Een wereld waar muziek in zit.

Label Excelsior

Beoordeling 8

Review We kennen Loes en Renée Wijnhoven beter als het duo Clean Pete. Dit Nederlandse popduo, dat in 2012 de finale van de Grote Prijs haalde, brengt nu een heus kerstalbum uit vol klassiekers in een Nederlands jasje maar ook eigen werk. De 29-jarige tweeling bespeelt diverse instrumenten zoals cello en gitaar maar het is vooral de tweestemmigheid dat een belangrijk wapen blijkt te zijn naar het succes. Nadat ze het conservatorium in Maastricht volgden brachten ze een tweetal EP’s in eigen beheer uit voordat ons vaderlandse label Excelsior Recordings een contract aanbood. Na drie albums, optredens op grote evenementen zoals Pinkpop en diverse samenwerkingen is er nu met Gloria een heus kerstalbum. Dat de beide zussen kerst een speciale gebeurtenis vinden blijkt wel uit het feit dat ze de afgelopen jaren steevast een kerstsingle uitbrachten. Maar nu is daar een compleet album met aansprekende samenwerkingen zoals Anne Soldaat, Moon Moon Moon, Stefano Keizers, Marien Dorleijn, Ruben Hein, Thijs Boontjes en anderen. ‘Donkere Nacht’ en ‘Lieve Kerstman’ zijn de openers waarop we de beide zangeressen horen en daarna zijn het diverse samenwerkingen die de speakers uitrollen. Stefano Keizers horen we op een humoristische wijze het ultieme kerstverhaal vertellen bij ‘Gloria’ en ‘Thijs Boontjes horen een bijdrage leveren op ‘Onrust en Hoop’. Met ‘Volhouden Tot Kerstmis’, met samenwerking van Niek Nellen, valt de helderheid en zuiverheid van de stemmen nog maar eens op. Hoogtepunt is misschien wel het wat melancholische ‘Haal Mij Over’ dat ze samen met de Vlaming Pieter Embrechts zingen en waar de strijkers voor het karakter zorgen. Ook de afsluiter, het bijna negen minuten durende “Kerstverhaal’, is een smaakvolle speling van woorden en klanken. (“Okay, wat ik eigenlijk wil vragen / Ik maak dus elk jaar zo’n kerstlied / Met een populaire zanger / En dan kies ik meestal iemand / Die ik eigenlijk gewoon heel knap vindt / Ik had al iemand anders op het oog voor dit jaar / Maar dat is geëscaleerd en nu is het al bijna Kerst / Dus Mark, wat ik eigenlijk wil vragen is / "Wil je een kerstlied met me maken?") Gloria is een origineel kerstverhaal waarbij de beide zussen Wijnhoven klassiekers in een Nederlandse jasje steken maar ook eigen werk niet schromen, Humor, melancholie in combinatie met mooie zangharmonieën en een fraai instrumentarium zorgen voor een meer dan originele kerstplaat.

Te zien in Nederland

Label Eigen Beheer

Beoordeling 7,5

Review Jeroen Schmohl is voor de kenners geen onbekende. Naast zijn solowerk als zanger en gitarist kennen we hem als lid van The Tennesse Studs en The Stringlers. Daarnaast horen we “Mr. Dobro” als gastmuzikant regelmatig voorbij komen. Onlangs was de première van zijn nieuwste soloalbum Trouble. Schmohl is naast zanger ook gitarist en heeft een voorliefde voor de Dobro, een resonatorgitaar met dat specifieke geluid. Op Trouble horen we de zanger op een twaalftal rustige, met Americana-invloeden doorspekte nummers terug. Nummers die we kennen van grote namen zoals ‘Dead Flowers’ van Mick Jagger/Keith Richards, ‘I Drink’ (Mary Gauthier) en ‘Let The Train Blow The Wistle’ van Mr. Jonny Cash. Al die tracks worden op een rustige, ingetogen maar vooral smaakvolle wijze neergezet. Het is duidelijk dat we hier met een muzikant te maken hebben die respect heeft én toont voor deze soms vergeten pareltjes uit het Bluegrass/Country/Americana genre. Met een keur van gastmuzikanten om zich heen is Trouble tot stand gekomen waarbij zijn boezemvriend Roland van Beveren (gitaar, pedalsteel) niet mag ontbreken zonder overigens iemand tekort te doen. Met ‘Don Reid’ durft Schmohl het zelfs aan een zelf geschreven nummer op de plaat te zetten. Hoogtepunt is misschien ‘Concrete And Barbed Wire’ dat we van Lucinda Williams kennen met Kirsten Michel als tweede stem en de prachtige afsluiter ‘Willin’ (Lowell George). Trouble is een meer dan geslaagd album van internationale allure. Twaalf songs waarvan sommige echt onder het stof uit zijn gehaald en waarmee Schmohl kleur bekent. Veel luisterplezier.

Label Captured Tracks

Beoordeling 8

Review De uit Austin, Texas, afkomstige singer/songwriter durft het aan om een kerstalbum uit te brengen. The Molly Burch Christmas Album bevat niet alleen klassiekers, maar ook twee eigen geschreven nieuwe nummers. Molly Burch neemt niet de makkelijkste weg en behoudens enkele bekende nummers kiest ze voor relatief onbekende (kerst)pareltjes. Zo is de opener ‘The Secret Of Christmas’ van Ella Fitzgerald een relatief onbekend nummer maar vervolgens verrast ze ons pas echt met ‘Hard Candy Christmas’ (Dolly Parton) compleet met “twang” en vormgegeven in een Country-jasje. Ook ‘Snowqueen Of Texas’, met die heerlijke sixties-sound, van de Mama’s & The Papas is in de vertolking van Molly een winterse aanbeveling. Is dan alles origineel? Haar versie van Wham’s ‘Last Christmas’ krijgt een wat komische twist (check de video) door de medewerking van acteur John Early en Kate Berlant en ABBA’s ‘Happy New Year’ krijgt ook niet de originaliteitsprijs. Molly durft het ook aan om twee nieuwe, eigen geschreven nummers te releasen; het wat lichtvoetige ‘Holiday Dreaming’ en het rustigere ‘New Year Love’ dat door de pedalsteel een heerlijk melancholisch karakter krijgt waardoor her kerstgevoel als vanzelf komt. Natuurlijk horen we wat klassiekers terug als ‘Have Yourself A Merry Little Christmas’ en ‘I’ll Be Home For Christmas’, die door Molly smaakvol worden neergezet. Op ‘The Coldest Night Of The Year’ horen we een bijdrage van Jesse Woods. Afsluiten doet de in Los Angeles geboren Molly in stijl; de klassieker ‘Auld Lang Syne’, mooi vormgeven in een pianoballad versie, zorgt voor de spreekwoordelijke piek op de kerstboom. Dit kerstalbum brengt je niet de traditionele top-10 van Sky Radio Christmas Station of de liedjes die je bij elk zichzelf respecterend tuincentrum voorbij hoort komen. Natuurlijk zijn er enkele klassiekers maar die worden dan nét even anders en smaakvol gearrangeerd. Verfrissend en origineel. Veel luisterplezier.

Label Frontiers srl

Beoordeling 8

Review Wanneer Powerquest gitarist en zanger Alessio Garavello met bassist Andrea Lonardi en drummer Tim Hall een nieuwe band start is het helder dat de man niet alles tegelijk kan. De gitaarpartijen die hij in zijn hoofd heeft kan hij niet allemaal tegelijk bespelen en Michael Kew wordt als tweede gitarist aangenomen. Een nieuw Brits rockact is geboren en we kunnen zeggen dat het veel belovend is. De songs zijn modern in de gitaarsound en met de harmonische vocalen in de refrein is het meezinggehalte groot. De band opereert tussen de metal en melodische rock. Hierbij kiest men vooral de richting van de rock. ‘I Wanna Live’ is niet alleen een statement maar ‘A Million Stars’ is hierbij de goal dat zij er een van worden. De afwisseling in tempo en ritme zoals het ‘Golden Sands’ brengt spanning in het spel terwijl het een heerlijke drive in de song kent. Het is dan ook een juweeltje op het album. Terwijl het ‘Ignition’ een vierkant rechttoe rechtaan powersong is. Met het ‘Step Into the Wild’ en ‘…Home’ weet de band een ballad te brengen waarbij je hoort dat Garavello het netje en mooi in weet te zingen. Met de akoestische gitaren wordt dit al snel mooie warm nummers.

Label Cooking Vinyl

Beoordeling 8

Review Begin jaren 90 liet deze band zich voor het eerst van zich horen. Drummer Joel Ekman en Corey Taylor hadden een vernieuwde metal sound voor ogen. Na 5 jaar in kleine zalen te hebben gespeeld pakte Taylor de kans om naar een nieuwe metal act te gaan, Slipknot. Wanneer het binnen Slipknot er ruimte ontstond voor een nieuwe gitarist nam hij zijn Stone Sour gitarist Jim Root mee. Ekman koos voor een privé bestaan. Wanneer er op dat de band was opgeheven totdat Taylor het als een side project oppakt. Inmiddels is Stone Sour alweer 6 albums verder en weet men nu een live album te brengen van de show in Reno 2018. Het recente album Hydrograd staat op het album centraal met songs als ‘Song #3’, ‘Fabuless’ en ‘Knievel Has Landed’. De hit ‘Through Glass’ van Come Whatever May mogen natuurlijk niet op een live album ontbreken. Het album leverde de band platina op en met ‘30/30=150’, Reborn en ‘Made of Scars’ weet men dit metalen juweeltje weer ere aan te doen. Het album geeft een aardig overzicht van deze band. Incl. het mooie ‘Bother’ van hun titelloos debuut album. Inmiddels is de band aardig stabiel en weet Taylor zowel met Stone Sour als Slipknot faam te maken.

Label Frontiers srl

Beoordeling 7

Review Wanneer we even in de tijd terug gaan, zien we een Noorse rockband met potentie. TNT was in de jaren 80 een band die zeker een potentie had om groot te worden. Gitarist Ronnie Le Tekro en zanger Antony Harnell waren het hart van deze Noorse rockact. Knight of the New Thunder, Tell No Tales werden rockclassics. Wanneer Sebastian Back de populaire rockband Skidrow verlaat, wordt Harnell gevraagd als vervanger. Dit nam Harnell aan en paste niet in de gelederen van Skidrow. Hij verliet de band zonder een album op te nemen. Er is toen iets gebroken binnen TNT, ondanks dat Harnell terugkeerde op het vertrouwde nest. Dit gebeurde diverse malen, wellicht om de oude glorietijden in stand te houden. Nu weet Harnell met Lovekillers een prima album te maken. Het doet denken aan de eerste TNT albums. De hoge stem en driven gitaarriffjes van Gianluca Ferro brengen de songs tot een lekker uptempo rocksongs. Met Edo Sala op de drums weten we al snel dat dit een Italiaans feestje wordt en dan Del Vecchio weer niet ontbreken. Het is welllicht ook de wens van de gedachte dat Del Vecchio de succestijd van TNT wil doen herleven. Met ‘Alive Again’ en ‘Hurricane’ weten de heren een sterk begin voor dit album te men, maar na ‘Higher Again’ en met de powerballads ‘Bring Me Back’, ‘Across the Ocean’ en ‘Set Me Free’ wordt het allemaal wat matig en voorspelbaar. Wellicht omdat dit vooral keyboard gecomponeerde songs zijn. Hierdoor wordt het talent van Harnell onderschat en zou het mooi zijn dat Le Tekro de good old feeling met Harnell weer zou kunnen delen. Niet dat het slechter wordt maar voor alle rockliefhebbers is het een prima mainstream rock album.

Label Frontiers srl

Beoordeling 8

Review De rockact Edge of Forever werd in 2002 opgericht door toetsenist Del Vecchio die nu als producer voor vele acts op het Frontiers label verantwoordelijk is. De man wist toen met gastmuzikanten al een band te vormen om een album te maken. Nu tekenen Aldo Lonobile (Secret Sphere), Marco Di Salvia (Hardline) en Nik Mazzucconi (Labyrinth) voor het vierde album. Wat opvalt is de opening van het album. Met een mooie harmonisch samenzang van ‘Three Rivers’ wordt het album ingeleid om vervolgens de American poprocksound te laten klinken. Het titelnummer klinkt als een doorsnee rocksongs maar de band weet met hun samenzang hun positie te veroveren. ‘Promise Land’, ‘Carry On’ en de ballad ‘Shine’ zijn overtuigende rocksongs die in de lijn van Styx liggen. Het is hier en daar wat gedateerd maar met de tempo verschillen in het album is het heerlijk om naar te luisteren. De kwaliteit zit vaak in de kleine details zoals het piano toontje binnen ‘Dying Sun’. Het zijn de subtiele aspecten binnen de song die het album tot een goed album maakt.

Label Frontiers srl

Beoordeling 7,5

Review

Label Handmade rec. / PIAS

Beoordeling 7,5

Review De Noorse psychedelische rock act uit Noorwegen weet de naam van een Franse drama film als bandnaam te gebruiken. De band wist in 2008 te debuteren en met Evening CHill uit 2009 hun tweede album te brengen. In 2011 kwam deze band met ‘Moth On The Headlight’ en dan is het nu tijd voor het vierde album. Nu er nogal wat jaren tussen liggen heeft de band niet stil gezeten. Het is dan ook een grote verrassing dat de heren de tijd inhalen met in november 3 albums tegelijk uit te brengen. Hoewel de band zich als een stevige rock act presenteert is het album IV met de titel Spider Bridge eerder duister en meeslepend zoals ‘Blown Out Candle’, ‘Rabbits’ en ‘On Broad Oddway’ doen klinken.

Label Handsome rec.PIAS

Beoordeling 7,5

Review Het album V C’s Theme krijgt al meer een grunge lading met een vleugje surfmuziek als we de openingsnummer en het thema nummer ‘C’s Theme’ beluisteren. Dit thematisch gitaar geluid horen we door het gehele album, een album met veel spanningsopbouw naar het eerste poprocknummer ‘Frost Avenue’, om daarna weer te verdwijnen in de mist van instrumentaal donkere sounds en helder gitaarwerk. De songs doen wat denken aan de Gun Club meets Sonic Youth en Dick Dale.

Label Handmade rec. / PIAS

Beoordeling 7,5

Review Album nummer VI krijgt de titel Sun Creeps Up The Wall mee. Het openingsnummer ‘Blossem With An Evil Light’ krijgt al meer vrolijke klanken mee dan de voorgaande albums bij elkaar. De zon gaat hier schijnen al blijft de donkere zangstem in ‘On A Starry Night’ en ‘Psycho at The Wheel’ bestaan. Zo nu en dan weer meeslepend met het ‘Gloria Swanson’ is dit het meest toegankelijk deel van de drieluik.

Label Frontiers srl

Beoordeling 7,5

Review Inmiddels bestaat de rockact House of Shikara al bijna 30 jaar en dit is dan hun zesde album. De heren uit Stockholm weten een rocksound te produceren dat rechtstreeks op de Amerikaanse rockmarkt kan. Het is melodieus en veel volle vocalen. Het is ook niet de intentie om ingewikkelde songs te maken, maar uit je hart te rocken. ‘Radiocarbon’ is al even pakkend als het ‘Not Alone’ dat een van de beste songs van het album is. Met een oosters tintje in de intro wordt ‘A Tyrant’s Tale’ daarna met een lading gitaarrock overreden en komt men uit op de mainstream rocksound met een oosterse deining. Het blijft vooral mainstream rock met een melodieus bruggetje binnen de songs.

Label Eigen Beheer

Beoordeling 8

Review Joey Ryan en Kenneth Pattengale uit Eagle Rock, California, vormen het Folk-duo The Milk Carton Kids. Ze debuteerden in 2011 met Retrospect, leverden inmiddels al vijf albums af en sleepten inmiddels twee Grammy-nominaties in de wacht waaronder die voor het beste Folk album in 2013. Met The Only Ones zijn ze een jaar na het uitkomen van All the Things That I Did and All the Things That I Didn't Do terug. Met een akoestische gitaar en prachtige tweestemmigheid openen The Milk Carton Kids met ‘I Meant Every Word I Said’ dit nieuwe album dat in totaal zeven tracks kent. Daar waar Joey Ryan en Kenneth Pattengale voorheen door een volledige band begeleid werden, kiezen ze op The Only Ones er voor om het eenvoudig en minimalistisch te houden. Vervolgens schakelt het duo door met “Bluegrass” beïnvloedde ‘I’ll Be Gone’ en de titelsong en een nummer als ‘As The Moon Starts To Rise’ en de afsluiter ‘I Was Alive’ roepen de nodige nostalgie op. Door de minimalistische insteek is het niet altijd eenvoudig om de aandacht vast te houden want de beide muzikanten houden vol aan het gekozen concept van hun beide stemmen en de akoestische gitaar. Bijzonder is de wijze waarop het wereldberoemde verhaal van Anne Frank vorm krijgt in het akoestische ‘My Name Is Ana’ en waar we de heren “I leave the light off so nobody can see / I sleep with my shoes on in case they come for me” horen zingen. Met nog geen half uur speeltijd is The Only Ones een relatief kort album. Het is mooi om te horen hoe Ryan en Pattengale met deze minimalistische insteek ingetogen en gevoelige songs hebben geschreven en een prachtplaat afleveren. Oprecht en boeiend. Veel luisterplezier.

Label Thrity Tigers

Beoordeling 8

Review Micky & The Motorcars zijn terug met hun zevende studioalbum Long Time Comin’. De broers Micky en Gary Braun zijn de drijvende kracht achter deze Alt-country band uit Austin, Texas, die door de jaren heen een plaatsje in de Amerikaanse Country- en Americana muziekscene hebben opgebouwd. De familie Braun is een echt muzikale familie uit Idado want twee andere broers, Cody en Willy, vormen weer het hart van Roots Rockband Reckless Kelly. De appel valt hier spreekwoordelijk niet ver van de boom want vader Muzzie Braun kennen insiders misschien nog wel en vader én zonen hebben nog een muzikaal verleden als Muzzie Braun & The Little Braun Brothers Band. Sterker nog, elk jaar organiseert de familie Braun met wat muzikale vrienden de Braun Brothers Reunion in Idaho. Het nieuwe album Long Time Comin’ klinkt als een logisch vervolg op het uit 2014 afkomstige Hearts Of Above. Ook nu brengt de band die op dit moment uit vijf leden bestaat, ons ook weer die aangename “Texas Country Sound” met de nodige Americana invloeden. De band trapt af met de uptempo single ‘Road to You’, een ideale track tijdens een roadtrip door de VS met een subtiele verwijzing naar hun geboortestaat Idaho (“Well I kicked off the year in Boise, Idaho”). De vloeiende melodielijnen met de “Red Dirt-sound” houden de heren vast bij nummers als ‘Rodeo Girl’, ‘Thank My Mother’s God’ en ‘Alone Again Tonight’. Die “Red Dirt-sound” is dat weer een stroming binnen die Texaanse Country en Americana stijl. Natuurlijk zijn er ook enkele ballads te beluisteren zoals het melancholieke ‘All Looks The Same’ met aandacht voor de harmonica en het gevoelige ‘Run Into You’ waar de hoofdpersoon zijn oude liefde weer tegen hoopt te komen. Met de vlot lopende break-up song ‘Break My Heart’ heeft de band waarschijnlijk een hit in de dop en ook de afsluitende titelsong is een nummer dat zal beklijven. Vanuit een wat akoestische setting inclusief accordeon wordt het nummer goed opgebouwd en wordt de titeltrack uiteindelijk één van de beste tracks van het album. De in Nederland nog relatief onbekende band heeft de afgelopen jaren absoluut een ontwikkeling doorgemaakt. Vooral de keuze van de beide broers om de vocalen te verdelen is een aanwinst. Binnen dit Americana en Country-genre een prima plaat. Veel luisterplezier.

Label Kobalt Music

Beoordeling 7,5

Review In Nederland nog relatief onbekend maar Sabrina Claudio is één van de nieuwe, “rising stars”, binnen de wereld van R&B. Nadat haar eerste EP Confidently Lost goed was ontvangen is er met Truth Is haar eerste volwaardige album. De openingstrack is eigenlijk kenmerkend voor de sound van Sabrina en roept dan ook meteen herkenning op. Haar haast van pijn doordrongen ingetogen stemgeluid is typerend en met deze rustige opener wordt door de Amerikaanse de toon gezet. Vervolgens is daar de titelsong ‘Truth Is’ en bloeit de R&B in de zangeres op. In deze track (met medewerking van Julia Michaels) stelt ze zich kwetsbaar op en zingt ze over haar gevoelens voor iemand terwijl ze dat eigenlijk wilde vermijden. Na het zeer ingetogen begin krijgen we met ‘Rumors’ een track met iets meer vaart en het enige nummer waar we een gastartiest horen. Toch blijft alles als het ware rond, zonder echt hoekige of spitse elementen. Alles heeft een bepaalde “vibe” waardoor het wel heel makkelijk mee wiegen wordt. Sabrina volhardt in die rustige, wat ingetogen lijn en fluisterende stem en het zijn de nuances die voor de verschillen zorgen. Het wat zwaarmoedige “On My Shoulders’ blijft in de schaduw van het al even lichtzinnige ‘Me In Her’, waar de Amerikaanse zichzelf verplaatst in de nieuwe liefde van haar ex……. Soms, zoals bij ‘As Long As You’re Asleep’, licht ze een tipje op van haar stembereik en dan breekt ook meteen de hemel open. Een van de beste tracks is ongetwijfeld ‘Problem With You’ en de reden waarom is simpel; een iets meer aansprekend ritme, een wat helderdere stem en een prima melodielijn. Daar tegenover staat ‘Hurt People’, het meest ingetogen nummer. Als toegift krijg je nog een Spaanstalige versie van de titelsong en ook daar liggen nog mogelijkheden. Sabrina trekt de lijn van haar EP Confidently Lost door op dit debuutalbum. Ze gebruikt niet te veel opsmuk in haar muziek waardoor de liedjes redelijk eenvoudig klinken en dus ook een beetje R&B atypisch zijn. Haar stem is ingetogen en soms wat sensueel maar we moeten te vaak op zoek om de variatie en spanning te zoeken. Veel luisterplezier.

Label Polydor

Beoordeling 8

Review I don't care I know you're gonna hate this song And that's it We never really got along It's not new, not diverse It won't light up your parade It's just simple verse Het is de opening van het eerste nummer van het nieuwe album van de legendarische band The Who. De band die in de jaren 60 de eerste rockopera schreef. Tommy, die Woodstock plat speelde en die later op Live Aid in het eerste nummer de speakers liet opblazen. Het past allemaal bij de band waar Seks Drugs en Rock and Roll de basis was. De maatschappelijke teksten tegen de politici en de gevestigde orde. Van ‘My Generation’ via ‘Pinball Wizard’ naar ‘You Better You Bet’. Van de overdosis van de legendarische drummer Keith Moon en de overdosis van cocaïne dat een van de meest inspirerende bassisten John Enthwistle niet deed overleven. En dat op de dag voor de US tour. De molenwiek van gitarist Pete Townsend is net als het podiumgedrag van zanger Roger Daltrey (met gooiend en opvangende microfoon) een gedrag dat bands tot op de dag van vandaag vertonen. De jongere generatie kent The Who van de openingstune van CSI series. ‘Baba O Riley’, You Better You Bet en ‘Who Are You’ kregen een nieuwe ronde in de populariteit. Naast dat the Who nog steeds live tourt en een van de beste live acts is, is het nu tijd voor een nieuw album. Met de status als inspiratiebron voor vele bands van Led Zeppelin tot Pearl Jam, weet de band te openen met de boven genoemde zinnen. Het gaat niet om aan te sluiten bij het grote publiek, er zijn toch veel mensen die er wat van vinden. Het is beter te gaan doen wat je kunt en leuk vind, pas dan wordt je een inspiratiebron / influenceer voor anderen. Opvallend op het nieuwe album is verschillende thema’s uit het verleden zoals het geluidje van ‘Baba O’Riley’ diverse malen terug keren. Zo is het te horen in ‘Ball and Chain’, ‘Street Song’ en ‘Detour’. Maar het zijn vooral heerlijk poprocksongs die we van The Who gewend zijn. Of misschien wel beter gezegd Pete Townsend. Het is al jaren helder dat hij de songs voor the Who schrijft en in Roger Daltrey de betere zanger ziet. Daltrey weet net als Townsend ook solo prachtige platen te maken. Townsend neemt de zang van het mooie ‘I’ll Be Back’ voor zijn rekening, terwijl Daltrey ‘Beads On One String’, ‘Hero Ground Zero’ en het theatrale Rockin’in Rage tot juweeltjes. Toch weten de heren een modern popliedje niet te schuwen en horen we een soort Racoon song met ‘Break The News’ en ‘She Rocked My World’. Het is inmiddels bijna 15 jaar dat het laatste album verscheen. Is er veel gebeurd sinds die tijd?? In de songs en sound van the Who niet en toch is het weer een prachtig album vol overdenkingen, terug blikkend op het verleden en simpele lovesongs.

Label Fat Possum

Beoordeling 8

Review Op de valreep van dit jaar verschijnt er nog verrassend album over Mose Allison. De zanger / pianist wist zich verdienstelijk te maken in de jazz en blues. De drive en crossover tussen deze twee genres wist hij prachtig te overbruggen. De man leefde van 1927 en overleed in 2016. Zijn succes werd door grootheden in de popmuziek opgepakt en Pete Townsend van the Who, Jimi Hendrix, JJ Cale, Eric Clapton, Tom Waits en Rolling Stones behoorden tot zijn fans. Zoals men het nu zou noemen was hij een groot influenceer voor die tijd. Het is dan ook niet vreemd dat Taj Mahal ( Your Mind is On Vacation) en Jackson Browne (If You Live) op dit album staan. Ben Harper weet een prachtige versie te maken van ‘The Nightclub’. Of de heerlijke stem van Chrissie Hynde (the Pretenders) op ‘Stop This World’, Frank Black (Pixies) ‘Numbers on Papers’ en Elvis Costello met Amy Allison ‘Monsters of Id’ weten met Iggy Pop, die tekent voor het titelstuk, mooie uitvoeringen van Allisons songs te maken. De jazz krijgt hier een vleugje pop in de songs waardoor het helemaal modern is geworden!

Label Capitol rec.

Beoordeling 7

Review De naam Liam Payne is vooral bij de huidige twintigers een naam waar de harten van gaan kloppen. De man wist wat acteer klussen binnen te halen, al speelde hij zichzelf. Nee voor de camera is hij niet bang. Payne weet een week voor zijn maatje Harry Styles dit solo debuut te presenteren. De zanger van One Direction weet de afgelopen jaren al wat hits te scoren met ‘Get Low’, ‘Bedroom Floor’, ‘Strip That Down’ en ‘For You’ al zijn deze songs allen uit 2017. In het jaar daarna weet Payne met de zoete popsongs nog met ‘Polaroid’ en ‘Familiar’ een matige hit te scoren en met ‘Stack It Up’ bereikt hij in 2019 in UK een nummer 84 notering. Het album is nu gevuld met al deze single songs waarop het meer een greatest hits album is, dan een overtuigend muzikaal debuut. Naast dat er veel gasten op het album staan (lees de singles) als J Balvin, Cheat Codes, Jonas Blue en Lennon Stella, Rita Ora zijn de songs niet echt overtuigend. Het zijn laidback popsongs maar kan prima als achtergrond worden gebruikt. Liam Payne brengt met dit debuut een herhaling van songs die we deels kennen. Met het zoete ‘All I Want For Christmas’ weet hij het album mooi af te sluiten. Maar dat in het kader van deze tijd. En niet te verwarren met de classic ‘All I Want For Christmas’ van Mevrouw Carey.

Label Universal

Beoordeling 7

Review We weten dat dj’s ergens een ambitie kennen om zelf de ster te mogen zijn. Zo hebben we in de afgelopen jaren vele dj’s van de radio hun eigen versies van songs horen maken. Uiteindelijk zijn dit de nieuwe dj’s geworden. De functie om als doorgeefluik voor de radioluisteraar de nieuwe muziek te presenteren is nu meer het individuele aspect om het zelf beter te kunnen doen. Dit geldt ook voor de BBC dj. Pete Tong. Hij heeft een serie albums weten te mixen en opnieuw uitgebracht. Van Classic House en Ibiza songs is het nu tijd om classic popsongs onder handen te nemen. Of is het nu een geremixt verzamel album dat vroeger door een platenmaatschappij werd uitgebracht. Zo horen we nu de ‘7 Seconds’, van Nene Cherry en Y N’dour, ‘Rose Rouge’ van St. Germain en ‘Symphony of You’ met Boy George. Het zijn soms oude 70s disco song die in een nieuw jasje worden gestoken. Moderner dat wel maar ook meer als eenheidsworst.

Label Agito

Beoordeling 7

Review De Australische band Headland weet met hun popsound een vorm te vinden dat aangenaam is om te luisteren en gelijk ook gebruik te maken van instrumenten om ze experimenteel in te zetten. De Wah gitaar in I Will Fix This wordt even anders gebruikt dan de mainstream acts. Het is daarom dat deze band op valt. Het is daarnaast meeslepend, ontspannen en uitdagend tegelijk. Het openingsnummer ‘Let’s Get On With It’ is een aantrekkelijk intro van het album, terwijl de akoestische gitaar van ‘Reverse Painting’ het album even doet vertragen. Met de Ode aan de Tulp ‘O Tulip’ is de luisteraar van het album al meer een dromerige sfeer geraakt. Wanneer Darling Be Home Soon de herkenning geeft als cover van Lovin’ Spoonful songs, is er volledig voorbij gegaan aan de Motorhead cover ‘Deaf Forever’. De heren hebben op dit album is na enkele songs een vorm gevonden om de songs op elkaar te laten lijken. Het album kabbelt door de songs, al is het een prima album om als achtergrond te laten afspelen.

Label Unday

Beoordeling 8

Review Het Zesde Metaal bestaat inmiddels bijna 15 jaar en met Skepsels weet Wannes Cappelle met zijn band het vijfde album te brengen. De band heeft inmiddels een goede reputatie in België. Dat is niet vreemd omdat de liedjes prachtig zijn. Calais was hun 4de album en bleek de doorbraak voor deze band. Vele zalen hebben ze mogen bespelen en Rock Werchter werd aangedaan. De songs van het album zijn weer prachtige luisterpop songs met een verhaal. De verhalen geschreven alsof het dicht bij jezelf komt en daardoor raakt het je. Zoals het verhaal om eens het roer omgooien in ‘Ander Mens’ of de ‘Stempels’ die op je zijn geplakt en waar je niet vanaf komt. Het zijn de mooie verhalen waar iedereen een beeld bij kan brengen. De prachtige taal brengt ‘Da Besta Nie’, ‘Tid van Ton’ en ‘Reden Genoeg’. Het is niet te vergelijken met Clouseau of Raymond van t Groenewoud. Het Zesde Metaal past eerder in de lijn van Boudewijn de Groot en Frank Boeijen met een vleugje van Rowwen Heze. Maar dan op zijn Vlaams. Mooie verhalen en prachtige liedjes, waar je naar luistert, geniet en dan meezingt. Al zouden de mensen in het zuiden hier het meest dichtbij kunnen komen. Zoals het intieme ‘A Je Mie Mist’. Prima album en zeker de moeite waard om eens te gaan bekijken.

Label Excelsior

Beoordeling 7

Review “Alma woont in een huis zonder schoorsteen, samen met haar vader die vindt dat je best zonder kado’s door het leven kan. Haar hele Sinterklaasfeest lijkt mis te gaan, totdat Alma op een nacht besluit op het dak te gaan zitten…” Voordat het heerlijk avondje eindelijk daar is, is daar eerst een heerlijke Sinterklaasplaat. Met een spannend verhaal omlijst door aanstekelijke muziek: Louter nieuwe liedjes over het kinderfeest, geschreven door De Jongelingen (Lea Kliphuis en de van The Kik afkomstige Arjan Spies en Paul Zoontjens). Het verhaal werd geschreven door romanschrijver Hanneke Hendrix en de tekst is ingesproken door actrice Pamela Teves. De luisteraar wordt meegenomen in een vertelling - met Sinterklaas als achtergrond - die ontroert, een glimlach op de gezichten tovert en ze hoogstwaarschijnlijk laat dansen en zingen... Liedjes geschreven en gespeeld door Drums, gitaar, basgitaar en zang: Arjan Spies Akoestische gitaar en zang: Lea Kliphuis Toetsen en zang: Paul Zoontjens Gesproken woord: Pamela Teves Verhaal: Hanneke Hendrix

Label Erased Tapes

Beoordeling 7

Review De Duitse cellist en componist Anne Muller brengt eindelijk het dubuut album. Het werk met Nils Frahm op 7 Fingers en andere componisten kost haar veel tijd om tot een eigen product te komen. Nu is het zover en kan ze aansluiten bij artiesten van de moderne klassiek waaronder Olafur Arnalds en Erik K. Het album is een instrumentaal album dat de route brengt naar experimentele klassieke kunststukjes waaronder ‘Being Anne’. Het stuk is ook om haar zelf neer te zetten en hier weet ze passend diverse instrumenten in elkaar te vlechten. Maar de cello is de basis van het album dat we ook op ‘Nummer 2’ en ‘Solo’ horen. De titels is dan ook minder belangrijk voor haar. De muziek daar gaat het haar om en met deze vorm weet ze de luisteraar te boeien met haar droomklassieke klanken.

