Een wereld waar muziek in zit.

Label Winspear Records

Beoordeling 6,5

Review Club Dread is het nieuwe album voor de in New York woonachtige Justin Majetich, die onder de naam Majetic muziek uitbrengt. Na een afwezigheid van ruim een jaar brengt hij weer nieuwe muziek uit en wederom bewijst de Amerikaan dat we hem niet zo maar in een (muziek)hokje kunnen plaatsen. Dit nieuwe album heeft in Nederland nog weinig Airplay en exposure gekend, wat niet geheel vreemd is op basis van enkele luisterbeurten. Majetich neemt ons in een tiental tracks mee op een trip die gedomineerd wordt door Elektronische muziek. Opener ‘Chewing Tabs’ klinkt erg industrieel en heeft een sterke beat maar door de vervormde stem en diverse tempowisselingen, krijgt het nummer toch een wat meer alternatief karakter. De tegenstelling met een wat rustiger nummer als ‘Phantom Life’. Dat de Amerikaan toch over een meer dan gemiddeld stemgeluid beschikt, bewijst hij bij nummers als ‘Covert Arms’ en ‘Lead Halo’ maar alle elektronische versieringen hebben een afleidende uitwerking. Ook nummers als ‘Horseback’ en ‘Simple Blade’ klinken minimalistisch, industrieel en zijn dansbaar maar de rode draad lijkt wel eens te ontbreken. Dit is ook het geval bij ‘Tender Arms’ dat een sterk begin kent in de vorm van een pianoballad, maar waar Majetich gaandeweg weer terugvalt in het alternatieve concept. Titelsong en afsluiter is daarentegen wél wat makkelijker verteerbaar en meteen het meest toegankelijke nummer. Club Dread is geen gemakkelijk album. Potentiële dance wordt door de Amerikaan in zodanige soundscapes gegoten dat het vaak onnatuurlijk klinkt en de nummers vaak niet gemakkelijk aanhoren. Minimalistisch, industrieel maar vooral avontuurlijk en alternatief. Veel luisterplezier.

Label Tough Love Records

Beoordeling 7,5

Review David Loca maakt al jaren muziek. Onder de naam Part Time bracht de in Los Angeles woonachtige muzikant al een aantal albums uit maar we kennen hem wellicht ook als David Speck en in combinatie met bands als The Dazzling Solomon Band en Time Flys. Voor dit nieuwste album Spell#6 koos de Amerikaan voor een andere benadering en nam het album op in een heuse muziekstudio in plaats van een kamertje drie hoog achter. Vanaf de eerste nooit van dit alweer zesde album heb je het gevoel het allemaal al eens gehoord te hebben. Anders gezegd, is Spell #6 inderdaad in 2018 uitgebracht? Het antwoord is natuurlijk ja maar Loca weet gewoon het gevoel van weleer weer te reproduceren. De eerste associatie met vervlogen tijden is de opener ‘Before You Fall Apart’ waarbij de associatie van Lloyd Coles’ ‘Rattlesnake’ voorbij komt. En er wordt op dit album vaker een herinnering aan prachtige popsongs opgeroepen, want bij het romantisch en intiem klinkende ‘It’s Alright With Me’ is het niet mogelijk om de parallel naar ‘Don’t Dream It’s Over’ van Crowded House niet te trekken. De titelsong doet wat melancholisch aan, mede ingegeven door de wat Lo-FI achtige sound en de langgerekte vocalen van Loca. Overigens kwam dit album mede tot stand door de medewerking van diverse namen waaronder ook Ariel Pink. ‘Hide’ en ‘Shatterd Love’ zijn luchtige, dansbare synthpopnummers geworden in de tijdsgeest van de 80’s en met het midtempo ‘I Can Treat You Better’ hebben we misschien wel de beste track van het album te pakken; een wat zwoel nummer dat als basis een soepele melodie heeft en waarbij de backing vocals, de saxofoon en wat samples voor de spreekwoordelijke kers op de taart zorgen. De twee bonustracks passen overigens perfect in de gecreëerde muzikale wereld van Loca. Spell#6 is natuurlijk geen plaat met vernieuwende popliedjes. Alles wat we horen hebben we de laatste decennia al eens ergens of van iemand gehoord. Maar is dat niet zo vaak het geval? De tien liedjes roepen een soort van nostalgisch gevoel op en dat kan toch ook weer verfrissend en prettig zijn? Kortom, een fijne luisterplaat. Veel luisterplezier.

Label Fire Records

Beoordeling 8

Review Hoe geef je vorm en invulling aan een jubileum. De Britse formatie The Bevis Frond brengt hun 25e album We’re Your Friends Man uit met maar liefst 20 nieuw nummers. The Bevis Frond bestaat al sinds de laat jaren ’80 en dé centrale man is Nick Salomon. Hij is de stem van de band, speelt bas- en leadgitaar, drumt én beroert de toetsen. Kortom, een alleskunner die vaak al delen ingespeeld heeft voor zijn muzikale vrienden en bandleden nummers verder instrumentaal vormgeven. The Bevis Frond trapt af met de onbevangen gitaarrocksong ‘Enjoy’ maar omdat Salomon zijn stemvolume en energie weet te kanaliseren komt het wat bedeesd over. Dat bedeesde raakt de band overigens regelmatig kwijt, getuige songs als ‘Pheromones; ‘A Hard Way To Learn’, ‘You’re On Your Own’ en ‘Old Wives Tales; Het iets meer dan acht minuten durende ‘Lead On’ is misschien wel het meest illustratieve nummer van dit album. Een weids uitgesponnen rocknummer waar de gitaren over elkaar rollen en waar frontman Nick Saloman ook op een onnavolgbare wijze soleert. In de jaren ’70 zou het zou absoluut een hoge notering hebben ontvangen binnen de Rock-charts. Toch weet de band ook hele mooie, wat rustigere en intieme tracks op dit album te zetten. Luister maar eens naar ‘Little Orchestra’ dat Salomon mooi “klein” weet te houden en een nummer als ‘Venom Drain’. Ietwat psycheledisch zijn nummers als ‘Theft’ en ‘And Relax….’, ‘When You Cast Me Out’ heeft wat meer blues in zich en ‘Mad Love’ is de verplichte gitaarballad. We’re Your Friends Man tikt met de 20 tracks bijna anderhalf uur speeltijd aan. Niets is echt vernieuwends maar het geheel is een meer dan puike productie. De herinneringen aan de gitaarrock uit de jaren ’70 zullen vanzelf boven komen drijven maar alle songs zijn van een kwaliteit die plaatsing op dit album rechtvaardigt. Een aanrader. Veel luisterplezier.

Label Def Jam / Universal

Beoordeling 7,5

Review De Canadese zangeres Alessia Cara is inmiddels 22 jaar en heeft al een hele carrière achter de rug. De titel past dan ook bij de tijd van haar huidig leven. Drie jaar geleden scoorde ze al een enorme hit met ‘Here’ en tourde met Coldplay de afgelopen jaren. Met haar head full of dreams mocht ze een Grammy en Awards ontvangen en staat ze nu voor de uitdaging om een vervolg te geven aan haar succesvol debuut. Het album is dan ook een diverse pop en r&b album dat naadloos aansluit bij haar debuut album. Hier ging het nog om de verhalen en struggles van de eindfase van de tienerjaren, nu gaat het om keuzes te maken naar de volwassenheid. De zoektocht naar de liefde en de wens van de convertibel leven. Het past in de songs ‘Not Today’, ‘Trust My Lonely’ en ‘Confortable’. De overdenkingen over het liefdesleven in ‘7 Days’ is mooi weergegeven. Daar waar de songs beeldend zijn gerapt en gezongen, is voor Cara een grote kracht in haar songwriting. De emoties binnen de songs zijn puur en dat maakt haar even sterker dan haar concurrentie. Het kleine liedje ‘Whenever I live’ springt er tussenuit omdat het even wat anders is dan de elektropop en is dan ook een juweeltje op dit album. Of ze dit de komende jaren vast kan houden is nog een vraag, maar daarmee kan ze uitgroeien tot een wereldster die in het rijtje met Ariane Grande past.

Te zien in Nederland

Label Sacred Bones

Beoordeling 7

Review The Holydrug Couple is afkomstig uit Chili, een land dat wij muzikaal niet vaak associëren met popmuziek. Op hun laatste album Hyper Super Mega proberen Ives Sepúlveda Minho en Manuel Parra ons mee te nemen in hun reis die ze de aflopen 10 jaar gemaakt hebben met dit “pop-psych”-album als eindresultaat. We kunnen dit nieuwe album eigenlijk als een soort dubbel-LP beschouwen volgens het Zuid Amerikaanse duo. Vooral de eerste zes nummers hebben een zweem van de 60’s om zich heen zoals bij ‘Waterfalls’ en ‘Ikebana Telephone Line’. Met de gepresenteerde vloeiende melodielijnen kun je niet om de invloeden van The Beatles en The Beach Boys heen. Ze komen er zelfs mee weg om enkele instrumentale nummers op het album te plaatsen, zoals ‘Lucifer’s Coat’. Met ‘Easy’ luidt het duo het tweede deel in en opvallend is de akoestische gitaar die toch wel blijkt te passen in deze wat kunstmatige, synth gedreven muziek. ‘Chevalier’ is ook instrumentaal maar wat hoekiger maar daarna valt de band toch weer terug in de wat meer psychedelische dromerige synthpop met nummers als ‘Western Shade’ en ‘Mercury Lake’. Meest aansprekende track is waarschijnlijk ‘I’ll Only Say This’ dat wat overeenkomsten vertoond met muziek uit de beginperiode van OMD. Dit vierde album klinkt wat volwassener dan de voorgaande albums die het duo de afgelopen tien jaar uitbrachten. Of we als luisteraar ook de diepgang voelen die eigenlijk bedoeld is, is nog maar de vraag. Zanger Ives gaf laatst in een interview met Circuit Sweet aan dat Hyper Super Mega gebaseerd is op het idee dat het menselijk maximalisme, in de zin van hyperconsumptie, hyperkapitalisme en hyperlinks, de grenzen van menselijke capaciteit aan het overschrijden is. Dat is wel wat zware kost. Veel luisterplezier.

Label Pepper Hill Records

Beoordeling 4

Review Wheeler Walker JR. is het AKA waaronder komediant Ben Hoffman zich als singer/songwriter binnen de Countrymuziek probeert te profileren en onlangs zijn nieuwste album WWIII presenteerde, wederom vol met choquerende teksten. De vraag is natuurlijk hoe serieus Wheeler Walker Jr. zichzelf neemt en hoe de liefhebbers van Countrymuziek deze Amerikaan nemen. In het #Me Too-tijdperk is het eigenlijk NOT done om de songteksten en –titels te gebruiken zoals Wheeler Walker dat op dit nieuwe album doet. Waarschijnlijk zal hij door geen enkel radiostation gedraaid worden met titels als ‘’Save Some Tity Milk For Me’, ‘I Sucked Another Dick Last Night, ‘All The Pussy You Will Slay’ en ga zo maar door. Al zijn titels krijgen de toevoeging “Explicet” en dat is terecht want alles lijkt erop gericht om te choqueren en sommige groepen zoals homoseksuelen te beledigen. Op zich dus niet al te veel woorden aan besteden is het motto. Het rare is echter dat een gerespecteerde producer als Dave Cobb (Jason Issbell) zijn medewerking verleende aan dit nieuwe album. Verder moeten we ook bekennen dat muzikaal de nummers best oké zijn en helemaal niet verkeerd klinken. Het is de boodschap en de teksten die deze plaat naar beneden halen. De vraag is of dit past bij de “grappige” kant van Ben Hoffman en welke bedoeling hij hiermee heeft. Voor deze ene keer geen positieve beoordeling want bij deze plaats is het echt aan eenieder om hier wat van te vinden. Een les heeft de Amerikaan inmiddels wel geleerd; de tot op heden gepubliceerde muziekvideo’s van de songs van WWIII zijn in ieder geval niet aanstootgevend, in tegenstelling tot het verleden. De vraag die na enkele nummers geluisterd te hebben blijft hangen is wat Wheeler met dit soort nummers denkt te bereiken. Waarschijnlijk moeten we het als grap zien…..

Label Dark Skies / Konkurrent

Beoordeling 7,5

Review Het is de Noorse zangeres Molly Nilsson die ons alvast meeneemt naar het jaar 2020, twenty twenty. De luchtige droompop doet regelmatig denken aan Bananarama uit de jaren 80. Deze meidenband viel op door de luchtige popsongs en dat doet Nilsson nu ook. Haar electronische synthpop is een vorm van droompop dat we uit Scandinavie kennen. Ditmaal kennen de liedjes een kop en staart en dat maakt het al een prettig album. ‘Blinded By the Night’ is een ontspannend nummer waarmee het album eindigt. Door de synthdrums uit de jaren 80, de handclaps en de saxofoon is het allemaal erg zoet. Al is het album vanaf het begin al lekker uptempo en gemakkelijk in het gehoor liggend met ‘Every Night is New’. Ja de nachten in Noorwegen zijn lang. Het hoge stemgeluid van Nilsson is breekbaar. Met een eenzijdig tempo blijven de songs wat hangen in hetzelfde verhaal. ‘A Slice of Lemon’, ‘Out OF the Blue’ of ‘I’m Your Fan’, het zijn allemaal verschillende songs die door hetzelfde tempo en stemgeluid wat hetzelfde klinken. Hierdoor zijn er meerdere draaiuren nodig. Al past het ook wel in de sfeer van de droompop.

Te zien in Nederland

Label Universal music

Beoordeling 8

Review Met Within Temptation hebben we als Nederland naast de DJ’s een waardig muzikaal export product. De band uit Waddinxveen heeft een naam over de hele wereld en met de titel van het nieuwe album Resist geeft men een overdenking mee. De zware metalen en het bombastisch geluid klinkt weer vertrouwd met ‘The Reckoning’. Stevige kost voor de mannen en het lichte galmend stemgeluid in het rustig en zwevende ‘Endless War’ is een sound waarbij de vrouwelijke fans aanspreekt. De Gothic koren horen we op de achtergrond, waardoor het oeroud robuuste geluid wordt vermengt met de huidige poprock sound. Hier passend de teksten van ‘Holy Ground’ en de zware drums van met strijkers in het patriottische ‘Raise Your Banners’ en ‘Supernova’ helemaal bij. Nu er families met kinderen worden gesticht, laat nieuwe songs op zich wachten maar het is ook een proces van rijpen. De overdenking van het recente album Hydra bracht al een mooi album. Resist is net zo uitgewerkt en gedreven. Misschien is het voor de een voorspelbaar album, voor de ander een prachtige opvolger. Maar Within Temptation brengt wat van hen wordt verwacht. EEN wereldalbum!

Te zien in Nederland

Label Universal music

Beoordeling 8

Review Wanneer de topman van Tommy Hilfiger Co Fred Gehring zijn droom wilde vervullen, sprak hij af met Bart van Poppel. Een producer die een uitdaging durft aan te gaan. Inmiddels zijn The Analogues een begrip in Nederland terwijl de band maar amper 5 jaar bestaat. Het doel is om de albums van the Beatles live te spelen die de band zelf nooit live op de buhne hebben gebracht. Kortom de albums na 1966. En dat zijn misschien wel de hoogtijdagen van the Beatles op muzikaal vlak. Na Sgt. Pepper’s Lonely Heartclub band en de Magical Mystery tour is het nu om the White Album uit te pluizen en live te spelen. Ieder instrument moet identiek zijn aan de opgenomen versie. Toch weten the Analogues een eigen versie van de songs te maken zodat het ook acceptabel te spelen is. Hiermee bereikt de band het ultieme. Naast de classic songs die iedereen kent ‘Ob-La-Di, Ob-La-Da’, ‘Blackbird’,‘Back in the USSR’ en het mooie ‘While My Guitar Gently Wheeps’ weten de heren ook de minder bekende songs, die net zo mooi zijn, prachtig te vertolken. ‘Dear Prudence’, ‘Birthday’, ‘Mother Nature Son’ of het ‘Revolution 9’ komen goed uit de verf. Hierdoor is het een van de beste Beatle tribute acts ondanks dat men er een eigen wijze op na houdt. Dat ze dit in Liverpool opnemen is een extraatje dat vele Beatle fans zullen waarderen.

Te zien in Nederland

Label Parlophone

Beoordeling 8,5

Review Live In Buenos Aires is eindelijk uit. Zo net voor de kerstdagen misschien wel hét ideale cadeautje voor onder de boom. Deze dubbel-cd geeft de registratie weer van het laatste concert van de Head Full Of Dreams Tour, opgenomen in Buenos Aires. De dubbel-cd neemt ons mee naar het laatste concert dat Coldplay gaf in Buenos Aires in Argentinië op 7 november 2017, in het kader van de indrukwekkende wereldtournee. Coldplay koos voor deze tournee de grote stadions en zalen en gaven wereldwijd een 122 shows die door ruim 5 miljoen fans bezocht werden….. En wie er in Amsterdam of een ander concert bij was herinnert zich dat het op zijn minst een muzikale beleving was. Als geen ander weet Chris Martin en consorten het publiek mee te nemen in een muzikaal pandemonium waarbij je als publiek het gevoel één te zijn met en onderdeel uit te maken van de show. De registratie neemt ons in een 24-tal tracks mee door de bijzondere avond die een concert van Coldplay tegenwoordig is. Alle hits zoals ‘Viva La Vida’, ‘A Head Full Of Dreams’ ‘Adventure For A Lifetime’, maar ook klassiekers als ‘Yellow’, Clock’s’ en ‘Fix You’ komen voorbij. Met dit vijfde live-album wordt nog maar eens bevestigd dat Coldplay live misschien wel het best tot zijn recht komt. Coldplay hoort inmiddels in het rijtje Springsteen, The Stones en U2 en speelt moeiteloos avond na avond volle stadions plat. Dat is ook in deze mix wel terug te horen van dit album want regelmatig horen we het uitzinnige temperamentvolle Zuid Amerikaanse publiek nadrukkelijk. Verder valt op dat Chris Martin een aardig woordje Spaans spreekt en een nummer als ‘Amor Argentina’ is dan ook wel ingegeven door de locatie van het concert, evenals Coldplay’s interpretatie van ‘De Musica Ligera’. ‘Paradise’ en ‘In My Place’ zijn misschien wel hoogtepunten van deze avond en bij een nummer als ‘A Sky Full Of Stars’ hoor je het stadion nog eens ontploffen. Op dit album is duidelijk de interactie van vooral Chris Martin met het publiek te horen, iets wat we allemaal wel herkennen. Uiteraard is er ook een versie beschikbaar met de DVD-registratie en als bonus de film A Head Full Of Dreams. Veel luisterplezier.

Label Western Vinyl

Beoordeling 8

Review De Canadese Multi-instrumentalist Joseph Shabason brengt met Anne een album uit dat een zeer persoonlijk karakter kent. We kennen Shabason naast eerder solowerk ook vanuit Destroyer. Op dit album Anne, de naam van zijn moeder, weet hij de instrumentale stukken te verrijken met fragmenten van gesprekken die hij met haar voerde over haar ziekte Parkinson. Op ‘I Thought That I Could Get Away With It’ verweeft hij de muziek voor de eerste keer met teksten. Bij ‘Deep Dark Divide’ horen we delen van een interview met Anne. Het nummer wordt prachtig vormgegeven op een basis van echoënde synths die klinken alsof ze uit de jaren ’80 komen. Op het prachtig ingetogen ‘Dangerous Chemicals’ is het contrast tussen piano en sax geniaal gevonden. Het album ontwikkelt zich gaandeweg de nummers en Shabason neemt je mee in zijn vertaling van hoe je als liefhebbende zoon het leed deelt van je moeder die aan Parkinson lijdt. ‘Forest Run’ is ook weer mooi ingetogen terwijl ‘Fred And Lil’ waarschijnlijk het meest experimentele nummers is met vervormde flarden tekst. ‘Toh Koh’ is eigenlijk geheel a-capella waarbij we deze twee woorden steeds echoënd terug horen. De ruim 6 minuten durende afsluiter ‘Treat It like A Wine Bar zorgt voor een passend einde en inmiddels zijn we zo ver dat het kabbelende water en de wind die we horen niet voor clichés zorgen. Het mooie van dit album is dat Shabason bestaande structuren weet te behouden en daarom heen conceptueel en wat experimenteel werkt. Binnen dat alles weet hij de emotie vast te leggen door het gebruikte instrumentarium waardoor het geheel een wat Ambiente sound meekrijgt. En natuurlijk zorgen de gebruikte flarden van het interview met zijn moeder Anne Shabason er voor dat deze plaat de persoonlijke en emotionele lading krijgt.

Label Polydor

Beoordeling 8

Review Het nieuwe album van de Britse formatie The 1975 zorgt voor de nodige gespreksstof. Liefhebbers en kenners vechten om hun gelijk en de meningen lopen uiteen van briljant tot imitatie. Toch is A Brief Inquiry Into Online Relationships een overtuigend album. Feit is dat de eerdere album van The 1975 meer dan goed waren en ook als zodanig beoordeeld. Een ander feit is dat we met z’n allen getuige zijn geweest van het afkickproces van frontman Matty Healy en het is dan ook niet vreemd dat we A Brief Inquiry Into Online Relationships in deze levenservaring worden meegenomen. Natuurlijk horen wij ook de overeenkomsten met Bon Iver’s 22, A Million, bij de 2018-uitvoering van ‘The 1975’ waarmee de band opent. Vervolgens is daar het uptempo ‘Give Yourself A Try’ dat zwaar op de synths leunt. Vervolgens is daar de catchy hitsingle ‘Tootimetootimetootime’ die je niet meer uit je hoofd krijgt en waar Healy niet exact meer weet hoe vaak hij die andere vrouw kuste en meer (I swear that I (Swear that I) / I only called her one time / Maybe it was two times? / I don't think it was three times / It can't be more than four times). Verrassend is ‘How To Draw / Petrichor’ dat erg goed wordt opgebouwd en met ‘Love It If We Made It’ hebben we misschien wel het beste nummer te pakken met een stevige beat, niet mis te verstane teksten (“We're fucking in a car, shooting heroin”) en een vocaal ijzersterke Healy. Het eerste momentje van rust is het akoestische ‘Be My Mistake’ en verder is vooral het laatste deel wat rustiger met nummers als ‘Surrounded By Heads And Bodies’ waar de frontman terugblikt op zijn afkickperiode en ‘Mine’, dat wat jazzinvloeden kent en smaakvol wordt neergezet. Dé hitsingle op dit album en waar alles bij elkaar komt is waarschijnlijk ‘It’s Not Living (If It’s Not With You)’ en ook dit is zo’n nummer dat je eindeloos kunt draaien. Afsluiten doet de band in stijl met ‘I Always Wanne Die (Sometimes)’dat elementen van een klassieke rocksong in zich heeft. A Brief Inquiry Into Online Relationships is een album dat fantastisch in elkaar zit. Geen consistente lijn qua muziekstijl maar de band haalt werkelijk alles uit de kast om met maar liefst 15 tracks te overtuigen. En dat doen ze met als resultaat dat dit album bij elke luisterbeurt mooier wordt. Soms intiem, soms knallen uit de speakers. Op 28 juni staat de band op het Rock Werchter festival zodat we ze ook live kunnen bewonderen. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Label In The Red Records

Beoordeling 7

Review De inmiddels 53-jarige Jon Spencer gaat al een heel muziekleven mee. Na een verleden in bands als Blues Explosion, Boss Hog en Pussy Galore is daar nu zijn debuut soloalbum. Met een vleugje arrogantie heeft het de titel Jon Spencer Sings The Hits! meegekregen…. Spencer heeft zich altijd bewogen binnen de muziekscene van Punkblues, garagerock en aanpalende stromingen. Veel gitaar, wat ruig en ongepolijst zijn wel sleutelwoorden en dat verpakt in een wat bombastische sound waarbij Spencer zich altijd met de nodige zelfverzekerdheid presenteert. Dat is op dit album niet anders wat bij opener ‘Trash Can’ dan ook meteen wordt bevestigd. Een stevige drumpartij, gitaren met volop “dissortion” zijn de opmaak van een album vol van een beetje meer van hetzelfde. ‘Fake’ heeft wat meer een “Blues-groove” net zoals het wat rustigere ‘Love Handle’, terwijl ‘Overload’ een aanstekelijk riff kent. De single ‘Beetle Boots’ is slim gekozen met een aanstekelijke melodie en met een grappig gevonden Q&A sectie waarin hij vraagt “Who Wants To Rock? / Who Wants To Roll“ . Een nummer als ‘Wilderness’ en de titelsong klinken dan weer erg hoekig en het wat lui klinkende ‘Cage’ is de afsluiter. Op Jon Spencer Sings The Hits horen we niet echt nieuwe muzikale inzichten van deze Amerikaan. Hij borduurt verder op het scheidingsvlak van punk en garagerock en de muziekstijlen die hij met eerder genoemde bands ook speelde. Wel is het album lekker onderhoudend, hier en daar wat scherp maar vooral eigentijds. Veel luisterplezier.

Label Polydor

Beoordeling 7,5

Review Het tweede album van de Amerikaanse formatie Lany is een feit. Malibu Nights kwam onlangs geruisloos uit en Paul Jason Klein neemt ons deze keer mee op een onvervalste “heartbreak”-trip. Het Indie-pop trio bestaande uit Paul Jason Klein (lead vocals/keyboard), Jake Goss (drums/sampling pad) and Les Priest (synthesizers/backing vocals/guitar) is dus amper twee jaar na het debuut terug met een nieuw album. Na een uitgebreide wereldtour doken de heren weer de studio in en al snel waren er de negen songs met dromerige pop die op Malibu Nights te beluisteren zijn. ‘Valentine’s Day’ begint subtiel met wat pianospel en is de meest ingetogen en het contrast is dan ook groot met een nummer als de opener ‘Thick And Thin’. Op de titelsong weten de heren hun wat dromerige synths te combineren met wat R&B invloeden. Opvallend dat deze keuze erg goed lijkt te passen en bij ‘Taking Me Back’ wordt dit kunstje met succes nog eens herhaald. Het zal tijdens het luisteren van dit tweede album niemand ontgaan dat het universele thema liefdesverdriet, na de relatiebreuk met Dua Lipa van Klein, als een rode draad door de “Dreampop” van Lany loopt. Iedereen maakt in zijn leven wel eens liefdesverdriet mee en Klein neemt ons mee in zijn ervaringen tijdens dit proces. Zo horen we op ‘I Don’t Wanna Love You Anymore’ de herinnering (“Last night I finally cried / remembered us in London, your chocolate covered eyes”) en ook het verrassend uptempo ‘Thru These Tears’, één van de meest krachtige nummers op het album, is een directe verwijzing naar de relatie die de frontman met Dua Lipa had. Na negen nummers hebben is het verhaal verteld. Geen ingewikkelde composities of hoogdravende popsongs, maar gewoon lekker en aangenaam klinkende Dreampopsongs. En op zich is daar niets mis mee. Overigens gaan de heren weer uitgebreid op tournee en zullen ook Nederland aandoen. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Label Dead Oceans

Beoordeling 7,5

Review Ryley Walker is er maar druk mee. Dit jaar bracht hij nog het fantastische Deafman Glance uit en nu is daar zijn vertolking van The Lillywhite Sessions, een album dat oorspronkelijk van Dave Matthew Band is, maar nooit werd uitgebracht. Het verhaal achter deze plaat is natuurlijk geweldig. In 1998 had Dave Matthews Band succes met Before These Crowded Streets en een jaar later dook hij de studio in voor een opvolger. Samen met producer Steve Lillywhite. De platenmaatschappij was echter niet tevreden en vond het materiaal te depressief klinken en het label vloog Matthews en consorten naar Los Angeles om daar met de succesvolle producer Glen Ballard (o.a. Jagged Little Pill) alles te herschrijven. Uiteindelijk schreven ze tien nieuwe tracks die het album Everyday zouden vormen en het eerder geschreven materiaal met Lilywhite bleef ongebruikt. Tot 2001, toen een zanger van een Dave Matthews Cover band de hand wist te leggen op dit nog nooit gebruikte materiaal. Via Napster werd het de wereld ingestuurd en inmiddels is het een soort van cultalbum geworden. Walker, groot fan van Dave Matthews, heeft nu de moed om het met zijn eigen interpretatie in nieuwe arrangementen uit te brengen. Walker trapt af met ‘Busted Stuff’ dat het betere gitaarwerk met zich meebrengt in een wat melancholieke sfeer. Jazzliefhebber Walker laat zijn inspiratie de vrije loop met een nummer als ‘Grey Street’ waar de blazers de nodige vrijheid krijgen. Ook op het instrumentale ‘Sweet Up And Down’ krijgt door de alom aanwezige sax een heerlijke “groove”. Overigens trekt Walker bij het tien minuten durende ‘JTR’ alle registers open en laat sessiemuzikanten excelleren. Het uptempo en rockachtige ‘Diggin’ A Ditch’ is ijzersterk en de “dissortion” zorg nog voor wat meer karakter. Terug naar de basis gaat de Amerikaan met het sfeervolle ‘Grace is Gone’ en de uitvoering van ‘Bartender’ zoals Walker neerzet is om van te smullen. Dit album is een ode aan Dave Matthews Band én Lillywhite en dus geen nieuw Ryley Walker album! Met liefde en smaak gearrangeerd en de hand van alleskunner Walker is alom aanwezig. Laten we dit album maar omschrijven als een cover album vol met postrock nummers die voorzien zijn van een jazz-injectie, gezien door de bril van Chicago-man Ryley Waker. Veel luisterplezier.

Label Cargo Records

Beoordeling 8

Review Jay McAllister AKA Beans on Toast is weer terug met een nieuw album. Traditiegetrouw komt deze Britse Folk-singer/songwriter met een nieuw album en A Bird In The Hand is inmiddels zijn tiende album. Voor dit album kreeg de Brit hulp van Ben Lovett van Mumford & Sons en McAllister mocht zelfs gebruik van al het moois dat er in The Church Studios te vinden is. “The sessions had a really special magic about them and Ben took my songs into new waters. I’m well happy with the record. I can’t wait for people to hear it. I also can’t wait to make another 10 records”. Ook op dit album blijft hij politiek kritisch maar neemt hij ons evengoed mee in de verandering in je leven als je vader wordt. Misschien is de openingstrack ‘Another Year’ ook wel het meest ontroerende als hij ons meeneemt om de eerste verjaardag van zijn dochtertje vanuit diverse perspectieven te bekijken. Zoals we gewend zijn van McAllister neemt hij ons ook mee naar maatschappelijke onderwerpen. Heerlijk is de wijze waarop hij ons in ‘Here At Homerton Hospiltal’ meeneemt in de multiculturele samenleving dit ziekenhuis blijkt te zijn. Van een fysiotherapeut die uit Egypte blijkt te komen tot de receptioniste Jill die in Swindon woont maar die haar roots in Jamaica heeft. Met ‘Bamboo Toothbrush’ speelt hij met woorden over het probleem dat plastic onze wereld overspoeld en weet hij op een lichtvoetige wijze de verbinding te leggen met onze voedselketen. Een nummers als ‘Please Give Generously’ klinkt lekker en met het uptempo ‘Alexa’ zorgt hij voor een aanstekelijk enthousiasme. Maar met het “stripped-down” ‘Watching The World Gone By’ en ‘1980’s Sagattarius’ weet hij écht te overtuigen. McAllister is niet ’s-werelds beste zanger en de Britse tongval zal niet iedereen aaspreken. Toch is A Bird In The Hand een Folk-album pur sang. De Brit is misschien wat zachtmoediger geworden door het vaderschap want zijn liedjes zijn iets minder scherp n politiek geladen dan op zijn vorige albums. Maar overall een prima jubileum album. Op naar het elfde!. Veel luisterplezier.

Label Deadline

Beoordeling 8

Review Er zijn inmiddels vele tribute albums van de rockband KISS in omloop. Nu de band hun afscheidstour End of the Road heeft aangekondigd, zal er waarschijnlijk veel meer tribute albums verschijnen. Half jaren 90 bracht de band zelf hun tribute KISS my Ass album. Het werd al snel duidelijk dat veel hedendaagse sterren geïnspireerd raakten door deze gemaskerde band. Stevie Wonder, Lenny Kravitz, Anthrax, Lemonheads, Nirvana, Pearl Jam, Foo Fighters en Extreme laten hun eerbetoon regelmatig tonen. Wat is er zo bijzonder aan dit album?? Dit album is geproduceerd door Bob Kulick, de voormalige gitarist van Meat Loaf en Skull. Al is hij ooit gevraagd om bij KISS te komen spelen. Omdat hij altijd al als ghost gitarist voor KISS heeft gefungeerd. Alive II studio songs zijn door hem ingespeeld. Het was een logische keus, maar voor Kulick niet. Het masker paste niet bij zijn kale hoofd en uiteindelijk werd Vincent Cusano gekozen. Toch bleef Kulick de ghost gitarist voor de band en uiteindelijk koos KISS enige jaren voor zijn broer Bruce als vaste gitarist tijdens de non make up periode. Het adressenboekje van Kulick staat vol met artiesten die de rock en KISS een warm hart toedragen. Zijn plan om dit album te maken loopt al enige jaren. Het verrassende is dat op dit album de inmiddels overleden icoon en Motorhead zanger Lemmy tekent voor ‘Shout it out Loud’ en overleden Toto bassist Mike Porcaro ‘Calling Dr. Love’ inspeelt. De rij van beroemde muzikanten gaat maar door. Twisted Sister Dee Snider, Kip Winger, Toto’s Steve Lukather, Styx’s Tommy Shaw, gitarist Paul Gilbert, GnR gitarist Gilby Clarke en Poison gitarist CC DeVille, Heart/ Alice in Chains bassist Mike Inez, Ozzy’s Phill Soussan en huidige bassist Blasko, Melvin’s Buzz Osbourne etc. Whitesnake Doug Aldrich verteld zijn ervaringen over zijn auditie voor KISS en Robben Ford verteld de verhalen over het inspelen van de solo’s op het album van Creatures of the Nights. De keus van songs is misschien wat voor de hand liggend. De classic albums Destroyer en Love Gun leveren veel top KISS songs waaronder Detroit Rock City, Love Gun en Got of Thunder. Maar Parasite en Strutter zijn ook weer in een mooi nieuw jasje gestoken. De inbreng van deze muzikanten in de songs kent een toegevoegde waarde. Wellicht liggen er meer songs op de plank van Kulick en zou het niet verbazend zijn dat we straks deel 2 zien verschijnen.

Te zien in Nederland

Label Frontiers rec.

Beoordeling 7,5

Review Wanneer in 2010 een groep studenten in het Zweedse Malmo besluiten om een band te beginnen hebben ze een melodic rock sound voor ogen. In 2012 verscheen hun debuut EP Lost My Way en krijgt het een vervolg naar het debuutalbum ‘All the Way’. De band krijgt goede reacties en wordt uiteindelijk ondergebracht bij het Frontiers rec. Label. Hun lang gekoesterde wens ging in vervulling. Een herkenbaar melodic rock sound dat in de lijn van Journey, Suvivor en Toto ligt. Toch is de sound wat licht vergeleken bij hun helden. Het brengt niet iets nieuws, maar het is vooral herkenbaar en misschien wat te voorspelbare glad American rock. ‘Hold On Tonight’, ‘Lie To Me’ en ‘Joanne’, we hebben het allemaal wel eens eerder gehoord, maar het blijft vermakelijk. Wanneer je dit soort songs een warm hart toe draagt is het een prima album, al zijn enkele songs net wat te lang door de refreinen net wat te veel in de herhaling te laten vallen.

Te zien in Nederland

Label Universal music Germany

Beoordeling 7,5

Review Wanneer de fans van Rammstein even iets anders willen dan kan dat. De bandleden zijn tevens op solo pad en dat geldt ook voor gitarist Richard Z. Kruspe. Zijn project Kruspe is minder zwaar dan Rammstein maar meer melodische metal rock. Met het derde album A Million Degrees brengt Emigrate een vervolg op Silent So Long uit 2014. Het openingsnummer ‘War’ is nog een song dat hangt tegen de sound van Rammstein maar dan is het ook weer snel gebeurd. Het ‘1234’ is met Ben (Billy Talent) al meer rock and roll, maar nog even strak staccato. Het titelstuk en uitdagende ‘Lead You On’ kennen en jaren 90 popsound dat heerlijk in het gehoor ligt. Zonder dat het bijt in de rocksound laat de band zien dat ze op meerdere fronten goed mee kunnen. Dat de heren hun succesband niet verloochenen, horen we Rammstein zanger Till Lindeman op het ‘Let’s Go’. Het Engels- Duitse duet is een mooi pop song en zou zo in het kader van de Brexit aan beide kanten van het Kanaal als lijflied worden geïntroduceerd of meer als theme song. Het album mag dan ook niet als een Rammstein II versie gezien worden. Het is melodieuzer en een prima poprock album!

Te zien in Nederland

Label Universal Music Germany

Beoordeling 8

Review De Deense metalrockers van Volbeat weten er vol voor te gaan. Met frontman Michael Poulsen is de band inmiddels gestegen tot een cult metal act dat overal staat te spelen. Terecht want de festivals willen een stevige rockact en de metalheads willen een stevig voorprogramma. Volbeat staat voor beide en kent hierdoor een grote schare fans. Het is dan ook mooi dat de band kiest voor Denemarken om een live album op te nemen. Een album dat een prachtig overzicht geeft van de band. Behalve dat er in de afgelopen jaren diverse gitaristen komen en gaan is er een vaste gitarist gevonden in de voormalige Anthrax man Rob Caggiano. Volbeat heeft niet de illusie om een metal act te zijn. De melodieuze songs ‘Heaven nor Hell’, ‘Let it Burn’, de rock and roll van ‘Radio Girl’ of het mee galmende publiek te laten genieten van ‘Lola Montez’. Samen met Avenged Sevenfold stond de band als supportact voor Metallica. Songs waaronder het ‘Doc Holiday’ of de rock and roll van ‘Sad Man’s Tongue’ sluiten naadloos aan bij de metal acts en het het publiek zingt in volle borst mee. Het land is trots op deze band en dat mag dan ook. Uiteindelijk weet de band hun master of Denmark te eren met Metallica’s Enter Sandman waarbij de Deense drummer van Metallica met zijn landgenoten mee speelt. Top live album!

Te zien in Nederland

Label Fulltime Hobby

Beoordeling 7

Review De Amerikaanse singer-songwriter Micah P. Hinson doet inmiddels al bijna 15 jaar mee. Zijn songs zijn veelal ingetogen en kennen een donker tintje. Het is inmiddels zijn zevende album dat hij in enkele weken heeft geschreven en opgenomen. Samen met the Musicians of the Apocalypse weet hij weer een donker indie album met een vleugje folk te brengen. De lage stem en slepende gitaarsolo op het titelstuk sleept je door het nummer. Terwijl de songs ook een lekker uptempo beat kennen. ‘Small Spaces’ raakt meer de indie post punk en de Johnny Cash sound van ‘My Blood Will Call Out To You From the Ground’ brengt de rust weer even terug. Het past wel bij het turbulente leven van Hinson, die tijdens zijn tienerjaren ontspoorde met drank en drugs en de gevangenis van binnen zag. Het is een inspiratiebron voor hem maar ook een verwerkingsproces om deze songs te kunnen en mogen maken. De titel van het label past hier niet geheel bij maar het is een springplank wat hem op de been houdt. Vanuit dit perspectief kun je de songs ander benaderen en weet Hinson een goed verhaal te houden.

Te zien in Nederland

Label Grappa / PIAS

Beoordeling 7,5

Review In de Noorse klassieke wereld is Ketil Bjornstad een fenomeen. De 66 jarige man richtte zich op de jazz na dat hij A Silent Way hoorde. De toetsen waren van Herbie Hancock en dat was voor Bjornstad een motivator om de klassiek en jazz te smeden. Het bracht hem tot het maken van legio albums met klassiek, jazz en pop melodieën. Samen met de musical zangeres Eva Haugen weet Bjornstad een album te maken met adembenemende jazzpop piano stukken. De heldere kwetsbare stem van Haugen zwiert over de klanken van de piano. De stukken die het duo onder handen nam, zijn gedichten van de 40 jarige schrijfster Kjersti Annesdatter Skomsvold. Voor haar is het dan ook een hele eer dat dit door deze mensen op schijf is gezet. Voor de luisteraar is het een mooie luisterplaat op de zondagochtend. En voor degene die het Noors niet meer zo goed kennen, is er een Engelse vertaling in het boekje toegevoegd.

Te zien in Nederland

Label Frontiers rec.

Beoordeling 8

Review Het was de superband Alcatrazz die begin jaren 80 hun oorsprong kende met zanger Graham Bonnet, Yngwie Malmsteen, Gary Shea, Jimmy Waldo en Clive Burr. Voor de melodische rock fans is het een plaatje. Wanneer Malmsteen werd vervangen door Steve Vai werd het album Disturbing the Peace een klassieker. Inmiddels weet Graham Bonnet de band zo nu en dan weer bijeen te brengen of een eigen samenstelling er van te maken. De rock veteraan weet nog steeds prima albums te maken en vermengt de Alcatraz songs met eigen songs in zijn shows. Ditmaal weet Bonnet Gary Shea en Jimmy Waldo te verleiden en met de gitarist en drummer van zijn solo band, Pesinato en Benquechea Alcatrazz weer op de bühne van Japan te brengen. Een album vol heerlijke classic Alcatrazz songs waaronder ‘God Blessed Video’, ‘Too Young To Die’ en het mooie ‘Will You Be Home Tonight’. Het blijven mooie songs waar Bonnet alleen de sound in kan brengen door zijn oplopend zangwerk dat soms wat tegen het schreeuwerig aanhangt. Om het Japanse publiek tegemoet te komen staan ‘Ohayo Tokyo’ en ‘Heroshima’ op de setlijst. Naast de live cd en dvd is er een extra schijf met de demo takes. Hier staan demo;s op van het album uit 1985 met ‘No Imagination’ en het ‘Set Me Free’. Het album is dan ook een prettig weerzien van de band, al is het maar van korte duur en niet helemaal een volledige reünie, het is wel een prima album dat de oude platen uit de kast doet halen.

Te zien in Nederland

Label Caroline rec

Beoordeling 7,5

Review De Ierse singer-songwriters Van Morrison komt in zijn na dagen van zijn leven met mooie albums vol blues en jazz. De 73 jarige zanger/ saxofonist leeft wellicht in de studio. Dit is zijn 40ste album en zijn 4de album dit jaar!!! Roll With The Punches, Versatile en You’re Driving Me Crazy gingen the Prophet Speaks voor. Zijn co creaties met meester trompettist Joey DeFrancesco zijn vooral voor de jazz liefhebbers een lust voor het oor. Van deMan weet hoe de songs het best in zijn stijl gespeeld dient te worden. De songs ‘Gotta Get You Off My Mind’ van Somomon Burke of ‘Laughing And Clowning’ van Sam Cooke, Morrison weet er altijd een eigen draai aan te geven. Het blijft swingen en de intentie van de cover songs blijven overeind staan. De warme saus weet hij er telkens overheen te brengen. Naast covers van John Lee Hooker (‘Dimples’) en de jaren 20 songs van JD Harris ‘Worried Blues’. ‘Teardrops’ en Willy Dixon ‘I Love The Life I Live’ brengen de oude blues weer tot leven. Al missen we de songs waarmee Van Morrison zich in de picture speelde, die we horen op onder andere Astral Weeks, It’s Too Late en Moondance die als re issues zijn verschenen. .

Te zien in Nederland

Label Mascot

Beoordeling 8

Review De naam Jason Becker hoor je niet snel in de rijtjes van top gitaristen. Maar je kunt hem gerust naast de namen als Steve Vai, Marty Friedman, Joe Satriani, Neal Schon plaatsen. Toch weet Becker altijd een melodisch tintje aan zijn songs te brengen die iets verder gaat dan zijn collegae. Becker weet op jonge leeftijd met Cacophony zich al in de picture te spelen. Marty Friedman nodigt hem naast Cacophony ook uit voor zijn solo album. David Lee Roth ziet hem als opvolger van Steve Vai en het album ‘A Little Ain’t Enough’ wordt opgenomen. Wanneer hij Roth op tour gaat, blijkt Becker aan een variant van de ziekte ALS te lijden. o weerhoudt de man niet om zijn oude nummers en nieuwe ideeën over te brengen aan zijn collega’s. Het resultaat is dan ook meer dan prachtig! Met een klassiek stuk weet hij het album te beginnen waarna het soulnummer ‘Hold On To Love’ met een heerlijk gitaarstuk aan het eind volgt. Met voormalig Scorpions gitarist Uli Roth en voormalig Megadeth gitarist Chris Broderick wordt ‘Magic Woman’ opgevoerd. Het ‘Fantasy Weaver’ komt uit zijn periode met Cacophony. Nu is het omgezet tot een ukelele met de meester Jake Shimabukuro en harpen. Het blijven tokkel instrumenten en daar is Becker bewust van. Het meesterwerk ‘Valley of Fire’ met the Magnificent 13 en ‘River of Longing’ zijn topstukken op het album. Op het meesterwerk weet Becker 13 collega’s aan te laten sluiten. Michael Lee Firkins, Mattias Eklundh, Greg Howe, Jeff Loomis, Ritchie Kotzen, Gus G, Steve Hunter, Ben Woods, Marty Friedman, Neal Schon, Paul Gilbert, Joe Bonamassa en Steve Vai. Wanneer je deze namen in je persoonlijke telefoonnummer hebt staan en ze willen allen graag met je mee spelen. Dan is er nog een kluppie met Joe Satriani, Aleks Saver, Guthrie Govan en Steve Morse, die niet beroerd zijn om het River nummer verder in te spelen. Wanneer Trevor Rabin hier een totaaltje van maakt staat ‘River of Longing’ twee keer op het album. Bijzonder is het ‘Blowing in the Wind’ van Dylan, dat een mooie vertolking kent maar ook veel mening geeft aan de maker van dit album. Het album is zeker geen gepingel album wat we eerder wel eens van Becker hebben gehoord. Maar dit keer is het samen met zijn collega’s een prachtig uitgebalanceerd en melodieus muzikaal document geworden. Alweer een prachtig album op de valreep van het jaar en wellicht een levensdocument voor de man zelve!!

Te zien in Nederland

Label PIAS

Beoordeling 8

Review Het Noorse trio 7 Days in Alaska is een nieuwe band op het poprock front. De heren wisten in mei al een teken van leven te geven met hun single. Nu is het tijd voor een volledig album. Op de valreep van het jaar komt hier dan toch een heerlijk debuut album… De heren hebben goed geluisterd naar hun idolen U2, 30 Seconds to Mars en Muse. Het openingsnummer ‘Lost at Sea’ is al een heerlijke binnenkomen. Met ‘Make You Stay’ weten ze de sfeer van de huidige U2 te benaderen en hier dan ook nog een ruw randje aan te plakken. “Hey Girl’ kent al meer een popsound. Niets bijzonder op het eerste gehoor, maar het is o zo pakkend! Dit album sleept je door alle facetten van de poprock sound. Heerlijk afwisselend met ‘All the Things I’ll Never Say’ of ‘Everything I Did’. Het nummer ‘Against the World’ is hun drive tot succes geworden. Het trio weet inmiddels door te breken in hun eigen land en Duitsland. Het zal vast niet lang duren dat Nederland ook mee kan deinen op de poprock van deze Noorse act.

Te zien in Nederland

Label Pekula rec. / PIAS

Beoordeling 7,5

Review In Noorwegen wordt er erg veel soorten muziek gemaakt. Het Noorse trio Amgala Temple is een samenstelling van bandleden die gewerkt hebben met A-ha , The National Bank en Jaga Jazzist. Dit trio weet dan ook de puntjes op de i te zetten als het gaat om kwaliteit en drives. Met het openingsnummer Bosphorus wordt er een combinatie van Jazz en progrock uitgeperst. Met een drummer Gard Nilsen die zich volledig uitleeft met solo’s en heerlijke triolen breaks. In het ruim 12 minuten durende nummer weten de heren accenten te leggen die je niet snel zal verwachten. Het Avenu Amgala is daarentegen meer laid back te noemen. Waar de thematische backline wordt overgoten door slepende gitaar solo’s. Met ‘Fleet Ballasistic Missile Submarine’ weet men de spanning meer in het nummer te brengen en de intro als een rustpunt binnen het album te plaatsen. Uiteindelijk weten de heren dit tot een psychedelische rocksound op te krikken. Met ‘the Eccentric’ en het 10 minuten durend slotstuk ‘Moon Palace’ valt men in herhaling of wordt het verrassende aspect al te meer naar een verwachting verheven. Al is het om na te spelen een hele klus. Hierdoor is het album vooral voor muzikanten die een uitdaging willen zeker een must. Voor de doorsnee luisteraar zal dit kuntstukje eerder een irritatiebron gaan worden.

Te zien in Nederland

Label Blue Mood / PIAS

Beoordeling 8

Review Het label Blue Mood beleefde vorig jaar hun 20 jarig jubileum. Het label weet door de jaren heen een plaatst te veroveren in de klassieke blues sound. Dit werd gevierd met het festival in Notodden. Het is dan ook een mooi verzamel album van allerlei Noorse blues helden die dit label een warm hart toedragen. De heerlijke drive ‘the Bender’ van Kid Anderson is direct pakkend en met de ruwe mondharmonica wordt het nog levendiger dan live! Of de funkblues van Knut Nordhagen doet denken aan James Brown die weer is opgestaan. Chuck Willis zijn ‘Lovestruck’ wordt prachtig vertolkt door Vidar Busk. Gewapend met een heerlijke gitaarsound weet hij de power af te wisselen met een ingetogenheid. Amund Moarud mag zijn 7 minuten durende ‘She Love Me She Loves Me Not’ vertolken. Het zijn de beeldende verhalen in de blues die alles herkenbaar maken. De sound is prachtig en de wens dat deze Noren iets meer bekendheid krijgen is wel op zijn plaats. Het is een mooi album voor de blues liefhebber die even buiten de gebaande paden iets zoekt en toch vertrouwd klinkt!!!

Te zien in Nederland

Label Eigen beheer

Beoordeling 7

Review Het is Neile Holler die zijn geboortestad Chicago verruilt met het avontuur in Europa. Na diverse baantjes als bordenwasser, verkoper en kelner in diverse steden te hebben uitgevoerd, belandt de man in Rotterdam om daar zijn muzikale droom na te leven. Wanneer we in het tweede nummer ‘Road Song, Let The Train Blow the Whistle’ veelvuldig het blowin’ in the wind voorbij horen komen, weten we waar Holler zijn muzikale roost heeft liggen. De man is trouw aan de traditionele singer songwriters vorm zoals we dit ooit in de jaren 60 van Bob Dylan te horen kregen. Ook Holler zoekt het in de blues en storytelling met ‘T for Texas’, ‘Rock Salt and Nails’ en het meer uptempo nummer ‘Swing On By’. Voor Holler is dit een prima debuutalbum om de aandacht op zich te vestigen. De eenvoud van de songs is vooral pakkend en daardoor krijgt het een gezellig karakter.

Te zien in Nederland

Label Fire / Konkurrent

Beoordeling 7

Review De 44 jarige singer-songwriter Josephine Foster draait inmiddels al wat jaartjes mee. Haar stem is haar kracht. Daar waar intiem gezongen en mysterieus de lofzang elkaar schuren zijn de songs ondersteund door de pianoklanken met of zonder een zingende zaag. Zo begint dit album met ‘Soothsayer Song’ en ‘A Little Song’. Wanneer haar iele hoge zangpartijen met The Virgin of the Snow met gitaar en cello wordt begeleid, wordt het als een ritueel dat een jammerend blues karakter kent. Met ‘Pearl in the Oyster’ komt de aardse spanning weer terug op het album. Het klinkt al bijna vertrouwd en veilig, al blijft de bezwering in tact. het religieus tintje horen we in ‘Lord of Love’, dat als een vertrouwd popliedje klinkt. Deze excentrieke sound past bij Foster en maakt haar sound uniek. Ook hier is er iets meer draaiuren nodig om alles op zijn plaats te laten vallen.

