De Schijvenrij is onderdeel van Noord Events
Tour- Event- & Communicatie management

Leuk vinden

Rolling Stones - Living In A Ghost Town

Albums review 2020

Lees het interview met Oh Wonder, Nathaniel Rateliff

Win albums van Nick Hakim en Naked Giants
stuur een mail naar info@noordevents.nl

2020 Septermber Week 37

2020 Aug Week 36

Kelly Lee Owens - Inner Circle

Label Small Town

Beoordeling 8,5

Review In 2017 maakten we kennis met de Welsche Kelly Lee Ownes en haar titeldebuut werd overladen met lovende kritieken. Nu drie jaar later en na enkele persoonlijke ups-and-downs is daar de opvolger Inner Song. Ze opent met haar bewerking van Radiohead’s ‘Weird Fishes/Arpeggi’ en geeft deze cover op Inner Song de titel ‘Arpeggi’ mee; een haast klinische, industrieel aandoende instrumentale track. Toevallig of niet, ook Lianna La Havas heeft op haar laatste album dat vorige maand uitkwam dezelfde track gecoverd. Met deze opener wordt door Kelly Lee de spreekwoordelijke lat meteen hoog gelegd. Vervolgens is er met ‘On’ ineens een Ambientachtige track die een bepaalde sereniteit uitstraalt maar gaandeweg door de pulserende beat subtiel van karakter veranderd. Dat tempo wordt in ‘Melt!’ verder opgeschroefd en met een haast hypnotiserende beat vraagt de Welsche aandacht voor de klimaatopwarming, zelfs op de dansvloer! (While you sleep, while you breathe). Hoe creatief en betrokken Kelly Lee is bleek laatst uit een interview waarin ze aangaf zelfs naar geluiden van smeltende ijskappen op zoek te zijn geweest om samples in dit nummer te kunnen verwerken. Het eerste deel bewijst al dat Inner Song zeer divers is en die lijn trekt Kelly Lee verder door. ‘Re-Wild’ is een heel rustig, ingetogen, Dreampop-achtige track die als een verkoelende bries werkt waarna ze met ‘Jeanette’ ons weer verleidt de dansvloer op te komen met een soort van 90’s Clubtrance. Met ‘L.I.N.E.’ keert ze weer terug naar de Dreampop, ‘Night’ krijgt gaandeweg steeds meer laagjes en met ‘Flow’ trakteert ze ons weer op een instrumentale tracks. Meest opmerkelijke is waarschijnlijk toch het bijna zeven minuten durende ‘Corner Of My Sky’ waar we niemand anders dan John Cale een vocale bijdrage horen leveren; met zijn doorleefde, diepe stem zorgt hij met wat de gesproken tekst voor een bijzonder contrast met de verder wat Dreampop-achtige track. Dat Kelly Lee heel veel mogelijkheden met haar stem heeft bewijst ze nog maar eens op de afsluiter ‘Wake-Up’; een relatief rustige elektronische track krijgt juist volume en karakter door de timide klinkende stem. Het tweede album beantwoord volledig aan de relatief hoge verwachtingen die er waren voor de opvolger van het titelloze debuut. Een palet aan muzikale ideeën is creatief uitgewerkt in een boeiend album dat je als luisteraar meeneemt op een bijzondere muzikale reis variërend van Dreampop tot prikkelende beats. Veel luisterplezier.

HC McEntire - Eno Axis

Label Merge Records

Beoordeling 9

Review Iedereen die bekend is met de muziek van de Altcountry band Mount Moriah kent zal de naam H.C. McEntire herkennen. Haar prachtige solodebuut Lionheart (2018) krijgt nu met Eno Axis een vervolg. Na een intensief tourschema met Angel Olsen koos McEntire er voor om terug te keren naar North Carolina om daar aan een nieuw album te werken en de albumtitel is dan ook genoemd naar de rivier de Eno die zich door deze staat slingert. Toen afgelopen maart de hele wereld zo’n beetje tot stilstand kwam en daarmee oook het touren met Angel Olsen besloot Heather terug te keren naar haar boerderij in de buurt van Durham. De rust en de dagelijkse dingen zorgden voor inspriatie zoals we bijvoorbeeld in de opener horen. Want hoe eenvoudig kan het leven zijn is waarschijnlijk de boodschap van ‘Hands For The Harvest’ (“Early rise, start the fire, till the rows, pass the tithes”) waarmee de toon wordt gezet; een prachtige minimalistisch nummer waarbij Heather door wat keys wordt begeleidt en dat gaandeweg verder wordt uitgebouwd met wat drums en Lapsteel. Vervolgens zijn daar het ijzersterke en warme ‘Footman’s Coat’ over gemaakte keuzes in het leven en het sfeervolle ‘High Rise’, Op Lionheart werd al duidelijk dat de Amerikaanse solo de Altcountry combineert met Rock, Americana en Folk en die lijn wordt op Eno Axis duidelijk voortgezet. Op Eno Axis wordt H.C. McEntire omgeven door een erg goede band bestaande waardoor de liedjes een haast tijdloos karakter krijgen en een bepaalde rust uitstralen terwijl er toch ergens die onderhuidse spanning aanwezig is. ‘River’s Jaw’ is spannend en is een ode aan de rivier die al decennia langs haar boerderij stroomt, ‘True Meridian’ is wat meer Folk en ‘Time, On Fire’ is wat meer softrock met ook weer een hoofdrol voor gitarist Luke Norton. Buitenbeentjes zijn het korte en instrumentale ‘Sunday Morning’ en ’One eye Open’ waarmee het nog steeds aktuele thema van de verschillen tussen blank en zwart nog eens aangekaart worden. En zoals wel vaker het geval is bewaard ook Heather McEntire het beste voor het laatst; haar versie van Led Zeppelin’s ‘House Of The Holy’ is er ééntje uit de buitencategorie en de Eno Axis nog meer glans geeft. Was Lionheart een voltreffer, elke liefhebber van Rootsmuziek zal waarschijnlijk Eno Axis omarmen en niet meer loslaten. De tien nummers zijn tijdloos qua geest en Heather weet met haar band een bepaalde intieme, spannende sfeer neer te zetten zoals dat maar weinig muzikanten kunnen. Op Eno Axis klopt het geheel; de teksten zijn haast poëtisch, de composities prachtig en de band subliem. Een album voor het jaarlijstje 2020. Veel luisterplezier.

Dan Penn - Living On Mercy

Label Last Music Co.

Beoordeling 8

Review Dan Penn is vooral in de VS een zeer gewaardeerd singer/songwriter en producer en was medeverantwoordelijk voor vele hits. Nu, op 78-jarige leeftijd, brengt hij zijn nieuwe soloalbum Living On Mercy met wederom die warme soul die zo typerend is voor dat zuidelijke deel van de VS. Sommigen noemen Penn zelfs een legende, een typering die altijd lastig is omdat de meetlat niet transparant is. De in Vernon, Alabama, opgegroeide Penn heeft sinds de jaren ’70 een solocarrière opgebouwd maar evengoed is zijn discografie niet indrukwekkend te noemen. De meest lof oogstte de Amerikaan met het schrijven en producen van hits zoals ‘Do Right Woman, Do Right Man’ van Aretha Franklin, ‘The Dark End Of The Street’ (James Carr) en ‘I’m Your Puppet’ (James & Bobby Purify). Zijn laatste soloalbum Do Right Man dateert alweer uit 1994 dus zijn de verwachtingen hoog als er haast “out of the blue” een album van Penn uitkomt. Voor dit nieuwe project werd dan ook niets aan het toeval overgelaten en samen met een uitstekende band werd dit Living On Mercy opgenomen in de befaamde Muscle Shoals Studio in Nashville. De nummers, veelal nieuw, schreef hij samen met o.a. grote namen als Spooner Oldham, Buzz Cason en Wayne Carson. Eindresultaat is een album met 13 tracks die die heerlijke, zwoele “southern soul” uit ademen. Het album opent met de titelsong die meteen richtinggevend is voor de rest van het album; soepel klinkende midtempo soul, prima toetsenwerk en een blazerssectie op de achtergrond. Voeg daarbij dat typisch zuidelijke karakter en een vleugje country en je krijgt een meer dan aangename mix. De thema’s die Penn op dit album aansnijdt zijn universeel en gaan vaak over de liefde in al zijn facetten. Na de titelsong is daar met ‘I’ll See You In My Dreams’ de eerste ballad met backing vocals van Cindy Walker en Marie Lewey, twee dames die we vaker op de achtergrond horen. Met ‘I Do’ krijgen we de eerste “klassieker” tegen; oorspronkelijk door Penn en Spooner Oldham in de jaren ’60 geschreven is deze uitvoering zeer smaakvol waarbij het nummer nog steeds een aardig “crooner”-gehalte behoudt en daardoor wat “vintage” klinkt. Maar op Living On Mercy houdt Penn vooral vast aan midtempo soulnummers zoals ‘Soul Connection’, ‘I Didn’t Hear That Coming’ en ‘Clean Slate’. En nogmaals, zijn begeleidingsband is van hoog niveau en zonder iemand tekort te doen toch even een vermelding van de alom aanwezige toetsenist Clayton Ivey die menig nummer draagt. Het enige nummer dat echt wat vaart in het album brengt is Edge Of Love’ waar de blazerssectie van zijn beste kant laat horen maar het is toch vooral gevuld met rustiger werk zoals ‘What If It Takes To Be True’, ‘Down On Music Row’, ‘Leave It Like You Found It’ en het mooie ‘Blue Motel’. Living On Mercy is een prima album geworden dat natuurlijk wel binnen de veilige lijntjes kleurt. Alle dertien tracks bevinden zich ongeveer in dezelfde muzikale spectrum en roepen een soortgelijke sfeer op maar het is knap dat Penn op deze respectabele leeftijd nog altijd een dergelijk soulalbum kan maken. De nummers luisteren makkelijk weg en mede door de bijdrage van de muzikanten wordt het album naar een hoger niveau getild. Een fijn luisteralbum maar ook een prima album op de achtergrond tijdens een goed gesprek met een lekker biertje in de hand. Veel luisterplezier.

Alex The Astronaut - Theory Absolutely

Beschrijving

Beoordeling 8

Review De 25-jarige singer/songwriter Alexandra Lynn, aka Alex The Astronaut, wordt in Down Under als één van de grote talenten gezien. Sinds 2016 heeft ze met regelmaat singles en een tweetal EP’s uitgebracht maar met The Theory Of Absolutely Nothing is daar het volwaardige debuutalbum. Alex verhuisde van Sydney naar New York om daar onder andere wiskunde te gaan studeren maar vooralsnog overwint dus het muzikale talent. Vanaf de eerste noot word je bevangen door de spontaniteit en ontwapende persoonlijkheid en qua sfeer doe het wellicht denken aan het debuutalbum van Amy McDonald; een aangename mix van Folk, Pop en Singer/songwriter met die puur klinkende oprechtheid. De thema’s die we voorbij horen komen zijn uiteenlopend; van alles wat met volwassen worden te maken, de mooie en donkere kanten van de liefde in tot en met een ongeplande zwangerschap. Vooral de uptempo nummers hebben een Folk-randje waarbij de authentieke stem van Alexandra voor nog wat extra karakter zorgt. Opener ‘Happy Song’ is een heerlijk aanstekelijk nummer maar toch gaat het over een verbroken relatie als we haar horen zingen: “Tonight I need a happy song…. you know that I love you but I think it’s over”. Nummers als ‘Caught In The Middle’, ‘Split The Sky’ (hoe word ik volwassen?) en ‘I Think You’re Great’ (over echte vriendschap) luisteren makkelijk weg en zijn sterke liedjes. Dat ze ook gevoeligere onderwerpen durft te bezingen blijkt wel uit ‘Lost’ dat het verhaal verteld over een ongewenste zwangerschap van twee jeugdige geliefden. Daar tegenover staan wat rustigere nummers zoals het ingetogen en haast akoestische ‘San Francisco’, het melodieuze ‘Banksia’ en de “vintage” klinkende pianoballad ‘Christmas In Yuly’. Een van de mooiste nummers is het gevoelige ‘I Like To Dance’ waarin huiselijk geweld het centrale thema is. (“The first time he pushed me over, walked past, he smashed my phone / I didn't know what to say next, do you know what you would do next?”). Afsluiten doet ze met ‘Outro’, een kort bedankwoordje waar nogmaals de onbevangenheid vanaf straalt als we ze “Hi There It’s Alex, I Hope You Had A Nice Time Listening To My Album. Thank You for staying This Long. Hopefully I will See You Again Sometimes Soon” horen zeggen. En daarmee is het album afgesloten. The Theory Of Absolutely Nothing kent weinig tot geen zwakke plekken en het is natuurlijk geweldig als je het kijken naar Harry Potter films verwerkt als één van de graadmeters hanteert bij het ouder worden (‘Split The Sky’). Het getuigt van sterk schrijverswerk, iets dat hoor het hele album terug te horen is en waarmee de Australische nog maar eens haar talent onderstreept. Een naam die we waarschijnlijk nog vaker gaan horen maar voor nu een prima debuutalbum dat absoluut meer dan één luisterbeurt verdient. Alex The Astronaut is waarschijnlijk een blijvertje. Veel luisterplezier.

Siv Jakobsen - A Temporary Soothing

Label Mattan Records / PIAS

Beoordeling 8,5

Review “What would I write about if I don’t fear the fear inside my bones?”. Deze vraag vormde de basis voor het nieuwe album van de Noorse singer/songwriter Siv Jakobsen. Na haar EP The Lingering en haar goed ontvangen debuutalbum The Nordic Mellos uit 2017 is daar nu met A Temporary Soothing een vervolg. Het album opent met de sprookjesachtige stem van de Noorse Siv die op ‘Fear The Fear’ begeleid wordt door een akoestische gitaar en die ons onmiddellijk deelgenoot maakt van haar gedachten. (“I live in bed at night/ Terrified of tomorrow’s light/ I fear the ghost under the bed”). Vervolgens krijgt het album met ‘Fight Or Flight’ iets meer vaart met mooi subtiel pianospel en gitaarlijnen om daarna op ‘Shine’ en ‘Only Life’ weer ongelofelijk breekbaar te klinken. Samen met producer Chris Bond (o.a. Ben Howard) slaagt de Noorse erin om een muzikale verbinding te maken tussen Ambientachtige nummers en Folk met hier en daar wat traditionele invloeden waarbij het eindresultaat een wat cineastisch karakter krijgt. Overigens ontdekte ze pas tijdens haar studie aan prestigieuze Berklee College Of Music welke muzikale richting ze op wilde. Van een medestudent kreeg ze een pen en een notitieboekje en vervolgens schreef ze zich in voor een cursus songwriting. Inmiddels is dit haar tweede album. Siv weet op A Temporary Soothing moeiteloos sobere, minimalistische nummers af te wisselen met nummers die klinken alsof ze rijk georkestreerd zijn. Eén van de meest sprekende voorbeelden is misschien wel het prachtige ‘Fraud, Failure, waar Siv ons nog maar eens meeneemt in haar onzekerheden en ze een haast filmische soundscape creëert. Zo nu en dan verrast Siv ons als luisteraar toch zoals bij ‘Island’, dat mede dat door de beat waarschijnlijk tot de meest radiovriendelijke track wordt gepromoveerd. Maar het zijn toch vooral de stemmige, melancholieke liedjes die indruk maken en beklijven zoals de titelsong waarbij het mooie instrumentarium prachtig wordt uitgelicht. Na het korte instrumentale ‘Mothecombe’ is er met ‘I Call It Love’ de afsluiter en kunnen we voor de laatste keer van die wonderschone stem genieten. A Temporary Soothing is een prachtig, eigentijds album geworden dat een aangename sfeer ademt met hier en daar wat traditionele invloeden. Siv Jakobsen bewijst wederom over een prachtig stemgeluid te beschikken die volledig tot haar recht komt in deze elegante, haast filmische composities. Veel luisterplezier.

2020 Aug Week 35

2020, Aug. week 34

Jerome Oscar - Breathe Deep

Label Caroline Int.

Beoordeling 8

Review Met zijn eerder uitgebrachte EP’s, waaronder Live In Amsterdam, lichtte hij al een tipje van de sluier van zijn talent. De Britse gitarist, schrijver en zanger Oscar Jerome bracht onlangs zijn debuutalbum Breathe Deep uit, iets waar menig muziekliefhebber reikhalzend naar uit keek. De uit Norfolk afkomstige Oscar bewijst op dit debuutalbum als geen ander muziekstijlen moeiteloos met elkaar te kunnen combineren. Of het nu Jazz is, Soul, R&B en zelfs wat Fusion, dat en nog veel meer komt allemaal voorbij tijdens de elf nummers die er op dit album staan. Na de korte instrumentale intro ‘Searchng for Aliens’ is daar het uiterst groovy en funky klinkende ‘Sun For Someone’ en meteen maken we kennis met Oscar’s kunst om een soort “mash-up” van stijlen te maken. ‘Your Saint’ is wat rustiger met slimme jazzy invloeden en ‘Coy Moon’ is een heerlijk laid-back achtige track die alle haast als sneeuw voor de zon doet verdwijnen. Ook Oscar durft het aan om een instrumentaal nummer op het album te plaatsen; ‘Fkn Happy Days ‘N’That’ is een heerlijke, ruim vijf minuten durende, Jazz-jamsessie waaruit nog maar eens blijkt hoe getalenteerd de Brit is. Jerome is een begenadigd jazzgitarist die op het Trinity Laban Conservatorium zijn vaardigheden verder ontwikkelde en in de jaren daarna met diverse grote namen samenwerkte. Hij behoort tot die nieuwe lichting muzikanten en daarvan is dit debuut het eerste resultaat. Het hoogtepunt van het album is misschien wel ‘Timeless’, waarbij we Lianna La Havas horen die zelf onlangs haar nieuwe album uitbracht. De combinatie van haar diepe en innemende soulstem met het subtiele gitaarspel van Oscar smaakt naar meer. Dat hij ook met aandacht wat nummers op dit debuut plaats die we al eerder op een EP hebben gehoord is logisch; ‘Give Back What You Stole From Me’ (van de gelijknamige eerste EP) en ‘Gravitate’(Live In Amsterdam) zijn muzikale pareltjes die prima op dit album passen. Afsluiter ‘Joy Is You’ is na ‘Timeless’ mijn favoriet; Oscar alleen op zijn gitaar en dit nummer bewijst andermaal dat de invloed van George Benson als inspirator alom aanwezig is. Breathe Deep is een aansprekend debuut van een singer/songwriter én gitarist met een ongekend veelzijdig talent. We doen hem en dit debuutalbum echt te kort als we ons beperken tot het stempel Jazz en Oscar Jerome is een naam waar we de komende jaren vast nog veel van gaan horen. Veel luisterplezier.

Rumer - Nashville Tears

Label Cooking Vinyl

Beoordeling 8,5

Review Ook de release van het vijfde album van de Britse zangeres Rumer heeft op zich laten wachten vanwege Covid-19. Afgelopen weekend was daar dan eindelijk de release van dat nieuwe album Nashville Tears met 15 nummers die oorspronkelijk door de Amerikaanse singer/songwriter Hugh Prestwood zijn geschreven en die nu door Rumer bewerkt zijn. Ze brak meteen door met haar debuutalbum Seasons Of My Soul uit 2010 en de afgelopen jaren is de waardering voor albums alleen maar gegroeid. De Britse zangeres met Pakistaanse roots is inmiddels moeder geworden en was niet erg op zoek naar een nieuwe uitdaging. Toch bracht dit nieuwe project haar genoeg inspiratie om samen met producer Fred Molin deze plaat op te nemen. Op dit nieuwe album Nashville Tears kiest ze dus heel bewust voor vijftien nummers van de Amerikaanse singer/songwriter Hugh Prestwood. In het algemeen misschien een wat onbekende naam maar binnen het genre country is hij een zeer gerespecteerde collega en grote namen als Alison Krauss, Trisha Yearwood en Michael Johnson hebben eerder covers van zijn werk uitgebracht. Strijkers stromen de kamer in bij de eerste noten van opener ’The Fate Of Fireflies’ waarna de prachtige stem van Rumer de rest van de kamer vult. Vervolgens krijgen we een aantal rustige, wat melancholieke songs met de nodige country-invloeden zoals ‘Oklahoma Stray’, ‘Bristlecone Pine’ en ‘June It’s Gonna Happen’ waarbij de Steel-gitaar alom aanwezig is en de nummer rijk gearrangeerd zijn. Soms verandert de sfeer op het album zoals bij het wat broeierige ‘Deep Summer In The Deep South’, waar we duidelijk wat Americana-invloeden terug horen en een nummer als ‘Hard Times For Lovers’ dat iets meer vaart heeft. Maar wat gaandeweg het album bovenal blijkt, is dat de stem van Rumer alleen maar aan kracht heeft gewonnen; ze weet alles smaakvol, harmonieus, warm en elegant te zingen waardoor er over de plaat een soort van glanzend vernislaagje verschijnt. Natuurlijk staan er enkele nummers op die al eerder door andere artiesten gecoverd zijn zoals het prachtige ‘Ghost In This House’ (o.a. Shenandoah), The Song Remembers When’ (Yearwood) en natuurlijk het ingetogen maar ijzersterke ‘That’s That’ (Michael Johnson). Zo wordt het een aangename en haast sierlijke luisterervaring met op het einde nog een tweetal ballads; ‘The Snow White Of Arlington’ en afsluiter ‘Half The Moon’. Rumer heeft op haar eerdere albums al bewezen over een waanzinnig mooie stem te beschikken. Toch lijkt het alsof bij de keuze van deze nummers, die zich op het snijvlak van roots en country bevinden, echt alle puzzelstukjes op zijn plaats vallen. Het is een ode aan de nog steeds levende Prestwood maar het is vooral die prachtige stem die het album draagt. Deze sfeervolle songs worden smaakvol neergezet door Rumer en een vergelijking naar het stemgeluid van Karen Carpenter ligt misschien wel voor de hand. Veel luisterplezier.

