De Schijvenrij is onderdeel van Noord Events
Tour- Event- & Communicatie management

Leuk vinden

Magnum The Serpent Rings

Album Reviews 2020

Albums review 2020

Lees het interview met Drive-By Truckers Petterson Hood en Smoke Faries

Win het nieuwe album van O Wonder, Nathaniel Rateliff, Ron Coolen. Mail waarom jij dit album wil naar info@noordevents.nl

2020 Februari week 8

2020 Februari Week 7

Isobel Campbell - There Is No Other

Label Cooking Vinyl

Beoordeling 8,5

Review Wat ons betreft heeft het nieuwe album van Isobel Campbell (te) lang op zich laten wachten. Lang was het stil rondom de zangeres die we natuurlijk kennen van haar rol binnen Belle & Sebastian maar gelukkig is de Schotse met haar authentieke fluisterachtige stem nu terug met There Is No Other. De uit Glasgow afkomstige had een meer dan aansprekende carrière met Belle & Sebastian waarmee ze enkele succesvolle albums uitbracht. Na de breuk ging ze solo verder maar werkte ook nog met Gentle Waves en met Mark Lanegan. Hawk, uit 2010 was het laatste wapenfeit en sinds die tijd werkt ze eigenlijk aan There Is No Other maar door de nodige problemen met haar platenlabel is het nu pas uitgebracht. Sinds een aantal jaren is Los Angels is thuisbasis en opener ‘City Of Angels’ is dan ook een directe verwijzing en misschien wel een ode aan de stad. Met krekels op de achtergrond speelt ze meteen haar troefkaart uit …. die fluisterachtige stem die zich ergens op het snijvlak van Lana del Rey en Serge Gainsbourg bevindt en dan omgeven door een subtiel instrumentarium. Sfeervol, ingetogen en misschien zelfs wel breekbaar. Ook met ‘Boulevard’ hebben we een directe verwijzing naar de VS waarin ze het verschil tussen arm en rijk belicht. Die bescheidenheid loopt als een rode draad door There Is No Other, ondanks het feit dat Isobel moeiteloos verschillende stijlen combineert. Zo is ‘The Heart Of It All’ een mooi rustig countrynummer en ‘Hey World’ heeft een aangename Soul dat met een arrangement uit de ‘60’s zo maar bij The Surpremes zou kunnen passen. ‘National Bird of India’ heeft dan weer een wat mysterieus Oosters karakter door de strijkers op de voorgrond en nergens is het contrast met de haast fluisterende stem en het dienende instrumentarium zo duidelijk. ‘Just For Today’ en ‘See Your Face ‘ zijn wat korte, Folk-achtige nummers met een haast fragiel karakter. Grootste verrassing is de keuze voor Tom Petty’s ‘Runnin’ Down A Dream’ dat door de drummachine een wat elektronisch karakter krijgt en het album een prettige impuls geeft. Vultures’ is misschien wel het meest exemplarische en karakteristieke nummer op There Is No Other; langgerekte vocalen, akoestische gitaar en een spaarzaam subtiel instrumentarium dat als een sluier om de stem van Isobel zweeft. Het poppy en ietwat vintage klinkende ‘Art Life’ en ‘Rainbow, dat door de percussie we een soort Bossa Nov-vibe meekrijgt, completeren het album. Ondanks het ingetogen karakter weet Isobel Campbell toch veel stijlen met elkaar te combineren en natuurlijk is haar stemgeluid authentiek en haar visitekaartje. Heerlijk is om die toch wat West-Coast Folk-sfeer in haar muziek terug te horen. Laten we hopen dat we niet weer zo lang op een nieuwe plaat hoeven te wachten. Veel luisterplezier.

The Wood Brothers - Kingdom In My Mind

Label Thirty Tigers

Beoordeling 8

Review The Wood Brothers is een trio dat uit de twee broers Oliver (gitaar) en Chris (Contrabas) Wood en multi-instrumentalist Jano Rix bestaat. Daar waar Chris zijn sporen in de Jazz-scene (Medeski, Martin & Wood) verdiende was Oliver vooral als gitarist actief was. Pas na afzonderlijke carrièrés stonden ze na een kleine 15 jaar samen op het podium en toen wisten ze het; “I realized we should be playing music together". Onlangs kwam hun nieuwe album Kingdom In My Mind uit. Sinds het debuut Ways Not To Lose uit 2006 hebben de broers zich steeds ontwikkeld. Zo sterk zelfs dat ze voor hun laatste album On Drop Of Truth uit 2018 zelfs genomineerd werden voor een Grammy Award voor Best Americana Album. De band opent met ‘Alabaster’, genoemd naar het gelijknamige plaatsje in de staat Alabama, USA; meteen krijgt je het gevoel alsof het spontaan zonder vooraf gestelde kaders in de studio is opgenomen; het kan ook een nummer uit de jaren ’60 zijn dat afgestoft is; een lekkere luie jazz-meets-blues- groove met de stem van Oliver Wood, een gitaarriff zonder vervorming en een piano. Vervolgens schakelt de band met ‘Little Bit Sweet door; lekker losjes, beetje Americana en hier en daar de meerstemmigheid van de beide broers. Overigens is het gevoel dat je naar een spontane opname luistert een bewuste keuze van de band en zo is het album ook opgenomen; live, puur en zonder te veel versieringen. Bij ‘Jitterbug Love’ horen we Chris voor de eerste keer de zang voor zijn rekening nemen met een heerlijke slide-gitaar terwijl ‘Cry Over Nothing’ door de inzet van het orgel zelfs een “’Southern-gospel” vibe meekrijgt. Zo weet de band met een combinatie van Americana, Blues, Country en een vleugje Rock en Soul een authentiek geluid te creëren. Het uptempo ‘Don’t Think About My Death’ doet het gevoel van de jaren ‘70 rock herleven en bij de meedeiner ‘The One I Love’ horen we weer duidelijk de Country en Folk terug. Met het “Bluesy” ‘Little Bit Broken’ snijdt de band nog een actueel thema aan; we hoeven niet allemaal volmaakt te zijn in dit tijdperk waarin ons leven beheerst wordt door sociale media. ("I should wear my scars / Like medals of gold...everybody is a little bit broken / And it's alright.") Natuurlijk mag een ballad niet ontbreken en met ‘Satisfied’ (let op piano en orgel) sluit de band in stijl af. The Wood Brothers zijn in Nederland (nog) redelijk onbekend maar in Amerika hebben ze hun plek binnen de crème de la crème wel veroverd. Kingdom In My Mind is een meer dan prima album geworden met een aansprekende productie. Voor elke muziekliefhebber een aanrader. Veel luisterplezier.

The Guru Guru - Point Fingers

Label Luik Records

Beoordeling 7,5

Review De Belgische formatie The Guru Guru heeft naam gemaakt als Noise-rock band. Met Point Fingers, hun tweede album, bewijst de band dat ze zich toch niet makkelijk in een bepaald hoekje laten zetten. Of er een motor tot stilstand komt……. na een minuut lang repeterende geluiden schiet de band dan toch uit de startblokken. ‘Mache’ klinkt tof en het rockt wel wat maar toch is er wel wat twijfel want deze openingstrack is zo radiovriendelijk dat hij zo maar de nodige Airplay zal krijgen. Maar gelukkig schakelt de band bij de al eerder uitgebrachte single ‘Chramer’ door; een dampende rocksong met een stevige drumpartij en evenzo gitaarriff bevestigen dat The Guru Guru nog steeds een ongekende dynamiek op de plank kunnen leggen. En met het wat donker klinkende ‘Ex Alexander’ houden de heren het niveau vast en ook hier vormen drums en gitaren de boventoon. Toch verrast dit vijftal ons met ‘Know No’, een track die misschien onbedoeld ons toch wat aan de sound van Nirvana doet denken; een wat rustig intro van een kleine minuut vormt de voorbode voor deze ijzersterke track. ‘Skidoo’ valt op door de vele tempowisselingen en drops, ‘Origamiwise’ door het contrast van melodieus naar snoeiharde Rock en een vleugje Metal, en ‘This Knee Of Ice’ heeft weer dat opzwepende punkrock-karakter waar de band naam mee heeft gemaakt. Meest opvallende nummer is waarschijnlijk het bijna akoestische ‘And I’m Singing Aren’t I’ want hier kruipt de band echt wel uit zijn comfortzone en klinkt als nooit tevoren. Bij slotnummer ‘Poverbrigade’ brengen de heren nog een keer het beste van zich zelf bij elkaar om tot een waardige afsluiter van dit nieuwe album te komen. Een heerlijke combinatie van Rock en Punk met een toch wel verrassend slot dat bijna een kleine minuut duurt en waarbij je nog steeds op die “Big Bang” wacht. De band heeft zich inmiddels ontwikkeld maar nog steeds zijn de straffe baslijnen en ongekend stevige uitbarstingen het handelsmerk. Toch kleurt de band zo nu en dan tussen de lijntjes met opvallende melodieën waardoor Point Fingers wat meer uitgebalanceerd klinkt dan het debuutalbum. Conclusie is dat na enkele luisterbeurten je zintuigen op zijn minst geprikkeld zijn. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Paul Haslinger - Exit Ghost

Label Artificial Instinct / Fire Records

Beoordeling 8

Review Paul Haslinger roept waarschijnlijk herinneringen op aan zijn aandeel in Tangerine Dream. Toch is de Oostenrijkse componist en muzikant vooral bekend door zijn bijdrage aan filmmuziek bij het brede publiek. Voorbeelden van films waarvoor hij muziek schreef zijn bijvoorbeeld The Three Musketeers (2011), The Girl Next Door (2004) en Death Race. Met Exit Ghost brengt hij voor de eerste keer een studioplaat uit waarbij de vraag is of hij het filmische karakter achter zich kan laten. Haslinger begint op piano met ‘The Faltering Sky’; subtiel, niet te zwaar maar wel in staat om meteen die emotie in het nummer te verweven. De nuances krijgen vorm door de ingezette strijkers en hier en daar wat elektronica. Zo neemt de 57-jarige Oostenrijker je mee in dit nieuwe project waarbij de nummers steeds een eigen uniek geluid kennen maar toch een samenhangend geheel vormen. ‘Intrinsic’, dat een steeds maar repeterende melodie heeft, wordt gaande weg langzaam opgebouwd. Vervolgens pakt Haslinger met ‘Room 3’ weer terug naar het meer klassieke geluid waarbij piano en viool de belangrijkste elementen vormen. Na dit eerste deel kunnen we dan ook niet anders concluderen dat hij (gelukkig) het filmische karakter niet achter zich heeft kunnen laten. Gaandeweg het album krijgen we steeds meer het gevoel dat dit album bol staat van filmische elementen en dat de meeste tracks ook als onderlegger voor een film gebruikt kunnen worden. De titeltrack is misschien wel de kortste track op de album van de ex-Tangerine muzikant maar steeds weet hij weer een specifieke, andere sfeer te creëren. Bij ‘Valse 1’ zijn het de op de achtergrond doorklinkende kinderstemmen die je aandacht opeisen terwijl bij ‘Shuiyeh’ de elektronische geluiden sfeerbepalend zijn en een wat onheilspellend gevoel geven. Is dit de soundtrack van een spannende SF film? Karakteristiek is ook de klassieke orkestratie met moderne elektronische muziek die bij nummers als ‘White Sun’ en Berlin ‘86’ voor een totaal andere muziekbeleving zorgt. Dit solodebuut is een meer dan geslaagd project geworden. Volledig instrumentale creaties met een filmisch karakter die overal een vloeiende melodielijn kennen en verschillende emoties op kunnen roepen. Een mooi luisteralbum maar het functioneert ook prima als subtiele achtergrondmuziek. Veel luisterplezier.

Smoke Fairies - Darkness Brings The ...

Label Year Seven Records

Beoordeling 8,5

Review Sinds het debuutalbum Strange The Things uit 2006 heeft Smoke Fairies een meer dan respectabele carrière opgebouwd. Hun laatste album heeft de titel Darkness Brings The Wonders Home gekregen en wederom weten Katherine Blamire en Jessica Davies te verrassen. Een wat groezelige gitaarriff opent de etherische opener ‘On The Wing’ met een straffe baslijn als onderlegger. Op het moment dat de prachtige stemmen van Jessica Davies en Katherine Blamire invallen eisen de twee dames de hoofdrol op, maar toch. De toon voor dit zesde album is gezet want bij de ‘Elevator’ is dat gitaargeluid dat toch wel tegen rock en grunge aan schuurt ook weer prominent aanwezig. Daar zit ook wel de kracht van dit nieuwe album van de Smoke Faries want je kunt duidelijk horen dat ze weer een nieuwe ontwikkeling hebben doorgemaakt sinds Wild Winter uit 2015. Verder wordt al snel duidelijk dat ze het Folk-achtige geluid dat we van hun beginperiode kennen definitief achter zich gelaten hebben. Vervolgens worden bij ‘Disconnect’ de nuances wat verlegd; de puntige rock verplaatst zich iets meer naar de achtergrond maar daarentegen excelleren de beide dames met hun stemmen die een ongelofelijk bereik hebben. Zowel Jessica als Katherine hebben de gave hun stemmen op een soort van meditatieve wijze te hanteren. Iets wat bij de wat meer ingetogen nummers als ‘Left To Roll’ en ‘Coffee Shop Blues’ tot uiting komt. Dat de beide dames tekstueel ook aardig uit de voeten kunnen blijkt wel uit een passage als “you’re like a chocolate rabbit, you’re hollow inside; you leave me unsatisfied”, een zin uit het ietwat spottende ‘Chocolate Rabbit’. Maar muzikaal blijft het album boeiend, of we nu nar het dromerige ‘Don’t You Want To Spiral Out Of Control?’ luisteren of naar de single ‘Out Of The Woods’. De beide zangeressen weten terecht de aandacht te trekken en het wat donkere karakter van het album past als nooit te voren. Bij de afsluiter ‘Super Tremolo’ wordt nog één keer het wat stevigere gitaarwerk als troefkaart uitgespeeld. Het is knap hoe de dames de opbouw van het album bepaald hebben. Waar plaatsen we welk nummer en hoe houden we die spanningsboog door het hele album voelbaar. Jessica en Katherine hebben die puzzel opgelost en de combinatie van hun prachtige, etherische en mysterieus klinkende stemmen met de wat groezelige gitaarsound blijkt te werken. Elke luisterbeurt levert weer nieuwe ontdekkingen op. Veel luisterplezier.

Haden Triplets - Family Songbook

Label Thirty Tigers

Beoordeling 7,5

Review Na het debuutalbum uit 2014 zijn de The Haden Triplets terug met een nieuw album, The Family Songbook. De drie zussen Petra, Tanya en Rachel Haden pakken op dit tweede album terug naar voor ons wat onbekendere “American Standards”. Ze stammen uit een uiterst muzikale familie; grootvader Carl was een bekende in de Amerikaanse Roots muziekhistorie en vader Charlie Haden heeft zijn sporen meer dan verdiend binnen de Jazz-scene. Hun hele leven zijn ze omringd met muziek, variërend van Folk, Roots, Bluegrass en Country en alles wat er tussen zit. Dit album staat dan ook bol van de nostalgie waarbij een aantal nummers die door hun grootvader zijn geschreven het middelpunt van het album vormen naast een handvol gekozen “Classics”. Ze openen op dit tweede album met ‘Wayfaring Stranger’, één van die “American Standards”, en meteen spelen de zussen hun troef uit; de stemmen die perfect op elkaar aansluiten en in balans zijn. Door de wat melancholische sfeer (met dank aan de geweldige gitaristen Bill Frisell en Greg Leisz) is de keuze om dit nummer als opener te kiezen niet erg gelukkig. Overigens is het meteen één van de beste nummers op dit album. De meerstemmigheid is natuurlijk ook aanwezig bij die tracks die ooit door grootvader Carl E. Haden zijn geschreven; ‘Who Will You Love (When I’m Gone)’, ‘Ozark Moon’ en ‘Memories Of Will Rogers’ hebben duidelijke country invloeden en hebben dus iets nostalgisch overzicht. Dat ietwat lieve, voorzichtige en weemoedige karakter drukt wel een beetje op het karakter van het album. Een klassieker als ‘Flee As A Bird’ is misschien nét te lief terwijl de ballad ‘Every Time I Try’ in deze versie juist krachtiger overkomt. De grootste verrassing op dit tweede album is ongetwijfeld ‘Say You Will’ dat wij kennen van Kanye West en door de zussen Haden een soort Zuid Amerikaanse vibe meekrijgt. Ook mooi is ‘Pretty Baby’, (oorspronkelijke titel Didn’t Leave Nobody But the Baby) dat door de zussen a capella wordt gezongen en ‘Wildwood Flower’, ook weer zo typische “American Standard”. Met The Songbook geven de drie zussen een mooie hommage aan de tijd waarin deze nummers hun oorsprong kennen. Hun stemmen zorgen voor mooie, smaakvolle harmonieën en een aantal uitstekende gastmuzikanten weten de perfecte sfeer te creëren die bij dit soort “klassiekers” horen. Veel luisterplezier.

Februari week 6

Stef Bos - Tijd Om Te Gaan Leven

Label Coast Company

Beoordeling 8

Review De Nederlandstalige songs van Stef Bos zijn en blijven mooie verhalen op muziek. De man die in Zuid-Afrika woont weet iedere keer weer een album te brengen met verhalen die te overdenking zijn. Herkenbaar voor iedereen en vanuit een ik vorm geschreven. Met zijn nieuw album TIJD is het weer raak. De titel staat vetgedrukt op de hoes en de subtitel Om Te Gaan Leven staat er lichtgedrukt onder. Het valt minder op, maar geeft de essentie aan deze zin. Tijd is een ding, maar om die tijd te gaan benutten om echt te leven is wat anders. Zo zitten de songs van Stef Bos in elkaar. Op het eerste gehoor klinkt het allemaal gezellig maar wanneer je even verder leest ligt een boodschap in verborgen. Tijd Om Te Gaan Leven, tijd om te ontdekken en te reizen. Met ‘Nergens Geweest’ neemt hij je mee naar het idee dat je de Kilimanjaro beklimt ( Blijft daar even om ‘De Klim’ te vertellen) , of de wierook in Bali ruikt. Met deze ervaring of herinnering begint ‘Mooier Met De Tijd’ dat een ommezwaai kent dat je mooier wordt in de tijd. De herinnering maar ook je partner omdat je met diegene herinneringen deelt. De kinderen die in hun periode alles om zich heen groter ervaart in ‘Ruimte’ of de vergelijking van ‘Lorelei’ met je eigen leven. Met Diddy Dex weet hij aan te sluiten in de huidige tijd met ‘Ons Hoofd Is Een Huis’. Waar de gangen van gedachten een weg banen om uiteindelijk de gedachten van ‘Haal Mij Uit Mijn Hoofd’ te halen. Bos weet een met zijn verhalen altijd weer een boekje met mooie verhalen te schrijven. Hij staat met Frank Boeijen, Boudewijn de Groot en Harry Jekkers op een eenzame hoogte als het gaat om de Nederlandse taal in de liedjes. Songs die aansluiten bij de taalliedjes van toen, die vooral tijdloos zijn. Een ander genre dan de nieuwe Nederlandstalige volk- en hit songs van Guus Meeuwis, Ali B en Marco Borsato. Kleinkunstpop of hoe je het wil noemen, het is vooral aantrekkelijk om naar te luisteren door de beeldende teksten die je even iets meer meegeven en laat overdenken. Het is een album ter inspiratie, ‘Tijd Om Te Gaan Leven’ en ‘Alles Wat Onhaalbaar Lijkt’ komt dan dichterbij.

Sam Lee - Old Wow

Label Orchard Music / BMG

Beoordeling 7,5

Review De inmiddels 39-jarige Britse singer/songwriter Sam Lee is terug met zijn nieuwe album Old Wow; tien ingetogen Folk-liedjes waarbij hij hier en daar terug pakt naar sommige “old traditionals”. Sam Lee, één van de initiatiefnemers van The Nest Collective voor Folkmuziek was voor zijn muzikale carrière actief in natuurbehoud, iets wat we ook wel in zijn muziek terug horen. Na wat omzwervingen bracht hij in 2012 zijn debuutalbum Ground Of Its Grown uit, waarvoor hij een Mercury Music Prize nominatie ontving. Nu brengt hij dus zijn vierde album uit. Hij opent op Old Wow met zijn interpretatie van de “old tradtional” ‘The Seeds Of Love’, een nummer dat hij omgedoopt heeft tot ‘The Garden Of Engeland’. We moeten Cecil Sharp nog steeds dankbaar zijn voor het feit dat hij zijn leven lang oude traditionele teksten en liedjes vastgelegd heeft want één van die teksten is de basis voor dit nummer. Maar het gaat bij Lee verder dan alleen de Engelse geschiedenis; luister maar naar ‘Lay This Body Down’ dat zijn oorsprong kent uit de periode van de slavernij in de zuidelijke Amerikaanse staten. Als we naar dit nummer luisteren is een eventuele vergelijking met het stemgeluid van Nick Drake niet ver weg. Opvallend op dit vierde album is overigens het gebruik van de gitaar, een instrument dat hij eerder uitsloot. Op Old Wow pakt deze Britse troubadour dus met regelmaat terug naar oudere, traditionele liedjes die hij vervolgens weer nieuw leven in blaast door ze opnieuw te arrangeren. Op ‘The Moon Shines Bright’ horen we een vocale bijdrage van Elizabeth Fraser (The Cocteau Twin’s ) terwijl hij bij het verhalende ‘Soul Cake’ delen van het liedje verwerkt dat weer bekend is onder schoolkinderen. Het ingetogen ‘Spencer The Rover’ is ook weer zo’n klassieker en met ‘Sweet Sixteen’ laat hij nog maar eens horen waartoe hij vocaal met zijn bariton-achtig stemgeluid toe in staan is. ‘Jasper Sea’, waar Lee op piano wordt begeleidt, krijgt in deze uitvoering een wat klassiek karakter mee door het pianospel en is één van de meest indrukwekkende liedjes op Old Wow. Old Wow is een innemend album vol met Folkliedjes waarbij Lee dus regelmatig teruggrijpt naar traditionele liedjes. Dat zorgt dat het album niet altijd even toegankelijk is en hier en daar misschien een wat zwaarmoedig karakter meekrijgt. Toch is zijn benadering lovenswaardig, zijn de arrangementen smaakvol uitgevoerd en is zijn stemgeluid aangenaam. Veel luisterplezier.