Te zien in Nederland

Label Frontiers rec

Beoordeling 7,5

Review Andreas Blomqvist en Johan Liefvendahl zijn nog de enige bandleven van het eerste uur als het gaat om de Zweedse band Seventh Wonder. Met het album Tiara weet de band hun 5de album op de markt te brengen. Een album weer vol prog rock en rock uitspattingen. Wanneer Tommy Karevik in 2012 werd aangekondigd als nieuwe zanger van de band Kamelot was dit voor hem niet het teken om Seventh Wonder te verlaten. Het is dan ook mooi dat hij dit blijft doen en heeft dit jaar een druk schema. Met Kamelot was dit jaar de release van The Shadow Theory en nu met Seventh Wonder Tiara. De rocksound is een prog metal sound dat energierijk is, maar ook de benodigde rustpauzes kent. Deze afwisseling smeed zanger Karevik tot een geheel. ‘Dream Machines’, ‘Victorious’ en ‘By The Light of the Funeral Pyres’ zijn prachtige songs. Aangezien het een concept album is met een verhaal, staat Tiara hier centraal. De drieluik van Tiara, ‘Tiara’s Song’, ‘Good Night’ en ‘Beyond Today’ (allen gemiddeld 7 minuten) is het juweeltje van het album. Het is dan ook een pracht album voor de echte prog metal rockerssss

Te zien in Nederland

Label Mascot / Provogue

Beoording 8

Review Beth Hart weet vanaf de eerste noten die ze zingt The Royal Albert Hall stil te krijgen met een solo zang ‘As Long As I Have A Song’, waarna het hele publiek na 3 minuten al helemaal uit hun dak gaat. De band valt in met ‘For My Friends’ en de blues rock night kan beginnen. Enige dagen voordat de zangeres het Ziggo Dome aandeed heeft ze dit album opgenomen. Daar waar de zaal misschien iets te groot was voor haar, stond ze afgelopen maand in TivoliVredenburg. Ze is al jaren populair in Nederland. Net als haar maatje Joe Bonamassa is het de springplank voor haar carrière geweest. Met haar ‘LA Song’ eind jaren 90 scoorde ze hier nog een hitje, maar die zien we niet meer op dit album terug. De blues doet het goed en daar weer Beth Hart met haar expressie en zangstijl een heerlijk ruw randje aan te geven. Van de bluesrock met ‘Lift You Up’ gaat ze gemakkelijk naar de laid back blues van ‘Close TO My Fire’ om daarna de countryblues tegemoet te komen met ‘Bang Bang Bloom Boom’. Het wisselt zich gedurende 2 uur elkaar af. De songs zijn pakkend genoeg maar ik kan me voorstellen dat na de eerste cd van 1 uur het tweede deel van de dubbelaar niet meer wordt gedraaid. Daar waar Joe Bonamassa zijn gitaren laat gieren, weet de band van Hart hier meer een kort geknepen solo van te maken, daar waar ‘Saved’ een voorbeeld van is. Haar verhalen over haar huidige man Scotty verteld ze ronduit, maar om dit op een album te laten staan als intro vind ik persoonlijk wat jammer. Zeker wanneer we het album na 5 jaar nog willen beluisteren. Het past wel bij de songs als ‘The Ugliest House on the Block’ en dat levert nu even een de extra info op. Met ‘Take It Easy On Me’ laat ze horen dat ze echt bij de wereldtop hoort. De laatste jaren zit haar carrière in de lift en dan is dit een goed moment om een live album uit te brengen. Want live is Beth Hart op haar best en dat staat nu mooi op tape.

Te zien in Nederland

Label Western vinyl/ Konkurrent

Beoordeling 7,5

Review De muziek van Farao komt tegenwoordig uit de Duitse hoofdstad Berlijn. Na haar debuutalbum Till it’s All Forgotten komt de Noorse zangers met het vervolg Pure O. Een album waarbij de elektropop schuurt aan de moderne droompop. Haar helder en lichte zangstem weet zit te mengen in de elektropop sounds van ‘Marry Me’. Met erotische geluiden begint ze het ‘Lula Loves You’ waardoor het nummer al deinend tot een einde komt. Al is Farao best serieus te benaderen. Het album kent prima songs waarbij de keyboard wel eens uit de bocht vliegt bij ‘Get Along’. De songs zijn enerzijds ontspannen en lief door de sound en het stemgeluid. Anderzijds zijn de erg onrustig wanneer er plotseling veel aandacht wordt gegeven aan keyboards of een onrustig snel ritme door de songs wordt gevlochten. ‘Luster of the Eyes’, ‘Cluster of Delight’ en ‘Gabriel’ worden daardoor wat onrustige 90 pop songs. Het heeft vooral wat draaiuren nodig om gewend te raken aan deze afwisseling, waardoor je het uiteindelijk wel oppakt. Het is een moderne 90’s album geworden en wellicht een goede stap naar nieuwe moderne sound dat we in de toekomst meer zullen horen.

Te zien in Nederland

Label Legacy/ Sony

Beoordeling 8

Review Op dit moment weten de zoons van de befaamde country zanger Willie Nelson de bioscopen te veroveren met hun songs in de film A Star Is Born. Maar de oude baas weet zelf ook nog prachtige albums te maken. De afgelopen jaren wist Nelson al mooie albums te maken waaronder het album The Last Man Standing. Afgelopen maand wist Nelson zijn zang idool Frank Sinatra te eren met een prachtige coverplaat My Way. Er zijn velen die Sinatra songs hebben gecoverd en velen die het nasale stemgeluid van Nelson verafschuwen. Maar hier komen beide talenten optimaal bijeen. De songs zijn intens, jazzy en prachtig gezongen. ‘Young at Heart’,‘Blue Moon’, ‘Night & Day’ en een mooie versie van ‘It Was A Very Good Year’ komen voorbij. Het doet de oude blue eyes herleven. Met Norah Jones weet Nelson ‘What Is This Thing Called Love’ een duet te maken en natuurlijk mag het ‘My Way’ niet ontbreken. Een mooi cadeau voor een Sint avond of voor later onder de kerstboom.

Te zien in Nederland

Label Suburban

Beoordeling 8

Review De Nederlandse rockband uit Nijmegen timmert de afgelopen jaren goed aan de weg. Met het laatste album Oscillation uit 2017 verraste de band vriend en vijand. Onder het toeziend ook van producer Joost van den Broek is ook het nieuwe album SALVO tot stand gekomen. Het vierde album bevat wederom weer goed uitgewerkte rocksongs. Ditmaal heeft men gekozen voor een directe live opname van de songs. De zang en gitaarsolo’s zijn daarna als overdub toegevoegd, waardoor het album levendig is geworden. Een goede benadering naar hun live shows. Het is een sterk opening met ‘The Strong Survive’ waarna er voor een meer uptempo rock and roll sound wordt gekozen. Uiteindelijk weet de stevige rock met ‘Cerberus’ en ‘Surrender’ terug te keren en is de rest van het album in de rocksound doorgevoerd. Met het melodisch tintje is ‘SoReal’ eerder een popsong en potentiele hit. Natuurlijk mag er geen ballad ontbreken en dat wordt gevonden in een intens mooi nummer ‘Fire’. De volle zang past exact in de sound van een rock act waarvan we in Nederland maar weinige hebben. Navarone weet met dit album te brengen wat er van hen wordt verwacht, al is het vorige album iets verrassender. .

Te zien in Nederland

Label Frontiers rec.

Beoordeling 7,5

Review De gitarist Chris Impellitteri weet al jaren lang hoe hij de solo’s uit zijn gitaar moet toveren. De band is al vanaf 1087 bezig en heeft vele bekende namen op zijn albums staan. Van Graham Bonnet, Chuck Wright en Ken Mary zijn enkele musici die hun diensten hebben verleend. Inmiddels is zijn band al enige tijd stabiel met o.a. zanger Rob Rock. Zijn rockstem past geheel bij de band en is als het ware een rustpunt in zijn stijl van de rock. De songs van Impellitteri zijn vooral snel en krijgt daardoor een onrustige sound. De drummer moet het allemaal maar bijhouden. De cover van ‘Phantom of the Opera’ is een mooi voorbeeld hiervan. Toch is het voor de metalfans juist een lust om alles even een tandje sneller te laten klinken naar wat het bedoeld is. Het sterke ‘Masquerade’ doet denken aan de oude Alcatrazz sound, waar voormalige Impellittiri zanger Graham Bonnet van ooit en nu weer van deel uit maakt. De afwisseling van klassiek en metal is zeker op dit album ook weer aanwezig. Het meer logge rock van ‘Man of War’ (grapje naar ManOWar) is even lekker tussen alle solo en snelle riffjes van o.a. ‘Gates of Hell’ en ‘Wonder World’. Naast dat het een snelle metalrock sound is, is het zeker vol dynamiek en power. Prima album voor de fans die zich tussen rock en metal begeven.

Te zien in Nederland

Beschrijving Frontiers

Type project 8

Review Wanneer de melodische rock fans de namen Erik Martensson en Ronnie Atkins voorbij horen komen gaat er bij hen wellicht een lichtje branden. Voor de rest van de bevolking blijft het donker. Als Vikingen van het eerste uur zullen ze alle rockharten veroveren. Al is Nordic Union voor hen een project naast hun eigen acts. De samenwerking van dit Scandinavisch duo brengt nu het tweede album. De gitarist en multi instrumentalist van W.E.T en Eclipse produceert tevens dit album. Ronnie Atkins maakt furore als zanger van de Deense rockact Pretty Maids en Magnus Ulfstedt is als drummer ingevlogen hierdoor staat de Zweedse en Deense flag prominent op de hoes. Het album bevat dan ook heerlijke rocksongs. De rocksound van Pretty Maids wordt door Erik commerciëler en meer melodieuzer waardoor het voor het grotere publiek toegankelijker wordt. Het duo weet misschien niet iets nieuws te brengen maar met ‘New Life Begins’, ‘It Burs’ en ‘The Final Break’ weten ze overtuigend de melodische rock te brengen waar het ook moet zijn. Heerlijke riffs, lekkere tempo en rauw waar het nodig is.

Te zien in Nederland

Label One Little Indian / Konkurrent

Beoordeling 7

Review De experimentele elektro sound van de band uit Ijsland weet dit keer een drieluik te maken. Het zijn 3 eps die tot een album is gesmeden. Het doet denken aan een elektronische punkband die op zoek gaat naar een eigen geluid. De herhaalde beats en loops van ‘Label’s’ en ‘Listen To Me’ worden bezongen door een donkere stem van Kaktus Einnarson. Al is de ‘Hourglass’ weer helder ingezongen. Het is meer toegankelijk voor het grotere publiek. Het brengt het licht op het album. Het album kent vooral veel elektronica in de songs. De alt techno sound krijgt met deze band een mooie vorm. Daar waar het commercieel tintje is wordt snel afgewisseld in een alto sound dat hier weer haaks op staat. Deze afwisseling maakt het juist een interessant album.

Te zien in Nederland

Label Polydor

Beoordeling 7,5

Review Hoewel ze van Russische komaf is, is Helena Fischer vooral bekend als zangeres van de Duitstalige pop. En dit doet ze dan ook met veel succes. Haar albums zijn al ruimt 15 miljoen maal verkocht en staat op het podium met Michael Bolton en Udo Jurgens. Het Best Of … album is niet haar eerste best of album. Ditmaal zijn we bijna 10 jaar later dan de eerste en zijn er weer vele hits aan toegevoegd. Het zijn de bekende typische schlager songs die erg populair zijn en daarna worden gecoverd door diverse Nederlandse artiesten. Hoewel ze geen hits scoort in de lijsten van Nederland, weet ze in september een Gelredome in Arnhem te vullen. Dus genoeg mensen die haar songs omarmen. En eerlijk is eerlijk. Het klinkt allemaal als een klok en het is vet commercieel, glad en gepolijst. Maar hier is ook een markt voor en om deze fans te begrijpen is dit een gemakkelijke instapper.

Te zien in Nederland

Label City Slang Records

Beoordeling 8

Review Twintig jaar geleden kwam The Black Light uit, het tweede album van de Amerikaanse band Calexico die als geen andere in staat is om je het gevoel te geven dat je jezelf midden in een bloedhete woestijn in Arizona of New Mexico bevindt. Het hart van de band is al die tijd gevormd door Joey Burns en John Convertino en het duo heeft de afgelopen decennia een indrukwekkende staat van dienst opgebouwd. Dit jaar was daar nog het tiende album The Thread That Keeps Us uit. Maar hier dus aandacht voor een onvervalste klassieker die nog steeds indrukwekkend en tijdloos te noemen is. Twintig jaar oud, veelal instrumentaal met een 17-tal tracks die je meenemen naar het decor van die hete Sonora-woestijn vol met Saguero-cactussen en tumbleweeds. De stad Arizona en Tucson maar evengoed desolate dorpjes waar de wind vrij spel heeft. In dat decor speelt zich dit album af met prachtige nummers als ‘The Ride Pt. 2’, melancholische instrumentale interludes als ‘Where Water Flows’ en nummers met de mariachi-sound zoals ‘Chach’. Zowel Burns als Convertino kijken met plezier terug naar de totstandkoming van dit album. Convertino zegt hierover: “it was a time of experimentation with a lot of new instruments and what we could do with more than just four or eight tracks” waarbij Burns hem aanvult: “It’s a beautiful snapshot in time and place, and filled with heart”. Het originele album wordt in deze jubileumversie aangevuld met een bonus-cd met nog eens 11 tracks die of nooit eerder zijn uitgekomen zoals het mooie ‘Lacquer’ of outtakes van bestaande nummers. Voor de fans een must-have en voor diegene die deze band met hun typerende sound nog niet kennen is deze afgestofte en opgepoetse uitgave een mooie kennismaking. Veel luisterplezier.

Label City Slang Records

Beoordeling 8,5

Review De Canadese singer/songwriter is terug met zijn vijfde album More Or Less. De winnaar van een Canadese Juno-Award, woonachtig in Vancouver en inmiddels vader van twee kinderen, beloofde terug te keren naar zijn singer/songwriter roots. Het wordt meteen duidelijk dat Mangan zijn belofte inlost en terugkeert naar het betere singer/songwriter-werk en de wat experimentele sound van zijn laatste album Club Meds achter zich laat. Opener ‘Lynchpin’ is meteen van hoogwaardige kwaliteit en ademt meteen een vertrouwde sfeer uit. Mangan is wat volwasser geworden en het vaderschap biedt hem ook een wat andere blik op onze wereld. In het prachtige ‘Just Fear’ zingt hij “Every road feels travelled and we got lost in the struggle/The whole world’s unravelling” en uit hij zijn zorgen nog maar eens. Met ‘Lay Low’, waar je eigenlijk alleen zijn stem hoort, weet de sympathieke Canadees je tot op het bot te ontroeren. Voor dit album kreeg Mangan medewerking van producer Drew Brown (o.a. Radiohead en Beck) en hij is mede bepalend geweest voor de sound van dit nieuwe album. Naast de hang naar perfectie was hij degene die Mangan in contact bracht met door de wol geverfde sessiemuzikanten als drummer Joey Waronker (o.a. Roger Waters, Beck) en een multi-instrumentalist Jason Falkner. Een nummer als ‘Peaks & Valleys’ zou zonder de samenwerking met Brown dan ook anders hebben geklonken. Het “Less Is More” principe is hier prachtig hoorbaar want ondanks het tempo heeft het nummer een mooi “stripped-down”-karakter. Naast het al eerder genoemde ‘Just Fear’ en ‘Lay Low’ noemen we met ‘Cold In The Summer’ nog een hoogtepunt van dit album. Mangan vertelt hier over het leven als getrouwde vader en de daarbij verantwoordelijkheden in deze tumultueuze tijd. ‘Toubled Mind’ is het meest uptempo nummer op dit vijfde album terwijl Mangan ons bij ‘’ Fool For Waiting’ ons op een prachtig, innemende ballad trakteert. Op het einde van het album zijn er nog wat “Dreampop”-achtige tracks als ‘Can’t Not’ en ‘Never Quiet’ en als afsluiter neemt Mangan ons nog één keer mee in zijn kijk op het leven in het sober, melancholieke maar o zo mooie ;’Which Is It’. Dit vijfde album is waarschijnlijk singer/songwriting in perfectie. Vooral de samenwerking tussen de artiest Dan Mangan en producer en muzikanten is hoorbaar in balans. Alles in de juiste proporties, niets te veel maar ook van niets te weinig. Een even verrassend als prachtig album dat bij elke luisterbeurt mooier en mooier wordt. Veel luisterplezier.

Label Agitated Records

Beoordeling 8

Review De inmiddels 62-jarige Ed Kuepper kennen we misschien nog als frontman en gitarist van de Australische punkband The Saints waarmee hij in de jaren ’70 behoorlijk aan de weg timmerde. In 1978 kwam er een einde aan de samenwerking en Kuepper ging zijn eigen weg. Nu, een kleine 40 jaar na dato, is hij terug met zijn band The Aints! (zonder S). Het moet haast als een jongensboek klinken. Na menig meningsverschil werd de stekker in 1978 uit The Saints getrokken waarna Kuepper met Laughing Clowns nog wat platen maakte. Daarna was het vooral een solocarrière die zich voornamelijk in Australië afspeelde. 40 jaar na oprichting van The Saints vond Kuepper het weer tijd om die oude songs nieuw leven in te blazen. Met een nieuw geformeerde band ging hij weer het land in en speelde naast bekend werk ook veel, nog niet eerder uitgebracht werk. Dat werd zo goed ontvangen dat hij besloot om een album uit te brengen met The Aints!. Kuepper zegt hierover: “The Material On This Album Is Made Of Songs And Various Musical And Lyrical Elements (Also Known As Bits And Pieces) That I Wrote Between 1969 When I Began Highschool And Started To Seriously Fantasize About Putting A Band Together, And Late 1978…. That Slightly Nebulous Time Between The Breakup Of The Original Saints And The Formation Of My Second Group Laughing Clowns.” Mooi is dat Kuepper blazers onder leiding van Eamon Dilworth heeft toegevoegd aan deze nummers die dus eigenlijk al decennia oud zijn. Vanaf de eerste noot van ‘Red Aces’ is de blazerssectie aanwezig met trompet, saxofoon en trombone. Vervolgens is daar de titelsong ‘The Church Of Simultaneous Existence’ met een soort van garagerock als basis wat dan weer heerlijk contrasterend werkt met de heldere blazersgeluiden. Zo weet Kuepper met consorten de vaart er aardig in te houden en bij ‘You Got The Answer’ schakelt hij zelfs nog een tandje bij. Naast de al genoemde blazers vermelden we hier toch even de naam van toetsenist Alister Spence want bij dit nummer excelleert hij op een heerlijke manier. Zo weten The Aints! onder aanvoering van Kuepper je aandacht vast te houden met nummers die op een eigentijdse wijze neer worden gezet. ‘Country Song In G’ is een meer dan aangenaam gitaarpopsong en het tets rustigere “You’ll Always Walk Alone” zou zo maar in een Westernfim als soundtrack kunnen fungeren. ‘This Is Our Summer’ is weer lekker uptempo terwijl de band bij ‘SOS ’75’ weer terug valt op Punk-invloeden. Na het wat loom klinkende ‘Demo Girl’ komen we als voorlaatste track misschien wel het belangrijkste nummer van het album tegen. Het ruim zeven minute durende ‘Goodnight Girl (I Heard A Sound Without)’ zet drummer Paul Larsen Loughead in de spotlights met de opdrijvende drums en verder is het Kuepper die nog een keer zijn rol als frontman met verve vervult. Als aardigheidje krijg je er een bonus-cd bij waarop het hele album instrumentaal op terug te horen is. Wellicht voor de gezellige karaokeavonden in Australië… Eigenlijk is het een soort van jongensboek om in een soort van tweede leven je eigen nog nooit eerder uitgebrachte songs op CD toe te vertrouwen en uit te brengen. The The Church Of Simultaneous Existence is een prima, eigentijds album geworden en niet alleen door de zang en het gitaarspel van frontman Ed Kuepper. De overige bandleden verdienen een meer dan eervolle vermelding en vooral de blazers geven de nummers een dosis soul mee. Hoe mooi kunnen 40-jaar ouden songs anno 2018 niet klinken! Veel luisterplezier.

Label Hardly Art Records

Beoordeling 7,5

Review Ian Sweet is de artiestennaam van de Amerikaanse singer/songwriter Jilian Medford. Begonnen als soloartiest, vervolgens als band en na wat onaardigheden met de bandleden is het nu weer een soloproject en bracht de uit Boston afkomstige Jilian onlangs haar tweede album Crush Crusher uit. Crush Crusher is ook een album waarop Jilian terugkijkt en de afgelopen periode nog eens laat passeren en met de opener ‘Hiding’ weet ze meteen de vinger op de gevoelige plek te leggen. De onzekerheid en het gevoel dat je als persoon voor iedereen klaar moet staan bezingt ze in het sterke ‘Holographic Jesus’, een wat rustiger nummer met wat shoegaze invloeden. Gaandeweg wordt dan ook duidelijk dat we hier met een singer/songwriter te maken hebben die de afgelopen periode met persoonlijke angsten en verdriet te maken heeft gehad. Met ‘Bug Museum’ neemt ze een fictieve held om haar onzekerheid tegenover de wereld nog maar eens te uiten. Het is absoluut één van de betere nummers op het album waarbij Julian haar stem over de wat dreigende gitaar laat klinken. ‘Question It’ is misschien wel het meest complexe nummer, met opzwepende drums en gitaren. Ook de titelsong zit goed in elkaar, met dit keer een drummachine die voor een wat indrustrial sound klinkt, iets dat door de echoënde stem en diffuse gitaarsound nog wordt versterkt. ‘Ugly/Bured’ is wat rustiger maar wel spannend door de verschillende tempowisselingen en met de afsluiter ‘Your Arms Are Water’, waar Jilian laat horen over een hoger stemgeluid te beschikken, neemt ze ons nog eens mee in alle overpeinzingen die ze over dit album uitstrooide. Crush Crusher is een album voor openheid en eerlijkheid. Jilian Medford neemt ons mee in een mengelmoes van diverse stijlen (Shoegaze, Lo-FI, singer/songwriter) op een muzikale reis die ze door tien liedjes vorm geeft. De gitaren zijn volop aanwezig maar altijd in evenwicht met de aangenaam klinkende stem van deze Amerikaanse. Helemaal geen slecht album. Sterker nog, een aangename hernieuwde kennismaking. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Label Revange rec. / BMG Talpa

Beoordeling 8

Review De Nederlandse singer songwriter Daan van Beijener wist in 2017 de finale van de Grote Prijs van Nederland te bereiken. Samen met zijn band heeft hij een prachtig Nederlandstalig album gemaakt. Opvallend aan de songs op dit album zijn de mooie en vele harmonische vocalen. Wanneer Ester de Jong met Tolls de zangpartijen invult op ‘Samenwerken’ is er een mooi duet samen gesmolten. Het zijn prachtige teksten die tot de betere Nederlandstalige popsongs behoren. De passie in de zang van ‘Terugkijken’ en ‘Alleen’ is mooi, al is het telefoongesprek van ‘Weg’ iets minder. Wanneer de man in ‘Alleen’ weg vaart, belanden we op de ‘7 knopen’. Nu zou dit ook het aantal knopen kunnen zijn waarmee je vaart. Dat zijn de gedachten iemand die op een eiland woont en werkt. Dat geldt dan ook voor Tolls die het album op Terschelling heeft opgenomen, al is hij op een woonboot in Amsterdam geboren. De teksten passen dan ook bij het eiland. Of het nu gaat om ‘Speeltuin van Lust’ of ‘Nu’. De songs ademt de geur van de Noordzee en het geeft een weerspiegeling van het leven op eiland. Het is dan ook een album waar men trots op mag zijn.

Te zien in Nederland

Label Eigen beheer

Beoordeling 7,5

Review De Nederlandse zangeres Joelle Goercharn debuteert dit jaar met haar EP Silhouette. Na een jaar in Amerika te zijn geweest, komt Goercharn terug met een koffer vol zoete liedjes. Hiervan staan er nu 6 op dit album, waarvan 1 nummer een 45 sec. interlude is. Haar Hindoestaanse afkomst weet ze te combineren in de westerse droompop wat ze in New York heeft opgevangen. Het is zoet zoals Stainted Glass laat horen. Het pianonummer wordt met een strijkers gevuld waardoor het een Disney kerst achtige sound krijgt. Dat heeft ook te maken met haar heldere en zoete klank in haar stem die zo nu en dan even aanzet. Al weet ze zich als een vocale engel door de songs te deinen. ‘Stolen Moments’ of het ‘Streetlight Silhouettes’ zijn beide songs die misschien meer in de musicals thuis horen. Hier zou Goercharn dan ook zeker van waarde zijn.

Te zien in Nederland

Label 7

Beoordeling Eigen

Review Beraadgeslagen is een duo afkomstig uit België. Het is een gelegenheidsformatie van Lander Gyselink op de drums en de Nederlandse toetsenist Fulco Ottenvanger. De heren maken experimentele elektro jazz. Het album Duizeldorp is dan ook een toepasselijke titel voor de hectisch kakofonische geluiden brij. Zowel voor het titelstuk als het gehele album. De heren weten het met een strak ritme vele soorten klanken uit de toetsen te toveren. Met herkenbare melodieën weet men je te pakken. Wanneer Isabella A. haar verhaal wil doen, durft ze dit in de studio niet op te nemen. Hierdoor heeft Charlotte Adigery het met succes haar verhaal op plaat gezet. Het is dan ook een van de toegankelijkste songs van het album. Het doet wat denken aan Prince die in de elektronica sound is beland. Van de experimentele beats van de ‘Beraadbeat’ naar de ‘Grindbuffel’. Het heeft even wat draaiuren nodig om het allemaal goed in je op te laten nemen.

Te zien in Nederland

Label Down at the Nightclub rec

Beoordeling 7

Review De band uit Tilburg kent een combinatie van theater en old classic Nederpop. Daar waar ooit Raymond van het Groenewoud, Bots en Peter Koelewijn hun sound op bouwden. Het Brabantse land kent de gezelligheid maar ook potentieel muzikaal talent. Het is dan ook de humor in de band om het album de Vrije Val te laten noemen. Het postpunk pop geluid met wat overstuurd geluid worden de kritische songs op je af gevuurd. Maar wel allemaal met een dosis met humor. Met de titels ‘Boeman’, ‘Soelaas’, ‘Primitief’ en ‘Pyromaan’ en de oude sound van de punk en surfgitaren wordt dit zeker een gezellig feestje. .

Te zien in Nederland

Label Modust

Beoordeling 7,5

Review Wanneer de Brabantse voetballer vd Doelen zijn sportcarrière afsluit, duikt hij in de wereld van de muziek. Na PSV, Standaard Luik, Twente en N.E.C. wordt hij aanvoerder van de band Allez Soldaat. Maar wanneer hij de ruimte voor zichzelf wil hebben en behouden komt hij met zijn Huurmoordenaars. Met het album ‘Eerwaarde Vader Zegen Mij Want Ik Heb Gezondigd’ horen we de verhalen van de man. Als storyteller vertelt hij zijn gedachten over de 7 doodzonden. Als ras katholiek hoor je hem in de beklaagdenbank om zijn frustraties met een zuidelijk accent ongenuanceerd te uiten. De Lust, Gulzigheid, Jaloezie, Gemakzucht, IJdelheid, Hebzucht en Woede zijn veelbesproken thema’s en niet alleen in de muziek, maar vooral in ons dagelijks leven. Dit weet vd Doelen prachtig weer te geven in de songs. Met een strijkers en orgels weet hij een kerkelijk sfeertje te creëren zonder dat het de overhand neemt in de singer-songwriterstijl.

te zien in Nederland

Label Interscope Records

Beoordeling 8,5

Review Het debuutalbum van de uit Birmingham afkomstige Jacob Banks is uit. Village is de titel van dit indrukwekkende album van de man die over Nigeriaanse roots en een imponerend stemgeluid beschikt. Vorig jaar was daar ineens die single ‘Chainsmoking’, afkomstig van één van de drie EP’s die deze 27-jarige R&B-artiest uitbracht. Een jaar later is daar het eerste volwaardige debuutalbum en natuurlijk mag deze hitsingle niet ontbreken; sterker nog, het is de openingstrack op Village geworden. Tijdens het luisteren naar deze twintiger die over een doorleefde, diepdonkere stem beschikt horen we diverse muziekstijlen met elkaar verweven worden. R&B als basis met daar door heen soepele soul, wat Cariben en natuurlijk mogen de Afrikaanse invloeden niet ontbreken. Niet vreemd natuurlijk gezien zijn Nigeriaanse afkomst en daarmee legt hij ook een directe relatie naar de albumtitel, die op zijn beurt weer verwijst naar het spreekwoord “It Takes A Village To Raise A Child”. Dat spreekwoord betekent weer dat bij het opvoeden van kinderen niet alleen de ouders direct betrokken zijn, maar ook de gemeenschap en de mensen in de directe omgeving van het kind. Village opent dus met het al bekende ‘Chainsmoking’ om daarna met ‘Love Ain’t Enough’ meteen één van de visitekaartjes af te geven. Soepel klinkende R&B met toch wel wat Jamaicaanse invloeden en die donker, doorleefd klinkende stem van Banks. Nummers als ‘Prosecco’ en ‘Keeps Me Going’ hebben onmiskenbaar Afrikaanse invloeden. ‘Slow Up’ is het nummer waar Banks het meest trots op is en gaat over de leefomstandigheden van kinderen in bepaalde landen. Daar waar kinderen om te overleven sneller volwassen moeten worden dan in de Westerse wereld. Dit wat rustigere nummer is ook weer doorspekt met R&B en kent een ongekende spanningsboog en zorgt voor kippenvel. Maar lang niet alles op Village is dansbaar want Banks laat horen ook met wat rustiger werk prima uit de voeten te kunnen. Het duet ‘Kumbaya’ dat Banks samen met Bibi Bourelly zingt is lekker loom en de heldere stem van de zangeres zorgt voor een meer dan aangenaam contrast met het donkere stemgeluid van Banks. Een ander duet en misschien wel een verrassing is ‘Be Good To Me’, een nummer dat weer hypermoderne invloeden kent en waar we de Zweedse R&B zangeres Seinabo Sey horen. ‘Caroline’ is de ballad waar Banks met zijn stem toch breekbaar klinkt en natuurlijk vinden we het prachtige ‘Unknown (To You) ook op dit album terug. Afsluiter is de gevoelige piano ballad ‘Peace Of My Mind’. Tussen al dat dansbare en het rustigere werk past een nummer als ‘Mexico’ prima en met ‘Nostalgia’ hebben we nog een absoluut topnummer. Dit is weer één van de verrassende debuutalbums. Jacob Banks is een echte verhalenverteller en soms is het taalgebruik (vooral voor het preutse Engeland) nét over het randje. Sommige nummers zijn wat autobiografisch maar het is vooral zijn stem, zijn emoties en de composities die dit album tot een hoger niveau tillen. Een aanrader. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Label City Slang Records

Beoordeling 8

Review Begin vorig jaar schreef de Amerikaanse Laura Gibson ergens de volgende zin op: “If we’re already goners, why wait any longer, for something to crack open”. Bij het uitkomen van het vijfde album van deze singer/songwriter en multi-instrumentalist blijkt dat die zin de basis vormt dit nieuwe album vormt. Goners is het vijfde album van deze Amerikaanse die zich de afgelopen jaren ontwikkelde en met Emipre Builder een indrukwekkend album afleverde dat op zeer positieve recensies kon rekenen. Voor dit album omringde ze zich weer met een scala van muzikale vrienden die garant staan voor kwaliteit. We horen namen als Dave Depper (Death Cab for Cutie), Dan Hunt (Neko Case) en Nate Query (the Decemberists) voorbij komen en Kelly Pratt en Kayleen King stonden garant voor de mooie blaas- en strijkersarrangementen. Het centrale thema voor dit album is verdriet en de titel Goners is bewust gekozen: “The word is used for two types of people: those who lose themselves in the ones they love, and those whose deaths are imminent.” Het album opent rustig met het ‘I Carry Water’, waar we de Laura zichzelf op piano horen begeleiden, en meteen is dat gevoelige stemgeluid weer daar. Bij het wat meer uptempo ‘Domestication’ zijn daar de strijkers die geen bijrol vervullen maar prominent aanwezig zijn en dit nummer een eigen karakter meegeven. Ook de titelsong heeft wat meer vaart en al snel blijkt dat Laura woorden en metaforen gebruikt om haar verhalen vorm te geven. Op een nummer als ‘Slow Joke Grin’ pakt ze weer terug naar de basis van singer/songwriter en is Laura weer één met haar gitaar en weet met deze eenvoud toch weer een desolate sfeer te creëren. Ook ‘Performers’ is een absoluut pareltje waarbij we subtiel een klarinet naast de strijkers horen en bij ‘Clemency’ zorgen blazers voor een haast klassiek dramatische sfeer. Goners zit knap in elkaar en samen met producer John Askew levert Laura Gibson weer een knap staaltje muziek af. Bij ‘Tenderness’, waarschijnlijk het hoogtepunt van Goners, komt alles nog eens bij elkaar. Goners is een absolute luisterplaat en wint bij elke luisterbeurt aan glans. Alles klinkt even melodieus en atmosferisch en Laura slaagt erin om het gehele instrumentarium in dienst van de liedjes te zetten. De tien liedjes met een speeltijd van ongeveer 40 minuten klinken puur en zijn tijdloos. Veel luisterplezier.

Label One Little Indian

Beoordeling 7,5

Review Katie Jane Garside kennen we als recalcitrante frontwoman van Daisy Chainsaw en Queen Adreena maar ook als de introverte zangeres van het Amerikaanse duo Ruby Throat. Sinds 2007 brengen ze samen regelmatig albums uit met een wat Folk-noir karakter en nu is daar de release van het nieuwste album, Stone Dress. De tegenstrijdigheid is groot als we naar de muziek luisteren van de eerdere bands van Katie Jane en de wat minimalistische sound van Ruby Throat. Zelf zegt ze hierover: “After ten, fifteen years, I was done with the assault of drums and guitars obliterating me”. De koerswijziging naar de akoestische sound zonder drums, waarbij de stem van Katie Jane leidend is, is dan ook eigenlijk wel wat rigoureus. Toch volhardt ze tot op heden hierin en samen met haar partner en gitarist Chris Whittingham zijn deze twaalf songs tot stand gekomen. De bijna zeven minuten durende opener én titelsong is eigenlijk een blauwdruk van de sound die je kunt verwachten op Stone Dress. Overigens is dit nummer wel érg persoonlijk want ze schreef het toen ze zwanger was van hun dochtertje (“My stone dress is me walking through the world, weighed down by the agony of life, but I’m swimming with birds because, in utero, I’ve got a baby inside”). Zoals gezegd is het vooral de akoestische gitaar van Whittingham en het soms wat jeugdig klinkende stemgeluid van Katie Jane zoals op ‘Beneath My Undress’ en ‘In The Arms Of Flowers’. Uitzondering hierop is ‘Dog Song’ waar Katie Jane laat horen nog over het nodige, wat rauwe, bereik te beschikken waarbij Whittingham ditmaal de elektrische gitaar laat spreken. Die elektrische gitaar horen we ook op ‘Bus Top on Holloway Road’, maar dan in een wat rustiger, introverte setting terwijl het duo ons met ‘Marybell (Rids Into Town On A Pig)’ één van de meest verrassende tracks voorschotelt. Op ‘Rake’ laat Whittingham nog maar eens horen dat hij een meer dan gemiddeld gitarist is. Afsluiter ‘Ghost Boy’ is misschien wel het meest intrigerende nummer op dit album dat door de diverse laagjes een bepaalde spanning meekrijgt. Stone Dress is een mooi, innemend album waarbij de beide hoofdrolspelers erg goed in hun karakter blijven. Katie Jane laat haar stem spreken terwijl Chris Whittingham de nummers kleur en inhoud geeft met zijn gitaarspel. Het is knap dat het duo met deze eenvoudige en soms wat minimalistische benadering een boeiend en toch gevarieerd vijfde album afleveren, Veel luisterplezier

Label No Quarter/ Konkurrent

Beoordeling 7,5

Review Doug Paisley laat weer eens wat van zich horen. De man uit Toronto heeft niet direct een hoge pet op van zichzelf. Deze bescheidenheid resulteert dat hij dit album na 5 jaar weer eens op het podium verschijnt. De vorige 4 albums zijn allen prima singer-songwriters albums, maar we horen dat hij door de jaren heen in zijn liedjes schrijven beter is geworden. Neem het ‘Dreamin’’, ingetogen en mooi. Ingetogen is al een woord dat op zijn lijf is geschreven. Je mag geen vreemde uitspattingen op dit album verwachten. Nee, eerder de behouden geluid van de folk en country stijl van ‘Easy Money’, ‘Loneliness’ en ‘Drinking With A Friend’. Het mooie van dit album is dat Paisley weer actief is en dat hij hopelijk met zijn vrienden (en hij heeft veel muzikaal bekende vrienden) weet gaat spelen en op de bühne te zien is.

Te zien in Nederland

Label Frontiers rec

Beoordeling 8

Review De gitaarmeester Jake E Lee laat zich direct horen op het nieuwe album van zijn nieuwe band Red Dragon Cartel. Zijn subliem gitaarspel wordt wel eens bekritiseerd. De man start ooit bij Stephen Pearcy (Micky) Ratt en verlaat hen om bij Rough Cutt een album met Ronnie James Dio te maken. Het gitaarspel charmeert Dio lijft hem in voor zijn solo band. Wanneer dit nog niet van de grond komt weet hij te duelleren met George Lynch (Dokken) voor de job bij Ozzy Osbourne. Als opvolger van Randy Roads mag je dan best wat in je mars hebben. Live tourt hij de Speak of the Devil tour en maakt Bark at The Moon en Ultimate Sin album. Waarna hij een superband start met Ray Gillan (Deep Purple), Eric Singer (Black Sabbath, Alice Cooper, Brian May en later KISS) en Greg Chaisson (Ozzy). Kortom, je kunt best zeggen dat dit een meester gitarist is die zijn waarde voor de muziek heeft getoond. Met Red Dragon Cartel horen we een herkenbaar melodieus en soms log rockgeluid waar Jake E Lee zijn herkenbare sound in heeft gevonden. Naast hem staan bassist Anthony Esposito (curieus van Lynch Mob), Drummer Phil Varone (Skid Row) en Harem Scarem zanger Darren Smith. Het tweede album van de band kent juweeltjes waaronder ‘the Luxery of Breathing’, ‘Havana’ en ‘A Painted Heart’. Maar ook rechttoe rechtaan rocksongs waaronder ‘Bitter’, het uptempo Punchclown en misschien het thema van het album ‘My Beautiful Mess’. Prachtig rockalbum, aan het einde van het jaar!

Te zien in Nederland

Label Commoner rec

Beoordeling 8,5

Review Wanneer je de meest voorkomende anonieme namen aan elkaar plakt, is John Smith toch een optimale combinatie om niet gevonden te worden. Dat kan wel eens lastig zijn op Google, maar met het nieuwe Hummingbird moet deze John Smith te vinden zijn. De Ier is een singer-songwriter pur sang. Samen met Sam Lakeman wist hij het recente album Headlong al tot een juweeltje te maken. Voor Hummingbird is hij wederom bij Sam Lakerman in zijn Somerset studio gedoken. Het album kent intieme songs waarbij Smith alleen met de akoestische gitaar zijn nummers vertolkt. Zijn prachtige hees maar heldere stem is heerlijk en relaxt om naar te luisteren. Met het juweeltje ‘Boudica’ is een lust voor het oor en zijn ode aan Nederland met Lowlands of Holland mag er zeker ook zijn. De songs worden met strijkers minimaal begeleid waardoor de accenten even anders komen te liggen. Tevens hoor de je uitgesponnen mix waarbij ieder gitaar tokkel afzonderlijk is afgesteld. Hij weet hierdoor op diverse malen op het album de gitaar even harder te laten klinken als opmaat naar een strijkersstuk of intermezzo te gaan. Het album is dan ook een heerlijk uitgebalanceerd classic singer-songwriters met een vleugje folk album geworden en een must voor de liefhebbers voor dit genre.

Te zien in Nederland 28 febr Vondelkerk te Amsterdam

Label Frontiers rec

Beoordeling 7,5

Review De meeste mensen boven de 40 kennen Nazareth van de cover ‘Love Hurts’ waarmee de band 100 jaar geleden een hele grote hit mee scoorden. Minder bekend is dat deze, nog steeds ondergewaardeerde band prachtige albums heeft gemaakt waaronder ‘Exercises’, ‘Rampant’ en het heerlijke Close Enough to Rock and Roll. Het zijn de album waarmee de leden van o.a. Iron Maiden mee zijn opgegroeid. De invloed en riffjes van Iron Maiden en andere rockacts hoor je al op deze albums. Nazareth is dan ook een grote act in UK die veel bands heeft geïnspireerd. Van deze bezetting is alleen Pete Agnew nog actief. Drummer Sweet overleed op 51 jarige leeftijd en is vervangen door de zoon van Pete, Lee. Zanger Dan McCafferty stop in 2014 wanneer hij dit advies kreeg van zijn arts, wegens gezondheidsproblemen. Carl Sentance is de huidige zanger, na dat diverse mensen deze positie hebben bekleed. Sentance zijn zangstijl doet denken aan voormalig ACDC zanger Bon Scott, maar past in de sound van de huidige Nazareth. Het album Tattooed on My Brain kent een prachtige titelstuk. Het swingt het rockt en heeft een heerlijk rauw tintje. Het is jammer dat het hele album dit niet kent. De rechttoe rechtaan rock van ‘State of Emergancy’ of en de opener ‘Never Dance With The Devil’. ‘The Rubik’s Romans’ dat weer een swingend en dat komt omdat de heren Agnew en Sentance hun songs afwisselen. Toch weten de heren bij elkaar te komen in ‘Don ’t Throw Your Heart Away’. Het zijn allemaal goede rocksongs. Samen met gitarist Murrison weten de heren afwisselende songs te schrijven, waardoor het een gevarieerd album is.

Te zien in Nederland

Label Frontiers rec.

Beoordeling 7,5

Review De Amerikaanse rockzanger Stephen Pearcy was in Amerika in de jaren 80 en 90 enorm populair. Als zanger van de medelodische rockband Ratt wist men de wereld te veroveren en kende deze band een tweestrijd met Motley Crue. Out of the Cellar en Invation of Your Privacy mogen gerust tot de melodic rock klassiekers worden gerekend. Voor Ratt was Warren DeMartini een belangrijke lid. Als gitarist wist hij de ruwe gitaar riffjes met melodic rock af te wisselen. Wanneer Pearcy de band verlaat om zijn solo carrière een boost te geven gaat het allemaal mis. Mede gitarist Robbin Crosby kampt met alcoholproblemen en uiteindelijk is het een komen en gaan van leden. Na veel scheldpartijen weten de heren de draad weer op te pakken. Ditmaal zonder Crosby die inmiddels was overleden. Het resultaat was direct weer boven verwachting. Pearcy komt nu met zijn 5de solo album. Het is de deal die er gemaakt is en eerlijk gezegd begint Pearcy al meer te klinken als de oude Ratt. Wellicht om dat hij de Ratt bassist van het eerste uur Matt Thorne (voor de succesperiode) in zijn band heeft ingelijfd. Gitarist Erik Ferentinos vertolkt alweer bijna 15 jaar de functie van DeMartini. Maar in het gitaarspel hoor je net het venijn in het spel van DeMartini wat ik bij Ferntinos mis. ‘Secret To Tell’, ‘Double Shot’ en ‘I am A Ratt’ zijn zeker herkenbare Ratt sounds. Al weet de band met ‘Violator’ en ‘Malibu’ en een andere wending in de doorsnee rocksongs van dit album te brengen. Prima en vermakelijk album van Pearcy waarbij hij de Ratt fans zeker een genoegen mee doet.

Te zien in Nederland

Label Universal music

Beoordeling 7,5

Review Het is Take That uit het Schotse Glasgow die de wereld even deed shaken. De boy-band met Robbie Williams werd vooral muzikaal ingevuld door Gary Barlow. Zijn songs werden enorme hits en was het ook een groot verlies dat deze act aankondigde dat men ieder solo verder ging. Hier werd Williams voor beloond door het de meest succesvolle Take That-ter te worden. Wanneer de band met de Olympische Spelen als reünie bij elkaar kwam, liet Williams verstek gaan. Toch werd het vuurtje weer aangewakkerd en kwam er een vervolg aan de reünie. Het werd in 2014 Jason Orange allemaal te veel en stopte met de band, terwijl de andere heren altijd de deur voor hem open hielden ging hij hier niet op in. Inmiddels is hij vervangen door Howard Donald. Dat Barlow goede songs schrijft is terug te vinden in de vele prijzen en hun grote hoeveelheid goud en platina albums. Nu 30 jaar lang Take That is een feestje waard. Een her-geproduceerd album door Stuart Price met alle hits en 3 nieuwe songs ‘Out of Our Heads’, ‘Spin’ en ‘Everlasting’ Het doet het altijd goed voor de kerstdagen!

Te zien in Nederland 17 juni Afas Live te Amsterdam

Label BMG

Beoordeling 7,5

Review De Britse act Simply Red wist zich halverwege de jaren 80 enorme hits te scoren met Money’s Too Tight For Mention en de cover ‘Holding Back The Years’. De band van Mick Hucknall kreeg de naam mee omdat men fan zijn van de voetbalclub Manchester United. Maar omdat de heren beroemd werden werd de naam gelinkt aan de rode haardos van Huchnall. Nu kun je het ook linken aan de wens dat men het Symphonica in Rosso als hoogtepunt van hun carrière wilde behalen. Deze kans werd in 2017 benut en in de Nederlandse ZiggoDome uitgevoerd. Een avond waar men begon met de jazz sound dat men tegenwoordig vertolkt met het toepasselijke Frank Sinatra cover ‘All or Nothing at All’ of het zwoele ‘Big Love’. Natuurlijk wordt het gedurende de avond een hit feestje met ‘New Flame, ‘Sunrise’, ‘It’s Only Love’ en het mooie ‘Something Got Me Started’ om met ‘Fairground’ de avond af te sluiten. Voor degene die deze avond in real life hebben beleefd, mist men op dit album het nieuw te presteren nummer ‘Queen’ en de bijdrage van Ruben Hein, KT Turnstall en Glennis Grace. Wellicht had de band de laatste nu wel op deze plaat willen hebben, maar toen was de keus al gemaakt. Het album eindigt met ‘My Way’ en hun enorme hit en cover ‘If You Don’t Know Me By Now’. Het was een prachtige avond dat nu op cd en dvd/ blue ray verkrijgbaar is.

Te zien in Nederland

Label Odin / PIAS

Beoordeling 6

Review Dat de Noorse Ole Morten Vagan een van de beste jazz bassisten is, ontgaat er velen. Maar met het Trondheim Jazz Orchestra weet hij zich zeker in de picture te spelen. Het is een vorm van vrije jazz en de heren weten met de felle trompetten een album vol te soleren. Het is wellicht voor de doorgewinterde jazz liefhebbers een lust voor het oor. Maar na enige draaibeurten is het blijkbaar niet aan mij besteed.

Te zien in Nederland

Label Sony klassiek

Beoordeling 7,5

Review De Belgische muzikant Guy van Nueten weet met een klassiek album de wereld weer te verrassen. Waarom? Omdat zijn naam voorheen op de hoesjes van the Sands stond. Deze Belgische act weet zich nog steeds met het nummer ‘April and June’ een plekje in de lijst van het beste Belgische songs te veroveren. Begin 2000 heeft hij de switch naar de klassieke kant gemaakt. Met dEUS zanger Tom Barman maakt hij een dubbel cd en schuift aan bij diverse artiesten. Naast de piano composities die hij vertolkt, maakt hij de beeldsounds voor films. Dit spanningsveld ligt hem goed en is dan ook te horen in de keuze van zijn piano albums. Contact is zijn derde album en staat weer vol rustgevende pianostukken van hem zelf en in de geest van zijn dedecations waaronder Bach , Strock en Van Gethem.

Te zien in Nederland

Label Hubro / PIAS

Beoordeling 7,5

Review De Noorse gitarist Geir Sundstol weet met Brodlos zijn derde album op de markt te brengen. De ambitie ligt ergens tussen David Bowie en Brian Eno. Met een vleugje Morricone’s Once Upon a Time in the West krijg je een album met beeldende muziek. De meestergitarist weet dit prachtig weer te geven met ‘Leben’ en gaat langzaam over in het experimentele ‘Lambs’. De spanning binnen het nummer druipt eraf. Het kan zo een deel van de film zijn waarbij je je adem inhoudt en met spanning wacht wat er gebeuren gaat. Met Warszaw / Alabama horen bijna een David Lynch (die net een album uit heeft) soundtrack. Het zijn prachtig instrumentale songs van niet meer dan gemiddeld 3,5 minuut. Hoewel Hubro soms album uitbrengt waar je een vraagteken bij kunt stellen, is dit zeker eentje die meer dan de moeite waard is.

Te zien in Nederland

Label Sacred Bones / Konkurrent

Beoordeling 7

Review Achter de naam Thought Gang gaan de heren Angelo Badalamenti en David Lynch schuil. De heren weten met dit album met hartenlust de jazz te omarmen. Al deed men dit nevenproject in de jaren 90 en komt het nu pas uit. En met ‘Logic and Common Sense’ weten de heren elkaar te vinden. Of is het de hectiek dat men toen al voorzag dat dit bij de huidige tijd past. De maatschappelijke hectiek en de populariteit van jazz doet dit allemaal samenkomen. Maar er zijn ook heerlijke dromerige beats als ‘One Dog Bark’ op dit album te vinden. Ja de hond komt ook 1x in het stuk voorbij. De experimentele stukken werden deels voor de films gebruikt, maar dit album weet een kakofonie van geluiden brengen met ‘Jacks Paints it Red’. Prima free jazz met noise. Een album waar wellicht vele Lynch fans naar hebben uitgekeken omdat het onder de tafel is beland. Het is een afwisselend album van verschillende soorten van jazz vermengd met geluidsfragmenten.

Te zien in Nederland

Label Virgin / EMI/ Universal music

Beoordeling 7,5

Review De Schotse zangeres Amy MacDonald weet Europa 10 jaar geleden te veroveren met haar debuut album ‘This is The Life’. De single ‘Mr. Rock and Roll’ werd in de Lage Landen een knoepert van een hit. Toch wist ze dit niet vast te houden waardoor de aandacht voor haar langzaam verdween. Met het album ‘Woman of the World’ brengt ze alle hits en betere songs van de albums bij elkaar. Dit aangevuld met 2 nieuwe nummers ‘Slow It Down’ en ‘Dream On’. Maar de songs zijn zeker de moeite waard. De zangeres met haar akoestische gitaar kan swingend uit de kast komen. Vol hartstocht weet ze de songs nog steeds te vertolken. Met een akoestische versie van ‘Down By The Water’ of de live versie van ‘Give it All Up’ weet ze de passie in de songs prachtig te brengen. Een verzamelalbum met een terecht label van best of… Amy MacDonald is te zien in Nederland op 25 maart TivoliVredenburg te Utrecht

Te zien in Nederland

Label Hubro

Beoordeling 7

Review Het kwartet Moon Relay uit Oslo, Noorwegen weet de ruimte te vinden voor hun eigenzinnige versie van vreemde geluiden op het jazz label Hubro. De songs kennen vooral een improvisatie vorm die in 7 minuten voorbij komt. Het is geen improvisatie van allerlei geluiden, maar meer bespeelbare instrumenten. Deze free vorm is erg aanstekelijk en dat is ook te horen op de plaat. De opzwepende sounds en beats zijn ook prima te gebruiken in de dance scenes. Het nadeel is dat we hier niet kunnen praten over de songs met titels. Dit heeft men gereduceerd naar thermen als #’*^--- pof ‘“”””’. Met de Brian Eno soundwave in gedachten tot ontwikkelen van nieuwe sounds is Moon Relay hier prima in geslaagd. Dat neemt niet weg dat de songs allemaal erg opzwepend zijn en veel avantgardistische sounds en grooves met geluiden kent.