Label Kscope Records

Beoordeling 8,5

Review Bruce Soord roept waarschijnlijk herkenning op. De frontman van de progressieve rockband The Pineapple Thief heeft in de aflopen jaren alom erkenning verdiend voor de ontwikkeling van zijn muzikale talent. Met All This Will Be Yours is daar nu zijn tweede soloalbum en bewijst hij een enerverende popplaat te kunnen maken. Soord vertelt met dit nieuwe album een verhaal en meteen wordt duidelijk dat instrumentarium en tekst een perfecte balans kennen. Het wat akoestisch aandoende ‘The Secret I Know’, waar we Soord zichzelf horen begeleiden op de akoestische gitaar, is een voorbode van al het moois dat gaat komen. ‘Our Gravest Threat Apart’, dat met een perfecte synchronisatie van zang en synths begint, is tekenend door de aanwezig spanningsboog die gaandeweg groter wordt als drums en gitaren worden toegevoegd. Maar die spanning wordt pas echt getest bij het titelnummer; vanuit wat eenvoudige gitaarakkoorden vallen drums en synths in en Soord is in staat zijn vocalen en teksten in dienst te stellen van zijn nummers. Gaandeweg wordt de intensiteit opgevoerd, zorgen “breaks” voor de verrassing en hier en daar heeft de Brit nog een muzikale verrassing in petto. Zo nu en dan komt de singer/songwriter in Soord naar boven. Het wat melancholische ‘The Solitary Path Of A Convicted Man’ is werkelijk fantastisch, mede door de drumpartij en de gitaarsolo halverwege. ‘Time Does Not Exist’ daarentegen is op een sporadische Lap-steel na vooral akoestisch. Maar terug naar die spanningsboog want die is door heel het album voelbaar. Luister maar eens naar ‘One Misstep’ waar vooral de ritmesessie bovenliggend is en de synths en de gitaren voor de accenten zorgen. Maar het bijna zeven minuten durende ‘You Hear The Voices’ is waarschijnlijk het hoogtepunt van All This Will Be Yours. Vanuit een wat surrealistische wereld is het de stem van Soord die binnen dit complexe nummer moeiteloos overeind blijft. Halverwege stuwen drums en synths dit rocksymfonie-achtige nummer naar grote hoogte. Bij de afsluiter ‘One Day I Will Leave You’ pakt de Brit nog één keer terug naar een akoestische maar weet gedurende nummer toch weer de nodige interessante elementen aan toe te voegen. All This Will Be Yours is een prachtplaat geworden. Elementen van Progrock horen we misschien terug bij ‘You Hear The Voices’, maar verder is het een meer dan eigentijdse plaat geworden die qua instrumentarium volledig in balans is. En dat is juist de kracht. Drums en bas zorgen voor de ritmesessie waardoor de gitaren, gesampelde strijkers en synths laagje voor laagje opgebouwd en toegevoegd kunnen worden. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Label Sige Records

Beoordeling 7,5

Review De uit Seattle afkomstige band Mamiffer is terug met een nieuw album. Faith Coloccia. Samen met haar echtgenoot Aaron Turner brengt dit duo naar eigen zeggen een ode aan het licht en leven. The Brilliant Tabernacle is hun vijfde album na het debuutalbum uit 2008. De zeven tracks geven allemaal een weidse sfeer; langgerekte vocalen en een spaarzaam instrumentarium zorgen voor het wat dromerig karakter van The Briljant Tabernacle. Opener ‘All That Is Beautfiul’ is wat dat betreft niet geheel representatief want dit nummer, dat sterk opent met piano en drums, wordt richting einde zelfs doordrenkt met een vervormde elektrische gitaar. Vervolgens is daar het mysterieuze ‘River Of Light’, dat door de echoënde stem en het spaarzame instrumentarium een nog dromerig karakter krijgt. Ook ‘So That The Heart May Be Known’, dat centraal op het album staat, kent weer zo’n veelzijdige opbouw ondanks het minimalistische karakter; het nummer begint met Veronica Dye op fluit na amper twee minuten is er ineens een soort “break’; strijkers, piano worden ingezet en het nummer krijgt een soort “soundscape”-karakter met traditionele Folk-invloeden. The Brilliant Tabernacle is eigenlijk een verzameling van kleine verhaaltjes. Faith schreef de context en met producer Randall Dunn werd er geschaafd aan de nummers tot dit eindresultaat. De verhalen moesten de gewenste psychologische lading meekrijgen die Fait voor ogen had. Samen met een aantal muzikanten is dit toch wel bijzondere album tot stand gekomen. Nergens op het album komt de vaart er echt in of wordt het ineens scherp. De stem van Faith is mooi en warm maar het is lastig om de stem in zijn puurheid te horen want overal is wel wat galm of echo waarneembaar. Centraal op het album staan ‘Two Hands Together’ en ‘To Receive’, twee nummers die de kwetsbaarheid nog maar eens weergeven en waar de stem van de Amerikaanse misschien wel het best tot haar recht komt. Op het bijna tien minuten durende ‘Hymn of Eros’ weet Mamiffer ons toch weer op het verkeerde been te zetten met het hier daar wat experimentele karakter en het gebruik van drones. The Briljant Tabernacle is niet altijd even toegankelijk. Faith Coloccia staat met haar stem centraal en de zeven nummers hebben allemaal een wat mysterieus karakter met Folk-elementen en er hangt een traditionele zweem over. Misschien moeten we uiteindelijk wel concluderen dat het zeven Soundscapes zijn geworden die de muzikale omlijsting van even zoveel verhaaltjes vormen. Veel luisterplezier.

Label Warner Benelux

Beoordeling 8

Review Inmiddels is de naam Waylon bij velen al bekend. De man uit Apeldoorn gaat wist als 15 jarige jongen bij Telekids het liedje van Harry De Hengst te zingen. Het was al een paard en de liefde voor de country was al snel geboren. Kwam onder de vleugels van zangeres Lisa Boray terecht en richtte zijn pijlen op de voorrondes van het Eurovisie songfestival, dat Glennis Grace won. Hollands Got Talent bracht hem met de Common Linnets uiteindelijk op deze plek, was als jury te vinden bij The Voice. Willem Bijkerk inspiratiebron is de country en Waylon Jennings, waarna hij zijn artiesten naam heeft vernoemd. Met deze country weet hij een vleugje rock toe te voegen, waardoor het Amerikaans klinkt. Voller, bigger en internationaler en dat is wat Waylon wil. Met het album Human brengt hij dan ook een internationaal geluid. Het nummer ‘My Heart Don’t Break’ en het kwetsbare ‘Lie To Me’ juweeltjes die recht uit het hart komt. Dit is ook wat de stem van Waylon nodig heeft. Zijn eigen eerlijke verhaar waar hij in geloofd en niet het opgedragen nummer om te zingen voor een ander. Dat brengt het verschil in de kracht van Waylon. Met de drama en country feelings van ‘Just A Dream’ of het openingsnummer ‘I Should Be Loving You’ laat Waylon zich zelf zien en horen. Naast dat Waylon een prachtige stem heeft dat veel mogelijkheden kent, weet hij dit op dit album prachtig aan te laten sluiten bij de songs. Een internationale doorbraak is dan ook een kwestie van er voor gaan. Maar nu er een kleine in het spel is, is het de vraag of dit dan ook zo zal gaan.

Label Hurbo

Beoordeling 7,5

Review Er zijn al vele voorbeelden bekend dat een albumcover in zijn geheel niet de lading dekt van de muziek op het album. Laat je dan ook niet op het verkeerde been zetten door het op het eerste oog wat sullige gezelschap Skarbø Skulekorps. Skarbø Skulekorps kunnen we het beste vertalen vanuit het Noors als Skarbø’s schoolorkest. De grote aanjager van dit bonte gezelschap is Øyvind Skarbø, die we op dit album op drums, percussie en banjo terug horen. In het boekje lezen we terug dat de Noor al op negen jarige leeftijd deel uit maakte van een schoolorkest en zijn huidige band eigenlijk een soort “schoolband” noemt. Bij opener 1-555-3327 slaat waarschijnlijk de verbazing toe want bij deze aanvankelijk radiovriendelijke track horen we verschillende invloeden terug. De bijdrage van drie zangers horen we overigens alleen bij deze track en de laatste minuut is weer wat meer experimenteel. De overige tracks zijn instrumentaal waarbij Skarbø en zijn band je een meer dan verrassende mix van muziekstijlen voorschotelen. ‘Turnamat’ is heerlijk funky en uptempo, ‘Pilablue’ is wat meer jazzy met een hoofdrol voor de blazers terwijl ‘Four Foxes’ een wat meer experimenteel karakter heeft. Die drie blazers (Erik Hegdal, Signe Emmeluth en Stian Omenàs) eisen ook een hoofdrol op in ‘Farrier And The Hoof’, een ruim zeven minuten durende track waarop de heren de vrije hand krijgen. ‘Lysets Hastighet’, met een “spoken lyric” en een aangename melodielijn, is één van de hoogtepunten van het album. Overigens vergelijkt Skarbø zijn muziek met een recept voor pannenkoeken lezen we in het boekje. Hij wil niet dat zijn eerste pannenkoek naar Jazz smaakt, de volgende naar Punk enz. Neen, hij wil dat zijn pannenkoeken naar iets totaal anders smaken. Die metafoor horen we dan ook terug op de bijna negen minuten durende afsluiter; de onwaarschijnlijke melodielijnen bepalen het kader en de rest wordt door de muzikanten ingekleurd. Hier wat Jazz, daar wat blazers en weer verder wat gitaren. En zo komt er een einde aan dit toch wel bijzondere album. Dit titelloze debuut is een bijzonder album. Laat je vooral niet afschrikken door de albumcover en geef de muziek van deze Noor een kans. In het bijgevoegde boekje staan nog wat ludieke foto’s van de muzikanten in uniform afgebeeld en wat aanvullende info Het Label Hubro staat als label bekend om wat verder dan de dagelijkse horizon te kijken. Dat lukt met dit debuutalbum van Skarbø Skulekorps zeker. Veel luisterplezier.

Label earMusic

Beoordeling 8

Review De progrock band Marillion bestaat inmiddels 40 jaar en dit jubileum wordt gevierd met een prachtig album. Een album dat ze in de studio hebben opgenomen met orkest. Komende week zal de band in Nederland live te zien zijn en met hun fans dit jubileum gaan vieren. With Friends From The Orchestra is een verzamelalbum geworden. Opvallend is dat er veel songs op dit album staan van de beginperiode dat Steve Hogart de zang voor zijn rekening neemt. De band begon hun periode met Fish als zanger. Met hem bereikte de band nummer 1 successen met o.a.het nummer ‘Kayleigh’. De albums Fugazi en Misplaced Childhood zijn nog steeds klassiekers in de wereld van de progrock. Met Hogart werd de muziek inhoudelijk interessant omdat de band een manier vond om technisch in te gaan in de progrocksound. Hogart weet hier naadloos op aan te sluiten en dat is dan ook op dit album weer te horen. Songs als The Sky Above the Rain en A Collection zijn ingetogen mooi te noemen. Ook kent Marillion hun succes na het Fish tijdperk. Met ‘Holidays in Eden’, ‘Seasons End’ en het album Strange Machine met ‘Estonia en het titelstuk zijn prachtige songs met een kleine hit notering. Hoewel de band eind van het 00 tijdperk veel terug grijpt naar het begin weet de band in 2017 met FEAR een prachtig album te brengen. Naar het vervolg hiervan kijkt ieder Marillionfan reikhalzend naar uit. Dit is een mooi album met prachtige versies van de bovenstaande songs en begin deze maand verscheen er een box ‘Afraid of the Sunlight’ met vele remixen en live registraties die door de tijd zijn gemaakt. Hierop staan ook songs van de show in Rotterdam 1995. Met het album With Friends FromThe Orchestra is er niets nieuws onder de zon, maar wel mooie versie van de oude songs. Marillion is de komende week te zien 6 december te Nijmegen 7 december te Utrecht

Beschrijving City Slang / Konkurrent

Beoordeling 7,5

Review Het duo Georg Conrad en Marius Bubat vormen de eerste letters van hun naam tot Coma. De heren uit Keulen weten met hun elektropop een vorm te vinden om de dancezalen in beweging te krijgen. Voyage Voyage is hun vierde album. Met deze elektonische klanken en een futuristische zang weten de heren de sound van de jaren 80 weer in een nieuwe jasje te stoppen. ‘Spiracles’, ‘A Train’ en ‘Myopic’ klinken als songs uit de toekomst dat dus dichterbij is dan we dachten. De combinatie van instrumenten en elektrosounds weten de heren mooi te smeden, waardoor men als het ware een brug legt naar de toekomst. Het gaat om de ‘Bits and Pieces’ en ‘Inside Out’ die de stappen weergeeft naar te toekomst. Het zijn de stappen waar iedereen in meegenomen wordt. Het is als een paradox om de 80 sounds voor de toekomst te gebruiken maar wellicht is de toekomst een terugslag van het oude in een nieuw jasje. Zeker een plaat om eens naar te luisteren!

Label Provogue/Mascot

Beoordeling 7,5

Review De Australische superact in de wereld van de prog metal is weer terug! Na hun debuut album ‘Alliance of Thieves’ zijn Danny Camilleri (4Arms) en Dean Wells (Teramaze) en Nick Walker de studio in gedoken. De heren weten met spanning en tempo met ‘Miasma’ te openen om daarna met het titelsong een juweeltje van powerful progmetal neer te zetten. Het is breder in de sound gebracht en weet men meer een vleugje pop in de songs te voegen. De strijkers in Bury The Bodies zijn duidelijk aanwezig en de korte metalriffjes a la Megadeth brengen Meshiaak tot een breder publiek. Het album is dan ook toegankelijker dan het debuut, zonder afbreuk te doen aan de maatschappelijke teksten. Stevig rechttoe metal sound is te horen in ‘City Of Ghost’ en ‘Face of Stone’. Met het langste nummer van 7 minuten en het stevige ‘Godless’ weet de band het album af te sluiten. Hoe sterk en divers dit album begon is het tweede deel wat voorspellende progmetal. Toch weet Meshiaak een stap in de nieuwe richting te doen.

Label Universal

Beoordeling 8

Review Het is de tweede solo album van Rammstein zanger Till Lindemann. Naast de Rammstein album heeft Lindemann even de ruimte nodig om zijn eigen verhaal te mogen vertellen. Zonder censuur, zonder compromissen en zonder gene. Till Lindemann ging wederom met zijn maatje Peter Tagtgren de studio in. Tagtgren is producer van de vooral Zweedse metal acts als PAIN. Nu weten de heren de industriële metalsound met een tintje elektronica te mengen, al blijft het concept nog steeds dicht bij Rammstein liggen. ‘Allesfresser’, kent de bombastische uitspanningen na een subtiel intro. De koortjes onder de refreinen geven een vertrouwd geluid van deze ooster buurman. Natuurlijk gaat Lindemann de maatschappelijke kwesties niet uit de weg. Met ‘Blut’, ‘Slaf Ein’ en het titelstuk Frau Und Mann zijn weer doordacht met vraag en antwoorden om even bij stil te staan wat er allemaal in de wereld gebeurd. Het is de kracht van Lindemann dat hij met Rammstein doet onderscheiden ten opzichte van andere industrieel metalacts. Met het ‘Knebel’ weet de heren even een akoestisch gitaartje in het geheel te mixen en met ‘Ach So Gern’ gaat hij op de tango tour maar overwegend kunnen we stellen dat we naar een Rammstein album luisteren. Meer dan op zijn eerste album. Het album kent ook een special release waar extra songs op staan. Tevens gaat Lindemann op tour en laat Nederland links liggen.

Label Universal

Beoordeling 7,5

Review De zanger Peter Koelewijn is voor Nederland een belangrijk persoon als het gaat om de Nederlandse popmuziek. Zijn songs waaronder ‘Kom Van Dat Dak Af’, (Wat zullen we drinken) ‘Zeven Dagen Lang’ zijn klassiekers en hij heeft zoveel liedjes voor derden geschreven dat je van de artiestennamen al een volledig alfabet kunt vullen, laat staan hoeveel iedereen heeft opgenomen. Het is dan ook niet vreemd dat er vorig jaar een boek van hem is verschenen. ‘Peer’, de naam die zijn vrienden hem gaven. Nu lijkt het wel alsof dit album een best of album is dat uitgebracht is ter promo van het boek, maar niets is minder waar. Het is een van de meest classic albums dat hij heeft gemaakt. Het is een album dat een brug heeft geslagen in de Nederlandstalige popmuziek. De brug tussen de protestliedjes van Boudewijn de Groot en Robert Long naar de Nederpopsound. Samen Bonnie St Claire en Saskia (zonder Serge), voor de achtergrond vocalen bleek een schot in de roos. Het zijn zo wat successen die hij per ongeluk of niet heeft behaald. Dit album kent de klassieker KL 204 ( Als Ik God Was) en ‘Je Wordt Ouder Pappa’, maar het ‘Beste In Mij, Is Niet Goed Genoeg Voor Jou’ is nog een verdwaald pareltje op dit album. Daar even gelaten dat je het moet plaatsen in de tijd waarin het is gemaakt. De drama in de zang, de strijkers van het orkest van Harry van Hoof (die hierdoor later de artiesten voor het songfestival begeleidde) en het gitaarspel van Hans Hollestelle bracht dit album tot een hoogtepunt voor die tijd. Dit album kent een tweede cd en die is in het Engels. Ja hier kun je ook horen waar het mis ging. When I Play God ipv Als ik God Was is als de rechtstreekse vertaling het Nederlands naar een Engelse tekst. Het is wellicht toen goed bedoeld, maar de man zal er nu hartelijk om kunnen lachen. Met het boek Peer in je hand en deze cd (en Peter Koelewijn zijn live album) op de stereo, duik je even in de wereld van deze Nederlands grootheid van de muziek. Je mag er van alles van vinden, en hij heeft alle gekkigheid uitgehaald, maar het blijft een van de belangrijksten baken van de Nederlandse popmuziek. 4 januari de Korenbeurs in Franeker 31 januari Kielzog te Hoogezand

Label Sony

Beoordeling 8

Review Joost Zweegers, we hebben het er al over wanneer we het album van Geike (Zoutelanden) elders bespreken. De man weet prachtige liedjes te maken. Of het nu kleine songs zijn of uitgewerkte band variaties, de songs zijn altijd even mooi. Met ‘The Best is Yet To Come’ en het prachtige ‘Wrong’ zijn dit juweeltjes die ver boven ieder singer-songwriters liedje uitsteekt. Afgelopen jaar wist Novastar met het album ‘In The Cold Light of Monday’ wederom een mooi album te maken. Maar het album is wat in de verdrukking geraakt door andere releases of wat dan ook. Nu weet de man een prachtige Live versie, Stripped, uit te brengen van dit album. Mooi zoals de liedjes moeten klinken. Zoals het ‘Holly’, ‘Cruel Heart of het ‘Word’s’. Prachtige songs die passen bij deze tijd. De dagen dat het langzaam donker wordt. De tijd dat de avonden gevuld kunnen worden met kaarsjes, een wijntje en mooie muziek. Dan mag dit album niet ontbreken en is deze versie van Novastar een must om een prachtige sfeer te maken.

Label Dais Records

Beoordeling 7,5

Review Tempers is een duo dat de metropool New York als thuisbasis heeft. Met bands als Nirvana maar ook New Order als inspiratiebron, hebben Eddie Cooper en Jasmine Golestaneh een eigen stijl ontwikkeld waarbij Jasmine de vocalen voor haar rekening neemt en Eddie Cooper de multi-instrumentalist is. Hun nieuwste album heeft de titel Private Life meegekregen. Op de opener en single ‘Capital Plains’ bekent het duo meteen kleur; de wat gedempte stemmen zijn wat ondergeschikt aan de synths en drums en het geheel voelt wat duister aan; een gevoel dat als een rode draad door het gehele album loopt. Met ‘Leonard Cohen Afterworld’ (een stukje tekst uit Nirvana's ‘Pennyroyal Tea’) neemt het duo wat gas terug; de beats krijgen een wat rustiger tempo maar de stem van Jasmine is wel sprekender aanwezig. Het eerste deel van dit nieuwe album wordt dan afgesloten met de al eerder uitgebrachte duistere ‘Peace Of Mind’. Diverse muziekstijlen zoals Post-Punk, Dreampop maar evengoed Dance worden subtiel met elkaar vermengd waardoor je een haast hypnotiserende cocktail krijgt die het ook in het clubcircuit erg goed kan doen. Na het eerste deel is er met ‘Filters’ zowaar een verrassing; upbeat, uiterst dansbaar en een vleugje Synthpop uit de jaren ’80 maken dit tot één van de meest lichtvoetige tracks. ‘Daydreams’ leunt dan weer zwaar op een donkere beat terwijl tracks als ‘Push/Pull’ en ‘Sleep’ door het diffuse gitaarspel meer een psychedelisch karakter krijgen. Met ‘Guidance’ hebben we waarschijnlijk de beste track; op een haast bezwerend pulserend ritme wordt deze track tot een soort trance-track gepromoveerd. De duistere deken die over het gehele album gedrapeerd is wordt in de instrumentale afsluiter ‘Exit’ nog één keer gladgestreken. Tempers heeft een eigen sound ontwikkeld die ergens in het midden houdt van Dark Indie, Synthpop en Elektronic. Niets lijkt of klinkt wat het is lijkt het wel. Gitaren worden vervormd, de stem van Jasmine galmt en altijd ligt er een laagje van Elektronica als vernis over de tracks. Veel luisterplezier.

Label Big Crown Records

Beoordeling 8

Review Ooit reden ze drie uur voor een optreden naar San Diego. Bij aankomst bleek het publiek uit welgeteld drie mensen te bestaan. Het lot én wat geluk zorgde er voor dat Brainstory in contact kwam met mensen binnen het Big Crown-label en die herkenden het talent. Nu is daar het op zijn minst verrassende debuutalbum Buck. Zelf zeggen de heren het volgende over dit debuut: “Buck is a state of mind, a way of life, a demeanor that gets you through the good times and the bad”. Dat klinkt wellicht wat hoogdravend maar al luisterend wordt je door de broers Keven en Tony Martin en drummer Eric Hagstrom meegenomen op een wat vintage klinkende Soul waar diverse andere elementen als R&B, Jazz, Pop en zelfs wat Gospel in verweven worden. Ze groeiden op in San Bernardino Valley, een gebied met weinig (muzikale) uitdagingen en mogelijkheden. Ze verhuisden naar LA en kwamen dus min of meer toevallig in aanraking met de juiste mensen. Resultaat is een op zijn minst verrassend debuutalbum. Wat vooral opvalt, is de ontspannen, ietwat lome sfeer van Buck, waarbij Kevin’s falsetstem bepalend is. Verder zijn er een aantal muzikanten die hun medewerking leveren zoals multi-instrumentalist Leon Michaels, die ook voor de productie tekent. Nummers als ‘Mnemophobia’, ‘Breathe’ en ‘Sorry’ klinken alsof ze ergens afgestoft en opgepoetst zijn. Verrassende bijdrage is die van Big Tone, de vader van de beide broers, die de vocals op ‘Peter Pan’ voor zijn rekening neemt en het tot een soort Jam-gospel-sessie promoveert. Uitgebrachte single ‘Dead End’ is een heerlijke Soul-slowburner en neemt je mee naar vervlogen tijden en op het met funky gitaarriffs omgeven ‘Beautyful Beauti’ is de hand van Leon Michaels (o.a. Lee Fields & The Expressions) duidelijk hoorbaar. Met het wat rustige ‘Thank You’, met de sublieme Kevin Martin op gitaar, rondt Brainstory hun debuut af. Buck is een verrassende plaat vol met hartverwarmende Soul die een meer dan aangenaam “vintage” karakter heeft meegekregen. Je hebt echt het gevoel naar muziek uit de gloriejaren van het STAX-label te luisteren. Gelukkig is de band opgepikt door het Big Crown label en is BUCK omgedoopt tot een heus “subgenre” binnen de Soul; “Call it Funk, call it Rock, call it Soul, but over here at Big Crown HQ, we’ve decided to call it BUCK.”. Veel luisterplezier.

Label Fire Records

Beoordeling 8

Review Giant Sand is zo’n band die voor je gevoel al generatie na generatie meegaat. Grote drijvende kracht is natuurlijk Howe Gelb die in al die jaren een indrukwekkende discografie heeft opgebouwd. Glum werd in 1994 uitgebracht en het moest en zou het meest indrukwekkende album worden van de band die al sinds 1985 aan de weg timmerde. Niks of niemand werd gespaard en de hulp van topproducer Malcolm Burn werd ingeschakeld en de opnames werden gedaan in de beroemde studio van Daniel Lanois in New Orleans. De band heeft natuurlijk in de loop der tijd diverse wisselingen gekend in samenstelling en bij dit album waren bijvoorbeeld Jonh Convertino en Joey Burns nog van de partij, de heren die later Calexico zouden vormen, ook weer zo’n Americana band pur sang. Nu, na 25 jaar vindt Gelb het tijd om een opgepoetste versie uit te brengen met naast de reguliere elf tracks een extra disc met live-materiaal. Het oorspronkelijke album heeft nog niets van zijn glans verloren; de ietwat rauwe Americana klinkt vertrouwd en nog altijd eigentijds. Of het nu ‘Happenstance’ is, titelsong ‘Glum’ of het met gierende gitaren beginnende ‘Frontage Road’, dit werk is tijdloos. Het wat rustigere en op piano-akkoorden voortdrijvende ‘Spun’ zou ook nu uitgebracht kunnen worden. De bonus-disc maakt nu het verschil met nog nooit uitgebrachte live-versies van de zogenaamde KCRW session zoals ‘I Wish You Love’ en ‘World Stands Still’. Howe Gelb heeft een ongekende energie. Enkele weken geleden was er de remake van het 33-jarige ouder album Ballad Of A Thin Line Man het daglicht, nu is het een heruitgave van het 25-jaar oude Glum. Maar na het beluisteren rest ons nog steeds één echte conclusie; Glum vertegenwoordigt het geluid van het Zuidwesten van de VS met zijn uitgestrekte woestijnen. Veel luisterplezier.

Label Thea Music / PIAS

Beoordeling 8

Review De Noorse singer-songwriter en multi-instrumentalist Thea Hjelmeland is terug met een nieuw album; Kulla. De eigenzinnige Noorse Thea, die niet bang is om een standpunt in te nemen, slaat met haar derde album een nieuwe muzikale weg in. Opgegroeid in een klein Noors dorp in één van de imposante Noorse fjorden groeide Thea op in een muzikaal gezin. In haar vroege herinneringen is er het beeld dat al aan het zingen was voordat ze kon lopen. Ze maakte het spelen op diverse instrumenten eigen en ging ook zelf muziek schrijven. Inmiddels heeft ze 4 nominaties voor “Best Indie album” achter haar naam en twee maal werd ze tot winnaar van deze Noorse Grammy uitgeroepen. Kulla is na Oh The Third uit 2012 en Solar Plexus uit 2014 haar derde album. In de aanloop naar dit album liep ze een schouderblessure op waardoor ze min of meer noodgedwongen een iets andere muzikale richting op moest gaan; wat minder “traditionele” instrumenten zoals gitaar, Mandoline enz. en wat meer elektronica en focus op haar prachtige stem en melodielijnen. Bij de opener ‘Hands Off’ wordt de nieuwe richting meteen duidelijk; een lekkere aanstekelijke popsong met een catchy refrein dat met ‘Happen To Stay’ een vervolg krijgt. Een lekker gitaarriff leidt je misschien af maar al luisterend heeft dit nummer toch een diepere boodschap: “climb a tree befriend it and then tell her how we’re gonna kill her slowly”. Hier en daar zijn het een paar Noorse woorden en zinnetjes die als het ware achteloos op de plaat gezet zijn en waarvan de bedoeling een vraagteken is zoals bij Dåpen en ‘Farleg’. Thea weet ogenschijnlijk lichtvoetige melodieën naast tekstueel zware onderwerpen te zetten. Luister maar eens naar ‘Placenta’ waar ze op geheel eigen wijze de geboorte vanuit haar perspectief als moeder beschrijft. Thea blijkt op dit album een soort muzikale kameleon te zijn; ‘Brother’ en ‘Ritual’ leunen zwaar op de elektronica en doet denken aan St. Vincent of Björk en hier speelt ze nadrukkelijk met haar stemgeluid. Deze tracks staat dan in schril contrast met het wat Lo-Fi-achtige ‘Kvardag’ en het amper een minuut durende ‘Born’, dat a-capella in het Noors wordt neergezet. Voordat het album met het tweeluik ‘The Fool’ afsluit overtuigd Thea met ‘Pleasure’ ons nog één keer met haar vlijmscherpte teksten als ze in prachtige bewoordingen over haar beleving van sex zingt. (“All Is Now A Metaphore / All Is Meta / All Is Before”). Kulla is een eigenzinnig album geworden waarop Thea Hjelmeland nog maar eens bewijst over een ongekend muzikaal talent te beschikken. Ze schreef alle nummers en teksten zelf en bespeelde diverse instrumenten. Al bladerend door het bijgevoegde boekje zijn het de soms sarcastische en morbide teksten die opvallen. Het meest vreemde apparaat dat te beluistern is op dit album blijkt een vaatwasser te zijn (‘Kvardag’). Een album met absoluut allure en een hoog popgehalte. Veel luisterplezier.

Label Leaf

Beoordeling 7,5

Review De marketingmachine van het Londense collectief Warmduscher draait op volle toeren: “We’ve been cooking. Michelin stars. The finest ingredients money can buy: Kool Keith and Iggy Pop. Funk, punk, hiphop and lounge rock”. Dat belooft wat op het nieuwe album Tainted Lunch dat onlangs uit kwam. In 2014 ontstond Warmduscher vanuit bestaande acts als Fat White Family en Paranoid London. Het verhaal gaat dat dit op oudejaarsavond plaats vond….. Het vijftal, niet vies van zelfspot, dichtte zich ook nog enkele “Nicknames” toe zoals The Saulcano (FWF’s Saul Adamczewski) en Mr. Salt Fingers Lovecraft (Ben Romans-Hopfcraft). Al enig gevoel met wat voor band we hier te maken hebben? Met de opener ‘Rules Of The Game’, waar we Iggy Pop nog horen, gaat de band verder met waar ze ons met Whale City uit 2017 achter lieten; een ondefinieerbare mengelmoes van stijlen met een basis die leunt op Rock en Krautrock. Hoe “weird” is het om deze band met een onvervalste Disco-track ‘Disco Peanuts’ te horen openen? Is dit de band die met Whale City ons als luisteraar al met regelmaat op het verkeerde (muziek)been zette? Ja dus, want na de DISCO is er met ‘Midnight Dipper’ een uiterst dansbaar vervolg, maar wel met een stevigere groove en de nodige Hard Rock gitaarriffs. ‘Standing On The Corner’ is wat rauwer en tikt het genre garagerock aan en met ‘1000 Whispers’ weet de band een onvervalste rockballad weg te zetten. Daarmee is de verrassing grotendeels verdwenen en gaat de band verder waar het met Whale City gebleven was; nummers als ‘Big Wilma’, ‘I Got Friends’, ‘Dream Lotion’ en de titelsong laveren ergens op een kruispunt van Rock en Krautrock met een stevige dosis Noise en een stevige gitaarpartij, terwijl ‘The Chimp’ en ‘Grape Face’ herinneringen aan het Punk-tijdperk oproepen. Weet Warmduscher dan geen konijn uit de hoge hoed te toveren? Jawel, want bij het met R&B en Funk doorspekte ‘Burner’ horen we ineens Kool Keith de hoofdrol nemen en bij ‘Precious Things’, inclusief Bossa Nova Cabasa’s, zijn het de vertellende teksten die kenmerkend zijn. Met de smaakvolle Doo-Wop schuifelaar ‘Tiny Letters’ laat de band ons wederom in verroering en vol vraagtekens achter. Ook Tainted Lunch is een wat rauw, ongepolijst geheel geworden maar evengoed een muzikale rollercoaster. Het is zeker niet alledaags, op zijn minst uitdagend en zeker het luisteren waard. Veel luisterplezier.

Label Legacy/ Sony

Beoordeling 8

Review Met het album You Want It Darker wist de Canadese zanger een waardig afscheid te nemen van de levenden. Hij wist dat het einde daar was en vroeg zijn zoon Adam om de laatste songs af te maken. De basis voor dit album zijn dan ook de overgebleven songs die in de maak waren voor het album You Want It Darker. Het is als het ware the last dance van Cohen. Nu bedankt hij het publiek met Thanks for the Dance. Nadat Adam alle passages heeft doorgenomen in de omgebouwde garage van zijn vader, is dit een waardig album geworden. Een album vol storytelling songs, met een warme diepe stem. Met de sfeer van Spanje in ‘The Night of Santiago’ met de handclaps en licht akoestisch gitaarwerk van Beck of het openingsnummer ‘Happens To My Heart’ dat een juweeltje voor dit album is. Zijn muze Jannifer Warnes zingt het achtergrondkoortje in van het titelstuk. Wanneer Daniel Lanois zijn studio indook om het album verder te mixen voegde hij hier en daar sfeervolle klanken toe. Met mooie verhalen van ‘It’s Torn’ en ‘The Goal’ is dit album weer een prachtig verhaal dat beelden is geschreven. De voorstellingen komen in je op wanneer je de verhalen hoort. Het is dan ook een mooie last dance. Of deze danse nu voorbij is weten we niet. Met de zwarte hoes en gouden letters is het zo een waardig afscheid.

Label Caroline

Beoordeling 8

Review Elders kun je lezen dat Beck zijn gitaarspel op het postuum album van Leonard Cohen inspeelt. Voor zijn eigen nieuw album Hyperspace legt hij het accent op de elektrosound. Samen met Pharrel Williams worden de soundscapes opgebouwd en weet Beck er een verrassend album van te maken. Het is niet de eerste keer dat Beck zijn grenzen verlegd. De nieuwsgierigheid van de muziek en nieuwe mogelijkheden hoor je door zijn hele discografie. Met het titelstuk en opener laat hij weten welke kant hij op gaat. Het daar aansluitende ‘Uneventful Day’ swingt zoals het past in de wereld van Williams. Met het ‘Saw Lightning’ weet Beck zijn oude sound te mengen met de nieuwe sound. Het is daardoor een herkenbaar Becknummer vol elektronika, akoestische gitaren en een mondharmonica. Dit houdt hij op het gehele album vast. Van heerlijke mellow dance popsongs als ‘Die Waiting’ en het Coldplay achtige ‘Chemical’. Het album heeft iets authentieks en modern het is dan ook niet verrassend dat Coldplay zanger Chris Martin zijn bijdrage levert als gastzanger voor het nummer ‘Stratosphere’ Het album mag dan ook gezien worden als een mix van de oude Beck met de nieuwe sound van Coldplay. Al zou het ook zo het nieuwe album van Coldplay kunnen zijn, maar die weten dezer dagen hun eigen album op de markt te brengen. Het is mooi om beide albums te kopen, daar val je geen buil aan.

Label Rhino/ Warner

Beoordeling 8

Review De Schotse zanger is al ruim in de 70 en zijn leven kent een waardig filmscenario. Komend jaar worden de Bee Gees gebruikt voor een film, waarna Rod Stewart een mooie opvolger kan zijn. De man die ooit met The Faces begon en met zijn solo carriere zijn hits scoort. De liefde voor het voetbal, de vrouwen, intriges en drank en drugs en toch een ideale schoonzoon zijn, doet het meestal goed in dit soort films. Met Youre in My Heart zien we de zanger als dirigent voor een orkest alsof hij hier aan het programma van Meastro mee doet. Er valt vanalles over deze man te vertellen, maar we weten allen dat hij met zijn schorre zang de mooiste liedjes heeft gemaakt. Met een stem waarmee hij nooit aan een Idols of the Voice een tweede ronde zou hebben behaald. Maar deze programmas hebben wel zijn songs op de lijst staan waar de kandidaten uit kunnen kiezen. We kent niet de klassieker ‘(I am )Sailing’.Of de andere grote hits als ‘I Don’t Wanna Talk About It’, ‘Maggie May’, ‘Young Turks’ en het titelstuk van dit album. Ze staan allemaal op dit album. De ene keer pakt het met het orkest goed uit, de andere keer lijkt het alsof het orkest een (onnodige) toevoeging aan het einde doet. De covers die Stewart altijd op een wonderlijke manier eigen maakt horen we ook op dit album. It Takes Too vertolkt hij met Robby Williams en Tom Waits ‘Downtown Train’ en Van Morrisons ‘Have I Told You Lately’ zijn weer als juweeltjes op het album gezet. De mix van folk, rock, pop, singer-songwriterssongs en een orkest leent perfect voor de Stewart songs. Hoewel het misschien een verzamelalbum is waar hij velen van heeft geleverd, is dit er wel eentje die even wat extra’s brengt en is zeker goed als Sinterklaas- of kerstcadeau voor de (groot)ouders die in de jaren 70 en 80 zijn opgegroeid. Het album is zowel als cd als dubbelcd

Label eigen beheer

Beoordeling 8

Review De band Wooden Soldiers uit Utrecht weet met hun nieuw en titelloos album aan te sluiten bij bij grote publiek. Daar waar men voorheen nog veel in een droomwereld leefde is dit album meer pop georiënteerd. Wanneer we songs als ‘Carry’, ‘You Know’ en het klein intieme ‘Fly On’ nemen dan horen we mooie zangpartijen die ondersteund worden door gebalanceerd drumwerk en percussie maar vooral prachtige liedjes. Dat ‘My Name’ als single wordt gebruikt is misschien een logische keus. Hier komt alles tezamen. Het intro waar over nagedacht is, werkend naar een climax van strijkers en alles gedreven door een mooie zang van Agnes Loonstra en Frank Wolf. De mooie strijkpartijen van Marthe Lasthuis zijn effectief en niet overheersend. Kortom goed in balans zoals het ‘Wind and Rain’, het uitdagende nummer ‘The Garden’ en ‘I Do’. En even komt het vertrouwde folk van hen terug in ‘The Joker’. Wooden Soldiers is een mooie aanwinst op het huidige Nederlandse pop.

