De Schijvenrij is onderdeel van Noord Events
Tour- Event- & Communicatie management

Leuk vinden

Rolling Stones - Living In A Ghost Town

Albums review 2020

Lees het interview met Oh Wonder, Nathaniel Rateliff

Win albums

2020 week 27 juni

James Brown – Collected

Label Universal music

Beoordeling 8

Review The Hardest Working Man in Showbizz, James Brown! Dat was de aankondiging van de man die zowel de blanke als donker getinte mensen gelijk op de dansvloer kreeg. De man waarbij SOUL met hoofdletters wordt geschreven en die naast zijn turbulent leven veel voor de muziek heeft betekend. Het album Collected is een verzamelalbum dat een triple cd album is met de natuurlijk klassiekers als ‘Get Up’ (SexMachine), ‘Living in America’ en “Say It Loud, I’m Proud To Be Black,’ dat in deze tijd een bijzonder geluid is, nu de Black Lives Matters een belangrijke plek inneemt kan het zo weer uit de kast worden gehaald. Het was toentertijd het strijdlied voor de Black Power movement van Malcolm X en Martin Luther King. Maar ook gaat dit album terug in de tijd waar de songs gemiddeld 2 en een halve minuut duurden, met de good old 50’s ‘Please Please Please’, het swingende ‘Think’ en de heerlijke mellow songs ‘I Don’t Mind’ en ‘Baby You’re Right’. Song sdie het nu ook nog prima zouden doen. Op festivals zijn dit soort songs nu geliefd en worden afgewisseld met heerlijke uptempo songs die al aansluiten bij de twist van toen en doen denken aan ‘Papa’s Got A New Bag’ en ‘I Got You!’ (I feel …). Maar we mogen de klassiekers van toen niet vergeten. ‘This is A Mans World’, we schrijven hier 1966, is nog steeds een issue waar we mee zitten. Maatschappelijk getinte teksten in een swingende beat. Of het ‘Cold Sweat’ met een beat dat later veel in de pop hebben gehoord. Gedurende de tijd worden de songs van Brown melodieuzer en langer, opgerekt naar gemiddeld 4 minuten. Met ‘The Payback’, ‘Funky Drummer’ en ‘Woman’ werden de Brown songs passende ingredienten voor de hip hop scene met onder andere NWA, Kendrick Lamar en Public Enemy. Zoals Brown al vertelde “You Hear the Rappers?? 90% of their music is me!” Het geeft de invloed van deze man weer op de huidige popscene. Een scene waarbij het onderdrukking in alle facetten wordt bestreden, al wist James Brown hier een passende brug te slaan. Om aan het eind met ‘Living in Amerika’ en ‘I’ Real’ dit album album waardig af te sluiten. 2006 stierf James Brown aan hartfalen en longontsteking al werd onlangs bekend dat men de dood wil onderzoeken op de geruchten van moord.

2020 week 26 juni

2020 Juni Week 25

Bob Dylan – Rough and Rowdy Ways

Label Legacy/ Sony

Beoordeling 8

Review De man is inmiddels bijna 80 jaar en als singer- songwriter is hij de meester die de wereld van poëet en troubadour zijn samenbracht in een. De man die opstond voor al het maatschappelijk kwaad, alles ter discussie durft te stellen en mensen tot andere gedachten kan brengen. Over Bob Dylan zeggen mensen veel dezer tijd. Of hij kan niet zingen of is onverstaanbaar of live is het saai, zeg het maar al is hij niet voor niets de winnaar de Nobelprijs en enige muzikant die dit kan zeggen. Dat Adele haar grootste hit ‘Make You Feel My Love’ een Dylan song is of Jimi Hendrix, U2 All ‘Along the Watchtower’ of Guns & Roses ‘Knockin On Heavens Door’. Met het nieuwe album verleidde hij iedereen al met om het nummer ‘Murder Most Foul’ begin dit jaar uit te brengen op youtube. Een song van 16 minuten over het wel en wee van President Kennedy, de wereld in 1963, de roerige wereld van toen en de komst van The Beatles en The Who’s Tommy met the Acid Queen. Het geeft een beeld van de tijd weer waarbij Dylan en veel andere mensen de wereld tot verandering brengen. Het lekker uptempo nummer ‘The False Prophet’ verscheen al wat eerder nu het album uit is. Al is dit het meest snelle nummer van het album. Dit album bestaat uit heerlijk relaxte songs die meeslepend zijn. Een lust voor rappers die veel tekst in een song willen plaatsen en een juweeltje voor de echte Dylan fans. Het album ligt in de lijn van het album Modern Times waar ook heerlijk meeslepende lange nummer op te vinden zijn. ‘I’ve Made Up My Mind’ over de inmiddels overleden mensen die Dylan heeft gekend zoals ‘Goodbye Jimmy Reed’ dit ook doet vertellen. Dylan kijkt langzaam terug op het leven en in de tijd. ‘Black Rider’ die door de tijd rijdt. Met ‘Key West’ weet Dylan met de trekharmonica een andere sfeer op de plaat te brengen. Het is de tijd toen hij op Key West zat, waar hij de inspiratie tot alles vond. Om het album met de 16 minuten durende ‘Murder Most Foul’ te eindigen. De meester weet op dit album mooi te zingen en prachtige songs te leveren. Kan nog steeds kritisch zijn en poëtische teksten maken die niet rijmen maar van nature en in woordgebruik al heerlijk klinken.

Hinds - The Prettiest Curse

Label Sony

Beoordeling 8

Review The Prettiest Curse is het derde album van de band Hinds (je spreek het uit als Hajnts) in een kleine vier jaar. Ze hebben de afgelopen jaren hun sound wat doorontwikkeld en zo horen we op dit derde album voor de eerste keer wat nadrukkelijker de toevoeging van synths. Dat betekent overigens niet dat de gitaren in de kast zijn achtergebleven! De dames hadden al een tweetal singles de ether in geslingerd. Eentje daarvan is de opener ‘Good Bad Times’, het meest poppy nummer van het album. Het is catchy, lekker upbeat en het blijft als een soort van oorwurm in je hoofd rondcirkelen. In positieve zin dan en hiermee wordt duidelijk dat ze wat afstand aan het nemen zijn van dat stempel van garagerockband. Dat laagje vernis verdwijnt gaandeweg het album wel wat bij nummers als ‘Just Like Kids (Miau)’, ‘Burn’ en ‘The Play’ waar de dames muzikaal én vocaal lekker los gaan. Af en toe tikt de band met Madrid als thuisbasis de garagerock aan en dan is het weer meer richting shoe-gaze. Maar altijd is er die muzikale basis én de stemmen van Carlotta Cosials en Ana Perrote die het fundament vormen. Maar toch weet de band een aantal keer absoluut in de roos te schieten. Naast de al eerder genoemde opener is ‘Riding Solo’ een heerlijk energieke track waarbij Hinds op een of andere manier die vrijgevochtenheid muzikaal vormt geeft. Ook ‘Take Me Back’, waarbij eindelijk die elektrische gitaar loskomt, is één van de betere tracks. Bij ‘Boy’, ook weer deels Spaanstalig, wordt misschien wel iets te veel aan de knoppen gedraaid zodat de stemmen hun glans wel verliezen. Bij het wat romantische ‘Come Back And Love Me’ horen we zelfs de traditionele akoestische gitaar voorbijkomen en ook hier is het een mash-up van Engels en Spaans. Maar de grootste verrassing heeft Hinds bewaard voor het einde; afsluiter ‘This Moment Forever’ klinkt ondanks het wat duistere karakter toch teder en loom en hiermee laat Hinds zien dat ze van diverse markten thuis zijn.In een paar weken tijd een tweetal toffe releases uit het land van Dali en Don Quijote; eerst was daar Melenas en nu een nieuw album van Hinds. Nog steeds die wat ruwe, ongepolijste en energieke gitaarmuziek die voor een aangename luisterervaring en een glimlach op je gezicht zorgt. Soms wat frivool en ongedwongen, dan weer met een duidelijke boodschap.

2020 Juni Week 24

Avondlicht - Hyperromance

Label eigen beheer

Beoordeling 7,5

Review De Antwerpse producer en muzikant Matthias Dziwak, alias Avondlicht, bracht onlangs zijn album Hyperromance uit; de Belg neemt ons wederom mee op een eigentijdse soundscape. In deze tijd dat ieders bewegingsvrijheid is beperkt komt er nog behoorlijk wat nieuwe muziek voorbij. Zo ook dit nieuwe album van Dziwak dat vooral een instrumentaal karakter kent. De Belg die al eerder werk uitbracht (Amalgation) dat op positieve kritieken kon rekenen is nu terug met negen instrumentale tracks. Dziwak kent het klappen van de zweep en weet hoe je een soms filmisch album op moet bouwen; waar leg je de spanningsboog en waar laat je de (synth)teugels vieren. Na de introductietrack ‘Echoes’ zijn het de nummers ‘Porta’ en ‘Plains’ die vernuftig opgebouwd worden en waar het niet ondenkbaar is dat je er als het ware van in een soort trance kunt geraken. Vooral ‘Plains’ is een nummer dat je zo maar in elke playlist kunt plaatsen. Piano als basis Op ‘When You Come Close’ horen we voor de eerste keer wat gesproken klanken en zijn het juist de snelle ritmes en drops die voor een aparte sfeer zorgen. Nummers als ‘Found ‘ en ‘Tripper’ lenen zich om gebruikt worden als achtergrond bij een documentaire maar bij ‘Undertow’ is weer die vernuftige opbouw naar die dansbare climax voelbaar. Het mooie is dat Dziwak vaak de piano gebruikt om de basis weg te zetten om vervolgens alles met synths digitaal om te vormen om de juiste sfeer te creëren. Met het relatief korte en wat afgewogen ‘Eight Hour Drive’ sluit hij dit nieuwe album af. Eindoordeel Het kan zijn dat Hyperromance wat luisterbeurten nodig heeft om onder je huid te kruipen maar waarschijnlijk is dat evengoed het eindresultaat. De negen tracks vormen samen deze plaat en sluiten naadloos op elkaar aan waardoor het geheel als een soort “never-ending-soundscape” klinkt. Prima productie die nergens bombastisch wordt maar evengoed wél boeiend.

2020 Juni Week 23

Teddy Thompson - Heartbreaker Please

Label Thirty Tigers

Beoordeling 8

Review Als we zijn samenwerking met Kelly Jones uit 2016 (Little Windows) niet meerekenen hebben we negen jaar moeten wachten op een nieuw album van de Britse singer/songwriter Teddy Thompson. De zoon van de beroemde Richard en Linda Thompson die al sinds zijn 18e in New York woont is terug met zijn nieuwe album Heartbreaker Please. Als we zijn EP’s meerekenen is Heartbreaker Please zijn negende album en daar hebben we dus een tijd op moeten wachten. Aanleiding en centrale thema is eigenlijk zoals de titel al aangeeft zijn verbroken relatie. De inmiddels 44-jarige Thompson die opgroeide onder de “Folk-rock” vleugels van zijn ouders heeft in de loop der jaren een voorliefde opgebouwd voor de soul uit vervlogen tijden met namen als Wilson Pickett, Sam Cooke en Jackie Wilson als inspiratiebron. Zijn voorliefde voor soul wordt meteen duidelijk bij opener ‘Why Wait’ waarmee dit nieuwe album een kick-start krijgt. Een lekkere groove en de aanwezige blazerssectie zorgen voor een aangename retro soulvibe en het “break-up”-thema wordt ook meteen duidelijk als we hem horen zingen : “Here’s the thing, you don’t love me anymore/ I can tell you’ve got one foot out the door…”. Ook ‘Record Player’ ademt soul en doet aan de sound van legende Van Morrison denken en die retro sound vol met verwijzingen naar soul, R&B en roots loopt als een rode draad door het album. Op de vlotte en wat roots-achtige titeltrack horen we zelfs zijn vader op gitaar en het is duidelijk dat hij zijn glans op het gitaarwerk nog niet is verloren. Het maakt dit nummer tot één van de hoogtepunten van dit nieuwe album. Hier en daar pakt hij terug naar wat rustiger werk zoals bij ‘Brand New’ en ‘No Idea’ terwijl bij een song als ‘What Now’ we een heerlijk stukje onvervalste West Coast sound uit de jaren ’70 voorgeschoteld krijgen. ‘At A Light’ met een vleugje mariachi is aangenaam vintage en met ‘It’s Not Easy’ krijgen we een stukje rockabilly voorgeschoteld. De driekwart-maat wals ‘Take Me Away’ is één van de meest melancholische tracks (“Love take me away/ Far away from here/ Into the new”) en de strijkers zijn hier belangrijk voor de sfeer. Ook op Heartbreaker Please krijg je het gevoel dat het beste voor het laatst bewaard blijft want met afsluiter ‘Move At Speed’ bewijst Thompson nog maar eens een echte singer/songwriter te zijn. De tien tracks kennen een speeltijd van een klein half uur en dat is misschien wel een puntje van kritiek. Anderzijds past het wel bij het vervlogen muzikale tijdperk waarin een vinylalbum uit een A en een B kant bestond met gemiddeld vijf songs op elke kant. Ondanks het thema wordt het nergens te zwaar en klinken de songs over het algemeen best luchtig. Vocaal komt Thompson prima uit de verf en de toegankelijke en aansprekende liedjes glijden als vanzelf voorbij. Een prima album. Veel luisterplezier.

Lewis Watson - The Love That You Want

Label Cooking Vinyl

Beoordeling 8

Review Na de twee voorgaande albums The Morning en Midnight is Lewis Watson terug met The Love That You Want. De opener ‘Take What You Need’ is zo’n track die makkelijk en meteen blijft hangen; een drumbeat en een straffe basriff zorgen voor een soepele melodie die ook van Ben Howard zou kunnen zijn. Noemt het een oorwurm of een hit-in-dop, waarschijnlijk hebben beide omschrijvingen een kern van waarheid. En die poppy singer/songwriting stijl is ook wel kenmerkend voor de sound van dit derde album van Watson. Een track als ‘Meant For Me’ is misschien wel de beste van het album maar doet evengoed nét iets te veel denken aan Ed Sheeran. Ook het wat rustigere ‘Roses’ en de ballad ‘Another Song’ horen tot deze categorie. Lewis kwaliteiten om mooie liedjes te schrijven komen waarschijnlijk toch het beste tot uiting bij die songs waar hij de akoestische elementen wat meer op de voorgrond laat treden. Luister maar eens naar ‘Because Of You’, ‘Loving Arms’ en ‘Echoes’, nummers waarbij de Brit de composities prachtig kleur geeft door o.a. piano en strijkers. Verder zijn songs als ‘Spark’ en ‘Castles Of Sand’ lekker uptempo en aangenaam maar bovenal is het waarschijnlijk toch ‘Fly When I Fall’ dat er boven uit steekt; een mooi liefdesliedje dat goed gearrangeerd is en waar Watson ook laat horen dat hij vocaal sterk is. De grootste verrassing is toch wel de afsluiter ‘(Bring You Home)’; een ietwat muzikaal buitenbeetje waarbij Watson voor de vocoder kiest maar het album toch die spannende track geeft die het nodig heeft. Op The Love That You Want zijn er een aantal momenten dat je jezelf kunt afvragen naar wie je nu luistert omdat Lewis zich op het pad begeeft dat anderen al geëffend hebben. Het album luistert gemakkelijk weg en is een aaneenschakeling van meer dan radiovriendelijke Folk-poptracks die stuk voor stuk als single uitgebracht kunnen worden. Samengevat gewoon een fijne popplaat. Veel luisterplezier.

Gary Olson - Gary Olson

Label Tapete Records

Beoordeling 8,5

Review De laatste plaat van de Amerikaanse Indie-band The Ladybug Transistor dateert al weer uit 2011. Jaren geleden kruisten de wegen van deze band en die van de broers Åleskjær elkaar tijdens optredens in Noorwegen. Frontman Gary Olson bleef contact houden en langzaam ontstond het idee van Olson om een soloalbum te maken met behulp van deze Noorse broers. De cover van dit titelloze album staat vol met symboliek van deze samenwerking; Olsen die over de landingsbaan van een verlaten vliegveld in de buurt van New York loopt waar in 1935 de eerste vlucht van de VS naar Noorwegen werd uitgevoerd. In zijn hand een koffer met zijn favoriete instrument; de trompet. De afgelopen anderhalf jaar heeft Olson een keer of vier de oversteek naar Noorwegen gemaakt om samen met de broers Åleskjær liedjes verder uit te werken en op te nemen. Zo kwam ‘Postcards From Lisbon’ tot stand voordat Olson ooit in Portugal was geweest. In een soort van verlaten schuur in de buurt van Zweden hebben de broers een studio en samen met een aantal Noorse muzikanten is dit album tot stand gekomen. Resultaat zijn elf aangename indiepop nummers die onverwacht rijk georkestreerd zijn. De persoonlijke handtekening van Olson, de trompet, is natuurlijk op een aantal nummers aanwezig zoals op het korte instrumentale ‘Initials DC’. Nummers als ‘Some Advice’, ‘Afternoon Into Evening’ en ‘All Points North’ zijn gewoon prima popsongs die voor een breed publiek geschikt zijn. Op sommige nummers, zoals opener ‘Navy Boats’ en ‘Giovanni Please’, worden strijkers toegevoegd waardoor de nummer een wat filmisch en romantisch karakter meekrijgen. Met ‘Diego It’s time’ hebben we waarschijnlijk het prijsnummer van het album te pakken; de soepele melodie en de heldere tweede stem van Suzanne Nienaber (Pale Lights) zorgen er voor Olson vocaal perfect tot zijn recht komt en het gitaar- en pianowerk is perfect in evenwicht. Het akoestische ‘Tourist Taking Photographs’ is een mooi ingetogen rustmoment voordat Olson met ‘The Old Twin’, waarbij nog één keer alle elementen samenkomen, af sluit. Dit titelloze debuut is een verrassend goed album waarbij Olson nog maar eens bewijst tijdloze popliedjes te kunnen schrijven. De sfeer is aangenaam en de nummers zijn breed toegankelijk. Net zoals Jon Matte van The Franklin Electric weet hij de trompet op de juiste momenten en met de juiste intensiteit in te zetten zodat het perfect past bij de track. Ook de strijkarrangementen zijn subtiel en zorgen voor dat beetje extra karakter. Een verrassend goed album waarbij de “repeatstand” op de loer licht. Veel luisterplezier.

Brigid Mae Power - Head Above The Water

Label Fire Records

Beoordeling 8,5

Review Brigid Mae Power heeft inmiddels naam gemaakt met haar mooie rustgevende stem en haar Folkmuziek en is nu terug met haar derde album Head Above The Water. Ze groeide op in Londen als dochter van Ierse ouders en op haar 12e keerde ze terug naar de Ierse stad Galway. Ze leerde diverse instrumenten bespelen en ontdekte over een werkelijk prachtig stemgeluid te beschikken. Na een lastige relatie in New York keerde ze als alleenstaande moeder terug naar Ierland en begon muziek te maken. Inmiddels staat de teller met Head Above The Water op drie albums. Bij de opener ‘On a City Night’ zet de Ierse singer/songwriter ons best een beetje op het verkeerde been. Natuurlijk is er die prachtige stem en die mooie melodie maar in deze track weet Brigid een nieuw element aan haar muziekstijl toe te voegen; met Hamilton Belk op de pedalsteel krijgt dit serene Folknummer ook wat Americana mee en met de toevoeging van het Mellotron-orgel én de viool is dit een adembenemende opener geworden. Voor dit album kreeg ze hulp van Peter Broderick, de Amerikaanse muzikant met wie Brigid inmiddels al weer enkele jaren getrouwd is. Brigid heeft een eigen stijl van songwriting en vaak krijgen de personages in haar liedjes geen naam en ze pakt ook regelmatig terug op autobiografische gebeurtenissen. Ook op dit album horen we dat terug en daarnaast kiest ze ook nog voor een misschien wel wat eigenzinnig instrumentarium met de bodhrán, de bouzouki, het Mellotron-orgel e.a.. Met het minimalistische en ingetogen ‘Wearing Red That Eve’ neemt ze ons terug mee in haar herinneringen en komt ze tot de conclusie dat ze op belangrijke momenten vaak iets “roods” aan had zoals ook die avond toen ze een onprettige ervaring had. Bij ‘Wedding Of A Friend’ mijmert ze over haar zoontje toen die nog een baby was en het emotioneel beladen ‘I Was Named After You’ is werkelijk prachtig waarbij ze nogmaals benadrukt dat bepaalde emotionele blokkades overwonnen kunnen worden. (“I was named after you. Oh, where’s the strength that I’m meant to get from you”). Mooi en haast etherisch zijn ‘Not Yours To Own’, ‘We Weren’t Sure’ en ‘I Had To Keep My Circle Small’, nummers die echt door haar stem worden gedragen en waarbij ze door wat zachte penseelstrepen op de akoestische gitaar en bodhrán of piano wordt begeleid. De afsluiter en titelsong is even mooi als de rest van het album maar toch nét weer anders; op rustige pianoklanken neemt Brigid ons nog één keer mee in een klein verhaaltje met een hele subtiele viool op de achtergrond om daarna voorlopig afscheid te nemen. De elf songs klinken puur en oprecht en het soms wat traditionele instrumentarium draagt er toe bij dat dit album een prachtige sfeer uitademt. Samen met haar partner Broderick en co-producer Alasdair Roberts weet de Schotse singer/songwriter een haast denkbeeldige wereld te creëren. Het zijn de nuances die voor de variatie zorgen en daarmee is het wel een mooie luisterplaat geworden. In een vernuftige bijgevoegd boekje zijn alle teksten nog eens terug te lezen. Veel luisterplezier.

