De wereld waar muziek in zit.

Label Constellation Records

Beoordeling 8

Review Ex-Great Lake Swimmers frontman Colin Huebert is terug met een nieuw album met de titel Not Somewhere. We hebben een kleine vier jaar op het vervolg van Nervous moeten wachten en de verwachtingen zijn meer dan aanwezig van de Canadees dit onder de naam Siskiyou dit soloproject vormgeeft. Huebert laat er geen misverstand over bestaan. Vanaf de eerste noten van ‘Stop Trying’ horen we hem zichzelf begeleiden op een akoestische gitaar en met zijn haast fluisterende stem weet hij een intieme, breekbare sfeer op te roepen. Vervolgens veranderd de sfeer. Met het wat onheilspellende en Lo-Fi-achtige ‘What Ifs’ trekt de Canadees je als het ware de duisternis. Hoe verrassend is dan ‘Temporary Weakness’ dat voor kippenvel zorg; niet in de minste plaats door de kinderstemmetjes op de achtergrond en het subtiele instrumentarium. Overigens bespeelt Huebert zo’n beetje alle instrumenten zelf. Ondanks dit Lo-Fi achtige karakter en het de wat minimalistische productie blijft Not Somewhere boeien. Nummers als ‘Dying Dying Dying (Wake/Wake/Wake) en ‘Untitled 32 (Live Off The Land)’zijn mooi en bij een ‘Unreal Erections /// Severed Heads’ trekt Huebert de nodige registers open en hier horen we dan ook duidelijk de gastmuzikanten zoals Joseph Shabason op de saxofoon. Met het sterk verhalende ‘Nothing Disease’ noemen we waarschijnlijk de beste track. Het is haast een spoken lyric omgeven in een mysterieus en spookachtig muzikaal decor. Die Folk-Noir horen we duidelijk terug op ‘Her Aim Is Tall’ waarbij Huebert ineens laat horen ook de hoge toon te kunnen raken. Na deze officiële afsluiter zijn er nog twee “reprises” te horen waarvan ‘Stop Trying’ in een alternative take inclusief mondharmonica absoluut de moeite waard is. De albumcover is kenmerkend voor de muziek op Not Somewhere; een wat diffuse foto van een boerderij in een voorbij trekkend Canadees landschap genomen vanuit een rijdende auto. Zo is ook de muziek op dit album dat we het best kunnen plaatsen binnen het Folk en Singer/songwriter genre. Het wat Lo-Fi achtige geluid en het instrumentarium voelen als een warme deken. Not Somewhere is een album dat na enkele luisterbeurten steeds meer glans krijgt. Veel luisterplezier.

Label Caroline Records

Beoordeling 8

Review Met Control uit 2016 maakten we kennis met Rosie Lowe; een Britse R&B singer/songwriter en het regende lovende kritieken. Nu is daar de opvolger YU waarbij Rosie misschien iets meer buiten de traditionele lijntjes durft te denken. Rosie trapt af met het ietwat mysterieuze ‘Lifeline’; een elektronisch vormgegeven soundscape waarin we dan hernieuwd kennis maken met het mooie stemgeluid van de Britse singer/songwriter. Vervolgens is daar met het ruim zes minuten durende ‘The Way’; de track die de basis moest vormen voor dit tweede album en waar Rosie bewust de samenwerking opzocht met producer/rapper Jay Electronica. Het nummer combineert diverse muzikale stijlen; het is soulvol, het is catchy en door de piano krijgt het hier en daar zelfs een wat Jazzy “touch”. Na bijna vijf minuten transformeert de outro in een rapper waar Jay Electronica even de schijnwerpers op zich gericht ziet. Met het krachtige en uiterst dansbare ‘Birdsong’ wordt het eerste deel van YU afgesloten. Overigens wordt met namen als Jamie Woon, Jamie Liddell en Kwabs als backing vocals wel duidelijk dat we hier met een topproductie te maken hebben. De vraag is natuurlijk of de Britse dit (hoge) niveau vast kan houden. Die vraag kunnen we bevestigend beantwoorden. Rosie zet de vrouw bij ‘Pharaoh’ als een echte feministe krachtig neer (“Power in my mouth, in the imperfections that made me”) terwijl ze bij ‘Mango’ haast fragiel en breekbaar klinkt ondanks de duidelijke drum loop. Op dit album koos Rosie voor de samenwerking met producer Dave Okumu (o.a. Amy Winehouse, St. Vincent) en dat horen we in de productie terug. Het album kent met ‘Valium’, ‘Body // Blood’ en ‘Shoulder’ een drietal interludes waarmee Rosie laat horen het aandurft om hier en daar wat te experimenteren. Dat horen we ook terug in een track als ‘UEMM’ (You Ease My Mind). Prachtig is de afsluiter waar de Jazzy pianoklanken perfect in balans zijn met de stem van Rosie. Vanuit een haast akoestische setting wordt deze afsluiter uitgebouwd tot een fraai soulvolle track. YU is een sterke productie geworden maar evengoed een logisch vervolg op Control. Het album heeft een iets groter experimenteel karakter maar bovenal is het de R&B en Soul dat de boventoon voert. Een prima opvolger en nu alweer de interesse gewekt voor nieuw werk. Helaas staan er nog geen optredens buiten Engeland gepland. Veel luisterplezier.

Label BMG

Beoordeling 7,5

Review De inmiddels 60-jarige Britse alleskunner en misschien wel enfant terrible Morrissey is terug met een nieuw album. California Son bestaat uit twaalf covers uit een Amerikaans verleden die de Brit op zijn eigen wijze neerzet . Amerikaanse namen We kennen hem natuurlijk uit de jaren ’80 als frontman van The Smiths en later vanwege zijn solowerk. Niet alle albums worden evengoed ontvangen maar evengoed heeft Morrissey een meer dan respectabele status opgebouwd. Na zijn laatste album Low In High School uit 2017 was het even stil maar nu is hij terug met een 12-tal covers van Amerikaanse artiesten uit de jaren ’60 en ’70 zoals Bob Dylan en Joni Mitchell maar ook minder bekende namen. Niet alleen bekende artiesten Bij covers is het natuurlijk een kwestie van smaak. Met de stem van Morrissey is nog steeds niet mis dus het is vooral de productie en de interpretatie die voor positieve dan wel negatieve kritieken zorgt. ‘Morning Starship’ (Jobriath) is waarschijnlijk niet de logische opener als je uit een arsenaal van Amerikaanse klassiekers kunt kiezen maar deze ietwat psychedelische versie kan er prima mee door. Vervolgens komen er nummers voorbij als Don’t Interrupt The Sorrow’ (Joni Mitchell) met wat extra blazers, een hippe uitvoering van ‘Suffer The Little Children’ (Buffy Sainte-Marie) en het swingende ‘Wedding Bell Blues’ van Laura Nyro. Zo zijn het dus niet alleen de grote namen of de grote hits die door Morrissey gecoverd worden, maar ook minder bekende artiesten. Roy Orbison Op California Son komen we dus ook covers van écht grote namen tegen zonder een artiest ook maar tekort te doen. Bob Dylan’s ‘Only Pawn In Their Game’ heeft misschien een wat bewust gekozen politieke lading en wordt wat krachtiger neergezet dan het origineel en ‘When You Close Your Eyes’ dat we van Carly Simon kennen heeft ook een wat ander karakter. Opvallend is dat op veel nummers summier en haast onopvallend een mede-vocalist zoals Petra Haden, Ariel Engle en Lydia Night te horen is. Tim Hardin’s ‘Lenny’s Tune wordt ingetogen neergezet en vormt door de aanwezige spanningsboog één van de hoogtepunten van dit album. Met ‘It’s Over’ van Roy Orbison begeeft de Brit zich op glad ijs maar ook hier blijft zijn uitvoering overeind. Eindoordeel Een album vol covers zorgt altijd voor voor- en tegenstanders. Positieve en negatieve kritieken. Morrissey neemt ons bewust mee naar een muzikale periode die hem persoonlijk dierbaar is en heeft voor deze songs gekozen. Daar kunnen wel alleen maar respect voor hebben. Veel luisterplezier.

Label Awal Records

Beoordeling 8

Review Ze hebben een meer dan aardige live-reputatie en fanbase opgebouwd in Engeland en zijn al een jaartje of zes bezig écht voet aan de grond te krijgen. Het uit Leeds afkomstige viertal Allusinlove bracht deze hun debuutalbum uit met de titel It’s Okay To Talk. De band staat of eigenlijk stond bekend vanwege het dicht aan metal schurende materiaal. Na een bewogen jaar besloot de band het roer om te gooien. De oorspronkelijk naam Allusondrugs was controversieel te noemen en de band wilde ander materiaal voor het album; een ander geluid. Resultaat; een album met vol met stadionrocknummers dat meer Amerikaans klinkt dan Brits. Het album trapt in ieder geval af met een stevige drumpartij en straffe gitaarriff op ‘Full Circle’. Het refrein “You’re wrong, you’re wrong, you’re wrong” is er zo eentje dat blijft hangen en we weten meteen dat de albumcover wat misleidend is. Wat een energie! Vervolgens horen we met ‘All My Love’ duidelijk de herinneringen van de Glamrockperiode uit de jaren ’70. Drummer Connor Fisher-Atack gaat helemaal los en ook gitarist Andrej Pavlovic drukt zijn stempel op dit werkelijk dampende nummer. Met ‘Lucky You’ weet de band voor de eerste keer te variëren; de aan de rock toegevoegde psychedelica blijkt meer dan prima te werken. Na het ijzersterke eerste deel weet de band met ‘Sweet Yellow’ wat te temporiseren om vervolgens bij het stuwende en zompige ‘All Good People’ het gaspedaal weer open te draaien en zijn we inmiddels overtuigd van de vocale kracht van frontman Jason Moules. De band kreeg overigens hulp van producer Alan Moulder (o.a Editors, Nine Inch Nails). ‘Lover I Need A Friend’ is de verrassing van het album terwijl ‘I’m Your Man’ waarschijnlijk de meest radiovriendelijke track is op dit debuutalbum van de band uit Yorkshire. Ook de wat rustigere afsluiter ‘The Deepest’ past prima en waarbij de band nog één keer laat horen van diverse markten thuis is. Als laatste noemen we ‘Bad Girls’ want uit deze ietwat donkere track blijkt hoeveel potentie de vier heren hebben. De band heeft gedurfde keuzes gemaakt en die pakken op dit debuut It’s Okay To Talk erg goed uit. Een Britse band waarvan het geluid eigenlijk meer Amerikaans is en die in staat is invloeden uit het verleden te verweven in die eigentijdse sound. Daarbij biedt het album meer dan variatie genoeg om te blijven boeien. Jammer genoeg staan er nog geen concerten in Nederland gepland dus voorlopig zullen we het met de CD of LP moeten doen. Veel luisterplezier.

Label Maverick / Interscope

Beoordeling 8

Review Als godin van de dageraad is de naam Aurora altijd een geliefde naam. Met A Different Kind of Human hebben we hier nu ook een passende titel bij. Het is de volgende stroming uit Noorwegen dat het internationale succes weet te vinden. De pop dance van Aurora Aksnes is het vervolg nadat ze bij John Lewis haar zangkwaliteit liet horen. Het is alweer haar 14de album van de Queen of pop. Ze leeft inmiddels al enige tijd in Lissabon. Het is dan ook niet vreemd dat ze haar tour door de US doet en in het Colosseum van Lissabon, Grand Mex in Parijs en het Palladium in London. Het verhaal van Madam X zal hier worden opgevoerd. Een verhaal over een geheim agente die over de wereld reist. Op zoek naar het kwaad en vechtend voor de vrijheid van de mens. Zij neemt hier diverse gedaantes aan waaronder die van een danseres (God Control), een gevangene, een kind (Killers who are Party), een moeder, student etc. Kortom I Am Madame X. Het is het verhaal rond het kapje voor haar oog. Overigens heeft haar lerares ooit haar deze bijnaam gegeven omdat Madonna altijd in andere kleding en outfit verscheen. Het album staat vol heerlijke popdance songs waaronder ‘Future’ dat een vleugje reggae bevat. ‘Bakatu’ en ‘Killers’ dat de Afrikaanse sferen in zich weet te vermengen met latin pop. Of de heerlijke popdance van ‘Crazy’, ‘Bitch I’m Loca’ en ‘I Rise’. Het is al jaren duidelijk dat Madonna hitparade tijd achter zich heeft gelaten en nu graag haar eigen invulling op de muziek wil hebben en houden. Latin, Portugees en theatraal swingend. Er zit nog genoeg energie in voor de komende tijd!

Label Decca / Universal

Beoordeling 7,5

Review Als godin van de dageraad is de naam Aurora altijd een geliefde naam. Met A Different Kind of Human hebben we hier nu ook een passende titel bij. Het is de volgende stroming uit Noorwegen dat het internationale succes weet te vinden. De pop dance van Aurora Aksnes is het vervolg nadat ze bij John Lewis haar zangkwaliteit liet horen. Met Mark Ralph, Guy Sigsworht en Toby Gad als producer weet ze een prima elektro popdance plaat te maken. Met The River opent ze het album sterk. Het nummer is energiek en past in de new age beats. De experimentele klanken in ‘Animal’ laat ze even wat anders horen dan het slow pop en stuwende dance van ‘Dancing On The Moon’ of de low fi dance met ‘The Seed’. Allen zijn vermakelijke songs waardoor er een hoge diversiteit in de songs zit. Het derde album van deze Noorse zangeres is zeker de moeite waard voor de dance pop liefhebbers. Het zal zeker gaan swingen!

Label One Little Indian

Beoordeling 7,5

Review Als support act voor Bears Den is Tusks al door vele mensen bewonderd. Toch heeft niet iedereen de songs opgepikt. Het debuutalbum is een juweeltje. Integer, intens en aantrekkelijk. Dit kunstje doet ze nogmaals op het nieuwe album Avalanche. Nu meer mensen Emily Underhil hebben gezien, is de indie elektropop bij meer mensen bekend. Als een vrouwelijke James Blake weet ze met haar songs een hypnotiserende sfeer te creëren terwijl het ook swingt met ‘Delusion’ en ‘Mind’of heel intens is met de songs ‘Foreign’ en het titelstuk met een heerlijk opzwepend einde. Het kan zijn dat de luisteraar uiteindelijk het album te saai gaan vinden. Maar dit album album heeft zeker wat meer draaiuren nodig om het allemaal op te nemen en alles op een plekje te geven. Het nummer ‘Bleach’ is hier een van, maar is vooral doordringend en spannend te noemen. Het album Avalanche van Tusks zal niet de boeken in gaan als grote hit album, maar zeker als een mooi en interns moderne indie elektro album.

Label Konkurrent

Beoordeling 8,5

Review De Amerikaanse singer-songwriter JX Fussel heeft met dit derde album gekozen om een gehele band mee te nemen naar de studio. Met Nathan Bowles, Nathan Golub, Libby Rodenbough Casey Toll en Jamse Anthony Wallace weet hij een prachtig album te produceren. Hij mag dit als nieuwe band beschouwen, maar had diverse muzikanten al op zijn vorig album staan. Maar hoe dan ook, liedjes schrijven kan Fussel wel en daar gaat het om. Met het openingsnummer ‘The River St. Johns’ weten de heren direct een goede input te leveren waardoor je automatisch nieuwsgierig raakt om de rest te luisteren. De traditionele country blues doen denken aan de jonge Bob Dylan, Townes van Zandt en Ray Cooder bij elkaar in een band. Het zijn vooral traditionele songs die hier voorbijkomen zoals het Oh Captain dat vroeger op de werf klonk of het ‘Tree Ravens’. De heerlijk laibdack blues versies van deze traditionele songs als ‘The Rainbow Willow’, ‘Jubliee’ en ‘Winnsboro Cotton Mill Blues’ klinken alsof deze 100 jaar oude songs weer zijn herboren. Out of Sight… maar nog niet out of mind.

Label Hubro

Beoordeling 7

Review Het album van deze Noorse componist is als een film dat aan je voorbij gaat. Hij doet een beroep op het Bitzo Ensemble met Trond Madsen, Kjetil Moster en Jorgen Treen om dit verhaal op plaat te krijgen. Het album brengt vooral een plaatje in je hoofd wanneer je de songs voorbij hoort komen. De vogels die fluiten op ‘Wind Up Paradise Bird’ of het ‘Waking Up Again’ zijn prachtige songs. Het kabbelend water van ‘The Rainforest Morning’ is al even doeltreffend als de geluiden van de ‘Jungle Alarm’. Hierdoor is het album vooral een reis te noemen en kun je de songs onder een digitaal fotoboek van je junglereis plakken.

Label RCA

Beoordeling 8

Review Mr. Pink uit de film Reservoir Dogs van Quintin Tarantino is de inspiratiebron voor Alice Moore om haar artiestennaam Pink te laten noemen. Na de R&B albums, kwam Linda Perry (4 Non Blonds) als geroepene. De rock klonk de rock in de songs en Let’s Get The Party Started! Het gaat om de power van de vrouw en daar staat Pink voor. De stoere moeder is als de Anouk van de internationale pop. Haar attitude is brutaal en lief tegelijk. Haar lieve songs vol drama en hope staan ook weer op dit nieuwe album. ‘My Attic’, “Love Me Anyway’ en ‘90 ‘Days’ zijn weer heerlijke luisterpop liedjes. Toch is er iets dat is blijven hangen na de breuk met haar toenmalige vriend Carey Hart, als je de songs ‘Hustle’ en ‘Miss You Sometimes’ luistert. Inmiddels is het stel al lang weer een eenheid en heeft men twee kinderen. Ze gaan dan ook kijken naar de toekomst. Met ‘Courage’ have Change today klinkt alsof ze de 'Current' inzingt. Toch is het weer een heerlijke pop meezinger waarbij het publiek wordt uitgenodigd om de achtergrond vocalen voor hun rekening te nemen. of het scared to be 'Happy' en het prachtige 'Circle Game' waarbij de cyclus van moeder en kind prachtig wordt weergegeven. Het album is weer wat toegankelijker dan haar vorige en met de medewerking van Khalid (‘Hurts 2B Human’), Cash Cash (‘Can We Pretend’), Wrabel (‘90 Days’) en Chris Stapleton (‘Love Me Anyway’) weet ze het album weer met prima popsongs te voorzien! Pink is de komende tijd te zien 16 juni Arena te Amsterdam 27 juni Rock Werchter 11 augustus Malieveld te Den Haag

Beschrijving Fire / Konkurrent

Beoordeling 7,5

Review De naam Vanishing Twin gaat over een zwangerschap van een tweeling waarvan een het tijdens de zwangerschap stopt met het doorgroeien. Of de singer- songwriter Cathy Lucas nog met dit syndroom loopt is wellicht het centrale herstel van deze vrouw. Aangezien haar zwangerschap van 2015 door deze omstandigheden werd afgebroken, werd dit een inspiratiebron voor muziek. Met een titel van de wetenschap dat zich onderhoudt met het afweersysteem, dan ik dat hier wel een relatie is. Het album bevat dan ook thema’s in dit segment. Het is dan ook een zwaar album te noemen maar ook intiem door de songs ‘You Are Not An Island’, ‘Wise Children’ en ‘Backstroke’. Muzikaal sluit het bij de teksten aan. Van tokkelende gitaren, hypnotiserende ritmes tot het gebruik van allerlei geluiden in het titelstuk. Het album is dan ook erg divers als het gaat om het gebruik van de geluiden die uit de instrumeten komen. Het is daardoor inspirerend dat er meer tunes binnen de muziek mogelijk zijn en dit binnen de songs te integreren.

Label universal

Beoordeling 8

Review De Amerikaanse band The Call behoort tot de new wave acts van de jaren 80. Deze golf was vooral in Engeland een belangrijke stroming en bleef in Amerika wat in het midden hangen. Naast bands als Ultravox, The Fixx , Simple Minds en Spandau Ballet was er dan ook the Call die een grote hit scoorde met ‘I Still Believe’. Het nummer komt van hun album Reconciled waarmee de band de wereld veroverde. Het debuut album werd al in UK opgenomen waardoor de new wave sound optimaal aanwezig was. Toen de band als support act mee toerde met Peter Gabriel vestigde de band zich in de muziek wereld. De oprichter en zanger Michael Been neemt de band op sleeptouw. De songs ‘The Walls Came Down’, ‘Everywhere I Go’, ‘Oklahoma’ en ‘Let The Day Begin’ zijn hits en door de jaren heen classics te noemen. Dit album bevat naast The Call Songs nog een serie songs van Been zijn solo albums. Wanneer Been zijn zoon Robert Levon in San Francisco Peter Hayes tegen het lijf loopt, beginnen ze een bandje, Black Rebel Motorcycle Rebellion. Een band dat het tegenwoordig net zo goed doet als the Call van toen. Als meester achter de knoppen gaat vader mee. Wanneer Been de band op Pukkelpop 2013 live de mixing doet overlijdt de meester in het ziekenhuis van Hasselt. The Call krijgt een tribute live album en nu wordt Been en de zijnen op een andere manier geëerd en kunnen we nogmaals genieten van de prachtige songs die de man ons nalaat.

Label Hubro

Beoordeling 7,5

Review Het trio van Erlend Apneseth is inmiddels uitgegroeid tot een bekend experimenteel jazz trio. Daar waar de soundscapes vermengt worden met Noorse vrije geluiden van jazz. Het meest bijzondere is dat de man zich laat omringen door Stephan Meidell, Oyvind Hegg- Linde en Frode Haltli. De laatste is een accordeonist die aan het trio is toegevoegd. Het album kent de stille rust van folk en authentieke instrumenten. Het titelstuk is een van de uptempo songs van het album en begint te swingen. Met de gedachtegang van een tent bij het berkenbos, een kampvuur en een dansende vrouw in een ruime jurk, dan hebben we het juiste beeld dat bij deze muziek past. Met ‘Circa’ ligt de nadruk bij de percussie en de viool dat als een hoorspel van vier minuten allerlei beelden oproepen. Dat is ook de kracht van dit album. De luisteraar maakt als het ware een eigen verhaal van wat hij of zij hoort. Alsof het een boek is waarbij je de beelden zelf maakt. Of het nu om de ‘Pyramiden’ gaat of om de ‘Kirkeganger’. De titel is de voorzet van de beelden voor de muzikale invulling die het trio als een voorzet je aangeeft.

Label Nuclear Blast / SPV

Beoordeling 7,5

Review De Duitse meestergitarist Axel Rudi Pell viert zijn 30 jarig jubileum met een toer. Hier hoort natuurlijk een live album bij en die werd opgenomen in Budapest. Een overzicht van zijn songs die vooral gebaseerd zijn op zijn heerlijk rock gitaar werk. De voormalige Steeler gitarist heeft nu dan ook een heerlijke band met Bobby Rondinelli (Ozzy, Blue Oyster Cult, Rainbow etc) op drums, Ferdy Doernberg (Halloween) en Johnny Gioeli op zang. Dat de zanger een eigen solo carrière heeft en bij Frontiers voor allerlei klussen wordt gevraagd, geeft hier op deze live plaat nog wat bedenkingen. De zang is schreeuwerig, dat op de plaat goed wordt weggeveegd. Of is het dat hij in de studio beter kan zingen. Dit is ook het min punt van dit album. De songs ‘Wildest Dream’, ‘Fool Fool’ en ‘Oceans of Time’ hebben betere uitvoeringen gekend. Mystica is erg goed, maar kent dan ook minder zang in het nummer. Hier krijgt Rondinelli de ruimte om zijn kunsten te vertonen en dat is terecht. De classics ‘The Masquerade Ball’ en ‘Rock The Nation’ mogen niet ontbreken. Het is Pell gegund, dat hij na al die jaren de credits krijgt dat hij heeft verdient. Maar misschien is het weer even tijd om over een nieuwe samenstelling van de band na te denken. Aangezien hij vele bandleden heeft zien komen en gaan, zou dit ook geen punt moeten zijn. Live zou hij dan wellicht beter uit de verf komen.

Label Darling Rec. / Konkurrent

Beoordeling 7,5

Review De Amerikaanse singer-songwriter Steve Marino heeft zichzelf gevonden. Zijn album Fluff komt onder zijn eigen naam uit en hierdoor zet hij de schijnwerper op zich zelf. De man speelt bij tal van bands waaronder Jacky Boy en Bugg. Onder de naam Moor Hound had hij al wat releases op zijn naam staan, maar nu mag hij zijn eigen naam met trots dragen. Het album weet de alternatief indie sound voort te brengen. De low fi songs als ‘Six Two Four’ en ‘On the Line’ zijn vooral meeslepend en relax te noemen. De sfeer is alsof hij ergens op het platteland de songs schrijft en de wereld aan zich voorbij laat gaan. Geen power en rockende gitaren, maar subtiel in de klankkleur en akoestisch daar waar nodig is. Hier en daar een clean gitaar solo maar dat is het dan ook. Met het instrumentale nummer ‘Open Door’ brengt hij als het ware een pauze momentje op het album. De songs worden ingezongen met veel ruimte in de stem waardoor de warme menselijkheid soms even wordt vergeten. En dat heeft de man wel in zijn stem, maar komt hier niet altijd tot zijn recht. Wel een heerlijk ontspannen album en goed voor de warme dagen!

Label Joyful Noise rec. / Konkurrent

Beoordeling 8

Review Wanneer je de naam Kishi Bashi hoort, is dat niet direct een aantrekkelijk naam als het gaat om een verwachting van muziek. Je kunt denken dat het een Japans mediterend geluid gaat worden of een oosterse metal gitarist die uit de bocht vliegt. Niets is minder waar. De man heeft met Omoiyari een heerlijk vrolijk popalbum gemaakt! De man is een Amerikaanse singer-songwriter is een multi instrumentalist die heerlijke poprock albums heeft gemaakt. Zowel solo als met de band Of Montreal en Jupiter One. Ook dit album begint met de heerlijk zomerse klanken van ‘Penny Rabbi tand Summer Bear’ dat gevolgd wordt met ‘F Delano’. Met meerdere vocalen weet hij een koor te vormen in the fields of ‘MariGolds’. Of de popsongs ‘Angeline’ en ‘A Song For You’ zijn heerlijk luchtig. ‘Summer of 42’ wordt met strijkers ingezet en mond uit tot een van de mooie songs van het album. Verrassender albums kunnen we het deze zomer niet brengen! Zeker de moeite waard om minstens een keer te beluisteren. De titel Omoiyari betekent dat je bewust bent van het gedrag van de klant/ luisteraar/ fan en dat je dit respecteert. Een ondergeschikte houding dat we meer van de oosterse wereld kennen dat van een Amerikaan.

Label Excelsior

Beoordeling 7,5

Review De Rotterdamse Kik speelde zich in de kijker door de oude Beatles te imiteren en Nederlandse teksten op jaren 60 songs te plaatsen. Inmiddels is deze coverband een uiterst bekwame band geworden die goede parodieën op de rock and roll van de jaren 50 en 60 op de planken weet te brengen. En ja je moet zeggen, ditmaal wagen ze zich aan Nederlands grootste troubadour en protestzanger van de jaren 60. Boudewijn de Groot kijkt zelf anders naar die periode en kent altijd een soort van bescheiden reactie op die tijd, terwijl hij anderzijds goed weet wat er aan de hand was en is. De Kik pakt dit keer de legendarische albums De Overlevenden en Picknick om live te vertolken. Met een Rotterdams accent horen we de prachtige songs ‘Naast Jou’, ‘Beneden Alle Peil’, ‘Verdronken Vlinder’ en ‘Meester Prikkebeen’. Opvallend is dat men deze songs nog altijd prachtige liedjes zijn en eerlijk is eerlijk, de oude versies zijn zo mooi dat het vernieuwde werk hier niet tegenop kan. Soms is de vernieuwde versie van de meester zelf, niet meer wat het origineel heeft gebracht.

Label Leaf/ Konkurrent

Beoordeling 7

Review Als drummer van PVT, Triosk en Szun Waves weet de Austrialier de stokken te roeren. Als percussionist is hij altijd op zoek naar de ritme dat je hypnotiseert en meeneemt naar je eigen innerlijke ik. Holy Spring is dan ook een instrumentaal album waar de vrije geluiden de ruimte krijgen en de percussie in het bijzonder. De herhaalde ritme sessies in ‘Dance of The Earth’ zijn anders dan op het swingende ‘Drum Chant’. Met de spirituele sound van ‘Holy Spring’, ‘Transire’ en ‘Rites’ wordt je in een rustgevende sfeer gebracht. Daar waar de oosterse klanken als een meditatie op je in gaat werken. .

Label V2

Beoordeling 7,5

Review De zangeres Eva de Roovere is een bekende singer-songwriter bij onze zuiderburen. Haar populariteit steeg in Nederland toen ze met Diggy Dex het nummer Slaap Lekker (Fantastig Toch) een hitje scoorde. Daarna werd het een poos stil, al bracht ze regelmatig albums uit. In België heeft ze inmiddels een vaste plek in de muziekwereld, maar Nederland wil dit nog niet lukken. De album La Loba kent weer prachtige melancholische songs die zweven tussen de kleinkunst en Nederpop. Met de zachte stem van deze zangeres verovert ze je meteen. Diggy Dex is ook op dit album weer te horen. Met ‘Wild Kind’ wordt het verhaal van loslaten bezongen en dat is ook een rode draad binnen het album. De verhalen van ‘Radiogolf’, ‘Een’ en ‘Hoeveel Tijd Is Er Nog’ zijn allen mooi. De eenvoud en kwetsbaarheid in de songs krijgt extra gevoel door de zachte stem. Het albums is niet direct een groot verschil met de eerdere albums, maar meer een mooi vervolg.

Label Bertus

Beoordeling 7,5

Review Maartje Teussink is een songwriter, multi-instrumentalist, componiste en vocaliste uit Nederland. Na een basisstudie op klarinet, studeerde zij op de the Janacek Music Academy in Brno op de afdeling percussie (prof.Opršal) en klassieke zang (wijlen prof. Hrabal). Als Grote Prijs van Nederland winnares heeft ze nadien diverse albums gemaakt. Het nieuwe album is wederom een juweeltje. Als singer-songwriter weet ze vele instrumenten een plaats te geven binnen haar eigen songs. De songs zijn ingetogen als ‘You Would Want Me’ en ‘For You’. De open songs als ‘Labyrinth’ geeft de ruimte in haar songs. Het is niet vreemd dat haar fan schare te vinden is op Oerol of een ander theater event. Soms is het wat overdone met ‘Draw To See’, maar over het algemeen is het een prima album. De songs zijn kunstig genoeg om bij dit publiek aan te sluiten. De songs zullen niet snel in de popsound gaan vallen, waardoor haar live kunsten ook niet op de grote festivals (nog) te zien zijn. Het album is dan ook een heerlijk album om op te zetten wanneer de avond valt en ze warmte nog in de lucht hangt.

Label Constellation/ Konkurrent

Beoordeling 6,5

Review Het trio Longbutter is al vanaf 2013 actief. De jonge meiden Key Brooks, Joni Sadler en Kaity Zozula hebben hun krachten gebundeld en het resultaat staat nu op plaat. Het is het eerste volledig album van het trio nadat er diverse Ep’s zijn verschenen. De meiden laten het er niet bij zitten en gaan vol overgave tekeer. De verhalen van ‘Bravo’, ‘Maryland’ en ‘Curtain‘ worden als storytelling op je afgevuurd. De verhalen over je favorite naam of hoe je een ster aan de horizon ziet en dit een naam geeft. Deze filosofische gedachtegangen zijn een ontdekking van de wereld. Op zoek zijn naar de wereld en jezelf, daar staat dit album vol van. Met een overvolle punk en instrumenten vulling op de achtergrond.

Label konkurrent

Beoordeling 7

Review Wanneer je als electro en synthwave muzikant alle mogelijkheden van deze instrumenten uitpluist en dit gebruikt om nieuwe songs te maken, dan ben je op een muzikale expeditie beland. Seth Haley is op expeditie en weet onder de naam Com Truise een twist te maken in de naam en in de songs. Met Persuasion System weet hij zijn 4 album te produceren. Het is geen Jean M. Jarre, maar Haley duikt meer in de psychelische sounds of soundscapes. Daar waar Jarre deze expeditie ook ondernam is hij uiteindelijk terecht gekomen in de volle soundswaves die tot songs leiden. Zover is Truise nog niet. De uitdaging van deze man ligt vooral bij het maken van geluiden en het experimenteren van geluiden zoals de songs ‘Gaussian’, ‘Departure’, ‘Existence Schematic’ en het titelstuk weergeven . Al had deze man eerder de expeditie genomen om de drum-and-bass sounds te ontdekken. Nu komt komt dit met ‘Ultrafiche of You’ bij elkaar. Het album is dan ook voor degene die meer de into the experience of music duiken. Dan is het zeker interessant en misschien neemt hij ooit de afslag net als Jarre, naar de expeditie van de popsound.

Label Frontiers srl

Beoordeling 7,5

Review De Spaanse gitarist Tony Hernando is gevraagd om een solo album op te nemen. Dit onder de naam Restless Spirits. De gitarist van Lords of Black heeft met deze band al goede rockalbums afgeleverd, waardoor er een wens is om met deze gitarist te kunnen spelen. Frontiers kan dit bieden en met hun clan van o.a. Johnny Gioeli, Deen Castronovo, Dino Jelusic en DeVecchio heb je een alleraardigste rockband in de studio. Het album bevat dan ook een melodische rocksound dat doet denken aan Journey. ‘Unbreakable’, ‘I Remember Your Name’ en ‘You And I’ zijn toch songs die uit de koker van Neal Schon kunnen komen. Wanneer Hernando er even tandje bij doet dan komt alles in stroomversnelling zoals ‘Live to Win’. Opvallend is dat de intro’s divers zijn maar dat de songs daarna in een herhaling gaan vallen. Al is het voor degene die dit deinende AOR lekker vinden een heerlijk album! Of het nu een solo album van de man is of een album van de Frontiers clan met weer een andere gitarist die als middelpunt wordt gebruikt, is natuurlijk wel wat bedenkelijk. Hierdoor wordt het wat onduidelijk wie nu eigenlijk de albums daadwerkelijk maakt.

Label CitySlang / Konkurrent

Beoordeling 8

Review Ahmed Abdullahi Galleb klinkt niet direct als een aantrekkelijk artiestennaam. De man uit Sudaan leeft tegenwoordig in London en heeft zich in de muziek gestort. Met zijn geprogrammeerde jazz, pop en krautrock valt hij op tussen al het muziekgeweld. Inmiddels is dit alweer zijn zevende album. Als lid van The Atomic Bomb! Is hij lid van een superband met o.a. David Byrne (Talking Heads), Money Mark ( Beasty Boys en Damon Albarn ( Blur/ Gorillaz). Ja dat hebben we het wel over mensen die de wereld van de muziek kennen. Met deze mensen in je omgeving is de inspiratie groot. Het album kent dan ook heerlijke popsongs als ‘Everyone’, ’Yo Sudan’, de blues in het titelstuk en “Be Here Now’. Natuurlijk horen we de Afrikaanse invloeden door de percussies en soul achtergrond vocalen op ‘On Being’ en ‘Stranger’. De man mag voor velen wel een onbekende zijn, maar hij weet weldegelijk een prachtig album met een slechte hoes te maken. Hopelijk schrikt dat laatste de mensen niet af, want het album is daarentegen wel erg goed.

Beschrijving Provogue / Mascot

Beoordeling 8

Review Jong geleerd, oud gedaan, hebben de ouders van de kleine Kenny hebben gedacht. Als radiomaker en vader kun je je zoon niet vroeg genoeg laten gitaar spelen en kreeg de kleine man een gitaar toen hij amper 4 jaar oud was. Het was een schot in de roos en het resultaat is dat de bluesgitarist op handen wordt gedragen. Met het album ‘The Traveler’ levert de meest getalenteerde gitarist van weleer zijn 10de solo album. Het is weer een heerlijk album vol blues en rock. De afgelopen jaren lag het accent vooral op de blues maar met ‘Long Time Running’, ‘Turn To Stone’ en ‘Mr Soul’ rockt de jonge man er weer heerlijk op los. Natuurlijk is de stevige blues met ‘I Want You’, ‘Better With Time’ en ‘We All Allright’ aanwezig. Dit maal komt de Americana pop sound met de akoestische gitaren ook meer aan bod. ‘Gravity’, ‘Tailwind’ en het countrypop nummer ‘Take It On Home’ zijn weer juweeltjes. Een verrassend lekker album voor een breed publiek waarbij het hart bij de gitaarklanken ligt. overigens heeft de man met Brian May, Brantly Gilbert het nummer ‘Blue on Black’ met de Five Finger Death Punch op hun nieuw album opgenomen. Kenny Wayne Shephard is te zien in Nederland 13 juli North Sea Jazz festival te Rotterdam 4 november Q factory te Amsterdam

Label Jagjaguwar/ Kokurrent

Beoordeling 8

Review De pop van Foxygen bestaat inmiddels al ruim 12 jaar en met het album Seeing Other People weet het duo een prima opvolger van Hang te produceren. Al begon het duo met een glamrock album waarna men met Todd Rundgren A Wizard A True Star maakte. Het duo kreeg een cultstatus met een onnavolgbaar combinatie van songs. Alles klopt en gelijktijdig geeft men zo’n groot diversiteit dat je er geen rode draad in kan vinden. Dat is er wel en dat is namelijk de experimentele zoektocht naar de diversiteit binnen de muziek. Nu is het dan ook tijd voor elektropop. Op het album Seeing Other People krijgt dit een centrale plek binnen de songs. Op het titelstuk horen we de sound dat doet denken aan Elvis Costello dat ook op de vorige albums te horen was, terwijl ‘Face The Facts’ en ‘Mona’ doen denken aan de jaren 80 sound inclusief het uitproberen van de andere geluiden die een synthesizer in zich heeft. Met de lage stem dat doet denken aan David Bowie. Is het dan een goedkope rip off ? Dat zeker niet. Het is niet voor niets dat de legendarische drummer Jim Keltner aanschuift. Het poprock nummer ‘Living A Lie’ en het Bruce Springsteen rock van ‘The Things Is’ laat het duo ook horen dat ze heel wat anders in huis hebben. Prima plaat!

Label V2

Beoordeling 8,5

Review The Waterboys, de band uit de jaren 80 die enorme hits scoorden waaronder ‘the Whole of the Moon’. De band uit Edinburgh is eigenlijk een synoniem voor de zanger en componist Mike Scott. Samen met Karl Wallinger werd de band geformeerd, wanneer de heren wat gedoe kregen stapt Wallinger op en neemt enkele bandleden mee. Inmiddels is er een leger van bandleden die bij the Waterboys hebben gespeeld. Toch is de eigengereide Scott in staat om een stabiel en goede albums te blijven leveren en dat is met dit album ook niet anders. De poprock wordt door Scott afgewisseld met folkmuziek. Where the Action is een poprock album dat heerlijk begint met het uptempotitelstuk. Met ‘London Mick’, en de mellow sound van ‘Out of This Blue’ brengt hij het typisch Engels geluid terug. De moderne versie van zijn herkenbare popsound, nu met een uptempo beat eronder, horen we ‘The Right Side of Heartbreak’. Al is het akoestische gitaargeluid ‘In My Time On Earth’ van hem een uit duizenden. Het zijn de songs die we graag van hem horen. Zwijmelend maar gelijk ook iets beeldens vertellen, met een knipoog naar de moraliteit. Dit wordt dan weer afgewisseld met gitaarnummers als ‘Ladbroke Grove Symphony’ om uiteindelijk uit te komen bij het ontspannen ‘Pipers of the Gates of Dawn’. Heerlijke plaat!

Label universal music

Beoordeling 7,5

Review Nu de Queen film wordt overladen met allerlei prijzen, is er een nieuw muziek in de bioscoop te zien. Rocketman met een verhaal dat dichter bij de waarheid ligt dan de Queen film. Misschien is het nog interessanter omdat het leven van Elton John bizarre wendingen kent en ook veel hits kent. Elton John zit al jaren in het vak en is bezig met zijn afscheidstournee. Het concert dat hij in mei zou geven in Ziggo Dome te Amsterdam is verplaatst naar juni, maar zal dan gaan schitteren met de hits die we ook op de soundtrack van Rocketman horen. “Saturday Night’s Allright For Fighting’, ‘Your Song’, ‘The Bitch is Back’ of ‘I’m Still Standing’, het zijn maar enkele songs waarmee Elton John en Berny Taupin hits mee scoorden. Afgelopen jaar verschenen al diverse tribute albums die er mochten zijn. Veelal ook met de hits uit het verleden. Maar de man wordt ontdekt door de nieuwe generatie en krijgt het respect dat hij verdient. De film met acteur Taron Egerton (the Golden Circle, Eddie the Eagle) als Elton John laat het leven van de zanger zien, die worstelt met zijn geaardheid, de drank en depressies, de hits en het bizarre showbizz leven om uiteindelijk tot een megaster door het leven te gaan. Ook zingt Egerton de songs en dat doet hij prima! Je hoort het verschil wel met het origineel, maar weet dit prima op te vangen. Met een soort van musical versie van de film en het origineel maakt de film een opsomming van het leven van Elton John tot hij uit de kliniek komt, en eindigt het met I’m Still Standing…. Een lekker album en een heerlijke film dat zich zeker kan meten met Queen’s Bohemian Rapsody. Elton John komt naar Nederland 8 en 17 juni Ziggo Dome te Amsterdam

Label Loose rec. Bertus

Beoordeling 7,5

Review Het verhaal achter de Amerikaanse singer-songwriter Frankie Lee is als een American Dream. Hij stopt met zijn opleiding en stopt zijn geld van de studiebeurs in een station wagon, matras achterin en de gitaar op de bijrijder stoel. Amerika here we go… Nu weet Lee met zijn tweede album te komen. Na het debuutalbum American Dreamer is het tijd om even een overdenking te doen. Stillwater is dan ook weer een prachtig album geworden. Vol met heerlijke singer-songwritersongs met een vleugje country. “She Only Knows” of het Neil Young achtige ‘Downtown Lights’. De songs zijn meeslepend, melancholisch en klinkt als ene klok. Van de intieme songs als ‘(I Don’t Wanna Know) John’, ‘One Wild Bird’ of het pianostuk ‘Ventura’. Hoewel de man dezelfde manier in het zingen van de ballads zoekt, is vooral het verhaal hier mooi weergegeven. De overdenking van toen, wat het met je doet en waar je naar toe wil, dat wellicht het einddoel heeft waarvan je bent vertrokken. Frankie Lee is te zien 25 mei Pandora Utrecht

Label Avant Garde/ Island rec

Beoordeling 7,5

Review Het Amerikaans duo Emotional Oranges wist afgelopen jaar hun single Personal al aan het grote publiek te presenteren. De mellow dance is sexy en smooth te noemen. Met een knal oranje outfit dat doet denken aan een overgevoelige Nederlands voetbal fan, is in dit geval gelinkt aan een sappigheid van de sinaasappel en het album Juice vol. 1 is dan ook een toepasselijke titel. Aangezien wat er uit dit duo uitkomt is vooral sappig te noemen. Naast de single zijn ook de songs ‘Hold You Back’ en ‘Good To Me’ heerlijk ontspannen. Of het nu soul of electro low fi, genoemd wordt of slow soul, het doet erg denken aan Alicia Jorden en Kylie die de ballads slow vertolken. Het swingt en is gelijk ontspannen, waardoor het heerlijk in de loungebars klinkt. Of als aardige opwarmer voor het uitgaan en zien we het vrouwelijk schoon met de klanken van Emotional Orange zich opmaken om vervolgens het nachtleven onveilig te maken. Hier leent deze muziek dan ook perfect voor.

Label V2

Beoordeling 7,5

Review Wanneer de Cubaanse zangeres Alpharita Anderson in contact kwam met ene Bob Marley was het liefde op het eerste gezicht. Uiteindelijk trouwen ze en gaat ze onder de naam Rita Marley door het leven. Met Marcia Griffiths en Jody Mowatt vormden ze I-Threes die de achtergrond vocalen voor Marley verzorgden. Na het overleiden van Bob Marley is ze als solo artieste op de planken te zien en scoort een enorme hit met ‘One Draw’. Al werd het leven zwaar als solo artiest en het verlies van haar man. Uiteindelijk neemt ze gas terug en komt eind jaren 80 met het nummer ‘We Must Carry On’ dat haar zelfs een Grammy Award oplevert. Opvallend is dat dit nummer niet op deze best of staat. Het album is een keus van de zoon Ziggy Marley die het album heeft geproduceerd. Het is dan ook een collectie van songs van haar albums dat voor hen het beste was. ‘King Street’, ‘That’s The Way’, ‘Good Morning Jah’ en met ‘I’m Still Waiting’ sluit het album vol reggae songs af. Natuurlijk is Bob Marley de reggae koning, maar hij kon dit uitoefenen mede door zijn vrouw Rita. Haar liefde voor de muziek is even groot en eert Marley door zijn en haar filantropische gedachte. Share is het centrale toverwoord !

Label Captured/ Konkurrent

Beoordeling 7

Review De singer-songwriter Juan Wauters komt uit Uruguay en woont tegenwoordig in New York. Hier pakt hij zijn gitaarkunsten op en weet met zijn verfijnd gitaarspel en album te maken met 17 songs. Deze titels worden in 30 minuten afgespeeld, waarvan enkele titels tot een confersatie van gezelligheid, plannen maken en familiegesprekken behoren. Met een grote galm op de microfoon worden de songs op plaat gezet. Geinspireerd door de groten der aarde. Doing Allright kent de reggae van Bob Marley, en met “Letter’ en ‘Rubia’ komt de Uruguayaanse Beatles/ Lennon songs om de hoek kijken. Met veel Zuid Amerikaans getokkel eindigt het ‘Mystery’ en met ‘Mpountain’ wordt er een pauze muziekje ingestart. Wanneer we de vertellende verhalen en dit soort pauze songs er tussenuit halen, zijn er al 6 songs minder en de rest zijn songs die het maximum van amper 3 minuten kent. En wanneer er een poging gedaan wordt om Bohemian rapsody melodie in het eind van het nummer te proberen dan wordt het wel wat bedenkelijk. De songs die wel volledig op het album staan, zijn prima en horen we een man die met low budget een album maakt dat met veel geld en een goede producer meer aan sluit bij het grote publiek.

Label Rough trade

Beoordeling 7

Review De Australische postpunkers is het beste wat de Australië te bieden heeft, aldus de promotie zin die deze band meevoert. Amy Taylor is de zangeres die als een punkster te keer gaat en met een snelheid in de songs doet het denken aan The Offspring. De songs komen dan ook vlot voorbij. ‘Starfire 500’, ‘Angel’ en ‘Got You’ zijn enkele titels van de songs die allen vol energie zijn opgenomen. Vol power in geluid en zang, met rauw gitaarwerk en gewoon gaan. Dat is het motto van deze band. Dit draagt men ook live uit zodat de band een energieke live act is. Al zijn de composities wel hetzelfde, het heeft wel de power dat zo’n band nodig heeft. Amyl and the Sniffers komen naar Nederland 14 juni Nijverheid te Utrecht 15 juni Muziekgieterij te Maastricht Diverse festivals

Label Frontiers Srl

Beoordeling 7,5

Review Als we het over de hardrock en old skool hebben, dat kunnen we gerust de Britse hardrock act The Brink naar voren schuiven. De band weet met hun Nowhere to Run een stukje onvervalste classic hardrock te fabriceren, dat we rechtstreeks uit de jaren 80 kennen. Al is deze periode voor de nieuwe generatie een nieuwe populaire stroming geworden. Zo wordt deze act dan ook vol overgave gepushed. Natuurlijk is het niet allemaal even oubollig. Wanneer we ‘Burn’ nemen is er weer vol power rock dat past in de huidige tijd. En de opener ‘Janie’ mag er door de energie van de band, ook zijn. Heerlijke opener. De commerciële rock horen in ‘Save Goodbye’ dat tevens als akoestische versie op de plaat staat. De songs zijn lekker vol terwijl er ook genoeg ruimte voor de gitaren en zang is zoals ‘Take Me Away’ als maatstaf voor het album geldt. Hierdoor is het album een prima debuut van de heren en kan met gerust op pad met Love / Hate waar men support act speelt.

