Label Ear Music

Beoordeling 9

Review Ze is inmiddels 72 jaar. De Amerikaanse soulzangeres Patricia Ann Cole die wij kennen als P.P. Arnold en eigenlijk het grootste deel van haar leven in Engeland heeft gewoond en gewerkt brengt nu toch wel onverwacht een album uit met nieuw materiaal onder de titel The New Adventures Of …… We gaan terug naar de jaren ’60. Patricia is afkomstig uit een gezin van zes met roots in de gospelmuziek en op jonge leeftijd trouwt ze en wordt moeder van twee kinderen. Op 17-jarige leeftijd doet ze op initiatief van twee vriendinnen auditie als achtergrondzangeres bij Ike & Tina Turner. Het zou het begin van een totaal ander leven betekenen. Als één van de Ikettes tourde ze met Ike & Tina Turner en vestigde ze in Engeland. Ze werd ontdekt door Mick Jagger, kreeg een platencontract bij het Immediate platenlabel en bracht twee soloalbums uit. Ze scoorde een hit met haar vertolking van ‘The First Cut Is The Deepest’ (Cat Stevens) en ‘Angel Of The Morning’ maar daarna wordt het qua solowerk stil. Wel verdient ze haar sporen als achtergrondzangeres bij grote namen als Billy Ocean, Paul Weller, Eric Clapton, Barry Gibb en vele anderen. En nu is daar dan ineens een totaal nieuw album, met maar liefst 15 tracks en een speeltijd van een ik uur! Op The New Adventures of P.P. Arnold is het haast alsof de tijd sinds die jaar ’60 heeft stilgestaan; rijk en weelderig georkestreerde nummers met die karakteristieke sound. Luister maar eens naar de opener ’Baby Blue’ waar de soul de juiste klassieke accenten meekrijgt door de strijkers, blazers en de backing vocals. Bij een nummer als ‘The Magic Hour’’ weet de Amerikaanse weer de ‘Westcoast’ sound te banderen maar ook weer in dat bloemrijke. De “classic soul” sfeer weet P.P. niet allen te creëren bij de wat meer uptempo nummers. Ook bij een ballad als ‘Though It Hurts Me Badly’ is de grandeur van weleer duidelijk aanwezig en voelbaar. Bij ‘Different Drum’ gaan we terug in de historie; oorspronkelijk uit de jaren ’60 en inde uitvoering van Linda Rondstad brengt dit nummer herinneringen terug met behoud van die sfeer maar dan in een souljasje. Ook ‘I’m A Dreamer’ is een cover maar hier kiest ze voor een ballad. ‘Daltry Street’ is meeslepend, ‘Still Trying’ brengt de Doo-wop terug en met ‘Last Thoughts on Woodie Guthrie’ hebben we meest bijzondere track; een bijna tien minuten durende “spoken lyric’, gebaseerd op een gedicht van Bob Dylan. Persoonlijk is de afsluiter van dit “dubbel-album”; een met gospel-invloeden doorspekte ballad waarin ze terugblikt naar haar overleden dochter. Kippenvel. The New Adventrues of P.P. Arnold is een geweldig plaat; eigentijds maar evengoed met de herkenbare invloeden uit de Soul-periode uit de jaren ’60 in combinatie met andere muziekstijlen. Zelf zegt ze hierover: “It’s great that I’m coming back with this record. Even now, I’m still finding my way, because the industry changes every decade, and you’re sometimes out of the loop. For me it’s all about faith, meditating, love, praying… try to be ready and don’t give up the fight. That’s the message.”. Dit album is echt een verrassing en iets dat je gewoon in je platenkast moet hebben. Veel luisterplezier.

Label Signature Sound

Beoordeling 8

Review Eilen Jewell is geen vreemde in muziekindustrie. Ze wordt vrijwel altijd in één adem genoemd met de broeierige Americana sound en ook dit nieuwe album Gypsy vormt hier geen uitzondering op. Zelf is ze afkomstig uit het veel noordelijk gelegen Boise, Idaho. Samen met haar men (producer en drummer Jason Beek) maakt brengt ze al sinds 2008 platen uit. Als we haar discografie een beetje afstoffen zien we dat ze een aantal live-albums uitbracht en ook een coveralbum vol met tributes van Loretta Lynn. Haar laatste soloalbum Sundown Over Ghost Town Blues dateert al weer van 2015 maar nu is er dus weer een album met eigen werk. ‘Crawl’ is de titel van de openingstrack en met dit countryrock nummer wordt meteen de toon gezet; drums en basgitaar zorgen voor de ritmesessie en Eilen en gitarist Jerry Miller zorgen voor de rivaliserende gitaren en Katrina Nicolayeff op viool zorgt voor de spreekwoordelijke kers op de taart. ‘Beat The Drum’ stroomt de speakers uit en drijvende gitaren en zwevende violen. De Titelsong is een stuk ingetogener en is een wat dromerig Coutryfolk nummer waar de gitaar met de juiste subtiliteit aanwezig is. Met ‘These Blues’ neemt ze ons mee naar het gevoel dat Hank Williams ons ook kon geven en ‘Working Hard For Your Love’, dat door de tempowisselingen erg interessant is, doet denken aan het werk van Petty. Ook zij is één van die artiesten die zich niet kan vinden in het huidige klimaat van de VS en met ’79 Cents (The Meow Song) hebben we een onvervalst protestliedje dat we met zijn allen mee kunnen zingen en dat Eilen schreef toen Trump net tot nieuwe president verkozen was. Zoals gezegd kent dit album maar één cover; ‘You Cared Enough To Lie’ (van legende Pinto Bennett) en ook op dit Honky-tonk country folk nummer horen we de “fiddle”. Het laatste deel van het album kent de meest indringende songs; de prachtig ingetogen ballad ‘Who Else But You’ en het indringende ‘Witness’ zijn een opmaat voor het meest persoonlijke nummer, ‘Fear’. In dit akoestische nummer neemt Eilen ons mee naar de angsten die je alleen als moeder kent…… Gypsy is een krachtig album met een wat donkere ondertoon. Eilen laat wederom horen de kunst te beheersen om verschillende stijlen zoals Rock, Blues, Folk en Americana moeiteloos te combineren. Verder zijn de teksten sterk, het instrumentarium van grote klasse en de nummers bieden meer dan voldoende variatie. Een absolute aanrader. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Label Epictronic

Beoordeling 7,5

Review Het is het derde album van de gothic band uit Amerika. De band is aangesloten bij het Animal Liberation Front en hierbij staat dan ook het moraal voorop. Dierenleed en wellicht de bio industrie zijn de thema’s waar men zich hard voor maakt. De band weet met veel elektronica een bombastisch geluid te maken en dat maakt het dan ook lastig, omdat het hoorbaar is. Hoewel de zangeres zich prima staande houdt is het vooral de elektronica dat de metal sound moet maken het probleem. Het is wel vol maar geen Within Temptation volheid. Daar staat een band met een thema! Al is het idee van dit trio wel te waarderen. Met titelnummer en songs als ‘Dare to Be Yourself’ gaat het goed, zowel in de vorm van overdenking van de teksten als muzikaal. Met ‘Disfigured in Karma’ wordt de muziek chaotisch en niet meer passend bij de teksten. Het staat erg los van elkaar, net als ‘Sarin’ waarbij het klinkt alsof het muziekdelen tot een song aan elkaar gekoppeld zijn. Dit maakt het juist zo zonde, omdat de bedoeling goed is en het verhaal zeker in US ruimte nodig heeft om het te laten landen. Dan is de muzikale vorm die men heeft genomen wat onder de maat, maar hierdoorheen prikkend is het best een aardig album en zijn er zeker mindere te vinden.

Label Epictronic

Beoordeling 8

Review De Engelse indie rockact Guilt Coins opereert ergens tussen Essex en London. Van de heren verscheen afgelopen jaar het album Keep the Kick, maar is nu overal verkrijgbaar. Dat is een meerwaarde want het is een erg lekker album! Met de vrolijke klanken van ‘Ego Like That’, het pakkende openingsnummer en titeltrack is het album goed gestart. Het smaakt naar meer en dat wordt door de heren dan ook gegeven. Wanneer de uptempo songs van the Beatles vermengd wordt met the Jam, dat komen we in de buurt van Guilt Coins. Het is ook typisch Engels waardoor songs als ‘Betty Myself’ en ‘Iza Crime’ de sfeer van Blur weet te pakken en men met ‘Jesus H, Christ’ de family Gallagher een knipoog geeft. Het is dan ook verrassend dat deze act nog steeds niet is doorgebroken en niet op de festivals staat. Het album is zeker een must om even naar te luisteren, dan ben je snel verkocht. Mooie plaat!

Label Frontiers srl

Beoordeling 8

Review Wanneer Larry King jazzpianist John Blasucci ontmoet werd er gewerkt aan de songs die hun muzikaal verbinden. Het resultaat is de band Soleil Moon. Als zanger van de melodic rockact Human Factor weet King met Blasucci songs om te vormen tot lichte poprock dat in de lijn ligt van Styx. Het is ook niet helemaal verwonderlijk dat Blasucci bij Dennis DeYoung (Styx) opduikt. Met Micheal Thompson van Pat Metheny is het feest helemaal compleet. Inmiddels zijn we 10 jaar later en het derde album van King en Blasucci is nu daar. Wederom weten de heren prachtige luchtige popsongs te maken. Songs als ‘Here For You’, ‘Just So You Know’ en de knuffelballad ‘Halfway To Knowhere’ brengen niets nieuws, maar zijn allen zeker pakkend. Soms bombastisch en dan weer klein intiem. Alles is goed en mooi gezongen en soms wat te klef en zoet alsof het Eurovisie songfestival al is begonnen. Laat je niet in de luren leggen door de hoes, het is het een heerlijke plaat in de serie van de American rock sound. Daar waar Styx heer en meester zijn past dit prima als support in de schaduw van meesters.

Label Frontiers srl

Beoordeling 7

Review De sleazerockers uit Memphis waren in de jaren 80 al op de goede weg. Met zanger Todd Poole werd de band populair en paste dit in het rijtje van VanHalen, Skid Row, Ratt en Black and Blue. Met Mike Clink achter de knoppen had men wel een producer die deze muziek tot grote hoogte kon brengen, maar de Guns & Roses status heeft men nooit kunnen bereiken. Todd Poole het nog met de band Saliva, die overigens meer albums heeft gemaakt dan Roxy Blue, maar zoekt het toch in het sessie werk. Hierbij valt hij onder het systeem van Frontiers label en is er een stap gezet tot de reunie van Roxy Blue. Ditmaal met een andere gitarist Jeff Caughron, omdat de oude gitarist een lucratieve zaak heeft opgebouwd. De sleazerockers brengen direct wat je van hun wil horen. De stevige songs als ‘Rockstar Junkie’, ‘Silver Lining’ en ‘Scream’ klinken net zo voorspelbaar als de titels doen vermoeden. Met de ballad ‘Collide’ heeft men weer een 80’s knuffelrock juweeltje in handen. Daarna volgt de band het pad van de powerrock weer. Met een stevig raise your fist song ‘Human Race’ en ‘What is it Like’ brengt men wel veel energie op de plaat, maar niet wat verrassend en wordt het album een soort doorsnee rock album waar in de jaren 80 veel van zijn gemaakt. We hadden er ietsje meer van verwacht.

Label Frontiers srl

Beoordeling 7,5

Review Het verhaal van de band Unruly Child gaat terug naar de begin jaren 90. Eigenlijk is er niet veel van deze act te vinden als Unruly Child, maar de heren hebben zeker ene bijzondere carrière in d rockwereld. Marcie Michella Free is de voormalige zanger van de band King Cobra die toch tot de topacts van de AOR behoorde. Dit was toen nog onder zijn naam Mark Free. Wanneer Mark zijn transformatie naar Marcie inzet, stopt deze band half jaren 90. Gitarist Bruce Gowdy weet met Stone Fury en World Trade de wereld te veroveren en toetsenist Guy Allison sluit aan bij de Doobie Brothers. Wanneer de band met regelmaat een reünie album voortbrengt is het nooit tot een volledige doorbraak gekomen. Nu weet de originele band weer een album te maken dat er mag zijn! De songs zijn weer speels binnen de melodic rock. De band weet te openen met ‘Living in Someone Elses Dream’. Pakkend en gelijk een knipoog naar de 80’s rock. Opvallend zijn hier weer de toetsen die sterk aanwezig zijn. Rechttoe rechtaan met ‘All Over The World’ en het pakkende ‘Dirty Little Girl’ of de ballad ‘Breaking the Chains’ zijn prima songs waarbij we niet hoeven afvragen of de stem van Mike naar Marcie veel invloed heeft voor de muziek. Haar (voormalig zijn) stem klinkt nog steeds als een klok, waardoor de band niets inboet ten opzichte van toen. Goede liedjes en pakkende rock refreintjes.

Label Frontiers srl

Beoordeling 7,5

Review De Amerikaanse rockact Spread Eagle wist begin jaren 90 de rockscene te verrassen met acceptabele rockalbums. Het bleef bij twee waarna de band zich ophief. Rob DeLuca komen we later tegen bij Skid Row’s Sebastian Bach en UFO. Inmiddels is de band verschillende malen opnieuw gestart en ligt er na vele jaren een album met de toepasselijke titel Subway To The Stars. De melodieuze rocksound is nog steeds puntig en lekker uptempo met ‘29th of Februari’, ‘Sound of Speed’ en het titelnummer. Het lijkt alsof de tijd voor deze jongens geen enkele invloed heeft gehad. De boyrockers klinken als vanouds en gitarist Ziv Shalev weet de pakkende aansluiting met de rest te vinden. Pakkend zijn de cello klanken en drive van ‘Dead Air’ dat wellicht het beste nummer van het album. Het tweede deel van het album kent geen verrassingen. Toch is het een heerlijk voorspelbare melodic rock album zonder poespas en sluit het met een mooie ballad, ‘Solitaire’ af

Label Roadrunner/ warner

Beoordeling 8

Review Het is inmiddels 5 jaar geleden dat de Amerikaanse rockact Slipknot een aangrijpend album op de markt bracht. Het album .5 The Gray Chapter was opgedragen aan de bassist Paul Gray. Hij overleed in 2010 en dat had nogal wat impact binnen de band. Nu heeft Corey Taylor de band weer op de rit. Wanneer dit album klaar ligt om uitgebracht te worden en de tour van start kan gaan, overlijd de dochter van drummer Shawn (Clown) Crahan en is er weer een donker hoofdstuk in de band dat een litteken meebrengt. Onlangs speelde de band toch op het Belgische Graspop waar men de openingstrack ‘Unsainted’ (intro Insert Coin even daargelaten) al ten gehore bracht. Met nieuwe maskers op worstelt de metalband nog steeds met de dood in bijvoorbeeld ‘Death Because of Death’. Het is ook niet geheel vreemd, aangezien Paul Gray samen met de voormalige drummer Joey Jordison verantwoordelijk waren voor de klankkleur en de basis voor de songs op de eerste albums, staat de band eigenlijk nu voor het eerst er alleen voor. Dit brengt nieuwe input van nieuwe bandleden en invulling over wat de historie met de band heeft gedaan. Dit krijgt als gevolg dat de band wat meer gaat experimenteren met de songs. Zoekend naar de nieuwe balans. Van de metal zangpartijen van ‘Critical Darling’ naar rappende verhaalpartijen van ‘Nero Forte’ of vervolgens intens ‘A Liar’s Funeral’ te zingen. Het gaat er vooral intens aan toe. De heerlijke drumritmes van o.a. ‘Spiders’ en de metalbeats gaan gepaard met heerlijk snelle riffs zoals we dit van de heren kennen. Wat je ook van van de clownerie denkt, het blijft een band waar je van geniet zowel live als op plaat.

Label earMusic/ V2

Beoordeling 8

Review Wanneer de new wave klanken langzaam in de mist verdween, klonk de muziek van Lloyd Cole and the Commotions als muziek in de oren. Dit is inmiddels een 35 jaar geleden en met deze 80 synthpop scoorde de band grote hits waaronder het ‘Rattlesnake’. Met de gedachte van toen is Lloyd Cole wederom de studio ingedoken en komt met een vraagteken naar buiten. En we mogen zeggen dat dit vraagteken beantwoord kan worden met een knikje van genoegdoening. Nu de jaren 80 synthpop weer populair is, past dit album weer helemaal in deze tijd. De man mag dan wel wat nors op de hoes geschilderd zijn. Hij weet met zijn subtiele rustig ingetogen zangstem altijd een mooie sfeer neer te zetten. Met ‘The Loudness Wars’ en ‘The Over Under’ zijn de maatschappelijke teksten ook weer aanwezig. Al klinkt het allemaal nog zo zoet, zijn de teksten wel zo scherp. Het was en is zijn kracht nog steeds. ‘Moments and Whatsnot’ klinkt wat gedateerd maar over het algemeen de songs als ‘Violins’, ‘The Afterlife’ en ‘Ruins’ weer mooie liedjes zoals we dit ooit van de band kennen. Of het allemaal opgepakt gaat worden zoals dit in deze tijd de popmuziek vergaat, blijft nog even een vraag. Wellicht dat het oudere publiek dit project eerst zal omarmen en hopelijk dat hij op de grote festivals weer een plekje kan veroveren om zijn prachtige liedjes zo weer voor het jonge publiek kan vertonen. Dat is hem zeker gegund.

Label Hardly Art/ Konkurrent

Beoordeling 8

Review Het vierde album van het trio uit Seattle is vooral catchy te nomen. De lichte indie songs kennen een eigen karakter waardoor de band nu steeds meer een eigen geluid heeft. Met Falling heeft men een album dat vanaf de eerste klanken prettig in het gehoor ligt. Het album opent met ‘Longest Time’ waarbij Claire England zich als zangeres met een prettige stem zich voorstelt. Maar gitarist Peter Richards en drummer Andrew Hall schuiven ook gerust naar de zangmicrofoon. Hierdoor ontstaat er een mooie afwisseling van de zangpartijen zoals met ‘Box’ en pakkende ‘Only Wish’. Al zijn de lekker uptempo indie rocksongs ‘Unexpected’, ‘How it Goes’ en het titelstuk allemaal catchy songs. Het verhaal dat Claire het vallen materiaal alleen betiteld in dat het hard stuk gaat, zoals de hoes betaamd of dat het materiaal vederlicht de bodem bereikt en hierdoor niet stuk gaat, is te vertalen naar de songs op het album Falling.

Label Innovate Lies/ Bertus

Beoordeling 7,5

Review Het zijn de Amerikaanse rockers van Long Beach die de authentieke garagerock weer doen opbloeien. De luchtige gitaren, een keyboardje en met stuwende drums doen denken aan een Happy Days aflevering waarbij de rock and roll van de jaren 50 wordt gekoppeld met de poprock van nu. Daar waar acts als Weezer de sound heeft doorontwikkeld, beginnen de Panthers bij het eerste honk. Heerlijke songs van 2 a 3 minuten. Het slepende ‘You died’ en ‘End of the Rope’ is een uitzondering naar 4 minuten maar passend in het verhaal. Het album is zeker geen album met alleen dodemans songs. De popsongs met een vleugje surfsound zijn vlot en zijn allen lekker uptempo. ‘Rat Tail’, ‘First Date’, ‘710’ en ‘TV People’ zijn toch andere verhalen. De luchtige indierock maakt dit een vrolijke plaat dat past bij de zomer!

Label Motown/ universal

Beoordeling 8,5

Review De band uit IJsland wist met hun single Little Talk al snel een groot publiek aan zich te binden. Het debuutalbum My Head is an Animal werd dan ook een succes. Nu zijn ze terug met hun derde album en zijn muzikaal enorm gegroeid. De songs zijn volwassener geworden, intenser en op dit album staan prachtige songs. Zangeres Nanna Bryndis Hilmarsdottir weet zich met dit album te overtreffen. Het nummer ‘Waiting for the Snow’ is dan ook een juweeltje geworden. De single Alligator en Wild Roses zijn heerlijke indie pop songs die de hitlijst en kunnen bestijgen tot een grote hoogte. Het album is verrassend goed en hopelijk krijgt de band het volwassen succes waar men zo naar snakt. Het draait voor hen niet om een hitsingle en willen hier ook niet altijd mee geassocieerd worden. Met Forever Dream wordt dit hopelijk anders. ‘Sleepwalker’ en ‘Under A Dome’ zijn de songs waarvoor je dit album koopt. Het doet wat denken aan aam de ontspannende sound van de Engelse band Beautiful South. Het swingt en is pakkend zonder het overdadig aanwezig te zijn. Dit heeft men aangenomen van The National waar deze band als support act mee op pad was. Kortom een van de verrassingen van dit jaar en een voor de lijstje van 2019.

Label Polydor/ Universal

Beoordeling 8

Review De indie rockers uit het Engelse Leeds zijn altijd verbonden met de hits ‘Ruby’ en ‘I Predict A Riot’, maar zijn hierdoor enorm groot in Engeland. Het is dan ook niet vreemd dat dit album al een topnotering kent in de UK en hier nog amper aandacht krijgt. Dat mag snel veranderen want met Duck weet Kaiser Chiefs een heerlijk album te maken. De Engelse indiepop met de meezing refreintjes zijn weer volop aanwezig. ‘Golden Oldies’ en ………. Lenen zich voor heerlijke meezing momenten. Het zal op hun concerten en de festivals optimaal meegezongen worden. Maar ook het swingende 70’s nummer ‘Wait’ zal het publiek in beweging krijgen. Het verhaal van ‘Don’t Just Stand, Do Something’ is lekker eenvoudig om en pikt door iedereen gemakkelijk op. Met het aanstekelijk ritme en het catchy refrein is pakkend en doet wat denken aan Adam and the Ants songs van de jaren 80. De Kaiser Chiefs is lekker afwisselend en met ‘Record Collection’ wordt er een ander song voorgeschoteld dat net zo pakkend blijkt te zijn. Net als het openingsnummer met het heerlijke clipje ‘People Know How To Love One Another!’ Dit is dan ook de kracht van The Chiefs en live maken ze het meer dan waar!

Label Polydor / Universal

Beoordeling 7,5

Review De Spaanse zangeres Mabel weet met haar Colors – sessie een hele schare fans te trekken. Met meer dan 3 miljoen views pakt ze de wereld in. Haar kunsten heeft ze niet van een vreemde. Haar moeder Neneh Cherry scoorde al hits met o.a. ‘7 Seconds’ en haar vader Cameron McVey is een bekende producer van o.a. Massive Attack. In Stockholm groeit ze op en verhuist in haar tiener jaren naar London. Inmiddels scoort ze zelf een wereldhit met ‘Don’t Call Me Up’. Met dit album zijn de verwachtingen hoog. Of het nu voor haarzelf is of haar ouders, of dat het publiek iet van deze combinatie vindt. Het gaat om verwachtingen waar ze aan moet voldoen. Maar ze is zeker geslaagd. Met de single, FML en haar nieuwe single ‘Mad Love’ kan ze direct naar de hogere regionen van de huidige pop. Ze kan zich prima plaatsen naast Ariane Grande of Drake waar ze al mee heeft gewerkt. Of gewoon naast haar halfbroer Mattafix die in de elektro dance en hiphop wereld succesvol is. De speelse elektropopsongs als ‘Selfish Love’ en ‘Trouble’ zijn allen potentiele hits die glad geproduceerd zijn en op zoek gaan naar de hits op het net. Voor deze muziek is dit ook een prima route, maar wanneer we het album zoals het bedoeld is meerdere malen horen, krijgt het ook iets van een eenheidsworst. Dan pakken we de singles uit op de streamingsdiensten, dat is herkenbaar.

Label earMusic/ V2

Beoordeling 7,5

Review De bluesgitarist Robben Ford kennen we al van vele projecten. Dit komt omdat hij al vanaf zijn 13de gitaar speelt en werd gevraagd om te komen spelen bij de band van Miles Davis. Dit laat je niet twee keer zeggen. Naast zijn opname met o.a. George Harrison en Joni Mitchell is het een gitarist waar je u tegen mag zeggen. De naam Bill Evens is misschien niet direct bij velen bekend, maar de man is een legende in de wereld van de blues en jazz. Voor de tour ter promotie van album Purple House stonden de heren gezamenlijk op toneel. Dit brengt dat gein mee en improvisatiestukken. Uiteindelijk besluiten de heren met Keith Carnock (Steely Dan) en James Genus ( dit album te maken. Een album vol populaire jazz en blues waarbij de heren duelleren tussen de gitaar en saxofoon. Ontspannen en fijne plaat dat goed bij lounge cafe’s en strandtenten kan worden opgezet.

Label Frontiers srl

Beoordeling 7,5

Review Vol enthousiasme (Ardours) gaan zangeres Mariangela Demurtas en haar producer en multi instrumentalist Kris Laurent weer aan de slag. Ze kennen elkaar van Sardinië waar men elkaar ooit had ontmoet. Mariangela vertrok naar Noorwegen om bij Tristania te zingen. Nu is ze terug en weet het duo vooral een energierijk album te maken. De gedrevenheid is direct te horen op het openingsnummer ‘What Else is There’ en songs als ‘Last Moment’ en ‘Design’. De sound is vooral vol te noemen en veel toetsen in the Mist en het stevige ‘Therefore I Am’. Het album klinkt bombastisch en zangeres Demurtas moet haar soms verstaanbaar maken tussen al het geweld. Terwijl ze in het melodieuze stuk van ‘Trutts’ toch mooi uit de verf komt. Het album komt wat te kort als het gaat om de diversiteit en is alsof de songs van Laurent al klaar op de plank lagen en dat Demurtas het alleen maar mocht inzingen. Voor de melodic female rock liefhebber is het een prima en pittige plaat waar de melodic rock een stevig randje van Within Temptation heeft meegekregen.

Label Sargent rec

Beoordeling 7,5

Review De Amerikaanse metal act Russian Circles bestaat al sinds 2004 en weet al jaren met hun instrumentale metal de wereld te veroveren. Het zevende album Blood Year bevat wederom een brok metaal waar je u tegen zegt. Het trio Mike Sullivan, Dave Truncrantz en Brian Cook brengen de composities van lichte klanken van ‘Hunter Moon’ naar de zware logge metal van Arluck en het snelle werk met ‘Milano’. Overwegend zijn het allemaal prima composities, maar op een gegeven moment mis ik de zangpartijen, wat het ook mag zijn. Het zou deze band zoveel meer brengen. Nu voelt het alsof de laatste songs ‘Ghost on High’ en ‘Sinaia’ niet meer de ruimte krijgen om optimaal tot hen recht te komen.

Label Blue Moon

Beoordeling 8

Review De lome blues absorbeert je in deze warme zomerdagen. Het vreet je op en past geheel bij het weer om alles rustig aan te blijven doen. De slepende gitaarsolo van Six Strings Down is pakkend. Zeker nadat de heren a capella het vervolg inluiden. De Amerikaanse misdaadfilm is de inspiratiebron voor deze Noorse blues rock act. Daniel Erikson, Vidar Busk en Stig Sjostrom zijn afgelopen jaar naar Amerika gegaan om daar zoveel mogelijk te gaan spelen. Dit is dan ook terug te horen op dit album. De New Orleans sound van de blues gaat hier gepaard met de Noorse gitaarsound die inmiddels aan populariteit wint. De heerlijke drive in het nummer ‘Drive On’ is pakkend. Of het stevigere ‘Oh Mama’ is vooral zoet te noemen. Alles aan dit album willen de Noren zo Amerikaans mogelijk overbrengen. Juist omdat ze Scandinavië ontgroeid zijn en is de honger naar de rest van de wereld wel zo groot. Soms klinkt het oubollig met ‘I Love You’ en ‘Oh Louise’ maar de sound en zang is zo pakkend dat je het wel mooi gaat vinden. Het is ook geen overall blues album, maar met een vleugje 60’s, een vleugje rock en een vleugje jazz is het album vooral divers en pakkend. Zeker een leuke act voor de bluesfestivals voor de komende tijd.

Label K Scoop / Bertus

Beoordeling 7,5

Review Wanneer de klassieke pianist Glob Kolyadin en de charismatische zangeres Marjana Semkina hun donkere folkrock samensmeden, is de wereld een nieuw muzikaal talent rijker. Het Russisch duo wet de weg naar de rocksound in ‘Freakshow’ te vinden en vermengen dit met de lichte klassiek met pop. Het doet denken aan Kate Bush. De lichte zangpartijen van Marjana die als een vlinder over het muzikaal schilderpalet dansen en bij ieder nieuw nummer een nieuwe onderdeel van een drieluik aantikt. Van ‘Sleeping Beauty’ naar ‘Blue’ en ‘Black and Blue’ naar Six Feet’. Het is alsof het een geheel is en als een film je dit verhaal voorbij gaat. En wanneer ‘The Bell’ luid is het verhaal voorbij.

Label earMusic/ V2

Beoordeling 7,5

Review Het was een van de eerste bandjes waar Joe Satriani mee de studio indook. De gitarist groeit uit tot een meestergitarist van divers aard. Samen met Jeff Campitelli (drums)en Andy Milton (vocalen/ bas) wist het trio vooral catchy american rock songs te produceren. Het speelt zich af in de jaren 80 en dat is dan ook goed om dit in je achterhoofd te houden. Het album is dan ook een beetje gedateerd en zoekend naar de juiste stijl van deze band. De American Ordenary Rock (AOR) kan vele stijlen omvatten, maar de mainstream is dat het glad is geproduceerd. De David Bowie pop van de jaren 80 horen we in ‘Can’t Take It Anymore’, de zoetigheid van de 80’s pop in ‘B side Girl’ en ‘I Need a Lot of Love’ is een new wave/ post punk song waar het tempo even wordt opgeschroefd. Al staan er ook veel dertien in een dozijn songs op waaronder ‘Tonight’ en ‘Never Let It Get You Down’ waardoor dit album in die tijd geen opvallend karakter had. Nu het album opnieuw is uitgebracht is het een aardig document om terug te luisteren waar het allemaal met Satriani begon.

Label Vertigo/ Universal

Beoordeling 8

Review Het is een goed jaar voor de fans van de Deense metal rock act Volbeat. Eind vorig jaar verscheen het live album van deze energieke band. Nu ligt er het zevende album van de band in de winkel. De stevige rocksound met een vleugje metal en rock and roll brengt unieke sound met zich mee waar Volbeat een unieke plek in de rock- en metal wereld in neemt. Met dit album weet Michael Poulsen (gitaar/vocalen), Rob Caggiano (gitaar), Kaspar Boye Larsen (bas) en Jon Larsen (drums) de stevige rock al meer achter zich te laten . Met ‘Pelvis On Fire’ is het allemaal duidelijk. De Rock and Roll staat voorop en Elvis is nog steeds de grote inspirator voor dit album. ‘Rewind the Exit’ en ‘Die to Live’ met Clutch zanger Neil Fallon als gast gaat het tempo van de rock and roll sound omhoog. De stem van Poulsen leent zich hier prima voor. Net als de rustige poprocksongs als ‘When We Were Kids’, ‘Cheapside Sloggers’ en ‘Maybe I Believe’. Het gaat met Volbeat steeds meer de poprock kant op en dat past bij de band. Volbeat staat niet voor niets op de grote festivals waar de heren een mix brengen tussen Elvis en Metallica. Met dit album weet men weer een hoofdstuk hier aan toe te voegen zodat de cassette op rewind gezet kan worden en dan replay… Volbeat staat 19 november in Ziggo Dome

Label Dais/ Konkurrent

Beoordeling 8

Review Het Amerikaans duo Deb Demure en Mona D zijn ooit gestart met een side project Drab Majesty. Toen Andrew Clinco (Deb Demure) als drummer bij Marriages speelt was er ruimte om dit project te starten en in 2016 dit met toetsenist Alex Nicolaou (Mona D) voor te zetten. Nu zijn we acht jaar en drie albums verder en is het een vaste act in de new wave van 2019. De lome new wave songs zoals ‘A Dialoque’ en ‘The Other Side’ doen denken aan begin jaren 80 acts als The Chameleons en OMD. De elektrobeats met stuwende bas en veel lichte synthesizer weten die tijd te doen herleven. Met een stem als Neil Tennant van de Pet Shop Boys weet zanger Dub Demure dit feestje compleet te maken. De heren gaan niet alleen in de muziek terug in de tijd. Ook hun outfit met de overmaatse kleding en geblindeerd achter hun zonnebril doen denken aan de tijd van Miami Vice. En dat mag ook best. het geheel klopt en het album past zowel in die als deze tijd. Wanneer the Cure hun afscheidstour doet, gaan deze heren met ‘Ellipsis’ de sound van The Cure overnemen. Het gehele album ademt het principe; goed gejat is beter dan … En waarom ook niet? Er is een nieuwe generatie die hier weer helemaal blij van wordt. Nog even kunnen we de zwarte gewaden en uitgedoste haren, geheel in zwart geverfd weer over straat gaan zien. Drab Majesty is te zien in Nederland op 26 september Doornroosje te Nijmegen

Label Leaf/ Konkurrent

Beoordeling 8

Review De Amerikaanse jazz georiënteerde muzikant werkte voorheen in de Londense jazzscene. Hier leerde hij o.a. Shabaka Hutchings, Cara Stacey en Arun Ghosh kennen. Met sessie muzikant Kamasi Washington reisde hij over de hele wereld. De interesse in andere muziekstijlen bracht hem tot de hip hop en de psychedelische muziek. Op zijn nieuw album More Arriving horen we al deze stijlen weer terug. Van de jazz songs als ‘Mumbay’ en de hiphop met een jazz tintje van ‘Coolie’ brengt hij door zijn muziek de wereld samen. Voor de Afrikaanse klanken van ‘Bol’ en ‘Mango’ krijgt hij de ondersteuning van Zia Ahmed. Zoals dit album meerdere gastmuzikanten kent waaronder Mirande en MC Mawali, richt dit album zich vooral op de politiek van de werelddelen. De honger in Afrika, de oorlogen en de droogte brengt de vluchtelingenstroom op gang. Vanuit Europees beeld is de titel erg toepasselijk. De verhalen over de politieke woordenwisseling in ‘City of Words’ of de het verhaal van Deepak Unnikrishnan, die op zijn beurt voor zijn manuscript ‘Temporary People’ een prijs won en zijn verhaal als son of the ‘Pravasis’ verteld. Het is hierbij eerder een boeiend album, dan muzikaal even lekker swingend. Door iedereen erbij te betrekken heeft het album meer inhoud gekregen. Met zijn status in de muziek weet Korwar hopelijk het verhaal te verspreiden en veel mensen te bereiken.

Label Western Vinyl

Beoordeling 7

Review De Amerikaanse indie band uit Baltimore, Outer Spaces heeft een andere kijk om de wereld en weet dit met Gazing Globe hier tekst aan te geven. Singer-songwriter Cara Beth Satalino kent haar eigen solo carriere maar met haar man Chester Gwazda en drummer Rob Dowler weet ze een andere sound te brengen. Het album is dan ook meer een band album al is het gelijk ook weer twijfelachtig te noemen. Alles runs in the family dus ook het samen schrijven van de songs. ‘I See Her Face’ en ‘Trucksong’ klinken fris, net als het titelstuk. Het tweede deel van het album is de variatie wat zoek en is het voor de luisteraar wellicht een herhaling van facetten. Misschien dat het album hierdoor langer duurt dat het daadwerkelijk is. Hierdoor wordt het goede begin langzaam ingehaald door een wat eenzijdige klankkleur. Al kan het ook zo betekenen dat het meer draaiuren nodig heeft om het geheel toch pakkend te houden.

Label Friction

Beoordeling 8

Review Het trio uit London weet met hun dromerige indierock de harten van velen te veroveren. Het album Life After is dan ook een juweeltje dat wellicht voor de grote doorbraak voor deze band zorgt. Met zanger Leo Wyndham scoort de band de hit ‘Heaven up There’, dat als voorproefje voor dit album gold. Nu is het gehele album uit en horen we prachtige liedjes over ‘Berlin’, ‘Caught My Breath’ en ‘All-in My Stride’. Samen met Catherine Marks (st.Vincent, Wolf Alice en PJ Harvey) ne Luke Smith (Foals, Slow Club) als producer weten de heren een indiesound te brengen dat schuurt tegen Coldplay. Een sound dat Smith vooral in zijn pakket prachtig kan produceren. Van de intieme songs ‘Face in the Crowd’ tot het stevige werk van ‘Running Wild’ en alles wat hier als indie gitaar band tussen past wordt door Palace uitgewerkt tot prachtige liedjes. Palace is te zien in Nederland op 29 oktober in Tivoli Vredenburg te Utrecht 30 oktober Paradiso te Amsterdam

Label Mute

Beoordeling 8

Review De band New Order behoort tot de grondleggers van de elektro en alternative indie sound uit Engeland. Daar waar de band als Joy Division in Manchester ( 1978) bij Tony Wilson optrad, keert de band in juni 2017 terug waar het ooit begon. Dit alles in het kader van het Manchester international festival 2017. Nadat zanger Ian Curtis zelfmoord had gepleegd, veranderde de band hun naam in New Order. Juist omdat Curtis een cultstatus had dat in vergelijking met Kurt Cobain van nu is wil de band de naam Joy Division aan hem blijven koppelen. New Order groeide uit tot een mega New Wave act, dat al haaks op hun idealen staat. Blue Monday werd een wereldhit dat op de dag van vandaag nog veel in clubs en films wordt gebruikt. In 2007 verlaat bassist Peter Hook de band en is New Order niet meer wat het was. Inmiddels zijn er wat reunie’s geweest en tourt de band weer en staat men op Low Landsfestival. Dit album is een live compilatie album van de show in juni 2017. Het geeft de kracht van New Order weer. De songs zijn tijdloos of beter gezegd, weer passend in de huidige tijd. De band weet de Joy Division songs ‘Disorder’, ‘Heart and Soul’ en ‘Decade’ in de setlist te plaatsen waardoor deze cult status weer nieuw leven in wordt geblazen. Verder is het album vooral een mooi overzicht van hun songs door de jaren heen. Geen Blue Monday maar zeker veel moois waaronder ‘All Day Long’, ‘Elegia’ en ‘Behind Closed Doors’. New Order komt naar Nederland op 16 aug Lowlands festival te Biddinghuizen 17 okt Afas Live te Amsterdam

Label Asylum/ Atlantic

Beoordeling 8

Review Het nieuwe album van Ed Sheeran doet mensen soms verrassen. De singer-songwriter is vooral met zijn Folkpop gitaarliedjes en zijn hits bekend. Het recente album Divide (/) was dan ook de grote doorbraak. De singles ‘Shape of You’, ‘Perfect’ en ‘Salway Girl’ brachten de rossige jonge man tot een stadion act. Maar Sheeran is ook beken van het schrijven voor derden. Vanaf zijn beginperiode in 2005 schreef hij de songs met derden mee. Na 2010 had hij het eerste succes en schreef hij songs met Yasmin, Wiley, Taylor Swift, Eminem, Nekfeu, Eric Clapton, The Weekend, Rudimental en vele anderen). Het is dan ook niet vreemd dat Sheeran na zijn eigen songs en eigen releases en een live album zijn trotse samenwerkingen op Ep zet; No. 5 Collaborations Project. Het is een project waarbij hij de songs schreef en dit door o.a. Wiley, Devlin en Ghetts lied inzingen/rappen na dat als 5de Ep diende om een platencontract te krijgen. En dit keer was het raak en tekent de man bij Atlantic records. Nu zijn we drie wiskundige albums verder en schrijft en scoort hij regelmatig voor derden. Het triggerde hem om een samenwerkingsproject op te zetten dat een vervolg is op No.5 en niet op zijn singer-songwriters albums. Maar het proces wordt daardoor verwarrend en zegt men dat dit gewoon een nieuw album is van Ed Sheeran. Hier gaat het dan ook fout in de verwachtingen en ontstaat er ongenuanceerde (Boulevard) kritieken dat niet klopt. Het album kent vooral veel hiphop zoals op het No. 5 album. Het ‘Remember The Name’ met Eminem en 50ct. Of het ‘Antisocial’ met Travis Scott zijn het heerlijke hiphop songs. Met Justin Bieber is de single ‘I Don’t Care’ een lijflied voor beide artiesten en met ‘Way To Break My Heart’ met Skrillex gaat Sheeran een stapje verder. Mooi is het ‘Blow’ waar hij met Chris Stapleton en Bruno Mars een heel andere sound in de song plaatst. Het geeft de vrijheid van denken en maken van muziek weer. Daar waar anderen nog in de kaders van het label een album naar verwachting maken, krijgt Sheeran weer de vrije ruimte en gebruikt dit optimaal. Het album is een prima album met moderne popsongs, hiphop en urban. Voor de singer-singwritersliedjes moeten we wachten op het nieuwe album – (minus) of V (root) of (pi).

Label Subpop/ Konkurrent

Beoordeling 8

Review Het album Full Circle Nightmare was zeker een prettige verrassing van de Amerikaanse singer- songwriter Kyle Craft. De 30 jarige man weet met Showboat Honey zijn derde album op de markt te brengen. Inmiddels werkt Craft al een poos met een vaste band en dat plukt hij nu zijn vruchten van. Het album is heerlijk en wederom verrassend goed. 'O Lucky Hand' en 'Broken Mirror Pose' zijn lekkere song waar het album mee begint. Enigszins pop maar de indiesound is genoeg op dit album te horen. De rocksound horen we op ‘Ugly NY’ waar de man uit Portland zijn eigen gedachten over heeft. Craft weet zijn ellendige omstandigheden in zijn leven om te zetten in de een positieve vibe. De liefde deed de rest en de zon begon weer in zijn leven en de muziek te schijnen. ‘Deathwish Blue’ en ‘Blood in the Water’ zijn de verhalen die een andere compositie kreeg. De man die vol inspiratie zit van David Bowie en Bob Dylan brengt dit op een mooie wijze in ‘Bed in Needles #2’ en meer songs van dit album. Het is dan ook een man die je in de gaten mag houden en ik gun hem het succes voor de komende festivals. Het is een act die je komend jaar dan ook niet mag missen. Het album Full Circle Nightmare was zeker een prettige verrassing van de Amerikaanse singer- songwriter Kyle Craft. De 30 jarige man weet met Showboat Honey zijn derde album op de markt te brengen. Inmiddels werkt Craft al een poos met een vaste band en dat plukt hij nu zijn vruchten van. Het album is heerlijk en wederom verrassend goed. 'O Lucky Hand' en 'Broken Mirror Pose' zijn lekkere song waar het album mee begint. Enigszins pop maar de indiesound is genoeg op dit album te horen. De rocksound horen we op ‘Ugly NY’ waar de man uit Portland zijn eigen gedachten over heeft. Craft weet zijn ellendige omstandigheden in zijn leven om te zetten in de een positieve vibe. De liefde deed de rest en de zon begon weer in zijn leven en de muziek te schijnen. ‘Deathwish Blue’ en ‘Blood in the Water’ zijn de verhalen die een andere compositie kreeg. De man die vol inspiratie zit van David Bowie en Bob Dylan brengt dit op een mooie wijze in ‘Bed in Needles #2’ en meer songs van dit album. Het is dan ook een man die je in de gaten mag houden en ik gun hem het succes voor de komende festivals. Het is een act die je komend jaar dan ook niet mag missen.

Label Nettwerk/ V2

Beoordeling 8

Review Het is de Canadese indie rockers van The Franklin Electric die weet te verrassen. Met hun EP In Your Head weet de band al de aandacht op zich te vestigen met de single ‘Made It Up In Your Head’. De band rondom zanger Jon Matte weet een mooi en ingetogen sfeer binnen de songs te creëren en gelijk een poprocksound dat doet denken aan Kings of Leon en Ben Howards eerste albums. De singer-songwriterssong “I Know You, You Know Me’ wisselt zich af met poppongs als ‘Been Here Before’ en ‘My Home’, om deze ep vervolgens af te sluiten met een folksong ‘If I Knew’. Met deze EP van 5 songs wordt de honger naar meer gewekt. Dan is het goed om even terug te grijpen naar hun eerdere albums This is How I Let You Down en Blue Ceilings, en blijft het nog even wachten voor een volledig album. Wel is de band in oktober in Nederland. 30 oktober in Paradiso te Amsterdam

Label Fontana / Gypsy Records

Beoordeling 8,5

Review In 2015 was hij al eens genomineerd voor beste Soul/Jazz act bij de Black Canadian Awards (BCA). Nu is hij met zijn eigen band terug met zijn derde album, Avalanche dat wel eens één van de muzikale verrassingen van dit jaar zou kunnen worden. De Canadees met Mohawk-bloed opent met ‘Time’; drums en gitaar zorgen voor een aangename groove en gaandeweg wordt in dit Soul-Funk alle bandleden wel in de schijnwerpers gezet; of het nu de funky gitaarriffs zijn van Gareth Parry, de blazers of de heren Giberson of Engle op toetsen; de band staat als een huis. Want dat is natuurlijk de kern van dit sterke album; Taylor doet het niet alleen, het is hier echt de band die we horen én die ook de credits verdient. ‘Take What You Need’ is prima en bij ‘Sweeter’ weet hij aangename Blues, Soul en Rock met elkaar te vermengen. ‘Learn To Love’, een soortgelijke track die de vergelijking met Lenny Kravitz oproept heeft een soortgelijke sound en verteld over enkele vrienden die Taylor verloor door zinloos geweld. ‘Back Again’ is misschien wel het mooiste nummer. Op een soepele melodie neemt Taylor je mee naar zijn kindertijd wanneer hij de zomers op de boerderij bij zijn grootouders verblijft. Zijn opa was een Mohawk en Taylor leerde daar hoe hij met de natuur om moest gaan. Zelf zegt hij hierover: “Inspired by the unconditional love that I had for my Grandparents out west in Maple Ridge. They taught me about the importance of being with nature and really helped raise me.” De titelsong is een prachtige ballad die de Canadees met een wat hoger stembereik neerzet. Op het album komen we met ‘Gone’ een tweede moment van rust tegen ook nu klinkt het overtuigend. Met de soulvolle en uptempo afsluiter ‘Never Let The Lights Go Dim’ neemt hij ons nog één keer mee naar zijn muzikale gedachtegoed. Alle negen nummers op Avalanche zijn sterk en we vinden geen nummers terug die we als opvulling kunnen bestempelen. De CD is mooi vormgegeven met teksten en de nodige achtergrond waardoor de nummers een wat persoonlijke lading mee krijgen. Taylor schreef alle nummers zelf en weet moeiteloos Funk, Soul, Blues en wat andere stijlen met elkaar te combineren. Veel luisterplezier.

Label Jamestown Revival Rec.