Label Hubro

Beoordeling 7,5

Review De Noorse muzikanten Okland Lie en Haaland hebben hun krachten weer gebundeld. Het is het tweede samenwerkingsproject van deze vrije jazz muzikanten. Na het titelloos debuut is er nu na 5 jaar deel 2 Umbra. Het album is vooral een psychedelisch muziekavontuur. Van drijvende drums en muzikaal onheilspellend geweld van ‘Droneslag’ naar de spannende strijkers en rommelend dreigende drums op de achtergrond van ‘Gorrlaus Slatt’. Het album kent allemaal stukken die een kop en staart hebben. Dit horen we bij het label wel eens anders. Daarom kent dit album mooie stukken die in balans zijn. Ingetogen en dan weer vol spanning dat hypnotiserend werkt, zoals het titelstuk ‘Spell’ en ‘Etnir’. Geen minuten lange improvisaties maar songs van 4 minuten waardoor alles mooi in balans is en blijft. Prima album!

Label Stealhammmer/ SPV

Beoordeling 7,5

Review De Southern rock blues rockers Molly Hatchet zijn in Nederland nooit echt doorgebroken. Ok, de Southern rock is tegenwoordig wat meer in onder de aandacht met Gov’tMule, Black Stone Cherry en het afscheidstournee van Lynnyrd Skynnyrd. Deze heren uit Jacksonville zijn al vanaf 1971 bezig en debuteerde met een album in 1976.Met hun nieuwe live album Battleground gaat de band weer de oversteek naar Europa maken. De titel is toepasselijk gekozen en het was de laatste jaren een battleground voor deze band. Oprichter Dave Hlubek en enige originele bandlid overleed in 2017. Een hartaanval werd hem fataal. Gitarist Bobby Ingram, ooit vervanger van Hlubek tijdens zijn drugsperiode, pakte de band op om het 40 jarig jubileum van de band te vieren. Wanneer zanger Phil McCormack in april komt te overlijden is er wederom een moment van bezinning. Uiteindelijk weet de band Jimmy Elkins als vervanger op te roepen. Hij was de zanger van de band Bounty Hunter en kan nu de show openen met het nummer ‘Bounty Hunter’. De band weer met dit album een jubileum te vieren ondanks alle pijn dat de band heeft doorstaan. De songs ‘Edge of Sundown’, ’ Fall of the Peacemakers’ en ‘As Heaven is Forever’ mogen dan niets nieuws brengen maar zijn heerlijke blues rock songs. Met alle solo’s in het 8 minuten durende songs ‘Justice’, Ï’m Gonna Live Before I Die’, ‘Dreams I Never Sea’ en ‘The Journey’, zijn het allemaal songs geworden waar een donker randje aan zit en de solo’s geeft even een tijd ter overdenking. De band weet het album af te sluiten met hun toepasselijke klassieker ‘Flirting With Disaster’.

Label Subpop/ Konkurrent

Beoordeling 7,5

Review Wanneer deze band uit Atlanta Georgia de wereld laat weten dat indie, pop en frisse klanken prima gepaard gaan kreeg men de aandacht dat nodig was. Na het debuut Deluxe en Multi Task, is de band nu onder het grotere Subpop label ondergebracht. Het zijn nog steeds frisse indie klanken die leunen aan de oude Talking heads, Wire en de moderne Franz Ferdinand en Parquet Courts. Songs als ‘Underage’ en ‘Skeleton Key’ zijn heerlijke indie rocksongs terwijl een ‘Genius Person’ een hele andere wendig geeft. Met een vleugje Beatles en gelijk ook wat stevigheid in de gitaren wordt er op een kleinkunst achtige wijze het nummer ingezongen, Het geeft een speels effect, net als de keyboards in ‘Present Tense’ dat als een vlinder door de staccato sound heeft dwarrelt. Het is een stap naar het grotere publiek en Omni weet hun eigen sound hierin vast te houden. Wellicht een verrassing wanneer men hier de festivals gaat bespelen.

Label Columbia / Sony

Beoordeling 8

Review Het is een van de baanbrekende albums die er zijn gemaakt. London Calling van The Clash werd gemaakt in de punkperiode. Het was het derde album van deze punkband en Mick Jones en Joe Strummer kozen dit keer voor een toegankelijk album dat de boodschap van punk mee kreeg. De kritische houding ten opzichte van de maatschappij en de Britse regering en koninkrijk is te horen in ‘Spanish Bombs’ of het heerlijk nummer ‘The Guns of Brixton’ waar de punk rellen zich toentertijd afspeelden. De punk werd gedomineerd door Sex Pistols en hun uiterlijke vertoon. Muzikaal was het matig te noemen en the Clash wilde hier meer puurheid en rock and roll aan toevoegen. Hierdoor zou het geschreven woord wellicht breder klinken en meer mensen bereiken. Het poppy ‘Lost in the Supermarket’ en het ruwe punknummer ‘Working for Clampdown’ volgen elkaar op. Het album werd dan ook door een breed publiek op gepakt. Met de hoes wil de band een link leggen met Elvis die stoer op zijn eerste album een andere tijdsbeeld wilde inluiden. Nu staat de bassist op de hoes om zijn bas kapot te slaan. Een beeld dat past bij de punkperiode, al was het Paul Simonon zijn eerste en enige keer dat hij dit deed en hier jarenlang spijt van had. Het was zijn favoriete bas. Een gevalletje van ‘we hebben de foto’s nog’. De songs brachten allerlei stijlen door elkaar waardoor er eigenlijk een nieuwe stijl ontstond. De Ska van de jaren 50 kreeg een nieuw inpuls en acts als the Specials en Selecter en Madness maakten hier een eigen herkenbare versie van. Het is het album London Calling dat mensen bij elkaar bracht, een muzikaal invulling gaf en maatschappelijke kwesties weer ter discussie stelde. London Calling was de openingszin van de BBC radio die in de tweede wereldoorlog het nieuws bracht. Nu wilde de band het nieuws brengen dat het niet goed met UK ging en dat er iets moest gebeuren. Het is een noodkreet dat later door Bob Dylan Bruce Springsteen en vele andere act is gecoverd. Het album is dan ook een soort van mijlpaal om even bij stil te staan. Een sign of the times of hoe je het ook maar wil benoemen. Maar er is iets meer met dit album in de geschiedenis gebeurd dan dat het alleen een album met muziek is. Dit is album kent songs Als ‘Rudie Can’t Fail’, ‘Death or Glory’ en ‘Revolution Rock’. Verhalen en songs die velen hebben geïnspireerd tot het maken van muziek of het opkomen van hunzelf waar dan ook. En ja… een iconische hoes.

Label Reprise/ Warner

Beoordeling 7,5

Review Het is bijna 10 jaar geleden dat Neil Young zijn laatste samenwerking met the Crazy Horse op plaat heeft gezet. Psychedelic Pill was een prima album. Met Billy Talbot op bas en Ralph Molina op drums horen we Nils Lofgren sinds 1971 weer op een Neil Young plaat. De man kennen we naast zijn solo carrière als lid van de E Street Band van Bruce Springsteen. Waarom is de samenwerking tussen Neil Young met the Crazy Horse zo belangrijk? Omdat deze combinatie in de jaren 70 prachtige albums heeft gemaakt. De slepende gitaarsolo’s hoorden we al op de live albums Arc/ Weld en Rust Never Sleeps. Het zijn de stevige rock albums van Neil Young, die toen als hard rock werden betiteld. Naast een live album en de singer songswriters album Songs For Judy is het voor Young weer tijd om er even stevig tegenaan te gaan. Het 13 minuten durende ‘She Showed Me Love’ en het ‘Think Of Me’ laten een andere kant van Young zien die we de laatste jaren hebben gemist. De stevige sound van ‘Help Me Lose My Mind’ doet denken aan Soundgarden en Nirvana. Het kleine liedje ‘Green is Blue’ is alsof je even op adem mag komen om vervolgens weer in het geweld van de gitaren met distortions van ‘Rainbows of Colors’ ondergedompeld te worden. ‘Eternity’ is een licht lief typisch Neil Young pianoliedje en met ’I Do’ sluit hij dit album voor zijn nieuwe vrouw af. Het zou dan ook mooi zijn om Neil Young eindelijk op Pinkpop te mogen zien. Eindelijk zou dan Jan Smeets zijn wens in vervulling gaan en wanneer dit met The Crazy Horse zou gaan gebeuren is Smeets zijn natte droom in vervulling gegaan. Laten we met Smeets hopen …

Label Butler/ Bertus

Beoordeling 8

Review De band van Ruben Hoeke weet inmiddels aardige vormen aan te nemen. Hij en zijn drummende broer treed in de voetsporen van zijn vader en schuift regelmatig aan bij Jan Akkerman band. Maar zijn eigen band weet de weg naar de Rock te hebben gevonden. All Saints is een co productie van Ruben en de zanger Lucas Pruim. Het lijkt alsof Pruim Hoeke uit de blues trekt en met zijn rauwe rock stem de boel weet op te schudden. Met het openingsnummer ‘Get Bit’ en ‘Cheap Trick’ zit de Rock and the Roll er al goed is. Natuurlijk is de blues inslag aanwezig in het ‘Been A Long Time Coming’ en de ballad ‘Forafter Always’. Opvallend is het mooie stemgeluid en de afstemming van de instrumenten in de mix. Het geeft ieder de ruimte. Wanneer de band tot slot het nummer Love is Blindness van U2 onder handen neemt horen we de onvervalste blues bewerking van dit Zooropa nummer. Met Ruben Hoeke band mogen best zeggen dat er nieuwe glorietijden aanbreken in de Nederlandse rock en blues wereld.

Label Frontiers srl

Beoordeling 7,5

Review Quiet Riot is een Amerikaanse rockact dat veel voor de rockwereld heeft betekent. Het is de band dat in 1973 werd opgericht door Randy Roads. De wereldgitarist die later ingelijfd werd door Ozzy Osbourne en op veeel te jonge leeftijd (25 jaar) door een vliegtuig ongeluk om het leven kwam. De band met Kevin Dubrow, die de op het hoogtepunt van QR strijd publiekelijk aanging met Motley Crue en overleed op 25 nov 2007. De band die bassist Rudy Sarzo, de ondergewaardeerde gitarist Carlo Cavazo voortbracht. Wanneer deze band in 1982 doorbreekt met het album Metal Health is Frank Banali de drummer en Cavazo, Sarzo en Debrow zijn bandmaatjes. Het opvolgende album Condition Critical werd het grote succes van de heren waarna Sarzo naar Whitesnake ging en Chuck Wright aansluit. Het was het begin van het gerommel, maar gelijk ook een wisseling van vele (on)bekende gitaristen en zangers die graag in deze legendarische band wilden spelen. Banali, die nu vecht tegen kanker, is de enige vaste kracht voor QR gebleken en hij weet nog steeds deze band in leven te houden. Gitarist Alex Grossi (Steve Adler) is tegenwoordig alweer wat jaren de vaste gitarist en American Idol zanger James Durbin neemt op deze plaat nog de zang waar. Inmiddels is hij vervangen door Love/Hate zanger Jizzy Pearl die al eerder achter de microfoon van QR stond. Zo nu eerst naar dit album Hollywood Cowboy, waar op de cover het masker uit de glorietijd is te zien. Gitarist Grossi weet de rocksound hoog te houden. Zijn kunsten zijn al jaren in de schaduw van zijn voorgangers, maar hij weet met ‘Insanity’, ‘Heartbreak City’ en ‘In The Blood’ wel stevig te keer gaan. Hoewel Durbin een eigen geluid probeert te vinden, hoor je hem steeds zoeken naar het geluid van Dubrow waardoor hij niet overtuigd in de zang. Wel goed ingezongen en zo klinkt het ook. Het tweede deel van het album met de bluesy ‘Roll On’, ‘Wild Horses’ en het meer driven ‘Hellbender’ is vooral rustiger in tempo, alsof men meer een rustige poprock album voor ogen heeft. Of dat het meer aansluit aan de stem van Durbin. Hier weet hij wel meer tot zijn recht te komen. Het is een prima album al zal het niet direct de geschiedenisboeken in gaan als het top album van Quiet Riot.

Label Frontiers srl

Beoordeling 7,5

Review Het is het vierde album van deze melodic rocktrio uit Zweden. Met Robert Sall van WET als drijvende kracht weet hij met Lars Safsund en Herman Furin al enige jaren mainstream rock te maken dat in de lijn ligt van Styx, TOTO en Journey. Op dit album zijn de keyboards veel aanwezig waardoor de prog sound door het geheel klinkt. Met het ‘Isn’t It Love’, en ‘Come Home’ doet het al meer pop achtig aan. De sound doet erg denken aan de jaren 80 sound van Styx, waardoor het album vooral bij de fans van de old school symfonische poprock in de smaak zal vallen. De songs blijven wat in hetzelfde tempo hangen en de inspirerende variaties binnen dit genre horen niet bij Art of Work. Na 4 albums zijn we benieuwd waar men mee gaat komen. En dat men hier een anderhalf jaar aan moest werken om de juiste balans te vinden, zou je denken dat het ook anders kan.

Label Caroline rec.

Beoordeling 8

Review Van the Man, Morrison. Hij wist het afgelopen jaren Nederland diverse malen te bezoeken. De laatste keer was in Grolloo waar hij het blues festival bezocht. Toch weet de man al jaren zijn blues songs links te laten liggen en stort hij zich op de jazz. Dit maal weet hij het luchtig en mooi te houden. De man alweer het vijfde album in twee jaar te presenteren en de 74 jarige man heeft er zin in. Met ‘March Winds In Februari’ opent hij dit album sterk. Subtiel, gedreven en zeer goed bij stem. Het is alsof de donkere dagen smooth hun intrede doen wanneer je dit album opzet. Het is dan het best om dit te beluisteren bij kaarslicht en een whisky ergens rond middernacht. Dan komt het album het best tot zijn recht. In Search Of Grace’, ‘Dark Night of The Soul’ en het titelstuk zijn dan prachtiger dan bij daglicht. Het is weer een album waar Van Morrison je meesleept in zijn verhalen die gepaard gaan. Mooie plaat!

Label Universal

Beoordeling 7,5

Review Het mag duidelijk zijn dat Kensington tegenwoordig Nederlands trots is in de wereld van de poprock. Na het album Reveal is het allemaal snel gegaan. Daar waar men ooit op Eurosonic voor 30 man stond, daarna in de kleine zaal voor 300 daarna op de grote markt voor 3000 staat de band nu voor een publiek van 30.000 personen te spelen. Time is daarbij de meester dat alles doet groeien. Het nieuwe album dat begint met ‘Bats’ dat een vertrouwd geluid voor de fans meebrengt. ‘What Lies Ahead’ en is weer een herkenbaar Kensington hitje en ‘Insane’ weerspiegeld het verhaal dat deze band is doorgegaan. Zo lijkt het album geen verrassingen te krijgen. De bombastische volle sound is nu meer gedegen en drijven de songs nog steeds op de stuwende drums. Het volle zanggeluid is misschien het meest opvallende. Bij Time is dit gereduceerd waardoor de zangpartijen lichter op plaat staan maar dichter bij het stemgeluid van Eloi Youssef blijft. ‘Uncharted’, ‘Chonos’ en het kwetsbare ‘Part of Me’ zijn hier een mooie voorbeelden van. Toch is het allemaal niet nieuw en misschien wel wat voorspelbaar. Het kan een teken zijn om op save te spelen, maar de gedrevenheid lijkt wat weg wanneer de powerful uptempo songs op dit album laten gelden. Als is het natuurlijk geen slecht album want met songs als ‘Island’ en ‘No Me’ is er genoeg te genieten. Dat deze band eigenlijk een internationale wending moet krijgen staat voor iedereen vast. Als dit ook voor de heren zelf geldt is nog maar de vraag. Ook zij worden ouder en krijgen nu te maken met kinderen dat voor hen het meest belangrijke is en wordt. ’Perfect Family Day’. De rest is mooi en lijkt een bijzaak. Met de Time zal de tijd het leren wat we in de toekomst van Kensington kunnen gaan verwachten. Wellicht dat de heren de grote festivals gaan doen en in een korte tijd veel (nieuwe) fans kunnen bezoeken.

Label Polydor/ universal

Beoordeling 8

Klant Dat deze suikeroom met ‘Donne’ in 1988 de wereld veroverde, is inmiddels door velen vergeten. Zucchero heeft inmiddels Sugar tussen zijn namen gezet, zodat de betekenis van zijn artiestennaam in de rest van de wereld ook bekend is. In 1994 staat de man zelfs of het jubileumfeest van Woodstock en scoort in Nederland diverse hits zoals het ‘Il Volo’ en diverse songs als duet met o.a. Paul Young, Eric Clapton en Pavarotti. De sympathieke Italiaan weet na drie jaar nog steeds mooie albums te maken en we kunnen zeggen dat er weer eentje bij te schrijven is. De heerlijke Italiaanse popsongs ‘Soul Mama’, de single ‘Freedom’ en ‘Mondo’ zijn niet storend omdat het Italiaans is. Het zijn geen goedkope zomersongs. De man weet hoe hij de songs een internationaal jasje kan geven en daarom is hij ook wereld beroemd. Zijn warme stem die theatrale popballades als ‘Sarebbe Questo Il Mondo’ en ‘La Canzone Che Se Ne Va’ laat afwisselen met folk rock van ‘Badaboom’. Aangezien voor velen het Italiaans niet direct een verstaanbaar en volgend verhaal is, heeft de man als bonustracks internationale Engelse versies van ‘My Freemdom’ (‘Freedom’) , ‘Someday’ (Vittime Del Cool’) en ‘Don’t Let It Be Gone’ (‘Soce Che Cia Sai’ ft. Frida Sundemo) D.O.C staat voor denominazione d’origine controllata en is geproduceerd door Don Was. Zucchero Fornaciari is te zien in Nederland op 29 november 2020 Ziggo Dome te Amsterdam

Label Butler/ Bertus

Beoordeling 8

Review Het is een mooi en uitdagend project. Een Rockopera en met Jack The Ripper als leidend voorwerp heb je een mooi verhaal in handen. Dit weet Marc Bogert tot een prachtig project te smeden. Met Rodney Blaze als Jack the Ripper. Het idee ontstond wanneer Bogert voor een klus naar London ging en een toertje van Jack The Ripper ging doen. Het bleek een inspiratiebron van je welste en nu ligt er het resultaat. Het is een concept album waar diverse bekende en minder bekende muzikanten hun medewerking aan verlenen. Zo zijn Peter Struijk/ Strykes van LA the Voices en voormalig zanger van de rockformatie Avalon en VandenBerg, Maria Catherina (Valentine) en Peter Vink (Q65/ Knight Area) van de partij. Magoria is uiteindelijk een progrock album geworden dat doet denken aan Arjen Lucassen Aeryon projecten. In totaal 9 zangers en zangeressen en een bombastische muzikaal stuk. Ieder kent zijn of haar personage en gezamenlijk is er een verhaal over de moordlustige Ripper en Whitechapel. Bogert heeft er een mooi stuk van gemaakt met relatief rustige stukken als ‘More To Life Than This’ maar vooral hectische stukken waar vooral gitaar een bovenhand kent. Het doet denken aan Yngwie Malmsteen die aan de band Boston is toegevoegd. Met een vleugje Valentine wordt alles in balans gebracht, maar is het geheel vooral veel en vol van stijl. Het is dan ook gelijk het nadeel. Het dubbele album krijgt hierdoor een overkill waardoor het achteraf mooier zou zijn dat het tweede album later uit zou komen. Nu merk ik als luisteraar dat het na het eerste album mooi is, maar ook even genoeg is. Het is veel drumpartijen, toetsen – en gitaarsolos. Hoe goed het ook is, drukt het verhaal wat weg, zoals we dit in Queen Victoria horen. Niet ieder nummer hoeft een epos te zijn.

Label Grappa

Beoordeling 8

Review Met dirigent Frode Thingnaes gaat het Noorse Radio Orchestra in zee met zanger Popol Ace. , Deze Noorse band met zanger Jahn Teigen behoorde tot de beste symfonische acts van Noorwegen. Wat we nu noemen De Progrock act van Noorwegen. Deze band wist in potentie de status van Genesis, Chicago of het latere Marillion te halen. Maar die tijd gaf aan dat de muziek vooral uit Engeland of USA moest komen en de marketing aldaar was verder gevorderd dan in Noorwegen. Hierdoor bleef de band in de progrock wel bekend, maar sloot het niet aan bij de grote radiozenders. Hun albums ‘Popol Vuh’ en ‘Quiche Maya’ uit de begin jaren 70 krijgen in 2003 een nieuwe opleving. Ze zijn ontdekt om dit om te zetten in een orkestra versie, dat toen erg populair was om dit met (rock)pop acts te doen. Nu na 15 jaar is dit concertregistratie te vinden op cd. Hier wordt ook weer duidelijk dat deze band met ‘Bury Me Dead’, ‘Hunchback’ en ‘For Eternity’ prachtige songs heeft geleverd. Het theatrale in de progrock was al door Genesis opgepakt tijdens de Peter Gabriel periode. Deze heren doen het niet minder. Wanneer we ‘I Can See Tears’ en ‘the Jester’ hier achterelkaar aan horen weten we waar Marillion de magie voor hun debuutalbum Script For A Jesters Tear vandaan heeft gehaald. De songs passen naadloos aan bij het album dat tien jaar later door de Schotse band werd gepresenteerd. Het is dan ook een openbaring en een must voor de progrock liefhebbers eens te luisteren naar dit album en de platenzaken af te struinen naar de originele albums voor deze band.

Label Ghostly/ Konkurrent

Beoordeling 7,5

Review Het is het tweede album van de geluidkunstenaar Steve Hauschild. De man was voorheen lid van Emerald en bracht zijn debuutalbum Dissolvi vorig jaar uit. Nu weet de man met Nonlin de experimentele elektrosound toegankelijker te maken. Het zijn de bijzonder bijgeluiden die de man in de instrumentale songs toevoegd. Naast dat hij een bedje met zweverige sounds maakt bouwt hij hierop een muzikale flat van allerlei lagen met geluiden. Dit brengt hij opbouwend tot een geheel zoals ‘Subtractive Skies’, ‘The Nature Remaining’ en ‘Abbractor B’ laat horen. Het is een album dat met soundscapes is gevuld. Voldoende theme’s voor vele dj’s om dit te gebruiken in nieuwe samples etc. Voor de een zal dit een inspriatiebron zijn voor de ander gaat men snel over naar het volgende. Voor de echte luisteraar hoor je ontzettend veel in de composities, verschillende tempo’s die vloeiend in elkaar overgaan. Met accenten en anti climaxen van ‘Reverse Culture Music’ wordt het zeker interessant en is dit alvast een muziekstuk dat we in de toekomst in vele variaties meer zullen gaan horen.

Label Thirty Tigers/ Bertus

Beoordeling 7,5

Review De Amerikaanse folk rock act The Mavericks kennen we uit het verre verleden met de hit ‘Dance the Night Away’. Inmiddels weet de band meer de country side op te gaan en met succes. Ze passen inmiddels in het rijtje van de latin popfolk van Los Lobos. Daar waar de titel iets prijs geeft van hits, heeft men vooral gekozen voor de hits van een ander en is dit een cover album. Het doet de jaren 50 herleven met ‘Are You Sure That Hank Done It This Way’ van Waylon Jennings, ‘Don’t Be Cruel’ van Elvis en het onvervalste country nummer ‘Blame It On Your Heart’ van Patty Loveless. Al zijn de songs ook erg gezellig te noemen, blijven ze wat gedateerd. De songs zijn wel echte verhalen liedjes met een traan en een lach. Met een country versie van ‘Hungry Heart’ van Bruce Springsteen wordt de tijd van ingehaald. The Mavericks brengen dan even niets nieuws maar de band weet een heerlijke sfeer van gezelligheid vast te leggen. Dit weet men live zeker waar te maken.

Label Grapefruit/ Konkurrent

Beoordeling Creatief werk / fotografie

Review Met de naam Simon Joyner kunnen we zeggen dat hij niet bij iedereen direct op popt. Toch weet deze singer-songwriter vanaf ergen in de jaren 90 zijn songs op plaat te zetten. Hij is nooit op zoek gegaan naar een groot label en hield de eer en faam aan zich zelf. Toch bleef deze man niet onopgemerkt. Onder zijn schare fans zijn Beck en Kevin Morby. Zij zien hem als een grote inspirator. Het is niet vreemd, omdat deze man dezelfde tekenen kent als zijn inspirator Bob Dylan. Wanneer we het nieuwe album luisteren, horen we direct op het openingsnummer ‘You Never Know’, dezelfde manier van songwriter dat Dylan van zijn eerste periode ook heeft. Het zijn allemaal mooie kleine verhalen die met een akoestische gitaar zijn ondersteund. Daarna komt de rest van de band, ingetogen drum en bas, soms een strijker erbij of een piano. ’You’re Running Away, David’, “Yello Jacket Blues’ of het titelstuk ‘Pocket Moon’, het zijn vooral de verhalen die het hier doen. Poetisch en beeldend alsof hij een zelfportret maakt op canvas. Maar ook met humor zoals hij zijn bandleden als Nervous Stars benoemd. Tot slot maakt hij een prachtig simpel slaapliedje ‘Blue Lullaby’. Klein, intens, mooi en ingetogen zoals de gehele plaat, zijn gehele collectie, zijn hele zijn.

Label Subpop/ Konkurrent

Beoordeling 7,5

Review Daveed Diggs is een van de muzikanten van de elektro hiphop act Clipping. De man kreeg zijn aandacht en succes in de musical Hamilton. Hij schrijft scripts voor films (Blindspotting) en series. Maar voor een trio zijn er nog twee mensen nodig en dat zijn William Hutson en Jonathan Snipes. Zij waren verantwoordelijk voor de soundtrack van Room 237. De heren werken al enige jaren samen en dit album is dan ook hun derde album. Het trio weet met hun industriële elektropop vooral soundscapes te gebruiken. Tussen de songs door hoor je regelmatig opname van diverse items, maar het gaat hier vooral om wat er gezegd wordt. Het zijn inspiratiestukken voor een song als ‘Haunting’. Zowel tekstueel als muzikaal. De stilte van een het einde van een lp alsof de stilte van een moord aldaar is. De drugs gekte dat hieraan vooraf gaat op ‘La Mala Ordina’. Na een sterk debuut was hun vorig album ‘Spendor and Misery’ teleurstellend. Met dit album weet het trio een mix te brengen, waardoor men meer aan de verwachtingen voldoet. De ruis en noise geluiden tussen de rapsongs door is dan even niet de vulling waarop de zit te wachten. Verder weten de heren een hard verhaal over het leven in USA weer te geven. Dat is waarom men dit doet. De wereld te laten weten dat the American dream ook een keerzijde kent dat realistischer is dan the Dream.

Label Universal

Beoordeling 7,5

Review Het is mooi dat we hier twee grootheden van Nederlandse bodem horen samenwerken. De vraag van het label aan Barry Hay om een album te maken resulteerde in een coverplaat. Op aandringen van zijn vrouw die medebepaald welke songs gecoverd moet worden. En natuurlijk wat het beste uit de verf komt. Hay vraagt JB Meijers (De Dijk/ Common Linnets) om hem te ondersteunen. Met diverse gastmuzikanten waaronder Danny Vera, Anne Soldaat en Huub van Loon worden diverse songs onder de loep genomen. Soms in een Latin jasje waaronder het mooie Bob Dylan nummer ‘If Not For You’ of Blue Bayou met Danny Vera. Ja, de zon van Curaçao heeft zijn uitwerking op de het gestel van de zanger van Golden Earring. De zang van de zanger is er een uit duizenden en alle songs zijn hier dan ook mee verbonden. Het is een herkenbare interpretatie van de nummers die op deze manier een eigen wending krijgt. Het gaat op deze plaat niet om het origineel van het nummer na te doen, maar vooral dat het een feest is om het te kunnen en mogen zingen. ‘I’m On Fire’ van Bruce Springsteen, ‘Walking in Memphis’ (Marc Cohn) of het ‘Sweet Jane’ van Lou Reed zijn van origine al niet te evenaren songs. Songs waarbij je bij een top 40 act al gaat denken; moet dit nu? Maar Hay en Jan Bart weten van alle songs een mooi ingetogen versie te maken. Het is mooi dat de donkere rocker Phil Lynott van Thin Lizzy wordt geëerd in ‘Kings Call’. Elton John zijn Bennie and the Jets krijgt een hele andere benadering en Spit Enz ‘I Hope I Never’ doet je herinneringen even weer opfrissen om het album True Colours weer uit de kast te halen. Het is een mooi album om herinneringen mee op te halen. Prima uitgevoerd maar vooral niet denken dat het covers zijn die een op een na gedaan zijn maar een eigen passende invulling heeft gekregen.

Label Universal

Beoordeling 7,5

Review Dat The Beatles dit jaar volop in de belangstelling staan, zal niemand zijn ontgaan. Het jubileum jaar wat het slot van deze legendarische fab four inluidde, kent nu voldoende aandacht. Paul McCartney wist al 2 keer hetzelfde album Egypt Station onder de aandacht te brengen en nu is het de beurt aan de drummer Ringo Starr, What’s My Name… Richard Starkey. De man wordt altijd als een soort van clown gezien. Toch weet hij met zijn All Star band vele zalen vol te spelen. Met een combinatie van songs van alle mee spelende gasten lijkt het op een top 40 band. Dan wel een hele goeie. Deze heren zijn dan ook niet beroerd om op het nieuwe album hun kwaliteiten te laten klinken. Zo horen we Steve Lukather (TOTO) Colin Hay (Man At Work) en Joe Walsh (Eagles) die regelmatig in zijn band te vinden zijn. Hoewel Starr met regelmaat een album op de markt brengt en tourt met vele sterren om zich heen, is het vooral de matige songs die de man vertolkt dat hem ter discussie stelt. Met dit album weet hij naast de cover ‘Money That’s What I Want’ een goede vertolking te geven van John Lennon’s ‘Grow Old With Me’. Het nummer zou ooit in een nieuw jasje zijn gestoken, maar dat is er toen niet van gekomen. Nu heeft Starr McCartney gevraagd om het alsnog eens onder handen te nemen. Dit is nu samen wel gelukt. Maar de vrolijke juweeltjes zijn ‘Better Days’ en ‘Thank God For Music’, voor de rest zijn het prima songs voor een man van 79. Niet te ingewikkeld en het kabbelt weer lekker door.

Label Mascot Provogue

Beoordeling 7,5

Review De meestergitarist Joe Bonamassa behoort inmiddels tot de grote gitaristen die deze generatie voort heeft gebracht. Na iedere studio album verschijn een live album. Puur omdat hij live het beste tot zijn recht komt en door een live album uit te brengen weerhoudt dit alle bootlegs en illegale opnamen. Althans waarom zou je een slacht geproduceerd album aanschaffen als er toch een live album verschijnt. Live deel … Ditmaal gaat het om een liveshow in Sydney en ja eerlijk is eerlijk, het is altijd prachtig om te kunnen zeggen dat je in het Opera House hebt gespeeld. En dat geldt ook voor Bonamassa. Het gebouw staat in pracht en praal op de cover. Het is een live album dat in de tour van 2016 is opgenomen. Dus geen songs van het album Redemption en dan is er ook nog gekozen voor een selectie van 9 songs in plaats van de 16 songs. Het zijn de eigen songs die hij op het album heeft gezet plus ‘Mainline Florida’ van Eric Clapton. Maar ‘This Train’, ‘Love Ain’t A Love Song’ en een onrustige ‘Drive’ hebben we al op eerdere live albums van de man mogen horen. Het is dan ook niet echt een meerwaarde, al blijft het een album met heerlijke songs hier en daar extra solos in de songs. Songs duren langer en dat is ook de wijze waarop deze man live speelt. Niks is het zelfde al is de setlijst deels vastgelegd. No Redemption Wanneer het album een echte live opvolger met de songs van het album Redemption was geweest was het album zeker interessanter. Wellicht dat deze shows iets minder zijn geweest. De man is een hard werkende man maar moet denken om de overkill van albums en shows om gewaardeerd te blijven.

Label Music Theories

Beoordeling 8

Review De Nederlandse gitarist Jan Akkerman is inmiddels ruim in de 70. De afgelopen jaren speelt hij in allerlei samenstellingen over de hele wereld. Maar een ding is zeker, thuis is thuis en daar voelt hij zijn prima. Samen met zijn beauty die worden nieuwe songs ontwikkeld in zijn huis studio. The legend De gitarist is niet zomaar een gitarist. Jan Akkerman behoord tot de grootsten der aarden. De man werd en wordt gevraagd voor velen om hem in hun band te krijgen. ZZ Top is trots dat Akkerman als supportact voor hun wil spelen etc. Waarom? Jan Akkerman was eind jaren 60 met Thijs van Leer in Focus een belangrijke progrock act van de wereld. Hokus Pokus is nog steeds een classic in de muziek. Later met Kaz Lux maakt hij prachtige albums met Brainbox. Waarom Akkerman de stap naar het grote geld niet heeft genomen?? Gewoon, omdat hij dan altijd van huis moet en of daar geen zin in heeft. De man weet wat hij wil en wat hij doet. Hij wil best eens wat voor iemand doen, zolang hij maar de regie houdt. Wellicht dat de velen hem niet begrijpen, maar de man wordt dan ook in Nederland onderschat wat voor grootheid hij in de wereld is. De Royal Albert Hall in Londen had zijn naam op de gevel, in Brazilië staan mensen voor hem in de rij en in Europa is hij regelmatig te zien. Wachten Maar het lange wachten wordt beloond. Het nieuwe album Close Beauty kent de herkenbare gitaarspel van Akkerman vanaf het begin met het uptempo nummer ‘Spiritual Privacy’ tot de melancholische ‘Passagaglia’ en ‘Reunion’ of het ‘Retrospection’ dat in delen is opgebouwd. Het is zoals de hoes verteld, Sunset Tango is het schilderij waar Akkerman van afstand naar kijkt e n de klanken van het album over laat klinken. Intens en meeslepend. Het wachten wordt zeker beloond en met zijn band met Marijn van den Berg, David de Marez Oyens en Coen Molenaar weet men er een prachtig album van te maken.