Te zien in Nederland

Label Subpop/ Konkurrent

Beoordeling 8

Review Voor de fans die Dinosaur Jr. een warm hart toe dragen is de heer J Mascis zeker geen onbekende. Als gitarist van de alternatieve rockact uit de jaren 80 en 90 wisten deze Amerikanen de weg vrij te maken voor acts als Nirvana. Nu is de man wat ouder en heeft hij de rust in zijn songs gevonden. Elastic Days is een album met prachtige liedjes die allen een kop en staart kennen. Natuurlijk horen we de oude sound hier en daar wat terug. Wanneer hij in ‘Web So Dense’ de versnelling inzet om de solo te plaatsen of hier en daar even het rauwe geluid van de gitaar inzet. Maar overwegend kent het album een Americana stijl met meervoudige vocalen en zoals in ‘I Went Dust’ en het titelstuk minimale begeleiding. De melancholische pop rock songs is niet direct waar je aan denkt bij Dinosaur Jr. Maar het kan en mag wanneer de band zich even opsplitst om ruimte te geven aan ieder aan hun muzikale creativiteit. ‘Give if Off’, ‘Drop Me’ of ‘Sky is All We Had’, het zijn allemaal heerlijke songs die we best vaker op de radio mogen horen.

Te zien in Nederland

Label PIAS

Beoordeling 7,5

Review Dat België met regelmaat met een goede act op de proppen komt, weten we al en dit is er weer eentje. De Whispering Sons uit Brussel wisten met hun debuut ep van 2 jaar geleden al te verrassen. Nu zijn de meters live gemaakt en weet men dit met voordeel op plaat te zetten. Het album kent een vaag erotische hoes waardoor het even afleid van de sound. Want de heren weten met hun hypnotiserende ritme van ‘Got A Light’, ‘Alone’ en ’Skin’ je in de muziek te zuigen en in de greep te krijgen waar je maar niet uit wil komen. Alsof Nick Cave zijn songs even een tandje sneller in het ritme laat klinken. De diep donkere stem van Fenne Kuppens als een psychologe op je inpraat terwijl de gitaarmelodieën hier vrolijk door dartelen. Het donkere ‘Hallow’ is bijna filmisch voor een psycho-thiller te noemen. De drums en bas weten een grote stempel op dit album te drukken. Hoewel het een hypnotiserend album is, zou het mooi zijn om iets meer in de variatie te doen. Het slotstuk is even een lichtpuntje voor het vervolg. Wanneer dit nummer halverwege zou klinken zou dit het album even breken.

Te zien in Nederland

Label Universal music

Beoordeling 8

Review Het duo Jan Paternoster en Dries van Dijck zijn bij onze zuiderburen onder de naam Black Box Revelation wereldberoemd. Inmiddels hebben de indie rockers hun albums op de eerste plaats van de charts zien gaan en is het een uitdaging om een nieuw album te lanceren. Tattooed Smiles is een heerlijk album en pakt je direct met ‘Kick The Habit’. Het vierde album is zoals de single en titelsong begint. ‘Hands on the Wheel….’ Okee zij luisteren naar War on Drugs, maar hun eigen album is minstens zo vermakelijk. De gitaren die meezingen in het ‘Damned Body’ of het ‘Buildt to Last’ nemen je mee in de wereld waar ironie en humor hand in hand gaan. Zo staat Seasick Steve op de hoes, omdat hij deze band (die het voorprogramma verzorgde) de beste rockact van de wereld noemde. De slepende blues en rock wordt met dit album uitgebreid met de pop en indie sound. Daar waar de band voorheen het herkenbare geluid een album lang vol speelde, is er nu meer afwisseling en zijn relaxte songs als Yellow Belly ook een lust voor het oor. Het album is voor 42 minuten voor mij wat te weinig, wat mij betreft mocht men het uur gerust volmaken.

Te zien in Nederland

Label Hubro

Beoordeling 7

Review Het jazz trio Moskus uit Noorwegen weet zich vooral te scheiden door hun free jazz dat gemakkelijk in het gehoor ligt. Hans Hulbaekmo, bassist Fredrik Deitrichson en toetseniste Anja Lauvdal zijn bedreven in het improviseren binnen de afgesproken compositie structuren. Hierdoor zijn de songs ‘Irsk Setter’, ‘Voyager’ en ‘Sang Til C’ prima songs, mwaar wanneer we een ‘Haiku’ van 13 sec. of op ‘Spurte Hva Dat Var’ een sputterende panfluit horen, dan wordt het allemaal we wat minder. Het is duidelijk dat het trio meer kan dan wat men hier soms op het album laat horen. Ik zeg, ga er even wat langer voor zitten om er een geheel van te maken. Of we moeten de songs op de cd speler even anders programmeren, dan vallen deze songs er buiten.

Te zien in Nederland

Label Mascot / Provogue

Beoordeling 8

Review Het recente album van P.O.D. The Awakening, liet de band zich even van de christelijke andere kant zien. Nu we dat even weten gaan we vrolijk verder. De crossover van hiphop, pop en metal klinkt op dit album weer volop. De cirkel is dan weer rond. Vol power gaat de band met ‘Rockin With The Best’. De rap metal met volle metalgitaren doet het weer als vanouds zoals we de band kennen. Maar de afwisseling met de meezinger Always Southern California en het metal/hiphop/ pop van het titelstuk doet het album en de band goed. Met On the Radio weten ze ‘Pass The Dutchy’ van de toenmalige jonkies Musical Youth in een ander jasje te gieten. Na het luchtige en akoestische ‘Fly Away’ wordt de stevige sound weer gevonden in ‘Listening for the Silence’. Het is hierdoor een erg afwisselend album geworden en je moet van alle stijlen houden om het geheel van het album te kunnen waarderen. De heren weten veel te vertellen over het goed en kwaad en hoe we hier mee omgaan. ‘Dreaming’ en het ‘Home’ zijn dan ook mooie songs die het gehele album in een notendop vertellen.

Te zien in Nederland

Label Virgin / Universal

Beoordeling 8

Review Mark Knopfler was voorheen de frontman van Dire Straits die eind jaren 70 een prachtig debuutalbum maakte. Door het vernieuwde gitaarwerk (fingerpicking) van Knopfler viel het album op en bracht hen tot de wereldtop. Inmiddels tourt de man al jarenlang onder zijn eigen naam. Inmiddels heeft hij bijna 20 album op zijn naam staan, incl. soundtracks en dan hebben we het nog niet over alle coöperatie-albums. Het geluid van Mark Knopfler is uniek en daardoor behoort hij in het rijtje van JJ Cale, Eric Clapton en onlangs overleden Tony Joe White. De ontspannen sound en heerlijk gitaarwerk is ook weer op dit album optimaal aanwezig. Het is een roadtrip langs de West-coast sound van ‘Back On The Dance Floor’ naar de New Orleans jazz met ‘One Song At the Time’. Maar het gaat hier allemaal ter ere van the Britse Groove. Wanneer we het ‘You Never Walk Alone’ in ‘Just A Boy Away From Home’ horen weten we het zeker. Al is’ When You Leave’ dan weer een juweeltje op dit album. Net als ‘Floating Away’ en het slotstuk ‘Matchstick Man’ weer Knopfler hier weer prachtige songs op dit album te brengen. Een prima album, al brengt Knopfler geen vernieuwing mee.

Te zien in Nederland

Label Sony Classic

Beoordeling 7,5

Review Het boegbeeld van Pink Floyd is ongetwijfeld Roger Waters, al maakt hij al jaren geen muziek meer met zijn toenmalige maatjes. Wel weet hij de shows te vullen met de songs van weleer aangevuld met zijn eigen maatschappelijk kritische songs. Ditmaal duikt Waters in de verhalen van Igor Strainsky. Met The Soldier’s Tale weet hij een verhaal te pakken dat dicht bij hem staat. De eerste wereldoorlog kent hij vanuit de verhalen van zijn ouders. De verhalen over het verlies van zijn grootvader tijdens deze oorlog maakte al indruk. Wanneer zijn eigen vader komt te overlijden in de tweede wereld oorlog worden verhalen werkelijkheid. 11 november 2018, het is nu 100 jaar geleden dat er een einde kwam aan de eerste wereldoorlog. Met dit verhaal lijkt het alsof er in 100 jaar weinig veranderd is. De huidig maatschappij valt in dezelfde valkuilen waarbij de wereldleiders nog steeds niets hebben geleerd van het verleden. Of is het meer de kennis die men wel heeft geleerd van het verleden om wederom in een spannend oorlogsmileu terecht te komen. Uiteindelijk zijn de burgers en soldaten altijd de pionnen en verliezers. Met de show RESIST van Waters afgelopen jaar in ZiggoDome weet hij nu nog een keer de aandacht te vestigen op de soldaten die de oorlogen moeten uitvoeren. De stem van Waters is warm en prachtig als storyteller. Geen uitgebreide muziekstukken maar hooguit het verhaal aan te zetten met muzikale klanken. Een verhaal dat na 100 jaar nog steeds acuteel is. Maar ook na 100 jaar sluiten we onze ogen hiervoor of draaien ons om zolang we er maar geen last van hebben…

Te zien in Nederland

Label Universal

Beoordeling 7,5

Review Dat Boudewijn de Groot een icoon is voor de Nederlandstalig popmuziek en speciaal voor het singer-songwritersgenre is een feit. Met zijn 74 jaar weet de Groot nog altijd de uitdaging te zoeken in de muziek en teksten. Even Weg is dan ook een album waar de country Americana centraal staat. Het is een genre waar de verhalen prima tot hun recht komen. Als het nu gaat om het boerenleven van ‘De Stoet’, of de ‘Dialogen’. De uitdaging ligt voor de Groot meer in de teksten dan in de muziek. Dat de teksten altijd prachtig zijn, is de kunst die hij met Lennaerdt Nijgh heeft ontwikkeld. Al zijn de teksten van de Groot meestal iets meer directer dan die Nijgh voorheen schreef. Neem ‘Wissels’, ‘Waar Wacht je Op’ of ‘Wachten’. Na de samenwerking met Henny Vrienten en George Kooymans in De Vreemde KostGangers, gaat de Groot nu op zoek naar een sound dat dicht bij the Eagles zou moeten liggen. Hiervoor heeft hij contact op gezocht met the Eagles coveract The Dutch Eagles. Toch blijven het allemaal wel songs die in het patroon van de Groot passen. Dit keer met meer country en wat meervoudige vocalen. Al is het geheel ook wel een beetje vlak te noemen en mis ik de uitspattingen die er op diverse albums voorheen meer aanwezig waren.

Te zien in Nederland

Label Napalm records

Beoordeling 8

Review Eindelijk horen we weer wat van de Amerikaanse indie rockers Smashing Pumpkins. Met hun album Mellon Collie and the Infinite Sadness brak de band van Billy Corgan begin jaren 90 door. Inmiddels is het alweer 4 jaar dat hun recente album verscheen, maar Billy Corgan en zijn band weet met dit album weer even maatschappelijk kritisch te zijn en dat om een prachtige wijze op plaat te zetten. De band heeft met Jeff Schroeder een hun oud-gitarist opnieuw gevonden, waardoor de band een doorstart heeft kunnen maken. Met Rick Rubin achter de knoppen weten we dat het met de productie wel goed komt. Rubin werkte met Corgan aan zijn soloplaat en dat schept een band. Toch merken we dat de heren hun rocksound matigen, Met ‘Solara’ en ’Marchin On’ zet men nog even de versterkers op 10 en een distortion erop. Vanaf het openingsnummer ‘Knights of Malta’ is de sound vooral slepend en gedoseerd. ‘Silvery Sometimes’ en ‘Travel’ zijn beide even terughoudend als het gaat om het verschil van de oude sound. We kunnen ook zeggen dat de heren nu een goede balans heeft gevonden binnen de indie poprock. Het zijn heerlijke songs die voor de diehard fans misschien te pop klinken. ‘Alienation’ en ‘With Sympathy’ zijn nu eenmaal mooie songs voor een groot publiek. Goed om Corgan zijn verhaal beter over de wereld te laten klinken. Hierdoor is de kans ook groot dat de heren richting festivals 2019 gaan. Er gaan voldoende geruchten dat men aansluit bij into the Rabbit Hole of een ander groter geworden event.

Te zien in Nederland

Label Universal

Beoordeling 7

Review De titel van het album en het duo Stephanie Callebaut en Benjamin Desmet is helder en duidelijk. Daar waar Ad Visser ooit een erotische album maakte, kent dit dezelfde lading. De zuiderburen weten met hun derde album een bijna 40 minuten zwoele liedjes te maken met een erotisch tintje. Het is al een uitdagende hoes dat naadloos aansluit bij de muziek. Met een opener ‘Desire’ is de toon gezet. De zwoele zangstem verleidt de luisteraar om te blijven luisteren naar de relaxte elektro pop van ‘Sunrise’, ‘Falling’ en ‘Eros’. De songs zijn intiem en is niet direct in een hokje te plaatsen. Daarom is het album ook verrassender wanneer je de voor de hand liggende dubbele grappen hier achterwege laat. Het is een album dat in zijn geheel prima en ontspannen is. Het zou een mooie uitdaging zijn om hen op Rock Werchter of Pukkelpop de afsluiter van een dag te laten zijn en 0.30 u te laten beginnen

Te zien in Nederland

Label Western Vinyl

Beoordeling 7,5

Review Het wordt bestempeld als een indierock act uit Brooklyn, New York. Maar het draait hier om Carlos Herdanez. Felicia Douglas neemt de zang voor haar rekening, en is de band in deze samenstelling al enige jaren samen. De elektro pop is vooral te vergelijken met een moderne new wave sound. Met hier gitaarsolo’s van o.a. ‘Centerline’ worden de klanken die door de songs klinken even doorbroken. Het is dan ook vooral een genot om te luiteren welke bijgeluiden er allemaal in de songs voorbij komen. De lounge sound van Childish, en de vrolijke klanken op ‘Unless’ en ‘Moon2’ wordt afgewisseld met de popsound van ‘Set it Off’ en de dance van ‘Deli Run’. Het aantrekkelijke aan dit album is dat het fris klinkt en door de vele bijgeluiden wordt je telkens weer prettig verrast.

Te zien in Nederland

Label Vertigo/ Universal

Beoordeling 8

Review De Duitse singer- songwriter Herbert Gronemeyer behoort met zijn album 4630 Bochum tot een van de best verkochte Duitstalige album in in zijn land. De man die prachtige songs heeft geschreven waaronder ‘Der Weg’, ‘Halt Mich’ en het beroemde ‘Mensch’. De man voor Nederlandsche begrippen te vergelijken met Bram Vermeulen met een status waar Andere Hazes (sr) jaloers op zijn geweest. Het is misschien voor veel mensen niet direct voor te stellen, maar hij speelde de stadions vol en weet tot op de dag van vandaag nog een bijzondere positie in te nemen in de wereld van de muziek. Zijn teksten zijn maatschappelijk bepaald, maar ook filmisch en beeldend in de teksten. Dit weet hij wederom met muziek zo op elkaar aan te sluiten dat het een geheel is. Het klinkt allemaal simpeler dan het is. De emoties spreken vanuit zijn taal met de extra expressie in de muziek vele mensen aan. De titel van het album Tumult geeft alles aan wat er in Duitsland op dit moment afspeelt. Dit album is een weerspiegeling van de mensen die hun ‘Sekundengluck’ zoeken, ‘Warum’ en de liefdesliedjes ‘Und Immer’, ‘Lebe Mit Mir Los’ en ‘Mein Lebensstrahlen’ zijn weer juweeltjes die alleen uit de pen van Gronemeyer kunnen komen.

Te zien in Nederland 1 april 2019 Afas Live te Amsterdam

Label Lava/ Republic rec.

Beoordeling 8

Review Bij de eerste klanken van ‘Age of Man’ en het album denk je dat het nieuwe van Jon Anderson of Yes in de speler zit. Dan wordt al snel het idee dat Robert Plant met Led Zeppelin een reünie heeft gevormd. Uiteindelijk weten we dat er een nieuwe rockact zich aan het grote front voegt. De Amerikaanse Greta van Fleet weet met dit album een heerlijk nostalgisch jaren 70 album in de huidige tijd te maken. Het kwartet bestaat uit de tweelingbroers Josh (zang) en Jake Kiszka (gitaar) en hun broertje Sam (bas/ toetsen). Danny Wagner is gevonden om de band met drums te ondersteunen. Het debuutalbum ‘From the Fire’ was al een prettige verrassing, maar dit album is zeker de moeite waard voor iedereen die een hart heeft voor gitaar en rock muziek. Wanneer ‘The Cold Wind’ en ‘When the Curtain Falls’ door de speakers klinkt, is het alsof de stevige rocksongs van Led Zeppelin een opleving hebben gekregen. Het iets rustiger ‘Watchin Over’ en het mooie ‘Your the One’ krijgt al meer een eigen melodieuzere sound. De melodic rock en grooves krijgen meer de overhand en met ‘Lover Leaver’ wordt het tempo opgeschroefd, zonder dat het vervelend wordt. De band weet met dit album een classic te maken. Hierdoor wordt het een uitdaging voor een vervolg album. Wie nog eens wil nagenieten van de show van 013 is er goed nieuws!

Te zien in Nederland 27 februari Afas Live te Amsterdam

Label EMI/ Virgin/ Universal

Beoordeling 7,5

Review De Britse producer en Dj Guy James Robin wist in 2015 al een deephouse versie te maken van Tracy Chapman’s song ‘Fast Car’. Hij soort daarna nog een grote hit ‘Perfect Strangers’ met JP Cooper. Met het nummer ‘Mama’ weet hij alle moeders voor zich te winnen waardoor het een enorme hit wordt.. Ze staan allemaal op zijn debuutalbum Blue en de lijst van dit soort popsongs gaat maar door. Het mooie van Blue is dat hij er wel echte liedjes van maakt. ‘Polaroid’, ‘Rise’ en ‘I See Love’ zijn alle goede songs voor een heerlijke dance party. Blue weet met zijn beats pakkende songs te maken en met een hele legio vrienden weet hij voor iedere song een ander te strikken. Nina Nisbitt, Liam Payne en Lennon Stella, Raye en Zak Abel zijn maar enkelen die hun bijdrage thuis hebben opgenomen om het door Blue te laten verwerken in een song. Het brengt mooie songs waar je vrolijk en dansend de winter mee door gaat !

Te zien in Nederland

Label Roadrunner/ Warner

Beoordeling 8

Review De Amerikaanse rockers Shinedown uit Jacksonville komen alweer met hun zesde album. Het is een heerlijke rockact dat over de hele wereld bekend is. Behalve in Nederland lijkt het wel. Hits kent de band niet en zeker niet in Nederland. Maar Attention Attention! De band staat morgen 12 nov in 013 te Tilburg, waar ze de tent doen trillen op hun grondvesten. Het album is kent alleen maar power songs waaronder de single ‘Devil’ en ‘Black Soul’. Het album kent een rode lijn van het hectisch en emotioneel leven van iemand met een depressie. Het wordt prachtig uitgelegd hoe dat in zijn werk gaat. De waanbeelden van ‘Monsters’, de gevaren die degene doet met ‘Pyro’ terwijl je je bewustwording uitgeschakeld in de ‘Kill Your Conscience’. Het leven van iemand met een depressie is veel al met vallen en opstaan ‘Get Up’ en ‘Darkside’, ‘Creatures’. Uiteindelijk gaat het om het positieve te laten overwinnen en het vertrouwen krijgen van de medemens in ‘Special’ om tot een ‘Briljant’ leven te komen. Dat weten de heren vol expressie op plaat te zetten. Een heerlijk rockalbum!

Te zien in Nederland

Label V2 records

Beoordeling 8

Review Wanneer Marcus Mumford om 2007 in London zijn folkpop act opricht had hij niet kunnen voorzien dat dit een enorm succes zou worden. Het debuutalbum Sigh No More werd direct al een succes met de hits ‘Little Lion Man’, ‘the Cave’ en het ‘I Will Wait’. Met het album Babel deed men het dunnetjes over, al werd het met het album ‘Wilder’ al een stuk minder. De harmonische vocalen klinken weer prachtig bij de eerste klanken van het nieuwe album van Mumford & Sons Delta. De drama in de zang van ‘42’ versterkt de teksten over het verlies van de dierbare. Het is als een thema door dit album. De single ‘Guiding Light’ kent dezelfde strekking van afscheid. Het album is ingetogen ten opzichte van hun energieke start. Toch kent het album prachtige songs waaronder het ‘Woman’, ‘October Skies’ en de liefdesverklaring van ‘If I Say’. Het album geeft een nieuwe Mumford & Sons weer. Meer ingetogen, intiemer en met meer inhoud en kleur. Het is dan ook een mooi album geworden waar Wilder als een voorproefje voor diende. De band zal zich komend jaar op de festivals laten zien en dat is altijd een feestje!

Te zien in Nederland

Label Interscope

Beoordeling 8

Review De band uit Las Vegas wist vijf jaar geleden door te breken met het album Night Visions. Het album Evolve uit 2017 werd wereldwijd een groot succes waardoor de verwachtingen voor dit album hoog zijn. En eerlijk is eerlijk, ze weten de kwaliteit hoog te houden en is dit album wederom een juweeltje! De indie rockers weten de sound te verschuiven naar een meer popsound met een vleugje dance. Door dat men meer gebruikt maakt van de zanglijnen en de muziek ondergeschikt te laten fungeren krijgt de tekst en zangmelodie meer de ruimte. Het openingsnummer Natural komt daardoor direct binnen en het opvolgende ‘Boomerang’ weet dit vast te houden totdat de beats en muzieksongs ‘Machine’ en ‘Cool Out’ beginnen. Met je broer als advocaat weet Dan Reynolds oprecht te zeggen dat hij een ‘Bad Liar’ is. Of het nu tegenover zij vrouw is of een ander. Mooi gegeven is dat hij wel eerlijk is en dat brengt een mooi liedje met zich mee. De West-Coast sound horen we in het akoestische folkpop nummer West Coast. Waardoor het album even breekt en een intiem tintje krijgt. Dat is even anders dan de elektrobeats van ‘Digital’. De diversiteit van het album is groot, al is het wel een geheel. Met Origins weet Imagine Dragons een prachtige opvolger te brengen die naadloos aansluit op het hun succesvol Evolve albums. Het album kent een special edition uitvoering met maar liefst 4 nieuwe songs.

Te zien in Nederland

Label V2

Beoordeling 7,5

Review De Nederlandse indierockers uit Diepenheim, The Grand East weten een goed vervolg op het Movano Camerata te brengen. Het tweede album bevat goed uitgebalanceerde songs waaronder de opener ‘Away’ en het swingende ‘Apocalypse Now’. Het klinkt alsof Blaudzun de rocksound vasthoudt en nooit meer los wil laten. De songs zijn allen divers en het mooie is dat men de rust in de songs weet te brengen en te houden. ‘What A Man’ kent een heerlijk uitdagend gitaar lickje dat je meevoert naar het stevige refrein. Of het Nick Cave achtige ‘Sweet Boy’ dat ook erg doet denken aan de Nederlandse act Claw Boys Claw. Terwijl ze met ‘Who is Joe’ wederom een andere stijl toevoegen. Het is dan ook erg gevarieerd en uitdagend album. Het is zoals het nummer Straaljager in een notendop het album vertaald. Engelstalig, Nederlands sausje en de humor van het mengen van diverse muzikale stijlen. Maar vooral rock getint!

Te zien in Nederland 22 november Ekko te Utrecht 24 november Merleyn te Nijmegen 25 november Paradusi te Amsterdam 30 november Hedon te Zwolle

Label BMG

Beoordeling 8

Review Eind jaren 80 wist de Italiaanse zanger, componist en tekstschrijven, de huidige singer-songwriter zelf door te breken bij het grote publiek met het nummer Max. De man is vorig jaar 80 geworden en viert tevens het 50 jarig bestaan van het nummer ‘Azzurro’. Een song van Conte dat het volk van Italië als een lijflied in de armen heeft genomen. Het album is wederom een live album, zoals die de afgelopen jaren van het verscheen. In het prachtige theater Caracalla van Rome laat hij zijn prachtige songs klinken. De verbinding van piano, jazz en pop weet Conte al jaren te combineren in mooie luisterliedjes waaronder ‘Alle Prese Con Una Verde Milonga’, ‘Madeleine’, ‘Eden’n en ‘Come Di’. De veelzijdig kunstenaar houdt zich naast de muziek ook bezig met het maken van musicals, schilderijen en componeerde film muziek. De charmante songs kennen altijd een treurig tintje en door zijn stem klinkt het allemaal als een goed advies van de oudere man. Het tweede deel van het album krijgen de uptempo songs meer de ruimte waaronder het ‘Dancing’ en het ‘Gli Impermeabili’. Dan horen we ook de blazers meer hun intrede doen en het achtergrond orkest om tot het 2 minuten durende topstuk te komen. Over de Azuurblauwe stranden van Italië. Daar waar Conte in zijn eentje door de dorpen en over de stranden loopt en zich meester maakt van zijn gedachten. De creatieve geest brengt op dit album een nieuw nummer ‘Lavavetri’ en eindigt dit album met ‘Bye Music’. Hopelijk dat dit geen voorbode is zoals we het de laatste jaren hebben gezien bij andere artiesten. Conto klinkt nog steeds even levendig en laat wederom horen dat een taalbarrière verdwijnt wanneer de muziek prachtig is.

Te zien in Nederland

Label Sound of Art

Beoordeling 7,5

Review Het is de Nederlandse Trompettist Michael Varekamp die het afgelopen jaar veelvuldig in het theater stond. Dan weer met het programma Louis! en met Billie! De producties over de legendarische Louis Armstrong, Miles Davies en Billie Holiday is op het lijf van Varekamp geschreven. De ingetogenheid en beheersing van de trompet doet deze legenden herleven. Samen met zijn band dook men in de wereld van New Orleans en de Jazz. Van hieruit worden de jazz helden geëerd. Maar een band is er ook voor om eigen uitdagingen aan te gaan. De zoektocht naar de magie van samen te spelen en de intimiteit binnen de muziek te vinden. Dit weet Varekamp met Jerome Hom op gitaar te vinden. Het 30 minuten durend titelstuk is een trip van muzikale afstemming en improvisatie. Met ‘Miles form Here’ wordt Miles Davis in het licht gezet. Een ode aan de Jimi Hendrix van de trompetten is hierbij dan ook ruim voldoende geslaagd. Het is buiten de gebaande wegen een weg te zoeken naar iets nieuws. ‘In Orbit’ wordt in 2 minuten een experimenteel stukje uitgewerkt, al is het niet direct een toevoeging op het album. Het album dat uit 2 schijven bestaat. Op de tweede schijf horen we gitarist Jerome Hol meer aan het werk. Het gitaarwerk soleert en geeft de drive meer aan, waar Varekamp zijn ruimte neemt om te dueleren in ‘Space Cowbow No.1’, ‘Black Madonna’ en het meer geïmproviseerde ‘Space Grace’. Een jazz album waar de trompet volledig tot zijn recht komt zonder een overdreven aanwezigheid

Te zien in Nederland

Label Erased Tapes / Konkurrent

Beoordeling 7,5

Review Wanneer de Amerikaanse producer en soundengineer David Allred de muzikant Peter Broderick ontmoet, ontstaat er een muzikaal chemie tussen de heren. Een experimentele zoektocht naar het juiste geluid is voor beide heren niet vreemd. Het uit zich dan ook in dit album waar de heren elkaar vinden in soms uitgebalanceerde melodieën op monotone klanken. Wanneer de trompetten van Allred klinken op ‘For Cantherine’ is het bedje wat er onder ligt meedeinend en volgzaam. Maar Allred beheerst veel instrumenten waaronder de piano. Met ‘Randy and Susan’ weet hij een klein liedje te maken dat erg broos is. Het filmisch en spannende titelstuk is vooral meeslepend en moet je ondergaan. Je laten leiden door de klanken van de instrumenten en harmonische vocalen die je gehoor strelen. Deze vocalen hoor je later in ‘The Garden’ a capella terug. Mooi en uitgebalanceerd is hierbij ook een thema, zoals het gehele album in elkaar zit. Een album van muzikanten die even iets langer hebben nagedacht over hoe ze deze songs zouden gaan opnemen…

Te zien in Nederland

Label Caroline Rec.

Beoordeling 7

Review Het is de Latin Amerikaanse singer – songwriter Lorely Rodrigues die in 2015 met het album Me verscheen. Nu weet ze dat ze er niet alleen voor staat en komt ze met het nieuwe US. Onder het genot van een potje Tarot kaarten trekken pakt Lorely The Empress uit de stapel en besluit dat dit de naam wordt waarmee ze de wereld wil veroveren. De elektropop van haar zijn vooral liedjes te noemen. Met ‘Trust Me Baby’ laat ze haar latin klinken al heeft het ook iets van een van een tienerpop sound a la Britney Spears. Het ‘When I’m With Him’ is inmiddels een hit geworden. Toch blijft het album met de songs ‘All For Nothin’, ‘I Don’t Even Smoke Weed’ en ‘Again’ vooral braaf en hoog gezongen. Maar echt inspirerend is niet album niet. In het kader van US is ze mij al even een poosje geleden kwijt geraakt, maar ik begrijp dat hier zeker een publiek voor is.

Te zien in Nederland

Label ink Music

Beoordeling 7,5

Review Het duo uit Australië Stephanie Widmer en Alexander Kock weet met hun debuutalbum een herkenbaar Australisch geluid te maken. Gewapend met een didgeridoo in het titelstuk gaan ze de wereld veroveren. Het duo weet een ingetogen maar met een heerlijke drive popsongs te maken. Songs die even anders zijn waardoor het onder een vorm van indie sound wordt geplaatst, maar prima mee kan in de popscene. Van de spannende songs met surfgitaren op ‘Mapache’ naar de spanning in de songs met inheemse klanken van ‘Mazuka’. Het geeft aan dat het duo buiten de gebaande paden durft te gaan en andere instrumenten binnen hun popsongs weten te brengen. Hoewel ‘After the Goldrush’ een titel is dat gelinkt wordt aan Neil Young, heeft het nummer niets met hem te maken. De filmische spanning van Tarantino horen we ook in dit nummer terug. Met het nummer ‘Nothing Older than Yesterday’ wil men de wereld veroveren. Van Australie tot Jamaica en via Europa naan Amerika. De start is gemaakt en met hun indiepop weet men zeker een andere sound te brengen dan menig andere act. Het is dan ook prettig om dit duo komend jaar op de festivals te mogen begroeten.

Te zien in Nederland

Label Fire / Konkurrent

Beoordeling 7

Review De psychedelische elektro dance act Orchestra of Spheres uit New Zealand weet al enige jaren de rechte lijn in de muzikale verwarring te vinden. De songs zijn hectisch, vol overgave en veel melodie en noise. Met het album Mirror weet de band wederom te verrassen met vele melodieuze sounds in een wereld van beats, elektronica en ritmische herhaling op drums. Het openingsnummer en titelstuk neemt je direct mee in de hectiek van sounds en wisselende ritmes. De over gain ingestelde zang klinkt alsof men in een kerk de songs van het album heeft opgenomen. Met ‘Chimes’ klinken de herhalende zangstukken als klankschalen door het nummer. Erg mooi opgepakt dat en creatief ingezet, al horen we dit later in ‘Sandpiper’ op een andere manier terug. Alsof de zang een bijdrage levert aan de percussie instrumenten. Wanneer de tweede helft van het album na ‘Black and White’ aanbreekt is het hectische klanken kakafonie ingewisseld in een moment van rust. De rustgevende natuurklanken worden nagebootst en is ‘Omni’ een heerlijk rustpunt op het album. Daarna valt de band in herhaling of is het gewoon dat het aantal songs net iets te veel zijn om het verder boeiend te houden.

Te zien in Nederland

Label eigen beheer

Beoordeling 7,5

Review Het is de Amsterdamse zangeres en producer Jeditah die met het debuut Waves de vaderlandse elektropop een nieuw impuls geeft. Samen met drummer Otto de Jong en Cellist Brandan Jan Walsh nam ze de nummers op en met Martha Jane Settles vulde ze de vocalen in. Wanneer het opgenomen product naar de master Martijn Groeneveld (Blaudzun, Ronde) wordt de klank helemaal gevormd tot een prachtig eindproduct. De droompop van ‘Horseman’ is een geheel andere sound dan waarmee het album begint. ‘The Night’ is vooral pop gericht en catchy genoeg om als hit door te gaan. Het pakt je direct waardoor het een visitekaartje is voor het gehele album. Al is er gekozen om ‘You and Me’ tot single te brengen. Een nummer waarbij de innerlijke strijd een kunst is om dat dat niet te serieus te nemen. Soms zijn de dingen nu eenmaal zo en dat is het dan. Met James Blake, Bjork en PJ Harvey als inspiratiebron, horen we op Waves een mooie mix van deze drie helden. Het is uitdagend, geestig en relaxt in een. Het doet soms denken aan een moderne Suzanne Vega. Wanneer ze met ‘Beth’ afsluit kunnen we wel zeggen dat het een geslaagd debuut EP is.

Te zien in Nederland

Label Grappa/ PIAS

Beoordeling 7,5

Review Wie denkt dat het allemaal in Iran nog een drama is, is het album van Farzane Zamen een uitkomst. Haar verhaal is een weerspiegeling van wat er in Iran gebeurd. Hoewel ze inmiddels 15 albums op de markt heeft gebracht, weet ze de aandacht inmiddels te trekken. Het album bestaat dan ook uit 6 songs met een mondiale dance elektropop sound. De oosterse klanken die men daar produceert weet ze te koppelen met een westers tintje. ‘Haram’ had ook een song van Grace Jones kunnen zijn. Met de Arabsound met strijkers en beats weet ze zeker te boeien. Of dit nu komt omdat ze een tijdje in Noorwegen en Zweden verblijft. Ze heeft door haar songs ‘Dance With Us’ en ‘Forbidden Voices’ toch de aandacht op het land en haar muziek te leggen. En eerlijk is eerlijk, het heeft misschien een extra draaironde nodig, dan zijn de songs zeker aantrekkelijk en neuriënd zing je de refreintjes zo mee.

Te zien in Nederland

Label interscope/ universal

Beoordeling 7,5

Review De jonge zanger uit het Australie weet met het tweede seizoen van The Voice in haar land hoge ogen te scoren. Haar ‘Brand New Key’ werd een enorme hit al heeft ze de finale uiteindelijk niet gehaald. Nu is ze terug met een volledig album vol popsongs. De hits ‘Hit Me Hard’, ‘California Numb’ en ‘Wasted Times’ staan allen op dit album. Haar stem is iets lager in de zang waardoor haar songs uniek klinken in de wereld van de hits van vandaag. Met haar (akoestische) gitaar zijn de intro’s mooi en relaxt zoals het op het ‘Better Now’ weerklinkt. Daarna volgt al snel weer een stevig accent waarbij de band volledig invalt. Het is een herhaling van facetten op dit album dat in ieder nummer anders wordt opgepakt. De songs blijven toch spannend klinken en daardoor is het album een prima popalbum. We zijn wel benieuwd hoe het vervolg wordt of dat het wederom een herhaling van facetten wordt.

Te zien in Nederland

Label universal

Beoordeling 8

Review Het is dit jaar een jubileum jaar voor ‘The Search of the Lost Chord’, het derde album van de jaren 60 band the Moody Blues. Het album bestaat 50 jaar en daar mag best een feestje omheen gebouwd worden. Het album is de opvolger van “Days of Future Past’ waar de wereldhits Nights in White Satin en en Tuesday Afternoon op staan. Met de hit ‘Ride My See-saw’ weet men nog aan te sluiten bij de hit serie. Maar zoals the Beatles en the Rolling Stones plotseling een andere sound op de plaat zetten, weet the Moody Blues dit ook te doen met dit album. Een psychedelisch album met songs als ‘House of Four Doors’, ‘Legend of a Mind’ en ‘Voices in the Sky’ geeft het verhaal van de geesten en de dood van Timothy. Opgenomen in de nachtelijke uren om de juiste sfeer te krijgen. Justin Hayward wist met Roy Thomas en zijn maatjes de spanning te vinden in de songs. Daar waar ‘Nights in White Satin’ maar een voorproefje van was, is het hier uitgewerkt tot een geheel album, met ‘Legend of A Mind’ een prachtig stuk. Met wat LSD, wierook en de whisky werden de prachtigste klanken uit de dwarsfluit en keyboard getoverd. De meeslepende zang is prachtig en ‘the Best Way To Travel’ lijkt dan een voor de hand liggend thema. Hoewel het album altijd aan de kant is gelegd en hun andere albums commercieel aantrekkelijker waren is dit nog steeds een van hun betere albums ondanks de donkere verhalen. De bonustracks op dit album zijn prachtige versies van ‘Voices in the Sky’, ‘Dr. Livingstone’, ‘Ride My See-saw’, ‘A Simple Game’ en het mooie ‘Legend of a Mind’(monoversie). Tevens is het album in box vorm verkrijgbaar met 3cd’s en 2 dvd’s.

Te zien in Nederland

Label Sony

Beoordeling 8,5

Review Wat hebben Roger Waters en Barbera Streisand gemeen?? Het zijn twee grootheden in de popmuziek en ieder op hun eigen wijze. Ze weten nu beide een Wall op te bouwen, maar vooral zijn ze bezorgd over wat er in de wereld gebeurd. De linkse hobby dat men gebruikt is vooral een podium te maken om te laten zien wat mensen waaronder Trump doen en wat er in het verleden is gebeurd wanneer je dit gedrag vertoont. De boodschap is vooral Denk eerst beter na voordat je wat doet. Met “What’s on my Mind” opent Streisand haar album om de zorgen uit te spreken. Dat het allemaal mooier lijkt dan het is. Dat de leugen regeert (Don’t Lie To Me) en dat de wereld niet alleen om geld gaat. Dat kunnen zij weten, gezien deze mensen ook meer dan gemiddeld verdienen zullen we maar zeggen. Dat de dromen en de hoop voor een betere wereld vervagen in ‘Better Angels’, maar dat we ons er niet bij moeten neerleggen en opstaan voor openheid. Dat de media en artiesten geen vijanden zijn maar een spiegeling van de wereld aan de kaak stellen. Dat de problemen met liefde opgelost moet worden in ‘Love is Never Wrong’, zal niet direct een economische oplossing zijn, maar vanuit deze gedachte zal er voor iedereen ruimte zijn en dat voelt ook beter. Daar wanneer je een muur om je heen bouwt is er geen ruimte meer voor in en externe contacten. Met de stenen die je opbouwt moet je ook uiteindelijk afbreken om verder te kunnen. Dat vertaald Waters in een individuele situatie in Pink Floyds The Wall. Dit wordt dan al snel een psychiatrische situatie, wat gebeurd er wanneer je dit met een heel land doet??? Dat is het verhaal van Streisand op deze Walls. Er is genoeg ruimte voor iedereen wanneer we US met het vrijheidsbeeld op een centrale plek hebben staan, waarom gedragen we ons niet als ‘Lady Liberty’?? Alles wat er nu in de US speelt zit in dit album verwerkt. Een album dat we niet snel van Streisand verwachten, maar voor haar (en vele muzikanten en kunstenaars met linkse hobby’s) noodzakelijk is. Voor de mensen die wat rechtser georiënteerd zijn is het maar de vraag of ze ooit deze geluiden horen of willen horen. Zij zullen dit betitelen dat deze artiesten weer gebruik maken van de situatie om veel geld te verdienen. Alleen vergeet men even dat deze mensen al veel geld hebben en al veel charity work doen en nu gebruik maken van hun platform om te laten weten dat het misschien anders kan. Met het ‘Imagine’ van John Lennon en ‘What a Wonderful World’ van Sam Cooke mengt ze de songs van de meeste idealen van de mens. Je hoort deze liedjes over de hele wereld. Er is altijd wel iemand op een gitaar in en krottenwijk of in een karaoke- skybar die dit zingt. Prachtige plaat! Hoop alleen niet dat ze nu weer op tournee gaat. Kosten kaartje; 200-1000 euro.

Te zien in Nederland

Label Sony

Beoordeling 8

Review Het nieuwe album van Bob Dylan is wederom een basement sessie album waarbij we altijd nieuwe dingen te horen krijgen van oude albums. Dit maal staat het album Blood on the Tracks centraal. Een emotioneel album van Dylan. Naast het motorongeluk beland hij in een scheiding en maakt dit album. Het origineel komt uit op januari 1975 en is een juweeltje in de collectie van Bob Dylan. Songs als ‘Tangled Up in Blue’, ‘Idiot Wind’ en ‘Simple Twist of Fate’ zijn prachtige songs en mooie verhalen. Waarom is dit nieuwe album een prachtig document naast het origineel. Omdat er een goede keus is gemaakt van de takes die niet op het origineel zijn verschenen. Zo heeft Tangled Up in Blue een andere kadans en is het lange verhaal van Lily Rosemary and the Jack of Hearts aangevuld met het ontbrekende couplet nr. 12. Ja, de poëtische verhalen zijn lang en vol emotie. Altijd pakkend zonder de simpele kern te benoemen. Dat brengt dat Dylan een Nobelprijs heeft gewonnen. Omdat de verhalen zo prachtig zijn dat ieder album hierna als een boek op een album is verschenen. Nu krijgen we de ontbrekende hoofdstukken te lezen waaronder het ‘Up to Me’ of lezen we het ruwe script van het boek. Met de uitgebreide cd-box versie kun je nog luisteren hoe Dylan tot de keus van het uiteindelijk product is gekomen. Of het alleen met een gitaar moest of met een band of uiteindelijk de keus maakt om alleen de baslijn van Eric Weissberg te gebruiken in ‘You’re Gonna Make Me Lonesome When You Go’. Het wordt hierdoor dramatischer in het verhaal en past het beter bij het verhaal. daar waar de vorige Bootleg Series Trouble No More live uitvoeringen kent, is dit weer een album waarbij je een beter kijkje in de keuken van de productie van het album Blood on the Tracks krijgt. Dit blijft altijd een interessanter dan de live uitvoeringen. Het neemt je mee in het proces. Inmiddels wordt er op het net alweer druk gespeculeerd wat de inhoud van sessie 15 moet zijn… eerst hier maar eens van genieten.

Te zien in Nederland

Label Interscope

Beoordeling 8

Review De Engelse band The Struts uit Derby wist zich al opzienbarend te gedragen op Pinkpop en dat hoort ook bij de glamrockers. Rock show en een grote mond dat schreeuwt om aandacht. Toch weten de heren dit ook muzikaal om te zetten in een positieve zin. Het tweede album Young and Dangerous is dan ook een rockalbum dat in de lijstjes van het jaar behoort. Het album weet je direct in te pakken met het openingsnummer ‘Roll Up’. De gitaren knallen uit je speakers en de band weet heen heerlijk melodieuze sound te brengen. ‘Kiss This’ is net zo brutaal als zanger Luke Spiller en de zijnen zich wil voordoen. De dubbele gitaren wisselen elkaar prachtig af in de riffjes en de Queen meezing en klaptruckjes zitten er optimaal in. Dat horen we weer terug in het meer commercieel getinte ‘Put Your On Me’. Het rustpuntje komt bij ‘Mary Go Round’. Een balladpop song dat de 80’s 90’s rock weer geheel doet herleven. En daar is dan ook niets mis mee. De Gary Glitter handclap met een 60/70 poprock van ‘the Ol’ Switcheroo’ klinkt ouderwets gezellig. Het is dan ook een album dat vooral de melodic rock fans zullen bekoren en voor degene die iets meer energie, fun en rock wil dan de indie bands van tegenwoordig, is dit zeker een aanrader!!!

Te zien in Nederland

Label Mascot

Beoordeling 8

Review Dat Ad VandenBerg met zijn Moonkings goed aan de weg timmert is duidelijk te merken. Bij het debuut werd er nog even verrassend gekeken naar de bandsamenstelling. Inmiddels is het een gevestigde act van Nederland zoals VandenBerg ooit met Bert Heerink, Dick Kemper en Jos Zoomers begon. Uiteindelijk werd de gitarist gevraagd om bij Whitesnake te spelen en scoorde daar eind jaren 80 wereldwijde hits mee. Met Rugged and Unplugged weet Ad samen met Jan Hoving op zang een album te maken dat dicht bij het Whitesnake album Starkers in Tokyo ligt. Hierop vertolkte VandenBerg met David Coverdale in de duo vorm de Whitesnake songs waaronder het mooie ‘Sailing Ships’, dat hij ook voor op dit album heeft ingespeeld. Ook een versie van de VandenBerg hit ‘Burning Heart’ is hier op te vinden. Het origineel is dan ook bijna niet te evenaren. Zo liggen de eigen Moonkings songs waaronder’ Out of Reach’ en ‘Walk Away’ hierbij beter in het gehoor. Het zijn de songs waarmee Hoving bekend is en dat ook met gevoel overbrengt. Hierdoor is deze combinatie prachtig om naar te luisteren. Overigens de overige bandleden van Moonkings kunnen we terug vinden in de band Ten Times A Million. En hoewel het album een soort gepikt idee is, is het een lust om naar te luisteren.

Te zien in Nederland

Beschrijving Interscope

Beoordeling 8

Review Will I Am, Taboo en Apl. De Ap zijn weer terug! De hiphoppers hebben hun solo activiteiten even aan de kant gelegd om terug te keren daar waar men hun succes ooit begon. Het openingsnummer ‘Back To HipHop’ staat dan ook voor het gehele album en waar kennen we de Back To Life… ook alweer van. Inmiddels heeft de zangeres Fergie de band verlaten en zou worden vervangen door the Pussycat Doll Nicole Scherzinger. We horen haar op het nummer ‘Wings’ dat ze heeft ingezongen maar het album gaat vooral om de politiek. Net als Barbera Streisand en vele andere artiesten geeft ook Black Eyed Peas hun zorgen op een album weer om zoveel mensen aan het denken te zetten. Dat de heren al voor Obama het ‘Yes We Can’ en ‘We Gotta Feeling’ maakten is geen geheim. Het baart hun dan ook zorgen dat Trump zijn handelingen doet zoals het nu gaat. Het album staat vol met voorbeelden over agressie, de harde lijn van de huidige politie dat er op lijkt dat het een politiestaat wordt en de gekkigheid van de sociale media dat een inbreuk doet op de sociale gemeenschap. ‘Yes or No’ en het meer melodieuze ‘Get Ready’ zijn prachtige songs die dit uitdragen. Dat BEP een hip hop act is en dit wil laten weten horen keert de band terug naar de periode van Behind the Front en Bridging the Gap. ‘4ever’, ‘Constant’ en ‘Vibrations’ zijn songs die aansluiten op deze albums. Hierdoor is het popnummer ‘Big Love’ even een vreemde eend in de bijt, maar een mooie afsluiter van een goed maatschappelijk kritisch album met een heerlijke single ‘Dopeness’.

Te zien in Nederland 13 nov Afas Live te Amsterdam

Label Fuck the Bassplayer

Beoordeling 7,5

Review Het Franse duo Laurent Lacrouts en Mathieu Jourdain vieren dit jaar het 10 jarige jubileum van het album We The People of the Soil. Inmiddels is het duo zo bekend dat ze ruim 900 shows en een verkoop van 90.000 albums achter de rug hebben. Daar mag een act zonder label en alles in eigen beheer doet zeker trots op zijn!. Het album We The People of the Soil is als een zoektocht van inspector Cluzo naar het gewenste geluid. Zo gaat het duo van the Rage Against the Machine powerrock op ‘Pressure on Mada Lands’ via de poprocksond op ‘The Globalisation Blues’ naar de akoestische gitaren op ‘The Brothers in Ideals’. Het is erg divers, al zijn het de indie gitaren sound die vooral overheersen. Nu Lacrouts de gitaren bespeeld en Jourdain de drums is de bassplayer in het label verwerkt. Humor genoeg dus bij deze heren. Inmiddels is het allemaal serious business geworden. Om het te vieren is dit album nu in een prachtig boekwerk verpakt met mooie tekeningen en schilderijen die aansluiten bij de maatschappelijk getinte teksten van de songs.

Te zien in Nederland 27 november Melkweg (support act) te Amsterdam 6 februari Melkweg te Amsterdam 7 februari Vera te Groningen

Label Mascot / Provogue

Beoordeling 8

Review De Deense prog metal act Vola wist met hun debuut album ons al te verrassen. Voor het grote publiek bleef de aandacht nog wat achter, ondanks de prachtige video’s. Toch wist de band zich te vestigen in de scene en is het nieuwe album Applause of a Distant Crowd een prima opvolger. Het album is stevig te noemen en de mix metal a la Opeht en Meshogge (‘Ghosts’) gecombineerd met de lichte elektronische popklanken (‘Smartfriend’) brengt de band tot een unieke act binnen de wereld van de prog rock. Het drumwerk is bij dit soort acts altijd meer dan de moeite waard om hier naar te luisteren. Het is afwisselender dan de mainstream popacts en geeft daardoor de boost die een song nodig heeft. Met ‘Ruby Pool’ brengt de band een pseudo popsong dat eigenlijk te heftig is voor een hitparade. Door de zang van ‘Alien Shivers’ en ‘Still’ zou een hit niet misstaan. Het stevige werk is ook nog steeds op het album aanwezig. De rauwe gitaren op ‘Vertigo’ en het titelstuk brengt dit album weer in de metal klasse. Om met een mooi ingetogen ‘Green Screen Mother’ het album te beëindigen. Een prima progrock album dat divers is en hopelijk laat men niet een te groot gat tussen de commerciele popsound en de prog-metalsound, waardoor men onnodig fans zou verliezen.

Te zien in Nederland

Label

Beoordeling Creatief werk / fotografie

Review De dromerige popklanken van Morgan MacIntire en Gemma Doherty vallen op tussen het geweld van pop en rock album. Met hun Keltische inslag en hun lichte stemmen weten de dames een mooi en luchtig album te brengen. Met het nummer van hun EP, ‘Madrid’ wist het duo al vele streams te vergaren. Nu is er het volledig album. ‘The Beginning’ en ‘Twin Peaks’ is de start van een dromerig popalbum. Het album blijft gedurende de tijd in dezelfde sfeer. De harp kent bij hen een prominente rol, al zijn het de vocalen die het um doen. Het bijna a capella song ‘Tir Eile’ laten de dames hun stemmen optimaal klinken alsof de engelen uit de hemel komen. Natuurlijk mag het Madrid op dit album niet ontbreken. Het doet even denken aan Anne Clarke, maar hier weet men de tekst over de ah ah vocalen te brengen. Prima album waardoor de dames mooi in het voetpad van First Aid Kit kan lopen om hun plekje op de festivals van 2019 vast te stellen

Te zien in Nederland 27 nov Paradiso Noord te Amsterdam

Label BMG

Beoordeling 8

Review Wanneer we de naam Boy George zien verschijnen, wordt al snel de link gelegd naar de jaren 80 act Culture Club. In de video’s waar een man met vrouwelijk gedrag en kleding droeg. De homoseksuele en androgyne man was toen misschien voor de een shockerend, voor de ander een baanbrekende actie. Hierdoor is de aandacht wel eens wat van de band weggehaald. Maar hier ging nog wat aan vooraf. Wanneer drummer Jon Moss eerst de band Adam & the Ants om zeep had geholpen en met the Ants de band Bow Wow Wow start, was Boy George de gewenste zanger. Al paste dit niet met de sound van de punkrockers. Hierdoor gooide Moss (met zijn rumba rock drums sound) het roer om en start Culture Club met enkele leden van the Ant/ Bow wow wow. De songs van het debuut album “Do You Really Hurt Me’, ‘Karma Chameleon’ en ‘Church of the Poison Mind’ werden grote hits en de band was gesetteld. Inmiddels is de band weer tot leven gebracht. En eerlijk gezegd verbaasd het me dan ook niet dat dit een erg goed album is geworden. De heren zijn al enkele jaren bezig met een reünie en met Life weet men een album te maken dat swingt met blazers in de songs waaronder ‘Resting Bitch Face’ en de bekende gospel oooh en aah’s in ‘Different Men’. En het sterke begin met ‘God & Love’ of het prachtige einde met ‘Life’ brengt de band terug. Wellicht zullen ze het succes voor weleer niet meer halen, maar het is zeker de moeite waard om dit album te beluisteren. .

