de schijvenrij

De Schijvenrij is onderdeel van Noord Events
Tour- Event- & Communicatie management

Win het onderstaand album door te mailen naar info@noordevents.nl

Richard Perry (Stryper) speaks

Bon Jovi

Ace of Cups

2021 Juli week 29

Ida Mae - Click Click Domino

Label V2

Beoordeling 8

Review Na het meer dan goed ontvangen debuutalbum Chasing Lights moest ook het Britse duo Ida Mae hun tour afbreken vanwege de pandemie. Het gaf ruimte om in hun huidige woonplaats Nashville aan nieuw materiaal te werken met dit tweede album Click Click Domino als eindresultaat. Het oorspronkelijk uit Norfolk afkomstige Britse duo Ida Mae trok als echtpaar naar Nashville om daar hun carrière verder uit te bouwen. Chris Turpin and Stephanie Jean hadden al een muzikaal verleden (o.a. Kill It Kid) maar vooral de Amerikaanse muziek is van invloed geweest op het onderscheidende geluid van de band. Ook voor dit album kiest het duo voor een mengelmoes van stijlen, zijn er bijdragen van gastmuzikanten en maakt men af en toe gebruik van niet alledaagse instrumenten zoals een “string banjo”, een ukelele, een meer dan honderd jaar oude salongitaar, een Mandolinetto en een Indiaanse buffelhuidtrommel om maar wat te noemen. Het tekent het lef van de band door te openen met het mooie ‘Road To Avalon’; op het intro horen we een banjo, vervolgens is daar de herkenning met de meerstemmigheid en daarna wordt het nummer nog verder uitgebouwd door de elektrische gitaar en drums. Bij dit knappe staaltje van Americana zien we met gesloten ogen als het ware de uitgestrekte landschappen van de VS aan ons voorbij trekken. Vervolgens is er de titelsong, ‘Click Click Domino’, de eerste echte “powersong” op dit album waar we goede vriend en Bluesrocker van het duo Marcus King op gitaar een onuitwisbare indruk horen maken. De ‘Click’ is uiteraard een directe verwijzing naar ons leven op sociale media dat soms uit alleen maar “clicks” bestaat. Vervolgens is er met ‘Line On The Page’ weer zo’n smaakvolle ballad die zorgt dat de band als vanzelf weer de balans hervindt en het initiatief terugneemt om ons mee te nemen in hun verhaal. De stemmen van Chris en Stephanie kleuren perfect bij elkaar of het nu het rauwe randje is of dat het liefdevol klinkt. De band weet zo moeiteloos te schakelen tussen diverse muziekstijlen variërend van vuige blues tot meer country en Americana georiënteerde nummers om vervolgens weer Folk en Rock aan te tikken. Eigenlijk kan elke muziekliefhebber waarschijnlijk iets van zijn of haar voorkeur in dit album terugvinden. Qua beleving doet het deze recensent terugdenken aan het memorabele Raising Sand album van Alison Krauss en Robert Plant. ‘Raining For You’ klinkt wat meer ingetogen en neigt naar Folk, het semi-akoestische ‘Calico Coming Down’ ademt de “southern soul”, ‘Mountain Lion Blues’ is een vet aangezette Bluesrocker en ‘Little Liars’ is een heerlijk broeierige Americana-nummer met een vocale hoofdrol voor Stephanie Jean. Zo blijft dit album van bijzonder hoge kwaliteit en zeer gevarieerd. De al eerder genoemde King is niet de enige gastmuzikant op dit tweede album want op de stuwende rocker ‘Long Gone & Heartworn’ is het Greta Van Fleetgitarist Jake Kiszka dit de gitaar laat spreken. Overigens is Marcus King ook nog bij de rocker ‘Deep River’ prominent aanwezig met zijn gitaar. Met de laatste twee songs, ‘Sing A Hallelujah’ en ‘Has My Midnight Begun’, trakteert het duo ons nog op twee prachtige, wat rustigere nummers. Mooi qua opbouw, iets ingetogener maar nog steeds met een ongekende urgentie. De rode draad op dit album vormt de diversiteit aan stijlen, de meerstmmigheid tussen Chris en Stephanie en toch wel het wat zuidelijke karakter van de plaat. Het is spannend, soms broeierig om vervolgens te rocken maar het is vooral origineel. Een topalbum. Veel luisterplezier.

Nathaniel Rateliff - Red Rocks 2020

Label Virgin

Beoordeling 9

Review Bijna geruisloos is het nieuwe album van Nathaniel Rateliff gereleaset. en toch is het een meer dan bijzondere plaat, Opgenomen tijdens de pandemie in het Red Rocks Amphitheatre in Colorado waar grootheden als The Beatles, Jimi Hendrix, Bruce Springsteen, U2, Mumford And Sons en Diana Ross hem voorgingen gaf Rafeliff voor 175 genodigden een liveoptreden. Van die avond is deze opname en dit bijzondere album tot stand gekomen. Het jaar 2020 zou vooral in het teken staan van een vrijwel uitverkochte tour naar aanleiding van het album And It’s Still Alright. Op 2 maart 2020 was er het eerste uitverkochte concert in Minneapolis en ruim een week later stond de wereld stil. De rest van het jaar 2020 is bij iedereen bekend. Toch lukte het Rateliff om in september 6 concerten in Red Rocks te organiseren, met inachtneming van Social Distancing. Dus maximaal 125 gasten per avond. Dit album is een weergave van één van die intieme maar evengoed surrealistische avonden in het Red Rocks Amphitheater waar normaal gesproken een kleine 10.000 toeschouwers aanwezig kunnen zijn. Op die ene avond, 20 september 2020, vonden deze opnames plaats en werd het optreden gefilmd in bijzijn van 175 vrienden, familieleden en fans. Alleszeggend is de eerste zin van het prachtige ‘Mavis’ waarin we de Amerikaan horen zingen: “In other worlds, I would be with you and in other nights I think I've seen you”. De tour zou in het teken van het laatste album And It’s Still Alright uit 2020 zijn en inderdaad komt het hele album op de setlijst voor, aangevuld met een selectie van songs die hij soms nog nooit live speelde. Vaak intiem in integer zoals nummers als ‘Tonight #2’, ‘Early Spring Till’ en ‘All Or Nothing’, maar soms ook wat meer uptempo en soulvol zoals , ‘Shroud’, ‘This’ en ‘Expecting To Lose’. Mooi is de meerstemmigheid op ‘You Need Me’, ‘What A Drag’ klinkt live in deze uitvoering fantastisch en op het met strijkers omfloerste ‘Oil & Lavender’ klinkt Rateliff breekbaarder dan ooit. Bijzonder is de uitvoering van ‘There Is A War’, een cover van de legendarische Leonard Cohen waar een waardevolle gastbijdrage is weggelegd voor Kevin Morby. Zelden zal een live-album zo geklonken hebben als Red Rocks 2020 van Nathaniel Rateliff. Het contrast van een dergelijk imposante venue die vrijwel leeg is niet alleen hoorbaar maar je kunt het als het ware voelen. Er is tijdens de pandemie heel veel nieuwe, goede en mooie muziek uitgebracht maar deze live-registratie voegt alles samen. Wat een prachtplaat met Rateliff op zijn best, vergezeld van zijn band en een compleet strijkersorkest. Kippenvel. Veel luisterplezier.

Tones & I - Welcome To The Madhouse

Label Atlantic

Beoordeling 8

Review Eindelijk is dat langverwachte album van de Australische Tones And I dan daar. Het heeft de titel Welcome To The Madhouse meegekregen; hiermee wil Toni Watson uiting geven aan de soms wat eigenzinnige teksten en klankkleuren die we op dit album terug zullen gaan vinden. Opvallend is dat die ene, gigantische wereldhit 'Dance Monkey' niet op de reguliere uitvoering van dit debuutalbum terug te vinden is. Juist dat nummer, dat zowel op Spotify, Shazam en YouTube zo’n beetje alle records brak en bij iedereen tot het haast irritante toe in het collectieve geheugen gegrift staat, ontbreekt maar is wel op de “deluxe”versie terug te vinden. Overigens verwijst de Australische op haar geheel eigen wijze nog een keer naar deze hit in het catchy ‘Westside Lobby’ als ze zingt : “But my song went number one in over thirty fucking countries / And I'm sorry if that offends you, my dear (Ha-ha)”. De Australische singer/songwriter Toni Watson, die enkele jaren geleden nog haar brood verdiende als straatartiest, laat een persoonlijke ondertoon onder de vrolijke klinkende nummers horen en stelt zich zo nu en dan kwetsbaar op; niet zo zeer qua melodie want bijna alles is uptempo maar wel in haar teksten. De catchy singles ‘Won’t Sleep’, ‘Fly Away’ en ‘Cloudy Day’ vinden we wel terug op Welcome To The Madhouse en natuurlijk is dat kenmerkende stemgeluid toch wel een uniek wapen. Het album opent overigens met de titelsong dat een lekker stuwende beat kent en waar ze ons als het ware waarschuwt voor wat komen gaat. (“Welcome to the madhouse/ You've never seen a place like this before”). Met ‘Just A Mess’, ‘Child’s Play’ en elektronisch georiënteerde ‘You Don’t Know My Name’ houdt Toni er de vaart goed in. Naast de uptempo nummers is er vooral in de rustigere nummers voor wat zelfreflectie. Bij ‘Lonely’ zingt ze bijvoorbeeld over het alleen zijn terwijl je op Social Media alleen maar vrolijke foto’s terug vindt. Over het algemeen hebben alle nummers een wat elektronisch karakter en horen we nergens akoestische elementen terug. Ook het met R&B doorspekte ‘Sad Songs’, waar we zelfs een koor op de achtergrond horen, heeft een wat donkere ondertoon. Met afsluiter ‘Bars (RIP T)’ is daar eigenlijk het enige bijzondere en verrassende nummer waarbij Toni Hip-Hop en Rap combineert waardoor ineens de aandacht er weer is. Welcome To The Madhouse is een geslaagd debuutalbum geworden maar in zijn algemeenheid iets te kleurloos om echt in je geheugen gegrift te worden. Wel knap dat Toni onder al die catchy deuntjes zich kwetsbaar op durft te stellen en ons laat weten dat het leven niet altijd zo rooskleurig is. Absoluut positieve uitspringers zijn ‘Westside Lobby’ en ‘Bars (RIP T)’. Naast de regulier uitgave is er dus ook nog een “deluxe”-versie met 6 extra tracks waaronder die wereldhit ‘Dance Monkey’. Veel luisterplezier.

2021 Juli week 28

Drug Store Romeos - The World Within

Label Fiction

Beoordeling 8

Review Het Britse trio Drug Store Romeos is daar dan eindelijk met hun debuutalbum. Het duurde een paar jaar voordat de schoolvrienden Johnnny Gilbert en Charlie Henderson de ideale formatie vonden maar uiteindelijk completeerde Sarah Downie de band. Zelf zegt ze hierover: “they wanted a bassist and I wanted to be in a band”. Even voor de duidelijkheid; de bandnaam heeft niets te maken met het romantiseren van verdovende middelen of drank of iets dergelijks maar is een verwijzing naar het beroemde toneelstuk A Streetcar Named Desire waar in de gelijknamige film Marlon Brando schitterde. Op het debuut pakt het trio uit Fleet, Hampshire, uit want het album kent maar liefst vijftien tracks en de opener ‘Building Song’ is krachtig en ook wel typerende voor het geluid van de band; een strakke baslijn die wordt omgeven met stemmige synths en daarover heen de wat hoge, iele en haast etherische stem van Sarah. Resultaat is eigenlijk nu al een eigen sound die we misschien wel het best kunnen omschrijven als psychedelische Dreampop met Trip-hop en Shoegaze invloeden waarbij de stem van Sarah er altijd voor zorgt dat de scherpe kantjes verdwijnen. Al eerder maakten we kennis door middel van enkele singles die we uiteraard ook op A Streetcar Named Desire aantreffen. ‘Frame Of Reference’, ‘What's On Your Mind’ en ‘Secret Plan’ geven dan ook een prima inkijk van wat deze band te bieden heeft. Eerstgenoemde doet misschien nog met wat flarden aan de jaren ’80 denken maar ‘Secret Plan’ met zijn muzikale bochten is daarentegen zeer eigentijds. En met ‘What’s On Your Mind’ krijgen we een nummer voorgeschoteld waar de romantiek toch wel vanaf klinkt. (I’ll tell you what’s on mine / The fact that we haven’t been seeing eye to eye.). Het orgeltje en de beatbox die we op ‘Walking Talking Marathon’ horen in combinatie met de haast kinderlijke stem van Sarah is even tenenkrommend als geniaal. En zo blijft die stem van Sarah de constante factor op dit interessante album waar nummers altijd in elkaars verlengde liggen. ‘Feedback Loop’ is lekker laid-back, bij ‘Vibrate’ is het drumwerk opvallend op de voorgrond, ‘Kites’ heeft haast wat poëtisch en de laatste twee tracks ‘Cycle Of Life’ en ‘Adult Glamour’ zorgen dat je in sereniteit afscheid kunt nemen. Net zoals Prince heeft Sarah iets met de kleur paars. De wat surrealistische albumcover is een verwrongen afbeelden van een hanger die ze ooit van haar oma kreeg. Dat ongrijpbare gevoel dat door het album heen klinkt is wel het grootste pluspunt. Het wat hoge stemgeluid is absoluut typerend maar als je de hoge, wat iele stem van Sarah niet kunt waarderen is dat ook de valkuil. Een prima debuutalbum dat de nieuwsgierigheid prikkelt naar een eventuele opvolger. Veel luisterplezier.

The Dawn Brothers - Dusk

Label V2

Beoordeling 8

Review De Nederlandse band The Dawn Brothers behoeft waarschijnlijk geen introductie meer. Sinds hun debuut Staying Out Late in 2017 tourden ze veel door Europa maar stonden ze ook op het Americanafest in Nashville. Ook de Rotterdamse band ontkwam niet aan de gevolgen van Covid maar toch is er nu dat nieuwe, vierde album Dusk. Het album is niet bijzonder lang of uitgebreid; 8 tracks met een speeltijd van een klein half uur. Toch weten de “Brothers” weer een puntgave plaat af te leveren waar hun DNA duidelijk hoorbaar is en die we het best omschrijven als een sound die ergens op het snijvlak van Americana en Countryrock bevindt met hier en daar een vleugje Folk en Soul. Luister maar eens naar het uptempo ‘Toss And Turning’ met een subtiele piano of de opener ‘Junk’. Na het eerste deel schuift het accent iets meer richting Country zoals bij ‘Corners Of My Mind’ zodat het album lekker vaart houdt en de nodige variatie biedt. Het album werd in Frankrijk, lekker ver van de bewoonde wereld, opgenomen. Afgereisd met een camper vol met opnameapparatuur werd er ergens een woonkamer omgebouwd tot studio en vonden de muzikanten inspiratie in een aangenaam, ongedwongen sfeer aan de slag amen met hun kompaan Tim van der Burg. Die spontaniteit en ongedwongen sfeer zorgt voor een puur en eerlijke sound die op nummers als het ingetogen ‘Hold On To Your Love’ en ‘Vista Cruiser’ met prima gitaarspel van Bas van Holt duidelijk hoorbaar is. Op de afsluiter ‘So Long’, met een prima Rowan de Vos op piano en keys, zijn de accenten van de zuidelijke staten van de VS voelbaar. De band heeft natuurlijk qua bezetting een wijziging ondergaan toen Levi Vis de band verliet om zich op zijn solocarrière te focussen maar Tammo Deuling vult die leegt meer dan prima op. Dusk is een productie van internationale allure en The Dawn Brothers bewijzen wederom dat ze binnen dit genre tot de absolute top van Nederland horen. Veel luisterplezier.

Cautious Clay - Deadpan Love

Label Membran

Beoordeling 8

Review Deadpan Love is de titel van het debuutalbum van Joshua Karpeh die wij beter als Cautious Clay kennen. De 30-jarige singer/songwriter en multi-instrumentalist uit Brooklyn stuurde vorig jaar al wat singles de ether in maar nu is daar eindelijk dat langverwachte debuutalbum. Meteen bij de eerste klanken van dit debuutalbum overtuigt Clay met een hele warme, soulvolle stem. Op de opener ‘High Risk Travel’ horen we vooral zijn stem maar weet hij met het spaarzame instrumentarium en het “snappen” van zijn vingers toch een aangename “groove” te produceren. Vervolgens zijn nummers als ‘Karma & Friends’, 'Agreeable’, ‘Shook’ en ‘Whoa’ een aangename en soepele cocktail van R&B en Soul waarbij de lengte van de nummers wel opvallend is want vrijwel elk nummer tikt een speeltijd van nog geen drie minuten aan. Prijsnummers zijn waarschijnlijk ‘Dying In The Subtlety’, het smaakvolle ‘Artificial Irrelevance’ waar we een subtiele saxofoon horen en de mooie soulvolle ballad ‘Wildfire’ waar Clay nog eens laat horen waartoe hij met zijn stem in staat is. Relaties tussen mensen is de rode draad van dit album en zelf zegt de Amerikaan hierover: “this idea that relationships are the most important things that we have and really determine where things are for us and our ability to move throughout the world”. Twee tracks die verder opvallen zijn Strange Love’ met een rapbijdrage van Saba en halverwege is daar ‘Why Is Your Clay So Cautious?, een soort bandopname met een verwijzing naar de beroemde bokser Cassius Clay die ook een innerlijke strijd voerde. Als je goed luistert hoor je als het ware de kleur en de sfeer van het album gaandeweg veranderen. Zo richting het einde van de plaat tref je nog het kleine ‘Spinner’ aan, het met R&B doorspekte ‘Roots’ en afsluiter ‘Bump Stock’ dat wat rijker is georkestreerd. Deadpan Love is een album dat goed in elkaar zit; het heeft een kop en een staart en gaandeweg hoor je de accenten op het album veranderen. Clay heeft een hele warme, soms donkere soulstem maar raakt evengoed de hoge noot. Door de relatief korte duur van de 14 tracks voelt het album een beetje als een conceptalbum maar anderzijds doen we de Amerikaan daar mee tekort. Een fijne plaat doorspekt met donkere soul en R&B met een persoonlijke noot. Veel luisterplezier.

Bon Entendeur - Minuit

Label Sony Music

Beoordeling 8

Review Toevallig of niet; in deze periode komen er verschillende nieuwe albums uit van Franse artiesten. Of het nu Gaspard Augé is of Polo & Pan maar ook de drie vrienden die Bon Entendeur vormen kwamen onlangs met een nieuw album, getiteld Minuit. Het trio komt op zijn minst gesteld verrassend uit de startblokken met een klassiek georiënteerd pianostuk ‘Alba’ met Sofiane Pamart op piano waar na een kleine halve minuut ineens een beat onder verschijnt. Sinds 2012 timmert het trio vrienden al aan de weg en heeft een indrukwekkende lijst van mixtapes afgeleverd. Minuit is hun derde volwaardige album na Aller-retour uit 2019 en ook dit album heeft ook weer een conceptueel karakter. Een A-side waarbij het gezellig borrelen is op een zwoele zomeravond met vrienden en een B-side die uitermate geschikt is om later die avond de dansvloer onveilig te maken. Zo horen we op het eerste deel het haast verhalende ‘La Nuit’ een bijdrage van Mc Solaar en met ‘Ex-fan des Sixties’ waar we Jane Birkin horen komt er een vleugje nostalgie voorbij. Met ‘Lámour Dans Les Volubilis’ trakteren de heren ons op zomer-hit-in- de-dop. En zo wordt langzaam het ritme opgeschroefd met het dansbare ‘Bahia’ en als ik me niet vergis hoor ik een sample van ‘Brandend Zand’ in het zwoele ‘L’Amour comme à 16 ans’ waar we een bijdrage van Marie Laforêt horen. Maar de heren laten hun remixkunsten pas echt goed in het tweede deel en hier ligt ook de nadruk op het wat internationale karakter in plaats van een stukje Frans muzikaal erfgoed. ‘I Love To Love’ van Tina Charles, ‘Is It Too Late en ‘Saddle Up van David Christie zijn misschien wel de bekendste hits die in een nieuw jasje gestoken worden maar verder is het tweede deel een feest der herkenning met veel DISCO en andere dance; ‘Allo résau’ is vlotte Franse DISCO en een remake van het origineel uit 1978, ‘Song After Midnight (Song For Denise)’ een heerlijke floorfiller en ook met het Franstalige ‘Nan Ye Li Kan’ is het lastig stilzitten. Na 16 tracks en bijna een uur speeltijd wordt het album met ‘Sing It Loud (Sing It Low) afgesloten. Met Minuit bewijst het trio dat het een belangrijke Franse vertegenwoordiger is van de Dance-scene. Mooi is om te horen dat er een verschuiving van Franstalige muziek naar het internationale karakter gaat. Een hele fijne zomerplaat waar je humeur beter van wordt. Veel luisterplezier.

2021 Juli week 27

T Hardy Morris - The Digital Age Of Rome

Label Normaltown Records

Beoordeling 8,5

Review Met zijn vierde album The Digital Age Of Rome levert de Amerikaanse T. Hardy Morris zijn visie op de moderne wereld af; een mooi psychedelisch stukje vakwerk met de nodige reflectie op onze huidige wereld. Natuurlijk kennen we Morris als gitarist en zanger van Dead Confederate maar ook van zijn rol binnen de Indieband Diamons Rugs. The Digital Age Of Rome is in ieder geval een totaal ander album geworden dan gepland want begin 2020 legde Morris de laatste hand aan de opvolger van Dude uit 2018 toen de pandemie kwam en de wereld in zijn greep hield. Morris besloot een reeks nieuwe nummers te schrijven en maakte feitelijk een compleet nieuw album. Samen met producer Adam Landry nam hij dit nieuwe album op in Athens, Georgia waar hij woont en daarnaast riep hij de hulp in van Faye Webster voor de backing vocals en drummer Brad Morgan van de Drive-by Truckers naast nog enkele muzikale vrienden. Het titelnummer is richtinggevend als Morris de tegenwoordige technologie en sociale media als hoeksteen van de samenleving noemt en vergelijkt met de klassieke wereld van Rome. Maar Morris trapt het album met het lekkere ‘Dirtrocker’ dat over een geliefde auto gaat en de liefde komt nogmaals voorbij als hij bij ‘Love Takes’ over de ware liefde gaat. Natuurlijk pakt ook hij terug naar de pandemie met ‘First World Problems’, het meest “stevige” nummer van het album en ‘Down & Out’, juist één van de meest melodieuze nummers. Met ‘Shopping Center Sunsets’, ook weer zo’n lekker laid-back nummer met een subtiele Country-twang steekt hij de draak met de grote shopping centers die zo kenmerkend zijn voor Amerikaanse steden maar ook het materialisme van de Westerse wereld. Overigens is de bijbehorende video wel heerlijk cynisch en doorspekt van humor. Maar de Amerikaan kan liedjes ook mooi klein houden; ‘New New New …. Next Next Next’ is niet meer dat wat gitaarriffs en zijn stem en wat gedempte drums Toch hangt er iets van een deken van melancholie over dit nieuwe album maar dat zit nergens in de weg want het album biedt voldoende variatie. Het dromerige ‘Fake Gold’, waar we dus ook weer Faye Webster horen, is een meer dan prima nummer en afsluiter ‘Just Pretend Everything Is Fine’ is natuurlijk een titel met een cynische knipoog met de nodige 70’s invloeden. Morris laat op The Digital Age Of Rome horen dat melancholie en een bepaalde manier van berusting wel erg lekker kan klinken. De Amerikaan bewijst een meer dan gemiddeld singer/songwriter te zijn en levert een persoonlijk en doordacht album af. Het is een eerlijke, openhartige maar vooral puike plaat waarbij Morris nergens door de ondergrens zakt. Integendeel, dit vierde album is meer dan onderhoudend en met het constante hoge niveau waarschijnlijk zijn beste album tot op heden. Veel luisterplezier!

Cedric Burnside - I Be Trying

Label Single Lock Records

Beoordeling 8,5

Review Een release van een artiest met Burnside als achternaam zorgt automatisch dat je op je que vive bent. En inderdaad, I Be Trying is de titel van net nieuwe album van de Amerikaanse singer/songwriter, drummer en bluesgitarist Cedric Burnside. De 42-jarige Burnside is natuurlijk geen onbekende in de muziekwereld. Integendeel, als kleinzoon van Bluesgrootheid R.L. Burnside en zoon van (blues)drummer Calvin Jackson is de kans wiskundig aanwezig dat ook Cedric het nodige talent heeft. Opgegroeid in Mempis, Tennessee was het natuurlijk muziek dat de klok sloeg en al op vroege leeftijd zat hij achter drums in de band van zijn grootvader. Maar Cedric ontwikkelde zijn eigen talent en muzikale carrière en naast diverse samenwerkingen bracht hij sinds zijn debuutalbum The Record( 2006) regelmatig albums uit. I Be Trying is inmiddels zijn negende album en ook nu brengt hij ons weer die Mississippi Hill Country Blues. Burnside weet het album prima op te bouwen en met ‘The World Can Be So Cold’ presenteert hij een gewaagde opener; het is Burnside met zijn gitaar die meteen die kale, doordringende Blues presenteert en ons onmiddellijk meeneem naar de zuidelijke staten van de VS. Vervolgens wisselt hij bij ‘Step In’ zijn akoestische gitaar in voor de elektrische, valt zijn band in is er meteen dat wat “vuige” gevoel. De titelsong is lekker melodieus en naast een keur van klasse muzikanten die hij om zich heen verzamelde voor dit project horen we ook zijn jongste dochter Portika de backing vocals verzorgen. Verder krijgt een nummer als ‘You Really Love Me’ met een ongekend vette baslijn een heerlijke “groove” me en is ‘Love Is The Key’ een hoopvolle ode aan de wereld. (“A life filled with love, is the key. I wish everybody in the world could be. Stop the hurt and pain, and love again, say sorry for what you did to family and friends”) En zo weet Burnside wederom een zeer gevarieerd album af te leveren. ‘Keep On Pushing’ is ook weer wat langzamer maar mede door het fantastische spel van Luther Dickinson op de slidegitaar is dit één van de sterkste nummers op het album. Naast elf zelf geschreven nummers vinden we ook twee covers terug op dit nieuwe album; de klassieker ‘Bird Without A Feather’ van zijn grootvader wordt in deze uitvoering een tweede klassieker, maar dan van Cedric en daarnaast nog een smaakvolle uitvoering van Junior Kimbrough’s ‘Hands Off That Girl’. De laatste twee nummers zijn het stuwende ‘Get Down’ waarbij het lastig stilzitten is en het liefdevolle en soulvolle ‘Love Your Forever’ waar Burnside met zijn kopstem ons verrast en zijn veelzijdigheid nogmaals toont (“And I’m going, to be there baby. Whenever you need me. And I’m going, to love you baby. Love you forever.”) I Be Trying is een uitstekende plaat geworden waar je de Mississippi Hill Country Blues als het ware kunt voelen. Burnside toont nogmaals zijn talent, zowel als songwriter maar ook zeker als muzikant. Je hoeft absoluut geen Blues-liefhebber zijn om dit album echt te kunnen waarderen. Een album van hoog niveau. Veel luisterplezier.

Jacques Ellis - Whatever You've Brought

Label M.A.R.S.

Beoordeing 7,5

Review Whatever You’ve Brought is het debuutalbum van David van den Berg, alias Jacques Ellis. De wat vergeelde coverfoto van David met zijn moeder vertellen het verhaal van dit persoonlijke album. Al jong verliezen David en zijn zus hun moeder en die droevige en ingrijpende gebeurtenis loopt als een rode draad door het leven van deze singer/songwriter. De naam van zijn moeder was Ellis en die van zijn vader is Jacques, vandaar zijn gekozen artiestennaam. In zijn herinneringen werd er elke avond wel in het gezin van den Berg muziek gemaakt op gitaar en orgel. David kent een moeilijke jeugd, op school gaat het niet altijd even soepel maar de natuur zorgt voor een omgeving waarin hij zijn rust kan vinden. Hij begint liedjes te schrijven waarbij hij in Bob Dylan een grote inspiratiebron vindt maar ook de geest van Nick Drave waart wel ergens in zijn liedjes rond. Het bijzondere aan dit album is dat de liedjes in chronologische volgorde van schrijfproces zijn opgenomen. De demo’s werden naar Michael Prins gestuurd maar uiteindelijk werden de twaalf liedjes op een zolderkamer opgenomen met beperkte middelen; wat we horen is eigenlijk de warme stem van David die zich al fingerpickend op zijn gitaar begeleidt. De teksten maken zijn overpeinzingen en gedachten weer levend, of het nu gaat over zijn depressie in zijn tienerjaren (‘Winter’s Thorn’) of misschien wel de schuld van het overlijden van zijn moeder dat hij mooi bezingt in ‘Sight’: “I Still Blame You Mother / I Still Blame You Somehow // I’ve Been Longing For My Sight Again”. En zo is Whatever You’ve Brought een aaneenschakeling van mooie, ingetogen en persoonlijk liedjes. Het accepteren van het verlies van zijn moeder beschrijft hij op ‘Receive’ en op het mooie ‘Landing’ breekt dan toch een beetje de zon door. (“I’ve Deserted From My Affairs In Search Of Liberation’) Whatever You’ve Brought is een uiterst persoonlijk verhalenboek geworden met twaalf hoofdstukken. Laat je niet misleiden door het feit dat alle liedjes een beetje op elkaar lijken want na enkele luisterbeurten worden de nuances zichtbaar aan het oppervlak en krijgen de liedjes steeds meer glans. Een nieuwe Nederlandse troubadour is geboren waarbij de vraag is over welk thema of gebeurtenis een eventueel nieuw album zal gaan. Bij het album is een fraai boekje met alle teksten toegevoegd. Veel luisterplezier.