Another Sky - I Slept On The Floor

Label Caroline int.

Beoordeling 8,5

Review Ze stuurden al wat singles de ether in ter kennismaking maar nu is daar gelukkig het debuutalbum Slept On The Floor van de Londense formatie Another Sky. De vier leerden elkaar kennen tijdens hun studie aan Goldsmiths University en gaandeweg vormde zich de band. Ieder bracht zijn of haar muzikale inspiratie in, welke varieert van Talk Talk via Joni Mitchell naar Four Tet, met als resultaat dit verfrissende én verrassende debuutalbum. Mooie sferische synths, wat drums en gitaren zorgen voor een rustige opening maar na een kleine minuut ontbrandt de opener ‘How Long?’ in een soort van progrock-achtige track waarbij de hoge stem van zangeres Catrin Vincent meer dan verrassend is en tegen het einde dat vuur ook weer laat doven. Vervolgens is daar de inmiddels uitgebrachte single ‘Fell In Love With The City’, een nummer dat waarschijnlijk door het wat bombastische karakter live goed uit de verf zal komen. Overigens is het stemgeluid van Catrin wel bijzonder want door het haast androgyne geluid word je steeds in vertwijfeling gebracht. Is het mooi, is het angstaanjagend? Feit is de zangeres een onmiskenbaar bijzonder stemgeluid heeft en daarmee noemen we meteen één van de belangrijkste wapens van deze dynamische band. Gaandeweg wordt duidelijk dat de band een act is die zich waarschijnlijk uitermate zal lenen om live te zien want nummers als ‘Brave Face’ en ‘Riverbed’ hebben een ongekende energie en dynamiek. Ook Another Sky doet een duit in het zakje als we het hebben over globale problematiek hebben zoals klimaatverandering. De relatief korte titelsong zorgt voor een soort breekpunt op het album en door het gebruik van de Vocoder krijgt de stem van Catrin een haast buitenaardse klank. ‘Life Was Coing In Through The Blinds’ blijft als een dreigende, donkere donderwolk hangen zonder écht los te barsten en met ‘Tree’ noemen we waarschijnlijk de meest ingetogen track waarbij Catrin ons ongeveer haar complete bereik van haar stem laat horen; van uiterst breekbaar tot een ongelofelijk volume. ‘All Ends’ is de meest rustige track en vormt dan weer een aangenaam contrast met het pakkende ‘Let Us Be Broken’, het beste nummer op het tweede deel. I Slept On The Floor verdient aandacht en Airplay want het is simpelweg een bijzondere plaat en een sterk debuut. Het viertal weet diverse muzikale invloeden als inspiratie te verwerken in hun soms complexe, ietwat bombastische nummers waarbij de stem van zangeres Catrin Vincent de belangrijkste troef is. Het tweede deel is wat ingetogener dan het eerste deel maar het geheel zorgt voor een kleine drie kwartier muziekplezier waarbij de verwachtingen meer dan ingelost zijn.

Rival Consoles - Articulation

Label Erased Tapes

Beoordeling 8,5

Review Rival Consoles, de artiestennaam van Ryan Lee West houdt er een toch wat aparte manier van schrijven van muziek op na. Vanuit daadwerkelijke schetsen visualiseert hij zijn muziek en zo is ook zijn laatste plaat Articulation tot stand gekomen. Als we op de website van Ryan Lee West, AKA Rival Consoles, kijken zien we een scala aan schetsen, grafieken en lijn diagrammen staan die de basis vormen van zijn elektronische tracks. Zelf zegt hij hierover: “Over the past 5 years I have been sketching compositions on paper. Sometimes they are detailed, specific outlines of what I imagine for the music, sometimes they are how I would like a synth to sound, sometimes they are me thinking out loud about the structure of the music I am working on.” Met deze wetenschap is de cover van het nieuwe album Articulation dan ook meer dan logisch. Waar zijn vorige album Persona meer een muzikale vertaling was van menselijk emoties is het hier dus zijn interpretatie van diverse grafische elementen. Opener ‘Vibrations On A String’ is meteen dynamisch en West tovert met de diverse beats en elektronische omgeving tot een pulserende dance. Ook bij ‘Forwardism’ laat hij met slimme breaks, terwijl ‘Melodica’ (de naam zegt het al) veel meer een rustpunt op het album is met een wat ambiente sfeer. Ook een track als ‘ Still Here’ is wat dromerig en iets ingetogener. De titelsong heeft weer wat vaart en West toont zich een meester in het combineren van diverse soorten ritmes tot een hypnotiserend techno eindresultaat. De ruim zeven minuten durende afsluiter ‘Sudden Awareness Of Now’ is waarschijnlijk de beste track; een ijzersterke opbouw en door de sterk variërende beats is dit een plaat die absoluut een hypnotiserend effect op de dansvloer zal hebben. Articulation is een eigentijdse plaat met volop Techno-invloeden waarmee West bewijst weer een topplaat af te kunnen leveren. Hij weet moeiteloos te laveren tussen uptempo, opwindende beats en dromerige ambientklanken waardoor dit album absoluut de handtekening van West mee krijgt. Veel luisterplezier.

2020 Aug Week 33

Kamelot - I Am The Empire: Live In 013

Label Napalm rec./ PIAS

Beoordeling 8,5

Review Kamelot is een Amerikaanse powermetal band opgericht door gitarist Thomas Youngblood. Ondanks dat het een “Amerikaanse” band is zijn ook de Duitse en Zweedse nationaliteit terug te vinden. Kamelot heeft enige wisselingen ondergaan. De twee laatste wisselingen zijn die van zanger Tommy Karevik die in 2012 de Noorse zanger Roy Khan opvolgde. In 2018 nam Alex Landenburg het drumstokje over van Casey Grillo. Na twee eerdere live-opnames is I Am The Empire de eerste live-release voor Karevik en Landenburg. De live-release is uitgebracht als live-album en op Blueray/DVD. Het concert is alweer bijna twee jaar geleden. Op 14 september 2018 hebben de mannen van Kamelot de 013 in Tilburg op zijn kop gezet. Kamelot is een band die enorme energie met zich meebrengt. Die energie is terug te horen op dit live-album. Daarnaast is in de studio goed aan de live-opnames gewerkt. Waar tijdens het concert niet alle partijen altijd evengoed te horen waren, is dat nu wel het geval. Bij een live-release hoort interactie met en het geluid van het publiek. Dit staat de nummers niet in de weg, maar maakt wel dat de energie van het publiek ook hoor- en voelbaar is. Het is een goede studioband, maar live zijn ze waanzinnig. I Am The Empire laat een stel goede muzikanten horen en een Karevik in zijn beste vorm. Hij kan live nog meer dan in de studio en hij kan live er nog een stuk meer gevoel in leggen. De setlist is vooral gericht op de laatste drie albums waardoor er wat fanfavorieten van het Khan-tijdperk ontbreken, maar ‘March of Mephisto’ en ‘Sacrimony (angel of afterlife)’ ontbreken uiteraard niet. Het concert is een aaneenschakeling van hoogtepunten door het hoge energiegehalte en de vele gastartiesten, zoals Lauren Hart (Once Human) op ‘Phantom divine’, Charlotte Wessels (Delain) op ‘Under grey skies’, Elize Ryd (Amaranthe) op ‘Sacrimony (angel of afterlife)’ en Alissa White-Gluz (Arch Enemy) op ‘March of Mephisto’, ‘Sacrimony (angel of afterlife)’ en ‘Liar liar (wasteland monarchy)’. Alle stemmen vloeien mooi samen met die van Karevik. Voor degenen die bij het concert zijn geweest, is het een fantastische herbeleving. Voor degenen die er niet bij waren geeft deze release een mooie weergave van hoe het was. Leuk om te weten is dat de band op 26 februari 2020 heeft aangekondigd dat ze later in het jaar hun eerste boek genaamd Veritas: A Kamelot Legacy uitbrengen. Dit om stil te staan bij het dertigjarig bestaan van de band.

2020 Aug Week 32

Jason Molina - Eight Gates

Label Secretly Canadian

Beoordeling 8

Review Het is al vaker gebeurd en het zal ook zeker niet de laatste keer zijn; een album postuum uitbrengen. Jason Molina was een begenadigd singer/songwriter die wars was van enige commercie en een uitgesproken mening had. Zeven jaar na zijn overlijden is er nu een album met negen nummers die nog niet eerder het daglicht zagen en verzameld zijn op Eight Gates. Molina stond bekend om de sobere composities die vaak puur en eerlijk klonken en voorzien waren van vlijmscherpe teksten. Als artiest was hij introvert en leefde niet het leven van een artiest volgens het “seks-drugs& Rock ’n Roll”-principe. Wel was al enkele jaren bekend dat de uit Ohio afkomstige singer/songwriter een alcoholverslaving had en uiteindelijk ook daadwerkelijk aan leverfalen in 2013 overleed. Dit album met negen nog nooit uitgebracht nummers met een speeltijd van een kleine vijfentwintig minuten is waarschijnlijk echt het definitieve afscheid al weet je dat natuurlijk nooit zeker. Deze opnames stammen uit de jaren 2007/2008 en brengen op zich niets nieuws onder de zon. Het verhaal gaat dat Molina ziek zou zijn geworden door een beet van een giftige spin en tijdens die periode van opsluiting ergens in Londen zijn deze nummers geschreven. Het fluiten van de vogeltjes dat je tussen de tracks door hoort is een ode aan de parkieten die blijkbaar volop in Londen rondvliegen. Na het eerste gefluister van wat vogeltjes is daar meteen die karakteristieke, wat melancholieke sfeer; ‘Whisper Away’ krijgt vorm door de diepe stem van Molina en de subtiele strijkers completeren het fraaie en zeer ingetogen geheel. Vervolgens word je meegenomen in dat minimalistische karakter met nummers als ‘ The Mission’s End’, ‘She Says’ en ‘Old Worry’. Gaandeweg neemt Molina je mee in zijn triestheid en de nummers vormen een aaneenschakeling van weemoedige verhaaltjes. ‘Shadows Answer The Wall’, het enige nummer met drums, en ‘Thistle Blue’ zorgen voor de broodnodige variatie. Al luisterend krijg je ook het idee dat de tracks een soort demo-gehalte hebben en voorzien zijn van een ruw randje. Afsluiter ‘ The Crossroad + The Emptiness’ is wat dat betreft exemplarisch; we horen Molina zeggen “alright, everybody, everybody shut up; This is my record; everybody has goes to sleep, I want to close this song” waarna hij ons in stilte achterlaat. Eight Gates is waarschijnlijk een plaat die vooral waardering zal oproepen bij de fans en liefhebbers van Molina. Voor een kennismaking met deze singer/songwriter is deze uitgave misschien iets minder geschikt. Evengoed zijn het negen liedjes waarmee tussen het gefluit van de vogeltjes ons nog één keer meeneemt in zijn gedachten zoals hij ze jaren geleden heeft vastgelegd.

2020, augustus, week 31

Charley Crockett - Welcome To Hard Times

Label Thirty Tigers

Beoordeling 8

Review Het is toch wel bijzonder te noemen dat de 36-jarige Charley Crockett terug is met een nieuw album. Vorig jaar werd bij hem het Wolff-Parkinson-White syndroom vastgesteld, een aangeboren hartaandoening die hem in combinatie met een aortaklepziekte hem bijna het leven kostte. Een stapje terug doen? Noop, dat kwam niet in het woordenboek van de in Texas geboren Crockett voor. Het gaf hem juist energie en inspiratie voor zijn nieuwe album Welcome To Hard Times waar ook Dan Auerbach nog wat schrijverswerk voor verrichtte. De titel is gebaseerd is gebaseerd op de roman van de Amerikaanse schrijver E.L. Doctorow die later ook nog werd verfilmd met Henry Fonda in de hoodrol. Het boek en de film schetsen de ruwe kant van het Wilde Westen, vol met duistere elemtenen als moord, verkrachting en wraak. Crockett vind dat onze huidige maatschappij er niet veel beter aan toe is. Dertien nummers, waaronder één cover, nemen ons mee naar een werreld vol liefdesverdriet, gokverslaving, het leven als artiest met als eindresultaat een niet al te zonnig wereldbeeld. Crockett opent met de rustig voortkabbelende titelsong met een aangename “saloon-piano” op de achtergrond en de geboren Texaan neemt ons meteen mee in zijn visie op de wereld: “Life's a casino, I'm tellin' you / And everybody's playin': boys and girls / Women, children, me, and you / The dice are loaded and everything's fixed/ Even a hobo would tell you this”. De dertien songs zijn onmiskbaar doorspekt met Americana en Country-invloeden en met de band die hij voor dit album samenstelde weet hij ergens ook nog wat “crooner”-invloeden te verwerken. We komen lekker uptempo nummers tegen als ‘Run Horse Run’ en ‘Paint It Blue’ maar over het algemeen zijn het wat midtempo songs waar je al luisterend het gevoel krijgt op een paard te zitten en stapvoets door de woestijn in Arizona aan het lopen bent. Binnen dat wat donkere en sombere decor is er het rustige en romantische ‘Don’t Cry’, de meezinger ‘Lilly My Dear’ waarop het aangenaam meedijnen is en de karkateristieke Country-song ‘Heads You Win’ waarop Crockett nog maar eens wat zwartgallige humor met ons deelt. Ook ‘The Man That Time Forget’ is zo’n typisch lome song die past in dat desolate landschap in het zuiden van de VS. De al eerder genoemde piano horen we ook terug op ‘Tennessee Special’, een soort blauwdruk van de sfeer op dit album.Het wat meer blues-achtige ‘Rainin’ In My Heart’ is misschien wel het beste nummer op het album en de warme, wat donkere stem blijkt perfect te passen. De enige cover op dit album is Red Lane’s wat donkere ‘Blackjack County Chain’ over wraak in een westernstadje. Welcome To Hard Times is niet zo maar een Country-plaat geworden. Daar doe je de Amerikaan mee tekort. Hij weet een soort van fimische draai aan het album te geven en soms krijg je wel het gevoel dat hij als een soort voice-over bij een Western fungeert. Voeg daarbij die wat donkere, melancholische sfeer en je hebt een bijzonder album. Check daarom ook de inmiddels uitgekomen video’s want dat zijn op zich staande verhalen in dat Wilde Westen van de VS. Veel luisterplezier.

Avery Plains - SoOn

Beoordeling 8

Review Vijf jaar na hun debuut is de Nederlandse Rock-formatie Avery Plains terug met een nieuw album. De titel SoOn is misschien wat cryptisch; heeft het met de toekomst te maken of is het een soort verwijzing naar het woord “spoedig”? Afgelopen donderdag was in hun “thuisstad” Groningen de releaseparty en nu is de plaat voor iedereen bereikbaar. De band opent met het werkelijk knallende ‘Two Sad Wings’ waardoor je het gevoel krijgt dat de lucht uit de longen geperst wordt. Maar gaandeweg ontdek je de gelaagdheid van deze ijzersterke track en vloeit de energie uit je speakers. De band heeft in de afgelopen jaren een metamorfose qua samenstelling ondergaan en is nu eigenlijk een viertal, bestaande uit Jurgen Veenstra (gitaar, zang), Kay Tjassing (bas, zang), John Krol (gitaar) en Michel Weber (drums, zang). Na de opener is daar de relatief korte titelsong; ook weer een sterke gitaarsong door de vele tempowisselingen en breaks maar met een kleine 2 minuten wellicht wat aan de korte kant. Met ‘A Song Of My Own Rising’ heeft de band weer mijn volledige aandacht; de ietwat psychedelische gitaar en de wat langgerekte vocalen geven het nummer een extra dimensie. Het viertal heeft na de wat lange afwezigheid voldoende creativiteit ontwikkeld om een album af t leveren die een mix vorm van Rock, Noise, Psychedlische Rock en nog wat stijlen want we doen Avery Plains te kort om ze in één hoekje te plaatsen. ‘All Be Unstabilized’, ‘Leaping For Throats’ en ‘We Are the Crippled Kind’ zijn aangenaam stevige songs en bij ‘Blancmange Blancmange’ is die ongekende intensiteit van de opener weer terug. Bijzondere track is wel ‘Bounces For Kay’; een haast akoestische song waarbij alles erg Lo-Fi klinkt alsof het in “one take” op de plaat is gezet. Na al dit uitgekiende en uitgebalanceerde gitaargeluid is daar de verrassende afsluiter; het akoestische ‘ History Of Failure’ is een mooi natuurlijk rustpunt en daarmee bewijst de band nog maar eens hoe veelzijdig het is. De elf songs zijn ongekend melodieus en geven de vier bandleden ruimte om te excelleren. Of het nu het wat schurende stemgeluid is van Veenstra of het virtuoze gitaarspel van Krol, ieder pakt zijn rol. Binnen die drie kwartier speeltijd valt er veel moois te ontdekken en met SoOn levert de band een plaat van internationale allure af. Laten we hopen dat we voor een volgende plaat niet zo lang hoeven te wachten. Veel luisterplezier.

JARV IS.... - Beyond The Pale

Label Beggars/ BMG

Beoordeling 8

Review Medio jaren ’90 kende de Britse band Pulp hun hoogtijdagen. De band, geformeerd rondom frontman Jarvis Cocker, was in Engeland zeer populair maar kende ook daar buiten enkele hits zoals ‘DISCO 2000’ en ‘Common People. Na het uiteenvallen van de band in 2001 maakte hij nog wat soloplaten maar was toch vooral succesvol als dj bij de BBC. Hoe verrassend is het dan om haast “out of the blue” en nieuw album te zien verschijnen van Cocker. ‘Save The Whale’ doet onze wenkbrauwen wat fronzen; Cocker met een uiterst diepe stem op wat trip-hop achtige klanken en ritme die ons nog maar eens bewust maakt van de huidige klimaatproblematiek. Na deze prima opener is er ineens de herkenning; met het uptempo en wat nerveuze ‘Must I Evolve’ is daar ineens de evolutietheorie als thema en we horen Cocker “maybe a small bang, actually more of a pop” zingen. Zo kunnen we niet anders constateren dat de Brit behoorlijk maatschappelijk betrokken is op dit nieuwe album en misschien is dat wel het antwoord op de titel JARV IS……. Opvallend is dat Cocker voor dit album een complete band heeft samengesteld en dat horen we terug in de productie. Uiteraard pakt hij terug naar de jaren ’80 zoals bij ‘Am I Missing Something’ en met de ruim zes minuten durende afsluiter ‘Children Of The Echo’ noemen we de meest bijzondere track; de stem van Cocker krijgt door achtergrondzangeres Serafina Steer een echo en dat in combinatie met de nodige vervormingen voor een wat psychedelisch karakter zorgt. Eén van de opvallende kenmerken van dit album is dat hij naast een voltallige band, inclusief strijkers, vaak gebruik maakt van dameskoortjes op de achtergrond; het contrast met zijn stem die overeenkomsten vertoond met Leonard Cohen zorgt voor aangename spanning. De prima en dansbare track ‘House Music All Night Long’ is hier een mooi voorbeeld en natuurlijk horen we hier wat invloeden uit de jaren ’90. Dat Cocker nog steeds een veelzijdige singer/songwriter is blijkt wel uit het onheilspellende ‘Sometimes I Am Pharoah’ dat een heerlijk contrast vormt met de haast vertellende ballad ‘Swanky Modes’. JARV IS….. is waarschijnlijk een heuse comeback die velen van ons niet aan hadden zien komen. Soms wat experimenteel maar vooral tekstueel goed en muzikaal is het onderhoudend en zelfverzekerd. De zeven nummers tikken een speeltijd van een kleine veertig minuten aan en daarmee kleurt Jarvis Cocker alias JARV IS…. toch weel lekker buiten de lijntjes. Veel luisterplezier.