Smoove & Turrell - Stratos Blue

Label Jalapeno Records

Beoordeling 8

Review Na de heerlijk dansplaat Solid Brass : Ten Years Of Northern Funk is het duo Smoove & Turrell uit Newcastle terug. Stond de vorige plaat nog in het teken van even achterom kijken op hun carrière, met de nieuwe plaat Stratos Bleu zetten ze weer een nieuwe stap voorwaarts in de Dancemuziek. Het duo opent met een heerlijke DISCO track ‘Do It’ waarbij de gitaar à la Chic en de scratchmomenten de spreekwoordelijke kersen op de taart zijn. De toon is gezet en als we vervolgens getrakteerd worden op het groovy en uiterst dansbare ‘It Ain’t Working’ is nu al de overtuiging dat we hier met één van de zomerhits van 2020 te maken hebben. Zanger John Turrell en dj Smoove (Jonathan Scott Watson) hoeven zichzelf niet meer te bewijzen want in het afgelopen decennia hebben ze al laten zien en horen dat ze uiterst dansbare platen kunnen maken waarbij ze diverse stijlen met elkaar verwijzen. Als ‘Elgin Towers’ weer wat meer richting Soul neigt dan is ‘This Time’ weer meer richting House en met een belangrijke bijdrage van vriend Mike Porter op keys nemen ze ons met ‘Never Wanted You More’ weer terug naar de jaren ’90. Floorfiller Halverwege dit zesde album is daar ineens ‘Still Don’t Know’, een onvervalste floorfiller met een ongekende beat waarbij stilzitten nagenoeg onmogelijk is. Als je als DJ je publiek de dansvloer op wilt krijgen dan gaat je dat met deze track zeer zeker lukken. Op het soepele ‘It’s You’ zijn de blazers wat verrassend terwijl ‘EP’ verrassend timide begint. Het was vooral Turrell wilde met dit nieuwe album wat nadrukkelijker terugkeren naar de Chicago House uit de jaren ’90, iets wat je al luisterend gaandeweg makkelijk kunt herkennen en als een soort van rode draad door het album loopt. Ook de laatste twee nummers ‘Fade Away’ en het wat zwoele ‘Talk About Nothing’ passen naadloos in de tracklist. Eindoordeel Stratos Bleu is een logisch album dat perfect past in de discografie van het Britse duo Smoove & Turrell. Een wederom ijzersterke productie die met aandacht tot stand is gekomen net als de eerdere albums die door de beide heren als Northern Funk worden omschreven. De combinatie van diverse Dance-stijlen met vaak die funky beats en slimme samples zorgen voor een aanstekelijke mash-up. Kortom, koop dit album, stop het in je speler, druk op “Play” en draai de volumeknop naar standje 10!

2020 Mei week 22

Jaime Wyatt - Neon Cross

Label New West Records

Beoordeling 8

Review De inmiddels 34-jarige Jaime Wyatt is terug met haar tweede album. Neon Cross is de titel van dit nieuwe album en met de hulp van Shooter Jennings, jawel de zoon van de wereldberoemde Waylon Jennings, doet deze Amerikaanse singer/songwriter nu een kansrijke poging voor een definitieve doorbraak. Het levensverhaal van Jaime zou zo maar een boek kunnen zijn en haar muziek de soundtrack van haar eigen film. Ze groeide op in een gezin waar zowel vader als moeder muzikanten waren in de staat Washington en op haar 17e wist ze al een contract in de wacht te slepen. Haar muziek deed in die periode sterk aan het geluid van Sheryl Crow doen denken. In 2014 werd een van haar tracks zelfs gebruikt in de Wicker Park soundtrack. Het grote succes bleef uit, ze verloor haar platencontract en kwam aan de zelfkant van de maatschappij terecht met haar gevecht tegen de heroïneverslaving. Het beroven van haar eigen dealer met een gevangenisstraf van bijna een jaar als gevolg is waarschijnlijk het dieptepunt in die periode. Met het in 2017 uitgebrachte debuutalbum Felony Blues (toepasselijke titel) neemt ze ons mee naar die moeilijke tijd. De afgelopen jaren gaat het beter ondanks het feit dat ze haar vader verloor en toch ook weer een lastige periode had met haar ‘coming-out’ als lesbienne. Jaime opent verrassend met de indringende piano-ballad ‘Sweet Mess’ waarmee ze misschien nog één keer achterom kijkt en weet dat in het leven iedereen een passant is (“just like all the rest, I’ll be forgotten”). Vervolgens is daar de uptempo titelsong, een combinatie van lekkere Honky-Tonk en Country met een vleugje Roy Orbison en dit nummer heeft een absoluut aanstekelijke groove. De keuze om de hulp van Shooter Jennings in te roepen is wel een logische. Ze kennen elkaar, werkten al eerder samen (Felony Blues) en het mooie van Jennings is dat hij juist de randjes van Country opzoekt en er vaak een vleugje Rock aan toevoegt. ‘Make Something Outta Me’ is lekkere stoere Countryrock en waarschijnlijk is ‘Goodbye Queen’ het ideale nummer om tijdens een concert de zaal mee te krijgen. Op Neon Cross wordt ze door een prima band begeleidt waarbij het voor Jaime ook weer bijzonder is dat gitarist Neal Casal net na deze opnames besloot uit het leven te stappen. Maar er zijn ook onvervalste Country-songs terug te vinden; luister maar eens naar ‘LIVIN’, waar Jaime een eigentijdse Tammy Wynette blijkt te zijn en bij ‘Hurt So Bad’ horen we zelfs een vocale bijdrage van Shooter. Natuurlijk zijn er ook nog wat rustigere tracks zoals ‘Mercy’ maar het is toch wel het soulvolle ‘By Your Side’ met John Schreffer Jr. op pedalsteel dat tot de verbeelding spreekt. Het wat mistroostige en als lofzang voor de vrouw bedoelde ‘Just A Woman’, met een vocale bijdrage van Jessie Colter (de moeder van Jennings) doet aan de tranentrekkers van Dolly Parton denken. Meest openhartig is Jaime waarschijnlijk op de vrolijk klinkende Country-song ‘Rattlesnake’ als we haar over haar “coming out” horen zingen: “I see my sweet friends out on the weekends, they all look happy and gay / They keep their secrets all covered in sequins, people have too much to say”. Bij de melancholieke en oprechte afsluiter ‘Demon Tied To A Chair In My Brain’ keert ze nog één keer terug naar de klassieke Country, inclusief de “fiddle” en de pedalsteel. Zoals gezegd heeft Jaime Wyatt tot op heden een bewogen leven gekend, met meer downs dan ups. Toch is er al die jaren bewijst geleverd van haar talent en met Neon Cross heeft ze waarschijnlijk de juiste balans gevonden waarbij de hulp van Jennings haar misschien juist dat extra zetje zal geven. Een prima album dat niet alleen Country maar ook aangrenzende andere muziekstijlen beroert. Veel luisterplezier.

Nicole Atkins - Italian Ice

Label Single Lock Records

Beoordeling 8,5

Review Op haar vijfde album Italian Ice neemt de oorspronkelijk uit New Jersey afkomstige singer/songwriter Nicole Atkins ons weer mee naar dat gevoel van vervlogen muzikale tijden. Maak je op voor een heerlijke muzikale trip vol herkenning en herinneringen. De oorspronkelijk uit New Jersey afkomstige Nicole laat er vanaf de eerste noot geen misverstand over bestaan; ondanks de eigentijdse productie wordt dit weer een “trip through memory lane”. De afgelopen jaren is ze met haar eigen geluid succesvol geweest en ze omschrijft het zelf als “Pop-Noir”. Ze opent met het rustige maar o zo soulvolle ‘AM Gold’, een onweerstaanbare track waarmee je jezelf terug in de jaren ’70 waant. Vervolgens is daar het wat funky ‘Mind Eraser’, met een heerlijke rol voor de ritmesessie en na twee tracks ben je overtuigd dat je de rest van het album niet wilt gaan missen. Want het zijn ook juist die muzikanten die ze om zich heen verzameld heeft in die befaamde Muscle Shoals Sound Studios in Alabama die een grote bijdrage leveren aan deze topproductie. Denk daarbij aan Jim Sclavunos en David “Moose” Sherman van Nick Cave & The Bad Seeds, The Dap-Kings’ Binky Griptite en drummer McKenzie Smith (St. Vincent) aangevuld met leden van de Muscle Shoals Rhythm Section. Nicole Atkins slaagt er op Italian Ice wederom in om een heerlijke mix van stijlen bij elkaar te brengen in een tegenwoordige tijd waarbij ze het gevoel van de muziek uit vervlogen tijden weet vast te houden. Single ‘Domino’ kent een heerlijk lome, dansbare groove met een vleugje funk terwijl ‘Never Going Home Again’ weer Americana ademt. ‘These Old Roses’ is heerlijk romantisch en met afsluiter ‘In The Splinters’ krijgen we nog één keer de glans van de “Deep-south Soul” voorgeschoteld. Dat ze ook durft te verkennen bewijst ze wel met ‘Forever’ dat herinneringen oproept aan Stevie Nicks en bij ‘Captain’, met een vocale bijdrage van Britt Daniel, kan het niet anders dan dat we toch even terugdenken aan ELO’s ‘Can’t Get It Out Of My Head’. Ze schreef vrijwel alles zelf behalve het uit 1966 afkomstige ‘A Road To Nowhere’ (Carole King), een nummer dat perfect pas in de sfeer van dit album. Met het persoonlijke ‘St Dymphna’, een heerlijke soulballad waar Nicole zich vocaal van haar beste kant laat horen, keert ze nog één keer terug naar haar demonen (“St. Dymphna, can you hear me? / Do you think you could call me back? / 'Cause I think I’m gonna break down / Out of my mind”). De ietwat rauwe uithalen zorgen voor kippenvel in deze track die je terug neemt naar de jaren ’50 en ‘60! Na het luisteren van Italian Ice zal er waarschijnlijk niets zijn dat je nog nooit gehoord hebt. Nicole weeft als vanzelf verschillende stijlen aan elkaar en weet haar stem moeiteloos te moduleren. Van een romantische fluistering tot passionele soul, Nicole’s stem levert het moeiteloos. Italian Ice is waarschijnlijk het beste wat de Amerikaanse tot op heden heeft gemaakt en kan zo maar op een jaarlijstje opdoemen. Veel luisterplezier.

Choir Boy - Gathering Swans

Label Dais Records

Beoordeling 8,5

Review De Amerikaanse formatie Choir Boy is na een afwezigheid van enkele jaren terug met een heerlijk nieuw album dat werkelijk doordrenkt is van muzikale nostalgie. Na hun succesvolle debuutalbum Passive With Desire uit 2016 kende de band uit Salt Lake City enkele wisselingen in bezetting maar met de huidige bandleden Chaz Costello (bas), Jeff Kleinman (multi-instrumentalist) en Michael Paulsen (gitaar) is de band helemaal terug met het nieuwe album Gathering Swans. Choir Boy heeft de afgelopen jaren verder aan het geluid van hun debuutalbum geschaafd; de gelaagdheid in de mix van de stem van frontman Adam Klopp, het galmende en echoënde geluid van de gitaren, synths en drums. Voeg daarbij nog eens de saxofoon aan toe en je krijgt een retro-sound die ons terug doet denken aan de jaren ’80 waar dit soort Dreampop dagelijkse kost was. In positieve zin overigens want na enkele luisterbeurten blijft deze pastelvormige sound aan je kleven. Luister maar eens naar ‘Sweet Candy’, één van de tracks die echt richtinggevend is voor de sound van Gathering Swans; een soepele melodie, hier en daar een sample op de zwevende synths, een plotselinge tweede stem en een gitaarriffje en castagnetten als toetje. Choir Boy weet op dit tweede album een ideale mix te vinden tussen de meer dan goede stem van zanger Klopp en de bandleden. Het feit dat alles in balans is maakt dat elk bandlid dus ook in de gelegenheid wordt gesteld om zijn stempel te drukken. Bij opener ‘It’s Over’ is Klopp met zijn kopstem echt op dreef maar horen we de drum-beat en Paulsen op gitaar schitteren. Vervolgens weten ze met de single ‘Toxic Eye’ waarschijnlijk elke twijfel weg te nemen met een heerlijk nostalgisch klinkend refrein dat iedereen mee zal zingen. Het wat ingetogen ‘Shatter’ kan spontaan herinneringen oproepen aan de muziek van China Crisis en past perfect in de lijn van het album. Soms schroeft de band het tempo wat op zoals bij de sprankelende single ‘Complainer’, waar Klopp nog maar eens laat horen ook in de hoge registers goed uit de voeten te kunnen. En natuurlijk mag een rustig nummer niet ontbreken en met het ‘Nites Like This’ (horen we een vleugje Roxy Music?) krijgen we een romantisch rustpunt met een hoofdrol voor multi-instrumentalist Jeff Kleinman.Bij de elegante afsluiter en titelsong bewijst de band nog maar eens dat ze ook qua teksten gegroeid zijn. Enige dissonant op Gathering Swans is het ruim anderhalve minuut durende ‘St Angela Merici’, een instrumentale soundscape van klinkende kerkklokken, een saxofoon en wat synth. Samenvattend; een album vol nostalgische retro, maar evengoed boeiend van een band die authentiek klinkt en is. Steeds heb je het gevoel van herinnering aan namen uit het verleden en toch is Gaterhing Swans een eigentijds plaat die bulkt van kwaliteit. Naast passie, romantiek en gevoel is het een album dat gewoon lekker weg luistert. Vrijwel alles klinkt soepel, geen scherpe randjes waardoor het een heerlijk ontspannen album is geworden. Een aanrader. Veel luisterplezier.

Katie Von Schleicher - Consommation

Label Full Time Hobby

Beoordeling 8

Review De beroemde Hitchcock klassieker Vertigo uit 1958 is één van de inspiratiebronnen voor het nieuwe album van de Amerikaanse singer/songwriter Katie Von Schleicher. Drie jaar na haar debuut Shitty Hits is daar de meer dan logische en verwachte opvolger Consummation. De uit New York afkomstige Katie opent verrassend met ‘You Remind Me’, een wat rustig, dromerig nummer waardoor je misschien wat op het verkeerde been wordt gezet. Vervolgens is daar met het opgewekte ‘Wheel’ die track waarmee ze de schroom van zich af gooit en ze laat horen dat ze het wat Lo-Fi achtige karakter van het vorige album achter zich gelaten heeft. Een lekker melodie, catchy, met een vleugje garagerock die voor het evenwicht met haar stem zorgt. Overigens werkte ze voor dit album met allemaal bevriende muzikanten die elkaar ook weer kennen en respecteren. Zo werkten er bijvoorbeeld vier verschillende drummers mee aan die album. Soms pakt ze terug naar dat wat ongrijpbare geluid zoals bij ‘Nowhere’ waar de mistroostige synths de basis vormen voor haar jeugdherinneringen. Ook bij 'Messenger’ is het haar stem die ze mooi in balans weet te brengen met de wat elektronische sound. Maar van de wat rustigere tracks is ‘Strangest Thing’ toch het meest bijzondere; als een soort “crooner” weet Katie dit amper een minuut durende nummer te doordrenken met nostalgie. Het dromerige ‘Power’ is één van de beste tracks van het album en hier vergroot ze als het ware de thema’s van haar debuutalbum wat verder uit. Maar het grote verschil met het vorige album zit hem in de uptempo nummers. De New Yorkse drukt vocaal veel meer haar stempel en daarmee komen tracks als het sterke ‘Loud’, de single en hit-in-de-dop ‘Caged Sleep’ en ‘Can You Help?’ veel meer tot hun recht. Centraal op het album vinden we overigens ‘Brutality’ terug, het nummer met de directe verwijzing van de beroemde Hitchcock-film. Katie sluit dit album ijzersterk af met ‘Nothing Lasts’ waar haar stem, de synths, de gitaren en de drums nog één keer een melodieus geheel vormen. Consummation heeft een andere sound dan het debuutalbum van Katie Von Schleicher; de nummers klinken wat meer uitgebalanceerd en vooral haar stem komt goed uit binnen deze productie. Het geheel is niet overgeproduceerd en het rauwe randje past bij haar stijl. Haar beste album tot op heden met voldoende variatie. Veel luisterplezier.

Rush – Permanent Waves

Label Universal

Beoordeling 8

Review Wanneer gitarist Alex Lifeson in 1968 de band startte wist hij niet dat hij aan een lifetime actie begin. Twee jaar geleden verteld de gitarist dat hij met zanger/ bassist Gaddy Lee en drummer Neil Peart geen plannen had voor de opvolger Cockwork Angels en de live album van deze tour dat in 2012 verscheen. Nu twee jaar later is drummer Neil Peart overleden. Sinds enkele jaren is de band met het label de rechten van de songs aan het vastleggen. Na de albums 2112, A Farewell To Kings en Hemispheres is het nu aan het album Permanent Waves de release van 40 jaar jubileum. Een album dat even toegankelijker werd dan hun voorgaande albums. Met ‘The Spirit of the Radio’ weet men een soort van hit te verzilveren. Een nummer over Radio en verschillende stijlen van muziek dat hierop te horen is, is verwerkt in het nummer en weet Rush dit ook live prima uit te voeren. Het nummer staat tegenwoordig in de top 2000 en weet de band de faam van en door hun fans te bezegelen. Het is het album waar het nummer ‘Natural Science’ (dat in drie delen is verdeeld) tot soort progrock cultsong. Het 9 minuten durende nummer staat tevens op het bijbehorende jubileum bonus cd. Het is een verzameling van live versies die men in UK tour van 1980 heeft opgenomen. Het is voor het eerst dat deze songs officieel gereleased is. Goede kwaliteit en met ‘Jacob’s Ladder’, ‘Freewill’ en ‘The Spirit of the Radio’ een prima overzicht geeft van het 35 minuten durend album. De live cd kent de toenmalig classics ‘Xanadu’ en ‘Closer to My Heart’ met ‘Cygnus X-1’ van Farewell to the Kings album én het vervolg van ‘Cygnus X-1’, ‘Cygnus X-1 Book’ met ‘The Trees’ van de opvolgend album Hemisphere. Dit album is de aanloop naar het meesterwerk van Rush ‘Moving Pictures’, waar later een live album van die tour verscheen. Op dit live album ontbreken net de mooie prog songs die op dit bijbehorende live album wel staan. Al kijkend naar de re-release van ‘Moving Pictures’ dat wellicht in 2021 verschijnt en wat als bonus hier aan toegevoegd wordt.

Vandenberg – 2020

Label Mascot rec.

Beoordeling 8

Review De meestergitarist van Nederland Ad VandenBerg kent in zijn leven roerige tijden. Het is al heel wat jaren geleden dat hij maatjes van VandenBerg dag zei en vertrok naar Whitesnake. Met Steven Vai, Rudy Sarzo en David Coverdale aan zijn zij scoorde hij grote wereld hits. Wanneer hij een lullig ongelukje kreeg, bleek dit zoveel invloed te zijn op zijn gitaarspel dat hij zijn job bij Whitesnake niet meer kon voltooien. Toch weet de man na jaren weet terug te keren. Een reunie lijkt niet te lukken, maar een vernieuwde versie met jonge muzikanten past. VandenBerg Moonkings was een leuk begin maar Ad vernam dat het deze samenstelling niet werd. Wanneer Ad zijn VandenBerg weer nieuw leven in wil blazen neemt hij contact op met voormalig Rainbow zanger Ronnie Romero. De man uit Chili. Zijn Whitesnake maatjes Rudy Sarzo en drummer Brian Tichy schuiven aan als gastmuzikant. Met Koen Herfst (Doro, Bobby Kimball) en Randy van der Elsen (TANK) weet hij een vaste samenstelling van de nieuwe VandenBerg te maken. Het album begint sterk met een vertrouwd stevig rockgeluid van ‘Shadows of the Night’. En Romero is een prima keus als het gaat om de volle rockstem. Het klinkt allemaal stukken volwassener dan Moonkings (al was daar ook niks mis mee). Met het nummer ‘Freight Train’ grijpt hij even terug naar de Whitesnake periode in de sound, om vervolgens bombastisch te keer te gaan in ‘Hell of High Water’. Met titels als ‘Ride Like The Wind’, ‘Shout’ en het weer Whitesnake achtige ‘Shitstorm’ is het allemaal wat voor de hand liggend, maar de songs zijn zo goed dat David Coverdale dit zo als Whitesnake zou willen presenteren. Behalve de classic ‘Burning Heart’. Laten we eerlijk zijn dat dit de doorbraak van de man en zijn band in de jaren 80 was. De classic en om dit telkens weer uit de kast te pakken om de band van toen te willen vergeten is te gemakkelijk. Dan is de nieuwe single SkyFall voldoende om dit album af te ronden. Dit heeft Ad niet nodig en wees trots op dit album net als wat er toen is gemaakt. Vol overtuiging er voor gaan!