Black Lips - Sing In A World That's Fall

Label Fire rec.

Beoordeling 7,5

Review Hun negende album heeft de meer dan originele en actuele titel Sing In A World That’s Falling Apart meegekregen. Het uit Atlanta afkomstige Black Lips brengt als sinds 2003 met regelmaat albums uit en is beroemd (of berucht) om hun toch wel provocerende liveoptredens. Vorig jaar maakten we al kennis met de toch wat nieuwe “sound” van dit illustere vijftal uit Atlanta. ‘Gentlemen’ werd als single de ether in geslingerd en het was die “country-twang” die toch wel verrassend was bij deze band, die we toch vooral kennen uit de hoek van de Garagerock. Overigens, zonder te willen generaliseren. Ook blijft er altijd die vraag hangen of de band nu de spot met zichzelf drijft en wel serieus genomen wil worden of dat het echt als bloedserieus bedoeld is. Bij dit negende album moeten we deze vraag bevestigend beantwoorden want bepaalde teksten zijn echt wel spitsvondig, zoals in die single ‘Gentlemen’, waar we zomaar getrakteerd worden met een zin als “I found out the hard way that the pathway to her heart’s not through her nose”. De band heeft de afgelopen jaren wat wisselingen in bezetting gekend maar Cole Alexander en Jared Swilley, die ook vocalen op dit album keurig verdelen, zijn wederom de inspirerende aanjagers van de band. Deinende Country maar ook Honky-Tonk! Al luisterend kun je jezelf niet aan de indruk onttrekken dat deze nieuwe richting als een warme deken voelt. ‘Georgia’ is een topnummer met heerlijke Country-invloeden en saxofoniste Zumi Rosow is op de Honky-Tonk stamper ‘Angola Rodeo’ heerlijk op dreef. Ook bij nummers als de opener ‘Hooker Jon’, ‘Chainsaw’ en kroegtijger ‘Rumbler’ kunnen we niet anders dan Black Lips serieus nemen. Maar het is niet allemaal country wat de klok slaat. Het wat rustigere ‘Get It On Time’ zou zo maar een nog niet eerder uitgewerkte demo van Dylan kunnen zijn. Dat ze hun garage rock net helemaal achter zich hebben gelaten horen we bij ‘Dishonest Men’; een aangename samensmelting van Country, Rock en Rock ‘n Roll. Bij de deinende afsluiter ‘Live Fast Die Slow’ weet de band nog één keer dat groezelige geluid te combineren met het wat Dylanesque. Heerlijk! Eindoordeel Sing In A World That’s Falling Apart is een overtuigend album geworden waarmee Black Lips ons oprecht verrast. De band die bekend staat dat liveoptredens nog wel eens uit de hand willen lopen levert een puik album af. De combinatie van Country met hier en daar die bekende Garagerock en dat alles verpakt in een saloonstijl werkt aanstekelijk. Na een aantal luisterbeurten wordt dit album tot een meezingalbum gepromoveerd. Er staan voor dit jaar nog geen optredens gepland in Nederland. Wel staan ze op 15 juli op het Dour Festival.

Januari week 5

Januari week 4

Halsey - Manic

Label Capital Records

Beoordeling 8,5

Review Halsey is inmiddels een grote naam. Ze heeft twee albums op haar naam staan die miljoenen verkopen opleverden, streams die in de miljarden lopen en daarnaast vind ze het helemaal geen probleem om op te barricades te gaan staan voor de LGBTQ-gemeenschap of een oproep te doen voor vrouwenrechten. In Nederland scoorde ze tot op heden geen top-10 hit maar met het uitbrengen van haar nieuwe album Manic komt daar misschien verandering in. De inmiddels 25-jarige Ashley Nicolette Frangipane die we dus beter kennen als Halsey (een anagram van haar voornaam Ashley), heeft eens stormachtige ontwikkeling van haar carrière achter de rug. Haar derde album telt maar liefst 16 tracks en de afgelopen periode zijn er al zorgvuldig singles uitgebracht en de ether in geslingerd; denk aan ‘Without Me’, Clementine’ en ‘Graveyard’. De wat elektronisch klinkende opener ‘Ashley’ is verrassend en spannend en meteen etaleert ze haar vocale kwaliteiten. Vervolgens zijn daar de eerder genoemde radiovriendelijke hits voordat ze ons trakteert op het ijzersterke en met Country beïnvloedde ‘Yo Should Be Sad’, waarin ze nog maar eens haar uitgesproken mening toont in de bijhorende clip. In dit nummer pakt ze terug op een stukgelopen relatie en een aardige sneer uitdeelt (I’m so glad I never ever had a baby with you / ’cause you can’t love something unless there’s something in it for you). Schaars gekleed en zonder enige schaamte laat ze ons haar bijna naakte lichaam zien dat inderdaad al aardig door tattoos gekleurd is. Maar de Amerikaanse toont verschillende gezichten op dit nieuwe album. Luister maar eens naar het wat meer ingetogen ‘Forever (Is A Long Time)’, dat weer een prima tegenhanger vormt van het wat stoerdere ‘3AM’ en het wat akoestische ‘Finallty // Beautiful Stranger’ dat door Halsey een vakkundig gedoceerde emotionele lading meekrijgt. Ook zijn er een drietal interludes te horen waar Halsey medewerking krijgt van gastartiesten; zowel Alanis Morissette, Suga als Dominic Fike horen we een bijdrage leveren. Natuurlijk mag ook de grote hit ‘Without Me’ niet ontbreken; deze track is uitermate tactisch en slim halverwege Manic geposteerd en kunnen we in één adem noemen met ‘Still Learning’ dat ook weer alle ingrediënten van een hit in zich heeft. De eigenzinnige Halsey verlegt met Manic duidelijk haar grenzen. Ze schakelt moeiteloos van bombastische popsongs naar hele kleine en intieme luisterliedjes om vervolgens weer persoonlijk te worden of een emotionele lading mee te geven. Een meer dan prima eigentijdse popplaat van een vrouw die op een missie is. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Ledfoot - White Crow

Label TBC records

Beoordeling 8,5

Review Zwarte lange jas, grijs/wit haar, zilverwerk om zijn nek. De 61-jarige Tim Scott McConnell die we ook als Ledfoot kennen is terug met zijn nieuwste album White Crow dat weer gekenmerkt wordt door zijn Gothic Blues. McConnell komt meteen ter zake bij opener ‘Dead Man Can Do’; de Amerikaan met zijn donkere, diepe stem helemaal alleen met zijn twaalf-snarige gitaar. Met zijn speciaal geprepareerde gitaar weet hij een unieke sound te genereren dat erg krachtig klinkt. Zelf omschrijft hij zijn muziek als Gothic Blues maar ook we kunnen het ook best als Acoustic Blues betitelen. Als we denken dat zijn stem niet lager kan bewijst de Amerikaan met ‘This Wayward Son’, met daarin de tekstuele verwijzing naar de album titel, het tegendeel. Hij laat zijn gitaar als het ware “meezingen” waardoor het geheel een puur, wat rauw maar zeker meeslepend karakter krijgt. ‘Nobody’ heeft een wat hoger country gehalte terwijl hij met ‘When An Angel Falls’ een indringende Blues ballad neerzet. De Amerikaan loopt al enkele decennia mee in de muziekindustrie; of het nu met The Havalinas of The Rockats in de jaren ’80 is of vanwege zijn solo-werk. White Crow is overigens pas zijn vierde soloalbum want McConnell is altijd druk met projecten of met het schrijven van muziek voor andere artiesten. Meest in het oog springende nummers in dit kader zijn ‘Swear’ van Sheena Easton (1984) en Springsteen’s ‘High Hopes’. Zie hier ook de bandbreedte van zijn muzikaliteit. Dit album, dat een speelduur van een kleine 30 minuten aantikt is een heerlijk product met een overwegend donker randje. Met nummers die een titel hebben als ‘Where I Lost Hope’ is dat niet vreemd…. “The Blues” is de gemeenschappelijk deler voor wat betreft muziekstijl die als een rode draad door White Crow loopt. Nummers als ‘The Wrong Road’, Ain’t Yet Been’ en ‘Little Dog’ hebben die heerlijk vibe van de Delta Blues in zich. ‘You’ve Gone Astray’ is misschien wel de enige track waarbij het donkere randje ontbreekt en daar schuilt dan weer de kracht van McConnell in. De in een trailerpark geboren Amerikaan schreef en produceerde alles zelf en weet perfect hoe hij een album moet maken. White Crow is met recht een bijzonder album; het is McConnell met zijn gitaar met hier en daar wat inzet van een Stomp-box om wat ritme toe te voegen. Desondanks verveelt het album geen moment en bieden de tien tracks afzonderlijk voldoende variatie om te blijven boeien. Veel luisterplezier.

Mura Masa - R.Y.C.

Label Anchor Point Records

Beoordeling 8

Review De Brit Alex Crossan, beter bekend onder zijn artiestennaam, Mura Masa is terug met zijn tweede album R.Y.C. (Raw Youth Collage). Nadat zijn naamloze debuutalbum uit 2017 al erg succesvol was en zelfs genomineerd was voor twee Grammy’s, waaronder dat van beste Dance album, heeft hij de nodige bekendheid vergaard. 400 miljoen! Streams vormen hier toch wel het bewijs van. De opener en titelsong ‘Raw Youth Collage’ is even eenvoudig minimalistisch als doeltreffend; een eenvoudig bovenliggend riff op basgitaar, wat keys en de stem van Crossan. Vervolgens brengt hij met ‘No Hope Generation’ de nodige energie; een drumbeat zorgt voor een wat “punk-achtig” en springerig karakter, terwijl de kaders toch door dat minimalistische en industriële vorm blijven krijgen. Met DIY-artiest Clairo geeft hij ‘I Don’t Think I Can Do This Again’ door de stevige beat een dansbaar karakter maar wordt er misschien iets te veel aan de knoppen gedraaid, waardoor de stem van de zangeres nogal vervormd wordt. Crossan toont op dit nieuwe album de nodige veelzijdigheid zoals op het met Punk doorspekte ‘Vicarious Living Anthem’ waarbij het lastig is om stil te blijven zitten. Het is duidelijk dat hij inspiratie op heeft gedaan uit muziek uit diverse decennia. Met de met samples versierde triphop-track ‘In My Mind’, pakt hij terug naar de dansscene van de ‘oo’s en bij de spoken Lyric ‘A Meeting At An Oak Tree' vertelt hij dat hij tijdens een nachtelijk bezoekje aan zijn vriendin betrapt werd door diens vader maar uiteindelijk door het raam wist te ontsnappen….het is haast een jongensboek met een goede afloop. Kortom, een duidelijke lijn is niet altijd even duidelijk te herkennen tijdens het luisteren van R.Y.C., maar dat is inherent aan de invloed van diverse muziekstijlen en muziekperiode's. Eén van de verrassingen op dit album is het wat meer akoestisch en Folk georiënteerde ‘Today’, waar we nu Tirza als zangeres horen. Een mooi nummer dat een wat psychedelische inslag kent en op momenten doet denken aan de wat dromerige sound van Mac DeMarco. Mura Masa bewijst zich waarschijnlijk oprecht een dienst met dit nieuwe album. De uit Guernsey afkomstige multi-instrumentalist, producer en verder alleskunner binnen de muziekscene laat duidelijk zijn ontwikkeling zien; nieuwe samenwerkingen en het combineren van zijn toch wat elektronisch georiënteerde muziek met andere stijlen horen we op dit nieuwe album samenkomen. Resultaat is een plaat die je echt als album moet benaderen zonder dat er waarschijnlijk hitsingles op terug te vinden zullen zijn. En dat geheel dan overgoten met een Brits laagje met de nodige songs die een ‘E’ van “explicit” meekrijgen…… Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Januari week 3

Deleyaman - Sentinel

Label TTO Records

Beoordeling 8

Klant Sinds de kennismaking in 2001 met de formatie Deleyaman zijn er zeven albums verschenen. Na hun laatste album The Lover, The Stars en The Citadel uit 2016 is er nu het laatste album Sentinel waarmee de band je ook nu weer naar een mystieke wereld laat afreizen. De muziek van Deleyaman is enerzijds erg toegankelijk, anderzijds is de formatie rondom Aret Madilian niet heel bekend bij het grote publiek. De muziek kenmerkt zich door uitgerekte soundscapes, poëtische teksten waarbij zowel de Engelse als Franse taal wordt gebruikt waardoor de nummers soms een wat mystiek karakter rijgen. Ook het gebruik van niet alledaagse instrumenten, zoals een Armeense Doedoek of een bouzouki en inheemse drums dragen bij aan de hier en wonderlijke en dromerige composities. Aret Madilian is een Amerikaanse zanger en multi-instrumentalist en heeft van oorsprong Grieks en Armeense roots. Vanuit LA belandde hij uiteindelijk aan de Normandische kust in Frankrijk waar hij samen met zijn broer Gérard en de Beatrice Valantin (zang/keys) als trio Deleyaman vormde. Bijna 20 jaar en zeven albums later is Guillaume Leprevost toegevoegd. De bijna zes minuten durende opener ‘Exil’ is een prima exponent van het album; rustig opgebouwd met meteen die mystieke sfeer die door de Franstalige zang van Beatrice nog eens worden versterkt. De wat dromerige sfeer krijgt een vervolg in ‘Become’, waar Aret door vocalen voor zijn rekening neemt. De gitaar, de viool, de tweede stem van Beatrice en de diepe stem van Aret zorgen er voor dat een vergelijking met Mark Knopfler op de loer ligt. Na dit dromerige tweeluik wordt het tempo wat opgevoerd met ‘Keep The Light’ maar de band weer die onderhuidse spanning knap voelbaar te houden. De combinatie van Engels- en Franstalig is op dit achtste album van meerwaarde en het zorgt voor de nodige variatie. ‘De Roses Vermeilles’ is zo’n Franstalig nummer dat door de atmosferische soundscape een soort van hypnotiserend karakter krijgt. Maar nog indringender is misschien wel het prachtige ‘1973’ dat door Beatrice meeslepend wordt gezongen en waar we Jules Maxwell (Dead Can Dance) op piano horen. Deleyaman heeft al jaren lijntjes met Dead Can Dance en op ‘The Valley’ waar we een mooie samenzang horen tussen Aret en Beatrice krijgt de band de medewerking van Brendan Perry op drums, bouzouki en Cimbalom, ook al zo’n niet alledaagse instrument. En zo wordt je als het ware aan de hand meegenomen naar het laatste deel van het album; het wat onderkoelde ‘Deer On The Run’, met een prachtige bijdrage van Madalina Drouvin Obreja op viool en ‘Slaves’ zorgt voor het slotakkoord. Sentinel is een meer dan boeiend album. De tien nummers zorg voor een aangename reis door de muzikale spectrum van Aret Madilian; een wereld die wordt gekenmerkt door wat rustige, mysterieuze composities met een wat donker en dromerig randje. Zangeres Beatrice Valantin is van onschatbare waarde in het creëren van deze atmosferische soundscapes. Een aanrader. Veel luisterplezier.

Gabrielle Aplin - Dear Happy

Label Never Fade Records

Beoordeling 7,5

Review Na een stilte van een kleine vijf jaar is de Britse singer/songwriter Gabrielle Aplin terug met een nieuw album, getiteld Dear Happy. Tegenwoordig is het heel normaal om via Internet, YouTube en andere kanalen bekendheid te genereren. Bij Gabrielle is dat niet anders en haar cover van FGTH ‘The Power Of Love’ in 2012 opende deuren voor haar. Een jaar later presenteerde de singer/songwriter haar debuutalbum English Rain en single ‘Please Don’t Say You Love Me’ werd een hit in de UK. Twee jaar later was daar opvolger ‘Light Up The Dark’ en de afgelopen jaren moesten we het doen met enkele EP’s. Met Dear Happy is de Britse terug met een volwaardig album met maar liefst 14 tracks! Opener ‘Until The Sun Comes Up’ en afsluiter Dear Happy geven de kaders van dit album duidelijk weer; het is vooral een aaneenschakeling van radiovriendelijke Popsongs geworden, die over het algemeen lekker uptempo en dansbaar zijn. Nummers als ‘Like You Say You Do’,’So Far So Good’ en ‘Nothing Really Matters’ luisteren gemakkelijk weg en ‘het is lastig om een track als ‘Invisible’ uit je hoofd te krijgen. Maar het gevaar van vergelijken licht natuurlijk binnen dit genre op de loer, want het dansbare en uptempo ‘Strange’ zouden we ook zo maar op een album van Ariana Grande tegen kunnen komen. Op het wat dromerige ‘Losing Me’ horen we een samenwerking met JP Cooper en met de hit-in-de-dop ‘Kintsugi’ verwijst ze naar een persoonlijk wat lastigere periode. Kintsugi is een Japanse kunstvorm waarbij aardewerk scherven weer met goud aan elkaar gelijmd worden. Uiteraard vinden we ook enkele rustpunten terug op Dear Happy; de ballad ‘One Of Those Days’ is een welkome afwisseling en de pianoballad ‘My Mistake’ is zelfs ontroerend en het is met dit soort nummers dat de Britse zich kan onderscheiden. En misschien bewaart ze met afsluiter en titelsong wel het beste want ‘Dear Happy’ is waarschijnlijk het mooiste nummer van dit album; met haar heldere stem klinkt Gabrielle hier breekbaarder dan ooit. Met Dear Happy heeft Gabrielle Aplin een nieuwe richting gekozen voor haar muziekcarrière. Meer Pop georiënteerd, voor een breed publiek, maar daarmee loopt ze wel het minder onderscheidend te zijn. Toch zijn er een aantal pareltjes te beluisteren op dit album waaronder de titelsong, ‘Kintsugi’ en ‘My Mistake. Ze is in ieder geval echt helemaal terug! Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Tanaë - Talking To Myself

Label G-Major Records

Beoordeling 8

Review Haar album Talking To Myself zag vorig jaar al het daglicht. Voor de in Nederland nog relatief onbekende Belgische singer/songwriter Tanaë is het een wat onwerkelijke situatie dat ze ineens in de spotlight staat v vanwege haar aanwezigheid op Eurosonic Noordeslag. Tanaë is de artiestennaam van de 22-jaige Belgische Shana Seminara die oorspronkelijk uit Luik komt en dan ook eigenlijk Franstalig is. Ze is nog onwennig als ze gisteren diverse radio-optredens geeft op onze nationale radio. Samen met de grote man van G-Major Records Manu Freson heeft de Tanaë de afgelopen twee jaar naar het album toegewerkt. De acht nummers met een speeltijd van een klein half uur laveren ergens tussen Pop en R&B, iets wat niet zo gek is als je namen als Amy Winehouse en Lauryn Hill tot haar inspiratiebronnen behoren. Op albumopener ‘The Fire Of Us’ zijn deze invloeden meteen hoorbaar door die wat ingehouden, nasale stem. Vervolgens is daar het met R&B doorspekte ‘Time Is Up’, één van de prijsnummers van dit album. Natuurlijk is de al eerder uitgebrachte single “Mirrors’ terug te vinden, een nummer waar ook weer de invloed van social media op een jong meisje het centrale onderwerp is. Opvallend en bewust is haar keuze om, ondanks haar Franstalige roots, voor de Engelse taal te kiezen in haar liedjes. Zelf zegt ze hierover in een interview: “For me it was clear that I would sing in English because I listen way more to English music. Further, I think that the music I want to make sounds a lot better in English because of the sonority. As I am a little bit shy, it’s also a good way to keep a little distance between me and the French speaking crowd.” Nummers als ‘One Night’ en ‘No Way’ hebben een aangename groove en het is pas op het laatste deel dat de liedjes wat breekbaarder klinken. Mooie tracks als ‘Am I Worth’, ‘Stay’ en de titelsong tillen het album naar een hoger niveau. Talking To Myself is een meer dan verdienstelijk debuutalbum en de kans is aanwezig dat haar optredens op ESNS haar ook in Nederland meer naamsbekendheid gaat geven. De acht nummers zijn voor een breed publiek toegankelijk en hebben een aangenaam Soul & R&B karakter. Tel daarbij op die wat diepe stem en je hebt een compleet plaatje. Veel luisterplezier.