Label Frontiers Srl

Beoordeling 7,5

Review De Zweedse crazy glamrockers zijn weer terug met een nieuw album vol sleazy rock. Forever Wild is niet direct de meest creatieve naam voor een rockalbum en voor de muziek hoef je dat ook niet te gaan verwachten. Het is vooral vol overgave er voor gaan ! Het nummer ‘Wicked’ is dan ook het openingsnummer waarmee de toon direct is gezet. Het is lekker vol en tegen het schreeuwerige zanglijnen staan de uptempo lickjes van de gitaar. Met ‘Break Out’ en ‘Silent Thunder’ weet men de balans er meer in te krijgen waardoor deze songs meer dan goede rocksongs zijn. Het mag dan wat afgejat zijn van de jaren 80 rockers als Bon Jovi, Poison en Cinderella maar dat geeft nog steeds het succes waar deze band naar op zoek is. Het nummer ‘Eagle’ is wel een juweeltje voor deze rocksound en is dan ook het paradepaardje van dit album. Prima album! Persoonlijk ben ik niet gecharmeerd van het stemgeluid van Danny Rexon, maar de band weet in zijn live shows er meer dan een leuke show te geven.

Label Counter Records

Beoordeling 7,5

Review De Nieuw Zeelandse singer/songwriter Marlon Williams brengt een live-album uit dat een weergave is van de beide uitverkochte concerten in Auckland’s Town Hall in Nieuw Zeeland. De troubadour uit Nieuw Zeeland bracht de afgelopen jaren twee albums uit; zijn titelloze debuut werd opgevolgd door Make Way For Love en beide albums leverden wereldwijd lovende kritieken op. Het jaar 2018 stond vooral in het teken van zijn Make Way For Love-tournee maar tussendoor had hij ook nog tijd voor een heel klein rolletje in A Star Is Born. Als afsluiter van dit mooie jaar stond hij twee uitverkochte avonden in Auckland’s Town Hall en van die beide avond is nu deze concertregistratie gemaakt. Dit album kent maar liefst 21 tracks en laat Williams horen zoals we hem kennen; soms integer en breekbaar om vervolgens weer “soulfull” te klinken. Het album Make Way For Love staat er in zijn geheel op, verdeeld over het totale album. Ook van zijn debuutalbum zijn er een aantal nummers terug te vinden met als hoogtepunt waarschijnlijk de afsluiter ‘When I Was A Young Girl’, dat door Williams in een bijna zes minuten durende uitvoering met alleen zichzelf op akoestische gitaar neer zet. Ook komen we nog een aantal covers tegen zoals ‘Is Anything Wrong’ van Lhasa de Sela, Yoko Ono’s ‘Nobody Sees Me Like You Do’ en een prachtige uitvoering van ‘Portrait Of A Man’ dat we nog van Jay Hawkins kennen. Mooi is de ‘Vampire Again’ dat onlangs uitkwam, prachtig is de uitvoering van ‘Carried Away’ en ‘Dark Child’ wordt lekker stevig door de “Crooner” uit Nieuw Zeeland neergezet. Zijn vaste begeleidingsband verdient absoluut een compliment verdiend want die zorgen voor een echte concertervaring. De man heeft nog maar twee volwaardige albums uitgebracht maar is toch in staat een dubbel live-cd tot eigenlijk een must-have te promoveren. Eigen materiaal aangevuld met covers die smaakvol worden neergezet door Williams met zijn vaste band die een veelbelovende carrière tegemoet gaat. Veel luisterplezier.

Label Dead Oceans

Beoordeling 8,5

Review De Nieuw Zeelandse singer/songwriter Marlon Williams brengt een live-album uit dat een weergave is van de beide uitverkochte concerten in Auckland’s Town Hall in Nieuw Zeeland. De troubadour uit Nieuw Zeeland bracht de afgelopen jaren twee albums uit; zijn titelloze debuut werd opgevolgd door Make Way For Love en beide albums leverden wereldwijd lovende kritieken op. Het jaar 2018 stond vooral in het teken van zijn Make Way For Love-tournee maar tussendoor had hij ook nog tijd voor een heel klein rolletje in A Star Is Born. Als afsluiter van dit mooie jaar stond hij twee uitverkochte avonden in Auckland’s Town Hall en van die beide avond is nu deze concertregistratie gemaakt. Dit album kent maar liefst 21 tracks en laat Williams horen zoals we hem kennen; soms integer en breekbaar om vervolgens weer “soulfull” te klinken. Het album Make Way For Love staat er in zijn geheel op, verdeeld over het totale album. Ook van zijn debuutalbum zijn er een aantal nummers terug te vinden met als hoogtepunt waarschijnlijk de afsluiter ‘When I Was A Young Girl’, dat door Williams in een bijna zes minuten durende uitvoering met alleen zichzelf op akoestische gitaar neer zet. Ook komen we nog een aantal covers tegen zoals ‘Is Anything Wrong’ van Lhasa de Sela, Yoko Ono’s ‘Nobody Sees Me Like You Do’ en een prachtige uitvoering van ‘Portrait Of A Man’ dat we nog van Jay Hawkins kennen. Mooi is de ‘Vampire Again’ dat onlangs uitkwam, prachtig is de uitvoering van ‘Carried Away’ en ‘Dark Child’ wordt lekker stevig door de “Crooner” uit Nieuw Zeeland neergezet. Zijn vaste begeleidingsband verdient absoluut een compliment verdiend want die zorgen voor een echte concertervaring. De man heeft nog maar twee volwaardige albums uitgebracht maar is toch in staat een dubbel live-cd tot eigenlijk een must-have te promoveren. Eigen materiaal aangevuld met covers die smaakvol worden neergezet door Williams met zijn vaste band die een veelbelovende carrière tegemoet gaat. Veel luisterplezier.

Label Secretly Canadian

Beoordeling 8

Review Oren en ogen ontvangen verschillende soorten prikkels. Bij het derde album Atlanta Millionaires Club komen er totaal andere prikkels bij de hersenen binnen dan bij het beluisteren van het album. Faye lacht ons op Atlanta Millionaires Club toe met muntgeld tussen haar vingers geklemd en haar gezicht vol chocola. Beeld en geluid vertellen een totaal ander verhaal alhoewel de titel verwijst naar de door haar vader verzonnen naam van een groep vrienden van highschool die droomden van een leven in luxe en rijkdom. Atlanta is ook de geboortestad van Faye waar ze in een muzikaal gezin opgroeide en eigenlijk schrijft ze zelf al liedjes sinds haar jeugd. Gaandeweg ontwikkelde ze haar eigen stem in een periode dat ze eigenlijk met Rap en andere muziek bezig was. Nu is hier haar derde album en wederom zijn vrijwel alle liedjes gebaseerd op persoonlijke gebeurtenissen. Bij de rustige, wat melancholiek klinkende opener ‘Room Temperature’ valt meteen het geluid van de Pedal-steel op. Dat in combinatie met de boterzachte stem van Faye zorgt bijna meteen voor dat intieme karakter. Natuurlijk speelt ook het thema liefde een belangrijke rol op dit tweede album; Bij ‘Right Side Of My Neck’ zingt zo over de geur van een nieuwe liefde die ze niet weg wil wassen (“The right side of my neck, still smells like you”) maar écht breekbaar klinkt ze op ‘Hurts Me Too’, een track die ook muzikaal weer wordt opgesierd door de Pedal-steel. Verder sijpelt overal wel wat R&B door.‘Pigeon’ gaat over een lange-afstandsrelatie en het verhaal gaat dat ze echt een duif met een liefdesbriefje naar het huis van haar lief in Australië heeft gestuurd…… Centraal op het album staat waarschijnlijk het beste nummer van dit album. Jonny is blijkbaar de echte naam van de verloren liefde en in een met Jazz omlijste compositie horen we haar zingen :”Jonny, do you see what you’re doing? What you’re making me think about? This wasn’t supposed to be a love song, but I guess it is now”. Op ‘Come To Atlanta’ horen we blazers in een dromerige setting en met de ogen gesloten zien we een nostalgisch zwart-witte filmscène. Zo blijft dit een boeiend album met mooie teksten zoals op ‘Kingston’ en een met ‘Flowers’ (feat. Father) komt ze wat uit haar comfortzone. Afsluiten doet ze met een tweede track ‘Jonny’ (reprise) waarmee ze nog één keer die verloren liefde prachtig bezingt (“Jonny, why couldn’t you be ready? Cause I was ready. To be happy. Now I don’t know what to do. This is how it ends”). Atlanta Millionaires Club heeft een wat gevarieerder geluid van haar vorige album dat we veel meer in de hoek van Country konden plaatsen. De liedjes klinken oprecht en het is knap dat ze verschillende stijlen zoals Country, R&B en zelfs wat Soul op een natuurlijke wijze in elkaar over laat vloeien. De Pedal-steel is alom aanwezig en geeft het album nog wat meer een romantisch, melancholiek karakter. Prima album. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Label SubPop Records

Beoordeling 7,5

Review Minor Poet is terug. Het muzikale project van de Amerikaan Andrew Carter is na het succesvolle debuutalbum And How uit 2017 terug met de EP The Good News. Op deze nieuwe EP staan zes nieuwe tracks. De onbezorgde opener ‘Tabula Rosa’ wordt gekenmerkt door duidelijke 70’s-invloeden. Sterker nog, na een kleine twee minuten is er ineens een bruggetje waarna het nummer in een soort van Doo-Wop versie verder voortkabbelt naar het einde. Zo wordt dit album gekenmerkt door een soort van “Sunshine-pop” waar je eigenlijk alleen maar een glimlacht van op je gezicht kunt krijgen. Carter and co-producer Adrian Olsen (o.a. Natalie Prass) waren op zoek naar het geluid van Phil Spector en Brian Wilson en samen met de bandleden waar Carter mee tourt werd laagje na laagje over elkaar gemixt. Bij nummer als ‘Tropic Of Cancer’ is het niet moeilijk de vergelijking met The Beach Boys te trekken en het geluid van The Ronettes’ hit ‘Be My Baby’ waart als een geest rond in ‘Museum District’. En al die invloeden komen bij de afsluiter ‘Nude Descending Staircase’ nog één keer bij elkaar; luister naar de vocale harmonieën, het geluid van de drums, de saxofoon op het einde en het karakter van de productie. Als een warm bad! Het slechte nieuws bij The Good News is dat het maar zes tracks heeft met een speeltijd van een kleine twintig minuten. Het goede nieuws is de kwaliteit van de zes nummers. Nét dat kleine beetje nostalgie, dat beetje vintage in combinatie met sterke productie. Op naar een volwaardig album. Veel luisterplezier.

Label Caroline

Beoordeling 8

Review We kennen Mac DeMarco als die eigenzinnige artiest; misschien wat nonchalant maar toch luistert zijn wat slaperige gitaarpop altijd lekker weg. Nu is hij terug met een nieuw album; Here Comes The Cowboy. Opgenomen in zijn eigen Jizz Jazz studio in LA in een kleine twee weken waarbij hij ook nog zo’n beetje alle instrumenten zelf bespeelt. De titelsong is meteen de opener; één simpel zinnetje “Here Comes The Cowboy” wordt omlijst met een simpel akkoordje op akoestische gitaar en zo zijn we drie minuten verder. Zo wordt de muziek van DeMarco, die hij zelf eerder bestempelde als “jizz-Jazz” wel teruggebracht naar de basis. Overigens zet de titel je misschien wel op het verkeerde been want dit album heeft eigenlijk niets met Cowboys te maken en al helemaal niet met country muziek. Cowboy is een soort van een koosnaampje voor de geboren Canadees. Zelf zegt hij hierover: “This one is my cowboy record. Cowboy is a term of endearment to me, I use it often when referring to people in my life”. Vervolgens is naar de al eerder uitgebrachte single ‘Nobody’ en daarmee is dat laid-back achtige gevoel dat de Canadees op zijn eerdere albums op wist te roepen is daarmee terug. Als we dan ook nog ‘Finally Alone’ luisteren weten we het zeker; ook bij dit album is dagdromen onder een zonnetje een must. De muziek op de eerdere albums was al “laid-back” maar op Here Comes The Cowboy schakelt hij nog een tandje terug. Met het wat dromerige ‘Preoccupied’, ‘Heart To Heart’ en ‘Little Dogs March’ kan ons niet echt verrassen. De surprise is er echter wel met een funky-achtige track als ‘Choo Choo’ waar hij verder weer geen teksten aan toevoegt. Bij ‘Hey Cowgirl’ klinkt hij zelfs als een jonge Tom Petty en met een simpele melodie weet hij toch te overtuigen, iets wat hij met ‘All Of Our Yesterdays’ nog eens dunnetjes over doet. Ook het ontroerende ‘On The Square’ is weer zo’n bijzonder, subtiele song; met een pianomelodie die terug doet denken aan de muziek van Neil Finn als basis verbaast hij ons. De enige echt muzikale uitspatting is afsluiter en “hidden track” ‘Baby Bye Bye’; in het begin kleurt hij nog binnen de bekende lijntjes maar na anderhalve minuut verandert de sfeer en de rest van de track is een heerlijke bluesy jamsessie. DeMarco blijft een onpeilbare artiest; eigenzinnig, een ster in de dop die zich niet zo gedraagt en misschien is hij wel geniaal. Ondanks de eenvoud bij het merendeel van de songs weet Here Comes the Cowboy te boeien. Hij blijft trouw aan zijn DNA met hier en daar een muzikale versiering. De videos zij overigens wel wat wereldvreemd. Wederom een prima plaat. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Label Interscope Records

Beoordeling 8

Review Het vierde album van de Carly Rae Jepsen kwam deze week uit. Dedicated is de titel van het album dat het eindresultaat is van de ongeveer 200 nummers die de Amerikaanse schreef. Ze bracht dit aantal terug tot deze dertien nummers op de reguliere uitgave en waar de “deluxe” uitvoering nog twee extra tracks kent. Emotion uit 2015 wordt nog steeds als een van de betere (pop)albums beschouwd maar Carly Rae Jepsen is natuurlijk onlosmakelijk verbonden met die ene wereldhit: ‘Call Me Maybe’. Naast alle interpretaties van andere bekende artiesten is natuurlijk het filmpje van het Amerikaanse Olympische Zwemteam uit 2012 één van de meest bijzondere. Het geluid van Carly Rae is volwassener geworden. Ze is geen diva zoals Katy Perry maar eerder te vergelijken met een wat recalcitrant type als Cindy Lauper, maar ze is absoluut in staat om een kwalitatief goed popalbum af te leveren. Het album opent met het uptempo ‘Julien’, de inmiddels vierde single die de release vooruitsnelde. Dit is één van die tracks die de nog ontluikende liefde beschrijft, iets wat we nog vaker zuilen horen. Fase twee van dit proces horen we bij het ‘Now That I Found You’, een zeer opgewekt nummer dat we best als EDM kunnen omschrijven. Na het sterke eerste deel verrast ze ons met ‘Want You In My Room’, waar we de backingvocals door Vocoders vervormd terug horen en de Saxofoon die die “fade-out” inluidt. Eén van de beste tracks is waarschijnlijk het romantisch klinkende ‘Everything He Needs’ met een kwinkslag naar Disney’s Popeye-liedje “He Needs Me’, waar nog een heel aardig verhaal achter zit van Carly Rae die in Disneyworld een handtekening van Mickey Mouse ging halen om deze sample te mogen gebruiken. Het hele album is lekker uptempo, voorzien van diverse beats en wat dat betreft weet de bekende en befaamde producer John Hill de juiste sound te creëren. Maar ook alle credits naar Carly Rae zelf want ze schreef aan alle songs mee. Het gevoel van de jaren ’80 wordt verpakt in nummers als ‘Automatically In Love’ en het catchy klinkende ‘No Drug Like Me’ dat een ode aan de liefde moete zijn. Met ‘I’ll Be Your Girl’, met een vleugje Ska verrast ze ons echt en met ‘Too Much’ hebben we misschien wel de beste track van het album te pakken hoewel dat moet wedijveren met het funky klinkende ‘Feels Right’. Zoals al eerder bleek is ze ook best openhartig over relaties die niet goed aflopen. Het midtempo ‘The Sound’ is hier een mooi voorbeeld van waarin ze duidelijk laat horen dat ze niet alleen de lieve woordjes wil horen als ze zingt : “I don’t need the words / I want the sound.”. Op de “deluxe” versie horen we ook nog de ‘Party For One’ terug dat een soortgelijke “vibe” kent. Zoals al eerder gezegd heeft ze die grote wereldhit (nog) niet geëvenaard en de vraag is of dat met Dedicated wel gaat gebeuren. Het album zou al eerder uit zijn gekomen maar het feit dat de release even op zich liet wachten heeft er waarschijnlijk voor gezorgd dat het album van een constante, hoge kwaliteit is met een absoluut eigentijds popkarakter. Een prima plaat met voor mij ‘Too Much’ als absolute luistertip. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Label Mar 3RD Records

Beoordeling 8,5

Review Phase is de titel van het debuutalbum van de Amerikaanse singer/songwriter Jessy Wilson. Een album vol met stijlvolle R&B en Soulinvloeden dat een echt “breakthrough”-album kan zijn. Ze is geboren in het hectische New York en opgegroeid met muziek van Aretha, Curtis Mayfield maar ook met de Hip-Hop van Jay-Z. Na haar afstuderen werd ze eigenlijk ontdekt als zangeres door Alicia Keys waar ze als achtergrondzangeres mee tourde en we horen haar ook terug op enkele albums van Alicia. Nadat ze naar Nashville verhuisd was werd ze onder de vleugels van een andere grootheid uit de singer/songwriterwereld genomen, John Legend. In 2016 bracht ze samen met Kallie North onder de naam Muddy Magnolias een album uit en tourde met Legend. De samenwerking met Kallie eindige en de afgelopen periode heeft de Amerikaanse gewerkt aan dit solodebuut. Meest opvallende naam is misschien toch wel die van producer Patrick Carney (drummer Black Keys) en zijn invloed horen we meteen terug bij opener ‘Oy baby’; strakke drums en toch hier en daar een snijdende gitaar geeft dit soulvolle nummer nét wat meer karakter. Vervolgens is daar de uitgekomen single ‘Love & Sophistication’ waar Jessy in de wat hogere regionen zingt waardoor het nummer wat dromeriger wordt. Dat de singer/songwriter gezegd is met een fenomenale stem bewijst ze op een track als ‘Clap Your Hands’, een krachtig, stoer nummer me Hip-Hop invloeden waar ze haar stem als instrument gebruikt. Op sommige tracks pakt ze terug naar haar eigen leven. ‘Stay Cool’ neemt ons terug naar haar jeugd in Brooklyn en bij ‘Cold In The South’ horen we haar zingen over haar ervaringen als moderne zwarte vrouw. ‘Waitin On…’ is een ijzersterke ballad, ‘LOVE me’ is uiterst dansbaar en bij ‘Cool One’ klinkt Jessy breekbaar. Maar altijd is het de Soul en R&B wat we als rode draad door haar liedjes heen horen. In een interview zei Jessy over dit album: “In a way, like Dylan or Picasso, I feel like I’m going through these different phases as an artist,” she explains. “That’s what inspired the title, Phase. This album fills the gap between everything I’ve been and everything I’m becoming. It’s the piece that’s been missing”. Met de afsluiter ‘LA Night’ laat ze ons nog één keer van haar talent en haar prachtige stem genieten in deze romantische ballad komt nog één keer alles samen. Phase is een aansprekend en inspirerend debuut. De elf nummers zijn in balans en zijn doordrenkt met Soul en R&B waarbij de hand van Patrick Carney hoorbaar is. Natuurlijk horen we een sound die niet vernieuwend is en herinneringen oproept maar met Phase trekt Jessy Wilson absoluut onze aandacht. In Amerika gaat ze op tournee met The Black Keys; hopelijk komt er ook een “European Leg”. Een aanrader. Veel luisterplezier.

Label Tiny Room Records

Beoordeling 6,5

Review Producer Logout is terug met een nieuw album; N91°. Tot stand gekomen in een tijdspanne van een kleine 8 jaar en in onze eigen hoofdstad opgenomen is dit een mooie release op het Nederlandse label Tiny Room Records De basis mag dan Folk en Indie zijn maar dat is op dit nieuwe album toch even zoeken. Logout pakt de minimalistische elektronische sound als basis, verwerkt daar diverse muziekstijlen zoals Folk in en vertaald dat weer naar dromerige, Ambient-achtige soundscapes. Die soundscapes moeten dan eigenlijk het verhaal vertellen van die banneling die op een verlaten strand ontwaakt én zich niets van het verleden kan herinneren. Dat verhaal, verpakt in die minimalistische, ietwat mysterieuze sprookjeslijnen zorgt voor een dromerige sfeer dat Logout dan weer in 13 nummers weet te verpakken. De nummers worden door synthesizers gevormd waarbij de vocalen in laagjes, vaak vervormd, worden toegevoegd. Nummers als ‘Love Me’, dat zelfs wat Beatlesque klinkt, en het “eighties”-klinkende ‘In Another Life’ komen het dichtst bij het spectrum van Pop. Soms is Logout moeilijk te interpreteren; een nummer als ‘Baysirsai’ klinkt alsof er twee platen door elkaar klinken en een track als ‘When It Was Not Too Late’ is meer een spoken lyric. Met alle goede bedoelingen blijft N91° weg bij de Folk. De dertien tracks met een speeltijd van een uur moet je veel meer zoeken in de Alternative-sfeer waarbij de synths op een minimalistische wijze nadrukkelijk bepalend zijn. Veel luisterplezier.

Label mascot rec

Beoordeling 7,5

Review De gitarist Paul Gilbert nam op jonge leeftijd al een gitaar ter hande en heeft deze tot op de dag van vandaag niet meer losgelaten. De Amerikaan speelde op zijn 15de in Tau Zero en werd toen uitgeroepen tot de nieuwe gitaarvirtuoos. Wanneer hij 3 jaar later les geeft aan Buckethead die later bij Guns & Roses terecht komt, gaat Gilbert naar Racer X. Zijn grote hits als ‘To Be With You’ schrijft hij in de superband Mr. Big. Toch blijft de man solo ook werkzaam. Na een reünie van Racer X en Mr. Big is het nu weer tijd voor een album vol instrumentalen gitaarkunsten. Zijn overtreffende kunst ontdekt hij nu door eens langere gitaarsolo’s te spelen. Hij hield het voorheen in korte versies of stukken die elkaar opvolgen. Met John Cuniberti als producer heeft Gilbert de basis van zijn meester Joe Satriani binnen de gelederen. Hoewel de man de shows van de afgelopen tijd vooral vulde met instrumentale versies en covers van Gary Moore, Scorpions en Rainbow, kan hij nu putten uit nieuw eigen instrumentaal werk als ‘Blues for Rabbit’, ‘Havin’it’ en ‘Love is the Saddest Thing’. Dat hij een gitaarvirtuoos is wisten we al en met dit album laat hij dit nogmaals horen. Snelle riffs met melodielijnen of uitgewerkte solo’s die alle stijlen bevatten. Het is dan ook een album voor de echte gitarist en gitaarliefhebber. Live kun je nog met open mond naar deze man kijken, nu is het toch alleen maar luisteren hoe hij dit flikt. Maar daarna zal het album snel in de kast verdwijnen.

Label earMusic

Beoordeling 7,5

Review Het was begin jaren 80 dat er in Japan een Alex Takasaki dacht om een hard rock act te beginnen. Iets dat vooral voor Engelsen en Amerikanen was voorgelegd. Samen met drummer Munekata Higuchi ging het feest los. De band wist zich een plek te veroveren in de wereld van de metal en hardrock. Het album The Law of Devils Land en Dissillusion werd de doorbraak van de band naar het grote publiek. Twisted Sister Manager bracht hen tot een groot label en Thunder In the East en Lightning Strikes werden de kaskrakers. De jaren 90 waren magere jaren om in 2000 terug te keren met een reunie. Dit bleef in de verwachtingen wat achter. Tijden veranderen. In 2008 overlijdt de drummer en is inmiddels vervangen door Suzuki. Afgelopen jaren is de band wederom gestart met een reunie of een vervolg op waar men was gebleven. Rise To Glory is hun recent album en nummer 27 alweer en dan de legio live en compilatiealbums niet te vergeten. Het is dan ook een hele klus om de gewenste setlist voor een goede show samen te stellen. De soms wat schreeuwerige schorre stem doet denken dat men beter een show in het begin van de tour had kunnen nemen. De band weet met de The Lines Are Down te openen en met de songs ‘Cazy Nights’, ‘Get Away’, ‘Heavy Chains’, ‘Live Hell’, en ‘We Could Be Better’ is het album Thunder in the East optimaal vertegenwoordigd. Natuurlijk is Rise To Glory het promoten waard en pakt met van diverse albums 1 song. Zoals het populaire ‘Crazy Doctor’ van Disillusion. Het is mooi dat de heren nog steeds mee doen en dat men live toch een goede show kan weer geven. Natuurlijk draait het allemaal nog om de gitarist Takasaki en die weet zijn mannetje nog steeds staan! Loudness laat zien dat zij nog steeds de Hard Rock Keizers zijn in de Land of the Rising Sun.

Label Vertigo / Capitol

Beoordeling 8

Review Rammstein, het nieuwe Duitse muzikale trots dat over de wereld gaat. Met hun shows vol vuurwerk en gekkigheid worden de songs vol strakke repeterende songs op de fans afgevuurd. Zo zal het ook komende maand zijn, wanneer de band de Rotterdamse Kuip aandoet. De stadion act zal hun nieuw album promoten. Het album dat begint met het ‘Deutschland’ waar bij onze oosterburen al veel op te doen was. De fans van het eerste uur kunnen met dit album nog wel eens wat bedrogen uitkomen. De songs ‘Radio’, ‘Seks’ en ‘Diamant’ zijn toch wel popsongs die in schril contrast staan met de stevige metal sound van ooit. Het ‘Was Ich Liebe’ is een goede mix met het logge Rammstein geluid en de popsound van nu. Afgezien wat men ooit produceerde ziet de band dat er met een populair rock geluid een grote schare fans te winnen is. En dat smaakt meer. De eigen zware metalrock sound doet men dan maar op hun solo albums, is wellicht de gedachte. De aanstekelijke zangpartijen zijn er nog steeds en het volle geluid van de band is wat over-geproduceerd. De mannen worden ouden en dat is dan te merken. De theatrale sound is wel gebleven. Het stevige en herkenbare Rammwerk is te horen op ‘Puppe’, ‘Tattoo’ en spannende ‘Halomann’ waar de band het album mee afsluit. Dit zijn wel de songs waarbij de band zich onderscheidt van de rest. Toch zal het album met open armen worden ontvangen. Zeker omdat het inmiddels bijna 10 jaar geleden is dat het recente album verscheen. Die tijd is gevuld met liveshows en solowerk van de heren, dat dichter bij de kern van Rammstein ligt dan dit album. Maar het is zeker een lekker album voor een breed publiek, en daar is ook niks mis mee.

Label White Dove / ISolde

Beoordeling 8,5

Review Het schrijversproject Writersday van de troubadour / singer-songwriter Sjoerd Hoogma is inmiddels uitgelopen tot een volledige band. Writersday. Zijn recente album Desert Songs was al een prettige verrassing. Dit album #PIP overtreft alle verwachtingen en mag gerust tot een van de betere album van het jaar van Nederlandse makelij worden gerekend! Naast dat het album goed geproduceerd en gemixt is klinkt het allemaal al goed. De songs ‘I’m A Man’, ‘Babylon’ en ‘Happy Accident’ klinken heerlijk en kunnen gerust mee op de radiostations. De band weet nieuwe toepassingen binnen de songs te brengen. Het industriële ‘A.I.’ en de volle rocksound van ‘Falling On A Gun’ of het funky dance sausje op ‘Be My Lady’ en ‘Woven’, geeft aan dat het album lekker divers is. De stem is altijd passend bij de songs en dat is op zich al een hele kunst wanneer je diverse stijlen aanhoudt. Het wordt dan ook hoogtijd dat deze man met zijn band Writersday de nodige aandacht in de media krijgt en daardoor kan doorstromen naar de podia en festivalpodia.

Label Independent

Beoordeling 7,5

Review Het Bigg F Project is een project van Nederlandse makelij. Het concept is geschreven door Djuri Boot, Frank van Zon en Edwin Balogh en gaat over het leven een jonge vrouw. Met medewerking van ex leden van Aeryon, Kayak en Praying Mantis weten de heren een mooi debuut album te lanceren. Het is een project dat gepaard gaat met een film. Het leven van de vrouw kent diepe dalen en hoogtepunten die maar moeilijk te combineren zijn. Hierdoor zakt ze langzaam verder weg in de huidige maatschappij. Muzikaal weet men vooral een combinatie te maken van theatrale progrock van Flying Angel tot een metalsound dat doet denken aan Iron Maiden met ‘Into the Black Hole’. Met mooie tussenstukken als ‘the Streets’ die songs naar bijvoorbeeld ‘The Sinner’ weet te verbinden. Het album is een prima album, maar kan natuurlijk niet meten met de megaproducties van Meat Loaf of Iron Maiden. Het gaat hierbij om het creatief proces dat optimaal wordt uitgevoerd binnen de middelen die er zijn. En dan hebben we hier een prima product waar men meer dan trots op mag zijn!

Label Tiny Room Rec.

Beoordeling 7,5

Review De Amerikaanse singer-songwriter Toby Goodshank is een mand die zijn gitaarspel in de solo’s van Jeffrey Lewis en Kimya Dawson laat klinken. Al heeft de man al jaren lang een eigen solocarrière. Dit speelt zich voornamelijk in USA af. Nu het album Untitled na 10 jaar ook in Nederland uit komt, zal de man zijn naam ook steeds meer op de affiches zien pralen. Untitled is een album uit 2009 dat zowel Baked Naturals als Johnny’s Demoracracy op de hoes heeft staan. Hierdoor lijkt het verwarrend, maar dat is ook de insteek van deze man. Door alle songs de titel ‘track’ te geven is er dus ‘track 1’, ‘track 2, ‘track 3’ etc. Het past bij de gedachtegang van deze man. Het gaat namelijk om de songs en niet de titel. Hierdoor horen we heerlijke popsongs met een indie rocktintje op ‘Track 5’. Een angstaanjagend intro met hiphop op ‘Track 3’ en de akoestische singer-songwriters pop op ‘Track 6’ en ‘Track 8’ mogen er zeker zijn. Het is dan ook vreemd dat deze man nog niet boven het maaiveld is gekomen. Daar waar de indie rockacts stoppen en de singer-songwriters niet verder durven vult Goodshank dit lege gat op. Het album is heerlijk variërend en kent uitstekende songs! Toby Goodshank is de komende tijd in Nederland te zien. 22 mei De Kromme Haring te Utrecht 23 mei Willem Twee te Den Bosch 24 mei Koffie & Ambacht te Rotterdam 24 mei O’Ceallaigh te Groningen

Label NEWS

Beoordeling 7,5

Review De in New York gevestigde indierockband Charly Bliss kent een frontvrouw Eva Hendricks. Zij doet denken aan een Debbie Harrie uit de jaren 70 die getransformeerd is naar de huidige tijd. Haar eigenzinnige vocalen doen ook denken aan Blondie. Natuurlijk op haar eigen manier weet Charlie Bliss hun alt rock vorm te geven, al doet het denken aan een vrouwelijke versie van Weezer. Daar waar de songs eerst nog in de stijl van de postpunk klinken, zijn de songs nu gemakkelijker in het gehoor liggend. Het kent zelfs een commercieel tintje als je naar het titelstuk luistert. Maar de power zijn ze niet vergeten. De post punk van ‘Bleach’ is rechttoe en wordt met aanstekelijke toetsen opgeleukt. Dan heeft het ‘Chatroom’ toch iets meer als het gaat om muzikaliteit en verhalen uit deze jaren. Of het kwetsbare ‘Hurt Me’ dat als een rustpuntje op het album is komen te staan. Het vrolijke ‘Hard to Believe’ en ‘The Truth’ zijn zeker songs die het goed gaan doen op de festivals. Charly Bliss is dan ook gegroeid na het debuutalbum Guppy uit 2017. Na de show in Amsterdam begin deze maand, mogen ze gerust terug komen deze zomer.

Label Universal

Beoordeling 7,5

Review De indie folkband Local Natives zijn al een poosje uit beeld verdwenen. Eerlijk gezegd moeten we even hard nadenken hoe het succesvol album van tig jaar geleden heet en met Gorilla Manor begint er weer wat te dagen. Herkenbaar in de samenzang weet de band op te vallen en dit blijft hun kenmerk tot de dag van vandaag. Enige jaren geleden maakt de band de overstap naar een meer elektro sound. Met het nieuwe album Violet Street horen we de balans tussen de indiepop met ‘Vogue’, ‘Cafe Amarillo’ en elektropop met ‘Munich II’, ‘Megaton Mile’ en het low fi dansbare ‘Someday Now’, ‘Gulf Shores’ en ‘Garden of Elysian’. De band heeft het zeker niet verleerd om een mooi en bijzonder album te maken. Toch blijft het de vraag of de heren de route naar het grote succes vinden. Het is hun wel gegund, maar op een een of ander manier krijgt men niet hun welverdiende aansluiting. Hopelijk lukt dit nu wel. Local Natives is te zien in Nederland 28 september Paradiso Noord te Amsterdam

Label Subpop

Beoordeling 7,5

Review De indie rockers Tacocat uit New York begon ooit als een punkband. Met Emily Nokes als zangeres is de band doorgegroeid tot een meer melodieuze variatie waarbij nog steeds punk riffjes in de songs te speuren is. ‘Hologram’ of ‘New World’ had dan ook prima uit de begin periode van de US punkperiode kunnen komen. Met inspiratiebronnen van Ramones en Blondie hebben we een aardige mix te vinden. Hier en daar een anticlimax binnen de songs, waardoor het nummer vertraagd en zo krijgt de band een eigen sound. Het swingende ‘Grains of Salt’n en ‘Little Friend’ kennen een lekkere drive dat als popsongs door het leven kan gaan en met ‘The Joke of Life’ horen de jaren 60 mmmmbop pop. Met een feministisch cynisme kan Nokes een knipoog geven aan de maatschappelijk issues. Het hobbelende ritme dat de gitaren blijven spelen, doen het album in zijn geheel, niet goed. Hierdoor klinkt alsof alle songs dezelfde drive krijgen. Terwijl de songs als composities wel erg gevarieerd zijn. Het verrassende is hierdoor verdwenen. Verder is het een prima album!

Label Fire / Konkurrent

Beoordeling 7,5

Review De naam van de band doet steviger aan dan de muziek die men maakt. Dit valt eerder onder het noemer van de titel van deze cd. De melancholische droommuziek van Death & Vanille is vooral meeslepend en relaxt te noemen. De Zweedse band uit Malmo weet met de elektronica soundscapes zowel soundtracks te leveren en songs die hier dichtbij komen. Het dromerige openingsnummer ‘A Flaw In The Iris’ is dan ook het herkenbare geluid, maar dit verandert met de lichte popsound van ‘Let’s Never Leave Here’ dat eigenlijk net wat te lang duurt. Dit geldt ook voor het nummer ‘Eye Bath’. Al begrijpen we dat het heerlijk is om te spelen. Zangers Marleen Nilsson weet met haar lichte stem toch iets betoverends alle liedjes te verstoppen. Hierdoor wordt het al snel licht en dromerig. Met de aanhoudende drums, lichte gitaar riffjes en bedjes van toetsen is het vooral lief te noemen. Toch weet men dat de droompop van weleer hier en daar een andere sound nodig heeft om de band zowel live als op plaat interessant te houden. Met dit album is daar de eerste stap naar gemaakt, maar gelijk is men hier ook nog wat zoekende in.

Label Virgin / EMI

Beoordeling 7

Review Met een samenwerking link naar Vince Staples is de zanger Shey Baba geslaagd om ook zijn debuutalbum in het zonnetje te zetten. Misschien is dat wat te optimistisch gezien de songs vooral drama en emotie uitdragen. Met een korte film en gelijktijdig de single ‘Born Sick’/ ‘Virtigo’ is er een mooie clip gemaakt bij de openingstrack van het album. Het geeft aan dat deze man het serieus aanpakt. Of deze songs nu de gelukkigste keuze is om op single te zetten is nog de vraag. ‘I Want it All’ is erg pakkend en weet de westerse muziekgrenzen te verleggen door oosterse klanken in het nummer te weven. Zijn hoge stem is opvallend en komt in het ‘Inside Out’ het best tot zijn recht. Hoewel de songs prima klinken missen we hier even een echte finishing touch waardoor het je echt raakt. Het is wat vlak, voorspelbaar en mainstream. De pianosongs in het tweede deel van het album komen voor mij niet meer tot zijn recht, al zijn het los van elkaar geen slechte songs en is het ook mooi en dramatisch gezongen.

Label Flea Records

Beoordeling 7,5

Review Het internationale jazz trio Undercurrent Trio kent een Argentijnse drummer Marcos Baggiani en gitarist Guillermo Celano en een Nederlandse saxofonist Iman Spaargaren. Met hun nieuw album High Tide Low Tide komt de Argentijnse passie en de Calvinistische nuchterheid bijeen. Het is dan ook te horen op de plaat dat met de passie van het nummer ‘Man Bear Pig’ aftrapt. Als tegenpool volgt een heerlijk ontspannen versie van ‘Dream A Little Dream of Me’. Hiermee zijn de troeven van het trio direct helder neergelegd. Het subtiele gitaarwerk dat duelleert met de saxofoon. dit over een basis tapijt van percussie en drums, met een vleugje bas. Het album kent ook niet de nerveuze jazz vorm van de vrije geluiden. Het is allemaal goed in balans waardoor de songs ook songs mogen zijn en blijven. ‘Stone’ en ‘Everlasting Guest’ mogen dan wat rustiger klinken, met ‘Blues Pump’ weet men wel weer uit te pakken. Natuurlijk zitten er ook wel typische jazzstukken tussen waaronder het ‘Get A Life’,’Evocation’ en ‘Prelude’. Dit contrast is prima opgebouwd op dit album, waardoor het een goed album voor de jazz liefhebber is, maar ook voor iemand die er op een luchtige manier van wil proeven.

Label Jagjaguwar

Beoordeling 8

Review Met LEGACY! LEGACY! Is de uit Chicago afkomstige Jamila Woods terug. Op haar debuutalbum HAEVN uitte ze al een kritische noot en dat horen we op dit tweede album van de bevlogen zangeres wederom terug. Zoals de titel al aangeeft wil Jamila vooral haar respect tonen voor de Afro-Amerikaanse cultuur die vaak vorm gegeven werd. We horen pianoklanken bij de opener ‘Betty’ die al snel worden aangevuld met die prachtige, warme stem van de zangeres die enkele jaren geleden al onze harten veroverde met haar debuut HAEVN. Al snel vloeit het nummer verder uit in een soepele soultrack met ook duidelijke Hip-hop invloeden en is er ook wat Jazz hoorbaar. Overigens zijn alle tracktitels verwijzingen naar Afro-Amerikanen die op één of andere manier wat betekent hebben. Of dat nu Miles (Miles Davis), Eartha (Eartha Kitt) als muziekartiesten zijn of een song als ‘Sonia’ dat verwijst naar de dichteres Sonia Sanchez en ‘Zora’ naar de schrijfster ‘Zora Neale Hurston. Zo dompelt ze je als luisteraar in die heerlijke Chicago-soul met een diversiteit van details van andere muziekstijlen zoals Hip-Hop, R&B en Jazz. Op ‘Zora’ en ‘Sonia’ klinkt ze stoer en strijdbaar en maakt ze duidelijk dat ze voor de zwarte vrouw op wil komen. Bij ‘Eartha’ wordt het gaspedaal wat gevierd met als resultaat een misschien wel zwoel klinkende, midtempo soultrack waarbij de langgerekte backing vocals. Bij ‘Basquiat’ komen de al eerder genoemde Jazzinvloeden boven drijven en bij ‘Sun Ra’ is het zelfs misschien wel wat Afrikaanse funk. maar altijd is het die stem van deze begenadigde zangeres die alles in balans weet te houden. Meest opwindende track van het album is misschien wel ‘Giovanni’; in een soort van furieuze rap en flow horen we haar zingen: “a hundred muthafuckas can’t tell me
how i’m posed to look when i’m angry/ how i’m posed to shrink when you’re around me.” LEGACY! LECGACY! Is een krachtig album geworden vol met Soul in combinatie met R&B, Hip-Hop en Jazz. Alleen al voor de prachtige cover is dit een album dat in de muziekkast moet staan, maar los daarvan is het mooi om te horen hoe mensen een inspiratiebron kunnen zijn. In een interview vertelde ze over Eartha Kitt bijvoorbeeld dat de Jazz-zangeres beschikte over “badass spirit and wisdom”. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Label Fat Possom Records

Beoordeling 8

Review Enderness is het vierde album van de singer/songwriter A.A. Bondy. Na een stilte van een kleine 8 jaar is de uit Alabama afkomstige singer/songwriter weer terug met een nieuw album. “De afgelopen acht jaar was het stil rond Augustine Arthur Bondy die we ook nog kennen vanwege zijn bijdrage in de band Verbana. In 2011 was daar nog Believers dat met soul doordrenkt was en waarvoor de Amerikaan lovende kritieken ontving. Nu is het album wat ingetogener en zoals hij zelf aangeeft meer in de tegenwoordige “Zeitgeist”. De opener Diamond Skull is een aangenaam, loom nummer met een ietwat psychedelische gitaarriff. Het nummer is qua sound en inhoud wel representatief voor het album. In deze track houdt Bondy ons een spiegel voor over hoe internet tegenwoordig onze levens(stijl) heeft beïnvloed met vooral de wijze waarop we met elkaar communiceren; de “oneliners”, afkortingen en termen vliegen ons om de oren waarbij hij o.a. ons taalgebruik op internet ter discussie stelt. (“Swastika / Say Old Glory / O.M.G. / Sea to sea / L.M.F.A.O”) Vervolgens zijn daar met ‘Killers 3’, ‘I’ll Never Know’ en ‘In The Wonder’ wat Ambient-achtige nummers waar duidelijk wordt dat je met een drummachine en een aantal synthesizers ver kunt komen. Alle instrumenten, en dat zijn vooral de keyboards, worden door Bondy zelf bespeeld. Ook is er een instrumentaal drieluik met een wat meditatieve inslag; ‘The Tree With The Lights’, het mooie ‘Pan Tran’ en de prachtige titelsong die het album afsluit. Overigens bestaat het woord “Enderness” niet, maar evengoed is het makkelijk om er een associatie bij te maken. “Tenderness, Endless” zijn begrippen die in de buurt komen. Met de ingetogen pianoballad ‘#Lost Hills’ weet hij de gevoelige snaar te raken en met ‘Fentanyl Freddy’ laat hij nogmaals horen dat hij een wat sombere maatschappelijk blik heeft en die knap weet om te zetten in pakkende lyrics én een mooie track. De dag nadat hij klaar was met de opnames van Enderness brandde zijn huis tot aan de grond toe af. Die gebeurtenis heeft dus niets te maken met het wat sombere, gelaten karakter van de sfeer op dit album. Enderness heeft misschien wat luisterbeurten nodig maar dan komt vanzelf het sprankje hoop voor de mensheid boven drijven. Een mooi sfeervol, ingetogen album. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Label Merge Records

Beoordeling 7,5

Review Abdication…..For Your Love werd oorspronkelijk al in 2011 uitgebracht als een soort van “rarities”-EP van de "punkrockband" Reigning Sound. Nu is het afgestoft, opgepoetst en opnieuw uitgebracht. Het is natuurlijk een geweldig verhaal. Reigning Sound was eigenlijk als band na het succesvolle album Love And Curses gestopt en frontman Greg Cartwright was al bezig met een nieuw project. Toen kwam Toyota, jawel de autofabrikant, met het voorstel om een album op te nemen dat als promotie bij de aankoop van een het type Scion weggegeven zou mogen worden. Een geweldige uitdaging natuurlijk want de totale productiekosten werden door de autofabrikant bekostigd maar het probleem was dat Cartwright geen band meer had. Toetsenist Dave Amels werd benaderd en Dan Auerbach (The Black Keys) stelde zijn studio beschikbaar en als sluitstuk werd de soulband Jay Von’s ingevlogen. Resultaat; een album dat groter is dan een EP en wat korter dan een regulier album met vijf nieuwe tracks en drie nummers die niet gebruikt waren bij de opnames van Love And Curses. Eigenlijk moeten we blij zijn dat deze reïssue van Abdication….For Your Love nu voor iedereen beschikbaar is want het is meer dan een toffe plaat. Cartwright & Co trappen af met de stuwende rocker ‘Lyin’ Girl’ met een subliem orgel. Dan is daar nog de heerlijke gitaarpopplaat ‘Everything I Do Is Wrong’ met duidelijke 70’s invloeden en het hoekige ‘Shaw’ dat eigenlijk een muzikale ode is aan Detroits lokale duizendpoot in de muziekscene Jim Shaw. Bij ‘Call Me #1’ horen we duidelijk de door Jay Von ingevlogen soul, ‘Eve’ is het rustpunt van het album en de oorspronkelijke afsluiter ‘Not Far Away’ een goede samenvatting van alles wat we voorbij hebben horen komen. Als bonustrack is daar nog ‘What Did I Tell You’. Dit oorspronkelijk als weg geef promotie-cd bedoelde album verdient absoluut een beter lot en dat is gelukkig met deze heruitgave gebeurd. Het album klinkt nog steeds eigentijds en actueel en om Reigning Sound in een bepaald muzikaal hokje te stoppen is niet terecht. Prima album. Veel luisterplezier.

Label Last Man Music

Beoordeling 8

Review In Schotland is er een nieuwe troubadour opgestaan; Roseanne Reid is de naam en haar debuutalbum Trails is het logische vervolg op enkele eerder uitgebrachte en goed ontvangen EP’s. De naam Reid is natuurlijk niet onbekend in de Schotse muziekwereld; Roseanne is dan ook de dochter van Craig Reid die we uiteraard nog kennen van The Proclaimers. Dit debuutalbum bevindt zich vooral op de scheidingslijn van Folk en Americana waarbij Roseanne bewijst niet alleen over een muzikaal talent te beschikken maar ook goede teksten te kunnen schrijven. Het album wordt geopend met ‘Amy’, een rustig voortkabbelende gitaarsong met hier en daar wat piano om het nummer te complementeren. Vervolgens is daar ‘Heading North’ waarmee ze écht vocaal weet te overtuigen; Roseanne klinkt breekbaar en je voelt de tranen in haar ogen opwellen. Rustige drums, wat lapsteel en orgel zorgen voor de passende muzikale omlijsting. ‘Hey River’ lijkt als een rivier voort te kabbelen maar na enkele luisterbeurten wordt duidelijk dat de drumpartij helemaal niet zo eenvoudig is. Bij ‘I Love Her So’ zijn het de blazers die het nummer een “Bluesy”-karakter meegeven terwijl ‘It Is You’ meer het Cajun-gevoel oproept. Orgel, lapsteel en piano dwarrelen om de stem van de Schotse singer/songwriter. Zo is Trails wel een boeiend album dat absoluut de signatuur heeft van een Amerikaanse plaats. Uiteraard is de hand van producer Teddy Thompson hoorbaar die de composities net wat rijker arrangeert. Met ‘Me Oh My’ rolt de vrolijke Americana en wat Rockabilly sound de huiskamer binnen terwijl we met nummers als ‘Miles Away’ en ‘Levi’ weer de melancholieke kant van Roseanne horen. Meest bijzondere track is waarschijnlijk ‘Sweet Annie’ waar we haar met Steve Earle in duet horen maar de beste track is misschien wel ‘Take It From Me’ dat ook zomaar door een Hank Williams of een andere grootheid uit de Countrymuziek gezongen zou kunnen worden. Trails is een sterk debuut. Mooie, sfeervol gearrangeerde nummers die over het algemeen een wat sober instrumentarium kennen maar waarbij Roseanne Reid vocaal makkelijk overeind blijft. Je ontkomt er bijna niet aan om de vergelijking te trekken met een jonge Lucinda Williams. De Schotse singer/songwriter weet naadloos de kern bij de Americana te houden met subtiele uitstapjes naar Blues en Soul. Er staan (nog) geen optredens in Nederland gepland maar absoluut een artieste om in de gaten te houden en benieuwd naar nieuw materiaal. Veel luisterplezier.