Lucy Gooch - Rain's Break (EP)

Label Fire Records

Beoordeling 8

Review De Britse singer/songwriter Lucy Gooch is terug met haar nieuwe EP Rain’s Break. Gewapend met niet veel meer dan wat synthesizers, wat galm en haar prachtige stem produceert ze prachtige Ambient-achtige nummers die vaak een wat filmisch karakter meekrijgen. Evenals haar debuut-EP Rushing die vorig jaar uitkwam heeft deze EP ook slechts vijf nummers. De nummers stralen als het ware een etherische rust uit. Dat begint al met de prachtige opener en titeltrack ‘Rain’s Break’ waar binnen de grootsheid van het nummer de stem van Lucy als het zware zweeft. En dat is een voorbode voor de rest van het album dat het meer wat mysterieus, Ambient achtig karakter meekrijgt. ‘It Brings Me Back To You’ is bijna twee minuten onderweg voordat we Lucy enkel de zin ‘Silence brings me back to you’ repeterend horen zingen. Bij ‘Chained To A Woman’ horen we iets meer ritme maar ook hier zorgt die wat fluisterende stem die soms in laagjes uit je speakers komt voor een bijzondere atmosfeer. Lucy Gooch weet op deze EP die bijzondere sfeer te creëren die ik ook regelmatig had bij Kate Bush; haar stem die in laagjes wordt opgebouwd en dan gedragen wordt door stemmige synthesizer melodieën. Luister maar eens naar het prijsnummer ‘6AM’ waar Lucy dit tot haast in perfectie weet uit te voeren. De afsluiter ‘Ash And Orange’ is waarschijnlijk de meest indringende track op het album; door de synths die akelig nauwkeurig de klanken van een kerkorgel reproduceren weet de Britse een wat donkere sfeer te creëren en met haar expressieve stem maakt Lucy dit nummer tot een bijzondere luisterervaring. Het is heel makkelijk om de muziek van Lucy Gooch filmisch te noemen; toch doen we de in Bristol woonachtige singer/songwriter daarmee te kort want met Rain’s Break overtuigt ze wederom met haar atmosferische, Ambientachtige muziek. Enige punt van kritiek is dat ook deze EP “slechts”. Vijf nummers kent. Veel luisterplezier.

Laura Mvula - Pink Noise

Label Flamingo Records

Beoordeling 8,5

Review De inmiddels 35-jarige Britse singer/songwriter Laura Mvula is terug met een nieuw album. Met Pink Noise wordt de al vijf jaar durende stilte door de zangeres met Caraïbische roots eindelijk verbroken. Laura bracht al eerder twee albums uit; Sing To The Moon (2013) en The Dreaming Room (2016) ontvingen lovende kritieken en de Britse soulzangeres werd zelfs genomineerd voor een Mercury Prize. Artistiek gewaardeerd maar vanwege achterblijvend commercieel succes werd het platencontract desondanks ontbonden. Evengoed zegt het feit dat His Royal Badness Prince haar talenten opmerkte én onderschreef toch ook wel wat. De afgelopen jaren was er reflectie en hervond ze de inspiratie om nieuwe muziek te maken; muziek die het gevoel oproept van de jaren ’80 en waarvan ze zelf onlangs in een interview aangaf: “Het zou een plaat worden waarop ik kon dansen en luider kon zijn dan mijn vorige albums”. In die missie is Laura met Pink Noise in ieder geval met verve geslaagd want dit nieuwe album krijgt een heerlijke “vibe” en een jaren '80-vernislaagje mee. Dat nieuwe geluid is door het hele album voelbaar en zorgt dat er echt een aantal prijsnummers op Pink Noise terug te vinden zijn. Eén van die hoogtepunten is single en albumopener ‘Safe Passage’ waar Laura over haar hernieuwde gevoel van vrijheid en geluk zingt (“Never imagined I would ever be free. From your story. Staring in the face of it, I finally see. I am everything I need”). Maar ook bij nummers als ‘Remedy’ en ‘Magical’ is het geluid van de jaren ’80 nooit ver weg. Centraal staat de titel- en meest typerende song van dit nieuwe album; een supervette beat, blazers en de stem van Laura die voor een volmaakte dansgroove zorgen waarbij het lastig stilzitten is. ‘Conditional’ heeft een wat meer funky karakter en bij een nummer als ‘Church Girl’ is de muzikale erfenis van Prince als het ware tastbaar. Het enige nummer dat op Pink Noise een beetje uit de toon valt is het net iets te “zoet” klinkende ‘What Matters’, waar we naast Mvula zelf ook Simon Neil van Biffy Clyro horen. Overigens wordt dat weer ruimschoots gecompenseerd door ‘Got Me’, waar we de invloeden van die andere grootheid, Michael Jackson, terug horen en zo afkomstig zou kunnen zijn van het album Bad. Het album wordt afgesloten met ‘Before The Dawn’ dat na een wat rustige opbouw weer overgoten wordt met de grandeur van de gepolijste muziek uit de jaren ’80. Laura Mvula is helemaal terug; ze heeft haar zelfvertrouwen en het plezier teruggevonden, de juiste mensen om zich heen verzameld en een label dat in haar geloofd. Met Pink Noise krijgen we een heerlijk dansbaar album voorgeschoteld dat ons een flashback geeft naar alles wat we maar kunnen associëren met de jaren ’80; vanuit de muziek komen vanzelf ook de herinneringen aan kleurrijke films en tv-series bovendrijven uit die periode met een brede glimlach als gevolg. Een topplaat. Veel luisterplezier.

2021 Juli week 26

Spellling - The Turning Wheel

Label Sacred Bones

Beoordeling 8,5

Review Met haar derde album The Turning Wheel schrijft de Amerikaanse singer/songwriter Spellling een nieuw artistiek hoofdstuk en waarschijnlijk haar meest ambitieuze album tot op heden. Met maar liefst 31 muzikanten krijgt dit nieuwe album een soort van Broadway-achtig karakter mee en een ongekende grandeur. Chrystia Cabral, alias Spellling, is een creatieve singer/songwriter uit Sacramento; kunstzinnig, artistiek en oorspronkelijk vooral bezig met beeldende kunst. In 2015 legde ze zich echter toe op muziek, begon te experimenteren in 2017 was daar haar eerste EP dat resulteerde in een platencontract. In 2019 was daar haar eerste volwaardige album Mazy Fly dat vooral werd gekenmerkt door donkere synths. Nu heeft ze voor een totaal andere benadering gekozen door maar liefst 31 muzikanten uit te nodigen om haar bij te staan met een ongekende diversiteit aan instrumenten; denk aan blazers, strijkers maar ook een Flugelhorn, gitaren, banjo en een harp. Dit derde album lijkt op een soort muzikaal theaterstuk doordrenkt van Soul en Jazz dat nadat het gordijn ophoog is gegaan opent met ‘Little Deer’, een heerlijk nummer met soul en jazzinvloeden en waar meteen dat orkestrale duidelijk aanwezig is. Chrystia heeft een zeer authentieke, wat hoge stem en in combinatie met de soms theatrale stukken doet ze zo nu en dan aan Kate Bush terug denken. Luister maar eens naar ‘The Future’ dat een soort van Baroque-achtige pop is of het spookachtige ‘Awaken’ dat met een heuse donderslag eindigt. ‘Always’ is een mooi liefdesliedje, ‘Queen of Wands’ is een spookachtige wals en bij de titelsong trekt de Amerikaanse nog eens alles uit de kast; strijkers, een koor en een rijk palet aan niet alledaagse instrumenten en met ‘Emperor With An Egg’ klinkt het alsof we naar een sprookjesboek luisteren met een vogel als hoofdpersoon. Centraal op het album staat het ruim zeven minuten durende epos-achtige ‘Boys At School’ waar Chrystia ons meeneemt naar haar jeugd en de dramatiek (‘I Hate The Boys At School / The Don’t Play The Rules’) druipt van dit prachtige nummer af. Overigens niet alleen door de zang van Chrystia maar ook door de Pink-Floyd achtige gitaar tot en met de Mariachi. Richting het einde is ook ‘Magic Art’ zo’n nummer dat een onderhuidse dreiging kent met Lisa Reed op gitaar. Bij de afsluiter ‘Sweet Talk’ denkt deze recensent toch weer een keer terug aan Kate Bush. The Turning Wheel is meer dan een ambitieus album geworden dat bijna een uur speeltijd kent. Bij elk nummer heb je het gevoel dat er weer een nieuw deurtje wordt geopend en het meer dan overdadig georkestreerde album is ongekend intrigerend geworden. Chrystia heeft een bijzondere stem, misschien wat hoog, maar het past als gegoten bij dit Baroque-achtige, soms wat theatrale en dan weer Soulvolle album. Een absolute aanrader. Veel luisterplezier.

Gaspard Augé - Escapades

Label Because Music

Beoordeling 7,5

Review De Franse muziekscene is misschien niet zo bekend in ons polderlandje maar toch komen er toonaangevende namen uit het land van de Eiffeltoren; denk aan David Guetta en niet in de laatste plaats aan Daft Punk, het gehelmde duo dat wereldwijd furore maakte. Toch kent Frankrijk nog een meer dan succesvol electro/dance duo, nl. Justice, bestaande uit Gaspard Augé en Xavier de Rosnay. Tijdens de pandemie besloot Gaspard Augé zijn eerste soloproject op te leveren: Escapades. Het is zijn debuut als soloartiest en de afgelopen periode waren er al kennismakingen in de vorm van uitgebrachte singles ‘Force Majeure’, ‘HEY!’, ‘Vox’ en ‘Captain’. Een goede luisteraar kan zeker al enkele melodieën herkend hebben tijdens bijvoorbeeld de Frans Grand Prix voor fomule-1. Na een korte introductie met ‘Welcome’ is daar dan ook die leadsingle ‘Force Majeure’ die absoluut over het DNA beschikt dat we ook van Justice kennen; een straffe baslijn en zware synths zorgen dat het vangnet nooit ver weg is. Vervolgens is er het iets luchtigere ‘Rocambole’ met duidelijk jaren ’80 en DISCO invloeden en de BPM’s worden bij ‘Hey’ nog wat verder opgeschroefd. Het koor op de achtergrond zorgt voor een filmisch effect. Toch zijn er ook een aantal nummers waarmee Augé waarschijnlijk veel meer een verhaal wil vertellen. Luister maar eens naar ‘Europa’ of naar ’Pentacle’ waar we ook weer dat koor op de achtergrond horen. Verder is een nummer als ‘Captain’ wat luchtiger, ‘Casablanca’ wel heel erg zwierig en ‘Vox’ kan zo maar de soundtrack zijn onder een SF-film. Ook de afsluiter ‘Rêverie’ heeft een wat filmisch karakter en krijgt door de synths een mooie spanningsboog mee. Maar met het uiterst dansbare ‘Belladone’ zorgt de Fransman voor een langere houdbaarheidsdatum. Onbedoeld ga je de meetlat toch langs die van het werk van Justice leggen en dat moeten we niet doen. Augé varieert met bombastische, filmische composities en hele dansbare tracks waarbij hij toch zijn eigen stempel weet te drukken waarbij de invloed van de jaren ’80 toch altijd wel voelbaar is. Zelfs de uitvouwbare poster die bij het album is ingesloten past in dat tijdsbeeld. Veel luisterplezier.

2021 Juni Week 25

J.P. Harris -Don't You Marry No Railroad

Label Free Dirt Records

Beoordeling 8

Review Bij de naam J.P. Harris’ Dreadful Wind and Rain moet de misschien even schakelen. Ja, inderdaad, dit is dezelfde Joshua Pless, alias JP Harris die we kennen van zijn werk met The Tough Choices en zijn kompaan Chance McCoy. Onder zijn nieuwe muzikale alias kwam deze week het album Don’t You Marry No Railroad Man waarmee de Amerikaanse singer/songwriter én banjospeler zijn interpretatie aan een aantal “traditionals” geeft. Vanaf de eerste klanken van opener ‘House Carpenter’ krijg je een goed beeld hoe dit nieuwe, toch wel ambitieuze project klinkt. Harris op zijn vertrouwde banjo begeleidt door zijn vriend Chance McCoy op viool. Samen geven ze deze prachtig melancholisch klinkende Schotse traditional nieuw elan, al gebruikt Harris “slechts” 8 van de oorspronkelijk 32 coupletten om deze prachtige sage die we misschien beter kennen onder de titel ‘The Daemon Lover’. Harris is geboren in Alabama en na wat verhuizingen naar Californië en Las Vegas besloot hij op 14-jarige leeftijd dat het tijd was om op eigen benen te staan en vertrok met een Greyhound. Na omzwervingen en diverse beroepen streek de inmiddels 35-jarige Amerikaan ergens in 2011 in Nashville neer en daar begon zijn muzikale carrière; veel countrymuziek waarbij hij gebruik maakt van zijn zelfgemaakte banjo’s want hij is naast muzikant nog steeds houtbewerker. Jaren geleden al ontstond het idee om samen met McCoy een album met “traditionals” op te nemen maar nu kwam het er eindelijk van; ergens in een schuur annex studio van McCoy in West Virginia verbleven de vrienden om in twee weken dit album op te nemen. De puurheid van alleen een banjo en viool druipen werkelijk van dit album af. Soms weten de heren met hun spaarzame instrumentarium toch het tempo aangenaam op te schroeven zoals bij ‘Closer To The Mill (Off To California’ en de door Doc Watson geschreven “outlaw-song” ‘Otto Wood’, dat meer dan een eeuw oud is. Over het algemeen zijn het Amerikaanse “traditionals’ zoals ‘Mole In The Ground’ en het bekende ‘Old Bangum’ dat vooral bekend staat als een kinderliedje. Harris durft zelfs het instrumentale ‘Last Chance’, dat oorspronkelijk ergens in de jaren ’50 een populair banjo-melodie was, een nieuw leven te geven. Met ‘The Little Carpenter’ is daar waarschijnlijk het meest persoonlijke album. Harris leerde dit nummer jaren geleden ergens kennen, maar het cassettebandje met een opname van dit nummer is door de jaren heen verloren gaan. Omdat Harris zelf ook een houtbewerker is kon zijn interpretatie van dit bijzondere nummer niet achterblijven. Voor liefhebbers van roots- en countrymuziek is dit album een must-have. Harris slaag er op authentieke wijze in om een aantal “traditionals” af te stoffen en een nieuw leven te geven in deze 21e eeuw. Zijn diepe, donkere stem in combinatie met het spaarzame instrumentarium zorgt voor een mooie luisterervaring met een wat “vintage”-achtig gevoel vol met melancholie. Bij het album is een mooi vormgegeven boekje bijgevoegd met alle teksten en achtergrondinformatie. Veel luisterplezier.

Polo & Pan - Cyclorama

Beschrijving

Beoordeling 8

Review Het verhaal van Polo & Pan begint jaren geleden. Twee talentvolle dj’s, genaamd ‘Polocorp’ en ‘Peter Pan’ en beiden afkomstig uit Frankrijk, besloten bijna een decennium geleden dat het tijd was om hun muzikale gedachtengoed met ons te delen. In 2014 was daar het debuutalbum Dorothy dat met Caravelle in 2018 een succesvol vervolg kreeg en hits voorbracht zoals ‘Canopée’. Afgelopen weekend verscheen hun nieuwste album, Cyclorama. Juist in de tijd dat vooral in de westerse wereld er versoepelingen worden doorgevoerd is daar die nieuwe release van het Franse duo Polo & Pan dat eigenlijk bestaat uit Paul Armand-Delille en Alexandre Grynszp. Ze nemen ons toch wel aan de hand op weg naar een soort van muzikaal droomlandschap en natuurlijk krijgen ze vocaal ondersteuning van de vaste zangeres van de band, Victoria Lafaurie, Een aantal instrumentale nummers zorgen voor wat ankers zoals de korte opener ‘Côme’ en ‘Requiem’ dat we halverwege het album tegenkomen en die zomaar uit een sprookjesboek gevloeid zouden kunnen zijn. Na die opener brandt het album met de single ‘Ani Kuni’ echt los en naast Victoria horen we nog wat andere stemmen maar dit uiterst dansbare, catchy nummer is een zomerhit-in-de-dop. Een aantal nummers worden in het Frans gezongen zoals ‘Melody’, ‘Attrape-Rêve’ en bij ‘Oasis’ worden er naast de stem van Victoria ook nog elementen en klanken toegevoegd waardoor het nummer een wat Oosters karakter krijgt. Met ‘Tunnel’, voorzien van een stuwende beat én een vocale bijdrage van Channel Tres, keren we weer terug naar de dansvloer in de open lucht. Het feest krijgt verder vorm met het grappige ’Bilboquet’ met een sample van “Sirba” en ‘Magic’, waar de twee Fransen een sample van de uit 1974 afkomstige hit van David Patton verwerken, is lekker loom en ontwikkelt zich tot een oorwurm. Onderweg naar het einde is er dan ineens dat verrassend romantische ‘Les Jolies Choses’ met een hoofdrol voor Victoria voordat, hoe kan het ook anders, met ‘Peter Pan’ er afscheid wordt genomen. In dit lieve, rustige liedje mogen Tarzan, Mary Jane, Captain Hook en natuurlijk Peter Pan en Tinkerbell niet ontbreken. Zelfs de krokodil wordt genoemd. Maar juist dit nummer heeft een wat diepere betekenis en gaat eigenlijk over “leven en dood” waarbij je als volwassene eigenlijk altijd wel verlangt om weer kind te zijn….. Ondanks het misschien op het eerste oog wat vrijblijvende en luchtige karakter willen Polo & Pan op Cyclorama toch wel een boodschap meegeven; je leeft maar één keer, dus grijp alle kansen die je kunt krijgen om daar het beste van te maken. Een uiterst geslaagde plaat van dit Franse duo met veel variatie en één die zorgt voor een glimlach. Veel luisterplezier.

Cleopatrick - Bummer

Label Nowhere Special Rec.

Beoordeling 7,5

Review Twee jongens die elkaar op de kleuterschool in Canada ontmoeten, vrienden voor het leven worden en nu hun eerste volwaardige album Bummer afleveren dat bol staat met energieke en stuiterende rock. Dat is kortweg het verhaal van het debuutalbum van dit duo dat met tien tracks een kleine 30 minuten speeltijd kent. De twee vrienden hadden ons al laten proeven aan hun muzikale richting door eerder twee EP’s uit te brengen waarvan vooral Kids positieve kritieken ontving. Luke Gruntz neemt de vocalen voor zijn rekening en weet een ongelofelijk gruizig geluid uit zijn gitaar te krijgen en naast (of achter) hem horen we Ian Fraser die met een even zo genadeloze energie zijn drums behandelen. Opvallend is dat met name het gitaargeluid van Gruntz regelmatig een bijvangst aan geluiden en ruis produceert waardoor het geheel wel hard maar evengoed troebel klinkt. Over het algemeen wordt alles in de hoogste versnelling gespeeld en nummers als ‘Vicotria Park’, ‘The Drake’ en ‘Family Van’ vormen dan ook een aardige muur van geluid en de sound van de band zal zich ergens op het snijvlak van Punkrock en Hardrock bevinden. Tekstueel neemt Gruntz geen blad voor de mond en mocht je dit album op Spotify op gaan zoeken zul je zien dat voor vrijwel elk nummer de letter ‘E’ wordt aangegeven. Blijkbaar heeft de man er geen moeite mee om zijn ongenoegen over allerlei maatschappelijke onderwerpen met ons te delen. Toch raakt het duo zo nu en dan wel de juiste snaar zoals bij ‘Great Lakes’ en het stuwende ‘Peppers Ghost’; stevige rockers met een ongekende energie. ‘Why July’ is één van de rustigere nummers waarbij je overigens wel waakzaam moet blijven en kort voor het einde blijkt dan ook weer waarom. Volgens het duo is ‘2008’ het meest rustige en misschien zelfs wel kwetsbare nummer en Grunzt begeleidt zichzelf met wat eenvoudige gitaarakkoorden met als eindresultaat dat er toch een bepaalde spanning in de lucht blijft hangen. Bummer is een energiek album maar het duo blijft het in dezelfde hoek en met eenzelfde energieniveau zoeken zodat de aandacht waarschijnlijk niet een heel album vastgehouden kan worden. Wel zijn er voldoende aanknopingspunten voor een vervolg dat hopelijk iets meer creativiteit mee zal krijgen. Ze staan dit jaar op Lowlands en met hun energie zal het mij niet verbazen als ze er daar een feestje van maken. Veel luisterplezier!

Benjamin Leftwich - To Carry A Whale

Label Dirty Hit Records

Beoordeling 8,5

Review In 2019 was het derde album Gratitude van de Britse singer/songwriter Benjamin Francis Leftwich zijn eerste nadat hij afgekickt was. Dit nieuwe album To Carry A Whale is eigenlijk het echte, nieuwe begin en op dit nieuwe album neemt hij ons mee in zijn meest persoonlijke overpeinzingen. De titel is heel bewust gekozen en heeft een diepere betekenis. Zelf zegt hij hierover: “It’s an observation on what it’s like to be a sober alcoholic addict a couple of years. A whale is heavy to carry. It’s gonna hurt you to carry it. But it’s also beautiful, and it’s a miracle to be able to carry all that at all”. Het tien nummers durende album opent met het ingetogen maar mooi en rijk georkestreerde ‘Cherry In Tacoma’ en de Brit komt feitelijk meteen tot de kern van de zaak; hij is al enkele jaren afgekickt van drank en andere geneugten des levens en daar windt hij dan ook geen doekjes om als we hem “I flew all the way to Tacoma to tell you that I'd die die to get to know ya, but the signal died, and I ended sober” horen zingen. Vervolgens is daar het akoestische ‘Oh My God Please’ dat hij samen met Sam Sam Duckworth schreef, iets dat Leftwich in het verleden niet wilde. De wanhoop om iets of iemand om hulp te roepen die in ons levende bestaan er niet is geeft de urgentie van de Brit wel aan. Dat zijn verleden hem nog steeds bezig houdt blijkt wel uit het voortkabbelende ‘Wide Eyed Wandering Child’, waar hij over zijn schouder nog eens terug kijkt. (“Little Bit of Cocaïne and You’re Ok”) Dat het leven van een artiest niet altijd alleen over rozen gaat horen we ook terug in de liedjes. De stilte van alleen in een hotelkamer zijn op ellelange tournees wordt met in ‘Tired In Niagara’ mooi bezongen met een hier en daar een fluisterende Leftwich die ook laat horen over een falsetstem te beschikken. Naast problemen met alcohol en andere harddrugs verloor Leftwich ook nog eens zijn vader en dat thema komt terug in het akoestische en melancholieke ‘Every Time I See A Bird’. De liefde voor zijn vader vormt ook het centrale thema in het persoonlijke ‘To Talk To You Now’; in een heel mooi klein liedje op de akoestische gitaar vertelt hij ons wat hij er allemaal voor over heeft om nog even met zijn vader te kunnen spreken. Het is misschien wel een universele wens. Het meest indringende nummer is ‘Sydney 2013’ dat alle fases van zijn laatste jaren beschrijft; zijn verslaving, het verlies van dierbaren en het leven anno nu. Ook zijn er nog lichtpuntjes en de nodige positiviteit op dit vierde album; bij ‘Canary In A Coalmine’ gaat over het gevoel als je voor de eerste keer weer écht bewust verliefd wordt. Ondanks het vrolijke thema blijft Leftwich wel die zanger die blijft volharden in die wat fluisterende, donkere stem. Ook bij de met mooie harmonieën omlijste korte afsluiter ‘Full Full Colour’ staat de Brit weer rechtop en kijkt naar de toekomst. To Carry A Whale is het meest persoonlijke album van Benjamin Francis Leftwich. Het is intiem, fragiel, oprecht en met mooie teksten en melodieën neemt hij ons mee in zijn innerlijke strijd. Het album heeft een wat melancholisch en misschien wel wat somber karakter maar dat zit de plaat nergens in de weg. Sterker, het maakt het album juist krachtiger. Waarschijnlijk is dit vierde album zijn beste tot op heden en wordt daarmee zijn tot op heden bereikte succes alleen maar vergroot. Veel luisterplezier!

Goose - Shenanigans Nite Club

Label No Coincedence Records

Beoordeling 8,5

Review We hebben er lang op moeten wachten maar het is er dan eindelijk; een studioalbum van de uit Connecticut afkomstige Goose, niet te verwarren met de Belgische formatie die dezelfde naam draagt. Shenanigans Nite Club is na een afwezigheid van ruim vijf jaar het nieuwe album van de Amerikaanse vijfmans-formatie. Met het uiterst dansbare ‘So Ready’ wordt dit lang verwachte album geopend; mede door het gitaarspel ademt dit nummer een aardig funky “vibe” uit en je zou kunnen denken dat het hier om een B-kant van een single uit de jaren ’70 zou gaan. Het nummer gaat naadloos over in het instrumentale ‘Satellite’ en ook in dit nummer zijn de funky invloeden nooit ver onder het oppervlak terug te vinden. Het gitaarspel van Rick Mitarotonda trekt de nodige aandacht naast Trevor Weekz op basgitaar. Na deze twee relatief korte nummers pakt de band uit met het ruim tien minuten durende ‘Madhuvan’, één van de oudste nummers van de band die op dit album terug te vinden zijn en hier is de overgang van funk naar de 70’s rock niet alleen hoorbaar maar ook voelbaar. Mitarotonda op gitaar en Anspach op piano geven het nummer een ongekende dynamiek mee en dan te denken dat dit nummer “live” meestal nog verder uitgesponnen wordt. Want Goose maakte pas in 2016 met Moon Cabin zijn debuut en heeft eigenlijk de afgelopen jaren stapsgewijs gewerkt aan een steeds groeiende fanbase, vooral in de VS. In 2020 brachten ze nog een EP uit maar het is toch echt dit album, Shenanigans Nite Club, dat zorgt dat het grote publiek de band kan leren kennen. Zo doet de band soms aan de Dire Straits of aan de vroege jaren van REO Speedwagon terug denken met lange nummers die zich lenen voor een “live”-uitvoering maar overal is het vooral de muziek die voorop staat. Vooral de beide afsluitende tracks, ‘Thunder’ en ‘The Labyrinth’, samen goed voor een kleine twintig minuten speeltijd, zijn hier perfecte voorbeelden van. Het zijn een soort van muzikale boeken met diverse complexe hoofdstukken of secties waarbij het vermogen van de band om te schakelen tussen diverse invloeden duidelijk wordt. Het feit dat dat band vooral een naam heeft opgebouwd als “live-band” wordt met deze twee tracks duidelijk. ‘SOS’ heeft dan weer die heerlijke 70’s rock-sound en met wat psychedelisch klinkende ‘Dawn’ is daar het eerst echt nieuwe nummer. ‘Flodown’ is waarschijnlijk het meest energieke nummer en het gitaarspel van Mitarotonda zorgt voor een wat Folk-achtig karakter. Een ander “nieuw” nummer en misschien wel het hoogtepunt van het album is ‘Spirt Of The Dark House”. Het is één van de oudste tracks van de formatie maar nog nooit in een studioversie uitgebracht. Goose is een band die bruist van de muzikaliteit en op een ongekende manier diverse stijlen met elkaar combineert. De muziek staat voorop, daar ligt de focus en de zang en teksten zijn ondergeschikt daaraan. Vaak is het echter andersom, maar hier niet. Shenanigans Nite Club is een even doordacht en ambitieus als ook verrassend album. Neem even aandacht om de albumtrailer te bekijken; die is meer dan de moeite waard! Veel luisterplezier.

2021 Juni Week 24

Jennifer Porter - Sun Come And Shine

Label Cougar Moon

Beoordeling 8

Review Sun Come And Shine is het achtste album van Jennifer Porter, de Amerikaanse singer/songwriter en actrice die met haar fantastische stem eigenlijk moeiteloos alle muziekstijlen wel aan kan. Ze heeft een best indrukwekkende Award-lijst opgebouwd in de loop der jaren en heeft de afgelopen jaren gelaveerd in een repertoire dat varieert van Jazz via Blues tot hier en daar klassiek en zelfs een uitstapje naar Country. Jennifer is op zich klassiek geschoold maar ze voelt zicht het best thuis binnen het Amerikaanse rootsgenre. Dit nieuwe album, waarvan Jennifer zelf negen nummers zelf schreef, moeten we vooral plaatsen in de soul-hoek. De legendarische soul-, blues- en jazzdrummer Bernard Purdie zorgde voor een aantal klasbakken van muzikanten die samen met hem hun medewerking verleenden en zorgden voor de muzikale omlijsting die door een ringetje te halen is. Het album opent met de titelsong en meteen worden we meegenomen in die ontspannen sfeer die dit album ademt. Het nummer heeft een licht Bluesy-karakter en de zangkoortjes en met Rob Paparozzi op mondharmonica krijgt het nummer wat karakter. Vervolgens krijgen we een aantal nummers die heerlijk soulvol zijn en die soms wat doen denken aan het geluid van Anita Baker. Het zwoele ‘Show Me Your Love’ klinkt en voelt waarschijnlijk heerlijk op een warme zomeravond en bij ‘Satin Shoes’ wordt Jennifer bijgestaan door de blazers en weer dat koortje. Ook de ingetogen afsluiter ‘I’ll Be Here’ is weer een stukje vakwerk waarbij we Jennifer ook op de Fender Rhodes horen. De enige cover is ‘Something On Your Mind’, een nummer dat alweer dateert uit 1971 (Dino Valenti) en dat zeer smaakvol wordt neergezet en in zijn geheel niet uit de toom valt. Zo nu en dan wordt de scheidingslijn tussen soul en Jazz dun zoals bij ‘When It’s All Been Said And Done’ en met ‘Bitter New York Night’ levert Jennifer een onvervalste ballad op waarbij haar hoge stem opvallend is en het nummer een wat klassiek tintje geeft. Zelden schroeft de Amerikaanse het tempo op maar bij een nummer als ‘Stop Your Talkin’ zorgt die vaart wel voor een heerlijke “New Orleans”-style-groove met speciale vermelding voor de blazerssectie en Paparozzi op mondharmonica. Ook ‘In And Out With You’ zorgt voor een tempoversnelling en de nodige variatie op dit album en met het met R&B doorspekte ‘You’re So Easy To Be With You’ keren we terug naar de Zuidelijke Staten van de VS; samen met haar begeleidingsband maakt Jennifer er een feestje van. Sun Come And Shine is wederom een kwaliteitsalbum van Jennifer Porter. De tien tracks zijn puntgave composities en vocaal is de Amerikaanse wederom ijzersterk. De smaakvolle mix van R&B, Soul, Blues klopt wederom en alle tien de tracks hebben een hoog niveau. Bij het album is nog een mooi boekje gevoegd met alle songteksten en de gastmuzikanten die hun medewerking verleenden. Veel luisterplezier.