2020 Juli Week 30

Seasick Steve - Love & Peace

Label V2 Records

Beoordeling 8

Review De man wiens carrière nog altijd opzien baart is terug met zijn tiende album! De eigenzinnige Bluesrocker Seasick Steve brengt Love & Peace uit, een titel die we niet zo snel met hem zouden associëren maar waarvan hij zelf zegt: “In these crazy times seems to me there just ain’t enough love and peace to go around. I ain’t exactly sure what this here record got to do with love and peace, but I figured I’d call it that anyways”. De man die waarschijnlijk inmiddels op elk festival ter wereld wel een keer heeft opgetreden opent ijzersterk met de titelsong; na een kort gesproken intro is het Steve met zijn gitaar en zijn vaste compaan Dan Magnusson (a.k.a. Crazy Dan) op drums met de titeltrack die zich ergens op het snijvlak van Blues en Americana bevindt. Vervolgens is het Blues met een hoofdletter “B” met ‘Regular Man’; Steve doet nog maar eens een keer aan zelfreflectie al weten we inmiddels dat we zijn levensverhaal op sommige onderdelen toch met een korreltje zout moeten nemen. ‘Toes In The Mud’ rockt weer heerlijk met een verrassende akoestische break en dat Steve nog steeds een liefhebber van de Boogie is blijkt wel uit het ‘Ain’t Nothin’Like The Boogie’ met wat leuke muzikale nuances. Verder zijn nummers als ‘Clock Is Running’ en het midtempo ‘Church Of Me’ typische Seasick Steve-tracks. Ook typisch Steve is dat alle nummers voor dit album ook weer analoog zijn opgenomen, gemixt en verder afgewerkt. (“Old skool’, no computer”) Maar de opvolger van Can U Cook? kent ook momenten van rust. ‘I Will Do For You’ is één van de rustigere nummers maar nog altijd weet de bebaarde Amerikaan zijn gitaar als een soort van tweede stem te gebruiken. Met het klein gehouden en vrijwel akoestische ‘Carni Days’, één van de sterkste songs van dit album, kijkt hij nog eens terug naar de tijden van de rondreizende kermissen in de VS ( Maybe today you'll meet a pretty girl / As she give you the look, you can give her the world / Give her free tickets on a Ferris wheel ). Natuurlijk mag een ode aan zijn vrouw niet ontbreken en ‘My Woman’ is dan die Blues ballad met een vleugje soul. Afsluiten doet Steve met ‘Mercy’; het is Steve met zijn gitaar en helemaal vertrouwen in een goede afloop heeft hij niet als we hem horen zingen: “I do believe that you put a witch's spell on me”. Met Love & Peace is niet veel mis; het is een plaat zoals we die verwachten van deze bebaarde Bluesman; hier en daar stevige Blues met bekende uitstapjes naar de Boogie maar ook zo nu een momentje van muzikale bezinning. Wederom een prima plaat waarbij de kern bestaat uit gitaar, drums en de stem van Seasick Steve. Veel luisterplezier.

Krista Shows - Prone To Wander

Label Frumabuv Records

Beoordeling 8,5

Review Het zal je maar gebeuren; heb je al je het al geld dat je in tien maanden werken als serveerster in het opnemen van een album gestoken, is daar ineens die pandemie. Toch heeft het debuutalbum Prone To Wonder van de Amerikaanse singer/songwriter Krista Shows inmiddels onze aandacht getrokken. Covid-19 heeft een ongekende impact op de totale muziekindustrie. Releases worden naar voren gehaald of juist verschoven en logistiek is ook alles anders. Ook voor de Amerikaanse singer/songwriter Krista Shows ziet de wereld er helemaal anders uit dan ze kon vermoeden. Met haar verdiende geld als serveerster kreeg ze de gelegenheid om haar debuutalbum op te nemen met producer Stu Cole en een aantal prima muzikanten. In de Dial Back Sound in Mississippi nam ze haar debuutalbum Prone To Wonder op en de tien tracks vallen meteen op door hun muzikale volwassenheid. De eerste dertig seconden is daar misschien nog enige twijfel en fronsen we misschien onze wenkbrauwen maar dan weten we het zeker; het diepe timbre van het stemgeluid behoort absoluut tot een vrouwelijke zangeres toe. Met de opener ‘For Whom The Bell Tolls’ maken we kennis met die authentieke en nu al wat doorleefd klinkende stem van de pas 31-jarige Krista. Vervolgens verrast ze ons met het innemende ‘Ain’t Your Fault’ en het melancholieke ‘Hell Or High Water’ en wat meteen opvalt is haar volwassen manier van tekst schrijven en de maatschappelijke betrokkenheid. Na deze sterke opening krijgen we met ‘Glory Glory’ het eerste uptempo nummer. Een wat Honky-Tonk-achtige track met ook nog wat gospel invloeden en weer neemt ze ons mee naar dat zuidelijke deel van de VS (“While I skinny dip in the Mississip / And wash all my sins away”) waar ze opgroeide en haar roots zich bevinden. Die afkomst is ook duidelijk in de wat treurige titelsong maar evengoed weet ze samen met haar bandleden én haar stem hier geen tranentrekker van te maken. Het mooie van dit debuut is dat Krista in staat is om binnen dat gestigmatiseerde genre Country toch al een volwassen eigen sound neer te zetten. Want ook het uiterst dansbare ‘Twenty-Two’ met onmiskenbare Country-kenmerken weet ze toch naar haar hand te zetten zonder die bekende zoete glazuurlaag die we zo vaak horen bij artiesten uit steden als Memphis en Nashville. Het midtempo ‘It Is Gone’ is mooi door eenvoud en het thema eenzaamheid sijpelt door de tekst heen en het gemis van een vriend of dierbare is duidelijk hoorbaar in ‘Lanie’s Song’ als we haar “And my heart aches every single day / At a yellow rose or a red headed babe / And there lies a hole down in my soul / That you only fill, I miss you still” horen zingen. Persoonlijk vind ik het laatste deel van dit debuut het beste; ‘Orphan Land’ is prachtig en met de vrijwel akoestische afsluiter ‘Full Of Sin’ deelt ze haar persoonlijke overpeinzingen nog eens met ons (“I am a girl that’s full of sin / I’ve done some harm, less outward than in / I drink and I smoke, I play music with friends / I have no regard, my mercy runs thin”. De Amerikaanse heeft een stemgeluid dat je na één luisterbeurt uit duizenden zult herkennen. Die authenticiteit én haar talent om mooie liedjes en teksten te kunnen schrijven zorgt ervoor dat dit debuut ver boven het gemiddelde maaiveld uitsteekt. De nieuwsgierigheid naar meer materiaal is prominent aanwezig want Prone To Wonder is een hele mooie plaat geworden die de nodige aandacht verdient. Veel luisterplezier.

Giant Sand - Ramp (Re-issue)

Label Fire Records

Beoordeling 8,5

Review Giant Sand is zo’n band waarvan iedereen wel eens ooit gehoord heeft. Al was het maar vanwege de grote inspirator van de band, Howe Gelb. Hun muziek wordt vaak geassocieerd met de atmosfeer van die zuidelijke staten van de VS waar het zo schroeiend heet kan zijn. Ramp, één van de albums uit begin jaren ’90 krijgt nu een bijzondere re-issue met bonus-cd. Gelb heeft door de jaren heen een muzikale ontdekkingstocht gemaakt, zowel solo als met zijn bands. Uit Tucson, Arizona komt Giant Sand, de band die door de jaren heen talrijke bezettingen heeft gekend maar eigenlijk is Gelb altijd de persoon geweest waar het om draait; hij is het creatieve brein achter de band uit dat zuidelijke deel van de Verenigde Staten met staten als Arizona, Texas, New Mexico waar in de jaren ’80 en ’90 het genre Americana ontstaat. Giant Sand is een van die bands die dit genre omarmt maar evengoed geassocieerd wordt met Alt-Country, Roots Rock. Ramp, dat oorspronkelijk in 1991 uitkwam, wordt als een belangrijk album uit de rijke discografie van de band gezien en toont de veelzijdigheid van Gelb. Het heeft een aantal heerlijke Roots-rockers zoals opener ‘Warm Storm’, ‘Romance Of Falling’, ‘Patsy’s Blues en ‘Always Horses Coming’. Nummers die zo nu en dan lekker ruig klinken en waarbij de gitaren spreken! Maar Ramp is veel meer dan die stevige songs. Luister maar eens naar de cover van Jim Reeves onvervalste “crooner” ‘Welcome To My Word’ met een bijdrage van Pappy Allen. Maar ook met een track als ‘Anti-Shadow’ kleurt de band aangenaam buiten de lijntjes, met het korte ‘Jazzer Snipe’ wanen we ons in een Jazzcafé en ‘Neon Filler’ is een aangename piano-popsong zoals we ze kennen van Lou Reed. Natuurlijk mag Country niet ontbreken en met ‘Seldom Matters’ schotelt Gelb ons een meer klassieke Country-song voor terwijl we met ‘Nowhere’ het gevoel hebben in een kroeg staan. Hoe divers maar evengoed veelzijdig het gezelschap Giant Sand in die periode was blijkt wel uit het feit dat destijds John Convertino op drums en Joey Burns (Contrabas) deel uit maakten van de band. Later gingen ze samen verder en hadden en hebben ze nog steeds succes als Calexico. Ook horen we op Ramp de ex-vrouw Paula Jean Brown op bas die ook nog kort lid was van The Go Go’s. Ramp heeft al eens een keer een heruitgave gehad maar deze editie is toch wel speciaal omdat er ook een bonus-cd bij zit met materiaal uit 1991; de Mad Dog Sessions uit 1991. Zeven nummers die Howe Gelb, John Convertino en Joey Burns op 30 januari 1991 live spelen in deze studio’s in Venice Beach. Deze nieuwe uitgave is een must-have voor alle fans. Helemaal afgestoft en opgepoetst en nog eens voorzien van een boekje met inner-lines geschreven door Mojo’s Dave Henderson is dit een mooie uitgave. Maar ook voor diegene die Giant Sand nog niet goed kennis is dit een piekfijne release om aan te schaffen want de muziek heeft nog niets van zijn glans verloren en klinkt nog steeds eigentijds. Veel luisterplezier.

2020 Juli Week 29

Lianna La Havas - Lianna La Havas

Label Warner Music

Beoordeling 9

Review Lianna La Havas is terug naar een afwezigheid van vijf jaar! Dit nieuwe titelloze album, haar derde, weerspiegelt beter dan ooit haar persoonlijke verhaal zoals ze onlangs in een interview aangaf. Met Lianne La Havas weet je dat je geen dampende floorfillers gaat verwachten. De voormalige protegé van Prince (we horen Lianne op Art Official Age uit 2014) staat bekend om haar ingetogen singer/songwriter-liedjes waar de Soul vorm krijgt door haar prachtige stem en de wat jazzy klinkende gitaar. Daar waar de vorige twee albums (Is Your Love Big Enough en Blood) titels meekregen is dit derde album titelloos omdat het volgens Lianne het meest persoonlijke verhaal vertelt en het nu tijd is om een album gewoon Lianna La Havas te noemen. Dat persoonlijke horen we in de teksten en voelen we in de nummers terug want de uiteindelijk gevonden liefde wordt op dit album verder uitgebouwd maar kent geen happy end. Het mooie van de muziek van Lianna La Havas is dat het over een soort van puurheid beschikt; het klinkt niet overgeproduced maar veel meer oprecht. Wat dat betreft worden we met de albumopener ‘Bittersweet’ wel wat op het verkeerde been gezet want deze single valt toch wel een beetje in de categorie “silky-soul”. Evengoed maken we weer kennis met die fabelachtige stem die een haast onuitputbaar bereikbaar lijkt te hebben. Vervolgens pakt ze terug naar die wat intieme, jazzy stijl en krijgen we enkele nummers die betrekking hebben op die oorspronkelijk ontluikende Liefde. ‘Read My Mind’ (“Oh, no, you're everywhere that I go / In my head again, oh, stuck in my head again”) is mooi maar ‘Green Papaya’ is werkelijk prachtig; de innemende stem en de gitaar dansen als het ware subtiel om elkaar. Met een wat funky gitaar op de achtergrond slaat bij het midtempo ‘Can’t Fight’ de twijfel alweer toe en bij ‘Paper Thin’ horen we vertwijfeling in de stem. Het is absoluut één van de hoogtepunten van dit album. Halverwege het album is daar ineens ‘Out Of Your Mind’, een minuut durende interlude dat voor een soort van breekpunt op het album zorgt. Vervolgens is daar haar interpretatie van Radiohead’s ‘Weird Fishes’, ook één van de betere tracks op dit album. We horen wat meer drumwerk en percussie en halverwege een heuse “break” met als eindresultaat dat dit misschien wel het spannendste en meest poppy nummer op het album is. Overigens schreef ze ook op dit album veel materiaal samen met Aqualung met wie ze al eerder samen werkte. Bij het soulvolle en midtempo ‘Please Don’t Make Me Cry’ is er alom twijfel of de liefde zal standhouden en bij het zeer gevarieerde ‘Seven Times’ heeft ze haar conclusie getrokken (“You didn’t pay your rent, so I guess you’ll be leaving”). Tegen het einde is daar het prachtig ingetogen ‘Courage’, een nummer dat door haar stem gedragen wordt en waarbij ze wordt begeleid op een enkele gitaar. Met afsluiter ‘Sour Flower’, het verwerkingsnummer van die verloren liefde, bewijst Lianna La Havas nog maar eens over wat een bijzonder talent én stem ze beschikt. Ruim zes minuten puur (soul)genot Als Lianna La Havas al geen gevestigde naam was, dan wordt ze dat vast met dit derde album. Omringd door een aantal fantastische muzikanten zoals Sam Crowe (keys), drummer Mark Guiliana en anderen is dit een album geworden van erg hoog niveau. Een soulplaat die in ieder muziekkast hoort te staan en laten we hopen dat het niet weer vijf jaar duurt voordat Lianna inspiratie heeft gevonden voor een nieuw album. Veel luisterplezier.

Julian Taylor - The Ridge

Label Howling Turtle Records

Beoordeling 8,5

Review Vorig jaar bracht hij met zijn band nog het zeer goed ontvangen album Avalanche uit, nu komt de Canadese singer/songwriter en gitarist Julian Taylor met een nieuw soloalbum. The Ridge is een verzameling van acht prachtig ingetogen liedjes waarmee de Canadees ons meeneemt in zijn herinneringen. Ook de release van The Ridge is naar voren gehaald. Taylor zegt hierover: “Ik hoop dat mensen troost kunnen vinden in deze muziek, de muziek is gemaakt om je naar binnen te trekken en je hart echt te raken.” De Canadees, met Toronto als thuisbasis, is een soort van muzikale kameleon. Nadat zijn band Staggered Crossing er in 2011 mee ophield besloot Taylor solo verder te gaan. Maar naast zijn solowerk maakte hij een aantal albums met zijn vaste band. Waar hij zich normaal begeeft binnen de R&B, Blues en Soul kiest hij voor dit nieuwe soloalbum The Ridge voor een veel meer ingetogen setting, Natuurlijk zijn Folk, Soul en wat R&B altijd dichtbij maar hij weet met zijn creatieve kracht de diverse stijlen hier prachtig samen te smelten en laat zich niet verleiden om zich vast te pinnen op een specifieke stijl. De thema’s zijn allemaal niet ingewikkeld maar wel universeel. Hoop en liefde komen voorbij in de stijlvolle ballad ‘Over The Moon’ en misschien onbedoeld heeft ‘Human Race’ betrekking op het meest actuele thema van dit moment; met deels Mohawk en West-Indië roots is het niet vreemd dat Traylor zich niet altijd begrepen voelde. Die twijfel loopt als een soort rode draad door het album en komt ook terug op het mooie en wat melancholisch is ‘Ballad Of The Young Troubadour’. Voor dit album kreeg hij hulp van zijn neven Gene en Barry Diabo en een aantal zorgvuldig gekozen gastmuzikanten zoals Derek Downham op de Dobro, Kevin Fox op Cello, Burke Caroll op Pedal Steel. Miranda Mulholland op viool en de backing vocals van Sheila Carabine en Amanda Walther. Het grotendeels akoestische ‘Be With You’ laat de meest gevoelige kant van Taylor zien en met het vlotte ‘Love Enough’ is daar ineens een vleugje Tex-Mex. De opener The Ridge vertelt over zijn jeugdherinneringen die hij vaak in British Columbia doorbracht. Het is met recht de titelsong van dit album geworden, met een wat Folkachtig karakter, waar alle instrumenten prachtig in balans zijn. De bijbehorende video is mooi en persoonlijk. Het enige minpunt is dat The Ridge maar acht nummers telt; met deze kwaliteit en diversiteit hadden het er ook zestien mogen zijn. Het album verveelt geen moment, iets wat toe te schrijven is aan de creativiteit en muzikaliteit van Taylor. Overigens wordt een deel van de opbrengst van dit album gedoneerd. Een heel mooi album dat oprecht en puur klinkt. Veel luisterplezier.

Soko - Feel Feelings

Label Because Music

Beoordeling 7,5

Review Feel Feelings is de titel van het derde album van Soko (Stéphanie Sokolinski) dat onlangs uitkwam na een muzikale stile van een kleine vijf jaar. Met Feel Feelings keert ze terug naar de Dreampop. Twaalf nummers die wat zwoel klinken en een soort van deken van sensualiteit over zich hebben. Met de opener ‘Are You A Magician’ is die richting meteen duidelijk. Een rustige melodie, wat psychedelisch klinkende gitaren en af en toe de snik in de tem van Soko. Toch wordt die sensualiteit het best geportretteerd als ze die ene keer in haar moedertaal zingt; op het in het Frans gezongen ‘Blasphemie’ klinkt Soko als een eigentijdse Serge Gainsbourg. Voorafgaand aan dit album verbleef de in LA woonachtige Soko een week lang in de gerenommeerde Hogffman-instituut waar ze een programma volgde om negatieve ervaringen en gedragen uit haar kindertijd te elimineren. Daarna volgde een periode van celibatair leven en binnen die nieuwe werkelijkheid vond ze de inspiratie voor dit nieuwe album. ‘Looking For Love’ is misschien wel het meest uitgebalanceerde nummer op dit nieuwe album. Al luisterend krijg je hier en daar het idee dat de Francaise ergens de randen opzoekt van sensualiteit, verleiding en erotiek bij nummers als ’Oh, To Be A Rainbow’ en ‘Let Me Adore You’. Ook wanneer Soko een maatschappelijk probleem als huiselijk geweld benoemd in ‘Quiet Storm’ blijft ze volharden in dezelfde sound terwijl dit bij uitstek een onderwerp is dat je wat vinniger weg kunt zetten. Eén van de uitzonderingen is ‘Replacaeble Hearts’, een soort van “spoken lyric”, en juist hier weet ze wel die spanningsboog te creëren. Ook de afsluiter ‘Hurt Me With Your Ego’ is geslaagd; nog steeds horen we een verleidelijke Soko maar hier wordt ze slechts deels begeleidt door een akoestische gitaar waardoor het liedje wat klein blijft. Feel Feelings is een album dat wat luisterbeurten nodig heeft. Soko slaagt er goed die intieme, sensuele sfeer te creëren met maar daarbinnen horen we niet veel variatie tussen de twaalf nummers. De kans dat je het album niet helemaal afluistert is dan ook aanwezig. Mooie nummers als ‘Replacaeble Heads’, ‘Looking For Love’ en ‘Hurt me With Your Ego’ zijn de luistertips. Veel luisterplezier!

2020 Juli Week 28

Lara Taubman - Revelation

Label Wolfe Island Records

Beoordeling 8

Review In de VS werd ze onlangs omschreven als ‘an outlaw folk Americana musician’. Ongeveer vier jaar geleden kon ze de lokroep om een album op te nemen niet meer weerstaan en begon het schrijversproces van het debuutalbum Revelation van de Amerikaanse singer/songwriter Lara Taubman. Het album wordt sterk geopend met ‘Sound Of Heartbreak’, het nummer dat misschien wel het dichtst bij de wat traditionele en melancholieke Folk/Americana staat. Gitaar, viool, mandoline en Pedal Steel zijn sfeerbepalend maar staan wel in dienst van de innemende stem van de New Yorkse. Ze is opgegroeid in Virginia omringd door muziek maar ze bouwde een carrière op als curator en binnen de artistieke wereld. Samen met multi-instrumentalist en producer Hugh Christopher Brown maakte ze dit debuutalbum. Vervolgens volgen er twee mooie ballads waarbij vooral de keuze van instrumenten bepalend is; ‘Desert Boy’ is een mooie en innemende ballad met Brown op piano en orgel en de backing vocals van Sarah McDermott terwijl bij ‘The Conversation’ de banjo op de achtergrond medebepalend is. Met ‘Heartbreak Garden’ krijgen we een breekpunt; het nummer begint aanvankelijk akoestisch maar wordt gaandeweg uitgebouwd tot een nummer dat de sfeer van de jaren ’70 ademt. Ook het soulvolle ‘Hook Up’ heeft nét wat meer tempo dan de nummers in het begin én is misschien wel een van de beste tracks van dit debuutalbum. Ook ‘Cold Side Of Spring’ heeft dat aangename ‘Americana’-karakter over zich, overigens zonder echt broeiend te worden. Op het laatste deel van Revelation pakt de Amerikaanse weer terug naar het geluid van het begin van het album. ‘Akureyri’ is een mooi klein liefdesliedje met een hoofdrol voor Joey Wright op mandoline en met het tekstueel knappe ‘Snakes In The Snow’ lijkt Lara nog een keer terug te pakken op de wat traditionelere Folk. De titelsong is ook de afsluiter; volledig in stijl horen we Lara zichzelf op de akoestische gitaar begeleiden en bewijst ze voor eens en altijd over een prachtig stemgeluid te beschikken. Revelation is een geslaagd debuut met een mooi subtiel instrumentarium en Lara laat horen over een groot singer/songwriter talent te beschikken. Knap dat je op je debuut dergelijke melodieën kunt schrijven waarbij de details vaak bepalend zijn als je de liedjes bewust klein probeert te houden. Producer Brown verdient een groot compliment voor zijn aandeel maar ook voor de klasse muzikanten die hij bij elkaar bracht en die aan dit debuutalbum hebben meegewerkt. Een mooie, sfeervolle en innemende plaat. Veel luisterplezier.