Label Provogue / mascot

Beoordeling 7,5

Review Inmiddels zijn de heren van de Amerikaanse blues rockband Black Stone Cherry graag geziene gasten in Nederland. Na de eigen show in O13 stonden ze er afgelopen maand weer. Ditmaal als support act voor Alice Cooper. De band kent het rockende karakter maar weet altijd even terug te keren naar de blues. Dit doet men met het tweede cover album Black To Blues 2. De ruwe rockers weten dit album af te trappen met Freddie King’s ‘Big Legged Woman’ om met Robert Johnsons ‘Me & The Devil Blues’, de single, de tent alvast op de kop te zetten. De oude blues met mondharmonica horen we in Death Letter Blues van Son House terwijl de heren een volle rocksound op Elmore James ‘Early One Moring’ zetten en dit door de speakers blazen. Het is hoe deze band vol energie er tegenaan gaat en dat is mooi! Van rock naar blues en terug, hard werkend en vol energie en dat roept respect over zich af.

Label Rough trade

Beoordeling 8

Review De Amerikaanse rockband Starcrawler komt uit Los Angeles en daar gedraagt men zich ook naar. Zowel in de muziek als op de bühne. Ze weten wat een rockact moet geven en daar gedraagt men zich ook naar. Na het debuut werd men de richting van Black Sabbath ingestuurd. Met het nieuwe album is de logge rocksound verdwenen en richt de band zich meer op de alternatieve rockacts die een vleugje pop in het sound toelieten zoals Nirvana. Door de zangeres Anne de Wilde krijgt het de sfeer van The Breeders meets The Runaways . De postpunk songs als ‘Toy Teenager’ worden afgewisseld met de meer pop gerelateerde en door Ryan Adams geproduceerde ‘Hollywood Ending’ en ‘You Dig Yours’. De heerlijke sleaze rock van ‘Lizzy’, ‘Rich Taste’ en ‘I Don’t Need You’ brengen niets nieuws, maar het is zeker vermakelijk! Met Nick Launay (o.a. Nick Cave)als producer heb je wel iemand achter de knoppen zitten die dit werk in een goede richting kan sturen. Dit hoor je dan ook als je dit album naast het debuutalbum legt. Al was het debuut geproduceerd door Ryan Adams. Met het ‘Born Asleep’ komen de visioenen van de female gitaarbands uit de jaren 80 langzaam weer terug. Het is dan ook good old stuff in een nieuw jasje. Prima! Starcrawler is te zien in Nederland op 17 november Paradiso te Amsterdam

Label Polydor /Universal

Beoordeling 7,5

Review Het nieuwe album van de Schotse band Snow Patrol is een verzameling van songs van de afgelopen 25 jaar. Dat wil de band dan ook vieren, al zijn ze er een tijdje tussenuit geweest. Met het Wildness album is de band helemaal terug en is ‘Chasing Cars’ inmiddels een van de meest beluisterde songs. Remake Het album is geheel weer opnieuw opgenomen. Deze mega hit is op dit album gestript tot een klein liedje zoals het ooit is bedoeld. Van de kleine songs zoals het akoestische ‘You’re All I Have’ die men op de hotelkamers kon opnemen loopt het album op naar snellere versies van de oude songs. Toch is het album extra leuk geworden door de 3 nieuwe songs ‘I Think of Home’, ‘Time Won’t Go Slowly’ dat door Lighthouse in meegeschreven en ‘Made of Something’. Natuurlijk zijn de meest geliefde nummer op dit album aanwezig zoals ‘Empress’, ‘Don’t Give In’ en de andere classic ‘Just Say Yes’. Het mag een verzamel album zijn of zoals men zelf het als remake betiteld, het is een mooi overzicht van Snow Patrol!

Label Sacred Bones/ Konkurrent

Beoordeling 8

Review Wanneer we ons even terug wanen in de jaren 80 en de synthesizer hun opmars deed, herkennen we de casio-sound van Depeche Mode en OMD. Dit horen we terug bij Black Marble. Black Marble is Chris Stewart. Het is inmiddels zijn derde album en staat weer vol luchtige elektronica songs zoals het ‘One Eye Open’ en ‘Daily Driver’. Alsof Vince Clarke zijn toetsen weer onder handen heeft genomen. Het zijn mooie songs die naadloos aansluiten aan de 80s pop dat nu populair is. De volle keyboards met elektrobeats die wat zweverig in de klankkleur liggen. Voor de een zal het oude meuk zijn, maar de nieuwe generatie heeft hiermee weer een nieuwe act waarmee ze de komende New Wave weer kunnen gaan inluiden. De uptempo songs ‘Feels’ en het toepasselijke ‘Grey Eyeliner’ zullen aan de dance feestje worden toegepast. Prima 80’s plaat!

Label Sony

Beoordeling 8

Review De Belgische popact Hooverphonic zal wellicht naar het Eurovisie Songfestival gaan. De band had tot 2008 de zangeres Geike Arnaert in de gelederen. Wanneer ze besloot om een solo pad te volgen. Afgelopen jaar wist ze met Blof de Lage Landen te veroveren met de herschreven cover ‘Zoutelanden’. Maar voordat we Geike in een hokje stoppen van Nederlandstalige songs, laat ze met haar album Lost In Time weten dat dit niet de bedoeling is. Haar popsongs zijn heerlijk en licht van aard al kent het wel een link met het water zullen we maar zeggen. ‘Sea of Fools’ en ‘Off Shore’ zijn mooie gewichtige songs om met ‘Middle of the Night’ de popsound van Vlaanderen te voeden. Een van de mooiste liedjes is het ‘See Love’. Het doet denken aan de muzikale invulling van Kate Bush zonder dat de zangeres ver hoge zangpartijen er op los laat. Het zweeft en deint en absorbeert al de geluiden om je heen weg. Met ‘Question’ en ‘Sirens Call’ weet ze beeldende songs als een film op je in te laten spelen. Het gaat snel voorbij en je zit er helemaal in. Met het titelstuk ‘Lost in Time’ en ‘Orion’ ben je wel om en zijn er ‘No Excuses’ meer om dit album eens te beluisteren. Dat Geike een vorm heeft gevonden waar ze zich prettig bij voelt is te danken aan Joost Zweegers die voor haar de songs en muziek heeft geschreven. We mogen zeggen dat Zweegers het goed heeft gedaan om Geike tot bloei te laten komen en hopelijk dat deze samenwerking blijft bestaan. Dan maakt het ook niet meer uit dat Zweegers de liedjes zelf zingt onder de naam van Novastar of dat Geike dit doet. Of misschien optioneel om de songs samen eens onder de loep te nemen.

Label R’Coup’d

Beoordeling 8

Review In zijn kamer in Berlijn heeft de man een studio gebouwd. De opnamen die hij maakte stuurde hij naar de producer Flood (U2) en pkreeg de respons terug. Fink heeft met zijn zevende album een album gemaakt dat donker van klankkleur is en gelijk adembenemend is. Het titelstuk is het openingsnummer. Zijn opbloeiende verhaal is in de songs niet echt herkenbaar als het gaat om vrolijke klanken. Maar de spanning druipt er vanaf. ‘We Watch The Stars’ of ‘Once You Get A Taste’, songs kennen een donker randje met een anticlimax zoals alleen Fin Greenall dit kan. Het is allemaal even sfeervol en de songs nemen je als luisteraar mee naar het beeld dat dezelfde songs Fin in een trance brengen om uiteindelijk zich uit het geheel te trekken. Het kan zijn dat je de songs te lang vindt duren, te lang in een cirkeltje laat rond draaien, maar gelijk kan het ook erg hypnotiserend werken. Van de gitaargetokkel van ‘Out Loud’ tot de spanning van strijkers vanaf de intro van ‘Rocking Chair’. Daar waar hij ooit met Amy Winehouse en John Legend werkte en hier de spanning in hun songs bracht is hij inmiddels zelf een iconische cult muzikant die de underground naar de street level heeft gebracht.

Label Frontiers srl

Beoordeling 8

Review De Deense hardrock act Pretty Maids wist zich met het album Red Hot and Heavy in de picture te spelen. Dat is alweer 35 jaar geleden en sindsdien weet de band zich te handhaven op de rockpodia van de wereld. Echt een grote act zijn ze nooit geworden, maar Ken Hammer en Ronnie Atkins hebben alle facetten van de rock and roll overleefd. Nu komen ze met hun 16de album. Het concept is en blijft het zelfde. De stevige melodic rock die men in de jaren 90 voortbracht is nog steeds aanwezig en de energie is er ook nog steeds. Met ‘Serpentine’ weet men het album puntig te beginnen. Samen met producer Jacob Hansen (Volbeat) weten de heren lekkere uptempo rocksongs als ‘If You Want Piece’, het titelstuk en ‘Runaway World’ te produceren. Atkins bewijst dat hij nog steeds een van de beter rockzangers is en past in deze sound. Zelfs de ballad ‘Will You Still Kiss Me’ en de popsongs ‘Shadowland’ en ‘Strength of a Rose’ kan hij zo inzingen dat het juweeltjes zijn. Pretty Maids weet met een beetje hulp van Chris Laney (keyboards) wederom een goed rock album te brengen.

Label Frontiers srl

Beoordeling 8

Review Wanneer in de jaren 80 een Engelse band met tieners, Little Angels, de oude garde van het podium speelde werd dit al gezien als de nieuwe generatie van de rock. Het album en titeltrack ‘Don’t Pray For Me Now’ werd een grote hit. In Engeland is de band groot en The Cult weet drummer Michael Lee te strikken voor het album Ceremoy. Wanneer Little Angels als supportact van Van Halen doet, gaf Van Halen hen de gehele backline aan hen als motivatie. Toch valt de band uiteen. Drummer Richardson vertrok naar Skunk Anansie en later Feeder, Bassist Plunket werd manager van Boyzone en Ronan Keating en Bruce Dickinson verscheen als docent en is nu directeur van Brighton Institute of Modern Music (voorbeeld van Tilburg’s RockAcademy). Er is een gerucht dat Jepson later gevraagd is om bij Van Halen te komen zingen. Dit heeft hij niet gedaan en weet Jepson na wat solo albums nu met Wayward Sons zijn kwaliteiten weer in de picture te brengen. Het is een enorm goede rockzanger en niet voor niets door diverse acts gevraagd. Wanneer we het pianostuk a la Queen Fade Away beluisteren of de rock songs ‘Joke’s On You’, ‘Feel Good Hit’ en ‘Have it Your Own Way’ dan horen de we kwaliteit van de zanger, maar ook van de band. De songs zijn vol energie heerlijke melodic rock dat tegen de popsound aan leunt. Het klinkt als de oude Little Angels maar met volwassen teksten als ‘God Was Real’ en het titelstuk. We horen meer de overdenkingen van het leven en de kijk op deze maatschappij terug. Muzikaal is het nog steeds heerlijk en rockt het the road onder je auto vandaan.

Label Frontiers

Beoordeling 7,5

Review Wanneer zanger Danny Vaughn in 1986 de band Waysted verliet en de nieuwe band Tyketto bracht was iedere rocker nieuwsgierig. De band kwam met een debuut waar je u tegen zegt. Don’t Come Easy bracht de hit ‘Forever Young’. Muzikaal lag het tussen Whitesnake en Poison. Melodieuze rock met een volle zangstem dat stond als een huis. Passend in de tijd van toen. Met het album ‘Straight In Numbers’ gaat de band terug naar hun succesvolle periode. Het album is een live album waar ze alle songs van het album spelen. In een andere volgorde, naar All Over Me, the Last Sunset en de hit van het album van het debuutalbum ‘Standing Alone’ (later als remix aan het album Straight in Numbers van 1994 toegevoegd), ze staan er allemaal op. Het is alsof de rockacht nog even een keer dezelfde vibe wil voelen. Tyketto is te zien in Nederland 8 mei staat de band in De Boerderij te Zoetermeer

Label Sony

Beoordeling 8

Review Bij de naam van Taylor Hawkins is voor velen de vraag Wie is die man? De man is de drummer van de rockact Foo Fighters die toch bij veel mensen wel bekend is. Velen hebben de man al zien en horen spelen, maar weinig mensen weten dat Hawkins ook solo albums maakt. En niet de minste hoor! Het nieuwe album staat vol met samenwerkingen van niet de minste collega’s. Zo horen we Duff McKagan van Guns & Roses, Roger Taylor van Queen, Chrissie Hynde (Pretenders), Nancy Wilson (Heart) en vele anderen. Hawkins weet met zijn vorige twee albums al een goede indruk te geven en met dit album weet de man de Foo Fighters even links te laten liggen. Met een stevige opener ‘Crossed the Line’ is het nog iets van logisch maar met het ‘Don’t Look At Me That Way’ horen we een heerlijke popsong dat meegezongen wordt door de gasten. Dat is te poprock dat we niet snel bij Dave Grohl’s Foo Fighters te horen krijgen. Maar de man heeft meer in zijn mars. De voormalige drummer bij Allanis Morissette speelde Iggy Pop in de docufilm CBGB. Met Neil Part (Rush), Genesis Phil Collins en Queens Roger Tayler als inspiratiebron is hij van alle markten thuis. Het is dan ook mooi dat Taylor ook weer op dit album zijn bijdrage levert. ‘I Really Blew It Again’, ‘Get The Money’, ‘Cu In Hell’ en ‘Queen of the Clowns’ zijn songs die meer in de lijn van een moderne Queen liggen. Terwijl ‘Middle Child’ en ‘Kiss the Ring’ eerder in de lijn van de stevige Sweet songs liggen. Het is duidelijk dat de man zijn inspiratie uit Engeland haalt en eindigt het album met Shape of Things van the Yardbirds. Al is het wel in een herkenbare rockversie die we van diverse rockacts kennen. Mooie plaat!

Label Rough Trade

Beoordeling 9

Review We kennen Josienne Clarke natuurlijk van haar samenwerking met Ben Walker. Samen maakten ze prachtige Folk-muziek en het bracht hun naar wereldwijde podia. Met In All Weather tekent ze voor haar solodebuut. In 2018 kwam de samenwerking met Walker tot een einde en ook in haar privéleven verbrak ze de relatie met haar vriend. Josienne ging verder met het schrijven van liedjes en misschien moet je dit nieuwe album dan ook wel als een “post-break-up album” zien. Ze ging voor een tijdje naar het afgelegen Schotse eiland Bute om daar in alle rust te kunnen werken aan nieuw materiaal. Ze omschrijft die periode als “concept of onliness”, tevens de titel van het afsluitende nummer, en een woord dat wij nog kenen maar ons alles bij de interpretatie kunnen voorstellen Josienne begint meteen met een stemmig sfeer; vanuit een drone-achtige toon wordt er percussie en piano ingezet. Maar natuurlijk is het die heldere, kwetsbare stem van Josienne die de aandacht trekt. En dat zal zo blijven gedurende het hele album. De titel is ook afkomstig uit een zin van de openingstrack “learning to sail in all weather”, en natuurlijk bedoeld de Josienne de weg die iedereen af legt in zijn/haar leven, inclusief ups en downs. Zelf verwoordt ze het als volgt: ‘To right ourselves when things feel turbulent and uncertain. How to correct your course and stay true to the things you believe and need and let all the rest go’. Mooi is het contrast met een nummer als ‘The Drawing Of The Line’ dat vooral een akoestisch karakter heeft en bij ‘My Love Give An Apple’, dat door de bijdrage van harpiste Mary Ann Kennedy een haast sprookachtig karakter krijgt. Vaak pakt Josienne terug naar een wat meer Folkachtige sound en etaleert haar wonderlijke stem; luister maar eens naar nummers als ‘Seconds’ en ‘Walls And Hallways’ en ‘Fair Weather Friends’ dat door de LoFi-achtige tweede stem iets mysterieus mee krijgt. Maar de Josienne weet op In All Weather de spanningsboog strak te houden en te verrassen. ‘If I Didn’t Mind’ kent een veel rijker instrumentarium met de elektrische gitaren nadrukkelijk aanwezig. Ook ‘Slender, Sad & Sentimental’ is lekker uptempo en wat lichtvoetig. Op het laatste deel van het album neemt de somberheid weer wat toe; ‘Dark Cloud’ is de verwijzing naar het beëindigen van de relatie (met Walker?) en bij de afsluiter ‘Onliness’, lijkt het wel of ze dat afscheid een plaats heeft gegeven. Harp en saxofoon zijn de instrumenten die, samen met de prachtige stem, de spreekwoordelijke juiste snaar raken. In All Weather is een prachtig uitgebalanceerd album geworden. Haar indrukwekkende stem wordt kracht bij gezet door een aantal uitstekende muzikanten waarbij we nogmaals Mary Ann Kennedy op harp willen vermelden. Als natuurlijk laveert Josienne tussen verschillende stijlen maar altijd blijft haar stem fier overeind. Een indrukwekkend album. Veel luisterplezier

Label Merge Records

Beoordeling 8

Review De Amerikaanse Laurel Sprengelmeyer kennen we onder haar artiestennaam Little Scream. Onlangs bracht ze haar derde album Speed Queen uit. Laurel groeide op in Iowa en al jong bleek haar muzikale talent. Later verhuisde ze naar Montreal waar ze kennis maakte met de Canadese muziekscene. Zo kwam ze ook in contact met Arcade Fire en ze kreeg een relatie met Richard Perry, één van de bandleden. Tijdens haar laatste tour door de VS werd ze wederom met het verschil tussen arm en rijk geconfronteerd en dit leverde haar de nodige inspiratie op. Laurel opent met ‘Dear Leader’, een midtempo nummer waar haar wat onderkoelde stem prachtig tot uiting komt. De politieke lading is duidelijk als ze zingt “Now Silicon Valley’s prepping / For the fall of Capitol Hil”………” Check trouwens zeker ook de videoclip, waar we bekende maar ook zeker onbekende Amerikanen voorbij zien komen. Na deze toch wel spannende aftrap neemt ze ons als vanzelf mee aan de hand met sterke tracks als ‘One Lost Time’ en ‘Switchblade’, ook weer zo’n nummer dat ogenschijnlijk eenvoudig klinkt maar gaandeweg zich prima ontvouwt. Let hier ook op de aanwezig blazers. Het uptempo ‘Disco Ball’ is een nummer dat is geschreven over de indrukken die ze tijdens het touren opdoet. Centraal op het album vinden we ‘Still Life’, één van de beste nummers op Speed Queen. Mooie gitaarriffs, een wat funky en dansbare groove en wat verrassingen qua instrumentarium. Overigens horen we Richard Penny ook op enkele nummers terug. Speed Queen in trouwens geen verwijzing naar de drugs maar veel meer een metafoor voor welvaart of succes hebben in je leven. Eenvoudig gesteld, er wordt hier naar een wasmachinemerk verwezen, waarvan het in het bezit zijn van in de VS blijkbaar op welvaart blijkt te duiden. Ze zingt hierover : “Never want to ride around a limousine / I only want to get my own Speed Queen”. Ook hier maakt Laurel een statement. ‘Forces Of Springs’ is spannend, wat donker en broeierig terwijl Laurel bij het poppy ‘No More Saturday Night’ bewijst over weer een ander stemgeluid te beschikken. Afsluiter ‘Priveleged Child’, dat zich ergens op het snijvlak van Country en Folk bevindt, is tekstueel nog wel scherp; over rijke mensen die het leven van de armen omarmen maar het gevoel van armoede niet écht kennen. Speed Queen is een divers album geworden dat verschillende gezichten kent maar vooral muzikaal interessant is. De singer/songwriter zakt nergens door de ondergrens heen en weet volop variatie in haar songs aan te brengen en met haar scherpe teksten raakt ze sommige maatschappelijke problemen. Veel luisterplezier.

Label Run For Cover Records

Beoordeling 7,5

Review De Amerikaanse formatie Turnover is terug met een nieuw album, Altogether. Sinds 2009 timmer de band uit Virginia aan de weg en met dit vierde album slaan ze toch weer een nieuwe muzikale weg in. De afgelopen albums schuurden ergens op het vlak van Indie, Emo-pop en een vleugje Punkrock (Magnolia uit 2013). Kortom, lastig om er een etiket op te plakken. Met een door en trompet ingegeven Jazzy-klinkend intro trapt de band af met ‘Still In Motion’, dat we toch al snel ergens een stempeltje met dromerige pop mee kunnen geven. De gedempte stem van Austin Getz en de wat diffuus klinkende gitaren zorgen voor een wat voorzichtig begin. Die uitgebalanceerde sound horen we vaker terug; ‘Much After Feeling’ wordt ook ingekleurd door de wat “fuzzy” klinkende gitaarriffs en het wat iele stemgeluid van frontman Getz. Vervolgens is daar ‘Parties’, maar ook hier missen we karakter in de stem waardoor je amper het gevoel hebt naar een ander nummer te luisteren. Hier en daar schakelt de band wel door zoals bij ‘Number On The Gate’ dat iets meer vaart meekrijgt en het met ‘80’s invloeden doorspekte dansbare ‘Sending Me Right Back’ door de slimme tempowisselingen. Het relatief korte ‘Ceramic Sky’ wordt gekenmerkt door de saxofoon die we in de jaren ’80 bij bands als Duran Duran en Spandau Ballet veelvuldig voorbij hoorden komen. Zo is dit centrale deel misschien wel het meest boeiend en weten de broers Austin en Casey Getz en bassist Danny Dempsey even buiten hun comfort zone te treden. Met ‘No Reply’ en ‘Valley Of The Moon’ pakt de band de al eerder genoemde draad weer op. Bij het lekker uptempo en catchy; Plant Sugar’ veren we dan weer even op maar de romantische afsluiter ‘Temporary Love’ is toch net iets te zoet. Altogether is een album dat echt als een geheel klinkt en binnen de sfeervolle, dromerige sound horen we elementen van Jazz, Funk en zelfs wat Disco terug. Een lekker ongecompliceerde plaat die erg toegankelijk is maar hier en daar wat scherper had gemogen. Veel luisterplezier.

Label Universal

Beoordeling 8,5

Review Na het uiterst succesvolle en alom geprezen tweede album Love And Hate is de Britse zanger Michael Kiwanuka nu terug met een nieuw album. Titelloos deze keer. In 20212 maakte de wereld kennis met de Britse soulzanger Michael Kiwanuka met Oegandese roots. Van het daaropvolgende album kregen de titeltrack en ‘Cold Little Heart’ als vanzelf een hit status en in Nederland werd er een zodanige campagne ontwikkeld dat Kiwanuka meteen in de Top 2000 opgenomen werd. Terecht overigens want beide nummers zijn van ongekende schoonheid, Dit nieuwe album kwam wederom tot stand door de samenwerking met Danger Mouse en opnieuw toont Kiwanuka zijn grootse stem. Opener ‘You Ain’t The Problem’ is uiteraard een ideale opener; het swingende nummer, dat eerder als single werd uitgebracht, straalt ook weer die ietwat retro Soul-sound uit en doet ons denken aan namen als Isaac Hayes en Curtis Mayfield. Kiwanuka schakelt vervolgens door met ‘Rolling’ dat een prominent basloopje kent en een heerlijk dansbare, funky melodielijn. Zo nu en dan borduurt Kiwanuka door op de weg die hij bij Love And Hate ingeslagen is. Een nummer als ‘Living In Denial’ is daar een mooi voorbeeld van; De “fuzzy” gitaar, zijn stem en de achtergrondkoortjes geven dit nummer kleur. Ook bij een track als ‘I’ve Been Dazed’ herkennen we dat en nu is de aanwezigheid van een gospelkoor de trigger. Ook de afsluiter ‘Light’ roept de nodige herkenning op maar het blijft steeds verrassend welke muzikale lijnen de Brit volgt. Ook dit nummer heeft ook weer dat typerende, wat rijk aandoende instrumentarium en soms klinkt het alsof er een compleet koor Kiwanuka ondersteund. “Hero” is één van de prijsnummers; begint het intro nog akoestisch, het vervolg wordt gekenmerkt door het inmiddels bekende geluid en deze track is wel enigszins politiek geladen omdat het over Black Panther activist Fred Hampton gaat, die in 1969 werd vermoord. Opvallende kenmerken zijn het contrast van de schurende elektrische gitaar en de wat diffuus klinkende backing vocals. Ook het zeven minuten durende ‘Hard To Say Goodbye’ kent die krachtige opbouw zoals we dat van Kiwanuka kennen en ook dit nummer wordt laagje voor laagje vormgegeven. ‘Final Days’ is innemend, met een bovenliggende pianomelodie. Regelmatig maakt de Brit met de stem als schuurpapier gebruik van intro’s en interludes waarbij deze sommige als op staande track ook beklijven. Neem als voorbeeld de ruim 2 minuten durende interlude (Loving The People) voor ‘Solid Ground’, een mooie, gevoelige ballad waar de Brit nog maar eens zijn vocale kunsten etaleert. Dit derde album voelt vertrouwd en toch weet Kiwanuka nieuwe elementen toe te voegen waardoor het album toch weer verrassend is. Verrassend goed, want het is weer een bijzondere productie waar alles in balans is en waar de Brit toch weer die unieke mix weet te vinden tussen Soul, Pop maar ook met dat rauwe Rock-kantje. Het eindresultaat is een meeslepend topalbum. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Label Indica

Beoordeling 9

Review De Canadese Indie-rock formatie Half Moon Run is terug. Na een stilte van een kleine drie jaar brengt de band hun nieuwe album A Blemish In The Great Light uit. De stilte na Sun Lead Me On duurde een dikke drie jaar. De band die in 2013 een hit scoorde met ‘Full Circle’, afkomstig van hun debuutalbum Dark Eyes, ontving lovende kritieken en maakte een enorme ontwikkeling door. De band staat bekend om hun enorme individuele muzikaliteit en tijdens concerten maken de multi-instrumentalisten ook vaak gebruik van niet reguliere percussie en ander instrumentarium. Ergens op het snijvlak van Indie, Rock en Folk ontwikkelen de heren Devon Portielje, Dylan Philips, Conner Molander en Isaac Symonds hun muziek die vaak uit vele laagjes en dimensies bestaat. Voeg daarbij het feit dat de stemmen van de vier onwaarschijnlijk goed bij elkaar aansluiten, en er ontstaat iets moois. Iets heel moois. Het album trapt af met de eerder uitgebrachte singles waarvan ‘Favourite Boy’ waarschijnlijk het meest zal beklijven; het nummer kent een geweldige melodie dat verder vormgegeven wordt door de sterke vocals van Devon Portielje, aangevuld met strijkers, synths en de backing vocals van de overige bandleden. Resultaat is een absoluut eigentijds topnummer waarvan je het gevoel hebt dat je het al jaren kent. ‘Flesh And Blood’ is wat rustiger maar ook hier zijn de bandleden vocaal aanwezig en is al het instrumentarium perfect in evenwicht. Ook ‘Then Again’ was al eerder de ether in geslingerd; een nummer dat misschien wel het meest synoniem staat als opvolger van het Sun Leads Me On uit 2016. Vanuit enkele gitaarakkoorden wordt het nummer ijzersterk uitgebouwd en speelt de band gedurende een ruime drie minuten hun troeven uit. Na dit sterke begin waarin de band verder borduurt op de eerder ingeslagen weg én die verder verbreed, is er met ‘Black Diamond’ een rustpunt. Op dit nummer, dat een smaakvolle piano-melodie als basis heeft, etaleren de heren de kracht van hun stemmen nog maar weer eens. ‘Yani’s Song’ heeft dan weer de akoestische gitaar als ondersteuning en heeft een wat dromerig karakter. Centraal op het album staat zeven minuten durende ‘Razorblade’, een haast ongrijpbaar nummer dat bol staat van karakterwisselingen; vanuit een haast akoestisch begin wordt dit nummer via diverse gedaantewisselingen tot grote hoogte opgebouwd om uiteindelijk weer klein af te sluiten. Het instrumentale ‘Undercurrents’ met Dylan Philips op piano voelt een beetje als een vreemde eend op A Blemish In The Great Light. Op het laatste deel van het album is daar het catchy ‘Jello On My Mind’, waar de band slim met vocalen speelt en waarbij je wel mee móet zingen en het album eindigt met het wat donkerdere ‘New Truth’, waarbij nog één keer alle puzzelstukjes in elkaar gepast worden. Het derde album is het bewijs dat de band zich steeds verder ontwikkeld. Ze behouden hun identiteit maar de ambitie spat van dit prachtige album af. De gitaarakkoorden worden afgewisseld door pianospel en uitgekookte percussie en de stemmen van de vier heren vormen het spreekwoordelijke cement. Complexe melodielijnen wisselen elkaar af waarbij alles in balans is. Een topplaat! Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Label Paradise Of Bachelor

Beoordeling 8

Review Voor haar nieuwe album Srping verhuisde Itasca (Kayla Cohen) naar New Mexico. In een desolate omgeving woonde ze een tijdlang in een “Adobe”-huisje en werkte daar in alle afzondering aan nieuwe nummers. De soberheid, het desolate landschap en de ongereptheid van de Four Corners Regio in het Zuidwesten van de VS vormen het toneel van Spring. Na enkele persoonlijke tegenslagen koos ze voor deze omgeving om haar demonen te verdrijven en nieuwe inspiratie op te doen. Bij de opener ‘Lily’ weet Kayla Cohen meteen de juiste sfeer neer te zetten; het ietwat psychedelische nummer verteld over de “hallucinaties” van Kayla tijdens haar reis van LA naar New Mexico. Naast Kayla op akoestische gitaar is er de eerste kennismaking met de gastmuzikanten die voor de intieme sfeer op dit album zorgen. Met ‘Only A Traveler’ horen we een iets rijker instrumentarium waarbij vooral de strijkers voor een prachtige melancholie zorgen. Want juist dat is één van de sterke elementen van dit album; Kayla heeft zich omringd met enkele klasbakken zoals multi-instrumentalist James Elkington, Chris Cohen en muzikanten uit Gun Outfit en Sun Araw. Bij de single ‘Bess’s Dance’ komen alle ingrediënten wel samen; de wat zalvende stem van Kayla, de subtiele strijkers, percussie, gitaar en piano in perfect evenwicht. ‘Comfort’s Faces’ wordt vooral door de stem van Kayla en de akoestische gitaar ingekleurd waarbij de accenten door de pedal-steel worden aangebracht. Persoonlijk wordt de Amerikaanse singer/songwriter bij ‘Blue Spring’ en ‘A’s Lament’ als ze ons meeneemt in boeiende verhaallijnen over enkele relaties die op een dood spoor belandden. En al deze nummers stralen een soort van natuurlijke warmte af. ‘Consilk’, met de vibrerende stem van Kayla die er zorgt dat het nummer onder je huid kruipt, is tot stand gekomen tijdens de lange wandelingen die ze in New Mexico maakte. De verhalende liedjes worden mooi ingekleurd en naast haar stem zijn het de akoestische gitaar, strijkers, pedal steel en ander instrumentarium dat voor de ingetogen maar toch rijke sfeer zorgen. Door het sublieme ‘fingerpicking’ gitaarspel op ‘Voice Of The Beloved’ wordt deze track tot één van de hoogtepunten van Spring gepromoveerd. Open To Chance kreeg in 2016 al lovende kritieken maar met Spring weet Itasca een nog hoger niveau aan te tikken. Na elke luisterbeurt zijn het nieuwe accenten die boven komen drijven en blijken de op het eerste oog wat eenvoudige arrangementen veel rijker te zijn. Een onderscheidend album dat na elke luisterbeurt verder onder je huid kruipt. Veel luisterplezier.

Label Roug Trade Records

Beoordeling 7,5

Review Folk in de meest pure vorm en dan ook nog vormgegeven door de “couleur locale” van Ierland. Zo zou je muziek van de Ierse formatie Lankum kunnen omschrijven. Onlangs kwam hun nieuwste album The Livelong Day uit en wederom worden we meegenomen naar hun Folkmuziek dat bol staat van Ierse traditie. Het meest typerende muziekstuk op The Livelong Day is waarschijnlijk het ruim negen minuten durende ‘Katie Cruel’. Het mistroostige nummer dat op een haast monotoon en klaaglijke wijze wordt gezongen neemt je mee naar de Amerikaanse Burgeroorlog en gaat zowel muzikaal als tekstueel door merg een been (‘And if I was where I would be, then I’d be where I am not. Here I am where I must be, where I would be, I cannot.’). Voor dit album gebruikte de band een passend instrumentarium als doedelzak, viool. fluit en orgel. Het alom bekende volksnummer ‘The Wild Rover’, dat enkele honderden jaren geleden werd geschreven, wordt door Lankum ook weer knap bewerkt. Je krijgt als luisteraar het gevoel om op een regenachtige en grijze dag ergens in de groene heuvels van Ierland te dwalen zonder dat je je eindbestemming weet. Zo is The Livelog Day een boeiend album. De eenvoud, de tristesse, de muzikale vertaling van visuele beelden van het Ierse landschap wordt meesterlijk vorm gegeven. ‘The Young People’ wordt gekenmerkt door de akoestische gitaar én de meerstemmigheid terwijl het door een hoorn geïntroduceerde instrumentale ‘Ode To Lullabye’ een grotendeels onheilspellend karakter heeft. Bijzonder is ook ‘The Dark Eyed Gypsy’, dat ook weer vrijwel zonder muzikale ondersteuning wordt neergezet en als een soort hymne vorm krijgt. Zo weten de broers Daragh en Ian Lynch, Radie Peat en Cormac Dermody een bijzonder album samen te stellen van eigen interpretaties van bestaande, soms oude werken en eigen composities. Afsluiten doen ze met ‘Hunting The Wren’ dat door een heel laag en traag ritme ook weer iets mysterieus krijgt dat perfect in het plaatje past. The Livelong Day is een indrukwekkend album geworden. Lankum weet traditionele, Ierse Folk op een eigentijdse wijze neer te zetten met instandhouding van typische instrumenten zoals doedelzakken en bijzondere pomporgels. Mysterieus, soms ijzig en dan weer beangstigend maar op zijn minst bijzonder boeiend. Veel luisterplezier.

Label Nettwerk

Beoordeling 7,5

Review Na het in eigen beheer uitgebrachte debuutalbum Bon Voyage uit 2018, brengt Nina June nu op het Nettwerk-label een EP uit met vijf nieuwe songs onder de titel Shadows & Riddles. Al eerder maakten we kennis met twee singles die afkomstig zijn van Shadows & Riddles. ‘Summersnow’ is een wat dromerige softpop-nummer waarbij haar stem prima in balans is met de vloeiende melodielijn. De tweede single was ‘The Change In Me’, een prachtige innemende ballad. Bijzonder hierbij is dat ze dit nummer zingt met componist/producer Lywe en de tweestemmigheid pakt wonderbaarlijk goed uit. De huidige single ‘Raven’s Feather’ sluit prima aan bij de eerdere singles en naast de immer opvallende stem van Nina kent dit nummer een wat rijker instrumentarium. Liefde is een universeel thema en ook de in Castricum geboren talentvolle singer/songwriter pakt regelmatig naar dit thema terug. ‘Twenty One’ is een prachtige pianoballad die de prachtige stem van Nina ondersteund en dat door de zangeres op één moment na heel mooi klein wordt gehouden. De zangeres die de Rockacademy volgde pakt ook bij de titelsong terug naar de piano maar gaandeweg wordt deze track subtiel uitgebouwd met drums, synths en wat elektrische gitaar. Evengoed is daar altijd die stem dat centraal de aandacht opeist. Nina is naar eigen zeggen geïnspireerd door bands als Fleetwood Mac, CSN&Y en dan vooral de harmonieën en de wijze van songwriting. Dat is wel herkenbaar al is het jammer dat Shadwos & Riddles maar vijf nieuwe tracks telt. Qua stemgeluid en timbre doet de talentvolle Amsterdamse wat denken aan een artiest als Dido. Na deze geslaagde EP is het wachten op een volwaardig album met nieuw werk. Veel luisterplezier.