Te zien in Nederland

Label Island

Beoordeling 7,5

Review Voor degene die 10 jaar geleden bij het concert van Madonna in de Arena zijn geweest, zal Robyn misschien nog ergens in het geheugen zijn. De Zweedse zangeres trad als supportact op en weetal enige jaren in Europa hits te scoren. In Nederland is er nog veel te winnen. Het inmiddels 8ste album van deze zangeres bevat veel pop en dance zoals we dit de laatste jaren ook van o.a. Madonna horen. Het Hit me ‘Baby One More Time’ is Robyn ooit aangeboden en heeft dit nummer afgeslagen. We weten inmiddels wat de impact van het nummer van Britney Spears is geweest. Nu komt Robyn met Honey en is het inmiddels 8 jaar geleden dat haar drieluik Body Talk verscheen. Deze drie albums zou je ook als een geheel kunnen betitelen, waardoor ze nu tot haar 5de album komt. Ze speelde in de laatste serie van de HBO Girls en weet nu met het nummer Missing You bij onze zuiderburen en in UK een grote hit te scoren. De future elektrosound is weer heerlijk poppy en zoet in de klankkleur. Haar persoonlijke teksten zijn vooral begaan met het verlies van haar muziekmaatje. ‘Baby Forgive Me’ en ‘Send To Robyn Immidiately’ zijn songs die hieraan refereren. Het album staat vol uitgebalanceerde elektropop waarbij de productie een belangrijke invulling geeft. ‘Between the Lines’ en ‘Beach2020’ zijn potentiele hits, waardoor Robyn weer prima in de markt ligt. Een goed comeback plaat na 8 jaar weg te zijn geweest!

Te zien in Nederland

Beschrijving

Beoordeling 8

Review Dit weekend was de release van het nieuwe album van de Zwitserse singer/songwriter Bastian Baker. Waar hij enkele jaren geleden nog in Zermatt voor 80 mensen optrad is hij op dit moment de support-act van superster Shania Twain en staat nu in uitverkochte stadions. Met de hartverwarmende opener en single ‘Stay’ de sympathieke Zwitser misschien wel een hit in handen. In een interview dat wij namens Mpodia met deze openhartige singer/songwriter hadden voor zijn concert in de Ziggo Dome vertelde hij ook dat hij voor dit album de keuze had uit een kleine 60 geschreven songs. Dit nieuwe album voelt voor hem dan ook als een tweede debuutalbum en voor de eerste keer schreef hij ook liedjes met anderen, en in verschillende steden zoals New York en Nashville. Songs als ‘All Around Us’ en ‘So Low’ zijn lekker in het gehoor liggende popsongs maar Baker bewijst gaandeweg dit titelloze album ook dat hij uit een ander vaatje kan tappen. Eén van die voorbeelden is ‘Young’, één van die nummers die hij samen met anderen schreef en over zijn adolescente grappen gaat zoals het proberen een club binnen te komen met een “fake-id.”. Dat Baker gegroeid is na drie albums bewijst hij bijvoorbeeld ook met een nummer als ‘You Should Call Me’; eerst is daar de piano, vervolgens het handjeklappen om uit te monden in een nummer met een flinterdun rock-laagje dat oneindig in je hoofd blijft hangen. Met ‘Six’ gaat hij terug naar het singer/songriter-genre; gewoon met zijn eigen gitaar een mooi liedje zingen met die toch wel bijzondere stem van hem. Eenvoud kan soms mooi zijn…. Met ‘Blame It On Me’ is daar ineens het Country-gevoel, één van de nummers die het in Amerika waarschijnlijk ook goed zal doen. Zoals bekend zijn Bastian en Shania Twain goede vrienden en de Amerikaanse superster gaf dan ook haar advies over welke nummers op dit album te plaatsen. Daarnaast beseft de Zwitser dat we steeds meer in een digitaal tijdperk met individuele “playlists” werken, dus hij wilde een wat gevarieerder publiek aanspreken. ‘Yoko’ (feat. D’Anthony Palms) is een echt popliedje, ‘Light And Easy’ is ingetogen en romantisch terwijl ‘Another Day’ weer zo’n catchy track is. Afsluiten doet Bastian in Baker met de sterke ballad ‘Time’ die hij smaakvol neer zet en nogmaals laat horen dat hij een getalenteerd zanger is. Het titelloze album telt maar liefst 14 tracks waarop Baker laat horen diverse stijlen te kunnen hanteren, iets wat voor dit album een bewuste keuze is. Van soms wat rauw tot persoonlijk en kwetsbaar en laverend tussen singer/songwriter via catchy pop naar aanstekelijke Country. Tijdens zijn tour is het vooral een akoestische set die hij speelt, 16 maart komt hij terug naar Nederland en zal hij met zijn eigen band een optreden in de Melkweg geven. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Label Universal

Beoordeling 8

Review In 2015 was daar ‘Dominique’ en heel Nederland stond op zijn kop. Anouk met een Nederlandstalig liedje …. die hadden we met z’n allen niet aan zien komen. Nu is daar Wen D’r Maar Aan, het nieuwe album van Anouk met alléén maar Nederlandse liedjes. Of het went zal de tijd leren. Feit is dat Anouk op dit album weer over verloren liefdes, haar gezin, de liefde maar ook over haar onzekerheid zingt. Alleen nu in het Nederlands. En ja, dat is even wennen. Geen rockster op dit album, geen échte doorleefde soul maar meer dan aangename Nederlandse popsongs waarbij het inderdaad vreemd is om Anouk in onze moederstaal te horen. Maar haar stem is nog steeds prachtig en kleurt aansprekend bij de teksten. En Anouk gaf bij DWDD ook aan dat dit project eigenlijk met ‘Dominique’ begon. Iets nieuws, een uitdaging, een op zich staan project. We moeten tijdens de komende concerten dan ook niet verwachten dat onze Haagse trots veel van dit album gaat spelen. De songs gaan dus over doodgebloede liefdes bij het prachtige ‘Ik Mis Je’ en het tekstueel misschien wel wat platte ‘Het Is Klaar’ is een rechtstreekse ode aan eerdere, verbroken liefdes. Liefdesverdriet en het verlangen naar een oude liefde is het thema bij de mooie ballad ‘Kom Terug’, die smaakvol wordt omlijst door strijkers. Maar Anouk durft ook over haar gezin te zingen bij “Ver Weg Van Jou’ en niet alles is vrolijk als ze over donkere periodes in ‘Red Mij’ zingt, misschien wel het mooiste nummer op dit album. Het is een zeer persoonlijk nummer waarover Anouk in een interview zei : “Het gaat over hetgeen dat ik niet kan vinden op dat moment”. Naar wie de Haagse Rockster hier verwijst mag iedereen voor zich invullen maar lees maar mee met het laatste couplet : “Red mij, laat me niet meer los / Elke dag verlies ik sanity en trots / Red mij, laat me niet alleen / Geloof me mijn hart is echt niet gemaakt van steen / Ik smeek U, 'k smeek U op m'n / knieën / Ik smeek U, ja”. Verder is het mooi en ingetogen ‘Jij’ een absoluut pareltje waarmee ze bij DWDD al indruk maakte. Uiteraard mag ‘Doninique’ niet op dit album ontbreken en dit nummer vinden we dan ook als afsluiter terug. Wen D’r Maar Aan is een gewaagd en uitdagend project waarbij er fans zullen afhaken maar evengoed zal Anouk nieuwe luisteraars aan zich binden. Anouk zelf gaf ook aan dat ze erg moest wennen aan haar Nederlandse zangstem. Daarbij kwam dat de teksten in het Nederlands naar haar mening soms te plat en dan weer te netjes waren. Evengoed een zeer geslaagd album waarbij de stem van Anouk uiteindelijk overwint. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Label Konkurrent

Beoordeling 7,5

Review Oke wanneer je echt niets meer weet te verzinnen hoe of wat je artiestennaam zou moeten zijn omdat iemand er naar vraagt, zegt Lillie West, wellicht nonchalant weglopend la la la la … Ja, dan wordt het dus Lala Lala. Het album the Lamb had ze al geschreven in een moeizame tijd en dan nog over een naam nadenken was haar te veel. Maar het gaat om het album. The Lab is vooral een donker album. Met Destroyer als openingsnummer geeft ze weer in welke wereld ze op dat moment leeft. Als rehabilitatie voor haar leven gaat ze op zoek naar haar eigen kracht om er boven op te komen. Dat is het schrijven van muziek en haar expressie in de songs als ‘DropOut’, ‘Scary Movie’ ‘When You Die’ te uiten. Het album is een prima indie gitaar album geworden. Naast dat het wat donker getint is, zijn er ook lichtpuntjes. Haar zang is prima en klinkt helder met ‘Water over Seks’, ‘Copycat’ en ‘See You At Home’. De songs zijn intiem en intens te noemen en een weerspiegeling van haar zelf. Hierdoor is ze vast iets uit het dal geklommen en kijken we uit naar het nieuwe album om te zien hoe het met haar vergaat.

Te zien in Nederland

Label Caroline rec.

Beoordeling 8

Review De Belgische altrockers weten weer een heerlijk poprock album te brengen. Na het recente album SkyDogs dat ons al prettig verraste werd een internationaal succes. Het is nu de tijd voor een bedankje. De oversteek naar Amerika hebben ze afgelopen jaar gemaakt en speelde men op het befaamde festival sxwx en werd men uitgenodigd bij Conan O Brien. Nu gaat men met de heren van White Denim de studio in. Hierdoor is het geluid nog meer indie rockend geworden. Songs als ‘Dark Ride’, en het rustigere Beatletesk ‘Denim on Demin’ zijn heerlijke indie poprock songs geworden. De felle gitaren op ‘Eyes On The Prize’ zijn mooi en gedreven. Dat is is ook de weerspiegeling van het album. Het tweede deel is meer rock georiënteerd. De gitaren gaan lekker op op de 70’s rock van ‘I’ll Be Back’, ‘Get it Somehow’, ‘Little Baby’ en ‘Anything Goes’.

Te zien in Nederland 3 november Paradiso te Amsterdam 29 november Nieuwe Nor te Heerlen 01 december Paard te Den Haag 10 januari Fluor te Amersfoort 11 januari Victorie te Alkmaar 12 januari Hedon te Zwolle 17 januari Luxor Live te Arnhem 19 januari Patronaat te Haarlem 23 januari Ekko te Utrecht 24 januari Effenaar te Eindhoven

Label My Big Sister Records

Beoordeling 7,5

Review Brace For Impact is het vierde album van She Makes War, het soloproject van Laura Kidd. Na een periode waarin ze onder meer haar voet brak vond inspiratie en had ze de focus om aan dit nieuwe album te werken. Opener ‘Devastate Me’ zorgt dat je huiskamer stormachtig gevuld wordt met gitaarmuziek en Laura geeft dit no-nonsense nummer dat ook de juiste richting. Vervolgens is daar met ‘London Bites’ de single met verrassende tempowisselingen en iets meer nuancering, ook in het stemgeluid van Laura. De singer/songwriter én multi-instrumentalist trapt het spreekwoordelijke gaspedaal nóg verder in op het wat rauwe en ongepolijste ‘Undone’ dat over onrecht in het leven gaan en bij ‘Weary Bird’ laat ze de gitaren als het ware grunge pop klinken met een vette knipoog naar het geluid van Nirvana. ‘Strong Enough’ is één van de sterkste tracks op dit album met een positieve boodschap van Laura en door de soepele melodie en de piano nog wat extra glans krijgt. ‘Then The Quiet Came’ is vanwege een verbroken relatie en het bijbehorende verdriet doorspekt met melancholie terwijl deze Britse singer/songwriter met ‘Fortify’ weer schijnbaar moeiteloos overtapt naar een toch wel wonderbaarlijke synthesizer-achtig nummer. ‘Let Me Down’ klinkt weer lichtvoetig en harmonieus, iets wat we ook terug horen bij ‘Dear Heart’ waar Laura terug durft te kijken naar minder goede tijden (“Dear heart I was wrong for all the things I put you through... you've been neglected, been abused, I will always treasure you”). Met haar nog niet door iedereen onderkende veelzijdigheid weet Laura je aandacht vast te houden want ook de laatste nummers zijn weer uiteenlopend van muzikaal kader waarbij het met violen omlijste ‘Miles Away’ de verrassende afsluiter is. Brace For Impact mag dan wat minder experimenteel zijn, het is wel het meest gerijpte album tot en met heden van She Makes War. Waarschijnlijk bewijst ze hiermee dat ze de DIY-scene ontgroeid is. In zijn algemeenheid een prima album met meer dan voldoende variatie om je aandacht vast te houden. Veel luisterplezier.

Label Harvest Records

Beoordeling 8

Review Het debuutalbum This Time van Donna Missal is uit. De Amerikaanse singer/songwriter uit New Jersey zegt dat het album niet zo zeer gebaseerd is over universele thema’s als liefden verdriet maar vooral over keuzes voor jezelf durven maken en jezelf leren kennen. “My album THIS TIME is inspired by all of the influences that permeated my childhood, teenhood, and adulthood.” Het album bestaat vooral uit nummers die doorspekt zijn van R&B. De meeste dansbaar, andere weer vrij rustig. Maar het mooiste verhaal zit in de afsluiter ‘Don’t Say Goodnight’. Het demo-achtige nummer is nog steeds dat origineel dat tijdens wat proefopnames met Nate Mercereau werd opgenomen en hier puur op de plaat is gezet. Donna geeft aan vanaf dat moment een soort van “soulmate” in Nate gevonden te hebben. Maar zoals gezegd is R&B de rode draad op dit debuutalbum. Nummers als ‘Girl’, ‘Transformer’ en ‘Thrills’ zijn soepel klinkende midtempo nummers, terwijl een nummer als ‘Driving’ een wat rustiger en mystieker karakter heeft en op sommige momenten wat doet denken aan miss Lana del Rey en heeft een wat mystieker karakter Donna heeft overigens haar liefde voor muziek van geen vreemden. Haar vader was een singer/songwriter in New York met een eigen studio en zelfs haar oma heeft een muzikale geschiedenis. Opgegroeid tussen R&B grootheden als Beyoncé vormde zich langzaam haar eigen stijl en voorkeur. ‘Jupiter’, een wat meer poppy-nummer is één van de drie tracks op dit album die ze samen met Sharon van Etten schreef. Naast ‘Test My Patience’ is vooral de titelsong ‘This Time’ ijzersterk; instrumenten die via MPC’s en synthesizers een wat karakteristiek geluid creëren en de stem van Donna het nummer gewoon beter maakt. Op de single ‘Keep Lying’ laat de Amerikaanse nog maar eens horen wat een ongelofelijk krachtige stem ze eigenlijk heef terwijl ‘Skyline’ wat ingetogener klinkt en de piano een wat prominentere rol heeft. This Time is een zeer aangename plaat om naar te luisteren. Doorspekt met R&B maar ook andere muziekstijlen zijn van invloed geweest op deze eerste kennismaking. Verder heft de Amerikaanse een prima stem en het gehele plaatje klopt. Just sit back, listen and relax. Veel luisterplezier.

Label BMG

Beoordeling 8

Review Echo & The Bunnyman waren in de jaren ’80 een topact. Betiteld als “Postpunk” of/en “New Wave”-band waren ze erg succesvol met nummers als ‘Bring On The Dancing Horses’ en ‘Silver’. Nu is er een nieuw album dat dat we kunnen plaatsen onder de noemer “afgestoft en opgepoetst”. Dat afstoffen en oppoetsen is wel dingetje bij The Stars, The Oceans & The Moon, want we hebben het niet over zo maar een geremasterde versie. Alle nummers zijn opnieuw ingespeeld en ingezongen en opvallend is de alom aanwezigheid van de strijkers die de nummers die wij uit vervlogen tijden kennen wél een ander karakter meegeven, iets wat frontman McCulloch als “strings and things” omschrijft. Ook de stem van Ian McCulloch is de afgelopen jaren aan wat slijtage onderhevig geweest, maar echt hinderlijk is dat niet. De combinatie van deze factoren zorgt er namelijk voor dat dit album zeer eigentijds klinkt. De verzameling nummers voelen in dit nieuwe jasje goed aan; luister maar eens naar de nieuwe versie van ‘Seven Seas’, waar McCulloch toch nét iets doorleefder klinkt en de muzikale omlijsting van accordeon, strijkers en gitaar “Lou Reed”-achtig mooi is. Ook de recente uitvoering van ‘Bring On The Dancing Horses’ klinkt wat eigentijdser dan de versie uit 1985, al had die “eighties”-sound natuurlijk ook zijn eigen charme. Nummers als ‘Lips Like Sugar’, ‘The Cutter’ en ‘Rescue’ daarentegen klinken alsof ze net zijn geschreven. En we hebben het hier dus over tracks die blijkbaar over een houdbaarheid van meer dan 30 jaar beschikken! Credits gaan dus ook uit naar gitarist Will Sergeant die naast frontman McCulloch nog het “oude hart” van deze band vormt. Ook ‘Rust’, een nummer uit de comeback-periode van de band (1999), is in een prachtige variant hier terug te vinden. Om dit album nog wat meer glans te geven zijn er ook een tweetal nieuwe tracks te beluisteren; ‘How Far’ en ‘The Somnambulist’, beide gitaar gedreven songs waarop het goed meedeinen is en die herkenbaar klinken. Hoe je dit album waardeert is vooral het perspectief dat je hanteert. Ben je een fan dan moet je dit album sowieso hebben; dertien tracks in een nieuw jasje én twee nieuwe bonustracks. Maar ook voor de echte muziekliefhebber is dit een interessante uitgave, want dit uit eerder uitgebracht werk bestaande album klinkt eigentijds en McCulloch en Sergeant weten de nummers een tweede leven mee te geven. Een meer dan geslaagd album. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Label BMG

Beoordeling 8

Review De bebaarde Amerikaan Seasick Steve, die in Nederland een meer dan behoorlijke populariteit geniet, is terug met zijn negende album Can U Cook? We kennen het verhaal van deze Bluesmuzikant natuurlijk inmiddels al zitten er sinds de onthulling van Matthew Right in 2016 over zijn biografie wel wat barsten. Zijn leeftijd week een tiental jaren af van de werkelijkheid en ook zijn HOBO-bestaan moeten we het spreekwoordelijke korreltje zout nemen. Wat we wel zeker weten, want daar waren we immers getuige van, was dat Steve in 2006 doorbrak vanwege zijn optreden bij Jools Holland want hij liet daar een onuitwisbare indruk achter. Zijn derde album I Started Out With Nothin And I Still Got Most Of It Left bracht hem wereldwijd succes en ook het album Sonic Soul Surfer uit 2015 is zeer goed ontvangen. Met Can U Cook?, met een knipoog naar de typische Amerikaanse diners, is hij terug met zijn inmiddels negende album. Can U Cook? kunnen we eigenlijk in een soort van drieluik opdelen. Om te beginnen zijn er een aantal nummers die wat rauwer klinken alsof ze ergens in een kelder zijn opgenomen. Een beetje zoals ook een band als The Black Keys kan klinken. Met nummers als opener ‘Hate Da Winter’, met een ijzersterk gitaarriff, en ‘Down de Road’ speelt Steve met zijn vaste kornuiten je van de sokken. Bijgestaan door drummer Dan Magnusson en slide-gitarist Bruce Dickenson laat Steve ook een andere kant van zijn interpretatie van de Mississippi-Blues horen. Met ‘Last Rodeo’ produceert hij een waar muziekpareltje dat een combinatie is van Blues, Folk en Country en waar hij zijn zorgen uit over sterfelijkheid en de gang van zaken in onze wereld. (When the last cowboy rides the last rodeo / I hope I will be long gone / 'Cause I don't wanna know / What a world that will be / Not for me) Maar er is nog meer moois te beluisteren. Bij een nummer als ‘Lay’ treedt hij waarschijnlijk voor een van de eerste keer buiten zijn comfortzone en met ‘Sun On My Face’ is daar die kenmerkende, hartverscheurende Bluesballad, inclusief mondharmonica. Maar natuurlijk pakt hij regelmatig terug naar de sound die hem tot op heden succes heeft gebracht. Nummers als ‘Ain’t Nothin’ But A Thang’ en ‘Locked Up And Locked Down Blues’ en vooral een nummer als ‘Shady Tree’ brengen dat geluid terug dat van deze Bluesman kennen. Met afsluiter ‘Company’ trekt Seasick Steve nog één keer van leer samen met vrienden en zet met dit nummer een onvervalste Bluerocker neer. Seasick Steve heeft misschien iets van zijn geloofwaardigheid verloren door het verdraaien van enkele feiten over zijn eigen leven. Dat zou zo maar de reden kunnen zijn dat zijn vorige album Keepin' the Horse Between Me and the Ground iets minder succesvol was. Met dit nieuwe album Can U Cook? is de Amerikaan wat mij betreft weer helemaal terug. Dertien nummers zorgen voor een album dat absoluut niet verveeld en je nog maar eens meezuigt in die Mississippi-Delta-Blues. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Label Sony music

Beoordeling 7,5

Review Het verhaal van de Nederlandse singer-songwriter Nielson is een voorbeeld voor veel jongeren. Nadat hij op de Herman Brood Academie afrond met de specialisatie van rappen, weet hij met een tv talentenjacht de spotlight op zich te zetten. Hoewel hij niet wint weet hij daarna met ‘Sexy als ik Dans’ een vette hit te scoren. Blijkbaar is dat genoeg om zitting te nemen als jurylid in het RTL programma It Takes 2. Eindelijk is de focus weer op de muziek en komt hij met een nieuw album ‘Diamant’. Het album is een met Nederlandstalige pop en danssongs. Het doet hem goed om zijn muzikale horizon te verbreden. De songs zijn volwassener geworden in de teksten en veelzijdiger in de muziek. Er wordt meer gebruik gemaakt van de toetsen en beats en wel op zo’n manier dat wanneer de songs in het Engels vertaald worden, zo kan aansluiten op het internationale podium. ‘Underdog’, ‘Plan B’ en ‘Middernacht’ zijn potentiele hits. Het titelstuk en ‘Doen Durven of de Waarheid’ behoren tot de wat mindere songs van dit album. Al zijn ze nog altijd beter dan wat Nielson voorheen opnam. Kortom Nielson komt met een volwassen en goed album! .

Te zien in Nederland

Label Communion/ Caroline

Beoordeling 8

Review De eerste klanken van het album van Tamino klinken moeizaam en zwaar. Laat je door het nummer ‘Habibi’ niet leiden want het album is een prachtig ingetogen album met mooi liedjes. Amir is het debuutalbum van de Belgisch/ Egyptische man. Tamino weet een prachtige balans te maken van Europese pop met Arabische klanken en vocalen. Hij won het talentenprogramma van onze zuiderburen ‘De Nieuwe Lichting’. Hier kreeg hij de naam als de nieuwe Jeff Buckley. Afgelopen jaar stond de man op diverse grote popfestivals waardoor hij enorme ervaring op heeft gedaan. De songs ‘Tummy’, ‘Sun May Shine’ en ‘So It Goes’ zijn prachtige popsongs te noemen. Met de donkere stem dat wordt afgewisseld met heldere klanken in de refreinen maakt dat iedere song afwisselend is. Het doet soms denken aan een jonge Cohen die zijn eerste plaat in de huidige tijd zou hebben gemaakt. Het prachtig en rustgevende ‘Indigo Night’ of het heerlijke popnummer ‘Cigar’ doet denken aan Nick Cave die zich op de popsound heeft gestort. Het is dan ook een mooi debuut van Tamino en een mooi aanwist voor de muziek.

Te zien in Nederland

Label Eigen Beheer

Beoordeling 7,5

Review Het is een vreemde eend in de bijt die Raad van Toezicht. Met hun jazz sound en een vleugje pop rock hebben ze een muziekvorm gekozen die we niet veel tegen komen. Het past niet snel in een hokje en hierdoor is er wellicht ook geen label voor hen te vinden. Dus doen de heren het op eigen kracht en maken wederom een prachtig album. Met 84 weet De Raad een waardig opvolger te brengen op het al verrassende titelloze debuut. De songs zijn swingend en uitdagend zonder dat er ook maar een zangstuk in voorkomt. ‘Dwartdistle’, ‘Soralum’ en ‘Colours’ zijn pakkend en swingend met een herkenbaar poplijn. Dan weer funky, latin en dan weer rockend. De blazers nemen de muzikale lijn voor hun rekening en zijn ruim aanwezig. Met de rustige jazz song ‘Mirror’ maakt men een uitzondering om dit nummer in te zingen. Het breekt het album even in de positieve zin. Het nummer past prima in het geheel en misschien zou het mooi zijn om nog enkele gezongen songs aan toe te voegen. We wachten het nieuwe album af. 84 is alweer een mooi album van de Raad.

Te zien in Nederland

Label Voer een korte beschrijving van uw project in.

Beoordeling 8

Review De alternatieve rockact Ten Times A Million bestaat inmiddels alweer wat jaartjes. Ze hebben hun meters gemaakt en het staat als een huis. Met deze EP wil men dat ook graag onder de aandacht brengen. Inmiddels doet de band mee met de popronde waar ze het publiek prettig verrassen! Deze Ep bevat heerlijke uptempo songs die een boost geven. ‘When The Lights Go Out’ is al een heerlijk opener die een goede weergave van de band geeft. Energievol en niet alles willen volspelen. Met ‘Silhouttes’ laten zede ruimte binnen het muzikaal geweld, dat doet denken aan Kensington. ‘Get it On’ is even een rustpuntje voor dit album. Een prima rustig popsong, waarna ze het aanstekelijke ‘Clown Face’ eindigen. Vier prima songs die je doet prikkelen om uit te kijken naar het volledig album. We wachten dan ook in spanning af. Inmiddels kunnen we hen voor de popronde nog zien in Emmen (1 nov) en Rotterdam (3 nov).

Te zien in Nederland Popronde

Label Trouble in Mind/ Konkurrent

Beoordeling 7,5

Review Het was in de jaren 80 dat we die Deutsche Welle zagen voorbij komen. Inmiddels is de muzikale Duitstalige golf nog steeds niet gegroeid. Hoewel er veel muziek wordt gemaakt bij onze oosterburen komt dit maar amper over de grens van Nederland terecht. Maar in Duitsland is het wel populair en weet de Zwitserse band Klaus Johann Grobe hier optimaal van te profiteren. De band Klaus Johann Grobe zou je zeggen?? Ja, de heren hebben een fictieve naam gevonden voor hun project. Met de electropop in het Duits is de band uitgegroeid tot een internationale act dat veel volgelingen kent. Afgelopen tour stond de band in US als support act voor de psychedelische Unknown Mortal Orchestra. Het album is vooral een electro- popalbum geworden met veel gemakkelijk in het gehoor liggende songs. ‘Discogedanken’, ‘Ja!’ en ’Der Konig’ zijn de eerste songs van het album die vooral pakkend zijn. De jaren 80-90 sounds hoor je optimaal terug. De lichte casio sound dat we ook kennen van de begin jaren van Depeche Mode zijn volop aanwezig. Al zijn de songs vooral gemakkelijk in het gehoor liggend en hierdoor pakkend. Het zijn echte liedjes met kop en staart die gemiddeld niet langer duren dan 3 minuten. Even door de Duitse klanken luisteren, dan is het een prima album!

Te zien in Nederland

Label Konkurrent

Beoordeling 7

Review Nu Paul McCartney zijn nieuw album Egypt Station op de markt heeft, lijkt het net alsof de weduwe van John Lennon, Yoko Ono een tegenbericht moet geven. Het is een rode draad dat door de historie van the Beatles gaat. Warzone is nu het nieuwe wapen van de kunstenares. Warzone begint direct met de oorlogsverklaring dat het publiek nog steeds Beatles liedjes wil horen en niet verder wil luisteren dan begin jaren 70. Is dat gelijk een verklaring dat McCartney de herkenbare Beatlessongs schreef?? Of wil ze zeggen dat Lennon beter en intelligentere teksten schreef. Beide kanten van de medaille is waar. Het is het verhaal dat door dit album weer klinkt. Haar kunst als zangeres is niet wat je Ono zou horen zeggen dat ze daar goed in is. Nee het schrijven van verhalen, love en peace komt uit haar beker. Al was het vooral Lennon die de vertolking deed. “Hell in Paradise’, ‘Now or Never’ en ‘I Love You Earth’ zijn songs waarbij de voordracht voorop staat. Het geluid om te laten weten dat we de verkeerde kant op gaan met onze aarde, dat de mensen weer in vrede moeten leven en dat we zuinig moeten zijn op deze aardbol. Het aanspreken van the people of Amerika op hun gedrag, is gelijk aan dat deze mensen de enige oplossing is voor alle problemen. Misschien ligt hier het maatschappelijke probleem dat Ono nog niet ziet. Ono haar verhaal gaat vooral om de ‘Where Do We Go From Here?’ en om hier nog even krijgt bij te zetten voegt ze haar versie van ‘Imagine’ toe aan dit album. Een album dat muzikaal niet even sterk is en qua teksten te eenzijdig is. Het blijft bewonderingswaardig dat ze nu nog op haar 85! Een album brengt om haar idealen van Love & Peace en Women Power te verkondigen.

Te zien in Nederland

Label BMI/ Konkurrent

Beoordeling 6

Review Het duo Basinski en English zijn twee componisten die voornamelijk in de wereld van de filmische sounds hun kunsten vertonen. Het album Selva Osura is dan ook een album dat men afzonderlijk heeft gemaakt. De lijn tussen Basinski’s Los Angelos en English Australische Brisbane vult zich met sfeervolle sounds. Het album bevat dan ook maar 2 songs “Mono No Aware’ en het titelnummer ‘Selva Oscura’. De monotone sound van het eerste nummer brengt een rustgevende sfeer alsof je op een veld buiten staat, waarbij langzaam de wind langs je oren waait. Het tweede deel is wel dynamischer maar houdt niet over. Door de ruisende blokkade horen we op de achtergrond vele geluiden voorbijkomen en gaan. Prima voor filmische achtergrond maar om even deze plaat op te zetten voor de gezellig, daar is het gewoon niet voor gemaakt.

Te zien in Nederland

Label Yep Roc Rec

Beoordeling 7

Review Het was een onverwacht bericht dit weekend. Het album Bad Mouthing is nog maar net uit en ligt hier op de stapel, toen we het bericht ontvingen dat de Bluesman Tony Joe White is overleden. Het was 24 oktober dat de man door een hartaanval om het leven kwam. Bad Mouthing is een album dat zijn 50 jarige jubileum in het vak kracht zou moeten zetten. Door een cover album te brengen met classic blues songs van o,a. John Lee Hooker en herbewerkingen van songs van hemzelf in een nieuw jasje te steken. Of is het meer een oude jas. Tony Joe White weet met zijn Fender het gevoel van de oude blues voort te brengen. Daar waar een oude pich-up truck over een onverharde weg tussen oude hoge bomen ergens op de Rocky Mountains een weg baant met al het ophogende stof dat daarna weer langzaam neerdaalt. Traditionele blues en het gemompel van een oude baas. Een oude man die nog hits schreef voor Elvis Presley, Tina Turner of het Rainy Day in Georgia van Brook Benton. Of was het dat zijn tot het rijtje behoren van Eric Clapton, Mark Knopfler en Robert Cray die deze man eren voor wat hij voor de blues heeft betekent. Hoe dan ook, er is een legendarische muzikant heengegaan.

Te zien in Nederland

Label Universal music

Beoordeling 8

Review Het is tijd om de Amerikaanse bluesgitarist Robert Cray zijn 65 jarige verjaardag te vieren met een verzamelalbum Collected. Een album waarbij je al denkt wat moet hier op komen te staan, omdat de man al zoveel prachtige albums heeft gemaakt dat een collectie hiervan te moeilijk wordt om op een cd te zetten. Terecht dat deze verzamelaar dan ook 3 cd’s bevat. We kennen Robert Cray van de hits van eind jaren 80 als ‘Right Next Door’, ‘Smoking Gun’ en ‘Don’t Be Afraid of the Dark’. Het waren de meer pop-georiënteerde blues songs, maar juweeltjes. En daar heeft hij er meer van geschreven. De man weet recent nog met the Hi Rhythm band een prachtig album te maken en is ook een graag geziene gast bij optredens van anderen. Op het derde album van deze box staan zijn gastoptredens met Joe Bonamassa (‘Give Me One Reason’). Tina Turner (‘634-5789’), John Lee Hooker (Mr. Lucky) en zijn helden BB. King (‘Playing with My Friends’) Eric Clapton (‘Crossroads’) en Albert Collins met Jonny Copeland (‘She’s Into Something’). Het geeft maar weer aan dat deze man in de blues een grote jongen is, maar altijd even gereserveerd reageert. Cray zal niet van de daken schreeuwen dat hij goed is, maar met dit album vinden we weer een prachtige collectie van zijn herkenbare gevarieerde bluessongs die er zeker mag zijn!

Te zien in Nederland

Label Capitol rec./ Sony

Beoordeling 8

Review De 27 jarige singer-songwriter brak in 2012 door met het ‘Another Love’ en ontroerde vele mensen. Dat Tom Odell vooral in Nederland een grote populatie fans kent is opvallend te noemen. Deze fans kunnen zich nu weer optimaal verliezen in het verrukkelijk album Jubilee Road. Odell weet met zijn omgeving in London centraal te stellen op dit album. De songs zijn erg divers in stijl van de meezing pop van ‘China Doll’ met blazers en veel harmonische vocalen en het gospel achtige ‘If You Wanna Love Somebody’ laat het album swingen. En wellicht meer dan voorheen weet Odell met dit album een goede balans te vinden tussen de pianoliedjes als ‘Queen of Diamonds’ het titelstuk en ‘Don’t Belong in Hollywood’. Het zijn songs die erg doen denken Randy Newman songs. Mooie verhaal met een breekbare stem die de drama in het verhaal weet te brengen. Met ‘Wedding Day’ weet hij een prachtige afsluiting van het album te brengen. (even de single versie van ‘If You Wanna Love Somebody’ nagelaten. Met ‘Jubilee Road’ weet Odell een prachtig vervolg op ‘Wrong Crowd’ te brengen. Tom Odell is te zien in Nederland op 8 November Afas Live te Amsterdam

Te zien in Nederland 8 nov Afas Live te Amsterdam

Label Sony music

Beoordeling 8

Review In de jaren 90 was de zangeres Tori Amos erg populair. Haar intense songs achter de piano bracht ze vol passie. Nu is het St. Vincent die dit stokje overneemt. Annie Clarke is haar echte naam en niet te verwarren met Anne Clarke. Voor haar solo carrière maakte ze onderdeel uit van de band van Sufjan Stevens. Nu weet ze op eigen kracht prachtige platen te maken. MassEducation is inmiddels haar vijfde album van de Amerikaanse singer-songwriter. Of moeten we zeggen haar zesde. Het album verschijnt exact een jaar na de eerste electric-versie en is een akoestische versie van het album dat vorig jaar verscheen. Het album is gewogen en intiemer dan het origineel. Juist omdat alle songs zijn omgezet in een piano versie waarin het wellicht in de oorsprong is gemaakt. De teksten komen op dit album meer op hun plek waardoor het vooral zwaarwichtiger wordt. ‘Young Lover’ wordt met deze versie intenser en met dramatische ‘Happy Birthday Johnny’ is hierdoor een juweeltje geworden. Het album is een prettige verrassing van St. Vincent en misschien ligt dit haar nog beter dan haar electrische alternatieve indie sound.

Te zien in Nederland

Label JagJaguwar / Konkurrent

Beoordeling 6

Review Wanneer Ruban Nielson in 2010 zijn psychedelische sound aan de wereld ten gehore bracht, was dit een begin van een muzikale carriere waarbij een groot diversiteit van electro sounds op plaat zet. Hoogtepunt is het album ‘Multi Love’ en het toegankelijk album Sex & Food is het meest recente album. Wanneer de man in Vietnam een muzikale reis maakt leert hij hier locals kennen waarmee hij de studio induikt. Hanoi 1 tot en met 7 zijn de titels waarmee hij de sfeer en cultuur van Vietnam probeert te vatten. Dit is goed gelukt en zijn de oosterse klanken goed terug te vinden. Wanneer je in Vietnam bent geweest, zal je deze klanken dan ook direct herkennen. Een mooi document om herinneringen vast te leggen. Maar om alles nu op een plaat te zetten en uit te brengen…

Te zien in Nederland 16 nov Melkweg te Amsterdam

Label Snowstar / Caroline rec.

Beoordeling 8

Review De Nederlandse band Town of Saints verraste ons al vanaf hun debuutalbum. De heerlijke pop folk is vooral swingend en energiek. Harmen Ridderbos ontmoet in zijn vakantie violiste Heta Salkolahti en bij thuiskomst voegt Sietse Ros toe om als trio verder te gaan. Nu is het inmiddels ene kwintet dat met succes over de wereld gaat en met dit mooie album Celebrate kan de band de wereld verder veroveren. Het album mag zich gerust gaan meten in de wereld van de popfolk van Mumford & Sons, Lavellers etc. Het internationale podium zou deze band niet misstaan. De heerlijk popsongs als ‘Up in Smoke’, ‘Oscillate’ en de donker getinte ‘Requiem For The Living’ en ‘Six Feet Under’. Al zijn de teksten over het algemeen wat donkerder voor dit album. De muziek is daarentegen opzwepend en vrolijk. Het rustpuntje zit in het akoestisch ‘Rise Up’ song. Een liedej vol moed om verder te gaan.

Te zien in Nederland 16 nov Living Room te Venray 17 nov Mijn ouders te Leeuwarden 24 nov Amer te Amen 25 nov Tivoli te Utrecht 30 nov Merleyn te Nijmegen 01 dec VanSlag te Borger 07 dec V11 te Rotterdam 08 dec Cinetol te Amsterdam 09 dec Hedon te Zwolle 14 dec Vera te Groningen

Label Erased Tapes/ Konkurrent

Beoordeling 7

Review Daniel Brandt is tegenwoordig op solopad. Voorheen maakte hij deel uit van het Duitse Brandt Brauer en Frick trio, maar sinds enkele jaren gaat hij voor zichzelf. Na het debuut Eternal Something uit 2017 is er nu een opvolger. Channels. Het album bevat 7 songs die instrumentale elektropop met een vleugje filmmuziek bevat. Het is vooral ritmisch, maar met een dynamische invulling van sounds en muzikale wendingen. In de techno doet Brandt niet meer dan nodig is en weet dit te minimaliseren zodat er spanning in de songs ontstaan. Inmiddels leeft de man niet meer in Berlijn maar in London waar hij zijn muzikale inpuls zoekt

Te zien in Nederland

Label Juicy Junk Records

Beoordeling 8

Review De gedoodverfde winnares van The Voice van 2016 was de goedlachse Jenny Lena. Toch won ze niet en na enkele jaren in de luwte gewerkt te hebben aan eigen materiaal is daar nu het debuutalbum To Be Honest. Jennie Lena is de vertaling van Soul, R&B en een vleugje Gospel. Met haar auditie van Smokey Robinson’s ‘Who’s Loving You’ ging viral. De Amerikaanse blogger Perez Hilton schreef: ‘Het was niet alleen de beste auditie voor The Voice of Holland, het was een van de BESTE audities die ik ooit heb gezien voor een zangcompetitie’,. En sinds die auditie was Jenny favoriet maar ondanks deze rol wist ze de talentenjacht toch niet te winnen. De periode daarna vond ze inspiratie voor eigen materiaal, nam ze een single op met Anouk en trad ze op met namen als Joss Stone en Sven Hammond. Voor dit debuutalbum schreef ze zelf mee aan alles songs en kreeg daarnaast medewerking van collega’s als Sabrina Strarke en Will Knox. Waar het album met het lichtvoetige maar catchy klinkende ‘Simple Love’ aftrapt, laat Jenny met ‘Shine’ horen waarom we ook weer omver geblazen werden tijdens die “blind audition”; het is juist die stem met dat ongelofelijke bereik en klankkleur die er voor zorgt dat Soul en R&B als een warme deken voelen. Opvallend zijn de backing vocals die Jenny op vrijwel elk nummer laat terugkomen en waardoor de nummers nóg meer karakter krijgen. Luister maar eens naar het swingende ‘Trouble’ dat je mee terug neemt naar het Motown-tijdperk. ’We Grow’ is een ijzersterke R&B-song met een drummachine die het ritme bepaald en natuurlijk kent het album rustpunten zoals ‘These Arms’, de gitaarballad ‘Heaven Wins Again’ en de heerlijke R&B-ballad ‘Mamas Gonna Be There’, compleet met blazerssectie. Zoals verwacht mag haar versie van het al eerder genoemde ‘Who’s Loving You’ niet ontbreken en als een soort bonustrack is daar nog een live-uitvoering van ‘I’d Rather Go Blind’, dat we natuurlijk kennen van Etta James. Met dit debuutalbum bewijst Jenny dat ze inmiddels een volwassen artiest is en een dito album kan afleveren. Behoudens de twee covers is het eigen werk dat we horen met een gevarieerd palet aan sessiemuzikanten. Blazers en backing vocals zijn prominent aanwezig en voegen écht wat toe. Een heerlijk Soul en R&B-album met meer dan voldoende variatie om te blijven boeien, ook na enkele luisterbeurten. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Label Captured Tracks

Beoordeling 8

Review Twee jaar na haar goed ontvangen debuutalbum Please Be Mine is de Amerikaanse singer/songwriter Molly Burch terug met een nieuw album. Op First Flower heeft ze haar verbroken liefde definitief achter zich gelaten. De in Los Angeles geboren Molly Burch heeft inmiddels haar rust gevonden in Austin, Texas. In een interview vertelde ze dat ze verbaasd was dat haar muziek mensen hielp met hun eigen verdriet. (“I was really blown away with how many people told me that the music has helped them through their own break-up”). Ze tourde door de VS en Europa en na terugkeer in het warme Texas was er geen inspiratie meer, ondanks de zee aan vrije tijd. Toch vond ze een bepaalde modus en toen de eerste nieuwe songs vorm kregen, kwam het natuurlijke proces van liedjes schrijven weer terug. Vanwege de “hurricanes” zat Molly soms dagen opgesloten met bandlid én vriend Dailey Tolliver die gitaar speelt en het eindproduct First Flower kreeg gaandeweg vorm. Het album bestaat uit een elftal lichtvoetige songs waar Molly laat horen over een krachtige stem te beschikken met een groot bereik; van laag naar hoog. De melodieën zijn niet diepgravend en door het sobere instrumentarium wordt de stem van Molly nog meer in de etalage gezet. Luister maar eens naar ‘Next to Me’ waar we vooral die donkere kleur van haar stem horen terwijl we op een nummer als ‘Without You’ zo’n heerlijk retro geluid krijgen alsof we weer terug zijn in de jaren ’60. Op een nummer als ‘To The Boys’ wordt ze wat persoonlijker en dit nummer heeft een wat jazzy karakter meegekregen, mede door het heldere gitaarspel van Tolliver. Nummers als ‘Dangerous Place’, ‘Candy’ en ‘Next To Me’ klinken heerlijk vertrouwd en vertellen het verhaal van het overwinnen van angsten en mislukkingen in het leven. Op het einde van het album neemt Molly gas terug; Het ijzersterke ‘Nothing To Say’ klinkt heerlijk zwoel en de ballad en afsluiter ‘Every Little Thng’ (“All the days I do try to be good / And so kind / Sometimes it is hard to live / That is why we must forgive”). First Flower is een meer dan prettig album waar de ontspannen stem van Molly heerlijk tot bloei komt maar waarbij de credits ook naar Tillover moten gaan vanwege zijn luisterrijke gitaarwerk. Mooie verhaallijnen, niet te complexe teksten en herkenbare teksten maken het plaatje compleet. Zelf zegt ze hierover: “I wouldn’t want someone who listens to my music to think that I have it all figured out. I don’t. First Flower is me being transparent.” Zo is het maar net. Veel luisterplezier.

Label One Little Indian Records

Beoordeling 7,5

Review Het debuutalbum Unforgettable van Peluché is uit! Drie jonge meiden uit Noord Londen die het gevoel hebben dat hun muziek niet geheel past binnen de huidige kaders. Wat synths en het ingetogen geluid van een drummachine zorgen voor de opener die gaandeweg een steeds groter hypnotiserend karakter krijgt. Vervolgens is daar de al eerder uitgekomen zwoel klinkende single ‘Scared After All – Touch My Body’. Ze noemen hun muziek ‘Trip Jam’ wat dan weer een combinatie zou moeten zijn van diverse muziekstijlen als Latin, Soul, Funk en wat psychedelica. Om het precies te duiden is lastig want je hoort inderdaad van alles terug; zware baslijntjes, blazers, synths en dat allemaal met verschillende ritmes. Het opzwepende ‘To Be A Bird’ staat bijvoorbeeld lijnrecht tegenover het loom klinkende ‘Sweet Child’ waar de stem van Rhapsody Gonzalez weer prachtig warm klinkt. Maar luister ook maar eens naar de prachtige titeltrack ‘Unforgettable’ waar de piano subtiel aanwezig is en dit nummer een aangename Jazzy/Soul “vibe” meekrijgt. Maar de verrassing zit ‘m misschien wel in de laatste twee minuten als we naar een klassiek pianostuk luisteren. De transformatie is werkelijk top! Die piano horen we als intro ook weer terug op ‘Is It Gonna Rain’, het langste nummer op dit debuutalbum. Het tien minuten durende nummer brengt een fraaie combinatie van diverse “grooves” met soms een funky klinkende gitaar, een drummachine, wat percussie en blazers en de stemmen van de drie bandleden in harmonie. Ook is er nog het uiterst dansbare ‘Figure Me Out’ en afsluiter ‘BRZDA, Pt. 2’ waar Rhapsody Gonzalez, Amy Maskell, Sophie Lowe nog een keer alles laten samenkomen. Na enkele luisterbeurten is het me nog steeds niet geheel duidelijk wat die ‘Trip Jam’ nu eigenlijk is. Wat wel duidelijk is geworden is dat Rhapsody Gonzalez, Amy Maskell, Sophie Lowe muzikaal erg getalenteerd zijn en dat hun muziek een soort van smeltkroes is geworden van diverse stijlen. Dapper om een album uit te brengen met muziek waar ze vooral zelf in geloven en buiten bestaande kaders durven te gaan. Een soort van “frisse wind” hangt in de huiskamer na enkele luisterbeurten. Veel luisterplezier

Label Songbird Records

Beoordeling 7,5

Review Maandag is het zo ver. Na een muzikale omzwerving die een kleine vijftien jaar heeft geduurd is daar nu de albumpresentatie van het debuutalbum van Rachel Kramer. Rachel Kramer. Die naam roept waarschijnlijk bij een aantal mensen herkenning op. Winnares van talentenjacht Starmaker uit 2001 en daarna lid van K-otic waar menig hit werd gescoord zoals ‘Damn (I Think I Love You)’. Na een jarenlange stilte duikt de zangeres in 2009 weer op bij X-Factor waar ze het tot de finale haalt maar waar Lisa Lois met de winst én het platencontract vandoor gaat. De jaren daarna blijft Rachel actief in de muziekwereld (o.a. dinershow Villa Thalia), is er een reünie van K-otic in AFAS-live en doet ze nogmaals mee aan een talentenjacht, de Voice. Maar nu is er dus dat album waarbij we vooral getrakteerd worden op een mix van pop en country. Zelf zegt Rachel hierover: “Nummers over mijn vierjarige dochter, mijn relatie, maar ook over mijzelf. Ik denk dat het heel herkenbaar is, omdat het over menselijke dingen gaat. Ik zou er zelf ook naar luisteren.” Het album wordt slim opgebouwd. Na de twee rustige pianoliedjes ‘Introduction en Back On The Road’ is daar het lichtvoetige ‘Faces To The Feet’. Vanaf het uptempo ‘See My Life’ is daar de Ccountry-vibe incl. Hammond orgel en pedal steel-gitaar. De nummers voor dit album werden zowel in Nederland als in dé Country-music stad Nashville opgenomen en producer Rob Cosby (o.a. lady Antebellum en Ilse de lange) nam het Amerikaanse producerswerk voor zijn rekening. Deze Amerikaanse invloed is op nummers als ‘Breakfast Dinners’, ‘I Don’t Live You Enough’ en ‘Dream Girl’ dan ook voelbaar. Lekker luchtig klinkt een nummer als ‘Johnny’ en met het wat ingetogenere ‘I’m OK’ is daar weer een rustmomentje op dit verder prima album. De ballad ‘You And Me’ is misschien iets te lief maar met afsluiter ‘Ebb And Flow (Saja’s song) neemt Rachel op een gevoelige wijze en omlijst door strijkers in stijl afscheid. Home kent een goede opbouw met de nummers met die de Country-vibe hebben centraal geposteerd. Productie is prima en de nummers krijgen door goede sessiemuzikanten een echte kwaliteitsimpuls. Het centrale deel met de nummers die echt die Country-vice hebben zijn wat aansprekender als de rustige popliedjes. Na al die jaren is er dan eindelijk dat album waarover Rachel Kramer ook openhartige zegt: “Alles wat ik nu doe is eerlijk, geen maskers meer op. Een flinke scheut country over popliedjes heen, dit is wie ik ben. Daarom heet het album ook ‘Home’, ik nodig mensen uit om binnen te kijken”. Veel luisterplezier!

Te zien in Nederland

Label Paradise of Bachelors

Beoordeling 7,5

Review De Amerikaanse multi-instrumentalist Nathan Bowles is terug met een nieuw album. Op Painly Mistaken wordt hij bijgestaan door Rex McMurry en Casey Toll. We kennen Bowles van zijn bijdrage aan bands als Steve Gunn en Black Twig Pickers maar bovenal kennen we deze Amerikaanse multi-instrumentalist als iemand die echt alles met een banjo kan en dat typische snaarinstrument ook op diverse manieren bespeelt. Naast de Banjo als een soort gitaar te gebruiken slaat hij ook vaak de snaren aan alsof hij wederom achter het drumstel zit bij Steve Gunn. (“The banjo is a drum with strings on it. I tend to play everything percussively”). Voor dit album riep hij de hulp in van twee vrienden, drummer Rex McMurry van de band Cave en bassist Casey Toll van de zeer verdienstelijke band Mt Mouriah. Centraal op het album staat ‘The Road Reversed’, een ruim tien minuten durend instrumentaal nummer waar feitelijk alles waar voor Bowles staat als het ware samensmelt. Virtuoos spel op de banjo, virtuoos percussiespel én de introductie van zijn twee muzikale vrienden; drummer Rex McMurry en Casey Toll op bas. Overigens zijn beide heren op nog vier tracks te horen. Resultaat is een fantastische Folk-track die een wat bezwerende uitwerking heeft en je meeneemt naar het type Folk-muziek dat zo typerend is voor het gebied rondom de Appalachen. Het echte Country gevoel krijg je meer bij tracks als ‘Elk River Blues’, oorspronkelijk van Ernie Carpenter, ‘In Kind I’ en afsluiter ‘Stump Sprout’. Op ‘In Kind II’ pakt hij terug naar zijn “drone-music” en op het virtuoos klinkende ‘Girih Tiles ‘is het Bowles die alles op de mellowstone speelt. Painly Mistaken is een album voor de liefhebber van American Primitive Folk en Country. Vrijwel alles instrumentaal, minimalistisch waarbij Bowles terugkeert naar traditioneel repertoire van de Classic Songbooks uit de streek rondom de Great Smokey Mountains. Opener en lullaby Now If You Remember’, geschreven door de 7-jarige Jessica Constable is hier een mooi voorbeeld van. Absoluut een bijzonder album. Veel luisterplezier.

