2021 Februari week 9

Steve Lukather – I Found the Sun
Label Mascot / Provogue
Beoordeling 7,5
Review De gitarist van Toto heeft wel vaker een uitstapje gemaakt en na het live album 40 Trips Around the Sun zou dit het laatste album van Toto moeten zijn. Lukather heeft in 2018 aangekondigd dat het de laatste tour van deze band in deze bezetting was en dat een passend live album op zijn plek is. Inmiddels weten we dat Lukather een nieuwe Toto tour Dogz of Oz voor 2021 heeft aangekondigd. Met Joseph Williams brengt hij simultaan een solo album uit en bassist John Pierce (Huey Lewis & the News), drummer Robert Searight (Snarky Puppy) en Steve Maggiora (Robert Jon and the Wreck) vervangen de overige bandleden van Toto. Het album begint met ‘Along The Ride’ waar Lukather in het middenstuk overgaat naar The Who cover ‘You Won’t Get Fooled Again’, dat veel mensen kennen van CSI. Het is duidelijk dat Lukather de ruimte aan zich zelf geeft en met heerlijke solo’s komt. De heerlijke poprock past wel in de lijn van Toto. Met het bluespop nummer ‘Low Spark of High Heeled Boys’ doet het zeker denken aan Huey Lewis en zal (wellicht) John Pierce hier wel een aan deel in hebben gehad. Al is de blues zeker geen onbekend terrein van Lukather. Een juweeltje op het album is het rockende ‘Welcome tot The Club’ en ‘Journey Through’ waar hij de gitaar laat spreken. Terwijl het ‘I Found The Sun Again’ weer meer in de laid back sferen belandt. Hier komt de zang altijd wat minder goed tot zijn recht. Nog een popsong Run To Me afwerken en dan het album eindigen in een improvisatie modus van Bridge of Sighs maakt Lukather het laatste deel van het album wat gemakkelijk vanaf.

Joseph Williams – Denizen Tenant
Label Mascot / Provogue
Beoordeling 7,5
Review De zanger van Toto Joseph Williams weet met gitarist Steve Lukather een nieuwe start aan Toto te geven. Voordat het zover is weten ze simultaan een solo album te brengen. Het album van Williams geeft het vertrouwde Toto popgeluid weer. Daar waar Lukather meer de gitaren los laat gaan weet Williams het allemaal binnen de kaders te houden. Met het titelnummer zoekt hij het meer in de jazz en soul, ritme veranderingen en blijft qua zang, zoals hij dit ook bij Toto doet op de vlakke kant. Toch weet Williams het muzikaal interressant te houden en moderne aspecten in de songs te houden. ‘Wilma Fingadoux’, ‘Black Dahlia’ en de Peter Gabriel cover ‘Don’t Give Up’ zijn songs waarbij de keyboards en synths optimaal gebruik worden. Al zou je beter de mooie songs die er ooit zijn gemaakt daar laten. Het album ligt in het geheel dichter bij Toto van nu dan het album van Lukather. Dat ligt weer dichter bij de Toto van de 80’s waar de gitaren meer de overhand had en waar de classic hits vandaan komen.

Eut – Party Time
Label V2
Beoordeling 7,5
Review De band Eut uit Amsterdam weet de route naar de hoogste regionen snel vinden. Ze hebben het conservatorium afgerond en legio singles passeren de zenders. Maar ergens blijft men niet in de hitlijsten hangen en dat hoeft ook niet. Het album Fool for the Vibes is goed genoeg om als support act voor Beck te spelen. Nu is er Party Time een titel waar veel mensen naar hunkeren. De vrolijke popsongs zitten vol heerlijke samples en instrumenten, verstopt in de songs. Het draagt allemaal bij tot een volledig pakkende songs zoals het Had Too Much en het openingsnummer ‘What Gives You The Kicks’. Met een aanlokkend titelnummer hoort ook een passende songs en dat is gelukt. Laat het feest maar beginnen dat kunnen de festivals weer gevuld worden. Het is wel een band dat de 5 mei feesten zal gaan sieren en vraag me af of we hier ooit vanaf komen. Zangeres Megan de Klerk weet de songs wel spannend te houden wanneer je naar Cool en het gitaar georiënteerde ‘The Buggs’ horen. Het is dan ook een prima opvolger van het debuut. Aangezien het tweede album meestal iets minder is, geldt dat niet voor dit Party Time album.

King Gizzard & The Lizard Wizard – L.W.
Label Caroline
Beoordeling 8
Review Net als Sheppard komt King Gizzard uit Australie maar weet een heel ander genre te spelen. De indie sound waar de band in 2010 mee begon is nog steeds aanwezig. De improvisatie van de songs en keus van instrumenten is zeker opvallend te noemen. Zo verschijnen in 2017 5! Albums en weet men na het K.G. uit 2020 een vervolg te brengen .. L.W. Met het album klinkt weer lekker en afwisselend. If Not Now , Then When is dan ook een herkenbaar begin van het album. De stevige sound van O.N.E. trekt je als het ware het album in, om met ‘Pleura’ te verdrinken in de hectische afwisseling van stevig gitaarwerk en akoestische sound. Met een drive die je met gemak door de songs loodst. De Aziatische klanken in ‘Supreme Ascendancy’ en ‘East West Link’ zijn mooi gevonden om het nummer een heel ander klankkleur te geven. Het album kent 9 songs dat tegenwoordig weer een normaliteit is. Prima songs en een mooi vervolg op zijn voorganger. Even benieuwd hoe lang het duurt voordat deze albums gekoppeld worden in een dubbel album K.G.L.W.

Bjorn Berge – Heavy Gauge
Label Moon Blue / PIAS
Beoordeling 7,5
Review De Noorse blues gitarist Bjorn Berge is was als gitarist te zien bij de band Vamp. In Noorwegen is hij zeer populair en komen zijn albums in de hitlijsten. Met het album ‘Who Else’ wist hij op het Eurosonic festival zich te presenteren. Nu twee jaar later verschijnt het album Heavy Gauge. Het is een puur singer-songwriters album waarbij Berge de songs met zijn gitaar met sounds vertolkt. Ergens weet hij een mix te maken van swamp met de distortion van een metal sound en dat gemixt in een variatie van blues. Zoals ‘Alone Again’ en ‘Stray Dog’ lekkere laid back blues songs zijn kan Berge ook de versnelling in zijn gitaarspel maken met ‘Rip Of’ wat een versnelde versie is van ‘I Got It Made’. Het past wel bij de man om dit soort titels aan de songs te geven. Als openingsnummer kiest hij voor ‘The Wrangler Man’ waarmee hij zijn visitekaartje voor het album afgeeft. Het ruim half uur durend album weet aan het einde toch minder te boeien dan zijn voorganger.

Darjeeling – Maguna
Label
Beoordeling 7
Review De Duitse band Darjeeling uit Wuppertal bestaat uit Jan Till en Markus. Het trio wordt aangevuld met Thorben voor de live shows. Met Maguna weet de band zich uit de bandcamp te plaatsen en is het album een mooie opstap voor een vervolg. De songs doen vooral de indie periode uit de jaren 80 herleven. Met de bijna onzuivere jengelende toetsen weet de band zich vooral te onderscheiden door de samenzang zoals het in ‘Noyau’ te horen is. Het openingsnummer ‘Printbullets’ is al een visitekaartje voor de rest van het album. Wanneer je hier al afhaakt zal het ook niet beter worden. ‘Over the Sea’ en ‘Read It In The News’ zijn prima songs al wordt het orgeltje alleen maar nerveuzer. Het is dan ook een ding dat je leuk moet vinden. Voor een of enkele songs is het prima te gebruiken, maar voor een volledig album is het wat te veel terwijl de songs en composities van de songs verder prima zijn.

Grant Haua – Awa Blues
Label Dixiefrog
Beoordeling 8
Review De gitarist Grant Haua weet met de drummer van Split Enz en John Butler Trio, Michael Baker een duo te vormen. Als New Zealand blues act weet men 4 albums te produceren en met dit AWA Blues album weet de zanger een prachtig album te produceren. Naast dat zijn ruwe stem prachtig past in deze muziekstijl is het vooral ook de muziekstijl van deze blues opvallend te noemen. Het is krachtig en pittig maar krijgt gelijk ook een vleugje authentiek New Zealand sound in ‘This Is The Place’, ‘Be Your Self’ en ‘Better Day’. Van de singer-songwritersongs als het ‘Addiction’ tot een sneller getokkel in ‘Devil is a Woman’ laat horen dat deze man veel in zijn mars heeft. Maar het is vooral zijn mooie diepe ruwe stem die het goed doet. De man heeft een perfecte stem voor de blues. Dan zijn de klassieke blues songs ‘My Baby’ en ‘Mamma’s Boys’ weer juweeltjes voor het oor.

Elephant - Elephant
Label eigen beheer
Beoordeling 7,5
Review De band uit Rotterdam weet DeWolff zanger gitarist te strikken om hun debuut ep te produceren. Inmiddels is de band al opgepikt in de wereld van de radio en kreeg het nummer Midnight in Manhattan een plekje in De Verrukkelijke 15 van Radio 2. Nu is er een EP met 5 songs. De sound ligt tussen de soulcountry van ‘Eyes Wide Open’ tot de Americana van ‘Sun and the Breeze’. Met een vleugje uit de jaren 60, zijn de harmonische vocalen een belangrijk aspect voor deze band. Het geeft een mooie sfeer weer waarbij de sound een rustgevende sound krijgt. Met het relaxte ‘Masterpiece’ is het gitaarwerk opvallend, al is dit gedurende het gehele album wel opvallend aanwezig. Met dit debuut album weet men een mooie start te maken om door te groeien naar de podia en te werken aan een volwaardig album.

Johnny Mastro and the Mama’s Boys – Elmo
Label Continental rec
Beoordeling 7,5
Review De klassieke blues leert Johnny Mastro in de cafe’s. Met Laure Mae “Mama’ Gross weet hij de monharmonica te bespelen. Hij verlaat California om uiteindelijk de real blues sfeer van New Orleans te kunnen ademen. Hier wordt het allemaal eigen en weet hij Gross te eren door Mama’s in de bandnaam op te nemen. Het gaat hierbij dus niet om de rockband Mama’s Boys. De titel van het album verraad het al. Het gaat hierbij om the old classic blues dat de KING of the Slide al in vorige eeuw liet klinken. Het is dan ook een mooite titel van een album en een song waarmee Mastro dit album weet te beginnen. De mondharmonica staat op dit album centraal en voor de echte liefhebber van de old blues is dit ook een genot. ‘Baby Don’t You Worry’ van Hank Williams wordt op een authentieke manier opgenomen, terwijl de rampestam blues ‘Rampart Street’ lekker door het album dendert. Het album kent vooral eigen songs die lekker varierend in de blues zijn. Daarnaast staan er wat covers op. Johnny Mastro weet een mooie vorm te kiezen voor de blues. De blues is tegenwoordig glad en geprefectioneerd waardoor de essentie van de blues soms wegvalt. Dat is hier niet het geval. Puur blues in woord en sound mét mondharmonica!

Tindersticks – Distractions
Label City Slang/ Konkurrent
Beoordeling 7,5
Review De band Tindersticks weet voortvarend te werk te gaan. De Britse band weet een trucje in de songs te brengen door vooral de driekwartsmaat met veel afwisselingen en herhaling te gebruiken. Hierdoor wordt het hypnotiserend en zuigt men je in hun muziek. Inmiddels het album Distractions hun 16de album en staat het weer vol experimentele sounds die we later in het kamp van Tame Impale terug kunnen horen. De heerlijk relaxte sound met de zang van Stuart Staples doet hier een daar denken aan Massive attack. Als man alleen kun je direct een heel nummer verzinnen en delen in de herhaling brengen tot een bijna 12 minuten durende songs ‘Man Alone’. Na een meeslepend Tom Waits achtige song ‘I Imagine You’ horen we een verrassende cover van Neil Young. Het is eerst niet direct te herkennen maar ‘A Man Needs A Maid’ verraad het nummer. Het ‘Lady With The Braid’ is het juweeltje van het album al is het eerbetoon aan Bataclan slachtoffers in Tue Moi ook eentje om in te lijsten. Al zou het mooi gezongen zijn door Leonard Cohen, of op de wijze van… De songs liggen hier en daar wat ver van elkaar waardoor het kan zijn dat je het album meerdere luisteruren moet gunnen.

Roosevelt – Polydance
Label Greco Roman/ City Slang
Beoordeling 8
Review Marius Roosevelt is een producer en singer-songwriter uit Viersen, Duitsland. De man heeft al wat remixen op zijn naam staan. Zo werkte hij eerder met Glass Animals en Crystal Fighters. Inmiddels heeft Roosevelt zelf 2 album op de markt en weet hij met Fleetwood Mac’s Everywhere een hit te scoren. Nu verschijnt het derde album Polydance. Het kan zo zijn dat dit album in de lijstjes van het jaar komt. Het album weet lekker fris te beginnen met ‘Easy Way Out’. De prettige dance en pop zijn heerlijk gemixt waardoor je al zin krijgt in de lente. Deze frisse dance sound weet hij het hele album vast te houden waardoor het hele album vrolijk blijft. ‘Feels Right’, ‘See You Again’ en ‘Lovers’ zijn dan ook songs die de hele zomer kan gaan vullen. De 80’s sound wordt gevuld met levend gitaarwerk en drums terwijl het hier en daar even weet te experimenteren om van de gebaande paden te gaan. Hij zoekt de grens op wat prettig is en pakkend blijft voor het grote publiek. Toch weet hij de luisteraar met ieder song te boeien om dat Roosevelt allerlei 80 sounds door het album voert. Met de single ‘Sign’ sluit de man een pakkend festival album af.

SG Lewis – Times
Label EMI
Beoordeling 8
Review De dancebeat van SG Lewis weet de grondvesten laten schudden. Als producer en singer-songwriter weet hij te werken met o.a. Dua Lipa, London Grammer, Michael Kiwanuka, JP Cooper, Raye en LANY. Met dit album Time tekent hij voor zijn debuut, dat nu meer dan over geproduceerd door een volwaardig ervaren productie klinkt. Dat is dan ook niet zo vreemd, omdat hij de afgelopen jaren met veel artiesten heeft mogen werken. Het album opent met de titeltrack en de hit TIME waarbij Lewis Rhye de song laat inzingen. We zien op dit album meer gasten voorbij komen. Robyn en Channel Tres zorgen dat ‘Impact’ wordt ingezongen. De heerlijke bassen van Nile Rodgers op ‘One More’ horen we als inspiratie op meerdere songs terug. ‘Feed The Fire’ met Lucky Daye. Met de songs ‘Back to Earth’ en ‘Chemicals’ hoor je ook de 80 sound in de popsound terug. Het is dan ook een prima pop dance plaat van deze tijd.
2021 Februari week 8

Lael Neale - Acquainted With Night
Label Sub Pop
Beoordeling 8
Review Het lukte de Amerikaanse singer/songwriter Lael Neale de afgelopen jaren niet om een opvolger te maken van haar debuutalbum ‘I’ll Be Your Man’ uit 2015. Tot ze de omnichord (her)ontdekte en de pandemie de wereld in zijn greep hield. Dit nieuwe album heeft Lael opgenomen in de ouderlijke boerderij in Virginia. De afgelopen jaren woonde ze in LA en ontdekte ze de omnichord, dat elektronische instrument dat zo typerend is van de jaren ’80 en waar je eigenlijk een soort van miniband mee in handen hebt; voorgeprogrammeerde beatjes, een orgeltje hier en daar enz. En juist dat instrument, met dat typische vintage geluid, zorgde voor de inspiratie om een nieuw album te maken. Tijdens de lock-down keerde ze terug naar Virginia en vloeiden de tien liedjes als het ware uit haar hand. ‘Acquianted With Night’ is de titelsong en is eigenlijk alles waar dit album voor staat; Lael met haar wat ijle stem à Lana Del Rey, een vintage achtig jaren ’70 eenvoudig deuntje dat verder muzikaal door wat pianoklanken die uit de omcnichord voortkomen opgesierd worden. En als toetje is er nog een soort achtergrondruis waardoor je het idee krijgt naar een stoffig cassettebandje te luisteren. En toch is het doeltreffend en betoverend mooi, waarschijnlijk door de oprechtheid en puurheid. Nummers als ‘Third Floor Window’. En ‘White Wings’ lijkt zo uit een zwart-wit film te komen en bij de opener ‘Blue Vein’ horen we Lael op gitaar en in het tweede deel is daar dat orgeltje. Want het wordt niet veel meer dan de stem van Lael die zichzelf begeleid op gitaar en omnichord met hier en daar nog een gastmuzikant. ‘Every Star Shivers In The Dark’, ook weer met zo’n kunstmatige beat en dat orgeltje is één van de hoogtepunten op dit nieuwe album. ‘How Far Is It To The Grave’ is wat zwaarder terwijl ‘For No One For Now’ door de wat sneller beat zelfs wat vaart krijgt. Maar alles klinkt gedoseerd met een soort van urgentie om het geheel sober en minimalistisch te laten klinken. Eén van de gastmuzikanten is Joce Soubiran op fluit waardoor ‘Sliding Doors & Warm Summers Roses’ nét die gewenste nuance krijgt, De afsluiter ‘Some Sunny Day’ is nog één keer die perfect passende verzameling van elementen; de stem van Lael, dat orgeltje dat inmiddels onder je huid is gaan zetten en een beat als basis. Acquianted With Night is een album met een unieke sound dat je echt een aantal luisterbeurten moeten gunnen. Het Lo-Fi achtige geluid roept herinneringen op aan vervlogen muzikale tijden en het is echt knap hoe indringend en pakkend de Amerikaanse de liedjes met deze eenvoudige middelen kan laten klinken. Een album dat echt onder je huid kruipt waardoor je na het tiende liedje toch maar weer die “repeat-knop”. Veel luisterplezier.

NinaLynn - Hummingbird
Beschrijving
Beoordeling 7,5
Review Dat ze ooit liedjes zou schrijven en zingen stond al vroeg vast voor Nina Woerden. Toen ze de muziek van Taylor Swift leerde kennen was er geen houden meer aan. Een toevallige ontmoeting met Pieter Groeneveld zorgde dat alles in een stroomversnelling kwam. Toch was dit debuutalbum Hummingbird niet een vast vooropgezet plan of project. Nadat NinaLynn aan de Universiteit van Amsterdam afstudeerde wilde ze eigenlijk gaan reizen maar u raadt het al; Covid zorgde ervoor dat dit plan niet door kon gaan. Ze besloot weer nieuwe liedjes te gaan schrijven en via een crowdfuncingactie kwamen er mogelijkheden om dit album te realiseren. Naast het heldere stemgeluid van Nina is de banjo waarschijnlijk het eerste dat je opvalt als je de “play”-knop van je speler indrukt. ‘Head Over You Heart’ is een luchtige, radiovriendelijke opener waarbij de invloed van Country en Americana meteen voelbaar zijn. De link met producer en multi-instrumentalist Janos Koolen is hiermee dan ook meteen gelegd en daarmee weet je dat de basis goed is. Door de prominente aanwezigheid van de klarinet krijgt ‘Grandma & I’ een beetje een ragtime-karakter mee en met ‘Ways To Wander’ horen we Nina breekbaarder dan ooit. Joost van Es op viool zorgt voor een mooie melancholieke omlijsting want naast of misschien wel dankzij Koolen kreeg Nina de medewerking van enkele prima muzikanten. Dat ze door namen als Alison Krauss, Eva Cassidy en anderen geïnspireerd is blijkt wel uit haar bewerking van één van de Amerikaanse “traditionals” ‘A Bold Young Farmer’, oorspronkelijk van Eva Cassidy. Op nummers als ‘Clear Blues Skies’, ‘Home ‘Conway Bay’ zijn invloeden uit Bluegrass, Country en Americana subtiel en niet overheersend aanwezig. Het zijn rustige of midtempo nummers met vloeiende melodielijnen waarbij steeds andere instrumenten voor de nuances zorgen; viool, pedalsteel en banjo in combinatie met de meerstemmigheid zorgen voor een aangename luisterervaring. Voordat het album met ‘Home’ afgesloten wordt is daar nog het met Bluegrass doorspekte ‘Spirit Guide’, misschien wel het meest verrassende en overtuigende nummer van dit album. Hummingbird is een meer dan geslaagd debuutalbum van NinaLynn met dertien tracks die makkelijk wegluisteren in een wat roots-achtige sfeer. Na een goede luisterbeurt ontdek je al snel dat NinaLynn een prima singer/songwriter is en dat dit muzikaal een meer dan prima album is geworden waarbij er ook credits uitgedeeld moeten worden aan Janos Koolen en de overige gastmuzikanten. Een prima album van een Nederlandse artiest. Veel luisterplezier.