2020 Mei Week 21

Sohnarr - Coral Dusk

Label Pias

Beoordeling 8

Review Twee jaar geleden verliet Patricia Vanneste Balthazar, één van de toch wel toonaangevende bands in België. Naar veertien jaar was het tijd om aan een soloproject te gaan beginnen. Echte kaders waren er nog niet en er volgden een aantal projecten, waaronder Driftwood, maar het duurde tot afgelopen zomer voordat Sohnarr het daglicht zag. Eind 2018 trok de Belgische naar Scandinavië om daar inspiratie op te doen tussen de prachtige herfstlandschappen. In het desolate landschap van Noorwegen en Zweden vond ze haar connectie met de natuur. Qua apparatuur had ze een tweetal violen, een laptop, een mic en een keyboard meegenomen maar dat was blijkbaar meer dan genoeg om inspiratie op te doen. Sterker nog, in die die zes ietwat eenzame weken kregen haar muzikale ideeën als vanzelf vorm. Dat gevoel van eenzaamheid én kwetsbaarheid was zo bijzonder dat Patricia besloot om die composities in al zijn puurheid daar op te nemen en uiteindelijk in België af te mixen. Coral Dusk is een bijzonder album geworden. De acht nummers vormen één lang verhaal en sommige nummers zijn instrumentaal, andere zijn voorzien van tekst en soms zijn het alleen klanken die Patricia ons toevertrouwt. Daaromheen creëert de Belgische een muzikaal landschap waar natuurlijk de viool een belangrijk instrument is. De instrumentale opener Östmark wordt in drie minuten knap opgebouwd. Vervolgens is daar met ’11.10’ één van de hoogtepunten; de stem van Patricia begeleidt door viool en piano in een prachtige compositie zorgen waarschijnlijk voor kippenvel. Vervolgens is er met ‘Radar’ een track die wat meer vaart kent; gestuwd door wat elektronische impulsen en een diffuse beat krijgt haar stem toch weer dat zweverig karakter. Centraal op het album staat het bijna zeven minuten durende instrumentale ‘The Mermaids of Bergsjon’ waarop Patricia met haar viool op een haast sprookjesachtige wijze haar opgedane indrukken vorm geeft. Het wat Ambient-achtige ‘Playing Hard To Get’ is een ruime opmaat voor het prijsnummer ‘Melomania’ dat een kleine tien minuten aantikt. Vanuit een ingetogen, minuscuul repeterende beat wordt dit nummer indrukwekkend opgebouwd met hier en daar wat gezonden flarden tekst én halverwege de misschien wel onvermijdelijke vioolsolo. Als Coral Dusk een boek zou zijn kunnen we de afsluiter ‘Tiptoe’ beste als epiloog omschrijven; piano en viool zorgen voor een ingetogen, gevoelige eind van dit meer dan geslaagde soloalbum. In de wereld van Spotify en afspeellijstjes is Coral Dusk een verademing. Een album dat je eignelijk ook als album moet luisteren want het voelt als een aaneenschakeling van acht verhaaltjes verpakt in een soort van etherisch klinkende Folk. Een mooie, desolate verrassing. Veel luisterplezier.

ADULT - Perception is/as/of Deception

Label Dais Records

Beoordeling 7,5

Review Het Amerikaanse Adult bestaat uit zangeres Nicola Kuperus en multi-instrumentalist Adam Lee Miller. Naast een muzikaal duo zijn ze dat in het dagelijks leven ook. De afgelopen twee decennia brengen ze regelmatig albums uit en Perception Is/As/Of Deception is hun achtste release. Donkere beats en een wat industriële sound openen dit nieuwe album met ‘We look Between Each Other’ en we horen Nicola Kuperas op een wat monotone, dominante wijze zingen. Het duo komt uit Detroit, niet toevallig toch één van de toonaangevende Techno-steden in de VS. Voeg daarbij het feit dat maar liefst drie grote automerken deze stad als productiebasis hebben en je hebt in ieder geval de link naar dat wat ruwe, ongepolijste en industriële geluid van Adult. De afgelopen twee decennia heeft het duo al zeven albums binnen het Dance-genre uitgebracht en volop geëxperimenteerd met Electro, EBM, Techno en andere stijlen. Ook Perception Is/As/Of Deception is daarop geen uitzondering en Adult gaat vooral verder waar ze goed in zijn; hypnotiserende Dance maken met hier en daar een knipoog naar de Post-Punk. Ook deze negen nummers bevinden zich weer op het snijvlak van diverse stijlen waarbij vooral de wat industriële sound de boventoon voert. Bij een track al ‘Don’t Reduce Me’ wordt de wereld wel heel zwart neergezet en sommige nummers zoals ‘Total Total Damage’ klinken wel erg klinisch. Op zich is dat weer niet zo vreemd als het duo in een interview vertelt het album in een kelder hebben opgenomen zonder enig daglicht. Maar soms pakt het duo toch ook weer naar die jaren ’80 invloeden zoals bij het uiterst dansbare en haast hypnotiserende ‘Second Nature’. Binnen de Dance-scene is Adult natuurlijk een gevestigde naam, zeker in Detroit en omgeving. Adult heeft natuurlijk het hele spectrum van Dance al wel eens ooit verkend dus Perception Is/As/Of Decpetion brengt ons niet echt iets nieuws. Misschien dat het de wat dominante touch in de teksten van Nicola is in combinatie met de toch wat overheersende industriële sound. Niets nieuws onder de zon maar van elke track kunnen zo maar weer een veelvoud van remixen gemaakt worden. Veel luisterplezier.

Trace Mountains - Lost In The Country

Label Lame O Records

Beoordeling 8

Review Twee jaar na zijn solo debuutalbum A Partner To Lean On is de Amerikaanse singer/songwriter Dave Benton terug met een nieuwe plaat. Na het ontbinden van de Indierock-band LVL UP koos Benton bewust voor een solocarrière met Trace Mountains als artiestennaam en onlangs was de release van zijn tweede album Lost In The Country. De muzikale richting van de Amerikaanse singer/songwriter heeft niets met Country te maken ondanks dat de albumtitel iets anders zou kunnen suggereren. Hij kiest veel meer voor een Indie-rock sound én is een gitarist in hart in nieren. Vanaf de eerste noten van opener ‘Rock & Roll’ wordt je meegenomen in dit nieuwe muzikale hoofdstuk van Benton én het feit dat hij een echte singer/songwriter is. De essentie is meteen duidelijk als we hem horen zingen: ”It's all I got going / Don't know what else I'd do”. Het nummer heeft vaart en zijn aangename stemgeluid kent een prima balans met de band. Dit nummer ook wel het gevoel op dat je bij het geluid van The War On Drugs krijgt; ‘Me & May’ (over een verbroken relatie) is heerlijk om op weg te dromen en ‘Cooper’s Dream’ krijgt mede door de sterke baslijn een wat steviger karakter. Op Lost In The Country staan ook enkele prachtige, ingetogen nummers zoals we van een singer/songwriter mogen verwachten. Het laid-back ‘Dog Country’ krijgt door de lapsteel een gevoelig Americana-karakter mee en de tweede stem van Susannah Cutler is de kers op de spreekwoordelijke taart. In dit nummer kijkt Benton terug naar zijn verhuizing van New York City naar Kingston, een klein plaatsje in Hudson Valley. Centraal op het album staat de titelsong, een absoluut magistraal nummer dat zich ergens op het snijvlak van Fleetwood Mac en War On Drugs bevindt. Benton nam dit album overigens op met een aantal bevriende muzikanten (Jim Hill, Greg Rutkin, Sean Henry en Susannah Cutler) om ook echt het geluid van een band te creëren. “I couldn't make this thing without them” zegt hij dan ook. ‘Fallin’ Rain’ is mooi door de sprankelende gitaren en met ‘Absurdity’ komen we bij het ander hoogtepunt van het album als Benton is nog maar eens wijst op welke invloed de hedendaagse technologie zoals smartphones op ons dagelijks leven heeft. Het psychedelische randje doet het hem. De tien nummers hebben een speelduur van amper een half uur en dat is misschien het enige minpuntje aan dit album. Alle tracks hebben pakkende melodieën en Benton bewijst dat hij zich ontwikkeld heeft als songwriter sinds zijn Lo-Fi achtige debuutalbum. Zijn zorgvuldig geformeerde band is mede verantwoordelijk voor deze prima plaat. Veel luisterplezier.

Jason Isbell and the 400 Unit – Reunions

Beschrijving Southeastern rec.

Beoordeling 9

Review Jason Isbell is een begenadigd singer-songwriter en dat laat hij ook dit album weer horen. Luisteraars die americana op de voet volgen zullen hem ongetwijfeld kennen. Isbell is inmiddels twintig jaar actief. In zijn eerste muzikale jaren als onderdeel van de band Drive By Truckers en vanaf 2007 solo. ‘Reunions’ is alweer zijn zevende studio-album. Deze release bevat 10 tracks en het geheel klokt 41 minuten. Men kan denken: 41 minuten is wel erg kort. Aan de andere kant: hoe eerder je aan een tweede draaibeurt toekomt, hoe beter! Want vele draaibeurten is dit album zeker waard. De songs die op ‘Reunions’ te horen zijn variëren van ingetogen en ontroerende americana tot wat drukkere songs die meer in het verlengde van countryrock en southern rock zitten. Al ligt de nadruk toch op het rustige repertoire, wat trouwens ook Isbells specialiteit is. Zoals de fans van de man gewend zijn is er goed nagedacht over de teksten die vol melancholie, heimwee en liefdesverdriet zitten. De teksten handelen over persoonlijke drama’s als ook maatschappelijke thema’s. Sommige lyrics zetten aan tot kippenvel, zoals de openingszin uit ‘Overseas’; ‘This used to be a ghost town, but even the ghosts got out’. Ook het nummer ‘Only Children’ zit in de categorie kippenvel. Het liedje komt ontspannen over, maar heeft een ontroerende lading. Zo heeft elke song zijn unieke sfeer en verhaal. Het is een album met een heldere en warme productie die bij elke draaibeurt alleen maar kan groeien. Er zijn weinig minpunten te noemen. Het openingsnummer ‘What’ve I Done To Help’ duurt met zeven minuten wat aan de lange kant voor een liedje wat weinig ontwikkeling kent. Overigens wel noemenswaardig dat Isbells grote voorbeeld David Crosby achtergrondzang verzorgt op deze track. Verder had de spreiding van rustige nummers en drukkere nummers op ‘Reunions’ wat gelijkmatiger gekund. Nu vinden we de iets meer rockende nummers vooral achterin. Maar goed, laten we geen zout op slakken leggen, want dit is een droomalbum voor liefhebber van americana. Jaren geleden zag ik Jason Isbell dertig minuten solo akoestisch optreden in een vol Carré. Toen als voorprogramma van Ryan Adams. Ik hoop dat we hem in Carré ooit als hoofdprogramma mogen ontvangen, want zo’n zaal is hij meer dan waard! Als de versoepelingsmaatregelen het toelaten in deze coronatijd dan staat Jason Isbell and the 400 Unit op 11 november in Paradiso.

The 1975 - Note of a Conditional Form

Label Polydor

Beoordeling 7,5

Review Het leven van The 1975 bestaat niet meer uit de grijstinten, maar het gaat voor de nieuwe generatie alleen om een wereld dat bestaat uit keuzes. Zwart Wit, wel of niet willen veranderen, wel of niet investeren in milieu wel of niet ergens voor staan om de wereld voor de jonge generatie een kans te geven. De oudere generatie heeft het allemaal verknalt en daar moet nu maar eens verandering in komen! Het is dan ook de introductie van het nieuwe album ‘the 1975’ van The 1975 om vervolgens als een post punk song ‘People’ hardhandig de historie en politici en wie dan ook te beschuldigen van leugens en bedrog. Nee, hier zijn de Britse heren uit Manchester goed bezig. Vol raggende gitaren en vingerwijzend naar anderen een statement en start te maken van hun nieuw album. Dat vervolgens wordt opgevolgd met een elevatormusic vuller met de titel van ‘The End (Music for Cars)’. Nee deze heren gaan voortaan met het openbaar vervoer om het milieu te redden en vervolgens heel hard roepen dat ze als supportact van Coldplay mee willen. Die op hun beurt weer een theater huren (met 30 personeelsleden) die hun show dan gaan streamen via hun eigen Youtube kanaal. Maar daar heeft deze act ook aan gedacht. Het evenzeer instrumentaal en diep elektro nummer ‘Streaming’ zal dan vast het openingsnummer zijn. Het zou mooi zijn dat deze heren het houden bij de songs waarmee men het publiek en hun fans mee bevredigd. Lekkere elektro popsongs als ‘The Birthday Party’, ‘Then Because She Goes’ en ‘You and Me Together’, waar deze act wel goed in is wordt afgewisseld met dancesongs Yeah I KNow of singersongwriters songs als ‘Jesus Christ 2005 God Blessed..’ en ‘Roadkill’. De songs waar hun oudere Manchester generatie uit de jaren 80 en 90 de loper voor heeft uitgelegd. New Order, Happy Mondays, The Stone Roses, en later Oasis, Blur die de elektropop en gitaren mengen tot een eigen popsound. Het album bevat 22 songs en wanneer men de eerste 5 protestsongs had weggehaald, was dit een lekker divers album geweest en kon men live op hun shows hun mening geven. Nu wordt dit album door deze eerste songs zo bepaald dat de overige songs in de schaduw hiervan staan. Maar er is een oplossing! Skip de eerste 5 songs en dan heb je een mooi album!

2020 Mei Week 20

Sunwathcers - Oh Yeah

Label Drone against drone

Beoordeling 7,5

Review Het Amerikaanse viertal The Sunwatchers is terug met hun nieuwe album Oh Yeah. Wederom brengt de band ons hun ongenaakbare cocktail van instrumentale Progrock en experimentele Jazz. De afsluitende track op dit nieuwe album, ‘The Earthsized Thumb’, is meteen het prijsnummer van dit album. Het duurt maar liefst twintig minuten en kent een absolute kop en staart; een eenvoudige gitaarriff dat in het begin een ietwat andere toonhoogte heeft als aan het einde van de track en daar tussen in gaat de band uit New York helemaal los. De eerste acht minuten van deze toch wel “symfonie” wordt gekenmerkt door een steeds terugkerend ritme waar de muzikanten omheen acteren. Daarna brandt het nummer los en krijgen we een haast extatisch geheel waarbij Noise, Hardrock, Progrock in een wat experimentele setting elkaar vermengen. Voeg daarbij de saxofoonsolo van Jeff Tobias en je krijgt een wonderbaarlijk muzikaal eindresultaat dat we niet zo maar van een genrestempel kunnen voorzien. Maar voor dit absolute sluitstuk is er al volop te genieten. Neem de bijna zeven minuten durende Prog Jazzrock opener ‘Sunwatchers vs. Tooth Decay’ die werkelijk een muur van geluid uit je speakers stuurt en waar Jim McHugh op gitaar de hoofdrol opeist. Zoals gezegd zijn nagenoeg alle tracks instrumentaal of je moet het “Whooh” halverwege ‘Love Paste’ als tekst beschouwen. Dit nummer komt wat meer richting de symfonische Progrock uit de jaren ’70 en roept misschien wat herinneringen op aan een band als Yes. Verder krijgt: ‘Brown Ice’ vooral kleur door de saxofoon, schuurt ‘Thee Worm Store’ tegen hardrock en ‘The Conch’ krijgt door grunge-elementen een wat onheilspellend en hypnotiserend karakter. Ook dit vierde album klinkt alsof het door de vier heren spontaan en in één take op de plaat is gezet. Het klinkt als een ongelofelijke Jam-sessie-trip waar we maar gewoon voor moeten gaan zitten en het over ons heen moeten laten komen. Binnen dit genre heeft de band zijn plaats inmiddels wel veroverd. Veel luisterplezier.

Modern Studies - Weight of the Sun

Beschrijving Rough trade

Type project 7,5

Klant Op het derde album van Modern Studies, getiteld The Weight Of Sun, horen we geen schokkende muzikale wijzigingen. Het is veel meer het nog verder uitdiepen en ontwikkelen van de sound waar deze Schotse formatie inmiddels naam mee heeft gemaakt. De Brits/Schotse band opent prachtig ingetogen met ‘Photograph’; een rustig nummer dat door de uiteenlopende klankleuren van Emily Scott en Rob St. John haast een wat onderkoeld karakter meekrijgt. Want dat blijft natuurlijk toch een vreemde gewaarwording, die haast nors aandoende stem van St. John en de elegante en loepzuivere stem van Emily. Dat de band zich steeds verder ontwikkelt blijkt wel uit de nummers die wat meer vaart meekrijgen zoals een track als ‘Run For Cover’. Dat de oneindig anders klinkende stemmen toch bij elkaar passen en complementair zijn bewijst de band wel bij ‘Heavy Water’; de helderheid van de stem van Emily is zo verschillend dan die “eikenhouten” stem van St. John maar ze geven deze Indiepoptrack wel het juiste karakter. ‘She’ is mooi en met ‘The Blue Of Distance’, gebaseerd op het boek van Rebecca Solnit, is met recht een popsong. Maar natuurlijk zijn er ook de nummers die een haast etherische rust laten neerdalen. Het meeslepende ‘Corridor’ dat op een prachtige melodie deint of het innemende en mysterieuze ‘Signs Of Use’ zijn werkelijk hele mooie nummers die in de kern tot de Folkmuziek gerekend kunnen worden. De beide bandleden Pete Harvey (multi-instrumentalist) en Joe Smillie (drums, percussie) mogen dan ook niet onvermeld blijven. Melancholie viert hoogtij bij ‘Back To The City’, mede door die Bariton-achtige stem van St. John, en daardoor krijgt het ook een wat traditioneel randje. Zelfs een ogenschijnlijk simpel of eenvoudig nummer als ‘Jacqueline’ wordt door de band gepromoveerd tot een haast sereen Folkpopliedje. Zo blijft de band vasthouden aan soepele melodieën en smaalvolle arrangementen die de nummers daadwerkelijk tot een grote hoogte tillen. Met afsluiter ‘Shape Of Light’ laat Modern Studies De twaalf mooi gearrangeerde nummers betekenen een kleine drie kwartier speeltijd. En die tijd kom je makkelijk door want het album klinkt als een klok. Modern Studies levert met The Weight Of Sun absoluut hun beste en meest uitgebalanceerde album af. Natuurlijk herkennen we de Britse “netheid” en kleurt de band keurig binnen de lijntjes. Toch moeten we tot de slotconclusie komen dat die nieuwe album een intelligent, vernuftig en licht-in-het-hoofd makend Folkpop-album is geworden. Veel luisterplezier.

2020 Mei week 19

Eileen Rose - Muscle Shoals

Label Holy Wreckords/CRS

Beoordeling 8

Review Eileen Rose is terug met haar nieuwe album Muscle Shoals, opgenomen in de beroemde Muscle Shoals Sound Studio in Alabama. Samen met haar vaste band levert de Amerikaanse singer/songwriter een nieuw album af met nummers die zich op het snijvlak van Country, Americana en Folk bevinden. Eileen heeft het album in twee delen opgedeeld; Part One bestaat uit nieuwe songs en Part Two zijn een aantal eerder uitgebrachte tracks die opnieuw zijn gearrangeerd. Omdat de chemie met haar band The Holy Wreck (Rich Gilbert op gitaar/pedalsteel, Chris Maclachlan op basgitaar en Steve Latanation op drums) zo bijzonder aan voelt, besloot ze ook een aantal bestaande nummers in deze bijzondere setting opnieuw op te nemen. De in Nashville woonachtige singer/songwriter opent met het persoonlijke ‘She’s Gone’, over het gemis van haar overleden moeder. Een wat rustig nummer dat overigens wat gospelachtige elementen in zich heeft en waar ze zich vocaal wat “rauw” uit. Vervolgens trapt ze het gaspedaal wat in en krijgen we met ‘He’s So Red’ een onvervalste rocker met een hoofdrol voor gitarist en echtgenoot Rich Gilbert. We ontkomen hier niet even terug te denken aan het geluid van CCR. ‘Get Up’ en ‘A Little Too Loud’ zijn ook heerlijk dampende rockers en bij de Rockabilly ‘On Shady Hill’ zal mening feestje gebouwd worden. De inmiddels 55-jarige Eileen weet natuurlijk inmiddels dat je de nodige variatie in je songs moet aanbrengen om het geheel boeiend te houden. Zo is ‘Am I Really So Bad’ is een onvervalste ballad doorspekt met Country en Americana. Ook zet ze een smaakvolle, rustige en broeierige cover van King Crimson’s ‘Matte Kusadai’ op de plaat, die bij deze recensent herinneringen aan Albatros van Fleetwood Mac oproept. Dit nieuwe album is opgenomen in die befaamde studio en bij ‘Hush Shhh’ lijkt het alsof de stem van Eileen door die studio nog wat geaccentueerd wordt en naar de voorgrond treedt. Met een indringende a-capella versie van de “old-traditional” ‘Auld Triangle’ laat ze nog maar eens horen wat een buitengewone zangeres ze is. Zoals gezegd zijn er ook een aantal nummers opnieuw opgenomen; ‘Shining’ blijft bij een naderende dreiging maar met het rockende ‘Walk The Jetty’ en ‘Trying To Lose You’ gooit ze alle schroom van zich af en komt toch de vergelijking met de muziek van Melissa Etheridge weer voorbij. ‘Stagger Home’ wordt prachtig vormgegeven door de lapsteel en ook het duet ‘Old Time Reckoning’ met Joshua Hedley mag er zijn. Het laatste nummer is ‘Sad Ride Home’, dat oorspronkelijk op het Bones-album uit 2013 uitgebracht werd maar ook in deze uitvoering absoluut top klinkt. Muscle Shoals is een uitstekend album geworden met een uitgebalanceerd, gevarieerd aantal tracks. Muzikaal sterk zonder te veel versieringen en vocaal is ze nog altijd één van de beste zangeressen binnen het Americana genre met die heerlijke “twang” in haar stem. Als bonus nog een kort overzicht van al eerder uitgebracht werk is de spreekwoordelijke kers op de taart. Veel luisterplezier.