Label Eigen Beheer

Beoordeling 7,5

Review Charlie Hole wordt in Engeland als één van de meest veelbelovende singer/songwriter gezien. Voor dit album werkte hij samen met producer en gitarist Jim Cregan (o.a. Katie Melua). Hole werkt al een kleine 10 jaar aan zijn muziekcarrière en heeft al meer dan 1000 optredens achter zijn naam staat. Nu is daar eindelijk dat debuutalbum Beautiful Decay. Hij opent met ‘Someone Else’s Dream’, een powerballad zoals we deze vaker voorbij horen komen en die vanuit een mooie pianomelodie wordt het nummer uitgebouwd. Maar wat wel meteen opvalt is dat fijne tembre dat Hole in zijn stem heeft waardoor je het gevoel hebt dat je deze singer/songwriter meteen kent. Na de opener volgt de inmiddels uitgebrachte single ‘The Ballad Of Anne’ en wordt dat gevoel bevestigd en vinden we qua sound best wat overeenkomsten met Passenger. Hole blijft op dit debuutalbum veelal binnen dat spectrum van ietwat rustige, balladachtige nummers met hier en daar wat midtempo singer/songwriter materiaal. The City wordt door de akoestische gitaar, piano en die ietwat nasale stem van Hole vormgegeven terwijl bij ‘Boundaries’ het de elektrische gitaar en de backing vocals mede bepalend zijn. Toch weet Hole soms wat anders te brengen. Een nummer ‘There Will Be No King’ heeft een wat meer Blues-achtige karakter en bij ‘Ordinary Men’ is zelfs een vluchtje soul te bekennen. De afsluiter ‘All The Roads To Heaven’ is in de stijl van het album; een mooie ballad met die aangenaam klinkende, warme stem van Hole. Beautiful Decay is een geslaagd album. De vraag is of de uit Bournemouth afkomstige Brit hier het grote publiek mee gaat overtuigen. De twaalf songs zijn mooie melodieuze composities die door zijn stem gedragen worden maar is over het algemeen wel allemaal wat veilig. Veel luisterplezier.

Label Erased Tapes

Beoordeling 6,5

Review Zegt de naam Qasim Navqi u niets? Dat is natuurlijk heel goed mogelijk. Anderzijds kunnen we deze Pakistaans/Amerikaanse producer en drummer kennen vanwege zijn werk met Dawn Of Midi. Teenages is zijn eerste soloplaat die op zich niets te maken heeft met een soundtrack in de brede zin van het woord. Voorheen bracht deze producer vaak alternatieve elektronische muziekstukken uit die dans- , film, of theaterstukken ondersteunden. Deze zes nummers met een speeltijd van een kleine 40 minuten bevinden zich waarschijnlijk op het snijvlak van muziek en kunst. Het zijn zes instrumentale, elektronische soundscapes geworden zonder dat Navqi er zware producties van maakt. Een nummer als ’Mrs 2E’ klinkt aslof er een kindje spontaan wat toetsten op een synthesizer indrukt. ‘Palace Workers’ en ‘’No Tongue’ hebben misschien wat meer contouren maar nog steeds is het zoeken naar structuur. De titelsong heeft daarentegen wat meer een filmisch karakter en is in één take opgenomen, zonder toepassing van overdubs. Voor liefhebbers van de instrumentale experimentele muziek een album dat het ontdekken waard is. Maar voor de gemiddelde muziekliefhebber zal dit album misschien te ontoegankelijk zijn. Veel luisterplezier.

Label AMF/ Caroline

Beoordeling 7,5

Review De Britse rapper is niet alleen bekend om zijn muziek, hij is tevens acteur en verschijnt regelmatig op de Britse tv. Twee jaren geleden verscheen zijn debuutalbum ‘Yesterday’s Gone’, dat goede kritieken kent. Nu is het tijd voor het vervolg. Met Jordan Rakei als programmeur en producer weet Carner weer een album vol smooth hiphop songs en verhalen te leveren. Met Tom Misch’s ‘Angel’ song weet hij een heerlijke drive te produceren met aanstekelijk refrein. Carne weet dat de rap en een beat te beperkt is in de songs. Hiervoor heeft hij de oplossing gevonden. De meeste songs kennen prima achtergrondvocalen die het refrein of goed ondersteunend werken dat te horen is op ‘You Don’t Know’ “Loose Ends’. De jazz deep slow grooves van ‘Desoleil (Briliant Corners)’ en de piano songs zoals ‘Krispy’ doen het hier goed. Aan het eind van het album weten de heren er nog iets van uptempo songs aan te sluiten. Hoewel de drums hier en daar wat rommelig binnen het nummer klinkt. Loyle Carner staat 18 mei in Bitterzoet te Amsterdam

Label RCA / Sony

Beoordeling 8

Review De Amerikaanse singer-songwriter van de moderne tijd Khalid scoorde met ‘Young Dumb & Broke’ een wereldhit zodat hij enkele thema’s van de titel had opgelost. Het resultaat is dat er in 2017 een debuutalbum verschijnt en toen ging het snel met deze man. Khalid scoorde hits met Marshmello, Alessia Cara, Shawn Mendes en zijn grootste hit Ocean met Martin Garrix. Inmiddels zijn er van dit nieuwe album al wat singles uitgebracht. De smooth low fi songs ‘Better’ (ook op de Suncity Ep) deed niet veel, maar met ‘Talk’ scoort hij weer een grote hit. Op dit moment is ‘Outta My Head’ de single. Voor dit nummer heeft hij de ondersteuning van John Mayer gekregen en dat met zowel Khalid als Mayer een hit input geven. Het nummer is meer pop georiënteerd en een prima mix van beide. Het album kan zeker wat extra aandacht nodig hebben. Het album start sterk met de songs ‘Bad Luck’ en ‘My Dad’. Maar daarna wordt het wat vlak tot halverwege John Mayer even een opleving geeft. Daarnaa weet Khalid de variatie weer in de songs te brengen met ‘Free Spirit’, ‘Self’ en ‘Alive’. Naast de elektronica, zijn opvallend genoeg de gitaarsongs die de variatie op dit album brengen. Mooi subtiel en in de moderne low fi pop. Khalid staat 1 oktober in Ziggo Dome te Amsterdam

Label Ericana

Beoordeling 7,5

Review De Drentse singer-songwriter toerde in zijn eentje door de theaters van Nederland om zijn Allinnig serie te presenteren. De afgelopen jaren komt er langzamerhand meer mensen op het podium en is de honger om met een band te spelen weer gegroeid. De voormalige Skik zanger heeft inmiddels Erica tot het muzikale hoofdstad van Drenthe geprolongeert zoals Harry Muskee dit ooit met Grolloo deed. Vele Nederlandse artiesten vragen de hulp in van deze man en daarom is hij belangrijker in de wereld van de Nederpop dan mensen denken. Nu gaat hij weer op pad met band en ingeplugd met zijn gitaar verovert hij de poppodia. Dit albujm is een registratie van diverse shows. Met de heerlijke boeren dialect poprock van ‘Volle Moan’ en ‘Prachtig Mooie Dag’ pakt hij de zal al snel in. De herkenbaar Drentse taal van ‘’t Giet Zoals Het Giet’, ‘Hoe Kan Dat Nou?’ en Bartjes ‘Nie Veur Spek & Bonen’ is inmiddels door heel Nederland geaccepteerd. Lohues weet de pop blues in het dialect tot een hoger niveau te brengen. Daar waar de blues ooit ook voor bedoeld is. Goede verhalen vertellen en de muzikale ondersteuning gebruiken om kracht aan het verhaal te geven. Kortom de kern van muziek. Dit weet hij prachtig te doen met ‘Naar Huus’, ‘Goa Weg’ en ‘Allinnig Moe j’’t Ok Kunnen’. Een lekker verzamelalbum !

Label Super Puma rec.

Beoordeling 7,5

Review De Zweedse singer-songwriter Daniel Norgren leverde al enkele prachtige albums waaronder Alabursy uit 2015. Als basis speelt Norgren de drums en gitaar en wordt hij omringt een (contra) bassist en toetsenist. Het is alsof de man met dit album meer de toeten eigen heeft gemaakt. Het openingsnummer ‘Blue Sky Moon’ is al een instrumentaal keyboardstuk en met The Flow zoekt de man de combinatie tussen toetsen en gitaar. Maar het vertrouwede geluid komt terug met ‘The Power’ en het stevige ‘Let Love Run The Game’. Al weet hij met ‘The Day That’s Just Begun’ de route naar de Bob Dylan piano sound te vinden. Met mondharmonica in de solo weten we wat zijn inspiratiebron is. Prima album !

Label MaSonic

Beoordeling 7

Review De Britse rocker Jim Jones bewandelt vele paden en via o.a. Jim Jones Review en Black Moses is dit zijn nieuwste band. Een album vol psychedelische rock met vele variaties op het thema. Met de gitaar van Keith Richards in de hand ontstaat de inspiratie om wat anders met de basis rocksound te doen. Met deze gedachte horen we nu het weerzinwekkende ‘Satan’s Got His Heart Set On You’ en ‘O Genie’ met sax, snerpende gitaren en een angstaanjagende zangpartij. Maar lekkere rechttoe rechtaan rock met ‘Attack of the Killer Brainz’ ook op deze plaat te vinden. Wanneer het Nick Cave achtige ‘Math Church’ klinkt veranderd de sound van Jones en wordt het een heel ander album. Niet dat de donkere klanken oplossen, dat is te veel gevraagd. De songs worden melodieuzer en de composities krijgen een andere klankkleur dan waar Jones het album mee begon. De ‘Dark Secret’s’, ‘I Found Love’ en ‘Going There Anyway’ zijn prima songs, maar vrolijk wordt je er niet van.

Label Columbia / Sony

Beoordeling 8

Review Het is al een tijd stil geweest rondom de Amerikaanse indie band Vampire Weekend. Het laatste album verscheen in 2013 en nu ligt er plotseling het nieuwe album Father of the Bride. Een album dat verrast met heerlijke zomerse indie songs. Het begint al met een vrolijk klein liedje ‘Hold You Now’. Voor dit liedje heeft Ezra en de zijnen Danielle Haim als gast zangeres heeft gevraagd. Danielle speelde met Haim als support act voor Vampire Weekend tijdens de 2013 tour. Ze heeft haar medewerking verleend aan nog twee songs ‘Married in A Gold Rush’ en ‘We Belong Together’ Zo staan er meer kleine liedjes op het album waaronder het vrolijke ‘Bambina’ en ‘Big Blue’. Het vrolijke Harmony Hall behoort tot de lange songs van het album en is met 5.08 min dan ook het langste nummer. De songs zijn vooral catchy te noemen en echte radio songs van rond de 3 minuten. Het zijn liedjes waar je vrolijk van wordt en passend zijn bij de zonnige dagen. Met de handclaps en de meezing achtergrond vocalen van ‘Sympathy’ en ‘Sunflower’ met Steve Lacy. Het album is na een uur en 18 songs afgelopen om daarna weer van vooraf aan te laten beginnen.

Label Hardly Art/ Konkurrent

Beoordeling 7

Review Het kwartet uit Seattle sluit aan bij de garage rocksound dat uit deze stad komt. We kennen de Nirvana, Soundgarden en Pearl Jam, maar bands uit deze stad weet al een lange periode een eigen rocksound te maken. Nu is het tijd voor een nieuwe generatie en die de garage rock nieuw leven inblaast. Graham Baker, Kirby Lachner, Max Keyes en vaandeldrager Daniel Salas weten een postpunk sound met een twist te maken. Het album is divers in de sound van slepende indierock met ‘3D’ naar een heerlijke twisted groove binnen de rock in ‘Sated’. Maar de band weet hun stempel neer te zetten met de garagerock van het openingsnummer ‘Entryism’ en ‘Offering’. De band weet in de voetsporen te treden van Mudhoney en kent een vleugje Nirvana in de songs. Toch weer Salas en de band met ‘Suvivalist’ en ‘Loving Myself’ het even over de andere boeg te gooien. De songs kunnen als rockballad van de plaat worden gezien. De band weet dan met ‘Renew’ waardig in de garage rock af te sluiten. Een album met veel overdrive op de gitaar en opzwepende rock.

Label Colemine rec. / Konkurrent

Beoordeling 7,5

Review De multi- instrumetalist, producer, technicus, zanger Kelly Finnigan weet met zijn album de brug te slaan tussen de soul en blanke singer-songwritersgenre. Te verhalen die mensen doorvertellen en langzaam van inhoud wijzigen zet deze man nu op plaat. Met het openingsnummer ‘I Don’t Wanna Wait’ en Smoking and Drinking’ weet Finnigan vol overgave de motown soul opnieuw te produceren. Dit doet hij inclusief de blaaspartijen waardoor het allemaal klinkt alsof Diana Ross van geslacht is verandert. Finnigan weet de mannelijke hoge stem in ‘Catch Me I’m Falling’ te vinden dat doet denken aan Marvin Gaye, al heeft de man zeker zijn eigen stijl. Het is niet dat het album gedateerd is, maar kent wel de oude elementen uit de jaren 50/60. Maar in de huidige tijd is het een oud geluid dat als nieuw kan worden ervaren en een prettige sound tussen alle over-geproduceerde albums.

Label Winspear/ Konkurrent

Beoordeling 7,6

Review De vrolijke klanken voor de zomer komen dit jaar van Barrie! Het kwintet uit Brooklyn NY weet met hun indie droom pop sound een vrolijke kleur te geven aan de bewolkte dagen. Het is dan ook waar dat de titel Happy To Be Here happiness brengt. De songs van Barry Lindsay weten je snel te pakken. Met een lichte zangstem brengt ze de droom tot leven. De composities van het openingsnummer ‘Darjeeling’ en ‘Geology’ komen overeen, maar zijn nog even aanstekelijk te noemen. De zomerse klanken van ‘Dark Tropical’ doen je dromen om aan te warme terrassen aan het water te zitten en te genieten van alles wat er om je heen gebeurd. Met ‘Clovers’, ‘Habits’ en ‘Casino Run’ is het ook niet anders. Het is dan ook een heerlijk album. Licht in de klankkleur en misschien wel wat te licht, als je het gehele album beluisterd. Al is het allemaal niet storend en heerlijk gemakkelijk in het gehoor liggend, of we na 5 jaar nog weten dat dit album bestaat is nog maar de vraag.

Label Frontiers slr

Beoordeling 8

Review Dat onze Ad van den Berg de titel als groot gitarist van Whitesnake in ere wordt gehouden, komt inmiddels alweer uit een ver verleden. De rockact van David Coverdale wijzigt in bezetting iedere nieuw album, en dit doet hij al vanaf 1978. Ditmaal is Tommy Aldrich terug in de gelederen en ook hij behoorde net als van Ad tot de glorietijd van hits van deze band. Met hetzelfde logo en insteek qua hoes linkt Coverdale naar deze glorietijd. Met gitarist Reb Beach (Winger/ Dokken/ Alice Cooper) en Joel Hoekstra (Night Ranger) heeft de man weer meer continuïteit in de bezetting en dat is ook te horen. Het is lekker om het album te openen met een kick ass song als ‘Good To See You Again’, om zo ook de show te kunnen beginnen. Dat is wel weer goed gelukt en de classic poprock van ‘Shut Up & Kiss Me’ doet de slang weer stijgen uit zijn mand. Coverdale weet hij een rockalbum opgemaakt moet worden, met sterke openers, rockballads ‘When I Think of You (Color Me Blue)’,het mooie ‘After All’ en meegil songs als ‘Hey You (You Make Me Rock)’. Horen we ‘Always & Forever’, dan horen we een tribute aan Phil Lynott’s Thin Lizzy. Met het gitaarlickje en klankkleur. De verwachtingen van Whitesnake zijn na de hitperiode altijd hoog gespannen geweest. Daar waar toen (Thin Lizzy) gitarist John Sykes, Steve Vai, Ad vandenBerg, Rudy Sarzo in de gelederen waren. De vervolg album werd vaak als teleurstellend ervaren. Het tijdsbestek tussen de album werd alleen maar groter en wanneer Coverdale terug grijpt naar zijn Deep Purple periode op het Purple album werd het lastig om de band nog op het oude niveau te krijgen. Dat is nu weer gelukt! Met ‘Will I Never’, het titelstuk en ‘Heart of Stone’ weet Coverdale met dit Flesh & Blood album weer een heerlijk album te brengen dat in de lijn ligt van het titelloos en het Slip of the Togue album. De deluxe versie kent een extra cd met de single video’s en verhalen over het album. We zijn dan ook weer reuze benieuwd hoe de band live weer te keer gaat. Whitesnake is te zien in Nederland op 12 juni 013 te Tilburg

Label V2

Beoordeling 7,5

Review De man is geboren in de Amerikaanse stad Moscow, Idaho en weet al enige jaren met de authentieke singer-songwriters stijl de wereld te veroveren. Met Fever Breaks viert de man zijn 10 jarig jubileum. Het mag dan ook een feestje zijn. De man reist naar de Nashville en zoekt in de Mekka van country de beste producer die bij hem past. Jason Isbell wordt aangesproken. Een prima keus, aangezien de man ok de gitaarpartijen voor zijn rekening houdt. Dan is het ook niet vreemd dat het album de countrysound bevat zoals het ‘New Man’ en ‘All Some Kind of Dream’. Het balanceert zich allemaal tussen de blues pop met een vleugje country . Maar de stevige kant van Ritter krijgen we ook te horen. Met ‘Old Black Magic’, ‘Losing Battles’ en het meeslepende ‘Ground Don’t Want Me’ zijn lekker vet in de gitaar en vollere rocksound gedoopt. Met een mooi akoestisch intro en slide gitaar wordt het album met Blazing Highway Home smooth afgesloten. Terecht kan Ritter dit een van zijn mooiste albums noemen en wordt zijn tiende album in het tiende jaar met tien songs in het jubileumjaar met een kroontje gevierd. Josh Ritter is te zien in Nederland op Donderdag 18 juli Stevenskerk te Nijmegen Vrijdag 19 juli Paradiso te Amsterdam

Label Big Crown Records

Beoordeling 8,5

Review Vintage klinkende soul die uit Finland afkomstig is? Jazeker, met zijn debuutalbum This Love bezorgt de Finse singer/songwriter Bobby Oroza ons één van de muzikale verrassingen van 2019 tot op heden. Er stroomt wat Zuid Amerikaans bloed door de aderen van deze Fin maar hij toch echt geboren in Finland. Opgegroeid in een muzikaal gezin weet hij de Latijns Amerikaanse invloed van zijn Boliviaanse grootvader te combineren met de herinneringen aan de platencollectie van zijn ouders. Blues, Soul, Motown en Doo-wop zijn stijlen die absoluut terugkeren op dit debuutalbum. Vanaf de eerste noten van de opener ‘Maybe Maybe Maybe’ vloeit het “vintage” geluid uit de speakers de huiskamer binnen. Met zijn begeleidingsband Cold Diamond & Mink weet hij de twaalf nummers zo te bewerken en te brengen dat het geheel als een warme deken voelt. Herkenbare, wat Lo-Fi achtige, deinende melodieën die natuurlijk voelen. Probeer bij het swingende en uiterst dansbare ‘Your Love Is Too Cold’ maar eens niet de vergelijking te trekken met de Soulmuziek die het Motown-label produceerde. En we hebben het hier over een Fin? Het antwoord is ja. Bij ‘Lonely Girl’ zijn het de funky klinkende gitaarklanken die voor de juiste “vibe” zorgen en ook bij ‘Falling In Love’ is het vooral de Soulsound uit vervlogen tijden die we terug horen maar dan wel in tegenwoordige tijd. Maar het hoeft niet swingend te zijn om goed te zijn. Luister maar eens naar het wat zwoele ‘Alone Again’, de absoluut geweldige slowburner ‘Down On My Knees’ met het orgeltje en ‘Deja Vu’ dat gaat over het moment dat je beseft dat er geen aanknopingspunten meer zijn om je relatie proberen te redden…… En natuurlijk vinden we ook de al eerder uitgebrachte single en titelsong ‘This Love’ terug op dit debuut. Dé ideale track om een romantische avond met je geliefde als deinend op muziek af te sluiten. This Love is een heerlijk retro klinkend Soul album geworden waarmee Bobby Oroza zijn visitekaartje afgeeft. Samen met zijn begeleidingsband heeft hij een eigen stijl en sound weten te creëren die we maar zullen omschrijven als Finse Soul met een vintage randje. Een ijzersterke, authentieke plaat! Veel luisterplezier.

Label Thirty Tigers

Beoordeling 8

Review We kennen Joy Williams al sinds haar debuut titelloze debuut uit 2001 en natuurlijk vanwege haar samenwerking met John Paul White in Civil Wars. Met dit nieuwe soloalbum Front Porch keert de Amerikaanse terug naar haar roots en horen we vooral een combinatie van Folk en Americana waarbij de “fiddle”, de dobro en de pedalsteel voor de nuancering zorgen binnen het verder redelijk sobere instrumentarium. Maar het is dan natuurlijk ook vooral de stem van 4-voudig Grammy- Award winnares Joy Williams die bepalend is. Een van de mooie, sfeerbepalende voorbeelden op dit album is ‘The Trouble With Wanting’; een klassiek slepende ballad over het blijvende verlangen tijdens een knipperlicht-relatie dat vooral door de harmonieuze samenzang en de pedalsteel nóg meer karakter krijgt. De al eerder uitgebrachte single ‘Canary’ is één van de meer uptempo nummers en een prima opener. ‘One And Only’ krijgt door ook weer de pedalsteel juist dát beetje extra melancholie mee. Op sommige nummers tilt ze ook een tipje van de sluier en haar persoonlijke achtergrond op, zoals bij ‘Preacher’s Daughter’ en ‘When Creation Was Young” (Joy is vrij Christelijk opgevoed) en ‘Be With You’, over een stuk gelopen relatie (“Our love is broken / It should stay that way / It should go on and die And fade away“). Maar ook bij de nummers die vrij sober worden neergezet, zoals ‘Hotel St. Cecilia’, blijft Joy moeiteloos overeind en bij de titelsong kunnen we zelfs het idee krijgen dat Joy een openlijke lijmpoging met White uitspreekt, als ze zingt: “If never you find what you’re looking for / Come on back to the front porch”. Joy weet zich op dit album, dat in Nashville (hoe verrassend) is opgenomen, weer omringd door bekende tekstschrijvers als Natalie Hemby en een aantal uitstekende sessiemuzikanten. Nummers als ‘When Does A Heart Move On’, ‘All I Need’, maar vooral het prachtige ‘No Place Like You’ zorgen er voor dat deze begenadigde singer/songwriter de aandacht weet vast te houden. Met de afsluiter ‘Look How Far We’ve Come’ horen we één keer die zalvende stem van Joy, de harmonieus klinkende backing vocals en een subtiel, sober instrumentarium. De twaalf nummers met een speeltijd van een kleine 3 kwartier zijn van hoge kwaliteit. Binnen dit genre van Folk/Americana is Joy Williams gewoon top. Ze is in staat om kleine liedjes boeiend te houden en met een aantal voortreffelijke sessiemuzikanten om zich heen weet ze weer een topalbum af te leveren. Veel luisterplezier.

Label Constellation Records

Beoordeling 7

Review Dertig jaar geleden kwam de klassieker The Trinity Session van de Canadese formatie Cowboy Junkies uit. Toen producer/zanger Scot Monteith enige tijd geleden ‘Sweet Jane’ op een luchthaventerminal hoorde ontstond het idee om een soort van jubileumuitgave te maken. De band zelf had jaren geleden al een heruitgave uitgebracht en gaf aan zelf geen bijzondere uitgave uit te willen brengen ter ere van het 30-jarige jubileum van deze iconische plaat. Monteith nam vervolgens contact op met de ook Canadese zangeres Fatima Camara om de krachten te bundelen en vanwege de gezamenlijke liefde voor dit album. Het resultaat is een album dat nooit echt op gang komt omdat alle nummers in een dromerige, lome modus worden neergezet en alle vocalen uitermate langgerekt zijn. Zonder een nummer of track te kort te doen is de uitvoering van de all-time klassieker “Blue Moon’ illustrerend voor de sfeer op Trinity Thirty. De sound van het originele album is mede vanwege de opnamelocatie zo karakteristiek; het geluid van die ene microfoon in de kerk waar de muzikanten als het ware omheen cirkelen is natuurlijk uniek. Deadbeat and Camara proberen dat geluid in de studio te benaderen wat dus die lome, dromerige sound als gevolg heeft. Zowel Monteith als Fatima wisselen de vocalen af met het grootste aandeel voor Fatima. Soms horen we ze allebei een deel voor hun rekening nemen zoals bij ‘I Don’t Get It After Midnight’ dat in de uitvoering van dit duo maar liefst bijna acht minuten duurt. Maar hun stemmen klinken overal en altijd slaperig, op het futloze af. Verder is de bewerking van ‘I’m So Lonesome I Could Cry’. oorspronkelijk van Hank Williams, eentje in de categorie “origineel” en natuurlijk moeten we de bewerking van ‘Sweet Jane’ hier nog vermelden. De tracklist hanteert bijna dezelfde volgorde, alleen voegt dit duo "I Don't Get It" and "Walking After Midnight" samen tot een medley. Trinity Thirty is een album dat vooral in de tijdsgeest geplaatst moet worden van dat album van dertig jaar geleden maar dan in een hedendaags jasje. Het album luistert als één adem want het duo alle nummers bevinden zich binnen hetzelfde muzikale frame. Gevaar is dan ook dat verveling op enig moment op kan treden bij dit wonderlijke, ietwat Avant-Garde-achtig album waarbij een klassiek album een nieuwe interpretatie meekrijgt. Veel luisterplezier.

Label Frontiers slr

Beoordeling 8

Review Zo nu en dan komt er uit Finland een verrassend goede rockact. Zo kennen we Gringos Locos, Hanoi Rocks en de gemaskerde heren van Lordi. Dit jaar is het voor de band Leverage die de Finse vlag doet hooghouden. DeterminUs is hun nieuw album en die mag er zijn! Naast het stevige stampwerk kent ‘Tiger’ en ‘Heaven is No Place For Us’ een heerlijke drive en doet het openingsnummer ‘Burn Love Burn’ direct denken aan Iron Maiden. De band weet zich te onderscheiden door hun folksmelodieën binnen de songs als ‘Wind of Morrigan’. De band weet hun inspiratie te halen uit de 80/90 rock dat ergens tussen progrock en melodic rock baant. Het is een erg lekker afwisselend album dat doet denken aan de Britse rocksound van acts als Magnum en Whitesnakes hit periode. Muzikaal is het erg sterk en afwisselend. Met the Hand of God dat wellicht geïnspireerd is op de goal van Maradonna horen we als anticlimax de flamenco, dat je minder snel verwacht binnen de rock. Het geeft meer aan dat deze band veel in hun mars heeft en dat ze hopelijk eindelijk uit het Finse land komen om de wereld te veroveren.

Label Communion rec./ Caroline rec.

Beoordeling 8

Review De Britse act Bear’s Den is sinds 2012 al actief, maar kreeg met het recente album het succes waar Andrew Davie, Kevin Jones en Joey Haynes op hoopten. Dit succes werd Haynes te veel en kiest voor het leven bij zijn vrouw en kinderen. Hierdoor is de band een duo. De band is de afgelopen jaren doorgebroken door het Nederlands publiek. Die heeft hen volledig omarmd en een mooi gebaar voor de band was dat ze hun tournee afgelopen maand in de Oosterpoort starten. Alleen kende het publiek de songs van het nieuwe album nog niet. Daar komt nu verandering in en zal het publiek in de zaal in 2020 de hele liveshow kunnen meezingen. Het album is de opvolger van het succesvolle ‘Red Earth & Pouring Rain’. Dan is het toch even afwachten hoe de band op dit succes reageert. De songs van het nieuwe album sluiten naadloos aan. Dezelfde volle sound en laidback groove houden ze vast. Het openingsnummer ‘Hiding Bottles’ en het ‘Fossils’ klinken vertrouwd. Met ‘Fuel On the Fire’ krijgt de elektronica meer de ruimte, al laat men met ‘Breaker/ Keeper’ weten dat het toch een (akoestische) gitaarband is. Live vertolkte de band ‘Blankets of Sorrow’ als akoestische set binnen in het publiek. Nu is het terug te vinden op dit album. Net zo intiem en mooi als live. Hoewel het een mooi album is geworden, is het ook wat eenzijdig wat zijn voorganger in mindere mate had. Of dit nu komt omdat men te veel in dezelfde sound blijft of dat Haynes een extra input gaf om de variatie te vergroten, kunnen we er nog niet op uitmaken. Overigens zijn de teksten op de voorkant van de hoes te vinden, met een vergrootglas zijn de verhalen prima te volgen. Bear’s Den is 27 februari 2020 te zien in AFAS Live te Amsterdam

Label Cooking Vinyl

Beoordeling 7,5

Review Het duo Andy Barlow en Louise Rhodes gaan samen door de wereld onder de naam Lamb. Het duo weet al sinds 1994 de sound of drum & bass, jazz en pop ver mengen tot een eigen fabricaat. Gabriel en Gorecki werden grote hits en daarna werd het rustig. Met zo nu en dan een teken van leven kwam er een bericht, album of mini tour. Nu is er weer wat leven in the Lamb te vinden met the Secret of Letting Go. De titel doet al vermoeden dat het loslaten van de relatie of de muziek een inspiratiebron is om een album te maken. De productie heeft Barlow weer in handen genomen en dat betekent dat hij zich achter de mixknoppen en toetsen, beats en samples duikt om een dansbare triphop pop plaat te maken. Met ‘Phosphorous’ opent het duo verrassend. De stem van Louise is nog steeds top te noemen en past heerlijk in de low fi dance. ‘The Other Shore’, ‘One Hand Clapping’ en het titelstuk zijn pakkende songs die Lamb weer in hun zadel zet. Het duo heeft een moderne pop sound gemaakt dat zowel dansbaar als heerlijk is om naar te luisteren. Verrassend dus

Label Wicked Cool rec. / Universal

Beoordeling 8

Review We kennen Little Steven (van Zandt) vooral van de E Street Band van Bruce Springsteen. Anderen kennen de man van de Suprano’s serie. De man is van het eerste uur aan Springsteen zijn muziek gelinkt. Als producer, gitarist en dirigeert de band live op het podium. Maar de laatste jaren weet hij met zijn eigen Disciples of Soul succesvol de podia te bespelen. Twee jaar geleden verrast Little Steven de wereld met het album Soulfire. Met een vernieuwde band tourt hij de wereld rond en doet ook Nederland aan. Het succesvol album en tour geeft het live album Soulfire Live weer. Maar nu is er een vervolg; ‘Summer of Sorcery’. Het is een album dat in het verlengde ligt van Soulfire. Nu met meer latin, disco en funk. Dit pakt hij direct op met ‘Communion’ en het latindance popsong ‘Party Mambo!’. De kleine generaal kiest een aanpak dat wat afwijkt van de rocksound dat hij eerder presenteerde en hits als ‘Bitterfruit’ en ‘Forever’ scoorde. Nu kiest hij voor de soul met blazers, koortjes en de 70 disco sound met ‘Vortex’ en ‘Gravity’. De ballad ‘Suddenly You’ is een rustpuntje op het album en de man laat weten waar zijn liefde voor muziek ligt. ‘I Visit the Blues’ brengt hem weer in de sound die hij vermengt met de pop, rock, funk, latin en soul. Het titel en slotstuk behoort tot een van de hoogtepunten van dit album. Het is een heerlijk dramatisch nummer dat herkenbaar voor hem is. Je zou het Springsteen, Southside Johnny, Meatloaf, Jimmy Barnes zo horen zingen… of deed men dat al.

Label Death Cult/ AWAL

Beoordeling 7,5

Review De frontman van the Gallows is al enige jaren op solo en weet de festivals en podia van Nederland al te vinden. Frank Carter zijn solo debuut Blossom komt uit 2015 en brak door met Modern Ruin. Met de Rattlesnakes weet hij nu een album te maken met stevige rock met aantrekkelijke refreinen. Met het openingsnummer ‘Why A Butterfly Can’t Love A Spider’ en ‘Latex Dream’ neemt de man een grote afstand van de hardcore punksound die hij bij the Gallows produceerde. Natuurlijk komt zo nu en dan even oud bloed weer te boven met ‘Kitty Sucker’. Dat Tom Morello de verbinding van deze post punk naar rock weet te leggen laat hij horen in Tyrant Lizard King. Heerlijke vaag en chaotisch om uiteindelijk weer op zijn pootjes terecht te komen. Het kan en mag allemaal bij Frank Carter. Heerlijke uptempo rock van ‘Heartbreaker’ of vrolijke powerrock van ‘Crowbar’, het geeft de grote variatie van dit album weer. Zonder dat het de identiteit van de man te beschadigen. Luisterend naar zijn recente album is dit album meer in balans. ‘Love Games’ wordt intens gezongen, waardoor het nummer beter op zijn plaats valt. Met het smooth titelstuk wordt het album waardig afgesloten. Live weet Carter zijn mannetje te staan en is niet bang voor het publiek. Hierdoor is dit een heerlijke energierijke spetterende act. De band is te zien in Nederland op Dauwpop festival Down the Rabbit Hole festival

Label NoiseSome rec./ Caroline

Beoordeling 7

Review De postpunker uit België wisten zich vorig jaar in de kijker te spelen met hun rechttoe rechtaan postpunk. De vier vrienden zijn gewoon begonnen en kijken waar het schip strand. Dit belande op het hoofdpodium van Rock Werchter. Studio Brussel had hen als een van De Nieuwe Lichting uitgeroepen en vertegenwoordigde deze lichting op het podium. Hierdoor kreeg de band genoeg exposure. Onder het genot van een familie diner is het nieuwe plan besproken. Een volledig debuutalbum met psychelische uptempo songs. Dat moest het worden en is het ook geworden. ‘Family Dinner’, ‘Naughty’ en ‘I Need A Gun’ zijn titels waar deze Sons het mee doen. Het is totaal anders dan the Family Sons om de verwarring even uit de lucht te halen. Met de aanstekelijk roepende zangpartijen en een dreigende bas, mitrailleurritme van de drum in de songs ‘White City’ en ‘Keep Me Going’ gaan de heren de wereld veroveren. Al mis ik de spanning in het geheel.

Label Rough Trade

Beoordeling 8,5

Review In 2015 maakten we kennis met Bridie Mond-Watson. Haar debuutalbum Before We Forgot How To Dream was een mooi, sfeervol en persoonlijk album over hoe de Noord-Ierse singer/songwriter met haar homoseksualiteit omging tijdens haar adolescente periode in haar woonplaats Derry. Nu, vier jaar later, is ze een volwassen vrouw en neemt ze ons mee naar Grim Town, haar tweede album. Grim Town is eigenlijk een grapje. Een zinnetje dat de Noord-Ierse samen met haar vrienden gebruikt als ze iets “a big shit” vinden. Grim Town is het denkbeeldige dorpje dat SOAK creëert waar hoop en dromen vervliegen en dat zelfs een eigen spoorwegmaatschappij kent. Het album opent met ‘All Aboard” waar we eigenlijk de aankondiging van de treinreis horen….: “Welcome aboard the southbound Lassitude 432 to Grim Town / If you are standing, please continue to stand / There are no additional seats / Please note, this train is for the following categories of passenger only / Recipients of universal credit or minimum wage / The lonely, the disenfranchised, the disillusioned, the lost, the grieving / Those who are unmedicated and have salaries or pension plans / Should vacate the carriage immediately”. Iedereen aan boord? Dan kan de treinreis door Grim Town beginnen! ‘Get Set Go Kid’ is eigenlijk de echte opener en door de vele tempowisselingen erg interessant en je nieuwsgierigheid naar de rest van het album wordt alleen maar geprikkeld. Vervolgens is daar het eveneens ijzersterke ‘Everybody Loves You’, waarbij Bridie ook tekstueel zich niet onbetuigd laat. Zo is dit album meer dan aangenaam en weet de Noord-Ierse ons ook te verrassen met gewoon goed in het gehoor liggende popliedjes. Stil blijven zitten bij ‘Knock Me Off My Feet’ met dat catchy refrein is lastig en ook nummers als ‘Maybe’ en Déjà Vu’ zijn prima popliedjes en luisteren makkelijk weg. De Noord- Ierse singer/songwriter is volwassen geworden en in het geheel niet bang om ons mee te nemen in haar persoonlijke leven. ‘Fall Asleep / Backseat’ gaat over de paniekaanvallen die ze had als gevolg van haar ouders scheiding en zo krijgt het album absoluut een persoonlijke en diepere lading. Bij een wat lichtvoetig klinkend nummer als ‘Life Trainee’ spiegelt ze ons allemaal nog eens de levenslessen van het leven voor en laat ze nog eens horen over wat voor uitzonderlijke stem ze eigenlijk beschikt. Met ‘YBFTBYT’ ("You've been forgetting to brush your teeth) hoor je de pijn en weet ze op indringende wijze dit kleine nummer tot in je haarvaten door te laten dringen. Ook de piano-ballad ‘Crying Your Eyes Out’ klinkt indrukwekkend en bij ‘Missed Calls’ klinkt Bridie misschien wel breekbaarder dan ooit. De reis die in de opener ‘All Aboard’ werd aangekondigd eindigt met de optimistische afsluiter ‘Nothing Looks The Same’ waar we Bridie horen zingen ”It’s Different Since I Came / My Feelings Re-arranged / Now I’ve Changed The Frame / Nothing Looks The Same”. De laatste halte van de treinreis is bereikt! Grim Town is origineel, gevarieerd en zit muzikaal en tekstueel erg goed in elkaar. De muzikale “treinreis” brengt je langs diverse muziekstijlen waarbij de invloeden uit de jaren ’80 voelbaar zijn, maar ook langs prachtige gevoelige ballads. Na vijftien nummers eindigt de treinreis op zijn eindbestemming. Een heerlijk album en een aanrader die door de mooie verpakking incl. alle songteksten nog meer glans krijgt. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Label RVNG INTL.

Beoordeling 8

Review De Amerikaanse muzikant Roberto Carlos Lange, artiestennaam Helado Negro, is terug met zijn zesde album This Is How You Smile. Overigens kan het goed zijn dat je Lange ook onder een ander alias bent tegengekomen; hij heeft eerder ook al muziek uitgebracht onder de artiestennaam Epstein en Boom & Birds en natuurlijk ROM. Dat er bij Lange Zuid Amerikaans bloed door zijn aderen stroomt, is alom bekend. Zijn ouders kwamen oorspronkelijk uit Ecuador en hij groeide op in Zuid Florida, The Sunshine State, waar hispanicis een groot aandeel van de lokale bevolking uitmaken. De prachtige, wat rustgevende opener ‘Please Won’t Please’, met een wat melancholiek klinkende Lange. Het Folk-achtige en wat echoënde ‘Imagining What To Do’ is erg mooi en sfeervol. Bij ‘Fantasma Vaga’ horen we Lange in het Spaans zingen en dit nummer heeft een veel meer elektronisch karakter, mede ingegeven door het droneachtige geluid dat als basis gebruikt wordt en de diverse samples. Lange is natuurlijk in het voordeel dat hij tweetalig is en dit gebruikt hij slim bij ‘Pais Nublado’ dat hij dan ook deels in het Engels en deels in het Spaans zingt. Overigens zorg de tweede stem tijdens het refrein voor dat typisch Zuid Amerikaanse karakter. Zo weet de Amerikaan subtiel te laveren tussen diverse muziekstijlen als Folk, Dreampop en hier en daar zelfs wat Ambient. Met ‘Running’, centraal geposteerd op het album, hebben we waarschijnlijk het beste nummer van het album. Met de piano en snaredrums als richtingwijzers en de wat ingetogen stem weet Lange hier een prachtige muzikaal landschap te schilderen. Zijn stem is overal ingetogen en het instrumentarium wat sober en vaak (semi) akoestisch. ‘Sabana De Luz’ kent dan weer dat Zuid Amerikaanse temparament terwijl het in het Spaans gezongen ‘Todo Lo Que Me Falta’ en in het Engels gezongen ‘Two Lucky’ veel meer in het spectrum van Folk zit en Lange durft zelfs hier en daar te experimenteren met wat soundscapes, Zo krijgt hij bij het instrumentale soundscape, ‘November 7’, hulp van niemand minder dan Sufjan Stevens en horen we op de afsluiter ‘My Name Is For My Friends’ wat kinderstemmen die gaandeweg door wat synths worden overgenomen. De man die we onder diverse aliassen kennen brengt met This Is How You Smile misschien wel zijn beste werk tot op heden. Het is lastig om dit album in een hoekje te plaatsen omdat Lange slim diverse stijlen combineert én met twee talen speelt. Verder is het album nog voorzien van een mooi boekje met songteksten. Veel luisterplezier.

Label My Proud Mountain

Beoordeling 7,5

Review Peter Wolff kennen we wellicht nog de Black Metalband Downfall of Gaia, waar hij medeoprichter van was. In 2018 begon hij aan een solocarrière binnen een eigenlijk een ander muzikaal spectrum en onlangs bracht hij zijn tweede album uit, Breath. Nadat hij uit de metalband stapte experimenteerde Wolff vooral met andere instrumenten; synthesizers, piano en meer akoestische instrumenten zorgden voor de basis van zijn debuutalbum Repeat uit 2018. Dit nieuwe album van Wolff kenmerkt zich door filmische soundscapes die vooral door de synthesizers bepaald worden, aangevuld met drums, percussie, piano en andere instrumenten. Het geheel van de twaalf tracks duurt een klein uur en neemt je mee op een muzikale reis door prachtige muzikale landschappen. Bij nummers als ‘Shadows Crave To Drown’ en ‘Lust Suffer Starving Bane’ is het vooral de piano die bepalend is in een wat rustige setting. Bij een track als ‘Waves Carry You’ bijvoorbeeld daarentegen is er een ongekende intensiteit voelbaar die de Duitser op de synthesizers creëert. ‘Swallow Black Despair’ zou zo in een spannende SF-film passen terwijl hij met ‘And We Chase The Light’ een haast Ambient-achtig klinkende track weet te produceren. Voor de liefhebbers van instrumentale synthesizermuziek met een filmisch karakter is Breath een absolute aanrader. Hij weet de sfeer van het album steeds aan te passen door subtiel het verschillende instrumentarium toe te passen, maar het woord “spannend” is misschien nog wel de meeste constante factor en beste typering voor Breath. Veel luisterplezier.

Label Innovative Leisure

Beoordeling 7,5

Review Soms is het verhaal achter het album net zo bijzonder als het album zelf. Het titelloze debuutalbum van Claude Fointaine is zo’n “surprisetrip” waarmee zo ons meeneemt naar Jamaica en Brazilië. Een ontdekking in een platenzaak…. De Amerikaanse zangeres met een Franse naam woonde een tijdje in Londen. Vol liefdesverdriet en een gebroken hart vond ze op een druilerige, mistige ochtend de befaamde platenzaak Honest Jon. In die winkel maakte ze kennis met oude maar tot de verbeelding sprekende Reggae-labels zoals Trojan maar ook ontdekte ze de Bossa Nova. Zelf zegt ze hierover: “I wandered in one day and from the first moment I was under a spell”; “I was transfixed. I’d go in there daily and have them play me every record in that store probably to the point of driving them completely mad! But I had fallen in love …”. Daarna volgde een zoektocht naar legendarische muzikanten die mee wilden werken, een oneindige lijst van e-mails en voicemails naar alle contacten maar uiteindelijk was het zover. In de oude studio van Chet Baker in Hollywood werden de opnames gemaakt voor dit album waarvan ze zelf zegt dat ze toen, tijdens die magische opnamedagen, de liedjes hoorde zoals ze al die tijd in haar hoofd rond dwaalden. Jamaica en Brazilië Maar wat zijn die songs nu? Feitelijk kent het album een A-side en een B-side. Met haar wat zwoele stemgeluid dat het elan van Jane Birkin zijn de eerste vijf nummers echt Reggae-style en de overige vijf nummers Braziliaanse Bossa Nova. Met een keur van klasse muzikanten is het bij het luisteren naar nummers als ‘Cry For Antother’, ‘Hot Tears’ en ‘Play By Play’ alsof je op het stand in Jamaica rondwaart. Soepele, wat gedempt klinkende Reggae met een “touch” van de jaren ’70 met ‘Little Sister’ als absolute luistertip. Vervolgens draai je in je hoofd de plaat om en wordt je meer dan aangenaam verrast met vijf tracks die je doen terugdenken aan de gouden tijden van Astrud Gilberto enz. Dit deel begint met ‘Pretending He Was You’ en de fluistervocalen van Claude passen als gegoten. Zo heeft dit tweede deel een ander karakter maar is tevens erg smaakvol. ‘Strings Of Your Guitar’ maar vooral het langzame ‘Our Last Goodbye’ over wat de liefde had kunnen brengen zijn aanraders. Eindoordeel Met een aantal klasbakken als sessiemuzikanten als Ronnie McQueen (o.a. Steel Pulse), drummer Rock Deadrick (o.a. Ziggy Marley), percussionist Gibi Dos Santos (Sergio Mendes) en een aantal anderen is het natuurlijk erg aangenaam werken. Eindresultaat is een verrassend album met twee gezichten; een Jamaicaans en een Braziliaans. Benieuwd naar een eventueel vervolg. Veel luisterplezier.

Label SPR rec./ Konkurrent

Beoordeling 7

Review De postpunkers uit Washington kenden in 2017 een vliegende start. Het debuutalbum Nothing Feels Natural kreeg goede reacties en de band wist zich in de spotlight te plaatsen. Nu is er het vervolg. The Seduction of Kansas kent weer een post punksound dat doet denken aan Blondie en Talking Heads. De band mag dan nu wel hun tweede album presenteren, maar bestaat al langer dan 10 jaar. De eerste jaren verschenen verschillende ep’s. Het nieuwe album kent een volwassener sound, al wil de band zich nog als jonge act zich presenteren. Met het openingsnummer ‘Jesus Son’ horen we de sound van het debuut door te trekken. De snelle tempo songs ‘Good Time Charley’ en ‘Control Freak’ doen de oude punksound herleven. Al zijn de songs ‘Not Percieved’ en ‘Ice Cream’ rustiger van aard en kennen ze heerlijke baslijnen die de songs dragen. Muzikaal is de band zeker gegroeid, al weet men dit niet in alle songs te gebruiken. Wellicht omdat men dan toch een keus moet maken om van postpunk naar indie rock te gaan. Maar wie maakt dat uit, als de songs maar goed zijn en Priest progressie maakt, dan zit het wel goed. Prima opvolger van hun debuut album !

la BB Island/ Konkurrent

Beoordeling 7,5

Review De Amerikaanse band She Keeps Bees presenteert zich als een Rock and Roll band. Al is dat wel op de Amerikaanse manier. Het zou in Europa eerder onder het noemer indie vallen. Met inspiratiebronnen als PJ Harvey komt de band aardig bij hun idolen in de buurt. Het album Kinship is inmiddels alweer hun zesde album in de 11 jaar van hun bestaan. Met het korte openingsnummer ‘Hawk’ en ‘Coyote’ weet Jessica Larrabee met haar man Andy LaPlant een heerlijk begin te maken van het album. Songs met veel spanning dat door het gehele album doorklinkt. Het duo wordt tegenwoordig als de nieuwe White Stripes betiteld, al is het duo deel vooral het deel dat de vergelijking moet opleveren. De songs zijn eerder meer ingetogen dat bij de White Stripes, maar daardoor kent het een eigen karakter dat een mooie klankleur oplevert. Of het nu ‘Breaking Weight’ of ‘First Quarter Moon’ of het relaxte ‘Longing’, de songs ademen dezelfde sfeer. Het is een verrassend goed album van dit stel uit New York!

Label AMF rec

Beoordeling 7,5

Review Het is weer tijd voor een dosis brutale rock. The Mango Kid oftewel Danko Jones is met zijn maatjes weer strijdlustig bezig. Het trio komt alweer met hun 9de album. Hoewel de band meer een live act is dan een studio act is het toch altijd fijn om deze heren te beluisteren op cd. Het leuke aan deze band is dat ze eerlijk en energierijk zijn. Zowel live als op plaat. Ze zijn trots een bandje te hebben dat populair genoeg is om van te leven. Het is dan ook mooi dat men het album opent met ‘I’m in A Band’ (and Iove it!). De songs zijn wellicht niet ingewikkeld, maar de powerdrive is er en als gitarist en zanger weet Jones zijn mannetje te staan. ‘I Love, Love’, ‘Crazy’ en het heerlijk swingende rock van ‘Dance Dance’ zijn als titels niet diecte hoogstandjes waar je warm van wordt. De rechttoe rechtaan rock is soms wat 70’s maar blijft het live zeker goed doen. Het klinkt als de oude Kiss dat de rock and roll met de rock vermengt. Of de ‘Hot for Teacher’ -Vanhalen sound in ‘You Got Today’ is old rockskool in een nieuw jasje. Het is niks nieuws dat de heren brengen, maar eerder meer van het zelfde. Wat is daar mis mee als de muziek het werk doet. Heerlijk die straight rock and roll, ‘I Got My Fist Up High!’