Tip Jar - One Lifetime
Label Coast To Coast
Beoordeling 8
Review One Lifetime is inmiddels alweer het vijfde album van de Tip Jar, de Nederlandse band die is geformeerd rondom Bart de Win en Arianne Knegt. Ook dit album heeft vanwege de wereldwijde pandemie vertraging opgelopen maar is inmiddels gelukkig overal verkrijgbaar. De vrolijk klinkende single “Go On To Get Lucky” zorgt voor de nodige positiviteit in deze donkere periode en Bart en Arianne spelen hier ook meteen hun troef uit; de meerstemmigheid. Zowel Bart als Arianne hebben een aangenaam en fijn stemgeluid met een warm timbre maar als beide stemmen samenkomen geeft dat de liedjes toch wat extra’s. Vervolgens verrast de band met het kleine en intieme ‘Something I Said’, dat door het subtiele instrumentarium heel sfeervol wordt neergezet. Want dat Tip Jar zich door jaren heen ontwikkeld heeft is breed bekend en dat is ook terug te horen op dit nieuwe album. Ondanks Covid maar dankzij de digitale mogelijkheden zijn er ook op dit album weer bijdragen te horen van buitenlandse artiesten zoals bijvoorbeeld Walt Wilkins en Gilad Alzman. Op dit vijfde album bewijst Tip Jar maar weer eens tot de top van de Americana-bands van Nederland te behoren maar tevens moeten we waken om de band in een hokje te plaatsen want dan doen we ze echt te kort. Want met ‘Kiss Me’, met een aangename “fiddle”, krijgen we een stukje onvervalste bluegrass voorgeschoteld, terwijl deze recensent bij het luisteren van het soulvolle ‘Tell Me Something’ aan Paul Carrack moet denken en we met ‘Amsterdam Rain’ een mooi stukje Folk horen. Of luister naar het Engels walsje ‘Dreamer’s Dream’, dat ook weer heel klein wordt neergezet als een soort slaapliedje. Eén van de meest gevoelige liedjes is ongetwijfeld ‘One Lifetime’, waar we genieten van enkel de stemmen van Bart en Arianne en Harry Hendriks die hun begeleidt op gitaar. Dit nummer blijkt een opmaat te zijn voor nog meer moois want à la Venice horen we bij ‘Falling Angel’ naast Bart op de piano alleen de stem van Arianne, Baer, Harry en Bart. Een mooi moment. Afsluiten doet de band een beetje in stijl als hoe ze openden; ‘The Right Words’ neemt je mee naar die zuidelijke staten van de VS naar bijvoorbeeld een stad als New Orleans en hier zorgen Harold Spaan op tuba en Gilad Alzman op klarinet voor de spreekwoordelijke kers op de taart. Op One Lifetime bewijzen Bart en Arianne dat talent, muzikaliteit en ervaring een prima basis voor een goede plaat kan zijn. Voeg daarbij een aantal prima muzikanten en die kans op die goede plaat wordt alleen maar groter. En dat is precies wat we terug horen want Tip Jar is een uitgebalanceerde plaat geworden waar de band binnen het brede spectrum van Americana een mooie ontdekkingsreis aflegt. Veel luisterplezier.

Mogwai - As The Love Continues
Label PIAS
Beoordeling 8,5
Klant De Schotse progrock-band Mogwai draait inmiddels al een kleine kwart eeuw mee en heeft een indrukwekkende discografie opgebouwd, verdeeld over eigen albums maar ook met soundtracks voor diverse films. Toch is het altijd weer spannend om met een nieuw album kennis te maken en met As The Love Continues is dat niet anders. In 1997 maakten we kennis met de band die rondom Stuart Braithwaite is geformeerd. Nog steeds zijn er drie leden van het eerste uur actief in de band die met Young Team debuteerde en in 1999 met Come On Die Young indruk maakten met hun over het algemeen instrumentale filmische soundscapes. Overigens betekent Mogwai “kwade geest” en ontleent de band zijn naam eigenlijk aan een personage uit de film Gremlins. Met enkele gesproken woorden opent Braithwaite ‘To The Bin My Friend, Tonight We Vacate Earth’ het nieuwe album, waarna het nummer door subtiel toetsenwerk vorm krijgt maar halverwege dan écht tot ontbranding komt. Ook ‘Here We, Here We, Here We Go Forever’ kent een opening met piano en synths en het klinkt alsof de heren ons het effect van de synths naast dat van de gitaren willen laten ervaren. Na die sterke opening is het mooi dat met ‘Dry Fantasy’ de intensiteit even wat minder wordt maar waarbij er nog steeds die onderhuidse spanning voelbaar is. Zoals bekend blijven de heren van Mogwai het liefst weg bij de microfoon maar zo nu en dan zijn er dan toch die uitzonderingen waar we Braithwaite horen zingen. De IJzersterke toegankelijke single ‘Ritchie Sacramento’ is die uitzondering maar ook hier blijft de nadruk op het instrumentale liggen. Bewust of niet, na dit misschien wel radiovriendelijke track trekken de heren vervolgens alle registers open met het zeven minuten durende ‘Drive The Nail’; met een ongekende intensiteit, breaks en in een complexe structuur is dit waarschijnlijk het hoogtepunt van het album. Zo blijft As The Love Continues een boeiend album van hoog niveau. ‘Fuck Off Money’, dat begint met een door een vocoder vervormde stem, zorgt voor een soort van geestelijkheid terwijl we het onheilspellende beginnende ‘Midnight Flit’ gaandeweg van gemoedstoestand horen veranderen, mede ingegeven door de strijkers die als een complete verrassing door de heren worden geïntroduceerd. Uiteindelijk overheerst toch weer de duisternis als strijkers en gitaren het gevecht aangaan en laat de band ons na ruim zes minuten verbluft achter! ‘Supposedly, We Were Nightmares’ kent weer die heerlijke diepe basgroove en ‘Cieling Granny’ heeft een wat meer recht-toe-recht-aan rock-karakter. Bij de afsluiter ‘It’s What I Want To Do, Mum’. komt alles nog een keer samen en horen we het resultaat van een band die na al die jaren precies weet hoe ze willen klinken. Dit nieuwe album As The Love Continues is een solide nieuw muzikaal hoofdstuk van deze band en we kunnen niet anders constateren dat de Schotse formatie in topvorm is. Een heerlijk staaltje Progrock van topklasse niveau met elf boeiende songs die net een uur speeltijd klokken. Veel luisterplezier.

Temperance - Melodies Of Green And Blue
Label Napalm Records
Beoordeling 8,0
Review Temperance is een moderne/symphonische metalband uit Italië en bestaat uit Alessia Scoletti (female vocals), Michele Guaitoli (male vocals & piano), Marco Pastorino (guitar & vocals), Luca Negro (bass) en Alfonso Mocerino (drums). Een jaar na de release van het vijfde studio-album Viridian komt Temperance met de akoestische EP Melodies Of Green And Blue. De EP bestaat uit acht tracks waarvan er twee nieuw zijn en zes een akoestische bewerking van tracks van Viridian. Melodies Of Green And Blue bevat sterke melodieën waarin de gitaar veel op de voorgrond staat. ‘Paint the world’ en ‘Evelyn’ zijn nieuwe tracks en zijn beiden catchy en melodieus. ‘Let it beat’ (een verwijzing naar John Lennon’s ‘Let it be’?) klinkt dynamisch en pakt de luisteraar er gelijk bij. Ook ‘I am the fire’ heeft upbeat gitaar- en drumwerk. Het wordt hierdoor dansbaar. ‘Nanook’ is geen uitzondering als het gaat om een upbeat akoestisch gitaarnummer. ‘Start another round’ en ‘My demons can’t sleep’ zijn leuke verrassingen qua sound. ‘Start another round’ doet country aan en ‘My demons can’t sleep’ heeft een beetje het gevoel van flamenco. ‘My demons can’t sleep’ heeft qua geluid ook een beetje een “duister” begin waardoor je gelijk het gevoel hebt dat hier toch wel doorheen komt dat het een metalband is. Een minder punt is de afsluiter ‘Gaia’. Waar de rest van de tracks voornamelijk upbeat klinkt, klinkt ‘Gaia’ wat overdramatisch en hier is de piano heel nadrukkelijk aanwezig waardoor het niet echt past bij de rest. Het sterke punt van Melodies Of Green And Blue is vooral hoe harmonieus de krachtige vocalen van Scoletti, Guaitoli en Pastorino samenkomen. Over het geheel klinkt de sound upbeat en laat de metalband zich op een mooie manier van een andere kant horen. Te zien in Nederland: 17 maart 2022 in Doornroosje, Nijmegen. 18 maart 2022 in de Patronaat, Haarlem. Als support van Tarja Turunen.

Alice Cooper - Detroit Stories
Label earMusic
Beoordeling 8
Review De glamrocker uit de oertijden Alice Cooper heeft zijn krachten weer gebonden met de legendarische producer Bob Ezrin. Daar waar het allemaal ooit begon, in de General Motor City Detroit zijn vele verhalen van de heren te vinden. Samen begonnen de heren hier hun muziek carrière. Vele anekdotes zijn opgehaald en nu horen we ze terug op het nieuwste album Detroit Stories. De domineeszoon Vincent Furnier weet met zijn shockrock classics op zijn naam te schrijven. ‘Schools Out’, ’Billion Dollar Babies’ en ‘Poison’ zijn maar enkelen songs die we noemen. Met de keus om Bob Ezrin weer aan de rechterzij te nemen was al positief gelukt met het album Panoranormal. De opvolgende tour kreeg een opname dat we hier op de exclusieve versie terug horen. Op het album Detroit Stories is het opvallend dat Alice Cooper nog erg goed bij stem is. Hij begint met een classic ‘Rock & Roll’ song. The city of the Rock and Roll krijgt later nog een ode met ‘Detroit City 2021’. De rock and roll met soul horen we in de ‘$1000 High Heels Shoes’ en in een heerlijke drive op ‘Our Love Will Change the World’. Het album geeft een nostalgische Cooper weer. Geen glamrock of maatschappelijk kritische Cooper die we van de laatste jaren kennen. Hier gaat het om de ‘Hail Mary’ en het bluesy ‘Drunk and In Love’ attitude. Good old classic Cooper zoals we hem in de jaren 70 leren kennen, blues en rock and roll songs van een minuut of 3 als ‘Independence Day’ en de post punk van ‘I Hate You’ past bij de band met hij hij dit album opneemt. Wayne Kramer (MC5), Johnny Badanjek (Detroit Wheels), Paul Randolph (Detroit Jazz sound met Tony Allen). Een band dat volledig nieuw is en Alice Cooper voorziet van een nieuw sound. Een sound dat weer oude tijden doen herleven! Detroit Stories maakt de cirkel weer rond naar het begin van de wereld van Alice Cooper.

Black Crowes - Shake Your Money Maker
Label Universal
Beoordeling 8
Review We schrijven 1989, het jaar dat er een cd op de mat valt met een donkere cover en 2 kraaien koppen. Wanneer we de schijf in de cd speler schuiven horen we de good old rock and roll gemengd met blues en soul. De heren verschenen die maanden op het podium van Pinkpop waar ze voor een leeg veld het festival openen en Paradiso. De bezoekers die dit hebben gezien waren meteen verkocht. De broertjes Robinson wisten met de 60’s look en heerlijke rock and roll direct een statement te maken. Dit werd de comeback van deze sound. Enige jaren na de release werd de band de headliner van Pinkpop en met het nummer ‘Remedy’ werd het vermoeden bevestigd. Toch is het debuutalbum het juweeltje van de band. Het album klinkt fris en energiek. Met de cover ‘Hard To Handle’ wist men de radio djs op hun hand te krijgen, maar dan is het album nog niet gehoord. Het openingsnummer ‘Twice As Hard’ slaat in als een bom en met het swingende ‘Jealous Again’ scoorde ze toentertijd hun tweede hit. De blues van ‘Sister Luck’ en de soulstem van Chris op ‘Seeing Things’ bracht dat dit album erg divers was en nog steeds is. De songs zijn geremasterd en aangevuld met nieuwe demo-songs en b-sides waaronder ‘Charmed Me’ en de cover‘30 Days in a Hole’. Naast de More Money Maker is deze versie met een live show compleet gemaakt. The Homecoming Concert in Atlanta van 1990. Hiermee werd een lange periode van touren afgerond om een rustig kerst te vieren. Daarna groeide the Black Crowes uit tot een wereld act en kregen de broertjes ruzie. Nu na zoveel jaar is het dan zover dat de heren de strijdbijl begraven en dit album herleven. Inclusief met een tournee dat door de corona is uitgesteld. Maar wat in het vat zit…..

Edie Brickell & The New Bohemians – Hunt
Label Thirty Tigers/ Bertus
Beoordeling 8
Review In de jaren 80 kwam er uit Dallas een indieband dat aangevoerd werd door een vrouw met een prachtige stem, Edie Brickell. Met ‘What I Am’ scoorden ze een enorme hit. Wanneer Paul Simon voor de camera’s staat om naar haar te kijken blokkeert hij de camera. Brickell raakt de tekst kwijt en samen trouwden ze 4 jaar later. Met acteur Steve Martin maakt ze in 2013 een verrassend album en ze zo nu en dan een solo of met de New Bohemians een album te maken. Het nieuwe album begint heerlijk met ‘Sleeve’ en ‘Don’t Get In the Bed Dirty’. Het album is een mix van indie folk met een vleugje country dat in ‘Horse’s Mouth’ wel uit de band springt. Hoewel de songs inmiddels ook een Paul Simon sausje kennen brengt dit wel iets moois mee. ‘I Found You’, en ‘Miracles’ zijn dan ook heerlijke laid back songs voordat ze het album met een vrolijke noot van ‘My Power’ afsluit. Het album is dan een prettige verrassing en voor de singer-songwriters / folk liefhebbers die een vrouwenstem de voorkeur geven, is dit zeker een heerlijk album!

Sia - Music
Label Atlantic
Beoordeling 7,5
Review Het negende album van de Australische zangeres Sia is een soundtrack van de film Music. Het doet wat denken aan het album van Madonna. Maar het is vooral ‘Inspired By’ en kent de single Saved My Life dat ze met Dua Lipa heeft gemaakt. Het album is vooral een album vol moderne hedendaagse popsongs die we in de lijn van Lady Gaga kunnen vinden. Met de prima uptempo songs als ‘Hey Boy’ en ‘Together’ weet Sia prima popsongs te maken en met David Guetta weet de herkenbare Guetta beats in ‘Floating Through Space’ verwerken. Het is een prima album met mainstream popsongs, maar behoort niet tot haar beste albums.

Midnight Oil – The Makarrata Project
Label Sony
Beoordeling 8
Review De Australische band Midnight Oil was een anderhalf jaar geleden nog te zien in Europa. Het was een poos geleden dat de heren de songs Blue Sky Mining en Beds Are Burning ten gehore bracht. De zanger heeft zijn politieke activiteiten even aan de kant gelegd en de band kon weer op pad. Toch is deze maatschappelijk georiënteerde band het niet verleerd. Met het album The Makarrata Project weet de band weer de aandacht te trekken voor de Aboriginals die Australië nog als heilige grond beschouwen. De eerbied waarmee je met hen om moet gaat en met de natuur etc staat hierbij wederom centraal. ‘First Nation Voice’, ‘Gadigal Land’ of ‘Uluru Statement of the Heart’ zijn thema’s waar deze band wel mee uit de voeten kan. Wat als zij er niet meer zijn ?? Wie pakt dit dan op?? Met dat probleem worstelt de band nu. Bassist Bones Hillman heeft deze plaat ingespeeld en zijn bandleden niets gezegd over zijn worsteling met kanker. Hij overleed op 7 november 2020 wanneer dit album net een digi release kende. Het album is nu fysiek uitgebracht en is de vraag of dit 12de album dan ook de laatste is van Midnight Oil. Het is wel een hele mooi album met prachtige composities als ‘Change the Date’. Tevens zijn de songs met vele gasten opgenomen. Zij die wel de oude verhalen en anekdotes kennen en hier veel gevoel in hebben gelegd.

Kreek - Kreek
Label Frontiers srl
Beoordeling 8
Review Wanneer Antony Ellis met de band Bigfoot het plafond had bereikt is de Fin op zoek gegaan naar een nieuwe band. Na wat uitzoeken welke mensen nu tot een geheel komen is er nu de band Kreek en hun titelloos debuut album. Onder leiding van Don Rossall die ook de Revolution Saints onder zijn hoede nam is dit album opgenomen. Het openingsnummer ‘At The Bottom of Hell’ weet men spannend te beginnen. De valkuil ligt hier in het uiteindelijk terug te keren naar een basis rocksound dat we veelal kennen. Hierdoor is de spanning weg en doet uiteindelijk gitarist Dan Collict zijn werk. Hierna wordt het een herhaling van facetten al is het voor de mainstream melodic rocker prima. ‘Meet Your Maker’, ‘Down & Dirty’ of het lome ‘Stand Together’. Niet echt spannend al springt ‘Man on My Shoulder’ er even uit.

AJ Croce – By Request
Label
Beoordeling 8
Review Adrian James Croce is de zoon van de legendarische singer-songwriter Jim en Ingrid Croce. De zoon is in de voetsporen van zijn vader getreden en doet al bijna 30 jaar in de wereld van de muziek mee. Met het album ‘By Request’ brengt hij prachtige vertolkingen van good old songs. Misschien zijn het liedjes die zijn vrouw graag hoorde. Dit album is het eerste album sinds haar overlijden. Zo is op dit album een mooie versie van ‘Only Love Van Break Your Heart’ van Neil Young en weet hij bijna een copy te maken van ‘Have You Seen My Baby’ van Randy Newman. Opvallende covers zijn ‘Stay With Me’ van the Faces, waar hier ook veel elektrische gitaren voorbij komen. Iets wat even anders op dit album klinkt dan de meeste songs. Zo weet Croce Paul Stanley even voor te zijn met de cover Ooh Child van Five Stairsteps en maakt hij van Tom Waits song San Diego Serenade een juweeltje te maken, of was dat het al. Sail On Sailor van the Beach Boys weet Croce mooi te zingen en een mooie swing aan te geven om uiteindelijk met de soul van ‘Ain’t No Justice ‘van Shortly Long te eindigen.