Half Moon Run - Inwards & Onwards

Label Glassnote

Beoordeling 8

Review Half Moon Run is terug met nieuwe muziek. Geen compleet nieuw album maar een EP die de titel Inwards & Onwards heeft meegekregen, een titel die absoluut passend is in de tijd waarin we leven. De uit Montreal afkomstige Folk/Rock band die ook in Nederland een stevige fanbase heeft moest even tot bezinning komen. Van een viertal gereduceerd tot een trio door het vertrek van Isaac Symonds en verder werden alle shows vanwege de pandemie geannuleerd. Ook voor de band was het aflopen jaar, zoals voor iedereen, spannend maar toch is ook op deze nieuwe EP de signatuur die we zo goed kennen door de band behouden gebleven. Het is nog steeds die Canadese Indie/Folk/Rock-band die bestaat uit getalenteerde multi-instrumentalisten en nog steeds is Devon Portielje met zijn karakteristieke stem de frontman. De amper twee minute durende en wat ingetogen opener ‘How Come My Body’ voelt als een hernieuwde kennismaking; de stem van Portielje, de veelzijdige percussie en natuurlijk wat synths om het geheel te omlijsten. Vervolgens komt het album op stoom met de single ‘On And On’ en stromen de kenmerkende harmonieën weer als vanouds uit de speakers. Met een stukje tekst als “I listen to growin’/ Ebbin’ and flowin’/ Nothin’ like knowin’ the sun has shone” is daar een vleugje nostalgie. Met het wat Folky en mysterieus klinkende ‘Fucksgiving’ benadert de band het geluid van hun laatste volwaardige en tot op heden meest succesvolle album, A Blemish in the Great Light. ‘Nosebleed’ wordt mooi klein gehouden waarbij je het gevoel hebt dat je in een concertzaal getuige bent van de laatste akoestische toegift van de band terwijl de band met het relatief korte ‘It’s True’ bewijst dat ze een ongekende intensiteit met hun songs kunnen brengen. Bij de afsluiter ‘Tiny’ zijn het weer die meerstemmigheid en vloeiende melodielijnen die zo kenmerkend zijn. Inwards & Onwards bewijst dat de band na een bijzondere tijd en het vertrek van Symonds in mei 2020 de tijd heeft genomen om even tot bezinning gekomen. Tegelijkertijd blijft de band absoluut in staat om prachtige, complexe melodieën te schrijven en die in een Indie/Folk/Rock-jasje te verpakken met hun multi-sintrumentale talenten. Een EP die prima past in de lijn van A Blemisch In The Great Light. Nu op naar een nieuw volwaardig album. Veel luisterplezier.

Dennis DeYoung – 26 East Vol.II

Label Frontiers srl

Beoordeling 8

Review De Amerikaanse zanger Dennis DeYoung kennen we van de band Styx. Deze act scoorde in de jaren 70 enorme hits waaronder Babe, Sing For The Day en Grand Illusion. De band maakt een van de mooiste albums Rockin In Paradise waar ook Deyoung met zijn composities, toetsenspel en hoog stemgeluid een belangrijk deel aan had. Met de rockopera ‘Killroy Was Here’ deed de band het nog eens dunnetjes over. Maar DeYoung rook het solopad zoals Rodger Hodgson dat bij Supertramp. deed. De populariteit van Styx was in USA en rock landen enorm. DeYoung scoort nog een hit met ‘Desert Moon’ maar schuift langzaam naar de wereld van musicals en schreef The Huntschback of the Notre Dame en weet met zijn optredens met orkest vooral good old Styx songs te produceren. Wanneer Tommy Shaw Styx verlaat keert DeYoung even terug. Het album Brave New World werd een muzikaal hereniging maar de ego’s spelen weer op. DeYoung weet juist de mooie verhalen met de passende poprock songs te combineren. Zonder de andere bandleden van Styx mist hij de samenzang en bombastisch geluid. Nu Styx hun nieuw album uitbrengt is DeYoung altijd weer zo gentle om zijn album een of twee week eerder te presenteren. Met dit album brengt hij een vervolg op het preachtige album 26 East. Met hulp van Jim Peterik van Survivor en Rage Against The Machine/ Audioslave gitarist Tom Morello voor ‘The Last Guitar Hero’ en Matthew DeYoung die de drum legacy in ere houd van zijn overleden mentor van Styx John Panozzo. Het album is het verhaal van de man die in Roseland IL. op het adres 26 East opgegroeide en in de kelder een bandje begint met de Panozzo tweeling Kortom het verhaal van Styx dat eindigt met The Grand Finale. Het is het afscheid van de componist en zanger die prachtige songs heeft gemaakt en dit met deze twee albums wederom doet. Ieder nummer verwijst en kan zo een Styx song zijn.Your Saving Grave’ met de prachtige vocalen, de ballad ‘Made For Eachother’ of het epic nummer ‘Isle of Masanthrope’ en ‘No Turning Back Time’ zijn herkenbare Styx songs uit de hoogtijdagen. Peterik is een enorme steun voor DeYoung geweest en het resultaat mag er zijn. Een prachtig afscheidsalbum van hoog niveau. De man stopt met het maken van albums, maar zou hij niet nog een keer te verleiden zijn om met Styx ….

Frank Zappa - Zappa ’88; The Last U.S.

Label Zappa / UMe

Beoordeling 8

Review Afgelopen periode hebben we aandacht gegeven aan de prachtige docu film ZAPPA dat nu in de bioscopen draait. Hier zien we het verhaal van de meester muzikant in chronologische volgorde. Dat de man uiteindelijk aan kanker moet komen overlijden is een gemis voor de muziekwereld. Voordat hij naar Europa ging, deed hij in 1988 nog een tour door de US. De periode waarin de man verkeerde was zijn campagne voor de vrijheid van expressie. Dat de politiek geen onnodige inmenging kent op teksten van artiesten. Uiteindelijk hebben we een sticker op de albums gekregen waarop een waarschuwing staat voor ‘Explicit Lyrics’, ‘Expicit Content’ etc. in plaats van een verbod van uitbrengen van dit product. Tot op de dag van vandaag kennen we deze sticker op producten. Het bracht Zappa tot een politicus en dacht er over na om zijn ambities daar te gaan verwezenlijken. Dit wil hij uiteindelijk in 1991 actief gaan doen. Het album van de laatste show in US ’88 begint dan ook met een oproep om hem te steunen voor Verkiezingen en het registreren van een partij en opent de show met ‘The Black Page”. Tussen de instrumentale songs is er even een Bee Gees Staying Alive momentje te horen. Maar Zappa weet met zijn 12 koppige band een vlucht door zijn enorme muzikale historie te nemen. De mix van klassiek, jazz, pop, soul en rock is wederom een vlucht van muzikale experience dat je met Zappa albums beleefd. ‘One Man One Vote’ past hier wel in de setlijst, net als ‘When The Lie’s So Big’ en met ‘Jesus Thinks You’re A Jerk’ heeft hij een vooruitziende blijk. Maar ook ‘Theme of Bonanza’ van het bekende tv programma uit de jaren 70 en de ‘Lonesome Cowbow Burt’ komen voorbij. Het tweede deel met ‘The Torture Never Stops’ van ruim 7 minuten en ‘City of Tiny Lites’ van ruimt 10 minuten zijn Zappa juweeltjes. Maar deze avond heeft hij meer in petto en komt met een 10 minuten durend ‘Stairway to Heaven’ van Led Zeppelin verweven in een 10 minuten durende Beatles Potpourri met wat afwijkende teksten en de Bolero. Met stijl eindigt de show met America The Beautiful. Het is een historisch album in de muziek van een grootmeester. En misschien is het beter zo dat hij geen politieke uitvoering heeft gedaan, zodat dit meesterschap blijft bestaan.

St. Solaire - You=Me

Label Eigen Beheer

Beoordeling 8,5

Review Eindelijk is daar het debuutalbum van de Rotterdamse formatie St. Solaire. Met enkele singles hebben we al een beetje mogen voorproeven maar na jaren van hard werken wordt de energie van deze Nederlandse band dan eindelijk omgezet in het volwaardige debuutalbum You=Me. Het verhaal begint natuurlijk ergens in 2015 toen singer/songwriter Geert van Emden en gitarist Jesse den Dulk elkaar ontmoetten en er een muzikale klik was. De band werd gecompleteerd met Pascal Konings (basgitaar) en Tijs Kulker (drums) en in 2017 wint de band de Grote Prijs van Rotterdam. Toch duurt het tot juni 2021 voordat dat lang verwachte debuutalbum uitkomt maar het is het wachten meer dan waard. Opgenomen in een eigen gebouwde studio op zoek naar hun eigen sound werkte de band doelgericht en nam er dus de tijd voor. Al eerder maakten we kennis met enkele singles waarvan ‘Where Do We Go From Here’ de opener vormt. Vanaf de eerste klanken wordt duidelijk dat we hier met een band te maken hebben die weet hoe een nummer in balans te krijgen. Vervolgens is daar een andere single, ‘Videotape’ waarbij een signatuur van Coldplay duidelijk hoorbaar is. Van Emden is vocaal ijzersterk en draagt het nummer waarbij de band voor het fundament zorgt en zelfs verrast met enkele mooie harmonieën tegen het einde. Dat van Emden een begenadigd zanger is en een stem heeft met vele mogelijkheden blijkt wel uit het wat luchtigere ‘Goodbye’; door zijn kopstem krijgt het nummer een wat frivoler karakter en ook hier is naast de tempowisselingen de samenzang een troef die wordt uitgespeeld. Gaandeweg moeten we vaststellen dat het bijna ondenkbaar is dat je hier naar een debuutalbum luistert. De productie is warm, strak en het instrumentarium wordt perfect uitgebalanceerd waardoor alles gedoseerd klinkt maar de nummers toch een bepaalde urgentie en spanningsboog meekrijgen. Luister achter elkaar ‘Paris’ en ‘Tavelling’ en je krijgt een beeld van het muzikale spectrum waarin deze band opereert. Verder is het titelnummer ‘Again (You=Me)’ het hoogtepunt van het album. ‘Home’ is aangenaam complex en wat mysterieus en bij ‘Headlights’ is het lastig stil te blijven zitten. Bij de gevoelige ballad ‘Ashes’ krijgen we een nummer dat de volgers al kenden; het werd geschreven “na een avond uit, hopeloos op zoek naar het vullen van de leegte en gemis van liefde” aldus van Emden. ‘In The Fields Of July’ vormt de passende afsluiter van You=Me en hier is nog één keer goed te beluisteren waarom het collectief belangrijker is dan het individu. In de pers van de band vergeleken als een soort van blend van U2, Coldplay en Bon Iver, mede door het stemgeluid van zanger Geert van Emden. ik denk dat we vooral ons eigen oordeel moeten vormen want elke luisterbeurt horen we weer wat anders. Feit is dat St. Solaire bewijst een superstrak, evenwichtig en indrukwekkend popalbum af te leveren waarbij muzikaal en tekstueel werkelijk alles in evenwicht is waardoor het een album is geworden met internationale allure. Veel luisterplezier.

2021 Juni Week 23

KISS – Tokyo Dome 2001

Label UMe

Beoordeling 8

Review “You Wanted the Best You’ve Got the Best, the Hottest Band in the World :KISS” Met deze legendarische woorden begint de show van de Amerikaanse rockband KISS. Vanaf hun eerste live album ALIVE! Uit 1975 is dit een statement dat tot op de dag van vandaag geldt. KISS is een act dat zoveel vuurwerk gebruikt wat Beyonce in de hele show gebruikt, hier in het eerste nummer wordt afgeschoten. Het album is het eerste in de reeks van live opname dat KISS on the board heeft opgenomen en waarbij speciale songs worden gespeeld. De komende periode zal er met regelmaat een gemasterde live opname met speciale songs in een show uit gaan komen. Is KISS nog interessant dan?? De heren zijn inmiddels rond 70 jaar en daarbij geldt net als ieder ander dat je de hoge tonen niet altijd meer pakt. Dit album is van 2001, dus 20 jaar geleden. Met Ace Frehley als vaste gitarist en voormalige KISS drummer Eric Singer, de originele KISS drummer Peter Criss heeft vervangen. Het album is van goede kwaliteit en we horen Ace Frehley weer de sterren van de hemel spelen op Deuce. Ace weet het nummer ‘Talk To Me’, dat hij met het nummer ‘Shock Me’ (met een heerlijke solo) zingt, in de setlist te krijgen. De show komt uit de periode het reünie album Psycho Circus als tour een tweede ronde kreeg. Het mooie van deze shows is dat er meerdere songs op het album staan die niet direct in het drumstijl van Peter Criss lag. Eric Singer weet dit goed op te vangen en zo staat het bovengenoemde Talk To Me’, ‘Heaven’s On Fire’ en ‘I Still Love You’ op dit album. Zangers Paul Stanley en Gene Simmons zijn goed op dreef en goed bij stem en gaan hier en daar even van de gebaande wegen af. Dat maakt een live album dan ook zo leuk en KISS heeft hier wel 2 legendarische live albums, Alive! en Alive II op hun naam staan. Het zijn de inspirerende albums voor de rockbands van nu waaronder Nirvana, Foo Fighters, Metallica en vele andere bandleden deze album grijs hebben gedraaid. Songs als ‘Do You Love Me’, ‘Cold Gin’, ‘100.000 Years’ zijn er enkele die door deze bands zijn gecoverd en hier weer op dit album live te horen is. Bij dit album was de huidige gitarist Tommy Thayer de tourmanager van KISS en wist hij Frehley weer in good shape te krijgen. Natuurlijk zijn de KISS klassiekers ‘Detroit Rock City’, ‘Deuce’, ‘God of Thunder’ (met solo) ‘Black Diamond’ en Rock n Roll All Nite op dit album aanwezig en mag ‘I Was Made For Loving You’ voor de popfans niet ontbreken. Al met al is dit een live album van KISS die er weer mag zijn! KISS is volgend jaar in (weer) Nederland te zien. Deze show is extra aan de tour toegevoegd en sluit de band The End of the Road tour af in Amsterdam, daar waar Paul Stanley vroeger met zijn moeder woonde en Gene Simmons warm hart toedraagt.

Mammoth WVH _ Mammoth

Label E1

Beoordeling 8

Review Mammoth was het eerste bandje van de broertjes Alex en Eddie Van Halen. Het verhaal is inmiddels wel bekend. De Nederlandse rockers gingen met hun ouders mee naar USA. Starten een bandje Mammoth dat later en met David Lee Roth en Michael Anthony VanHalen werd. Gene Simmons (KISS) produceert hun demo met o.a, Running With The Devil waardoor Warner Bros de band tekent. De meeste mensen kennen VanHalen van de mega hit ‘Jump’ al is het Oh jaaa gehalte groot wanneer ze ‘Dreams’, ‘Why Can’t This Be Love’ en ‘Can’t Stop Loving You’ horen. Al was hier Sammy Hager inmiddels de zanger van VanHalen> De iconische gitarist kampte al jaren met een gevecht tegen kanker. Voor de laatste tournees vroeg hij zijn zoon Wolfgang mee als bassist. Keep it in the family, was het motto. Afgelopen jaar overleed de meestergitarist op 6 oktober. Wolfgang verwerkt dit debuteert nu met de naam van zijn vaders band; Mammoth WVH (Wolfgang VanHalen). Het album is wat we van de familie kunnen verwachten en is dan ook verrassend goed! Heerlijk Amerikaanse rock dat stevig is en goed in elkaar zit. Met ‘Mr. Ed’ weet men het album te beginnen. Duidelijk is dat dit een album is in het teken van zijn vader. Opvallend is dat Wolfgang alle instrumenten zelf bespeeld en doet dit vol energie! Als kind dat in de snoepwinkel is geboren en nu de ruimte neemt om alles wat er staat en door de jaren is aangeleerd in een keer weet om te zetten. Of het nu heer lekker uptempo nummer ‘Don’t Back Down’, ‘You’ll Be The One’ of het Pearl Jam achtige ‘Resolve’ is. De songs zijn intens en de composities zijn goed opgebouwd en kent ieder nummer een eigen wijze van eerbetoon aan zijn vader. Natuurlijk kan hij VanHalen niet vervangen en dat is ook niet hoe dit album moeten aanvliegen. Met ‘Mammoth’ horen we de man hoe zijn inspiratie ingedaald is en dat hij met de wijze woorden van zijn vader de droom achterna gaat. Alles is mogelijk en ga er voor… Het is inspirerend, pakkend en met de drive in het nummer zeer overtuigend. Waarna het ‘Circle’ een intense invulling geeft van de circle of life. De sound is niet blijven hangen in de 80’s van VAnHalen. Wolfgang kiest zelf een mix van sounds waardoor het album goed in deze tijd staat. De stevig gitaargeluid in ‘The Big Picture’, lekkere riffjes in ‘Feel’ en lichte sound in het bonus nummer ‘Distance’. Met dit album weet Wolfgang zijn vader optimaal te eren en is het een mooi begin om je carrière te starten.

2021 Juni week 22

Parker Missap - Be Here Instead

Label Okrahoma Records

Beoordeling 8,5

Review De Amerikaanse singer/songwriter en multi-instrumentalist Millsap Paker levert met Be Here Instead zijn vijfde album af. In 2014 werd hij al door de Americana Music Association's tot Emerging Artists of the Year uitgeroepen en nog steeds is hij niet klaar met zijn muzikale ontwikkeling. De eerste single die uitkwam was ‘The Real Thing’ en bevestigde wederom het talent van Millsap waarbij de akoestische gitaarriffs heel mooi kleuren bij zijn stem en het nummer door de tempowisselingen lekker vaart krijgt. Maar zoals al gezegd leren we op Be Here Instead een nieuwe Millsap kennen. Op sommige momenten lijkt hij terug te keren naar de jaren ’70 zoals bij de opener ‘Rolling’ en het soulvolle en wat psychedelische ‘Vulnerable’ dat hij schreef toen hij net getrouwd was. Met enkele hele simpele zinnetjes geeft hij de kern van zijn liefde weer (“it’s never really worth it to try to be tough”). Zo wordt al snel duidelijk dat hij die wat Folkachtige sound achter zich heeft gelaten en we wisten natuurlijk al dat hij zo’n beetje alle stijlen aan kan; van Rock naar Americana en via Country en Blues naar Folk. Zo tikt hij zelfs een beetje de Blues aan bij ‘It Was You’ met prima gitaarspel en gooit hij bij de wat gruizig klinkende rocker ‘Dammit’ zelfs alle schroom van zich af en horen we een Millsap zoals we dat nog niet eerder deden. Dat zijn stem zich ook prima leent voor wat soulachtige nummers hadden we al bij ‘Vulnerable’ erkend maar bij de mooie en gevoelige soulballad ‘Empty’ laat hij horen dat deze stijl hem ook echt prima past. Ook ‘Passing Through’, een mooie soulballad met een vleugje blues, hoort in dit rijtje. Maar op Be Here Instead begeeft hij zich ook op een wat meer experimenteler pad zoals bij het synthesizers gebouwde ‘Now, Here’. Die synthesizers komen ook weer terug bij ‘In Your Eyes’, waarbij we de jaren ’80 invloeden duidelijk herkennen en voor deze recensent tot één van de favoriete nummers van het album behoort. Met het uiterst dansbare en lichtvoetige ‘Always’ laat hij wederom een kant horen die we nog niet kenden. Dat hij nog steeds terug kan schakelen naar het geluid dat op eerdere albums zo toonaangevend was blijkt wel uit het kleine, akoestische luisterliedje ‘In Between’. Met Be Here Instead zet Parker Millsap de volgende stap in zijn muzikale carrière en waarschijnlijk is dit album zijn meest uitdagende tot op heden. Hij bewijst wederom een goede singer/songriter te zijn die moeiteloos van stijlen combineert en daarmee ook de stemming anders kan laten aanvoelen. Een meer dan prima album waarmee de Amerikaan hoopt eindelijk een breder publiek aan te kunnen spreken. Veel luisterplezier.

Rostam - Changephobia

Label Matsor

Beoordeling 8,5

Review Rostam Batmanglij is met recht een duizendpoot. Naast het feit dat hij één van de drijvende krachten achter de immens populaire band Vampire Weekend was, is hij ook een succesvol producer (o.a. Haim ) en multi-instrumentalist. Met Changephobia levert hij zijn tweede soloalbum af. Met dit nieuwe album slaat de Amerikaan een nieuwe muzikale richting in en het kan zo maar zijn dat er een paar luisterbeurten nodig zijn om Changephobia echt te kunnen waarderen. Want het album klinkt gewoon anders dan zijn solodebuut Half Light. Het meest poppy nummer op het album is waarschijnlijk ‘4Runner’ waarin hij een roadtrip beschrijft vanuit het perspectief van de passagiersstoel. Maar op dit album zijn het juist die wat experimentele nummers die gaandeweg uitgroeien tot absolute pareltjes. Luister maar eens naar ‘Bio18’, een mooi ingetogen ballad met de (ontstemde) jazzy piano en de Afrikaans klinkende percussie. De saxofoon is hier de spreekwoordelijke kers op de taart. Die saxofoon staat ook centraal op het wat nerveus klinkende ‘Kinney’ en de bijdrage van saxofonist Henry Solomon zorgt voor balans. Maar Changephobia is zo veel meer. ‘These Kids We Knew’, met een bijdrage van Haim’s Danielle op drums, is een de gewenste opener met verrassende melodielijnen terwijl Rostam bij het intieme ‘Unfold You’ veel meer jazzinvloeden verwerkt. De drumcomputer bepaald het ritme op het titelnummer en ook hier horen we Solomon met zijn bariton sax een bijdrage leveren. Gaandeweg het album kom je steeds meer tot de conclusie dat piano en saxofoon als een rode draad door dit album lopen en als een soort bindmiddel fungeren van de melodielijnen en de teksten. ‘To Communicate’, waarbij op enig moment aardig aan de knoppen wordt gedraaid, is hier ook een mooi voorbeeld van en ook het wat vrolijk klinkende ‘Next Thing’ kent verrassende wendingen. De afsluiter wordt gevormd door de dromerige ballad ‘Starlight’ maar deze recensie is pas af als we het prijsnummer van het album genoemd hebben; ‘From The Back Of A Cab’ beschrijft de taxirit met zijn geliefde naar het vliegveld (“From the back of a cab to the airport / I am happy we got this hour”) en het is zo ongelofelijk knap dat door al die elektronische elementen het sentiment zo duidelijk doorklinkt. Changephobia is een album dat in ieder geval niet doorsnee is. Dit nieuwe album brengt ons een hele mooie collectie van liedjes met soms onconventionele melodiestructuren die waarschijnlijk meer dan één luisterbeurt nodig hebben om echt gewaardeerd te kunnen worden. Gun het album die tijd en je zult ontdekken dat het een ijzersterke en dynamische opvolger is van zijn debuutalbum. Veel luisterplezier,

Marina Allen - Candlepower

Label Fire Records

Beoordeling 8

Review Eindelijk is daar het debuut Candlepower van de Amerikaanse singer/songwriter Marina Allen. Met de 7 nummers die dit “minialbum” vormen is daar eindelijk het moment gekomen om nader kennis te maken nadat de single ‘’Oh Louise’ enige tijd geleden al de ether in was geslingerd. De uit Los Angeles afkomstige Marina Allen steekt niet onder stoelen of banken haar inspiratie op te doen uit muziek van Joni Mitchell. In de VS wordt ze al vergeleken met grote namen zoals Karen Carptener en in mindere mate Kate Bush. De al eerder genoemde single ‘Oh Louise’ is de opener en meteen wordt duidelijk dat we hier niet met een recht-toe-recht-aan singer/songwriter te maken hebben. De verrassende en complexe melodielijn wordt door Marina met haar stem gedragen en het instrumentarium, inclusief de saxofoon, is perfect in balans. Bij ‘Belong There’ bewijst ze nogmaals niet voor de makkelijkste weg te kiezen en dit ietwat psychedelische nummer met mooie percussie heeft misschien wat gewenning nodig. Met ‘Sleeper Train’ is daar ineens weer die kristalheldere stem die door akoestische gitaar begeleid wordt en na ruim een minuut wordt het nummer nog warmer door bijval van drums, elektrische gitaar en een aangename tweede stem. Een nummer dat zo maar op een B-kant zou kunnen staan van een band uit de jaren ’70. De deels ‘spoken lyric’ ‘Believer’ is op zijn minst verrassend en voor mij het hoogtepunt van het album. Met het Folkachtige ‘Original Goodness’ keert ze weer terug naar de basis; een mooi “stripped-down” liedje waar ze nogmaals bewijst wat voor een uitzonderlijke stem ze beschikt. De afsluiter is er één met een deja-vu gevoel naar de jaren ’60; de pianoklanken die Marina ondersteunen op het amper twee minuten durende ‘Reunion’ zorgen voor een zeer intieme sfeer. Het enige punt van kritiek op Candlepower is dat het nog geen twintig minuten duurt. Marina legt de lat erg hoog voor een vervolg want dit debuut dat ergens in het midden houdt tussen een verlengde EP en een minialbum smaakt absoluut naar meer. Ze schrijft prachtige, intieme liedjes en ze heeft een bijzonder mooie en aansprekende stem. Er lijkt weer een pareltje gevonden te zijn bij het Britse Fire-label. Veel lusterplezier.

Japanese Breakfast - Jubilee

Label Dead Oceans

Beoordeling 8,5

Review De Amerikaans/Koreaanse Michelle Zauner, artiestennaam Japanese Breakfast, is terug met een nieuw album, Jubilee. Haar twee vorige albums werden alom goed ontvangen maar waren omgeven met een sombere, donkere sluier van melancholie. Met Jubilee opent ze echter een nieuw hoofdstuk in haar leven. Dat het nieuwe album een nieuw geluid met zich mee zou bregen lag in de lijn der verwachting maar dat de Amerikaans/Koreaanse de jaren ’80-muziek goed in zich heeft opgenomen blijkt wel uit catchy nummers als ‘Be Sweet’, ‘Slide Tackle’ en de opener Paprika’; drumcomputers en synthesizers zorgen voor nummers die onwijs melodieus klinken en zonder dat je het weet onder je huid kruipen. En op sommige momenten laat ze nummers heel orkestraal klinken, zoals bij ‘Kokomo, IN’ waarbij je het gevoel krijgt dat er een compleet strijkersensemble haar medewerking verleent. Overigens kreeg Michelle op dit album ook hulp van diverse strijkers en blazers en die zijn van absoluut toegevoegde waarde. Op de eerste twee albums stonden de ongeneeslijke ziekte van haar moeder en het latere overlijden centraal maar van dat donker randje dat zich vooral uitte in een wat Lo-Fi-achtig geluid is op Jubilee vrijwel niets terug te vinden. Centraal op het album vinden we ‘Posing In Bondage’ terug, een etherisch en sensueel nummer dat een iets donkere zijde van Michelle laat zien en waar we haar “I’m just a woman with loneliness/I’m just a woman with needs,” horen zingen. Met het wat donkere randje en de onbekende tweede stem is het één van de beste tracks op het album. En zo blijft het geluid van dit album zo anders dan de eerste twee. Want ook het luchtige en met kinderstemmen omgeven ‘Savage Good Boy’ is zo anders dan dat donkere, Lo-Fi-achtige shoegaze geluid dat eigenlijk zo karakteristiek was op de eerste twee albums. ‘In Hell’ is een aangename popsong en met ‘Tactics’ neemt ze in een prachtig gevoelig liedje mee in een verbroken liefde. Dat ze haar muzikale verleden nog niet vergeten is bewijst ze met het persoonlijke ‘Posing On Cars’; mooie shoegaze-achtige gitaren omgeven haar breekbare stem als we haar ”I’m just a woman with loneliness/I’m just a woman with needs” horen zingen. Gaandeweg wordt het nummer mooi opgebouwd met sfeervolle drums en synths om het plaatje totaal te maken. Jubilee is een verrassend positief popalbum geworden en onderschrijft het talent want naast het schrijven van alle teksten horen we haar ook op diverse instrumenten terug als piano, basgitaar, synthesizer en nog wat meer. Eindresultaat is een bijzondere mix waarbij het heel makkelijk is om invloeden van diverse bands te herkennen zonder dat de authenticiteit van Jubilee vervaagt. Een fijne popplaat. Veel luisterplezier.

