Een wereld waar muziek in zit.

Label Miller records

Beoordeling 8

Review De Nederlandse bluesrockers The Bintangs begonnen hun avontuur in 1961 in Beverwijk. Bassist en zanger Frank Kraaijeveld is daarbij de enig bandlid die door de jaren heen alle facetten van de muziek heeft doorstaan. Van de blues naar de rock en dan weer alle zalen en festivals van Nederland langs. Het is inmiddels alweer 10 jaar geleden dat het laatste album van deze ondergewaardeerde band verscheen en met These Hands weet Frank zijn zoveelste samenstelling van the Bintangs te brengen. Het album is daarom niet minder en start lekker met het lekkere gitaarnummer ‘Radio Mood’ waar gitaristen Dagomar Jansen en Marco Nicola direct hun visitekaartje afgeven. De stem doet denken aan Alice Cooper, diep en met een ruw randje, wat helemaal in het geheel van deze blues rock past. De heerlijk ruwe rocksound op de plaat brengt dat ‘Back To Memphis’ van Chick Berry, ‘Roll On, Roll On’ of ‘Buy Yourself a Little Pleasure’ geen vernieuwende songs zijn, maar de songs zijn puur tot op het bot en dat maakt deze band zo bijzonder. Het is dan ook nog steeds een heerlijke act om live te zien. Dus laat de kleine festivals maar komen!

Label Joyfull Noise /konkurrent

Beoordeling 7,5

Review De Canadese band Suuns uit Montreal weet een experimentele indie sound te brengen. Ben Shemie weet met de band van label te veranderen en The Witness is het eerste album op dit label. Het brengt ook meer een experimentele sound voort dan voorheen. Daar waar het eerder wat meer rock georiënteerd was ligt de nadruk nu meer op de elektronica zoals het openingsnummer ‘Third Stream’ en het titelstuk ‘Witness Protection’ en ‘C-Tru’ weer geeft. Met fluitende vogeltjes in ‘Timebender’, diep dragende orgels in ‘Clarity’ of de lekkere trommels met meeslepende geluiden in ‘The Trilogy’ maken het album divers. Het is dan ook meer een elektro album dan de indierock sound waarmee de band zich mee profileert. Toch is het een prima album en zeker een aanrader voor indie fans om te beluisteren. Suuns is te zien Donderdag 27 okt Doornroostje te Nijmegen zondag 31 okt Paradiso te Amsterdam

Label Merge / Konkurrent

Beoordeling 7,5

Review De Amerikaanse gitarist Ralph Lee McCaughan wist zich eerder als gitarist te presenteren in de band Superchunk en Portastatic eind jaren 80, begin jaren 90. Inmiddels is de songwriter ook produceren en weet hij de experimentele sounds te vinden. Zo ook op zijn derde solo album The Sound of Yourself. De man weet de 80’s sound te mixen met de nieuwe indiesound van nu, waardoor hij dit allemaal op zichzelf betrekt, zoals de titel weergeeft. Het zijn dan ook veel elektrogeluiden die de songs bepalen zoals het openingsnummer ‘Moss Light’ en het titelstuk. Dit gaat gepaard met een 80’s popsound waarmee de man is opgegroeid. Een vleugje REM en Gun Club met Brian Eno maakt dit tot ‘I Hear A Radio’ en ‘Burn A Fax’. Ja, jaren 80-ger kan hij het niet maken. Toch is deze sound populair in de indie wereld en mag dit ook de ruimte hebben. Het maakt het album juist zo pakkend dat ‘McCaughan’ de sounds van toen en nu weet samen te smelten. Van kleine songs als ‘36 and Rain’ en ‘R Dream’ naar de uptempo songs ‘Circling Around’. Prima album!

Label Suburban

Beoordeling 7,5

Review De Amerikaanse blues zanger Malford Milligan was tot begin deze eeuw de zanger van de band Storyville, waarna hij voor diverse blues gitaristen als Eric Johnson en Gleg Koch de zangpartijen opnam. Wanneer hij 4 jaar geleden een nieuwe band samenstelt, weet de man nu met The Southern Aces uit Nederland een mooi vervolg te geven. Men een mooi album en een uitgestelde tour voor de deur mag het geest weer los. The Southern Aces is een gelegenheidsband met o.a. Fokke de Jong (Normaal/ King of the World), Jack Hustinx ( Shiner Twins) en voormalige JW Roy bandleden Roel Spanjer en Eric van Dijsseldonk. met deze band weet Milligan uit Austin een prachtige bluesalbum te brengen. Met heerlijke filmische teksten en melancholie in de blues in ‘If I Die Today’, ‘I’m So Tired’, ‘In Hurts Too Bad’. Maar ook lekker uptempo powerblues als ‘I Was A Withness’ en het lekkere popdrive met een mooi verhaal in ‘Feedom Ain’t Free’ of de lekkere shuffleblues met ‘Tell The Truth & Shame The Devil’. Het album brengt vooral een rustige bluessound met op de juiste plaatsen even een passende verandering. Malford Millagan & The Soutern Aces zijn te zien in Nederland 26 september Effenaar te Eindhoven 1 oktober Het witte kerkje in Terheijden 10 oktober Induna te Drachten 15 oktober Catarina kapel te Harderwijk 18 oktober de Cactus te Hengelo 29 oktober Doornroosje te Nijmegen 6 November Take Root festival Groningen 11 november Victory te Alkmaar 12 november BIRD te Rotterdam 17 november Vredenburg te Utrecht 20 november Paradox te Tilburg

Label Arising Empires

Beoordeling 7,5

Review Het Duitse label Arising Empire wil nieuw aankomend en vooral stromend metal en alternatief talent de ruimte geven om zich te kunnen ontwikkelen. Ditmaal is het de beurt aan de metal act Venues. De band uit Duitsland werd opgericht met de naam Break Down A Venue. Nu staan de Venues er nog en krijgt deze band deze verkorte naam mee. Onder de oude naam verscheen nog een EP, maar in 2018 verscheen er het debuutalbum van de band. Inmiddels is de band in de bezetting gewijzigd. Met Daniela Gruber weet de band een mooie verschijning als zangeres en de lichte melodieuze zangpartijen bij haar te leggen. Dit ten opzichte van het gebrul van Robin Baumann die op zijn beurt de rappende thema’s laat horen. Muzikaal is er veel energie en dat maakt de combinatie van alles leuk. Heerlijke gitaren en drijvende drumpartijen. Met het pakkende ‘Razorblade Teeth’ weet de band hun visitekaartje te sturen. Right in your face en dat biedt mogelijkheden! Met ‘Whyday Gally’ en ‘Rite of Passage’ gaat het allemaal nog goed. Na 5 of 6 songs valt het allemaal wat in herhaling. Dezelfde toonsoort en dezelfde opbouw van de songs maakt het allemaal niet spannend. Daar waar het wel lekker begint wordt het gedurende het album drukker en missen we de rustperiodes om te kunnen opladen voor dat we er weer stevig tegenaan kunnen. Hier ligt wellicht het punt voor de toekomst. Daar waar in Down Below wel een mooi gitaarpartij in is gevlochten is dit een zeldzaam onderdeel van het album. Dit mag wel meer en dan komt er vanzelf een prachtig album.

Label East West

Beoordeling 8

Review Wanneer Andrea Corr een rol kreeg als zangeres in de film van The Commitments, kreeg ze de bekendheid die ze nodig had. De zangeres weet met haar zussen en broer aan te sluiten en met succes. De film is inmiddels een classic en de familie heeft zich kunnen ontworstelen aan de film. De Ierse familie Corr was al een poos actief maar kon nu doorstromen voor een eigen album. Met succes in eigen land. Het debuutalbum Talk On Corners werd ook in Nederland een succes. Dreams en ‘So Young’ werden bescheiden hits, en opvallend was de viool in deze Celtische popband. Sharon Corr wist zowel de viool te spelen als diverse songs te zingen. Een echte hitsingle band is het nooit geweest, maar de albums wisten de top 10 wel te bereiken. De afgelopen jaren is het rustig rondom de band. Het privé leven kent zijn tol en Sharon vond het fijn om de draad weer op te pakken. Het album is dan ook wat meer in de stijl van het latere werk van The Corrs. We misten wel de opvallende viool melodieën maar hiervoor komen er de opvallende bijgeluiden en gitaarwerk voor terug. Zoals in ‘Running On Rooftops’ en ‘Lend Me Your Shoulder’ terug te horen is. De stem van haar is nog even mooi, waardoor songs als het piano nummers ‘Only You’, ‘My Beautiful’, ‘Tease Me’ en het opening- en titelnummer goed uit de verf komen. Pakkend en intens als The Corrs kunnen zijn is dit album een prima verlengstuk van de band.

Label Napalm records

Beoordeling 8

Review De Amerikaanse gitarist Mark Tremonti weet al jaren de hitlijsten en grote podia te bestormen. Als gitarist van de band Alter Bridge met zanger Myles Kennedy (die regelmatig door Slash wordt ingehuurd voor zijn solo projecten). Al was Alter Bridge voorheen een band dat een stevige poprock sound produceerde. Dit ging onder de naam van Creed en deze band wist het in USA te maken. Nu is Mark Tremonti op solo tour en dan vallen de puzzelstukjes al snel op zijn plek. Daar waar de band van Creed een stevigere sound wilde komt voornamelijk van Tremonti. Met zijn solo albums weet hij een stevige metalsound te produceren. Mark nooit afgestapt van zijn liefde voor het schrijven van gedenkwaardige nummers. Met het aankomende vijfde album Marching In Time lijkt de band deze trend voort te zetten. Muzikaal putten ze uit hun liefde voor heavy rock en de onderwerpen van de songs komen uit de actualiteit van het afgelopen jaar. Was voorganger A Dying Machine een algemeen conceptalbum met donkere sentimenten en verhalen, Marching In Time ontpopt zich als een geladen rock/metal plaat die de luisteraar meeneemt op 12 individuele reizen. Met de melodieuze refreintjes komt alles van Creed en Alter Bridge hier op een stevige wijze terug. Met ‘In One Piece’, ‘Now and Forever’, Thrown Further en het openingsnummer ‘A World Away’ brengt de gitarist een portie metal dat we bij de andere bands nog niet zo hebben gehoord. Toch zijn de bijzondere bijgeluiden die we bij Alter Bridge kennen ook weer op dit album met ‘If Not For You’ terug te horen en zijn ‘The Last One Of Us’ en het titelstuk weer vertrouwde populaire metal popsongs. Mark Tremonti laat van zich horen en met deze metal overstijgt hij zijn andere bands als het gaat om de stevige songs. Voor het grote publiek heeft hij Alter Bridge nog wel nodig.

Label Columbia/ Legacy/ Sony

Beoordeling 8

Review De meester van de singer-songwriters all time, Robert Allen Zimmerman had the Voice of Idols nooit gewonnen. Inmiddels is hij 80 jaar en heeft met al zijn albums zoveel mensen over de gehele wereld weten te inspireren met zijn verhalen dat hij de Nobelprijs kreeg. De basis is voor hem nog steeds een verhaal te vertellen ondersteund door muziek. De Bootlegseries zijn de albums waarvan de opname niet de plaat heeft gehaald. Om verschillende redenen kan dit zijn. Het brengt in zijn na dagen dat er telkens nieuwe versies van songs uitgebracht worden en soms zijn er songs bij die helemaal de oren van de fans, op goede kwaliteit te horen kreeg. Wanneer Bob Dylan in Augustus 1981 zijn laatste deel van zijn trilogie van zijn religieuze periode uitbracht weet hij de stap van de gospel naar de pop te maken. Het maakt dat het album Shot of Love een gemakkelijk in het gehoor liggend album is. De koortjes die vanaf het album Slow Train Coming en Saved zijn intrede deed trekt hij nog even door. ‘Shot of Love’ Dit is dan ook weer te horen op de outtakes van dit album zoals ‘Need A Woman’ en ‘Angelina’. Met de vaste basis Jim Keltner op drums en Tim Drummond op bas leert Dylan hij Benmont Tench van Tom Petty & Heartbreakers tijdens deze opname kennen. Hij schuift aan al de songs met hem meer op het album van toen te vinden. Het ’Let’s Keep It Between Us’ wat Bonnie Raitt vertolkte is hier als origineel te horen. Maar de ‘Fur Slippers’, ‘Price of Love’ en ‘Yes Sir No Sir’ zijn prima songs die op het album zeker niet zouden misstaan Infidels Met het album Infidels zoekt Dylan een andere sound andere sfeer en wil hij evangelie even daar laten waar het hoort. Hij vraagt Mark Knopfler om het album te produceren en zelf deel te nemen in de band. Het is een productieve periode en er bestaan enorm veel outtakes van dit album. Naast een remakes van ‘Jokerman’, ‘I And I’ en ‘Don’t Fall Apart On Me Tonight’, staan er op dit album een band versie van ‘Too Late’ met Sly & Robbie, Alan Clarke en Mick Taylor met Mark Knopfler op gitaar. Dat hoor je op het gehele album terug. Het is dan ook altijd een ondergewaardeerd album van de man geweest. Het miste het succes waarop hij had gehoopt. Empire Burlesque Dat keert hem terug naar Benmont Tench en Tom Petty. Samen met hen gaat hij op zoek naar zijn oude sound van blues en rock met een vleugje gospel. Met Mike Campbell (nu ingehuurd door Fleetwood Mac), Anton Fig (KISS, nu Joe Bonamassa), en teruggekeerde Rolling Stones gitaristen Mick Taylor en Ron Wood zijn ook de Heartbreakers als gast aanwezig op het album. Het geeft aan dat Dylan op zoek is naar de passende begeleidingssound van zijn verhaal. Uiteindelijk huurt hij de gehele band met Tom Petty in voor zijn live shows. De songs die op dit album staan weet duidelijk te maken dat er meer rock in moest en dat songs als ‘Tight Connection To My Heart’, ‘Emotionally Yours’ en Dark Eyes prachtige songs zijn en krijgen hier een herkansing om wederom ontdekt te worden. Dit album kent in de deluxe verse een uitgebreide demo en outtake songlist. Maar het dubbelalbum volstaat met het beste en is een mooie compilatie waardoor het een heerlijk album is geworden en je weer de oude albums voor uit de kast haalt.

Label Carrack rec.

Beoordeling 8

Review Wanneer we de naam Paul Carrack horen, gaan er veel harten wat sneller slaan. De man uit Engeland is al jarenlang een man die prachtige songs zingt. De Squeeze zanger wist met Ace een hit te scoren met het (Top 2000) nummer ‘How Long’, met Mike & the Mechanics het nummer ‘The Living Years’, speelde met Roger Waters The Wall en radio KAOS en zelf kent hij een grote hit met ‘Don’t Shed A Tear’. Naast dat er veel mensen zijn songs coveren of zijn songs vertolken van Elton John, Eric Clapton tot Madness, maakt hij zelf nog met een grote regelmaat albums. One On One geeft een vertrouwd en een lekkere sound van de man weer. De popsongs met hier en daar wat jazz en vooral soul is zijn handelsmerk zoals de ‘Precious Time’ en ‘Good and Ready’. De sound ligt tegenwoordig dicht bij de sound van Van Morrison. Met songs als ‘A Long Way To Go’ het smooth nummer ‘Lighten Up Your Mood’ en het popnummer ‘I Miss You So’ kan het zo zijn dat hij weer in een hitlijst terecht komt. Natuurlijk is er altijd een mooi piano liedje op zijn album te vinden en nu is het ‘You’re Not Alone’. Als eerbetoon aan de 3 jaar geleden overleden country zanger Kenny O’Dell is het nummer ‘Behind Closed Door’ door Carrack gecovered.

Label Warner

Beoordeling 8

Review De Amerikaanse zanger Lindsey Buckingham waarvan miljoenen mensen in Nederland en dan te denken over deze aarde een plaat van in de kast hebben staan. Wellicht meerdere. De man werd met Stevie Nicks ingevlogen toen Peter Green de band Fleetwood Mack verliet. Buckingham wist met zijn songs de sound van Fleetwood Mac te maken en schreef dan ook de vele hits als ‘Go Your Own Way’ van het album Rumours en “Big Love’ van Tango in the Night. Het gedonder begon enkele jaren terug toen Mick Fleetwood wilde touren met Fleetwood Mac en een album wilde opnemen. Hij belde iedereen en kreeg van Buckinham te horen dat hij zelf aan een solo album werkte. Dit was niet vreemd, maar hij wilde ook touren met deze songs. Dat schoot de oude drummer in het verkeerde keelgat. Belde Neil Finn (Crowded House) en Mick Campbell (Tom Petty Heartbreakers) om de kunsten van Buckingham te vertolken in Fleetwood Mac en de tour van 2018 was een feit (op Werchter en Pinkpop). Buckingham wil solo was het antwoord van Mick Fleetwood, terwijl Buckingham eerder zat te denken aan een uitstel van Fleetwood Mac album met tour. Nu verschijnt het album na dat er in 2017 met Fleetwood Mac zangeres Christine McVie een album was verschenen. Met dit titelloos album weet de man een album te maken waar hij alles heeft ingespeeld. Het is dan ook niet vreemd dat het deels herkenbaar Fleetwood Mac sound kent wanneer je de songs als ‘Scream’, ‘I Don’t Mind’ en de single ‘On The Wrong Side’ beluisterd. De technische pop dat we kennen van Tango in de Night horen we in de Swan Song waar Buckingham experimenteert met nieuwe sounds dat hij voorheen ook veel bij FM deed. Met de cover ‘Time’ van Michael Merchant weet hij een teardropping country song te maken, maar zijn kracht ligt voor mij meer in zijn eigen songs als het ‘Blue Light’ en als het toch kwetsbaar moet, dan is ‘Dancing’ een kwetsbaar mooi liedje.

Label BMG

Beoordeling 8

Review De Britse gitarist Ron Wood kennen we vooral als rechterhand van Keith Richards binnen the Rolling Stones. Inmiddels speelt Wood al jaren in the Stones, maar dit deed hij niet vanaf het begin. Voordat hij door Mick Jagger benaderd werd, was hij de gitarist van Rod Stewart in The Faces. De Faces stond op doorbreken en Jagger kaapte hun gitarist, aldus Stewart. De Rolling Stones zaten in een blues periode met gitarist Mick Taylor en Ron Wood werd zijn opvolger. Dat ze beide begaafd zijn met het bespelen van de gitaar wisten we al. Bob Dylan leende Taylor weer voor zijn albums en we zien de heren elkaar regelmatig tegenkomen in the scene. Hun hart ligt bij The Blues en alles wat hierin gelinkt is. Van Hank Williams tot Jimmy Reed die in augustus 1976 op 50 jarige leeftijd overleed. Dit is nu 45 jaar geleden en dat brengt een ode met zich mee. Dit kent dan ook een hoogwaardige blues kwaliteit wat zo op plaat is gezet. Van de good old Rolling Stones debuut album waar ‘Honest I Do’ op staat, weten de heren ruim een uur optimale blues te brengen. Van lekker uptempo songs als ‘Ain’t That Loving You Baby’, de midblues shuffle met ‘High & Lonesome’ of de heerlijke drive van ‘Roll & Rumble’ incl, drumsolo . Paul Weller sluit aan voor ‘Shame Shame Shame’, Mick Hucknal voor ‘Got No Where To Go’ en Bobby Womack voor ‘Bright Lights, Big City’ om de heerlijke blues avond in stijl af te sluiten met ‘Ghost of a Man’.

Label Tiny Room

Beoordeling 8

Review The Wold of Dust is een pseudoniem voor de Nederlandse muzikant/producer Stefan Breuer. Inmiddels weet hij met regelmaat een album uit te brengen en met dit album True Sounds overtreft de man zichzelf. Het album begint met het ‘Sailing’ waar hij zijn grootvader Jan in dit nummer de ruimte geeft. Het nummer is intens en zoekt de verbinding naar de luisteraar. Aan het einde krijgt het nummer wat extra boost door laat de drums in te laten komen. Het album kent een soort van concept omdat de songs over zijn familie gaat. De single ‘Goodbye’ gaat over zijn vader en Petronella’s Death weet het verhaal te vertellen over het overlijden van Jan’s eerste vrouw die overleed bij de geboorte van haar zoon. Wanneer ‘Nel’s Passing’ het verhaal verteld over de dood van de stiefmoeder krijgt de stamboom vorm. Muzikaal weet Breuer een sfeer van intimiteit te creëren in samenhang met een duistere sound dat doet denken aan Nick Cave die liedjes gaat zingen. De bij geluiden in de songs zijn verrassende honden geluiden. De songs zijn over het algemeen beelden en zoekt Breuer de passende muziekvorm. Prima album!

Label Stones throw

Beoordeling 7,5

Review De Amerikaanse band Mild High Club is een band waar Alexander Brettin een leidinggevend rol kent. Met deze band weet de man een experimentele psychedelische jazz sound te produceren. Hij schuwt geen uitdagingen die te vinden zijn in de synthesizers en geluiden. Het album Going Going Gone is het vierde album van de band al had hij met King Gizzard and the Lizard Wizard het recente album Sketches of Brunswick East gemaakt. Nu gaat de man een stapje verder. De psychedelische sounds in ‘Waves’ of de herkenbare 60’s keyboardsounds zijn opvallend, waarbij je direct een gevoel hebt dat je terug gaat in de tijd van de disco, zachte behang en rieten tegels met macramé. Het voelt enerzijds warm maar ook onbehagelijk aan. Toch is de muziek pakkend als achtergrond muziek. Met een cocktail op een bankje van een strandtent maakt het leven best lekker. ‘Me Myself and Dolly Hell’ heeft een heerlijk sound dat opvuld word met blazers die we ook in Klugels 1 horen. Of dat er plotseling een fietsbel klinkt. Het maakt het album geinig. Al zijn er diverse instrumentale songs van amper twee minuten die de tijd als het ware vullen. Mild High Club is een prima album dat niet te lang duurt waardoor het wel weer pakkend is.

Label Sony

Beoordeling 8,5

Review De indie rockband uit Wales weet al 25 jaar prachtige platen te maken. Het verhaal dat hun bandlid gitarist Richey James Edwards plotseling verdween heeft nog steeds invloed op het welzijn van de andere bandleden. Dit komt dan ook regelmatig terug in de teksten van de band. Zo ook weer op dit Ultra Vivid Lament album. Het is het 14de album van de band met James Dean Bradfield. Het openingsnummer ‘Still Snowing in Sapporro’ geeft weer een vertrouwde sound van de band. De heerlijk meeslepende poprock met een Brits tintje doet het nog steeds goed aan de overkant van het Kanaal. In Europa weet de band zich goed op de festivals te presenteren, maar als headliner of tot grote zalen lukt het maar niet te komen. Ondanks de heerlijke songs als ‘The Secret He Had Missed’ met Julia Cumming zal het met dit album ook niet gaan gebeuren. Toch is het een album met prachtige dramasong als het pianonummer ‘Quest For Ancient Colour’ met de achtergrondvocalen om het nummer toch mee te kunnen zingen. Of het ‘Blank Diary Entry’ met Mark Lenegan, dat het juweeltje van het album is. Al staan er meer pakkende songs aan het einde van dit album zoals het ‘Happy Bored Alone’ en de afsluiter ‘Aterending’. The Manic Street Preachers weten een vertrouwd album te presenteren en daarmee weet men veelal even het nivo hoger te leggen dan gemiddelde acts.

Label Interscope rec.

Beoordeling 8,5

Review De Amerikaanse band OneRepublic wist met hun recente album Oh My My goed in Nederland te scoren. Al is dit alweer 5 jaar geleden dat het album uitkwam en met Apologize uit 2007 wist de band direct met Timbaland een nummer 1 hit te scoren. Nu is er het album Human dat vooral een optelsom is van allerlei hits. Dat begon al in 2019 met de single ‘Rescue Me’ dat in Nederland een enorme hit was. Tussendoor kwam nog het pakkende openingsnummer van het album ‘Run’ en met Kygo werd nog een hit gescoord met het nummer ‘Lose Somebody’. Dat op dit album als bonus track is toegevoegd. Nu is het tijd voor ‘Someday’ om wederom een hit te scoren. De bombastische pop ligt gemakkelijk in het gehoor. Het album kent dan ook commerciële radio songs als ‘Savior’, het heerlijke ‘Forget About You’ en ‘Wanted’. Maar de bombastische popsound weet men in de bonustracks terug te brengen naar mooie akoestische versies van ‘Run’ en ‘Someday’ waardoor duidelijk wordt dat de songs in de basis erg mooie liedjes zijn. Doordat ze zelf dezelfde beat sound gebruiken is het wel herkenbaar, maar komt dit allemaal op het album wat over alsof het in herhaling valt. Door de jaren heen is het op spotify als losse popsongs erg pakkend. Nu zijn ze gebundeld tot een pakket en dan valt het wat in herhaling. Doordat je het door de jaren heen (onbewust) wel hebt gehoord, zing je de songs snel mee en is het allemaal herkenbaar en lekker album voor de vakantietrip.

Label Rosa/ DRG

Beoordeling 9

Review De singer-songwriter Mick Flannery is vooral een man met weinig woorden en komt uit Ierland. De man heeft prachtige albums gemaakt waaronder de Evening Train. Dit wordt nu als een musical de Ierse theaters gepresenteerd. Zijn woorden op muziek zijn des te scherper en weet dit prachtig met muziek te verenigen. Nu verschijnt zijn zesde album wat hij samen met de jonge zangeres Susan O’Neill heeft gemaakt. Daar waar in de jaren 60 Bob Dylan met Joni Mitchell zingt of Mick Jagger met Marianne Faithfull As Tears Goes By Gaat zingen staat die album vol met prachtige duetten als ‘Are We Free’ of het ‘Chain Reaction’. De twee hebben een enorme positieve kracht en energie door de ander. Ze voelen elkaar prachtig aan en de songs stijgen boven hun vorige albums. O’Neill speelt normaal in King Kong Company maar krijgt hier de ruimte die ze nodig heeft. De eenvoud van de songs wordt opgevuld met strijkers en krijgt een intiem karakter op ‘Lonely Wins’ of het piano titelstuk of ‘These Are the Days’. Wanneer ze ieder de ruimte krijgen op ‘Baby Talk’ en ‘Blue River’ weet het duo je kippenvel te geven. Het is dan ook niet vreemd dat ze voor ‘Baby Talk’ een Award of the Year voor het Original Song hebben mogen ontvangen. Het zijn geen opzwepende popsongs of kleine gitaarliedjes. Het is zijn vooral songs die pakkend zijn en dit duo zou voor de toekomst goud zijn. Met het indrukwekkende ‘Ghost’ sluit het duo dit album af en laat ons in stilte achter.

Label Hardly Art/ Konkurrent

Beoordeling 8

Review Het debuutalbum van de indie popzangeres Colleen Green verscheen in januari 2010. Het album werd direct opgepakt door het label Hardly Art en dat is een warm ontvangst geweest. Tcoh zijn we nu 10 jaar verder en hebben we vooral enkele singles en is Cool haar derde album. Het album kent vooral mooie pop melodieën. ‘I Wanne Be A Dog’ en ‘Posi Vibes’ geven je positieve vibes in de nazomer van 2021. Haar zang is als een vriendelijke vriendin die vriendelijk melodieus tegen je spreekt en weet thema’s als ‘How Much Should You Love A Husband?’, ‘I Believe in Love’ en de ‘Pressure of Cum’ ter discussie te stellen. Er staan ook wat matigere songs op als het ‘Highway’ en ‘Natural Chorus’, maar je vraagt je bij dit soort producties altijd af wat het album zou zijn geworden wanneer er een major label achter zou zitten. Het is dan ook vreemd dat Colleen Green nog steeds niet is doorgestroomd is naar een groter label en daarbij passend podium. Het laatste is ook op deze manier te realiseren. Daar is het album goed genoeg voor.

Label Rough Trade/ Konkurrent

Beoordeling 7,5

Review De Australische punkband uit Melbourne weet met hun debuutalbum uit 2019 de wereld te veroveren. Nee, het is duidelijk. Amy Taylorg gaat voor de punk attitude die we kennen uit de jaren 70 / 80. Ga er vol gas in en geen idee waar dit naar toe lijdt. Geen ingewikkelde muzikale invulling maar rechttoe en rechtaan. Op het nieuwe album weet ze dat dit de juiste aanpak is geweest en doet dit allemaal nog even dunnetjes over. Ze gaat met ‘Security’, Choices’ en ‘No More Tears’ op zoek naar de liefde. Ze voelt met dat er een engeltje op haar schouder zit in ‘Guided By Angels’ en muzikaal is er niets aan het geheel toegevoegd. Het is nog steeds vol gas, links en rechts eens een solo maar vooral op zijn Ramones 1,2,3 en daar gaat we …. weer.

Label Subpop/ Konkurrent

Beoordeling 8

Review Low is een indie noise band die melodieuze sounds weet te mengen met industrial sounds waardoor het wat extra aandacht nodig heeft om dit tot je te laten doordringen. Het begon als trio van Alan Sparhawk (gitaar/zang) zijn partner Mimi Parker (drums/zang) nu over zijn gebleven. Dus is het inmiddels een duo dat als eenheid is. Het brengt dat dit stel volledig thuis hun muzikale gedachten kunnen uitwisselen en daar komt dan ook geen einde aan. Dat is terug te horen op deze plaat. De noise sound krijgt vooral een hypnotiserende sound waar de songs mee eindigen. Of het nu een monotoon geluid is van 30 seconden op ‘I Can’t Wait’ dat naadloos overgaat in ‘All Night’, of je op de proef stelt met het openingsnummer ‘White Horses’. Het heeft de tijd nodig om dit tot je brein in te laten weten. Dan ga je ook in deze flow mee. De thrilling sounds of ‘Disappering’ of het titelstuk ‘Hey’ zijn heel andere songs dan de samenzang op het ‘Days Like These’. Door de langdurende mono sound zijn de songs te lang en wordt dit soms doorgetrokken tot ruim 7 minuten. Voor mij is het niet nodig want de productieve songs van 3-4 minuten zijn vaak al prima en dan zou het album lekkerder doorlopen.

Label New West rec.

Beoordeling 8

Review De Amerikaanse singer-songwriter James McMurtry weet al jaren de zijn folk Americana songs met een vleugje rock te vermengen. Zijn heerlijke stem is rustig en toch doordringend. Als zoon van de schrijver Larry McMurtry weet James op plaat mooie verhalen te vertellen. Het debuutalbum Too Long In The Wasteland uit 1989 is nog steeds een juweeltje van een album en nu zijn we 30 jaar 10 albums verder. Het recente album Complicated Game werd goed ontvangen. Dit album kent prachtige songs als de opening ‘Canola Fields’ en ‘If It Don’t Bleed’. Wanneer Mark Knopfler een Amerikaan zou zijn zou hij geklonken hebben als deze man. Luister naar het ‘Decent Man’ en het ‘Romeo and Julliet’ van de Dire Straits, dan herken je dezelfde vibe. De songs zijn als Dire Staits even pakkend en meeslepend zoals hier het nummer ‘Jackie’ laat horen. Ze kennen beeldende teksten als ‘Operations Never Mind’ en ‘What’s The Matter’. Zowel de folksound van Vaquero als de rocksound van het titelstuk ‘The Horse and the Hounds’ weet McMurtry goed te beheersen. Het album is dan ook een heerlijk divers America poprock album. Het album kan heerlijk als achtergrond muziek dienen, maar is vol aandacht een juweeltje!

Label MCA / Interscope

Beoordeling 8

Review Ze ontving al 6 Grammy Awards en zeven Country Music Assosiation Awards voor haar Golden Hour album uit 2018. De Amerikaanse weet met haar positieve vibe weet ze in de songs terug te brengen en weet hier een catchy sausje aan toe te voegen. De singer-songwriter wil zich, na een ‘Star Crossed’ openingssong als ‘Good Wife’ presenteren en dan weten we dat de zondagochtend er altijd anders uit komt te zien, zoals ze zelf verteld. Haar relatie met de Amerikaanse country zanger Ruston Kelly liep afgelopen jaar op de klippen. Al geeft ze aan dat het gewoon niet werkte. Dit album brengt dan ook de emotie hieromtrent mee. Zoals teksten als dat het huis geen thuis is. Daarnaast gaat ze vrolijk de bloemetjes buiten zetten. ‘Cherry Blossom’, ‘Simple Times’, ‘Angel’ of met ‘If This Was A Movie’, laat ze er geen gras over groeien. Muzikaal is het vooral eentje waarbij ze uit de comfortzone van country gaat en ziekt een vorm dat meer naar de commerciële bredere hoek. Modern en pakkende popsongs als ‘Breadwinner’ en ‘Camera Roll’. Het zijn blijvende luisterliedjes en geen dance maar zeker pakkend en sluit het aan bij de muziek van 2021.

Label Eigen Beheer

Beoordeling 8

Review De Nederlandse zangeres Albertine weet met haar debuutalbum Drops een prima promo om het album te bouwen. Ze staat in de finale van de Grote Prijs van Rotterdam weet ze dat ze met album en al goed beslagen ten ijs komt. Met de ervaring als altvioliste bij Duncan Laurence en Karsu weet ze hoe de brug van klassiek naar pop gemaakt wordt. Het album is vanaf de eerste klanken al lekker fris te noemen. Yanna Albertine Peser weet met haar plukkende viool, piano en zang met ‘Drops’ en ‘What If You Were The Moon’ mooie beeldende songs te leveren. Het album is vanaf het openingsnummer ‘The Bones of You’ al pakkend en dit gaat maar door. Juist de diversiteit van folk naar pop en terug doet wat denken aan Oerol meets het poppodia. Het geeft voor Albertine dan ook de mogelijkheid om zowel op popfestivals als theaterfestivals zich te presenteren. Maar wat vooral blijft staan is haar stem dat zo nu en dan aangevuld wordt door een lichte samenzang als achtergrond vocalen, waar men zelf nog wel eens een link wil gaan leggen met Crosby, Stills Nash & Young zoals ‘Wind Blows’ dit moet gaan aanvoelen. De verhalen over het leven in alle facetten, van geboorte tot de dood en de overdenkingen die hierin ontstaan, van hartstocht (‘True Love’) naar de kijk op je eigen dorp of stad (‘Home Town’). Het zijn dan de gewone dingen die kleur krijgen en dat weet Albertine hier mooi te vertolken. Dan heb je een mooi debuutalbum gemaakt en steunen we haar voor de Grote Prijs!

Label New Friends ltd

Beoordeling 8

Review De Ierse singer-songwriter uit Dublin ontdekte het internet op haar 13de en ging met haar gitaar voor de camera zitten. Ze zong liedjes en nu zijn we 13 jaar later en brengt ze een prachtig album uit vol eigen songs. Van de mooie akoestische songs als ‘Madison’ en ‘More Like You’ waar de titel van het album ook vandaan komt. Of het wat drukkere ‘Zombie’, dat swingt alle kanten op. Het geeft meer aan dat deze roodharige dame allerlei stijlen van muziek weet te beheersen. Met de heerlijk lichte stem klinkt ze als een engeltje die net in de wereld van de volwassen muziek binnen stapt. Onbevangen en kwetsbaar zingt ze ‘Do You Mind?’, ‘Pretending’ en ‘Boodline Difficult’ en brengt ze thema’s aan waarbij ze aansluit op haar leeftijdsgenoten. Op een volwassen manier zonder gene. Met een vleugje rock of akoestische folk weet ze telkens een pakkende melodie te vinden. Het is dan ook een gemakkelijk in het gehoor liggend album en met een lach op haar gezicht kan ze de wereld wel veroveren. Al is haar attitude wel wat aan de serieuze kant. Het is dan ook een prima album!

Label Interscope/ warner

Beoordeling 8,5

Review De Amerikaanse poprock act Imagine Dragons speelde zich in de kijker met het nummer nummer Radioactive waardoor het album Night Visoins een boost kreeg en een vlucht kreeg naar een megaselling worldwide en al het platina albums van de wereld binnensleepte. Met het vijfde album Mercury kent een heerlijke single ‘Wrecked’ dat nu de hitlijsten binnen komt. Met producer Rick Rubin op de achtergrond weet je dat ze de goede kant op worden gestuurd. Ook nu weet de man hen het beste uit de band te laten halen. Het pianonummer My Life weet de band rustig te openen en vervolgens een knetter van een hitsong ‘Lonely’ te presenteren. Poprock songs van de hoogste plank en met ‘Monday’ komt de elektronica wat we van hen meer kennen terug. Aanstekelijk en pakkend en dat is niet te zeggen van de vervolg songs ‘#1’, ‘Giant’ en het too easy ‘Easy Come, Easy Go’. Halen we deze songs eruit dan gaat het feest verder met een net zo easy song, maar nu wel pakkend ‘It's ok’. Met songs als ‘No Time For Toxic People’ en het slotstuk ‘One Day’ weet Imagine Dragons wederom een verrassend mooi album te brengen. Het is divers en wijkt wat af van zijn voorgangers, maar toch is het herkenbaar Imagine Dragons.

Label Continental rec.

Beoordeling 8

Review De Amerikaanse country rock act Robert Jon and The Wreck wist met hun album ‘Last Light on the Highway’ van vorig jaar vele prijzen te winnen. De heren laten de southern rock a la Lynnyrd Skynnyrd steeds meer links liggen en krijgen grip op een eigen sound. Zo zijn de songs ‘Ain't No Young Love Song’ en ‘Chicago’ eerder heerlijke popsongs met een southern rock tintje. Met het intieme liedje ‘Hurricane’ weet de band een tranentrekker te presenteren. De lighters kunnen omhoog om het sfeertje te optimaliseren. De kracht van deze band zit vooral in de stem van Jon dat als een ware vriend bij je op de bank zit om zijn verhaal te vertellen. De verhalen over de vertrekkende personen die je zo nu en dan eens ziet en de groet meegeeft aan ‘Desert Sun’. De beeldende verhalen die ieder wel kent of een beeld bij kan maken, is de kracht van de verhalen van de songs. Met de heerlijke beats en slepende gitaren met hier en daar een solo is de classic rocksongs weer optimaal aanwezig. Met een heerlijk drive in ‘Movin’’ of de classic countryrock van ‘Radio’ zullen het allemaal live goed doen. Misschien valt de man wat in herhaling, maar door de jaren heen hoor je dat hij groeit in zijn muziekstijl. Lekker album dat leunt tegen zijn voorganger aan.

Label Parlophone / Warner

Beoordeling 8,5

Review New Wave of British Heavy Metal was een term waar de Britse bands als Saxon, Judas Priest en Def Leppard een stroming veroorzaakten. Iron Maiden is nu een van de populairste bands van deze scene en weet met hun liveshows en Eddie de mascotte een hele schare fans over de hele wereld te verzamelen. Dat betekent dat er altijd veel getourd wordt. Met een eigen vliegtuig waar drummer Nicko en zanger Bruce de piloten van zijn (zie de erg leuke film!) weet de band snel te schakelen. Zo kon men tijdens de tour van Book of Souls de songs schrijven en door ontwikkelen. Men vloog terug naar de studio om op te nemen en dan weer terug om verder te touren. Het is een werkwijze wat de band al jarenlang doet en het is dan ook niet vreemd dat dit album al in 2019 voor het grootste deel is opgenomen. Toen kwam de Covid-19 en verloor voormalige schermer die het bijna tot de olympische spelen haalde had een verdrietig jaar. Na zijn scheiding in 2018 verloor hij deze vrouw vorig jaar door een ongeluk. Nu leeft hij met zijn vrouw in Parijs waar dat album dan ook is opgenomen. Tactisch te werk gaan in deze hectische wereld zou hij gedacht hebben en zo is Senjutsu (tactiek) (戦術) de titel van het album. Het album kent vooral herkenbare songs van Iron Maiden zoals we hen kennen uit de jaren 80/90. Is dat verrassend?? Ja een beetje wel, omdat de heren de afgelopen jaren wat uitstapjes maakten en met The Book of Souls van 6 jaar geleden, The Final Frontier uit 2010 en A Matter of Life and Death uit 2006 niet de beste albums van de band wisten te producen. Hoewel ‘Brave New World’ en ‘Dance of Death’ niet door iedereen goed werd ontvangen, zijn dit muzikaal sterke albums. Toch deed de band vermoeden dat ze weer stevig moesten zijn en zo werden deze vervolg albums ook gebracht. Al corrigeerde men dit ook telkens met een live of verzamelalbum. Met de singles The Writing on the Wall en Stratego hebben we weer mooie Maiden titels te pakken en de bekende riffjes doen hun werk. Met het titelstuk en openingsnummer van ruim 8 minuten is een prima start van de band. Het stemgeluid van Dickinson is nog goed en de gitaren wisselen elkaar weer als vanouds af. Een van de hoogtepunten is het bijna 10 minuten durende ‘Lost in A Lost World’ waar de kracht van de tekst en de muziek elkaar optimaal vinden. Hier is het refrein aan het einde wat matig te noemen alsof dat stukje ertussen moest worden geplakt. Al weet de band dit verhaal met tekst en muziek weer prachtig af te ronden. Met ‘The Time Machine’ en ‘Days of Future Past’ sluit Maiden het eerste deel van het album zelfverzekerd af. Geen hoogvliegers en ook geen duikvluchten. Het tweede deel van het album bestaat uit 4 songs waarvan er 3 de ruim 10 minuten halen en begint dit deel met het emotioneel 'Darkest Hour’ van 7 minuten. Nee, het gaat hier niet om de kwantiteit van de aantal songs maar de uitgediepte composities die aansluiten bij het verhaal. Daar is oprichter Steve Harris met de band nog steeds een meester is. Dit weet de bassist met de intro van het juweeltje van de plaat ‘Death of The Celts’ en ‘The Parchment’ nog eens lichtjes weten. Origine lid Dave Murray heeft dit keer geen schrijfaandeel in het geheel geleverd, maar laat zijn kunsten op gitaar duidelijk horen. Inmiddels is luisteraar zo in de muziek ingezogen dat die op een andere wereld is. Met ‘Hell On Earth’ sluit de band het album af. Maar dat duurt net zo lang als een gemiddelde act 3 songs speelt. Het is de mix van prog, rock, metal dat tegenwoordig prima mee kan. Een act dat jarenlang meegaat en nog de power heeft om hun kunstje te verfijnen tot een prachtig kunstwerk. Ok, tijd moet leren dat een album tijdloos wordt, zoals Powerslave, the Number of the Beast en Seven Son al zijn. Dit album met uitgewerkte gitaarsongs weet de weg te vinden naar de fans. De afgehaakte fans moeten zeker dit album weer even proeven en voor mensen die eens een Maiden plaat willen proberen is het laatste deel (4 songs) zeker de moeite waard om the Expierence te beleven.

Label Rocksnob Records

Beoordeling 9

Review Zia is het tweede album van de Amerikaanse Rockband uit Charleston, South Carolina. Laat duidelijk zijn, de typering rockband geeft een wat vertekenend beeld maar de band leunt zwaar op de jaren ’70 invloeden en de Americana en Altcountry zijn ook nooit ver weg. De band die bestaat uit Johnny Delaware (zang, gitaar), Clay Houle (gitaar), Eric Mixon (bas) en Ian Klin (keyboards) trapt af met ‘Fear To Fail’, een semi-akoestisch nummer dat je de adem ontneemt door schoonheid. Vervolgens is er met ‘Heading Somewhere’ een eerste song waar de invloeden uit de rockmuziek van de Jaren ’70 duidelijk boven komen drijven. Een soepele melodie, een echoënde gitaar en dat unieke stemgeluid van Johnny Delaware zorgen ervoor dat deze recensent met gesloten ogen een roadtrip aan het maken is door de woestijn ergens in Arizona. Dat beeld sluit aan bij de mooie albumcover. Met ‘Always Taken Care Of’, dat door een ritmische drumbeat voortgedreven wordt, krijgt het album nog wat meer vaart en de slide gitaar van Clay Houle is karakterastiek. En zo weten de heren het album knap op te bouwen want met het meer weidse ‘Way Up’ sturen de heren ons weer een andere muzikale kant op en bewijst Delaware nog maar eens dat de mogelijkheden van zijn stem haast onuitputtelijk zijn. Halverwege vinden we ‘Driftwood’, met ruim zes minuten het langste nummer van het album. Het is een wat broeierige song met mooie backing vocals en soepel gitaar- en toetsenwerk en verrassende stukken waar de herinneringen aan de Jaren ’70 ook weer boven komt drijven. ‘Plant The Seed’ heeft een wat vrolijke melodie en hier horen we gitarist Houle zijn kunsten op een mooie bariton-gitaar tonen. ‘The Road’ is ook weer zo’n stemming en sfeervol nummer; mooi rustig tijdens de coupletten en iets meer power in het refrein waarbij de karakteristieke stem van Delaware steeds weer de constant factor is. De band, aangespoord door Delaware en Houle is richtinggevend maar zo nu en dan horen we ook nog echt goede sessiemuzikanten voorbij komen zoals Ben Hackettt en John Neff (Drive By Trickers) op ‘Violet Light’. Maar zoals wel vaker is de afsluiter ‘She’s Looking For The Answer’ het hoogtepunt van Zia; het persoonlijke verhaal van Delaware toen hij iemand met een overdosis niet naar het ziekenhuis bracht maar op eigen verzoek naar huis waar ze later overleed . De tekst is zo mooi en emotioneel en sluit naadloos aan bij de sfeer op het album. Zia is een prachtig album geworden dat absoluut hoog gaat eindigen in de jaarlijstjes van 2021. De combinatie van Rock, Country en Americana zorgen voor een hele fijne luisterervaring en het stemgeluid van Delaware is authentiek. De rest van de band met Houle op gitaar in de hoofdrol zorgt voor een ijzersterke muzikale omlijsting en ook de teksten zijn punt gaaf. Een sensationeel goed album door bescheidenheid en eenvoud. Veel luisterplezier.

Label Warner

Beoordeling 8,5

Review De Schotse zanger en componist Gary Rafferty kennen de meeste mensen van het nummer ‘Baker Street’ al wist hij met zijn voormalige band Steelers Wheel de hits ‘Stuck In The Middle With You’ en twee keer met ‘Late Again’ te scoren. De man werkte aan een nieuw album toen hij na een ziekbed in 2011 kwam te overlijden. Het album is opgepakt door zijn dochter Martha en nu, 10 jaar later is het toegankelijk voor iedereen. Het album kent een bijzondere wijze van productie. Martha heeft de stem losgekoppeld van de muziek, waarna ze de vaste muzikanten inhuurde om de songs weer tot een geheel te maken. Het resultaat mag er dan ook zeker zijn. Naast de heerlijke stem van deze zanger zijn de 14 songs al even mooi. Van de songs die met band zijn opgenomen zijn ‘Lost Highway’ en ‘Keeper of My Soul’ lekkere songs. Het traditionele ‘Dirty Old Town’ en ‘Wild Mountain Thyme’ krijgen een ontspannen sfeertje en het ooit door Rafferty geproduceerde nummer ‘It's Just The Motion’ van Richard Thompson krijgt nu een mooie herkansing. Met ‘Precious Memories’ weet de man nog in zijn laatste dagen een juweeltje de brengen, al zijn de Paul McCartney achtige songs ‘Full Moon’ en ‘Sign of the Times’ mooie songs is het ‘You Are All I Want’ het pareltje op de plaat. Tot slot wist Martha nog een andere take te maken van het beroemde ‘Stuck In The Middle With You’ te maken. Dit postuum album is dan ook een mooi album en niet een samengesteld zooitje dat nog op een plank lag om geld mee te verdienen. Met respect is dit album opgenomen en mag dit de laatste Rafferty album zijn. Dan is het zeker eentje waar je trots op mag zijn.

Label Vinyl Ranch Records

Beoordeling 8

Review n 2016 maakten we kennis met de eigenzinnige Garrett T. Capps en met zijn Americana muziek waarin veel Amerikaanse muziekstromingen te herkennen zijn. Zijn liefde voor zijn geboortestad en -streek steekt hij niet onder stoelen of banken want op zijn debuutalbum Y Los Lonely Hipsters uit 2016 bracht hij met ‘Born In San Antone’ een ode aan zijn geboortestad San Antonio, Texas. Met zijn vierde album, met de alleszeggende titel I Love San Antone, dat deze week uitkwam is die trots onveranderd. Austin is dan misschien de meest bekende muziekstad van Texas, het is duidelijk dat singer/songwriter Capps trots is op zijn eigen San Antonio. Zelf zegt hij hierover: “When I first started playing outside of San Antonio, I didn’t want to play ‘Born in San Antone’ because I thought it was just for the people of San Antonio and that only the people of San Antonio would like it”. Hij opent met het swingende en alleszeggende ‘I Like Austin, But I Love San Antone’, een heerlijk Rockabilly nummer met een soepel orgeltje waarvan je humeur absoluut opfleurt. Capps schakelt vervolgens meteen door met de Tex-Mex klassieker ‘Margarita, Margarita’ waar we Santiago Jiminez Jr. op accordeon horen. Op dit vierde album van Capps vinden we nog wat covers terug en de uitvoering van Jethro Tull’s ‘Locomotive Breath’, met prima gitaarwerk van de Texaan, kunnen we als meer dan geslaagd beschouwen. Ook trakteert hij ons nog op een soepele Americana-uitvoering van ‘Everybody I Know’, een nummer dat oorspronkelijk door Loudon Wainwright III werd geschreven. Leuk detail is dat hij dit nummer op het album zelf aankondigt als “This Is Gonna Be The Hit”! Maar het zijn niet alleen de covers die dit een prima album maken. ‘Never End’, met een accordeon zoals we dat ook kennen van E Street Band’s Danny Frederici, is een blijvertje en met het uptempo en olijk klinkende ‘Downtown, I’m Ready 2 Go’ is het lastig stilzitten. Capps bewijst met dit album dat hij veelzijdig kan zijn. Natuurlijk liggen zijn roots in de Country en Americana maar hij maakt regelmatig uitstapjes en met ‘The Devil Inside’ noemen we een ijzersterk nummer. Weer die accordeon, de “Fiddle” en een mooi resonerende gitaar zorgen voor het melancholieke karakter. Die al eerdergenoemde roots horen we dan uiteraard terug en met de treurige Countrywals ‘The Neon Luv Waltz’ waar we ook Kathryn Legendre horen en de Country-shuffle ‘The Highway 16 Shuffle. Met de vrolijke afsluiter ‘Goodbye San Antonio, Hello Amsterdam’ waar we pook nog Augie Meyers en Los Texmaniacs horen overtuigt hij op geheel eigen wijze nog één keer. Onbevangen, spontaan en oprecht zijn kernwoorden die blijven hangen na het beluisteren van dit vierde album van de Texaan Garrett T. Capps. Los van de covers die hij smaakvol neerzet is het een album waar een diversiteit aan Amerikaanse muziekstromingen samenkomen met Americana als verbindende factor. Een album dat absoluut voor een glimlach op je gezicht gaat zorgen.

Label EMI./ Universal

Beoordeling 7

Review De elektronica band Chvrches, wat je uitspreekt als churches wist in 2013 hun debuutalbum te brengen. Inmiddels kennen ze samenwerkingen met Marshmellow en is men toe aan hun vijfde album Screen Violence. Het trio wist vooral met hun debuut album te scoren. Daarna is de nieuwigheid er misschien wat af. De songs op het nieuwe album brengt hier ook weinig verandering in. Hoewel zangeres Lauren Mayberry nog steeds een het verschil maakt, is het inmiddels ook wat voorspelbaar. De single He Said She Said zal het vooral in de UK goed gaan doen, net als het openingsnummer ‘Asking for A Friend’. Met het California gaat de zon wat meer schijnen en wordt het allemaal wat levendiger. Wanneer Cure zanger Robert Smith aanschuift voor ‘How Not To Drown’, wat meer een symbolische tip is. Het album kent weinig spanning en kabbelt eigenlijk wat door. Uitschieters zijn er niet, waardoor het allemaal wat matig is. Niet dat het een slecht album is, naar wat men doet doet men goed. Maar een blijvertje is dit niet.

