de schijvenrij - Archief 2018

Leuk vinden

Week 50

Jason Becker – Triumphant Hearts

Label Mascot

Beoordeling 8

Review De naam Jason Becker hoor je niet snel in de rijtjes van top gitaristen. Maar je kunt hem gerust naast de namen als Steve Vai, Marty Friedman, Joe Satriani, Neal Schon plaatsen. Toch weet Becker altijd een melodisch tintje aan zijn songs te brengen die iets verder gaat dan zijn collegae. Becker weet op jonge leeftijd met Cacophony zich al in de picture te spelen. Marty Friedman nodigt hem naast Cacophony ook uit voor zijn solo album. David Lee Roth ziet hem als opvolger van Steve Vai en het album ‘A Little Ain’t Enough’ wordt opgenomen. Wanneer hij Roth op tour gaat, blijkt Becker aan een variant van de ziekte ALS te lijden. o weerhoudt de man niet om zijn oude nummers en nieuwe ideeën over te brengen aan zijn collega’s. Het resultaat is dan ook meer dan prachtig! Met een klassiek stuk weet hij het album te beginnen waarna het soulnummer ‘Hold On To Love’ met een heerlijk gitaarstuk aan het eind volgt. Met voormalig Scorpions gitarist Uli Roth en voormalig Megadeth gitarist Chris Broderick wordt ‘Magic Woman’ opgevoerd. Het ‘Fantasy Weaver’ komt uit zijn periode met Cacophony. Nu is het omgezet tot een ukelele met de meester Jake Shimabukuro en harpen. Het blijven tokkel instrumenten en daar is Becker bewust van. Het meesterwerk ‘Valley of Fire’ met the Magnificent 13 en ‘River of Longing’ zijn topstukken op het album. Op het meesterwerk weet Becker 13 collega’s aan te laten sluiten. Michael Lee Firkins, Mattias Eklundh, Greg Howe, Jeff Loomis, Ritchie Kotzen, Gus G, Steve Hunter, Ben Woods, Marty Friedman, Neal Schon, Paul Gilbert, Joe Bonamassa en Steve Vai. Wanneer je deze namen in je persoonlijke telefoonnummer hebt staan en ze willen allen graag met je mee spelen. Dan is er nog een kluppie met Joe Satriani, Aleks Saver, Guthrie Govan en Steve Morse, die niet beroerd zijn om het River nummer verder in te spelen. Wanneer Trevor Rabin hier een totaaltje van maakt staat ‘River of Longing’ twee keer op het album. Bijzonder is het ‘Blowing in the Wind’ van Dylan, dat een mooie vertolking kent maar ook veel mening geeft aan de maker van dit album. Het album is zeker geen gepingel album wat we eerder wel eens van Becker hebben gehoord. Maar dit keer is het samen met zijn collega’s een prachtig uitgebalanceerd en melodieus muzikaal document geworden. Alweer een prachtig album op de valreep van het jaar en wellicht een levensdocument voor de man zelve!!

Te zien in Nederland

week 49

Beth Hart - Live Royall Albert Hall

Label Mascot / Provogue

Beoording 8

Review Beth Hart weet vanaf de eerste noten die ze zingt The Royal Albert Hall stil te krijgen met een solo zang ‘As Long As I Have A Song’, waarna het hele publiek na 3 minuten al helemaal uit hun dak gaat. De band valt in met ‘For My Friends’ en de blues rock night kan beginnen. Enige dagen voordat de zangeres het Ziggo Dome aandeed heeft ze dit album opgenomen. Daar waar de zaal misschien iets te groot was voor haar, stond ze afgelopen maand in TivoliVredenburg. Ze is al jaren populair in Nederland. Net als haar maatje Joe Bonamassa is het de springplank voor haar carrière geweest. Met haar ‘LA Song’ eind jaren 90 scoorde ze hier nog een hitje, maar die zien we niet meer op dit album terug. De blues doet het goed en daar weer Beth Hart met haar expressie en zangstijl een heerlijk ruw randje aan te geven. Van de bluesrock met ‘Lift You Up’ gaat ze gemakkelijk naar de laid back blues van ‘Close TO My Fire’ om daarna de countryblues tegemoet te komen met ‘Bang Bang Bloom Boom’. Het wisselt zich gedurende 2 uur elkaar af. De songs zijn pakkend genoeg maar ik kan me voorstellen dat na de eerste cd van 1 uur het tweede deel van de dubbelaar niet meer wordt gedraaid. Daar waar Joe Bonamassa zijn gitaren laat gieren, weet de band van Hart hier meer een kort geknepen solo van te maken, daar waar ‘Saved’ een voorbeeld van is. Haar verhalen over haar huidige man Scotty verteld ze ronduit, maar om dit op een album te laten staan als intro vind ik persoonlijk wat jammer. Zeker wanneer we het album na 5 jaar nog willen beluisteren. Het past wel bij de songs als ‘The Ugliest House on the Block’ en dat levert nu even een de extra info op. Met ‘Take It Easy On Me’ laat ze horen dat ze echt bij de wereldtop hoort. De laatste jaren zit haar carrière in de lift en dan is dit een goed moment om een live album uit te brengen. Want live is Beth Hart op haar best en dat staat nu mooi op tape.

Te zien in Nederland

Dan Mangan - More Or less

Label City Slang Records

Beoordeling 8,5

Review De Canadese singer/songwriter is terug met zijn vijfde album More Or Less. De winnaar van een Canadese Juno-Award, woonachtig in Vancouver en inmiddels vader van twee kinderen, beloofde terug te keren naar zijn singer/songwriter roots. Het wordt meteen duidelijk dat Mangan zijn belofte inlost en terugkeert naar het betere singer/songwriter-werk en de wat experimentele sound van zijn laatste album Club Meds achter zich laat. Opener ‘Lynchpin’ is meteen van hoogwaardige kwaliteit en ademt meteen een vertrouwde sfeer uit. Mangan is wat volwasser geworden en het vaderschap biedt hem ook een wat andere blik op onze wereld. In het prachtige ‘Just Fear’ zingt hij “Every road feels travelled and we got lost in the struggle/The whole world’s unravelling” en uit hij zijn zorgen nog maar eens. Met ‘Lay Low’, waar je eigenlijk alleen zijn stem hoort, weet de sympathieke Canadees je tot op het bot te ontroeren. Voor dit album kreeg Mangan medewerking van producer Drew Brown (o.a. Radiohead en Beck) en hij is mede bepalend geweest voor de sound van dit nieuwe album. Naast de hang naar perfectie was hij degene die Mangan in contact bracht met door de wol geverfde sessiemuzikanten als drummer Joey Waronker (o.a. Roger Waters, Beck) en een multi-instrumentalist Jason Falkner. Een nummer als ‘Peaks & Valleys’ zou zonder de samenwerking met Brown dan ook anders hebben geklonken. Het “Less Is More” principe is hier prachtig hoorbaar want ondanks het tempo heeft het nummer een mooi “stripped-down”-karakter. Naast het al eerder genoemde ‘Just Fear’ en ‘Lay Low’ noemen we met ‘Cold In The Summer’ nog een hoogtepunt van dit album. Mangan vertelt hier over het leven als getrouwde vader en de daarbij verantwoordelijkheden in deze tumultueuze tijd. ‘Toubled Mind’ is het meest uptempo nummer op dit vijfde album terwijl Mangan ons bij ‘’ Fool For Waiting’ ons op een prachtig, innemende ballad trakteert. Op het einde van het album zijn er nog wat “Dreampop”-achtige tracks als ‘Can’t Not’ en ‘Never Quiet’ en als afsluiter neemt Mangan ons nog één keer mee in zijn kijk op het leven in het sober, melancholieke maar o zo mooie ;’Which Is It’. Dit vijfde album is waarschijnlijk singer/songwriting in perfectie. Vooral de samenwerking tussen de artiest Dan Mangan en producer en muzikanten is hoorbaar in balans. Alles in de juiste proporties, niets te veel maar ook van niets te weinig. Een even verrassend als prachtig album dat bij elke luisterbeurt mooier en mooier wordt. Veel luisterplezier.

The Aints - The Church of Simultaneous

Label Agitated Records

Beoordeling 8

Review De inmiddels 62-jarige Ed Kuepper kennen we misschien nog als frontman en gitarist van de Australische punkband The Saints waarmee hij in de jaren ’70 behoorlijk aan de weg timmerde. In 1978 kwam er een einde aan de samenwerking en Kuepper ging zijn eigen weg. Nu, een kleine 40 jaar na dato, is hij terug met zijn band The Aints! (zonder S). Het moet haast als een jongensboek klinken. Na menig meningsverschil werd de stekker in 1978 uit The Saints getrokken waarna Kuepper met Laughing Clowns nog wat platen maakte. Daarna was het vooral een solocarrière die zich voornamelijk in Australië afspeelde. 40 jaar na oprichting van The Saints vond Kuepper het weer tijd om die oude songs nieuw leven in te blazen. Met een nieuw geformeerde band ging hij weer het land in en speelde naast bekend werk ook veel, nog niet eerder uitgebracht werk. Dat werd zo goed ontvangen dat hij besloot om een album uit te brengen met The Aints!. Kuepper zegt hierover: “The Material On This Album Is Made Of Songs And Various Musical And Lyrical Elements (Also Known As Bits And Pieces) That I Wrote Between 1969 When I Began Highschool And Started To Seriously Fantasize About Putting A Band Together, And Late 1978…. That Slightly Nebulous Time Between The Breakup Of The Original Saints And The Formation Of My Second Group Laughing Clowns.” Mooi is dat Kuepper blazers onder leiding van Eamon Dilworth heeft toegevoegd aan deze nummers die dus eigenlijk al decennia oud zijn. Vanaf de eerste noot van ‘Red Aces’ is de blazerssectie aanwezig met trompet, saxofoon en trombone. Vervolgens is daar de titelsong ‘The Church Of Simultaneous Existence’ met een soort van garagerock als basis wat dan weer heerlijk contrasterend werkt met de heldere blazersgeluiden. Zo weet Kuepper met consorten de vaart er aardig in te houden en bij ‘You Got The Answer’ schakelt hij zelfs nog een tandje bij. Naast de al genoemde blazers vermelden we hier toch even de naam van toetsenist Alister Spence want bij dit nummer excelleert hij op een heerlijke manier. Zo weten The Aints! onder aanvoering van Kuepper je aandacht vast te houden met nummers die op een eigentijdse wijze neer worden gezet. ‘Country Song In G’ is een meer dan aangenaam gitaarpopsong en het tets rustigere “You’ll Always Walk Alone” zou zo maar in een Westernfim als soundtrack kunnen fungeren. ‘This Is Our Summer’ is weer lekker uptempo terwijl de band bij ‘SOS ’75’ weer terug valt op Punk-invloeden. Na het wat loom klinkende ‘Demo Girl’ komen we als voorlaatste track misschien wel het belangrijkste nummer van het album tegen. Het ruim zeven minute durende ‘Goodnight Girl (I Heard A Sound Without)’ zet drummer Paul Larsen Loughead in de spotlights met de opdrijvende drums en verder is het Kuepper die nog een keer zijn rol als frontman met verve vervult. Als aardigheidje krijg je er een bonus-cd bij waarop het hele album instrumentaal op terug te horen is. Wellicht voor de gezellige karaokeavonden in Australië… Eigenlijk is het een soort van jongensboek om in een soort van tweede leven je eigen nog nooit eerder uitgebrachte songs op CD toe te vertrouwen en uit te brengen. The The Church Of Simultaneous Existence is een prima, eigentijds album geworden en niet alleen door de zang en het gitaarspel van frontman Ed Kuepper. De overige bandleden verdienen een meer dan eervolle vermelding en vooral de blazers geven de nummers een dosis soul mee. Hoe mooi kunnen 40-jaar ouden songs anno 2018 niet klinken! Veel luisterplezier.

Ian Sweet - Crush Crusher

Label Hardly Art Records

Beoordeling 7,5

Review Ian Sweet is de artiestennaam van de Amerikaanse singer/songwriter Jilian Medford. Begonnen als soloartiest, vervolgens als band en na wat onaardigheden met de bandleden is het nu weer een soloproject en bracht de uit Boston afkomstige Jilian onlangs haar tweede album Crush Crusher uit. Crush Crusher is ook een album waarop Jilian terugkijkt en de afgelopen periode nog eens laat passeren en met de opener ‘Hiding’ weet ze meteen de vinger op de gevoelige plek te leggen. De onzekerheid en het gevoel dat je als persoon voor iedereen klaar moet staan bezingt ze in het sterke ‘Holographic Jesus’, een wat rustiger nummer met wat shoegaze invloeden. Gaandeweg wordt dan ook duidelijk dat we hier met een singer/songwriter te maken hebben die de afgelopen periode met persoonlijke angsten en verdriet te maken heeft gehad. Met ‘Bug Museum’ neemt ze een fictieve held om haar onzekerheid tegenover de wereld nog maar eens te uiten. Het is absoluut één van de betere nummers op het album waarbij Julian haar stem over de wat dreigende gitaar laat klinken. ‘Question It’ is misschien wel het meest complexe nummer, met opzwepende drums en gitaren. Ook de titelsong zit goed in elkaar, met dit keer een drummachine die voor een wat indrustrial sound klinkt, iets dat door de echoënde stem en diffuse gitaarsound nog wordt versterkt. ‘Ugly/Bured’ is wat rustiger maar wel spannend door de verschillende tempowisselingen en met de afsluiter ‘Your Arms Are Water’, waar Jilian laat horen over een hoger stemgeluid te beschikken, neemt ze ons nog eens mee in alle overpeinzingen die ze over dit album uitstrooide. Crush Crusher is een album voor openheid en eerlijkheid. Jilian Medford neemt ons mee in een mengelmoes van diverse stijlen (Shoegaze, Lo-FI, singer/songwriter) op een muzikale reis die ze door tien liedjes vorm geeft. De gitaren zijn volop aanwezig maar altijd in evenwicht met de aangenaam klinkende stem van deze Amerikaanse. Helemaal geen slecht album. Sterker nog, een aangename hernieuwde kennismaking. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

week 48

Jacob Banks - The Village

Label Interscope Records

Beoordeling 8,5

Review Het debuutalbum van de uit Birmingham afkomstige Jacob Banks is uit. Village is de titel van dit indrukwekkende album van de man die over Nigeriaanse roots en een imponerend stemgeluid beschikt. Vorig jaar was daar ineens die single ‘Chainsmoking’, afkomstig van één van de drie EP’s die deze 27-jarige R&B-artiest uitbracht. Een jaar later is daar het eerste volwaardige debuutalbum en natuurlijk mag deze hitsingle niet ontbreken; sterker nog, het is de openingstrack op Village geworden. Tijdens het luisteren naar deze twintiger die over een doorleefde, diepdonkere stem beschikt horen we diverse muziekstijlen met elkaar verweven worden. R&B als basis met daar door heen soepele soul, wat Cariben en natuurlijk mogen de Afrikaanse invloeden niet ontbreken. Niet vreemd natuurlijk gezien zijn Nigeriaanse afkomst en daarmee legt hij ook een directe relatie naar de albumtitel, die op zijn beurt weer verwijst naar het spreekwoord “It Takes A Village To Raise A Child”. Dat spreekwoord betekent weer dat bij het opvoeden van kinderen niet alleen de ouders direct betrokken zijn, maar ook de gemeenschap en de mensen in de directe omgeving van het kind. Village opent dus met het al bekende ‘Chainsmoking’ om daarna met ‘Love Ain’t Enough’ meteen één van de visitekaartjes af te geven. Soepel klinkende R&B met toch wel wat Jamaicaanse invloeden en die donker, doorleefd klinkende stem van Banks. Nummers als ‘Prosecco’ en ‘Keeps Me Going’ hebben onmiskenbaar Afrikaanse invloeden. ‘Slow Up’ is het nummer waar Banks het meest trots op is en gaat over de leefomstandigheden van kinderen in bepaalde landen. Daar waar kinderen om te overleven sneller volwassen moeten worden dan in de Westerse wereld. Dit wat rustigere nummer is ook weer doorspekt met R&B en kent een ongekende spanningsboog en zorgt voor kippenvel. Maar lang niet alles op Village is dansbaar want Banks laat horen ook met wat rustiger werk prima uit de voeten te kunnen. Het duet ‘Kumbaya’ dat Banks samen met Bibi Bourelly zingt is lekker loom en de heldere stem van de zangeres zorgt voor een meer dan aangenaam contrast met het donkere stemgeluid van Banks. Een ander duet en misschien wel een verrassing is ‘Be Good To Me’, een nummer dat weer hypermoderne invloeden kent en waar we de Zweedse R&B zangeres Seinabo Sey horen. ‘Caroline’ is de ballad waar Banks met zijn stem toch breekbaar klinkt en natuurlijk vinden we het prachtige ‘Unknown (To You) ook op dit album terug. Afsluiter is de gevoelige piano ballad ‘Peace Of My Mind’. Tussen al dat dansbare en het rustigere werk past een nummer als ‘Mexico’ prima en met ‘Nostalgia’ hebben we nog een absoluut topnummer. Dit is weer één van de verrassende debuutalbums. Jacob Banks is een echte verhalenverteller en soms is het taalgebruik (vooral voor het preutse Engeland) nét over het randje. Sommige nummers zijn wat autobiografisch maar het is vooral zijn stem, zijn emoties en de composities die dit album tot een hoger niveau tillen. Een aanrader. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Laura Gibson - Goners

Label City Slang Records

Beoordeling 8

Review Begin vorig jaar schreef de Amerikaanse Laura Gibson ergens de volgende zin op: “If we’re already goners, why wait any longer, for something to crack open”. Bij het uitkomen van het vijfde album van deze singer/songwriter en multi-instrumentalist blijkt dat die zin de basis vormt dit nieuwe album vormt. Goners is het vijfde album van deze Amerikaanse die zich de afgelopen jaren ontwikkelde en met Emipre Builder een indrukwekkend album afleverde dat op zeer positieve recensies kon rekenen. Voor dit album omringde ze zich weer met een scala van muzikale vrienden die garant staan voor kwaliteit. We horen namen als Dave Depper (Death Cab for Cutie), Dan Hunt (Neko Case) en Nate Query (the Decemberists) voorbij komen en Kelly Pratt en Kayleen King stonden garant voor de mooie blaas- en strijkersarrangementen. Het centrale thema voor dit album is verdriet en de titel Goners is bewust gekozen: “The word is used for two types of people: those who lose themselves in the ones they love, and those whose deaths are imminent.” Het album opent rustig met het ‘I Carry Water’, waar we de Laura zichzelf op piano horen begeleiden, en meteen is dat gevoelige stemgeluid weer daar. Bij het wat meer uptempo ‘Domestication’ zijn daar de strijkers die geen bijrol vervullen maar prominent aanwezig zijn en dit nummer een eigen karakter meegeven. Ook de titelsong heeft wat meer vaart en al snel blijkt dat Laura woorden en metaforen gebruikt om haar verhalen vorm te geven. Op een nummer als ‘Slow Joke Grin’ pakt ze weer terug naar de basis van singer/songwriter en is Laura weer één met haar gitaar en weet met deze eenvoud toch weer een desolate sfeer te creëren. Ook ‘Performers’ is een absoluut pareltje waarbij we subtiel een klarinet naast de strijkers horen en bij ‘Clemency’ zorgen blazers voor een haast klassiek dramatische sfeer. Goners zit knap in elkaar en samen met producer John Askew levert Laura Gibson weer een knap staaltje muziek af. Bij ‘Tenderness’, waarschijnlijk het hoogtepunt van Goners, komt alles nog eens bij elkaar. Goners is een absolute luisterplaat en wint bij elke luisterbeurt aan glans. Alles klinkt even melodieus en atmosferisch en Laura slaagt erin om het gehele instrumentarium in dienst van de liedjes te zetten. De tien liedjes met een speeltijd van ongeveer 40 minuten klinken puur en zijn tijdloos. Veel luisterplezier.