Januari week 2

David Keenan - A Beginner's Guid To

Label Rubyworks

Beoordeling 8,5

Review De uit Dundalk, Ierland, afkomstige singer/songwriter David Keenan levert met A Beginners’s Guid To Bravery een verrassend volwassen debuutalbum af. Als je in een stad als Dublin door de straten loopt zie en hoor je overal muzikanten in de straten die op een meer dan gemiddeld niveau voor een appel en een ei hun liedjes aan het winkelende en voorbij gaande publiek ten gehore brengen. Gezegend met een dosis talent om liedjes en teksten te schrijven én een aantrekkelijke stem werkt de Keenan al enkele jaren zin muziekcarrière. Inmiddels heeft hij enkele EP’s uitgebracht, stond op aansprekende festivals en mocht diverse voorprogramma’s verzorgen zoals dat va Nick Flannery. Met A Beginner’s Guide To Bravery is zijn debuut een feit. In de akoestische opener ‘James Dean’ gebruikt hij de naam van deze legendarische filmheld als personage voor een medewerker van de Spoorwegen die gewoon op zoek is naar een rustig bestaan. De Ierse tongval van Keenan is eigenlijk wel charmant en ontwapenend waarbij Keenan zich zelf op dit ingetogen nummer op gitaar ondersteunt. (“I had a dream that James Dean was alive and well today, looking for the quiet life, working for Irish Rail”). Vervolgens weet de Ier met de single ‘Unholy Ghosts’ de vaart erin te krijgen en dit met strijkers doorspekte nummer geeft je als luisteraar een aangenaam warm gevoel met wat traditionele Ierse nuances. De veelzijdigheid van de talentvolle singer/songwriter wordt verder duidelijk met ‘Altar Wine’, dat een soort van onderhuidse intensiteit in zich heeft die op het einde met een schreeuw tot uiting komt. Keenan bewijst al snel een echte verhalenverteller te zijn en te kunnen spelen met woorden. Luister maar eens naar het prachtige ‘Love In A Snug’ waarin hij een verhaal verteld over een bar in Barrack Street in Dundalk. Ook bij ‘Tin Pan Alley’ pakt hij terug naar zijn eigen levensverhaal. Hier laat hij de drums en gitaar achterwege en vormt de piano de begeleiding wat voor de nodige variatie zorgt. Overigens schrijft hij al liedjes sinds zijn 15e. Met ‘The Healing’ gaat de Ier zelfs richting genre popsong met hier en daar een verrassende wending met zelfs een stukje rap. Mooi is ‘Origin Of The World’ over een afgedankte liefde. Dat hij de titelsong van zijn in 2018 uitgekomen EP ‘Evidence Of Living’ ook op dit debuut plaatst is terecht; een prachtige pianoballad met ook hierbij weer de voelbare, ingehouden intensiteit. Met de toch wel epische afsluiter ‘Subliminal Dublinia’ neemt hij ons nog één keer mee in zijn krachtige en overtuigende singer/songwriters werk. A Beginner’s Guide To Bravery is een ijzersterk debuut en hij bewijst dat de afgelopen jaren een vruchtbare inspiratiebodem zijn geweest. Zowel composities als de teksten zijn overtuigend en dynamisch en met zijn Ierse tongval is hij zelfs wat ontwapenend. Een hele fijne plaat vol met Folk-invloeden om dit muziekjaar mee starten en hij legt de lat meteen hoog voor een opvolger. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Selena Gomez - Rare

Label Interscope Records

Beoordeling 7,5

Review De laatste jaren werd het nieuws omtrent Selena Gomez overschaduwd met nieuws over haar privéleven, verbroken relaties enz. in plaats de muziek. Nu is ze terug met haar derde album Rare waarmee ze de muziek weer centraal zet. Net als een Ariana Grande en Miley Cirus begon de carrière als actrice in kinderseries, Haar single ‘Come And Get It’ betekende haar doorbraak en ze bracht al eerder twee albums uit. De laatste jaren is het vooral het persoonlijke leven geweest dat het nieuws haalde. Enkele vervelende en ingrijpende medische aandoeningen, maar ook verbroken relaties waarvan die met Justin Bieber wel de meest spraakmakende was, zorgden voor krantenkoppen in de tabloids. Op haar laatste album pakt ze één keer terug naar die periode met het nummer ‘Lose You To Love Me’, waar ze overigens een nummer 1 hitnotering mee haalden in de US Billboard Hot 100. Maar met de 13 tracks op Rare wil ze vooral een nieuwe start maken. Ondanks of misschien wel vanwege al die negativiteit van de laatste jaren klinkt het album opvallend opgewekt. Opener en titelnummer ‘Rare’ is aangenaam catchy en we kunnen ons niet helemaal aan de indruk onttrekken dat ze toch nog een subtiele sneer richting Bieber uitdeelt (“It feels like you don’t care/ Oh why don't you recognize I'm so rare? / Always there / You don't do the same for me / That's not fair”). Vervolgens weet de Amerikaanse er met nummers als het hoekige ‘Look At Her Now’, ‘Dance Again’ en het R&B-doorspekte ‘Vulnerable’ aardig de vaart in te houden. In navolging van vele anderen zoekt ze ook zo nu en dan een samenwerking; ‘Crowded Room (ft. 6LACK)’ heeft ook die wat laid-back R&B sfeer en bij het dansbare ‘A Sweeter Place’ krijgt ze hulp van Kid Cudi. Enige ballad op dit album is het al eerder genoemde ‘Lose You To Love Me’ en misschien wel de beste track op het album is ‘Ring’, een nummer dat een aanstekelijke “vibe” heeft en zo nu en dan op de hit “Havana’ van Camila Cabello. Met Rare maakt de Amerikaanse een nieuwe start. Rare is een echt popalbum geworden dat waarschijnlijk vooral bij het wat jongere publiek een gewillig oor zal vinden. De nummers kleuren veelal hetzelfde met als uitschieter ‘Ring’ en de ballad ‘Lose You To Love Me’. Veel luisterplezier.

2019 December week 50

Clean Pete - Gloria

Label Excelsior

Beoordeling 8

Review We kennen Loes en Renée Wijnhoven beter als het duo Clean Pete. Dit Nederlandse popduo, dat in 2012 de finale van de Grote Prijs haalde, brengt nu een heus kerstalbum uit vol klassiekers in een Nederlands jasje maar ook eigen werk. De 29-jarige tweeling bespeelt diverse instrumenten zoals cello en gitaar maar het is vooral de tweestemmigheid dat een belangrijk wapen blijkt te zijn naar het succes. Nadat ze het conservatorium in Maastricht volgden brachten ze een tweetal EP’s in eigen beheer uit voordat ons vaderlandse label Excelsior Recordings een contract aanbood. Na drie albums, optredens op grote evenementen zoals Pinkpop en diverse samenwerkingen is er nu met Gloria een heus kerstalbum. Dat de beide zussen kerst een speciale gebeurtenis vinden blijkt wel uit het feit dat ze de afgelopen jaren steevast een kerstsingle uitbrachten. Maar nu is daar een compleet album met aansprekende samenwerkingen zoals Anne Soldaat, Moon Moon Moon, Stefano Keizers, Marien Dorleijn, Ruben Hein, Thijs Boontjes en anderen. ‘Donkere Nacht’ en ‘Lieve Kerstman’ zijn de openers waarop we de beide zangeressen horen en daarna zijn het diverse samenwerkingen die de speakers uitrollen. Stefano Keizers horen we op een humoristische wijze het ultieme kerstverhaal vertellen bij ‘Gloria’ en ‘Thijs Boontjes horen een bijdrage leveren op ‘Onrust en Hoop’. Met ‘Volhouden Tot Kerstmis’, met samenwerking van Niek Nellen, valt de helderheid en zuiverheid van de stemmen nog maar eens op. Hoogtepunt is misschien wel het wat melancholische ‘Haal Mij Over’ dat ze samen met de Vlaming Pieter Embrechts zingen en waar de strijkers voor het karakter zorgen. Ook de afsluiter, het bijna negen minuten durende “Kerstverhaal’, is een smaakvolle speling van woorden en klanken. (“Okay, wat ik eigenlijk wil vragen / Ik maak dus elk jaar zo’n kerstlied / Met een populaire zanger / En dan kies ik meestal iemand / Die ik eigenlijk gewoon heel knap vindt / Ik had al iemand anders op het oog voor dit jaar / Maar dat is geëscaleerd en nu is het al bijna Kerst / Dus Mark, wat ik eigenlijk wil vragen is / "Wil je een kerstlied met me maken?") Gloria is een origineel kerstverhaal waarbij de beide zussen Wijnhoven klassiekers in een Nederlandse jasje steken maar ook eigen werk niet schromen, Humor, melancholie in combinatie met mooie zangharmonieën en een fraai instrumentarium zorgen voor een meer dan originele kerstplaat.

Te zien in Nederland

Molly Burch - Molly Burch Christmas

Label Captured Tracks

Beoordeling 8

Review De uit Austin, Texas, afkomstige singer/songwriter durft het aan om een kerstalbum uit te brengen. The Molly Burch Christmas Album bevat niet alleen klassiekers, maar ook twee eigen geschreven nieuwe nummers. Molly Burch neemt niet de makkelijkste weg en behoudens enkele bekende nummers kiest ze voor relatief onbekende (kerst)pareltjes. Zo is de opener ‘The Secret Of Christmas’ van Ella Fitzgerald een relatief onbekend nummer maar vervolgens verrast ze ons pas echt met ‘Hard Candy Christmas’ (Dolly Parton) compleet met “twang” en vormgegeven in een Country-jasje. Ook ‘Snowqueen Of Texas’, met die heerlijke sixties-sound, van de Mama’s & The Papas is in de vertolking van Molly een winterse aanbeveling. Is dan alles origineel? Haar versie van Wham’s ‘Last Christmas’ krijgt een wat komische twist (check de video) door de medewerking van acteur John Early en Kate Berlant en ABBA’s ‘Happy New Year’ krijgt ook niet de originaliteitsprijs. Molly durft het ook aan om twee nieuwe, eigen geschreven nummers te releasen; het wat lichtvoetige ‘Holiday Dreaming’ en het rustigere ‘New Year Love’ dat door de pedalsteel een heerlijk melancholisch karakter krijgt waardoor her kerstgevoel als vanzelf komt. Natuurlijk horen we wat klassiekers terug als ‘Have Yourself A Merry Little Christmas’ en ‘I’ll Be Home For Christmas’, die door Molly smaakvol worden neergezet. Op ‘The Coldest Night Of The Year’ horen we een bijdrage van Jesse Woods. Afsluiten doet de in Los Angeles geboren Molly in stijl; de klassieker ‘Auld Lang Syne’, mooi vormgeven in een pianoballad versie, zorgt voor de spreekwoordelijke piek op de kerstboom. Dit kerstalbum brengt je niet de traditionele top-10 van Sky Radio Christmas Station of de liedjes die je bij elk zichzelf respecterend tuincentrum voorbij hoort komen. Natuurlijk zijn er enkele klassiekers maar die worden dan nét even anders en smaakvol gearrangeerd. Verfrissend en origineel. Veel luisterplezier.

2019 November week 49

Mickey & The Motorcars - Long Time Comin

Label Thrity Tigers

Beoordeling 8

Review Micky & The Motorcars zijn terug met hun zevende studioalbum Long Time Comin’. De broers Micky en Gary Braun zijn de drijvende kracht achter deze Alt-country band uit Austin, Texas, die door de jaren heen een plaatsje in de Amerikaanse Country- en Americana muziekscene hebben opgebouwd. De familie Braun is een echt muzikale familie uit Idado want twee andere broers, Cody en Willy, vormen weer het hart van Roots Rockband Reckless Kelly. De appel valt hier spreekwoordelijk niet ver van de boom want vader Muzzie Braun kennen insiders misschien nog wel en vader én zonen hebben nog een muzikaal verleden als Muzzie Braun & The Little Braun Brothers Band. Sterker nog, elk jaar organiseert de familie Braun met wat muzikale vrienden de Braun Brothers Reunion in Idaho. Het nieuwe album Long Time Comin’ klinkt als een logisch vervolg op het uit 2014 afkomstige Hearts Of Above. Ook nu brengt de band die op dit moment uit vijf leden bestaat, ons ook weer die aangename “Texas Country Sound” met de nodige Americana invloeden. De band trapt af met de uptempo single ‘Road to You’, een ideale track tijdens een roadtrip door de VS met een subtiele verwijzing naar hun geboortestaat Idaho (“Well I kicked off the year in Boise, Idaho”). De vloeiende melodielijnen met de “Red Dirt-sound” houden de heren vast bij nummers als ‘Rodeo Girl’, ‘Thank My Mother’s God’ en ‘Alone Again Tonight’. Die “Red Dirt-sound” is dat weer een stroming binnen die Texaanse Country en Americana stijl. Natuurlijk zijn er ook enkele ballads te beluisteren zoals het melancholieke ‘All Looks The Same’ met aandacht voor de harmonica en het gevoelige ‘Run Into You’ waar de hoofdpersoon zijn oude liefde weer tegen hoopt te komen. Met de vlot lopende break-up song ‘Break My Heart’ heeft de band waarschijnlijk een hit in de dop en ook de afsluitende titelsong is een nummer dat zal beklijven. Vanuit een wat akoestische setting inclusief accordeon wordt het nummer goed opgebouwd en wordt de titeltrack uiteindelijk één van de beste tracks van het album. De in Nederland nog relatief onbekende band heeft de afgelopen jaren absoluut een ontwikkeling doorgemaakt. Vooral de keuze van de beide broers om de vocalen te verdelen is een aanwinst. Binnen dit Americana en Country-genre een prima plaat. Veel luisterplezier.

Sabrina Claudio- Truth Is

Label Kobalt Music

Beoordeling 7,5

Review In Nederland nog relatief onbekend maar Sabrina Claudio is één van de nieuwe, “rising stars”, binnen de wereld van R&B. Nadat haar eerste EP Confidently Lost goed was ontvangen is er met Truth Is haar eerste volwaardige album. De openingstrack is eigenlijk kenmerkend voor de sound van Sabrina en roept dan ook meteen herkenning op. Haar haast van pijn doordrongen ingetogen stemgeluid is typerend en met deze rustige opener wordt door de Amerikaanse de toon gezet. Vervolgens is daar de titelsong ‘Truth Is’ en bloeit de R&B in de zangeres op. In deze track (met medewerking van Julia Michaels) stelt ze zich kwetsbaar op en zingt ze over haar gevoelens voor iemand terwijl ze dat eigenlijk wilde vermijden. Na het zeer ingetogen begin krijgen we met ‘Rumors’ een track met iets meer vaart en het enige nummer waar we een gastartiest horen. Toch blijft alles als het ware rond, zonder echt hoekige of spitse elementen. Alles heeft een bepaalde “vibe” waardoor het wel heel makkelijk mee wiegen wordt. Sabrina volhardt in die rustige, wat ingetogen lijn en fluisterende stem en het zijn de nuances die voor de verschillen zorgen. Het wat zwaarmoedige “On My Shoulders’ blijft in de schaduw van het al even lichtzinnige ‘Me In Her’, waar de Amerikaanse zichzelf verplaatst in de nieuwe liefde van haar ex……. Soms, zoals bij ‘As Long As You’re Asleep’, licht ze een tipje op van haar stembereik en dan breekt ook meteen de hemel open. Een van de beste tracks is ongetwijfeld ‘Problem With You’ en de reden waarom is simpel; een iets meer aansprekend ritme, een wat helderdere stem en een prima melodielijn. Daar tegenover staat ‘Hurt People’, het meest ingetogen nummer. Als toegift krijg je nog een Spaanstalige versie van de titelsong en ook daar liggen nog mogelijkheden. Sabrina trekt de lijn van haar EP Confidently Lost door op dit debuutalbum. Ze gebruikt niet te veel opsmuk in haar muziek waardoor de liedjes redelijk eenvoudig klinken en dus ook een beetje R&B atypisch zijn. Haar stem is ingetogen en soms wat sensueel maar we moeten te vaak op zoek om de variatie en spanning te zoeken. Veel luisterplezier.

The Who - Detour

Label Polydor

Beoordeling 8

Review I don't care I know you're gonna hate this song And that's it We never really got along It's not new, not diverse It won't light up your parade It's just simple verse Het is de opening van het eerste nummer van het nieuwe album van de legendarische band The Who. De band die in de jaren 60 de eerste rockopera schreef. Tommy, die Woodstock plat speelde en die later op Live Aid in het eerste nummer de speakers liet opblazen. Het past allemaal bij de band waar Seks Drugs en Rock and Roll de basis was. De maatschappelijke teksten tegen de politici en de gevestigde orde. Van ‘My Generation’ via ‘Pinball Wizard’ naar ‘You Better You Bet’. Van de overdosis van de legendarische drummer Keith Moon en de overdosis van cocaïne dat een van de meest inspirerende bassisten John Enthwistle niet deed overleven. En dat op de dag voor de US tour. De molenwiek van gitarist Pete Townsend is net als het podiumgedrag van zanger Roger Daltrey (met gooiend en opvangende microfoon) een gedrag dat bands tot op de dag van vandaag vertonen. De jongere generatie kent The Who van de openingstune van CSI series. ‘Baba O Riley’, You Better You Bet en ‘Who Are You’ kregen een nieuwe ronde in de populariteit. Naast dat the Who nog steeds live tourt en een van de beste live acts is, is het nu tijd voor een nieuw album. Met de status als inspiratiebron voor vele bands van Led Zeppelin tot Pearl Jam, weet de band te openen met de boven genoemde zinnen. Het gaat niet om aan te sluiten bij het grote publiek, er zijn toch veel mensen die er wat van vinden. Het is beter te gaan doen wat je kunt en leuk vind, pas dan wordt je een inspiratiebron / influenceer voor anderen. Opvallend op het nieuwe album is verschillende thema’s uit het verleden zoals het geluidje van ‘Baba O’Riley’ diverse malen terug keren. Zo is het te horen in ‘Ball and Chain’, ‘Street Song’ en ‘Detour’. Maar het zijn vooral heerlijk poprocksongs die we van The Who gewend zijn. Of misschien wel beter gezegd Pete Townsend. Het is al jaren helder dat hij de songs voor the Who schrijft en in Roger Daltrey de betere zanger ziet. Daltrey weet net als Townsend ook solo prachtige platen te maken. Townsend neemt de zang van het mooie ‘I’ll Be Back’ voor zijn rekening, terwijl Daltrey ‘Beads On One String’, ‘Hero Ground Zero’ en het theatrale Rockin’in Rage tot juweeltjes. Toch weten de heren een modern popliedje niet te schuwen en horen we een soort Racoon song met ‘Break The News’ en ‘She Rocked My World’. Het is inmiddels bijna 15 jaar dat het laatste album verscheen. Is er veel gebeurd sinds die tijd?? In de songs en sound van the Who niet en toch is het weer een prachtig album vol overdenkingen, terug blikkend op het verleden en simpele lovesongs.

2019 November week 48

Bruce Soord - All This Will Be Yours

Label Kscope Records

Beoordeling 8,5

Review Bruce Soord roept waarschijnlijk herkenning op. De frontman van de progressieve rockband The Pineapple Thief heeft in de aflopen jaren alom erkenning verdiend voor de ontwikkeling van zijn muzikale talent. Met All This Will Be Yours is daar nu zijn tweede soloalbum en bewijst hij een enerverende popplaat te kunnen maken. Soord vertelt met dit nieuwe album een verhaal en meteen wordt duidelijk dat instrumentarium en tekst een perfecte balans kennen. Het wat akoestisch aandoende ‘The Secret I Know’, waar we Soord zichzelf horen begeleiden op de akoestische gitaar, is een voorbode van al het moois dat gaat komen. ‘Our Gravest Threat Apart’, dat met een perfecte synchronisatie van zang en synths begint, is tekenend door de aanwezig spanningsboog die gaandeweg groter wordt als drums en gitaren worden toegevoegd. Maar die spanning wordt pas echt getest bij het titelnummer; vanuit wat eenvoudige gitaarakkoorden vallen drums en synths in en Soord is in staat zijn vocalen en teksten in dienst te stellen van zijn nummers. Gaandeweg wordt de intensiteit opgevoerd, zorgen “breaks” voor de verrassing en hier en daar heeft de Brit nog een muzikale verrassing in petto. Zo nu en dan komt de singer/songwriter in Soord naar boven. Het wat melancholische ‘The Solitary Path Of A Convicted Man’ is werkelijk fantastisch, mede door de drumpartij en de gitaarsolo halverwege. ‘Time Does Not Exist’ daarentegen is op een sporadische Lap-steel na vooral akoestisch. Maar terug naar die spanningsboog want die is door heel het album voelbaar. Luister maar eens naar ‘One Misstep’ waar vooral de ritmesessie bovenliggend is en de synths en de gitaren voor de accenten zorgen. Maar het bijna zeven minuten durende ‘You Hear The Voices’ is waarschijnlijk het hoogtepunt van All This Will Be Yours. Vanuit een wat surrealistische wereld is het de stem van Soord die binnen dit complexe nummer moeiteloos overeind blijft. Halverwege stuwen drums en synths dit rocksymfonie-achtige nummer naar grote hoogte. Bij de afsluiter ‘One Day I Will Leave You’ pakt de Brit nog één keer terug naar een akoestische maar weet gedurende nummer toch weer de nodige interessante elementen aan toe te voegen. All This Will Be Yours is een prachtplaat geworden. Elementen van Progrock horen we misschien terug bij ‘You Hear The Voices’, maar verder is het een meer dan eigentijdse plaat geworden die qua instrumentarium volledig in balans is. En dat is juist de kracht. Drums en bas zorgen voor de ritmesessie waardoor de gitaren, gesampelde strijkers en synths laagje voor laagje opgebouwd en toegevoegd kunnen worden. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Mamiffer - The Brilliant Tabernacle

Label Sige Records

Beoordeling 7,5

Review De uit Seattle afkomstige band Mamiffer is terug met een nieuw album. Faith Coloccia. Samen met haar echtgenoot Aaron Turner brengt dit duo naar eigen zeggen een ode aan het licht en leven. The Brilliant Tabernacle is hun vijfde album na het debuutalbum uit 2008. De zeven tracks geven allemaal een weidse sfeer; langgerekte vocalen en een spaarzaam instrumentarium zorgen voor het wat dromerig karakter van The Briljant Tabernacle. Opener ‘All That Is Beautfiul’ is wat dat betreft niet geheel representatief want dit nummer, dat sterk opent met piano en drums, wordt richting einde zelfs doordrenkt met een vervormde elektrische gitaar. Vervolgens is daar het mysterieuze ‘River Of Light’, dat door de echoënde stem en het spaarzame instrumentarium een nog dromerig karakter krijgt. Ook ‘So That The Heart May Be Known’, dat centraal op het album staat, kent weer zo’n veelzijdige opbouw ondanks het minimalistische karakter; het nummer begint met Veronica Dye op fluit na amper twee minuten is er ineens een soort “break’; strijkers, piano worden ingezet en het nummer krijgt een soort “soundscape”-karakter met traditionele Folk-invloeden. The Brilliant Tabernacle is eigenlijk een verzameling van kleine verhaaltjes. Faith schreef de context en met producer Randall Dunn werd er geschaafd aan de nummers tot dit eindresultaat. De verhalen moesten de gewenste psychologische lading meekrijgen die Fait voor ogen had. Samen met een aantal muzikanten is dit toch wel bijzondere album tot stand gekomen. Nergens op het album komt de vaart er echt in of wordt het ineens scherp. De stem van Faith is mooi en warm maar het is lastig om de stem in zijn puurheid te horen want overal is wel wat galm of echo waarneembaar. Centraal op het album staan ‘Two Hands Together’ en ‘To Receive’, twee nummers die de kwetsbaarheid nog maar eens weergeven en waar de stem van de Amerikaanse misschien wel het best tot haar recht komt. Op het bijna tien minuten durende ‘Hymn of Eros’ weet Mamiffer ons toch weer op het verkeerde been te zetten met het hier daar wat experimentele karakter en het gebruik van drones. The Briljant Tabernacle is niet altijd even toegankelijk. Faith Coloccia staat met haar stem centraal en de zeven nummers hebben allemaal een wat mysterieus karakter met Folk-elementen en er hangt een traditionele zweem over. Misschien moeten we uiteindelijk wel concluderen dat het zeven Soundscapes zijn geworden die de muzikale omlijsting van even zoveel verhaaltjes vormen. Veel luisterplezier.