American Aquarium - Lamentations

Label New West Records

Beoordeling 8,5

Review Twee jaar na het laatste album is American Aquarium, de Countryrock band uit North Carolina, terug met hun nieuwe album Lamentations. Na de release van het laatste album viel de band uit elkaar en was de keuze aan Barham; door met een nieuwe band of solo verder. Het werd een nieuwe band en een nieuwe start. Frontman BJ Barham wilde met zijn huidige band in september het album al gaan opnemen maar de producer trok zich een kleine twee weken voor de opnames terug. Hij durfde het niet blijkbaar niet aan. Barham gooide alle schroom van zich af en nam contact op met Shooter Jennings en stuurde hem de demo’s. In plaats van de producer naar Memphis te halen reisde de band af naar Los Angeles om daar een “Heartbreakers”-style album op te nemen in plaats van een authentiek Alt-Country-album. Van de band die zijn naam ontleent aan een zin uit Wilco’s ‘I Am Trying to Break Your Heart’ is Barham het enige bandlid van de oorspronkelijke bezetting. De huidige bezetting naast Barham is Shane Boeker (gitaar), Ryan Van Fleet (drums), Alden Hedges (bassist), Rhett Huffman (keys) en pedalsteel speler Neil Jones. De band opent met de prachtige ingetogen titelsong ‘Me + Mine (Lamentations)’ waarbij Barham zijn kwaliteiten als muzikant én als tekstschrijver laat zien want de manier hoe hij de American Dream vanuit zijn perspectief uiteen laat spatten is indrukwekkend. (What are you supposed to do / When the God you're prayin' to / Up and goes missin'? / Leaves a trail on unpaid bills / Broken homes and opioid addiction / And then a politician shows up / Promisin' that / He'll return the jobs / That God himself could not bring back”). Vervolgens is daar het wat meer uptempo ‘Before The Dogwood Blooms’ en Barham laat hier zijn ietwat rauwe stem spreken en met de countryrocker ‘Start’s With You’ zal de band de liefhebbers van country absoluut aanspreken. Maar het is toch vooral ‘The Luckier You Get’ waar onze mondhoeken spontaan van omhoog gaan en voor een glimlach op ons gezicht zorgt. Dit nummer, en vooral met die slimme “break” in het midden, zal een absolute meezinger worden als de band weer op tournee mag. Barham wordt wel de ‘Springsteen of the South’ genoemd en die eretitel is eigenlijk wel terecht want de tien liedjes zitten tekstueel echt goed in elkaar en hij bewijst een echte verhalenverteller te zijn waarbij hij ook de wat zwaardere thema’s niet mijdt. Zelf zegt hij hierover: “I wanted to write a record about the things that break us as human beings,” Barham says. “Financial ruin, the loss of a significant other, loss of a child, addiction, vices, divorce — all of these things appear on the record. Each song represents a different way that someone can be tested in their faith. Not just in God, [but] faith in humanity, faith in yourself.” De ballad ‘The Day I Learned To Lie To You’ is prachtig, ‘How Wicked I Was’ is een openlijke schuldbekentenis en met de afsluiter ‘The Long Haul’ pakt hij nog even terug naar de periode van bovenmatig drankgebruik voordat hij vader werd en de drank vaarwel zei. Lamentations is waarschijnlijk het beste album dat American Aquarium tot op heden heeft afgeleverd en misschien wordt dit wel hun “breakthrough”-album. De hand van Shooter Jennings is voelbaar maar het geheel is meer dan een Alt-Country album met tien songs; het is een uitgebalanceerd album met sterke teksten dat in deze bijzondere tijd toch een sprankje hoop geeft. Maar het is vooral de huidige samenstelling van de band die alle credits verdient. Verder is het album prachtig vormgegeven en in het bijgevoegde boekje zijn alle teksten terug te vinden. Een topalbum. Veel luisterplezier.

Matthews Southern Comfort - The New Mine

Label Mig Rec

Beoordeling 8

Review De oorspronkelijk in Engeland geboren Iain Matthews woont alweer enkele jaren in Nederland. De muzikant annex songwriter gaat al een kleine vijf decennia mee in de muziekwereld en heeft een discografie waar we een diepe buiging voor maken. In 2017 blies hij nieuw leven in een eerdere band van hem, Matthews Southern Comfort, en onlangs was de release van het tweede album The New Mine. Eind jaren ’60 maakt Matthews zijn eerste plaat met Fairport Convention om de band na enkele jaren weer te verlaten en zijn eigen Matthews’ Southern Comfort te formeren. In 1970 scoren ze een grote hit met hun versie van Joni Mitchell’s ‘Woodstock’ maar ook deze band kent geen lange houdbaarheidsdatum en via andere bands én heel veel solowerk strijkt Matthews uiteindelijk ergens in Limburg neer. In 2017 besluit de Brit dan om toch een herstart te maken en samen met gitarist BJ Baartmans, Bart de Win op piano/accordeon en Eric Devries krijgt Matthews Southern Comfort een tweede leven en een grote Nederlandse inbreng. Toeval of niet, ook nu kiest de band voor een cover van Joni Mitchell en met een meer dan geslaagde én smaakvolle versie van ‘Ethiopia’ opent de band dit nieuwe album. Verderop komen we nog een cover tegen, ‘Working In The New Mine’ (Ed Snodderly) dat vooral door het pianospel van Bart de Win een aangename Boogiewoogie vibe meekrijgt. De overige tien nummers zweven ergens tussen Folk en Softrock en klinken allemaal meer dan aangenaam en doen roepen ongetwijfeld herinneringen op aan platen van bands als CS&N maar ook zeker Steely Dan. Luister maar eens ‘Starvation Box’ dat, mede door het gitaarspel van Baartmans op de Slidegitaar, absoluut wat elementen van de muziek van Steely in zich heeft. Verder zijn nummers als ‘A Secret Is Gone’ (inclusief accordeon) Eén van de troeven die Matthews vaak uitspeelt is het zingen in harmonieën, de meerstemmigheid die ervoor zorgt dat je het gevoel krijgt naar muziek te luisteren die we allemaal wel herkennen en die gewoon lekker weg luistert. Het Westcoast-achtige ‘C’mon Amigo’ met een vleugje country is een mooi rustmoment evenals het ingetogen ‘The Hole’ waar de wereldwijde klimaatproblematiek aan de orde komt. ‘Patty’s Poetry’ kabbelt lekker voort maar het is toch vooral ‘The Hands Of Time’ dat naast de cover van Joni Mitchell wedijvert voor beste track op dit album. The New Mine is een fijne plaat geworden. De twaalf nummers zijn uiterst toegankelijk met de al eerdergenoemde kenmerken die de sfeer van deze plaat bepalen. Blijft natuurlijk een fantastisch verhaal dat deze 73-jarige muzikale veelvraat de band een nieuw leven in heeft gelbazen met een over het algemeen Nederlandse bezetting. Veel luisteralbum

2020 April week 18

Shelby Lynne - Shelby Lynne

Label Thirty Tigers.

Beoordeling 8,5

Review De Amerikaanse singer/songrwiter Shelby Lynne is terug met een nieuw album. Een titelloos album deze keer maar wel met een ongelofelijk pakkende en actuele albumcover. Tijdens de fotoshoot voor dit album kreeg ze het verzoek van de fotograaf om haar kol van haar trui over haar mond en neus te trekken; resultaat is een iconische artistieke foto in de huidige tijd. Vorig jaar was er het album Blood van haar zus Alisson Moorer die ons in een tiental liedjes onverbloemd meenam naar hun traumatische jeugd. Ze maakt al een kleine twee decennia muziek, ontving een Grammy voor “Best New Artist” in 2001. Een aantal albums, zoals Revelation Road (2011) kregen lovende kritieken en nu is de 47-jarige zus van Alisson dus terug met een nieuw album. Enkele jaren geleden kwam ze de filmmaker Cynthia Mort tegen en er ontstond een artistieke vriendschap. Tijdens het filmen van de nog uitgebrachte film When We Kill The Creator schreef Shelby enkele pareltjes zoals de intrigerende pianoballad ‘Revolging Broken Heart, het breekbare ‘Love Is Coming’ en het krachtige ‘Here i Am’. Overigens schreef de filmmaakster Cynthia Mort ook mee aan enkele van deze songs. Maar is veel meer moois op dit album. Het soulvolle ‘Don’t Even Believe In Love’ klinkt wederom als een ode aan Dusty Springfield en met afsluiter ‘Lovefear’ neemt ze ons mee terug back-in-time naar de jaren ’60. Maar het is toch wel ‘Weather’ waar het beste van Shelby Lynne samen komt; Shelby die als een soulzangeres uit het diepe zuiden van de VS klinkt en de achtergrondzangers zorgen voor een gospelachtig karakter. Verder weet ze vaak de liedjes klein en breekbaar te houden. Omgeven door een spaarzaam instrumentarium wordt ‘My Mind’s Riot’ door de stem van Shelby gedragen en zorgt de Saxofoon voor het evenwicht. En bij het wat “bluesy” klinkende ‘The Equation’ is het de akoestische gitaar die als side-instrument wordt neergezet en krijgen we het gevoel alsof we ons in de huiskamer bevinden. Dit titelloze, emotionele album is een prachtige verzameling geworden van nummers waarbij Shelby soepel diverse stijlen met elkaar laat versmelten. Of het nu de “Deepsouth” Soul is of hier en daar wat Blues en Jazz, het klopt allemaal. Alle nummers hebben diepgang, zijn absoluut niet oppervlakkig en ze is niet bang om zo nu en dan uit haar schulp te kruipen. Veel luisterplezier.

Lucinda Williams - Good Souls Better

Label Highway 20 Records.

Beoordeling 9

Review Lucinda Williams hoeft geen introductie meer. We kennen inmiddels deze 67-jarige singer/songwriter wel met die doorleefde stem en met een nog steeds ongekende energie én ambitie. Met drie Grammy’s op zak heeft ze haar sporen ruimschoots verdiend en met Good Souls Better Angels brengt ze misschien wel haar meest persoonlijke album waarbij ze ook actuele politieke en maatschappelijke problemen aan de kaak stelt. Good Souls Better Angels is onbedoeld een meer dan actueel album geworden in deze bijzondere tijd. Ook voor dit nieuwe album werd Lucinda, “Lu” voor intimi, bijgestaan door haar band en die trekken bij de opener ‘You Can’t Rule Me’ meteen van leer. Natuurlijk is daar die doorleefd klinkende stem van Lucinda alsof ze dagelijks een slof sigaretten en een halve fles Whisky nuttigt, maar het is ook die gruizige gitaar en de strakke ritmesessie die de toon zetten. Want het is meteen duidelijk dat haar vaste band (Butch Norton op drums, Stuart Mathis op gitaar en David Sutton basgitaar) en de Amerikaanse singer/songwriter elkaar tot grote hoogte drijven. Ook een nummer als ‘Pray The Devil Back To Hell’ kent een prachtige opbouw met een krachtige apotheose. Zoals gezegd horen we op dit nieuwe album van de Multi Grammy-winnares actuele thema’s voorbijkomen; luister maar eens naar het door de gruizige gitaar opgezweepte ‘Bad News Blues’ dat gaat over de hoeveelheid en slechte kwaliteit van het nieuws dat we dagelijks over ons heen gestort krijgen. Niet raar als we president Trump vrijwel elke dag “fake news” horen zeggen. En ook bij ‘Man Without A Soul’ neemt mevrouw Williams geen blad voor haar mond als we haar “You're a man without shame /Without dignity and grace / No way to save face / You're a man without a soul” horen zingen. De bitterheid druipt werkelijk van deze indringende song, compleet met gierende gitaarsolo, en je hebt niet veel verbeelding nodig om de indruk te krijgen dat ze het ook hier over de huidige president van de VS heeft. Lucinda heeft een schat aan ervaring en weet dus prachtige liedjes te schrijven die voor het nodige contrast zorgen. ‘Big Black Train’ is een prachtig pijnlijke ballad die ons meeneemt naar de zwarte tijd van een depressie en met ‘Shadows And Doubts’ zet ze nog maar eens subtiel een kanttekening bij de invloed van de tegenwoordige Social Media. Zo blijft het album van ongekend hoog niveau. ‘When The Way Gets Dark’ is een aangenaam rustmoment, ‘Bone Of Contention’ “rockt” en op het laatste deel van het album trekt de band onder aanvoering van Miss. Willams nog eens alle registers open met het rauwe ‘Down Past The Bottom’ en de slowburner ‘Big Rotator’. Maar zoals wel vaker wordt ook hier het beste tot het laatst bewaard; het ruim zeven minuten durende ‘Good Souls’ is met recht het hoogtepunt van dit album; een prachtige ballad waar we nog één keer die doorleefde stem van Lucinda horen, volledig in balans met de bandleden die ook perfect aanvoelen dat bij deze afsluiter alles ingetogen moet zijn. (“Keep me with all of those / Who help me find strength / When I'm feeling hopeless / Who guide me along / And help me stay strong and fearless”) Good Souls Better Angels is een prachtig, eerlijk en soms wat donker album geworden. Aan de andere kant roert Lucinda thema’s aan zoals doorzettingsvermogen, veerkracht en in de verte… hoop. Een topalbum waarmee Lucinda Williams wederom bewijst een singer/songwriter van een hoog niveau te zijn. Veel luisterplezier.

RVG - Feral

Label Fire Records

Beoordeling 8,5

Review Ze gooiden hoge ogen met hun debuutalbum A Quality Of Mercy en de band had enkele jaren nodig om een opvolger te maken. Afgelopen weekend was de release van Feral van de Australische band RVG en dat de band iets meer tijd heeft genomen voor dit nieuwe album horen we absoluut terug. RVG (Romy Vager Group) is een band die al enkele jaren deel uit maakt van de muziekscene in Melbourne. En waar vind je ze nog, die gitaarbands? In de jaren ’80 hadden we namen als The Smiths, Lloyc Cole, Echo And The Bunnymen en The Stranglers en het zijn juist die invloeden die samensmelten in de sound van deze Australische gitaarband. Voeg daarbij ook nog een vleugje van het geluid van de TheGoBetweens en je krijgt die pure, wat donkere sound waar de band bekend om staat. Als je de eerste minuut van opener ‘Alexandra’ hoort weet je welke richting de band kiest. Geholpen door producer Victor Van Vugt ((o.a.) PJ Harvey, Nick Cave) weet Romy met haar band een wat donker geluid neer te zetten waarbij de gitaar altijd en overal prominent aanwezig is. RVG klinkt en voelt echt als een band en Romy en haar bandleden laten geen ruimte voor frivoliteiten. De nummers worden strak neergezet en de maatschappelijk kritische teksten vormen samen met muziek de ingrediënten voor een heerlijk album. Nummers als het wat politiek geladen ‘Help Somebody’, ‘Asteroid’ en hoogtepunt van het album ‘Perect Day’ zijn gewoon ijzersterke nummers. Soms weet de band ook de kaart van de humor of het cynisme te trekken met ‘Little Shakry & The White Pointer Sisters’. De operatieboor bij ‘Christian Neurosurgeon’ zorgt toch wel voor een aparte twist. Het wat melancholieke ‘Prima Donna’ is misschien wel wat autobiografisch als Romy toch nog even terug grijpt op het feit dat ze een transgender is, iets wat ook de klankkleur van haar stem verklaart. De afsluiter ‘Photopraph’ is het meest ingetogen nummer op Feral maar ook hier blijft de spanning voelbaar. Sterke gitaarlijnen en een wat donkere ondertoon zijn de belangrijkste ingrediënten van Feral. Romy is af en toe vlijmscherp in haar teksten maar samen met Reuben Bloxham (gitaar/keys), Marc Nolte (drums) en Angus Belle (basgitaar) levert de band een ijzersterk album af. Tien tracks met een speelduur van een dik half huur vol met gitaarmuziek. Wat een genot! Veel luisterplezier.

2020 April week 17

TOPS - I Feel Love

Label The Orchard Music

Beoordeling 8

Review De Indie-rock band TOPS is terug met hun vierde album I Feel Love. Deze Canadese band houdt vast aan het geluid waarmee wij sinds hun debuutalbum Tender Opposites uit 2012 inmiddels vertrouwd zijn geraakt. De kern van de band is al die jaren in tact gebleven. Zangeres Jane Penny (zang/keys) is het gezicht van de band en samen gitarist David Carriere schrijft ze ook de meeste liedjes. Naast drummer Riley Fleck is de nieuwe naam in de band Marta Cikojevic (Keys). TOPS maakt Indiepop die vooral herkenbaar en erg toegankelijk is en regelmatig een beetje retro aanvoelt. Als we de opener ‘Direct Sunlight’ luisteren blijkt dat dit ook op dit nieuwe album niet anders is; dansbaar, beetje DISCO jaren ’80 en wat keys à la Mezzoforte geven deze track meteen een herkenbaar karakter. De band schakelt vervolgens door met de prima titelsong en hier is het vooral een Deja-vu naar de softrock muziek van Fleetwood Mac. Die lijn trekt TOPS verder door en nummers als ‘Pirouette’ en ‘Witching Hour’ luisteren makkelijk weg. Het stemgeluid van Jane Penny is voor een belangrijk deel bepalend voor het geluid van de band. Het zijn vooral de rustigere nummers zoals ‘Ballads & Sad Movies’ en afsluiter ‘Too Much’ waarop ze deze kan etaleren. Engiszins verrassend is het zwoele ‘Take Down’ waar we de frontvrouw als een soort Jane Birkin horen. De nummers op het album zijn vooral melodieuze, lichtvoetige songs die als het ware uit je speakers stromen. Nergens vliegt TOPS uit de band of zoekt het de wat experimentele randjes op. ‘Colder & Closer’ neigt wat meer richting synthpop met een wat dromerig klinkende Jane en de vergelijking met Fleetwood Mac komt bij ‘Drowning in Paradise’ nog maar eens terug. Het feit dat Jane enkele zinnen in het Frans zingt is een leuk gevonden aardigheid. Schoenmaker blijf bij je leest is een bekend spreekwoord. En dat heeft direct betrekking op TOPS en dit nieuwe album I Feel Love dat een logisch vervolg is op hun vorige album Sugar At The Gate uit 2017. Als je het album goed beluisterd zijn het de nuances die boven komen drijven en als je het album als achtergrondmuziek gebruikt is een goed gesprek absoluut mogelijk. Kortom, niet vernieuwend maar verder een prima album van een in Nederland nog redelijk onbekende band. Veel luisterplezier.

Jessie Reyez - Before The Love Came To

Label Island Records

Beoordeling 8,5

Review Before Love Came To Kill Us is het debuutalbum van de Canadese singer/songwriter Jessie Reyez. De aanloop naar deze release heeft enkele jaren in beslag genomen, maar het eindresultaat is een volwaardig debuutalbum met maar liefst 14 tracks. Op de “deluxe” versie die enkele dagen geleden uitkwam krijg je nog drie bonustracks. De inmiddels 28-jarige Jessie met Colombiaanse roots liet in 2016 met de single ‘Figures’ voor het eerst van zich horen. In 2017 zag haar EP ‘Kiddo’ het daglicht en dat bleef niet onopgemerkt want de R&B singer/songwriter ontving het jaar daarop een prestigieuze Canadese Juno "Breakthroug Artist" Award voor beste talent. In 2018 bracht ze haar tweede EP Being Human In Public uit en inmiddels schreef ze mee aan liedjes voor grootheden als Calvin Harris, Normani en Eminem. Die samenwerking met Eminem smaakte blijkbaar naar meer want ook op dit debuutalbum is er een track waar de getalenteerde singer/songwriter met Eminem samenwerkt; het wat lome R&B en Doo-Wop ‘Coffin’ krijgt een verrassende wending als de rapper zich er mee gaat bemoeien. De rustige R&B opener ‘Do You Love Her’ verhult het tekstuele venijn als we haar horen zingen: “I should've fucked your friends / It would've been the best revenge for the fire that you started”. Dat gebroken hart zit nog diep en de toon is gezet. Overigens loopt de liefde als een rode draad door dit album met het in het Spaans gezongen ‘La Memoria’ als sprekend voorbeeld. Binnen de R&B zoekt Jessie wel de randjes op. Luister maar eens naar het furieuze ‘DEAF’ (Who Are You) dat meer naar Hip-Hop neigt, het Bossa-Nova achtige ingetogen ‘Intruders’, het Tip-hop ‘Dope’ en het duet ‘Imported’ met 6Lack. Zo weet ze gedurende het hele album je aandacht vast te houden want met ‘Same Side’ weet ze ineens weer zo’n rustig verhalend nummer te brengen. Wel zijn we inmiddels overtuigd van het feit dat je hier met een zelfbewuste vrouw te maken hebt die op komt voor haar rechten als we haar in ‘Roof’ de tekst “I might be petite / But I'm a fuckin' monster” horen zingen. Met de ballad ‘Love In The Dark’ hebben we waarschijnlijk de meest toegankelijke track van het album en natuurlijk mag haar doorbraak ‘Figures’ niet ontbreken. Before Love Came To Kill Us is een boeiend debuutalbum dat bij elke luisterbeurt meer glans krijgt. Ze heeft een stem die soms wat aan Amy Winehouse doet denken en ze bespeelt het hele spectrum binnen de R&B met uitstapjes naar Soul, Hip-Hop enz. Voeg daarbij de gave om vlijmscherpe teksten te kunnen schrijven en je hebt het talent dat Jessie Reyez heet te pakken. Veel luisterplezier.