Ruby Throat - Stone Dress

Label One Little Indian

Beoordeling 7,5

Review Katie Jane Garside kennen we als recalcitrante frontwoman van Daisy Chainsaw en Queen Adreena maar ook als de introverte zangeres van het Amerikaanse duo Ruby Throat. Sinds 2007 brengen ze samen regelmatig albums uit met een wat Folk-noir karakter en nu is daar de release van het nieuwste album, Stone Dress. De tegenstrijdigheid is groot als we naar de muziek luisteren van de eerdere bands van Katie Jane en de wat minimalistische sound van Ruby Throat. Zelf zegt ze hierover: “After ten, fifteen years, I was done with the assault of drums and guitars obliterating me”. De koerswijziging naar de akoestische sound zonder drums, waarbij de stem van Katie Jane leidend is, is dan ook eigenlijk wel wat rigoureus. Toch volhardt ze tot op heden hierin en samen met haar partner en gitarist Chris Whittingham zijn deze twaalf songs tot stand gekomen. De bijna zeven minuten durende opener én titelsong is eigenlijk een blauwdruk van de sound die je kunt verwachten op Stone Dress. Overigens is dit nummer wel érg persoonlijk want ze schreef het toen ze zwanger was van hun dochtertje (“My stone dress is me walking through the world, weighed down by the agony of life, but I’m swimming with birds because, in utero, I’ve got a baby inside”). Zoals gezegd is het vooral de akoestische gitaar van Whittingham en het soms wat jeugdig klinkende stemgeluid van Katie Jane zoals op ‘Beneath My Undress’ en ‘In The Arms Of Flowers’. Uitzondering hierop is ‘Dog Song’ waar Katie Jane laat horen nog over het nodige, wat rauwe, bereik te beschikken waarbij Whittingham ditmaal de elektrische gitaar laat spreken. Die elektrische gitaar horen we ook op ‘Bus Top on Holloway Road’, maar dan in een wat rustiger, introverte setting terwijl het duo ons met ‘Marybell (Rids Into Town On A Pig)’ één van de meest verrassende tracks voorschotelt. Op ‘Rake’ laat Whittingham nog maar eens horen dat hij een meer dan gemiddeld gitarist is. Afsluiter ‘Ghost Boy’ is misschien wel het meest intrigerende nummer op dit album dat door de diverse laagjes een bepaalde spanning meekrijgt. Stone Dress is een mooi, innemend album waarbij de beide hoofdrolspelers erg goed in hun karakter blijven. Katie Jane laat haar stem spreken terwijl Chris Whittingham de nummers kleur en inhoud geeft met zijn gitaarspel. Het is knap dat het duo met deze eenvoudige en soms wat minimalistische benadering een boeiend en toch gevarieerd vijfde album afleveren, Veel luisterplezier

Week 47

Week 46

Week 45

Barbera Streisand - Walls

Label Sony

Beoordeling 8,5

Review Wat hebben Roger Waters en Barbera Streisand gemeen?? Het zijn twee grootheden in de popmuziek en ieder op hun eigen wijze. Ze weten nu beide een Wall op te bouwen, maar vooral zijn ze bezorgd over wat er in de wereld gebeurd. De linkse hobby dat men gebruikt is vooral een podium te maken om te laten zien wat mensen waaronder Trump doen en wat er in het verleden is gebeurd wanneer je dit gedrag vertoont. De boodschap is vooral Denk eerst beter na voordat je wat doet. Met “What’s on my Mind” opent Streisand haar album om de zorgen uit te spreken. Dat het allemaal mooier lijkt dan het is. Dat de leugen regeert (Don’t Lie To Me) en dat de wereld niet alleen om geld gaat. Dat kunnen zij weten, gezien deze mensen ook meer dan gemiddeld verdienen zullen we maar zeggen. Dat de dromen en de hoop voor een betere wereld vervagen in ‘Better Angels’, maar dat we ons er niet bij moeten neerleggen en opstaan voor openheid. Dat de media en artiesten geen vijanden zijn maar een spiegeling van de wereld aan de kaak stellen. Dat de problemen met liefde opgelost moet worden in ‘Love is Never Wrong’, zal niet direct een economische oplossing zijn, maar vanuit deze gedachte zal er voor iedereen ruimte zijn en dat voelt ook beter. Daar wanneer je een muur om je heen bouwt is er geen ruimte meer voor in en externe contacten. Met de stenen die je opbouwt moet je ook uiteindelijk afbreken om verder te kunnen. Dat vertaald Waters in een individuele situatie in Pink Floyds The Wall. Dit wordt dan al snel een psychiatrische situatie, wat gebeurd er wanneer je dit met een heel land doet??? Dat is het verhaal van Streisand op deze Walls. Er is genoeg ruimte voor iedereen wanneer we US met het vrijheidsbeeld op een centrale plek hebben staan, waarom gedragen we ons niet als ‘Lady Liberty’?? Alles wat er nu in de US speelt zit in dit album verwerkt. Een album dat we niet snel van Streisand verwachten, maar voor haar (en vele muzikanten en kunstenaars met linkse hobby’s) noodzakelijk is. Voor de mensen die wat rechtser georiënteerd zijn is het maar de vraag of ze ooit deze geluiden horen of willen horen. Zij zullen dit betitelen dat deze artiesten weer gebruik maken van de situatie om veel geld te verdienen. Alleen vergeet men even dat deze mensen al veel geld hebben en al veel charity work doen en nu gebruik maken van hun platform om te laten weten dat het misschien anders kan. Met het ‘Imagine’ van John Lennon en ‘What a Wonderful World’ van Sam Cooke mengt ze de songs van de meeste idealen van de mens. Je hoort deze liedjes over de hele wereld. Er is altijd wel iemand op een gitaar in en krottenwijk of in een karaoke- skybar die dit zingt. Prachtige plaat! Hoop alleen niet dat ze nu weer op tournee gaat. Kosten kaartje; 200-1000 euro.

Te zien in Nederland

Bob Dylan - More Blood More Tracks

Label Sony

Beoordeling 8

Review Het nieuwe album van Bob Dylan is wederom een basement sessie album waarbij we altijd nieuwe dingen te horen krijgen van oude albums. Dit maal staat het album Blood on the Tracks centraal. Een emotioneel album van Dylan. Naast het motorongeluk beland hij in een scheiding en maakt dit album. Het origineel komt uit op januari 1975 en is een juweeltje in de collectie van Bob Dylan. Songs als ‘Tangled Up in Blue’, ‘Idiot Wind’ en ‘Simple Twist of Fate’ zijn prachtige songs en mooie verhalen. Waarom is dit nieuwe album een prachtig document naast het origineel. Omdat er een goede keus is gemaakt van de takes die niet op het origineel zijn verschenen. Zo heeft Tangled Up in Blue een andere kadans en is het lange verhaal van Lily Rosemary and the Jack of Hearts aangevuld met het ontbrekende couplet nr. 12. Ja, de poëtische verhalen zijn lang en vol emotie. Altijd pakkend zonder de simpele kern te benoemen. Dat brengt dat Dylan een Nobelprijs heeft gewonnen. Omdat de verhalen zo prachtig zijn dat ieder album hierna als een boek op een album is verschenen. Nu krijgen we de ontbrekende hoofdstukken te lezen waaronder het ‘Up to Me’ of lezen we het ruwe script van het boek. Met de uitgebreide cd-box versie kun je nog luisteren hoe Dylan tot de keus van het uiteindelijk product is gekomen. Of het alleen met een gitaar moest of met een band of uiteindelijk de keus maakt om alleen de baslijn van Eric Weissberg te gebruiken in ‘You’re Gonna Make Me Lonesome When You Go’. Het wordt hierdoor dramatischer in het verhaal en past het beter bij het verhaal. daar waar de vorige Bootleg Series Trouble No More live uitvoeringen kent, is dit weer een album waarbij je een beter kijkje in de keuken van de productie van het album Blood on the Tracks krijgt. Dit blijft altijd een interessanter dan de live uitvoeringen. Het neemt je mee in het proces. Inmiddels wordt er op het net alweer druk gespeculeerd wat de inhoud van sessie 15 moet zijn… eerst hier maar eens van genieten.

Te zien in Nederland

Week 43

Bastian Baker - Bastian Baker

Beschrijving

Beoordeling 8

Review Dit weekend was de release van het nieuwe album van de Zwitserse singer/songwriter Bastian Baker. Waar hij enkele jaren geleden nog in Zermatt voor 80 mensen optrad is hij op dit moment de support-act van superster Shania Twain en staat nu in uitverkochte stadions. Met de hartverwarmende opener en single ‘Stay’ de sympathieke Zwitser misschien wel een hit in handen. In een interview dat wij namens Mpodia met deze openhartige singer/songwriter hadden voor zijn concert in de Ziggo Dome vertelde hij ook dat hij voor dit album de keuze had uit een kleine 60 geschreven songs. Dit nieuwe album voelt voor hem dan ook als een tweede debuutalbum en voor de eerste keer schreef hij ook liedjes met anderen, en in verschillende steden zoals New York en Nashville. Songs als ‘All Around Us’ en ‘So Low’ zijn lekker in het gehoor liggende popsongs maar Baker bewijst gaandeweg dit titelloze album ook dat hij uit een ander vaatje kan tappen. Eén van die voorbeelden is ‘Young’, één van die nummers die hij samen met anderen schreef en over zijn adolescente grappen gaat zoals het proberen een club binnen te komen met een “fake-id.”. Dat Baker gegroeid is na drie albums bewijst hij bijvoorbeeld ook met een nummer als ‘You Should Call Me’; eerst is daar de piano, vervolgens het handjeklappen om uit te monden in een nummer met een flinterdun rock-laagje dat oneindig in je hoofd blijft hangen. Met ‘Six’ gaat hij terug naar het singer/songriter-genre; gewoon met zijn eigen gitaar een mooi liedje zingen met die toch wel bijzondere stem van hem. Eenvoud kan soms mooi zijn…. Met ‘Blame It On Me’ is daar ineens het Country-gevoel, één van de nummers die het in Amerika waarschijnlijk ook goed zal doen. Zoals bekend zijn Bastian en Shania Twain goede vrienden en de Amerikaanse superster gaf dan ook haar advies over welke nummers op dit album te plaatsen. Daarnaast beseft de Zwitser dat we steeds meer in een digitaal tijdperk met individuele “playlists” werken, dus hij wilde een wat gevarieerder publiek aanspreken. ‘Yoko’ (feat. D’Anthony Palms) is een echt popliedje, ‘Light And Easy’ is ingetogen en romantisch terwijl ‘Another Day’ weer zo’n catchy track is. Afsluiten doet Bastian in Baker met de sterke ballad ‘Time’ die hij smaakvol neer zet en nogmaals laat horen dat hij een getalenteerd zanger is. Het titelloze album telt maar liefst 14 tracks waarop Baker laat horen diverse stijlen te kunnen hanteren, iets wat voor dit album een bewuste keuze is. Van soms wat rauw tot persoonlijk en kwetsbaar en laverend tussen singer/songwriter via catchy pop naar aanstekelijke Country. Tijdens zijn tour is het vooral een akoestische set die hij speelt, 16 maart komt hij terug naar Nederland en zal hij met zijn eigen band een optreden in de Melkweg geven. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Anouk - Wen D'r Maar Aan

Label Universal

Beoordeling 8

Review In 2015 was daar ‘Dominique’ en heel Nederland stond op zijn kop. Anouk met een Nederlandstalig liedje …. die hadden we met z’n allen niet aan zien komen. Nu is daar Wen D’r Maar Aan, het nieuwe album van Anouk met alléén maar Nederlandse liedjes. Of het went zal de tijd leren. Feit is dat Anouk op dit album weer over verloren liefdes, haar gezin, de liefde maar ook over haar onzekerheid zingt. Alleen nu in het Nederlands. En ja, dat is even wennen. Geen rockster op dit album, geen échte doorleefde soul maar meer dan aangename Nederlandse popsongs waarbij het inderdaad vreemd is om Anouk in onze moederstaal te horen. Maar haar stem is nog steeds prachtig en kleurt aansprekend bij de teksten. En Anouk gaf bij DWDD ook aan dat dit project eigenlijk met ‘Dominique’ begon. Iets nieuws, een uitdaging, een op zich staan project. We moeten tijdens de komende concerten dan ook niet verwachten dat onze Haagse trots veel van dit album gaat spelen. De songs gaan dus over doodgebloede liefdes bij het prachtige ‘Ik Mis Je’ en het tekstueel misschien wel wat platte ‘Het Is Klaar’ is een rechtstreekse ode aan eerdere, verbroken liefdes. Liefdesverdriet en het verlangen naar een oude liefde is het thema bij de mooie ballad ‘Kom Terug’, die smaakvol wordt omlijst door strijkers. Maar Anouk durft ook over haar gezin te zingen bij “Ver Weg Van Jou’ en niet alles is vrolijk als ze over donkere periodes in ‘Red Mij’ zingt, misschien wel het mooiste nummer op dit album. Het is een zeer persoonlijk nummer waarover Anouk in een interview zei : “Het gaat over hetgeen dat ik niet kan vinden op dat moment”. Naar wie de Haagse Rockster hier verwijst mag iedereen voor zich invullen maar lees maar mee met het laatste couplet : “Red mij, laat me niet meer los / Elke dag verlies ik sanity en trots / Red mij, laat me niet alleen / Geloof me mijn hart is echt niet gemaakt van steen / Ik smeek U, 'k smeek U op m'n / knieën / Ik smeek U, ja”. Verder is het mooi en ingetogen ‘Jij’ een absoluut pareltje waarmee ze bij DWDD al indruk maakte. Uiteraard mag ‘Doninique’ niet op dit album ontbreken en dit nummer vinden we dan ook als afsluiter terug. Wen D’r Maar Aan is een gewaagd en uitdagend project waarbij er fans zullen afhaken maar evengoed zal Anouk nieuwe luisteraars aan zich binden. Anouk zelf gaf ook aan dat ze erg moest wennen aan haar Nederlandse zangstem. Daarbij kwam dat de teksten in het Nederlands naar haar mening soms te plat en dan weer te netjes waren. Evengoed een zeer geslaagd album waarbij de stem van Anouk uiteindelijk overwint. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

She Makes War - Brace For Impact

Label My Big Sister Records

Beoordeling 7,5

Review Brace For Impact is het vierde album van She Makes War, het soloproject van Laura Kidd. Na een periode waarin ze onder meer haar voet brak vond inspiratie en had ze de focus om aan dit nieuwe album te werken. Opener ‘Devastate Me’ zorgt dat je huiskamer stormachtig gevuld wordt met gitaarmuziek en Laura geeft dit no-nonsense nummer dat ook de juiste richting. Vervolgens is daar met ‘London Bites’ de single met verrassende tempowisselingen en iets meer nuancering, ook in het stemgeluid van Laura. De singer/songwriter én multi-instrumentalist trapt het spreekwoordelijke gaspedaal nóg verder in op het wat rauwe en ongepolijste ‘Undone’ dat over onrecht in het leven gaan en bij ‘Weary Bird’ laat ze de gitaren als het ware grunge pop klinken met een vette knipoog naar het geluid van Nirvana. ‘Strong Enough’ is één van de sterkste tracks op dit album met een positieve boodschap van Laura en door de soepele melodie en de piano nog wat extra glans krijgt. ‘Then The Quiet Came’ is vanwege een verbroken relatie en het bijbehorende verdriet doorspekt met melancholie terwijl deze Britse singer/songwriter met ‘Fortify’ weer schijnbaar moeiteloos overtapt naar een toch wel wonderbaarlijke synthesizer-achtig nummer. ‘Let Me Down’ klinkt weer lichtvoetig en harmonieus, iets wat we ook terug horen bij ‘Dear Heart’ waar Laura terug durft te kijken naar minder goede tijden (“Dear heart I was wrong for all the things I put you through... you've been neglected, been abused, I will always treasure you”). Met haar nog niet door iedereen onderkende veelzijdigheid weet Laura je aandacht vast te houden want ook de laatste nummers zijn weer uiteenlopend van muzikaal kader waarbij het met violen omlijste ‘Miles Away’ de verrassende afsluiter is. Brace For Impact mag dan wat minder experimenteel zijn, het is wel het meest gerijpte album tot en met heden van She Makes War. Waarschijnlijk bewijst ze hiermee dat ze de DIY-scene ontgroeid is. In zijn algemeenheid een prima album met meer dan voldoende variatie om je aandacht vast te houden. Veel luisterplezier.

Donna Missal - This Time

Label Harvest Records

Beoordeling 8

Review Het debuutalbum This Time van Donna Missal is uit. De Amerikaanse singer/songwriter uit New Jersey zegt dat het album niet zo zeer gebaseerd is over universele thema’s als liefden verdriet maar vooral over keuzes voor jezelf durven maken en jezelf leren kennen. “My album THIS TIME is inspired by all of the influences that permeated my childhood, teenhood, and adulthood.” Het album bestaat vooral uit nummers die doorspekt zijn van R&B. De meeste dansbaar, andere weer vrij rustig. Maar het mooiste verhaal zit in de afsluiter ‘Don’t Say Goodnight’. Het demo-achtige nummer is nog steeds dat origineel dat tijdens wat proefopnames met Nate Mercereau werd opgenomen en hier puur op de plaat is gezet. Donna geeft aan vanaf dat moment een soort van “soulmate” in Nate gevonden te hebben. Maar zoals gezegd is R&B de rode draad op dit debuutalbum. Nummers als ‘Girl’, ‘Transformer’ en ‘Thrills’ zijn soepel klinkende midtempo nummers, terwijl een nummer als ‘Driving’ een wat rustiger en mystieker karakter heeft en op sommige momenten wat doet denken aan miss Lana del Rey en heeft een wat mystieker karakter Donna heeft overigens haar liefde voor muziek van geen vreemden. Haar vader was een singer/songwriter in New York met een eigen studio en zelfs haar oma heeft een muzikale geschiedenis. Opgegroeid tussen R&B grootheden als Beyoncé vormde zich langzaam haar eigen stijl en voorkeur. ‘Jupiter’, een wat meer poppy-nummer is één van de drie tracks op dit album die ze samen met Sharon van Etten schreef. Naast ‘Test My Patience’ is vooral de titelsong ‘This Time’ ijzersterk; instrumenten die via MPC’s en synthesizers een wat karakteristiek geluid creëren en de stem van Donna het nummer gewoon beter maakt. Op de single ‘Keep Lying’ laat de Amerikaanse nog maar eens horen wat een ongelofelijk krachtige stem ze eigenlijk heef terwijl ‘Skyline’ wat ingetogener klinkt en de piano een wat prominentere rol heeft. This Time is een zeer aangename plaat om naar te luisteren. Doorspekt met R&B maar ook andere muziekstijlen zijn van invloed geweest op deze eerste kennismaking. Verder heft de Amerikaanse een prima stem en het gehele plaatje klopt. Just sit back, listen and relax. Veel luisterplezier.

Echo& The Bunnymen - The Stars, The ..

Label BMG

Beoordeling 8

Review Echo & The Bunnyman waren in de jaren ’80 een topact. Betiteld als “Postpunk” of/en “New Wave”-band waren ze erg succesvol met nummers als ‘Bring On The Dancing Horses’ en ‘Silver’. Nu is er een nieuw album dat dat we kunnen plaatsen onder de noemer “afgestoft en opgepoetst”. Dat afstoffen en oppoetsen is wel dingetje bij The Stars, The Oceans & The Moon, want we hebben het niet over zo maar een geremasterde versie. Alle nummers zijn opnieuw ingespeeld en ingezongen en opvallend is de alom aanwezigheid van de strijkers die de nummers die wij uit vervlogen tijden kennen wél een ander karakter meegeven, iets wat frontman McCulloch als “strings and things” omschrijft. Ook de stem van Ian McCulloch is de afgelopen jaren aan wat slijtage onderhevig geweest, maar echt hinderlijk is dat niet. De combinatie van deze factoren zorgt er namelijk voor dat dit album zeer eigentijds klinkt. De verzameling nummers voelen in dit nieuwe jasje goed aan; luister maar eens naar de nieuwe versie van ‘Seven Seas’, waar McCulloch toch nét iets doorleefder klinkt en de muzikale omlijsting van accordeon, strijkers en gitaar “Lou Reed”-achtig mooi is. Ook de recente uitvoering van ‘Bring On The Dancing Horses’ klinkt wat eigentijdser dan de versie uit 1985, al had die “eighties”-sound natuurlijk ook zijn eigen charme. Nummers als ‘Lips Like Sugar’, ‘The Cutter’ en ‘Rescue’ daarentegen klinken alsof ze net zijn geschreven. En we hebben het hier dus over tracks die blijkbaar over een houdbaarheid van meer dan 30 jaar beschikken! Credits gaan dus ook uit naar gitarist Will Sergeant die naast frontman McCulloch nog het “oude hart” van deze band vormt. Ook ‘Rust’, een nummer uit de comeback-periode van de band (1999), is in een prachtige variant hier terug te vinden. Om dit album nog wat meer glans te geven zijn er ook een tweetal nieuwe tracks te beluisteren; ‘How Far’ en ‘The Somnambulist’, beide gitaar gedreven songs waarop het goed meedeinen is en die herkenbaar klinken. Hoe je dit album waardeert is vooral het perspectief dat je hanteert. Ben je een fan dan moet je dit album sowieso hebben; dertien tracks in een nieuw jasje én twee nieuwe bonustracks. Maar ook voor de echte muziekliefhebber is dit een interessante uitgave, want dit uit eerder uitgebracht werk bestaande album klinkt eigentijds en McCulloch en Sergeant weten de nummers een tweede leven mee te geven. Een meer dan geslaagd album. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Seasick Steve - Can U Cook?