Label Virgin rec.

Beoordeling 8

Review The Velvet Underground, een band die half jaren 60 begon. De band met Sterling Morrison, Maureen Tucker, John Cale, Lou Reed en Nico. De band die met Andy Warhol, die voor de hoes tekende debuteerde met een classic album tot op de dag van vandaag. De meeste mensen kennen het album The Velvet Underground & Nico van de gele banaan op de hoes. Maar gedreven door seks, drugs en rock and roll met donkere teksten is een inspiratiebron voor veel muzikanten die daarop volgden. Dit is dan ook een tribute aan de band van de inmiddels overleden legende Lou Reed en John Cale. Dan hoor je ook bekende namen zoals Micheal Stipe (REM) op ‘Sunday Morning’ en een waardig Lou Reed opvolger Matt Berninger (The National) die de single ‘I’m Waiting For The Man’ voor zijn rekening neemt. Sharon van Etten weet met Angel Olsen Nico vervangen op het ‘Femme Fatale’. Naast de huidige popidolen als St Vincent, King Princess weet Andrew Bird met Lucius een prachtige versie van ‘Venus in Furs’ te maken en is Iggy Pop met Matt Sweeney de studio ingedoken voor het slotstuk ‘European Sun’. Het is dan ook een mooie introductie om de Velvet Underground te leren kennen, om daarna de albums en boeken van John Cale en Lou Reed op de platenmarkt te halen. Goed gelukte tribute!

Label Rockwave/ Butler rec

Beoordeling 8

Review De singer-songwriter Chris de Burgh kennen de meeste mensen van het prachtig liedje ‘Lady in Red’. De Ier heeft inmiddels 22 albums uitgebracht en allen zijn erg mooi. Met zijn rustgevende stem weet hij de popliedjes tot swingende ballades te maken. Met het nieuwe album, wat een soundtrack is, neemt hij Robin Hood onder de loep. Het album kent natuurlijk de aanstekelijke strijkers in de songs. Deels geeft dit het Ierse tintje aan zijn songs, maar de songs zijn al juweeltjes van zichzelf. ‘Live Life, Live Well’ is weer een pareltje tussen alle songs die het verhaal van de rover vertellen. Het is een bekend boek uit 1377 dat het oude verhaal uit 1247 verteld. Dat beperkt dit weer het schrijven van de teksten. Maar De Burgh weet het boek op een prachtige wijze op muziek weer te geven. Van kinds af (‘Only A Child’), Koning Arthur kruistochten (‘Home from the War’) zijn politieke insteek dat de rijken rijker worden. ‘Open Your Eyes’ om te zien wat er daadwerkelijk om je heen gebeurd. De aanpakt om de rijken te beroven tot hij wordt gearresteerd (‘The Arrest’ en ‘Break the Law’, wat doet denken aan Pink Floyds The Wall ). Met zijn terugkeer weet hij een mini leger te verzamelen om de overvallen (‘The Robbery’) te organiseren tot ze genoeg geld hebben ( Een typisch Iers folks song ‘We ‘ve got the Money’), zijn verliefdheid ten opzichte van Lady Marian, de vrouw van de sheriff en het slagveld tegen Koning Arthur. Dit verliest de man en komt in de gevangenis ( ‘In Prison’). Het verhaal dat door de jaren gaat waardoor het een legende word ‘A Man For The Ages’ en ‘Legacy’ brengt dit verhaal tot een eind. Met passende muziek daar waar het hoord. De ballades voor de liefde en de extra toepassingen in de strijdliederen. Bijzonder is dat dit verhaal een mix is van de moderne en historische Robin Hood gaat. Het oude verhaal verteld dat Hood de edellieden ondersteunde tegen de inname van de sheriff . Zij betaalden deze huurmoordenaar tegen het onrecht dat hen was aangedaan.

Label

Beoordeling 8

Review Met The Spark maakte de Amerikaanse singer/songwriter Josephine Johnson in 2018 indruk en het duurde, mede vanwege Covid, dus enkele jaren voordat we weer nieuw werk van haar tegemoet konden zien. Met Double High Five is Josephine terug en in Amerika wordt ze vanwege haar stem die zowel krachtig als kwetsbaar is regelmatig vergeleken met Janis Joplin. Voor dit album ging ze de samenwerking aan met producent en multi-instrumentalist Andrew Sovine (Ashley McBryde, Fox Brothers, Alice Wallace), die ook gitaar speelt op de plaat. Daar waar we op het vorige album The Spark uit 2018 nog een reeks studiomuzikanten hun bijdrage leverden is dit album vooral ons ding vertelde de Amerikaanse laatst in een interview. Het nummer bevat “slechts’ zes tracks met een speeltijd van een kleine 18 minuten waarvan één instrumentaaltje, ‘In The Field’. Ze opent met het ingetogen ‘Built To Last’ maar al snel wordt duidelijk dat de Amerikaanse een stem uit duizenden heeft. De titelsong is een mix van Country en Folk en met ‘Where I Belong’ noemen we misschien wel de beste track van het album. Het is mooi van opbouw, krijgt karakter door een mooie resonerende gitaar en altijd is daar dat boeiende stemgeluid met die kleine trilling in haar stem. De uit Georgia afkomstige Josephine werd geboren op het platteland van Indiana en studeerde aan de prestigieuze universiteit van Savannah. Toch duurde het nog even voor ze definitief voor de muziek koos en in het verleden bewees ze al dat ze moeiteloos tussen diverse stijlen als Soul, Blues en Americana kan laveren. De afsluiter ‘Feather Song’ is een soort ode aan de natuur en Josephine schreef het toen ze helemaal ergens op een klif uitkeek op de Stille Oceaan en de zon onder zag gaan. Zelf zegt ze hierover: ‘Man, I get to be on this planet’! Het is een uptempo nummer dat lekker tegen de Countryrock aan schuurt met een bijbehorende video die absoluut de moeite waard is om even te bekijken. Om de EP te completeren is er ook nog een meer dan smaakvolle cover van Sam Phillips’ nummer ‘Sister Rosetta Goes Before Us’ en Josephine weet het op haar manier een broeierig karakter mee te geven. Tussen haar debuutalbum uit 2014 en The Spark zaten 4 jaar! Mede vanwege Covid moesten we nu drie jaar wachten op nieuw materiaal dus laten we hopen dat deze EP een soort van tussendoortje is als opmaat naar een volwaardig nieuw album. Josephine Johnson barst van het talent maar heeft met haar unieke stemgeluid juist dat beetje extra’s. Veel luisterplezier.

Label Joyful Noise

Beoordeling 7,5

Review De Australische formatie Tropical Fuck Storm is terug met hun derde worp Deep States! In een tijd dat ook Down Under de wereld stil stond vanwege de pandemie vonden ze ondanks een “writers-block” uiteindelijk toch de inspiratie om ons wederom op een mash-up van Rock, Noise, Punk en wat experimentele stromingen te trakteren. Complottheorieën Liefdeskoppel Gareth Liddiard en Fiona Kitschin vormden eerder het hart van de Australische formatie The Drones maar die band hield in 2016 op te bestaan. Kort daarna besloten Liddiard en Kitschin een andere creatieve weg in te slaan en werden Lauren Hammel op drums (High Tension) en gitariste/multi-instrumentaliste Erica Dunn benaderd om deel uit te maken van het nieuwe project Tropical Fuck Storm. Ze brachten al eerder twee albums uit en nu is daar het derde album dat wederom niet zomaar met fluwelen handjes behandeld kan worden. De soms vergaande en bizarre denkbeelden over complottheorieën of de bestorming van het Capitool zijn thema’s en rode draadjes die door de tien tracks heen lopen. Soms onnavolgbaar Misschien wel het meest exemplarisch is de al eerder uitgebrachte single ‘G.A.F.F.’ (Give-a-fuck-fatigue” ) met onnavolgbare ritmeverschuivingen waarbij de schurende stem van Liddiard alom aanwezig is en dit dan weer een schril contrast vormt met de stemmen en van Erica en Fiona. Het verdient dan ook je aandacht en het doorgronden van de soms obscure teksten kost de nodige energie. Een andere klankkleur en wat meer psychedelisch maar niet minder onnavolgbaar is ‘Blue Beam Baby’ en ook opener ‘The Greatest Story Ever Told’ met een onnavolgbare gitaarsolo vliegt alle kanten op. Opvallend op deze plaat is dat qua zang Fiona en Erica wat meer op de voorgrond treden, iets wat het geluid van de band ten goede komt. Zo nemen de dames op ‘Suburbiopia’ vocaal het voortouw. Op ‘Bumma Sanger’ pakt de band terug op wat de pandemie volgens hun met ons doet, ‘The Donkey’ is wederom onnavolgbaar en met ‘New Romeo Agent’, met Erica Dunn als zangeres, noemen we het meest toegankelijke nummer. Het album wordt afgesloten ‘Legal Ghost’ dat ook redelijk ontspannen voelt en het instrumentale ‘The Confinement Of The Quarks’, een nummer dat niet echt als de “staart” van een album voelt. Eindoordeel Deep States is een album dat je vooral tijdens de eerste helft de ademt ontneemt; krachtig, onnavolgbaar en soms zelfs destructief. Noise, Rock en Psychedelica worden samengevoegd tot een indringend maar inktzwart album met absoluut muzikaal een eigen signatuur. Gelukkig is het album voorzien van bijgevoegd een boekje zodat je alle teksten nog eens rustig op je kunt laten werken. Veel luisterplezier.

Label Capitol rec.

Beoordeling 8

Review Als kind speelde de Amerikaanse zangeres al diverse strijkinstrumenten waaronder de viool, cello en altviool. Met haar internationaal bloed Ierse/ Hongaars en Italiaanse komaf van haar moeder en de Afro- Amerikaans van haar vader brengt haar als een mooie verschijning. Ze speelde als supportact voor THe Kooks en wist haar op de festivals te presenteren. Haar album Badlands uit 2015 werd goed ontvangen en ‘Colors’ met the Chainsmokers werd een hit. Nu zijn we inmiddels 5 jaar en 3 albums, 4 films waaronder A Star Is Born en Sing2 verder en wist het afgelopen jaar nog een hit te scoren met het nummer Be Kind met dj Marshmellow. Voor dit album heeft ze de hulp ingeroepen van Nine Inch Nails mannen Trent Reznor en Atticus Ross Toch mag je niet verwachten dat ze nu heftige NIN uitspattingen doen want het is allemaal erg terughoudend. Veel piano werk met ‘1121’, ‘The Tradition’ en ‘Whispers’. Natuurlijk zijn de elektro popsongs niet vergeten en zijn de invloeden van The Weeknd en Imagine Dragons nog optimaal op het album aanwezig. ‘Honey’ is een heerlijk popnummer dat zo de charts in kan. Net als het dance nummer ‘I Am Not A Woman, I'm A God’, dat als song goed bij haar attitude past. Met ‘The Lighthouse’ komt de ruwe NINnoise sound om de hoek kijken en weten de heren ‘You Asked For This’ en het openingsnummer mee te schrijven. Het album kent diverse versies met verschillende toegevoegde songs waaronder nog een live editie waar songs van dit album al live terugkomen.

Label eigen beheer

Beoordeling 8

Review We moeten even ver terug in de tijd wanneer we het recente album van A Dolphin uitkwam. Nu 8 jaar later is er weer een EP dat de band weer doet rocken. De zuiderburen wisten rond 2010 veel te touren en bracht een bezoek aan New York waar met een minitour deed incl. Time Square. Met het heerlijke rauwe openingsnummer ‘Desire’ en het opvolgende ‘Out of My Head’ weet de band hun visitekaartje weg te geven. Met een sfeer van Iggy Pop en de ruwe Alice Coopers 80's rock brengt dat ‘Get Exited’ en de driven sound van ‘Be Someone’ de diversiteit van het album brengt. Toch zijn het allemaal rocksongs waar je maar moeilijk bij kunt stil gaan zitten. Het is niet te stevig waardoor het voor een groot publiek toegankelijk is. Met de cover ‘Drove all Night’ eindigen ze het album. Dit is een nummer met verhaal omdat nummer een van de laaste opgenomen songs is van Roy Orbison, dat later door Cindy Lauper is uitgebracht. Het nummer van Tom Kelly (bassist bij Dan Fogelberg) en Billy Steinberg (Linda Rondstadt) die samen al hits scoorden waaronder Like A Virgin van Madonna, divers voor Cindy Lauper en Bangles en nu voor Demi Lovato. De versie van A Dolphin sluit aan bij de sound van de 80's rockbands en past dan ook goed op dit mini album.

Label Surfdog/ Mascot

Beoordeling 8

Review Let’s Rumble! De zanger gitarist van de rock a Billy band The Stray Cats weet met zijn solo avontuur ook veel succes te generen. Naast de big beat albums is er nu weer een heerlijke rock a billy album van de man. Gewapend met zijn gitaar Gretsch gitaar weet hij nu eigen lijn te produceren. De Model 6120 series maakt dat hij een mooie uithangbord is voor het gitaarmerk. Maar het herkenbare geluid dat we kennen van zijn band The Stray Cats komt natuurlijk ook terug in zijn solo albums. De heerlijke smooth rock and roll songs als ‘Checkered Flag’ en de surfsound van de single ‘Smash Up On Highway One’ zijn songs die passen in het handelsmerk van Setzer. Er zijn maar weinig acts die deze populariteit van Rock a billy nog weten te halen, terwijl de scene toch hecht is. Met de classic rock a billy songs ‘The Cat With 9 Wives’ weet de man niets nieuws te brengen, maar toch weer een pakkend geheel van te maken. Dat is dan ook de kracht van Setzer. Hij doet de jaren 50 herleven op een manier dat tijdloos is. Met een banjo in zijn hand sluit de man met ‘Rockabilly Banjo’ dit album af. Zeker niet zijn slechtste!

Label Joyful Noise

Beoordeling 7,5

Review De Australische formatie Tropical Fuck Storm is terug met hun derde worp Deep States! In een tijd dat ook Down Under de wereld stil stond vanwege de pandemie vonden ze ondanks een “writers-block” uiteindelijk toch de inspiratie om ons wederom op een mash-up van Rock, Noise, Punk en wat experimentele stromingen te trakteren. Liefdeskoppel Gareth Liddiard en Fiona Kitschin vormden eerder het hart van de Australische formatie The Drones maar die band hield in 2016 op te bestaan. Kort daarna besloten Liddiard en Kitschin een andere creatieve weg in te slaan en werden Lauren Hammel op drums (High Tension) en gitariste/multi-instrumentaliste Erica Dunn benaderd om deel uit te maken van het nieuwe project Tropical Fuck Storm. Ze brachten al eerder twee albums uit en nu is daar het derde album dat wederom niet zomaar met fluwelen handjes behandeld kan worden. De soms vergaande en bizarre denkbeelden over complottheorieën of de bestorming van het Capitool zijn thema’s en rode draadjes die door de tien tracks heen lopen. Misschien wel het meest exemplarisch is de al eerder uitgebrachte single ‘G.A.F.F.’ (Give-a-fuck-fatigue” ) met onnavolgbare ritmeverschuivingen waarbij de schurende stem van Liddiard alom aanwezig is en dit dan weer een schril contrast vormt met de stemmen en van Erica en Fiona. Het verdient dan ook je aandacht en het doorgronden van de soms obscure teksten kost de nodige energie. Een andere klankkleur en wat meer psychedelisch maar niet minder onnavolgbaar is ‘Blue Beam Baby’ en ook opener ‘The Greatest Story Ever Told’ met een onnavolgbare gitaarsolo vliegt alle kanten op. Opvallend op deze plaat is dat qua zang Fiona en Erica wat meer op de voorgrond treden, iets wat het geluid van de band ten goede komt. Zo nemen de dames op ‘Suburbiopia’ vocaal het voortouw. Op ‘Bumma Sanger’ pakt de band terug op wat de pandemie volgens hun met ons doet, ‘The Donkey’ is wederom onnavolgbaar en met ‘New Romeo Agent’, met Erica Dunn als zangeres, noemen we het meest toegankelijke nummer. Het album wordt afgesloten ‘Legal Ghost’ dat ook redelijk ontspannen voelt en het instrumentale ‘The Confinement Of The Quarks’, een nummer dat niet echt als de “staart” van een album voelt. Deep States is een album dat je vooral tijdens de eerste helft de ademt ontneemt; krachtig, onnavolgbaar en soms zelfs destructief. Noise, Rock en Psychedelica worden samengevoegd tot een indringend maar inktzwart album met absoluut muzikaal een eigen signatuur. Gelukkig is het album voorzien van bijgevoegd een boekje zodat je alle teksten nog eens rustig op je kunt laten werken. Veel luisterplezier.

Label Capitol/ Universal

Beoordeling 8

Review De Franse zangeres Barbera Pravi eindigde als tweede in de strijd van de eeuwige roem als winnaar van het Eurovisie Songfestival. Zij wist Frankrijk weer muzikaal op de kaart te zetten. Dit is haar debuut album, al is ze vooral bekend als schrijver van diverse Franse songs voor o.a. Julie Zenatti en Yannick Noah. De zangeres weet een gelijkenis te trekken met Edith Piaff. Met haar prachtige krullen en haar trekjes, maar vooral met haar stem dat ze opzet met het nummer Voila! Waarmee ze dus net niet het succes wist te pakken. Maar we weten toch dat je als tweede misschien wel meer succes vergaard dan als winnaar? Dan mag dit album hier wel aan bijdragen. De prachtige Franse songs zullen hetals ‘Le Jour Se Leve’, ‘Saute’ en ‘Je L’aime Je L’aime, Je L’aime’ zullen het goed gaan doen wanneer De Tour weer op de radio is. Maar met de storytelling song ‘La Vague’ weet ze de spanning in het nummer prachtig op te bouwen. De liefde, de vrijheid en het vrouwelijke element viert hoogtij op dit album en met ‘La Femme’ weet ze dit mooi te vertolken. De passie en afwisselende muzikale keus van pop, afro-pop, jazz invloeden, maar ook een vleugje dance. Je komt op dit album allemaal tegen. Het is dan ook een mooie instapper voor degene die niet veel naar de Franse muziek luisteren en waar de wereld van Chansons veraf staat.

Label Sony

Beoordeling 8

Review De singer-songerwriter uit Nottingham wist met zijn debuutalbum in 2012. Nu is het 2021 en weet Jake Bugg zijn vijfde album te brengen. Een album vol prachtige songs en overtreft hij zich zelf. Met heerlijke songs als ‘Scene’ en ‘Lost’ weet Bug een Beatle achtige sound a la nu te produceren. De songs zijn pakkend vanaf het openingsnummer ‘All I Need’ en ‘Kiss Like The Sun’. Met ‘Lonely Hours’ weet Bugg de gitaren te laten gieren en met ‘Screaming’ zoekt hij een vorm van dance met stevig gitaarwerk. Het als is erg divers en voor enkele zal dat een verrassing zijn wanneer je zijn eerdere albums beluisterd. De singer-songwriters sound a la Dylan weet hij ver achter zich te laten. Toch is dat waar velen Jake Bugg van kennen. Met het slot nummer ‘Hold Tight’ komt zijn oude sound weer even terug. Het is een mooie afsluiten van een album dat erg gevarieerd klinkt maar toch wel een geheel is.

Beschrijving JagJaguwar/ Konkurrent

Type project 8,5

Klant De heren Aaron Dressner van the National en Justin Vernon hebben het maar druk. Met Big Red Machine hebben ze elkaar in 20218 al gevonden. In de Covid -19 tijd weet men elkaar weer te vinden en laten ze muzikale creativiteit er op los. Het album is vanaf de eerste tonen direct pakkend, mellow en toch ook modern dansbaar te noemen. Latter Days met Anais Mitchel is het eerste nummer van deze Amerikaanse zangeres. Ze neemt de ruimte en zingt New Auburn en met de Fleet Foxes weet ze Phoenix tot een mooi song te brengen. Opvallend is de naam Ben Howard die met This is The Kit het ‘June’s River’ voor zijn rekening neemt. De juweeltjes zijn de songs van Taylor Swift. Het is duidelijk dat zij als een vis in het water voelt bij wat deze heren produceren. ‘Birch’ en het popnummer ‘Renegade’ zouden dan ook niet misstaan op haar nieuw album. Het is dan ook de sfeer van het album waar de ontspanning en prachtige samensmelting tot een geheel komt. Het is dan ook een prachtig album geworden waarbij de sfeer van Dressner en Vernon weer prachtig terug komen. Maar ja niemand weet hoe lang het allemaal gaat duren om dit project in stand te houden. Hopelijk nog wat jaarjes.

Label Colemine Records

Beoordeling 8

Review De Amerikaanse Bluesman Hound Dog Taylor is de vijftig voorbij wanneer hij zijn muzikale doorbraak heeft en hij op 56-jarige leeftijd in 1971 pas zijn debuutalbum uitbrengt. Toch wordt zijn Blues nog steeds als baanbrekend gezien en het Amerikaanse trio GA-20 pakt de handschoen op en brengt met Try It …… You Might Like It: GA-20 Does Hound Dog Taylor een ode aan deze veel te vroeg overleden Blueslegende. GA-20, genoemde naar een oude Gibson versterker uit de jaren ’60, is een trio dat bestaat uit de twee gitaristen Matt Stubbs en Pat Faherty en drummer Tim Carman. Faherty is naast gitarist ook zanger van het trio. Het geluid van de band is vooral puur, hier en daar wat rauw en schurend en verpakt met een “vintage” sound omdat de heren vooral met dit soort apparatuur werken. Blues is van alle tijden en in de kern één van de muziekstijlen die bij uitstek geschikt is als communicatiemiddel; nergens anders dringt de diepere emotie zo diep door als in de Blues. Voor dit album deed het trio een greep uit het oeuvre van Hound Dog en met gebruik van hun vintage-apparatuur klink het even tijdloos als eigentijds. De eerste single is meteen ook de opener; ‘She’s Gone’ is die stuwende opener en deze Boogie heeft alles waar dit album over gaat; vuig en meeslepend gitaarspel, strakke drums als basis en de rauwe zangpartij van Faherty. Op ‘Let’s Get Funky’ gaat onder leiding van drummer Carman het tempo nadrukkelijk omhoog en nummers als ‘See Me In The Evening, ‘It’s Alright’ zijn stuwende, vuige Bluesnummers. Soms maakt het trio een uitstapje waar wellicht de wenkbrauwen van omhoog gaan; luister maar eens naar het instrumentale “Boogie”-nummers ‘Phillips Goes Bananas’ en ‘Hawaiian Boogie’. Met de 70’s Rock ’n Roller ‘Give Me Back My Wig’ krijgen ze weer alle aandacht en blijven ze volharden in die wat analoog klinkende sound. Met ‘Sitting At Home Alone’ is daar die door merge n been snijdende ballad als een vader zijn dochter moet los laten (“ The girl you love, she's done bad now, she's gone / You travel to the corner, she said "daddy, it's far as I gonna go"). Ook ‘It Hurts Me Too’, dat we nog kennen van Elmore James, is meeslepend met een hoofdrol voor Stubbs op gitaar. Try It You Might Like It lijkt qua format op het vorig jaar verschenen album Black Kream van The Black Keys. Op dat album pakten ook zij terug op nummers die in een ver verleden zijn gemaakt maar eigenlijk tijdloos zijn. Het is een album vol met wat rauwe Bluesrock maar toch weten de heren tussen al die muzikale opwinding de essentie van de Blues over te brengen; je kunt met deze muziek alles zeggen en de muziek van Hound Dog Taylor is tijdloos. Veel luisterplezier.

Label Easy Eye Sounds

Beoordeling 8

Review Het debuutalbum ‘Walk Through Fire’ van Yola was al een prettige verrassing. De soul from Bristol gaat je door merg en been. Voorheen speelde ze in country folk band Phantom Limp, die op hun beurt vier albums uit heeft gebracht. Nu is ze wederom met Dan Auerbach de studio in gedoken en komt ze met een prachtig album. De switch naar de soul en R&B sound is een meerwaarde zoals het openingsnummer ‘Barely Alive’ is een prettige toevoeging, net zoals de disco sound van ‘Dancing Away The Tears’. Met Diamond Studded Shoes heeft ze haar wereld hit in handen. Het swingende country driven rock is erg pakkend en blijft in je hoofd zitten wanneer je het een enkele keer hebt gehoord. Het album is lekker divers van sfeer en toch blijft het een geheel. ‘Be My Friend’ krijgt een vleugje gospel in de country om daarna een ballad, ‘Great Devide’ te introduceren. Met ‘Now You’re Here’ weet ze het juweeltje van het album te presenteren, al mag het Like A Photograph dat prachtig gezongen is, er ook zijn. Met blazers en de uptempo pop gaat het feest met ‘Break the Bough’ en weet Yola met het titelnummer het album af te sluiten. Zo goed het album is, zo slecht is de bijbehorende backcover. Maar ja dat is dan ook even een klein detail wanneer je dit op Spotify beluisterd of de hoes even weg legt.

Label Asthmatic

Beoordeling 7

Review De Amerikaanse singer-songwriter Sufjan Stevens wist met de familie albums Seven Swans, Illinois en Carrie & Lowell goud en zilver te halen. Het succes kwam als een verrassing, waarna hij met Bryce Dressner (National), James McAlister en klassiek georiënteerde Nico Muhly een album, Planetarium maakte . Met zijn stiefvader Lowell Brams maakte hij het album Aporia en zelf wist hij in Covid tijd The Ascension te brengen. Nu komt hij met Convocations, al is het album al eerder online verschenen. Het album is een reactie van sfeer en emotie op het overlijden van zijn natuurlijke vader. Dit gebeurde direct na de release van Aporia, dat hij met zijn stiefvader had gemaakt. Het was een emotionele rollercoaster dat resulteert in een album vol emoties. Van de Meditation 1 tot 10 naar de Revelation (opbaring) 1 – 10 naar de Celebration 1-10 en eindigt in de Incantation (de bezwering) 1-9. Het is een album dat volledig instrumentaal is en met het verhaal kun je dit het beste een plek geven. Komende maand, 24 september

Label Warner Benelux

Beoordeling 8

Review Vorig weekend deed de Nederlandse dance rocker zijn album presentatie in de bossen van Ommen. Het album Pre- Apocalypse Party Playlist kent 9 songs vol nieuwe energieke songs van de Rebellerende Jelte Tuinstra. Na drie jaar wachten of beter gezegd na drie jaar hard werken weet Rebel een energiek album te presenteren en kan het feest na coronatijd weer beginnen. Het is na de eerste aanslagen van de akkoorden direct raak. Pakkende funky songs met een vleugje Prince in ‘Love Right Now’. Daarmee kun je je show en album prima mee beginnen. Het mooie van dit album is dat de genres in allerlei vormen door de speakers klinken. Van funk Jazz Rock en Soul met een 80’/90’s sound zoals Prince het bedoeld heeft. ‘Behave’ is een lekkere pakkend nummer dat als single her prima doet. Of het stevige Emma nummer waarmee hij zijn liefde verklaart aan deze vrouw. Dat is wat Jett Rebel vooral doet. De liefde verklaren aan iedereen en dat geeft hem de inspiratie voor vele songs. Zoals het ‘Baby, I’m In Love’ en het kitscherige casio nummer ‘Cold Cold Heart’ en de glitter discoballen pop van ‘Ppparty’. Maar het is vooral een prettig en vrolijke plaat met songs als ‘Kiss That Girl Again’, het Beatle-teske Going For A Ride Tonight’ en de afsluiter ‘To the Moon’.

Label Crush / Universal

Beoordeling 8

Review De Nieuw-Zeelandse zangeres Yelich- O’Conner luistert naar de artiestennaam Lorde. Inmiddels is ze al heel wat jaartjes op een podium te zien, maar weet nu met haar 3de album te komen. Met Royals van het album Pure Heroine scoorde ze een enorme hit en dat was de start voor meer. Maar zoals het debuut is het niet meer geworden. Inmiddels is het titelstuk van het nieuwe album als single verschenen. Het album is zeker een verrassing. Het kent geen cd maar een pakketje met foto’s en teksten. Om het album te verkrijgen is er een download code aan het pakketje toegevoegd. Het geeft aan dat er veel digitaal gaat, maar dat het ook fijn is om iets in handen te hebben. Na het downloaden kun je het zelf op bv een cassette opnemen en dit in het doosje bewaren. Tevens kun je een filmpje en foto’s downloaden. Maar het gaat om het album. Hier zien we Jack Antonoff op de lijst van de producer, bas, gitaar, etc. en songwriters staan. De gitarist/ zanger van de Bleachers weet net met zijn eigen band een album te presenteren. Nu komt als het ware zijn tweede album met een andere zangeres. In het kader hiervan wordt het album als indie folk album gepresenteerd. Het zou passen in de sound, al is Lorde wel van een mega label en is het indie verhaal een bijzaak. Toch zijn de songs heerlijk zoals het openingsnummer The Path en de single en titelsong ‘Solar Forever’. Ingetogen en dansbaar met een vleugje pop dat voor catchy is. De storytelling ‘California’ en ‘Stoned at the Nail Station’ zijn mooi en beeldende verhalen en de samenzang in ‘Fallen Fruit’ en ‘Secrets From A Girl’ (met zangeres Robyn) de girly songs die de female fans zal aanspreken. Opvallen is dat ook hier Phoebe Bridgers haar zangtalent op vele songs te horen is en samen met Marlon Williams, Clairo en Lawrence Arabia. Het is voor de laatste groep een mooie springplank om het succes naar de top door te kunnen zetten.

Label BMG

Beoordeling 8

Review Het festivalseizoen is voor een groot deels weer geannuleerd. De Britse band uit Oxford kon weer gaan shinen op het podium en met de re-issue van het album uit 1997, kan de band weer het succes oprakelen van toen. In It For The Money was dan ook een van hun succesvolste albums. Met songs als ‘Richard III’, ‘Late In The Day’ en ‘Sun Hits the Sky’ werden populaire songs die als voorloper van het titelloos vervolg album met ‘Pumping Up Your Stereo’ een grote hit maakten. Met deze re-release krijg je er een mooie toevoeging bij. De B-kantjes die niet op het origineel album stond en outtakes die gemasterd zijn zijn een mooie aanvulling op het album. Songs met handclaps of akoestische gitaren met langere intro’s, bijna elk nummer is verschillend. Van de bovenstaande hits als ‘Cheapsksate’ en ‘Sometimes We’re Very Sad’ brengen de kleine details tot een andere sfeer in de song. Tot slpot is er nog een live w uit 1998. album aan toegevoegd. Met ‘Melanie’ van het Lowland festival van 1995, Sometimes I Make You Sad (Amsterdam ‘97), de grote UK hit ‘Going Out’ (Toronto) als songs van dit album van de Nottingham show uit 1998.

Label R'Coup

Beoordeling 8,5

Review De singer-songwriter Fin Greenall weet zich de afgelopen jaren in de picture te spelen. Zijn intieme warme concerten brengt een sound weer dat hij nu ook op plaat weet te zetten. Zijn eerste albums lagen in te trant van de trance en dance. Dit gebeurde onder de naam van Sideshow. Hij produceerde de eerste albums van een onbekende Amy Winehouse en scoorde een hit met het album Hard Believer uit 2014 waar Ruben Hein als gast op te horen is. Inmiddels is de man qua muziekgenre opgeschoven naar de akoestische gitaar en singer-songwriterstijl. Met dit album weet Fink zijn oude songs terug te halen in het hier en nu wat dit een terugblik geeft tussen 2005 - 2015. Met het nieuwe album is Fink op zoek om deze twee stromingen samen te voegen. De beats kleine geluiden die je overal hoort en het gitaarspel brengt een mooie samensmelting van twee verschillende werelden, Het is een ‘Sort of Revolution’ waarmee het album passend begint. Met ‘Warm Shadow’ is het herkenbare tokkelspel terug te horen en met handclaps en lekkere beat op het drama verhaal van ‘Looking Too Closely’, ‘Pills In My Pocket’ en het prachtig beeldige ‘Shakespeare’ maakt dat je al een heerlijk divers album hebt voordat de eerste helft van het album is bereikt. Het tweede deel kent meer de intieme sound van de man met een heerlijk donkere stem. De bastonen die als luie klanken onder zijn gitaarspel klinken, dragen de songs als ‘Walking In The Sun’ en ‘Blue Berry Pancakes’. of het heerlijke gitaarspel van het slotstuk ‘Yesterday Was Hard’ brengt dit tot een album dat ingetogen prachtig is.

Label Chancho rec.

Beoordeling 7

Review De Nederlandse heavy rock band Pendejo kent in de naam al een Spaans tintje. Met het album Toma weet de band zich in de kijker te spelen en de opmaat te maken naar een groter podium De band weet met hun versie van Iron Maidens ‘Wrathchild’ met toeters en blazers een heel andere rockversie van deze klassieker te maken. Met The Wizard van Black Sabbath weet de band de donkere zware sound een heel andere wending te geven. De solo wordt opgelost door een trompet maar het blijft een leuke lichtere versie van het origneel. Dat alles in het Spaans is, is een dingetje waar je even aan moet wennen. Wanneer dit een plek heeft gekregen dan zijn de eigen songs als ‘Flotadores’, ‘DOS’ en ‘Hacia La Luz’ prima songs. Nu is mijn Spaans niet optimaal te noemen en kent Spanje hun Heroes del Silencio, dan is het nog een beetje vreemd om rocksongs in het Nederlands te gaan horen. Maar een Nederlandse band die in het Spaans weer de Engelstalige rocksongs vertolkt is wel weer een andere koek. Maar muzikaal klinkt het allemaal prima en geeft de sound door de blaasinstrumenten de rock weer een andere swing. Prima gedaan!

Label Universal

Beoordeling 8,5

Review De 23-jarige Dave leverde twee jaar geleden met PSYCHODRAMA een indrukwekkend debuutalbum af waarmee hij meteen doordrong tot de crème-de-la-crème binnen de Hip-Hop wereld. Het heeft even geduurd maar met We’re All Alone In This Together is daar nu eindelijk die opvolger waarvoor de verwachtingen hoog gespannen zijn. Het album opent met 'We're All Alone' met het geluid dat we kennen bij het aftellen van een zwart-wit film. Vervolgens is daar een spookachtige stem op de achtergrond voordat de Brit op een beat los barst om ons meteen in zijn eigen wereld mee te nemen (‘I knew that my life was a film/From when I had to share a bed with my mum and I was pissin’ myself’). Halverwege verdwijnt de beat en wordt Dave alleen door een piano begeleidt. Het resultaat is verbluffend en ongelofelijk effectief want omdat zijn teksten zo nadrukkelijk klinken word je als het ware in zijn wereld meegezogen. Het grote verschil met zijn debuut PSYCHODRAMA is dat de Brit met Nigeriaanse roots hier niet alleen aan zelfreflectie doet maar ook maatschappelijke vraagstukken durft aan te roeren zoals criminaliteit, immigratie, misbruik, liefde en problemen binnen relaties. Naast sterke tracks als ‘Verdansk’, ‘In The Fire’ en ‘Twenty To One’ komen we ook een diversiteit aan samenwerkingen tegen zoals bij de al eerder uitgebrachte single ‘Clash’ waar we naast Dave de rapper Stormzy horen. Mooi is het dat hij zo bepalend kan zijn met de sfeer want op nummers als ‘System’ (ft. Wizkid) en ‘Lazarus’ (ft. Boj) veranderd de klankleur van boos en urgent naar een aangename groove met Afrikaanse invloeden. Ondanks al die genoemde pareltjes noemen we toch twee hoogtepunten; ‘Three Rivers’ wordt voortgedreven op een haast klassiek stuk maar het meest indrukwekkende nummer is absoluut ‘Heart Attack’, een bijna 10-minuten durend betoog over misstanden dat ook een licht-klassieke melodie als basis kent. Dave raast op dit nummer als het ware door met zijn teksten, ook op momenten dat er geen muzikale omlijsting is en je hoort hem af en toe naar adem happen omdat hij zijn verhaal wil blijven vertellen en de urgentie absoluut over wil brengen. Het nummer begint met het geluid van sirenes en eindigt met een geluidsopname van zijn moeder die in huilen uitbarst als ze aan de tijd terug denkt dat ze op de vlucht was. (“I didn't have anybody, nobody was ready to help me / You was six weeks old, this is when we left from Africa / I was on the streets for three years / Nobody let me eat, nobody in this nation”). Dave groeide op in Zuid Londen waar zijn moeder moeite had om de touwtjes aan elkaar te knopen en hij zag zijn beide broers afglijden. Met ‘Heart Attack’ De diepere betekenis van dit album zal na elke luisterbeurt duidelijk worden. Daar waar teksten vaak ondersneeuwen in de beats en de melodie daar zorgt de Brit duidelijk voor het tegendeel. Zijn heldere uitspraak, met Brits dialect, is soms kalm en dan weer urgent maar zijn teksten zijn in deze productie altijd duidelijk verstaanbaar. En juist dat is de kracht van het album en zorgt dat je zijn verhalen als het ware absorbeert. We’re All Alone In This Together is een indrukwekkend tweede album geworden. Veel luisterplezier.

Label Columbia

Beoordeling 7,5

Review De tweede EP Fortitude van het drieluik van Pablo Dylan, de kleinzoon van Bob Dylan, is uit. De folkrockmuzikant en instrumentalist zoekt zijn eigen weg in de muziekwereld en geeft op deze tweede EP zijn visie op een aantal maatschappelijke problemen in de VS. Fortitude is de tweede EP van een drieluik. Eerder bracht hij al ‘Solitude’ uit over eenzaamheid en herinneringen en de derde zal de titel ‘Renaissance’ meekrijgen. Dit tweede deel staat vooral in het teken van de gebeurtenissen en maatschappelijke ongelijkheid in de VS en mede naar aanleiding van de dood van George Floyd. Zelf zegt hij hierover: “I am a deep believer in the promises laid out in the Declaration of Independence, but unfortunately for most of the population those promises were never realized. It is this discrepancy that I feel my most sacred duty as an artist is to comment on.” Als kleinzoon van de illustere Bob Dylan zijn de verwachtingen waarschijnlijk maar evengoed niet vanzelfsprekend hoog. Toch heeft hij het talent in zijn genen zitten en met deze vijf nummers levert hij met zijn ietwat rauwe stem een mooie EP af waarbij Folk-, Blues- en Americana-invloeden makkelijk te herkennen zijn. ‘I Descend My Westward Courd’ is lekker uptempo en mooi georkestreerd en met het ‘Bluesy ‘Ward No. 9’ legt hij de vinger op het Amerikaanse gevangeniswezen. ‘I Shoud’ve Know’ is het bewijs dat de appel echt niet ver van de boom valt en op dit mooie nummer lijkt het alsof we een jonge Bob Dylan horen. Pablo laat bij de laatste twee tracks, ‘Shadow Of The Guard’ en ‘The Massacre At Port Pillow’, alle schroom varen en met zijn schurende stem en de wat stevigere sound wordt de urgentie en zijn boodschap duidelijk. Deel II van de aangekondigde trilogie is dus nu een feit en het is nu wachten op het derde deel. Dylan is net als zijn opa niet zo zeer op zoek naar commercieel succes maar veel meer op zoek naar zijn eigen creatieve en muzikale identiteit. Fortitude is veelbelovend en we kijken dan ook uit naar het derde deel zodat we het totale plaatje kunnen beoordelen en beluisteren. Veel luisterplezier.

Label Slick Monkey records

Beoordeling 7,5

Review De Canadese rockact White Cowbell Oklahoma weet al ruim 20 jaar van zich laten horen. Dan is dit wel aan de andere kant van de plas. De rockact weet met hun ruwe rock in de lijn van de classic rockers zich te plaatsen. Met songs als Black Night van Deep Purple weet men dit genre tee ren. De ruwe mix maakt het album vooral vet. Geen gepolijste rocksound maar meer naar het origineel. Met de songs ‘Take Me Down To Mexico’ wil de band nog een eigen richting zoeken maar Just Some Things A Man Can’t Keep Inside klinkt al seen heerlijke mellow ZZ Top song, inclusief met de zangstijl van Gibbons. De good old KISS song ‘Nothing to Loose horen we terug op ‘The Bell Are On the Run’ en ‘Shot A Gamblin Man’. De inspiratiebronnen laat van zich horen. Dit geldt ook voor de rest van de songs. Soms wat gedateerd maar vol overtuiging gespeeld.

Label Dead Oceans / Konkurrent

Beoordeling 7,5

Review De psychedelische soul en dub sounds van de band uit Houston, Texas wordt alleen maar meer ontdekt. Niet alleen door de luisteraars maar ook collega muzikanten. Zo is het derde album van de band Mordechai onder handen genomen door DJ’s. De remixen zijn vooral voor de dance scene interessant geworden. De songs zijn allemaal een tempo sneller gemaakt en kent daarbij een ander swingende beat. De psychedelische kant van de band is omgetoverd tot een dansbare sound waar je vanzelf ook weer high van wordt. De songs zijn er frisser door geworden zoals het ‘Time’, ‘First Class’ krijgt een soul mix en ‘So We Won’t Forget’ maakt het met de vette beat zeker een lekker pop nummer. Het is dus allemaal niet nieuws maar wel een leuke toevoeging aan het origineel. Als album kan het zo als dubbel cd worden gepresenteerd!

Label Subpop/ Konkurrent

Beoordeling 7

Review Bob’s Burgers is een Amerikaanse animatieserie waar een 45 jarige vader een burgertent heeft. Van zijn familie krijgt hij geen support en zijn kinderen leven een ander leven. Deze familie beleeft geen buitensporige avonturen maar komt in absurde situaties terecht. Deze avonturen krijgen dan een ondersteunend liedje en daar is waar dit album in het verhaal terecht komt. Het zijn dan ook meer grappige liedjes die hier op staan dan dat het een kwaliteit album is met top songs. Het verteld het verhaal en episodes. Zo komt een cd al snel op 40 titels en dit dubbel album krijgt in totaal dan 90 titels. Met hier en daar een song van metalsound ‘Witchy Witchy’ of een popliedje ‘Beyond the Sea’ of de ska van ‘Here Comes the Meat Plane’. Gemiddelde tijd van een liedje is 1,5 minuut en songs blijft het alleen bij een thema tune. De songs komen uit het seizoen 7 tot en met 9. Het hoesje (ook voor de vinyl versie) dat de hamburgertent weergeeft is meer dan leuk bedacht. Maar in het geheel is het album meer iets voor de liefhebbers van deze serie. Daar laten we het dan ook …

Label Valory

Beoordeling 8,5

Review In een tijd dat concerten nog steeds schaars zijn is het juist heel fijn om een release te zien van een live-registratie. Live From The Ryman And More is een nieuw album van de negenvoudig Grammy Awards® winnares Sheryl Crow, één van de meest succesvolle vrouwelijke artiesten van de laatste decennia. Haar doorbraak kwam in 1993 met het 7x Platina album Tuesday Night Music Club dat de hits als ‘All I Wanna Do’, ‘Strong Enough’ en ‘Leaving Las Vegas’ voortbracht. Daarna bouwde ze haar carrière verder uit waarbij het uit 2019 daterende album Threads, dat bestaat uit diverse samenwerkingen, haar meest recente album is. In 2019 stond ze nog in Poppodium 013 met haar band en waren we getuige van een meer dan gelikte show van deze doorgewinterde singer/songwriter. Dit album is een compilatie van vijf avonden van concerten die Sheryl gaf in 2019 in het hypermoderne Ace Theatre in Los Angeles, het legendarische Newport Folk Festival in Rhode Island en natuurlijk het historische Ryman Auditorium in Nashville. Live From The Ryman And More geeft een prachtige doorsnede van haar grootse carrière en samen met haar fantastische band geeft Miss Crow een Masterclass in Rock, Pop, Gospel, Blues en hier en daar wat Country. Natuurlijk komen hits als ‘My Favorite Mistake, ‘The First Cut Is The Deepest’, ‘It It Makes You Happy’ en ‘Soak Up The Sun’ voorbij maar wat vooral bijzonder is dat we een aantal samenwerkingen van Threads hier live horen. Grote artiesten als Stevie Nicks (‘Prove To You’), Jason Isbell (‘Everything Is Broken’), Brandi Carlile (‘Beware Of Darkness’) en natuurlijk Emmylou Harris (‘’Nobody’s Perfect’) geven acte de présence. Het feit dat ze ‘Real Gone’ uit de Disney-film Cars speelt is bijzonder, ‘Everyday Is A Winding Road’ mag niet ontbreken en met de afsluiter ‘I Shall Believe’ is de cirkel waarschijnlijk rond want dit nummer is ook de laatste track van het album waarmee ze doorbrak. Toeval of niet? Met maar liefst 27 nummers en een speeltijd van bijna 2½ uur is dit het meest complete overzicht van Sheryl Crow. Voor elke fan een must have maar ook voor elke muziekliefhebber een aanrader want er staan enkele unieke samenwerkingen op en verder is dit gewoon een productie van hoge kwaliteit. Veel luisterplezier.

Label Bureau B

Beoordeling 7,5

Review We schrijven 1986; in dat jaar bracht de Duitse formatie Die Fische in een zeer kleine oplage het album Eine Nacht In Caïro uit. Nu, 35 jaar later, is deze band die oorspronkelijk uit de omgeving in en om Düsseldorf afkomstig is, herontdekt en heeft het Duitse label Bureau B. de moed om het album opnieuw uit te brengen. Op een of andere manier zijn enkele nummers van dit album zoals ‘Fire Of Love’ en ‘Conversation Of Everyday-Lovers’ door liefhebbers verspreid op het wereldwijde web en toen is het balletje als vanzelf gaan rollen. Die Fische was een band die in 1982 werd opgericht door Bernd Oprach en Peter Walgenbach waarna drummer Arnd Willert ook nog aan sloot. De band maakt muziek die ergens op het snijvlak bevindt van NDW, New Wave en ook Punk en bij het luisteren van dit album uit 1986 is een vergelijking met een formatie als Kraftwerk nooit ver weg. Het bijzondere van dit album is dat de band koos voor een mix van Duitstalige en Engelse nummers waardoor het album een bijzondere dynamiek heeft. ‘’From Machine To Machine’ klinkt erg elektronisch en heeft een wat industriële sound, ‘Fire Of Love’ is wat experimenteler en bij een nummer als ‘So Verrückt’ komen de Punk-invloeden als vanzelf bovendrijven. Nu het album is afgestoft en opgepoetst heeft het wel wat meer glans gekregen al zou een exemplaar uit de jaren ’80 waarschijnlijk ook erg goed klinken. Eine Nacht In Cairo is absoluut een bijzondere uitgave die waarschijnlijk op zeer veel sympathie zal kunnen rekenen. Veel luisterplezier.

Label Crabtree

Beoordeling 8

Review Soms loop je tegen een release aan die je van kop tot staart in vervoering brengt. Het debuutalbum First Time Feeling van Leah Blevins is zo’n plaat die voor dat gevoel kan zorgen. In 2018 bracht ze een veelbelovende EP uit maar het duurde nog drie jaar tot ze collega-troubadour Paul Cauthen en Texas Gentleman’s Beau Bedford ontmoette om aan een volwaardig album te gaan werken. Met de bevlogen hulp van Cauthen en Bedford vond de 31-jarige Leah de ideale muzikale- en productiecombinatie en ging de studio in om de liedjes die ze tot dat moment had geschreven definitief op de plaat te zetten. Het resultaat mag er zijn want de tien liedjes, vooral geschreven op basis van eigen ervaringen, voelen als een warme deken. En met een stem die ergens het midden houdt tussen Duffy en Dolly Parton is de in Nashville woonachtige Leah Blevins één van de grootste verrassingen van dit bijzondere muzikale jaar. Bij de opener ‘Afraid’ wordt meteen duidelijk dat we hier niet met een artiest van twaalf in een dozijn te maken hebben; Leah verrast ons meteen met haar eigen geluid dat nog het best in Alt-Country zou passen en haar karakteristieke stem en het schurende gitaargeluid zorgt dat het meteen spannend wordt. Met ‘Beautiful Disaster’, dat zich ergens op het snijvlak van Country en Folk bevindt, is er het eerste moment van bezinning. De fiddle en de trilling in haar stem zorgen voor de nodige melancholie, een gevoel dat we ook op het semi-akoestische ‘Little Birds’ terug horen en waar Leah erg fragiel klinkt. (“Oh little bird take me home / Cause I still love you after all that I know / You told me your secret / All your dirty little secrets / You’re just what I want”). ‘Clutter’ is wat donker en neigt naar Americana, ‘Believe’ is lekker soulvol met goed pianowerk en ‘Mexican Restaurant’ is die toch wel verplichte emotionele ballad. Natuurlijk zijn liedjes over opgroeien een universeel thema en met ‘Magnolias’ horen we Leah dan (“I don’t know where I’m going / But I ain’t staying here”) zingen. De nummers luisteren lekker weg en naast de opener ‘Afraid’ hoort ook het titelnummer, dat een hele mooie en soepele melodielijn kent, tot de hoogtepunten van het album. Eén van de meest bijzondere nummers is ‘Fossil’; een nummer dat wordt gedragen door de stem van de Amerikaanse en dat ondanks het subtiele instrumentarium en percussie toch een bepaalde urgentie uitstraalt. Op First Time Feeling wordt duidelijk dat Leah Blevins over loopt van talent. Dat zet ze om in mooie liedjes waar haar songwriting prima tot uiting komt én dat in combinatie met die boeiende stem zorgt dat er een mooie muzikale toekomst voor haar is weggelegd. Wel mag een eventueel vervolg nog wat spannender worden maar voor nu druk ik wederom op de repeatknop van de Cd-speler. Veel luisterplezier.