Waxahatchee - Saint Cloud

Label Merge Records

Beoordeling 8

Review Saint Cloud is alweer het vijfde album van de Amerikaanse singer/songwriter Katie Crutchfield, die we uiteraard onder haar artiestennaam Waxahatchee. Op dit nieuwe album neemt ze wat afstand van haar wat Lo-Fi achtige geluid dat we op het vorige album Out Int The Storm hoorden maar is ze wederom openhartig en persoonlijk. De artiestennaam Waxahatchee is vernoemd naar de Waxahatchee Creek in Alabama, vlakbij de stad Birmingham waar ze samen met haar zus Allison opgroeide. Ook de naam Allison Crutchfield kan zo maar herkenning oproepen want de tweelingzus van Katie heeft haar eigen carrière opgebouwd nadat ze samen in een verleden de band P.S. Eliot vormden. Ook op dit nieuwe album zijn de teksten wonderschoon en blijkt Katie gewoon een begenadigd liedjesschrijver te zijn. Tijdens haar jeugd groeide ze op met vooral Country-muziek, niet vreemd in de Zuidelijke Staten van de VS, en het is dan ook niet vreemd dat ze op dit nieuwe album wat meer die muzikale richting kiest. Crutchfield opent met het wat lome ‘Oxbow’, vormgegeven door een simpele drumriff, wat keys en gitaar, maar het is meteen die stem die je bij de kladden pakt en meteen legt ze één van haar demonen op tafel; haar voormalig drankgebruik. Op Saint Cloud speelt ze nadrukkelijk de kaart van Country en Americana uit, muziekstijlen die haar prima passen. ‘Can’t Do Much’ is hier misschien wel het mooiste voorbeeld van; een smaakvol nummer op een mooie melodie waar we geen genoeg van kunnen krijgen. Al eerder maakten we kennis met de openhartigheid van Katie. Luister maar eens naar het mooie ‘Lilac’ (lijkt dat gitaarriff op Suspicious Minds van Elvis?) en ook op het rustige ‘Fire’ waar we haar horen zingen: “Tomorrow could feel like a hundred years later/I'm wiser and slow and attuned”. Het centrale deel van het album bestaat uit ‘War’, Witches’ en ‘Hell’ waar ze vooral kiest voor een meer up-tempo stijl. Met het wat ingetogenere ‘Arkadelphia’ neemt ze ons meet terug naar haar jeugd maar samen met het al eerder genoemde ‘Can’t Do Much’ is het persoonlijke ‘Ruby Falls’ wel het hoogtepunt van Saint Cloud. Haar breekbare stem wordt prachtig muzikaal ondersteund door een aantal prima muzikanten zoals Bobby Colombo en Bill Lennox (Bonny Boon) die hun medewerking verleenden. Natuurlijk mag haar vader niet als personage ontbreken en in de afsluiter St. Cloud roept ze diverse herinneringen aan hem op. Saint Cloud is een zeer persoonlijk album geworden dat vorm gekregen heeft door elf liedjes; sommigen zoals St. Cloud erg klein, andere zoals ‘War’ wat meer uptempo. Katie Crutchfield heeft haar demonen van zich afgeworpen en levert een plaat af met mooi ingekleurde verhaaltjes die soms zeer eerlijk en openhartig zijn. Maar het belangrijkste is dat het totaalbeeld klopt. Veel luisterplezier.

2020 April week 16

Pokey LaFarge - Rock Bottom Rhapsody

Label NewWest Records

Beoordelingt 8,5

Review Rock Bottom Rhapsody is de titel van het nieuwste album van de 36-jarige singer/songwriter Pokey LaFarge. Hij schreef de liedjes veelal voordat een hij in een zwarte periode terecht kwam. Hij had succes, was geliefd en het leven lachte hem toe. En toch was hij nog nooit zo ongelukkig. Hij krabbelde op uit het dal en de inmiddels in Los Angeles woonachtige LaFarge bracht dit album uit dat vooral in het teken staat van klassieke “crooners” zoals Frank Sinatra en Dean Martin. Maar ook namen als Tom Jones, Bob Dylan en Nick Cave gaven LaFarge inspiratie. LaFarge heeft zijn album als het ware opgedeeld in twee delen. Het eerste deel is een serie van drie uitstekende nummers die de toon zetten. Hij opent met het uptempo ‘End Of The Rope’ dat doorspekt is met Americana-invloeden en herinneringen oproept aan de muziek van Roy Orbison, één van de “crooners” die LaFarge ook hoog in het vaandel heeft staan. Vervolgens komen we met ‘Fuck Me Up’ meteen bij één van de hoogtepunten van dit achtste album te pakken; met een Honky-tonk Bluesachtige piano en een contrabas als basis weet hij een meeslepend nummer te maken. Dit is één van die typerende nummers van Rock Bottom Rhapsody die hij schreef vóór de donkere periode en opnam toen hij er weer uit was gekrabbeld. Overigens is de bijbehorende video een “must-see”. Ook ‘Bluebird’ is weer een heerlijk “Roots”-nummer; een swingend nummer waar we Boogiewoogie, Rock’Roll, Bluegrass en Country in terug horen. Dit ijzersterke drieluik wordt voorafgegaan en afgesloten door twee instrumentale tracks die ook weer prima in de sfeer van het album passen. Het album ademt die sfeer uit van een bar ergens in achterafstraatje in een stad als New Orleans in het zuiden van de VS. Nummers als ‘Just The Same’, ‘Ain’t Comin’ Home’ en ‘Storm-A-Comin’ zijn een combinatie van Americana, Country en Blues en worden door de uitstekende sessiemuzikanten tot een hoger niveau getild. Vooral Detron Johnson (piano), Jimmy Sutton (bas), Alex Hall (drums) en Paul Cartwright’s String Quartet moeten echt genoemd worden. Bij de jazzy pianoballad ‘Lucky Sometimes’ zie je LaFarge als het ware zingen in een rokerige bar, leunend op de piano en in zijn rechterhand een glas Whisky. ‘Carry On’ is een soepel Rock ‘Roll nummer dat ook een vergeten plaat van de Everly Brothers kan zijn. Voordat hij met ‘Rock Bottom Finale’ afsluit is daar nog ‘Lost In The Crowd’, een nummer dat gaat over het wonen in een metropool als Los Angeles. Het is voor LaFarge de eerste keer dat hij in een metropool als Los Angeles woont en hij zegt dan ook: “It was the first time that I’d ever lived in a big city like that. It’s amazing the anonymity that can come from living in a huge city. The more people you’re around, the more lonely you feel. And I certainly found it very easy to isolate myself that big city. Life goes on, and people find distractions. And then you see that manifested in the overwhelming homeless population there.” LaFarge levert met Rock Bottom Rhapsody een meer dan puik album af. Al luisterend met gesloten ogen waan je jezelf soms in een zwart-wit film met een soundtrack die klinkt als Blues, Jazz, Rock ‘n Roll in een cocktail uit de jaren ’50. Anders dan zijn vorige album heeft LaFarge met producer Chris Seefried een album afgeleverd dat qua instrumentarium en productie wat meer “stripped down” klinkt. Geen blazers maar alle focus op de stem, de teksten en de instrumenten die wél worden gebruikt. Die soms wat "zwarte" teksten zijn in een vernuftige uitvouwplaat terug te lezen. Een topplaat! Veel luisterplezier.

Hamilton Leithauser - The Loves Of Your

Label Mattan Records

Beoordeling 8,5

Review Covid-19 houdt de hele wereld in zijn greep; niet in de minste plaats de metropool New York waar het virus ongelofelijk om zich heen slaat. Uit datzelfde New York komt nu The Loves Of Your Life, het nieuwe album van Hamilton Leithauser die we natuurlijk kennen als de frontman van The Walkmen. Elf liedjes die hun oorsprong min of meer kennen uit deze stad en die het verhaal vertellen van mensen uit de nabijheid van Leithauser of mensen die totale vreemden voor hem zijn. The Loves Of Your Life bestaat uit elf liedjes over mensen die in New York wonen en leven. Sommige zijn bekenden van de singer/songwriter, andere personages zijn toevallige voorbijgangers. Exemplarisch voorbeeld is ‘Isabella’(naam gewijzigd) dat het verhaal verteld van een meisje dat in New York woont en wiens huur door haar ouders wordt betaald. Een persoonlijke last waardoor ze niet haar verantwoordelijkheid neemt over haar eigen leven. Leithauser heeft een uniek stemgeluid en hij is in staat om die stem als een soort instrument in te zetten. Bij ‘Here They Come’ horen we een haast Dylanesque Leithauser, terwijl bij ‘Don’t Check The Score’ we de Amerikaan weer als een soort Tom Waits horen zingen. Overigens wordt dit nummer prachtig vormgegeven door de vrouwelijke “zingende” stem op de achtergrond en crescendo opbouw. Overigens moeten we de opener ‘The Garbage Men’, met een haast filmisch karakter absoluut vermelden als één van de hoogtepunten van dit album Op dit nieuwe album heeft Leithauser de luxe zich te mogen omringen met een aantal topmuzikanten zoals Jon Batiste op piano, Stuart Bogie op saxofoon, Mike Irwin op trompet en Jonathan Gregg op pedal steel. Als verrassing horen we zelfs zijn vrouw en dochters op de achtergrond van het album. ‘Til Your Ship Comes In’ klinkt wat donkerder, ‘Wack Jack’ heeft een lekker vibe en met ‘The Other Half trakteert hij ons op een onvervalste nostalgische New Yorkse crooner. De Amerikaan nam dit album in zijn eigen DIY-studio “The Struggle Hut” in New York op en we horen natuurlijk terug dat hij nog niet zo lang samenwerkte met Rostam Batmanglij van Vampire Weekend. Luister maar eens naar hoe hij het drumwerk op een track als ‘The Other Half’ naar de voorgrond weet te plaatsen. Of blazers of piano bij andere nummers. Bij de afsluiter ‘The Old King’, met een pianomelodie als basis, horen we nog één keer zijn vrouw en kinderen op de achtergrond en krijgen we het gevoel dat we met vrienden in een bar in Brooklyn een Ale drinken. The Loves Of Your Life is een ontzettend knap album geworden met elf nummers die elk een verhaal op een pagina van een New Yorkse krant zouden kunnen zijn. Het is een ode aan de verschillende verhalen van deze passanten en dat vormgegeven in elf muzikale pareltjes. Eén van de beste albums van dit jaar tot nu toe. Veel luisterplezier.

The Weeknd - After Hours

Label Universal Republic Rec.

Beoordeling 7,5

Review De Canadees Abel Makkonen Tesfaye, die we beter kennen als The Weeknd, is zo’n artiest die iedereen inmiddels wel kent. Hij behoort tot een van de grootste, bekendste en meest succesvolle popartiesten van dit moment en andere grootheden uit de muziekindustrie staan in de rij om met hem te mogen samenwerken. Op zijn nieuwste album After Hours neemt hij ons in een ietwat andere sound dan dat we van hem gewend zijn mee naar de onderwerpen waar de Canadese superster meer worstelt. Denk daarbij de eenzaamheid die blijkbaar met eeuwige roem gepaard gaat, zijn onzekerheid en niet in de laatste plaats zijn drugsgebruik. De hoge stem van Tesfaye is meteen herkenbaar op de wat lome opener ‘Alone Again’; vanuit wat elektronische soundscapes horen we na een kleine twee minuten een beat opdoemen en in plaats van een pop-hit-in-de-dop zou dit nummer niet misplaatst zijn als een soundtrack bij een SF-film. De Canadees, die toch weer enkele jaren nodig had om een vervolg te maken op zijn uiterst succesvolle album Starboy uit 2016, neemt ons verder mee in zijn geesteswereld met wat rustige nummers als ‘Too Late’, ‘Escape From LA’ en ‘Snowchild (incl. een rap)’ en de afsluiter ‘Until I Bleed Out’. In een aantal nummers zijn de gelatenheid en de kwetsbaarheid bijna voelbaar zoals in de ballad ‘Scared To Live’ waar de Canadese superster wel heel openhartig is. Soms schroeft hij het tempo wat op en met nummers als ‘Hardest To Love’ en titelsong ‘After Hours’ zal Tesfaye zijn fans ongetwijfeld naar de dansvloer krijgen. En ook nu jaagt hij zijn demonen na als we hem horen zingen: “You try with me so many times / You're cryin' out behind the smiles /And I can see right through the lies” / I don't feel it anymore (yeah) / The house I bought is not a home (no) /Together we are so alone”. Een track als ‘Faith’ en het al eerder uitgebrachte ‘Heartless’ zijn de spontane, dansbare uitzonderingen waarbij het natuurlijk geen toeval is dat juist grote namen als Metro Boomin en Illangelo hun medewerking in de productie verleenden. Maar het is natuurlijk die euforische synthpop-hit ‘Blinding Lights’ waar de aandacht op After Hours naar toe getrokken wordt. Een nummer dat we de komende decennia nog vele malen zullen horen want dit is net zoals de monster hit ‘I Feel It Coming’ (met Daft Punk) een nummer dat een absoluut blijvertje is. In het tweede deel van het album zijn daar dan nog het catchy ‘Save Your Tears’ waarbij stilzitten haast onmogelijk is en het soepele ‘In Your Eyes’ waarmee de hitmachine van The Weeknd dan toch nog op toeren komt. After Hours is een album dat een zeer constante lijn heeft en de ziel van deze Canadees als het ware blootlegt. Als we juist op dat element, dat persoonlijke, de nadruk leggen is het helemaal niet zo raar dat de sfeer op dit album anders is dan de hitmachine die we van The Weeknd gewend zijn. Maar dat maakt dit album helemaal niet minder goed of zelfs slecht. Wel zijn we uiteraard nieuwsgierig naar de toon op een volgend album. Veel luisterplezier!

Jennie Lena - Analog Girl in A Digital

Label DOX Records

Beoordeling 8

Review Met een titel als Analog Girl In A Digital World licht Jennie Lena een tipje van de sluier op welke richting ze in wil gaan met haar nieuwe album. Niet de hedendaagse pop maar terug naar de muziek waarmee de vlotte Amsterdamse juist opgroeide. “Toen ik begon te schrijven aan het nieuwe album wist ik één ding: De songs moesten rauw en compromisloos zijn.” Deze uitspraak in combinatie met de albumtitel zorgen dat de boodschap dus duidelijk is. Jennie Lena, die we natuurlijk kennen van haar versie van Who’s Loving You’ waarmee ze een onuitwisbare indruk maakte bij TVOH 2016, pakt op dit album terug naar de muziek uit haar jeugd. De goedlachse Amsterdamse, mét dat accent, groeide op met Soul, Rhythm & Blues, Gospel en Funk en op haar debuutalbum To Be Honest hoorden we dat ook al wel terug. Ook tijdens haar akoestische tour stond ze te midden van platenhoezen van idolen uit haar tijd en nam ze ons mee terug naar haar herinneringen. Op Analog Girl In A Digital World wisselt ze swingende soul af met doorleefde R&B en soepele soul. Luister maar eens naar de swingende opener ‘Respect Yourself‘ om daarna met het doordringende ‘Dirty Man’ vocaal haar grenzen op te zoeken. Om dit album te maken, te schrijven en fijn te slijpen zocht ze de samenwerking met Frank McComb, de Amerikaanse producer, songwriter maar ook pianist. Ze kozen voor een mix van nieuwe liedjes en Old-time classics zoals ‘Changes,’ dat oorspronkelijk van Black Sabbath is en waar Jennie een meeslepende Bluesballad van weet te maken waarbij de blazers in balans aanwezig zijn. Zo weet Jennie ons mee terug in de tijd te nemen naar vervolgen tijden met herinneringen aan namen als Curtys Mayfield en andere grote helden uit de jaren ’60 en ’70. Met het opzwepende ‘Real Real’ pakt ze terug naar de gospel mét piano en handclapping terwijl we ‘Ain’t No Way’ weer zo’n mooie ballad is waar Jennie nogmaals haar stem laat spreken. Want feit blijft dat deze kleine Amsterdamse zangeres met eigenzinnige humor natuurlijk over een fenomenaal stemgeluid beschikt. Met de al eerder genoemde McComb nam ze ook nog een tweetal duetten op; ‘Keep Pushing On’ en de soulvolle afsluiter ‘Let It go’. Het laatste deel trakteert ze ons nog op de slowburner ‘Start Over’, het funky ‘Shuffle’ en de bluesballad ‘Why Don’t You Love Me’. De samenwerking met McComb pakt op Analog Girl In A Digital World perfect uit want de Amerikaan voelt precies aan waar de kracht van Jennie zit. Een album waarin de Amsterdamse ons meeneemt naar muziek die we allemaal kennen en die het beste bij haar past. De combinatie van Soul, R&B, Gospel en Blues is een heerlijke cocktail in deze moeilijke tijd. Mooi is dan ook de clip van ‘Changes’ die Jennie in de uitgestorven straten van Amsterdam opnam. Veel luisterplezier.

2020 April week 15

2020, april, week 14

Brian Fallon - Local Honey

Label Lesser Know Records

Beoordeling 8

Review Soms zijn er van die releases die op het eerste oog niet zo bijzonder zijn maar dat bij nader inzien toch eigenlijk wel zijn. Het soloalbum Local Honey van Brian Fallon valt waarschijnlijk in die categorie. Het is het derde soloalbum van de Amerikaanse singer/songwriter en gitarist die hierbij écht uit zijn comfortzone treedt. De man die we kennen van de muziek die hij met zijn band The Gaslight Anthem maakt brengt op dit album acht liedjes uit met een speelduur van dertig minuten. Dat zijn niet bijster veel liedjes en geen bijster lange speeltijd. Toch is dit wel een bijzonder album want Fallon bewijst met Local Honey dat hij een eigen sound heeft, een boodschap kan verweven in zijn liedjes en muziek kan maken die we waarschijnlijk nog niet eerder van hem gehoord hebben. Voeg daarbij de persoonlijke noot want deze Amerikaan is bijna veertig jaar, vader en kwam tot het besef dat hij zo’n beetje op de helft van zijn leven was. Dit zijn waarschijnlijk de belangrijkste ingrediënten in dit mooie, smaakvolle album. Het mooie ingegoten ‘21’ gaat over zijn strijd om te stoppen met roken, ‘When You’re Ready’ is een persoonlijke boodschap voor zijn dochtertje. Natuurlijk komt ook de liefde voor zijn echtgenote aan bod; het Countryfolk-achtige ‘Lonely For You Only’ en het akoestische ‘You Have Stolen My Heart’ zijn prima maar echt mooi is de ballad ‘I Don’t Mid (If I’m With You)’; we horen Fallon “And now the wind’s getting colder and the night’s getting cruel/But I don’t mind, I don’t mind if I’m with you” zingen. De boodschap is duidelijk; als je de ware liefde hebt gevonden kun je alles aan en overwin je elke tegenslag. Zelf zegt Fallon over dit album : “Every single song is about right now, it just has to do with the moments that are presented and things that I’ve learned and I’m finding in my day to day.. It’s not about these glorious dreams or miserable failures, it’s just about life and how I see it.” Het hoogtepunt van het album is waarschijnlijk ‘Vincent’; een prachtig verhalend liedjes à la Springsteen over de gewelddadige Vincent dat mooi door gitaar en piano wordt vormgegeven. Een absoluut kippenvel momentje. Local Honey is met recht een groeibriljant. Gun het een paar luisterbeurten om vervolgens steeds weer iets nieuws te ontdekken. Fallon schreef alle liedjes en dat resulteert in een sfeervolle, wat rustige maar oprecht authentieke plaat met een echte persoonlijke noot. Veel luisterplezier.

Dana Gavanski - Yesterday Is Gone

Label Full Time Hobby.

Beoordeling 8

Review Yesterday Is Gone is het debuutalbum van Dana Gavanski. De Canadese singer/songwriter met Servische roots. Ze leerde zelf gitaarspelen en groeide op in een creatief gezin en schreef dit album eigenlijk in een soort van totale afzondering. Al eerder was er de EP Spring Demos (2017) maar nu is er dus dat eerste volwaardige album. Voor dit debuutalbum én met het zoeken naar het juiste gevoel en de juiste sound kreeg ze hulp van Sam Gleason uit Toronto en Mike Lindsay die we kennen vanuit zijn werk met Tunng en LUMP. Zelf zegt ze hierover: “the beginning of developing a sound that was closer to what I had in my head”. Die twee namen impliceren de nodige elektronica maar het is juist de puurheid en de directheid die het geluid op Yesterday Is Gone bepaalt. Het is meteen de stem van Dana die opvalt als we de sluimerende opener ‘One By One’ beluisteren. Ondanks de wat ingehouden stem heeft ze een hoog bereik en in combinatie met de drummachine die het ritme bepaalt is dit een pakkende opener. Vervolgens is daar met het lome ‘Catch’, dat net als de opener al eerder de ether in is geslingerd, één van de beste tracks op dit album. Overigens had dit nummer het bijna niet gehaald maar door een keelamandel-ontsteking moest ze de opnames van dit album even stopzetten en was er nog tijd om nieuw materiaal te schrijven. Achteraf kunnen we concluderen dat dit een geluk bij een ongeluk was….. Yesterday Is Gone heeft een nagenoeg constant spanningsboog met toch een bepaalde terughoudendheid. ‘Good Instead Of Bad’ is een echte break-up song, ‘Small Favours’ is lekker lichtvoetig en bij ‘Trouble’ laat ze zich voor de eerste keer van een wat extroverte kant horen. Iets steviger, iets meer die elektrische gitaar en ook dit schreef ze deels in Belgrado. Op de titelsong horen we duidelijk de invloed terug van liedjes uit de jaren ’60 en ’70; Dana geeft ook zelf aan dat ze veel inspiratie op deed uit muziek van bands als The Velvet Underground. Het laatste deel is misschien wel het meest interessante deel; ‘Other Than’ en ‘Everything That Bleeds’ zijn uitgebalanceerde popliedjes en de melodieuze afsluiter ‘Memories Of Winter’ is vooral geïnspireerd door Connie Converse die in de jaren ’50 haar grootste successen had. Yesterday Is Gone is een prima debuutalbum met tien smaakvolle songs van de uit Vancouver afkomstige singer/songwriter. Natuurlijk is de invloed van Gleason en Lindsay belangrijk maar Dana blijkt een getalenteerde zangers met een mooi stemgeluid die zelf aan alle liedjes meeschreef en ook een aantal instrumenten bespeelde. Kortom, een talent waar we in de toekomst nog meer van gaan horen en die op dit moment een lichtpuntje aflevert in deze tijd die als het ware door Covid-19 wordt beheerst..