Label BMG

Beoordeling 8

Review De bebaarde Amerikaan Seasick Steve, die in Nederland een meer dan behoorlijke populariteit geniet, is terug met zijn negende album Can U Cook? We kennen het verhaal van deze Bluesmuzikant natuurlijk inmiddels al zitten er sinds de onthulling van Matthew Right in 2016 over zijn biografie wel wat barsten. Zijn leeftijd week een tiental jaren af van de werkelijkheid en ook zijn HOBO-bestaan moeten we het spreekwoordelijke korreltje zout nemen. Wat we wel zeker weten, want daar waren we immers getuige van, was dat Steve in 2006 doorbrak vanwege zijn optreden bij Jools Holland want hij liet daar een onuitwisbare indruk achter. Zijn derde album I Started Out With Nothin And I Still Got Most Of It Left bracht hem wereldwijd succes en ook het album Sonic Soul Surfer uit 2015 is zeer goed ontvangen. Met Can U Cook?, met een knipoog naar de typische Amerikaanse diners, is hij terug met zijn inmiddels negende album. Can U Cook? kunnen we eigenlijk in een soort van drieluik opdelen. Om te beginnen zijn er een aantal nummers die wat rauwer klinken alsof ze ergens in een kelder zijn opgenomen. Een beetje zoals ook een band als The Black Keys kan klinken. Met nummers als opener ‘Hate Da Winter’, met een ijzersterk gitaarriff, en ‘Down de Road’ speelt Steve met zijn vaste kornuiten je van de sokken. Bijgestaan door drummer Dan Magnusson en slide-gitarist Bruce Dickenson laat Steve ook een andere kant van zijn interpretatie van de Mississippi-Blues horen. Met ‘Last Rodeo’ produceert hij een waar muziekpareltje dat een combinatie is van Blues, Folk en Country en waar hij zijn zorgen uit over sterfelijkheid en de gang van zaken in onze wereld. (When the last cowboy rides the last rodeo / I hope I will be long gone / 'Cause I don't wanna know / What a world that will be / Not for me) Maar er is nog meer moois te beluisteren. Bij een nummer als ‘Lay’ treedt hij waarschijnlijk voor een van de eerste keer buiten zijn comfortzone en met ‘Sun On My Face’ is daar die kenmerkende, hartverscheurende Bluesballad, inclusief mondharmonica. Maar natuurlijk pakt hij regelmatig terug naar de sound die hem tot op heden succes heeft gebracht. Nummers als ‘Ain’t Nothin’ But A Thang’ en ‘Locked Up And Locked Down Blues’ en vooral een nummer als ‘Shady Tree’ brengen dat geluid terug dat van deze Bluesman kennen. Met afsluiter ‘Company’ trekt Seasick Steve nog één keer van leer samen met vrienden en zet met dit nummer een onvervalste Bluerocker neer. Seasick Steve heeft misschien iets van zijn geloofwaardigheid verloren door het verdraaien van enkele feiten over zijn eigen leven. Dat zou zo maar de reden kunnen zijn dat zijn vorige album Keepin' the Horse Between Me and the Ground iets minder succesvol was. Met dit nieuwe album Can U Cook? is de Amerikaan wat mij betreft weer helemaal terug. Dertien nummers zorgen voor een album dat absoluut niet verveeld en je nog maar eens meezuigt in die Mississippi-Delta-Blues. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Week 42

Week 41

Jenny Lena - To Be Honest

Label Juicy Junk Records

Beoordeling 8

Review De gedoodverfde winnares van The Voice van 2016 was de goedlachse Jenny Lena. Toch won ze niet en na enkele jaren in de luwte gewerkt te hebben aan eigen materiaal is daar nu het debuutalbum To Be Honest. Jennie Lena is de vertaling van Soul, R&B en een vleugje Gospel. Met haar auditie van Smokey Robinson’s ‘Who’s Loving You’ ging viral. De Amerikaanse blogger Perez Hilton schreef: ‘Het was niet alleen de beste auditie voor The Voice of Holland, het was een van de BESTE audities die ik ooit heb gezien voor een zangcompetitie’,. En sinds die auditie was Jenny favoriet maar ondanks deze rol wist ze de talentenjacht toch niet te winnen. De periode daarna vond ze inspiratie voor eigen materiaal, nam ze een single op met Anouk en trad ze op met namen als Joss Stone en Sven Hammond. Voor dit debuutalbum schreef ze zelf mee aan alles songs en kreeg daarnaast medewerking van collega’s als Sabrina Strarke en Will Knox. Waar het album met het lichtvoetige maar catchy klinkende ‘Simple Love’ aftrapt, laat Jenny met ‘Shine’ horen waarom we ook weer omver geblazen werden tijdens die “blind audition”; het is juist die stem met dat ongelofelijke bereik en klankkleur die er voor zorgt dat Soul en R&B als een warme deken voelen. Opvallend zijn de backing vocals die Jenny op vrijwel elk nummer laat terugkomen en waardoor de nummers nóg meer karakter krijgen. Luister maar eens naar het swingende ‘Trouble’ dat je mee terug neemt naar het Motown-tijdperk. ’We Grow’ is een ijzersterke R&B-song met een drummachine die het ritme bepaald en natuurlijk kent het album rustpunten zoals ‘These Arms’, de gitaarballad ‘Heaven Wins Again’ en de heerlijke R&B-ballad ‘Mamas Gonna Be There’, compleet met blazerssectie. Zoals verwacht mag haar versie van het al eerder genoemde ‘Who’s Loving You’ niet ontbreken en als een soort bonustrack is daar nog een live-uitvoering van ‘I’d Rather Go Blind’, dat we natuurlijk kennen van Etta James. Met dit debuutalbum bewijst Jenny dat ze inmiddels een volwassen artiest is en een dito album kan afleveren. Behoudens de twee covers is het eigen werk dat we horen met een gevarieerd palet aan sessiemuzikanten. Blazers en backing vocals zijn prominent aanwezig en voegen écht wat toe. Een heerlijk Soul en R&B-album met meer dan voldoende variatie om te blijven boeien, ook na enkele luisterbeurten. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Molly Burch - First Flower

Label Captured Tracks

Beoordeling 8

Review Twee jaar na haar goed ontvangen debuutalbum Please Be Mine is de Amerikaanse singer/songwriter Molly Burch terug met een nieuw album. Op First Flower heeft ze haar verbroken liefde definitief achter zich gelaten. De in Los Angeles geboren Molly Burch heeft inmiddels haar rust gevonden in Austin, Texas. In een interview vertelde ze dat ze verbaasd was dat haar muziek mensen hielp met hun eigen verdriet. (“I was really blown away with how many people told me that the music has helped them through their own break-up”). Ze tourde door de VS en Europa en na terugkeer in het warme Texas was er geen inspiratie meer, ondanks de zee aan vrije tijd. Toch vond ze een bepaalde modus en toen de eerste nieuwe songs vorm kregen, kwam het natuurlijke proces van liedjes schrijven weer terug. Vanwege de “hurricanes” zat Molly soms dagen opgesloten met bandlid én vriend Dailey Tolliver die gitaar speelt en het eindproduct First Flower kreeg gaandeweg vorm. Het album bestaat uit een elftal lichtvoetige songs waar Molly laat horen over een krachtige stem te beschikken met een groot bereik; van laag naar hoog. De melodieën zijn niet diepgravend en door het sobere instrumentarium wordt de stem van Molly nog meer in de etalage gezet. Luister maar eens naar ‘Next to Me’ waar we vooral die donkere kleur van haar stem horen terwijl we op een nummer als ‘Without You’ zo’n heerlijk retro geluid krijgen alsof we weer terug zijn in de jaren ’60. Op een nummer als ‘To The Boys’ wordt ze wat persoonlijker en dit nummer heeft een wat jazzy karakter meegekregen, mede door het heldere gitaarspel van Tolliver. Nummers als ‘Dangerous Place’, ‘Candy’ en ‘Next To Me’ klinken heerlijk vertrouwd en vertellen het verhaal van het overwinnen van angsten en mislukkingen in het leven. Op het einde van het album neemt Molly gas terug; Het ijzersterke ‘Nothing To Say’ klinkt heerlijk zwoel en de ballad en afsluiter ‘Every Little Thng’ (“All the days I do try to be good / And so kind / Sometimes it is hard to live / That is why we must forgive”). First Flower is een meer dan prettig album waar de ontspannen stem van Molly heerlijk tot bloei komt maar waarbij de credits ook naar Tillover moten gaan vanwege zijn luisterrijke gitaarwerk. Mooie verhaallijnen, niet te complexe teksten en herkenbare teksten maken het plaatje compleet. Zelf zegt ze hierover: “I wouldn’t want someone who listens to my music to think that I have it all figured out. I don’t. First Flower is me being transparent.” Zo is het maar net. Veel luisterplezier.

Peluché - Unforgettable

Label One Little Indian Records

Beoordeling 7,5

Review Het debuutalbum Unforgettable van Peluché is uit! Drie jonge meiden uit Noord Londen die het gevoel hebben dat hun muziek niet geheel past binnen de huidige kaders. Wat synths en het ingetogen geluid van een drummachine zorgen voor de opener die gaandeweg een steeds groter hypnotiserend karakter krijgt. Vervolgens is daar de al eerder uitgekomen zwoel klinkende single ‘Scared After All – Touch My Body’. Ze noemen hun muziek ‘Trip Jam’ wat dan weer een combinatie zou moeten zijn van diverse muziekstijlen als Latin, Soul, Funk en wat psychedelica. Om het precies te duiden is lastig want je hoort inderdaad van alles terug; zware baslijntjes, blazers, synths en dat allemaal met verschillende ritmes. Het opzwepende ‘To Be A Bird’ staat bijvoorbeeld lijnrecht tegenover het loom klinkende ‘Sweet Child’ waar de stem van Rhapsody Gonzalez weer prachtig warm klinkt. Maar luister ook maar eens naar de prachtige titeltrack ‘Unforgettable’ waar de piano subtiel aanwezig is en dit nummer een aangename Jazzy/Soul “vibe” meekrijgt. Maar de verrassing zit ‘m misschien wel in de laatste twee minuten als we naar een klassiek pianostuk luisteren. De transformatie is werkelijk top! Die piano horen we als intro ook weer terug op ‘Is It Gonna Rain’, het langste nummer op dit debuutalbum. Het tien minuten durende nummer brengt een fraaie combinatie van diverse “grooves” met soms een funky klinkende gitaar, een drummachine, wat percussie en blazers en de stemmen van de drie bandleden in harmonie. Ook is er nog het uiterst dansbare ‘Figure Me Out’ en afsluiter ‘BRZDA, Pt. 2’ waar Rhapsody Gonzalez, Amy Maskell, Sophie Lowe nog een keer alles laten samenkomen. Na enkele luisterbeurten is het me nog steeds niet geheel duidelijk wat die ‘Trip Jam’ nu eigenlijk is. Wat wel duidelijk is geworden is dat Rhapsody Gonzalez, Amy Maskell, Sophie Lowe muzikaal erg getalenteerd zijn en dat hun muziek een soort van smeltkroes is geworden van diverse stijlen. Dapper om een album uit te brengen met muziek waar ze vooral zelf in geloven en buiten bestaande kaders durven te gaan. Een soort van “frisse wind” hangt in de huiskamer na enkele luisterbeurten. Veel luisterplezier

Rachel Kramer - Home

Label Songbird Records

Beoordeling 7,5

Review Maandag is het zo ver. Na een muzikale omzwerving die een kleine vijftien jaar heeft geduurd is daar nu de albumpresentatie van het debuutalbum van Rachel Kramer. Rachel Kramer. Die naam roept waarschijnlijk bij een aantal mensen herkenning op. Winnares van talentenjacht Starmaker uit 2001 en daarna lid van K-otic waar menig hit werd gescoord zoals ‘Damn (I Think I Love You)’. Na een jarenlange stilte duikt de zangeres in 2009 weer op bij X-Factor waar ze het tot de finale haalt maar waar Lisa Lois met de winst én het platencontract vandoor gaat. De jaren daarna blijft Rachel actief in de muziekwereld (o.a. dinershow Villa Thalia), is er een reünie van K-otic in AFAS-live en doet ze nogmaals mee aan een talentenjacht, de Voice. Maar nu is er dus dat album waarbij we vooral getrakteerd worden op een mix van pop en country. Zelf zegt Rachel hierover: “Nummers over mijn vierjarige dochter, mijn relatie, maar ook over mijzelf. Ik denk dat het heel herkenbaar is, omdat het over menselijke dingen gaat. Ik zou er zelf ook naar luisteren.” Het album wordt slim opgebouwd. Na de twee rustige pianoliedjes ‘Introduction en Back On The Road’ is daar het lichtvoetige ‘Faces To The Feet’. Vanaf het uptempo ‘See My Life’ is daar de Ccountry-vibe incl. Hammond orgel en pedal steel-gitaar. De nummers voor dit album werden zowel in Nederland als in dé Country-music stad Nashville opgenomen en producer Rob Cosby (o.a. lady Antebellum en Ilse de lange) nam het Amerikaanse producerswerk voor zijn rekening. Deze Amerikaanse invloed is op nummers als ‘Breakfast Dinners’, ‘I Don’t Live You Enough’ en ‘Dream Girl’ dan ook voelbaar. Lekker luchtig klinkt een nummer als ‘Johnny’ en met het wat ingetogenere ‘I’m OK’ is daar weer een rustmomentje op dit verder prima album. De ballad ‘You And Me’ is misschien iets te lief maar met afsluiter ‘Ebb And Flow (Saja’s song) neemt Rachel op een gevoelige wijze en omlijst door strijkers in stijl afscheid. Home kent een goede opbouw met de nummers met die de Country-vibe hebben centraal geposteerd. Productie is prima en de nummers krijgen door goede sessiemuzikanten een echte kwaliteitsimpuls. Het centrale deel met de nummers die echt die Country-vice hebben zijn wat aansprekender als de rustige popliedjes. Na al die jaren is er dan eindelijk dat album waarover Rachel Kramer ook openhartige zegt: “Alles wat ik nu doe is eerlijk, geen maskers meer op. Een flinke scheut country over popliedjes heen, dit is wie ik ben. Daarom heet het album ook ‘Home’, ik nodig mensen uit om binnen te kijken”. Veel luisterplezier!

Te zien in Nederland

Nathan Bowles - Painly Mistaken

Label Paradise of Bachelors

Beoordeling 7,5

Review De Amerikaanse multi-instrumentalist Nathan Bowles is terug met een nieuw album. Op Painly Mistaken wordt hij bijgestaan door Rex McMurry en Casey Toll. We kennen Bowles van zijn bijdrage aan bands als Steve Gunn en Black Twig Pickers maar bovenal kennen we deze Amerikaanse multi-instrumentalist als iemand die echt alles met een banjo kan en dat typische snaarinstrument ook op diverse manieren bespeelt. Naast de Banjo als een soort gitaar te gebruiken slaat hij ook vaak de snaren aan alsof hij wederom achter het drumstel zit bij Steve Gunn. (“The banjo is a drum with strings on it. I tend to play everything percussively”). Voor dit album riep hij de hulp in van twee vrienden, drummer Rex McMurry van de band Cave en bassist Casey Toll van de zeer verdienstelijke band Mt Mouriah. Centraal op het album staat ‘The Road Reversed’, een ruim tien minuten durend instrumentaal nummer waar feitelijk alles waar voor Bowles staat als het ware samensmelt. Virtuoos spel op de banjo, virtuoos percussiespel én de introductie van zijn twee muzikale vrienden; drummer Rex McMurry en Casey Toll op bas. Overigens zijn beide heren op nog vier tracks te horen. Resultaat is een fantastische Folk-track die een wat bezwerende uitwerking heeft en je meeneemt naar het type Folk-muziek dat zo typerend is voor het gebied rondom de Appalachen. Het echte Country gevoel krijg je meer bij tracks als ‘Elk River Blues’, oorspronkelijk van Ernie Carpenter, ‘In Kind I’ en afsluiter ‘Stump Sprout’. Op ‘In Kind II’ pakt hij terug naar zijn “drone-music” en op het virtuoos klinkende ‘Girih Tiles ‘is het Bowles die alles op de mellowstone speelt. Painly Mistaken is een album voor de liefhebber van American Primitive Folk en Country. Vrijwel alles instrumentaal, minimalistisch waarbij Bowles terugkeert naar traditioneel repertoire van de Classic Songbooks uit de streek rondom de Great Smokey Mountains. Opener en lullaby Now If You Remember’, geschreven door de 7-jarige Jessica Constable is hier een mooi voorbeeld van. Absoluut een bijzonder album. Veel luisterplezier.

Ace Frehley - Spaceman

Label SPV

Beoordeling 8,5

Review Ace Frehley – Spaceman Label: SPV Eindoordeel: 9 De Amerikaanse gitarist Ace Frehley is voornamelijk bekend van zijn kunsten in de gemaskerde rockband KISS. Deze band bracht exact 40 jaar geleden het unieke plan om voor ieder bandlid een solo album uit te brengen. Vooraf dacht dat Paul Stanley of Gene Simmons met het beste album zou komen, bleek dat Ace Frehley verraste met het beste album en Peter Criss een pop-jazz album lanceerde. Hierdoor werd de man legendarischer dan hij al was en ging naast de schoenen lopen. Uiteindelijk kon hij na de hit albums Dynasty (met I Was Made For Loving You) Unmasked en The Elder vertrekken. Of was het dat hij zich niet meer goed voelde in de band KISS. De zakelijke impact van Simmons was niet aan de rebel van the Bronx besteed. Terwijl zijn kunsten een grote invloed had op gitaristen. Het is dan ook niet vreemd dat Frehley solo gaat en met Frehley’s Comets goede albums uitbracht. Inmiddels is het 40 jaar later, kondigt KISS hun laatste tournee aan, gaat Frehley als support act mee met Gene Simmons Vault tournee en brengt hij een album vol retrospectieve invulling. Dit zowel muzikaal als tekstueel. The ACE is Back en dat zal iedereen weten! Het album krijgt de naam mee die hij draagt bij KISS SpaceAce is de spaceman in het theaterstuk van KISS, die met zijn gitaar de sterren van de hemel speelt. Live schiet hij de spotlights boven the stage naar beneden en laat zijn gitaar in rook opgaan en elders in de zaal weer verschijnen. Het is dan ook een album waar zijn voormalige partners in delen. De opener ‘Without You I’m Nothing’ zegt iets over KISS ten opzichte van Frehley maar ook wederzijds, aangezien Simmons mede schrijver is van het nummer en de bas inspeelt. Dat geldt ook voor de single ‘Rockin’ With The Boys’. Het zegt iets van beide partijen dat er heimwee is naar hun succestijd. Al heeft Frehley dit in de jaren 70 al geschreven met een positief gevoel om met de boys weer op pad te gaan. Met ‘Your Wish Is My Command’ wordt de invulling wat grimmiger en is Simmons weer van de partij. Opvallend is dat de sound meer een KISS sound is dan Frehleys voorgaande solo albums. En misschien wel meer KISS dan KISS recente albums. De pompende bassen met felle lichte gitaarriffs die spelenderwijs de versnelling inzet naar de soms slepende solo was het unieke aan KISS met Frehley. Met The Bronx Boy wil hij nog even laten weten waar hij vandaan komt en hoe hij is opgegroeid horen we op “Persuit of Rock and Roll’. Frehley weet waarmee hij is opgegroeid en dan hij veel te danken heeft aan de rock and roll. Als voormalig bande lid in de Bronx behoorde hij tot de gajes van de straat dat toevallig goed gitaar kon spelen. Dit werd zijn redding en is dan ook erg bewust hoe zijn leven is verlopen. Frehley weet veelal een geinige cover te vinden die hij op zijn eigen wijze covert. Zo wist hij met NY Groove een kleine hit te scoren en het Rolling Stones 2000 man live de harten te stelen. Het recente album was al een cover al, maar hier weet hij een mooie versie te maken van Eddie Money’s ‘I Wanna Go Back’. Een song dat ook een knipoog kent, wellicht naar de tijd als de optie om aan te kunnen sluiten bij de komende 3 jaar Last KISS tour. ‘Mission to Mars’ is dan een verplicht nummer dat past in het concept van Spaceman al is ‘Off My Back’ muzikaal een herkenbaar ‘Rock Soldier’ Frehley song, dat een aanloop is tot een heerlijke solo, maar een mindergeslaagd einde kent. Gelukkig weet hij met ‘Quantum Flex’ een staaltje instrumentaal gitaarspel, zoals gewoonlijk, zijn handtekening te zetten onder een album. Het mag duidelijk zijn dat dit album een album is dat dicht(lees dichter) bij de KISS albums van de 70-80 staat. Maar dan wel in een jasje van 2018. KISS kan gerust Ace meenemen als supportact, zodat hij als gast in de KISSshow kan fungeren met Shock Me, Cold Gin, New York Groove, 2000 Man….

Te zien in Nederland

A Star is Born - soundtrack

Label Warner

Beoordeling 9

Review We schrijven 1976. Een ruwe bolster blanke rocker probeert zijn carrière als zanger gestalte te geven en komt een vrouw tegen met een stem van goud. Kris Kristofferson (John Norman Howard) was met zijn ruwe stem het idool van die tijd. Samen met de gouden stem van Barbera Streisand (en haar neusje) veroverde ze als Eshter Hoffman de rocker en de wereld met de songs ‘Love Theme’, ‘The Woman In the Moon’ en ‘With One More Look At You’. Hij regelt een platendeal terwijl zijn eigen carrière teneinde loopt, ziet dat haar succes per dag groeit. We schrijven 1954 wanneer James Maison de naar van Norman Maine draagt, een succesvol zanger een talentvolle zangeres tegenkomt. Judy Garland versiert als EstherBlodgett de zanger en het publiek met de originele songs van het stuk uit 1928. Dit werd in 1937 verfilmt waardoor Dorothy Parker als zangeres doorbrak bij het grote publiek. Nu schrijven we 2018 en is er een nieuwe versie van het stuk is daar. We kunnen wel stellen dat de vorm van het stuk hetzelfde is als de versie uit 1976. Bradly Cooper (Jackson Maine) lijkt al helemaal op Kris Kristofferson en aan Lady Gaga (Ally) de eer om de superdiva Barbera Steisand te vervangen. Het is eerlijk gezet dan ook erg goed gelukt. Inclusief de neus en type van Gaga doet erg denken aan Streisand. De songs zijn allen wederom nieuw en geheel passend in het verhaal. Nu zou je een vernieuwde dance versie anno nu verwachten, maar dat is niet zo. Het is een prachtige versie dat aansluit op het album uit 1976. De stem van Gaga komt overeen met de stem van Streisand inclusief de mooie lange halen waar Streisand zo beroemd om is. Het album begint net als de vorige soundtrack met een enthousiaste menigte die de band verwelkomt. Met de ruwe stem blaast Bradly Cooper en de rockband het publiek helemaal omver. Voor dit album is Lukas Nelson gevraagd om de songs met de countryrocker Cooper te schrijven. Naast dat hij zoon is van Willie Nelson, is hij met the Promise of the Real met Neil Young op pad geweest. Dat is ook weer in de songs voor dit album te horen. Hij is met zijn band de begeleidingsband van Cooper. Maar ook Jason Isbell heeft een bijdrage geleverd. We horen een tribute aan Judy Garland in ‘Somewhere over the Rainbow’ gezongen door Lady Gaga. Hoewel er stukjes uit de film op het album staan is het album wat ruim in de songs geteld. De 34 stuks kun je reduceren. Maar het is niet storend om de tussenstukjes te beluisteren. Lady Gaga weet een mooie versie van Edith Piaff’s ‘La Vie En Rose’ te vertolken en Cooper weet met the band prachtige rocksongs als ‘Out of Time’, ‘Alibi’ of het prachtige duet ‘Swallow’. Het is overgang naar het tweede deel van het album waar Lady Gaga haar songs vertolkt (en heeft geschreven). Het opvallende is dat dit een erg goed team is dat een goede variatie aan songs kan schrijven en vertolken. Kortom A Star is Born is vooral een openbaring dat dit couple is born to be a star-couple want en ster was ieder al afzonderlijk. En eerlijk is eerlijk bijna alle songs van dit album zijn meer dan heerlijk!