Brodka - Brut

Label Warp Records

Beoordeling 8

Review De Poolse versie van Idols vormde in 2004 de springplank voor de inmiddels 33-jarige Monika Maria Brodka, alias Brodka. De Poolse heeft inmiddels al aardig wat albums uitgebracht en met Brut voegt ze weer een nieuw hoofdstuk aan haar discografie toe. Het belangrijkste thema van het album is de onrust in de wereld en zeker ook in haar vaderland Polen. De wereld kreeg te maken met een pandemie maar in het thuisland van Brodka vond er tegelijkertijd een maatschappelijke beweging plaats voor meer vrijheden en rechten voor de bevolking. Als voorbeeld schetst ze de hippe, coole en mondiale hoofdstad Warschau en aan de andere kant is er vanuit de overheid veel vrijheidsbeperking. In haar thuisland is Brodka echt een grote naam die dus ook haar stem durft te laten horen, maar in het buitenland is ze zoals ze zelf zo mooi omschrijft “nog steeds een debuutartiest”. Dit nieuwe album is een gevarieerd, eigentijds popalbum geworden waar Brodka zo nu en dan weer naar hartenlust experimenteert. De wat industriële, elektronische sound loopt als een rode draad door Brut maar is niet overheersend. Opener ‘Come To Me’ wordt gedragen door een drone-achtige beat en hier verwerkt Brodka al de nodige samples want daar begon het allemaal mee; het vastleggen van individuele geluiden, of het nu het vallen van een glasscherf was, het gefluit van de airco of een andere random geluid. Met ‘Game Change’, een fraai stukje Electro-Pop, stelt ze de gender-discussie centraal en ook bij het springerige ‘Hey Man’ dat vergezeld gaat met een fraaie video worden man en vrouw vervaagd. Daar tegenover staat dan weer het wat ingetogener ‘Imagination’ maar evengoed schakelt ze over naar ‘You Think You Know Me’ waar we invloeden uit de jaren ’80 herkennen. Dat de Poolse veelzijdig is blijkt uit een nummer als ‘Fruits’ dat een haast etherische rust uitstraalt terwijl ‘The World Is You’ door de synthesizers een wat mysterieus karakter krijgt. Met de afsluiter ‘Sadness’ schaalt Brodka weer af en vocaal is dit misschien wel haar sterkste track want haar stem is hier absoluut de richtinggevende factor. Brut is weer een volledig Engels gezongen album en Brodka weet op een authentieke wijze maatschappelijke vraagtukken via haar teksten met ons te delen. De elf nummers bieden voldoende variatie om te blijven boeien en dit album zou wel eens de doorbraak buiten Polen kunnen worden. Waarschijnlijk het beste en meest uitgebalanceerde album dat Brodka tot op heden heeft uitgebracht. Veel luisterplezier.

Salvador Sobral – bpm

Label Warner

Beoordeling 8

Review Na het Eurovisie rock geweld van Maneskin, gaan we even terug naar de stille pianoklanken van de winnaar uit 2017 Salvador Sobral. De Portugese zanger wist met zijn emotie en het kleine liedje ‘Amar Pelos Dois’ iedereen stil te krijgen. Nu verschijnt er het album bpm en is hij eindelijk op het Nederlandse podium te zien. Vanwege zijn hartproblemen en behandelingen heeft het jaren geduurd om dit album op te nemen en een vervolg te geven aan het album ‘Alma Nuestra’ en het Eurovisie songfestival avontuur. Dit nieuwe album staat dan ook vol prachtig kleine liedjes zoals het ‘Ful Ver Mey Amor’ en het lekker swingende ‘Se De Min Precisarem’. Met ‘That Old Waltz’ en ‘Paint The Town’ zingt hij 2 songs in het Engels met een mooi Portugese tongval. De songs zijn vooral piano songs die uitgewerkt zijn tot een band- liedje. Het heeft een kop en staart en de taal en zijn stem maakt dat je vanzelf verliefd wordt op de liedjes, ondanks dat je het niet kunt verstaan. Highlight van het album is het ‘Medo de Estimacao’ waar de kracht van Sobral zijn zang in een Europees compositie komt te staan en het ‘Sangue Do Mey Sangue’ dat doet denken aan het liedje van toen… Salvador over het album: "Since the beginning of my career I feel more comfortable singing other people's songs. It's true that I have ventured on previous albums writing a song or two, but I can't say that I have exploited my songwriting vein, it was just a capillary. The approach of this new album is to expose my entire aorta. I make many decisions during my sleepless nights. I always remember when I was in the hospital: they did a lot of electrocardiograms and, at a more delicate stage, there was also a monitor showing my bpms. And that, oddly enough, gave me a sense of familiarity. Bpm was something I knew well from music. And so, I decided that the record would be called bpm. I could sleep in peace. At least that night.” Tour • 27.10.2021 | Rockhal, Esch-sur-Alzette LU • 30.10.2021 | De Doelen, Rotterdam NL • 01.11.2021 | Het Concertgebouw, Amsterdam NL • 02.11.2021 | Stadsschouwburg, Nijmegen NL (i.s.m. Doornroosje) • 03.11.2021 | Vooruit, Gent BE (i.s.m. Democrazy)

2021, Mei week 21

Current Joys - Voyager

Label Secretly Canadian

Beoordeling 8,5

Review Singer/songwriter Nick Rattigan is terug met een nieuw album; Voyager. De uit Reno, Nevada afkomstige Amerikaan is echter veel meer; hij is ook “music-video-director”, journalist en multi-instrumentalist. Muzikaal kennen we hem als drummer/zanger van Surf Curse en solo bracht hij al muziek uit onder het alias The Nicolas Project en Tele/Vision maar sinds 2015 is hij actief als Current Joys. Dit nieuwe album telt maar liefst 16 tracks waarbij Rattigan zijn veelzijdigheid aan ons toont en zijn filmervaring verwerkt in de wereld waarin hij leeft. Meteen bij opener ‘Dancer in The Dark’ is de noodzaak en urgentie voelbaar; tussen het pianospel en het strakke drumwerk hoor je de melancholie in de stem van Rattigan en gaandeweg wordt het nummer prachtig opgebouwd waarbij de strijkers een mooie toevoeging vormen. Hierna neemt de Brit ons mee in zijn eigen tijdmachine waar we diverse muziekstijlen voorbij horen komen. Zo pakt hij met vlijmscherpe drums bij het razende ‘Naked’ terug naar de punk en horen we hem bij ‘Breaking The Waves’ als een soort gekwelde geest die op The Cure’s Robert Smith doet lijken. Ook bij het aanstekelijke ‘Money Making Machine’ ligt een vergelijking met het geluid van The Cure op de loer. Rattigan steekt overigens niet onder stoelen of banken dat hij lijdt aan een angststoornis en het hartverscheurende ‘Shivers’, een cover van The Boys Next Door, past perfect bij de geestelijke toestand van de Amerikaan. Maar er staan ook enkele prachtig rijk gearrangeerde nummers op dit nieuwe album zoals ‘American Honey’, een innemend melancholiek meesterwerkje met mooi gitaarspel en met gesloten ogen zie ik dit nummer ook door Tom Petty gespeeld worden. Ook het haast akoestische ‘Big Star’, waar de stem van Rattigan alleen ondersteund horen door gitaar en piano, is meer dan geslaagd. Mooi is om te horen dat hij de opnamestudio in loopt en “Big Star Take One” horen zeggen. Bij de sfeervolle single ‘Amateur’, ook weer met die richtinggevende piano, laat Rattigan wederom horen hoe krachtiger een liedje wordt als als je laagje voor laagje opbouwt. Waarschijnlijk dingt het gevoelige ‘Rebecca’, genoemd naar de gelijknamige Hitchcock-film, met ‘Altered States’ (horen we daar de strijkers China Crisis’ ‘Wishful Thinking’?) naar de verwijzing van beste track op het album. ‘The Spirit Of The Curse’ is een mooi akoestisch nummer waar hij met zijn kopstem zingt, ‘Something Real’ is een uptempo duet en ‘Vagabond’ luistert makkelijk weg. De albumtitel wordt vertegenwoordigd door twee titelsongs; daar waar ‘Voyager Pt1’ vooral een mooi melancholisch instrumentale soundscape is ontvouwd “Pt 2” zich tot een meer dan gevoelige pianoballad waar Rattigan het uiterste van zijn stem vraagt. Met bijna 55 minuten speeltijd en een indrukwekkend palet aan variatie in de liedjes is Voyager een mooi album geworden. In dit Spotify-tijdperk kun je er natuurlijk enkele nummers uithalen en toevoegen aan je playlist maar het is echt een luisteralbum geworden met een kop en een staart. Het is een gevoelig en melancholiek album geworden waar de Amerikaan nog maar eens zijn veelzijdige talent etaleert. Eentje voor de jaarlijstjes. Veel luisterplezier.

Texas - Hi

Label BMG (PIAS)

Beoordeling 8,5

Review Met meer dan 40 miljoen verkochte albums behoort Texas tot één van de meest succesvolle bands van Schotland. De band waar zangeres Sharleen Spiteri en Ally McErlaine leden van het eerste uur zijn én bepalend voor het geluid van de Texas, brengt met Hi hun tiende album uit. “Hi” is eigenlijk een hele informele begroeting tussen (oude) bekenden. En dat is eigenlijk precies het gevoel dat dit tiende album van de Schotse formatie Texas oproept. En dit album zou er helemaal niet geweest zijn als ze niet toevallig tegen een aantal “vergeten” tracks waren gestuit die het niet haalden op het White On Blonde album uit 1997. Deze nummers brachten zoveel inspiratie naar boven dat de band besloot nieuw werk te gaan schrijven en een tiende album uit te brengen. Wij kennen ze natuurlijk van de hits ‘I Don’t Want Have A Lover’, ‘Black Eyed Boy’ en ‘Say What You Want’. Het is alom bekend dat Sharleen en Ally bepalend zijn voor de sound van de band. Soms wordt die wel omschreven als “retro-pop”, maar vast staat dat de Schotse band met hun geluid al drie decennia succesvol is. Ook op Hi komen we weer een breed aanbod van stijlen tegen. Zo opent de band met hun single ‘Mr Haze’, een onvervalste floorfiller, geïnspireerd op de Motown-sound waar subitiel een sample van Donna Summers’ klassieker ‘ Love’s Unkind’ in verwerkt is. Vervolgens pakt de band door met de titelsong waar de Britpop vermengd wordt met Hip-Hop in de vorm van een samenwerking met Wu Tang Clan. Bij ‘Moonstar’ verwerkt de band dan weer Country-invloeden zonder dat hun sound aan authenticiteit inboet. Texas staat bekend voor de uptempo liedjes die je niet meer loslaten, mede door de karakteristieke stem van Sharleen, zoals ‘Just Want To Be Liked’ (let op de blazers), ‘Heaven Knows’ en ‘Look What You’ve Done’. Toch weet ook op dit tiende album de band ons zo nu en dan te verrassen. Met ‘Dark Fire’, één van de hoogtepunten van Hi, nemen ze ons terug naar het romantische beeld van de Amerikaanse Highschools in de jaren ’50. Maar het is toch wel bij een nummer zoals ‘You Can Call Me’ dat de stem van Sharleen op zijn best is en Texas klinkt zoals we dat zo goed kennen. De afsluiter ‘Falling’ heeft dan weer die jaren ’90 invloeden maar het is toch vooral de ballad ‘Unbelievable’ dat de meeste aandacht trekt. Dit mooie, rustige nummer wordt prachtig opgebouwd en wederom is het de inmiddels 53-jarige zangeres die dit nummer draagt. Hi is wederom een ijzersterke plaat van de Schotse band; ze zijn onmiskenbaar in bloedvorm met Sharleen Spiteri als boegbeeld want haar stem klinkt na dertig jaar nog steeds even krachtig als op het debuutalbum Southside. Buiten enkele verrassingen is het allemaal niet vernieuwend en is het gewoon Texas wat je hoort, maar je krijgt er een ongelofelijk goed humeur van. Veel luisterplezier.

Ticket West - Cab Driving Man

Label Tick

Beoordeling 8

Review De beide broers Pascal en Walter Wilhelm groeiden thuis op met de Bluesplaten van hun vader. Ze kozen al vroeg voor een eigen carrière maar kwamen na een kleine dertig jaar weer bij elkaar. In 2020 was daar het debuutalbum High Class Horse en nu is daar met Cab Driving Man een waardige opvolger. Voor dit album zochten de broers Pascal (gitaar/zang) en Walter (basgitaar/zang) de samenwerking op met een aantal muzikale vrienden en kozen ze voor een handvol covers naast een drietal eigen geschreven nummers. Met enkele muzikanten zoals Harp Mitch en Gerrit Ekkelenkmap werkten ze al eerder samen en beide heren horen we vooral hun kunsten op mondharmonica vertonen. Ze weten een aangename balans te vinden tussen de Chicago Blues en de West Coast Blues, de stijl die ze vooral op hun debuutalbum omarmden, maar ze maken evengoed uitstapjes richting de Boogiewoogie. Nummers als ‘My Kind Of Woman’ (Elmore James) en ‘Bad Boy’ (Eddie Taylor) belichamen de Chicago-blues maar ook het soepele werk van Greg Izor horen we terug in een meer dan smaakvolle versie van ‘Don’t Have To Worry’. En zo weet Ticket West de vaart erin te houden, mede vanwege de muzikaliteit van de sessiemuzikanten die hun op dit tweede album vergezellen. Luister maar eens naar het toetsenwerk van Roel Spanjers op het swingende ‘I Don’t Want No Woman’ (Magic Sam) en ‘Second Hand Love’ dat oorspronkelijk van Cousin Joe is. Met ‘Boogie Blues’ noemen we waarschijnlijk het meest broeierige nummer en juist dit nummer is door Pascal Wilhelm geschreven. Daar tegenover staat dan het wat donkere en stampende ‘Low Down Dog’ dat door de beide broers geschreven werd en dat door vet aangezette gitaarriffs vorm krijgt. De afsluiter ‘Whole Lotta’ Love’, dat we nog kennen van de uitvoering van Muddy Waters, is een perfecte mix van Rock ’n Roll en Blues. Er zijn een aantal elementen die er voor zorgen dat Cab Driving Man een absolute topproductie is. Naast het vakmanschap en de muzikaliteit van de band is het vooral het plezier en de passie dat je in de elf tracks terug hoort. Een Nederlandse productie met internationale allure. Veel luisterplezier.

Billie Marten - Flora Fauna

Label Fiction Records

Beoordeling 8,5

Review Flora Fauna is al het derde album voor de pas 21-jarige Britse Billie Marten. De Britse singer/songwriter, die doorbrak en bekendheid vergaarde met haar akoestisch getinte Folk-achtige liedjes, is terug met nieuwe muziek én een nieuwe sound Op 15-jarige leeftijd lanceerde ze al haar eerste EP, een jaar later gevolgd door de opvolger. In 2016 werd ze genomineerd voor de BBC Sound Of 2016 en in datzelfde jaar kwam haar debuutalbum Writing of Blues and Yellows uit. Tijdens de pandemie nam ze de tijd om een basgitaar en luisterde veel naar Krautrock en andere stijlen en die invloeden neemt ze duidelijk mee naar dit nieuwe album. ‘Garden Of Eden’ is wat dat betreft meteen richtinggevend en begint met een bassloopje waarna drums invallen en we haar toch wat fluweel zachte stem horen. Ook bij ‘Creature Of Mine’ werpt ze de schroom van zich af en bewijst zo wederom ook een talentvolle singer/songwriter te zijn (“Old Mother Nature says, "it's all getting worse / There is no room for another"). Meest bijzondere track is absoluut ‘Human Replacement’, verwijzend naar de tragische dood van Sarah Everard in Londen in maart en de daaropvolgende nationale uitstorting van verdriet en woede. Dit steeds dreigender wordende nummer is een soort van openlijke aanklacht tegen het feit dat vrouwen ’s nachts niet meer veilig over straat kunnen. Check ook zker even de bijbehorende clip waar ze in een tank door Londen rijdt! Maar we komen ook hele mooie popliedjes tegen op Flora Fauna. Luister maar eens naar ‘Heaven’ (luister naar de Sitar), ‘Ruin’, het Dreampop-achtige ‘Liquid Love’ en het met een vleugje Radiohead omgeven vlotte ‘Kill The Clown’. De maatschappelijke betrokken van Billie is bekend en op het ingetogen ‘Pigeon’ neemt ze het overdreven aanjagen van materialsime in Londen op de korrel. Bij de de laatste twee nummers trakteert de jonge singer/songwriter ons op twee mooie overpeinzingen; vooral de met het spaarzame instrumentarium vormgegeven afsluiter ‘Aquarium’ is prachtig en daarmee laat Billie nog maar eens horen waar ze muzikaal vandaan komt. Flora Fauna is een logisch vervolg in de muzikale carrière en ontwikkeling van de jonge Britse Billie Marten. Het pure folkmeisje is getransformeerd naar een jonge volwassen vrouw van de wereld en ze is in staat meer stijlen met elkaar te combineren. Maatschappelijk betrokken en in staat sterke teksten te verpakken in mooie melodiën. Veel luisterplezier.

The Steel Woods - All Of Our Stones

Label Thirty Tigers

Beoordeling 9

Review Het derde album van de Amerikaanse Bluesrockformatie The Steel Woods zou het hoogtepunt moeten zijn in hun carrière tot nu toe. All Of Your Stones is inderdaad het beste werk dat de band uit Nashville gemaakt heeft maar het is er wel een met een zwart randje en een bitterzoete afdronk. Vooral gitarist Jason Cope en zanger/gitarist Wes Bayliss hadden al een heel muzikaal leven achter zich voordat ze The Steel Woods begonnen; een Amerikaanse Bluesrock band die soms dicht tegen hardrock schuurt maar in hun muziek ook onmiskenbare elementen van country meenemen. Cope was de gitarist die met Jamey Johnson op tournee ging en werkte met namen als Brent Cobb, Miranda Lambert en Lindi Ortega. Een toevallig ontmoeting tussen Cope en Bayliss zorgde voor de muzikale verbinding en samen met drummer Isaac Senty en bassist Johnny Stanton gingen ze het avontuur aan met hun ongepolijste, ietwat Southern Rock die absoluut terug te herleiden is naar de muziek van Lynyrd Skynyrd. In 2017 was daar het debuut Straw In The Wind dat in 2019 overtroffen werd door een tweede album. Dit derde album, daar was iedereen het over eens, zou het beste werk tot nu toe zijn. Tot dat in januari van dit jaar het noodlot toesloeg en Jason Cope op 42-jarige leeftijd in zijn slaap overleed als gevolg van diabetes, een ziekte waar hij al langer aan leed. Het album was toen net onderweg voor de laatste mix en bandleden en familieleden besloten dat het toch uitgebracht moest worden. Cope was niet alleen gitarist, hij was misschien wel de belangrijkste schrijver binnen de band. Hij schreef of werkte mee aan zes van de negen nummers dus bij alles wat je hoort is zijn dood direct gerelateerd. Een nummer als het melancholieke ‘Ole Pal’, dat vertelt over een overleden vriend, krijgt derhalve een dubbele betekenis. Maar het zijn dus die met gitaar doordrenkte blues nummers die er voor zorgen dit album naar een hoger niveau worden getild. Opener ‘Out Of The blue’ en ‘Baby Slow Down’ zijn vette Bluesrocknummers waar de band excelleert. Evengoed zijn er nummers over de mooie kanten van het leven zoals ‘You’re Cold’ waar Bayliss vocaal op zijn best is. Ook dit album heeft zo zijn momenten van bezinning en rust en met ‘You Never Came Home’ trakteert de band ons op een prachtige ballad met krachtig gitaarwerk van Cope. Ook de Blues ballad ‘I Need You’, een cover van Lynkyrd Skyngyrd, met een bijdrage van countryzangeres Ashely Monroe raakt de juiste snaar. Met het akoestische ‘Run On Ahead’, met Bayliss op zijn best, toont de band zijn veelzijdigheid nog maar eens en dit prachtig ingetogen nummer zorgt voor een mooi contrast met het wat ruiigere en stevigere werk. De laatste nummers zullen de laatste twijfelaars definitief over de streep trekken want met ‘Aiming For You’ en titeltrack ‘All Of Your Stones’ levert de band nu al twee klassiekers af. Het meer dan overtuigende All Of Your Stones zal voor altijd verweven zijn met het overlijden van Jason Cope. Toch zal de band verder moeten en gaan en met dit laatste Souther Blues-album dat met zoveel liefde en passie is gemaakt is het fundament gelegd voor iets moois in de nabije toekomst waarbij de gedachtenis aan Cope altijd zal blijven. Veel luisterplezier.

Marinero - Hella Love

Label Hardlyart Records

Beoordeling 8

Review Hella Love is de titel van het tweede album van Jess Sylvester alias Marinero, de Amerikaan die in San Francisco opgroeide en na zijn debuutalbum Trópico de Cáncer uit 2019 naar Los Angeles verhuisde. Na het korte instrumentale Mariachi-intro is ‘Through The Fog’ eigenlijk het eerste echte nummer. Het Bossanova-ritme wordt door een rijk instrumentarium en die wat zwoele stem van Sylvester verder vormgegeven. De vraag is of dit nummer met overduidelijke Tropicalia-invloeden een directe verwijzing is naar de mist die altijd rond San Francisco’s Bayarea hangt of dat het verwijst naar een “benevelde” toestand. Sylvester is tweetalig en die troef speelt hij bij diverse nummers uit. Mooi voorbeeld is ‘Nuestra Victoria’ waar hij ons meeneemt naar zijn jeugd en herinneringen ophaalt aan een oude bakkerij, Victoria genaamd, die er nu niet meer is. Jess Sylvester groeide op in de stad van de Golden Gate en met een Amerikaans-Mexicaanse moeder is zijn tweetaligheid verklaard. Zijn vader was zeeman en laat dat nu “Marinero” vertaald zijn in het Spaans en dus wordt hiermee ook duidelijk waar zijn artiestennaam vandaan komt. Ook in ‘Isle Of Alcatraz’ weet hij zijn herinneringen mooi in Latin-muziek om te zetten. Zo krijg je al luisterend het gevoel dat dit een album is dat in het teken staat van “onthaasten”. De nummers klinken wat laid-back, komen ontspannen over en Sylvester weet knap die wat relaxte sfeer neer te zetten. Ook ‘Luz Del Faro’, dat ook weer Mariachi als basis heeft, wordt in het Spaans gezongen en als je goed luistert kom je al snel tot de conclusie dat Hella Love een open liefdesverklaring is aan de stad waarin hij opgroeide voor hij naar Los Angeles verhuisde. Toch maakt de Amerikaan ook wel wat kleine uitstapjes. ‘Outerlands’ heeft nog steeds die Zuid-Amerikaanse vibe maar evengoed hoor je wat 70’s invloeden en West-Coast Sound terug. Die ontspannen sfeer is absoluut de verbindende schakel op dit tweede album. Het lekker psychedelische ‘Beyond The Rainbow Tunnel’ zou prima in de tijdsgeest van de jaren ’70 gepast hebben en vormt één van de hoogtepunten. Ook de titelsong past in deze serie liedjes en hier horen we ineens de kopstem van de Amerikaan. Met afsluiter ‘Frisco weet Sylvester ons toch nog te verrassen; de DISCO viert hoogtij waarbij hij slim nog wel wat Latin-elementen worden verwerkt waardoor dit een wel heel zonnige en dansbare afsluiter is geworden. Hella Love is zoals eerder gezegd een liefdesverklaring aan San Francisco. Sylvester neemt ons mee op zijn muzikale reis en combineert naar hartenlust Zuid Amerikaanse invloeden met psychedelische pop uit de jaren ’70 en wat West Coast Sound. Met de zomer in aantocht is dit gewoon een fijne plaat met een positieve vibe waarbij je heerlijk terug kunt schakelen. Zonnetje, drankje en Hella Love op de achtergrond. Veel luisterplezier.

Fiddlehead - Between The. Richness

Label Run for Cover Records

Beoordeling 8

Review De uit Boston afkomstige band Fiddlehead is terug met een opvolger voor hun goed ontvangen album Springtime and Blind uit 2018. Met de vlijmscherpe combinatie van Post-Hardcore en -Punk en puntgave teksten straalt Between The Richness wederom de kracht uit van deze Amerikaanse band. Laten we voorop stellen dat Fiddlehead niets met violen of strijkers te maken heeft. De band is feitelijk een verzameling muzikanten die allemaal een ver verleden in andere bands hebben en de combinatie van Posthardcore, Post-punk met toch wel Emo-achtige teksten maakt nog steeds indruk. Het debuut EP Out Of The Bloom uit 2014, dat feitelijk over het verlies van frontman Patrick Flynn’s vader gaat vormde de doorbraak en misschien wel onbedoeld is er nu al een tweede volwaardig album. De tien nummers op dit tweede album rollen in een kleine 25 minuten uit je speakers. Om even aan te geven hoe de band werkt hoeven we bijvoorbeeld alleen maar naar het openingsnummer ‘Grief Motif’; voordat de band er stevig in vliegt horen we eerst een “spoken word” van de dichter E.E. Cummings, “I Carry Your Heart with Me (I Carry It In)”. Het nummer vloeit moeiteloos over in ‘The Years’ en de intensiteit en urgentie wordt gaandeweg wat heviger. De stem van Patrick Flynn (o.a. Have Heart) is best karakteristiek te noemen en verder zorgen de beide gitaristen Alex Henery en Alex Dow voor een meer dan aangenaam stukje gitaarwerk. Nummers als ‘Million Times’ en ‘Get My Mind Right’ zorgen voor het nodige vuurwerk en bij ‘Down University’ laveert zager Flynn tussen de denkbeeldige “battle” van de beide gitaristen en drummer Shawn Costa, ook een oud bandlid van Have Heart. Toch weet de band zo nu en dan te temporiseren zoals in het tweede deel van ‘Eternal You’ en het gesproken deel aan het begin van ‘Life Notice’ zorgt voor de nodige balans. De al eerder genoemde “Emo”-kant van de band komt voor tot uiting in het Dreampop-achtige ‘Joyboy’ waar Fynn over het vaderschap en zijn zoontje zingt (“Joyboy calls to you / A son so great and grand to view”). Zoals wel vaker bewaart ook Fiddlehead het beste voor het laatst want met de ronkende afsluiter ‘Heart To Heart’ wordt dit Between The Richness afgesloten. De tien nummers op Between The Richness belichamen alles waar de populaire band voor staat; een stevige combinatie van Post-punk en Hardcore met soms springerige en dan weer hoekige melodielijnen die de muzikale verpakking vormen van soms best gevoelige (lees : emotionele) teksten. Na een dikke twintig minuten is het wel even tijd om op adem te komen. Evengoed een album dat na elke luisterbeurt krachtiger klinkt. Veel luisterplezier.

2021, Mei week 20

Gary Newman -Intruder

Label BMG

Beoordeling 8,5

Review De Engelse zanger Gary Newman stond aan de wieg van de New Wave scene. Met zijn band Tubeway Army werd de donkere tijd en after punk periode ingelijfd. De jaren 80 zou een andere tijd gaan worden en deze band had hier invloed op omdat ze in 1978 tekende bij het Beggers Banquet label. Hiermee kon men snel overgaan naar singles etc. Het album Replica’s deed het in Nederland goed en haalde hier de hitlijsten. Wanneer Newman het succes rook ging hij solo met het debuut album ‘The Pleasure Principle’ deze new wave sound van de 80’s is nu weer populair. Het recente album Savage (Songs from a Broken World) wist in 2017 wederom in de Nederlandse hitlijst te sieren. Het nieuwe album Intruder is wederom een heerlijk donker new wave 80’s album. Met een upgrade naar de huidige tijd natuurlijk. Songs als ‘The Gift’ en ‘I Am Screaming’ zijn heerlijke elektropop songs van nu. Met een spannende sound en toch opzwepende drama, zou het bijna naar het Eurovisie Songfestival kunnen. Dan hadden ze een betere act dan wat UK nu stuurde. Nu oneerbiedig bedoeld zijn de songs theatraal goed. Neem het titelstuk dat spannend en gelijk hypnotiserend werkt. Of het ‘Is This World Not Enough’ waarbij Trent Reznor van Nine Inch Nails zijn inspiratiebron wederom zal bewonderen. Maar ook de kritische kant van de wereld wordt door Newman bezongen. ‘Black Sun’ en ‘End of The Dragons’ 1 3n 2 en ‘When You Fall’ maakt dat hij zorgen maakt over de huidige wereld. Hier horen we dan ook de inspiratiebron voor bands als Duran Duran, Ultravox, U2 en alle andere new wave acts uit de jaren 80. ‘Saints and Liars’ en het ‘Now and Forever’ zijn dan ook songs waar je de ervaring van deze man in hoort ten opzichte van de nieuwe generatie en gelijk zal Newman ook voor hen weer een goede inspiratiebron kunnen zijn. Het album past wellicht in deze tijd nu de 80s terug zijn en de synthpop het goed doet. Het is zeker een mooi album voor allen die door de jaren heen de 80s bands volgden.

The Black Keys - Delta Kream

Label Nonesuch.

Beoordeling 9

Review Terug naar de basis, naar hun roots. Delta Kream, het jubileumalbum van de succesvolle formatie The Black Keys, is eigenlijk een spontaan album te noemen. Het is puur vanwege de chemie tijdens een jamsessie van Auerbach met gitarist Kenny Brown en bassist Eric Deaton dat het idee ontstond om dit album te maken. We schrijven ergens 2019, net na de wereldtournee Let’s Rock. In zijn Easy Eye studio in Nashville zit Dan Auerbach te jammen met bovengenoemde gitarist Brown en bassist Deaton. Twee prachtige muzikanten die jarenlang met R.L. Burnside en Junior Kimbrough speelden, beide grote namen in de Mississippi Country Blues. Het plezier spatte er blijkbaar van af en Auerbach riep zijn vriend en kompaan Carney erbij en zonder te repeteren werden in een tweetal sessies deze elf tracks opgenomen. Elf tracks die de karakteristieke sound prachtig weergeven en een ode vormen aan Burnside, Kimbrough en die andere grootheid in dit genre; John Lee Hooker. Elf covertracks waar Carney met zijn vlijmscherpe drums de richting bepaalt, Deaton het fundament vormt en Brown en Auerbach de meest vette gitaarriffs weten te produceren. Om even de sfeer van dit album weer te geven; bij de ruim zes minuten durende opener ‘Crawling Kingsnake’ hoor je Deaton wat snaren op zijn basgitaar beroeren, Carney doet wat slagen op zijn snaredrum en Auerbach horen we ‘Ready?’ zeggen. Vervolgens valt alles samen in deze broeierige versie van het nummer dat Hooker schreef. Natuurlijk wordt zo nu en dan het tempo opgevoerd en nummers als ‘Poor Boy A Long Way From Home’ en ‘Coal Black Mattie’ worden door de heren energiek neergezet. Maar Delta Kream is veel meer dan die vuige, rockende blues want de heren bewijzen ook absoluut innemend en subtiel maar toch vol passie te kunnen spelen. Luister maar eens naar hun versie van ‘Stay All Night’ dat een ongekende groove kent en alles is waar Mississippi Country Blues voor staat. Maar ook de vertolkingen van ‘Mellow Peaches’, ‘Do The Romp’ en het wat psychedelisch en 70’s klinkende ‘Going Down South’ waar Auerbach zijn kopstem laat horen zijn stuk voor stuk Bluespareltjes. Voordat ze met een edit-versie van de opener afsluiten is daar nog de broeierige ballad ‘Come On And Go With Me’ (Kimbrough) waar we Auerbach als het ware een gesprek met de gitaar van Brown horen voeren. De elf covers zijn dan misschien spontaan en in twee sessie opgenomen, het doet niets af aan de kwaliteit waarmee deze elf nummers worden neergezet. Een diepe buiging voor deze productie want hier wordt met smaak en stijl een ode gebracht aan de Mississippi Country Blues. Tevens bewijst The Black Keys een ijzersterke en authentieke band te zijn. Overigens ook nog aandacht voor de iconische cover van dit album; een foto van de Amerikaanse fotograaf William Eggleston. Een topplaat die elke muziekliefhebber zal aanspreken! Veel luisterplezier.