Doogie Poole - This Freelancer's Blues

Label Wharf Cat Records

Beoordeling 8

Review De New Yorkse “Crooner” Doogie Poole is terug met zijn tweede album The Freelancer’s Blues. Drie jaar na zijn debuut Wideass Highway is de Amerikaan met zijn diepe, donkere stem terug en zo nu en dan drijft hij een beetje de spot met de hedendaagse samenleving. Het album opent sterk met het midtempo ‘Vaping On The Jobs’; drums en keys zorgen voor het fundament voor dit nummer waarin de drie karakters die het verhaal vormen (Michelle, Danny en Deena) dicht bij Poole zelf staan. Met een diep en donker stemgeluid dat klinkt als een combinatie van dat van Elvis Costello, Jim Reeves en Roy Orbison is vrijwel elk nummer doorspekt van melancholie. Voeg daarbij de vrijwel overal aanwezige steelgitaar die haast huilend aanwezig is en de mistroostige signatuur van de Amerikaan is gezet. Country loop als een rode draad door The Freelancer’s Blues en na deze prima opening van het album speelt hij met ‘Claire’ voor de eerste keer deze kaart. Het nummer klinkt doorleefd en staat bol van de dramatiek, iets wat we ook horen bij een nummer als ‘These Drugs Aren’t Working Anymore’ en bij de titelsong. Het klinkt soms wat vreemd anno 2020 maar de combinatie werkt en Poole komt er gewoon mee weg. Een beetje ironie horen we toch wel bij ‘Buddhist For A Couple Days’ en ook bij het rustige ‘Natural Touch’ dat vertelt over de onhandigheid van daten in deze periode. Toch zijn er nummers waarbij het countrygehalte naar de achtergrond wordt verdreven zoals bij de opener en waar Poole dus bewijst een prima singer/songwriter te zijn. ‘Los Angeles’ is een hoogtepunt van dit album en een nummer als ‘The Who’s Who Of Who Cares’ is zou zo maar kunnen passen in het oeuvre van Springsteen. Uiteraard is het stemgeluid van deze New Yorker anders maar toch klopt het geheel wel. Meest bijzondere track is waarschijnlijk ‘To Not Have A Brain’, een rustige wals, waar Poole de dramatiek misschien zelfs wel iets te verder doortrekt. Het mooie op The Freelancer’s Blues is dat Poole in staat is om het herkenbare geluid en structuren van Country naar zijn eigen hand te zetten en er zijn eigen twist en invulling aan te geven. Anders gezegd; we kunnen de man uit Brooklyn niet in een hoekje plaatsen. Sympathie voor de “working class” en hier en daar de nodige psychedelica zorgen voor een geslaagd en niet alledaags album dat het ontdekken meer dan waard is. Veel luisterplezier.

Haim - Woman In Music Pt. III

Label Polydor

Beoordeling 8,5

Review De drie zussen Danielle, Alana en Este Haim maakten in 2013 indruk met hun debuutalbum Days Are Gone. De voelen zich alles behalve dan een ‘Girlband’ (Alana Haim zij ooit: “When People Call Us A Girl Band, I Take It As An Insult”) en ze hadden hits met ‘The Wire’ en ‘Forever’. Hun nieuwste album, Women In Music Pt. III, kende ook wat vertraging vanwege Covid-19 maar is gelukkig inmiddels overal verkrijgbaar. . Het meest opvallende van dit derde album is dat de drie zussen iets meer variatie aan weten te brengen in het karakter van de liedjes. Dat betekent overigens niet dat de vorige albums niet goed waren; het tegendeel is waar maar met Women In Music Pt. III nemen ze iets meer afstand van die softrock-sound, de troef die toch vooral op de eerste twee albums werd uitgespeeld. Dus iets minder een déjà-vu naar het geluid van Fleetwood Mac en daar tegenover een verzameling liedjes die wat veelzijdiger zijn. Neem nu de opener ‘Los Angeles’, een soort ode aan de stad waar hun roots toch wel liggen; met een jazzy saxofoon wordt het nummer opgebouwd met een atypische melodielijn waardoor het dit nummer met recht een verrassende opener is. Ook een nummer als ‘I Know Alone’ klinkt erg eigentijds en ook hiermee kleur het Californische trio fijn buiten de lijntjes. Met ‘3 AM’ maken ze zelfs een voorzichtig uitstapje naar iets wat op Hip-Hop lijkt en bij ‘Another Try’ horen we toch echt wat reggae terug. Dat betekent niet dat ze hun succesformule helemaal naast zich hebben neergelegd want de combinatie van tempowisselingen, meerstemmigheid, vlot lopende vocalen en dat allemaal verpakt in een strakke compositie blijft ook op dit derde album gehandhaafd. Nummers als de vooruitgesnelde single ‘The Steps’, ‘All That Ever Matter’ en ook de huidige single ‘Don’t Wanna’ zijn weer voorzien van dat ietwat retro klinkende rockrandje. Hier en daar voegen de zussen ook nog wat humor toe; ‘Up From A Dream’, één van de sterkere nummers, begint met een onvervalste geeuw maar de kracht zit in de strakke baslijn. Het vrij korte ‘Man From The Magazine’ verteld over de vaak wat seksistisch getinte vragen die de dames in interviews gesteld krijgen. De kracht van Haim ligt natuurlijk in die drie mooie stemmen die elkaar perfect aanvullen en op de twee vorige albums al bewezen dat ze in harmonie een krachtige troef zijn. Danielle Haim, die nog wat zelfverzekerder klinkt en ook op dit derde album prachtig wordt ondersteund door Alana en Este. ‘Learning On You’ is één van die nummers waarop de stemmen prachtig geharmoniseerd worden en in combinatie met de gitaar is dit een prima nummer. Het lome ‘Gasoline’ zorgt voor een aangenaam rustmoment en met ‘I’ve Been Down’ hebben krijgen we een Westcoast Rocktrack voorgeschoteld die ons doet denken aan de muziek van Sheryl Crow. Als voorlaatste track is daar ‘Hallelujah’, het meest persoonlijke nummer over het verlies van dierbaren (“I had a best friend but she has come to pass / One I wish I could see now / You always remind me that memories will last”). De drie stemmen dansen als het ware om de akoestische gitaar en zorgen voor een heus kippenvelmomentje. Woman In Music Pt. III is een zeer geslaagd derde album voor Haim geworden en het meeste gevarieerde tot op heden. Onder die gepolijste laag liggen diepgaandere teksten over onderwerpen die ons allen aangaan en muzikaal durven de drie getalenteerde zussen zo nu en dan buiten de lijntjes te kleuren. Een prima album dat lekker wegluistert. Veel luisterplezier.

2020 Juni week 27

Bongeziwe Mabandla - IImini

Label Sony Music

Beoordeling 8,5

Review Als je jezelf wat verdiept in de Afrikaanse muziek ontdek je een hele nieuwe wereld met een meer dan levendige muziekscene. Natuurlijk hebben we in het verleden kennis kunnen maken met sommige artiesten als Mory Kante (Guinee) en is het vrouwencollectief Amazones d’Afrique op dit moment erg actief. Afrika als continent herbergt ongelofelijk veel talent en muzikale stromingen en dit derde album iimini van de Zuid Afrikaanse muzikant Bongeziwe Mabandla is er wel eentje waar de klasse vanaf druipt. Het album wordt volledig in het “Xhosa” gezongen waardoor het als luisteraar een bijzondere luisterervaring wordt. De Zuid-Afrikaan is geen geheel onbekende meer in Nederland en hij deed eerder 4 Nederlandse clubshows in het kader van de AfroVibes Festivals. Door de muziek van Mabandla hoor je veel invloeden van grote namen maar natuurlijk zijn er altijd die (Zuid) Afrikaanse invloeden die het fundament vormen. Hij begint dat ook met het Folkachtige ‘Mini Esadibana Ngayo’ waar we zeker de Afrikaanse roots in zullen herkennen. Vervolgens weet hij al wat nuances toe te voegen en met ‘Masiziyekelele’ luisteren we naar een erg gevoelig en melancholieke track. Dat de talentvolle singer/songwriter inspiratie krijgt van artiesten als Kiwanuka blijkt wel uit een nummer als ‘Salanabani’ dat een even meeslepende opbouw meekrijgt. Bij een nummer als ‘ Zange’ horen we elektronische invloeden terwijl ‘Ndanele’ door het ritme en de samenzang een wat inheems karakter meekrijgt. En zo neemt Mabandla je mee aan zijn hand; mooie composities, spannende ritmes, soepel klinkende gitaren en prachtige samenzang zorgen voor een verrassende luisterervaring. ‘Jikeleza’ is uiterst dansbaar met een vleugje soul terwijl we bij ‘ Ukwahlukana’ weer duidelijk R&B-invloeden voelen samensmelten. Maar het is toch vaak de Zuid-Afrikaan met zijn akoestische gitaar en innemende stem die de basis vormt zoals bij ‘ Isiphelo’ en de werkelijk alles verstommende afsluiter ‘ Ndiyakuthanda’. Als er iets weer duidelijk wordt is het dat taal niet het belangrijkste is om mooie muziek te maken. Het is juiste de muziek dat leidend is en op dit derde album blijkt dat we met Mabandla een ongekend talent te maken hebben. Absoluut ‘een van de verrassingen tot op heden en absoluut een aanrader. Veel luisterplezier!

James Brown – Collected

Label Universal music

Beoordeling 8

Review The Hardest Working Man in Showbizz, James Brown! Dat was de aankondiging van de man die zowel de blanke als donker getinte mensen gelijk op de dansvloer kreeg. De man waarbij SOUL met hoofdletters wordt geschreven en die naast zijn turbulent leven veel voor de muziek heeft betekend. Het album Collected is een verzamelalbum dat een triple cd album is met de natuurlijk klassiekers als ‘Get Up’ (SexMachine), ‘Living in America’ en “Say It Loud, I’m Proud To Be Black,’ dat in deze tijd een bijzonder geluid is, nu de Black Lives Matters een belangrijke plek inneemt kan het zo weer uit de kast worden gehaald. Het was toentertijd het strijdlied voor de Black Power movement van Malcolm X en Martin Luther King. Maar ook gaat dit album terug in de tijd waar de songs gemiddeld 2 en een halve minuut duurden, met de good old 50’s ‘Please Please Please’, het swingende ‘Think’ en de heerlijke mellow songs ‘I Don’t Mind’ en ‘Baby You’re Right’. Song sdie het nu ook nog prima zouden doen. Op festivals zijn dit soort songs nu geliefd en worden afgewisseld met heerlijke uptempo songs die al aansluiten bij de twist van toen en doen denken aan ‘Papa’s Got A New Bag’ en ‘I Got You!’ (I feel …). Maar we mogen de klassiekers van toen niet vergeten. ‘This is A Mans World’, we schrijven hier 1966, is nog steeds een issue waar we mee zitten. Maatschappelijk getinte teksten in een swingende beat. Of het ‘Cold Sweat’ met een beat dat later veel in de pop hebben gehoord. Gedurende de tijd worden de songs van Brown melodieuzer en langer, opgerekt naar gemiddeld 4 minuten. Met ‘The Payback’, ‘Funky Drummer’ en ‘Woman’ werden de Brown songs passende ingredienten voor de hip hop scene met onder andere NWA, Kendrick Lamar en Public Enemy. Zoals Brown al vertelde “You Hear the Rappers?? 90% of their music is me!” Het geeft de invloed van deze man weer op de huidige popscene. Een scene waarbij het onderdrukking in alle facetten wordt bestreden, al wist James Brown hier een passende brug te slaan. Om aan het eind met ‘Living in Amerika’ en ‘I’ Real’ dit album album waardig af te sluiten. 2006 stierf James Brown aan hartfalen en longontsteking al werd onlangs bekend dat men de dood wil onderzoeken op de geruchten van moord.

2020 Juni week 26

Corb Lund - Agricultural Tragic

Label New West Records

Beoordeling 8,5

Review Zijn tiende album heeft de titel Agricultural Tragic meegekregen en de cover laat geen twijfel; Corb Lund is na vijf jaar afwezigheid terug met een onvervalst Country-album. In een interview vertelde de geboren Canadees dat de titel eigenlijk synoniem staat voor de sound die hij samen met zijn vaste band de Hurtin’ Albertans zelf ontwikkeld heeft. De Canadees loopt al een heel (Country) leven mee en hij weet zijn vaste band dan ook op dit album weer moeiteloos de gewenste richting in te sturen; of het nu Classic Country is, wat Americana, Honky-Tonk of Rockabilly, zijn vrienden en bandleden Kurt Ciesla (Bas), Grant Siemens (Gitaar) en Brady Valgardson (drums) volgen Lund moeiteloos en creëren een album vol verhalen met hier en daar de nodige humor en zelfs een persoonlijke noot. Meest bijzondere track op Agricultural Tragic is toch wel ‘Tattoos Blues’, grotendeels een gesproken gedicht met een gezongen refrein; het verhaal is dat Lund al jaren de Elko bezoekt (Nevada National Cowboy Poetry Gathering) nu zelf een gedicht schreef en de tekst in een lied wilde verwerken. Zijn bandleden adviseerden om het gewoon als een gesproken gedicht te gebruiken met alleen een melodie bij het refrein. Maar natuurlijk klinkt het merendeel van de songs vertrouwd met die wat zingende stem van de 51-jarige Lund; ’90 Seconds of Your Time’ is de wat rockende opener en het eerste verhaal dat Corb met ons wil delen; iets van een jachtavontuur dat hij met Evan Felker van de Turnpike Troubadours beleefde. Ook ‘Oklahomans!’ schiet werkelijk uit de startblokken en ‘Dance With Your Spurs On’ is ook weer zo'n nummer dat zich op het snijvlak van Country en Rock bevindt. Dat Lund niet bang is om wat zelfspot en humor in zijn nummers te verwerken blijkt wel uit ‘I Think You Oughta Try Whiskey’, een duet met Jaida Dreyer dat eigenlijk als demo bedoeld was maar nu een heerlijke “Classic Countrysong” is geworden waarbij Jaida als een jonge Loretta Lynn klinkt. Bij de Rock ‘n Roller ‘Grizzly Bear Blues’, met een hoofdrol voor gitarist Grant Siemens, vraagt Corb zich af wat te doen als hij oog in oog staat met een beer (“Should I Run Or Should I Stand”?). Wat gevoeliger wordt het bij het wat rustigere ‘Never Not Had Horses’ waarbij hij refereert naar zijn moeder. Mooi is ’Louis L’Amour’, een relativerende “wals” waarin de Canadees verwijst naar de in de VS en Canada verplichte literatuur van deze schrijver maar evengoed aangeeft dat het vroeger niet altijd beter was. ‘Rat Patrol’ is heerlijk dansbare Rockabilly en zorgt voor een volle dansvloer maar het is toch echt ‘Old Men’ dat onder de huid kruipt. Met Tammy Rogers op de viool en Sam Bush op de Mandoline is dit midtempo nummer in haast uiterste perfectie van datgene dat je van Curb Lund en de Hurtin’ Albertans mag verwachten. Agricultural Tragic is zo’n album dat je eigenlijk fysiek in je muziekcollectie moet hebben. Het schijfje wordt vergezeld van een mooi vormgegeven boekje met alle teksten en fraaie foto’s die nog maar weer eens de sfeer van het misschien wat geromantiseerde Wilde Westen weergeven. Lund weet zijn verhalen prima muzikaal vorm te geven en begeeft zich moeiteloos in zowel zijn verleden als rodeorijder als in de uitdagende en moderne hedendaagse tijd. Voeg daarbij wat relativeringsvermogen en het plaatje klopt. Veel luisterplezier.

2020 Juni Week 25

Bob Dylan – Rough and Rowdy Ways

Label Legacy/ Sony

Beoordeling 8

Review De man is inmiddels bijna 80 jaar en als singer- songwriter is hij de meester die de wereld van poëet en troubadour zijn samenbracht in een. De man die opstond voor al het maatschappelijk kwaad, alles ter discussie durft te stellen en mensen tot andere gedachten kan brengen. Over Bob Dylan zeggen mensen veel dezer tijd. Of hij kan niet zingen of is onverstaanbaar of live is het saai, zeg het maar al is hij niet voor niets de winnaar de Nobelprijs en enige muzikant die dit kan zeggen. Dat Adele haar grootste hit ‘Make You Feel My Love’ een Dylan song is of Jimi Hendrix, U2 All ‘Along the Watchtower’ of Guns & Roses ‘Knockin On Heavens Door’. Met het nieuwe album verleidde hij iedereen al met om het nummer ‘Murder Most Foul’ begin dit jaar uit te brengen op youtube. Een song van 16 minuten over het wel en wee van President Kennedy, de wereld in 1963, de roerige wereld van toen en de komst van The Beatles en The Who’s Tommy met the Acid Queen. Het geeft een beeld van de tijd weer waarbij Dylan en veel andere mensen de wereld tot verandering brengen. Het lekker uptempo nummer ‘The False Prophet’ verscheen al wat eerder nu het album uit is. Al is dit het meest snelle nummer van het album. Dit album bestaat uit heerlijk relaxte songs die meeslepend zijn. Een lust voor rappers die veel tekst in een song willen plaatsen en een juweeltje voor de echte Dylan fans. Het album ligt in de lijn van het album Modern Times waar ook heerlijk meeslepende lange nummer op te vinden zijn. ‘I’ve Made Up My Mind’ over de inmiddels overleden mensen die Dylan heeft gekend zoals ‘Goodbye Jimmy Reed’ dit ook doet vertellen. Dylan kijkt langzaam terug op het leven en in de tijd. ‘Black Rider’ die door de tijd rijdt. Met ‘Key West’ weet Dylan met de trekharmonica een andere sfeer op de plaat te brengen. Het is de tijd toen hij op Key West zat, waar hij de inspiratie tot alles vond. Om het album met de 16 minuten durende ‘Murder Most Foul’ te eindigen. De meester weet op dit album mooi te zingen en prachtige songs te leveren. Kan nog steeds kritisch zijn en poëtische teksten maken die niet rijmen maar van nature en in woordgebruik al heerlijk klinken.

Hinds - The Prettiest Curse

Label Sony

Beoordeling 8

Review The Prettiest Curse is het derde album van de band Hinds (je spreek het uit als Hajnts) in een kleine vier jaar. Ze hebben de afgelopen jaren hun sound wat doorontwikkeld en zo horen we op dit derde album voor de eerste keer wat nadrukkelijker de toevoeging van synths. Dat betekent overigens niet dat de gitaren in de kast zijn achtergebleven! De dames hadden al een tweetal singles de ether in geslingerd. Eentje daarvan is de opener ‘Good Bad Times’, het meest poppy nummer van het album. Het is catchy, lekker upbeat en het blijft als een soort van oorwurm in je hoofd rondcirkelen. In positieve zin dan en hiermee wordt duidelijk dat ze wat afstand aan het nemen zijn van dat stempel van garagerockband. Dat laagje vernis verdwijnt gaandeweg het album wel wat bij nummers als ‘Just Like Kids (Miau)’, ‘Burn’ en ‘The Play’ waar de dames muzikaal én vocaal lekker los gaan. Af en toe tikt de band met Madrid als thuisbasis de garagerock aan en dan is het weer meer richting shoe-gaze. Maar altijd is er die muzikale basis én de stemmen van Carlotta Cosials en Ana Perrote die het fundament vormen. Maar toch weet de band een aantal keer absoluut in de roos te schieten. Naast de al eerder genoemde opener is ‘Riding Solo’ een heerlijk energieke track waarbij Hinds op een of andere manier die vrijgevochtenheid muzikaal vormt geeft. Ook ‘Take Me Back’, waarbij eindelijk die elektrische gitaar loskomt, is één van de betere tracks. Bij ‘Boy’, ook weer deels Spaanstalig, wordt misschien wel iets te veel aan de knoppen gedraaid zodat de stemmen hun glans wel verliezen. Bij het wat romantische ‘Come Back And Love Me’ horen we zelfs de traditionele akoestische gitaar voorbijkomen en ook hier is het een mash-up van Engels en Spaans. Maar de grootste verrassing heeft Hinds bewaard voor het einde; afsluiter ‘This Moment Forever’ klinkt ondanks het wat duistere karakter toch teder en loom en hiermee laat Hinds zien dat ze van diverse markten thuis zijn.In een paar weken tijd een tweetal toffe releases uit het land van Dali en Don Quijote; eerst was daar Melenas en nu een nieuw album van Hinds. Nog steeds die wat ruwe, ongepolijste en energieke gitaarmuziek die voor een aangename luisterervaring en een glimlach op je gezicht zorgt. Soms wat frivool en ongedwongen, dan weer met een duidelijke boodschap.