8,5

Review Het uit Austin, Texas, afkomstige Jamestown Revival is terug met hun stemmige muziek die ergens in het midden houdt tussen Folk, Country, Americana en West Coast Sound. San Isabel is de titel van hun derde album en de titel is afkomstig van de afgelegen cabin in het Isabel National Forest in Colorado waar ze dit album opnamen. Het album opent sterk met de al eerder uitgebrachte single ‘Crazy World (Judgement Day)’ en het duo uit Austin speelt meteen zijn troeven uit; de tot in perfectie uitgevoerde tweestemmigheid van Jonathan Clay en Zach Chance die verder met wat Country-invloeden qua instrumentarium omlijst wordt. Vervolgens is daar het Roots-achtige ‘This Too Shall Pass’, een nummer dat de invloed van Simon & Garfunkel duidelijk laat blijken en weer wordt het bewijs geleverd dat de stemmen van Clay en Chance samen fantastisch klinken. De combinatie van Folk, Americana, Country, Westcoast en Roots is door het hele album hoorbaar. Rustige nummer als ‘Killing You , Killing Me’ en ‘Harder Way’ luisteren makkelijk weg en bij ‘Round Prairie Road’ kan een herinnering aan The Beatles zo maar boven komen drijven. Op de vraag waarom dit album tot stand kwam antwoordde Clay: “Well, why did we even start Jamestown Revival in the first place?’ It was because we enjoyed singing harmonies so much. So we decided to write a record built around that. That’s what we started doing this for. It’s really as simple as that. To us, harmonies are the third man. It’s what makes a song feel complete”. Het wat luchtige ‘Who Hung The Moon’ klinkt haast betoverend en de spaarzame elektrische gitaar vormt een mooi contrast met de banjo. Ook durft de band het halverwege San Isabel aan om het instrumentale ‘Mountain Preamble’ op dit album te plaatsen. Bijzonder is hun uitvoerig van de “all-time”-Beach Boy klassieker ‘California Dreamin’. Neem de tijd om naar deze fantastische uitvoering te luisteren. Het laatste deel van het album brengt ons nog de wat meer uptempo verrassing ‘Mayday Man’ en het melancholische ‘Winter’s Lament’ waar nu weer de mondharmonica als troef wordt uitgespeeld. Kijk naar de albumcover met dat desolate landschap van San Isabel en luister naar deze muziek. Het geheel ademt pure focus en dat is ook juist datgene dat de band wilde bereiken. Het beste dat de band tot op heden produceerde en een genot om naar te luisteren. Veel luisterplezier.

Label Merge Records

Beoordeling 8

Review Imperial Teen is terug met een nieuw album. Toch min of meer onverwacht na een adempauze is daar nu het zesde album Now We Are Timeless. In 1996 maakten we al kennis met dit Indiepop/rock viertal uit San Francisco met hun debuutalbum Seasick, maar frontman Roddy Bottum had tijdens de carrière van deze band vaak keuzeproblemen want hij maakte ook deel uit van Faith No More. Nu, na een adempauze van 7 jaar na hun laatste album is dus dit nieuwe album dat eigenlijk best als een logische keuze klinkt. Na zo lang mee te draaien in de business is het niet vreemd dat dit album prima klinkt en dat bewijst de band met de al eerder uitgebrachte single ‘We Do What We Do Best’, een nummer dat een beetje richting Indierock neigt. Maar de band laat zich niet makkelijk in een hokje stoppen. Luister maar eens naar ‘I Think That’s Everything’ dat duidelijk invloeden uit de jaren ’80 in zich heeft toen de synthpop hoogtij dagen vierde. Ze hebben San Francisco als “homebase” maar voor dit album werden steden als New York, Denver en Los Angeles uitgezocht voor het schrijven van songs en het maken van de opnames. Verschillende zangstemmen zorgen ook voor de variatie waardoor er bij elke track wel iets van een verrassing te herkennen is. ‘Don’t Wanna Let You Go’ is misschien wat minimalistisch terwijl bij ‘How We Say Goodbye’ weer muzikale versieringen uit de kast worden gehaald zoals het spelen met de drumsticks door Lynn Truell. ‘Walkaway’ is erg poppy en catchy en met een nummer als ‘Parade’ krijgen we een vleugje “Sixties” terug en horen we Bottum nog een keer vocaal de hoofdrol opeisen. Afsluiter ‘Timeless’ is één van de sterkste tracks van het album en met een knipoog naar de 80’s leunt dit nummer wat nadrukkelijk op de synths maar door de vloeiende melodie krijgt het wat romantisch mee. De sound van de band op dit zesde album is herkenbaar maar toch eigentijds. Iedereen weet precies wat van hem of haar verwacht wordt en doordat er ook meerdere mensen de zang voor hun rekening nemen is er meer dan voldoende variatie. Kortom, niet vernieuwend maar wel onderhoudend en kwalitatief meer dan in orde. Veel luisterplezier.

Label Dead Oceans

Beoordeling 7,5

Review De zusters Jessica en Jennifer Calvin gooien het met hun laatste album Don’t You Think You’ve Had Enough over een andere boeg. Zich constant onderdompelen in Sex, Drugs & Rock ‘Roll is verleden tijd en met dit derde album slaan ze een nieuwe weg in; persoonlijk maar ook muzikaal Bleached is inmiddels een duo en de beide zussen maken ons met het de prima opener ‘Heartbeat Away’ meteen deelgenoot van hun huidige leven zonder drank en drugs. (“I was lost and I was found / They dug me out from the underground / The ringing bell don't make a sound / But it’s only a heartbeat away)”. Vervolgens is daar met ‘Hard To Kill’ wel een heel aanstekelijke track met een funky ritme. Het is één van de meest catchy nummers op dit nieuwe album, waarmee de zussen eigenlijk wel definitief afstand doen van het Punkrock stempel dat ze met hun eerste twee albums toch wel hebben opgebouwd. Dat ze niet altijd de braafste meisjes van de klas zijn geweest blijkt wel uit het dansbare ‘I Get What I Need’ en het poppy klinkende ‘Somebody Dial 911’ (“Somebody dial 911 / Before I fall in love / I always fall in love / Somebody dial 911/ We better hide the drugs / I think we've had enough”). Halverwege het album vinden we nog zo’n prijsnummer waarbij de invloeden van de dansbare popmuziek uit de jaren ’80 voelbaar is en ‘Kiss You Goodbye’ heeft dan ook absoluut hit potentie. Gelukkig zijn de dames hun wilde (muziek)haren niet helemaal vergeten en met een nummer als ‘Rebound City’ brengen de dames toch weer wat rock terug. Maar verder is het toch wel een ander geluid zoals we ook wel bij met Sixties beïnvloedde ‘Valley To LA’ en het catchy klinkende ‘Silly Girl’; overigens ook weer twee nummers die je niet los willen laten. Op het einde van Don’t You Think You’ve Had Enough pakken ze nog één keer terug naar het losbandige leven; ‘Shitty Ballet’ heeft als een soort ongepolijste demo als afsluiter een plaatsje gekregen op dit album. De eerste 2 ½ halve minuut zijn min of meer akoestisch maar bij het laatste deel laten de dames de gitaren nog een keer gillen. Met de hulp van producer Shane Stoneback (o.a. Vampire weekend) slaan de zusjes Calvin een andere, nieuwe weg in. Iets meer richting het mainstream-publiek De Punkrock laten ze achter zich maar nog steeds maken ze muziek die het waarschijnlijk ook live heel aardig zal doen. Vooralsnog doen ze Europa nog niet aan tijdens hun tour dus zullen we het nog even met dit nieuwe album moeten doen. Veel luisterplezier.

Label V2 Records

Beoordeling 8

Review Heather Nova is terug met haar nieuwe album Pearl. Precies 25 jaar na het uitkomen van haar succesvolle album Oyster is ze terug met het meer dan persoonlijke album Pearl. Ook dit album kent weer een aantal nummers met een persoonlijke inslag en een directe link naar het album Oyster. De samenwerking met producer Youth is in ere hersteld maar er zijn meer parallellen; op Oyster speelde basgitarist Felix Tod mee, de man met wie ze zou in het huwelijk zou treden maar in 2014 ook van zou scheiden. Bij ‘In The Wounds We Bled’ pakt ze terug naar de periode rondom die scheiding van enkele jaren en in dit nummer worden subtiel wat Country en Americana invloeden verwerkt. De tegenstelling is dan ook mooi bij het volgende nummer ‘All The Rivers’; bij dit uptempo nummer waarin ze eigenlijk over haar geluk in een nieuwe liefde zingt klinkt de emotie luid en duidelijk door. Ze komt er op dit album zelfs mee weg om een liedje naar haar nieuwe liefde te vernoemen; ‘Vincent. Met ‘Some Things Just Come Undone’ hebben we het meest persoonlijke nummer te pakken; hoe vertel je je zoontje dat je ouders gaan scheiden? De gitaren zijn hartverscheurend, evenals de tekst. Mooi en breekbaar zijn de rustige songs op Pearl; luister maar eens naar het breekbare en ingetogen ‘Rewild Me’ waarbij ze ook weer terugkeert naar een door Heather veelgebruikt thema; de natuur. Het akoestische ‘After All This Time’ past perfect bij haar stem en ook ingetogen nummer als ‘Don’t Worry What The Experts Say’ en ‘Over The Fields’ luisteren makkelijk weg, alhoewel laatstgenoemde track een diepere lading heeft. Op Oyster zong ze over een geliefde die haar mishandelde, dit nummer gaat over diezelfde persoon die in een persoonlijke brief zijn spijt betuigt en aangeeft stervende te zijn. Dus nog een parallel. Met ‘Your Words’ pakt ze nog een keer terug naar de wijze les van haar moeder dat woorden iemand echt kunnen raken; zowel positief als negatief. Het uptempo ‘Just Kids’ is één van de sterkere nummers met de alom elektrische gitaar die voor de juiste lading zorgt. Heather Nova zei in een interview “I didn’t plan to release an album on the 25th anniversary of Oyster. It just worked out that way”. Maar zoals gezegd, het is onmogelijk om geen parallellen te trekken en zelfs de beide titels hebben een logische verbinden; de oester die uiteindelijk transformeert tot een parel. Pearl is een persoonlijk album geworden vol met mooie liedjes, sterke teksten en misschien klinkt de oorspronkelijk uit Bermuda afkomstige singer/songwriter hier wel beter op als ooit tevoren. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Label Merge Records

Beoordeling 7

Review Het debuutalbum van het uit Washington DC afkomstige collectief Gauche is een feit; met A People’s History Of Gauche geven ze op een authentieke wijze hun visie op de huidige wereld weer. De band is eigenlijk een vijftal; Jason P Barnett, Adrienne CN Berry, Mary Jane Regalado, Pearie Sol en Daniele Yandel hebben allemaal individueel een verleden in andere bands maar blijkbaar vinden ze in Gauche iets gemeenschappelijks. Vooropgesteld dat het uitgangspunt is om dansbare muziek te maken weet het vijftal een aantal maatschappelijk kritische onderwerpen te belichten door puntige en scherpe teksten. De opener ‘Flash’ klinkt nog lekker ongedwongen en springerig waarbij het geluid van de blazers wel doet denken aan de sound van Madness. Vervolgens roet men met ‘Cycles’ de verharding in de maatschappij aan en vliegt men vocaal nogal eens uit de bocht. De liedjes klinken soms op een protestsong of een aanklacht aan onze maatschappij zoals ook ‘Pay Day’ en bij ‘History’ horen we Mary Jane Regalado de discriminatie van vrouwen in onze maatschappij aan de kaak stellen. ‘Copper Woman’ drijft op een stevige baslijn, ‘Rent’ lijkt wel een “live” feestje als we iedereen om Daniele Yandele horen klappen en schreeuwen en met afsluiter ‘Rectangle’ horen we Mary Jane nog één keer vocaal uit halen. Om een beeld te krijgen bij de muziek van deze band waar we absoluut de Punk-invloeden terug horen het advies om naar ‘Running’ te kijken; creativiteit ten top! Met het debuutalbum laat Gauche horen over een ongekende energie te beschikken. Alles wordt in een vurig tempo neergezet waarbij het lastig is om stil te blijven zitten. Vocaal is het niet allemaal even vloeiende want alle liedjes worden strak en hoekig weggezet waarbij er ook wel eens een valse noot wordt geraakt. Veel luisterplezier.

Label Sony

Beoordeling 7,5

Review It’s the Circle of Life zong Elton John voor de eerste animatie film van the Lion King. Het werd een groot succes. Zowel de film als de soundtrack vol prachtige liedjes over de wijsheden van het leven. Dit had Elton John geschreven nadat hij turbulent leven achter zich had gelaten. Al realiserende dat het leven zo voorbij kan gaan en dat er dan weer iemand komt die dat leven weer overneemt.

Label Frontiers

Beoordeling 7

Review De voormalige zanger van The Marbles scoorde een grote hit met ‘Only One Woman’. Het bleek de uitnodiging te zijn om O Connely te vervangen bij the Sweet. Toch koos Bonnet voor Ritchie Blackmore’s Rainbow en scoorde de hits ‘Since You Been Gone’ en ‘All Night Long’. Inmiddels heeft Bonnet zijn al jarenlang een eigen band en scoort hij geen hits meer. Regelmatig verschijnt er een album van hem solo of als gastzanger. Met het album Live in Tokyo horen we Bonnet wat schreeuwerig terug. Met Gary Shea en Jimmy Waldo in de band is er snel een vergelijking te maken met de band Alcatrazz waarmee de heren een groot succes kenden en horen we het ‘Assult Attack’ uit de periode dat hij bij Michael Schenker band zat. Het album is ter promotie van zijn recent studiowerk ‘The Book’, maar is inmiddels het derde live album van deze Japanse tour. Al is er op alle album enig diversiteit aan songs geplaatst. ‘Samurai’, ‘Dancer’ en ‘Into The Night’ zijn nog steeds prima rocksongs en gedurende het album hoor je Bonnet beter zingen. Maar of dit nu een echte aanwinst is voor de fans is te betwijfelen. Inmiddels zijn er genoeg live albums en is het wel eens tijd voor nieuwe songs.

Label Frontiers srl

Beoordeling 7,5

Review De naam Billy Sherwood doet vooral een bel rinkelen bij de progrock fans die Yes een warm hart toedragen. Sherwood is bij deze band al enige jaren toetsenist/ gitarist, maar heeft hij al heel wat opnames als sessie muzikant op zijn naam staan. Zo stond hij met Deep Purple in de studio voor het Slaves and Masters album, Toto Kingdom and Desires en Motorheads March or Die. Sherwood is van vele markten thuis. Zijn hart ligt bij de progrock en weet met Lodgic en World Trade al faam te maken. Met dit album Citizen horen we Sherwood op zijn best. Hij weet de sound van Yes te benaderen. Zijn licht stemgeluid past met de harmonische klanken vol toetsen en vocalen dat we ook bij Yes kennen. Het openingsnummer ‘Sophia’ laat direct weten welke kant het album op gaat en met ‘Skywriter’ hebben we Yes in een ander jasje te pakken. Het geeft aan dat de man genoeg in zijn mars heeft om serieus te nemen en dat hij wellicht als bandlid van Yes naar achteren wordt gedrukt. Met Anderson en Squire als bandleden kom je toch minder in de spitlight. Het is niet raar dat hij enkele jaren geleden de stap maakt naar Asia met John Wetton. Uiteindelijk weet Sherwood zijn World Trade met het album Unify nieuw leven in te blazen. Dat hij deze reünie niet doortrekt is nog een raadsel, want dit album sluit naadloos aan. Met het funky rocknummer ‘Mata Hari’ zit er zelfs een Nederlands tintje aan dit album. Het album heeft veel van de oude Genesis meets Yes. Hoewel het album goede songs kent, vallen de songs na het tweede deel wat in herhaling. Dezelfde sound blijft overheersen en dat is niet erg als je er van houdt. Prima album!

Label Captured rec./ Konkurrent

Beoordeling 7

Review Deze B Boys mag je niet verwarren met een reünie van de Vlaamse act B Boys. De B Boys zijn Andrew Kerr, Britton Walker en Brandon Avalos uit New York. De heren weten met Du Du hun debuut te maken met postpunk dat klinkt als hoe dit ooit in New York begon. De lichte sound en gitaren maken de composities niet ingewikkeld. Dit bezingen de heren dan ook in hun songs. De songs doen denken aan the Beasty Boys meets the Clash. Enerzijds speels in de opbouw van de songs zoals ‘Closer’, “Ceremonies of Waste’ en ‘Automation’, anderzijds is de eenvoud ruim aanwezig. Met de huis en maatschappelijk teksten is het alsof ze de punk periode nieuw leven in willen blazen. Al zijn de omstandigheden van de huidige tijd anders dan eind jaren 70. Dit zijn vrolijke klanken die uit de speakers komen zoals het Instant ‘Pace’ en het korte ‘NO’. Prima album voor de postpunk liefhebbers!

Label Subpop/ konkurrent

Beoordeling 7

Review Het is inmiddels alweer 10 jaar geleden dat de Canadese noise band hun geluiden over de wereld storten. Het trio wist met regelmaat een album vol bombastische power noise uit te brengen, maar ook vulde men de tijd er tussen in op met singles en ep’s. Deze b – kanten, rariteiten en covers hebben ze nu verzameld tot een album Automat. Een album dat de tijd moet vullen tot hun vierde album moet verschijnen. Maar ja, gelijk is het ook een retrospectieve om terug te kijken in de tijd waar alles mee begon en hoe men uiteindelijk een vorm vond van noise en melodische lijnen binnen de songs. Het gaat alle kanten op en hierdoor behoort het niet tot de relaxte luisterplaten. Toch weten deze heren een kwaliteit van noise sound te maken en te reproduceren, waar menig iemand geen touw aan vast knoopt. Het is dan misschien voor de echte noise liefhebber een album waarvan men de meeste songs al van in de kast hebben staan. Zo niet? Dat is dit een mooie toevoeging.

Label ABKCO / Universal

Beoordeling 8

Review Wanneer je de teletijdmachine naar het eind van de jaren transporteert, horen we de aankondiging dat er een Oxford Circus is, een Piccadilly Circus en nu ook een Rock n Roll Circus! The Rolling Stones brachten een festival in een tent. Van dit tv spektakel was ter promotie van het Beggars Banquet album en is jarenlang zoek geweest. Toen de band de film wilde maken overleed Brian Jones, waarna de band het even voor gezien had. De film werd weggegooid en dat was het dan. Wanneer toetsenist Ian Stewart in 1985 komt te overlijden worden diverse opnamen teruggevonden. Hiervan werd de film gemaakt en komt uiteindelijk in 1996 uit. Nu is het terug te vinden op dvd/ blue ray. Er is ook een verzamelalbum van gemaakt en dit is in de discografie van the Rolling Stones beland. Naast the Stones songs ‘Jumping Jack Flash’, ‘Parachute Woman’, ‘No Expectations’, ‘You Can’t Always Get What You Want’, ‘Sympathy For The Devil’ en ‘Salt of The Earth’. Het zijn dan ook de songs die we in de film terug zien. Naast de hoofdact wist men een aardig affiche te maken. Jethro Tull met Tommy Iommi (Black Sabbath), The Who, Taj Mahal, Marianne Faithfull en John Lennon met Yoko Ono waren van de partij en het album levert van ieder 1 song. John Lennon had een superband voor dit spektakel bedacht. Onder de naam Dirty Mac. Dit als tegenhanger voor Fleetwood Mac. Met Mitch Mitchel (Jimi Hendrix) op drums, Eric Clapton op gitaar, Keith Richards op bas en John Lennon slaggitaar en zang, dan heb je toch een aardig bandje. Naast ‘Yer Blues’ staat op dit album ook de rehearsals van dit nummer en het Beatles nummer Revolution op. Heerlijk good old stuff in een nieuw jasje.

Label One Little Indian / Konkurrent

Beoordeling 7,5

Review De Zweedse pianist Henrik Lindstrand weet in Kopenhagen een studio te bouwen. Hier componeert hij zijn muziek en soundclouds die voor allerlei beelden en films wordt gebruikt. Hij weet zich vooral te onderscheiden door de cadans in de songs die hypnotiserend werkt. Nattresan is in het Zweeds een reis door de nacht, dat begint met een slaapliedje en voert je daarna door de nachtelijke trip van dromen en weet uiteindelijk in het schemergebied te ontwaken. Door zijn invulling van deze trip, de cadans en de rust van de nacht brengt Lindstrand dit album tot een volledig verhaal. Het is een bijzondere ontdekking wanneer je het album vanuit dit perspectief beluisterd en alles in je opneemt, zonder in slaap te vallen.

Label Rosaleen Rec.

Beoordeling 7,5

Review Wanneer de jonge Mick Flannery op jonge leeftijd de MTV unplugged sessies volgde weet hij een ding zeker. Met open mond keek hij naar Nirvana aflevering en wist dat dit voor hem het summum was. Het resultaat is dat de jonge Ierse man de gitaar pakt en op zijn 19de de internationale Singer-songwriters competitie in Nashville wint. Op het titelloos album horen we de invloeden van Kurt Cobain in ‘Wasteland’ maar ook de classic singer-songwriters als Bob Dylan heeft indruk op de man gemaakt. ‘Must Be More’ en het mooie ‘Come Find Me’ zijn doordachte composities. Naast dat de man een ingetogen zangstem heeft weet hij een vorm te vinden waarbij de man direct aansluit bij de moderne singer-songwriters. Hij zingt over zijn ambities en toekomst dat nog ruim voor hem ligt. Het heeft ook iets Iers, en qua stijl tussen Luka Bloom en Coldplay. Zijn inspiratie van Tom Waits en Leonard Cohen horen we in het ‘Light of Fire’. Het past allemaal in de wereld van Mick Flannery en met dit album weet hij een prachtig debuut te maken.

Label Vertigo / Universal

Beoordeling 7,5

Review Het Ierse trio uit Dublin weet met hun aanstekelijk en energierijke liveshows de aandacht op zich te vestigen. Na het titelloos album zijn ze nu terug met Vulture Culture. Een album vol alternatieve rock dat past in het lijstje van The Pixies en Biffy Clyro. De band stond dit jaar op het Eurosonic Noorderslagfestival en weet met Vulture Culture weer heerlijk tekeer te gaan. Het trio heeft goed geluisterd naar Nirvana en dan hebben zij een andere keus van de band genomen dan hun landgenoot Mick Flannery. Het gaat hier wat ruiger aan toe, al weet men de melodie in de songs te houden. Wanneer je het titelstuk, ‘Nightmare’ en ‘Every Day’ beluisterd. Het is een mix van Muse en the Pixies waardoor het afwisselend stevig is dynamisch is. Het is zeker een festivalact dat in de toekomst op vele podia staat. Soms is het log, dan weer vol power en snel en met het koortje in ‘Hesitations’ doet het altijd goed. Fangclub is de komende tijd te zien op 3 november Paradiso te Amsterdam

Label Provogue / Mascot

Beoordeling 8

Review Dat we deze band als superband mogen beschouwen lijkt me helder. Wanneer Toto gitarist Steve Lukather voor een project een ritmesectie nodig had belt hij sessiedrummer Kenny Aronoff( John Mellencamp, Bob Dylan, Meatloaf e.v.a.) , producer en bassist Fabrizio Grossi (Steve Vai, Alice Cooper Joe Bonamassa e.v.a.). Voor een schrijverssessie met ZZ Top Billy Gibbons wordt Grossi getriggerd om liedjes te schrijven en een band te beginnen. Gibbons helpt hem met zijn Texas maatje en gitarist Lance Lopez is het trio compleet. Na twee albums waar diverse gasten o.a. Robben Ford, Walter Trout en Gibbons hun bijdrage aan leveren is het nu tijd om hun 5 jarig jubileum te vieren met een live album. Inmiddels is Lance Lopez vervangen door Kris Barras. De soulvolle blues weet de band al jaren live met hart en ziel te brengen en meestal met een gastoptreden van een van de medewerkers. Al is Gibbons veel van de partij en dat geldt ook voor dit album. Naast hun eigen songs ‘I Am Done Missing You’, ‘Remedy’ het heerlijke ‘Can’t Take It No More’ en de meezinger ‘Watchagonnado’ weet de band van hun eigen albums 8 songs te leveren voordat de ZZ Top man aansluit. Hij speelt met de band de SBM songs waarbij hij als gast op de studioplaten aanwezig was. ‘Broken Heart’, ‘Running Whiskey’ en de ZZ Top songs ‘La Grange’ en ‘Got My Mojo Working’. Als covers weten de heren Dust My Broom (Elmore James) en ‘Going Down’ (Freddy King) aan het album toe te voegen. Een heerlijk blues album en potentiele act voor het bluesfestival in Grolloo 2020. Sterker nog, of ze nu geboekt zijn of niet, de heren zijn al onderweg!

Label Konkurrent

Beoordeling 8

Review De Franse en in Engeland wonende Sarasara weet een mist van geheimzinnigheid en rust om zich heen te creëren. Misschien is het de tegenpool van haar buurman Pete Doherty (The Libertines) die op allerlei wijze de aandacht vraagt. Sarasara weet met haar Avant Garde en elektro droompop een mooi album te brengen. Het album is al pakkend met het openingsnummer ‘Flatline’ dat wat verrassend is als buurvrouw van … maar ze heeft de buurman weten te verleiden om het nummer Tickertoy als duet op te nemen. Sarasara weet de Engelse taal met het Frans te mengen in haar songs. Blood Brothers en Moon Rock zijn enkele songs die dit concept binnen het nummer kent. Het geeft een mooi contrast en past helemaal bij deze muziekgenre. Na het debuutalbum Amor Fati, is ze vooral gespot door filmmakers als Stanley Kubrick en David Lynch die gebruik willen maken van haar muzikale kwaliteit. Het is niet verwonderlijk dat de songs van dit album ook weer in films en documentaires gaan opduiken

Label One Little Indian

Beoordeling 7,5

Review Anna Phoebe en Aisling Brouwer, een duo dat zich waagt aan de viool en piano songs. Instrumentaal, klein en intiem. Een oase van rust dat ligt tussen klassiek en moderne droompop. Het album is dan ook als een verhaal vol soundscapes. Hoewel ze beide in Engeland de opleiding hebben gevolgd, zijn de ouders van Europese komaf en naar Engeland verhuisd. Hierdoor is Brexit een emotionele invulling en daar het gesprek van de dag. Het geeft dan ook titels aan de stukken en inspiratie om het muzikaal vorm te geven. ‘Waves’, ‘In Motion’ tot het ‘Into The Deep’ of het slotstuk ‘Underwater’. Het verhaal is helder. Vanaf het referendum, Het Kanaal dat een ‘Ocean’ wordt waar vreemdelingen hun heil zoeken, ‘Voyager’. Tot het ‘Deep Blue’ en uiteindelijk onder water te komen staan. Het levert in ieder geval een intens album klassiek op.

Label Paradise Of Bachelors

Beoordeling 8

Review Dolphine is de titel van het inmiddels vijfde album van Mega Bog, de artiestennaam van de uit Seattle afkomstige Erin Birgy. De singer/songwriter die zich ergens in het muzikale spectrum van psychedelische indie/folk begeeft is nu terug met haar meest persoonlijke album tot nu toe. Erin beschikt over de gave om interessante nummers te maken maar ook om alles in perspectief te plaatsen. Zo is de albumtitel afkomstig van de mythe dat de mens oorspronkelijk afkomstig is van zeewezens en dat die zeewezens die het water wilden verlaten verder leefden als dolfijnen. ‘For The Old World’ is de knappe opener met een niet alledaagse gelaagdheid. Meteen wordt duidelijk dat de Amerikaanse diverse stijlen moeiteloos met elkaar weet te combineren. Singer/songwriting maar ook wat free-jazz is herkenbaar om vervolgens ‘I Hear You Listening (To The Bug On My Wall) vooral flarden tekst de ruimte in te zingen. Het mooie en soepel klinkende ‘Diary Of A Rose’ staat in contrast met de wat psychedelische titelsong die erg op de synthesizers leunt en ondanks de ingetogenheid toch een mooie spanningsboog kent. Lichtvoetig en bijna akoestisch is het duet ‘Spit In The Eye Of The Fire King’ dat ze met Ash Rickli zingt. Overigens een nummer dat een speciale lading krijgt aangezien hij kort daarna overleed. Dat lichtvoetige, ietwat jazzy geluid horen we ook terug bij ‘Truth In The Wild’ en het nummer bevind zich ergens op een dunne scheidingslijn van een liedje of een spoken lyric. Mooie gitaren en percussie omlijsten de toch wel indrukwekkende stem van Erin. Ook bijzonder zijn nummers als ‘Unitled (With “C)’’ en ‘Shadows Break’ waarop we een soort van muzikale “storytelling” krijgen en ook hier word de Amerikaanse weer omgeven met een subtiel instrumentarium. Erin sluit af met het instrumentale en ietwat experimentele ‘Fwee Again’ en het mooie akoestische ‘Waiting In The Story’ waar haar stem heel helder en breekbaar klinkt. Dolphine is geen standaard album geworden en het lastig om het in enkele woorden te karakteriseren. Haar teksten zijn spitsvondig en de arrangementen zijn wat dromerig maar smaakvol en hier en daar wat psychedelisch. Al met al een uitdagend album zonder een al te uitbundige sound. Alle teksten zijn overigens terug te lezen op de uitklapbare cover. Veel luisterplezier.

Label BMG

Beoordeling 8

Klant Kylie Minogue begon misschien ooit als kindsterretje in Australië maar het feit dat ze onlangs als één van de grote en gevestigde namen op het wereldberoemde Glastonbury festival stond zegt wel iets over haar status. Met de verzamelaar Step Back In Time: The Definitive Collection is er nu de meest complete verzamelaar tot op heden. Via een rolletje als 11-jarige in The Sullivans naar een rol in de Australische soap Neighbours naar internationale wereldster. In één zin de carrière van Kylie Minoque. In Nederland breekt ze eigenlijk door met het duet ‘Especially For You’ dat ze samen met Jason Donovan (Neighbours) zingt maar waarschijnlijk kan iedereen ‘Can’t Get You Out Of My Head’ meezingen, dé hit van Kylie. In haar thuisland Australië scoorde ze een kleine 40 hits waarvan wij er, naast de al genoemde, natuurlijk ook een aantal kennen zoals ‘Kids’ (met Robbie Williams)’ en ‘I Should Be So Lucky’ maar ook minder bekende nummers als ‘Your Disco Needs You’ ‘Hand On Your Heart. Een hidden track is het nieuw geschreven nummer ‘New York City’ en wat deze uitgave ook wel bijzonder maakt is dat ‘Timebomb’ voor de eerste keer op een wereldwijde release terug te vinden is. Uiteraard mag ‘Where The Wild Roses Grow’ met Nick Cave & The Bad Seeds niet ontbreken en verder ook nog enkele speciale uitvoeringen en edits. Steps Back In Time is niet de eerste verzamelaar maar wel de meest complete tot op heden en in een aantal versies verkrijgbaar. Voor de fan is het een puzzel vanwege de vele uitvoeringen, voor de muziekliefhebber is de dubbel-cd met 41 tracks een mooie weergave van de imposante carrière tot op heden. Want als we de energieke Kylie op Glastonbury zien is het onwaarschijnlijk dat er geen nieuwe albums meer zullen verschijnen en we over een aantal jaar dus weer een nieuwe “Best Of” tegemoet kunnen zien. Veel luisterplezier.

Label Merge Records

Beoordeling 7,5

Review Titus Andronicus, de Punkrock formatie die is vernoemd naar het gelijknamige stuk van Shakespeare is terug met een nieuw album. Onder de bezielende leiding van frontman Patrick Stickles kwam onlangs An Obelisk uit. Stickles is de contante naam binnen deze Amerikaanse band sinds de oprichting van de band in 2005. Verder verandert de samenstelling nog al eens maar zijn er voor dit album oude bekenden te horen zoals R. Gordon op basgitaar, Chris Wilson op drums en gitarist Liam Betson. Verder opvallend is dat Bob Mould voor deze gelegenheid als producer is aangetrokken. ‘Just like Ringing A Bell’ is de stuwende opener die we rustig het predicaat “Punk” mee kunnen geven. Dat geldt ook voor tracks als de als uitgebrachte single ‘(I Blame) Society’, ‘On The Street’ en ‘Beneath The Boot’. Maar het is niet alleen Punk (Rock) dat we horen. ‘Troubleman Unlimited’ is meer Rock en met ‘My Body And Me’ weet Stickles en consorten een vuige Bluesrocktrack te produceren met een heuse gitaarsolo halverwege dit nummer. Die blues horen we ook bij ‘Hey Ma’ terug al heeft dit nummer ook wel Glam Rock ingrediënten en roept het af en toe wat herinneringen aan The Sweet op. Door het gehele album horen we de maatschappelijke betrokkenheid zoals ook bij het dampende ‘The Lion Inside’. (“I am an animal that they have tried to civilize / But being civilized means keeping quiet / They might be lying when they're trying to sympathize”.) An Obelisk duurt een kleine 40 minuten en werd in pakweg 6 dagen op de plaat gezet. Over het algemeen overheerst een wat donker karakter wat weer prima past in bij het ter discussie stellen van een aantal globale problemen. Verder is vooral de kracht van de tracks kenmerkend want Stickles drukt gedurende het hele album het gaspedaal in en laat het niet meer los. Veel luisterplezier.

Label Columbia

Beoordeling 8,5

Review Als we de naam Mark Ronson noemen staat dat zo’n beetje voor gegarandeerd succes en een aantal hits. Zijn nieuwe album Late Night Feelings zal hier waarschijnlijk geen uitzondering op gaan maken en de verwachtingen na Uptown Funk zijn dan ook hoog gespannen. Met de single ‘Late Night Feelings’ scoorde Ronson onlangs al een 3FM Megahit en we horen op deze funky en uiterst dansbare track Lykke Li de vocalen voor haar rekening nemen. Ronson heeft na zijn scheiding een moeilijke periode achter de rug maar met een lijst van behulpzame artiesten is Late Night Feelings toch een soort van feel-good album geworden. Naast Lykke Li komen namen als Camila Cabella (‘Havana’), Miley Cyrus en Alicia Keys voorbij. Prijsnummer op dit album is misschien wel het met Country doorspekte ‘Nothing Breaks Like A Heart’ waar we Miley Cyrus horen maar de vergelijking met Dolly Parton voorlopig nog wel zal voortduren. In deze business is het gebruikelijk om single voor single uit te brengen maar eigenlijk is dit hele album een aaneenschakeling van nummers met hit potentie. De volgende hit zal waarschijnlijk ‘Find U Again’ zijn waar Camila Cabello de hoofdrol opeist. Maar niet alles is voorspelbaar. De wat Jazzy-achtige interlude ‘Knock Knock Knock’ (feat. YEBBA) had misschien wel tot single uitgebouwd moeten worden. Maar niet getreurd, op ‘Don’t Leave Me Lonley’ horen we de met een donkere stem gezegende zangeres nog een keer voorbij komen. Verder horen we ‘Alicia Keys’ op het met een vette beat omlijnde ‘Truth’. Zijn het dan allemaal bekende namen? Je zou het met de staat van dienst van Ronson haast verwachten maar de producer verrast ons met een bijdrage van Angel Olsen op ‘True Blue’, een naam die we niet standaard associëren bij een dergelijke productie. Ook bij ‘Why Hide’, een soepel lopende R&B track, komen we een naam tegen die het mainstream publiek waarschijnlijk niet meteen herkent; de Britse Diana Gordon. En laat nu juist deze twee tracks misschien wel het meest tot de verbeelding spreken. Afsluiten doet Ronson samen met Lykke Li op de soulvolle ballad ‘2AM’ en het elektronisch getinte ‘Spinning’ dat door het gebruik van de vocoder wel een hoog Bon Iver gehalte mee krijgt. Late Night Feelings is een absoluut topalbum. Een soort van kruising tussen een “feel-good” en een ‘Break-Up”-album. Je krijgt het gevoel naar een compilatiealbum te luisteren vanwege de aaneenschakeling van bekende namen. De singles met grote namen waren te verwachten maar er zitten ook een aantal echte pareltjes tussen. Ontdek ze zelf. Veel luisterplezier.

Label Opposite Numbers

Beoordeling 7,5

Review De Australische zangeres Olivia Bartley weet zich te ontwikkelen als singer- songwriter. Haar pop-art kunstvorm brengt haar uiteindelijk tot de artiestennaam Olympia. Haar debuutalbum Self Talk verscheen drie jaar geleden en werd vooral in Australië een succes. Nu is er het vervolg. Een album vol ingetogen popsongs waarbij ze haar stem vol verve laat klinken. Een album met ingetogen songs als ‘Nervous Riders’, Het titelstuk en ‘First You Leave’ maar ook de doorgaande pop met ‘Hounds’, ‘Star City’ en ‘Come Back’ wordt bediend. Vele ooohs een aahs op de single ‘Shoot To Forget’ dat je vrolijk maakt. Het is dan ook een prima album, maar het zal me verrassen dat dit erg lang in het collectief geheugen blijft hangen.

Label Petrol / Universal

Beoordeling 8

Review Het gaat goed met de muziekfilms en de docu’s tegenwoordig. Wellicht ontstaat het omdat er steeds meer filmmakers op een leeftijd komen die geïnteresseerd zijn het het leven van hun toenmalig idool. Nu Freddy Mercury en Elton John hitfilms zijn en onder andere de Rolling Thunder van Bob Dylan op Netflix te zien is, is het leven van Michael Hutchence zeker interessant om een docu film rond deze man te maken. Gil Martin werd de producer, maar zijn werk voor de Elton John film leverde te veel werk op en liet dit verder over aan zijn Petrol maatje Mark Edwards. De zanger van de populaire Australische poprock band INXS werd dood gevonden na het spelen van een sexgame in een hotel. Het werd gepresenteerd als zelfmoord en of zijn minnares presentatrice Paula Yates (vrouw van Live Aid/ Boomtown Rats zanger Bob Geldof) hierbij aanwezig was is nog steeds een raadsel. Deze soundtrack van de docu is een overzicht van zijn leven waarbij de man in 1980 als zanger van een bandje begon. Zijn bescheiden opstelling en zijn creatief talent viel toen al op. De broertjes Farris pikten dit op en INXS was daar. De cd bevat live tracks van de band (Need You Tonight), maar ook de eerdere takes zoals het duet ‘Please You Got That’ dat Hutchence met Ray Charles opnam, ‘Spil the Whine’, de Stones cover ‘Under My Thumb’ en ‘Baby Don’t Cry’ met orkest. Het is een mooi document dat zeker voor de fans een toevoeging in de platenkast is.

Label Legacy / Sony

Beoordeling 8

Review De oude baas komt weer met een verrassend album. De singer-songwriter Willy Nelson komt van oorsprong uit de hoek van de country en heeft zoveel in zijn leven meegemaakt dat er nog wel tig albums over zijn leven kan worden gemaakt. Inmiddels weet de vader van Micah en Lukas Nelson, (die als begeleidingsband van Neil Young en de band van A Star Is Born fungeerde) prachtige platen te maken. Na zijn Sinatra cover album is het nu tijd voor een album met eigen songs en covers te lanceren. En hier maakt hij altijd een eigen versie van. Het is ontspannen waarbij je automatisch gaat meedeinen. Songs als ‘Just The Way You Are’ van Billy Joel of ‘Stay Away From Lonely Places’ krijgen mooie versies op dit album. Maar ook de ‘Seven Years Itch’ en ‘Immigrant Eyes’ van Guy Clarke zijn juweeltjes van songs. Wanneer we ‘It’s Hard To Be Humble’ horen begint de Nederlandse versie snel weer opkomen. ‘Het is Moeilijk Bescheiden Te Blijven’ van Peter Blanke zit al snel in de herinnering en skippen we het nummer snel. Maar dat wel niet zeggen dat deze versie niet mooi is en met zijn zonen erbij is het zeker een hoogtepunt voor dit album. Hopelijk blijft de oude Nelson het nog even doen en komt er nog eens een mooi album uit. Het slotstuk is ‘Maybe I Should’ve Been Listening’……. Dan had zijn leven er toch anders uit gezien.

Label Polydor

Beoordeling 7,5

Review Het Britse duo Tunde Baiyewe en Paul Tucker scoorden in de jaren 90 een enorme hit met ‘High’. Dit succes willen de heren na 25 jaar wederom vieren en doen dit met een nieuw album met een passende titel Blue Sky In Your Head. Het mooie is dat de heren zich niet laten rusten met het succes van 25 jaar geleden waardoor dit jubileum wordt gevierd met de hits van toen en een volledig nieuw album! Naast de dance hit en de combi coversong ( I wish I Knew How It Would Be Free To Be) Free/ One (Free van Nina Simone en One van U2) wisten de heren ook de lekkere lounge sound zoals ‘Loving Every Minute’ en ‘Goodbye Heartbreak’ te brengen. Uiteindelijk stoppen de heren en gaat Tucker met de rockband The Orange Lights verder. Na een kleine reünie is er nu de grote comeback. Dit brengt songs voort dat in de categorie low fi music valt. Of is dit hetzelfde als de lounge songs van toen. Met ‘My Salvation’ “Clouds’ en ‘Live Again’ gaan de 90’s popsongs weer van start. Natuurlijk zijn er ook weer lekker uptempo songs die de zon spontaan doet schijnen. Waterloo Street’, ‘The Long Goodbye’ en ‘Super 8’ zijn hier uitermate geschikt voor.

Label Hardly Art

Beoordeling 7,5

Klant De zangeres Julia Shapiro weet met haar album Perfect Vision een nieuwe weg in te slaan. Het laatste album dat ze maakte met haar band Chasity Belt had ze deze weg al ingeslagen. Toch bleef de heftige songs haar energie kosten en totaal oververmoeid stopt ze de tour en vliegt naar huis. Na deze rehab is ze een herboren vrouw die haar eigen weg kan en mag gaan. De songs op Perfect Version zijn ingetogen indie gitaarsongs waar je bij wegdroomt. ‘Natura’, ‘Tired’ en ‘Shape’ brengen je in een extase waar je de persoonlijke verhalen van Shapiro over het bovenstaande in perspectief krijgt. Het is dan ook een album dat voor haar als therapie heeft gewerkt en alle verhalen rond Chasity Belt op een rijtje zet. ‘A Couple High’ als hoogtepunten, het titelstuk als de visie wat men had en ‘I Lied’ dat als realisatie punt kent en de kentering in gang zet. Met ‘Empty Cup’ eindigt ze haar album en geeft ze indirect een nieuwe start aan. Het zou mooi zijn dat ze de start direct oppakt en snel met een vervolg verhaal komt over haar nieuw leven. Het zal haar goed doen, gezien ze nu weer fris en vrolijk overkomt ten opzichte van hoe ze de Chasity Belt heeft verlaten. Een nieuwe versie van haar zelf brengt nieuwe kansen mee en dan is dit een goed begin.

Label Provogue / Mascot

Beoordeling 8

Review De Amerikaanse bluesrock act Gov’t Mule werd 25 jaar geleden opgericht door meester gitarist Warren Hayes en Allan Woody. De twee kennen elkaar van de befaamde Allman Brothers band. Inmiddels is Woody ermee gestopt en weet Hayes de band optimaal draaiend te houden. Dit jubileum mag nu gevierd worden en dat doet men (wederom) met een live album. De band weet zich live ook altijd het beste te presenteren en dan is het ook niet vreemd dat er een live album met DVD uitgebracht wordt. De shows van de band is altijd een show met verrassingen in de setlist. Geen show is hetzelfde en dat brengt de band tot een klasse apart. De band weet het nummer ‘Bring on the Music’ tot titeltrack te brengen en is een juweeltje op het album. Of zeg gerust een avondje Gov’t music. Dit album bevat een dubbel cd en dubbel dvd en daarmee zijn de in totaal rond 5 uur mee onderweg. Twee keer 2,5 uur show (cd& dvd) met aanvullende interviews. De songs zijn gemiddeld 7 minuten en zijn dan ook gewend om mentaal te verdwijnen in de 10 minuten songs als ‘Dark Was the Night’, ‘Thorns of Life’, ‘Revolution Come, Revolution Go’, ‘Time To Confess’, ‘Mule’, het titelnummer en ‘Far Away’. Het gaat hierbij niet zozeer om de lengte van de songs, maar de heren brengen het alsof je mee gaat op de reis van de het verhaal. Daarnaast zijn er genoeg songs die de 7 minuten niet halen. De intense wijze van het spelen en de perfectie van deze act weet het allemaal tot een heerlijk album te brengen. Optimaal genieten!

Label Virigin/ Universal

Beoordeling 7,5

Review Het project van Dan Smith dat Bastille heet is een beetje uit proporties gegroeid. De bandnaam is gelinkt aan de geboorte datum van Smith, 14 juli dat de bestorming van Bastille als Franse Bevrijdingsdag tot op de dag van vandaag nog wordt gevierd. De band kreeg een enorme flow na de hit ‘Pompeï’ in 2013. Daarna heeft de band diverse hits gekend en is het uitgegroeid naar een volwaardig groot festival act. Met Doom Days levert de band hun derde album! Het album is geschreven als een conceptalbum waar een kleurrijk gezellige avond/nacht de start is van een langdurige vriendschap. Het album begint dan ook met ‘Quarter Past Midnight’ om het verhaal te starten. Hoewel het album ‘Wild World’ de feestelijkheden op de avonden daarvoor weergeeft, is dit album een verlenging van een te lang durend feest. De songs zijn niet verfrissend maar kent meer van hetzelfde. Al is het ook een geruststelling dat men blijft bij het succesvolle concept. Het verhaal van deze doomsday gaat van feestelijk gezellig naar 4 uur (4 Am) wanneer er inmiddels slechte keuzes (Bad Choice) zijn gemaakt en de breuk tussen vrienden plaatsvind. (Divided). Het is een mooi verhaal, maar gelijk ook voor de hand liggend en misschien autobiografisch met een geromantiseerd tintje. Prima album, maar de verrassende touch is er wat vanaf.

Label Sooper Rec./ Konkurrent

Beoordeling 7,5

Review De Venezolaanse zangeres woont tegenwoordig in Chicago en heeft haar roots meegenomen in haar songs. Zo is Kaina op een goede plek belandt. De moderne elektropop is vooral ontspannen en uitdagend. Met de songs ‘House’ en ‘Ghost’ weet ze dan ook een heerlijke start te geven aan haar nieuw album Next to the Sun. De zangeres weet met haar sound vooral een relaxte sfeer te creëren en hierdoor haar muziek voor een breed publiek toegankelijk te maken. Met ‘What A Girl’ zet ze wat kracht bij maar het blijft allemaal behoudend. De verhalen op een album zoals in ‘Joei’s Secret’ hoeft voor mij niet zo. Ze brengt wel een mooi ontspannen album.