Te zien in Nederland vanaf 5 okt in de bioscoop

Week 40

Pale Waves - My Mind Makes Noises

Label Caroline Int.

Beoordeling 7,5

Review Het debuutalbum van Pale Waves is er eindelijk. Nadat de goed geregisseerde marketingmachine al meer dan een handvol singles de ether in had gezonden is daar nu eindelijk My Mind Makes Noises. De afgelopen maanden hadden we al aan het geluid van deze Britse formatie kunnen wennen. Stop een mengelmoes van 80’s bands als Duran Duran, The Cure, Joy Division en andere synthpop in een blender en het eindresultaat is deze slimme, aansprekende Electro/Indie-pop uit Manchester, met Heather Baron-Gracie als frontvrouw. Eerder dit jaar was daar al de EP All The Things I Never Said en nu is daar het eerste volwaardige album met maar liefst 14 tracks! De opener ‘Eighteen’ is meteen richtingbepalend en was al één van de hits van Pale Waves in het land van de Rijzende Zon. Een zeer catchy nummer, slimme riffs en een strakke beat en daarover heen die prima stem van Heather. Tekstueel is het niet allemaal even sterk en blijft de band steken bij thema’s als liefde en de gebroken variant. Nummers als ‘There’s A Honey’, ‘One More Time’, ‘Televison Romance’ en titelsong ‘Noises’ bevinden zich allemaal in hetzelfde spectrum en de nuances moeten voor het verschil zorgen. Iets genuanceerder is ‘She’, een welkom rustpunt halverwege het album dat voor de nodige mystiek zorgt en waarbij Heather laat horen vocaal écht wat in huis te hebben. Bij ‘Drive’ is er vervolgens weer een vette beat die het geheel dansbaar maakt, iets wat de band bij ‘Red’ verder perfectioneert en waarbij de intensiteit wordt opgevoerd. Maar het hoogtepunt is absoluut het prachtige ‘Karl’ waar Heather verteld over de broer zie ze op jonge leeftijd heeft verloren. (“was fourteen / My brother was twenty / When my dad sat me down / And told me you'd left me / I never listened when they called you crazy / I see so much of you in me lately / I wrote a song for you”). Behalve het prachtig innemende en persoonlijke ‘Karl’ is My Mind Makes Noises vooral een album van toegankelijke, radiovriendelijke Indiepop. De band heeft absoluut mogelijkheden om verder uit te groeien en zich te ontwikkelen. Voor dit album is het een gemiste kans om niet meer nummers te brengen met het karakter van ‘Karl’, maar het kan ook als zelfbescherming voor nu gelden. Kortom, een prima debuut en nu al nieuwsgierig naar het vervolg. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Cendric Burnside - Benton County Relic

Label Single Lock Records

Beoordeling 9

Review De man van de Mississippi Hill Country Blues is terug met een nieuw album. Cedric Burnside brengt nu onder zijn eigen naar Benton County Relic uit, een album waarbij hij terugpakt naar die wat rauwe Blues uit de zuidelijke staten rondom de Mississippi. Cedric Burnside is een muzikant waar de muziek écht als het ware met de paplepel is ingegeven. Als kleinzoon van blueslegende R.L. Burnside en zoon van drummer Calvin Jackson kan het niet anders dan dat deze zanger, drummer en gitarist in de voetsporen van zijn familie treedt. De 40-jarige Amerikaan heeft inmiddels al een aantal albums uitgebracht en voor het album Descendants of Hill Country uit 2015 ontving hij zelfs een Grammy-nominatie. De afgelopen jaren heeft hij het nodige verdriet gekend door het overlijden van zijn ouders en zijn jongere broer Cody. Maar deze levenslessen geven hem ook de broodnodige inspiratie, wat we dan ook teug horen op dit nieuwe album waarvan de cover ook alleszeggend is. “I write my music according to how I live my life, the things I’m going through at the time,” vertelde Burnside onlangs in een interview. De elf nummers nemen je mee in de ietwat rauwe, ongepolijste maar pure Mississippi Hill Country Blues, de muziek waar Burnside mee opgroeide. ‘We Made It’ is de gedroomde opener waarmee de Amerikaan vertelt over de armetierige omstandigheden waarin hij opgroeide.(“ I come from nothin’/I done been lower than low/I keep my head straight/No matter how low I go”). Burnside op gitaar en zijn vriend Brian Jay op drums blijken meteen een geweldig duo te zijn. Vervolgens is daar de stampende en swingende ‘Get Your Groove On’ met de nadrukkelijke aanwezigheid van drummer Jay. Het klinkt allemaal zo simpel; twee mannen op gitaar en drums die een geweldige sound creëren zoals ook een band als The Black Keys hele populaties weet te verroeren. Nummers als ‘Please Tell Me Baby’ en het dampende ‘Don’t Leave Me Girl’ klinken super strak en bij afsluiter ‘Ain’t Gonna Take No Mess From You’ trakteert Burnside ons op een onvervalste Bluesrocker. Zelf zegt hij hierover: “It’s who I Am, what I Am. I am Hill country blues. This is my whole life, and I’m not going to listen to anyone who tells me what I can and can’t do”. Tussendoor is daar dan nog de “Bluesshuffle” ‘Typical Day’, het innemende en doorleefd klinkende ‘Give It To You’ over puur seksueel verlangen, en bij het hartverscheurende ‘Hard To Stay Cool’ vertelt hij over zijn verdriet. Het rustpunt op dit album is het akoestische Countryblues nummer ‘There Is So Much’ waar Cedric ons nog eenmaal meeneemt naar een onbeantwoorde liefde. Cedric Burnside verpakt op dit album een scala aan emoties in prachtige, recht-uit-het-hart klinkende Blues. Het pure, ietwat rauwe zorgt voor kippenvel en rillingen over je rug. Hij is nog niet bekend met het grote publiek maar met dit kwaliteitsalbum moet dat toch wel gaan gebeuren en kan hij met recht in de voetsporen treden van zijn vader en grootvader. Een absolute aanrader en een topalbum voor iedereen die Blues ook maar een klein beetje kan waarderen. Kijk naar die cover, check de video en luister naar de muziek. Veel luisterplezier.

Sandro Perri - In Another Time

Label Captured Tracks

Beoordeling 7

Review De Canadese producer en muzikant Sandro Perri is terug met het nieuwe album In Another Life met wederom die minimalistische muzikale benadering. De Canadees, die niet alleen onder zijn eigen naam werk en muziek uit brengt, is dus terug. Zijn vorige album Impossible Spaces uit 2011 kreeg erg goede kritieken en de verwachtingen zijn dan ook hoog. Het nieuwe album kent eigenlijk maar twee tracks; de bijna 25 minuten durende titelsong en het bijna twintig minuten durende ‘Everybody’s Paris’ dat de Canadees in drie delen opknipt. Hij beheerst het minimalisme in de muziek tot in perfectie en dat is wat we nu ook weer ervaren. Met een speelduur van bijna 25 minuten tart je alle huidige muziekwetten dat een nummer ongeveer drie minuten moet duren. Perri weet dit nummer echt eindeloos uit te spinnen met alleen wat synths, piano, gitaar en de stem van Perri. De laatste vijf minuten ontbeert het nummer overigens wel de spanning die eerder wel aanwezig was. Deel één van de andere track ‘Everybody’s Paris’ begint met een kinderstemmetje en de bijdrage van Dan Bejar (Destroyer) en Andre Ethier (Deadly Snakes) in Pt. 2 en Pt. 3 zijn op zijn minst niet alledaags. Het nummer begint met Perri die zichzelf op piano begeleidt en het wat warmere geluid zorgen ervoor dat deze track wat minder elektronisch klinkt. ‘Pt 2’ met Ethier die de vocalen voor zijn rekening neemt en een ietwat “Cohen”-achtige sfeer creëert. Bongos, Sax en ander instrumentarium zorgen voor een wat organischer karakter. ‘Pt 3’, met Dan Bejar heeft ook weer zijn eigen karakter maar de rode draad blijft die minimalistische sound. In Another life is geen doorsnee album. Perri bewijst dat hij de kunst om minimalistische songs tot in de perfectie uit de spinnen tot in de perfectie beheerst. Dit is zo’n album wanneer je behoefte hebt aan een meditatief moment of even helemaal tot jezelf wilt komen. Niet iedereen zal hier warm voor lopen maar het is wel weer een bijzonder album geworden. Veel luisterplezier.

Orions Belte - Mint

Label Jansen Records

Beoordeling 7,5

Review Het debuut voor de Noorse formatie Orions Belte is een feit! Naar eigen zeggen geïnspireerd door “Nigerian 70’s Rock” brengen ze ons hun muzikale, instrumentale interpretaties van ansichtkaarten uit die vervlogen tijd. “Is it blues? Is it world music? Is it underground pop? You can choose whichever you want, it’s not important for Orions Belte to be pigeonholed” lezen we op de site van deze nieuwe Noorse band. Øyvind Blomstrøm en Chris Holm speelden in verschillende band maar toen in 2016 hun paden elkaar voor de zoveelste keer kruisten besloten ze hun wederzijdse droom te verwezenlijken; een band die instrumentale nummers speelt. Kim Åge Furuhaug maakt het trio complete en onlangs was daar dan dat debuutalbum Mint. Mint is zo’n album dat puur klinkt en waarvan je bij het luisteren het gevoel krijgt dat het een dertigtal jaren ergens in een kast heeft gestaan en nu afgestoft is en op de platenspeler ligt. Een sound die dat typische geluid uit de jaren ’70 heeft waarbij uitgesponnen rock en de nodige psychedelica niet mag ontbreken. Negen tracks die vrijwel geheel Instrumentaal zijn. Vrijwel instrumentaal want op ‘Le Mans’ en ‘Joe Frazier’ horen we wat verdwaalde teksten. Soms is het wat lui en psychedelisch, dan weer wat sneller zoals in ‘Atlantic Surfing’ maar altijd is er dat muzikale evenwicht tussen de drie. Overigens hebben de heren de hun titels ook weer slim geformuleerd en geheel in lijn met hun sound; ‘Papillon’ verwijst naar het wereldberoemde boek en film uit 1973, en ‘Joe Frazier’ is natuurlijk gebaseerd op het “gevecht van de eeuw” dat in 1974 in Manilla plaatsvond tussen zwaargewichten Joe Frazier en Muhammed Ali. Ook ‘Le Mans’ is zo’n titel die tot ieders verbeelding spreekt en waar vrijwel iedereen als vanzelf naar die legendarische autorace zal verwijzen. Mint is zo’n album dat nu al tijdloos klinkt. De drie Noren weten feilloos een eigen sound te creëren en met de gekozen titels worden de beelden als vanzelf in ieders geest gevormd. Een aanrader voor iedereen die de muziek uit de jaren ’70 nog steeds kan bekoren maar ook liefhebbers van instrumentale muziek zullen dit verrassende debuut kunnen waarderen. Veel luisterplezier.

Swamp Dogg - Love, Loss & Autotune

Label Joyfull Noise Records

Beoordeling 7,5

Review Swamp Dogg is terug met een nieuw album. Met Love, Loss & Auto-Tune laat de inmiddels 76-jarige Jerry Williams Jr. een nieuwe weg in. Soul, R&B en dat in combinatie met de Auto-Tune die we bijvoorbeeld maar al te goed kennen van Bon Iver. De Amerikaan is al een mensenleven actief in de muziekindustrie. In de jaren ’60 was het vooral de “classic” soul maar in 1970 ontdekte hij naar eigen zeggen LSD en Zappa en veranderde hij zijn artiestennaam in Swamp Dogg. Successen waren er nooit echt maar toch heeft deze singer/songwriter en producer een indrukwekkende discografie achter zijn naam staan, verdeeld over een scala van over het algemeen kleinere labels. Wat we ons wellicht nog wel herinneren is één van de meest afzichtelijke albumcovers uit het verleden van zijn album Rat On uit 1971 waar Williams een gemodificeerde rat als een paard berijdt. Maar nu is hij terug met dit album waar hij de verrassende combinatie zoekt van Soul, R&B en de moderne techniek. Bij de opener, een cover van Nat King Cole's "Answer Me, My Love", wordt duidelijk welke kant Williams op gaat. Het oorspronkelijke soulvolle nummer wordt door gebruik van de Messina (ontwikkeld door Bon Iver) vervormd waardoor deze senior er een eigentijdse versie van maakt. Vervolgens is daar ‘Lonely’, een klassieke R&B/Soulsong waarmee Willams bewijst dat hij dit genre het best beheerst. De Auto-tune is e rook nu weer, maar veel minder dominant. De piano en de sax geven het nummer de bekende “Motown”-vibe. Ook I’m Coming With Lovin’ en “$$$ Huntin’ zijn nummers die een meer dan aangename “groove” hebben en heerlijk dansbaar zijn. Op nummers als ‘I’ll Pretend’ zet de singer/songwriter weer nadrukkelijk de Messina in, die het mogelijk maakt je stem tijdens het zingen te manipuleren. Op dit nummer horen we ook nog een vocale bijdrage van de al eerder genoemde Bon Iver. Ook bij ‘She’s All Mind All Mind’ wordt de Messina ingezet, en zonder gebruik van de stemmanipulator zou dit misschien wel de perfecte soulballad (kunnen) zijn. Overigens kwam dit album tot stand met behulp van twee namen uit het hedendaagse tijdperk (Ryan Olson van Poliça en Justin Vernon van Bon Iver). Meest bijzondere track is zondermeer “Sex With Your Ex’ (“Ain't nothing wrong with having sex with your ex / Sometimes that's all you need to be happy). Qua tekst maar ook qua compositie moeten we dit nummer waarschijnlijk met een knipoog nemen. Love, Loss & Auto-tune is een wat curieus album maar niet minder verfrissend. Williams bewijst nog steeds het gevoel voor Soul & R&B te hebben maar kiest op dit album simpelweg voor nieuwe, creatieve invalswegen. Soul en R&B als basis maar de uitvoering is af en toe wat bombastisch en klinkt hier en daar té blikkerig. Maar zeker een aanrader want het is toch wel bijzonder dat deze 76-jarige muziekveteraan dit album aflevert. Veel luisterplezier.

Kubilay Kaya -- Wanneer je er naar.....

Label Eigen beheer

Beoordeling 8

Review Kubilay Kaya treedt met zijn onlangs uitgekomen EP Wanneer Je Er Naar Luistert, Wordt Het Best Mooi voor de eerste keer in zijn carrière écht in de spotlights. De inmiddels 39-jarige schrijver/producent werkte in het verleden met grote namen in de Nederlandse Rap-scene en samen met zijn Marokkaanse vriend Ali B en schreven ze de grote hit Leipe Mocro Flavour. Bijna 40 en een aantal levenslessen wijzer besloot Kaya terug te keren naar zijn geboorteplaats Bergen Op Zoom om daar in alle rust liedjes te schrijven en met bekenden een ingetogen EP te produceren; Zeven Nederlandstalige liedjes die verhalen vertellen over zeven vrouwen variërend van vervlogen liefdes tot en met de onvoorwaardelijke liefde voor zijn dochtertje. Zelf zegt hij over dit proces: “Voorheen paste ik een refreintje nog weleens aan in de hoop dat Edwin Evers het dan zou draaien. Dat is voorbij, al vind ik wel dat ik nog altijd toegankelijke muziek maak. Die kwam nu alleen volledig anders tot stand. Het is geen hiphop meer. Vanaf nu maak ik nooit meer kunst zonder dat het mijn hersens uitdaagt.” De zeven nummers zijn een combinatie van hip-hop beats, Rap, Pop en elektronica en Kaya verrast vocaal door vooral door zijn ingetogen zang en de gesproken tekst. Het album trapt af met ‘Volgens Mij wordt Het Mooier’ waar het orgeldeuntje en de melodie er voor zorgen dat het in evenwicht is met de Hip Hop. ‘Best Wel Moeilijk, Toch’ is één van de meest intense nummers op deze EP met ook weer een gastrol voor zangeres Sanne Feenstra, waar we bij het wat mysterieuze ‘Azuurblauw’ voor de eerste keer kennis mee maakten. Een nummer als ‘Funda’ is wat lichtvoetiger en met ‘In De Ster’ noemen we misschien wel de beste track; mooie melodie met een beat maar door de akoestische gitaar (Virgil van Vurchom) en de meerstemmigheid met zangeres Karlijn Brouwers krijgt het nummer een ziel. Wanneer Je Er Naar Luistert, Wordt Het Best Mooi is een titel die in de kern cynisch is en veel zegt over Kubilay Kaya. Daar waar hij in het verleden niet in de spotlights wilde staan en stond en eigenlijk heel bescheiden was naar mensen om hem heen treed hij nu wél naar buiten. Overigens met een productie waar hij geheel achter staat en met behulp van vrienden uit zijn directe omgeving. En terecht. Kaya zet Rap en Hip-Hop op deze EP in een nieuw daglicht en wat deze recensent betreft s het een meer dan geslaagd project. Veel luisterplezier.

The Breath - Let The Cards Fall

Label Real World Records

Beoordeling 9

Review Het Britse duo Ríoghnach Connolly en Stuart McCallum vormen het hart van The Breath, een Brits duo dat inmiddels is uitgebreid tot een volwaardige band. Deze week was daar hun tweede album Let The Cards Fall en de vraag is natuurlijk of de ietwat hoge verwachtingen waargemaakt worden na het meer dan goed ontvangen debuutalbum Carry Your Kin uit 2016. Rioghnach en Stuart vormen toch een wat “odd couple”. Zij die haar sporen vooral binnen de Folkmuziek als liedjesschrijfster en zangeres heeft verdiend terwijl Stuart die ietwat wereldvreemde virtuoze gitarist is. Zoals aangegeven is voor dit album de band uitgebreid met pianist John Ellis, bassist Sam Vickery en drummer Luke Flowers waardoor de balans nog beter in evenwicht is. Opener ‘Ditty’ laat zich misschien omschrijven als een nog geen minuut durende Keltische hymne waarin we kennis maken met die bijzondere stem van Rioghnach. Vervolgens is daar met ‘All That You Have Been’ de eerste echt hernieuwde kennismaking met The Breath. Prachtig opgebouwd waarbij het gitaarspel van McCallum en het stemgeluid sfeerbepalend zijn. Zoals zo vaak gaan liedjes over universele thema’s maar titelsong ‘Let The Cards Fall’ is geïnspireerd op de Ierse legende Queen Mascha. (“rode on tot he battlefield nine months pregnant, alughtered all around her and then gave birth right here”). Dat heldhaftige verhaal wordt prachtig sfeervol weergegeven. Vervolgens komen we bij het centrale en wellicht meest aansprekende deel van het album. Een nummer als ‘Let It Calm You Down’ is ingetogen maar toch intens en van ongekende schoonheid dat het je als luisteraar emotioneel weet te raken. Iets meer Jazzy en wat zwaarder is ‘Trip The Switch’ waarbij Rioghnach de band aan de hand neemt en een ietwat broeierige sfeer weet te creëren. Met het prachtige ‘Untie Me Now’ wordt het ijzersterke centrale deel afgesloten. Het laatste deel bestaat vooral uit semi-akoestische songs behalve de afsluiter ‘What You Owe’. Dit nummer is wat meer uptempo en kenmerkt zich door de combinatie van een strakke baslijn én de Ierse Fok-invloeden. Door die typerende sfeer en het feit dat de band hier wat buiten de lijntjes kleurt wordt het één van de beste tracks van dit adembenemende album. Let The Cards Fall is als een groeibriljant; bij elke luisterbeurt wordt het beter. De stem van Riognach werkt betoverend en de perfecte harmonie met de rest van de band zorgt er voor dat dit een geweldig album is geworden. Soms ingetogen, dan weer krachtig met een scala van emoties waarbij het eindresultaat een prachtplaat met briljante songs oplevert. Veel luisterplezier.