Label Merge Records

Beoordeling 8

Review Thirstier is het vijfde album van de Amerikaanse muzikante Mackenzie Scott die wij beter kennen als TORRES. Haar vorige album stond min of meer in het teken van de gevonden liefde en dit album wordt getekend door de stabiliteit van die relatie met de beeldende kunstenaar Jenna Gibson. TORRES komt vliegend uit de startblokken en met het lekker rockende en wat grunge klinkende ‘Are You Sleepwalking?’ plaatst de Amerikaanse haar vingerafdruk en licht een tipje van de sluier op want gaandeweg horen we naast gitaren toch ook wel wat synths. Vervolgens trekt ze die lijn door en met de hit-in-de-dop ‘Don’t Go Putting Wishes In My Head’ en horen we haar openlijk de liefde verklaren aan beeldend kunstenaar Jenna Gibson die verantwoordelijk is voor de opvallende albumhoes.(“For a while, I was sinking / But from here on out / I swear I'm swimming”). Check ook zeker even de bijbehorende video. Maar Mackenzie laat op Thirstier horen dat haar veelzijdigheid de afgelopen jaren alleen maar verder is ontwikkeld en dat ze als geen ander in staat is een bepaalde dynamiek uit haar nummers te laten vloeien. ‘Constant Tomorrowland’ klinkt dan nog wel enigszins vrijblijvend maar ‘Drive Me’ is één van de meest opvallende nummers op dit vijfde album; daar waar we het ene moment nog een aardige dosis dissortion horen is er op het andere moment soepele Indie-rock. We wisten al dat de Amerikaanse een erg goede stem heeft en dat bewijst ze op dit album wederom want haar stem draagt het album. Luister ook maar eens naar het zeer intieme ‘Big Leap’, over een bijna fataal ongeluk van een geliefde waar we Torres misschien wel breekbaarder dan ooit horen. Ook de titelsong begint erg ingetogen om wat later toch te ontbranden en eigenlijk horen we hier in een kleine 3 minuten precies datgene waartoe de Amerikaanse in staat is. Verder verklaart ze ook hier nogmaals haar op dit moment onbegrensde liefde (“The more of you I drink, the thirstier I get, baby”). Al eerder waren de synths hoorbaar maar altijd was daar wel die aangenaam schurende elektrische gitaar. Op ‘Kiss The Corners’ trekt ze voor de eerste keer echt de elektronische kaart en zorgt daarmee echt voor een verrassing. Maar natuurlijk zijn de gitaren uit de openingstrack nooit ver weg en karakteriseren nummers als ‘Hug From A Dinasaur’ met een mooi “call-and-response”-deel, ‘Hand In The Air’ dat lekker recht-toe-recht -aan is en afsluiter ‘Keep The Devil Out’ kunnen we ook rustig vermelden. Thirstier is weer een nieuw hoofdstuk in het muzikale boek dat TORRES aan het schrijven is en het klinkt weer net anders dan de voorgaande vier albums. Mackenzie Scott blijft zich ontwikkelen maar met dit album lijkt de definitieve doorbraak toch absoluut tot de mogelijkheden te behoren. Het album brengt een meer dan aantrekkelijke dosis energie en dynamiek en met dit nieuwe album bewijst de New Yorkse een blijvertje te zijn. Een meer dan fijn album. Veel luisterplezier.

Label Virgin

Beoordeling 8

Review “The aim is to bring hope to people after the maddest year” vertelde de Londense rapper Barney Artist laatst. Samen met zijn muzikale “soulmate” Jack Steadman, alias Mr. Jukes, is The Locket het resultaat van hun samenwerking tijdens de pandemie. De totstandkoming van dit nieuwe album duurde vanwege de pandemie ongeveer 18 maanden en wederom brengen de beide vrienden ons een heerlijke blend van Old-school Hip-Hop die ze vervolgens creatief weten te vervlechten met een aantal muzikale invloeden zoals Jazz. Hier en daar wordt zelfs gescratcht! Zoals bekend was Steadman al succesvol met zijn formatie Bombay Bicycle Club en solo bracht hij enkele jaren geleden al het meer dan goed ontvangen verfrissende soloalbum God First uit. Via dat project leerden de beide Londenaren elkaar kennen en is The Locket eigenlijk wel een logisch vervolg. Het album opent met de titelsong die absoluut bedoeld is om deze donkere periode eindelijk achter ons te laten. Op een lekker beat en ondersteund met koperen blazers is het een ideale opener als we Artist “Me and Jack are building these hymns / No angels sin / we fill a locket with memories we protect, and don't forget to keep it around your neck” horen zingen. Uiteraard is Hip-Hop de rode draad op dit album en het duo pakt dan ook regelmatig terug op lekkere, traditionele Hip-hop zoals bij ‘Check The Pulse’ waar Artist een vocale strijd aangaat met Kofi Stone. ’Blowing Steam (Open Up Your Mind’, de eerste single en ‘Poems’ luisteren lekker weg maar het album wordt pas echt naar een hoger niveau getild bij ‘Deja Vu’ en prijsnummer ‘Vibrate’ dat heerlijk voortdrijft op een jazzy sample. Mooi is dat de beide heren met dit album regelmatig buiten de lijntjes van de traditionele Hip-hop kleuren en soms tot verrassende arrangementen komen en altijd oog blijven houden voor het tekstuele. Het dromerige ‘All For You’ is hier misschien wel het mooiste voorbeeld van en naast de soepele zanglijnen zorgen de Hi-Hats en de Harp voor een surprise. Op The Locket horen we overigens nog een gastzanger; op het lui wiegende ‘Autumn Leaves’ horen we de rapper Lex Amor, ook uit Londen. De afsluiter ‘Gratitude’ doet de wenkbrauwen misschien wat fronsen; begeleidt door een gospelkoor horen we Artist als het ware preken. (“Practisin' my faith, still remember where I came from”) The Locket is een erg geslaagd album geworden waarbij de beide vrienden “Old-school” Hip-Hop als basis muziekstijl hanteren om daar vervolgens hun eigen twist aan te geven. Ook als je niet echt een liefhebber bent van deze muziekstijl zal je humeur na het luisteren van dit album absoluut opfleuren. Veel luisterplezier.

Label Gulf Coast Records

Beoordeling 8

Review Bij een release van een artiest die de achternaam Jackson draagt spitsen de oren zich spreekwoordelijk meestal. Zo ook bij het nieuwe album van Tito Jackson, jawel de oudere broer van poplegende Michael die ook deel uit maakte van de fameuze Jackson 5. Met Under Your Spell brengt de Amerikaanse zanger, gitarist en songwriter pas zijn tweede album uit. Toriano Adaryll "Tito" Jackson is dus één van de oudere broers van wijlen poplegende Michael Jackson. Na zijn carrière met de Jackson 5 was hij qua muziek vooral op de achtergrond actief en opvallend is dat hij pas in 2016 met het album Tito Time zijn eerste soloalbum uitbracht. Naast zijn muzikale talent opent een dergelijke achternaam natuurlijk wel deuren want op dit album krijgt hij medewerking van een aantal gastmuzikanten waar menig artiest zijn vingers bij aflikt. Een greep van artiesten die we voorbij horen komen zijn namen als Stevie Wonder, Joe Bonamassa, George Benson en Claudette King, jawel de dochter van B.B. Under Your Spell is een album dat doorspekt is van nostalgie en ons als luisteraar mee terug neemt in de tijd en een aangename combinatie brengt van Blues, Funk, R&B en natuurlijk het geluid van Motown. Het album opent swingend met ‘Wheels Keep Turning’, een heerlijke “Bluesshuffle” met een bijdrage van Kenny Neal en meteen zijn de blazers op de voorgrond aanwezig. Vervolgens worden we getrakteerd op het vet aangezette ‘Love One Another’ waar naast Tito zijn broer Marlon, Bobby Rush en Kenny Neal hun opwachting maken en waar Stevie Wonder met zijn mondharmonica voor de soul zorgt. De rijpheid van zijn stem komt mooi tot uiting in nummers als ‘Like It’ en ‘Dying Over Here’ en met ‘Big Leg Woman’ is daar die diepe zuidelijke blues. Met ‘You’re Gonna Push Me Too Far’ krijgen we een mooi staaltje jaren ’70 Funk en met een cover van ‘Rock Me Baby’ eert hij zijn vriend B.B. King. Mooi is het om de dochter van de legende, Claudette King, hier te horen en dat in combinatie met het virtuoze gitaarspel van George Benson maakt dit toch één van de absolute pareltjes van dit album. Afsluiten doet de sympathieke Jackson met het zwoele en wiegende ‘I Got Caught (Loving In A Dream) Het is zo ontzettend lekker om weer naar een album te luisteren dat volgespeeld wordt zonder kunstmatige en digitale kunstjes. Tito Jackson levert een zeer vakkundig album af waar Blues de basis vormt maar waar hij evengoed R&B, Soul en Funk combineert. Een meer dan fijne plaat. Veel luisterplezier.

Label One Music

Beoordeling 7,5

Review Na enkele singles en de EP Cosmic is daar nu het debuutalbum No Path To Follow van de pas 26-jarige Britse singer/songwriter en producer Lauren Faith. Al eerder werd duidelijk dat we te maken hebben met een talentvolle singer/songwriter, producer en mult-instrumentalist die lekker pakkende en dansbare nummers de ether in slingerde. Ze werkte al eerder samen met bekende namen als Naomi Banks en haar grote droom is om ooit als vrouwelijke producer een Grammy te winnen. Ook zij gebruikte de Lockdown als gevolg van de pandemie juist als katalysator om nieuwe muziek te schrijven met als resultaat dit nieuwe album dat met acht tracks een kruising is tussen een EP en een volwaardig album. Door de bank genomen is het een uptempo album waarbij de drie nummers die het album openen voor een aangename groove zorgen. Het op een vette beat voortdrijvende ‘Falls Right Down’ opent het album waarna we met ‘Fine Lines’ op een meer EDM-geluid getrakteerd worden. Met het dansbare prijsnummer ‘Hold You Close’ sluit de Britse het eerste blok af om daarna iets meer uit de vastgestelde lijntjes te gaan kleuren. Op ‘Feels’ klinkt Lauren een beetje dromerig al zorgen de synths hier voor groove, want die is overal aanwezig of nooit ver weg. En zo verschuiven gaandeweg het album langzaam de muzikale panelen. ‘It’s All A Blur’ is wat meer dromerige electronic en met ‘Another Bad Day’ verkent ze voorzichtig de paden van de R&B. No Path To Follow is feitelijk een geheel eigen productie; de in Londen woonachtige Lauren schreef aan alle tracks mee en bewijst dat ze een lekker fris klinkende popplaat kan maken. De variatie zit ‘m in de nuances en de details en daardoor blijf je als luisteraar misschien in afwachting van die verrassing. Evengoed een fijne kennismaking. Veel luisterplezier.

Label Show Dog

Beoordeling 8

Review De inmiddels 51-jarige Amerikaanse Country zanger Clay Walker is terug met een nieuw album. Na She Won't Be Lonely Long uit 2010 bracht hij alleen nog een download-album uit dus de fans hebben meer dan uitgekeken naar Texas To Tennessee. Walker heeft inmiddels de multi-platina status bereikt, scoorde tientallen hits waarvan er een elf de no. 1 status bereikten in de diverse Amerikaanse charts. Nummers als Live Until I Die,” “Dreaming With My Eyes Open,” “If I Could Make A Living,” “This Woman And This Man’ zorgden voor groot succes maar de laatste Jaren was het dus stil. Tot enkele maanden geleden toen er ineens de single ‘Need A Bar Sometimes’ was en er een nieuw album werd aangekondigd. Walker keert bewust terug naar het geluid waarmee hij dus jaren geleden zo’n succes had en heeft een goede balans gevonden tussen uptempo Country songs en hier en daar een gevoelige ballad. De opener ‘Anything To Do With You’ is meteen richtinggevend; lekker uptempo, modern met een vleugje rock door de aanwezige gitaren en Clay die nog steeds dat aangename accent heeft. Vervolgens is daar de al eerder genoemde single waarvan Clay zegt: “It speaks to the fact that, for most people, there is a time when we ALL need a little getaway and a bar is a perfect, no-judge place to go”. ‘Country Side’ en ‘Loving You Then zijn wel typische Country-nummers en met ‘I Just Wanna Hold You’ noemen we misschien wel één van de beste nummers van het album. Datzelfde geldt ook voor ‘You Look Good’ dat zowel jong als oud zal aanspreken. Cowboys, liefde, het platteland, een koud biertje en pick-up trucks zijn natuurlijk onderwerpen in dit genre en ook Clay trekt natuurlijk regelmatig de gevoelige kaart. Met een mooie slide-gitaar is Catching Up With An Ol’ Memory’ meer dan geslaagd terwijl ‘Cowboy Loves A Woman’ meer een ballad is en de titelsong staat voor datgene dat we van een Country love-song vinden. De afsluiter ‘One More’ is het meest stevige nummer met krachtige riffs en daarmee misschien wel het meest aansprekende nummer van dit album. Texas To Tennessee een album dat elke liefhebber van Country zal aanspreken. De tien tracks zijn in balans en Walker bewijst dat hij nog steeds nummers kan schrijven die je in lijn liggen van zijn succesvolle periode. Na al die jaren een meer dan welkome comeback. Veel luisterplezier.

Label Cariols rec.

Beoordeling 8

Review Het Britse producers duo Josh Lloyd- Watson en Tom McFarland kennen elkaar van de kindertijd en richtten in 2013 het project Jungle op. Het kunstproject kent diverse thema’s, kunstwerken en een collectief om met diverse muzikanten muziek te maken, De uitdaging en verleiding bracht hen tot een duo dat heerlijke dance muziek maakt. Met het album Loving In Stereo (niet te verwarren met het album Living in Stereo) komt het duo met hun derde album. Het begint direct duidelijk met de heerlijke discostamper ‘Dry Your Tears’. Het doet de jaren 70 herleven waarna men direct een decennia verder gaat met een van de singles ‘Keep Moving’. Samen met de Zwitsers-Tamil mzukant Priya Ragu op ‘Goodby My Love’ en de rapper Bas op ‘All The The Time’, weet het duo ‘Romeo’ en ‘Truth’ tot heerlijk popdance songs te brengen. Het album is dan ook een heerlijk album om op te zetten voor je uit zou gaan of wil chillen. Het is niet direct overheersend maar smooth aanwezig en met een volume op 8- 10 doet het zijn werk waarvoor het bedoeld is. Iedereen in beweging te brengen, ook wanneer je dacht dit niet te gaan doen. Jungle weet de snaar van ieder dancevezel in je lichaam te bereiken en dan gaan de voetjes vanzelf!

Label Glassnoite rec.

Beoordeling 8

Review Jade Bird is een Engelse singer-songwriter die met haar titelloos debuut uit 2019 direct succes vergaarde. De jonge vrouw verteld dat Alanis Morissette en Patty Smith haar enorm inspireerde, zowel muzikaal als in haar levenspatroon. Het is dan ook terug te horen in haar muziek. Toch weet ze haar eigen geluid te maken en door haar prachtige stem zich buiten de mainstream acts te plaatsten. Van de intense singer-songwriters songs als het intense ‘Houdini’ tot de lekker uptempo songs I’m Getting Lost’, ‘Now Is The Time’ en het mooie titelstuk ‘Different Kinds of Light’ weet ze met het eerste deel van het album je al te betoveren met heerlijke songs. Maar hier en daar kan ze ook even een venijnig gitaartje in de songs brengen in “1994’ en ‘Open Up The Heavens’. Het album is dan vergeleken met het debuut divers en meer rock georiënteerd. Met ‘Candidate’ weet ze catchy te rocken met een heerlijk popsound en haar stem wordt ruwer en past helemaal in het geheel. Terwijl het kwetsbare ‘Red White and Blue’ weer een andere kant van haar laat zien. Jade Bird heeft haar Covid tijd goed gebruikt om muzikaal te kunnen groeien tot een volwassen act. Dat hier is meer dan gelukt!

Label Music on Vinyl/ Elektra

Beoordeling 8

Review De Amerikaanse singer-songwriter pur sang, Tim Buckley is inmiddels alweer 45 jaar niet meer onder ons. Toch is deze man, vader van Jeff Buckley, een bijzondere songwriter waar de huidige generatie songwriters nog hun lering uit halen. Op 28 jarige leeftijd overleed de man aan een overdose. Het derde album Happy Sad verscheen in 1969 en werd geproduceerd door Lovin’ Spoonful gitarist Zal Yanovsky. Buckley nam het album op nadat hij 2 albums met classic singer songwriters songs had afgeleverd en naar Europa ging om te touren. De tijd met drugs, love and happiness bracht hem tot het maken van een album waarbij de jazz en folk invloeden, waarmee hij ooit begin, een belangrijke plek kreeg. Het is het meest succesvolle album van de man, met heerlijke songs zoals het ‘Buzzin Fly’ dat hij ooit op de middelbare school had geschreven. Het meeslepende nummer dat als een pracht nummer in de avonduren bij de open haard betoverend is. Of het “Strange Feelin’’ dat deels overnomen is van Miles Davis ‘All Blues’. Tegenwoordig zou dit als plagiaat worden beschouwd, toen was het meer inspiratie en eer aan de meester. Met het ruim tien minuten durende ‘Love from the Pacific Highway’ gaat het verhaal dat men dit nummer niet goed op de opname-band kreeg. De producer bewerkte dit met een vleugje oceaan geluid en geroezemoes om een irritante monotoon te camoufleren. Met ‘Dream Letter’ schrijft hij zijn vrouw en zoon Jeff dat het hem allemaal spijt. En wanneer de vrouw echt weg is en je ex is realiseer je wat je kwijt bent. Dan gaat het leven zeker vrolijker worden met een ‘Gypsy Woman’ waarin je als een psychedelische jamsessie als deze lang in blijft hangen. Het is heerlijk om je hierin te laten verdrinken en de zang van hem op te nemen en daarna naast Robert Plant van Led Zeppelin gaat leggen. Met het kort en tedere ‘SIng A Song For You’ sluit de man het album af. De avant-garde en rock kreeg meer inpact waardoor Buckley na dit album het drieluik van avant-gardistische rock albums Blue Afternoon, Lorca en Starsailor opnam. Het album Happy Sad is nu opnieuw uitgebracht en kent een mooi geelgoud vinyl uitvoering.

Label Music on Vinyl/ Roadrunner

Beoordeling 8

Review Ook in de beste rockacts komt het voor dat mensen een ziek raken. Wanneer toetsenist Martijn Westerwolt van Within Temptation de ziekte van Pfeiffer kreeg verloor hij de energie die de band zo hard nodig had. Inmiddels was Within Temptation net met Ice Queen en het album Mother Earth tot de eerste successen gekomen. Toch was het lastig en na een jaar verliet de broer van gitarist Robert Westerwolt hun kindje Within Temptation. Maar de man wist hoe het werkt en kon op eigen energieniveau werken aan een nieuwe band Delain! Het eerste album Lucidity verscheen 6 jaar na het succes van Mother Earth. Het idee was om zo nu en dan een plaatje te maken en niet live te moeten toeren. Zo wist Westerholt met Charlotte Wessels een prima alternatief geluid van WT te produceren en met diverse gasten een volgedig album af te ronden. Toch pakt anders uit. Het debuut werd een succes met Frozen als ‘hit’ met als gevolg dat er snel een opvolger verscheen. Nu wel met een volledige band, danwel de maatjes die live op de buhne het debuutalbum promoten. De hoes van het album moest duidelijk maken dat Delain tegenwoordig een volledige band was. Net als op het vorig album is Marko Hietala van Nightwish als gastzanger op ‘Control The Storm’ en ‘Nothing Left’ te horen en kon de band op internationale aandacht rekenen. Het resultaat was verrassend goed en het openingsnummer ‘April Rain’ bracht de doorbraak. De sound is wat luchtiger en gelijk net zo theatraal bombastisch. Zo zijn de songs ‘Stay Forever’, ‘Control The Storm’ en ‘Virtue and Vice’ allen met een rustig intro om vervolgens in vol ornaat te ontploffen. Met ‘On The Other Side’ weet men een juweeltje van het album te maken. Dit heerlijk album is nu als mooie uitvoering op gekleurd vinyl verkrijgbaar. Zeker een juweeltje voor de Gothic rock liefhebbers!!

Label Music on vinyl/ V2

Beoordeling 8

Review Ruim 20 jaar geleden verscheen het vijfde album van de meest spraakmakende Nederpop band Doe Maar. De band wist in 4 albums Nederland in extase te brengen met hits als Pa, Doris Day en andere Stukken, 32 jaar (Sinds 1 Dag of 2) en Doom-gedachte van ‘De Bom’. Het was 1983 dat de band met hun Lijf Aan Lijf album een einde maakte aan het overdonderde succes. We schrijven 2000, het leven ziet er heel anders uit en de muziekgenres kende een evolutie van de hiphop en rap. “Zoals het album ook opent met de zin Wat is de wereld veranderd ….ik ben niet meer de jongste Toch doe ik mijn ding. Kijk hoe ik speel in mijn bandje, In hetzelfde tentje en ik bas en zing.” Aldus Henny Vrienten in ‘Alles Doet Het Nog’. Misschien voor enkele mensen niet voor te stellen, maar voor een grote groep 30ers van toen zijn het woorden waarmee alle aderen opengingen en het bloed vol energie door het lijf gierde. De band deed “secret live sessies” in de kleine zalen van de poppodia voor een minimaal publiek. Het was de opmaat naar de grote comeback tour... 16 keer Ahoy Rotterdam en 175. 000 was voor die tijd bijzonder en uniek! Met gasten als Def P (Pascal Griffioen) van Osdorp Posse op ‘Aan de Bewoners Van Dit Pand’, Brainpower (Gert- Jan Mulder) op ‘Als Niet Als’, Rowwen Heze Jack Poels tekent voor Leven Met Een Zeven en Frank Boeijen werkt mee aan het ‘Niet Nodig’. Met de classic Doe Maar songs als ‘Watje’, ‘Een Droom’ of ‘Het Beste’ wordt de oude ska vermengt met de huidige pop van toen. De verhalen in de songs gaan dieper dan de mainstream songs van vandaag de dag, zoals het verhaal van ‘Oorlog’, ‘Overspel’ en ‘Het Beste’. Dat gitarist Jan Hendriks het nummer ‘De Kater’ zingt is een humoristisch unicum en weet de band dit album toepasselijk met ‘Klaar’ af te sluiten. Het album met 18 nummers, dat nu als 2 losse albums zou worden uitgebracht is nu verkrijgbaar als rood gekleurde dubbel lp op 180 audio vinyl. Wees er snel bij want er zijn er maar 1000 van dit heerlijk album gedrukt!

Label Island/ Universal

Beoordeling 8,5

Review The Amerikaanse indie rockers The Killers weten met hun Las Vegas show velen te vermaken. Vol glitters en mooie performance van Mr. Brandon Flower als ‘Mr. Brightside’ en ‘Human’ zijn heerlijke songs om mee te zingen en niet bij stil te kunnen zitten. Las Vegas en Nephi, Utah ligt nogal een eindje uit elkaar. Maar het dorp Nephi, waar Flower is opgegroeid, is nu het centrale thema van dit album. Inmiddels is gitarist Dave Keuning weer terug bij de band, nadat hij een album, Imploding The Mirage, heeft overgeslagen. Het ingetogen album kreeg kritiek waardoor de band had beloofd dat het nieuwe album weer iets meer energie moest geven. Maar de Covid brengt ook inspiratie mee en gelijktijdig een beperking, Pressure Machine dus. Met de producers van het recente album Jonathan Rado en Swan Everett, wordt het duidelijk dat zij meer invloed op het gehele product hebben. De heren houden van de ingetogen drama sound. Het openingsnummer ‘West Hills’ kent een storytelling intro, ‘Quiet Town’ en het akoestische Springsteen achtig song ‘Terrible Thing’ geven de flashback weer van Flowers jeugd. Mainstream en ingetogen songs die niets te maken hebben met de kleurrijke flashlights en kitsch van Las Vegas. Het is goed om dit album dan ook anders te benaderen. Als Bruce eerste songs die veel invloed had in de Amerikaanse bands. Als een soort film reeks dat de top heeft bereikt en nu een versie van The Beginning presenteert en terug gaat naar voor de highlights. In deze context is het een album dat een verhaal verteld van Flower die opgroeid in een een dorp en op zoek is naar de higher power die hij bij zijn vriendje ‘Cody’ heeft ontdekt en op zoek gaat naar het wonder. Met Phoebe Bridgers weet Flower een vriendinnetje te vinden en met haar het nieuwe leven weet te ontdekken met ‘Runaway Horses’, voordat hij de weide wereld intrekt met ‘In The Car Outside’. Hier krijgt het album al meer de rocksound die we van de heren kennen. ‘Another Life’ en ‘Desperate Things’ brengt een nieuw dimensie in de wereld van de rock and roll. Er moet gepresteerd worden in de wereld van de muziek, ‘Pressure Machine’ kruist de wereld van het succes. Maar voor iedereen geldt dat alles betrekkelijk is. Het leven gaat voor iedereen op een andere manier voorbij. Met ‘The Getting By’ is de cirkel weer rond waar het album mee begon; “I Was Born Right Here In Zion…” Het album mag dan niet direct een feestnummers album zijn, maar is erg mooi wanneer je de muziek en het verhaal erbij neemt. Laat je mee gaan met het verhaal van Flowers, voel de vibes van de gitaren die de sfeer van het verhaal weergeeft. En geeft het enkele draaiuren dan heb je een juweeltje in huis!

Label Advi Agency

Beoordeling 8

Review De symfonische rock van de lage landen heeft een nieuw gezicht; Kingfisher Sky van de voormalige Within Temptation drummer Ivar de Graaf klinkt veelbelovend. De band weet met enkele Ep’s op zoek te gaan naar een groter label, fans en gaat voor een volledig album. Wanneer ‘Turn The Tables’, ‘Technicoloured Eyes’ en deze ‘Rise’ een geheel wordt, dan is het al een prachtig product. Dan kan het akoestische Quaratine Sessions van vorig jaar als bonus er bij. Met zangeres Judith Rijnveld wordt de link snel gelegd naar Within Temptation, maar dat is niet terecht. De Gothic is toch een wat ander ding dan de volle sound van Kingfisher Sky. Dat is dan ook het enige wat men gemeen hebben. De band kent een melodieuzer aspect en is meer ingetogen. De lichte momenten in de songs als ‘Rain on the Parade’ en de spanning in ‘The Grey Fields’ kent vooral veel toetsen en drijvende bas dat als een mist door de songs gaan. De songs zijn net als ‘Rise’ en ‘Fool’s Anthem’ divers in de afwisseling van de instrumenten. Naast de gitaar kennen de violencello en viool hun momenten om te stralen. Anderzijds mag het de afwisseling wat explosiever zoals het in Fools Anthem wel meer naar voren komt. Het is dan ook een prettige afsluiter. Hopelijk dat men in het maken van een volledig album de diversiteit kan waarborgen.

Label Nuclear rec

Beoordeling 8

Review De zanger van de rockact Twisted Sister heeft na zijn afscheidsshow de tijd voor zich zelf genomen. Het maken van een kinderboek en het regisseren van film en theaterstukken is een welkome afleiding en uitdaging. Maar ergens borrelt het bij de man en is de drang om de metalsound weer te laten klinken weer groot. Met de maatjes van Hatebreed duikt hij de studio in en komt met een mooi album weer uit de studio. Lees het interview elders. Dee Snider wants to Rock Again, is zijn credo en daarmee begint het album ook. Stevig gaat de band er tegenaan en met ‘All or Nothing More’ gaat er nog een metal tandje bij. Met de heerlijke metalsound en de melodische invulling van de good old rock komen mooie songs tot stand. ‘Open Season’, ‘Crying For Your Life’ en ‘Time To Choose’ zijn heerlijke melodic metal songs. Daarnaast heeft Snider ook altijd wat meer te vertellen dan alleen I Wanna Rock. Met ‘Silent Battles’, ‘Down But Never Out’ en ‘Stand’ weet hij maatschappelijk issues aan de kaak te stellen of dat je ergens voor mag staan zonder dat de rest je hoeft te intimideren. Het is the voice of rock dat op de barricade staat om iets te zeggen dat de grote menigte denkt, maar niet (durft) uit te zeggen. .

Label Dead Oceans/ konkurrent

Beoordeling 8

Review Het debuutalbum van Durand Jones verscheen drie jaar geleden. Met dit snel geïmproviseerd album wisten ze zich wel in de kijker te spelen. Met Americal Love Call kreeg de band voldoende geld om een mooi geproduceerd album te brengen en nu is er de opvolger Private Space. De band weet een vorm van oude soul met een heerlijke groove te pakken. Daar waar ooit Jacky Wilson een koning in was en John Legend een vernieuwing aan bracht weet Durand Jones en Aaron Frazer hier een combinatie van te maken. De zoete soul van ‘More Than Ever’ en ‘Love Will Work it Out’ met de heerlijke zangpartijen op de achtergrond past goed bij een heerlijk zwoele avond met een ondergaande zon. Aisha Curtis en Kate Mattison weten de achtergrond vocalen te verzorgen en het ‘Ride of Die’ prachtig te vertolken. Het is alsof de glitterballen weer aan het plafond mogen en de rood met blauwe spots op de dansvloer schijnen en de jaren 70 met ‘The Way That I Do’, ‘Sexy Thang en ‘Sea of Love’ doen herleven. Strakke broeken met wijde pijpen mogen weer aan !

Label Sooper / Konkurrent

Beoordeling 8,5

Review Met een tattoo op zijn rug van een blauwe reiger de titel van het album in beeld gegoten. Zonder dat de letters aan de voorkant van de hoes staan. Het maakt dat Jodi de ruimte van het label krijgt om zijn creativiteit de vrije loop te geven. Het pakt dan ook goed uit en weet Jodi een mooi album te presenteren. Wie is deze Jodi precies? Als multi- instrumentalist speelde hij in de band Pinegrove die afgelopen jaar een prachtig album uitbracht. Achter de naam Jodi gaat Nick Levine schuil. Hij hoeft op zijn eigen album geen compromissen te maken en mag zijn eigen ding doen. De heerlijk relaxte songs brengen dat je na een half uur van 10 songs weer herboren bent. Vanaf de eerste klanken van het album weet hij met Power een heerlijke sfeer neer te zetten. Toch is er een vorm van diversiteit door de melodieën en instrumentenkeus gevarieerd te houden en toch een rode draad hierin te brengen. Songs als ‘Hawks’, het slome ‘Buddy’ of het dramatische ‘Softly’ zijn allemaal mooie liedjes van 3 minuten. Het titelstuk is een van de twee langst durende songs van ruim 4 minuten. Maar mooi en intens, zoals het gehele album. Een verrassend mooi album!

Label V2 rec

Beoordeling 8,5

Review De oudere generatie kent de zanger Roger Chapman als de zanger van de rock band Family. Later zong de man het Mike Oldfield nummer Shadow on the Wall naar een wereldhit. De ruwe stem is nog steeds prachtig en weet bij met zijn kritische teksten wederom een prachtig album te maken. Chapman is een muzikant die meer levert dan je eerst doet denken. Met Life In The Pond zal de man plat vertaald het leven in de vijver bedoelen, maar wanneer Engeland als eiland in het water het hoofd nog boven water moet houden, krijgt deze titel toch een andere invalshoek. Het past bij Chapman. Met de rocksound is de man ook niet klaar en horen we op ‘The Party is Over’ stevige gitaarwerk. Toch is het album vooral een mooie mix van muziek en tekst dat goed in elkaar overgaat. Geen overdaad aan solo’s of over-gemixte klanken, maar alles lekker in balans. Je hoort de piano wanneer het nodig is zullen we maar zeggen. Met ‘Nightmare #5’ of de lekkere drive in het humorvolle ‘Rabbit Got A Gun’ en ‘Having Us A Honeymoon’. Het album is divers in de songs en met ‘On Lavenders Heights’ en de afsluiter van het album ‘Naughty Child’ als hoogtepunten van het album.

Label SPV

Beoordeling 8

Review De gitarist Axel Rudi Pell weet met zanger Johnny Gioeli (Hardline) , Bobby Rondinelli (Rainbow/ Black Sabbath) Ferdy Doemberg (Halloween) en Volker Krawczak een vaste band om zich heen te krijgen. De band kent nu een serie goede platen en nu is het tijd om lekker een cover album te maken. Het is het tweede coveralbum na dat de eerste uit 2007 dezelfde titel kende. Het album kent heerlijke rocksongs uit het verleden. ‘There’s Only One Way To Rock’ van Sammy Hager is van origine al een powerful song dat bijna te evenaren is. Het lukt dan ook beter met Lady of the Lake van Rainbow waar Dio nog zanger was. Het stemgeluid van Gioeli ligt dan ook dichter bij Ronnie James Dio dan Hager. Met een verrassend nummer She’s A Lady van Paul Anka, waar Tom Jones een grote hit mee had, wordt hier prachtig vertolkt alsof de lady zo binnen komt lopen. Maar er staan meer verrassende songs op zoals het ‘Sarah’ van Smokie’s Chris Norman en de ‘Rock n Roll Queen’ van The Subways. Het maakt het album daarom geinig om naar te luisteren. We kennen genoeg covers als ‘Paint It Black’ of ‘I Put The Spell On You’. Met ‘Black Cat Woman’ van AC/DC zanger Brian Johnsons voormalige band Geordie een mooie upgrade en weet men met een van ABBA’s mooiste nummers ‘The Eagle’ te eindigen. Het is dan ook een erg vermakelijk album met songs die velen kennen en de heren weten de songs een mooie rock versie mee te geven.

Label Frontiers srl

Beoordeling 7,5

Review Het label Frontiers weet het project Circus of Rock aan te kondigen als HET project. Het is dan ook een muzikaal project met grote namen als Tyketto, Harline, Nightwish en Masterplan. Het is de drummer Mirka Rantanen van King Company die het project tot leven brengt. De drums is dan ook meer dan aanwezig. The Beat is het openingsnummer voor het hoog geeerd publiek. Met de stal van Frontiers kon Ratanen zijn zangers uitkiezen en dan horen we Johnny Gioeli op ‘Desperite Cry’ dat hij toch een heerlijk en goede rockzanger, net als Danny Vaughn die tekent voor ‘Caught in the Middle’. De reden voor dit album is dat Mirka voor zijn 50ste verjaardag een solo album wilde maken en hier dan ook goed in geslaagd is. Met een mooie line up worden de songs als ‘Never’, ‘Set Me Free’ en de mooie afsluiten ‘Tears of the Clown’ op je afgevuurd. Er zit veel diversiteit binnen de songs terwijl het tempo hetzelfde blijft. De keus van instrumenten en gitaarkeuze voor de juiste sound is over nagedacht. Maar naar verloop van tijd klinkt het allemaal een geheel doordat er weinig tempowisseling binnen de songs is. Verder is het een geslaagd verjaardagscadeautje.

Label Sonata

Beoordeling 7,5

Review De Noorse zangeres Susanne staat in Noorwegen vooral bekend om haar uitzinnig gedurfde, originele en meeslepende songs. Ze weet met haar covers een andere versie te maken dat ver van het origineel kan zijn maar toch ingetogen mooi vertolkt wordt. Dit keer weet ze een selectie te maken van songs die niet voor de hand liggen, maar toch van de grootheden in de singer-songwriters wereld zijn. Zo horen we een heel meeslepende versie van Chelsea Hotel #2 van Leonard Cohen en een ingetogen ‘Wrecking Ball’ van Neil Young. Het is duidelijk dat ze de voorkeur heeft voor Tom Waits en weet met 3 songs ‘Johnsburg, Illinoins’, ‘Gin Soaked Boy’ en ‘Underground’ de muzikale gekte van deze man te vertolken. Joni Mitchels’s ‘This Flight Tonight’ komt met haar stemgeluid misschien nog het dichts bij het origineel. Een mooie vertolking van For No One van the Beatles is misschien wel het mooiste nummer van dit album. Susanna heeft dit mooi en ingetogen album op haar eigen label uitgebracht en weet dat haar vorm van muziek niet snel naar het grote publiek de weg vind. Toch is ze niet voor niets geprezen met de Noorse Grammy Awards.

Label New West

Beoordeling 8,5

Review Los Lobos tikt bijna hun 50-jarig jubileum aan. De band uit Oost-Los Angeles, in nog steeds de originele bezetting, staat bekend om de diversiteit van muziekstijlen die ze in hun nummers verwerken. Of het nu Rock, Soul, Folk, Mariachi, of Latin is, we hebben het in die bijna vijf decennia allemaal voorbij horen komen. Hun nieuwe album, Native Son, is eigenlijk een ode aan Los Angeles en bestaat grotendeels uit covers van artiesten die net zoals “De Wolven” deze metropool ook als hun thuisbasis hadden. Native Sons kunnen we het best omschrijven als het muzikale erfgoed van Los Angeles. De band, die altijd in één naam genoemd zal worden met hun allergrootste hit ‘La Bamba’ brengt met dertien nummers een ode aan LA. Toch verloochent de band zijn DNA niet want ook met de zorgvuldig gekozen set krijgen we weer een mengelmoes van muziekstijlen voorgeschoteld zoals eigenlijk alleen Los Lobos dat kan. De band staat bekend om hun creativiteit tijdens hun concerten waar vaak en veelvuldig geïmproviseerd wordt en ook vaak covers gespeeld worden. Die gave om allerlei stijlen naadloos met elkaar te kunnen combineren is misschien wel de kracht van “De Wolven” en dus is deze setlist eigenlijk helemaal niet zo vreemd. Openen doen ze met ‘Love Special Delivery’ (2006), oorspronkelijk van de garagerockers Thee Midniters en nu heerlijk verpakt in een swingende versie met complimenten voor de blazers. Die blazers horen we nogmaals bij het heerlijk swingende ‘Farmer John’ en met ‘Dichoso’ kunnen we de sfeer van Havana als het ware voelen. Maar we komen ook covers tegen van grote namen; hun prachtige, ingetogen uitvoering van Jamaica Say You Will (Jackson Browne) is er ééntje om in te lijsten en ook de samenvoeging van Buffalo Springfield’s ‘Bluebird en ‘For What It’s Worth’ getuigt van creatief muzikaal vakmanschap. Met ‘Misery’ (Barrett Strong) is daar weer dat Motowngevoel terug en natuurlijk mag een Beach-Boys-cover niet ontbreken als we het over bands uit LA hebben; Los Lobos kiest voor een interpretatie van ‘Sail On, Sailor’. Met een band als Los Lobos weet je dat er ook Spaanstalige muziek wordt afgeleverd en het meeslepende en energieke ‘Los Chucos Suaves’ is hier het resultaat van. Zo blijft de band ons aangenaam verrassen met hun keuzes en hun versies van bekende en minder bekende nummers. Het enige eigen geschreven nummer is de titelsong waar Hidalgo de zang voor zijn rekening neemt. De afsluiter is een meer dan passende; de instrumentale ‘Where Lovers Go’ is een warme en romantische ‘”Chicano-soul”-klassieker (1965) van The Jaguars waarbij de band muzikaal zichzelf nog maar eens bewijst. In 1984 was daar het album How Will The Wolve Survive? Welnu, enkele decennia later leveren “De Wolven” met Native Sons het bewijs dat de band band nog steeds over de creativiteit en kwaliteiten beschikt om een topplaat te maken. Dit is niet zomaar een lijstje van covers maar een vlekkeloze tributeplaat van bands en artiesten die net zoals deze wereldband hun hart verpand heeft aan Los Angeles, Californië. En het bijzondere hiervan is dat Native Sons toch een echte Los Lobos plaat is geworden. Bij het album zit een boekje met mooie inerlines, foto’s en achtergrondinformatie van elk gekozen nummer. Dit is een album dat je eigenlijk fysiek in je verzameling moet hebben. Veel luisterplezier. .

Label Virgin

Beoordeling 8

Review Er zijn op onze aardkloot weinig bands die zo productief zijn als de Australische psychedelische rockers van King Gizzard & The Lizard Wizard. In de laatste 2 jaar brachten ze vijf albums uit waarvan het tweeluik KG en LW tijdens de pandemie werden uitgebracht en nu is daar inmiddels studioalbum nummer 18, Butterfly 3000. De formatie onder de bezielende leiding van Stu Mackenzie blijft ons verrassen. De laatste twee albums werden gevormd door het wat microtonale karakter in combinatie met de elektrische gitaren maar op dit nieuwe album zijn het vooral analoge synthesizers waardoor je af en toe het gevoel hebt in een jaren ’80 Arcade videogame beland te zijn. Voeg daarbij wederom de wat Oosterse klanken, de drums die als basis dienen en de toch wel typerende stem van Mackenzie en we hebben weer een plaat die als een soort psychedelische Summer-trip onder je huid kruipt en niet meer weg gaat. Op Butterfly 3000 staan enkele nummers die slechts een paar zinnen tekst kennen maar door de kunst van de herhaling en dat in combinatie met die analoog klinkende synths zijn ze niet meer uit je hoofd te krijgen. Luister maar eens naar ‘Dreams’ of ‘Ya Love’. Maar voordat je dat punt hebt bereikt ben je op een soort universele ruimtereis gegaan die met de ijzersterke opener ‘Yours’ begint. Stilzitten is lastig en met al die Videogames-geluidjes en Oosterse klanken krijg je een meer dan vrolijk humeur. Die lijn trekt de band bij ‘Shanghai’ door en bouwt die Oosterse sfeer gaandeweg het album nog wat verder uit. ‘Blue Morpho’ en de titelsong zijn pareltjes waarbij de band nogmaals bewijst de elektrische gitaren die op het tweeluik KG en LG nadrukkelijk aanwezig waren, ingeruild te hebben voor de modulaire synthesizers. In een interview gaven de heren ook aan dat vrijwel alle nummers op dit nieuwe album ontstonden vanuit een synthloop om vervolgens uitgebouwd te worden. Soms verrast de band ons met een net iets andere invalshoek zoals bij ‘Interior Peope’ waar we wel wat meer gitaarwerk horen en bij ‘2.02 Killer Year’ krijgen we echt het gevoel in een soort van Pinball Wizzard beland te zijn. Met Butterfly 3000 bewijst de band wederom dat het over een meer dan gemiddelde dosis creativiteit beschikt. Enerzijds zijn de tien tracks verfrissend, anderzijds brengen ze een meer dan aangenaam en positief “vintage” gevoel met een knipoog naar de jaren ’80. Een fijne plaat om even je dagelijkse sleur van je af te laten glijden waarbij alles in balans is want ook de cover past als gegoten bij deze plaat. Veel luisterplezier.

Label RCA

Beoordeling 8

Review Na twee goed ontvangen albums vond Jack Antonoff het tijd om zich meer te richten op het produceren van albums van collega’s. En niet zonder succes want hij stond aan de wieg van succesalbums van Taylor Swift, Lana del Rey, The Chicks en Lorde maar had ook een bijdrage in de Grammy van St. Vincent. Nu, vier jaar na zijn laatste album Gone Now is Bleachers terug met zijn nieuwe, derde album Take the Sadness Out of Saturday Night. Voor Bleachers was de uit New Jersey afkomstige Antonoff ook al succesvol met Steel Train en het officieel nog steeds bestaande Fun waarmee hij twee Grammy’s won. Maar nu is het dus weer Bleachers waarmee terug is aan het muzikale front. Het met staccato strijkers doorspekte ’91’ opent het nieuwe album en ondanks het sobere instrumentarium is dit één van meest opwindendste tracks die qua sfeer ook wel wat aan Bon Iver doet denken. Dat de geest van The Boss zo nu en dan rondwaart in de gedachten van Antonoff blijkt wel bij ‘How Dare You Want More’ met de saxofoon nadrukkelijk op de voorgrond zoals we dat ook zo goed kennen van de E Street Band. Nog nadrukkelijker is de invloed van Bruce Springsteen op het rockende ‘Don’t Go Dark’ en als we hem op ‘Chinatown’, één van de hoogtepunten van het album, zelfs een deuntje mee horen zingen is de cirkel rond. Check ook zeker de video want die zou zo ook zo maar uit de jaren ’80 kunnen komen. Tussen alle teksten door hoor je de Amerikaan worstelen met zijn verbroken relatie met acteur-regisseur Lena Dunham, de pandemie en de gevolgen daarvan maar ook het feit dat hij uit New Jersey komt, overigens en niet toevallig net zoals Springsteen. Op het semi-akoestische ‘45’ horen we hem dan ook “Now you’re just the stranger that I know best” zingen waarmee hij uiting aan die verbroken liefde geeft. Naast de al eerder genoemde Springsteen komt er nog een bekende naam voorbij; Lana Del Rey heeft een bijrol in ‘Secret Life’, een rustig gitaarliedje dat het gevoel van de jaren ’80 ademt. Dat muzikale tijdperk vormt ook de basis voor het rockerige ‘Big Life’ en het retro-achtige en catchy klinkende ‘Stop Making This hurt’. Met de laatste twee nummers pakt de Amerikaan weer terug naar het wat introverte Indie-Folk-geluid als hij het onder andere over schaduwen en vreemdelingen heeft. ‘Strange Behavior’ en vooral afsluiter ‘What’d I Do With All This Faith’ zijn dan ook mooie, persoonlijke en stemmige liedjes geworden. Take the Sadness Out of Saturday Night is waarschijnlijk het beste album van Bleachers tot op heden. Het is een intrigerend, eigenzinnig album geworden met duidelijke invloeden en een persoonlijke noot. Antonoff kan natuurlijk nooit de jaren ’80 bewust meegemaakt hebben maar toch weet hij de sfeer uit die tijd regelmatig op een geloofwaardige manier neer te zetten. De hier en daar persoonlijke overpeinzingen geven het album ook nog wat meer glans. Veel luisterplezier.

Label Frontiers srl

Beoordeling 8

Review De Schotse zanger Doogie White van Michael Schenker Group, Rainbow heeft een nieuw maatje gevonden. De Zweedse gitarist van Persuader Emil Norberg. Samen vormen ze deze band al is het duo volledig een band van zang en gitarist met digi aanpassingen. Toch zijn de songs heerlijk en weet men een pracht rock album te brengen. De cover verraad al het Zweedse vlaggetje. Het openingsnummer Deal With The Preacher is al een heerlijk fel rocknummer om het album mee te openen. De jaren 80 sound dat Alcatrazz voortbracht hoor je in dit album terug. Hierdoor is het duidelijk dat Norberg een prima gitarist is. Met songs Als ‘Raging Silence’, “Star Rider’ en ‘Master of Illusion’ krijg je een en al lekkere rocksongs met veel gitaar bijgeluiden die niet hinderlijk zijn. De drive van ‘On Wings of Angels’ en ‘Steeltown’ kent een uptempo beat wat alleen maar naar meer proeft. Het ‘Never Wrote A Love Song’ muzikaal een mooi gitaarstuk, maar wel wat voorspelbaar. Het tweede deel is minder verrassend maar wel even goed. Met enkele mensen meer in de gelederen zou de diversiteit wellicht goed doen, zolang men maar de mening mag geven en niet alleen in dienst van hoeft te spelen…

Label Rock Snob Records.

Beoordeling 7,5

Review We kennen ze als de basgitarist en drummer van Lee Bains III & The Glory Fires, zo’n typische Amerikaanse band uit het zuiden van de VS. Om precies te zijn uit Birmingham, Alabama. De broers Blake en Adam Williamson spelen al hun leven samen en dit titelloze album is hun debuut als duo. Blake is de multi-instrumentalist terwijl zijn broer Adam over het algemeen het spelen op gitaren voor zijn rekening neemt. Zoals gezegd spelen ze al heel hun leven samen en maakten samen deel uit van lokale bands. Met Lee Bains III & The Glory Files hadden ze best internationaal succes en stonden enkele jaren geleden zelfs nog in Paradiso. Met dit titelloze debuut brengt het duo ons weer een hele aardig portie Southern Rock, bijgestaan door enkele ex-bandleden van de Drive-By Truckers. Met de stevige no-nonsense rocker ‘Take Back The Summer’ wordt het album geopend. Daarna volgt een iets rustiger nummer ‘I Hate It Here’ dat nog steeds wel een lekkere groove kent en waarbij het 70’s rockgevoel weer terug komt. Het andere moment van bezinning is bij ‘Pass The Blame’ dat als een pianoballad begint maar gaandeweg toch nog wordt uitgebouwd met wat synths, gitaar en drums. De rest van de nummers op dit debuutalbum zijn vooral Southern Rocksongs; ‘God For Government’ is weer zo’n rocker met scherp gitaarspel en stuwende drums en ook ‘Pressure’s On’, ‘Losin Faith’ en ‘This War’ brengen een stevige dynamiek met hier en daar een aangenaam rauw randje. ‘Kick And Scream’ heeft naast Rock ook duidelijk Soul en R&B invloeden en daar draagt de bijdrage van toetsenist Jay Gonzalez (Drive By Truckers) absoluut een steentje aan bij. Naast de eerder genoemde rustigere nummers is er nog het broeierige ‘Avenue H’ waar de resonerende gitaar nooit ver weg is en absoluut tot de hoogtepunten van het album hoort. Als afsluiting is er nog een “hidden track”; het geen nummer maar een gesprek dat niet echt veel inhoud heeft en volgens meer als een grap gezien kan worden. Het is natuurlijk allemaal niet echt vernieuwend wat de Williamson Brothers ons voorschotelen. Dat is ook niet nodig want het album klinkt solide en als je een Rockplaat kunt waarderen dan is dit een prima plaat en een geslaagd debuut. Veel luisterplezier.

Label RC1 Records

Beoordeling 8,5

Review De gelouterde singer/songwriter Rodney Crowell is terug met een nieuw album; Triage is misschien wel zijn meest persoonlijke album tot op heden waarbij de maatschappelijke problemen in zijn thuisland Amerika en de pandemie voor een somber, donker randje zorgen. Tweevoudig Grammy-winnaar en alom gerespecteerd wordt Crowell op de cover van dit stemmige album in zwart-wit afgebeeld. De man die een discografie opgeoouwd heeft in de loop der jaren die niet op een A-4the past is de laatste jaren erg productief. Na Acoustic Classics uit 2018 begon de inmiddels 70-jarige Crowell al met maken van krabbels die tot dit album zouden lijden; klimaatverandering, de kloof tussen arm en rijk, het waren thema’s die hem bezig hielden. In 2019 was daar nog Texas, het “hommage”-album aan de staat waar hij woont en zijn roots heeft. Met de wat Dylanesque opener ‘Don’t Leave Me Now’ trapt de Amerikaanse Crowell af; na een akoestisch intro van ruim een minuut brandt het nummer eigenlijk pas echt los en wordt het na een knappe opbouw een stuwende Americana-song. De stem van Crowell staat centraal op dit album en de haast onnavolgbare lijst van sessiemuzikanten speelt echt in dienst van de Texaan. Het resultaat is een soms donker en dan weer warm album dat muzikaal perfect in elkaar zit en altijd in balans is. ‘Something Has To Change’ is top en soulvol, ‘I’m All About Love’ een midtempo Bluesrocker en met ‘This Body Isn't All There Is To Who I Am’ noemen we misschien het hoogtepunt dat ook op een album van Springsteen of Petty zou kunnen staan. Verrassend is ‘Transient Global Amnesia Blues’, een “spoken Lyric” die perfect past en ook het semi-akoestische ‘Girl On The Street’ is sterk verhalend. Ondanks dat Crowell vooral bekend is van zijn werk binnen de Country-music is dit album veel breder georiënteerd qua muziekstijl. Maar uiteraard mag Country niet ontbreken en met Rory Hoffman op mondharmonica is ‘One Little Bird’ misschien wel het enige nummer dat we echt in deze hoek kunnen plaatsen. De titelsong is een mooi liefdesliedje (“If Love is revelation and love we thus receive / It all comes down to knowing less than most of us alone believe”) en verder spreken ook het rustigere ‘Hymn #43’ en ‘Here Goes Nothing’ tot de verbeelding. Triage is een uitermate knap, smaakvol en kwalitatief goed album geworden. Zoals gezegd staat Crowell met zijn 70 jaar vocaal nog steeds zijn mannetje en wordt hij omgeven door een aantal klasbakken van muzikanten die zich in dienst van de singer/songwriter stellen. Een meer dan fijne luisterplaat die gaandeweg iets lichter van kleur wordt en waar Crowell zo nu en dan maatschappelijke pijnpunten toucheert. Veel luisterplezier.