Label Nonesuch

Beoordeling 8,5

Review Door alle drukke bezigheden van de beide heren van The Black Keys hebben we maar liefst vijf jaar op een nieuw album moeten wachten. Turn Blue uit 2014 was het laatste wapenfeit maar nu is daar dat lang verwachte nieuwe album Let’s Rock. Sinds 2014 is er veel gebeurd; zanger/gitarist bracht een tweede soloalbum uit en richtte een eigen platenlabel (Easy Eye Sound) op en verder namen de heren veel te veel hooi op hun vork. Drummer Patrick Carney verwoorde het in een interview als volgt: “We said yes to too many things. It's hard when you've played so many shows for a hundred bucks or less, and then you get offers for literally 10.000 times that to play a show. You can't rationalize saying no. It pulls you further away from what you want to do, which is make music.”. De belangrijkste wijzigingen op dit nieuwe album zijn het feit dat producer Danger Mouse niet betrokken is in het productiewerk en dat de synthesizers in de koffers zijn gelaten. Resultaat is een heerlijke rechttoe-rechtaan rockplaat met wat subtiele muzikale uitstapjes. Lo/Hi was de eerste kennismaking met het nieuwe werk van de band uit Ohio en meteen was het gitaarwerk meer dan nadrukkelijk aanwezig. Het nummer heeft een opzwepende vibe en de backing vocals (o.a. Ashley Wilcoxson) zorgen voor de “touch”. Ook ‘Eagle Birds’ en ‘Go’ kennen die typerende wat vet aangezette riffs die door het strakke drumwerk van Carney worden ondersteund. Maar voor diegene die deze drie nummers nog niet voorbij hebben horen komen is het ‘Shine A Little Light’ dat voor de opening zorgt. De gitaar scheurt de wolkenvelden opzij wat een mooi contrast vormt met de wat ingetogen vocalen van Auerbach. Zijn dan alle nummers in een soortgelijk drive? Nee hoor, het wat meer ingetogen ‘Walk Across The Water’ zal de rockliefhebber misschien niet bevallen, het zorgt anderzijds wel voor wat tegenwicht. Ook een nummer als ‘Tell Me Lies’ heeft een wat ander geluid dan dat we van dit duo gewend zijn maar het luistert wel lekker weg. ‘Every Little Thing’ opent geweldig met een muur van elektrische gitaren en ‘Get Yourself Together’ heeft wat meer Rock ’n Roll. Ook het laatste deel van het album is sterk. ‘Breaking Down’ ontvlamt in het refrein, ‘Under The Gun’ heeft een gitaarriff à la AC/DC en afsluiten doet de band in stijl; de stem van Auerbach overtuigd, drums zijn strak en de gitaarriffs worden vet aangezet. Het zijn de nuances die het verschil maken met de sound van eerdere albums als El Camino, Brothers en Turn Blue. De heren hebben in feite zichzelf na een adempauze weer uitgevonden en daar is niks mis mee. Een plaat die rockt! Veel luisterplezier.

Label City Slang

Beoordeling 8

Review In 2005 was daar de EP In The Reins; een samenwerking tussen Calexico en Iron Wine die op de nodige waardering kon rekenen. Maar liefst veertien jaar later krijgt deze samenwerking een vervolg met het nieuwe album Years To Burn. Bij een samenwerking als deze weet je dat de nummers melodieus én meerstemmigheid sleutelwoorden zijn. De combinatie van Folkrock van singer/songwriter Iron Wine (Samual Beam) en de Americana sound van Calexico blijkt wederom te werken en ook dit album werd in dé ‘musiccity’, Nashville, opgenomen. Opener ‘What Heaven’s Left’ voldoet dan ook meteen aan de verwachtingen; mooie harmonieuze samenzang, pedalsteel en de trompet zorgen zijn de ingrediënten die het nummer naar een hoger niveau tillen. Centrale stuk op dit album is ‘The Bitter Suite’; een ruim acht minuten durende track waar die broeierige sfeer uit een denkbeeldig stadje aan de grens van Mexico als vanzelf vormgegeven wordt. Het typische gitaarspel, de trompet (Jacob Valenzuela ) en teksten in het Spaans zorgen er voor dat je met gesloten ogen je zo kunt verplaatsen. Daarom heen vinden we een palet van mooie liedjes die uit de schrijverskoker van beide kampen komen én waar we ook gastmuzikanten horen die direct in relatie staan met óf Calexico óf Iron Wine. Prachtig zijn het met gitaren omgeven ‘Follow The Water’ en ‘Father Mountain’, die voortdrijven op een mooie melodie en ook de meerstemmigheid en pedalsteel van ‘Midnight Sun’ spreken tot de verbeelding. Een ietwat experimenteel intermezzo is er met het instrumentale ‘Outside El Paso’ waarom trompettist Jacob Valenzuale nog eens in de spotlights wordt gezet. Bij afsluiter ‘In Your Own Time’ (geschreven door Iron Wine) komen nog één keer alle kwaliteiten samen, inclusief een spitse tekst. (In your own time, you'll dance in the moonlight / Smoke like a freight train and fuck like a dog / Don't be scared if I tell you I love you / I'll be good to you and then I'll be gone). Years To Burn is een album dat je heerlijk helpt onthaasten. Van deze twee klasse acts mag je een bepaalde kwaliteit verwachten en die wordt in de acht nummers dan ook geleverd. Verwacht niet echt nieuwe invalshoeken of muzikale uitspattingen maar een mooie samensmelting van de stijlen waarin Calexico en Iron Wine ieder hun sporen in hebben verdiend. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Label Other Side Records

Beoordeling 8

Review De inmiddels 64-jarige Ricky Lee Jones is terug met haar laatste album Kicks. Haar grootste successen boekte de Amerikaanse singer/songwriter in de eind jaren ’70 en met ‘Chuck E’s In Love’ boekte ze in die periode ook haar grootste hit. Voor dit nieuwe album Kicks pakt ze terug naar een keuze uit The Great American Songbook. Het album bevat authentieke vertolkingen van liedjes van een kleine twee decennia tussen de jaren ‘50 en ’70. De in Chicago geboren Ricky Lee heeft dat succes uit het begin van haar carrière nooit meer echt kunnen evenaren maar door de jaren heen heeft ze een indrukwekkende discografie opgebouwd. We kennen haar als één van die singer/songwriters met die wat rokerige stem die emotie en gevoel aan haar platen mee kan geven. Op dit album dus geen eigen werk maar tien covers die op haar eigen wijze smaakvol worden neergezet. ‘Bad Company’ is de opener en dit maakt meteen duidelijk waarom Ricky Lee zo’n beetje alle stijlen aan kan of het nu Rock, Folk R&B of Country is. Haar interpretatie van de hit van de gelijknamige band uit 1974 is wat meer broeierig dan het origineel en daardoor ben je als luisteraar meteen alert. Ook kiest de Amerikaanse niet voor de makkelijke weg door alleen hits te coveren. Het wat onbekendere ‘My Father’s Gun’ (Elton John), ‘Houston’ (Dean Martin scoorde hiermee een hit) en ‘Nagasaki’ zijn misschien niet de meest logische keuzes maar origineel is het wel. Ook qua stemgeluid is ze net een kameleon zoals we duidelijk horen bij haar vertolking van America’s ‘Lonely People’. Ze neemt een risico met haar vertolking van ‘Mack The Knife’ (Louis Armstrong en vele anderen) maar deze wat jazzy uitvoering is meer dan prima. Ook de wat dromerige uitvoering van ‘Quicksilver Girl’ (Steve Miller Band) doorstaat de test en afsluiter ‘Cry’ (1951, Johnnie Ray and the Four Lads) verdient in dit breekbare arrangement een groot compliment. Ricky Lee Jones bewijst nog steeds een begenadigd zangeres te zijn. Kicks is een mooi samengestelde compilatie geworden met zorgvuldig gekozen tracks. Maar met zo’n stem zet ze elk nummer smaakvol neer. Veel luisterplezier.

Label Nettwerk / V2

Beoordeling 8

Review In 2018 was daar het titelloze debuut van Rosemary & Garlic, oorspronkelijk een duo maar inmiddels gereduceerd tot het muzikale brein Anne van den Hoogen. Via het streamingplatform Spotify was er al een indrukwekkende fanbase verzameld en een contract bij het Canadese label Nettwerk was het gevolg. Vorige week was daar de release van een live-EP A Step Outside, dat een perfecte weergave geeft van de roots Folk zoals Anne die met haar band neerzet. A Step Outside bestaat uit een zestal tracks die deels zijn opgenomen in Paradiso en in Hamburg en een compilatie vormen van de Kingfisher-EP en het debuutalbum vorig jaar. Mooie, dromerige Folkpop liedjes die door Anne smaakvol worden neergezet en muzikaal worden omlijst door o.a. strijkers en piano waardoor het geheel een intiem en persoonlijk karakter krijgt. Op opener ‘Old Now’ wordt meteen de zuiverheid van haar stem duidelijk en ondanks de relatieve eenvoud van de nummers is deze EP boeiend. Haar voorkeur voor “live- albums” (Miles of Ailes van Joni Mitchel is haar favoriet) is waarschijnlijk de belangrijkste reden om deze Live-EP uit te brengen. Op ‘The Dancers’ weet ze, ondanks dat hier wat drums worden toegevoegd, de intieme sfeer vast te houden. Mooi dat in deze uitvoeringen dat er altijd een goede balans tussen de stem van Anne en de sessiemuzikanten. Bij afsluiter is goed hoorbaar dat alle elementen nog één keer als organisch in elkaar overvloeien. A Step Outside geeft een inkijkje tot waartoe Anne van den Hoogen aka Rosemary & Garlic live toe in staat is. Prachtige, kleine en intieme Folk liedjes die worden gedragen door haar mooie stemgeluid en omgeven door enkele prima sessiemuzikanten. Voor de liefhebbers van dit genre is dit een topproductie van internationale allure maar wel van onze eigen vaderlandse bodem. Veel luisterplezier.

Label Merge Records

Beoordeling 7

Review Apex Manor is terug met een nieuw album. Acht jaar! na het debuut The Year Of Magical Drinking is de Amerikaan Ross Flournoy terug. Hij heeft zijn demonen achter zich gelaten en met Heartbreak City meld hij zich weer met een stevige dosis rock. Flournoy schiet werkelijk gierend uit de startblokken met ‘Asked And Answered’ en meteen wordt duidelijk dat hij op dit nieuwe album een andere weg is ingeslagen. Het neigt wat naar psychedelische Krautrock en met het gaspedaal ingedrukt trekt hij die lijn ook door bij nummers als ‘Where My Mind Goes’ en ‘The Long Goodbye’. Maar niet alle nummers hebben dat stuwende karakter. ‘Diamond In The Dark’ is wat rustiger en een nummer als ‘Sara Now’ klinkt misschien zelfs wel gevoelig, mede ingegeven omdat het ook wel een wat persoonlijker karakter heeft. Ook met een track als ‘Morning Light’ met een wat Shoegaze-achtig karakter, kan de Amerikaan een breed publiek aanspreken. De oorzaak van de lange “radiostilte” zit hem vooral in het feit dat Flournoy een periode te kampen had met alcoholverslaving en een daaropvolgende depressie. Een opname in een ontwenningskliniek hielpen hem uiteindelijk. Toch is Flournoy ook in staat om die donkere periode om te zetten in energieke rocksongs zoals we bij ‘Nervous Wreck’ kunnen horen (“Even in the darkest hours”) en dat qua energie past bij het begin van de plaat. Met de wat donkere afsluiter ‘Sanctuary’ maakt Flournoy definitief nog één keer zijn punt. Heartbreak City is met recht een soort van comeback album geworden. Laat je als luisteraar niet misleiden om alleen de eerste tracks te beluisteren want de Amerikaan heeft een interessant album afgeleverd dat al luisterend voldoende variatie biedt voor meer dan één luisterbeurt. Veel luisterplezier.

Label eigen beheer

Beoordeling 8

Review Wanneer we Stan Vreeken met Jorn Heijdenrijk op een theaterfestival zien, gaat er in de wereld van de slaapliedjes deuren voor je open. De wereld waar de beleving van je leven op deze wereld overgaat naar het verwerken in de wereld van je slaap. Slumberland… Een theaterstuk waarbij de slaapliedjes van diverse culturen bijelkaar komen staan nu op een album. De songs waarbij de volkverhalen de spanning en sensatie zoeken en de wreedheden zo sterk worden verteld, dat je van de spanning vermoeid raakt en met een gevoel van geluk en zaligheid dat het jou niet is overkomen, in slaap valt. Natuurlijk mag hier ‘Mister Sandmanv’ en ‘the Coco Man’ niet ontbreken. Maar hierbij zijn vooral de rustgevende klanken van belang, hoe wreed de verhalen dan ook klinken. ‘Stay Awake’ geeft de spanning van het liedje weer, terwijl het toch allemaal weer vrolijk klinkt. Wanneer er wordt verteld dat je ouders je ouders niet zijn en dat je in een wereld zonder bescherming leeft. Als een kinderlokker de hele stad met kinderen meeneemt, ver de bergen in, Het zijn prachtige verhalen die het slapen tot een andere wereld brengt. Het album is daardoor erg vermakelijk en prachtig uitgevoerd.

Label Collectable vinyl

Beoordeling 8

Review Het zijn meer dan prachtige liedjes die op dit album van Lone staan. Voor de heren Ferdinand Bakker en Michel van Dijk is het dan ook niet de eerste keer dat ze een album maken. De heren komen uit een van Nederlands beste bands die ooit hebben bestaan. Alquin uit Delft is een internationaal begrip in de muziek en met name in de wereld van de (prog) rock en blues. Het is het derde album onder de naam LONE. Na het titelloos debuut en “View from the Bridge’ kent dit album een wat andere aanpak. Iets meer gitaar en wat langer in de klankkleur geeft de ruimte voor de zang waardoor het rockende ‘Where Have The Good Woman Gone’ en het heerlijk slepende ‘My Ruby’s Gone’ prachtige songs zijn geworden. Met het nummer ‘Fragile Don’t Break!’, ‘Poor Man’s Son’ en ‘Faith’ overtreffen de heren zich zowel in de compositie als tekstueel is het erg mooi geworden. De songs klinken intens, gezien de verhalen ook dichter bij de schrijver staan. Het is hoorbaar in de klank en de opname. Enigszins broos, maar met overgave sterk neer gezet. En ja met ‘Lucky Man’ geven zij aan dat ze een plekje in de wereld hebben verovert. Wij zijn blij dat ze dat plekje warm houden, en muziek zijn blijven maken. Het album is een aanrader voor de gitaar liefhebber die de rock en blues niet schuwt.

Label Concorde Rec.

Beoordeling 8

Review De Amerikaanse blues man Keb Mo behoort tot een van de meest veelzijdige muzikanten in zijn genre. We kunnen met gerust hart stellen dat Keb Mo een belangrijke verbinding legde tussen de Delta blues en het huidige singer-songwritersgenre genre. Na de samenwerking met Taj Mahal op het album TajMo is de man nu weer op eigen solo pad. De heerlijke vrolijke uptempo blues songs terwijl het allemaal toch even traditioneel is. Het is allemaal al eerder gemaakt, maar zijn stem klinkt heerlijk met de ontspannen blues sound dat hij produceert. Geen overkill in solo’s maar liedjes met kop en staart. ‘Riding On A Train’, ‘Cold Outside’ of de heerlijke opener ‘I Remember You’. Het zijn allemaal songs waar de blues liefhebber zijn gitaarvingers bij aflikt. Met Robby Brooks Moore weet Keb Mo het album met een juweeltje te beëindigen. Een duet over samen muziek te maken en dat dit de lust van het leven is, en dat is ook zo… Keb Mo is te zien in Nederland donderdag 4 juli TivoliVredenburg te Utrecht

Label Eigen Beheer

Beoordeling 7,5

Review Het zijn de heerlijk zomerse klanken van Modji die je op de (theater) festivals zou kunnen tegenkomen. Of je zet dit album op en dan heb je de zomerse salsa klanken in huis! De Rotterdamse band is opgericht door Yannick van Ter Beek (percussie) en Ramon Mendeville (zang). Wanneer de zomerse wereldklanken vorm kreeg werd dit aangevuld met enkele muzikanten uit België. Inmiddels is de reis (Modji) beland bij het debuutalbum de Drie Koningen (Epifania). De heerlijk mix van de Zuid Amerikaanse Latin met de Afrikaanse swing en percussies brengt je tot de swingende songs van ‘Camino Africano’ en ‘Caminar Conmigo’. De songs worden opgevrolijkt door blaasinstrumenten en met de Spaanse teksten is het al helemaal zomers te noemen. Het past perfect op de festivals van Noorderzon, Oerol of het Belgische Pole Pole festival. Naast de uptempo songs dat al swingend klinkt zijn, brengt de band ook relaxte pop zoals het ‘Le Tierra Y La Humanidad’ en het sensuele ‘El Sueno’, opzwepende klanken op ‘Noch Y De Madrugada’ en gitaargerichte songs als ‘Tu Cachupa’. Het album is dan ook erg divers in zijn soort. Dit maakt dit album juist aantrekkelijk.

Label EarMusic / V2

Beoordeling 8

Review Generation Axe, de superband die al enige tournees achter de rug heeft en vooral in USA en Japan. De band is in de lijn van de G3 acts van Joe Satriani. Ditmaal is het Steve Vai die dit concept heeft uitgewerkt. Met bassist Pete Griffin (Dweezil Zappa/ Edgar Winter) en JP Bouvet (Dave MacKay band) is de basis gelegd. Nick Marinovich en of Derek Sherinian (Dream Theater) op keyboards voor de onderliggende muzikaal bedjes en dan kunnen de gitaristen worden ingevlogen. De keus van de medegitaristen is dan ook niet mis. Toen Ozzy Osbourne even een andere weg insloeg was Zakk Wylde vrij en sprong op dit aanbod in. Nuno Bettencourt van Extreme wist dat zijn band weer bij elkaar zou komen, maar kon dit aanbod niet afslaan. En de Europese meestergitarist Yngwie Malmsteen was natuurlijk een welkome gast. Wanneer het aanbod kwam om Tosin Abasi aan te laten schuiven was dit voor hem alleen maar een eer, maar een zeer goede aanvulling. Als jonge gitaar God doet hij zet zeker niet minder. De blues rocker Whipping Post van Zakk Wylde is even een moment om lucht te nemen na het geweld van Tobias en Nuno. Natuurlijk weten de heren een likkebaardende gitaar songs te presenteren. Een album vol juweeltjes dat eindigt met de Deep Purple klassieker ‘Highway Star’.

Label Mascot rec.

Beoordeling 8

Review De prog metal act uit Melbourne laat weer wat van zich horen en al snel na hun album Her Halo van 2 jaar geleden. Het was het debuutalbum van deze band op het nieuwe label. De band bestaat al bijna 25 jaar maar het lijk dat ze nu de smaak te pakken hebben. De band weet de prog rock in zijn essentie te benaderen. Pakkende refreinen worden afgewisseld met ritme veranderingen en powerful gitaarwerk. Met ‘Fight of Flight’, ‘Are We Soldiers’ en From ‘Saviour to Assassin’ weet men een andere benadering te geven aan wat er op dit moment in de maatschappij zich afspeelt. Het album kent dan ook een passende titel, dat in de hoes mooi wordt weergegeven. Strak in het gereel, maar met deze act wil dat nog wel eens tot een opgesloten gevoel komen waar men uit wil breken. Het heeft met de wisselingen in de muziek te maken dat deze gedachtegang gestalte krijgt. Met Brett Rerekura weer als frontman en zanger in de gelederen, gaat Dean Wells en de band voortvarend van start. De terugkeer van deze man geeft de band weer vertrouwen. Drummer Rob Brens laat de stokken op de drums weer ongenadig klinken en met de dubbele basdrum is zijn kunst bijna onnavolgbaar. Teramaze is te zien in Nederland op 6 oktober Progpower fest in Baarlo

Label Rough Trade

Beoordeling 7

Review Het is even wennen wanneer je het album van Black Midi aanneemt. Het doet eerst denken aan een Duitse act, maar het blijkt de titel van een uitzinnige energieke Britse rockact Black Midi! De band uit London maakt experimentele noise rock met een twist. De openingsklanken doen dit al vermoeden en met ‘953’ laat men zich dan ook volledig gaan. Wat ‘Speedway’ gaat men even een tempo rustiger, al doet de titel anders vermoeden. De tempowisselingen zijn optimaal en de zoektocht van een verhaal vertellen naar de schreeuwerige uitspattingen zijn ruim aanwezig. Als indie noise band weten ze de underground sound nieuw leven in te blazen. Met een vleugje Talking heads in het nummer ‘Western’ en het titelnummer is als een David Byrne in zijn jonge jaren nu zou leven. Het is dan ook een band die potentie kent en in de gaten te houden valt. Ondanks dat dit debuut geen ‘Psycho Killer’ hits kent, maar wel de vibe van een Psycho Killer kent. Black Midi is in Nederland te zien op 14 juli Valkhof te Nijmegen 18 sept Melkweg te Amsterdam

Label BJK Records

Beoordeling 8,5

Review Vorig jaar was daar in ineens The Dairy of Robert Reverie; het nieuwe album van Needlepoint en de grote inspirator achter dat project is de Noorse muzikant Bjørn Klakegg. Maar dat was nog niet voldoende. Het nieuwe muzikale project Local Store ontstond eigenlijk uit een vriendschap met Mattias Krohn Nielsen, een oude studievriend. Voor dit nieuwe project schreef Klakegg alles zelf en naast Nielsen (gitaar en zang) werd de band aangevuld met bassist Magnus Tveten en drummer Tore Ljokelsoy. De band trok zich terug in de rust van het Zweedse landschap en in een kleine schuur die tot studio was gepromoveerd kregen deze tien nummers vorm. Waar we eerder al de voorliefde voor (prog)rock van Klakegg leerden kennen is het nu vooral een mix van muziek die herinneringen oproept uit de jaren ’70. We horen invloeden van The Beatles maar evengoed van andere artiesten uit vervlogen tijden. Maar het is vooral de authenticiteit die de band uitstraalt waarbij het gitaarspel van Klakegg echt in het oog springt. De band opent met de titelsong en die voelt meteen goed aan; die 70’s sound in combinatie met het gitaarspel én de meerstemmigheid is meesterlijk en Klakegg klinkt op zijn gitaar wat als een jonge Mark Knopfler. Zo is er haast organische tweedeling en de wat meer uptempo nummers als ‘Less A Fool’, ’Howling’ en ook ‘In The Garden’ luisteren makkelijk weg en bieden voldoende variatie. De band klinkt alsof ze al jaren spelen en het geheel klinkt uitgebalanceerd. Een track als ‘The Riverside’ spring eruit; een krachtige melodie met een ragfijne gitaarlijn. Maar het zijn juist die wat rustigere tracks die écht blijven hangen. Het gevoelige ‘Yellow Umbrella’ (met een verwijzing naar de albumcover) is prachtig en bij ‘1948’ pakt de band helemaal terug naar een akoestische setting en dan blijkt dat Klakegg vocaal ook ijzersterk is. Stem en instrumentarium is bij deze nummers in ultieme balans zoals bij een nummer als ‘Miss Winter’ waar drums en gitaar dienend zijn aan de meerstemmigheid. Ook de ingetogen afsluiter ‘Sitting Next To You’ is mooi en nog één keer laat Klakegg ons genieten van zijn gitaarspel. Passie, gevoel, balans en muzikaliteit zijn de sleutelwoorden voor dit debuutalbum van Local Store. De intensiteit en muzikale vingerafdruk zijn afwijkend genoegd om onderscheidend te zijn van de andere muzikale projecten van Klakegg. Een album dat met elke luisterbeurt aan glans wint. Veel luisterplezier.

Label Merge Records

Beoordeling 8

Review Mooi. Als we lezen wie Fruit Bats vormen lezen we het volgende: Fruit Bats is Eric D. Johnson – words, vocals, various. En zo is het inderdaad. Voor dit nieuwe album kreeg de Amerikaan wel hulp van een aantal muzikanten om dit nieuwe album Gold Past Life vorm te geven. Eric D. Johnson is al een heel muzikaal leven onderweg. In de jaren ’90 maakte hij deel uit van I Rowboat, een Indierockband maar tegelijkertijd begon hij ook meer Folk georiënteerde liedjes te schrijven met gitarist Dan Strack en drummer Brian Belval. Eind jaren ’90 vormden zij eigenlijk het hart van deze Amerikaanse band en in 2001 was daar het debuut Echolocation. De jaren daarna zouden nog een aantal albums volgen om in 2013 het nieuws wereldkundig te maken dat het einde van Fruit Bats nabij was. Daarna ging Johnson solo verder om in 2015 al weer aan te kondigen dat de Fruit Bats een tweede leven zou krijgen; grappig genoeg met Johnson als enig echt bandlid. Absolute Loser was de titel van het in 2016 uitgekomen album en nu is daar dan Gold Past Life dat met samenwerking van producer Thom Monahan tot stand kwam. Gold Past Life is een prachtig en ietwat nostalgisch album geworden met nummers die door de muziek van de jaren ’70 zijn beïnvloed met hier en daar wat Folk. Johnson heeft een aangenaam stemgeluid en door het instrumentarium krijgen de nummers voldoende inhoud. Die nostalgie horen we bijvoorbeeld ook terug in de midtempo titelsong als we Johnson horen zingen: “You know you're never gonna feel as right / Than in your gold past life / A ship of paper on a sea of fire / Back to your gold past life”. Met de hoge noten die de alleskunner weet te raken is he niet raar om de link met Supertramp te leggen. Johnson verpakt zijn herinneringen in smaakvolle songs en weet je als luisteraar te boeien zoals bij het met wat country beïnvloede ‘Drawn Away’. Nummers als ‘Cazadera’, Your Dead Grandfather’ en ‘Mandy From Mohawk’ luisteren lekker weg. Mooi is ‘Ocean’ dat Johnson met zijn fingerpickin’ gitaarspel akoestisch weet neer te zetten als een volleerd singer/songwriter maar ook zijn ode aan Lake Michigan in ‘A Lingering Love’ is meer dan de moeite waard. De ingetogen ballad ‘Barely Living Room’ neemt ons mee in een vervelende droom naar het verleden waarbij piano en strijkers de wat sombere sfeer benadrukken. Zo weet Johnson een meer dan prettige mix te creëren van Folk, Altcountry met ook nog wat Westcoast-invloeden waarmee hij je als luisteraar echt weet te boeien. De afsluiter ‘Two Babies in Michigan’ is in stijl; op een mooie synth gedreven melodie neemt Johnson ons nog één keer meer naar zijn jeugd en de pedalsteel is de spreekwoordelijk kers op de taart. De teksten zijn mooi en goed verpakt in melodieuze, pakkende songs. Kleurrijk, soms dromerig maar ook soms scherp. Al met al een meer dan uitstekende plaat waarmee Fruit Bats een kleurrijk debuut onder het label Merge Records aflevert. Veel luisterplezier.

Label Nude Records

Beoordeling 7,5

Review Het uit Londen afkomstige experimentele trio Wovoka Gentle bracht onlangs hun debuut uit. We hadden al kennis gemaakt met de tweeling Imogen en Ellie Mason en William Stokes door enkele eerder uitgebrachte EP’s maar nu is daar eindelijk het eerste volwaardige album Start Clanging Cymbals. De opener ‘Salient Point’ is typerend voor de experimenteerdrang van dit trio; vanuit een soort reclame-jingle worden samples op ons afgevuurd waardoor er een soort van filmische kakafonie van geluid ontstaat. Hoe anders is het gevoel bij het horen van de volgende track; ‘Punxsutawney Phil’ met een haast aanstekelijke samenzang en tweestemmigheid van de tweeling én William Stokes die muzikaal omlijst wordt door een aangenaam zomerse beat op o.a. traditionele instrumenten, waarbij vooral de blazers de aandacht trekken. Een nummer als ‘Small Vicory roept een soortgelijk gevoel op terwijl het bij FIFA ’19 te horen ‘1000 opera singers working in Starbucks’ een catchy nummer is dat dit trio al eerder op de kaart zette. Het trio past hier en daar een interlude toe om je als luisteraar weer mee te nemen naar het volgende muzikale hoofdstuk. ‘Gennesaret’, met weer die mooie klankkleur van de verschillende stemmen, zit in de hoek van dromerig/ambient terwijl ‘Perculiar Form Of Sleep’ weer alle kanten op vliegt. Hoe verrassend is het weidse ‘Oystercatcher’ dat een wat flowerpop/feelgood-karakter mee heeft gekregen met een wat rijker instrumentarium. Het vooral op finkerpicking gitaarspel drijvende ‘Tell 'Em Mokoto’ is misschien wel het mooiste nummer van Start Claning Cymbols. ‘Xerxes ‘19’ is dan weer zo’n track die we in de experimenteermodus van het trio kunnen plaatsen; vanuit een haast serene rust waarbij we zelfs vogeltjes op de achtergrond horen ontploft dit nummer in een soort van videogame-track. Een album dat we op zijn minst divers kunnen noemen. Diverse muziekstijlen worden met elkaar gecombineerd waardoor we dit Britse trio echt in de experimentele hoek plaatsen. Folk, elektronische muziek maar ook de nodige psychedelica komt voorbij. Voor iedereen die af en toe iets wil luisteren dat buiten de traditionele paden treedt is dit een aanrader. Veel luisterplezier.

Label Constellation Records

Beoordeling 7,5

Review En weer is er een Zweedse productie. Het vijfde album van Lust For Youth neemt ons terug mee naar vervlogen tijden waarin de elektronische muziek hoogtij dagen vierde. Lust For Youth is dus terug met hun titelloze vijfde album en inmiddels is het trio een duo geworden, nog steeds onder de bezielende en inspirerende leiding van Hannes Norrvide. Lust For Youth is, zoals ze zelf zeggen, volwassener geworden met het uit 2016 daterende Compassion als hoogtepunt tot op heden. Het titelloze album dat onlangs uitkwam staat vol met dromerige elektronische popmuziek die ons doet denken aan de jaren dat New Order en Depeche Mode de hitlijsten domineerden en vast waarden in de DJ-set in het clubcircuit vormeden. Hannes Norrvide en Malthe Fisher vormen dus het duo en voor de muziek op dit album hebben ze absoluut inspiratie opgedaan uit de jaren ’80. De opening met nummers als ‘New Balance Point’ en het bijna zes minuten durende ‘Insignificant’ is sterk en het duo leunt op de synths maar weet door de gelaagdheid het geheel erg poppy weg te zetten. Bij ‘Venus De Milo’ zijn de synths wat zwevender aanwezig en het geheel heeft een wat donkerder karakter. Interessant is de samenwerking met de Deense Soho Rezanejad die op het wat rustigere ‘Fifth Terrace’ de vocalen voor haar rekening neemt. De in het Deens spoken lyric op ‘Imola’ zorgt voor een wat mysterieuze sfeer. Op tracks als ‘Great Concerns’ en afsluiter ‘By No Means’ is de invloed van een band als New Order voelbaar. Lust For Youth blijft zich ontwikkelen en dit vijfde album is daar het bewijs van. Het duo leunt op synths en weet daar een bepaalde gelaagdheid in aan te brengen waardoor het geheel erg vertrouwd klinkt. Veel luisterplezier.

Label MVKA

Beoordeling 7,5

Review Het is de Noorse band Bosakka dat als extra act voor de Metallica shows werd geplaatst. Met vriendelijke groeten van Lars Ulrich die deze band een wam hart toedraagt. Dat is ook niet gek, want de band kent een ingetogen wijze van melodic metal. Bosakka is vernoemd naar de kannibalistische president van Centraal Afrika. Met ‘Charmed en Extremely Treacherous’ vreet de band je al helemaal op. De power metal is pakkend en smaakt naar meer. Met ‘Vultures’ weet de band het beste nummer op single te zetten. Met heerlijk pompende bassen en meezing koortjes in het pakkend refrein doet het heerlijk. Het logge titelstuk is als een mammoetschip dat zich door de wateren baant. Als groot gevaarte komt het op je af en vermorzelt alles vat er voor komt. Bosakka is meer dan een metal band. De heren weten alleraardigst en pakkende refreinen in de songs te stoppen terwijl het gelijk rauw en stevige kost is.

Label New Machine rec.

Beoordeling 8

Review De Amerikaanse indie rockers uit Los Angelos bestaan inmiddels alweer bijna 15 jaar. Naast enkele Ep’s is dit nu hun vijfde album. De band kent al heerlijke albums en deze overtreft de vorige ‘Better Nature’ door een goede balans te maken tussen de achtergrond toetsen en de dansbare rocksound. Dat maakt deze band juist uniek, de drive in ‘It Doesn’t Matter Why’ en het openingsnummer ‘Neon Wound’ is direct pakkend en heerlijk opzwepend. Dat kost energie waardoor men besloten heeft om de luisteraar even wat rust te geven met ‘Freakazoid’ en ‘Don’t Know Yet’. Het zijn pakkende songs die zo plotseling een hit kunnen worden. Het laatste nummer kent al een climax om de activiteit op te schroeven. Met een mooi intro in Straw Man hoor je al dat dit een in een stevige vorm in het nummer terug keert. De songs zijn divers in de opbouw en composities. Dan weer even extra stevig en dan weer poeslief. Het is dan ook niet vreemd dat ze dit album afsluiten met ‘We Are Chameleons’ en ik denk dat dit het best bij hen past. Goed, divers en krachtig album!

Label Erased Tapes/ Konkurrent

Beoordeling 7,5

Review Het duo David Allred en Peter Broderick hebben hun krachten verzamelt en weten met the Cell een ingetogen mooi album te produceren. De heren zijn beide multi instrumentalisten en bespelen zelf de piano, trompet, bas, viool, klokkenspel en keyboards. De man werkte in het bejaarden tehuis en werd hierdoor geïnspireerd tot het maken van een album. Met The Cell is het een vervolg op zijn recent album The Transistion. Met de songs die vooral rust uitstralen weet Allred mooi en gebalanceerde songs te maken. Zijn stem past hier ontzettend goed bij. ‘Nature Course’, ‘Mandatory Soul’ of ‘Family’ en het instrumentale begrafenisnummer ‘Fading Away’ zijn songs die je gerust kunt zingen in de activiteiten ruimte van dit tehuis. Alleen moet je dan niet te veel naar de teksten luisteren anders gaat het straks als bewoner van het tehuis, over jezelf.

Label

Beoordeling 7

Review Het zijn de vriendinnen Megan en Lidy die in een slaapkamer in Noord London een liedje opnemen. Het wordt ‘Sorry’ en voel bij de singer-songwriter Shura op de mat. Met haar hulp werd de eerste EP Gut Me Like An Animal gemaakt. Nu is er een volledig album Emotional Education.

Label Republic Rec./ Universal

Beoordeling 7,5

Review De broertjes Kevin, Joe en Nick Jonas hebben na 6 jaar weer besloten om een album te maken. Het recente album is inmiddels 10 jaar oud en de daarbij behorende toer luidde het einde in van deze Amerikaanse power pop act. Nu hebben ze er weer lol in gekregen en spreekt de titel weer voor zich. Het gaat hierbij omdat de heren zich niet meer zo nodig hoeven te bewijzen. Dit druk is weg en kan men gewoon hun aanstekelijke popsongs weer laten klinken. Zoals de single ‘Sucker’ en het heerlijk ‘Rollercoaster’ zijn songs die weer voldoen aan de verwachtingen. En misschien wel even boven de verwachting. Het beste van dit album zit aan het eind met het mooie popballad ‘Comeback’. Hier bewijzen de heren dat ze nog steeds goede harmonische vocalen toepassen en een gevoelige snaar kunnen aanraken. Voor de fans van toen is dit dan ook plaat dat naar de verwachting van de fans is. Met ‘Cool’, ‘Only Human’, ‘Love Her’ en ‘Don’t Trow It All Away’ horen we dat de heren volwassener in het leven staan en dat ze gegroeid zijn in hun muzikale invulling. Prima begin om met frisse energie een nieuwe tour te gaan beginnen!

Label Warner

Beoordeling 7,5

Review Het is inmiddels 3 jaar geleden dat het bericht kwam dat Prince is overleden. Hij zou begin deze maand 60 jaar zijn geworden. Nu alle juridische zaken aan de kant zijn is er ruimte om hem te eren. Dit gebeurd dit jaar met een album waar de originele songs op staan die aan derden zijn verkocht. Het album kent een serie songs die we allemaal kennen. De ‘Manic Mondays’ van the Bangles en ‘Nothing Compares to You’ dat al op een van zijn eerdere albums stond en Sinead O’Conner een hit mee scoorde. Dit album kent ook het nummer ‘Sex Shooters’ van Vanitiy 6 en het ‘Holly Rock’ van Sheila E. Voor Sheila had hij ook het ‘Noon Rendevouz’ geschreven en zien we op dit album verschijnen, net als het ‘100 mph’ van de band Mazarati en het ‘Jungle Love’ van Time. Kortom is het een album dat een mooi overzicht geeft van zijn songs. De songs die hij in de jaren 80 schreef en soms wat gedateerd klinken maar eigenlijk heel goed in deze tijd waar bands zich optrekken aan de jaren 80 en 90 sound, passen

Label Polydor

Beoordeling 7,5

Review Het gaat goed met de muziekfilms. Het heeft een opleving gekregen nadat Queen’s Bohemian Rapsody als topproduct wordt beschouwd. Na het verhaal van Elton John is er nu Yesterday. Gelukkig weten de makers hier een heel andere verhaal te brengen, dan een geromantiseerd verhaal over the Beatles waar het hier over gaat. Regisseur Danny Boyle (Slumdog Millionaire, Trainspotting) en Richard Curtis (Notting Hill) zijn begonnen met een fantasie dat er iemand op de wereld is die de nummers van the Beatles kent en de rest van de wereld geen idee heeft wie of wat the Beatles is of zouden zijn. Met Himesh Patel als Jack weten de filmmakers hier een prachtig en erg lachwekkend verhaal van te maken. Vanuit Zambia is Patel met zijn ouders via India naar Engeland gekomen. Patel werd in Engeland populair in de serie van EastEnders. Wanneer deze donkere man als singer-songwriter furore wil maken komt hij er achter dat hij de liedjes van the Beatles kan spelen en dat hij hier lovende kritieken voor krijgt, al begrijpt hij eerst niet dat mensen the Beatles niet kennen. Wellicht is dit ingegeven door het feit dat Rihanne in 2014 met Paul McCartney een hit scoorde ‘FourFiveSeconds’ en de jongere generatie zich afvroeg wie die oude man is en waarom ze uberhaupt met hem een duet wilde zingen. Met dit album is er een mooi overzicht gemaakt van de singer songwriters liedjes van the Beatles en solo songs van Lennon en McCartney. De songs als ‘Saw Her Standing There’, ‘Something’ of ‘Back in USSR’ zijn goed ingezongen en krijgen zo weer een nieuw leven. Zoals een heerlijke rockversie van ‘Help’. Stel je nu voor dat de wereld zo zou zijn….. of dat de nieuwe

Label Silver Arrow rec./ Megaforce rec. / Bertus

Beoordeling 8

Review Wanneer de Black Crowes broertjes gedoe krijgen over welke muzikale richting het heen moet met die band, heeft men besloten om de band links te laten liggen. Richard Robinson weet na zijn invalbeurt bij Bad Company een Black Crowes 2.0 op te richten. The Magpie Salute bestaat naast hem nog uit 3 ex Crowes leden. Deze band blijft in de blues rock sound. Zanger Chris weet tijdens de Black Crowes zijn voorkeur voor soul en psychedelische southern rock aan te geven. Dit maakte deze band daarom uniek. Chris weet na wat huwelijken en scheidingen zijn verhalen op muziek te zetten met Chris Robinson Brotherhood. De band heeft prachtige albums gemaakt. Dat wat in 2012 als een project begon is inmiddels uitgewerkt tot een vaste zetting die inmiddels hun 12de album op de markt brengt. Heerlijke songs blues soul met een psychedelisch tintje waar je de rook van de wiet door de plaat hoort. De songs doen erg 60s aan met het orgeltje in ‘Venus in Chrome’ en het openingsnummer ‘Some Earthly Delights’. Alsof de geesten van the Allmond brothers en the Doors nog in deze studio ronddwalen en samensmelten. Met ‘Coming Down The Mountain’, ‘Rare Birds’ en het countryblues van ‘the Chauffeurs Daugther’ zijn de songs niet vernieuwend maar uiterst vermakelijk te noemen. The Chris Robinson Brotherhood is te zien in Nederland op 12 juli Paradiso, Amsterdam 14 juli Weert, Bospop

Label Frontiers

Beoordeling 7,5

Review De Noorse zanger Jorn Lande kent inmiddels een solo carrière. Wanneer hij als zanger van de band Masterplan kreeg hij de niet de persoonlijke invloed op de songs zoals het nu heeft genomen. Anderzijds was de Masterplan wellicht voor beide partijen beter geslaagd. Met Live on the Road is er (weer) een compilatie van een van de Milan showcases die jaarlijks door Frontiers wordt gegeven. Het album is een live album waarop er een compilatie is gemaakt van Lande zijn carrière. Aangevuld met de rockcover Ride Like The Wind van Kris Kristofferson en een ode aan Ronnie James Dio met de covers Mob Rules en Rainbow in the Dark. Prachtige songs allemaal, maar krijg wat bedenkingen wanneer dit als cover wordt gespeeld. Lande is een erg goede rockzanger in zijn stijl en de rauwe rockstem kan de herkenbare Saxon versie van Ride Like the Wind nog goed aan maar de Dio songs is niet alleen het stemgeluid dat het um maakt. Nee wat mij betreft zijn dan zijn eigen songs beter op zijn plek. ‘Walking on Water’, ‘Rock and Roll Angels’ en het ‘Shot in the Dark’ zijn prima songs om een eigen live album mee te vullen.

Label Republic / Universal

Beoordeling 8

Review Wanneer je plaat begin met het ‘Don’t Take Yourself So Seriously’ dan ben je al goed bezig. Het is de openingszin van het nieuwe album van Noah Kahan. De Amerikaanse singer-songwriter heeft zijn hart in de folk sound liggen. Hierdoor komt zijn muziek al snel in het rijtje van Mumford & Sons, Of Monster an Man etc. Het zijn misschien de huidig voor de hand liggende muziekscene, maar Kahan weet hier goed in te gedijen. De teksten zijn heerlijke verhalen met persoonlijke vraagstellingen en kijk op de huidige maatschappij. Naast een goede zelfreflectie weet hij heerlijke liedjes te maken. De songs liggen ergens waar Ed Sheeran stopt en Mumford en Sons al te ver in de folksound ligt. Deze brug beslaat Kahan als je naar ‘Hurt Somebody’, Young Blood’ en ‘Mess’ luistert. Zijn historie en inspiratie van muziek ligt bij Paul Simon en dan krijg je de mooie liedjes als het titelstuk en Cynic’. Het dance nummer ‘Tidal’ staat helemaal los van de rest van het album. Het past niet echt op dt album en zou wellicht een opmaat voor zijn toekomst kunnen zijn. Dit zou jammer zijn, want dan wordt het een dertien in dozijn artiest. Dit is een heerlijke singer-songwriters pop plaat dat zich goed kan meten met de Ed Sheerans en James Bay varianten.

Label Thirty Tigers/ Bertus

Beoordeling 7,5

Review Bij de naam van Chris Sheflett gaat er niet direct een lampje branden. De band is met zijn postpunk acts No Use For A Name en First Me and the Gimme Gimmes in de spotlight van Dave Grohl gevallen. Inmiddels speelt de man alweer 17 jaar bij the Foo Fighters. Toch kent Chris ook een solo carrière met Dead Peasants of helemaal alleen. Met dit album levert hij zijn tweede solo album af. Een album dat met de stamper Liar’s World aftrapt. Een meegil song dat doet denken aan een locale act die de feesttent op de kop zet. Met dit album weet Shiflett en combinatie te maken van de vierkante Joan Jett Rock and roll met ‘Hardest Lessons’ en ‘Weak Heart’ en de stevige US countryrock met ‘The One You Go Home To’, ‘Fools Gold’ en ‘The Hardest Lesson’. Daar waar Bon Jovi nog even een tandje moet bijzetten, weet Shiflett het gat te vullen naar de Foo Fighters toe. Het album is prima, maar kent geen verrassingen en wellicht is de grootste verrassing dat je met het Foo Fighter element in je hoofd dit album beluisterd, dat je dan even moet schakelen.

Label Mascot

Beoordeling 8

Review Het nieuwe album van ons Nederlands trots in de psychedelische bluesrock wereld is een live album. Na het prachtige album Trust is het een goede keus om een live album te presenteren. Het album opent net als het recente album met het heerlijk rockende ‘Big Talk’ waarna een lange versie van ‘Sugar Moon’ volgt. Een blues met veel soul en vele achtergrond vocalen en alles met passie gespeeld. Want dat doet deze band al jaren. Passie en er voor gaan. Dit hoor je in ‘California Burning’ en ‘Tombstone Child’. Misschien hier en daar wat te veel gitaarriffjes of solo’s, waardoor een deel van de bevolking afhaakt. Het andere deel is hierdoor in trans geraakt een laat zich meeslepen naar de songs als ‘Outta Step and Ill At Ease’ en het 11 minuten durende ‘Tired of Loving You’. Live is iedereen dan allang platgespeelt en moet men nog even terugkeren op de wereld met ‘Double Crossing Man’ en ‘Love Dimension’. Het album is een mooie registratie van ons Nederlands trots en weet het live net zo goed te brengen als op plaat!

Label earMusic

Beoordeling 8

Review Zagen we enige maanden geleden dat men bij RTV Boulevard een heel verhaal afsteken over Johnny Depp? Dat hij er zo slecht uit zag en het niet goed met hem gaat? Dan toont men een foto van de man als bandlid van The Hollywood Vampires. Dat men daar op de redactie de rest niet kent, geeft al voldoende info over de kennis en kwaliteit van de rock aldaar. We zien de Aerosmith gitarist Joe Perry opgedirkt en Alice Cooper ongeschminkt op de foto staan. Dat men Chris Wyse (bassist van The Cult, Mick Jagger en Ozzy), Tommy Hendrikson (gitarist bij Warlock, Alice Cooper e.a.) en sessiedrummer Glen Sobel (te veel om op te noemen) niet kent, dat vergeven we hun maar. Daar waar het debuutalbum vooral een coveralbum met 3 nieuwe songs was, staat er een gastenlijst van medewerkers op de plaat waar je u tegen zegt. Het idee van Johnny Depp om zijn gitaarkunsten ook vorm te geven met de groten der aarde is gelukt. Met dit tweede album Rise is het andere koek. De gastenlijst is ingekort en alleen Jeff Beck mocht aanschuiven bij deze superband. Hij sluit aan bij het rock and roll nummer ‘Welkom to Bushwalkers’ en zijn de meeste songs eigen songs geworden. Inmiddels is bassist Duff McKeegan terug bij Guns & Roses en is hier een waardige vervanger voor gevonden. Toch horen we de geest van hem en Alice Cooper in het nummer The Boogieman Suprise. Heerlijke low rock, maar ook de balladsongs als de Johnny Thunder cover ‘You Can’t Put Your Arms Around A Memory’ kent een mooie woordspeling dat passend bij de muziek is. Of Joe Perry nu echt moet gaan zingen was al een retorische vraag bij het luisteren van de solo albums. Johnny Depp doet dit wat beter, maar heeft dan weer direct zo’n iconisch nummer als ‘Heroes’ van Bowie genomen. Dat is allemaal net weer een overtreffende trap dat niet nodig is. Deze superband weet vanuit hun nature al een goede rockplaat te maken en daar hoeft nu even geen overbodige covers bij.