Smith & Thell – Pixie’s Parasol
Label Sony
Beoordeling 8
Review Het is opvallend dat er in Zweden de laatste jaren weer aanstekenlijke popmuziek wordt gemaakt. Met Smith & Thell is er weer eentje. Het hele album kan op het lijstje van Ikea reclame songs. Zo is het ‘Nangilima’ te vergelijken met het ‘Home’ van Edward…. het liedje zingt heerlijk voor iedereen mee door de helder mooie vrouwelijke zangstem met daaronder de mannenstem die even wat lager klinkt. De bekende “Hey!”s in het nummer mogen niet ontbreken. Het openingsnummer ‘Radioactive Rain’ kent een thema dat erger is dan het klinkt. Het album lijkt wat te vroeg te komen omdat de songs het erg goed doen voor een lente periode zoals het aandoenlijke ‘Alice’. Al is het een soort van ‘spotify album’, danwel een greatest hits plaat van nu, wat we uit de jaren 60 kennen. De hit ‘Hotel Walls’ komt al uit 2019. De songs ‘Yatzy’, ‘Year of the Young’ en ‘Goliath’ zijn de heerlijke songs die in 2020 hun uitwerking hebben gedaan. Dit allemaal samengesteld, geeft een nieuw vrolijk lente album dat in 2021 weer hun werk moet gaan doen. Op reprise zeggen we dan maar, al is er niets mis mee want de songs zijn nog even zonnig, voor onder de parasol.
2021 Februari week 7

Sirenia - Riddles, Ruins & Revelations
Label Napalm Records
Beoordeling 8,0
Review De Noorse band Sirenia is al twintig jaar een vaste waarde in de symfonische metal. Bandleider en multi-instrumentalist Morten Veland is al die tijd een vaste aanwezigheid geweest, terwijl de andere (live) bandleden regelmatig zijn gewisseld. Zo ook de zangeres. Zangeres Emmanuelle Zoldan is sinds 2003 al betrokken bij Sirenia voor de koorpartijen. Inmiddels is zij vijf jaar de vaste zangeres en is het tiende album Riddles, Ruins & Revelations het derde album waarop ze als leadzangeres te horen is. Hoewel Sirenia altijd bij hun kern van gothic/symphonische metal blijft, durven ze ook te experimenteren. Zo hebben ze bij de meeste tracks electronische geluiden toegevoegd wat het geheel een industrieel metalgeluid geeft. Ook krijg je af en toe een 80s vibe, bijvoorbeeld op ‘Towards an early grave’ en ‘The timeless warning’. Leuke verrassing is de afsluiter, namelijk een catchy cover van ‘Voyage voyage’ van Desireless. Zoldan heeft een heldere en zuivere stem wat mooi past bij deze muziek. Tracks die er bijvoorbeeld uitspringen zijn ‘Passing seasons’ waarop ze in operastijl zingt, ‘We come to ruins’ met een interessante zanglijn en ‘The timeless warning’ waar ze op een verhalende manier zingt. Voor de fans is Riddles, Ruins & Revelations een mooie toevoeging aan het oeuvre van Sirenia. Voor de luisteraars die minder bekend zijn met ze, is dit een mooi album om mee te beginnen.

Claud - Super Monster
Label Saddest Factory Rec.
Beoordeling 8,5
Review Op het nieuwe album trekt Virginia Wing hun creatieve lijn door; sterker nog, dit is muzikaal waarschijnlijk het meest gewaagde album tot nu toe. De elektronica vormt nog steeds de basis en de vergelijking met de Avant-Garde stijl uit de jaren ’80 ligt op de loer, maar Private Life is een pakkende creatie van dit trio waarbij de nummers vorm krijgen door de soms wat onconventionele structuur. Meest aansprekende kenmerk van deze nieuwe plaat is dat het trio uit Manchester hun eigen creativiteit de vrije loop heeft gelaten. Dit resulteert in onconventionele melodielijnen, veel samples, het gebruik van drummachines en de praatzang of “spoken Lyric” van frontvrouw Alice Merida Richards die als rode draad door dit nieuwe album loopt. Eindresultaat is dat de sound nog steeds een forse elektronische basis heeft maar zo nu en dan worden we ineens verrast door het geluid van koperwerk zoals bij ’99 North. De van een stevige beat voorziene opener ‘I’m Holding Our For Something’ klinkt vertrouwd en neemt ons mee naar de jaren ’90. Daarna nemen ze een nieuwe muzikale afslag met ‘Moon Turn Tides’; volop blazerswerk en breaks in steeds veranderende melodielijnen die uiteindelijk eindigen in een soort kakafonie van geluiden zorgen voor het gevoel dat Viriginia Wing weer aangenaam buiten de lijntjes kleurt. Nummers als ‘Soft Fruit’ en ‘St. Francis Fountain’ worden gekenmerkt in een sterke melodielijn die versierd wordt door allerlei elektronische decoraties en die mooie stem van Alice. Daarentegen zijn nummers als ’99 North’ en ‘Half Mourning’ hebben een behoorlijk experimenteel karakter en doet de stem van Alice denken aan die van Laurie Anderson. ‘Return To View’ is erg diffuus en hier wordt de gehele tekst weer gesproken terwijl ‘OBW Saints’ een vloeiender nummer is met een verrassende sax als blikvanger. Voordat we bij de Barokpop-achtige afsluiter komen is daar nog de instrumentale titelsong of soundscape van nog geen twee minuten. Die afsluiter, ‘I Know About These Things’, zou je zo maar het gevoel kunnen geven dat je jezelf in een gebedshuis waant…….. Private Life bewijst dat de band uit Machester zich blijft ontwikkelen en nog altijd op zoek is naar nieuwe uitdagingen en misschien wel hun identiteit. De nummers drijven op complexe structuren en worden vormgegeven door de elektronische sound én de stem van zangeres Alice. Waarschijnlijk hun beste plaat tot op heden. Veel luisterplezier.

Virginia Wing - Private Life
Label Fire Records
Beoordeling 8
Review Op het nieuwe album trekt Virginia Wing hun creatieve lijn door; sterker nog, dit is muzikaal waarschijnlijk het meest gewaagde album tot nu toe. De elektronica vormt nog steeds de basis en de vergelijking met de Avant-Garde stijl uit de jaren ’80 ligt op de loer, maar Private Life is een pakkende creatie van dit trio waarbij de nummers vorm krijgen door de soms wat onconventionele structuur. Meest aansprekende kenmerk van deze nieuwe plaat is dat het trio uit Manchester hun eigen creativiteit de vrije loop heeft gelaten. Dit resulteert in onconventionele melodielijnen, veel samples, het gebruik van drummachines en de praatzang of “spoken Lyric” van frontvrouw Alice Merida Richards die als rode draad door dit nieuwe album loopt. Eindresultaat is dat de sound nog steeds een forse elektronische basis heeft maar zo nu en dan worden we ineens verrast door het geluid van koperwerk zoals bij ’99 North. De van een stevige beat voorziene opener ‘I’m Holding Our For Something’ klinkt vertrouwd en neemt ons mee naar de jaren ’90. Daarna nemen ze een nieuwe muzikale afslag met ‘Moon Turn Tides’; volop blazerswerk en breaks in steeds veranderende melodielijnen die uiteindelijk eindigen in een soort kakafonie van geluiden zorgen voor het gevoel dat Viriginia Wing weer aangenaam buiten de lijntjes kleurt. Nummers als ‘Soft Fruit’ en ‘St. Francis Fountain’ worden gekenmerkt in een sterke melodielijn die versierd wordt door allerlei elektronische decoraties en die mooie stem van Alice. Daarentegen zijn nummers als ’99 North’ en ‘Half Mourning’ hebben een behoorlijk experimenteel karakter en doet de stem van Alice denken aan die van Laurie Anderson. ‘Return To View’ is erg diffuus en hier wordt de gehele tekst weer gesproken terwijl ‘OBW Saints’ een vloeiender nummer is met een verrassende sax als blikvanger. Voordat we bij de Barokpop-achtige afsluiter komen is daar nog de instrumentale titelsong of soundscape van nog geen twee minuten. Die afsluiter, ‘I Know About These Things’, zou je zo maar het gevoel kunnen geven dat je jezelf in een gebedshuis waant…….. Private Life bewijst dat de band uit Machester zich blijft ontwikkelen en nog altijd op zoek is naar nieuwe uitdagingen en misschien wel hun identiteit. De nummers drijven op complexe structuren en worden vormgegeven door de elektronische sound én de stem van zangeres Alice. Waarschijnlijk hun beste plaat tot op heden. Veel luisterplezier.

Connie Frischauf - Die Drift
Label Bureau B
Beoordeling 7,5
Review De Weense Connie Frischauf bracht onlangs haar debuutalbum Die Drift uit. Met haar analoog klinkende elektronische muziek levert ze een album af dat we best kunnen omschrijven als een eigentijdse mengeling van Krautrock, NDW en synthpop. Met ‘Rauf’ opent ze het album en met de repeterende zinsnede “Rauf, Rauf, Rauf” dat een elektronische, analoge basis kent die ook uit terugkerende ritmes bestaat, aangevuld met bliepjes en andere samples. De vergelijking met de illustere band Kraftwerk ligt hier dan ook op de loer. Dat de Weense een voorkeur heeft voor minimalistische elektronische muziek wordt al snel duidelijk bij een nummer als ‘Parapiri’. Haar muziek zal zich ergens op het snijvlak van Kraut en NDW (Neue Deutsche Welle) bevinden en met nummers als ‘Fenster Zur Strasse’, één van de sterkste tracks op dit debuutalbum, bewijst Connie ook nog over een prettig stemgeluid te beschikken. Daarbij opgemerkt dat het vaak niet meer dan enkele zinnetjes of woorden zijn. Het centraal geposteerde ‘Auf Wiedersehn’, dat gaandeweg knap wordt uitgebouwd tot een track die geschikt is voor de dansvloer, is misschien wel het beste nummer van dit album. Toch zal het moeten wedijveren met het instrumentale ‘Eingaben und Ausnahmen’, waar de Weense met minimale middelen een toffe groove weet te creëren door een strakke baslijn en wat blazerswerk. ‘Sonntag’ is geheel instrumentaal en op het wat vlakke ‘Zeit Verdrehen’ horen we de stem van Connie gedempt maar bij ‘Roulette’ pakt ze toch die draad op; een lekker beat op een aangename melodie waarbij de elektronica en de stem van Connie weer boven komen drijven. Het wat (te) lang uitgesponnen maar wel sfeervolle ‘Freundschaft’ is de afsluiter van dit meer dan aangename album. Vooral bij de jongeren zullen Krautrock en NDW niet al te herkenbare muziekstijlen zijn. Toch is er in bijvoorbeeld in Berlijn nog een zeer actieve muziekscene in deze toch wel niche-stijl. De strakke ritmes en het gebruik van elektronica maken het makkelijk om dit debuutalbum in één adem te noemen met die typisch Duitse muziekstijlen. Het geheel is speels en toch warm en is een veelbelovend debuut geworden. Veel luisterplezier.

Frank Zappa - Zappa
Label Zappa / Universal
Beoordeling 8
Review Ieder jaar verschijnt er nog een album of compilatie van de Frank Zappa. Naast de legendarische Halloween serie is er nu weer een compilatie album, maar dit keer heeft het een andere aanleiding. Wanneer documentairemaker Alex Winter het domein van Zappa mag betreden vind hij allerlei materiaal van de meester. Helaas is de man zelf in 1993 op 52 jarige leeftijd overleden. Maar nu na bijna 30 jaar komt er nog steeds veel moois uit de schatkamer. Veel beeldmateriaal van optredens en interviews heeft hij bewaard. Maar ook animatiefilmpjes en familie kiekjes maakte dat Winter een prachtige documentaire kon maken. Deze film zal 11 maart in de bioskopen te zien zijn als het Covid 19 virus dat toelaat. Inmiddels is de film al eens uitgesteld, maar de bijbehorende soundtrack komt deze week in de winkel te liggen. Het bevat een mooi overzicht van wat de man heeft opgenomen. Van albumtracks, waar ‘Any Way The Wind Blows’ uit 1966 een leidraad is geweest in deze schatkamer. Tot verrassende tracks dat hij maakte met The Mothers of Invention zoals het ‘Memories of El Monte’, ‘Oh In The Sky’ en de Saturday Night Live versie van ‘Dancin’ Fools’. Het is niet alleen muziek maar ook storytelling songs zoals we dat meer van Zappa kennen. De ‘Fembot in a Wet T- shirt’ met het ‘Valley Girl’.Het laatste deel van het album zijn vooral soundscapes en klassiek georiënteerde songs met orkest die bij de vertellende verhalen horen.

3.2 - Third Impression
Label Frontiers srl
Beoordeling 8,5
Review Wanneer Robert Berry (als van vervanger van Greg Lake van de beroemde Emerson Lake & Palmer trio) met Keith Emerson nieuwe plannen maakt voor een vervolg op het enige 3 album, was het enthousiasme hoog. Drummer Carl Palmer was toen nog de drummer en met dit drietal verscheen in 2015 nog een live album. Palmer had het druk en hield het voor gezien. Tijdens de opname van 3.1 overlijdt Keith Emerson (en Greg Lake ruim een half jaar later) en blijft Robert Berry over. Het gemeengoed is te horen op het album dat Robert Berry toch afmaakt. “Emerson is een legendarische toetsenist en muzikaal geniaal” verteld de gitarist in een interview dat we voor het recente album hadden. Er lag veel op de plank en Robert Berry weet prachtige songs te maken van delen wat er op de plank ligt. De man heeft zelf ook geen groot talent en maakte furore met The Greg Kihn Band, Alliance en als gast muzikant is hij op vele albums te horen. De melodieuze rock met een symfonische inslag horen we ook weer op dit album terug. De keyboards van Emerson zijn overduidelijk aanwezig en als eerbetoon begint de gitarist, bassist en zanger met het ‘Top of the World’, waar hij zijn leermeester duidelijk eert. Met “Missing Piece’ en ‘Bond of Union’ kom je dichter bij zijn emoties die Berry kent bij het maken van dit en het vorige album. Met 3.2 staan naast de outtakes die Barry tot songs brengt ook meer eigen songs op. Hier laat hij zien dat hij een fantastische componist is, die al jaren ondergewaardeerd wordt. Het komt er op dit album helemaal uit. Van de rocksound op ‘The Devil of Liverpool’ tot de late night jazz van ‘Emotional Trigger’. De herkenbare Emerson klanken horen op ‘A Fond Farewell’ om daarna met het prachtig 8 minuten durende ‘Never’ het album te eindigen. Barry is meer dan geslaagd om een album vol symfonische rock a la ELP en de moderne progrock te vlechten tot een geheel.

Gabriel Rios - Flore
Label Sony
Beoordeling 8
Review Garbriel Rios werd geboren in Puerto Rico en verhuisde al op jonge leeftijd naar Belgie om de kunst van het schilderen in de vingers te krijgen. Rio weet de kunst van de latin pop met een vleugje jazz te maken uit te werken tot het grote publiek. Met ‘Broad Daylight’ scoort hij een enorme zomerhit. Eenmaal een hit hebbende is de honger naar meer groot. Met het album Flore weet Rios wederom prachtige songs te schrijven. Het is nu het vijfde album van Rios en hier gaat hij terug naar de nostalgie. De songs die hij als kind door zijn grootvader en vader hoorde zingen heeft hij nu in een nieuw jasje gestoken zonder de kern van de songs te veranderen. Good old latin classics die we kennen van de straten van Mexico en Cuba. Zoals de ballade ‘Marinera’, de slepende latin van ‘Le Torre’ en ‘El Diablo’, dat hier in een heel modern jasje is gestoken. Het valt wellicht extra op omdat het juweeltje van dit album ‘No soy de Aqui Ni Soy De Alla’ zo authentiek is vertolkt. Garbriel Rios heeft met dit album een persoonlijke noot gegeven en laat een stukje zien in welke cultuur hij is opgegroeid. Mooi om dit zo terug te brengen in deze tijd, zonder afbreuk te doen van het origineel. Al blijft de ‘Broad Daylight’ nog steeds onevenaarbaar.

Sivert Høyem - Roses of Neurosis
Label
Beoordeling 8
Review Vijf jaar na de release van zijn succesvolle soloalbum ‘Lioness’ is Sivert Høyem er klaar voor om nieuwe muziek met de wereld te delen. Zijn EP ‘Roses of Neurosis’ komt vandaag uit. ‘Roses of Neurosis’ is opgenomen in Oslo, gearrangeerd en geproduceerd door Sivert Høyem en zijn belangrijkste muzikale partner Christer Knutsen. Sivert vertelt over het opnameproces “Het is vijf jaar geleden dat mijn band en ik voor het laatst samen in de studio waren, en de afgelopen maanden waren we natuurlijk meer geïsoleerd dan ooit tevoren. Het was geweldig om weer samen muziek te kunnen maken.” Alle muziek en teksten zijn geschreven door Sivert Høyem, geïnspireerd door zijn grootste idool Leonard Cohen. "Hij is mijn Bob Dylan, de eeuwige literaire rockster. Cohen is donkerder, sensueler, en hij draagt dat romantische aspect uit dat voor mij zo belangrijk is." De vijf nummers op ‘Roses of Neurosis’ roepen een reeks beelden op van verschillende tijden en plaatsen. De eerste single ‘Run Away’ heeft akkoordwisselingen en zanglijnen die doen denken aan The Beatles uit hun late periode. ‘Devotional’ opent met een sfeer die doet denken aan Bryan Ferry in het midden van de jaren tachtig. (Sivert heeft naar eigen zeggen zijn bandleden jarenlang gemarteld met Roxy Music.) Op ‘Archduke’ is de eerder genoemde invloed van Leonard Cohen het meest authentiek en puur. ‘Queen of my Heart’, het meest popachtige nummer, heeft wat weg van The Pretenders.
2021, Februari week 6

Joel Hoekstra’s 13– Running Games
Label Frontiers srl
Beoordeling 8
Review Bij de naam van Joel Hoekstra denk je snel aan een Nederlander, maar dit keer gaat het om een Amerikaan met Nederlands bloed. Als gitarist heeft hij in USA gespeeld bij Nightranger en The Rock of Ages Broadway show. Tegenwoordig is hij te zien als gitarist bij Whitesnake en Trans-Siberian Orchestra. En ja, Covid tijd geeft de ruimte om zijn 3de solo album te maken. En wat voor een! Hoekstra is in de hogere regionen belandt en dat is te horen en te zien aan de lijst van medewerkers. Naast de heerlijk bassende Tony Franklin (Blue Murder, Firm en Manfred Mann) is de basis gelegd met Vinny Appice ( Black Sabbath en DIO). Derek Sherinian ( Dream Theater, Sons Of Appollo eva) schuift weer achter de toetsen en Russel Allen (Symphony X) verzorgt de zang partijen. Naast Hoekstra op gitaar weet hij Jeff Scott Soto, Lenny Castro (TOTO), en Chloe Lowery te strikken en verzorgt Dave Eggar (Coldplay) en Katie Kresek ( Adele) de stijkerspartijen. Dan begin je album al lekker, maar moet je het ook waar maken. Dat doet Hoekstra als geen ander. Het album rockt heerlijk met Finish the Line Hard To Say Goodbye en weet hij de drive lekker divers te houden. ‘How Do You’, ‘Heart Attack’ en ‘Reach the Sky’ kennen een powerful beat waar Appice met Franklin een mooi geheel van maakt. Met het rustig titelstuk waar de gitaar centraal staat is een juweeltje om het album mee af te sluiten. Al bonus is op de digitale versie ‘Lay Down Your Love’ toegevoegd. Hoekstra laat hier (wederom) zien en horen dat hij een van de betere melodieuze rockgitaristen op dit moment is. Mooi album!