Skarbø Skulekorps - Skarbø Skulekorps

Label Hurbo

Beoordeling 7,5

Review Er zijn al vele voorbeelden bekend dat een albumcover in zijn geheel niet de lading dekt van de muziek op het album. Laat je dan ook niet op het verkeerde been zetten door het op het eerste oog wat sullige gezelschap Skarbø Skulekorps. Skarbø Skulekorps kunnen we het beste vertalen vanuit het Noors als Skarbø’s schoolorkest. De grote aanjager van dit bonte gezelschap is Øyvind Skarbø, die we op dit album op drums, percussie en banjo terug horen. In het boekje lezen we terug dat de Noor al op negen jarige leeftijd deel uit maakte van een schoolorkest en zijn huidige band eigenlijk een soort “schoolband” noemt. Bij opener 1-555-3327 slaat waarschijnlijk de verbazing toe want bij deze aanvankelijk radiovriendelijke track horen we verschillende invloeden terug. De bijdrage van drie zangers horen we overigens alleen bij deze track en de laatste minuut is weer wat meer experimenteel. De overige tracks zijn instrumentaal waarbij Skarbø en zijn band je een meer dan verrassende mix van muziekstijlen voorschotelen. ‘Turnamat’ is heerlijk funky en uptempo, ‘Pilablue’ is wat meer jazzy met een hoofdrol voor de blazers terwijl ‘Four Foxes’ een wat meer experimenteel karakter heeft. Die drie blazers (Erik Hegdal, Signe Emmeluth en Stian Omenàs) eisen ook een hoofdrol op in ‘Farrier And The Hoof’, een ruim zeven minuten durende track waarop de heren de vrije hand krijgen. ‘Lysets Hastighet’, met een “spoken lyric” en een aangename melodielijn, is één van de hoogtepunten van het album. Overigens vergelijkt Skarbø zijn muziek met een recept voor pannenkoeken lezen we in het boekje. Hij wil niet dat zijn eerste pannenkoek naar Jazz smaakt, de volgende naar Punk enz. Neen, hij wil dat zijn pannenkoeken naar iets totaal anders smaken. Die metafoor horen we dan ook terug op de bijna negen minuten durende afsluiter; de onwaarschijnlijke melodielijnen bepalen het kader en de rest wordt door de muzikanten ingekleurd. Hier wat Jazz, daar wat blazers en weer verder wat gitaren. En zo komt er een einde aan dit toch wel bijzondere album. Dit titelloze debuut is een bijzonder album. Laat je vooral niet afschrikken door de albumcover en geef de muziek van deze Noor een kans. In het bijgevoegde boekje staan nog wat ludieke foto’s van de muzikanten in uniform afgebeeld en wat aanvullende info Het Label Hubro staat als label bekend om wat verder dan de dagelijkse horizon te kijken. Dat lukt met dit debuutalbum van Skarbø Skulekorps zeker. Veel luisterplezier.

Peter Koelewijn - De Beste...

Label Universal

Beoordeling 7,5

Review De zanger Peter Koelewijn is voor Nederland een belangrijk persoon als het gaat om de Nederlandse popmuziek. Zijn songs waaronder ‘Kom Van Dat Dak Af’, (Wat zullen we drinken) ‘Zeven Dagen Lang’ zijn klassiekers en hij heeft zoveel liedjes voor derden geschreven dat je van de artiestennamen al een volledig alfabet kunt vullen, laat staan hoeveel iedereen heeft opgenomen. Het is dan ook niet vreemd dat er vorig jaar een boek van hem is verschenen. ‘Peer’, de naam die zijn vrienden hem gaven. Nu lijkt het wel alsof dit album een best of album is dat uitgebracht is ter promo van het boek, maar niets is minder waar. Het is een van de meest classic albums dat hij heeft gemaakt. Het is een album dat een brug heeft geslagen in de Nederlandstalige popmuziek. De brug tussen de protestliedjes van Boudewijn de Groot en Robert Long naar de Nederpopsound. Samen Bonnie St Claire en Saskia (zonder Serge), voor de achtergrond vocalen bleek een schot in de roos. Het zijn zo wat successen die hij per ongeluk of niet heeft behaald. Dit album kent de klassieker KL 204 ( Als Ik God Was) en ‘Je Wordt Ouder Pappa’, maar het ‘Beste In Mij, Is Niet Goed Genoeg Voor Jou’ is nog een verdwaald pareltje op dit album. Daar even gelaten dat je het moet plaatsen in de tijd waarin het is gemaakt. De drama in de zang, de strijkers van het orkest van Harry van Hoof (die hierdoor later de artiesten voor het songfestival begeleidde) en het gitaarspel van Hans Hollestelle bracht dit album tot een hoogtepunt voor die tijd. Dit album kent een tweede cd en die is in het Engels. Ja hier kun je ook horen waar het mis ging. When I Play God ipv Als ik God Was is als de rechtstreekse vertaling het Nederlands naar een Engelse tekst. Het is wellicht toen goed bedoeld, maar de man zal er nu hartelijk om kunnen lachen. Met het boek Peer in je hand en deze cd (en Peter Koelewijn zijn live album) op de stereo, duik je even in de wereld van deze Nederlands grootheid van de muziek. Je mag er van alles van vinden, en hij heeft alle gekkigheid uitgehaald, maar het blijft een van de belangrijksten baken van de Nederlandse popmuziek. 4 januari de Korenbeurs in Franeker 31 januari Kielzog te Hoogezand

2019 November week 47

Tempers - Private Life

Label Dais Records

Beoordeling 7,5

Review Tempers is een duo dat de metropool New York als thuisbasis heeft. Met bands als Nirvana maar ook New Order als inspiratiebron, hebben Eddie Cooper en Jasmine Golestaneh een eigen stijl ontwikkeld waarbij Jasmine de vocalen voor haar rekening neemt en Eddie Cooper de multi-instrumentalist is. Hun nieuwste album heeft de titel Private Life meegekregen. Op de opener en single ‘Capital Plains’ bekent het duo meteen kleur; de wat gedempte stemmen zijn wat ondergeschikt aan de synths en drums en het geheel voelt wat duister aan; een gevoel dat als een rode draad door het gehele album loopt. Met ‘Leonard Cohen Afterworld’ (een stukje tekst uit Nirvana's ‘Pennyroyal Tea’) neemt het duo wat gas terug; de beats krijgen een wat rustiger tempo maar de stem van Jasmine is wel sprekender aanwezig. Het eerste deel van dit nieuwe album wordt dan afgesloten met de al eerder uitgebrachte duistere ‘Peace Of Mind’. Diverse muziekstijlen zoals Post-Punk, Dreampop maar evengoed Dance worden subtiel met elkaar vermengd waardoor je een haast hypnotiserende cocktail krijgt die het ook in het clubcircuit erg goed kan doen. Na het eerste deel is er met ‘Filters’ zowaar een verrassing; upbeat, uiterst dansbaar en een vleugje Synthpop uit de jaren ’80 maken dit tot één van de meest lichtvoetige tracks. ‘Daydreams’ leunt dan weer zwaar op een donkere beat terwijl tracks als ‘Push/Pull’ en ‘Sleep’ door het diffuse gitaarspel meer een psychedelisch karakter krijgen. Met ‘Guidance’ hebben we waarschijnlijk de beste track; op een haast bezwerend pulserend ritme wordt deze track tot een soort trance-track gepromoveerd. De duistere deken die over het gehele album gedrapeerd is wordt in de instrumentale afsluiter ‘Exit’ nog één keer gladgestreken. Tempers heeft een eigen sound ontwikkeld die ergens in het midden houdt van Dark Indie, Synthpop en Elektronic. Niets lijkt of klinkt wat het is lijkt het wel. Gitaren worden vervormd, de stem van Jasmine galmt en altijd ligt er een laagje van Elektronica als vernis over de tracks. Veel luisterplezier.

Brainstory - Buck

Label Big Crown Records

Beoordeling 8

Review Ooit reden ze drie uur voor een optreden naar San Diego. Bij aankomst bleek het publiek uit welgeteld drie mensen te bestaan. Het lot én wat geluk zorgde er voor dat Brainstory in contact kwam met mensen binnen het Big Crown-label en die herkenden het talent. Nu is daar het op zijn minst verrassende debuutalbum Buck. Zelf zeggen de heren het volgende over dit debuut: “Buck is a state of mind, a way of life, a demeanor that gets you through the good times and the bad”. Dat klinkt wellicht wat hoogdravend maar al luisterend wordt je door de broers Keven en Tony Martin en drummer Eric Hagstrom meegenomen op een wat vintage klinkende Soul waar diverse andere elementen als R&B, Jazz, Pop en zelfs wat Gospel in verweven worden. Ze groeiden op in San Bernardino Valley, een gebied met weinig (muzikale) uitdagingen en mogelijkheden. Ze verhuisden naar LA en kwamen dus min of meer toevallig in aanraking met de juiste mensen. Resultaat is een op zijn minst verrassend debuutalbum. Wat vooral opvalt, is de ontspannen, ietwat lome sfeer van Buck, waarbij Kevin’s falsetstem bepalend is. Verder zijn er een aantal muzikanten die hun medewerking leveren zoals multi-instrumentalist Leon Michaels, die ook voor de productie tekent. Nummers als ‘Mnemophobia’, ‘Breathe’ en ‘Sorry’ klinken alsof ze ergens afgestoft en opgepoetst zijn. Verrassende bijdrage is die van Big Tone, de vader van de beide broers, die de vocals op ‘Peter Pan’ voor zijn rekening neemt en het tot een soort Jam-gospel-sessie promoveert. Uitgebrachte single ‘Dead End’ is een heerlijke Soul-slowburner en neemt je mee naar vervlogen tijden en op het met funky gitaarriffs omgeven ‘Beautyful Beauti’ is de hand van Leon Michaels (o.a. Lee Fields & The Expressions) duidelijk hoorbaar. Met het wat rustige ‘Thank You’, met de sublieme Kevin Martin op gitaar, rondt Brainstory hun debuut af. Buck is een verrassende plaat vol met hartverwarmende Soul die een meer dan aangenaam “vintage” karakter heeft meegekregen. Je hebt echt het gevoel naar muziek uit de gloriejaren van het STAX-label te luisteren. Gelukkig is de band opgepikt door het Big Crown label en is BUCK omgedoopt tot een heus “subgenre” binnen de Soul; “Call it Funk, call it Rock, call it Soul, but over here at Big Crown HQ, we’ve decided to call it BUCK.”. Veel luisterplezier.

Thea Hjelmeland - Kulla

Label Thea Music / PIAS

Beoordeling 8

Review De Noorse singer-songwriter en multi-instrumentalist Thea Hjelmeland is terug met een nieuw album; Kulla. De eigenzinnige Noorse Thea, die niet bang is om een standpunt in te nemen, slaat met haar derde album een nieuwe muzikale weg in. Opgegroeid in een klein Noors dorp in één van de imposante Noorse fjorden groeide Thea op in een muzikaal gezin. In haar vroege herinneringen is er het beeld dat al aan het zingen was voordat ze kon lopen. Ze maakte het spelen op diverse instrumenten eigen en ging ook zelf muziek schrijven. Inmiddels heeft ze 4 nominaties voor “Best Indie album” achter haar naam en twee maal werd ze tot winnaar van deze Noorse Grammy uitgeroepen. Kulla is na Oh The Third uit 2012 en Solar Plexus uit 2014 haar derde album. In de aanloop naar dit album liep ze een schouderblessure op waardoor ze min of meer noodgedwongen een iets andere muzikale richting op moest gaan; wat minder “traditionele” instrumenten zoals gitaar, Mandoline enz. en wat meer elektronica en focus op haar prachtige stem en melodielijnen. Bij de opener ‘Hands Off’ wordt de nieuwe richting meteen duidelijk; een lekkere aanstekelijke popsong met een catchy refrein dat met ‘Happen To Stay’ een vervolg krijgt. Een lekker gitaarriff leidt je misschien af maar al luisterend heeft dit nummer toch een diepere boodschap: “climb a tree befriend it and then tell her how we’re gonna kill her slowly”. Hier en daar zijn het een paar Noorse woorden en zinnetjes die als het ware achteloos op de plaat gezet zijn en waarvan de bedoeling een vraagteken is zoals bij Dåpen en ‘Farleg’. Thea weet ogenschijnlijk lichtvoetige melodieën naast tekstueel zware onderwerpen te zetten. Luister maar eens naar ‘Placenta’ waar ze op geheel eigen wijze de geboorte vanuit haar perspectief als moeder beschrijft. Thea blijkt op dit album een soort muzikale kameleon te zijn; ‘Brother’ en ‘Ritual’ leunen zwaar op de elektronica en doet denken aan St. Vincent of Björk en hier speelt ze nadrukkelijk met haar stemgeluid. Deze tracks staat dan in schril contrast met het wat Lo-Fi-achtige ‘Kvardag’ en het amper een minuut durende ‘Born’, dat a-capella in het Noors wordt neergezet. Voordat het album met het tweeluik ‘The Fool’ afsluit overtuigd Thea met ‘Pleasure’ ons nog één keer met haar vlijmscherpte teksten als ze in prachtige bewoordingen over haar beleving van sex zingt. (“All Is Now A Metaphore / All Is Meta / All Is Before”). Kulla is een eigenzinnig album geworden waarop Thea Hjelmeland nog maar eens bewijst over een ongekend muzikaal talent te beschikken. Ze schreef alle nummers en teksten zelf en bespeelde diverse instrumenten. Al bladerend door het bijgevoegde boekje zijn het de soms sarcastische en morbide teksten die opvallen. Het meest vreemde apparaat dat te beluistern is op dit album blijkt een vaatwasser te zijn (‘Kvardag’). Een album met absoluut allure en een hoog popgehalte. Veel luisterplezier.

Warmduscher - Tainted Lunch

Label Leaf

Beoordeling 7,5

Review De marketingmachine van het Londense collectief Warmduscher draait op volle toeren: “We’ve been cooking. Michelin stars. The finest ingredients money can buy: Kool Keith and Iggy Pop. Funk, punk, hiphop and lounge rock”. Dat belooft wat op het nieuwe album Tainted Lunch dat onlangs uit kwam. In 2014 ontstond Warmduscher vanuit bestaande acts als Fat White Family en Paranoid London. Het verhaal gaat dat dit op oudejaarsavond plaats vond….. Het vijftal, niet vies van zelfspot, dichtte zich ook nog enkele “Nicknames” toe zoals The Saulcano (FWF’s Saul Adamczewski) en Mr. Salt Fingers Lovecraft (Ben Romans-Hopfcraft). Al enig gevoel met wat voor band we hier te maken hebben? Met de opener ‘Rules Of The Game’, waar we Iggy Pop nog horen, gaat de band verder met waar ze ons met Whale City uit 2017 achter lieten; een ondefinieerbare mengelmoes van stijlen met een basis die leunt op Rock en Krautrock. Hoe “weird” is het om deze band met een onvervalste Disco-track ‘Disco Peanuts’ te horen openen? Is dit de band die met Whale City ons als luisteraar al met regelmaat op het verkeerde (muziek)been zette? Ja dus, want na de DISCO is er met ‘Midnight Dipper’ een uiterst dansbaar vervolg, maar wel met een stevigere groove en de nodige Hard Rock gitaarriffs. ‘Standing On The Corner’ is wat rauwer en tikt het genre garagerock aan en met ‘1000 Whispers’ weet de band een onvervalste rockballad weg te zetten. Daarmee is de verrassing grotendeels verdwenen en gaat de band verder waar het met Whale City gebleven was; nummers als ‘Big Wilma’, ‘I Got Friends’, ‘Dream Lotion’ en de titelsong laveren ergens op een kruispunt van Rock en Krautrock met een stevige dosis Noise en een stevige gitaarpartij, terwijl ‘The Chimp’ en ‘Grape Face’ herinneringen aan het Punk-tijdperk oproepen. Weet Warmduscher dan geen konijn uit de hoge hoed te toveren? Jawel, want bij het met R&B en Funk doorspekte ‘Burner’ horen we ineens Kool Keith de hoofdrol nemen en bij ‘Precious Things’, inclusief Bossa Nova Cabasa’s, zijn het de vertellende teksten die kenmerkend zijn. Met de smaakvolle Doo-Wop schuifelaar ‘Tiny Letters’ laat de band ons wederom in verroering en vol vraagtekens achter. Ook Tainted Lunch is een wat rauw, ongepolijst geheel geworden maar evengoed een muzikale rollercoaster. Het is zeker niet alledaags, op zijn minst uitdagend en zeker het luisteren waard. Veel luisterplezier.

The Clash - London Calling

Label Columbia / Sony

Beoordeling 8

Review Het is een van de baanbrekende albums die er zijn gemaakt. London Calling van The Clash werd gemaakt in de punkperiode. Het was het derde album van deze punkband en Mick Jones en Joe Strummer kozen dit keer voor een toegankelijk album dat de boodschap van punk mee kreeg. De kritische houding ten opzichte van de maatschappij en de Britse regering en koninkrijk is te horen in ‘Spanish Bombs’ of het heerlijk nummer ‘The Guns of Brixton’ waar de punk rellen zich toentertijd afspeelden. De punk werd gedomineerd door Sex Pistols en hun uiterlijke vertoon. Muzikaal was het matig te noemen en the Clash wilde hier meer puurheid en rock and roll aan toevoegen. Hierdoor zou het geschreven woord wellicht breder klinken en meer mensen bereiken. Het poppy ‘Lost in the Supermarket’ en het ruwe punknummer ‘Working for Clampdown’ volgen elkaar op. Het album werd dan ook door een breed publiek op gepakt. Met de hoes wil de band een link leggen met Elvis die stoer op zijn eerste album een andere tijdsbeeld wilde inluiden. Nu staat de bassist op de hoes om zijn bas kapot te slaan. Een beeld dat past bij de punkperiode, al was het Paul Simonon zijn eerste en enige keer dat hij dit deed en hier jarenlang spijt van had. Het was zijn favoriete bas. Een gevalletje van ‘we hebben de foto’s nog’. De songs brachten allerlei stijlen door elkaar waardoor er eigenlijk een nieuwe stijl ontstond. De Ska van de jaren 50 kreeg een nieuw inpuls en acts als the Specials en Selecter en Madness maakten hier een eigen herkenbare versie van. Het is het album London Calling dat mensen bij elkaar bracht, een muzikaal invulling gaf en maatschappelijke kwesties weer ter discussie stelde. London Calling was de openingszin van de BBC radio die in de tweede wereldoorlog het nieuws bracht. Nu wilde de band het nieuws brengen dat het niet goed met UK ging en dat er iets moest gebeuren. Het is een noodkreet dat later door Bob Dylan Bruce Springsteen en vele andere act is gecoverd. Het album is dan ook een soort van mijlpaal om even bij stil te staan. Een sign of the times of hoe je het ook maar wil benoemen. Maar er is iets meer met dit album in de geschiedenis gebeurd dan dat het alleen een album met muziek is. Dit is album kent songs Als ‘Rudie Can’t Fail’, ‘Death or Glory’ en ‘Revolution Rock’. Verhalen en songs die velen hebben geïnspireerd tot het maken van muziek of het opkomen van hunzelf waar dan ook. En ja… een iconische hoes.