Blue Crime - I'm Afraid We Became One

Label

Beoordeling 7

Review De Nederlandse formatie Blue Crime is terug met een nieuw album; I’m Afraid We Become One werd 3 april uitgebracht. De eerste single ‘UFO’, die al eerder was vrijgegeven, is een prima visitekaartje van de band en een kennismaking met het nieuwe geluid dat ergens in de geest van Alexandra in een bunker vorm heeft gekregen. De stuwende bas, de drums en de toch wat dissonante elektrische gitaar geven het geheel een wat psychedelisch karakter en een wat onderhuidse spanning. Het verrassende einde versterkt dit gevoel. De band heeft qua line-up zo ongeveer een totale metamorfose ondergaand sinds de EP Tyr uit 2017. Van de originele bezetting is alleen Alexandra Duvekot nog over van de originele bezetting; nieuw zijn Dennis Duijnhouwer, Jochem Baelus en Lucy Kruger. In het persbericht valt te lezen dat ze hun muziek als “Moonpsyche Noisefolk” omschrijven en daar kun je natuurlijk vele kanten mee op. Een nummer als ‘Spider’ heeft niet die eerder genoemde dynamiek maar wél weer dat psychedelische waardoor het een absoluut intrigerende track is geworden die op sommige momenten écht losbrandt. Zo is I’m Afraid We Became One een album dat intrigeert. De eerste minuut van ‘Take Death’ laat zich de uiteindelijke richting absoluut niet raden, terwijl bij ‘Red Moon’ het contrast tussen de wat naar de achtergrond gemixte stem van Alexandra en de elektrische gitaar net zo groot is als de afstand tussen zwart en wit. Het geheel klinkt wat ongepolijst met hier en daar een scherp en rauw randje en daar vinden we waarschijnlijk ook de aansluiting naar de eerder genoemde omschrijving. Nummers als ‘Trigger’ met zijn vele tempowisselingen, het duistere ‘Ancient Engine’ n afsluiter ‘Rodeo’ zijn niet de makkelijkste tracks. Soms komen er vlagen van herkenning voorbij aan een ver verleden zoals bij een nummer als ‘Fenrir’, dat misschien wel doet denken aan The Cult. Met I’m Afraid We Became One levert de Nederlandse band Blue Crime een interessant debuutalbum af. Zoals gezegd is er qua productie voor een wat ongepolijst geluid gekozen en niet altijd zijn de teksten even goed verstaanbaar; maar waarschijnlijk is dat één van de typeringen van Moonpsyche Noisefolk. Veel luisterplezier..

Cable Ties - Far Enough

Label Merge Records

Beoordeling 8

Review Melbourne is misschien wel het episch centrum van de muziekindustrie in Australië. Ook de Punk heeft daar een behoorlijke scene en Cable Ties is naast bands als Camp Cope, Chelsea Bleach en Amyl and the Sniffers één van de toonaangevende namen. Een kleine drie jaar na hun titelloze debuut zijn frontvrouw/gitariste Jenny McKechnie, bassist Nick Brown en drummer Shauna Boyle terug met hun tweede album Far Enough. ‘Hope’, dat de eerste minuten alle ingrediënten van een singer/songwriter nummer in zich heeft, is de overtuigende opener van dit trio uit Down Under. Vervolgens is daar Tell Them Where To Go’ met een zware baslijn maar daarna schakelt de band met ‘Sandscastles’ écht door naar de hoogste versnelling waarbij een ongekende brok energie vrij komt. Des te verrassender is dan een track als ‘Lani’, dat overigens ook weer zwaar leunt op de basgitaar van Nick Brown, maar waar Jenny haar stem verheft naar de wat hogere registers en hier en daar wat flarden tekst zingt. Met een kleine zeven minuten speelduur absoluut één van de hoogtepunten want ondanks alle interne twisten en muzikale tegenstrijdigheden is dit een ongelofelijk pakkende track. Je kunt het op Far Enough aan band overlaten om een muur van geluid te creëren zoals bij ‘Not My Story’ en ‘Self-Made-Man’, waarbij Jenny zich soms zelfs laat verleiden tot geschreeuw. Voor zover we kunnen herleiden heeft dit nummer een wat politiek tintje en dat draait ze dan ook niet om heen. Nergens is er een rustmoment om even op adem te komen want Cable Ties dendert als een niet te stoppen vrachtrein door. Net zoals bij de opener brengt de band ons ook de eerste minuut van ‘Anger’s Not Enough’ nog even in verwarring maar daarna laat de band niets aan het toeval over; op dit tegen Hardrock schurende nummer, dat ook weer een kleine zeven minuten klokt, rollen de basgitaar, drums en gitaar werkelijk over elkaar heen met als eindresultaat het meest intense nummer van Far Enough! De afsluiter ‘Pillow” is waarschijnlijk het minst duistere nummer maar ook hier vinden we weer een ongekende dynamiek terug. De slechts acht nummers klokken bijna drie kwartier speeltijd en bevatten dus een paar nummers die een veel langere speelduur hebben dan gebruikelijk drie minuut en nog wat. De wat feministische houding van vooral zangeres Jenny McKechnie is voelbaar in de soms venijnige teksten. De plaat klinkt ogelofelijk strak waarbij nogmaals de complimenten vermeld moeten worden voor Nick Brown op basgitaar want hij zorg voor het fundament voor deze prima tweede plaat vol met donkere Punkrock. Veel luisterplezier.

2020 Maart week 13

Ben Reel - The Nashville Calling

Label B Reel Records

Beoordeling 8,5

Review The Nashville Calling is het negende album van de Ierse singer/songwriter Ben Reel. De Ier maakt al een kleine twintig jaar lang muziek en heeft inmiddels een hele respectabele staat van dienst opgebouwd. Sinds zijn debuut This Is The Movie uit 1999 en zijn laatste album Land Of Escape uit 2018 heeft hij zichzelf ontwikkeld als soloartiest en samen met zijn band nam hij dit nieuwe album in Nashville op in het tijdsbestek van een kleine drie dagen! Na de eerste dertig seconden van ‘All In Good Time’ weet je dat het wel goed gaat komen op dit nieuwe album van de sympathieke Ier. De aangename mix van Americana, Folk en Country werkt meteen aanstekelijk in deze opener en de inspiratie van de muziek van Springsteen is voelbaar. Vervolgens schakelt hij door met ‘Tough People’, een song die eigenlijk onverwacht actueel is in deze huidige moeilijke tijd (Tough times they never last, tough people do). Op dit uptempo nummer krijg je gevoel dat het stemgeluid van Reel dichtbij dat van Roy Orbison komt. Zo af toe maakt de Ier een muzikaal uitstapje zoals bij het subtiele en soulvolle ‘Like A Breeze’, waarbij een vergelijking met Paul Carrack misschien niet vreemd is, en bij de heerlijk swingende Rock ‘n Roller ‘New Jerusalem’. Natuurlijk vinden we The Nashville Calling ook wat rustigere nummers terug. Luister maar eens naar nummers als ‘Broken’ en ‘Fine Wine’, die mede door de mondharmonica én de opbouw doen denken aan de kleine, persoonlijke liedjes van The Boss. ‘Safe And Sound’ is niet echt een ballad maar wel een ingetogen nummer waarbij Reel samen met de meewerkende sessiemuzikanten toch een bepaalde intensiteit weet te creëren. Onder die muzikanten vinden we overigens een opvallende naam; Gary Talent van de befaamde E Street Band zorgt voor de baspartij op dit album. Met het verleidelijke ‘Round The Next Band’, met ook weer de bescheiden maar o zo belangrijke rol van Julieanne Black als achtergrond zangeres, noemen we waarschijnlijk het prijsnummer van dit album. Zo is het niveau op The Nashville Calling constant hoog en bewijst Reel bij ‘Up There In The Sky’, met een aardig stukje gitaarspel, nog altijd goed bij stem te zijn. Afsluiten doet Ben Reel met het prachtige ‘Borrowed Time’, waarbij we ook gitarist Will Kimbrough niet onvermeld willen laten. De elf schitterende liedjes op The Nashville Calling zorgen voor een uitgebalanceerd album waar de kwaliteit werkelijk vanaf druipt. De betoverende mix van diverse muziekstijlen zoals Folk, Americana, Soul enz. zorgt voor een boeiend en gevarieerd album. Het idee was om tijdens een aantal optredens in Nederland het publiek live kennis te laten maken met dit deze collectie van nieuwe liedjes, maar omdat alle optredens tot nader order zijn geannuleerd moeten we het (helaas) voorlopig met het album doen. Al met al een puike productie. Veel luisterplezier.

Mike Mattison - Afterglow

Label Landslide Records

Beoordeling 8

Review De naam Mike Mattison zal waarschijnlijk herkenning oproepen als zanger van de Rock/Blues formatie Tedesci Trucks Band. Sinds 2010 is hij de zanger van deze Amerikaanse band maar daarnaast is hij ook frontman bij Scrapomatic. In 2014 bracht hij zijn eerste soloalbum uit en voor Afterglow, dat vooral in het teken van de Americana, Blues en Rootsmuziek staat, zocht hij de samenwerking met twee muzikale vrienden; Tyler (Falcon) Greenwell van de TTB en Dave Yoke van Scrapomatic. De inmiddels 50j-jarige Mattison, mét een “Harvard-degree” op zak, had de afgelopen jaren weer zo veel materiaal geschreven dat een nieuw album er gewoon moest komen. Een aantal nummers passen beter bij TTB en sommige weer bij Scrapomatic maar er was nog voldoende materiaal over om weer zelf een nieuw soloalbum uit te brengen. Hij opent met het broeierige Americana-nummer ‘Charlie Idado’ dat gebaseerd is op een verhaal uit het boek The Land Where Blues was Born van Alan Lomax’. Bij de uptempo titelsong, met Yoke op pedal, lijkt het alsof de wegen van Johnny Cash en The Jayhawks elkaar kruisen. Natuurlijk kun je het feit dat je jarenlang met TTB muziek maakt niet zo maar van je afschudden. Een nummer als ‘Deadbeat’ bewijst dat het geluid van deze band toch wel in het DNA van de Amerikaan zit en als we nog verder in de geschiedenis gaan zou dit ook een vergeten nummer van de Allman Brothers kunnen zijn. Mattison bewijst dat hij met diverse stijlen goed uit de voeten kan. ‘Word’s Comin’ Down’ lijkt wel op een Tex-Mex-song en bij ‘Kiss You Where You Live’ pakt hij weer terug naar die Americana-sound. Maar de verrassing is pas groot als ‘I Really Miss You’ voorbij komt; een prachtige soulballad die aan de jaren ’70 doet denken waarbij Mattison laat horen over een ongekende falsetto-stem te beschikken. Overigens schreef hij dit nummer al een kleine 17 jaar geleden! Mooi is het Folkrock-achtige ‘All You Can Do Is Mean It’ met hier en daar wat meerstemmigheid. Het contrast is dan ook voelbaar bij een onheilspellende track als ‘I Was Wrong” waar we zelfs wat invloeden uit de Native Indian muziek herkennen. Met ‘Got Something For You’, de ideale meezinger in een bar in Nashville na tien uur ’s avonds, sluit hij dit album af. Het is natuurlijk altijd de vraag waarom een zanger een soloalbum uitbrengt; temeer omdat de muzikanten die hun medewerking op Afterglow verlenen, ongeveer dezelfde muzikanten zijn waarmee hij in zijn normale bands speelt. Toch zijn dit tien nummers die dicht bij Mattison persoonlijk staan en die op deze manier het best tot zijn recht komen. Mattison stelt zich met Afterglow dan ook kwetsbaar op. Een prima plaat. Veel luisterplezier.

Dua Lipa - Future Nostalgia

Label Warner

Beoordeling 8

Review Het gerucht gaat dat het album gelekt was en dat dit de belangrijkste reden is om de releasedatum van het tweede album van superster in wording Dua Lipa naar voren te schuiven. Met hoge verwachtingen is Future Nostaliga dan ook vrijdag uitgekomen. In 2015 was daar ineens die single ‘Be The One’ en maakten we kennis met Dua Lipa. Haar titelloze debuutalbum uit 2017 was een doorslaand succes en leverde nog hits op als ‘New Rules’, ‘Homesick’ en ‘IDGAF’. Voor dit tweede album werd werkelijk niets aan het toeval overgelaten en het aantal producers dat aan Future Nostalgia meewerkten is niet op twee handen te tellen. De intentie van de Albanees-Engelse zangeres wordt met de funky opener én titeltrack meteen duidelijk; een statement voor empowerment voor de vrouwen. Vervolgens is daar die al eerder uitgebrachte single ‘Don’t Start Now’, de eerste hit van dit veelbelovende album. Lekker dansbaar, soms wat uitdagend maar met alle ingrediënten om een blijvertje te worden. Inmiddels is er al een tweede single op ons afgevuurd, ‘Physical’; iets meer DISCO uit de jaren ’80 en met een subtiele knipoog naar de gelijknamige hit (met hilarische video) van Olivia Newton John. Gaandeweg blijkt dat Dua Lipa waarschijnlijk een ideale mix van Pop, DISCO en EDM heeft gevonden want alles vloeit als het ware je speakers uit; of het nu het lichtvoetige ‘Levitating’ is, het uiterst dansbare en groovy ‘Pretty Please’ of het catchy ‘Cool’, het geheel klinkt als een klok. Natuurlijk doet een track als ‘Love Again’, dat glans krijgt door een sample van White Town en violen, het goed maar het is toch wel het hypnotiserende ‘Hallucinate’ dat waarschijnlijk dé zomerhit van 2020 kan gaan worden. Op het laatste deel van Future Nostalgia laat ze nog eens horen inmiddels een volwassen vrouw te zijn die voor haar eigen mening uit durft te komen. ‘Good In Bed’ laat tekstueel weinig tot de verbeelding over (“know how to talk/But damn we know how to fuck”) maar is toch een van de minste tracks op Future Notalgia met een refrein dat op een haast irritante manier blijft hangen. Afsluiter ‘Boys will Be Boys’ heeft wederom een wat feministisch trekje en is de meest ingetogen track op dit album. De bescheiden zangeres is inmiddels uitgegroeid tot een 24-jarige popster en met de een ideale mix van EDM, een beetje disco, een snufje funk en wat subtiele eightiespop zal Future Nostalgia ongetwijfeld een succes worden. Maar ondanks al deze glans ontbreekt het op dit tweede album naar een rustmoment, iets wat op haar titelloze debuut wel aanwezig was. Future Nostalgia is een lichtje in deze moeilijke tijd. Veel luisterplezier.

Nat Freedberg - Record Number Three

Label Rum Bar Records

Beoordeling 7,5

Review Gewoon origineel of een gebrek aan inspiratie om een leuke titel te bedenken? Record Number Three is in ieder geval de titel van het derde album dat de Amerikaanse songwriter Nat Freedberg binnen een tijdsbestek van amper een jaar uitbrengt. Freedberg gaat al een heel leven mee in de muziekwereld maar tot een jaar geleden had hij niet eerder een soloalbum uitgebracht. Hij schreef songs voor en speelde in bands als The Satanics, The Clamdiggers, The Flies en de laatste jaren maakte hij deel uit van de toch wat extravagante band The Upper Crust uit Boston. Toen deze band eind 2017 ontbonden werd duurde het eigenlijk niet lang voordat Freedberg de studio in ging om nieuw materiaal te schrijven. Freedberg kon putten uit een aantal tracks die het niet haalden bij de Hard/Punkrock formatie The Upper Cuts en hij bracht in 2019 zijn eerste soloalbum uit. Vijf maanden later was daar al schijfje nummer twee, getiteld Freeloader, Path Of Least Resistance en nu is daar al het derde album met die niet echt originele titel. Laten we vooropstellen dat Freedberg niet tot de beste zangers van de wereld hoort; iets waarvan hij zich zelf ook wel van bewust is. Toch weet hij op dit nieuwe album zijn ervaring optimaal te benutten en laveert hij moeiteloos van Alt-Rock naar Memphis Soul met hier en daar een uitstapje naar Country en de oude seventies rock. Hij opent sterk met de Bluesrocker ‘Ain’t Nothing Sacred No More’, de wat langzame Countryrock-song ‘If You’re Going To Heaven’ en ‘Call Me I You Want Me’, een soort van ‘70’s Rock Song. Ook Freedman bouwt af en toe een rustmoment in en dat levert toch wel wat mooie, ingetogen tracks op. ‘One Bad Decision’, een duet met Hayley Thompson King is één van de beste nummers op dit album en heeft zo’n zuidelijke “twang”. Overigens mogen we de bijdrage van Duke Levine op de Telecaster niet onvermeld laten. Verder neemt Freedberg je dus aan de hand mee door diverse muziekstijlen zoals al eerder aangegeven; ‘’Breaking My Heart In Two’ en Maybe I’m A Tad Blase’ zijn weer nummers die de sfeer van de jaren ’70 ademen met fijn gitaarspel van Freedberg, die in Boston en omstreken toch wel als een soort cultheld wordt beschouwd. ‘Lonely Mile’ staat centraal op het album en is misschien wel de beste track van dit nieuwe album; de band krijgt alle ruimte om dit nummer wat uit te spinnen. ‘Play With The Devil’, het kortste nummer van het album, is lekkere broeierige Americana en bij de vervormde gitaar op ‘Born With Broken Hearts’ denken we toch even terug aan het geluid van de ongrijpbare Tom Petty. De grootste verrassing van het album is misschien wel de instrumentale afsluiter ‘Ode To A Ham Sandwich’; vanuit een wat alt-jazzy/rock begin met een bas- en rhythmgitaar wordt dit nummer langzaam opgebouwd met wat drums en keys. Ook Record Number Three is een album vol met muziek waarmee Freedberg buiten zijn comfortzone uit het verleden treedt. Met een aantal prima muzikanten om zich heen, waaronder Upper Crust-drummer Janota, zijn dit dertien songs die zich ergens tussen Blues, Rock en Soul begeeft op een misschien wat ongepolijste wijze. Het derde album binnen een jaar ……. benieuwd wanneer “number four” uit gaan komen. Veel luisterplezier.

Jan James - Justify

Label Blue Palace Records

Beoordeling 8,5

Review Sinds 1992 brengt Jan James al platen uit maar in Nederland is zij nog een relatief onbekende zangeres. In Amerika daarentegen is ze een meer dan gerespecteerd Blueszangeres en samen met haar band is er nu een nieuw album uit; Justify. De oorspronkelijk uit Michigan afkomstige Jan James groeide op omringd door muziek. Als jong meisje zong ze in het plaatselijke kerkkoor en dat vormde de basis voor haar (zang)carrière n zelf zegt ze hierover: “The more I played guitar and the more I tried out the voice I learned to use in the church choir, the more I liked it”. Toeval bestaat niet waarschijnlijk want nét toen ze op zoek moest naar een nieuwe gitarist ontmoette ze songwriter/gitarist Craig Calvert, die ook haar partner werd en nog altijd is. Ze verhuisden niet veel later naar Chicago, de hoofdstad van The Blues en stonden samen op het podium met grootheden als Koko Taylor, John Mayall, Little Feat, James Brown en B.B. King. Met haar donkere, soms wat rauwe stem wordt ze vaak vergeleken met Janis Joplin en nu is daar dat veelbelovende nieuwe album Justify waarvoor ze samen met haar partner elf van de twaalf songs schreef. Jan James opent met ‘I’m Always Coming Back’, een vlotlopende Bluestrack met Funk en Soul ingrediënten en meteen wordt duidelijk dat de sympathieke Amerikaanse haar acht koppige band ook de ruimte geeft. Vervolgens trekt ze met de titelsong ‘Justify’ werkelijke alle registers open, zowel muzikaal als vocaal, en trakteert ze ons op een onvervalste vuige Blues-rocker. En dat deze dame van meerdere markten thuis is bewijst ze met ‘Good Man Down’, waar de soul werkelijk vanaf druipt en waar de achtergrondzangeressen hun meerwaarde bewijzen. Natuurlijk trekt ook Jan zo nu en dan de gevoelige, emotionele kaart. ‘Try’, waar we weer die prima backing vocals van Cheryl Wilson & Joyce Faison horen, is de ultieme liefdesverklaring. Maar het is vooral het prachtige ‘Never In The Game’, met virtuoos gitaarwerk van Calvert dat de aandacht opeist. Jan James maakt op Justify duidelijk het hele spectrum binnen de Blues te beheersen want met de heerlijke Blues-rockers ‘Believe In Me’,‘A Different Life’ en ‘Anything You Want’ maakt ze de (Blues)cirkel wel rond. Naast al dat zelf geschreven materiaal vinden we op Justify één cover terug; de Stones-klassieker 'Honky Tonk Woman', die door Jan in een wat meer Bluesy jasje wordt gestoken en andermaal is het gitaarspel van Calvert weer meer dan prima verzorgd. Zo blijft Justify van een constant hoog (blues)niveau want ook op het laatste deel vinden we wat groeibriljantjes terug. De broeierige ballad ‘Where You Gonna Run To’ is tranen trekkend en hier laat Jan nog maar eens horen waartoe ze vocaal in staat is. De afsluiter ‘Dangerous Decision’ is de uitsmijter van het album en op deze onvervalste Blues-rocker laat ze nog maar eens horen dat ook de band ontzettend belangrijk is om het geheel kloppend te maken. Jan James is een door de wol geverfde zangeres die exact weet wanneer wat te doen met haar vocale kwaliteiten. Begeleidt door haar uitstekende band neemt ze je aan de hand door een zoektocht door de Blues; het rockt, het schuurt, het ontroert en het zorgt ervoor dat het je raakt. Een topplaat. In het bijgevoegde boekje zijn ook alle songteksten te lezen. Veel luisterplezier.