Rod Stewart - Blood Red Roses

Label Decca / universal

Beoordeling 7,5

Review Wat moeten we nog zeggen over het fenomeen Rod Stewart. De man die ooit met de huidige Rolling Stones gitarist Ron Wood The Faces begon. De man die solo talloze hits schreef en zong, waaronder Het beroemde ‘I am Sailing’, ‘Hot Legs’ en ‘I Don’t Wanna Talk About It’. Het titelstuk van dit album geeft Stewart met trots weer dat hij uit Schotland komt. Het doet wat Iers aan maar dat is dus Schots. Met strijkers en blazers weet hij de songs als ‘Grace’ weer folks en sfeervol neer te zetten. Toch is de inmiddels ruim 70 jarige man niet vergeten hoe hij de dance-fans moet pleasen. Met ‘Give Me Love’ komt de tijd van de jaren 80 90 weer voorbij en dat was voor Stewart niet de beste tijd als het gaat om de muzikale jaren. Maar ja, ook daarmee wist hij fans voor zich te winnen. Het album Blood Red Roses is dan ook een globaal overzicht van wat hij door de jaren heeft gemaakt. Hierdoor zijn er erg mooie nummers waaronder ‘Julia’, ‘Honey Gold’, het blues rockende ‘Rolling & Tumblin’ en het meer poppy ‘Look in Her Eyes’ en wat gematigde songs te horen zoals het ‘Rest of My Life’. Al klinkt de Vegas Shuffle wel wat op ACDC ‘You Shook Me All Night Long’. De songs die vooral een vertellend karakter kennen zijn op dit moment de betere songs van dit album. Zijn verhaal van het recente album ‘Time’ was al een juweeltje en volgde de American Songbook Story albums op. Hierdoor kreeg Stewart weer een nieuwe status. Toch is het een top artiest die weet wat hij doet en volgt zijn hart naar wat hij wil maken. Zowel live als op plaat. Dat maakt dit soort artiesten meer dan waard. Of je nu wel of niet fan van het voetbal bent Stewart laat zich hierdoor niet weerhouden en trapt nog steeds op zijn liveshows wat balletjes in het publiek weg. “and now a new song of the album…. , here we go again”. Blood Red Roses is dan ook een prima album maar behoort niet tot het beste van Stewart zijn uitgebreide discografie.

Te zien in Nederland

Week 39

Week 38

Yorrick van Norden - The Jester

Label Excelsior Recordings

Beoordeling 8

Review Het album Revolver van The Beatles is één van de bepalende albums uit de jeugd van Yorick van Norden. Deze Nederlandse singer/songwriter is terug met zijn tweede album The Jester en wederom pakt hij terug naar de roemruchte sound van de Sixties. Hij is er zelf heel duidelijk over. Muziek heeft nooit mooier geklonken dan in de periode tussen 1965 en 1973. Dit betekent overigens niet dat hij alleen maar in die periode blijft hangen; bands als Wilco, Ryley Walker vindt hij interessant maar het gaat hem veel meer om de bandering van de liedjes. Evengoed is de vraag wat we op dit nieuwe album voorgeschoteld krijgen bij voorbaat beantwoord; liedjes die qua sound teruggrijpen naar de Sixties en waar de bewondering én invloed van McCartney en vrienden overduidelijk is. Ook is de samenstelling van het album een beetje een stap terug in de tijd. The Jester kent als het ware twee kanten; een “A-side” met meer pop gekleurde liedjes die wat vrolijk en onbezorgd klinken terwijl de “B-side” wat introverter is en wat is georkestreerd. Die feelgood pop horen we meteen terug bij de eerste nummers van dit album. Sterker nog; het geluid dat eind 60- er jaren zo typerend was bij The Beatles en The Stones is onmiddellijk herkenbaar. Soepele melodielijnen, gitaarpop en meerstemmige harmonieën bepalen zijn kenmerkend op nummers als opener ‘The Forest Of The Mind’, ‘Days’ en ‘Train In The Station’. Waarschijnlijk het meest aansprekende nummer is het vrolijke ‘More Than Words’. Dit misschien eenvoudig klinkende liedje over verliefdheid is tevens het meest complexe nummer van het gehele album. Volgens de singer/songwriter telt het maar liefst 22 verschillende akkoorden. Het tweede deel begint met ‘Suite Deel I’, ook zo’n verschijnsel uit vervlogen tijden. Enkele liedjes versmelten met elkaar als een soort medley, waardoor er één nieuw nummer ontstaat. Toevallig of niet, op het onlangs verschenen album Egypt Station van Paul McCartney vinden we ook een suite terug…. ‘A Song For You’ is een luchtig klinkend pianoliedje en ‘Winter’ is ook weer een wat rustiger nummer. ‘Light Up Love’ is muzikaal erg fraai door de balans van gitaarspel, strijkers en subtiele percussie. Afsluiten doet van Norden met ‘Suite 2’ dat vanuit mooi pianospel prachtig wordt opgebouwd en ook weer een medley als eindresultaat vormt. The Jester is eigenlijk een prachtig eigentijds retro album geworden vol met verwijzingen en muzikale knopogen naar o.a. The Beatles dat door het onafhankelijke muzieklabel Excelsior is uitgebracht. Overigens ligt er niet alleen aan de muziek een mooi verhaal ten grondslag. Shakespeare is blijkbaar één van de eersten die de naam Yorick gebruikte want die persoon was de hofnar (Jester) in Hamlet. Die hofnar speelde ook liedjes en vertelde verhalen. Dat doet Yorick van Norden nu ook op dit nieuwe album. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Dawn Landes - Meet Me At The River

Label Yep Rock Records

Beoordeling 7,5

Review Meet Me At The River is de titel van het onlangs uitgekomen album van de inmiddels 28-jarige en uit Kentucky afkomstige Dawn Landes. Zelf omschrijft ze dit album als een echt “Nashville-record” en daarmee wordt meteen duidelijk dat we hier met een album vol Country te maken hebben. Alle (muzikale) clichés die wij over het algemeen vormen bij Countrymuziek vinden en horen we terug op Meet Me At The River. Een Hammondorgel, via de fiddle, de Pedal-Steel gitaar en de mondharmonica; het is er allemaal evenals de keuze van songtitels. Geen wonder, want voor dit album zocht Dawn de gereputeerde producer Red Foster op, één van de leden van de legendarische Country Music Hall Of Fame en nauw betrokken was bij het vroegere werk en succes van Dolly Parton en Roy Orbison. Voeg daarbij de medewerking van enkele doorgewinterde sessiemuzikanten als Bobby Wood, Steve Gibson en een gevestigde naam als Russ Pahl op de Pedal Steel. Meet Me At The River is een echt Country-album met elf rijk georkestreerde songs die vorm krijgen door een de al eerder aangehaalde sessiemuzikanten. Overigens moeten we de zangkwaliteiten van Dawn Landes niet onvermeld raken want ze beschikt over een stemgeluid dat perfect past en ze is in staat de nodige variatie aan te brengen. Titelsong ‘Meet Me At The River’’, inclusief banjo en viool, is een soepel klinkend nummer maar evengoed schakelt de Amerikaanse over naar een prachtige gevoelige wals bij ‘What Will I Do’ en het melancholieke ‘My Church’. Verrassend is het duet ‘I Don’t Dance’ met Country-legende Bobby Bare en de geslaagde cover van Jimmy Driftwood’s ‘What Is The Color Of The Soul Men’. Verder schuren aangename nummers als ‘Wild And Rain’ en ‘Travelling’ tegen de West Coast Sound aan waardoor het album een lekkere flow meekrijgt. Ook durft ze met ‘Keep On Moving’ een bescheiden politiek statement te maken over gelijkheid tussen vrouwen en mannen. Amen! Werkelijk prachtig is de gevoelige ballad ‘Old Memories’, waar bij het horen van de eerste noten een déjà-vu van ‘Desperado’ niet vreemd is. Dawn Landes weet met dit vijfde album de twijfelaars onder ons om te krijgen. Meet Me At The River is een meer dan volwassen Country-plaat die met de hulp van een aantal klasbakken uit de muziekwereld tot stand is gekomen. Je hoeft geen liefhebber van Country te zijn om dit album te kunnen waarderen. Dawn Landes is met recht een ‘Southern Girl’ zoals ze in het gelijknamige nummer zingt. Veel luisterplezier.

Eninem – Kamikaze FU-2

Label Interscope / Universal

Beoordeling 8

Review Afgelopen zomer stond de Amerikaanse Eminem, artiestennaam van Marshall Bruce Mathers III, ook wel Slim Shady genoemd in Nijmegen zijn album Revival te promoten. Er was nogal wat kritiek op het album waardoor de man getergd een album maakt. Hoewel het recente album uitdagend genoeg is om wat buiten de kaders te gaan, werd juist dit het punt om hierop kritiek te leveren. Samen met Dr. Dre weet hij alles weer op scherpt te zetten. The Ringer is al een song waarbij hij de link ligt bij de fans en pers om hen te bekritiseren. Het Revival album was met liefde en balans gemaakt, maar dat mag blijkbaar niet baten. Dan zien de Eminem zoals we hem kennen. Vol vulgaire kritiek op allen en iedereen die iets te bemoeien heeft met zijn kunsten. De kunst van rappers is dat met snel een song in elkaar kan zetten om iets te vertellen aan een ander en door gebruik te maken van de media platforms komt het allemaal ongefilterd de wereld in. Het kent dan ook zijn voordelen om elkaar op deze manier uit te schelden waardoor er een publiek ontstaat die dit leuk vind. Dit is zo uitgewerkt dat het nu gaat om de kunst van slechten en een ander in een slecht daglicht te zetten. Of dat weer leidt tot daadwerkelijk geweld, wil men eigenlijk nooit horen. Hier door gaat iedereen ermee door en wordt het tot een kunst verheven. We horen de geweerschoten in ‘Stepping Stone’ of kunnen we een vete tussen Machine Gun Kelly en Eminem volgen via Youtube. Ook deze man weet snel weer een antwoord te geven met het nummer ‘Killshot’. Het is allemaal erg leuk en vermakelijk totdat er weer iemand denkt dit daadwerkelijk te doen. Dan moet men ook niet zeggen dat ze er niets aan kunnen doen…. Zoals het op het album te horen is, staat er vast een tweede Kamikaze klaar. Detail; het album met het vliegtuig is hetzelfde als Beasty Boys album succesalbum ‘Licensed to Ill’, Wanneer je het uitklapt zien we het album crashen. Fuck U – 2 is het nummer van het vliegtuig.

Te zien in Nederland

Week 37

Week 36

Waxahatchee - Great Thunder

Label Merge Records

Beoordeling 7,5

Review Waxahatchee is terug met het minialbum (EP) Greath Thunder met nummers die voortkomen uit een eerder muzikaal leven. Katie Crutchfield is de singer/songwriter die achter de artiestennaam Waxahatchee schuil gaat; vernoemd naar de Waxahatchee Cree in haar geboortestaat Alabama en ook wel bekend door eerdere bands en samenwerkingsverbanden zoals met haar zus Katie Allison en de band Great Thunder. En de muziek op deze EP is afkomstig uit 2012 toen Katie deel uitmaakte van laatstgenoemde band. Zes nummers die ze als het ware helemaal afpelt en in de April Base studio van Justin Vernon (Bon Iver) weer een nieuw leven geeft. Onder haar eigen naam Waxahatchee bracht Katie de laatste jaren, inspiratievol als ze is, een viertal albums uit waarvan Out In The Storm uit 2017 erg goede kritieken ontvangen. Deze EP is echter van een totaal ander karakter en zelf zegt ze hierover : “I would say that it is a complete 180 from the last record: super stripped-down, quiet, and with me performing solo, it’s a throwback to how I started”. Bij opener en pianoballad ‘Singer’s No Star’ wordt de richting meteen duidelijk; Katie die zichzelf op piano begeleidt en zingt over zichtbare en onzichtbare afstand in relaties. ‘You’re Welcome’ en het met lichte Americana invloeden ‘Chapel Of Pines’ kennen een soortgelijk karakter. Overigens blijft Katie bij de gekozen nummer wel relatief dicht bij het origineel al zijn deze versies nog verder uitgekleed. Het nog geen twee minuten durende ‘Slow You Down’ heeft een aangenaam Lo-Fi karakter en is daarmee de enige track die een wat ander karakter heeft. Afgestoft en een nieuw leven gegeven; zes tracks die je vooral moet plaatsen in het singer/songwriter spectrum. Katie Crutchfield, alias Waxahatchee, met piano. Een mooi introvert en persoonlijk mini-album dat de fan van deze Amerikaanse graag aan zijn/haar collectie zal toe willen voegen. Evengoed voor elke liefhebber van mooie singer/songwriter liedjes een aanrader. Jammer dat het slechts zes nummers zijn. Veel luisterplezier.

Treetop Flyers - Treetop Flyers

Label Loose Music

Beoordeling 8

Review De Britse band Treetop Flyers is terug met een nieuw album. Met dit nieuwe naamloze album is de band terug na een afwezigheid van drie jaar! In 2011 wonnen Reid Morrison, Sam Beer en Laurie Sherman op het beroemde Glastonbury-festival de Emerging Talent competitie. De jaren daarna ontwikkelden ze hun eigen sound die absoluut on-Brits klinkt want de band zal veel eerder geassocieerd worden met Amerikaanse bands uit vervolgen jaren. De combinatie van gitaren, meerstemmigheid met een sound uit de jaren ’70 is sinds het prachtige album Palomino uit 2015 verder uitgewerkt waarbij saxofonist Geoff Widdowson op dit nieuwe album een belangrijke bijdrage levert. De band opent en sluit met een instrumentaal nummer. Opener ‘Fleadrops’ is wat tam en stemmig en zet je als luisteraar misschien wat op het verkeerde been. Want vervolgens weet de band te overtuigen. ‘Sweet Greens & Blue” is een vlot lopend nummer dat bol staat van de Americana en Soulinvloeden. De wat falsetto-achtig klinkende stem van Reid Morrison past perfect en de saxofoon op het eind is de kers op de taart. ‘It’s Hard to Understand’ heeft dezelfde “vibe” en brengt een soort van vintage ‘70’s geluid terug waarbij de sax van Widdowson dit nummer tot een soort van “soul-shuffle” maakt. Op ‘Kooky Clothes’ is het aan Sam Beer om de leadvocals te verzorgen. Hier horen we wat meer Blues en wat psychedelica terug en vooral meerstemmigheid doet wellicht wat terugdenken aan de tijd van een band als CS&N. Het meest opvallende nummer op dit album is waarschijnlijk het ruim 8 minuten durende ‘Art Of Deception’ waarbij de band de band ons een mengeling van Jazz-rock, soul en wat psychedelica voorschotelt. Tijdens bepaalde delen kun je het gevoel hebben bij een jamsessie aanwezig te zijn. Deze track is op zijn minst uitdagend want de band legt de lat voor zichzelf hoog. Verder is daar het prachtig ingetogen en weemoedige ‘Needle’ waarbij je het gevoel krijgt naar Vinyl te luisteren en het wat meer uptempo ‘Warning Bell’ waar we de country-invloeden weer terug horen. Bij ‘I Knew I F’d Find You’ pakken de heren helemaal terug naar het singer/songwriter en Folk-werk; het akoestische karakter, de harmonieuze meerstemmigheid en het finger-picking van de gitaren zorgen voor een heel mooi breekbaar liedje. Zoals aangegeven sluit de band dit album ook af met een instrumentaal nummer; het ruim 1 minuut durende ‘Door 14’ is eigenlijk niet meer dan wat rustig gitaar en pianowerk. Het album past in de lijn die de band al eerder inzette met het al eerder genoemde Palomino. Misschien iets minder radiovriendelijk maar muzikaal en artistiek een fantastisch album waarbij er bij deze recensent nog steeds verbazing overheerst hoe deze oer-Britse band zo ontzettend Amerikaans kan klinken. Morrison en Beer nemen je mee door een landschap van muziekstijlen waarbij Treetop Flyers vooral zijn eigen identiteit behoud. Een knap album! Veel luisterplezier.

Kloot Per W - Inhale Slowly and Feel

Label Starman Records

Beoordeling 7

Review Claude Perwez klinkt misschien niet bekend in de oren, maar we kennen deze Belgische multi-instrumentalist en alleskunner misschien beter als Kloot Per W. Nu is hij terug met een album vol covers van The Velvet Underground, één van de toonaangevende bands uit de eind ’60-er en begin ’70-er jaren met Lou Reed en John Cale als bekendste bandleden. Kloot Per W is een ongekende duizendpoot; hij bouwde de laatste 40 jaar een indrukwekkende discografie op maar we kennen hem natuurlijk als eerste uit zijn periode als bassist bij The Misters en als gitarist bij The Employees. Met zijn muzikale ervaring weet hij in 1986 de finale van Humo’s Rock Ralley te behalen sindsdien is hij een soort van creatieve duizendpoot gebleken; van het als muzikant deel uit maken van diverse bands (o.a. De Kreuners) via muzieksamensteller bij Studio Brussel tot verdienstelijk schilder. Kloot Per W kan en doet het allemaal. Al eerder liet hij zich verleiden tot het opnemen van materiaal van artiesten die hij bewondert zoals The Ramones en The Beatles en nu toont hij met Inhale Slowly And Feel zijn voorliefde voor The Velvet Underground. Op het album blijft Kloot Per W over het algemeen dicht bij het origineel. Op de LP zijn tien tracks terug te vinden die door de Belg uitgekozen zijn en op de bijgevoegde bonus-cd zijn nog eens vijf tracks te bewonderen. Opvallend is dat we Claude’s dochter Mona op dit laatste werk mogen bewonderen; ze neemt de plaats in van Maureen Tucker op het origineel en laat ‘Afterhours’ als het ware “fris” klinken. Op de bijgevoegde cd horen we haar aangename stem ook op deze uitvoering van ‘Femme Fatale’. Een talent blijkt wel. Zoals gezegd blijft de Belgische alleskunner dicht bij de originele versies maar toch zet hij een nummer als ‘European Sun’ erg “vet” aan door de diepe bas terwijl hij een nummer als ‘Foggy Notion’ misschien net iets meer Rock ’n Roll meegeeft. Verder is het een mooie tijdreis geworden door het oeuvre van de V. Underground met nummers als ‘Real Good Time Together’, Lady Godiva’s Operation’ en ‘Waiting For The Man’. Ook op dit album is het Kloot Per W die de grote animator is. Hij speelde bijna alle instrumenten zelf, nam zelf alles op en was ook nog producer van zijn eigen plaat. Voor fan van de Velvet Underground zal dit album waarschijnlijk een must-have zijn al is het aantal covers van deze toonaangevende band niet meer te tellen. Voor iemand die niet bekend is met deze muziek is het een eigentijdse kennismaking. Veel luisterplezier.

Lucie Silvas - E.G.O.

Label Furthestpoint

Beoordeling 8,5

Review Als we de naam Lucie Silvas horen denken we waarschijnlijk terug naar een kleine dertien jaar geleden toen ze een megahit had met ‘What You’re Made Of’ en later het toch wel verrassende duet met Marco Borsato, ‘Everytime I Think Of You’. Nu is ze terug met een nieuw album, E.G.O., maar wellicht nog belangrijker; ze is terug met een nieuwe sound. Naast de eerder genoemde hits was er natuurlijk haar smaakvolle vertolking van Metallica’s hit ‘Nothing Else Matters’; een uitvoering die alle criticasters tot tevredenheid stemde. Daarna werd het stil want omdat succes bij het tweede album The Same Side uitbleef, liet het label haar vallen. Ze verliet de muziekscene nooit echt helemaal maar ze bracht ook geen nieuw werk uit. Tot 2015 toen daar ineens Letters To Ghosts was. In dat jaar trouwde ze ook met John Osborne van het country-duo Brothers Osborne en onbedoeld zorgde dat waarschijnlijk voor een soort vliegwiel. Samen met producer John Green (o.a. James Bay en Lady Antebellum, Paloma Faith) ging ze de studio in Nashville in om aan dit nieuwe album te werken. Sterker nog, ze verhuisde er zelfs tijdelijk voor naar één van de Amerikaanse steden waar muzikaal talent ontwikkeld wordt. Resultaat is een nieuw album waar Lucie laat horen ook duidelijk wat anders te kunnen dan een mooi liedje zingen begeleid door piano. Zo valt er volop te genieten op E.G.O., wat eigenlijk de afkorting is voor “Everybody Gets Off”….. . Opener ‘Kite’ is meteen een aangename verrassing met die typisch Amerikaanse Classic rocksound; gitaren, een stevige drumpartij en het lieve karakter laat ze achter zich. Dat stoere neemt ze ook mee in andere tracks. Nummers als ‘First Rate Heartbreak’ en ‘Smoke Your Weed’ laten ons een totaal andere Lucie zien dan zoals wij haar nog herkennen. Weg is die lieve zangeres achter de piano. Maar op dit nieuwe album toont Lucie meer gezichten. Luister maar eens naar het heerlijke ‘Girls From California’ dat een aangename West Coast-sound heeft meegekregen en waar de invloeden van The Beach Boys duidelijk hoorbaar zijn. Hoogepunt van het album is waarschijnlijk ‘Black Jeans’, een nummer dat met gesloten ogen herinneringen oproept aan de gouden ‘70’s; de tijd van Fleetwood Mac en het is bij deze track alsof we naar een demo van ‘Dreams’ luisteren waarbij niet Stevie Nicks zingt maar Lucie Silvas. Nummers als ‘People Can Change’ en ‘I Want You All For Myself’ zijn dan wel wat rustiger maar hebben toch veel meer body en karakter dan de muziek zoals ze die tijdens het begin van haar carrière maakte. Op de ballad ‘Everybody Looks Beautiful’ pakt ze vervolgens net zo makkelijk terug naar een soul. Met een echtgenoot die een gevestigde naam binnen de Country muziek is mag deze stijl niet ontbreken; ‘My Old Habits’ en ‘Change My Mind’ hebben dan ook duidelijk Country-invloeden. Een meer dan geslaagd album waarmee Lucie Silvas bewijst een veelzijdig zangeres te zijn die soepel tussen diverse muziekstijlen kan laveren. De productie is top, de sessiemuzikanten meer dan prima en vocaal is Lucie gewoon volwassener geworden. Met E.G.O. bewijst Lucie Silvas dat ze terug is en waarschijnlijk nu definitief! Een album dat erg toegankelijk is en geschikt voor een heel breed publiek. Veel luisterplezier