DIO - Holy Diver Live
Label BMG
Beoordeling 8
Review Ronnie James Dio is een van de legendarische rockzangers die we kennen. De meeste mensen kennen hem als zanger van ‘Love is All’ (liedje van de zingende kikker) van Roger Glover, die hiervoor de bas en productie deed. De voormalige zanger van Rainbow en Black Sabbath wist in de jaren 80 met zijn debuutalbum direct een classic rock album te maken. Eentje waar we nu nog van smullen! Het album Holy Diver Live weer een live album van de band. Aangezien Dio live erg goed was zijn de live albums dan ook meestal van goede kwaliteit. Dit keer is het meer dan goed. Ronnie James Dio is te vergelijken met Ozzy Osbourne als het gaat om samenstellen van zijn band. Beide hebben dezelfde achtergrond en speelden bij Black Sabbath. Beide hebben een goede neus voor zeer getalenteerde gitaristen, die men later ook wel eens deelden. Bij Dio verscheen Jake E Lee (later Ozzy) , Vivian Campbell (nu Def Leppard), Craig Goldy (Guiffria), Warren DeMartini (RATT) en Doug Aldrich (nu Whitesnake, eva). Met de laatste gitarist is dit album in 2005 opgenomen. Met Simon Wright (AC/DC) op drums en Rudy Sarzo (Quiet Riot/ Ozzy) op bas. Het album begint met het vertrouwd en heerlijk snelle ‘Stand Up and Shout’ en de classic ‘Holy Diver’. Al vroeg komt de drumsolo en volgen er nieuwere songs als ‘Gypsy’, ‘Invincible’ en ‘Caught in the Middle’. Natuurlijk mogen de klassiekers ‘Don’t Talk to Stangers’, ‘Rainbow In The Dark’. OP dit album komen de songs uit zijn Black Sabbath periode ook voorbij; ‘Sign of the Southern Cross’ ‘Heaven ad Hell’ en van Rainbow klassiekers ‘Man of The Silver Mountain’ en ‘Long Live Rock and Roll’. Uiteindelijk wordt het album weer heerlijk traditioneel voor DIO afgesloten met ‘We Rock!’.

John Carpenter - Lost Themes III
Label Sacred Bones
Beoordeling 8
Review Spanning in de overtreffende trap. Dat is waar filmmaker, componist en producent John Carpenter beroemd mee is geworden. Uit zijn koker komen films als Halloween, Christine, Vampires en vele anderen. Het filmen liet hij ruim 10 jaar geleden achter zich maar hij maakt nog steeds filmische muziek die uiteraard een donker randje kent. Samen met zijn zoon Cody en zijn peetzoon Daniel Davies (jawel, de zoon van Dave Davies van The Kinks) is Lost Themes III het derde deel van deze muzikale trilogie. Opener ‘Alive After Death’ kent een solide synthesizerbasis voordat de gitaar van Davies zijn intrede doet. Tijdens dit nummer krijg je het gevoel in een soort tijdmachine beland te zijn want nummer zou perfect in de nineties passen. Daar waar de opener vooral spanning in de zin van actie oproept, daar roept ‘Weeping Ghost’ als eerste op dit album de associatie met spanning in de zin van horror en griezeligheid op, mede ingegeven door de vet aangezette baslijn. En dat is ook de bedoeling van de inmiddels 73-jarige Carpenter want eigenlijk is elk nummer ons eigen privéfilmpje van een kleine drie minuten. En aangezien Carpenter een meester is in het creëren van spanning zijn de meeste titels dan ook even suggestief als spitsvondig; ‘Dripping Blood’, ‘Carpathian Darkness’ en ‘Vampire’s Touch’ is zomaar een greep uit wat voor moois er op Lost Themes III te beluisteren is. Carpenter is natuurlijk een grootheid in het maken van horrorfilms maar hij maakte ook films in een ander genre. Lost Themes III is de afsluiter van een trilogie van instrumentale muziek die perfect als een soundtrack kan fungeren, maar dan zonder film; alhoewel het eenvoudig is om met gesloten ogen al luisterend een eigen film te creëren. ‘Vampire’s Touch’ heeft een zwaartepunt van diverse gestapelde synthesizer-lagen, ‘The Dead Walk’ kent wisselingen tussen piano en zware synthbeats maar het meest “angstaanjagende” nummer is toch wel ‘Carpathian Darkness’. Alsof we terug zijn in Halloween. ‘Dripping Blood’ is misschien wel het minst bombastische nummer maar met gesloten ogen zou het perfect in een SF-film passen; alsof Sigourney Weaver het in een nieuwe sequel van Alien nogmaals opneemt tegen een monsterlijk buitenaards wezen. De tien nummers op Lost Themes III hebben uiteraard ook weer dat retro-vernislaagje over zich want je kunt de sound prima plaatsen in de jaren ’80 en ’90. Maar het is toch weer ongelofelijk dat je met gesloten ogen en wat inlevingsvermogen in tien tracks even zoveel spannende films kunt beleven. Veel luisterplezier.

Femi & Made Kuti - Legacy+
Label Partisan Records
Beoordeling 8
Review De zoon én kleinzoon van Fela Kuti, één van de grondleggers van de Afrobeat, hebben hun gezamenlijke project uitgebracht; het dubbelalbum Legacy+ bestaat uit het album Stop The Hate van zoon Femi Kuti en For(e)ward van kleinzoon Made Kuti In het bijgevoegde boekje wordt Fela nog maar eens bedankt door zijn zoon Femi wie dus in die voetsporen treedt van die belangrijke Nigeriaanse muzikant die ook een politiek activist was, net als zijn moeder overigens. Kuti is dus niet zomaar een artiest maar hij vertolkte een belangrijke rol in politieke vraagstukken als vrijheid van meningsuiting, democratie enz. Na de dood van Fela in 1997 werd zijn muzikale erfenis moeiteloos overgenomen door zoon Femi die inmiddels al een aardige discografie heeft opgebouwd. Afrobeat staat voor opzwepende ritmes met een uiterst funky groove waarbij blazers een grote rol spelen en de verbinding met Jazz nooit echt ver weg is. Zowel vader als zoon kunnen met de saxofoon overweg en die is dan ook vooral op het album van Femi nadrukkelijk aanwezig. Stop The Hate is dan ook een album dat dicht bij de Afrobeat ligt zoals wij die kennen en zoals zijn vader het ontwikkeld heeft. De politiek is nooit ver weg maar het is toch vooral de groove en het opzwepende ritme die nummers als ‘As We Struggle Everyday’, titeltrack ‘Stop The Hate’, ‘Show Of Shame’ zo aantrekkelijk maken. En ondanks de soms kritische teksten blijft deze muziek positivisme uitstralen. Het tweede album, dat van kleinzoon Made, heeft een iets andere sound. Allereerst is de stem anders maar het zijn vooral details die er voor zorgen dat we het gerust Afrobeat kunnen noemen maar dan wel met een “personal toch”. Het zijn wat elektronische toevoegingen zoals bij ‘Free Your Mind’’, de reggae-invloeden op ‘Your Enemy’ het “jazzy”-karakter van ‘Different Streets’ die bewijzen dat Made toch zijn eigen sound heeft ontwikkeld waarbij ook hij maatschappelijke problemen als racisme aan de kaak blijft stellen. Verder opvallend is dat de ritmes hier en daar wat meer onvoorspelbaar zoals bij ‘Blood’ en ‘Hymn’. Bij beide albums is stilzitten waarschijnlijk geen optie. Maar het is toch vooral bijzonder dat Afrobeat door de verschillende generaties Kuti wordt doorgegeven. Deze muziekstijl is met deze familienaam verweven zoals Reggae dat is met Marley. Een warbloedig album in deze koude periode en twee schijfje vol met dansbare Afrobeat. Veel luisterplezier.

Aaron Lee Tasjan - Tasjan! Tasjan!
Label New West Records
Beoordeling 8,5
Review Tasjan! Tasjan! Tasjan! Is het vierde soloalbum van de inmiddels 34-jarige Amerikaanse singer/songwriter, gitarist én producer Aaron Lee Tasjan. Hij was mede oprichter van de Indierockband Semi Precious Weapons, speelde in bands als New York Dolls, to Drivin' n' Cryin’ en Everest maar is toch echt een singer/songwriter. In 2013 verhuisde hij naar het muziekwalhalla Nashville en zijn tweede album Silver Tears vormde zijn definitieve doorbraak. In 2018 was daar Karma for Cheap en hier koos de Amerikaan weer een nieuwe muzikale richting waarbij het schrijverstalent van Lennon-McCartney een grote inspiratiebron vormde. Tasjan! Tasjan! Tasjan! Is misschien wel het meest uitgesproken album van de Amerikaanse singer/songwriter up-to-now. Het voelt als een warme deken vol met retropop die ons mee terug neemt naar de roerige jaren ’70 en ’80 want het kost absoluut geen moeite om een aantal van die tracks in dat tijdsbeeld te plaatsen. Evengoed is het dan ook knap dat dit nieuwe album wel eigentijds klinkt. Het catchy ‘Computer Of Love’ is zo’n typisch ’80-s rock nummer en het spontane gefluit van Tasjan is de spreekwoordelijke kers op de taart. Het ogenschijnlijk eenvoudige klinkende ‘Don’t Overthink It’ blijkt na wat aandachtige luisterbeurten toch wel wat complexer dan de eerste indruk en opener ‘Sunday Women’, met slechts enkele regels tekst, krijg je niet meer uit je hoofd. Die invloeden uit vervlogen tijden krijgen worden ook nog gepersonifieerd als we bijvoorbeeld naar een nummer als ‘Up All Night’ luisteren. De signatuur van Tom Petty kan je niet ontgaan en bij het rustige, deels akoestische ‘Another Lonely Day’ is de invloed van The Beatles duidelijk aanwezig. Bij ‘Cartoon Music’ speelt hij als het ware weer met slechts enkele zinnen en woorden maar persoonlijk wordt hij bij het prachtige ‘Feminine Walk’ waar Tasjan je meeneemt in zijn innerlijke strijd. En al die tijd weet hij als een kameleon te verkleuren bij de diverse muziekstijlen die hij met elkaar verweeft. ‘Dada Bos’ voelt als flower power uit de ‘70’s, ‘Now You Know’ is weer wat Beatlesque terwijl hij ons met het gevoelige ‘Not That Bad’ een prachtig klein Folk-liedje voorschotelt. Met het lome ‘Got What I Wanted’ sluit hij dit nieuwe album op een meer dan waardige wijze af Dit nieuwe album van de wat eigenzinnige Amerikaan wordt bij elke luisterbeurt beter. Het is een soort groeibriljant. Hij combineert zijn singer/songwriter talent met uiteenlopende muziekstijlen en schrijft teksten die soms erg persoonlijk zijn en haast als poëzie klinken. Je hebt steeds het idee dat je de melodie herkent, alsof het een vergeten deuntje is uit vervlogen tijden. Maar niets is minder waar want Tasjan! Tasjan! Tasjan! Is een zeer gevarieerd, boeiend en uitermate knap popalbum geworden. Een absolute topplaat! Veel luisterplezier.

DeWolff - Wolffpack
Label Mascot
Beoordeling 8,5
Review Aan daadkracht en creativiteit geen gebrek bij de heren van DeWolff. Hun vorige studioalbum werd zo’n beetje onderweg tijdens een tour opgenomen en bij de totstandkoming van dit nieuwe album Wolffpack werden de fans ook weer betrokken, ondanks of misschien wel dankzij de pandemie. Dit nieuwe album wordt geopend met het eerste nummer dat de band zo’n beetje definitief af had, na het nodige schaafwerk. ‘Yes You Do’ is een heerlijke Psychedelische rocker met de nodige soulinvloeden en het Hammondorgel is weer aangenaam aanwezig en door de vele wendingen is dit wel een supervette opener geworden. De band weet die ietwat ongeremde kracht en energie vast te houden want ook nummers als het funky ‘Treasure City Moonchild’ knallen werkelijk uit je speakers door de strakke drums, vette bas en dat altijd aanwezig Hammondorgel. Het lekker rockende ‘Lady J.’ kwam mede tot stand na het zien van de documentaire “13th” dat over het maatschappelijk vraagstuk gaat of bij 'Vrouwe Justitia de huidskleur soms de doorslag geeft. Maar Soul is toch wel de rode draad op Wolffpack; luister maar eens naar ‘Sweet Loretta’ of naar de nieuwe single ‘Hall Of Your Love’ waarmee Pablo van de Poel, (zang/gitaar), Luka van de Poel (drums) en Robin Piso (orgel) misschiel wel een hit in de dop hebben. Op dit album leveren best wat muzikale vrienden een bijdrage en zo horen we ‘Roll Up The Rise’ bijvoorbeeld The Grant met wie ze al eerder samen tourden. Met de vuige rock op ‘Bona Fide’ ligt een vergelijking met The Black Keys op loer en het door blazers omlijst ‘R U My Saviour’ is absoluut één van de sterkste tracks van het album. De soulballad ‘Do Me’ is het rustpunt op het album en hier horen we een bijdrage van Theo Lawrence. Afsluiter ‘Hope Train’, gebaseerd op het boek The Underground Railroad van Colson Whitehead, laat nog maar eens horen waartoe de heren toe in staat zijn als ze het beste in zich naar boven halen. De rauwe en eeuwenoude country klinkende intro is een opmaat voor een indringend einde met ook hier weer diverse verrassende wendingen en die altijd aanwezige gitaar. De heren van DeWolff bewijzen al jaren topplaten af te kunnen leveren en Wolffpack is, met inachtneming van de omstandigheden, wederom een klasse plaat geworden. Het trio presenteert rock in diverse versies van het spectrum en weet dat schijnbaar eenvoudig te combineren met Soul en andere muzikale stromingen. Dit is weer zo’n album dat waarschijnlijk een feest is om tijdens een concert live te horen. Een topplaat van Nederlandse bodem maar dan wel met internationale allure. Veel luisterplezier.

The Weater Station - Ignorance
Label Fat Possum
Beoordeling 8
Review De Canadese singer-songwriter Tamara Lindeman en als actrice Tamara Hope, weet met haar Weater Station al enige jaren de wereld te vullen met haar folk en indie sound. Na het titelloos album van vier jaar geleden, heeft ze de folk sound meer ingeleverd voor de indie sound. Haar soundscapes en droompop songs zijn lekker uptempo wanneer we het ‘Atlantic’ en het openingsnummer ‘Robber’ beluisteren. Vooral haar kwetsbare lichte zangstem weet je te veroververen. Het commercieel getinte ‘Tried To Tell You’ zou prima in de hitlijsten kunnen komen, al is het vaak de vraag welk nummer van het album wordt opgemakt. Zo kan de pakkende melodielijn van ‘Parkin Lot’ of het lekker uptempo popsong ‘Loss’. Lindeman weet de melodie haaks op haar verhaallijn te zetten. Het drama dat ze beschrijft in de songs als ‘Seperated’, ‘Trust’ en ‘Heart’ kent een mooie uitlaatklep. Dat creatieve mensen in de mood van verdriet meestal de mooiste dingen maken is hier ook het geval. Haar scheiding heeft veel verdriet gebracht en heeft ze haar privé leven altijd ver buiten de publiciteit gehouden. Met dit vijfde album komen we dichter dan ooit bij haar verhaal en haar eigen zijn.

Beloved Enemy – Another Side
Label Eigen beheer
Beoordeling 8
Review De gothic band Beloved Enemy draait om de gitarist/ toetsenis Peter Pathos. Al is de stem van Witzke een opvallende in dit geheel. Daar waar Nick Cave niet altijd de zangstijl kent maar wel de diep donkere stem waar kracht uit komt, weet Witzke dit beide te produceren. Misschien wel als een lage musical stem weet hij de popfolk songs ‘Virus Undead’ en het openingsnummer ‘Die ALone’ een mooie klank mee te geven. Het is allemaal meer donker in de verhalen dan gothic power in de kracht van de composities. Het doet al bijna hemels aan wanneer de achtergrond vocalen worden in gezet. De lichte gitaren doen wat denken aan Ritchie Blackmore die nu als minstreel zijn albums vult. Maar het is zeker mooi zoals het ‘The Other Side’ of ‘Mother’. Het is dan ook een prettige verrassing van deze band. Nu deze EP er is gekomen wachten we gewoon op een tweede deel zodat het album weer geheel gevuld is.

Pale Waves – Who Am I
Label Dirty Hit
Beoordeling 8,5
Review Het is het tweede album van de indie popacti uit Engeland. Pale Wave wist hun debuut album My Mind Makes Noises drie jaar geleden uit te brengen. Het werd vooral in UK, Japan en USA een hit. Voor dit album weet de band de producer van MUSE, Foo Fighters en Sigur Ros te strikken. Het brengt dan ook een heerlijk vet geluid met zich mee. Vanaf de eerste klanken van het album klinkt de heerlijke popsound dat de wereld moet gaan veroveren. ‘Change’ en ‘Fall To Pieces’ zitten lekker vet en commercieel getint in de productie. De songs zijn aanstekelijk en hitgevoelig. Misschien is het niet allemaal even nieuw, maar wel catchy genoeg. In de aanloop weet de band niet met de singles ‘She’s My Religion’, ‘Easy’ en ‘You Don’t Own Me’ in de koop-/streamcijfers te overtuigen. Toch zijn het prima songs die een festivalpubliek kan bekoren. De juweeltjes van de plaat zijn dan wel de rustige popsongs als ‘Wish You Were Here’ en ‘I Just Needed You’. Het zijn mainstream popsongs die we tegenwoordig niet meer zoveel horen. Omdat het album veel van dit soort songs kent, kan het geheel oppervlakkig overkomen en wat in een mainstream album belanden. Het zou mooi zijn dat ze in Europa met dit album de populariteit krijgen die ze elders ook mogen ontvangen.

Django Django – Glowing in the Dark
Label Because music/ Caroline
Beoordeling 7,5
Review De Britse indie elektroband Django Django wisten in 2012 hun debuutalbum te presenteren. Hierop staan de hits ‘Default’ en ‘WaveForms’’ waarmee deze band de Belgische hitlijsten mee veroverden. Inmiddels is de band bijna 10 jaar verder en is het album Glowing in the Dark hun vierde album. Het album begint direct met de catchy elektropopsongs ‘Spirals’ en ‘Right The Wrongs’. Het is duidelijk dat de heren naarmate ze ouder worden luchtiger in het leven staan. Het titelstuk staat al op single en is vooral 80’s georiënteerde pop. Het is minder spannend dat wat er meer op dit album te vinden is. Dan zijn de songs ‘Waking Up’ en ‘The Ark’ lekkerder in het gehoor liggend en swingt het met ‘Kick the Devil Out’ net zo goed. Het is dan ook een album dat vooral popliedjes voortbrengt in dezelfde stijl. Misschien had ik er wat meer van verwacht.
2021 Februari week 5

Jimmy Reiter - Live
Label Mebran
Beoordeling 8
Review Blues is bij uitstek muziek die je in je ziel kunt voelen, kunt beleven. En dat beleven is nu al bijna een jaar onmogelijk vanwege de pandemie die de wereld nog steeds in zijn greep houdt. Onlangs kwam er een live-registratie uit van Jimmy Reiter en het is toch wel lekker om weer eens meegenomen te worden in die sfeer van een live concert. Zanger/gitarist Christoph ‘Jimmy’ Reiter komt uit Osnabrück en loopt al een hele tijd mee. We kennen hem als leadgitarist bij Doug Jay en zijn band, maar hij speelde ook mee met namen als Larry Garner, Big Daddy Wilson, Albie Donnelly en Memo Gonzalez. In 2011 was daar met High Priest Of Nothing zijn debuutalbum als bandleider en samen met de jimmy Reiter Band bracht hij nog twee studioalbums uit; in 2015 volgde het album ‘Told You So’ en in 2019 ‘What You Need’. Nu is daar dat nieuwe album dat de alleszeggende titel Live heeft meegekregen en waar Reiter ons in 78 minuten! mee terug neemt naar twee concertregistraties waarbij hij met tenorsaxofonist Suslov en baritonsaxofonist Jürgen Wieching twee blazers aan zijn line-up toevoegt. De veertien nummers bewijzen dat Reiter door de jaren heen zijn sporen heeft verdiend en naast een goede gitarist ook een prima bandleider én zanger blijkt te zijn. Hij opent met het groovy en soulvolle ‘Waiting for My Luck To Change’ waarbij naast Reiter ook de band in de schijnwerpers wordt gezet. Wat volgt is een aaneenschakeling van meer dan goede Blues nummers. Met nummers als ‘What’s In It For Me’ en ‘What You Need’ horen we wellicht wat meer de Robert Cray-stijl terwijl we bij ‘I’ll Take The Easy Way’ moeten denken aan het geluid van BB King. De stuwende baslijn én de blazers zorgen voor een heerlijke sfeer. Tijdens de 14 tracks krijg je vrijwel nergens het gevoel dat je naar een Duitse muzikant luistert want zijn Engelse uitspraak klinkt haast Amerikaans. Misschien dat het “Danke Schön” na ‘Hard Times’ zijn afkomst verraadt. Centraal op het album staat het ruim 12 minuten durende ‘Give It To Me Straight’; een heerlijke slowburner waar Reiter alle facetten van de blues terug laat komen. Zo is het een ijzersterk arrangement, het gitaarspel haast virtuoos tijdens de solo’s en is de begeleiding van zijn band uitstekend. ‘It’s Easy When You Know How’ heeft een wat meer funky karakter, het rustmoment op de plaat is waarschijnlijk ‘I’m Givin’ In’ en met ‘Hooked’ noemen we het nummer met de diepste “groove”. De afsluiter is het swingende en instrumentale ‘Jimmy’s Boogie’ waarmee Reiter een ruim zeven minuten durende ode brengt aan zijn gitaarhelden. Eindoordeel Live is de titel die recht doet aan deze plaat; een meer dan prima live-album waar Reiter laat horen binnen de Blues zijn sporen verdiend heeft. Zijn band én de beide blazers mogen we niet ongenoemd laten want die vormen de smeerolie van deze plaat. Een album dat elke Blues liefhebber zou moeten luisteren maar ook voor elke andere muziekliefhebber is dit gewoon bijna anderhalf uur genieten van eerlijke muziek met een ziel. Verder bevestigt het ons gevoel hoeveel we verlangen naar het bijwonen van een concert, Veel luisterplezier.