Label Frontiers slr

Beoordeling 7,5

Review Als co writer van ‘the Eye of the Tiger’ is de gitarist van Survivor Jim Peterik allang binnen. Zoals een echte muzikant weet hij de liefde voor muziek door te zetten en schrijft voor vele rockacts diverse liedjes. Met Pride of Lions maakt hij goede platen en solo levert hij ook nog wel een album. Met zijn project World Stage geeft Peterik de ruimte aan zijn vrienden. Zo zien we Kelly Keagy (Nightranger), Kevin Cronin (Reo Speedwagon) en Don Barnes (38 Special) verschijnen. Nu is er een nieuw album met nieuwe gasten waaronder Dennis Deyoung (Styx) die een herkenbaar Styx geluid weergeeft in Proof of Heaven, dat het opstapje is voor zijn nieuw Styx georiënteerd album. Maar ook de vrienden van Pride of Lions, Loverboy;s Mike Reno en Danny Vaughn van Tyketto leveren hun bijdrage. Met Love You All Around the World weet Peterik de tapes met de inmiddels overleden Survivor zanger Jimi Jamison op te poetsen. Op dit album horen we dat deze man een van de ondergewaardeerde zangers binnen de rock was. Terecht van Peterik hier een momentje voor heeft genomen. Het album is doorgaans voorspelbare melodic rock. De gastzangers komen over het algemeen beter tot hun recht in hun eigen bands, al is dit een mooi gebaar naar de gitarist die in het verleden toch prachtige songs heeft gemaakt.

Label Virgin / Emi/ Universal

Beoordeling 7,5

Review De Schotse singer-songwriter weet zich te onderscheiden door zijn schor stemgeluid dat als merg en been gaat als je luistert naar het nummer ‘Hold Me While You Wait’. Met het nummer ‘Bruises’ wist hij in 2017 vele streams in no-time te generen. Nu is het tijd voor zijn debuut album. De man weet met zijn piano songs als ‘Someone to Love’, ‘the One’ en ‘Forever’ de harten veroveren, al was zijn eerste instrument een gitaar. Dit wisselt hij op het album af. Met de herkenbare singer-songwriters songs brengt de man niet echt iets nieuws. Het vooral de stem die het doet en dat gebruikt hij vooral me lange halen in ‘Maybe’. Het ‘Don’t Get Me Wrong’ wijkt even af van de songs waardoor het even opvalt. Maar doorgaans is het album in het zelfde genre waardoor de spanning er snel af is. Toch is het wel een lekker album om iets bij te doen, zodat je er niet op hoef te letten wat de man zingt. Dit zing je dan na verloopt automatisch mee. Jim Capaldi is te zien in Nederland op vrijdag 25 oktober in TivoliVredenburg

Label Frontiers slr

Beoordeling 7

Review De broeders Richard en Mick Fortune zijn ergens in de jaren 70 een band begonnen met de naam Fortune. Met Dave de Leon nog in de gelederen is de basis sinds jaren weer actief. De band kreeg faam met de soundtrack Last American Virgin uit 1985. Het Frontiers label haalt wel vaker acts uit de jaren 80 weer naar boven, om hen een kans te geven. Ditmaal lijkt de melodic rockact een beetje te zijn blijven hangen, waar men toen succes mee had. Het album II klinkt dan ook wat gedateerd. Dat wil niet zeggen dat de songs slecht zijn. Met een zanger als Larry Green achter je microfoon heb je in ieder geval een sterke rock zanger. Dit horen we dan ook in de songs ‘A Little Drop Poison’, ‘Freedom Road’ en de opener ‘Don’t Say You Love Me’. Het zijn vooral de composities van de songs die hier en daar wat gedateerd overkomen. Maar wat wil je ook als je doel is om A.O.R. te spelen. Het is geen Journey maar ook weer geen zenuwachtige toetsen band die alles vol speelt. Men weet de balans er in te houden en met hun harmonische vocalen is het alsof de Little River Band een rock band is begonnen. Prima melodic rockplaat, maar een beetje uitdaging in de songs zou niet misstaan.

Label Frontiers Slr

Beoordeling 7

Review De Amerikaanse rockact Hardline begon als een veelbelovende superband. Journey/ Santana gitarist Neal Schon, meesterdrummer Deen Castronovo, bassist Todd Jensen van David Lee Roth, Ozzy en Alice Cooper met en de broertjes Gioeli op zang en gitaar. Het debuut is dan ook een top album, maar met het Life album is het allemaal anders. Alleen zanger John Gioeli is nog over van het originele pakket. Naast dat hij met Rudi Axel Pell albums maakt, kent hij een solo carriere en wordt nu een album onder de naam Hardline op de markt gegooid. Het doet wat te denken, aangezien Frontiers man Alessandro del Vecchio zich inmiddels zelf bij de band heeft toegevoegd en een geheel andere samenstelling van de band heeft gemaakt. En dat dit dan op Frontiers uitkomt, kunnen we beter zeggen dat het een solo album is van Gioeli onder de naam van Hardline. Nu is het wel zo dat dit een erg goede rockzanger is, maar met de songs en composities begint het allemaal wat eentonig te klinken. Gitaarsolo’s en Keyboardsolo’s komen hier meer voor dan op andere albums, maar de stuwend en pompende rocksound is er altijd. ‘Helio Sun’, ‘Take A Chance’ en ‘Out of Time’ zijn 13 in een dozijn. Eerlijk gezegd zijn de heren beter in de piano songs die quasi ballads zijn als ‘Page of your Life’ en ‘This Love’. Om nu een graantje mee te pakken van het Queen succes om ‘Who Wants To Live Forever’ als cover op deze plaat te zetten, vind ik persoonlijk een dieptepunt. Het album heeft een hoog knuffelrock gehalte uit de jaren 80, maar of dit nu aftrek kent in de huidige tijd is nog maar de vraag.

Label Dead Oceans

Beoordeling 8

Review Kevin Morby is terug met al weer zijn vijfde album. De Amerikaanse singer/songwriter keerde na wat omzwervingen in New York en Californië terug naar zijn roots in het Midwesten van de VS; Kansas. Zoals altijd laat Morby zich inspireren door zijn omgeving (zijn album City Music gaat over de periode dat hij in New York woonde) maar het is vooral het gevoel dat hij kreeg bij het schrijven van ‘Beautiful Strangers’ (over de schietpartij in een nachtclub in Orlando) en de reacties van het publiek op deze meer introverte sound dat bepalend is voor de sound op dit nieuwe album; zijn vijfde inmiddels. Morby opent met de mooie titelsong waarbij de intentie van deze toch wat wereldvreemde singer/songwriter duidelijk wordt; hij begeleidt zichzelf op piano en die wat nasale stem is natuurlijk typerend. Voeg daar het koor op de achtergrond én de subtiele saxofoon aan toe en je hebt een beeld bij de wat minimalistische sound van dit album. Want het zijn vooral de elektrische gitaren en drums die veelal plaats gemaakt hebben voor instrumenten die eigenlijk geen versterking nodig hebben. “Net zoals je zou zien in een kerk” geeft Morby in een interview aan. Verder blijft de vraag overeind of Oh My God nu een rechtstreekse link is naar de religie of de uitdrukking die je volgens Morby in Amerika overal en in elke situatie gebruikt. De cover impliceert toch ook wel de link naar de kerk….. Maar het zijn niet alleen de randvoorwaarden, ook de titels hebben een directe verwijzing. ‘No Halo’ dat gekenmerkt wordt door het “handclapping” of ‘Nothing Sacred – All Things Wild’ met ook weer het gospelkoor op de achtergrond werken in ieder geval mee om te denken in de religieuze richting. Soms trekt Morby de registers wel wat meer open zoals “OMG Rock n Roll’ en bij ‘Hail Mary’ kunnen we het niet laten om even de vergelijking met Bob Dylan als troubadour te maken. Het donkere ‘I Want To Be Clean’ zou ook door Lou Reed uitgevoerd kunnen worden en zo krijgt Oh My God na enkele luisterbeurten steeds meer glans. Maar het merendeel van de songs is erg ingetogen. ‘Sing A Glad Song’ met Morby op piano, het wat melancholieke ‘Ballad Of Faye’ dat door de saxofoon nog meer karakter krijgt en ‘Seven Devils’ zijn nummers die ingetogener worden neergezet dan wat we van Morby kennen. We moeten ons als luisteraar vooral niet laten afleiden door details als een albumcover, songtitels ed. Waar het vooral om moet gaan is de muziek en die is op Oh My God meer dan prima. Een samenhangend geheel waarbij Morby inderdaad een wat minimalistische benadering hanteert dan we van hem gebruikelijk zijn, maar dat lijkt goed te passen. De wat wereldvreemde muzikant die geen radio luistert en niet weet wat er muzikaal op dit moment speelt is in ieder geval terug met een meer dan prima album. Veel luisterplezier.

Label Dead Oceans

Beoordeling 7,5

Review Inmiddels is de single ‘Willow’ op Record Store Day uitgekomen als onderdeel van de release van de soundtrack van de SF-film High Life met in de hoofdrol Robert Pattinson en onder regie van Claire Denis. Laten we vooropstellen dat een soundtrack vaak een dimensie mist; teksten en zang. Dat is eigenlijk ook het geval bij deze soundtrack waarvoor Stuart A. Staples (o.a. Tindersticks) de muziek schreef. De genoemde single is het enige nummer op dit album waar gezongen wordt en dat neemt de hoofdrolspeler van de film, Robert Pattinson, ook nog eens voor eigen rekening. Verder is het, uiteraard zou ik haast zeggen, een soundtrack geworden met een 18-tal voornamelijk instrumentale tracks die dan weer zacht en intiem klinken om vervolgens te ontaarden in onheilspellende en gewelddadige muziekstukken. Precies zoals je bij een spannende SF-film verwacht met onverwachte verhaallijnen die ons verbeeldingsvermogen soms te boven gaan en ons in het bovennatuurlijke meenemen. Voor iedereen die filmmuziek aanspreekt is dit een prachtige soundtrack die je een kleine anderhalf uur d adem zal ontnemen. Veel luisterplezier.

Label Chapter Two Records

Beoordeling 7,5

Review De sleutelwoorden op dit nieuwe album van inna Da Yard zal ongetwijfeld “Traditional Real Roots Reggae” zijn. Op dit nieuwste album brengt dit sterke reggaecollectief ons een mengelmoes van bestaand en bekend werk maar ook nieuwe songs. Inna de Yard is een écht Jamaicaans collectief met oudgedienden als Cedric Myton (The Congos), Ken Boothe, Kiddus I en Winston McAnuffen dat weer aangevuld wordt met jong talent als Var en Derajah. Dat kleurrijke collectief neemt je mee in een heerlijke zwoele mengelmoes van traditionele Reggae. Cedric Myton brengt ons met ‘Row Fisherman’ één van de hits van The Congos maar het zijn wat mij betreft de covers die in deze versies diepe indruk maken. Opener ‘If You Love Me’, oorspronkelijk van Edith Piaff is hier een schoolvoorbeeld van en ‘Everything I Own’ (Boy George, Bread) is origineel. De versie van ‘Ain’t No Sunshine’ (Bill Withers) door Horace Andy is door de accordeon aangenaam creatief waarbij we bij de eerste noten toch echt even aan ‘Suzanne’ van onze eigen Nol Havens en VOF De Kunst moeten denken. ‘Black Woman’ wordt krachtig neergezet door Judy Mowatt & Jah9 en zo gaan we deinen we verder. Mooi is de vertolking van ‘Be Careful’ en speciale aandacht voor ‘Rebellion In Heaven’, het nummer dat de altijd aanwezige strijd tussen goed en kwaad vertegenwoordigt. Ondanks de vrolijke klanken is ‘Tribute To My Sista’ en persoonlijk verdrietig nummer maar het meest bijzondere track is toch wel ‘Speak Softly Love’ dat we allemaal kennen en misschien wel het meest door de soundtrack van The Godfather. Dit album vol traditional roots Reggae uit Jamaica vormt ook de omlijsting van een documentaire van de beroemde regisseur Peter Webber; vandaar dat je de toevoeging “soundtack” hier en daar terug ziet. Bij het beluisteren van de dertien nummers op dit album gaan de rechter- en linker mondhoek vanzelf omhoog; een album waar je vrolijk van wordt én nog eens vol echte Jamaicaanse Reggae. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Label Frontiers slr

Beoordeling 7,5

Review De producer Alan Parsons werd al op jonge leeftijd achter de knoppen gezet door Pink Floyd. De man wist toen nog niet dat zijn mix wereldberoemd werd en tot op heden nog altijd een van de best geproduceerde albums ter wereld is. The Dark Side of the Moon is een klassieker. Als werknemer bij the Abbey Road studio’s was hij ook verantwoordelijk voor het Let it Be album van the Beatles en The Year of the Cat van Al Stewart. Het zijn zo allen muzikale klassiekers die de wereld heeft veranderd. Het gaf hem de ruimte om zijn eigen albums met succes te maken. ‘Eyes in the Sky’, I Robot en Tales of Mystery and Imagination zijn beroemde album die Parsons maakte met zijn schrijversmaatje Eric Woolfson. ‘Old and Wise’ en ‘Don’t Answer Me’ zijn eigen klassiekers geworden. Inmiddels heeft de man een nieuwe studio gebouwd op een heuvel op Santa Monica, dat afgelopen jaar onder vuur kwam te liggen bij de bosbranden. Maar het heeft toch een album opgeleverd, The Secret is het eerste album van de man na 15 jaar. Even het instrumentaal album Silican Defence daar gelaten. Het is een overzicht album van zijn carrière met een knipoog naar de songs die hem beroemd maakten. ‘Limelight Fades Away’ en in ‘Sometimes’ linkt naar het ‘Old and Wise’. De melodramatische songs bestaan nog steeds en met een batterij aan gast zangers wordt het album gevarieerd en meeslepend. Jason Mraz zorgt voor een prachtige invulling van ‘Miracle’ en voormalige Foreigner zanger Lou Gramm komt plotseling om de hoek kijken voor het nummer ‘Sometimes’. Hij bewijst dat hij, ondanks zijn ziekte nog steeds een erg goede zanger is. P.J. Olsen weet nog steeds zijn rockstem te laten klinken en dit keer doet hij dit op ‘Years of Glory’. Al zorgt saxofonist en zanger van de Alan Parsons band zelf voor de zangpartijen. Muzikaal zijn het allemaal herkenbare Parsons songs die de fans kunnen verwachten en zullen omarmen. Het is alsof Alan Parsons met dit album een afronding maakt aan zijn muzikale invulling. Het is een overzicht, maar hopelijk weet hij na dit album toch nog een te maken. Iets eerder dan na 15 jaar graag. Alan Parsons is te zien in Nederland 30 april Paradiso te Amsterdam 1 mei De Vereeniging te Nijmegen 4 mei Oosterpoort te Groningen 5 mei TivoliVredenburg te Utrecht

Label V2

Beoordeling 8,5

Review Het zijn de heren Neil Tennant en Chris Lowe die als duo Pet Shop Boys door de wereld gaan. Wanneer Smash hits journalist Tennant zijn kritische vragen op muzikanten afvuurt, mist hij de drive tot modernisering in de muziek. We spreken over begin jaren 80, wanneer de samples en house muziek in de kinderschoenen staan. Het zou de sound voor de toekomst zijn, aldus Tennant. Samen met Chris Lowe werken de heren aan de dancesound voor de toekomst. Stevige beats gaan gepaard met aanstekelijke refreinen en enigszins monotone coupletten die worden ingezongen. Dit allemaal vanuit synthesizers, ritme- en beatboxen. Zo worden we vereerd met ‘West End Girls’, ‘Suburbia’, ‘It’s A Sin’ en de meezinger ‘Go West’. Niet iedereen is er even blij met deze kunst. Het was te simpel en te machinaal. Toch bracht het duo ook songs die muzikaal wat beter inelkaar zaten. ‘Rent’ en met Bowie werd het ‘Hello Space Boy’ gemaakt. Inmiddels waren de heren succesvol geslaagd met hun kritiek en uitwerking van nieuwe muziek en werd men als remixer veel gevraagd. Zo werd er samengewerkt met Liza Minnelli, Dusty springfield en Robbie Williams. Nog steeds leveren zij hun bijdrage aan bijvoorbeeld Lady GaGa, The Killers en Mein Tell van Rammstein! Dat de heren hun kunsten ontwikkelen horen we ook in de albums die later verschijnen. ‘Bilingual’, ‘Elysum’ en ‘Super’. Nu is er het Inner Sanctum album. Een live album waarmee het duo afgelopen jaar mee tourde. Dit gebeurt niet meer zo vaak, dat dit dan ook een zeer gewilde registratie is. Een album vol hits uit het verleden aangevuld met nieuwe disco dance hits. Dat de shows altijd ruim op tijd zijn uitverkocht geeft weer dat ze nog steeds een grote schare fans kennen. Met de nieuwe dance en de old klassiekers staan er 2 of 3 generaties in de zaal te swingen op ‘NYC boy’, ‘The Pop Kids’, ‘Domino Dancing’ en ‘Always on my Mind’. Eerlijk is eerlijk, de retropop doet het nog steeds meer dan goed!

Label Provogue/ Mascot

Beoordeling 7,5

Review De Amerikaanse progmetal band Nine Shrines komt voort uit diverse bands waaronder Attack Attack, Life of Repeat en Downplay. De heren uit Ohio hebben hun krachten gebundeld. Na de ep Misery is er nu een volledig album Retribution Therapy. Met de extreme volle metal sound weet de band er nog een passende melodieuze lijn in de songs te brengen. Door de stuwende basisritme zijn de songs lekker uptempo. De zang is divers met de grunt en melodieuze partijen. Deze afwisseling kennen we bij bands als System of the Dawn en Linkin Park die op hun beurt de storytelling / rap binnen de songs verwerkt. ‘Happy Happy’ kent dan nog een rustig intro, dat in het nummer regelmatig terug komt. Hierdoor klinkt het als het rustpuntje op de plaat. Topstuk is het titelstuk ‘Retribution Therapy’ dat als leidraad voor het album is. Zowel muzikaal als tekstueel. De songs zijn nogal donker van aard, maar ook weer met een lichtpuntje aan het eind alsof de psychiatrische therapeuten zich met deze band heeft bezig gehouden. De songs zijn in ieder geval powerful, stuwend en in de metalsound goed. Pedel to the metal and the devil will go zoals men dit zelf noemt.

Label Concrete Dog

Beoordeling 7

Review De Britse Chelou kreeg zijn eerste muzikale invloeden al op jonge leeftijd. Zijn ouders waren actief in de punkbeweging, al waren ze muzikaal geïnteresseerd in Neil Young Led Zeppelin, Bob Marley en Nick Cave. Onder de rook van de wiet, hash en andere geestverruimende middelen zien Chelou de mogelijkheid om ook muziek te gaan maken. Hij is een man van deze tijd en dan wordt het melodieuze indiepop songs. Met ‘Words To Share’ wil hij deze songs delen met de wereld. Voor het intieme ‘She Rock. I Roll’ neemt hij de akoestische gitaar alsof het verhaal zich afspeelt op de bank, de een een verhaal vertellend, de ander het al tokkelend aanhorend. Maar het gaat bij Chelou meer om de indie electro popsound als ‘Just A Thought’, ‘Out of Sight’ en ‘Lifeline’. Al blijven de kleine akoestische gitaarliedjes altijd lekker om te spelen zoals het ‘It’s Not Easy’ of het mooie ‘Lil Sis’. Een prima album als debuutalbum en we zullen vast meer van deze man horen, zeker wanneer hij klaar is met de zoektocht naar wat zijn eigen sound en muziek is, dat het best bij hem past. Dat is met dit album nog niet gevonden.

Label Merge Rec. / Konkurrent

Beoordeling 8

Review Wanneer John Darnielle als indierocker een poging doet om een solo carrière op te bouwen, komt hij er snel achter dat hij toch meerdere partijen nodig heeft. Inmiddels is The Mountain Goat uitgebreid tot een kwartet en is er een s achter de naam verschenen. Al wisselen de bandleden zo nu en dan, bassist Peter Hughes is een vaste basis binnen de band die inmiddels alweer bijna 20 jaar bestaat. De Amerikanen weten aanstekelijke Lowfi indie poprock te maken. De single ‘Younger’ is al een mooi voorbeeld hiervan. Het is direct pakkend en kent een heerlijke drive met opvallende klanken die het nummer breekt. Een aantrekkelijke zanglijn en dan heb je de basis van een liedje. Het is dan ook niet het eerste album dat men brengt. Het is hun zeventiende album alweer en deze is gebaseerd op de rockopera Dungeons & Dragons. De songs zin vooral catchy te noemen. ‘Passiac 1975’, ‘Clemency For the Wizard King’ of het ‘Doc Gooden’. Het zijn allemaal lekkere uptempo songs met een pakkende compositie. Bij veel acts die al (te) lang doorgaan, hoor je dat de lol en creativiteit er wel uit is, maar dit geldt niet voor deze Goats! Het is een heerlijk album voor een zonnige zomer. The Mountain Goats staat 24 november in TivoliVredenburg / De Helling te Utrecht

Label Suburban/ Bertus

Beoordeling 8

Review Het is al een poosje dat het niet echt wil lukken met Tim Akkerman. Na het vertrek bij Di-rect heeft de man nog wel wat solo albums gebracht en een tribute show met the Elvis band en een Springsteen tribute gedaan. Het recente album is inmiddels 5 jaar geleden verschenen en dan mag er wel weer een nieuwe komen. Die is er nu. Met het openingsnummer en titelstuk weet Akkerman te verrassen. Zowel als song als de richting waar hij naar toe wil. Het klinkt alsof en een song van een Golden Earring nummer onder handen is genomen. Of is het het Haagse bloed dat hier in schuil gaat. Het stevige ‘Underrestimate’ schroeft hij het tempo even omhoog om tot het ‘Dance Tonight’ te komen. Een songs dat in de lijn ligt van Bruce Springsteen. En ja dat is waar hij wil zijn in de muziek. Het is dan ook herkenbare in zijn stijl maar ditmaal volwassener dan wat we op zijn vorige albums hebben gehoord. Met het nummer ‘Winner’ is een mooi break- up song dat hij voor zijn ex heeft geschreven. No Hard feelings maar toch… Waar kennen we het aftellen van ‘Brand New Day’ van? Volgens mij heeft hij het altijd al eens willen roepen en opnemen. Dat Bruce zijn held is is helder. Het is een inspiratiebron voor Akkerman om goede songs te schrijven, maar hopelijk gaat hij niet willen zijn, wie hij niet is.

Label Label: Black pop rec. /PIAS

Beoordeling 7

Review Wanneer Death By Unga Bunga zanger Sebastian Ulstad Olsen te veel songs voor het nieuwe album van de band heeft geschreven, zijn er nogal wat b songs ontstaan waar hij wel waarde aan hecht, maar niet door de commissie komt om door de band op plaat te zetten. Voor deze songs heeft hij nu een andere oplossing; Wet Dreams. Met zijn Noorse vrienden Eimund Nygard Aadahl (The Marvelss/ Warp Riders), Per Richards Ottosson (Warp Riders) en Hendrik Rolland Pettersen weet Olsen de punk weer nieuw leven in te blazen. Met ‘Band Aid’ en Her is het duidelijk dat men de richting van The Ramones uit wil. Met een vleugje Undertones gemengt met rock in ‘Radioactivity’ en de popvariatie in ‘Roliglata’ en ‘Beautiful’, zijn dat wel de highlights van dit album. De rest van de songs zijn vooral stevig met ‘Bad Boy’, ‘Depression’ en ‘Boogie’ en dan kent ‘Blueslata’ nog een blues schema dat in het geweld past. Voor de liefhebber die er even stevig tegenaan wil gaan is het wel een prima album!

Label Hardly Art/ Konkurrent

Beoordeling 7,5

Review De surfpop met de dromerige vocalen van La Luz werd afgelopen jaar al een succes. De meidengroep uit Los Angeles pakte met Floating Features de attentie over de hele wereld. Dat de zangeres Shana Cleveland meerdere project op haar naam heeft weten we al en met haar nieuw solo album geeft ze een boost aan haar solo carrière. Wanneer we de surfsound en de elektrische gitaren van La Luz weglaten, houden we vooral de dromerige zang en het getokkelede gitaarspel over van Shana over. Dat is ook exact wat je mag verwachten van dit album. De droomklanken hebben wel een popsound om ‘Don’t Let Me Sleep’ kracht bij te zetten. Al wordt het na het nummer ‘In Another Realm’ een opgave. Zonder gekheid is dit album een heerlijke plaat vol droompopsongs. Het titelstuk, ‘The Fire Ball’ en ‘Invisible When The Sun Leaves’ kennen het getokkel met de gitaar en een chello ter ondersteuning, een fragiele zangpartij dat als storytelling door het verhaal gaat alsof Shana bij je op de bank zit om haar verhaal te doen. Dit maakt het album juist lekker om naar te luisteren. Of je droomt weg in je eigen verhaal of je luistert aandachtig naar haar verhaal. Als muziekje bij de schoonmaak dat je onaandachtig luistert is dit niet geschikt.

Label AWAL

Beoordeling 7,5

Review De excentrieke singer- songwriter uit Warwick, USA wist door te breken doordat zijn nummer ‘Of Lacking Spectacle’ voor de serie 13 Reasons Why werd gebruikt. Zelf krijgt hij een rol in de serie en dat verhaal horen we in het nummer ‘World Class Cinema’ waar Gus zingt dat hij wel in een film zou willen spelen. Het laatste nummer is wel te vinden op het debuut album van deze man. Een album met moderne popsongs van elektronica en storytelling gezang. Van low fi songs als ‘Nomadicon’, ‘Coax & Botany’ en ‘My Favorite Fish’. De uptempo dance songs zijn ook volop op dit album te vinden. ‘Eyes for Ellis’ ‘Sockboy’ en ‘Roadhead’ zijn dan ook de songs waarmee de man de show mee gaat stelen. Met zijn groene haar, eyeliner en verschillende oorbellen is deze man niet te missen op een podium. Afgelopen maand stond de man in de Melkweg te Amsterdam, maar hij zal de komende zomer weer in Europ te zien zijn. Gus Dapperton staat 14 juli op het Dour festival in België

Label Walt Disney/ universal

Beoordeling 7,5

Review Voor de Walt Disney film Dombo is er een soundtrack gemaakt. Onder leiding van Tim Burton is Danny Elfman met zijn orkest aan de slag gegaan. Het brengt een instrumentaal geheel op dat de beelden prima ondersteund en wanneer je de film (nog) niet hebt gezien, dan kun je aan de titel al een beeld maken van hoe het er uit moet zien. ‘Train’s Coming’, ‘Clowns’ of ‘Nightmare Island’ geven dan ook de sfeer weer, zoals Tim Burton dit ziet. Het is veel te vergelijken met de Batman soundscapes met veel basis koorgezang en uitzinnige blazers die uiteindelijk werken naar een anti climax met violen. Voor ‘Baby Mine’ wordt de hulp van de folkband Arcade Fire ingeroepen en het nummer wordt eerder op het album vertolkt door Sharon Rooney. Het is dan ook het enig gezongen stuk op het album. Hierdoor kan het nummer verloren gaan voor het grote publiek. Dit heeft men zelf ook gedacht, waardoor de publiciteit erg gericht is op deze medewerking van Arcade Fire aan deze Dombo soundtrack.

Label Eigen beheer

Beoordeling 7,5

Review Als afgestudeerde jazz zangeres van het conservatorium, neemt de 23 jarige Lévi Cox het heft in eigen handen. Met haar debuut minialbum As I Am en een presentatie in het Paard van Den Haag gaat het feest nu los. Met een interlude van ‘Air’ opent ze haar album om vervolgens met het swingende jazzpop van Value een prima start te maken van haar plaat. Ze gebruikt haar stem als soulstem, waardoor de pop en soulsound in het album terug komt. Het melancholische ‘Shelter’ is niet alleen mooi in de opbouw maar heeft een spannende drive met een ontspannen zangpartij. Het is dan ook een prachtig liedje dat doet denken aan Suzanne Vega. In de opbouw van het nummer vullen de instrumenten elkaar aan tot een geheel alsof het een vlechtwerk is dat van o tot een geheel mooi geheel wordt gevlochten. Het titelstuk brengt de soul en funk in de plaat weer terug. Hiermee wil ze haarzelf weergeven en vanuit haar intentie haar verhaal op plaat laten horen. ‘Giving Up Love’ is wat voorspelbaar maar dat deert niet, het blijf mooi gezongen en sluit het album prima af. Als debuut is het een prima start!

Label Western Vinyl

Beoordeling 8

Review Heather Woods Broderick is een singer/songwriter uit Brooklyn, New York, en kennen we naast haar solowerk vooral van haar muzikale inbreng bij artiesten als Laura Gibson en Sharon von Etten; niet de minste namen. Ze is de zus van Peter Broderick, ook al zo’n artiest die we regelmatig voor bij zien en horen komen en Heather komt uit een muzikaal gezien met beide ouders als muzikant. Geboren aan de oostkust in Maine vertrok de familie naar Oregon toen Heather 8 acht jaar was en waar ze begon met piano spelen; het instrument dat haar nooit mee los zou laten en dat ook op dit derde album een prominente rol heeft. Tegenwoordig is ze woonachtig in The Big Apple maar voor dit album keerde ze terug naar de Oregon, staat van de oneindige pijnbomenbossen, meren en bergen. Op dit derde album Invitations is het wederom haar wat ingetogen, melancholieke stemgeluid in combinatie met het sobere instrumentarium dat de aandacht trekt. Piano, strijkers, cello vormen het voornaamste instrumentarium en dat gegoten in mooie, uitgesponnen composities. Misschien één van de meest sprekende voorbeelden hiervan is ‘Nightcrawler’ waar piano en stem in volledige harmonie zijn en percussie en gitaar voor de details zorgen. Een nummer als ‘Where I Lay’ moet je eigenlijk met koptelefoon luisteren om alle details tot je te kunnen nemen. Op ‘Slow Dazzle’ wordt je aandacht volledig in beslag genomen door de stem van Heather die zichzelf op piano begeleidt en gaandeweg wordt dit nummer door fraaie strijkersarrangementen vormgegeven. Dat de natuur een belangrijke rol speelt horen we terug bij het enerverende ‘White Tail’ maar zeker op de indrukwekkende titelsong en de sfeervolle opener ‘A Stilling Wind’. De elf songs zijn werkelijk van ongekende schoonheid. Ondanks het op het eerste gezicht wat sobere instrumentarium weet Heather de liedjes leven en kracht in te blazen en krijgen de nummers soms een wat filmisch karakter. Voor de liefhebber van ingetogen, dromerige singer/songwriters is dit een absolute aanrader. Veel luisterplezier.

Label RCA / Universal

Beoordeling 8,5

Review Sinds de band met het titelloze debuut verscheen heeft Cage The Elephant een meer dan aangename reputatie opgebouwd; over het algemeen verrassend, ongrijpbaar en in ieder geval authentiek. we kunnen na het beluisteren van hun laatste album Sociaal Cues dat deze week uitkwam alleen maar concluderen dat deze typeringen nog allemaal actueel zijn. Cage The Elephant heeft zich de afgelopen jaren echt gepositioneerd als een band die we niet in een hokje kunnen plaatsen; Rock, Grunge, Blues en diverse dwarsverbanden; het kwam allemaal voorbij en met hun vorige album Tell Me I’m Pretty won de band zelfs een Grammy in 2016 in de categorie Best Rock Album. Dat de band zich simpelweg niet laat kooien blijkt wel uit de keuze voor John Hill als producer; we kennen hem van successen van o.a. Eminem en Rhianna dus hoe verhoudt zich dit nu tot een act als Cage The Elephant? De band knalt werkelijk uit de startblokken met ‘Broken Boy’, een soort mix van Glamrock van Bowie volgepropt met paranoia en dan gespeeld met de intensiteit van The Black Keys. Na deze knallende opener moeten we even naar lucht happen en dat lukt prima bij de titelsong die best wat weg heeft van een jaren ’80 hit met een hele slimme sample. Vervolgens doet de band het met ‘Black Madonna’ even wat rustiger aan waarbij de stem van Schultz wat vervormd wordt en vooral de uitspraak lekker loom klinkt. Vervolgens is daar één van de verrassingen van het album; het met dub-reggae doorspekte ‘Night Running’ waar we ook Beck horen knalt werkelijk uit je speakers en we zijn nog maar vier tracks onderweg! Soms zijn de teksten persoonlijk want ook die kant schuwt de band niet. ‘Skin And Bones’ gaat over het stuk gelopen huwelijk van Schultz (“I've been running for so long / All that's left is skin and bones / Close my eyes, fight to carry on / Sometimes it makes no sense at all”) en luistert lekker weg en met ‘Ready To Let go’ is die catchy single die het gewoon goed gaat doen! ‘House Of Glass’ is een stuwende song waar we even op de basgitaar moeten letten en ‘The War Is Over’ is weer zo’n slim in elkaar gezette poprocksong. Verder is er nog het ijzersterke en naar de garagerock neigende ‘Dance Dance’ maar misschien de verrassing van dit album is het absoluut romantisch klinkende liefdesliedje ‘Love’s The Only Way’ met wat rustig gitaarspel en de nu ingehouden stem van Schultz. Afsluiten doet de band met één van de weinige rustmomentjes op dit album; een wat echoënde piano zorgt voor de basis van dit prachtige, rustige en toch wat onheilspellende nummer waarop Schultz nog één keer terug kijkt op dat stukgelopen huwelijk. (“So many things I wanna say to you / So many sleepless nights I prayed for you”). Social Cues is er één voor de jaarlijstjes, zo veel wordt wel duidelijk na enkele luisterbeurten. Het album is sterk, divers en de band laat zich nog steeds niet in de kaart kijken of in een hoekje plaatsen. Als we aan dertien verschillende luisteraars de vraag stellen hun favoriete track te noemen is de kans groot dertien verschillende nummers te horen. Tussen kop ‘Broken Boy’ en staart ‘Goodbye’ weet Cage The Elephant nog elf keer te overtuigen. Kortom, een aanrader. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Beschrijving So rec. / Konkurrent

Beoordeling 7

Review Dat Peter Doherty altijd het onbetrouwbare drugsvriendje van Kate Moss zal zijn staat vast en daar moet hij mee dealen. Toch weet de man met the Libertines en Babyshamless aardige platen te maken. Tijdens de tour ontstaat er nog een side bandje met Puta Madres. Ook hier weet hij Doherty een goed album mee te maken. Het is diverse en kent een zonnig tintje in de indie sound. Het ‘Who’s Being Having You Over’ is als een hernieuwde punksong met een vleugje indiepop. Het is qua zang zeker niet strak en dat is ook niet de bedoeling. Terwijl het nummer ‘Paradise Is Under Your Nose’ weer een prachtig liedjes is, al geeft het de toch wat discutabele situatie van de man weer. Wanneer de Oasis teksten binnen ‘Someone Else To Be’ wordt gezongen is het bijna jammer van het liedje. De band met violen en lichte popsound is zeker heerlijk maar het blijft jammer dat Doherty niet een vaste strakke zanglijn kan pakken om de songs tot zijn recht te laten klinken. ‘The Steam’ is dan wel weer top en dan valt het weer in het oude gedrag. De band is te horen en te zien in Het Amsterdamse Bos op 21 juli a.s.

Label Mascot

Beoordeling 7,5

Review Al toetsenist van de band Dream Theater is Jordan Rudess het meest bekend. Maar wat mensen vergeten is dat hij ook de toetsten heeft ingespeeld voor David Bowie Heathen album. En dat de man een multi talent heeft om zijn muzikale invulling te geven aan derden. In het teken staan van de band is voor hem een belangrijk uitgangspunt. Maar met dit album komt hij weer even uit de schaduw. Jordan krijgt nu de hulp van anderen om zijn gekkenwerk compleet te maken. Zo verzorgen Joe Bonamassa, Guthrie Govan en Vinnie Moore de gitaarsolo’s en weet James LaBrie nog even zijn maatje te helpen. De songs passen in de stijl van Dream Theater en drummer Rod Morgenstein en Elija Wood slaan zich helemaal suf achter de kit. Van Jazz, pop, rock, pop en gothic, het gaat alle kanten op. En dan hebben we het alleen nog maar over het meesterstuk ‘Wired For Madness’. Een song dat in twee delen is opgedeeld en uiteindelijk voor 34 minuten muziek zorgt. Deels gezongen maar grotendeels instrumentaal. Er zijn band die de 34 minuten album eens niet halen, of dit onder de maat uitbrengen. Rudess weet dat dit niet hoort en weet met de overige 6 songs nog eens 30 minuten aan het album toe te voegen. Het melodieuze ‘Off the Ground’ geeft ineens veel rust op het album en met het bluesy ‘Just Can’t Win’ gaan we nog een funky Drop Twist eruit persen zodat we alle muziekstijlen in een notendop hebben gehad. Het album is dan ook wat te wisselvallig ten opzichte van het belegen en gemakkelijk in het gehoor liggende album van Dream Theater.

Label Ja Jansen rec./ PIAS

Beoordeling 7

Review De band Kveltertak is een metal act uit Noorwegen die meer dan populair is binnen deze scene. Met de Noorse teksten wordt het wel eens wat verwarrend, maar dat deert de band niet. Toch heeft de drummer Kjetil Gjermundrod hier een andere opvatting over. Met zijn broers Inge en Epsen start hij een nieuwe band Tempel. Dat de band als inspiratiebron Thin Lizzy en Black Sabbath aanhoudt, klinkt het meer dat ze hun inspiratie in de snelle metal zoeken. Met herkenbare titels als ‘Vendetta’, ‘Afterlife’, ‘Torches’ en ‘Forest Cemetry’ is het allemaal wel erg voorspelbaar. Dat Kjelt een drummer is die graag wil drummen is zeker op dit album te horen. De songs zijn volledig dichtgesmeerd en is er weinig ruimte over voor gitaar en bas. Wanneer deze band als supportact mee gaat met Kveltertal, dat moeten we concluderen dat deze man een enorme uithoudingsvermogen moet hebben. Dat is dan wel weer om te bewonderen. Verder is het voor metal fans een doorsnee album met prima songs en productie, maar geen hoogvlieger.

Label Butler rec. / Bertus

Beoordeling 7,5

Review Wanneer gitarist Kristian Strik begin 2018 te horen krijgt dat hij uitbehandeld is aan een hersentumor, gaat hij samen met de band in no-time aan de slag om deze emotie om te zetten in muziek. Zijn rechterhand valt langzaam uit en is Kristian gedwongen om toetsen te spelen. De drive om dit album te maken is er, want de tijd is maar beperkt. Na 3 maanden is er een volledig album aan muziek en tekst geschreven. Pain is Healing is het resultaat. Samen met zijn band en producer Pieter Kloos wordt er gewerkt om de opnamen optimaal vast te leggen. Wanneer bandlid Weinand Derks van de Ven de inspiratie krijgt om dit allemaal als docu vast te leggen voor later, ligt er een mooi document dat inmiddels is uitgezonden op NPO3. Het album is dan ook erg intens en doet erg denken aan bands als Bauhaus en Birthday Party uit de jaren 90. De donkere sfeer in de indierock sound vertaald het verhaal van Kristian. Daar waar het debuutalbum Psycho Sister iets luchter klinkt, hoor je de wil om dit emotioneel zwaar album te maken op de plaat. Uiteindelijk overlijdt Kristian Strik op 27 mei 2018 op 24 jarige leeftijd. De band maakt het album in de productie en mix af en met de emotionele waarde kost dit tijd. Nu een jaar later ligt het album in de winkel en het resultaat mag er zijn. Het geeft het gehele proces weer. De frustratie, hoop, wanhoop en wil om nog iets voor de mensheid achter te laten is allemaal terug te vinden van ‘The Reason Left This House’ tot ‘The Unpleasent Return’ en ‘The Healing’. Maar het album draait allemaal om ‘The Patiënt’ waarin men alle gevoelens in legt. Wederom ligt er een mooi document op tafel.

Label Provoguie - Mascot

Beoordeling 8

Review De inmiddels 76-jarige! George Benson brengt weer een nieuw album uit. Met Walking To New Orleans voegt hij een nieuw hoofdstuk aan zijn imposante carrière en dit maal is het muziek van legendes als Fats Domino en rock-’n-roll gitaarheld en dichter Chuck Berry. Benson krijgt er geen genoeg van en dat bewijst hij met dit nieuwe album Walking To New Orleans; zijn 45ste soloalbum! Iedereen kent Benson van die ene klassieke hit ‘Give Me Tonight’ en natuurlijk ‘On Broadway’ maar daar doen we deze singer/songwriter, gitarist en zanger echt te kort mee. Naast de 45 soloalbums heeft de man een indrukwekkende discografie opgebouwd met vele andere artiesten en grootheden zoals Aretha Franklin, Chaka Kahn, B.B. King, Frank Sinatra en ga zo maar door. Een eigen ster op de Hollywood Boulevard of Fame maar nog veel indrukwekkender; de Amerikaan won inmiddels tien Grammy’s. Inspiration: A Tribute to Nat King Cole uit 2013, met een ode aan ook weer zo’n grootheid was zijn laatste album en nu is daar dit nieuwe album met tien door hem uitgekozen tracks die hij op zijn eigen wijze arrangeert. Natuurlijk kennen we ‘I Hear You Knockin’ en ‘Áin’t That A Shame’ in de uitvoering van Fats Domino en een nummer als ‘Nadine (It It You)’ van gitaarheld Chuck Berry. Maar het is juist dat sausje dat Benson over de nummers heen weet te laten vloeien die deze versie zo bijzonder maken. Met een aantal sessiemuzikanten uit Nashville weet Benson deze tien tracks die zuidelijke vibe mee te geven; dat geluid dat we associëren met Memphis, Tennesse; de stad van de Memphis Soul & Blues met natuurlijk ook die kenmerken van Blues. Hoe heerlijk is het om deze versie ‘Walking To New Orleans’ te horen met Benson op gitaar of ‘Memphis, Tennessee’ met de honky-tonk piano. De wat ingetogen versie van het misschien wat onbekendere ‘Havana Moon’ is zelfs misschien wel het hoogtepunt van Walking To New Orleans. George Benson blijft op dit zich best dicht bij de originele versie van de nummers van Chuck Berry en Fats Domino. Met blazers en piano op de voorgrond zijn die tien smaakvolle covers geworden die inderdaad naadloos in het geluid van de roemruchte muziekstad Memphis passen. Met alleskunner George Benson als dirigent is dit weer een topalbum geworden. Veel luisterplezier.

Label V2 Records

Beoordeling 7,5

Review In Nederland hebben ze al best een naam opgebouwd; de vierkoppige formatie Dawn Brothers bestaande uit Bas van Holt (zang/gitaar), Levi Vis (bas/zang), Rowan de Vos (keys/zang) en Rafael Schwiddessen (drum/zang) brengen ons een soepele mix van Americana en Rootsmuziek en Next Of Kin is hun nieuwe EP. Op deze EP worden ze muzikaal bijgestaan door namens als Tim Knol, DeWolff, Merel Sophie en de strijkers en blazers van de formatie Coal Harbour. De zes nummers nemen je mee naar o.a. de tijd van CS&N en opener ‘She Turns Me Around’ (cover van Jim Ford) heeft die meteen die meer dan aangename Americana-twist. De blazers en strijkers maken het verder prima nummer af met hier en daar een deel meerstemmigheid als toetje. ‘Kill Me Tomorrow’ stuwt de band naar grote hoogte en we horen hier zowel Knol als DeWolff; overigens een tracks waar ook alle muzikanten in de spotlights komen te staan. Met ‘All-in Time’ neemt het collectief wat gas terug en je hebt bij dit gevoel absoluut het idee dat je dit rustig kabbelende nummer als eens ergens voorbij hebt horen komen. Knap hoe de band zo vertrouwd weet te klinken. De afsluiter ‘Silent Whisperer’ is wat meer “stripped-down” waarbij ook weer de meerstemmigheid én de pedalsteel de aandacht opeisen. Next Of Kin klinkt alsof het door een stel vrienden is gemaakt. Het plezier maar ook de toewijding is voelbaar, maar ook de muzikaliteit. Hoezo kunnen wij in de Nederlandse polder geen Americana of Rootsmuziek maken? De Dawn Brothers bewijzen met een aantal muzikale vrienden het tegendeel. Een overtuigend klinkende EP en laten we de hoop uitspreken dat dit de opmaat is naar een compleet album. Veel luisterplezier.

Label Virgin / Universal

Beoordeling 7,5

Review Walking On Cars is terug met hun tweede album. Na het meer dan goed ontvangen debuutalbum uit Everything This Way uit 2016 is nu Colours uit! Walking On Cars is zo’n band die een eigen sound heeft die voor een grote mate bepaald wordt door dat donkere, ietwat nasale stemgeluid van zanger Patrick Sheehy. Dit nieuw album schuurt ook weer tussen pop en rock met de nodige synths. Met de al eerder uitgebrachte single wordt de toon en daarmee ook het geluid van dit nieuwe album gezet. Na deze misschien wat krachtige opening neemt de band met ‘Coldest Water’ ogenschijnlijk wat gas terug en hier maakt Sheehy ons deelgenoot van zijn drankprobleem dat hem parten speelde. De eerste ruime minuut is het vooral een wat synth gedreven opening met zang van Sheehy maar daarna wordt het vuurtje toch wat verder opgestookt. Deze opbouw hanteert de band vaker; luister maar eens naar ‘Somebody Else’ dat wat deze recensent betreft een hele sterke opening kent, maar ook na anderhalve minuut doorschakelt naar de volgende versnelling. De band was voor dit tweede album overigens op zoek naar een wat ander geluid dan op hun debuutalbum, en hoopt dat gevonden te hebben met Colours. Dit album is deels opgenomen in de eigen studio in Dingle maar ook deels in de beroemde RAK studio in Londen. Op ‘Colours’ blijft de band best vasthouden aan vaste structuren met hier en daar een uitzondering. ‘Two Straight Lines’ kent ook wel die herkenbare opbouw maar verrast tijdens de refreinen en eigenlijk klinkt de band ook wel erg lekker als Sorcha Durham ook een deel van de vocalen voor haar rekening neemt zoals op ‘One Last Dance’. Op ‘When We Were Kids’ vergaloppeert Sheehy zich waarschijnlijk als hij steeds die hoge noten wil en moet halen. Het enige echt rustigere nummer is de afsluiter ‘Pieces Of You’; een rockballad achtige track waar het pianospel van Sorcha de aandacht trekt. Van de ongeveer 40 nummers die ze schreven voor dit album zijn dit dan de negen tracks die het gehaald hebben. Colours is een album dat een aantal luisterbeurten nodig heeft. Je moet even de tijd nemen om de details die het verschil tussen de nummers maken eruit te kunnen lichten. Het stemgeluid van Sheehy is een sterk wapen van de band maar muzikaal en qua composities mag het nog wel wat verrassender worden. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Label Odin Records

Beoordeling 8

Review Atomic is een Noors kwintet dat inmiddels al bijna twee decennia op grote hoogte staat binnen de Jazz-scene. Al die tijd is de bezetting nagenoeg in stand gebleven; de enige wijziging in de bezetting is dat in 2014 Hans Hulbækmo de vacante functie van drummer invulde. Voor de rest bestaat dit vijftal uit Fredrik Ljungkvist (saxofoon & Klarinet), de wereldberoemde trompettist Magnus Broo (o.a. samenwerking met Hanna Paulsberg), pianist Håvard Wiik en bassist Ingebrigt Håker Flaten. Pet Variations is de nieuwste release die onlangs uitkwam en deze keer kiest Atomic voor eigen interpretaties van bestaande nummers of interpretaties van bestaande stukken. Hoe verrassen is het om de vrije, misschien wel experimentele Jazz-uitvoering te horen van ‘Pet Sounds’, dat we in zijn oorspronkelijke versie nog kennen van de Beach Boys! Met ‘Un Grand Sommeil Noir’, dat oorspronkelijk door Edgar Varese is geschreven, weet Atomic perfect weer te geven waarom instrumentale, experimentele Jazz bij veel mensen de voorkeur heeft boven de vocale Jazz. ‘Cry Want’ kennen we natuurlijk nog van de legendarische Amerikaanse saxofonist en klarinetspeler James Guiffre en het mag dan ook geen verrassing zijn dat met een Magnus Broo en Fredrik Ljungkvist hier tot grote hoogte rijken bij deze versie. Maar het gehele album weten de heren je aandacht en focus vast te houden. Afsluiten doet Atomic met misschien nog wel een klassieker; ‘Karin’s Mode’ dat we nog kennen van het Jan Garbarek’s Quartet uit eind jaren ’60 en ook nu weet het vijftal je geboeid te kluisteren. Pet Variations is een album vol met experimentele, free jazz geworden. Acht Instrumentale nummers met Magnus Broo als absolute troef van hoge kwaliteit en op een eigenzinnige wijze vorm gegeven. Veel luisterplezier.