2019 November week 46

Quiet Riot – Hollywood Cowboy

Label Frontiers srl

Beoordeling 7,5

Review Quiet Riot is een Amerikaanse rockact dat veel voor de rockwereld heeft betekent. Het is de band dat in 1973 werd opgericht door Randy Roads. De wereldgitarist die later ingelijfd werd door Ozzy Osbourne en op veeel te jonge leeftijd (25 jaar) door een vliegtuig ongeluk om het leven kwam. De band met Kevin Dubrow, die de op het hoogtepunt van QR strijd publiekelijk aanging met Motley Crue en overleed op 25 nov 2007. De band die bassist Rudy Sarzo, de ondergewaardeerde gitarist Carlo Cavazo voortbracht. Wanneer deze band in 1982 doorbreekt met het album Metal Health is Frank Banali de drummer en Cavazo, Sarzo en Debrow zijn bandmaatjes. Het opvolgende album Condition Critical werd het grote succes van de heren waarna Sarzo naar Whitesnake ging en Chuck Wright aansluit. Het was het begin van het gerommel, maar gelijk ook een wisseling van vele (on)bekende gitaristen en zangers die graag in deze legendarische band wilden spelen. Banali, die nu vecht tegen kanker, is de enige vaste kracht voor QR gebleken en hij weet nog steeds deze band in leven te houden. Gitarist Alex Grossi (Steve Adler) is tegenwoordig alweer wat jaren de vaste gitarist en American Idol zanger James Durbin neemt op deze plaat nog de zang waar. Inmiddels is hij vervangen door Love/Hate zanger Jizzy Pearl die al eerder achter de microfoon van QR stond. Zo nu eerst naar dit album Hollywood Cowboy, waar op de cover het masker uit de glorietijd is te zien. Gitarist Grossi weet de rocksound hoog te houden. Zijn kunsten zijn al jaren in de schaduw van zijn voorgangers, maar hij weet met ‘Insanity’, ‘Heartbreak City’ en ‘In The Blood’ wel stevig te keer gaan. Hoewel Durbin een eigen geluid probeert te vinden, hoor je hem steeds zoeken naar het geluid van Dubrow waardoor hij niet overtuigd in de zang. Wel goed ingezongen en zo klinkt het ook. Het tweede deel van het album met de bluesy ‘Roll On’, ‘Wild Horses’ en het meer driven ‘Hellbender’ is vooral rustiger in tempo, alsof men meer een rustige poprock album voor ogen heeft. Of dat het meer aansluit aan de stem van Durbin. Hier weet hij wel meer tot zijn recht te komen. Het is een prima album al zal het niet direct de geschiedenisboeken in gaan als het top album van Quiet Riot.

2019 November week 45

2019 November week 44

2019 Oktober week 43

Josienne Clarke - In All Weather

Label Rough Trade

Beoordeling 9

Review We kennen Josienne Clarke natuurlijk van haar samenwerking met Ben Walker. Samen maakten ze prachtige Folk-muziek en het bracht hun naar wereldwijde podia. Met In All Weather tekent ze voor haar solodebuut. In 2018 kwam de samenwerking met Walker tot een einde en ook in haar privéleven verbrak ze de relatie met haar vriend. Josienne ging verder met het schrijven van liedjes en misschien moet je dit nieuwe album dan ook wel als een “post-break-up album” zien. Ze ging voor een tijdje naar het afgelegen Schotse eiland Bute om daar in alle rust te kunnen werken aan nieuw materiaal. Ze omschrijft die periode als “concept of onliness”, tevens de titel van het afsluitende nummer, en een woord dat wij nog kenen maar ons alles bij de interpretatie kunnen voorstellen Josienne begint meteen met een stemmig sfeer; vanuit een drone-achtige toon wordt er percussie en piano ingezet. Maar natuurlijk is het die heldere, kwetsbare stem van Josienne die de aandacht trekt. En dat zal zo blijven gedurende het hele album. De titel is ook afkomstig uit een zin van de openingstrack “learning to sail in all weather”, en natuurlijk bedoeld de Josienne de weg die iedereen af legt in zijn/haar leven, inclusief ups en downs. Zelf verwoordt ze het als volgt: ‘To right ourselves when things feel turbulent and uncertain. How to correct your course and stay true to the things you believe and need and let all the rest go’. Mooi is het contrast met een nummer als ‘The Drawing Of The Line’ dat vooral een akoestisch karakter heeft en bij ‘My Love Give An Apple’, dat door de bijdrage van harpiste Mary Ann Kennedy een haast sprookachtig karakter krijgt. Vaak pakt Josienne terug naar een wat meer Folkachtige sound en etaleert haar wonderlijke stem; luister maar eens naar nummers als ‘Seconds’ en ‘Walls And Hallways’ en ‘Fair Weather Friends’ dat door de LoFi-achtige tweede stem iets mysterieus mee krijgt. Maar de Josienne weet op In All Weather de spanningsboog strak te houden en te verrassen. ‘If I Didn’t Mind’ kent een veel rijker instrumentarium met de elektrische gitaren nadrukkelijk aanwezig. Ook ‘Slender, Sad & Sentimental’ is lekker uptempo en wat lichtvoetig. Op het laatste deel van het album neemt de somberheid weer wat toe; ‘Dark Cloud’ is de verwijzing naar het beëindigen van de relatie (met Walker?) en bij de afsluiter ‘Onliness’, lijkt het wel of ze dat afscheid een plaats heeft gegeven. Harp en saxofoon zijn de instrumenten die, samen met de prachtige stem, de spreekwoordelijke juiste snaar raken. In All Weather is een prachtig uitgebalanceerd album geworden. Haar indrukwekkende stem wordt kracht bij gezet door een aantal uitstekende muzikanten waarbij we nogmaals Mary Ann Kennedy op harp willen vermelden. Als natuurlijk laveert Josienne tussen verschillende stijlen maar altijd blijft haar stem fier overeind. Een indrukwekkend album. Veel luisterplezier

Little Scream - Speed Queen

Label Merge Records

Beoordeling 8

Review De Amerikaanse Laurel Sprengelmeyer kennen we onder haar artiestennaam Little Scream. Onlangs bracht ze haar derde album Speed Queen uit. Laurel groeide op in Iowa en al jong bleek haar muzikale talent. Later verhuisde ze naar Montreal waar ze kennis maakte met de Canadese muziekscene. Zo kwam ze ook in contact met Arcade Fire en ze kreeg een relatie met Richard Perry, één van de bandleden. Tijdens haar laatste tour door de VS werd ze wederom met het verschil tussen arm en rijk geconfronteerd en dit leverde haar de nodige inspiratie op. Laurel opent met ‘Dear Leader’, een midtempo nummer waar haar wat onderkoelde stem prachtig tot uiting komt. De politieke lading is duidelijk als ze zingt “Now Silicon Valley’s prepping / For the fall of Capitol Hil”………” Check trouwens zeker ook de videoclip, waar we bekende maar ook zeker onbekende Amerikanen voorbij zien komen. Na deze toch wel spannende aftrap neemt ze ons als vanzelf mee aan de hand met sterke tracks als ‘One Lost Time’ en ‘Switchblade’, ook weer zo’n nummer dat ogenschijnlijk eenvoudig klinkt maar gaandeweg zich prima ontvouwt. Let hier ook op de aanwezig blazers. Het uptempo ‘Disco Ball’ is een nummer dat is geschreven over de indrukken die ze tijdens het touren opdoet. Centraal op het album vinden we ‘Still Life’, één van de beste nummers op Speed Queen. Mooie gitaarriffs, een wat funky en dansbare groove en wat verrassingen qua instrumentarium. Overigens horen we Richard Penny ook op enkele nummers terug. Speed Queen in trouwens geen verwijzing naar de drugs maar veel meer een metafoor voor welvaart of succes hebben in je leven. Eenvoudig gesteld, er wordt hier naar een wasmachinemerk verwezen, waarvan het in het bezit zijn van in de VS blijkbaar op welvaart blijkt te duiden. Ze zingt hierover : “Never want to ride around a limousine / I only want to get my own Speed Queen”. Ook hier maakt Laurel een statement. ‘Forces Of Springs’ is spannend, wat donker en broeierig terwijl Laurel bij het poppy ‘No More Saturday Night’ bewijst over weer een ander stemgeluid te beschikken. Afsluiter ‘Priveleged Child’, dat zich ergens op het snijvlak van Country en Folk bevindt, is tekstueel nog wel scherp; over rijke mensen die het leven van de armen omarmen maar het gevoel van armoede niet écht kennen. Speed Queen is een divers album geworden dat verschillende gezichten kent maar vooral muzikaal interessant is. De singer/songwriter zakt nergens door de ondergrens heen en weet volop variatie in haar songs aan te brengen en met haar scherpe teksten raakt ze sommige maatschappelijke problemen. Veel luisterplezier.

Turnover - Altogether

Label Run For Cover Records

Beoordeling 7,5

Review De Amerikaanse formatie Turnover is terug met een nieuw album, Altogether. Sinds 2009 timmer de band uit Virginia aan de weg en met dit vierde album slaan ze toch weer een nieuwe muzikale weg in. De afgelopen albums schuurden ergens op het vlak van Indie, Emo-pop en een vleugje Punkrock (Magnolia uit 2013). Kortom, lastig om er een etiket op te plakken. Met een door en trompet ingegeven Jazzy-klinkend intro trapt de band af met ‘Still In Motion’, dat we toch al snel ergens een stempeltje met dromerige pop mee kunnen geven. De gedempte stem van Austin Getz en de wat diffuus klinkende gitaren zorgen voor een wat voorzichtig begin. Die uitgebalanceerde sound horen we vaker terug; ‘Much After Feeling’ wordt ook ingekleurd door de wat “fuzzy” klinkende gitaarriffs en het wat iele stemgeluid van frontman Getz. Vervolgens is daar ‘Parties’, maar ook hier missen we karakter in de stem waardoor je amper het gevoel hebt naar een ander nummer te luisteren. Hier en daar schakelt de band wel door zoals bij ‘Number On The Gate’ dat iets meer vaart meekrijgt en het met ‘80’s invloeden doorspekte dansbare ‘Sending Me Right Back’ door de slimme tempowisselingen. Het relatief korte ‘Ceramic Sky’ wordt gekenmerkt door de saxofoon die we in de jaren ’80 bij bands als Duran Duran en Spandau Ballet veelvuldig voorbij hoorden komen. Zo is dit centrale deel misschien wel het meest boeiend en weten de broers Austin en Casey Getz en bassist Danny Dempsey even buiten hun comfort zone te treden. Met ‘No Reply’ en ‘Valley Of The Moon’ pakt de band de al eerder genoemde draad weer op. Bij het lekker uptempo en catchy; Plant Sugar’ veren we dan weer even op maar de romantische afsluiter ‘Temporary Love’ is toch net iets te zoet. Altogether is een album dat echt als een geheel klinkt en binnen de sfeervolle, dromerige sound horen we elementen van Jazz, Funk en zelfs wat Disco terug. Een lekker ongecompliceerde plaat die erg toegankelijk is maar hier en daar wat scherper had gemogen. Veel luisterplezier.

Michael Kiwanuka - Kiwanukna

Label Universal

Beoordeling 8,5

Review Na het uiterst succesvolle en alom geprezen tweede album Love And Hate is de Britse zanger Michael Kiwanuka nu terug met een nieuw album. Titelloos deze keer. In 20212 maakte de wereld kennis met de Britse soulzanger Michael Kiwanuka met Oegandese roots. Van het daaropvolgende album kregen de titeltrack en ‘Cold Little Heart’ als vanzelf een hit status en in Nederland werd er een zodanige campagne ontwikkeld dat Kiwanuka meteen in de Top 2000 opgenomen werd. Terecht overigens want beide nummers zijn van ongekende schoonheid, Dit nieuwe album kwam wederom tot stand door de samenwerking met Danger Mouse en opnieuw toont Kiwanuka zijn grootse stem. Opener ‘You Ain’t The Problem’ is uiteraard een ideale opener; het swingende nummer, dat eerder als single werd uitgebracht, straalt ook weer die ietwat retro Soul-sound uit en doet ons denken aan namen als Isaac Hayes en Curtis Mayfield. Kiwanuka schakelt vervolgens door met ‘Rolling’ dat een prominent basloopje kent en een heerlijk dansbare, funky melodielijn. Zo nu en dan borduurt Kiwanuka door op de weg die hij bij Love And Hate ingeslagen is. Een nummer als ‘Living In Denial’ is daar een mooi voorbeeld van; De “fuzzy” gitaar, zijn stem en de achtergrondkoortjes geven dit nummer kleur. Ook bij een track als ‘I’ve Been Dazed’ herkennen we dat en nu is de aanwezigheid van een gospelkoor de trigger. Ook de afsluiter ‘Light’ roept de nodige herkenning op maar het blijft steeds verrassend welke muzikale lijnen de Brit volgt. Ook dit nummer heeft ook weer dat typerende, wat rijk aandoende instrumentarium en soms klinkt het alsof er een compleet koor Kiwanuka ondersteund. “Hero” is één van de prijsnummers; begint het intro nog akoestisch, het vervolg wordt gekenmerkt door het inmiddels bekende geluid en deze track is wel enigszins politiek geladen omdat het over Black Panther activist Fred Hampton gaat, die in 1969 werd vermoord. Opvallende kenmerken zijn het contrast van de schurende elektrische gitaar en de wat diffuus klinkende backing vocals. Ook het zeven minuten durende ‘Hard To Say Goodbye’ kent die krachtige opbouw zoals we dat van Kiwanuka kennen en ook dit nummer wordt laagje voor laagje vormgegeven. ‘Final Days’ is innemend, met een bovenliggende pianomelodie. Regelmatig maakt de Brit met de stem als schuurpapier gebruik van intro’s en interludes waarbij deze sommige als op staande track ook beklijven. Neem als voorbeeld de ruim 2 minuten durende interlude (Loving The People) voor ‘Solid Ground’, een mooie, gevoelige ballad waar de Brit nog maar eens zijn vocale kunsten etaleert. Dit derde album voelt vertrouwd en toch weet Kiwanuka nieuwe elementen toe te voegen waardoor het album toch weer verrassend is. Verrassend goed, want het is weer een bijzondere productie waar alles in balans is en waar de Brit toch weer die unieke mix weet te vinden tussen Soul, Pop maar ook met dat rauwe Rock-kantje. Het eindresultaat is een meeslepend topalbum. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Half Moon Run - A Blemish In The Great

Label Indica

Beoordeling 9

Review De Canadese Indie-rock formatie Half Moon Run is terug. Na een stilte van een kleine drie jaar brengt de band hun nieuwe album A Blemish In The Great Light uit. De stilte na Sun Lead Me On duurde een dikke drie jaar. De band die in 2013 een hit scoorde met ‘Full Circle’, afkomstig van hun debuutalbum Dark Eyes, ontving lovende kritieken en maakte een enorme ontwikkeling door. De band staat bekend om hun enorme individuele muzikaliteit en tijdens concerten maken de multi-instrumentalisten ook vaak gebruik van niet reguliere percussie en ander instrumentarium. Ergens op het snijvlak van Indie, Rock en Folk ontwikkelen de heren Devon Portielje, Dylan Philips, Conner Molander en Isaac Symonds hun muziek die vaak uit vele laagjes en dimensies bestaat. Voeg daarbij het feit dat de stemmen van de vier onwaarschijnlijk goed bij elkaar aansluiten, en er ontstaat iets moois. Iets heel moois. Het album trapt af met de eerder uitgebrachte singles waarvan ‘Favourite Boy’ waarschijnlijk het meest zal beklijven; het nummer kent een geweldige melodie dat verder vormgegeven wordt door de sterke vocals van Devon Portielje, aangevuld met strijkers, synths en de backing vocals van de overige bandleden. Resultaat is een absoluut eigentijds topnummer waarvan je het gevoel hebt dat je het al jaren kent. ‘Flesh And Blood’ is wat rustiger maar ook hier zijn de bandleden vocaal aanwezig en is al het instrumentarium perfect in evenwicht. Ook ‘Then Again’ was al eerder de ether in geslingerd; een nummer dat misschien wel het meest synoniem staat als opvolger van het Sun Leads Me On uit 2016. Vanuit enkele gitaarakkoorden wordt het nummer ijzersterk uitgebouwd en speelt de band gedurende een ruime drie minuten hun troeven uit. Na dit sterke begin waarin de band verder borduurt op de eerder ingeslagen weg én die verder verbreed, is er met ‘Black Diamond’ een rustpunt. Op dit nummer, dat een smaakvolle piano-melodie als basis heeft, etaleren de heren de kracht van hun stemmen nog maar weer eens. ‘Yani’s Song’ heeft dan weer de akoestische gitaar als ondersteuning en heeft een wat dromerig karakter. Centraal op het album staat zeven minuten durende ‘Razorblade’, een haast ongrijpbaar nummer dat bol staat van karakterwisselingen; vanuit een haast akoestisch begin wordt dit nummer via diverse gedaantewisselingen tot grote hoogte opgebouwd om uiteindelijk weer klein af te sluiten. Het instrumentale ‘Undercurrents’ met Dylan Philips op piano voelt een beetje als een vreemde eend op A Blemish In The Great Light. Op het laatste deel van het album is daar het catchy ‘Jello On My Mind’, waar de band slim met vocalen speelt en waarbij je wel mee móet zingen en het album eindigt met het wat donkerdere ‘New Truth’, waarbij nog één keer alle puzzelstukjes in elkaar gepast worden. Het derde album is het bewijs dat de band zich steeds verder ontwikkeld. Ze behouden hun identiteit maar de ambitie spat van dit prachtige album af. De gitaarakkoorden worden afgewisseld door pianospel en uitgekookte percussie en de stemmen van de vier heren vormen het spreekwoordelijke cement. Complexe melodielijnen wisselen elkaar af waarbij alles in balans is. Een topplaat! Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Itasca - Spring

Label Paradise Of Bachelor

Beoordeling 8

Review Voor haar nieuwe album Srping verhuisde Itasca (Kayla Cohen) naar New Mexico. In een desolate omgeving woonde ze een tijdlang in een “Adobe”-huisje en werkte daar in alle afzondering aan nieuwe nummers. De soberheid, het desolate landschap en de ongereptheid van de Four Corners Regio in het Zuidwesten van de VS vormen het toneel van Spring. Na enkele persoonlijke tegenslagen koos ze voor deze omgeving om haar demonen te verdrijven en nieuwe inspiratie op te doen. Bij de opener ‘Lily’ weet Kayla Cohen meteen de juiste sfeer neer te zetten; het ietwat psychedelische nummer verteld over de “hallucinaties” van Kayla tijdens haar reis van LA naar New Mexico. Naast Kayla op akoestische gitaar is er de eerste kennismaking met de gastmuzikanten die voor de intieme sfeer op dit album zorgen. Met ‘Only A Traveler’ horen we een iets rijker instrumentarium waarbij vooral de strijkers voor een prachtige melancholie zorgen. Want juist dat is één van de sterke elementen van dit album; Kayla heeft zich omringd met enkele klasbakken zoals multi-instrumentalist James Elkington, Chris Cohen en muzikanten uit Gun Outfit en Sun Araw. Bij de single ‘Bess’s Dance’ komen alle ingrediënten wel samen; de wat zalvende stem van Kayla, de subtiele strijkers, percussie, gitaar en piano in perfect evenwicht. ‘Comfort’s Faces’ wordt vooral door de stem van Kayla en de akoestische gitaar ingekleurd waarbij de accenten door de pedal-steel worden aangebracht. Persoonlijk wordt de Amerikaanse singer/songwriter bij ‘Blue Spring’ en ‘A’s Lament’ als ze ons meeneemt in boeiende verhaallijnen over enkele relaties die op een dood spoor belandden. En al deze nummers stralen een soort van natuurlijke warmte af. ‘Consilk’, met de vibrerende stem van Kayla die er zorgt dat het nummer onder je huid kruipt, is tot stand gekomen tijdens de lange wandelingen die ze in New Mexico maakte. De verhalende liedjes worden mooi ingekleurd en naast haar stem zijn het de akoestische gitaar, strijkers, pedal steel en ander instrumentarium dat voor de ingetogen maar toch rijke sfeer zorgen. Door het sublieme ‘fingerpicking’ gitaarspel op ‘Voice Of The Beloved’ wordt deze track tot één van de hoogtepunten van Spring gepromoveerd. Open To Chance kreeg in 2016 al lovende kritieken maar met Spring weet Itasca een nog hoger niveau aan te tikken. Na elke luisterbeurt zijn het nieuwe accenten die boven komen drijven en blijken de op het eerste oog wat eenvoudige arrangementen veel rijker te zijn. Een onderscheidend album dat na elke luisterbeurt verder onder je huid kruipt. Veel luisterplezier.

Lankum - The Livelong Day

Label Roug Trade Records

Beoordeling 7,5

Review Folk in de meest pure vorm en dan ook nog vormgegeven door de “couleur locale” van Ierland. Zo zou je muziek van de Ierse formatie Lankum kunnen omschrijven. Onlangs kwam hun nieuwste album The Livelong Day uit en wederom worden we meegenomen naar hun Folkmuziek dat bol staat van Ierse traditie. Het meest typerende muziekstuk op The Livelong Day is waarschijnlijk het ruim negen minuten durende ‘Katie Cruel’. Het mistroostige nummer dat op een haast monotoon en klaaglijke wijze wordt gezongen neemt je mee naar de Amerikaanse Burgeroorlog en gaat zowel muzikaal als tekstueel door merg een been (‘And if I was where I would be, then I’d be where I am not. Here I am where I must be, where I would be, I cannot.’). Voor dit album gebruikte de band een passend instrumentarium als doedelzak, viool. fluit en orgel. Het alom bekende volksnummer ‘The Wild Rover’, dat enkele honderden jaren geleden werd geschreven, wordt door Lankum ook weer knap bewerkt. Je krijgt als luisteraar het gevoel om op een regenachtige en grijze dag ergens in de groene heuvels van Ierland te dwalen zonder dat je je eindbestemming weet. Zo is The Livelog Day een boeiend album. De eenvoud, de tristesse, de muzikale vertaling van visuele beelden van het Ierse landschap wordt meesterlijk vorm gegeven. ‘The Young People’ wordt gekenmerkt door de akoestische gitaar én de meerstemmigheid terwijl het door een hoorn geïntroduceerde instrumentale ‘Ode To Lullabye’ een grotendeels onheilspellend karakter heeft. Bijzonder is ook ‘The Dark Eyed Gypsy’, dat ook weer vrijwel zonder muzikale ondersteuning wordt neergezet en als een soort hymne vorm krijgt. Zo weten de broers Daragh en Ian Lynch, Radie Peat en Cormac Dermody een bijzonder album samen te stellen van eigen interpretaties van bestaande, soms oude werken en eigen composities. Afsluiten doen ze met ‘Hunting The Wren’ dat door een heel laag en traag ritme ook weer iets mysterieus krijgt dat perfect in het plaatje past. The Livelong Day is een indrukwekkend album geworden. Lankum weet traditionele, Ierse Folk op een eigentijdse wijze neer te zetten met instandhouding van typische instrumenten zoals doedelzakken en bijzondere pomporgels. Mysterieus, soms ijzig en dan weer beangstigend maar op zijn minst bijzonder boeiend. Veel luisterplezier.