Carn - Carn
Label 37d03d/ Konkurrent
Beoordeling 8
Review Je zou het niet zo snel verwachten, maar deze trompettist/ hoorn speler heeft in de wereld van de popmuziek zijn sporen ruimschoots verdiend. CJ Camerieri was al te horen bij Paul Simon en verzorgd het trompettengeschal bij Bon Iver. Het is dan ook niet vreemd dat Justin Vernon op dit album zijn bijdrage levert. Maar dat is het niet alleen. Vernon verschijnt op diverse songs waaronder het laatste nummer ‘Land’ is ook Sufjan Stevens van de partij. Hij doet zijn bijdrage bij het openingsnummer ‘Song of Trouble’, terwijl Mouse on Mars zich laat horen op ‘Scarcely Out’. Het geeft dan ook weer wat voor soort album dit is. De mellow sound is over het gehele album te horen. Het is lekker ontspannen terwijl er veel in de songs gebeurd. Als basis weet hij vooral de songs instrumentaal te houden. Het album is vooral een prettige verrassing en de bekende namen helpen hem om in het zadel te komen. Of was het net andersom. Meestal weten muzikanten via een netwerk elkaar wel te vinden. Dan is CJ wel een soort van spin in een web van bekende muzikanten. Het is dan ook te horen dat CJ al enige jaren meedoet. Daarom zal dit album wellicht ook meer toegankelijker zijn dan vele jazz albums met blazers. Dit is even andere koek, moderne indie jazz? Het is mooi gedaan.

Celeste - Not Your Muse
Label Polydor
Beoordeling 9
Review Er is een nieuwe ster opgestaan; de in LA opgegroeide Britse Celeste, die ook nog Jamaicaanse- roots heeft, heeft haar debuutalbum Not Your Muse uitgebracht. Celeste Epiphany Waite is haar volledige naam en in 2019 brak ze door. Ze werd tot BBC Sound of 2020 gekozen én was één van de ontdekkingen van de Brit Awards. Met enige vertraging door de pandemie is daar nu eindelijk dat lang verwachte debuutalbum. Het advies is om als opwarmer de nummers ‘ Love is Back’, ‘A Kiss’ en ‘The Promise’ te luisteren. Het is meer dan waarschijnlijk dat je dan meteen overtuigd bent van het talent van deze Britse zangeres en met deze drie songs nestelt ze zich qua sound ergens in de driehoek Amy Winehouse, Adèle en Lianna La Havas. Een ongekende sensatie op een debuutalbum waarbij Soul, Pop en R&B moeiteloos met elkaar versmelten, gedragen door die stem van Celeste die dat heerlijke trillinkje heeft dat ook zo karakteristiek voor Amy Winehouse was. Haar eerder uitgebrachte single ‘Stop This Flame’ is natuurlijk lekker uptempo en kennen we ook als belangrijkste themanummer van Sky Sports van afgelopen winter. Ze schrijft en zingt over universele thema’s als liefde, eenzaamheid en relaties maar doet dat op een zeer authentieke wijze waarbij de liedjes tot een ongekend hoog niveau gepromoveerd worden. Maar los van deze vier nummers is het album een heerlijk warm bad en klinkt Celeste ongelofelijk zelfverzekerd. Openen doet ze met het prachtige, innemende ‘Ideal Woman’ en meteen is daar dat ietwat rauwe trillinkje in die stem maar verrast ze vriend en vijand ook met die hoge noot die ze moeiteloos haalt. Vervolgens is daar ‘Strange’, het nummer waarmee ze in Engeland doorbrak en waar de vergelijking met Adèle je niet zal ontgaan. En zo weet ze al snel te overtuigen want ook met het vintage klinkende ‘Beloved’ bewijst ze tot de buitencategorie te behoren. Maar natuurlijk kent het album een aantal groovy, uptempo songs waarbij het lastig stilzitten is. Luister maar eens naar het al eerder genoemde ‘Stop This Flame’, maar ook een nummer als ‘Tonight, Tonight’ is heerlijk dansbaar. ‘Tell Me Something I Don’t Know’ is een catchy popnummer met de nodige soul en bij de prachtige titelsong laat ze nog eens weten dat ze een zelfstandige vrouw is als we haar “I’ll let you know when I need you to liberate me / “I’ll hold my pose, but I’m not your muse” horen zingen. Het nummer kent een prachtige opbouw en is absoluut één van de powerballads op het album. Met het akoestische en smaakvolle ‘Some Goodbyes Come With Hellos’ sluit ze op een meer dan overtuigende wijze deze kennismaking af. Not Your Muse is door de muzikale schoonheid en de bijzondere stem van Celeste een overweldigend album geworden. Celeste schreef aan alle nummers mee dus het is niet alleen de stem maar ook haar schrijverstalent dat op dit album aan de wereld wordt getoond. De tijd zal het leren of we hier met een eendagsvlieg te maken hebben en dit album een toevallig hoogtepunt is, maar de kans dat hier een ster geboren is lijkt groter. Naast de reguliere uitgave is er een luxe versie is met 9 extra nummers. Een absoluut topplaat. Veel luisterplezier.

Clap Your Hands and Say Yes! – New Fragi
Label Secretly Canadian / Konkurrent
Beoordeling 8
Review De indieband uit Brooklyn wist in 2005 hun eerste album uit te brengen, inmiddels is het nieuwe album New Fragility het zesde album van de band. Toch weet men hier nog niet echt door te brengen maar dat is misschien wel wat onterecht. De zang mag voor mensen een dingetje zijn waarop ze af kunnen halen. De hoge nasale stem van Lee Sargent is daarentegen wel vol passie en past in de muziek. ‘Thousend Oaks’ en het openingsnummer ‘Hasitasting Nation’ zijn dan om even aan de slepende stem te wennen. Het is niet altijd even strak maar mooi en meeslepend in de songs. Wel wat jankerig in ‘Dee, Forgiven’. Het zal The Voice niet halen, waardoor de band eigenlijk wat op achterstand komt. Wanneer ze dit oplossen gaan ze met sprongen vooruit. Toch is hij met zijn broer Tyler de basis voor de band en zal het niet gaan gebeuren. Wanneer je er even aan gewend bent is het ook prima en is dit een prima album waarmee de band het komend jaar de festivals mag bezoeken. Dan zal blijken dat het met applaus zal worden ontvangen.

Louis Philippe - Thunderclouds
Label Tapete Records
Beoordeling 7,5
Review Hij is muzikant, producer, schrijver maar misschien nog wel het meest bekend als voetbaljournalist én analist in Engeland onder zijn eigen naam Philippe Auclair. Toch gaat deze review over het nieuwe album Thunderclouds dat hij onder zijn artiestennaam Louis Philippe en in samenwerking met The Night Mail onlangs uitbracht en ook in Nederland verkrijgbaar is. Louis Philippe is een geboren fransman maar woont al decennia in Londen. De man is een ware duizendpoot en was redelijk productief in de mid-jaren ’80. Toch was er vorig jaar in de zomer ineens The Devil Laughs en nu, midden in de pandemie, is daar een tweede album. En dat tweede album is dus tot stand gekomen met The Night Mail, een trio waarvan zijn goede vriend Robert Rotifer de gitarist is. Het was een grote wens om eens een keer echt samen muziek te maken en juist deze pandemie zorgde blijkbaar voor het juiste momentum. Naast Rotifer horen we Andy Lewis op bas en Andy Lewis op drums en deze muzikanten hebben ook stuk voor stuk weer een verleden in diverse andere bands. De muziek op dit album wordt omschreven als “Baroque-pop”, wat met name gevoed wordt door de Jazz-elementen en het wat lichtvoetige karakter van de nummers. Het album begint met ‘Living On Borrowed Time’ dat mooi ingekleurd wordt door een jazzy karakter én door bijdragen van sessiemuzikanten Shanti Jayasinha op trompet en Rachel Hall op viool. ‘Once In A Lifetime Of Lies’ is heerlijk zwierig en lichtvoetig terwijl ‘Rio Grande’ zomaar als soundtrack ergens in de jaren ’60 zou kunnen fungeren. En ook hier weer een hoofdrol voor Jayasinha op trompet. Na deze sterke opening blijft het album boeiend omdat Philippe steeds in staat is om mooie arrangementen en melodieën te schrijven en vocaal ook ijzersterk is. Ondanks de lichtvoetigheid en het huiskamerpopachtige karakter durft Philippe ook maatschappelijke onderwerpen te benoemen zoals de ramp met de Grenfell Tower in 2017 in Londen het thema. ‘Love Is The Only Light’ zit vol verrassende wendingen, ‘No Sound’ is innemend en subtiel en ‘The Mighty Owl’ wordt gedragen door heel mooi akoestische gitaarspel. ‘Thunderclouds’, de terechte titelsong, staat centraal op het album en hier komen alle typerende elementen nog maar eens samen; de mooie, wat iele en soms theatrale stem van Philippe in combinatie met de uitstekende muzikanten die de nummers kleuren. Ondanks zijn Franse afkomst heeft Philippe die typisch Britse tongval en in combinatie met zijn wat hoge stem heeft hij een plaat gemaakt met fijne, aangename huiskamerpop. Het klinkt misschien allemaal niet ingewikkeld maar het geheel roept toch wat nostalgische, romantische gevoelens op die bij die typische zwart-wit films uit de jaren ’60 horen. Misschien moeten we het wel omschrijven als de Britse variant van de Franse “chansons”. Thunderclouds is gewoon een fijne, smaakvolle plaat geworden die lekker wegluistert en een luisterbeurt verdient. Veel luisterplezier.

Foo Fighters - Medicine at Midnight
Label RCA
Beoordeling 8,5
Review We kennen de Foo Fighters als de stevige rockact van de voormalige Nirvana drummer Dave Grohl. Inmiddels is deze band zo groot geworden dat het Nirvana overstijgt in albums en producties. Met dit nieuwe album gaat het zestal meer op de populaire tour. Het openingsnummer ‘Making A Fire’ verraad alles waar dit album naar toe gaat. Het nummer is catchy poppy en kan zo de hitlijsten bestormen. De band weet op dit album meer de uptempo popsound in de rock te brengen. Wellicht dat de invloed van Taylor Hawkins na zijn solo album groter is geworden. Het album kent vooral in de drums een swingende sound. Al weet de band de uitdagen composities ook niet uit de weg te gaan. ‘Cloudspotter’ en het juweeltje van het album ‘Waiting On A War’ zijn wat complexer dan het Beatles achtige ‘Chasing Birds’ en ‘Holding Poison’. Dat de band fans zijn van de old skool rock a la KISS Motorhead en Heart horen we in de songs ‘No Son Of Mine’ en “Love Dies Young’. Daar waar Barracuda en Ace of Spades riffjes terug te horen zijn. Het album is een heerlijk poprock album. Voor de fans die de stevige kant van de band zoeken, kan dit wat tegenvallen. Toch weet de band een nieuwe schare fans aan zich te binden en zal men weer op de festival posters prijken. Of die nu doorgaan is nog maar de vraag.

Still Corners - The Last Exit
Label Wrecking Light Records
Beoordeling 8
Review Dat een toevallige ontmoeting ergens op een station in Zuid Engeland zou leiden tot een muzikale samenwerking met inmiddels een vijfde album als eindresultaat klinkt natuurlijk als een prachtige roman. Toch hebben multi-instrumentalist Greg Hughes en zangeres Tessa Murray elkaar in 2009 daadwerkelijk toevallig ontmoet en is The Last Exit inmiddels al hun vijfde album. Het duo dat we kennen als Still Corners maakte de afgelopen jaren naam met hun Dreampop met Americana-karakter dat een wat filmisch karakter had. Het desolate van de bloedhete zuidelijke staten van de VS sijpelde altijd wel door hun nummers en de combinatie met die wat zachte, hemelse stem van Tessa zorgde voor een succesvolle sound. Die succesformule wordt ook op het nieuwe album toegepast want met de broeierige opener ‘The Last Exit’ nemen ze ons meteen mee naar die sfeer als we Tessa “I’m drifting off to nowhere / The past an echo on my mind / In the middle of the desert / The devil trailing just behind / And it’s a shame that I had to disappear / The last exit” horen zingen. Het fluitje in single ‘Crying’ is vernuftig en doet ongewild denken aan de Spaghettiwesterns uit de jaren en past perfect op deze plaat. Na de sterke opening wordt het tempo wat opgestuwd met ‘White Sands’ en ook bij ‘Mystery Road’ horen we de urgentie als het ware terug. Bij ‘Static’ hoor ik een dejà-vu naar de muziek van Chris Isaak waarbij het gitaarspel van Hughes weer prachtig helder en subtiel doorklinkt. Nog bijzonderder is het uptempo ‘It’s Voodoo’ waar we ineens een gitaargeluid á la ‘Sultans Of Swing’ horen en ook hier kleurt de stem van Tessa uitermate mooi. Maar de meeste nummers zijn wat lomer, door de “Arizona-sun” gebruind en zijn typerend voor datgene waar Still Corners voor staat; luister maar eens naar het ‘A Kiss Before Dying’ met de betoverende stem van Tess en ‘Shifting Dunes’. ‘Till We Meet Again’ is een mooi instrumentaaltje en met ‘Bad Town’, inclusief het huilen van wolven en diffuse indianentrommels, noemen we de meest mysterieuze track van dit album en nergens zal dat beklemmende gevoel beter voelbaar zijn . Het mooie van de albums van Stil Corners is dat ze een geheel vormen, iets wat op dit nieuwste album The Last Circle ook absoluut van toepassing is. Met je ogen dicht waan je je op die Roadtrip door die zuidelijke staten van de VS; het romantische element versus het melancholische en dat mooi vormgegeven in 11 songs die onmiskenbaar die Americana-sound uitstralen. Al met al een heerlijke plaat in deze januari maand. Veel luisterplezier.

Deacon Blue – Riding on the Tide of Love
Label ear Music
Beoordeling 8,5
Review Afgelopen jaar wist de Britse band Deacon Blue een van de mooiste album van het jaar te maken. Het album City of Love verscheen al begin van dat jaar en daarna werd iedereen opgesloten. Het succes overviel de band ook en met de titel Riding on the Tide of Love zijn ze met deze 8 songs freewheelend bezig en trekken ze het album City of Love even door. Het was 1992 dat deze band hits scoorde met Your Town en Will We Be Lovers van het album Never You Say Say Nothing. Nu zijn we bijna 30 jaar verder en weet Ricky Ross weer heerlijke songs te maken zoals ‘She Loved the Snow’, dat voor deze tijd wel erg toepasselijk is. Ook het ‘Nothing’s Changed’ is een juweeltje. De andere vibe in de songs, dat een herkenbaar Schots laagje kent is uniek. Je hoort het niet veel meer omdat het niet marketing technisch goed is, maar het is nu wel weer opvallend. Het mooie verhaal in de ballad ‘Look Up’ is prachtig waardoor ook dit album weer mee gaat tot een van de mooie albums van het jaar. De band heeft dit individueel apart van elkaar opgenomen in de studio en de songs tot een geheel gebracht. Of het nu ‘Time’, ‘Send A Note Out’ of ‘It’s Still Early’, alle songs zijn meer dan goed geslaagd! Het brengt de band in deze Q tijd bij elkaar.

Nahawa Doumbia - Kanawa
Label Awesome Tapes From Africa
Beoordeling 7,5
Review Nahawa Doumbia is één van de toonaangevende zangeressen in Mali, Oost Afrika. Met haar maatschappelijk betrokken en kritische teksten over de positie van de vrouw in de samenleving, universele thema’s als liefde, maar ook de situatie van de vluchtelingen uit Afrika spreekt ze verschillende generaties aan. Ook op Kanawa houdt de Malinese zangeres vast aan het zingen in haar moederstaal. Daarmee krijgen we wel een typisch Afrikaanse luisterervaring maar is het volstrekt onmogelijk om de teksten te kunnen volgen. Nahawa behoort in Mali, samen met Oumou Sangaré en Fatoumata Diawara, tot de meest invloedrijke artiesten van de Wassoulou muziek, vernoemd naar de streek in Mali waar het vandaan komt. Op dit album staat vooral het immigratieprobleem centraal waarbij Nahawa zich afvraagt waarom landgenoten toch die gevaarlijke reis over zee of door de Sahara maken voor een ongewisse toekomst. De muzikale omlijsting van deze acht nummers kwam tot stand met de hulp van producer N'gou Bagayoko en typisch Malinese instrumenten als de Ngoni (snaarinstrument), Karignan (een metalen schraper) en de nodige percussie zijn prominent aanwezig. Op ‘Adjorobena’ horen we zelfs een bijdrage van de dochter van Doumbia, Doussou Bagayoko, niet toevallig ook een zangeres. Kanawa betekent vrij vertaald “Ga Niet” en daarmee is de link naar de landgenoten die hun geluk elders zoeken gelegd. Door het gevoel dat Nahawa met haar stem weet over te brengen en de toch wel typisch Afrikaanse instrumentarium is Kanawa een album geworden met een boodschap waarbij Nahawa met haar mooie stem de boodschap overbrengt. Veel luisterplezier.
2021 januari Week 4

Alexander Broussard – NOW
Label eigen beheer
Beoordeling 8
Review Wanneer Alexander Broussard zijn album The Piano uitbracht, was het 1996. De man weet zijn kwaliteiten om te zetten als Billy Joel en veroverd de Nederlandse podia met de songs van de boxer van toen. Maar toen kwam er de corona en schuift de man weer achter zijn piano om eigen songs te schrijven. Het resultaat mag er dan ook best zijn! Het album weet je direct et pakken met het ‘Out of the Blue’. Lekker vet in de mix, uptempo en swingend. How Does It Feel is wat gladder en meeslepender en misschien komt dit nummer even te vroeg, omdat daarna het ‘It Matters To Me’ weer lekker uptempo is. Heerlijke popsongs vol soul en rock dat ook weer een soort van Nederlands sausje kent, maar zeker niet hinderlijk is. Lekker verrassend zijn de uptempo song zoals ‘The Ride’, het rockende ‘Overdrive’ en ‘Bigoted Beast’ en het Afrikaans georiënteerde ‘On Our Way’. De ballad songs als ‘Crack In the Wall’ doen te veel denken aan de slepende balladsongs van TOTO. Het album is een prachtig theatraal popalbum geworden en men mag gerust dit in de theaters presenteren ipv feesttenten. Het is duidelijk dat de heren meer in hun mars hebben dan alleen tribute-shows van Billy Idol en Elvis (zie review elders).