Label Virgin/ EMI/ Universal

Beoordeling 7,5

Review Als je als artiestennaam Girli neemt, mag je dan ook aannemen dat er een album komt met allerlei girli songs. De electropop van Milly Toomey voldoet hier dan ook volledig aan. De jonge zangeres zag bij haar ouders de Blondie albums in de kast staan en dat inspireerde haar om de Girli naam aan te nemen. De vrolijke klanken kennen brutale teksten als ‘Deal With It’ of de ode aan zangeres Pink in het nummer ‘Pink’. Het album kent de Pink popsound en solliciteert ze hierbij openlijk om als supportact voor haar idool te kunnen spelen. De popsongs ‘Friday Night Big Screen’ en ‘Sticky Out’ zijn prima songs waarmee ze hits kan scoren en het storytelling ‘Fake Friends’ is zo kort dat je het amper als titel van een song kunt betitelen. Met ‘Young’ geeft ze een kijkje in haar eigen wereld, dat herkenbaar voor velen zal zijn. Het album is de eerste stap van Girli om de route naar haar eigen sound te bewandelen. De intentie is goed en de ervaring en het netwerk zal voor de toekomst belangrijk voor haar zijn.

Label Republic rec

Beoordeling 7,5

Review Andy Biersack is zijn eigen naam en de Amerikaanse zanger nam tevens de artiestennaam Andy Six aan. Als aanvoerder van de glamrockers ging hij door het leven toen hij nog bij Black Veil Brides speelde. Geïnspireerd door KISS en Motley Crue werd de act opgevoerd, hoewel het muzikaal een donkere sound en meer donkere teksten kent. In 2016 weet Andy al een solo uitstapje te maken met het album the Shadow Side. Nu weet de man wederom ruimte te maken om een solo album uit te brengen. Juist om de band ver van de solo projecten van Andy te houden, neemt hij de naam Black aan. De sound van Ghost of Ohio en zijn solo songs zijn luchtiger en kent het meer een popsound dat niet te rijmen valt met het stevige werk met Black Veil Brides. Het titelstuk, ‘Heaven’ of ‘The Wind & Spark’ zijn songs die net zo goed op een album van The Script hadden kunnen staan. Hoewel de teksten nog wel een donker randje kent. Maar over het algemeen is het een lief album van Black als je het naast de rockband songs ligt. Maar gelijk is het allemaal een soort van 13 in een dozijn ten opzichte van de vele bands die dit soort muziek op dit moment maken. Goed, het is een prima plaat en prima productie, maar ten opzichte van de vele commerciële bands is dit album wat doorsnee.

Label So Rec. /Silva

Beoordeling 8

Review De Britse band uit Southampton heeft het podium van de Zwarte Cross al eens bespeeld, maar echt doorgebroken zijn ze nooit. Toch is het een band die mooie indie rock albums heeft gemaakt en live een goede reputatie kent. Dit album van Band of Skulls swingt rockt en is in your face! Heerlijk aanstekelijke dance rocksongs waaronder ‘Love is All You Love’ of het steviger ‘Not the Kind of Nothing’. De popsongs waaronder ‘Cool Your Battles’, ‘Thanks a Lot’ en ‘Sound of You’ met de uuuhs en aahs is aanstekelijk en mooi in de compositie. Samen met producer Richard X (Pet Shop Boys) weet de band hun rock sound om te batterijen in een dance poprocksound. Natuurlijk zulllen mensen het vreselijk vinden en anderen weer top. Maar een ding is zeker, de band weet hun grenzen te verleggen en zijn niet bang om iets nieuws aan hun sound toe te voegen. Al is het nummer ‘Speed of Light’ een dipje van het album, ‘We’re Alive’ zal live een heerlijk spring nummer gaan worden en wellicht een publiekslieveling. Maar het album is zeker de moeite waard!

Label Virgin / Universal music

Beoordeling 8

Review Vanaf begin van dit jaar verschijnen de re- releases van Chemical Brothers albums van het EMI label. Nu na vier jaar is er ook een geheel nieuw album op het Virgin Label en dat zal dan ook de reden zijn waarom het zolang heeft geduurd dat deze meesters in de dance wereld het nieuwe album konden uitbrengen. No Geography of geen grenzen, hoe je het maar noemen wil, de muziek van Chemical Brothers gaat over de hele wereld en laat vele generaties dansen op de festivals. Het album is dan ook een heerlijk dance album dat vooral door de tempowisselingen erg variabel klinkt. ‘Catch me I’m Falling’ begint al als een popact, na dat we nog even bijkomen van het dance nummer ‘Mah’. Maar het topstuk bevindt zich in het begin van het album. De openingstrack ‘Eve of Destruction’ geeft zoveel energie en hun nieuwe stijl weer dat het als visitekaartje voor het album is. De single ‘Got To Keep on” is zeker catchy te noemen en als heerlijke dancetrack die de mensen zeker in beweging uit. Met dit album zijn de Chemical Brothers weer helemaal terug en zullen ze op diverse festivals de avond weer optimaal afsluiten!

Label Pink Lane / Bertus

Beoordeling 7,5

Review De heldere klanken van zangeres Ruth Patterson komen je fris tegemoet wanneer je het openingsnummer van het album Take A Bite, 'All I Got Is You' hoort klinken. En dat doet haar gehele verschijning. Met de band weet ze heerlijke temperamentvolle pop te maken. De Britse band weet de Britse indiepop te mixen met de folk van de Balkan. Met ‘Take a Bite’ gaan alle heupen los en wordt er een muzikale brug geslagen tussen het oosten en het westen waardoor de verbroedering alleen maar met open armen ontvangen kan worden. Het album is een afwisseling en een zoektocht naar de juiste sound, terwijl het blijft swingen met ‘Trough With Talking’, ‘Kiss Me Before You Go’ en ‘Sister’. Wanneer de spanning in Who Do You Think You Are in een aanstekelijke sound en refrein wordt gegoten is het een van de topstukken van dit album, net als het ‘Naked in Budapest’ dat als uitnodiging wordt gebracht en met beide armen muzikaal wordt ontvangen. Het is dan ook een lekker zonnig album dat afwisselend is, omdat men de grenzen van de muziek zoekt en de culturele grenzen over durft te gaan. Holy Moly and the Crackers zijn te zien in Nederland op vrijdag 6 sept Paradiso te Amsterdam

Label Unday / Pias

Beoordeling 7,5

Review Het debuutalbum In Dreams komt alweer uit het jaar 2016. En we waren in de veronderstelling dat we deze Brusselse band niet meer terug zouden zien. En kijk daar, de electro pop van de indie popband komt met een heerlijk album! Het duo is inmiddels uitgebreid tot een volledige band met drums en met de violen in ‘Sinister’ van de voormalige Balthazar lid Patricia Vanneste krijgt de indie sound een vleugje folk. Het past in het concept van het duo. De wat donkere sound van ‘Cold Water’ kent de heldere stem van Birsen Ucar en een prachtige viool solo. De beat van Steven van Gelder drijft de band tot grotere hoogte waardoor de swing in de songs blijvend is. Daar waar de band weet ergens over te gaan naar een droompop sound in ‘Run’ en ‘The Bloop’. Ook hier weet de band prima raad mee. Het blijft swingend en zwevend door de electro sound. ‘Vertebrate’ is dan weer zwoel en meeslepend en ‘The Centre Will Hold’ is vol spanning en kent een heerlijk hypnotiserende drive. Het duo heeft de kans gegrepen om de krachten van een bandvorm te bundelen en dat is meer dan goed gelukt!

Label The Orchids

Beoordeling 8

Review Dat de singer-songwriter uit Bristol altijd een andere sound kan bedenken dan de meeste singer-songwriters weet Sital-Singh ook weer op dit album te produceren. En ja, er is een zwak voor deze man. Zijn manier van liedjes schrijven is beeldend en pakkend. Zo, dat hij het in zijn eentje prima kan vertolken. De man is inmiddels verhuisd van Bristol naar Los Angeles. Hierdoor hoor je al meer de Americana sound door de songs en klinkt ‘Raise Well’ en ‘I Do’ als de band Venice, maar dan in zijn eentje. Al blijven de broze songs als ‘The Last Day’ en ‘Los Angeles’ toch weet typisch Sital- Singh. Kwetsbaar in de eenvoud met een akoestische gitaar en weinig back up instrumenten. Het album kent een beter balans dan zijn voorganger Time is a Riddle. Hij heeft zijn draai gevonden en daar mag hij ruim voor beloond worden. Zijn ingetogen voorkomen houdt hem ook in de schaduw, terwijl de albums allen even mooi zijn. Met dit derde album klinkt Sital – Singh completer en divers in de sound zonder zijn eigen kleur te verliezen. Wanneer je ‘Silhouette’ en ‘Almost Gone’ zijn dit twee totaal verschillende songs maar zo herkenbaar in de stijl van Sital-Singh. Op naar een gouden status dan maar?

Label Butler rec. /Bertus

Beoordeling 8

Review The Parlotones bestaat inmiddels alweer 20 jaar en dat jubileum mag dan ook gevierd worden. De Zuid-Afrikaanse popband tourde de afgelopen jaren met o.a. Coldplay, Starsailer en Snow Patrol, waardoor de band een groot publiek bereikt. Het album China verscheen afgelopen jaar en bereikt nu ook Europa via het Nederlandse label Butler. Terecht want de band heeft weer veel te bieden. Het heerlijke openingsnummer ‘Buckle Up’ past in het straatje van de acts waar men als support act voor speelde. De grote stadion sound horen we terug op ‘Leave A Light On’ en zou zo als opening voor het wk voetbaltoernooi kunnen worden gespeeld. Dit is hun niet onbekend, omdat de band in 2010 deze eer te beurt viel wanneer Zuid Afrika het toernooi organiseerde. Het is de stadion pop die men weet te maken, terwijl de band anderzijds ook wat rustiger in de sound is gaan klinken. ‘Antidote’, ‘Downtown Love’ en ‘Can You Feel It?’ zijn typische Coldplay songs. Heerlijke zomers songs die goed klinken en even een andere timbre hebben dan het bekende Coldplay werk. Eerlijk is eerlijk, het album is afwisselend en kent erg lekkere songs waaronder ‘Young & Guilty’ en ‘Only The Good Die Young’. De band heeft wat ingeboet op de gitaarsound en gaat over naar de digitalisering zodat de songs ergens tussen de Pet Shop Boys en U2 klinkt.

Label Concord Records

Beoordeling 8

Review The Medicine Show is het 15e album voor Melissa Etheridge. Ze stond in februari nog in 013 in het kader van haar ‘Yes I Am’-jubileum tour en nu is ze terug met haar nieuwe album. Voor echt grote hits moeten we nogal wat jaartjes terug (o.a. ‘Like The Way I Do’) maar met dit nieuwe studioalbum is de Amerikaanse singer/songwriter weer helemaal terug. Melissa trapt af met de titelsong, een stampende rocksong en een muur van gitaargeluid waarmee ze maar meteen een statement afgeeft richting Trump en Co.; “But we can change this or we can blame this/We are the people and our thoughts can rearrange this”. Vervolgens pakt ze met ‘Wild And Loneley’ terug naar gitaarpop die doet denken aan de sound van Fleetwood Mac. Het is een nummer dat ideaal is voor airplay op de radio en lekker mainstream. Overigens werkt Melissa op dit album weer samen met John Shanks (o.a. Bon Jovi) met wie ze al eerder op Fearless Love werkte. Vervolgens weet ze met ‘Shaking’ weer een onvervalste rocker neer te zetten en kent The Medicine Show een stevige en gevarieerde opening. Maar het is niet alleen maar rock dat de klok slaat. ‘Woman Like You’ is iets rustiger en midtempo met een vleugje country en bij de krachtige ballad ‘I Know You’ horen we zelfs strijkers. Met ‘Here Comes The Pain’ pakt ze zelfs terug naar polarisering die niet alleen Amerika, maar de hele wereld overspoelt. Overigens is een dergelijk thema niet vreemd aangezien Melissa Etheridge altijd wel sociaalpolitiek bewogen is geweest. ‘Suede’ heeft wat meer blues in zich maar verrassen doet ze toch wel met het heerlijke ‘Human Chain’ dat een subtiele funky “groove” heeft, iets dat we misschien nog wel herkennen van haar laatste album. Afsluiten doet ze met het indrukwekkende ‘Last Hello’ waarin ze op een indrukwekkende wijze refereert naar de schietpartijen op scholen en universiteiten in de VS. (“No child should see what I have seen, how was I to know that was our last hello”). Zonder het letterlijk te noemen is dit deze powerballad een direct verwijzing naar de schietpartij op de Parkland School in 2018. Op The Medicine Show weet Melissa Etheridge ons wederom te overtuigen. Ze zingt alsof haar leven er vanaf hangt en we voelen de oprecht emotie in haar teksten. Ze vertaald haar gedachten naar teksten en weet die te verpakken in elf pakkende songs waarbij haar stem sterker klinkt dan ooit. Dit album kan waarschijnlijk iedereen waarderen, of je nu een verstokte fan bent of voor de eerste keer kennis maakt met deze uit Kansas afkomstige singer/songwriter. Veel luisterplezier.

Label Westbere Records

Beoordeling 8

Review Met Lucy Kitt is er een nieuwe naam opgestaan binnen het genre singer/songrwriting. Met haar akoestische gitaar en zelf geschreven intieme liedjes weet ze inmiddels Groot Brittannië te veroveren. Na een muzikale jeugd stapte ze als 16-jarige in de grunge band Ostara maar ze verliet de band ook weer om te kunnen studeren aan de universiteit van Kent. Daar groeide haar voorliefde voor folk en akoestische muziek en in 2007 haalde ze het tot de halve finales van de BBC Radio 2 Young Folk Awards. Dit zorgde vervolgens voor de gewenste springplank en de afgelopen jaren heeft ze aan haar carrière gewerkt. Nu is daar haar debuutalbum Stand By met tien ingetogen Folk-achtige songs die vooral een akoestisch karakter hebben. Het is vooral Lucy die zichzelf op de akoestische gitaar begeleidt op kleine, ingetogen liedjes die gaan over de verhalen van het leven die iedereen kent. De vlotte openingstrack en titeltrack is ‘Stand By’ gaat over die relatie die geen stand hield en zo nu en dan horen we een subtiel aanwezige slidegitaar die juist voor dat kleine beetje extra spanning zorgt. Op sommige nummers zoals ‘Said And Done’ en ‘Eagle’ horen we een iets rijker instrumentarium zoals drums en basgitaar maar is het vooral het gitaarspel van multi-instrumentalist Sam Beer (Treetop Flyers) dat van hoge kwaliteit is. Maar het is vooral haar stemgeluid die er voor zorgt dat je aandachtig blijft luisteren. Nummers als ‘Days Like These’ en het met wat Americana-invloeden doorspekte ‘Thief’ zijn gewoon prima luisterliedjes. Op de sfeervolle en akoestische afsluiter ‘Better Days’ is het nog één keer Lucy en haar gitaar. Tien smaakvolle, goed gearrangeerde liedjes die liggen op het snijvlak van Folk en Singer/songwriting. Lucy Kitt bewijst heeft zelf alles geschreven waardoor dit album nog net wat meer glans krijgt. Voor de liefhebbers van dit genre absoluut een aanrader. Als we een minpunt moeten noemen is het de speeltijd; die is "slechts" een kleine 30 minuten. Veel luisterplezier.

Label 30 Tigers - Zappo Records

Beoordeling 8,5

Review Het is 1986 als Bruce Hornsby die absolute wereldhit scoort met ‘The Way It Is’’; iedereen kent de pianoklanken van dit nummer dat ook niet weg is te denken uit de TOP 2000. Sindsdien heeft de Williamsbrug, Virginia geboren Amerikaan een indrukwekkende discografie en muziekcarrière opgebouwd met zijn band The Range, als soloartiest of met The Noisemakers. Overigens los van alle andere samenwerkingsverbanden zoals die met The Grateful Dead. Dit weekend kwam zijn nieuwste album Absolute Zero uit. De teller staat inmiddels op een kleine 20 albums waarbij we ook kunnen stellen dat Hornsby de afgelopen jaren regelmatig uit zijn comfortzone is getreden en nieuwe muzikale wegen is ingeslagen. Pop, Jazz, ’60 Soul, Bluegrass, Rock, het kwam de afgelopen decennia allemaal voorbij en het leverde hem ook nog eens drie Grammy’s op. Het mooie is dat Hornsby ook op Absolute Zero verrassende samenwerkingen op zoekt en daarmee de muzikale uitdagingen niet uit de weg gaat. Eén van de sprekende voorbeelden hiervan is ‘Fractals’ met de piano prominent aanwezig met een knipoog naar het Jazzlabel ECM. Op de titelsong en tevens opener van dit album horen we de legendarische jazzdrummer Jack DeJohnette die al drummend begint om daarna vergezeld te worden met Hornsby op piano. Het geheel wordt door strijkers stemmig gecomplementeerd en is meteen één van de beste tracks. Opvallend is opnieuw de samenwerking met Justin Vernon (Bon Iver) en op het prachtige ‘Cast-Off’ horen we naast Vernon ook de drummer van Bon Iver, Sean Carey. Het eindresultaat is verbluffend met twee totaal verschillende klankleuren qua stem die dus wonderwel complementair aan elkaar blijken te zijn. ‘Med’s’ is qua opbouw wat anders, maar ook hier horen we weer een bijdrage van Vernon. Een nummer als ‘Voyager One’ is verrassend uptempo met een soort van funky “groove” terwijl The Blinding Light Of Dreams’ erg dicht bij de Jazz ligt. Een nummer als ‘Never In This House’ ligt misschien wel het dichtst bij het werk zoals we dat misschien wel het beste kennen van Hornsby; mooie melodie, hijzelf achter de toetsen en strijkers die het geheel sfeer omlijsten. Ook de laatste twee nummers zijn weer van hoge kwaliteit; ‘White Noise’ is een wat rustiger en ingetogen nummer maar met ‘Take You There’, met medewerking van Robert Hunter (The Grateful Dead), sluit Hornsby af met het hoogtepunt van het album; een nummer dat door zijn verhaallijnen en complexiteit herinneringen oproept aan de beginperiode van Genesis. Bruce Hornsby levert met Absolute Zero een topplaat af. Hij durft nieuwe muzikale paden in te slaan en kiest op dit nieuwe album absoluut niet voor de meeste makkelijke weg. Absolute Zero is een meer dan gevarieerd album waar Hornsby weer veel muziekstijlen op een haast onnavolgbare wijze met elkaar verweeft. Maar uiteindelijk is hij wel in staat om alles naadloos met elkaar in harmonie te laten klinken en krijgt het album na elke luisterbeurt meer glans. Een groeibriljant en klasseplaat. Veel luisterplezier.

Label Butler Records

Beoordeling 8

Review Ivan And The Parazol zijn terug met een nieuw album; Exotic Post Traumatic is inmiddels het vierde album van deze Hongaarse formatie. Een band uit Hongarije is geen alledaagse kost voor muziekliefhebbers. De afgelopen jaren heeft deze band echter vooral live een meer dan respectabele staat van dienst veroverd met optredens op het prestigieuze SXSW-festival in Austin, stonden ze op Sziget en verzorgden het voorprogramma van Deep Purple in Budapest tijdens dienst tournee in 2014. Voor dit album kregen ze hulp van producer Wil Anspach (o.a. Muse, Justin Timberlake) en werden de opnames gemaakt in de East West studio’s in Los Angeles. Zie hier ook meteen de leuk gevonden verwijzing naar de openingstrack ‘Nr. 1003’ waar we een stukje horen van de stewardess die de passagiers van de vlucht naar Los Angeles welkom heet. De band weet op dit nieuwe album Exotic Post Traumatic wederom te overtuigen met hun muziek die herinneringen oproept aan de jaren ’70 toen Glamrock zijn hoogtij dagen vierde. Frontman Iván Vitáris heeft zo’n typerende stem van het kaliber Jagger. Luister maar eens naar de opener ‘Nr 1003’, overigens een tracks waarbij alle puzzelstukjes meteen goed vallen en de band echt ook als een band klinkt. ‘I Can’t Recall’ is wat bedeesder maar Vitáris drukt met zijn vocalen wel duidelijk dat stempel. Met ‘Is That’ heeft de band dat nummer dat je na een luisterbeurt niet meer uit je hoofd krijgt; de stem van Vitáris, de gitaarriffs en de hooks zorgen ervoor dat dit nummer op de nodige airplay zal kunnen rekenen. ‘Serial Killer’ roept misschien nog wel de meest krachtig “Glamrock”-herinneringen op en hier levert Kyiki van Chrystal Fighters nog een vocale bijdrage. ‘When I Was 17’ is lekkere druistige gitaarrock, ‘Changin’ drijft op de drums en gitaren maar met ‘Orchid’ hebben we een waar meesterwerkje te pakken. Het nummer wordt á la Led Zeppelin rustig opgebouwd met een eenvoudige gitaarriff en ingetogen zang om gaandeweg uitgebouwd te worden tot een gepassioneerde rocksong. Ivan And The Parazol is echt een band; zo veel wordt wel duidelijk na het luisteren van Exotic Post Traumatic. Het album straalt een ongekende energie af waarbij de band het voor elkaar heeft gekregen om een soort van ongepolijste glans te bewaren; de band heeft een authentiek geluid dat doet denken aan de jaren ’70 zonder dat we hier met in de voetsporen van te maken hebben of kopieergedrag. Voor deze recensist een ontdekking en benieuwd naar hoe de band zich in Paradiso gaat manifesteren. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Label Trapped Animal Rec.

Beoordeling 6,5

Review De Engelse singer-songwriter uit London weet zijn kunstzinnigheid en creativiteit niet alleen in de muziek te leggen. De man heeft zijn schilderij op de hoes geplaats en als een klodder roze hier en klodder roze daar, een beeld voor zich zelf geschapen waarin hij zich kan verliezen. De singer-songwriter verteld dat hij de liedjes maakt om voor zichzelf te zingen in ‘Pandera’s Box’. Hij weet de vrouwelijke goden te versieren met Gala en komt tot de conclusie dat het hier om een ‘Bad Lover’ gaat. ‘Can We Be Strangers’ is dan ook een logisch gevolg. De songs zijn niet spannend en klinken vallen in herhaling. De akoestische klanken herhalen zich in verschillende akkoorden, maar het doel van een singer-songwriter is om een verhaal te vertellen en dan lukt hem dan ook. Met een mooie warme stem verteld hij de verhalen en daardoor zijn de heftige intro’s van bijv. ‘Pink Mirror’ wat overbodig.

Label Continental Records

Beoordeling 8

Review We hebben er vier jaar op moeten wachten maar het nieuwe album Walking In The Wild van de Nederlandse formatie Point Quiet is het wachten waard geweest. Opnieuw nemen Pascal Hallibert (zang, gitaar, toetsen), Hans Custers (bas, toetsen, zang), Jan van Bijnen (gitaar, dobro, pedal steelgtaar, accordeon), Simone Manuputty (zang, viool) en Joost Verbraak (trompet) ons mee op een muzikale trip waar de weemoed vanaf spat en waarmee je jezelf in een broeierige staat van de VS waant. Een akoestische gitaar die wat voort lijkt te kabbelen en de doorleefd klinkende stem van Pascal Hallibert vormen de aftrap van dit nieuwe album van Walking In The Wild. De spanningsboog wordt meteen aangetrokken met ‘Highway In Your Head’ en de band weet meteen die wat broeierige sfeer te creëren die we al kenden van hun vorige album Ways And Needs Of A Night Horse uit 2015. Vervolgens weet de band met een song als ‘Lonely nights’ die intieme sfeer vast te houden en zijn het trompettist Joost Verbraak én de tweede sten van Simone Manuputty die deze Folk-Americana song tot grote hoogte tillen. Mooi is het om te horen hoe die wat donkere en als schuurpapier klinkende stem van Hallibert de nummers dat wat weemoedige karakter meegeeft. ‘Tales Of Road 308’ klinkt iets luchtiger omdat het nummer wat meer vaart heeft maar de meeste nummers zijn vooral ingetogen. Op nummers als ‘Vera Cruz’ en ‘Not all Lies’ klinkt Hallibert wel erg breekbaar en zorgt de rest van de band er voor dat je jezelf in New Mexico waant. Het Country-Noir nummer én titelsong ‘Walking In The Wild’ met een iets hoger stemgeluid zorgt voor een aangename afwisseling en is misschien wel het meest opgewekte nummer. Hierna kiest de band de al eerdere ingeslagen weg voort en weet met smaakvolle en mooi gearrangeerde nummers als ‘Written On Our Bones’ en het gevoelige ‘The Last Time’. De band heeft zich de afgelopen jaren doorontwikkeld, hetgeen absoluut hoorbaar is op dit nieuwe album en de soloprojedten hebben blijkbaar voor nieuwe inspiratie gezorgd. Als laatste noemen we toch nog even het desolaat klinkende ‘The Distance’ dat misschien wel het mooiste nummer van dit album is. Walking In The Wild is zo’n album dat onder je huid gaat zitten. Twaalf nummers die nooit echt op gang lijken te komen en die als het ware blijven steken in een soort van broeierige loomheid onze de zon in New Mexico. En dát is nu juist de kracht van Point Quiet, want dit album uit de Hollandse polder is van internationale allure. Met deze muziek op de achtergrond smaakt een glas (Amerikaanse) whisky absoluut goed maar het luistert ook prima weg tijdens een goed gesprek. Tip om dit album ook eens met de koptelefoon op te luisteren. Veel luisterplezier.

Label Constellation Records

Beoordeling 7

Review Joni Void bracht onlangs een nieuw album uit; Mise En Abyme. Dit nieuwe conceptalbum is een album geworden dat écht buiten de lijntjes kleurt. De Frans/Canadese producer Jean Cousin is onder zijn artiestennaam Joni Void terug met zijn tweede album. Mise En Abyme is vooral een conceptalbum geworden waarbij de in Montreal woonachtige producer gebruik maakt van elektronische geluiden die aangevuld worden met klanken en geluiden die in ons dagelijks leven geproduceerd worden, al dan niet door mensen. Denk hierbij aan een geluidsfragment dat via mail is ontvangen, een voice-recorder opname en de in-gesprek-toon van een telefoon. De albumtitel verwijst naar het principe van het verhaal in het verhaal, waardoor het geheel nogal conceptueel overkomt. Meest sprekende voorbeeld is waarschijnlijk ‘No Reply (Interruption)’, waar we de in-gesprek-toon horen, een deel van een telefoongesprek en de ruis van een slechte lijn. Soms is het geheel of de som van klanken ineens meer en ontstaat er een soort van liedje. ‘Abuser’ is hier een voorbeeld van waarbij Sarah Pagé mooi vrouwelijke klanken produceert en enkele woordjes spreekt. Dat wordt vervolgens weer laagje voor laagje over de nodige synths gelegd, met een warm klinkend liedje als eindresultaat zonder dat er een vast ritme onder ligt. Maar het merendeel van de nummers, als we ze zo mogen noemen, zijn vooral een mengeling van klanken zoals bij ‘Safe House’ en ‘Cinetrauma’, waar hij geluiden van een digitale camera gebruikt om de beat te vormen. Zelf noemt hij dit album ook een “Time-travel-experiment”, omdat hij geluiden gebruikt die samen met hem zijn opgegroeid. Geluiden van telefoons, video-recordings, camera’s, home-video’s, hij gebruikt ze allemaal. Bij ‘Deep Impression’ horen we een fragment van de video-opname van zijn vijfde verjaardag maar ook een gesproken voice-over tekst van “Karen”. Afsluiten doet hij in stijl met ‘Resolve’; van alle nummers op dit album worden samples voor deze afsluitende track gebruikt…….. Na enkele luisterbeurten is de vraag of we hier nu met een muziekalbum of met kunst te maken hebben nog niet beantwoord. Hij weet de factor tijd van onze sterfelijkheid te visualiseren door gebruik te maken van samples en geluidjes die wij mensen produceren door gebruik te maken van apparatuur. Een bijzonder album dat niet voor echt voor iedereen toegankelijk is maar waarbij het woord intrigerend wellicht het sleutelwoord is. Veel luisterplezier.

Label Eigen Beheer

Beoordeling 7,5

Review Met een afgeronde studie aan het ARTEZ conservatorium als achtergrond besloot Willemijn van Helden het avontuur aan te gaan onder de naam Willow Mae. Samen met haar broer Jan schreef ze de muziek voor dit album dat eigenlijk al in 2015 al tot stand kwam. Vanwege allerlei beslommeringen duurder het dus tot 2019 voordat Song Of Songs daadwerkelijk werd uitgebracht, mede door de hulp van een crowdfundingactie. De titelsong is de opener; lichtvoetig, soms wat krachtiger door de aanwezigheid van de blazers met het stemgeluid van Willemijn als de constante factor. Vervolgens is daar het wat meer “groovy”-klinkende ‘Dancer’, waar nog maar eens duidelijk wordt wat voor een bereik Willemijn met haar stem heeft. Wederom de blazers maar ook de gitaarriffs zorgen voor het wat meer swingende tempo. Maar ze weet voldoende variatie in de songs aan te brengen want een nummer als ‘Serenade’ is weer veel meer ingetogen en heeft zelfs een wat “jazzy” karakter. Zo zijn er wel meer rustigere nummers op dit debuutalbum terug te vinden. ‘Apples From Tirza’, ‘You Are’ en ‘Happy Chromosomes’ vormen een rustig middendeel waarbij Willow Mae ook een aardig vleugje soul weet toe te voegen. De basis voor de verhaallijnen van de liedjes komen overigens uit het verleden van Willemijn. “Van jongs af aan ben ik geïntrigeerd geweest door de liefde. Ik ging op zoek naar veiligheid en verbondenheid en schreef daar verhalen over, net zoals ik vroeg als klein meisje deed. Deze verhalen vormen samen mijn debuutalbum ‘Song Of Songs’”. ‘Open’ is misschien wel het meest “verhalende” nummer terwijl de eerder uitgebrachte single ‘Spring Dew In Fall’ één van de sterkste tracks is, samen met het akoestische en helemaal “stripped down” ‘Mango’’. Soms lijkt het zo makkelijk; een album uitbrengen. Niets is minder waar en daar kan Willow Mae ons alles over vertellen. De twaalf liedjes of Song Of Songs brengen ons een aangename mengeling van Folkpop en singer/songwriting waarbij het geheel uitermate toegankelijk is. Laten we hopen dat we niet weer zo lang op een nieuw album hoeven wachten. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Label Full Time Hobby Records

Beoordeling 8,5

Review Drie vrienden die elkaar van Highschool kennen maar door een heroïneverslaving van één van de bandleden enkele jaren uit elkaar worden gedreven. Over die donkere periode gaat het verhaal dat op het debuutalbum Curve Of The Earth van de Amerikaanse band Ohtis wordt verteld. Op zich is Curve Of Earth eigenlijk een mooi verhaal over vriendschap. De band ontstond tijdens de Highschool periode toen Sam Swinson en Adam Pressley in Normal, Illnois een schoolbandje hadden, genaamd Ohtis. De band werd aangevuld door anderen maar uiteindelijk bleek multi-instrumentalist Nate Hahn een blijvertje. In die beginperiode werd er vooral lokaal opgetreden. Het niet onbekende tragische verhaal van heroïneverslaving overkwam ook Swinson en in 2009 besloten Pressley en Hahn er voorlopig mee te stoppen en door te verhuizen ook daadwerkelijk fysiek afstand te nemen. Toch hielden de heren, Swinson in LA en Pressley in Detroit en Hahn in Chicago, contact en bleven ze wel creatieve ideeën met elkaar delen. Na een afkickperiode die enkele jaren duurde vonden de heren elkaar uiteindelijk toch en eind vorig jaar was daar ineens de single ‘Runnin’ en dit weekend het debuutalbum Curve Of The Earth uitgekomen, dat vooral vanuit een retroperspectief beeld van Swinson is geschreven. De acht nummers met vooral een Folk-noir en Americana-karakter met een speeltijd van ruim een half uur nemen ons mee in het verhaal van de band en vooral dat van Swinson. De al eerder uitgebrachte, werkelijk prachtige single, verteld het verhaal van zijn verslaving met alle donkere kanten van die periode. Ook het haast vrolijk klinkende ‘Rehab’ laat qua verhaallijn weinig aan de verbeelding over en de slide-gitaar zorgt hier voor de aantrekkelijk klinkende “twang”. Meest persoonlijke nummer is misschien wel het alt-country ‘Black Blood’, waar we Swinson “Two days later, he woke up strapped in a hospital bed / Next to another man who wanted to be dead” horen zingen. Let overigens op drum en de toetsen! ‘Diggin’ is innemend en integer, het semi-akoestische ‘Junkie Heaven’ is melancholiek en de Folk-achtige afsluiter ‘Serenity Prayer’ heeft wat 60’s popinvloeden. Laten we hopen dat Ohtis nog meer demonen heeft die de komende periode voor inspiratie voor nieuwe materiaal kunnen zorgen. Curve Of The Earth is in ieder geval een prachtig album geworden met over het algemeen kleine, persoonlijke liedjes die een donker randje hebben. Melancholieke teksten, een stemmige slide-gitaar, ingetogen drums en diffuus toetsenspel zorgen voor een meer dan aangenaam, sfeervol en geslaagd debuut. Veel luisterplezier.

Label Rhino Records

Beoordeling 7,5

Review In de jaren ’80 was de muziek van New Order een begrip. Blue Monday uit 1983 was dé wereldhit maar hun debuutalbum Movement kwam in november 1981 uit. Nu wordt dit album opnieuw uitgebracht in een unieke box met vele extra’s. Gitarist Bernard Sumner, bassist Peter Hook en drummer Stephen Morris vormden na het uiteenvallen van de Britse band Joy Division de formatie New Order. Het debuutalbum Movement werd in 1981 wereldwijd niet met veel enthousiasme ontvangen. In de UK haalde het niet eens de top 10 maar door de jaren heen werd er met terugwerkende kracht toch met veel waardering over dit album gesproken én geschreven. Naast de reguliere versie was er ook een dubbel-cd uitgave maar nu is daar een reïssue om van te watertanden. Verdeeld over LP, CD’s en DVD is dit de ultieme box van dit album. Deze speciale uitgave brengt naast het reguliere album een geremasterde versie maar ook nog een prachtige collectie van nooit eerder uitgebrachte demo’s, remixes maar ook een aantal unieke live-opnames van de tour die New Order in maakte. Hier vind je live-versies van zowel Europese als Amerikaanse optredens en zo kom je dan van bijvoorbeeld ‘Truth’ een versie in New York maar ook in Manchester. Van nummers als ‘Hurt’ en ‘Senses’ horen we liveversies van drie verschillende optredens. Voor de fan van New Order is dit een must have en voor verzamelaars van “limited Editions” is dit een unieke verzamel box.

Label Big Crown Records

Beoordeling 8

Review De inmiddels 67-jarige Lee Fields is met zijn Expressions terug. Na Special Night uit 2016 neemt de Amerikaanse soulzanger samen met zijn band ons nog een keer mee op een meer dan aangename reis naar “the Soul with the capital S”. Soms zeggen albumcovers voldoende; kijk naar de cover van It Rains Love en laat je eerste indruk spreken; een wat groezelige vintage foto van een donkere Amerikaanse zanger in combinatie met deze titel kan eigenlijk niets anders betekenen dat soul. En laat dat nu juist datgene zijn wat we tijdens dit nieuwste album van de in South Carolina geboren Lee Fields te horen krijgen. In de jaren ’70 bouwt Fields een bescheiden carrière op maar met de intrede van de disco die veelal gebaseerd is op synthesizers besluit hij de muziek business de rug toe te keren. In de jaren ’90 keert hij terug en sindsdien heeft hij een meer dan respectabele discografie opgebouwd, solo maar ook zeker met The Expressions. Dit weekend was de release van het nieuwste album, It Rains Love, wederom met de medewerking van zijn band The Expressions. De tien nummers nemen ons weer mee naar de dagen dat de Soul met een hoofdletter S zegevierde. Little J.B. (James Brown) zoals Fields wel genoemd wordt is nog steeds gezegend met die diepe, maar evengoed heldere stem en wordt ook op dit album omgeven door blazers, achtergrondkoortjes en strijkers. Het album trapt af met de titelsong en meteen is het gevoel van die donkere “groove” terug; een soepel basloopje, wat toetsen en blazers erover en je bent terug in de tijd van Otis Redding, James Brown, Wilson Picket en andere (soul)helden. Het album klinkt misschien wat ongepolijst, alsof het in één take live op de plaat is gezet en het geheel niet tot in perfectie door de mix is gehaald. Mooi voorbeeld is ‘Blessed With The Best’ waar de snare drums misschien net iets te veel te boventoon voeren, maar een kniesoor die hierop let. ‘Wake Up’ vraagt om de volumeknop wat verder open te draaien terwijl het met melancholie doordrenkte ‘Will I Get Off Easy’ een blauwdruk is van een gevoelige soulballad. ‘Love Prisoner’ is met de soepele tempowisselingen één van de hoogtepunten maar ook hier zijn de blazers weer bepalend en laat Fields nog maar eens horen wat een geweldig bereik hij met zijn stem heeft. Verder zorgen het wat meer funky klinkende ‘A Promise Is A Promise’ (horen we daar een vleugje EW&F) en het met Reggae en Gospel-invloeden doorspekte ‘God Is Real’ voor de aangename variatie. Met de zwoele afsluiter ‘Love Is The Answer’ neemt Fields ons nog één keer mee naar die warme muzikale deken die hij om je schouders legt. It Rains Love klinkt op Vinyl waarschijnlijk beter dan de digitale Cd-versie. De “vintage’ sound die Fields weet te creëren in dit digitale tijdperk verdient hier en daar een tikje van die naald die over het vinyl krast. Een absolute aanrader en met deze doorleefde soulplaat bewijst Lee Fields & The Expressions dat hij nog steeds een prachtplaat kan afleveren. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Label Sogs For The Def Records

Beoordeling 8

Review Unkle is terug. Het project van James Lavelle is terug met deel II van de aangekondigde trilogie. The Road Part II is een dubbel CD geworden met maar liefst 22 tracks en een speeltijd van een kleine 75 minuten! Lavelle is al sinds de mid-negentiger jaren actief en zoals we van hem gewend zijn zoekt hij opnieuw de samenwerking met een scala van artiesten om dit tweede hoofdstuk vorm te geven. Ook nu zijn er vele artiesten die hun medewerking verleend hebben zoals Elliot Power, Miink, Liela Moss, Mark Lanegan, Dhani Harrison, Mick Jones (the Clash), Tessa Angus (Brian Eno) en Editors’ Tom Smith en anderen. Het resulteert in 22 tracks verdeeld over 2 Acts of beter gezegd; CD’s; En die Acts zijn weer onderverdeeld in hoofdstukken (Iter) om het overzichtelijk te houden. Luister maar eens naar het “spoken” ‘Requiem’ (When You Talk About Love) met de donkere stem van Lanegan die vervolgens wordt opgevolgd met de mysterieuze triphop track ‘Ar.Mour’ waar we Elliott Power horen. Ook ‘Crucifixion / a Prophet’ is weer een donker en onheilspellende track, op zich niet vreemd met een dergelijke titel. Lavelle leunt overal op de elektronica maar toch weet hij een ongelofelijke variatie qua beleving en sfeer op dit album aan te brengen die hij nog eens slim manipuleert met de spreuk HONI SOIT QUI MAL Y PENSE die we op de hoes kunnen lezen; een soort van “ode” van een oude ridderorde. ‘The Other Side’ met Tom Smith zou niet misstaan op een Editors album en Liela Moss weet van ‘Feel More / With Less’ iets mysterieus en ongrijpbaars te maken dat doet denken aan de muziek van Kate Bush. Op Act 2 presteert ze dit met subtiel omgeven synths ‘Sun (The)’ overigens nog een keer. Eén van de hoogtepunten van Act I is waarschijnlijk het prachtig ingetogen ‘Long Gone’ waar Tessa Angus de hoofdrol opeist. ‘Powder Man’ is spannend maar dat kan ook van het ruim 7 minuten durende eposachtige ‘Kubrick’ gezegd worden. Met ‘Find An Outsider’ heeft de Brit waarschijnlijk een hit geschreven want dit nummer gaat ondanks de wat duistere ondertoon onder je huid zitten. Afsluiten doet Lavelle met de technotrack ‘Touch Me’ waar we nog één keer Liela Moss haar vocale kwaliteiten mogen beluisteren. The Road Part II is wederom een meer dan geslaagd album geworden. De muzikale soundscapes die door Lavelle worden gecreëerd kennen een grote variatie. Door de medewerking van al die artiesten, die op hun beurt weer allemaal een authentiek stemgeluid hebben, is dit tweede deel een bijzonder geslaagd album geworden. Bij elke luisterbeurt zijn er weer nieuwe elementen te horen waardoor het album boeiender wordt naarmate het aantal luisterbeurten. Een aanrader. Veel luisterplezier.

Label Mas-Kina rec

Beoordeling 7,5

Review De Noorse metal band Beaten To Death uit Oslo weet met hun grindcore metal sound een bijzondere positie in te nemen. Deze metal soort is in Scandinavië al erg populair en deze heren weten hier een goede positie voor in te nemen. De snelle riffs en de powerful sound is zo energie vretend dat de songs hier amper het gemiddelde van 2,5 minuut haalt. Met ‘Extremely Run to the Hills’ neemt men Iron Maiden even op de hak. En met ‘Boy George Michael Bolton’ wordt direct drie muzikanten op over een kam geschoren. Muzikaal is het allemaal erg snel. Het is een kunst, al klinkt dat de gitaar niet altijd even synchroon met de drums meegaat. Oke het zijn maar vlagen en daar luister je snel overheen. De black metal riffs worden op je afgevuurd en kent dan ook weer een anticlimax om je weer even op te kunnen laden. Het is een reliëf van metal sounds dat met ‘Eternal Punished Septic’eindigt. Misschien geeft dat het gehele album weer. Al is een geheel album van 25 minuten toch wat aan de te korte kant.

Label Subpop / Konkurrent

Beoordeling 8

Review Achter de artiestennaam Weyes Blood schuilt de indie songwriter Nathalie Mering. De Amerikaanse weet sinds 2011 al diverse albums uit te brengen. En we mogen wel zeggen dat deze Titanic het beste is. Haar prachtig meeslepende songs ‘A Lot is Gonna Change’ of het ‘Andremeda’ doen denken aan een jaren 70 sound waarbij video’s met paarden rennend op het strand bij een ondergaande maan werden geprojecteerd. Het heeft iets zwoels en intiem, terwijl het heerlijk rustgevende songs zijn. Of het ‘Everyday’ dat alsof AbbA of the Carpenters een verbond hebben gesloten met the Rubbets en Slade. Ja gooi al die oude meuk in een blender en we hebben Weyes Blood. Op haar initiatief horen we met een grote regelmaat ene country gitaar voor een solo of om accenten aan te geven. Met haar beeldende teksten van bijvoorbeeld ‘Something To Believe’ en het titelstuk geeft haar sceptische blik op de wereld. Het album is dan ook een indie droompop album, dat zeker voor iemand die eens wat anders wil, een goede indruk maakt. Het is niet te alternatief, niet te dromerig en ook niet te poppy. Het geheel houdt alles goed in balans, waardoor je mooi en evenwichtig album krijgt. Zeker de moeite waard om op zijn minst een keer te beluisteren. Weyes Blood is te zien op 29 april in Paradiso te Amsterdam

Label Capture / Konkurrent

Beoordeling 7,5

Review De singer songwriter Chris Cohen wist met Ariel Pink’s Haunted Graffiti al de aandacht op zich te vestigen. Hij wordt gevraag door Weyes Blood en Cass McCombs om mee te werken aan hun albums. Hoewel de titel doet suggereren dat dit zijn debuutalbum is, is dit zijn derde album. Inmiddels heeft de man een solocarrière opgebouwd en weet hij met zijn psychedelische sound het gat te dichten tussen de 70’s sound en Tame Impala. Zijn rustgevende stem klinkt al prettig in het gehoor waardoor het voor een groot plubliek toegankelijk kan zijn. Van symfonische Marillion liefhebbers tot singer-songwriter Sufjan Stevens liefhebbers kunnen van dit album genieten. ‘Song They Play’ en ‘Edit Out’ slepen je mee in dit album. De muziek is ingetogen en de lichte gitaren klinken als achtergrond muziek binnen de songs. Hierover een sax, daarmee weet Cohen de aandacht te pakken. Heerlijke uptempo songs waaronder ‘Green Eyes’ en ‘House Carpenter’ zijn niet direct uitgesproken. Geen naar voor geschoven solo’s of andere aandachttrekkende instrumenten. Het is dan ook een heerlijk album met ontspannen liedjes. Chris Cohen is te zien op zaterdag 1 juni in Paradiso te Amsterdam

Beschrijving Konkurrent

Beoordeling 7,5

Review Het Britse producers trio Grunhard, Brichard en Bouton hadden hun interesse in de afro sound. Dit wil men combineren met de drum en beat sound dat in 2010 aan populariteit won. Met Eno Williams als zanger werd ook de ervaren gitarist Alfred Bisseman van Osibisa/ Konkoma benaderd. Inmiddels zijn de elektro soundbeats aan het geheel toegevoegd en is Ibibio Sound Machine een heerlijke afro dance act. Het album krijgt de naam Doko Mien mee, dat een vertaling is naar ‘Tell Me’. Het dance album is de afgelopen maand verschenen en nu is er ook een akoestische toevoeging. Hier staan drie songs op dat als bonus voor het album wordt gepresenteerd. Hier hoor je meer de percussie en gitaren in de songs als ‘I Need You To Be Sweet Like Sugar’ met Nnge Nte Suka. Voor ‘Just Go Forward’ is Ka I SO ingevlogen en met ‘She Works Very Hard’ is het dans feestje compleet. De heerlijke afro beats in combinatie met de dance sound brengt deze act toch tot een fris element binnen de dance.

Label Interscope

Beoordeling 8

Review De Amerikaanse zangeres Billie Eilish O’Connell is op gegroeid in een familie waarbij de muziek en kunst op de eerste plaats stond. Dan is het logisch dat je als dochter dit al snel meeneemt. En met de hedendaagse elektropop weet ze wel mee om te gaan. De bassen in ‘Xanny’ zitten er wel zo vol in dat je op je speakers moet passen. Het rustig liedje staat niet op zich zelf. ‘You Should See Me In A Crown’ kent dezelfde spannende sound. Dit maakt het album dan ook leuker dan de meeste elektro pop acts. Eilish weet veel spanning in de songs te brengen en hier toch een vorm van dance te brengen. Doordat ze veel snelle lichte ritmes binnen de songs brengt is het alsof je muzikaal in het stroboscoop licht staat te dansen. Dan zie je dat alsof het in slowmotion danst. Als supportact van Florance and the machine heeft ze veel opgestoken in haar sound en performance. Dit verschil hoor je wanneer je het debuut ep er naast ligt. De songs op dit album zijn meer uitgewerkt zoals het ‘Wish You Where Gay’. Met het poppy ‘8’ begrijpen we dat ze de Kids award heeft gewonnen. Gelukkig dat ze ook volwassen muziek maakt, waaronder de hit ‘Bury A Friend’. Aan een kant neemt ze de elektropop als uitgangspunt, maar het ‘Listen Before You Go’ is een juweeltje in de jazzy pop waar Lady Gaga zo als cover op haar plaat kan zetten. Billie Eilish haar debuut album is dan ook eentje waar diverse kleine hits op staan en meer van zullen volgen.