Miss Tess - The Moon Is An Ashtray

Label Rights Records

Beoordeling 8

Review De onafhankelijke singer/songwriter Miss Tess is terug met een nieuw album. Ze heeft er drie jaar aan gewerkt maar met The Moon Is An Ashtray lijkt het alsof de Amerikaanse singer/songwriter de juiste mix van “old-school” jazz, blues, soul, Rock ’n roll gevonden heeft en ze voegt er nog een ”vintage twist” aan toe. Dit nieuwe album is opgenomen in de studio van producer Andrija Tokic (Alabama Shakes) met behulp van analoog opnameapparatuur en instrumenten. De vraag is natuurlijk of we naar een album vol met gezapige muziek luisteren met een knipoog naar de jaren ’30 of dat dit simpelweg een originele plaat is met een soort van vintage-achtig, uitdagende sound? Misschien is ’I Wanna Be A Cowboy’ wel het meest karakteristieke nummer om dit te onderschrijven; begeleidt door een Honky-tonk piano en een contrabas klinkt de hier en daar jodelende Tess alsof we live in een verder verlaten bar staan. Overigens was muziek in het gezin belangrijk want vader speelde in een Big Band en moeder speelde contrabas. Bij ‘het opwindende en swingende ‘Take It Easy’ is die Honky-tonk piano er weer maar nu combineert ze Rock ’n roll en Countryrock. Zo weet de uit Boston afkomstige singer/songwriter gaandeweg het album moeiteloos verschillende stijlen als country, jazz, Rock ’n roll en blues met elkaar te verweven en door de specifieke opnameapparatuur krijgt het geheel dat vintage gevoel dat we nog uit vervlogen muzikale tijden kennen. Miss Tess, al jaren actief binnen de DIY-muziekwereld, opent met het langzame en zorgeloos klinkende ‘The Truth Is’; de enige cover (Dave Godowsky) op dit album want verder schreef ze alles zelf. Vervolgens is daar met ‘True Flood’, een duet met Rachael Price van Lake Street Dive, één van de hoogtepunten van dit album. Het nummer heeft een heerlijke soul-groove en zou prima passen bij het legendarische Stax-label. ‘Gamblin’ Man’ is lekkere countryrock met Thomas Eaton op gitaar, ‘If You Don’t Know How To Love Me’ is een droevige break-up countryballad terwijl Tess op ‘Sugarbabe’ weer country en blues “Southern Style” combineert. Het geheel vormt een prima album met een heel aparte stijl en geluid waarbij we het gevoel hebben naar een afgestoft, vergeten album te luisteren van een artiest uit het zwart-wit tijdperk. De ook weer retro klinkende titelsong krijgt vorm door de pedalsteel en kent wel een wat psychedelisch karakter. Kern van de tekst is dat Miss Tess stelt dat als je beter naar de vaak geromantiseerde maan kijkt dit hemellichaam veel meer op een asbak lijkt….. Afsluiten doet ze met het rustige ‘Riverboat Song’ waar ze nog één keer om haar onnavolgbare wijze smaakvol jazz, country en blues samensmelt. Haar muziek wordt in de VS wel eens “Modern Vintage” genoemd en waarschijnlijk komt dat dicht bij de kern. Natuurlijk is de muziek van Miss Tess niet wereldschokkend, rauw en kleurt ze ook niet echt buiten de lijntjes. Wel weet ze op haar eigenzinnige manier een sfeer te creëren die authentiek is en een tijdloze sound. Een aanrader voor liefhebbers van diverse stijlen met een nostalgisch sausje. Veel luisterplezier..

The Districts - You Know I'm Not going

Label Fat Possom Records.

Beoordeling 8

Review The Districts is een Indierock band afkomstig uit Lititz, Pennsylvania. Ontstaan uit een viertal schoolvrienden onder leiding van frontman Rob Grote timmert de band al sinds 2009 aan de weg. Na enkele EP’s was er in 2017 het debuutalbum Popular Maniuplations dat meer dan gemiddeld positieve kritieken kreeg. You Know I’m Not Going Anywhere is de titel van het nieuwe album. Na de release van Popular Manipulations tourde de band intensief en na meer dan 200 shows was het glas meer half leeg dan half vol. Frontman Grote moest naar eigen zeggen tot bezinning komen en antwoord krijgen of hij met de band verder wilde en sloot zich vervolgens op. Zonder verwachtingen op wat dan ook begon hij te schrijven en met behulp van een synthesizer, een drummachine en een gitaar schreef hij 32 liedjes. Elf daarvan haalden het tot dit nieuwe album waarmee de band zichzelf als het ware opnieuw uitvind. Het gebruik van wat meer synths is meteen hoorbaar bij nummers als ‘Hey Jo’ en opener ‘My Only Ghost’; de nummers krijgen een net iets ander geluid mee dan dat we gewend zijn. De tracks krijgen een iets meer ambient karakter wat de kwaliteit van de tracks op dit nieuwe album absoluut ten goede komt. Het mooiste voorbeeld hier van is waarschijnlijk ‘Cheap Regrets’, de nieuwste single maar ‘Velour And Velcro’, waar we een soort van puurheid waarnemen, is één van de betere songs op dit album. Met ‘Descend’ hebben we een mooi akoestisch rustmoment waar Grote nogmaals wat universele vraagstukken voorbij laat komen. Ook met ‘Dancer’ plaatst de band zich wat buiten hun comfortzone als de band een soort van ingetogen kalmte weet te bewaren. Mooi is het grote contrast vervolgens met het uiterst energieke en wat ongepolijst klinkende ‘Sidecar’. ‘4th Of July’ is de ingetogen, ietwat akoestische afsluiter, waar we Grote breekbaarder als ooit horen. Dit tweede volwaardige album is misschien wel één van de verrassingen van 2020. Een prima plaat die volledig in balans is en waar de band dus zijn nek uitsteekt met hun toch iets andere sound. Alle nummers kloppen en het geheel klinkt als een klok én toch weet de band zijn identiteit te behouden. Prima plaat. Veel luisterplezier. .

2020 Maart week 12

Maria McKee - La Vita Nuova

Label Fire Records

Beoordeling 9

Review Na een afwezigheid van maar liefst 13 jaar is de Amerikaanse singer/songwriter Maria McKee terug met een nieuw album. Ze kreeg bekendheid met haar band Lone Justice maar boekte toch vooral successen met ‘Show Me Heaven’ (Days Of Thunder) en ‘If Love Is A Red Dress’ (Pulp Fiction). Solo bracht ze nog een aantal albums uit maar sinds 2007 was het stil. Haar nieuwe album La Vita Nuova is dan ook oprecht een verrassing. La Vita Nuova is een directe verwijzing naar Dante’s ‘La Vita Nuova’, een dichtenbundel die de Italiaanse dichter schreef voor zijn liefde Beatrice. De dramatiek en nostalgie is meteen voelbaar als we de prachtige opener ‘Effyigy Of Salt’ horen waarbij Maria ons meeneemt in een stukgelopen relatie. Maria hanteert op dit album een bijzondere zangstijl; enerzijds zingt te uiteraard maar anderzijds krijg je het idee naar een literair gedicht te luisteren. In 2017 besefte de singer/songwriter dat ze halverwege haar leven was, kinderloos en dat haar huwelijk eigenlijk alleen nog maar platonisch was. Verder leed haar moeder ook nog aan vergaande dementie. Het gevolg was een onuitputtelijke inspiratie en een drang om liedjes te gaan schrijven. Resultaat is dit werkelijk adembenemende album dat zo nu en dan erg persoonlijk wordt. De nummers op dit album zijn vaak orkestraal vormgegeven ondanks het wat minimalistische instrumentarium. Luister maar eens naar nummers als ‘I Never Asked’, ‘Courage’ en ‘Let Me Forget’ die vooral vormgegeven worden door piano, strijkers en wat subtiele percussie. Soms is het Maria die zichzelf op piano begeleidt zoals het dramatische ‘I Should Have Looked Away’. Met ‘Ceann Bró’, gebaseerd op relatie tussen Maud Gonne en Yeats neemt Maria ons mee naar een stukje historie en ‘Right Down To The Heart Of Londen’ is een ode aan de woonplaats van de van oorsprong Amerikaanse. Door haar stemgebruik, de hoge registers en alle dramatiek doet de sound van de ze plaat zo nu en dan denken aan namen als Kate Bush of Tori Amos. ‘Weatherspace’ is hier waarschijnlijk het beste voorbeeld van en kruipt echt onder je huid. Meest indrukwekkende nummer is waarschijnlijk ‘Just To Want To Know If You’re Alright’, waar ze in een soort van mini Rockopera het gesprek aan gaat met haar overleden (half)broer Bryan MacLean. (“just want to know that you're alright / You're no longer coming through / Can you please send me a sign / I live alone and very quiet / I want nothing more of you / But just to know that you're alright”) La Vita Nuova is een adembenemend mooi album geworden, maar voordat je tot dat oordeel komt heeft deze plaat wel wat luisterbeurten nodig. De nummers staan werkelijk bol van dramatiek, emotie en passie en zijn soms erg persoonlijk maar het totale plaatje klopt perfect. Het album is puur, oprecht en de composities zijn ondanks het soms sobere instrumentarium rijk gearrangeerd. Een prachtplaat. Veel luisterplezier.

Circa Waves - Sad Happy

Label Prolifica Records

Beoordeling 8

Review In december 2013 maakten we kennis met de Britse Indie-rock formatie Circa Waves; de single ‘Get Away/Good Form Me’ (dubbele A-side) scoorde de titel “Hottest Record In The World”. Na het debuutalbum Young Chasers kwam deze week hun vierde album uit; Sad Happy. Ook nu weer voorzien van een slimme marketingcampagne want het album werd in twee delen gereleaset. Vorig jaar was er al deel met de titel Happy, nu is het complete album Sad Happy daar. De band koos dus bewust voor een eerdere release van het eerste deel en gaven dat als titel “Happy” mee. De catchy singles ‘Jacqueline’ en ‘Move To San Francisco’, met de kenmerkende hooks en gitaarriffs, werden al eerder op ons af gevuurd. Een nummer als ‘’Wasted On You’ zou zo maar een logische volgende single kunnen zijn. Met ‘Be Your Drug’ blijkt de band nog een tandje bij te kunnen schakelen. Een voor Circa Waves ongekende brok energie die wordt vormgegeven door de elektrische gitaren en stuwende drums. Met ‘The Things We Knew Last Night’ laten de Britten hun gevoelige kant zien en deze akoestische ballad is een prima song. Ook op het “Sad”-deel herhaalt de band met ‘Sympathy’ dit kunstje. Mooi is het als de heren én romantiek weten vast te houden en dit weten te combineren met die energie waar ze om bekend staan. Luister maar eens naar ‘Love You More’, waarbij de band een meer orkestrale bandering kiest. ‘Call Your Name’, een nummer vol adrenaline dat ook weer gedragen wordt door drums en elektrische gitaar, is één van de meest energieke songs. Halverwege komen we de titelsong tegen die als een soort van brug fungeert tussen het “Happy” en het “Sad”-deel. Terechte titelsong want deze track is eigenlijk wel representatief voor dat wat de band al eerder uitbracht; een uptempo Indie-song. Maar ook op het tweede deel vinden we prima Indie-rocksongs terug waarbij frontman Kieran Shudall en consorten de nummers tekstueel misschien een iets andere karakter meegeven. ‘Wake Up Call’ en ‘Batterd & Bruised’ luisteren makkelijk weg en met ‘Hope There’s A Heaven’, met een ietwat melancholische tekst, pakt de band terug naar de meer elektronische sound. Maar ook nu weet Circa Waves te boeien. Met de afsluiter ‘Birtday Cake’, door de eenvoud waarschijnlijk wonderschoon, laat de band spreekwoordelijk het gaspedaal definitief los en drijft de band rustig uit naar het einde. Sad Happy is een geslaagd vierde album met moderne Indierock-songs met een kleine drie kwartier speeltijd. Circa Waves behoudt zijn eigen identiteit, iets wat andere Britse bands als Vampire Weekend en Foals die in dezelfde adem genoemd worden, ook doen. De marketingstunt en het in twee delen uitbrengen was volstrekt onnodig. Evengoed een toprelease. Veel luisterplezier.

2020 Maart week 11

King Solomon Hicks - Harlem

Label Mascot Label Group

Beoordeling 8,5

Review King Solomon Hicks een rijzende ster binnen de Blues-wereld in de VS. De 24-jarige zanger én toch ook wel gitaarvirtuoos brengt zijn debuutalbum Harlem uit waarop elf tracks te beluisteren zijn. Harlem is natuurlijk de verwijzing naar die roemruchte wijk in New York; in een interview gaf hij aan dat Harlem nog nét geen New Orleans is (“where music is 24 hours a day”) maar het komt er dicht bij. New York City is natuurlijk de stad waar heel, heel veel grote namen vandaan komen en Harlem in het bijzonder bij sterren als Al Pacino, George en Ira Gershwin, Sammy Davis Jr., Sonny Rollins enz. Hicks speelt al sinds zijn 6e gitaar, stond op zijn 15 op het podium van The Cotton Club en daarna bouwde hij stapje voor stapje aan zijn carrière. Hij speelde inmiddels samen met namen als Beth Hart, Joe Bonamassa en voor dit album kreeg hij de hulp van producer Kirk Yano die zelf al meerdere Grammy’s ontving. (o.a. Miles Davis, Public Enemy). Samen werkten ze een kleine twee jaar aan Harlem en het eindresultaat mag er zijn. Hicks opent met het soepele en vlotte ‘I’d Rather Go Blind’, een nummer qua zang en gitaarspel aan Robert Cray doet denken. Met een energieke cover van B.B. King’s ‘Every Day Have The Blues’ schakelt hij door en al snel raken we overtuigd van het talent van deze pas 24-jarige Hicks. Met ‘What The Devil Loves (Fred Koller) vertraagt hij wat en zoekt hij vervolgens de randjes van de R&B op, iets wat hij bij de Sonny Boy Williamsons cover ‘Help Me’ nog maar eens verfijnd over doet. Zo is Harlem een album met heel bewuste keuzes van Hicks. Dat horen we ook bij de ingetogen en verrassende uitvoering van ‘I Love You More Than You’ll Ever Know’ (Blood Sweat & Tears) waar Hicks zelfs een vleugje Latin toevoegt. Maar natuurlijk is het de Blues die overwint en op tracks als ‘Headed Back To Memphis’ en ‘It’s Alright’ komt de puurheid naar boven drijven. Naast deze collectie prachtige songs durft hij het ook nog aan om wat instrumentale nummers op deze plaat te zetten zoals ‘421 South Main’ en ‘Love Is Alive’ waar de saxofoon en gitaar de hoofdrol opeisen. King Solomon Hicks is een aanstromend talent die op die in de VS al vergeleken wordt met illustere namen als Stevie Ray Vaughan en Joe Walsh. Harlem bewijst dat Hicks in staat is eigen werk uit te brengen maar ook bestaande nummers, al dan iet uit een totaal ander muziekspectrum, volledig naar zijn hand te zetten. Voor de liefhebbers van Blues een aanrader en een nieuwe muzikale parel. Veel luisterplezier

Hilary Woods - Birthmarks

Label Sacred Bones

Beoordeling 7,5

Review In 2018 maakten we kennis met de toch wat eigenzinnige Ierse singer/songwriter die ook heel veel affiniteit heeft met alles dat met kunst, literatuur en film te maken heeft. Na haar debuutalbum Colt is daar nu de opvolger Birthmarks waarmee Hilary ons nog verder mee haar gecreëerde duisternis in meeneemt. Hilary heeft al een heel muzikaal verleden. Zo was ze bassiste van de alternatieve rockband JJ72 om vervolgens weer uit de muziekwereld te stappen om haar dromen na te jagen in de wereld van literatuur, kunst en film. Het solodebuut Colt was in 2018 dan toch best een verrassing en de nummers op dat album worden gekenmerkt door de wat minimalistische sound met een wat mystiek en dromerig karakter. Dit nieuwe album, Birthmarks, gaat op dezelfde lijn verder maar dan wel met een nog donkerder en “spooky-achtig” geluid. Tijdens de opnames, waarvoor ze tussen Galway en Oslo pendelde, beviel ze van haar tweede kindje en haar zwangerschap en haar gevoelens beschrijft ze in ‘Orange Tree’. Voor dit album ging Hilary de samenwerking aan met de Noorse producer Lasse Marhaug die naam heeft gemaakt met zijn Noise-muziek. Hilary opent met ‘Tongues Of Wild Roar’ en meteen weet ze die wat beklemmende, onheilspellende sfeer te creëren en op deze track is de bijdrage van de Noor nog bescheiden te noemen. Bij ‘Through The Dark’ combineert de Ierse haar haast fluisterende stem met de Noise en een bijdrage van Okkyung Lee op Cello om het contrast nog meer te verscherpen. Een soortgelijke benadering hanteert ze bij het dreigende ‘Mud And Stones’ maar nu is het de saxofoon dat e als “wapen” inzet om de slechts drie zinnen tekst te versterken. Alle emoties van de afgelopen jaren komen in het zelfverzekerd en overtuigend klinkende ‘The Mouth’ het meest tot uiting. Zo blijft Birthmarks een haast ongrijpbaar album vol eigenzinnige nummers. ‘Cleaning Ritual’ is weer een instrumentaal industrieel klinkende track vol elektronica met een bijdrage van ook al eigenzinnige Jenny Hval en afsluiter ‘There No Moon’ is waarschijnlijk de meest ingetogen track. Het wat dromerige maar toch sfeervolle karakter van Colt heeft Hilary op Birthmarks achter zich gelaten. Dit album is echt tot stand gekomen vanuit het innerlijke gevoel van de laatste twee jaar. Zelf schrijft ze hierover: “Recorded whilst heavily pregnant in the winter of 2019, Woods explores the oscilating and volatile processes of self-hood, survival and becoming”. Een album met een verhaal. Boeiend, interessant, maar niet altijd even toegankelijk en met een duidelijk duister randje. Eentje in de categorie voor de geoefende luisteraar. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

2020 Maart week 10

Swamp Dogg - Sorry You Couldn't Make

Label Joyfull Noise

Beoordeling 8

Review Jerry Williams Jr., de inmiddels 77-jarige zanger die wij beter als Swamp Dogg kennen, is terug met een nieuw album. Een jaar nadat het experimentele Love, Loss and Auto-Tune uitkwam keert hij definitief terug keer naar het geluid van de “Southern Soul” met het album Sorry You Couldn’t Make It dat vandaag uit kwam. Sorry You Couldn’t Make It pakt je meteen in met een fantastisch Hammondorgel in de opener ‘Sleeping Without You Is A Dragg……’. Deze rustige, ietwat sentimentele ballad wordt meteen overladen met dat ‘Southern Soul”-sausje waar Williams al sinds jaar en dag garant voor staat. Zijn diepe stem, de blazers en de backing vocals maken het geheel af en laten we ook even vaststellen dat het een ongelofelijk originele titel is. Williams is sinds de jaren ’60 actief in de muziekscene, zowel als artiest maar ook als producer (o.a. Irma Thomas en Doris Duke), en heeft in al die jaren al een indrukwekkend aantal platen uitgebracht. Het lijkt wel dat hoe ouder hij wordt, deze te productiever hij wordt want vorig jaar bracht hij nog Love, Loss en Auto-Tune uit, een album dat met de medewerking van Justin Vernon (Bon Iver) tot stand kwam en een wat meer elektronisch karakter had. Maar met Sorry You Could’t Make It pakt hij terug naar de muziek waar hij al zijn hele leven én carrière mee geassocieerd wordt; de “Southern Soul”. Een aantal nummers zijn heerlijk melancholisch zoals de ballad ‘Don’t Take Here (She’s All I Got)’ en het hartverscheurende ‘I Lay Awake’. Maar er is ook genoeg moois terug te vinden dat wat meer dynamiek heeft zoals ‘Family Pain’, dat ons terug doet denken aan de Soul uit de jaren ’70, aangevuld met een vleugje Blues. Bij ‘Good, Better, Best’ is de blazerssectie weer nadrukkelijk aanwezig. Ook op dit album is Justin Vernon op de achtergrond aanwezig en zijn gitaarspel zorgt er mede voor dat dit album op een hoger niveau wordt getild. Op dit nieuwe album zijn er ook twee bijdragen van country-legende John Prine waarvan ‘Please Let Me Go Round Again’ meest noemenswaardig is. Williams is toch het beste bij die doorleefd klinkende nummers die ook in de jaren ’70 uitgebracht zouden kunnen zijn. ‘I’d Rather Be Your Used To Be’ is prachtig maar met ‘Billy’ schenkt hij ons een heuse tranentrekker als hij op het graf van zijn overleden vrouw verteld dat hun zoontje Billy zijn eerste stapjes heeft gezet. Met dan Love, Loss & Autotune kleurde de sympathieke Amerikaan nog wat buiten de bekende lijntjes maar met Sorry You Couldn’t Make It pakt hij terug naar dat geluid waarmee hij al decennia succes heeft en tot een soort van cultheld is uitgegroeid. Een meer dan goed album waarbij Williams probleemloos wat Country en Blues aan zijn donkere Soul weet toe te voegen en we kijken nu al uit naar het volgende album. Veel luisterplezier.