Label Frontiers srl

Beoordeling 7,5

Review De Amerikaanse rockband Night Ranger weet al sinds de jaren 80 de beter AOR te maken. Album/ Adult Oriented Radio of de mainstream American rock dat ook voor de radio is bedoeld. De hairbands als Bon Jovi, Motley Crue, Winger, Ratt wisten hier wel raad mee en Night Ranger kon hier goed in mee gaan. Toch is deze band in Europa nooit echt doorgebroken, al zijn drummer/ zanger Kelly Keagy , Gitarist Brad Gillis en bassist Jack Blades grote helden in de rockwereld. Met Keri Kelli (Alice Cooper/ Slash / Vince Neil) als tweede gitarist is de band met Eric Levy weer compleet. Het vorig album Don’t Let Up was een sterk album. Met het dertiende album ATBPO, And The Band Played On, lijkt het alsof de band de titel de verkeerde eer geeft. De band speelt maar door en speelt het zelfde liedje. Misschien is het de Covid, maar ergens mis je de energieke interactie dat deze band op zijn vorige albums kent. De samenzang is minimaal en de songs zijn een beetje voorspelbaar. ‘The Hardest Road’, ‘Dance’ en ‘Bring It All Home To Me’ zijn wat tam. Toch staan hier wel lekkere rock songs op, waaronder het ‘Monky’, rock and roll met ‘Hard To Make It Easy’ en het stevige ‘A Lucky Man’. Met een ballad als ‘Çan’t Afford A Hero’ is het album weer compleet. Een prima rock album, maar Night Ranger kent betere platen.

Label Sony

Beoordeling 8

Review Het is een hele eer wanneer je als zangeres de hoofdrol mag spelen van de jonge Aretha Franklin. Met alle respect Jennifer Hudson weet het goed te vertolken en zoekt naar de kracht van Franklin. De zangeres Franklin overleed op 16 augustus 2018 en dat is dan ook de gepaste datum voor de release om deze Queen of Soul te eren. Het gaat gelijk op met de box die Franklin’s label uitgeeft. De film Respect vertoont de periode dat ze als kind door de kerk loopt, aansluit bij het gospelkoor en zo haar stem tot een soul kanon weet te brengen. Voor deze film heeft regisseur Liesl Tommy de keus gemaakt om Jennifer Hudson de rol van Franklin te laten spelen en dat geldt ook dat ze de songs voor haar rekening neemt. Zo weet ze prima vertolking te geven aan ‘Ac-cent-tch-ate The Positive’, Nat King Cole’s ‘Nature Boy’ met een James Bond sound, het ingetogen pianostuk ‘Never Loved A Man’ en natuurlijk ‘Respect’. De songs kennen een mooie mix waardoor het zelfs verfrissend klinkt. Natuurlijk zullen de mensen altijd de stem van Aretha Franklin in hun hoofd houden, zeker wanneer je de classics ‘Spanish Harlem’, ‘I Say A Little Prayer for You’ en het ‘(You Make Me Feel Like A) Natural Woman’ van Carole King (Blonde vrouw in de video). Het is duidelijk dat de Queen of Soul niet voor niets the Queen is en belangrijk is geweest voor de huidige popmuziek met het accent op de soul. Samen met James Brown hebben ze de wereld soul in de muziek gegeven en dit ver moderniseert. Denk alleen maar aan de swingende ‘Chain of Fools’ en ‘Think!’ waarbij Freedom in alle facetten des levens, het belangrijkste uitgangspunt voor Franklin is geweest. Think about that!

Label Sony

Beoordeling 8

Review Voor de muziekwereld was 21 april 2016 een zwarte dag. Roger Nelson oftewel Prince liet het leven en daarmee zijn een groot muzikaal genie kwijt. Een eigenzinnige man die geniaal was in het maken van muziek en het aansturen van zijn bandleden. Welcome To America is een van de vele albums die in the Vault / de kluis ligt. Deze songs zijn deels af of zoals dit album toen door de meester aan de kant gelegd. Het album is in maart 2010 opgenomen en zou de opvolger van 20Ten zijn geweest. Toch koos hij ervoor om het gehele album en de band aan de kant te gooien en verder te gaan met nieuwe muzikanten met de naam Prince and 3rdEyegirl. Het album Welcome to America ligt in de lijn van zijn funky soulpop als ‘Born 2 Die’, ‘1000 Light Years From Here’ en het typisch good old Prince sound op ‘Check The Record’. Hij gaat even terug naar de gitaren van de jaren 80 in het 60’s rocknummer ‘Hot Summer’ al zijn de balladsongs als ‘When She Comes’, ‘Stand Up and B Strong’ en het afsluitende ‘One Day We Will All B Free’ allen weer juweeltjes die alleen Prince zo kon maken. Het album is dan ook een prettige toevoeging in het gehele oeuvre van the Royal Badness.

Label Interscope

Beoordeling 8

Review Billie Eilish Pirate Barid O’Connel bracht op haar 14de haar eerste ep Ocean Eyes uit. Met de hulp van haar broer Finneas O’Connell. Hij speelde op zijn beurt in de populaire muziekserie Glee en produceerde ook het succesvolle album When We All Fall Asleep, Where Do We Go? van Billie Eilish. Het succes kwam van alle kanten en nu is er dan de opvolger. De tour werd uitgesteld maar het album ligt nu op de mat. Ook dit keer weet het familie duo er een spannend geheel van te maken. De diepe baslijnen zowel in bas als drums zijn vet in de songs gemixt. Het openingsnummer ‘Getting Older’ is direct pakkend en geeft de eerste dreun weg. We worden allen ouden en dat geeft zeker stof tot over nadenken. Het is de kracht van Eilish om tekstueel iets meer te brengen dan vele andere acts. Niet dat alles even een grote hit wordt, is haar album wel een succes. Het vierde album Lost Cause of het haar tweede single ‘My Future’ zijn prima songs in het geheel van het album. Haar kracht zit vooral in het gebruiken van de social media met video en foto. Het is de manier om aan te sluiten bij haar doelgroep. Het is ook net het verschil tussen Lady Gaga en haar, al hebben ze dezelfde intensie. Eilish weet met Disney+ een docu concertfilm te maken voor dit album om op deze manier een breed publiek te vinden. Dit is overigens te zien op 3 sept. Van het de zangpartijen naar de spoken word song ‘Not My Responsibility’ waarbij ze haar verhaal doet over de doordringende sound. Het lucht weer even op met ‘Overheated’ en het Covid gerelateerd nummer theatraal nummer ‘Everybody Dies’. Met de akoestische gitaar is het intro van Your Power een heerlijke opluchting in de zware sound. Doordat het mooi gezongen is, wordt het daardoor een juweeltje van het album. Met het titelstuk en ‘Male Fantasy’ wordt dit album afgesloten, De kracht zit vooral in de moderne sound en de teksten die meeslepend zijn. Indrukwekkend in de zin omdat er wat te vertellen is. De muzikale variatie is minder aanwezig dat op haar debuutalbum. Toch zal ze dit live als een groot dance event gaat vertolken.

Label Cooking Vinyl

Beoordeling 8,5

Review Het is een rare gewaarwording geweest daar in de badkamer. Het verhaal over een ring en de liefde. De Britse zanger/ Acteur Will Young wist in 2001 zijn gram te halen in de Britse Pop Idol en wist een gênante firt met Jeremy Clarkson te maken. Maar dat is allemaal verleden tijd. Inmiddels weet de man een serieus acteer- en zangcarrière te maken. Het nieuwe album is dan ook alweer zijn achtste album en bijna al zijn vorige albums zijn met platina of goud bekroond. Met dit album weet hij een prachtig vervolg te maken op het album Lexicon. Het album is een wederom met producer Richard X gemaakt. De stem van Young is niet vol of powerful maar vooral aangenaam in de lichte sound. Hij weet dit vanaf het begin met ‘Daniel’ subtiel te brengen. de songs kunnen swingen zoals het krachtige titelstuk en ‘Indestructible’. Maar ook met de ingetogen ‘Strong’ komt hij goed uit de verf. De verrassing zit in de covers op dit album. Llyke K I Follow Rivers, die wij vooral van Triggerfinger kennen, en de 80’s hit Missing van Everything But A Girl maken het album divers. De rust in covid tijd heeft de man goed gedaan. Het is dan ook een van zijn betere albums en dit album best extra scoren in de jaarlijstje.

Label Frontiers srl

Beoordeling 7

Review De Britse rockact Blood Red Saints zijn terug met een nieuw album. De band die rond 2014 werd gestart door Pete Godfrey en Rob Naylor en verraste door het debuutalbum Speedway. De vette American rock werd door Britten gespeeld in de lijn van Dare en FM. Met het vierde album Undispute gooit de band niet de handdoek in de ring, maar gaat er stevig tegenaan. Het openingsnummer ‘This Ain’t A Lovesong’ is misschien wel het beste nummer. De meervoudige vocalen liggen in de lijn van Journey. Met songs als ‘Heaven In The Headlights’, het stevigere Come Alve en het ‘Alibi’ zijn prima songs, al liggen ze allen in dezelfde stijl. Hierdoor ontbreekt de diversiteit en is het tweede deel van het album minder interessant geworden. Tenzij je halverwege van het album begint dan haal je op een prettige manier het eind. Maar erg spannend wordt het allemaal niet en valt het in het geheel tegen.

Label Capitol/ Universal

Beoordeling 8,5

Review De Amerikaanse singer-songwriter Todd Michael Leon Bridges wist het afgelopen jaar de Top 2000 binnen te dringen met het nummer Texas Sun (met Khruangbin). Het nummer komt van het gelijknamige minialbum van Khruangbin waar Bridges de zang voor zijn rekening nam. Nu is het tijd voor nieuwe songs met veel relaxte R&B pop sounds zoals het heerlijk en meeslepende ‘Motorbike’ dat nu als single de hitlijsten zoekt. De man werd al getipt als nieuw talent en kreeg een plekje om op het Witte Huis te spelen bij het afscheid van Obama. Wanneer het nummer ‘River’ voor de serie Big Little Lies wordt gebruikt, gaat het snel de hele wereld over. Het album ‘Coming Home’ kreeg de prijzen en het nodige internationaal succes. Zijn heerlijke stem past ook als gegoten in de R&B soul sound dat hij produceert. Met songs als ‘Why Don’t You Touch Me’, ’Magnolia’s of het titelstuk is het niet vreemd dat hij een samenwerking met John Mayer “Inside Friend’ niet voorbij liet gaan. De man is zeker geen gold-digger maar werkt hard voor het product om tot het succes te komen. Tourde met diverse acts als Sharon van Etten tot Pharrell Williams, waar hij op zijn beurt weer goed naar geluisterd heeft. Het album is dan ook een heerlijk divers R&B album en wellicht dat ook dit album in de jaarlijstjes van de R&B liefhebbers hoog genoteerd is.

Label Family Owned/ Konkurrent

Beoordeling 7

Review Het is de Rattleshake blues dan uit de zuidelijke staten van Amerika komt. De band weet met producer Vance Powell (Chris Stapleton, Jack White) dit album te brengen. Het is dan ook het uithangbordje van deze band geworden. Vol humor weet de band met wasbord en hier en daar uit de bocht gebrul ‘Dirty Hustlin’ het album op te nemen. Maar kan dit ook met dreigende bassen in ‘I’ll Pick You Up’ of de her-producerend lichte versie van Uriah Heep’s ‘Steeling’ als intro van ‘No Tellin’When’ maakt het album onbedoeld geinig. Echt spannend wordt het niet en is dit album dan ook een waar je van moet houden om het als blijvertje te zien.

Label Thirty Tigers/ Konkurrent

Beoordeling 8

Review De man uit Nashville weet met zijn broers al enige jaren muziek te maken onder de naam the Wood Brothers. Nu staat zanger/ gitarist Oliver Wood er alleen voor. Maar wanneer hij toch al een belangrijke plek in de Woodbrothers inneemt is de vraag doet deze man solo dan wat anders. De songs zijn meer gestructureerd naar de country blues. Met gasten als Tyler Greenwel en Susan Tedeschi van Tedeschi Trucks Band, Phil Cook (Hiss Golden Messenger) en zijn maatje Jano Rix krijgen we een indruk in welke hoek we het kunnen zoeken. Een grote diversiteit aan het genre van de country blues als het Fine Line dat door het orgeltje lekker smooth klinkt, het ‘Soul of This Town’ en het heerlijk pakkende ‘Get The Blues’ maakt dat dit album heerlijk is als achtergrond muziek. Alsof je op de hobbelstoel in de veranda zit, waar 1x tijdens de plaat een Caddilac voorbij rijdt en een verdwaalde motorfietser naar je wuift. Wanneer je luistert naar de mondharmonica en het verhaal van ‘The Battle is Over (But The War Goes On)’ of het ‘Climbing High Mountains (Trying to Get Home)’. Het album verrast door de veelzijdigheid terwijl de rode lijn een heerlijk ontspannen blues album is. Het album was digitaal al uit maar is nu ook op vinyl verkrijgbaar.

Label V2

Beoordeling 8

Review Na het meer dan goed ontvangen debuutalbum Chasing Lights moest ook het Britse duo Ida Mae hun tour afbreken vanwege de pandemie. Het gaf ruimte om in hun huidige woonplaats Nashville aan nieuw materiaal te werken met dit tweede album Click Click Domino als eindresultaat. Het oorspronkelijk uit Norfolk afkomstige Britse duo Ida Mae trok als echtpaar naar Nashville om daar hun carrière verder uit te bouwen. Chris Turpin and Stephanie Jean hadden al een muzikaal verleden (o.a. Kill It Kid) maar vooral de Amerikaanse muziek is van invloed geweest op het onderscheidende geluid van de band. Ook voor dit album kiest het duo voor een mengelmoes van stijlen, zijn er bijdragen van gastmuzikanten en maakt men af en toe gebruik van niet alledaagse instrumenten zoals een “string banjo”, een ukelele, een meer dan honderd jaar oude salongitaar, een Mandolinetto en een Indiaanse buffelhuidtrommel om maar wat te noemen. Het tekent het lef van de band door te openen met het mooie ‘Road To Avalon’; op het intro horen we een banjo, vervolgens is daar de herkenning met de meerstemmigheid en daarna wordt het nummer nog verder uitgebouwd door de elektrische gitaar en drums. Bij dit knappe staaltje van Americana zien we met gesloten ogen als het ware de uitgestrekte landschappen van de VS aan ons voorbij trekken. Vervolgens is er de titelsong, ‘Click Click Domino’, de eerste echte “powersong” op dit album waar we goede vriend en Bluesrocker van het duo Marcus King op gitaar een onuitwisbare indruk horen maken. De ‘Click’ is uiteraard een directe verwijzing naar ons leven op sociale media dat soms uit alleen maar “clicks” bestaat. Vervolgens is er met ‘Line On The Page’ weer zo’n smaakvolle ballad die zorgt dat de band als vanzelf weer de balans hervindt en het initiatief terugneemt om ons mee te nemen in hun verhaal. De stemmen van Chris en Stephanie kleuren perfect bij elkaar of het nu het rauwe randje is of dat het liefdevol klinkt. De band weet zo moeiteloos te schakelen tussen diverse muziekstijlen variërend van vuige blues tot meer country en Americana georiënteerde nummers om vervolgens weer Folk en Rock aan te tikken. Eigenlijk kan elke muziekliefhebber waarschijnlijk iets van zijn of haar voorkeur in dit album terugvinden. Qua beleving doet het deze recensent terugdenken aan het memorabele Raising Sand album van Alison Krauss en Robert Plant. ‘Raining For You’ klinkt wat meer ingetogen en neigt naar Folk, het semi-akoestische ‘Calico Coming Down’ ademt de “southern soul”, ‘Mountain Lion Blues’ is een vet aangezette Bluesrocker en ‘Little Liars’ is een heerlijk broeierige Americana-nummer met een vocale hoofdrol voor Stephanie Jean. Zo blijft dit album van bijzonder hoge kwaliteit en zeer gevarieerd. De al eerder genoemde King is niet de enige gastmuzikant op dit tweede album want op de stuwende rocker ‘Long Gone & Heartworn’ is het Greta Van Fleetgitarist Jake Kiszka dit de gitaar laat spreken. Overigens is Marcus King ook nog bij de rocker ‘Deep River’ prominent aanwezig met zijn gitaar. Met de laatste twee songs, ‘Sing A Hallelujah’ en ‘Has My Midnight Begun’, trakteert het duo ons nog op twee prachtige, wat rustigere nummers. Mooi qua opbouw, iets ingetogener maar nog steeds met een ongekende urgentie. De rode draad op dit album vormt de diversiteit aan stijlen, de meerstmmigheid tussen Chris en Stephanie en toch wel het wat zuidelijke karakter van de plaat. Het is spannend, soms broeierig om vervolgens te rocken maar het is vooral origineel. Een topalbum. Veel luisterplezier.

Label Virgin

Beoordeling 9

Review Bijna geruisloos is het nieuwe album van Nathaniel Rateliff gereleaset. en toch is het een meer dan bijzondere plaat, Opgenomen tijdens de pandemie in het Red Rocks Amphitheatre in Colorado waar grootheden als The Beatles, Jimi Hendrix, Bruce Springsteen, U2, Mumford And Sons en Diana Ross hem voorgingen gaf Rafeliff voor 175 genodigden een liveoptreden. Van die avond is deze opname en dit bijzondere album tot stand gekomen. Het jaar 2020 zou vooral in het teken staan van een vrijwel uitverkochte tour naar aanleiding van het album And It’s Still Alright. Op 2 maart 2020 was er het eerste uitverkochte concert in Minneapolis en ruim een week later stond de wereld stil. De rest van het jaar 2020 is bij iedereen bekend. Toch lukte het Rateliff om in september 6 concerten in Red Rocks te organiseren, met inachtneming van Social Distancing. Dus maximaal 125 gasten per avond. Dit album is een weergave van één van die intieme maar evengoed surrealistische avonden in het Red Rocks Amphitheater waar normaal gesproken een kleine 10.000 toeschouwers aanwezig kunnen zijn. Op die ene avond, 20 september 2020, vonden deze opnames plaats en werd het optreden gefilmd in bijzijn van 175 vrienden, familieleden en fans. Alleszeggend is de eerste zin van het prachtige ‘Mavis’ waarin we de Amerikaan horen zingen: “In other worlds, I would be with you and in other nights I think I've seen you”. De tour zou in het teken van het laatste album And It’s Still Alright uit 2020 zijn en inderdaad komt het hele album op de setlijst voor, aangevuld met een selectie van songs die hij soms nog nooit live speelde. Vaak intiem in integer zoals nummers als ‘Tonight #2’, ‘Early Spring Till’ en ‘All Or Nothing’, maar soms ook wat meer uptempo en soulvol zoals , ‘Shroud’, ‘This’ en ‘Expecting To Lose’. Mooi is de meerstemmigheid op ‘You Need Me’, ‘What A Drag’ klinkt live in deze uitvoering fantastisch en op het met strijkers omfloerste ‘Oil & Lavender’ klinkt Rateliff breekbaarder dan ooit. Bijzonder is de uitvoering van ‘There Is A War’, een cover van de legendarische Leonard Cohen waar een waardevolle gastbijdrage is weggelegd voor Kevin Morby. Zelden zal een live-album zo geklonken hebben als Red Rocks 2020 van Nathaniel Rateliff. Het contrast van een dergelijk imposante venue die vrijwel leeg is niet alleen hoorbaar maar je kunt het als het ware voelen. Er is tijdens de pandemie heel veel nieuwe, goede en mooie muziek uitgebracht maar deze live-registratie voegt alles samen. Wat een prachtplaat met Rateliff op zijn best, vergezeld van zijn band en een compleet strijkersorkest. Kippenvel. Veel luisterplezier.

Label Atlantic

Beoordeling 8

Review Eindelijk is dat langverwachte album van de Australische Tones And I dan daar. Het heeft de titel Welcome To The Madhouse meegekregen; hiermee wil Toni Watson uiting geven aan de soms wat eigenzinnige teksten en klankkleuren die we op dit album terug zullen gaan vinden. Opvallend is dat die ene, gigantische wereldhit 'Dance Monkey' niet op de reguliere uitvoering van dit debuutalbum terug te vinden is. Juist dat nummer, dat zowel op Spotify, Shazam en YouTube zo’n beetje alle records brak en bij iedereen tot het haast irritante toe in het collectieve geheugen gegrift staat, ontbreekt maar is wel op de “deluxe”versie terug te vinden. Overigens verwijst de Australische op haar geheel eigen wijze nog een keer naar deze hit in het catchy ‘Westside Lobby’ als ze zingt : “But my song went number one in over thirty fucking countries / And I'm sorry if that offends you, my dear (Ha-ha)”. De Australische singer/songwriter Toni Watson, die enkele jaren geleden nog haar brood verdiende als straatartiest, laat een persoonlijke ondertoon onder de vrolijke klinkende nummers horen en stelt zich zo nu en dan kwetsbaar op; niet zo zeer qua melodie want bijna alles is uptempo maar wel in haar teksten. De catchy singles ‘Won’t Sleep’, ‘Fly Away’ en ‘Cloudy Day’ vinden we wel terug op Welcome To The Madhouse en natuurlijk is dat kenmerkende stemgeluid toch wel een uniek wapen. Het album opent overigens met de titelsong dat een lekker stuwende beat kent en waar ze ons als het ware waarschuwt voor wat komen gaat. (“Welcome to the madhouse/ You've never seen a place like this before”). Met ‘Just A Mess’, ‘Child’s Play’ en elektronisch georiënteerde ‘You Don’t Know My Name’ houdt Toni er de vaart goed in. Naast de uptempo nummers is er vooral in de rustigere nummers voor wat zelfreflectie. Bij ‘Lonely’ zingt ze bijvoorbeeld over het alleen zijn terwijl je op Social Media alleen maar vrolijke foto’s terug vindt. Over het algemeen hebben alle nummers een wat elektronisch karakter en horen we nergens akoestische elementen terug. Ook het met R&B doorspekte ‘Sad Songs’, waar we zelfs een koor op de achtergrond horen, heeft een wat donkere ondertoon. Met afsluiter ‘Bars (RIP T)’ is daar eigenlijk het enige bijzondere en verrassende nummer waarbij Toni Hip-Hop en Rap combineert waardoor ineens de aandacht er weer is. Welcome To The Madhouse is een geslaagd debuutalbum geworden maar in zijn algemeenheid iets te kleurloos om echt in je geheugen gegrift te worden. Wel knap dat Toni onder al die catchy deuntjes zich kwetsbaar op durft te stellen en ons laat weten dat het leven niet altijd zo rooskleurig is. Absoluut positieve uitspringers zijn ‘Westside Lobby’ en ‘Bars (RIP T)’. Naast de regulier uitgave is er dus ook nog een “deluxe”-versie met 6 extra tracks waaronder die wereldhit ‘Dance Monkey’. Veel luisterplezier.

Label eigen beheer

Beoordeling 8

Review Waar vinden we ze nog. De eigenzinnige muzikanten die zich niet binnen de kaders van een genre laten plaatsen. Die op zoek gaan naar de grens van de muziekmogelijkheden wat ze zelf kunnen creëren. De band Rosa Ensemble met Yorick Heerkens en Elisa de Toffel op zang. Als een theater productie presenteert men Dit Is Waanzee. Het verhaal gaat over een ontspoorde leadzanger Rex die zijn leven riskeert om een revolte af te dwingen. Het tweekoppig monster weet met opzwepende muziek een boodschap aan het publiek te geven. Met songs als ‘Sea of Insanity’ horen we de klanken a la Talking Heads. Met een vleugje experimentele invulling zijn Rude Manners, en het Duitstalig Babel zijn bombastisch en opzwepend. Met het Nederlandstalige Gutmensch wordt de experimenten alternatieve muziek en jazz vermengd alsof Frank Zappa in het Nederlands te horen is. De Nederlandse taal blijft de band voortzetten tot het eind, met uitzondering op het mooi gezongen en dynamisch nummer ‘Retaliate’. Het is muzikaal uitdagend en heeft even wat meer draaiuren nodig om alles tot je laten inwerken. Het album is op zichzelf staand een prima album, al zal het theaterstuk wellicht meer beeldende invulling geven aan de songs. Het is zeker de moeite waard hier aandacht aan te geven wanneer men in de buurt speelt. Kijk op de site www.rosaensemble.nl voor de voorstellingen als voor het bestellen van het album!

Label Frontiers srl

Beoordeling 7,5

Review Met de namen Vinny Appice en Craig Goldy zijn er al veel rockers waarbij hun hart sneller gaat kloppen. Voordat de heren elkaar in de band DIO vinden was Goldy een getalenteerde gitarist van Rough Cut en Giuffria. Waarna hij in DIO enkele goede platen maakte waaronder het Dream Evil. Hier ontmoet hij drummer Vinny Appice die via Rick Derringer bij Black Sabbath (met Ronnie James Dio als zanger) was belandt. Hier is de basis voor beide heren gelegd. De sound van DIO wil men blijven evenaren als eerbetoon aan de overleden zanger. Zo zien we diverse tribute acts waar de heren in spelen. Al wil men van een tribute act niet spreken omdat ze “zelf deels eigenaar zijn van de songs”. Aldus Appice in een interview. Hij schoof de de tribute sound naar de band van Goldy, die op zijn beurt er geen moeite mee had. Het is inmiddels 5 jaar geleden dat de heren met Chas West op zang en Sean McNabb op bas het debuutalbum van Resurrection Kings presenteerden. Met Alessandro Del Vecchio achter de toetsen en knoppen horen we een heerlijk DIO geluid. West weet met zijn volle stem een heerlijke rocksound te produceren. Dat doen de heren hier opnieuw. McNabb zijn kunsten worden door Goldy opgevangen. De songs zijn niet verrassend in het geluid. De 80s rock staat als een huis en songs als ‘Calling All Angels’, ‘Angry Demons’ en het stevigere ‘Is This The End’ zijn prima rocksongs. Met ‘Don’t Blame Our Love’ staar er een mooie knuffelrock ballad op en is Skygazer een mooie knipoog naar het nummer Stargazer van Rainbow, waar Ronnie James Dio de sterren van de hemel speelde.

Label Music theory/ Mascot

Beoordeling 8

Review De Zweedse gitaarvirtuoos Yngwie Malmsteen is misschien niet iemand om fijn mee te werken, toch is hij nog steeds een groot gitarist. Zijn kunsten om de klassiek met de metal te vermengen en hier een eigen interpretatie aan te geven is zijn geniale doorbraak geweest. Met zijn Rising Force haalde hij in jaren 90 de top. Inmiddels is de lijst van albums groot en is nummer 22 verschenen. Het album Parabellum kent hetzelfde recept als zijn voorgangers. Een rocksound met veel gitaarsolo’s in de songs verwerkt. Het ‘Presto Vivace And Reprice in C# minor’ kennen we ook van de Engelse band U.K. Het album kent veel instrumentaal geweld en snelle vingeroefeningen voor de doorgewinterde gitaristen. Het kan ook wel eens wat te veel zijn. Daar heeft Malmsteen wel een handje van, waardoor zijn albums het einde niet haalt. Dat geldt ook weer met dit album. Songs als ‘Relentless Fury’, het geniaal muzikale titelstuk en het toch meer poprock nummer ‘Eternal Bliss’ weten de afwisseling op dit album te brengen. Het afsluitende epos ‘Sea Of Transquility’ van 8 minuten is dan wel een juweeltje wanneer het opzich zelf beluisterd wordt, Maar na 45 minuten gitaarsolo is deze 8 minuten net te veel. Dus begin lekker achteraan en pak de bovenstaande songs als volgorde op de playlist, dan heb je een mooi Malmsteen album! Eerlijk is eerlijk. Hij is een grootheid als het gaat om gitaar spelen en dat is ook hier weer optimaal te horen. Voor de gitaarsolisten onder ons is dit weer een must to have.

Label Fiction

Beoordeling 8

Review Het Britse trio Drug Store Romeos is daar dan eindelijk met hun debuutalbum. Het duurde een paar jaar voordat de schoolvrienden Johnnny Gilbert en Charlie Henderson de ideale formatie vonden maar uiteindelijk completeerde Sarah Downie de band. Zelf zegt ze hierover: “they wanted a bassist and I wanted to be in a band”. Even voor de duidelijkheid; de bandnaam heeft niets te maken met het romantiseren van verdovende middelen of drank of iets dergelijks maar is een verwijzing naar het beroemde toneelstuk A Streetcar Named Desire waar in de gelijknamige film Marlon Brando schitterde. Op het debuut pakt het trio uit Fleet, Hampshire, uit want het album kent maar liefst vijftien tracks en de opener ‘Building Song’ is krachtig en ook wel typerende voor het geluid van de band; een strakke baslijn die wordt omgeven met stemmige synths en daarover heen de wat hoge, iele en haast etherische stem van Sarah. Resultaat is eigenlijk nu al een eigen sound die we misschien wel het best kunnen omschrijven als psychedelische Dreampop met Trip-hop en Shoegaze invloeden waarbij de stem van Sarah er altijd voor zorgt dat de scherpe kantjes verdwijnen. Al eerder maakten we kennis door middel van enkele singles die we uiteraard ook op A Streetcar Named Desire aantreffen. ‘Frame Of Reference’, ‘What's On Your Mind’ en ‘Secret Plan’ geven dan ook een prima inkijk van wat deze band te bieden heeft. Eerstgenoemde doet misschien nog met wat flarden aan de jaren ’80 denken maar ‘Secret Plan’ met zijn muzikale bochten is daarentegen zeer eigentijds. En met ‘What’s On Your Mind’ krijgen we een nummer voorgeschoteld waar de romantiek toch wel vanaf klinkt. (I’ll tell you what’s on mine / The fact that we haven’t been seeing eye to eye.). Het orgeltje en de beatbox die we op ‘Walking Talking Marathon’ horen in combinatie met de haast kinderlijke stem van Sarah is even tenenkrommend als geniaal. En zo blijft die stem van Sarah de constante factor op dit interessante album waar nummers altijd in elkaars verlengde liggen. ‘Feedback Loop’ is lekker laid-back, bij ‘Vibrate’ is het drumwerk opvallend op de voorgrond, ‘Kites’ heeft haast wat poëtisch en de laatste twee tracks ‘Cycle Of Life’ en ‘Adult Glamour’ zorgen dat je in sereniteit afscheid kunt nemen. Net zoals Prince heeft Sarah iets met de kleur paars. De wat surrealistische albumcover is een verwrongen afbeelden van een hanger die ze ooit van haar oma kreeg. Dat ongrijpbare gevoel dat door het album heen klinkt is wel het grootste pluspunt. Het wat hoge stemgeluid is absoluut typerend maar als je de hoge, wat iele stem van Sarah niet kunt waarderen is dat ook de valkuil. Een prima debuutalbum dat de nieuwsgierigheid prikkelt naar een eventuele opvolger. Veel luisterplezier.

Label V2

Beoordeling 8

Review De Nederlandse band The Dawn Brothers behoeft waarschijnlijk geen introductie meer. Sinds hun debuut Staying Out Late in 2017 tourden ze veel door Europa maar stonden ze ook op het Americanafest in Nashville. Ook de Rotterdamse band ontkwam niet aan de gevolgen van Covid maar toch is er nu dat nieuwe, vierde album Dusk. Het album is niet bijzonder lang of uitgebreid; 8 tracks met een speeltijd van een klein half uur. Toch weten de “Brothers” weer een puntgave plaat af te leveren waar hun DNA duidelijk hoorbaar is en die we het best omschrijven als een sound die ergens op het snijvlak van Americana en Countryrock bevindt met hier en daar een vleugje Folk en Soul. Luister maar eens naar het uptempo ‘Toss And Turning’ met een subtiele piano of de opener ‘Junk’. Na het eerste deel schuift het accent iets meer richting Country zoals bij ‘Corners Of My Mind’ zodat het album lekker vaart houdt en de nodige variatie biedt. Het album werd in Frankrijk, lekker ver van de bewoonde wereld, opgenomen. Afgereisd met een camper vol met opnameapparatuur werd er ergens een woonkamer omgebouwd tot studio en vonden de muzikanten inspiratie in een aangenaam, ongedwongen sfeer aan de slag amen met hun kompaan Tim van der Burg. Die spontaniteit en ongedwongen sfeer zorgt voor een puur en eerlijke sound die op nummers als het ingetogen ‘Hold On To Your Love’ en ‘Vista Cruiser’ met prima gitaarspel van Bas van Holt duidelijk hoorbaar is. Op de afsluiter ‘So Long’, met een prima Rowan de Vos op piano en keys, zijn de accenten van de zuidelijke staten van de VS voelbaar. De band heeft natuurlijk qua bezetting een wijziging ondergaan toen Levi Vis de band verliet om zich op zijn solocarrière te focussen maar Tammo Deuling vult die leegt meer dan prima op. Dusk is een productie van internationale allure en The Dawn Brothers bewijzen wederom dat ze binnen dit genre tot de absolute top van Nederland horen. Veel luisterplezier.

Label Membran

Beoordeling 8

Review Deadpan Love is de titel van het debuutalbum van Joshua Karpeh die wij beter als Cautious Clay kennen. De 30-jarige singer/songwriter en multi-instrumentalist uit Brooklyn stuurde vorig jaar al wat singles de ether in maar nu is daar eindelijk dat langverwachte debuutalbum. Meteen bij de eerste klanken van dit debuutalbum overtuigt Clay met een hele warme, soulvolle stem. Op de opener ‘High Risk Travel’ horen we vooral zijn stem maar weet hij met het spaarzame instrumentarium en het “snappen” van zijn vingers toch een aangename “groove” te produceren. Vervolgens zijn nummers als ‘Karma & Friends’, 'Agreeable’, ‘Shook’ en ‘Whoa’ een aangename en soepele cocktail van R&B en Soul waarbij de lengte van de nummers wel opvallend is want vrijwel elk nummer tikt een speeltijd van nog geen drie minuten aan. Prijsnummers zijn waarschijnlijk ‘Dying In The Subtlety’, het smaakvolle ‘Artificial Irrelevance’ waar we een subtiele saxofoon horen en de mooie soulvolle ballad ‘Wildfire’ waar Clay nog eens laat horen waartoe hij met zijn stem in staat is. Relaties tussen mensen is de rode draad van dit album en zelf zegt de Amerikaan hierover: “this idea that relationships are the most important things that we have and really determine where things are for us and our ability to move throughout the world”. Twee tracks die verder opvallen zijn Strange Love’ met een rapbijdrage van Saba en halverwege is daar ‘Why Is Your Clay So Cautious?, een soort bandopname met een verwijzing naar de beroemde bokser Cassius Clay die ook een innerlijke strijd voerde. Als je goed luistert hoor je als het ware de kleur en de sfeer van het album gaandeweg veranderen. Zo richting het einde van de plaat tref je nog het kleine ‘Spinner’ aan, het met R&B doorspekte ‘Roots’ en afsluiter ‘Bump Stock’ dat wat rijker is georkestreerd. Deadpan Love is een album dat goed in elkaar zit; het heeft een kop en een staart en gaandeweg hoor je de accenten op het album veranderen. Clay heeft een hele warme, soms donkere soulstem maar raakt evengoed de hoge noot. Door de relatief korte duur van de 14 tracks voelt het album een beetje als een conceptalbum maar anderzijds doen we de Amerikaan daar mee tekort. Een fijne plaat doorspekt met donkere soul en R&B met een persoonlijke noot. Veel luisterplezier.

Label Decca

Beoordeling 7,5

Review l Divo hoeft geen introductie meer. Het succesverhaal van de vier zangers uit vier verschillende landen die popmuziek in een klassiek jasje verwerken is de afgelopen jaren ongekend succesvol gebleken. Met hun tiende album, For Once In My Life: A Celebration Of Motown, is nu de soul Motown aan de beurt. Even wennen Met een bijzondere bijdrage van Marvin Gaye opent dit nieuwe album met ‘Ain’t No Mountain High Enough’ (geschreven door Ashford & Simpson) en dat door diezelfde Gaye al in 1967 werd opgenomen. En ook nu weten David Miller (USA), Sebastien Izambard (Frankrijk), Urs Buhler (Zwitserland) Carlos Marin (Spanje) er een uiterst soulvolle versie van te maken. ‘For Once In My Life’ is het eerste nummer dat echt overgoten is met die toch wel wat neoklassieke stijl van Il Divo, het succesvolle handelsmerk van het viertal. Het is even wennen om Motown-klassiekers als ‘My Girl’ en ‘River Deep Mountain High’ in dergelijke arrangementen te horen. Gastartiesten Op dit jubileumalbum zijn er ook een aantal gastbijdragen te horen; zo horen we Boyz II Men bij "I'll Make Love To You" en Smokey Robinson bij het heerlijke ‘The Tracks Of My Tears’. Bij ‘I’’ll Be There’ is het even wennen om in plaats van de jeugdige stemmen van The Jackson 5 nu de diepe, donkere stemmen te horen. Natuurlijk mag een interpretatie van ‘My Cherie Amour’ niet ontbreken en ook deze versie kunnen we als geslaagd beschouwen. Uit de latere periode van Motown is er ook nog ‘Say You Say Me’ dat we natuurlijk nog van Lionel Richie kennen. Eindoordeel Het heeft wat luisterbeurten nodig om het ongemakkelijke gevoel van je af te schudden en dat typische Motown-geluid nu in een wat klassieke vorm terug te horen. Niet alle gekozen nummers lenen zich daar even goed voor. Voor de fans van Il Divo is dit jubileumalbum natuurlijk een must-have. Veel luisterplezier.

Label Sony

Beoordeling 8,5

Review De naam Gary Kemp is misschien niet direct voor veel mensen herkenbaar. Toch zijn er veel huishoudens waar een album van deze man in de kast staat. Het is duidelijk dat de zanger van Spandau Ballet, Tony Hadley de blikvanger van de band was. Toch zijn de bekende liedjes geschreven door de gitarist van deze band: Gary Kemp. Het is dan ook een verrassing dat Kemp met een solo album komt. Hij was de afgelopen jaren met voormalig Pink Floyd toetsenist Nick Mason op tournee. Dit zegt iets over de kwaliteit van deze man om David Gilmour te vervangen. Hiervan verscheen september 2020 een live album. Nu is het tijd om Kemp zijn eigen album te presenteren. Eerlijk gezegd is het album meer dan verrassend goed te noemen. De mix van Pink Floyd met Spandau Ballet is misschien voor de hand liggend, maar met de driven beats in ‘A Rumour of You’ de humor van het nummer ‘Waiting For The Band’ waarbij Kemp terug keert in zijn jongere tijd en hoe hij nu in het leven staat. Met ‘Ahead of the Game’ keert hij even terug naar Spandau Ballet Barricade periode. Iets glad en 80 soul. Zijn betere songs zijn ook nu weer de relaxte songs als ‘Too Much’, ‘I Remember You’ en het titelnummer. Het album is verrassend goed te noemen, zowel voor de oudere luisteraars die de jaren 80 bewust hebben meegemaakt als de liefhebbers die de huidige 80’s trend volgen.

Label Polydor

Beoordeling 8

Review Met de naam Willow kom je er nog aardig anoniem mee weg, met de naam Willow Smith wordt het al wat lastiger, maar ja iedereen heet Smith. Dit is de dochter van acteur Will Smith en ze heeft inmiddels al 4 albums op haar naam staan. Het succes van haar debuut Whip My Hair uit 2010 heeft ze net meer geëvenaard. Al weet ze met haar acteren en muziek maken een veelzijdigheid te brengen waar haar vader ooit van droomde. Het album Lately I Feel Everything kent de single ‘Transparant Soul’ met Blink 184 Travis Barker en het ‘Lipstick’ dat net uitgebracht is. Het album kent vooral vette popsongs en alles klinkt lekker vet, zoals het Coming Home met Aya Tesler-Mabe van de Canadese indie rockband Calpurnia. Het vreemde aan dit album is dat het uitgangspunt een vette popsound is en met de indierockers als Cherry Glazerr op ‘Breakout’ het een andere kant op duwt. Dat maakt het album dan ook leuk, omdat het geen indie album is en ook geen popalbum. Met Tierra WHack als rapper krijg je weer een andere sound in ‘Xtra’. Haar sound past het best bij het nummer ‘Grow’, waarbij ze Avril Lavigne als gast heeft en wellicht dat dit haar idool is. De mix van post punkpop brengt dat het een vrolijke plaat is geworden.

Label Sony

Beoordeling 8

Review De gitarist John Mayer weet de afgelopen jaren zich in de picture te spelen. De man weet zowel solo als bandlid van The Grateful Dead (the Company) veel mensen bereiken. Op zijn jonge leeftijd werd hij geïnspireerd door BB King, Eric Clapton en Buddy Guy. De recente albums Born and Raised, Paradise Valley en in Search for Everything brachten niet wat Mayer vanaf zijn begin periode presenteerde. Dat is met dit album beter. De gitaarsound in de 80s stijl is optimaal aanwezig. Het openingsnummer ‘Last Train Home’ doet direct denken aan de vele 80’s acts als Rick Springfield met een lekkere Fender solo dat we van Mayer kennen. Maar hij mag zijn knuffelrock niet verwaarlozen brengt dit als tweede nummer van het album. ‘Shouldn’t Matter But It Does’ valt voor mij op de verkeerde plek van het album. Wanneer je net lekker fris begint en daarna direct terug gaat in de ballades, ben je de drive even kwijt. Terwijl New Light weer een mainstream Mayer popsong is, is het tempo van het album weer terug. De zoetsappigheid van ‘Why You No Love Me’ past dan als 4de song wel goed. Toch blijf ik de langzame songs wat te zeurderig vinden en zijn de uptempo songs als ‘Wild Blue’, ‘Shot In The Dark’ en ‘Til the Right One Comes’ beter bij Mayer passend. De juweeltjes van het album is (wel de ballad) ‘I Guess I Just Feel Like’ en ‘Carry Me Away’ en weet Mayer dit album mooi af te sluiten met ‘All I Want is To Be With You’. Het album kent meer gitaarwerk en lekkere solo’s dan de voorgaande, daarmee heeft Mayer met dit album voor mij al heel wat gewonnen.

Label Mistrel rec

Beoordeling 8

Review Lilywhite is een song van Yusuf oftewel Cat Stevens, maar hier gaat het om de Zwolse singer-songwriter Dennes Frikken die zijn alias kent als Lilywhite. Hij weet met zijn band een heerlijk album te maken. Het is dan ook een puur indie plaat met heerlijke songs als het meeslepende ‘Parish’ of het stevige ‘Grey’. Het debuutalbum is zeker een aanwinst voor de Nederlandse popmuziek en een belofte voor de toekomst. Het album is donkergrijs in de klank en toch aanstekelijk. Met het rustige ‘Serenity’, ‘Stay’ en het instrumentale ‘Grainfields’, met vogeltjes, in combinatie met ‘Change’ weet men de pareltjes van het album te brengen. Of de drums van The End die door je speakers dendert als een paard in galop. De sfeer van Radiohead en Interpop zijn de inspiratiebronnen voor de songs en dat is ook te horen. Meeslepend, rockend, aanstekelijk en hypnotiserend. Met de ingehuurde band is het zeker een aanwinst voor de huidige Nederlandse popmuziek.

Label Sony / Music on Vinyl

Beoordeling 8

Review Het was de Britse zanger Paul Young die in 1982 een legendarisch debuutalbum maakte. De voormalige zanger van Q tips (niet de Paul Young van Mike & Mechanics) scoorde een hit met de covers ‘Where Ever I Lay My Hat (That’s My Home’) en de eerder gefopte ‘Love of the Common People’. De toen moderne 80s sound hoorde op dit album als nooit te voeren, waardoor het album No Parlez tot een groot succes werd. Vooral in Nederland en België stond men voor aan om het album tot een succes te maken. ‘Come Back and Stay’ maakte het debuutalbum tot platina. De jaren 80 sound is wederom erg populair en in de UK zijn de 80’s shows niet aan te slepen. Het is dan ook een greatest hits show en dat vinden we op dit album terug. Heerlijke poprock songs als ‘I’m Gonna Tear Your Playhouse Down’ met een ballad als ‘Everytime You Go Away’ of het Crowded House nummer ‘Don’t Dream It’s Over’. Het album vol singles is weer opnieuw uitgebracht op mooi gekleurd vinyl.

Label Fat Possum/ Konkurrent

Beoordeling 7,5

Review De postpunkers en indie rockers uit Amerika begon hun band en debuutalbum met 3 V’s in de naam Wavvves bracht direct het succes wat men nodig had om tot een klein label te brengen. Inmiddels is er een V minder en zijn we bij album nummer 7 beland. De band van Nathan Williams kende in het begin wat bandwisselingen waardoor de sound ook wat wisselend werd. Toch zijn de drummers Zach Hill als drummer bij Hella en Jacob Cooper als producer voor derden goed terecht gekomen. De zoektocht is voorbij, want de band kent nu alweer een 7 jarig vaste bezetting. De grungesound is vanaf het begin van het album te horen. ‘Thru Hell’ en het titelnummer ‘Hideaway’ zijn in de lijn van hun vorig albums, maar hierna gaat de band met ‘Help is On The Way’ en ‘Sinking Feeling’ meer melodieuzer in de songs te werk. Hierdoor ontstaat er ruimte in de songs en wordt het album alleen maar beter. Met een rock and roll song ‘The Blame’ en het meer melodieuze verrassend ‘Planting A Garden’. Het album kent meer variatie dan de vorige en hierdoor mag deze band serieuzer worden genomen dan hiervoor. Voor het je weet is het volgend album eentje dat voor een echte doorbraak zorgt.

Label Frontiers srl

Beoordeling 8

Review Het is alweer wat jaartje geleden dat gitarist Stuart Smith zijn eerste album presenteerde. De gitarist wist te verrassen waardoor veel muzikanten met hem wilde spelen. Inmiddels heeft Smit een goede naam in de rock doordat hij niet altijd de gebaande paden betreed. Het album nummer 5 kent weer heerlijke songs die de classic rock a la Rainbow en Bad Company weer nieuw leven geeft. Met Italiaanse zanger Gianluca Petralia kent een goede rockstem al mist hij hier en daar de heavy power in de stem zoals in het ‘Never Dream Of Dying’, terwijl de man met ‘Drive’ en ‘Ship of Fools’ prima uit de verf komt. Maar met dit soort albums mis je de stem a la Ronnie James Dio, David Coverdale of Graham Bonnet. Dan komen we direct tot de kern van Stuart Smith. Hij is de nieuwe Ritchie Blackmore die Deep Purple en Rainbow voortbracht met de bovenstaande zangers. Stuart weet met drummer Simon Wright (AC/DC/DIO) een goede keus te maken. De songs ‘Poverty’ lijkt op de ‘Holy Diver’ van Dio en ‘Film Flam Man’, ‘Ship of Fools’ krijgt een Deep Purple sausje. Niet dat het erg is, want de heren weten dit in een jasje te gieten waardoor er weer ruimte is voor jongere mensen is om deze muziek te ontdekken. Zo is het lekker uptempo nummer ‘One in A Million’, ‘Big ‘Money Little Man’ en het afsluitende ‘At The End Of The Day’ prima songs. Toch krijg ik hierbij nog wel een vraagteken waarom de grote namen van toen niet meer als gast- leden aanwezig zijn. .

Label Universal/ Music on vinyl

Beoordeling 7,5

Review Voor de Nederlandse rockchick Anouk is de rock er een beetje af. We schrijven 2016, wanneer dit album wordt uitgebracht. Andere tijden en andere emoties doen dan de ronde. Anouk heeft haar album ‘Queen for a Day’ zien verdwijnen naar de achterste rij van beste albums van Anouk. Met dit album moest het tij keren, en is nu wederom op vinyl uitgebracht met een mooie roze album. Toch weet ze met dit album ook niet het rechte pad te vinden. Het album staat vol soul, pop en hier en daar een verplicht vleugje rock. Ergens liggen er nog wat frustraties ten opzichte van haar toenmalige man waarvan ze is gescheiden. Met titels die als zeggen ‘Down Daddy Down’ tot een route naar een nieuwe man ‘There He Goes’, ‘I Just Met A Man’, ‘Handy Man’ en ‘My Man’ is het album muzikaal ook in een roze wolk terecht gekomen. Het swingt en dampt als nooit te voren en het gaat alle kanten op waardoor het niet echt een geheel is. Maar we wisten het toen al en in retrospective way weer. Dit album was niet het succesnummer van Anouk waar ze op hoopte. Het scoorde lager dan haar vorig album en ging ze vervolgens over naar het zingen in het Nederlands. Daar moesten we even aan wennen, maar ook hier is ze weer van terug gekomen.

Label Arista / Music on Vinyl

Beoordeling 8

Review De alternatieve rockband The Church uit Australie wist met het nummer ‘Under the Milkyway’ een enorme hit te scoren. Steve Kilbey en de band wisten deze dromerige popsound vast te houden op het Gold Afternoon Fix album dat na het succesvol album Starfish verscheen. Naast de hitsingle ‘Metropolis’ staan er prachtige liedjes op. Het ‘Dissapointment’ en het openingsnummer ‘Pharoah’ en ‘You Are Still Beautiful’ zijn helaas geen hits geworden en is dit album wellicht wat in de vergetelheid geraakt. Toch is het nog een heerlijk album dat je opzet en voor je het weet tot het eind hebt beluisterd. The Church is door de jaren heen altijd een ondergewaardeerde band geweest. Met de re-release op vinyl met een mooie persing wordt het hopelijk weer opgepakt. Niet alleen door de fans van toen, maar hopelijk ook door de nieuwe generaties die hun liefde voor indie pop rock hebben.

Label Sony Music

Beoordeling 8

Review Toevallig of niet; in deze periode komen er verschillende nieuwe albums uit van Franse artiesten. Of het nu Gaspard Augé is of Polo & Pan maar ook de drie vrienden die Bon Entendeur vormen kwamen onlangs met een nieuw album, getiteld Minuit. Het trio komt op zijn minst gesteld verrassend uit de startblokken met een klassiek georiënteerd pianostuk ‘Alba’ met Sofiane Pamart op piano waar na een kleine halve minuut ineens een beat onder verschijnt. Sinds 2012 timmert het trio vrienden al aan de weg en heeft een indrukwekkende lijst van mixtapes afgeleverd. Minuit is hun derde volwaardige album na Aller-retour uit 2019 en ook dit album heeft ook weer een conceptueel karakter. Een A-side waarbij het gezellig borrelen is op een zwoele zomeravond met vrienden en een B-side die uitermate geschikt is om later die avond de dansvloer onveilig te maken. Zo horen we op het eerste deel het haast verhalende ‘La Nuit’ een bijdrage van Mc Solaar en met ‘Ex-fan des Sixties’ waar we Jane Birkin horen komt er een vleugje nostalgie voorbij. Met ‘Lámour Dans Les Volubilis’ trakteren de heren ons op zomer-hit-in- de-dop. En zo wordt langzaam het ritme opgeschroefd met het dansbare ‘Bahia’ en als ik me niet vergis hoor ik een sample van ‘Brandend Zand’ in het zwoele ‘L’Amour comme à 16 ans’ waar we een bijdrage van Marie Laforêt horen. Maar de heren laten hun remixkunsten pas echt goed in het tweede deel en hier ligt ook de nadruk op het wat internationale karakter in plaats van een stukje Frans muzikaal erfgoed. ‘I Love To Love’ van Tina Charles, ‘Is It Too Late en ‘Saddle Up van David Christie zijn misschien wel de bekendste hits die in een nieuw jasje gestoken worden maar verder is het tweede deel een feest der herkenning met veel DISCO en andere dance; ‘Allo résau’ is vlotte Franse DISCO en een remake van het origineel uit 1978, ‘Song After Midnight (Song For Denise)’ een heerlijke floorfiller en ook met het Franstalige ‘Nan Ye Li Kan’ is het lastig stilzitten. Na 16 tracks en bijna een uur speeltijd wordt het album met ‘Sing It Loud (Sing It Low) afgesloten. Met Minuit bewijst het trio dat het een belangrijke Franse vertegenwoordiger is van de Dance-scene. Mooi is om te horen dat er een verschuiving van Franstalige muziek naar het internationale karakter gaat. Een hele fijne zomerplaat waar je humeur beter van wordt. Veel luisterplezier.