Label V2

Beoordeling 8

Review De band Terrorvision is een Britse rockact dat al jaren meegaat. De zanger Toby Wright schoof regelmatig aan bij Never mind the Buzzcocks en werd zelfs presentator van Top of the pops. De band is zeer gewaardeerd in UK en ‘Alice What’s the Matter’ is dan ook een classic te noemen. Het is dan ook te vinden op dit live album. Het staat vol heerlijk poprock songs en zo nu en dan zijn met een uitstapje naar hun basis in ‘Disquotheque Wreck’ of het sleepende ‘Didn’t Bleed Red’. Natuurlijk mag het post punk nummer ‘Our House’ niet ontbreken. Dit werd begin jaren 90 de doorbraak van deze band. Al zijn de rocksongs ‘Josephine’, ‘Oblivion’, ‘Pretend Best Friends’ in Nederland nooit geen hits geweest, zijn het heerlijke rocksongs die tot op de dag van vandaag nog altijd meten met de nieuwe indie – en alternative bands. Blijft een heerlijke band en is zeker de moeite waard om te zien op een festival.

Label BMG

Beoordeling 7,5

Review Wanneer de gitarist Mike Rutherford van Genesis tegen het feit aanliep dat Phil Collins alleen maar met zijn solo activiteiten bezig hield, kon hij dit ook niet laten. Mike and the Mechanics werd een band met twee zangers, Paul Young en Paul Carrack. Het tweede album leverde een wereld hit op; ‘The Living Years’. Nu zijn we 9 albums verder en zijn Andrew Roachford en Tim Howar de vaste zangers van deze band. Met deze zangers is Mike wederom in de studio gedoken om de songs die hem groot maakte opnieuw op te nemen. Er zijn door de jaren heen wat kleine wijzigingen in de songs ontstaan en dat is de reden om dit album te maken. Tevens staan er nieuwe songs op, waardoor het toch iets van een nieuw album is. Samen met Andrew Roachford schrijft Mike het titelstuk, de opener ‘One Way’ en ‘What Would You Do’. De songs passen in de lijn van het album. Het doet wat jaren 90 aan en met de soulstem van Roachford krijgt het geheel een warme klank. ‘Beggar On The Beach Of Gold’ doet al snel denken aan de ‘goede’ periode van Genesis. Natuurlijk mogen de hits ‘Get Up’, ‘Silent Running’, ‘Over My Shoulder’, ‘All I Need is a Miracle’ en het heerlijke ‘Word of Mouth’ niet op deze verzameling ontbreken. Toch blijft het even wennen om Paul Carrack in de songs niet te horen. Hij gaat niet voor niets door het leven met de bijnaam “beste zanger van UK”. Toch is het een mooi overzicht van de songs die Mike and the Mechanics door de jaren heen op plaat heeft gezet. De deluxe versie kent een 2de cd met akoestische versies van diverse songs.

Label Heilo / PIAS

Beoordeling 7,5

Review De Noorse violiste Anna Hytta is in het afgelopen jaar uitgeroepen tot ‘folk muzikant van het jaar’. Haar muzikale kunsten zijn breed in te zetten. Van de jazz tot klassiek en met een vleugje folk weet de violist haar tot grote hoogte in de muziek te brengen. Het album Fyrsta Morgin begint met een rustig en gedragen viool stukken die tegen het klassiek aan liggen. Samen met Sigrun Eng (cello), Kelly Thoma (lyra), Eleonore Billy (harp) en Ja Skaansar op dubbele bas heb je al een bijzonder internationaal gezelschap. De Fransman Bejan Chemirani schuif dan aan voor de percussiestukken en drums. Na de klassieke stukken wordt het langzaam tijd voor wat meer actie in de songs. Door het internationaal gezelschap krijg je ook de wereld invloeden dat tot verrassende muzikale uiting brengt. Niet iedereen zal er van houden, omdat de viool leidend binnen deze songs is. Voor degene die over de grenzen van de muziek wil kijken/luisteren.

Label SPV

Beoordeling 8

Review Vroeger ergens in de jaren 70 was Suzi Quatro the hot chick in Rock and Roll. Haar lange haren waaide om haar heen terwijl ze haar bas bespeelde. Ze werd al snel ontdekt en wist als actrice een tweede carrière te starten. ‘If You Can’t Give Me Love’ stond jarenlang in de top 2000 en met Smokey zanger Chris Norman scoorde ze een hit met het poppy ‘Stumblin in’. Susan Kay Quatrocchio is inmiddels 69 jaar en wil nog een keer stevig rocken! Dit doet ze dan ook vol verve. Ze laat alle teugels vieren en gaat er voor. No Control is dan ook het openingsnummer dat direct een heerlijke rocksong is. Het zou passen in de huidige sound waar de stevige rockacts een knipoog geven aan de blues. ‘Going Home’ is met de hammond toetsen dan ook een heerlijk vervolg. Met mondharmonica gaat de band helemaal los. Wanneer plotseling de Caribische klanken van ‘Love isn’t Fair’ met alle toeters en bellen begint te klinken, hebben we even een moment alsof je in een verkeerde film binnen loopt. De klanken doen eerder denken aan BZN. Waarna ze weer soepel overgaat naar de ZZ Top drive van ‘Macho Man’. Het tweede deel van het album kent geen verrassende uitglijders en zijn de blues rock songs ‘Easy Picking’ en ‘Bas line’ prima songs. Met ‘I Can Teach You Fly’ weet de 70’s sound er nog even in te gooien. Maar over het algemeen is dit een verrassend en prima album!

Label Glassnote rec.

Beoordeling 8

Review De indie rockers van Ontario, Canada wisten met hun song ‘Spirits’ (2017) zich in de kijker te spelen. Het gevolg is dan ook dat de verwachtingen hoog gespannen zijn, als het gaat om hun nieuw album. Met Rattlesnake weet de band zich te ontpoppen tot een festival act. De songs ‘Salvation’ en ‘I’ll Wait’ zijn direct pakkende meezing songs. Net als hun recente album Hope zal ook dit album goed bij de fans gaan vallen. Afgelopen maand stond de band in het Zonnehuis van Amsterdam. Hier liet men veel al nieuwe songs horen, maar misschien piekte men nu te vroeg omdat het album nog niet geland was. ‘One Hand Up’ of ‘Running Scared’ zijn dan ook direct live lieverdjes. De refreintjes van de songs pak je snel op en ligt dan ook gemakkelijk in het gehoor. Het is een album waar je vrolijk van wordt, zeker wanneer je naar ‘We Were Yong’ en of het melodramatische ‘The Party’ luistert. Zeker met deze lentezon passen de vrolijke songs prima! Het is zeker een festival band om in de gaten te houden!

Label News P / PIAS

Beoordeling 8

Review De van oorsprong Belgische Trixie Whitley is terug met een nieuw album. Met het wat meer op elektronica georiënteerde Lacuna slaat ze een nieuw weg in. Op 10-jarige leeftijd mocht ze samen met haar vader Chris Whitley al een paar liedjes zingen op het Sint-Pietersplein in Gent tijdens één van zijn concerten. Als ze één jaar oud is emigreert ze met haar ouders naar New York en na diens scheiding keert ze een aantal jaren terug naar België. Op haar 17e besluit ze toch terug te keren naar The Big Apple om aan haar muziekcarrière te werken. Na een drietal EP’s is daar in 2013 haar debuutalbum Fourth Corner en in de tussentijd had ze ook al een album met Black Dub (Daniel Lanois) opgenomen. Nu is daar dan haar derde album Lacuna. Na een hele korte introductie is daar ‘Heartbeat’, een nummer waarin we onmiskenbaar de triphop en R&B terug horen. Daar waar haar vorige albums nog als een soort zoektocht gezien kan worden met de nadruk op het singer/songwriter is Lacuna volgens Trixie veel meer het geluid geworden waar ze naar op zoek is geweest. Ook bij ‘Long Time Coming’ zijn deze ingrediënten alom aanwezig maar hier weet de in New York woonachtige Trixie een spannende baslijn en kekke triphopbeats aan toe te voegen. Voor dit album kreeg ze overigens de hulp van producer Little Shalimar (o.a. Run The Jewels) die een duidelijk aandeel heeft in het geluid van deze nieuwe plaat. Maar Trixie weet te verrassen. Luister maar eens naar de jazzy saxofoon die op een soort van “freestyle” manier ‘Dandy’ opent waarna ze toch wel een persoonlijke politieke boodschap ventileert richting de huidige president. ‘Touch’ heeft een doordringende beat en bij ‘Bleak’ weet ze de elektronica als een perfecte laag over de gitaar heen te leggen. Eén van de meest aansprekende tracks op Lacuna is misschien wel ‘May Cannan’; drums en gitaar drijven het ritme onuitputtelijk op en in combinatie met de synths en de stem van Trixie is dit één van de meest spannende nummers. Met ‘Fishing For Stars’ pakt ze weer terug naar het singer/songwriter genre en de combinatie van haar stem met alleen een akoestische gitaar is toch ook wel erg aantrekkelijk en zorgt voor een mooi moment van bezinning. Lacuna is een eigentijds album geworden waarbij de singer/songwriter haar sound gevonden heeft en waar de elektronica blijkbaar het juiste ingrediënt blijkt te zijn. Trixie klinkt zelfverzekerd en dat straalt af op de gehele productie waarbij ze ook niet schroomt om een persoonlijk verhaal met ons te delen. In het fraai en straks vormgegeven bijgevoegde boekje zijn alle songteksten uiteraard nog te vinden. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Label Infectious Records

Beoordeling 8

Review Ry Cumming is terug. We kennen de bebaarde Australiër beter als Ry X en met Unfurl is hij terug nadat zijn vorige album Dawn uit 2016 overladen werd met positieve kritieken. Met de instrumentale opener ‘Body’ (Ambient) schetst de in LA woonachtige Australiër een wat mysterieuze sfeer dat met ‘Untold’ een vervolg krijgt, maar dan wel met een subtiele dubstep-beat eronder. Voeg daar de falsetto stem van Cumming en wat samples en muzikale versieringen aan toe, en je hebt een meer dan goed verteerbare popsong. ‘Bound’ kent wat meer subtiliteit maar ook daar is de combinatie van een diffuse beat, wat piano en dat typerende stemgeluid van Cumming een geslaagde combinatie. Op dit moment komen voorzichtig de vergelijkingen met de sound van Bon Iver bovendrijven aangezien die op een soortgelijke manier experimenteert met van alles en nog wat. ‘Body Sun’ is aangenaam melancholisch waarbij het nummer laagje voor laagje wordt opgebouwd. Overigens vliegt Cumming muzikaal nergens uit de bocht en blijft hij binnen deze minimalistische sound rondcirkelen. Beste voorbeeld hiervan is misschien wel ‘Hounds’, een zeer ingetogen mooi gezongen track waar de singer/songwrier alleen begeleidt wordt door piano en akoestische gitaar. Op zich zijn de nummers op dit derde album goed toegankelijk en ‘Foreign Tides’ kan misschien zelfs wel uitgroeien tot een bescheiden radiohit. Opvallende song is ‘The Water’, dat vanuit een soort van dramatiek zonder duidelijke aanleiding wordt getransformeerd naar een dansbare beat. Overigens voert hij dit kunstje nog een keer op bij ‘To Know’. De afsluiter ‘Fumbling Prayer’ is wederom melancholisch en wat donker qua sound en wordt met een wat filmisch karakter afgesloten. Het is lastig om geen vergelijking te trekken met namen als Bon Iver of Sigur Ros, die ook binnen die wat minimalistische, synthesizer sound experimenteren. Hij kleurt het hele album binnen een palet van veilige lijntjes waardoor de nummers best wat overeenkomsten vertonen qua sfeer en karakter. Blijft natuurlijk staan dat Cumming een authentiek stemgeluid heeft dat écht wat aan de nummers toevoegt. Het is duidelijk dat hij voortborduurt op het succes van Dawn en bij een opvolger hopen we op iets meer diversiteit en lef. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Label City Slang/ Konkurrent

Beoordeling 7,5

Review De indie rockact uit Texas beleeft de muziek niet zo zeer in hokjes. De band bestaat inmiddels 10 jaar en binnen dit jubileum jaar weet men 2 albums te produceren. Na het album Performance is Side Effect toegankelijker en ligt de sound dichter bij het succes album Last Days of Summer. De heerlijke poprock van ‘Small Talk’ is als opener een lekker energiek nummer, waardoor het album direct naar meer smaakt. Het doet net als ‘Shanalala‘ denken aan songs hun debuut album Work Out. Die periode stond de post punkrock centraal, al schoof de sound van White Denim langzaam op naar de prog rock en de jazz. Dit gaf hun de ruimte om te experimenteren en solo’s legaal in een lange versie op plaat te zetten. Het gitaarspel van ‘NY Money’ is een juweeltje, al klinkt het als intro van ‘Out of Doors’ waarna de band als een progrock zich uitleeft. Hier komen de jazz, blues en rock invloeden bij elkaar en hoor je ze afwisselend door elkaar heen. Het album bestaat uit uitgewerkte demo takes die de band door de jaren heeft gemaakt. Het zijn eigenlijk outtakes die opgepakt zijn. De songs die buiten de boot vallen tijdens het opname proces van alle albums zijn nu verzameld en opnieuw tegen het licht gehouden. Deze songs zijn opnieuw opgenomen en hier is dan het side effect.

Label Mascot rec.

Beoordeling 7,5

Review De Zweedse gitarist Yngwie Malmsteen behoort tot de beste gitaristen van deze wereld. Zijn reputatie bracht hij in de jaren 80 tot stand door de rock met de klassiek te vlechten. Zijn gitaarspel bevat de overgang van rock naar klassiek in een handomdraai. Met zijn band Rising Force wist hij hierdoor door te breken. De verhalen gaan dat hij moeilijk is om mee te werken en bandleden komen en gaan. Na dat de gitarist met de band Alcatrazz een top album had gemaakt vond hij het tijd om solo te gaan. De band met de jonge Jeff Scott Soto als zanger ontving direct de Grammy Awards. Boals vervangt Soto voor het album Triology en die wordt vervangen door Joe Lyn Turner. Met hem als zanger weet hij hits te scoren en wordt zijn populariteit alsmaar groter. Het motto Less is More is bij Malmsteen More is Better. Zijn gitaarspel ontwikkeld hij tot het supersnel aantal noten in een seconde te plaatsen. Hierdoor worden de solo’s drukker en onrustiger. Dat het erg knap is, is voor de gitaristen in de wereld een feit. Ditmaal geeft hij akkoord om een blues rock album te maken. Dat wil zeggen dat alle songs weer goed gevuld zijn in de herkenbare Malmsteen solo’s. Maar hij wil zijn helden eren en dat doet hij met Jimi Hendrix ‘Foxey Lady’ en ‘Purple Haze’, Richie Blackmore’s Deep Purlple ‘Demon’s Eye’ en ‘Smoke on the Water’, ZZ Top ‘Blue Jean Blues’, Beatles George Harrison ‘While My Guitar Gentley Weeps’ en het Eric Clapton nummer ‘Forever Man’. Aangevuld met eigen songs. Een aardig album.

Label Motley Rec.

Beoordeling 8

Review Sinds afgelopen week is de verfilming van het boek The Dirt op Netflix te vinden. Het verhaal over de band Motley Crue vanuit de herinneringen van bassist en frontman Nikki Sixx. Inmiddels is het een grote hit op Netflix. Motley Crue kent niet de hoeveel hits zoals Queen. Dat wil zeggen dat de band niet populair in Nederland is, maar in de rest van de wereld des te meer. Zoals Queen geen grote act in USA was, is Motley Crue dit wel geweest. Vandaar het succes van de film van deze glamrock act. Het is niet alleen de populariteit van de liedjes maar vooral het bizarre verhaal. De boys waren weglopers, spijbelaars en dealertjes die een band begonnen. Een rockband met alle facetten uitvergroot Seks Drugs & Rock and Roll met alle clichés die hier bij horen. Dat wat verschillende bands deden en overkwam (tv’s uit hotels, politie achter hun aan, drugs overdosis, ongelukken, doden en tv babes) gebeurde hier binnen een band. De verhalen van Tommy Lee met Heather Locklear. De Baywatch Pamala Anderson stories zijn niet meegenomen, net zomin als het huwelijk van Sixx met playmate Brandi Brant waarmee hij 3 kinderen kreeg. Het verhaal gaat snel door de tijd heen en details worden overgeslagen ten opzichte van de werkelijkheid en het boek. Hierdoor is de film soms wat rommelig en niet volgens de waarheid. De film gaat vluchtig door de Dr. Feelgood periode en de periode dat John Corabi Vince Neil vervangt. En eindigt bij de terugkeer van Neil bij the Crue. In de latere Heroine Diaries songs van Sixx AM verteld Sixx meer over zijn leven. Hierdoor is een 2de deel voor een film beschikbaar en kan het verhaal verder worden verteld. Maar zo gek als de eerste Crue jaren wordt het niet. Gelukkig brengt dit wel een album als soundtrack. Hierop staan de Crue classics als ‘Looks That Kill’, ‘Red Hot’, ‘Too Young Too Fall in Love’, ‘Home Sweet Home’ en van het eerste album ‘Live Wire’, ‘Merry Go Round’. ‘Dr. Feelgood’, ‘Girls Girls Girls’ en ‘Kickstart My Heart’ mogen niet op deze plaat ontbreken. Gelukkig zijn er nog wat nieuwe songs aan toegevoegd. ‘Ride with The Devil’, ‘Crash and Burn’ en het titelstuk zijn nieuwe songs en de Madonna cover ‘Like a Virgin’ wordt hier op een goede manier verkracht tot een rocksong.

Label Universal music

Beoordeling 8

Review Voor veel mensen is Journey een wereld act en doorsnee muziekliefhebbers hebben er niet of nauwelijks van gehoord. Toch kennen deze mensen de songs die vooral veel in Amerikaanse series (deels) worden gebruikt. Voor melodieuze poprockliefhebbers is het live album Captured een van de beste live albums ever. Twee jaar geleden deed Journey het wereldberoemde Budokan zaal in Tokyo aan. De beroemde rockact uit Amerika met gitarist Neil Schon speelde hun succesvolle albums Escape en Frontiers in zijn geheel live. Met de originele zanger Steven Perry in gedachte, brengt de huidige zanger Arnel Pineda een goed eerbetoon aan deze albums. Het blijft een mooi verhaal dat de Filipijnse zanger, die songs van Journey zetten op Youtube, zijn baan heeft gekregen. Steven Perry zal altijd verbonden zijn met Journey als De zanger. Zijn hoge stem was herkenbaar uit duizenden waardoor de band tot grote hoogte werd gestuwd. Voor deze Amerikanen was Europa altijd te duur om te toeren (lees in USA verdienden ze meer), waardoor de band amper deze kant op kwam, waardoor het grote succes hier uitbleef. Eenmaal zonder Perry en toch als doorstart kwam de band naar Europa waar ze nu wel hun succes oogsten. Dit album is dan ook een prima live album van de band. De live cd laat zien dat de band tegenwoordig wat statischer op het podium staat dan vroeger, maar muzikaal nog even sterk is.

Label One Little Indian / Konkurrent

Beoordeling 8

Review De singer-songwriter Marry Waterson (Knight) en haar broer Oliver Knight zijn in UK al bekende muzikanten. Samen hebben ze al albums op de markt gebracht en hun licht en zoete songs klinken als heerlijk bloembehang op een zomerse dag op de terrassen van London. Wanneer de Australische zangeres in Uk aanwezig is wordt ze uitgenodigd door (label genoot) Kathryn Williams. Zij organiseerde een creatieve dag voor haar collega’s. Hier worden nieuwe ervaringen uitgewisseld en nieuwe werkwijzen getest en nu hebben we er een nieuw duo bij, met een passende titel voor dit album. Het samenwerkingsproject levert prachtig lichte songs op. Met het titelsong weten de dames direct de toon te zetten met songs zijn vooral kwetsbaar te noemen. De pop georiënteerde songs ‘Perfect Needs’ en het ‘Little Hits of Dopamine’ zijn lekker in het gehoorliggende popsongs. De stemmen van de zangeressen sluiten op elkaar aan waardoor er een prachtig samenzang ontstaan. Dit hoor je in de de songs ‘Twister’ en ‘In Drawn’ mooi terug. De samenwerkingssessie heeft zijn vruchten afgeworpen, doordat beide zangeressen een nieuw invulling geven aan hun eigen stijlen.

Label Haldern rec. / Bertus

Beoordeling 7,5

Review Wanneer we denken dat de Italiaanse voetballer/ coach een album heeft gemaakt, dan hebben we het mis. Deze zanger hoort met zijn akoestische pop in een lijstje met Ben Howard en Bear’s Den. Cammarata weet hier een Italiaans popsausje aan te voegen waardoor het even iets meer mediterraanser klinkt. Wanneer we de popballad ‘Blue’ horen of het mooie verhaal van ‘Eileen’ zijn de luisterpop songs pakkend te noemen. Met het ‘Cassiopea’ komen de Griekse verhalen even om de hoek kijken en met het ‘All is Brighter’ wordt de inspiratie bij de Spaanse flamenco gehaald. Met Dani Castelar als producer heeft Cammarata zijn muziek een nieuw level gegeven dat waar Paolo Nutini, REM en Editors ook al eerder gebruik van hebben gemaakt. De single Run Run Run geeft dan ook het algemeen beeld van dit album weer. Hierdoor is het een prima album geworden, maar mis de nog een puntig stevig highlight op dit album.

Label BMG

Beoordeling 8

Review Wanneer de Rolling Stones in een zin voorkomt, denken we direct aan Mick Jagger en gitarist Keith Richards. Jagger kende in de jaren 80 een solo carrière en Richards had die ambitie niet. Zijn tijd doodde hij met Steve Jorden en werkte mee aan een filmproject rondom Chuck Berry. Hierdoor ontstond de ruimte om andere songs te spelen. Nu zijn we 30 jaar later en is er een jubileum album van Talk is Cheap. De Rolling Stones lagen in de jaren 80 onder vuur en men vond van alles van de band. Dat het toen al bejaardenpop was en dat de albums geen echte Stones albums meer waren, maar commerciële pulp. Allemaal gelul, doe het lekker zelf maar eens was het motto van Richards. Talk Is Cheap. Het gaf ook de ruimte om hun eigen geliefde muziek te maken. Geen labels die de wetten voorschrijven, maar terug naar de roots. Chuck Berry en de blues. Het album kent de klassieker ‘Take It So Hard’ maar ook de sound van de rock and roll met Mick Taylor op gitaar ‘I Could Have Stood You Up’ en het heerlijke ‘Rockawhile’. De deluxe uitvoering kent een bonus cd met 5 songs waar naast Mick Taylor ook Bootsy Collins op ‘Brute Force’ en Johnnie Johnsons zijn vingers over de piano laat vieren. Bluessongs met een tintje rock and roll zoals het hoort.

Strand of Oaks Dead Oceans/ Konkurrent

Beoordeling 7,5

Review Bij het luisteren van de band Strand of Oaks is de eerste reactie dat ik de vroegere punkrock act The Clash hoor. Al is het dan in een hedendaags jasje. Met het openingsnummer ‘MoonLanding’ bekruipt me direct dit gevoel weer. De stoere man Tim Showalter vol tattoos komt dan ook over als een heer met serieus muzikaal geweld. Maar niets is minder waar. Met de opvolgende songs Wild and Running’, ‘Ruby’ en het titelstuk krijgt de band een heel ander karakter. De songs zijn soft, meeslepend en pakkend te noemen. Het titelstuk is dan ook een juweeltje op deze plaat. De samensmelting van rockgitaren en keyboard/ strijkers laten je deinen meeslepen in de lichte achtergrondvocalen die gedurende het nummer opkomen. Hier tussendoor horen we de snerpende gitaarsolo dat als een Neil Young’s Crazy Horse solo door het nummer scheurt. Met ‘Forever Chords’ wordt dit nummer als een herkenbaar nummer gepresenteerd, meeslepend en gemakkelijk in het gehoor liggend. De songs zijn niet allemaal slepen en kennen zeker heerlijke uptempo beats waaronder de ‘Hyperspace Blues’. Het album van Strand of Oaks is dan ook een heerlijk relaxt album met lekkere uitschieters.

Label Provogue/ Mascot

Beoordeling 7,5

Review Een man die hard aan de blues weg timmert is Gary Hoey. Zijn manier van spelen doet denken aan Bonamassa. Al is niet te vergeten dat deze Hoey inmiddels alweer 28 jaar bezig is. Het album Higway Blues is dan ook zijn 20ste album alweer. De man weet een rocksound bij zijn blues te voegen en is dan ook niet vies om de rock te spelen. Hij deed auditie voor Ozzy Osbourne, maar de jonge Zakk Wylde kreeg de job toentertijd. Met Lita Ford nam hij een album op en tourde als sologitarist in haar band. Met Neon Highway weet de man zijn adresboekje te vinden en samen met Eric Gales het openingsnummer ‘Under The Rug’ te smeden. Met Josh Smith komt de old classic blues soli in ‘Mercy of Love’ tevoorschijn. Met Lance Lopez krijgt het nummer Damned if I Do wat meer ballen en Ian Hoey ondersteund hem met ‘Don’t Come Crying’. De songs zijn voornamelijk herkenbare bluessongs en gaat het om de gitaarsound en solo’s van de man die het verschil maakt. En dat doet Gary al jaren. In Europa is de man minder bekend dan in Amerika. Hier scoorde hij een hit met een cover van Focus ‘Hokus Pokus’. Wanneer we de songs ‘Almost Heaven’, Still Believe in Love en het titelstuk beluisteren is het ook niet vreemd dat Gary gebeld wordt door Brian May (Queen) of Joe Satriani om samen te jammen en te kijken wat ze voor elkaar kunnen betekenen. Hoewel ik met dit album meer de classic blues hoor dan bij het recente stevige album Dust and Bones.

Label Island / Universal music

Beoordeling 8

Review De dertig jarige singer-songwriter uit Australië wist met zijn debuut ep Same Kind of Different al vele hits op zijn naam te schrijven. Zijn album viel genoeg op om mee te dingen aan prijzen en awards, maar viel overal net buiten de boot. Met dit debuutalbum is de kans groter. Inmiddels heeft hij en dikke hit met ‘Be Alright’ en ‘Waves’. Het valt op dat deze manier van singer-songwritersstijl zo dicht bij Ed Sheeran ligt dat het bijna de vraag is of dit album liedjes van Sheeran bevat. Wanneer je ‘7 Minutes’ en ‘A Place We Knew’ beluisteren past dit zo op het recente album van Sheeran. In Australië heeft de man dezelfde status als Sheeran in Europa, maar er wordt hard gewerkt aan deze achterstand en gaan we Lewis wellicht zien als mooie toevoeging aan de roodharige Sheeran. De aanstekelijke popsongs ‘Stay Awake’ en ‘Time To Go’ die allemaal in het zelfde Sheeran straatje passen, maar o zo aanstekelijk zijn. Kortom een prima album ! Dean Lewis is te zien in Nederland op 13 april Paradiso te Amsterdam

Label Icons Records

Beoordeling 8,5

Review Met een albumtitel als A Broken Heart Is An Open Heart en een al even aansprekende albumhoes is de interesse snel gewekt bij dit tweede album van de Zweedse singer/songwriter Louise Lemón. Na het goed ontvangen debuutalbum Purge uit 2018 is daar nu de opvolger. Wederom weet de Zweedse een wat donkere atmosfeer te creëren met over het algemeen een wat minimalistisch instrumentarium waarbij de synths ook weer nadrukkelijk aanwezig zijn. Maar het is vooral datgene dat ze vocaal presteert dat indruk maakt. Langgerekte vocalen die de soms wat melancholische teksten versterken en in een grijze sluiter van mystiek hullen. Bij de eerste tonen van opener ‘Sunlight’ moet ik meteen aan ‘Someone Like You’ van Adèle denken. De klankkleur, de kracht en de kwetsbaarheid zijn overweldigend. Meteen daarna is daar Monana, een door synths gedragen nummer waar piano voor het contrast zorgt en de Louise ons ook weer aan de hand neemt door de haar gecreëerde duisternis. Het gevolg van deze opening is dan ook dat deze Zweedse met haar betoverende stem je na twee nummers al in haar web gevangen heeft. Toch is er nog voldoende variatie zoals bij ‘Not Enough’ waar de drums worden toegevoegd en dat iets meer vaart heeft. ‘Cross’ is broeierig en intens, mede door de gitaarsolo. Met een titel als ‘Swimming In Sadness’ zal het geen verrassing zijn dat de melancholie hier het toverwoord is. Louise haar stem en verder alleen de piano; kippenvel. Zoals gezegd is er volop diversiteit want met ‘Honest Heart’ is daar een wat Bluesachtige ballad met een prachtig samenspel van gitarist en pianist in het centrale deel. Het album is overigens in Kopenhagen opgenomen met vintage geluidsapparatuur om deze sound te creëren. Afsluiter is de titelsong waarmee Louise nog één keer haart punt maakt en breekbaarder als ooit klinkt. Diepe buiging. A Broken Heart Is An Open Heart is een prachtig album geworden en misschien is deze Louise Lemón wel één van de beste muzikale geheimen op dit moment. Het is vooral kracht en kwetsbaarheid die ze weet te verweven in iets van een mysterieuze stemming. Als bonus is er een extra schijfje bijgevoegd met zes tracks die eind 2018 live zijn opgenomen in Vega, Copenhagen. Dit album is in ieder geval genoteerd voor het jaarlijstje van 2019. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Label V2 Records

Beoordeling 7,5

Review Matt Perriment is terug met zijn nieuwe EP Memos waarvan de single Oceans eind vorig jaar al was uitgebracht. De uit Londen afkomstige singer/songwriter is dus terug. Het is al jaren dringen om een plekje te verwerven binnen dit populaire segment. Perriment beweegt vooral in de Indie-folk sfeer waarbij ook hij een redelijk sober instrumentarium hanteert. Op zich is hij geen onbekende want nadat zijn debuut-EP Everlast in 2017 het daglicht zag stond hij al op Nederlandse podia zoals Paradiso en in Vredenburg toen hij in het voorprogramma van HAEVN stond. De vijf liedjes op deze EP overtuigen wederom. Opener ‘Promise’ is een mooie diepgravende pianoballad. ‘Delani’ start met Perriment die zichzelf begeleidt op gitaar maar het nummer vervolgens knap weet uit te bouwen. Titelsong ‘Oceans’ heeft iets meer folk invloeden maar ook nu is het Perriment die op gitaar je weet te ontroeren. Met was subtiele drums wordt dit nummer dat over een langeafstandsrelatie vertelt, knap uitgebouwd. De vraag is natuurlijk wanneer voor Perriment het moment is aangebroken om een volwaardig album uit te brengen. De beide EP’s bieden genoeg handvatten en de Brit laat op een overtuigende manier horen dat hij over genoeg talent beschikt om prachtige, stemmige luisterliedjes te schrijven. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Label Marathon Artists

Beoordeling 8

Review Tasmania is de titel van het inmiddels achtste album van de Australische band Pond. Sinds 2008 is de band onder leiding van Nick Allbrook actief en wordt qua stijl vaak in het hokje van psychedelische Rockmuziek geplaatst. Toch moeten we even zoeken op Tasmania op dat Psychedelische terug te vinden. Opener ‘Daisy’ is behoudens de eerste minuut veel meer een popnummer waarbij Allbrook laat horen als geen ander op een subtiele manier dramatiek in zijn stem te verweven. Vervolgens is daar het catchy ‘Sixteen Days’ waarbij zelfs hier en daar een zinnetje in het Frans wordt gezongen. Na deze sterke opening is het even wennen bij de titelsong. Het nummer kabbelt wat voort waarbij de op de achtergrond alom aanwezige xylofoon wel een originele, creatieve vondst blijkt te zijn. Het wat rustige en met R&B doorspekte ‘The Boys Are Killing Me’ toch even aandacht voor de hoeveelheid. Dit is niet zo maar een nummer met couplet-refrein-couplet maar wel jammer dat de band voor een fade out als outro kiest. Zo blijft het album boeiend en de naam van Tame Impala loopt als een rode draad door dit album. Het is algemeen bekend dat bandleden regelmatig tijdelijk van “homebase” wisselen. Ook producer Parker werkt met beide acts en voor de eerste keer krijg je het gevoel dat de sound van beide bands wat overeenkomsten tonen. Het psychedelische horen we bijvoorbeeld wel terug op het wat “spacey” en dromerig klinkende ‘Goodnight PCC’ en ‘Shame’ dat door allerlei geluidjes vorm krijgt en vervolgens spannend blijft, zonder dat er ook een beat wordt gebruikt. Ook opvallend is de aanwezigheid van de synths, met ‘Hand Mouth Dancer’ als sprekende voorbeeld. Hiermee wordt de lijn die de band met het album The Weather insloegen verder uitgebouwd. Eén van de beste tracks is het ruim acht minuten durende liefdesliedje ‘Burnt Out Star’ dat door Allbrook vocaal ijzersterk wordt neergezet en ook weer wordt voorzien van knappe teksten (“She said you're romantic if / I didn't use the door / Safe to say I don't see windows / The same no more / I can wait a while”) Tasmania is een sterk album geworden. Het is overduidelijk dat de band zich steeds verder ontwikkelt waarbij het instrumentarium meer richting synths is geschoven maar waarbij de psychedelische inslag nog steeds voelbaar is. De outro’s die de band gebruikt zijn soms creatief te noemen en de band klinkt soms best experimenteel. Uiteindelijk is Tasmania een origineel, authentiek en ijzersterk album geworden met muzikale verrassingen, waarmee de band definitief bewijst volledig uit de schaduw van Tame Impala is gestapt. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Label Battenburg Records

Beoordeling 8

Review In 2007 maakten we kennis met de Britse singer/songwriter Newton Faulkner. Zijn debuutalbum Hand Built By Robots bereikte de nummer 1 positie in de UK-charts en sindsdien zijn er nog vijf albums van hem verschenen. Dit weekend was daar zijn nieuwste release, The Very Best Of Newton Faulkner …. So Far. Natuurlijk vinden we nummers als ‘Dream Catch Me’, ‘Clouds’ en ‘Write It On Your Skin’ op deze verzamelaar terug. Ook Faulkner is een singer/songwriter die de gitaar laat spreken en gebruik maakt van diverse looppedalen om zijn gitaarpop vorm te geven. Deze verzamelaar wordt uitgebracht aan de vooravond van een tournee waarin de "man met de dreadlocks" ook Nederland weer aan zal doen. Het album kent twee schijfjes; Disc 1 is vooral retrospectief waarbij er vier tracks van het album Write It On Your Skin terug te vinden zijn, wat dit album tot hofleverancier van deze verzamelaar maakt. Verder zijn er ook drie nieuwe nummers terug te vinden op dit album. ‘Don’t Leave Me Waiting’ is een echte popsongs terwijl ‘Wish I Could Wake Up’ een meer gitaarpopnummer is geworden. Met ‘Take What You Want’ brengt de Brit nog een onvervalste soulballad. Faulkner heeft de afgelopen jaren een nauwe band opgebouwd met zijn publiek en is in Europa een graag geziene gast. Iedereen die een show van hem heeft bijgewoond weet dat het niet ongebruikelijk is dat hij ook wat covers speelt. Het tweede schijfje bestaat uit dan ook uit een 13-tal covers die Faulkner met regelmaat speelt en de diversiteit van zijn muziekliefde laat zien. Met zijn versie van ‘IDGAF’ van Dua Lippa neemt Faulkner ons via ‘Foundations’ van Kate Nash mee naar een nummer als ‘You Spin Me Around’ van Dead Or Alive of ‘No Diggity’ van Blackstreet. Maar ook een meer Reggea-achtig nummer als “Send Me On My Way (Rusted Root) en de mooie ballad ‘Million Reasons’ van Lady Gaga hebben een plaatsje gekregen op deze compilatie. Voor diegene die Newton Faulkner niet kennen is deze verzamelaar een aardige kennismaking. Voor de kenners is dit wel een uniek schijfje vanwege zijn covers die menigeen zal herkennen van zijn concerten. De drie nieuwe tracks maken deze uitgave compleet en verder de moeite waard. Veel luisterplezier!

Te zien in Nederland

Label Tough Love Recording

Beoordeling 7,5

Review “Whoosh is a silly word” klinkt het uit de mond van Gus Lord, één van de leden van de Australische DIY Indie band The Stroppies. Heerlijk om zo ongedwongen over de titel van je debuutalbum te kunnen spreken! In datzelfde interview gaat Lord, één van beide vocalisten dan ook verder: “There is something completely nonsense about it, especially when removed from any kind of context. For me it conjures up images of something absurd and transient - two things fundamental in the experience of listening to or making good pop music”. Het mag dat een “silly” titel zijn, het geeft meteen wel de juiste, ongedwongen richting aan die deze nieuwe Australische formatie kiest. Met een verleden in diverse andere Australische bands is The Stroppies nu een vierman formatie met twee belangrijke vocalisten; Gus Lord en Claudia Serfaty. De band ontstond in 2016 uit een soort van keukentafelgesprek en met de beperkte beschikbare financiële middelen kon er twee dagen een studio gehuurd worden om de basis voor dit album Whoosh te leggen. Resultaat is een vlot, ongedwongen klinkend album met elf tracks die soms aangenaam luchtig en verfrissend de huiskamer binnen komen. Sprekend voorbeeld hier van is de al eerder uitgebrachte single ‘Cellophane Car’, met het fijne orgeltje op de achtergrond dat in je hoofd blijft rondzingen. ‘Pen Name’ klinkt lekker loom en nummers als ‘My Style, My Substance’ en ‘First Time Favorites’ luisteren makkelijk weg waarbij Lust en Claudia elkaar vocaal makkelijk vinden en versterken. Bij het beluisteren kan het geheel een wat “vintage” indruk maken zoals bij opener ‘Nothing At All’, maar dat is meteen ook de charme van dit album. Het viertal haalt hun inspiratie uit alledaagse zaken maar ook uit oude cartoons! Enige echte muzikale buitenbeentjes zijn het wat Post-Punk-achtige ‘The Spy’ en de afsluiter ‘Switched On’. Whoosh is meer dan aangenaam debuutalbum dat we in de hoek van de Indie-music kunnen plaatsen. Aangename, catchy nummers die met beperkte middelen tot stand zijn gekomen maar die wel een meer dan prima debuutalbum vormen. En weer is er een band uit het land van Down Under. Veel luisterplezier.

Label Capitol/ Universal

Beoordeling 8,5

Review De metal act Megadeth is niet zomaar een metalband uit het verleden. De band van Dave Mustaine kent een verhaal. Lars Ulrich en James Hetfield nodigen een vriend, Ron McGovny uit om bas te spelen. Dave Mustaine sluit aan als 2de gitarist. Wanneer McGovny uit de band wordt gezet en vervangen wordt door Cliff Burton, bleef het binnen de band onrustig. Toch weet men een demo te maken No Life ‘till Leater om een gig binnen te halen. Hierop staat het nummer Mechanix dat Mustain later gebruikt voor zijn Megadeth debuutalbum. Het debuutalbum Metal Up Your Ass van Metallica wordt opgenomen voor het Roadrunner label en Mustain schrijft hiervoor vele songs, maar is net als de rest van Metallica door het alcoholgebruik niet handelbaar. Hij wordt uit de band gezet tijdens de opname van dit album. Direct wordt hij vervangen door Exodus gitarist Kirk Hammett. Gelukkig zag Roadrunner snel de kwaliteit van Mustain, die op zijn beurt een nieuwe band begint, Megadeth. Het debuutalbum wordt vlot opgenomen en kent dezelfde sfeer als het Metallica debuut. Het krijgt de titel mee Killing is My Business … and Business is Good mee. De rancune is groot en de reactie tussen de Metallica leden en Mustain hebben gevolgen. Metallica verandert de titel van hun debuut in Kill Um All. Het blijkt een klassieker in de muziek geschiedenis te worden, met veel songs op naam van Mustain. Om daar aan te verdienen moet je ze wel live spelen. Metallica duikt snel de studio weer in om Ride The Lightning op te nemen en vooral non Mustain songs te spelen. Dit heeft men tot enige jaren geleden volgehouden. Dave Mustain weet met Megadeth de harde metal fans aan te spreken en gaat met deze muziekstijl verder. Inmiddels zijn we 35 jaar later en is Warheads of Foreheads een prachtig overzicht van 35 songs in de volgorde des tijds uit het Megadeth tijdperk. Van het debuut (van de re issue op Capitol rec.) mag dan het titelstuk en Mechanix niet op dit album ontbreken. Piece Sells… Who’s Buying album kent het prachtige titelstuk dat niet op dit album staat, maar wel ‘Wake Up Dead’ en ‘Devil’s Island’. Met So Far So Good …So What weet de band In My Darkest Hour een nieuw donker classic nummer te schrijven. Leg je dit verhaal bij naast Metallica’s album zien we veel overeenkomsten. Met Rust in Piece en Holy Wars gaat Mustaine steeds meer zijn eigen weg en krijgt hij uiteindelijk ook zijn (kleine) hits ‘A Tout Le Monde’ en ‘Symphony of Destruction’. Inmiddels weet Mustain met zijn maatje Dave Ellefson alweer wat jaren mooi metal en rock albums af te leveren . hiervan is het recente ‘Dystopia’ een juweeltje en weet men met dit album een prachtig overzicht te geven van een band die altijd in de schaduw van Metallica staat. Maar eigenlijk meer in de muziek heeft betekend dan succes. Het is dan ook een album met 35 songs die allen van hoog niveau zijn.

Label Frontiers srl

Beoordeling 8,5

Review The End Machine is een American rock act die zijn sporen ruimschoots heeft verdient. Of is het een superband die hun debuut album nu lanceert? Wanneer we de bandleden Jeff Pilson (bas), George Lynch (gitaar) en Mick Brown (drums) op de hoes zien staan, kunnen we hierop uit maken dat dit de legendarische bezetting van de band Dokken is zonder Don Dokken. Volgens de bandleden moeten we dit zo niet zien. Bassist Pilson produceert vele acts en neemt tevens plaats in de band Foreigner. Lynch weet met Stryper zanger Michael Sweet en zijn band Lynch Mob al goede albums te maken en Brown weet zijn kit bij Ted Nugent te bespelen. Onderling heeft men veel contact en speelt men op elkaars album. Nu met Warrent zanger Robert Mason is de rocksound nog even herkenbaar als bij Dokken. De invloed van Don is er even niet en geeft misschien de ruimte voor alle bandleden. Misschien is het een reunie waar Don niet aan mee wil werken, hoe dan ook is dit een wereldband die er mag zijn! En dat is het album ook! De eerste klanken van ‘Leap of Faith’ bevestigen direct de hooggespannen verwachtingen. Met Hold Me Down horen we Mason de zang produceren die doet denken aan Don Dokken. Kortom de band kan gerust op pad met hun oude Dokken songs. Nieuwe songs als ‘No Game’, ‘Burn the Truth’ en ‘Alive Today’ doen denken aan het top album ‘Under Lock and Key’. Nu zijn de songs allemaal in een nieuw 2020 jasje en in de stijl van de 90’s waar men groot in is geworden. Een must have voor de rockliefhebbers.

Label Frontiers srl

Beoordeling 8,5

Review Burning Rain is de nieuwe band van Doug Aldrich. De voormalige gitarist van Whitesnake, DIO, Dead Daisies is samen met Kingdom Come zanger Keith St. John aan de slag gegaan. Het album van Burning Rain is dan ook een heerlijk melodic rock album met alle ingrediënten van hun bands uit hun verleden. We horen in het ‘Since I’m Loving You’ de stevige versie van Kingdome Come, dat toentertijd schuurde aan de Led Zeppelin sound. Samen met Brad Elias (Slaughter) & Brad Lang (Y&T) is er een gedegen strak ritmesectie aangetrokken. Het album start met Revolution waarbij er een knipoog wordt gegeven naar de superband Revolution Saints, waar Aldrich van deel uit maakt. De Whitesnake sound horen we terug in het titelstuk. Melodieuze zanglijnen met stevigen powerrock. De slepende blues rock van ‘Lorelei’ past bij Aldrich al weet hij heel goed de hard rock moet klinken. ‘Hasty Husle’ en het ‘Midnight Train’ blazen weer lekker uit de speakers. De blues en rock weet hij samen te brengen in het nummer ‘Shelter’, Door de samenzang is deze ballad een juweeltje van dit heerlijk rock album.

Label Frontiers srl

Beoordeling 7,5

Review We schrijven begin jaren 80 wanneer er een Noorse rockact met Ronnie Le Tekro op de buhne verschijnt. Het debuutalbum was wat weifelend, maar met een nieuwe zanger werd Knights of the New Thunder een klassieker. Inmiddels heeft zanger Tony Harnell de draaideur van TNT gevonden en is hij voor de zoveelste keer weer terug. Hij heeft nog een blauwe maandag bij Skid Row gezongen en met vele andere Noorse acts. De band TNT kent tijdens hun bestaan diverse zangers en bandleden, maar Le Tekro weet als stabiele factor de band hoog te houden. Samen met Diesel Dahl is hij de langst zittende TNT lid, al werkt men ook wel als gastmuzikant bij derden. Het album XIII verscheen afgelopen jaar bij Frontiers. Het contract van 2016 werd meteen direct gevierd met een presentatie in Milaan. Dit bleek het laatste concert van Tony bij TNT te zijn, hierna hebben we niets meer van hem vernomen en is Baol Bardot Bursula zijn vervanger. Dit is een prima album met Tony , al weet de band dat hun begin jaren de garantie is van hun huidig bestaan. ‘As Far As The Eyes Can See’, ‘Seven Seas’ en ‘Everyone is a Star’ behoren tot de classics van TNT. Nu is voor mij een bijna 8 minuten durende gitaarsolo op een album niet nodig maar verder is het een prima live album dat de oude tijden doen herleven.

Label eigen beheer

Beoordeling 7,5

Review Dat de Gothic sound van Nederland wereldberoemd is weten we al. Met Within Temptation als vaandeldrager en vroeger The Gathering met After Forever als aanjagers, is naast Delain ook Ex Libris een band die al jaren aan de weg timmert. De band is bezig met een drie-luik over Anastasia Romanova, een verhaal dat in Rusland speelt. Een verhaal over de executie in de 1ste wereldoorlog van de invloedrijke Tsaren familie. Na de val van de Sovjet unie in de jaren 90 gaat men op zoek naar het graf. Hier vindt men 9 van de 11 lichamen en blijkt het lichaam van Anastasia hier niet tussen te ligt. Uiteindelijk hebben ze haar bij bijgezet in de crypte in St. Petersburg. Wanneer het onduidelijk is dat deze vrouw wel of niet leeft is Anna Anderson de bekendste vrouw die 60 jaar lang verteld dat zij de verdwenen vrouw is. Een verhaal dat gepaard gaat met bombastische gebeurtenissen en dit past exact binnen de Gothic stijl. Het verhaal en de muziek wordt door de band met Dianne van Giersbergen als zangeres mooi weergegeven. Muzikaal zit het goed in elkaar en met Joost vd Broeke (ex After Forever) achter de knoppen is het geluid overweldigend geworden. Het album kent 3 songs en is het tussenstuk over Anna. Dit is wat de powermetal nodig heeft en kan Ex Libris gerust uit de schaduw van Within Temptation stappen.

Label Subpop/ Konkurrent

Beoordeling 8

Review De man met lang haar en een grote baard is Samuel Beam die zijn naam heeft omgedoopt in de artiestennaam Iron and Wine. Zijn keus om naast de gitaren, viool en banjo te gebruiken en de percussie om de songs op te zwepen is niet nieuw. Dat hij als solo artiest of als band de naam Iron and Wine gebruikt, kennen we niet zo goed. Inmiddels heeft de man in de afgelopen 15 jaar 7 albums gemaakt en er is nog steeds een stijgende lijn in de songs te vinden. Dit tweede album van de man mag gerust tot zijn beste werk worden beschouwd. De ingetogen singer-songwriters songs is blijvend. Het swingt met de banjo op ‘Free Until They Cut Me Down’, terwijl de iele zangpartij op ‘Fever Dream’ adembenemend is. De man had een prachtige plaat gemaakt in 2014 en nu is er een jubileum editie van dit album. De zwarte humor van ‘Sodom South Georgia’ wordt door het intieme ‘Passing Afternoon’ overschaduwd. Het album is dan ook veelzijdig terwijl je voornamelijk rustige songs op een akoestische gitaar hoort. Toch weet dit album de tand des tijds te overbruggen en zal het over 10 jaar nog steeds een mooi album zijn om te beluisteren. Tijdloos goed!

