. Het album begin met een piano en cello stuk ‘Tempelhofer Dawn’ dat met zwart/ witte filmbeelden een mooie start maakt van een drama film. Met de single ‘Let It Roll’ en het rockn roll nummmer ‘Other Side of Town’ wordt het swingend, maar de vaart krijg je niet in het album. De laid back rock and roll dat we kennen van Elvis ligt hier tegenaan te schuren.