Szun Waves - New Hymn To Freedom

Label Leaf Records

Beoordeling 6,5

Review Szun Waves is terug met een nieuw album. Het experimentele trio dat bestaat uit Luke Abbott, Portico Quartet’s Jack Wyllie, en Laurence Pike brengt hun tweede album New Hymn To Freedom uit dat weer bol staat van experimentele muziek. Het drietal opent met Constellation dat meteen richting gevend is; drums en synthesizers vormen de basis maar geleidelijk wordt de aandacht overgenomen door saxofonist Jack Wyllie. De drie heren weten vervolgens het nummer tot een geïmproviseerd klinkend geheel uit te bouwen. Wyllie vormt samen met de Australische drummer Laurence Pike en toetsenist Luke Abbott Szun Waves en de band weet op zijn eigen wijze meeslepende soundscapes te produceren. ‘Fall In The Water’ is wat rustiger maar ook hier ligt het improvisatieniveau hoog, overigens niet vreemd want blijkbaar is alles live ingespeeld en opgenomen. Het ruim zes minuten durende ‘High Szun’ kan door menigeen als euforisch geïnterpreteerd worden maar evengoed als een onsamenhangend geheel van klanken en ritmes. Laat onverlet dat dit nummer tot een soort van geïmproviseerde Jazz-rock-jamsessie wordt gepromoveerd door de drie heren. Daarentegen is de inmiddels uitgebrachte ‘Temple’ tijdens het eerste en laatste deel wat ingetogener, maar niet minder complex. Bij ‘Moon Runes’ weet Abbott zijn synths als een klassiek kerkorgel te laten klinken om het gaandeweg weer te vervormen naar iets kosmisch. De 12-minuten durende afsluiter én titelsong is een intrigerend stuk geworden waarin het trio pas bij het laatste deel nog één keer alle registers opentrekt. Uiteraard improviserend. New Hymn To Freedom is vooral geschikt voor liefhebbers van experimentele en alternatieve muziek waarbij Jazz en Jazzrock de hoofdingrediënten zijn. Het zijn een zestal complexe composities geworden die muzikaal ongelofelijk goed en virtuoos in elkaar zitten maar waarschijnlijk niet geschikt zijn voor een breed publiek. Veel luisterplezier

Mogwai - Kin (OST)

Label Rock Action Records

Beoordeling 7,5

Review De Schotse Prog-rock band Mogwai is terug met Kin. De band die sinds de mid-jaren ’90 een indrukwekkende staat heeft opgebouwd met instrumentale Post-rock en Prog-rock texturen heeft met deze soundtrack een primeur te pakken; het is hun eerste officiële soundtrack. Het album opent met ‘Eli’s Theme’; met enkele piano-akkoorden met een monotoon klinkend drone-achtig geluid op de achtergronden is, ondanks de eenvoud, de spanning voelbaar en met gesloten ogen vormen zich als vanzelf beelden die langzaam voorbij drijven. Ook het volgende nummer ‘Scrap’ kent met de ingetogen synths en piano een wat rustige soundscape. Het schrijven van het materiaal van deze soundtrack gebeurde overigens grotendeels tijdens de tour van afgelopen jaar. De band ging in op de uitnodiging van de gebroeders Jon en Josh Baker, de makers van deze Sci-Fi misdaadfilm, die overigens groot liefhebber zijn van deze progrock band uit Glasgow. Hoofrollen in de film worden vervuld door o.a. Jack Reynor, Zoë Kravitz, Carrie Coon, James Franco & Dennis Quaid. Voor deze Schotse Post-rock band is het overigens de eerste keer dat ze de eer hebben om de muziek voor een soundtrack te maken. Het geheel klinkt wat meer mainstream dan dat we gewend zijn van deze band waarbij er wat zwaar geleund wordt op synths. Iets wat niet vreemd is omdat we hier ook met een Sci-Fi actiefilm te maken hebben. Overigens was gitarist Barry Burns hier ook openhartig over in een interview. “Yeah, it is a bit more poppy, you’re totally right, really quite different from the usual Mogwai sound. / it was cool to work on something a bit lighter, with lyrics and everything!”. Centraal geposteerd is het epische ‘Donuts’ dat inmiddels ook als trailer voor de film is uitgebracht. Verder is daar het onheilspellende ‘Funeral Eye’ en de meeslepende titelsong; een nummer dat misschien wel het dichtst bij het bekende geluid van de band benaderd. Met afsluiter ‘We’re Not Done, begeeft de band zich zelfs op volstrekt onbekend terrein; Het nummer klinkt niet alleen erg mainstream, ook de vocalen vormen een uitstapje waar de heren zich niet heel gemakkelijk bij voelen. Kin is een soundtrack maar ook een oprecht goed album van Mogwai geworden. De sound is misschien iets subtieler door de vele synths maar de soundscapes zijn werkelijk prachtig. Het wekt zeker de nieuwsgierigheid om de film te gaan bekijken maar het album is sterk genoeg om ook zonder de visuele beelden te boeien. Veel luisterplezier.

week 35

Passenger - Runaway

Label Cooking Vinyl

Beoordeling 8

Review Vandaag was de release van het tiende album van de Britse singer/songwriter Mike Rosenberg die wij beter kennen als Passenger. Voor dit album liet Rosenberg zich inspireren door de weidse landschappen van de VS, een land dat hij als kind regelmatig bezocht en waar hij nog steeds een fascinatie voor heeft. Runaway is de opvolger van het zeer succesvolle album Young As The Morning, Old As The Sea uit 2016. Albumopener ‘Hell Or High Water’ heeft inmiddels enkele miljoenen views op Youtube en brengt dat wat we van Rosenberg kennen; een prachtig vloeiend klinkende melodielijn, de wat nasale stem en een rijk instrumentarium waar dit keer subtiel de banjo wat op de voorgrond wordt geschoven. Vervolgens is daar ‘Why Can’t I Change’, een ideale track voor een roadtrip waarbij je tijdens die oneindige vergezichten in de VS eens heerlijk naar jezelf kijkt (“Why can't I change after all these years? / Why can't I change my ways? / I find it so strange after all these years / I'm still more or less the same”). Uiteraard is de stem van Rosenberg uit duizenden herkenbaar maar deze track zou qua sfeer en sound ook zo maar door The Eagles uitgevoerd kunnen worden. Typerend voor de songs van Passenger is dat ze nergens gehaast klinken en dat is op dit nieuwe album niet anders. Midtempo nummers als het liefdesliedje ‘Heart To Love’, waar iedereen zich in kan herkennen, is hier een voorbeeld van. Overigens is dit album naast de reguliere versie ook in een “Deluxe”versie verkrijgbaar waarbij de bonus-cd een tiental akoestische live-versies van dit album bevat. Ook voor dit album heeft hij weer enkele rasartiesten om zich heen verzameld die de sound van dit album mede bepalen. De “Americana”-invloeden worden dan ook vorm gegeven door o.a. gitarist Benjamin Edgar en drummer Peter Marin en het sprankelende geluid van de banjo, de lap-steel en de mandoline voegen echt iets toe. Op ‘Let’s Go’ laat hij nogmaals horen wat voor een troubadour Rosenberg eigenlijk is. Het album klinkt als een coherent geheel en liedjes vormen een naadloos lijkend muzikaal lint. Een echt rustpunt is er halverwege het album met het akoestische ‘Ghost Town’; prachtig stripped down maar elk woord dat Rosenberg zingt is vervuld met emotie. Hierna pakt Passenger de draad weer op met titelsong ‘Runaway’ waar de blazers voor het karakter zorgen en bij ‘Eagle Bear Buffalo’ laat de singer/songwriter zijn voorliefde voor de natuur van de VS blijken als hij zingt dat je hem gerust in Yellowstone achter kunt laten….. En als Passenger op de prachtige pianoballad ‘To Be Free’ over New Jersey zingt moet ik aan grootheden als Springsteen en Joel denken. Een momentje van ontroering en kippenvel. Met gesloten ogen en luisterend naar dit nieuwe album is het niet moeilijk om die indrukwekkende Amerikaanse landschappen aan je voorbij te zien trekken. Het is wederom een prachtig album geworden met mooie, sfeervolle liedjes. Ondanks alle lovende woorden is het wel weer een echt Passenger album geworden. Niet vernieuwend dus en een logisch vervolg op eerdere albums waarbij de verschillen met voorgaand werk vooral in de details en de nuances gezocht moeten worden. Veel luisterplezier

Te zien in Nederland

Proclaimers - Angry Cyclist

Label Cooking Vinyl

Beoordeling 7,5

Review De broers Charlie en Graig Reid debuteerden in 1987 en scoorden meteen hun grootste hit tot nu toe, ‘Letter From America’. De Schotse tweeling heeft vooral in hun thuisland een imposante carrière opgebouwd maar ook buiten deze landsgrenzen zijn dit Folk/Rock duo graag geziene gasten en hebben ze een respectabele discografie opgebouwd. Deze week kwam hun nieuwste album Angry Cyclist uit. De titelsong begint luisterrijk; violen, een akoestische gitaar vormen de basis en meteen wordt de Schotse tongval van de broers duidelijk; iets waar ze zich in zijn geheel niet voor schamen en ook zorgt voor een bepaalde charme. Gaandeweg wordt het nummer uitgebouwd door slimme tempowisselingen. Vervolgens is daar het vrolijk klinkende ‘Stretch’, dat alle aanwezigen in de pub waarschijnlijk massaal meezingen en een ideaal nummer is om het publiek tijdens een optreden mee te krijgen. Dat de heren niet wars zijn van enig chauvinisme blijkt wel uit de lofzang aan hun stad Edinburgh met het prachtige ‘Streets Of Edinburgh. (“Depending on your view point / This place is blessed or cursed / And in the years I've lived here / I've seen the best and worst / An air of sordid passion”). Deze melodieuze hymne is één van de hoogtepunten van het album’. Na dit eerste deel brengen de broers nog een diversiteit van eigentijdse Folk/Rock-popsongs. Nummers als ‘Then It Comes To Me’ en ‘You Make Me Happy’ zijn aangenaam uptempo en kennen een aanstekelijke intensiteit. ‘Looted’ is daarentegen weer een heerlijke kroegtijger die met een glas Laphroaig in de hand waarschijnlijk prima smaakt. Een uitstapje naar wat lichte rock is er met ‘Information’ en met ‘The Hours Between’ is daar zelfs een soepele wals. ‘A Way With Words’ is een wat komisch klinkend nummer met leuke woordspelingen maar de essentie van de Proclaimers komt waarschijnlijk samen en tot uiting in ‘The Battle Of The Booze’, een aangenaam Folknummer inclusief fiddle en Schotse tongval van de broers. (“In the battle of the booze / Vodka takes the crown / Hits you when you're up / Kicks you when you're down / While sailing through the world / Use some common sense / The juices of the grain / Make life more intense”). Waarschijnlijk zal Angry Cyclist niet de lijst van 100 meest invloedrijke albums uit de muziekgeschiedenis halen. Toch weten de broers Reid wederom een prima album af te leveren met dertien songs die tijdloos klinken en waarbij de teksten ook nu weer scherp zijn. Gewoon een prima album met lekker weg luisterende muziek en met een aantal nummer die in mijn playlist opgenomen worden. Veel luisterplezier.

The War & Treaty - Healing Tide

Label Strong World Records

Beoordeling 9

Review The War And Treaty is misschien wel de grootste verrassing van dit muzikale jaar tot op heden. Met hun debuutalbum Healing Tide weten ze een onnavolgbare mix van Soul, Gospel, R&B en Country samen te smelten met een energie waar Ike & Tina Turner een voorbeeld aan kunnen nemen. Want de vergelijking met dat legendarische duo wordt op dit moment getrokken in de Amerikaanse pers. The War And Treaty is de artiestennaam van Michael en Tanya Trotter. Ze leerden elkaar kennen op een festival waar ze beiden optraden. Tanya was zeer gecharmeerd van het optreden én het feit dat Michael zelf liedjes schreef. Telefoonnummers werden uitgewisseld maar door de traumatische ervaringen van Michael tijdens zijn “tour” in Irak die hij vervulde voor zijn vaderland had hij niet het geloof dat iemand oprecht geïnteresseerd in hem kon zijn. Hierover zegt hij dan ook: “Who would want to be with a guy who went to war?”. Hij gooide haar telefoonnummer weg maar Tanya deed dat andersom niet; ze belde hem, van het een kwam het ander en inmiddels zijn ze getrouwd, hebben een zoon en zijn samen onafscheidelijk. En de verbindende factor was de muziek en laat nu juist die muziek zijn dit op dit debuut indruk maakt. Op opener ‘Love Like There’s No Tomorrow’ wordt de kwaliteit van dit duo meteen duidelijk; Ze begeleiden zichzelf op een tamboerijn maar de kracht en energie die hun stemmen uitstralen en je voelt de soul over je heen dalen. Vervolgens is daar de opzwepende titelsong ‘Healing Tide’ die de eerder genoemde vergelijking met Ike & Tina Turner duidelijk maakt. Vervolgens is daar ‘Are You Ready To Love Me?’, een midtempo nummer waar Tina de meeste vocalen voor haar rekening neemt en waar ze Country met Soul combineren. Blazers en pedalsteel doen de rest en na drie nummers ben ik als luisteraar totaal om! Maar het knappe van dit echtpaar is dat ze dit niveau vast weten te houden. Of het nu de innemende Gospel/Soul-ballad ‘Hearts’ is of het van Folk doorspekte ‘One And The Same’, alles is van hoog niveau. Luister ook maar eens naar de doordringende soulballad ‘It It’s In Your Heart’ waar Michael ons doet denken aan de hoogtijdagen van Percy Sledge. Verrassend is de bijdrage van de legendarische Emmylou Harris op ’Here Is Where The Loving Is At’ en het zal dan ook niemand bevreemden dat dit nummer een onvervalst Country-karakter heeft, inclusief banjo en mondharmonica. Hoogtepunt is misschien wel het opzwepende en door blazers en piano voortgestuwde ‘All I Wanna Do’ en dat bol staat van de energie. Tijdens het laatste deel van het album is er nog ruimte voor wat rustpunten met het mooi Country-duet met ‘It’s Not Over Yet’ en het voor Tanya wat persoonlijke gekleurde ‘’ Little New Bern’ en daardoor ook wat melancholiek voelt. In een interview gaf Tanya onlangs de missie van het duo aan: ”With The War and Treaty, we allow people to see two people that are not perfect. We get on stage. We sweat. We’re overweight. We yell. We get ugly, we scream! My hair comes loose. We’re vulnerable––naked––in front of people, and it’s a chain reaction. It allows them to be vulnerable, too.”. Twee ongelofelijk mooie soulstemmen die nu eindelijk voor iedereen bereikbaar en toegankelijk zijn. The War And Treaty weten op hun eigen wijze de heerlijke mix van warmbloedige en passievolle soul te combineren met andere stijlen als Country, Gospel en Folk. De energie is voelbaar en het plezier is hoorbaar. Een ongekende ontdekking en een geweldig debuut. Helaas staan er nog geen optredens buiten de VS gepland maar het lijkt mij een feestje. Veel luisterplezier.

KEN Mode - Loved

Label Season of Mist / New Damage Records

Beoordeling 7,5

Review De uit Winnipeg, Canada afkomstige band KEN Mode (Kill Everyone Now Mode) heeft het de afgelopen jaren behoorlijk druk gehad met het uitbrengen van muziek en touren. Zo druk dat een burn-out onvermijdelijk leek te zijn. In 2016 heeft de band een stap terug moeten doen. De bandleden hebben een tijd hun eigen bezigheden gehad tot ze in 2017 weer zijn begonnen met schrijven met een hervonden focus en passie. Met de negen nummers van hun zevende plaat Loved, brengt KEN Mode hun donkerste werk tot nu toe uit. Waar ze met hun vorige plaat Success vooral indierock/noise punk lieten horen, zoeken ze nu de black- en death metal invloeden op. Opener ‘Doesn’t feel pain like he should’ zet gelijk de toon. Een zwaar nummer met gitaarmelodieën die blijven hangen en grunting vocals. Op driekwart van het nummer wordt er nog een extra tand bijgezet. Het vervolg ‘The illusion of dignity’ is in die zin niet anders al werkt het ‘tikkende’ geluid van de drums afleidend. Hierna volgt ‘Feathers & lips’ wat één van de heftigste nummers met zware riffs is. ‘Not soulmates’ en ‘Very small men’ zijn twee nummers waarin je een punkgeluid terughoort. ‘This is a love test’ is een soort van rustmoment op het album waarin de saxofoon wordt gebruikt en waarin de atmosfeer verandert naar een soort metal jazz lounge. ‘No gentle art’ valt op doordat deze het langste nummer is met zijn acht minuten en doordat er ruim de tijd genomen wordt om te bouwen van een doordringend bassgeluid naar rammende gitaren. Een fijne tegenhanger van de andere nummers. Aan de ene kant is Loved is een lekker agressieve plaat. Aan de andere kant kun je er af en toe door overspoeld worden. De nummers gaan snel in elkaar over. Het zijn ook negen nummers in 35 minuten dus je gaat er ook snel doorheen. Toch is er voldoende variatie en de break heeft de bandleden goed gedaan, want de hernieuwde energie is te horen.

Te zien in Nederland

Neil Diamond - Hot August Night III

Label Universal

Beoordeling 8

Review Begin dit jaar werd bekent dat de Amerikaanse singer songwriter Neil Diamond de ziekte van Parkinson heeft en stopt met optreden. In september 2017 stond de man nog in het Amsterdamse Ziggo Dome de sterren van de hemel spelen. Dat allemaal in het kader van zijn recente album Melody Road uit 2014. Het nieuwste album Hot August Night III is opgenomen in 2012. Het hoort in de serie van zijn live albums dat in 1972 begon met Hot August Night live at the Greek in Los Angeles. De man wist toen 10 maal deze zaal uit te verkopen en in de bloei van zijn succes een fantastisch album op te nemen. Het was de tijd dat Diamond hits scoorde met ‘Beautiful Noise’, ‘Solitary Man’ en ‘I Am …I Said’. Can hebben we nog de crooners ‘Sweet Caroline’, ‘Sung Song Blue’, ‘Red Red Wine’ en een prachtige versie van ‘Girl You’ll Be A Woman Soon’ op dit album staan. Na het live album ‘Love at the Greek’ werd het weer tijd voor een Hot August Night nr. II (1987). ‘Hello Again’, Love on the Rocks en America behoorden tot de nieuwe hits. Nu in 2018 is er deel III dat een resumé kent van de hits die hij schreef, waaronder I’m A Believer’, ‘You Don’t Bring Me Flowers’ aangevuld met ‘We’ en ‘Pretty Amazing Graze’ van zijn latere werk met Rick Rubin. Met Hot August Night III is er een mooi overzicht van Diamond gepresenteerd. De eerste helft van het album hoor je de meester de songs in een storytelling zingen. Soms is dat jammer omdat de vorige albums hier een betere versie van kennen. Het tweede deel (na de pauze) zingt de meester de sterren weer van de hemel en klinkt het allemaal reuze gezellig. Zijn stem is nog steeds bijzonder en vol waardoor hij iedereen kan betoveren. De songs blijven catchy en soms wat gedateerd. Maar net als Abba mogen we zeggen dat Neil Diamond weer mag. Alle bovenstaande songs en meer passeert de revue en op de bijbehorende dvd zien we de man vol passie en energie over het podium gaan. Hierdoor is dit alweer een mooi document!

Te zien in Nederland

Mark Lanegan & Duke Garwood – With Anima

Label Heavenly / PIAS

Beoordeling 7,5

Review Het is een wonderlijk duo, deze heren. De voormalige frontman van the Screeming Trees Mark Lanegan is vooral bekend van zijn solo werk. Als een soort tweede Tom Waits ontpopt hij zich als een sociaal wezen die met iedereen wil muziek maken. Zo is hij te horen met vele gast muzikanten waaronder de heren van Queen of the Stone Age, Afgan Whigs en Guns & Roses. Al kennen zijn solo albums vooral een singer songwriters genre dat een donkere rand kent. Daarnaast hebben we de Engelse multi instrumentalist Duke Garwood. Een man die niet direct in de hitlijsten zal voorkomen, maar een gedegen album kan maken dat in de stijl van Nick Cave. Wanneer we deze heren samenbrengen horen een combinatie van Cave en Waits, muzikaal gezien. De ingetogen songs zijn met teksten als “You Are A Murderer” in het titelstuk. Na het album Black Pudding dat de heren in 2013 maakten is er nu een vervolg With Animal. En ja de sfeer zit er direct goed in. ‘Save Me’ is dan ook een prachtige titel om het album mee te beginnen. Het geeft direct een sprankel van hoop in de donkere songs of een hulpvraag omdat men er maar niet uitkomt. Minimaal muzikale invulling en veel spanning in de songs met titels als ‘Ghost Stories’, ‘My Shadows Life’ en ‘Lonesome Infidel’. Het geeft direct de sound en sfeer neer van het album. Erg mooi dat wel en zeker wanneer het in de donkere dagen voor kerst op de late avond gedraaid wordt. Het is een wonderlijk duo, deze heren. De voormalige frontman van the Screeming Trees Mark Lanegan is vooral bekend van zijn solo werk. Als een soort tweede Tom Waits ontpopt hij zich als een sociaal wezen die met iedereen wil muziek maken. Zo is hij te horen met vele gast muzikanten waaronder de heren van Queen of the Stone Age, Afgan Whigs en Guns & Roses. Al kennen zijn solo albums vooral een singer songwriters genre dat een donkere rand kent. daarnaast hebben we de Engelse multi instrumentalist Duke Garwood. Een man die niet direct in de hitlijsten zal voorkomen, maar een gedegen album kan maken dat in de stijl van Nick Cave. Wanneer we deze heren samenbrengen horen een combinatie van Cave en Waits, muzikaal gezien. De ingetogen songs zijn met teksten als “You Are A Murderer” in het titelstuk. Na het album Black Pudding dat de heren in 2013 maakten is er nu een vervolg With Animal. En ja de sfeer zit er direct goed in. ‘Save Me’ is dan ook een prachtige titel om het album mee te beginnen. Het geeft direct een sprankel van hoop in de donkere songs of een hulpvraag omdat men er maar niet uitkomt. Minimaal muzikale invulling en veel spanning in de songs met titels als ‘Ghost Stories’, ‘My Shadows Life’ en ‘Lonesome Infidel’. Het geeft direct de sound en sfeer neer van het album. Erg mooi dat wel en zeker wanneer het in de donkere dagen voor kerst op de late avond gedraaid wordt.