Mandy Moore - Silver Landings

Label Verve Forecast Records

Beoordeling 8

Review Na een stilte van een kleine tien jaar is de Amerikaanse singer/songwriter eindelijk terug met een nieuw album. Met Silver Landings, waarop tien nummers te beluisteren zijn, neemt ze afscheid van een lastige periode en is er dus eindelijk een opvolger van Amanda Leigh uit 2009. Mandy Moore is dus na een afwezigheid van een kleine tien jaar terug. Haar huwelijk met de bekende muzikant Ryan Adams liep stuk, waarbij inmiddels wel is duidelijk dat Adams het nodige wangedrag heeft vertoond tijdens dat huwelijk. DE laatste jaren gaf ze al aan dat ze veel nieuwe muziek geschreven had maar tijdens het verstikken huwelijk met Adams was daar geen ruimte voor. Samen met haar huidige partner, Dawes’ Taylor Goldsmith schreef ze de muziek voor dit nieuwe album en duidelijk is dat het geheel een stuk rijper klinkt. ‘I’d Rather Lose’ is een aangenaam Countryrock nummer waarmee het album geopend wordt. De nummers, vaak vormgegeven door gitaren, piano en drums luisteren makkelijk weg en tracks als ‘Save A Little For Yourself’ of de ode aan haar woonplaats ‘Tryin’ My Best, Los Angeles’, luisteren makkelijk weg. Dat ze inmiddels gegroeid is al persoon en haar persoonlijkheid heeft teruggevonden blijkt wel uit enkele nummers die erg persoonlijk zijn. Luister maar eens naar ‘Fifteen’, een nummer waarbij ze terugkijkt naar de periode toen ze op jeugdige leeftijd werd (“Missed prom, missed graduation/No college in the fall/On the road with the boy bands/Singing for people in the mall”). Al luisterend naar Silver Landings is het niet vreemd dat er herinneringen boven komen drijven aan artiesten en bands die we allemaal kennen. Namen als Sheryl Crow en Linda Rondstadt zijn meer dan logisch en bij ‘Easy Target’ horen we duidelijk de invloed van Fleetwood Mac. Silver Landings is dan ook een plaat waarbij ze duidelijk de jaren ’70 Rock uit California combineert met haar singer/songwriter kwaliteiten. ‘Stories Reminding Myself Of Me’ is hier een uitstekend voorbeeld van en valt op tussen de wat rustigere nummer op het laatste deel van het album. Het akoestische ‘Forgiveness’ is er daar één van, samen ‘If That’s What It Takes’, dat een wat meer countryachtig karakter heeft. De titelsong is ook de afsluiter en mooi is de bescheidenheid waarmee gitaar, keys en drums worden ingezet om de stem van deze Amerikaanse nog één keer te etaleren. Silver Landings is gewoon een prima album waarbij we allerlei muziekinvloeden door elkaar heen lopen met als rode draad de Country-Folk-Rock sound. Ook tekstueel zit het prima in elkaar waarbij Mandy ons af en toe ook meeneemt in haar privéleven. Veel luisterplezier.

Rose Cousins - Bravado

Label Outside

Beoordeling 8

Review De Canadese Rose Cousins is een zeer gerespecteerde singer/songwriter met een Juno-Award achter haar naam en een Grammy-nominatie voor haar album Natural Conclusion uit 2017. In februari 2018 ging ze de studio in met de intentie om met enkele sessiemuzikanten uit Toronto met wie zal altijd al had willen werken een single op te nemen. Het werd uiteindelijk een heel album (haar vijfde) dat de titel Bravado heeft meegekregen. Bravado is een mooi, intiem en persoonlijk album geworden met een diepere boodschap; eentje waarin we ons waarschijnlijk allemaal in meer of meerdere mate herkennen. Zelf zegt Rosie hierover: “those who struggle with loneliness and those wishing they had more time alone”. En natuurlijk hoe we als mens écht zijn en hoe we onszelf naar de buitenwereld presenteren. De opener ‘Benefits Of Being Alone’ snijdt dit thema meteen aan (“it's breakneck Monday morning and I can take it slow / Pour cream into my coffee fresh from off the stove / I replay my favourite saddest song to remember how it goes / Or I pick up where I left off with last night's episode / If you're interested I could tell you more / Of the benefits of being alone”). Het is één van de nummers die wat meer vaart hebben en door de piano roept het wat associaties op met muziek van Billy Joël. Overigens wordt dit nummer als een “reprise” als voorlaatste track nog een keer akoestisch gespeeld en het is lastig welke versie mooier is; de met “bravoure” gespeelde uptempo versie of de stripped-down variant. De vrije vertaling va Bravado is bravoure en dat past natuurlijk perfect bij de eerder genoemde thema’s. De titel is verwerkt in de tekst van het soepele ‘The Expert’, waarin Rose de hoofdpersoon ook als zodanig omschrijft. ‘The Return’ (Love Comes Back) kent de nodige tempowisselingen en wordt knap opgebouwd tot één van de betere songs van dit album. Natuurlijk pakt Rose terug naar mooie, intieme singer/songwriter liedjes binnen het Roots-genre zoals ‘The Agreement’ en ‘The Fraud’, waar ze mooi op piano wordt begeleid en breekbaarder als nooit eerder klinkt. Omgeven door een aantal top sessiemuzikanten zoals Joshua Van Tassel (drums), Robbie Grunwald (keys), Brian Kobayakawa (basgitaar) en Dean Drouillard (gitaar) neemt de Amerikaanse ons mee in haar verhalen. Zo nu en dan weet ze ons te verrassen zoals met het amper 40 seconden durende ‘The Din’ en met de afsluiter ‘The Truth’. Beide tracks lijken een soort van demo’s. Tussendoor zijn we dan nog getrakteerd op het prachtige ‘The Swimmer (To Be An Old Man)’ en de adembenemende pianoballad ‘The Lullaby (My Oldest Love)’, een nummer dat ze samen met Tim Baker schreef. Bravado is een smaakvol, persoonlijk album geworden. Rose Cousins bewijst nog maar eens op haast poëtische wijze dat ze talent heeft voor het schrijven van songteksten. Tussen al dat geweld binnen de Roots-muziek is Bravado een mooi album met bespiegelingen en vraagstukken waarin een ieder zich in dit digitale tijdperk zal herkennen. Veel luisterplezier.

Robert Vincent - In This Town You're

Label Thrity Tigers

Beoordeling 8.5

Review Hij is inmiddels de veertige gepasseerd en toch is In This Town You’re Owned pas zijn derde album. We kunnen de Britse singer/songwriter Robert Vincent dan ook met recht een laatbloeier noemen. Met dit nieuwe album levert de uit Liverpool afkomstige Vincent het bewijs dat hij over een meer dan gemiddeld talent beschikt. Hij groeide op in Liverpool met muziek van o.a. Waylon Jennings. Pas op latere leeftijd koos hij voor de muziek waarbij hij zich het meest comfortabel voelt bij Americana en aanverwante stijlen. In 2013 kwam zijn debuutalbum uit en in 2016 ontving hij de ”Emerging Artist Award” van Bob Harris. Met dit derde album bewijst Vincent een begenadigd liedjesverteller te zijn waarbij zijn benadering echt heel simpel is; “It’s the micro and the macro, you could look at that as a small town or you could look at that as the world. That’s kind of what this new album’s about. I couldn’t help but write about those things that have been going on over the last two or three years. Whether it’s this country or America, whether it’s Trump or Brexit, everyone’s now in a furor, so it’s all about that “. Natuurlijk is het niet vanzelfsprekend dat deze Brit een heerlijke plaat vol met Rootsmuziek van hoog niveau maakt. Omgeven door een zeskoppige band én de gelouterde producer Ethan Johns (o.a. Paul McCartney, Ray LaMontagne ) presenteert hij toch een haast perfecte mix van blues/country/folk muziek. In een tijdsbestek van een kleine twee weken werden de tien liedjes live ingespeeld in de Rockfield Studios in Wales. De ballads zijn doordrenkt van tegengestelde emoties als gelatenheid en verlossing maar er zijn ook een aantal uptemponummers te bewonderen op dit album. ‘The Kids Dig God Anymore’ krijgt door de accordeon een prachtig melancholisch randje, terwijl hij met ‘The Ending’ een prachtig liefdesliedje (“It holds you / It feels you / Protects you / In times of pain”) neerzet. Op het uitgebalanceerde ‘I Was hurt Today But I’m Alright Now’ zorgt de meerstemmigheid en het instrumentarium er voor. Zoals gezegd zitten er lekkere uptempo nummers bij. ‘Concundrum’ klinkt als een soepele hedendaagse Americana song met banjo en backing vocals subtiel op de achtergrond terwijl we met ‘My Neighbour’s Ghost’ een onvervalste Rock ’n Roll song voorgeschoteld krijgen. Bij ‘If You Were You’ is daar een vleugje ‘70’s Rock terug en bij afsluiter ‘Cuckoo’ horen we zelfs wat gospel terug. Twee tracks verdienen een speciale vermelding; het bijna acht minuten durende meeslepende ’Husk Of A Soul’ maar vooral het nog één minuut langere ‘The End of The War’; een prachtig weids uitgesponnen nummer met Country invloeden dat door Vincent vrijwel akoestisch wordt neergezet en van de eerste tot de laatste seconde boeit. Robert Vincent bewijst eens te meer op In This Town You’re Owned een zeer getalenteerd songwriter te zijn die zich haast moeiteloos begeeft in dit Americana-genre. Zowel tekstueel als muzikaal een uitgebalanceerd, helder klinkend album waarbij Vincent ook nog eens laat horen over een prima stemgeluid te beschikken. Een aanrader. Veel luisterplezier.

New Hope Club - New Hope Club

Label EMI / Virgin

Beoordeling 7

Review Het Britse trio New Hope Club piekt meteen met hun titelloze debuutalbum naar de hoogste regionen van de UK-charts. Met dit sprankelende debuut willen ze de criticasters de mond snoeren die de band het etiket van de volgende Boyband. Blake Richardson, George Smith en Reece Bibby komen in oktober 2015 bij elkaar een plaatsen verschillende covers op YouTube. Vervolgens worden ze ontdekt, volgt er een eerste EP (Welcome To The Club) en een tweede EP en nu is daar dat debuutalbum dat in de UK meteen hoge ogen gooit. Natuurlijk is de vergelijking met Boybands als Backstreet Boys en One Direction een logische als we naar de dertien liedjes luisteren op dit album. Maar toch is er een verschil want deze drie adolescenten spelen wel zelf de meeste instrumenten en aan de hand van producers Matt Rad (o.a. One Direction, Little Mix) en Jason Evigan (o.a. Dua Lipa) levert dit trio een plaat af vol met herkenbare, mainstream popliedjes. De heren hebben drie jaar lang aan dit album geschreven, geschaafd en nog een keer geschaafd met als resultaat dertien tracks. Het merendeel hiervan is lekkere feelgood-pop met uptempo beats zoals opener ‘Love Again’, ‘Medicine’, het catchy ‘Serious’, ‘Crazy’ en met ‘Why Of Why’ hebben ze een refrein dat niet uit je hoofd te krijgen is. Natuurlijk vinden we ook wat rustigere nummers terug zoals het semi-akoestische ‘Give Me Time’ en de ballad ‘Let Me Down Slow’. Ook horen we een tweetal samenwerkingen; bij ‘Let Me Down Slow’ is het R3HAB die een bijdrage levert en ‘Know Me Too Well’ horen we de Mexicaanse superster Danna Poala en met de wat Latin-achtige invloeden is dit één van de sterkste tracks. In Engeland hebben ze een nieuwe band gevonden die omarmd wordt. Met al meer dan 200 miljoen streams en een top-10 notering voor hun debuutalbum is New Hope Club een gearriveerde naam. Evengoed is het wel veel van hetzelfde wat we horen met ‘Know Me Too Well’ als positieve uitschieter. Ben benieuwd of het enthousiasme ook overwaait naar vasteland. Veel luisterplezier.

Tami Neilson - CHICKABOOM!

Label Outside / V2

Beoordeling 8,5

Review Soms zijn er artiesten bij wie de puzzelstukjes ineens op hun plaats lijken te vallen. Het nieuwe album CHICKABOOM! van de Nieuw Zeelandse (geboren in Canada) Tami Neilson wordt waarschijnlijk haar wereldwijde doorbraak. Op haar vorige album SASSAFRASS! uit 2018 werd al duidelijk dat met haar eigenzinnige mix van Blues/Soul/Country en Rockabilly we met een uitzonderlijk talent te maken hadden. Met de krachtige opener ‘Call Your Mama’ stroopt ze meteen de mouwen op en worden we de kamer ingeblazen; het nummer, dat een heerlijke “Southern twang” heeft, geeft meteen de richting en weet vanaf de eerste noot de juiste snaar te raken. De in Nieuw Zeeland woonachtige Tami is daar al een hele grote mevrouw; een statuur die ze op dit album volledig waar maakt want vocaal is de 42 jaar oude Tami ongenaakbaar. Het gevoel van Blues, Country en Rock ‘Roll van enkele decennia geleden loopt als een rode draad door CHICKABOOM! Het swingende ‘Hey, Bus Driver’ is een dampende Rockabilly-song terwijl ze met een heerlijk accent op ‘Queenie Queenie’ alleen door wat percussie wordt begeleid, maar waarbij het toch onmogelijk is om stil te blijven zitten. En die Rockabilly-sound horen we bij ‘Tell Me That You Love Me’ nog eens terug waarbij Tami de woorden en zinnen in een onnavolgbare snelheid weet uit te spreken. Het lijkt wel een rap. Ook ‘Sister Davis’, een eerbetoon aan Mavis Staples, heeft een ongekende energie. Die retro-, vintageachtige sound is echt heerlijk en past perfect bij de diepe stem van Tami. Het is prachtig om haar cynische lach te horen tijdens ‘Ten Tonne Truck’ dat ook weer sfeertje uit die Zuidelijke Staten van de VS oproep en zich ergens op het snijvlak van Blues en Country bevindt. Centraal op het album staat de Blues/Soul-ballad ‘You Were Mine’, het absolute hoogtepunt van dit nieuwe album waarbij zowel muzikaal als vocaal alles klopt en waar Tami het uiterste van haar stem vergt. Het kan ook niet anders dan dat we gaandeweg de vergelijking trekken met artiesten als Etta James, Wanda Jackson en Amy Winehouse uit recentere tijden. Mooi is het contrast bij het zoete ‘Any Fool With A Heart’, compleet met ooh’s en aah’s. Maar toch past dit nummer, dat doet denken aan de liedjes van Patsy Cline uit de jaren ’50, perfect in de tijdsgeest van dit album. Als we een minpunt kunnen vinden dat is het dat de tien nummers nog geen half uur speeltijd klokken. Maar een kniesoor die daar op let want CHICKABOOM! is zo’n geweldig album dat je dat snel vergeet. Een album dat met een ongelofelijke energie en passie gemaakt is en heerlijk aanstekelijk werkt. Op de vraag of de muziek van Tami nu blues, soul of country is kunnen we maar één antwoord geven; dit album heeft alles! Het bijgevoegde boekje met artwork is zelfs in stijl. Tami Neilson is de absolute ontdekking van dit nog prille muziekjaar. Veel luisterplezier.

Rebecca Foon - Waxing Moon

Label Constellation Records

Beoordeling 8

Review De inmiddels 41-jarige Canadese celliste/zangeres Rebecca Foon is in haar thuisland een meer dan gerespecteerde artiest. Haar eerste soloalbum Waxing Moon, dat op het onafhankelijke Constellation Records uitkomt, staat ook in het teken van de inmiddels wereldwijde discussie omtrent de klimaatproblematiek. Rebecca Foon brengt dus met Waxing Moon haar eerste album uit onder haar eigen naam maar ze is absoluut geen onbekende in de muziekwereld; we kennen haar al vanuit het Post-Rock ensemble Esmerine, als lid van The Silver Mt. Zion Memorial Orchestra en onder haar artiestennaam Saltland. Met Esmerine won ze in 2014 zelfs een Juno-Award voor beste instrumentale album (Dalmak). Voor dit album, een noodkreet voor Global Warming, kreeg ze de hulp van een scala van Canadese artiesten zoals Richard Reed Perry (Arcade Fire), Sophie Trudeau (GYBE), Patrick Watson e.a. Het album heeft hoofdzakelijk een wat minimalistisch karakter, mede ingegeven door het spaarzame instrumentarium dat wordt gebruikt zoals cello, piano en viool. Enkele nummers zijn instrumentaal zoals de klassiek klinkende opener ‘New World’, waar we Rebecca op piano horen en ‘Another Realm’ kan zo maar als soundtrack voor een film fungeren. De langgerekte klanken zijn hier sfeerbepalend. Maar op de meeste nummers horen we dat de Canadese ook vocaal sterk is. ‘Pour’ en ‘Dreams To Be Born’ zijn spookachtig mooi en bij ‘Ocean Song’ is het samenspel tussen piano en haar stem in balans. De titelsong is eenvoudig weg adembenemend en ‘This Is Our Lives’ heeft ook wie dat dromerige over zich. Naast de vocale bijdrage van Patrick Watson op ‘Vessels’ kent Waxing Moon kent Waxing Moon één muzikale verrassing, nl. ‘Wide Eyes Open’, een meer uptempo nummer dat als breekpunt op het album fungeert en waar we ook drums en elektrische gitaar horen en waar Jace Lasek een belangrijke bijdrage levert. Waxing Moon is een collectie van prachtige, uitgerekte soundscapes dat weer een nieuw hoofdstuk aan haar discografie toevoegt. Overigens gaat de opbrengst van dit album naar de door Rebecca en Jesse Paris Smith opgezette non-profit organisatie Pathway To Paris die zich inzet voor het algemene klimaatbewustzijn. Mooi, oprecht en muzikaal boeiend. Veel luisterplezier.

De wereld waar muziek in zit.

stuur een mail voor naar info@noordevents.nl

Zoeken

Getwitter & kabaal

Rolling Stones - Living In A Ghost Town

2020 week 27 juni

James Brown – Collected

Airbag - A Day AT The Beach

Wing Defence – Friends (EP)

Paul Weller - On Sunset

Ray LaMontagne - Monovision

2020 week 26 juni

Micke & Lefty Ft. Chef – Let The Fire Le

Jessie Ware – Spotlight

Dream Wifes – So When Youre Gonna

EMBR – 1823

Larkin Poe – Self Made Man

Sammy Brue – Crash Test Kid

2020 Juni Week 25

Bob Dylan – Rough and Rowdy Ways

Wire - 10.20

Norah Jones – Pick Me Up Off The Floor

Jack Garratt – Love Death & Dancing

Flying Horseman – Mothership

Absynthe Minded – Riddle of the Sphinx

Jehnny Beth – To Love is to Live

Hinds - The Prettiest Curse

2020 Juni Week 24

Sports Team – Deep Down Happy

Sin Savage – Lost in the Dark

Electric Mob – Discharge

Armored Dawn – Viking Zombie

Maserati – Enter The Mirror

At First – Deadline

Photay - Waking Hours

Avondlicht - Hyperromance

2020 Juni Week 23

Neil Young - Homegrown

Teddy Thompson - Heartbreaker Please

Lewis Watson - The Love That You Want

Gary Olson - Gary Olson

Brigid Mae Power - Head Above The Water

Cellar twins – Duality

House of Lords – New World New Eyes

Smoove & Turrell - Stratos Blue

2020 Mei week 22

Jaime Wyatt - Neon Cross

Nicole Atkins - Italian Ice

Choir Boy - Gathering Swans

Katie Von Schleicher - Consommation

Rolling Blackouts C.F. – Sideways To Ne

Nightports – w/ Betamax

Rush – Permanent Waves

Kaitlyn Aerelia Smith – The Mosaic of Tr

Lady Gaga – Chromatica

Vandenberg – 2020

One Desire - One Desire

Nick Mulvey – Begin Again

Her Chariot Awaits – Her Chariot Awaits

FM- Synchronized

2020 Mei Week 21

Sohnarr - Coral Dusk

ADULT - Perception is/as/of Deception

Moses Sumney - Grae

Trace Mountains - Lost In The Country

Jason Isbell and the 400 Unit – Reunions

Public Practice - Gentle Grip

Selah Sue - Bedroom

The 1975 - Note of a Conditional Form

Combo Qazam – Flight Music

Temple Renegade - The All is None

Gallia – EverFlame

The Dears – Lovers Rock

2020 Mei Week 20

Dennis DeYoung – 26 East: Vol. 1

Steve Earle & the Dukes – Ghost of West

Moby – All Visible Objects

Wooden Faces – Flying the Wrong Way

Pretty Maids – Maid in Japan, Back To Th

Duncan Laurence – Worlds on Fire