Label KG Beats

Beoordeling 8

Review De 27 jarige Amerikaan Kevin Garrett heeft al wat lof mogen ontvangen voor zijn bijdrage voor het album Lemonade van Beyoncé. Hiervoor schreef hij met James Blake het openingsnummer ‘Pray You Catch Me’. Na twee EP’s en een contract voor Jay Z Roc Nation is het tijd dat de man zijn eigen debuut album released. Het is dan ook een album dat past in de stijl van James Blake. De elektropop is vooral ingetogen en kent veel verhaal in de teksten. De hip hop sound op ‘How Dare We Fall’ en de slow beats van ‘Just Because’ is voor de oudere generatie te vertalen naar de top knuffelrock ballads van de jaren 90. Heerlijk ontspannen en goed voor de late avond met een flesje wijn. Daar waar de jazz en moderne pop in het openingsnummer ‘Warn’ samenkomen en de single ‘In Case I Don’t Feel’ gestyled wordt met vele instrumenten in een moderne pop vorm, kunnen we nu al zeggen dat we in de toekomst meer van deze man gaan horen.

Label Frontiers srl

Beoordeling 7

Review De Britse rockband The Treatment uit Cambridge weet dit jaar hun tien jarig jubileum te vieren. Inmiddels kent de band vier albums en heeft men als support act voor KISS, WASP, Motley Crue en Alice Cooper gestaan. Toch is de sound van The Treatment geen glamrock maar een rechttoe rechtaan rockact die eerder de link met AC/DC heeft. Naast het ruwe stemgeluid van zanger Tom Rampton is openingsnummer ‘Let’s Get Dirty’ en ‘Bite Back’ een variatie op de AC/DC sound en wordt ‘On the Money’ al snel gelinkt aan de stijl die we kennen van ZZ top. Het zijn de eerste songs van het album, waardoor je het gevoel krijgt dat je luistert naar een cover act die eigen liedjes maakt in plaats van een band die geïnspireerd is door deze classic rockacts. Dat wil niet zeggen dat alle songs slecht zijn, maar er kleeft iets aan dat niet even zuiver is. Maar als je van deze AC/DC rock houdt is er niets aan de hand. Daar kun je je plezier ook van beleven! En ja als support act is het wel een goede act. Zonder dat het schade brengt aan de headliner.

Label Konkurrent

Beoordeling 7,5

Review Gelb is een Amerikaanse singer-songwriter die veelal in de Americana stijl wordt geplaatst. De ruim 60 jarige man heeft inmiddels allerlei stijlen onder handen genomen en weet dat er meer is dan een soort muziekstijl. Ditmaal horen we de man vooral als een allround muzikant die de voetsporen van Tom Waits weet te vinden. De ingetogen sound en akoestische songs als ‘A Thousand Kisses Deep’ met M. Ward of het Not The End of the World met Anna Karina zijn warm en meeslepend. Alsof je je de mensen in een dialoog ziet spreken. De heerlijke slow blues of jazz varieert op deze plaat. Alles klinkt relaxt en ontspannen. Het album laat zien dat Gelb niet een een hokje te duwen is en met zijn vele gast muzikanten van alle markten thuis.

Label Dumont / Konkurrent

Beoordeling 7,5

Review De droompop uit Zweden is inmiddels neergestreken in Nederland. Het trio was al te zien op het London Calling festival en Eurosonic en scoorde daar hun punten. Nu is het debuutalbum verschenen en staat de band op 3 april in Paradiso. Het ‘Siv (You and I)’ is al een aanstekelijk nummer en wanneer je weet dat Emil en Caroline al van kindsaf elkaar kennen, als tieners verliefd op elkaar werden en nu samen nog steeds door het even gaan, kent dit nummer een mooi verhaal. Het is ook de inspiratiebron van het duo. Om dit op muziek te krijgen is er met producer Anders Eckeborn hard gewerkt. Met de single ‘Suckerpunch’ wist men al de aandacht te trekken en airplay te genereren en met het overzoete ‘Love Love Love’ zou deze route ook op kunnen gaan. Een zoet album met veel potentie is in een notendop dit debuut te noemen.

Beschrijving Dirty Hit rec.

Type project 7,5

Klant Het is inmiddels alweer bijna 8 jaar geleden dat het debuutalbum van Benjamin Francis Leftwich verscheen. Inmiddels is de man 29 jaar en weet met Gratitude wederom een prachtig album te maken. De singer-songwriter weet met zijn liedjes een intieme en sound een kwetsbare sfeer te creëren. Als je naar ‘Big Fish’ en ‘Sometimes’ luistert kom je al in een soort van droomstand terecht. Naast dat hij zijn singer-songwritersstijl met folk combineert, gebruikt de man de elektro sound in de songs als ‘Luzern’ en ‘Friends’ . Tegenwoordig wil men dit als folktronica betitelen, al zit dit vooral in de beat en ritmesecties. Het is een prettig album als je iets moet gaan doen en een heerlijk muziekje erbij wil hebben.

Label earMusic

Beoordeling 8

Review Bij de naam Bonnie Tyler denken veel mensen aan de hit ‘Total Eclipse of the Heart’, maar de zangeres uit Wales scoorde met ‘It’s A Heartache’, ‘Lost in France’, ‘Holding Out For A Hero’ en ‘A Rockin’ Good Way’ nog grotere hits. Haar schorre ruwe stem is er een uit duizenden. Enige jaren geleden deed ze mee aan het Eurovisie Songfestival, maar dat is geen podium voor haar. Ze past het best in de rock and roll sound dat we hier ook weer op dit album horen. Samen met Status Quo zanger Francis Rossi ‘Someone’s Rockin Your Heart’ zijn ze een heerlijk couple. Haar ruwe stem gaf haar de signatuur mee van de vrouwelijke Rod Stewart. Het duet ‘The Battle of The Sexes’ is dan ook op hun lijf geschreven. Met het nummer ‘Older’ gaat ze de route van MeatLoaf op. Het is wederom klein met een piano maar het volle volume in de kwetsbare dramatische zangpartij doet dit nummer zoveel medelijden met zich mee geven dat het wat bedenkingen geeft. Gelukkig blijft ze hier niet te lang in hangen en neemt ze de controle weer over met Cliff Richards op ‘Taking Control’. Al wordt het wel erg snel in de fade out weggedraaid. Het album is een prima Tyler album dat vooral als een comeback en afscheid album gezien moet worden. Met de wereld waarin ze leeft is er een bewust zijn van de aardse dingen als ster zijnde. Hier heeft ze dan haar muzikale gasten op uitgezocht. Met de nuchterheid in de wereld van glammer en glitter.

Label Loma Vista / Universal

Beoordeling 8

Review Vanaf de eerste klanken weet Andrew Bird je te pakken met een aanstekelijk fluitend intro en een heerlijk liedje ‘Sisyphus’. Het nieuwe album van Bird is vooral vrolijk te noemen en past in de lente sferen. De Amerikaanse multi instrumentalist wist de Whistle Caruso te schrijven voor de film van de Muppets. Maar de man heeft veel in zijn mars en weet al bijna 25 jaar platen te maken. Van de popsongs met winnaars in ‘Olympians’ tot de maatschappelijke teksten op het ‘Bloodlist’, dat door de toetsen doet denken aan ‘Riders on the Storm’ van the Doors. Met het prachtig klein liedje ‘Manifest’ weet hij een juweeltje op het album te brengen. De compositie is mooi en goed uitgepakt met strijkers, zonder het bombastisch te maken. Het is dan ook te begrijpen dat Bird in het kader van last is best, dit als zijn beste werk ziet. Mooi album!

Label JohnCarrie

Beoordeling 7,5

Review De broers John en Pat Carrie maken onafhankelijk van elkaar al meer dan twintig jaar muziek. Pat Carrie weet dit vooral thuis in Ierland te doen en John heeft de boot genomen naar Nederland. Wanneer de broeders samen komen en de bij Sjoerd Spoelstra op een zolderkamer muziek maken is dit opgenomen. Dit album is daarvan het resultaat. De titel zal is gebaseerd om het verwerkingsproces van de heren wanneer ze hun ouders zien dementeren. Deze emotie weten de heren om te zetten in de songs en dit in een take vast te leggen. De akoestische gitaren klinken goed en de zang is weer kwetsbaar mooi op ‘Wake to Thee”. De Americana van ’All Mothers Children’ en ‘Boat By The River’ klinkt als een song van Crosby Stills Nash en Young. Mooie harmonische vocalen die sturen tegen wat kan en niet officieel mag. Maar klinkt als een klok. het album gaat over verlies, het er eerlijk over te hebben en de hoop voor later. ‘Resting Space’ en ‘Shed Song’ zijn dan ook mooie songs die het proces van waar ze nu staan afronden.

Label Rhino

Beoordeling 7,5

Review Curtis Mayfield behoeft waarschijnlijk geen introductie. Iedereen kent zijn grootste hit ‘Move On Up’ uit 1971, het nummer dat al jaren in de Top 2000 terug te vinden is. Mayfield vormde voor zijn solocarrière samen met Jerry Butler de groep The Impressions. Nu is daar een mooie box met daarin de eerste vier albums uit zijn carrière. De Amerikaanse soul- en funkzanger met die typerende tenorstem bouwde tussen 1970 en 1996 een meer dan respectabele discografie op. Ter ere van de vijftigjarige carrière van deze Amerikaanse zanger is er nu de box met de belangrijke albums uit de beginperiode van zijn carrière: Curtis (met de hit ‘Move On Up’), Roots, Back To The World en Sweet Exorcist uit 1974. Met zijn debuutalbum haalde hij de nr. 1 positie in de US R&B charts en ook de drie overige albums waren erg succesvol. Naast zijn al eerder genoemde grootste hit komen we ook nummers als ‘Future Shock’, ‘Can't Say Nothin’, ‘If I Were Only A Child Again’ en ‘Kung Fu’ tegen op deze albums, die overigens alle vier in volledig geremastered zijn in deze uitgave. Mooi tijdsframe van de beginperiode van deze maatschappelijk betrokken zanger. Veel luisterplezier.

Label Secretly Canadian

Beoordeling 8

Review En weer hebben we een singer/songwriter uit Australië die met een aansprekende release komt. Beware Of The Dogs is het debuutalbum van de uit Perth afkomstige Stella Donnelly Vaak is de hoes van een album bepalend voor de eerste indruk en de verwachting. Haar EP Trush Metal uit 2016 had op zijn zachtst gezegd een onaantrekkelijke hoes, maar muzikaal gooide deze EP wel hoge ogen. Ook het eerste volwaardige album van Stella Donnelly zien we iets soortgelijks en ook nu is het muzikaal wel een aanrader. Stella Donnelly is een Australische singer/songwriter die maatschappelijk betrokken is. Dit is zacht uitgedrukt want ze uit dit via vlijmscherpe en directe teksten. Met andere woorden, ze neemt absoluut geen blad voor de mond. Luister maar bijvoorbeeld maar eens naar de opener waarin het machtsmisbruik van mannen aan de kaak stelt (“your personality traits don't count if you put your dick in someone’s face / You kept your job and your place and your six-figure wage”). Maar zo komen we meer voorbeelden die op Spotify als “Excplicit” aangemerkt zullen worden. Muzikaal is het allemaal wel wat veranderd. Stella neemt niet geheel afstand van de intimiteit die bepalend was op haar EP, maar op een aantal nummers horen we haar wel samen met een band en niet alleen Stella met haar gitaar. Van die EP is ‘Boys Will Be Boys’ overigens ook weer terug te vinden op Beware Of The Dogs. En in het kader van de #MeToo beweging absoluut gerechtvaardigd waarbij Stella vertelt hoe een directe vriendin te maken heeft gehad met seksueel geweld. Nummers als ‘Mosquito’, ‘Allergies’, ‘Face It’ en ‘U Owe Me’ worden klein en intiem gehouden waarbij Stella ook hier heel direct kan zijn. Op ‘Moquito’ horen we haar “use my vibrator / Wishing it was you / I was thinking of ya / Tuesday afternoon” zingen als ze aan een foute liefde terug denkt. Maar zoals gezegd is een deel van het album ook anders qua sound en wat rijker aan productie en klinkt het haast speels en onbevangen. ‘Old Man’ is daarmee een perfecte opener ondanks de scherpe lyrics en een nummer als ‘Season’s Greeetings’ (horen we daar een sample van ABC’s ‘All Of My Heart’?) is misschien zelfs wel té luchtig. Een ander voorbeeld is het gitaarpopliedje ‘Tricks’, dat als je goed luistert toch wel een wat diepere boodschap bevat. Bij een nummer als ‘Bistro’ horen we voor de eerste keer echt wat synth-invloeden en ‘Watching Telly’ lijkt op de pop uit de jaren ’80. ‘Beware Of The Dogs’ is de terechte titelsong; melodieus, warm en omgeven door een heldere gitaar en drums. Beware Of The Dogs is een knap en innemend debuut. Je persoonlijke, soms diepgewortelde gevoelens en alledaagse maatschappelijke zaken op deze manier belichten verdient een heel groot compliment. Vormgegeven in soms luchtig en speels klinkende melodieën maar met scherpe teksten is dit album een welkome verrassing en Stella Donnelly een welkome verrijking binnen de wereld van singer/songwriters. En ook nu is de albumhoes weer niet representatief voor de muziek. Veel luisterplezier.

Label Constellation Records

Beoordeling 7

Review Met minimalistische soundscapes brengt het nieuwe project Light Conductor hun debuutalbum. Light Conductor is een samenwerking van Jace Lasek (The Besnard Lakes) en Stephen Ramsay (Young Galaxy). Op dit debuutalbum Sequence One staan vijf nummers die we kunnen karakteriseren als Ambient-synth en die weids worden uitgesponnen. Zo kent de opener ‘A Bright Resemblance’ een speeltijd van maar liefst elf minuten. Laagje voor laagje worden als het ware de synths opgebouwd waarbij een drone-achtige repeterende toon de basis vormt. Minimalistisch maar evengoed boeiend, effectief én met een naadloze overgang naar ‘Chapel Of The Snows’. Hier voegt het duo de nodige effecten en samples toe waardoor het geheel een wat dreigender karakter krijgt. Het duo houdt overigens redelijk vast aan het concept en de contouren waar we bij de opener kennis mee hebben gemaakt. Het 10 minuten durende ‘Far From The Warming Sun’ heeft ook weer die minimalistische, monotone basis dat als een soort ontwaking moet fungeren voor de variaties die het duo hier en daar aanbrengt. ‘When The Robot Hits The Water’ is de kortste track en zorgt voor een soort van natuurlijke opmaat en overgang naar de afsluiter en titelsong ‘Light Conductor’. Als een soort van Space Odyssey wordt dit nummer opgebouwd tot een waar hoogtepunt. Vervormde gitaren en stemmen ondersteund door een zware bas zorgen er voor dat dat de ruimteshuttle Light Conductor Sequence One als het ware veilig landt op moeder aarde. Het album luistert als één adem weg, mede ingegeven door het feit dat de vijf tracks naadloos in elkaar overlopen. Het geheel is een Ambient-achtige synthsound met een wat loom karakter. Voor liefhebbers van instrumentale synthesizer muziek met een wat minimalistisch karakter. Veel luisterplezier.

Label IHt rec

Beoordeling 7,5

Review De Britse singer-songwriters weet altijd al mooie ingetogen liedjes te maken. Het album White Ladder is nog een van de meest verkochte albums in zijn buurland Ierland. Toch weet hij maar niet in Europa door te breken. Na het prachtig recente album Mutineers uit2014, weet de 50 jarige muzikant nu ook weer een album te brengen met mooie liedjes. Met de liedjes ‘It’s Late’ en ‘Watching the Waves’ weet Gray je in dromenland te brengen om mee te gaan in zijn verhaal. Het nadeel van het album is dat wanneer je tot het nummer ‘Hurricane Season’ komt, je de aandacht van het echte luisteren naar de songs vergaat. Het duurt als album net iets te lang om de aandacht erbij te houden. Dat wil niet zeggen dat het slechte songs zijn maar het is alsof je een reeks dezelfde boeken leest en de opbouw van het plot herkent. Dan is het beter om het album een volgende keer halverwege te starten zodat ‘Mallory’, ‘Hall of Mirrors’ en ‘If 8 Were 9’ de aandacht krijgt wat het verdient.

Label Zip rec.

Beoordeling 8

Review De kleinkunst kunstenaar Tomas Acda kennen we vooral van het duo Acda en (Paul) de Munnik. Wanneer Thomas enkele jaren geleden de knuppel in het hok gooide, stopte het duo. Er ontstond meer ruimte voor Thomas zijn acteer carriere. Nu keert hij terug in het theater met een nieuw album. Het album Motel kent vooral mooie beeldende liedjes die voor iedereen herkenbaar zijn. Al zijn het persoonlijk getinte liedjes, waarbij iedereen wel een voorbeeld van kent. Het “Ouverture 1” is dan als een levensverhaal waar je je snel in kunt vinden. Tevens zijn er veel mensen die Thomas prive leven volgen. Dan vallen diverse liedjes als afspiegeling van hem, snel op zijn plek. ‘Door De Haast’, ‘Geld (Mooie Vrouw)’ en ‘Menigte’ zijn verhalen die op hem betrekking kunnen hebben. Het nummer ‘Ik Hoop Dat Je Kat Sterft.’ is een juweeltje op dit album. Heel basic en vindingrijk in de muziek waardoor de storytelling tekst mooi tot zijn recht komt. En het verhaal is fantastisch als het gaat om je kijk op sociale media. De man weet nog altijd de maatschappelijke thema’s mooi in woord te brengen. Over zinloos bestaan in ‘Zinloos is Iets Alleen’, de toekomstverwachtingen als kinderdromen in ‘Droom Dromer’ en de GGZ opname van een oude kennis in ‘Ik Ben Erik’. Het is een mooi album zoals we dit van Thomas Acda kennen. De rode draad op dit album is vooral Alleen en daardoor is de titel van het album ook weer passend.

Label Eagle Vision / Universal

Beoordeling 8

Review We gaan terug in de tijd. De tijd toen de Amerikaanse band Foreigner aan de wieg stond van hun groot succes. De tijd wanneer de band nog uit 6 personen bestond en 6 verschillende toetsen/ synthesizers op het podium stond. Toen voormalig King Crimson lid Ian McDonald hier de gitaar, saxofoon en keyboards ter hand nam en de rocksongs live met de solos tegen de lang uitgevoerde versies eerder tot de prog rock behoorden. Enige tijd geleden verscheen het album van Queen at the Rainbow en nu is het tijd voor een andere act die later groot werd. ‘I Wanna Know What Love Is’, ‘Waiting for A Girl’ en ‘Jukebox Hero’ moesten nog worden geschreven. Dit is een show waar de band hun eerste album speelt, aangevuld met ‘Hot Blooded’ en ‘Double Vision’ die later op plaat zouden gaan verschijnen. Het is mooi om de heren in jonge gedaante te zien en horen spelen. Een Mick Jones met een sjaaltje om zijn nek. Dit doet hij nog veel tijdens een show. Een energierijke Lou Gramm die als zanger hier al een goede indruk geeft. “Feels Like the First Time’ en ‘Cold As Ice’ waren mega hits in die tijd en later in de tijd klassiekers te zijn. De opener van de avond ‘Long Long Way From Home’ en ‘Fool For You Anyway’ zijn heerlijke songs en met het nummer ‘Headknocker’ weet Gramm zich achter het tweede drumstel plaats te nemen en bassist Ed Gagliardi het publiek van zijn hometown Londen op te zwepen. Het is een heerlijke live uitvoering van het eerste album waarbij de band gespitst is. Foreigner bestaat nog steeds al is Mick Jones nog als enig origine lid. Lou Gramm kent een solo carrière maar werd geplaagd door een hersentumor. Hij wordt nog wel eens als gast voor Foreigner gevraagd. Inmiddels neemt Jeff Pilson (Dokken/ The End Machine) op huurbasis de bas en is Hurricane zanger Kelly Henson inmiddels alweer 13 jaar de vaste lead zanger.

Label Two Gentleman

Beoordeling 8

Review De jonge goden uit Zwitserland worden nog onderschat door het algemene publiek. Binnen de muziekwereld behoort deze act tot een van de meest invloedrijke acts als het gaat om industrial elektronische muziek en mag met na 30 jaar zich gerust als oudere muziekgoden noemen. The Young Gods waren hun tijd in de jaren 80 al ver vooruit. Daar waar de punk de overgang zocht naar de New Wave sound, was dit bij the Young Gods al uitgewerkt en geklaard. Het werd dan ook een inspiratiebron voor bijvoorbeeld David Bowie en later U2 en Trent Reznor van Nine Inch Nails. De elektro industrial sound krijgt met The Young Gods een swingend geheel zoals we dit op ‘Tear Up The Red Sky’, ‘Figure Sans Nom’ en ‘Moon Above’ horen. Deze muziek zou nu in de kaders vandance en alternatief gaan vallen, maar als we dit in het tijdsbeeld van 30 jaar geleden zetten, dan moeten we concluderen dat de heren toen al de sound wisten te vinden waar nu iedereen mee wegloopt. Het experimentele ‘All My Skin Standing’ kan dan nu weer als nieuw en moderne sound worden beschouwd, waar we over 15 jaar dit met regelmatigheid zullen horen op de festivals. Dit verpakt tussen de dan oude rotten van Coldplay, Hozier, James Bay en John Mayer. Nu is je kans om de heren in Nederland te zien! Ze spelen op 27 maart Paradiso Noord te Amsterdam

Label Provogue / Mascot

Beoordeling 7

Review De voormalige gitarist van Procol Harum heeft in zijn eentje al een hele muziekcarrière opgebouwd. Trower start zijn band begin jaren 70 en werd als gast muzikant door vele acts gevraagd waaronder Bryan Ferry. De man is inmiddels een legende in de blues wereld, maar voor het grote publiek blijft hij een onbekende. De man is inmiddels ruim in de 70 en daar is van de muzikale kwaliteiten niets van te horen. Toch zegt de titel iets hoe hij de wereld ziet. Er komt een dag dat .. en als ras-muzikant wil hij die tijd gewoon vullen met het maken van muziek. Het album kent dan ook de klanken die we van een blues gitarist kennen. Trower is niet direct uitgesproken in zijn gitaarspelen. Het is behoudend en ingetogen. Met de soulkoortjes in o.a.’Truth or Lies’ en het uptempo nummer ‘Tide of Confusion’ is er wat meer leven in de cd. Het zijn voornamelijk veel blues songs met lange solo’s. Dat is niet erg voor de liefhebber en dan heb je een prima album. Maar de verhouding vind ik persoonlijk wat uit balans. Dat wil niet zeggen dat het geen prima plaat is. De songs ’Perfect Wrong’, ‘Lonesome Road’ en ‘Ghost’ zijn meer dan heerlijke blues (rock) songs.

Label Lab music / Bertus

Beoordeling 7

Review De pianist Jacco Wijnia heeft zijn naam omgedoopt in Jacco Wynia. Het klinkt nu wat internationaler en vooral Frysk. Samen met producer Gijs van Klooster, die ook verantwoordelijk is voor de producties van de albums van Joep Beuving, weet Wynia de neo klassieke piano stukken mooi op plaat te zetten. Het is dan ook een album met rustgevende composities die niet alleen pakkend zijn. De klassieke klanken worden afgewisseld met moderne compositiestukken. Hierdoor wordt het luchtig maar ook ingetogen en kwetsbaar. De instrumentale stukken zijn een reflectie van de man. De wereld van vrienden en verlies van naasten doen hem inspireren. Het is een allerminst comfortabele situatie waarin hij zich bevond en heeft dit vanuit zijn eigen intensiteit met muziek te weten in te vullen. En dat verhaal is nu mooi in muziek uitgedrukt.

Label Innovative Leisure

Beoordeling 8

Review Nick Waterhouse is terug met zijn titelloze vierde album. De Amerikaans singer/songwriter én gitarist met het kenmerkende brilletje is terug met zijn old-school Rhythm en Blues. Voordat ik een LP op de draaitafel legt of een CD’tje in de speler schuif, kijk ik altijd naar de cover. Covers zijn je eerste kennismaking met dat nieuwe stukje muziek en zorgt dat bepaalde hersendelen geactiveerd worden door interpretatie en inlevingsvermogen. De cover van dit vierde album is dan ook alleszeggend en plaatst je meteen in de jaren ’60. Alsof je in een tijdmachine zit en terug geteleporteerd wordt naar de tijd van Fats Domino, Dean Martin en Bing Crosby. Waterhouse heeft zich de laatste jaren steeds verder ontwikkeld met dit vierde album als absolute hoogtepunt tot op heden. Van de elf tracks zijn er tien door de uit Californië afkomstige Amerikaan zelf geschreven en het merendeel is heerlijk uptempo en dansbaar. Hij trapt af met ‘By Heart’ en als vanzelf gaat de zon schijnen; soepel bewegende R&B waarbij de piano, blazers en de backing vocals het geheel laten klinken alsof de opnames live op de plaat zijn gezet. Ook nummers als ‘Song For Winners’, met het rauwe randje in zijn stem, ‘Man Leaves Town’ en ‘I Feel An Urge Coming On’ zijn heerlijk swingend. De laatste is overigens de enige cover op de plaat en oorspronkelijk van Jo Armstead uit 1967. Op een dergelijk album moet natuurlijk ook een instrumentale track staan, iets wat in de jaren ’50 en ’60 heel gewoon was. ‘El Viv’ is die track op dit album; een heerlijk swingend Rock ’n Roll nummer met aanstekelijke groove. ‘Wherever She Goes’ en vooral het met een Motown-sound doordrenkte ‘Wreck The Rod’ zijn waarschijnlijk de hoogtepunten op deze nieuwe plaat. Met ‘Song For Winners’ krijgen we nog een Surf Rock n Roll’ plaat voorgeschoteld waarbij de backing vocals en de blazers het geheel weer prachtig muzikaal inkleuren. ‘Undedicated’ is de R&B ballad met een Jazzy tintje terwijl ‘Which Was Writ’ glanst vanwege het gitaarspel. De kracht van dit album zit hem vooral in de composities, het instrumentarium en de locatie waar het is opgenomen. In de Electro Vox Recorders in het Californische Hollywood krijgen weten Waterhouse en de sessiemuzikanten een authentieke sfeer en sound te creëren waarmee ze een eigentijdse versie van R&B met een vleugje Jazz weten te produceren. Een aanrader. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Label Fontana

Beoordeling 8

Review Het nieuwe album van Samantha Martin & Delta Sugar is eindelijk officieel in Europa uit. In Canada hebben ze het talent vorig jaar al ontdekt na de Canadese release en heeft de zangeres samen met haar band maar liefst vier Maple Blues Awards nominaties op zak; die voor Album of The Year, Songwriter of The Year, Entertainer of The Year en Female Vocalist of The Year. Hoog tijd dat we deze Samantha Martin ook in Europa leren kennen. De Canadese is zeer duidelijk; het is de samenwerking met de Delta Sugar die voor de sound van de band en het succes zorgt. En daar heeft ze gelijk in. Het elfkoppige gezelschap is divers en weet die perfecte combinatie te creëren die door Samantha zelf als “Roots & Roll with a lot of Soul” wordt omschreven. Een complete blazerssectie, twee gitaristen, drums, bas en nog eens co-vocalisten Mwansa Mwansa en Sherie Marshall die absoluut genoemd moeten worden. Eindresultaat is een mengeling van Blues en “Memphissoul” met hier en daar een vleugje gospel. De tien songs zitten goed in elkaar en vanaf de heerste noot neemt Samantha met haar diepe stem inclusief rauw randje samen met de Delta Sugar je aan de hand mee. Opener ‘You’re The Love’, dat in het refrein de verwijzing naar de albumtitel Run To Me heeft, stuurt meteen die combinatie van Zuidelijke Blues en Soul je huiskamer in met een hoofdrol voor gitarist Michael McCallum en de blazerssectie. ‘Gonna Find It’ is prima maar we krijgen het echte “Stax-soul” gevoel bij het swingende ‘Good Trouble’ en ‘Over You’ en even wanen we ons in een tijdmachine. Tussen al dat uptempo geweld zijn er ook voldoende rustmomenten. De Soulballad ‘Will We Ever Learn’ is een mooie opmaat maar de Bluesballad ‘Wanna Be Your Lover’ en vooral ‘Chasing Dreams’ zijn pareltjes. Speciale aandacht voor de toetsenist en de blazers. Maar je gevoel wordt pas echt op de proef gesteld bij de hartverscheurende ballad ‘Only So Much’ met ook hier een hoofdrol voor McCallum op gitaar. De afsluiter ‘All Night Long’ is lekker loom en laat de kracht van het elfkoppige collectief nog maar eens horen waarbij akkoorden van toetsenist Steve Marriner je misschien nog wel doen terug denken aan Marvin Gaye’s ‘Heard It Through The Grapevine’ Run To Me is een ontzettend lekker klinkende Blues en Soul plaat geworden. Samantha beschikt over een ijzersterke stem maar we moeten nogmaals benadrukken dat het collectief voor deze geweldige sound zorgt. Het album neemt je als het ware mee naar de Zuidelijke Staten en werpt je misschien wel enkele decennia terug in de tijd. Voor diegene die dit Samantha Martin & Delta Sugar nog niet ontdekt hadden is deze officiële Europese release een uitgelezen kans. Maar oordeel vooral zelf. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Label Sony Music

Beoordeling 8

Review When I Get Home van Solange is eindelijk uit. Er werd al veel over gefluisterd maar nu is de release een feit. Grammy Award-winnares én zus van Beyonce doet met dit vierde album weer van zich horen na het goed ontvangen vorige album A Seat At The Table dat al weer uit 2016 dateert. De opener van dit album is typerend voor de sfeer van deze nieuwe productie en zowel muziek als tekst is door Solange zelf geschreven. ‘I Saw Things I Imagined’ klokt 1 minuut 59 en hierin herhaalt ze dat zinnetje steeds maar weer terwijl de onderliggende melodie wel steeds verandert; verschillende akkoorden, veranderende toonhoogtes en snelheid en dat allemaal in een oogwenk. Want laten we wel zijn; op dit nieuwe album met 19! tracks zijn er slechts vijf die langer dan drie minuten duren. De rest zijn soundscapes, interludes of demo-achtige producties. ‘Down With The Clique’ is één van die “langere tracks” en een productie die ook door wijlen Prince gemaakt had kunnen worden, en heeft een wat rustige “groove” met een jazzy tintje. ‘Sound of Rain’ komt het dichtst bij R&B en met ‘Almeda’ hebben we een triphop nummer waarmee Solange herinneringen uit haar jeugd met ons deelt in relatie tot racisme. (Brown leaves, brown keys / Brown zippers, brown face / Black skin, black braids / Black waves, black days ). Maar ook de minder lange nummers tillen dit nieuwe album naar een hoger niveau. Met het aandoenlijke en tedere ‘Dreams’ vervoert ze ieders hart en met het ook weer geheel op eigen kracht geschreven ‘Stay Flo’ heeft ze wel een heel catchy track te pakken. Want we kunnen rustig zeggen dat ze op dit album hulp heeft gekregen van niet de minsten; Pharrell Williams, Panda Bear en anderen zijn namen die we tegenkomen. Ook ‘Beltway’ en ‘Binz zijn dan weer tracks die ondanks de minimale lyrics toch een bepaalde lading krijgen en spannend blijven en als een soort ode aan de stad Houston zijn geschreven. Zo is When I Get Home een album dat blijft boeien en met het hoogte punt ‘Sound Of Rain’ op het laatste deel van dit nieuwe album laat Solange nog maar eens horen waartoe ze vocaal in staat is. Na enkele luisterbeurten van When I Get Home krijg je de indruk dat Solange de ruwe diamant van de familie Knowles is, met creativiteit voorop. Het is de combinatie van de “volwaardige” singles, de interludes en de wat kortere nummers samen met de teksten, maar soms ook repeterende zinnen die dit album interessant maken. Soul, funk, jazz, R&B, het komt allemaal voorbij op deze heerlijke plaat. Veel luisterplezier.

Label Provogue Records

Beoordeling 8,5

Review Met een line-up van gastmuzikanten om van te watertanden is het nu Reese Wynans die zelf in de spotlights staat. Sweet Release is het eerste soloalbum van deze bewierookte toetsenist. De in 1947 geboren Wynans groeide op in een groot gezin en leerde op jonge leeftijd al piano spelen. Al sinds eind jaren ’60 speelt de pianist/toetsenist met alle groten der aarde zoals John Mayall, Joe Bonamassa en zelf was hij betrokken bij de beginperiode van The Allman Brothers, speelde in Captian Beyond en Double Trouble (de band van Stevie Ray Vaughan). Reese vulde een heel muzikaal leven in als sessiemuzikant maar na een vijftal decennia is het nu Reese die zelf een album uitbrengt. The is lastig om hoogtepunten op dit album aan te wijzen want het album is een aaneenschakeling van kwalitatief hoogwaardige Blues met al zijn varianten. Bluesballads, Blues doordrenkt met donkere Soul, stuwende Bluesrock; het is er allemaal. Het opstuwende ‘Hard To Be’ (SRV-cover) waarbij vocalen, blazers en uiteraard met Reese op piano krijgt een nominatie maar waarschijnlijk is de titelsong, oorspronkelijk van Boz Scaggs, dat met deze titel wegkomt. Verschillende leadzangers zoals Jimmy Hall, Mike Farris, Paulie Cerra, Warren Hayes en Vince Gill nemen een deel voor van de tekst voor hun rekening. Het eindresultaat is adembenemend. Maar zoals gezegd is het een geweldige line-up. Warren Hayes steelt zowel vocaal als op leadgitaar de show op de Les Dudek cover ‘’Take The Time’ en altijd is daar Wynans op toetsen. Joe Bonamassa doet dat dunnetjes over op in de Soul/Blues-klassieker ‘So Much Trouble’ (Tampa Red) waar naast het virtuoze pianospel van Reese ook een hoofdrol is weggelegd voor Mike Henderons op mondharmonica. En zoals gezegd, Wynans raakt met de Blues diverse andere muziekstijlen. Het met Soul en Funk doordrenkte ‘Soul Island’ is hier een prachtig voorbeeld van en hier mag gitarist Josh Smith dan weer excelleren. Natuurlijk is ook de afsluiter van absolute schoonheid; de Beatles-klassieker ‘Blackbird’ wordt door Reese Wynans solo achter de vleugel magistraal neergezet en vormt hiermee een natuurlijk rustpunt na al dat muzikale geweld eerder op het album. Sweet Release brengt ons geen nieuwe nummers. Maar het biedt ons wel nieuwe uitvoeringen van bestaande nummers en juist deze nieuwe interpretaties zorgen voor een ongekend hoog niveau. De covers van o.a. Stevie Ray Vaughan, Otis Rush, Boz Scaggs en Les Dudek krijgen door deze verschillende samenwerkingen een extra dimensie al blijft Reese bewust wel dicht bij het origineel. Voor de liefhebber van Blues een absolute must have want het is een soort van weerzien van vrienden die veel respect voor elkaar hebben. Veel luisterplezier.

Label Joyful Noise

Beoordeling 7

Review Jenny Pulse en Tim Kinsella (o.a. Joan Of Arc) hebben elkaar niet alleen privé, maar ook muzikaal gevonden. De vraag is natuurlijk wat ze willen bereiken met de keuze van de alleszeggende projectnaam Good Fuck. Dit nieuwe project krijgt bij de albumopener ‘We Keep It Light’ meteen vorm; verdwaalde drumkicks, vervormde synths en wat soepele elektronische vormen de basis en het duo voegt hier in harmonie wat gesproken woorden aan toe. De overige nummers van dit duo hebben ook die duidelijke elektronische basis waarbij zowel Kinsella als Jenny de vocalen voor hun rekening nemen. Daarnaast combineren ze natuurlijk regelmatig hun stemmen om tot een wat meer harmonieus geheel te komen en nergens vliegt het duo uit de spreekwoordelijke bocht. Deze combi werkt wonderwel waarbij Jenny’s ervaring met minimalistische elektronische muziek misschien wel de grootste invloed is. Overigens kwam dit album tot stand tijdens een bewust gekozen verblijf in The Berkshires, een soort van artistieke kolonie, en de inspiratie komt uit een twaalftal boeken, variërend van Don Quixote tot The Outlaw Bible of American Poetry. ‘Spring Song’ is misschien wel het meest exemplarisch; wat gedempte harmonieuze vocalen omgeven door synths waar romantische strijkers abusievelijk worden toegevoegd. ‘Physics’ en ‘Stacking Oranges’ wedijveren voor het meest catchy nummer op dit project. We kunnen dit album het beste plaatsen bij de wat experimentele elektronische muziek. Over het algemeen erg toegankelijk met een subtiel minimalistisch karakter, waarbij de vraag natuurlijk is of dit album nog een opvolger gaat krijgen van dit liefdes duo. Veel luisterplezier.

Label RealWorld/ PIAS

Beoordeling 8

Review Het is fragiel en kwetsbaar zowel muzikaal, tekstueel als de stem van Rioghnach Connolly. The Breath is al adembenemend vanaf de eerste klanken van dit verzamelalbum met twee nieuwe songs. Het titelstuk is dan ook een nieuw liedjes dat het duo op plaat heeft gezet. De rest van het album zijn akoestische uitvoeringen van songs van het album ‘Let the Carts Fall’ en ‘Carry Your Kin’. Met de meester gitarist Stuart McCallum op gitaar weet het duo de songs wel erg mooi te maken en mooier dan het origineel. Al vraag je je direct af of het origineel niet de akoestische versies behoren te zijn. De songs zijn erg sfeervol en heeft ieder nummer toch een Iers tintje meegekregen. Wellicht komt dit door de zangstijl van Connolly. ‘Let It Calm You Down’ is zoals de sing-songwriters rustgevende songs willen maken. En hier is dan nu een heel album vol van. Prachtig! 25 maart is het duo te zien in Paradiso te Amsterdam

Label Frontiers music

Beoordeling 7,5

Review De Amerikaanse tijgers Tora Tora doen al enige jaren mee. Ze behoren tot de hairbands stroming van eind vorige eeuw. Nu is er nieuw werk door dat de band de ruimte krijgt op het Frontiers music label. Een album met frisse melodic rock. De songs van het album ademt vooral ontspannenheid uit. De rocksongs zitten melodieus goed in elkaar. De melodieuze rocksongs worden niet overschreeuwd door een overspannen zanger of een gitarist die zich wil bewijzen. Songs als ‘All The Good Times’ en het prachtige akoestisch ‘Light Up The River’ steken met kop en schouder boven de mainstraim rockacts uit. Rose of Jericho doet erg denken aan het Don’t Believe van Thin Lizzy met de continuïteit van Status Quo. Het is dan ook met dit soort nummers waar de band zich minder goed in kan onderscheiden. De kwaliteit is er wel maar de originaliteit is altijd al een ding bij deze band geweest. Toch is het een prima rockplaat als je de songs ‘Virtigo’, ‘Silence the Sirens’ en het titelstuk er uit pakt. Wanneer de band vooral dit soort songs blijft produceren komt het uiteindelijk vanzelf bij het grote publiek bovendrijven.

Label Little Indian rec.

Beoordeling 7,5

Review De Britse band Test Department, ook wel Test Dept genoemd behoort tot de grondleggers van de Industrial sound. De band kreeg in 1981 een samenstelling en werd door de jaren in samenstelling veelal gewijzigd. Wanneer de hypnotiserende electrobeats eind vorige eeuw te ruste gaan, is het nu weer tijd om de machine weet te laten draaien. Het gaat bij Graham Cunnington en Paul Jamrozy om maatschappelijke thema’s aan de kaak te stellen. De werkende klasse die het te zwaar heeft te ondersteunen en het kapitalisme dat de maatschappij in tweeën deelt. Met de Brexit, de vreemdelingen haat en vluchtelingenstroom is het nu weer actueel. Het is dan voor de Test Dept ook weer tijd om zich te laten horen. Disturbance is dan ook een passende titel. En is het een goed come back.

Label eigen beheer

Beoordeling 8

Review De Australische Hammond organist Lachy Doley behoort tot de beste toetsenisten van de wereld. De man tourde enige jaren geleden door Nederland en veroverde vele harten op de blues- en popfestivals. Met zijn verie van ‘Use Me’ van Bill Withers gaat de man viral. Met het vijfde album ‘Make of Break’ gaat de man de wereld veroveren. Doley wordt door diverse groot heden waaronder Steve Vai, Joe Bonamassa en Glenn Hughes ingehuurd. Zijn heerlijke blues sound weet hij uit de kasten te halen, daar waar vooral gitaristen opzienbarend naar kijken. ‘The Greatest Blues’, ‘A Woman’ en het swingende ‘The Strut’ zijn dan ook heerlijke songs die alles over deze man zeggen. Dat een Hammond orgel de gitaren in de blues kan vervangen had niemand verwacht maar Doley weet dit te bewijzen. Het is dan ook een album dat blues en rockliefhebbers een keer in hun leven moeten beluisteren. Daarna is het aan ieder om hier van onder de indruk te zijn of niet. The Lachy Doley Group is te zien 18 mei Podium te Heino 30 mei Melkweg te Amsterdam 15 juni Hey Hoef Backstage – Tilburg 12 juli Bospop - Weert

Label Snaxville/ PIAS

Beoordeling 8

Review De Mighty Magnolia’s is een act waar we in Nederland niet veel van horen. De Noorse band is zeker eentje waar ieder naar mag luisteren om er aan te proeven. Daarna ben je verkocht. De poprock is niet alleen erg aanstekelijk, het zijn mooie liedjes die in de klankkleur zeer goed is opgenomen. Het is Hendrik Maarud die achter de knoppen zit. De broer en drummer bij Amund Maarud (zie interview) weet met de Mighty Magnolia’s een mooi album te produceren. De songs wisselen zich af tussen de pop rock en country maar zijn allen lekker uptempo. ‘Ain’t On The Run No More’, ‘From the Higher Ground’ en ‘Someone Else’ zijn songs die je direct album pakken. Het heeft iets van de Common Linnits door de zang van Emil Nordtvelt en Ine Tumyr. De intro’s zijn soms wat hetzelfde, dat is wat jammer. Toch weet de band genoeg variatie in de plaat te brengen door‘There’s No Easy Way Out’ in de rock and roll in de country te brengen. Het is dan ook een lekker album waarmee de band de Noorse grenzen over kan. Hopelijk komt men de lage landen bezoeken en zou het een prima aanvulling zijn op de festivals.

Label Island/ Universal

Beoordeling 7,5

Review Op dit moment komt er veel muziek uit Noorwegen. Vooral de jazz, blues en rock weten de weg te vinden naar de rest van Europa. Maar Sigrid en de producers weten nu de mierzoete pop ook naar de vaste wal te brengen. Sigrid weet in 2017 zich in de kijker te spelen bij de BBC Music Sounds met het nummer ‘Do Not Kill My Vibe’. Daarna ging het hard en heeft ze inmiddels vele hits op haar naam staan. Het titelstuk, ‘Strangers’ en ‘Don’t Feel Like Crying’ zijn songs die het debuutalbum vooraf gaan. De catchy pop en dance sound is vooral commercieel te noemen. Ze past in het rijtje met Robyn en Carly Rae Jepson. Veel synthpop en overtallig beats die doen denken aan de plasticpop van tien jaar geleden. Het is wordt nog steeds gretig afgenomen. Het zal vooral door de vrouwelijke teenagers worden gewaardeerd en luidkeels worden meegezongen. Daarna gaan we dit vergeten

Label Easy Eye Sounds

Beoordeling 8

Review Ze wordt nu al geprezen in de muziekwereld en dat met haar debuut album ‘Walk Trough Fire’. De zangeres Yola komt uit een plaatsje buiten de Engelse stad Bristol. Ze werd door Dan Auerbach ontdekt nadat hij een tape van een vriend kreeg. Auerbach, die bezig was op zijn label op te zetten, greep zijn kans. Yola wordt voorgesteld als de ontdekking van het jaar, maar even door de platen kijkend, blijkt ze door Massive Attack uit Bristol al te zijn gevraagd voor de achtergrond vocalen, en was ze frontvrouw van de band Phantom Limp. Wanneer de eerste klanken van dit album beginnen Yola haar stem opzet, horen we een prachtige soul stem. Het prachtig geluid van de volle soul stem van ‘Faraway Look’ is warm schors en rustgevend. Muzikaal weet ze de songs aan te laten sluiten bij haar stem. Maar dat is ook een verdienste van de producer. Auerbach weet haar al meer in de richting van de country te duwen. Na de eerste popsongs gaat de sound over in de country. Met ‘Rock Me Gently’, ‘Ride Out In The Country’, ‘It Aint Easier’ en het titelstuk wordt de combinatie van haar soulstem en de country met een vleugje pop prachtig gevonden. Hier komen alle elementen van haar en de muziek prachtig op hun plek en heeft ze haar unique selling point gevonden. Een prachtige plaat en een country act waar we in de toekomst zeker meer van zullen horen.

Label Zeal/ Konkurrent

Beoordeling 7,5

Review De Belgische singer-songwriter Gaëtan Vandewoude start ergens rond 2009 een nieuw project genaamd Isbells. De melancholische droompop uit Leuven bestaat nu 10 jaar en het doet deugt dat Vandewoude zijn inspiratie weer op plaat heeft kunnen zetten. Het draait bij deze man ook om de inspiratie en noodzaak van het muziek maken. Met ‘One Cause’ vindt hij het plezier van muziek maken terug, waardoor er een inspiratie boost is ontstaan om meerdere songs te schrijven. Het overlijden van zijn vader verwerkt hij in het prachtige liedje ‘Father’ en met ‘2Words’ werkt de man zich uit een depressie. Met de poezie van Sosei wordt er een reikende hand geboden. Dit horen we in het titelstuk en is als ode gegeven aan de Boeddhistische priester. Muzikaal is het een welgeslaagd luisterpop album geworden. Dat de Vandewoude weer de muziek heeft gevonden is al de grootste winst. En hopelijk vind hij meer inspiratie om zijn verhalen op muziek te zetten. Het is persoonlijk en melancholisch vanuit Vandewoude maar vooral een intense beleving om de teksten met muziek van hem door te nemen. Isbell is te zien in Nederland op 10 Mei Ekko te Utrecht

Label Warner music

Beoordeling 7,5

Review Bij de naam van de band Alphaville zullen vooral de 45 plussers een kreet van herkenning geven. Het Duitste trio wist even na Die Deutsche Welle en voor de elektropop een grote hit te scoren met het nummer ‘Big In Japan’. Deze hit uit 1984 wordt nog veel gebruikt in documentaires en films. Het is nog steeds regelmatig op de radio te horen en staat ieder jaar nog in de top 2000. Naast deze hit had de band nog een grote hit. Het ‘Forever Young’ kent dezelfde route, en scoort nog beter dan zijn voorganger. Het is het titelstuk van het album dat nu een 35 jubileum kent. Dat is dan ook de reden waarom het album als box opnieuw is uitgebracht. Inmiddels is toetsenist Martin Lister enige jaren geleden overleden is de band nog steeds actief. Het meeste recente album Strange Attractor komt uit 2017. Maar het draait allemaal nog om dit album. Deze box kent een geremasterde versie van het origineel, aangevuld met single versies van de singles en 12” versie van tracks als ‘The Jet Set’ en ‘Sounds Like A Melody’. De derde cd bevat vooral demo remix tracks van de songs. De uitdaging toen zat voornamelijk in de mixen die tegenwoordig met de huidige materialen beter gedaan kan worden. Hierdoor is het album in de klankkleur zeker een betere versie van het origineel.