Viagra Boys – Welfare Jazz
Label YRO
Beoordeling 7,5
Review De Zweedse band Viagra Boys uit Zweden weten met hun titel van het tweede album Welfare Jazz je wel even op het verkeerde been te zetten. Na het album Street Worms weten de postpunkers een jazz titel mee te geven. Wees gerust, de band weet wederom een prima indie post punk album te presenteren. Het doet wat denken aan de oude Nick Cave en Birthday Party gemixt met een meeslepende indie band. Het openingsnummer ‘Ain’t Nice’ komt er lekker in en met ‘Toad’ weet men eigenlijk geen einde te maken aan dit meeslepend repeterende sound. Het nummer ‘Into The Sun’ doet denken alsof Tom Waits in een nieuwe tijd is opgestaan. Met elektronica en schreeuwend dat het allemaal anders moet. Enerzijds ingetogen, anderzijds aanwezig. Om de tijd tussen de songs te vullen horen we allerlei verhaal en vertellingen dat de eerste keren leuk is, maar wanneer je de songs wil blijven volgen is het niet altijd even fijn. Zeker wanneer het als songs betiteld wordt. Het uptempo nummer ‘Secret Canine Agent’ springt er even tussen uit. De rauwe indie songs zijn vol overgave en ‘I Feel Alive’ en ‘In Spite Of Ourselve’ weet men in de teksten ook meer hun frustratie in te gooien. Het album is dan ook voor degene die niet altijd even gelikte album wil.

EyeMan - Sly Fly
Label eigen beheer.
Beoordeling 7,5
Review EyeMan is een band uit Amsterdam. De band is samengesteld door Iman Spaargaren en stort zich op de moderne jazz. Samen met Dirk Balthaus, Hendrik Muller en braim Schulz- Wackerbarth weet de band op het nieuwe album een mix te maken van laidback jazz met heerlijke grooves. Vanaf de eerste klanken van het album is de heerlijk smooth jazz van ‘Circonflex’ en ‘Get A Life’ als een warm jazz bad. De saxofoon neemt je mee en een duel met de Rhodes toetsen. Met Monsieur ‘Toubab’ weet de bas je met een heerlijke grove in het nummer te loodsen. De afwisseling van de sound is prettig omdat het songs rond de 4 minuten zijn met een soort van kop en staart waartussen wordt geïmproviseerd zonder dat het uit de hand loopt. Met het langnummer ‘Witch Hunt’ dat als een soort van ballad de plaat breekt, weet Spaargaren je mee te nemen in de jacht. Het titelstuk is funky waardoor het album weer een andere sound krijgt. Met de soundscapes van Dreamstate weet men het mooie debuut album af te ronden. Het album is dan ook een mooi debuut voor deze jazz heren uit Amsterdam

Soen - Imperial
Label Silver Lining
Beoordeling 8,5
Review Inmiddels bestaat de Zweedse progmetal act Soen alweer 10 jaar. Daar waar toen Opeth drummer Martin Lopes en Testament Steve Di Giorgio de koppen bijelkaar staken wist men Willowtree zanger Joel Ekelof en gitarist Kim Plabarzdis te strikken. De band is als mini superband begonnen, nu na wat wijzigingen zijn Lopez en Ekelof nog aanwezig. Het gedachtegoed dat je met de metal sound ook een progessieve insteek kan maken blijft hierbij bestaan. De band weet de sound van TOOL ook dit keer weer te evenaren. Of moeten we zeggen dat ze ieder op hun gebied erg goed zijn. De naam rondom TOOL is gevestigd wat Soen niet heeft. Toch zijn de songs van dit vijde album weer heerlijk te noemen. Het openingsnummer “Lumerian’ bevestigd dat de metalsound centraal staat al mijn de anticlimax in de songs mooi rustig en de opbouw naar de climax opvallend goed. Geen harde overgangen in ‘Illusion’ en ‘Modesty’, maar zoals men het ‘Deceiver’ eindigt, zijn de overgangen mooi een gedegen opgebouwd. Met de teksten ‘Monarch’ en ‘Antagonist’ gaat de band wat dieoer dan de meeste acts. Dat is in dit genre meer van toepassing. Hierdoor zijn dit soort acts zeker de moeite waard om in te duiken. De reflectie van de maatschappij is niet altijd zwartgallig zoals metal acts dit voorheen beschreven. Nee kent meer diepgang en kleur. Soen is zeker de moeite waard om eens naar te luisteren en voor de metal rock liefhebbers zeker een must!

Little Steven & Disciples of Soul – Form
Label Universal
Beoordeling 8
Review Hij is de rechterhand van Bruce Springsteen en de afgelopen jaren weet hij met zijn eigen band de zalen plat te spelen met zijn rock and roll soul. De kleine man wist met Springsteen op de kleine kamertjes de songs van the Beatles te beluisteren en de inspiratie op te doen voor hun eigen songs. Wanneer Steve van Zandt Liverpool aandoet weet hij de route naar het Mecca van de muziek te vinden. The Cavern Club is een klein zaaltje waar the Beatles ooit begon. Als huisband was the Beatles in de jaren 60 te vinden. Het staat in iedere bio van alle leden en nog steeds is Liverpool trots op dit kleine zaaltje. Dit is waar het ooit begin, en dat weten deze muzikanten maar al te goed. Little Steven grijpt zijn kans om op deze heilige plek zijn helden te eren en speelt de hele avond Beatles songs en songs die hier aan die tijd gerelateerd zijn. Van ‘The Magical Mystery Tour’, ‘Slow Down’ en ‘Soldiers of Love’. Het zijn de covers die the Beatles spelen. Ook de ‘All You Need is Love’ ‘Got To Get You Into My Life’ en ‘Birthday’ komen op de avond van 14 november 2017 voorbij. Voor de helderheid, het is geen Beatles coverband maar Little Steven presenteert dit als zijn radioprogramma. Maar dan live, zonder dat het vervelend is of dat je het gevoel hebt dat je naar iets kijkt dat een goedkope cover act is. Nee Little Steven weet in dit Mecca van de popmuziek een heerlijke liveshow te geven dat uiteindelijk uitmond met een gast… MacCa himself. Paul McCartney verschijnt op het podium voor ‘I Saw Her Standing There’.

Babeheaven – Home For Now
Label AWAL
Beoordeling 7,5
Review De Engelse band Babeheaven is een project van Nancy Andersen en Jamie Travis. Eerstgenoemde heeft de vocalen voor haar rekening genomen, terwijl de andere helft zich op de instrumenten en productie heeft gestort. Dit levert een sound op dat ergens tussen de dreampop en R&B ligt. Het album doet misschien wat denken aan de band Portishead. Toch weet deze band een mooi gebalanceerd album te brengen. Het album is eind vorig jaar al verschenen en hierbij past de song ‘November’ bij. Het nummer is als een visitekaartje voor de rest van het album. Net als de volgende songs ‘Human Nature’ en ‘Until the End’ zit er een gereserveerde sfeer in de songs. Geen uitspattingen zowel instrumentaal als in de zang. Gedegen slepend, terwijl men de wereld tot zich neemt. Met de ‘Cassette Beat’ en ‘Swimming Up the River’ weet men het dichtste bij de popsound te komen. Alsof ze zich mengen met de Massive Attack dat de heerlijk slepende mellow sound door de speakers brengt. Veel bijgeluiden kun je vinden wanneer je het album vaker beluisterd. Een mooi debuut album van een band waar we in de toekomst meer van mogen horen!

Daisy Bellis – Land of the Unborn
Label NOEST
Beoordeling 7,5
Review Vanuit het Noorden is er een initiatief om vanuit de opleiding een eigen label te starten, genaamd NOEST. Wanneer de recent afgezwaaide studente Daisy van Wijk een mini album mag uitbrengen is het een mooi product om het initiatief te starten. Samen met producer Bernard Gepken van o.a. Daniel Lohues, Henny Vrienten en Maaike Oubouter weet Daisy Bellis haar voorland te ontginnen. De zaadjes zijn gepoot en nu mag het langzaam opkomen om te groeien. Achter de piano weet Daisy haar mooi en heldere stem als ‘Ladybird’ het album te beginnen. Het album kent 5 songs die in dezelfde lijn liggen. Haar heldere stem krijgt de ruimte terwijl de stijl van de piano compositie enigszins in dezelfde lijn blijft hangen. Hierdoor lijkt het laatste nummer ‘New Land’ wat in de verdrukking gekomen. Het is niet dat hier alleen een piano op te horen is maar de andere instrumenten blijven in een ondersteunende rol. Omdat de luisteraar even meer verwacht in de opbouw van de instrumenten is de dynamiek na ‘Organs’ weggeëbd. Maar goed als debuutalbum is de klankkleur mooi en helder, haar stem klinkt als een klok en de piano/ vleugel doet zijn werk. Daar is niets op aan te merken en dat biedt alleen hoop voor ontwikkeling en nieuwe input voor het volgende album!

Jagd – Talking To Yourself to Others
Label eigen beheer
Beoordeling 7,5
Review Het is de band Jagd uit Nederland die de afgelopen jaren met verschillende EP’s de aandacht te trekken. Toch weet deze band met hun debuut album een beter product te presenteren. Het valt nu weer net in de Corona periode waardoor aandacht wel eens elders komt te liggen. De post punksound is vooral strak en luchtig te noemen. Met een nieuwe bassist Timo Mes weet Thom Schotanus de drums lekker door de songs te tikken. Al zijn de songs wat tegen het schreeuwerig aan ingezongen, toch weet men de songs een pakkend sausje mee te geven. ‘No Filter’ en ‘Two Cents and Scripted Sorry’s’ zijn prima songs al zit er iets onrustigs in het totaalplaatje. Net als ‘Attention’ weet men de aandacht wel voor zich te winnen maar blijft de onrust in de compositie hangen. Spreadsheet Poetry en Food the Story zijn opvallende songs voor dit album en in de opbouw lekker. Ook hier zou men een externe producer kunnen inhuren om de balans in de songs rustiger te krijgen waardoor de compositie beter tot hun recht komt. Wellicht zal de zang dan ook weer beter op zijn plek komen. Het is mooi om dit voor een volgend album te realiseren en dan hebben we in Nederland zeker een mooie indie band erbij!
2021 Januari week 3

Phantom Elite - Titanium
Label Frontiers Music S.R.L.
Beoordeling 8,0
Review Phantom Elite is opgericht door zangeres Marina La Torraca (Exit Eden, live vocalist Avantasia) en Sander Gommans (HDK, ex-After Forever). De band komt voort uit de mensen die in eerste instantie bij elkaar waren gebracht om HDK tracks live te spelen. In 2018 kwam het debuut genaamd Wasteland uit. Na die tijd zijn er de nodige bandwisselingen geweest. La Torraca is als enige originele bandlid overgebleven en Gommans is meer naar de rol van producer gegaan. De line-up is weer compleet met Max van Esch (Another Now) op gitaar en basgitaar en Joeri Warmerdam (Civil Discourse, Fakie Faceplant, ex-System Overthrow) op drums. Nu zijn ze terug met hun tweede album Titanium. Openingstrack ‘Conjure rains’ knalt er gelijk goed in. Het begint met een electronische intro en gaat al gauw over in hoog tempo. Het is een donker en slepende track en doet bij tijd en wijle denken aan Lacuna Coil. ‘The race’ begint weer met een electronische intro en ontvouwt zich in een combinatie van progressieve en moderne metal. De eerste single ‘Diamonds are dark’ begint met een piano-intro en bouwt zich mooi op naar een episch, heavy geheel. De vocalen maken indruk evenals de heavy gitaarriffs en drums. ‘Worst part of me’ heeft een pakkende melodie en ‘Glass crown’ heeft een fijn(e) beat en tempo en een scheurende gitaarsolo. ‘Titanium’ is een van de heaviest tracks door de zware bas en een doomy geluid. Op een gegeven moment lijkt het afgelopen, maar barst het toch nog een keer flink los. Amanda Somerville (o.a. Trillium, Exit Eden, Avantasia) is te horen op ‘Silver lining’ en ‘Eyes wide open’. De stemmen van La Torraca en Sommerville gaan heel mooi samen. Dat was onder andere te horen bij Exit Eden, maar ook op Titanium werkt het weer goed. Wasteland was een sterk debuut, maar met Titanium zet Phantom Elite zich nog sterker neer. Metal gecombineerd met electronische muziek is geen onbekende combinatie, maar hierbinnen weten ze hun eigen geluid te creëren. Gecombineerd met de warme en gevarieerde vocalen van La Torraca heeft de band de potentie om verder te groeien.

Steven Wilson - The Future Bites
Label Caroline International
Beoordeling 8,5
Review In 2019 kondigde de Britse Steven Wilson (o.a. solo, Blackfield, ex-Porcupine Tree) al aan dat hij in 2020 een nieuwe plaat uit zo brengen. Door de pandemie heeft de release zeven maanden vertraging opgelopen. Wilson zou eveneens in 2020 een tour doen waarbij hij in grotere zalen dan ooit zou staan. De tour is verzet en het is afwachten of en hoe deze door kan gaan, maar we kunnen wel alvast genieten van The Future Bites. Wilson heeft zich nooit willen beperken tot een genre en heeft altijd geëxperimenteerd met verschillende genres en invloeden. Waar zijn voornamelijke genre progrock is, is dit een heel ander album geworden. De algehele sound is 80’s synthpop en electronische muziek. The Future Bites opent met ‘Unself’, een rustig en dromerig intro met een beetje gitaar en vocalen. Daarna volgt ‘Self’ met een catchy melodie. Er wordt ook gebruik gemaakt van “valse” synths. ‘King Ghost’ heeft een atmosferisch geluid, maar ook een fijne beat. ’12 things I forgot’ is het meest poppy nummer op de plaat en klinkt luchtig en optimistisch. ‘Eminent sleaze’ heeft een fijne beat waarin gebruik wordt gemaakt van de basgitaar. Na een kleine anderhalve minuut wordt het lekker dansbaar. Op ‘Man of the people’ is het gebruik van instrumenten/geluiden minimaal gehouden wat het heel interessant maakt, want ook met minimaal gebruik hiervan blijft het atmosferisch. Het bijna tien minuten durende ‘Personal shopper’ heeft een futuristisch, sinister geluid en Wilson gebruikt hier vooral zijn falsetto stem. De stukjes met samenzang kunnen een beetje doen denken aan de Zweedse band Ghost. ‘Follower’ is het meest rocky nummer op de plaat. The Future Bites eindigt met ‘Count of unease’, een rustige en dromerige track met af en toe wat meer stevige pianotoetsen en “valse” synths. Over het geheel genomen een heel andere sound dan dat we van Wilson gewend zijn. Wat we wel gewend zijn en ook weer krijgen, is sterke songwriting en de gelaagdheid in de muziek. Te zien in Nederland 21 september 2021 @ AFAS Live, Amsterdam.

Axel Flóvent - You Stay By The Sea
Label Nettwerk Records
Beoordeling 8
Review Met een kleine 100.000 inwoners is IJsland één van de dunst bevolkte landen van Europa. Toch is dit land dat bekend staat om de prachtige natuur ook een prima voedingsbodem gebleken voor goede muziek; de Sugarcubes, Sigur Rós, Björk en Ásgeir zijn niet de minste namen. Tussen al die gevestigde artiesten is er nu het debuutalbum You Stay By The Sea van de IJslandse singer/songwriter Axel Flóvent. Na wat omzwervingen keerde Flóvent in 2018 terug naar R om zich daar te vestigen. Na wat singles en een EP is daar nu dat toch wel lang verwachte debuutalbum waarvoor hij samenwerkte met producer Ian Grimble (1975, Bear's Den, Mumford & Sons). De eerste drie nummers ‘Tonight’, ‘Tourist’ en ‘Driving Hours’ geven de sfeer van het album prima weer; zoals het misschien ook wel bij de IJslandse cultuur hoort; de liedjes zijn niet overdreven, bombastisch of met allerlei muzikale versieringen verfraaid; het is vooral de wat echoënde stem van Flóvent die de wat melancholische liedjes draagt met hier en daar stemmige blazers en strijkers. Gelukkig zijn er ook wat nummers waarin Flóvent op zoek gaat naar een wat meer Indie-achtig karakter; luister maar eens naar het vlotte ‘December Traffic’ dat gaat over vervaagde vriendschappen en relaties of naar ‘Indefinite’ met zijn mooie gitaarlijnen. Maar over het algemeen zijn het mooie, vloeiende melodielijnen waarbij Flóvent alle teksten uitgesponnen zingt en waarbij niets gehaast klinkt maar waarbij je wel de noodzaak hoort. Nummers als ‘Still Awake’, het gevoelige en sfeervolle ‘How Can I’, het donkere ‘Haunted’ en het prachtige ‘Fall Asleep’ luisteren in die wat dromerige ambiance lekker weg. En op zich past dat ook wel weer bij het karakter van het land waar de stilte van de natuur overheerst. Afsluiten doet hij met de mooie, innemende pianoballad en tevens titelsong en pianoballad waar de essentie van dit debuut nog één keer bij elkaar komt en waarvan Flóvent zelf zegt: “The song summarizes what I’m going through, looking at different kinds of anxieties I’ve carried with me and finding my way back home after all of it”. You Stay By The Sea is een prima debuutalbum waarmee Axel Flóvent bewijst een zeer talentvolle singer/songwriter te zijn. Het album vormt een mooi geheel maar het zou de IJslander sieren wat meer uit zijn comfortzone te treden. Wellicht gebeurt dat bij een volgend album. Veel luisterplezier.

Hilang Child - Every Mover
Label Bella Union / PIAS
Beoordeling 7,5
Review Every Mover is de titel van het tweede album van de Britse muzikant Ed Riman aka Hilang Child. Ook nu pakt de Brit met roots uit Indonesië en Wales terug na een basis van elektronische muziek. Hilang Child leunt op dit tweede album dus regelmatig op de wat elektronische sound. Opener ‘Good To Be Young’ heeft een zware, wat donkere ondertoon en vormt een groot contrast met de korte en veel sprankelendere track ‘Shenley’. Dat Riman lang niet altijd voor de makkelijkste manier kiest blijkt wel uit tracks als ‘Seen The Boreal’ of ‘Pesawat Aeroplane’, die vol met tempowisselingen zitten en voorzien zijn van een rijk instrumentarium. Overigens is de video van laatstgenoemde wel de moeite waard om even te bekijken. Bij nummers als ‘The Next Hold’ en ‘Magical Fingertip’ krijgt Riman de gelegenheid zich vocaal iets meer te onderscheiden; de progtronica-achtige nummers zijn wat rustiger en de prima stem van de Brit komt goed uit de verf. Al luisterend krijg je het gevoel dat Riman steeds op zoek is naar een bepaalde balans en pas bij ‘Play ‘Til Evening’ heb je het gevoel dat hij de juiste ingrediënten en die juiste balans heeft gevonden. Na enkele luisterbeurten kan het zo maar zijn dat je de muziek van Coldplay hierin herkent. Ook bij ‘Anthropic (Cold Times)’ is het instrumentarium en de stem van Riman goed in evenwicht met een mooi vormgegeven break net na het midden. De grootste verrassing is misschien wel ‘Earthborne’, een mooie pianoballad waar de Brit eigenlijk echt terug keert naar de basis van singer/songwriter-genre. Dit bijna vijf minuten durende nummer is de absolute tegenhanger van de afsluiter ‘Steppe’ die doet denken aan de muziek van Sigur Rós; in een kleine twee minuten neemt Riman ons mee naar een soort v Ambient-achtige, dromerige soundscape waar stemmen en klanken diffuus met elkaar versmelten. Every Mover is een plaat die waarschijnlijk wat luisterbeurten nodig heeft om te landen. Uit alles kun je concluderen dat Hiland Child als artiest nog op zoek is waardoor de plaat misschien niet evenwichtig en consistent lijkt. Toch weet de Brit met de vele laagjes elektronica en vooral zijn aangename stemgeluid een prima album af te leveren. Veel luisterplezier.