Label Subpop

Beoordeling 7,5

Review Wanneer de veelbelovende band Green River er mee stopt, zien we Mark Arm, Steve Turner in een nieuwe post punk band. Met surf invloeden en een stevig potje alternative rock weet de band als snel op te vallen. Mudhoney is de naam. Overige Green River leden, Jeff Ament en Stone Gossard zien we later in een andere nieuwe band, Pearl Jam. Mudhoney wordt dan ook gezien als de band die de grunge sound introduceert de Seatlle post punk sound oppakt. Naast Sonic Youth is deze band een belangrijke act geweest om de post punk als grunge te brengen. Het album Every Good Boy Deserves Fudge was voor de band een belangrijke plaat. Het album staat dan ook vol rock and roll als ‘Paperback Life’ of met een surf sausje op ‘Fuzzbuster’ en ‘March From Fuzz’. Het leuke van dit 30 jarig jubileum album is dat we de grunge sound in de bonustracks horen. ‘Something So Clear’ het logge Check Out Time en het lekker vlotte ‘Pokin Around’ zijn songs die we later in diverse variaties bij verschillende bands terug horen. Het album van 1991 is dan ook een aanloop voor de doorbraak van vele grunge acts, omdat deze plaat de hitlijsten wist te vinden en anderen zouden vlot volgen.

Label Fat Possum/ Konkurrent

Beoordeling 7,5

Review De postpunkers en indie rockers uit Amerika begon hun band en debuutalbum met 3 V’s in de naam Wavvves bracht direct het succes wat men nodig had om tot een klein label te brengen. Inmiddels is er een V minder en zijn we bij album nummer 7 beland. De band van Nathan Williams kende in het begin wat bandwisselingen waardoor de sound ook wat wisselend werd. Toch zijn de drummers Zach Hill als drummer bij Hella en Jacob Cooper als producer voor derden goed terecht gekomen. De zoektocht is voorbij, want de band kent nu alweer een 7 jarig vaste bezetting. De grungesound is vanaf het begin van het album te horen. ‘Thru Hell’ en het titelnummer ‘Hideaway’ zijn in de lijn van hun vorig albums, maar hierna gaat de band met ‘Help is On The Way’ en ‘Sinking Feeling’ meer melodieuzer in de songs te werk. Hierdoor ontstaat er ruimte in de songs en wordt het album alleen maar beter. Met een rock and roll song ‘The Blame’ en het meer melodieuze verrassend ‘Planting A Garden’. Het album kent meer variatie dan de vorige en hierdoor mag deze band serieuzer worden genomen dan hiervoor. Voor het je weet is het volgend album eentje dat voor een echte doorbraak zorgt.

Label Normaltown Records

Beoordeling 8,5

Review Met zijn vierde album The Digital Age Of Rome levert de Amerikaanse T. Hardy Morris zijn visie op de moderne wereld af; een mooi psychedelisch stukje vakwerk met de nodige reflectie op onze huidige wereld. Natuurlijk kennen we Morris als gitarist en zanger van Dead Confederate maar ook van zijn rol binnen de Indieband Diamons Rugs. The Digital Age Of Rome is in ieder geval een totaal ander album geworden dan gepland want begin 2020 legde Morris de laatste hand aan de opvolger van Dude uit 2018 toen de pandemie kwam en de wereld in zijn greep hield. Morris besloot een reeks nieuwe nummers te schrijven en maakte feitelijk een compleet nieuw album. Samen met producer Adam Landry nam hij dit nieuwe album op in Athens, Georgia waar hij woont en daarnaast riep hij de hulp in van Faye Webster voor de backing vocals en drummer Brad Morgan van de Drive-by Truckers naast nog enkele muzikale vrienden. Het titelnummer is richtinggevend als Morris de tegenwoordige technologie en sociale media als hoeksteen van de samenleving noemt en vergelijkt met de klassieke wereld van Rome. Maar Morris trapt het album met het lekkere ‘Dirtrocker’ dat over een geliefde auto gaat en de liefde komt nogmaals voorbij als hij bij ‘Love Takes’ over de ware liefde gaat. Natuurlijk pakt ook hij terug naar de pandemie met ‘First World Problems’, het meest “stevige” nummer van het album en ‘Down & Out’, juist één van de meest melodieuze nummers. Met ‘Shopping Center Sunsets’, ook weer zo’n lekker laid-back nummer met een subtiele Country-twang steekt hij de draak met de grote shopping centers die zo kenmerkend zijn voor Amerikaanse steden maar ook het materialisme van de Westerse wereld. Overigens is de bijbehorende video wel heerlijk cynisch en doorspekt van humor. Maar de Amerikaan kan liedjes ook mooi klein houden; ‘New New New …. Next Next Next’ is niet meer dat wat gitaarriffs en zijn stem en wat gedempte drums Toch hangt er iets van een deken van melancholie over dit nieuwe album maar dat zit nergens in de weg want het album biedt voldoende variatie. Het dromerige ‘Fake Gold’, waar we dus ook weer Faye Webster horen, is een meer dan prima nummer en afsluiter ‘Just Pretend Everything Is Fine’ is natuurlijk een titel met een cynische knipoog met de nodige 70’s invloeden. Morris laat op The Digital Age Of Rome horen dat melancholie en een bepaalde manier van berusting wel erg lekker kan klinken. De Amerikaan bewijst een meer dan gemiddeld singer/songwriter te zijn en levert een persoonlijk en doordacht album af. Het is een eerlijke, openhartige maar vooral puike plaat waarbij Morris nergens door de ondergrens zakt. Integendeel, dit vierde album is meer dan onderhoudend en met het constante hoge niveau waarschijnlijk zijn beste album tot op heden. Veel luisterplezier!

Label Single Lock Records

Beoordeling 8,5

Review Een release van een artiest met Burnside als achternaam zorgt automatisch dat je op je que vive bent. En inderdaad, I Be Trying is de titel van net nieuwe album van de Amerikaanse singer/songwriter, drummer en bluesgitarist Cedric Burnside. De 42-jarige Burnside is natuurlijk geen onbekende in de muziekwereld. Integendeel, als kleinzoon van Bluesgrootheid R.L. Burnside en zoon van (blues)drummer Calvin Jackson is de kans wiskundig aanwezig dat ook Cedric het nodige talent heeft. Opgegroeid in Mempis, Tennessee was het natuurlijk muziek dat de klok sloeg en al op vroege leeftijd zat hij achter drums in de band van zijn grootvader. Maar Cedric ontwikkelde zijn eigen talent en muzikale carrière en naast diverse samenwerkingen bracht hij sinds zijn debuutalbum The Record( 2006) regelmatig albums uit. I Be Trying is inmiddels zijn negende album en ook nu brengt hij ons weer die Mississippi Hill Country Blues. Burnside weet het album prima op te bouwen en met ‘The World Can Be So Cold’ presenteert hij een gewaagde opener; het is Burnside met zijn gitaar die meteen die kale, doordringende Blues presenteert en ons onmiddellijk meeneem naar de zuidelijke staten van de VS. Vervolgens wisselt hij bij ‘Step In’ zijn akoestische gitaar in voor de elektrische, valt zijn band in is er meteen dat wat “vuige” gevoel. De titelsong is lekker melodieus en naast een keur van klasse muzikanten die hij om zich heen verzamelde voor dit project horen we ook zijn jongste dochter Portika de backing vocals verzorgen. Verder krijgt een nummer als ‘You Really Love Me’ met een ongekend vette baslijn een heerlijke “groove” me en is ‘Love Is The Key’ een hoopvolle ode aan de wereld. (“A life filled with love, is the key. I wish everybody in the world could be. Stop the hurt and pain, and love again, say sorry for what you did to family and friends”) En zo weet Burnside wederom een zeer gevarieerd album af te leveren. ‘Keep On Pushing’ is ook weer wat langzamer maar mede door het fantastische spel van Luther Dickinson op de slidegitaar is dit één van de sterkste nummers op het album. Naast elf zelf geschreven nummers vinden we ook twee covers terug op dit nieuwe album; de klassieker ‘Bird Without A Feather’ van zijn grootvader wordt in deze uitvoering een tweede klassieker, maar dan van Cedric en daarnaast nog een smaakvolle uitvoering van Junior Kimbrough’s ‘Hands Off That Girl’. De laatste twee nummers zijn het stuwende ‘Get Down’ waarbij het lastig stilzitten is en het liefdevolle en soulvolle ‘Love Your Forever’ waar Burnside met zijn kopstem ons verrast en zijn veelzijdigheid nogmaals toont (“And I’m going, to be there baby. Whenever you need me. And I’m going, to love you baby. Love you forever.”) I Be Trying is een uitstekende plaat geworden waar je de Mississippi Hill Country Blues als het ware kunt voelen. Burnside toont nogmaals zijn talent, zowel als songwriter maar ook zeker als muzikant. Je hoeft absoluut geen Blues-liefhebber zijn om dit album echt te kunnen waarderen. Een album van hoog niveau. Veel luisterplezier.

Label M.A.R.S.

Beoordeing 7,5

Review Whatever You’ve Brought is het debuutalbum van David van den Berg, alias Jacques Ellis. De wat vergeelde coverfoto van David met zijn moeder vertellen het verhaal van dit persoonlijke album. Al jong verliezen David en zijn zus hun moeder en die droevige en ingrijpende gebeurtenis loopt als een rode draad door het leven van deze singer/songwriter. De naam van zijn moeder was Ellis en die van zijn vader is Jacques, vandaar zijn gekozen artiestennaam. In zijn herinneringen werd er elke avond wel in het gezin van den Berg muziek gemaakt op gitaar en orgel. David kent een moeilijke jeugd, op school gaat het niet altijd even soepel maar de natuur zorgt voor een omgeving waarin hij zijn rust kan vinden. Hij begint liedjes te schrijven waarbij hij in Bob Dylan een grote inspiratiebron vindt maar ook de geest van Nick Drave waart wel ergens in zijn liedjes rond. Het bijzondere aan dit album is dat de liedjes in chronologische volgorde van schrijfproces zijn opgenomen. De demo’s werden naar Michael Prins gestuurd maar uiteindelijk werden de twaalf liedjes op een zolderkamer opgenomen met beperkte middelen; wat we horen is eigenlijk de warme stem van David die zich al fingerpickend op zijn gitaar begeleidt. De teksten maken zijn overpeinzingen en gedachten weer levend, of het nu gaat over zijn depressie in zijn tienerjaren (‘Winter’s Thorn’) of misschien wel de schuld van het overlijden van zijn moeder dat hij mooi bezingt in ‘Sight’: “I Still Blame You Mother / I Still Blame You Somehow // I’ve Been Longing For My Sight Again”. En zo is Whatever You’ve Brought een aaneenschakeling van mooie, ingetogen en persoonlijk liedjes. Het accepteren van het verlies van zijn moeder beschrijft hij op ‘Receive’ en op het mooie ‘Landing’ breekt dan toch een beetje de zon door. (“I’ve Deserted From My Affairs In Search Of Liberation’) Whatever You’ve Brought is een uiterst persoonlijk verhalenboek geworden met twaalf hoofdstukken. Laat je niet misleiden door het feit dat alle liedjes een beetje op elkaar lijken want na enkele luisterbeurten worden de nuances zichtbaar aan het oppervlak en krijgen de liedjes steeds meer glans. Een nieuwe Nederlandse troubadour is geboren waarbij de vraag is over welk thema of gebeurtenis een eventueel nieuw album zal gaan. Bij het album is een fraai boekje met alle teksten toegevoegd. Veel luisterplezier.

Label Fire Records

Beoordeling 8

Review De Britse singer/songwriter Lucy Gooch is terug met haar nieuwe EP Rain’s Break. Gewapend met niet veel meer dan wat synthesizers, wat galm en haar prachtige stem produceert ze prachtige Ambient-achtige nummers die vaak een wat filmisch karakter meekrijgen. Evenals haar debuut-EP Rushing die vorig jaar uitkwam heeft deze EP ook slechts vijf nummers. De nummers stralen als het ware een etherische rust uit. Dat begint al met de prachtige opener en titeltrack ‘Rain’s Break’ waar binnen de grootsheid van het nummer de stem van Lucy als het zware zweeft. En dat is een voorbode voor de rest van het album dat het meer wat mysterieus, Ambient achtig karakter meekrijgt. ‘It Brings Me Back To You’ is bijna twee minuten onderweg voordat we Lucy enkel de zin ‘Silence brings me back to you’ repeterend horen zingen. Bij ‘Chained To A Woman’ horen we iets meer ritme maar ook hier zorgt die wat fluisterende stem die soms in laagjes uit je speakers komt voor een bijzondere atmosfeer. Lucy Gooch weet op deze EP die bijzondere sfeer te creëren die ik ook regelmatig had bij Kate Bush; haar stem die in laagjes wordt opgebouwd en dan gedragen wordt door stemmige synthesizer melodieën. Luister maar eens naar het prijsnummer ‘6AM’ waar Lucy dit tot haast in perfectie weet uit te voeren. De afsluiter ‘Ash And Orange’ is waarschijnlijk de meest indringende track op het album; door de synths die akelig nauwkeurig de klanken van een kerkorgel reproduceren weet de Britse een wat donkere sfeer te creëren en met haar expressieve stem maakt Lucy dit nummer tot een bijzondere luisterervaring. Het is heel makkelijk om de muziek van Lucy Gooch filmisch te noemen; toch doen we de in Bristol woonachtige singer/songwriter daarmee te kort want met Rain’s Break overtuigt ze wederom met haar atmosferische, Ambientachtige muziek. Enige punt van kritiek is dat ook deze EP “slechts”. Vijf nummers kent. Veel luisterplezier.

Label Flamingo Records

Beoordeling 8,5

Review De inmiddels 35-jarige Britse singer/songwriter Laura Mvula is terug met een nieuw album. Met Pink Noise wordt de al vijf jaar durende stilte door de zangeres met Caraïbische roots eindelijk verbroken. Laura bracht al eerder twee albums uit; Sing To The Moon (2013) en The Dreaming Room (2016) ontvingen lovende kritieken en de Britse soulzangeres werd zelfs genomineerd voor een Mercury Prize. Artistiek gewaardeerd maar vanwege achterblijvend commercieel succes werd het platencontract desondanks ontbonden. Evengoed zegt het feit dat His Royal Badness Prince haar talenten opmerkte én onderschreef toch ook wel wat. De afgelopen jaren was er reflectie en hervond ze de inspiratie om nieuwe muziek te maken; muziek die het gevoel oproept van de jaren ’80 en waarvan ze zelf onlangs in een interview aangaf: “Het zou een plaat worden waarop ik kon dansen en luider kon zijn dan mijn vorige albums”. In die missie is Laura met Pink Noise in ieder geval met verve geslaagd want dit nieuwe album krijgt een heerlijke “vibe” en een jaren '80-vernislaagje mee. Dat nieuwe geluid is door het hele album voelbaar en zorgt dat er echt een aantal prijsnummers op Pink Noise terug te vinden zijn. Eén van die hoogtepunten is single en albumopener ‘Safe Passage’ waar Laura over haar hernieuwde gevoel van vrijheid en geluk zingt (“Never imagined I would ever be free. From your story. Staring in the face of it, I finally see. I am everything I need”). Maar ook bij nummers als ‘Remedy’ en ‘Magical’ is het geluid van de jaren ’80 nooit ver weg. Centraal staat de titel- en meest typerende song van dit nieuwe album; een supervette beat, blazers en de stem van Laura die voor een volmaakte dansgroove zorgen waarbij het lastig stilzitten is. ‘Conditional’ heeft een wat meer funky karakter en bij een nummer als ‘Church Girl’ is de muzikale erfenis van Prince als het ware tastbaar. Het enige nummer dat op Pink Noise een beetje uit de toon valt is het net iets te “zoet” klinkende ‘What Matters’, waar we naast Mvula zelf ook Simon Neil van Biffy Clyro horen. Overigens wordt dat weer ruimschoots gecompenseerd door ‘Got Me’, waar we de invloeden van die andere grootheid, Michael Jackson, terug horen en zo afkomstig zou kunnen zijn van het album Bad. Het album wordt afgesloten met ‘Before The Dawn’ dat na een wat rustige opbouw weer overgoten wordt met de grandeur van de gepolijste muziek uit de jaren ’80. Laura Mvula is helemaal terug; ze heeft haar zelfvertrouwen en het plezier teruggevonden, de juiste mensen om zich heen verzameld en een label dat in haar geloofd. Met Pink Noise krijgen we een heerlijk dansbaar album voorgeschoteld dat ons een flashback geeft naar alles wat we maar kunnen associëren met de jaren ’80; vanuit de muziek komen vanzelf ook de herinneringen aan kleurrijke films en tv-series bovendrijven uit die periode met een brede glimlach als gevolg. Een topplaat. Veel luisterplezier.

Label Polydor

Beoordeling 8

Review De Ierse band Inhaler krijgt steeds meer grip op de weg van de rock and roll. Vooral in Belgie is deze band enorm populair. Het zal dan ook geen verrassing zijn dat we ze wellicht komend jaar in Werchter en wellicht op Pinkpop gaan zien. Het festival waar pa Bono met U2 veel stond en prachtige shows achterliet. Inhaler is de band met zoonlief Elijah Hewson als zanger/gitarist. Deze band weet met hun debuut album hun eigen plekje in de muziekwereld veroveren. Inmiddels heeft de band diverse hits op hun naam staan, waaronder het pakkende ‘My Honest Face’, dat altijd wat doet klinken als een nieuw Kings of Leon song en het recente ‘Cheer Up Baby’. Toch heeft de band er niet voor gekozen om alle hits weer op dit album te zetten. Men wil meer laten horen en nieuwe songs als ‘Slide Out The Window’, het pakkende (potentiële hitsingle) ‘A Night On The Floor’ en het iets langere Who’s Your Money On (Plastic House)’ met een New order beat erin verwerkt. De band weet een sfeer van mainstream rock te maken dat we ook van U2 kennen. Toch is het allemaal in een jongere sound gegoten, vandaar dat de link naar Kings of Leon sound hierdoor heen klinkt. De band wil vast als stadion act optreden en daar is de neiging van de songs naar. Het is in ieder geval een mooi debuut!

Label Sony

Beoordeling 8

Review Wanneer hij met zijn debuutalbum Long Way Down uit 2013 de wereld van de muziek instapt, bracht dit direct het succes dat Odell nodig had. De Britse singer-songwriter doet het goed in de slipstream van Ben Howard en Ed Sheeran. ‘Another Love’ werd een grote hit en de wereld lag aan zijn voeten. Dan is het vervolg altijd moeilijk. Het eindigt in een lastige periode voor Odell en nu weet het zijn ellende te vertellen op het nieuwe album Monsters. Het album start met een herkenbaar Odell song ‘Numb’. Toch weet hij veel muzikale diversiteit in het album te brengen. Met een 80’s dance song Over You Yet en een experimentele sound dat doet denken aan Ben Howards nieuwe albums in ‘Noise’. Deze vervreemde sound moet het lastige leven van de man weergeven en het de druk om geld te moeten verdienen omdat het snel op is, horen we op ‘Money’. De weerspiegeling van zichzelf en de omgeving in het titelstuk brengt hem tot een ‘Lockdown’. Van de kleine songs met een gitaar dat een oud jaren 20 sausje krijgt tot lekkere pop singer songwriter songs a la Ed Sheeran in ‘Me and My Friends’ geeft aan dat hij binnen de kaders de grote diversiteit op dit album weergeeft. Een prima album dat hopelijk voor Odell als comeback op het grote toneel mag brengen.

Label New West / PIAS

Beoordeling 8,5

Review De Amerikaanse band The Wallflowers is een wat vreemde band. De man die achter deze naam schuilgaat is Jakob Dylan, de zoon van Bob Dylan. Het is alweer een poosje geleden dat zijn recente album Rebel Sweetheart verscheen, maar dat heeft natuurlijk allemaal te maken met de Covid-19. Dat is verder te lezen in het interview elders op deze site. Het album Exit Wounds kent net als zijn andere album een band met verschillende samenstelling van muzikanten. De enige die blijft is Jakob Dylan zelf. Met dat idee is het altijd een uitdaging om een album te maken, maar ook hoe die wordt ontvangen. Dit album is een heerlijk album. Als zoon van een beroemde muzikant moet je je eigen weg vinden. Jakob is inmiddels de 50 gepasseerd en weet alles over de wereld van muziek. De schaduwzijde van zijn positie en dat maakt hem tot een ingetogen man die zelf zijn route bepaald. Toch kun je er niet omheen dat hij op zijn vader lijkt en dat zijn muziek ook terug komt in de sound van de jongere Dylan. Het album kent een mooie diversiteit van pop met het openingsnummer ‘Maybe Your Heart’s Not In It No More’ tot een country pop van ‘I Hear The Ocean (When I Wanna Hear Trains)’ tot de slow storytellingsongs als ‘Darlin Hold On’. De songs zijn allen even mooi en kent een mooie rode draad en dat is zijn natuurlijke ik, als Jakob. Het juweeltje van dit album is voor mij het ‘Move The River’. Aanstekelijk als Dire Straits, pakkend funky ritme met een poprefrein van een beetje soulpop zoals dit op zijn vader’s Slow Train Coming plaat terug is te vinden. Maar het is typisch Jakob Dylan die hier de sound maakt. Dat maakt dit album ook eentje om te onthouden.

Label PIAS

Beoordeling 8

Review De singer-songwriter Ethan Gold wist mijn zijn debuut album Songs from a Toxic Apartment in 2017 al een mooi album te maken. Na zijn ongeluk is hij er nu weer bovenop. Na enkele soundtracks is er nu het vervolg. Het is het eerste deel van een trilogie met de naam Earth City. Het album is vanaf de eerste klanken pakkend te noemen. De vrolijke klanken van ‘Bright & Lonely City’ klinkt al lekker en met de beeldende verhalen spreekt het direct tot de verbeelding. Het is een concept album waar bij ‘Alexandra & Me’ de avonturen beleven van de grote stad. Met passie voor de liefde in ‘Our Love is Beautiful’ en ‘It’s Never Enough’, brengt ook deze relatie in zwaar weer met ‘Storm Coming’. Het album is een verhaal dat eindigt ‘In New York’, de plaats waar hij nu leeft. Een album vol mooie singer-songwriter songs als ‘It’s Okay Sid’ tot meer popliedjes als het ‘Terese’. De warme stem brengt rust in de liedjes en de gitaar is aanwezig opgenomen. Deze klanken ligt vol in de mix waardoor de songs enerzijds intens zijn door de muziek en de stem die hier doorheen klinkt in plaats va bovenop. Het maakt het album daarom ook mooi en eindigt met Tom Waits achtige klanken, dat de cliffhanger is naar het vervolg. Deel 2 zal in januari gaan verschijnen.

Label Frontiers srl

Beoordeling 7,5

Review De Amerikaanse rockband LA Guns werd populair in Amerika, maar brak nooit echt door in Europa. Dat gitarist de originele gitarist van Guns & (Axel)Roses is, men liet zijn nieuwe band geen grote hits weet te scoren is jammer te noemen. Verder weet de man met LA Guns de echte rockalbums te maken. Cocked & Loaded is daar een van. Het album uit 1989 kent in dit geval een verzekeringskwestie van rechten, nu dit weer opnieuw en live is opgenomen. Tijdens de pandemie weten de heren Phil Lewis, Tracii Guns met Johnny Martin, Scotty Coogan en Ace von Johnson een zaaltje te pakken en het 31ste jubileum van het album integraal te spelen en te streamen. De songs ‘Slap In The Face’, ‘Malaria’ en ‘The Ballad of Jayne’ blijven lekkere songs. Het leuke is dat de band de bonus song ‘I Wanna Be Your Man’ aan de set toevoegen. Het korte intro nummer ‘I Am Addicted’ is vervangen door ‘Speed’ van hun recent album The Missing Piece. Na een uur is het dan ook gebeurd en is het album weer lekker in de herinnering gebracht. De vraag is of we nu in de toekomst eerder de studioversie of de live versie zullen gaan pakken. Dan geef ik nog even de voorkeur aan de studio versie.

Label Modestus

Beoordeling 8

Review De band uit Limburg heeft inmiddels Nederland wel veroverd. De prachtige liedjes die Jack Poels en band schrijven gaan verder dan de feesttenten pop als het ‘Bestel Maar’ en ‘Limburg’. Luister naar d de mooie songs als het Rooie Klied en ‘Met De Neus Omhoog’. Het Slotconcert van de band uit Amerika is inmiddels weer uitgesteld. Jack Poels heeft twee prachtige solo albums weten te maken en nu gaat de band gewoon ‘Onderaan Beginne’. Een album met veel mooie liedjes zoals het piano en harmonica nummer ‘Te Vroeg Um Te Vertelle’ , ‘Bruid Op Blote Veut’ en ‘Engelbewaarder’. Het blijft allemaal in het Limburgs wat wel de charme met zich mee brengt. Toch zouden de songs in het Nederlands ook niet misstaan. Het juweeltje van het album ‘De Troan’ is zeker een momentje waard. Al zijn de uptempo songs met truckerslied ‘Engelbewaarder’ ook erg mooi en weet Poels de natuur anders te bestuderen met ‘’t Rijk Allien’ en weet men het album met het inspirerende nummer ‘Begin n Band’ af te ronden. Begin een band en begin onderaan, zing over alles wat je ziet in je moerstaal, dialect of moedertaal. Doe het met overgave, neem de tijd en geniet en dan gaat de rest vanzelf.

Label Frontiers srl

Beoordeling 7,5

Review De Amerikaanse rockact Hardline ontstond begin jaren 90 met Neal Schon (Journey), Deen Castronovo (divers) Todd Jensen (Doro) en de broertjes Gioeli. Na een lekker debuut was het voor de meeste bandleden ene side project en ging men terug naar hun vaste band. Hardline kreeg nieuwe bandleden die voorheen bij Vinny Vincent Invasion (voormalig KISS gitarist) speelden. Inmiddels de band uitgekleed en zijn ze onder de vlag van het label tot een combinatie van Italiaanse rockmuzikanten beland. Alessandro Del Vecchio weet met deze band de productie en toetsen voor zijn rekening te nemen en dat doet hij inmiddels al 10 jaar. De productieleider van Frontiers speelt hier dus een thuiswedstrijd. De superband Hardline is inmiddels ene prima rock act vol toetsen en mainstream rocksongs. Het nieuwe album begint lekker fel met ‘Fuel To The Fire’, maar al snel valt het wat in de 13 in een dozijn rocksongs als ‘Like That’, ‘Heavenly’ en ‘If I Could I Would’. Geen hoogvliegers van songs maar ook niet echt slecht te noemen. Johnny Goeli is nog steeds een goede rockzanger en zijn broer Joey is ruimt 10 jaar geleden met deze band gestopt. Het gaat bij deze heren nu om het nummer ‘80’s moment’. De tijd dat ze tegen hun helden opkeken. De tijd gaat door en nu zijn veel 80s rock acts ondergebracht bij Frontiers en kijkt men misschien anders naar hun helden. Dat is misschien wel de beste omschrijving van dit album. Want de helden van toen die deze band zijn begonnen hadden heel wat in hun mars. Dat kun je niet na gaan doen, dan mis je de kern van de rock.

Label The Players Club/ Mascot

Beoordeling 8

Review Wat moeten we nog zeggen over TOTO. De band die ieder jaar hun laatste concert geeft en waarvan de Steve Lukather een uitstapje maakt naar een nieuw project. Zowel Lukather als zanger Joseph Williams hebben samen op 26 februari jl. ieder een solo uitgebracht. Natuurlijk is de band een van de beste live bands die er op dit moment zijn. Muzikaal top onderlegd en de muziek zit in hun bloed. Dus stoppen doen ze nooit. De corona pauze duurt voor deze band ook te lang en dan gaat het weer kriebelen. De uitvinding voor een stream en legaal live opnames maken zonder publiek klinkt zelfs voor deze heren als muziek in de oren. De heren maakten op 20 november de nieuwe line-up van TOTO bekend. Naast David Paich staan John Pierce (Huey Lewis), Robert Searight ( Snarky Puppy) naast de bovengenoemde heren. De good old ingehuurde toetsenist Taplin (Prince), Maggiora ( Robert Jon) en Warren Ham (Ringo Star) schuiven weer bij de heren aan. Het album begint met het lekkere nummer ‘Till The End’ waarna men direct de hits ‘Hold The Line’ en ‘Pamela’ erin gooien. Het grappige is dat men even vraagt of er een aanpassing in het geluid gedaan kan worden. dat blijft op plaat staan (ondanks dat het na 4x al irritant is). Maar ook good old songs als ‘Kingdom of Desire’ en het bijna 10 minuten durende ‘White Sister’ (met drum solo) van het Hydra album uit 1979 komen op dit album voorbij. De TOTO klassiekers ‘Stop Lovin’ You’ en ‘Rosanna’ mogen natuurlijk niet ontbreken en met het titelnummer en Beatles cover sluiten ze dit album af.

Label Sony/ music on vinyl

Beoordeling 7,5

Review Een van de bands uit de jaren 70 die de hitlijsten domineerde was de Britse band Smokey met zanger Chris Norman. Met zijn deels schorre stem, een jeugdig koppie en de soft rock pop ging er in als zoete koek. Met hits als Living Next Door To Alice’, ‘Laying in the Arms of Someone’ en de cover ‘Needles & Pins’ wist men de tweede helft van de jaren 70 de hitlijsten te bestormen. Het geheim van deze band zat niet alleen in de aanstekelijke liedjes. De Beatles achtige poprock songs werden geproduceerd en deels geschreven door Mike Chapman. De Australische producer was verantwoordelijk voor de productie van de glamrockers The Sweet, Mud, Racey en later van Blondie, Agneta (ABBA) en the Knack. Het is een bekend en herkenbaar geluid dat Chapman produceert, later werd het even als een not-done sound en door radiozenders en luisteraars links gelaten. Maar het mag er best zijn. Met de heruitgave van dit album, wat Smokie’s grootste hit album in Nederland is, horen we weer de zoete poprock van de hit ‘Mexican Girl’, For A Few Dollars More’ en ‘Oh Carol’. Maar ook aanzet naar het rock met het nummer Liverpool Docks en het Beatle achtige Petesey’s Song dat drummer Pete Spences zingt. Het kan soms zo simpel zijn om een titel te bedenken. Als bijlage zijn de bonus songs die ooit aan het album zijn toegevoegd, ook voor dit album geperst waardoor het een dubbel album is geworden. De toenmalige rockchick Suzi Quatro schuift aan voor de hits ‘Stumblin’ In’ en ‘A Stranger With You’. Inmiddels is bassist Terry Utttey de enige origineel bandlid dat nog onder de naam Smokie tourt.

Label Sony

Beoordeling 7,5

Review Ben Liebrand, de mixkoning van de jaren 80 en 90. Hij kreeg van Lex Harding een eigen radioprogramma, dat als inspiratiebron werkte voor de huidige DJ’s zoals Armin van Buren en Tiesto. De man maakte zijn eigen remixen al op jonge leeftijd en deze disco mixen komen nu helemaal terug. Het is dan ook een groot feest om de dance mixen van toen weer te horen. Village People ‘YMCA’, Boney M’s ‘Do You Wanna Bump’ en Paula Abdul’s ‘Knock Out’ doen het weer goed! De songs kennen een langere versie van een 12” single en deze zijn nu op 4 cd’s gezet. Het is dan ook alweer nummer 18 van de serie Grand 12- Inch. Alle songs zijn heerlijke old Skool Disco songs waarbij de gekleurde lampjes op de vierkwartsmaat wisselen. Het luisteren van ‘Dance Across the Floor’ of ‘The Smurf’ brengen vele herinneringen mee voor de ouders die nu 35 plus zijn. Maar het is de verbinding met de jongeren van 20 die nu de jaren 80 en 90 ontdekken en de oude remixen weer uit de kast halen. Songs als ‘Living In A Box’, ‘Nipple to the Bottle’ van Grace Jones of ‘I Can’t Stand the Rain’ van Eruption werden bewerkt. Soms een beetje sneller zodat de beat in the vibe bleef. Met dit album weet je weer een feestje te bouwen voor jong en oud.

Label Sony

Beoordeling 7,5

Review Ben Liebrand, de mixkoning van de jaren 80 en 90. Hij kreeg van Lex Harding een eigen radioprogramma, dat als inspiratiebron werkte voor de huidige DJ’s zoals Armin van Buren en Tiesto. De man maakte zijn eigen remixen al op jonge leeftijd en deze disco mixen komen nu helemaal terug. De eerste twee albums vol remixen zijn nu weer op lp uitgekomen. De dansbare platen mogen weer lekker op de draaitafel en de dj kan hierop weer mixen en scratchen als hij dit zou willen. Old Skool mixen met songs uit de jaren 70 en 80 zoals Pointer Sisters ‘Jump’, Mother Finest ‘Dis Go Dis Way’ en Aretha Franklin – Who’s Zoomin, dat op zich nu wel een mooi reclame nummer zou kunenn zijn. De Nederlandse artiesten vergat Liebrand ook niet Fox The Fox’s Precious Little Diamonds’ en Time Bandits – ‘Live It Up’ passeren de revue. Op het eerste album zijn de classics Earth Wind and Fire’s ‘Boogie Wonderland’, Odyssey ‘Native New Yorker’ en James Brown’s Living in America te horen. Je kunt de plaat opzetten en daar gaan we… allemaal classic dance disco songs die mensen haten of liefhebben of als guilty pleasure achter in de kast hebben staan.

Label Frontiers srl

Beoordeling 7,5

Review De Amerikaanse rockzanger Toby Hitchcock van Wold Stage past met zijn stemgeluid in het rijtje van Bobby Kimball (Toto), voormalige Survivor zanger Jimi Jamison en andere lichte rockacts die US heeft weten voor te brengen. Het is dan ook niet vreemd dat Hitchcock bij voormalig Survivor gitarist Jim Peterik, Pride of Lions terecht komt. Na zijn album Reckoning is het nu tijd voor het vervolg. Een album dat ergens tussen TOTO en de mainstream American Rock ligt. Het album kent een lekker begin met ‘Forward’. De toetsen vallen goed en maakt dit album tot een verrassend begin. Del Vecchio weet ook hier weer de productie en toetsen/ bas te roeren en dan betekend dat het toch een soort van mainstream rockalbum wordt. Het begin met het openingsnummer, het titelnummer is dan ook even lekker door de poprock sound. Met ‘Tonight Again’ en ‘Garden of Eden’ begint het even weer als vele Frontiers album te klinken. Met het pianostuk ‘Don’t Say Goodbye’ weet gitarist Martin Jepsen Andersen net als op het ‘Say No More’ mooi door het nummer te soleren. Hitchcock is goed en kan met ‘Run Away Again (from Love)’ het juweeltje op het album brengen. Toch is het album niet direct een blijvertje en is het meer eentje van dertien in dozijn.

Label Ninja PIAS

Beoordeling 7,5

Review Het is de Australische dub- dance band Hiatus Kaiyote uit Melbourne die een tweevoudige Grammy in de wacht heeft gesleept. Met een charismatische zangeres Naomi Nai Palm weet de band zich in de kijker te spelen. Het album Mood Valliant is niet zonder slag of stoot opgenomen. Tijden s de opname werd erbij haar borstkanker geconstateerd. Het had nogal wat gevolgen, maar wist het album na herstel weer af te ronden. Het album zit dat ook vol soulvolle songs die gepaard gaat met sounscapes in de songs. De dream-sound wordt gemengd met soul en hiphop. Met ‘Fight of the Tiger’ en ‘Chivalry is Not Dead’ is het album passend begonnen. ‘All The Words We Don’t Want To Say’, ‘Rose Water’ en ‘Sparkle Tape Break up’ zijn dan wat belanden songs geworden. Het album is intens geworden als het gaat om de teksten. Muzikaal begint het na het tweede deel wat matig te worden omdat het klinkt alsof de songs in herhaling vallen. Alsof het album net even te lang duurt. Maar voor de liefhebber doet dat er niets aan af.

Label Sacred Bones

Beoordeling 8,5

Review Met haar derde album The Turning Wheel schrijft de Amerikaanse singer/songwriter Spellling een nieuw artistiek hoofdstuk en waarschijnlijk haar meest ambitieuze album tot op heden. Met maar liefst 31 muzikanten krijgt dit nieuwe album een soort van Broadway-achtig karakter mee en een ongekende grandeur. Chrystia Cabral, alias Spellling, is een creatieve singer/songwriter uit Sacramento; kunstzinnig, artistiek en oorspronkelijk vooral bezig met beeldende kunst. In 2015 legde ze zich echter toe op muziek, begon te experimenteren in 2017 was daar haar eerste EP dat resulteerde in een platencontract. In 2019 was daar haar eerste volwaardige album Mazy Fly dat vooral werd gekenmerkt door donkere synths. Nu heeft ze voor een totaal andere benadering gekozen door maar liefst 31 muzikanten uit te nodigen om haar bij te staan met een ongekende diversiteit aan instrumenten; denk aan blazers, strijkers maar ook een Flugelhorn, gitaren, banjo en een harp. Dit derde album lijkt op een soort muzikaal theaterstuk doordrenkt van Soul en Jazz dat nadat het gordijn ophoog is gegaan opent met ‘Little Deer’, een heerlijk nummer met soul en jazzinvloeden en waar meteen dat orkestrale duidelijk aanwezig is. Chrystia heeft een zeer authentieke, wat hoge stem en in combinatie met de soms theatrale stukken doet ze zo nu en dan aan Kate Bush terug denken. Luister maar eens naar ‘The Future’ dat een soort van Baroque-achtige pop is of het spookachtige ‘Awaken’ dat met een heuse donderslag eindigt. ‘Always’ is een mooi liefdesliedje, ‘Queen of Wands’ is een spookachtige wals en bij de titelsong trekt de Amerikaanse nog eens alles uit de kast; strijkers, een koor en een rijk palet aan niet alledaagse instrumenten en met ‘Emperor With An Egg’ klinkt het alsof we naar een sprookjesboek luisteren met een vogel als hoofdpersoon. Centraal op het album staat het ruim zeven minuten durende epos-achtige ‘Boys At School’ waar Chrystia ons meeneemt naar haar jeugd en de dramatiek (‘I Hate The Boys At School / The Don’t Play The Rules’) druipt van dit prachtige nummer af. Overigens niet alleen door de zang van Chrystia maar ook door de Pink-Floyd achtige gitaar tot en met de Mariachi. Richting het einde is ook ‘Magic Art’ zo’n nummer dat een onderhuidse dreiging kent met Lisa Reed op gitaar. Bij de afsluiter ‘Sweet Talk’ denkt deze recensent toch weer een keer terug aan Kate Bush. The Turning Wheel is meer dan een ambitieus album geworden dat bijna een uur speeltijd kent. Bij elk nummer heb je het gevoel dat er weer een nieuw deurtje wordt geopend en het meer dan overdadig georkestreerde album is ongekend intrigerend geworden. Chrystia heeft een bijzondere stem, misschien wat hoog, maar het past als gegoten bij dit Baroque-achtige, soms wat theatrale en dan weer Soulvolle album. Een absolute aanrader. Veel luisterplezier.

Label Music on Vinyl

Beoordeling 8

Review Ze werd gekozen als een van de beste zangeressen in de Melody Maker (uk) en haar aandeel in de blues als vrouw was een verrassing. We schrijven 1969. Christine Perfect haar albums werden gevolgd door luisteraars als door muzikanten. Wanneer ze met haar band Chicken Shack al enige tijd tourde wist ze op haar eigen benen te staan. Wij kennen haar als de vrouw die rechts achter de toetsen zit bij Fleetwood Mac. De vrouw in het zwart oftewel Christine McVie, die met FM John McVie is getrouwd. Nu is haar solo debuut weer uitgebracht op kleine oplage. Met blank vinyl is het album weer een juweeltje voor in je kast. De titel van het album is altijd een dingetje geweest. Van I’m On My Way wat de originele naam was, is het later uitgebracht als the Legendary Perfect Album en krijgt het nu geen titel mee. Met de Etta James song ‘I’d Rather Go Blind’ en in de geest des tijds zijn ‘When You Say’ en ‘Let Me Go (Leave Me Alone)’ prachtige liedjes die het nu ook nog kunnen doen. De link met de oude Fleetwood mac is dat John McVie hier de bas speelt en de sound van de liedjes tussen de oude blues en wat pop ligt. Dit horen we later terug bij Fleetwood Mac zoals Het ‘No Road is The Right Road’ al was ze ook niet vies van de rock and roll in ‘For You.’ Het album is zeker een mooi album dat nu ook prima mee kan. Even de tijd door de vingers zien en dan is het genieten.

Label Because Music

Beoordeling 7,5

Review De Franse muziekscene is misschien niet zo bekend in ons polderlandje maar toch komen er toonaangevende namen uit het land van de Eiffeltoren; denk aan David Guetta en niet in de laatste plaats aan Daft Punk, het gehelmde duo dat wereldwijd furore maakte. Toch kent Frankrijk nog een meer dan succesvol electro/dance duo, nl. Justice, bestaande uit Gaspard Augé en Xavier de Rosnay. Tijdens de pandemie besloot Gaspard Augé zijn eerste soloproject op te leveren: Escapades. Het is zijn debuut als soloartiest en de afgelopen periode waren er al kennismakingen in de vorm van uitgebrachte singles ‘Force Majeure’, ‘HEY!’, ‘Vox’ en ‘Captain’. Een goede luisteraar kan zeker al enkele melodieën herkend hebben tijdens bijvoorbeeld de Frans Grand Prix voor fomule-1. Na een korte introductie met ‘Welcome’ is daar dan ook die leadsingle ‘Force Majeure’ die absoluut over het DNA beschikt dat we ook van Justice kennen; een straffe baslijn en zware synths zorgen dat het vangnet nooit ver weg is. Vervolgens is er het iets luchtigere ‘Rocambole’ met duidelijk jaren ’80 en DISCO invloeden en de BPM’s worden bij ‘Hey’ nog wat verder opgeschroefd. Het koor op de achtergrond zorgt voor een filmisch effect. Toch zijn er ook een aantal nummers waarmee Augé waarschijnlijk veel meer een verhaal wil vertellen. Luister maar eens naar ‘Europa’ of naar ’Pentacle’ waar we ook weer dat koor op de achtergrond horen. Verder is een nummer als ‘Captain’ wat luchtiger, ‘Casablanca’ wel heel erg zwierig en ‘Vox’ kan zo maar de soundtrack zijn onder een SF-film. Ook de afsluiter ‘Rêverie’ heeft een wat filmisch karakter en krijgt door de synths een mooie spanningsboog mee. Maar met het uiterst dansbare ‘Belladone’ zorgt de Fransman voor een langere houdbaarheidsdatum. Onbedoeld ga je de meetlat toch langs die van het werk van Justice leggen en dat moeten we niet doen. Augé varieert met bombastische, filmische composities en hele dansbare tracks waarbij hij toch zijn eigen stempel weet te drukken waarbij de invloed van de jaren ’80 toch altijd wel voelbaar is. Zelfs de uitvouwbare poster die bij het album is ingesloten past in dat tijdsbeeld. Veel luisterplezier.

Label Silvertone/ Music on vinyl

Beoordeling 8

Review John Mayall met of zonder the Bluesbreakers. Deze man behoort tot de dino’s van de muziek. Op dit moment is hij 80 jaar en heeft met zijn band vele muzikanten geinspireerd. Ja, als bandleider wist hij Eric Clapton, Peter Green, Mick Fleetwood John McVie, Mick Taylor en Walter Trout in zijn band te nemen voordat ze bekend werden voor het grote publiek. En dit zijn er maar enkele namen die bekend zijn voor het grote publiek. Hij is dan ook een meester voor de blues. Het album Wake Up Call uit 1993 bewijst nog maar eens dat hij met de Bluesbreakers de bluesrock soul en andere disciplines sterk kon weergeven. Ditmaal met Coco Montoya, Rick Cortes en Joe Yuele als de Bluesbreakers. De kracht van de man horen in het I Could Cry van Junior Wells. De verschillende tempowisselingen en dat het swingt is de kracht. Het Maydell van Warren Hayes en de soulsound het titelstuk en Loaded Dice maakt het album gevarieerd en prettig naar te luisteren. De classic blues komt zeker aan bod met Undercover Agent For The Blues van Tony Joe White en Anything I Can Say van Brendan Croker zijn heerlijke cover songs waar Mayall een neus voor heeft. Met Mick Taylor, Buddy Guy en Mavis Staples als gasten, dan zit het helemaal goed. Het album is wederom uitgebracht in een ltd versie met een blauw vinyl. Zeker een van Mayall’s lekkere instap platen, waarna je gerust de rest van de catalogus door kunt spitten!

Label Sono

Beoordeling 8

Review Wanneer we aan de blanke reggae denken, komt de Britse band UB40 uit Birmingham al snel opborrelen. De band die eind jaren 70 al hun start maakte, wist in de jaren 80 hun hits te scoren. Het album uit 1985 Baggariddim was een bijzondere. De band wist met dit album vooral duetten op plaat te zetten en I’ve Got You Babe met Chrissie Hynde en het Don’t Break My Heart werden grote hits. Nu weet de band met dit album dit te herhalen met jong talent en muzikanten van nu. Op dit album komen we gasten tegen waaronder de band uit New Zealand House of Shem die o.a. ‘Message of Love’ en ‘Love You Now’ brengt en de ster uit Jamaica Blvk H3ro die naast ‘I’m Alright’ en ‘Gravy Train is Coming’ opneemt. Het album is opvallend goed, omdat UB40 terug keert naar waar ze ooit zo goed in waren. De pure reggae. De sound veranderde wanneer het succes kwam. De band schoof door naar de pop en werd soms wat te much easy listening. Met deze gasten weet de band de basis weer te vinden. Dan helpt de puur reaggae van Inner Circle wel om ‘Rebel Love’ mee op te nemen. Natuurlijk moet de thuishaven ook in het zonnetje worden gezet. DJ Tippa Irie, Pablo Rider, Slinger en Gilly G krijgen de ruimte om zich op dit album internationaal te presenteren. Het album is vooral een prettig weerzien van een heerlijk white-reggaeband die hopelijk ook songs van de oude albums weer live gaan presenteren. Red Red Wine halen we wel bij de bar.

Label EMI/ UMe

Beoordeling 7,5

Review Het is het jaar van de Olympische Spelen. Een inspiratiebron dat altijd goed werkt bij muzikanten. Voor het Engelse elektro duo Kye Gibbon en Mat Robson-Scott geldt dit ook. De heren zetten hun beste beentje voor en de dance kan gaan beginnen! Vanaf de eerste klanken denk je even dat Oh Superman van Ann Clarke wordt gejat, maar dat is voor de dance, en deze Olympia sfeer een goede start. Ja, men voelt zich al verheven boven de ander en dat is nodig om de wedstrijd te winnen. ‘Tell Me It’s True’ is dan ook lekker om mee te beginnen. Met gasten in het team als Aura James, Jem Cooke, Cami en wat minder gekozen naam Drama weet het duo prima dance songs. Met titels als ‘Oxygen’, ‘Dreams’, ‘Body Language’ komen we aardig in de sfeer. Maar voor een album kan het ook te lang zijn en is ‘Lost Feelings’, ‘Tears’ en ‘House’ een moment om naar huis te gaan. Het album is een prima album met veel lekkere dance songs. Of dit een gouden album wordt? Dat zullen we gaan beleven.

Label eigen beheer

Beoordeling 8

Review De multi-instrumentalist Jan van Bijnen weet zijn songs veelal in de theaters te presenteren. Zijn songs zijn intens en klein zodat het in het theater beter tot zijn recht komt. Zijn activiteiten binnen de Americana band Point Quiet horen we ook weer op dit album terug. Samen met zijn maatje Joost Verbraak weet hij met dit album een puur singer-songwriter album te maken. Met een vleugje Americana voel je je stnel in Amerika. Met songs als ‘Foodtruck Kinda-love’ en ‘Recollect That Sign’ horen de man op zijn best. Zijn eigen invulling van de instrumenten die hij zelf bespeeld maakt dat hij zijn eigen idee waar kan maken. Het is een verhalenverteller pur sang en weet met de ingetogen muzikale ondersteuning zijn verhaal te vertellen over de liefde, de familie en de gewone dingen die om hem heen gebeuren. Het maakt het persoonlijk en daardoor pakkend. Niet dat hij met zijn zangkunst The Voice gaat winnen, maar de songs zijn eerlijk zoals ‘The Me in You’ en het mooie titelsong ‘Modest Man’. Het album is dan ook een album met kwetsbare mooie kleine songs, waar je naar blijft luisteren.

Label Free Dirt Records

Beoordeling 8

Review Bij de naam J.P. Harris’ Dreadful Wind and Rain moet de misschien even schakelen. Ja, inderdaad, dit is dezelfde Joshua Pless, alias JP Harris die we kennen van zijn werk met The Tough Choices en zijn kompaan Chance McCoy. Onder zijn nieuwe muzikale alias kwam deze week het album Don’t You Marry No Railroad Man waarmee de Amerikaanse singer/songwriter én banjospeler zijn interpretatie aan een aantal “traditionals” geeft. Vanaf de eerste klanken van opener ‘House Carpenter’ krijg je een goed beeld hoe dit nieuwe, toch wel ambitieuze project klinkt. Harris op zijn vertrouwde banjo begeleidt door zijn vriend Chance McCoy op viool. Samen geven ze deze prachtig melancholisch klinkende Schotse traditional nieuw elan, al gebruikt Harris “slechts” 8 van de oorspronkelijk 32 coupletten om deze prachtige sage die we misschien beter kennen onder de titel ‘The Daemon Lover’. Harris is geboren in Alabama en na wat verhuizingen naar Californië en Las Vegas besloot hij op 14-jarige leeftijd dat het tijd was om op eigen benen te staan en vertrok met een Greyhound. Na omzwervingen en diverse beroepen streek de inmiddels 35-jarige Amerikaan ergens in 2011 in Nashville neer en daar begon zijn muzikale carrière; veel countrymuziek waarbij hij gebruik maakt van zijn zelfgemaakte banjo’s want hij is naast muzikant nog steeds houtbewerker. Jaren geleden al ontstond het idee om samen met McCoy een album met “traditionals” op te nemen maar nu kwam het er eindelijk van; ergens in een schuur annex studio van McCoy in West Virginia verbleven de vrienden om in twee weken dit album op te nemen. De puurheid van alleen een banjo en viool druipen werkelijk van dit album af. Soms weten de heren met hun spaarzame instrumentarium toch het tempo aangenaam op te schroeven zoals bij ‘Closer To The Mill (Off To California’ en de door Doc Watson geschreven “outlaw-song” ‘Otto Wood’, dat meer dan een eeuw oud is. Over het algemeen zijn het Amerikaanse “traditionals’ zoals ‘Mole In The Ground’ en het bekende ‘Old Bangum’ dat vooral bekend staat als een kinderliedje. Harris durft zelfs het instrumentale ‘Last Chance’, dat oorspronkelijk ergens in de jaren ’50 een populair banjo-melodie was, een nieuw leven te geven. Met ‘The Little Carpenter’ is daar waarschijnlijk het meest persoonlijke album. Harris leerde dit nummer jaren geleden ergens kennen, maar het cassettebandje met een opname van dit nummer is door de jaren heen verloren gaan. Omdat Harris zelf ook een houtbewerker is kon zijn interpretatie van dit bijzondere nummer niet achterblijven. Voor liefhebbers van roots- en countrymuziek is dit album een must-have. Harris slaag er op authentieke wijze in om een aantal “traditionals” af te stoffen en een nieuw leven te geven in deze 21e eeuw. Zijn diepe, donkere stem in combinatie met het spaarzame instrumentarium zorgt voor een mooie luisterervaring met een wat “vintage”-achtig gevoel vol met melancholie. Bij het album is een mooi vormgegeven boekje bijgevoegd met alle teksten en achtergrondinformatie. Veel luisterplezier.