Label Glassnote music/ Konkurrent

Beoordeling 8,5

Review De singer-songwriter Jade Bird klinkt erg Amerikaans op haar nieuw album. In de klankkleur van de muziek is de subtiel met ‘Does Anybody Know’ maar kan met haar akoestische gitaar ook van leer gaan met ‘Uh Huh’ waardoor het een indie post punk act op akoestische gitaar is. De internationale klankkleur komt wellicht door haar producer Tony Visconti die verantwoordelijk was voor de albums van David Bowie. De heldere stem van Bird klinkt alsof Birdy achter de piano heeft plaatsgenomen. Het nummer ‘17’ wordt al een raad plaatje van wie dit nu uiteindelijk is. Het album kent dus zowel de uitspanningen op gitaar als de kwetsbare pianoliedjes a la Birdy. Deze Engelse zangeres weet haar echte naam als muzikanten naam te gebruiken. Afgelopen maand trad Jade Bird op in Paradiso om haar geannuleerde show uit 2018 weer in te halen. Wellicht zal ze weer terug komen voor festivals, maar ze kent nu een regelmatige pendelvlucht van UK naar USA. Haar liedjes zijn allen gedreven en passend in hun kracht. Het is dan ook een album dat op de eind van het jaar lijstjes van 2019 zou kunnen verschijnen.

Label Universal

Beoordeling 8

Review Het is toch mooi dat een schoolproject uitmond tot een succesverhaal. De leerlingen van de Herman Brood Academie werden op sleeptouw genomen om de poppodia te verkennen en uiteindelijk weten deze leerlingen het tot 3FM Serious talent act te brengen. Het titelloze debuut album kende de hits uit het verleden maar nu is het tijd voor een album met nieuwe songs en hits in spe. Potentiele hits horen we hier optimaal op dit album. Naast de hits ‘Calling’ en ‘Be Mine’ is de dancepop optimaal vertegenwoordigd in ‘Anyone’, ‘No Worries’ en ‘We Got It’. De vrolijke klanken zullen het goed doen op de zonnige festivaldagen. Het laidback popsong ‘Difference’ is erg aanstekelijk en een highlight op dit album. Hier laat de band horen dat ze muzikaal gegroeid zijn en kunnen aansluiten op internationaal niveau. Er zit ruimte tussen de teksten en muzikale invulling waardoor er rust in de songs ontstaat. Rondé laat met dit album weten dat het een act is waar we in de toekomst rekening mee moeten houden. En daar worden we dan ook wel weer blij van.

Label Grappa Records

Beoordeling 8

Review De 41-jarige Noorse singer/songwriter, gitarist en pianist Einar Flaa is terug met zijn derde album. Evenals op zijn vorige twee albums heeft hij zich weer laten inspireren door de natuur en het actuele thema klimaatverandering. Met Silent String bewijst de Noor Einar Flaa wederom een stuk kwaliteitsmuziek te kunnen produceren binnen het genre van Folk/Pop/Altcountry. De negen songs ademen een soort van melancholische rust uit. Opener ‘Close To Nature’ krijgt door de pedalsteel wat meer karakter en de outro is prachtig. Nummers als ‘So Called Friends’ en ‘Old Talking Oaks’ luisteren soepel weg en je kunt jezelf waarschijnlijk niet aan enige nostalgie onttrekken. De nummers hebben een aangenaam “feelgood”-karakter met duidelijke Folk en Country-invloeden en qua sound doen ze terugdenken aan de gouden tijden van CS&N. Voor dit album heeft hij weer medewerking gekregen van enkele Noorse topmuzikanten zoals gitarist Geir Sundstol en bassist Nikolai Haengsle. Het geheel is een set van sfeervolle, melodieuze en soms wat melancholische liedjes die nergens uit de bocht vliegen. Op de haast akoestische titelsong is vooral het hoge register van zijn stem en meerstemmigheid opvallend. Zoals gezegd staat het album in het teken van behoud van onze planeet, een op dit moment zeer actueel thema. ‘If I Was Your President’ met de directe verwijzing naar het klimaat (“If I Was Our President / I Would Choose The Sun / To be Our Main Power Source / Solar Panels For Everyone”) en het wat meer uptempo ‘Activist’ zijn absolute luistertips, zonder de overige nummers tekort te doen. Silent Strings is een prachtig album geworden met negen melodieuze songs. Luisteraars zullen vooral herkenning vinden in muziek uit de jaren ’70 en stijlen als Country, Folk en Pop. Verder is de Noor maatschappelijk betrokken en dat is terug te vinden in de songteksten die terug te lezen zijn in het fraai vormgegeven bijgevoegde boekje. Maar vooral moet je dit album gaan luisteren als je van mooie muziek houdt. Veel luisterplezier!

Label Merge Records

Beoordeling 7,5

Review Effluxion is het vijfde album van Michael Benjamin Lerner, aka Telekinesis. De titel betekent zoiets als “tijdsverloop” en de Amerikaan bedoelt hier waarschijnlijk een logische aaneenschakeling van gebeurtenissen mee. De Amerikaan opent met de titelsong en het is mooi om Lerner dit nummer dat akoestisch begint, uit te horen bouwen tot een volwaardige popsong. Meteen is ook de invloed van The Beatles voelbaar, iets wat niet vreemd is want zijn vader aanbad de Britse band werkelijk. Vervolgens is daar het aanstekelijke ‘Cut The Quick’ dat een bepaald piano-hookje heeft waardoor het nummer je bekend voorkomt en je het niet meer uit je hoofd krijgt. Overigens weet de in Seattle opgegroeide singer/songwriter vaker een aanstekelijk deuntje te produceren. Luister maar eens naar ‘Running Like A River’ waarmee hij een vleugje Country de kamer instuurt dat ook zo maar onder je huid kan gaan zitten. In positieve zin dan natuurlijk. De inmiddels uitgebrachte single ‘Set A Course’ begint net als de opener akoestisch maar na een ruime minuut vallen drums en basgitaar in en wordt het nummer tot één van de meest stevige op dit vijfde album. Dat Lerner met regelmatig terugpakt naar muziek uit vervlogen tijden is ook goed te horen op een nummer als ‘How Do I Get Rid Of Sunlight?’. De piano doet je wellicht denken aan The Monkeys, de melodie aan The Beatles of Billy Joel met hier en daar een deja-vu naar ELO. Maar iedereen zal er wel iets uit het verleden in kunnen herkennen. Verrassen doet de singer/songwriter ons op het laatste deel van dit nieuwe album met het Postpunk-achtige ‘Feel It In Your Bones’ en de afsluiter ‘Out For Blood’ dat vooral beïnvloed is door muziek en artiesten uit de jaren ’80. Effluxion is een album dat in lijn van het eerdere werk van deze Amerikaan past. Echt verrassen doet Lerner ons pas op het laatste deel van het album maar dat laat onverlet dat Effluxion prima in elkaar zit. De nummers worden strak neergezet en de singer/songwriter bewijst andermaal een meer dan onderhoudend album te kunnen schrijven. Wel met een knipoog naar The Beatles en andere grootheden uit een verleden. Veel luisterplezier.

Label Wichita Recordings

Beoordeling 7

Review Naar eigen zeggen zijn ze “psych punk grunge post future rock + roll whatever band”; de band FEELS die LA als thuisbasis hebben zijn terug met hun tweede album Post Earth. Eén van de opvallendste details is natuurlijk de bezetting van de band; met drie vrouwen en één man is dit natuurlijk niet de standaardbezetting van een band. Wat ook opvallend is en zich meteen uitbetaald is de samenwerking met producer Tim Green. FEELS heeft daarmee een wat consistenter geluid gekregen en dat komt het niveau van Post Earth ten goede. Single en opener ‘Car’ is meteen één de troeven van het album. Een vet aangezette gitaarrif zorgt voor de broodnodige spanning en het is mooi om te zien dat het gitaarspel bij een nummer als ‘Find A Way’ ook weer bepalend is, maar wel met een wat contrasterend helderder geluid. Een track als ‘W.F.L.’ zit meer in het spectrum van de rock terwijl we met ‘Deconstructed’ echt wel over (post)Punk kunnen spreken. Ook een nummer als ‘Tollbooth’, dat een kabbelend begin en einde kent, gaat in het middenstuk echt helemaal los. Ook de titelsong behoort tot de betere songs op dit album; de stevige baslijn vormt het fundament en daarover wordt zang en gitaar heen gesmeerd. Afsluiter ‘Flowers’ heeft wat psychedelisch karakter over zich met een stevig aangezet refrein. Op Post Earth is duidelijk de ontwikkeling te horen die de band sinds hun debuut in 2016 heeft doorgemaakt. Dat én de hand van producer Tim Green vormen de basis voor dit nieuwe album dat een speeltijd van een kleine 35 minuten kent. Met sleutelwoorden als Grunge, Punk en Rock ’n Roll én de aanvulling dat Leana Geronimo en Shannon Lay vocaal makkelijk overeind blijven is Post Earth een prima album in deze muziekvijver. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Label Subpop

Beoordeling 7,5

Review Het duo Bret McKenzie en Jemaine Clement komen uit Nieuw-Zeeland en is een komisch duo dat met hun verhalen een prachtige verbindingen tussen de songs maakt. Natuurlijk is het heerlijk om deze heren dan live te horen en met dit live album wordt dat weer eens duidelijk. De heren maken mooie songs met veel humor zoals het ‘Back on the Road’ waar ze alle clichés van toeren op je worden afgevuurd. Nog een avond zingen over de onzin, een hotel dat niet genoemd hoeft te worden en groupies die je niet wil zien. We like to stay but we gotta go… Of een tribute aan David Bowie die met de freaky ballet in space rond dwaalt. Het zijn song waar je op papier weinig over kwijt kunt om dat je het moet horen. Daar waar Tenacious D. de voorzet gaf, koppen deze heren het in. Al is het vooral een album dat je misschien weinig beluisterd, maar het tovert een lach op je gezicht en wanneer ze in de buurt zijn is het een must om hen te bezoeken, als je een goede avond vol humor en gein wil.

Label Warner Music

Beoordeling 8

Review De Britse rockband Whitesnake kennen we natuurlijk als de rockact ten tijden dat Ad vanden Berg aanschoof als gitarist. Het is nog steeds een warme relatie, maar het album Slide in It was nog ver voor zijn komst. Dit album kent als 35 jarig jubileum box een re release met verrassende elementen! Het Slide in it album is het zesde album van de band van David Coverdale. De samenstelling van die band mocht er dan ook zijn. Met Cozy Powell op drums, John Lord als toetsenist was de basis weer goed te noemen. Maar het rommelde in die tijd met gitarist Micky Moody en Bernie Marsden. Het gaf zoveel gedoe dat de band uiteindelijk uiteen valt tijdens de pre productie en de opname van dit album. Drummer Ian Paice keert terug naar Deep Purple en bassist Neil Murray staat in dubio wat te doen. Hierdoor ontstaat er een vreemd dilemma, het album voor de UK markt was klaar, maar voor het eerst zou Whitesnake in US het album releasen. Hiervoor werd Keith Olson (o.a. Foreigner) gevraagd om dit album van een nieuwe mix te voorzien. Het gevolg is dat er ook nieuwe opnamen moesten worden gemaakt. Dit werd door Thin Lizzy vriend John Sykes gerealiseerd. Hierdoor werd het album uiteindelijk in 1987 uitgebracht in US. In deze box horen de alle versies en re mixen van het album, maar interessanter is het live album en de aanvullende demo en symphomy takes. Hier horen we de andere intro’s van songs of een andere invulling van een nummer. Al zijn de classic rocksongs als ‘Love Ain’t No Stranger’, ‘Slow An’ Easy’ en ‘Ready An Willing’’ nog even heerlijk om naar te luisteren. Deze box is een goed alternatief voor het grijs gedraaide album uit 1984.

Label Tiny Room Rec.

Beoordeling 7,5

Review De stoffige wereld in Utrecht krijgt een opschoon beurt. Het is het vijfde album van de muzikant uit Bilthoven, Stefan Breuer en de Amerikaan Todd Tobias (Guided by Voices). De slow folk sound van het duo is pakkend. De melancholische klanken en overpeinzingen die het duo heeft gedeeld, worden als het ware op plaat gezet. Met de toevoegingen van hoe het plaatje er uit zou zien wanneer je de duisternis wil bevechten in ‘Blood’. Na de ingetogen stukken ‘Welcome’ en ‘Worms of the Mind’ die mooie verhalen opleveren, is er ook ruimte voor meer uptempo pop van ‘Tarot’. Met Samara willen de heren even eer rustpunt geven in de stressvolle wereld waar in we leven. Een moment van overdenking en intense dialogen. Hoewel de titels een grote hoeveelheid kent zijn de songs over het algemeen 2,5 minuut durend en is het album van bijna 30 minuten een prima dagelijkse meditatie.

Label Frontiers music

Beoordeling 8

Review De titel van deze band refereert aan een song en album van de band DIO. Na het overlijden van de zanger Ronnie James Dio besloot de band na een rouwperiode door te gaan onder de naam Last in Line. Het waren deels songs waar de bandleden gemachtigd aan waren en was het hierdoor geen coverband. Inmiddels weet de band steeds meer hun eigen weg te vinden. Al is het altijd in de geest van DIO. Inmiddels is het ook in de geest van Jimmy Bain. De bassist overleed net voor de release van het debuut album. Hij is inmiddels vervangen door voormalig Ozzy bassist Phill Soussan. Sessiedrummer Vinny Appice en huidig Def Leppard gitarist Vivian Campbell zijn dan nog de enige Dio heren van origine. Samen met Lynch Mob’s zanger Andrew Freeman is deze gelegenheidsband weer compleet. Met Dokken/ Foreigner bassist Jeff Pilson achter de knoppen is er een erg goed rock album afgeleverd. Na het intro is ‘Black Out The Sun’ heerlijk slepend zoals DIO het graag wilde. Opvallend op dit album zijn de harmonische vocalen die tijdens DIO periode minder aanwezig waren. Het is dan ook de toevoeging van de Pilson en zijn kunsten op gebied van reflecterende achtergrond vocalen. Muzikaal is het ‘God and Tyrants’ een juweeltje. Van klein laid back rock tegen de blues naar de stevige rock. Met ‘The Year of the Gun’ wordt het tempo hoger en krijgt het nummer een spooky soundje. ‘Give Up The Ghost’, ‘The Unknown’, ‘Love And War’ en ‘False Flag’ zijn heerlijke rocksongs die buiten de kaders van DIO gaan. De band weet met dit album toch een meer dan prima album af te leveren. Het is puur en door de heren enthousiast opgenomen. Je hoort de lol op de plaat en dat men buiten het keurslijf van hun eigen bands zijn. De good old rockers weten nog steeds hoe je een mooi melodic rock album hoort te maken.

Label Merge Records

Beoordeling 7,5

Review Het debuutalbum van de Australische singer/songwriter is met recht een “Break-up” album geworden. Na zijn verbroken relatie met Julia McFarlane, die net zoals Frawley deel uitmaakte van de band Twerps had hij een jaartje nodig om alles van zich af te schrijven. Undone At 31 is dan ook een meer dan logische titel. Met zijn akoestische gitaar neemt de singer/songwriter je in een kleine vijf minuten mee op zijn levensreis in de opener ‘You Want Me?’. Hij eindigt dit nummer dan ook met de “break-up” met zijn vriendin Julia. Deze opener vertelt samen met de overige tien nummers het verhaal van deze verbroken liefde en Frawely had het gevoel dat hij deze periode moet vertalen in een aantal liedjes. Zelf zegt hij hierover: “There was nothing else to do besides write down all those feelings”. Met zijn nieuwe band die overigens uit zeer bekwame muzikanten bestaat, weet hij een gevarieerd album af te leveren. Nadat we in de opener deelgenoot zijn gemaakt van zijn levensverhaal is het vooral de verbroken relatie die centraal staat. Dus inderdaad, 31 jaar en zonder liefde….. Maar Frawley is wel in staat om dit te verpakken in een divers palet van nummers; ‘End Of The Bar’ heeft een behoorlijk tempo en het is vooral de “Barrelhouse”-piano die bepalend is terwijl we ‘What’s On Your Mind’ een ietwat overspannen elektrische gitaar horen. Toch pakt Frawley regelmatig terug naar die wat meer akoestische setting zoals bij ‘Smoke In Your House’, het met Country doorspekte ‘Lo And Behold’ en ‘Just Like The Rest’. Met ‘Chain Reaction’ weet Frawley een meer dan catchy en aanstekelijk nummer neer te zetten. Afsluiten doet de in Melbourne woonachtige Frawley met de iets te zoete ballad ‘Where The Heart Is’ en neemt hij ons nog één keer mee naar zijn verbroken liefde…. Undone 31 is eigenlijk een autobiografisch album geworden over iemand die op zijn 31e nog steeds single is. Frawley houdt zichzelf een spiegel voor en neemt ons in elf songs mee door zijn moeilijke periode, verpakt en elf prima songs. Benieuwd naar de opvolger nu hij de drank heeft afgezworen en zijn leven weer op de rails heeft. Veel luisterplezier.

Label Guided By Voices Records

Beoordeling 8

Review Zeppelin Over China heet de nieuwste release van Guided By Voices, de Amerikaans Indierock band. Geheel in stijl is het weer een album geworden met een aanzienlijke hoeveelheid tracks (32). Als de officiële site van deze uit Dayton, Ohio, band bezoekt kom je eigenlijk terecht in een soort van database of een digitale bibliotheek. Frontman, zanger en gitarist Robert Pollard was de oprichter van de band in 1983 en sindsdien is er een ongekende hoeveelheid albums afgeleverd in een even indrukwekkend aantal bandsamenstellingen. Er hebben zelfs wat reünies plaatsgevonden maar in de huidige samenstelling lijkt het alsof de band met een revival bezig is. De niet aflatende productiviteit van liedjes schrijven van Pollard wordt als het ware door gitaristen Doug Gillard en Bobby Bare Jr. drummer Kevin March en Mark Shue op bas wat getemperd, waardoor de albums echt een kwaliteitsimpuls krijgen. Zeppelin over China kent 32 tracks met een speeltijd een kleine 75 minuten. En dat is in het geheel geen straf om uit te zitten. En geheel in stijl vinden we ook op dit album weer een aantal nummers terug die amper een kleine 2 minuten volmaken. Nummers als ‘Blurring The Contacts’, ‘Bellicose Starling’en ‘Wrong Turn On’ en nog een aantal tracks klokken nog geen twee minuten en ‘Windshield Wiper Rex’ duurt slechts anderhalve minuut. Toch weet Zeppelin Over China te boeien en heb je niet het gevoel naar liedjes te luisteren die nog niet af zijn of snel als een soort demo op de plaat zijn gezet. Ook weten we dat Pollard niet ’s werelds beste zanger maar toch past het geheel op een of andere manier en dat is niet raar want de band is al een kleine 35 jaar actief. ‘Charmless Peters’, ‘Send In The Suicide Squad (geweldige titel natuurlijk), ‘Think. Be A Man’ en ‘You O’wn The Night’ zijn absolute luistertips. Maar neem even de tijd om het album te luisteren want het zit van kop tot staart gewoon goed in elkaar waarbij natuurlijk weer de Lo-Fi sound en de jaren ’60 invloeden de keywords zijn. Zeppelin Over China is een album dat in de nieuwe bandsamenstelling tot stand is gekomen en zoals al eerder aangegeven klinkt de band als nooit tevoren. Voor diegene die GBV niet kennis is dit album een prima kennismaking en een ideale gelegenheid om het repertoire met terugwerkende kracht te verkennen. En niet verrassend; een nieuw album is inmiddels al weer aangekondigd. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Label Snowstar rec.

Beoordeling 7,5

Review Het nieuwe album van de Utrechtse band The Fire Harvest is niet alleen melodieuzer dan zijn voorganger Singing, Drinking, Dansing uit 2016. Het is meer in balans en kent een mysterieuze sound. Met the Sun and the Sea weet de band een spannend verhaal te vertellen waar ieder ademloos naar luisterd. Het is de nieuwe kracht van de band. Samen met de Canadees Michael Feuerstack is men de studio in gedoken. Dat de goede intentie was om lekkere uptempo songs te maken blijkt uit ‘Good Intensions’, maar de songs zjin vooral melanchoisch en dromerig. Zoals het ‘Human’, ‘Lines in the Sand’ en ‘Picture of a Man’ kennen vooral een slow sound waarbij je je laat leiden door de gitaar melodieën tot de zanger een versnelling toebrengt. Het is daardoor pakkend en slepend. De heren zijn gegroeid en dit album is al meer een eenheid dan hun debuut. Goed alternative act en zeker de moeite waard om even te beluisteren. De heren presenteren het nieuwe album op 15 maart a.s. in de dB’s te Utrecht.

Label Sony

Beoordeling 8

Review De Schotse singer-songwriter Tom Walker wist met zijn song ‘Leave A Light On’ al een grote hit in de wacht te slepen. De titel komt uit het nummer ‘Blessings’ dat hij eerder op nam. Nu is het album volledig. Een prachtig album van een man met een heerlijke stem en heerlijke moderne popsound. Samen met producer Mike Spencer van o.a. Years and Years, weet het beste uit Walker te halen. Samen met Rudimental staat het ‘Walk Alone’ als bonustrack op dit album. Zara Larsson weet aan te sluiten voor een duet op ‘Now You’re Gone’. Het album is erg divers in de songs. De songs doen sterk denken aan Rag n Bone songs, en met zijn baardje en hoedje zijn de overeenkomsten snel gelegd. Het mooie is dat deze man alle festivals gezien heeft. Als support act voor The Script en George Ezra heeft hij vele songs optimaal kunnen uitwerken en zal hij ook een publiekslieveling gaan worden voor de festivals komende tijd.

Label Coast to Coast

Beoordeling 8

Review De singer- songwriter Dennis Kolen is zeker geen onbekende in muziekland. Het is wel eens jammer dat het publiek hem nog niet heeft kunnen omarmen en deze naam als gevestigde orde in de Nederlandse popwereld ziet. Eind jaren negentig wist Kolen met zijn band Wyatt te wereld te verrassen met een goed debuutalbum. Hierdoor groeide de band door naar een major label. Maar helaas bleef de attentiewaarde van the Last of Great Fireworks beperkt. Met het programma ‘Wat Kiest Nederland’ tourt Kolen 14 dagen door Nederland. Nu is de man terug en met Bas Nuiver en Maarten Hemmen de studio in gedoken om tot een prachtig verzorgde plaat te komen. Dit geldt niet alleen voor de hoes en verpakking maar vooral voor de liedjes. Het openingsnummer ‘Everyday is Different’ spreekt de waarheid maar ook dat iedere dag een dag is om er iets moois van te maken. Of het heerlijk oer-Hollandse ‘Ice Skating’ waar het ritme meegaat in de slagen van het schaatsen om je in een andere wereld te wanen. Het zijn persoonlijke verhalen die beeldend in de songs zijn verweven. Het uitsluiten van je naaste in Halloween of het de wens dat het volgend jaar allemaal weer beter gaat in ‘Next Year’, zijn mooie popliedjes geworden. Hoewel het misschien niet direct bedoeld is, zijn het vooral luisterliedjes geworden met een pop of rock beat. Al komt dit vooral door de persoonlijke invulling van de teksten. 24 maart presenteert de man dit album in Cultuurhuys De Kroon te Waddinxveen kaarten zijn te bestellen via www.cultuurhuyxdekroon.nl

Label Frontiers music

Beoordeling 7,5

Review Met de naam Spirit of Fire is er niet direct iemand die zijn hand opsteekt en zegt ja! Het is een nieuwe superband met Judas Priest en Iced Earth zanger Tim Owens. Hij heeft zijn vrienden gebeld en zo staan Steve DeGiorgia (Testament), Mark Zonder (Fates warning) en Chris Caffery ( Savatage) met producer Roy Z (o.a. Rob Halford’s solo albums) in de studio. Kortom gaat Owens hetzelfde pad als de originele Judas Priest zanger Rob Halford. Naast een succesvolle band (Iced Earth) is ook Owens even toe aan wat nieuws. Al klinkt het allemaal we heel erg op Judas Priest. Het openingsnummer ‘Light Speed Marching’ weet dit met volle snelheid te bekrachtigen. De heerlijke riffjes en gitaarsolo op ‘Temple of the Soul’, het titelstuk en ‘All Comes Together’ doen direct denken dat dit songs zijn die nog op een Priest plank lagen. Het neemt niet weg dat het allemaal goede metal rock songs zijn en daar zijn de medemuzikanten ook mede verantwoordelijk voor. Al blijft het nog wel eens bijzonder hoe Owens Halford wil imiteren, terwijl de man de songs naar eigen stembereik dit prima kan invullen. Met de afsluiter ‘Alone in the Dark’ weet hij dit emotioneel en mooi in te zingen. Spirit of Fire is zeker een prima alternatief voor de Judas Priest fans.

Label Forntiers music

Beoordeling 7,5

Review The Mighty FM! Dat zullen we niet veel in Nederland horen als we dit baseren op de historie. Laten we dan ook geen illusies hebben voor de toekomst. Al is de classic rockact uit Engeland daar enorm populair in de melodische rockscene. Ieder jaar maken de act op het Italiaanse Frontiers label hun opwachting om voor hun opdrachtgevers en de rockfans van Milan zich te presenteren. Het geldt ook voor FM en neemt dit dat ook als titel voor dit album mee. Het is voor hen dan ook een verplichte actie en een Italian Job om hun album te promoten. Dit maal gaat het om het recente album ‘Atomic Generation’ uit 2018. Het concept brengt altijd wel verrassende live albums op. Een prima combinatie van nieuwe songs vermengd met old classics die we niet veel horen en zeker niet meer op cd. Dit is verschoven naar de youtube versies die we in allerlei geluidsklasse tot ons krijgen. Nu is het netjes afgemixt en in balans horen we ‘I Belong to the Night’, ‘Live is a Highway’ en het foreigner achtige ‘That Girl’. Dat de band geen uitgesproken hits is niet vreemd. De band is vooral een album band. Gedegen en op safe zonder uitspattingen. Maar hierdoor live altijd goed in balans. Dat is hun kracht. Met ‘Tough it Out’ en ‘Other Side of Midnight’ kreeg de band de nodige attentie waarde en horen we ook op dit album terug. Prima melodic rock album!

Label BMG

Beoordeling 8

Review Het debuut Engelse metal rock van The Raven Age is niet onopgemerkt voorbijgegaan. Natuurlijk helpt het wanneer een bandlid de zoon is van Iron Maiden meester Steve Harris, maar dan moet je het nog wel bewijzen. En dat doen de heren van The Raven Age. Na Darkness Will Rise is er nu het album Conspiracy. Het album begint op klassieke wijze met het ontluiken van ‘Bloom of the Poison Seed’, dat tot het stevige geluid van ‘Betrayal of the Mind’ leidt. Dan horen we de herkenbare metalsound van de jonge helden. Het is stevig en melodieus en een tandje rauwer en sneller dan Iron Maiden. De dubbele drums op ‘Fleur de Lis’ draait op volle toeren waarna men vervalt in het reguliere tempo. dat de heren naar hun ouders hebben geluisterd is te horen op het prachtige ‘The Day The World Stood Still’ en ‘Seventh Heaven’. Hier horen we de Iron Maiden in een nieuw jasje. Het juweeltje en rustpuntje op dit album is het nummer ‘The Face that Launced a Thousend Ships’. Met het 8 minuten durend epos van ‘Grave of the Firefly’ wordt op een mooie wijze de prachtige opvolger van het debuut afgerond. De band is vol energie, zowel op plaat als live op de buhne. Een lust om naar te kijken. 10 april is de band te zien in W2 te ’s Hertogenbosch

Label Dead Oceans/ Konkurrent

Beoordeling 8

Review Het is een mond vol als het gaat om de naam van deze band. Maar als basis bestaat Better Oblivion Community Centre uit een duo. Het gaat hier niet om zomaar een duo het zijn Phoebe Bridgers en Conor Oberst. Phoebe is een singer-songwriter die enige jaren geleden haar attentie kreeg met de Pixies cover ‘Gigantic’ voor de I phone reclame en The Night We Met voor de Netflix serie 13 Reasons Why. Orberst is een singer-songwriter die vooral zijn bekendheid kent van zijn band/ projecten Bright Eyes, Monsters of Folk en Park Ave.. Door hun gehele netwerk als begeleidingsband in te laten vliegen is de naam opgehelderd en passend voor dit duo. De liedjes van dit album zijn dan ook van hoge kwaliteit en juweeltjes door de samenzang van dit duo. De songs zijn zowel integer met ‘Chasepeake’, ‘Forest Lane’ en ‘Service Road’ als rockend met ‘Sleepwalking’ en ‘Exception of the Rule’. De rest is vooral mainstream pop songs die allen prachtig beeldende teksten bevatten. Een soort van singer-songwriters songs met ballen. Het is vooral een verrassend lekker album geworden en is het niet vreemd dat dit couple de zalen doet uitverkopen. Better Oblivion Community Centre is te zien in Nederland op 7 Mei Paradiso te Amsterdam

Label Grappa / Pias

Beoordeling 7,5

Review Het is de Noorse pianist Ketil Bjornstad die als klassiek concert pianist afstudeert en naar Parijs gaat om zijn pianokunsten te verfijnen. Al vroeg in zijn leeftijd ontvangt hij grote prijzen en 50 jaar geleden trad hij voor het eerst op met het Oslo Filharmonisch Orkest. Als jonge muzikant gaat hij veel naar Club 7. Een podium in Oslo waar hij zijn inspiratie vandaan haalt door bekende artiesten te bewonderen. Door de kunsten van Miles Davis en Silent Way zoek hij zijn heil in de jazz en uiteindelijk weet hij beide stromen te combineren tot een verfijnd product. De man is vooral in Duitsland erg populair en met dit verzamelwerk zal hij dit nogmaals onderstrepen. De Rainbow is een studio in Oslo. Het draait hierbij om een Steinway model A en model D piano, die voor Bjornstad geniaal klinken. De Rainbow sessions bestaat uit 4 cd’s The Long Farewell , The Rainbow en The Way Through The Woods, allen in de nieuwe Rainbow studio in 2004 opgenomen. De productiviteit van de remakes was zo hoog dat er een extra album aan toe werd gevoegd. The Last Sessions krijgt de titel The Third Instrument mee. De songs van dit album zijn vooral voor het eerst te beluisteren, maar zijn de outtakes tussen 2013 – 20017.

Label Polydor / Universal

Beoordeling 8

Review De Canadese rockzanger (als heeft hij Britse ouders) wist in de jaren 80 door te breken met de rockclassic ‘Run to You’ en scoorde daarna vele hits. Van de rocksound schoof hij langzaam naar de popsound. ‘Everything I Do’ van de Robin Hood film werd een wereldhit en met ‘Çan’t Stop the Things We Started’, ‘All For Love’ en “Have You Ever Loved A Woman’ zijn elkele titels die als hits volgden. Met Shine A Light weet Adams een mix te maken van de sounds uit zijn verleden. Het is al enige jaren dat hij op zoek is naar de vibe van the 80’s rockhits, waar eigenlijk zijn hart ligt. Met ‘All or Nothing’ weet hij de AC/DC riffs er in te geven terwijl de rock and roll van ‘No Time For Love’ of het popduet met Jennifer Lopez ‘That’s How Strong Our Love Is’ weer een hele andere richting aangeeft. Natuurlijk weet Adams prachtige luistersongs te maken en doet dit ook weer op dit album met ‘Talk To Me’ en ‘Don’t Look Back’. Met ‘The Last Night of Earth’ en ‘Shine A Light’ weet hij weer potentiele hits te kunnen leveren, maar de verrassing zit dit keer op het laatste nummer, een heel goede vertolking van de classic ‘Whiskey in the Jar’. Het album is beter dan de producties van de laatste jaren. En hem wordt altijd het goede gegund. Een klassieker als ‘The Summer of 69’ komt bij een artiest maar 1 keer uit de pen en daarvan kunnen dat maar weinig artiesten zeggen.

Label Warner

Beoordeling 9

Review Gary Clark Jr. is terug met een nieuw album. De vaak in één adem met Jimmy Hendrix genoemde gitaarvirtuoos laat op This Land horen dat hij tekstueel en qua singer/songwriting een ontwikkeling heeft doorgemaakt. De begenadigde gitarist geeft met de titelsong meteen zijn visitekaartje of op dit derde album. Met vlijscherpe teksten en even scherpe en vette gitaarrifs plus een gierende solo schiet de Texaan als een komeet de startblokken in dit bijna zes minuten durende openingsnummer ‘This Land’. (“Nigga run, nigga run / Go back where you come from / We don’t want, we don’t want your kind / We think you’s a dog born”) Na de laatste noten moet je even de stofwolk op laten trekken! Het is meteen ook de meest politiek beladen song waar Clark zijn ervaring met racisme muzikaal uiteenzet. (Fuck you, I’m America’s son / This is where I come from.”) Net zoals op zijn voorgaande albums combineert Clark diverse stijlen met elkaar zoals Blues, Rock, R&B en zelfs een vleugje Reggae (‘Feelin’ Like A Million’) zonder dat het een het ander in de weg zit. Ook mooi dat naast zijn politieke bevlogenheid, zijn bezorgdheid over de situatie in de VS er ook ruimte is voor een schuldgevoel tegenover zijn gezin als hij die omwille van zijn muziekcarrière weer enige tijd achter laat Ook zijn er wat momenten voor rust en bezinning zoals het de diepe soulballad ‘I Got My Eyes On You’ waar de Amerikaan laat horen ook over een falsettostem te beschikken. Met die hoge stem en een vette knipoog naar Prince is daar ‘Pearl Cadillac’, één van de hoogtepunten van dit album. Overigens is er nog een link naar de overleving van deze legenda want Sheila E Horen we haar bijdrage op percussie leveren. Maar veel nummers kunnen we best scharen onder de noemer dampende, rauwe, gemene Bluesrock. ‘Gotta Get Into Something’ komt als een TGV uit je speakers knallen en ook bij ‘What About Us’ kunnen de handschoenen ter bescherming van zachte handen achterwege blijven. Verder is de donkere soul prominent aanwezig bij ‘When I’m Gone’ en weet Clark bij ‘The Governor’ de Blues in al zijn puurheid neer te zetten. Na een klein uur sluit de fenomenale gitarist met de integere ‘Dirty Dishes Blues’ af en neemt hij ons nog één keer mee in zijn muzikale gedachtewereld. Het rustige tempo van het nummer contrasteert heerlijk tegenover de rauwe stem en evenzo klinkende gitaar. This Land is een fantastisch Bluesrock-album geworden. Waarschijnlijk zal geen van de …… tracks in één of andere populaire hitlijst terug te vinden zijn maar de échte muziekliefhebber zal dit nieuwe album zeker weten te waarderen. Hij zorgt er voor dat de muzikale scheidingslijnen tussen verschillende stijlen als Blues, Rock, Soul en Hip-Hop nog maar flinterdun zijn. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Label City Slang Records

Beoordeling 7,5

Review De Amerikaanse instrumentalist Roger Sellers is terug met een nieuw album onder zijn artiestennaam Bayonne. Wederom brengt hij ons een album vol dromerige pop die we vooral in de elektronische muziek moeten plaatsen. Op zich klinkt het album van deze in Austin, Texas, woonachtige Amerikaan helemaal niet minimalistisch. Sellers gebruikt de elektronica functioneel, zet loopmachines is om steeds repeterende melodieën verder uit te bouwen met interessante en vaak complexe songs als eindresultaat. Neem als voorbeeld de bijna zes minuten durende opener ‘QA’ dat vanuit een enkele drone-achtige toon mooi wordt opgebouwd. Vervolgens worden we met de uptempo titeltrack getrakteerd op een wat weelderige sound. Op zich is dit niet alleen exemplarisch voor de titelsong want ook een track als ‘Gift’ begint met soepel pianospel om vervolgens te worden aangevuld met synthesizers, drums en percussie. Resultaat is dat alle instrumenten laag voor laag worden opgebouwd en aangevuld en waarbij de puzzelstukjes in elkaar vallen. De dromerige sfeer, ook ingegeven door het wat iele stemgeluid van Sellers, is het hele album voelbaar. Uiteraard vinden we ook ‘I Know’ terug op dit tweede album en ook hier is duidelijk hoe de Amerikaan zijn stem bewerkt door loops en overdubs toe te passen. Ook een nummer als ‘Kind’ is zodanig bewerkt dat het waarschijnlijk een totaal andere sound heeft gekregen dan tijdens de opnames. Verrassend is het door “Handclap” opstuwende ‘Uncertainly Deranged’ en zo krijgen we steeds meer de bevestiging dat Sellers zich de afgelopen jaren verder ontwikkeld heeft en ook het tekstuele deel een prominentere rol binnen zijn nummers heeft gegeven. De afsluiter ‘Bothering’ sluit qua karakter mooi aan bij de opener; een wat etherische sound waarover de stem van Sellers als een flinterdun laagje wordt uitgesmeerd. Drastic Measures is een logische opvolger van Primitives uit 2016. Muzikaliteit en teksten zijn meer in evenwicht al is overal de aanwezigheid en het effect van elekronica aanwezig. Het klinkt allemaal samenhangend en de nummers vormen een logisch geheel. Al met al een prima album. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Label Dirty Hit

Beoordeling 7

Review Amber Bain is de constante factor binnen The Japanese House, of kunnen we eigenlijk stellen dat zij The Japanese House is. Haar indie droompop heeft ze de afgelopen jaren op Ep gezet en daar komt nu haar debuutalbum uit voort. De elektropop met het lichte stemgeluid van Amber Bain klinkt industrieel. Ze wist bij 1975 al haar medewerking te verlenen en als support act hun tournee te begeleiden. De afgelopen 3 jaar verscheen iedere jaar een EP waar geen van de songs op dit album terecht zijn gekomen. Het is dan ook een album met nieuwe songs. De pop en dance van ‘You Seem So Happy’ en ‘Worms’ zijn de meest uptempo songs van het album. Met de singles ‘Follow My Girl’ en ‘Lilo’ weet Bain het droombeeld in leven te houden, terwijl de songs als Far A Way een prima popplaat is. Wellicht zullen we dit meer van haar horen, aangezien de route van de vage elektropop naar de droompop verschuift. Dan is de stap snel gemaakt naar de popsound zonder vele voice- en toetsen overdubs.

Label Fire / Konkurrent

Beoordeling 7,5

Review De band Half Japanese van de broeders Jad en David Fair gaat al enige jaren mee. Inmiddels kunnen ze bijna hun 40 jarig jubileum gaan vieren. Al zag hun punk album in 1980 voor het eerst het licht. Tot 1997 bleven de heren productief en daarna werd het stil. Wanneer in 2014 het eerste album op Joyful rec. verschijnt komen de heren weer ieder jaar met een album. Na dat de band uit Michigan hun triple re-issue albums de afgelopen jaren hebben gereleased ,is er nu een volledig nieuw album. Inmiddels is de punksound meer een gedoseerde punkrock sound geworden, wat we ook op dit album terug horen. ‘Swept Away’ en ‘Love Explosion’ zijn heerlijke songs om een album mee te openen. Het storytelling nummers ‘The Puppet People’ en ‘Return of the Vampire’ kenen een pakkend refrein maar haalt de energie uit het album. Het tempo wordt weer opgeschroefd met de postpunk van ‘Or Ever Will’ en het poppy ‘No More’. Het album is in hun setting divers en misschien voor hun doen, aan te sluiten voor het grote publiek .

Label Crush music / Warner

Beoordeling 8

Review De vrolijke rockact uit Amerika Weezer blijft altijd een bijzonder vreemde eend in de bijt. De band kent de vrolijke klanken van Manu chao terwijl ze ook stevig uit de hoek kunnen komen. Het recente album kent alleen covers, maar nu is er nieuw eigen werk! Dat de band inmiddels al 6 albums de naam Weezer heeft meegegeven, is er een onderscheid gemaakt met een kleur van het album. Zo begon men in 1994 met het blauwe album. Dit 13de album zal dan ook de Black Album als subtitel meekrijgen. Een album dat weer heerlijk vrolijk begint. De zomerse klanken komen je tegemoet met ‘Can’t Knock the Hustle’. Het zou dan ook de zomerhit van 2018 gaan worden. Toch bleef het album dat toen uitgebracht zou worden op de lijst staan. Na de zomer kwam het nummer toch op single uit. Maar dat werkt niet en zou als herhaling weer uitgebracht kunnen worden. Het is de start van een mooi zomer album en daarom wordt het album nu pas in de release gebracht. Het Beatleteske ‘High as A Kite’ doen de lenteplanten spontaan uitluiken. Het dance nummer ‘Living in LA’ is even weer een andere stijl van muziek, maar weet dezelfde vrolijkheid in het nummer te houden. Het is dan ook de kracht van Weezer. Zelfs het dramatische Piece of Cake weet Cuomo tot een vrolijk getint liedje te brengen waarbij je vanuit niets gaat meezingen met de achtergrond vocalen die hierin zijn verwerkt. Met ‘I’m Just Being Honest’ wordt de route beschrijven van de recensent of als luisteraar/kijker van een film of muziek in het algemeen. Het zwarte album van Weezer is weer een leukertje en vrolijker dan de kleur die het album heeft meegekregen!

Label Warner music

Beoordeling 7,5

Review De Engelse indie band Foals uit Oxford begin in de zomer 2017 met het opnemen van hun vijfde album. Tijdens deze opnamen verliet bassist Walter Gerwers de band. Dan kun je op zoek gaan naar een nieuwe bassist en dat is wellicht ook gebeurd, of Yannis Phillipakis pakt de basgitaar en speelt het album in. Er is genoeg tijd verloren, dan zal er links of rechts ook nog wel wat tapes verloren zijn gegaan. Inmiddels heeft de band zoveel opgenomen en tapes terug gevonden dat we dit nieuwe album als het eerste deel kunnen omarmen. De band heeft een bassist gevonden die nu als live stand-in zich mag bewijzen, maar men is weer op volle sterkte! Het album heeft een prima indie drive en doet met de uptempo songs als ‘In Degrees’, ‘Cafe D’Athens’ en ‘Exits’ denken aan Depeche Mode. Al kent Foals ook zeker zijn eigen identiteit met ‘White Unions’, I’m Done With The Words en het experimentele ‘Sundaypt.1”. Het is een prima album en hierbij wordt je nieuwsgierig naar het tweede deel.

Label Rubyworks/ Universal music

Beoordeling 9

Review De Ierse singer – songwriter Adrian Hozier wist met zijn debuut album al een hele schare fans voor zich te winnen. Met Wasteland Baby! Zal dat alleen maar toenemen. Het album kent een prachtig balans tussen de huidige indie en popsound. Hierdoor is het al een album dat goed het huidige muziek tijdsbeeld weergeeft. Met het heerlijke Nina Cried Power met de soul van Mavis Staples knalt dit nummer direct heerlijk door de speakers. Het is lekker vol, rock en soul gemengd en vooral energierijk. Met een Ed Sheeran gitaar sound start Hozier het ‘Almost (Sweet Music)’ pakkend en met de handclaps kan bijna niemand meer stil blijven zitten. Het zijn 2 songs waarmee het album mee aftrapt en je direct bij de kladden pakt. Met de eerste single ‘Movement’ dat eind vorig jaar uitkwam, weet Hozier een piano song uit te werken tot een gospel rock song dat het zeker goed gaat doen op de festivals. Met ‘Shrike’ weet hij het tweede nummer van de EP Nine Cried Power op dit album te plaatsen. De diversiteit van de songs is groot en de volle sound brengt het album tot een prachtig album dat je vanaf de eerste klanken tot de laatste songs pakt. Een juweeltje dat zeker terug te vinden zal zijn in de lijstjes van 2019.

Label Universal

Beoordeling 8

Review zie interview

Label Butler / Bertus

Beoordeling 8

Review De singer-songwriter uit Brabant wist met zijn debuut album This Ain’t New York al bewondering te oogsten. Dan is het altijd de vraag of een artiest dit door kan trekken naar het volgende album. Met Let It Go Easy heeft Mercy John de juiste mindset te pakken. Het album is dan ook lekker in het gehoor liggend en verrassend goed. Het openingsnummer ‘Bad Start’ is laid back maar al warm in de klankkleur. Zijn verhalen over het eindeloze touren en de belevenissen hierbij horen we op dit album terug. De Americana sound wordt als maar rauwer, swingender en steviger gedurende het album. Trains krijgt al meer het tempo om tot het swingende ‘Bullets For Sale’ te komen. Het zijn de afspraken en kaartverkoop die verwachtingen scheppen kortom the Bullets waar John uiteindelijk in zijn tour onder lijdt. Met ‘Enemy Fire’ komt het verhaal waar hij in belandt. De terugslag maar weet dit niet sombere nummers te gieten, maar zoekt de inspiratie in de popsound waardoor de songs als ‘Knock Me Out’, ‘Safe Now’ en ‘Let It Go Easy’ fris gaan klinken. Het veranderd de stijl van muziek van Mercy John maar het album is zeker een waardig opvolger van het goed debuut. Met ‘Too Many Thoughts in My Head’ weet de band een heerlijke drive in het nummer te brengen. Catchy en gemakkelijk in het gehoor liggend. Weezer is altijd goed en leuk om naar te kijken en mag dan op de festivals, met zo’n album ook niet gaan ontbreken.

Label Jalapena Records

Beoordeling 8

Review Het “Funk”-collectief Smoove & Turrell bestaat 10 jaar. Om dit jubileum te vieren is er nu het compilatiealbum Solid Brass – 10 Years Of Northern Funk uitgebracht met ook twee nieuwe tracks. Het verhaal van Smoove & Turrell begon in 2008, ergens in Gateshead, een stadje in de buurt van Newcastle in het Noorden van Engeland. Producer Smoove (=Jonathan Watson) en toetsenist Mike Porter doen muzikaal al het een en ander als ze toevallig zanger John Turrell horen zingen. Vanaf dat moment is Smoove & Turrell een feit al is de samenstelling bij liveoptredens uitgebreider als ze een totale band vormen. De Britse formatie brengt naar eigen zeggen “Northern Funk”, een meer dan aanstekelijke muziekstijl die we het best kunnen omschrijven als een combinatie van Funk en zwoele soul uit het Noorden van Engeland uit de jaren ’60 en ’70. In Engeland zijn ze een begrip en waren bijvoorbeeld al onderdeel van de line-up van Glastonbury en ze tourden met Chic. Dit album neemt je mee in de carrière van de band die in de afgelopen jaren een vijftal albums heeft opgeleverd en zijn uitgebracht op het onafhankelijke Jalapeno muzieklabel. Natuurlijk zijn nummers als ‘Slow Down’, ‘Beggarman’, ‘Have Love’ en het ”funk ’n brass” ‘You Don’t Know’ opgenomen in de tracklist. Ook hun versie van de oude Yazoo-hit ‘Don’t Go’ mag op dit album niet ontbreken. Alle 18 nummers zijn heerlijk funky en dansbaar waar ook de blazers alom aanwezig zijn. Ook kent het album nog twee nieuwe tracks; ‘I’m A Man’ en ‘Give It Back’ sluiten naadloos aan bij hun eerdere releases. Een prima overzicht van de afgelopen tien jaar waarbij de nadruk ligt op de heerlijk swingende combinatie van funk en soul. De sound waar we waarschijnlijk allemaal vrolijk van worden. Veel luisterplezier.

Label Sacred Bones Records

Beoordeling 7,5

Review Het tweede album Mazy Fly van de uit San Fransicso afkomstige singer/songwriter Spelling, oftewel Chrystia Cabral is er een met een universele boodschap; wij zijn als wereldbevolking druk bezig met het vernietigen van de aarde met de technologische welvaart die diezelfde aarde ons in staat heeft gesteld te ontwikkelen. Het album trapt af ‘Red’ dat klinkt opent met wat gekraak alsof je een naald op vinyl plaatst. Vervolgens is daar de ruis, wat zware synths en wat klanken, geen woorden of zinnen, die door Chrystia de ruimte in worden geslingerd. Vervolgens is er het wat dreigende, dramatisch en misschien zelfs wel destructief klinkende ‘Haunted Hause’ dat verdekt verteld over de koloniale periode waarbij slaven per schip werden vervoerd. Na deze twee nummers slaat wellicht de vertwijfeling toe maar Cabral laat zich niet in één muzikaal hokje stoppen. Alsof het geen moeite kost weet ze de duistere synths te combineren met soundscapes die het uitermate goed zouden doen bij films maar maakt ze ook uitstapjes naar soepele R&B en catchy klinkende Indierock. Nummer als ‘Golden Numbers’ en After Life’ zijn redelijk complex en worden gedragen door haar stem die op sommige momenten doet terugdenken aan Kate Bush. Iets dergelijks horen we ook terug bij het wat rustigere en synth gedreven ‘Real Fun’ waarin ze de aarde bekijken vanuit het oogpu