Label Frontiers srl

Beoordeling 7,5

Review Het gaat goed met de Scandinavische rock promo. De Finse gitarist Timo Tolkki van de band Stratovarius kreeg al de ruimte om zijn solo albums te maken. Nu is er het volgende project van de Avalon serie. Na The Land of the New Hope, Angels of the Apocalypse is er nu Return To Eden. In de Avalon serie gaat het om een vorm dat we hier kennen van Aeryon (Arjen Lucassen) waar vele gasten aan meewerken. Een concept album waarbij de universe centraal (20155) staat en de progrock te vermengen met klassiek en opera is het Avalon project een feit. Het is het laatste deel van de triology, althans als het gaat om de release. Het verhaal begint met dit album en eindigt met het eerste album Land of the New Hope. Althans is dat het verhaal erachter. Zonder een verhaal kent het album al een spannend pianobegin, maar wordt al snel naar de te verwachten snelle invullingen van gitaren en pianoklanken met een stevige rocksound getrokken. Het sluit dan ook naadloos aan bij de vorige album. Daar waar op het eerste album Sharon den Andel de zang verzorgde is het nu Anneke van Giersbergen die aansluit voor de vrouwelijke vocalen en Elegy zanger Eduard Hovinga met Zak Stevens ( Savatage) voor de mannelijke vocalen. Vol energie en snelheid worden de eerste songs op je afgevuurd en tot Hear My Call is het even een moment van rust, waarna de snelheid weer wordt opgevoerd tot ‘We Are The Ones’. Wanneer we alle drie albums achterelkaar beluisteren, dat is de derde een moeizame bevalling.

Label Frontiers srl

Beoordeling 8

Review De nieuwe band Sweet Oblivion is een nieuw product van Frontiers en dit keer gaat het om de Queensryche zanger Geoff Tate. De DGM gitarist/ bassist Simone Mularoni laat drummer Paolo Caridi en toetsenist Emanuele Casali komen en de opdracht is helder. Maak een album dat aansluit bij de classic Operation Mindcrime album van Queensryche. Afgezien dat er al een Operation Mindcrime II is en dat Tate al eerder een project opstart met de naam Operation Mindcrime, blijft dit aan hem kleven. Maar eerlijk gezegd pakken de heren dit erg goed op. Vanaf de eerste klanken van ‘True Colors’ is het herkenbaar en met de speaking words binnen de songs als ‘Behind Your Eyes’ en het bombastische rock met toetsen van het ‘Hide Away’ komt de muziek aardig overeen met Operation Mindcrime. Hoewel de songs erg goed zijn en het album een prima album is, zou je de Operation Mindcrime focus eraf moeten halen. Het is inmiddels een mindcrime dat gelinkt aan de zanger is. Maar laat je dit los, dan zijn de ballad ‘Disconnect’ of ‘The Deceiver’ meer dan prima songs!

Label Universal

Beoordeling 7,5

Review Kate Tempest is een singer songwriter en kunstenaar van een heel andere orde dan de mainstream muzikanten dit aanpakken. Haar kunst ligt vooral in de storytelling. De verhalen die ze verteld worden ondersteund met muziek dat als licht behang met precisie wordt uitgevoerd. Ditmaal is Rick Rubin de producer die het geheel in goede orde weet te brengen. Opvallend, want de man heeft al heel wat geproduceerd. Van Johnny Cash tot Metallica. Maar de poetische storytelling hebben we nog niet aan zijn rijtje kunnen toevoegen. Maar dat is nu ook afgevinkt. Haar live performance voor een screen doet denken aan de optredens van TOOL maar uiteindelijk gaat het hier om de poëzie. De verhalen die ze brengt en haar kijk op de wereld. Het is een soort van audiobook met mooie verhalen en poëzie dat ook muziek bevat.

Label Joyful Noise / Konkurrent

Beoordeling 8

Review De Amerikaanse band Mike Adams at his Honest Weight bestaat sinds 2011 en weet met enkele ep’s de aandacht te krijgen bij Joyful Noise rec. De indie band is langzaamaan richting de pop met een vleugje country gegaan en met dit album heeft men hun sound dan ook gevonden. Het is een mix van Americana en pop dat prima als support voor de Jayhawks of the Eagles kan staan. De mooie harmonische vocalen van ‘Wonderful to Love’ en ‘That’s One Way’ het rustig deinend ritme van de muziek maakt het allemaal ontspannen. Met de akoestische gitaren zijn het songs die het goed doen bij het kampvuur. Voor diegene heeft de band direct de accoorden en teksten in het boekje geplaatst. Zodat iedereen kan genieten van ‘Educated Guess’ en het titelstuk ‘No Feeling Better’. Een heerlijk album voor de zwoele zomeravonden die inmiddels zijn begonnen!

Label Warner Music

Beoordeling 8

Review Het is in Nederland waarschijnlijk niet denkbaar dat we Trijntje Oosterhuis niet kennen. Ze is een meer dan gerespecteerd zangeres met een indrukwekkende carrière en daarnaast kennen we haar natuurlijk vanuit diverse Tv-programma’s. Het was natuurlijk iets dat in de lijn der verwachting lag; een Nederlandstalig album en deze week was dan ook de release van Dit Is Voor Mij. Voor dit album zocht Trijntje de samenwerking met producer Jett Rebel en voor het schrijven van de liedjes werkte ze samen met namen als Han Kooreneef, Diggy Dex en Alain Clarke. Trijntje opent het album met de catchy titelsong en bewijst meteen dat ze tot de beste zangeressen van Nederland behoort. Eén van de eerste nummers die Trijntje voor dit album schreef is ‘Als Ik Je Laat Gaan’, we kennen het al van de uitvoering van The Passion maar nu is het in de originele versie op dit album terug te horen en de invloed van medeschrijver Diggy Dex is natuurlijk voelbaar. Ook de invloed van Alain Clarke horen we terug; ‘Liefde Voor Mij’ en ‘Ik Kan Het Niet Alleen’ zijn tracks die een lekkere soepele “soulvibe” hebben. Een opvallende samenwerking horen we bij ‘Klaar’ waar we een gastbijdrage horen van Vjèze Fur. (De Jeugd Van Tegenwoordig) Natuurlijk kent het album ook een paar mooie ballads; criticasters zullen het “tranentrekkers” noemen. Op het met strijkers omlijste ’Blijf’ klinkt ze breekbaar en ‘Nooit Voorbij’ krijgt een heel erg puur karakter, mede door de inbreng van Lavinia Meijer op harp. Ook bij ‘Ik Ga mee’ is het vooral de vocale kracht van Trijntje die boven komt drijven. Tussendoor zijn er dan nog van die aangenaam klinkende laid-back nummers die gewoon lekker wegluisteren; ‘Maël’, waar ze over haar dochtertje zingt (Zo eerlijk is jouw gezicht, Maël / Ik kijk naar jou, mijn kind / Een snelle wervelwind / Geloof me, als ik het kon / Dan stopte ik de tijd / En werd dit moment de eeuwigheid) is zo’n track en wordt vervolgd met ‘Ik Hou Van Jou’, een nummer dat een soortgelijk gevoel oproepen. Afsluiten doet ze met een tweetal goede popliedjes; ‘Nu Even Niet’ heeft een heerlijk R&B-karakter en ‘Jij En Ik’, met een gastbijdrage van “Soulmate” Candy Dulfer’, is uiterst dansbaar met een vleugje Disco. Dit Is Voor Mij is een album dat voor veel liefhebbers van Trijntje een wens was; een Nederlandstalig album met een persoonlijk karakter. Het album is voorzien van een mooi boekje met daarin alle songteksten. Vanaf 12 oktober trekt Trijntje door het land met een clubtour. Veel luisterplezier.

Label Columbia Records

Beoordeling 9

Review Hij stond maar liefst 236 avonden op Broadway. Alleen met zijn gitaar en zonder E- Street Band. De documentaire is op Netflix voor iedereen terug te kijken en is een perfecte aanvulling op de biografie die The Boss uitbracht. Nu is hij terug met een nieuw soloalbum, Western Stars. Springsteen is een fantastische verhalenverteller. Zijn liedjes zijn steevast verhalen over de middenklasse, liefde, dromers en andere alledaagse zaken waar iedereen zich in zal en kan herkennen. Maar we kennen hem ook als een maatschappelijk bewogen man zoals op bijvoorbeeld The Rising te horen is. In een opmaat naar een nieuw album met zijn E-Street Band is dat bij Western Stars misschien net iets anders en ook het geluid van dit nieuwe album is toch nét wat anders dan op zijn eerdere soloprojecten als Devil And Dust en vooral The Ghost Of Tom Joad. Dit album heeft over het algemeen een wat rijker instrumentarium en een wat orkestraler geluid. Strijkers en lapsteel zijn goed vertegenwoordigd en het album heeft misschien zelfs wel een filmisch karakter. Laat onverlet dat Westen Stars een prachtige plaat is waar Springsteen zijn liedjes vol emotie neer weet te zetten. ‘Chasin’ Wild Horses’ is misschien wel een blauwdruk van het album en bij het beluisteren van dit nummer wordt je waarschijnlijk door melancholie overvallen en springen de tranen oprecht in je ogen. ‘Sundown’ heeft wat meer vaart evenals ‘There Goes My Miracle’. Maar verder zijn het vooral de ingetogen liedjes waar Springsteen zonder zijn band kwetsbaar op klinkt; ‘Hello Sunshine’, Tucson Train’ en het akoestisch georiënteerde ‘Hitch Hikin’ zijn mooie sfeerpareltjes. Meest vrolijke track op dit album is ‘Sleepy Joe’s Café’ dat als enige het wat folkachtige karakter kent dat we nog van The Seeger Sessions kennen. Prachtig zijn de met emotie doordrenkte nummers als ‘Moonlight Motel’ dat verhaald over een vervallen plaats en de titelsong over een op zijn retour zijnde acteur. Ook bij ‘Stones’ weet hij absoluut de spreekwoordelijk juiste snaar te raken. Western Stars is een prachtig album geworden; vol weemoed en met een filmisch grandeur worden de personages in zijn nummers neergezet met als hoogtepunt het personage uit het titelnummer (Once I was shot by John Wayne, yeah, it was towards the end / That one scene's bought me a thousand drinks, set me up and tell it for you, friend / Here's to the cowboys, riders in the whirlwind.). Bijna 70 en nog steeds vol energie en inspiratie want hij verontschuldigd zich bijna dat hij dit soloalbum uitbrengt om er aan toe te voegen dat hij de studio in gaat om met zijn E Street Band een nieuw album op te nemen. Een fantastische plaat. Veel luisterplezier.

Label Frontiers

Beoordeling 7,5

Review Neil Morse is terug met een nieuw hoofdstuk uit zijn muzikale carrière. De man die we allemaal kennen van zijn verleden bij bands als Transatlantic en Spock’s Beard maar inmiddels ook met zijn eigen Neil Morse Band succesvol is komt met een nieuw album; zijn Progrock vertolking van het Bijbelse verhaal. Iedereen die Morse een beetje gevolgd heeft tijdens zijn carrière weet ook dat het een gelovig man is. Los van de trilogie (The Great Adventure was deel II) waar hij druk mee bezig was en waarmee hij in dat kader onlangs ons land aan deed, is daar nu de registratie van zijn versie van de musical Jesus Christ Superstar. Juist, die musical die een vijftig tal jaren gelden al succesvol was en waarmee Ted Neeley al zijn leven lang de wereld rondtrekt, is nu in een ander jasje gestoken. Neil Morse heeft er samen met een aantal muzikanten en musicalsterren zijn interpretatie van gemaakt. Het is niet zomaar een project geworden. In 2018 was daar de première van de interpretatie van dit Bijbelse verhaal in de Progrock uitvoering van Morse. Medewerking krijgt hij van Ted Leonard (Spock’s Beard), Paul Bielatowicz (Carl Palmer Band) , Rick Florian (White Heart) en zijn eigen band. Opvallend is het ontbreken van drummer Portnoy en op deze productie neemt alleskunner Eric Gillette de drums voor zijn rekening. Resultaat is een twee uur durende Progrockmusical die het verhaal van Jesus Christus verteld maar dan nét wat anders. Alles is verpakt in die Progrock waar Morse met zijn band bekend voor staat. Dat is niets nieuws. Wél het musicalgehalte en daar moet je even aan wennen. Soms is alles heel ingetogen zoals het begin van ‘Gather The People’ dan weer is het weer zo’n complexe en typische Progrocktrack als ‘Jesus’ Temptation’. Je vliegt van rustige akkoorden op de akoestische gitaar naar gitaarsolo’s op de elektrische gitaar om vervolgens prachtige ingetogen samenzang te horen. ‘Must To The Cross’ is ijzersterk en het acht minuten durende ‘Gethsemane’ is weer zo typisch verhalend. Natuurlijk kun je in 2 uur niet alles vertellen dus Morse heeft er een aantal thema’s uitgehaald zoals zijn aankomst in Jerusalem, de berechting bij Pilatus en natuurlijk de kruisiging. Morse, zijn band en de andere muzikanten slagen erin een toch wel uniek project neer te zetten. Als je geen gelovige bent laat je de teksten achterwege en luister je alleen naar de Progrock, ben je wel gelovig dan is deze uitvoering een bijzondere. Maar bovenal, luister eens naar dit bijzondere project. Veel luisterplezier.

Label Universal music

be 8

Review Wanneer Tim Bergling in april 2018 kwam te overlijden stond de wereld even stil bij deze jonge DJ en remixer. Met de naam Avicii ( laagste niveau van de boeddhistische hel) koos Tim dit als artiestennaam. Hij brak door met het nummer ‘Bromance’ en werd tot een van de grootste muzikale talenten van de wereld gerekend. Deze heldendom geeft verwachtingen en druk, dat Tim niet meer aankon. Dit album was zo goed als klaar en had nog wat finetuning nodig. Dit zou Tim doen na zijn vakantie in Oman had hij het label laten weten. Maar hij kwam niet terug en de medewerkers van toen hebben nu het album afgemaakt. Chris Martin van Coldplay zorgde voor het ‘Heaven’ dat al een hit is geweest en Vargas en Lagola hebben enkele songs voor hun rekening genomen. Met Heart Upon My Sleeves horen de we Imagine Dragons. In het nummer ‘Freak’ vertelt Avicci de hoedanigheid waarin hij verkeerde. De Freak die er volledig voor gaat maar gelijk depressief is, opgesloten in de kamer met de mentale littekens van het succes en de verwachtingen die hierbij gepaard gaan. Met excuses verteld hij zijn succes op ‘Excuse Me Mr. Sir’ en ‘Never Leave Me’ verteld hij over de eerlijkheid, de depressieve demonen in de nacht en de angst dat dit met zich meebrengt. Toch is het album vooral een levenslustig album met vrolijke klanken zoals het ‘Ain’t A Thing’, ‘Bad Reputation’ en ‘SOS’. Het album is vooral een weerspiegeling van het succes en de eenzaamheid on the top. Het paradoxale dat je veel vrienden maakt wanneer je succes hebt en eigenlijk hierdoor heel alleen komt te staan.

Label Concord rec

Beoordeling 8

Review De latin poprock van Santana werd al geïntroduceerd eind jaren zestig. De gitarist Carlos Santana speelde de sterren van de hemel op het Woodstock en het latin ‘Jingo’ gaat de hele wereld over. Zijn recente album was weer met de samenstelling van Woodstock aangevuld met Neal Schon (Journey) die even na Woodstock in de band van Santana speelde. Nu gaat Carlos het Afrikaanse deel van de wereld bespelen. De Latijns Amerikaanse ritmes worden vervangen door Afrikaanse drumpartijen en Concha Buika zorgt voor de zangpartijen. De man weet altijd te verrassen en wil zich niet in een hokje laten plaatsen, maar wel top kwaliteit van muziek brengen. Dus sleept hij Rick Rubin mee voor achter de knoppen. De 71 jarige gitarist weet nog steeds zijn gitaar laten spreken. De teksten laat hij over aan de zangers en zangeressen die die revue hebben gepasseerd. Maar een ding is zeker, hij weet altijd er een swingend geheel van te maken. Zelfs Fleetwood Mac’s Stevie Nicks zei dit zonder zijn naam te noemen. Daar waar Santana een grote hit scoorde met de FM cover ‘Black Magic Woman’. Het is de gitaar dat ook hier weer te keer gaat. Over de heerlijke ritmes van het swingende ‘Batonga’, ‘Oye Exte Mi Canto’ of the Afro blues in ‘Yo Me Lo Merezco’. Je krijgt een herkenbaar geluid van Santana in een Afrikaans sfeertje als Paul Simon het op ‘Graceland’ deed.

Label Sony music

Beoordeling 8,5

Review De Belgische singer-songwriter Jonathan VandenBroeck is beter bekend onder de naam Milow. Hij wist met de cover ‘Ayo Technology’ van 50ct tot een prachtig liedje te maken en scoorde een enorme hit hiermee. Zijn stem is ontspannen, warm en intens. Met You And Me scoorde hij in Nederland nog een hit, maar zijn albums zijn prachtig waaronder zijn laatste Howling at the Moon. Nu na ruim drie jaar is er eindelijk een nieuwe; Lean into Me. Het album begint met een intro waarna ‘Lay Your Worry Down’ een goed thema is om dit album te gaan beluisteren. Anders zullen ze vanzelf gaan verdwijnen. Met Matt Simons weet hij een goede start van dit album te maken. Milow weet met een herkenbaar gitaarspel een rustsound te brengen dat te horen is op ‘She’ en ‘Houdini’. Met producer Jo Francken (o.a. Triggerfinger, Monza) schrijft hij de meeste songs. Het is een goede match om samen songs te schrijven en dat in de studio van Santa Monica California dan heb je al een heerlijk zonnige omgeving. ‘The Greatest Expectations’ past dan ook in het Amerikaans beeld dat men daar heeft beleefd. Met bewondering voor ‘Michael Jordan’ en het mooie liedje over ‘Houdini’ begrijpen we. Het album in zijn totaliteit weer een pracht album geworden en hopelijk krijgt hij in Nederland ook het wel verdiende succes zoals in de rest van Europa.

Label RCA

Beoordeling 7,5

Review Miley Cyrus doet alvast een opmaat voor haar nieuw album She Is Miley Cyrus. Het album bestaat uit 3 EP’s waar She is Coming het eerste deel van is.. Dat Miley zich als een uitdagend sexy en bad attitude persoon presenteert hoor je op het ‘Unholy’. Ja, zegt dat ze alle foute dingen doet. Het doet goed om haar attitude als a bad girl neer te zetten. Het is het tegenovergestelde van hoe ze er uit ziet en dan krijg je de uitdagende ‘good girl who’s going bad thing’. Met ‘Cattitude’ reageert ze even katachtig op wat er in de wereld gebeurd. De maatschappelijke rap met de dragqueen RuPAul past in haar plaatje. Mothers Daughter’s ‘Halleluja I am a witch, I am Nasty I Am Evil … and she’s got the power.’ Dan weten we weer hoe ze naar de wereld kijkt. Het album kent 6 songs met deze strekking, maar muzikaal wel weer vol heerlijke dance pop dat doet denken aan Madonna’s album met William Orbit. Na 20 minuten sluit ze het album en zijn de laatste klanken van The Most te horen. Mark Ronson zorgt voor zijn medewerking en Ghostface Killah, Swea Lee en Mike Will Made It schuiven op dit deel aan voor gast optredens. Het album is een mooie opmaat dat nieuwsgierigheid brengt naar het volgende deel She Is Here en wellicht het over de top deel 3.. She is Everything.

Label Fiction

Beoordeling 8

Review De energieke rockact uit Reading heeft natuurlijk de inspiratie uit eigen woonplek. Wie wil niet op het Reading festival spelen. Het titelloos debuutalbum scoorde direct in UK en wijde omgeving. Het resultaat is dat ze door de BBC ‘the band van het jaar’ werd uitgeroepen. Nu is het tijd om hun heerlijk debuutalbum een vervolg te geven. Met de single en openingstrack ‘Mother’ weet Matthew Thomson en zijn maatjes de tent snel op zijn kop te zetten. Het sluit aan bij waar men eindigde. Energiek en powerful. Dit krijgt nog even extra power met Fuzzy Tree waar de metal sound in de indierock wordt gemengd. Maar het is geen stampwerk act. De poprock op zijn Engels horen we op ‘25’ dat later ook nog een reprise kent. Met het nummer ‘Doubt It’ weet men een van de mooiste songs op het album te zetten. Het is vol spanning, powerful en aanstekelijk refrein dat doet denken aan de betere jaren van Pearl Jam. Of het ‘All Over Town’ dat heerlijk in je oren klinkt vanaf de eerste zangklanken. Het album is divers in de rock en de band weet het indie geluid van het debuutalbum langzaam van zich af te schudden en voor een groot publiek heerlijke poprock te maken. Het is dan ook meer dan een getalenteerd en veelbelovende act. Houdt ze in de gaten!!! The Amazons zijn te zien op maandag 14 oktober Melkweg te Amsterdam

Label Island / Universal

Beoordeling 8

Review Eindoordeel: 8 We kennen de Britse pianist Jamie Cullum van zijn populaire jazz bewerkingen. Hij werd in zijn begin jaren 20 wereldberoemd met de cover ‘Everlasting Love’. Sindsdien is de jonge man altijd een jonge man achter een piano gebleven. Dat speelt in de hoofden van de mens, maar de man kan meer en is een instrumentalist die vele instrumenten bespeelt voor de opnamen van zijn albums. Met Taller is sinds 2014 eindelijk weer een album van de inmiddels 40 jarige man. Een album dat niet meer gelinkt is aan de jazz maar gewoon een heerlijk pop album is, met zo nu en dan een knipoog naar de jazz. Met een heerlijk koor in ‘Mankind’ waardoor het een lekker soulnummer is geworden. Of het titelstuk Taller dat als openingsnummer lekker door je speakers knalt. Wanneer Cullum een ode aan Usher geeft met zijn naam als titel mee te geven, of is het toch de deurwaarder, in een heerlijk swingend funky soulnummer dat eerder doet denken aan Prince. Toch weet hij de intieme songs ook te schrijven, zoals het ‘the Age of Anxiety’ en ‘For The Love’ dat als een rustpunt in het album wordt gezet. Over het algemeen is het een album dat je van de volwassen Cullum kunt verwachten. Meer evenwicht en balans in de songs en wat uitdagende songs doen het zeker goed! Er is nog een deluxe versie van het album dat 6 extra songs bevat.

Label Constellation Records

Beoordeling 8

Review Ex-Great Lake Swimmers frontman Colin Huebert is terug met een nieuw album met de titel Not Somewhere. We hebben een kleine vier jaar op het vervolg van Nervous moeten wachten en de verwachtingen zijn meer dan aanwezig van de Canadees dit onder de naam Siskiyou dit soloproject vormgeeft. Huebert laat er geen misverstand over bestaan. Vanaf de eerste noten van ‘Stop Trying’ horen we hem zichzelf begeleiden op een akoestische gitaar en met zijn haast fluisterende stem weet hij een intieme, breekbare sfeer op te roepen. Vervolgens veranderd de sfeer. Met het wat onheilspellende en Lo-Fi-achtige ‘What Ifs’ trekt de Canadees je als het ware de duisternis. Hoe verrassend is dan ‘Temporary Weakness’ dat voor kippenvel zorg; niet in de minste plaats door de kinderstemmetjes op de achtergrond en het subtiele instrumentarium. Overigens bespeelt Huebert zo’n beetje alle instrumenten zelf. Ondanks dit Lo-Fi achtige karakter en het de wat minimalistische productie blijft Not Somewhere boeien. Nummers als ‘Dying Dying Dying (Wake/Wake/Wake) en ‘Untitled 32 (Live Off The Land)’zijn mooi en bij een ‘Unreal Erections /// Severed Heads’ trekt Huebert de nodige registers open en hier horen we dan ook duidelijk de gastmuzikanten zoals Joseph Shabason op de saxofoon. Met het sterk verhalende ‘Nothing Disease’ noemen we waarschijnlijk de beste track. Het is haast een spoken lyric omgeven in een mysterieus en spookachtig muzikaal decor. Die Folk-Noir horen we duidelijk terug op ‘Her Aim Is Tall’ waarbij Huebert ineens laat horen ook de hoge toon te kunnen raken. Na deze officiële afsluiter zijn er nog twee “reprises” te horen waarvan ‘Stop Trying’ in een alternative take inclusief mondharmonica absoluut de moeite waard is. De albumcover is kenmerkend voor de muziek op Not Somewhere; een wat diffuse foto van een boerderij in een voorbij trekkend Canadees landschap genomen vanuit een rijdende auto. Zo is ook de muziek op dit album dat we het best kunnen plaatsen binnen het Folk en Singer/songwriter genre. Het wat Lo-Fi achtige geluid en het instrumentarium voelen als een warme deken. Not Somewhere is een album dat na enkele luisterbeurten steeds meer glans krijgt. Veel luisterplezier.

Label Caroline Records

Beoordeling 8

Review Met Control uit 2016 maakten we kennis met Rosie Lowe; een Britse R&B singer/songwriter en het regende lovende kritieken. Nu is daar de opvolger YU waarbij Rosie misschien iets meer buiten de traditionele lijntjes durft te denken. Rosie trapt af met het ietwat mysterieuze ‘Lifeline’; een elektronisch vormgegeven soundscape waarin we dan hernieuwd kennis maken met het mooie stemgeluid van de Britse singer/songwriter. Vervolgens is daar met het ruim zes minuten durende ‘The Way’; de track die de basis moest vormen voor dit tweede album en waar Rosie bewust de samenwerking opzocht met producer/rapper Jay Electronica. Het nummer combineert diverse muzikale stijlen; het is soulvol, het is catchy en door de piano krijgt het hier en daar zelfs een wat Jazzy “touch”. Na bijna vijf minuten transformeert de outro in een rapper waar Jay Electronica even de schijnwerpers op zich gericht ziet. Met het krachtige en uiterst dansbare ‘Birdsong’ wordt het eerste deel van YU afgesloten. Overigens wordt met namen als Jamie Woon, Jamie Liddell en Kwabs als backing vocals wel duidelijk dat we hier met een topproductie te maken hebben. De vraag is natuurlijk of de Britse dit (hoge) niveau vast kan houden. Die vraag kunnen we bevestigend beantwoorden. Rosie zet de vrouw bij ‘Pharaoh’ als een echte feministe krachtig neer (“Power in my mouth, in the imperfections that made me”) terwijl ze bij ‘Mango’ haast fragiel en breekbaar klinkt ondanks de duidelijke drum loop. Op dit album koos Rosie voor de samenwerking met producer Dave Okumu (o.a. Amy Winehouse, St. Vincent) en dat horen we in de productie terug. Het album kent met ‘Valium’, ‘Body // Blood’ en ‘Shoulder’ een drietal interludes waarmee Rosie laat horen het aandurft om hier en daar wat te experimenteren. Dat horen we ook terug in een track als ‘UEMM’ (You Ease My Mind). Prachtig is de afsluiter waar de Jazzy pianoklanken perfect in balans zijn met de stem van Rosie. Vanuit een haast akoestische setting wordt deze afsluiter uitgebouwd tot een fraai soulvolle track. YU is een sterke productie geworden maar evengoed een logisch vervolg op Control. Het album heeft een iets groter experimenteel karakter maar bovenal is het de R&B en Soul dat de boventoon voert. Een prima opvolger en nu alweer de interesse gewekt voor nieuw werk. Helaas staan er nog geen optredens buiten Engeland gepland. Veel luisterplezier.

Label BMG

Beoordeling 7,5

Review De inmiddels 60-jarige Britse alleskunner en misschien wel enfant terrible Morrissey is terug met een nieuw album. California Son bestaat uit twaalf covers uit een Amerikaans verleden die de Brit op zijn eigen wijze neerzet . Amerikaanse namen We kennen hem natuurlijk uit de jaren ’80 als frontman van The Smiths en later vanwege zijn solowerk. Niet alle albums worden evengoed ontvangen maar evengoed heeft Morrissey een meer dan respectabele status opgebouwd. Na zijn laatste album Low In High School uit 2017 was het even stil maar nu is hij terug met een 12-tal covers van Amerikaanse artiesten uit de jaren ’60 en ’70 zoals Bob Dylan en Joni Mitchell maar ook minder bekende namen. Niet alleen bekende artiesten Bij covers is het natuurlijk een kwestie van smaak. Met de stem van Morrissey is nog steeds niet mis dus het is vooral de productie en de interpretatie die voor positieve dan wel negatieve kritieken zorgt. ‘Morning Starship’ (Jobriath) is waarschijnlijk niet de logische opener als je uit een arsenaal van Amerikaanse klassiekers kunt kiezen maar deze ietwat psychedelische versie kan er prima mee door. Vervolgens komen er nummers voorbij als Don’t Interrupt The Sorrow’ (Joni Mitchell) met wat extra blazers, een hippe uitvoering van ‘Suffer The Little Children’ (Buffy Sainte-Marie) en het swingende ‘Wedding Bell Blues’ van Laura Nyro. Zo zijn het dus niet alleen de grote namen of de grote hits die door Morrissey gecoverd worden, maar ook minder bekende artiesten. Roy Orbison Op California Son komen we dus ook covers van écht grote namen tegen zonder een artiest ook maar tekort te doen. Bob Dylan’s ‘Only Pawn In Their Game’ heeft misschien een wat bewust gekozen politieke lading en wordt wat krachtiger neergezet dan het origineel en ‘When You Close Your Eyes’ dat we van Carly Simon kennen heeft ook een wat ander karakter. Opvallend is dat op veel nummers summier en haast onopvallend een mede-vocalist zoals Petra Haden, Ariel Engle en Lydia Night te horen is. Tim Hardin’s ‘Lenny’s Tune wordt ingetogen neergezet en vormt door de aanwezige spanningsboog één van de hoogtepunten van dit album. Met ‘It’s Over’ van Roy Orbison begeeft de Brit zich op glad ijs maar ook hier blijft zijn uitvoering overeind. Eindoordeel Een album vol covers zorgt altijd voor voor- en tegenstanders. Positieve en negatieve kritieken. Morrissey neemt ons bewust mee naar een muzikale periode die hem persoonlijk dierbaar is en heeft voor deze songs gekozen. Daar kunnen wel alleen maar respect voor hebben. Veel luisterplezier.

Label Awal Records

Beoordeling 8

Review Ze hebben een meer dan aardige live-reputatie en fanbase opgebouwd in Engeland en zijn al een jaartje of zes bezig écht voet aan de grond te krijgen. Het uit Leeds afkomstige viertal Allusinlove bracht deze hun debuutalbum uit met de titel It’s Okay To Talk. De band staat of eigenlijk stond bekend vanwege het dicht aan metal schurende materiaal. Na een bewogen jaar besloot de band het roer om te gooien. De oorspronkelijk naam Allusondrugs was controversieel te noemen en de band wilde ander materiaal voor het album; een ander geluid. Resultaat; een album met vol met stadionrocknummers dat meer Amerikaans klinkt dan Brits. Het album trapt in ieder geval af met een stevige drumpartij en straffe gitaarriff op ‘Full Circle’. Het refrein “You’re wrong, you’re wrong, you’re wrong” is er zo eentje dat blijft hangen en we weten meteen dat de albumcover wat misleidend is. Wat een energie! Vervolgens horen we met ‘All My Love’ duidelijk de herinneringen van de Glamrockperiode uit de jaren ’70. Drummer Connor Fisher-Atack gaat helemaal los en ook gitarist Andrej Pavlovic drukt zijn stempel op dit werkelijk dampende nummer. Met ‘Lucky You’ weet de band voor de eerste keer te variëren; de aan de rock toegevoegde psychedelica blijkt meer dan prima te werken. Na het ijzersterke eerste deel weet de band met ‘Sweet Yellow’ wat te temporiseren om vervolgens bij het stuwende en zompige ‘All Good People’ het gaspedaal weer open te draaien en zijn we inmiddels overtuigd van de vocale kracht van frontman Jason Moules. De band kreeg overigens hulp van producer Alan Moulder (o.a Editors, Nine Inch Nails). ‘Lover I Need A Friend’ is de verrassing van het album terwijl ‘I’m Your Man’ waarschijnlijk de meest radiovriendelijke track is op dit debuutalbum van de band uit Yorkshire. Ook de wat rustigere afsluiter ‘The Deepest’ past prima en waarbij de band nog één keer laat horen van diverse markten thuis is. Als laatste noemen we ‘Bad Girls’ want uit deze ietwat donkere track blijkt hoeveel potentie de vier heren hebben. De band heeft gedurfde keuzes gemaakt en die pakken op dit debuut It’s Okay To Talk erg goed uit. Een Britse band waarvan het geluid eigenlijk meer Amerikaans is en die in staat is invloeden uit het verleden te verweven in die eigentijdse sound. Daarbij biedt het album meer dan variatie genoeg om te blijven boeien. Jammer genoeg staan er nog geen concerten in Nederland gepland dus voorlopig zullen we het met de CD of LP moeten doen. Veel luisterplezier.

Label Maverick / Interscope

Beoordeling 8

Review Als godin van de dageraad is de naam Aurora altijd een geliefde naam. Met A Different Kind of Human hebben we hier nu ook een passende titel bij. Het is de volgende stroming uit Noorwegen dat het internationale succes weet te vinden. De pop dance van Aurora Aksnes is het vervolg nadat ze bij John Lewis haar zangkwaliteit liet horen. Het is alweer haar 14de album van de Queen of pop. Ze leeft inmiddels al enige tijd in Lissabon. Het is dan ook niet vreemd dat ze haar tour door de US doet en in het Colosseum van Lissabon, Grand Mex in Parijs en het Palladium in London. Het verhaal van Madam X zal hier worden opgevoerd. Een verhaal over een geheim agente die over de wereld reist. Op zoek naar het kwaad en vechtend voor de vrijheid van de mens. Zij neemt hier diverse gedaantes aan waaronder die van een danseres (God Control), een gevangene, een kind (Killers who are Party), een moeder, student etc. Kortom I Am Madame X. Het is het verhaal rond het kapje voor haar oog. Overigens heeft haar lerares ooit haar deze bijnaam gegeven omdat Madonna altijd in andere kleding en outfit verscheen. Het album staat vol heerlijke popdance songs waaronder ‘Future’ dat een vleugje reggae bevat. ‘Bakatu’ en ‘Killers’ dat de Afrikaanse sferen in zich weet te vermengen met latin pop. Of de heerlijke popdance van ‘Crazy’, ‘Bitch I’m Loca’ en ‘I Rise’. Het is al jaren duidelijk dat Madonna hitparade tijd achter zich heeft gelaten en nu graag haar eigen invulling op de muziek wil hebben en houden. Latin, Portugees en theatraal swingend. Er zit nog genoeg energie in voor de komende tijd!

Label Decca / Universal

Beoordeling 7,5

Review Als godin van de dageraad is de naam Aurora altijd een geliefde naam. Met A Different Kind of Human hebben we hier nu ook een passende titel bij. Het is de volgende stroming uit Noorwegen dat het internationale succes weet te vinden. De pop dance van Aurora Aksnes is het vervolg nadat ze bij John Lewis haar zangkwaliteit liet horen. Met Mark Ralph, Guy Sigsworht en Toby Gad als producer weet ze een prima elektro popdance plaat te maken. Met The River opent ze het album sterk. Het nummer is energiek en past in de new age beats. De experimentele klanken in ‘Animal’ laat ze even wat anders horen dan het slow pop en stuwende dance van ‘Dancing On The Moon’ of de low fi dance met ‘The Seed’. Allen zijn vermakelijke songs waardoor er een hoge diversiteit in de songs zit. Het derde album van deze Noorse zangeres is zeker de moeite waard voor de dance pop liefhebbers. Het zal zeker gaan swingen!

Label One Little Indian

Beoordeling 7,5

Review Als support act voor Bears Den is Tusks al door vele mensen bewonderd. Toch heeft niet iedereen de songs opgepikt. Het debuutalbum is een juweeltje. Integer, intens en aantrekkelijk. Dit kunstje doet ze nogmaals op het nieuwe album Avalanche. Nu meer mensen Emily Underhil hebben gezien, is de indie elektropop bij meer mensen bekend. Als een vrouwelijke James Blake weet ze met haar songs een hypnotiserende sfeer te creëren terwijl het ook swingt met ‘Delusion’ en ‘Mind’of heel intens is met de songs ‘Foreign’ en het titelstuk met een heerlijk opzwepend einde. Het kan zijn dat de luisteraar uiteindelijk het album te saai gaan vinden. Maar dit album album heeft zeker wat meer draaiuren nodig om het allemaal op te nemen en alles op een plekje te geven. Het nummer ‘Bleach’ is hier een van, maar is vooral doordringend en spannend te noemen. Het album Avalanche van Tusks zal niet de boeken in gaan als grote hit album, maar zeker als een mooi en interns moderne indie elektro album.

Label Konkurrent

Beoordeling 8,5

Review De Amerikaanse singer-songwriter JX Fussel heeft met dit derde album gekozen om een gehele band mee te nemen naar de studio. Met Nathan Bowles, Nathan Golub, Libby Rodenbough Casey Toll en Jamse Anthony Wallace weet hij een prachtig album te produceren. Hij mag dit als nieuwe band beschouwen, maar had diverse muzikanten al op zijn vorig album staan. Maar hoe dan ook, liedjes schrijven kan Fussel wel en daar gaat het om. Met het openingsnummer ‘The River St. Johns’ weten de heren direct een goede input te leveren waardoor je automatisch nieuwsgierig raakt om de rest te luisteren. De traditionele country blues doen denken aan de jonge Bob Dylan, Townes van Zandt en Ray Cooder bij elkaar in een band. Het zijn vooral traditionele songs die hier voorbijkomen zoals het Oh Captain dat vroeger op de werf klonk of het ‘Tree Ravens’. De heerlijk laibdack blues versies van deze traditionele songs als ‘The Rainbow Willow’, ‘Jubliee’ en ‘Winnsboro Cotton Mill Blues’ klinken alsof deze 100 jaar oude songs weer zijn herboren. Out of Sight… maar nog niet out of mind.

Label Hubro

Beoordeling 7

Review Het album van deze Noorse componist is als een film dat aan je voorbij gaat. Hij doet een beroep op het Bitzo Ensemble met Trond Madsen, Kjetil Moster en Jorgen Treen om dit verhaal op plaat te krijgen. Het album brengt vooral een plaatje in je hoofd wanneer je de songs voorbij hoort komen. De vogels die fluiten op ‘Wind Up Paradise Bird’ of het ‘Waking Up Again’ zijn prachtige songs. Het kabbelend water van ‘The Rainforest Morning’ is al even doeltreffend als de geluiden van de ‘Jungle Alarm’. Hierdoor is het album vooral een reis te noemen en kun je de songs onder een digitaal fotoboek van je junglereis plakken.

Label RCA

Beoordeling 8

Review Mr. Pink uit de film Reservoir Dogs van Quintin Tarantino is de inspiratiebron voor Alice Moore om haar artiestennaam Pink te laten noemen. Na de R&B albums, kwam Linda Perry (4 Non Blonds) als geroepene. De rock klonk de rock in de songs en Let’s Get The Party Started! Het gaat om de power van de vrouw en daar staat Pink voor. De stoere moeder is als de Anouk van de internationale pop. Haar attitude is brutaal en lief tegelijk. Haar lieve songs vol drama en hope staan ook weer op dit nieuwe album. ‘My Attic’, “Love Me Anyway’ en ‘90 ‘Days’ zijn weer heerlijke luisterpop liedjes. Toch is er iets dat is blijven hangen na de breuk met haar toenmalige vriend Carey Hart, als je de songs ‘Hustle’ en ‘Miss You Sometimes’ luistert. Inmiddels is het stel al lang weer een eenheid en heeft men twee kinderen. Ze gaan dan ook kijken naar de toekomst. Met ‘Courage’ have Change today klinkt alsof ze de 'Current' inzingt. Toch is het weer een heerlijke pop meezinger waarbij het publiek wordt uitgenodigd om de achtergrond vocalen voor hun rekening te nemen. of het scared to be 'Happy' en het prachtige 'Circle Game' waarbij de cyclus van moeder en kind prachtig wordt weergegeven. Het album is weer wat toegankelijker dan haar vorige en met de medewerking van Khalid (‘Hurts 2B Human’), Cash Cash (‘Can We Pretend’), Wrabel (‘90 Days’) en Chris Stapleton (‘Love Me Anyway’) weet ze het album weer met prima popsongs te voorzien! Pink is de komende tijd te zien 16 juni Arena te Amsterdam 27 juni Rock Werchter 11 augustus Malieveld te Den Haag

Beschrijving Fire / Konkurrent

Beoordeling 7,5

Review De naam Vanishing Twin gaat over een zwangerschap van een tweeling waarvan een het tijdens de zwangerschap stopt met het doorgroeien. Of de singer- songwriter Cathy Lucas nog met dit syndroom loopt is wellicht het centrale herstel van deze vrouw. Aangezien haar zwangerschap van 2015 door deze omstandigheden werd afgebroken, werd dit een inspiratiebron voor muziek. Met een titel van de wetenschap dat zich onderhoudt met het afweersysteem, dan ik dat hier wel een relatie is. Het album bevat dan ook thema’s in dit segment. Het is dan ook een zwaar album te noemen maar ook intiem door de songs ‘You Are Not An Island’, ‘Wise Children’ en ‘Backstroke’. Muzikaal sluit het bij de teksten aan. Van tokkelende gitaren, hypnotiserende ritmes tot het gebruik van allerlei geluiden in het titelstuk. Het album is dan ook erg divers als het gaat om het gebruik van de geluiden die uit de instrumeten komen. Het is daardoor inspirerend dat er meer tunes binnen de muziek mogelijk zijn en dit binnen de songs te integreren.

Label universal

Beoordeling 8

Review De Amerikaanse band The Call behoort tot de new wave acts van de jaren 80. Deze golf was vooral in Engeland een belangrijke stroming en bleef in Amerika wat in het midden hangen. Naast bands als Ultravox, The Fixx , Simple Minds en Spandau Ballet was er dan ook the Call die een grote hit scoorde met ‘I Still Believe’. Het nummer komt van hun album Reconciled waarmee de band de wereld veroverde. Het debuut album werd al in UK opgenomen waardoor de new wave sound optimaal aanwezig was. Toen de band als support act mee toerde met Peter Gabriel vestigde de band zich in de muziek wereld. De oprichter en zanger Michael Been neemt de band op sleeptouw. De songs ‘The Walls Came Down’, ‘Everywhere I Go’, ‘Oklahoma’ en ‘Let The Day Begin’ zijn hits en door de jaren heen classics te noemen. Dit album bevat naast The Call Songs nog een serie songs van Been zijn solo albums. Wanneer Been zijn zoon Robert Levon in San Francisco Peter Hayes tegen het lijf loopt, beginnen ze een bandje, Black Rebel Motorcycle Rebellion. Een band dat het tegenwoordig net zo goed doet als the Call van toen. Als meester achter de knoppen gaat vader mee. Wanneer Been de band op Pukkelpop 2013 live de mixing doet overlijdt de meester in het ziekenhuis van Hasselt. The Call krijgt een tribute live album en nu wordt Been en de zijnen op een andere manier geëerd en kunnen we nogmaals genieten van de prachtige songs die de man ons nalaat.

Label Hubro

Beoordeling 7,5

Review Het trio van Erlend Apneseth is inmiddels uitgegroeid tot een bekend experimenteel jazz trio. Daar waar de soundscapes vermengt worden met Noorse vrije geluiden van jazz. Het meest bijzondere is dat de man zich laat omringen door Stephan Meidell, Oyvind Hegg- Linde en Frode Haltli. De laatste is een accordeonist die aan het trio is toegevoegd. Het album kent de stille rust van folk en authentieke instrumenten. Het titelstuk is een van de uptempo songs van het album en begint te swingen. Met de gedachtegang van een tent bij het berkenbos, een kampvuur en een dansende vrouw in een ruime jurk, dan hebben we het juiste beeld dat bij deze muziek past. Met ‘Circa’ ligt de nadruk bij de percussie en de viool dat als een hoorspel van vier minuten allerlei beelden oproepen. Dat is ook de kracht van dit album. De luisteraar maakt als het ware een eigen verhaal van wat hij of zij hoort. Alsof het een boek is waarbij je de beelden zelf maakt. Of het nu om de ‘Pyramiden’ gaat of om de ‘Kirkeganger’. De titel is de voorzet van de beelden voor de muzikale invulling die het trio als een voorzet je aangeeft.

Label Nuclear Blast / SPV

Beoordeling 7,5

Review De Duitse meestergitarist Axel Rudi Pell viert zijn 30 jarig jubileum met een toer. Hier hoort natuurlijk een live album bij en die werd opgenomen in Budapest. Een overzicht van zijn songs die vooral gebaseerd zijn op zijn heerlijk rock gitaar werk. De voormalige Steeler gitarist heeft nu dan ook een heerlijke band met Bobby Rondinelli (Ozzy, Blue Oyster Cult, Rainbow etc) op drums, Ferdy Doernberg (Halloween) en Johnny Gioeli op zang. Dat de zanger een eigen solo carrière heeft en bij Frontiers voor allerlei klussen wordt gevraagd, geeft hier op deze live plaat nog wat bedenkingen. De zang is schreeuwerig, dat op de plaat goed wordt weggeveegd. Of is het dat hij in de studio beter kan zingen. Dit is ook het min punt van dit album. De songs ‘Wildest Dream’, ‘Fool Fool’ en ‘Oceans of Time’ hebben betere uitvoeringen gekend. Mystica is erg goed, maar kent dan ook minder zang in het nummer. Hier krijgt Rondinelli de ruimte om zijn kunsten te vertonen en dat is terecht. De classics ‘The Masquerade Ball’ en ‘Rock The Nation’ mogen niet ontbreken. Het is Pell gegund, dat hij na al die jaren de credits krijgt dat hij heeft verdient. Maar misschien is het weer even tijd om over een nieuwe samenstelling van de band na te denken. Aangezien hij vele bandleden heeft zien komen en gaan, zou dit ook geen punt moeten zijn. Live zou hij dan wellicht beter uit de verf komen.