Corridor - Junior

Label Sub Pop Records

Beoordeling 8

Review De band Corridor is afkomstig uit Montreal, Canada en bracht onlangs hun debuutalbum Junior uit op het Sub Pop label. Na een tweetal albums in eigen beheer is dit hun debuut voor een groot label. Dominic Berthiaume (vocals/bass), Julian Perreault (guitar), Jonathan Robert (vocals/guitar/synths), en Julien Bakvis (drums) vormen Corridor. En ja, ze zijn afkomstig uit het Franstalige deel van Canada en zingen ook in het Frans. De band kreeg van Sub Pop de mogelijkheid om een album uit te brengen maar er waren wat deadlines. Ze kregen een dikke 6 weken de tijd om hun debuut af te leveren dus er stond wat druk op. Of niet, want er was geen tijd om eindeloos te schaven, te mixen en nogmaals te schaven. Eindresultaat is een eerlijke Indierock-plaat die bol staat van de energieke gitaarlijnen en die dus verrassend geheel Franstalig is. Junior doet je denken aan bepaalde muziek en bands uit de jaren ’80. De gitaren zijn belangrijk en de zang en teksten zijn ondergeschikt waardoor je automatisch terugdenkt aan vervlogen tijden. De band trapt af met de single ‘Topographe’ en de intentie en richting wordt meteen duidelijk; gitaren en drums zijn richtinggevend, en de stemmen worden door de echo nog wat diffuser. Via de titeltrack is daar ‘Domino’, een pulserend nummer dat door voortgestuwd wordt door de baslijn en waar de gitaarriffs voor een meer dan catchy sound zorgen. Ondanks dat de vocalen ondergeschikt zijn hoor je toch duidelijke verschillen. Daar waar ‘Goldie’ nog wat optimistisch klinkt, is ‘Agent Double’ wat monotoon en misschien wel wat onderkoeld. Vanuit een slippende auto is daar ‘Milan’ en vervolgens weet de band in ‘Pow’ een ongekend opwindend tempo vast te houden. En altijd en overal zijn het de gitaren die op de voorgrond klinken waarbij de ritmesessie richtinggevend is. Pas bij de afsluiter ‘Bang’ neemt de band wat gas terug hoewel ook dit nummer over voldoende energie beschikt. Hier zorgen de Mellotron en wat synths voor een net iets andere dimensie en een eigenzinnig karakter. Junior is een meer dan geslaagde Indierock-plaat en is ook weer één van die muzikale verrassingen van 2019. De alom aanwezige en prominente gitaren en de gedempte vocalen zorgen geven een wat dromerige “touch” aan de plaat. Een aanrader. Veel luisterplezier.

Mikal Cronin - Seeker

Label Merge Records

Beoordeling 8,5

Review De Amerikaanse singer/songwriter én muzikant Mikal Cronin is na een afwezigheid van 4 jaar terug met zijn nieuwe album Seeker. Gelukkig voor ons brengt hij weer nieuw, eigen werk uit want we kennen hem natuurlijk als bandlid van Ty Segall. De 33-jarige en uit Laguna Beach, California, afkomstige Cronin is een duizendpoot. In 2011 was daar zijn titelloze soloalbum maar het is vooral het album MCIII uit 2015 dat indruk maakte. Naast zijn solowerk is hij ook één van de dragende muzikanten in de band van Segall dus het is dan ook niet vreemd dat een aantal van die bandleden ook op Seeker hun medewerking verlenen. Als we nog verder in zijn verleden duiken maken we kennis met nog meer bands waarin Cronin zijn sporen heeft verdiend. Hij opent met de geweldige track ‘Shelter’; verschillende diverse ritmes, een “break” in het nummer en naast de nadrukkelijk aanwezige drums is er ruimte voor elegante strijkers die voor een wat mystiek en psychedelisch karakter zorgen. Die strijkers komen ook weer voorbij in het iets meer gedoseerde ‘Show Me’ en gaandeweg ontwikkelt dit nummer zich tot één van de meest sterke nummers; het zou ook door wijlen Tom Petty geschreven kunnen zijn; de strijkers, de backing vocals, de toetsen en toch altijd terug kunnen grijpen op je eigen stem. Het derde nummer, ‘Feel It All’, begint wat minimalistisch met Cronin die zichzelf op gitaar begeleid maar ook nu bouwt hij het weer uit tot een pakkend nummer. Het mooie is dat hij dit uiterst hoge niveau het hele album vast weet te houden ondanks dat de stem van Cronin af en toe nonchalant lijkt te klinken. Soms, heel soms schakelt de Amerikaan terug zoals bij de prachtig innemende pianoballad ‘Sold’, waar Cronin ook de rol van troubadour kan aannemen. Ook in het tweede deel pakt Cronin nog wel eens terug naar dat ietwat psychedelische karakter zoals bij ‘I’ve Got A Reason’, dat overigens ook nog wel wat Beatlesque klinkt en herinneringen oproept aan St. Peppers Lonely Heart Club Band. Cronin neemt je mee op zijn muzikale reis en blijkt op Seeker meer dan eens een veelzijdig muzikant te zijn. ‘Guardian Well’ wordt door de snaredrums getekend, terwijl het “fuzzy” en met een Westcoast-sound sound overgoten ‘Lost A Year’ door de blazers tot grote hoogte wordt opgestuwd. ‘Caravan’ is dan weer heerlijk uptempo en een miniem uitstapje naar de Countryrock. Afsluiten doet Cronin in stijl; het akoestische ‘On The Shelf’ klinkt alsof het in één take recht vanuit het hart op de plaat is gezet. Kippenvel. Mikal Cronin levert met Seeker een topplaat af. Het biedt voor iedereen wel de nodige aanknopingspunten maar na elke luisterbeurt krijgt dit album meer glans. Hij durft op Seeker buiten de lijntjes te kleuren en nieuwe dingen te ontdekken. Met Seeker levert hij zijn beste album tot nu toe af. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

James Arthur - You

Label Columbia

Beoordeling 8

Review James Arthur is terug met zijn derde album You. Drie jaar nadat het succesvolle album Back From The Edge uitkwam is de Brit terug, en hoe! James Arthur; troetelkind van de Britse popmuziek maar evengoed enfant terrible is terug met zijn derde album You. De winnaar van X-factor seizoen 2012 scoorde meteen daarna de nummer 1 hit ‘Impossible” maar werd evengoed na een aantal misdragingen gedropt door zijn platenlabel. Drank en drugs volgden maar na een openbaar Mea culpa volgde een glorieuze comeback met het album Back From The Edge uit 2016 met natuurlijk die megahit ‘Say You Won’t Let Go’. Nu is er You, een album waarvoor hij de meeste liedjes zelf schreef en natuurlijk is You is een album dat verschillende gezichten van Arthur laat zien; van upbeat nummers als de titelsong ‘You’ via diverse samenwerkingsverbanden naar hele mooie ingetogen liedjes. Bij dit album is overigens het perspectief volgens de Brit wel echt anders; daar waar de vorige albums vooral autobiografisch waren gaan de liedjes op You op universele thema’s als liefde, ontkenning, en de gejaagdheid van ons leven in de huidige maatschappij. Samenwerkingsverbanden zijn er met Travis Baker op de opener en titelsong ‘You’ maar ook op akoestische ballad ‘Unconditionally’, waar we een bijdrage van Adam Lazarra van Taking Back Sunday horen. Meest interessante “calloboration’ is het zonnige ‘Treehouse’ waar we Arthur samen met Ty Dolla $ign en Shotty Horroh horen. Overigens is dit het nummer waar de hij onze maatschappij ter discussie stelt (“Come, come meet me at my tree house/Yeah, we’ll be blowing sweet clouds/Yeah, we can pretend the world’s just you and me”). Maar hét handelsmerk van Arthur zijn toch die wat rustige, innemende ballads waar hij met zijn ongelofelijk stemgeluid indruk kan maken. Single ‘Finally Feel Good’ is een mooi voorbeeld van soort van somberheid die we door de liedjes van Arthur heen kunnen horen. Pianoballad ‘Quite Miss Home’ is innemend en ook nummers als ‘Homicide Love’ en ‘Maybe’ zijn krachtige rustige nummers. Tussendoor is er dan ‘If we Can Get Through This’ met een heerlijke R&B-groove, ‘Breathe’ is aangenaam lichtvoetig, ‘Marine Parade (2013)’ kent de nodige dramatiek en met ‘Empty Space’ hebben we een volgende hit in de dop. Met afsluiter ‘From Me To You I Hate Everybody’ bundelt hij zijn krachten nog één keer en laat hij nog één keer die ongelofelijke stem van hem spreken. Liefhebbers van James Arthur zullen dit nieuwe album omarmen. Dat Arthur meer dan voldoende inspiratie had blijkt wel uit de speelduur van dit nieuwe schijfje; het tikt net iets meer dan één uur speelduur aan. Uiteraard kennen we het kunstje van Arthur wel maar het blijft wel een klasbak. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Tropical Fuck Storm - Braindrops

Label Joyful Noise

Beoordeling 7,5

Review Fiona Kitschin en Gareth Liddiard hebben natuurlijk al een heel muzikaal verleden achter zich met de Australische punk/rockband The Drones. In 2016, na een zestal albums, vond het duo het tijd om verder te gaan. De nieuwe band heet Tropical Fuck Storm (TFS) en bestaat naast Kitschin en Liddiard uit Lauren Hammel (The Tension) op drums en Erica Dunn. Braindrops is het tweede album en eigenlijk worden de krachten van de drie dames wat nadrukkelijker ingezet. Maar nog steeds is donkere stem van Liddiard bepalend in de explosieve Noiserock sound van de band. De opener ‘Paradise’ wordt vanuit een rustig begin opgebouwd tot een explosieve track met gitaren die volledig uit de maat lijken te klinken en Liddiard die meer dan het maximale toegestane van zijn stem vergt. Sterker nog, soms is het misschien zelfs wel vals. In combinatie met wat Grunge en Noise is dit een track waardoor de beginnende luisteraar zo maar kan afhaken. Ze vervolgen hun eigenzinnige weg met ‘The Planet Of Straw Men’, met een repeterend ritme als basis en waar vooral Fiona en Liddiard vocaal weer ongeremd vocaal uithalen. Dat de band ook uit een ander vaatje kan tappen blijkt dan weer uit een track als ‘Who’s My Eugene? (over Brian Wilson’s voormalige controversiële psychotherapeut, Eugene Landy). Het nummer heeft wat meer structuur, is zelfs lekker loom dansbaar, en hier horen we Erica Dunn als zangeres. Bij een enkele track neemt de band gas terug. De bedoeling van het rustige en wat psychedelische ‘Maria 62’ is niet geheel duidelijk en bij ‘Maria 63’ wil de band misschien laten horen ook een ballad te kunnen maken. Tot minuut 5, want dan barst het ongecontroleerde weer los TFS laat zich nog steeds niet in een hokje stoppen, zo veel wordt wel duidelijk. ‘The Happiest Guy Around’ is ook weer zo’n smeltkroes van geluiden, stemmen en instrumenten waarbij het snel herhaalde refrein als soort van hypnotiserend werkt. ‘Braindrops’ is de terechte titelsong en inmiddels tweede single. Ook hier weet de band een heerlijk onweerstaanbaar dansbare vibe te produceren waarbij toch dat ietwat rauwe en ongecontroleerde altijd op de loer liggen. Braindrops is misschien nét iets minder scherp dan het debuut A Laughing Death In Meatspace uit 2018 maar nog steeds is de mix van punk, rock en Noise die hier en daar aan het absurde grenst het handelsmerk. Wat dat betreft is de albumcover sprekend en sluit naadloos aan bij de excentrieke sound van de band. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Nils Frahm - All Encores

Label Erased Tapes

Beoordeling 7,5

Review De Duitse componist en toetsenist Nils Frahm is inmiddels een grote naam binnen de Neoklassieke stroming in het huidige muzikale spectrum. Zijn album All Melody werd erg goed ontvangen maar er lag tevens nog heel veel materiaal op de spreekwoordelijke plank dat nog verder uitgewerkt diende te worden. Dat resulteerde in een drietal uitgebrachte EP’s die, hoe origineel, de titels Encore 1, 2 en 3 meekregen. Op het Erased Tapes label komt nu All Encores uit, een mooie chronologische weergave van deze drie EP’s. Na het uitbrengen van All Melody reisde Frahm de hele wereld over om overal lof te vergaren over zijn live-performances. Of het nu om zijn optreden in het Hammersmith Apollo in Londen ging, de Brooklyn Steel of het Funkhaus in Berlijn, overal waren zijn shows uitverkocht. Het materiaal waar nog aan geschaad diende te worden kreeg verder vorm en er werden uitgebracht in drie EP’s en nu is al dat moois op één album terug te vinden. Encore 1 wordt vooral gekenmerkt door prachtige harmonieën op piano en orgel met bijvoorbeeld ‘The Dane’ als voorbeeld voor prachtig pianowerk. Het tweede deel is wat meer experimenteel en richting Ambientsound zoals het gevoelige ‘A Walking Embrance’ met subtiele omgevingsgeluiden. De laatste drie tracks ‘Artificially Intelligent’, ‘All Armed’ en ‘Amirador’ vormden Encore 3 en hier voegt de Duitser wat meer elektronica en percussie toe aan zijn composities. Resultaat zijn boeiende nummers waarbij ‘Amirador’ zo maar als soundtrack gebruikt zou kunnen worden. Over de totstandkoming van All Encores zegt Frahm zelf: The idea behind All Encores is one we had from before All Melody; to separate releases each with their own distinct musical style and theme, perhaps even as a triple album. But All Melody became larger than itself and took over any initial concepts. I think the idea of All Encores is like musical islands that compliment All Melody.” Het feit dat Frahm dat tot de Neoklassieke stroming wordt gerekend wil niet zeggen dat All Encores een klassiek album is geworden. In zijn pianospel is de klassieke invloed uiteraard merkbaar maar All Encores is veel meer dan dat. Veel luisterplezier.

Allison Moorer - Blood

Label Thirty Tigers

Beoordeling 9

Review Zelden zal een album zo persoonlijk en hartverscheurend zijn als het nieuwe album Blood van de Amerikaanse singer/songwriter Allison Moorer. Met een tiental liedjes neemt ze ons mee naar haar allesbehalve makkelijk jeugdjaren die traumatische ervaringen tot gevolg hadden. Naast dit album Blood verschijnt er ook rond hetzelfde tijdstip een biografie die de titel Blood: A Memoir meekrijgt. De inmiddels 47-jarige Allison had geen gemakkelijke jeugd. Sterker nog, tijdens haar jeugd kreeg ze te maken met meer dan enkele traumatische ervaringen; ze groeide op in een muzikaal gezin in het kleine stadje Frankeville in het zuiden van Alabama. Ze was getuige van huiselijk geweld, misbruik, geweld en alcoholisme met als ultieme tragedie het feit dat haar vader zelfmoord pleegde nadat hij haar moeder had vermoord. Wat restte was de relatie met haar zus Shelby Lynne die ook een muziekcarrière heeft opgebouwd. De singer/songwriter, die we vooral uit de country muziek kennen maar evengoed andere muziekstijlen als Blues en Soul in haar muziek verweeft, brengt met Blood haar tiende album uit. Alle tien de songs getuige van een meer dan hoog niveau van tekst schrijven waarmee Allison je meeneemt naar die herinneringen. Ondanks die inktzwarte periode waren er ook lichtpuntjes en zelf zegt ze hierover: “There was love, there was a protective mother, there was the bond of sisterhood and there was music. There was always music”. Ze opent met het sfeervolle ‘Bad Weather’ waarmee ze meteen de toon zet voor de rest van het album; prachtige verhalende liedjes die laveren tussen Country en Folk met hier en daar wat Blues verweven. Vervolgens is daar misschien met het vrijwel akoestische ‘Cold Cold Earth’ één van de meest indrukwekkende tracks en we horen de Amerikaanse zingen: “A slave to the bottle / He'd driven his family to leave / A wife and two daughters / He treated so terribly / Drunk with grief and lonelines”. De rest van de nummers zijn prachtig introvert, ingetogen en vooral het verhaal dat Allison verteld is natuurlijk bijzonder. Meest opvallende en persoonlijke track is de vertolking van ‘I’m To Blame’, dat gebaseerd is op een tekst die Allison’s zus Lynne net na de dood van hun ouders in de aktetas van haar vader vond en waar nu een prachtig nummer van is gemaakt. Verder is het niet echt een prachtig maar ook somber album dat verteld over de reis van het leven. Thema’s als gebroken liefde (Bad Weather) en hoop komen voorbij. Verder is daar het prachtige ‘Nightlight’ over de liefde tussen de zussen maar ook het meer countryrock-achtige ‘The Rock And The Hill’ waarin het karakter van haar moeder centraal staat. Alle liedjes zijn werkelijk prachtig maar met ‘The Ties That Bind’ noemen we waarschijnlijk het prijsnummer van het album. Blood is een zeldzaam mooi album geworden waar Allison haar ziel echt bloot durft te geven. Levenslessen, ervaring, toekomstperspectief en hoop hebben Allison ertoe bewogen om de liedjes voor dit album te schrijven en ons in haar verhaal mee te nemen. Eerder is ze voor diverse Awards en Grammy’s genomineerd maar ze is nooit tot winnares bekroond. Met Blood maakt ze waarschijnlijk opnieuw kans. Veel luisterplezier.

Jerkcurb - Air Con Eden

Label Handsome Dad

Beoordeling 7

Review De eigenlijk nog geheel onbekende Jacob Read brengt onder zijn artiestennaam Jerkcurb zijn debuutalbum Air Con Eden uit. Met twaalf nummers en een speeltijd van een dikke vijftig minuten neemt de Brit ons mee in wat lome, psychedelische muzikale weerspiegeling. Een beetje vreemd is de achterliggende gedachte van Air Con Eden wel; geïnspireerd op de eerste shopping-malls die in de VS ontstonden, inclusief tropische begroeiing ed. die men in die tijd ook wel Air-conditioned Eden noemden. Die wat vreemde psychedelische sfeer hangt over dit debuutalbum van de uit Londen afkomstige singer/songwriter. De afsluiter van het album, ‘Night On Earth’ dateert al weer uit 2016 kent een kleine 2.7 mln. streams. Dus dan is het best wel vreemd dat we Read eigenlijk niet kennen want ook de single ‘Voodoo Saloon’ is al eerder uitgebracht. De sound doet misschien een beetje denken aan de muziek van Mac DeMarco; dat lome, trage maar de stem van Read is wel wat soberder. Luister maar eens naar de opener ‘Shadowshow’ met ook dat typerende gitaargeluid. Maar zoals gezegd neemt Read je mee in zijn gedachtewereld. ‘Somerton Beach’ verteld op een wat broeierige wijze over een onopgeloste moord en ‘Aquerena Springs’ is rustige song over een waterpark ergens in de VS. Soms wordt de Brit ook persoonlijk zoals bij het gevoelige ‘Water’, dat synoniem staat voor de oceaan die de werelden scheidt van de ouders van Read na hun scheiding. Mooi is de sobere sfeer die Read op piano weet te creëren. Alle nummers vloeien als vanzelf in elkaar over want Read blijft volharden met dat wat laid-back-achtige karakter. De titelsong en ‘Morpheus’ Arms’ zijn nummers die nóg wat eigenzinniger zijn. Het is mooi om te horen hoe Read zijn eigen muzikale denkwereld vergelijkt met het leven in een soort van tegenwoordigheid. Muzikaal is het allemaal wat psychedelisch en blijft hij binnen dezelfde lijntjes kleuren. Veel luisterplezier.