Beschrijving

Beoordeling 8

Review Het verhaal van Polo & Pan begint jaren geleden. Twee talentvolle dj’s, genaamd ‘Polocorp’ en ‘Peter Pan’ en beiden afkomstig uit Frankrijk, besloten bijna een decennium geleden dat het tijd was om hun muzikale gedachtengoed met ons te delen. In 2014 was daar het debuutalbum Dorothy dat met Caravelle in 2018 een succesvol vervolg kreeg en hits voorbracht zoals ‘Canopée’. Afgelopen weekend verscheen hun nieuwste album, Cyclorama. Juist in de tijd dat vooral in de westerse wereld er versoepelingen worden doorgevoerd is daar die nieuwe release van het Franse duo Polo & Pan dat eigenlijk bestaat uit Paul Armand-Delille en Alexandre Grynszp. Ze nemen ons toch wel aan de hand op weg naar een soort van muzikaal droomlandschap en natuurlijk krijgen ze vocaal ondersteuning van de vaste zangeres van de band, Victoria Lafaurie, Een aantal instrumentale nummers zorgen voor wat ankers zoals de korte opener ‘Côme’ en ‘Requiem’ dat we halverwege het album tegenkomen en die zomaar uit een sprookjesboek gevloeid zouden kunnen zijn. Na die opener brandt het album met de single ‘Ani Kuni’ echt los en naast Victoria horen we nog wat andere stemmen maar dit uiterst dansbare, catchy nummer is een zomerhit-in-de-dop. Een aantal nummers worden in het Frans gezongen zoals ‘Melody’, ‘Attrape-Rêve’ en bij ‘Oasis’ worden er naast de stem van Victoria ook nog elementen en klanken toegevoegd waardoor het nummer een wat Oosters karakter krijgt. Met ‘Tunnel’, voorzien van een stuwende beat én een vocale bijdrage van Channel Tres, keren we weer terug naar de dansvloer in de open lucht. Het feest krijgt verder vorm met het grappige ’Bilboquet’ met een sample van “Sirba” en ‘Magic’, waar de twee Fransen een sample van de uit 1974 afkomstige hit van David Patton verwerken, is lekker loom en ontwikkelt zich tot een oorwurm. Onderweg naar het einde is er dan ineens dat verrassend romantische ‘Les Jolies Choses’ met een hoofdrol voor Victoria voordat, hoe kan het ook anders, met ‘Peter Pan’ er afscheid wordt genomen. In dit lieve, rustige liedje mogen Tarzan, Mary Jane, Captain Hook en natuurlijk Peter Pan en Tinkerbell niet ontbreken. Zelfs de krokodil wordt genoemd. Maar juist dit nummer heeft een wat diepere betekenis en gaat eigenlijk over “leven en dood” waarbij je als volwassene eigenlijk altijd wel verlangt om weer kind te zijn….. Ondanks het misschien op het eerste oog wat vrijblijvende en luchtige karakter willen Polo & Pan op Cyclorama toch wel een boodschap meegeven; je leeft maar één keer, dus grijp alle kansen die je kunt krijgen om daar het beste van te maken. Een uiterst geslaagde plaat van dit Franse duo met veel variatie en één die zorgt voor een glimlach. Veel luisterplezier.

Label Nowhere Special Rec.

Beoordeling 7,5

Review Twee jongens die elkaar op de kleuterschool in Canada ontmoeten, vrienden voor het leven worden en nu hun eerste volwaardige album Bummer afleveren dat bol staat met energieke en stuiterende rock. Dat is kortweg het verhaal van het debuutalbum van dit duo dat met tien tracks een kleine 30 minuten speeltijd kent. De twee vrienden hadden ons al laten proeven aan hun muzikale richting door eerder twee EP’s uit te brengen waarvan vooral Kids positieve kritieken ontving. Luke Gruntz neemt de vocalen voor zijn rekening en weet een ongelofelijk gruizig geluid uit zijn gitaar te krijgen en naast (of achter) hem horen we Ian Fraser die met een even zo genadeloze energie zijn drums behandelen. Opvallend is dat met name het gitaargeluid van Gruntz regelmatig een bijvangst aan geluiden en ruis produceert waardoor het geheel wel hard maar evengoed troebel klinkt. Over het algemeen wordt alles in de hoogste versnelling gespeeld en nummers als ‘Vicotria Park’, ‘The Drake’ en ‘Family Van’ vormen dan ook een aardige muur van geluid en de sound van de band zal zich ergens op het snijvlak van Punkrock en Hardrock bevinden. Tekstueel neemt Gruntz geen blad voor de mond en mocht je dit album op Spotify op gaan zoeken zul je zien dat voor vrijwel elk nummer de letter ‘E’ wordt aangegeven. Blijkbaar heeft de man er geen moeite mee om zijn ongenoegen over allerlei maatschappelijke onderwerpen met ons te delen. Toch raakt het duo zo nu en dan wel de juiste snaar zoals bij ‘Great Lakes’ en het stuwende ‘Peppers Ghost’; stevige rockers met een ongekende energie. ‘Why July’ is één van de rustigere nummers waarbij je overigens wel waakzaam moet blijven en kort voor het einde blijkt dan ook weer waarom. Volgens het duo is ‘2008’ het meest rustige en misschien zelfs wel kwetsbare nummer en Grunzt begeleidt zichzelf met wat eenvoudige gitaarakkoorden met als eindresultaat dat er toch een bepaalde spanning in de lucht blijft hangen. Bummer is een energiek album maar het duo blijft het in dezelfde hoek en met eenzelfde energieniveau zoeken zodat de aandacht waarschijnlijk niet een heel album vastgehouden kan worden. Wel zijn er voldoende aanknopingspunten voor een vervolg dat hopelijk iets meer creativiteit mee zal krijgen. Ze staan dit jaar op Lowlands en met hun energie zal het mij niet verbazen als ze er daar een feestje van maken. Veel luisterplezier!

Label Dirty Hit Records

Beoordeling 8,5

Review In 2019 was het derde album Gratitude van de Britse singer/songwriter Benjamin Francis Leftwich zijn eerste nadat hij afgekickt was. Dit nieuwe album To Carry A Whale is eigenlijk het echte, nieuwe begin en op dit nieuwe album neemt hij ons mee in zijn meest persoonlijke overpeinzingen. De titel is heel bewust gekozen en heeft een diepere betekenis. Zelf zegt hij hierover: “It’s an observation on what it’s like to be a sober alcoholic addict a couple of years. A whale is heavy to carry. It’s gonna hurt you to carry it. But it’s also beautiful, and it’s a miracle to be able to carry all that at all”. Het tien nummers durende album opent met het ingetogen maar mooi en rijk georkestreerde ‘Cherry In Tacoma’ en de Brit komt feitelijk meteen tot de kern van de zaak; hij is al enkele jaren afgekickt van drank en andere geneugten des levens en daar windt hij dan ook geen doekjes om als we hem “I flew all the way to Tacoma to tell you that I'd die die to get to know ya, but the signal died, and I ended sober” horen zingen. Vervolgens is daar het akoestische ‘Oh My God Please’ dat hij samen met Sam Sam Duckworth schreef, iets dat Leftwich in het verleden niet wilde. De wanhoop om iets of iemand om hulp te roepen die in ons levende bestaan er niet is geeft de urgentie van de Brit wel aan. Dat zijn verleden hem nog steeds bezig houdt blijkt wel uit het voortkabbelende ‘Wide Eyed Wandering Child’, waar hij over zijn schouder nog eens terug kijkt. (“Little Bit of Cocaïne and You’re Ok”) Dat het leven van een artiest niet altijd alleen over rozen gaat horen we ook terug in de liedjes. De stilte van alleen in een hotelkamer zijn op ellelange tournees wordt met in ‘Tired In Niagara’ mooi bezongen met een hier en daar een fluisterende Leftwich die ook laat horen over een falsetstem te beschikken. Naast problemen met alcohol en andere harddrugs verloor Leftwich ook nog eens zijn vader en dat thema komt terug in het akoestische en melancholieke ‘Every Time I See A Bird’. De liefde voor zijn vader vormt ook het centrale thema in het persoonlijke ‘To Talk To You Now’; in een heel mooi klein liedje op de akoestische gitaar vertelt hij ons wat hij er allemaal voor over heeft om nog even met zijn vader te kunnen spreken. Het is misschien wel een universele wens. Het meest indringende nummer is ‘Sydney 2013’ dat alle fases van zijn laatste jaren beschrijft; zijn verslaving, het verlies van dierbaren en het leven anno nu. Ook zijn er nog lichtpuntjes en de nodige positiviteit op dit vierde album; bij ‘Canary In A Coalmine’ gaat over het gevoel als je voor de eerste keer weer écht bewust verliefd wordt. Ondanks het vrolijke thema blijft Leftwich wel die zanger die blijft volharden in die wat fluisterende, donkere stem. Ook bij de met mooie harmonieën omlijste korte afsluiter ‘Full Full Colour’ staat de Brit weer rechtop en kijkt naar de toekomst. To Carry A Whale is het meest persoonlijke album van Benjamin Francis Leftwich. Het is intiem, fragiel, oprecht en met mooie teksten en melodieën neemt hij ons mee in zijn innerlijke strijd. Het album heeft een wat melancholisch en misschien wel wat somber karakter maar dat zit de plaat nergens in de weg. Sterker, het maakt het album juist krachtiger. Waarschijnlijk is dit vierde album zijn beste tot op heden en wordt daarmee zijn tot op heden bereikte succes alleen maar vergroot. Veel luisterplezier!

Label Music on Vinyl/ Sony

Beoordeling 8

Review John Norum is de Noorse gitarist die bekend is van de Zweedse rockband Europe. Al was hij op jonge leeftijd al naar Zweden verhuisd. Wanneer Norum na the Final Countdown ziet dat de band de commerciële toetsenrock wilde uitdragen, stopt hij met de band. Hij geeft met zijn eerste solo album Total Control aan dat hij een gitarist is voor een melodic rock act. Total Control is dan ook een heerlijk rockalbum waarbij hij zelf de zang voor zijn rekening neemt. Vanaf de opener ‘Let Me Love You’ horen we de stijl van Norum’s gitaar werk dat doet denken aan Gary Moore’s rock periode. Madison zanger Goran Edman (later Yngwie Malmsteen, zorgt voor de zang van ‘Love is Meant to Last Forever’ , ‘Eternal Flame’ en (KISS) Vinnie Vincent Invasion’s ‘Back On The Streets’. Norum weet met het nummer ‘Blind’ een voorsprong te nemen op ‘Still of the Night’ van Whitesnake dat toentertijd een half jaar later verscheen. Of was Norum op sollicitatie bij Coverdale en co geweest en is hij afgeslagen, maar dit nummer wel aangenomen geweest. Norum was een prima keus geweest en dat bewijst hij met de heerlijke gitaarnummer ‘In Chase of the Wind’. Don Dokken ziet op dat moment zijn band uitelkaar vallen en neemt direct contact op met Norum die hem ondersteund met zijn tweede album. Deep Purple zanger Glenn Hughes zingt Norum zijn ‘Face The Truth’ album in. Op de nieuwe release is ‘the Wild One’ van Thin Lizzy (voorheen een bonustrack) geperst. Het is dan ook weer even een reminder dat dit een mooi album is en terecht dat het (nu met special vinyl) opnieuw is uitgebracht.

Label Merge / Konkurrent

Beoordeling 8

Review Wanneer je over een band hebt die een continuïteit kent om albums te brengen, dat is dat The Mountain Goats. In Nederland komt de band nog niet helemaal uit de verf, maar eerlijk gezegd zijn de laatste albums allemaal even mooi. Met ‘Dark In Here’ overtreft men zich en weet deze Amerikaanse indie band met een vleugje folk zich hopelijk nu wel in de picture te spelen. Toch is het wat vreemd, omdat dit album tussen hun laatst recente albums is opgenomen. Een soort van B -songs of is dit een soort van Bonus album. Het is inmiddels hun 16de album en er is een vorm van rust op dit album te vinden die eerder minder aanwezig was. ‘Mobile’ en het titeltrack zijn prachtig gedreven drumsongs. Met een titel ‘The Destruction of the Kola Superdeep Borehole Tower’ heb je eentje te pakken wat het hele nummer vult. Dit doet men nog even netjes over met ‘Arguing With The Ghost of Peter Laughner About His Coney Island Baby Review’. Met ‘Lizard Suit’ weet men een mooi smooht song te brengen dat uitmond tot een hectisch eind. Of het nummer ‘To The Headles Horseman’ waarbij de zang en piano prachtig op elkaar afgesteld zijn. Het mainstream nummer ‘The New Hydra Collection’ breekt het album even met een uptempo sound. Met dit album weet The Mountain Goats wederom een heerlijk album te brengen voor de zoele zomeravonden.

Label eigen beheer

Beoordeling 8

Review Met het trio Sonic Whip heeft Nederland er weer een rockact met internationale allure erbij. Het trio bestaat uit Meryn Bevelander, Florian Bevelander en Julien Verveer en gaan 2 juli dit album presenteren in Doornroosje. En dat zal een verrassing zijn voor vriend en vijand. Met het album Triskelion weet de band zich al goed te presenteren. Het openingsnummer ‘Burn it Down’ en ‘Desire’ is een lekker begin van het album. De sound en productie verrast en daardoor kun je horen dat er genoeg geld is opgehaald met de crowdfund campagne. Het geeft daardoor de ruimte en tijd om het album goed te mixen en daarmee krijg je een zeer goed geluid. Zo komt het spannende Paradise goed uit de verf, maar is het rechttoe rechtaan nummer ‘Shine’ en ‘Rain’ ondanks de lekkere intro, minder uitdagend. Dat hersteld de band met het stevige ‘Space’ en het heerlijk mellow rock geluid van ‘Storm Is Over’, waarmee men zich in de picture voor de festivals kan plaatsen. Zo kan de band het album rustig afronden met twee stevig lome songs. Het album is dan ook een goed visitekaartje voor de band en wanneer men dit live kan vasthouden is het een kwestie van tijd dat deze band op diverse festivals mag gaan verschijnen.

Label Metalville

Beoordeling 8

Review De Canadese rockzangeres Lee Aaron gaat in het gewone leven door het leven onder de naam Karen Greening. Oke dan klinkt Lee Aaron toch stoerder. Met haar albums in de jaren 90 scoorde hits als ‘Whatcha doe to My Body’, ‘Seks With Love’ en Metal Queen waarmee ze haar bijnaam gevestigd had. Even duikt ze in de wereld van de jazz, maar nu is ze terug in de rockwereld, ziet er nog altijd even mooi uit en rockt nog als de beste. Met haar ‘Vampin’’ weet ze het album lekker te beginnen en doen de oude glorietijden weer herleven. De rock is dan wel hier en daar wat mainstream geworden, maar met haar stem is ze bij voorbaat al uniek. Zo zijn ‘Soul Breaker’ en ‘Cmon’ lekkere rocksongs en is ‘Mama Don’t Remember’ misschien wat biografisch, maar het ‘Radio On’ hitje waar ze op hoopt. Het zal dan ook alleen maar in US gaan gebeuren, omdat Nederlandse radio hier geen oor voor heeft. Met ‘Devil’s Gold’ weet ze het juweeltje van de plaat te maken. Al is het tweede deel van het album met ‘Great Big Love’ en het eerste deel van ‘Wasted’ en de afsluiten ‘Twenty One’ wat rustiger van aard. Het album brengt misschien niets nieuws maar de liefhebbers van de melodieuze female rock mag Lee Aaron met dit album er zeker weer bij zijn!

Label Beggars

Beoordeling 7

Review Ook voor de Britse band This Is The Kit gaat de wereld weer wat open. Feitelijk is This Is The Kit een one-“woman” band met Kate Stables als frontvrouw en het vorig jaar verschenen Off Off On album kreeg prima kritieken en haalde zelfs de top 20 van de UK-charts. Met deze nieuw verschenen EP Off Off Oddities slingert de Britse een aantal tracks de wereld in die het album net niet haalden of speciale uitvoeringen. De zeven tracks tikken nog nét geen half uur aan maar geven wel een aardig inkijk in de singer/songwriter vaardigheden van de Britse Kate Stables die al een tijd in Parijs woont. Ze opent met het Franstalige ‘Recommencer’ met een bijdrage van Minda Tindle. Vervolgens zijn er een aantal alternatieve takes van wat nummers van het Off Off On-album waarbij de versie van ‘Coming To Get You Nowhere’ heel goed uitpakt. Ook de laid-back en romantische versie van ‘Keep Going’ is een prima aanvulling. Verder is er nog een live-uitvoering van ‘Was Magician’ die illustreert hoe Kate ook live de liedjes erg “klein” en ingetogen kan houden. De afsluiter is misschien wel de grote verrassing van deze EP; de cover ‘Bad Feeling’ van de Amerikaanse band Muzz wordt erg smaakvol neergezet en verdient dan ook een plaatsje in mijn playlist. Deze EP zal vooral voor de fans een prachtige aanvulling zijn met deze zeven “outtakes”. Als je de band (lees Kate Stables) nog niet kent is het een aardige kennismaking. Overigens staat This Is The Kit op de line-up van Naked Song Festival in Eindhoven op 10 december. Veel luisterplezier.

Label Full time Hobby/ Konkurrent

Beoordeling 7

Review De zangeres die achter deze naam schuil gaat is Ella Williams. De Amerikaanse kent inmiddels wat EP’s en is nu toe aan haar derde album. De indie dreampop pop Planet is verre van het aardse en neemt je mee naar verre oorden waar de duisternis wat oplicht door een weerkaatsing van licht. Het album opent met ‘I’ll Go Running’, wat een start geeft van veel slepend gitaarwerk en een lichte stem die alle instrumenten aan elkaar hecht. Met ‘Hurt A Fly’ keert Williams terug op aarde. De heerlijk slepende songs als ‘Flames and Flat Tires’, ‘Iowa 146’ en het juweeltje van het album ‘To Be Forgotten’ maakt het album mooi en kwetsbaar. Ondanks het lekkere drumwerk van Matt Brown is het vooral zwevend. Met Ali Chant als producer (ook PJ Harvey) weet Williams een prima album te brengen, al ontbreekt de dimensie in de songs en is het vooral een slepend album waarbij het album moeizaam tot het einde wordt gehaald.

Label Mapl

Beoordeling 7,5

Review Wanneer Murray Pulver van The Crash Test Dummies door zijn agenda bladert, komt hij een serie sessiemuzikanten tegen die hij belt. De mensen waren met o.a. BB King, Shania Twain in de studio te vinden. Samen hebben ze hun krachten gebundeld en lieten ze het gevoel gaan. Het resultaat is dan ook een prachtig album vol Americana country pop dat alle bands waar men mee speelde doet samenkomen. De samenzang in Lonely In Las Vegas of het pakkend country nummer “Catch That Train’ doet direct aan Shania Twain denken. Met de single ‘Still Waters’ wist men aandacht te krijgen. Matt Andersen weet hierbij als gast aan te schuiven en Joe Landreth doet dit op het nummer ‘Aberdeen’. Het album kent een ontspannen sfeer met onvervalste country sound in allerlei versies. Juweeltjes op het album zijn ‘Mountain Time’ en het meer spannende ‘Smoking Gun’. Voor degene die de Americana country genre een warm hart toedragen is dit zeker een aanrader. Al valt de band in de laatste songs wat in herhaling.

Label No Coincedence Records

Beoordeling 8,5

Review We hebben er lang op moeten wachten maar het is er dan eindelijk; een studioalbum van de uit Connecticut afkomstige Goose, niet te verwarren met de Belgische formatie die dezelfde naam draagt. Shenanigans Nite Club is na een afwezigheid van ruim vijf jaar het nieuwe album van de Amerikaanse vijfmans-formatie. Met het uiterst dansbare ‘So Ready’ wordt dit lang verwachte album geopend; mede door het gitaarspel ademt dit nummer een aardig funky “vibe” uit en je zou kunnen denken dat het hier om een B-kant van een single uit de jaren ’70 zou gaan. Het nummer gaat naadloos over in het instrumentale ‘Satellite’ en ook in dit nummer zijn de funky invloeden nooit ver onder het oppervlak terug te vinden. Het gitaarspel van Rick Mitarotonda trekt de nodige aandacht naast Trevor Weekz op basgitaar. Na deze twee relatief korte nummers pakt de band uit met het ruim tien minuten durende ‘Madhuvan’, één van de oudste nummers van de band die op dit album terug te vinden zijn en hier is de overgang van funk naar de 70’s rock niet alleen hoorbaar maar ook voelbaar. Mitarotonda op gitaar en Anspach op piano geven het nummer een ongekende dynamiek mee en dan te denken dat dit nummer “live” meestal nog verder uitgesponnen wordt. Want Goose maakte pas in 2016 met Moon Cabin zijn debuut en heeft eigenlijk de afgelopen jaren stapsgewijs gewerkt aan een steeds groeiende fanbase, vooral in de VS. In 2020 brachten ze nog een EP uit maar het is toch echt dit album, Shenanigans Nite Club, dat zorgt dat het grote publiek de band kan leren kennen. Zo doet de band soms aan de Dire Straits of aan de vroege jaren van REO Speedwagon terug denken met lange nummers die zich lenen voor een “live”-uitvoering maar overal is het vooral de muziek die voorop staat. Vooral de beide afsluitende tracks, ‘Thunder’ en ‘The Labyrinth’, samen goed voor een kleine twintig minuten speeltijd, zijn hier perfecte voorbeelden van. Het zijn een soort van muzikale boeken met diverse complexe hoofdstukken of secties waarbij het vermogen van de band om te schakelen tussen diverse invloeden duidelijk wordt. Het feit dat dat band vooral een naam heeft opgebouwd als “live-band” wordt met deze twee tracks duidelijk. ‘SOS’ heeft dan weer die heerlijke 70’s rock-sound en met wat psychedelisch klinkende ‘Dawn’ is daar het eerst echt nieuwe nummer. ‘Flodown’ is waarschijnlijk het meest energieke nummer en het gitaarspel van Mitarotonda zorgt voor een wat Folk-achtig karakter. Een ander “nieuw” nummer en misschien wel het hoogtepunt van het album is ‘Spirt Of The Dark House”. Het is één van de oudste tracks van de formatie maar nog nooit in een studioversie uitgebracht. Goose is een band die bruist van de muzikaliteit en op een ongekende manier diverse stijlen met elkaar combineert. De muziek staat voorop, daar ligt de focus en de zang en teksten zijn ondergeschikt daaraan. Vaak is het echter andersom, maar hier niet. Shenanigans Nite Club is een even doordacht en ambitieus als ook verrassend album. Neem even aandacht om de albumtrailer te bekijken; die is meer dan de moeite waard! Veel luisterplezier.

Label French Kiss/ Mattan

Beoordeling 8,5

Review De Britse band Island weet na 3 jaar een opvolger te presenteren van het succesvolle Feels Like Air album uit 2018. Met dit album weet de band van zich te overtreffen. Samen met Mikko Gordon van Arcade Fire en Thom Yorke (Radiohead) achter de knoppen is dit album volwassener dan het debuut. Het is een logisch gevolg. De band heeft de ervaring van het debuutalbum rustig kunnen verwerken in het afgelopen Covid jaar. Het album vol heerlijke poprock sounds met een vleugje uit de jaren 90 erin verwerkt horen we in de songs ‘Do You Remember The Times’ en ‘Young Days’. Het is de rode draad van het album. Terugblikken op de periode waar ze de muziek ontdekken en de nostalgie hieromheen. Het is als een inspiratiebron voor dit album. Van de lekkere beats in ‘We Used To Talk’ , het drama in ‘By Your Side’, wat doet denken aan Radiohead popsongs, als het modern pakkende ‘The Lines We Follow’ geeft de diversiteit van het album weer. Alle songs zijn van hoog niveau en bij elkaar weet de band dit ook als een geheel te laten klinken. Dat is de kracht van deze band en dit zal spoedig door velen ontdekt worden en lonkt deze band nu al naar een festival plek voor in de avond!

Label Keep secret rec.

Beoordeling 7,5

Review Het is de Noorse band The Uptights die met een prachtige titel voor hun nieuw album komen. Voor degene die er pretoogjes van krijgen en daardoor de energie. Het is het thema voor deze garage postpunk act die een crossover maakt met een noisesound. Het doet dan ook denken aan beginnende punkbands, maar hier hoor je dat er zeker over nagedacht is. De sound van ‘Arthaus Rock’ dat uitmond in een noise sound is verrassend. Met ‘Quiet Jazz’ zoekt men de balans in het nummer. Al is de blazer aan het eind van het nummer zeker geestig. De donkere stem van Andreas weet hij op verschillende manier in te zetten. Zoals het storytelling nummer ‘Baer’ zijn verhaal helder weer geeft weet hij in ‘Days’ de distortion in de zang te gebruiken waardoor het wel wollig wordt. Niet dat het een album vol punksongs is, maar een mix van postpunk en noise, waarbij de band vooral een experimentele sound ontwikkeld. Van ‘Vault’ tot Swacket en het titelstuk is het album binnen dit genre erg divers. Zeker lekker voor de afwisseling, maar gelijk ook een zoektocht van waar men uiteindelijk naar toe wil.

Label Sanctuaary

Beoordeling 8

Review Een van de meest memorabele live albums die er zijn gemaakt is het album No Sleep ‘Til Hammersmith van Motorhead. Later is de titel in diverse vormen terug gekomen. Het album van deze stevige Heavy Metal werd een inspiratiebron voor de later metal muzikanten. Lemmy, Fast Eddie Clark En Phil ‘Animal’ Taylor. De Legendarische Motorhead, allen zijn er inmiddels niet meer. Dit album dat in 1981 werd opgenomen kent nu zijn 40 jarig jubileum. Het originele album is een selectie van 3 shows en wel in Leeds en twee in Newcastle, voordat men in London Hammersmith terecht kwam. Na de release werd dit album in korte tijd nummer 1 in UK. Iets wat we nu misschien niet snel zullen beleven. Stevige rock met een stem als een doorleefde stompe scheermes dat The ACE of Spades door de microfoon brult. Het openingsnummer blijft een classic. Met dit jubileum album is alles weer opgepoetst en kent het originele album de korte versie van ‘Iron Horse’. De deluxe uitvoering kent alle 3 shows met hier en daar en soundcheck opnamen waaronder een 11 minuten durende ‘Iron Horse’. De heerlijk snelle drums van Overkill is nog steeds lekker en het ‘Bomber’ gaat er op de dag van vandaag nog steeds lekker in! De bonus track die ook eerdere uitvoering staan komen hier wederom terecht. Zo is het ‘Train Kept Rolling’ van Aerosmith in stevige uitvoering te horen. Maar ook komen nu de songs ‘Shook You in The Back’, ‘The Chase is Better than the Catch’ of ‘Jailbait’ op dit album terug. Het mag dan drie keer deels dezelfde setlist zijn, toch is het verschil te horen. Al zijn alle shows vol energie gespeeld, het voelt alsof de originele selectie het beste is. Maar dat is natuurlijk pure nostalgie. De leuke extra’s zoals een poster is altijd leuk!

Label Submarine Cat

Beoordeling 8

Review De Amerikaanse singer-songwriter John Murry debuteerde in 2013 met het album The Graceless Age. Samen met een van de beste singer-songwriters; Bob Frank, nam hij diverse EP’s op. Inmiddels zijn we 8 jaar verder en is Frank twee jaar geleden overleden, nadat producer/ drummer Tim Mooney, zijn mentor van het eerste album overleed. Dit weet Murry op dit album te verwerken tot een prachtig album. De titel van zijn derde album is al veelzeggend, hoe hij over de situatie denkt. Look at the stars…. Dat nu een andere wending krijgt. Het openingsnummer ‘Oscar Wilde’ is Murry’s kijk op de held van deze wereld. De wereld waarin Murry je meeneemt in de donkere klanken die door de stem en soundkeuze warm aanvoelt. Het zijn de teksten en titels als ‘Perfume en Decay’, ‘I Refuse To Believe (You Could Love Me)’ en ‘1(1)1’ die je aan het denken zet. Dat is de rode draad van deze man. Met zijn songs gaat hij verder dan de voordeur en duikt in de wereld erachter. Het is (misschien wel eens terecht) Duran Duran’s ‘Ordinary World’ dat een plekje krijgt op dit album. Ook Duran Duran wist met hun lichte muziek wel teksten te leveren waar je even langer bij stil mocht blijven staan. Murry weet met dit album dan ook een mooi ingetogen en intiem album te produceren en met zijn warme stem in de warme muziek, maakt dat dit album zeker een aanrader is.

Label Secretley Canadian

Beoordeling 8

Review Met een grappig hoesje weet de jonge zangeres Faye Webster de aandacht te trekken voor haar nieuw album. I Know I’m Funny is al geestig verzonnen om als titel van het album mee te geven. De opvolger van Atlanta Millionaires Club verrast door de heerlijke smooth songs. De Amerikaanse singer-songwriter weet vanuit haar eigen leven de songs te schrijven en daardoor is het vaak intenser. ‘Sometimes’, ‘In A Good Way’ en het titelnummer doet denken aan de songs van Elvis Costello die hij op later leeftijd maakte. Net als ‘Kind of’ en ‘Both All The Time’ zijn de songs ontspannen en lekker meeslepend. Geen vreemde uitspattingen maar met een stem als Sheryl Crow en de sound van Costello weet ze met songs als ‘A Stranger’ en ‘A Dream With A Baseball Player’ iedereen muzikaal te veroveren.

Label Cougar Moon

Beoordeling 8

Review Sun Come And Shine is het achtste album van Jennifer Porter, de Amerikaanse singer/songwriter en actrice die met haar fantastische stem eigenlijk moeiteloos alle muziekstijlen wel aan kan. Ze heeft een best indrukwekkende Award-lijst opgebouwd in de loop der jaren en heeft de afgelopen jaren gelaveerd in een repertoire dat varieert van Jazz via Blues tot hier en daar klassiek en zelfs een uitstapje naar Country. Jennifer is op zich klassiek geschoold maar ze voelt zicht het best thuis binnen het Amerikaanse rootsgenre. Dit nieuwe album, waarvan Jennifer zelf negen nummers zelf schreef, moeten we vooral plaatsen in de soul-hoek. De legendarische soul-, blues- en jazzdrummer Bernard Purdie zorgde voor een aantal klasbakken van muzikanten die samen met hem hun medewerking verleenden en zorgden voor de muzikale omlijsting die door een ringetje te halen is. Het album opent met de titelsong en meteen worden we meegenomen in die ontspannen sfeer die dit album ademt. Het nummer heeft een licht Bluesy-karakter en de zangkoortjes en met Rob Paparozzi op mondharmonica krijgt het nummer wat karakter. Vervolgens krijgen we een aantal nummers die heerlijk soulvol zijn en die soms wat doen denken aan het geluid van Anita Baker. Het zwoele ‘Show Me Your Love’ klinkt en voelt waarschijnlijk heerlijk op een warme zomeravond en bij ‘Satin Shoes’ wordt Jennifer bijgestaan door de blazers en weer dat koortje. Ook de ingetogen afsluiter ‘I’ll Be Here’ is weer een stukje vakwerk waarbij we Jennifer ook op de Fender Rhodes horen. De enige cover is ‘Something On Your Mind’, een nummer dat alweer dateert uit 1971 (Dino Valenti) en dat zeer smaakvol wordt neergezet en in zijn geheel niet uit de toom valt. Zo nu en dan wordt de scheidingslijn tussen soul en Jazz dun zoals bij ‘When It’s All Been Said And Done’ en met ‘Bitter New York Night’ levert Jennifer een onvervalste ballad op waarbij haar hoge stem opvallend is en het nummer een wat klassiek tintje geeft. Zelden schroeft de Amerikaanse het tempo op maar bij een nummer als ‘Stop Your Talkin’ zorgt die vaart wel voor een heerlijke “New Orleans”-style-groove met speciale vermelding voor de blazerssectie en Paparozzi op mondharmonica. Ook ‘In And Out With You’ zorgt voor een tempoversnelling en de nodige variatie op dit album en met het met R&B doorspekte ‘You’re So Easy To Be With You’ keren we terug naar de Zuidelijke Staten van de VS; samen met haar begeleidingsband maakt Jennifer er een feestje van. Sun Come And Shine is wederom een kwaliteitsalbum van Jennifer Porter. De tien tracks zijn puntgave composities en vocaal is de Amerikaanse wederom ijzersterk. De smaakvolle mix van R&B, Soul, Blues klopt wederom en alle tien de tracks hebben een hoog niveau. Bij het album is nog een mooi boekje gevoegd met alle songteksten en de gastmuzikanten die hun medewerking verleenden. Veel luisterplezier.

Label Glassnote

Beoordeling 8

Review Half Moon Run is terug met nieuwe muziek. Geen compleet nieuw album maar een EP die de titel Inwards & Onwards heeft meegekregen, een titel die absoluut passend is in de tijd waarin we leven. De uit Montreal afkomstige Folk/Rock band die ook in Nederland een stevige fanbase heeft moest even tot bezinning komen. Van een viertal gereduceerd tot een trio door het vertrek van Isaac Symonds en verder werden alle shows vanwege de pandemie geannuleerd. Ook voor de band was het aflopen jaar, zoals voor iedereen, spannend maar toch is ook op deze nieuwe EP de signatuur die we zo goed kennen door de band behouden gebleven. Het is nog steeds die Canadese Indie/Folk/Rock-band die bestaat uit getalenteerde multi-instrumentalisten en nog steeds is Devon Portielje met zijn karakteristieke stem de frontman. De amper twee minute durende en wat ingetogen opener ‘How Come My Body’ voelt als een hernieuwde kennismaking; de stem van Portielje, de veelzijdige percussie en natuurlijk wat synths om het geheel te omlijsten. Vervolgens komt het album op stoom met de single ‘On And On’ en stromen de kenmerkende harmonieën weer als vanouds uit de speakers. Met een stukje tekst als “I listen to growin’/ Ebbin’ and flowin’/ Nothin’ like knowin’ the sun has shone” is daar een vleugje nostalgie. Met het wat Folky en mysterieus klinkende ‘Fucksgiving’ benadert de band het geluid van hun laatste volwaardige en tot op heden meest succesvolle album, A Blemish in the Great Light. ‘Nosebleed’ wordt mooi klein gehouden waarbij je het gevoel hebt dat je in een concertzaal getuige bent van de laatste akoestische toegift van de band terwijl de band met het relatief korte ‘It’s True’ bewijst dat ze een ongekende intensiteit met hun songs kunnen brengen. Bij de afsluiter ‘Tiny’ zijn het weer die meerstemmigheid en vloeiende melodielijnen die zo kenmerkend zijn. Inwards & Onwards bewijst dat de band na een bijzondere tijd en het vertrek van Symonds in mei 2020 de tijd heeft genomen om even tot bezinning gekomen. Tegelijkertijd blijft de band absoluut in staat om prachtige, complexe melodieën te schrijven en die in een Indie/Folk/Rock-jasje te verpakken met hun multi-sintrumentale talenten. Een EP die prima past in de lijn van A Blemisch In The Great Light. Nu op naar een nieuw volwaardig album. Veel luisterplezier.

Label Alpha Dog/ Universal

Beoordeling 8,5

Review De Amerikaanse rock band Styx weet met Crash of the Crown hun 16de album te presenteren. We moesten 14 jaar wachten op het recente album The Mission werd wel goed ontvangen, al kreeg het niet het succes wat men in de hoogtij dagen had. Maar het gemis van Dennis DeYoung is dan ook moeilijk op te vangen. Hier is altijd een beetje gedoe over en of de titel nu slaat op DeYoung omdat hij altijd even voor Styx een solo album uitbrengt is nu de vraag. Maar de heren zijn inmiddels beland in de leeftijd van de gepensioneerden. DeYoung levert zijn laatste album 26 East I & II met succes. Styx weet met dit album wederom de klasse van de samenzang te presenteren. Soms wel wat met een oude sound wat door de keyboards komt, maar he het is Styx! Zo begint het album mooi alsof het wederom een concept album is. Met Todd Sucherman als drummer weet hij het drumniveau hoog te houden. Dan de harmonische vocalen zoals in het ‘A Monster’ te horen is, is weer van wereldklasse. Het sluit aan bij DeYoung zijn album als weet Styx meer rock in het album te brengen en DeYoung meer de musical sound. Schuif je dit inelkaar dan hebben we het over de hoogtijdagen van Styx. Al zijn de heerlijke songs van dit album ‘Reveries’, ‘Save Us From Ourselves’ en het titelnummer uitdagend en door diverse zangers in de band gezongen. Al weet Tommy Shaw met zijn maatje en producer Will Evenkovich het schrijversblok te vormen. Voor de een mag het oude koek zijn, de ander mag het te gospel vinden en weer een ander heeft weer een mening, voor mij is deze band een van de beste rockacts met uitgebalanceerde vocalen wat The Eagels of Crosby Stills Nash in een ander genre kennen. Met de poprock songs die veel diversiteit kent en mooi beeldende teksten weet Styx en Shaw wederom een prachtig album te brengen.

Label Frontiers srl

Beoordeling 8

Review De Amerikaanse zanger Dennis DeYoung kennen we van de band Styx. Deze act scoorde in de jaren 70 enorme hits waaronder Babe, Sing For The Day en Grand Illusion. De band maakt een van de mooiste albums Rockin In Paradise waar ook Deyoung met zijn composities, toetsenspel en hoog stemgeluid een belangrijk deel aan had. Met de rockopera ‘Killroy Was Here’ deed de band het nog eens dunnetjes over. Maar DeYoung rook het solopad zoals Rodger Hodgson dat bij Supertramp. deed. De populariteit van Styx was in USA en rock landen enorm. DeYoung scoort nog een hit met ‘Desert Moon’ maar schuift langzaam naar de wereld van musicals en schreef The Huntschback of the Notre Dame en weet met zijn optredens met orkest vooral good old Styx songs te produceren. Wanneer Tommy Shaw Styx verlaat keert DeYoung even terug. Het album Brave New World werd een muzikaal hereniging maar de ego’s spelen weer op. DeYoung weet juist de mooie verhalen met de passende poprock songs te combineren. Zonder de andere bandleden van Styx mist hij de samenzang en bombastisch geluid. Nu Styx hun nieuw album uitbrengt is DeYoung altijd weer zo gentle om zijn album een of twee week eerder te presenteren. Met dit album brengt hij een vervolg op het preachtige album 26 East. Met hulp van Jim Peterik van Survivor en Rage Against The Machine/ Audioslave gitarist Tom Morello voor ‘The Last Guitar Hero’ en Matthew DeYoung die de drum legacy in ere houd van zijn overleden mentor van Styx John Panozzo. Het album is het verhaal van de man die in Roseland IL. op het adres 26 East opgegroeide en in de kelder een bandje begint met de Panozzo tweeling Kortom het verhaal van Styx dat eindigt met The Grand Finale. Het is het afscheid van de componist en zanger die prachtige songs heeft gemaakt en dit met deze twee albums wederom doet. Ieder nummer verwijst en kan zo een Styx song zijn.Your Saving Grave’ met de prachtige vocalen, de ballad ‘Made For Eachother’ of het epic nummer ‘Isle of Masanthrope’ en ‘No Turning Back Time’ zijn herkenbare Styx songs uit de hoogtijdagen. Peterik is een enorme steun voor DeYoung geweest en het resultaat mag er zijn. Een prachtig afscheidsalbum van hoog niveau. De man stopt met het maken van albums, maar zou hij niet nog een keer te verleiden zijn om met Styx ….

Label Zappa / UMe

Beoordeling 8

Review Afgelopen periode hebben we aandacht gegeven aan de prachtige docu film ZAPPA dat nu in de bioscopen draait. Hier zien we het verhaal van de meester muzikant in chronologische volgorde. Dat de man uiteindelijk aan kanker moet komen overlijden is een gemis voor de muziekwereld. Voordat hij naar Europa ging, deed hij in 1988 nog een tour door de US. De periode waarin de man verkeerde was zijn campagne voor de vrijheid van expressie. Dat de politiek geen onnodige inmenging kent op teksten van artiesten. Uiteindelijk hebben we een sticker op de albums gekregen waarop een waarschuwing staat voor ‘Explicit Lyrics’, ‘Expicit Content’ etc. in plaats van een verbod van uitbrengen van dit product. Tot op de dag van vandaag kennen we deze sticker op producten. Het bracht Zappa tot een politicus en dacht er over na om zijn ambities daar te gaan verwezenlijken. Dit wil hij uiteindelijk in 1991 actief gaan doen. Het album van de laatste show in US ’88 begint dan ook met een oproep om hem te steunen voor Verkiezingen en het registreren van een partij en opent de show met ‘The Black Page”. Tussen de instrumentale songs is er even een Bee Gees Staying Alive momentje te horen. Maar Zappa weet met zijn 12 koppige band een vlucht door zijn enorme muzikale historie te nemen. De mix van klassiek, jazz, pop, soul en rock is wederom een vlucht van muzikale experience dat je met Zappa albums beleefd. ‘One Man One Vote’ past hier wel in de setlijst, net als ‘When The Lie’s So Big’ en met ‘Jesus Thinks You’re A Jerk’ heeft hij een vooruitziende blijk. Maar ook ‘Theme of Bonanza’ van het bekende tv programma uit de jaren 70 en de ‘Lonesome Cowbow Burt’ komen voorbij. Het tweede deel met ‘The Torture Never Stops’ van ruim 7 minuten en ‘City of Tiny Lites’ van ruimt 10 minuten zijn Zappa juweeltjes. Maar deze avond heeft hij meer in petto en komt met een 10 minuten durend ‘Stairway to Heaven’ van Led Zeppelin verweven in een 10 minuten durende Beatles Potpourri met wat afwijkende teksten en de Bolero. Met stijl eindigt de show met America The Beautiful. Het is een historisch album in de muziek van een grootmeester. En misschien is het beter zo dat hij geen politieke uitvoering heeft gedaan, zodat dit meesterschap blijft bestaan.

Label KRL

Beoordeling 7,5

Review De band uit Nijmegen wist zich in 2018 te presenteren op de Popronde. Toch had deze band al wat jaren achter de rug is weten de mannen met dit nieuw album hun zesde album te presenteren. Met behulp van een crowdfunding reisde de band naar Berlijn om daar in Hansa Studio’s dit album te produceren. Met een aanstekelijk titelsong begint de band verrassend en veel belovend. De frivoliteit van de pop en folksound veranderd met ‘All Of This’ en het latere ‘Leader in Town’ tot een singersongwriters sound dat doet denken aan Lou Reed, waarna een vorm van Engelstalige kleinkunst ‘Pipeline’ volgt. De band is zoekend naar wat het best bij hen past. Al zijn de songs van Beatles, Velvet Underground en the Doors inspiratiebronnen voor ‘Let’s Go On A Journey’ en ‘Bye’. Al is het rockende ‘Stop Breaking Down’ een vreemde eend in de bijt als het om dit album gaat. De zoektocht moet uitwijzen welke kant het op moet gaan. Daar waar dit album lekker fris en verrassend begint weet men dit niet vast te houden. Al zullen mensen de andere songs ook een warm hart kunnen toedragen. Want aan de songs ligt het niet. Het is wellicht voor de luisteraar dat ze altijd een serie songs van dit album zullen gaan skippen.

Label Lightning Rod rec.

Beoordeling 7,5

Review “Life is Beautiful” zingen de heren van de Amerikaanse country winning Grammy-Awards. Samen met Dave Cobb zijn ze in de studio gedoken, al krijg je het idee dat men in een hobbelstoel on the Porch hebben gezeten. Microfoons opgesteld en hup opnemen maar. Het kan de band zeker hebben, want de heren weten wat ze doen. Ze hebben meer dan 41 millioen albums verkocht en is een grote act in Amerikan. Toch hoor je dat ze ook op leeftijd zijn door op de uitspraak te letten. Het is dan ook niet vreemd dat we titels tegen komen als ‘Love, Light and Healing’, ‘Old Ways’ en ‘Promise Land’. Songs over families, het platteland en hoe het leven is. Kortom puur country van de oudere grijze mannen met of zonder baard. De traditionele songs ‘Life’s Rail To Heaven’ en ‘Unclouded Day’ doen wel kerkelijk aan. De samenzang is juist optimaal en dat maakt dat dit soort songs bij deze heren juweeltjes op het album zijn. Toch zijn de teksten zwaar en gewichtig met ‘Till I See You Again’ en ‘When He Calls’. Een religieus tintje is niet erg maar het lijkt dat de heren nu al afscheid van het leven nemen.

Label Eigen Beheer

Beoordeling 8,5

Review Eindelijk is daar het debuutalbum van de Rotterdamse formatie St. Solaire. Met enkele singles hebben we al een beetje mogen voorproeven maar na jaren van hard werken wordt de energie van deze Nederlandse band dan eindelijk omgezet in het volwaardige debuutalbum You=Me. Het verhaal begint natuurlijk ergens in 2015 toen singer/songwriter Geert van Emden en gitarist Jesse den Dulk elkaar ontmoetten en er een muzikale klik was. De band werd gecompleteerd met Pascal Konings (basgitaar) en Tijs Kulker (drums) en in 2017 wint de band de Grote Prijs van Rotterdam. Toch duurt het tot juni 2021 voordat dat lang verwachte debuutalbum uitkomt maar het is het wachten meer dan waard. Opgenomen in een eigen gebouwde studio op zoek naar hun eigen sound werkte de band doelgericht en nam er dus de tijd voor. Al eerder maakten we kennis met enkele singles waarvan ‘Where Do We Go From Here’ de opener vormt. Vanaf de eerste klanken wordt duidelijk dat we hier met een band te maken hebben die weet hoe een nummer in balans te krijgen. Vervolgens is daar een andere single, ‘Videotape’ waarbij een signatuur van Coldplay duidelijk hoorbaar is. Van Emden is vocaal ijzersterk en draagt het nummer waarbij de band voor het fundament zorgt en zelfs verrast met enkele mooie harmonieën tegen het einde. Dat van Emden een begenadigd zanger is en een stem heeft met vele mogelijkheden blijkt wel uit het wat luchtigere ‘Goodbye’; door zijn kopstem krijgt het nummer een wat frivoler karakter en ook hier is naast de tempowisselingen de samenzang een troef die wordt uitgespeeld. Gaandeweg moeten we vaststellen dat het bijna ondenkbaar is dat je hier naar een debuutalbum luistert. De productie is warm, strak en het instrumentarium wordt perfect uitgebalanceerd waardoor alles gedoseerd klinkt maar de nummers toch een bepaalde urgentie en spanningsboog meekrijgen. Luister achter elkaar ‘Paris’ en ‘Tavelling’ en je krijgt een beeld van het muzikale spectrum waarin deze band opereert. Verder is het titelnummer ‘Again (You=Me)’ het hoogtepunt van het album. ‘Home’ is aangenaam complex en wat mysterieus en bij ‘Headlights’ is het lastig stil te blijven zitten. Bij de gevoelige ballad ‘Ashes’ krijgen we een nummer dat de volgers al kenden; het werd geschreven “na een avond uit, hopeloos op zoek naar het vullen van de leegte en gemis van liefde” aldus van Emden. ‘In The Fields Of July’ vormt de passende afsluiter van You=Me en hier is nog één keer goed te beluisteren waarom het collectief belangrijker is dan het individu. In de pers van de band vergeleken als een soort van blend van U2, Coldplay en Bon Iver, mede door het stemgeluid van zanger Geert van Emden. ik denk dat we vooral ons eigen oordeel moeten vormen want elke luisterbeurt horen we weer wat anders. Feit is dat St. Solaire bewijst een superstrak, evenwichtig en indrukwekkend popalbum af te leveren waarbij muzikaal en tekstueel werkelijk alles in evenwicht is waardoor het een album is geworden met internationale allure. Veel luisterplezier.

Label Loose rec.

Beoordeling 8

Review De Spaanse singer-songwriter uit Catalonie weet met dit album een mooi vervolg te maken op haar veelgeprezen ‘Dripping Springs’ album ui t 2017. Ditmaal reisde ze naar Denton in Texas om het album op te nemen en samenwerkte met producer Ted Young. Het album begint met ‘Easy’ waarbij de tekst je even op het verkeerde pad zet. Het leven dat niet altijd even gemakkelijk gaat en route is met allerlei hoogte en dieptepunten. Serrat weet met haar kwetsbare stem rust te geven in de songs. Met ‘Pictures’ over de desillusie van perfectie en ‘These Roads’, 'You’re With Me Everywhere I Go’ of ‘Demons’ die ze af moet leggen zijn thema’s die met regelmaat terug keren op dit album. De songs zijn goed uitgewerkte singer-songwriters songs, waarvan je hoort dat ze in het klein zijn begonnen en uitgewerkt zijn tot een gehele bandsound. Het mooie is dat ze wellicht in de kleine setting blijven staan en dat de songs krachtig genoeg zijn om haar verhaal te laten doen. Er zijn ook wat luchtigere songs zoals het ‘How To Make You Love Me’ en ‘Hotelroom 609’, al is dat dan wel betrekkelijk. Het is een donker album maar kwetsbaar en krachtig.

Label Concord/ Ume

Beoordeling 7,5

Review De band van Lukas Nelson kreeg de ruimte wanneer hij als blues rock act met Neil Young op pad mocht. De zoon van countryzanger Willie Nelson verrast vriend en vijand met heerlijke eigentijdse poprock albums. Uiteindelijk zien we deze band als begeleidingsband van Jackson Maine (Bradly Cooper) in A Star is Born. Met A Few Stars Apart presenteert de man zijn zevende album. Opvallend begint hij met een puur country songs zoals we die van zijn vader kennen; ‘We ‘ll Be Allright’. Met Perennial Bloom (Back To You) keert hij wat meer terug naar de poprock sound, waarna het ‘Throwing Away Your Love’ weer richting de sound van zijn vader gaat. Het album is dan ook een mix van good old Nelson songs in de breede zin van de familie. Met Corey McCormick op bas en Anthony LoGerfo heeft hij een goede basis om op te bouwen. Opvallende songs zijn ‘More Than We Can Handle’, ‘Smile’ en het titelnummer. Het is dan ook een ander soort album dan wat we van Lukas gewend zijn, maar hij weet nu in de voetsporen van zijn vader treden en doet dit zeker niet onverdienstelijk.