Label Sub Pop Records

Beoordeling 8

Review De band Corridor is afkomstig uit Montreal, Canada en bracht onlangs hun debuutalbum Junior uit op het Sub Pop label. Na een tweetal albums in eigen beheer is dit hun debuut voor een groot label. Dominic Berthiaume (vocals/bass), Julian Perreault (guitar), Jonathan Robert (vocals/guitar/synths), en Julien Bakvis (drums) vormen Corridor. En ja, ze zijn afkomstig uit het Franstalige deel van Canada en zingen ook in het Frans. De band kreeg van Sub Pop de mogelijkheid om een album uit te brengen maar er waren wat deadlines. Ze kregen een dikke 6 weken de tijd om hun debuut af te leveren dus er stond wat druk op. Of niet, want er was geen tijd om eindeloos te schaven, te mixen en nogmaals te schaven. Eindresultaat is een eerlijke Indierock-plaat die bol staat van de energieke gitaarlijnen en die dus verrassend geheel Franstalig is. Junior doet je denken aan bepaalde muziek en bands uit de jaren ’80. De gitaren zijn belangrijk en de zang en teksten zijn ondergeschikt waardoor je automatisch terugdenkt aan vervlogen tijden. De band trapt af met de single ‘Topographe’ en de intentie en richting wordt meteen duidelijk; gitaren en drums zijn richtinggevend, en de stemmen worden door de echo nog wat diffuser. Via de titeltrack is daar ‘Domino’, een pulserend nummer dat door voortgestuwd wordt door de baslijn en waar de gitaarriffs voor een meer dan catchy sound zorgen. Ondanks dat de vocalen ondergeschikt zijn hoor je toch duidelijke verschillen. Daar waar ‘Goldie’ nog wat optimistisch klinkt, is ‘Agent Double’ wat monotoon en misschien wel wat onderkoeld. Vanuit een slippende auto is daar ‘Milan’ en vervolgens weet de band in ‘Pow’ een ongekend opwindend tempo vast te houden. En altijd en overal zijn het de gitaren die op de voorgrond klinken waarbij de ritmesessie richtinggevend is. Pas bij de afsluiter ‘Bang’ neemt de band wat gas terug hoewel ook dit nummer over voldoende energie beschikt. Hier zorgen de Mellotron en wat synths voor een net iets andere dimensie en een eigenzinnig karakter. Junior is een meer dan geslaagde Indierock-plaat en is ook weer één van die muzikale verrassingen van 2019. De alom aanwezige en prominente gitaren en de gedempte vocalen zorgen geven een wat dromerige “touch” aan de plaat. Een aanrader. Veel luisterplezier.

Label Merge Records

Beoordeling 8,5

Review De Amerikaanse singer/songwriter én muzikant Mikal Cronin is na een afwezigheid van 4 jaar terug met zijn nieuwe album Seeker. Gelukkig voor ons brengt hij weer nieuw, eigen werk uit want we kennen hem natuurlijk als bandlid van Ty Segall. De 33-jarige en uit Laguna Beach, California, afkomstige Cronin is een duizendpoot. In 2011 was daar zijn titelloze soloalbum maar het is vooral het album MCIII uit 2015 dat indruk maakte. Naast zijn solowerk is hij ook één van de dragende muzikanten in de band van Segall dus het is dan ook niet vreemd dat een aantal van die bandleden ook op Seeker hun medewerking verlenen. Als we nog verder in zijn verleden duiken maken we kennis met nog meer bands waarin Cronin zijn sporen heeft verdiend. Hij opent met de geweldige track ‘Shelter’; verschillende diverse ritmes, een “break” in het nummer en naast de nadrukkelijk aanwezige drums is er ruimte voor elegante strijkers die voor een wat mystiek en psychedelisch karakter zorgen. Die strijkers komen ook weer voorbij in het iets meer gedoseerde ‘Show Me’ en gaandeweg ontwikkelt dit nummer zich tot één van de meest sterke nummers; het zou ook door wijlen Tom Petty geschreven kunnen zijn; de strijkers, de backing vocals, de toetsen en toch altijd terug kunnen grijpen op je eigen stem. Het derde nummer, ‘Feel It All’, begint wat minimalistisch met Cronin die zichzelf op gitaar begeleid maar ook nu bouwt hij het weer uit tot een pakkend nummer. Het mooie is dat hij dit uiterst hoge niveau het hele album vast weet te houden ondanks dat de stem van Cronin af en toe nonchalant lijkt te klinken. Soms, heel soms schakelt de Amerikaan terug zoals bij de prachtig innemende pianoballad ‘Sold’, waar Cronin ook de rol van troubadour kan aannemen. Ook in het tweede deel pakt Cronin nog wel eens terug naar dat ietwat psychedelische karakter zoals bij ‘I’ve Got A Reason’, dat overigens ook nog wel wat Beatlesque klinkt en herinneringen oproept aan St. Peppers Lonely Heart Club Band. Cronin neemt je mee op zijn muzikale reis en blijkt op Seeker meer dan eens een veelzijdig muzikant te zijn. ‘Guardian Well’ wordt door de snaredrums getekend, terwijl het “fuzzy” en met een Westcoast-sound sound overgoten ‘Lost A Year’ door de blazers tot grote hoogte wordt opgestuwd. ‘Caravan’ is dan weer heerlijk uptempo en een miniem uitstapje naar de Countryrock. Afsluiten doet Cronin in stijl; het akoestische ‘On The Shelf’ klinkt alsof het in één take recht vanuit het hart op de plaat is gezet. Kippenvel. Mikal Cronin levert met Seeker een topplaat af. Het biedt voor iedereen wel de nodige aanknopingspunten maar na elke luisterbeurt krijgt dit album meer glans. Hij durft op Seeker buiten de lijntjes te kleuren en nieuwe dingen te ontdekken. Met Seeker levert hij zijn beste album tot nu toe af. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Label Columbia

Beoordeling 8

Review James Arthur is terug met zijn derde album You. Drie jaar nadat het succesvolle album Back From The Edge uitkwam is de Brit terug, en hoe! James Arthur; troetelkind van de Britse popmuziek maar evengoed enfant terrible is terug met zijn derde album You. De winnaar van X-factor seizoen 2012 scoorde meteen daarna de nummer 1 hit ‘Impossible” maar werd evengoed na een aantal misdragingen gedropt door zijn platenlabel. Drank en drugs volgden maar na een openbaar Mea culpa volgde een glorieuze comeback met het album Back From The Edge uit 2016 met natuurlijk die megahit ‘Say You Won’t Let Go’. Nu is er You, een album waarvoor hij de meeste liedjes zelf schreef en natuurlijk is You is een album dat verschillende gezichten van Arthur laat zien; van upbeat nummers als de titelsong ‘You’ via diverse samenwerkingsverbanden naar hele mooie ingetogen liedjes. Bij dit album is overigens het perspectief volgens de Brit wel echt anders; daar waar de vorige albums vooral autobiografisch waren gaan de liedjes op You op universele thema’s als liefde, ontkenning, en de gejaagdheid van ons leven in de huidige maatschappij. Samenwerkingsverbanden zijn er met Travis Baker op de opener en titelsong ‘You’ maar ook op akoestische ballad ‘Unconditionally’, waar we een bijdrage van Adam Lazarra van Taking Back Sunday horen. Meest interessante “calloboration’ is het zonnige ‘Treehouse’ waar we Arthur samen met Ty Dolla $ign en Shotty Horroh horen. Overigens is dit het nummer waar de hij onze maatschappij ter discussie stelt (“Come, come meet me at my tree house/Yeah, we’ll be blowing sweet clouds/Yeah, we can pretend the world’s just you and me”). Maar hét handelsmerk van Arthur zijn toch die wat rustige, innemende ballads waar hij met zijn ongelofelijk stemgeluid indruk kan maken. Single ‘Finally Feel Good’ is een mooi voorbeeld van soort van somberheid die we door de liedjes van Arthur heen kunnen horen. Pianoballad ‘Quite Miss Home’ is innemend en ook nummers als ‘Homicide Love’ en ‘Maybe’ zijn krachtige rustige nummers. Tussendoor is er dan ‘If we Can Get Through This’ met een heerlijke R&B-groove, ‘Breathe’ is aangenaam lichtvoetig, ‘Marine Parade (2013)’ kent de nodige dramatiek en met ‘Empty Space’ hebben we een volgende hit in de dop. Met afsluiter ‘From Me To You I Hate Everybody’ bundelt hij zijn krachten nog één keer en laat hij nog één keer die ongelofelijke stem van hem spreken. Liefhebbers van James Arthur zullen dit nieuwe album omarmen. Dat Arthur meer dan voldoende inspiratie had blijkt wel uit de speelduur van dit nieuwe schijfje; het tikt net iets meer dan één uur speelduur aan. Uiteraard kennen we het kunstje van Arthur wel maar het blijft wel een klasbak. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Label Joyful Noise

Beoordeling 7,5

Review Fiona Kitschin en Gareth Liddiard hebben natuurlijk al een heel muzikaal verleden achter zich met de Australische punk/rockband The Drones. In 2016, na een zestal albums, vond het duo het tijd om verder te gaan. De nieuwe band heet Tropical Fuck Storm (TFS) en bestaat naast Kitschin en Liddiard uit Lauren Hammel (The Tension) op drums en Erica Dunn. Braindrops is het tweede album en eigenlijk worden de krachten van de drie dames wat nadrukkelijker ingezet. Maar nog steeds is donkere stem van Liddiard bepalend in de explosieve Noiserock sound van de band. De opener ‘Paradise’ wordt vanuit een rustig begin opgebouwd tot een explosieve track met gitaren die volledig uit de maat lijken te klinken en Liddiard die meer dan het maximale toegestane van zijn stem vergt. Sterker nog, soms is het misschien zelfs wel vals. In combinatie met wat Grunge en Noise is dit een track waardoor de beginnende luisteraar zo maar kan afhaken. Ze vervolgen hun eigenzinnige weg met ‘The Planet Of Straw Men’, met een repeterend ritme als basis en waar vooral Fiona en Liddiard vocaal weer ongeremd vocaal uithalen. Dat de band ook uit een ander vaatje kan tappen blijkt dan weer uit een track als ‘Who’s My Eugene? (over Brian Wilson’s voormalige controversiële psychotherapeut, Eugene Landy). Het nummer heeft wat meer structuur, is zelfs lekker loom dansbaar, en hier horen we Erica Dunn als zangeres. Bij een enkele track neemt de band gas terug. De bedoeling van het rustige en wat psychedelische ‘Maria 62’ is niet geheel duidelijk en bij ‘Maria 63’ wil de band misschien laten horen ook een ballad te kunnen maken. Tot minuut 5, want dan barst het ongecontroleerde weer los TFS laat zich nog steeds niet in een hokje stoppen, zo veel wordt wel duidelijk. ‘The Happiest Guy Around’ is ook weer zo’n smeltkroes van geluiden, stemmen en instrumenten waarbij het snel herhaalde refrein als soort van hypnotiserend werkt. ‘Braindrops’ is de terechte titelsong en inmiddels tweede single. Ook hier weet de band een heerlijk onweerstaanbaar dansbare vibe te produceren waarbij toch dat ietwat rauwe en ongecontroleerde altijd op de loer liggen. Braindrops is misschien nét iets minder scherp dan het debuut A Laughing Death In Meatspace uit 2018 maar nog steeds is de mix van punk, rock en Noise die hier en daar aan het absurde grenst het handelsmerk. Wat dat betreft is de albumcover sprekend en sluit naadloos aan bij de excentrieke sound van de band. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Label Erased Tapes

Beoordeling 7,5

Review De Duitse componist en toetsenist Nils Frahm is inmiddels een grote naam binnen de Neoklassieke stroming in het huidige muzikale spectrum. Zijn album All Melody werd erg goed ontvangen maar er lag tevens nog heel veel materiaal op de spreekwoordelijke plank dat nog verder uitgewerkt diende te worden. Dat resulteerde in een drietal uitgebrachte EP’s die, hoe origineel, de titels Encore 1, 2 en 3 meekregen. Op het Erased Tapes label komt nu All Encores uit, een mooie chronologische weergave van deze drie EP’s. Na het uitbrengen van All Melody reisde Frahm de hele wereld over om overal lof te vergaren over zijn live-performances. Of het nu om zijn optreden in het Hammersmith Apollo in Londen ging, de Brooklyn Steel of het Funkhaus in Berlijn, overal waren zijn shows uitverkocht. Het materiaal waar nog aan geschaad diende te worden kreeg verder vorm en er werden uitgebracht in drie EP’s en nu is al dat moois op één album terug te vinden. Encore 1 wordt vooral gekenmerkt door prachtige harmonieën op piano en orgel met bijvoorbeeld ‘The Dane’ als voorbeeld voor prachtig pianowerk. Het tweede deel is wat meer experimenteel en richting Ambientsound zoals het gevoelige ‘A Walking Embrance’ met subtiele omgevingsgeluiden. De laatste drie tracks ‘Artificially Intelligent’, ‘All Armed’ en ‘Amirador’ vormden Encore 3 en hier voegt de Duitser wat meer elektronica en percussie toe aan zijn composities. Resultaat zijn boeiende nummers waarbij ‘Amirador’ zo maar als soundtrack gebruikt zou kunnen worden. Over de totstandkoming van All Encores zegt Frahm zelf: The idea behind All Encores is one we had from before All Melody; to separate releases each with their own distinct musical style and theme, perhaps even as a triple album. But All Melody became larger than itself and took over any initial concepts. I think the idea of All Encores is like musical islands that compliment All Melody.” Het feit dat Frahm dat tot de Neoklassieke stroming wordt gerekend wil niet zeggen dat All Encores een klassiek album is geworden. In zijn pianospel is de klassieke invloed uiteraard merkbaar maar All Encores is veel meer dan dat. Veel luisterplezier.

Label Winspear

Beoordeling 7,5

Review Amy O is de artiestennaam van Amy Oelsner, uit Bloomington, USA. Met haar derde album Shell laat ze definitief haar jeugd achter zich. Shell is na Elastic ui 2017 het derde album van Amy O dat ze op CD en andere geluidsdragers uitbrengt. Daarvoor heeft ze nog van alles en nog wat uitgebracht op tapes of via het digitale kanaal, maar niet echt voor publiek. Onlangs gaf Amy in een interview aan dat dit album vooral in het teken staat van de “bits and pieces” die vanuit haar jeugd nog niet waren ingevuld in relatie tot de weg die ze nu als volwassene in wil slaan. Resultaat is een album met elf liedjes die vooral een wat Lo-Fi karakter kennen en we vooral binnen het Indiepop genre kunnen plaatsen. Voor dit album was ze op zoek naar een specifiek geluid. Het was een zoektocht naar de juiste mic’s, de elektronische drummachines en dat alles moet de luisteraar toch vooral een warm gevoel geven. Amy opent met een aantal lichtvoetige tracks als ‘Synesthesia’ en ‘Shell’. Bij ‘Planet Blue’ kleurt de Amerikaanse voor de eerste keer wat buiten de lijntjes met wat stevigere drums en een wat dominantere leadgitaar. Het contrast met haar wat onschuldige sound en de tweede stem is vernuftig. Daar tegenover staat dan weer het rustige ‘Rest Stop’ dat ze schreef nadat ze net was getrouwd. (“A lot of things have changed/ A lot of things remain the same”). Maar over het algemeen overheerst de lichtvoetigheid en het wat onschuldige karakter dat haar stem simpelweg met zich meebrengt. Luister maar eens naar ‘Loose Cassette’ (incl. 2e stem!) en afsluiter ‘Later On’, twee alleraardigste Indie popsongs. Shell is een album met een speelduur van ruim een half uur met vooral toegankelijke Indiepop. Iedereen die eerder werk van Amy O heeft geluisterd zal haar geluid herkennen. Ondanks haar wat onschuldig klinkende stemgeluid zijn haar teksten én dus haar song toch wel sterk. Veel luisterplezier.

Label Thirty Tigers

Beoordeling 7,5

Review De man verkocht inmiddels meer dan 30 miljoen albums! De naam? Toby Keith, 58 jaar, afkomstig uit Oklahoma en een hele grote naam binnen de Country-Music. Deze week brengt hij Greatest Hits: The Show Dog Years uit. Keith is een hele grote naam binnen de Country muziek. Sinds hij in 1993 zijn titelloze debuutalbum op Mercury Records uitbracht heeft hij een meer dan respectabele discografie opgebouwd op diverse platenlabels. Verder kan hij een vitrine vullen met nominaties en gewonnen Awards waarvan de in 2009 behaalde titel Songwriter/Artist Of The Decade door Nashville Songwriters Association misschien wel de belangrijkste is. In 2006 nam hij afstand van de gerenommeerde labels en met wat hulp lanceerde hij een eigen label Show Dog Nashville. het compilatiealbum dat deze week verscheen gaat dus over de periode 2006 t/m heden. Deze verzamelaar geeft een prima beeld van de Keith sinds 2006; de heerlijke bar-meezinger ‘Red Solo Cup’ is natuurlijk heerlijk en daar tegenover staat waarschijnlijk de verpletterende powersong ‘Made In America’ vol Amerikaanse vaderlandsliefde. Naast eerder uitgebrachte singles als ‘Big Blue Note’, de countryrocker ‘High Maitenance Woman’ en de ballad ‘Love Me If You Can’ kent het album ook vier nieuwe tracks waaronder de huidige single ‘That’s Country Bro’. Zelf zegt hij hierover: "Well, folks, here it is," he writes in the liner notes for the new album. "The Show Dog years' biggest hits. I know it's long overdue, but we put them all in one big pile. Twenty-five years went by fast, but I'm very blessed to have this wonderful career. Still kickin' it, too. See ya out there on the road." Voor diegene die deze Amerikaanse Country-ster niet kent is deze verzamelaar een prima kennismaking. De fans zullen dit compilatiealbum in ieder geval aan de collectie willen toevoegen. Veel luisterplezier.

Label Thirty Tigers

Beoordeling 9

Review Zelden zal een album zo persoonlijk en hartverscheurend zijn als het nieuwe album Blood van de Amerikaanse singer/songwriter Allison Moorer. Met een tiental liedjes neemt ze ons mee naar haar allesbehalve makkelijk jeugdjaren die traumatische ervaringen tot gevolg hadden. Naast dit album Blood verschijnt er ook rond hetzelfde tijdstip een biografie die de titel Blood: A Memoir meekrijgt. De inmiddels 47-jarige Allison had geen gemakkelijke jeugd. Sterker nog, tijdens haar jeugd kreeg ze te maken met meer dan enkele traumatische ervaringen; ze groeide op in een muzikaal gezin in het kleine stadje Frankeville in het zuiden van Alabama. Ze was getuige van huiselijk geweld, misbruik, geweld en alcoholisme met als ultieme tragedie het feit dat haar vader zelfmoord pleegde nadat hij haar moeder had vermoord. Wat restte was de relatie met haar zus Shelby Lynne die ook een muziekcarrière heeft opgebouwd. De singer/songwriter, die we vooral uit de country muziek kennen maar evengoed andere muziekstijlen als Blues en Soul in haar muziek verweeft, brengt met Blood haar tiende album uit. Alle tien de songs getuige van een meer dan hoog niveau van tekst schrijven waarmee Allison je meeneemt naar die herinneringen. Ondanks die inktzwarte periode waren er ook lichtpuntjes en zelf zegt ze hierover: “There was love, there was a protective mother, there was the bond of sisterhood and there was music. There was always music”. Ze opent met het sfeervolle ‘Bad Weather’ waarmee ze meteen de toon zet voor de rest van het album; prachtige verhalende liedjes die laveren tussen Country en Folk met hier en daar wat Blues verweven. Vervolgens is daar misschien met het vrijwel akoestische ‘Cold Cold Earth’ één van de meest indrukwekkende tracks en we horen de Amerikaanse zingen: “A slave to the bottle / He'd driven his family to leave / A wife and two daughters / He treated so terribly / Drunk with grief and lonelines”. De rest van de nummers zijn prachtig introvert, ingetogen en vooral het verhaal dat Allison verteld is natuurlijk bijzonder. Meest opvallende en persoonlijke track is de vertolking van ‘I’m To Blame’, dat gebaseerd is op een tekst die Allison’s zus Lynne net na de dood van hun ouders in de aktetas van haar vader vond en waar nu een prachtig nummer van is gemaakt. Verder is het niet echt een prachtig maar ook somber album dat verteld over de reis van het leven. Thema’s als gebroken liefde (Bad Weather) en hoop komen voorbij. Verder is daar het prachtige ‘Nightlight’ over de liefde tussen de zussen maar ook het meer countryrock-achtige ‘The Rock And The Hill’ waarin het karakter van haar moeder centraal staat. Alle liedjes zijn werkelijk prachtig maar met ‘The Ties That Bind’ noemen we waarschijnlijk het prijsnummer van het album. Blood is een zeldzaam mooi album geworden waar Allison haar ziel echt bloot durft te geven. Levenslessen, ervaring, toekomstperspectief en hoop hebben Allison ertoe bewogen om de liedjes voor dit album te schrijven en ons in haar verhaal mee te nemen. Eerder is ze voor diverse Awards en Grammy’s genomineerd maar ze is nooit tot winnares bekroond. Met Blood maakt ze waarschijnlijk opnieuw kans. Veel luisterplezier.

Label Handsome Dad

Beoordeling 7

Review De eigenlijk nog geheel onbekende Jacob Read brengt onder zijn artiestennaam Jerkcurb zijn debuutalbum Air Con Eden uit. Met twaalf nummers en een speeltijd van een dikke vijftig minuten neemt de Brit ons mee in wat lome, psychedelische muzikale weerspiegeling. Een beetje vreemd is de achterliggende gedachte van Air Con Eden wel; geïnspireerd op de eerste shopping-malls die in de VS ontstonden, inclusief tropische begroeiing ed. die men in die tijd ook wel Air-conditioned Eden noemden. Die wat vreemde psychedelische sfeer hangt over dit debuutalbum van de uit Londen afkomstige singer/songwriter. De afsluiter van het album, ‘Night On Earth’ dateert al weer uit 2016 kent een kleine 2.7 mln. streams. Dus dan is het best wel vreemd dat we Read eigenlijk niet kennen want ook de single ‘Voodoo Saloon’ is al eerder uitgebracht. De sound doet misschien een beetje denken aan de muziek van Mac DeMarco; dat lome, trage maar de stem van Read is wel wat soberder. Luister maar eens naar de opener ‘Shadowshow’ met ook dat typerende gitaargeluid. Maar zoals gezegd neemt Read je mee in zijn gedachtewereld. ‘Somerton Beach’ verteld op een wat broeierige wijze over een onopgeloste moord en ‘Aquerena Springs’ is rustige song over een waterpark ergens in de VS. Soms wordt de Brit ook persoonlijk zoals bij het gevoelige ‘Water’, dat synoniem staat voor de oceaan die de werelden scheidt van de ouders van Read na hun scheiding. Mooi is de sobere sfeer die Read op piano weet te creëren. Alle nummers vloeien als vanzelf in elkaar over want Read blijft volharden met dat wat laid-back-achtige karakter. De titelsong en ‘Morpheus’ Arms’ zijn nummers die nóg wat eigenzinniger zijn. Het is mooi om te horen hoe Read zijn eigen muzikale denkwereld vergelijkt met het leven in een soort van tegenwoordigheid. Muzikaal is het allemaal wat psychedelisch en blijft hij binnen dezelfde lijntjes kleuren. Veel luisterplezier.

Label Record Kicks

Beoordeling 9

Review Soms heb je van die artiesten waarvoor ineens het kwartje goed valt. Zo ook bij de Britse soulzangeres Hannah Williams die met haar nieuwste album 50 Foot Woman misschien aan de vooravond van haar grote doorbraak staat. De Britse zangeres heeft muziek en in het bijzonder Soul vanuit haar jeugd meegekregen en zelf zegt ze dat ze eerder muziek dan woorden kon lezen. In 2012 verscheen haar debuutalbum met haar toenmalige begeleidingsband The Tastemakers. In 2016 was daar het debuut van Hannah Williams And The Affirmations, haar huidige band. Toen het sms-bericht van de producer van Jay-Z écht bleek te zijn en hij daadwerkelijk een sample wilde gebruiken van het album Late Nights & Heartbreak ging het ineens snel. Iedereen wilde weten wie die stem was die in JayZ’s '4:44' werd gebruikt en Hannah en haar band kregen uitnodigingen om overal te spelen zoals op het Toronto Jazz Festival en het Central Park Summer Stage. Voor dit album schreef toetsenist James Graham vrijwel alles en ze kregen hulp van producer Shawn Lee, die eerder met namens als Lana Del Rey en Amy Winehouse werkte. Kortom, alles wijst erop dat 50 Foot Woman wel eens dé doorbraak kan zijn. De Britse trapt af met de werkelijk dampende en stampende titeltrack ’50 Foot Woman’. Het nummer bevat een ongekende energie en gaandeweg wordt het explosiever en explosiever waarbij de aanwezige blazerssectie alle vrijheid krijgt en we Hannah “I’m really rushin’ now, I’m top of the world” horen zingen. Vervolgens is daar ‘I Can’t Let This Slip Away’ dat een iets lager “rush”-tempo heeft maar waarbij wederom het totaalplaatje klopt; de stem met ongekende mogelijkheden van Hannah, de blazers en natuurlijk de groove keys. Met ‘The Only Way Out’ houdt Hannah het niveau vast maar zingt ze wat hoger in haar stemregisters en haar backing vocals (Hannah Nicholson en Victoria Klewin) vormen voor de spreekwoordelijke kers. Overigens moeten we de complete 8-koppige begeleidingsband vernoemen want muzikaal staat de plaat als een huis. Na dit ijzersterke eerste deel vervolgt ze met de ballads ‘Tablecloth’ en ‘Sinner’, waarbij laatstgenoemde van een ongekende schoonheid is. Hannah vergt in deze slowburner, die we ergens tussen soul en blues kunnen plaatsen, het maximale van haar stem en brengt het beste in haar naar boven. Overigens, ook hier weer een buiging voor de backing vocals en de begeleidingsband want deze ballad is door de intensiteit van ongekende schoonheid. Maar dit hoge niveau weet Hannah het complete album vast te houden; of het nu op de ballad ‘Please Be Good Te Me’, het Jazzy aandoende ‘How Long’ of ‘I Feel It’, alles is bovengemiddeld. ‘What Can We Do’ is één van de mooiste tracks; samen met de backing vocalisten zet Hannah a-capella in maar gaandeweg krijgt het album diverse onverwachte wendingen waarbij drummer Jai Widdowson Jones met zijn drumbeat een belangrijke rol speelt. 50 Foot Woman is een album zoals de titel doet vermoeden; echt een dijk van een plaat en Hannah Williams wordt misschien wel met recht de Britse sensatie genoemd. Met haar band weet ze een authentieke sound te creëren die eigentijds is maar te tevens het gevoel van herkenning geeft. Eén van de meest belovende verrassingen van dit jaar en een topplaat. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Label Nettwerk

Beoordeling 8

Review Ze komen hun belofte na met hun nieuwe album Moments. Het Australische folk duo Hollow Coves stond dit jaar als support act van Walking On Cars op het podium in 013 en toen gaven ze al aan dat er een volwaardig album aan zou komen. In 2017 was er al de EP Wanderlust met enkele nummers die we gerust muzikale pareltjes kunnen noemen; ‘The Woods’ en ‘Coastline’ kun je eindeloos luisteren dus er is wel sprake van enige verwachting, mede ingegeven door datgene zat als duo live op het het podium laten horen. Maar goed, het eerste volwaardige album is een feit en heeft de titel Moments meegekregen. Met de opener ‘Anew’ beroeren Ryan Henderson en Matt Cairns één van de maatschappelijke problemen van de jongeren in Australië, nl. zelfmoord. “suicide is the number one cause of death for Australians around our age… we felt compelled to write a song that would aim to speak hope into people’s lives and motivate them to keep going”. Overigens is ‘Anew’ helemaal in de geest van dit optimisme geschreven. Vervolgens pakt het duo met de titelsong terug naar zo’n typische Folk-song; twee akoestische gitaren en meerstemmigheid vormen de basis voor ‘Moments’ dat gaandeweg subitiel wordt uitgebouwd. Natuurlijk is er ook ruimte voor die mooie, weidse luisterliedjes zoals de single ‘When We Were Young’ en ook het akoestische ‘The Open Road’ en ‘Run Away’ zijn mooie ingetogen nummers geworden. Hoogtepunten zijn waarschijnlijk ‘Adrift’ en ‘Beauty In The Light’, die gekenmerkt worden door vloeiende melodielijnen, Folk-invloeden en harmonieuze samenzang waarbij de stemmen elkaar versterken. Op Moments is de hand van producer Chris Bond (o.a. Ben Howard) overigens wel voelbaar. Moments is een tijdloos album geworden met elf tracks met een speelduur van ruim 50 minuten. Mooie melodielijnen, sprekende teksten en harmonieuze vocalen zijn de kernwoorden van dit duo uit Brisbane waardoor het geheel af en toe poëtisch klinkt. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Label Edison Box

Beoordeling 7,5

Review Ze noemen het zelf “Psych-Tropical-Beat; het Italiaanse viertal Indianizer uit Turijn produceert in ieder geval een authentiek geluid waardoor we de band niet zo maar in een hokje kunnen plaatsen. Nadir is de titel van het inmiddels derde album van deze band en de zes nummers brengen inderdaad een op zijn minst bijzonder mix van stijlen en invloeden. Opener ‘New Millenium Labyrinth’ is wat dat betreft prima richtinggevend; met als basis een uitermate aanstekelijke en dansbare beat wordt deze track gaandeweg uitgebouwd met wat spoken lyrics, een funky gitaar, synhts en nog meer muzikale versieringen. Het resultaat, mede door de onderliggen beat, is dat het nummer een heerlijk hypnotiserende werking krijgt. Dat de band op festivals als Eurosonic en Surfana goed ontvangen werd is al luisterend naar deze muziek dan ook niet vreemd; het vraagt als het ware om live gespeeld te worden voor een enthousiast publiek. Geen beat maar wel interessant is vervolgens ‘Reyna Querida’ dat vooral gekenmerkt wordt door de aanwezig percussie en de wat duistere vocalen. Met nummers als ‘’Horoscopic (Saturn Returns) en ‘Sin Cleopatra’ combineert Indianizer de eerder getoonde ingrediënten en krijg je het gevoel aanwezig te zijn op een feestje op een zomers strand. Zo blijft de band vasthouden aan die ondefinieerbare mix van muzikale elementen en stijlen en zijn de overige tracks als ‘Aya Puma’ en ‘Ka Ou Fe?’ verfrissend. Overigens zijn Neon Hawaii’ (2015) en ‘Zenith’ (2018) de albums die eerder uitkwamen en met Nadir is de trilogie van de band compleet. De nadruk ligt vooral op de muzikaliteit want tekstueel is soms wat lastig te volgen door het gebruik van diverse talen (Creools, Spaans, Engels). Nadir is op zijn minst een album waarmee de band Inidanizer buiten de lijntjes kleurt. Eigenzinnig met invloeden van diverse muzikale stijlen én talen en waarschijnlijk live een heerlijk aangename beleving. De ruim acht minuten durende opener is absoluut ook een ideaal nummer voor een zomerse playlist. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Label One Little Indian

Beoordeling 7,5

Review We kennen Su Shaw misschien onder haar eerdere alter ego Panda Su maar nu brengt ze haar eerste EP uit onder de naam SHHE. Eerder dit jaar lanceerde ze al enkele singles die we uiteraard ook op dit album terug vinden. Op dit nieuw album én onder dit nieuwe muzikale alter ego kiest de Schots/Portugese Su Shaw een nieuwe richting. Op dit album, of misschien wel EP want het kent maar zeven tracks, begint ze aan een nieuw hoofdstuk dat we vooral in de wat meer elektronische muziek moeten zoeken. Opener ‘Eyes Shut’, één van die nummers die eerder dit jaar uitkwam, is een perfecte graadmeter. Met haar prachtige stem op de voorgrond en de synths die een sluier daarom heen trekken is dit een heerlijk loom nummer met een ongekende spanningsboog. Ook de rest van de nummers is omgeven met een vergelijkbare sfeer zoals ‘Emma’ en ‘Saint Cyrus’. Naast het feit dat Su een prachtige stem heeft is ze ook nog een begenadigd tekstschrijver zoals ze in de break-up song ‘Boy’ bewijst. De combinatie van haar nummers, de teksten en haar stemgeluid vormen een prachtige mix. Als ze bij afsluiter ‘Maps 2’ de keuze maakt om het nummer helemaal instrumentaal weg te zetten weet je wat je mist; haar stem. Dit titelloze debuutalbum onder haar nieuwe alter ego SHHE is op zijn minst eigenzinnig. De zeven tracks vormen een muzikaal lint van ingetogen elektronische muziek die soms als soundscapes vorm gegeven zijn. Voeg daarbij de meer dan aangename stem van Su en je krijgt dit meer dan aardige album. Veel luisterplezier.