Lars Tanésy - From Shortmountain to
Beschrijving
Beoordeling 7
Review Onafhankelijk en creativiteit zijn misschien wel de sleutelwoorden bij dit nieuwe album van Lars Tanésy, het pseudoniem achter Pieter van Malderen, waarbij hij op een aantal tracks wordt bijgestaan door zangeres Karen Boelaerts. Op zijn debuutalbum was de voorliefde voor de wat meer klassiek georiënteerde muziek al duidelijk en die lijn trekt hij op dit nieuwe album From Shortmountain to Sharphill duidelijk door. Instrumentale tracks als ‘Piccolo Paradiso’, ‘Radioactive Song’ worden duidelijk gedragen door piano gedragen. Overigens kan van Malderen op alle toetseninstrumenten goed uit de verf en zo horen we instrumentale nummers als ‘Houdini’s Coffin’ en ‘De Kastaar’ voorbij komen die een wat cineastisch karakter hebben. Maar op veel liedjes horen we dus Karen Boelaerts als zangeres en meestal zijn die liedjes wat verhalend zoals ‘Walk On’ en ‘What Became Of You?’. Met ‘The Race’ noemen we misschien het meest aansprekende nummer van dit bijzondere album dat misschien toch het best als een soort conceptalbum bestempeld kan worden. De vijftien nummers op dit album klokken namelijk amper 40 minuten. Soms zijn er ook hele korte tracks zoals de bijna spoken lyric ‘A Most Boring Afternoon’ en ‘Dream A Dream’ met een theatraal randje en ‘The Breakupper And The Breakuppee’ dat grotendeels door een klavecimbel gedragen wordt. Bij afsluiter ‘What’s Inside You?’ horen we nog één keer de mooie stem van Karen die Tanésy op toetsen begeleidt. Eerder gaf van Malderen al aan dat het zijn bedoeling is om muziek met het hart te maken, muziek die niet door een computer als eerste kan gecomponeerd worden. De vijftien nummers die als een soort penseelstreken dit muzikale schilderij schilderen moeten hier het bewijs van vormen. Veel luisterplezier.

Rhye – Home
Label Loma Vista/ Caroline
Beoordeling 7,5
Review Het project Rhye is ooit tien jaar geleden begonnen. De Canadese electro-man Michael Milosh wist met de Deense Robin Hannibal (Quadron) een duo te vormen om te experimenteren. Inmiddels is het een project van Michael Milosh geworden en weet hij met Home het vierde album te brengen. Hoewel het duo in België het goed doet, blijft het hier allemaal wat achter. Toch is de droompop van deze man heerlijk en relaxt te noemen. Het is groovy en zwoel maar ook aanstekelijk en als achtergrond muziek te gebruiken. Songs als ‘Helpless’ is een juweeltje terwijl ‘Safeworld’ prima als achtergrond muziek gebruikt kan worden. Met ‘Black Rain’ wordt er even teruggegrepen naar de disco periode, maar in de mainstream zijn de vocalen die het voor dit album doen. Het is alsof een koortje het album bij elkaar houdt. Soms met aandacht en soms zonder dat je het merkt. Het is dan ook aangenaam en gelijk nietszeggend. Het album weet dan ook met de songs ‘Fire’, ‘Sweetest Revenge’ en Beautiful’ prima door te kabbelen. Dan is het wat lastig om een oordeel hierover te vellen, maar het is voor vele sferen toepasselijk.

Creye – II
Label Frontiers srl
Beoordeling 7,5
Review Het zijn de Zweedse rockers Creye die al een mooi melodieus album wisten te brengen en nu is gitarist Andreas Gullstrand met zijn band toe aan nummer II. Met August Rauer als goede rockzanger weet de band hun plekje te veroveren. De band past dhet Frontiers label. De melodieuze rocksongs zijn niet altijd even verrassend maar klinken lekker in het gehoor. Het heeft een 80s rocksound zoals het openingsnummer ‘Broken Highway’ en de opvolger ‘Carry On’ prijs geeft. Met ‘Siberia’ weten ze een prima popsong te maken, dat zo in de Nederlandse hitlijsten past. Je hoort dit genoeg in de series van The Voice etc. Niets nieuws maar wel lekker. Als rockact is het vooral glad geproduceerd en dat breekt hier dan ook even op. Geen originele titels maar ‘Can’t Stop What We Started’, ‘Lost Without You’, ‘Closer’ en ‘The Greatest’. Met wat meezing ooohs en hooo hooo wordt het al snel een inzending voor het Eurovisie songfestival.

W.E.T. – Retransmission
Label Frontiers srl
Beoordeling 8,5
Review De rockband W.E.T. is eigenlijk een soort van superband van de melodic rock scene. Met Jeff Scott Soto (Talisman) als zanger heb je al veel gewonnen en Erik Martenson (Eclipse) als multi instrumentalist en Work of art man Robert Sall als drummer is het setje al enige jaren me dit side project bezig. Het is dan ook best succesvol te noemen en met dit album weet de band hun beste album te presenteren. Het klinkt direct lekker met ‘Big Boys Dont’t Cry’ en ‘The Moment of Truth’. Heerlijke drives in de gitaren en uptempo. Met ‘The Call of The Wild’ en ‘Got To Be About Love’horen we meer diversiteit in de composities en zanglijnen. Het is niet allemaal nieuw maar je hoort dat dit het betere melodic rock werk is. Zo is het ‘How Far To Babylon’ totaal anders opgebouwd door de drums het werk te laten doen ipv de gitaren. Of het What Are You Waiting for, dat als slow song het album mooi in balans houdt. Met One Final Kiss weet de band het album te eindigen. Of dit ook het einde van dit project is valt nog af te wachten. Maar dit is zeker hun beste album!

Kerry Watt – Neptunes Daughter
Label Cooking Vinyl
Beoordeling 7,5
Review De Schotse zangeres Kerry Watt is vooral een multi- instrumentalist en schuif aan waar nodig is waaronder bij Embrace. Zelf wist ze in Engeland hits te scoren met ‘Long Way Home’ en ‘The Wild’. Ze weet met Net[unes Daughter een album te produceren waar de pop en rock door elkaar heen gaat. Met ‘Kissing Fools’ weet een nieuwe hit te scoren en het titelnummer is heerlijk poppy en klaar om de doorbraak te maken. Er hangt een jaren 60 sound in de songs terwijl het ook weer modern klinkt. ‘Cut Me Loose’ geeft een prima weergave van dit album. Het vrolijke ‘Jessie’ kent een mooi verhaaltje. Terwijl de meeste songs toch wat te recht door zee zijn is het slotstuk en mooi gezongen ‘I Wanna Sing For You’ het pareltje, dat doet denken aan Pink, aan het einde van de cd. Maar het album kent ook bonustracks waar ze een serie songs akoestisch op piano of gitaar vertolkt en eigenlijk zijn deze songs mooier en past beter bij haar zangstijl. Ze zijn intenser en kent meer gevoel in de songs. Alleen daarom zou je dit album moeten beluisteren!

John Diva and the Rockets – American Ama
Label SPV
Beoordeling 8
Review De jaren 80 krijgen een soort van revival maar of dit ook voor de hairbands American rock geldt is nog even een twijfel geval. John Diva geloofd er in en daar gaat het om. De man wist met Michael Voss in 2019 zijn debuutalbum te presenteren en nu komt hij met een overtuigend vervolg American Amadeus. Het album bevat goed en stevig melodieuze rock dat we misschien wel kennen, maar de songs zijn overtuigend zoals het titelstuk en ‘Weekend for a Liftime’. De sound past in de stijl van Motley Crue, Def Leppard en Ratt. Het is een nieuwe lichting van de rockacts van toen. Maar de songs zijn zeker de moeite waard. De semi ballad poprock ‘Karmageddon’ doet het goed en met ‘Wasted’ is een heerlijk openingsnummer voor de show. ‘Drip Drip Baby’ komt uit het gedachtegoed van de band Poison. Met This Is Rock n Roll wil men nog even een Scorpions knipoog maken, om af te sluiten met een mooie ballad ‘2 Hearts’. Toch is het lastig om de afleiding van de band in hun presentatie naast je neer te leggen. Of men live dit ook zo kan waarmaken als het op plaat staat dan zou hier de aandacht naar moeten gaan, voordat men een verkeerde naam krijgt. De vinyl versie kent 3 bonustracks, dus de moeite waard om deze keus te maken.

Sleaford Mods – Spare Ribs
Label Rough Trade
Beoordeling 7
Review Het Engelse duo, John Williamson en Andrew Fearn weten inmiddels al 13 jaar de podia onveilig te maken. De elektro indie songs zijn vooral geinspireerd op de Wu Tang Clan. Het past in de lijn van hun stadgenoten Spiritulized en met de beats weten ze zich te verbinden met the Prodigy. Met het album Spare Ribs weten ze hun elfde album te lanceren. Een album vol verhalen over Engeland in Covid tijd. Het is opgenomen net in de 3 weken waar men zich even kon bewegen. Met de single Mork n Mindy (wie kent ze nog?) weten ze de aandacht te trekken voor dit album. Maar wellicht is het album meer voor de Engelse markt dan voor de rest. We zien dit ook gebeuren bij de vorige albums van dit duo. Ook die werden vooral in Engeland beluisterd. Logisch omdat het herkenbaar voor hen is. De slang-words en zinnen die voorbij komen zijn typisch Engels. Met humor en cynische zinnen. Ondersteunend met een techno beat en verschillende soundscapes wordt het allemaal toch niet echt spannend.

Magnum – Dance of the Black Tattoo
Label SPV
Beoordeling 7,5
Review Het is bijna een traditie dat het jaar begint met een nieuw album van de Britse rockact Magnum. Het gaat dit keer om een verzamelalbum. Omdat de band het recente album ‘Sepent Rings’ nog niet live ten gehore kon brengen en geen promotie kon doen, is er gekozen om een album samen te stellen met live tracks en radio takes. De meeste songs van dit album zijn opgenomen met toetsenist Mark Stanway en drummer Harry James. Zij hebben de band inmiddels verlaten. Het openingsnummer ‘Black Skies’, ‘Freedom Day’, ‘On A Storyteller’s Night’ en het titelstuk waren alleen nog te vinden op de dvd Escape From The Shadow Garden. De favoriete stamper ‘Born To Be King’ krijgen hier op de cd een herkansing. Het zijn songs die eerder als bonus track te vinden zijn en om het live te spelen is het door de jaren heen in de vergetelheid gekomen. Opvallend aan deze plaat is dat de bonustracks en vergeten songs een en hetzelfde ritme kent. Dat weet men om op hun eigen albums op te vangen door een keus te maken van het beste dat men op dat moment heeft. Dit zijn deels B keuzes die er best mogen zijn. Maar wanneer je ze achterelkaar aan zet is er te weinig variatie in het geheel.

Dead Daisies – Holy Ground
Label Spitfire/ SPV
Beoordeling 7,5
Review De Brits/Amerikaanse band van zakenman en gitarist David Lowy ziet deze band als een leuke hobby. Met een verzameling aan topmuzikanten weet hij iedere keer weer te verrassen. Inmiddels zijn we wat bandwisselingen geweest en staat drummer Deen Castronovo, gitatist Doug Aldrich naast The Voice of Rock Glenn Hughes, die tevens de baspartijen op zich neemt. Kortom the Holy Ground of rock. Het album is dan ook afgestemd op de zangpartijen van Glenn Hughes, de voormalige Deep Purple zanger zorgde met Joe Bonamassa dat de Black Country Communication een waardig stevig rockband werd. Toen de gitarist plotseling weer opstapte kwam dit als een geschenk. Het album kent de stevige rockstampers zoals we dit van Hughes kennen. Het titelnummer is een prima opener en een weerspiegeling van wat je van de rest van het album mag verwachten. Vette grooves en dampende drums wat met gitaren wordt gevuld. Doug Aldrich behoort niet direct tot mijn favoriete gitaristen, maar weet altijd een stevige volle rocksound te produceren zoals he top ‘Come Alive’ en Rightious Days te horen is. ‘My Fate’ kent een stevig intro maar mond uit tot een heerlijk laidback driven rocksound, waar Aldrich zeker goed in is. Met een mooie verfijnd gitaarwerk in de ballad ‘Far Away’ sluit dit dampend album. Wel mooi dat ze Humble Pie’s ‘30 Days in a Hole’ als cover op deze plaat hebben gezet. Daar waar de vorige albums melodieuzer zijn is dit album, zoals verwacht wat hoekiger, daar waar je van moet houden. Maar is minder spannend.
2021, Januari Week 2

Barry Gibb – Greenfields
Label Uiniversal
Beoordeling 7,5
Review Het is natuurlijk een bijzonder verhaal; the Brothers Gibb, The BG’s oftewel The Bee Gees. De band die in de jaren 60 de Beatles playbackten en wanneer de band kapot gaat zelf moesten zingen. Dat konden ze. De boertjes Maurice, Robin en Barry Gibb vormden met Vince Melouney en Colin Peterson in Australië een band. Uiteindelijk gaat de band als trio door het leven. Het jonger broertje Andy zou later een tiener idool worden. Wanneer hij als vierde lid geïntroduceerd zou worden sterft hij aan een hartkwaal. The Bee Gees kennen door de jaren heen een bibliotheek aan hits. Naast de prachtige songs als ‘NY Mining Desaster’, ‘Spicks and Specks’ en ‘To Love Somebody’ allen uit 1967 weet de band ieder album vol te maken met hits. Deze songs komen op dit album terug. Robin en Maurice zijn inmiddels overleden en de mooie leadzanger Barry weet diverse artiesten te verleiden om nog een keer een album te maken met hits van toen. Zoete hits zoals ‘Run to Me’ met Brandi Carlile of ‘Too Much Heaven’ met Alison Krauss. Het album trapt af met ‘I ve Gotta A Message’ met Keith Urban, maar oo de oude vriendinnen als Oliva Newton John “Rest Your Love On Me’ en Dolly Parton met Words zijn van de partij. Jason Isbell tekent voor ‘Words of A Fool’ en Sheryl Crow voor ‘How Can You Mend A Broken Heart. Niet alles is even geslaagd maar Tommy Emanuel weet met zijn gitaar een prachtig intro te geven aan ‘How Deep is Your Love’. Toch krijg je een idee dat dit een soort van afscheidsalbum van de man is. Een album met nog een keer de songs te spelen met muzikanten van toen en nu. Alsof de cirkel voor hem nu rond is. Maar de originele songs blijf ik toch mooier vinden.

Fireforce - Rage Of War
Label Roar! Rock Of Angels Records
Beoordeling 8
Review De Belgische combatmetalband Fireforce heeft sinds de oprichting in 2011 de nodige bezettingswisselingen gehad. Met het vertrek van zanger Flype was de vraag hoe en of Fireforce door zou gaan. Medeoprichter en gitarist van de band Erwin Suetens bleek de drijfveer achter het voortbestaan van de band. Christophe De Combe heeft wederom plaatsgenomen achter het drumstel en de nieuw aangetrokken Matt Asselberghs (Nightmare) neemt de zang en (mede) de gitaar voor zijn rekening. Met Serge Bastaens op basgitaar is de bezetting compleet en is het vierde album Rage Of War opgenomen. Zoals de titel van de plaat wellicht al suggereert, is Rage Of War in de stijl van de eerdere drie albums; een combinatie van power- en thrashmetal met thema’s als strijd en oorlog. Als je kijkt naar de thema’s zou je misschien denken aan bands als Sabaton en Civil War, maar Fireforce is heavier. Op Rage Of War zijn ook regelmatig invloeden te horen van bands als Judas Priest en Iron Maiden. De rauwe stem van Asselberghs past heel goed bij het stevige en snelle geluid. Zijn uithalen zijn ook sterk en doen denken aan die van Rob Halford (Judas Priest). De melodieën op de meeste tracks zijn catchy en zullen het live goed gaan doen. Ook het gitaarwerk en de gitaarsolo’s zijn om heel blij van te worden. Rage Of War klinkt heeft een solide, vol en internationaal geluid. Het zou mooi en ook terecht zijn als Fireforce internationaal meer voet aan de grond krijgt. Wellicht lukt dat met de huidige, en hopelijk stabielere, bezetting. Van de dertien nieuwe tracks zijn ‘Rats in a maze’, ‘A price to pay’ en ‘Blood judge’ alleen op de CD te vinden en ‘Tale of the desert king’ alleen op vinyl.

Jarrod Lawson - Be the Change
Label Dome Records
Beoordeling 8,5
Review Zes jaar hebben we moeten wachten op de opvolger van het succesvolle titelloze debuutalbum van de Amerikaanse singer/songwriter én pianovirtuoos Jarrod Lawson. Be The Change is de titel van zijn nieuwe album en gelukkig is hij na een afwezigheid van zes jaar weer helemaal terug. Lawson is opgegroeid met muziek. Als 2-jarige dartelde hij al in de studio van zijn vader rond en als tiener ontdekte hij in zijn vaders platencollectie de muziek van Soul-grootheden als Stevie Wonder en Donny Hathaway. De sound van deze twee bijzondere muzikanten vormde de inspiratie voor zijn eigen muzikale richting en daarbij ontwikkelde hij zich als pianist en toetsenist. De sound uit die jaren ’70 loopt als een rode draad door de muziek van Lawson waarbij de centrale noemer Soul is maar waar ook duidelijk invloeden van Funk, R&B, Jazz en Fusion terug te horen zijn. Naast het feit dat hij een virtuoos is op zowel piano als toetsen is de Amerikaan ook nog eens gezegend met een uiterst prettige stem. Het album opent met de titelsong waarbij je meteen door de warme, aanstekelijke Soulgroove gegrepen wordt. Een stem die doet denken aan een kruising van Al Jarreau en John Legend draagt deze soepele midtempo compositie waarbij hij onmiddellijk diverse stijlen met elkaar weet te verweven. Vervolgens is daar met ‘I’ll be Your Radio’ meteen één van de hoogtepunten van het album; het lome, Prince-achtige nummer waar we een bijdrage horen van Moonchild zangeres Amber Navran. De sample van een radio aan het begin van de track is overigens origineel gevonden. Vervolgens neemt hij ons aan de hand op een heerlijke muzikale reis waar Soul centraal staat. ‘Universal Chord’ heeft wat Jazzy-invloeden, ‘How Long’ krijgt door het spannende toetsenwerk een Fusion-achtige vibe mee terwijl hij op de broeierige ballad ‘Love Isn’t Always Enough’ bewijst Lawson ook écht een goede zanger te zijn. Zo is Be The Change een aaneenschakeling van sterke tracks want nergens zakt Lawson door de ondergrens waarbij hij overigens wel bijgestaan wordt door een aantal erg goede sessiemuzikanten. Een nummer als ‘Why Don’t You Call Me Baby Anymore’ zou je ook zo ergens op een afgestofte plaat van EW&F kunnen terugvinden; lekker losse Funk vol met een catchy beat, percussie en andere elementen. Ook het rustige en zwoele ‘Connected’ roept die associatie op, mede ingegeven door die wat hoge stem van Lawson. Op het tweede deel van dit album vinden we meer wat ingetogenere nummers terug als ‘’Evalee’, ‘Embrace What We Are’ en ‘Soul Symphony’ waar we de invloeden van D’Angelo terug horen. Op de met Jazz doorspekte afsluiter ‘How Long’ laat de Amerikaan nog maar eens horen waartoe hij op piano in staat is. Dat hij daarnaast ook sessiemuzikanten laat excelleren getuigt van pure muzikale klasse. Alles wat hij aanraakt ademt uiteindelijk soul; of het nu Funk, Jazz of R&B is, uiteindelijk weet Lawson het om te vormen tot soul. Waar hij tijdens zijn jeugd al door geïnspireerd raakte heeft uiteindelijk zijn muzikale DNA gevormd. Laten we hopen dat we niet weer zes jaar moeten wachten op een opvolger. Veel luisterplezier. .