Label Thirty Tigers/ Bertus

Beoordeling 8

Review De Amerikaanse gitarist/ zanger Gary Louris sprong een gat in de lucht toen hij kreeg te horen dat hij thuis moest zitten en in quarantaine moest. Hij heeft het afgelopen jaar efficient gebruikt en komt met een heerlijk album. De zanger/ gitarist van The Jayhaws kon in alle rust zelf een album maken. De man heeft nogal wat op zijn lijstje staan als het gaat om samenwerkingsprojecten. Zo speelt nog in Golden Smog met zijn maatjes Marc Perlman (The Jayhawks), Jeff Tweedy (Wilco) en Dan Murphy van Soul Asylum. Maar weet ook aan te sluiten bij The Black Crowes, Wallflowers en Lucinda Williams. Met dit album gaat Louris verder dan bij The Jayhawks. De Beatles heeft hij hoog in het vaandel en dat is ook weer op dit album te horen. Mooie melodielijnen en samenzang met zo nu en dan een lekkere gitaarsolo. Vanaf de eerste klanken met ‘Almost Home’ geeft Louris het voorbeeld voor de rest van het album. Een pakkende melodie, lekker zanglijntje, afwisselend gitaargeluid en grote diversiteit aan elektro bijgeluiden. Toch weet hij de akoestische/ lichte gitaargeluid dat we kennen van the Jayhawks en The Beatles ruim in te zetten zoals het met ‘Living In Between’, ‘Mr Updike’, de mooie ballad ‘Too Late The Key’ en ‘Follow’ horen. Met het ‘New Normal’ neemt hij meer de synthsound als basis. Of hem dit nu bevalt is nog even de vraag. In een lichtere vorm horen we dit terug in ‘One Way Conversation’. Toch blijft het bij de hand als dit solo album het geval dat het een mooi album is, maar of het altijd bij mensen in het hoofd blijft hangen is dan de vraag. Het titelstuk is best geinig maar mist dit wel en met een 8 minuten durende ‘Dead Man’s Burden’ maakt hij een song dat even buiten de kaders van al het vorige is. Mooi en meeslepend, maar een blijvertje?? Tijd zal het leren, al is dit album zeker aan te bevelen en past meer in de lijn van de toptijd van The Jayhawks.

Label Mascot

Beoordeling 8

Review De man die inmiddels een status kent als groot gitarist, Joe Bonamassa. De man weet telkens verrassen terwijl hij meer van hetzelfde maakt. Dat is de kracht van deze blues rock gitarist. Wanneer Royal Tea nog moet uitkomen, organiseert Bonamassa 1 liveshow dat live gestreamd wordt naar de fans. Hij was een van de eerste muzikanten die dit wereldwijd deed. Deze show is nu in de mixkamer onder handen genomen en op plaat gezet. De band opent met de opener van het album Royal Tea ‘When One Door Opens’, dan volgen er misschien meer. Hier hoor je de Love Gun van KISS in het nummer dat wellicht door KISS-ghostdrummer Anton Figg die nu als vaste drummer bij Bonamassa achter de kit zit. Maar juist dit soort uitspattingen naast de soulvocalen en bluesdrive maken de songs van Bonamassa fris, nieuw en uitdagend. Met nieuwe soulblues songs van het recente album ‘Royal Tea’, ‘High Class Girl’, maar ook covers van Rory Gallagher ‘Cradle Rock’, The Free’s ‘Walk in the Shadow’ en Jethro Tull’s ‘New Day Yesterday’ stonden op de setlist. Met de blueslegende Jimmy Hall speelt hij ‘Lookout Man’ en ‘Lonely Boy’. Met al deze songs is zelfs dit live album weer een aanwinst in de Bonamassa collectie!

Label BMG

Beoordeling 8

Review Sabotage is het zesde album van de Engelse rock metal band Black Sabbath. Wanneer Ozzy Osbourne, Tony Iommi, Bill Ward en Geezer Butler de jaren uitzwaaien met hun lager gestemde gitaargeluid en donkere teksten, werd er een nieuwe stroming geboren. De gitaar van Iommi was lager gestemd en de Heavy Metal kreeg nu een eigen geluid en kreeg er een gezicht bij, Black Sabbath. Sabotage verscheen na dat de band de wereld had veroverd met Paranoid en de album 4 en Sabbath Bloody Sabbath de band tot grote populariteit had gebracht. De stress van de populariteit werd groter en de passende middelen werd toegankelijker. Het originele album kent lange songs als ‘Symptom of the Universe’, ‘Megalomania’ en ‘The Writ’ waar vooral Iommi en Butler de band op sleeptouw neemt . Het ‘Hole in the Sky’ en ‘Am I Going Insane’ kreeg nog wat aandacht, maar daar bleef het bij. Achteraf is dit album meer gewaardeerd dan ten tijde van de release en zijn er verschillende covers van dit album door andere acts las Venom uitgevoerd. Met deze release zijn er 2 live albums van de een show van de Sabotage-tour ’75 aan toegevoegd. Hier zijn de classic songs ‘War Pigs’ ‘Iron Man’ ‘Black Sabbath’ en ‘Paranoid’ maar horen we ook dat deze band van grote klasse is. Het rust zeker niet alleen op Ozzy, maar is Tony Iommi de legendarische man. Met een powerful pompende ritmesectie is het stevige werk tot grote inspiratiebron voor vele bands ontstaan. Terugkijkend is dit album zeker de moeite waard om in huis te hebben om bands van nu te begrijpen hoe zij weer hun inspiratie op gedaan hebben. Black Sabbath hoor je nog in veel rock en metal en progrockacts terug.

Label Music on Vinyl

Beoordeling 8

Review Wanneer de singer-songwriter Willie Nelson in 2012 de hit ‘From Here To The Moon and Back’ scoort met Dolly Parton was dit een mooie gelegenheid om een volledig album met duetten te presenteren. Het is 2013 en het album is nu uiteindelijk op vinyl verkrijgbaar. Willie Nelson weet al jaren prachtige albums te maken en zeker in de laatste jaren verrast hij met zijn solo albums. Dit jaar verscheen al het album That’s Life en nu komt de verrassing als reprise en weet hij dit duet album weer onder de aandacht te brengen. Het aantrekkelijke aan dit album is de ontspannen sfeer. Met the Secret Sisters (Laura Rogers & Lydia Slagle) verrast de man even. De Sisters klinken als de female Everly brothers die eerder bij Nelson passen maar met het pure country nummer ‘It Won’t Be Very Long’ weet men dit goed te vertolken. Bekendere namen als Norah Jones (‘Walkin’), Sheryl Crow (‘Far Away Pieces’) en Het album kent een serie eigen songs van Nelson maar hij weet ook covers op dit album te brengen waaronder het nummer van CCR ? John Fogherty ‘Have You Ever Seen The Rain’ met Paula Nelson en ‘Always on Mind’ van Elvis met Carrie Underwood, Bill Withers’s ‘Grandma Hands’ met de soul blues zangeres Mavis Staples en Emmylou Harris weet met Nelson in de platen van Bruce Springsteen ‘Dry Lightning’ te vinden. De man van bijna 90 klinkt hier op dit album van 8 jaar geleden nog top en dat doet hij nog steeds! Al is het stemgeluid van de man niet altijd voor iedereen even toegankelijk, met dit album heb je een mooie mix. Lekkere country pop album!

Label Subpop/Konkurrent

Beoordeling 8

Review De Amerikaanse indierockers uit Alberque is in Nederland misschien niet zo bekend. Inmiddels bestaat de band alweer 25 jaar en sluit de band meer aan bij de hitlijsten van de zuiderburen dan ons Nederlandse hitlijst. Toch kennen we onbewust deze band van een nummer. Dat nummer komt van dit heerlijk album uit 2001, oh Inverted World. Het gaat om het nummer New Slang dat we vooral kennen van de (verkiezings)spotjes van Rijksoverheid. De band weet met James Mercer als vaste bandlid een constante sound te produceren. Het doet denken aan the Smithereens zoals het openingsnummer ‘Caring Is Creepy’ en ‘Weird Devide’. De vrolijke klanken van ‘Know Your Union!’ en “Girl On The Wing’ maakt het album een vrolijk album dat op de dag van vandaag prima mee kan gaan. Het is dan ook mooi dat er een geremasterde versie is verschenen en dat dit album weer onder de aandacht wordt gebracht.

Label Scarlet/ PIAS

Beoordeling 7,5

Review De Italiaanse powermetal van Vexillum weet naar 6 jaar weer eens de kop op te steken. Met hun bombastische sound met stevige stukken als anti climax de rustige gothic- en folkstukken, maakt de band bijzonder. Met ‘Enlight The Bivaouac’ weet de band het visitekaartje af te geven. Het 11 minuten durende epos kent alles wat de band zou willen zijn. Inclusief de koortjes, Schotse klanken en de galloperende drums dat het nummer aaneenrijgt. De overige songs zijn gemiddeld 5 minuten en kennen meer de structuur van de gebaande metal wegen. Snelle drums en loggere gitaarwerk op ‘Sons of A Wolf’ of de folkintro van ‘Voluntary Slaves Army’ dat daarna weer een mainstream metal sound. Met de doedelzaksound in de songs vermengt gaat de band vooral de wereld aan met songs over het leger. De titels ‘When Good Man Goes To War’ en ‘Prodigal Son’. Het snelle gitaarwerk op ‘The Deep Breath Before The Dive’ is zeker lekker en de afwisseling tussen de gitaristen is zeker de moeite waard om hier aandachtig naar te lusiteren. Het is niet dat de gitaristen snel op elkaar afstemmen, maar de afwisseling tussen de logge aanslagen en de versnellingen is meer dan prima. Het is dan ook een goed album al is het in het geheel wat onrustig.

Label UMe

Beoordeling 8

Review “You Wanted the Best You’ve Got the Best, the Hottest Band in the World :KISS” Met deze legendarische woorden begint de show van de Amerikaanse rockband KISS. Vanaf hun eerste live album ALIVE! Uit 1975 is dit een statement dat tot op de dag van vandaag geldt. KISS is een act dat zoveel vuurwerk gebruikt wat Beyonce in de hele show gebruikt, hier in het eerste nummer wordt afgeschoten. Het album is het eerste in de reeks van live opname dat KISS on the board heeft opgenomen en waarbij speciale songs worden gespeeld. De komende periode zal er met regelmaat een gemasterde live opname met speciale songs in een show uit gaan komen. Is KISS nog interessant dan?? De heren zijn inmiddels rond 70 jaar en daarbij geldt net als ieder ander dat je de hoge tonen niet altijd meer pakt. Dit album is van 2001, dus 20 jaar geleden. Met Ace Frehley als vaste gitarist en voormalige KISS drummer Eric Singer, de originele KISS drummer Peter Criss heeft vervangen. Het album is van goede kwaliteit en we horen Ace Frehley weer de sterren van de hemel spelen op Deuce. Ace weet het nummer ‘Talk To Me’, dat hij met het nummer ‘Shock Me’ (met een heerlijke solo) zingt, in de setlist te krijgen. De show komt uit de periode het reünie album Psycho Circus als tour een tweede ronde kreeg. Het mooie van deze shows is dat er meerdere songs op het album staan die niet direct in het drumstijl van Peter Criss lag. Eric Singer weet dit goed op te vangen en zo staat het bovengenoemde Talk To Me’, ‘Heaven’s On Fire’ en ‘I Still Love You’ op dit album. Zangers Paul Stanley en Gene Simmons zijn goed op dreef en goed bij stem en gaan hier en daar even van de gebaande wegen af. Dat maakt een live album dan ook zo leuk en KISS heeft hier wel 2 legendarische live albums, Alive! en Alive II op hun naam staan. Het zijn de inspirerende albums voor de rockbands van nu waaronder Nirvana, Foo Fighters, Metallica en vele andere bandleden deze album grijs hebben gedraaid. Songs als ‘Do You Love Me’, ‘Cold Gin’, ‘100.000 Years’ zijn er enkele die door deze bands zijn gecoverd en hier weer op dit album live te horen is. Bij dit album was de huidige gitarist Tommy Thayer de tourmanager van KISS en wist hij Frehley weer in good shape te krijgen. Natuurlijk zijn de KISS klassiekers ‘Detroit Rock City’, ‘Deuce’, ‘God of Thunder’ (met solo) ‘Black Diamond’ en Rock n Roll All Nite op dit album aanwezig en mag ‘I Was Made For Loving You’ voor de popfans niet ontbreken. Al met al is dit een live album van KISS die er weer mag zijn! KISS is volgend jaar in (weer) Nederland te zien. Deze show is extra aan de tour toegevoegd en sluit de band The End of the Road tour af in Amsterdam, daar waar Paul Stanley vroeger met zijn moeder woonde en Gene Simmons warm hart toedraagt.

Label E1

Beoordeling 8

Review Mammoth was het eerste bandje van de broertjes Alex en Eddie Van Halen. Het verhaal is inmiddels wel bekend. De Nederlandse rockers gingen met hun ouders mee naar USA. Starten een bandje Mammoth dat later en met David Lee Roth en Michael Anthony VanHalen werd. Gene Simmons (KISS) produceert hun demo met o.a, Running With The Devil waardoor Warner Bros de band tekent. De meeste mensen kennen VanHalen van de mega hit ‘Jump’ al is het Oh jaaa gehalte groot wanneer ze ‘Dreams’, ‘Why Can’t This Be Love’ en ‘Can’t Stop Loving You’ horen. Al was hier Sammy Hager inmiddels de zanger van VanHalen> De iconische gitarist kampte al jaren met een gevecht tegen kanker. Voor de laatste tournees vroeg hij zijn zoon Wolfgang mee als bassist. Keep it in the family, was het motto. Afgelopen jaar overleed de meestergitarist op 6 oktober. Wolfgang verwerkt dit debuteert nu met de naam van zijn vaders band; Mammoth WVH (Wolfgang VanHalen). Het album is wat we van de familie kunnen verwachten en is dan ook verrassend goed! Heerlijk Amerikaanse rock dat stevig is en goed in elkaar zit. Met ‘Mr. Ed’ weet men het album te beginnen. Duidelijk is dat dit een album is in het teken van zijn vader. Opvallend is dat Wolfgang alle instrumenten zelf bespeeld en doet dit vol energie! Als kind dat in de snoepwinkel is geboren en nu de ruimte neemt om alles wat er staat en door de jaren is aangeleerd in een keer weet om te zetten. Of het nu heer lekker uptempo nummer ‘Don’t Back Down’, ‘You’ll Be The One’ of het Pearl Jam achtige ‘Resolve’ is. De songs zijn intens en de composities zijn goed opgebouwd en kent ieder nummer een eigen wijze van eerbetoon aan zijn vader. Natuurlijk kan hij VanHalen niet vervangen en dat is ook niet hoe dit album moeten aanvliegen. Met ‘Mammoth’ horen we de man hoe zijn inspiratie ingedaald is en dat hij met de wijze woorden van zijn vader de droom achterna gaat. Alles is mogelijk en ga er voor… Het is inspirerend, pakkend en met de drive in het nummer zeer overtuigend. Waarna het ‘Circle’ een intense invulling geeft van de circle of life. De sound is niet blijven hangen in de 80’s van VAnHalen. Wolfgang kiest zelf een mix van sounds waardoor het album goed in deze tijd staat. De stevig gitaargeluid in ‘The Big Picture’, lekkere riffjes in ‘Feel’ en lichte sound in het bonus nummer ‘Distance’. Met dit album weet Wolfgang zijn vader optimaal te eren en is het een mooi begin om je carrière te starten.

Label Mascot

Beoordeling 8

Review De Amerikaanse singer songwriter Quinn Sullivan past in het rijtje van Joe Bonamassa. Als kind verschijnt hij al in het programma van Ellen DeGeneres, wordt uitgenodigd door Buddy Guy en BB King om eens te komen spelen en weet op 12 jarige leeftijd te debuteren. Hoe oud hij nu is? 22 jaar en maakt een album dat in de lijn van de soul blues van Bonamassa valt. Sullivan hoeft niet te leunen op andere muzikanten en heeft een enorm talent. Inmiddels is hij toe aan zijn vierde album en klaar om de wijde wereld te veroveren en in te pakken met heerlijke songs als ‘All Around the World’ en ‘She’s So Irresistible’. De man weet veel diversiteit op het album te brengen en durft ook van de gebaande paden af te wijken. Het kan dan zijn dat blues liefhebbers dit album voor het te poppy is. Toch past het in de lijn van nieuwe sterren als John Mayer met zijn songs ‘Baby Please’ en James Bay met ‘She’s Gone’, waar Sullivan prima bij aansluit. De blues van ‘How Many Tears’, het popnummer ‘Wide Awake’ of de rockdrive van ‘A World Without You’ maakt dat hij een heerlijk divers album aflevert. Het is dan ook een artiest die plotseling kan doorbreken bij het grote publiek. En dat is hem wel gegund.

Label the Players Club / Mascot

Beoordeling 8

Review Als 5 jarig jongetje leerde Paul Gilbert gitaar spelen. Vanaf die tijd heeft hij nu 50 jaar zijn gitaren in handen gehad. De man kennen de meeste mensen van de band Mr. Big die een grote hit scoorde met ‘To Be With You’. Maar Mr. Big was een superband en Gilbert had zijn sporen al verdient met Racer X. Zijn gitaargeluid is voor hem heilig en kent dan ook diverse gitaarseries die op de markt zijn gebracht door Ibanez. Buckethead van Guns & Roses was ooit zijn leerling. Met Werewolves of Portland komt Gilbert wederom met een instrumentaal album. Door zijn losse pols beweging weer hij de snaren optimaal laten klinken en is zijn gitaarspel ook een lust voor menig gitarist. Dit horen we terug in het titelstuk en weet hij zijn technieken optimaal in te zetten op ‘Professorship at the Leningrad Conservatory’. Het leuke aan dit album is dat Gilbert in de lockdowntijd alle instrumenten zelf heeft ingespeeld. Al was de drums even een uitdaging, gezien hij al bas en toetsen kon spelen. maar het allemaal in balans gebleven en zijn de melodieën in de composities melodieus en gevarieerd. Van ‘Argument About Pie’ en ‘Meningful’ tot ‘Problem’ zijn het allemaal instrumentale songs die als een geheel klinken. En soms is de vraag van de titel even: Waarom? Maar dat maakt voor dit 16de album van de man niet zoveel meer uit. Het is een heerlijk gitaar album waar menig gitarist alleen maar van kan dromen.

Label Excelsior

Beoordeling 7,5

Review De singer- songwriter Sofie Winterson gaat in het gewone leven door onder de naam van Sofie van Dijk. De Amsterdamse zangeres maakte voorheen deel uit van The Souldiers, Haar zus Cato en haar broer Joost maakten ook deel uit deze band. Smen veroverden ze Japan, New Zealand en delen van USA. Vanaf 2014 is ze solo en komt ze nu met een prachtige ep. Met het prachtig liedje Lisbon weet ze ieder muzikaal hart te veroveren. Het verhaal dat de inspiratie uit het boek Night Train To Lisbon kent zou prima als soundtrack van de film kunnen zijn. Nu alleen de film nog. Met de Australische jonge producer Golden Vessel en haar muzikanten leven in LA brengt dat ze veel inspiratie krijgt en aansluiting bij diverse talentvolle collega’s. maar het brengt wel mooie liedjes als het openingsnummer ‘Gone’ en ‘Slow’. Maar met de bas in ‘Wait Up’ brengt ze ook even wat anders op de EP. Het is dan ook uitkijken naar een volledig album. En ja wanneer ze wereldwijd doorbreekt, zeggen we pas dat we trots op deze Nederlandse zijn. Nu ik zeg, begin maar trots op haar te worden want ze is muzikaal gegroeid en ze mag nu wel op de grote festivals zich gaan presenteren.

Beschrijving Mascot

Type project 8

Klant De Amerikaanse rockers Crobot weten met hun albums Welcome To Fat City uit 2016 door te breken. Het debuut Something Natural was al een goed begin en twee jaar geleden verscheen Motherbrain. Daarna was het even stil. Maar dat brengt Brandon Yeagley, Dan Ryan en Chris Bishop tot Frank Bello van Anthrax om een deze Ep mee te spelen. Het resultaat is het nummer ‘Mountain’ dat lekker opzwepend is. Maar de heren zitten niet stil en bellen Stix Zadina (Steel Panther) voor een lekker vette openingsnummer ‘Everyone Dies’ en Howard Jones (Light the Torch) voor het verrassend lekkere ‘Kiss It Goodbye’. De Ep is weer lekker vet in de rocksound, uptempo zonder dat het metal wordt. Uitdagend en met het titelnummer als slot, smaakt dit zeker naar meer!

Label Frontiers srl

Beoordeling 8

Review De band Save the World is een soort van gelegenheidsband met Dan Tracy als zanger/ gitarist. Op dit moment weet hij regelmatig het podium met Alan Parsons te betreden en speelt hij in deze band. Met Robert Wright heb je een multi instrumentalist in huis die op veel albums zijn geluid heeft laten klinken. Jon Wysocki komt van de rockband Staind die in Nederland een hit scoorde met ‘It’s Been A While’. Dit album is dan ook een heerlijk power rock album en kent een mooie variatie aan songs. Het album begint pakkend met ‘Bleed’, krijgt wat meer tempo met ‘Comic Con’en wordt daarna prachtig melodieus met ‘In Pieces’. Alan Parsons weet zelf het gesproken woord in het heerlijk rockende ‘Circus Maximus’ te voeren. Al was het verhaal op Parsons zijn recente album The Secret ook omringt met circus invloeden. Met dit album weet Tracey de sound van Parsons door te trekken en zijn ‘Let Love Win’, “I Wish’, ‘Black Pearl’ en ‘the Light’ heerlijke songs.

Label Frontiers srl

Beoordeling 7,5

Review De band Save the World is een soort van gelegenheidsband met Dan Tracy als zanger/ gitarist. Op dit moment weet hij regelmatig het podium met Alan Parsons te betreden en speelt hij in deze band. Met Robert Wright heb je een multi instrumentalist in huis die op veel albums zijn geluid heeft laten klinken. Het trio dat het eerste album nog met een drummer werd ingespeeld, is nu terug gebracht naar een duo en neemt Wright de drums (digitaal) over. Ook dit album is een album vol heerlijke poprock songs, maar gevoelsmatig is het iets minder dan het debuut. Dit kan natuurlijk omdat het album net iets te veel is voor een dubbel album. Daarom is het ook als twee losse delen uitgebracht, maar wel op de dezelfde datum. Met de mainstream rock van ‘Bones’ en het 80’s achtige ‘Miss Muse’ zijn iets minder spannend. Er zit meer toetsen in de songs en het tempo blijft wat hangen in dezelfde dbm. Toch zit er zeker in de zangpartijen en muzikale loopjes leuke uitdagingen in zoals in het ‘Defenders of the Faith’, ‘Automaton’ en ‘Who’s That Girl’. Twee albums in een keer is dan net even teveel geweest. Maar los van elkaar zijn het prima poprock albums.

Label Scarlet rec.

Beoordeling 7,5

Review De powermetal uit Italie kent de energie die je wil hebben van een rockband. Met een rockchick Giada Etro als zangeres en een pittig vrouwelijke gitarist als Fabiola Bellomo is het plaatje in ieder geval goed. De band heeft na de release van het tweede album Crowned in Frost met Elvenking en DragonForce getourd, waarna het derde album in pre-productie ging. Verrassend werd in januari aangekondigd dat drie bandleden om persoonlijke redenen opstappen. Federico Mondelli en Etro blijven samen en vinden een volledig nieuwe band. Deze bandleden staan als band op het hoesje van de plaat en in april verschijnt het album in de release. Hoe dan ook, het album is lekker fel en met songs als ‘The Lone Stranger’, ‘Embrace the Night’ en het bijna 7 minuten durende ‘Crown Eternal’ weet de band je als powerrock liefhebber snel te pakken. De songs lekkere uptempo en weet men de songs lekker af te wisselen met zang en gitaarklanken die wisselend door de songs galmen. Drummer Diso Tomasini heeft een energieke avond wanneer hij live moet gaan spelen. De afwisseling is de drums is ook optimaal zonder dat het een choas wordt. De zang en gitaarsound weet de rode lijn hier vast te houden, terwijl het in het algemeen even net andersom is. Daar waar op het vorig album het nummer ‘Winterfall’ het juweeltje op de plaat was, is men nu in deze afwisseling in de composities meer in balans gebleven. Wellicht dat dit een dingetje is geweest bij de vorige bandleden. ‘The Water Dancer’, en ‘Angels in Disguise’ mogen best tot single worden gebombardeerd. Het zal in de metal lijsten zeker geen flater slaan. Met het intro-song ‘Tales of the Forest’ en het ‘Blood in the Snow’ (totaal 10 minuten) weet men het album op een prachtige manier te eindigen en men mag best trots zijn met dit album.

Label Lucky Numbers / NEWS

Beoordeling 7,5

Review Wanneer Melina Duterte van Jay Som en Ellen Kempner van Palehoud hun krachten bundelen, ontstaat er een droompop sfeer waarbij de zoektocht naar de prins op het witte paard is begonnen. Het gelegenheidsduo wist in hun samenwerking in 2 weken tot een volledig album te komen. Het is dan ook een album dat herkenbaar is voor de indie rock sound met vrouwen. Het heeft veelal een hoge stem waarbij de zangeres op adem moet komen en dat dan ook hoorbaar is zoals op het ‘Went Out Without You’. Maar ook lekker stevig te keer gaan in ‘Stay In The Car’ en ‘Anything At All’. Ook hier komen we de uitdagend spannende sound tegen in ‘Moon’ waarbij de bas en lage gitaarsnaren hun werk doen. Al zijn de songs met licht gitaarwerk zoals het ‘Sing of Spiraling’ toch de juweeltjes van het album.

Label Dirty Hit

Beoordeling 8

Review De indie alternatieve rock act uit Engeland weet in 2015 in door te breken met het album My Love Is Cool. Niet dat er hitsingles vanaf komen, maar de band met Ellie Rowsell weet door veel in clubs te spelen een fanschare te verzamelen. Het tweede album Visions of a Life kreeg de ruimte tot ontwikkeling en nu is Wolf Alice in balans om hun eigen sound vorm te geven. Het album Blue Weekend is dan ook een juweeltje dat er mag zijn. Vanaf de eerste klanken van het openingsnummer The Beach is het pakkend en het wordt met ‘Delicious Things’ alleen maar beter. Heerlijk meeslepend in de sound, pakkende gitaar of baslijntjes waar de lichte stem van Rowsell overheen galmt. Nee niet gilt maar in balans is met de muziek. Hier en daar de overdub waarbij het koortje ingezet wordt horen we in ‘Lipstick in the Glass’, het mooi akoestische ‘Safe From Heartbreak’ en ‘How CAn I Make It OK’. Hier valt de samenzang en duetvorm prachtig in elkaar. Het is dan ook een kracht van deze band wat men hier op dit album meer inzet. Het resultaat is dan ook dat dit album de band de ruimte geeft om een grote stap voorwaarts te zetten. Met het postpunk nummer ‘Play The Greatest Hits’ is er een keus gemaakt om het album een andere wending te geven. Het past niet in de lijn van de songs en de volgorde van de songs. Het is eerder jammer om dit nummer hier te plaatsten. Wanneer dit nummer eruit gehaald wordt is het een heerlijk album!

Label Okrahoma Records

Beoordeling 8,5

Review De Amerikaanse singer/songwriter en multi-instrumentalist Millsap Paker levert met Be Here Instead zijn vijfde album af. In 2014 werd hij al door de Americana Music Association's tot Emerging Artists of the Year uitgeroepen en nog steeds is hij niet klaar met zijn muzikale ontwikkeling. De eerste single die uitkwam was ‘The Real Thing’ en bevestigde wederom het talent van Millsap waarbij de akoestische gitaarriffs heel mooi kleuren bij zijn stem en het nummer door de tempowisselingen lekker vaart krijgt. Maar zoals al gezegd leren we op Be Here Instead een nieuwe Millsap kennen. Op sommige momenten lijkt hij terug te keren naar de jaren ’70 zoals bij de opener ‘Rolling’ en het soulvolle en wat psychedelische ‘Vulnerable’ dat hij schreef toen hij net getrouwd was. Met enkele hele simpele zinnetjes geeft hij de kern van zijn liefde weer (“it’s never really worth it to try to be tough”). Zo wordt al snel duidelijk dat hij die wat Folkachtige sound achter zich heeft gelaten en we wisten natuurlijk al dat hij zo’n beetje alle stijlen aan kan; van Rock naar Americana en via Country en Blues naar Folk. Zo tikt hij zelfs een beetje de Blues aan bij ‘It Was You’ met prima gitaarspel en gooit hij bij de wat gruizig klinkende rocker ‘Dammit’ zelfs alle schroom van zich af en horen we een Millsap zoals we dat nog niet eerder deden. Dat zijn stem zich ook prima leent voor wat soulachtige nummers hadden we al bij ‘Vulnerable’ erkend maar bij de mooie en gevoelige soulballad ‘Empty’ laat hij horen dat deze stijl hem ook echt prima past. Ook ‘Passing Through’, een mooie soulballad met een vleugje blues, hoort in dit rijtje. Maar op Be Here Instead begeeft hij zich ook op een wat meer experimenteler pad zoals bij het synthesizers gebouwde ‘Now, Here’. Die synthesizers komen ook weer terug bij ‘In Your Eyes’, waarbij we de jaren ’80 invloeden duidelijk herkennen en voor deze recensent tot één van de favoriete nummers van het album behoort. Met het uiterst dansbare en lichtvoetige ‘Always’ laat hij wederom een kant horen die we nog niet kenden. Dat hij nog steeds terug kan schakelen naar het geluid dat op eerdere albums zo toonaangevend was blijkt wel uit het kleine, akoestische luisterliedje ‘In Between’. Met Be Here Instead zet Parker Millsap de volgende stap in zijn muzikale carrière en waarschijnlijk is dit album zijn meest uitdagende tot op heden. Hij bewijst wederom een goede singer/songriter te zijn die moeiteloos van stijlen combineert en daarmee ook de stemming anders kan laten aanvoelen. Een meer dan prima album waarmee de Amerikaan hoopt eindelijk een breder publiek aan te kunnen spreken. Veel luisterplezier.

Label Matsor

Beoordeling 8,5

Review Rostam Batmanglij is met recht een duizendpoot. Naast het feit dat hij één van de drijvende krachten achter de immens populaire band Vampire Weekend was, is hij ook een succesvol producer (o.a. Haim ) en multi-instrumentalist. Met Changephobia levert hij zijn tweede soloalbum af. Met dit nieuwe album slaat de Amerikaan een nieuwe muzikale richting in en het kan zo maar zijn dat er een paar luisterbeurten nodig zijn om Changephobia echt te kunnen waarderen. Want het album klinkt gewoon anders dan zijn solodebuut Half Light. Het meest poppy nummer op het album is waarschijnlijk ‘4Runner’ waarin hij een roadtrip beschrijft vanuit het perspectief van de passagiersstoel. Maar op dit album zijn het juist die wat experimentele nummers die gaandeweg uitgroeien tot absolute pareltjes. Luister maar eens naar ‘Bio18’, een mooi ingetogen ballad met de (ontstemde) jazzy piano en de Afrikaans klinkende percussie. De saxofoon is hier de spreekwoordelijke kers op de taart. Die saxofoon staat ook centraal op het wat nerveus klinkende ‘Kinney’ en de bijdrage van saxofonist Henry Solomon zorgt voor balans. Maar Changephobia is zo veel meer. ‘These Kids We Knew’, met een bijdrage van Haim’s Danielle op drums, is een de gewenste opener met verrassende melodielijnen terwijl Rostam bij het intieme ‘Unfold You’ veel meer jazzinvloeden verwerkt. De drumcomputer bepaald het ritme op het titelnummer en ook hier horen we Solomon met zijn bariton sax een bijdrage leveren. Gaandeweg het album kom je steeds meer tot de conclusie dat piano en saxofoon als een rode draad door dit album lopen en als een soort bindmiddel fungeren van de melodielijnen en de teksten. ‘To Communicate’, waarbij op enig moment aardig aan de knoppen wordt gedraaid, is hier ook een mooi voorbeeld van en ook het wat vrolijk klinkende ‘Next Thing’ kent verrassende wendingen. De afsluiter wordt gevormd door de dromerige ballad ‘Starlight’ maar deze recensie is pas af als we het prijsnummer van het album genoemd hebben; ‘From The Back Of A Cab’ beschrijft de taxirit met zijn geliefde naar het vliegveld (“From the back of a cab to the airport / I am happy we got this hour”) en het is zo ongelofelijk knap dat door al die elektronische elementen het sentiment zo duidelijk doorklinkt. Changephobia is een album dat in ieder geval niet doorsnee is. Dit nieuwe album brengt ons een hele mooie collectie van liedjes met soms onconventionele melodiestructuren die waarschijnlijk meer dan één luisterbeurt nodig hebben om echt gewaardeerd te kunnen worden. Gun het album die tijd en je zult ontdekken dat het een ijzersterke en dynamische opvolger is van zijn debuutalbum. Veel luisterplezier,

Label Fire Records

Beoordeling 8

Review Eindelijk is daar het debuut Candlepower van de Amerikaanse singer/songwriter Marina Allen. Met de 7 nummers die dit “minialbum” vormen is daar eindelijk het moment gekomen om nader kennis te maken nadat de single ‘’Oh Louise’ enige tijd geleden al de ether in was geslingerd. De uit Los Angeles afkomstige Marina Allen steekt niet onder stoelen of banken haar inspiratie op te doen uit muziek van Joni Mitchell. In de VS wordt ze al vergeleken met grote namen zoals Karen Carptener en in mindere mate Kate Bush. De al eerder genoemde single ‘Oh Louise’ is de opener en meteen wordt duidelijk dat we hier niet met een recht-toe-recht-aan singer/songwriter te maken hebben. De verrassende en complexe melodielijn wordt door Marina met haar stem gedragen en het instrumentarium, inclusief de saxofoon, is perfect in balans. Bij ‘Belong There’ bewijst ze nogmaals niet voor de makkelijkste weg te kiezen en dit ietwat psychedelische nummer met mooie percussie heeft misschien wat gewenning nodig. Met ‘Sleeper Train’ is daar ineens weer die kristalheldere stem die door akoestische gitaar begeleid wordt en na ruim een minuut wordt het nummer nog warmer door bijval van drums, elektrische gitaar en een aangename tweede stem. Een nummer dat zo maar op een B-kant zou kunnen staan van een band uit de jaren ’70. De deels ‘spoken lyric’ ‘Believer’ is op zijn minst verrassend en voor mij het hoogtepunt van het album. Met het Folkachtige ‘Original Goodness’ keert ze weer terug naar de basis; een mooi “stripped-down” liedje waar ze nogmaals bewijst wat voor een uitzonderlijke stem ze beschikt. De afsluiter is er één met een deja-vu gevoel naar de jaren ’60; de pianoklanken die Marina ondersteunen op het amper twee minuten durende ‘Reunion’ zorgen voor een zeer intieme sfeer. Het enige punt van kritiek op Candlepower is dat het nog geen twintig minuten duurt. Marina legt de lat erg hoog voor een vervolg want dit debuut dat ergens in het midden houdt tussen een verlengde EP en een minialbum smaakt absoluut naar meer. Ze schrijft prachtige, intieme liedjes en ze heeft een bijzonder mooie en aansprekende stem. Er lijkt weer een pareltje gevonden te zijn bij het Britse Fire-label. Veel lusterplezier.

Label Jansen Records

Beoordeling 7,5

Review Je schrijft Louien maar spreekt haar naam uit als LouieAnn. Via een demo werd ze ontdekt, een album volgde en na een stilte is daar nu haar EP No Tomorrow. Op zich is deze EP niet haar debuut; in 2019, in een persoonlijk moeilijke periode vanwege het overlijden van haar vader, bracht ze al een soloalbum uit getiteld None Of My Words. Verder kan de goed geïnformeerde muziekliefhebber haar wellicht kennen van haar aandeel in de Noorse Americana-band Silver Lining. Zelf zegt ze hierover: “The debut was heavy with grief, and even though those feelings are still with me, they’ve become a lot less overwhelming, my mind isn’t focused on just one theme this time around’ my horizon has broadened and I’m able to dive deeper into other themes as well. I feel more present and more joyful now.” En dus is No Tomorrow een hernieuwde kennismaking die helaas maar uit een 5-track EP bestaat. Helaas want het wemelt in Noorwegen maar ook in andere Scandinavische landen van het talent en Louien behoort zeker tot die categorie. Ze opent met het lichtvoetige ‘Deep Within’ waarbij de lapsteel en de tweede stem het nummer verrijken waarna ze met op gitaren gedreven ‘Better Woman’ doorschakelt. De titelsong is een mooi ingetogen akoestisch Folkachtig nummer waarin ze feitelijk haar eigen verhaal verteld en ook ‘Fire’ wordt gedragen door haar stem, de akoestische gitaar en wat strijkers completeren dit wat melancholieke nummer. Met de afsluiter ‘Woke Up From The Dead’ horen we een wat diepere stem en een met een wat gevarieerder instrumentarium is dit waarschijnlijke de beste track. Deze EP smaakt naar meer en deze hernieuwde kennismaking is geslaagd. De uitdaging zal waarschijnlijk zijn om dit niveau vast te houden en een volwaardig album uit te brengen. Voor nu zijn het vijf mooie liedjes. Veel luisterplezier.

Label Commoner rec./ Thirty Tigers/ Bertus

Beoordeling 8

Review De Engelse singer-songwriter John Smit krijgt nog niet het succes dat hij misschien wel verdiend. Hij verzorgde het voorprogramma voor Ben Howard en Iron & Wine om maar enkele te noemen en speelde hij met Jackson Brown Jarvis Cocker. Tevens wordt hij ingehuurd door David Gray, Lianne La Havas en Joan Beaz om in hun band mee te touren. Het is dan ook niet vreemd dat deze man prachtige album kan maken. Zijn stijl van typische singer-songwriter past hem goed. De ingetogen stem geeft rust in de liedjes waardoor het verhaal dat hij wil vertellen beter overkomt. In de studio van Peter Gabriel weet hij met Jason Rebello (Sting/ John Mayer) Ben Nicholls (Seth Lakeman) Joy Sikora (Poalo Nutini) en Jessica Steveley van The Staves een album te maken waar zijn doorbraak wel verzilverd mag worden. Songs als ‘Sancturary’, ‘To The Shore’, ‘Hold On’ en ‘Eye to Eye’ zijn zeker juweeltjes. Met diverse gasten die voor de zangpartijen de achtergrond vocalen of duetten zingen maakt het album alleen maar mooier. Lisa Hannigan en Courtney Hartman zijn enkele zangeressen die hem hierin optimaal ondersteunen. De opbouw van het nummer ‘Deserving’ is daardoor prachtig en het beeldend verhaal van ‘The Best of Me’ is intiem en mooi. Het album kent 12 songs, waarbij de songs niet in herhaling vallen maar een constante ontspannenheid kent. Voor je het weet is het album van deze man met een prachtige stem voorbij en tik je het op repeat.

Label EMI/ Virgin

Beoordeling 7,5

Review De zangeres uit London Aria Wells heeft haar artiestennaam gedoopt tot Greentea Peng. IN haar jonge jaren ging ze mee op tournee met Nena Cherry (‘7 Seconds’) waar ze veel van heeft opgestoken. Na twee Ep’s en een hit Downers is er nu het album Man Made. Het album begint als een oude plaat, wat we tegenwoordig meer horen. De lekkere beat van Make Noise en de wijze waarop ze haar rap hier door laat klinken is heerlijk en relaxt. Alsof Sade zou gaan rappen, zijn de relaxte beats en songs als ‘This Sound’ met blazers, het pakkende refrein met ‘Fee My People’ of het directe rap nummer ‘Nah It Aint The Same’. Het akoestische gitaartje in Suffer is dan weer even opvallend te noemen. De hip hop, reggae en elektrobeat van de songs wordt na de eerste helft minder verrassend. De songs van 2 – 3 minuten maken dat er veel songs op dit album van 61 minuten staan. Al zou dit album ook voor veel mensen in de jaarlijstje kunnen gaan verschijnen en een rage kunnen gaan ontketenen zoals dit bij Amy Winehouse gebeurde.

Label V2

Beoordeling 8,5

Review De Schotste band die Snow Patrol voorging. Del Amitri heeft in Nederland nooit de erkenning gekregen wat men in UK wel kreeg. De single Nothing Ever Happens werd een hit en het album Change Everything is nog steeds een juweeltje van een plaat. Na 10 jaar is er weer een plaat van hen en die mag er weer zijn! Met het ‘You Can’t Go Back’ is de toon gezet en weet Justin Currie de stap te zetten naar de volgende. Daar waar ze ooit zo zijn begonnen en nu een vervolg geven zal ieder de begin periode uitlichten en nu het vervolg bekritiseren. Je kunt dan niet meer terug. En met het ‘All Hail Blind Love’ en ‘Musicians and Beer’ weet de band een voltreffer te geven als vervolg. Na deze drie songs ben je verkocht wanneer je de teksten in de context met de muziek legt. De band uit Glasgow weet het nog even treffend te brengen. Met hun meeslepende indie sound zijn bands als the Jayhawks en Snow Partol gaan voortborduren. De band zal nooit geen stadion band gaan worden maar de songs als ‘It’s Feelings’, ‘Close Your Eyes’ of het juweeltje ‘Otherwise’ zijn songs die in een vitrinekastje kunnen. Het album mag in mijn inziens al in het lijstje van 2021, al weet ik niet of het op lange termijn dit vasthoudt. Het verleden heeft uitgewezen dat de andere albums ook wat in de vergetelheid zijn geraakt en nu weer in de spotlight mag.

Label Dead Oceans

Beoordeling 8,5

Review De Amerikaans/Koreaanse Michelle Zauner, artiestennaam Japanese Breakfast, is terug met een nieuw album, Jubilee. Haar twee vorige albums werden alom goed ontvangen maar waren omgeven met een sombere, donkere sluier van melancholie. Met Jubilee opent ze echter een nieuw hoofdstuk in haar leven. Dat het nieuwe album een nieuw geluid met zich mee zou bregen lag in de lijn der verwachting maar dat de Amerikaans/Koreaanse de jaren ’80-muziek goed in zich heeft opgenomen blijkt wel uit catchy nummers als ‘Be Sweet’, ‘Slide Tackle’ en de opener Paprika’; drumcomputers en synthesizers zorgen voor nummers die onwijs melodieus klinken en zonder dat je het weet onder je huid kruipen. En op sommige momenten laat ze nummers heel orkestraal klinken, zoals bij ‘Kokomo, IN’ waarbij je het gevoel krijgt dat er een compleet strijkersensemble haar medewerking verleent. Overigens kreeg Michelle op dit album ook hulp van diverse strijkers en blazers en die zijn van absoluut toegevoegde waarde. Op de eerste twee albums stonden de ongeneeslijke ziekte van haar moeder en het latere overlijden centraal maar van dat donker randje dat zich vooral uitte in een wat Lo-Fi-achtig geluid is op Jubilee vrijwel niets terug te vinden. Centraal op het album vinden we ‘Posing In Bondage’ terug, een etherisch en sensueel nummer dat een iets donkere zijde van Michelle laat zien en waar we haar “I’m just a woman with loneliness/I’m just a woman with needs,” horen zingen. Met het wat donkere randje en de onbekende tweede stem is het één van de beste tracks op het album. En zo blijft het geluid van dit album zo anders dan de eerste twee. Want ook het luchtige en met kinderstemmen omgeven ‘Savage Good Boy’ is zo anders dan dat donkere, Lo-Fi-achtige shoegaze geluid dat eigenlijk zo karakteristiek was op de eerste twee albums. ‘In Hell’ is een aangename popsong en met ‘Tactics’ neemt ze in een prachtig gevoelig liedje mee in een verbroken liefde. Dat ze haar muzikale verleden nog niet vergeten is bewijst ze met het persoonlijke ‘Posing On Cars’; mooie shoegaze-achtige gitaren omgeven haar breekbare stem als we haar ”I’m just a woman with loneliness/I’m just a woman with needs” horen zingen. Gaandeweg wordt het nummer mooi opgebouwd met sfeervolle drums en synths om het plaatje totaal te maken. Jubilee is een verrassend positief popalbum geworden en onderschrijft het talent want naast het schrijven van alle teksten horen we haar ook op diverse instrumenten terug als piano, basgitaar, synthesizer en nog wat meer. Eindresultaat is een bijzondere mix waarbij het heel makkelijk is om invloeden van diverse bands te herkennen zonder dat de authenticiteit van Jubilee vervaagt. Een fijne popplaat. Veel luisterplezier.

Label Concord rec.

Beoordeling 8,5

Review Voor velen is de naam Billy Frederick Gibbons niet direct te plaatsen, maar de man is een van de toonaangevende blues-rockers op deze aarde. De zanger en gitarist van de band ZZ Top is met zijn lange baard meer dan herkenbaar. Naast ZZ Top verschijnt de man regelmatig als gast bij diverse bands waaronder de Supersonic Blues Machine. Toch weet hij ook nog ruimte te maken voor een solo album. Het is inmiddels zijn derde solo album, terwijl velen nog wachten op een ZZ Top album. Maar zoals de cover van dit album de bekende ZZ Top auto van de legendarische Elimenator album weer staat afgebeeld, ligt de sound van dit album ook dicht bij ZZ Top. Of misschien beter gezegd, het is een nieuw ZZ Top album met andere bandleden waaronder drummer Matt Sorum. Daar waar de solo albums Perfectomundo en The Big Bad Blues meer in de blues met een latin tintje was is het nu weer heerlijk rechttoe rechtaan drives zoals we dat van ZZ Top willen horen zoals het ‘My Lucky Card’, ‘Shuffle, Step & Slide’ en het meer uitdagende ‘Spanish Fly.’ Natuurlijk zit er een lekkere slow ballad tussen en dat is hier het ‘Vagabond Man’ geworden. Dat de man Texas altijd hoof heeft is dit keer verpakt in de cover ‘Hey Baby Que Paso’ van Texas Tornados. Maar de uitschieters zijn ‘Stackin’ & Bones’ met Larkin Poe en het heerlijke ‘West Coast Junkie’ om het met het Tom Waits achtige ‘Desert High’ te eindigen. Het is dan ook een heerlijk album van Gibbons dat weer een vertrouwd geluid geeft en de hardware van de auto is weer geheel gesmeerd.

Label Excelsior

Beoordeling 8

Review Bertolf Lentink is een Nederlandse singer-songwriter die velen van ons op een podium hebben gezien. Voorheen speelde hij bij Ilse de Lange, de coverband van Crosby Stills Nash & Young, Her Majesty en weet al jaren mooie liedjes te schrijven. Zo schreef hij Other Side of Me van Roel van Velzen, ‘Won’t You Let Me Have My Way With You’ van Miss Montreal en was hij een bandlid van de DWDD huisband van Henny Vrienten. Nu komt de man met album nummer 8 Happy In Hindsight dat een van zijn mooiste albums is geworden. Met the Beatles in je achterhoofd hoor je als het ware Paul McCartney met nieuwe liedjes die de sfeer van de laatste jaren van The Beatles ademen. ‘Back To The Garden’, het titel stuk of ‘What Have i Dragged You Into?’ met een lekkere gitaarsolo aan het eind zijn gewoon heerlijke popsongs. Niets nieuws maar gewoon heerlijk om op te zetten. Zo zijn songs ‘Welcome Time Travellers’ en ‘Everywhere I Go’ opvallende songs. De Americana sound is wat naar de achtergrond geschoven en ligt de nadruk op de pop en met ‘Don’t Look Up, Don’t Look Down’ en ‘You’re Not Gonna Get It Everyday’ komt de country even om de hoek kijken. Dit weet hij dan ook goed te brengen en is zijn gitaarspel dan ook opvallend goed. Het siert natuurlijk dat Bertolf zelf voor een groot deel het album heeft gemaakt en geproduceerd. En dat is meer dan goed geslaagd!

Label Warp Records

Beoordeling 8

Review De Poolse versie van Idols vormde in 2004 de springplank voor de inmiddels 33-jarige Monika Maria Brodka, alias Brodka. De Poolse heeft inmiddels al aardig wat albums uitgebracht en met Brut voegt ze weer een nieuw hoofdstuk aan haar discografie toe. Het belangrijkste thema van het album is de onrust in de wereld en zeker ook in haar vaderland Polen. De wereld kreeg te maken met een pandemie maar in het thuisland van Brodka vond er tegelijkertijd een maatschappelijke beweging plaats voor meer vrijheden en rechten voor de bevolking. Als voorbeeld schetst ze de hippe, coole en mondiale hoofdstad Warschau en aan de andere kant is er vanuit de overheid veel vrijheidsbeperking. In haar thuisland is Brodka echt een grote naam die dus ook haar stem durft te laten horen, maar in het buitenland is ze zoals ze zelf zo mooi omschrijft “nog steeds een debuutartiest”. Dit nieuwe album is een gevarieerd, eigentijds popalbum geworden waar Brodka zo nu en dan weer naar hartenlust experimenteert. De wat industriële, elektronische sound loopt als een rode draad door Brut maar is niet overheersend. Opener ‘Come To Me’ wordt gedragen door een drone-achtige beat en hier verwerkt Brodka al de nodige samples want daar begon het allemaal mee; het vastleggen van individuele geluiden, of het nu het vallen van een glasscherf was, het gefluit van de airco of een andere random geluid. Met ‘Game Change’, een fraai stukje Electro-Pop, stelt ze de gender-discussie centraal en ook bij het springerige ‘Hey Man’ dat vergezeld gaat met een fraaie video worden man en vrouw vervaagd. Daar tegenover staat dan weer het wat ingetogener ‘Imagination’ maar evengoed schakelt ze over naar ‘You Think You Know Me’ waar we invloeden uit de jaren ’80 herkennen. Dat de Poolse veelzijdig is blijkt uit een nummer als ‘Fruits’ dat een haast etherische rust uitstraalt terwijl ‘The World Is You’ door de synthesizers een wat mysterieus karakter krijgt. Met de afsluiter ‘Sadness’ schaalt Brodka weer af en vocaal is dit misschien wel haar sterkste track want haar stem is hier absoluut de richtinggevende factor. Brut is weer een volledig Engels gezongen album en Brodka weet op een authentieke wijze maatschappelijke vraagtukken via haar teksten met ons te delen. De elf nummers bieden voldoende variatie om te blijven boeien en dit album zou wel eens de doorbraak buiten Polen kunnen worden. Waarschijnlijk het beste en meest uitgebalanceerde album dat Brodka tot op heden heeft uitgebracht. Veel luisterplezier.

Label BMG

Beoordeling 8

Review Het is een prettige verrassing wanneer we weer iets van Adam Duritz en zijn Counting Crows horen. Het laatste album is alweer van 7 jaar geleden. Met Duritz zijn verblijf in UK en de pandemie brengt hem weer tot het schrijven van songs. Al is het een EP van 4 songs, het smaakt nu al naar meer! Het openingsnummer ‘The Tall Grass’ geeft weer een vertrouwd gevoeg bij deze band. De beeldende teksten geven aan wat deze man beleefd en waar zijn vragen liggen. Het is niks nieuws onder de zon maar de pianocomposities en de band die dit aanvult geeft dat de stem van Duritz met zijn verhalen op zijn plek valt. De single ‘Elevator Boots’ weet je door het album te loodsen naar het heerlijk nummer ‘Angel of 14th Street’. De wereld van London in de huidige tijd gaat aan Duritz voorbij. Met het ‘Bobby and the Rat Kings’ valt de man wat in herhaling als het gaat om de sound. Het gaat op een gegeven moment allemaal wat aan je voorbij als het zo blijft. Deze EP is na 4 songs klaar en deel 2 komt snel om eind dit jaar deze twee delen samen te voegen tot een geheel.