Beoordeling 8

Review De 29-jarige Karsu Dönmez heeft inmiddels een prachtige palmares achter haar naam. Ze speelde piano in het restaurant van haar ouders in Amsterdam waarna we haar ineens in Carnegie Hall in New York zagen optreden. Ze stond al 2x op het befaamde North Sea Jazzfestival, bracht eerder twee albums uit en won in 2016 een Jazz-Edison! Nu is ze terug met een nieuw album waarmee ze weer de aangename mix van lichte popmuziek, Jazz en Turkse muziek combineert. Ze heeft haar album bijna eerlijk opgedeeld tussen Engelstalige liedjes en Turkse; om precies te zijn vijf om zeven. Ze opent met het ingetogen en amper twee minuten durende ‘Agree To Disagree’ waarmee ze meteen haar vocale kwaliteiten etaleert. Vervolgens maakt ze zich sterk voor de positie van de vrouw in het vrolijk klinkende en uitermate dansbare ‘Inadina’ waar we ook een sterke blazerssectie (Miguel Boelens op Sax, Coos Zwagerman op Trompet en Efe Erden op Trombone) horen. De Nederlandse zangeres en pianiste laveert moeiteloos tussen de beide talen en verweeft aangename popliedjes met Jazz en hier en daar een vleugje uit de Oriënt. ‘Reloading My Mind’ klinkt wat lieflijk terwijl ze met ‘Sana Ne’ wat meer eigenzinnig overkomt, wat ook niet vreemd is als we de letterlijke vertaling erbij halen: “bemoei je met je eigen zaken”. Overigens is dit niet als protestlied bedoeld maar wel dat je als Turkse vrouw ook je eigen mening mag laten gelden en je eigen keuzes bepalen. ‘Juliet’ is mooi en ingetogen maar laat wederom horen waartoe Karsu vocaal in staat is. De rest van de Engelstalige nummers is lekker Upbeat met ‘Jazzcat’ als prijsnummer maar het zijn toch vooral de nummers in het Turks die de aandacht trekken. Het melancholieke en gepassioneerde ‘Siyah’ is prachtig (let op de hoge noot!) en ook ‘Vuslat’, én ‘Itiraf’ spreken tot de verbeelding. Mooi om Karsu op dit album als een zelfbewuste vrouw te horen die ook haar mening durft te ventileren. De mix van liedjes in de Engelse en Turkse taal pakken goed uit waarbij ze bewijst dat ze vocaal ontzettend sterk is. Ze schreef de muziek en teksten voor alle liedjes en we horen haar ook nog op piano op de meeste tracks. Een uitgebreide clubtour brengt haar naar diverse podia in Turkije en door Nederland. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Label Thirty Tigers

Beoordeling 8

Review Chris Knight is na een afwezigheid van een kleine 7 jaar terug met zijn nieuwe album Almost Daylight. De Amerikaanse Country-zanger en singer/songwriter neemt je weer op zijn eigen wijze mee naar zijn verhalen. Knight is geen standaard muzikant. Hij studeerde Land- en Mijnbouw aan de Universiteit van Kentucky en werkte ook een tijdlang in deze branche voordat hij op 37-jarige leeftijd zijn debuutalbum uitbracht. Dat wil overigens niet zeggen dat de Amerikaan niet eerder met muziek bezig was; juist het tegendeel is waar maar het duurde gewoon een half leven voordat hij daadwerkelijk die belangrijke stap in zijn carrière durfde te zetten. Sinds die tijd bracht hij een achttal albums uit waarvan Little Victories uit 2012 zijn laatste wapenfeit was. Nu is hij terug met Almost Daylight, waarvan hij het meeste materiaal zelf schreef maar waar we ook twee covers terug horen. De uit Kentucky afkomstige Knight groeide op in het stadje Slaughters en het mooie aan zijn songs is dat je elementen uit het leven dat we allemaal kennen terug hoort. Gewoon de dagelijkse beslommeringen maar ook de kleine dingen die het leven draaglijk en leuk maken. Dat is ook de charme van zijn songs want laten we eerlijk zijn; hij is niet ’s werelds beste zanger zoals we bijvoorbeeld bij het wat rauwe ‘I’m William Callahan’ horen. Op ‘Crooked Mile’ bezingt het gevoel van de buitenstaander en met ‘I Won’t Look Back’ de wanhoop als het niet lukt om de het dorp te ontvluchten. Al dit moois kwam overigens tot stand met medewerking van producer Ray Kennedy (o.a. Steve Earle, Lucinda Williams), Dan Baird (gitaar), een aantal van de “finest Appalachian” sessiemuzikanten op banjo, “fiddle”, harmonica én er is zelfs ruimte voor Lee Ann Womack! Mooi is de slow-ballad ‘Go On’ over volharding en met ‘The Damn Truth’ geeft hij nog maar eens zijn niet zo positieve maar wel oprechte bespiegeling op het leven (Booze and drugs will rot your brain / Too much pleasure brings you pain / But you can die from just about anything / The past is better off left behind / Worry is always a waste of time / Money ain't always the bottom line). ‘Send It On Down’, met de gastbijdrage van Lee Ann Womack én Chris Clark op het Hammondorgel, is prachtig en ook Everybody’s Lonely Now’ is ook heerlijk melancholiek, mede door het subtiele instrumentarium. Knight’s akoestische versie van ‘Flesh And Blood’ (Johnny Cash), waar we naast Knight op gitaar alleen de “fiddle” en de banjo horen, bezorgt iedereen waarschijnlijk een kippenvelmoment. Met de innemende afsluiter en tevens cover ‘Mexican Home’ (John Prine) laat Knight nog maar eens alle puzzelstukjes in elkaar vallen en als verrassing horen we nog een vocale bijdrage van Prine zelf. Verwacht geen verfijnd country-album; Knight is meer van het kaliber ruwe bolster, blanke pit en dan de ongepolijste versie. Almost Daylight is absoluut een sterke plaat van de Amerikaan en de singer/songwriter in hem is in de puurste vorm boven komen drijven. Gevoelig, oprecht maar met een rauw randje. Veel luisterplezier.

Label Stoney Creek

Beoordeling 7,5

Review King Calaway is één van de nieuwe namen die de US Billboards bestormen. De heren Jordan Harvey, Chad Michael Jervis, Simon Dumas, Chris Deaton, Caleb Miller en Austin Luther jaagden allemaal hun eigen carrière na voordat ze in Nashville hun krachten bundelden. Na een eerder uitgebrachte EP is daar nu het debuutalbum Rivers. De heren trappen af met het al eerder uitgekomen uptempo ‘No Matter What’ en meteen wordt duidelijk welke richting het zestal uit zal gaan op dit debuutalbum; naast het feit dat het alle zes muzikanten zijn hebben we hier met maar liefst drie leadvocalisten te maken waarbij de overige drie de vocalen nog maar eens aanvullen en versterken. Als vanzelf denk je dan aan een Boyband maar King Calaway gaat toch wel verder en met de mix van Country, 80’s Pop en Rock hebben ze een aanstekelijke muzikale cocktail weten te creëren. Natuurlijk kent het album een aantal up beat nummers zoals ‘More Than I Do’, ‘Love The One You’re With’, ‘Rivers’ en ‘Obvious’ waar tijdens het refrein de letters uitgesproken worden, wat tijdens een concert voor een goed interactie met het publiek kan zorgen Maar bij alle nummers hoor je wel ergens meerstemmigheid. Deze troef spelen ze ook uit bij ballads als ‘Missing You’ en ‘I Do ‘Grow Old’ is de vrolijke meezinger in de bar terwijl een nummer als Driver’s Seat’ door de elektrische gitaar een vleugje rock meekrijgt. De single ‘World For Two’ was op Country Radio in de US in de eerste week het best beluisterde nummer. Het laatste deel is misschien wel het meest verrassend; hun versie van ‘Love The One You’re With’ (Stephen Stills) is origineel en met de pianoballad ‘I Did’ laten ze nog één keer een stukje close harmony horen. Het album zit slim in elkaar. De zes heren produceren een aanstekelijke sound met catchy klinkende nummers die we het best kunnen omschrijven als Countrypop; Up-beat nummers met hier een daar een elektrische gitaar maar de belangrijkste troef is toch de meerstemmigheid en daarmee dus ook de vocale harmonieën. Een prima debuut en benieuwd welke keuzes de heren bij een volgend album gaan maken.

Label Temporary Residence

Beoordeling 7,5

Review De Italiaanse multi-instrumentalist Bruno Bavota bracht onlangs zijn nieuwste album, Get Lost, uit. Op zijn eigen authentieke wijze op piano neemt hij ons mee op zijn muzikale interpretatie van de hedendaagse maatschappij. Get Lost bestaat uit 12 nummers waar we Bavota op zijn favoriete instrument, de piano, horen. Daar waar hij in het verleden nog wel eens wat experimenteel werkte is het nu vooral de ingetogenheid die naar de voorgrond treed. Vanaf de eerste noten van opener ‘Shelter’ wordt je gegrepen door de etherische rust die Bavota op dit nieuwe album de wereld in stuurt. Alles wordt door de Italiaan met een fijn gevoel gespeeld en regelmatig weet hij een wat romantisch en ambient gevoel op te roepen. Hier en daar krijgt zijn pianospel nog wat ondersteuning in de vorm van strijkers of gitaar maar het is het prachtige pianospel dat indruk maakt. ‘San Junipero’ is het sterkste voorbeeld van een nummer waarbij Bavota een wat breder muzikaal spectrum laat horen. Zijn inspiratie voor dit album haalde hij vooral uit de hedendaagse maatschappij. Zelf zegt hij hierover: “I think people are becoming more selfish and don’t seem to have time to listen to other people who need to be heard. We don’t show much empathy”. Het contrast is dan ook voelbaar in de composities die Bavota via dit album de wereld instuurt. Want in alle nummers is die gejaagdheid van het hedendaagse leven niet terug te vinden. Of misschien is dat juist de boodschap; dat je jezelf ook in composities als ‘Sneaking Behind’, ‘Movement’ of de titelsong ‘Get Lost’ kunt verliezen. Dus niet in de gejaagdheid en drukte maar juist in de voelbare stilte en mooi om te horen dat hij afstand neemt van het klassieke pianospel maar meer richting zijn eigen, romantische variant beweegt. Veel luisterplezier.

Label Mascot / Provogue

Beoordeling 8

Review De Amerikaanse blues rockers zijn in de wereld van de bluesrock al een begrip. Het is ook niet verwonderlijk. Wanneer the Black Crowes in een spagaat kwam te liggen omdat zanger Chris zich meer toe eigende dan zijn broer, ging Chris verder met zijn Brotherhood. Het jongere broertje Richard ging op zoek naar bandleden en vond die in de Black Crowes. Marc Ford en Sven Pipien volgenden de jonge broeder. The Magpie Salute weet met hun southern bluesrock aan te sluiten bij waar the Crowes eindigden. Maar de broertjes vergeten, net als zoveel broer / zussen bands) dat de kracht vooral bij de combinatie ligt. Zo zijn The Magie Salute een prachtige act die het net niet heeft wat the Black Crowes wel had. Het doen de geruchten wel voeren dat de strijdbijl wel eens begraven mag worden en dat er een stap wordt gezet om the Crowes weer nieuw leven in te blazen. Maar eerst Salute voor zanger John Hogg die de albums High Water en nu deel 2 als een rasechte blues rocker heeft ingezongen. Het album is dan ook een die er mag zijn en een prima aanvulling op het goede debuut. Dat men live dit waar kan maken hebben ze al laten horen op het live album waarmee ze hun aandacht kreeg. ‘Sooner or Later’ is een stevige opener voor de band. Met een stevige psychedelische bluesrock beïnvloed door de Allman Brothers, start de band veelbelovend dit album. De harmonische vocalen horen we op ‘Gimme Something’ en ‘Leave it All Behind’. De samenzang met rock doet wat denken dat men heeft geluisterd naar de 70 sound waarmee acts als KISS de wereld mee veroverden. ‘Turn It All Around’ krijgt de vibe van The Beatles meets Bob Dylan en dat maakt deze band ook zo leuk. De diversiteit. De ballade ‘Lost Boy’ horen we Allison Kraus als special guest, dat weer een andere klankkleur in het album brengt. High Water II is dan ook een lekker album geworden. En eerlijk is eerlijk dat de broeders afzonderlijk mooie albums afleveren. Wanneer men de vrijheid van schrijven nu eens bundelen, komen we vast uit op een mooie Crowes album.

Label Hubro

Beoordeling 7,5

Review Het album Lanzarote is grotendeels een ode aan één van de meest bijzonder Canarische Eilanden. Het vulkanische landschap en de zwarte stranden en bergen vormen de inspiratie voor dit nieuwe album van Jo Berger Myhre en Ólafur Björn Ólafsson. De Noor en IJslander werkten al eerder samen en ook dit werd deels in Reykjavik, deels in Oslo opgenomen. Op de zeven tracks nemen de heren je mee in een intiem en minimalistische experimentele muzikale reis die vooral vorm wordt gegeven door piano en bas. Op Atomised/All We’ve Got (gebaseerd op het werk van de Franse schrijver en dichter Michel Houellebecq) is het vooral de piano die subtiel de boventoon voert. Myhre is vooral verantwoordelijke voor de bas (Double) en keys, terwijl Ólafsson drums, percussie en de piano, Moog en orgel bespeelt. Hier en daar worden subtiel blazers en/of viool toegevoegd waardoor de over het algemeen melancholieke nummers nog meer lading en diepgang krijgen. ‘Both Worlds’ is hier een sprekend voorbeeld van maar ‘Mimophant’ is misschien wel de meest duistere track waarbij vooral het experimentele drumwerk voor een dreigende sfeer zorgt. Opener ‘Grain Of Sand’ is overigens postuum opgedragen aan Jóhann Jóhannsson, met wie de beide heren eerder werkten en die kort na de opnames van dit nummer plotseling overleed. Lanzarote is een bijzonder album geworden dat we vooral in de experimentele hoek kunnen plaatsen. De over het algemeen altijd aanwezige zonneschijn op dit Canarische Eiland wordt door Myhre en Ólafsson vakkundig omgezet in donkere, dreigende wolkenvelden…… Veel luisterplezier.

Label MTG Records / PIAS

Beoordeling 7,5

Review De Noorse singer/songwriter August Kann bracht onlangs zijn debuutalbum How Did All These People Get Into My Room uit. Op basis van de titel verwachten we een heel scala aan muzikanten voorbij horen komen, maar niets is minder waar; het album staat vol met kleine, sobere luisterliedjes waar het de accenten zijn die voor de variatie zorgen en de aandacht vragen. Kann kun je moeiteloos plaatsen in het genre singer/songwriter binnen de Folkmuziek. De opener ‘Girl Behind The Trees’ is een kort, ingetogen nummer van ruim een minuut waarbij we Kann horen met enkele akoestische instrumenten als begeleiding. Vervolgens is daar de haast vrolijk klinkende single ‘This Smells Like Paris’ waarbij het haast onmogelijk is om niet de vergelijking te trekken met de sound van Paul Simon’s ‘Graceland’, maar ook een parallel met de muziek van Nick Mulvey kan zo maar het geval zijn. Vooral de Afrikaanse invloeden zijn meer dan aansprekend. Als we dan van de getalenteerde Noorse singer/songwriter vernemen dat hij zijn inspiratie haalt bij artiesten zoals eerdergenoemde Paul Simon, Leonard Cohen, Jack Johnson en Bon Iver zijn de overeenkomsten helemaal niet zo vreemd. De rest van het album kent over het algemeen wat ingetogenere songs waarvan de titelsong misschien wel het meest aansprekende voorbeeld is. Bij ‘You Don’t need Me’ vormt de tweede stem van Thea Emilie Wang de (aangename) verrassing en bij ‘This Is Bad’ weet de Noor de soberheid om te zetten in een soort positieve vibe. Over het algemeen wordt Kann door prima sessiemuzikanten begeleid om zijn songs karakter mee te geven, maar bij ‘Louie’ hanteert Kann een hele sobere begeleiding. Naast zijn stem zijn het de spaarzame aanslagen op de akoestische gitaar die we horen. Verder zijn de “lullabye” ‘Brother’ en de wat melancholieke afsluiter ‘Green Out Of Grey’ ook pareltjes binnen de verder wat sobere arrangementen. Hij omschrijft zijn muziek als “simple”. Toch kunnen we niet ontkennen dat na enkele luisterbeurten dit debuutalbum van de Noor blijft hangen. Mooi om te lezen dat hij in diverse bands speelden die allemaal hun eigen sound en muziekstijl hebben. Dat dit aangename debuutalbum vol met Folkachtige singer/songwriter liedjes dan uiteindelijk het resultaat is kunnen we minimaal verrassend noemen. Veel luisterplezier.

Label Eigen beheer

Beoordeling 8

Review Het is het debuutalbum van een band uit Nijmegen en ja we kunnen nu bijna stellen dat er een vibe in deze stad gunstig is. Na De Staat mogen weet een nieuw zeer getalenteerde act der ruimte geven tot groei. Het album Cut The Wire is dan ook een album van een veel belovende act Waltsburg. De band is te plaatsen tussen de moderne sound van Vampire weekend en de jaren 80 sound op ‘Consensus’ van Talking Heads. Wanneer we Oklahoma beluisteren met de aanstekelijke toetsen of het vrolijke ‘Friends’ dat en drama tekst kent, zitten de songs goed in elkaar en krijg je niet het gevoel dat het om een Nederlandse act gaat. Met ‘Ages’ komt de popsound van de jaren 80 terug en het ‘Calm Down’ heeft zelfs een new wave sausje over zich heen. Het is daardoor een lekker gevarieerd album met heerlijke popsongs. Om dan maar met een postpunk songs ‘Battered’ en het duistere ‘Eyes Shut’ het album te eindigen. Een veelbelovende act die de ruimte nu nodig heeft om te kunnen groeien.

Label Thirty Tigers/ Bertus

Beoordeling 7,5

Review De Amerikaanse singer- songwriter wist zijn podium te pakken bij de southern rockblues van Drive By Truckers. Wanneer hij in 2016 een Grammy wint voor het album Something More Than Free, wordt als het ware iedereen wakker. Het titelloos album komt uit 2009 en krijgt nu een opknapbeurt. De songs als mee meeslepende ‘Sunstroke’ en het stevigere titelnummer ‘Seven Mile Island’ en ‘Good’ geven al de mix voor het vervolg van het album. De volgorde is even in de mixer gegooid zodat het even wat anders en logischer klinkt. Het album is een prima album met het countrynummer ‘Cigarettes and Wine’ en het John Mayer achtige ‘The Blue’ als meest opzienbarende songs. Het album kreeg de aandacht in de Heat en indie hitlijsten. Dit was vooral in USA het geval en mag dit album nu een welverdiende tweede kans krijgen.

Label Thirty Tigers/ Bertus

Beoordeling 7,5

Review De Amerikaanse singer- songwriter wist zijn podium te pakken bij de southern rockblues van Drive By Truckers. Wanneer hij in 2016 een Grammy wint voor het album Something More Than Free, wordt als het ware iedereen wakker. Het album komt uit 2011 en krijgt nu een opknapbeurt. Wanneer Isbell met het titelloos album de smaak van het succes proefde werd het daaropvolgende album in dezelfde format gegoten. Southernrock songs als ‘Go It Alone’ en vooral met een country op o.a. ‘Alabama Pines’, ‘Codeine’ en ‘Never Could Believe’. Met opvallende songs ‘The Ballad of Nobeard’ en ‘Daisy Mae’ wist Isbell het album positief te breken. De Americana sound sloop zich langzaam in de Southern Rock sound zoals dit op ‘Heart on A String’ en ‘Stopping By’ te horen is.

Label My Tiny Room

Beoordeling 7,5

Review Het duo Pat Moonchy en Todd Tobias hebben elkaar gevonden. De multi instrumentalist Tobias weet met zijn soundscapes en popsound een mix te maken waar de zanger Moonchy is prettig bij voelt. Met een instrumentaal soundscape ‘Arcabaleno’ wordt een introductie gegeven voor Moonchy. Het tokkeldende begin van ‘Atmosfere’ geeft even de rust zodat de kwetsbare stem van Moonchy de ruimtelijke klanken inzingt. Het album kent geen lange nummers, maar is vooral gespitst op het gevoel en intense intieme liedjes die de dromen waar moet maken. Zp is zijn ‘Occasione’, het akoestische ‘Velo’ en het intieme ‘Senso de Tempo’ de betere songs van het album. Het kan een mooi begin zijn van een samenwerking dat tot verdieping moet gaan werken. De samenwerking is op enkele songs intenser dan op andere songs en dat is net even te horen. Het zou mooi zijn dat men dit op een volgend album kan recht trekken.

Label Frontiers slr

Beoordeling 7,5

Review Het blijft altijd een verrassend dat Michael Sweet een album uitbrengt. Nu de zanger met Stryper is herenigd en de gitarist Ozz tijdelijk even uit de roulatie is geweest, verschijnt er nu een album van de zanger als solo album. Al weet hij dit TEN album weer te beginnen als vanouds zoals Stryper het in den beginne al deed. Met een hoge gil en direct aansluitend een gitaarsolo in een lekker uptempo song ‘Better Part Of Me’ is de start van TEN. Zijn hoge stem is herkenbaar in de rock en Sweet weet met zijn solo albums ruimte te maken om gasten te laten spelen. Zo horen we Will Hunt (Evenesence), huidige Queensryche zanger Todd La Torre, Whitesnake / Night Ranger gitarist Joel Hoekstra en Ozzy gitarist Gus G. en anderen op dit album terug. De rock van Sweet is op dit album vooral een combinatie van Judas Priest (Son of Man) en Stryper te noemen. ‘Lay It Down’ is een rechttoe rechtaan song terwijl de songs ‘Forget Forgive’, Shine en ‘When Love is Hated’ net even iets meer hebben in het drum of gitaarwerk. Met de ballad ‘Let It Be Love’ laat Sweet weer een mooi knuffelrock liedje achter. Al blijven de songs ‘Ricochet’, ‘Ten’ en ‘Now or Never’ wat in het dertien in een dozijn gebied hangen. Het recente album van Stryper kent dan net weer iets meer inhoud dan Sweet op solo tour.

Label Frontiers slr

Beoordeling 7,5

Review Het debuut van deze melodic rock act uit Zweden was al een mooi begin. Of het nu een echt Europese act is of een samengestelde act, de muziek moet het wel doen. Het trio Magnus Karlsson (Primal Fear), Ronnie Romero (Rainbow) en Mike Terrane ( Axel Rudi Pell) komt uit alle windstreken van Chili tot Zweden. Met ‘Stand In My Way’ tot het laatste nummer ‘All We Got’ is het overduidelijk dat het hier om een gitaarvirtuoos gaat die zich in de kijker wil spelen. Ik heb het idee dat dit album meer de focus hierop kent dan het debuut. De songs zijn geheel hier gefocust op de solo’s en de snelle gitaar riffjes. Met ‘Bring Me Home’, ‘Heartbeat’ en ‘The Night People Rise’ zijn de songs meer op het melodieuze vlak, maar voor de rest klinkt het onrustig en snel. Wellicht heeft het wat meer draaiuren nodig, maar dan klinkt het allemaal minder uitdagend. Het is dan ook wat tegenvallend en te voorspelbaar als je er goed naar luistert. Maar voor degene die de snellere gitaarriffjes met de melodic inslag een warm hart toedraagt is dit zeker geen slechte plaat.

Label Frontiers slr

Beoordeling 8

Review De Zweedse melodieuze rock act met Magnus Henriksson en Erik Martensson bestaat inmiddels alweer 20 jaar. De band weet van de power rock meer melodie in de songs te verwerken, waardoor de band inmiddels mee kan doen aan festivals die richting het Eurovisie Songfestival gaan. Is dat een schande? Nee, dat zeker niet. De heren weten de power popsongs aantrekkelijk te maken voor een groot publiek. Alleen in Nederland blijkt men hier wat meer moeite mee te hebben. Inmiddels is dit hun 8ste album alweer en weet de band langzamerhand een fanschare op te bouwen buiten Scandinavië. Het past is de sfeer van de oude Europe, die inmiddels weer mooie classic rock albums maakt. Eclipse weet het album heerlijk te beginnen met Viva La Victoria waarmee men als patriotten de aanval opent. Het album kent naast de classic rocksongs ‘Dilerious’, ‘Mary Leigh’ en ‘38 & 44’ ook veel variatie in de melodic rock te brengen. Met songs als ‘Shelter Me’, ‘United’ en het logge ‘Masquerade’ wordt al snel duidelijk dat de heren de powerrock sound beheersen. Het zijn heerlijke popsrock songs die misschien gedateerd klinken, maar gelijktijdig heerlijk fris uit de speakers brullen. Voor de rockers die de 80s een warm hart toedragen is dit zeker een album dat beluisterd moet worden.

Label Frontiers slr

Beoordeling 7,5

Review Het is de Duitse progrock act VandenPlas die met regelmaat een album op de markt brengt. De band uit Kaiserslautern doet al jaren mee en viert dit jaar hun 25ste jubileum. Ter ere van dit is de box The Epic Works met 11 cds uitgebracht. En ja, terwijl dit hun 9de album is. Dit album is het eerste deel van het concept en deel 2, Illumination verschijnt volgend jaar. Op herhaling Met een bijna 8 minuten durende ‘Cold December Night’ start het verhaal over de geesten en het leven van hiernamaals. De band staat bekend als een soort Duitse Dream Theater al speelde men hiervoor als support act voor deze progrockband. Nu staat VandenPlas op eigen benen de hoofdact op vele festivals in Europa te spelen. Met de gedachte dat hun helden en Rush in hun muziek verwerkt is valt het nummer ‘The Phantoms’ op zijn plek. Het doet erg denken aan de oude progrock act. De verrassing Wanneer we zeggen dat deze band andere acts naspelen, doen we deze heren tekort. De pianostukken die opgebouwd worden naar een bombastische climax is hun wel toevertrouwd. Het wordt alleen wat lastig dat dit bij iedere nummer gebeurd waardoor de diversiteit van de songs in geding komt. ‘Fall From the Skies’ mag dan 9 minuten duren, het blijft een herhaling van de songs ‘Three Ghost’ en ‘Devil’s Poetry’ die eerder voorbij zijn gekomen. We wachten af hoe het verhaal van de Fallen Angels afloopt

Label Universal music

Beoordeling 8

Review De zangeres uit Uden wist zich met het reizende festival Popronde van Nederland in de kijker te spelen. Met de single ‘It’s Allright’ weet ze een stempel te drukken op haar carriere. Het nummer komt zo dicht bij de sound van Amy Winehouse dat het als een nieuw nummer van Winehouse klinkt. Goede start Met het duo Jesse Singer en Chris Soper achter de knoppen, is dit een godsgeschenk van het label dat volledig in haar geloofd. Het duo dat ook de productie van Chef Special en John Legend doet, gaan onder de naam LikeMinds de wereld over. Het is een goede set om Nona, ziet er al uit als een blonde uitvoering van een mooie Amy, al in het begin mee te nemen naar deze heren. Het album staat vol heerlijke popsongs die in de lijn van Winehouse liggen. Slowsongs als ‘Sleeptalking’ en ‘Hold On Me’ wordt afgewisseld met de lekker deinende meezing klanken van ‘Givin’it All’. Winehouse Het spannende ‘Last To Know’ is voor mij een van de beste stukken op dit album. Het kent spannende stukken met een uptempo, pakkend meezing refrein. Het zou mooi zijn dat Nona in de voetsporen van haar idool kan stappen en dat dit opgepakt wordt. Met dit album heeft ze alvast een grote stap gemaakt en is het een verrassend mooi debuut geworden waar heel Nederland wel trots op mag zijn. Nona is de komende tijd te vinden op de Nederlandse poppodia

Label Oh Boy / Thrity Tigers

Beoordeling 8

Review Kelsey Waldon is terug met een nieuw album White Noise / White Lines. Met haar authentieke stem en haar onvervalste en ietwat ongepolijste Countrymuziek is dit het vervolg op het prima ontvangen debuutalbum. Kelsey Waldon vindt haar roots in Monkey’s Eyevrow, Kentucky. Op jonge leeftijd wordt ze geconfronteerd met de echtscheiding van haar ouders en vanaf dat moment is het de gitaar die haar door die tijd heen helpt. Ze trekt naar Nashville, neemt goedkope baantjes aan en probeert muzikaal voet aan de grond te krijgen. Als dit niet lukt, gaat ze songwriting studeren aan de universiteit van Nashville en gaandeweg ontwikkelt ze haar eigen stijl. Ze brengt in eigen beheer een aantal albums uit maar het succes lacht haar eigenlijk nu pas toe. Ze is namelijk de eerste artiest in 15 jaar die weer toegelaten wordt aan het Oh Boy Record-label van de befaamde John Prine. Het album opent met de eerder uitgebrachte single ‘Anyhow’, een lekker uptempo Countrysong waar we een zelfverzekerde Kelsey horen. Wat meteen opvalt, is dat we hier niet met een gepolijst of glad stemgeluid te maken hebben. Nee, de stem van Kelsey heeft meer een rauw randje en klinkt evengoed herkenbaar als nieuw. Verder is dit nummer een eerste kennismaking met Brett Resnick op pedalsteel en deze gitarist weet naast Kelsey met zijn gitaar zijn stempel op dit album te drukken. Vervolgens is daar te titelsong die mede door de gitaar een lekker broeiend karakter krijgt. Als dit nummer bijna afgelopen is horen we een stukje van een Chickasaw-stam dat ze met haar telefoon opnam tijdens een bijeenkomst. Ze verweeft persoonlijke herinneringen in haar liedjes maar ook feiten uit de geschiedenis van de VS. Het uptempo ‘Black Patch’, met die heerlijke “fiddle”, gaat over het soort tabak dat in West Kentucky verbouwd werd en dat voor een stukje “American History” zorgde. Op ‘Kentucky, 1988’, keert ze terug naar haar jeugdjaren en dit nummer heeft weer wat meer “Bluegrass” terwijl we haar bij ‘Lived And Let Go’ zichzelf alleen op de akoestische gitaar horen begeleiden. Met ‘Sunday’s Children’ voegt ze zelfs wat soul toe en ’Very Old Barton’ is het ideale nummer voor een feestje in de lokale saloon. Met de prachtige ballad ‘My Epitaph’ (Ola Belle Reed), met ook nog een wat maatschappelijke betrokken boodschap, sluit de Amerikaanse White Noise / White Lines af. White Noise / White Lines is een album dat elke luisterbeurt meer glans krijgt. Kelsey bewijst dat ze een meer dan prima singer/songwriter in dit genre is met een eindeloze stem. Een meer dan aangenaam album. Veel luisterplezier.

Label BMG

Beoordeling 8

Review Live In The City Of Angels is het nieuwe live-album van Simple Minds dat deze week uitkwam. Het is een niet echt subtiele verwijzing naar het memorabele live-album uit 1987 (Live in The City Of Lights) maar het bewijst nog maar eens dat Jim Kerr en gitarist Charlie Burchill misschien wel met hun derde jeugd bezig zijn. Simple Minds kende hun hoogtijdagen in de jaren ’80 en met iconische albums als Sparkle In The Rain en New Gold Dream veroverde de band in die tijd de wereld. In het kader van The Walk Between Worlds-tour deed de Schotse band vorig jaar maar liefst 31 steden aan in de VS en volgens de band was het de meest succesvolle tour ooit op dat continent. Behalve ‘Glittering Prize’ en de bonustracks is dit een registratie van het concert dat ze op 24 oktober gaven in Los Angeles, en daarmee is de titelkeuze ook meer dan logisch. Natuurlijk is het op dit album een weerzien met de hits die we allemaal kennen; ‘Promised You A Miracle’, ‘Waterfront’, ‘Alive And Kicking’, ‘Love Song’, ‘Let There Be Love’ en ‘Don’t You Forget About Me’, ze komen we allemaal voorbij. Tijdens het luisteren hoor je dat Kerr inmiddels niet meer die vocale sterkte heeft wat ook blijkt als we Sarah Brown bepaalde delen vocaal horen overnemen. Burchill op gitaar is echter op zijn best op deze plaat. Uiteraard horen we ook een aantal nummers van het laatste album Walk Between Worlds voorbij komen zoals de opener ‘The Signal And The Noise’ en ‘Sense Of Discovery’. Bij een live-album wil je als het ware de connectie tussen band en publiek horen en daarin slaagt de band meer dan prima. Je hoort het applaus neerklateren en het is altijd leuk om Kerr in dat Schotse accent de connectie te horen zoeken. Verder is het een mooie doorsnede van de uitgebreide discografie van de band waarbij we tracks als “I Travel’, ‘Hypnotized’ en ’She’s A River’ ook nog vermelden. Op zich brengt Live In The City Of Angels niets nieuws of het moeten de live-uitvoeringen zijn van de tracks van het laatste album. De verstokte fan zal dit album zeker aanschaffen maar voor diegene die nog geen verzamelaar van de band heeft zal het een lastige keuze worden……. dit live-album of de verzamelaar met 40 tracks! die op 1 november uit komt…… Veel luisterplezier.

Beschrijving

Beoordeling 7,5

Review De Belgische formatie The Lighthouse scoorde in 2017 een hit met het aanstekelijke ‘Hollywood’. Ze wonnen de talentenjacht De Nieuwe Lichting, brachten een EP uit en nu is daar het eerste volwaardige album Whatever Comes Our Way. De Vijfmanformatie uit Leuven maakte furore met hun aanstekelijk Indiepop; vrolijk klinkende synths, strakke snaredrums, beats en dat alles in een upbeat, dansbare verpakking. Wat dat betreft is de opener ‘Cover Story’ zogenaamde open deur; een lekker beat, heldere stemmen en uiteindelijk een catchy, dansbaar nummer. Vervolgens is daar het wat meer funky en hoekige ‘Catch Fire’ en ook ‘School’s Out’ heeft dat funky onderlijntje. Gaandeweg krijg je toch het gevoel dat de band steeds uit het spreekwoordelijke vaatje tapt want ook bij de single ‘Pretty Classy’ kleuren de heren binnen de veilige lijntjes van de Indiepop. Toch zijn er wel hier en daar verrassingen zoals het instrumentale ‘Redwing pt. 1’ dat we halverwege het album voorgeschoteld krijgen. Ook de nummers op het einde van het album zijn wat meer onderscheidend; ‘Easygoing’ kent nét iets meer variatie in de opbouw en promoveert zich tot één van de betere songs van het album terwijl de heren met ‘Tundra’ op een wat weemoedige manier proberen af te sluiten. Hierdoor eindigt het album jammer genoeg wat in mineur. Met Whatever Comes Our Way levert de band een prima debuutalbum af waarbij ze eigenlijk nergens door de bekende ondergrens zakken. Wel is het zo dat we moeten concluderen dat ze over het algemeen wel van hetzelfde muzikale kleurenpalet gebruik maken zonder echt één of twee echt aansprekende tracks. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Label Universal

Beoordeling 8

Review Without Fear is het meer dan logische debuutalbum van de Ierse singer/songwriter Dermot Kennedy. Van straatmuzikant tot popster; de sympathieke Ier heeft er hard voor gewerkt maar de doorbraak lijkt er echt te zijn. We kennen de Ierse singer/songwriter natuurlijk vanwege zijn megahit ‘Power Over Me’; met die donkere, diepe stem en de rollende beat. Uiteraard mag deze hit niet op dit debuutalbum ontbreken en die donkere stem is natuurlijk wel één van de troeven die hij slim uitspeelt. Al sinds enkele jaren brengt hij singles en EP’s uit maar het grote succes bleef tot op heden uit. Neem bijvoorbeeld opener 'An Evening I Will Not Forget’ dat al in 2015 werd uitgebracht, maar voor dit album opnieuw werd bewerkt. Zijn stem in combinatie met de pakkende lyrics zorgen voor die aantrekkelijke, toegankelijke sound en het wat meer elektronische lijkt zijn stemgeluid nog meer te versterken. Natuurlijk helpt het als Glen Hansard je ook nog van adviezen gaat voorzien en Taylor Swift je muziek in haar persoonlijke playlist opneemt. De typische opbouw van songs hanteert de Ier veelvuldig. ‘All My Friends’ kent ook weer die rustige opbouw om daarna te worden uitgebouwd naar een krachtige popsong net zoals ‘Outnumbered’. ‘What Have I Done’ en ‘Dancing Under Red Skies’ kennen qua compositie een wat minder bombastische opening met Kennedy aan piano en hier haalt hij werkelijk alles uit zijn stem. Overigens hoor je af te toe overeenkomsten met Ed Sheeran en qua diepte met Marcus Mumford van Mumfrod & Sons. ‘Moments Passed’ is ook weer zo’n track die al eerder uitkwam, evenals zijn bescheiden hit ‘Lost’. Soms pakt Kennedy gelukkig toch weer terug naar die aangename, authentieke singer/songwriter-stijl. Wat meer ingetogen en wat meer richting akoestisch. ‘The Corner’, maar vooral een nummer als ‘Rome’ zorgen voor de broodnodige balans op het album. De titelsong bewaard hij voor het laatst. De meest emotionele afsluiter van dit debuutalbum is misschien wel de grootste verrassing en Kennedy klinkt hier het meest oprecht en geloofwaardig. De dertien nummers tikken een kleine vijftig minuten speeltijd aan. Natuurlijk staan er een aantal bekende nummers op die Kennedy al eerder uitbracht. Hij weet inmiddels hoe hij aanstekelijk popsongs moet schrijven; met zijn donkere stem als belangrijkste wapen weet hij dat te combineren met beats, akoestische gitaren en piano. Hij heeft duidelijk zijn singer/songwriter in pure vorm achter zich gelaten en trekt de popkaart als troef en joker. Een prima debuut met als kanttekening dat er best wat herhaling qua stijl te horen is. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Label Cloud 9

Beoordeling 7,5

Review De singer songwriter uit Utrecht ging regelmatig het nabij gelegen park bezoeken om de rust te snuiven. Dan komt de inspiratie vanzelf. Van Parket naar Park Als pleiter in de rechtbank heb je veel aan je hoofd en dat moet een plekje krijgen. Tim weet dit hier te doen en heeft hierdoor zijn tweede Ep met liedjes kunnen maken. Dat er ergens zijn inspiratie van de rust van het park gekoppeld wordt de klanken van Coldplay hoor je op ‘Walk on a Wire’ en ‘Bite The Bullet’. Filtering De klankkleur van de songs liggen in het genre van de Britse band maar heeft nog wat tijd nodig om het groei element volledig te laten schitteren. De outro’s zijn soms wat te lang voor een net 3 minuut durend nummer. Terwijl ‘Shadow’ een mooi liedjes is dat ten opzichte van de andere songs als beste uit de verf komt. Het album is nog een zoektocht naar de juiste sound die bij Tim past. Wellicht horen we dit meer op het komende album omdat de filtering al is begonnen.