Jarle Skavhellen - Beach Street
Label Nettwerk Records
Beoordeling 8,5
Review Na zijn debuutalbum The Ghost In Your Smile uit 2018 is Beech Street het tweede album van de uit Bergen afkomstige singer/songwriter Jarle Skavhellen. Voor dit album zocht de Noor de samenwerking met Tucker Martine (o.a. Sufjan Stevens, R.E.M.) en trok naar Portland. Het oorspronkelijke idee was om een “stipped-down” album te maken maar gaandeweg kregen de liedjes meer Americana-invloeden mee. De opener ‘Drive’ is geschreven in het licht van een roadtrip door California en Nevada die de Noor voor Covid maakte; een hele mooie en sfeervolle gitaarsong die we in één adem kunnen noemen met het uptempo ‘Crash & Burn’; liedjes die op de juiste momenten de vaart erin houden en voor balans op het album zorgen. Skavhellen wordt in het buitenland soms vergeleken met James Taylor, ook zo’n singer/songwriter van mooie, sfeervolle en vooral tijdloze liedjes. De Noor doet wat dat betreft ook een aardige duit in het zakje en we vinden dan ook een aantal hele mooie, kleine pareltjes terug op Beech Street. Luister maar eens naar ‘Lion’, ‘Just Not Ready To Let Go’ en het akoestische Back To Being Srangers’ Ook is zijn voorliefde van Bluegrass en Americana nergens heel ver weg. ‘Winnebago’ is één van de hoogtepunten in al zijn eenvoud; de Noor die fluitend door het liedje gaat met een hele subtiele banjo op de achtergrond. En dat gevoel weet hij regelmatig vast te houden want ook met ‘Home By 5’ voelt het alsof je met vrienden ergens in de Utah-woestijn rond een kampvuur zit en bij het akoestische “break-up” liedje ‘Montana’ horen we hem letterlijk zingen over die kampeerplek, maar dan in Montana. Akoestische gitaar, banjo en Skavhellen die we ‘Remember that day in Montana, the day we feel apart’ horen zingen. Een liedje kan zo mooi door eenvoud zijn. Dat de Noor veelzijdig is bewijst hij met het de retro Doo-Woop ’20 Fathoms Deep’ en de heel mooi opgebouwde afsluiter ‘Anyway / Anyhow’. Hoogtepunt van het album is waarschijnlijk ‘Northern Lights’; zelden zal een natuurverschijnsel zo mooi vertaald zijn in een prachtig gearrangeerd liedje. Beech Street is een mooi, tijdloos album geworden waar Skavhellen absoluut zijn eigen stempel drukt. De twaalf nummers zijn wat sober georkestreerd maar hebben meer dan voldoende karakter om boeiend te zijn en te blijven. Het gevaar om steeds de “repeat-knop” in te drukken ligt echt op de loer. Veel luisterplezier.

Casper Clausen - Better Way
Label City Slang Records
Beoordeling 8
Review Casper Clausen is natuurlijk de zanger van de Deense Indie/rock formatie Efterklang die sinds 2004 regelmatig albums uitbrengt. De creatieve zanger besloot dat het tijd was om een soloalbum uit te brengen en Better Way is het eindresultaat. Dat Clausen creatief en vindingrijk is en niet bang is om buiten de lijntjes te kleuren blijkt wel uit de ruim acht minuten durende opener ‘Used To Think’. De eerst drie minuten krijg je het gevoel naar een Krautrock-achtige track, ergens opgenomen in Berlijn, te luisteren voordat Clausen daadwerkelijk met zijn stem het nummer naar zich toe trekt. Op dit nummer klinkt hij als een Ray Wilson op het Genesis-album Calling All Stations, waarbij de repeterende ritmes als het ware over elkaar duikelen en mooi is het contrast met de wat langgerekte vocalen van Clausen. Het is duidelijk dat de nadruk vooral op de elektronische elementen en synthesizers ligt, met als eindresultaat een mix van Krautrock en Ambient-achtige soundscapes waarbij Clausen bewijst vocaal ijzersterk te zijn. Na de opzwepende opener is er met het Ambient-achtige ‘Feel It Coming’ een rustmoment vol mystiek en mede door gebruik van de Vocoder komt hier de vergelijking met Bon Iver als vanzelf bovendrijven. Overigens schroeft Clausen halverwege het nummer ook hier weer het tempo op, geleid door strakke drums. ‘Dark Heart’ en ‘Snow White’ hebben ook weer dat ruwe randje en soms krijg je het gevoel dat je jezelf door een grote productiehal vol met pompende machines beweegt. Met ‘8 Bit Human’ is daar het meest experimentele nummer vol met verrassende wendingen waarbij Clausen vloeiende refreinen moeiteloos combineert met spacy-achtig klinkende ritmes. ‘Falling Apart Like You’ en ‘Little Words’ zijn wat rustigere nummers maar evengoed boeiend door de arrangementen die een constante spanningsboog hebben. De al eerder genoemde stem van Clausen doet de rest. De afsluiter is samen met de opener één van de langste tracks; het bijna acht minuten durende ‘Ocean Wave’ is een prachtig rustig nummer dat een soort van tevredenheid uitstraalt. Alsof de Deen achterom kijkt, reflecteert naar de overige zeven nummers en instemmend knikt. Casper Clausen bewijst dat hij naast zijn band Efterklang en het side-project Liima zijn grenzen kan en durft te verleggen. Met dit bijzondere debuutalbum geeft hij ook solo zijn visitekaartje af en neemt hij ons mee naar sommige muzikale grenzen. Soms experimenteel, vaak met een elektronische onderlaag, maar vooral intens en gepassioneerd is de essentie van Better Way. Een aanrader. Veel luisterplezier.

Aaron Frazer - .... Introducing
Label Easy Eye Sound
Beoordeling 8,5
Review Toen Aaron Frazer zijn telefoon opnam en “Hey, this is Dan Auerbach. I love your music, let’s make a record.” als vraag kreeg, hoefde de drummer/zanger van Durand Jones & the Indications waarschijnlijk niet lang na te denken. Introducing … Aaron Frazer dat vrijdag uitkwam is dan ook het logische gevolg van deze samenwerking met Auerbach die we natuurlijk ook kennen van The Black Keys. We kennen Frazer natuurlijk vanwege zijn rol als drummer/zanger in Duran Jones & The Indications maar ook vanwege zijn indrukwekkende falsetto-stem. Hij en Auerbach waren elkaar in het verleden al vaker gekomen en het materiaal voor dit debuutalbum werd in een kleine vier dagen geschreven en in zes dagen opgenomen. Frazer had al behoorlijk wat ruw materiaal geschreven, honderden voice-memo’s verzameld en andere muzikale ideeën ergens vastgelegd die tijdens die opnamedagen met Auerbach op zijn plek vielen. Resultaat is een heerlijk retro-soul-album dat het gevoel oproept van de jaren en ’60 en ’70 maar toch absoluut eigentijds klinkt. En dat mag een prestatie genoemd worden. De retro-soul, die toch al in de lift zit, krijgt mede vorm door de medewerking van meer dan gemiddelde sessiemuzikanten zoals enkele leden van The Memphis Boys (o.a. Dusty Springfield) percussionist Sam Bacco en anderen. De twee uitgebrachte singles ‘Bad News’ en ‘Over You’ zijn meteen richtinggevend. ‘Bad News’ is die funky, soulvolle dansplaat en ‘Over You’ heeft dat snelle tempo waardoor het heerlijk gepassioneerd klinkt. Dat het complete plaatje klopt wordt al snel duidelijk bij de lome opener ‘’You Don’t Wanna Be My Baby’; het strakke drumwerk en dito gitaarspel kleuren prachtig bij die hoge, zoetgevooisde stem van Frazer. Vervolgens is daar het soepele ‘If I Got It (Your Love Brought It)’, dat mede door de aanwezigheid van de blazers dat Motown-gevoel toch weer oproept. De brug tussen het Soul-verleden en de tegenwoordige tijd wordt misschien wel nergens duidelijk dan bij het uiterst dansbare ‘Can’t Leave It Alone’ dat een heerlijke groove kent. Bij ‘ Girl On The Phone’ horen we duidelijk de gospelinvloeden en zijn de blazers weer prominent aanwezig. ‘Done Lying’ is lekker luie funk, ‘Ride With Me’ doet weer denken aan die beroemde “Philly Sound” en met ‘Lover Girl’ heeft Frazer waarschijnlijk een hit-in-de-dop. ‘Have Mercy’ is een meer dan welkom rustpunt en ook hier past die hoge stem van Frazer weer perfect. Afsluiten doet Frazer met de met gospel doorspekte ‘Learnin’ On Your Everlastig Love’; een ijzersterke ballad die voor het nodige evenwicht op dit album zorgt. Dat er zo vroeg in het jaar al een album uitkomt waar je een vinkje achter kunt zetten voor het komend jaarlijstje is best bijzonder. Aaron Frazer behoefde al geen introductie meer maar toch weet hij met ….Introducing een tijdloos debuutalbum af te leveren dat ons onbedoeld weer meeneemt naar de hoogtij dagen van de Soul. Frazer levert met dit album vol met retrosoul een topplaat af en zelfs de albumcover is in stijl. Veel luisterplezier.

Passenger - Songs For The Drunk and
Label Cooking Vinyl
Beoordeling 8
Review Zijn relatie liep stuk en de releasedatum van zijn nieuwe album werd een keer of vijf uitgesteld vanwege de wereldwijde pandemie. Toch is daar nu het dertiende album van Mike Rosenberg, alias Passenger, een feit. Met Songs For The Drunk And The Broken Hearted levert de Britse singer/songwriter misschien wel zijn meest persoonlijke album af. Eén van de thema’s op dit album is natuurlijk zijn stukgelopen relatie. ‘The Way I Love You’ schreef hij toen hij nog samen was met zijn partner, maar achteraf beseft de sympathieke Brit dat hij met dit nummer eigenlijk al afscheid aan het nemen was. Toevallig of niet, zijn grote hit ‘Let Her Go’ uit 2012 schreef hij ook als “break-up” song en dat betekende zijn definitieve doorbraak. Ondanks dat hij de meeste liedjes na zijn relatiebreuk schreef is dit album geen droevig album; sterker nog het klinkt over het algemeen best opgewekt. Opener ‘Sword From The Stone’ zet meteen de toon en is zo’n typische Passenger-song; mooie melodie, goed arrangement en instrumentarium en die typische stem van Rosenberg. Vervolgens zijn er lekker uptempo nummers als ‘Tip Of My Tongue’, de titelsong en ‘What You’re Waiting For’ die ondanks wat zware thema’s toch luchtig klinken. In een interview gaf Rosenberg aan dat hij na zijn relatiebreuk te veel dronk. In ‘Remember To Forget’ is hij daar heel openhartig over als we hem “Well, I'm an overthinker / A daydreamer, a heavy drinker / An in-betweener / Proppin' up the bar, like it's gonna fall” down” horen zingen. Mooi zijn hier de blazers en ook hier weet hij het nummer niet té zwaar te laten klinken. Op dit nieuwe album vinden we ook weer enkele mooie, ingetogen nummers terug. Luister maar eens naar ‘Sandstorm’ met mooi akoestisch gitaarwerk en de ballad ‘Suzanne’. Het leukste nummer is misschien wel afsluiter ‘London In The Spring’; een soort muzikale ode aan deze prachtige stad. Eén van de belangrijkste eigenschappen van de liedjes van Rosenberg is dat ze zich meestal ook prima lenen voor een akoestische versie. Dat is bij Songs For The Drunk And Broken Hearted niet anders want de “de-luxe” versie is aangevuld met een extra schijfje met tien akoestische tracks. Songs for The Drunk and Broken Hearted is een onmiskenbaar Passenger-album geworden. De fans zullen dit dertiende album zeker met enthousiasme omarmen maar evengoed is het wel wat voorspelbaar geworden wordt Mike Rosenberg, alias Passenger, aflevert. Wel goed om dit album in het persoonlijke perspectief van de Brit te plaatsen. Mooie, sfeervolle en melodieuze liedjes in een persoonlijk jasje maar niet echt vernieuwend. Veel luisterplezier.

Nils Frahm - Tripping With Nils Frahm
Label Erased Tapes
Beoordeling 8
Review De Duitse componist Nils Frahm is allang geen onbekende meer. Zowel solo als in samenwerkingsverbanden (o.a. Peter Broderick, Ólafur Arnalds ) heeft de uit Berlijn afkomstige artiest een indrukwekkende carrière opgebouwd en is hij de één van de meest toonaangevende artiesten op dit moment in de instrumentale muziekwereld; zijn schetsen van ingetogen, ontspannen composities brengen emoties los bij muziekliefhebbers over de hele wereld. In januari 2018 begon de Duitser met een concert in het Funkhaus in Berlijn aan zijn wereldtournee naar aanleiding van het fantastische album All Melody. Na een reis rond de wereld waarin hij 180 uitverkochte concerten gaf in aansprekende locaties als het Sydney Opera House en het Barbican in Londen kon het niet anders zijn dat Frahm ook zou afsluiten in het Funkhaus. Nog een keer vier uitverkochte concerten waren het logische gevolg en van deze concerten is nu een cd-registratie verschenen én een concertfilm, gemaakt door regisseur Benoit Toulemonde waarmee de Duitser al sinds 2011 samenwerkt. Frahm weet als geen ander moderne, instrumentale elektronische muziek te combineren met neoklassieke invloeden met vaak een wat spiritueel en experimenteel karakter. Natuurlijk vormen nummers van het album All Melody en zo horen we hier bijzondere uitvoeringen van ‘Sunson’, ‘Fundamental Values’, ‘#2’ en de titelsong ‘All Melody’’ en ‘My Friend The Forest’. Soms blijft hij dicht bij het origineel maar soms maakt Frahm er ogenschijnlijk een totaal nieuwe compositie van zoals bij ‘Fundamental Values’. Deze live-uitvoering zorgt voor een maar liefst ruim veertien minuten durende unieke luisterervaring. Laagje voor laagje, instrument voor instrument, alles wordt in perfecte balans en harmonie uitgevoerd met natuurlijk het originele pianostuk als centraal deel. ‘The Dane’ (Encores I), ‘Ode/Our Own Roof’ en setopener ‘Enters’ completeren dit bijzondere album. Zelf zegt Frahm over deze bijzondere concertregistratie: ”It was about time to document my concerts in picture and sound, trying to freeze a moment of this period where my team and I were nomads, using any method of travel to play yet another show the next day. Maybe tonight is the night where everything works out perfectly and things fall into place? Normally things go wrong with concerts, but by combining our favorite moments of four performances, we were able to achieve what I was trying to do in these two years of touring: getting it right!” Tripping With Nils Frahm is een intrigerend live-album geworden waarin je heerlijk kunt verdwalen in die bijzondere composities van Frahm. De Duitser bewijst dat je neoklassiek klinkende pianostukken moeiteloos kunt combineren met moderne synthesizer composities met een verbluffend eindresultaat. Deze live-registratie is dan ook een mooie schets van een bijzondere muziekwereld die Frahm heft gecreëerd. Veel luisterplezier.

TV Priest – Upsetters
Label Subpop/ Konurrent
Beoordeling 7,5
Review De Engelse band met zanger Charlie Drinkwater bestaat nog niet zo lang en nu na ruim een jaar ligt er een album op de plank. De band weet zich te presenteren als de TV priest die het goede woord brengen, al hangt er ook altijd een vreemd sfeertje aan dit soort programma’s. Met de titel zegt de band meer over wat hun bezig houdt. Upsetters is dan ook een album vol kritische kijk op de Engelse maatschappij. Het past dan ook wel weer in het huidig Engels sentiment. Dan is de post punk ook niet een verrassende keus van muziekstijl. Toch is het meer doordacht en melodieuzer ingezet. ‘Press Gang’ ‘Journal of a Plague Year’ en ‘History Week’ zijn muzikaal aantrekkelijker dan vele rechttoe rechtaan post punk indie bandjes. En deze Priests hebben wat te vertellen. Het geeft een mooi beeld weer hoe de Engelsen tegenwoordig naar de wereld kijken. Het beeld van London in ‘Leg Room’ of hoe men Engeland tot een ‘Island’ reduceert, terwijl men voorheen dit land tot een semi grootmacht betitelde. Prima album en niet alleen om de muziek, maar meer om het beeld van VK van nu.
Kiwi Jr. - … Cooler Returns
Label Factor/ Canada
Beoordeling 7,5
Review De band uit Canada weet met ‘Undicided Voters’ een mooi voorproefje te geven voor het album dat eind januari gaat verschenen. De vrolijke gitaarklanken doen denken aan een mix van de Hansons broertjes en een willekeurig indie gitaar band. met teksten als ‘Maid Marian Toast’, ‘Norma Jean’s Jacket’ en ‘Nashville Wedding’ gaat het vooral over de dagelijkse dingen in het leven waar de band een vraagteken bij heeft. Het tempo op het album is lekker hoog en met de songs als ‘Cooler Returns’, ‘Guilty Party’ en met mondharmonica ‘Only Here For A Haircut’ wordt je vanzelf vrolijk. De songs op het album zijn niet ingewikkeld of van super kwaliteit te noemen maar ze klinken lekker in het gehoor. Leuk bandje waar we tzt wellicht meer van gaan horen.

Shame – Drunk Tank Pink
Label Dead Ocean/ Konkurrent
Beoordeling 7
Review Een andere act dan Goat Girl is Shame dat uit Zuid- Londen komt. Een post punk band zoals we hier meer van kennen. Na het debuut Songs of Praise, is het nu aan Shame dat de band verder moet brengen. Het album kent dezelfde ingrediënten als het debuut album. Vooral recht voor zijn raap maar muzikaal is het in de drums opzwepend en stuwend te noemen, al zijn de composities niet altijd even spannend. Na een serie post punk songs komt men met ‘March Day’ en ‘Water in the Well’ met een ander sfeertje. Al is het maar even bij de intro’s zoals het ‘Human, For a Minute’ waar Charlie Steen voor het eerst zijn zanglijn weet te vinden. Het doet wat denken aan de begin periode van Adam Ant. Met wat ongecontroleerde achtergrond vocalen in de refreintjes en schreeuwende zanglijnen brengt de band naar het eind van de songs. ‘Snow Day’ wordt door de diversiteit in de compositie aantrekkelijk. Het is wellicht voor de postpunkers te melodieus en voor de melodieuze georiënteerde liefhebber te plat. Dat maakt het lastig voor deze band. Maar met Adam Ant is het ook goed gekomen.

Goat Girl – On All Fours
Label Rough Trade
Beoordeling 7,5
Review De post punkers uit Zuid Londen noemen ze zich. Het past in de lijn van de bevolking van zuid Londen waar vele punk en indie bandjes ooit begonnen. Zo kwam daar Lush vandaan maar ook de rockact Quierboys. Allen oefenen ze in de bunkers onder het spoor en kennen ze elkaar. Een proeftuin van bandjes en Goat Girl is er een van. De band weet meer te brengen dan punk en met hun aanstekelijke popsongs als ‘Badiba’ en het pakkend instrumentaal ‘Jazz’ zijn songs die je niet snel bij punkers tegen komt. Vandaar dat de indie sound beter bij hen past. Daarnaast bestaat deze act uit 4 vrouwen, met Lottie Cream als zangeres/ gitarist en zangeres LED als frontvrouw. Opvallend is de bassiste Naima Jelly die op deze plaat mooie loopjes in de songs weet te brengen. Zo kent het ‘It’s Tea’ een heerlijke drive in het nummer en de meeslepende single Sad Cowboy wordt opgefrist door de keyboards waardoor het extra swingt. Ook weten deze vrouwen de slow popsongs te maken met ‘Anxity Feels’ waarbij de hogere sferen vanuit de muziek voelbaar is. Een prima plaat voor deze dames!