Te zien in Nederland

Week 34

Lucero - Among The Ghosts

Label Liberty & Lament

Beoordeling 8,5

Review De Amerikaanse formatie Lucero draait al een kleine twintig jaar mee. De band die qua muziekstijl balanceert tussen Countryrock en Americana is in Amerika inmiddels een meer dan gevestigde naam. In hun thuisstad Memphis heeft de band een zodanige status dat er zelfs sinds een aantal jaren een “Lucero Family Bloc Party” in de lente wordt gehouden; dit jaar vierden ze hun 20-jarig bestaan als band en werd het door de burgemeester uitgeroepen tot “Lucero Day’’. hun inmiddels elfde album heeft de titel Among The Ghosts meegekregen. De vijf muzikale veteranen hebben op dit album er voor gekozen om alles live in te spelen. Waar we eerder nog wel eens een blazerssectie hoorden is Among The Ghosts een album geworden dat gekenmerkt wordt door nummers die wat rauw en ongepolijst klinken. Lekkere “Roots”-rock met duidelijke Country en Americana invloeden. De titelsong is een soort van reflectie van zanger Ben Nichols die inmiddels vader is geworden en beschrijft hoe hij regelmatig last heeft van demonen als hij steeds maar zijn gezin achter moet laten. Vervolgens is het gitarist Brian Venable die met zijn gitaarspel, dat hier en daar wat overeenkomsten vertoond met War On Drugs, de hoofdrol opeist. Het prachtige ‘Bottom Of The Sea’ (over een verdrinking) kent indrukwekkende passages en is één van de hoogtepunten van het album. Natuurlijk kent ook dit album enkele rustpunten; ‘Always Been You’ is een prachtig rustig nummer gedragen door toetsenist Steff en hier hoeft Nichols zin stembanden niet te teisteren. Bijna geheel akoestisch is ‘Loving’, een mooi en innemende ballad die prima past in dit palet van songs. Voor de opnames van dit album bleef de band in hun “hometown”, nam producer Matt Ross-Spang in de arm (o.a. Jason Isbell) en nam de hele plaat live op in de legendarische Sam Phillips Studio. Verder is daar de energieke rocker ‘Cover Me’, een nummer waar Nichols met zijn stemgeluid meer dan prima uit de verf komt en waar het jarenlange samenspelen met gitarist Venable en toetsenist Rick Steff duidelijk hoorbaar is. ‘Dearest Wife’ is daarentegen wat ingetogener en is geïnspireerd op brieven die soldaten vanuit het slagveld aan hun geliefde stuurden. Afsluiten doet de band met de recht-toe-recht-aan rocker ‘For The Lonely Ones’, een nummer waar Nichols wederom klinkt alsof hij een weekend in een bar in Memphis heeft doorgebracht. Among The Ghosts heeft de energie meegekregen die we kennen van een Springsteen en een band als Drive By Truckers. Nichols en consorten gaan terug naar hun roots, laten de soul wat varen en hebben een puur en eerlijk album opgenomen dat ergens schuurt tussen Countryrock en Americana. Misschien wel één van de beste albums tot op heden van een band die bekend staat om het vele touren en verder binnen dit genre één van de beste album dit jaar. Jammer genoeg doen ze (vooralsnog) Nederland niet aan tijdens hun komende tour. Veel luisterplezier.

Jason Mraz - Know

Label Warner Music

Beoordeling 8

Review Jason Mraz is terug met een nieuw album na een afwezigheid van vier jaar. Know is inmiddels zijn zesde album en dit album draagt hij op aan de liefde. “Know is an album of love letters that I wrote mostly to my wife, but also to myself to constantly remind myself that love is still the answer." De goedlachse Amerikaan volhard in zijn succesformule op zijn nieuwe album. Fijne feel-good pop met een aangename “breeze” die uit de keel van Mraz geloofwaardig klinkt. Neem nu opener ‘Let’s See What The Night Can Do’, een soepel midtempo akoestisch nummer waarin hij openlijk de vraag stelt om samen met hem de nacht door te brengen en te kijken wat er van komt…. (I wanna get lost with you / And hide out, out under the light of the moon / I wanna get lost with you / And see what it's like to spend the whole night / With you, just you / You, just you”). Vervolgens is daar het opgewerkt klinkende ‘Have It All’, de single die in april al is uitgebracht en die we waarschijnlijk allemaal mee kunnen neuriën. Overigens vond hij de inspiratie voor dit nummer tijdens een gesprek met een monnik tijdens een reis in Myanmar Met Know wil Mraz weer liedjes brengen die ons hoop en geloof in de liefde geven. Zo is er dus geen nieuws onder de zon bij dit nieuwe album of het moet de samenwerking zijn met Meghan Trainor op ‘More Than Friends’. ‘Unlonely’ brengt ons een interpretatie van rap-pop van deze singer/songwriter en het liefdesliedje ‘Better With You’ start met Ukelele om vervolgens ook weer uitgebouwd te worden tot een gitaarpopsong. Toppunt van optimisme is waarschijnlijk ‘Making It Up’. Natuurlijk mogen enkele ballads niet ontbreken en Mraz geeft met ‘No Plans’ en ‘sleeping To Dream’ gehoor aan de verwachtingen. Opvallende keuze overigens om deze beide tracks achter elkaar te plaatsten. De enige echte verrassing is waarschijnlijk de afsluiter ‘Love Is Still The Answer’, een nummer dat door een wat rijker instrumentarium ander klinkt dan het gebruikelijk lichtvoetige bij Mraz. Ook krijgt hij de medewerking van de Tesoro High School Madrigals, wat het nummer nog meer karakter geeft. Met Know brengt Jason Mraz ons weer een nieuw album met tien prima popsongs. Op dit album pakt hij iets meer terug naar het (semi)akoestische werk en het blijft knap dat hij op elk nummer zijn geloofwaardigheid blijft behouden. Blijkbaar werkt zijn al eerder genoemde overtuiging dat liefde alles kan overwinnen. Een prima productie met fijne muziek. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Delta Sleep - Ghost City

Label Big Scary Monsters

Beoordeling 8,5

Review De band Delta Sleep is terug met een nieuw album, Ghost City. De vier Britten zijn terug met een nieuw album. Opgenomen in Noord Italië waarbij de opnamekosten min of meer gedekt werden door het geven van een aantal optredens onderweg naar de studio. Delta Sleep wordt door de experts vaak in één adem genoemd met Math-rock band, maar eigenlijk doe je de band tekort om ze in één hoek te plaatsen omdat ze diverse muziekstijlen combineren. We horen dan ook Progrock, Punk en andere stijlen voorbij komen op dit tweede album van de Britse formatie. Het debuut Twin Galaxies uit werd goed ontvangen en nu is daar de opvolger van deze Britse vierman formatie. Delta Sleep creëert op dit tweede album een fictieve samenleving waarin in feite onze wereld als één stad fungeert en onder een technisch regime valt. Alles wat met natuur te maken heeft is in dit Utopia een mythe, iets uit het verleden. De fictieve hoofdpersoon ontwaakt in de opener ‘Sultans Of Ping’ vanuit een droom en wil uit die stad ontsnappen. Het nummer begint dan ook rustig maar wordt gaandeweg zodanig opgebouwd dat de gemoedstoestand van de heldin voelbaar is. Vervolgens is daar ‘After Dark’, een nummer dat door zijn polyritmiek een extra dimensie krijgt. Compliment voor drummer Blake Mostyn want die is voor een belangrijk deel bepalend voor het geluid van de band op dit album. De ritmes en drums lijken en voelen contrasterend en het nummer kent een ongekende energie. Vervolgens is daar toch wel wat verrassend het instrumentaal, rustig en etherisch klinkende ‘Ghost’, waarmee het eerste deel van het album wordt afgesloten. Na het rustpunt ‘Ghost’ pakt de band de draad weer op en vervolgt onze hoofdpersoon haar reis; “Riding a river over the creek / Climbing a mountain, crossing a stream / Only in dreams, only in dreams / Could I ever see this, only in dreams” horen we in ‘El Pastor’. Bijzonder zijn tracks als ‘Single File’ en eerdergenoemde ‘El Pastor’ waarin eigenlijk elk instrument zijn eigen persoonlijkheid krijgt en de bandleden zichzelf etaleren. De nummers zijn ongelofelijk knap opgebouwd met vele tempowisselingen waardoor je inderdaad het gevoel krijgt naar een verhaal of film te luisteren. Ook een nummer als ‘Dotwork’ is bijzonder; misschien niet zo explosief maar ook met subtiele interludes en complexe drumpartijen is dit één van de betere tracks. Ook ‘Sans Soleil’ (verwijzing naar de filmessay de beroemde cineast Chris Marker over “de aard van het menselijk geheugen”) kan meedoen naar de titel “beste track” want hier komen waarschijnlijk de kwaliteiten van de vier bandleden als natuurlijk bijeen en dit is wel waar Delta Sleep voor staat. De akoestische afsluiter ‘Aftermiage’ is werkelijk prachtig en contrasterend met de overige nummers. Onze hoofdpersoon is de stad inmiddels ontvlucht en heeft haar rust gevonden in de natuur ……(“I caught her running down by the stream / With all types of creatures she’d never see / In The City she left.”). Ghost City is een bijzonder conceptalbum geworden en boeit van de eerste tot de laatste seconde. De band laat horen dat ze met hun muziek een eigen, misschien wel unieke wijze hebben gevonden om een verhaal te kunnen vertellen op een haast filmische wijze. Vervolgens weten ze dat te verpakken in een samensmelting van diverse muziekstijlen. Waarschijnlijk is het ook wel een verwijzing naar onze huidige leefomgeving. Veel luisterplezier!

The Love Language - Baby Grand

Label Merge Records

Beoordeling 8

Review Het project rondom Stuart McLamb, The Love Language, is terug met een nieuw album. Met Baby Grand brengt hij uiteraard weer een aantal brake-up songs maar weet hij de luisteraar ook nogal eens te verrassen. Als we de verhalen mogen geloven werd McLamb op vijfjarige leeftijd gegrepen door Michael Jackson’s Thriller (wie niet zou ik zeggen). Op zijn 13e schreef hij al liedjes en op jonge leeftijd richtte hij op school al een bandje op. Gitaarspelen had hij inmiddels geleerd op een oude gitaar van zijn opa en tijdens zijn “twenties” speelde hij in diverse bandjes, zonder erg succesvol te zijn. Nadat zijn vriendin hem verliet werd drank een probleem en verliet hij de muziekscene. Uiteindelijk kroop hij uit het dal, vond een baan en ging toch weer muziek schrijven en het debuut van The Love Languagge werd op een onafhankelijk label uitgebracht. In 2010 en 2013 bracht hij nog twee albums uit en nu is daar Baby Grand. De opener ‘Frames’ is sterk; vanuit een opkomende muur van dissortion ontpopt zich een interessante popsong waar drums, gitaren en synths over elkaar rollen en McLamb vocaal toch overeind weet te blijven. Vervolgens is daar het energieke en ijzersterk ‘New Amsterdam’, een nummer dat ijzersterk is en waar de Amerikaan ook nu weer terugpakt naar vervlogen liefdes (Drank to that same song that died so long ago / Wish I could Forgive Everything. Vervolgens laat McLamb de gevoelige en rustige kant van zich zien; ‘Southern Doldrums’ is een mooie ballad met het geluid van een drone als basis en ook ‘Paraty’ is behoorlijk stripped down. Na dit interessante eerste deel is daar de eerste echte verrassing met het ietwat kunstmatig klinkende ‘Juiceboxx’ dat met de falsetstem een eigenzinnig karakter meekrijgt. Ook ‘Shared Spaces’ voelt als een experiment dat neigt naar de Electro Pop die in de jaren ’80 immens populair was. Ook het tweede deel van het album blijft boeiend. Ondanks dat McLamb ook hier regelmatig terugvalt op de verbroken liefdes (“saw right through your eyes / Oh honey, now that you've gone away / I'm a wreck but I'm finally losing weight”) is ‘Independence Day’ een verrassend sterk nummer. ‘Let Your Hair Down’ is de ballad die misschien wel wat zoet klinkt en het ultieme liefdesliedje zou kunnen zijn met een vette knipoog naar het werk van Brian Wilson. Bij ‘Castle In The Sky’ verrast de Amerikaan ons want vanuit een akoestische setting is daar ineens een heerlijk energiek nummer dat wel wat weg heeft t als een “Classic Rocksong”. De afsluiter, ‘Glassy’, is misschien wel de beste track van het album; laverend op een aangename melodie brengt McLamb ons een combinatie van diverse muziekstijlen, een uiteenlopende combinatie van muziekstijlen zoals West Coast Sound, Folk en een vleugje Country. Baby Grand is eigenlijk wel een vermakelijk album. Mooie rustige en melancholische liefdesliedjes worden afgewisseld met dansbare nummers waar de ronddraaiende Discobal uit de jaren ’80 prima bij past. Tussendoor horen we Folk, Westcoastsound en Country waardoor McLamb eigenlijk steeds wel op de juiste knoppen weet te drukken. Al met al een prima album. Veel luisterplezier.

Ariana Grande - Sweetener

Label Republic Records

Beoordeling 8

Review Het nieuwe album Sweetener van de pas 25-jarige zangeres Ariana Grande is uit. Van een kindsterretje in de TV serie Victorious is de Amerikaanse inmiddels uitgegroeid tot een popidool. Dieptepunt is natuurlijk de bomaanslag in mei 2017 tijdens een concert van Ariana in Manchester waarbij 22 slachtoffers vielen. Haar reactie in de vorm van het benefietconcert One Love Manchester was sterk, gevoelig maar deze tragedie zal altijd aan haar naam verbonden blijven. Natuurlijk pakt ze ook op dit album zo nu en dan terug naar die treurige gebeurtenis van anderhalf jaar geleden. Sweetener is een album geworden met vijftien moderne, catchy popsongs die doorspekt zijn met R&B invloeden en waar opvallend genoeg niet een echte ballad op terug te vinden is. Dat catchy is niet zo vreemd natuurlijk als de hulp van een Pharell Williams ingeroepen wordt bij het schrijven én produceren van de plaat. Ariana opent met een korte interlude om daarna met ‘Blazed’ los te branden en daarmee hebben we dan ook meteen de eerste samenwerking met Williams te pakken. Vervolgens is daar nog een samenwerking en ook niet met de minste. Nicki Minaj maakt haar opwachting met een onvervalste rap in ‘The Light Is Coming’ waarbij Ariana R&B met rap samensmelt en zich zelf ook waagt aan het rappen op een wat techno aandoende Hip-Hop melodie. Gaandeweg het album wordt nogmaals bevestigd dat Ariana Grande gezegend is met een geweldige stem. Het album zit uiteraard goed in elkaar en neem even de tijd om naar de titelsong ‘Sweetener” te luisteren; Ariana wijkt wat af van de vaste structuur en ze weet dit, mede door de teksten, tot één van de betere nummers te maken. Hiermee bewijst Ariana dan ook dat ze zonder een “featuring” of grote naam naast zich prima R&B-song kan schrijven. Zo gaat het album door met vloeiend klinkende nummers als ‘Everything’ en ‘Succesful’. Overigens is de tekst van ‘Succesful (“Yeah, it feels so good to be so young and have this fun and be successful”) bedoeld in een context dat jonge vrouwen best trots mogen zijn. Ook is daar het krachtige, EDM-achtige ‘Breathin’ dat ook tot een van de betere songs hoort. Natuurlijk kennen we de eerder al vooruitgesnelde en door Max Martin geproduceerde hit ‘No Tears Left To Cry’. Op het laatste deel van het album pakt Ariana nadrukkelijk terug naar midtempo nummers met R&B-invloeden als ‘Goodnight ‘n Go’ en ‘Pete Davidson’. Afsluiter ‘Get Well Soon’ maakt nog duidelijk waartoe ze met haar bloemrijke stem in staat is; vanuit een eenvoudige melodie met Pharrell achter piano en wat “fingernsappin” is het Ariana die de show steelt met om zich heen zwevende harmonieën. Dit nummer is één van de directe verwijzingen naar de aanslag; het nummer duurt 5.22 (22 verwijst naar het aantal slachtoffers) en de laatste 40 seconden is het muisstil… Sweetener is een logische volgende stap in de muziekcarrière van Ariana Grande. Eigentijdse popsongs die vooral doorspekt zijn van R&B-invloede. Duidelijk zijn wel de verschillen tussen de nummers waarbij Pharrell Williams aan meewerkte of het succesduo Marx Martin/Ilya. Waar Martin/Ilya vrijwel garant staan voor dansbare hits, is het Williams die stempel drukt door wat kleinere, frivolere songs. Veel luisterplezier.

Spider Bags - Someday Everything Will Be

Label Merge Records

Beoordeling 7

Review De Amerikaanse rockband Spider Bags is terug met hun vijfde album Someday Everything Will Be Fine. De band werd in 2006 opgericht door de vrienden Dan McGee (gitaar/vocals) en Gregg Levy (gitaar) hanteert ook op dit nieuwste album het wat ongepolijst klinkende geluid. De band opereerde de afgelopen jaren regelmatig in een wisselende samenstelling en voor dit nieuwe album werd Levy, die op eerdere albums afwezig was, weer toegevoegd aan de band. Zoals gezegd klinkt het geheel wat ongepolijst en misschien zelfs wel wat groezelig. De opener ‘Reckless’, schurend tussen rock en hardrock, is wat dat betreft meteen een goede graadmeter. Toch weet McGee en consorten de nodige variatie aan te brengen. Luister maar eens naar het staccato ‘Alligator’, dat ook wel naar Rock ’n Roll neigt maar zeker naar het wat uitgebalanceerde klinkende ‘Burning Sand’, met zelfs een Bijbelse verwijzing (“Groovin' to the divine plan / Until Matthew 4 through 31/ Comes, bells can never be un-rung”). ‘My Heart Is A Flame In Reverse’ heeft weer wat Country en Blues-invloeden maar natuurlijk pakt McGee zo nu en dan terug naar zijn Punkrock-roots met nummers als ‘Tonight, I Walk On The Water’ en ‘Cop Dream / Black Eye’. Deze nummers worden dan ook in een hoog tempo neergezet. Op dit album bestaat de band naast McGee uit Rock Forbes (drums/percussie), Steve Oliva (bas) en de al eerder genoemde gitarist Gregg Levy Verrassend en misschien wel het beste nummer van het album is het wat psychedelisch klinkende ‘Apocalypso’ waar McGee ook in staat blijkt te zijn een passend timbre in zijn stem te produceren. Someday Everything Will Be Fine is een album voor liefhebbers van Rock met hier en daar wat muzikale uitstapjes en experimenten. De uitvoering is wat ongepolijst en het eindresultaat klinkt hier en daar wat rauw en qua sound is dit album een logische opvolger van hun eerder uitgebrachte albums. Niet vernieuwend, wel herkenbaar. Veel luisterplezier.

Week 33

Poco - Collected '69-'17

Label Universal

Beoordeling 8

Review Het is Amerikaanse country rock band Poco die in de slipstream van Crosby Stills Nash & Young hun route volgt. Uiteindelijk weten Rusty Young, Richie Furay en Jim Messina niet de status te ontvangen waar men op had gehoopt. Wanneer Richie Furay, Neil Young en Stephen Stills hun band Buffalo Springsteen opheffen gaat Furay solo verder. Het gevolg is dat dit album een producer kent en een ingevlogen steel gitarist, Jim Messina en Rusty Young. . Voeg daarbij George Grantham op drums en Randy Meisner op bas, dan hebben we de oprichting van Poco als een feit beschouwd. Het is dan ook niet vreemd dat de sound van de band de Americana 60 sound is. De Eagles doen het als sessie band goed en pikken bassist Meisner in. Hij wordt vervangen door Timothy B. Smit, die later hetzelfde pad naar the Eagles volgt. Vanaf die tijd tot de dag van vandaag is het een komen en gaan bij Poco. Furay en Messina blijven de touwtjes strak in handen houden, waardoor de creativiteit van derden maar moeizaam de ruimte krijgt. Na diverse kleine hits als ‘Keep On Trying’ en ‘Indian Summer’, scoort de band in 1979 een enorme hit. Van het album Legens komen 3 hits ‘Crazy Love’, ‘Heart of the Night en het meer bescheidener ‘Legend’. Het duurt 10 jaar voordat de band wederom een top album uitbrengt; ‘Legacy’. Voor het eerst scoort de band een wereldhit met ‘Call It Love’ en later ‘Nothing to Hide’. Inmiddels heeft de jaren 60 sound plaatsgemaakt voor de gladde poprock van de jaren 80. Overigens lijkt het alsof de band altijd te laat komt om aan te kunnen sluiten bij de populariteit van de stroming die er dan heerst. Maar dat is bij een verzamelalbum niet meer nodig. Hierdoor is deze drieluik een prima plaat en een prachtig overzicht van Poco. Verhalen over ‘Neil Young’, of de Loggins en Messina hit ‘Your Mama Don’t Dance’, ‘Hearts of Fire’ van Poco of hun solo albums. Het staat allemaal op dit album. Voor de een Good old Memories voor de ander een heerlijk album om uit te proberen. Maar luister wel in de geest des tijds waarin het gemaakt is, dan is het een heerlijk album!