SHAED - High Dive

Label Virgin

Beoordeling 7,5

Review Het hing al enkele jaren in de lucht; een debuutalbum van het SHAED, het indiepoptrio uit Washington D.C. Ze kenden hun doorbraak in 2018 met hun single ‘Trampoline’ maar het duurde dus toch nog enkele jaren voor de eerste worp met de titel High Dive het daglicht zag. Rond 2012 begon de tweeling Max en Spencer Ernst hun band onder de naam Walking Sticks en in 2016, mede door de komst van Chelsea Lee, veranderde de band van naam naar SHAED. Overigens vormen Chelsae en Spencer sinds 2018 ook een echtpaar, maar dat terzijde. Chelsae is de zangeres terwijl de beide broers het instrumentarium voor hun rekening nemen. Zoals gezegd was ‘Trampoline’ op zich een aardige hit maar het is toch vooral de versie waarbij Zayn (One Direction) enkele zinnen meezingt die de grote doorbraak vormde. In 2019 maakten ze een succesvolle tournee door Japan en hadden feitelijk al voldoende materiaal voor een echt volledig album toen de pandemie uitbrak. Er was tijd om te reflecteren en al snel was daar de conclusie dat al het materiaal een verkrampte poging was om het succes van ‘Trampoline’ te evenaren maar dat ze als band niet (meer) achter de liedjes stonden. Vervolgens gingen ze met een open blik aan de slag met dit album High Dive met 12 nieuw geschreven tracks plus die ene hit als eindresultaat. De dertien tracks vormen een lekkere combinatie van indiepop en dreampop en de nummers hebben vaak een stevige beat en worden omlijst met romantische strijkers. Wat dat betreft is opener ‘Dizzy’ meteen richtinggevend en kunnen we in één adem ook de prima single ‘Part Time Psycho’, het catchy ‘I Know Nothing’ en het uiterst dansbare ‘Colorful’ noemen waar Chelsae bewijst over een meer dan prima stem te beschikken. Met ‘Osaka’, geïnspireerd op hun tour in Japan, krijgen we een lekker uptempo Electrobeat nummer en de beide broers Ernst slagen erin een vleugje Oosterse sferen door te laten klinken. Ook het wat laid-back titelnummer ‘High Dive’ is één van de betere tracks en weerspiegelt het besluit van het trio om al het geschreven materiaal weg te gooien en in het diepe te duiken door een compleet nieuw album te schrijven. Natuurlijk zijn er momenten van bezinning terug te vinden zoals het romantische en het wat “vintage”-achtige ‘Once Upon A Time’, de powerballad ‘Visible Woman’ en de pianoballad ‘Six In The Morning’. Uiteraard mag die ene grote hit niet ontbreken en dus vinden we de versie van ‘Trampoline’ met een bijdrage van Zayn ook op High Dive. SHAED is op High Dive nadrukkelijk op zoek naar dat eigen geluid. Op dit geslaagde debuutalbum bewijst Chelsea haar zangtalenten en het trio weet catchy popnummers te schrijven. Toch bevinden de meeste tracks zich wel in dezelfde hoek van het muzikale spectrum en kleurt het trio meestal binnen de veilige lijntjes en dus mag de opvolger wat avontuurlijker zijn. Veel luisterplezier.

Riley Downing - Start It Over

Label New West Records

Beoordeling 8

Review Start It Over is de titel van het debuutalbum van Riley Downing, singer/songwriter van beroep maar vooral bekend vanwege zijn aan in Deslondes. Vanuit zijn voorliefde voor oude platen onstond het idee om samen met zijn Deslondes-bandlid James Tourville een 45 toeren single te maken maar uiteindelijk is een compleet album het eindresultaat. Zijn diepe, baritonachtige stemgeluid komt misschien ook wel wat nors over maar dat doet geen recht aan de muziek die de Amerikaan maakt. Downing wil zich niet in een muzikaal hoekje laten plaatsen en ook dit album is weer een mix van Country, R&B, Bluegrass, Blues, Rock en ook zelfs wat soul. Ook dit album kwam dus tot stand tijdens de pandemie en hij schreef alles samen met gitarist en multi-instrumentalist John James Tourville (“J.J. to you”) die ook deel uitmaakt van Deslondes. Downing schrijft eigenlijk over alles wat hij zoal in het leven tegenkomt, puur op intuïtie misschien zelfs wel. Zelf is hij de nuchterheid zelf en zegt hier zelf over: “I just try to write and sing about life as I live it”. Tijdens twee opnamesessies werd dit album opgenomen waarbij Downing en J.J. hulp kregen van een aantal bovengemiddelde sessiemuzikanten zoals Dennis Crouch (o.a. Johnny Cash), Jeff Taylor (o.a. Elvis Costello) en anderen. Meteen bij de met R&B doorspekte opener ‘I’m Not Ready’ wordt de toon met naast Downing een hoofdrol voor Jeff Taylor op piano en J.J. Tourville op gitaar en dobro. Gaandeweg krijg je zo een inkijkje in de wereld van deze in Missouri woonachtige Amerikaan want bij ‘Deep Breath’, een soort New Orleans-“shuffle”, geeft hij aan dat hij ondanks deze tijdsgeest het leven toch wel weet te waarderen als we hem horen zingen: “Try to get your head screwed back on tight / Take a deep breath – it’s gonna be all right”. ‘Coleman Rose’ is een mooi liefdesliedje met een knipoog naar de muziek van Johnny Cash en zoals Downing het zingt lijkt het ook alsof deze emoties gewoon van alledag zijn. De tijd waarin we leven mag natuurlijk niet ontbreken en krijgt een prominente rol in de Bluesrocker ‘Good To See Ya’ en het innemende en walsende ‘Looking Forward’. Door die diepe, donkere stem van Downing zijn het vooral de muzikanten en de liedjes die zijn teksten en emoties ondersteunen. ‘Hey! Mister’ heeft een aangename lading Rockabilly in zich, maar de ballad ‘Won’t Somebody Play’ waar we Downing als het ware “Won’t somebody play the kinda song I wanna hear” horen mompelen is één van de beste tracks van het album. Het gitaarspel, het orgel en vooral de backing vocals brengen dit melancholische nummer tot een hoogtepunt. Een ander nummer dat de aandacht blijft trekken is het wat psychedelische Folk-Rocker ‘Crazy’ en natuurlijk de titelsong waar Downing een 45 RPM-single als metafoor gebruikt voor een liefdesliedje. Riley Downing bewijst dat hij dus ook solo een goede plaat kan maken. Alhoewel, hij heeft zijn Deslondes-maatje J.J. Tourville wel naast zich op Start it Over. Als het inderdaad zo is dat het schrijven van voldoende materiaal voor een compleet album Downing inderdaad hem zo makkelijk afgaat is een vervolg meer dan waarschijnlijk. In het bijgevoegde boekje zijn alle teksten nog terug te lezen. Een fijne plaat. Veel luisterplezier.

Stuff T(h)hreats

Label Sdban

Beoordeling 8,5

Review Na een afwezigheid van vier jaar is daar eindelijk weer nieuw materiaal van de Belgische formatie STUFF. De vijfmansformatie die al op grote festivals zoals Pukkelpop te bewonderen was wordt niet alleen bij onze zuiderburen geroemd want ook in Nederland wordt deze band meer dan gewaardeerd. Na het debuutalbum was het toch vooral Old Dreams, New Planets uit 2017 dat hoge ogen gooide en indruk maakte. De soepele mix van elektro, Jazz(fusion) en moderne stijlen zoals Hip-hop zorgde voor volle zalen. Lander Gyselinck (drums), Dries Laheye (Bas), Andrew Claes (sax), Joris Caluwaerts (keyboards) en Mixmonster Menno (draaitafel) nemen de opgedane ervaring in andere projecten mee naar dit nieuwe album. Meteen bij opener ‘Cicogne’ neemt de band ons mee in een muzikale wereld die ver van onze planeet ligt. Gaandeweg krijgen de elektronische soundscapes meer vorm door snelle beats en krijg je als luisteraar na een kleine vijf minuten het gevoel dat je inderdaad ergens bent gearriveerd. Vervolgens komen de eerder uitgebrachte singles ‘Waksi’, ‘Cumulus’ en ‘Honu’ voorbij en ook hier geven Joris Caluwaerts op keys en Lander Gyselinck op drums richting. Stuk voor stuk hebben de nummers hun eigen identiteit maar vertellen ze gezamenlijk een verhaal. Daar waar ‘Honu’ nog wat ambient-achtig klinkt krijgt ‘Cumulus’ door het overrompelende drumwerk een spanningsboog mee. Alle samples die Mixmonster Menno vervolgens toevoegt zorgen voor een spontaan klinkende energieke jamsessie die na het slotakkoord nog even nagalmt. In het tweede deel brandt de band echt los. ‘Finding Mu’, één van de hoogtepunten op dit album kent zodanig veel muzikale wendingen dat je na ruim vijf minuten echt even tijd nodig hebt om jezelf weer bij elkaar te rapen. Ook ‘Kwibus’, de kortste track op het album, heeft een wat desoriënterend karakter door de beats en de kakafonie van elektronica die als het ware over elkaar rollen. Rustiger en wat meer samenhangend is ‘OB499’, dat prima als soundtrack voor een Sci-Fi film zou kunnen fungeren me de ambiente soundscapes. Ook de afsluiter ‘Loomy’ is wat ingetogener maar is iets minder donker en dreigend waarmee dit nummer het slotstuk is van deze boeiende muzikale luisterervaring. T(h)reats is een zeer indrukwekkende plaat geworden met een zodanige complexiteit dat het wel wat luisterbeurten nodig heeft om in te dalen. Maar als je daar toe de moeite neemt zal je de mysterieusheid en de diversiteit gaan waarderen. Veel luisterplezier.

2021, mei week 19

2021, mei week 18

Dodie - Build A Problem

Label CMRRA

Beoordeling 8

Review Al sinds 2012 stuurt de Britse singer/songwriter Dorothy Miranda Clark, artiestennaam Dodie via Youtube covers, singles en EP’s op ons af. In 2017 won ze hier zelfs een prijs Award voor maar we moesten toch tot het hier en nu wachten voordat Dodie een echt volwaardig album uitbracht. Build A Problem is de titel van dit eerste studioalbum en het is het wachten meer dan waard. De amper 1 minuut durende opener ‘Hate Myself’ is bijna een geheel a-capella gezongen, met op de achtergrond wat geneurie. Vervolgens is daar de prachtige single ‘Hate Myself’ waar de drums uiteindelijk voor een massief geluid zorgen en in combinatie met de backing vocals en de stem van Dodie is dit een ijzersterke track. Overigens komt Build A Problem het best uit de verf als je het op de koptelefoon luistert of als de volumeknop wat naar rechts is gedraaid. Dit om alle nuances van haar stem en het vaak minimalistische instrumentarium tot je te kunnen nemen want de productie is messcherp. De opnames zijn vaak zo kristalhelder dat je elke lettergreep waarneemt, elke nadruk of stemverheffing wordt als het ware onder een vergrootglas wordt gelegd zoals bij ‘ Kissed Someone (it wasn’t me)’ dat door de aanwezige strijkers nog een wat nadrukkelijk melancholie meekrijgt. Ook ‘Sorry’ kunnen we in hier in één adem noemen waarbij de 26-jarige Britse heel creatief het volume laat aanzwellen richting het einde. Een over het algemeen spaarzaam instrumentarium loopt als een rode draad door dit album en het is vooral haar mooie stem die de aandacht trekt. Bij ‘Cool Girl’ gaat ze met haar stem mooi de hoogte in en hier zorgen de diepe drums dat het nummer gaandeweg wat meer vaart krijgt. Zelfs de instrumentale soundscapes (‘?’ en het klassieke ‘.’) passen wonderwel. In de pers wordt Dodie soms vergeleken met Billie Eilish en een andere naam die we regelmatig voorbij horen komen is Fiona Appe. Voor beiden valt wat te zeggen al heeft Dodie haar eigen stijl ontwikkeld. Op het akoestische ‘Rainbow’ kleurt de stem van Dodie prachtig en ook hier zorgen de strijkers voor een intieme sfeer. Bij het vergelijkbare ‘Four Tequilas Down’ zijn het vooral de harmonieën die voor die bijzondere luisterervaring zorgen en bij ‘Special Girl’ trekken het “handclapping” en het percussiewerk de aandacht. De afsluiter ‘Before The Line’ zorgt voor de spreekwoordelijke “staart” en past prima bij de eerste nummers van dit album waarmee de cirkel rond is. Build A Problem is een mooi luisteralbum geworden. Het heeft een kop en een staart en daar tussenin word je meegenomen in de intieme sfeer van de vaak wat minimalistische en melancholische composities van Dodie. Voeg daarbij haar kristalheldere stem, de speciale productie en de vaak poëtische teksten en het resultaat is toch wel een bijzonder album. Veel luisterplezier.

Laura Jansen - We Saw A Light

Label Universal

Beoordeling 8,5

Review Na een afwezigheid van bijna acht jaar is Laura Jansen terug met een nieuw album, We Saw A Light. De afgelopen jaren zette ze zich nadrukkelijk in voor de problematiek omtrent de bootvluchtelingen waarbij ze zelfs ook een behoorlijk tijd op Lesbos verbleef. De opener ‘Wait For Me’ begint klein maar gaandeweg wordt het nummer alleen maar instenser. Laura gaf in eerdere interviews aan echt tijd nodig gehad te hebben om zich weer te zetten tot het maken van nieuwe muziek. Dat wat ze meegemaakt had, haar ervaringen maar ook de dreigbrieven aan haar adres vanwege haar hulp aan vluchtelingen hakten er behoorlijk in. Samen met Ed Harcourt met wie ze al eerder samen werkte ging ze toch de studio in om “die strakke knoop uit mijn hart losser te krijgen” met als eindresultaat een compleet nieuw album waarop 10, soms persoonlijke, verhalen vertelt. Het prachtige en emotionele ‘The Island’ is een directe verwijzing naar die periode op Lesbos en is misschien wel het mooiste nummer op dit album. (We have our hands up / But can you see us? / There's no one else / We'll steer ourselves / When the wheel is broken ). Toch kan de Nederlandse, die we natuurlijk kennen van haar versie van ‘Use Somebody’ (Kings Of Leon) en ‘Wicked World, nog steeds lekkere popliedjes schrijven zoals het vlotlopende ‘The Door’, het duet ‘The Past Will Come’ en het wat laid-back achtige ‘Modern Love Never Stood A Chance’ waar we de 44-jarige wat horen mijmeren. Ook ‘Buying Time’ is zo’n nummer dat zonder dat we daar een specifieke reden voor noemen onder je huid kruipt. Door het rijke instrumentarium en het koor op de achtergrond zorgt het liefdesliedje ‘You Can’t Have It All (But You Can Have This)’ ook dat de zon doorbreekt op We Saw A Light. Naast het al eerder genoemde ‘The Island’ is ook ‘Berlin’ een directe, persoonlijke verwijzing naar die moeilijke periode. Na haar vluchtelingenwerk op Lesbos ging ze naar Berlijn waar ze een tijd verbleef en op deze gevoelige pianoballad neemt ze ons mee naar die periode waarin ze alles wat ze had meegemaakt niet los kon laten. Meest indrukwekkende nummer is waarschijnlijk toch de emotionele afsluiter ‘Lara’ die vertelt over een negen maanden oude baby die op de reis naar Lesbos verdronk. Met We Saw A Light is Laura Jansen terug. Nog steeds begenadigd met een prachtige stem en als mens gevormd door de persoonlijke ervaringen. Naast dit album brengt ze tegelijkertijd het boek Wij zagen een licht over haar ervaringen op het eiland. Na enkele luisterbeurten kunnen we niet anders dan concluderen dat het meer dan prettig is dat Laura weer een zeer smaakvol popalbum uitgebracht heeft waarbij de muziek haar urgente teksten mooi ondersteund. Veel luisterplezier.

Alfie Templeman - Forever Isn't Long

Label Kobalt

Beoordeling 8

Review Hij wordt in Engeland als één van de grote talenten gezien. Na al een aantal EP’s en singles heeft de pas 18-jarige Alfie Templeman nu zijn eerste “mini-album” Forever Isn’t Long Enough uitgebracht. De 18-jarige Templeman groeide op tussen muziek en de instrumenten van zijn vader en zijn zus en op zijn 13e was hij samen met wat schoolvrienden al aan het stoeien met produceren van muziek. Inmiddels speelt hij zelf gitaar, piano en natuurlijk drums en zorgt hij ook nog voor de vocalen en is daar dus nu dat eerste “minialbum” zoals de Britse jongeling het zelf omschrijft! Of de acht nummers die we op Forever Isn’t Long Enough terugvinden nu daadwerkelijk de sound is waarna Templeman op zoek naar is zal de komende jaren beantwoord worden want op de voorafgaande vier EP’s bracht hij steeds wat nieuws. Op deze EP is het vooral toch vooral Indiepop met een behoorlijke dosis 80’s invloeden waardoor het album een uiterst catchy en dansbaar karakter krijgt. Meest opvallende track is ’Everybody’s Gonna Love Somebody’, dat door de drumbeat wel heel erg aanstekelijk klinkt en herinneringen oproept aan de TFF-hit ‘Everybody Wants To Rule The World’. Maar ook nummers als de ijzersterke opener ‘Shady’ en het met DISCO-doorspekte ‘Hideaway’ staan bol van de 80’s invloeden waarbij het lastig is om stil te blijven zitten. De titelsong is wat meer poppy en bij ‘Wait, I Lied’ zijn de funky invloeden mooi doorgevoerd. Meest in het oog springende nummer is toch wel ‘Film Scene Daydream’; een stevige beat, heldere gitaarriffs en een solo op de saxofoon én de prettige stem van Alfie zorgen dat dit het nummer is dat het meest blijft hangen. De dromerige en luie afsluiter ‘One More Day’ is hét moment om even terug of af te schakelen. De Trip-Hop invloeden zijn duidelijk aanwezig maar het is toch vooral het “kraken” van de niet aanwezige naald op het evenmin aanwezige vinyl en de schemerachtige synths die ervoor zorgen dat dit wel een mooi afscheid is. Templeman levert met Forever Isn’t Long Enough wederom het bewijs van zijn talent. Op de acht nummers op dit “minialbum” wordt duidelijk dat de Brit veel invloeden samenvoegt om er vervolgens op eigen creatieve wijze zijn interpretatie van de 80’s sound van te maken. Een album waar je een glimlach van op je gezicht krijgt en heel nieuwsgierig wordt naar een eerste volwaardig album. In aanloop naar de zomer een fijne release. Veel luisterplezier.

Julia Michaels - Not In Chronological

Label Republic

Beoordeling 8,5

Review De 27-jarige Julia Michaels heeft als songwriter een indrukwekkende staat van dienst; ze schreef mee aan hits van Justin Bieber, Selena Gomez, Shawn Mendez, Fit Harmony en vele anderen. Toch duurde het een kleine tien jaar voor ze zelf op de voorgrond treedt met haar debuutalbum Not In Chronological Order. De 27-jarige singer/songwriter Julia werd in Davenport, Iowa geboren maar groeide op in Californië. Al rond haar 12e jaar begon Julia Carin Cavazos, want zo heet ze echt, met optreden en nam ze haar artiestennaam aan. In de jaren daarna schreef ze met grote songwriters als Belle en Robbins vele hits voor grote namen als Ed Sheeran, Linkin Park en vele anderen. Ook lanceerde ze haar solocarrière in de jaren daarna en kwam ze zelf ook wat meer in de spotlights te staan door met namen als Jason Derulo en Kygo samen te gaan werken. Met laatstgenoemde sloot ze zelfs de afscheidsceremonie van de Olympische Spelen in Rio in 2016 af met het nummer ‘Carry Me’. Toch is Not In Chronological Order, na eerder wat singles en EP’s uitgebracht te hebben, haar debuutalbum terwijl wij het gevoel hebben haar een leven lang te kennen. Met de wetenschap dat Julia een getalenteerd en succesvol songwriter is ligt het gevaar op de loer dat we nog kritisch naar dit album luisteren. Wat meteen opvalt is haar onderscheidend stemgeluid; er zit een randje aan die ietwat hese stem waardoor ze erg charismatisch en soms wel verleidelijk klinkt. Voeg daarbij haar schrijverstalent en er is toch wel een gouden combinatie. Meteen bij de opener ‘All Your Eyes’ bouwt ze een spanningsboog op en horen we een jaloerse Julia als we haar horen zingen: “I wanna live in a world where all your exes are dead / I want to kill all the memories that live in your head.”. Kijk zeker even de bijbehorende clip! Het mooie en misschien wel vertederende aan dit album dat er een aantal nummers op staan waarvan de tekst zo persoonlijk is dat ze het niet wilde toevertrouwen aan een andere artiest. En verder verwijst de titel naar het feit dat de verhalen in de liedjes niet altijd in die volgorde hebben plaatsgevonden. Het uptempo ‘Pessimist’ is een hit-in-de-dop, met de DISCO-knaller ‘Wrapped Around’ wijst ze ons de weg naar de dansvloer en met ‘Undertone’ krijgen is daar die eigentijdse Dancepop. Maar natuurlijk zijn er ook mooie, rustige nummers te bewonderen op dit album. ‘Love Is Weird’ kent een haast etherische rust en hier horen we een totaal andere klankleur van de Amerikaanse en mooi is het fingerpickin’ gitaarspel op het akoestische ‘History’. Ook bij de romantische pianoballad ‘Little Did I Know’ is het totaalplaatje perfect als ze zingt:(“The summer before you I thought love was Shakespearean / More or less a painful experience”). Maar de afsluiter ‘That’s The Kind Of Woman’ is waarschijnlijk het absolute prijsnummer; mooi en melancholisch en waar Julia wordt begeleid door een akoestische gitaar en wat strijkers en waar haar stem prachtig dat verhaal vertelt. Not In Chronological Order is een meer dan verdienstelijk debuutalbum. De kracht van de liedjes is de oprechtheid waar Julia ons in haar vaak persoonlijke verhalen meeneemt en verder kent het album veel variatie. De teksten maar vooral haar stem is echt een kracht waar ze waarschijnlijk nog veel succes mee zal gaan oogsten. Een bevestiging dat wat ze al jaren voor anderen doet ze nu ook zichzelf kan reflecteren. Veel luisterplezier.

Telex - This Is Telex

Label Mute

Beoordeling 7,5

Review In 1980 was het Belgische synth-pop-trio Telex de inzending van onze zuiderburen. Het nummer ‘Eurovision’ kon op veel bijval rekenen maar werd ook evengoed als een soort parodie gezien. Vijftien jaar na het einde van dit trio is er nu een nieuwe, afgestofte compilatie plus enkele nog nooit eerder uitgebrachte nummers. De Brusselse DJ en Jazzmuzikant Marc Moulin, die eerder deel uitmaakte van de band Placebo, gooide eind 70’er jaren het roer om en ging samen met zanger Michel Moers en producer Dan Lacksman aan de slag onder de naam Telex. Velen die dit artikel lezen zullen het communicatiemiddel Telex alleen nog op internet terugvinden maar in die tijd konden we niet zonder. Ze werden gezien als de Belgische tegenhanger van Kraftwerk met hun wat industriële synth-pop en brachten tussen 1978 en 2006 een handvol albums uit. In 2008 overleed bandlid Marc Moulin maar toen onlangs Moers en Lackman bezig waren en met het samenstellen van een nieuwe verzamelaar stuitten ze ook nog toevallig op nooit eerder uitgebracht materiaal. Het album opent met ‘The Beat Goes On/Off, één van de “nieuwe” nummers maar ook dat is natuurlijk een interpretatie van de hit van Sonny & Cher. Afsluiten doen ze met een heuse Beatles’-cover, ‘Dear Prudence’. Tussen die twee nog nooit uitgebrachte tracks komen we een scala tegen van coverversie van bekende pop- en rocksongs, maar dan wel op een manier à la Telex. Eerder uitgebrachte singles als ‘Moskow, Diskow’, ‘Twist à Saint Tropez’ en nummers als ‘Dance To The Music’, ‘La Bamba’ en ‘Radio-Radio’ mogen op deze compilatie niet ontbreken. De afgestofte en opgepoetste versies zijn opnieuw gemixt en in deze blinkende versies klinken ze lekker en doen ze inderdaad terug denken aan de tijd dat Art Of Noise, Yello en andere synthpop bands hoogtij vierden. En natuurlijk mag ‘Euro-vision’ niet ontbreken! Voor de fan is This Is Telex een onuitwisbare uitgave. Voor de gemiddelde muziekliefhebber is het waarschijnlijk een “trip down memory lane” maar het moet gezegd worden; deze afgestofte en gepoetste versies zorgen wel voor een glimlach op je gezicht. Veel luisterplezier.

Ashley Monroe - Rosegold

Label Thrity Tigers

Beoordeling 7,5

Review De Amerikaanse singer/songwriter Ahsley Monroe is na een afwezigheid van drie jaar weer terug met haar nieuwe album Rosegold. Inmiddels moeder zegt ze met dit nieuwe album én nieuwe sound afscheid van de Countrymuziek waar ze mee opgroeide en waar ze succes mee had. Ashley had vooral succes als Countryzangeres en bracht eerder al vier soloalbums uit die goed ontvangen werden. Toch was het haar samenwerking met Miranda Lambert en Angaleena Presley dat haar carrière echt in de etalage zette. Onder de naam Pistol Annies bracht dit trio in 2011 hun debuutalbum uit en de drie vriendinnen waren ongelofelijk succesvol in Amerika. Toch heeft Ashley de afgelopen jaren een metamorfose ondergaan want ze heeft de Country min of meer vaarwel gezegd en brengt met Rosegold een veel meer pop georiënteerd album uit. Bij de zwoele, wat electropop-achtige opener waar we de Amerikaanse “There’s nowhere else that you’d rather be / I’m what you want, I’m what you know you need” is zelfs geen vleugje country te bespeuren. Vervolgens neemt ze ons mee in de door haar gekozen en bepaalde nieuwe muzikale richting. ‘Silk’ is een zijdezacht en romantisch liefdesliedje, ‘Gold’ krijgt door de beat een wat stoerder karakter en met ‘I Mean It’ krijgen we een stukje onvervalste Dreampop voorgeschoteld. Gaandeweg het album krijgen we steeds meer de indruk dat ze steeds verder afstand neemt van de muziekstijl waar ze zo succesvol in was. David Macias, directeur van het onafhankelijke platenlabel Thirty Tigers, gaf in een interview aan dat. Hij “flipped out” toen hij de plaat hoorde, maar anderzijds paste het ook wel weer bij de persoon Ashley Monroe. Over het algemeen zijn het lekkere popliedjes zoals ‘See’, ‘ Gold’, ‘Drive’ en met ‘Flying’ is daar weer een pianoballad die op sommige momenten aanzwelt en waar haar stem wel mooi kleurt. Luisterend naar ‘Til It Breaks’, één van de beste nummer van het album, krijgen we toch sterk de indruk dat we het hier om Ashley zelf gaat als we haar “They say when one thing dies/ Another comes alive” horen zingen. De afsluiter ‘The New Me’ is een nummer dat ons toch nog wat verwarring bezorgd want deze mooie, ietwat “vintage” klinkende ballad kan met wat veranderingen in het arrangement zo maar tot een Countryballad gepromoveerd worden. Rosegold is een nieuw muzikaal hoofdstuk van de Amerikaanse. Dromerige melodieën, vaak elektronische soundscapes en de heldere stem geven dit nieuwe album kleur. Toch hadden de nummers misschien ook wat meer van die eigenzinnigheid mogen hebben die zo kenmerkend voor de Ashley Monroe is. Veel luisterplezier.