2020 Juni Week 24

Avondlicht - Hyperromance

Label eigen beheer

Beoordeling 7,5

Review De Antwerpse producer en muzikant Matthias Dziwak, alias Avondlicht, bracht onlangs zijn album Hyperromance uit; de Belg neemt ons wederom mee op een eigentijdse soundscape. In deze tijd dat ieders bewegingsvrijheid is beperkt komt er nog behoorlijk wat nieuwe muziek voorbij. Zo ook dit nieuwe album van Dziwak dat vooral een instrumentaal karakter kent. De Belg die al eerder werk uitbracht (Amalgation) dat op positieve kritieken kon rekenen is nu terug met negen instrumentale tracks. Dziwak kent het klappen van de zweep en weet hoe je een soms filmisch album op moet bouwen; waar leg je de spanningsboog en waar laat je de (synth)teugels vieren. Na de introductietrack ‘Echoes’ zijn het de nummers ‘Porta’ en ‘Plains’ die vernuftig opgebouwd worden en waar het niet ondenkbaar is dat je er als het ware van in een soort trance kunt geraken. Vooral ‘Plains’ is een nummer dat je zo maar in elke playlist kunt plaatsen. Piano als basis Op ‘When You Come Close’ horen we voor de eerste keer wat gesproken klanken en zijn het juist de snelle ritmes en drops die voor een aparte sfeer zorgen. Nummers als ‘Found ‘ en ‘Tripper’ lenen zich om gebruikt worden als achtergrond bij een documentaire maar bij ‘Undertow’ is weer die vernuftige opbouw naar die dansbare climax voelbaar. Het mooie is dat Dziwak vaak de piano gebruikt om de basis weg te zetten om vervolgens alles met synths digitaal om te vormen om de juiste sfeer te creëren. Met het relatief korte en wat afgewogen ‘Eight Hour Drive’ sluit hij dit nieuwe album af. Eindoordeel Het kan zijn dat Hyperromance wat luisterbeurten nodig heeft om onder je huid te kruipen maar waarschijnlijk is dat evengoed het eindresultaat. De negen tracks vormen samen deze plaat en sluiten naadloos op elkaar aan waardoor het geheel als een soort “never-ending-soundscape” klinkt. Prima productie die nergens bombastisch wordt maar evengoed wél boeiend.

2020 Juni Week 23

Teddy Thompson - Heartbreaker Please

Label Thirty Tigers

Beoordeling 8

Review Als we zijn samenwerking met Kelly Jones uit 2016 (Little Windows) niet meerekenen hebben we negen jaar moeten wachten op een nieuw album van de Britse singer/songwriter Teddy Thompson. De zoon van de beroemde Richard en Linda Thompson die al sinds zijn 18e in New York woont is terug met zijn nieuwe album Heartbreaker Please. Als we zijn EP’s meerekenen is Heartbreaker Please zijn negende album en daar hebben we dus een tijd op moeten wachten. Aanleiding en centrale thema is eigenlijk zoals de titel al aangeeft zijn verbroken relatie. De inmiddels 44-jarige Thompson die opgroeide onder de “Folk-rock” vleugels van zijn ouders heeft in de loop der jaren een voorliefde opgebouwd voor de soul uit vervlogen tijden met namen als Wilson Pickett, Sam Cooke en Jackie Wilson als inspiratiebron. Zijn voorliefde voor soul wordt meteen duidelijk bij opener ‘Why Wait’ waarmee dit nieuwe album een kick-start krijgt. Een lekkere groove en de aanwezige blazerssectie zorgen voor een aangename retro soulvibe en het “break-up”-thema wordt ook meteen duidelijk als we hem horen zingen : “Here’s the thing, you don’t love me anymore/ I can tell you’ve got one foot out the door…”. Ook ‘Record Player’ ademt soul en doet aan de sound van legende Van Morrison denken en die retro sound vol met verwijzingen naar soul, R&B en roots loopt als een rode draad door het album. Op de vlotte en wat roots-achtige titeltrack horen we zelfs zijn vader op gitaar en het is duidelijk dat hij zijn glans op het gitaarwerk nog niet is verloren. Het maakt dit nummer tot één van de hoogtepunten van dit nieuwe album. Hier en daar pakt hij terug naar wat rustiger werk zoals bij ‘Brand New’ en ‘No Idea’ terwijl bij een song als ‘What Now’ we een heerlijk stukje onvervalste West Coast sound uit de jaren ’70 voorgeschoteld krijgen. ‘At A Light’ met een vleugje mariachi is aangenaam vintage en met ‘It’s Not Easy’ krijgen we een stukje rockabilly voorgeschoteld. De driekwart-maat wals ‘Take Me Away’ is één van de meest melancholische tracks (“Love take me away/ Far away from here/ Into the new”) en de strijkers zijn hier belangrijk voor de sfeer. Ook op Heartbreaker Please krijg je het gevoel dat het beste voor het laatst bewaard blijft want met afsluiter ‘Move At Speed’ bewijst Thompson nog maar eens een echte singer/songwriter te zijn. De tien tracks kennen een speeltijd van een klein half uur en dat is misschien wel een puntje van kritiek. Anderzijds past het wel bij het vervlogen muzikale tijdperk waarin een vinylalbum uit een A en een B kant bestond met gemiddeld vijf songs op elke kant. Ondanks het thema wordt het nergens te zwaar en klinken de songs over het algemeen best luchtig. Vocaal komt Thompson prima uit de verf en de toegankelijke en aansprekende liedjes glijden als vanzelf voorbij. Een prima album. Veel luisterplezier.

Lewis Watson - The Love That You Want

Label Cooking Vinyl

Beoordeling 8

Review Na de twee voorgaande albums The Morning en Midnight is Lewis Watson terug met The Love That You Want. De opener ‘Take What You Need’ is zo’n track die makkelijk en meteen blijft hangen; een drumbeat en een straffe basriff zorgen voor een soepele melodie die ook van Ben Howard zou kunnen zijn. Noemt het een oorwurm of een hit-in-dop, waarschijnlijk hebben beide omschrijvingen een kern van waarheid. En die poppy singer/songwriting stijl is ook wel kenmerkend voor de sound van dit derde album van Watson. Een track als ‘Meant For Me’ is misschien wel de beste van het album maar doet evengoed nét iets te veel denken aan Ed Sheeran. Ook het wat rustigere ‘Roses’ en de ballad ‘Another Song’ horen tot deze categorie. Lewis kwaliteiten om mooie liedjes te schrijven komen waarschijnlijk toch het beste tot uiting bij die songs waar hij de akoestische elementen wat meer op de voorgrond laat treden. Luister maar eens naar ‘Because Of You’, ‘Loving Arms’ en ‘Echoes’, nummers waarbij de Brit de composities prachtig kleur geeft door o.a. piano en strijkers. Verder zijn songs als ‘Spark’ en ‘Castles Of Sand’ lekker uptempo en aangenaam maar bovenal is het waarschijnlijk toch ‘Fly When I Fall’ dat er boven uit steekt; een mooi liefdesliedje dat goed gearrangeerd is en waar Watson ook laat horen dat hij vocaal sterk is. De grootste verrassing is toch wel de afsluiter ‘(Bring You Home)’; een ietwat muzikaal buitenbeetje waarbij Watson voor de vocoder kiest maar het album toch die spannende track geeft die het nodig heeft. Op The Love That You Want zijn er een aantal momenten dat je jezelf kunt afvragen naar wie je nu luistert omdat Lewis zich op het pad begeeft dat anderen al geëffend hebben. Het album luistert gemakkelijk weg en is een aaneenschakeling van meer dan radiovriendelijke Folk-poptracks die stuk voor stuk als single uitgebracht kunnen worden. Samengevat gewoon een fijne popplaat. Veel luisterplezier.

Gary Olson - Gary Olson

Label Tapete Records

Beoordeling 8,5

Review De laatste plaat van de Amerikaanse Indie-band The Ladybug Transistor dateert al weer uit 2011. Jaren geleden kruisten de wegen van deze band en die van de broers Åleskjær elkaar tijdens optredens in Noorwegen. Frontman Gary Olson bleef contact houden en langzaam ontstond het idee van Olson om een soloalbum te maken met behulp van deze Noorse broers. De cover van dit titelloze album staat vol met symboliek van deze samenwerking; Olsen die over de landingsbaan van een verlaten vliegveld in de buurt van New York loopt waar in 1935 de eerste vlucht van de VS naar Noorwegen werd uitgevoerd. In zijn hand een koffer met zijn favoriete instrument; de trompet. De afgelopen anderhalf jaar heeft Olson een keer of vier de oversteek naar Noorwegen gemaakt om samen met de broers Åleskjær liedjes verder uit te werken en op te nemen. Zo kwam ‘Postcards From Lisbon’ tot stand voordat Olson ooit in Portugal was geweest. In een soort van verlaten schuur in de buurt van Zweden hebben de broers een studio en samen met een aantal Noorse muzikanten is dit album tot stand gekomen. Resultaat zijn elf aangename indiepop nummers die onverwacht rijk georkestreerd zijn. De persoonlijke handtekening van Olson, de trompet, is natuurlijk op een aantal nummers aanwezig zoals op het korte instrumentale ‘Initials DC’. Nummers als ‘Some Advice’, ‘Afternoon Into Evening’ en ‘All Points North’ zijn gewoon prima popsongs die voor een breed publiek geschikt zijn. Op sommige nummers, zoals opener ‘Navy Boats’ en ‘Giovanni Please’, worden strijkers toegevoegd waardoor de nummer een wat filmisch en romantisch karakter meekrijgen. Met ‘Diego It’s time’ hebben we waarschijnlijk het prijsnummer van het album te pakken; de soepele melodie en de heldere tweede stem van Suzanne Nienaber (Pale Lights) zorgen er voor Olson vocaal perfect tot zijn recht komt en het gitaar- en pianowerk is perfect in evenwicht. Het akoestische ‘Tourist Taking Photographs’ is een mooi ingetogen rustmoment voordat Olson met ‘The Old Twin’, waarbij nog één keer alle elementen samenkomen, af sluit. Dit titelloze debuut is een verrassend goed album waarbij Olson nog maar eens bewijst tijdloze popliedjes te kunnen schrijven. De sfeer is aangenaam en de nummers zijn breed toegankelijk. Net zoals Jon Matte van The Franklin Electric weet hij de trompet op de juiste momenten en met de juiste intensiteit in te zetten zodat het perfect past bij de track. Ook de strijkarrangementen zijn subtiel en zorgen voor dat beetje extra karakter. Een verrassend goed album waarbij de “repeatstand” op de loer licht. Veel luisterplezier.

Brigid Mae Power - Head Above The Water

Label Fire Records

Beoordeling 8,5

Review Brigid Mae Power heeft inmiddels naam gemaakt met haar mooie rustgevende stem en haar Folkmuziek en is nu terug met haar derde album Head Above The Water. Ze groeide op in Londen als dochter van Ierse ouders en op haar 12e keerde ze terug naar de Ierse stad Galway. Ze leerde diverse instrumenten bespelen en ontdekte over een werkelijk prachtig stemgeluid te beschikken. Na een lastige relatie in New York keerde ze als alleenstaande moeder terug naar Ierland en begon muziek te maken. Inmiddels staat de teller met Head Above The Water op drie albums. Bij de opener ‘On a City Night’ zet de Ierse singer/songwriter ons best een beetje op het verkeerde been. Natuurlijk is er die prachtige stem en die mooie melodie maar in deze track weet Brigid een nieuw element aan haar muziekstijl toe te voegen; met Hamilton Belk op de pedalsteel krijgt dit serene Folknummer ook wat Americana mee en met de toevoeging van het Mellotron-orgel én de viool is dit een adembenemende opener geworden. Voor dit album kreeg ze hulp van Peter Broderick, de Amerikaanse muzikant met wie Brigid inmiddels al weer enkele jaren getrouwd is. Brigid heeft een eigen stijl van songwriting en vaak krijgen de personages in haar liedjes geen naam en ze pakt ook regelmatig terug op autobiografische gebeurtenissen. Ook op dit album horen we dat terug en daarnaast kiest ze ook nog voor een misschien wel wat eigenzinnig instrumentarium met de bodhrán, de bouzouki, het Mellotron-orgel e.a.. Met het minimalistische en ingetogen ‘Wearing Red That Eve’ neemt ze ons terug mee in haar herinneringen en komt ze tot de conclusie dat ze op belangrijke momenten vaak iets “roods” aan had zoals ook die avond toen ze een onprettige ervaring had. Bij ‘Wedding Of A Friend’ mijmert ze over haar zoontje toen die nog een baby was en het emotioneel beladen ‘I Was Named After You’ is werkelijk prachtig waarbij ze nogmaals benadrukt dat bepaalde emotionele blokkades overwonnen kunnen worden. (“I was named after you. Oh, where’s the strength that I’m meant to get from you”). Mooi en haast etherisch zijn ‘Not Yours To Own’, ‘We Weren’t Sure’ en ‘I Had To Keep My Circle Small’, nummers die echt door haar stem worden gedragen en waarbij ze door wat zachte penseelstrepen op de akoestische gitaar en bodhrán of piano wordt begeleid. De afsluiter en titelsong is even mooi als de rest van het album maar toch nét weer anders; op rustige pianoklanken neemt Brigid ons nog één keer mee in een klein verhaaltje met een hele subtiele viool op de achtergrond om daarna voorlopig afscheid te nemen. De elf songs klinken puur en oprecht en het soms wat traditionele instrumentarium draagt er toe bij dat dit album een prachtige sfeer uitademt. Samen met haar partner Broderick en co-producer Alasdair Roberts weet de Schotse singer/songwriter een haast denkbeeldige wereld te creëren. Het zijn de nuances die voor de variatie zorgen en daarmee is het wel een mooie luisterplaat geworden. In een vernuftige bijgevoegd boekje zijn alle teksten nog eens terug te lezen. Veel luisterplezier.

Smoove & Turrell - Stratos Blue

Label Jalapeno Records

Beoordeling 8

Review Na de heerlijk dansplaat Solid Brass : Ten Years Of Northern Funk is het duo Smoove & Turrell uit Newcastle terug. Stond de vorige plaat nog in het teken van even achterom kijken op hun carrière, met de nieuwe plaat Stratos Bleu zetten ze weer een nieuwe stap voorwaarts in de Dancemuziek. Het duo opent met een heerlijke DISCO track ‘Do It’ waarbij de gitaar à la Chic en de scratchmomenten de spreekwoordelijke kersen op de taart zijn. De toon is gezet en als we vervolgens getrakteerd worden op het groovy en uiterst dansbare ‘It Ain’t Working’ is nu al de overtuiging dat we hier met één van de zomerhits van 2020 te maken hebben. Zanger John Turrell en dj Smoove (Jonathan Scott Watson) hoeven zichzelf niet meer te bewijzen want in het afgelopen decennia hebben ze al laten zien en horen dat ze uiterst dansbare platen kunnen maken waarbij ze diverse stijlen met elkaar verwijzen. Als ‘Elgin Towers’ weer wat meer richting Soul neigt dan is ‘This Time’ weer meer richting House en met een belangrijke bijdrage van vriend Mike Porter op keys nemen ze ons met ‘Never Wanted You More’ weer terug naar de jaren ’90. Floorfiller Halverwege dit zesde album is daar ineens ‘Still Don’t Know’, een onvervalste floorfiller met een ongekende beat waarbij stilzitten nagenoeg onmogelijk is. Als je als DJ je publiek de dansvloer op wilt krijgen dan gaat je dat met deze track zeer zeker lukken. Op het soepele ‘It’s You’ zijn de blazers wat verrassend terwijl ‘EP’ verrassend timide begint. Het was vooral Turrell wilde met dit nieuwe album wat nadrukkelijker terugkeren naar de Chicago House uit de jaren ’90, iets wat je al luisterend gaandeweg makkelijk kunt herkennen en als een soort van rode draad door het album loopt. Ook de laatste twee nummers ‘Fade Away’ en het wat zwoele ‘Talk About Nothing’ passen naadloos in de tracklist. Eindoordeel Stratos Bleu is een logisch album dat perfect past in de discografie van het Britse duo Smoove & Turrell. Een wederom ijzersterke productie die met aandacht tot stand is gekomen net als de eerdere albums die door de beide heren als Northern Funk worden omschreven. De combinatie van diverse Dance-stijlen met vaak die funky beats en slimme samples zorgen voor een aanstekelijke mash-up. Kortom, koop dit album, stop het in je speler, druk op “Play” en draai de volumeknop naar standje 10!

2020 Mei week 22

Jaime Wyatt - Neon Cross

Label New West Records

Beoordeling 8

Review De inmiddels 34-jarige Jaime Wyatt is terug met haar tweede album. Neon Cross is de titel van dit nieuwe album en met de hulp van Shooter Jennings, jawel de zoon van de wereldberoemde Waylon Jennings, doet deze Amerikaanse singer/songwriter nu een kansrijke poging voor een definitieve doorbraak. Het levensverhaal van Jaime zou zo maar een boek kunnen zijn en haar muziek de soundtrack van haar eigen film. Ze groeide op in een gezin waar zowel vader als moeder muzikanten waren in de staat Washington en op haar 17e wist ze al een contract in de wacht te slepen. Haar muziek deed in die periode sterk aan het geluid van Sheryl Crow doen denken. In 2014 werd een van haar tracks zelfs gebruikt in de Wicker Park soundtrack. Het grote succes bleef uit, ze verloor haar platencontract en kwam aan de zelfkant van de maatschappij terecht met haar gevecht tegen de heroïneverslaving. Het beroven van haar eigen dealer met een gevangenisstraf van bijna een jaar als gevolg is waarschijnlijk het dieptepunt in die periode. Met het in 2017 uitgebrachte debuutalbum Felony Blues (toepasselijke titel) neemt ze ons mee naar die moeilijke tijd. De afgelopen jaren gaat het beter ondanks het feit dat ze haar vader verloor en toch ook weer een lastige periode had met haar ‘coming-out’ als lesbienne. Jaime opent verrassend met de indringende piano-ballad ‘Sweet Mess’ waarmee ze misschien nog één keer achterom kijkt en weet dat in het leven iedereen een passant is (“just like all the rest, I’ll be forgotten”). Vervolgens is daar de uptempo titelsong, een combinatie van lekkere Honky-Tonk en Country met een vleugje Roy Orbison en dit nummer heeft een absoluut aanstekelijke groove. De keuze om de hulp van Shooter Jennings in te roepen is wel een logische. Ze kennen elkaar, werkten al eerder samen (Felony Blues) en het mooie van Jennings is dat hij juist de randjes van Country opzoekt en er vaak een vleugje Rock aan toevoegt. ‘Make Something Outta Me’ is lekkere stoere Countryrock en waarschijnlijk is ‘Goodbye Queen’ het ideale nummer om tijdens een concert de zaal mee te krijgen. Op Neon Cross wordt ze door een prima band begeleidt waarbij het voor Jaime ook weer bijzonder is dat gitarist Neal Casal net na deze opnames besloot uit het leven te stappen. Maar er zijn ook onvervalste Country-songs terug te vinden; luister maar eens naar ‘LIVIN’, waar Jaime een eigentijdse Tammy Wynette blijkt te zijn en bij ‘Hurt So Bad’ horen we zelfs een vocale bijdrage van Shooter. Natuurlijk zijn er ook nog wat rustigere tracks zoals ‘Mercy’ maar het is toch wel het soulvolle ‘By Your Side’ met John Schreffer Jr. op pedalsteel dat tot de verbeelding spreekt. Het wat mistroostige en als lofzang voor de vrouw bedoelde ‘Just A Woman’, met een vocale bijdrage van Jessie Colter (de moeder van Jennings) doet aan de tranentrekkers van Dolly Parton denken. Meest openhartig is Jaime waarschijnlijk op de vrolijk klinkende Country-song ‘Rattlesnake’ als we haar over haar “coming out” horen zingen: “I see my sweet friends out on the weekends, they all look happy and gay / They keep their secrets all covered in sequins, people have too much to say”. Bij de melancholieke en oprechte afsluiter ‘Demon Tied To A Chair In My Brain’ keert ze nog één keer terug naar de klassieke Country, inclusief de “fiddle” en de pedalsteel. Zoals gezegd heeft Jaime Wyatt tot op heden een bewogen leven gekend, met meer downs dan ups. Toch is er al die jaren bewijst geleverd van haar talent en met Neon Cross heeft ze waarschijnlijk de juiste balans gevonden waarbij de hulp van Jennings haar misschien juist dat extra zetje zal geven. Een prima album dat niet alleen Country maar ook aangrenzende andere muziekstijlen beroert. Veel luisterplezier.