Label Kobalt

Beoordeling 8

Review Het is aan de Australische zanger, dat hij altijd een weg bewandeld die even anders lijkt te zijn dan de reguliere paden. Het nieuw album Ghosteen komt 8 november op schijf uit en is een maand eerder op legale wijze op de digitale weg te vinden. Het nieuwe album is een dubbelalbum, dat je op de digitale weg niet meer hoeft te benoemen, en sluit naadloos aan op zijn recente album Skeleton Tree. Het was een eerbetoon aan de dood van zijn zoon Arthur. Dit album kwam veelvuldig voor in de albumlijsten van dat jaar terecht. Nu weet Cave met Ghosteen het vervolg van dit donker album te brengen en de geesten in te zetten. De prachtige teksten van ‘Bright Horeses’, ‘Galleon Ship’ en ‘Waiting for You’ zetten op het ene deel van het album The Children weer, op het andere deel horen we de storytelling Cave met ‘Ghosteen’ en ‘Hollywood’ het verhaal van The Parents. Het verwerken van het verlies van een kind in verschillende gebieden. Dat Cave altijd een religieus lijntje in zijn muziek had, was altijd al aanwezig. Nu weet hij dit (wederom) mooi en intens in te zetten alsof hij niet anders kan om op deze manier zijn zoon levendig te houden. Mooi en meeslepend! En met hoes en schijf is het album in november verkrijgbaar.

Label Zeal/ Konkurrent

Beoordeling 7,5

Review Wanneer we de naam Wouter DeWit horen dat gaat de grijze massa al snel naar een rijtje van Joep Beuving, Nils Frahm en diverse vooral Noorse muzikanten die hun pianostukken als moderne klassiek werk op plaat zetten. Het is vooral rustgevend en hierdoor wellicht populair. De heren krijgen vele streams en dat geldt ook voor de man uit Belgisch Limburg. Twee jaar geleden bracht hij het album Still en nu is hij terug met Here. Hetzelfde concept en adembenemende piano songs waarbij het centrale thema less is more is. Naast piano zijn de composities aangevuld met strijkers en of lichte vocalen, waardoor het 9 minuten durende ‘Winter’ en het ‘Listen to the Wind’ een mooie serene sfeer krijgen. Het album is dan ook een geheel. De titels spreken dan voor zich, al is het de klassieke werkstuk dat het moet doen. Wederom is Wouter DeWit hier in geslaagd en maakt hij met Here een album dat je in een hectische dag weer even tot rust brengt.

Label Dais/ Konkurrent

Beoordeling 7,5

Review De Engelse kunstenaar Stephan Mallinder is in de muziekwereld vooral bekend als zanger van Cabaret Voltaire. De industriële indiepop en dance act uit de jaren 80 zou het nu weer goed doen in een wereld van abstracte dance. Dat heeft Mallinder ook gedacht en weet na diverse projecten een nieuw album te brengen. Het borduurt voort op de sound van de jaren 80. In de huidige sound horen we meer de techno kant maar dat is logisch. De man heeft altijd de interesse in nieuwe sounds en vormgeving om hier weer iets creatiefs mee te doen. Het is niet direct altijd diepzinnig in de technische kant van een instrumenten maar vooral in de combinatie met andere materialen en geluiden die tot een volledig nummer kan leiden. Zo zijn ‘Robber’, ‘Satillite’ en het titelstuk niet alleen gebaseerd op de dancesound zoals het openingsnummer ‘Working’, maar is het een experimentele reis met allerlei verschillende geluiden die al hypnotiserend herhaald worden. Herhaald op een danceritme om uiteindelijk in trance te belanden. Dan zien we al snel de afwisselden lampen en lichtpartijen voor ons waarbij een menigte silhouetten zich bewegen in de blacklight van het podium. Deels denk je op deze plaat of dit wel of niet gedateerd is, of dat het juist voor de nieuwe stroming een begin voor een nieuwe house of dance periode wordt.

Label Polydor/ Universal

Beoordeling 8

Review Dat Manchester altijd een broeinest is van diverse muziek bewijst zich maar weer met de band Elbow. De band van Guy Garvey heeft zich de afgelopen jaren ontwikkeld tot een band van formaat al komt kun grootste hitnotering ‘Lippy Kids’ uit 2011. Toch weet de band als een sleeper vele harten te veroveren. One Day Like This is inmiddels een lieveling van de luisteraar geworden en staat hoog in de top 2000 genoteerd. Dit jaar komt men met het achtste album en weet Garvey met de band weer mooie verhalen te vertellen. De insteek van de band is dan ook duidelijk. De composities staan altijd in dienst van de zanger. De mooie poëtische teksten zijn weer optimaal aanwezig. Wanneer het album begint met “And I don’t know Jesus anymore and an endless sleep is awaiting me’ van Dexter & Sinister is al een mooi begin. Met ‘White Noise, White Heat’ en ‘Doldrums’ weet men zich kritishch zich uit te laten over wat er zich in de wereld gebeurd. Het is dan ook een donker grijs album als we dit naast de vorige albums leggen. Wel blijft de zweverige zachte sound gelijk en weet men met een rustgevende klankkleur iedereen tot bedaren te brengen en gelijktijdig de op een mooie manier kritisch zich uit te laten en met een treurig blik naar de wereld te kijken. Dat is ook logisch gezien het verlies van de medemensen om hen heen. Elbow is te zien in Nederland en wel op 24 maart Ziggo Dome te Amsterdam

Label Jagjaguwar/ Konkurrent

Beoordeling 8

Review Het vierde album van de zangeres Angel Olsen klinkt veel bombastischer dan al haar voorgangers. De Amerikaanse zangeres uit St. Louis wist met haar recente album My Woman zich in de hitlijsten te plaatsen. De ingetogen singer-songwriting wordt nu voller in de composities gebracht, waardoor ze groter wordt. Het album All Mirrors kent zoals het titelnummer veel strijkers en stuwende drum en bas. Vol synthesizers zijn de songs door haar partner Ben Bobbitt vol gegooid waardoor er vooral veel in een een nummer wordt gestopt en vol zit met galm en delays. Met haar zachte zangstem weet ze de songs te betoveren tot iets van intiems. De diversiteit Het ‘Too Easy’ of ‘New Love Cassette’ zijn moderne popsongs die authentiek aanvoelen. Zweverig maar ook pakkend en met de moderne middelen gemaakt. Alsof Mark Ronson een nieuwe project weet te smeden met Vanessa Paradis. Gelijk weten we ook dat we hiermee Olsen te kort doen. Ze heeft met haar vorige albums al laten horen wat ze in huis heeft en nu valt het allemaal op zijn plek. Het is een album waarbij Olsen haar sound heeft gevonden waar ze ook krachtig in kan zijn zoals dit op ‘Lark’, ‘Endgame’ en ‘What It Is’ terug te horen is. Al weet ze met ‘Impasse” en ‘Tonight’ de dromerige klanken optimaal laat klinken. Mooie indie plaat voor mensen die eens wat anders willen. Live Angel Olsen is te zien in Nederland 23 Februari Paradiso te Amsterdam

Label Universal

Beoordeling 8,5

Review Wanneer Scott Avett met zijn broer Seth een folkbandje wilde beginnen, is dit een beetje uit de hand gelopen. De band rockband van de heren, Nemo moest er aan geloven. Inmiddels werken de heren al bijna 20 jaar met elkaar en hebben ze vele prijzen in ontvangst mogen nemen. Met een live band touren ze de wereld rond en weten nu hun tiende album op de markt te brengen. Onder leiding van Rick Ruben hebben de heren een top producer als vaste kracht achter de knoppen. Ruben is gecharmeerd van rock tot folk en daar voldoet deze band volledig aan. Met de titel wil het duo laten weten dat het inmiddels een volledige band is die het doet. Met een, naar eigen zeggen een sociaal politiek correct, album weet Seth prachtige verhalen met een moraal op plaat te zetten. Hun kijk op de wereld is soms zorgelijk en beschermend tegelijk. Het is een family man en dat hoor je in zijn verhalen. Muzikaal loopt het uiteen van authentieke singer songwriters country van ‘Long Story Short’ en ‘When You Learn’ tot een synth country popsound van ‘High Steppin’’. De songs zijn in het klein opgebouwd en dat hoor je het gehele album door. Gewone verhalen die je tot denken zet zoals het ‘Bang Bang’ en ‘Bleeding White’. Kortom een album met een boodschap. Mooi album en mag vast naar het jaarlijstje van 2019.

Label Universal

Beoordeling 8

Review Wanneer Mika zich voorstelt als My Name Is Michael Holbrook verteld hij een deel van zijn leven in het nummer ‘Tiny Love’. Het is het openingsnummer dat als reprise het album weer afsluit. We hebben er ruim 4 jaar op gewacht, maar het is Mika weer gelukt om een aanstekelijk album te brengen. Van de Queen koortjes in het openingsnummer en het bombastische geluid, is de popdance van ‘Ice Cream’ en ‘Dear Jealousy’ weer even gelikt als zijn hits. Het swingt en maakt dat de mensen in beweging gaan. De songs hebben mooie koortjes die uitmonden in volledige koren. Wanneer het intieme drama in ‘Paloma’ achter de piano prachtig wordt bezongen is het tijd voor de zoete popliedjes van ‘Rainbow’. Het is wat het album mooi maakt. Mika weet de intieme songs met gemak af te wisselen met heerlijke gladde popsongs waarbij de zoetheid van je tanden springt. En dan weer dansbaar alsof hij een hele menigte op de been weet te brengen. Het is de kracht van deze man en weet dit ook nu weer dit prachtig op plaat te zetten. Mika is veel in Europa te zien maar komt laat in Nederland en wel 13 febr in TivoliVredenburg te Utrecht.

Label Thirty Tigers/ Bertus

Beoordeling 8

Review Wanneer je Steve Jordan als producer mag binnen halen dan is dat een eer en gelijktijdig heb je dan ook wat te bieden. De drummende Grammy Award winnaar tekende al voor de albums van John Mayer (is mede bandlid) , Robert Cray en Eric Clapton, maar maakte faam in de Late Night. Maar Bonnie Bishop is in de country ook een grote dame en wist in 2012 diverse prijzen waaronder een Grammy in de wacht te slepen. Het album The Walk is dan ook een mooie comeback al zal ze dit niet direct zo noemen. Ze is niet echt weggeweest maar haar laatste album uit 2016 bracht haar niet de lof die het verdiende. Nu weet ze prachtige songs waaronder de 7 minuut durdende songs ‘Song Dont Fall Me Now’, ‘Woman at the Well’en het openingsnummer ‘Love Revolution’ op plaat te zetten. Het album kent vooral countrysongs die even tegen de popsound aanleunen. Het doet denken aan Anastasia meets Ilse de Lange. De ontspannen sfeer in de songs geeft de ruimte voor alle instrumenten. De blues en gospel wordt gevlochten en songs ‘I Don’t Like To Be Alone’ en ‘The Walk’ geven de situatie van haar waarin ze verkeerd weer. Zowel in tekst en muziek is het mooi hoe ze dit vertokt. Het gaat allemaal over de wandeling die Bishop noodgedwongen heeft afgelegd, toen ze drie jaar geleden zich terug trok. Ze ging terug naar de basis waar ze vandaan kwam Texas, waar ze in Cincinetti opgroeide in een muzikaal gezin. Met het succes onder de arm vertrekt ze naar het Mekka van de country Nashville, waar ze in de hectiek ondersneeuwt en terugkeert naar Texas. Bonnie Bishop is te zien in Nederland 19 okt Rambin roots festival te Utrecht 20 okt Vanslag te Borger 21 okt Maandag van Meurs te Eindhoven 22 okt Het Zwijnhoofd – Bergen op Zoom

Label Erased rec/ Konkurrent

Beoordeling 7,5

Review Het verhaal van Penguin Cafe is mooi en tegelijkertijd ook dramatisch. Wanneer Simon Jeffes het idee heeft om de vrijheid in de muziek te zoeken, zoekt hij ook de vrijheid van muzikanten. Met zijn Penguin Cafe Orchestra weet hij vrije avantgardistische albums te produceren. De vermenging van folk, traditionele muziek en nieuwe instrumenten is zijn motto less is more. Wanneer de man aan een hersentumor in 1997 komt te overlijden is er geen orchestra meer. In 2019 neemt zijn zoon Arthur het project op en komt met een vaste band Penguin Cafe. Ditmaal met Suede gitarist zanger Neil Codling, en drummer Cass Browne van de Gorillaz. De heren weten met het concept prachtige filmische songs te maken dat de invloeden van kamermuziek, jazz en folk doet vermengen. Adembenemende songs als ‘At Top of the Hill, They Stood’ , ‘Adelie’ of ‘The Life of an Emperor’ zijn al ingevuld met de titel en de rest van het verhaal laat zich leiden door de muzikale invulling. Alle songs zijn instrumentaal en in de vorm van less is more gecomponeerd. De ruimte die muzikanten krijgen in de songs is mooi en niet binnen de kaders van de 3 of 4 minuten gehouden. Dat maakt dit album of deze act bijzonder. Ze durven weer muziek vol gevoeg en zonder tekst te maken.

Label Submarine rec

Beoordeling 7,5

Review Wanneer de Engelse gitarist en zanger Felix Bechtolsheimer zijn blues rock act Hey Negrita afroomt, begint hij een side project dat inmiddels alweer hun derde album uitbrengt. Drummer Neil Findley neemt hij mee en gaat gewoon door met waar hij me bezig was. De band Curse of Lono wordt aangekondigd als een rockact. Dat kan een misvatting zijn voor de rockers en de fans van Hey Negrita. De band blijft de blues rock met een vleugje country spelen, zoals ‘I ‘d Start A War For You’. De band wist zih met het recente album As I Fell zich in de picture te spelen waardoor het album de nodige en verdiende aandacht kreeg. Met dit album doen ze het dunnetjes over. De uitgeklede versies van ‘Tell Me About Your Love’, ‘Valantine’ of ‘Blackout Fever’ dat overigens de sfeer aanneemt van Tom Waits. Het is dan ook niet vreemd dat de band met Going Out West een cover en ode brengt aan Tom Waits. Met Nick Reynolds van Alabama 3 als gast op op ‘Way To Mars’ en ‘London Rain’ schuift een bijzondere kunstenaar (van de Dodenmaskers project) aan. Als zoon van Bruce Reynolds van de Great Train Robbery neemt Nick de mondharmonica ter hand in het nummer dat over deze trein gaat. Het album blijft in een heerlijk ontspannen sfeer de klanken van de country en blues voorbrengen.

Label Clapped rec

Beoordeling 8

Review Bij het hoesje van dit album begin je je af te vragen of dit goed komt. De band uit Coventry begon als een schoolband op de university. Een studentenband is een goede basis om te groeien naar een wereldact is uit het verleden gebleken. Het gaat om de lol en daardoor ontstaat de vrije geest om muziek te maken. Dat hebben deze heren ook gedacht en brengen nu na 2 jaar een catchy album uit! Feet wist zich populair te maken met het indie rockend nummer ‘Petty Thieving’, dat tevens op dit album staat. Men werd gevraagd om op festivals te spelen en dit groeide uit tot grote festivals en een plekje op Eurosonic. Nu is er genoeg aandacht om het debuutalbum te lanceren. De indiepop is catchy te noemen en doet wat denken aan de Talking Heads van 40 jaar geleden. Niet binnen de kaders maar vooral lekkere uptempo popsongs met verschillende tempowisselingen zoals ‘Ad Blue’ en het openingsnummer ‘Good Richards Crash Landing’. Het is duidelijk dat je jaren 80 terug zijn in alle facetten. De band gebruikt de lichte gitaarriffjes die we uit de new wave kennen. ‘English Weather’, ‘Axe Man’ en ‘Dog Walking’ zouden zo door acts als the Clash, The Cure en later door Blur zijn opgenomen. Het is vooral aantrekkelijk en uitdagend te noemen, hierdoor kan dit album het begin zijn van een heerlijk nieuwe grote act uit Engeland die op een herkenbare wijze de Britpop nieuw leven gaat inblazen.

Label Yep Rock Records

Beoordeling 8,5

Review Met haar nieuwste album Desert Dove probeert de Amerikaanse singer/songwriter een vast plaatsje te krijgen binnen het countrypop genre. Als dochter van een militair gezin met altijd een verschillende militaire basis als thuis miste ze haar roots en omschrijft ze dat ze in haar jeugd “having more questions than answers” had. Na haar debuutalbum uit 2014 volgde twee jaar later het goed ontvangen Bright Lights and the Fame wat haar door het toonaangevende Rolling Stone een vergelijking opleverde met namen als Linda Rondstad en Emmylou Harris. Ook werd muziek van dat album gebruikt in de HBO-serie Divorce wat haar in de VS de nodige naamsbekendheid opleverde. Ze woont inmiddels in Nashville maar voor de opnames van Desert Dove trok ze naar San Clemente, CA. Met medewerking van gerenommeerde namen als zoals producer Sam Outlaw, gitarist Brian Whelan (o.a. Jim Lauderdale) en fluitist Kristin Weber nam ze dit derde album in enkele weken tijd op. De in New York geboren Michaela laat er vanaf de eerste noten geen misverstand over bestaan; dit wordt een album vol met nummers die worden gekenmerkt door rijke arrangementen, een stemmig geluid maar evengoed scherpe teksten met hier en daar een wat feministisch karakter. De soepele opener ‘By Our Design’ krijgt kleur door de strijkers, de pedalsteel en natuurlijk de stem van de op dit moment in Nashville woonachtige Michaela. Ook qua stijl wordt er meteen kleur bekend want de countrypop komt meteen bovendrijven. Vervolgens is daar het wat meer introverte ‘One Heart’, dat mooi wordt opgebouwd en door de gitaar een nog wat broeierig karakter meer krijgt. Met het wat meer uptempo ‘I’m Not The Fire’ en ‘Child Of The Wind’ wordt het eerste deel van het album afgesloten en zijn we op zijn minst benieuwd naar de rest. Centraal op het album staan de wat rustigere nummers. ‘Tattered, Torn and Blue (And Crazy)’ is een onvervalste ballad en tranentrekker á la Countrystyle dat door het mooie werk op de pedalsteel nog wat meer melancholie meekrijgt. De titelsong is daarentegen absoluut geloofwaardig; we horen de wind door een dromenvanger waaien als intro en vervolgens wordt dit prachtige nummer ontvouwt. Ook hier staat de stem van Michaela centraal en is het heerlijk om het gitaarwerk rond die stem te horen zweven. Hierna volgt het luchtige countrypop ‘Run Away With Me’ en het met Mary Bragg geschreven ‘If I Wanted Your Opinion’ dat doet denken aan het geluid van Shania Twain en Mary Chapin Carpenter. Het uptempo ‘Somebody New’ is ook één van de betere songs waarin ze over een nieuwe liefde verteld terwijl ze misschien nog wel gevoelens voor de ander heeft. (“But I fell in love with somebody new / I didn't mean to, I never wanted to hurt you / But I fell in love with somebody new / I didn't plan to, I hate doing this to you”). Met het kleine en akoestische ‘Be Easy’ sluit ze haar derde album af. Michaela heeft niet die ietwat ruwe en doorleefde stem zoals we dat kennen bij bijvoorbeeld Lucinda Williams en Alison Krauss. Toch is haar stemgeluid prachtig en sierlijk en haar liedjes ademen zelfvertrouwen, wijsheid en volwassenheid uit. Binnen dit genre is er zoals bekend een ongekende concurrentie maar Desert Cove is wel een plaat die ver boven het maaiveld uitsteekt. Een aanrader dus met ‘By Our Design’ als luistertip. Veel luisterplezier.

Label Eigne Beheer

Beoordeling 7,5

Review Maas bracht onder de naam Multi Panel slechts drie keer eerder een album uit, wat natuurlijk ook niet meehelpt aan het opbouwen van naamsbekendheid. Dit nieuwe album is minder Lo-Fi georiënteerd, neigt wat meer richting popmuziek en heeft zelfs hier en daar een dansbare beat. Kortom, Maas stapt eigenlijk uit zijn comfortzone maar weet met dit nieuwe album waarschijnlijk wel een breder publiek te bereiken. Hij opent met het rustige ‘Breath’ dat door een rustige beat gedreven wordt en omlijst is met stemmige synths en tot ieders verrassing ook nog wat Nederlandstalige zinnetjes heeft. In dezelfde flow presenteert hij ons nummers als ‘Scarecrow’, ‘Honey’, titelsong ‘Empty Handed’ en bij een tracks als ‘Ape’ zet Maas er zelfs een hele vette beat onder. Het bijzondere is dat het geheel vaak een puur elektronisch karkater heeft terwijl hij ook regelmatig echte instrumenten gebruikt die vervolgens zodanig vervormd worden en voorzien van samples dat het originele geluid niet herleidbaar is. Een ander pluspunt is dat Ludo Maas al deze elektronica op zijn unieke manier toch organisch neer weet te zetten. Zijn muziek is dan ook eerder als warm en gevoelig te omschrijven in plaats van kil en industrieel. Ook een track als ‘These Freaks’ wordt gaande weg uitgebouwd met samples en wat teksten waardoor het uiterst interessant blijft om naar te luisteren. Sommige tracks zijn wat kort en kunnen we misschien beter omschrijven als soundscapes zoals ‘Flags Out’ dat nog geen twee minuten klokt maar ook de titeltrack haalt niet de standaard speelduur van ruim drie minuten. Hij geeft zijn muziek als omschrijving de naam “Electrofolk” mee en na een aantal luisterbeurten kan ik mezelf wel vinden in deze betiteling. De muziek van Maas is op dit album uitermate toegankelijk, eigenzinnig en veelzijdig en past in diverse settings. Voor mij een absoluut positieve verrassing en een mooi product van Nederlandse bodem. Veel luisterplezier.

Label Mascot/ provogue

Beoordeling 8

Review Bij de naam Flying Colors gaan er heel wat harten sneller kloppen. Zeker wanneer het hart een liefde kent voor de progrock. Deze band mag dan ook gerust een superband worden genoemd. Met Neal Morse en Mike Portnoy (Voormalig DreamTheater en nu Neal Morse band), Steve Morse van Deep Purple, Casey McPherson (Alva Rev) en Dave LaRue als verbindende factor die met iedereen heeft gespeeld. Wanneer de band in 2012 een start maakte met dit project smaakte het zo goed dat er genoeg songs waren om twee jaar later het album Second Nature ten gehore te brengen. Inmiddels is Steve Morse met Deep Purple klaar en heeft Neal 2 prachtige albums uitgebracht. Dit is elders in de interviews te lezen. Daar geeft Morse al aan dat er ruimte ontstond voor hernieuwde samenwerking. En dat noemen we nu THird Degree. Het is een toegankelijk progrock album waarbij nummer ‘More’ deels pop doet klinken. Nu dit de single is en de volgende pop ballad ‘You Are Not Alone’ als volgende single klaar staat, zijn de popsongs van dit album alvast onder de mensen gebracht. Het opvallend is dat de band met dit album liedjes gaat schrijven met een kop en staart. Met hier en daar een uitstapje van solerende freakmomentjes, maar daar blijft het dan ook bij. De achtergrond vocalen zijn mooi en de songs zijn als voor het grote publiek geschreven. Flying Colors weet en kan als geen ander prachtig 10 minuten songs maken en dat doet men met ‘Last Train Home’ en het indrukwekkende ‘Crawl’. Het kan dan 70s overkomen, maar het maken van echte muziek en een mooi verhaal weten de heren dit in een 10 minuten muzikaal hoogtepunt te brengen. Vol opzwepende onderdelen die je meenemen naar een moment van rust weer op adem te komen voor het volgende muzikale hoogtepunt. Mooi en musthave voor progrockers en rockers in het algemeen.

Label Gondwana rec.

Beoordeling 7,5

Review Het Portico Quartet is een instrumentaal kwartet uit London. De drive ligt vooral bij de jazz, maar men weet ook een andere muziekstijl in het geheel te verwikkelen als dit nodig is. Het is daardoor een prima instrumentaal album dat gemakkelijk in het gehoor ligt. Duncan Bellamy is de drummer van dit kwartet en daar neemt hij een belangrijke plek in. De drums en percussie zijn in de songs prominent aanwezig, waardoor de drive opgeschroeft wordt en de rest van de club in hoog tempo meegaat. Van violen op “Signal of the Dark’ die naadloos overgaan in blaasinstrumenten. Men weet de spanning in de songs te houden door veel te werken met een climax en anti climax binnen de songs. Maar ook de lichte muziek van ‘Gradient’ en ‘Ways of Seeing’ zijn heerlijke achtergrond songs. Prima album om jezelf in te verliezen wanneer je er met volle overtuiging ingaat en het beluisterd, maar ook heerlijk als achtergrond muziek.

Label Captured / Konkurrent

Beoordeling 7,5

Review Na hun debuut uit 2012 werd het een poosje stil ronde de indie rockband uit Brooklyn. Wanneer de band in 2016 hun album Is The Is Are uitkwam was de verwachting dat de heren snel met een volgende kwamen. Inmiddels is het toch alweer drie jaar later, maar met Deceiver is er een waardig opvolger. Samen met Sonny Diperri als producer (My Bloody Valentine en NIN) komt de band met een gewichtig indie rock album. Het is allemaal even ruw en zwevend, maar vooral hard in de gitaren. ‘Like Before You Were Born’ kent vooral de afwisseling tussen de stevige sound en rustige basis. Het gitaargeluid overheerst ten opzichte van de zang zoals dit ook op het openingsnummer ‘Horsehead’ te horen is. Het lijkt dat men dit na het derde nummer ‘Skin Game’ anders heeft aangepakt. De gitaren zijn meer in dienst van de songs en meer in balans ten opzichte van de zang. Maar misschien is het een gewenning. Hoe dan ook ‘Between Tides’ en ‘Taker’ klinken al beter in het geoord en met ‘For The Guilty’ moet het blijkbaar weer even hard te moeten. Toch krijgt de gitaar en zang hun eigen ruimte in het liedjes waardoor men elkaar niet in de weg zit. De songs zijn prima en het album is dan ook een prima album. Al blijf ik de productie wat onsamenhangend vinden.

Label Merge Records

Beoordeling 8

Review Hier is David Kilgour eigen nog een relatief onbekende singer/songwriter. Maar de Nieuw Zeelander is in eigen land al jaren een gevestigde naam. Onlangs kwam zijn nieuwste album Bobbie’s A Girl uit en misschien dat dit een doorbraak buiten het land van de Kiwi’s gaat betekenen. Zijn solodebuut Here Come The Cars zag in 1991 al het licht en sinds die tijd heeft hij een meer dan representatieve discografie opgebouwd waarbij hij ook enkele albums buiten Nieuw Zeeland opnam zoals Frozen Orange ut 2004, dat hij opnam in Nashville, The Music Capitol Of The World. Naast zijn solowerk participeert hij in diverse andere projecten zoals met de Pop Art Toasters, met The Clean en The Great Unwashed. Kilgour schijft zelf zijn nummers, speelt gitaar, piano en keys en is dus met recht een “all-round” musicus. Op dit nieuwste album wordt hij bijgestaan door Thomas Bell (gitaar, Keys, percussie), Taane Tokona (drums en percussie) en gitarist Tony de Raad. Laat je vooral niet misleiden door de wat duistere, dreigende albumcover. De tien songs zijn juist het tegenovergestelde en zorgen voor een mooi, sfeervol en stemmig geheel met een instrumentarium dat volledig in balans is. Het grootste deel van de tracks zijn instrumentaal, met percussie en gitaar als belangrijkste instrumenten. De nummers waar Kilgour zingt zijn vaak wat stemmig met een wat ingehouden en diffuus stemgeluid. Luister maar eens naar ‘Threads’ dat zelfs een vleugje grunge met zich meebrengt en ‘Spotlight’ met een wat meer psychedelische inslag. Verder is ‘If You Were Here And I Was There’ werkelijk prachtig met een minimum aan tekst in dienst van het nummer. Prachtige zijn instrumentale nummers als ‘Coming In From Nowhere Now’ en het wat bluesy-achtige ‘Swan Loop’ maar het zijn vooral de kop en de staart die het hem doen. Bij de wat Folk-achtige opener ‘Entrance’ lijkt het alsof de instrumenten in elkaar overvloeien maar de bijna zes minuten durende afsluiter ‘Ngapara’ is het hoogtepunt van het album; Kilgour en zijn bandleden laten hier nog maar eens laat horen welke emoties je met een gitaar en een uitgekiende compositie op kunt roepen. Kilgour neemt je op een rustige wijze mee aan de hand mee naar zijn muziekwereld en bijbehorende verhalen. Bobbies A Girl is ongekend sfeervol en stemmig en het feit dat Kilgour niet de man van veel woorden en zware teksten is zorgen niet voor een gemis. Voor diegene die deze singer/songwriter nog niet kennen een absolute aanrader en een reden om met terugwerkende kracht zijn discografie te gaan ontdekken. Veel luisterplezier.

Label Foundations / Eigen Beheer

Beoordeling 8

Review Mxmtoon (je spreekt het uit als em-ex-em-toon) is een Amerikaanse singer/songwriter, You-tube en Social Media persoonlijkheid die eigenlijk bekend werd door het plaatsen van Vlogs ed. Nu is daar haar debuutalbum The Masquerade. Haar echte naam is Maia en ze is geboren in California. Ze speelt klassieke instrumenten als viool, cello maar ook trompet en gitaar. Na wat eerder uitgebrachte singles is daar nu haar debuutalbum dat ze in eigen beheer uitbrengt. The Masquerade bevat tien mooie charmante luisterliedjes die onder het ogenschijnlijke vrolijke karakter scherpe teksten hebben. Zo onschuldig als ze op de albumcover staat afgebeeld is ze niet meer als we haar teksten horen. Maar het is vrijwel onmogelijk om de link niet te leggen naar ‘Prom Dress’, een nummer dat ze eigenlijk schreef als een soort ode aan haar periode op High School en het eeuwigdurende verdriet er nooit echt bij gehoord te hebben. Maia weet een soort “vintage” geluid te creëren en haar stemgeluid doet wat aan dat van Dido denken. Behalve bij ‘Late Nights’, daar bespeuren we een vleugje Lana Del Rey. Verder is het een echt singer/songwriter album geworden met liedjes die over universele thema’s gaan. Opener ‘Unspoken Words’, met die heerlijke mono klinkende eerste halve minuut, schreef ze voor haar oma als een soort telefoongesprek. Je hoort de typerende en bijbehorende geluiden subtiel op de achtergrond. ‘Prom Dress’ noemden we al eerder en natuurlijk gaan er veel liedjes over de liefde. ‘High & Dry’ gaat over de persoon die er mee klaar is om altijd maar alles te geven en niets terug te krijgen in een relatie. Het wat vrolijk klinkende nummer heeft dus een wat donkerdere ondertoon. ‘Suffice’ gaat over verliefdheid, ‘Blame Game’ over het stuk lopen van een relatie en ‘Seasonal Depression’ over hoop. Ze weet de liedjes vrij klein te houden zoals in het mooie en ingetogen ‘Dream Of You’ waarin ze verteld dat ze als kind wel eens over iemand droomde. Dat zou volgens haar moeder dan weer betekenen dat zij die persoon miste …… en andersom. Afsluiter is het prachtige ‘Late Nights’ dat ze in 2017 al uitbracht op Soundclound en gaat over al die nachten dat ze wakker ligt en aan die ene persoon denkt….. Met deze sfeervolle liedjes weet ze op een knappe manier haar jeugd en adolescentie om te zetten naar volwassenheid. Haar oprechtheid en eerlijkheid in de liedjes zullen waarschijnlijk iedereen aanspreken. Een absoluut talent en nu al nieuwsgierig naar nieuw materiaal. Veel luisterplezier.

Label PIAS

Beoordeling 8

Review Dat de Vlamingen altijd veel talent hebben in de wereld van de muziek bewijst Stef Kamil Carlens met zijn nieuw album Making Sense… Of wisten we dat al lang. De man is naast Tom Barman het andere muzikaal brein van dEUS, maar ook van Moondog JR en Zita Swoon. Ja dan weten we dat deze man al enige jaren mee draait en dat zijn talent niet plotseling ontpopt, maar wel meer aandacht mag hebben dan nu het geval is. Nu Tom Barman met TaxiWars op pad gaat, kan Carlens zijn nieuw album prachtig beeldende songs aan het publiek presenteren. ‘Back on the Road’ en ‘Painted Glass’ zijn alweer heerlijke indie popsongs en ‘The Goverment is No Game’ kent weer de prachtige spanning in de songs die we van hem kennen. En ja Goverment en België is altijd een lastig pakket. De titel van het recente album Stuck in the Status Quo is helder en met Making Sense weet Carlens de link te leggen naar het prachtige album van Talking Heads dat dit jaar 35 jaar geleden de hitlijsten domineerde. Met ‘Making Butter Baking Bread ‘weet Carlens een heerlijk luchtig nummer te bakken en doet poppy aan wanneer dit na het lome ‘Lament On General’ klinkt. Het is dan een van de pakkende songs van het album dat heerlijk uptempo en uitdagend is gemaakt. Het is voor mij dan ook een van de mooiere albums van dit jaar, dat meer aandacht verdient dan het wellicht krijgt. Stef Kamil Carlens is te zien in Nederland 8 november Vera te Groningen 16 november Paradiso te Amsterdam 21 november Mezz te Breda

Label Paradise of Bachalors/ Konkurrent

Beoordeling 8

Review De Ierse singer- songwriter David Morris weet al jaren hoe de folk muziek moet klinken. Wanneer we de hoes van dit album open slaan zien we verschillende Nederlandse namen waarmee hij dit album heeft weten te maken. Het album is traditioneel en modern, pakkend en meeslepend. Als overtuigend Boeddhist wist Morris 9 maanden in retraite te gaan om uiteindelijk weer terug te keren met dit album. Inmiddels is deze band al enige jaren werkzaam en weet men een vorm van folk te brengen dat doet denken aan the Waterboys en Nick Cave. Pakkend donkere popfolk met stuwende drums en violen die al dansend door de songs bewegen. Het is daarom al een heerlijk album. Met de scherpe teksten van ‘Slow Rush’ en ‘Salvation’ weet Morris vanuit zijn achtergrond als predikanten, de maatschappelijk situaties scherp neer te zetten. De akoestische klanken van ‘Piano’ en de warme stem, dat doet denken aan Ian Anderson van Jethro Tull, op ‘My Friend’ en ‘Red River’ geven het album en deze band net wat extra’s dat we bij vele acts wel eens missen. Mooie plaat.