Label Jazzland

Beoordeling 7,5

Review Lassen is het Jazz-kwartet dat geformeerd is rondom de Noorse saxofonist/zanger Harald Lassen. Met Eventyrer is daar het debuutalbum dat de Noor omschrijft als “emotional, melodic, intense, cool and inventive free jazz”. Vogelgefluit omlijst zowel de opener ‘Alt Flyer’ als de afsluiter ‘Det Er Dette Som Er Meninga’. Tussendoor kunnen we genieten van een zevental Jazz-nummers die het midden houden tussen inventive free Jazz en gewoon melodieuze Jazz met diverse invloeden. Luister maar eens naar ‘Min By’ waar Lassen zich zelf waagt aan vocalen. Gestoeld op een aanstekelijk ritme met een haast Afrikaanse is dit het nummer dat het dichts bij popmuziek komt. Natuurlijk eist de Noorse saxofonist de muzikale hoofdrol op maar dat neemt niet weg dat de drie andere muzikanten Bram De Looze (keys), Stian A. E. Andersen: (bass), and Tore Flatjord (drums, percussion) geen belangrijke inbreng hebben. Dat dit debuutalbum op het fameuze Jazzland-label wordt uitgebracht is natuurlijk niet vreemd. Lassen veregenwoordige Noorwegen eerder al op Jazzahead 2018 en als band stonden ze al op diverse festivals. Vrije, exeperimentele Jazz waarbij alle muzikanten van essentieel belang zijn. Op ‘Lila Eule’ is het bijvoorbeeld Bram de Looze die mag excelleren, terwijl op ‘You Should Have Been There’ de drummer Tore Flatjord op de voorgrond treed. Voor liefhebbers van vrije, organische Jazz. Veel luisterplezier.

Label Jazzland

Beoordeling 8

Review Op 30 en 31 oktober 2017 gaf het Jazz Orcherstra Of The Concertgebouw twee bijzondere optredens. Onder de titel Crossroads is daar nu een dubbel-cd verschenen met daarop op tien composities die afkomstig zijn van verschillend bandleden als Martijn van Iterson, Joris Roelofs, Ilja Reijngoud, Simon Rigter, Jorg Kaaij en Rob Horsting. Het bijzondere in deze registratie maken we kennis met toch wel een wat bijzondere stroming binnen de Jazz-muziek; de Jazz Bigband. Onder begeleiding van chef-dirigent Dennis Mackrel en arrangeur en co-dirigent Rob Horsting wordt het Jazz Orchestra in staat gesteld om ieders creativiteit te uiten. Vooral aandacht voor de solo’s Sjoerd Dijkhuizen, Simon Rigter en Jorg Kaaij op de saxofoon en Jan van Duikeren op trompet, overigens zonder iemand tekort te doen.

Te zien in Nederland

Label SPV

Beoordeling 8,5

Review Ace Frehley – Spaceman Label: SPV Eindoordeel: 9 De Amerikaanse gitarist Ace Frehley is voornamelijk bekend van zijn kunsten in de gemaskerde rockband KISS. Deze band bracht exact 40 jaar geleden het unieke plan om voor ieder bandlid een solo album uit te brengen. Vooraf dacht dat Paul Stanley of Gene Simmons met het beste album zou komen, bleek dat Ace Frehley verraste met het beste album en Peter Criss een pop-jazz album lanceerde. Hierdoor werd de man legendarischer dan hij al was en ging naast de schoenen lopen. Uiteindelijk kon hij na de hit albums Dynasty (met I Was Made For Loving You) Unmasked en The Elder vertrekken. Of was het dat hij zich niet meer goed voelde in de band KISS. De zakelijke impact van Simmons was niet aan de rebel van the Bronx besteed. Terwijl zijn kunsten een grote invloed had op gitaristen. Het is dan ook niet vreemd dat Frehley solo gaat en met Frehley’s Comets goede albums uitbracht. Inmiddels is het 40 jaar later, kondigt KISS hun laatste tournee aan, gaat Frehley als support act mee met Gene Simmons Vault tournee en brengt hij een album vol retrospectieve invulling. Dit zowel muzikaal als tekstueel. The ACE is Back en dat zal iedereen weten! Het album krijgt de naam mee die hij draagt bij KISS SpaceAce is de spaceman in het theaterstuk van KISS, die met zijn gitaar de sterren van de hemel speelt. Live schiet hij de spotlights boven the stage naar beneden en laat zijn gitaar in rook opgaan en elders in de zaal weer verschijnen. Het is dan ook een album waar zijn voormalige partners in delen. De opener ‘Without You I’m Nothing’ zegt iets over KISS ten opzichte van Frehley maar ook wederzijds, aangezien Simmons mede schrijver is van het nummer en de bas inspeelt. Dat geldt ook voor de single ‘Rockin’ With The Boys’. Het zegt iets van beide partijen dat er heimwee is naar hun succestijd. Al heeft Frehley dit in de jaren 70 al geschreven met een positief gevoel om met de boys weer op pad te gaan. Met ‘Your Wish Is My Command’ wordt de invulling wat grimmiger en is Simmons weer van de partij. Opvallend is dat de sound meer een KISS sound is dan Frehleys voorgaande solo albums. En misschien wel meer KISS dan KISS recente albums. De pompende bassen met felle lichte gitaarriffs die spelenderwijs de versnelling inzet naar de soms slepende solo was het unieke aan KISS met Frehley. Met The Bronx Boy wil hij nog even laten weten waar hij vandaan komt en hoe hij is opgegroeid horen we op “Persuit of Rock and Roll’. Frehley weet waarmee hij is opgegroeid en dan hij veel te danken heeft aan de rock and roll. Als voormalig bande lid in de Bronx behoorde hij tot de gajes van de straat dat toevallig goed gitaar kon spelen. Dit werd zijn redding en is dan ook erg bewust hoe zijn leven is verlopen. Frehley weet veelal een geinige cover te vinden die hij op zijn eigen wijze covert. Zo wist hij met NY Groove een kleine hit te scoren en het Rolling Stones 2000 man live de harten te stelen. Het recente album was al een cover al, maar hier weet hij een mooie versie te maken van Eddie Money’s ‘I Wanna Go Back’. Een song dat ook een knipoog kent, wellicht naar de tijd als de optie om aan te kunnen sluiten bij de komende 3 jaar Last KISS tour. ‘Mission to Mars’ is dan een verplicht nummer dat past in het concept van Spaceman al is ‘Off My Back’ muzikaal een herkenbaar ‘Rock Soldier’ Frehley song, dat een aanloop is tot een heerlijke solo, maar een mindergeslaagd einde kent. Gelukkig weet hij met ‘Quantum Flex’ een staaltje instrumentaal gitaarspel, zoals gewoonlijk, zijn handtekening te zetten onder een album. Het mag duidelijk zijn dat dit album een album is dat dicht(lees dichter) bij de KISS albums van de 70-80 staat. Maar dan wel in een jasje van 2018. KISS kan gerust Ace meenemen als supportact, zodat hij als gast in de KISSshow kan fungeren met Shock Me, Cold Gin, New York Groove, 2000 Man….

Te zien in Nederland

Label Warner

Beoordeling 9

Review We schrijven 1976. Een ruwe bolster blanke rocker probeert zijn carrière als zanger gestalte te geven en komt een vrouw tegen met een stem van goud. Kris Kristofferson (John Norman Howard) was met zijn ruwe stem het idool van die tijd. Samen met de gouden stem van Barbera Streisand (en haar neusje) veroverde ze als Eshter Hoffman de rocker en de wereld met de songs ‘Love Theme’, ‘The Woman In the Moon’ en ‘With One More Look At You’. Hij regelt een platendeal terwijl zijn eigen carrière teneinde loopt, ziet dat haar succes per dag groeit. We schrijven 1954 wanneer James Maison de naar van Norman Maine draagt, een succesvol zanger een talentvolle zangeres tegenkomt. Judy Garland versiert als EstherBlodgett de zanger en het publiek met de originele songs van het stuk uit 1928. Dit werd in 1937 verfilmt waardoor Dorothy Parker als zangeres doorbrak bij het grote publiek. Nu schrijven we 2018 en is er een nieuwe versie van het stuk is daar. We kunnen wel stellen dat de vorm van het stuk hetzelfde is als de versie uit 1976. Bradly Cooper (Jackson Maine) lijkt al helemaal op Kris Kristofferson en aan Lady Gaga (Ally) de eer om de superdiva Barbera Steisand te vervangen. Het is eerlijk gezet dan ook erg goed gelukt. Inclusief de neus en type van Gaga doet erg denken aan Streisand. De songs zijn allen wederom nieuw en geheel passend in het verhaal. Nu zou je een vernieuwde dance versie anno nu verwachten, maar dat is niet zo. Het is een prachtige versie dat aansluit op het album uit 1976. De stem van Gaga komt overeen met de stem van Streisand inclusief de mooie lange halen waar Streisand zo beroemd om is. Het album begint net als de vorige soundtrack met een enthousiaste menigte die de band verwelkomt. Met de ruwe stem blaast Bradly Cooper en de rockband het publiek helemaal omver. Voor dit album is Lukas Nelson gevraagd om de songs met de countryrocker Cooper te schrijven. Naast dat hij zoon is van Willie Nelson, is hij met the Promise of the Real met Neil Young op pad geweest. Dat is ook weer in de songs voor dit album te horen. Hij is met zijn band de begeleidingsband van Cooper. Maar ook Jason Isbell heeft een bijdrage geleverd. We horen een tribute aan Judy Garland in ‘Somewhere over the Rainbow’ gezongen door Lady Gaga. Hoewel er stukjes uit de film op het album staan is het album wat ruim in de songs geteld. De 34 stuks kun je reduceren. Maar het is niet storend om de tussenstukjes te beluisteren. Lady Gaga weet een mooie versie van Edith Piaff’s ‘La Vie En Rose’ te vertolken en Cooper weet met the band prachtige rocksongs als ‘Out of Time’, ‘Alibi’ of het prachtige duet ‘Swallow’. Het is overgang naar het tweede deel van het album waar Lady Gaga haar songs vertolkt (en heeft geschreven). Het opvallende is dat dit een erg goed team is dat een goede variatie aan songs kan schrijven en vertolken. Kortom A Star is Born is vooral een openbaring dat dit couple is born to be a star-couple want en ster was ieder al afzonderlijk. En eerlijk is eerlijk bijna alle songs van dit album zijn meer dan heerlijk!

Te zien in Nederland vanaf 5 okt in de bioscoop

Label Believe rec.

Beoordeling 7,5

Review Het is alweer een tijd geleden dat we iets hoorden over de band Razorlight. De band werd exact 12 jaar geleden uitgeroepen tot de meest belovende act. Het nummer ‘America’ dat daarna verscheen werd een grote hit en het album werd een bestseller. Daarna begon de winterslaap waar men 10 jaar later uit ontwaakt. Inmiddels is de zanger / gitarist Johnny Borrell de enige die het licht brandend houdt. Hij weet met een volledig nieuwe band een nieuw album te brengen. Een album vol heerlijke poprock songs waaronder ‘Back Into Your Life’ ‘Good Night’ en ‘Razorchild’ . De postpunksound horen we op het openingsnummer ‘Got To Let the Good Times’ en ‘Brighton Pier’. Het geeft aan dat Borrell zijn hart in de gitaarsound. Natuurlijk weet hij allang dat de postpunk songs geen commerciële invulling geeft een weet op een bekwame manier dit te mengen. Hierdoor is het een album dat op twee benen hinkt, omdat de songs elkaar afwisselen. Hierdoor zal het doorluisteren van het gehele album voor velen lastig zijn. Hierdoor is het jammer dat het album niet een geheel is, maar er staan zeker mooie songs op!

Te zien in Nederland

Label Mascot

Beoordeling 8

Review De singer- songwriter en producer Doyle Bramhall II heeft al heel wat op zijn naam staan, terwijl er weinig mensen deze naam herkennen. Maar eenmaal op de achterkant kijkend van de albums van Sheryl Crow, Roger Waters, Elton John en Eric Clapton begint het kwartje te vallen. Het is dan ook niet vreemd dat Eric Clapton als gast op ‘Everything You Need’ te horen is. De blues rock en een vleugje pop is ruimschoots op dit album aanwezig. Het sprankelend ‘Love and Pain’ is al een heerlijk openingsnummer. Norah Jones schuift aan voor het zwoele ‘Searching for Love’. Al kent het album meer prachtige songs waaronder The Night en Going Going Gone met Tedeschi Trucks Band. Het is dan ook niet verrassend dat deze man met een prachtig album komt. Hij heeft zich in het verleden ruimschoots bewezen dat hij een prima singer-songwriter was. Alleen is het jammer dat dit niet zo vaak voor het grote publiek helder is. Hopelijk komt hier nu verandering in.

Te zien in Nederland

Label Sony

Beoordeling 8

Review De Ierse alternatieve rockband Kodaline weet met hun nieuw album het alternatieve deel in te wisselen voor commercieel. De band wist met ‘All I Want’ een knoeperd van een hit te scoren en dat smaakt alleen maar naar meer. Politics of Living is dan ook een album vol heerlijke popsongs. De openingstrack ‘Follow Your Fire’ en ‘Hide and Seek’ doen direct denken aan Coldplay succesnummers. Het is aanstekelijk maar ook heerlijk alternatief dravend naar de popsound, door gebruik te maken van de meervoudige vocalen in de refreinen. Hierdoor zijn ze gemakkelijk mee te zingen. Dan wordt het kwetsbare ‘Angel’ in gezet. Al wordt het kwetsbare en diepgeraakte ‘Shed A Tear’ toch een juweeltje. Met het koor en de dramatische coupletten kan het een song zijn dat de hit van dit album scoort. Of wordt dit toch ‘I Wouldn’t Be’, doordat het kwetsbaar a capella gezongen wordt. De Americana komt hier om de hoek kijken en gaat over in de Ierse traditionele sound. Hierdoor breekt dit het album even in de constante poppy sound. Al is dat wel de nieuwe Koda-lijn die men gaat volgen. Kodaline is te zien in Nederland op 4 oktober TivoliVredenburg

Te zien in Nederland

Label Frontiers rec.

Beoordeling 7,5

Review De Zweedse rockact uit Stockholm bestaat inmiddels al ruim 35 jaar. Daar waar de band in hun begin jaren goede rockalbums maakte in de jaren 90 stopgezet. Uiteindelijk wisten de originele leden, gitarist Anders Wilkstrom en zanger Robert Ernlund de strijdbijl begraven en werd Treat nieuw leven ingeblazen. Het album kent weer de power dat we van hen in hun beginjaren kennen. ‘Always Have, Always Will’ kent een lekkere melodic rocksound waarna het ‘Best of Enemies’ een nieuwe rocksound van Treat weergeeft. Het klinkt goed en kent een swingend tintje. ‘Heartmatch City’, ‘Creeps’ en ‘Man Overboard’ zijn prima rocksongs maar brengen in de basis niet iets nieuws. Toch is het een lekker melodic rockalbum dat de fans en liefhebbers van dit genre zeker kunnen waarderen.

Te zien in Nederland 1 nov. oefenbunker te Landgraaf

Label Hubro

Beoordeling 7

Review Het woord Moster is in het Scandinavisch Moeder waardoor de titel te vertalen is naar Moeder! Maar hier gaat het om de gitarist Kjetil Moster. Het is een brainwave van geluiden waarbij Hans Magnus Ryan en drummer Kennet Kapstad van Motorpsycho aansluiten om dit experiment uit te voeren. He tis een dubbel album geworden waarbij de experimenten van gitaar geluiden centraal staan. Het ruim 22 minuten durende ‘Life Wobble’ is een rollercoaster van jazz, funk en een kakofonie van geluiden. Terwijl ‘Phantom Bandoston’ als een mainstream jazznummer de rust in het geheel krijgt. Meestal is dat van korte duur en is ‘Sounds Like A Planet’ een vrije interpretatie hoe het geluid op een andere planeet zou kunnen klinken. Het album is dan ook een ‘Brainwave Entertainment’ zoals het openingsnummer als titel meekrijgt. Het is een dynamisch geheel, maar ik houd toch meer van songs met een kop en staart, al begrijp ik dat wat hier gebeurd een kwaliteit is van afstemming timing en rust.

Te zien in Nederland

Label Caroline Int.

Beoordeling 7,5

Review Het debuutalbum van Pale Waves is er eindelijk. Nadat de goed geregisseerde marketingmachine al meer dan een handvol singles de ether in had gezonden is daar nu eindelijk My Mind Makes Noises. De afgelopen maanden hadden we al aan het geluid van deze Britse formatie kunnen wennen. Stop een mengelmoes van 80’s bands als Duran Duran, The Cure, Joy Division en andere synthpop in een blender en het eindresultaat is deze slimme, aansprekende Electro/Indie-pop uit Manchester, met Heather Baron-Gracie als frontvrouw. Eerder dit jaar was daar al de EP All The Things I Never Said en nu is daar het eerste volwaardige album met maar liefst 14 tracks! De opener ‘Eighteen’ is meteen richtingbepalend en was al één van de hits van Pale Waves in het land van de Rijzende Zon. Een zeer catchy nummer, slimme riffs en een strakke beat en daarover heen die prima stem van Heather. Tekstueel is het niet allemaal even sterk en blijft de band steken bij thema’s als liefde en de gebroken variant. Nummers als ‘There’s A Honey’, ‘One More Time’, ‘Televison Romance’ en titelsong ‘Noises’ bevinden zich allemaal in hetzelfde spectrum en de nuances moeten voor het verschil zorgen. Iets genuanceerder is ‘She’, een welkom rustpunt halverwege het album dat voor de nodige mystiek zorgt en waarbij Heather laat horen vocaal écht wat in huis te hebben. Bij ‘Drive’ is er vervolgens weer een vette beat die het geheel dansbaar maakt, iets wat de band bij ‘Red’ verder perfectioneert en waarbij de intensiteit wordt opgevoerd. Maar het hoogtepunt is absoluut het prachtige ‘Karl’ waar Heather verteld over de broer zie ze op jonge leeftijd heeft verloren. (“was fourteen / My brother was twenty / When my dad sat me down / And told me you'd left me / I never listened when they called you crazy / I see so much of you in me lately / I wrote a song for you”). Behalve het prachtig innemende en persoonlijke ‘Karl’ is My Mind Makes Noises vooral een album van toegankelijke, radiovriendelijke Indiepop. De band heeft absoluut mogelijkheden om verder uit te groeien en zich te ontwikkelen. Voor dit album is het een gemiste kans om niet meer nummers te brengen met het karakter van ‘Karl’, maar het kan ook als zelfbescherming voor nu gelden. Kortom, een prima debuut en nu al nieuwsgierig naar het vervolg. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Label Single Lock Records

Beoordeling 9

Review De man van de Mississippi Hill Country Blues is terug met een nieuw album. Cedric Burnside brengt nu onder zijn eigen naar Benton County Relic uit, een album waarbij hij terugpakt naar die wat rauwe Blues uit de zuidelijke staten rondom de Mississippi. Cedric Burnside is een muzikant waar de muziek écht als het ware met de paplepel is ingegeven. Als kleinzoon van blueslegende R.L. Burnside en zoon van drummer Calvin Jackson kan het niet anders dan dat deze zanger, drummer en gitarist in de voetsporen van zijn familie treedt. De 40-jarige Amerikaan heeft inmiddels al een aantal albums uitgebracht en voor het album Descendants of Hill Country uit 2015 ontving hij zelfs een Grammy-nominatie. De afgelopen jaren heeft hij het nodige verdriet gekend door het overlijden van zijn ouders en zijn jongere broer Cody. Maar deze levenslessen geven hem ook de broodnodige inspiratie, wat we dan ook teug horen op dit nieuwe album waarvan de cover ook alleszeggend is. “I write my music according to how I live my life, the things I’m going through at the time,” vertelde Burnside onlangs in een interview. De elf nummers nemen je mee in de ietwat rauwe, ongepolijste maar pure Mississippi Hill Country Blues, de muziek waar Burnside mee opgroeide. ‘We Made It’ is de gedroomde opener waarmee de Amerikaan vertelt over de armetierige omstandigheden waarin hij opgroeide.(“ I come from nothin’/I done been lower than low/I keep my head straight/No matter how low I go”). Burnside op gitaar en zijn vriend Brian Jay op drums blijken meteen een geweldig duo te zijn. Vervolgens is daar de stampende en swingende ‘Get Your Groove On’ met de nadrukkelijke aanwezigheid van drummer Jay. Het klinkt allemaal zo simpel; twee mannen op gitaar en drums die een geweldige sound creëren zoals ook een band als The Black Keys hele populaties weet te verroeren. Nummers als ‘Please Tell Me Baby’ en het dampende ‘Don’t Leave Me Girl’ klinken super strak en bij afsluiter ‘Ain’t Gonna Take No Mess From You’ trakteert Burnside ons op een onvervalste Bluesrocker. Zelf zegt hij hierover: “It’s who I Am, what I Am. I am Hill country blues. This is my whole life, and I’m not going to listen to anyone who tells me what I can and can’t do”. Tussendoor is daar dan nog de “Bluesshuffle” ‘Typical Day’, het innemende en doorleefd klinkende ‘Give It To You’ over puur seksueel verlangen, en bij het hartverscheurende ‘Hard To Stay Cool’ vertelt hij over zijn verdriet. Het rustpunt op dit album is het akoestische Countryblues nummer ‘There Is So Much’ waar Cedric ons nog eenmaal meeneemt naar een onbeantwoorde liefde. Cedric Burnside verpakt op dit album een scala aan emoties in prachtige, recht-uit-het-hart klinkende Blues. Het pure, ietwat rauwe zorgt voor kippenvel en rillingen over je rug. Hij is nog niet bekend met het grote publiek maar met dit kwaliteitsalbum moet dat toch wel gaan gebeuren en kan hij met recht in de voetsporen treden van zijn vader en grootvader. Een absolute aanrader en een topalbum voor iedereen die Blues ook maar een klein beetje kan waarderen. Kijk naar die cover, check de video en luister naar de muziek. Veel luisterplezier.

Label Butler/ Bertus

Beoordeling 7,5

Review De naam Trevor Horn is voor veel mensen een onbekende naam, maar veel andere mensen is een het legendarische naam. Samen met de inmiddels overleden Geoff Downes vormde hij The Buggles, die een wereldhit scoorde met ‘Video Killed the Radio Star’. Maar was ook de producer van Frankie Goes To Hollywood hits, Seals wereldsong ‘Kiss from a Rose’, The Look of Love van ABC en Yes’ ‘Owner of a Lonely Heart’. Dit keer komt Horn met zijn eerste echte solo album, dat eigenlijk een soundtrack is van een animatie serie uit Japan. De serie NHK was vorig jaar op de Japanse tv te zien. Het album bevat 24 songs die voornamelijk instrumentaal zijn. De nummers doen ook wel wat Japans aan en zijn dan ook passend voor de serie. Toch zijn ze ook weer herkenbaar voor het Horn geluid dat we kennen van the Buggles (‘My Daily Life’) . Instrumentale hoge synthesizer sounds die opzwepend naar een climax gaan(“Reflections’). Om vervolgens weer als een droombeeld terug te keren (‘Peace in Blue’ of ‘In A World’). Naast de ‘Sky Down’ is het ‘Future Boyfriends’ in gezongen door Horn en zangeres Paget Shand. Het zijn luchtige songs die we doorgaans op de radio horen. Daarmee onderscheid deze elektro-producer niet. Het album is voor een reflection van zijn werk. Veelzijdig en zeker met doordachte composities.

Te zien in Nederland

Label Legacy / Sony

Beoordeling 7,5

Review Afgelopen week gaf Paul Simon zijn laatste show. De singer songwriter eindigde zijn live show toepasselijk met ‘The Sound of Silence’, maar gaf vooraf al aan dat zijn muzikale invulling nog niet afgelopen is. Het 14de album van de man verscheen begin september. Met een jazz georiënteerde versie van diverse songs uit de oude doos, weet Simon zijn oude songs weer nieuw leven in te blazen. Nee de klassieke hits laat hij wijs liggen. De keus is gevallen op song die niet even doorgaans bekent zijn bij het grote publiek. Zo kiest hij hier en daar voor een moderne versie in een tekst door een blues band een dj te noemen terwijl het nummer ‘Can’t Run But’ een oudere versie van de jazz krijgt. Het is het spelen met de songs die hij heeft geschreven. De versie Pigs Sheep and Wolves krijgt meer een Tom Waits uitvoering en hij eindigt met ‘Questions for the Angels’. Een song van So Beautiful or So What album dat als een soort afronding van het leven aangeeft. Hopelijk zal dat nog even op zich laten wachten. De man is een geboren muzikant waarbij de het maken van mooie liedjes in zijn genen zit. En met dit album geeft hij al een voorzetje op wat mag komen. Mooie bewerkingen van old songs, al kent het laatste echte album Stranger To Stranger ook mooie songs. Nieuwe songs kunnen nooit concurreren mij zijn ‘the Boxer’, ‘Bridge over Trouble Water’ of ‘The Sound of Silence’.

Te zien in Nederland

Label Captured Tracks

Beoordeling 7

Review De Canadese producer en muzikant Sandro Perri is terug met het nieuwe album In Another Life met wederom die minimalistische muzikale benadering. De Canadees, die niet alleen onder zijn eigen naam werk en muziek uit brengt, is dus terug. Zijn vorige album Impossible Spaces uit 2011 kreeg erg goede kritieken en de verwachtingen zijn dan ook hoog. Het nieuwe album kent eigenlijk maar twee tracks; de bijna 25 minuten durende titelsong en het bijna twintig minuten durende ‘Everybody’s Paris’ dat de Canadees in drie delen opknipt. Hij beheerst het minimalisme in de muziek tot in perfectie en dat is wat we nu ook weer ervaren. Met een speelduur van bijna 25 minuten tart je alle huidige muziekwetten dat een nummer ongeveer drie minuten moet duren. Perri weet dit nummer echt eindeloos uit te spinnen met alleen wat synths, piano, gitaar en de stem van Perri. De laatste vijf minuten ontbeert het nummer overigens wel de spanning die eerder wel aanwezig was. Deel één van de andere track ‘Everybody’s Paris’ begint met een kinderstemmetje en de bijdrage van Dan Bejar (Destroyer) en Andre Ethier (Deadly Snakes) in Pt. 2 en Pt. 3 zijn op zijn minst niet alledaags. Het nummer begint met Perri die zichzelf op piano begeleidt en het wat warmere geluid zorgen ervoor dat deze track wat minder elektronisch klinkt. ‘Pt 2’ met Ethier die de vocalen voor zijn rekening neemt en een ietwat “Cohen”-achtige sfeer creëert. Bongos, Sax en ander instrumentarium zorgen voor een wat organischer karakter. ‘Pt 3’, met Dan Bejar heeft ook weer zijn eigen karakter maar de rode draad blijft die minimalistische sound. In Another life is geen doorsnee album. Perri bewijst dat hij de kunst om minimalistische songs tot in de perfectie uit de spinnen tot in de perfectie beheerst. Dit is zo’n album wanneer je behoefte hebt aan een meditatief moment of even helemaal tot jezelf wilt komen. Niet iedereen zal hier warm voor lopen maar het is wel weer een bijzonder album geworden. Veel luisterplezier.

Label Jansen Records

Beoordeling 7,5

Review Het debuut voor de Noorse formatie Orions Belte is een feit! Naar eigen zeggen geïnspireerd door “Nigerian 70’s Rock” brengen ze ons hun muzikale, instrumentale interpretaties van ansichtkaarten uit die vervlogen tijd. “Is it blues? Is it world music? Is it underground pop? You can choose whichever you want, it’s not important for Orions Belte to be pigeonholed” lezen we op de site van deze nieuwe Noorse band. Øyvind Blomstrøm en Chris Holm speelden in verschillende band maar toen in 2016 hun paden elkaar voor de zoveelste keer kruisten besloten ze hun wederzijdse droom te verwezenlijken; een band die instrumentale nummers speelt. Kim Åge Furuhaug maakt het trio complete en onlangs was daar dan dat debuutalbum Mint. Mint is zo’n album dat puur klinkt en waarvan je bij het luisteren het gevoel krijgt dat het een dertigtal jaren ergens in een kast heeft gestaan en nu afgestoft is en op de platenspeler ligt. Een sound die dat typische geluid uit de jaren ’70 heeft waarbij uitgesponnen rock en de nodige psychedelica niet mag ontbreken. Negen tracks die vrijwel geheel Instrumentaal zijn. Vrijwel instrumentaal want op ‘Le Mans’ en ‘Joe Frazier’ horen we wat verdwaalde teksten. Soms is het wat lui en psychedelisch, dan weer wat sneller zoals in ‘Atlantic Surfing’ maar altijd is er dat muzikale evenwicht tussen de drie. Overigens hebben de heren de hun titels ook weer slim geformuleerd en geheel in lijn met hun sound; ‘Papillon’ verwijst naar het wereldberoemde boek en film uit 1973, en ‘Joe Frazier’ is natuurlijk gebaseerd op het “gevecht van de eeuw” dat in 1974 in Manilla plaatsvond tussen zwaargewichten Joe Frazier en Muhammed Ali. Ook ‘Le Mans’ is zo’n titel die tot ieders verbeelding spreekt en waar vrijwel iedereen als vanzelf naar die legendarische autorace zal verwijzen. Mint is zo’n album dat nu al tijdloos klinkt. De drie Noren weten feilloos een eigen sound te creëren en met de gekozen titels worden de beelden als vanzelf in ieders geest gevormd. Een aanrader voor iedereen die de muziek uit de jaren ’70 nog steeds kan bekoren maar ook liefhebbers van instrumentale muziek zullen dit verrassende debuut kunnen waarderen. Veel luisterplezier.

Label Cherry Red

Beoordeling 7,5

Review Hawkwind, de band waar ooit de inmiddels overleden Motorhead Lemmy in speelde. De band die alle stormen heeft doorstaan en inmiddels hun 31ste album brengt. Een album waar men ook nu weer grenzen overschrijdt. De band staat bekend om hun diversietijd van metal rock fusion naar pop disco en de blues. Met dit album begint men met de toeters en blazers in de latin georienteerde ‘Quark, Strangeness and Charm’. Een song waarbij je gaat denken of je wel het juiste album hebt, maar al snelt het vertrouwde bluesrock met Eric Clapton als speciale gast van The Watcher en het nog mooier gebalanceerde ‘We Took the Wrong Step Years Ago’. Met strijkers en orkest onderleiding van Mike Batt. Het nummer geeft exact aan waar het mis ging en dat men er toen in geloofde maar ja terugkijkend was het niet altijd even slim. De afslag gaf nogal wat input zowel bij fans als bij de bandleden. Nee, dan de typische humoristische postpunk van ‘Flying Doctor’. De Engelse humor op plaat. Het album is dus dan ook een gevarieerd album als het gaat om stijlen zoals Hawkwind dat kan. Toch zijn de songs ‘Psychic Power’, ‘Intro the Night” met aansluitend ‘Down Through the Night’ allen heerlijk in het gehoor liggend. Met wat experimentele tintje is ‘The Age of A Micro Man’ het meest passend bij de fusion sound van weleer. Een prima album van de Hawkwind!

Te zien in Nederland

Label Subpop/ Konkurrent

Beoordeling 7

Review De band Mudhoney is een van de eerste grunge act uit Seattle, die uiteindelijk nooit echt voor het grote publiek is doorgebroken. Inmiddels viert de band hun 30 jarig bestaan en weet Mark Arm en de zijnen weer een album te maken dat politiek getinte teksten. Het gaat over de onvrede van de Amerikanen op hun eigen land (lees Trum) op ‘Paranoid Core’ en ‘Nerve Attack’ of de gevolgen van de social- media op ‘Kill Yourself Live’. Het geluid van de slepende gitaren en een punksound van de jaren 80 is nog steeds aanwezig. Toch weten deze heren de confrontatie aan te gaan met de maatschappij en hun stem laten horen zoals het in de punk periode in Engeland zich ook afspeelde. Digitale Garbage is dan ook een statement om te laten weten dat de digitale wereld vol met troep zit en dat je op een stortvuilplaats op zoek bent. Muzikaal is het ‘Hey Neanderfuck’ even wat anders dan de mainstream punksound. Hierdoor valt het nummer even op. Toch blijft het een sound dat we van Mudhoney al jaren kennen, maar gaat het tegenwoordig meer om de protestsongs. Het is dan ook een album waarbij het tijdsbeeld van de Amerikanen wordt weergegeven en dat het niet allemaal zo Great Utterly Utterly Great is.

Te zien in Nederland

Label Joyfull Noise Records

Beoordeling 7,5

Review Swamp Dogg is terug met een nieuw album. Met Love, Loss & Auto-Tune laat de inmiddels 76-jarige Jerry Williams Jr. een nieuwe weg in. Soul, R&B en dat in combinatie met de Auto-Tune die we bijvoorbeeld maar al te goed kennen van Bon Iver. De Amerikaan is al een mensenleven actief in de muziekindustrie. In de jaren ’60 was het vooral de “classic” soul maar in 1970 ontdekte hij naar eigen zeggen LSD en Zappa en veranderde hij zijn artiestennaam in Swamp Dogg. Successen waren er nooit echt maar toch heeft deze singer/songwriter en producer een indrukwekkende discografie achter zijn naam staan, verdeeld over een scala van over het algemeen kleinere labels. Wat we ons wellicht nog wel herinneren is één van de meest afzichtelijke albumcovers uit het verleden van zijn album Rat On uit 1971 waar Williams een gemodificeerde rat als een paard berijdt. Maar nu is hij terug met dit album waar hij de verrassende combinatie zoekt van Soul, R&B en de moderne techniek. Bij de opener, een cover van Nat King Cole's "Answer Me, My Love", wordt duidelijk welke kant Williams op gaat. Het oorspronkelijke soulvolle nummer wordt door gebruik van de Messina (ontwikkeld door Bon Iver) vervormd waardoor deze senior er een eigentijdse versie van maakt. Vervolgens is daar ‘Lonely’, een klassieke R&B/Soulsong waarmee Willams bewijst dat hij dit genre het best beheerst. De Auto-tune is e rook nu weer, maar veel minder dominant. De piano en de sax geven het nummer de bekende “Motown”-vibe. Ook I’m Coming With Lovin’ en “$$$ Huntin’ zijn nummers die een meer dan aangename “groove” hebben en heerlijk dansbaar zijn. Op nummers als ‘I’ll Pretend’ zet de singer/songwriter weer nadrukkelijk de Messina in, die het mogelijk maakt je stem tijdens het zingen te manipuleren. Op dit nummer horen we ook nog een vocale bijdrage van de al eerder genoemde Bon Iver. Ook bij ‘She’s All Mind All Mind’ wordt de Messina ingezet, en zonder gebruik van de stemmanipulator zou dit misschien wel de perfecte soulballad (kunnen) zijn. Overigens kwam dit album tot stand met behulp van twee namen uit het hedendaagse tijdperk (Ryan Olson van Poliça en Justin Vernon van Bon Iver). Meest bijzondere track is zondermeer “Sex With Your Ex’ (“Ain't nothing wrong with having sex with your ex / Sometimes that's all you need to be happy). Qua tekst maar ook qua compositie moeten we dit nummer waarschijnlijk met een knipoog nemen. Love, Loss & Auto-tune is een wat curieus album maar niet minder verfrissend. Williams bewijst nog steeds het gevoel voor Soul & R&B te hebben maar kiest op dit album simpelweg voor nieuwe, creatieve invalswegen. Soul en R&B als basis maar de uitvoering is af en toe wat bombastisch en klinkt hier en daar té blikkerig. Maar zeker een aanrader want het is toch wel bijzonder dat deze 76-jarige muziekveteraan dit album aflevert. Veel luisterplezier.

Label Sinnbus/ Rough Trade

Beoordeling 8

Review Het duo Ruth en Brookln Dekker wonen tegenwoordig in Nottingham. Het is alweer 5 jaar geleden dat ze het laatste album Remedies Ahead uitbrachten en samen met Sean Carey (Bon Iver, S.Carey) brengt het koppel weer nieuw leven in hun muzikaal huwelijk. De songs van In Parallel zijn weer even spannend van voorheen. Mooi en kwetsbaar is de stem van Ruth op ‘Chip Away’. De songs zijn vooral ingetogen maar mooi opgebouwd in de composities en keuze van instrumenten. Het instrumentale tussenspel van ‘For Which Is Heavy’ en ‘Facing Forward’ is net genoeg en opbouwend zonder dat het vervelend wordt. Het repeterende in de songs brengt de spanning mee. Hierover hoor je zacht ingetogen stem van Brookln. Opvallend is de heldere productie en mastering van het album. Het geeft een mooie klankkleur weer waar andere acts wel eens op bezuinigen. Hierdoor klinken de instrumenten (drums vs de rest) op de songs ‘Why Must I Build’ en ‘Parrallel Lines’ erg goed. Kortom, het is een van de mooiere indie albums van dit jaar.

Te zien in Nederland Rue Royale is te zien in Nederland op 18 oktober Rotown te Rotterdam 19 oktober Ekko te Utrecht 20 oktober Mezz te Breda

Label Geffen / Universal

Beoordeling 8

Review Nu bekend is geworden dat the Eagles komend jaar naar Nederland komt, is het album van de overleden Eagle Glenn Frey met JD Souther opnieuw uitgebracht. Het is inmiddels duidelijk dat de zoon Deacon Frey en country singer – songwriter Vince Gill positie in the Eagles nemen. Het album komt uit 1969 en is volledig opgepoetst. De songs country klinken weer helder en is voor het eerst op cd (en 180 gr vinyl) uitgebracht. Zo zijn de toen niet bekende muzikanten waaronder Ry Cooder, Larry Knechtel en Jim Gordon op dit album te horen. Het was de tijd dat de heren naar Bob Dylan, Hank Williams of Tim Hardin luisterden. De songs zijn dan ook singer- songwriters countrysongs, al hoor de latere sound van de Eagles hier al op plaat. ‘Run Boy Run’, ‘Rebecca’ of het meer stevige ‘Bring Back Funky Woman’ behoren niet tot de hits songs maar zijn heerlijke songs die het nu ook nog prima kunnen doen in de country genre. Het gaat dan ook meer om de historische waarde om dit album weer tot leven te roepen. Samen met de tour van the Eagles krijgt degene die op het podium het meest gemist zal worden, toch de aandacht die het verdient.

Te zien in Nederland

Label Eigen beheer

Beoordeling 8

Review Kubilay Kaya treedt met zijn onlangs uitgekomen EP Wanneer Je Er Naar Luistert, Wordt Het Best Mooi voor de eerste keer in zijn carrière écht in de spotlights. De inmiddels 39-jarige schrijver/producent werkte in het verleden met grote namen in de Nederlandse Rap-scene en samen met zijn Marokkaanse vriend Ali B en schreven ze de grote hit Leipe Mocro Flavour. Bijna 40 en een aantal levenslessen wijzer besloot Kaya terug te keren naar zijn geboorteplaats Bergen Op Zoom om daar in alle rust liedjes te schrijven en met bekenden een ingetogen EP te produceren; Zeven Nederlandstalige liedjes die verhalen vertellen over zeven vrouwen variërend van vervlogen liefdes tot en met de onvoorwaardelijke liefde voor zijn dochtertje. Zelf zegt hij over dit proces: “Voorheen paste ik een refreintje nog weleens aan in de hoop dat Edwin Evers het dan zou draaien. Dat is voorbij, al vind ik wel dat ik nog altijd toegankelijke muziek maak. Die kwam nu alleen volledig anders tot stand. Het is geen hiphop meer. Vanaf nu maak ik nooit meer kunst zonder dat het mijn hersens uitdaagt.” De zeven nummers zijn een combinatie van hip-hop beats, Rap, Pop en elektronica en Kaya verrast vocaal door vooral door zijn ingetogen zang en de gesproken tekst. Het album trapt af met ‘Volgens Mij wordt Het Mooier’ waar het orgeldeuntje en de melodie er voor zorgen dat het in evenwicht is met de Hip Hop. ‘Best Wel Moeilijk, Toch’ is één van de meest intense nummers op deze EP met ook weer een gastrol voor zangeres Sanne Feenstra, waar we bij het wat mysterieuze ‘Azuurblauw’ voor de eerste keer kennis mee maakten. Een nummer als ‘Funda’ is wat lichtvoetiger en met ‘In De Ster’ noemen we misschien wel de beste track; mooie melodie met een beat maar door de akoestische gitaar (Virgil van Vurchom) en de meerstemmigheid met zangeres Karlijn Brouwers krijgt het nummer een ziel. Wanneer Je Er Naar Luistert, Wordt Het Best Mooi is een titel die in de kern cynisch is en veel zegt over Kubilay Kaya. Daar waar hij in het verleden niet in de spotlights wilde staan en stond en eigenlijk heel bescheiden was naar mensen om hem heen treed hij nu wél naar buiten. Overigens met een productie waar hij geheel achter staat en met behulp van vrienden uit zijn directe omgeving. En terecht. Kaya zet Rap en Hip-Hop op deze EP in een nieuw daglicht en wat deze recensent betreft s het een meer dan geslaagd project. Veel luisterplezier.

Label DVWW

Beoordeling 7,5

Review Bladzijde 1 is het nieuwe album en het nieuwe begin van de singer songwriter Delise. Kennen we die dan? Ja, ze maakte het liedje voor het Schnitzelparadijs en deed mee aan de tv talenten programma’s Rock Nation en X factor. Het heeft toen niet tot een doorbraak kunnen leiden, maar nu is er een nieuwe begin. Nieuwe liedjes die ze samen met Henk Pool (Marco Borsato, Guus Meeuwis) heeft geschreven. Het zijn dan ook heerlijke Nederlandstalige popsongs. Ze kunnen nu zo mee in de carrousel van Blof, Lian vd Mey, Maaike Ouboter of de toekomstige Anouk songs. De kwetsbare akoestische luisterpopliedjes als ‘Mis Je Mij?’, het prachtige verhaal en heerlijk swingingend ‘Klein Zusje’ of het titelstuk dat haar situatie weergeeft en de drang om muziek te maken weer geeft. De songs zijn gemakkelijk in het gehoor liggend en zijn allen mooie luisterliedjes waar veel mensen van houden. Hopelijk brengt dit voor haar dan de doorbraak waar ze zo hard voor heeft gewerkt.

Te zien in Nederland Delise presenteert haar album op de releasedag van 6 oktober in Theater Castellum te Alphen aan de Rijn.

Label Real World Records

Beoordeling 9

Review Het Britse duo Ríoghnach Connolly en Stuart McCallum vormen het hart van The Breath, een Brits duo dat inmiddels is uitgebreid tot een volwaardige band. Deze week was daar hun tweede album Let The Cards Fall en de vraag is natuurlijk of de ietwat hoge verwachtingen waargemaakt worden na het meer dan goed ontvangen debuutalbum Carry Your Kin uit 2016. Rioghnach en Stuart vormen toch een wat “odd couple”. Zij die haar sporen vooral binnen de Folkmuziek als liedjesschrijfster en zangeres heeft verdiend terwijl Stuart die ietwat wereldvreemde virtuoze gitarist is. Zoals aangegeven is voor dit album de band uitgebreid met pianist John Ellis, bassist Sam Vickery en drummer Luke Flowers waardoor de balans nog beter in evenwicht is. Opener ‘Ditty’ laat zich misschien omschrijven als een nog geen minuut durende Keltische hymne waarin we kennis maken met die bijzondere stem van Rioghnach. Vervolgens is daar met ‘All That You Have Been’ de eerste echt hernieuwde kennismaking met The Breath. Prachtig opgebouwd waarbij het gitaarspel van McCallum en het stemgeluid sfeerbepalend zijn. Zoals zo vaak gaan liedjes over universele thema’s maar titelsong ‘Let The Cards Fall’ is geïnspireerd op de Ierse legende Queen Mascha. (“rode on tot he battlefield nine months pregnant, alughtered all around her and then gave birth right here”). Dat heldhaftige verhaal wordt prachtig sfeervol weergegeven. Vervolgens komen we bij het centrale en wellicht meest aansprekende deel van het album. Een nummer als ‘Let It Calm You Down’ is ingetogen maar toch intens en van ongekende schoonheid dat het je als luisteraar emotioneel weet te raken. Iets meer Jazzy en wat zwaarder is ‘Trip The Switch’ waarbij Rioghnach de band aan de hand neemt en een ietwat broeierige sfeer weet te creëren. Met het prachtige ‘Untie Me Now’ wordt het ijzersterke centrale deel afgesloten. Het laatste deel bestaat vooral uit semi-akoestische songs behalve de afsluiter ‘What You Owe’. Dit nummer is wat meer uptempo en kenmerkt zich door de combinatie van een strakke baslijn én de Ierse Fok-invloeden. Door die typerende sfeer en het feit dat de band hier wat buiten de lijntjes kleurt wordt het één van de beste tracks van dit adembenemende album. Let The Cards Fall is als een groeibriljant; bij elke luisterbeurt wordt het beter. De stem van Riognach werkt betoverend en de perfecte harmonie met de rest van de band zorgt er voor dat dit een geweldig album is geworden. Soms ingetogen, dan weer krachtig met een scala van emoties waarbij het eindresultaat een prachtplaat met briljante songs oplevert. Veel luisterplezier.

Label Decca / universal

Beoordeling 7,5

Review Wat moeten we nog zeggen over het fenomeen Rod Stewart. De man die ooit met de huidige Rolling Stones gitarist Ron Wood The Faces begon. De man die solo talloze hits schreef en zong, waaronder Het beroemde ‘I am Sailing’, ‘Hot Legs’ en ‘I Don’t Wanna Talk About It’. Het titelstuk van dit album geeft Stewart met trots weer dat hij uit Schotland komt. Het doet wat Iers aan maar dat is dus Schots. Met strijkers en blazers weet hij de songs als ‘Grace’ weer folks en sfeervol neer te zetten. Toch is de inmiddels ruim 70 jarige man niet vergeten hoe hij de dance-fans moet pleasen. Met ‘Give Me Love’ komt de tijd van de jaren 80 90 weer voorbij en dat was voor Stewart niet de beste tijd als het gaat om de muzikale jaren. Maar ja, ook daarmee wist hij fans voor zich te winnen. Het album Blood Red Roses is dan ook een globaal overzicht van wat hij door de jaren heeft gemaakt. Hierdoor zijn er erg mooie nummers waaronder ‘Julia’, ‘Honey Gold’, het blues rockende ‘Rolling & Tumblin’ en het meer poppy ‘Look in Her Eyes’ en wat gematigde songs te horen zoals het ‘Rest of My Life’. Al klinkt de Vegas Shuffle wel wat op ACDC ‘You Shook Me All Night Long’. De songs die vooral een vertellend karakter kennen zijn op dit moment de betere songs van dit album. Zijn verhaal van het recente album ‘Time’ was al een juweeltje en volgde de American Songbook Story albums op. Hierdoor kreeg Stewart weer een nieuwe status. Toch is het een top artiest die weet wat hij doet en volgt zijn hart naar wat hij wil maken. Zowel live als op plaat. Dat maakt dit soort artiesten meer dan waard. Of je nu wel of niet fan van het voetbal bent Stewart laat zich hierdoor niet weerhouden en trapt nog steeds op zijn liveshows wat balletjes in het publiek weg. “and now a new song of the album…. , here we go again”. Blood Red Roses is dan ook een prima album maar behoort niet tot het beste van Stewart zijn uitgebreide discografie.

Te zien in Nederland

Label Sony

Beoordeling 7,5

Review De Hagenees Jelte Tuinstra weet zich in als artiest Jett Rebel al een bepaalde positie in de Nederlandse muziekwereld te vullen. Mensen vinden hem te gek of juist niet. Dat laatste heeft meer te maken met de attitude dat hij brengt dan de muziek dat hij maakt. Met het 7de album is het roer omgeslagen. De drugs is ten einde en de opnames zijn clean geweest. Het vooroordeel ten opzichte van het gedrag dat Jett Rebel vertoonde is hier ook een obstakel geweest. Maar het vorige album Super Pop was al meer dan een aardig album en dit album mag er ook zijn. Het is zeker geïnspireerd door Prince. De funky gitaarlickjes en zanglijntjes met de digi beats en drums zijn daarin herkenbaar. ‘Good Boy’, ‘Can’t Let Me Down’ of de opener ‘Amy’ zijn heerlijk in de basis. Alleen weet hij niet zo goed waar het einde is ‘Goodboy’ krijgt een heropleven dat niet nodig is en door de eindeloze herhaling kunnen we niet zeggen dat het beter wordt. Dat is jammer. Toch weet hij een lekkere swing in de songs te krijgen en met ‘Perfect Lady’ en ‘Stick Together’ of met ‘Unconditional Love’ een Beatletesk nummer te maken. Het gaat hopelijk beter met de man, zodat het live ook allemaal goed op zijn plek valt. De bandleden zijn goed genoeg om de poppodia langzaam te veroveren. Altijd beter om volle kleine zalen aan te doen dan een leeg Ahoy, zoals dit in 2017 gebeurde. Het album krijgt het geluksnummer mee en hopelijk werkt die ook voor hem.

Te zien in Nederland

Label eigen beheer

Beoordeling 7,5

Review Het begon allemaal met Knarsetand en bleef er uiteindelijk KNARS over. Een postpunk act dat zich onderscheid met de techno sound en power dat doet denken aan The Prodigy. Knars is met hun felle teksten en 90 beats vooral overrompelend en energierijk. Het album From The Madhouse kent al een passende titel. De band zal het album presenteren op 5 oktober in het Burgerweeshuis te Deventer, de thuisbasis van deze band. Met de titels ‘Fuckup’, ‘Bad Trip’ en ‘Delerious’ zitten we al in een vibe dat deze act met de wereld deelt. De funky beats komen met Can’t Get A Hold On Myself’ dat even een ander muzikaal beeld weergeeft van de band. Voor de video van het nummer ‘Blood On My Mind’ weet men de AH chef Harrie Piekema te strikken. Het album kent vooral songs die vol zijn van geluiden en klinkt alsof het niet altijd de rust krijgt wat het soms nodig heeft om op adem te komen of de spanning in het geheel weer te geven. Al blijft het Madhouse nummer ‘I’m Not Gonna Get Out’ een van de beste songs dat weergeeft wat men wil. Heerlijke metal-powerdance ! Anthrax meets the Prodigy. Het is wel een band met potentie om grotere zalen aan te kunnen en met de opzwepende sound kan men gerust een groot publiek omver krijgen. Inmiddels is het verhaal opgepinkt door 3fm als NevermindtheHype project.

Te zien in Nederland 5 oktober Burgerweeshuis te Deventer 19 oktober Patat Met te Hilversum 20 oktober 50 Years of Schuit fest te Katwijk aan Zee 26 oktober de Klomp te Ovezande 10 November Underground te Lelystad 16 november Luxor Live te Arnhem 17 november Iduna te Drachten 23 november de Spot te Middelburg 30 november de Flux te Zaandam

Label City Slang / Konkurrent

Beoordeling 8

Review Na het debuutalbum Fever verschijnt nu het tweede album van Roosevelt. De elektropop is weer optimaal aanwezig en krijgt een commercieel tintje. De popdance is vooral aantrekkelijk te noemen omdat het erg lekker in het gehoor ligt. Vanaf de eerste klanken van ‘Take Me Back’ neemt hij je mee naar het debuutalbum om vervolgens mee te slepen in de dancepop van ‘Yr Love’ en het heerlijke ‘Illusions’. Het doet denken aan de sound van de jaren 80 in een nieuw jasje. Soft Cell, Human League en OMD in een gemixt. Aanstekelijke muzieklijnen die herkenbaar door de songs deinen. ‘Losing Toung’, ‘Better Days’ en ‘Shadows’. Het is een album waar je blij van wordt. De songs zijn allemaal pakkend en laat de zon schijnen in de nazomer.