Nicole Atkins - Italian Ice

Label Single Lock Records

Beoordeling 8,5

Review Op haar vijfde album Italian Ice neemt de oorspronkelijk uit New Jersey afkomstige singer/songwriter Nicole Atkins ons weer mee naar dat gevoel van vervlogen muzikale tijden. Maak je op voor een heerlijke muzikale trip vol herkenning en herinneringen. De oorspronkelijk uit New Jersey afkomstige Nicole laat er vanaf de eerste noot geen misverstand over bestaan; ondanks de eigentijdse productie wordt dit weer een “trip through memory lane”. De afgelopen jaren is ze met haar eigen geluid succesvol geweest en ze omschrijft het zelf als “Pop-Noir”. Ze opent met het rustige maar o zo soulvolle ‘AM Gold’, een onweerstaanbare track waarmee je jezelf terug in de jaren ’70 waant. Vervolgens is daar het wat funky ‘Mind Eraser’, met een heerlijke rol voor de ritmesessie en na twee tracks ben je overtuigd dat je de rest van het album niet wilt gaan missen. Want het zijn ook juist die muzikanten die ze om zich heen verzameld heeft in die befaamde Muscle Shoals Sound Studios in Alabama die een grote bijdrage leveren aan deze topproductie. Denk daarbij aan Jim Sclavunos en David “Moose” Sherman van Nick Cave & The Bad Seeds, The Dap-Kings’ Binky Griptite en drummer McKenzie Smith (St. Vincent) aangevuld met leden van de Muscle Shoals Rhythm Section. Nicole Atkins slaagt er op Italian Ice wederom in om een heerlijke mix van stijlen bij elkaar te brengen in een tegenwoordige tijd waarbij ze het gevoel van de muziek uit vervlogen tijden weet vast te houden. Single ‘Domino’ kent een heerlijk lome, dansbare groove met een vleugje funk terwijl ‘Never Going Home Again’ weer Americana ademt. ‘These Old Roses’ is heerlijk romantisch en met afsluiter ‘In The Splinters’ krijgen we nog één keer de glans van de “Deep-south Soul” voorgeschoteld. Dat ze ook durft te verkennen bewijst ze wel met ‘Forever’ dat herinneringen oproept aan Stevie Nicks en bij ‘Captain’, met een vocale bijdrage van Britt Daniel, kan het niet anders dan dat we toch even terugdenken aan ELO’s ‘Can’t Get It Out Of My Head’. Ze schreef vrijwel alles zelf behalve het uit 1966 afkomstige ‘A Road To Nowhere’ (Carole King), een nummer dat perfect pas in de sfeer van dit album. Met het persoonlijke ‘St Dymphna’, een heerlijke soulballad waar Nicole zich vocaal van haar beste kant laat horen, keert ze nog één keer terug naar haar demonen (“St. Dymphna, can you hear me? / Do you think you could call me back? / 'Cause I think I’m gonna break down / Out of my mind”). De ietwat rauwe uithalen zorgen voor kippenvel in deze track die je terug neemt naar de jaren ’50 en ‘60! Na het luisteren van Italian Ice zal er waarschijnlijk niets zijn dat je nog nooit gehoord hebt. Nicole weeft als vanzelf verschillende stijlen aan elkaar en weet haar stem moeiteloos te moduleren. Van een romantische fluistering tot passionele soul, Nicole’s stem levert het moeiteloos. Italian Ice is waarschijnlijk het beste wat de Amerikaanse tot op heden heeft gemaakt en kan zo maar op een jaarlijstje opdoemen. Veel luisterplezier.

Choir Boy - Gathering Swans

Label Dais Records

Beoordeling 8,5

Review De Amerikaanse formatie Choir Boy is na een afwezigheid van enkele jaren terug met een heerlijk nieuw album dat werkelijk doordrenkt is van muzikale nostalgie. Na hun succesvolle debuutalbum Passive With Desire uit 2016 kende de band uit Salt Lake City enkele wisselingen in bezetting maar met de huidige bandleden Chaz Costello (bas), Jeff Kleinman (multi-instrumentalist) en Michael Paulsen (gitaar) is de band helemaal terug met het nieuwe album Gathering Swans. Choir Boy heeft de afgelopen jaren verder aan het geluid van hun debuutalbum geschaafd; de gelaagdheid in de mix van de stem van frontman Adam Klopp, het galmende en echoënde geluid van de gitaren, synths en drums. Voeg daarbij nog eens de saxofoon aan toe en je krijgt een retro-sound die ons terug doet denken aan de jaren ’80 waar dit soort Dreampop dagelijkse kost was. In positieve zin overigens want na enkele luisterbeurten blijft deze pastelvormige sound aan je kleven. Luister maar eens naar ‘Sweet Candy’, één van de tracks die echt richtinggevend is voor de sound van Gathering Swans; een soepele melodie, hier en daar een sample op de zwevende synths, een plotselinge tweede stem en een gitaarriffje en castagnetten als toetje. Choir Boy weet op dit tweede album een ideale mix te vinden tussen de meer dan goede stem van zanger Klopp en de bandleden. Het feit dat alles in balans is maakt dat elk bandlid dus ook in de gelegenheid wordt gesteld om zijn stempel te drukken. Bij opener ‘It’s Over’ is Klopp met zijn kopstem echt op dreef maar horen we de drum-beat en Paulsen op gitaar schitteren. Vervolgens weten ze met de single ‘Toxic Eye’ waarschijnlijk elke twijfel weg te nemen met een heerlijk nostalgisch klinkend refrein dat iedereen mee zal zingen. Het wat ingetogen ‘Shatter’ kan spontaan herinneringen oproepen aan de muziek van China Crisis en past perfect in de lijn van het album. Soms schroeft de band het tempo wat op zoals bij de sprankelende single ‘Complainer’, waar Klopp nog maar eens laat horen ook in de hoge registers goed uit de voeten te kunnen. En natuurlijk mag een rustig nummer niet ontbreken en met het ‘Nites Like This’ (horen we een vleugje Roxy Music?) krijgen we een romantisch rustpunt met een hoofdrol voor multi-instrumentalist Jeff Kleinman.Bij de elegante afsluiter en titelsong bewijst de band nog maar eens dat ze ook qua teksten gegroeid zijn. Enige dissonant op Gathering Swans is het ruim anderhalve minuut durende ‘St Angela Merici’, een instrumentale soundscape van klinkende kerkklokken, een saxofoon en wat synth. Samenvattend; een album vol nostalgische retro, maar evengoed boeiend van een band die authentiek klinkt en is. Steeds heb je het gevoel van herinnering aan namen uit het verleden en toch is Gaterhing Swans een eigentijds plaat die bulkt van kwaliteit. Naast passie, romantiek en gevoel is het een album dat gewoon lekker weg luistert. Vrijwel alles klinkt soepel, geen scherpe randjes waardoor het een heerlijk ontspannen album is geworden. Een aanrader. Veel luisterplezier.

Katie Von Schleicher - Consommation

Label Full Time Hobby

Beoordeling 8

Review De beroemde Hitchcock klassieker Vertigo uit 1958 is één van de inspiratiebronnen voor het nieuwe album van de Amerikaanse singer/songwriter Katie Von Schleicher. Drie jaar na haar debuut Shitty Hits is daar de meer dan logische en verwachte opvolger Consummation. De uit New York afkomstige Katie opent verrassend met ‘You Remind Me’, een wat rustig, dromerig nummer waardoor je misschien wat op het verkeerde been wordt gezet. Vervolgens is daar met het opgewekte ‘Wheel’ die track waarmee ze de schroom van zich af gooit en ze laat horen dat ze het wat Lo-Fi achtige karakter van het vorige album achter zich gelaten heeft. Een lekker melodie, catchy, met een vleugje garagerock die voor het evenwicht met haar stem zorgt. Overigens werkte ze voor dit album met allemaal bevriende muzikanten die elkaar ook weer kennen en respecteren. Zo werkten er bijvoorbeeld vier verschillende drummers mee aan die album. Soms pakt ze terug naar dat wat ongrijpbare geluid zoals bij ‘Nowhere’ waar de mistroostige synths de basis vormen voor haar jeugdherinneringen. Ook bij 'Messenger’ is het haar stem die ze mooi in balans weet te brengen met de wat elektronische sound. Maar van de wat rustigere tracks is ‘Strangest Thing’ toch het meest bijzondere; als een soort “crooner” weet Katie dit amper een minuut durende nummer te doordrenken met nostalgie. Het dromerige ‘Power’ is één van de beste tracks van het album en hier vergroot ze als het ware de thema’s van haar debuutalbum wat verder uit. Maar het grote verschil met het vorige album zit hem in de uptempo nummers. De New Yorkse drukt vocaal veel meer haar stempel en daarmee komen tracks als het sterke ‘Loud’, de single en hit-in-de-dop ‘Caged Sleep’ en ‘Can You Help?’ veel meer tot hun recht. Centraal op het album vinden we overigens ‘Brutality’ terug, het nummer met de directe verwijzing van de beroemde Hitchcock-film. Katie sluit dit album ijzersterk af met ‘Nothing Lasts’ waar haar stem, de synths, de gitaren en de drums nog één keer een melodieus geheel vormen. Consummation heeft een andere sound dan het debuutalbum van Katie Von Schleicher; de nummers klinken wat meer uitgebalanceerd en vooral haar stem komt goed uit binnen deze productie. Het geheel is niet overgeproduceerd en het rauwe randje past bij haar stijl. Haar beste album tot op heden met voldoende variatie. Veel luisterplezier.

Rush – Permanent Waves

Label Universal

Beoordeling 8

Review Wanneer gitarist Alex Lifeson in 1968 de band startte wist hij niet dat hij aan een lifetime actie begin. Twee jaar geleden verteld de gitarist dat hij met zanger/ bassist Gaddy Lee en drummer Neil Peart geen plannen had voor de opvolger Cockwork Angels en de live album van deze tour dat in 2012 verscheen. Nu twee jaar later is drummer Neil Peart overleden. Sinds enkele jaren is de band met het label de rechten van de songs aan het vastleggen. Na de albums 2112, A Farewell To Kings en Hemispheres is het nu aan het album Permanent Waves de release van 40 jaar jubileum. Een album dat even toegankelijker werd dan hun voorgaande albums. Met ‘The Spirit of the Radio’ weet men een soort van hit te verzilveren. Een nummer over Radio en verschillende stijlen van muziek dat hierop te horen is, is verwerkt in het nummer en weet Rush dit ook live prima uit te voeren. Het nummer staat tegenwoordig in de top 2000 en weet de band de faam van en door hun fans te bezegelen. Het is het album waar het nummer ‘Natural Science’ (dat in drie delen is verdeeld) tot soort progrock cultsong. Het 9 minuten durende nummer staat tevens op het bijbehorende jubileum bonus cd. Het is een verzameling van live versies die men in UK tour van 1980 heeft opgenomen. Het is voor het eerst dat deze songs officieel gereleased is. Goede kwaliteit en met ‘Jacob’s Ladder’, ‘Freewill’ en ‘The Spirit of the Radio’ een prima overzicht geeft van het 35 minuten durend album. De live cd kent de toenmalig classics ‘Xanadu’ en ‘Closer to My Heart’ met ‘Cygnus X-1’ van Farewell to the Kings album én het vervolg van ‘Cygnus X-1’, ‘Cygnus X-1 Book’ met ‘The Trees’ van de opvolgend album Hemisphere. Dit album is de aanloop naar het meesterwerk van Rush ‘Moving Pictures’, waar later een live album van die tour verscheen. Op dit live album ontbreken net de mooie prog songs die op dit bijbehorende live album wel staan. Al kijkend naar de re-release van ‘Moving Pictures’ dat wellicht in 2021 verschijnt en wat als bonus hier aan toegevoegd wordt.

Vandenberg – 2020

Label Mascot rec.

Beoordeling 8

Review De meestergitarist van Nederland Ad VandenBerg kent in zijn leven roerige tijden. Het is al heel wat jaren geleden dat hij maatjes van VandenBerg dag zei en vertrok naar Whitesnake. Met Steven Vai, Rudy Sarzo en David Coverdale aan zijn zij scoorde hij grote wereld hits. Wanneer hij een lullig ongelukje kreeg, bleek dit zoveel invloed te zijn op zijn gitaarspel dat hij zijn job bij Whitesnake niet meer kon voltooien. Toch weet de man na jaren weet terug te keren. Een reunie lijkt niet te lukken, maar een vernieuwde versie met jonge muzikanten past. VandenBerg Moonkings was een leuk begin maar Ad vernam dat het deze samenstelling niet werd. Wanneer Ad zijn VandenBerg weer nieuw leven in wil blazen neemt hij contact op met voormalig Rainbow zanger Ronnie Romero. De man uit Chili. Zijn Whitesnake maatjes Rudy Sarzo en drummer Brian Tichy schuiven aan als gastmuzikant. Met Koen Herfst (Doro, Bobby Kimball) en Randy van der Elsen (TANK) weet hij een vaste samenstelling van de nieuwe VandenBerg te maken. Het album begint sterk met een vertrouwd stevig rockgeluid van ‘Shadows of the Night’. En Romero is een prima keus als het gaat om de volle rockstem. Het klinkt allemaal stukken volwassener dan Moonkings (al was daar ook niks mis mee). Met het nummer ‘Freight Train’ grijpt hij even terug naar de Whitesnake periode in de sound, om vervolgens bombastisch te keer te gaan in ‘Hell of High Water’. Met titels als ‘Ride Like The Wind’, ‘Shout’ en het weer Whitesnake achtige ‘Shitstorm’ is het allemaal wat voor de hand liggend, maar de songs zijn zo goed dat David Coverdale dit zo als Whitesnake zou willen presenteren. Behalve de classic ‘Burning Heart’. Laten we eerlijk zijn dat dit de doorbraak van de man en zijn band in de jaren 80 was. De classic en om dit telkens weer uit de kast te pakken om de band van toen te willen vergeten is te gemakkelijk. Dan is de nieuwe single SkyFall voldoende om dit album af te ronden. Dit heeft Ad niet nodig en wees trots op dit album net als wat er toen is gemaakt. Vol overtuiging er voor gaan!

2020 Mei Week 21

Sohnarr - Coral Dusk

Label Pias

Beoordeling 8

Review Twee jaar geleden verliet Patricia Vanneste Balthazar, één van de toch wel toonaangevende bands in België. Naar veertien jaar was het tijd om aan een soloproject te gaan beginnen. Echte kaders waren er nog niet en er volgden een aantal projecten, waaronder Driftwood, maar het duurde tot afgelopen zomer voordat Sohnarr het daglicht zag. Eind 2018 trok de Belgische naar Scandinavië om daar inspiratie op te doen tussen de prachtige herfstlandschappen. In het desolate landschap van Noorwegen en Zweden vond ze haar connectie met de natuur. Qua apparatuur had ze een tweetal violen, een laptop, een mic en een keyboard meegenomen maar dat was blijkbaar meer dan genoeg om inspiratie op te doen. Sterker nog, in die die zes ietwat eenzame weken kregen haar muzikale ideeën als vanzelf vorm. Dat gevoel van eenzaamheid én kwetsbaarheid was zo bijzonder dat Patricia besloot om die composities in al zijn puurheid daar op te nemen en uiteindelijk in België af te mixen. Coral Dusk is een bijzonder album geworden. De acht nummers vormen één lang verhaal en sommige nummers zijn instrumentaal, andere zijn voorzien van tekst en soms zijn het alleen klanken die Patricia ons toevertrouwt. Daaromheen creëert de Belgische een muzikaal landschap waar natuurlijk de viool een belangrijk instrument is. De instrumentale opener Östmark wordt in drie minuten knap opgebouwd. Vervolgens is daar met ’11.10’ één van de hoogtepunten; de stem van Patricia begeleidt door viool en piano in een prachtige compositie zorgen waarschijnlijk voor kippenvel. Vervolgens is er met ‘Radar’ een track die wat meer vaart kent; gestuwd door wat elektronische impulsen en een diffuse beat krijgt haar stem toch weer dat zweverig karakter. Centraal op het album staat het bijna zeven minuten durende instrumentale ‘The Mermaids of Bergsjon’ waarop Patricia met haar viool op een haast sprookjesachtige wijze haar opgedane indrukken vorm geeft. Het wat Ambient-achtige ‘Playing Hard To Get’ is een ruime opmaat voor het prijsnummer ‘Melomania’ dat een kleine tien minuten aantikt. Vanuit een ingetogen, minuscuul repeterende beat wordt dit nummer indrukwekkend opgebouwd met hier en daar wat gezonden flarden tekst én halverwege de misschien wel onvermijdelijke vioolsolo. Als Coral Dusk een boek zou zijn kunnen we de afsluiter ‘Tiptoe’ beste als epiloog omschrijven; piano en viool zorgen voor een ingetogen, gevoelige eind van dit meer dan geslaagde soloalbum. In de wereld van Spotify en afspeellijstjes is Coral Dusk een verademing. Een album dat je eignelijk ook als album moet luisteren want het voelt als een aaneenschakeling van acht verhaaltjes verpakt in een soort van etherisch klinkende Folk. Een mooie, desolate verrassing. Veel luisterplezier.

ADULT - Perception is/as/of Deception

Label Dais Records

Beoordeling 7,5

Review Het Amerikaanse Adult bestaat uit zangeres Nicola Kuperus en multi-instrumentalist Adam Lee Miller. Naast een muzikaal duo zijn ze dat in het dagelijks leven ook. De afgelopen twee decennia brengen ze regelmatig albums uit en Perception Is/As/Of Deception is hun achtste release. Donkere beats en een wat industriële sound openen dit nieuwe album met ‘We look Between Each Other’ en we horen Nicola Kuperas op een wat monotone, dominante wijze zingen. Het duo komt uit Detroit, niet toevallig toch één van de toonaangevende Techno-steden in de VS. Voeg daarbij het feit dat maar liefst drie grote automerken deze stad als productiebasis hebben en je hebt in ieder geval de link naar dat wat ruwe, ongepolijste en industriële geluid van Adult. De afgelopen twee decennia heeft het duo al zeven albums binnen het Dance-genre uitgebracht en volop geëxperimenteerd met Electro, EBM, Techno en andere stijlen. Ook Perception Is/As/Of Deception is daarop geen uitzondering en Adult gaat vooral verder waar ze goed in zijn; hypnotiserende Dance maken met hier en daar een knipoog naar de Post-Punk. Ook deze negen nummers bevinden zich weer op het snijvlak van diverse stijlen waarbij vooral de wat industriële sound de boventoon voert. Bij een track al ‘Don’t Reduce Me’ wordt de wereld wel heel zwart neergezet en sommige nummers zoals ‘Total Total Damage’ klinken wel erg klinisch. Op zich is dat weer niet zo vreemd als het duo in een interview vertelt het album in een kelder hebben opgenomen zonder enig daglicht. Maar soms pakt het duo toch ook weer naar die jaren ’80 invloeden zoals bij het uiterst dansbare en haast hypnotiserende ‘Second Nature’. Binnen de Dance-scene is Adult natuurlijk een gevestigde naam, zeker in Detroit en omgeving. Adult heeft natuurlijk het hele spectrum van Dance al wel eens ooit verkend dus Perception Is/As/Of Decpetion brengt ons niet echt iets nieuws. Misschien dat het de wat dominante touch in de teksten van Nicola is in combinatie met de toch wat overheersende industriële sound. Niets nieuws onder de zon maar van elke track kunnen zo maar weer een veelvoud van remixen gemaakt worden. Veel luisterplezier.

Trace Mountains - Lost In The Country

Label Lame O Records

Beoordeling 8

Review Twee jaar na zijn solo debuutalbum A Partner To Lean On is de Amerikaanse singer/songwriter Dave Benton terug met een nieuwe plaat. Na het ontbinden van de Indierock-band LVL UP koos Benton bewust voor een solocarrière met Trace Mountains als artiestennaam en onlangs was de release van zijn tweede album Lost In The Country. De muzikale richting van de Amerikaanse singer/songwriter heeft niets met Country te maken ondanks dat de albumtitel iets anders zou kunnen suggereren. Hij kiest veel meer voor een Indie-rock sound én is een gitarist in hart in nieren. Vanaf de eerste noten van opener ‘Rock & Roll’ wordt je meegenomen in dit nieuwe muzikale hoofdstuk van Benton én het feit dat hij een echte singer/songwriter is. De essentie is meteen duidelijk als we hem horen zingen: ”It's all I got going / Don't know what else I'd do”. Het nummer heeft vaart en zijn aangename stemgeluid kent een prima balans met de band. Dit nummer ook wel het gevoel op dat je bij het geluid van The War On Drugs krijgt; ‘Me & May’ (over een verbroken relatie) is heerlijk om op weg te dromen en ‘Cooper’s Dream’ krijgt mede door de sterke baslijn een wat steviger karakter. Op Lost In The Country staan ook enkele prachtige, ingetogen nummers zoals we van een singer/songwriter mogen verwachten. Het laid-back ‘Dog Country’ krijgt door de lapsteel een gevoelig Americana-karakter mee en de tweede stem van Susannah Cutler is de kers op de spreekwoordelijke taart. In dit nummer kijkt Benton terug naar zijn verhuizing van New York City naar Kingston, een klein plaatsje in Hudson Valley. Centraal op het album staat de titelsong, een absoluut magistraal nummer dat zich ergens op het snijvlak van Fleetwood Mac en War On Drugs bevindt. Benton nam dit album overigens op met een aantal bevriende muzikanten (Jim Hill, Greg Rutkin, Sean Henry en Susannah Cutler) om ook echt het geluid van een band te creëren. “I couldn't make this thing without them” zegt hij dan ook. ‘Fallin’ Rain’ is mooi door de sprankelende gitaren en met ‘Absurdity’ komen we bij het ander hoogtepunt van het album als Benton is nog maar eens wijst op welke invloed de hedendaagse technologie zoals smartphones op ons dagelijks leven heeft. Het psychedelische randje doet het hem. De tien nummers hebben een speelduur van amper een half uur en dat is misschien het enige minpuntje aan dit album. Alle tracks hebben pakkende melodieën en Benton bewijst dat hij zich ontwikkeld heeft als songwriter sinds zijn Lo-Fi achtige debuutalbum. Zijn zorgvuldig geformeerde band is mede verantwoordelijk voor deze prima plaat. Veel luisterplezier.