Label Darling Rec. / Konkurrent

Beoordeling 7,5

Review De Amerikaanse singer-songwriter Steve Marino heeft zichzelf gevonden. Zijn album Fluff komt onder zijn eigen naam uit en hierdoor zet hij de schijnwerper op zich zelf. De man speelt bij tal van bands waaronder Jacky Boy en Bugg. Onder de naam Moor Hound had hij al wat releases op zijn naam staan, maar nu mag hij zijn eigen naam met trots dragen. Het album weet de alternatief indie sound voort te brengen. De low fi songs als ‘Six Two Four’ en ‘On the Line’ zijn vooral meeslepend en relax te noemen. De sfeer is alsof hij ergens op het platteland de songs schrijft en de wereld aan zich voorbij laat gaan. Geen power en rockende gitaren, maar subtiel in de klankkleur en akoestisch daar waar nodig is. Hier en daar een clean gitaar solo maar dat is het dan ook. Met het instrumentale nummer ‘Open Door’ brengt hij als het ware een pauze momentje op het album. De songs worden ingezongen met veel ruimte in de stem waardoor de warme menselijkheid soms even wordt vergeten. En dat heeft de man wel in zijn stem, maar komt hier niet altijd tot zijn recht. Wel een heerlijk ontspannen album en goed voor de warme dagen!

Label Joyful Noise rec. / Konkurrent

Beoordeling 8

Review Wanneer je de naam Kishi Bashi hoort, is dat niet direct een aantrekkelijk naam als het gaat om een verwachting van muziek. Je kunt denken dat het een Japans mediterend geluid gaat worden of een oosterse metal gitarist die uit de bocht vliegt. Niets is minder waar. De man heeft met Omoiyari een heerlijk vrolijk popalbum gemaakt! De man is een Amerikaanse singer-songwriter is een multi instrumentalist die heerlijke poprock albums heeft gemaakt. Zowel solo als met de band Of Montreal en Jupiter One. Ook dit album begint met de heerlijk zomerse klanken van ‘Penny Rabbi tand Summer Bear’ dat gevolgd wordt met ‘F Delano’. Met meerdere vocalen weet hij een koor te vormen in the fields of ‘MariGolds’. Of de popsongs ‘Angeline’ en ‘A Song For You’ zijn heerlijk luchtig. ‘Summer of 42’ wordt met strijkers ingezet en mond uit tot een van de mooie songs van het album. Verrassender albums kunnen we het deze zomer niet brengen! Zeker de moeite waard om minstens een keer te beluisteren. De titel Omoiyari betekent dat je bewust bent van het gedrag van de klant/ luisteraar/ fan en dat je dit respecteert. Een ondergeschikte houding dat we meer van de oosterse wereld kennen dat van een Amerikaan.

Label Excelsior

Beoordeling 7,5

Review De Rotterdamse Kik speelde zich in de kijker door de oude Beatles te imiteren en Nederlandse teksten op jaren 60 songs te plaatsen. Inmiddels is deze coverband een uiterst bekwame band geworden die goede parodieën op de rock and roll van de jaren 50 en 60 op de planken weet te brengen. En ja je moet zeggen, ditmaal wagen ze zich aan Nederlands grootste troubadour en protestzanger van de jaren 60. Boudewijn de Groot kijkt zelf anders naar die periode en kent altijd een soort van bescheiden reactie op die tijd, terwijl hij anderzijds goed weet wat er aan de hand was en is. De Kik pakt dit keer de legendarische albums De Overlevenden en Picknick om live te vertolken. Met een Rotterdams accent horen we de prachtige songs ‘Naast Jou’, ‘Beneden Alle Peil’, ‘Verdronken Vlinder’ en ‘Meester Prikkebeen’. Opvallend is dat men deze songs nog altijd prachtige liedjes zijn en eerlijk is eerlijk, de oude versies zijn zo mooi dat het vernieuwde werk hier niet tegenop kan. Soms is de vernieuwde versie van de meester zelf, niet meer wat het origineel heeft gebracht.

Label Leaf/ Konkurrent

Beoordeling 7

Review Als drummer van PVT, Triosk en Szun Waves weet de Austrialier de stokken te roeren. Als percussionist is hij altijd op zoek naar de ritme dat je hypnotiseert en meeneemt naar je eigen innerlijke ik. Holy Spring is dan ook een instrumentaal album waar de vrije geluiden de ruimte krijgen en de percussie in het bijzonder. De herhaalde ritme sessies in ‘Dance of The Earth’ zijn anders dan op het swingende ‘Drum Chant’. Met de spirituele sound van ‘Holy Spring’, ‘Transire’ en ‘Rites’ wordt je in een rustgevende sfeer gebracht. Daar waar de oosterse klanken als een meditatie op je in gaat werken. .

Label V2

Beoordeling 7,5

Review De zangeres Eva de Roovere is een bekende singer-songwriter bij onze zuiderburen. Haar populariteit steeg in Nederland toen ze met Diggy Dex het nummer Slaap Lekker (Fantastig Toch) een hitje scoorde. Daarna werd het een poos stil, al bracht ze regelmatig albums uit. In België heeft ze inmiddels een vaste plek in de muziekwereld, maar Nederland wil dit nog niet lukken. De album La Loba kent weer prachtige melancholische songs die zweven tussen de kleinkunst en Nederpop. Met de zachte stem van deze zangeres verovert ze je meteen. Diggy Dex is ook op dit album weer te horen. Met ‘Wild Kind’ wordt het verhaal van loslaten bezongen en dat is ook een rode draad binnen het album. De verhalen van ‘Radiogolf’, ‘Een’ en ‘Hoeveel Tijd Is Er Nog’ zijn allen mooi. De eenvoud en kwetsbaarheid in de songs krijgt extra gevoel door de zachte stem. Het albums is niet direct een groot verschil met de eerdere albums, maar meer een mooi vervolg.

Label Bertus

Beoordeling 7,5

Review Maartje Teussink is een songwriter, multi-instrumentalist, componiste en vocaliste uit Nederland. Na een basisstudie op klarinet, studeerde zij op de the Janacek Music Academy in Brno op de afdeling percussie (prof.Opršal) en klassieke zang (wijlen prof. Hrabal). Als Grote Prijs van Nederland winnares heeft ze nadien diverse albums gemaakt. Het nieuwe album is wederom een juweeltje. Als singer-songwriter weet ze vele instrumenten een plaats te geven binnen haar eigen songs. De songs zijn ingetogen als ‘You Would Want Me’ en ‘For You’. De open songs als ‘Labyrinth’ geeft de ruimte in haar songs. Het is niet vreemd dat haar fan schare te vinden is op Oerol of een ander theater event. Soms is het wat overdone met ‘Draw To See’, maar over het algemeen is het een prima album. De songs zijn kunstig genoeg om bij dit publiek aan te sluiten. De songs zullen niet snel in de popsound gaan vallen, waardoor haar live kunsten ook niet op de grote festivals (nog) te zien zijn. Het album is dan ook een heerlijk album om op te zetten wanneer de avond valt en ze warmte nog in de lucht hangt.

Label Constellation/ Konkurrent

Beoordeling 6,5

Review Het trio Longbutter is al vanaf 2013 actief. De jonge meiden Key Brooks, Joni Sadler en Kaity Zozula hebben hun krachten gebundeld en het resultaat staat nu op plaat. Het is het eerste volledig album van het trio nadat er diverse Ep’s zijn verschenen. De meiden laten het er niet bij zitten en gaan vol overgave tekeer. De verhalen van ‘Bravo’, ‘Maryland’ en ‘Curtain‘ worden als storytelling op je afgevuurd. De verhalen over je favorite naam of hoe je een ster aan de horizon ziet en dit een naam geeft. Deze filosofische gedachtegangen zijn een ontdekking van de wereld. Op zoek zijn naar de wereld en jezelf, daar staat dit album vol van. Met een overvolle punk en instrumenten vulling op de achtergrond.

Label konkurrent

Beoordeling 7

Review Wanneer je als electro en synthwave muzikant alle mogelijkheden van deze instrumenten uitpluist en dit gebruikt om nieuwe songs te maken, dan ben je op een muzikale expeditie beland. Seth Haley is op expeditie en weet onder de naam Com Truise een twist te maken in de naam en in de songs. Met Persuasion System weet hij zijn 4 album te produceren. Het is geen Jean M. Jarre, maar Haley duikt meer in de psychelische sounds of soundscapes. Daar waar Jarre deze expeditie ook ondernam is hij uiteindelijk terecht gekomen in de volle soundswaves die tot songs leiden. Zover is Truise nog niet. De uitdaging van deze man ligt vooral bij het maken van geluiden en het experimenteren van geluiden zoals de songs ‘Gaussian’, ‘Departure’, ‘Existence Schematic’ en het titelstuk weergeven . Al had deze man eerder de expeditie genomen om de drum-and-bass sounds te ontdekken. Nu komt komt dit met ‘Ultrafiche of You’ bij elkaar. Het album is dan ook voor degene die meer de into the experience of music duiken. Dan is het zeker interessant en misschien neemt hij ooit de afslag net als Jarre, naar de expeditie van de popsound.

Label Frontiers srl

Beoordeling 7,5

Review De Spaanse gitarist Tony Hernando is gevraagd om een solo album op te nemen. Dit onder de naam Restless Spirits. De gitarist van Lords of Black heeft met deze band al goede rockalbums afgeleverd, waardoor er een wens is om met deze gitarist te kunnen spelen. Frontiers kan dit bieden en met hun clan van o.a. Johnny Gioeli, Deen Castronovo, Dino Jelusic en DeVecchio heb je een alleraardigste rockband in de studio. Het album bevat dan ook een melodische rocksound dat doet denken aan Journey. ‘Unbreakable’, ‘I Remember Your Name’ en ‘You And I’ zijn toch songs die uit de koker van Neal Schon kunnen komen. Wanneer Hernando er even tandje bij doet dan komt alles in stroomversnelling zoals ‘Live to Win’. Opvallend is dat de intro’s divers zijn maar dat de songs daarna in een herhaling gaan vallen. Al is het voor degene die dit deinende AOR lekker vinden een heerlijk album! Of het nu een solo album van de man is of een album van de Frontiers clan met weer een andere gitarist die als middelpunt wordt gebruikt, is natuurlijk wel wat bedenkelijk. Hierdoor wordt het wat onduidelijk wie nu eigenlijk de albums daadwerkelijk maakt.

Label CitySlang / Konkurrent

Beoordeling 8

Review Ahmed Abdullahi Galleb klinkt niet direct als een aantrekkelijk artiestennaam. De man uit Sudaan leeft tegenwoordig in London en heeft zich in de muziek gestort. Met zijn geprogrammeerde jazz, pop en krautrock valt hij op tussen al het muziekgeweld. Inmiddels is dit alweer zijn zevende album. Als lid van The Atomic Bomb! Is hij lid van een superband met o.a. David Byrne (Talking Heads), Money Mark ( Beasty Boys en Damon Albarn ( Blur/ Gorillaz). Ja dat hebben we het wel over mensen die de wereld van de muziek kennen. Met deze mensen in je omgeving is de inspiratie groot. Het album kent dan ook heerlijke popsongs als ‘Everyone’, ’Yo Sudan’, de blues in het titelstuk en “Be Here Now’. Natuurlijk horen we de Afrikaanse invloeden door de percussies en soul achtergrond vocalen op ‘On Being’ en ‘Stranger’. De man mag voor velen wel een onbekende zijn, maar hij weet weldegelijk een prachtig album met een slechte hoes te maken. Hopelijk schrikt dat laatste de mensen niet af, want het album is daarentegen wel erg goed.

Beschrijving Provogue / Mascot

Beoordeling 8

Review Jong geleerd, oud gedaan, hebben de ouders van de kleine Kenny hebben gedacht. Als radiomaker en vader kun je je zoon niet vroeg genoeg laten gitaar spelen en kreeg de kleine man een gitaar toen hij amper 4 jaar oud was. Het was een schot in de roos en het resultaat is dat de bluesgitarist op handen wordt gedragen. Met het album ‘The Traveler’ levert de meest getalenteerde gitarist van weleer zijn 10de solo album. Het is weer een heerlijk album vol blues en rock. De afgelopen jaren lag het accent vooral op de blues maar met ‘Long Time Running’, ‘Turn To Stone’ en ‘Mr Soul’ rockt de jonge man er weer heerlijk op los. Natuurlijk is de stevige blues met ‘I Want You’, ‘Better With Time’ en ‘We All Allright’ aanwezig. Dit maal komt de Americana pop sound met de akoestische gitaren ook meer aan bod. ‘Gravity’, ‘Tailwind’ en het countrypop nummer ‘Take It On Home’ zijn weer juweeltjes. Een verrassend lekker album voor een breed publiek waarbij het hart bij de gitaarklanken ligt. overigens heeft de man met Brian May, Brantly Gilbert het nummer ‘Blue on Black’ met de Five Finger Death Punch op hun nieuw album opgenomen. Kenny Wayne Shephard is te zien in Nederland 13 juli North Sea Jazz festival te Rotterdam 4 november Q factory te Amsterdam

Label Jagjaguwar/ Kokurrent

Beoordeling 8

Review De pop van Foxygen bestaat inmiddels al ruim 12 jaar en met het album Seeing Other People weet het duo een prima opvolger van Hang te produceren. Al begon het duo met een glamrock album waarna men met Todd Rundgren A Wizard A True Star maakte. Het duo kreeg een cultstatus met een onnavolgbaar combinatie van songs. Alles klopt en gelijktijdig geeft men zo’n groot diversiteit dat je er geen rode draad in kan vinden. Dat is er wel en dat is namelijk de experimentele zoektocht naar de diversiteit binnen de muziek. Nu is het dan ook tijd voor elektropop. Op het album Seeing Other People krijgt dit een centrale plek binnen de songs. Op het titelstuk horen we de sound dat doet denken aan Elvis Costello dat ook op de vorige albums te horen was, terwijl ‘Face The Facts’ en ‘Mona’ doen denken aan de jaren 80 sound inclusief het uitproberen van de andere geluiden die een synthesizer in zich heeft. Met de lage stem dat doet denken aan David Bowie. Is het dan een goedkope rip off ? Dat zeker niet. Het is niet voor niets dat de legendarische drummer Jim Keltner aanschuift. Het poprock nummer ‘Living A Lie’ en het Bruce Springsteen rock van ‘The Things Is’ laat het duo ook horen dat ze heel wat anders in huis hebben. Prima plaat!

Label V2

Beoordeling 8,5

Review The Waterboys, de band uit de jaren 80 die enorme hits scoorden waaronder ‘the Whole of the Moon’. De band uit Edinburgh is eigenlijk een synoniem voor de zanger en componist Mike Scott. Samen met Karl Wallinger werd de band geformeerd, wanneer de heren wat gedoe kregen stapt Wallinger op en neemt enkele bandleden mee. Inmiddels is er een leger van bandleden die bij the Waterboys hebben gespeeld. Toch is de eigengereide Scott in staat om een stabiel en goede albums te blijven leveren en dat is met dit album ook niet anders. De poprock wordt door Scott afgewisseld met folkmuziek. Where the Action is een poprock album dat heerlijk begint met het uptempotitelstuk. Met ‘London Mick’, en de mellow sound van ‘Out of This Blue’ brengt hij het typisch Engels geluid terug. De moderne versie van zijn herkenbare popsound, nu met een uptempo beat eronder, horen we ‘The Right Side of Heartbreak’. Al is het akoestische gitaargeluid ‘In My Time On Earth’ van hem een uit duizenden. Het zijn de songs die we graag van hem horen. Zwijmelend maar gelijk ook iets beeldens vertellen, met een knipoog naar de moraliteit. Dit wordt dan weer afgewisseld met gitaarnummers als ‘Ladbroke Grove Symphony’ om uiteindelijk uit te komen bij het ontspannen ‘Pipers of the Gates of Dawn’. Heerlijke plaat!

Label universal music

Beoordeling 7,5

Review Nu de Queen film wordt overladen met allerlei prijzen, is er een nieuw muziek in de bioscoop te zien. Rocketman met een verhaal dat dichter bij de waarheid ligt dan de Queen film. Misschien is het nog interessanter omdat het leven van Elton John bizarre wendingen kent en ook veel hits kent. Elton John zit al jaren in het vak en is bezig met zijn afscheidstournee. Het concert dat hij in mei zou geven in Ziggo Dome te Amsterdam is verplaatst naar juni, maar zal dan gaan schitteren met de hits die we ook op de soundtrack van Rocketman horen. “Saturday Night’s Allright For Fighting’, ‘Your Song’, ‘The Bitch is Back’ of ‘I’m Still Standing’, het zijn maar enkele songs waarmee Elton John en Berny Taupin hits mee scoorden. Afgelopen jaar verschenen al diverse tribute albums die er mochten zijn. Veelal ook met de hits uit het verleden. Maar de man wordt ontdekt door de nieuwe generatie en krijgt het respect dat hij verdient. De film met acteur Taron Egerton (the Golden Circle, Eddie the Eagle) als Elton John laat het leven van de zanger zien, die worstelt met zijn geaardheid, de drank en depressies, de hits en het bizarre showbizz leven om uiteindelijk tot een megaster door het leven te gaan. Ook zingt Egerton de songs en dat doet hij prima! Je hoort het verschil wel met het origineel, maar weet dit prima op te vangen. Met een soort van musical versie van de film en het origineel maakt de film een opsomming van het leven van Elton John tot hij uit de kliniek komt, en eindigt het met I’m Still Standing…. Een lekker album en een heerlijke film dat zich zeker kan meten met Queen’s Bohemian Rapsody. Elton John komt naar Nederland 8 en 17 juni Ziggo Dome te Amsterdam

Label Loose rec. Bertus

Beoordeling 7,5

Review Het verhaal achter de Amerikaanse singer-songwriter Frankie Lee is als een American Dream. Hij stopt met zijn opleiding en stopt zijn geld van de studiebeurs in een station wagon, matras achterin en de gitaar op de bijrijder stoel. Amerika here we go… Nu weet Lee met zijn tweede album te komen. Na het debuutalbum American Dreamer is het tijd om even een overdenking te doen. Stillwater is dan ook weer een prachtig album geworden. Vol met heerlijke singer-songwritersongs met een vleugje country. “She Only Knows” of het Neil Young achtige ‘Downtown Lights’. De songs zijn meeslepend, melancholisch en klinkt als ene klok. Van de intieme songs als ‘(I Don’t Wanna Know) John’, ‘One Wild Bird’ of het pianostuk ‘Ventura’. Hoewel de man dezelfde manier in het zingen van de ballads zoekt, is vooral het verhaal hier mooi weergegeven. De overdenking van toen, wat het met je doet en waar je naar toe wil, dat wellicht het einddoel heeft waarvan je bent vertrokken. Frankie Lee is te zien 25 mei Pandora Utrecht

Label Avant Garde/ Island rec

Beoordeling 7,5

Review Het Amerikaans duo Emotional Oranges wist afgelopen jaar hun single Personal al aan het grote publiek te presenteren. De mellow dance is sexy en smooth te noemen. Met een knal oranje outfit dat doet denken aan een overgevoelige Nederlands voetbal fan, is in dit geval gelinkt aan een sappigheid van de sinaasappel en het album Juice vol. 1 is dan ook een toepasselijke titel. Aangezien wat er uit dit duo uitkomt is vooral sappig te noemen. Naast de single zijn ook de songs ‘Hold You Back’ en ‘Good To Me’ heerlijk ontspannen. Of het nu soul of electro low fi, genoemd wordt of slow soul, het doet erg denken aan Alicia Jorden en Kylie die de ballads slow vertolken. Het swingt en is gelijk ontspannen, waardoor het heerlijk in de loungebars klinkt. Of als aardige opwarmer voor het uitgaan en zien we het vrouwelijk schoon met de klanken van Emotional Orange zich opmaken om vervolgens het nachtleven onveilig te maken. Hier leent deze muziek dan ook perfect voor.

Label V2

Beoordeling 7,5

Review Wanneer de Cubaanse zangeres Alpharita Anderson in contact kwam met ene Bob Marley was het liefde op het eerste gezicht. Uiteindelijk trouwen ze en gaat ze onder de naam Rita Marley door het leven. Met Marcia Griffiths en Jody Mowatt vormden ze I-Threes die de achtergrond vocalen voor Marley verzorgden. Na het overleiden van Bob Marley is ze als solo artieste op de planken te zien en scoort een enorme hit met ‘One Draw’. Al werd het leven zwaar als solo artiest en het verlies van haar man. Uiteindelijk neemt ze gas terug en komt eind jaren 80 met het nummer ‘We Must Carry On’ dat haar zelfs een Grammy Award oplevert. Opvallend is dat dit nummer niet op deze best of staat. Het album is een keus van de zoon Ziggy Marley die het album heeft geproduceerd. Het is dan ook een collectie van songs van haar albums dat voor hen het beste was. ‘King Street’, ‘That’s The Way’, ‘Good Morning Jah’ en met ‘I’m Still Waiting’ sluit het album vol reggae songs af. Natuurlijk is Bob Marley de reggae koning, maar hij kon dit uitoefenen mede door zijn vrouw Rita. Haar liefde voor de muziek is even groot en eert Marley door zijn en haar filantropische gedachte. Share is het centrale toverwoord !

Label Captured/ Konkurrent

Beoordeling 7

Review De singer-songwriter Juan Wauters komt uit Uruguay en woont tegenwoordig in New York. Hier pakt hij zijn gitaarkunsten op en weet met zijn verfijnd gitaarspel en album te maken met 17 songs. Deze titels worden in 30 minuten afgespeeld, waarvan enkele titels tot een confersatie van gezelligheid, plannen maken en familiegesprekken behoren. Met een grote galm op de microfoon worden de songs op plaat gezet. Geinspireerd door de groten der aarde. Doing Allright kent de reggae van Bob Marley, en met “Letter’ en ‘Rubia’ komt de Uruguayaanse Beatles/ Lennon songs om de hoek kijken. Met veel Zuid Amerikaans getokkel eindigt het ‘Mystery’ en met ‘Mpountain’ wordt er een pauze muziekje ingestart. Wanneer we de vertellende verhalen en dit soort pauze songs er tussenuit halen, zijn er al 6 songs minder en de rest zijn songs die het maximum van amper 3 minuten kent. En wanneer er een poging gedaan wordt om Bohemian rapsody melodie in het eind van het nummer te proberen dan wordt het wel wat bedenkelijk. De songs die wel volledig op het album staan, zijn prima en horen we een man die met low budget een album maakt dat met veel geld en een goede producer meer aan sluit bij het grote publiek.

Label Rough trade

Beoordeling 7

Review De Australische postpunkers is het beste wat de Australië te bieden heeft, aldus de promotie zin die deze band meevoert. Amy Taylor is de zangeres die als een punkster te keer gaat en met een snelheid in de songs doet het denken aan The Offspring. De songs komen dan ook vlot voorbij. ‘Starfire 500’, ‘Angel’ en ‘Got You’ zijn enkele titels van de songs die allen vol energie zijn opgenomen. Vol power in geluid en zang, met rauw gitaarwerk en gewoon gaan. Dat is het motto van deze band. Dit draagt men ook live uit zodat de band een energieke live act is. Al zijn de composities wel hetzelfde, het heeft wel de power dat zo’n band nodig heeft. Amyl and the Sniffers komen naar Nederland 14 juni Nijverheid te Utrecht 15 juni Muziekgieterij te Maastricht Diverse festivals

Label Frontiers Srl

Beoordeling 7,5

Review Als we het over de hardrock en old skool hebben, dat kunnen we gerust de Britse hardrock act The Brink naar voren schuiven. De band weet met hun Nowhere to Run een stukje onvervalste classic hardrock te fabriceren, dat we rechtstreeks uit de jaren 80 kennen. Al is deze periode voor de nieuwe generatie een nieuwe populaire stroming geworden. Zo wordt deze act dan ook vol overgave gepushed. Natuurlijk is het niet allemaal even oubollig. Wanneer we ‘Burn’ nemen is er weer vol power rock dat past in de huidige tijd. En de opener ‘Janie’ mag er door de energie van de band, ook zijn. Heerlijke opener. De commerciële rock horen in ‘Save Goodbye’ dat tevens als akoestische versie op de plaat staat. De songs zijn lekker vol terwijl er ook genoeg ruimte voor de gitaren en zang is zoals ‘Take Me Away’ als maatstaf voor het album geldt. Hierdoor is het album een prima debuut van de heren en kan met gerust op pad met Love / Hate waar men support act speelt.

Label Frontiers Srl

Beoordeling 7,5

Review De Zweedse crazy glamrockers zijn weer terug met een nieuw album vol sleazy rock. Forever Wild is niet direct de meest creatieve naam voor een rockalbum en voor de muziek hoef je dat ook niet te gaan verwachten. Het is vooral vol overgave er voor gaan ! Het nummer ‘Wicked’ is dan ook het openingsnummer waarmee de toon direct is gezet. Het is lekker vol en tegen het schreeuwerige zanglijnen staan de uptempo lickjes van de gitaar. Met ‘Break Out’ en ‘Silent Thunder’ weet men de balans er meer in te krijgen waardoor deze songs meer dan goede rocksongs zijn. Het mag dan wat afgejat zijn van de jaren 80 rockers als Bon Jovi, Poison en Cinderella maar dat geeft nog steeds het succes waar deze band naar op zoek is. Het nummer ‘Eagle’ is wel een juweeltje voor deze rocksound en is dan ook het paradepaardje van dit album. Prima album! Persoonlijk ben ik niet gecharmeerd van het stemgeluid van Danny Rexon, maar de band weet in zijn live shows er meer dan een leuke show te geven.

Label Counter Records

Beoordeling 7,5

Review De Nieuw Zeelandse singer/songwriter Marlon Williams brengt een live-album uit dat een weergave is van de beide uitverkochte concerten in Auckland’s Town Hall in Nieuw Zeeland. De troubadour uit Nieuw Zeeland bracht de afgelopen jaren twee albums uit; zijn titelloze debuut werd opgevolgd door Make Way For Love en beide albums leverden wereldwijd lovende kritieken op. Het jaar 2018 stond vooral in het teken van zijn Make Way For Love-tournee maar tussendoor had hij ook nog tijd voor een heel klein rolletje in A Star Is Born. Als afsluiter van dit mooie jaar stond hij twee uitverkochte avonden in Auckland’s Town Hall en van die beide avond is nu deze concertregistratie gemaakt. Dit album kent maar liefst 21 tracks en laat Williams horen zoals we hem kennen; soms integer en breekbaar om vervolgens weer “soulfull” te klinken. Het album Make Way For Love staat er in zijn geheel op, verdeeld over het totale album. Ook van zijn debuutalbum zijn er een aantal nummers terug te vinden met als hoogtepunt waarschijnlijk de afsluiter ‘When I Was A Young Girl’, dat door Williams in een bijna zes minuten durende uitvoering met alleen zichzelf op akoestische gitaar neer zet. Ook komen we nog een aantal covers tegen zoals ‘Is Anything Wrong’ van Lhasa de Sela, Yoko Ono’s ‘Nobody Sees Me Like You Do’ en een prachtige uitvoering van ‘Portrait Of A Man’ dat we nog van Jay Hawkins kennen. Mooi is de ‘Vampire Again’ dat onlangs uitkwam, prachtig is de uitvoering van ‘Carried Away’ en ‘Dark Child’ wordt lekker stevig door de “Crooner” uit Nieuw Zeeland neergezet. Zijn vaste begeleidingsband verdient absoluut een compliment verdiend want die zorgen voor een echte concertervaring. De man heeft nog maar twee volwaardige albums uitgebracht maar is toch in staat een dubbel live-cd tot eigenlijk een must-have te promoveren. Eigen materiaal aangevuld met covers die smaakvol worden neergezet door Williams met zijn vaste band die een veelbelovende carrière tegemoet gaat. Veel luisterplezier.

Label Dead Oceans

Beoordeling 8,5

Review De Nieuw Zeelandse singer/songwriter Marlon Williams brengt een live-album uit dat een weergave is van de beide uitverkochte concerten in Auckland’s Town Hall in Nieuw Zeeland. De troubadour uit Nieuw Zeeland bracht de afgelopen jaren twee albums uit; zijn titelloze debuut werd opgevolgd door Make Way For Love en beide albums leverden wereldwijd lovende kritieken op. Het jaar 2018 stond vooral in het teken van zijn Make Way For Love-tournee maar tussendoor had hij ook nog tijd voor een heel klein rolletje in A Star Is Born. Als afsluiter van dit mooie jaar stond hij twee uitverkochte avonden in Auckland’s Town Hall en van die beide avond is nu deze concertregistratie gemaakt. Dit album kent maar liefst 21 tracks en laat Williams horen zoals we hem kennen; soms integer en breekbaar om vervolgens weer “soulfull” te klinken. Het album Make Way For Love staat er in zijn geheel op, verdeeld over het totale album. Ook van zijn debuutalbum zijn er een aantal nummers terug te vinden met als hoogtepunt waarschijnlijk de afsluiter ‘When I Was A Young Girl’, dat door Williams in een bijna zes minuten durende uitvoering met alleen zichzelf op akoestische gitaar neer zet. Ook komen we nog een aantal covers tegen zoals ‘Is Anything Wrong’ van Lhasa de Sela, Yoko Ono’s ‘Nobody Sees Me Like You Do’ en een prachtige uitvoering van ‘Portrait Of A Man’ dat we nog van Jay Hawkins kennen. Mooi is de ‘Vampire Again’ dat onlangs uitkwam, prachtig is de uitvoering van ‘Carried Away’ en ‘Dark Child’ wordt lekker stevig door de “Crooner” uit Nieuw Zeeland neergezet. Zijn vaste begeleidingsband verdient absoluut een compliment verdiend want die zorgen voor een echte concertervaring. De man heeft nog maar twee volwaardige albums uitgebracht maar is toch in staat een dubbel live-cd tot eigenlijk een must-have te promoveren. Eigen materiaal aangevuld met covers die smaakvol worden neergezet door Williams met zijn vaste band die een veelbelovende carrière tegemoet gaat. Veel luisterplezier.

Label Secretly Canadian

Beoordeling 8

Review Oren en ogen ontvangen verschillende soorten prikkels. Bij het derde album Atlanta Millionaires Club komen er totaal andere prikkels bij de hersenen binnen dan bij het beluisteren van het album. Faye lacht ons op Atlanta Millionaires Club toe met muntgeld tussen haar vingers geklemd en haar gezicht vol chocola. Beeld en geluid vertellen een totaal ander verhaal alhoewel de titel verwijst naar de door haar vader verzonnen naam van een groep vrienden van highschool die droomden van een leven in luxe en rijkdom. Atlanta is ook de geboortestad van Faye waar ze in een muzikaal gezin opgroeide en eigenlijk schrijft ze zelf al liedjes sinds haar jeugd. Gaandeweg ontwikkelde ze haar eigen stem in een periode dat ze eigenlijk met Rap en andere muziek bezig was. Nu is hier haar derde album en wederom zijn vrijwel alle liedjes gebaseerd op persoonlijke gebeurtenissen. Bij de rustige, wat melancholiek klinkende opener ‘Room Temperature’ valt meteen het geluid van de Pedal-steel op. Dat in combinatie met de boterzachte stem van Faye zorgt bijna meteen voor dat intieme karakter. Natuurlijk speelt ook het thema liefde een belangrijke rol op dit tweede album; Bij ‘Right Side Of My Neck’ zingt zo over de geur van een nieuwe liefde die ze niet weg wil wassen (“The right side of my neck, still smells like you”) maar écht breekbaar klinkt ze op ‘Hurts Me Too’, een track die ook muzikaal weer wordt opgesierd door de Pedal-steel. Verder sijpelt overal wel wat R&B door.‘Pigeon’ gaat over een lange-afstandsrelatie en het verhaal gaat dat ze echt een duif met een liefdesbriefje naar het huis van haar lief in Australië heeft gestuurd…… Centraal op het album staat waarschijnlijk het beste nummer van dit album. Jonny is blijkbaar de echte naam van de verloren liefde en in een met Jazz omlijste compositie horen we haar zingen :”Jonny, do you see what you’re doing? What you’re making me think about? This wasn’t supposed to be a love song, but I guess it is now”. Op ‘Come To Atlanta’ horen we blazers in een dromerige setting en met de ogen gesloten zien we een nostalgisch zwart-witte filmscène. Zo blijft dit een boeiend album met mooie teksten zoals op ‘Kingston’ en een met ‘Flowers’ (feat. Father) komt ze wat uit haar comfortzone. Afsluiten doet ze met een tweede track ‘Jonny’ (reprise) waarmee ze nog één keer die verloren liefde prachtig bezingt (“Jonny, why couldn’t you be ready? Cause I was ready. To be happy. Now I don’t know what to do. This is how it ends”). Atlanta Millionaires Club heeft een wat gevarieerder geluid van haar vorige album dat we veel meer in de hoek van Country konden plaatsen. De liedjes klinken oprecht en het is knap dat ze verschillende stijlen zoals Country, R&B en zelfs wat Soul op een natuurlijke wijze in elkaar over laat vloeien. De Pedal-steel is alom aanwezig en geeft het album nog wat meer een romantisch, melancholiek karakter. Prima album. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Label SubPop Records

Beoordeling 7,5

Review Minor Poet is terug. Het muzikale project van de Amerikaan Andrew Carter is na het succesvolle debuutalbum And How uit 2017 terug met de EP The Good News. Op deze nieuwe EP staan zes nieuwe tracks. De onbezorgde opener ‘Tabula Rosa’ wordt gekenmerkt door duidelijke 70’s-invloeden. Sterker nog, na een kleine twee minuten is er ineens een bruggetje waarna het nummer in een soort van Doo-Wop versie verder voortkabbelt naar het einde. Zo wordt dit album gekenmerkt door een soort van “Sunshine-pop” waar je eigenlijk alleen maar een glimlacht van op je gezicht kunt krijgen. Carter and co-producer Adrian Olsen (o.a. Natalie Prass) waren op zoek naar het geluid van Phil Spector en Brian Wilson en samen met de bandleden waar Carter mee tourt werd laagje na laagje over elkaar gemixt. Bij nummer als ‘Tropic Of Cancer’ is het niet moeilijk de vergelijking met The Beach Boys te trekken en het geluid van The Ronettes’ hit ‘Be My Baby’ waart als een geest rond in ‘Museum District’. En al die invloeden komen bij de afsluiter ‘Nude Descending Staircase’ nog één keer bij elkaar; luister naar de vocale harmonieën, het geluid van de drums, de saxofoon op het einde en het karakter van de productie. Als een warm bad! Het slechte nieuws bij The Good News is dat het maar zes tracks heeft met een speeltijd van een kleine twintig minuten. Het goede nieuws is de kwaliteit van de zes nummers. Nét dat kleine beetje nostalgie, dat beetje vintage in combinatie met sterke productie. Op naar een volwaardig album. Veel luisterplezier.

Label Caroline

Beoordeling 8

Review We kennen Mac DeMarco als die eigenzinnige artiest; misschien wat nonchalant maar toch luistert zijn wat slaperige gitaarpop altijd lekker weg. Nu is hij terug met een nieuw album; Here Comes The Cowboy. Opgenomen in zijn eigen Jizz Jazz studio in LA in een kleine twee weken waarbij hij ook nog zo’n beetje alle instrumenten zelf bespeelt. De titelsong is meteen de opener; één simpel zinnetje “Here Comes The Cowboy” wordt omlijst met een simpel akkoordje op akoestische gitaar en zo zijn we drie minuten verder. Zo wordt de muziek van DeMarco, die hij zelf eerder bestempelde als “jizz-Jazz” wel teruggebracht naar de basis. Overigens zet de titel je misschien wel op het verkeerde been want dit album heeft eigenlijk niets met Cowboys te maken en al helemaal niet met country muziek. Cowboy is een soort van een koosnaampje voor de geboren Canadees. Zelf zegt hij hierover: “This one is my cowboy record. Cowboy is a term of endearment to me, I use it often when referring to people in my life”. Vervolgens is naar de al eerder uitgebrachte single ‘Nobody’ en daarmee is dat laid-back achtige gevoel dat de Canadees op zijn eerdere albums op wist te roepen is daarmee terug. Als we dan ook nog ‘Finally Alone’ luisteren weten we het zeker; ook bij dit album is dagdromen onder een zonnetje een must. De muziek op de eerdere albums was al “laid-back” maar op Here Comes The Cowboy schakelt hij nog een tandje terug. Met het wat dromerige ‘Preoccupied’, ‘Heart To Heart’ en ‘Little Dogs March’ kan ons niet echt verrassen. De surprise is er echter wel met een funky-achtige track als ‘Choo Choo’ waar hij verder weer geen teksten aan toevoegt. Bij ‘Hey Cowgirl’ klinkt hij zelfs als een jonge Tom Petty en met een simpele melodie weet hij toch te overtuigen, iets wat hij met ‘All Of Our Yesterdays’ nog eens dunnetjes over doet. Ook het ontroerende ‘On The Square’ is weer zo’n bijzonder, subtiele song; met een pianomelodie die terug doet denken aan de muziek van Neil Finn als basis verbaast hij ons. De enige echt muzikale uitspatting is afsluiter en “hidden track” ‘Baby Bye Bye’; in het begin kleurt hij nog binnen de bekende lijntjes maar na anderhalve minuut verandert de sfeer en de rest van de track is een heerlijke bluesy jamsessie. DeMarco blijft een onpeilbare artiest; eigenzinnig, een ster in de dop die zich niet zo gedraagt en misschien is hij wel geniaal. Ondanks de eenvoud bij het merendeel van de songs weet Here Comes the Cowboy te boeien. Hij blijft trouw aan zijn DNA met hier en daar een muzikale versiering. De videos zij overigens wel wat wereldvreemd. Wederom een prima plaat. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Label Interscope Records

Beoordeling 8

Review Het vierde album van de Carly Rae Jepsen kwam deze week uit. Dedicated is de titel van het album dat het eindresultaat is van de ongeveer 200 nummers die de Amerikaanse schreef. Ze bracht dit aantal terug tot deze dertien nummers op de reguliere uitgave en waar de “deluxe” uitvoering nog twee extra tracks kent. Emotion uit 2015 wordt nog steeds als een van de betere (pop)albums beschouwd maar Carly Rae Jepsen is natuurlijk onlosmakelijk verbonden met die ene wereldhit: ‘Call Me Maybe’. Naast alle interpretaties van andere bekende artiesten is natuurlijk het filmpje van het Amerikaanse Olympische Zwemteam uit 2012 één van de meest bijzondere. Het geluid van Carly Rae is volwassener geworden. Ze is geen diva zoals Katy Perry maar eerder te vergelijken met een wat recalcitrant type als Cindy Lauper, maar ze is absoluut in staat om een kwalitatief goed popalbum af te leveren. Het album opent met het uptempo ‘Julien’, de inmiddels vierde single die de release vooruitsnelde. Dit is één van die tracks die de nog ontluikende liefde beschrijft, iets wat we nog vaker zuilen horen. Fase twee van dit proces horen we bij het ‘Now That I Found You’, een zeer opgewekt nummer dat we best als EDM kunnen omschrijven. Na het sterke eerste deel verrast ze ons met ‘Want You In My Room’, waar we de backingvocals door Vocoders vervormd terug horen en de Saxofoon die die “fade-out” inluidt. Eén van de beste tracks is waarschijnlijk het romantisch klinkende ‘Everything He Needs’ met een kwinkslag naar Disney’s Popeye-liedje “He Needs Me’, waar nog een heel aardig verhaal achter zit van Carly Rae die in Disneyworld een handtekening van Mickey Mouse ging halen om deze sample te mogen gebruiken. Het hele album is lekker uptempo, voorzien van diverse beats en wat dat betreft weet de bekende en befaamde producer John Hill de juiste sound te creëren. Maar ook alle credits naar Carly Rae zelf want ze schreef aan alle songs mee. Het gevoel van de jaren ’80 wordt verpakt in nummers als ‘Automatically In Love’ en het catchy klinkende ‘No Drug Like Me’ dat een ode aan de liefde moete zijn. Met ‘I’ll Be Your Girl’, met een vleugje Ska verrast ze ons echt en met ‘Too Much’ hebben we misschien wel de beste track van het album te pakken hoewel dat moet wedijveren met het funky klinkende ‘Feels Right’. Zoals al eerder bleek is ze ook best openhartig over relaties die niet goed aflopen. Het midtempo ‘The Sound’ is hier een mooi voorbeeld van waarin ze duidelijk laat horen dat ze niet alleen de lieve woordjes wil horen als ze zingt : “I don’t need the words / I want the sound.”. Op de “deluxe” versie horen we ook nog de ‘Party For One’ terug dat een soortgelijke “vibe” kent. Zoals al eerder gezegd heeft ze die grote wereldhit (nog) niet geëvenaard en de vraag is of dat met Dedicated wel gaat gebeuren. Het album zou al eerder uit zijn gekomen maar het feit dat de release even op zich liet wachten heeft er waarschijnlijk voor gezorgd dat het album van een constante, hoge kwaliteit is met een absoluut eigentijds popkarakter. Een prima plaat met voor mij ‘Too Much’ als absolute luistertip. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Label Mar 3RD Records

Beoordeling 8,5

Review Phase is de titel van het debuutalbum van de Amerikaanse singer/songwriter Jessy Wilson. Een album vol met stijlvolle R&B en Soulinvloeden dat een echt “breakthrough”-album kan zijn. Ze is geboren in het hectische New York en opgegroeid met muziek van Aretha, Curtis Mayfield maar ook met de Hip-Hop van Jay-Z. Na haar afstuderen werd ze eigenlijk ontdekt als zangeres door Alicia Keys waar ze als achtergrondzangeres mee tourde en we horen haar ook terug op enkele albums van Alicia. Nadat ze naar Nashville verhuisd was werd ze onder de vleugels van een andere grootheid uit de singer/songwriterwereld genomen, John Legend. In 2016 bracht ze samen met Kallie North onder de naam Muddy Magnolias een album uit en tourde met Legend. De samenwerking met Kallie eindige en de afgelopen periode heeft de Amerikaanse gewerkt aan dit solodebuut. Meest opvallende naam is misschien toch wel die van producer Patrick Carney (drummer Black Keys) en zijn invloed horen we meteen terug bij opener ‘Oy baby’; strakke drums en toch hier en daar een snijdende gitaar geeft dit soulvolle nummer nét wat meer karakter. Vervolgens is daar de uitgekomen single ‘Love & Sophistication’ waar Jessy in de wat hogere regionen zingt waardoor het nummer wat dromeriger wordt. Dat de singer/songwriter gezegd is met een fenomenale stem bewijst ze op een track als ‘Clap Your Hands’, een krachtig, stoer nummer me Hip-Hop invloeden waar ze haar stem als instrument gebruikt. Op sommige tracks pakt ze terug naar haar eigen leven. ‘Stay Cool’ neemt ons terug naar haar jeugd in Brooklyn en bij ‘Cold In The South’ horen we haar zingen over haar ervaringen als moderne zwarte vrouw. ‘Waitin On…’ is een ijzersterke ballad, ‘LOVE me’ is uiterst dansbaar en bij ‘Cool One’ klinkt Jessy breekbaar. Maar altijd is het de Soul en R&B wat we als rode draad door haar liedjes heen horen. In een interview zei Jessy over dit album: “In a way, like Dylan or Picasso, I feel like I’m going through these different phases as an artist,” she explains. “That’s what inspired the title, Phase. This album fills the gap between everything I’ve been and everything I’m becoming. It’s the piece that’s been missing”. Met de afsluiter ‘LA Night’ laat ze ons nog één keer van haar talent en haar prachtige stem genieten in deze romantische ballad komt nog één keer alles samen. Phase is een aansprekend en inspirerend debuut. De elf nummers zijn in balans en zijn doordrenkt met Soul en R&B waarbij de hand van Patrick Carney hoorbaar is. Natuurlijk horen we een sound die niet vernieuwend is en herinneringen oproept maar met Phase trekt Jessy Wilson absoluut onze aandacht. In Amerika gaat ze op tournee met The Black Keys; hopelijk komt er ook een “European Leg”. Een aanrader. Veel luisterplezier.

Label Tiny Room Records

Beoordeling 6,5

Review Producer Logout is terug met een nieuw album; N91°. Tot stand gekomen in een tijdspanne van een kleine 8 jaar en in onze eigen hoofdstad opgenomen is dit een mooie release op het Nederlandse label Tiny Room Records De basis mag dan Folk en Indie zijn maar dat is op dit nieuwe album toch even zoeken. Logout pakt de minimalistische elektronische sound als basis, verwerkt daar diverse muziekstijlen zoals Folk in en vertaald dat weer naar dromerige, Ambient-achtige soundscapes. Die soundscapes moeten dan eigenlijk het verhaal vertellen van die banneling die op een verlaten strand ontwaakt én zich niets van het verleden kan herinneren. Dat verhaal, verpakt in die minimalistische, ietwat mysterieuze sprookjeslijnen zorgt voor een dromerige sfeer dat Logout dan weer in 13 nummers weet te verpakken. De nummers worden door synthesizers gevormd waarbij de vocalen in laagjes, vaak vervormd, worden toegevoegd. Nummers als ‘Love Me’, dat zelfs wat Beatlesque klinkt, en het “eighties”-klinkende ‘In Another Life’ komen het dichtst bij het spectrum van Pop. Soms is Logout moeilijk te interpreteren; een nummer als ‘Baysirsai’ klinkt alsof er twee platen door elkaar klinken en een track als ‘When It Was Not Too Late’ is meer een spoken lyric. Met alle goede bedoelingen blijft N91° weg bij de Folk. De dertien tracks met een speeltijd van een uur moet je veel meer zoeken in de Alternative-sfeer waarbij de synths op een minimalistische wijze nadrukkelijk bepalend zijn. Veel luisterplezier.