Te zien in Nederland

Week 32

Saxon – Innocence is no Excuse (re relea

Label BMG

Beoordeling 8

Review Het is Saxon dat behoort tot the Godfathers of New Wave of British Heavy Metal. Samen met Iron Maiden, Motorhead, Praying Mantas, Venom en Def Leppard brachten ze een golf van heavy metal binnen, wanneer de punk en disco zegevierde. Onder leiding van zanger Biff Byford en gitarist Paul Quinn klom Saxon naar de top. Met de classic Heavy Metal sound regeerde de band in deze scene. Het live album the Eagle Has Landed werd een klassieker en met Power and the Glory en Cursader wist de band een hele schare fans te mobiliseren. Deze album zijn het afgelopen jaar als re release verschenen op het BMG label. Nu is het tijd voor de volgende 3 albums die als re release het licht weer zien. Innocence is No Excuse is het zevende album van de band. Met het gezicht van een onschuldige Eva die een hap uit de appel neemt. Zegt alles over de band die op het punt staat om een commercieel album te maken en te vloeken in de heavy metal kerk. It Taste Good! En acts als Iron Maiden en Def Leppard weten deze weg ook te bewandelen. Met een nog classic rock songs ‘Rocking Again’ geeft de band een vertrouwd beeld. Maar ‘Call of the Wild’ en ‘Back on the Streets’ zijn wel heerlijk commerciële melodieuze rocksongs voor de Amerikaanse markt. Al bleek dat de Europese en UK markt deze songs in de armen sluiten. Het was een stapt te ver voor bassist Steve Dawson en hij verlaat de band.( In de jaren 2000 sluit gitarist Graham Oliver bij hem aan en noemen zich Oliver Dawson Saxon.) Het album werd in Nederland mixt. Daar waar Def Leppard huisde in de Wisseloord studio’s en de ene hit naar de andere voortbrengt, lijkt dit ook te werken voor Saxon. ‘Broken Heroes’ is nog steeds een van de juweeltjes van dit album terwijl de band met ‘Raise Some Hell’ en ‘Everybody Up’ ook de stevige kant laat zien. Deze re release is net als de andere albums gelijk aan de release uit 2010. Met b kanten van de singles en livesongs van het album.

Te zien in Nederland

Saxon – Destiny

Label BMG

Beoordeling 7,5

Review Het is Saxon dat behoort tot the Godfathers of New Wave of British Heavy Metal. Samen met Iron Maiden, Motorhead, Praying Mantas, Venom en Def Leppard brachten ze een golf van heavy metal binnen, wanneer de punk en disco zegevierde. Onder leiding van zanger Biff Byford en gitarist Paul Quinn klom Saxon naar de top. Met de classic Heavy Metal sound regeerde de band in deze scene. Het live album the Eagle Has Landed werd een klassieker en met Power and the Glory en Cursader wist de band een hele schare fans te mobiliseren. Deze album zijn het afgelopen jaar als re release verschenen op het BMG label. Nu is het tijd voor de volgende 3 albums die als re release het licht weer zien. Voor het album Destiny uit 1988, wist de band de producer Stephan Galfas te strikken. Een producer die vooral de Amerikaanse AOR acts produceerde. Dit is te horen ook. Zijn invloed op de band is sterk en de band zat in de positie dat ze diverse hits op hun conto konden schrijven. Met een cover van Christopher Cross wist de band met ‘Ride Like the Wind’ een goede hit te scoren, maar de gevestigde schare fans verlieten langzaam het schip. Paul Johnson neemt de bas waar en Nigel Durham zit hier voor het eerst achter de drumkit van Saxon. De basissectie is gewijzigd en we kunnen wel zeggen dat de band even stuurloos is geraakt. Het album kent nog wel prima songs waaronder ‘Song For Emma’, ‘Çalm Before The Storm’ en “Where the Lightning Strikes’. Toch is er iets van glans verloren gegaan en men blijkt dit tijdens het proces langzaam te beseffen. ‘I Can’t Wait Anymore’ heeft niet meer het gewenste kassucces en de band trekt zich de opvolgende jaren even terug. Er verschijnen nog live albums en greatest hits voordat hun eerste echte album weer het licht ziet. Het album Solid Ball of Rock uit 1991 wordt de eerste stap om terug te keren naar de heavy metal van weleer. Zo bereikt Saxon langzamerhand een cult status.

Te zien in Nederland

Week 31

Destinia - Metal Souls

Label Frontiers Music

Beoordeling 8,0

Review Destinia is het project van de Japanse gitarist Wakai Nozumu. Wakai heeft al naam voor zichzelf gemaakt als jonge gitarist en is wellicht de grootste Japanse gitarist sinds Akira Takasaki (Loudness). De eerste volledige studioplaat van Destinia, Requiem For A Scream, is uitgekomen in 2014. In de twee jaar daarna volgden de EP Anecdote Of The Queens en de live concert DVD A Live For A Scream. Terwijl hij werkte aan de ideeën voor Metal Souls, kwam Wakai in aanraking met de band Lords Of Black. Hij was zeer onder de indruk van vocalist Ronnie Romero (o.a. Rainbow) en bood hem een plek aan voor Metal Souls. Om de band compleet te maken trok Wakai bassist Marco Mendoza (o.a. The Dead Daisies, Whitesnake) en drummer Tommy Aldridge (o.a. Whitesnake) aan. Een behoorlijke internationale line-up. Als je Destinia zou moeten classificeren zou je het power metal en melodieuze heavy metal kunnen noemen. Het album opent met het titelnummer van de plaat. ‘Metal souls’ knalt gelijk binnen met een gave gitaarriff en de screaming voice van Romero. Het heeft een pakkende melodie en ook de eerste krachtige gitaarsolo van de plaat. Hierop volgt ‘Rain’, een midtempo nummer. Met ‘The end of love’ gaat het tempo daarna weer een flink stuk omhoog. ‘Take me home’ is een ballad waarop de screaming voice iets minder had gemogen. ‘Raise your fist’, ‘Cross the line’ en ‘Ready for rock’ zijn de meer heavy nummers op de plaat. ‘Ready for rock’ is overigens ook de afsluiter waarbij nog alles even uit de kast wordt gehaald. Wakai is niet alleen een zeer vaardige gitaarspeler, maar hij weet ook hoe hij een nummer goed op moet bouwen. De gitaar staat centraal op het album, maar toch is het in balans met de andere instrumenten en is het in harmonie met de zang. Romero duikt de laatste tijd veel op bij bands en projecten en ook op dit album zingt hij weer fantastisch. Het is de vraag of Wakai met deze of een andere samenstelling gaat touren, aangezien alle bandleden het druk hebben met allerlei projecten. Hopelijk komen er in ieder geval wat shows met Romero.

Te zien in Nederland

Jim Lauderdale - Time Flies

Label Yep Roc Records

Beoordeling 7,5

Review In Nederland is Jim Lauderdale nog steeds geen écht grote naam binnen. Binnen de Verenigde Staten is deze tweevoudig Grammy-winnaar echter een grote naam binnen de Americana, Country en Blue Grass-scene. Deze week bracht hij zijn laatste album Time Flies uit. De inmiddels 61-jarige Lauderdale is een ongelofelijk druk man. Naast producent is hij co-host bij de radio show op SiriusXM’s Outlaw Country Station, runt hij een eigen platenlabel en ziet ook nog kans vaker dan de gemiddelde artiest nieuw werk uit te brengen. London Southern (Proper Music) werd vorig jaar nog uitgebracht en kreeg positieve kritieken, ook van deze recensent, en Time Flies zal ongeveer zijn 30e of 31e album zijn. Ook schreef hij mee aan nummers voor Elvis Costello, The Dixie Chicks en anderen en zijn er tal van samenwerkingen terug te vinden. De man kunnen we dus met recht als “multi-tasker” bestempelen. Voor dit album trok Lauderdale terug naar de stad waar alles begon, Nashville, Tennessee. Met behulp van co-producer Jay Weaver en keert weer terug naar zijn country-roots met uiteraard weer wat uitstapjes zoals ‘Wild On Me Fast’ waar hij Swing vervlecht met Country en op ‘While We Are Hoping’ horen we wat Dixie terug waarbij de piano en de leadgitaar een prominente rol krijgen. Maar nogmaals, de nadruk ligt op Country en Blue Grass en met opener én titelsong ‘Time Flies’ maakt Lauderdale dat meteen duidelijk; met de pedal-steel op de achtergrond is deze Countryrock ballad een prima visitekaartje. Sociaal bewogen is hij op ‘The Road Is A River’ waar hij zijn zorgen uit over de wereldproblematiek. Een échte Countryballad mag natuurlijk niet ontbreken en met ‘If The World’s Still Here Tomorrow’ en ‘Violet’ zijn daar die gevoelige nummers. Verpakt in een aandoenlijke Countryfolk melodie is ‘Slow As Molasses’ en met ‘Wearing Out Your Cool’ brengt hij een nummer met wat meer tempo waarbij het Hammond en de altsax voor de “swing” en de variatie zorgen. Lauderdale heeft een onuitputbaar voor het schrijven van nummers waarbij hij zich moeiteloos tussen muziekstijlen beweegt. Dat is op zijn minst gezegd bewonderingswaardig. Met Time Flies brengt hij ons een album met elf nummers die ons weer terugbrengen naar misschien wel de roots van de Amerikaanse muziek. Country als basis met wat muzikale uitstapjes en dat allemaal verpakt in prima nummers. Lauderdale zal overigens deze maand nog een album uitbrengen, Jim Lauderdale and Roland White, een album dat “vergeten” was en stamt uit 1979. Kortom, de man weet van geen ophouden. Veel luisterplezier.

The Essex Green - Hardly Electronic

Label Merge Records

Beoordeling 8

Review Na een afwezigheid van een kleine twaalf jaar is The Essex Green terug met een nieuw album. De band geformeerd rond Jeff Baron (gitaar), Sasha Bell (gitaar, vocals) en Christopher Ziter (keys, vocals) heeft een lange adempauze nodig gehad nadat in 2006 hun vorige album Cannibal Sea verscheen. De band ontstond eind ’90-er jaren in Brooklyn en maakte deel uit van het onafhankelijke Elephant 6-collectief en is dus nu terug. The Essex Green stonden voor een combinatie van Folkpop, wat psychedelica, een beetje West Coast Sound, wat country en dat allemaal gemixt in een soort van blended 60’sound. Na hun voorlopige afscheid van het muziektoneel in 2006 ging ieder zijn eigen weg om met het bestaan niet alledaagse onderwerpen (onderzoek naar fermentatie, het bouwen van een boot). Een jaar of drie geleden was het gevoel er weer om bij elkaar te komen en nieuwe muziek te schrijven. Het resultaat is een verbluffend goede plaat met veertien nummers. Mooi om te horen dat de band na al die jaren afwezigheid nog steeds in staat is om die aantrekkelijke mix van diverse stijlen met elkaar te combineren. Opener ‘Sloane Ranger’ is een lekker uptempo nummer met duidelijke Folk invloeden en wordt gekleurd door hier en daar een orgeltje maar vooral de tweestemmigheid die door Sasha en Christopher slim worden uitgespeeld. Op het aanstekelijke ‘The 710’ is het Sasha Bell die de leadvocals voor haar rekening neemt en zo horen we afwisselend Sasha of Ziter op de voorgrond. Dat de band diverse stijlen en invloeden tot zich neemt blijkt wel uit een nummer als het Beatlesque ‘Modern Rain’ of een absolute country-kraker als ‘Bye Bye Crow’. Bij ‘Waikiki’ horen we vervolgens weer een heerlijke West-Coast vibe en zo gaat de band maar door. Hoogtepunten op het album zijn waarschijnlijk het energieke ‘Don’t Leave It In Our Hands’, het innemende en lieflijke ‘In The Key Of Me’ maar ook ‘Patsy Desmond’, een nummer dat door de piano en tweestemmigheid gedragen wordt. Verder is daar nog het poppy klinkende ‘Another Story’ en de ballad ‘Stranded By Six’ waar Sasha zo nu en dan nog wat vinnigheid in legt. De afsluiter van dit album is het rustige en gevoelige Folknummer ‘Bristol Sky’. Blijkbaar kan een afwezigheid van meer dan tien jaar goed uitpakken en voor de nodige positieve inspiratie zorgen. The Essex Green levert met Hardly Electronic een volwassen album af waarbij de diverse muzikale invloeden talrijk zijn maar ze toch de eigen inbreng niet overschaduwen. Elke luisterbeurt levert weer nieuwe (muzikale) inzichten op en het album en eigenlijk kent het album geen slechte nummers. Alles steekt boven het spreekwoordelijke maaiveld uit en er zijn echt enkele groeibriljantjes te beluisteren. Veel luisterplezier.

Sink Ya Teeth - Sink Ya Teeth

Label Hey Buffalo Records

Beoordeling 7,5

Review Twee stoere meiden uit het Britse Norwich brachten onlangs hun debuutalbum uit. Gewoon titelloos, plain en tot stand gekomen met niet veel meer dan een basgitaar, een drumcomputer en een synth. Resultaat zijn een tiental dansbare tracks die eigentijds maar ook heerlijk retro klinken. Maria Uzor en Gemma Cullingford leren elkaar via wat gemeenschappelijke vrienden kennen als de band van Gemma een gitarist zoekt. Er is een klik tussen de dames waarbij de gedeelde muziekvoorkeur misschien wel mede bepalend is. De combinatie van dansbare post-punk, DISCO en hier en daar wat industriële muziek vormen de belangrijkste invloeden. In een interview noemen de dames bands als New Order, Talking Heads, Tom Tom Club in een rijtje van bands waarvan de muziek belangrijk is geweest. Strakke baslijnen, samples, beeps, DISCO-beats aangevuld met de nodige elektronica zijn de belangrijkste ingrediënten van hun muziek. En dan is het logisch dat we geen nieuws onder de zon horen maar wel een aangename mix van dit alles, overgoten met wat retro-glazuur Alle kaarten worden bij de opener meteen op tafel gelegd. ‘Freak 4 The Kick’ krijgt door de drumcomputer een solide basis en de rest wordt vormgegeven door de stemmen van Maria en Gemma en de beeps en samples. Vervolgens is daar de inmiddels uitgebrachte single ‘If You See Me’, een nummer dat een heerlijke funky beat heeft die als het ware hypnotiserend werkt. Zo is alles wat we voorbij horen komen wel nieuw maar niet vernieuwend. Tracks als ‘Pushin’ en ‘Substitutes’ doen het absoluut goed op de dansvloer en een nummer als ‘Petrol Blue’ heeft in al zijn eenvoudigheid ook weer iets bezwerends. Overigens doen alle samples en beeps wel weer terug denken aan de jaren ’80. Ook ‘Glass’ (horen we daar nu het intro van Rose Royce’s ‘RR Expres’). De dames hebben het album in hun eigen woningen opgenomen; een echt DIY-album waarover ze zelf ook zeggen: “As a duo it’d be impossible for us to play every instrument live too, so that has contributed to our electronic sound. Live weuse a laptop for main drums and I play live bass Maria plays synth pad and a Korg too, occasionally live snare, depending how far we have to travel wit hall our gear on the train”. Dit titelloze debuutalbum is meer dan verdienstelijk. Zoals gezegd niet vernieuwend maar de combinatie van alle gebruikte muziekstijlen die door de knallende beats worden vormgegeven is wel een geslaagde. Verder beschikken beide dames over een puntgave stem en verdienen ze een compliment om aan al die retrogeluiden toch weer een nieuwe twist te geven. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland London Calling Festival

Week 30

Willie Nelson – Last Man Standing

Label Sony

Beoordeling 8

Review Het is de legendarische country legende die op zijn 85ste jaar nog een wereld tournee doet. Of beter gezegd een US tour. Al gaat het allemaal niet meer van een leien dakje. Inmiddels heeft de man met regelmaat een show moeten cancelen of dat hij de show afbrak wegens gezondheidsproblemen. Last Man Standing is de opvolger van het goede album God’s Problem Child. Met de Last Man standing weet Nelson samen met Buddy Cannon een prima opvolger te lanceren. Het album is inmiddels al even uit, maar past prima in het huidige warme weer seizoen. De uptempo songs Me & You en Ready to Roar zijn songs waar je vrolijk van wordt. Het is exact de country dat je mag verwachten en Willie Nelson weet dit samen met Dolly Parton op zo’n manier weer te geven dat het legendarisch is. De wietrokende muzikant is al zo vaak opgepakt wegens bezit van wiet, wapens en wangedrag dat hij de lessen des levens kent. Met zijn 4 maal getrouwd te zijn is hij ook gewaagd in de liefde. De man weet hier prachtige verhalen over te vertellen. ‘Something You Get Through’ is een oproep dat je niet moet stoppen met de liefde als het even tegen zit, maar dat het een fase is. Of het titelstuk en Don’t Tell Noah zijn mooie verhalen van de oude man die terug kijkt op zijn leven. Hij leeft nog en dat verrast hem zelf wellicht nog het meest. ‘Heaven is Closed’ voor hem. Terwijl hij met ‘I Ain’t Got Nothing’ zijn verhaal vertelt dat hij weer eens dat hij door de belasting werd geplukt. 16,7 miljoen dollar is niet wat iemand snel op de plank heeft liggen. En dat geldt ook voor Nelson. Of het allemaal in rook is opgegaan zegt hij niet, maar dat er in 1990 niets meer te halen viel was duidelijk. Het gaf hem wel het startsein om weer het podium op te moeten. Dat hebben we er wel weer aan te danken en zodoende hebben we inmiddels zijn. Willie Nelson hoeft niets meer te bewijzen. Het is een oude man die met zijn verhalen terugblikt op zijn leven. ‘I’ll Try To Do Better Next Time’ is een mooi verhaal hoe hij ten opzichte van the Lord heeft geleefd en dat hij het beter zal doen wanneer hij een nieuwe kans krijgt.

Te zien in Nederland

De wereld waar muziek in zit.

stuur een mail voor naar info@noordevents.nl

Getwitter & kabaal

Week 50

Alcatrazz - Parole Denied Tokyo 2017

Van Morrison – The Prophet Speaks

Jason Becker – Triumphant Hearts

7 Days in Alaska - Dance with Ghosts

Amgala Temple – Invisible Airships

Blue Mood – Live at Notodden Blues fest.

Banty Holler - Tradition

Josephine Foster – Faithful Fairy Harmon

week 49

Seventh Wonder – Tiara

Beth Hart - Live Royall Albert Hall

Farao - Pure O

Willie Nelson - My Way

Navarone - SALVO

Impellitteri – The Nature of the Beast

Nordic Union – Second Coming

Fufanu - The Dialogue Series

Helene Fisher – Best of ….

Calexico - The Black Light (20th Ann.)

Dan Mangan - More Or less

The Aints - The Church of Simultaneous

Ian Sweet - Crush Crusher

Tolls - Blijf je Koel

Joelle Goercharn – Silhouette

Beraadgeslagen – Duizeldorp

Trans Luv Airlines – Vrije Val

Bjorn van der Doelen – Eerwaarde Vader Z

week 48

Jacob Banks - The Village

Laura Gibson - Goners

Ruby Throat - Stone Dress

Doug Paisley – Starter Home

Red Dragon Cartel - Platina

John Smith - Hummingbird

Nazareth - Tattooed on my Brain

Stephen Pearcy - View to a Thrill

Take That - Odyssey

Simply Red - Symphonica in Rosso

Trondheim Jazz Orchestra – Happy Endling

Guy van Nueten - Contact

Geir Sundstol – Brodlos

Thought Gang - Mondern Music

Amy MacDonald - Woman of the World

Week 47

Moon Relay - IMI

J Mascis – Elastic Days

Whispering Sons - Image

Black Box Revelation – Tattooed Smiles

Moskus - Mirakle

P.O.D. - Circles

Mark Knopfler - Down the Road Wherever

Roger Waters - The Soldier's Tale

Boudewijn de Groot - Even Weg

Smashing Pumpkins - Shiny and Oh So B

SX - Eros

Ava Luna - Moon 2

Week 46

Herbert Gronemeyer - Tumult

Greta van Fleet - Anthem of a peaceful

Jonas Blue – Blue

Shinedown - Attention Attention!

Mumford & Sons - Delta

Imagine Dragons - Origins

The Grand East – What A Man

Paolo Conte - Live in Caracalla – 50 yea

Michael Varekamp – Elektra

David Allred - The Transisttion

Empress of - US

Cari Cari – Anaana

Orchestra of Spheres – Mirror

Jeditah – Waves

Farzane Zamen - Z Bent

Cloves – One Big Nothing

the Moody Blues - In Search of the

Week 45

Barbera Streisand - Walls