Rag ‘n’ Bone – Life By Misadventure

Label Sony

Beoordeling 8,5

Review Wanneer de zanger Rory Graham een enorme hit scoort met Human staat hij vol in de schijnwerpers. Zijn leven komt volledig op de kop te staan. Wanneer hij het Ja woord zegt, trouwt, een kind krijgt en daarna gaat scheiden, dan weet je dat dit niet het juiste avontuur is dat hij voor ogen had. Het album kent dan ook een toepasselijke titel en begint met ‘Fireflies’ en ‘Breath in Me’ dat hij opdraagt aan zijn zoontje. Het gaat over de adem van hij doorgeeft en met liefde het vuur in hem terug ziet. Het zijn emotionele songs waar Rag n Bone het album mee begint. ‘Don’t Wanna Fall In Love Again’ spreekt voor zich en het moment om even bij je zelf stil te staan om alles te over denken horen we in ‘Talking To Myself’. De songs zijn mooi in de opbouw en dit keer weet Graham een mooi evenwicht in de songs te houden, daar waar dit wel eens even ontbrak bij zijn debuut album. De heftigheid en drama horen we in zijn stem, wanneer dit in de songs nodig is. Er is meer aandacht besteed aan de composities voordat het allemaal in een een korte tijd opgenomen moest worden. Met Pink deelt hij het leed dat beide kenden. Zo zal Rag ‘n’ Bone het voorprogramma gaan spelen voor Pink en dan is het mooi dat er een duet is waar ze het podium mee kunnen delen. ‘All You Ever Wanted en Anywhere Away From Here’ is dan ook een prachtig liedje over het bekend worden, en dat er meer mensen je leren kennen en eigenlijk minder mensen dicht bij je staan om je gewone leven te kunnen leiden. Het album kent ook gewoon mooie liedjes die als mainstream meegaan. Hoewel hij zijn drama wil delen met ‘Alone’, het lekker uptempo nummer ‘All You Ever Wanted’, ‘Time Will Only Tell’ en het opvallend mooie ‘Changing of the Guard’ zijn het herkenbare items voor mensen die een relatie verbreken. Dat is ook vaak een thema om liedjes mooi te gaan vinden of te maken. Hiermee zien we de kruising met Pink die hier gebruik van maakt en ziet dat een groot deel van de mensheid dit deelt. Ook Graham weet deze route te bewandelen en komt met prachtige songs die een album vol vullen. Ondanks de mooie liedjes zijn we dit thema aan het eind van de plaat wel zat en weten we wet dat hij er moeite mee heeft. Toch laat hij niet weten welk deel hij zelf hier in heeft gehad. Het levert wel een erg mooie plaat op en weet Graham de ervaring met zijn debuutalbum nu om te zetten in een prachtig vervolg.

Nancy Wilson – You And Me

Label Carry rec.

Beoordeling 8

Review Ze heeft meer dan 35 miljoen albums met haar zus weten te verkopen. Scoorde mega hits en speelde voor duizenden mensen. Ze was de stoere rockster met gitaar naast haar zus Ann, die een dijk van een stem heeft. Toch wist Nancy als zangeres de grote hit ‘These Dreams’ van de rockband Heart te zingen. Enkele jaren geleden verscheen er een akoestische live album van haar en nu is er voor het eerste een album met volledig nieuwe liedjes en ziet zet er nog steeds goed uit voor haar leeftijd van 67! Laten we beter zeggen een album met een deel nieuwe eigen songs en een deel covers. Zo weet ze met haar medeschrijver van weleer Sue Ennis het titelstuk en opener van het album te brengen. Nancy weet haar emoties altijd te uiten en kan dit prima omzetten in een song. Het overlijden van Eddie van Halen deed haar zeer en dat horen we als tribute op ‘4 Eddie’, en weet voormalig zanger Sammy Hager (haar maatje) samen met haar een duet te maken van Simon and Garfunkel’s ‘The Boxer’. Zo horen we het Bruce Springsteen cover ‘The Rising’, om op te staan tegen de politieke gekheid en onrust binnen US. Of een eigen invulling van het Pearl Jam cover ‘Daughter’. Met Foo Fighter drummer Taylor Hawkins en Guns N Roses bassist Duff McKagan laat ze de ballroom ontploffen met ‘Party at the Angel Ballroom’. ‘The Dragon’ is een tribute aan Layne Staley, zanger van Alice in Chains die in 2002 overleed. Het nummer kwam wellicht tot stand wanneer bassist Mike Inez in 2002 bij Heart aansloot. Omdat ze vooral het muzikale deel van Heart op zich nam, was de hulp van zus Ann even nodig met de teksten. Op haar advies “Vertel gewoon wat je te vertellen hebt zoals je dat altijd doet”, ontstaan ‘We Meet Again’ ,‘I ‘ll Find You’ en ‘the Inbetween’ en is ze opener geworden op dit album. Hoewel de productie voor mij iets vetter mocht, is het een mooi en eerlijk album van stoere rockvrouw van ooit.

2021, april week 17

Birdy - Young Heart

Label WMG

Beoordeling 9

Review Tien jaar geleden was daar dat toen 14-jarig meisje met haar intieme vertolking van Bon Iver’s ‘Skinny Love’. Nu, vijf jaar na haar laatste album Beautiful Lies is daar eindelijk dat nieuwe album Young Heart. We kennen haar natuurlijk van al die hits; ‘Skinny Love’, ‘People Help The People’ en natuurlijk ‘1901’ zorgden voor een ongekende status voor de toen 14-jarige Jasmine van den Bogaerde. Wie herkent die albumcover niet waar ze als een schuchter meisje in niet al te fashionable kleding staat afgebeeld? Nu, tien jaar later en na een muziekpauze van vijf jaar is de Britse terug met nieuw werk. Op Young Heart staan maar liefst 16 nummers met een speeltijd van bijna een uur dus er valt blijkbaar veel te vertellen. Birdy is volwassener geworden, heeft inmiddels meer levenservaring en verwerkt haar verbroken relatie wellicht in deze 16 nummers. Het album opent met het korte instrumentale ‘The Witching Hour’ met Birdy op piano en wat vogelgeluiden. Vervolgens is daar met ‘Voyager’ toch wel het gevoel van herkenning. Piano en smaakvolle gitaarakkoorden worden gaandeweg aangevuld en we krijgen voor de eerste keer een inkijkje in de verbroken relatie die het hoofdthema vormt als we haar “I know our days are numbered/ But you don’t know that I feel like that/ You don’t hear solitude calling me away” horen zingen. Want die verbroken liefde zorgde ook dat ze een tijdje in Los Angeles verbleef in inspiratie opdeed in de omgeving van Laurel Canyon, een mooie vallei waar grootheden als Joni Mitchell ook hun inspiratie vonden. Maar het album gaat niet alleen over de break-up want bij ‘New Moon’ is er al veel meer acceptatie en optimisme. Toch pakt ze regelmatig terug want ook bij het Folkachtige ‘Evergreen’ refereert ze nog een keer op prachtige wijze naar die periode. Er is dus meer dan voldoende te genieten op dit vierde album. Natuurlijk is er de piano en de prachtige stem van Birdy maar het zijn toch ook de pakkende en tot de verbeelding sprekende teksten en de vaak razendknappe melodielijnen die er voor zorgen dat dit album weer een pareltje is geworden. Op nummers als ‘The Otherwise’, ‘River Song’ en ‘Second Hand News’ laat Birdy horen een stuk volwassener te zijn maar dat haar stem nergens aan warmte en kwaliteit heeft ingeboet; sterker nog, haar stem is alleen maar rijper, warmer en mooier geworden. ‘Surrender’ is weer zo’n pakkend nummer dat rustig begint maar vervolgens laagje voor laagje wordt uitgebouwd terwijl we bij de pianoballad ‘Nobody Know Me Like You Do’ een uiterst breekbare zangeres horen die ons meeneemt naar de leegte die er is als ze alleen is. Het begin van ‘Deepest Lonely’ is verrassend, op ‘Lighthouse’ horen we de vertrouwde strijkers, ‘Celestial Dancers’ is een aangename Dreampopsong en halverwege het album is daar ineens de korte piano-interlude ‘Chopin Waltz In A Minor’. Afsluiten doet ze met de zes minuten durende titelsong; een prachtige pianoballad waar gaandeweg de zachte drums het nummer verder inkleuren. Met een stemmig koortje horen we Birdy nog één keer achterom kijken; “I have to say goodbye for now / It doesn't mean that I don't love you anymore / I'm still a young heart There's so much I don't know and I'm changing”. De onschuld heeft inmiddels plaats gemaakt voor levenservaring en bijbehorende lessen. Dat in combinatie met haar ongekende talent om mooie liedjes te kunnen schrijven zorgt dat Young Heart een ijzersterk album dat het wachten waard is geweest. Het zijn mooie harmonieuze liedjes met sfeervolle arrangementen en met volwassen teksten die weer als vertrouwd klinken. Een prachtalbum.Veel luisterplezier.

Geri van Essen - Cleaned Up The Windows

Label Tiny Room

Beoordeling 7,5

Review De Nederlandse Geri van Essen is al jaren woonachtig in Londen om haar muzikale droom na te leven. In 2018 maakten we kennis met haar betoverende stemgeluid toen ze het minialbum A New Hiding Place uitbracht maar het is natuurlijk prachtig dat juist het Nederlandse label Tiny Room Records haar eerste volwaardig album met de titel Cleaned The Windows uit brengt. Cleaned The Windows werd grotendeels opgenomen in haar appartement in East End in de Britse hoofdstad en op dit nieuwe album horen we niet alleen haar innemende stem maar horen we haar ook op gitaar, piano en doet ze zelfs wat percussiewerk. Overigens ging het opnameproces niet helemaal van een leien dak maar talkpoeder over de piano, kapotte microfoons en andere technische malheur konden Geri niet doen stoppen. Al snel wordt duidelijk dat we naar een album luisteren met tijdloze liedjes die wat “vintage” klinken met hier en daar een doorklank naar de jaren ’70 en een hoog Folk gehalte. De stemmige opener ‘Two Strangers’ is hier een mooie opmaat voor en nogmaals wordt bevestigd dat Geri een uitzonderlijk mooie stem heeft. De meeste nummers zijn rustig te noemen en gaan vaak over universele thema’s; smaakvol, intiem en zo nu en dan klinkt de Nederlandse breekbaar. De mooie ballad ‘Spelling Lonely’, het met blazers omgeven ‘For The Singing’ en het prachtig “klein” gehouden ‘In The Morning' zijn hier mooie voorbeelden van. In de begeleiding van Geri is labelbaas en alleskunner Stefan Beuer belangrijk en we horen hem dan ook op gitaar, piano en hier en daar als backing vocalist. Met het tijdloze ‘23/32’ keert ze terug naar de basis en dit kleine Folkachtige liedje krijgt door de aanwezige viool een wat melancholiek karakter, een kenmerk dat we toch wel als rode draad door het album herkennen. Dat wat mistroostige gevoel herkennen we ook bij ‘A New June’, waarbij de backing vocals dat gevoel nog eens versterken. Een enkele keer krijgt het album wat meer vaart zoals bij ‘I Waved, You Waved’ met een mooi orgeltje en prima gitaarspel van Breuer waarmee dit één van de beste nummers van het album is. Ook de afsluiter ‘Words’ heeft een wat rijker instrumentarium waardoor dit dreampop-achtige nummer ook echt blijft hangen. Tien mooie smaakvolle luisterliedjes vormen de verpakking van dit tweede album Cleaned The Windows van Geri van Essen waarmee ze haar talent simpelweg onderschrijft. Enige puntje van kritiek de nummers veelal in hetzelfde muzikale spectrum bevinden en een wat meer uptempo nummer als ‘I Waved, You Waved’ echt een uitzondering is. Verder een meer dan geslaagd tweede album dat smaakt meer. Veel luisterplezier.

The Pink Stones - Intr. The Pink Stones

Label New West Records

Beoordeling 8

Review Ze komen uit Athens, Georgia. Eén van die zuidelijke Amerikaanse staten die garant staat voor een productie voedingsbodem van muziek. The Pink Stones, een zeskoppige band onder leiding van Hunter Pinkston bracht onlangs hun debuutalbum …..Introducing The Pink Stones uit. Het is eigenlijk een fantastisch verhaal; je bent als beginnende muzikant met je ontwikkeling bezig als je een single van één van je favoriete bands, The Lemonheads, koopt. Nieuwsgierig luister je ook de B-kant en je ontdekt ‘Brass Buttons’ , een cover van Gram Parsons. Pinkston gaat op onderzoek uit, ontdekt de countryrock en de muzikale nalatenschap van Parsons en langzaam maar zeker ontwikkelt hij zijn eigen geluid. Samen met zijn bandleden Will Anderson, Logan Brammer, Adam Wayton en Jack Colclough schrijven ze liedjes binnen het Altcountry genre en de puzzelstukjes vallen helemaal samen als Drive-By Truckers-oprichter John Neff zich bij de band voegt. Zijn gitaarspel op de pedalsteel is de ontbrekende schakel en de veteraan in de band. De twaalf nummers brengen een aangename mix van Altcountry, Country Rock met de nodige rootsinvloeden. Al luisterend kun je lijntje naar veel artiesten en bands leggen maar toch heeft The Pink Stones zijn eigen geluid, mede door de authentieke stem van Pinkston. De nalatenschap van Parsons is meteen voelbaar bij de soepele opener ‘Blueberry Dream’. Pinkston heeft een wat luie, nasale stem en een beetje dat zuidelijke accent waardoor het album een nog sterker Amerikaanse afdronk krijgt. Verder klinkt de band in deze bezetting als een klok en de productie alsof er niet te veel aan de knoppen is gedraaid, iets wat het album ten goede komt. Nummers als ‘Put Me On’ en het ogenschijnlijk vrolijke ‘Miss Wind Turbine’ luisteren lekker weg en de lapsteel van Neff is nergens ver weg. De laatste single, ‘Love Me Hardly’, één van de beste songs op dit debuut, is misschien wel exemplarisch voor de sound van de band; een lekker Altcountry nummer met een vleugje rock en blues waarbij de band als band excelleert. Bij ‘Sweat Me Out’ komen de herinneringen aan Neil Young als vanzelf naar boven, mede door Pinkston op mondharmonica. Maar het zijn toch ook vooral de wat rustigere nummers die echt indruk maken en blijven hangen. Luister maar eens naar ‘Shiny Bone’ met mooie gitaarakkoorden, subtiel pianospel van Anderson en die indringende stem van Pinkston, Maar vooral de op gitaren drijvende melancholische afsluiter ‘Dream So Sweetly’ is één van de mooiste nummers die dit jaar zijn uitgekomen. Met ‘Barroom Blues’, een lekkere upbeat Countrysong, laat de band horen ook een feestje te kunnen bouwen. En als zo’n feestje dan is afgelopen kunnen we met ‘Let’s Sit Down’ allemaal inhaken en nog een keer uit volle borst meezingen met deze kroegtijger waar Will Anderson op zijn “Honky-tonk” piano een hoofdrol opeist. …..Introducing The Pink Stones is een album dat oprecht en puur klinkt. De productie zorgt ervoor dat je absoluut geloofd dat de band deze nummers ook op deze manier live kan spelen. Natuurlijk is het allemaal niet nieuw en het gedachtengoed van Parsons hangt overal boven dit album maar dat is geen bezwaar. Dit debuutalbum smaakt absoluut naar meer. Veel luisterplezier.

2021, april week 16

Nick Waterhouse - Promenade Blue

Label Innovative Leisure

Beoordeling 8

Review Twee jaar na zijn titelloze vierde album is de 35-jarige singer/songwriter en gitarist Nick Waterhouse terug met een nieuw album, Promenade Blue. De man die muziek maakt alsof je met een tijdmachine terug naar de jaren ’50 en ’60 reist weet wederom een heerlijke mix van retro R&B, Soul en Jazz te produceren. Voor dit album vloog de sympathieke Amerikaan met kenmerkende bril de productie nét iets anders aan als op zijn vorige vier albums, mede dankzij de co-producer Paul Butler (o.a. Michael Kiwanuka). Toch is dat retro geluid en de altijd aanwezige R&B ook nu weer de verbindende factor. Bij de rijk georkestreerde opener ‘Place Names’, waar we strijkers weelderig aanwezig horen, lijkt het alsof de tijden van Phil Spector herleven; een mono-achtig geluid, achtergrondzangeressen en de strijkers die het geheel completeren. Ook ‘Very Blue’, verderop terug te vinden, zou zo maar een track in de geest van Spector kunnen zijn. Vervolgens stappen we met ‘The Spanish Look’ definitief de jaren ’60 in toen Doo-wop erg populair was en met het blazers omlijste ’Vincentine’ krijgen we een onvervalste vintage R&B-track. Want dat is de sfeer die dit nieuwe album oproept; Jazz, R&B en Soul weergegeven in een mono-achtige sfeer waardoor we het gevoel krijgen in de tijd terug geworpen te zijn. Met "Medicine" trakteert Waterhouse ons op rokerige soul en het besluit om gastvocalisten The Sensational Barnes Brothers erbij te halen voor die diepe backing vocals is geniaal. Deze troef speelt hij bij ‘Minor Time’ nog een keer uit en je gaat bij de diepe bastonen die uit de kelen klinken vanzelf visualiseren hoe de heren in realiteit eruit zien. Dat Waterhouse geïnspireerd is door muziek van The Coasters blijkt wel uit nummers als ‘Fugutive Lover’ en ‘Silver Bracelet’ met teksten die erg tot de verbeelding kunnen spreken. ‘Proméne Blue’ is dat instrumentale nummer waarmee de Amerikaan ons terug neemt naar een New Yorkse jazzclub waar nog steeds gerookt wordt en die gedompte sfeer hangt. Overigens was het in de jaren ’60 gebruikelijk om ook een instrumentaal nummer op een album te plaatsen dus ook hier identificeert Waterhouse zich met artiesten uit die tijd. Voordat de in L.A. woonachtige Waterhouse met het uiterst dansbare ‘To Tell’ afsluit is er nog het uiterst aanstekelijke ‘B. Santa Ana, 1986’ waar het waarschijnlijk prima “Twisten” op is. Uniek is het waarschijnlijk niet maar het is toch wel bijzonder dat in dit digitale tijdperk deze Amerikaan ons op een meer dan smaakvolle muzikale reis terug in de tijd meeneemt. Het is authentiek, tijdloos en gewoon knap dat hij “versleten” geluiden springlevend maakt en dat wij die door een roze bril kunnen zien. Veel luisterplezier.

Flyte - This Is Really Going To Hurt

Label Island

Beoordeling 8,5

Review Het tweede album van de Amerikaanse band Flyte is een speciale; This Is Really Going To Hurt kunnen we met recht een “break-up” album noemen want alle tien de liedjes hebben een directe relatie tot de stukgelopen relatie van frontman Will Taylor. Met een albumtitel als This Is Really Going To Hurt zetten we ons als luisteraar meteen schrap want een dergelijke boodschap kan niet veel goeds betekenen. En daar zit juist de tegenstrijdigheid in want dit tweede album van deze Britse band uit Londen is juist prachtig en ijzersterk. De aanleiding is natuurlijk wat droevig maar evengoed universeel en van alle tijden. De stukgelopen relatie van frontman Will Taylor wordt in tien nummers prachtig muzikaal en tekstueel uitgewerkt en zijn openheid is haast aandoenlijk. Bij opener ‘Easy Tiger’ horen we zijn stem mooi gedragen worden door de akoestische gitaar en is absoluut een krachtige opmaat voor veel moois. ‘Losing You’ is mooi meeslepend en als we Taylor ‘Just tell me you want me / I don’t care if it’s true’horen zingen horen en voelen we zijn pijn. Flyte weet te overtuigen en te verbazen; het album kent een bepaalde puurheid en de nummers klinken oprecht en doen denken aan namen als George Harrison, Crowded House en soms doen de vocale harmonieën weer denken aan CS&N. ‘I’ve Got A Girl’ draaft door op een pianomelodie, ‘Under The Skin’ kent een ijzersterke opbouw en een einde waar de wanhoop voelbaar is. ‘Trying To Break Your Heart’ had ik graag door wijlen Tom Petty gezongen horen worden, het bittere ‘There’s A Woman’ rockt en met ‘Love Is An Accident’ noemen we een heerlijk melancholiek nummer. En al die teksten zijn verpakt in een wat rauwe, ongepolijste en rafelige productie waardoor het echt binnenkomt! Echt kwetsbaar stelt Will Taylor zich op bij een nummer als ‘Everybody’s A Winner’, waar Taylor de ruimte krijgt om zich emotioneel te uiten. Een prachtig weidse melodie die semi-akoestisch wordt neergezet en waar de banjo en strijkers de spreekwoordelijke snaar raken. Voor het album met het innemende en ingetogen ‘Never Get To Heaven’ afgesloten wordt, krijgen we met ‘Mistress America’ nog een mooi stukje 70’s rock voorgeschoteld. Bij die prachtige afsluiter met mooie meerstemmigheid haalt hij nog tekstueel één keer uit naar zijn oude liefde als we hem horen zingen: “And you'll never get to heaven with a heart of stone / no, you'll never get to heaven if you stand alone”. Kippenvel Flyte heeft een eigen geluid maar evengoed doet de muziek van Will Taylor, Jon Supran en Nic Hill ons denken aan diverse bands uit vervlogen tijden en uit het recente verleden. De combinatie van goede teksten maar vooral de vernuftige samensmelting van diverse stijlen in prachtige melodieën maken dit tweede album er nu al één voor de jaarlijstjes van 2021. Het feit dat het album wat ongepolijst klinkt zorgt ervoor dat het album na elke luisterbeurt beter en beter wordt. Wat kan een album vol met liefdesverdriet prachtig zijn. Veel luisterplezier.

Norah Jones - ..Til We Meet Again

Label Blue Note

Beoordeling 9

Review ….Til We Meet Again is het eerste live-album dat de inmiddels 42-jarige superster Norah Jones uitbrengt. Sinds haar debuutalbum Come Away With Me uit 2002 heeft de Amerikaanse al een respectabel oeuvre opgebouwd maar een live-registratie ontbrak tot op heden. De multi-Grammy winnares is een superster maar toch altijd een bescheidenheid gebleven en als artiest heeft ze zich de afgelopen decennia ontwikkeld tot een meer dan zelfbewuste vrouw die weet wat ze wil en welke muziek ze wil maken. De 14 nummers van dit album vormen niet de registratie van één concert maar zijn veel meer een verzameling van prachtige uitvoeringen van liveoptredens die Norah gaf in de periode 2017-2019 in Amerika, Frankrijk, Italië, Argentinië en Brazilië. Zo krijgen we een mooie inkijk én doorkijk in haar carrière. De meeste nummers die we op …Til We Meet Again terug vinden zijn door Norah zelf geschreven; slecht een paar covers completeren het album zoals opener ‘Cold Cold Heart’ dat oorspronkelijk uit de pen van Hank Williams kwam en het zwoel klinkende jazzy ‘Don’t Know Why’ (Jesse Harris). ‘Those Sweet Words’ en de hit ‘Sunrise’ kennen we natuurlijk van het Feels Like Home album uit 2012 maar ze tikt feitelijk alle albums wel aan. ‘After The Fall’ (Little Broken Hearts) maar ook nummers als ‘Tragedy’, ‘Flipside’ (Day Breaks) komen voorbij maar ook wat recentere nummers als ’It Was You’, ‘Begin Again’, en ’Just A Little Bit’ worden smaakvol door Norah en haar band neergezet. En die band is van de buitencategorie met o.a. Jesse Murphy op bas, fluitist Jorge Continentino, gitarist Jesse Harris, drummer Brian Blade en Marcelo Costa op percussie. Natuurlijk mag de voor een Grammy genomineerde ballad ‘I’ll Be Gone’ niet ontbreken. Met de huiveringwekkend mooie en indrukwekkende afsluiter ‘Black Hole Sun’, dat ze in 2017 enkele dagen na de dood van Chris Cornell in het Fox Theater in Detroit opnam, laat Norah ons in verroering achter. Er zijn natuurlijk al wel wat dvd’s uitgekomen maar een live-album tot op heden nog nooit. Norah Jones live is een regelrechte sensatie ondanks de ingetogen melodieën en het subtiele instrumentarium. Je hebt het gevoel in een loungebar getuige te zijn van een privéconcert waar Norah je vanachter haar piano in de ogen kijkt…… en ziet en hoort dat alles in balans is en perfect uitgevoerd wordt. Een prachtalbum. Veel luisterplezier.

2021, April week 15

Cheap Trick – In Another World

Label BMG

Beoordeling 8,5

Review AC/DC heeft Angus Young in een schoolpakje, Cheap Trick heeft Rick Nielson met zijn petje. De Amerikaanse rockband Cheap Trick weet al 45 jaar de gebruikelijke trukendoos te gebruiken. De meeste mensen kennen Cheap Trick van de mega hit ‘I Want You to Want Me’. Met het album At Budokan weet deze band nog steeds een van de beste live albums te leveren. Inmiddels zijn er diverse versies van deze live show verschenen en is er een deel 2 en een dubbelaar verkrijgbaar. Maar het is ook de band die de hits ‘Surrender’, ‘The Flame’, ‘Dream Police’ en ‘If You Want My Love’ op hun naam hebben staan. Songs die iedereen kent maar zich altijd afvraagt, wie waren dit ook alweer. En dan hebben we de tune van That’s 70’s Show en is gitarist Rick Nielson een van de bandleden bij John Lennon laatste albums nog niet eens benoemd. Ja, het is duidelijk, de band heeft meer in zijn mars dan iedereen denkt. The Beatles zijn een grote inspiratiebron voor de heren, omdat zanger Robin Zender op het White Album te horen is. Stg Pepper werd al door Cheap Trick live gespeeld voordat The Analogues er over had nagedacht. Met In Another World gaat de band weer op het vertrouwde pad. Het recente album We’re All Alright was wat matig ten opzichte van The Latest en Bang Zoom Crazy… maar dit album mag er zeker weer zijn. Met ‘The Summer Looks Good On You’ begint het album al lekker zomers en ‘Quit Waking Me Up’ en het titelnummer Another World zijn al even lekker pakkende rock and roll songs. Het 70’s gevoel van ‘The Party’ wordt afgewisseld met het slepende ‘Final Days’ dat doet denken aan good old songs als ‘Downed’ en ‘Voices’. Het juweeltje van deze plaat is ‘So It Goes’ en ‘I’ll See You Again’, een klein liedje zoals Cheap Trick vaker zou moeten doen. Omdat men dit als geen ander kan. De sfeer van The Beatles en hun eigen sound is prachtig te noemen. De powerrock van ‘Passing Through’ is als ch in the 80’s en met Lennon’s ‘Gimme Some Truth’ eindigt het album.

Sara Watkins - Under The Peppertree

Label New West Records

Beoordeling 8

Review De 39-jarige Amerikaanse Sara Watkins is terug met een nieuw album. Under The Peppertree is een soort van trip through memory lane geworden waarmee ze terugkeert naar haar kindertijd. 15 liedjes die vooral tijdens haar jonge jaren belangrijk waren en waar deze Grammy-winnares fijne en dierbare herinneringen aan heeft. Om even het gevoel en sfeer weer te geven; het album opent met ‘Pure Imagination’, een nummer uit 1971 uit de film Willy Wonka & The Chocolate Factory en vervolgens is daar het Peter Pan-liedje ‘The Second Star to the Right’, dat op een prachtig ingetogen wijze wordt neergezet. Over het algemeen is het Sara die we horen in spaarzaam georkestreerde liedjes uit de oude doos maar soms krijgt ze ook nog wat hulp van oude bekenden. Zo horen we Nickle Creek een bijdrage leveren bij ‘Blue Shadows On The Trail’, een liedje uit de film The Three Amigos, één van de favoriete kinderfilms van Sara. Het wordt heel klein gehouden, met subtiele strijkers en Chris Thile die aan zijn mandoline “plukt”. Verder is het natuurlijk die prachtige stem van Sara die de aandacht trekt en die we nu weer in een totaal andere gedaante horen dan in de Bluegrass en Americana stijl waar ze zich zo in thuis voelt. Zo is dit album vooral een feest der herkenning en vooral een nostalgische; een akoestische versie van ‘Moon River’ van The Beatles, een hele lieve versie van ‘When You Wish Upon A Star’ (Disney’s Pinoccio), ‘Beautfiul Dreamer’ en een haast etherische versie van ‘Tumbling Tumbleweeds’ waar we haar vrienden van I’m With Her nog horen. Noemenswaardig is ook nog haar uitvoering van ‘Stay Awake’ (Julie Andrews in Mary Poppins). Sara Watkins laat zich bij dit project van een totaal andere kant zien. Het is echt iets anders als alles waar we haar van kennen; of het nu haar solocarrière is, haar samenwerking met I’m With Her of Nickelcreek of de Watkins Family, dit album is echt iets anders. Het album kent twee nieuwe originele nummers; het korte instrumentale titelnummer en ‘Night Singing’, een kort liedje dat op deze plaat perfect past en waar ze haar brille als singer/songwriter maar weer eens toont. Meest vertederend is waarschijnlijk de bijna twee minuten durende uitvoering van ‘Edelweiss’ (Sound of Music) met een kleine, zoete bijdrage van het 3-jarige dochtertje van Sara. Met haar kristalheldere stem schittert Sara op dit nieuwe album; het is een prachtig tijdloos muzikaal document geworden dat erg charmant en nostalgisch klinkt. Het zijn persoonlijke herinneringen die muzikaal vormgegeven zijn maar het is absoluut geen album voor kinderen geworden. Bij elke luisterbeurt betrapt deze recensent zich erop een glimlach op zijn gezicht te krijgen en ook op te gaan in jeugdherinneringen. Een bijzondere plaat. Veel luisterplezier.