Label mascot rec

Beoordeling 7,5

Review De gitarist Paul Gilbert nam op jonge leeftijd al een gitaar ter hande en heeft deze tot op de dag van vandaag niet meer losgelaten. De Amerikaan speelde op zijn 15de in Tau Zero en werd toen uitgeroepen tot de nieuwe gitaarvirtuoos. Wanneer hij 3 jaar later les geeft aan Buckethead die later bij Guns & Roses terecht komt, gaat Gilbert naar Racer X. Zijn grote hits als ‘To Be With You’ schrijft hij in de superband Mr. Big. Toch blijft de man solo ook werkzaam. Na een reünie van Racer X en Mr. Big is het nu weer tijd voor een album vol instrumentalen gitaarkunsten. Zijn overtreffende kunst ontdekt hij nu door eens langere gitaarsolo’s te spelen. Hij hield het voorheen in korte versies of stukken die elkaar opvolgen. Met John Cuniberti als producer heeft Gilbert de basis van zijn meester Joe Satriani binnen de gelederen. Hoewel de man de shows van de afgelopen tijd vooral vulde met instrumentale versies en covers van Gary Moore, Scorpions en Rainbow, kan hij nu putten uit nieuw eigen instrumentaal werk als ‘Blues for Rabbit’, ‘Havin’it’ en ‘Love is the Saddest Thing’. Dat hij een gitaarvirtuoos is wisten we al en met dit album laat hij dit nogmaals horen. Snelle riffs met melodielijnen of uitgewerkte solo’s die alle stijlen bevatten. Het is dan ook een album voor de echte gitarist en gitaarliefhebber. Live kun je nog met open mond naar deze man kijken, nu is het toch alleen maar luisteren hoe hij dit flikt. Maar daarna zal het album snel in de kast verdwijnen.

Label earMusic

Beoordeling 7,5

Review Het was begin jaren 80 dat er in Japan een Alex Takasaki dacht om een hard rock act te beginnen. Iets dat vooral voor Engelsen en Amerikanen was voorgelegd. Samen met drummer Munekata Higuchi ging het feest los. De band wist zich een plek te veroveren in de wereld van de metal en hardrock. Het album The Law of Devils Land en Dissillusion werd de doorbraak van de band naar het grote publiek. Twisted Sister Manager bracht hen tot een groot label en Thunder In the East en Lightning Strikes werden de kaskrakers. De jaren 90 waren magere jaren om in 2000 terug te keren met een reunie. Dit bleef in de verwachtingen wat achter. Tijden veranderen. In 2008 overlijdt de drummer en is inmiddels vervangen door Suzuki. Afgelopen jaren is de band wederom gestart met een reunie of een vervolg op waar men was gebleven. Rise To Glory is hun recent album en nummer 27 alweer en dan de legio live en compilatiealbums niet te vergeten. Het is dan ook een hele klus om de gewenste setlist voor een goede show samen te stellen. De soms wat schreeuwerige schorre stem doet denken dat men beter een show in het begin van de tour had kunnen nemen. De band weet met de The Lines Are Down te openen en met de songs ‘Cazy Nights’, ‘Get Away’, ‘Heavy Chains’, ‘Live Hell’, en ‘We Could Be Better’ is het album Thunder in the East optimaal vertegenwoordigd. Natuurlijk is Rise To Glory het promoten waard en pakt met van diverse albums 1 song. Zoals het populaire ‘Crazy Doctor’ van Disillusion. Het is mooi dat de heren nog steeds mee doen en dat men live toch een goede show kan weer geven. Natuurlijk draait het allemaal nog om de gitarist Takasaki en die weet zijn mannetje nog steeds staan! Loudness laat zien dat zij nog steeds de Hard Rock Keizers zijn in de Land of the Rising Sun.

Label Vertigo / Capitol

Beoordeling 8

Review Rammstein, het nieuwe Duitse muzikale trots dat over de wereld gaat. Met hun shows vol vuurwerk en gekkigheid worden de songs vol strakke repeterende songs op de fans afgevuurd. Zo zal het ook komende maand zijn, wanneer de band de Rotterdamse Kuip aandoet. De stadion act zal hun nieuw album promoten. Het album dat begint met het ‘Deutschland’ waar bij onze oosterburen al veel op te doen was. De fans van het eerste uur kunnen met dit album nog wel eens wat bedrogen uitkomen. De songs ‘Radio’, ‘Seks’ en ‘Diamant’ zijn toch wel popsongs die in schril contrast staan met de stevige metal sound van ooit. Het ‘Was Ich Liebe’ is een goede mix met het logge Rammstein geluid en de popsound van nu. Afgezien wat men ooit produceerde ziet de band dat er met een populair rock geluid een grote schare fans te winnen is. En dat smaakt meer. De eigen zware metalrock sound doet men dan maar op hun solo albums, is wellicht de gedachte. De aanstekelijke zangpartijen zijn er nog steeds en het volle geluid van de band is wat over-geproduceerd. De mannen worden ouden en dat is dan te merken. De theatrale sound is wel gebleven. Het stevige en herkenbare Rammwerk is te horen op ‘Puppe’, ‘Tattoo’ en spannende ‘Halomann’ waar de band het album mee afsluit. Dit zijn wel de songs waarbij de band zich onderscheidt van de rest. Toch zal het album met open armen worden ontvangen. Zeker omdat het inmiddels bijna 10 jaar geleden is dat het recente album verscheen. Die tijd is gevuld met liveshows en solowerk van de heren, dat dichter bij de kern van Rammstein ligt dan dit album. Maar het is zeker een lekker album voor een breed publiek, en daar is ook niks mis mee.

Label White Dove / ISolde

Beoordeling 8,5

Review Het schrijversproject Writersday van de troubadour / singer-songwriter Sjoerd Hoogma is inmiddels uitgelopen tot een volledige band. Writersday. Zijn recente album Desert Songs was al een prettige verrassing. Dit album #PIP overtreft alle verwachtingen en mag gerust tot een van de betere album van het jaar van Nederlandse makelij worden gerekend! Naast dat het album goed geproduceerd en gemixt is klinkt het allemaal al goed. De songs ‘I’m A Man’, ‘Babylon’ en ‘Happy Accident’ klinken heerlijk en kunnen gerust mee op de radiostations. De band weet nieuwe toepassingen binnen de songs te brengen. Het industriële ‘A.I.’ en de volle rocksound van ‘Falling On A Gun’ of het funky dance sausje op ‘Be My Lady’ en ‘Woven’, geeft aan dat het album lekker divers is. De stem is altijd passend bij de songs en dat is op zich al een hele kunst wanneer je diverse stijlen aanhoudt. Het wordt dan ook hoogtijd dat deze man met zijn band Writersday de nodige aandacht in de media krijgt en daardoor kan doorstromen naar de podia en festivalpodia.

Label Independent

Beoordeling 7,5

Review Het Bigg F Project is een project van Nederlandse makelij. Het concept is geschreven door Djuri Boot, Frank van Zon en Edwin Balogh en gaat over het leven een jonge vrouw. Met medewerking van ex leden van Aeryon, Kayak en Praying Mantis weten de heren een mooi debuut album te lanceren. Het is een project dat gepaard gaat met een film. Het leven van de vrouw kent diepe dalen en hoogtepunten die maar moeilijk te combineren zijn. Hierdoor zakt ze langzaam verder weg in de huidige maatschappij. Muzikaal weet men vooral een combinatie te maken van theatrale progrock van Flying Angel tot een metalsound dat doet denken aan Iron Maiden met ‘Into the Black Hole’. Met mooie tussenstukken als ‘the Streets’ die songs naar bijvoorbeeld ‘The Sinner’ weet te verbinden. Het album is een prima album, maar kan natuurlijk niet meten met de megaproducties van Meat Loaf of Iron Maiden. Het gaat hierbij om het creatief proces dat optimaal wordt uitgevoerd binnen de middelen die er zijn. En dan hebben we hier een prima product waar men meer dan trots op mag zijn!

Label Tiny Room Rec.

Beoordeling 7,5

Review De Amerikaanse singer-songwriter Toby Goodshank is een mand die zijn gitaarspel in de solo’s van Jeffrey Lewis en Kimya Dawson laat klinken. Al heeft de man al jaren lang een eigen solocarrière. Dit speelt zich voornamelijk in USA af. Nu het album Untitled na 10 jaar ook in Nederland uit komt, zal de man zijn naam ook steeds meer op de affiches zien pralen. Untitled is een album uit 2009 dat zowel Baked Naturals als Johnny’s Demoracracy op de hoes heeft staan. Hierdoor lijkt het verwarrend, maar dat is ook de insteek van deze man. Door alle songs de titel ‘track’ te geven is er dus ‘track 1’, ‘track 2, ‘track 3’ etc. Het past bij de gedachtegang van deze man. Het gaat namelijk om de songs en niet de titel. Hierdoor horen we heerlijke popsongs met een indie rocktintje op ‘Track 5’. Een angstaanjagend intro met hiphop op ‘Track 3’ en de akoestische singer-songwriters pop op ‘Track 6’ en ‘Track 8’ mogen er zeker zijn. Het is dan ook vreemd dat deze man nog niet boven het maaiveld is gekomen. Daar waar de indie rockacts stoppen en de singer-songwriters niet verder durven vult Goodshank dit lege gat op. Het album is heerlijk variërend en kent uitstekende songs! Toby Goodshank is de komende tijd in Nederland te zien. 22 mei De Kromme Haring te Utrecht 23 mei Willem Twee te Den Bosch 24 mei Koffie & Ambacht te Rotterdam 24 mei O’Ceallaigh te Groningen

Label NEWS

Beoordeling 7,5

Review De in New York gevestigde indierockband Charly Bliss kent een frontvrouw Eva Hendricks. Zij doet denken aan een Debbie Harrie uit de jaren 70 die getransformeerd is naar de huidige tijd. Haar eigenzinnige vocalen doen ook denken aan Blondie. Natuurlijk op haar eigen manier weet Charlie Bliss hun alt rock vorm te geven, al doet het denken aan een vrouwelijke versie van Weezer. Daar waar de songs eerst nog in de stijl van de postpunk klinken, zijn de songs nu gemakkelijker in het gehoor liggend. Het kent zelfs een commercieel tintje als je naar het titelstuk luistert. Maar de power zijn ze niet vergeten. De post punk van ‘Bleach’ is rechttoe en wordt met aanstekelijke toetsen opgeleukt. Dan heeft het ‘Chatroom’ toch iets meer als het gaat om muzikaliteit en verhalen uit deze jaren. Of het kwetsbare ‘Hurt Me’ dat als een rustpuntje op het album is komen te staan. Het vrolijke ‘Hard to Believe’ en ‘The Truth’ zijn zeker songs die het goed gaan doen op de festivals. Charly Bliss is dan ook gegroeid na het debuutalbum Guppy uit 2017. Na de show in Amsterdam begin deze maand, mogen ze gerust terug komen deze zomer.

Label Universal

Beoordeling 7,5

Review De indie folkband Local Natives zijn al een poosje uit beeld verdwenen. Eerlijk gezegd moeten we even hard nadenken hoe het succesvol album van tig jaar geleden heet en met Gorilla Manor begint er weer wat te dagen. Herkenbaar in de samenzang weet de band op te vallen en dit blijft hun kenmerk tot de dag van vandaag. Enige jaren geleden maakt de band de overstap naar een meer elektro sound. Met het nieuwe album Violet Street horen we de balans tussen de indiepop met ‘Vogue’, ‘Cafe Amarillo’ en elektropop met ‘Munich II’, ‘Megaton Mile’ en het low fi dansbare ‘Someday Now’, ‘Gulf Shores’ en ‘Garden of Elysian’. De band heeft het zeker niet verleerd om een mooi en bijzonder album te maken. Toch blijft het de vraag of de heren de route naar het grote succes vinden. Het is hun wel gegund, maar op een een of ander manier krijgt men niet hun welverdiende aansluiting. Hopelijk lukt dit nu wel. Local Natives is te zien in Nederland 28 september Paradiso Noord te Amsterdam

Label Subpop

Beoordeling 7,5

Review De indie rockers Tacocat uit New York begon ooit als een punkband. Met Emily Nokes als zangeres is de band doorgegroeid tot een meer melodieuze variatie waarbij nog steeds punk riffjes in de songs te speuren is. ‘Hologram’ of ‘New World’ had dan ook prima uit de begin periode van de US punkperiode kunnen komen. Met inspiratiebronnen van Ramones en Blondie hebben we een aardige mix te vinden. Hier en daar een anticlimax binnen de songs, waardoor het nummer vertraagd en zo krijgt de band een eigen sound. Het swingende ‘Grains of Salt’n en ‘Little Friend’ kennen een lekkere drive dat als popsongs door het leven kan gaan en met ‘The Joke of Life’ horen de jaren 60 mmmmbop pop. Met een feministisch cynisme kan Nokes een knipoog geven aan de maatschappelijk issues. Het hobbelende ritme dat de gitaren blijven spelen, doen het album in zijn geheel, niet goed. Hierdoor klinkt alsof alle songs dezelfde drive krijgen. Terwijl de songs als composities wel erg gevarieerd zijn. Het verrassende is hierdoor verdwenen. Verder is het een prima album!

Label Fire / Konkurrent

Beoordeling 7,5

Review De naam van de band doet steviger aan dan de muziek die men maakt. Dit valt eerder onder het noemer van de titel van deze cd. De melancholische droommuziek van Death & Vanille is vooral meeslepend en relaxt te noemen. De Zweedse band uit Malmo weet met de elektronica soundscapes zowel soundtracks te leveren en songs die hier dichtbij komen. Het dromerige openingsnummer ‘A Flaw In The Iris’ is dan ook het herkenbare geluid, maar dit verandert met de lichte popsound van ‘Let’s Never Leave Here’ dat eigenlijk net wat te lang duurt. Dit geldt ook voor het nummer ‘Eye Bath’. Al begrijpen we dat het heerlijk is om te spelen. Zangers Marleen Nilsson weet met haar lichte stem toch iets betoverends alle liedjes te verstoppen. Hierdoor wordt het al snel licht en dromerig. Met de aanhoudende drums, lichte gitaar riffjes en bedjes van toetsen is het vooral lief te noemen. Toch weet men dat de droompop van weleer hier en daar een andere sound nodig heeft om de band zowel live als op plaat interessant te houden. Met dit album is daar de eerste stap naar gemaakt, maar gelijk is men hier ook nog wat zoekende in.

Label Virgin / EMI

Beoordeling 7

Review Met een samenwerking link naar Vince Staples is de zanger Shey Baba geslaagd om ook zijn debuutalbum in het zonnetje te zetten. Misschien is dat wat te optimistisch gezien de songs vooral drama en emotie uitdragen. Met een korte film en gelijktijdig de single ‘Born Sick’/ ‘Virtigo’ is er een mooie clip gemaakt bij de openingstrack van het album. Het geeft aan dat deze man het serieus aanpakt. Of deze songs nu de gelukkigste keuze is om op single te zetten is nog de vraag. ‘I Want it All’ is erg pakkend en weet de westerse muziekgrenzen te verleggen door oosterse klanken in het nummer te weven. Zijn hoge stem is opvallend en komt in het ‘Inside Out’ het best tot zijn recht. Hoewel de songs prima klinken missen we hier even een echte finishing touch waardoor het je echt raakt. Het is wat vlak, voorspelbaar en mainstream. De pianosongs in het tweede deel van het album komen voor mij niet meer tot zijn recht, al zijn het los van elkaar geen slechte songs en is het ook mooi en dramatisch gezongen.

Label Flea Records

Beoordeling 7,5

Review Het internationale jazz trio Undercurrent Trio kent een Argentijnse drummer Marcos Baggiani en gitarist Guillermo Celano en een Nederlandse saxofonist Iman Spaargaren. Met hun nieuw album High Tide Low Tide komt de Argentijnse passie en de Calvinistische nuchterheid bijeen. Het is dan ook te horen op de plaat dat met de passie van het nummer ‘Man Bear Pig’ aftrapt. Als tegenpool volgt een heerlijk ontspannen versie van ‘Dream A Little Dream of Me’. Hiermee zijn de troeven van het trio direct helder neergelegd. Het subtiele gitaarwerk dat duelleert met de saxofoon. dit over een basis tapijt van percussie en drums, met een vleugje bas. Het album kent ook niet de nerveuze jazz vorm van de vrije geluiden. Het is allemaal goed in balans waardoor de songs ook songs mogen zijn en blijven. ‘Stone’ en ‘Everlasting Guest’ mogen dan wat rustiger klinken, met ‘Blues Pump’ weet men wel weer uit te pakken. Natuurlijk zitten er ook wel typische jazzstukken tussen waaronder het ‘Get A Life’,’Evocation’ en ‘Prelude’. Dit contrast is prima opgebouwd op dit album, waardoor het een goed album voor de jazz liefhebber is, maar ook voor iemand die er op een luchtige manier van wil proeven.

Label Jagjaguwar

Beoordeling 8

Review Met LEGACY! LEGACY! Is de uit Chicago afkomstige Jamila Woods terug. Op haar debuutalbum HAEVN uitte ze al een kritische noot en dat horen we op dit tweede album van de bevlogen zangeres wederom terug. Zoals de titel al aangeeft wil Jamila vooral haar respect tonen voor de Afro-Amerikaanse cultuur die vaak vorm gegeven werd. We horen pianoklanken bij de opener ‘Betty’ die al snel worden aangevuld met die prachtige, warme stem van de zangeres die enkele jaren geleden al onze harten veroverde met haar debuut HAEVN. Al snel vloeit het nummer verder uit in een soepele soultrack met ook duidelijke Hip-hop invloeden en is er ook wat Jazz hoorbaar. Overigens zijn alle tracktitels verwijzingen naar Afro-Amerikanen die op één of andere manier wat betekent hebben. Of dat nu Miles (Miles Davis), Eartha (Eartha Kitt) als muziekartiesten zijn of een song als ‘Sonia’ dat verwijst naar de dichteres Sonia Sanchez en ‘Zora’ naar de schrijfster ‘Zora Neale Hurston. Zo dompelt ze je als luisteraar in die heerlijke Chicago-soul met een diversiteit van details van andere muziekstijlen zoals Hip-Hop, R&B en Jazz. Op ‘Zora’ en ‘Sonia’ klinkt ze stoer en strijdbaar en maakt ze duidelijk dat ze voor de zwarte vrouw op wil komen. Bij ‘Eartha’ wordt het gaspedaal wat gevierd met als resultaat een misschien wel zwoel klinkende, midtempo soultrack waarbij de langgerekte backing vocals. Bij ‘Basquiat’ komen de al eerder genoemde Jazzinvloeden boven drijven en bij ‘Sun Ra’ is het zelfs misschien wel wat Afrikaanse funk. maar altijd is het die stem van deze begenadigde zangeres die alles in balans weet te houden. Meest opwindende track van het album is misschien wel ‘Giovanni’; in een soort van furieuze rap en flow horen we haar zingen: “a hundred muthafuckas can’t tell me
how i’m posed to look when i’m angry/ how i’m posed to shrink when you’re around me.” LEGACY! LECGACY! Is een krachtig album geworden vol met Soul in combinatie met R&B, Hip-Hop en Jazz. Alleen al voor de prachtige cover is dit een album dat in de muziekkast moet staan, maar los daarvan is het mooi om te horen hoe mensen een inspiratiebron kunnen zijn. In een interview vertelde ze over Eartha Kitt bijvoorbeeld dat de Jazz-zangeres beschikte over “badass spirit and wisdom”. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Label Fat Possom Records

Beoordeling 8

Review Enderness is het vierde album van de singer/songwriter A.A. Bondy. Na een stilte van een kleine 8 jaar is de uit Alabama afkomstige singer/songwriter weer terug met een nieuw album. “De afgelopen acht jaar was het stil rond Augustine Arthur Bondy die we ook nog kennen vanwege zijn bijdrage in de band Verbana. In 2011 was daar nog Believers dat met soul doordrenkt was en waarvoor de Amerikaan lovende kritieken ontving. Nu is het album wat ingetogener en zoals hij zelf aangeeft meer in de tegenwoordige “Zeitgeist”. De opener Diamond Skull is een aangenaam, loom nummer met een ietwat psychedelische gitaarriff. Het nummer is qua sound en inhoud wel representatief voor het album. In deze track houdt Bondy ons een spiegel voor over hoe internet tegenwoordig onze levens(stijl) heeft beïnvloed met vooral de wijze waarop we met elkaar communiceren; de “oneliners”, afkortingen en termen vliegen ons om de oren waarbij hij o.a. ons taalgebruik op internet ter discussie stelt. (“Swastika / Say Old Glory / O.M.G. / Sea to sea / L.M.F.A.O”) Vervolgens zijn daar met ‘Killers 3’, ‘I’ll Never Know’ en ‘In The Wonder’ wat Ambient-achtige nummers waar duidelijk wordt dat je met een drummachine en een aantal synthesizers ver kunt komen. Alle instrumenten, en dat zijn vooral de keyboards, worden door Bondy zelf bespeeld. Ook is er een instrumentaal drieluik met een wat meditatieve inslag; ‘The Tree With The Lights’, het mooie ‘Pan Tran’ en de prachtige titelsong die het album afsluit. Overigens bestaat het woord “Enderness” niet, maar evengoed is het makkelijk om er een associatie bij te maken. “Tenderness, Endless” zijn begrippen die in de buurt komen. Met de ingetogen pianoballad ‘#Lost Hills’ weet hij de gevoelige snaar te raken en met ‘Fentanyl Freddy’ laat hij nogmaals horen dat hij een wat sombere maatschappelijk blik heeft en die knap weet om te zetten in pakkende lyrics én een mooie track. De dag nadat hij klaar was met de opnames van Enderness brandde zijn huis tot aan de grond toe af. Die gebeurtenis heeft dus niets te maken met het wat sombere, gelaten karakter van de sfeer op dit album. Enderness heeft misschien wat luisterbeurten nodig maar dan komt vanzelf het sprankje hoop voor de mensheid boven drijven. Een mooi sfeervol, ingetogen album. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Label Merge Records

Beoordeling 7,5

Review Abdication…..For Your Love werd oorspronkelijk al in 2011 uitgebracht als een soort van “rarities”-EP van de "punkrockband" Reigning Sound. Nu is het afgestoft, opgepoetst en opnieuw uitgebracht. Het is natuurlijk een geweldig verhaal. Reigning Sound was eigenlijk als band na het succesvolle album Love And Curses gestopt en frontman Greg Cartwright was al bezig met een nieuw project. Toen kwam Toyota, jawel de autofabrikant, met het voorstel om een album op te nemen dat als promotie bij de aankoop van een het type Scion weggegeven zou mogen worden. Een geweldige uitdaging natuurlijk want de totale productiekosten werden door de autofabrikant bekostigd maar het probleem was dat Cartwright geen band meer had. Toetsenist Dave Amels werd benaderd en Dan Auerbach (The Black Keys) stelde zijn studio beschikbaar en als sluitstuk werd de soulband Jay Von’s ingevlogen. Resultaat; een album dat groter is dan een EP en wat korter dan een regulier album met vijf nieuwe tracks en drie nummers die niet gebruikt waren bij de opnames van Love And Curses. Eigenlijk moeten we blij zijn dat deze reïssue van Abdication….For Your Love nu voor iedereen beschikbaar is want het is meer dan een toffe plaat. Cartwright & Co trappen af met de stuwende rocker ‘Lyin’ Girl’ met een subliem orgel. Dan is daar nog de heerlijke gitaarpopplaat ‘Everything I Do Is Wrong’ met duidelijke 70’s invloeden en het hoekige ‘Shaw’ dat eigenlijk een muzikale ode is aan Detroits lokale duizendpoot in de muziekscene Jim Shaw. Bij ‘Call Me #1’ horen we duidelijk de door Jay Von ingevlogen soul, ‘Eve’ is het rustpunt van het album en de oorspronkelijke afsluiter ‘Not Far Away’ een goede samenvatting van alles wat we voorbij hebben horen komen. Als bonustrack is daar nog ‘What Did I Tell You’. Dit oorspronkelijk als weg geef promotie-cd bedoelde album verdient absoluut een beter lot en dat is gelukkig met deze heruitgave gebeurd. Het album klinkt nog steeds eigentijds en actueel en om Reigning Sound in een bepaald muzikaal hokje te stoppen is niet terecht. Prima album. Veel luisterplezier.

Label Last Man Music

Beoordeling 8

Review In Schotland is er een nieuwe troubadour opgestaan; Roseanne Reid is de naam en haar debuutalbum Trails is het logische vervolg op enkele eerder uitgebrachte en goed ontvangen EP’s. De naam Reid is natuurlijk niet onbekend in de Schotse muziekwereld; Roseanne is dan ook de dochter van Craig Reid die we uiteraard nog kennen van The Proclaimers. Dit debuutalbum bevindt zich vooral op de scheidingslijn van Folk en Americana waarbij Roseanne bewijst niet alleen over een muzikaal talent te beschikken maar ook goede teksten te kunnen schrijven. Het album wordt geopend met ‘Amy’, een rustig voortkabbelende gitaarsong met hier en daar wat piano om het nummer te complementeren. Vervolgens is daar ‘Heading North’ waarmee ze écht vocaal weet te overtuigen; Roseanne klinkt breekbaar en je voelt de tranen in haar ogen opwellen. Rustige drums, wat lapsteel en orgel zorgen voor de passende muzikale omlijsting. ‘Hey River’ lijkt als een rivier voort te kabbelen maar na enkele luisterbeurten wordt duidelijk dat de drumpartij helemaal niet zo eenvoudig is. Bij ‘I Love Her So’ zijn het de blazers die het nummer een “Bluesy”-karakter meegeven terwijl ‘It Is You’ meer het Cajun-gevoel oproept. Orgel, lapsteel en piano dwarrelen om de stem van de Schotse singer/songwriter. Zo is Trails wel een boeiend album dat absoluut de signatuur heeft van een Amerikaanse plaats. Uiteraard is de hand van producer Teddy Thompson hoorbaar die de composities net wat rijker arrangeert. Met ‘Me Oh My’ rolt de vrolijke Americana en wat Rockabilly sound de huiskamer binnen terwijl we met nummers als ‘Miles Away’ en ‘Levi’ weer de melancholieke kant van Roseanne horen. Meest bijzondere track is waarschijnlijk ‘Sweet Annie’ waar we haar met Steve Earle in duet horen maar de beste track is misschien wel ‘Take It From Me’ dat ook zomaar door een Hank Williams of een andere grootheid uit de Countrymuziek gezongen zou kunnen worden. Trails is een sterk debuut. Mooie, sfeervol gearrangeerde nummers die over het algemeen een wat sober instrumentarium kennen maar waarbij Roseanne Reid vocaal makkelijk overeind blijft. Je ontkomt er bijna niet aan om de vergelijking te trekken met een jonge Lucinda Williams. De Schotse singer/songwriter weet naadloos de kern bij de Americana te houden met subtiele uitstapjes naar Blues en Soul. Er staan (nog) geen optredens in Nederland gepland maar absoluut een artieste om in de gaten te houden en benieuwd naar nieuw materiaal. Veel luisterplezier.

Label Eigen Beheer

Beoordeling 7,5

Review Charlie Hole wordt in Engeland als één van de meest veelbelovende singer/songwriter gezien. Voor dit album werkte hij samen met producer en gitarist Jim Cregan (o.a. Katie Melua). Hole werkt al een kleine 10 jaar aan zijn muziekcarrière en heeft al meer dan 1000 optredens achter zijn naam staat. Nu is daar eindelijk dat debuutalbum Beautiful Decay. Hij opent met ‘Someone Else’s Dream’, een powerballad zoals we deze vaker voorbij horen komen en die vanuit een mooie pianomelodie wordt het nummer uitgebouwd. Maar wat wel meteen opvalt is dat fijne tembre dat Hole in zijn stem heeft waardoor je het gevoel hebt dat je deze singer/songwriter meteen kent. Na de opener volgt de inmiddels uitgebrachte single ‘The Ballad Of Anne’ en wordt dat gevoel bevestigd en vinden we qua sound best wat overeenkomsten met Passenger. Hole blijft op dit debuutalbum veelal binnen dat spectrum van ietwat rustige, balladachtige nummers met hier en daar wat midtempo singer/songwriter materiaal. The City wordt door de akoestische gitaar, piano en die ietwat nasale stem van Hole vormgegeven terwijl bij ‘Boundaries’ het de elektrische gitaar en de backing vocals mede bepalend zijn. Toch weet Hole soms wat anders te brengen. Een nummer ‘There Will Be No King’ heeft een wat meer Blues-achtige karakter en bij ‘Ordinary Men’ is zelfs een vluchtje soul te bekennen. De afsluiter ‘All The Roads To Heaven’ is in de stijl van het album; een mooie ballad met die aangenaam klinkende, warme stem van Hole. Beautiful Decay is een geslaagd album. De vraag is of de uit Bournemouth afkomstige Brit hier het grote publiek mee gaat overtuigen. De twaalf songs zijn mooie melodieuze composities die door zijn stem gedragen worden maar is over het algemeen wel allemaal wat veilig. Veel luisterplezier.

Label Erased Tapes

Beoordeling 6,5

Review Zegt de naam Qasim Navqi u niets? Dat is natuurlijk heel goed mogelijk. Anderzijds kunnen we deze Pakistaans/Amerikaanse producer en drummer kennen vanwege zijn werk met Dawn Of Midi. Teenages is zijn eerste soloplaat die op zich niets te maken heeft met een soundtrack in de brede zin van het woord. Voorheen bracht deze producer vaak alternatieve elektronische muziekstukken uit die dans- , film, of theaterstukken ondersteunden. Deze zes nummers met een speeltijd van een kleine 40 minuten bevinden zich waarschijnlijk op het snijvlak van muziek en kunst. Het zijn zes instrumentale, elektronische soundscapes geworden zonder dat Navqi er zware producties van maakt. Een nummer als ’Mrs 2E’ klinkt aslof er een kindje spontaan wat toetsten op een synthesizer indrukt. ‘Palace Workers’ en ‘’No Tongue’ hebben misschien wat meer contouren maar nog steeds is het zoeken naar structuur. De titelsong heeft daarentegen wat meer een filmisch karakter en is in één take opgenomen, zonder toepassing van overdubs. Voor liefhebbers van de instrumentale experimentele muziek een album dat het ontdekken waard is. Maar voor de gemiddelde muziekliefhebber zal dit album misschien te ontoegankelijk zijn. Veel luisterplezier.

Label AMF/ Caroline

Beoordeling 7,5

Review De Britse rapper is niet alleen bekend om zijn muziek, hij is tevens acteur en verschijnt regelmatig op de Britse tv. Twee jaren geleden verscheen zijn debuutalbum ‘Yesterday’s Gone’, dat goede kritieken kent. Nu is het tijd voor het vervolg. Met Jordan Rakei als programmeur en producer weet Carner weer een album vol smooth hiphop songs en verhalen te leveren. Met Tom Misch’s ‘Angel’ song weet hij een heerlijke drive te produceren met aanstekelijk refrein. Carne weet dat de rap en een beat te beperkt is in de songs. Hiervoor heeft hij de oplossing gevonden. De meeste songs kennen prima achtergrondvocalen die het refrein of goed ondersteunend werken dat te horen is op ‘You Don’t Know’ “Loose Ends’. De jazz deep slow grooves van ‘Desoleil (Briliant Corners)’ en de piano songs zoals ‘Krispy’ doen het hier goed. Aan het eind van het album weten de heren er nog iets van uptempo songs aan te sluiten. Hoewel de drums hier en daar wat rommelig binnen het nummer klinkt. Loyle Carner staat 18 mei in Bitterzoet te Amsterdam

Label RCA / Sony

Beoordeling 8

Review De Amerikaanse singer-songwriter van de moderne tijd Khalid scoorde met ‘Young Dumb & Broke’ een wereldhit zodat hij enkele thema’s van de titel had opgelost. Het resultaat is dat er in 2017 een debuutalbum verschijnt en toen ging het snel met deze man. Khalid scoorde hits met Marshmello, Alessia Cara, Shawn Mendes en zijn grootste hit Ocean met Martin Garrix. Inmiddels zijn er van dit nieuwe album al wat singles uitgebracht. De smooth low fi songs ‘Better’ (ook op de Suncity Ep) deed niet veel, maar met ‘Talk’ scoort hij weer een grote hit. Op dit moment is ‘Outta My Head’ de single. Voor dit nummer heeft hij de ondersteuning van John Mayer gekregen en dat met zowel Khalid als Mayer een hit input geven. Het nummer is meer pop georiënteerd en een prima mix van beide. Het album kan zeker wat extra aandacht nodig hebben. Het album start sterk met de songs ‘Bad Luck’ en ‘My Dad’. Maar daarna wordt het wat vlak tot halverwege John Mayer even een opleving geeft. Daarnaa weet Khalid de variatie weer in de songs te brengen met ‘Free Spirit’, ‘Self’ en ‘Alive’. Naast de elektronica, zijn opvallend genoeg de gitaarsongs die de variatie op dit album brengen. Mooi subtiel en in de moderne low fi pop. Khalid staat 1 oktober in Ziggo Dome te Amsterdam

Label Ericana

Beoordeling 7,5

Review De Drentse singer-songwriter toerde in zijn eentje door de theaters van Nederland om zijn Allinnig serie te presenteren. De afgelopen jaren komt er langzamerhand meer mensen op het podium en is de honger om met een band te spelen weer gegroeid. De voormalige Skik zanger heeft inmiddels Erica tot het muzikale hoofdstad van Drenthe geprolongeert zoals Harry Muskee dit ooit met Grolloo deed. Vele Nederlandse artiesten vragen de hulp in van deze man en daarom is hij belangrijker in de wereld van de Nederpop dan mensen denken. Nu gaat hij weer op pad met band en ingeplugd met zijn gitaar verovert hij de poppodia. Dit albujm is een registratie van diverse shows. Met de heerlijke boeren dialect poprock van ‘Volle Moan’ en ‘Prachtig Mooie Dag’ pakt hij de zal al snel in. De herkenbaar Drentse taal van ‘’t Giet Zoals Het Giet’, ‘Hoe Kan Dat Nou?’ en Bartjes ‘Nie Veur Spek & Bonen’ is inmiddels door heel Nederland geaccepteerd. Lohues weet de pop blues in het dialect tot een hoger niveau te brengen. Daar waar de blues ooit ook voor bedoeld is. Goede verhalen vertellen en de muzikale ondersteuning gebruiken om kracht aan het verhaal te geven. Kortom de kern van muziek. Dit weet hij prachtig te doen met ‘Naar Huus’, ‘Goa Weg’ en ‘Allinnig Moe j’’t Ok Kunnen’. Een lekker verzamelalbum !

Label Super Puma rec.

Beoordeling 7,5

Review De Zweedse singer-songwriter Daniel Norgren leverde al enkele prachtige albums waaronder Alabursy uit 2015. Als basis speelt Norgren de drums en gitaar en wordt hij omringt een (contra) bassist en toetsenist. Het is alsof de man met dit album meer de toeten eigen heeft gemaakt. Het openingsnummer ‘Blue Sky Moon’ is al een instrumentaal keyboardstuk en met The Flow zoekt de man de combinatie tussen toetsen en gitaar. Maar het vertrouwede geluid komt terug met ‘The Power’ en het stevige ‘Let Love Run The Game’. Al weet hij met ‘The Day That’s Just Begun’ de route naar de Bob Dylan piano sound te vinden. Met mondharmonica in de solo weten we wat zijn inspiratiebron is. Prima album !

Label MaSonic

Beoordeling 7

Review De Britse rocker Jim Jones bewandelt vele paden en via o.a. Jim Jones Review en Black Moses is dit zijn nieuwste band. Een album vol psychedelische rock met vele variaties op het thema. Met de gitaar van Keith Richards in de hand ontstaat de inspiratie om wat anders met de basis rocksound te doen. Met deze gedachte horen we nu het weerzinwekkende ‘Satan’s Got His Heart Set On You’ en ‘O Genie’ met sax, snerpende gitaren en een angstaanjagende zangpartij. Maar lekkere rechttoe rechtaan rock met ‘Attack of the Killer Brainz’ ook op deze plaat te vinden. Wanneer het Nick Cave achtige ‘Math Church’ klinkt veranderd de sound van Jones en wordt het een heel ander album. Niet dat de donkere klanken oplossen, dat is te veel gevraagd. De songs worden melodieuzer en de composities krijgen een andere klankkleur dan waar Jones het album mee begon. De ‘Dark Secret’s’, ‘I Found Love’ en ‘Going There Anyway’ zijn prima songs, maar vrolijk wordt je er niet van.

Label Columbia / Sony

Beoordeling 8

Review Het is al een tijd stil geweest rondom de Amerikaanse indie band Vampire Weekend. Het laatste album verscheen in 2013 en nu ligt er plotseling het nieuwe album Father of the Bride. Een album dat verrast met heerlijke zomerse indie songs. Het begint al met een vrolijk klein liedje ‘Hold You Now’. Voor dit liedje heeft Ezra en de zijnen Danielle Haim als gast zangeres heeft gevraagd. Danielle speelde met Haim als support act voor Vampire Weekend tijdens de 2013 tour. Ze heeft haar medewerking verleend aan nog twee songs ‘Married in A Gold Rush’ en ‘We Belong Together’ Zo staan er meer kleine liedjes op het album waaronder het vrolijke ‘Bambina’ en ‘Big Blue’. Het vrolijke Harmony Hall behoort tot de lange songs van het album en is met 5.08 min dan ook het langste nummer. De songs zijn vooral catchy te noemen en echte radio songs van rond de 3 minuten. Het zijn liedjes waar je vrolijk van wordt en passend zijn bij de zonnige dagen. Met de handclaps en de meezing achtergrond vocalen van ‘Sympathy’ en ‘Sunflower’ met Steve Lacy. Het album is na een uur en 18 songs afgelopen om daarna weer van vooraf aan te laten beginnen.

Label Hardly Art/ Konkurrent

Beoordeling 7

Review Het kwartet uit Seattle sluit aan bij de garage rocksound dat uit deze stad komt. We kennen de Nirvana, Soundgarden en Pearl Jam, maar bands uit deze stad weet al een lange periode een eigen rocksound te maken. Nu is het tijd voor een nieuwe generatie en die de garage rock nieuw leven inblaast. Graham Baker, Kirby Lachner, Max Keyes en vaandeldrager Daniel Salas weten een postpunk sound met een twist te maken. Het album is divers in de sound van slepende indierock met ‘3D’ naar een heerlijke twisted groove binnen de rock in ‘Sated’. Maar de band weet hun stempel neer te zetten met de garagerock van het openingsnummer ‘Entryism’ en ‘Offering’. De band weet in de voetsporen te treden van Mudhoney en kent een vleugje Nirvana in de songs. Toch weer Salas en de band met ‘Suvivalist’ en ‘Loving Myself’ het even over de andere boeg te gooien. De songs kunnen als rockballad van de plaat worden gezien. De band weet dan met ‘Renew’ waardig in de garage rock af te sluiten. Een album met veel overdrive op de gitaar en opzwepende rock.

Label Colemine rec. / Konkurrent

Beoordeling 7,5

Review De multi- instrumetalist, producer, technicus, zanger Kelly Finnigan weet met zijn album de brug te slaan tussen de soul en blanke singer-songwritersgenre. Te verhalen die mensen doorvertellen en langzaam van inhoud wijzigen zet deze man nu op plaat. Met het openingsnummer ‘I Don’t Wanna Wait’ en Smoking and Drinking’ weet Finnigan vol overgave de motown soul opnieuw te produceren. Dit doet hij inclusief de blaaspartijen waardoor het allemaal klinkt alsof Diana Ross van geslacht is verandert. Finnigan weet de mannelijke hoge stem in ‘Catch Me I’m Falling’ te vinden dat doet denken aan Marvin Gaye, al heeft de man zeker zijn eigen stijl. Het is niet dat het album gedateerd is, maar kent wel de oude elementen uit de jaren 50/60. Maar in de huidige tijd is het een oud geluid dat als nieuw kan worden ervaren en een prettige sound tussen alle over-geproduceerde albums.

Label Winspear/ Konkurrent

Beoordeling 7,6

Review De vrolijke klanken voor de zomer komen dit jaar van Barrie! Het kwintet uit Brooklyn NY weet met hun indie droom pop sound een vrolijke kleur te geven aan de bewolkte dagen. Het is dan ook waar dat de titel Happy To Be Here happiness brengt. De songs van Barry Lindsay weten je snel te pakken. Met een lichte zangstem brengt ze de droom tot leven. De composities van het openingsnummer ‘Darjeeling’ en ‘Geology’ komen overeen, maar zijn nog even aanstekelijk te noemen. De zomerse klanken van ‘Dark Tropical’ doen je dromen om aan te warme terrassen aan het water te zitten en te genieten van alles wat er om je heen gebeurd. Met ‘Clovers’, ‘Habits’ en ‘Casino Run’ is het ook niet anders. Het is dan ook een heerlijk album. Licht in de klankkleur en misschien wel wat te licht, als je het gehele album beluisterd. Al is het allemaal niet storend en heerlijk gemakkelijk in het gehoor liggend, of we na 5 jaar nog weten dat dit album bestaat is nog maar de vraag.

Label Frontiers slr

Beoordeling 8

Review Dat onze Ad van den Berg de titel als groot gitarist van Whitesnake in ere wordt gehouden, komt inmiddels alweer uit een ver verleden. De rockact van David Coverdale wijzigt in bezetting iedere nieuw album, en dit doet hij al vanaf 1978. Ditmaal is Tommy Aldrich terug in de gelederen en ook hij behoorde net als van Ad tot de glorietijd van hits van deze band. Met hetzelfde logo en insteek qua hoes linkt Coverdale naar deze glorietijd. Met gitarist Reb Beach (Winger/ Dokken/ Alice Cooper) en Joel Hoekstra (Night Ranger) heeft de man weer meer continuïteit in de bezetting en dat is ook te horen. Het is lekker om het album te openen met een kick ass song als ‘Good To See You Again’, om zo ook de show te kunnen beginnen. Dat is wel weer goed gelukt en de classic poprock van ‘Shut Up & Kiss Me’ doet de slang weer stijgen uit zijn mand. Coverdale weet hij een rockalbum opgemaakt moet worden, met sterke openers, rockballads ‘When I Think of You (Color Me Blue)’,het mooie ‘After All’ en meegil songs als ‘Hey You (You Make Me Rock)’. Horen we ‘Always & Forever’, dan horen we een tribute aan Phil Lynott’s Thin Lizzy. Met het gitaarlickje en klankkleur. De verwachtingen van Whitesnake zijn na de hitperiode altijd hoog gespannen geweest. Daar waar toen (Thin Lizzy) gitarist John Sykes, Steve Vai, Ad vandenBerg, Rudy Sarzo in de gelederen waren. De vervolg album werd vaak als teleurstellend ervaren. Het tijdsbestek tussen de album werd alleen maar groter en wanneer Coverdale terug grijpt naar zijn Deep Purple periode op het Purple album werd het lastig om de band nog op het oude niveau te krijgen. Dat is nu weer gelukt! Met ‘Will I Never’, het titelstuk en ‘Heart of Stone’ weet Coverdale met dit Flesh & Blood album weer een heerlijk album te brengen dat in de lijn ligt van het titelloos en het Slip of the Togue album. De deluxe versie kent een extra cd met de single video’s en verhalen over het album. We zijn dan ook weer reuze benieuwd hoe de band live weer te keer gaat. Whitesnake is te zien in Nederland op 12 juni 013 te Tilburg

Label V2

Beoordeling 7,5

Review De man is geboren in de Amerikaanse stad Moscow, Idaho en weet al enige jaren met de authentieke singer-songwriters stijl de wereld te veroveren. Met Fever Breaks viert de man zijn 10 jarig jubileum. Het mag dan ook een feestje zijn. De man reist naar de Nashville en zoekt in de Mekka van country de beste producer die bij hem past. Jason Isbell wordt aangesproken. Een prima keus, aangezien de man ok de gitaarpartijen voor zijn rekening houdt. Dan is het ook niet vreemd dat het album de countrysound bevat zoals het ‘New Man’ en ‘All Some Kind of Dream’. Het balanceert zich allemaal tussen de blues pop met een vleugje country . Maar de stevige kant van Ritter krijgen we ook te horen. Met ‘Old Black Magic’, ‘Losing Battles’ en het meeslepende ‘Ground Don’t Want Me’ zijn lekker vet in de gitaar en vollere rocksound gedoopt. Met een mooi akoestisch intro en slide gitaar wordt het album met Blazing Highway Home smooth afgesloten. Terecht kan Ritter dit een van zijn mooiste albums noemen en wordt zijn tiende album in het tiende jaar met tien songs in het jubileumjaar met een kroontje gevierd. Josh Ritter is te zien in Nederland op Donderdag 18 juli Stevenskerk te Nijmegen Vrijdag 19 juli Paradiso te Amsterdam

Label Big Crown Records

Beoordeling 8,5

Review Vintage klinkende soul die uit Finland afkomstig is? Jazeker, met zijn debuutalbum This Love bezorgt de Finse singer/songwriter Bobby Oroza ons één van de muzikale verrassingen van 2019 tot op heden. Er stroomt wat Zuid Amerikaans bloed door de aderen van deze Fin maar hij toch echt geboren in Finland. Opgegroeid in een muzikaal gezin weet hij de Latijns Amerikaanse invloed van zijn Boliviaanse grootvader te combineren met de herinneringen aan de platencollectie van zijn ouders. Blues, Soul, Motown en Doo-wop zijn stijlen die absoluut terugkeren op dit debuutalbum. Vanaf de eerste noten van de opener ‘Maybe Maybe Maybe’ vloeit het “vintage” geluid uit de speakers de huiskamer binnen. Met zijn begeleidingsband Cold Diamond & Mink weet hij de twaalf nummers zo te bewerken en te brengen dat het geheel als een warme deken voelt. Herkenbare, wat Lo-Fi achtige, deinende melodieën die natuurlijk voelen. Probeer bij het swingende en uiterst dansbare ‘Your Love Is Too Cold’ maar eens niet de vergelijking te trekken met de Soulmuziek die het Motown-label produceerde. En we hebben het hier over een Fin? Het antwoord is ja. Bij ‘Lonely Girl’ zijn het de funky klinkende gitaarklanken die voor de juiste “vibe” zorgen en ook bij ‘Falling In Love’ is het vooral de Soulsound uit vervlogen tijden die we terug horen maar dan wel in tegenwoordige tijd. Maar het hoeft niet swingend te zijn om goed te zijn. Luister maar eens naar het wat zwoele ‘Alone Again’, de absoluut geweldige slowburner ‘Down On My Knees’ met het orgeltje en ‘Deja Vu’ dat gaat over het moment dat je beseft dat er geen aanknopingspunten meer zijn om je relatie proberen te redden…… En natuurlijk vinden we ook de al eerder uitgebrachte single en titelsong ‘This Love’ terug op dit debuut. Dé ideale track om een romantische avond met je geliefde als deinend op muziek af te sluiten. This Love is een heerlijk retro klinkend Soul album geworden waarmee Bobby Oroza zijn visitekaartje afgeeft. Samen met zijn begeleidingsband heeft hij een eigen stijl en sound weten te creëren die we maar zullen omschrijven als Finse Soul met een vintage randje. Een ijzersterke, authentieke plaat! Veel luisterplezier.