Te zien in Nederland

Label Because / Universal

Beoordeling 8

Review De Franse zangeres Heloïse Letissier wist in 2010 af te studeren en de keus te maken om een band te starter. Christine and the Queens wist met twee ep’s zich in de kijker te spelen en het voorprogramma te doen voor Likke Li en Stromae. Het leverde haar de doorbraak en met het debuutalbum Chaleur Humaine werd dit bekroond met een serie hits waaronder het nummer ‘Christine’. Nu is her het vervolg van het debuutalbum ‘Human Heat’ waarbij wordt opgemerkt dat Christine met kort haar door het leven gaat en het hier gaat om de naam Chris gaat, dat optimaal op de hoes is te lezen. Nouvel is wederom een prachtig album dat de Franse taal een internationale push kan geven. Het mooie is dat het album zowel in het Frans als in het Engels is ingezongen. Zo is de single’ Girlfriend’ (ft Dam-Funk) als ‘Damn, Dis-moi’ ((ft Dam-Funk) uit gebracht. Het album met elektropop is relaxt te noemen en kleint ontspannen maar erg catchy. Het is dan ook niet vreemd dat van het support met Stromae veel heeft overgenomen en verwerkt heeft in haar eigen werk. Goede inspiratiebron dus. Van het swingende ‘5 dollars’ naar de laid back 80sound van ‘Goya Soda’. Maar de dance scene kan zich opmaken met ‘Damn’ en ‘Make Some Sence’. Het album raakt in het tweede deel wat in herhaling maar wat is er mis mee als de songs lekker klinken

Te zien in Nederland 13 okt Afas Live te Amsterdam

Label Universal music

Beoordeling 8

Review Het afgelopen jaar kwam de kleine meester van the E Street Band al in Carre en later in diverse zalen in Nederland. Little Steven weet Bruce Springsteen al jarenlang te begeleiden en zijn albums te produceren. Daarnaast heeft de man een eigen carrière met een grote diversiteit. Tijdens de pauze van de Springsteen tournee was hij met deze band op tour om zijn Soulfire album te promoten. Dit album is dan ook een prachtig document van de liveshows. Het geeft een grote diversiteit van stijlen aan wat hij op het podium uitvoert. De gospel soul van Soulfire, de rock van Salvation en de slepende Doo wop 50sound van ‘The City Sleeps Tonight’ zijn heerlijke songs. De man weet zijn historie te blijven eren en speelt de songs ‘Down and Out in NYC’ van James Brown (ruim 12 minuten) en verteld dat hij hiermee is opgegroeid. Maar ook Mike Bloomfields ‘Groovin is Easy’, J. Geilsband ‘Freeze Frame’ met Peter Wolf. Even The Losers van Tom Petty, ‘Working Class Hero’ van John Lennon en AC DC’s ‘You Shook Me All Night Long’. Het gaat hierbij om het inspelen op de actualiteit en deze songs zaten dan ook niet in de vaste setlist, maar weet de band te spelen wanneer iemand van de band is overleden of een andere gebeurtenis. Het is de kracht van Little Steven. Natuurlijk mogen zijn hits ‘Bitter Fruit’ en ‘Forever’ in het geheel niet ontbreken en is dit een juweeltje voor allen die bij een van de shows aanwezig waren.

Te zien in Nederland

Label Zeal / Konkurrent

Beoordeling 8

Review De Belgische postrockact zoals men zich noemt, past prima in het lijstje van de indie bands. Pieter van Dessel en zijnen weten met dit album een prachtig album voort te brengen. Ingetogen zoals altijd maar o zo mooi. Snow Patrol liefhebbers zullen dit album meer dan positief beoordelen. Het album kent prachtige songs met persoonlijke verhalen die vele tot de verbeelding spreken. De identiteitscrisis van een bijna 40 jarige op ‘39’ of de disillusies van het leven in ‘About You’. Dit weet de band te smelten in een net zo ingetogen sound waarbij tekst en muziek hand in hand gepaard gaan. Een moment tot overdenking included, zullen we maar zeggen. Het is dan ook een leeftijd dat mensen over hun bestaan gaan nadenken. Een moment wat te doen en hoe dan. Dan is het ook het moment dat het een goed advies is om er even tussenuit te gaan en de wereld van een afstand te bekijken. Dit kan goed tijdens het reizen en alles de revue even te laten passeren voordat je de nieuwe stap zet, “The Advice to Travel Light’. Dan komt er vanzelf een tijd dat je de knoop doorhakt wat te doen. ‘In Time’ is dan ook het proces waarbij je terugkijkt en het hier en nu op zijn plek brengt. De zoektocht naar niet nieuwe in ‘Anyhow’ is de ‘The Road’ to ‘The Wisdom is Bliss’. Kortom een prachtig album waarbij het advies is om even pas op de plaats te nemen en te realiseren waarom je doet wat je doet, hoe dit is gekomen en wat je in de toekomst zou willen doen.

Te zien in Nederland

Label Jagjaguwar/ Konkurrent

Beoordeling 7,5

Review Wanneer Aaron Dessner van The National een take stuurt naar Justin Vernon van Bon Iver, pakt hij dit op en maakt hier een volledige song van. Dit allemaal in het kader van een Aids/ HIV project. De heren noemen het Big Red Machine en keken elkaar aan en zeiden Dit moeten we vaker doen. Het resultaat is dat er na 10 jaar een album met mooie songs en vele gasten. De People komen en gaan. Phoebe Bridgers , Lisa Hannigan Richard Reed Perry (Arcade Fire)passeren de revue. Samen met producer Brad Cook is er gewerkt aan een album dat een goede mix is van Bon Iver en The National. Van de indie electic pop van ‘Gratitude’ en ‘Air Stryp’ naar de piano folk met volledige samenzang dat als gospel americana klinkt van ‘Hypnostic’. Of het powerful ‘Forest Green’ naar het subtiele ‘OMDB’. Het geeft de diversiteit van het album weer. De heren hebben een prima side project gevonden zonder dat het hun eigen acts in diskrediet brengt. Prima album voor de indie liefhebbers.

Te zien in Nederland

Label Subpop/ Konkurrent

Beoordeling 7

Review Het project van Ishmael Butler is een uitstapje van zijn band Disable Planets. Het is niet de eerste keer dat Butler een side project start. Met het project Shabazz Palace wist hij al eerder een project te starten met elektronisch indie songs. Het experimenten binnen de muziek is voor hem dan ook een prima gelegenheid om van de gebaande paden af te wijken. Dit album kent meer songs met een kop en staart dan zijn vorig project. Hierdoor is dit album gemakkelijker in het gehoor liggend. Ik ga de studio om iets nieuws te maken, aldus de man. Het is dan ook geen herhaling van facetten en met dit album weet hij met Erik Blood een hiphop plaat met een popsausje te maken. Door de experimentele fase is het album toch een geheel en soms zou wat aansprekende variatie niet misstaan. Het is was vlak terwijl er toch veel gebeurd. Zoals het ‘Light Up Ahead’ dat luchtig is en het meer pop georiënteerde ‘Give You, Game’ zijn verschillende songs met dezelfde sfeer. Dat maakt het album ook mooi omdat het allemaal toch past terwijl het verschillende invalshoeken kent. .

Te zien in Nederland

Label Konkurrent

Beoordeling 7

Review Het is de Afro Amerikaanse multi media artiest Lonnie Holley die met Mith een nieuw kunstwerk op deze aarde brengt. Hij maakt gebruik van vele attributen en weet zich vooral in de kijker te spelen door zijn politiek kritische teksten. Het album is het derde album van de man uit New York. Holley weet met zijn rauwe stem vooral een storytelling beeldend verhaal te vertellen. Met zijn poëtische en persoonlijk getinte teksten, bekritiseert hij de Amerikaanse wereld. En dan heb je op dit moment veel om te vertellen. In de slipstream van Bob Dylan en Joni Mitchell wordt hij gezet als het gaat om het verhaal. Als het gaat om de muzikale invulling kun je hem eerder vergelijken met Tom Waits. Zijn doordringende stem is als een rokende man in een stamvol café die je wil overhalen om zijn standpunt in te nemen. Het is voor mij dat ook een album waarbij het muzikale aspect achterblijft ten opzichte van de storytelling. Maar voor de tijd is het een mooi document hoe we naar Amerika kijken.

Te zien in Nederland

Label Excelsior Recordings

Beoordeling 8

Review Het album Revolver van The Beatles is één van de bepalende albums uit de jeugd van Yorick van Norden. Deze Nederlandse singer/songwriter is terug met zijn tweede album The Jester en wederom pakt hij terug naar de roemruchte sound van de Sixties. Hij is er zelf heel duidelijk over. Muziek heeft nooit mooier geklonken dan in de periode tussen 1965 en 1973. Dit betekent overigens niet dat hij alleen maar in die periode blijft hangen; bands als Wilco, Ryley Walker vindt hij interessant maar het gaat hem veel meer om de bandering van de liedjes. Evengoed is de vraag wat we op dit nieuwe album voorgeschoteld krijgen bij voorbaat beantwoord; liedjes die qua sound teruggrijpen naar de Sixties en waar de bewondering én invloed van McCartney en vrienden overduidelijk is. Ook is de samenstelling van het album een beetje een stap terug in de tijd. The Jester kent als het ware twee kanten; een “A-side” met meer pop gekleurde liedjes die wat vrolijk en onbezorgd klinken terwijl de “B-side” wat introverter is en wat is georkestreerd. Die feelgood pop horen we meteen terug bij de eerste nummers van dit album. Sterker nog; het geluid dat eind 60- er jaren zo typerend was bij The Beatles en The Stones is onmiddellijk herkenbaar. Soepele melodielijnen, gitaarpop en meerstemmige harmonieën bepalen zijn kenmerkend op nummers als opener ‘The Forest Of The Mind’, ‘Days’ en ‘Train In The Station’. Waarschijnlijk het meest aansprekende nummer is het vrolijke ‘More Than Words’. Dit misschien eenvoudig klinkende liedje over verliefdheid is tevens het meest complexe nummer van het gehele album. Volgens de singer/songwriter telt het maar liefst 22 verschillende akkoorden. Het tweede deel begint met ‘Suite Deel I’, ook zo’n verschijnsel uit vervlogen tijden. Enkele liedjes versmelten met elkaar als een soort medley, waardoor er één nieuw nummer ontstaat. Toevallig of niet, op het onlangs verschenen album Egypt Station van Paul McCartney vinden we ook een suite terug…. ‘A Song For You’ is een luchtig klinkend pianoliedje en ‘Winter’ is ook weer een wat rustiger nummer. ‘Light Up Love’ is muzikaal erg fraai door de balans van gitaarspel, strijkers en subtiele percussie. Afsluiten doet van Norden met ‘Suite 2’ dat vanuit mooi pianospel prachtig wordt opgebouwd en ook weer een medley als eindresultaat vormt. The Jester is eigenlijk een prachtig eigentijds retro album geworden vol met verwijzingen en muzikale knopogen naar o.a. The Beatles dat door het onafhankelijke muzieklabel Excelsior is uitgebracht. Overigens ligt er niet alleen aan de muziek een mooi verhaal ten grondslag. Shakespeare is blijkbaar één van de eersten die de naam Yorick gebruikte want die persoon was de hofnar (Jester) in Hamlet. Die hofnar speelde ook liedjes en vertelde verhalen. Dat doet Yorick van Norden nu ook op dit nieuwe album. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Label Yep Rock Records

Beoordeling 7,5

Review Meet Me At The River is de titel van het onlangs uitgekomen album van de inmiddels 28-jarige en uit Kentucky afkomstige Dawn Landes. Zelf omschrijft ze dit album als een echt “Nashville-record” en daarmee wordt meteen duidelijk dat we hier met een album vol Country te maken hebben. Alle (muzikale) clichés die wij over het algemeen vormen bij Countrymuziek vinden en horen we terug op Meet Me At The River. Een Hammondorgel, via de fiddle, de Pedal-Steel gitaar en de mondharmonica; het is er allemaal evenals de keuze van songtitels. Geen wonder, want voor dit album zocht Dawn de gereputeerde producer Red Foster op, één van de leden van de legendarische Country Music Hall Of Fame en nauw betrokken was bij het vroegere werk en succes van Dolly Parton en Roy Orbison. Voeg daarbij de medewerking van enkele doorgewinterde sessiemuzikanten als Bobby Wood, Steve Gibson en een gevestigde naam als Russ Pahl op de Pedal Steel. Meet Me At The River is een echt Country-album met elf rijk georkestreerde songs die vorm krijgen door een de al eerder aangehaalde sessiemuzikanten. Overigens moeten we de zangkwaliteiten van Dawn Landes niet onvermeld raken want ze beschikt over een stemgeluid dat perfect past en ze is in staat de nodige variatie aan te brengen. Titelsong ‘Meet Me At The River’’, inclusief banjo en viool, is een soepel klinkend nummer maar evengoed schakelt de Amerikaanse over naar een prachtige gevoelige wals bij ‘What Will I Do’ en het melancholieke ‘My Church’. Verrassend is het duet ‘I Don’t Dance’ met Country-legende Bobby Bare en de geslaagde cover van Jimmy Driftwood’s ‘What Is The Color Of The Soul Men’. Verder schuren aangename nummers als ‘Wild And Rain’ en ‘Travelling’ tegen de West Coast Sound aan waardoor het album een lekkere flow meekrijgt. Ook durft ze met ‘Keep On Moving’ een bescheiden politiek statement te maken over gelijkheid tussen vrouwen en mannen. Amen! Werkelijk prachtig is de gevoelige ballad ‘Old Memories’, waar bij het horen van de eerste noten een déjà-vu van ‘Desperado’ niet vreemd is. Dawn Landes weet met dit vijfde album de twijfelaars onder ons om te krijgen. Meet Me At The River is een meer dan volwassen Country-plaat die met de hulp van een aantal klasbakken uit de muziekwereld tot stand is gekomen. Je hoeft geen liefhebber van Country te zijn om dit album te kunnen waarderen. Dawn Landes is met recht een ‘Southern Girl’ zoals ze in het gelijknamige nummer zingt. Veel luisterplezier.

Label NPG/ Warner.

Beoordeling 7,5

Review Is that my echo?? Daarmee begint het nieuwe album van Prince. Het is een album waarbij de opnamen van hem achter een piano zijn gevonden. Het is alsof het een lange take is waarbij de ster en spe songs speelt die later op diverse albums terecht zijn gekomen. Of het een demo take of oefensessie wordt genoemd, het is in elk geval een prachtig inkijkje tot de ontwikkeling van de songs van Prince. Zo horen we hem alleen achter de piano de b kant van ‘Doves Cry’ ‘17 Days’ spelen met alle improvisaties die overgaat naar de ‘Purple Rain’. Het nummer is wereld beroemd maar mooi om de originele versie hiervan te horen. Met de cover van Joni Mitchel ‘A Case of You’ weten we waar Roger Nelson zijn inspiratie vandaan haalt voor ‘Mary Dont You Weep’. Het zijn soms korte songs van een minuut of 2 die de revue passeren. Het ‘Strange Relationship’ is zeer mooi en herkenbaar zoals het uiteindelijk op het album zou worden gezet. Beetje rommelig gezongen nog, maar al zoekend naar de woorden horen we het definitieve resultaat op Sign of the Times uit 1987. Het “International Lover’ komt van het eerst Grammy Award album 1999. Het album is wellicht de eerste van de komende serie songs die nog in de kluis liggen. We genieten van dit eerste resultaat en wachten op het vervolg dat hopelijk wat meer (volledige) songs bevat.

Te zien in Nederland

Label Regime rec.

Beoordeling 8

Review In de jaren 90 wist de Amerikaanse hiphop act House of Pain een wereld his te scoren met ‘Jump Around’ en ‘What It’s Like’. Het trio Danny Boy, DJ Lethal en Everlast wisten afgelopen jaar een jubileum reünie af te ronden. Everlast begon zijn solo carrière en weet met zijn tweede album de blues en hip hop te mengen. Het album begint met een verrassend lekker nummer ‘One of Us’ waar hij er voor kiest om een blues rocksong te nemen om het album te openen. Of dat is om de luisteraar op het verkeerde been te zetten of dat hier zijn hart nu ligt. Wie zal het zeggen. De songs ‘It Aint Easy’ en ‘The Culling’ zijn heerlijke popsongs. Langzaam worden de songs meer storytelling ingezongen (‘the Climb’) en verander de sound in de hip hop met ‘Slow Your Roll’ (ft. Aloe Blacc). Al blijft de blues door de gitaar solo optimaal aanwezig. Samen met Slug produceert hij het ‘OOoo I Don’t Need You’ . Heerlijke laid back triphop. Dit trekt Everlast door op dit album waarbij hij de pop en hiphop weer heerlijk weet te combineren met Summer Rain, Breat It Down en Hearbeat, met Summer Rain als hoogtepunt voor dit album. Everlast weet een prachtige mix te maken va hiphop met blues, pop en rock!

Te zien in Nederland

Label Interscope / Universal

Beoordeling 8

Review Afgelopen zomer stond de Amerikaanse Eminem, artiestennaam van Marshall Bruce Mathers III, ook wel Slim Shady genoemd in Nijmegen zijn album Revival te promoten. Er was nogal wat kritiek op het album waardoor de man getergd een album maakt. Hoewel het recente album uitdagend genoeg is om wat buiten de kaders te gaan, werd juist dit het punt om hierop kritiek te leveren. Samen met Dr. Dre weet hij alles weer op scherpt te zetten. The Ringer is al een song waarbij hij de link ligt bij de fans en pers om hen te bekritiseren. Het Revival album was met liefde en balans gemaakt, maar dat mag blijkbaar niet baten. Dan zien de Eminem zoals we hem kennen. Vol vulgaire kritiek op allen en iedereen die iets te bemoeien heeft met zijn kunsten. De kunst van rappers is dat met snel een song in elkaar kan zetten om iets te vertellen aan een ander en door gebruik te maken van de media platforms komt het allemaal ongefilterd de wereld in. Het kent dan ook zijn voordelen om elkaar op deze manier uit te schelden waardoor er een publiek ontstaat die dit leuk vind. Dit is zo uitgewerkt dat het nu gaat om de kunst van slechten en een ander in een slecht daglicht te zetten. Of dat weer leidt tot daadwerkelijk geweld, wil men eigenlijk nooit horen. Hier door gaat iedereen ermee door en wordt het tot een kunst verheven. We horen de geweerschoten in ‘Stepping Stone’ of kunnen we een vete tussen Machine Gun Kelly en Eminem volgen via Youtube. Ook deze man weet snel weer een antwoord te geven met het nummer ‘Killshot’. Het is allemaal erg leuk en vermakelijk totdat er weer iemand denkt dit daadwerkelijk te doen. Dan moet men ook niet zeggen dat ze er niets aan kunnen doen…. Zoals het op het album te horen is, staat er vast een tweede Kamikaze klaar. Detail; het album met het vliegtuig is hetzelfde als Beasty Boys album succesalbum ‘Licensed to Ill’, Wanneer je het uitklapt zien we het album crashen. Fuck U – 2 is het nummer van het vliegtuig.

Te zien in Nederland

Label Dangerbird rec.

Beoordeling 8

Review De Amerikaanse indie band Slothrust weet met The Pact hun vierde album op de markt te brengen. Het trio uit Boston met Leah Wellbaum als frontvrouw weet met Kyle Bann en Will Gorinn een sound te creeren dat doet denken aan Nirvana met een vrouwenstem. ‘Peach’ kent dezelfde compositie vorm dat we ook op de Nirvana hit ‘Smells Like …’ kennen. Met een gebalanceerd couplet dat over gaat naar een vol geluid in het refrein. De snerpende distortions die tegen de valsheid aan zit, uptempo en er vol voor gaan. ‘Planetarium’, ‘Fever Doggs’ en ‘Birthday Cake’ heerlijke stevige songs die worden afgewisseld met een akoestisch rustig ‘Walk Away’ en een popsong met trompet ‘For Robin’. Het nummer valt op door het pop karakter dat een mainstream radio song kan worden en kan uitgroeien tot een hit. Dat geldt dan ook voor de ballad ‘the Haunting’. Wellicht is dit de sound waar de band later naar toe wil, maar nu zal de band zich gaan concentreren op de shows om komend jaar de festivals aan te mogen doen. Het album is doorgaans een grunge indie rock album met enkele popsongs.

Te zien in Nederland 11 oktober Sugar Factory te Amstedam

Label Frontiers rec.

Beoordeling 8

Review Met de namen Craig Goldy, Rudy Sarzo en Simon Wright hebben we het al snel over een superband met een man die we in dit rijtje missen. Ronnie James Dio. Dit was de laatste samenstelling van de rockband Dio voordat RJ kwam te overlijden. Inmiddels is het alweer ruim 8 jaar geleden dat een van de beste rock zanger ter wereld aan maagkanker kwam te overlijden. Het is dan ook een toepasselijke naam voor dit album. Goldy nam al het voortouw voor de tribute-act Dio Disciples waarbij Dio als hologram werd geprojecteerd. Toch knaagt het om geen nieuwe nummers te kunnen presenteren. Dit is nu wel het geval. Zanger Diego Valdez weet een zeer geschikte imitatie vorm te hebben gevonden. Hierdoor is het stemgeluid van Dio goed benaderd en zal deze vergelijking altijd over deze zanger blijven hangen. ‘Under the Wire’ laat direct horen dat dit de nieuwe Dio schijf had kunnen zijn. De bekende riffjes van Goldy staan weer als een huis en de volle stem dendert de kamer binnen. Samen met Michael Schenker’s Group (MSG) gitarist Wayne Finley op gitaar en keyboards is Goldy verzekerd van de juiste backup. Het epos van het album ‘You Can’t Take Me Down’ en het titelnummer zijn juweeltjes voor melodic rock. De kritiek dat Goldy steeds krijgt is ook niet altijd terecht. Als gitarist moest de voormalige Rough Cut gitarist het al opboksen tegen Vivian Campbell, die de classic album Holy Diver, Last in Line en Sacred Heart had ingespeeld. Het waren de hoogtijdagen van Dio. Daarna kwam Goldy die het vernieuwende geluid moest continueren en dat geluid was niet nieuw meer en werd afgeschilderd als een clone van.. Toch heeft hij bewezen dat ook Goldy mooie songs heeft geschreven en met dit album nog steeds kan, al is het allemaal in de geest van Dio. Prima album !

Te zien in Nederland

Label Frontiers rec.

Beoordeling 7,5

Review De band Uriah Heep behoort tot de dinorockers uit de oertijd. De band wist zich begin jaren 70 tot een baanbrekende act te manifesteren. De album van toen als Very Umble, Salisbury, Look At Yourself zijn enkele albums die tot wereldklassiekers behoren. Tevens behoort het live album van dit tijd nog steeds een van de beste rockalbums. Dan hebben we het over de bezetting met de wereldzanger David Byron, Ken Hensley, Mick Box, Lee Kerslake en diverse bassisten waaronder Trevor Bolder van Bowie. Tegenwoordig is de band met Mick Box (als origineel bandlid) met Bernie Shaw en Phil Lanzon al langer bij elkaar dan de hoogtijdagen in de jaren 70. Na het overlijden van Trevor Border en de pensionering van Lee Kerslake zijn Russel Gilbrook (Van Morrison en John Farnham) en Davey Rimmer de vervangers. Inmiddels is Living The Dream het 24ste album van de band. Met dit album weet de band (lees Mick Box en Bernie Shaw) te realiseren dat de droom waarin men leeft maar voortduurt wanneer je er zelf iets aan doet. Het gaat deze heren niet meer om het geld, maar de liefde voor muziek. De prachtige vocalen zijn er nog steeds en zijn ook weer op dit album ruimschoots aanwezig. ‘Waters Flowing’ en ‘Take Away My Soul’ krijgen prachtige meezing refreintjes mee. Alles is gezegd met “It’s All Been Said’, een ode aan de oude sound en waar men groot mee is geworden. Op dit album horen we wel veel gitaar en keyboard solo waardoor de songs soms te lang gaan duren. ‘Take Away My Soul‘ en ‘Rocks In The Road’ duren dan net iets te lang om te blijven bouwen. Hierdoor is het album wat onrustig en wordt de invloed van Bolder wellicht gemist. Maar voor de Heep Fans is het zeker weer een prima album maar zal het niet tot de topalbums gaan behoren.

Te zien in Nederland

Label Fire / Konkurrent

Beoordeling 7,5

Review Het was in de jaren 80 en 90 dat de Nieuw Zeelandse band The Chills een belangrijke plek innam in de popsound van een (toen nog onbekende) golf van Nieuw Zeelandse acts. De, wat we nu indie rockers noemen, pop rock sound was aanstekelijk al noemde men het soms punk. Inmiddels heeft de band de instrumenten weer opgepakt en brengt men heerlijke poprock al la R.E.M. en the Smithereens. Snow Bound is de opvolger van het reünie album Silver Bullet. Het bevat weer heerlijke popsongs waaronder ‘Complex’ en de opener ‘Bad Sugar’. Martin Phillips mag dan de enig origineel bandlid zijn. De songs zijn er niet minder om. Het gaat om het geloof dat je er in hebt en dat verteld hij prachtig in ‘Deep Belief’. Als metafoor verteld hij de intens behoefte om muziek te maken en door er in te geloven ontstaan er mooie dingen. Daarmee voor de dag komen is alweer een overwinning dat de man in zijn jeugd al had. Met een uptempo pop nummer ‘Lord Of All I Servey’ brengen ze er even een andere sfeer in in het album. Met dit album weten the Chills zich opnieuw te profileren. De oudere garde weet de moderne sound nog steeds te vinden of was dit de sound die men ooit in de 80’s al had gemaakt. Een lekker album is het in ieder geval wel.

Te zien in Nederland

Label Rough Trade

Beoordeling 7,5

Review Het trio Schmied Puls komt uit Oostenrijk en draait uiteindelijk om de zangeres Mira Lu Kovacs. Als jazz zangeres kent ze al een carrière en met deze act weet ze de indie pop wereld te veroveren. Het album kent dan ook een goede mix van de pop rock met een jazz zanggeluid. Het doet soms denken aan Kate Bush of een bombastisch geluid van Within Temptation. Met het nummer ‘Superior’ weet men dit af te wissen met een gitaarsoundje van Gotye hit ‘Somebody I Used to Know’. Maar ook de intieme jazz klanken zijn te horen. Vermengd met pop is ‘The Walk’ een juweeltje op het album. Het album opent zich met ‘The Plan’, een popsong om aan te geven dat ze een andere weg heeft gekozen dan waar ze haar naam heeft gemaakt. Met Run maakt ze eigenlijk haar potentiele hit. Het is catchy en prachtig gecomponeerd. Geen overdaad van instrumenten en voldoende rust in de song waardoor de vocalen erg mooi uitkomen. Het zijn enkele songs die op het album er uit springen. Door haar helder en fragiel stemgeluid kan het gedurende het album even zijn dat je denkt, zet maar wat meer power in de stem of dat je er vanaf keert. Dit is een kwestie van smaak voor de stem. Kovacs weet op dit album een prachtige vorm te vinden tussen de pop en laid back jazz.

Te zien in Nederland

Label BMG

Beoordeling 8

Review De donkere zangeres van Heart weet naast haar befaamde rockband een solo carrière er op na te houden. Het mooie aan haar is dat ze het niet hoeft te doen, maar doet dit uit passie voor muziek. Haar keus is dan ook om mooie liedjes en eigen keuze te coveren. Het album Immortal is dan ook een cover album. Alleen zijn de songs nu ingezongen door een zangeres die een dijk van een stem heeft en niet hoeft mee te doen aan alle tv programma’s. Dat heeft ze ruimschoots bewezen dat zij wel kan zingen! Het album opent met een herkenbare melodie dat wij in Nederland vooral van Andre Hazes kennen. Het ‘Zeg Maar Niets Meer’ is op zijn beurt weer een cover van het nummer ‘You Don’t Own Me’ dat is van Lesley Gore en ooit is ingezongen door Dusty Springfield. “I am the Highway” van Chriss Cornell’s Audioslave, ‘Politicians’ van Cream en ‘I am Afraid of Americans’ van David Bowie krijgen een heerlijke rockversie. ‘Luna’ van Tom Petty wordt met liefde gezogen, net als het ‘Bakerstreet’ van Gary Rafferty. Inmiddels is het wel duidelijk dat de keus van Wilson voor dit album song zijn van overleden grootheden in de popmuziek. De songs zijn met respect en goede sound opgenomen. Met Immortal weet Ann Wilson deze mensen weer in ere herstellen, waardoor je snel weer een album uit te kast pakt van deze artiesten. Er zijn minder geslaagde cover albums en met de niet voor de hand liggende keus van songs is het een prachtig album geworden.

Te zien in Nederland

Label Hubro / PIAS

Beoordeling 7

Review De Noorse trompettist Hilde Marie Holsen wist in 2015 met haar debuutalbum Ask het label Soundscraper aan haar naam toe te voegen. De sfeervolle nummers zijn vooral beeldend en passend in films van allerlei aard. Holsen weet dit moeiteloos te herhalen. Men een album van 4 songs brengt ze de spanning in de songs door genoeg ruimte en stiltes te laten. Het album weet de schoonheid van de trompet weer te geven. Niet het volle geluid dat we veelal kennen, maar ditmaal subtiel en ingetogen. Met het titelstuk van 16 minuten bouwt ze een epos op met allerlei elektronica en verlaat ze de gebaande wegen die ze voordien bewandelde. Het is dan ook een stuk waarmee ze een prima vervolg kan maken en daardoor een unieke invulling kan geven aan haar sound van soundscapes.

Te zien in Nederland

Label Subpop/ Konkurrent

Beoordeling 6,5

Review Deze band staat onder de naam Indie rock te boek. He trio uit Amerika met Alan Sparhawk , Mimi Parker en Steve Garrington kennen inmiddels 12 albums, al is de bezetting wel eens wat gewijzigd. Wanneer Sparhawk en Parker een setje zijn wordt het lastiger voor de derde persoon. Met Double Negative weet het trio een donkere aftrap van het album te geven. Met een noise geluid van ‘Quorum’, komt heel langzaam de vaart er in. ‘Dancing and Blood’ kent een hele lange monotoon deel binnen het nummer en met Fly wordt het intro zo ver uitgesponnen dat dit het nummer verder in gedrang brengt. Met ‘Tempest’ horen we de noise sound in terug waardoor je speakers het bijna gaan begeven. Het blijft dan ook een bijzondere vorm en verwachting om je band als indie band te presenteren als het gaat om dit album. De verwachtingen zijn anders geschept en het verleden van de band was meer met de term indie rock verenigd. Helaas is dit op dit album wat te veel uit balans geraakt. Terwijl men met ‘Always Up’ mooie vocalen voortbrengt is dat misschien nog de hoop dat Low nog een album maakt waar dit soort songs meer op plaat verschijnen.

Te zien in Nederland

Label Hubro / PIAS

Beoordeling 6,5

Review Skadedyr is een Noors collectief dat hun albums vooral uit een vorm van improvisatie voortbrengt. Het is dan ook dat deze experimentele vorm van jazz alle kanten op gaat. De vorm van noise is nog net niet bereikt, maar ze weten dit hier en daar wel aan te raken. Het album begint al met een 12 minuten durend titelstuk, dat alles tot muziek veredelt. De hectiek van het intro tot de bekkens en potjes gerinkel naar het meer spannende blaasinstrumenten deel dat een prachtige samen klank voortbrengt. Het is dan ook dat je bij Skadedyr mooie delen in de songs vindt maar ook bij stukken denkt, wat is dit ? Het nummer Frampek wordt eerst swingend maar tot een neurotische kakofonie gebracht. Terwijl de subtiliteit meer in ‘Kallet’ wordt gevonden. Ik blijf het jammer vinden dat er aanstekelijke stukken binnen deze songs zitten die maar matig wordt uitgewerkt tot een compleet nummer. Maar ja ook daar is een markt voor…

Te zien in Nederland

Label Hubro / PIAS

Beoordeling 7,5

Review Bij het denken aan een accordeon komen al snel onze oude smartlappen songs voorbij. Maar het instrument wordt in de wereld ook anders ingezet. De Noorse accordeonist Frode Haltli weet een prachtige balans te vinden tussen de jazz volk en een vleugje pop. Met het album Avant Folk laat Haltli horen dat de accordeon een prima instrument is dat andere instrumenten verbind. Van trompet, drums en bas wordt het instrument ingezet om de verbinding te creëren, maar ook de melodielijnen een accent te geven. Het duel tussen trompet en accordeon op het nummer ‘Hug’ is een mooi hoorspel. Ook Haltli weet op dit album van 5 songs 3 songs voort te brengen die ruim 7 minuten naar tot bijna 14 minuten gaat. Het kortere nummers Trio en Graters zijn wel heel subtiel en iets minder, maar de andere songs kennen wel de voortvarendheid. Met ‘Neid’ als langdurig slotstuk is het een afwisselend album geworden.

Te zien in Nederland

Label Merge Records

Beoordeling 7,5

Review Waxahatchee is terug met het minialbum (EP) Greath Thunder met nummers die voortkomen uit een eerder muzikaal leven. Katie Crutchfield is de singer/songwriter die achter de artiestennaam Waxahatchee schuil gaat; vernoemd naar de Waxahatchee Cree in haar geboortestaat Alabama en ook wel bekend door eerdere bands en samenwerkingsverbanden zoals met haar zus Katie Allison en de band Great Thunder. En de muziek op deze EP is afkomstig uit 2012 toen Katie deel uitmaakte van laatstgenoemde band. Zes nummers die ze als het ware helemaal afpelt en in de April Base studio van Justin Vernon (Bon Iver) weer een nieuw leven geeft. Onder haar eigen naam Waxahatchee bracht Katie de laatste jaren, inspiratievol als ze is, een viertal albums uit waarvan Out In The Storm uit 2017 erg goede kritieken ontvangen. Deze EP is echter van een totaal ander karakter en zelf zegt ze hierover : “I would say that it is a complete 180 from the last record: super stripped-down, quiet, and with me performing solo, it’s a throwback to how I started”. Bij opener en pianoballad ‘Singer’s No Star’ wordt de richting meteen duidelijk; Katie die zichzelf op piano begeleidt en zingt over zichtbare en onzichtbare afstand in relaties. ‘You’re Welcome’ en het met lichte Americana invloeden ‘Chapel Of Pines’ kennen een soortgelijk karakter. Overigens blijft Katie bij de gekozen nummer wel relatief dicht bij het origineel al zijn deze versies nog verder uitgekleed. Het nog geen twee minuten durende ‘Slow You Down’ heeft een aangenaam Lo-Fi karakter en is daarmee de enige track die een wat ander karakter heeft. Afgestoft en een nieuw leven gegeven; zes tracks die je vooral moet plaatsen in het singer/songwriter spectrum. Katie Crutchfield, alias Waxahatchee, met piano. Een mooi introvert en persoonlijk mini-album dat de fan van deze Amerikaanse graag aan zijn/haar collectie zal toe willen voegen. Evengoed voor elke liefhebber van mooie singer/songwriter liedjes een aanrader. Jammer dat het slechts zes nummers zijn. Veel luisterplezier.

Label Loose Music

Beoordeling 8

Review De Britse band Treetop Flyers is terug met een nieuw album. Met dit nieuwe naamloze album is de band terug na een afwezigheid van drie jaar! In 2011 wonnen Reid Morrison, Sam Beer en Laurie Sherman op het beroemde Glastonbury-festival de Emerging Talent competitie. De jaren daarna ontwikkelden ze hun eigen sound die absoluut on-Brits klinkt want de band zal veel eerder geassocieerd worden met Amerikaanse bands uit vervolgen jaren. De combinatie van gitaren, meerstemmigheid met een sound uit de jaren ’70 is sinds het prachtige album Palomino uit 2015 verder uitgewerkt waarbij saxofonist Geoff Widdowson op dit nieuwe album een belangrijke bijdrage levert. De band opent en sluit met een instrumentaal nummer. Opener ‘Fleadrops’ is wat tam en stemmig en zet je als luisteraar misschien wat op het verkeerde been. Want vervolgens weet de band te overtuigen. ‘Sweet Greens & Blue” is een vlot lopend nummer dat bol staat van de Americana en Soulinvloeden. De wat falsetto-achtig klinkende stem van Reid Morrison past perfect en de saxofoon op het eind is de kers op de taart. ‘It’s Hard to Understand’ heeft dezelfde “vibe” en brengt een soort van vintage ‘70’s geluid terug waarbij de sax van Widdowson dit nummer tot een soort van “soul-shuffle” maakt. Op ‘Kooky Clothes’ is het aan Sam Beer om de leadvocals te verzorgen. Hier horen we wat meer Blues en wat psychedelica terug en vooral meerstemmigheid doet wellicht wat terugdenken aan de tijd van een band als CS&N. Het meest opvallende nummer op dit album is waarschijnlijk het ruim 8 minuten durende ‘Art Of Deception’ waarbij de band de band ons een mengeling van Jazz-rock, soul en wat psychedelica voorschotelt. Tijdens bepaalde delen kun je het gevoel hebben bij een jamsessie aanwezig te zijn. Deze track is op zijn minst uitdagend want de band legt de lat voor zichzelf hoog. Verder is daar het prachtig ingetogen en weemoedige ‘Needle’ waarbij je het gevoel krijgt naar Vinyl te luisteren en het wat meer uptempo ‘Warning Bell’ waar we de country-invloeden weer terug horen. Bij ‘I Knew I F’d Find You’ pakken de heren helemaal terug naar het singer/songwriter en Folk-werk; het akoestische karakter, de harmonieuze meerstemmigheid en het finger-picking van de gitaren zorgen voor een heel mooi breekbaar liedje. Zoals aangegeven sluit de band dit album ook af met een instrumentaal nummer; het ruim 1 minuut durende ‘Door 14’ is eigenlijk niet meer dan wat rustig gitaar en pianowerk. Het album past in de lijn die de band al eerder inzette met het al eerder genoemde Palomino. Misschien iets minder radiovriendelijk maar muzikaal en artistiek een fantastisch album waarbij er bij deze recensent nog steeds verbazing overheerst hoe deze oer-Britse band zo ontzettend Amerikaans kan klinken. Morrison en Beer nemen je mee door een landschap van muziekstijlen waarbij Treetop Flyers vooral zijn eigen identiteit behoud. Een knap album! Veel luisterplezier.

Label Starman Records

Beoordeling 7

Review Claude Perwez klinkt misschien niet bekend in de oren, maar we kennen deze Belgische multi-instrumentalist en alleskunner misschien beter als Kloot Per W. Nu is hij terug met een album vol covers van The Velvet Underground, één van de toonaangevende bands uit de eind ’60-er en begin ’70-er jaren met Lou Reed en John Cale als bekendste bandleden. Kloot Per W is een ongekende duizendpoot; hij bouwde de laatste 40 jaar een indrukwekkende discografie op maar we kennen hem natuurlijk als eerste uit zijn periode als bassist bij The Misters en als gitarist bij The Employees. Met zijn muzikale ervaring weet hij in 1986 de finale van Humo’s Rock Ralley te behalen sindsdien is hij een soort van creatieve duizendpoot gebleken; van het als muzikant deel uit maken van diverse bands (o.a. De Kreuners) via muzieksamensteller bij Studio Brussel tot verdienstelijk schilder. Kloot Per W kan en doet het allemaal. Al eerder liet hij zich verleiden tot het opnemen van materiaal van artiesten die hij bewondert zoals The Ramones en The Beatles en nu toont hij met Inhale Slowly And Feel zijn voorliefde voor The Velvet Underground. Op het album blijft Kloot Per W over het algemeen dicht bij het origineel. Op de LP zijn tien tracks terug te vinden die door de Belg uitgekozen zijn en op de bijgevoegde bonus-cd zijn nog eens vijf tracks te bewonderen. Opvallend is dat we Claude’s dochter Mona op dit laatste werk mogen bewonderen; ze neemt de plaats in van Maureen Tucker op het origineel en laat ‘Afterhours’ als het ware “fris” klinken. Op de bijgevoegde cd horen we haar aangename stem ook op deze uitvoering van ‘Femme Fatale’. Een talent blijkt wel. Zoals gezegd blijft de Belgische alleskunner dicht bij de originele versies maar toch zet hij een nummer als ‘European Sun’ erg “vet” aan door de diepe bas terwijl hij een nummer als ‘Foggy Notion’ misschien net iets meer Rock ’n Roll meegeeft. Verder is het een mooie tijdreis geworden door het oeuvre van de V. Underground met nummers als ‘Real Good Time Together’, Lady Godiva’s Operation’ en ‘Waiting For The Man’. Ook op dit album is het Kloot Per W die de grote animator is. Hij speelde bijna alle instrumenten zelf, nam zelf alles op en was ook nog producer van zijn eigen plaat. Voor fan van de Velvet Underground zal dit album waarschijnlijk een must-have zijn al is het aantal covers van deze toonaangevende band niet meer te tellen. Voor iemand die niet bekend is met deze muziek is het een eigentijdse kennismaking. Veel luisterplezier.

Label Furthestpoint

Beoordeling 8,5

Review Als we de naam Lucie Silvas horen denken we waarschijnlijk terug naar een kleine dertien jaar geleden toen ze een megahit had met ‘What You’re Made Of’ en later het toch wel verrassende duet met Marco Borsato, ‘Everytime I Think Of You’. Nu is ze terug met een nieuw album, E.G.O., maar wellicht nog belangrijker; ze is terug met een nieuwe sound. Naast de eerder genoemde hits was er natuurlijk haar smaakvolle vertolking van Metallica’s hit ‘Nothing Else Matters’; een uitvoering die alle criticasters tot tevredenheid stemde. Daarna werd het stil want omdat succes bij het tweede album The Same Side uitbleef, liet het label haar vallen. Ze verliet de muziekscene nooit echt helemaal maar ze bracht ook geen nieuw werk uit. Tot 2015 toen daar ineens Letters To Ghosts was. In dat jaar trouwde ze ook met John Osborne van het country-duo Brothers Osborne en onbedoeld zorgde dat waarschijnlijk voor een soort vliegwiel. Samen met producer John Green (o.a. James Bay en Lady Antebellum, Paloma Faith) ging ze de studio in Nashville in om aan dit nieuwe album te werken. Sterker nog, ze verhuisde er zelfs tijdelijk voor naar één van de Amerikaanse steden waar muzikaal talent ontwikkeld wordt. Resultaat is een nieuw album waar Lucie laat horen ook duidelijk wat anders te kunnen dan een mooi liedje zingen begeleid door piano. Zo valt er volop te genieten op E.G.O., wat eigenlijk de afkorting is voor “Everybody Gets Off”….. . Opener ‘Kite’ is meteen een aangename verrassing met die typisch Amerikaanse Classic rocksound; gitaren, een stevige drumpartij en het lieve karakter laat ze achter zich. Dat stoere neemt ze ook mee in andere tracks. Nummers als ‘First Rate Heartbreak’ en ‘Smoke Your Weed’ laten ons een totaal andere Lucie zien dan zoals wij haar nog herkennen. Weg is die lieve zangeres achter de piano. Maar op dit nieuwe album toont Lucie meer gezichten. Luister maar eens naar het heerlijke ‘Girls From California’ dat een aangename West Coast-sound heeft meegekregen en waar de invloeden van The Beach Boys duidelijk hoorbaar zijn. Hoogepunt van het album is waarschijnlijk ‘Black Jeans’, een nummer dat met gesloten ogen herinneringen oproept aan de gouden ‘70’s; de tijd van Fleetwood Mac en het is bij deze track alsof we naar een demo van ‘Dreams’ luisteren waarbij niet Stevie Nicks zingt maar Lucie Silvas. Nummers als ‘People Can Change’ en ‘I Want You All For Myself’ zijn dan wel wat rustiger maar hebben toch veel meer body en karakter dan de muziek zoals ze die tijdens het begin van haar carrière maakte. Op de ballad ‘Everybody Looks Beautiful’ pakt ze vervolgens net zo makkelijk terug naar een soul. Met een echtgenoot die een gevestigde naam binnen de Country muziek is mag deze stijl niet ontbreken; ‘My Old Habits’ en ‘Change My Mind’ hebben dan ook duidelijk Country-invloeden. Een meer dan geslaagd album waarmee Lucie Silvas bewijst een veelzijdig zangeres te zijn die soepel tussen diverse muziekstijlen kan laveren. De productie is top, de sessiemuzikanten meer dan prima en vocaal is Lucie gewoon volwassener geworden. Met E.G.O. bewijst Lucie Silvas dat ze terug is en waarschijnlijk nu definitief! Een album dat erg toegankelijk is en geschikt voor een heel breed publiek. Veel luisterplezier

Label Island rec. / Universal

Beoordeling 8

Review De Ierse singer-songwriter Andrew Hozier weet met een mini album uit te komen. De EP Nina cried Power kent vier nieuwe tracks en het klinkt verrassend of niet, weer heerlijk! Hozier debuteerde met het titelloze album en zag ‘Take Me To Church’ tot een multi platina schijf en vele prijzen gaan. Met het openingsnummer en titeltrack weet Hozier een aanstekelijke soul op plaat te zetten dat niemand kan ontgaan. Samen met Mavis Staples weet hij de volle gospelsoul in dit nummer te brengen. Daar doet Booker T Jones met zijn orgelsound nog even een schepje bovenop. ‘Nina Cried Power’ ademt het rauwe en energieke gevoel van protest en sociaal activisme. In de track benoemt Hozier een paar iconische artiesten, activisten en voorstanders van de mensenrechtenbeweging wiens boodschap, activisme en kunst hebben bijgedragen aan verandering door middel van protest. Zo komen onder anderen Joni Mitchell, John Lennon, James Brown, Nina Simone (naar wie de track is vernoemd) en Mavis Staples op ‘Nina Cried Power’ voorbij. Staples, meervoudig Grammy winnares en oprichter van de invloedrijke gospel, soul en R&B formatie The Staples Singers, leende speciaal voor deze gelegenheid haar vocalen uit voor het nummer. De andere drie nummers weet Hozier dit op eigen kracht te produceren. Ook hier hoor je de sound van soul en spanning weer. ‘Moment of Silence’ is pakkend en met een steelgitaar wordt het album met ‘Shrikes’ intiem en mooi afgesloten

Te zien in Nederland

Label Cobalt/ BMG

Beoordeling 7,5

Review Het fenomeen van de jaren 90, Lenny Kravitz weet met zijn nieuw album een grote diversiteit aan genres te brengen. De man weet al jaren krachtig goede platen te brengen al is de een meer succesvol dan de ander. Kravitz staat voor een goed album. Alleen zijn de outtro’s op dit album wel heel vaak te lang en in herhaling vallend. Van soul, pop, rock en funk neemt de rocker van weleer ons mee. De lome rock van ‘Gold Dust’ of het funky gitaartje met de ‘Triggerfinger’ lepeltjes van de hit ‘I Will Follow’ hoor je nu ook op ‘The Majesty of Love’. Lekker vrolijke popsongs vullen niet het hele album. De politieke en serieuze kant van Kravitz horen op ‘Who Really Are The Monsters’ en ‘It’s Enough’. Hier gaat de man een andere richting kiezen. Een keus om wat meer in de voetsporen van Prince te lopen. De soul op ‘I’ll Always Be Inside Your Soul’ en het meer gospel georiënteerde ‘Here to Love’ doen denken aan de grootheid die is overleden. Met deze ode aan Prince is er ook een ode aan Johnny Cash. Prima song, niks mis mee, maar ook geen hoogvlieger. Dit geldt voor het gehele album dat een prima album is, maar zeker niet tot de top en energieke albums uit zijn begin periode kan meten. We zullen maar zeggen, de man doet het wat rustiger aan…

Te zien in Nederland

Label Erased Tapes/ Konkurrent

Beoordeling 7,5

Review Wanneer de Emmy Award winnaar Michael Price zijn prijs voor zijn muziek voor de BBC serie Sherlock in ontvangst mocht nemen, was hij al verantwoordelijk voor de muziek voor the Lord of the Rings. De componist weet de muziek naadloos aan te laten sluiten bij de beelden. Met Tender Symmetry moet je de beelden er zelf even bij bedenken, maar de muziek is al even prachtig. Het is zijn tweede album voor het label Erased Tapes. Hij heeft dit maal het thema National Trust genomen. De belangrijke locaties in Engeland die iets voor de historie hebben betekend. Denk aan de fonteinen van Yorkshire (‘Fountains’ Abbey), de vuurtoren van Quarry Bank of de bunkers van ‘Fan Bay’. Om deze gebouwen in muziek te vangen is hal een hele klus. Price weet hier uitmuntend mee om te gaan en met de prachtige hoes bij de cd is het verhaal voor de verbeelding compleet. Mooi album voor de rustige zondag…

Te zien in Nederland

Label Leaf Records

Beoordeling 6,5

Review Szun Waves is terug met een nieuw album. Het experimentele trio dat bestaat uit Luke Abbott, Portico Quartet’s Jack Wyllie, en Laurence Pike brengt hun tweede album New Hymn To Freedom uit dat weer bol staat van experimentele muziek. Het drietal opent met Constellation dat meteen richting gevend is; drums en synthesizers vormen de basis maar geleidelijk wordt de aandacht overgenomen door saxofonist Jack Wyllie. De drie heren weten vervolgens het nummer tot een geïmproviseerd klinkend geheel uit te bouwen. Wyllie vormt samen met de Australische drummer Laurence Pike en toetsenist Luke Abbott Szun Waves en de band weet op zijn eigen wijze meeslepende soundscapes te produceren. ‘Fall In The Water’ is wat rustiger maar ook hier ligt het improvisatieniveau hoog, overigens niet vreemd want blijkbaar is alles live ingespeeld en opgenomen. Het ruim zes minuten durende ‘High Szun’ kan door menigeen als euforisch geïnterpreteerd worden maar evengoed als een onsamenhangend geheel van klanken en ritmes. Laat onverlet dat dit nummer tot een soort van geïmproviseerde Jazz-rock-jamsessie wordt gepromoveerd door de drie heren. Daarentegen is de inmiddels uitgebrachte ‘Temple’ tijdens het eerste en laatste deel wat ingetogener, maar niet minder complex. Bij ‘Moon Runes’ weet Abbott zijn synths als een klassiek kerkorgel te laten klinken om het gaandeweg weer te vervormen naar iets kosmisch. De 12-minuten durende afsluiter én titelsong is een intrigerend stuk geworden waarin het trio pas bij het laatste deel nog één keer alle registers opentrekt. Uiteraard improviserend. New Hymn To Freedom is vooral geschikt voor liefhebbers van experimentele en alternatieve muziek waarbij Jazz en Jazzrock de hoofdingrediënten zijn. Het zijn een zestal complexe composities geworden die muzikaal ongelofelijk goed en virtuoos in elkaar zitten maar waarschijnlijk niet geschikt zijn voor een breed publiek. Veel luisterplezier

Label Rock Action Records

Beoordeling 7,5

Review De Schotse Prog-rock band Mogwai is terug met Kin. De band die sinds de mid-jaren ’90 een indrukwekkende staat heeft opgebouwd met instrumentale Post-rock en Prog-rock texturen heeft met deze soundtrack een primeur te pakken; het is hun eerste officiële soundtrack. Het album opent met ‘Eli’s Theme’; met enkele piano-akkoorden met een monotoon klinkend drone-achtig geluid op de achtergronden is, ondanks de eenvoud, de spanning voelbaar en met gesloten ogen vormen zich als vanzelf beelden die langzaam voorbij drijven. Ook het volgende nummer ‘Scrap’ kent met de ingetogen synths en piano een wat rustige soundscape. Het schrijven van het materiaal van deze soundtrack gebeurde overigens grotendeels tijdens de tour van afgelopen jaar. De band ging in op de uitnodiging van de gebroeders Jon en Josh Baker, de makers van deze Sci-Fi misdaadfilm, die overigens groot liefhebber zijn van deze progrock band uit Glasgow. Hoofrollen in de film worden vervuld door o.a. Jack Reynor, Zoë Kravitz, Carrie Coon, James Franco & Dennis Quaid. Voor deze Schotse Post-rock band is het overigens de eerste keer dat ze de eer hebben om de muziek voor een soundtrack te maken. Het geheel klinkt wat meer mainstream dan dat we gewend zijn van deze band waarbij er wat zwaar geleund wordt op synths. Iets wat niet vreemd is omdat we hier ook met een Sci-Fi actiefilm te maken hebben. Overigens was gitarist Barry Burns hier ook openhartig over in een interview. “Yeah, it is a bit more poppy, you’re totally right, really quite different from the usual Mogwai sound. / it was cool to work on something a bit lighter, with lyrics and everything!”. Centraal geposteerd is het epische ‘Donuts’ dat inmiddels ook als trailer voor de film is uitgebracht. Verder is daar het onheilspellende ‘Funeral Eye’ en de meeslepende titelsong; een nummer dat misschien wel het dichtst bij het bekende geluid van de band benaderd. Met afsluiter ‘We’re Not Done, begeeft de band zich zelfs op volstrekt onbekend terrein; Het nummer klinkt niet alleen erg mainstream, ook de vocalen vormen een uitstapje waar de heren zich niet heel gemakkelijk bij voelen. Kin is een soundtrack maar ook een oprecht goed album van Mogwai geworden. De sound is misschien iets subtieler door de vele synths maar de soundscapes zijn werkelijk prachtig. Het wekt zeker de nieuwsgierigheid om de film te gaan bekijken maar het album is sterk genoeg om ook zonder de visuele beelden te boeien. Veel luisterplezier.