Hannah Williams - 50 Foot Woman

Label Record Kicks

Beoordeling 9

Review Soms heb je van die artiesten waarvoor ineens het kwartje goed valt. Zo ook bij de Britse soulzangeres Hannah Williams die met haar nieuwste album 50 Foot Woman misschien aan de vooravond van haar grote doorbraak staat. De Britse zangeres heeft muziek en in het bijzonder Soul vanuit haar jeugd meegekregen en zelf zegt ze dat ze eerder muziek dan woorden kon lezen. In 2012 verscheen haar debuutalbum met haar toenmalige begeleidingsband The Tastemakers. In 2016 was daar het debuut van Hannah Williams And The Affirmations, haar huidige band. Toen het sms-bericht van de producer van Jay-Z écht bleek te zijn en hij daadwerkelijk een sample wilde gebruiken van het album Late Nights & Heartbreak ging het ineens snel. Iedereen wilde weten wie die stem was die in JayZ’s '4:44' werd gebruikt en Hannah en haar band kregen uitnodigingen om overal te spelen zoals op het Toronto Jazz Festival en het Central Park Summer Stage. Voor dit album schreef toetsenist James Graham vrijwel alles en ze kregen hulp van producer Shawn Lee, die eerder met namens als Lana Del Rey en Amy Winehouse werkte. Kortom, alles wijst erop dat 50 Foot Woman wel eens dé doorbraak kan zijn. De Britse trapt af met de werkelijk dampende en stampende titeltrack ’50 Foot Woman’. Het nummer bevat een ongekende energie en gaandeweg wordt het explosiever en explosiever waarbij de aanwezige blazerssectie alle vrijheid krijgt en we Hannah “I’m really rushin’ now, I’m top of the world” horen zingen. Vervolgens is daar ‘I Can’t Let This Slip Away’ dat een iets lager “rush”-tempo heeft maar waarbij wederom het totaalplaatje klopt; de stem met ongekende mogelijkheden van Hannah, de blazers en natuurlijk de groove keys. Met ‘The Only Way Out’ houdt Hannah het niveau vast maar zingt ze wat hoger in haar stemregisters en haar backing vocals (Hannah Nicholson en Victoria Klewin) vormen voor de spreekwoordelijke kers. Overigens moeten we de complete 8-koppige begeleidingsband vernoemen want muzikaal staat de plaat als een huis. Na dit ijzersterke eerste deel vervolgt ze met de ballads ‘Tablecloth’ en ‘Sinner’, waarbij laatstgenoemde van een ongekende schoonheid is. Hannah vergt in deze slowburner, die we ergens tussen soul en blues kunnen plaatsen, het maximale van haar stem en brengt het beste in haar naar boven. Overigens, ook hier weer een buiging voor de backing vocals en de begeleidingsband want deze ballad is door de intensiteit van ongekende schoonheid. Maar dit hoge niveau weet Hannah het complete album vast te houden; of het nu op de ballad ‘Please Be Good Te Me’, het Jazzy aandoende ‘How Long’ of ‘I Feel It’, alles is bovengemiddeld. ‘What Can We Do’ is één van de mooiste tracks; samen met de backing vocalisten zet Hannah a-capella in maar gaandeweg krijgt het album diverse onverwachte wendingen waarbij drummer Jai Widdowson Jones met zijn drumbeat een belangrijke rol speelt. 50 Foot Woman is een album zoals de titel doet vermoeden; echt een dijk van een plaat en Hannah Williams wordt misschien wel met recht de Britse sensatie genoemd. Met haar band weet ze een authentieke sound te creëren die eigentijds is maar te tevens het gevoel van herkenning geeft. Eén van de meest belovende verrassingen van dit jaar en een topplaat. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Hollow Coves - Moments

Label Nettwerk

Beoordeling 8

Review Ze komen hun belofte na met hun nieuwe album Moments. Het Australische folk duo Hollow Coves stond dit jaar als support act van Walking On Cars op het podium in 013 en toen gaven ze al aan dat er een volwaardig album aan zou komen. In 2017 was er al de EP Wanderlust met enkele nummers die we gerust muzikale pareltjes kunnen noemen; ‘The Woods’ en ‘Coastline’ kun je eindeloos luisteren dus er is wel sprake van enige verwachting, mede ingegeven door datgene zat als duo live op het het podium laten horen. Maar goed, het eerste volwaardige album is een feit en heeft de titel Moments meegekregen. Met de opener ‘Anew’ beroeren Ryan Henderson en Matt Cairns één van de maatschappelijke problemen van de jongeren in Australië, nl. zelfmoord. “suicide is the number one cause of death for Australians around our age… we felt compelled to write a song that would aim to speak hope into people’s lives and motivate them to keep going”. Overigens is ‘Anew’ helemaal in de geest van dit optimisme geschreven. Vervolgens pakt het duo met de titelsong terug naar zo’n typische Folk-song; twee akoestische gitaren en meerstemmigheid vormen de basis voor ‘Moments’ dat gaandeweg subitiel wordt uitgebouwd. Natuurlijk is er ook ruimte voor die mooie, weidse luisterliedjes zoals de single ‘When We Were Young’ en ook het akoestische ‘The Open Road’ en ‘Run Away’ zijn mooie ingetogen nummers geworden. Hoogtepunten zijn waarschijnlijk ‘Adrift’ en ‘Beauty In The Light’, die gekenmerkt worden door vloeiende melodielijnen, Folk-invloeden en harmonieuze samenzang waarbij de stemmen elkaar versterken. Op Moments is de hand van producer Chris Bond (o.a. Ben Howard) overigens wel voelbaar. Moments is een tijdloos album geworden met elf tracks met een speelduur van ruim 50 minuten. Mooie melodielijnen, sprekende teksten en harmonieuze vocalen zijn de kernwoorden van dit duo uit Brisbane waardoor het geheel af en toe poëtisch klinkt. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Indianizer - Nadri

Label Edison Box

Beoordeling 7,5

Review Ze noemen het zelf “Psych-Tropical-Beat; het Italiaanse viertal Indianizer uit Turijn produceert in ieder geval een authentiek geluid waardoor we de band niet zo maar in een hokje kunnen plaatsen. Nadir is de titel van het inmiddels derde album van deze band en de zes nummers brengen inderdaad een op zijn minst bijzonder mix van stijlen en invloeden. Opener ‘New Millenium Labyrinth’ is wat dat betreft prima richtinggevend; met als basis een uitermate aanstekelijke en dansbare beat wordt deze track gaandeweg uitgebouwd met wat spoken lyrics, een funky gitaar, synhts en nog meer muzikale versieringen. Het resultaat, mede door de onderliggen beat, is dat het nummer een heerlijk hypnotiserende werking krijgt. Dat de band op festivals als Eurosonic en Surfana goed ontvangen werd is al luisterend naar deze muziek dan ook niet vreemd; het vraagt als het ware om live gespeeld te worden voor een enthousiast publiek. Geen beat maar wel interessant is vervolgens ‘Reyna Querida’ dat vooral gekenmerkt wordt door de aanwezig percussie en de wat duistere vocalen. Met nummers als ‘’Horoscopic (Saturn Returns) en ‘Sin Cleopatra’ combineert Indianizer de eerder getoonde ingrediënten en krijg je het gevoel aanwezig te zijn op een feestje op een zomers strand. Zo blijft de band vasthouden aan die ondefinieerbare mix van muzikale elementen en stijlen en zijn de overige tracks als ‘Aya Puma’ en ‘Ka Ou Fe?’ verfrissend. Overigens zijn Neon Hawaii’ (2015) en ‘Zenith’ (2018) de albums die eerder uitkwamen en met Nadir is de trilogie van de band compleet. De nadruk ligt vooral op de muzikaliteit want tekstueel is soms wat lastig te volgen door het gebruik van diverse talen (Creools, Spaans, Engels). Nadir is op zijn minst een album waarmee de band Inidanizer buiten de lijntjes kleurt. Eigenzinnig met invloeden van diverse muzikale stijlen én talen en waarschijnlijk live een heerlijk aangename beleving. De ruim acht minuten durende opener is absoluut ook een ideaal nummer voor een zomerse playlist. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Karsu - Karsu

Beoordeling 8

Review De 29-jarige Karsu Dönmez heeft inmiddels een prachtige palmares achter haar naam. Ze speelde piano in het restaurant van haar ouders in Amsterdam waarna we haar ineens in Carnegie Hall in New York zagen optreden. Ze stond al 2x op het befaamde North Sea Jazzfestival, bracht eerder twee albums uit en won in 2016 een Jazz-Edison! Nu is ze terug met een nieuw album waarmee ze weer de aangename mix van lichte popmuziek, Jazz en Turkse muziek combineert. Ze heeft haar album bijna eerlijk opgedeeld tussen Engelstalige liedjes en Turkse; om precies te zijn vijf om zeven. Ze opent met het ingetogen en amper twee minuten durende ‘Agree To Disagree’ waarmee ze meteen haar vocale kwaliteiten etaleert. Vervolgens maakt ze zich sterk voor de positie van de vrouw in het vrolijk klinkende en uitermate dansbare ‘Inadina’ waar we ook een sterke blazerssectie (Miguel Boelens op Sax, Coos Zwagerman op Trompet en Efe Erden op Trombone) horen. De Nederlandse zangeres en pianiste laveert moeiteloos tussen de beide talen en verweeft aangename popliedjes met Jazz en hier en daar een vleugje uit de Oriënt. ‘Reloading My Mind’ klinkt wat lieflijk terwijl ze met ‘Sana Ne’ wat meer eigenzinnig overkomt, wat ook niet vreemd is als we de letterlijke vertaling erbij halen: “bemoei je met je eigen zaken”. Overigens is dit niet als protestlied bedoeld maar wel dat je als Turkse vrouw ook je eigen mening mag laten gelden en je eigen keuzes bepalen. ‘Juliet’ is mooi en ingetogen maar laat wederom horen waartoe Karsu vocaal in staat is. De rest van de Engelstalige nummers is lekker Upbeat met ‘Jazzcat’ als prijsnummer maar het zijn toch vooral de nummers in het Turks die de aandacht trekken. Het melancholieke en gepassioneerde ‘Siyah’ is prachtig (let op de hoge noot!) en ook ‘Vuslat’, én ‘Itiraf’ spreken tot de verbeelding. Mooi om Karsu op dit album als een zelfbewuste vrouw te horen die ook haar mening durft te ventileren. De mix van liedjes in de Engelse en Turkse taal pakken goed uit waarbij ze bewijst dat ze vocaal ontzettend sterk is. Ze schreef de muziek en teksten voor alle liedjes en we horen haar ook nog op piano op de meeste tracks. Een uitgebreide clubtour brengt haar naar diverse podia in Turkije en door Nederland. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Chris Knight - Almost Daylight

Label Thirty Tigers

Beoordeling 8

Review Chris Knight is na een afwezigheid van een kleine 7 jaar terug met zijn nieuwe album Almost Daylight. De Amerikaanse Country-zanger en singer/songwriter neemt je weer op zijn eigen wijze mee naar zijn verhalen. Knight is geen standaard muzikant. Hij studeerde Land- en Mijnbouw aan de Universiteit van Kentucky en werkte ook een tijdlang in deze branche voordat hij op 37-jarige leeftijd zijn debuutalbum uitbracht. Dat wil overigens niet zeggen dat de Amerikaan niet eerder met muziek bezig was; juist het tegendeel is waar maar het duurde gewoon een half leven voordat hij daadwerkelijk die belangrijke stap in zijn carrière durfde te zetten. Sinds die tijd bracht hij een achttal albums uit waarvan Little Victories uit 2012 zijn laatste wapenfeit was. Nu is hij terug met Almost Daylight, waarvan hij het meeste materiaal zelf schreef maar waar we ook twee covers terug horen. De uit Kentucky afkomstige Knight groeide op in het stadje Slaughters en het mooie aan zijn songs is dat je elementen uit het leven dat we allemaal kennen terug hoort. Gewoon de dagelijkse beslommeringen maar ook de kleine dingen die het leven draaglijk en leuk maken. Dat is ook de charme van zijn songs want laten we eerlijk zijn; hij is niet ’s werelds beste zanger zoals we bijvoorbeeld bij het wat rauwe ‘I’m William Callahan’ horen. Op ‘Crooked Mile’ bezingt het gevoel van de buitenstaander en met ‘I Won’t Look Back’ de wanhoop als het niet lukt om de het dorp te ontvluchten. Al dit moois kwam overigens tot stand met medewerking van producer Ray Kennedy (o.a. Steve Earle, Lucinda Williams), Dan Baird (gitaar), een aantal van de “finest Appalachian” sessiemuzikanten op banjo, “fiddle”, harmonica én er is zelfs ruimte voor Lee Ann Womack! Mooi is de slow-ballad ‘Go On’ over volharding en met ‘The Damn Truth’ geeft hij nog maar eens zijn niet zo positieve maar wel oprechte bespiegeling op het leven (Booze and drugs will rot your brain / Too much pleasure brings you pain / But you can die from just about anything / The past is better off left behind / Worry is always a waste of time / Money ain't always the bottom line). ‘Send It On Down’, met de gastbijdrage van Lee Ann Womack én Chris Clark op het Hammondorgel, is prachtig en ook Everybody’s Lonely Now’ is ook heerlijk melancholiek, mede door het subtiele instrumentarium. Knight’s akoestische versie van ‘Flesh And Blood’ (Johnny Cash), waar we naast Knight op gitaar alleen de “fiddle” en de banjo horen, bezorgt iedereen waarschijnlijk een kippenvelmoment. Met de innemende afsluiter en tevens cover ‘Mexican Home’ (John Prine) laat Knight nog maar eens alle puzzelstukjes in elkaar vallen en als verrassing horen we nog een vocale bijdrage van Prine zelf. Verwacht geen verfijnd country-album; Knight is meer van het kaliber ruwe bolster, blanke pit en dan de ongepolijste versie. Almost Daylight is absoluut een sterke plaat van de Amerikaan en de singer/songwriter in hem is in de puurste vorm boven komen drijven. Gevoelig, oprecht maar met een rauw randje. Veel luisterplezier.

King Calaway - Rivers

Label Stoney Creek

Beoordeling 7,5

Review King Calaway is één van de nieuwe namen die de US Billboards bestormen. De heren Jordan Harvey, Chad Michael Jervis, Simon Dumas, Chris Deaton, Caleb Miller en Austin Luther jaagden allemaal hun eigen carrière na voordat ze in Nashville hun krachten bundelden. Na een eerder uitgebrachte EP is daar nu het debuutalbum Rivers. De heren trappen af met het al eerder uitgekomen uptempo ‘No Matter What’ en meteen wordt duidelijk welke richting het zestal uit zal gaan op dit debuutalbum; naast het feit dat het alle zes muzikanten zijn hebben we hier met maar liefst drie leadvocalisten te maken waarbij de overige drie de vocalen nog maar eens aanvullen en versterken. Als vanzelf denk je dan aan een Boyband maar King Calaway gaat toch wel verder en met de mix van Country, 80’s Pop en Rock hebben ze een aanstekelijke muzikale cocktail weten te creëren. Natuurlijk kent het album een aantal up beat nummers zoals ‘More Than I Do’, ‘Love The One You’re With’, ‘Rivers’ en ‘Obvious’ waar tijdens het refrein de letters uitgesproken worden, wat tijdens een concert voor een goed interactie met het publiek kan zorgen Maar bij alle nummers hoor je wel ergens meerstemmigheid. Deze troef spelen ze ook uit bij ballads als ‘Missing You’ en ‘I Do ‘Grow Old’ is de vrolijke meezinger in de bar terwijl een nummer als Driver’s Seat’ door de elektrische gitaar een vleugje rock meekrijgt. De single ‘World For Two’ was op Country Radio in de US in de eerste week het best beluisterde nummer. Het laatste deel is misschien wel het meest verrassend; hun versie van ‘Love The One You’re With’ (Stephen Stills) is origineel en met de pianoballad ‘I Did’ laten ze nog één keer een stukje close harmony horen. Het album zit slim in elkaar. De zes heren produceren een aanstekelijke sound met catchy klinkende nummers die we het best kunnen omschrijven als Countrypop; Up-beat nummers met hier een daar een elektrische gitaar maar de belangrijkste troef is toch de meerstemmigheid en daarmee dus ook de vocale harmonieën. Een prima debuut en benieuwd welke keuzes de heren bij een volgend album gaan maken.

The Magpie Salute - Highwater II

Label Mascot / Provogue

Beoordeling 8

Review De Amerikaanse blues rockers zijn in de wereld van de bluesrock al een begrip. Het is ook niet verwonderlijk. Wanneer the Black Crowes in een spagaat kwam te liggen omdat zanger Chris zich meer toe eigende dan zijn broer, ging Chris verder met zijn Brotherhood. Het jongere broertje Richard ging op zoek naar bandleden en vond die in de Black Crowes. Marc Ford en Sven Pipien volgenden de jonge broeder. The Magpie Salute weet met hun southern bluesrock aan te sluiten bij waar the Crowes eindigden. Maar de broertjes vergeten, net als zoveel broer / zussen bands) dat de kracht vooral bij de combinatie ligt. Zo zijn The Magie Salute een prachtige act die het net niet heeft wat the Black Crowes wel had. Het doen de geruchten wel voeren dat de strijdbijl wel eens begraven mag worden en dat er een stap wordt gezet om the Crowes weer nieuw leven in te blazen. Maar eerst Salute voor zanger John Hogg die de albums High Water en nu deel 2 als een rasechte blues rocker heeft ingezongen. Het album is dan ook een die er mag zijn en een prima aanvulling op het goede debuut. Dat men live dit waar kan maken hebben ze al laten horen op het live album waarmee ze hun aandacht kreeg. ‘Sooner or Later’ is een stevige opener voor de band. Met een stevige psychedelische bluesrock beïnvloed door de Allman Brothers, start de band veelbelovend dit album. De harmonische vocalen horen we op ‘Gimme Something’ en ‘Leave it All Behind’. De samenzang met rock doet wat denken dat men heeft geluisterd naar de 70 sound waarmee acts als KISS de wereld mee veroverden. ‘Turn It All Around’ krijgt de vibe van The Beatles meets Bob Dylan en dat maakt deze band ook zo leuk. De diversiteit. De ballade ‘Lost Boy’ horen we Allison Kraus als special guest, dat weer een andere klankkleur in het album brengt. High Water II is dan ook een lekker album geworden. En eerlijk is eerlijk dat de broeders afzonderlijk mooie albums afleveren. Wanneer men de vrijheid van schrijven nu eens bundelen, komen we vast uit op een mooie Crowes album.

August Kann - How Did All These People .

Label MTG Records / PIAS

Beoordeling 7,5

Review De Noorse singer/songwriter August Kann bracht onlangs zijn debuutalbum How Did All These People Get Into My Room uit. Op basis van de titel verwachten we een heel scala aan muzikanten voorbij horen komen, maar niets is minder waar; het album staat vol met kleine, sobere luisterliedjes waar het de accenten zijn die voor de variatie zorgen en de aandacht vragen. Kann kun je moeiteloos plaatsen in het genre singer/songwriter binnen de Folkmuziek. De opener ‘Girl Behind The Trees’ is een kort, ingetogen nummer van ruim een minuut waarbij we Kann horen met enkele akoestische instrumenten als begeleiding. Vervolgens is daar de haast vrolijk klinkende single ‘This Smells Like Paris’ waarbij het haast onmogelijk is om niet de vergelijking te trekken met de sound van Paul Simon’s ‘Graceland’, maar ook een parallel met de muziek van Nick Mulvey kan zo maar het geval zijn. Vooral de Afrikaanse invloeden zijn meer dan aansprekend. Als we dan van de getalenteerde Noorse singer/songwriter vernemen dat hij zijn inspiratie haalt bij artiesten zoals eerdergenoemde Paul Simon, Leonard Cohen, Jack Johnson en Bon Iver zijn de overeenkomsten helemaal niet zo vreemd. De rest van het album kent over het algemeen wat ingetogenere songs waarvan de titelsong misschien wel het meest aansprekende voorbeeld is. Bij ‘You Don’t need Me’ vormt de tweede stem van Thea Emilie Wang de (aangename) verrassing en bij ‘This Is Bad’ weet de Noor de soberheid om te zetten in een soort positieve vibe. Over het algemeen wordt Kann door prima sessiemuzikanten begeleid om zijn songs karakter mee te geven, maar bij ‘Louie’ hanteert Kann een hele sobere begeleiding. Naast zijn stem zijn het de spaarzame aanslagen op de akoestische gitaar die we horen. Verder zijn de “lullabye” ‘Brother’ en de wat melancholieke afsluiter ‘Green Out Of Grey’ ook pareltjes binnen de verder wat sobere arrangementen. Hij omschrijft zijn muziek als “simple”. Toch kunnen we niet ontkennen dat na enkele luisterbeurten dit debuutalbum van de Noor blijft hangen. Mooi om te lezen dat hij in diverse bands speelden die allemaal hun eigen sound en muziekstijl hebben. Dat dit aangename debuutalbum vol met Folkachtige singer/songwriter liedjes dan uiteindelijk het resultaat is kunnen we minimaal verrassend noemen. Veel luisterplezier.