Label Thirty Tigers

Beoordeling 8

Review We kennen Joy Williams al sinds haar debuut titelloze debuut uit 2001 en natuurlijk vanwege haar samenwerking met John Paul White in Civil Wars. Met dit nieuwe soloalbum Front Porch keert de Amerikaanse terug naar haar roots en horen we vooral een combinatie van Folk en Americana waarbij de “fiddle”, de dobro en de pedalsteel voor de nuancering zorgen binnen het verder redelijk sobere instrumentarium. Maar het is dan natuurlijk ook vooral de stem van 4-voudig Grammy- Award winnares Joy Williams die bepalend is. Een van de mooie, sfeerbepalende voorbeelden op dit album is ‘The Trouble With Wanting’; een klassiek slepende ballad over het blijvende verlangen tijdens een knipperlicht-relatie dat vooral door de harmonieuze samenzang en de pedalsteel nóg meer karakter krijgt. De al eerder uitgebrachte single ‘Canary’ is één van de meer uptempo nummers en een prima opener. ‘One And Only’ krijgt door ook weer de pedalsteel juist dát beetje extra melancholie mee. Op sommige nummers tilt ze ook een tipje van de sluier en haar persoonlijke achtergrond op, zoals bij ‘Preacher’s Daughter’ en ‘When Creation Was Young” (Joy is vrij Christelijk opgevoed) en ‘Be With You’, over een stuk gelopen relatie (“Our love is broken / It should stay that way / It should go on and die And fade away“). Maar ook bij de nummers die vrij sober worden neergezet, zoals ‘Hotel St. Cecilia’, blijft Joy moeiteloos overeind en bij de titelsong kunnen we zelfs het idee krijgen dat Joy een openlijke lijmpoging met White uitspreekt, als ze zingt: “If never you find what you’re looking for / Come on back to the front porch”. Joy weet zich op dit album, dat in Nashville (hoe verrassend) is opgenomen, weer omringd door bekende tekstschrijvers als Natalie Hemby en een aantal uitstekende sessiemuzikanten. Nummers als ‘When Does A Heart Move On’, ‘All I Need’, maar vooral het prachtige ‘No Place Like You’ zorgen er voor dat deze begenadigde singer/songwriter de aandacht weet vast te houden. Met de afsluiter ‘Look How Far We’ve Come’ horen we één keer die zalvende stem van Joy, de harmonieus klinkende backing vocals en een subtiel, sober instrumentarium. De twaalf nummers met een speeltijd van een kleine 3 kwartier zijn van hoge kwaliteit. Binnen dit genre van Folk/Americana is Joy Williams gewoon top. Ze is in staat om kleine liedjes boeiend te houden en met een aantal voortreffelijke sessiemuzikanten om zich heen weet ze weer een topalbum af te leveren. Veel luisterplezier.

Label Constellation Records

Beoordeling 7

Review Dertig jaar geleden kwam de klassieker The Trinity Session van de Canadese formatie Cowboy Junkies uit. Toen producer/zanger Scot Monteith enige tijd geleden ‘Sweet Jane’ op een luchthaventerminal hoorde ontstond het idee om een soort van jubileumuitgave te maken. De band zelf had jaren geleden al een heruitgave uitgebracht en gaf aan zelf geen bijzondere uitgave uit te willen brengen ter ere van het 30-jarige jubileum van deze iconische plaat. Monteith nam vervolgens contact op met de ook Canadese zangeres Fatima Camara om de krachten te bundelen en vanwege de gezamenlijke liefde voor dit album. Het resultaat is een album dat nooit echt op gang komt omdat alle nummers in een dromerige, lome modus worden neergezet en alle vocalen uitermate langgerekt zijn. Zonder een nummer of track te kort te doen is de uitvoering van de all-time klassieker “Blue Moon’ illustrerend voor de sfeer op Trinity Thirty. De sound van het originele album is mede vanwege de opnamelocatie zo karakteristiek; het geluid van die ene microfoon in de kerk waar de muzikanten als het ware omheen cirkelen is natuurlijk uniek. Deadbeat and Camara proberen dat geluid in de studio te benaderen wat dus die lome, dromerige sound als gevolg heeft. Zowel Monteith als Fatima wisselen de vocalen af met het grootste aandeel voor Fatima. Soms horen we ze allebei een deel voor hun rekening nemen zoals bij ‘I Don’t Get It After Midnight’ dat in de uitvoering van dit duo maar liefst bijna acht minuten duurt. Maar hun stemmen klinken overal en altijd slaperig, op het futloze af. Verder is de bewerking van ‘I’m So Lonesome I Could Cry’. oorspronkelijk van Hank Williams, eentje in de categorie “origineel” en natuurlijk moeten we de bewerking van ‘Sweet Jane’ hier nog vermelden. De tracklist hanteert bijna dezelfde volgorde, alleen voegt dit duo "I Don't Get It" and "Walking After Midnight" samen tot een medley. Trinity Thirty is een album dat vooral in de tijdsgeest geplaatst moet worden van dat album van dertig jaar geleden maar dan in een hedendaags jasje. Het album luistert als één adem want het duo alle nummers bevinden zich binnen hetzelfde muzikale frame. Gevaar is dan ook dat verveling op enig moment op kan treden bij dit wonderlijke, ietwat Avant-Garde-achtig album waarbij een klassiek album een nieuwe interpretatie meekrijgt. Veel luisterplezier.

Label Frontiers slr

Beoordeling 8

Review Zo nu en dan komt er uit Finland een verrassend goede rockact. Zo kennen we Gringos Locos, Hanoi Rocks en de gemaskerde heren van Lordi. Dit jaar is het voor de band Leverage die de Finse vlag doet hooghouden. DeterminUs is hun nieuw album en die mag er zijn! Naast het stevige stampwerk kent ‘Tiger’ en ‘Heaven is No Place For Us’ een heerlijke drive en doet het openingsnummer ‘Burn Love Burn’ direct denken aan Iron Maiden. De band weet zich te onderscheiden door hun folksmelodieën binnen de songs als ‘Wind of Morrigan’. De band weet hun inspiratie te halen uit de 80/90 rock dat ergens tussen progrock en melodic rock baant. Het is een erg lekker afwisselend album dat doet denken aan de Britse rocksound van acts als Magnum en Whitesnakes hit periode. Muzikaal is het erg sterk en afwisselend. Met the Hand of God dat wellicht geïnspireerd is op de goal van Maradonna horen we als anticlimax de flamenco, dat je minder snel verwacht binnen de rock. Het geeft meer aan dat deze band veel in hun mars heeft en dat ze hopelijk eindelijk uit het Finse land komen om de wereld te veroveren.

Label Communion rec./ Caroline rec.

Beoordeling 8

Review De Britse act Bear’s Den is sinds 2012 al actief, maar kreeg met het recente album het succes waar Andrew Davie, Kevin Jones en Joey Haynes op hoopten. Dit succes werd Haynes te veel en kiest voor het leven bij zijn vrouw en kinderen. Hierdoor is de band een duo. De band is de afgelopen jaren doorgebroken door het Nederlands publiek. Die heeft hen volledig omarmd en een mooi gebaar voor de band was dat ze hun tournee afgelopen maand in de Oosterpoort starten. Alleen kende het publiek de songs van het nieuwe album nog niet. Daar komt nu verandering in en zal het publiek in de zaal in 2020 de hele liveshow kunnen meezingen. Het album is de opvolger van het succesvolle ‘Red Earth & Pouring Rain’. Dan is het toch even afwachten hoe de band op dit succes reageert. De songs van het nieuwe album sluiten naadloos aan. Dezelfde volle sound en laidback groove houden ze vast. Het openingsnummer ‘Hiding Bottles’ en het ‘Fossils’ klinken vertrouwd. Met ‘Fuel On the Fire’ krijgt de elektronica meer de ruimte, al laat men met ‘Breaker/ Keeper’ weten dat het toch een (akoestische) gitaarband is. Live vertolkte de band ‘Blankets of Sorrow’ als akoestische set binnen in het publiek. Nu is het terug te vinden op dit album. Net zo intiem en mooi als live. Hoewel het een mooi album is geworden, is het ook wat eenzijdig wat zijn voorganger in mindere mate had. Of dit nu komt omdat men te veel in dezelfde sound blijft of dat Haynes een extra input gaf om de variatie te vergroten, kunnen we er nog niet op uitmaken. Overigens zijn de teksten op de voorkant van de hoes te vinden, met een vergrootglas zijn de verhalen prima te volgen. Bear’s Den is 27 februari 2020 te zien in AFAS Live te Amsterdam

Label Cooking Vinyl

Beoordeling 7,5

Review Het duo Andy Barlow en Louise Rhodes gaan samen door de wereld onder de naam Lamb. Het duo weet al sinds 1994 de sound of drum & bass, jazz en pop ver mengen tot een eigen fabricaat. Gabriel en Gorecki werden grote hits en daarna werd het rustig. Met zo nu en dan een teken van leven kwam er een bericht, album of mini tour. Nu is er weer wat leven in the Lamb te vinden met the Secret of Letting Go. De titel doet al vermoeden dat het loslaten van de relatie of de muziek een inspiratiebron is om een album te maken. De productie heeft Barlow weer in handen genomen en dat betekent dat hij zich achter de mixknoppen en toetsen, beats en samples duikt om een dansbare triphop pop plaat te maken. Met ‘Phosphorous’ opent het duo verrassend. De stem van Louise is nog steeds top te noemen en past heerlijk in de low fi dance. ‘The Other Shore’, ‘One Hand Clapping’ en het titelstuk zijn pakkende songs die Lamb weer in hun zadel zet. Het duo heeft een moderne pop sound gemaakt dat zowel dansbaar als heerlijk is om naar te luisteren. Verrassend dus

Label Wicked Cool rec. / Universal

Beoordeling 8

Review We kennen Little Steven (van Zandt) vooral van de E Street Band van Bruce Springsteen. Anderen kennen de man van de Suprano’s serie. De man is van het eerste uur aan Springsteen zijn muziek gelinkt. Als producer, gitarist en dirigeert de band live op het podium. Maar de laatste jaren weet hij met zijn eigen Disciples of Soul succesvol de podia te bespelen. Twee jaar geleden verrast Little Steven de wereld met het album Soulfire. Met een vernieuwde band tourt hij de wereld rond en doet ook Nederland aan. Het succesvol album en tour geeft het live album Soulfire Live weer. Maar nu is er een vervolg; ‘Summer of Sorcery’. Het is een album dat in het verlengde ligt van Soulfire. Nu met meer latin, disco en funk. Dit pakt hij direct op met ‘Communion’ en het latindance popsong ‘Party Mambo!’. De kleine generaal kiest een aanpak dat wat afwijkt van de rocksound dat hij eerder presenteerde en hits als ‘Bitterfruit’ en ‘Forever’ scoorde. Nu kiest hij voor de soul met blazers, koortjes en de 70 disco sound met ‘Vortex’ en ‘Gravity’. De ballad ‘Suddenly You’ is een rustpuntje op het album en de man laat weten waar zijn liefde voor muziek ligt. ‘I Visit the Blues’ brengt hem weer in de sound die hij vermengt met de pop, rock, funk, latin en soul. Het titel en slotstuk behoort tot een van de hoogtepunten van dit album. Het is een heerlijk dramatisch nummer dat herkenbaar voor hem is. Je zou het Springsteen, Southside Johnny, Meatloaf, Jimmy Barnes zo horen zingen… of deed men dat al.

Label Death Cult/ AWAL

Beoordeling 7,5

Review De frontman van the Gallows is al enige jaren op solo en weet de festivals en podia van Nederland al te vinden. Frank Carter zijn solo debuut Blossom komt uit 2015 en brak door met Modern Ruin. Met de Rattlesnakes weet hij nu een album te maken met stevige rock met aantrekkelijke refreinen. Met het openingsnummer ‘Why A Butterfly Can’t Love A Spider’ en ‘Latex Dream’ neemt de man een grote afstand van de hardcore punksound die hij bij the Gallows produceerde. Natuurlijk komt zo nu en dan even oud bloed weer te boven met ‘Kitty Sucker’. Dat Tom Morello de verbinding van deze post punk naar rock weet te leggen laat hij horen in Tyrant Lizard King. Heerlijke vaag en chaotisch om uiteindelijk weer op zijn pootjes terecht te komen. Het kan en mag allemaal bij Frank Carter. Heerlijke uptempo rock van ‘Heartbreaker’ of vrolijke powerrock van ‘Crowbar’, het geeft de grote variatie van dit album weer. Zonder dat het de identiteit van de man te beschadigen. Luisterend naar zijn recente album is dit album meer in balans. ‘Love Games’ wordt intens gezongen, waardoor het nummer beter op zijn plaats valt. Met het smooth titelstuk wordt het album waardig afgesloten. Live weet Carter zijn mannetje te staan en is niet bang voor het publiek. Hierdoor is dit een heerlijke energierijke spetterende act. De band is te zien in Nederland op Dauwpop festival Down the Rabbit Hole festival

Label NoiseSome rec./ Caroline

Beoordeling 7

Review De postpunker uit België wisten zich vorig jaar in de kijker te spelen met hun rechttoe rechtaan postpunk. De vier vrienden zijn gewoon begonnen en kijken waar het schip strand. Dit belande op het hoofdpodium van Rock Werchter. Studio Brussel had hen als een van De Nieuwe Lichting uitgeroepen en vertegenwoordigde deze lichting op het podium. Hierdoor kreeg de band genoeg exposure. Onder het genot van een familie diner is het nieuwe plan besproken. Een volledig debuutalbum met psychelische uptempo songs. Dat moest het worden en is het ook geworden. ‘Family Dinner’, ‘Naughty’ en ‘I Need A Gun’ zijn titels waar deze Sons het mee doen. Het is totaal anders dan the Family Sons om de verwarring even uit de lucht te halen. Met de aanstekelijk roepende zangpartijen en een dreigende bas, mitrailleurritme van de drum in de songs ‘White City’ en ‘Keep Me Going’ gaan de heren de wereld veroveren. Al mis ik de spanning in het geheel.

Label Rough Trade

Beoordeling 8,5

Review In 2015 maakten we kennis met Bridie Mond-Watson. Haar debuutalbum Before We Forgot How To Dream was een mooi, sfeervol en persoonlijk album over hoe de Noord-Ierse singer/songwriter met haar homoseksualiteit omging tijdens haar adolescente periode in haar woonplaats Derry. Nu, vier jaar later, is ze een volwassen vrouw en neemt ze ons mee naar Grim Town, haar tweede album. Grim Town is eigenlijk een grapje. Een zinnetje dat de Noord-Ierse samen met haar vrienden gebruikt als ze iets “a big shit” vinden. Grim Town is het denkbeeldige dorpje dat SOAK creëert waar hoop en dromen vervliegen en dat zelfs een eigen spoorwegmaatschappij kent. Het album opent met ‘All Aboard” waar we eigenlijk de aankondiging van de treinreis horen….: “Welcome aboard the southbound Lassitude 432 to Grim Town / If you are standing, please continue to stand / There are no additional seats / Please note, this train is for the following categories of passenger only / Recipients of universal credit or minimum wage / The lonely, the disenfranchised, the disillusioned, the lost, the grieving / Those who are unmedicated and have salaries or pension plans / Should vacate the carriage immediately”. Iedereen aan boord? Dan kan de treinreis door Grim Town beginnen! ‘Get Set Go Kid’ is eigenlijk de echte opener en door de vele tempowisselingen erg interessant en je nieuwsgierigheid naar de rest van het album wordt alleen maar geprikkeld. Vervolgens is daar het eveneens ijzersterke ‘Everybody Loves You’, waarbij Bridie ook tekstueel zich niet onbetuigd laat. Zo is dit album meer dan aangenaam en weet de Noord-Ierse ons ook te verrassen met gewoon goed in het gehoor liggende popliedjes. Stil blijven zitten bij ‘Knock Me Off My Feet’ met dat catchy refrein is lastig en ook nummers als ‘Maybe’ en Déjà Vu’ zijn prima popliedjes en luisteren makkelijk weg. De Noord- Ierse singer/songwriter is volwassen geworden en in het geheel niet bang om ons mee te nemen in haar persoonlijke leven. ‘Fall Asleep / Backseat’ gaat over de paniekaanvallen die ze had als gevolg van haar ouders scheiding en zo krijgt het album absoluut een persoonlijke en diepere lading. Bij een wat lichtvoetig klinkend nummer als ‘Life Trainee’ spiegelt ze ons allemaal nog eens de levenslessen van het leven voor en laat ze nog eens horen over wat voor uitzonderlijke stem ze eigenlijk beschikt. Met ‘YBFTBYT’ ("You've been forgetting to brush your teeth) hoor je de pijn en weet ze op indringende wijze dit kleine nummer tot in je haarvaten door te laten dringen. Ook de piano-ballad ‘Crying Your Eyes Out’ klinkt indrukwekkend en bij ‘Missed Calls’ klinkt Bridie misschien wel breekbaarder dan ooit. De reis die in de opener ‘All Aboard’ werd aangekondigd eindigt met de optimistische afsluiter ‘Nothing Looks The Same’ waar we Bridie horen zingen ”It’s Different Since I Came / My Feelings Re-arranged / Now I’ve Changed The Frame / Nothing Looks The Same”. De laatste halte van de treinreis is bereikt! Grim Town is origineel, gevarieerd en zit muzikaal en tekstueel erg goed in elkaar. De muzikale “treinreis” brengt je langs diverse muziekstijlen waarbij de invloeden uit de jaren ’80 voelbaar zijn, maar ook langs prachtige gevoelige ballads. Na vijftien nummers eindigt de treinreis op zijn eindbestemming. Een heerlijk album en een aanrader die door de mooie verpakking incl. alle songteksten nog meer glans krijgt. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Label RVNG INTL.

Beoordeling 8

Review De Amerikaanse muzikant Roberto Carlos Lange, artiestennaam Helado Negro, is terug met zijn zesde album This Is How You Smile. Overigens kan het goed zijn dat je Lange ook onder een ander alias bent tegengekomen; hij heeft eerder ook al muziek uitgebracht onder de artiestennaam Epstein en Boom & Birds en natuurlijk ROM. Dat er bij Lange Zuid Amerikaans bloed door zijn aderen stroomt, is alom bekend. Zijn ouders kwamen oorspronkelijk uit Ecuador en hij groeide op in Zuid Florida, The Sunshine State, waar hispanicis een groot aandeel van de lokale bevolking uitmaken. De prachtige, wat rustgevende opener ‘Please Won’t Please’, met een wat melancholiek klinkende Lange. Het Folk-achtige en wat echoënde ‘Imagining What To Do’ is erg mooi en sfeervol. Bij ‘Fantasma Vaga’ horen we Lange in het Spaans zingen en dit nummer heeft een veel meer elektronisch karakter, mede ingegeven door het droneachtige geluid dat als basis gebruikt wordt en de diverse samples. Lange is natuurlijk in het voordeel dat hij tweetalig is en dit gebruikt hij slim bij ‘Pais Nublado’ dat hij dan ook deels in het Engels en deels in het Spaans zingt. Overigens zorg de tweede stem tijdens het refrein voor dat typisch Zuid Amerikaanse karakter. Zo weet de Amerikaan subtiel te laveren tussen diverse muziekstijlen als Folk, Dreampop en hier en daar zelfs wat Ambient. Met ‘Running’, centraal geposteerd op het album, hebben we waarschijnlijk het beste nummer van het album. Met de piano en snaredrums als richtingwijzers en de wat ingetogen stem weet Lange hier een prachtige muzikaal landschap te schilderen. Zijn stem is overal ingetogen en het instrumentarium wat sober en vaak (semi) akoestisch. ‘Sabana De Luz’ kent dan weer dat Zuid Amerikaanse temparament terwijl het in het Spaans gezongen ‘Todo Lo Que Me Falta’ en in het Engels gezongen ‘Two Lucky’ veel meer in het spectrum van Folk zit en Lange durft zelfs hier en daar te experimenteren met wat soundscapes, Zo krijgt hij bij het instrumentale soundscape, ‘November 7’, hulp van niemand minder dan Sufjan Stevens en horen we op de afsluiter ‘My Name Is For My Friends’ wat kinderstemmen die gaandeweg door wat synths worden overgenomen. De man die we onder diverse aliassen kennen brengt met This Is How You Smile misschien wel zijn beste werk tot op heden. Het is lastig om dit album in een hoekje te plaatsen omdat Lange slim diverse stijlen combineert én met twee talen speelt. Verder is het album nog voorzien van een mooi boekje met songteksten. Veel luisterplezier.

Label My Proud Mountain

Beoordeling 7,5

Review Peter Wolff kennen we wellicht nog de Black Metalband Downfall of Gaia, waar hij medeoprichter van was. In 2018 begon hij aan een solocarrière binnen een eigenlijk een ander muzikaal spectrum en onlangs bracht hij zijn tweede album uit, Breath. Nadat hij uit de metalband stapte experimenteerde Wolff vooral met andere instrumenten; synthesizers, piano en meer akoestische instrumenten zorgden voor de basis van zijn debuutalbum Repeat uit 2018. Dit nieuwe album van Wolff kenmerkt zich door filmische soundscapes die vooral door de synthesizers bepaald worden, aangevuld met drums, percussie, piano en andere instrumenten. Het geheel van de twaalf tracks duurt een klein uur en neemt je mee op een muzikale reis door prachtige muzikale landschappen. Bij nummers als ‘Shadows Crave To Drown’ en ‘Lust Suffer Starving Bane’ is het vooral de piano die bepalend is in een wat rustige setting. Bij een track als ‘Waves Carry You’ bijvoorbeeld daarentegen is er een ongekende intensiteit voelbaar die de Duitser op de synthesizers creëert. ‘Swallow Black Despair’ zou zo in een spannende SF-film passen terwijl hij met ‘And We Chase The Light’ een haast Ambient-achtig klinkende track weet te produceren. Voor de liefhebbers van instrumentale synthesizermuziek met een filmisch karakter is Breath een absolute aanrader. Hij weet de sfeer van het album steeds aan te passen door subtiel het verschillende instrumentarium toe te passen, maar het woord “spannend” is misschien nog wel de meeste constante factor en beste typering voor Breath. Veel luisterplezier.

Label Innovative Leisure

Beoordeling 7,5

Review Soms is het verhaal achter het album net zo bijzonder als het album zelf. Het titelloze debuutalbum van Claude Fointaine is zo’n “surprisetrip” waarmee zo ons meeneemt naar Jamaica en Brazilië. Een ontdekking in een platenzaak…. De Amerikaanse zangeres met een Franse naam woonde een tijdje in Londen. Vol liefdesverdriet en een gebroken hart vond ze op een druilerige, mistige ochtend de befaamde platenzaak Honest Jon. In die winkel maakte ze kennis met oude maar tot de verbeelding sprekende Reggae-labels zoals Trojan maar ook ontdekte ze de Bossa Nova. Zelf zegt ze hierover: “I wandered in one day and from the first moment I was under a spell”; “I was transfixed. I’d go in there daily and have them play me every record in that store probably to the point of driving them completely mad! But I had fallen in love …”. Daarna volgde een zoektocht naar legendarische muzikanten die mee wilden werken, een oneindige lijst van e-mails en voicemails naar alle contacten maar uiteindelijk was het zover. In de oude studio van Chet Baker in Hollywood werden de opnames gemaakt voor dit album waarvan ze zelf zegt dat ze toen, tijdens die magische opnamedagen, de liedjes hoorde zoals ze al die tijd in haar hoofd rond dwaalden. Jamaica en Brazilië Maar wat zijn die songs nu? Feitelijk kent het album een A-side en een B-side. Met haar wat zwoele stemgeluid dat het elan van Jane Birkin zijn de eerste vijf nummers echt Reggae-style en de overige vijf nummers Braziliaanse Bossa Nova. Met een keur van klasse muzikanten is het bij het luisteren naar nummers als ‘Cry For Antother’, ‘Hot Tears’ en ‘Play By Play’ alsof je op het stand in Jamaica rondwaart. Soepele, wat gedempt klinkende Reggae met een “touch” van de jaren ’70 met ‘Little Sister’ als absolute luistertip. Vervolgens draai je in je hoofd de plaat om en wordt je meer dan aangenaam verrast met vijf tracks die je doen terugdenken aan de gouden tijden van Astrud Gilberto enz. Dit deel begint met ‘Pretending He Was You’ en de fluistervocalen van Claude passen als gegoten. Zo heeft dit tweede deel een ander karakter maar is tevens erg smaakvol. ‘Strings Of Your Guitar’ maar vooral het langzame ‘Our Last Goodbye’ over wat de liefde had kunnen brengen zijn aanraders. Eindoordeel Met een aantal klasbakken als sessiemuzikanten als Ronnie McQueen (o.a. Steel Pulse), drummer Rock Deadrick (o.a. Ziggy Marley), percussionist Gibi Dos Santos (Sergio Mendes) en een aantal anderen is het natuurlijk erg aangenaam werken. Eindresultaat is een verrassend album met twee gezichten; een Jamaicaans en een Braziliaans. Benieuwd naar een eventueel vervolg. Veel luisterplezier.

Label SPR rec./ Konkurrent

Beoordeling 7

Review De postpunkers uit Washington kenden in 2017 een vliegende start. Het debuutalbum Nothing Feels Natural kreeg goede reacties en de band wist zich in de spotlight te plaatsen. Nu is er het vervolg. The Seduction of Kansas kent weer een post punksound dat doet denken aan Blondie en Talking Heads. De band mag dan nu wel hun tweede album presenteren, maar bestaat al langer dan 10 jaar. De eerste jaren verschenen verschillende ep’s. Het nieuwe album kent een volwassener sound, al wil de band zich nog als jonge act zich presenteren. Met het openingsnummer ‘Jesus Son’ horen we de sound van het debuut door te trekken. De snelle tempo songs ‘Good Time Charley’ en ‘Control Freak’ doen de oude punksound herleven. Al zijn de songs ‘Not Percieved’ en ‘Ice Cream’ rustiger van aard en kennen ze heerlijke baslijnen die de songs dragen. Muzikaal is de band zeker gegroeid, al weet men dit niet in alle songs te gebruiken. Wellicht omdat men dan toch een keus moet maken om van postpunk naar indie rock te gaan. Maar wie maakt dat uit, als de songs maar goed zijn en Priest progressie maakt, dan zit het wel goed. Prima opvolger van hun debuut album !

la BB Island/ Konkurrent

Beoordeling 7,5

Review De Amerikaanse band She Keeps Bees presenteert zich als een Rock and Roll band. Al is dat wel op de Amerikaanse manier. Het zou in Europa eerder onder het noemer indie vallen. Met inspiratiebronnen als PJ Harvey komt de band aardig bij hun idolen in de buurt. Het album Kinship is inmiddels alweer hun zesde album in de 11 jaar van hun bestaan. Met het korte openingsnummer ‘Hawk’ en ‘Coyote’ weet Jessica Larrabee met haar man Andy LaPlant een heerlijk begin te maken van het album. Songs met veel spanning dat door het gehele album doorklinkt. Het duo wordt tegenwoordig als de nieuwe White Stripes betiteld, al is het duo deel vooral het deel dat de vergelijking moet opleveren. De songs zijn eerder meer ingetogen dat bij de White Stripes, maar daardoor kent het een eigen karakter dat een mooie klankleur oplevert. Of het nu ‘Breaking Weight’ of ‘First Quarter Moon’ of het relaxte ‘Longing’, de songs ademen dezelfde sfeer. Het is een verrassend goed album van dit stel uit New York!

Label AMF rec

Beoordeling 7,5

Review Het is weer tijd voor een dosis brutale rock. The Mango Kid oftewel Danko Jones is met zijn maatjes weer strijdlustig bezig. Het trio komt alweer met hun 9de album. Hoewel de band meer een live act is dan een studio act is het toch altijd fijn om deze heren te beluisteren op cd. Het leuke aan deze band is dat ze eerlijk en energierijk zijn. Zowel live als op plaat. Ze zijn trots een bandje te hebben dat populair genoeg is om van te leven. Het is dan ook mooi dat men het album opent met ‘I’m in A Band’ (and Iove it!). De songs zijn wellicht niet ingewikkeld, maar de powerdrive is er en als gitarist en zanger weet Jones zijn mannetje te staan. ‘I Love, Love’, ‘Crazy’ en het heerlijk swingende rock van ‘Dance Dance’ zijn als titels niet diecte hoogstandjes waar je warm van wordt. De rechttoe rechtaan rock is soms wat 70’s maar blijft het live zeker goed doen. Het klinkt als de oude Kiss dat de rock and roll met de rock vermengt. Of de ‘Hot for Teacher’ -Vanhalen sound in ‘You Got Today’ is old rockskool in een nieuw jasje. Het is niks nieuws dat de heren brengen, maar eerder meer van het zelfde. Wat is daar mis mee als de muziek het werk doet. Heerlijk die straight rock and roll, ‘I Got My Fist Up High!’

Label Frontiers slr

Beoordeling 7,5

Review Als co writer van ‘the Eye of the Tiger’ is de gitarist van Survivor Jim Peterik allang binnen. Zoals een echte muzikant weet hij de liefde voor muziek door te zetten en schrijft voor vele rockacts diverse liedjes. Met Pride of Lions maakt hij goede platen en solo levert hij ook nog wel een album. Met zijn project World Stage geeft Peterik de ruimte aan zijn vrienden. Zo zien we Kelly Keagy (Nightranger), Kevin Cronin (Reo Speedwagon) en Don Barnes (38 Special) verschijnen. Nu is er een nieuw album met nieuwe gasten waaronder Dennis Deyoung (Styx) die een herkenbaar Styx geluid weergeeft in Proof of Heaven, dat het opstapje is voor zijn nieuw Styx georiënteerd album. Maar ook de vrienden van Pride of Lions, Loverboy;s Mike Reno en Danny Vaughn van Tyketto leveren hun bijdrage. Met Love You All Around the World weet Peterik de tapes met de inmiddels overleden Survivor zanger Jimi Jamison op te poetsen. Op dit album horen we dat deze man een van de ondergewaardeerde zangers binnen de rock was. Terecht van Peterik hier een momentje voor heeft genomen. Het album is doorgaans voorspelbare melodic rock. De gastzangers komen over het algemeen beter tot hun recht in hun eigen bands, al is dit een mooi gebaar naar de gitarist die in het verleden toch prachtige songs heeft gemaakt.

Label Virgin / Emi/ Universal

Beoordeling 7,5

Review De Schotse singer-songwriter weet zich te onderscheiden door zijn schor stemgeluid dat als merg en been gaat als je luistert naar het nummer ‘Hold Me While You Wait’. Met het nummer ‘Bruises’ wist hij in 2017 vele streams in no-time te generen. Nu is het tijd voor zijn debuut album. De man weet met zijn piano songs als ‘Someone to Love’, ‘the One’ en ‘Forever’ de harten veroveren, al was zijn eerste instrument een gitaar. Dit wisselt hij op het album af. Met de herkenbare singer-songwriters songs brengt de man niet echt iets nieuws. Het vooral de stem die het doet en dat gebruikt hij vooral me lange halen in ‘Maybe’. Het ‘Don’t Get Me Wrong’ wijkt even af van de songs waardoor het even opvalt. Maar doorgaans is het album in het zelfde genre waardoor de spanning er snel af is. Toch is het wel een lekker album om iets bij te doen, zodat je er niet op hoef te letten wat de man zingt. Dit zing je dan na verloopt automatisch mee. Jim Capaldi is te zien in Nederland op vrijdag 25 oktober in TivoliVredenburg

Label Frontiers slr

Beoordeling 7

Review De broeders Richard en Mick Fortune zijn ergens in de jaren 70 een band begonnen met de naam Fortune. Met Dave de Leon nog in de gelederen is de basis sinds jaren weer actief. De band kreeg faam met de soundtrack Last American Virgin uit 1985. Het Frontiers label haalt wel vaker acts uit de jaren 80 weer naar boven, om hen een kans te geven. Ditmaal lijkt de melodic rockact een beetje te zijn blijven hangen, waar men toen succes mee had. Het album II klinkt dan ook wat gedateerd. Dat wil niet zeggen dat de songs slecht zijn. Met een zanger als Larry Green achter je microfoon heb je in ieder geval een sterke rock zanger. Dit horen we dan ook in de songs ‘A Little Drop Poison’, ‘Freedom Road’ en de opener ‘Don’t Say You Love Me’. Het zijn vooral de composities van de songs die hier en daar wat gedateerd overkomen. Maar wat wil je ook als je doel is om A.O.R. te spelen. Het is geen Journey maar ook weer geen zenuwachtige toetsen band die alles vol speelt. Men weet de balans er in te houden en met hun harmonische vocalen is het alsof de Little River Band een rock band is begonnen. Prima melodic rockplaat, maar een beetje uitdaging in de songs zou niet misstaan.

Label Frontiers Slr

Beoordeling 7

Review De Amerikaanse rockact Hardline begon als een veelbelovende superband. Journey/ Santana gitarist Neal Schon, meesterdrummer Deen Castronovo, bassist Todd Jensen van David Lee Roth, Ozzy en Alice Cooper met en de broertjes Gioeli op zang en gitaar. Het debuut is dan ook een top album, maar met het Life album is het allemaal anders. Alleen zanger John Gioeli is nog over van het originele pakket. Naast dat hij met Rudi Axel Pell albums maakt, kent hij een solo carriere en wordt nu een album onder de naam Hardline op de markt gegooid. Het doet wat te denken, aangezien Frontiers man Alessandro del Vecchio zich inmiddels zelf bij de band heeft toegevoegd en een geheel andere samenstelling van de band heeft gemaakt. En dat dit dan op Frontiers uitkomt, kunnen we beter zeggen dat het een solo album is van Gioeli onder de naam van Hardline. Nu is het wel zo dat dit een erg goede rockzanger is, maar met de songs en composities begint het allemaal wat eentonig te klinken. Gitaarsolo’s en Keyboardsolo’s komen hier meer voor dan op andere albums, maar de stuwend en pompende rocksound is er altijd. ‘Helio Sun’, ‘Take A Chance’ en ‘Out of Time’ zijn 13 in een dozijn. Eerlijk gezegd zijn de heren beter in de piano songs die quasi ballads zijn als ‘Page of your Life’ en ‘This Love’. Om nu een graantje mee te pakken van het Queen succes om ‘Who Wants To Live Forever’ als cover op deze plaat te zetten, vind ik persoonlijk een dieptepunt. Het album heeft een hoog knuffelrock gehalte uit de jaren 80, maar of dit nu aftrek kent in de huidige tijd is nog maar de vraag.

Label Dead Oceans

Beoordeling

Review Kevin Morby is terug met al weer zijn vijfde album. De Amerikaanse singer/songwriter keerde na wat omzwervingen in New York en Californië terug naar zijn roots in het Midwesten van de VS; Kansas. Zoals altijd laat Morby zich inspireren door zijn omgeving (zijn album City Music gaat over de periode dat hij in New York woonde) maar het is vooral het gevoel dat hij kreeg bij het schrijven van ‘Beautiful Strangers’ (over de schietpartij in een nachtclub in Orlando) en de reacties van het publiek op deze meer introverte sound dat bepalend is voor de sound op dit nieuwe album; zijn vijfde inmiddels. Morby opent met de mooie titelsong waarbij de intentie van deze toch wat wereldvreemde singer/songwriter duidelijk wordt; hij begeleidt zichzelf op piano en die wat nasale stem is natuurlijk typerend. Voeg daar het koor op de achtergrond én de subtiele saxofoon aan toe en je hebt een beeld bij de wat minimalistische sound van dit album. Want het zijn vooral de elektrische gitaren en drums die veelal plaats gemaakt hebben voor instrumenten die eigenlijk geen versterking nodig hebben. “Net zoals je zou zien in een kerk” geeft Morby in een interview aan. Verder blijft de vraag overeind of Oh My God nu een rechtstreekse link is naar de religie of de uitdrukking die je volgens Morby in Amerika overal en in elke situatie gebruikt. De cover impliceert toch ook wel de link naar de kerk….. Maar het zijn niet alleen de randvoorwaarden, ook de titels hebben een directe verwijzing. ‘No Halo’ dat gekenmerkt wordt door het “handclapping” of ‘Nothing Sacred – All Things Wild’ met ook weer het gospelkoor op de achtergrond werken in ieder geval mee om te denken in de religieuze richting. Soms trekt Morby de registers wel wat meer open zoals “OMG Rock n Roll’ en bij ‘Hail Mary’ kunnen we het niet laten om even de vergelijking met Bob Dylan als troubadour te maken. Het donkere ‘I Want To Be Clean’ zou ook door Lou Reed uitgevoerd kunnen worden en zo krijgt Oh My God na enkele luisterbeurten steeds meer glans. Maar het merendeel van de songs is erg ingetogen. ‘Sing A Glad Song’ met Morby op piano, het wat melancholieke ‘Ballad Of Faye’ dat door de saxofoon nog meer karakter krijgt en ‘Seven Devils’ zijn nummers die ingetogener worden neergezet dan wat we van Morby kennen. We moeten ons als luisteraar vooral niet laten afleiden door details als een albumcover, songtitels ed. Waar het vooral om moet gaan is de muziek en die is op Oh My God meer dan prima. Een samenhangend geheel waarbij Morby inderdaad een wat minimalistische benadering hanteert dan we van hem gebruikelijk zijn, maar dat lijkt goed te passen. De wat wereldvreemde muzikant die geen radio luistert en niet weet wat er muzikaal op dit moment speelt is in ieder geval terug met een meer dan prima album. Veel luisterplezier.

Label Dead Oceans

Beoordeling 7,5

Review Inmiddels is de single ‘Willow’ op Record Store Day uitgekomen als onderdeel van de release van de soundtrack van de SF-film High Life met in de hoofdrol Robert Pattinson en onder regie van Claire Denis. Laten we vooropstellen dat een soundtrack vaak een dimensie mist; teksten en zang. Dat is eigenlijk ook het geval bij deze soundtrack waarvoor Stuart A. Staples (o.a. Tindersticks) de muziek schreef. De genoemde single is het enige nummer op dit album waar gezongen wordt en dat neemt de hoofdrolspeler van de film, Robert Pattinson, ook nog eens voor eigen rekening. Verder is het, uiteraard zou ik haast zeggen, een soundtrack geworden met een 18-tal voornamelijk instrumentale tracks die dan weer zacht en intiem klinken om vervolgens te ontaarden in onheilspellende en gewelddadige muziekstukken. Precies zoals je bij een spannende SF-film verwacht met onverwachte verhaallijnen die ons verbeeldingsvermogen soms te boven gaan en ons in het bovennatuurlijke meenemen. Voor iedereen die filmmuziek aanspreekt is dit een prachtige soundtrack die je een kleine anderhalf uur d adem zal ontnemen. Veel luisterplezier.

Label Chapter Two Records

Beoordeling 7,5

Review De sleutelwoorden op dit nieuwe album van inna Da Yard zal ongetwijfeld “Traditional Real Roots Reggae” zijn. Op dit nieuwste album brengt dit sterke reggaecollectief ons een mengelmoes van bestaand en bekend werk maar ook nieuwe songs. Inna de Yard is een écht Jamaicaans collectief met oudgedienden als Cedric Myton (The Congos), Ken Boothe, Kiddus I en Winston McAnuffen dat weer aangevuld wordt met jong talent als Var en Derajah. Dat kleurrijke collectief neemt je mee in een heerlijke zwoele mengelmoes van traditionele Reggae. Cedric Myton brengt ons met ‘Row Fisherman’ één van de hits van The Congos maar het zijn wat mij betreft de covers die in deze versies diepe indruk maken. Opener ‘If You Love Me’, oorspronkelijk van Edith Piaff is hier een schoolvoorbeeld van en ‘Everything I Own’ (Boy George, Bread) is origineel. De versie van ‘Ain’t No Sunshine’ (Bill Withers) door Horace Andy is door de accordeon aangenaam creatief waarbij we bij de eerste noten toch echt even aan ‘Suzanne’ van onze eigen Nol Havens en VOF De Kunst moeten denken. ‘Black Woman’ wordt krachtig neergezet door Judy Mowatt & Jah9 en zo gaan we deinen we verder. Mooi is de vertolking van ‘Be Careful’ en speciale aandacht voor ‘Rebellion In Heaven’, het nummer dat de altijd aanwezige strijd tussen goed en kwaad vertegenwoordigt. Ondanks de vrolijke klanken is ‘Tribute To My Sista’ en persoonlijk verdrietig nummer maar het meest bijzondere track is toch wel ‘Speak Softly Love’ dat we allemaal kennen en misschien wel het meest door de soundtrack van The Godfather. Dit album vol traditional roots Reggae uit Jamaica vormt ook de omlijsting van een documentaire van de beroemde regisseur Peter Webber; vandaar dat je de toevoeging “soundtack” hier en daar terug ziet. Bij het beluisteren van de dertien nummers op dit album gaan de rechter- en linker mondhoek vanzelf omhoog; een album waar je vrolijk van wordt én nog eens vol echte Jamaicaanse Reggae. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Label Frontiers slr

Beoordeling 7,5

Review De producer Alan Parsons werd al op jonge leeftijd achter de knoppen gezet door Pink Floyd. De man wist toen nog niet dat zijn mix wereldberoemd werd en tot op heden nog altijd een van de best geproduceerde albums ter wereld is. The Dark Side of the Moon is een klassieker. Als werknemer bij the Abbey Road studio’s was hij ook verantwoordelijk voor het Let it Be album van the Beatles en The Year of the Cat van Al Stewart. Het zijn zo allen muzikale klassiekers die de wereld heeft veranderd. Het gaf hem de ruimte om zijn eigen albums met succes te maken. ‘Eyes in the Sky’, I Robot en Tales of Mystery and Imagination zijn beroemde album die Parsons maakte met zijn schrijversmaatje Eric Woolfson. ‘Old and Wise’ en ‘Don’t Answer Me’ zijn eigen klassiekers geworden. Inmiddels heeft de man een nieuwe studio gebouwd op een heuvel op Santa Monica, dat afgelopen jaar onder vuur kwam te liggen bij de bosbranden. Maar het heeft toch een album opgeleverd, The Secret is het eerste album van de man na 15 jaar. Even het instrumentaal album Silican Defence daar gelaten. Het is een overzicht album van zijn carrière met een knipoog naar de songs die hem beroemd maakten. ‘Limelight Fades Away’ en in ‘Sometimes’ linkt naar het ‘Old and Wise’. De melodramatische songs bestaan nog steeds en met een batterij aan gast zangers wordt het album gevarieerd en meeslepend. Jason Mraz zorgt voor een prachtige invulling van ‘Miracle’ en voormalige Foreigner zanger Lou Gramm komt plotseling om de hoek kijken voor het nummer ‘Sometimes’. Hij bewijst dat hij, ondanks zijn ziekte nog steeds een erg goede zanger is. P.J. Olsen weet nog steeds zijn rockstem te laten klinken en dit keer doet hij dit op ‘Years of Glory’. Al zorgt saxofonist en zanger van de Alan Parsons band zelf voor de zangpartijen. Muzikaal zijn het allemaal herkenbare Parsons songs die de fans kunnen verwachten en zullen omarmen. Het is alsof Alan Parsons met dit album een afronding maakt aan zijn muzikale invulling. Het is een overzicht, maar hopelijk weet hij na dit album toch nog een te maken. Iets eerder dan na 15 jaar graag. Alan Parsons is te zien in Nederland 30 april Paradiso te Amsterdam 1 mei De Vereeniging te Nijmegen 4 mei Oosterpoort te Groningen 5 mei TivoliVredenburg te Utrecht

Label V2

Beoordeling 8,5

Review Het zijn de heren Neil Tennant en Chris Lowe die als duo Pet Shop Boys door de wereld gaan. Wanneer Smash hits journalist Tennant zijn kritische vragen op muzikanten afvuurt, mist hij de drive tot modernisering in de muziek. We spreken over begin jaren 80, wanneer de samples en house muziek in de kinderschoenen staan. Het zou de sound voor de toekomst zijn, aldus Tennant. Samen met Chris Lowe werken de heren aan de dancesound voor de toekomst. Stevige beats gaan gepaard met aanstekelijke refreinen en enigszins monotone coupletten die worden ingezongen. Dit allemaal vanuit synthesizers, ritme- en beatboxen. Zo worden we vereerd met ‘West End Girls’, ‘Suburbia’, ‘It’s A Sin’ en de meezinger ‘Go West’. Niet iedereen is er even blij met deze kunst. Het was te simpel en te machinaal. Toch bracht het duo ook songs die muzikaal wat beter inelkaar zaten. ‘Rent’ en met Bowie werd het ‘Hello Space Boy’ gemaakt. Inmiddels waren de heren succesvol geslaagd met hun kritiek en uitwerking van nieuwe muziek en werd men als remixer veel gevraagd. Zo werd er samengewerkt met Liza Minnelli, Dusty springfield en Robbie Williams. Nog steeds leveren zij hun bijdrage aan bijvoorbeeld Lady GaGa, The Killers en Mein Tell van Rammstein! Dat de heren hun kunsten ontwikkelen horen we ook in de albums die later verschijnen. ‘Bilingual’, ‘Elysum’ en ‘Super’. Nu is er het Inner Sanctum album. Een live album waarmee het duo afgelopen jaar mee tourde. Dit gebeurt niet meer zo vaak, dat dit dan ook een zeer gewilde registratie is. Een album vol hits uit het verleden aangevuld met nieuwe disco dance hits. Dat de shows altijd ruim op tijd zijn uitverkocht geeft weer dat ze nog steeds een grote schare fans kennen. Met de nieuwe dance en de old klassiekers staan er 2 of 3 generaties in de zaal te swingen op ‘NYC boy’, ‘The Pop Kids’, ‘Domino Dancing’ en ‘Always on my Mind’. Eerlijk is eerlijk, de retropop doet het nog steeds meer dan goed!

Label Provogue/ Mascot

Beoordeling 7,5

Review De Amerikaanse progmetal band Nine Shrines komt voort uit diverse bands waaronder Attack Attack, Life of Repeat en Downplay. De heren uit Ohio hebben hun krachten gebundeld. Na de ep Misery is er nu een volledig album Retribution Therapy. Met de extreme volle metal sound weet de band er nog een passende melodieuze lijn in de songs te brengen. Door de stuwende basisritme zijn de songs lekker uptempo. De zang is divers met de grunt en melodieuze partijen. Deze afwisseling kennen we bij bands als System of the Dawn en Linkin Park die op hun beurt de storytelling / rap binnen de songs verwerkt. ‘Happy Happy’ kent dan nog een rustig intro, dat in het nummer regelmatig terug komt. Hierdoor klinkt het als het rustpuntje op de plaat. Topstuk is het titelstuk ‘Retribution Therapy’ dat als leidraad voor het album is. Zowel muzikaal als tekstueel. De songs zijn nogal donker van aard, maar ook weer met een lichtpuntje aan het eind alsof de psychiatrische therapeuten zich met deze band heeft bezig gehouden. De songs zijn in ieder geval powerful, stuwend en in de metalsound goed. Pedel to the metal and the devil will go zoals men dit zelf noemt.