Label PIAS

Beoordeling 8

Review Het zijn namen die je wellicht kent van horen en zeggen. De Nieuw-Zeelandse act Crowded House kent de broertjes Neil en Tim Finn. Inmiddels heeft Neil Finn al een solo carrière opgebouwd, speelt als extra gitarist zanger bij Fleetwood Mac en is het nu tijd van de herfst jaren voor deze man. Dat betekend dat hij het in de familie zoekt. Zijn zoon Liam is inmiddels oud genoeg om een muzikale tegenpool of toevoeging te kunnen worden. Dit geeft een nieuwe uitdaging; Samen een album maken! Het is ook niet nieuw van zoonlief, hij heeft al enkele albums op zijn naam staan. De sound in zijn albums is vooral een dromerige elektropopsound met een gitaar en drums. En dit hoor je dan ook vooral op dit album terug. De verwachting kan dan ook afwijken met de realiteit als je een vernieuwde Crowded House verwacht. ‘Where’s My Room’ geeft een mooie combinatie weer wat beide heren bieden. Dat het de titel draagt is omdat het album een heerlijk dromerig album is. Het is een album dat als een geheel en doeltreffend is. De samenzang op ‘Listen’ of ‘Ghosts’ is herkenbaar mooi en licht van aard. Wanneer je een drummer nodig hebt is het altijd handig om een Mick Fleetwood achter de hand te hebben. Maar het is vooral een album van hun tweeën. Mooi en ingetogen.

Te zien in Nederland 25 januari 2019 Paradiso Amsterdam

Label Merge rec. / Konkurrent

Beoordeling 8

Review De Amerikaanse zanger van Crooked Finger en Archers of Loaf komt dit jaar met een nieuw solo album. De singer-songwriter weet met het titelstuk een prachtig en serene rust uit te drukken dat we maar weinig horen. Het album is het vervolg op het prachtig titelloos album van 2016. Dit album sluit hier dan ook naadloos op aan. De prachtige singer-songwriters songs ‘Waylaid’ en ‘Boom and Shake’ zijn pakkend en meeslepend. De songs pakken je gedachten en neemt je mee in de verhalen die je in je gedachten beeldend terug krijgt. Bachmann weet met zijn stem een rust te brengen en al tokkelend een herhalende melodie voor te brengen, dat even een bruggetje kent om je gedachten op te pakken en je mee te nemen. Neem het ‘Wild Azalea’ waar alles van dit in zit. Het is dan ook een heerlijk en verrassend album in het genre van de singer-songwriters.

Te zien in Nederland

Label Dead Oceans/ Konkurrent

Beoordeling 7,5

Review Het is de nieuwe indie rock vrouw Mitski uit New York, die de wereld weet te verrassen met het album Be The Cowboy. Dat deze vrouw verschillende stijlen uitwerkt is direct op het album te horen. De diversiteit is groot wanneer ze begint met het indie rock nummer ‘Geyser’ en vervolgens de jaren 80 pop weet te verwerken in ‘Why Didn’t You Stop Me’ en vervolgens met een klein melancholisch liedje ‘Friend’ nog een andere sfeer er in brengt. Het is een doorsnee waarmee ze de rest van het album weet te vullen. De diversiteit om even heftig te keer te gaan in ‘Remember My Name’ of gierende gitaren wil laten klinken in ‘A Pearl’ het kan allemaal. Het loopt prima in elkaar over waardoor het een prima indie plaat is geworden. Juist dat maakt dit album sterk. Ze weet de stijlen te combineren en zoekt naar iets nieuws wat nog niet gevonden is. Maar het blijft een uitdagende vrouw die voor niets binnen de muziek bang is. Wanneer ze met ‘Me and My Husband’ en ‘Lonesome Love’ heerlijke catchy popsounds produceert is het wat verrassend maar ze komt er verder prima mee weg en weet ze met een emotioneel indringend liedje ‘Two Slow Dancers’ het album te eindigen.

Te zien in Nederland Mitski is te zien op 2 oktober Paradiso te Amsterdam

Label Capitol/ Universal

Beoordeling 7,5

Review De jonge Troye Sivan Mellet werd in Zuid Afrika geboren en ging al op jonge leeftijd naar Australie waar hij werd ontdekt als acteur. Zijn rol in X man en Spud kreeg de nodige aandacht. Dit open de deuren om zijn grote liefde, het zingen weer nieuw leven in te blazen. Hij zong al voor diverse radio stations van Perth. Inmiddels het debuutalbum alweer 3 jaar oud en begint hij dit album met ‘Seventeen’. Een leeftijd waar het bij hem allemaal begon. Inmiddels is hij 23 jaar oud en weet hij een glad geproduceerde tienerplaat te maken. Het titelsong is pakkend en het refrein valt regelmatig in herhaling. Dan is het beeldend verhaal van ‘Postcard’ met Gordi in alle opzichten mooier. Met zijn tieneridool ervaring weet hij met Ariana Grande ervaringen te delen. Samen speelden ze eerst in een tv serie voordat ze het zang succes konden oppakken. ‘Dance to This’ is daar als duet nu het gevolg van. Het dance nummer is even glad als pakkend voor de radiozenders. Het zal dan ook geen verrassing zijn dat dit als hit wordt genoteerd. Het is dan ook een plaat dat in dit genre past. De toekomstige Buble’s of Timberlake. Deze elektropop is voor mij wat te glad en voor de hand liggend, maar commercieel wel aantrekkelijk.

Te zien in Nederland

Label Excelsior rec.

Beoordeling 8

Review Het duo Tangerine is inmiddels uitgebreid tot een volledige band. Al zijn de eeneiige tweelingbroers Sander en Arnout Brink het hart en brein achter de naam Tangerine. Hoewel ze in de Drentse hoofdstad Assen wonen, zijn ze geboren in Lelystad. De heren zien er hetzelfde uit, hebben hetzelfde stemgeluid en zijn beide erg muzikaal. Afgelopen jaren speelde men met Tim Knol, was de DWDD band van 2013/14 en vloog men naar Amerika om het album There and Back op te nemen. Dit is zo goed bevallen dat men deze trip voor dit album nog een keer deed. Het pakt erg goed uit. Men voelt zich daar thuis en misschien wel beter daar samen dan samen thuis. De werelden waarin ze leven verschillen nogal. De een trouwt, de ander gaat scheiden. Deze emotionele rollercoaster is terug te horen op dit album Because of You. De songs zijn steviger en het Simon & Garfunkel complex raken ze bijna kwijt. No One To Be The One is een juweeltje dat het Amerikaanse duo ook had kunnen maken. Maar ‘Cracks’, ‘Echoes’ en ‘I Can Let You Go’ zijn wat meer steviger songs geworden. ‘No Need to Worry’, ‘Cold Hearted Road’ en ‘HeartBreak’ zijn de juweeltjes die de oude samenzang van de heren optimaal weer weergeven. Naast dat het een emotioneel album voor hen is, is het een mooi beelden en gevarieerd album voor de luisteraar geworden.

Te zien in Nederland

Label Eigen Beheer

Beoordeling 7,5

Review Tangata, een en al passie en melancholie. Waar de drama vanaf druipt en de emoties tot in het feestgedruis laat gaan. De herkenbare klanken van La Vie en Rose hoor je in de violen wanneer men het openingsnummer Libertango / Tibortango laat klinken. Het was een speciale avond in Tivoli Vredenburg waar dit album is opgenomen. De sfeer van live staat op dit album en de spanning is dan ook soms te horen. De bandonéon, contrabas en piano leggen de basis waar de violiste Andrea Bentivoglio haar muzikale vleugels over kan uitslaan. Wanneer het danspaar Carlos en Mirella het visueel aspect extra vuur geeft is het voor een avond een mooi show element erbij, al hoor je het niet op de plaat. Maar voor degene die erbij waren kunnen dit weer helder voor de geest halen. Jeannine Geerts is een zanglerares die de vocalen voor haar rekening neemt. Haar invulling is aansluitend en niet overheersend. ‘Yo Soy Maria’ geeft ze extra kracht en sfeer. Vol emotie en passie zingt ze de nummers waaronder ‘Te Quiero’ en het mooie ‘Hijo de La Luna’. Het is dan ook niet vreemd dat Tangata haar klanken over de hele wereld mag laten horen. Het is gewoon goed in zijn soort.

Te zien in Nederland

Label Mascot

Beoordeling 8

Review Het afgelopen jaar stond de band als support- act voor o.a. Deep Purple in de Ziggo Dome. Een energieke band met classic rock spettert van het podium. De band uit Ontario, Canada weet deze energie met gemak op plaat te zetten. Het nieuwe album is hier weer een helder bewijs van. Vol power en zelfverzekerdheid slingeren ze ‘Thunderstruck’ en ‘Evolution’ door je woonkamer. Wat je er ook van mag denken, deze sound brengt je in beweging en hierbij kun je gewoon niet stil zitten! De opener en titelstuk met Twisted Sister Dee Snider is stevig en geeft direct het antwoord op de vraag; wat bezield die rockers. Toch weet de band het stevig portie blues tot rock te brengen. ‘Devil Don’t Care’ en ‘Undone’ wordt gewapend met een mondharmonica door de speakers geblazen. Het album is vooral een stap van groei in de evolutie om Monster Truck tot een monsterlijk goede band te brengen. Het album is voor mij hoe een moderne classic rock act moet klinken. ‘Young City Hearts’ is een heerlijk rocknummer dat meer dan een potentiele hit is. Het is dus een heerlijk rock album waar ieder die een rockhart heeft minstens de moeite voor moet nemen om het te beluisteren.

Te zien in Nederland

Label Suicidal Records

Beoordeling 7,5

Review De Amerikaanse crossover band Suicidal Tendencies draait inmiddels al lang mee. Ze zijn geformeerd 1980, maar hebben ook de nodige hiaten en ledenwisselingen gehad. Inmiddels is vocalist Mike Muir (Cyco Mike) het enige overgebleven originele bandlid en is de band toe aan hun vijftiende plaats Still Cyco Punk After All These Years. Met deze plaat krijg je geen nieuwe nummers, maar een geupdate versie van de eerste soloplaat Lost My Brain van Muir. Hij gaf destijds aan een punkplaat te willen maken die op dat moment niet paste in de muzikale richting van Suicidal Tendencies. Nu was hier wel de mogelijkheid voor vergezeld door nieuwe bandleden basgitarist Ra Díaz en drummer Dave Lombardo (ex-Slayer). Het crossover genre is een combinatie van trash metal en hardcore punk. Daar is ook deze plaat een goede afspiegeling van waarbij sommige nummers meer de kant van punk opgaan, zoals ‘F.U.B.A.R.’, de eerste single van het album, en andere nummers neigen veel meer naar metal, zoals ‘Slipping from the insanitea’. De invloed van Lombardo’s stevige drumwerk is duidelijk te horen op bijvoorbeeld ‘It’s always something’ en ‘All I ever get’. Een van de meest opvallende nummers is de afsluiter ‘Save a peace for me’ die zes minuten duurt en een rock-n-roll/heavy metal-achtige sound heeft. De plaat is geen klassieker, maar het is een lekker album om naar te luisteren. Het bevat wat je graag wilt horen: hoog sing-a-longgehalte, lekkere gitaarsolo’s, funky baselines, stevig drumwerk en een goede dosis energie. Een leuke update van oude nummers.

Te zien in Nederland

Label Cooking Vinyl

Beoordeling 8

Review Vandaag was de release van het tiende album van de Britse singer/songwriter Mike Rosenberg die wij beter kennen als Passenger. Voor dit album liet Rosenberg zich inspireren door de weidse landschappen van de VS, een land dat hij als kind regelmatig bezocht en waar hij nog steeds een fascinatie voor heeft. Runaway is de opvolger van het zeer succesvolle album Young As The Morning, Old As The Sea uit 2016. Albumopener ‘Hell Or High Water’ heeft inmiddels enkele miljoenen views op Youtube en brengt dat wat we van Rosenberg kennen; een prachtig vloeiend klinkende melodielijn, de wat nasale stem en een rijk instrumentarium waar dit keer subtiel de banjo wat op de voorgrond wordt geschoven. Vervolgens is daar ‘Why Can’t I Change’, een ideale track voor een roadtrip waarbij je tijdens die oneindige vergezichten in de VS eens heerlijk naar jezelf kijkt (“Why can't I change after all these years? / Why can't I change my ways? / I find it so strange after all these years / I'm still more or less the same”). Uiteraard is de stem van Rosenberg uit duizenden herkenbaar maar deze track zou qua sfeer en sound ook zo maar door The Eagles uitgevoerd kunnen worden. Typerend voor de songs van Passenger is dat ze nergens gehaast klinken en dat is op dit nieuwe album niet anders. Midtempo nummers als het liefdesliedje ‘Heart To Love’, waar iedereen zich in kan herkennen, is hier een voorbeeld van. Overigens is dit album naast de reguliere versie ook in een “Deluxe”versie verkrijgbaar waarbij de bonus-cd een tiental akoestische live-versies van dit album bevat. Ook voor dit album heeft hij weer enkele rasartiesten om zich heen verzameld die de sound van dit album mede bepalen. De “Americana”-invloeden worden dan ook vorm gegeven door o.a. gitarist Benjamin Edgar en drummer Peter Marin en het sprankelende geluid van de banjo, de lap-steel en de mandoline voegen echt iets toe. Op ‘Let’s Go’ laat hij nogmaals horen wat voor een troubadour Rosenberg eigenlijk is. Het album klinkt als een coherent geheel en liedjes vormen een naadloos lijkend muzikaal lint. Een echt rustpunt is er halverwege het album met het akoestische ‘Ghost Town’; prachtig stripped down maar elk woord dat Rosenberg zingt is vervuld met emotie. Hierna pakt Passenger de draad weer op met titelsong ‘Runaway’ waar de blazers voor het karakter zorgen en bij ‘Eagle Bear Buffalo’ laat de singer/songwriter zijn voorliefde voor de natuur van de VS blijken als hij zingt dat je hem gerust in Yellowstone achter kunt laten….. En als Passenger op de prachtige pianoballad ‘To Be Free’ over New Jersey zingt moet ik aan grootheden als Springsteen en Joel denken. Een momentje van ontroering en kippenvel. Met gesloten ogen en luisterend naar dit nieuwe album is het niet moeilijk om die indrukwekkende Amerikaanse landschappen aan je voorbij te zien trekken. Het is wederom een prachtig album geworden met mooie, sfeervolle liedjes. Ondanks alle lovende woorden is het wel weer een echt Passenger album geworden. Niet vernieuwend dus en een logisch vervolg op eerdere albums waarbij de verschillen met voorgaand werk vooral in de details en de nuances gezocht moeten worden. Veel luisterplezier

Te zien in Nederland

Label Cooking Vinyl

Beoordeling 7,5

Review De broers Charlie en Graig Reid debuteerden in 1987 en scoorden meteen hun grootste hit tot nu toe, ‘Letter From America’. De Schotse tweeling heeft vooral in hun thuisland een imposante carrière opgebouwd maar ook buiten deze landsgrenzen zijn dit Folk/Rock duo graag geziene gasten en hebben ze een respectabele discografie opgebouwd. Deze week kwam hun nieuwste album Angry Cyclist uit. De titelsong begint luisterrijk; violen, een akoestische gitaar vormen de basis en meteen wordt de Schotse tongval van de broers duidelijk; iets waar ze zich in zijn geheel niet voor schamen en ook zorgt voor een bepaalde charme. Gaandeweg wordt het nummer uitgebouwd door slimme tempowisselingen. Vervolgens is daar het vrolijk klinkende ‘Stretch’, dat alle aanwezigen in de pub waarschijnlijk massaal meezingen en een ideaal nummer is om het publiek tijdens een optreden mee te krijgen. Dat de heren niet wars zijn van enig chauvinisme blijkt wel uit de lofzang aan hun stad Edinburgh met het prachtige ‘Streets Of Edinburgh. (“Depending on your view point / This place is blessed or cursed / And in the years I've lived here / I've seen the best and worst / An air of sordid passion”). Deze melodieuze hymne is één van de hoogtepunten van het album’. Na dit eerste deel brengen de broers nog een diversiteit van eigentijdse Folk/Rock-popsongs. Nummers als ‘Then It Comes To Me’ en ‘You Make Me Happy’ zijn aangenaam uptempo en kennen een aanstekelijke intensiteit. ‘Looted’ is daarentegen weer een heerlijke kroegtijger die met een glas Laphroaig in de hand waarschijnlijk prima smaakt. Een uitstapje naar wat lichte rock is er met ‘Information’ en met ‘The Hours Between’ is daar zelfs een soepele wals. ‘A Way With Words’ is een wat komisch klinkend nummer met leuke woordspelingen maar de essentie van de Proclaimers komt waarschijnlijk samen en tot uiting in ‘The Battle Of The Booze’, een aangenaam Folknummer inclusief fiddle en Schotse tongval van de broers. (“In the battle of the booze / Vodka takes the crown / Hits you when you're up / Kicks you when you're down / While sailing through the world / Use some common sense / The juices of the grain / Make life more intense”). Waarschijnlijk zal Angry Cyclist niet de lijst van 100 meest invloedrijke albums uit de muziekgeschiedenis halen. Toch weten de broers Reid wederom een prima album af te leveren met dertien songs die tijdloos klinken en waarbij de teksten ook nu weer scherp zijn. Gewoon een prima album met lekker weg luisterende muziek en met een aantal nummer die in mijn playlist opgenomen worden. Veel luisterplezier.

Label Strong World Records

Beoordeling 9

Review The War And Treaty is misschien wel de grootste verrassing van dit muzikale jaar tot op heden. Met hun debuutalbum Healing Tide weten ze een onnavolgbare mix van Soul, Gospel, R&B en Country samen te smelten met een energie waar Ike & Tina Turner een voorbeeld aan kunnen nemen. Want de vergelijking met dat legendarische duo wordt op dit moment getrokken in de Amerikaanse pers. The War And Treaty is de artiestennaam van Michael en Tanya Trotter. Ze leerden elkaar kennen op een festival waar ze beiden optraden. Tanya was zeer gecharmeerd van het optreden én het feit dat Michael zelf liedjes schreef. Telefoonnummers werden uitgewisseld maar door de traumatische ervaringen van Michael tijdens zijn “tour” in Irak die hij vervulde voor zijn vaderland had hij niet het geloof dat iemand oprecht geïnteresseerd in hem kon zijn. Hierover zegt hij dan ook: “Who would want to be with a guy who went to war?”. Hij gooide haar telefoonnummer weg maar Tanya deed dat andersom niet; ze belde hem, van het een kwam het ander en inmiddels zijn ze getrouwd, hebben een zoon en zijn samen onafscheidelijk. En de verbindende factor was de muziek en laat nu juist die muziek zijn dit op dit debuut indruk maakt. Op opener ‘Love Like There’s No Tomorrow’ wordt de kwaliteit van dit duo meteen duidelijk; Ze begeleiden zichzelf op een tamboerijn maar de kracht en energie die hun stemmen uitstralen en je voelt de soul over je heen dalen. Vervolgens is daar de opzwepende titelsong ‘Healing Tide’ die de eerder genoemde vergelijking met Ike & Tina Turner duidelijk maakt. Vervolgens is daar ‘Are You Ready To Love Me?’, een midtempo nummer waar Tina de meeste vocalen voor haar rekening neemt en waar ze Country met Soul combineren. Blazers en pedalsteel doen de rest en na drie nummers ben ik als luisteraar totaal om! Maar het knappe van dit echtpaar is dat ze dit niveau vast weten te houden. Of het nu de innemende Gospel/Soul-ballad ‘Hearts’ is of het van Folk doorspekte ‘One And The Same’, alles is van hoog niveau. Luister ook maar eens naar de doordringende soulballad ‘It It’s In Your Heart’ waar Michael ons doet denken aan de hoogtijdagen van Percy Sledge. Verrassend is de bijdrage van de legendarische Emmylou Harris op ’Here Is Where The Loving Is At’ en het zal dan ook niemand bevreemden dat dit nummer een onvervalst Country-karakter heeft, inclusief banjo en mondharmonica. Hoogtepunt is misschien wel het opzwepende en door blazers en piano voortgestuwde ‘All I Wanna Do’ en dat bol staat van de energie. Tijdens het laatste deel van het album is er nog ruimte voor wat rustpunten met het mooi Country-duet met ‘It’s Not Over Yet’ en het voor Tanya wat persoonlijke gekleurde ‘’ Little New Bern’ en daardoor ook wat melancholiek voelt. In een interview gaf Tanya onlangs de missie van het duo aan: ”With The War and Treaty, we allow people to see two people that are not perfect. We get on stage. We sweat. We’re overweight. We yell. We get ugly, we scream! My hair comes loose. We’re vulnerable––naked––in front of people, and it’s a chain reaction. It allows them to be vulnerable, too.”. Twee ongelofelijk mooie soulstemmen die nu eindelijk voor iedereen bereikbaar en toegankelijk zijn. The War And Treaty weten op hun eigen wijze de heerlijke mix van warmbloedige en passievolle soul te combineren met andere stijlen als Country, Gospel en Folk. De energie is voelbaar en het plezier is hoorbaar. Een ongekende ontdekking en een geweldig debuut. Helaas staan er nog geen optredens buiten de VS gepland maar het lijkt mij een feestje. Veel luisterplezier.

Label Season of Mist / New Damage Records

Beoordeling 7,5

Review De uit Winnipeg, Canada afkomstige band KEN Mode (Kill Everyone Now Mode) heeft het de afgelopen jaren behoorlijk druk gehad met het uitbrengen van muziek en touren. Zo druk dat een burn-out onvermijdelijk leek te zijn. In 2016 heeft de band een stap terug moeten doen. De bandleden hebben een tijd hun eigen bezigheden gehad tot ze in 2017 weer zijn begonnen met schrijven met een hervonden focus en passie. Met de negen nummers van hun zevende plaat Loved, brengt KEN Mode hun donkerste werk tot nu toe uit. Waar ze met hun vorige plaat Success vooral indierock/noise punk lieten horen, zoeken ze nu de black- en death metal invloeden op. Opener ‘Doesn’t feel pain like he should’ zet gelijk de toon. Een zwaar nummer met gitaarmelodieën die blijven hangen en grunting vocals. Op driekwart van het nummer wordt er nog een extra tand bijgezet. Het vervolg ‘The illusion of dignity’ is in die zin niet anders al werkt het ‘tikkende’ geluid van de drums afleidend. Hierna volgt ‘Feathers & lips’ wat één van de heftigste nummers met zware riffs is. ‘Not soulmates’ en ‘Very small men’ zijn twee nummers waarin je een punkgeluid terughoort. ‘This is a love test’ is een soort van rustmoment op het album waarin de saxofoon wordt gebruikt en waarin de atmosfeer verandert naar een soort metal jazz lounge. ‘No gentle art’ valt op doordat deze het langste nummer is met zijn acht minuten en doordat er ruim de tijd genomen wordt om te bouwen van een doordringend bassgeluid naar rammende gitaren. Een fijne tegenhanger van de andere nummers. Aan de ene kant is Loved is een lekker agressieve plaat. Aan de andere kant kun je er af en toe door overspoeld worden. De nummers gaan snel in elkaar over. Het zijn ook negen nummers in 35 minuten dus je gaat er ook snel doorheen. Toch is er voldoende variatie en de break heeft de bandleden goed gedaan, want de hernieuwde energie is te horen.

Te zien in Nederland

Label Nonesuch/ warner

Beoordeling 8

Review De Amerikaanse singer-songwriter Gabriel Kahane weet met zijn album Book of Travelers een prachtig album te maken met liedjes van achter een piano. Het doet wat denken aan Randy Newman en Billy Joel. Het mooie aan deze man is dat hij een groot diversiteit kent als het gaan om componeren en opnemen. Het geluid is essentieel en de ruimte van de zaal is een onderdeel van zijn keuze van instrumenten. Dit resulteert dan ook in opnamen in diverse zaal grote. In de wereld van de hectiek besluit Kahane de telefoon weg te leggen en twee weken met de trein door Amerika te reizen. Gewoon met mensen gesprekken voeren en genieten van de wereld om zich heen. De wereld gaat niet meer aan je voorbij wanneer je er zo mee bezig bent. Het resultaat mag er zijn. Een mooi album met beeldende pianoliedjes. Een rustgevende stem die je verhalen verteld die het beste in de vroege avond gedraaid kan worden. Dan valt de avond en is het album op zijn best. ‘Singing with A Stranger’, ‘Friends of Friends of Bill’ of de ‘Model Trains’ zijn dan ook songs waar je even stil van wordt om te luisteren wat het verhaal verteld. Mooi album!

Te zien in Nederland

Label ear Music

Beoordeling 7,5

Review De zanger Ian Gillan is vooral bekend als zanger van de rockact Deep Purple. Voordat de man uit Middlesex hier aan begon zong hij al de sterren van de hemel. Zoals iedere zanger, begon hij ook in met zijn vrienden een bandje. We noteren 1962, toen de rock and roll van Elvis hoogtij viert en de bandjes is UK ontpopten tot nozems. Met de covers weten the Javelins zich in de kijker te spelen en hierdoor valt Gillan zijn zangstijl op. Na drie jaar verlaat hij de band en schuift van band naar band totdat hij in 1969 aansluit bij Deep Purple. Omdat Gillan breedt zangbereik kent wordt hij uitgenodigd om het Jesus Christ Superstar album in te zingen en daarvan weten we nu hoe dit is afgelopen. Het succes is daar en de musicalsound weet Gillan in de rock te verwerken. Child in Time is tot op de dag van vandaag nog steeds een klassieker te noemen. Nu Deep Purple een afgerond verhaal is geworden, gaat Gillan terug in de tijd en komt terecht bij de songs van weleer en de covers dat hij met the Javelins speelde. De nostalgie en puurheid van de songs zijn tijdloos, zeker wanneer Gillan ze zingt. Ray Charles, the Drifters, Chuck Berry en Buddy Holly, de songs komen allemaal op dit album voorbij. Rock and roll in zijn pure vorm met ‘High School Confidential’, ‘Save the Last Dance For Me’ en ‘It’s So Easy’. Het doet je grootouders doen stralen en voor je het weet staan ze weer te swingen. Het album is meer dan alleen een eerbetoon aan de helden van Gillan, Je gaat terug in de tijd en met deze versie zijn de songs weer fris en soms mooier dan het origineel!

Te zien in Nederland

Label EarMusic / V2

Beoordeling 8

Review Het is de Icon himself die wederom met een live album komt. Het album is opgenomen op 7 december 2017 na dat het album Paranormal is verschenen. De man heeft dit keer niet gekozen om de registratie te nemen van het Duitse Wacken waarvan in 2014 Het Raise the Dead verscheen, maar voor Parijs. De glamrocker weet tot op de dag van vandaag nog heerlijke rockshows uit te voeren. Met telkens een andere band zorgt hij toch dat het allemaal staat als een huis. Een spookhuis met de toneelstukjes tussen de songs door. Het blijft een fenomeen en de dvd is dan ook altijd een meerwaarde bij deze uitgaven. Dat deze toneelstukken niet op het album staat is logisch en daardoor zijn er hier en daar wel eens en knip gemaakt, dat bij een live cd niet veel voorkomt. Ditmaal kiest Alice Cooper de show te beginnen met ‘Brutal Planet’. Een maatschappelijk knipoog hoe de wereld zich beweegt. Maar ook ‘The World Need Guts’ en nieuwe songs als ‘Department of Youth’, ‘Pain’ en ‘Paranoiac Personality’ zijn erg maatschappelijk ingezette rocksongs. Het is ook een kracht van Alice Cooper om met een mooie kwinkslag mensen te laten nadenken in welke wereld we leven. Denk aan ‘Billion Dollar Babies’ en ‘Feed My Frankenstein’. Songs die passen in zijn show maar ten tijde dat het gemaakt werd altijd met een knipoog naar de politiek of het leed in de wereld. Als zoon van een dominee krijg je dit wel mee en Alice Cooper weet hier nog steeds meesterlijk mee om te gaan. Natuurlijk mogen ‘Halo of Flies’, ‘Poison’, ‘I’m Eighteen’ en ‘Ballad Of Dwight Fry’ met ‘Killer/ I Love the Dead thema’ en de classic ‘Schools Out’ op dit album niet ontbreken.

Te zien in Nederland

Label SPV

Beoordeling 7,5

Review Het Duitse powermetal weet alweer hun negende album op de markt te brengen. Maar belangrijker is dat deze band alweer 25 jaar mee gaat. Hoewel de band ter dele vervangen is zijn gitarist van he teerste uur Matthias Mineur en zanger Klaus Dirks nog altijd van de partij. Het intro is classic te noemen doordat men gebruik maakt van de strijkersorkest (genoemd tot het nummer ‘Beast Reborn’) en vervolgens overgaan naar een powerfull snelle gitaarriff dat Ghost of a Change’ inluid. De galmende stem van Dirks doet het nog altijd heerlijk met alle mee-gillers in de songs. Het doet wel eens wat denken aan de beginjaren van Bruce Dickinson bij Iron Maiden. Behalve het nummer ‘Sinister Light’ dat wat vierkant en rechttoe rechtaan is, is het album een prima melodieuze power metal plaat geworden. De mooie melodieuze en harmonische zangpartijen krijgt kracht bij het intro van ‘Traveller in Time’ om vervolgens stevig van leer te trekken. Hier hoor je de band op zijn best omdat alles in het nummer zit wat deze band groot maakt. Aanstekelijke refreinen, goede drive in de coupletten en op elkaar afgestemde vocalen. De andere songs zijn er zeker niet minder om. Vooral het afsluitend einde van het album met het piano ballad ‘My Sobriety Mind’ is een juweeltje. Kortom het een prima album voor de powermetal fans die de afwisseling van metal gitaren en piano met goede zang lief hebben.

Te zien in Nederland

Label ElektroSaurus rec.

Beoordeling 8,5

Review De gitarist en zanger van de Nederlandse bluesrock band DeWolff weet zich steeds weer te vernieuwen. Zijn honger naar de muziek is groot en dat zien we graag. Hij reisde naar het beloofde land van blues en samenzang, de Verenigde Staten van Amerika. De omgeving en de reis is een inspiratie om prachtige songs te maken. Dat legt hij nu vast in het logboek Americanalog. Samen met de leden uit zijn band en the Dawn Brothers weet Pablo een prachtig album te maken. De Americana sound met een vleugje country en western in ‘Then It’s Gone’, de 70’s pop van ‘Above the Stars’ of de soulblues van ‘Step On The Gas’ zijn heerlijke songs die boven het gemiddelde uitstijgen. Nu was het recente album van DeWolff al een heerlijke plaat, ditmaal weet van de Poel zijn vrijheid van componeren in de songs te verwerken en is hij los van stigma van DeWolff. Hierdoor zijn de songs fris en uiteenlopend. De country-blues met steel gitaar wordt de ‘Turquoise Trail’ afgelegd. Deze trail wordt afgelegd met zijn vrouw Nikki, die als beroepsfotografe (Satellite June) de foto’s van de reis neemt. Dit wordt een bundel en je hebt een prachtige herinnering en een inkijkje hoe de reis is verlopen. Om de foto’s goed uit te laten komen kies je voor de muziek een lp. Dan is het plaatje rond. Komende zondag doet Pablo met zijn band de twee meter sessie om songs van het album live te vertolken en presenteert men het fotoboek. De echte foto’s laten ze thuis.

Te zien in Nederland

Label Frontiers rec.

Beoordeling 7

Review De band King Company staat voor het rock talent van Finland. Deze metal rockact weet zich vanaf 2014 zich aardig in de kijker te spelen. Zeker na het debuutalbum One for the Road uit 2016 gingen de deuren voor deze band open. Met Queen of Hearts weet de band een prima opvolger te maken. Ex Thunderstorm drummer Mirka Rantanen en Children of Bodom gitarist Antti Wirman weten een prima band te formeren. Uitgaande van een zanger met hoge stem is de sound hierop aangepast. Inmiddels is zanger Pasi vervangen door Leonard Guillan. Het is vol met gitaarriffs en daaronder de volle toetsen die meer dan een bedje vormen. Nee, het is een band dat er vol voor gaat, en dat in alle opzichten. Toch is het nieuwe van de band er wat vanaf, als we dit album afzetten tegen het debuut. De melodieuze rocksound is vlakker geworden en onrustiger. Under the Spell One Day Of You Life en King For Tonight zijn deels voorspelbaar maar ook onrustig in de klankkleur. Dit kan doordat er veel instrumenten op hetzelfde cruciale moment worden gebruikt. Hierdoor komt het melodieuze deel in het gedrang. Dat is jammer, want er ontstaat een deinende rocksound met zang en een gitaar solo. Op de meer rustiger of mellow songs Never Say Goodbye en Berlin horen we dat de instrumenten meer de ruimte krijgen en er lucht ontstaat. Dit was bij het debuut meer in balans waardoor dit album dan wat tegenvalt.

Te zien in Nederland

Label Universal

Beoordeling 8

Review Begin dit jaar werd bekent dat de Amerikaanse singer songwriter Neil Diamond de ziekte van Parkinson heeft en stopt met optreden. In september 2017 stond de man nog in het Amsterdamse Ziggo Dome de sterren van de hemel spelen. Dat allemaal in het kader van zijn recente album Melody Road uit 2014. Het nieuwste album Hot August Night III is opgenomen in 2012. Het hoort in de serie van zijn live albums dat in 1972 begon met Hot August Night live at the Greek in Los Angeles. De man wist toen 10 maal deze zaal uit te verkopen en in de bloei van zijn succes een fantastisch album op te nemen. Het was de tijd dat Diamond hits scoorde met ‘Beautiful Noise’, ‘Solitary Man’ en ‘I Am …I Said’. Can hebben we nog de crooners ‘Sweet Caroline’, ‘Sung Song Blue’, ‘Red Red Wine’ en een prachtige versie van ‘Girl You’ll Be A Woman Soon’ op dit album staan. Na het live album ‘Love at the Greek’ werd het weer tijd voor een Hot August Night nr. II (1987). ‘Hello Again’, Love on the Rocks en America behoorden tot de nieuwe hits. Nu in 2018 is er deel III dat een resumé kent van de hits die hij schreef, waaronder I’m A Believer’, ‘You Don’t Bring Me Flowers’ aangevuld met ‘We’ en ‘Pretty Amazing Graze’ van zijn latere werk met Rick Rubin. Met Hot August Night III is er een mooi overzicht van Diamond gepresenteerd. De eerste helft van het album hoor je de meester de songs in een storytelling zingen. Soms is dat jammer omdat de vorige albums hier een betere versie van kennen. Het tweede deel (na de pauze) zingt de meester de sterren weer van de hemel en klinkt het allemaal reuze gezellig. Zijn stem is nog steeds bijzonder en vol waardoor hij iedereen kan betoveren. De songs blijven catchy en soms wat gedateerd. Maar net als Abba mogen we zeggen dat Neil Diamond weer mag. Alle bovenstaande songs en meer passeert de revue en op de bijbehorende dvd zien we de man vol passie en energie over het podium gaan. Hierdoor is dit alweer een mooi document!

Te zien in Nederland

Label BMG

Beoordeling 8

Review Het is dan eindelijk zover! Het nieuwe album van Alice in Chains heeft ruim 5 jaar op zich moeten laten wachten. Maar uiteindelijk kunnen we het zesde album van de band beluisteren. De grunge band van Seattle is een inspiratiebron voor hun hometown bands Nirvana en Pearl Jam geweest. We horen vanaf de eerste klanken van het album de herkenbare sound. ‘The One You Know’ is dan ook een passende titel om het album te beginnen waarna het titelstuk volgt. Met Jerry Cantrell en William DuVall (die in 2005 de overleden Layne Staley (1996) verving) op zang en gitaren, Mike Inez op bas en Sean Kinney op drums brengt de reünie samenstelling van de band terug. Cantrell levert nog steeds de meeste songs van het album waar het laid back ‘Fly’ een juweeltje is. Maar het logge grunge geluid is er nog steeds met ‘Maybe’ en ‘Drone’, waar voormalige Queensryche gitarist Chris DeGarmo als gastmuzikant aansluit. Met ‘All I Am’ weet de band weer een prachtig 7 minuten durend nummer de brengen, om het album in stijl af te sluiten. Het album is weer een herkenbaar Alice in Chains album wat we van hen gewend zijn. Inmiddels is de zomer- wereldtournee van de heren bijna afgelopen en misschien dat we hen begin volgend jaar weer kunnen zien op een van de Nederlandse podia.

Te zien in Nederland

Label Heavenly / PIAS

Beoordeling 7,5

Review Het is een wonderlijk duo, deze heren. De voormalige frontman van the Screeming Trees Mark Lanegan is vooral bekend van zijn solo werk. Als een soort tweede Tom Waits ontpopt hij zich als een sociaal wezen die met iedereen wil muziek maken. Zo is hij te horen met vele gast muzikanten waaronder de heren van Queen of the Stone Age, Afgan Whigs en Guns & Roses. Al kennen zijn solo albums vooral een singer songwriters genre dat een donkere rand kent. Daarnaast hebben we de Engelse multi instrumentalist Duke Garwood. Een man die niet direct in de hitlijsten zal voorkomen, maar een gedegen album kan maken dat in de stijl van Nick Cave. Wanneer we deze heren samenbrengen horen een combinatie van Cave en Waits, muzikaal gezien. De ingetogen songs zijn met teksten als “You Are A Murderer” in het titelstuk. Na het album Black Pudding dat de heren in 2013 maakten is er nu een vervolg With Animal. En ja de sfeer zit er direct goed in. ‘Save Me’ is dan ook een prachtige titel om het album mee te beginnen. Het geeft direct een sprankel van hoop in de donkere songs of een hulpvraag omdat men er maar niet uitkomt. Minimaal muzikale invulling en veel spanning in de songs met titels als ‘Ghost Stories’, ‘My Shadows Life’ en ‘Lonesome Infidel’. Het geeft direct de sound en sfeer neer van het album. Erg mooi dat wel en zeker wanneer het in de donkere dagen voor kerst op de late avond gedraaid wordt. Het is een wonderlijk duo, deze heren. De voormalige frontman van the Screeming Trees Mark Lanegan is vooral bekend van zijn solo werk. Als een soort tweede Tom Waits ontpopt hij zich als een sociaal wezen die met iedereen wil muziek maken. Zo is hij te horen met vele gast muzikanten waaronder de heren van Queen of the Stone Age, Afgan Whigs en Guns & Roses. Al kennen zijn solo albums vooral een singer songwriters genre dat een donkere rand kent. daarnaast hebben we de Engelse multi instrumentalist Duke Garwood. Een man die niet direct in de hitlijsten zal voorkomen, maar een gedegen album kan maken dat in de stijl van Nick Cave. Wanneer we deze heren samenbrengen horen een combinatie van Cave en Waits, muzikaal gezien. De ingetogen songs zijn met teksten als “You Are A Murderer” in het titelstuk. Na het album Black Pudding dat de heren in 2013 maakten is er nu een vervolg With Animal. En ja de sfeer zit er direct goed in. ‘Save Me’ is dan ook een prachtige titel om het album mee te beginnen. Het geeft direct een sprankel van hoop in de donkere songs of een hulpvraag omdat men er maar niet uitkomt. Minimaal muzikale invulling en veel spanning in de songs met titels als ‘Ghost Stories’, ‘My Shadows Life’ en ‘Lonesome Infidel’. Het geeft direct de sound en sfeer neer van het album. Erg mooi dat wel en zeker wanneer het in de donkere dagen voor kerst op de late avond gedraaid wordt.

Te zien in Nederland

Label Sony

Beoordeling 8

Review Ze is nog maar 23 jaar en speelt de sterren van de hemel. Ze komt uit Australië, weet Afas Live! In no time 2x uit te verkopen (15 en 16 september) en staat volgend jaar op 6 juli in een wellicht volle Ziggo Dome. We hebben het over het vrouwelijke multitalent Tash Sultana. De jonge vrouw weet inmiddels ruimt 10 instrumenten te bespelen en leeft voor de muziek. De aanstekelijke rocksongs en de onvervalste gitaarsolo’s worden afgewisseld met funky riffs en lekkere soundbeats. Hiermee is het allemaal al gezegd en ieder songs op dit album is weer catchy te noemen. Dan klinkt het weer als Prince met Wendy en Lisa op zang met Santana als gitarist en dan klinkt het weer als een lounge party. Zo gaan ‘Big Smoke’, ‘Cigarettes’ en ‘Murder to the Mind’ in die volgorde voorbij. Alsof ze er iets mee wil zeggen… Het emotionele ‘Mellow Marmalade’ zingt ze alsof haar leven er vanaf hangt. Het is een juweeltje op het album, net als het heerlijk laid back nummer ‘Free Mind’. Het is dat de gitaar hier en daar te veel aanwezig is waardoor de rust in de songs of het totale album wat verstoord wordt. Al is het wel knap en lekker in het gehoor liggend. Een prima opvolger van het debuut ‘Notion’ uit 2016

Te zien in Nederland 15 & 16 sept Afas Live! te Amsterdam

Label Waarner

Beoordeling 7,5

Review Sharon Kovacs is terug met Cheap Smell, de opvolger van haar succesvolle debuutalbum Shades of Black uit 2015, waar ze lovende kritieken voor ontving en maar liefst in 36 landen een hitnotering opleverde. Een tweede album voelt vaak als het moment van de waarheid, vooral als je debuutalbum succesvol is geweest. De verwachtingen zijn hooggespannen, ook bij Sharon Kovacs, niet in de minste plaats ingegeven door het feit dat ze tot één van de grote talenten van de Nederpop is gebombardeerd. Vanuit de muziekscene en “open Mic”-avonden in Eindoven was daar dat succesvolle debuut. Voor deze opvolger riep ze de hulp in van producer Liam Howe (Lana Del Rey, Adèle) die blijkbaar precies de juiste snaar weet te raken en de demonen en ervaringen uit het leven van Sharon muzikaal vorm weet te geven. Het album kent maar liefst vijftien tracks waarvan er een aantal erg persoonlijk en (semi)autobiografisch zijn waardoor ze haar ziel spreekwoordelijk bloot legt. Luister maar eens naar het indringende ‘Mama & Papa’ over de vader die ze nooit heeft gehad en gekend. (Mama, mama, when I was born / Where was daddy and why did he go? Was he no good to you, mama?). Die persoonlijke noot is ook voelbaar op ‘Adickted’, waar ze op een creatieve manier met letters, woorden en klanken speelt en ze het verhaal verteld van een ex-geliefde die ze verliest aan een cocaïneverslaving. Ook zogenaamde “foute” vriendjes komen aan bod. Op het soulvolle en dansbare ‘Black Spider’ en ‘Play Me’ haalt ze herinneringen op en roept haar stem vergelijkingen op met Amy Winehouse.

Te zien in Nederland

Label So recordings / NEWS

Beoordeling 8

Review De Engelse indie band Deaf Havana is ooit op de campus van Kings Lynn begonnen. Als schoolband weten de heren gedreven muziek te maken. Dit is inmiddels 13 jaar geleden en nu zijn we inmiddels 5 albums verder. Aan de overkant van het Kanaal is de band erg populair. De albums Old Souls en All these Countless Nights kennen een goede top 10 notering. Het nieuwe album Rituals zal dit pad ook gaan volgen en dat is meer dan logisch wanneer je dit album beluisterd. De moderne pop doet denken aan een stevige versie van the Script. Het nummer ‘Holy’ en Sinner’’ zijn swingende rocksongs terwijl Saviour’ ‘meer de popsaus weer geeft. Met een volle productie dat we van the Script kennen, is ook dit album snel gelikt te noemen. Toch hoor je hier de rauwe gitaren door de songs en probeert de band hun alternatief indie sound hoog te houden. Dat lukt niet meer met songs ‘Fear’ en ‘Evil’, al doen de titels anders vermoeden. Het zijn geen donkere songs maar commerciële popsongs. We kunnen dan wel zeggen dat dit de nieuwe richting van Deaf Havana wordt. Het zou me dan ook niets verbazen dat deze band volgend jaar op de festivallijstjes zal prijken. En dat is dan ook terecht! Het album Rituals is gewoon een heerlijk indie pop album voor jong en oud. De fans van het eerste uur van Deaf Havana zijn met dit album definitief afgehaakt. Geen indie alt-metalrock meer. This is ‘Heaven’ klinkt als koor door de speakers. Wanneer het succes wordt geroken, wil men meer van dit. Dat is een ritueel dat al eeuwen geldt.

Te zien in Nederland

Label Southern Lord

Beoordeling 8,0

Review Na drie jaar geen contact te hebben gehad met elkaar, komt het Italiaanse trio The Secret met hun eerste studiomateriaal in zes jaar. Lux Tenebris is een EP van drie nummers met een totale duur van twintig minuten. De band heeft ontwikkelingen doorgemaakt. Alleen al door de lengte van de nummers. Voorheen was dit een paar minuten. De andere ontwikkeling zit in hun sound. Ze hebben de blackmetal en doommetal elementen uit hun sound verder doorontwikkeld waardoor ze hun donkerste werk tot nu toe afgeleverd. ‘Vertigo’ neemt ruim de tijd om op te bouwen. Het begint met een distorted geluid. Het geeft een wat spookachtig geluid. Na een minuut komen er pas drums bij. Nog veel later de vocalen. Er komt laag na laag en ‘Vertigo’ wordt heavier en heavier. Het is bijna of je naar een lange intro aan het luisteren bent. Er wordt vervolgd met ‘The sorrowfull void’. Dit nummer begint met een lang gitaarstuk met een herhalende melodie. Op een gegeven moment barst het nummer los. Vervolgens wordt wat rustiger, maar daardoor eigenlijk ook donkerder, om daarna weer op te bouwen. ‘The sorrowfull void’ bouwt daarna niet meer af, maar het sluit af door een steeds lager volume. Lux Tenebris sluit af met ‘Cupio dissolvia’. Het is een nummer die met een hoog tempo begint en waarin riffs en blasts zich afwisselen. Lux Tenebris neemt je twintig minuten lang mee door het gelaagde werk en een goede opbouw van de nummers.

Te zien in Nederland

Label SPV

Beoordeling 8

Review Het is de Duitse rockact Mad Max van Michael Voss die de aarde in de jaren 80 even deed schudden. Het is dan inmiddels ook 35 jaar geleden dat het debuutalbum verscheen. En nog steeds weet gitarist Jurgen Breforth een goed staaltje rock en solo’s te presenteren. The Hutch is al een aardige intro voor het album om vervolgens met ‘Running To Paradise’ heerlijk te rocken. De melodieuze rock is kreeg gestalte wanneer Voss bij de band kwam en daarna ging het met de band snel. Men klom half jaren 80 naar de top en werden bandleden voor andere grotere acts gevraagd. Stomweg om dat men niet echt kon doorbreken. De band stopt en pakt het 10 jaar later weer op. Het lijkt een de route zich te herhalen. Voss ontpopt zich als all round en schuift gerust aan bij the Scorpions en Michael Schenker Group. Het is dan ook niet vreemd dat Scorpions producer Christopher Stickel plotseling hier achter de knoppen zit. Nu zijn ze terug met 35. Een album met nieuwe rocksongs die in hoog tempo de revue passeren. De ‘D.A.M.N.’, ‘Snowdance’ en ‘Thirty 5’ zijn allen lekker uptempo melodieuze rocksongs, die goed ingezongen zijn. Het is dan ook altijd vreemd dat deze band nooit echt heeft door kunnen breken terwijl ze een ongelooflijke klasse vertonen. Dat geldt ook weer voor dit album.

Te zien in Nederland

Label Frontiers

Beoordeling 8

Review Het nieuwe album van de Duitse rockband Primal Fear begint al heerlijk klassiek. Met de Gregoriaanse zangpartij dat obvious over gaat in een fel gitaarrif luidt de band in om vervolgens op een hoog tempo de zoektocht naar de Acopalypse te voeren. Afgelopen jaar bracht de band al een heerlijk best of album. Ralf Scheepers en Mat Sinner weten hun band bij elkaar te houden en komen met een sterk vervolg op de ‘RuleBreaker’ van 2016. Het album ademt energie met ‘King of Madness’, ‘Blood Sweat and Fear’ en ‘Hail To The Fear’. Felle gitaren, pompende drums en bas, met hierover een strot van een zanger dat overal doorheen schuurt. Het doet wel eens wat denken aan de zang van Iron Maiden Bruce Dickinson. Dan hebben we toch een heerlijke rockstem dat bij dit genre hoort. Primal Fear weet altijd te spelen met de klassieke intro’s dat we hier ook weer horen op het ‘Supernova’. Het geeft het stevige werk altijd wat extra accent. Hier zijn deze heren dan ook meesters in. Dan zijn de synchroon lopende gitaarnoten met de zang nog niet eens benoemd. Heerlijk en meesterlijk weet Primal Fear met dit album zich te overtreffen. Voor de rock- en metalheads onder ons is dit zeker een aanraderrrrrrrrrrrr!

Te zien in Nederland

Label Captured tracks rec.

Beoordeling 8

Review Het is het vierde album in 8 jaar dat de indie poprock van Jack Tatum dat van de band rolt. Hoewel Tatum nog in de band Jack and the Whale (en facepaint) speelt, weet hij altijd tijd te maken voor zijn side project Wild Nothing. Met Kate Bush’s ’Cloudbusting’ weet de band de aandacht op zich te vestigen. Toch lijkt de band eerder een Spinal Tap verhaal. Inmiddels zijn de drummers in vele getalen gekomen en vertrok men ook weer. De sound van Wild Nothing is vooral gericht op de jaren 90 new wave popsound en eerlijk gezegd is het album dan ook erg goed gelukt. Het is direct pakkend met ‘Letting Go’ en met ‘Partners in Motion’ klinkt het alsof de Human League en Howard Jones hun krachten hebben gebundeld. De cd vol droompop van het album ‘Gemini’ dat Wild Nothing in 2010 uitbracht behoort tot een van de beste droompop albums, Met indigo stapt Tatum hier vanaf al hoor je het op het tweede deel van het album meer terug. ‘Swallow Water’ en ‘DollHouse’ kent meer de kenmerken van de droompop. De synthesizer is licht van klankkleur en strijkt het gehele nummer door. Terwijl ‘Through the Water’ juist de pop vertolkt en stevent dan ook af op een potentiele hit. Het is album waarmee Tatum een andere wending neemt en nu al geslaagd lijkt te zijn.

Te zien in Nederland

Label Liberty & Lament

Beoordeling 8,5

Review De Amerikaanse formatie Lucero draait al een kleine twintig jaar mee. De band die qua muziekstijl balanceert tussen Countryrock en Americana is in Amerika inmiddels een meer dan gevestigde naam. In hun thuisstad Memphis heeft de band een zodanige status dat er zelfs sinds een aantal jaren een “Lucero Family Bloc Party” in de lente wordt gehouden; dit jaar vierden ze hun 20-jarig bestaan als band en werd het door de burgemeester uitgeroepen tot “Lucero Day’’. hun inmiddels elfde album heeft de titel Among The Ghosts meegekregen. De vijf muzikale veteranen hebben op dit album er voor gekozen om alles live in te spelen. Waar we eerder nog wel eens een blazerssectie hoorden is Among The Ghosts een album geworden dat gekenmerkt wordt door nummers die wat rauw en ongepolijst klinken. Lekkere “Roots”-rock met duidelijke Country en Americana invloeden. De titelsong is een soort van reflectie van zanger Ben Nichols die inmiddels vader is geworden en beschrijft hoe hij regelmatig last heeft van demonen als hij steeds maar zijn gezin achter moet laten. Vervolgens is het gitarist Brian Venable die met zijn gitaarspel, dat hier en daar wat overeenkomsten vertoond met War On Drugs, de hoofdrol opeist. Het prachtige ‘Bottom Of The Sea’ (over een verdrinking) kent indrukwekkende passages en is één van de hoogtepunten van het album. Natuurlijk kent ook dit album enkele rustpunten; ‘Always Been You’ is een prachtig rustig nummer gedragen door toetsenist Steff en hier hoeft Nichols zin stembanden niet te teisteren. Bijna geheel akoestisch is ‘Loving’, een mooi en innemende ballad die prima past in dit palet van songs. Voor de opnames van dit album bleef de band in hun “hometown”, nam producer Matt Ross-Spang in de arm (o.a. Jason Isbell) en nam de hele plaat live op in de legendarische Sam Phillips Studio. Verder is daar de energieke rocker ‘Cover Me’, een nummer waar Nichols met zijn stemgeluid meer dan prima uit de verf komt en waar het jarenlange samenspelen met gitarist Venable en toetsenist Rick Steff duidelijk hoorbaar is. ‘Dearest Wife’ is daarentegen wat ingetogener en is geïnspireerd op brieven die soldaten vanuit het slagveld aan hun geliefde stuurden. Afsluiten doet de band met de recht-toe-recht-aan rocker ‘For The Lonely Ones’, een nummer waar Nichols wederom klinkt alsof hij een weekend in een bar in Memphis heeft doorgebracht. Among The Ghosts heeft de energie meegekregen die we kennen van een Springsteen en een band als Drive By Truckers. Nichols en consorten gaan terug naar hun roots, laten de soul wat varen en hebben een puur en eerlijk album opgenomen dat ergens schuurt tussen Countryrock en Americana. Misschien wel één van de beste albums tot op heden van een band die bekend staat om het vele touren en verder binnen dit genre één van de beste album dit jaar. Jammer genoeg doen ze (vooralsnog) Nederland niet aan tijdens hun komende tour. Veel luisterplezier.