Label BMLG/ Universal

Beoordeling 7,5

Review De Amerikaanse zanger Brett Charless Young is van baseball pitcher naar singer-songwriter geschoven. Zijn debuut EP verscheen in 2007 en verschijnt zijn zesde album. De singer-songwriter weet zich vooral in de Amerikaanse country pop te presenteren. Hier scoort hij in de country airplay lijsten met regelmaat een nummer 1 hit terwijl we hier aan de andere kant van de oceaan amper weten dat deze man bestaat. Met de single ‘Lady’ wist hij vorig jaar de hitlijsten te bestormen. De country dat vooral een popelement in zich heeft is erg populair. De songs zijn niet direct opvallend en misschien mainstream, maar altijd even catchy. Songs als ‘Leave Me Alone’ en het titelstuk zijn lekkere songs en ‘You Didn’t’ is door het klein te houden ook een opvallend nummer. De sound leunt erg op de country pop van John Mayer en dat gaat er in Amerika in als warme broodjes. Met de 8 songs die een gemiddelde van nog geen 3 minuten duren is het album misschien eerder een commercieel succes dan muzikaal even sterk.

Label EMI/ Virgin

Beoordeling 8

Review Crowded House, de band van de broertjes Neil en Tim Finn die grote successen kende met songs als ‘Four Seasons in One Day’, ‘Wheater With You’ en ‘Don’t Dream It’s Over’. Het nieuwe album is in de titel dan ook een knipoog naar hun begin periode. Neil Finn werd onlangs door Fleetwood Mac ingehuurd om Lindsey Buckingham te vervangen. Nu heeft Neil Finn de hele familie bijelkaar gehaald en met Michael Froom de band weer nieuw leven ingeblazen. Het nieuwe album is vooral ingetogen en ligt de nadruk om mooie liedjes te maken. Zo zijn ‘Too Good For this World’, ‘Playing With Fire’ en het uptempo ‘Love Isn’t Hard At All’ prima songs. Maar echte uitschieters missen er op dit album. Het ‘To The Island’ en ‘Sweettooth’ leunen als het ware wat tegen de oude sound van Crowded House. Kijken we blanco naar het album, dan is het een prima album dat heerlijke liedjes brengt waarvan het mooiste liedje ‘Deeper Down’ aan het eind van het album te luisteren is.

Label One Little Indie records

Beoordeling 7

Review Het Britse duo Luca Statucci en Ben Fritzgerald gaan schuil achter de naam Stubborn Heart. Het duo weet met hun elektronica een jaren 80 sound te produceren dat in een mooi nieuw jasje is gestoken. Het openingsnummer ‘Talking Gold’ geeft direct het visite kaartje af en met ‘Proves to Be’ weet men de elektronische bassen nog even aan te zetten. Het diepe doordringende geluid geeft de noise sound binnen de dance weer. Daar waar het debuutalbum in 2012 uitkwam was het nodig om dit album in 2021 uit te brengen. maar echt spannend wordt het niet. De beats weten in herhaling te vallen in het tweede deel van het album. Daar waar ‘Mum’s Word’ nog wat verrassing bracht is dat bij ‘Oh Stephenie’ en ‘Drop the Ball’ wel verdwenen.

Label Warner

Beoordeling 8

Review Na het Eurovisie rock geweld van Maneskin, gaan we even terug naar de stille pianoklanken van de winnaar uit 2017 Salvador Sobral. De Portugese zanger wist met zijn emotie en het kleine liedje ‘Amar Pelos Dois’ iedereen stil te krijgen. Nu verschijnt er het album bpm en is hij eindelijk op het Nederlandse podium te zien. Vanwege zijn hartproblemen en behandelingen heeft het jaren geduurd om dit album op te nemen en een vervolg te geven aan het album ‘Alma Nuestra’ en het Eurovisie songfestival avontuur. Dit nieuwe album staat dan ook vol prachtig kleine liedjes zoals het ‘Ful Ver Mey Amor’ en het lekker swingende ‘Se De Min Precisarem’. Met ‘That Old Waltz’ en ‘Paint The Town’ zingt hij 2 songs in het Engels met een mooi Portugese tongval. De songs zijn vooral piano songs die uitgewerkt zijn tot een band- liedje. Het heeft een kop en staart en de taal en zijn stem maakt dat je vanzelf verliefd wordt op de liedjes, ondanks dat je het niet kunt verstaan. Highlight van het album is het ‘Medo de Estimacao’ waar de kracht van Sobral zijn zang in een Europees compositie komt te staan en het ‘Sangue Do Mey Sangue’ dat doet denken aan het liedje van toen… Salvador over het album: "Since the beginning of my career I feel more comfortable singing other people's songs. It's true that I have ventured on previous albums writing a song or two, but I can't say that I have exploited my songwriting vein, it was just a capillary. The approach of this new album is to expose my entire aorta. I make many decisions during my sleepless nights. I always remember when I was in the hospital: they did a lot of electrocardiograms and, at a more delicate stage, there was also a monitor showing my bpms. And that, oddly enough, gave me a sense of familiarity. Bpm was something I knew well from music. And so, I decided that the record would be called bpm. I could sleep in peace. At least that night.” Tour • 27.10.2021 | Rockhal, Esch-sur-Alzette LU • 30.10.2021 | De Doelen, Rotterdam NL • 01.11.2021 | Het Concertgebouw, Amsterdam NL • 02.11.2021 | Stadsschouwburg, Nijmegen NL (i.s.m. Doornroosje) • 03.11.2021 | Vooruit, Gent BE (i.s.m. Democrazy)

Label Thirty Tigers/ Bertus

Beoordeling 8

Review De Amerikaanse Southern Rockers Blackberry Smoke weten inmiddels een aardige fanschare op te bouwen. De afgelopen jaren wist men heerlijke blues-rockalbums al Find A Light te maken en met dit album weet men de andere albums weer te overtreffen. Het is altijd heerlijk wanneer je een rockend gitaar alleen de opening van een plaat laat doen, waarna de rest van de band zo inschuift. Live It Down is dan zo’n opener waarbij je direct verliefd wordt op de band. Geen gelul maar lekkere southern rock dat je langzaam opzuigt. Daar waar de stem je meesleept naar de geïmproviseerde anti-climax met gitaarsolo om daarna weer lekker verder te rocken. We kennen dit als geen ander van The Black Crowes die dit in de jaren 90 deden en die hadden het al van de good old Lynyrd Skynyrd, ZZ top achtige bands. Lekkere slepende rock zoals the southern rock betaamd met ‘You Hear Georgia’, ‘Hey Delilah’ en ‘Lonesome For A Living’ met Jamey Johnson. Met een Bob Seeger achtige poprocksong ‘Ain’t The Same’ is het altijd even een lekkere verademing en Gov’t Mule Warren Hayes schuift aan voor het prachtige ‘All Rise Again’. Waarna het subtiel en akoestische ‘Old Enough To Know’ als juweeltje van de plaat verschijnt. Het past in het album concept en zal wellicht als “los spotify” liedje de kracht verliezen. Voor het einde van het album weet de band met ‘All Over The Road’ en de heerlijke afsluiter ‘Old Scarecrow’ weer lekker te rocken.

Label Secretly Canadian

Beoordeling 8,5

Review Singer/songwriter Nick Rattigan is terug met een nieuw album; Voyager. De uit Reno, Nevada afkomstige Amerikaan is echter veel meer; hij is ook “music-video-director”, journalist en multi-instrumentalist. Muzikaal kennen we hem als drummer/zanger van Surf Curse en solo bracht hij al muziek uit onder het alias The Nicolas Project en Tele/Vision maar sinds 2015 is hij actief als Current Joys. Dit nieuwe album telt maar liefst 16 tracks waarbij Rattigan zijn veelzijdigheid aan ons toont en zijn filmervaring verwerkt in de wereld waarin hij leeft. Meteen bij opener ‘Dancer in The Dark’ is de noodzaak en urgentie voelbaar; tussen het pianospel en het strakke drumwerk hoor je de melancholie in de stem van Rattigan en gaandeweg wordt het nummer prachtig opgebouwd waarbij de strijkers een mooie toevoeging vormen. Hierna neemt de Brit ons mee in zijn eigen tijdmachine waar we diverse muziekstijlen voorbij horen komen. Zo pakt hij met vlijmscherpe drums bij het razende ‘Naked’ terug naar de punk en horen we hem bij ‘Breaking The Waves’ als een soort gekwelde geest die op The Cure’s Robert Smith doet lijken. Ook bij het aanstekelijke ‘Money Making Machine’ ligt een vergelijking met het geluid van The Cure op de loer. Rattigan steekt overigens niet onder stoelen of banken dat hij lijdt aan een angststoornis en het hartverscheurende ‘Shivers’, een cover van The Boys Next Door, past perfect bij de geestelijke toestand van de Amerikaan. Maar er staan ook enkele prachtig rijk gearrangeerde nummers op dit nieuwe album zoals ‘American Honey’, een innemend melancholiek meesterwerkje met mooi gitaarspel en met gesloten ogen zie ik dit nummer ook door Tom Petty gespeeld worden. Ook het haast akoestische ‘Big Star’, waar de stem van Rattigan alleen ondersteund horen door gitaar en piano, is meer dan geslaagd. Mooi is om te horen dat hij de opnamestudio in loopt en “Big Star Take One” horen zeggen. Bij de sfeervolle single ‘Amateur’, ook weer met die richtinggevende piano, laat Rattigan wederom horen hoe krachtiger een liedje wordt als als je laagje voor laagje opbouwt. Waarschijnlijk dingt het gevoelige ‘Rebecca’, genoemd naar de gelijknamige Hitchcock-film, met ‘Altered States’ (horen we daar de strijkers China Crisis’ ‘Wishful Thinking’?) naar de verwijzing van beste track op het album. ‘The Spirit Of The Curse’ is een mooi akoestisch nummer waar hij met zijn kopstem zingt, ‘Something Real’ is een uptempo duet en ‘Vagabond’ luistert makkelijk weg. De albumtitel wordt vertegenwoordigd door twee titelsongs; daar waar ‘Voyager Pt1’ vooral een mooi melancholisch instrumentale soundscape is ontvouwd “Pt 2” zich tot een meer dan gevoelige pianoballad waar Rattigan het uiterste van zijn stem vraagt. Met bijna 55 minuten speeltijd en een indrukwekkend palet aan variatie in de liedjes is Voyager een mooi album geworden. In dit Spotify-tijdperk kun je er natuurlijk enkele nummers uithalen en toevoegen aan je playlist maar het is echt een luisteralbum geworden met een kop en een staart. Het is een gevoelig en melancholiek album geworden waar de Amerikaan nog maar eens zijn veelzijdige talent etaleert. Eentje voor de jaarlijstjes. Veel luisterplezier.

Label BMG (PIAS)

Beoordeling 8,5

Review Met meer dan 40 miljoen verkochte albums behoort Texas tot één van de meest succesvolle bands van Schotland. De band waar zangeres Sharleen Spiteri en Ally McErlaine leden van het eerste uur zijn én bepalend voor het geluid van de Texas, brengt met Hi hun tiende album uit. “Hi” is eigenlijk een hele informele begroeting tussen (oude) bekenden. En dat is eigenlijk precies het gevoel dat dit tiende album van de Schotse formatie Texas oproept. En dit album zou er helemaal niet geweest zijn als ze niet toevallig tegen een aantal “vergeten” tracks waren gestuit die het niet haalden op het White On Blonde album uit 1997. Deze nummers brachten zoveel inspiratie naar boven dat de band besloot nieuw werk te gaan schrijven en een tiende album uit te brengen. Wij kennen ze natuurlijk van de hits ‘I Don’t Want Have A Lover’, ‘Black Eyed Boy’ en ‘Say What You Want’. Het is alom bekend dat Sharleen en Ally bepalend zijn voor de sound van de band. Soms wordt die wel omschreven als “retro-pop”, maar vast staat dat de Schotse band met hun geluid al drie decennia succesvol is. Ook op Hi komen we weer een breed aanbod van stijlen tegen. Zo opent de band met hun single ‘Mr Haze’, een onvervalste floorfiller, geïnspireerd op de Motown-sound waar subitiel een sample van Donna Summers’ klassieker ‘ Love’s Unkind’ in verwerkt is. Vervolgens pakt de band door met de titelsong waar de Britpop vermengd wordt met Hip-Hop in de vorm van een samenwerking met Wu Tang Clan. Bij ‘Moonstar’ verwerkt de band dan weer Country-invloeden zonder dat hun sound aan authenticiteit inboet. Texas staat bekend voor de uptempo liedjes die je niet meer loslaten, mede door de karakteristieke stem van Sharleen, zoals ‘Just Want To Be Liked’ (let op de blazers), ‘Heaven Knows’ en ‘Look What You’ve Done’. Toch weet ook op dit tiende album de band ons zo nu en dan te verrassen. Met ‘Dark Fire’, één van de hoogtepunten van Hi, nemen ze ons terug naar het romantische beeld van de Amerikaanse Highschools in de jaren ’50. Maar het is toch wel bij een nummer zoals ‘You Can Call Me’ dat de stem van Sharleen op zijn best is en Texas klinkt zoals we dat zo goed kennen. De afsluiter ‘Falling’ heeft dan weer die jaren ’90 invloeden maar het is toch vooral de ballad ‘Unbelievable’ dat de meeste aandacht trekt. Dit mooie, rustige nummer wordt prachtig opgebouwd en wederom is het de inmiddels 53-jarige zangeres die dit nummer draagt. Hi is wederom een ijzersterke plaat van de Schotse band; ze zijn onmiskenbaar in bloedvorm met Sharleen Spiteri als boegbeeld want haar stem klinkt na dertig jaar nog steeds even krachtig als op het debuutalbum Southside. Buiten enkele verrassingen is het allemaal niet vernieuwend en is het gewoon Texas wat je hoort, maar je krijgt er een ongelofelijk goed humeur van. Veel luisterplezier.

Label Deutsche Grammophone

Beoordeling 8,5

Review Richard Hall oftewel Moby weet al jaren internationaal succes binnen te loodsen met zijn dream en dance albums. In de teksten weet hij politieke en religieuze thema’s aan te halen. Met de albums Play en 18 weet de man ook in Nederland en België met hits als ‘Natural Blues’ en ‘Porcelain’ zich definitief te vestigen en staat hij als afsluitende act op diverse festivals. Dit keer gaat Moby terug in de tijd en met het orkest van Budapest weet hij zijn songs een nieuwe versie te geven. Een akoestische gitaar en een orkest doet wonderen en het blijft allemaal heerlijk swingen zoals Moby dit als geen ander kan opzwepen. Met gasten als Gregory Porter op ‘Natural Blues’ en Jim James voor ‘Porcelain’ staan er velen in de rij om met deze man samen te werken. Het resultaat is dan ook verbluffend goed. Met Kris Kristofferson en Mark Lenegan weet Moby een mooi setje te maken voor ‘The Lonely Night’ e Nataly Dawn Alice Skye en Luna Li springen bij op ‘The Great Escape’. Een ander grote hit van Moby ‘Why Does My Heart Feel So Bad’ is voor Apollo Jane en gospel zanger Deitrick Haddon weggelegd. Zangeres Mindy Jones heeft het voorrecht om zowel op ‘Almost Home’ als David Bowie’s ‘Heroes’ te laten schitteren. Het is dan ook een heerlijk album met prachtige dancesongs die een nieuw jasje krijgen waardoor ze nog mooier klinken. Ok niet alles is even geslaagd maar voor 90% weet Moby wederom te verrassen.

Label Tick

Beoordeling 8

Review De beide broers Pascal en Walter Wilhelm groeiden thuis op met de Bluesplaten van hun vader. Ze kozen al vroeg voor een eigen carrière maar kwamen na een kleine dertig jaar weer bij elkaar. In 2020 was daar het debuutalbum High Class Horse en nu is daar met Cab Driving Man een waardige opvolger. Voor dit album zochten de broers Pascal (gitaar/zang) en Walter (basgitaar/zang) de samenwerking op met een aantal muzikale vrienden en kozen ze voor een handvol covers naast een drietal eigen geschreven nummers. Met enkele muzikanten zoals Harp Mitch en Gerrit Ekkelenkmap werkten ze al eerder samen en beide heren horen we vooral hun kunsten op mondharmonica vertonen. Ze weten een aangename balans te vinden tussen de Chicago Blues en de West Coast Blues, de stijl die ze vooral op hun debuutalbum omarmden, maar ze maken evengoed uitstapjes richting de Boogiewoogie. Nummers als ‘My Kind Of Woman’ (Elmore James) en ‘Bad Boy’ (Eddie Taylor) belichamen de Chicago-blues maar ook het soepele werk van Greg Izor horen we terug in een meer dan smaakvolle versie van ‘Don’t Have To Worry’. En zo weet Ticket West de vaart erin te houden, mede vanwege de muzikaliteit van de sessiemuzikanten die hun op dit tweede album vergezellen. Luister maar eens naar het toetsenwerk van Roel Spanjers op het swingende ‘I Don’t Want No Woman’ (Magic Sam) en ‘Second Hand Love’ dat oorspronkelijk van Cousin Joe is. Met ‘Boogie Blues’ noemen we waarschijnlijk het meest broeierige nummer en juist dit nummer is door Pascal Wilhelm geschreven. Daar tegenover staat dan het wat donkere en stampende ‘Low Down Dog’ dat door de beide broers geschreven werd en dat door vet aangezette gitaarriffs vorm krijgt. De afsluiter ‘Whole Lotta’ Love’, dat we nog kennen van de uitvoering van Muddy Waters, is een perfecte mix van Rock ’n Roll en Blues. Er zijn een aantal elementen die er voor zorgen dat Cab Driving Man een absolute topproductie is. Naast het vakmanschap en de muzikaliteit van de band is het vooral het plezier en de passie dat je in de elf tracks terug hoort. Een Nederlandse productie met internationale allure. Veel luisterplezier.

Label Rough Trade

Beoordeling 7,5

Review Eind dit jaar is het dan zover. De Britse band Black Midi komt naar Paradiso en daar kunnen we genieten van de industrial noise achtige post punk dat niet zo in een hokje te stoppen is. Na het debuutalbum ‘Schlagenheim’ is de opvolger lekker fel. De heerlijke ritmes die als een Afrikaanse drum met een licht funk gitaartje erover het Chrondromalacia Patella introduceert komt uit op een lekkere baspartij met lichte zang dat als anticlimax werkt en waarop je wacht dat het kan exploderen. Met John L als openingsnummer verraadt het album wat je kunt krijgen. Gekte, uitspattingen, geluiden die moeilijk terug te brengen zijn en gierende gitaren die dan weer lekker funky met uithalen de eindstreep halen. De heerlijke bas en drum partijen houdt iedereen bij elkaar zoals het in ‘Slow’ en ‘Dethroned’ terug te horen is. Daar waar de jazz invloeden en fushion in elkaar overgaan is heerlijk te noemen. Voor de een is het geniaal, voor de ander is er geen touw aan vast te knopen.

Label Fiction Records

Beoordeling 8,5

Review Flora Fauna is al het derde album voor de pas 21-jarige Britse Billie Marten. De Britse singer/songwriter, die doorbrak en bekendheid vergaarde met haar akoestisch getinte Folk-achtige liedjes, is terug met nieuwe muziek én een nieuwe sound Op 15-jarige leeftijd lanceerde ze al haar eerste EP, een jaar later gevolgd door de opvolger. In 2016 werd ze genomineerd voor de BBC Sound Of 2016 en in datzelfde jaar kwam haar debuutalbum Writing of Blues and Yellows uit. Tijdens de pandemie nam ze de tijd om een basgitaar en luisterde veel naar Krautrock en andere stijlen en die invloeden neemt ze duidelijk mee naar dit nieuwe album. ‘Garden Of Eden’ is wat dat betreft meteen richtinggevend en begint met een bassloopje waarna drums invallen en we haar toch wat fluweel zachte stem horen. Ook bij ‘Creature Of Mine’ werpt ze de schroom van zich af en bewijst zo wederom ook een talentvolle singer/songwriter te zijn (“Old Mother Nature says, "it's all getting worse / There is no room for another"). Meest bijzondere track is absoluut ‘Human Replacement’, verwijzend naar de tragische dood van Sarah Everard in Londen in maart en de daaropvolgende nationale uitstorting van verdriet en woede. Dit steeds dreigender wordende nummer is een soort van openlijke aanklacht tegen het feit dat vrouwen ’s nachts niet meer veilig over straat kunnen. Check ook zker even de bijbehorende clip waar ze in een tank door Londen rijdt! Maar we komen ook hele mooie popliedjes tegen op Flora Fauna. Luister maar eens naar ‘Heaven’ (luister naar de Sitar), ‘Ruin’, het Dreampop-achtige ‘Liquid Love’ en het met een vleugje Radiohead omgeven vlotte ‘Kill The Clown’. De maatschappelijke betrokken van Billie is bekend en op het ingetogen ‘Pigeon’ neemt ze het overdreven aanjagen van materialsime in Londen op de korrel. Bij de de laatste twee nummers trakteert de jonge singer/songwriter ons op twee mooie overpeinzingen; vooral de met het spaarzame instrumentarium vormgegeven afsluiter ‘Aquarium’ is prachtig en daarmee laat Billie nog maar eens horen waar ze muzikaal vandaan komt. Flora Fauna is een logisch vervolg in de muzikale carrière en ontwikkeling van de jonge Britse Billie Marten. Het pure folkmeisje is getransformeerd naar een jonge volwassen vrouw van de wereld en ze is in staat meer stijlen met elkaar te combineren. Maatschappelijk betrokken en in staat sterke teksten te verpakken in mooie melodiën. Veel luisterplezier.

Label Thirty Tigers

Beoordeling 9

Review Het derde album van de Amerikaanse Bluesrockformatie The Steel Woods zou het hoogtepunt moeten zijn in hun carrière tot nu toe. All Of Your Stones is inderdaad het beste werk dat de band uit Nashville gemaakt heeft maar het is er wel een met een zwart randje en een bitterzoete afdronk. Vooral gitarist Jason Cope en zanger/gitarist Wes Bayliss hadden al een heel muzikaal leven achter zich voordat ze The Steel Woods begonnen; een Amerikaanse Bluesrock band die soms dicht tegen hardrock schuurt maar in hun muziek ook onmiskenbare elementen van country meenemen. Cope was de gitarist die met Jamey Johnson op tournee ging en werkte met namen als Brent Cobb, Miranda Lambert en Lindi Ortega. Een toevallig ontmoeting tussen Cope en Bayliss zorgde voor de muzikale verbinding en samen met drummer Isaac Senty en bassist Johnny Stanton gingen ze het avontuur aan met hun ongepolijste, ietwat Southern Rock die absoluut terug te herleiden is naar de muziek van Lynyrd Skynyrd. In 2017 was daar het debuut Straw In The Wind dat in 2019 overtroffen werd door een tweede album. Dit derde album, daar was iedereen het over eens, zou het beste werk tot nu toe zijn. Tot dat in januari van dit jaar het noodlot toesloeg en Jason Cope op 42-jarige leeftijd in zijn slaap overleed als gevolg van diabetes, een ziekte waar hij al langer aan leed. Het album was toen net onderweg voor de laatste mix en bandleden en familieleden besloten dat het toch uitgebracht moest worden. Cope was niet alleen gitarist, hij was misschien wel de belangrijkste schrijver binnen de band. Hij schreef of werkte mee aan zes van de negen nummers dus bij alles wat je hoort is zijn dood direct gerelateerd. Een nummer als het melancholieke ‘Ole Pal’, dat vertelt over een overleden vriend, krijgt derhalve een dubbele betekenis. Maar het zijn dus die met gitaar doordrenkte blues nummers die er voor zorgen dit album naar een hoger niveau worden getild. Opener ‘Out Of The blue’ en ‘Baby Slow Down’ zijn vette Bluesrocknummers waar de band excelleert. Evengoed zijn er nummers over de mooie kanten van het leven zoals ‘You’re Cold’ waar Bayliss vocaal op zijn best is. Ook dit album heeft zo zijn momenten van bezinning en rust en met ‘You Never Came Home’ trakteert de band ons op een prachtige ballad met krachtig gitaarwerk van Cope. Ook de Blues ballad ‘I Need You’, een cover van Lynkyrd Skyngyrd, met een bijdrage van countryzangeres Ashely Monroe raakt de juiste snaar. Met het akoestische ‘Run On Ahead’, met Bayliss op zijn best, toont de band zijn veelzijdigheid nog maar eens en dit prachtig ingetogen nummer zorgt voor een mooi contrast met het wat ruiigere en stevigere werk. De laatste nummers zullen de laatste twijfelaars definitief over de streep trekken want met ‘Aiming For You’ en titeltrack ‘All Of Your Stones’ levert de band nu al twee klassiekers af. Het meer dan overtuigende All Of Your Stones zal voor altijd verweven zijn met het overlijden van Jason Cope. Toch zal de band verder moeten en gaan en met dit laatste Souther Blues-album dat met zoveel liefde en passie is gemaakt is het fundament gelegd voor iets moois in de nabije toekomst waarbij de gedachtenis aan Cope altijd zal blijven. Veel luisterplezier.

Label Hardlyart Records

Beoordeling 8

Review Hella Love is de titel van het tweede album van Jess Sylvester alias Marinero, de Amerikaan die in San Francisco opgroeide en na zijn debuutalbum Trópico de Cáncer uit 2019 naar Los Angeles verhuisde. Na het korte instrumentale Mariachi-intro is ‘Through The Fog’ eigenlijk het eerste echte nummer. Het Bossanova-ritme wordt door een rijk instrumentarium en die wat zwoele stem van Sylvester verder vormgegeven. De vraag is of dit nummer met overduidelijke Tropicalia-invloeden een directe verwijzing is naar de mist die altijd rond San Francisco’s Bayarea hangt of dat het verwijst naar een “benevelde” toestand. Sylvester is tweetalig en die troef speelt hij bij diverse nummers uit. Mooi voorbeeld is ‘Nuestra Victoria’ waar hij ons meeneemt naar zijn jeugd en herinneringen ophaalt aan een oude bakkerij, Victoria genaamd, die er nu niet meer is. Jess Sylvester groeide op in de stad van de Golden Gate en met een Amerikaans-Mexicaanse moeder is zijn tweetaligheid verklaard. Zijn vader was zeeman en laat dat nu “Marinero” vertaald zijn in het Spaans en dus wordt hiermee ook duidelijk waar zijn artiestennaam vandaan komt. Ook in ‘Isle Of Alcatraz’ weet hij zijn herinneringen mooi in Latin-muziek om te zetten. Zo krijg je al luisterend het gevoel dat dit een album is dat in het teken staat van “onthaasten”. De nummers klinken wat laid-back, komen ontspannen over en Sylvester weet knap die wat relaxte sfeer neer te zetten. Ook ‘Luz Del Faro’, dat ook weer Mariachi als basis heeft, wordt in het Spaans gezongen en als je goed luistert kom je al snel tot de conclusie dat Hella Love een open liefdesverklaring is aan de stad waarin hij opgroeide voor hij naar Los Angeles verhuisde. Toch maakt de Amerikaan ook wel wat kleine uitstapjes. ‘Outerlands’ heeft nog steeds die Zuid-Amerikaanse vibe maar evengoed hoor je wat 70’s invloeden en West-Coast Sound terug. Die ontspannen sfeer is absoluut de verbindende schakel op dit tweede album. Het lekker psychedelische ‘Beyond The Rainbow Tunnel’ zou prima in de tijdsgeest van de jaren ’70 gepast hebben en vormt één van de hoogtepunten. Ook de titelsong past in deze serie liedjes en hier horen we ineens de kopstem van de Amerikaan. Met afsluiter ‘Frisco weet Sylvester ons toch nog te verrassen; de DISCO viert hoogtij waarbij hij slim nog wel wat Latin-elementen worden verwerkt waardoor dit een wel heel zonnige en dansbare afsluiter is geworden. Hella Love is zoals eerder gezegd een liefdesverklaring aan San Francisco. Sylvester neemt ons mee op zijn muzikale reis en combineert naar hartenlust Zuid Amerikaanse invloeden met psychedelische pop uit de jaren ’70 en wat West Coast Sound. Met de zomer in aantocht is dit gewoon een fijne plaat met een positieve vibe waarbij je heerlijk terug kunt schakelen. Zonnetje, drankje en Hella Love op de achtergrond. Veel luisterplezier.

Label Run for Cover Records

Beoordeling 8

Review De uit Boston afkomstige band Fiddlehead is terug met een opvolger voor hun goed ontvangen album Springtime and Blind uit 2018. Met de vlijmscherpe combinatie van Post-Hardcore en -Punk en puntgave teksten straalt Between The Richness wederom de kracht uit van deze Amerikaanse band. Laten we voorop stellen dat Fiddlehead niets met violen of strijkers te maken heeft. De band is feitelijk een verzameling muzikanten die allemaal een ver verleden in andere bands hebben en de combinatie van Posthardcore, Post-punk met toch wel Emo-achtige teksten maakt nog steeds indruk. Het debuut EP Out Of The Bloom uit 2014, dat feitelijk over het verlies van frontman Patrick Flynn’s vader gaat vormde de doorbraak en misschien wel onbedoeld is er nu al een tweede volwaardig album. De tien nummers op dit tweede album rollen in een kleine 25 minuten uit je speakers. Om even aan te geven hoe de band werkt hoeven we bijvoorbeeld alleen maar naar het openingsnummer ‘Grief Motif’; voordat de band er stevig in vliegt horen we eerst een “spoken word” van de dichter E.E. Cummings, “I Carry Your Heart with Me (I Carry It In)”. Het nummer vloeit moeiteloos over in ‘The Years’ en de intensiteit en urgentie wordt gaandeweg wat heviger. De stem van Patrick Flynn (o.a. Have Heart) is best karakteristiek te noemen en verder zorgen de beide gitaristen Alex Henery en Alex Dow voor een meer dan aangenaam stukje gitaarwerk. Nummers als ‘Million Times’ en ‘Get My Mind Right’ zorgen voor het nodige vuurwerk en bij ‘Down University’ laveert zager Flynn tussen de denkbeeldige “battle” van de beide gitaristen en drummer Shawn Costa, ook een oud bandlid van Have Heart. Toch weet de band zo nu en dan te temporiseren zoals in het tweede deel van ‘Eternal You’ en het gesproken deel aan het begin van ‘Life Notice’ zorgt voor de nodige balans. De al eerder genoemde “Emo”-kant van de band komt voor tot uiting in het Dreampop-achtige ‘Joyboy’ waar Fynn over het vaderschap en zijn zoontje zingt (“Joyboy calls to you / A son so great and grand to view”). Zoals wel vaker bewaart ook Fiddlehead het beste voor het laatst want met de ronkende afsluiter ‘Heart To Heart’ wordt dit Between The Richness afgesloten. De tien nummers op Between The Richness belichamen alles waar de populaire band voor staat; een stevige combinatie van Post-punk en Hardcore met soms springerige en dan weer hoekige melodielijnen die de muzikale verpakking vormen van soms best gevoelige (lees : emotionele) teksten. Na een dikke twintig minuten is het wel even tijd om op adem te komen. Evengoed een album dat na elke luisterbeurt krachtiger klinkt. Veel luisterplezier.

Label eigen beheer

Beoordeling 7

Review Het album van de Nederlandse singer-songwriter begint met de poezie van Emma Blom. Haar verhaal ‘Ik Wil’ is een ingesproken woord voordat de muzikale klanken op deze Ep begint. Lucas schrijft in zijn songs over de menselijke noodzaak en zoektocht naar affectie. Vertaald in de lichte klanken dat gepaard gaat met de poëtische droompop of Nederpop songs als het ‘Liefde Overtijd’. Daar waar het aardige popnummer ‘Poppenhoek’ de kracht heeft in de tekst, dat als protestlied tegen het binaire gender systeem is. Daar waar man en vrouw voorheen helder te spitsen waren, is er meer op de wereld dan deze tweesplijt. Net als het wat sarcastische nummer ‘Geurig Gemis’ liggen de teksten er soms wat te dik op. Muzikaal is het niet altijd even spannend, maar het gaat hier vooral om een baan te breken. Het thema dat deze tijd weergeeft. De struggle van man vrouw zijn of een beetje van beide. Lucas weet dit verhaal scherp op muziek te zetten. Door de digitale ether te slingeren zodat iedereen het vanaf Spotify kan horen.

Label Eigen Beheer

Beoordeling 7,5

Review De band Klink is een indie poprock band waarvan het debuut een veelbelovende EP was. Inmiddels heeft de band zich door ontwikkelt en komt Tjeerd Blom nu met een prettig vervolg Gotta Get Out! De titel van deze EP gaat prima samen en de corona ophokplicht. De band bestaat uit Harm Timmermans en Kai Liebrand die vorig jaar een prachtig Nederlandstalig album onder de naam Hartman hebben gemaakt, producer/ gitarist Merlijn Verboom (Teus Nobel Kwintet), Frank Duindam (Sugarboy & The Sinners) en Bianca Poppen voor de koffie en de koekjes. De 80’s post new wave sound krijgt hier een nieuw jasje zoals het titelnummer dat weergeeft. Het klinkt als de good old Nits (Tent en New Flat) een pack hebben gesloten met een vrolijke Cure in ‘Waste of Time’. Het nummer ‘Do Right’ is vooral smooth en zomers met een vleugje 50’s rock and roll te noemen, terwijl het ‘Curious’ weer meer naar de Talking Heads trekt. Met een reggae sound in ‘Hobby’ sluit de band het album af met ‘Foreign Land’. De teksten passen in de tijdgeest van deze tijd en met humor. Over de lockdown, selfies en de kijk van Merlijn op de activiteiten van Harm. Het serieus nemen van het opnemen van songs of is het een ‘Hobby’ in een ‘Foreign land’. Het geeft aan dat het een lekker divers indie album is, dat gemakkelijk in het gehoor ligt. Het is een vrolijk album en het zou mooi zijn dat ze de podia hiermee zouden kunnen sieren. Dit album is te bestellen via www.Klinkband.nl

Label eigen beheer

Beoordeling 7

Review De Nederlandse band uit Utrecht weet met hun psychedelische klanken een zoektocht te maken naar een eigen geluid. Na de EP Sirens uit 2015 en het debuutalbum Oh.. What A Time To Be Alive is er nu het tweede album What’s To Come. Dit album is een vervolg op het debuutalbum. Muzikaal gezien veranderd er niet veel al start het album wat weifelend met ‘The Swarm’. Het betere werkt komt met de songs ‘All-in Me’ en het mooie ‘Untethered’ wat al meer een internationale allure krijgt. De sound wat meer bij Marillion ligt, klinkt en zit als gegoten. Hoewel men graag ook de ruwere kant wil laten zien zoals het ‘The Volume Rat’ is prima, al ligt hun kracht in de progrock en minder in de ruwere experimentele indie rock. Het album krijgt hierdoor een tweesplijt waardoor je niet weet waar deze band naar toe wil. Hierdoor zal men veel fans verliezen, zowel aan de progrock kant of de indie rock kant. Daarnaast staan er nog enkele mainstream poprocksongs op waaronder het ‘Passing Through’. Het tweede deel van All-in Me is gelijk het 8 minuten durende slotstuk. Ook hier horen we deze band weer op zijn best.

Label Sleazy Rider srl

Beoordeling 8

Review Flashback is het derde album van de Belgische rockband Scarved. Met zangeres Caoline Verboven en Luc van Dessel op gitaar weet men met het nieuwe ritmesectie van drummer Kjell De Raes en bassist Vincent De Laat een aanstekelijk album te produceren. Het album kent direct een lekker nummer ‘Fly’ waar de drive er direct goed in zit. Het titelstuk en ‘Schizofrenia’ zijn de meer rockende songs waarbij de talkbox (die we kennen uit Peter Frampton show Me The Way of Bon Jovi’s ‘Living on a Prayer’) de ruimte krijgt. Erg mooi is dit instrument passend in de rock te gebruiken. Met Nightshift gaat de band een deel log en een deel een versnelde rocksound al la Black Sabbath te keer. Met ‘Lockdown’ en de ballad ‘Lost in Space’ weet de band nog 2 heerlijke songs te presenteren, zodat het met de uitnodiging van ‘Catch Me Offline’ de band graag wil dat je ze live gaat zien. Ook dat is de zeker de moeite waard! Carved presenteert met dit album geen grote vernieuwing maar vooral heerlijke good old rock.

Label BMG

Beoordeling 8,5

Review De Engelse zanger Gary Newman stond aan de wieg van de New Wave scene. Met zijn band Tubeway Army werd de donkere tijd en after punk periode ingelijfd. De jaren 80 zou een andere tijd gaan worden en deze band had hier invloed op omdat ze in 1978 tekende bij het Beggers Banquet label. Hiermee kon men snel overgaan naar singles etc. Het album Replica’s deed het in Nederland goed en haalde hier de hitlijsten. Wanneer Newman het succes rook ging hij solo met het debuut album ‘The Pleasure Principle’ deze new wave sound van de 80’s is nu weer populair. Het recente album Savage (Songs from a Broken World) wist in 2017 wederom in de Nederlandse hitlijst te sieren. Het nieuwe album Intruder is wederom een heerlijk donker new wave 80’s album. Met een upgrade naar de huidige tijd natuurlijk. Songs als ‘The Gift’ en ‘I Am Screaming’ zijn heerlijke elektropop songs van nu. Met een spannende sound en toch opzwepende drama, zou het bijna naar het Eurovisie Songfestival kunnen. Dan hadden ze een betere act dan wat UK nu stuurde. Nu oneerbiedig bedoeld zijn de songs theatraal goed. Neem het titelstuk dat spannend en gelijk hypnotiserend werkt. Of het ‘Is This World Not Enough’ waarbij Trent Reznor van Nine Inch Nails zijn inspiratiebron wederom zal bewonderen. Maar ook de kritische kant van de wereld wordt door Newman bezongen. ‘Black Sun’ en ‘End of The Dragons’ 1 3n 2 en ‘When You Fall’ maakt dat hij zorgen maakt over de huidige wereld. Hier horen we dan ook de inspiratiebron voor bands als Duran Duran, Ultravox, U2 en alle andere new wave acts uit de jaren 80. ‘Saints and Liars’ en het ‘Now and Forever’ zijn dan ook songs waar je de ervaring van deze man in hoort ten opzichte van de nieuwe generatie en gelijk zal Newman ook voor hen weer een goede inspiratiebron kunnen zijn. Het album past wellicht in deze tijd nu de 80s terug zijn en de synthpop het goed doet. Het is zeker een mooi album voor allen die door de jaren heen de 80s bands volgden.

Label Big Machine/ Universal

Beoordeling 8

Review De Amerikaanse Ayron Jones van Seattle weet met zijn grunge, rock sound iedereen van het podium te blazen. Wanneer je de cover van het nieuwe album bekijkt is alsof deze hip hopper als Child Of The State een spraakwaterval van kritische uitingen wil gaan doen. IN plaats van dat laat hij de gitaar vol power spreken en doet het allemaal erg denken aan een nieuwe Lenny Krevitz die een verbond heeft gesloten met Living Colour. Het recente album Audio Paint Job werd in US al goed ontvangen en hierop borduurt deze rocker voort met het powerful openingsnummers ‘Boys From The Puget Sound’ en ‘Mercy’. Met de single ‘Take Me Away’ laat hij horen dat hij goed naar Living Colour heeft geluisterd en dat de spanning in de songs komt door heerlijke bassen en dreigende gitaarriffs hierin te plaatsten. Als support act voor Guns & Roses krijg je vast het nummer powerrock nummer ‘Supercharged’ te horen. ‘You Look Like A Star’ komt hier wel goed van pas. Al zijn de nummers ‘Free’ een heerlijk popsong, en het akoestische ‘My Love Remains’ prachtig waarmee hij de wereld kan veroveren. Het album is dan ook lekker afwisselend poprock album en moet je even door de hoes van het album heen kijken. Mooie, vooral love songs en snerpende gitaren, de ingrediënten om een festival op de kop te krijgen. Dus laat hem maar komen!

Label Nonesuch.

Beoordeling 9

Review Terug naar de basis, naar hun roots. Delta Kream, het jubileumalbum van de succesvolle formatie The Black Keys, is eigenlijk een spontaan album te noemen. Het is puur vanwege de chemie tijdens een jamsessie van Auerbach met gitarist Kenny Brown en bassist Eric Deaton dat het idee ontstond om dit album te maken. We schrijven ergens 2019, net na de wereldtournee Let’s Rock. In zijn Easy Eye studio in Nashville zit Dan Auerbach te jammen met bovengenoemde gitarist Brown en bassist Deaton. Twee prachtige muzikanten die jarenlang met R.L. Burnside en Junior Kimbrough speelden, beide grote namen in de Mississippi Country Blues. Het plezier spatte er blijkbaar van af en Auerbach riep zijn vriend en kompaan Carney erbij en zonder te repeteren werden in een tweetal sessies deze elf tracks opgenomen. Elf tracks die de karakteristieke sound prachtig weergeven en een ode vormen aan Burnside, Kimbrough en die andere grootheid in dit genre; John Lee Hooker. Elf covertracks waar Carney met zijn vlijmscherpe drums de richting bepaalt, Deaton het fundament vormt en Brown en Auerbach de meest vette gitaarriffs weten te produceren. Om even de sfeer van dit album weer te geven; bij de ruim zes minuten durende opener ‘Crawling Kingsnake’ hoor je Deaton wat snaren op zijn basgitaar beroeren, Carney doet wat slagen op zijn snaredrum en Auerbach horen we ‘Ready?’ zeggen. Vervolgens valt alles samen in deze broeierige versie van het nummer dat Hooker schreef. Natuurlijk wordt zo nu en dan het tempo opgevoerd en nummers als ‘Poor Boy A Long Way From Home’ en ‘Coal Black Mattie’ worden door de heren energiek neergezet. Maar Delta Kream is veel meer dan die vuige, rockende blues want de heren bewijzen ook absoluut innemend en subtiel maar toch vol passie te kunnen spelen. Luister maar eens naar hun versie van ‘Stay All Night’ dat een ongekende groove kent en alles is waar Mississippi Country Blues voor staat. Maar ook de vertolkingen van ‘Mellow Peaches’, ‘Do The Romp’ en het wat psychedelisch en 70’s klinkende ‘Going Down South’ waar Auerbach zijn kopstem laat horen zijn stuk voor stuk Bluespareltjes. Voordat ze met een edit-versie van de opener afsluiten is daar nog de broeierige ballad ‘Come On And Go With Me’ (Kimbrough) waar we Auerbach als het ware een gesprek met de gitaar van Brown horen voeren. De elf covers zijn dan misschien spontaan en in twee sessie opgenomen, het doet niets af aan de kwaliteit waarmee deze elf nummers worden neergezet. Een diepe buiging voor deze productie want hier wordt met smaak en stijl een ode gebracht aan de Mississippi Country Blues. Tevens bewijst The Black Keys een ijzersterke en authentieke band te zijn. Overigens ook nog aandacht voor de iconische cover van dit album; een foto van de Amerikaanse fotograaf William Eggleston. Een topplaat die elke muziekliefhebber zal aanspreken! Veel luisterplezier.

Label Virgin

Beoordeling 7,5

Review Het hing al enkele jaren in de lucht; een debuutalbum van het SHAED, het indiepoptrio uit Washington D.C. Ze kenden hun doorbraak in 2018 met hun single ‘Trampoline’ maar het duurde dus toch nog enkele jaren voor de eerste worp met de titel High Dive het daglicht zag. Rond 2012 begon de tweeling Max en Spencer Ernst hun band onder de naam Walking Sticks en in 2016, mede door de komst van Chelsea Lee, veranderde de band van naam naar SHAED. Overigens vormen Chelsae en Spencer sinds 2018 ook een echtpaar, maar dat terzijde. Chelsae is de zangeres terwijl de beide broers het instrumentarium voor hun rekening nemen. Zoals gezegd was ‘Trampoline’ op zich een aardige hit maar het is toch vooral de versie waarbij Zayn (One Direction) enkele zinnen meezingt die de grote doorbraak vormde. In 2019 maakten ze een succesvolle tournee door Japan en hadden feitelijk al voldoende materiaal voor een echt volledig album toen de pandemie uitbrak. Er was tijd om te reflecteren en al snel was daar de conclusie dat al het materiaal een verkrampte poging was om het succes van ‘Trampoline’ te evenaren maar dat ze als band niet (meer) achter de liedjes stonden. Vervolgens gingen ze met een open blik aan de slag met dit album High Dive met 12 nieuw geschreven tracks plus die ene hit als eindresultaat. De dertien tracks vormen een lekkere combinatie van indiepop en dreampop en de nummers hebben vaak een stevige beat en worden omlijst met romantische strijkers. Wat dat betreft is opener ‘Dizzy’ meteen richtinggevend en kunnen we in één adem ook de prima single ‘Part Time Psycho’, het catchy ‘I Know Nothing’ en het uiterst dansbare ‘Colorful’ noemen waar Chelsae bewijst over een meer dan prima stem te beschikken. Met ‘Osaka’, geïnspireerd op hun tour in Japan, krijgen we een lekker uptempo Electrobeat nummer en de beide broers Ernst slagen erin een vleugje Oosterse sferen door te laten klinken. Ook het wat laid-back titelnummer ‘High Dive’ is één van de betere tracks en weerspiegelt het besluit van het trio om al het geschreven materiaal weg te gooien en in het diepe te duiken door een compleet nieuw album te schrijven. Natuurlijk zijn er momenten van bezinning terug te vinden zoals het romantische en het wat “vintage”-achtige ‘Once Upon A Time’, de powerballad ‘Visible Woman’ en de pianoballad ‘Six In The Morning’. Uiteraard mag die ene grote hit niet ontbreken en dus vinden we de versie van ‘Trampoline’ met een bijdrage van Zayn ook op High Dive. SHAED is op High Dive nadrukkelijk op zoek naar dat eigen geluid. Op dit geslaagde debuutalbum bewijst Chelsea haar zangtalenten en het trio weet catchy popnummers te schrijven. Toch bevinden de meeste tracks zich wel in dezelfde hoek van het muzikale spectrum en kleurt het trio meestal binnen de veilige lijntjes en dus mag de opvolger wat avontuurlijker zijn. Veel luisterplezier.

Label New West Records

Beoordeling 8

Review Start It Over is de titel van het debuutalbum van Riley Downing, singer/songwriter van beroep maar vooral bekend vanwege zijn aan in Deslondes. Vanuit zijn voorliefde voor oude platen onstond het idee om samen met zijn Deslondes-bandlid James Tourville een 45 toeren single te maken maar uiteindelijk is een compleet album het eindresultaat. Zijn diepe, baritonachtige stemgeluid komt misschien ook wel wat nors over maar dat doet geen recht aan de muziek die de Amerikaan maakt. Downing wil zich niet in een muzikaal hoekje laten plaatsen en ook dit album is weer een mix van Country, R&B, Bluegrass, Blues, Rock en ook zelfs wat soul. Ook dit album kwam dus tot stand tijdens de pandemie en hij schreef alles samen met gitarist en multi-instrumentalist John James Tourville (“J.J. to you”) die ook deel uitmaakt van Deslondes. Downing schrijft eigenlijk over alles wat hij zoal in het leven tegenkomt, puur op intuïtie misschien zelfs wel. Zelf is hij de nuchterheid zelf en zegt hier zelf over: “I just try to write and sing about life as I live it”. Tijdens twee opnamesessies werd dit album opgenomen waarbij Downing en J.J. hulp kregen van een aantal bovengemiddelde sessiemuzikanten zoals Dennis Crouch (o.a. Johnny Cash), Jeff Taylor (o.a. Elvis Costello) en anderen. Meteen bij de met R&B doorspekte opener ‘I’m Not Ready’ wordt de toon met naast Downing een hoofdrol voor Jeff Taylor op piano en J.J. Tourville op gitaar en dobro. Gaandeweg krijg je zo een inkijkje in de wereld van deze in Missouri woonachtige Amerikaan want bij ‘Deep Breath’, een soort New Orleans-“shuffle”, geeft hij aan dat hij ondanks deze tijdsgeest het leven toch wel weet te waarderen als we hem horen zingen: “Try to get your head screwed back on tight / Take a deep breath – it’s gonna be all right”. ‘Coleman Rose’ is een mooi liefdesliedje met een knipoog naar de muziek van Johnny Cash en zoals Downing het zingt lijkt het ook alsof deze emoties gewoon van alledag zijn. De tijd waarin we leven mag natuurlijk niet ontbreken en krijgt een prominente rol in de Bluesrocker ‘Good To See Ya’ en het innemende en walsende ‘Looking Forward’. Door die diepe, donkere stem van Downing zijn het vooral de muzikanten en de liedjes die zijn teksten en emoties ondersteunen. ‘Hey! Mister’ heeft een aangename lading Rockabilly in zich, maar de ballad ‘Won’t Somebody Play’ waar we Downing als het ware “Won’t somebody play the kinda song I wanna hear” horen mompelen is één van de beste tracks van het album. Het gitaarspel, het orgel en vooral de backing vocals brengen dit melancholische nummer tot een hoogtepunt. Een ander nummer dat de aandacht blijft trekken is het wat psychedelische Folk-Rocker ‘Crazy’ en natuurlijk de titelsong waar Downing een 45 RPM-single als metafoor gebruikt voor een liefdesliedje. Riley Downing bewijst dat hij dus ook solo een goede plaat kan maken. Alhoewel, hij heeft zijn Deslondes-maatje J.J. Tourville wel naast zich op Start it Over. Als het inderdaad zo is dat het schrijven van voldoende materiaal voor een compleet album Downing inderdaad hem zo makkelijk afgaat is een vervolg meer dan waarschijnlijk. In het bijgevoegde boekje zijn alle teksten nog terug te lezen. Een fijne plaat. Veel luisterplezier.

Label Sony

Beoordeling 8,5

Review Wanneer de Amerikaan Ian Hooper, de Engelsman Craig Saunders en de Italiaan Claudio Donzelli elkaar vinden in Berlijn lijkt de internationale taal van muziek een verbindende factor. De liefde voor mooie zangmelodien, harmonieuze vocalen en pakkende liedjes brengt hen tot de EP Howl. Dit is inmiddels 7 jaar geleden en is het trio nu aan album nummer 3, Mexico. Het album bestaat uit prachtige songs die vol klinken en laten de jarenlange vergelijking met Mumford & Sons nu ver achter hun. De band staat op zich zelf en weet met hun politiek kritische teksten zoals in het titelnummer ‘Mexico’, ‘Land of Broken Dreams’ en ‘What You Fighting For’ pittig uit de hoek te komen. Het is niet geheel vreemd, gezien alle bandleden nu met een afstand naar hun vaderland kunnen kijken. Daarnaast weet men mooie songs te maken zoals het ‘Devil and the Deep Blue Sea’ de donkere teksten van ‘Ghost’ and ‘My Demons’, ‘Bad Blood’ (of zijn die allen in een uur geschreven) erg mooi pakkend te noemen. Het album mag dan ook best een prettige verrassing zijn voor liefhebbers die Kings of Leon, Mumford & Sons en Lumineers een warm hart toedragen.

Label Rough trade

Beoordeling 7,5

Review Met het multitalent uit Wha