2019 Oktober week 42

Kelsey Waldon - White Noise/White Lines

Label Oh Boy / Thrity Tigers

Beoordeling 8

Review Kelsey Waldon is terug met een nieuw album White Noise / White Lines. Met haar authentieke stem en haar onvervalste en ietwat ongepolijste Countrymuziek is dit het vervolg op het prima ontvangen debuutalbum. Kelsey Waldon vindt haar roots in Monkey’s Eyevrow, Kentucky. Op jonge leeftijd wordt ze geconfronteerd met de echtscheiding van haar ouders en vanaf dat moment is het de gitaar die haar door die tijd heen helpt. Ze trekt naar Nashville, neemt goedkope baantjes aan en probeert muzikaal voet aan de grond te krijgen. Als dit niet lukt, gaat ze songwriting studeren aan de universiteit van Nashville en gaandeweg ontwikkelt ze haar eigen stijl. Ze brengt in eigen beheer een aantal albums uit maar het succes lacht haar eigenlijk nu pas toe. Ze is namelijk de eerste artiest in 15 jaar die weer toegelaten wordt aan het Oh Boy Record-label van de befaamde John Prine. Het album opent met de eerder uitgebrachte single ‘Anyhow’, een lekker uptempo Countrysong waar we een zelfverzekerde Kelsey horen. Wat meteen opvalt, is dat we hier niet met een gepolijst of glad stemgeluid te maken hebben. Nee, de stem van Kelsey heeft meer een rauw randje en klinkt evengoed herkenbaar als nieuw. Verder is dit nummer een eerste kennismaking met Brett Resnick op pedalsteel en deze gitarist weet naast Kelsey met zijn gitaar zijn stempel op dit album te drukken. Vervolgens is daar te titelsong die mede door de gitaar een lekker broeiend karakter krijgt. Als dit nummer bijna afgelopen is horen we een stukje van een Chickasaw-stam dat ze met haar telefoon opnam tijdens een bijeenkomst. Ze verweeft persoonlijke herinneringen in haar liedjes maar ook feiten uit de geschiedenis van de VS. Het uptempo ‘Black Patch’, met die heerlijke “fiddle”, gaat over het soort tabak dat in West Kentucky verbouwd werd en dat voor een stukje “American History” zorgde. Op ‘Kentucky, 1988’, keert ze terug naar haar jeugdjaren en dit nummer heeft weer wat meer “Bluegrass” terwijl we haar bij ‘Lived And Let Go’ zichzelf alleen op de akoestische gitaar horen begeleiden. Met ‘Sunday’s Children’ voegt ze zelfs wat soul toe en ’Very Old Barton’ is het ideale nummer voor een feestje in de lokale saloon. Met de prachtige ballad ‘My Epitaph’ (Ola Belle Reed), met ook nog een wat maatschappelijke betrokken boodschap, sluit de Amerikaanse White Noise / White Lines af. White Noise / White Lines is een album dat elke luisterbeurt meer glans krijgt. Kelsey bewijst dat ze een meer dan prima singer/songwriter in dit genre is met een eindeloze stem. Een meer dan aangenaam album. Veel luisterplezier.

Simple minds - Live In The City Of Angel

Label BMG

Beoordeling 8

Review Live In The City Of Angels is het nieuwe live-album van Simple Minds dat deze week uitkwam. Het is een niet echt subtiele verwijzing naar het memorabele live-album uit 1987 (Live in The City Of Lights) maar het bewijst nog maar eens dat Jim Kerr en gitarist Charlie Burchill misschien wel met hun derde jeugd bezig zijn. Simple Minds kende hun hoogtijdagen in de jaren ’80 en met iconische albums als Sparkle In The Rain en New Gold Dream veroverde de band in die tijd de wereld. In het kader van The Walk Between Worlds-tour deed de Schotse band vorig jaar maar liefst 31 steden aan in de VS en volgens de band was het de meest succesvolle tour ooit op dat continent. Behalve ‘Glittering Prize’ en de bonustracks is dit een registratie van het concert dat ze op 24 oktober gaven in Los Angeles, en daarmee is de titelkeuze ook meer dan logisch. Natuurlijk is het op dit album een weerzien met de hits die we allemaal kennen; ‘Promised You A Miracle’, ‘Waterfront’, ‘Alive And Kicking’, ‘Love Song’, ‘Let There Be Love’ en ‘Don’t You Forget About Me’, ze komen we allemaal voorbij. Tijdens het luisteren hoor je dat Kerr inmiddels niet meer die vocale sterkte heeft wat ook blijkt als we Sarah Brown bepaalde delen vocaal horen overnemen. Burchill op gitaar is echter op zijn best op deze plaat. Uiteraard horen we ook een aantal nummers van het laatste album Walk Between Worlds voorbij komen zoals de opener ‘The Signal And The Noise’ en ‘Sense Of Discovery’. Bij een live-album wil je als het ware de connectie tussen band en publiek horen en daarin slaagt de band meer dan prima. Je hoort het applaus neerklateren en het is altijd leuk om Kerr in dat Schotse accent de connectie te horen zoeken. Verder is het een mooie doorsnede van de uitgebreide discografie van de band waarbij we tracks als “I Travel’, ‘Hypnotized’ en ’She’s A River’ ook nog vermelden. Op zich brengt Live In The City Of Angels niets nieuws of het moeten de live-uitvoeringen zijn van de tracks van het laatste album. De verstokte fan zal dit album zeker aanschaffen maar voor diegene die nog geen verzamelaar van de band heeft zal het een lastige keuze worden……. dit live-album of de verzamelaar met 40 tracks! die op 1 november uit komt…… Veel luisterplezier.

Dermot Kennedy - Without Fear

Label Universal

Beoordeling 8

Review Without Fear is het meer dan logische debuutalbum van de Ierse singer/songwriter Dermot Kennedy. Van straatmuzikant tot popster; de sympathieke Ier heeft er hard voor gewerkt maar de doorbraak lijkt er echt te zijn. We kennen de Ierse singer/songwriter natuurlijk vanwege zijn megahit ‘Power Over Me’; met die donkere, diepe stem en de rollende beat. Uiteraard mag deze hit niet op dit debuutalbum ontbreken en die donkere stem is natuurlijk wel één van de troeven die hij slim uitspeelt. Al sinds enkele jaren brengt hij singles en EP’s uit maar het grote succes bleef tot op heden uit. Neem bijvoorbeeld opener 'An Evening I Will Not Forget’ dat al in 2015 werd uitgebracht, maar voor dit album opnieuw werd bewerkt. Zijn stem in combinatie met de pakkende lyrics zorgen voor die aantrekkelijke, toegankelijke sound en het wat meer elektronische lijkt zijn stemgeluid nog meer te versterken. Natuurlijk helpt het als Glen Hansard je ook nog van adviezen gaat voorzien en Taylor Swift je muziek in haar persoonlijke playlist opneemt. De typische opbouw van songs hanteert de Ier veelvuldig. ‘All My Friends’ kent ook weer die rustige opbouw om daarna te worden uitgebouwd naar een krachtige popsong net zoals ‘Outnumbered’. ‘What Have I Done’ en ‘Dancing Under Red Skies’ kennen qua compositie een wat minder bombastische opening met Kennedy aan piano en hier haalt hij werkelijk alles uit zijn stem. Overigens hoor je af te toe overeenkomsten met Ed Sheeran en qua diepte met Marcus Mumford van Mumfrod & Sons. ‘Moments Passed’ is ook weer zo’n track die al eerder uitkwam, evenals zijn bescheiden hit ‘Lost’. Soms pakt Kennedy gelukkig toch weer terug naar die aangename, authentieke singer/songwriter-stijl. Wat meer ingetogen en wat meer richting akoestisch. ‘The Corner’, maar vooral een nummer als ‘Rome’ zorgen voor de broodnodige balans op het album. De titelsong bewaard hij voor het laatst. De meest emotionele afsluiter van dit debuutalbum is misschien wel de grootste verrassing en Kennedy klinkt hier het meest oprecht en geloofwaardig. De dertien nummers tikken een kleine vijftig minuten speeltijd aan. Natuurlijk staan er een aantal bekende nummers op die Kennedy al eerder uitbracht. Hij weet inmiddels hoe hij aanstekelijk popsongs moet schrijven; met zijn donkere stem als belangrijkste wapen weet hij dat te combineren met beats, akoestische gitaren en piano. Hij heeft duidelijk zijn singer/songwriter in pure vorm achter zich gelaten en trekt de popkaart als troef en joker. Een prima debuut met als kanttekening dat er best wat herhaling qua stijl te horen is. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

2019 Oktober week 41

Klik op de i voor de review van het album !

2019 September week 40

Michaela Anne - Desert Dove

Label Yep Rock Records

Beoordeling 8,5

Review Met haar nieuwste album Desert Dove probeert de Amerikaanse singer/songwriter een vast plaatsje te krijgen binnen het countrypop genre. Als dochter van een militair gezin met altijd een verschillende militaire basis als thuis miste ze haar roots en omschrijft ze dat ze in haar jeugd “having more questions than answers” had. Na haar debuutalbum uit 2014 volgde twee jaar later het goed ontvangen Bright Lights and the Fame wat haar door het toonaangevende Rolling Stone een vergelijking opleverde met namen als Linda Rondstad en Emmylou Harris. Ook werd muziek van dat album gebruikt in de HBO-serie Divorce wat haar in de VS de nodige naamsbekendheid opleverde. Ze woont inmiddels in Nashville maar voor de opnames van Desert Dove trok ze naar San Clemente, CA. Met medewerking van gerenommeerde namen als zoals producer Sam Outlaw, gitarist Brian Whelan (o.a. Jim Lauderdale) en fluitist Kristin Weber nam ze dit derde album in enkele weken tijd op. De in New York geboren Michaela laat er vanaf de eerste noten geen misverstand over bestaan; dit wordt een album vol met nummers die worden gekenmerkt door rijke arrangementen, een stemmig geluid maar evengoed scherpe teksten met hier en daar een wat feministisch karakter. De soepele opener ‘By Our Design’ krijgt kleur door de strijkers, de pedalsteel en natuurlijk de stem van de op dit moment in Nashville woonachtige Michaela. Ook qua stijl wordt er meteen kleur bekend want de countrypop komt meteen bovendrijven. Vervolgens is daar het wat meer introverte ‘One Heart’, dat mooi wordt opgebouwd en door de gitaar een nog wat broeierig karakter meer krijgt. Met het wat meer uptempo ‘I’m Not The Fire’ en ‘Child Of The Wind’ wordt het eerste deel van het album afgesloten en zijn we op zijn minst benieuwd naar de rest. Centraal op het album staan de wat rustigere nummers. ‘Tattered, Torn and Blue (And Crazy)’ is een onvervalste ballad en tranentrekker á la Countrystyle dat door het mooie werk op de pedalsteel nog wat meer melancholie meekrijgt. De titelsong is daarentegen absoluut geloofwaardig; we horen de wind door een dromenvanger waaien als intro en vervolgens wordt dit prachtige nummer ontvouwt. Ook hier staat de stem van Michaela centraal en is het heerlijk om het gitaarwerk rond die stem te horen zweven. Hierna volgt het luchtige countrypop ‘Run Away With Me’ en het met Mary Bragg geschreven ‘If I Wanted Your Opinion’ dat doet denken aan het geluid van Shania Twain en Mary Chapin Carpenter. Het uptempo ‘Somebody New’ is ook één van de betere songs waarin ze over een nieuwe liefde verteld terwijl ze misschien nog wel gevoelens voor de ander heeft. (“But I fell in love with somebody new / I didn't mean to, I never wanted to hurt you / But I fell in love with somebody new / I didn't plan to, I hate doing this to you”). Met het kleine en akoestische ‘Be Easy’ sluit ze haar derde album af. Michaela heeft niet die ietwat ruwe en doorleefde stem zoals we dat kennen bij bijvoorbeeld Lucinda Williams en Alison Krauss. Toch is haar stemgeluid prachtig en sierlijk en haar liedjes ademen zelfvertrouwen, wijsheid en volwassenheid uit. Binnen dit genre is er zoals bekend een ongekende concurrentie maar Desert Cove is wel een plaat die ver boven het maaiveld uitsteekt. Een aanrader dus met ‘By Our Design’ als luistertip. Veel luisterplezier.

Multi Panel - Empty Handed

Label Eigne Beheer

Beoordeling 7,5

Review Maas bracht onder de naam Multi Panel slechts drie keer eerder een album uit, wat natuurlijk ook niet meehelpt aan het opbouwen van naamsbekendheid. Dit nieuwe album is minder Lo-Fi georiënteerd, neigt wat meer richting popmuziek en heeft zelfs hier en daar een dansbare beat. Kortom, Maas stapt eigenlijk uit zijn comfortzone maar weet met dit nieuwe album waarschijnlijk wel een breder publiek te bereiken. Hij opent met het rustige ‘Breath’ dat door een rustige beat gedreven wordt en omlijst is met stemmige synths en tot ieders verrassing ook nog wat Nederlandstalige zinnetjes heeft. In dezelfde flow presenteert hij ons nummers als ‘Scarecrow’, ‘Honey’, titelsong ‘Empty Handed’ en bij een tracks als ‘Ape’ zet Maas er zelfs een hele vette beat onder. Het bijzondere is dat het geheel vaak een puur elektronisch karkater heeft terwijl hij ook regelmatig echte instrumenten gebruikt die vervolgens zodanig vervormd worden en voorzien van samples dat het originele geluid niet herleidbaar is. Een ander pluspunt is dat Ludo Maas al deze elektronica op zijn unieke manier toch organisch neer weet te zetten. Zijn muziek is dan ook eerder als warm en gevoelig te omschrijven in plaats van kil en industrieel. Ook een track als ‘These Freaks’ wordt gaande weg uitgebouwd met samples en wat teksten waardoor het uiterst interessant blijft om naar te luisteren. Sommige tracks zijn wat kort en kunnen we misschien beter omschrijven als soundscapes zoals ‘Flags Out’ dat nog geen twee minuten klokt maar ook de titeltrack haalt niet de standaard speelduur van ruim drie minuten. Hij geeft zijn muziek als omschrijving de naam “Electrofolk” mee en na een aantal luisterbeurten kan ik mezelf wel vinden in deze betiteling. De muziek van Maas is op dit album uitermate toegankelijk, eigenzinnig en veelzijdig en past in diverse settings. Voor mij een absoluut positieve verrassing en een mooi product van Nederlandse bodem. Veel luisterplezier.

David Kilgour & Heavy - Bobbie's A Girl

Label Merge Records

Beoordeling 8

Review Hier is David Kilgour eigen nog een relatief onbekende singer/songwriter. Maar de Nieuw Zeelander is in eigen land al jaren een gevestigde naam. Onlangs kwam zijn nieuwste album Bobbie’s A Girl uit en misschien dat dit een doorbraak buiten het land van de Kiwi’s gaat betekenen. Zijn solodebuut Here Come The Cars zag in 1991 al het licht en sinds die tijd heeft hij een meer dan representatieve discografie opgebouwd waarbij hij ook enkele albums buiten Nieuw Zeeland opnam zoals Frozen Orange ut 2004, dat hij opnam in Nashville, The Music Capitol Of The World. Naast zijn solowerk participeert hij in diverse andere projecten zoals met de Pop Art Toasters, met The Clean en The Great Unwashed. Kilgour schijft zelf zijn nummers, speelt gitaar, piano en keys en is dus met recht een “all-round” musicus. Op dit nieuwste album wordt hij bijgestaan door Thomas Bell (gitaar, Keys, percussie), Taane Tokona (drums en percussie) en gitarist Tony de Raad. Laat je vooral niet misleiden door de wat duistere, dreigende albumcover. De tien songs zijn juist het tegenovergestelde en zorgen voor een mooi, sfeervol en stemmig geheel met een instrumentarium dat volledig in balans is. Het grootste deel van de tracks zijn instrumentaal, met percussie en gitaar als belangrijkste instrumenten. De nummers waar Kilgour zingt zijn vaak wat stemmig met een wat ingehouden en diffuus stemgeluid. Luister maar eens naar ‘Threads’ dat zelfs een vleugje grunge met zich meebrengt en ‘Spotlight’ met een wat meer psychedelische inslag. Verder is ‘If You Were Here And I Was There’ werkelijk prachtig met een minimum aan tekst in dienst van het nummer. Prachtige zijn instrumentale nummers als ‘Coming In From Nowhere Now’ en het wat bluesy-achtige ‘Swan Loop’ maar het zijn vooral de kop en de staart die het hem doen. Bij de wat Folk-achtige opener ‘Entrance’ lijkt het alsof de instrumenten in elkaar overvloeien maar de bijna zes minuten durende afsluiter ‘Ngapara’ is het hoogtepunt van het album; Kilgour en zijn bandleden laten hier nog maar eens laat horen welke emoties je met een gitaar en een uitgekiende compositie op kunt roepen. Kilgour neemt je op een rustige wijze mee aan de hand mee naar zijn muziekwereld en bijbehorende verhalen. Bobbies A Girl is ongekend sfeervol en stemmig en het feit dat Kilgour niet de man van veel woorden en zware teksten is zorgen niet voor een gemis. Voor diegene die deze singer/songwriter nog niet kennen een absolute aanrader en een reden om met terugwerkende kracht zijn discografie te gaan ontdekken. Veel luisterplezier.

Mxmtoon - The Masquerade

Label Foundations / Eigen Beheer

Beoordeling 8

Review Mxmtoon (je spreekt het uit als em-ex-em-toon) is een Amerikaanse singer/songwriter, You-tube en Social Media persoonlijkheid die eigenlijk bekend werd door het plaatsen van Vlogs ed. Nu is daar haar debuutalbum The Masquerade. Haar echte naam is Maia en ze is geboren in California. Ze speelt klassieke instrumenten als viool, cello maar ook trompet en gitaar. Na wat eerder uitgebrachte singles is daar nu haar debuutalbum dat ze in eigen beheer uitbrengt. The Masquerade bevat tien mooie charmante luisterliedjes die onder het ogenschijnlijke vrolijke karakter scherpe teksten hebben. Zo onschuldig als ze op de albumcover staat afgebeeld is ze niet meer als we haar teksten horen. Maar het is vrijwel onmogelijk om de link niet te leggen naar ‘Prom Dress’, een nummer dat ze eigenlijk schreef als een soort ode aan haar periode op High School en het eeuwigdurende verdriet er nooit echt bij gehoord te hebben. Maia weet een soort “vintage” geluid te creëren en haar stemgeluid doet wat aan dat van Dido denken. Behalve bij ‘Late Nights’, daar bespeuren we een vleugje Lana Del Rey. Verder is het een echt singer/songwriter album geworden met liedjes die over universele thema’s gaan. Opener ‘Unspoken Words’, met die heerlijke mono klinkende eerste halve minuut, schreef ze voor haar oma als een soort telefoongesprek. Je hoort de typerende en bijbehorende geluiden subtiel op de achtergrond. ‘Prom Dress’ noemden we al eerder en natuurlijk gaan er veel liedjes over de liefde. ‘High & Dry’ gaat over de persoon die er mee klaar is om altijd maar alles te geven en niets terug te krijgen in een relatie. Het wat vrolijk klinkende nummer heeft dus een wat donkerdere ondertoon. ‘Suffice’ gaat over verliefdheid, ‘Blame Game’ over het stuk lopen van een relatie en ‘Seasonal Depression’ over hoop. Ze weet de liedjes vrij klein te houden zoals in het mooie en ingetogen ‘Dream Of You’ waarin ze verteld dat ze als kind wel eens over iemand droomde. Dat zou volgens haar moeder dan weer betekenen dat zij die persoon miste …… en andersom. Afsluiter is het prachtige ‘Late Nights’ dat ze in 2017 al uitbracht op Soundclound en gaat over al die nachten dat ze wakker ligt en aan die ene persoon denkt….. Met deze sfeervolle liedjes weet ze op een knappe manier haar jeugd en adolescentie om te zetten naar volwassenheid. Haar oprechtheid en eerlijkheid in de liedjes zullen waarschijnlijk iedereen aanspreken. Een absoluut talent en nu al nieuwsgierig naar nieuw materiaal. Veel luisterplezier.

De wereld waar muziek in zit.

stuur een mail voor naar info@noordevents.nl

Zoeken

Getwitter & kabaal

Magnum The Serpent Rings

Album Reviews 2020

2020 Februari week 8

Paul Di’Anno – Hell Over Waltrop – Live

Black Swan – Shake The World

Ross The Boss – Born of Fire

H.E.A.T. – II

Archon Angel – Fallen

2020 Februari Week 7

Isobel Campbell - There Is No Other

The Wood Brothers - Kingdom In My Mind

The Guru Guru - Point Fingers

Dustbowl Revival – Is It You, Is It Me

Albert Cummings – Believe

Godsticks – Inescapable

Stone Temple Pilots – Perdida

Popa Chubby – It’s A Mighty Hard Road

Tame Impala – The Slow Rush

John Moreland – LP5

Oh Wonder- No One Else Can Wear Your Cro

Bouke Zoete - Million Miles

Paul Haslinger - Exit Ghost

Green Day – Father of All Motherfuckers

Smoke Fairies - Darkness Brings The ...

Haden Triplets - Family Songbook

Eva van Manen – Politiek Liefde

Ella van der Woude - Solo Piano

Februari week 6

Asgeir – Bury The Moon

Stef Bos - Tijd Om Te Gaan Leven

Eiliën – All

G Love and the Special Sause – The Juice

ROEST – Inloopmuziek

Tall Tall Trees – A Wave of Golden Thing

Sam Lee - Old Wow

Gary Moore - Live From London

Martha High & the Italian Royal Family -

Lola Marsh - Someday Tomorrow Maybe

Black Lips - Sing In A World That's Fall

HMLTD – West of Eden

The Eyelids - The Accidental Falls

Alex Ebert – I vs I

Gangahr – Sanctuary

The Homesick – The Big Exercise

Stef Bos- De Ridder van Toledo

Januari week 5

Ben Watt – Storm Damage

Wire – Mind Hive

Drive-By Truckers – The Unraveling

Dirty Shirley – Dirty Shirley

Sara Correia - SC

Aoife Nessa Frances – Land of No Junctio

En Attendant Ana – Juillet

Sarah Mary Chadwick – Please Daddy

Les Amazones D’Afrique – Amazone Power

DeCarlo – Lightning Strikes Twice

Passion – Passionn

Elien - Zuhause

Januari week 4

Halsey - Manic

Ledfoot - White Crow

Mura Masa - R.Y.C.

Pet Shop Boys - Hotspot

Holy Fuck - Deleter

Bonny Light Horseman - BLH

Michael Thompson – High Times

Izakaya Heartbeat -Subterranean Sunset

Della Mae – Headlight

Revolution Saints - Rise

Januari week 3

Deleyaman - Sentinel

Gabrielle Aplin - Dear Happy

Tanaë - Talking To Myself

Keeley Forsyth – Debris

Supergrass - The Strange Ones

Serious Black – Suite 226