Jason Isbell and the 400 Unit – Reunions

Beschrijving Southeastern rec.

Beoordeling 9

Review Jason Isbell is een begenadigd singer-songwriter en dat laat hij ook dit album weer horen. Luisteraars die americana op de voet volgen zullen hem ongetwijfeld kennen. Isbell is inmiddels twintig jaar actief. In zijn eerste muzikale jaren als onderdeel van de band Drive By Truckers en vanaf 2007 solo. ‘Reunions’ is alweer zijn zevende studio-album. Deze release bevat 10 tracks en het geheel klokt 41 minuten. Men kan denken: 41 minuten is wel erg kort. Aan de andere kant: hoe eerder je aan een tweede draaibeurt toekomt, hoe beter! Want vele draaibeurten is dit album zeker waard. De songs die op ‘Reunions’ te horen zijn variëren van ingetogen en ontroerende americana tot wat drukkere songs die meer in het verlengde van countryrock en southern rock zitten. Al ligt de nadruk toch op het rustige repertoire, wat trouwens ook Isbells specialiteit is. Zoals de fans van de man gewend zijn is er goed nagedacht over de teksten die vol melancholie, heimwee en liefdesverdriet zitten. De teksten handelen over persoonlijke drama’s als ook maatschappelijke thema’s. Sommige lyrics zetten aan tot kippenvel, zoals de openingszin uit ‘Overseas’; ‘This used to be a ghost town, but even the ghosts got out’. Ook het nummer ‘Only Children’ zit in de categorie kippenvel. Het liedje komt ontspannen over, maar heeft een ontroerende lading. Zo heeft elke song zijn unieke sfeer en verhaal. Het is een album met een heldere en warme productie die bij elke draaibeurt alleen maar kan groeien. Er zijn weinig minpunten te noemen. Het openingsnummer ‘What’ve I Done To Help’ duurt met zeven minuten wat aan de lange kant voor een liedje wat weinig ontwikkeling kent. Overigens wel noemenswaardig dat Isbells grote voorbeeld David Crosby achtergrondzang verzorgt op deze track. Verder had de spreiding van rustige nummers en drukkere nummers op ‘Reunions’ wat gelijkmatiger gekund. Nu vinden we de iets meer rockende nummers vooral achterin. Maar goed, laten we geen zout op slakken leggen, want dit is een droomalbum voor liefhebber van americana. Jaren geleden zag ik Jason Isbell dertig minuten solo akoestisch optreden in een vol Carré. Toen als voorprogramma van Ryan Adams. Ik hoop dat we hem in Carré ooit als hoofdprogramma mogen ontvangen, want zo’n zaal is hij meer dan waard! Als de versoepelingsmaatregelen het toelaten in deze coronatijd dan staat Jason Isbell and the 400 Unit op 11 november in Paradiso.

The 1975 - Note of a Conditional Form

Label Polydor

Beoordeling 7,5

Review Het leven van The 1975 bestaat niet meer uit de grijstinten, maar het gaat voor de nieuwe generatie alleen om een wereld dat bestaat uit keuzes. Zwart Wit, wel of niet willen veranderen, wel of niet investeren in milieu wel of niet ergens voor staan om de wereld voor de jonge generatie een kans te geven. De oudere generatie heeft het allemaal verknalt en daar moet nu maar eens verandering in komen! Het is dan ook de introductie van het nieuwe album ‘the 1975’ van The 1975 om vervolgens als een post punk song ‘People’ hardhandig de historie en politici en wie dan ook te beschuldigen van leugens en bedrog. Nee, hier zijn de Britse heren uit Manchester goed bezig. Vol raggende gitaren en vingerwijzend naar anderen een statement en start te maken van hun nieuw album. Dat vervolgens wordt opgevolgd met een elevatormusic vuller met de titel van ‘The End (Music for Cars)’. Nee deze heren gaan voortaan met het openbaar vervoer om het milieu te redden en vervolgens heel hard roepen dat ze als supportact van Coldplay mee willen. Die op hun beurt weer een theater huren (met 30 personeelsleden) die hun show dan gaan streamen via hun eigen Youtube kanaal. Maar daar heeft deze act ook aan gedacht. Het evenzeer instrumentaal en diep elektro nummer ‘Streaming’ zal dan vast het openingsnummer zijn. Het zou mooi zijn dat deze heren het houden bij de songs waarmee men het publiek en hun fans mee bevredigd. Lekkere elektro popsongs als ‘The Birthday Party’, ‘Then Because She Goes’ en ‘You and Me Together’, waar deze act wel goed in is wordt afgewisseld met dancesongs Yeah I KNow of singersongwriters songs als ‘Jesus Christ 2005 God Blessed..’ en ‘Roadkill’. De songs waar hun oudere Manchester generatie uit de jaren 80 en 90 de loper voor heeft uitgelegd. New Order, Happy Mondays, The Stone Roses, en later Oasis, Blur die de elektropop en gitaren mengen tot een eigen popsound. Het album bevat 22 songs en wanneer men de eerste 5 protestsongs had weggehaald, was dit een lekker divers album geweest en kon men live op hun shows hun mening geven. Nu wordt dit album door deze eerste songs zo bepaald dat de overige songs in de schaduw hiervan staan. Maar er is een oplossing! Skip de eerste 5 songs en dan heb je een mooi album!

2020 Mei Week 20

Sunwathcers - Oh Yeah

Label Drone against drone

Beoordeling 7,5

Review Het Amerikaanse viertal The Sunwatchers is terug met hun nieuwe album Oh Yeah. Wederom brengt de band ons hun ongenaakbare cocktail van instrumentale Progrock en experimentele Jazz. De afsluitende track op dit nieuwe album, ‘The Earthsized Thumb’, is meteen het prijsnummer van dit album. Het duurt maar liefst twintig minuten en kent een absolute kop en staart; een eenvoudige gitaarriff dat in het begin een ietwat andere toonhoogte heeft als aan het einde van de track en daar tussen in gaat de band uit New York helemaal los. De eerste acht minuten van deze toch wel “symfonie” wordt gekenmerkt door een steeds terugkerend ritme waar de muzikanten omheen acteren. Daarna brandt het nummer los en krijgen we een haast extatisch geheel waarbij Noise, Hardrock, Progrock in een wat experimentele setting elkaar vermengen. Voeg daarbij de saxofoonsolo van Jeff Tobias en je krijgt een wonderbaarlijk muzikaal eindresultaat dat we niet zo maar van een genrestempel kunnen voorzien. Maar voor dit absolute sluitstuk is er al volop te genieten. Neem de bijna zeven minuten durende Prog Jazzrock opener ‘Sunwatchers vs. Tooth Decay’ die werkelijk een muur van geluid uit je speakers stuurt en waar Jim McHugh op gitaar de hoofdrol opeist. Zoals gezegd zijn nagenoeg alle tracks instrumentaal of je moet het “Whooh” halverwege ‘Love Paste’ als tekst beschouwen. Dit nummer komt wat meer richting de symfonische Progrock uit de jaren ’70 en roept misschien wat herinneringen op aan een band als Yes. Verder krijgt: ‘Brown Ice’ vooral kleur door de saxofoon, schuurt ‘Thee Worm Store’ tegen hardrock en ‘The Conch’ krijgt door grunge-elementen een wat onheilspellend en hypnotiserend karakter. Ook dit vierde album klinkt alsof het door de vier heren spontaan en in één take op de plaat is gezet. Het klinkt als een ongelofelijke Jam-sessie-trip waar we maar gewoon voor moeten gaan zitten en het over ons heen moeten laten komen. Binnen dit genre heeft de band zijn plaats inmiddels wel veroverd. Veel luisterplezier.

Modern Studies - Weight of the Sun

Beschrijving Rough trade

Type project 7,5

Klant Op het derde album van Modern Studies, getiteld The Weight Of Sun, horen we geen schokkende muzikale wijzigingen. Het is veel meer het nog verder uitdiepen en ontwikkelen van de sound waar deze Schotse formatie inmiddels naam mee heeft gemaakt. De Brits/Schotse band opent prachtig ingetogen met ‘Photograph’; een rustig nummer dat door de uiteenlopende klankleuren van Emily Scott en Rob St. John haast een wat onderkoeld karakter meekrijgt. Want dat blijft natuurlijk toch een vreemde gewaarwording, die haast nors aandoende stem van St. John en de elegante en loepzuivere stem van Emily. Dat de band zich steeds verder ontwikkelt blijkt wel uit de nummers die wat meer vaart meekrijgen zoals een track als ‘Run For Cover’. Dat de oneindig anders klinkende stemmen toch bij elkaar passen en complementair zijn bewijst de band wel bij ‘Heavy Water’; de helderheid van de stem van Emily is zo verschillend dan die “eikenhouten” stem van St. John maar ze geven deze Indiepoptrack wel het juiste karakter. ‘She’ is mooi en met ‘The Blue Of Distance’, gebaseerd op het boek van Rebecca Solnit, is met recht een popsong. Maar natuurlijk zijn er ook de nummers die een haast etherische rust laten neerdalen. Het meeslepende ‘Corridor’ dat op een prachtige melodie deint of het innemende en mysterieuze ‘Signs Of Use’ zijn werkelijk hele mooie nummers die in de kern tot de Folkmuziek gerekend kunnen worden. De beide bandleden Pete Harvey (multi-instrumentalist) en Joe Smillie (drums, percussie) mogen dan ook niet onvermeld blijven. Melancholie viert hoogtij bij ‘Back To The City’, mede door die Bariton-achtige stem van St. John, en daardoor krijgt het ook een wat traditioneel randje. Zelfs een ogenschijnlijk simpel of eenvoudig nummer als ‘Jacqueline’ wordt door de band gepromoveerd tot een haast sereen Folkpopliedje. Zo blijft de band vasthouden aan soepele melodieën en smaalvolle arrangementen die de nummers daadwerkelijk tot een grote hoogte tillen. Met afsluiter ‘Shape Of Light’ laat Modern Studies De twaalf mooi gearrangeerde nummers betekenen een kleine drie kwartier speeltijd. En die tijd kom je makkelijk door want het album klinkt als een klok. Modern Studies levert met The Weight Of Sun absoluut hun beste en meest uitgebalanceerde album af. Natuurlijk herkennen we de Britse “netheid” en kleurt de band keurig binnen de lijntjes. Toch moeten we tot de slotconclusie komen dat die nieuwe album een intelligent, vernuftig en licht-in-het-hoofd makend Folkpop-album is geworden. Veel luisterplezier.

2020 Mei week 19

Eileen Rose - Muscle Shoals

Label Holy Wreckords/CRS

Beoordeling 8

Review Eileen Rose is terug met haar nieuwe album Muscle Shoals, opgenomen in de beroemde Muscle Shoals Sound Studio in Alabama. Samen met haar vaste band levert de Amerikaanse singer/songwriter een nieuw album af met nummers die zich op het snijvlak van Country, Americana en Folk bevinden. Eileen heeft het album in twee delen opgedeeld; Part One bestaat uit nieuwe songs en Part Two zijn een aantal eerder uitgebrachte tracks die opnieuw zijn gearrangeerd. Omdat de chemie met haar band The Holy Wreck (Rich Gilbert op gitaar/pedalsteel, Chris Maclachlan op basgitaar en Steve Latanation op drums) zo bijzonder aan voelt, besloot ze ook een aantal bestaande nummers in deze bijzondere setting opnieuw op te nemen. De in Nashville woonachtige singer/songwriter opent met het persoonlijke ‘She’s Gone’, over het gemis van haar overleden moeder. Een wat rustig nummer dat overigens wat gospelachtige elementen in zich heeft en waar ze zich vocaal wat “rauw” uit. Vervolgens trapt ze het gaspedaal wat in en krijgen we met ‘He’s So Red’ een onvervalste rocker met een hoofdrol voor gitarist en echtgenoot Rich Gilbert. We ontkomen hier niet even terug te denken aan het geluid van CCR. ‘Get Up’ en ‘A Little Too Loud’ zijn ook heerlijk dampende rockers en bij de Rockabilly ‘On Shady Hill’ zal mening feestje gebouwd worden. De inmiddels 55-jarige Eileen weet natuurlijk inmiddels dat je de nodige variatie in je songs moet aanbrengen om het geheel boeiend te houden. Zo is ‘Am I Really So Bad’ is een onvervalste ballad doorspekt met Country en Americana. Ook zet ze een smaakvolle, rustige en broeierige cover van King Crimson’s ‘Matte Kusadai’ op de plaat, die bij deze recensent herinneringen aan Albatros van Fleetwood Mac oproept. Dit nieuwe album is opgenomen in die befaamde studio en bij ‘Hush Shhh’ lijkt het alsof de stem van Eileen door die studio nog wat geaccentueerd wordt en naar de voorgrond treedt. Met een indringende a-capella versie van de “old-traditional” ‘Auld Triangle’ laat ze nog maar eens horen wat een buitengewone zangeres ze is. Zoals gezegd zijn er ook een aantal nummers opnieuw opgenomen; ‘Shining’ blijft bij een naderende dreiging maar met het rockende ‘Walk The Jetty’ en ‘Trying To Lose You’ gooit ze alle schroom van zich af en komt toch de vergelijking met de muziek van Melissa Etheridge weer voorbij. ‘Stagger Home’ wordt prachtig vormgegeven door de lapsteel en ook het duet ‘Old Time Reckoning’ met Joshua Hedley mag er zijn. Het laatste nummer is ‘Sad Ride Home’, dat oorspronkelijk op het Bones-album uit 2013 uitgebracht werd maar ook in deze uitvoering absoluut top klinkt. Muscle Shoals is een uitstekend album geworden met een uitgebalanceerd, gevarieerd aantal tracks. Muzikaal sterk zonder te veel versieringen en vocaal is ze nog altijd één van de beste zangeressen binnen het Americana genre met die heerlijke “twang” in haar stem. Als bonus nog een kort overzicht van al eerder uitgebracht werk is de spreekwoordelijke kers op de taart. Veel luisterplezier.

American Aquarium - Lamentations

Label New West Records

Beoordeling 8,5

Review Twee jaar na het laatste album is American Aquarium, de Countryrock band uit North Carolina, terug met hun nieuwe album Lamentations. Na de release van het laatste album viel de band uit elkaar en was de keuze aan Barham; door met een nieuwe band of solo verder. Het werd een nieuwe band en een nieuwe start. Frontman BJ Barham wilde met zijn huidige band in september het album al gaan opnemen maar de producer trok zich een kleine twee weken voor de opnames terug. Hij durfde het niet blijkbaar niet aan. Barham gooide alle schroom van zich af en nam contact op met Shooter Jennings en stuurde hem de demo’s. In plaats van de producer naar Memphis te halen reisde de band af naar Los Angeles om daar een “Heartbreakers”-style album op te nemen in plaats van een authentiek Alt-Country-album. Van de band die zijn naam ontleent aan een zin uit Wilco’s ‘I Am Trying to Break Your Heart’ is Barham het enige bandlid van de oorspronkelijke bezetting. De huidige bezetting naast Barham is Shane Boeker (gitaar), Ryan Van Fleet (drums), Alden Hedges (bassist), Rhett Huffman (keys) en pedalsteel speler Neil Jones. De band opent met de prachtige ingetogen titelsong ‘Me + Mine (Lamentations)’ waarbij Barham zijn kwaliteiten als muzikant én als tekstschrijver laat zien want de manier hoe hij de American Dream vanuit zijn perspectief uiteen laat spatten is indrukwekkend. (What are you supposed to do / When the God you're prayin' to / Up and goes missin'? / Leaves a trail on unpaid bills / Broken homes and opioid addiction / And then a politician shows up / Promisin' that / He'll return the jobs / That God himself could not bring back”). Vervolgens is daar het wat meer uptempo ‘Before The Dogwood Blooms’ en Barham laat hier zijn ietwat rauwe stem spreken en met de countryrocker ‘Start’s With You’ zal de band de liefhebbers van country absoluut aanspreken. Maar het is toch vooral ‘The Luckier You Get’ waar onze mondhoeken spontaan van omhoog gaan en voor een glimlach op ons gezicht zorgt. Dit nummer, en vooral met die slimme “break” in het midden, zal een absolute meezinger worden als de band weer op tournee mag. Barham wordt wel de ‘Springsteen of the South’ genoemd en die eretitel is eigenlijk wel terecht want de tien liedjes zitten tekstueel echt goed in elkaar en hij bewijst een echte verhalenverteller te zijn waarbij hij ook de wat zwaardere thema’s niet mijdt. Zelf zegt hij hierover: “I wanted to write a record about the things that break us as human beings,” Barham says. “Financial ruin, the loss of a significant other, loss of a child, addiction, vices, divorce — all of these things appear on the record. Each song represents a different way that someone can be tested in their faith. Not just in God, [but] faith in humanity, faith in yourself.” De ballad ‘The Day I Learned To Lie To You’ is prachtig, ‘How Wicked I Was’ is een openlijke schuldbekentenis en met de afsluiter ‘The Long Haul’ pakt hij nog even terug naar de periode van bovenmatig drankgebruik voordat hij vader werd en de drank vaarwel zei. Lamentations is waarschijnlijk het beste album dat American Aquarium tot op heden heeft afgeleverd en misschien wordt dit wel hun “breakthrough”-album. De hand van Shooter Jennings is voelbaar maar het geheel is meer dan een Alt-Country album met tien songs; het is een uitgebalanceerd album met sterke teksten dat in deze bijzondere tijd toch een sprankje hoop geeft. Maar het is vooral de huidige samenstelling van de band die alle credits verdient. Verder is het album prachtig vormgegeven en in het bijgevoegde boekje zijn alle teksten terug te vinden. Een topalbum. Veel luisterplezier.

Matthews Southern Comfort - The New Mine

Label Mig Rec

Beoordeling 8

Review De oorspronkelijk in Engeland geboren Iain Matthews woont alweer enkele jaren in Nederland. De muzikant annex songwriter gaat al een kleine vijf decennia mee in de muziekwereld en heeft een discografie waar we een diepe buiging voor maken. In 2017 blies hij nieuw leven in een eerdere band van hem, Matthews Southern Comfort, en onlangs was de release van het tweede album The New Mine. Eind jaren ’60 maakt Matthews zijn eerste plaat met Fairport Convention om de band na enkele jaren weer te verlaten en zijn eigen Matthews’ Southern Comfort te formeren. In 1970 scoren ze een grote hit met hun versie van Joni Mitchell’s ‘Woodstock’ maar ook deze band kent geen lange houdbaarheidsdatum en via andere bands én heel veel solowerk strijkt Matthews uiteindelijk ergens in Limburg neer. In 2017 besluit de Brit dan om toch een herstart te maken en samen met gitarist BJ Baartmans, Bart de Win op piano/accordeon en Eric Devries krijgt Matthews Southern Comfort een tweede leven en een grote Nederlandse inbreng. Toeval of niet, ook nu kiest de band voor een cover van Joni Mitchell en met een meer dan geslaagde én smaakvolle versie van ‘Ethiopia’ opent de band dit nieuwe album. Verderop komen we nog een cover tegen, ‘Working In The New Mine’ (Ed Snodderly) dat vooral door het pianospel van Bart de Win een aangename Boogiewoogie vibe meekrijgt. De overige tien nummers zweven ergens tussen Folk en Softrock en klinken allemaal meer dan aangenaam en doen roepen ongetwijfeld herinneringen op aan platen van bands als CS&N maar ook zeker Steely Dan. Luister maar eens ‘Starvation Box’ dat, mede door het gitaarspel van Baartmans op de Slidegitaar, absoluut wat elementen van de muziek van Steely in zich heeft. Verder zijn nummers als ‘A Secret Is Gone’ (inclusief accordeon) Eén van de troeven die Matthews vaak uitspeelt is het zingen in harmonieën, de meerstemmigheid die ervoor zorgt dat je het gevoel krijgt naar muziek te luisteren die we allemaal wel herkennen en die gewoon lekker weg luistert. Het Westcoast-achtige ‘C’mon Amigo’ met een vleugje country is een mooi rustmoment evenals het ingetogen ‘The Hole’ waar de wereldwijde klimaatproblematiek aan de orde komt. ‘Patty’s Poetry’ kabbelt lekker voort maar het is toch vooral ‘The Hands Of Time’ dat naast de cover van Joni Mitchell wedijvert voor beste track op dit album. The New Mine is een fijne plaat geworden. De twaalf nummers zijn uiterst toegankelijk met de al eerdergenoemde kenmerken die de sfeer van deze plaat bepalen. Blijft natuurlijk een fantastisch verhaal dat deze 73-jarige muzikale veelvraat de band een nieuw leven in heeft gelbazen met een over het algemeen Nederlandse bezetting. Veel luisteralbum

2020 April week 18

Shelby Lynne - Shelby Lynne

Label Thirty Tigers.