Label Warner Music

Beoordeling 8

Review Jason Mraz is terug met een nieuw album na een afwezigheid van vier jaar. Know is inmiddels zijn zesde album en dit album draagt hij op aan de liefde. “Know is an album of love letters that I wrote mostly to my wife, but also to myself to constantly remind myself that love is still the answer." De goedlachse Amerikaan volhard in zijn succesformule op zijn nieuwe album. Fijne feel-good pop met een aangename “breeze” die uit de keel van Mraz geloofwaardig klinkt. Neem nu opener ‘Let’s See What The Night Can Do’, een soepel midtempo akoestisch nummer waarin hij openlijk de vraag stelt om samen met hem de nacht door te brengen en te kijken wat er van komt…. (I wanna get lost with you / And hide out, out under the light of the moon / I wanna get lost with you / And see what it's like to spend the whole night / With you, just you / You, just you”). Vervolgens is daar het opgewerkt klinkende ‘Have It All’, de single die in april al is uitgebracht en die we waarschijnlijk allemaal mee kunnen neuriën. Overigens vond hij de inspiratie voor dit nummer tijdens een gesprek met een monnik tijdens een reis in Myanmar Met Know wil Mraz weer liedjes brengen die ons hoop en geloof in de liefde geven. Zo is er dus geen nieuws onder de zon bij dit nieuwe album of het moet de samenwerking zijn met Meghan Trainor op ‘More Than Friends’. ‘Unlonely’ brengt ons een interpretatie van rap-pop van deze singer/songwriter en het liefdesliedje ‘Better With You’ start met Ukelele om vervolgens ook weer uitgebouwd te worden tot een gitaarpopsong. Toppunt van optimisme is waarschijnlijk ‘Making It Up’. Natuurlijk mogen enkele ballads niet ontbreken en Mraz geeft met ‘No Plans’ en ‘sleeping To Dream’ gehoor aan de verwachtingen. Opvallende keuze overigens om deze beide tracks achter elkaar te plaatsten. De enige echte verrassing is waarschijnlijk de afsluiter ‘Love Is Still The Answer’, een nummer dat door een wat rijker instrumentarium ander klinkt dan het gebruikelijk lichtvoetige bij Mraz. Ook krijgt hij de medewerking van de Tesoro High School Madrigals, wat het nummer nog meer karakter geeft. Met Know brengt Jason Mraz ons weer een nieuw album met tien prima popsongs. Op dit album pakt hij iets meer terug naar het (semi)akoestische werk en het blijft knap dat hij op elk nummer zijn geloofwaardigheid blijft behouden. Blijkbaar werkt zijn al eerder genoemde overtuiging dat liefde alles kan overwinnen. Een prima productie met fijne muziek. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Label Big Scary Monsters

Beoordeling 8,5

Review De band Delta Sleep is terug met een nieuw album, Ghost City. De vier Britten zijn terug met een nieuw album. Opgenomen in Noord Italië waarbij de opnamekosten min of meer gedekt werden door het geven van een aantal optredens onderweg naar de studio. Delta Sleep wordt door de experts vaak in één adem genoemd met Math-rock band, maar eigenlijk doe je de band tekort om ze in één hoek te plaatsen omdat ze diverse muziekstijlen combineren. We horen dan ook Progrock, Punk en andere stijlen voorbij komen op dit tweede album van de Britse formatie. Het debuut Twin Galaxies uit werd goed ontvangen en nu is daar de opvolger van deze Britse vierman formatie. Delta Sleep creëert op dit tweede album een fictieve samenleving waarin in feite onze wereld als één stad fungeert en onder een technisch regime valt. Alles wat met natuur te maken heeft is in dit Utopia een mythe, iets uit het verleden. De fictieve hoofdpersoon ontwaakt in de opener ‘Sultans Of Ping’ vanuit een droom en wil uit die stad ontsnappen. Het nummer begint dan ook rustig maar wordt gaandeweg zodanig opgebouwd dat de gemoedstoestand van de heldin voelbaar is. Vervolgens is daar ‘After Dark’, een nummer dat door zijn polyritmiek een extra dimensie krijgt. Compliment voor drummer Blake Mostyn want die is voor een belangrijk deel bepalend voor het geluid van de band op dit album. De ritmes en drums lijken en voelen contrasterend en het nummer kent een ongekende energie. Vervolgens is daar toch wel wat verrassend het instrumentaal, rustig en etherisch klinkende ‘Ghost’, waarmee het eerste deel van het album wordt afgesloten. Na het rustpunt ‘Ghost’ pakt de band de draad weer op en vervolgt onze hoofdpersoon haar reis; “Riding a river over the creek / Climbing a mountain, crossing a stream / Only in dreams, only in dreams / Could I ever see this, only in dreams” horen we in ‘El Pastor’. Bijzonder zijn tracks als ‘Single File’ en eerdergenoemde ‘El Pastor’ waarin eigenlijk elk instrument zijn eigen persoonlijkheid krijgt en de bandleden zichzelf etaleren. De nummers zijn ongelofelijk knap opgebouwd met vele tempowisselingen waardoor je inderdaad het gevoel krijgt naar een verhaal of film te luisteren. Ook een nummer als ‘Dotwork’ is bijzonder; misschien niet zo explosief maar ook met subtiele interludes en complexe drumpartijen is dit één van de betere tracks. Ook ‘Sans Soleil’ (verwijzing naar de filmessay de beroemde cineast Chris Marker over “de aard van het menselijk geheugen”) kan meedoen naar de titel “beste track” want hier komen waarschijnlijk de kwaliteiten van de vier bandleden als natuurlijk bijeen en dit is wel waar Delta Sleep voor staat. De akoestische afsluiter ‘Aftermiage’ is werkelijk prachtig en contrasterend met de overige nummers. Onze hoofdpersoon is de stad inmiddels ontvlucht en heeft haar rust gevonden in de natuur ……(“I caught her running down by the stream / With all types of creatures she’d never see / In The City she left.”). Ghost City is een bijzonder conceptalbum geworden en boeit van de eerste tot de laatste seconde. De band laat horen dat ze met hun muziek een eigen, misschien wel unieke wijze hebben gevonden om een verhaal te kunnen vertellen op een haast filmische wijze. Vervolgens weten ze dat te verpakken in een samensmelting van diverse muziekstijlen. Waarschijnlijk is het ook wel een verwijzing naar onze huidige leefomgeving. Veel luisterplezier!

Label Merge Records

Beoordeling 8

Review Het project rondom Stuart McLamb, The Love Language, is terug met een nieuw album. Met Baby Grand brengt hij uiteraard weer een aantal brake-up songs maar weet hij de luisteraar ook nogal eens te verrassen. Als we de verhalen mogen geloven werd McLamb op vijfjarige leeftijd gegrepen door Michael Jackson’s Thriller (wie niet zou ik zeggen). Op zijn 13e schreef hij al liedjes en op jonge leeftijd richtte hij op school al een bandje op. Gitaarspelen had hij inmiddels geleerd op een oude gitaar van zijn opa en tijdens zijn “twenties” speelde hij in diverse bandjes, zonder erg succesvol te zijn. Nadat zijn vriendin hem verliet werd drank een probleem en verliet hij de muziekscene. Uiteindelijk kroop hij uit het dal, vond een baan en ging toch weer muziek schrijven en het debuut van The Love Languagge werd op een onafhankelijk label uitgebracht. In 2010 en 2013 bracht hij nog twee albums uit en nu is daar Baby Grand. De opener ‘Frames’ is sterk; vanuit een opkomende muur van dissortion ontpopt zich een interessante popsong waar drums, gitaren en synths over elkaar rollen en McLamb vocaal toch overeind weet te blijven. Vervolgens is daar het energieke en ijzersterk ‘New Amsterdam’, een nummer dat ijzersterk is en waar de Amerikaan ook nu weer terugpakt naar vervlogen liefdes (Drank to that same song that died so long ago / Wish I could Forgive Everything. Vervolgens laat McLamb de gevoelige en rustige kant van zich zien; ‘Southern Doldrums’ is een mooie ballad met het geluid van een drone als basis en ook ‘Paraty’ is behoorlijk stripped down. Na dit interessante eerste deel is daar de eerste echte verrassing met het ietwat kunstmatig klinkende ‘Juiceboxx’ dat met de falsetstem een eigenzinnig karakter meekrijgt. Ook ‘Shared Spaces’ voelt als een experiment dat neigt naar de Electro Pop die in de jaren ’80 immens populair was. Ook het tweede deel van het album blijft boeiend. Ondanks dat McLamb ook hier regelmatig terugvalt op de verbroken liefdes (“saw right through your eyes / Oh honey, now that you've gone away / I'm a wreck but I'm finally losing weight”) is ‘Independence Day’ een verrassend sterk nummer. ‘Let Your Hair Down’ is de ballad die misschien wel wat zoet klinkt en het ultieme liefdesliedje zou kunnen zijn met een vette knipoog naar het werk van Brian Wilson. Bij ‘Castle In The Sky’ verrast de Amerikaan ons want vanuit een akoestische setting is daar ineens een heerlijk energiek nummer dat wel wat weg heeft t als een “Classic Rocksong”. De afsluiter, ‘Glassy’, is misschien wel de beste track van het album; laverend op een aangename melodie brengt McLamb ons een combinatie van diverse muziekstijlen, een uiteenlopende combinatie van muziekstijlen zoals West Coast Sound, Folk en een vleugje Country. Baby Grand is eigenlijk wel een vermakelijk album. Mooie rustige en melancholische liefdesliedjes worden afgewisseld met dansbare nummers waar de ronddraaiende Discobal uit de jaren ’80 prima bij past. Tussendoor horen we Folk, Westcoastsound en Country waardoor McLamb eigenlijk steeds wel op de juiste knoppen weet te drukken. Al met al een prima album. Veel luisterplezier.

Label Republic Records

Beoordeling 8

Review Het nieuwe album Sweetener van de pas 25-jarige zangeres Ariana Grande is uit. Van een kindsterretje in de TV serie Victorious is de Amerikaanse inmiddels uitgegroeid tot een popidool. Dieptepunt is natuurlijk de bomaanslag in mei 2017 tijdens een concert van Ariana in Manchester waarbij 22 slachtoffers vielen. Haar reactie in de vorm van het benefietconcert One Love Manchester was sterk, gevoelig maar deze tragedie zal altijd aan haar naam verbonden blijven. Natuurlijk pakt ze ook op dit album zo nu en dan terug naar die treurige gebeurtenis van anderhalf jaar geleden. Sweetener is een album geworden met vijftien moderne, catchy popsongs die doorspekt zijn met R&B invloeden en waar opvallend genoeg niet een echte ballad op terug te vinden is. Dat catchy is niet zo vreemd natuurlijk als de hulp van een Pharell Williams ingeroepen wordt bij het schrijven én produceren van de plaat. Ariana opent met een korte interlude om daarna met ‘Blazed’ los te branden en daarmee hebben we dan ook meteen de eerste samenwerking met Williams te pakken. Vervolgens is daar nog een samenwerking en ook niet met de minste. Nicki Minaj maakt haar opwachting met een onvervalste rap in ‘The Light Is Coming’ waarbij Ariana R&B met rap samensmelt en zich zelf ook waagt aan het rappen op een wat techno aandoende Hip-Hop melodie. Gaandeweg het album wordt nogmaals bevestigd dat Ariana Grande gezegend is met een geweldige stem. Het album zit uiteraard goed in elkaar en neem even de tijd om naar de titelsong ‘Sweetener” te luisteren; Ariana wijkt wat af van de vaste structuur en ze weet dit, mede door de teksten, tot één van de betere nummers te maken. Hiermee bewijst Ariana dan ook dat ze zonder een “featuring” of grote naam naast zich prima R&B-song kan schrijven. Zo gaat het album door met vloeiend klinkende nummers als ‘Everything’ en ‘Succesful’. Overigens is de tekst van ‘Succesful (“Yeah, it feels so good to be so young and have this fun and be successful”) bedoeld in een context dat jonge vrouwen best trots mogen zijn. Ook is daar het krachtige, EDM-achtige ‘Breathin’ dat ook tot een van de betere songs hoort. Natuurlijk kennen we de eerder al vooruitgesnelde en door Max Martin geproduceerde hit ‘No Tears Left To Cry’. Op het laatste deel van het album pakt Ariana nadrukkelijk terug naar midtempo nummers met R&B-invloeden als ‘Goodnight ‘n Go’ en ‘Pete Davidson’. Afsluiter ‘Get Well Soon’ maakt nog duidelijk waartoe ze met haar bloemrijke stem in staat is; vanuit een eenvoudige melodie met Pharrell achter piano en wat “fingernsappin” is het Ariana die de show steelt met om zich heen zwevende harmonieën. Dit nummer is één van de directe verwijzingen naar de aanslag; het nummer duurt 5.22 (22 verwijst naar het aantal slachtoffers) en de laatste 40 seconden is het muisstil… Sweetener is een logische volgende stap in de muziekcarrière van Ariana Grande. Eigentijdse popsongs die vooral doorspekt zijn van R&B-invloede. Duidelijk zijn wel de verschillen tussen de nummers waarbij Pharrell Williams aan meewerkte of het succesduo Marx Martin/Ilya. Waar Martin/Ilya vrijwel garant staan voor dansbare hits, is het Williams die stempel drukt door wat kleinere, frivolere songs. Veel luisterplezier.

Label Universal

Beoordeling 8

Review ACME Inc.

Te zien in Nederland Het is 50 jaar geleden dat het debuutalbum van de begeleidingsband van Bob Dylan verscheen. Muziek en wel uit de duim gezogen songs. Met Robbie Robertson en Levon Helm had de band enkele troeven in handen en met de diversiteit van Rick Danko, Garth Hudson en Richard Manuel was er genoeg know how om allerlei instrumenten te kunnen bespelen. Deze band was klaar om op eigen benen te staan. The Band werd uiteindelijk een legendarische band. In de wereld van de Americana sound van Crosby Stills Nash & Young, Poco etc. had de legendarische Bob Dylan zijn Band. Hiermee kon het roer omgooien en zijn akoestische gitaar inwisselen voor elektrisch. Een opmerkelijke gebeurtenis binnen de popmuziek. Toen nog onder de naam The Hawks stond The Band Dylan bij, bij een lastige periode dat een stukje geschiedenis is geworden. Wanneer Dylan een motorongeluk krijgt is de band genoodzaakt om zich zelf te vermaken. Men huurt een huis, genaamd Big Pink bij Woodstock. Hier wordt dit album opgenomen. Een album met vooral Dylan covers (‘Tears of Rage’, This Wheels On Fire’ en ‘I Shall Be Released’) die met de hele band wordt bespeeld. Aangevuld met eigen songs van voornamelijk Robertson en Manuel. Het nummer ‘the Weight’, dat wordt gezongen door drummer Levon, wordt een klassieker door de film Easy Rider. Met deze uitgave, is er een a capella versie met lichte achtergrond piano en drums te horen. ‘Yazoo Street Scandal’ en ‘Key To The Hightway’ zijn de outtakes en alternatieve songs die aan dit album is toegevoegd.

Label Merge Records

Beoordeling 7

Review De Amerikaanse rockband Spider Bags is terug met hun vijfde album Someday Everything Will Be Fine. De band werd in 2006 opgericht door de vrienden Dan McGee (gitaar/vocals) en Gregg Levy (gitaar) hanteert ook op dit nieuwste album het wat ongepolijst klinkende geluid. De band opereerde de afgelopen jaren regelmatig in een wisselende samenstelling en voor dit nieuwe album werd Levy, die op eerdere albums afwezig was, weer toegevoegd aan de band. Zoals gezegd klinkt het geheel wat ongepolijst en misschien zelfs wel wat groezelig. De opener ‘Reckless’, schurend tussen rock en hardrock, is wat dat betreft meteen een goede graadmeter. Toch weet McGee en consorten de nodige variatie aan te brengen. Luister maar eens naar het staccato ‘Alligator’, dat ook wel naar Rock ’n Roll neigt maar zeker naar het wat uitgebalanceerde klinkende ‘Burning Sand’, met zelfs een Bijbelse verwijzing (“Groovin' to the divine plan / Until Matthew 4 through 31/ Comes, bells can never be un-rung”). ‘My Heart Is A Flame In Reverse’ heeft weer wat Country en Blues-invloeden maar natuurlijk pakt McGee zo nu en dan terug naar zijn Punkrock-roots met nummers als ‘Tonight, I Walk On The Water’ en ‘Cop Dream / Black Eye’. Deze nummers worden dan ook in een hoog tempo neergezet. Op dit album bestaat de band naast McGee uit Rock Forbes (drums/percussie), Steve Oliva (bas) en de al eerder genoemde gitarist Gregg Levy Verrassend en misschien wel het beste nummer van het album is het wat psychedelisch klinkende ‘Apocalypso’ waar McGee ook in staat blijkt te zijn een passend timbre in zijn stem te produceren. Someday Everything Will Be Fine is een album voor liefhebbers van Rock met hier en daar wat muzikale uitstapjes en experimenten. De uitvoering is wat ongepolijst en het eindresultaat klinkt hier en daar wat rauw en qua sound is dit album een logische opvolger van hun eerder uitgebrachte albums. Niet vernieuwend, wel herkenbaar. Veel luisterplezier.

Label Dirty Hit/ konkurrent

Beoordeling 7,5

Review De DJ elektronica muzikant Ben Khan weet met zijn titelloos album. Een album vol moderne elektropop dat ergens tussen William Orbit en de pop van Prince ligt. Het album bevat songs die een kop en staart kennen waardoor het meer popliedjes zijn geworden. Met experimentele sounds vanuit een (drum) computer komt ‘’ Fool 4U’ tot stand, De laid back saus die hij in de songs weet te vermengen brengt hem met ‘2000 Angels’, ‘Do It Right’ of ‘The Green’ tot een sound dat doet denken aan de Prince werken in de zero jaren. Het zijn prima songs. De R&B in de elektronica hoor je in ‘Soul Into The Sun’ . Op deze wijze is Khan op zoek naar wat het best bij hem ligt. Soms wat experimenteel, dan weer een afgerond nummer. Dit is wat er nodig is om bepaalde stromingen in beweging te krijgen. Dat lukt de 21 jarige Khan op langere duur wel. De spanning van het album verliest zich na de eerste helft. Al is het een prima album, we zijn nu al nieuwsgierig hoe dit voor de toekomst gaat ontwikkelen.

Te zien in Nederland

Label EarMusic

Beoordeling 7

Review Het is de Britse rockband Status Quo dat nog altijd een grote aanhang kent. Ook in Nederland is de band nog erg populair. Na het overlijden van mede oprichter Rick Parfitt eind 2016 is het Francis Rossi die de bandnaam nog hoog mag houden. De band is inmiddels volledig veranderd ten opzichte van de hoogtijdagen in de jaren 70. Dit keer komt de band met een twin-live album release. Een van de Wacken show in Duitsland en de ander van de akoestische show in London. Toch weet de band met deze nieuwe bezetting met Richie Malone op gitaar, de podia veelvuldig te beklimmen. De band staat als een huis en iedereen kent de classic songs waaronder ‘Down Down’, ‘Pictures of Matchstick Men’, ‘Rollin’ Home’ en ‘Rockin’ all Over The World’. Met een akoestische versie van al deze songs in the Royall Albert Hall weet Status Quo dit keer een andere sfeer te creëren. Het gaat meer de country stijl op en met een vleugje rock erbij is het heerlijke pop muziek. De aanwezigheid van de accordeon en zangeres geeft het een folk sfeertje extra dimensie. Het klinkt nu als het solo album van voormalig Quo – lid Bob Young, Back In Quo Country. Het is dan ook meer een overzicht van de jaren 60 tot en met nu. Songs die men niet veel speelt maar hier prima uit de verf komt. Daarnaast is er een cd/ dvd van de rockshow op Wacken van 2017. Hier hoor je de classic songs zoals je ze gewend bent. Vol energie, humor en deinende menigte. Beginnende met het altijd vertrouwde ‘Caroline’, maar ook het ‘Rain’, ‘Proposin’, ‘In The Army Now’ en alle andere bovenstaande classics. Toch blijft het verlies van Parfitt een aderlating in het geheel.

Te zien in Nederland

Label EarMusic

Beoordeling 8

Review Het is de Britse rockband Status Quo dat nog altijd een grote aanhang kent. Ook in Nederland is de band nog erg populair. Na het overlijden van mede oprichter Rick Parfitt eind 2016 is het Francis Rossi die de bandnaam nog hoog mag houden. De band is inmiddels volledig veranderd ten opzichte van de hoogtijdagen in de jaren 70. Dit keer komt de band met een twin-live album release. Een van de Wacken show in Duitsland en de ander van de akoestische show in London. Toch weet de band met deze nieuwe bezetting met Richie Malone op gitaar, de podia veelvuldig te beklimmen. De band staat als een huis en iedereen kent de classic songs waaronder ‘Down Down’, ‘Pictures of Matchstick Men’, ‘Rollin’ Home’ en ‘Rockin’ all Over The World’. Met een akoestische versie van al deze songs in the Royall Albert Hall weet Status Quo dit keer een andere sfeer te creëren. Het gaat meer de country stijl op en met een vleugje rock erbij is het heerlijke pop muziek. De aanwezigheid van de accordeon en zangeres geeft het een folk sfeertje extra dimensie. Het klinkt nu als het solo album van voormalig Quo – lid Bob Young, Back In Quo Country. Het is dan ook meer een overzicht van de jaren 60 tot en met nu. Songs die men niet veel speelt maar hier prima uit de verf komt. Daarnaast is er een cd/ dvd van de rockshow op Wacken van 2017. Hier hoor je de classic songs zoals je ze gewend bent. Vol energie, humor en deinende menigte. Beginnende met het altijd vertrouwde ‘Caroline’, maar ook het ‘Rain’, ‘Proposin’, ‘In The Army Now’ en alle andere bovenstaande classics. Toch blijft het verlies van Parfitt een aderlating in het geheel.

Te zien in Nederland

Label Frontiers

Beoordeling 8

Review Wanneer in 1987 Keith Emerson met Carl Palmer een nieuw project beginnen, wordt Robert Berry het derde bandlid. De Amerikaanse gitarist en producer heeft zijn hart liggen bij de prog rock. Een genre waar Emerson, Lake & Palmer al jaren hun succes mee hadden. ELP hield het in 1980 voor gezien, maar het zat de heren in de genen. Gregg Lake had zijn solo succes waardoor Palmer en Emerson met Berry de band 3 begon. The Power of Three was het debuutalbum. Het werd het enige succesalbum van de band. Na de tour hield men het weer voor gezien. Toch bleef er bij Emerson altijd iets knagen. ELP werd in ere hersteld en Barry vindt zijn wel bij de superband GTR. Nu na de dood van Emerson is het Berry die zijn gedachtegoed op plaat zet. De heren hadden al plannen om een 3 punt 2 hier van te maken, maar in 2016 kwam Berry er alleen voor te staan. Het resultaat is dat de vorm en regels wat wijzigen maar met het nummer ‘The Rules Have Changed’ een prachtig epos heeft gemaakt. Het album is een prachtig keyboard en piano album dat in de geest van Emerson is gemaakt. Hier heeft Barry volledig te ruimte aan gegeven. De catchy lijntjes binnen ‘Our Bond’ en ‘One By One’ zullen in de pre productie door Emerson zijn gemaakt. Met de single ‘Somebody’s Watching’ geeft Barry het helemaal over aan de meester hemzelf. Het is dan ook een heerlijk symfonisch rock album, zoals men die in de jaren 70 -80 zou hebben gemaakt. Dan in een huidige jasje gestoken, maar het is geen prog rock a la Incubus of Dream Theater. Dan kom je van een koude kermis thuis.

Te zien in Nederland

Label Subpop

Beoordeling 8

Review De Amerikaanse indie-rocker Cullen Omori komt uit de band Smith Westerns. Samen met zijn broer en bassist Cameron brengen ze het debuutalbum in 2009 op de markt. Toch weet de band niet echt door te breken, waardoor de band in 2014 werd opgeheven. Max Kakacek en Julien Ehrlich starten de band Whitney die twee jaar geleden hun debuut album maakten. Nu weet Cullen een solo album te maken. Omdat Cullen verantwoordelijk is voor de songs, noemt hij dit een soloproject terwijl zijn broer wederom als bassist aanwezig is. Het is het tweede album en volgt na New Misery. . Na het debuut kwam Omori in een onstuimige periode terecht. Veel prive gedoe en dat biedt weer voeding voor nieuwe songs. Het album kent wel vrolijke songs waaronder het ‘Happiness Reigns’ en de opener ‘Four Years’ De sound van the Beatles en de jaren 60-70 klinkt doorlopend op dit album, maar met ‘Master Eyes’ weet hij dit prachtig neer te zetten. Hij weet de indie garage rock van Smith Westerns achter zich te laten en op zoek te gaan naar een eigen geluid. Terwijl het ‘Quiet Girl’ en ‘Black Rainbow’ moderne Lennon liedjes had kunnen zijn, weet Omori overal een eigen draai aan te geven. Het is gemakkelijker in het gehoor liggend dan zijn voorgangers en zoekt hierbij het grotere publiek. Dat is hem ook meer dan gegund.

Te zien in Nederland

Label Steamhammer

Beoordeling 8,0

Review In de paar jaar dat de driekoppige metalformatie uit Californië bestaat, zijn ze lekker bezig. Night Demon kwam op in de underground heavy metal scene in 2012 met de gelijknamige EP bestaande uit vier nummers. Hun eerste studioalbum Curse Of the Damned werd uitgebracht in 2015. De tweede studioplaat Darkness Remains kwam uit in 2017. De afgelopen jaren hebben ze veel getourd, onder andere als voorprogramma van zeker niet de minste namen, zoals Diamond Head en Accept, maar ook als headliner. In de loop der jaren hebben ze zich ontwikkeld en hebben ze een goede live reputatie opgebouwd. Dit hebben ze nu vastgelegd op het live-album Live Darkness. Het live-album is opgenomen in een volle Beachland Ballroom in Cleveland, Ohio. Alle instrumenten en de zang zijn goed te horen. Hun muziek, die invloeden kent van de New Wave Of British Heavy Metal, komt live goed uit de verf en je kunt ook horen hoe de nummers live geëvolueerd zijn ten opzichte van de studioversies. Die avond heeft de band hun hele oeuvre, bestaande uit 23 nummers, gespeeld. Dat is een behoorlijk lange setlist. Desondanks is de vermoeidheid niet te horen en blijven ze hun energie vasthouden. Evenals het publiek. Omdat het live-album het hele oeuvre van de band bevat, is het een mooie manier om hun muziek te leren kennen en een impressie te krijgen van hoe ze live klinken. Het live-album is uitgebracht op een dubbele live-cd en op driedubbel vinyl.

Te zien in Nederland op 11 september 2018 in Musicon in Den Haag, op 12 september 2018 in Innocent in Hengelo, op 13 september in Willemeen in Arnhem.

Label Ghostly International/ Konkurrent

Beoordeling 7,5

Review Voormalig lid van de Emeralds, Steve Hauschildt, weet de wereld van de elektronica als geen ander te bespelen. De experimentele sound van de Emeralds gaf Hauschildt de zoektocht naar wat hij prettig vind om te spelen en het publiek om te horen. Inmiddels is de Amerikaan alweer 10 jaar en 8 solo albums verder. Dit is het eerste album dat hij niet op het Kranky Label maakt maar is overgestapt. De instrumentale songs zijn vooral te vergelijken met de electropop van Jean M. Jarre. Al weet Hauschildt de songs eerst in een experimenteel concept te gieten en daarna te laten rijpen voordat het op plaat staat. Hij haalt hier dan de belangrijkste stukken uit die de tand des tijds heeft doorstaan. Vanuit deze compositiedelen smeedt hij de nieuwe songs. Het is dan ook geen kakofonie aan geluiden, maar ook geen smooth doorsnee voorgeprogrammeerde kabbel muziek. Voor de electronica en synth pop liefhebbers is het zeker de moeite waard om dit te beluisteren. Wellicht ook voor de dj’s om hier passende samples uit te plukken.

Te zien in Nederland

Label Salvo music / BMG

Beoordeling 8

Review De singer- songwriter Gilbert O’Sullivan behoort tot de dinosaurussen van dit genre. De Engelsman uit Waterford wist vooral in de jaren 70 hit na hit te scoren. Zo zullen er vele albums te vinden zijn in moeders platenkast, als die er nog een heeft. Het was in die tijd al een populaire man onder het vrouwelijk publiek. Nu zijn we vele jaren laten en horen we de echte Pianoman wederom achter zijn toetsen de sterren van de hemel zingen. Love How You Leave Me’ of de ballade ‘Dansette Dream’ passen in de sfeer van zijn hits ‘Alone Again’ en ‘Nothing Rhymed’, dat overigens nog steeds de top 200 haalt. Ook de uptempo songs ‘What is it About My Girl’ en ‘No Head For Figures Like Yours’ klinken als de jaren 70 in een hedendaags jasje. Samen met Ethan Johns als producer treed hij in de slipstream mee met Paul McCartney, Neil Diamond en Ray Montagne waar Johns als producer ook voor tekende. Het album kent prachtige liedjes die een kop en staart kennen en mooie verhalen vertellen zoals een echte singer-songwriter betaamd.

Te zien in Nederland

Label Frontiers rec.

Beoordeling 8

Review De Amerikaanse band Enuff Z’Nuff is van oorsprong een AOR band dat met hun glamrock tot de hair-rockbands van de jaren 90 behoorde. Zanger Donnie Vie mag dan wel het boegbeeld zijn, maar houdt hier ook nog een solo carrière op na. Fly High Michelle en New Thing werden grote hits, al had men dit ook weer deels te danken aan de populaire 90’s cartoon Beavis & Butthead. Naast Donnie Vie is het bassist Chip Z’Nuff die de band onder zijn hoede heeft. Na het vertrek van Vie neemt hij de zang waar en zorgt in 2016 een volledig nieuwe band staat. Oudgediende Tory Stoffregen wordt behouden voor de lead gitaren. Ritme gitarist Tony Fenelle van Ultravox schuift aan en met Daniel Hill wordt er een nieuwe drummer gevonden. Eerlijk gezegd, Chip heeft ingezet op een nieuwe rocksound dat de gepolijste sound van de band even opzij zet. De glamrock kennen we van hen en werd al voorspelbaar. Dit album geeft een nieuw fris geluid met catchy songs en heerlijk scheurende gitaarwerk op ‘We are All The Same’, ‘Fire Ice’, en ‘Metalheart’. Het laatste deel van het album is gereserveerd voor de meer logge songs, ballade poprock of wat je het ook wil gaan noemen. Met het pop nummer ‘Imaginary Man’ sluit de band het album af. Of dit de opstap is naar het nieuwe album horen we volgend jaar. De veranderingen pakken goed uit, zodat deze band hopelijk weer meer aandacht krijgt zoals het verdiend.

Te zien in Nederland

Label Brainfeeder/ PIAS

Beoordeling 7

Review Hij is een afgestudeerd klassiek pianist die zijn vleugels heeft uitgeslagen naar de funk, Jazz en hip- hop. Uiteindelijk duikt de Oostenrijker Oliver Thomas Johnson in de wereld van elektro en dance. Met de kennis over de toonladders die op verschillende wijze wordt aangeduid, gaat het om de naam dorisch. De dorische toonladder wordt veel gebruikt in jazzcomposities. Vandaar de naam Concept Dorian. Het is het derde album van de Concept Dorian. Ook dit is wederom een belevenis. De route die Johnson volgt is voor de een als experimentele uitdaging te noemen, voor de ander een wel overwogen keus van het gebruik van de toetsen. De klanken van ‘A Mothers Lamen’ leunen tegen het valse aan maar in het totaal wordt het weggevaagd in een geheel. Of het zoeken naar de juiste klank op ‘No Time Not Mine’ blijkt toch te swingen en licht horen we de sound of Prince in dit experimenteel geheel. De deze vorm van dance start al vanaf het eerste nummer ‘Promises’. Omdat hij in dezelfde klankkleur blijft, wordt het halverwege het album eerder eentonig door dat het nieuwe er dan wel af is. Om het album in zijn geheel tot je te nemen en de klanken daar te laten vallen waar het hoort, is het een must om dit album na enige draaiuren te beoordelen. Anders mis je de schoonheid van diverse stukken, dan wel de geniale zoektocht die de maker voor je heeft uitgezet.

Te zien in Nederland

Label Konkurrent

Beoordeling 7,5

Review Het is heerlijk met dit mooie en zonnig weer en deze hete zomer de klanken te horen van het Afrikaans continent. Het past nu eenmaal bij elkaar. De luchtige klanken van Jess Sah Bi en Peter One zijn niet alleen in Ivoorkust te horen maar over het hele continent is dit duo populair. De gitaarklanken met percussie klinken misschien easy in ons gehoor, maar de samenzang maakt het allemaal erg aanstekelijk. Je kunt het vergelijken met Simon & Garfunkel van Afrika. Mooie liedjes, gezongen in hun taal, maar het klinkt heerlijk en gemakkelijk in het gehoor. Het is dan ook niet vreemd dat deze heren in de stadions van Burkina Faso & Togo etc. spelen. Het debuutalbum Our Garden uit 1985 is nu hier ook verkrijgbaar. Men heeft nog wat tijd in te halen, of misschien hebben wij nog wat in te halen….

Te zien in Nederland

Label Loose rec. / Bertus

Beoordeling 8,5

Review Het leven kan een geinige wending krijgen wanneer je als ouders 3 kinderen krijgt. Sam, James en Abe Wilson zijn de kinderen van Bill en vormen het hart van deze band. De heren uit Charlottesville, Virginia weten voor de bas en drums hun vrienden te strikken. Seth green en Todd Wellons. Inmiddels weten de broers met hun muziek op eigen benen te staan. Samen met Tom Petty, Sting en Wilco producer Jim Schott nemen ze het album One Town Away op, Hierdoor is de link met Wilco gelegd. De drummer Ken Cooner komt later op het album Love & Logic terug. Met Oh God Ma’Am weten de heren hun vijfde album op de markt te brengen. We kunnen wel zeggen dat ook dit weer een juweeltje is in het genre van de Americana. Het doet denken aan the Jayhawks, Venice etc. ‘Sweeter, Sadder, Farther Away’, Firebird ’85 en ‘Believer/ Pretender’ gaan er in als zoete koek. De songs zijn mooi opgenomen en kent een goede mix waardoor je alle instrumenten goed in balans hoort. De ballads ‘Easier’ en ‘Green to Blue’ zijn erg mooi en komen goed tot hun recht tussen de meer uptempo songs als ‘Where we Stand’ en het rockende ‘Before the Fall’. Het album is een verrassend mooi album dat kan aansluiten bij het lijstje van de beter albums van dit jaar.

Te zien in Nederland 25 augustus op het Once in a Blue Moon festival te Amsterdam

Label Universal

Beoordeling 8

Review Het is Amerikaanse country rock band Poco die in de slipstream van Crosby Stills Nash & Young hun route volgt. Uiteindelijk weten Rusty Young, Richie Furay en Jim Messina niet de status te ontvangen waar men op had gehoopt. Wanneer Richie Furay, Neil Young en Stephen Stills hun band Buffalo Springsteen opheffen gaat Furay solo verder. Het gevolg is dat dit album een producer kent en een ingevlogen steel gitarist, Jim Messina en Rusty Young. . Voeg daarbij George Grantham op drums en Randy Meisner op bas, dan hebben we de oprichting van Poco als een feit beschouwd. Het is dan ook niet vreemd dat de sound van de band de Americana 60 sound is. De Eagles doen het als sessie band goed en pikken bassist Meisner in. Hij wordt vervangen door Timothy B. Smit, die later hetzelfde pad naar the Eagles volgt. Vanaf die tijd tot de dag van vandaag is het een komen en gaan bij Poco. Furay en Messina blijven de touwtjes strak in handen houden, waardoor de creativiteit van derden maar moeizaam de ruimte krijgt. Na diverse kleine hits als ‘Keep On Trying’ en ‘Indian Summer’, scoort de band in 1979 een enorme hit. Van het album Legens komen 3 hits ‘Crazy Love’, ‘Heart of the Night en het meer bescheidener ‘Legend’. Het duurt 10 jaar voordat de band wederom een top album uitbrengt; ‘Legacy’. Voor het eerst scoort de band een wereldhit met ‘Call It Love’ en later ‘Nothing to Hide’. Inmiddels heeft de jaren 60 sound plaatsgemaakt voor de gladde poprock van de jaren 80. Overigens lijkt het alsof de band altijd te laat komt om aan te kunnen sluiten bij de populariteit van de stroming die er dan heerst. Maar dat is bij een verzamelalbum niet meer nodig. Hierdoor is deze drieluik een prima plaat en een prachtig overzicht van Poco. Verhalen over ‘Neil Young’, of de Loggins en Messina hit ‘Your Mama Don’t Dance’, ‘Hearts of Fire’ van Poco of hun solo albums. Het staat allemaal op dit album. Voor de een Good old Memories voor de ander een heerlijk album om uit te proberen. Maar luister wel in de geest des tijds waarin het gemaakt is, dan is het een heerlijk album!

Te zien in Nederland

Label 22nd Sentry

Beoordeling 8

Review Het is een man met een prachtige stem, dat een ruw randje kent. De Canadees Ahkinoah Habah Izarh (Ahi) kent een prachtige manier van gitaarspel en het componeren van de liedjes gaat hem gemakkelijk af. Ieder song van dit album zit vol vuur (Ahi in het Maori) en soul en adembenemend mooi in de compositie. De keus van ‘We Made It Home’ om de violen te gebruiken naast de lichte percussie is prachtig te noemen. Met The Architect’s Hand weet hij dezelfde sfeer op de plaat te krijgen als George Ezra die op zijn manier naar Budapest ging, gaat Ahi naar Shenyeng. De songs zijn vooral licht van aard. Zijn ingetogen wijze van zingen kent toch een kracht in ‘the Five Butterflies’ en ‘The Honest One’. Het opvallende aan dit album is dat het gemakkelijk en catchy te beluisteren is. Van de storytelling songs tot het meezinggehalte van ‘We Want Enough’. Het is allemaal even catchy en aanstekelijk. Een verrassend lekker album van AHI!

Te zien in Nederland

Label Universal

Beoordeling 7,5

Review Samen met de Artic Monkies zanger Alex Turner nam hij Last Shadow Puppets album ‘Everytime You’ve Come To Expect’ op. Nu komt Miles Kane met zijn derde solo album Coup De Grace. De voormalige Rascals zanger en gitarist weet solo de Britpop ook hoog te houden. De rock and roll van ‘Cry On My Guitar’ is een kruising tussen the Who en Gary Glitter. Terwijl hij met ‘Loaded’, mede geschreven door Lana Del Rey, de sound van Oasis en Blur terug tovert. Het is dan ook een moderne onvervalste Britpop plaat dat het beter hoort te doen dan zijn recente albums. Kane wist het album in twee weken op te nemen en samen met John Congleton te produceren. Samen met een band van sessie muzikanten en voormalige Last Shadow Puppet bassist Zach Dawes is het album vooral een geslaagd experiment met diverse stijlen. Het titelstuk is met de elektrobeats het minst sterke nummer, maar de rest is zeker heerlijke Britpop!

Te zien in Nederland

Label V2 records

Beoordeling 8

Review Het is de Noorse zangeres Ane Brunvoll die eigenaar is van het Zweedse label DetErMine. Inmiddels woont ze zelf ook in Zweden en is daar ook erg populair. Haar singer-songwriters indie songs krijgen op deze live plaat een extra dimensie. De sfeer van live spelen met een orkest is altijd een meerwaarde in de opname. De spanning tussen de muzikanten is hoorbaar, om zo tot een prachtig geheel te komen. Het zijn dan ook de uitgewerkte composities van Brunn wat het in deze setting zo mooi maakt. De klassieke stukken ‘Lamento Della Ninfa’ en ‘Sonnet 138’ krijgen een eigentijds sausje door de zangpartijen. Dit doet denken aan Kate Bush meets Julia Covington met een orkest. Nu met vooral nieuwe songs van het recente album ‘When I Am Free’ en haar album uit 2012 It All Starts With One. Hierbij rekenen we niet haar prachtige cover album Leave Me Breathless uit 2017. Al weet ze van dit album de mooie versie van Beyonce ‘Halo’ prachtig te vertolken. Maar ook mag de expressie van ‘One’ op dit album niet ontbreken. Een mooi overzicht van songs van een jong talentvol zangeres die best door meer mensen gehoord mag worden!

Te zien in Nederland

Label Frontiers

Beoordeling 7,5

Review Het is de Amerikaanse rocker Clif Magness, waar niemand van heeft gehoord en met Kelly Clarkson en Avril Lavigne vele hits heeft gescoord. Als songwriter en als gitarist is hij op vele albums te horen. Mocht half jaren 90 diverse Grammy’s en awards ontvangen, maar toch weet bijna niemand wie deze rocker is. Met ‘Lucky Dog’ weet de man zijn derde solo album uit te brengen. Het geluk des levens, daar is hij bewust van. Zijn rockbloed stroomt door zijn aderen en dat is wat hij op dit album overtuigend laat horen. De melodieuze rocksongs ‘Unbroken’, ‘Don’t Look Now’ en ‘Love Needs a Heart’ doen denken aan de songs van Richard Marx. Het is allemaal erg Amerikaans georiënteerd, voor de Europese markt soms wat te glad geproduceerd, maar overall is het een prima knuffelrock album. Een term dat eind vorige decennia veel werd gebruikt voor commercieel Amerikaans georiënteerde poprock . De zoetigheid van ‘Rain’ en de rockende beats van ‘All Over My Mind’ gaan naadloos in elkaar over. Magness gaat met dit album zijn hart volgen en daar kan niemand iets op tegen hebben.

Te zien in Nederland

Label Frontiers rec.

Beoordeling 7,5

Review Achter de rockact Airrace gaat een hele geschiedenis schuil. Wanneer More gitarist Laurie Mansworth begin jaren 80 een rockact opricht, weet hij de 17 jarige Jason Bonham te strikken als drummer. Bij de combinatie drummer en Bonham hebben we het al snel over de legendarische drummer van Led Zeppelin. John Bonham. Het is dan ook zijn zoon die hier achter de kit gaat zitten. Uiteindelijk weet Jason later met vele acts en grootheden te spelen en is Airrace slechts een opstapje voor deze jonge man geweest. De slag is groot voor de gitarist van het eerste uur dat Bonham en Keith Murrell afscheidt nemen van de band. Na zoveel jaar is de band terug en heeft Adam Payne de microfoon gepakt en Dahnni Mansworth de drumkit. De band weet nog steeds een herkenbaar melodic rocksound te maken. Door de pianoklanken van ‘Running Out of Time’ en ‘Lost’ doet de band denken aan Journey of Boston. Maar dan met een uk sausje. Het Love is Love doet nogal denken aan de ‘Runaway’ van het debuutalbum van Bon Jovi, maar voor de rest is het album een prima rock album dat hopelijk voor de band wel de weg vindt naar het grote publiek. .

Te zien in Nederland

Label Mascot Provogue

Beoordeling 8

Review De Amerikaanse band The Magpie Salute komt voort uit de legendarische Black Crowes, die in de jaren 90 furore maakten. De band rondom de broers Chris en en Richard Robinson verloor zijn glans wanner de heren andere prioriteiten na leefden. Uiteindelijk viel de band uiteen en weet Chris Robinson met CRB te touren en Richard met de nieuwe band The Magpie Salute de podia weer onveilig maken. Hoewel deze band al een coverplaat heeft gemaakt, is het nu toe aan een album vol eigen songs. Songs die naadloos aansluiten bij de sound van Black Crowes. Eerlijk gezegd zit hier weer de energie in, dat we herkennen van de eerste Crowes albums. Heerlijke blues rock met een vleugje soul. ‘For The Wind’ of het titelstuk ‘High Water’ klinken als een klok. De voormalige Crowes leden, gitarist Marc Ford en bassist Sven Pippien zijn met Richard het nieuwe experiment weer aangegaan. De heerlijk slepende blues van ‘Hand in Hand’ of de ballade ‘Color Blind’ mogen er dan ook zijn. Ook kan de band de populaire kant kiezen met ‘Walk on Water’. Dit gebruikt men om zich goed en breed in de kijker te spelen. Het album is zeker een mooi vervolg van Black Crowes en John Hogg weet de broeder prima vervangen. Laten we het positief brengen en zeggen dat deze vete uitmond in 2 verbeterde versies van Black Crowes. Het tweede deel van High Water mogen we overigens in 2019 verwachten. Het album is wellicht al opgenomen en klaar om de wereld te veroveren.

Te zien in Nederland

Label EarMusic

Beoordeling 8

Review Het debuutalbum van de band Ultraphonix geldt als een start van een project. Samen met Pancho Tomaselli (War) en sessie drummer Chris Moore weten Living Colour zanger Corey Glover en Dokken gitarist George Lynch hier een superband te smeden. Het album krijgt de titel waarmee alles wordt gezegd. Geen computers, maar real human music. Het album begint al heerlijk met ‘Baptism’. Een mix van powerrock funk en jazzy pop. Dat is het begin maar kent heerlijke songs als met ‘Take A Stand’ een cross-over sound van funk en rock. Dit past in de sfeer van Living Colour. Het is goed dat George Lynch ook de andere kant van zijn kunsten laat zien. Als gitarist van Dokken en Stryper zanger Michael Sweet wordt hij nog steeds als gitarist onderschat. De funk in de jazz sound van ‘Soul Control’, de smooth poprock van ‘What You Say’ of het experimentele funkyrock ‘Power Trip’. Het is dan ook een opvallend album dat weer even de buiten de kaders van de huidige rock en popsound baant. Niet alles is even strak ingezongen, maar het geeft de power en het enthousiasme weer waarmee dit album is opgenomen. Een heerlijke superact dat voor mij wel een doorstart mag maken door op tour te gaan en gezamenlijk vervolg gaat opnemen.

Te zien in Nederland

Label Subpop/ Konkurrent

Beoordeling 7,5

Review Het duo Greg Hughes en zangeres Tessa Murray uit Londen zijn ooit begonnen als synth-pop act met een donkere invalshoek. Inmiddels is het duo verhuisd naar het befaamde Woodstock, NY om de muzikale lucht te snuiven. Dit resulteert in het album ‘Slow Air’. Een album waar het duo een ommezwaai maakt naar een bandvorm met een luchtigere sound. ‘The Message’, ‘Black Lagoon’en ‘Fade Out’ kennen een indiepop sound. Met ‘Sad Movies’ weet de act een slow – song te maken. Catchy en gelijk aanstekelijk. De prachtige zangklanken van Murray vervagen je gedachten naar een filmische setting van het verhaal dat ze verteld. Het past geheel in deze indie droompop. De klanken klinken soms oosters en westers tegelijk waardoor ieder album een eigen heldere compositielijn kent. Het heeft het duo goed gedaan om het Verengd Koninkrijk even te verlaten en hun art-house sound te vermengen met een portie commerciële indie droompop.

Te zien in Nederland 6 december Vera Groningen

Label Rough Trade

Beoordeling 7,5

Review We kennen natuurlijk deze Jazz grootheden van Nederlandse bodem. De 78 jarige tenor saxofonist Hans Dulfer weet de jonge drummer Cyril Directie te strikken voor een album of zou het andersom zijn geweest. Met speelt al twintig jaar samen maar op deze manier is het duo nog niet naar voren getreden. Dulfer introduceert met het nummer ‘Rolling In’ waarna Directie zijn drumgeroffel met het daarop volgende ‘Bigger Fish To Fry’ vol enthousiasme inlijft. Wanneer Henny Vrienten zijn reggae sound met ‘Riding West’ introduceert horen we een vrolijke kijk op het westerse leven. Dochterlief weet haar saxofoon ook te vinden en laat het album swingen met ‘the Waterside Walk’. De zonnige jazz versie van het leven zullen we maar zeggen dat overgaat naar de Arabische klanken van Arab Spring Market. Het album klinkt lekker fris en uptempo en met de Sonny Rollins vibe weten de heren hier een juiste jazz balans te maken dat zowel jazz liefhebbers als instappers er vrolijk van worden.

Te zien in Nederland

Label Subpop/ Konkurrent

Beoordeling 8

Review Het Australische duo Zoë Tandell en Steve Hassett kennen New York als vaste verblijfplaats. Na hun debuut Dear Hamlyn uit 2008 is het nu 10 jaar later en zijn we welgeteld 2 albums verder. Sculptor is de opvolger van het 4 jaren oude Passerby. Het duo weet met dit album o.a. Aaron Dessner van The National en Dinosaur Jr. gitarist Mascis als gastmuzikanten te strikken. Hoewel het duo nog een status kent van folk en country, kunnen we stellen dat dit album vooral een mooie singer songwriters album is waarbij je prima op een zwoele zondag avond mee kan wegdromen. De subtiele gitaar melodieën van ‘Controversy’ en ‘Cambridge’ en ‘Moon Girl’ worden bezongen met een prachtige stem met een ruwer randje. De samenzang van Me and Jasper is alsof het kampvuur spontaan gaat branden. En dan is een gitaar in de buurt snel gevonden. Het is een album om bij weg te dromen en de teksten langzaam tot je nemen. Voor je het weet is het album alweer voorbij en begin je gewoon opnieuw. Dat het duo verder geen band gebruikt is wellicht een puntje waardoor de songs op elkaar gaan lijken. Voor de toekomst zou het zeker een meerwaarde kunnen betekenen.

Te zien in Nederland

Label Full Time Hobby

Beoordeling 7,5

Review Bij de naam van de band The Saxophones verwacht je veel blazers die in een overhype modus zitten. Maar dat gaat in dit geval niet op, The Songs of the Sax slaat meer op de songs van Alexi Erenkov en Alison Alderidice. Het is een getouwd stel die hun tijd vullen met het maken van zwoele liedjes. Liedjes vol spanning waaronder ‘Aloha’ en ‘Just Give Up’. Met een zwoele donkere stem weet Alexi de storytelling songs in te spreken / zingen. De ballade pop dat doet denken aan een goede versie van de jaren 60 songs zijn vooral dromerig te noemen. Zo is het ‘Singing Desperately’ gemaakt als een dromerig inslaap liedje, met zo nu en dan een mobiel -klinkend snaarinstrument. Het is voor de een dan ook erg slaap verwekkend voor de ander is het een heerlijk rustgevend album. Al brengt het stel wat donkere teksten is er ook een melancholieke inslag op alle songs te horen. Met zo nu en dan een saxofoonklank dat voorbij komt, wordt de naam toch eer aan gedaan. Al weet dit Amerikaans duo mensen wel snel op het verkeerde spoor te zetten.

Te zien in Nederland