Adam Douglas - Better Angels

Label Compro Records

Beoordeling 8,5

Review Dat Noorwegen een vruchtbare voedingsbodem is voor muzikanten én een meer dan levendige muziekscene heeft is geen geheim. De al ruim tien jaar in Noorwegen woonachtige Amerikaanse singer/songwriter heeft duidelijk zijn draai gevonden in het Scandinavische land en zelf omschrijft hij dit nieuwe album Better Angels als zijn “midlife analysis”. Laat het duidelijk zijn; we hebben het hier niet over een “midlifecrisis” maar over een “midlife analysis”. De in Oklahoma geboren Douglas heeft zijn draai gevonden en is inmiddels een meer dan gerespecteerde naam in dat het land van de fjorden. Zelf geeft hij ook dat op deze plaat alles op zijn plek valt; zowel muzikaal maar ook tekstueel en ook als mens. En dat hoor je inderdaad terug want de Amerikaan weet een hele warme, sfeervolle plaat te maken die bol staat van de Soul met hier en daar wat uitstapjes naar Blues. ‘Joyous We’ll Be’, dat vorig jaar als single uitkwam is de opener en meteen is daar die warme stem van Douglas omgeven door blazers, strakke band en backing vocals waardoor het een swingende soulvolle aftrap is. Vervolgens is daar met het iets subtielere ‘Into My Life’ een nummer dat doet denken aan sound van Michael McDonald; een vleugje funk en ook hier weer die blazerssectie die alom aanwezig is. Douglas schreef tien songs zelf; één samen met de Noor Bendik Brænne en ook vinden we een cover op de plaat; ‘Change My Mind’, een rijk georkestreerde ballad met gospelinvloeden dat we nog kennen van Lucie Silvas. Met nummers als ‘Blue White Lie’ en ‘A Whistle To Blow’, met een fijn klinkende leadgitaar, maakt Douglas wat uitstapjes naar de Blues. Maar zoals gezegd is het toch vooral Soul wat de klok slaat en nummers als ‘Build A Fire’, ‘Both Ways’ en ‘Where I Wanna Be’, met een bijdrage van Beady Belle, voelen als een warme deken en bewijst de singer/songwriter dat dit de muziek is die hij wil maken. Eén van de hoogtepunten is het wat ingetogen en misschien wel persoonlijke ‘So Naïve’ als we Douglas “How could I be so naïve / In believing the things I believed before?” horen zingen. Het andere is toch dat mooie ‘Just A Friend’, met een klein beetje midnight jazz, dat hij dus samen met Bendik Brænne schreef. De afsluiter ‘Lucky Charm’ brengt hij de nodige country-invloeden in en horen we hem nog “And my restless mind / is at ease/ with my lucky charm”. Better Angels is een hele warme, soulvolle plaat geworden en als je de achtergrond niet kent is het heel logisch dat je het gevoel krijgt dat we naar een plaat van een Amerikaanse singer/songwriter uit Memphis luisteren. Alle nummers zijn raak, de sessiemuzikanten zijn top, de arrangementen smaakvol en de stem van Douglas is aangenaam, authentiek en klinkt oprecht. Een absolute topplaat. Veel luisterplezier.

Major Murphy - Access

Label Winspear Records

Beoordeling 8

Review Na een afwezigheid van drie jaar is Major Murphy, de band uit Grand Rapids, Michigan, terug met een opvolger van hun debuut No. 1. Mede vanwege persoonlijke omstandigheden geven Jacob Bullard (gitaar/zang), Jacki Warren (basgitaar, piano) Brian Voortman (drums) en Chad Houseman (percussie, vocoder) een nieuwe invulling aan hun “classic-70’s-Rock-sound” . De titeltrack is ook het eerste nummer van het album en is meteen richtinggevend; de classic rocksound uit de jaren ’70 die ook het debuutalbum markeerde is ook nu weer aanwezig. Een stevige ritmesessie met daarover het prima gitaarspel en de aangename stem van Jacob Bullard. Ook ‘In The Meantime’ ademt een soortgelijke sfeer uit met ook de altijd aanwezige elektronische gitaar. Daarna neemt de band wat gas terug zoals bij nummers als ‘Unfazed” en het wat dromerige ‘Rainbow’. Op zich zijn er best wat persoonlijke elementen van Bullard terug te horen op dit album en bij ‘Turn It Apart’ waarover de frontman zingt over zijn worsteling als vaderrol is hij het meest openhartig. ‘Flower’ wordt gedragen door de vette baslijn en is mooi ingetogen terwijl de sfeervolle en mooi afsluiter ‘Blind’ ons nog maar eens mee neemt naar een overpeinzing van Bullard. Niet vaak maar af en toe kleur de band buiten de lijntjes. ‘Attention’, een ietwat melodieuze “Space-funk”-achtige track met fuzzy gitaren en de nodige elektronische elementen is hier een voorbeeld van. Bewust door B geschreven maar klinkt wel als een buitenbeentje waar de wenkbrauwen bij omhoog gaan. Met ‘Real’ noemen we waarschijnlijk de beste track op het album; het nummer kent een sterke opbouw, meerdere tempowisselingen en hier en daar een vleugje psychedelica waardoor het perfect in de tijdsgeest van het album past. De stevige gitaren die zo nu en dan hun opwachting maken doen zijn de kers op de taart. Het is vooral de combinatie van de nummers en de goed geschreven teksten die toch opmerkelijk vaak een persoonlijke inval hebben. Het is lekker om de altijd aanwezige ritmesessie aangevuld te horen worden en de stem van Bullard is er gewoon eentje waar je naar wilt luisteren. Eigentijds maar wederom met een vleugje nostalgie. Veel luisterplezier.

Emma Bale - RETROSPECT

Label Sony

Beoordeling 7,5

Review Emma Balemans, wij kennen haar als Emma Bale want dat “bekt” toch fijner, bracht afgelopen weekend eindelijk dat gedroomde debuutalbum uit. ‘RETROSPECT’, dat eigenlijk een EP zou worden, werd uiteindelijk door de keuzestress een volwaardig album. De inmiddels 21-jarige Belgische Emma Balemans deed op haar veertiende mee aan de Vlaamse editie van The Voice Kids en gooide hogen ogen maar won niet. In de zeven jaar die daarop volgden schreef ze meer dan 100 liedjes, werkte ze met verschillende producers samen en bracht regelmatig een cover uit maar dat album kwam er niet. Niet de juist klik en niet de juiste inspiratie. Die kwam er wel met producer Pieterjan Coppejans (o.a. Eefje de Visser) en dit debuutalbum is dan het eerste echte wapenfeit. Zelf omschrijft ze de liedjes als pop met een randje en “Ik ben niet meer dat maagdelijke meisje met de kanten kleedjes” maar hebben wat kleinere liedjes als “Moonchild’ en ‘The Woman I Am Today’ het album toch gehaald. De twaalf liedjes zijn dus een combinatie van Pop, R&B en wat Soul. Ondanks het spannende begin van opener ‘Amsterdam’ brandt het nummer niet echt los maar de hand van Coppejans is wel meteen voelbaar. Bij ‘Bad’ voelen we de eigenzinnigheid die Billy Eilish’ ook zo authentiek maakt, ‘Everything You Are’ is ondanks het spaarzame instrumentarium toch spannend en de met een beetje DISCO overgoten single ‘Greedy’ is wel erg catchy. Bij ‘Trust’ wordt de R&B-kaart uitgespeeld en verder komen er nog een aantal prima popliedjes voorbij zoals het sensuele ‘Get back’ en ‘Mourning’. Naast de al eerder genoemde ‘Moonchild’ en ‘The Woman I Am Today’ is ook ‘Long For’ een stemmige ballad die voor de nodige rustmomenten zorgt. Samen met producer Coppejans vallen de puzzelstukjes op zijn plaats. RETROSPECT is een album waarmee Emma de eerste voetstappen zet in een mogelijk glansrijke carrière. Dat ze over talent beschikt is alom bekend en op het bonusschijfje staan ook een zevental covers die ze tijdens het VTM-programma Liefde voor Muziek al eens zong. Al met al een geslaagd debuut. Veel luisterplezier.

Nick Jonas - Spaceman

Label Island

Beoordeling 7,5

Review Nick Jonas is natuurlijk één van de drie broers die de succesvolle formatie de Jonas Brothers vormden tussen 2008 en 2003 en zes jaar later weer hun comeback aankondigden. Daarnaast bouwde de 28-jarige in Texas geboren Amerikaan ook aan een solocarrière en maakte ook als acteur zijn opwachting in diverse films. Het onlangs uitgekomen Spaceman is alweer zijn vierde album. Spaceman is eigenlijk ook weer een album dat direct voortvloeit uit de huidige situatie waarin de pandemie de wereld in zijn greep heeft. Zijn echtgenote was grotendeels bezig met het opnemen van een film en verder bevindt de wereld zich zo’n beetje in isolatie. Die eenzaamheid zorgde voor inspiratie om dit album op te nemen. Vooral bij de titelsong is dan ook een directe verwijzing als we Jonas “TV tells me what to think/ Bad news, maybe, I should drink/ 'Cause I feel like a spaceman” horen zingen. Het album opent met het prima en catchy ‘Don’t Give Up On Us’ dat door een stevige beat voortgestuwd wordt. Wat meteen opvalt is dat de stem van Jonas in de productie wat galm meekrijgt. Bij het luisteren van het album ligt bij nummers als ‘Heights’ en het titelnummer de nadruk op R&B maar het is toch echt bij het zomers klinkende ‘Delicious’ dat stilzitten lastig gaat worden. Nummers als ‘Sexual’, ‘Deeper Love’ en ‘This Is Heaven’ zijn lekkere popliedjes maar ze zijn nét wat te veel gepolijst om echt te beklijven. In zijn algemeenheid kunnen we er niet omheen dat er toch ook wat Bieber-invloeden op dit nieuwe album terug te horen zijn. Met ‘If I Fall’ noemen we naast de openingstrack waarschijnlijk het beste nummer van Spaceman. Natuurlijk zijn er ook momenten aanwezig om wat dichter bij elkaar te kruipen zoals het wat rustigere ‘Death Do Us Part’ en het sensuele ‘Nervous’, waarin Jonas nog steeds de liefde aan zijn echtgenote verklaart. Spaceman is een album vol met catchy popsongs die passen bij Nick Jonas als soloartiest. Hier en daar wordt de R&B-kaart uitgespeeld en soms is er een vleugje soul waarneembaar. Maar over het algemeen is de plaat nét iets te vaak gepolijst om echt een blijvende indruk achter te laten. Veel luisterplezier.

2021, Maart week 14

The Northern Belle - We Wither We Bloom

Label Die With Your Boots On Records

Beoordeling 8

Review We Wither We Bloom is het eerste album dat de Noorse formatie The Northern Belle internationaal uitbrengt. De band die uit zeven muzikanten bestaat met uiteraard wat traditionele instrumenten zoals de Hardanger-viool weet met hun toegankelijke lichtvoetige sound te overtuigen. Noorwegen heeft een ongekend levendige muziekscene en The Nothern Belle is wat mij betreft hier weer een nieuw voorbeeld van. Nieuw is hierbij een relatief begrip van We Wither We Bloom is eigenlijk al het derde album van dit zevental maar het is de eerste release die men internationaal uitbrengt. Daar komt nog bij dat we in een vreemde tijd leven want dit album dat eigenlijk al in 2020 is uitgekomen krijgt nu een tweede kans. En die kans verdient deze talentvolle band die in 2018 genomineerd was voor de Spellemannprisen (Noorse Grammy) voor hun album Blinding Blue Neon. Ergens in de lente van 2019 vertrok Stine Andreassen, zangeres en het meest verantwoordelijk voor het schrijfwerk naar Nashville om inspiratie op te doen voor dit derde album. In de kleine drie maanden tijdens haar verblijf maakte ze kennis met de vriendelijke en gastvrije muziekscene en door de fysieke afstand van huis kreeg ze een andere kijk op universele thema’s als liefde. Resultaat zijn twaalf songs die grotendeels door Stine zijn geschreven; 'Two Minds' en 'Remember It' schreef ze samen met Henry Brill en 'Lonely' schreef ze met Josh-Rennie Hynes. Maar The Northern Belle is natuurlijk meer dan Stine Andreassen en het is juist de samenstelling van deze zevenkoppige band die de basis vormen voor deze mooie songs die we rustig Americana-songs kunnen noemen met daarbij invloeden van de jaren 70’s rock. Het eerder genoemde ‘Two Minds’ is hier een voorbeeld van maar luister ook maar eens naar ‘Evelyn’ en ‘Remember It’ dat een knipoog heeft naar de West Coast sound. Vloeiende melodielijnen, lekker tempo, mooi uitgebalanceerde instrumenten en die mooie stem van Stine. Meest sprekende voorbeeld is misschien wel de opener ‘Gemini’ dat over de nog steeds bestaande ongelijkheid van vrouwen gaat en waar het niet moeilijk is om overeenkomsten te horen met muziek van Fleetwood Mac. In een review op een Amerikaans forum las ik dat de muziek die The Northern Belle maakt geen Americana maar Nordicana noemen, een meer dan aardige en toepasselijke vondst. Dat de band ook hele mooi, intieme liedjes kan maken bewijzen ze bijvoorbeeld met de akoestische ballad ‘How Deep’ met een prachtige tweede stem van Johanne. Ook het met strijkers omgeven ‘Born To Be A Mother’ en de prachtige break-up song ‘Lonely’ spreken absoluut tot de verbeelding. Ook de teksten zijn erg sterk zoals bij het snedige ‘Remember It’ als het over een ex gaat. (“I don't wanna forgive and forget / I wanna hurt you and remember it”). ‘Love Of Mine’ is prachtig melancholiek met een mooie steelgitaar en de afsluiter en tevens titelsong is eigenlijk een heel klein akoestisch liedje waarmee de band op een subtiele manier afschaalt. Elke luisteraar die We Wither We Bloom zonder achtergrondinformatie hoort zat stellig vertellen naar een nieuwe Amerikaanse band geluisterd te hebben. Niets is minder waar. Deze Noorse formatie weet op een zeer aangename manier mooie smaakvolle liedjes te schrijven die lekker wegluisteren maar toch blijven hangen en ergens op het snijvlak van Americana, 70’s Rock, Westcoast en Folk kunnen horen. Voor deze recensent in ieder geval een verrassing. Veel luisterplezier.

Citizen - Life In Your Glass World

Label Run For Cover Records

Beoordeling 8

Review Het nieuwe album van de Amerikaanse formatie Citizen is uit. Life In Your Glass World is de titel van dit vierde album van het trio dat afkomstig is uit “Glass City” Toledo, Ohio. Het trio uit Toledo, Ohio, timmert al bijna tien jaar aan de weg en sinds het debuut Youth uit 2013 weten ze ons steeds weer te verrassen. Zanger Mat Kerekes, gitarist Nick Hamm en bassist Eric Hamm laten zich niet in een bepaald hokje plaatsen en met elke plaat valt een nieuw stukje van de puzzel op zijn plek. Het geluid zal ergens binnen een web van diverse muziekstijlen bevinden want ook op Life In Your Glass World kunnen we zomaar stijlen als Indiepop, Noise-Rock en zelfs wat pure Rock terugvinden en een geoefende luisteraar zal hier nog best wat aan toe kunnen voegen. De band vliegt met ‘Death Dance Approximately’ en ‘I Want To Kill You’ uit de startblokken. Een straffe baslijn, energieke drums en catchy gitaarriffs zorgen voor een behoorlijke muur van geluid maar toch weten de heren er catchy hooks in te verwerken waardoor de nummers ondanks de intensiteit gewoon “on the spot” zijn. De geldingsdrang van de band blijkt ook wel uit het feit dat het album in de tot studio omgebouwde garage van Kerekes opgenomen werd en de heren eigenlijk wilden bewijzen niemand anders nodig te hebben om een goede plaat te maken. Na dit overrompelende begin neemt de band met ‘Blue Sunday’ wat gas terug; de strakke baslijn, de heldere gitaarriffs en de wat vervormde stem van Kerekes resulteren in een ijzersterke track die op mening radiostation airplay zou kunnen krijgen. De band laat horen te kunnen temporiseren zonder ergens echt stil te vallen. ‘Call Your Bluff’ en ‘Black And Red’ zijn heerlijk energiek terwijl we het bij ‘Pedestal’ lijkt alsof de band een ongekende urgentie voelt. Zowel in de muziek als in de zang van frontman Kerekes is de intensiteit voelbaar. Verrassen doet de band met ‘Fight Beat’ waar ze wat elektronica introduceren waardoor het nummer een haast dansbare “groove” meekrijgt. ‘Glass World’, het nummer dat we als titelsong beschouwen, heeft ook weer die soepele melodielijn en ook hier gebruikt Kerekes een stemvervormer om die wat donkere sfeer op te roepen. Het wat minder energie ‘Winter Buds’ is een buitenbeetje op dit album maar met de afsluiter ‘Edge Of The World’ weet Citizen nog één keer de spanningsboog met energie echt strak te trekken. Life In Your Glass is een prima album dat past in de ontwikkeling van de band en één van de slotzinnen van de afsluiter maakt een stuk zelfreflectie dan ook wel duidelijk: “At the end of the day, there is beauty in tragedy/ I hope you find what you need/ I hope it’s ever-lasting/ I hope you learn to love yourself”. De band heeft het niet altijd makkelijk gehad maar levert hier een uiterst energieke en dynamische plaat af. Veel luisterplezier.

Otzeki - Now Is A Long Time

Label Akira Records

Beoordeling 8

Review Ze wisten ons met hun debuutalbum Binary Childhood te verrassen. De beide neven Mike Sharp (zang, gitaar) en Joel Roberts (toetsen, keys) alias Otzeki zijn terug met hun nieuwe album Now Is A Long Time. De beide heren hebben de lijn van hun verdienstelijke debuut doorgetrokken en ook op Now Is A Long Time horen we die minimalistische, industriële sound met volop Trip-Hop invloeden. Soms horen we een wat Lo-Fi achtig karakter, hier en daar begeven we ons in de duisternis maar het is altijd de wat iele stem van Sharp die verlichting brengt. Meteen bij de opener wordt duidelijk welke richting de uit Londen afkomstige neven op gaan; superstrakke beats omgeven met minimalistische Electro schreeuwen je als het ware naar de dansvloer waarbij de haast hypnotiserende ritmes van ‘Shy Too Shy’ je de nacht door kunnen helpen. ‘Sweet Sunshine’ kent wat Oosterse klanken waardoor het wat mysterieus karakter meekrijgt en met het spannende en diffuus klinkende ‘Another Son’ noemen we een van de hoogtepunten. Zo blijft het een bijzondere samenwerking daar in Londen. Roberts die onnavolgbare ritmische beats produceert waarbij Sharp met zijn haast falset-achtige stem de verhalen bij kleurt. Nummers als ‘Now Views’, ‘Remember’ en ‘Max Wells Demon’, zijn strakke Trip-Hop tracks maar het duo weet ons zo nu en dan binnen dat spectrum van Electro toch te verrassen. Het ijzersterke ‘Used To Wonder’ waar Sharp een ander stemgeluid laat horen en de beats wat vetter worden aangezet is zo’n track maar we kunnen ook het wat complexe ‘Emotional Retail’ als voorbeeld noemen. En met ‘Unthunk’ noemen we misschien wel de meest catchy track op het album. Wat de heren ook produceren, het is allemaal dansbaar en een nummers als ‘Leave Yourself Alone’ en ‘Familiar Feeling’ zorgen dat je in elke underground club de nacht makkelijk op de dansvloer door gaat komen. De ruim zes minuten durende afsluitende track ‘Fading Up’, één van de beste tracks, is nog een schoolvoorbeeld hoe je een hypnotiserende, tranceachtige Trip-Hop track produceert. Now Is A Long Time is absoluut geen doorsnee album en neemt je als luisteraar mee op een ontdekkingstocht in de denkwereld van de beide Londenaren. Een tip om het album ook een keer met een koptelefoon te luisteren om de dynamiek goed te ervaren. Het is een album dat Trip-Hop als fundament kent maar de beide heren weten om die kern de nodige ruimtes te ontdekken in dat brede spectrum van Electro. Veel luisterplezier.

Chantal Acda - Saturday Moon

Label Glitterhouse Records

Beoordeling 8,5

Review De van oorsprong Nederlandse Chantal Acda is terug met haar meest persoonlijke album tot op heden; Saturday Moon is een prachtig tijdsmoment geworden waarbij de 42-jarige Chantal zich omringd heeft met een aantal prachtmuzikanten. Hoe persoonlijk dit album zo nu en dan wel niet is horen we in de openingstrack dat ook de titelsong is; Op het intieme en gevoelige Saturday Moon horen we haar zingen over dat speciale moment toen ze beviel van haar dochter terwijl haar oma op sterven lag. In een interview vertelt ze hierover: “Het leek alsof oma had gewacht op de geboorte van de volgende generatie, want volgens de dokters had ze al dood moeten zijn. Mijn moeder stond naast me bij de bevalling. Ze pakte mijn dochter vast en belde mijn oom, die naast oma’s sterfbed zat en haar vertelde dat haar achterkleindochter Lóa in goede gezondheid verkeerde. Oma lachte en stierf. Het was minutenwerk. Zo schoon.” Dit nummer staat niet op zich want dergelijke diepere overpeinzingen komen we verdeeld over de acht liedjes op het hele album tegen. Chantal Acda, die al een kleine twintig jaar in België woont, heeft voor dit vierde soloalbum een scala van klasse muzikanten om zich heen verzamelt en dat laat zich horen. Zo horen we o.a. Pieter van Dessel, Alan Gevaert (dEUS), Eric Thielemans en de wereldberoemde gitarist Bill Frisell. ‘Conflict Of Minds’ heeft betrekking op het sociale isolement tijdens de pandemie en deze periode zorgde ook dat Chantal terug ging in haar herinneringen. In het prachtig ingetogen ‘The Letter’ neemt ze ons mee naar een aantal jeugdherinneringen waarbij Beatrijs De Klerck op viool mede voor de melancholieke sfeer zorgt. Haar liefde voor IJsland en haar IJslandse paarden bezingt ze weer op ‘Back Against The Wall’ en zo krijgen we op een hele mooie manier een inkijkje in de gedachtegang van deze singer/songwriter. Eén van de meest aansprekende samenwerkingen horen we op ‘Disappear’, waar we Chantal samen met Mimi Parker (Low) horen zingen. De twee stemmen kleuren prachtig bij elkaar en vormen een mooi contrast met de gitaarsolo. Een ander prijsnummer is natuurlijk de eerder uitgebrachte single ‘Wolfmother’, gebaseerd op een boek, met mooie backing vocals en prachtig gitaarwerk van Rodriguez Vangama. De ruim zes minuten durende afsluiter ‘Waiting’ begint met heel subtiel gitaarspel dat voor een spanningsboog zorgt waarna Chantal met haar breekbare stem de aandacht naar zich toe trekt. Saturday Moon is een innemend, intiem en persoonlijk album geworden dat perfect in deze huidige tijdsgeest past. Zoals al eerder gesteld bevindt ze zich in goed gezelschap met al die grote namen om zich heen. Een album met acht eerlijke liedjes die een onuitwisbare indruk achterlaten. Veel luisterplezier.

STR4TA - Aspects

Label Brownswood Rec.

Beoordeling 8

Review STR4TA is een nieuw samenwerkingsverband tussen producer Gilles Peterson en Jean-Paul "Bluey" Maunick; 2 heren die hun sporen in de muziekindustrie al ruimschoots verdiend hebben en nu in deze nieuwe samenstelling het debuutalbum Aspects uitbrengen. De beide heren hebben hun sporen ruimschoots verdiend in de Britfunk, een muziekstijl die we allemaal kennen. “Bluey” kennen we nog van zijn bijdrage en rol in bands als Light Of The World en Freeez. U weet wel, die wereld hit ‘I.O.U.’ uit de jaren '80. Maar we kennen de Brit vooral van de succesvolle formatie Incognito. Peterson is die ervaren producer die in de jaren ’80 naam maakte als DJ en dit debuutalbum is dus het resultaat van de hernieuwde samenwerking met de beide Britten. De al eerder uitgebrachte twee singles maakten duidelijk dat de heren de Britfunk nieuw leven in gaan blazen. De twee singles ‘Apects’ (tevens titelsong) en ‘Rhythm In Your Mind’ zijn de eerste twee tracks op het album en zijn absoluut richtinggevend. Opzwepende Jazz-soul-funk waar de muziek leidend is en we zo nu en dan een refrein gezongen horen worden. We horen vette baslijnen zoals we die van Mark King (Level 42) kennen, funky gitaarspel van Maunick en een scala aan gastmuzikanten die een bijdrage leveren. En alle tracks hebben maar één richting; die naar de dansvloer. ‘Dance Desire’ wordt gekenmerkt door een jazzy piano en blazers, bij ‘Steppers Crusade’ zijn de keys bepalend, ’Kinshasa FC’ heeft een lichte Afrikaanse vibe en bij ‘After The Rain’ horen we daadwerkelijk wat meer vocalen van alleskunner Maunick. Zo krijg je gaandeweg het gevoel dat je in een tijdscapsule bent beland en drie decennia terug in de tijd bent getransporteerd naar de jaren ’80. Luister maar eens naar floorfiller ‘Give In To What Is Real’ waarbij stilzitten door de opzwepende ritmes geen optie is. Bij afsluiter ‘Vision 9’, waar de heren alles nog een keer bij elkaar laten komen spelen ze nog één troef uit; Latin. Deze laatste track neemt je mee naar eind jaren ’70 en zorgt dat we klaar zijn voor de naderende zomer. Aspects is een plaat voor iedereen die met plezier terug denkt aan de jaren ’80 als vertrouwd zal klinken. Het is een moderne, eigentijdse plaat die tevens een “vintage” karakter heeft en als je niet beter weet lijkt het alsof er een plaat uit die periode is afgestoft en opgepoetst. Niets is minder waar en alle credits naar Peterson en Maunick en alle gastmuzikanten die er een prachtproductie van hebben gemaakt waarbij stilzitten geen optie is. Veel luisterplezier.

2021, Maart week 13

Classic Water - Concrete Measures

Label Treetop Records

Beoordeling 8

Review Eindelijk is daar de release van het debuutalbum Concrete Measures van de Utrechtse formatie Classic Water. Nadat we door de uitgebrachte singles al kennis hebben kunnen maken met deze nieuwe band rondom Tom Gerritsen, die we nog kennen van The T.S. Eliot Appreciation Society, is daar nu dan toch dat volledige album beschikbaar. Gerritsen begon zijn carrière als soloartiest maar gaandeweg werd de band die hem tijdens liveoptredens bijstond meer en meer betrokken bij het schrijfproces en het maken van nieuwe muziek. Bij deze nieuwe richting hoorde eigenlijk ook een nieuwe naam en zo is Classic Water eigenlijk geboren en dit debuutalbum tot stand gekomen. Een fijne basloop en strak drumwerk zorgen voor de basis van de opener ‘It’s Never Easy’ dat gaandeweg enkele verrassende wendingen kent en meteen valt de aangename stem van Gerritsen op. Vervolgens is daar met ‘Heart To Move’ een aanstekelijk uptempo track waar een hoofdrol is weggelegd voor toetseniste Lotte van Leengoed. En na een mooie, rustige opbouw ontvouwd zich ook de single ‘Living Likeness’ waarbij de band altijd op zijn ritmesessie terug kan vallen die bestaat uit Jan Pieter Middelkoop op basgitaar en Albert Dijk op drums. En na dat sterke eerste deel waarbij stijlen als Indie, Rock en een beetje grunge als het ware samensmelten is er met ‘Paradise’ een eerste rustmoment, gevolgd door de prachtige single ‘Carthage’ waar de geschiedenis van Carthago wordt bezongen. Check ook de video uit. Na dit wat meer ingetogen middendeel van het album is daar ‘Don’t Lose’ dat qua begin perfect aansluit en gaandeweg krachtig wordt uitgebouwd met meer dan aansprekende gitaarriffs. Afsluiten doet de band met het ingetogen ‘Rejoice’ waar we durven te stellen dat we Gerritsen echt breekbaar horen met een trillinkje in zijn stem. Ondanks het rustigere karakter is ook hier de band weer perfect in balans. Concrete Measures is een té goed album om zo maar langs je neer te leggen. Het is een band die de lat voor zichzelf aardig hoog legt want dit debuutalbum is echt meer dan geslaagd. Diverse muziekinvloeden kruisen elkaar en de band maakt een meer dan uitgebalanceerde indruk. Het is een album dat na elke luisterbeurt meer glans krijgt. Maak ook zeker gebruik van de mogelijkheid om de band te leren kennen door de releaseshow van afgelopen vrijdag terug te kijken op classic water. We kijken nu al uit naar een opvolger. Veel luisterplezier.

Ledfoot - Black Valley

Label PIAS

Beoordeling 8

Review Hij bestempelt zijn muziek graag als “Gothic Blues”; hier kunnen we als luisteraar ons best een beeld bij vormen. Het nieuwe album Black Valley dat deze week uitkwam is toch iets minder donker dan zijn vorige album White Crow dat in 2019 uitkwam. Tim Scott McConnell, aka Ledfoot, staat bekend om zijn “one-man-band”; zijn twaalfsnarige gitaar en een “stomp-box” is alles wat hij nodig heeft om te klinken alsof je naar een band luistert. En de inmiddels 62-jarige singer/songwriter heeft een ongekende drive om muziek te maken want Black Valley is alweer zijn vijfde soloalbum. Tussen White Crow, waarmee hij overigens de Spellemannsprisen award (Noorse variant van Grammy) won, bracht hij ook nog een album uit met Ronni Le Tekro, de frontman van TNT. Uiteraard wordt Black Valley weer gekenmerkt door dat ietwat donkere karakter waar de Amerikaan naam en faam mee heeft gemaakt maar toch is er een subtiele wijziging waarneembaar. Een kleine neiging naar het licht zullen we maar zeggen. Luister maar eens naar de erg mooie opener en titelsong waar hij zijn gitaar als een soort tweede stem gebruikt en die doet denken aan de sound van de Moody Blues uit hun beginperiode. Vervolgens is daar de single ‘Take Away The Hurt’ en McConnell bewijst maar weer eens een begenadigd gitarist te zijn met zijn slidegitaar. Een prachtig staaltje langzame blues met een donker randje. McConnell heeft natuurlijk al een decennialange muziekcarrière waar hij op terug kan vallen. Hij maakte muziek met The Havalinas en The Rockats in de jaren ’80 en bracht ook onder zijn eigen naam diverse albums uit. Daarnaast schreef hij ook veel muziek voor anderen waarvan het meest in het oog springende nummer in dit kader ‘Springsteen’s ‘High Hopes’ is. In een interview dat wij vorig jaar met Tim hadden vertelt hij hier meer over. Op ‘Without Love’ horen we zijn gegroefde stem en ‘Broken Eyes’ is zo’n track waarbij je het gevoel krijgt naar een band te luisteren. ‘Angel Town’ zorgt voor vaart in het album en bij ‘Crossed My Heart’ is het duidelijk dat McConnell erg beïnvloed is door de muziek uit de zuidelijke staten van de VS, het gebied waar hij ook deels in een trailerpark opgroeide. In dat verlengde noemen we ook het met Americana doorspekte ‘Falling Down’ waar het gitaarspel en de doorleefde stem samen een mooi contrast vormen. Het mooie ‘Slip Away’, met subtiele backing vocals, zorgt dat de cirkel rond is en nog maar eens bewijst dat de excentrieke McConnell naast mooie liedjes ook sterke teksten kan schrijven. Black Valley is absoluut één van zijn meest toegankelijke albums tot op heden; natuurlijk is de blues aanwezig maar dan toch op een wat lichtvoetige wijze en in combinatie met andere muziekstijlen. Want het is vooral zijn gave om met die gitaar en zijn stem een unieke sound te creëren die we vast ergens in een subgenre kunnen plaatsen. Een aanrader. Veel luisterplezier.