Beoordeling 8,5

Review De Amerikaanse singer/songrwiter Shelby Lynne is terug met een nieuw album. Een titelloos album deze keer maar wel met een ongelofelijk pakkende en actuele albumcover. Tijdens de fotoshoot voor dit album kreeg ze het verzoek van de fotograaf om haar kol van haar trui over haar mond en neus te trekken; resultaat is een iconische artistieke foto in de huidige tijd. Vorig jaar was er het album Blood van haar zus Alisson Moorer die ons in een tiental liedjes onverbloemd meenam naar hun traumatische jeugd. Ze maakt al een kleine twee decennia muziek, ontving een Grammy voor “Best New Artist” in 2001. Een aantal albums, zoals Revelation Road (2011) kregen lovende kritieken en nu is de 47-jarige zus van Alisson dus terug met een nieuw album. Enkele jaren geleden kwam ze de filmmaker Cynthia Mort tegen en er ontstond een artistieke vriendschap. Tijdens het filmen van de nog uitgebrachte film When We Kill The Creator schreef Shelby enkele pareltjes zoals de intrigerende pianoballad ‘Revolging Broken Heart, het breekbare ‘Love Is Coming’ en het krachtige ‘Here i Am’. Overigens schreef de filmmaakster Cynthia Mort ook mee aan enkele van deze songs. Maar is veel meer moois op dit album. Het soulvolle ‘Don’t Even Believe In Love’ klinkt wederom als een ode aan Dusty Springfield en met afsluiter ‘Lovefear’ neemt ze ons mee terug back-in-time naar de jaren ’60. Maar het is toch wel ‘Weather’ waar het beste van Shelby Lynne samen komt; Shelby die als een soulzangeres uit het diepe zuiden van de VS klinkt en de achtergrondzangers zorgen voor een gospelachtig karakter. Verder weet ze vaak de liedjes klein en breekbaar te houden. Omgeven door een spaarzaam instrumentarium wordt ‘My Mind’s Riot’ door de stem van Shelby gedragen en zorgt de Saxofoon voor het evenwicht. En bij het wat “bluesy” klinkende ‘The Equation’ is het de akoestische gitaar die als side-instrument wordt neergezet en krijgen we het gevoel alsof we ons in de huiskamer bevinden. Dit titelloze, emotionele album is een prachtige verzameling geworden van nummers waarbij Shelby soepel diverse stijlen met elkaar laat versmelten. Of het nu de “Deepsouth” Soul is of hier en daar wat Blues en Jazz, het klopt allemaal. Alle nummers hebben diepgang, zijn absoluut niet oppervlakkig en ze is niet bang om zo nu en dan uit haar schulp te kruipen. Veel luisterplezier.

Lucinda Williams - Good Souls Better

Label Highway 20 Records.

Beoordeling 9

Review Lucinda Williams hoeft geen introductie meer. We kennen inmiddels deze 67-jarige singer/songwriter wel met die doorleefde stem en met een nog steeds ongekende energie én ambitie. Met drie Grammy’s op zak heeft ze haar sporen ruimschoots verdiend en met Good Souls Better Angels brengt ze misschien wel haar meest persoonlijke album waarbij ze ook actuele politieke en maatschappelijke problemen aan de kaak stelt. Good Souls Better Angels is onbedoeld een meer dan actueel album geworden in deze bijzondere tijd. Ook voor dit nieuwe album werd Lucinda, “Lu” voor intimi, bijgestaan door haar band en die trekken bij de opener ‘You Can’t Rule Me’ meteen van leer. Natuurlijk is daar die doorleefd klinkende stem van Lucinda alsof ze dagelijks een slof sigaretten en een halve fles Whisky nuttigt, maar het is ook die gruizige gitaar en de strakke ritmesessie die de toon zetten. Want het is meteen duidelijk dat haar vaste band (Butch Norton op drums, Stuart Mathis op gitaar en David Sutton basgitaar) en de Amerikaanse singer/songwriter elkaar tot grote hoogte drijven. Ook een nummer als ‘Pray The Devil Back To Hell’ kent een prachtige opbouw met een krachtige apotheose. Zoals gezegd horen we op dit nieuwe album van de Multi Grammy-winnares actuele thema’s voorbijkomen; luister maar eens naar het door de gruizige gitaar opgezweepte ‘Bad News Blues’ dat gaat over de hoeveelheid en slechte kwaliteit van het nieuws dat we dagelijks over ons heen gestort krijgen. Niet raar als we president Trump vrijwel elke dag “fake news” horen zeggen. En ook bij ‘Man Without A Soul’ neemt mevrouw Williams geen blad voor haar mond als we haar “You're a man without shame /Without dignity and grace / No way to save face / You're a man without a soul” horen zingen. De bitterheid druipt werkelijk van deze indringende song, compleet met gierende gitaarsolo, en je hebt niet veel verbeelding nodig om de indruk te krijgen dat ze het ook hier over de huidige president van de VS heeft. Lucinda heeft een schat aan ervaring en weet dus prachtige liedjes te schrijven die voor het nodige contrast zorgen. ‘Big Black Train’ is een prachtig pijnlijke ballad die ons meeneemt naar de zwarte tijd van een depressie en met ‘Shadows And Doubts’ zet ze nog maar eens subtiel een kanttekening bij de invloed van de tegenwoordige Social Media. Zo blijft het album van ongekend hoog niveau. ‘When The Way Gets Dark’ is een aangenaam rustmoment, ‘Bone Of Contention’ “rockt” en op het laatste deel van het album trekt de band onder aanvoering van Miss. Willams nog eens alle registers open met het rauwe ‘Down Past The Bottom’ en de slowburner ‘Big Rotator’. Maar zoals wel vaker wordt ook hier het beste tot het laatst bewaard; het ruim zeven minuten durende ‘Good Souls’ is met recht het hoogtepunt van dit album; een prachtige ballad waar we nog één keer die doorleefde stem van Lucinda horen, volledig in balans met de bandleden die ook perfect aanvoelen dat bij deze afsluiter alles ingetogen moet zijn. (“Keep me with all of those / Who help me find strength / When I'm feeling hopeless / Who guide me along / And help me stay strong and fearless”) Good Souls Better Angels is een prachtig, eerlijk en soms wat donker album geworden. Aan de andere kant roert Lucinda thema’s aan zoals doorzettingsvermogen, veerkracht en in de verte… hoop. Een topalbum waarmee Lucinda Williams wederom bewijst een singer/songwriter van een hoog niveau te zijn. Veel luisterplezier.

RVG - Feral

Label Fire Records

Beoordeling 8,5

Review Ze gooiden hoge ogen met hun debuutalbum A Quality Of Mercy en de band had enkele jaren nodig om een opvolger te maken. Afgelopen weekend was de release van Feral van de Australische band RVG en dat de band iets meer tijd heeft genomen voor dit nieuwe album horen we absoluut terug. RVG (Romy Vager Group) is een band die al enkele jaren deel uit maakt van de muziekscene in Melbourne. En waar vind je ze nog, die gitaarbands? In de jaren ’80 hadden we namen als The Smiths, Lloyc Cole, Echo And The Bunnymen en The Stranglers en het zijn juist die invloeden die samensmelten in de sound van deze Australische gitaarband. Voeg daarbij ook nog een vleugje van het geluid van de TheGoBetweens en je krijgt die pure, wat donkere sound waar de band bekend om staat. Als je de eerste minuut van opener ‘Alexandra’ hoort weet je welke richting de band kiest. Geholpen door producer Victor Van Vugt ((o.a.) PJ Harvey, Nick Cave) weet Romy met haar band een wat donker geluid neer te zetten waarbij de gitaar altijd en overal prominent aanwezig is. RVG klinkt en voelt echt als een band en Romy en haar bandleden laten geen ruimte voor frivoliteiten. De nummers worden strak neergezet en de maatschappelijk kritische teksten vormen samen met muziek de ingrediënten voor een heerlijk album. Nummers als het wat politiek geladen ‘Help Somebody’, ‘Asteroid’ en hoogtepunt van het album ‘Perect Day’ zijn gewoon ijzersterke nummers. Soms weet de band ook de kaart van de humor of het cynisme te trekken met ‘Little Shakry & The White Pointer Sisters’. De operatieboor bij ‘Christian Neurosurgeon’ zorgt toch wel voor een aparte twist. Het wat melancholieke ‘Prima Donna’ is misschien wel wat autobiografisch als Romy toch nog even terug grijpt op het feit dat ze een transgender is, iets wat ook de klankkleur van haar stem verklaart. De afsluiter ‘Photopraph’ is het meest ingetogen nummer op Feral maar ook hier blijft de spanning voelbaar. Sterke gitaarlijnen en een wat donkere ondertoon zijn de belangrijkste ingrediënten van Feral. Romy is af en toe vlijmscherp in haar teksten maar samen met Reuben Bloxham (gitaar/keys), Marc Nolte (drums) en Angus Belle (basgitaar) levert de band een ijzersterk album af. Tien tracks met een speelduur van een dik half huur vol met gitaarmuziek. Wat een genot! Veel luisterplezier.

2020 April week 17

TOPS - I Feel Love

Label The Orchard Music

Beoordeling 8

Review De Indie-rock band TOPS is terug met hun vierde album I Feel Love. Deze Canadese band houdt vast aan het geluid waarmee wij sinds hun debuutalbum Tender Opposites uit 2012 inmiddels vertrouwd zijn geraakt. De kern van de band is al die jaren in tact gebleven. Zangeres Jane Penny (zang/keys) is het gezicht van de band en samen gitarist David Carriere schrijft ze ook de meeste liedjes. Naast drummer Riley Fleck is de nieuwe naam in de band Marta Cikojevic (Keys). TOPS maakt Indiepop die vooral herkenbaar en erg toegankelijk is en regelmatig een beetje retro aanvoelt. Als we de opener ‘Direct Sunlight’ luisteren blijkt dat dit ook op dit nieuwe album niet anders is; dansbaar, beetje DISCO jaren ’80 en wat keys à la Mezzoforte geven deze track meteen een herkenbaar karakter. De band schakelt vervolgens door met de prima titelsong en hier is het vooral een Deja-vu naar de softrock muziek van Fleetwood Mac. Die lijn trekt TOPS verder door en nummers als ‘Pirouette’ en ‘Witching Hour’ luisteren makkelijk weg. Het stemgeluid van Jane Penny is voor een belangrijk deel bepalend voor het geluid van de band. Het zijn vooral de rustigere nummers zoals ‘Ballads & Sad Movies’ en afsluiter ‘Too Much’ waarop ze deze kan etaleren. Engiszins verrassend is het zwoele ‘Take Down’ waar we de frontvrouw als een soort Jane Birkin horen. De nummers op het album zijn vooral melodieuze, lichtvoetige songs die als het ware uit je speakers stromen. Nergens vliegt TOPS uit de band of zoekt het de wat experimentele randjes op. ‘Colder & Closer’ neigt wat meer richting synthpop met een wat dromerig klinkende Jane en de vergelijking met Fleetwood Mac komt bij ‘Drowning in Paradise’ nog maar eens terug. Het feit dat Jane enkele zinnen in het Frans zingt is een leuk gevonden aardigheid. Schoenmaker blijf bij je leest is een bekend spreekwoord. En dat heeft direct betrekking op TOPS en dit nieuwe album I Feel Love dat een logisch vervolg is op hun vorige album Sugar At The Gate uit 2017. Als je het album goed beluisterd zijn het de nuances die boven komen drijven en als je het album als achtergrondmuziek gebruikt is een goed gesprek absoluut mogelijk. Kortom, niet vernieuwend maar verder een prima album van een in Nederland nog redelijk onbekende band. Veel luisterplezier.

Jessie Reyez - Before The Love Came To

Label Island Records

Beoordeling 8,5

Review Before Love Came To Kill Us is het debuutalbum van de Canadese singer/songwriter Jessie Reyez. De aanloop naar deze release heeft enkele jaren in beslag genomen, maar het eindresultaat is een volwaardig debuutalbum met maar liefst 14 tracks. Op de “deluxe” versie die enkele dagen geleden uitkwam krijg je nog drie bonustracks. De inmiddels 28-jarige Jessie met Colombiaanse roots liet in 2016 met de single ‘Figures’ voor het eerst van zich horen. In 2017 zag haar EP ‘Kiddo’ het daglicht en dat bleef niet onopgemerkt want de R&B singer/songwriter ontving het jaar daarop een prestigieuze Canadese Juno "Breakthroug Artist" Award voor beste talent. In 2018 bracht ze haar tweede EP Being Human In Public uit en inmiddels schreef ze mee aan liedjes voor grootheden als Calvin Harris, Normani en Eminem. Die samenwerking met Eminem smaakte blijkbaar naar meer want ook op dit debuutalbum is er een track waar de getalenteerde singer/songwriter met Eminem samenwerkt; het wat lome R&B en Doo-Wop ‘Coffin’ krijgt een verrassende wending als de rapper zich er mee gaat bemoeien. De rustige R&B opener ‘Do You Love Her’ verhult het tekstuele venijn als we haar horen zingen: “I should've fucked your friends / It would've been the best revenge for the fire that you started”. Dat gebroken hart zit nog diep en de toon is gezet. Overigens loopt de liefde als een rode draad door dit album met het in het Spaans gezongen ‘La Memoria’ als sprekend voorbeeld. Binnen de R&B zoekt Jessie wel de randjes op. Luister maar eens naar het furieuze ‘DEAF’ (Who Are You) dat meer naar Hip-Hop neigt, het Bossa-Nova achtige ingetogen ‘Intruders’, het Tip-hop ‘Dope’ en het duet ‘Imported’ met 6Lack. Zo weet ze gedurende het hele album je aandacht vast te houden want met ‘Same Side’ weet ze ineens weer zo’n rustig verhalend nummer te brengen. Wel zijn we inmiddels overtuigd van het feit dat je hier met een zelfbewuste vrouw te maken hebt die op komt voor haar rechten als we haar in ‘Roof’ de tekst “I might be petite / But I'm a fuckin' monster” horen zingen. Met de ballad ‘Love In The Dark’ hebben we waarschijnlijk de meest toegankelijke track van het album en natuurlijk mag haar doorbraak ‘Figures’ niet ontbreken. Before Love Came To Kill Us is een boeiend debuutalbum dat bij elke luisterbeurt meer glans krijgt. Ze heeft een stem die soms wat aan Amy Winehouse doet denken en ze bespeelt het hele spectrum binnen de R&B met uitstapjes naar Soul, Hip-Hop enz. Voeg daarbij de gave om vlijmscherpe teksten te kunnen schrijven en je hebt het talent dat Jessie Reyez heet te pakken. Veel luisterplezier.

Waxahatchee - Saint Cloud

Label Merge Records

Beoordeling 8

Review Saint Cloud is alweer het vijfde album van de Amerikaanse singer/songwriter Katie Crutchfield, die we uiteraard onder haar artiestennaam Waxahatchee. Op dit nieuwe album neemt ze wat afstand van haar wat Lo-Fi achtige geluid dat we op het vorige album Out Int The Storm hoorden maar is ze wederom openhartig en persoonlijk. De artiestennaam Waxahatchee is vernoemd naar de Waxahatchee Creek in Alabama, vlakbij de stad Birmingham waar ze samen met haar zus Allison opgroeide. Ook de naam Allison Crutchfield kan zo maar herkenning oproepen want de tweelingzus van Katie heeft haar eigen carrière opgebouwd nadat ze samen in een verleden de band P.S. Eliot vormden. Ook op dit nieuwe album zijn de teksten wonderschoon en blijkt Katie gewoon een begenadigd liedjesschrijver te zijn. Tijdens haar jeugd groeide ze op met vooral Country-muziek, niet vreemd in de Zuidelijke Staten van de VS, en het is dan ook niet vreemd dat ze op dit nieuwe album wat meer die muzikale richting kiest. Crutchfield opent met het wat lome ‘Oxbow’, vormgegeven door een simpele drumriff, wat keys en gitaar, maar het is meteen die stem die je bij de kladden pakt en meteen legt ze één van haar demonen op tafel; haar voormalig drankgebruik. Op Saint Cloud speelt ze nadrukkelijk de kaart van Country en Americana uit, muziekstijlen die haar prima passen. ‘Can’t Do Much’ is hier misschien wel het mooiste voorbeeld van; een smaakvol nummer op een mooie melodie waar we geen genoeg van kunnen krijgen. Al eerder maakten we kennis met de openhartigheid van Katie. Luister maar eens naar het mooie ‘Lilac’ (lijkt dat gitaarriff op Suspicious Minds van Elvis?) en ook op het rustige ‘Fire’ waar we haar horen zingen: “Tomorrow could feel like a hundred years later/I'm wiser and slow and attuned”. Het centrale deel van het album bestaat uit ‘War’, Witches’ en ‘Hell’ waar ze vooral kiest voor een meer up-tempo stijl. Met het wat ingetogenere ‘Arkadelphia’ neemt ze ons meet terug naar haar jeugd maar samen met het al eerder genoemde ‘Can’t Do Much’ is het persoonlijke ‘Ruby Falls’ wel het hoogtepunt van Saint Cloud. Haar breekbare stem wordt prachtig muzikaal ondersteund door een aantal prima muzikanten zoals Bobby Colombo en Bill Lennox (Bonny Boon) die hun medewerking verleenden. Natuurlijk mag haar vader niet als personage ontbreken en in de afsluiter St. Cloud roept ze diverse herinneringen aan hem op. Saint Cloud is een zeer persoonlijk album geworden dat vorm gekregen heeft door elf liedjes; sommigen zoals St. Cloud erg klein, andere zoals ‘War’ wat meer uptempo. Katie Crutchfield heeft haar demonen van zich afgeworpen en levert een plaat af met mooi ingekleurde verhaaltjes die soms zeer eerlijk en openhartig zijn. Maar het belangrijkste is dat het totaalbeeld klopt. Veel luisterplezier.

De wereld waar muziek in zit.

stuur een mail voor naar info@noordevents.nl

Zoeken

Getwitter & kabaal

Rolling Stones - Living In A Ghost Town

2020 Septermber Week 37

Naked Giants – The Shadow

Stryper – Even the Devil Believes

Doves - The Universal Want

Mammal Hands – Captured Spirits

New Moon Jelly Roll Freedom Rockers – Vo

Susanna – Baudelaire & Piano

The Ragtime Rumours – Abandon Ship

Ten Times A Million – Born Tomorrow EP

Moonchild Sanelly – Nudes (EP)

The Flaming Lips – American Head

Stray Cats – Rocked This Town From LA to

San Cisco – Between You And Me

All Them Witches ATW – Nothing As The I

Sophie Hunger – Halluzinationen

Mickelson – Drowning in an Inflatable Po

Rising Steel - Fight them All

Nieuw project

2020 Aug Week 36

Metallica – S&M 2

Rolling Stones - Goats Heads Soup

Yello – Point.

Bruce Hornsby – Non Secure Connection

Dokken - The Lost Songs 1978 - 1981

Kelly Lee Owens - Inner Circle

Giant Rooks -Rookery

Disclosure – Energy

HC McEntire - Eno Axis

Dan Penn - Living On Mercy

Eight Rounds Rapid - Love Your Work

Alex The Astronaut - Theory Absolutely

Siv Jakobsen - A Temporary Soothing

Katy Perry – Smile

Michael Landau – Liquid Quartet Live

B.O.C. - 45th Anniversery

Bully - Sugaregg

Mad Max - Stormchild Rising

The Georgia Thunderbolts - EP

Girl Friday – Androgynous Mary

2020 Aug Week 35

The Waterboys – Good Luck Seeker

The Killers - Imploding the Mirage

Emma Swift – Blonde on the Tracks

Sarah Walk – Another Me

No Joy - Motherhood

Everything Everything - re Animator

The Wailers - One World

Laurence Pike - Prophecy

2020, Aug. week 34

Psychedelic Furs – Made of Rain

Jerome Oscar - Breathe Deep

Rumer - Nashville Tears

Another Sky - I Slept On The Floor

Rival Consoles - Articulation

Suuns – Remixen

Father John Misty - To S To R

Ted Russel Kemp - Down in the Deden

The Mavericks – en Espanol

2020 Aug Week 33

Donna Missal - Lighter

Son Lux – Tomorrows

Sea Girls – Open Up Your Head

Kamelot - I Am The Empire: Live In 013

Lionsville – Magic is Alive

Robbie Krieger – The Ritual Begins At Su

Lionheart – The Reality of Miracles

Ted Russell Kamp – Down In The Den

2020 Aug Week 32

Deep Purple – Whoosh!

Taylor Swift – Folklore

Donna Missal - Lighter

Jason Molina - Eight Gates

The Weight Band – Live is a Carnival

C418 - Minecraft Volume Beta

Glass Animals- Dreamland