Label Concrete Dog

Beoordeling 7

Review De Britse Chelou kreeg zijn eerste muzikale invloeden al op jonge leeftijd. Zijn ouders waren actief in de punkbeweging, al waren ze muzikaal geïnteresseerd in Neil Young Led Zeppelin, Bob Marley en Nick Cave. Onder de rook van de wiet, hash en andere geestverruimende middelen zien Chelou de mogelijkheid om ook muziek te gaan maken. Hij is een man van deze tijd en dan wordt het melodieuze indiepop songs. Met ‘Words To Share’ wil hij deze songs delen met de wereld. Voor het intieme ‘She Rock. I Roll’ neemt hij de akoestische gitaar alsof het verhaal zich afspeelt op de bank, de een een verhaal vertellend, de ander het al tokkelend aanhorend. Maar het gaat bij Chelou meer om de indie electro popsound als ‘Just A Thought’, ‘Out of Sight’ en ‘Lifeline’. Al blijven de kleine akoestische gitaarliedjes altijd lekker om te spelen zoals het ‘It’s Not Easy’ of het mooie ‘Lil Sis’. Een prima album als debuutalbum en we zullen vast meer van deze man horen, zeker wanneer hij klaar is met de zoektocht naar wat zijn eigen sound en muziek is, dat het best bij hem past. Dat is met dit album nog niet gevonden.

Label Merge Rec. / Konkurrent

Beoordeling 8

Review Wanneer John Darnielle als indierocker een poging doet om een solo carrière op te bouwen, komt hij er snel achter dat hij toch meerdere partijen nodig heeft. Inmiddels is The Mountain Goat uitgebreid tot een kwartet en is er een s achter de naam verschenen. Al wisselen de bandleden zo nu en dan, bassist Peter Hughes is een vaste basis binnen de band die inmiddels alweer bijna 20 jaar bestaat. De Amerikanen weten aanstekelijke Lowfi indie poprock te maken. De single ‘Younger’ is al een mooi voorbeeld hiervan. Het is direct pakkend en kent een heerlijke drive met opvallende klanken die het nummer breekt. Een aantrekkelijke zanglijn en dan heb je de basis van een liedje. Het is dan ook niet het eerste album dat men brengt. Het is hun zeventiende album alweer en deze is gebaseerd op de rockopera Dungeons & Dragons. De songs zin vooral catchy te noemen. ‘Passiac 1975’, ‘Clemency For the Wizard King’ of het ‘Doc Gooden’. Het zijn allemaal lekkere uptempo songs met een pakkende compositie. Bij veel acts die al (te) lang doorgaan, hoor je dat de lol en creativiteit er wel uit is, maar dit geldt niet voor deze Goats! Het is een heerlijk album voor een zonnige zomer. The Mountain Goats staat 24 november in TivoliVredenburg / De Helling te Utrecht

Label Suburban/ Bertus

Beoordeling 8

Review Het is al een poosje dat het niet echt wil lukken met Tim Akkerman. Na het vertrek bij Di-rect heeft de man nog wel wat solo albums gebracht en een tribute show met the Elvis band en een Springsteen tribute gedaan. Het recente album is inmiddels 5 jaar geleden verschenen en dan mag er wel weer een nieuwe komen. Die is er nu. Met het openingsnummer en titelstuk weet Akkerman te verrassen. Zowel als song als de richting waar hij naar toe wil. Het klinkt alsof en een song van een Golden Earring nummer onder handen is genomen. Of is het het Haagse bloed dat hier in schuil gaat. Het stevige ‘Underrestimate’ schroeft hij het tempo even omhoog om tot het ‘Dance Tonight’ te komen. Een songs dat in de lijn ligt van Bruce Springsteen. En ja dat is waar hij wil zijn in de muziek. Het is dan ook herkenbare in zijn stijl maar ditmaal volwassener dan wat we op zijn vorige albums hebben gehoord. Met het nummer ‘Winner’ is een mooi break- up song dat hij voor zijn ex heeft geschreven. No Hard feelings maar toch… Waar kennen we het aftellen van ‘Brand New Day’ van? Volgens mij heeft hij het altijd al eens willen roepen en opnemen. Dat Bruce zijn held is is helder. Het is een inspiratiebron voor Akkerman om goede songs te schrijven, maar hopelijk gaat hij niet willen zijn, wie hij niet is.

Label Label: Black pop rec. /PIAS

Beoordeling 7

Review Wanneer Death By Unga Bunga zanger Sebastian Ulstad Olsen te veel songs voor het nieuwe album van de band heeft geschreven, zijn er nogal wat b songs ontstaan waar hij wel waarde aan hecht, maar niet door de commissie komt om door de band op plaat te zetten. Voor deze songs heeft hij nu een andere oplossing; Wet Dreams. Met zijn Noorse vrienden Eimund Nygard Aadahl (The Marvelss/ Warp Riders), Per Richards Ottosson (Warp Riders) en Hendrik Rolland Pettersen weet Olsen de punk weer nieuw leven in te blazen. Met ‘Band Aid’ en Her is het duidelijk dat men de richting van The Ramones uit wil. Met een vleugje Undertones gemengt met rock in ‘Radioactivity’ en de popvariatie in ‘Roliglata’ en ‘Beautiful’, zijn dat wel de highlights van dit album. De rest van de songs zijn vooral stevig met ‘Bad Boy’, ‘Depression’ en ‘Boogie’ en dan kent ‘Blueslata’ nog een blues schema dat in het geweld past. Voor de liefhebber die er even stevig tegenaan wil gaan is het wel een prima album!

Label Hardly Art/ Konkurrent

Beoordeling 7,5

Review De surfpop met de dromerige vocalen van La Luz werd afgelopen jaar al een succes. De meidengroep uit Los Angeles pakte met Floating Features de attentie over de hele wereld. Dat de zangeres Shana Cleveland meerdere project op haar naam heeft weten we al en met haar nieuw solo album geeft ze een boost aan haar solo carrière. Wanneer we de surfsound en de elektrische gitaren van La Luz weglaten, houden we vooral de dromerige zang en het getokkelede gitaarspel over van Shana over. Dat is ook exact wat je mag verwachten van dit album. De droomklanken hebben wel een popsound om ‘Don’t Let Me Sleep’ kracht bij te zetten. Al wordt het na het nummer ‘In Another Realm’ een opgave. Zonder gekheid is dit album een heerlijke plaat vol droompopsongs. Het titelstuk, ‘The Fire Ball’ en ‘Invisible When The Sun Leaves’ kennen het getokkel met de gitaar en een chello ter ondersteuning, een fragiele zangpartij dat als storytelling door het verhaal gaat alsof Shana bij je op de bank zit om haar verhaal te doen. Dit maakt het album juist lekker om naar te luisteren. Of je droomt weg in je eigen verhaal of je luistert aandachtig naar haar verhaal. Als muziekje bij de schoonmaak dat je onaandachtig luistert is dit niet geschikt.

Label AWAL

Beoordeling 7,5

Review De excentrieke singer- songwriter uit Warwick, USA wist door te breken doordat zijn nummer ‘Of Lacking Spectacle’ voor de serie 13 Reasons Why werd gebruikt. Zelf krijgt hij een rol in de serie en dat verhaal horen we in het nummer ‘World Class Cinema’ waar Gus zingt dat hij wel in een film zou willen spelen. Het laatste nummer is wel te vinden op het debuut album van deze man. Een album met moderne popsongs van elektronica en storytelling gezang. Van low fi songs als ‘Nomadicon’, ‘Coax & Botany’ en ‘My Favorite Fish’. De uptempo dance songs zijn ook volop op dit album te vinden. ‘Eyes for Ellis’ ‘Sockboy’ en ‘Roadhead’ zijn dan ook de songs waarmee de man de show mee gaat stelen. Met zijn groene haar, eyeliner en verschillende oorbellen is deze man niet te missen op een podium. Afgelopen maand stond de man in de Melkweg te Amsterdam, maar hij zal de komende zomer weer in Europ te zien zijn. Gus Dapperton staat 14 juli op het Dour festival in België

Label Walt Disney/ universal

Beoordeling 7,5

Review Voor de Walt Disney film Dombo is er een soundtrack gemaakt. Onder leiding van Tim Burton is Danny Elfman met zijn orkest aan de slag gegaan. Het brengt een instrumentaal geheel op dat de beelden prima ondersteund en wanneer je de film (nog) niet hebt gezien, dan kun je aan de titel al een beeld maken van hoe het er uit moet zien. ‘Train’s Coming’, ‘Clowns’ of ‘Nightmare Island’ geven dan ook de sfeer weer, zoals Tim Burton dit ziet. Het is veel te vergelijken met de Batman soundscapes met veel basis koorgezang en uitzinnige blazers die uiteindelijk werken naar een anti climax met violen. Voor ‘Baby Mine’ wordt de hulp van de folkband Arcade Fire ingeroepen en het nummer wordt eerder op het album vertolkt door Sharon Rooney. Het is dan ook het enig gezongen stuk op het album. Hierdoor kan het nummer verloren gaan voor het grote publiek. Dit heeft men zelf ook gedacht, waardoor de publiciteit erg gericht is op deze medewerking van Arcade Fire aan deze Dombo soundtrack.

Label Eigen beheer

Beoordeling 7,5

Review Als afgestudeerde jazz zangeres van het conservatorium, neemt de 23 jarige Lévi Cox het heft in eigen handen. Met haar debuut minialbum As I Am en een presentatie in het Paard van Den Haag gaat het feest nu los. Met een interlude van ‘Air’ opent ze haar album om vervolgens met het swingende jazzpop van Value een prima start te maken van haar plaat. Ze gebruikt haar stem als soulstem, waardoor de pop en soulsound in het album terug komt. Het melancholische ‘Shelter’ is niet alleen mooi in de opbouw maar heeft een spannende drive met een ontspannen zangpartij. Het is dan ook een prachtig liedje dat doet denken aan Suzanne Vega. In de opbouw van het nummer vullen de instrumenten elkaar aan tot een geheel alsof het een vlechtwerk is dat van o tot een geheel mooi geheel wordt gevlochten. Het titelstuk brengt de soul en funk in de plaat weer terug. Hiermee wil ze haarzelf weergeven en vanuit haar intentie haar verhaal op plaat laten horen. ‘Giving Up Love’ is wat voorspelbaar maar dat deert niet, het blijf mooi gezongen en sluit het album prima af. Als debuut is het een prima start!

Label Western Vinyl

Beoordeling 8

Review Heather Woods Broderick is een singer/songwriter uit Brooklyn, New York, en kennen we naast haar solowerk vooral van haar muzikale inbreng bij artiesten als Laura Gibson en Sharon von Etten; niet de minste namen. Ze is de zus van Peter Broderick, ook al zo’n artiest die we regelmatig voor bij zien en horen komen en Heather komt uit een muzikaal gezien met beide ouders als muzikant. Geboren aan de oostkust in Maine vertrok de familie naar Oregon toen Heather 8 acht jaar was en waar ze begon met piano spelen; het instrument dat haar nooit mee los zou laten en dat ook op dit derde album een prominente rol heeft. Tegenwoordig is ze woonachtig in The Big Apple maar voor dit album keerde ze terug naar de Oregon, staat van de oneindige pijnbomenbossen, meren en bergen. Op dit derde album Invitations is het wederom haar wat ingetogen, melancholieke stemgeluid in combinatie met het sobere instrumentarium dat de aandacht trekt. Piano, strijkers, cello vormen het voornaamste instrumentarium en dat gegoten in mooie, uitgesponnen composities. Misschien één van de meest sprekende voorbeelden hiervan is ‘Nightcrawler’ waar piano en stem in volledige harmonie zijn en percussie en gitaar voor de details zorgen. Een nummer als ‘Where I Lay’ moet je eigenlijk met koptelefoon luisteren om alle details tot je te kunnen nemen. Op ‘Slow Dazzle’ wordt je aandacht volledig in beslag genomen door de stem van Heather die zichzelf op piano begeleidt en gaandeweg wordt dit nummer door fraaie strijkersarrangementen vormgegeven. Dat de natuur een belangrijke rol speelt horen we terug bij het enerverende ‘White Tail’ maar zeker op de indrukwekkende titelsong en de sfeervolle opener ‘A Stilling Wind’. De elf songs zijn werkelijk van ongekende schoonheid. Ondanks het op het eerste gezicht wat sobere instrumentarium weet Heather de liedjes leven en kracht in te blazen en krijgen de nummers soms een wat filmisch karakter. Voor de liefhebber van ingetogen, dromerige singer/songwriters is dit een absolute aanrader. Veel luisterplezier.

Label RCA / Universal

Beoordeling 8,5

Review Sinds de band met het titelloze debuut verscheen heeft Cage The Elephant een meer dan aangename reputatie opgebouwd; over het algemeen verrassend, ongrijpbaar en in ieder geval authentiek. we kunnen na het beluisteren van hun laatste album Sociaal Cues dat deze week uitkwam alleen maar concluderen dat deze typeringen nog allemaal actueel zijn. Cage The Elephant heeft zich de afgelopen jaren echt gepositioneerd als een band die we niet in een hokje kunnen plaatsen; Rock, Grunge, Blues en diverse dwarsverbanden; het kwam allemaal voorbij en met hun vorige album Tell Me I’m Pretty won de band zelfs een Grammy in 2016 in de categorie Best Rock Album. Dat de band zich simpelweg niet laat kooien blijkt wel uit de keuze voor John Hill als producer; we kennen hem van successen van o.a. Eminem en Rhianna dus hoe verhoudt zich dit nu tot een act als Cage The Elephant? De band knalt werkelijk uit de startblokken met ‘Broken Boy’, een soort mix van Glamrock van Bowie volgepropt met paranoia en dan gespeeld met de intensiteit van The Black Keys. Na deze knallende opener moeten we even naar lucht happen en dat lukt prima bij de titelsong die best wat weg heeft van een jaren ’80 hit met een hele slimme sample. Vervolgens doet de band het met ‘Black Madonna’ even wat rustiger aan waarbij de stem van Schultz wat vervormd wordt en vooral de uitspraak lekker loom klinkt. Vervolgens is daar één van de verrassingen van het album; het met dub-reggae doorspekte ‘Night Running’ waar we ook Beck horen knalt werkelijk uit je speakers en we zijn nog maar vier tracks onderweg! Soms zijn de teksten persoonlijk want ook die kant schuwt de band niet. ‘Skin And Bones’ gaat over het stuk gelopen huwelijk van Schultz (“I've been running for so long / All that's left is skin and bones / Close my eyes, fight to carry on / Sometimes it makes no sense at all”) en luistert lekker weg en met ‘Ready To Let go’ is die catchy single die het gewoon goed gaat doen! ‘House Of Glass’ is een stuwende song waar we even op de basgitaar moeten letten en ‘The War Is Over’ is weer zo’n slim in elkaar gezette poprocksong. Verder is er nog het ijzersterke en naar de garagerock neigende ‘Dance Dance’ maar misschien de verrassing van dit album is het absoluut romantisch klinkende liefdesliedje ‘Love’s The Only Way’ met wat rustig gitaarspel en de nu ingehouden stem van Schultz. Afsluiten doet de band met één van de weinige rustmomentjes op dit album; een wat echoënde piano zorgt voor de basis van dit prachtige, rustige en toch wat onheilspellende nummer waarop Schultz nog één keer terug kijkt op dat stukgelopen huwelijk. (“So many things I wanna say to you / So many sleepless nights I prayed for you”). Social Cues is er één voor de jaarlijstjes, zo veel wordt wel duidelijk na enkele luisterbeurten. Het album is sterk, divers en de band laat zich nog steeds niet in de kaart kijken of in een hoekje plaatsen. Als we aan dertien verschillende luisteraars de vraag stellen hun favoriete track te noemen is de kans groot dertien verschillende nummers te horen. Tussen kop ‘Broken Boy’ en staart ‘Goodbye’ weet Cage The Elephant nog elf keer te overtuigen. Kortom, een aanrader. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Beschrijving So rec. / Konkurrent

Beoordeling 7

Review Dat Peter Doherty altijd het onbetrouwbare drugsvriendje van Kate Moss zal zijn staat vast en daar moet hij mee dealen. Toch weet de man met the Libertines en Babyshamless aardige platen te maken. Tijdens de tour ontstaat er nog een side bandje met Puta Madres. Ook hier weet hij Doherty een goed album mee te maken. Het is diverse en kent een zonnig tintje in de indie sound. Het ‘Who’s Being Having You Over’ is als een hernieuwde punksong met een vleugje indiepop. Het is qua zang zeker niet strak en dat is ook niet de bedoeling. Terwijl het nummer ‘Paradise Is Under Your Nose’ weer een prachtig liedjes is, al geeft het de toch wat discutabele situatie van de man weer. Wanneer de Oasis teksten binnen ‘Someone Else To Be’ wordt gezongen is het bijna jammer van het liedje. De band met violen en lichte popsound is zeker heerlijk maar het blijft jammer dat Doherty niet een vaste strakke zanglijn kan pakken om de songs tot zijn recht te laten klinken. ‘The Steam’ is dan wel weer top en dan valt het weer in het oude gedrag. De band is te horen en te zien in Het Amsterdamse Bos op 21 juli a.s.

Label Mascot

Beoordeling 7,5

Review Al toetsenist van de band Dream Theater is Jordan Rudess het meest bekend. Maar wat mensen vergeten is dat hij ook de toetsten heeft ingespeeld voor David Bowie Heathen album. En dat de man een multi talent heeft om zijn muzikale invulling te geven aan derden. In het teken staan van de band is voor hem een belangrijk uitgangspunt. Maar met dit album komt hij weer even uit de schaduw. Jordan krijgt nu de hulp van anderen om zijn gekkenwerk compleet te maken. Zo verzorgen Joe Bonamassa, Guthrie Govan en Vinnie Moore de gitaarsolo’s en weet James LaBrie nog even zijn maatje te helpen. De songs passen in de stijl van Dream Theater en drummer Rod Morgenstein en Elija Wood slaan zich helemaal suf achter de kit. Van Jazz, pop, rock, pop en gothic, het gaat alle kanten op. En dan hebben we het alleen nog maar over het meesterstuk ‘Wired For Madness’. Een song dat in twee delen is opgedeeld en uiteindelijk voor 34 minuten muziek zorgt. Deels gezongen maar grotendeels instrumentaal. Er zijn band die de 34 minuten album eens niet halen, of dit onder de maat uitbrengen. Rudess weet dat dit niet hoort en weet met de overige 6 songs nog eens 30 minuten aan het album toe te voegen. Het melodieuze ‘Off the Ground’ geeft ineens veel rust op het album en met het bluesy ‘Just Can’t Win’ gaan we nog een funky Drop Twist eruit persen zodat we alle muziekstijlen in een notendop hebben gehad. Het album is dan ook wat te wisselvallig ten opzichte van het belegen en gemakkelijk in het gehoor liggende album van Dream Theater.

Label Ja Jansen rec./ PIAS

Beoordeling 7

Review De band Kveltertak is een metal act uit Noorwegen die meer dan populair is binnen deze scene. Met de Noorse teksten wordt het wel eens wat verwarrend, maar dat deert de band niet. Toch heeft de drummer Kjetil Gjermundrod hier een andere opvatting over. Met zijn broers Inge en Epsen start hij een nieuwe band Tempel. Dat de band als inspiratiebron Thin Lizzy en Black Sabbath aanhoudt, klinkt het meer dat ze hun inspiratie in de snelle metal zoeken. Met herkenbare titels als ‘Vendetta’, ‘Afterlife’, ‘Torches’ en ‘Forest Cemetry’ is het allemaal wel erg voorspelbaar. Dat Kjelt een drummer is die graag wil drummen is zeker op dit album te horen. De songs zijn volledig dichtgesmeerd en is er weinig ruimte over voor gitaar en bas. Wanneer deze band als supportact mee gaat met Kveltertal, dat moeten we concluderen dat deze man een enorme uithoudingsvermogen moet hebben. Dat is dan wel weer om te bewonderen. Verder is het voor metal fans een doorsnee album met prima songs en productie, maar geen hoogvlieger.

Label Butler rec. / Bertus

Beoordeling 7,5

Review Wanneer gitarist Kristian Strik begin 2018 te horen krijgt dat hij uitbehandeld is aan een hersentumor, gaat hij samen met de band in no-time aan de slag om deze emotie om te zetten in muziek. Zijn rechterhand valt langzaam uit en is Kristian gedwongen om toetsen te spelen. De drive om dit album te maken is er, want de tijd is maar beperkt. Na 3 maanden is er een volledig album aan muziek en tekst geschreven. Pain is Healing is het resultaat. Samen met zijn band en producer Pieter Kloos wordt er gewerkt om de opnamen optimaal vast te leggen. Wanneer bandlid Weinand Derks van de Ven de inspiratie krijgt om dit allemaal als docu vast te leggen voor later, ligt er een mooi document dat inmiddels is uitgezonden op NPO3. Het album is dan ook erg intens en doet erg denken aan bands als Bauhaus en Birthday Party uit de jaren 90. De donkere sfeer in de indierock sound vertaald het verhaal van Kristian. Daar waar het debuutalbum Psycho Sister iets luchter klinkt, hoor je de wil om dit emotioneel zwaar album te maken op de plaat. Uiteindelijk overlijdt Kristian Strik op 27 mei 2018 op 24 jarige leeftijd. De band maakt het album in de productie en mix af en met de emotionele waarde kost dit tijd. Nu een jaar later ligt het album in de winkel en het resultaat mag er zijn. Het geeft het gehele proces weer. De frustratie, hoop, wanhoop en wil om nog iets voor de mensheid achter te laten is allemaal terug te vinden van ‘The Reason Left This House’ tot ‘The Unpleasent Return’ en ‘The Healing’. Maar het album draait allemaal om ‘The Patiënt’ waarin men alle gevoelens in legt. Wederom ligt er een mooi document op tafel.

Label Provoguie - Mascot

Beoordeling 8

Review De inmiddels 76-jarige! George Benson brengt weer een nieuw album uit. Met Walking To New Orleans voegt hij een nieuw hoofdstuk aan zijn imposante carrière en dit maal is het muziek van legendes als Fats Domino en rock-’n-roll gitaarheld en dichter Chuck Berry. Benson krijgt er geen genoeg van en dat bewijst hij met dit nieuwe album Walking To New Orleans; zijn 45ste soloalbum! Iedereen kent Benson van die ene klassieke hit ‘Give Me Tonight’ en natuurlijk ‘On Broadway’ maar daar doen we deze singer/songwriter, gitarist en zanger echt te kort mee. Naast de 45 soloalbums heeft de man een indrukwekkende discografie opgebouwd met vele andere artiesten en grootheden zoals Aretha Franklin, Chaka Kahn, B.B. King, Frank Sinatra en ga zo maar door. Een eigen ster op de Hollywood Boulevard of Fame maar nog veel indrukwekkender; de Amerikaan won inmiddels tien Grammy’s. Inspiration: A Tribute to Nat King Cole uit 2013, met een ode aan ook weer zo’n grootheid was zijn laatste album en nu is daar dit nieuwe album met tien door hem uitgekozen tracks die hij op zijn eigen wijze arrangeert. Natuurlijk kennen we ‘I Hear You Knockin’ en ‘Áin’t That A Shame’ in de uitvoering van Fats Domino en een nummer als ‘Nadine (It It You)’ van gitaarheld Chuck Berry. Maar het is juist dat sausje dat Benson over de nummers heen weet te laten vloeien die deze versie zo bijzonder maken. Met een aantal sessiemuzikanten uit Nashville weet Benson deze tien tracks die zuidelijke vibe mee te geven; dat geluid dat we associëren met Memphis, Tennesse; de stad van de Memphis Soul & Blues met natuurlijk ook die kenmerken van Blues. Hoe heerlijk is het om deze versie ‘Walking To New Orleans’ te horen met Benson op gitaar of ‘Memphis, Tennessee’ met de honky-tonk piano. De wat ingetogen versie van het misschien wat onbekendere ‘Havana Moon’ is zelfs misschien wel het hoogtepunt van Walking To New Orleans. George Benson blijft op dit zich best dicht bij de originele versie van de nummers van Chuck Berry en Fats Domino. Met blazers en piano op de voorgrond zijn die tien smaakvolle covers geworden die inderdaad naadloos in het geluid van de roemruchte muziekstad Memphis passen. Met alleskunner George Benson als dirigent is dit weer een topalbum geworden. Veel luisterplezier.

Label V2 Records

Beoordeling 7,5

Review In Nederland hebben ze al best een naam opgebouwd; de vierkoppige formatie Dawn Brothers bestaande uit Bas van Holt (zang/gitaar), Levi Vis (bas/zang), Rowan de Vos (keys/zang) en Rafael Schwiddessen (drum/zang) brengen ons een soepele mix van Americana en Rootsmuziek en Next Of Kin is hun nieuwe EP. Op deze EP worden ze muzikaal bijgestaan door namens als Tim Knol, DeWolff, Merel Sophie en de strijkers en blazers van de formatie Coal Harbour. De zes nummers nemen je mee naar o.a. de tijd van CS&N en opener ‘She Turns Me Around’ (cover van Jim Ford) heeft die meteen die meer dan aangename Americana-twist. De blazers en strijkers maken het verder prima nummer af met hier en daar een deel meerstemmigheid als toetje. ‘Kill Me Tomorrow’ stuwt de band naar grote hoogte en we horen hier zowel Knol als DeWolff; overigens een tracks waar ook alle muzikanten in de spotlights komen te staan. Met ‘All-in Time’ neemt het collectief wat gas terug en je hebt bij dit gevoel absoluut het idee dat je dit rustig kabbelende nummer als eens ergens voorbij hebt horen komen. Knap hoe de band zo vertrouwd weet te klinken. De afsluiter ‘Silent Whisperer’ is wat meer “stripped-down” waarbij ook weer de meerstemmigheid én de pedalsteel de aandacht opeisen. Next Of Kin klinkt alsof het door een stel vrienden is gemaakt. Het plezier maar ook de toewijding is voelbaar, maar ook de muzikaliteit. Hoezo kunnen wij in de Nederlandse polder geen Americana of Rootsmuziek maken? De Dawn Brothers bewijzen met een aantal muzikale vrienden het tegendeel. Een overtuigend klinkende EP en laten we de hoop uitspreken dat dit de opmaat is naar een compleet album. Veel luisterplezier.

Label Virgin / Universal

Beoordeling 7,5

Review Walking On Cars is terug met hun tweede album. Na het meer dan goed ontvangen debuutalbum uit Everything This Way uit 2016 is nu Colours uit! Walking On Cars is zo’n band die een eigen sound heeft die voor een grote mate bepaald wordt door dat donkere, ietwat nasale stemgeluid van zanger Patrick Sheehy. Dit nieuw album schuurt ook weer tussen pop en rock met de nodige synths. Met de al eerder uitgebrachte single wordt de toon en daarmee ook het geluid van dit nieuwe album gezet. Na deze misschien wat krachtige opening neemt de band met ‘Coldest Water’ ogenschijnlijk wat gas terug en hier maakt Sheehy ons deelgenoot van zijn drankprobleem dat hem parten speelde. De eerste ruime minuut is het vooral een wat synth gedreven opening met zang van Sheehy maar daarna wordt het vuurtje toch wat verder opgestookt. Deze opbouw hanteert de band vaker; luister maar eens naar ‘Somebody Else’ dat wat deze recensent betreft een hele sterke opening kent, maar ook na anderhalve minuut doorschakelt naar de volgende versnelling. De band was voor dit tweede album overigens op zoek naar een wat ander geluid dan op hun debuutalbum, en hoopt dat gevonden te hebben met Colours. Dit album is deels opgenomen in de eigen studio in Dingle maar ook deels in de beroemde RAK studio in Londen. Op ‘Colours’ blijft de band best vasthouden aan vaste structuren met hier en daar een uitzondering. ‘Two Straight Lines’ kent ook wel die herkenbare opbouw maar verrast tijdens de refreinen en eigenlijk klinkt de band ook wel erg lekker als Sorcha Durham ook een deel van de vocalen voor haar rekening neemt zoals op ‘One Last Dance’. Op ‘When We Were Kids’ vergaloppeert Sheehy zich waarschijnlijk als hij steeds die hoge noten wil en moet halen. Het enige echt rustigere nummer is de afsluiter ‘Pieces Of You’; een rockballad achtige track waar het pianospel van Sorcha de aandacht trekt. Van de ongeveer 40 nummers die ze schreven voor dit album zijn dit dan de negen tracks die het gehaald hebben. Colours is een album dat een aantal luisterbeurten nodig heeft. Je moet even de tijd nemen om de details die het verschil tussen de nummers maken eruit te kunnen lichten. Het stemgeluid van Sheehy is een sterk wapen van de band maar muzikaal en qua composities mag het nog wel wat verrassender worden. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Label Odin Records

Beoordeling 8

Review Atomic is een Noors kwintet dat inmiddels al bijna twee decennia op grote hoogte staat binnen de Jazz-scene. Al die tijd is de bezetting nagenoeg in stand gebleven; de enige wijziging in de bezetting is dat in 2014 Hans Hulbækmo de vacante functie van drummer invulde. Voor de rest bestaat dit vijftal uit Fredrik Ljungkvist (saxofoon & Klarinet), de wereldberoemde trompettist Magnus Broo (o.a. samenwerking met Hanna Paulsberg), pianist Håvard Wiik en bassist Ingebrigt Håker Flaten. Pet Variations is de nieuwste release die onlangs uitkwam en deze keer kiest Atomic voor eigen interpretaties van bestaande nummers of interpretaties van bestaande stukken. Hoe verrassen is het om de vrije, misschien wel experimentele Jazz-uitvoering te horen van ‘Pet Sounds’, dat we in zijn oorspronkelijke versie nog kennen van de Beach Boys! Met ‘Un Grand Sommeil Noir’, dat oorspronkelijk door Edgar Varese is geschreven, weet Atomic perfect weer te geven waarom instrumentale, experimentele Jazz bij veel mensen de voorkeur heeft boven de vocale Jazz. ‘Cry Want’ kennen we natuurlijk nog van de legendarische Amerikaanse saxofonist en klarinetspeler James Guiffre en het mag dan ook geen verrassing zijn dat met een Magnus Broo en Fredrik Ljungkvist hier tot grote hoogte rijken bij deze versie. Maar het gehele album weten de heren je aandacht en focus vast te houden. Afsluiten doet Atomic met misschien nog wel een klassieker; ‘Karin’s Mode’ dat we nog kennen van het Jan Garbarek’s Quartet uit eind jaren ’60 en ook nu weet het vijftal je geboeid te kluisteren. Pet Variations is een album vol met experimentele, free jazz geworden. Acht Instrumentale nummers met Magnus Broo als absolute troef van hoge kwaliteit en op een eigenzinnige wijze vorm gegeven. Veel luisterplezier.

Label Virgin/ EMI/ Universal

Beoordeling 7,5

Review Als je als artiestennaam Girli neemt, mag je dan ook aannemen dat er een album komt met allerlei girli songs. De electropop van Milly Toomey voldoet hier dan ook volledig aan. De jonge zangeres zag bij haar ouders de Blondie albums in de kast staan en dat inspireerde haar om de Girli naam aan te nemen. De vrolijke klanken kennen brutale teksten als ‘Deal With It’ of de ode aan zangeres Pink in het nummer ‘Pink’. Het album kent de Pink popsound en solliciteert ze hierbij openlijk om als supportact voor haar idool te kunnen spelen. De popsongs ‘Friday Night Big Screen’ en ‘Sticky Out’ zijn prima songs waarmee ze hits kan scoren en het storytelling ‘Fake Friends’ is zo kort dat je het amper als titel van een song kunt betitelen. Met ‘Young’ geeft ze een kijkje in haar eigen wereld, dat herkenbaar voor velen zal zijn. Het album is de eerste stap van Girli om de route naar haar eigen sound te bewandelen. De intentie is goed en de ervaring en het netwerk zal voor de toekomst belangrijk voor haar zijn.

Label Republic rec

Beoordeling 7,5

Review Andy Biersack is zijn eigen naam en de Amerikaanse zanger nam tevens de artiestennaam Andy Six aan. Als aanvoerder van de glamrockers ging hij door het leven toen hij nog bij Black Veil Brides speelde. Geïnspireerd door KISS en Motley Crue werd de act opgevoerd, hoewel het muzikaal een donkere sound en meer donkere teksten kent. In 2016 weet Andy al een solo uitstapje te maken met het album the Shadow Side. Nu weet de man wederom ruimte te maken om een solo album uit te brengen. Juist om de band ver van de solo projecten van Andy te houden, neemt hij de naam Black aan. De sound van Ghost of Ohio en zijn solo songs zijn luchtiger en kent het meer een popsound dat niet te rijmen valt met het stevige werk met Black Veil Brides. Het titelstuk, ‘Heaven’ of ‘The Wind & Spark’ zijn songs die net zo goed op een album van The Script hadden kunnen staan. Hoewel de teksten nog wel een donker randje kent. Maar over het algemeen is het een lief album van Black als je het naast de rockband songs ligt. Maar gelijk is het allemaal een soort van 13 in een dozijn ten opzichte van de vele bands die dit soort muziek op dit moment maken. Goed, het is een prima plaat en prima productie, maar ten opzichte van de vele commerciële bands is dit album wat doorsnee.

Label Isand/ Universal music

Beoordeling 8

Review De indierockers uit Wales zijn weer terug met een heerlijk album vol energie rock and roll. Het is hun derde album de en de vorige twee waren al een goede opmaat voor dit album. Zoals de titel al zegt, de balans binnen de muziek is gevonden, waardoor de band een eigen sound heeft ontwikkeld. ‘Basically’ springt er tussenuit door de opvallende drive en de opbouw van de compositie. Hier en daar hoge gitaarklanken en een anticlimax aan het eind van het nummer, heeft het alles wat een song nodig heeft. Net als ‘Encore’, ‘2 All’ of het openingsnummer ‘Longshot’, zijn het energierijke songs met een twist. Misschien dat het op het eerste gehoor niet altijd even bijzondere songs zijn, maar naar enkele draaiuren pakken de songs je zeker en is het een heerlijke opwarmer voor in de auto wanneer je naar een festival rijdt. Het mooiste is dat de band hier dan zelf ook nog act de préséance geeft, maar dat ligt nog niet in de planning. Catfish and the Bottlemen staan in Nederland op 20 mei Melkweg te Amsterdam

Label So Rec. /Silva

Beoordeling 8

Review De Britse band uit Southampton heeft het podium van de Zwarte Cross al eens bespeeld, maar echt doorgebroken zijn ze nooit. Toch is het een band die mooie indie rock albums heeft gemaakt en live een goede reputatie kent. Dit album van Band of Skulls swingt rockt en is in your face! Heerlijk aanstekelijke dance rocksongs waaronder ‘Love is All You Love’ of het steviger ‘Not the Kind of Nothing’. De popsongs waaronder ‘Cool Your Battles’, ‘Thanks a Lot’ en ‘Sound of You’ met de uuuhs en aahs is aanstekelijk en mooi in de compositie. Samen met producer Richard X (Pet Shop Boys) weet de band hun rock sound om te batterijen in een dance poprocksound. Natuurlijk zulllen mensen het vreselijk vinden en anderen weer top. Maar een ding is zeker, de band weet hun grenzen te verleggen en zijn niet bang om iets nieuws aan hun sound toe te voegen. Al is het nummer ‘Speed of Light’ een dipje van het album, ‘We’re Alive’ zal live een heerlijk spring nummer gaan worden en wellicht een publiekslieveling. Maar het album is zeker de moeite waard!

Label Virgin / Universal music

Beoordeling 8

Review Vanaf begin van dit jaar verschijnen de re- releases van Chemical Brothers albums van het EMI label. Nu na vier jaar is er ook een geheel nieuw album op het Virgin Label en dat zal dan ook de reden zijn waarom het zolang heeft geduurd dat deze meesters in de dance wereld het nieuwe album konden uitbrengen. No Geography of geen grenzen, hoe je het maar noemen wil, de muziek van Chemical Brothers gaat over de hele wereld en laat vele generaties dansen op de festivals. Het album is dan ook een heerlijk dance album dat vooral door de tempowisselingen erg variabel klinkt. ‘Catch me I’m Falling’ begint al als een popact, na dat we nog even bijkomen van het dance nummer ‘Mah’. Maar het topstuk bevindt zich in het begin van het album. De openingstrack ‘Eve of Destruction’ geeft zoveel energie en hun nieuwe stijl weer dat het als visitekaartje voor het album is. De single ‘Got To Keep on” is zeker catchy te noemen en als heerlijke dancetrack die de mensen zeker in beweging uit. Met dit album zijn de Chemical Brothers weer helemaal terug en zullen ze op diverse festivals de avond weer optimaal afsluiten!

Label Pink Lane / Bertus

Beoordeling 7,5

Review De heldere klanken van zangeres Ruth Patterson komen je fris tegemoet wanneer je het openingsnummer van het album Take A Bite, 'All I Got Is You' hoort klinken. En dat doet haar gehele verschijning. Met de band weet ze heerlijke temperamentvolle pop te maken. De Britse band weet de Britse indiepop te mixen met de folk van de Balkan. Met ‘Take a Bite’ gaan alle heupen los en wordt er een muzikale brug geslagen tussen het oosten en het westen waardoor de verbroedering alleen maar met open armen ontvangen kan worden. Het album is een afwisseling en een zoektocht naar de juiste sound, terwijl het blijft swingen met ‘Trough With Talking’, ‘Kiss Me Before You Go’ en ‘Sister’. Wanneer de spanning in Who Do You Think You Are in een aanstekelijke sound en refrein wordt gegoten is het een van de topstukken van dit album, net als het ‘Naked in Budapest’ dat als uitnodiging wordt gebracht en met beide armen muzikaal wordt ontvangen. Het is dan ook een lekker zonnig album dat afwisselend is, omdat men de grenzen van de muziek zoekt en de culturele grenzen over durft te gaan. Holy Moly and the Crackers zijn te zien in Nederland op vrijdag 6 sept Paradiso te Amsterdam

Label Unday / Pias

Beoordeling 7,5

Review Het debuutalbum In Dreams komt alweer uit het jaar 2016. En we waren in de veronderstelling dat we deze Brusselse band niet meer terug zouden zien. En kijk daar, de electro pop van de indie popband komt met een heerlijk album! Het duo is inmiddels uitgebreid tot een volledige band met drums en met de violen in ‘Sinister’ van de voormalige Balthazar lid Patricia Vanneste krijgt de indie sound een vleugje folk. Het past in het concept van het duo. De wat donkere sound van ‘Cold Water’ kent de heldere stem van Birsen Ucar en een prachtige viool solo. De beat van Steven van Gelder drijft de band tot grotere hoogte waardoor de swing in de songs blijvend is. Daar waar de band weet ergens over te gaan naar een droompop sound in ‘Run’ en ‘The Bloop’. Ook hier weet de band prima raad mee. Het blijft swingend en zwevend door de electro sound. ‘Vertebrate’ is dan weer zwoel en meeslepend en ‘The Centre Will Hold’ is vol spanning en kent een heerlijk hypnotiserende drive. Het duo heeft de kans gegrepen om de krachten van een bandvorm te bundelen en dat is meer dan goed gelukt!

Label The Orchids

Beoordeling 8

Review Dat de singer-songwriter uit Bristol altijd een andere sound kan bedenken dan de meeste singer-songwriters weet Sital-Singh ook weer op dit album te produceren. En ja, er is een zwak voor deze man. Zijn manier van liedjes schrijven is beeldend en pakkend. Zo, dat hij het in zijn eentje prima kan vertolken. De man is inmiddels verhuisd van Bristol naar Los Angeles. Hierdoor hoor je al meer de Americana sound door de songs en klinkt ‘Raise Well’ en ‘I Do’ als de band Venice, maar dan in zijn eentje. Al blijven de broze songs als ‘The Last Day’ en ‘Los Angeles’ toch weet typisch Sital- Singh. Kwetsbaar in de eenvoud met een akoestische gitaar en weinig back up instrumenten. Het album kent een beter balans dan zijn voorganger Time is a Riddle. Hij heeft zijn draai gevonden en daar mag hij ruim voor beloond worden. Zijn ingetogen voorkomen houdt hem ook in de schaduw, terwijl de albums allen even mooi zijn. Met dit derde album klinkt Sital – Singh completer en divers in de sound zonder zijn eigen kleur te verliezen. Wanneer je ‘Silhouette’ en ‘Almost Gone’ zijn dit twee totaal verschillende songs maar zo herkenbaar in de stijl van Sital-Singh. Op naar een gouden status dan maar?

Label Butler rec. /Bertus

Beoordeling 8

Review The Parlotones bestaat inmiddels alweer 20 jaar en dat jubileum mag dan ook gevierd worden. De Zuid-Afrikaanse popband tourde de afgelopen jaren met o.a. Coldplay, Starsailer en Snow Patrol, waardoor de band een groot publiek bereikt. Het album China verscheen afgelopen jaar en bereikt nu ook Europa via het Nederlandse label Butler. Terecht want de band heeft weer veel te bieden. Het heerlijke openingsnummer ‘Buckle Up’ past in het straatje van de acts waar men als support act voor speelde. De grote stadion sound horen we terug op ‘Leave A Light On’ en zou zo als opening voor het wk voetbaltoernooi kunnen worden gespeeld. Dit is hun niet onbekend, omdat de band in 2010 deze eer te beurt viel wanneer Zuid Afrika het toernooi organiseerde. Het is de stadion pop die men weet te maken, terwijl de band anderzijds ook wat rustiger in de sound is gaan klinken. ‘Antidote’, ‘Downtown Love’ en ‘Can You Feel It?’ zijn typische Coldplay songs. Heerlijke zomers songs die goed klinken en even een andere timbre hebben dan het bekende Coldplay werk. Eerlijk is eerlijk, het album is afwisselend en kent erg lekkere songs waaronder ‘Young & Guilty’ en ‘Only The Good Die Young’. De band heeft wat ingeboet op de gitaarsound en gaat over naar de digitalisering zodat de songs ergens tussen de Pet Shop Boys en U2 klinkt.

Label Concord Records

Beoordeling 8

Review The Medicine Show is het 15e album voor Melissa Etheridge. Ze stond in februari nog in 013 in het kader van haar ‘Yes I Am’-jubileum tour en nu is ze terug met haar nieuwe album. Voor echt grote hits moeten we nogal wat jaartjes terug (o.a. ‘Like The Way I Do’) maar met dit nieuwe studioalbum is de Amerikaanse singer/songwriter weer helemaal terug. Melissa trapt af met de titelsong, een stampende rocksong en een muur van gitaargeluid waarmee ze maar meteen een statement afgeeft richting Trump en Co.; “But we can change this or we can blame this/We are the people and our thoughts can rearrange this”. Vervolgens pakt ze met ‘Wild And Loneley’ terug naar gitaarpop die doet denken aan de sound van Fleetwood Mac. Het is een nummer dat ideaal is voor airplay op de radio en lekker mainstream. Overigens werkt Melissa op dit album weer samen met John Shanks (o.a. Bon Jovi) met wie ze al eerder op Fearless Love werkte. Vervolgens weet ze met ‘Shaking’ weer een onvervalste rocker neer te zetten en kent The Medicine Show een stevige en gevarieerde opening. Maar het is niet alleen maar rock dat de klok slaat. ‘Woman Like You’ is iets rustiger en midtempo met een vleugje country en bij de krachtige ballad ‘I Know You’ horen we zelfs strijkers. Met ‘Here Comes The Pain’ pakt ze zelfs terug naar polarisering die niet alleen Amerika, maar de hele wereld overspoelt. Overigens is een dergelijk thema niet vreemd aangezien Melissa Etheridge altijd wel sociaalpolitiek bewogen is geweest. ‘Suede’ heeft wat meer blues in zich maar verrassen doet ze toch wel met het heerlijke ‘Human Chain’ dat een subtiele funky “groove” heeft, iets dat we misschien nog wel herkennen van haar laatste album. Afsluiten doet ze met het indrukwekkende ‘Last Hello’ waarin ze op een indrukwekkende wijze refereert naar de schietpartijen op scholen en universiteiten in de VS. (“No child should see what I have seen, how was I to know that was our last hello”). Zonder het letterlijk te noemen is dit deze powerballad een direct verwijzing naar de schietpartij op de Parkland School in 2018. Op The Medicine Show weet Melissa Etheridge ons wederom te overtuigen. Ze zingt alsof haar leven er vanaf hangt en we voelen de oprecht emotie in haar teksten. Ze vertaald haar gedachten naar teksten en weet die te verpakken in elf pakkende songs waarbij haar stem sterker klinkt dan ooit. Dit album kan waarschijnlijk iedereen waarderen, of je nu een verstokte fan bent of voor de eerste keer kennis maakt met deze uit Kansas afkomstige singer/songwriter. Veel luisterplezier.

Label Westbere Records

Beoordeling 8

Review Met Lucy Kitt is er een nieuwe naam opgestaan binnen het genre singer/songrwriting. Met haar akoestische gitaar en zelf geschreven intieme liedjes weet ze inmiddels Groot Brittannië te veroveren. Na een muzikale jeugd stapte ze als 16-jarige in de grunge band Ostara maar ze verliet de band ook weer om te kunnen studeren aan de universiteit van Kent. Daar groeide haar voorliefde voor folk en akoestische muziek en in 2007 haalde ze het tot de halve finales van de BBC Radio 2 Young Folk Awards. Dit zorgde vervolgens voor de gewenste springplank en de afgelopen jaren heeft ze aan haar carrière gewerkt. Nu is daar haar debuutalbum Stand By met tien ingetogen Folk-achtige songs die vooral een akoestisch karakter hebben. Het is vooral Lucy die zichzelf op de akoestische gitaar begeleidt op kleine, ingetogen liedjes die gaan over de verhalen van het leven die iedereen kent. De vlotte openingstrack en titeltrack is ‘Stand By’ gaat over die relatie die geen stand hield en zo nu en dan horen we een subtiel aanwezige slidegitaar die juist voor dat kleine beetje extra spanning zorgt. Op sommige nummers zoals ‘Said And Done’ en ‘Eagle’ horen we een iets rijker instrumentarium zoals drums en basgitaar maar is het vooral het gitaarspel van multi-instrumentalist Sam Beer (Treetop Flyers)