Black Honey - Written & Directed

Label Foxfive Records

Beoordeling 8

Review Black Honey was met hun titelloze debuut in 2018 toch één van de verrassingen van dat jaar. Ze gooiden hoge ogen met hun no-nonsense Indie-rock en frontvrouw Izzy Phillips stal de show op Glastonbury. Net als zoveel andere releases liep Written & Directed ook wat vertraging op maar gelukkig is het nieuwe album van deze Britste Indierock-band uit Brighton inmiddels overal verkrijgbaar. De band had natuurlijk al een aantal singles op ons afgevuurd zoals het vinnige ‘I Like The Way You Die’ dat een beetje aan de sound van The Black Keys doet denken; lekker stevig, been beetje groezelig met een vleugje grunge en met Izzy Phillips die met haar langgerekte vocalen voor het tegenwicht zorgt. Andere singles die het ook tot dit album hebben gemaakt is onder andere ‘Beaches’, dat neigt naar de “vintage” glamrock uit de jaren ’70. De stem van Izzy is een troef die de band steeds uitspeelt omdat die voor het juiste contrast zorgt. Evenals ‘Believer’ is ’Run For Cover’ een lekker rockend nummer, maar het is vooral ‘Disinfect’, met een mogelijke subtiele verwijzing naar de pandemie, waar Izzy Phillips en Chris Ostler echt los gaan op hun elektrische gitaren. Op sommige momenten neemt de band wat gas terug zoals bij het haast lieflijk klinkende ‘Back Of The Bar’ zonder dat het album vaart verliest. Wel wat minder vaart maar met de altijd aanwezige urgentie en intensiteit is ‘I Do It To Myself’, waar we Izzy “I’m a walking contradiction” horen zingen. De blazers die hier een mooie toevoeging horen we ook terug op ‘Fire’, het meest radiovriendelijke nummer van dit tweede album. Met ‘Summer ’92’ noemen we waarschijnlijk het beste nummer én de track dat de meeste hit potentie heeft. Het heeft een aanstekelijke baslijn en groove waarbij de band nog steeds aan zijn kernwaarden vasthoudt! Als al dat zware en stevige gitaarwerk is beëindigd, is daar ineens ‘Gabrielle’, een semi-akoestische afsluiter waar we toch wel een wat andere Izzy horen. Enerzijds is dit niet die spetterende afsluiter, maar anderzijds past deze rustige en ingetogen afsluiter prima in het palet van stijlen dat we met Written & Directed op ons afgevuurd hebben gekregen. Written & Directed is een meer dan geslaagde opvolger van het titelloze debuut uit 2018. De band klinkt wat uitgebalanceerder en de tien tracks bieden iets meer variatie en nergens zakt de band door de spreekwoordelijke ondergrens. Stevig, intens en urgent zijn de sleutelwoorden van deze plaat die echt rockt en die ook nog aansprekende video’s maakt. Veel luisterplezier.

John McDonough - Second Chances

Label Eigen Beheer

Beoordeling 8

Review John McDonough heeft de afgelopen 25 jaar gewerkt aan zijn muzikale carrière. In 2012 nam hij de beslissing om zijn toenmalige beroep van psychotherapeut vaarwel te zeggen om zich vervolgens uitsluitend op de muziek te richtten. Zijn grote droom was om een MTV-achtige unplugged album op te nemen en die droom komt met Second Chances nu uit. Zijn vorige drie releases, 'Dreams and Imagination', 'Surrounding Colors', en 'Can You See Me Now' kregen allemaal goede recensies en airplay in zowel Europa als de Verenigde Staten en McDonough stond op diverse festivals en gaf honderden optredens. Het valt ook niet mee om als singer/songwriter in dat genre en plekje te veroveren want de concurrentie is moordend. Vanwege de pandemie en alle daarbij behorende beperkingen was het niet mogelijk te reizen en optredens te geven en besloot de Texaan een album met akoestische uitvoeringen op te nemen. Zelf zegt hij hierover: “I’m very nostalgic for the days of MTV’s unplugged, and I have always loved the combination of the rock ’n’ roll voice with acoustic instrumentation. I have dreamed of making a CD in this vein for a long time.” Hij koost tien nummers van de albums Dreams And imagination uit 2014 en Surrounding Colours uit 2016. Hij opent met ‘The Place Where I Belong’ en ‘Tonight’s The Night’ en we horen naast Mcdonough ook Kris Farrow op de akoestische gitaar. Hierna trakteert de Amerikaan ons bij ‘Your Love Sets Me Free’ voor een arrangement waar we ook de strijkers horen en Cody Rathnell die voor de tweede stem zorgt. Het zijn juist die elementen die de nummers naar een hoger niveau tillen. Eén van de meest gevoelige en melancholieke liedjes is ongetwijfeld ‘Nowhere Else To Run’ terwijl we bij nummers als ‘Give Me One More Day To Say Goodbye’ en ‘I’m Home’ duidelijk de invloed van Americana terug horen. En zo blijft het een mooie maar breekbare balans tussen de stem van McDonough en zijn fingerpicking gitaarspel met zijn muzikale vrienden die dus subtiel aanwezig zijn. ‘Planes Fly Too Low’ is een mooi vocaal samenspel tussen de Texaan en Cody Rathmell en met de ballade ‘You Don’t Know This’ bezingt hij ons nog één keer hartstochtelijk toe terwijl de akoestische gitaren hem begeleiden. De strijkers doen de rest. John McDonough presenteert zich op dit akoestische album Second Chances als een echte troubadour. Hij weet de verhalen muzikaal mooi te omlijsten en deze nieuwe arrangementen geven de tien nummers een tweede leven. Ondanks de nuanceverschillen blijft het een mooi, ingetogen en boeiend album en bewijst de Amerikaan dat dit genre hem prima ligt en dat hij een meer dan prima gitarist is. Tip om het ook zeker een keer met de koptelefoon op te beluisteren. Veel luisterplezier.

Jaimee Harris - The Congress House

Label M.A.R.S. Records

Label 8

Review In 2018 was daar ineens het debuutalbum Red Rescue van de uit Austin, Texas, afkomstige singer/songwriter Jaimee Harris. Het album werd door velen gezien als één van de beste Americana-albums van dat jaar en een prachtige toekomst lachte haar toe. 2018 was het jaar van de doorbraak van Jaimee; ze zegde haar baan op en stortte zich volledig op een muzikale carrière. Een half jaar later leek het alsof de wereld aan haar voeten lag maar het liep toch wat anders. Ze werd geroemd voor haar schrijver skills en haar ietwat rauwe stem zorgde ervoor dat vergelijkingen met Lucinda Williams en Emmylou Hariis zo ongeveer in elk artikel werden genoemd. Tijdens de Europese tour ging het toch mis en stortte ze in. Zonder band kwam het besef dat ze als soloartiest moest vertrouwen op drie pijlers; haar liedjes, haar stem en haar muzikaliteit. Mede door de hulp van Mary Gauthier kwam ze er weer bovenop en verdiende ze een platencontract. The Congress House Sessions is een verzameling van zeven semi-live akoestische versies van nummers afkomstig dan dat debuut. Jaimee kiest voor een slimme opbouw. ‘Damn Right’ waarop ze zichzelf op akoestische gitaar begeleidt vormt de opener en is de meest “stripped-down”-track. Vervolgens is daar ‘Creatures’ en hier horen we Brian Patterson subtiel op elektrische gitaar en Sammy Powell op piano. ‘Depressive State’ komt binnen en ook ‘Catch It Now’ wordt in deze versie smaakvol neergezet. ‘Red Rescue’, de titelsong van haar debuutalbum, krijgt zijn lading mee door de doorleefde stem van Jaimee maar ook door de bijdrage van Ray Bonneville die we op mondharmonica horen. Verder komt ook de afsluiter ‘Snow White Knuckles’ misschien wel beter tot zijn recht in deze uitvoering. Jaimee wordt door Powell op piano en Paterson op gitaar begeleid maar de aandacht gaat ook uit naar Jane Ellen Bryant die voor de tweede stem zorgt. De speciale setting van The Congress House Studio in Austin waar deze zeven nummers zijn opgenomen zorgen ervoor dat we hernieuwd kennis maken met deze Texaanse singer/songwriter. Met deze mooie, smaakvolle arrangementen bevestigt ze nogmaals haar talent en dat men enkele jaren haar niet voor niets als “The Next Queen Of Americana-Folk” betitelden. Veel luisterplezier

2021 maart week 12

Lana Del Rey - Chematrails Over Country

Label Plydor

Beoordeling 8,5

Review Elizabeth Woolridge Grant, beter bekend als Lana Del Rey, behoeft geen introductie meer. Ze heeft met haar vorige zes albums een eigen persona tot fenomeen, vamp en diva uitgewerkt en er zijn maar weinig artiesten die zo nadrukkelijk een deken van melancholie in haar muziek weet te leggen. Waar er in de beginperiode van haar carrière nog de nodige scepsis was, heeft dat inmiddels plaatsgemaakt voor bewondering. Haar nieuwe album Chemtrails Over the Country Club is het volgende hoofdstuk. Joni Mitchell Het lijkt erop dat dit album in het teken staat van achterom kijken van de inmiddels 35-jarige zangeres. Met opener ‘White Dress’, dat door het spaarzame instrumentarium meteen weer dat melancholische karakter krijgt, horen we Lana “When I was a waitress wearing a tight dress handling the heat I wasn't famous, just listening to Kings of Leon to the beat” zingen. En ondanks dat we inmiddels weten wat we na zes platen van de koningin van het melodrama mogen verwachten, zet ze ons toch een beetje op het verkeerde been omdat ze soms net wat octaven hoger zingt. De titeltrack ‘Chematrails Over The Country Club’ is daar meteen een mooi voorbeeld van en ook bij ‘Tulsa Jesus Freak’ gebruikt ze meer haar kopstem. Meest bijzondere nummer op dit zevende album is waarschijnlijk Lana’s meer dan smaakvolle cover van Joni Mitchell’s ‘For Free’, waar we haar samen met Weyes Blood en Zella Day horen. Country zangeres Nikki Lane De grote verrassing blijft dus achterwege maar dat betekent niet dat de Amerikaanse zangeres geen goed album aflevert. Natuurlijk waren de verwachtingen hoog nadat het in 2019 verschenen Norman Fucking Rockwel! als haar beste werk tot dat moment werd gezien. Maar met nummers als ‘Wild At Heart’, ‘Not All Who Wander Are Lost’ en ‘Dark But Just A Game’ bewijst ze haar ongeëvenaarde talent om prachtige melancholische liedjes te schrijven die baden in eenvoud. Producer Jack Antonoff, ook achter de knoppen op dat vorige album, is ook nu weer steun en toeverlaat. In de prachtige pianoballad ‘Let Me Love You Like A Woman’ wordt ook duidelijk dat ze de metropool LA achter zich laat en de voorkeur geeft om wat landelijker te gaan leven. (“I come from a small town/ how ‘bout you?/ I only mention it ‘cause I’m ready to leave LA and I want you to come”). Verder zorgt het Folkachtige ‘Yosemite’ (eigenlijk bedoeld voor het Lust For Life album) voor de variatie en is ‘Breaking Up Slowly’, met een bijdrage van country zangeres Nikki Lane, een verrassing. Eindoordeel Chemtrails Over the Country Club is een logisch vervolg op haar eerdere platen al zijn er wel kleine verschillen. Melancholie en het “vintage”-achtige gevoel overheersen nog altijd maar er is een sprankje vrolijkheid te herkennen en regelmatig neemt ze wat meer afstand van dat diepe, donkere stemgeluid om dat in te ruilen voor een wat hoger, helderdere stem. Een nieuw album is al aangekondigd maar voorlopig kunnen we nog genieten van dit nieuwe pareltje. Veel luisterplezier.

The Paper Kites - Roses

Label V2

Beoordeling 8,5

Review De Australische indie/Folk-band The Paper Kites is terug met hun vijfde album, Roses. De vijf vrienden kennen elkaar al vanaf hun schoolperiode en de band is de laatste tien jaar ongewijzigd gebleven. Na vier albums is het nu tijd voor een speciale aanpak; de band kiest er voor om bij elk nummer een samenwerking met een andere zangeres aan te gaan waardoor Roses uit een tiental duetten bestaat. Het idee om tien duetten op te nemen is natuurlijk best ambitieus en misschien zelfs wel riskant omdat de band al jaren succesvol is en je eigenlijk naar een album van The Paper Kites wilt luisteren. Toch is het een bewuste keuze van de band om dit speciale album op te nemen, overigens al voor de wereldwijde pandemie. Dit nieuwe album bestaat uit tien nummers en het was echt een gerichte zoektocht naar welke stem het beste zou kleuren bij welk nummer en bij zanger en gitarist van de band, Sam Bentley. Het eindresultaat is een werkelijk prachtig, intiem en innemend album waar we zangeressen van over de hele wereld tegenkomen; van de Portugse (Maro) via de Amerikaanse Grammy-winnares Aoife O'Donovan tot de Engelse Lucy Rose. Na de mooie opener ‘Walk Above The Town’, een duet met de Portugese multi-instrumentalist Maro, horen we dus een rijk pallet van zangeressen. Op het Folk-achtige en vrijwel akoestische ‘Dearest’ horen we de Nieuw Zeelandse Lydia Cole en met haar ietwat zware stem maakt Gena Rose Bruce van ‘Lonely’ toch wel één van de hoogtepunten, vooral als in de coupletten de stemmen van Bentley en Gena samensmelten. Want dat is de kracht van dit album, de prachtige tweestemmigheid van Bentley met de zorgvuldig gekozen zangeressen. Zo horen we op ‘Crossfire’ de Zweedse Amanda Bergman en Julia Stone op ‘Without Your Love’. Op ‘For All You Give’ horen we een uiterst breekbare Lucy Rose en zo weet Bentley een haast etherische sfeer op te bouwen. Maar het vuurwerk wordt pas echt ontstoken bij het wonderschone ‘Climb On Your Tears' waar we de samenwerking met Aoife O’Donovan horen. De stemmen van klinken fantastisch samen en mede door het gitaarwerk van gitarist Dave Powys wordt dit nummer naar grote hoogte getild. Op de pianoballad ‘By My Side’ horen we Rosie Carney die samen met de band het tiental duetten afsluit. Roses is een album waar de stemmen centraal staan en het album glans geven. Het is een album waar de band zich uiterst dienstbaar op stelt om frontman Sam Bentley en tien fantastische zangeressen met uiteenlopende stemgeluiden in de schijnwerpers te zetten. Het is gevoelig, intiem, teder en de stemmen klinken echt fantastisch samen en voor die zoektocht naar de juiste zangeressen voor de juiste liedjes verdient de band een groot compliment. Een bijzonder mooi album dat instrumentaal niet erg bijzonder is maar vocaal des te meer. Veel luisterplezier.

Steve Earle - J.T.

Label New West Records

Beoordeling 8

Review Het verliezen van je kind is waarschijnlijk het ergste dat je als ouder kan overkomen. Het overkwam ook Steve Earle. 22 augustus 2020 zal voor Earle altijd die gitzwarte pagina zijn waarop zijn zoon Justin Townes Earle het leven liet vanwege een fatale combinatie van alcohol, cocaïne en fentanyl. Als eerbetoon aan die zoon die ook nog succesvol in zijn voetsporen trad kwam daar maandag 4 januari de digitale versie van het album JT uit; op de dag dat Justin 38 jaar zou zijn worden. Nu is daar (gelukkig) ook de release van dit album op CD en Vinyl. Steve Earle behoeft geen introductie en eigenlijk geldt dat ook voor zijn zoon Justin die tussen 2008 en 2019 een elftal albums uitgebracht en die allemaal op lovende kritieken konden rekenen. Als eerbetoon aan zijn overleden zoon maakte Steve een selectie van tien liedjes die zijn zoon Justin eerder uitbracht die hij vervolgens weer in een nieuw arrangement stak. Daarbij kreeg hij uiteraard weer hulp van zijn Dukes. De tien songs geven een mooie doorsnede van wat Justin uitgebracht heeft waarbij vader Earle een benadering kiest die iets rijker georkestreerd is. Het vlotte ‘I Don’t Care’, gedragen door banjo en fiddle, het doorleefd klinkende ‘The Saint Of Lost Causes’ en het toch best opgewekt klinkende rockabilly ‘Champagne Corolla’ zijn in deze setlist opgenomen. Natuurlijk mag ‘Harlem River Blues’ niet ontbreken, het nummer waarmee Justin de “Song of the Year” tijdens de Americana Honors & Awards 2011. Naast de tien covers van zijn zoon schreef Steve ook zelf een nummer ter nagedachtenis van JT; de mooie, intieme en indringende akoestische ballad ‘Last Words’. Als we Earle dan “the last thing I said to you I love you, your last words to me where I love you too’’ horen zingen is het toch lastig om je tranen te bedwingen. JT, de afkorting voor Justin Townes is een prachtig album geworden en mooi is het dat 100% van de voorschotten en royalty’s geschonken worden aan een trust voor Etta Earle, het 3-jarige dochtertje van Justin. Vanwege de verjaardag van JT was de digitale versie van dit gelijknamige album al vanaf 4 januari verkrijgbaar; de CD en vinyl versie worden op 19 maart verwacht en zijn voorzien van een mooi boekje met ook alle songteksten. Ondanks de emotionele lading is het weer een mooie Steve Earle plaat geworden. Veel luisterplezier.

Fruit Bats - The Pet Parade

Label Merge Records

Beoordeling 8

Review The Pet Parade is het achtste album van de Amerikaanse singer/songwriter en multi-instrumentalist Eric D. Johnson. De nummers van dit nieuwe album schreef hij over het algemeen al voor de pandemie maar samen met een aantal sessiemuzikanten én dankzij de techniek is dit wederom prachtige album tot stand gekomen. Johnson is nog steeds die “one-man-band” die zich omringt met meer dan gemiddelde muzikanten om zijn albums glans te geven. Mooie, gevoelige en sfeervolle Folkmuziek dat door een fraai instrumentarium wordt vormgegeven. Dat is op The Pet Parade niet anders en ook hier kunnen we met recht spreken van een lock-down plaat want dankzij de digitale mogelijkheden zijn alle bijdragen door Johnson en producer Josh Kaufman tot een smaakvol, samenhangend geheel gevormd. Het album wordt geopend met de bijna zeven minuten durende titeltrack wat een heerlijk rustgevend momentje is; een soepele Folksong die doet terugdenken aan zonnige zomeravonden in een park waar je met een biertje in de hand aan het genieten bent van een live-concert. En dat gevoel weet de uit Chicago afkomstige Amerikaanse singer/songwriter goed vast te houden en te combineren met de eenzaamheid die deze pandemie met zich meebrengt. Want als de opener eenmaal voortkabbelt horen we hem zingen: “Hello to all you out there / It feels like it’s been years and we’ve all been whispering to anyone who will hear / Here we are, once again here, weird in our own ways.” ‘Club Pilot’ met de subtiele lapsteel, ‘On The Avalon Stairs’ en ‘Discovering’ zijn fijne luisterliedjes die muzikaal erg goed in elkaar zitten en goed passen bij de klankkleur van de karakteristieke stem van Johnson. Los van die warme deken zijn er toch wel wat verrassingen; luister maar eens naar ‘Holy Rose’, dat inclusief gitaarsolo klinkt als een afgestofte nooit uitgebrachte single van The Kinks. Ook het vlotte ‘The Balcony’, dat mij doet denken aan het geluid van The Jayhawks’, is één van de pareltjes en ook ‘Eagles Below Us’ is één van de nummers die de vaart in het album houden. En natuurlijk zijn er natuurlijk best wat nummers die aangenaam rustgevend zijn. ‘All In One Go’, ook weer met dat subtiele gitaarwerk maar vooral ‘Gullwing Doors’, dat gaandeweg prachtig wordt opgebouwd, is er één voor de lijstjes. Terug naar de kern gaat Johnson bij de afsluiter ‘Complete’; Johnson met zijn karakteristieke stem en zijn akoestische gitaar zorgen voor een laatste intiem moment. The Pet Parade is weer een vakkundig gemaakte plaat vol met Folk-Pop met invloeden uit de jaren ’70. Niet alleen Johnson maar ook zeker de sessiemuzikanten zoals Joe Russo (drums), Matt Barric, Jim Becker, Thomas Bartlett e.a. die een bijdrage leveren verdienen een groot compliment voor deze sfeervolle, tijdloze plaat. Veel luisterplezier.

Dieter & Eric vd Westen - The Sun Will

Beschrijving

Beoordeling 8

Review De twee broers Dieter en Eric van der Westen hebben onafhankelijk van elkaar een indrukwekkende carrière opgebouwd. Toen de wereld stopte vanwege de pandemie besloten de broers dat dit misschien wel eens dé gelegenheid zou kunnen zijn om samen een album op te nemen. Afgelopen vrijdag was de albumrelease van dit bijzondere album The Sun Will Rise Again. Op dit akoestische album The Sun Will Rise Again is de muzikaliteit én de jarenlange ervaring van de beide broers van der Westen hoorbaar maar ook voelbaar. Eric van der Westen (57) is een gerenommeerde contrabassist binnen de Jazzwereld die op podia als Carnegie Hall stond, terwijl zijn jongere broer Dieter (46) wereldwijd succes had met zijn Nederlands-Marokkaanse band Kasba. Voor dit album bundelen de broers uit Tilburg tijdens de wereldwijde pandemie hun krachten en besluiten ze zelf Americana en Folksongs te schrijven en op te nemen, de muziekstijl waar ze beiden ook zo van houden. Resultaat is een achttal nieuw, zelf geschreven nummers, aangevuld met drie zogenaamde “traditionals”, te weten ‘Erie Canal’, ‘FFV’ en ‘Sint James Infirmary’. De broers openen met het zeer intieme klinkende ‘From Dusk Till Dawn’ waarvoor de vluchtelingencrisis de inspiratie vormt. Meteen is daar het fragiele en subtiele gitaarwerk waarneembaar maar ook de bevestiging dat de Dieter een hele mooie en warme stem heeft. Vervolgens is daar de titelsong die door Eric’s spel op de Contrabas de nodige vaart behoudt. Dieter schreef het merendeel van de nummers, Eric werkte de muziek verder uit maar dit album is vooral een resultaat van de beide broers. Nummers als ‘Hold the Line’, ‘House Of Hope’ en ‘I Want You’ ademen een intiem Americana en Folk-karakter uit en regelmatig klinkt Dieter zijn stem breekbaarder dan ooit. Eén van de hoogtepunten is ‘Save My Memories’ waar we Dieter ook op mondharmonica horen en de meerstemmigheid van de broers geeft het nummer extra karakter. Het album wordt afgesloten met één van de drie “traditionals’, ‘Sint James Infirmary’. Op de manier hoe de beide broers hun geliefde instrumenten bespelen en hoe we Dieter horen zingen kunnen we niet anders dan concluderen dat dit een uiterst respectvolle en geslaagde uitvoering is van deze klassieker. The Sun Will Rise Again is een prachtig album geworden vol met sfeervolle en intieme liedjes die in deze uitvoeringen perfect in de huidige tijdsgeest passen. Het muzikale talent van de beide broers, het jarenlang spelen op wereldwijde podia en de kunst om in deze tijd een dergelijk album te kunnen maken getuigen van die internationale klasse. Veel luisterplezier.

Paul Stanley Soul Station – Now and Thet

Label Universal

Beoordeling 8

Review Wanneer de naam Paul Stanley klinkt is er direct een link met de Amerikaanse rockband KISS. De man weet zo nu en dan een solo album te brengen. Soms zijn ze in het verlengde van de sound van KISS maar nu is het een ode aan zijn oude liefde Motown. Met zijn solo band Soul Station werkt hij al enige jaren. Tussen de tournees van KISS door zijn is het een andere manier van zingen en weet Stanley nog steeds de sterren van de hemel te blazen. Daar waar regelmatig kritiek is over zijn zangkunsten, laat de man hier horen dat hij weldegelijk kan zingen en niet voor niets de Phantom of the Opera zong. Now and Then is een mix van covers en eigen songs. Wie kent niet de classics ‘Could It Be I’m Falling in Love’ van the Spinners en ‘Just Imagination’ van the Temptations. Stanley waagt zich aan de mooie soul songs waaronder ‘Let’s Stay Together’ van Al Green en het ‘Oooh Child’ van Five Stairsteps dat in de film Crooklyn voorbij komt. Maar wellicht heeft dit meer impact voor Stanley dan je zo zou denken. Het nummer ‘Keep Your Head Up’ van Tupac kent ‘oooh Child’ als sample voor het refrein. Wanneer Tupac zijn All Eyez On Me album voor de Grammys mocht presenteren, werd hij gevraagd om de aankondiging voor KISS-reünie in make up te doen. Tupac werd uit de gevangenis gehaal, All Eyez On Me werd nr. 1 en best rap album ooit en de aankondiging was zijn laatste en werd een half jaar later vermoord. Stanley weet op dit album o.a. de songs ‘Save Me’, ‘I Do’ en ‘Lorelei’ zelf te schrijven. Hiermee laat hij zien dat Stanley in de soul ook zijn mannetje staat en dat er meer soul in KISS zit dan je zo zou denken. De melodieuze songs en zangpartijen van KISS komen vooral bij hem vandaan en dat is hier ook te horen. Met bandleden uit PINK, Whitney Houston band, KISS en Stevie Wonder maakt dat dit niet zomaar een productie is dat er even bij wordt gedaan. Nu de man van bijna 70 de KISS tour afsluit is er na 2022 wellicht ruimte voor een nieuw project; Soul Station!

Een wereld waar muziek in zit.

stuur een mail voor naar info@noordevents.nl

Zoeken

2021 Juli week 29

Leon Bridges - Gold Digger Sound

Reverend Peyton’s Big Damn Band – Dance

Oliver Wood – Always Smiling

Ida Mae - Click Click Domino

Nathaniel Rateliff - Red Rocks 2020

Tones & I - Welcome To The Madhouse

2021 Juli week 28

Drug Store Romeos - The World Within

The Dawn Brothers - Dusk

Cautious Clay - Deadpan Love

Il Divo - For One In My Life

Gary Kemp – INSOLO

Willow – Lately I Feel Everything

John Mayer -Sob Rock

Paul Young – From Time To Time

Wavves – Hideaway

Heaven & Earth - V

Anouk – Fake It Till We Die

The Church - Gold Afternoon Fix

Bon Entendeur - Minuit

2021 Juli week 27

T Hardy Morris - The Digital Age Of Rome

Cedric Burnside - I Be Trying

Jacques Ellis - Whatever You've Brought

Lucy Gooch - Rain's Break (EP)

Laura Mvula - Pink Noise

Inhaler - It Won’t Always Be Like This

Tom Odell - Monsters

The Wallflowers – Exit Wounds

Ethan Gold – Earth City 1 The Longing

LA Guns - Cocked & Loaded Live!

Rowwen Heze – Onderaan Beginne

Hardline – Heart, Mind and Soul

TOTO - With A Little Help

Smokey – The Montreux Album

Ben Liebrand – Grand 12-inches 18

Ben Liebrand – Grand 12-inches 1 & 2

Toby Hitchcock - Changes

Hiatus Kaiyote – Mood Valliant

2021 Juli week 26

Spellling - The Turning Wheel

Christine Perfect – Christine Perfect

Gaspard Augé - Escapades

John Mayall – Wake Up Call

UB40 – Bigga Baggariddim

Gorgon City – Olympia

Jan van Bijnen – Modest Man

2021 Juni Week 25

J.P. Harris -Don't You Marry No Railroad

Polo & Pan - Cyclorama

Cleopatrick - Bummer

Benjamin Leftwich - To Carry A Whale

John Norum – Total Control

The Mountain Goats – Dark in Here

Sonic Whip – Triskelion

Lee Aaron - Radio One

This Is Kit - Off Off Oddities (EP)

Squirrel Flower – Planet (I)

The Hello Darlins - Go By Feel

Goose - Shenanigans Nite Club

Island - Yesterday Park

The Uptights – It Is For Then That The L

Motorhead - No Sleep 'til Hammersmith

John Murry – The Stars Are God’s Bulet H

Faye Webster – I Know I’m Funny Hahaha

2021 Juni Week 24

Jennifer Porter - Sun Come And Shine

Half Moon Run - Inwards & Onwards

Styx – Crash of the Crown

Dennis DeYoung – 26 East Vol.II

Frank Zappa - Zappa ’88; The Last U.S.

Mummy’s A Tree – New Song

The Oak Ridge Boys – Frot Porch Singin’

St. Solaire - You=Me

Joanna Serrrat – Hardcore from the Heart

Lukas Nelson and the Promise of the Real