Label The Last Music

Beoordeling 8

Review Bij de naam van Geraint Watkins zijn er weinig mensen die hun hand opsteken om te zeggen ja dat kennen we! Toch zijn er veel mensen die deze gitarist hebben bewonderd. Als zanger en gitarist bij Mark Knopfler, Eric Clapton, Paul McCartney laat hij zijn naam op diverse album achter. Het afgelopen jaar verscheen er nog wat re releases van deze man, maar nu is er tijd voor nieuw werk. Het album is een mix van rock and roll met een vleugje country op ‘Heart of Stone’. Het album kent een pakkende openingsnummer en titeltrack. Het swingt en laat de jaren 60 in een nieuw jasje herleven. Of weet hij een knipoog te maken naar Johnny Cash met ‘Middle of the Night’. Surf country met een diepe stem geven hem een route naar de platenkast om het albums van Johnny Cash te pakken en die route nemen we komende maand weer wanneer Bob Dylan met zijn album met Cash verschijnt. Uiteindelijk weet Watkins dat hij een prima liedjes schrijver is en dat bewijst hij met ‘Heaven Only Knows’, dat hij als kaal liedje heeft gemaakt en dit aangevuld heeft met wat percussie, bas en een solo van Martin Winning op de klarinet. Eenvoudig mooi. Dat is ook het album in een notendop. Het zijn prachtige liedjes die je te allen tijde kunt opzetten en altijd lekker in het gehoor klinkt.

Label Jalapena Records

Beoordeling 8

Review We kennen Smoove (Jonathan Scott Watson) als één van de leden van de Soul formatie Smoove & Turrell. Maar Smoove draait al heel wat jaren mee en van oorsprong is het eigenlijk een DJ en een remixer. We hebben er acht jaar op moeten wachten maar nu is er eindelijk weer een album met maar liefst 17 tracks waar de Brit zijn tanden in heeft gezet en waar hij een “Smoove”-remix van heeft gemaakt. Het duurde dus acht jaar voor First Class een opvolger kreeg. Weer op Jalapeno Records en eigenlijk zijn de activiteiten met Smoove & Turrell de enige reden dat het zo lang duurde. Maar het resultaat mag er zijn. Een indrukwekkende verzameling van remixen van hoge kwaliteit en die een combinatie vormen van Disco maar ook Hip-Hop. Luister maar eens zijn versie van ‘Dopamine Hit’, ‘Fire’ en ‘Run It Back’ dat een ongekende energie geeft. Ook het heerlijke ‘Say Something’ (Izo FitzRoy), dat oorspronkelijk een wat meer Jazzfunk karakter heeft, wordt knap getransformeerd tot een Floorfiller. Verder zijn nummers als ‘I Call Your Name’ (Nicole Willis), het opzwepende ‘Promises’ (Myles Sanko) en natuurlijk ‘Mercy’(The Third Degrees / Duffy) in een heerlijke remix verwerkt. Ook mag er natuurlijk niet een remix van Smoove & Turrell ontbreken; Watson koos op dit album voor ‘Stella Maris’ met een wat funky vibe. Een must-have voor alle DJ’s en verder is Recorded Delivery een ongelofelijke remix-collectie die er voor zorgt dat je van begin tot het einde niet stil kunt zitten. Veel luisterplezier.

Label Rough Trade

Beoordeling 7

Review De Ierse band Girl Band wist vier jaar geleden aardig aan de weg te timmer totdat zanger Dara Kiely met mentale problemen de band niet meer kon trekken. De tour werd afgeblazen en de band verdween in de vergetelheid. Nu zijn ze weer terug met een album vol ruwe postpunk, uitspattingen en mentale uitingen. Het album weet te beginnen met een hijgende geluiden die de richting van een orgasme moet uiten. ‘Prolix’ kunnen we niet direct als nummer bestempelen, maar dat is dan ook wat het album gaat uiten. Het experimentele Soulderblades heeft niets met een workout te maken en ‘Aihbophobia’ en de angst om woorden in spiegelbeelden of variaties te zien is een worsteling dat maar weinig mensen mee kampen. De experimentele uitingen zijn vooral een zoektocht naar de structuur in het leven. Amygdela en Caveat kent de schreeuwuitingen van een rebirth maar krijgt muzikaal wat meer lijn en vorm. Voor degene die het experimentele werk als toegevoegde uiting zien, is dit een prima album.

Label ODIN

Beoordeling 7,5

Review Het trio uit Trondheim weet de productie van nieuwe albums hoog te houden. Het recente album Bolge was erg toegankelijk maar met Free To Play wordt dit anders. De vrije geluiden krijgen de ruimte om te spelen zoals de titel weergeeft. Met het openingsnummer ‘Monolitt’ gaat men erg behoudend te werk. Wanneer men de jazz in de pianoklanken van Skrivarneset de ruimte krijgt, is Simon Albertson ook wat ruimer in zijn percussie en drumpartijen. De songs die volgen zijn vooral gebaseerd op de pianostukken van Berg en ja daarom is het ook zijn trio. De snelheid in de songs zijn direct ook vullend van de songs. Dat wat de eerste nummer rust geeft, wordt het met ‘Kestrel’ al een gejaagd stuk dat uiteindelijk rustig weet te eindigen. Met pakkende intro’s volgt over het algemeen een experimenteel stuk. Dit is ook het verschil met zijn voorganger waarbij de songs meer als songs met een kop en staart klonken, meer doordacht en met structuur in de composities. Met het luisteren van het album doet me dan ook wat denken dat het een to do album is geworden. Iets wat nog als contractueel ingelost moet worden. Maar dat hoeft niet zo te zijn.

Label eigen beheer

Beoordeling 8

Review Wanneer Tobias Bader en Ute Apfelstedt tien maanden geleden de EP Rise and Fall uitbracht horen we de heerlijke vintage pop. Het is alsof nu deel 2 wordt uitgebracht. Met Central Galectic Time gaat men een stukje verder. Fantasierijk in de composities en afwisselend in het geheel. Zo trapt het duo af met een discosound dat we al een poosje niet meer hebben gehoord. Het titelstuk is verrassend en pakkend te noemen. Opvallend is de goede productie en mix als het gaat om albums die in eigen beheer worden uitgebracht. My ‘Mind’s Eye’ is al even pakkend en volwassen te noemen. Catchy vocalen en die heerlijk in het gehoor liggend. Mooie in de refreinen en vooral een gemakkelijk in het gehoor liggend nummer. Wanneer we ‘Once Upon A Night’ en ‘Venus & Voodoo’ beluisteren is de verrassing er misschien wat af. De songs zijn allen in een mid-tempo gegoten en de afwisseling in het geheel is nog wat te zoeken. De potentie is er zeker en dat maakt deze EP ook mooi. Maar een geheel album van deze songs zal net te veel zijn, daar mag dan nog een producer zijn/ haar oor aan te luister leggen. Het zit allemaal in de kleine details zoals het gezamenlijk begin van ‘Summer to Fall’. Wanneer deze details gladgestreken worden, dan heeft Cosmic Circus een grote potentie om aan te sluiten bij een groot publiek.

Label Fire Records

Beoordeling 8

Review Om precies te zijn 33 jaar geleden zag Ballad Of A Thin Line Man in de oorspronkelijke versie het daglicht. Het was toen het tweede album van Giant Sand, met natuurlijk Howe Gelb als drijvende en stuwende kracht. Nu, anno 2019, is dit album niet alleen afgestoft en opgepoetst, maar zijn er nummers van de originele tracklist verdwenen en weer aangevuld met andere. Deze eigentijdse versie heeft de titel ‘Recounting The Ballads Of Thin Line Man’ meegekregen. Giant Sand is Howe Gelb en andersom. Los van al het solowerk dat de Amerikaan heeft uitgebracht zal zijn naam voor altijd verbonden zijn aan Giant Sand, de band uit Tucson, Arizona die altijd op het snijvlak van Americana, Country en Rock laveert. In het verleden maakten zelfs Joey Burns en John Convertino deel uit van deze band, voordat ze zelfs succesvol werden met Calexico. Met Giant Sand heeft Gelb een indrukwekkende discografie opgebouwd en eigenlijk is het opvallend dat juist werk uit de beginperiode van de band weer onder handen wordt genomen. Deze reïssue begint met eigenlijk een nieuw nummer; ‘Reptillian’, als bonustrack op de 25th Anniversary versie terug te vinden, is de opener van Recounting The Ballads Of Thin Line Man met misschien wel een knipoog naar het werk van Bowie. Naast Howe Gelb (gitaar, piano) zijn op dit nieuwe album Tommy Larkins (drums) en Thøger Lund (bas) de drijvende krachten en ze hebben al het materiaal dus weer opnieuw ingespeeld. De eigentijdse versie van ‘A Hard Man To Get To Know’ giert werkelijk uit je speakers met dat heerlijke gitaargeluid. Bij ‘Desperate Man’, dat ook weer die heerlijk groezelig klinkende gitaren heeft, horen we Winston Watson op drums en Annie Dolan op gitaar. Halverwege het album staat het tweede nieuwe nummer; het met Americana doorspekte ‘Tantamount’ dat voor een prima aanvulling zorgt. Het donker ‘Body Of Water’ wordt intens neergezet en de gitaren en drums klinken puurder dan ooit. Ook op dit album mag de Johnny Thunders' cover ‘You Can't Put Your Arms Around a Memory’ met dat punkrock-randje niet ontbreken. Bijzonder is natuurlijk ‘Who Am I’, een rustig, ingetogen nummer waar de min of meer gesproken tekst constant op de voorgrond blijft. Eén van de hoogtepunten is nog steeds ‘Graveyard’, een nummer dat als het ware onder je huid gaat zitten en waar de kwelling in de stem van Gelb voelbaar is. In 1986 wat het titelnummer ‘Thin Line Man’ de opener, nu heeft Gelb besloten het album er mee af te sluiten Met deze nieuwe, totaal nieuwe opname en interpretatie van Ballad Of A Thin Line Man is helemaal niets mis. Je kunt hem prima naast het origineel afspelen en de verschillen zullen hoorbaar zijn. Mooi overigens dat na al die jaren Paula Brown ook weer haar aandeel van ‘The Chill Outside’ zingt. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Label Warner

Beoordeling 7,5

Review Charli XCX is inmiddels een vertrouwde in muziekscene. In 2012 konden we niet om Icona Pop’s meezinger ‘I Love It’ heen en daarna had ze solo ook nog enkele hits zoals ‘Boom Clap’ en ‘Break The Rules’. Nu is er met Charli de opvolger van haar debuut Sucker uit 2015. Het is lastig om de tel bij te houden van wie je nu allemaal hoort naast Charli zelf want de parade van artiesten die hun medewerking verleent is haast eindeloos. Ze opent met ‘Next Level Charli’ nog solo maar in plaats van zingen lijkt het alsof ze de teksten op een wat agressieve wijze roept. Vervolgens is daar met ‘Gone’ meteen één van prijsnummers; over een aanstekelijk beat horen we zowel Charli maar ook Christine (And The Queens). Meteen wordt duidelijk dat de gastartiesten meer mogen dan alleen een bijdrage leveren; ze hebben daadwerkelijk invloed op de tracks. Mooi voorbeeld hiervan is ‘Warm’, waarop we de drie meiden van Haim horen. Meteen komt hun handelsmerk, de percussie, bovendrijven. Ultiem voorbeeld in extremis is misschien wel dat we Lizzo bij het Electro op ‘Blame It On Your Love’ een verwijzing naar een eigen hit horen zingen. Zo is het dus een parade van collega’s en vliegt ze werkelijk van Hip Hop naar Dance via EDM. Enerzijds is dat de kracht, anderzijds krijgt je het gevoel dat het een album van Charli & Friends is. Troy Sivan horen we bij het dansbare en uptempo ‘1999’, bij het catchy ‘February 2017’ horen we Clairo en de Koreaanse Yaeji en bij het wat duistere ‘Cross You Out’ is het Sky Ferreira die zijn steentje bijdraagt. Bij ‘Shake It’ overdrijft de Britse misschien want hier horen we zelfs vier artiesten naast Charli. Gelukkig experimenteert ze ook nog wat solo en het wat melancholische en rustigere ‘White Mercedes’ is hier wel het beste exponent van. Hier en daar zijn de teksten wat persoonlijk zoals bij ‘Silver Cross’ en ‘Official’ en dan krijgt een nummer meteen een bepaalde lading. De afsluiter ‘2099’ is een soort opvolger van het al eerder genoemde ‘1999’ en ook hier horen we de Australische Troy Sivan terug. Speels, misschien wel wat experimenteel maar na wat luisterbeurten een prima track. Het is een beetje alsof je met je karretje een achtbaantrack volgt; zo veel artiesten, zo veel verschillende smaken en dat allemaal in een hoog tempo. Compliment voor de getoonde durf om te experimenteren, hetgeen resulteert in dit volwassen album. Charlotte Aitchison, artiestennaam Charli XCX, levert een diverse en geslaagd album af. Hoe ze dit live gaat presenteren lijkt ons nog wel een dingetje. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Label Virgin

Beoordeling 8,5

Review De inmiddels 32-jarige songwriter en zangeres Emeli Sandé is terug met een nieuw album. Ondanks dat iedereen haar naam en muziek kent is Human eigenlijk pas haar derde studioalbum! Ze maakte in 2012 haar debuut met Our Version of Events en de van dat album afkomstige single ‘Next To Me’ betekende haar wereldwijde doorbraak. Op dit album is er een grotere diversiteit aanwezig qua instrumentarium waarbij de Britse zangeres heel soepel laveert tussen Soul, R&B en wat andere muziekstijlen zoals Gospel. Het album opent met het groovy klinkende ‘Human en meteen krijgen we het gevoel dat de kracht van haar stem in evenwicht is met de compositie; een krachtig nummer met onmiddellijk een wat politieke lading (“We’re all gonna bleed the same shade of rouge”), met het London Community Gospel op de achtergrond. Die machtige stem is natuurlijk een ongelofelijke zegen voor de in Schotland opgegroeide Emeli. Op het wat ingetogener ‘Love To Help’ omringt ze zich door blazers en akoestische gitaar op de achtergrond terwijl een uitbundig nummer als ‘Survivor’ veel over de kracht van de vrouw gaat. ‘Your Are Not Alone’ zou op Broadway stralen waarbij ook hier een hoofdrol is weggelegd voor het gospelkoor. Zo weet Emeli ons te boeien met dit verrassend divers album. Probeer maar een stil te blijven zetten bij het voortstuwende ‘Shine’ of ‘Extraordinary Being’ dat met de strijkers een heerlijke zuidelijke Memphis Soul vibe meekrijgt. ‘Sparrow’ is misschien wel één van de best tracks; een pure powerballad die een volledig en machtige stemgebruik vereisen. En hoe mooi is het dan uiteindelijk deze prachtige ballad heel klein te beëindigen. ‘Honest’ is de pianoballad omlijst met strijkers, ‘Same Old Feeling’ is de soepele R&B-song en de titelsong is ijzersterk met die gospelinvloeden (let op het koor). Real Life is waarschijnlijk het beste en meest gevarieerde werk dat Emeli tot op heden uitbracht. Ze schreef aan alle songs mee maar het is vooral haar stem en de diversiteit in de composities die Real Life tot een mooi album maakt dat boven het gemiddelde maaiveld uitsteekt. Ze klinkt oprecht, spreekt hoop uit in haar teksten en of het nu een pianoballad is of een lekker upbeat, dansbaar nummer, alles is raak. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Label Rounder Records

Beoordeling 8

Review Met Kill Or Be Kind maakt de Amerikaanse Blueszanger en –gitarist Samantha Fish haar debuut op het Rounder Label. Het is het zesde album voor Samantha en uiteraard werd dit album in Memphis opgenomen. Alle registers worden door de Amerikaanse opentrokken op de bijna zes minuten durende opener ‘Bulletproof’; de wat rauwe stem die door bepaalde pedalen en mics ook nog wat distorto-vervormd wordt en de gitaren gieren uit je speaker bij deze onvervalste bluesrocker. Vervolgens weet ze de blues moeiteloos te combineren met de Memphis Soul zoals op de titeltrack ‘Kill Or Be Kind’. Ook bij ‘Love Letters’ voelen we die stijlen genadeloos tegen elkaar aan schuren als de in Kansas geboren Samantha over de heerlijkheden en gevaren van de liefde zingt (“Oh, my sweet little sexy babe / Keep waking up in the bed I made / Forget the pain when you wanna play / I'm back to broken when you go away”). Voor dit nieuwe album riep Samantha de hulp in van producer Scot Billington (3 Grammy’s), werden de opnames gemaakt in de beroemde Royal Studios in Memphis en kreeg ze ook nog hulp van co-writers als Patrick Sweaney met wie ze het opzwepende blusrocknummer ‘Watch It Die’ schreef. Maar er valt veel meer te ontdekken op Kill Or Be Kind. Luister maar eens naar het wat lui klinkende, midtempo ‘Try Not To Fall In Love With You’, de prachtige ballad ‘Fair-weather” en het ingetogen ‘Dream Girl’ met een uitgebalanceerd instrumentarium. Deze Amerikaanse beheerst het hele spectrum want bij ‘She Don’t Live Around Here’ horen we weer wat Country en ook hier worden de Stax-style blazers subtiel toegevoegd. Op de afsluiter ‘You Got It Bad’ zorgt ze nog één keer voor een smeltkroes van Blues, Soul en Rock ’n Roll. “I think I’ve grown as a performer and as a player,” vertelde Samantha onlangs, “I’ve become more respectful of the melody”. Dat herkennen we wel want Kill Or Be Kind is een uitgekiende, volwassen productie geworden met nummers die de Blues als kern hebben maar schuren tegen andere stijlen als Soul, R&B, Rock en zelfs wat Country. In Nederland misschien nog een wat onbekende artiest maar absoluut de moeite waard om dit album te ontdekken. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Label Universal

Beoordeling 8

Review The Analogues, we kennen inmiddels het verhaal van de Nederlanders die op zoek gaan de historie van The Beatles. En vooral de tijd waarbij The Beatles wel de albums maakten, maar live niet meer optraden. Het is een mooie zoektocht dat zich brengt bij het laatste opgenomen album van The Beatles, Abbey Road. En die bestaat deze 50 jaar.d (zie elders review). Dit is een juweeltje van de band omdat de heren zelf naar de Abbey Road studio’s zijn geweest om op 30 juni jl. dit album live op te nemen. Het is de heilige grond, straat met zebrapad en studio waar hun helden dit album opnamen. Natuurlijk is er altijd een toon dat mensen de stemmen niet gelijk vinden als het origineel, maar dat is dan ook het enige en meest logische verschil. De rest weet de heren prima na te bootsen en het beter op podium te brengen dan The Beatles zelf. Hoewel de albums dan ook goed zijn, is het altijd een lust om the Analogues live The Beatles songs te zien en horen spelen. De band gaat de komende tijd weer op tour en is vast in een theater of locatie bij je in de buurt te zien!

Label Caroline - Bacause Music

Beoordeling 7,5

Review De Britse formatie Metromony is terug met hun zesde album Metromony Forever. Tien jaar na het succesvolle Nights Out, dat de definitieve doorbraak betekende, is de band terug met een nieuw hoofdstuk in hun carrière. De grote man achter dit project is natuurlijk Joe Mount en met live optredens heeft hij steevast een vaste band om zich heen met drummer Anna Prior, bassist Olugbenga Adelekan en Oscar Cash en Michael Lovett op keys en gitaar. Deze namen komen we natuurlijk ook op dit nieuwe album tegen. Met maar liefst 17 tracks en een speeltijd van bijna een uur is dit weer een feestje en het is geen verzamelalbum zoals de titel misschien doet vermoeden. Het album ademt op een bepaalde manier nostalgie uit; de combinatie van pop, Indie en Elektronische muziek en dat allemaal verpakt in een glimmend, dansbaar jasje met een duidelijk hang naar de jaren ’80. Anderzijds klinkt Metromony volwassener dan ooit, iets wat natuurlijk niet vreemd is want Mount heeft sinds 2006 al een vijftal albums uitgebracht. Vorig jaar werkte hij nog samen met Robyn aan haar succesvolle debuutalbum Honey. Het is lastig stil blijven zitten als een nummer als ‘Salted Caramel Ice Cream’ uit de speakers knalt. Dit nummer klinkt overigens als een 2019-interpretatie van Lips Inc’s ‘Funky Town’ terwijl we met ‘The Light’ een wat lomer nummer voorgeschoteld krijgen. Ook durft Mount het op Forever aan om korte soundscapes als ‘Driving’ en ‘Insecure af te wisselen met wat langere instrumentale nummers zoals ‘Lying Low’ en het wat experimenteel klinkende ‘Forever Is A Long Time’. ‘Seks Emoji’ is minstens verrassend. Met zijn falsetto stem promoveert hij dit funky klinkende nummer tot prijsnummer van het album en ook ‘Miracle Rooftop’ heeft een hypnotiserende uitwerking. Verder spreken nummers als ‘Lately (Going Spare) met een vleugje Prince en ‘Wedding Bells’ tot de verbeelding. De vraag is natuurlijk of we het kunstje van Mount inmiddels niet kennen. De dansbare mix van Elektronica, Pop en Indie maar dan in een 2019-jasje. Het antwoord is nee, Forever klinkt volwassener dan zijn vorige albums en Mount bewijst dat Metromony nog jaren mee kan. De Brit blijkt telkens in staat om zichzelf opnieuw uit te vinden. Het Artwork van het album is overigens ook de moeite waard. Veel luisterplezier.

Label Cooking Vinyl

Beoordeling 8

Review De Amerikaanse singer/songwriter Noah Gundersen is terug met zijn nieuwe album Lover. De man die we vaak in één adem noemden met Ryan Adams vaart op dit nieuwe album een nieuwe koers. Gundersen werd geroemd om zijn ingetogen rootsmuziek. Zijn debuut Ledges maar vooral zijn tweede album Carry The Ghost werden meer dan goed ontvangen. Persoonlijke liedjes over innerlijke twist met het geloof, seksualiteit en relaties vonden het grote(re) publiek. Op White Noise uit 2017 hoorden we al een iets andere sound en die lijn wordt door de uit Olympia, Washington afkomstige Amerikaan op Lover doorgezet. Opener ‘Robin Williams’ (eerbetoon aan de acteur), de titelsong ‘Lover’ en ‘Crystal Creek’ komen oprecht in de buurt van echte popsongs, iets wat even wennen is. Toch horen we ook op Lover zo nu en dan de bekende Gundersen terug. Op het prachtig ingetogen ‘Watermelon’ dat door piano en steelgitaar vorm krijgt en een nummer als ‘Audrey Hepburn’ laat de Amerikaan horen nog steeds nummers te kunnen schrijven die dicht bij rootmuziek liggen. ‘Lose You’ beging als een pianoballad maar groeit uit tot een meeslepende popsong over iemand die zijn grote liefde gaat verliezen (“I don’t wanna give you up. I don’t want to lose you now, now that we’re falling, I want to follow you down”). Ook op dit album stoeit hij nog steeds met zijn verleden waarbij het opgroeien in een groot gezin en geloof een belangrijke rol spelen. Halverwege het album is daar ineens ‘Out Of Time’, één van de grootste verrassingen waar Gundersen zijn falsetto stem laat horen in dit met wat psychedelica en melancholie doordrenkte nummer. Ook het met diverse lagen opgebouwde ‘Older’ is een verademing en op ‘Wild Horses’ horen we zelfs de troubadour in Gundersen terug als we hem horen zingen “It’s OK if you don’t have the answers, the questions remain the same”. Zo neemt de singer/songwriter je mee naar het einde van het album waar we met het ietwat beklemmende ‘Little Cup’ naar de afsluiter ‘Kamikaze’ toewerken; een prachtig gevoelig nummer waar Gundersen vertelt over zijn demonen en het onder invloed zijn van drugs. Gundersen laat op Lover horen een volgende stap gezet te hebben in zijn muzikale ontwikkeling. De verwijdering van de traditionele singer/songwriter is hoorbaar en de dertien tracks zorgen voor een aangename mix met als eindresultaat een knappe plaat. Laten we hopen dat de Amerikaan wat vastere voet in Nederland gaat krijgen. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Label Sacred Bones/ Konkurrent

Beoordeling 7,5

Review De psychedelische poprock uit San Francisco laat weer van zich horen. Met hun zevende album Stars Are The Light weten Wooden Sjips gitarist Ripley Johnson en elektro muzikant Sanae Yamadan weer aanstekelijke klanken te fabriceren. Het mag dan een duo zijn en als rock act worden aangekondigd, maar de 60sound wordt in een modern jasje gegoten om heerlijke dansbare songs te maken. ‘The World and The Sun’ en ‘Fall (In Your Love)’ zijn hypnotiserend te noemen. Met herhalende klanken een beats en experimentele gitaargeluiden. Het album past dan ook meer in de experimentele hoek dan in de rockcorner. Het is wel aanstekelijk waardoor de songs als dreamsongs door het leven kunnen gaan. ‘Flying’ is een heerlijke openingsnummer dat je in een roze wolk trekt zodat je in een andere wereld terecht komt. Het heeft soms een oubollig jaren 70 karakter zoals het ‘Eternal Shore’ en ‘Fever Night’. Het idee van de oranje kleedjes en bruine meubels met een brandend sticky op de asbak dat je met je handpalm moet indrukken om het as hierin te laten vallen. Na dit album wordt je wakker in de vreemde wereld van nu.

Label Apple / Universal

Beoordeling 8

Review Het is een feestje met een triest tintje. Abbey Road is 50 jaar geworden en dit vieren we als muziekliefhebbers over de gehele wereld. Het was tevens het laatste album van The Beatles dat ze hebben opgenomen. De band die de wereld veranderde met hun muziek en collectief gedachtegoed. Onder productie van George Martin ging Lennon McCartney Star en Harrison de studio in om de songs ‘Come Together’, ‘Something’ en ‘Here Comes the Sun’ op te nemen. Door de jaren heen zijn dit inmiddels klassiekers geworden en in het nieuwe tijdperk mogen de opnames weer even afgestoft worden. Giles Martin, de zoon van, heeft dit al met enkele albums succesvol gedaan. Ditmaal zijn de outtakes aantrekkelijk door de productiekwaliteit. In een goede opname kunnen we genieten met het feit dat ‘Come Together’ toch erg hoog is ingezet en dat het al een kunst is om als zanger dit nummer van a tot z vol te houden. Rehearsals en takes met o.a. Billy Preston op toetsen zijn op de dubbellaar terug te vinden. Gelijk horen we dat deze heren ook maar mensen zijn en gelijktijdig geniaal bezig waren met hun home takes en probeersels. Wanneer we de super deluxe versie erbij pakken zien we veel dezelfde songs in een andere mix terug komen.

Label BMG

Beoordeling 8

Review Het hoesje doet denken dat Anna Ternheim een zangeres is dat zich op een akoestische gitaar begeleid, haar liedjes vertolkt en that’s it. Niets is minder waar, ze weet prachtige spannende popliedjes te maken zoals de opener ‘This is the One’. De 41 jarige Anna komt uit Zweden en heeft inmiddels een hele serie albums op haar naam staan, Al deze albums belanden in de bovenste regionen van de hitlijsten. Maar bij onze oosterburen Duitsland weet ze ook goed te scoren. De songs zijn catchy te noemen en is het verrassend dat het niet een wereldwijde top act is. Wanneer ‘You Belong With Me’, ‘When You Were Mine’ en ‘Lost Time’ herkennen we niet alleen een rode draad, maar alle zijn prachtige popliedjes over de liefde. Wanneer we Ternheim toch in een hokje moeten plaatsen, past ze in het rijtje van Suzanne Vega, First Aid Kit en Ane Brun. Prachtig heldere stem met een hees randje, dramasongs met hier en daar een strijkorkestje bv ‘Walk Your Own Way’ of een vrolijk liedje dat in je hoofd blijft met ‘All Because of You’. Mooie plaat!

Label Universal

Beoordeling 7

Review De Amerikaanse rockact Blink 182 staat bekend om hun surfrock en pakkend en snelle post punk rock dat we tegenwoordig nog steeds terug horen bij Green Day en Dog Eat Dog. Na dat de band in 2004 hun laatste show had gedaan en Travis Barker een vliegtuig ongeluk in 2008 overleefde, kwam de band met Mark Hoppus en Tom Delonge in 2009 weer bij elkaar. Uiteindelijk wordt Tom vervangen door Matt Skiba en is de band sinds 2015 weer compleet. Na het album California uit 2016 is er nu eindelijk nummer Nine, oh ja het debuut demo album moeten we hier dan wel even mee tellen dat komen we op number Nine. Het trio gaat er weer helemaal voor zitten en wil de draad weer oppakken waar het ooit de glorie tijd mee had. Met ‘The First Time’ gaat men er heerlijk op los, maar de heren zijn inmiddels ook 15 jaar ouder geworden. Met Happy Days en Heaven komt men in de categorie van lekker catchy poprock songs. En dat zijn het ook. Niks mis mee en de songs zijn in de composities volwassener geworden. Met de single ‘Blame It On My Youth’ komt het allemaal wel dicht bij Green Day poprock, maar dat wordt met ‘Generation Devide’ afgereageerd in tempo en uitspatting van 50 sec. Daarna gaat de poprock lekker door met ‘Run Away’. Met de mooie intro’s komt met over het algemeen tot een refrein stevig moet klinken. Het concept hebben we dan na 10 songs ook wel weer gehoord. Het valt daarbij wat in herhaling, terwijl we iets meer hadden verwacht.

Label Awal/ V2

Beoordeling 7,5

Review Achter de naam Bat For Lashes gaat een Engelse zangeres schuil. Haar echte naam is Natasha Khan en weet al prachtige albums te produceren. Soms onder deze Bat naam en soms metde band Toy onder de naam Sexwitch. Toch blijft het allemaal nog in de schaduw maar hopelijk wordt dit anders met het album Lost Girls. Het album start met de single ‘Kids in the Dark’ en geeft het album in een notendop weer. Met een 80 sound en haar lichte hese stem wordt het een heuze droompop plaat. Deze mix horen we later terug op ‘Desert Man’ Met een pop beat dat we van Kim Wlde kennen wordt ‘the Hunger’ een typische 80’s popsong. Ook deze vorm van lichte pop horen we terug op ‘So Good’, ‘Jasmine’ en het meer dansbare ‘Feel For You’. Het is als Stock, Aitken & Waterman weer voorzichtig zijn opgestaan. Het is ook niet vreemd want ze is in de jaren 80 opgegroeid waardoor haar voorliefde van muziek deze sound kent en dat mag je best doorgeven aan een nieuwe generatie. Met dit Lost Girls album weet Natasha een vooral smooth geproduceerd album te brengen. In Zweden behoort ze tot de top artiesten van het land.

Label Merge / Konkurrent

Beoordeling 7,5

Review De man achter Hiss Golden Messenger is de Amerikaan MC Taylor, die zich vanuit de indie pop langzaam opschuift naar de folk. Al weet hij zich op dit album meer een eigen stijl aan te meten. Dit ligt in de combinatie van folk met indie pop. Eigenlijk weet de man ieder jaar een album op de markt te brengen en dan komen we met Terms of Surrender op nummer 11. De vrolijke pop met een vleugje folk weet hij in ‘My Wing’ en ‘Bright Directions’ te stoppen. Naast het stevigere openingsnummer ‘I Need A Teacher’ weet de man gedurende het album zich steeds meer van de popkant te laten horen. Toch heeft hij zijn indie roots niet verloren en horen we op ‘Old Enough to Wonder Why’ en ‘Cats Eye Blue’Taylor weer een vorm van experimentele indie song voor te brengen. Het is spannend te noemen of ontspannen relaxt met een folk tintje. Het is dan ook dat de man zich niet in een hokje laat passen. Hierdoor kan het wel zijn dat veel mensen afhaken in dit soort songs, met als gevolg dat men alleen een deel van het album beluisterd. Dat een album juist een geheel is, is de kracht en kom je uiteindelijk toch tot de mooie popsongs als ‘Happy Birthday Baby’ en slow-songs als het titelstuk en ‘Down At The Uptown’.

Label Polydor/ Universal

Beoordeling 8

Review Bij het horen van de eerste klanken van het debuutalbum van Sam Fender doet het denken aan George Ezra. Het titelnummer gaat gelukkig toch een andere wending nemen, gezien er aan een Ezra genoeg is. De BBC trekt de lijn door met hun keus van grote UK beloften. De jonge man is op dit album vooral veelzijdig te noemen. De man wist het afgelopen jaar op vele grote festivals te spelen en met ‘Start Again’ weet hij een enorme hit te scoren. Niet dat dit nummer op dit album staat, daarvoor heb je de ep Dead Boys nodig, dat overigens als nummer wel op dit album terug te vinden is. De songs variëren van dance pop van ’The Borders’en ‘Will We Talk’, rock a la Kensington met ‘Dead Boys’ en ‘Saturday’ tot het classic sings-songwriters songs als het ‘Call Me Lover’. Al weet de man aanstekelijke songs met inhoud te produceren waaronder het ‘Two People’ en ‘Leave Fast’. Het is dan ook erg aanstekelijk maar gelijk heeft het ook iets van herhaling in de songs waardoor het herkenbaar en voorspelbaar wordt wanneer je het vaker hoort.

Label Butler / Bertus

Beoordeling 8

Klant Het is 75 jaar geleden dat Nederland werd bevrijd. Inmiddels zijn de festiviteiten en herdenkingen in volle gang. Het is voer voor creatieve uitingen, herinneringen en verhalen die verteld kunnen worden. Dat geldt ook in de muziek en Knight Area weet hier handig op in te spelen. Dan moet het ook nog kwaliteit hebben om hiermee aan te komen. Dat heeft het zeker. Deze progrock act wist zich al in de kijker te spelen met hun albums. De band werd opgericht door Gerben Klazinga en is inmiddels een act waar Charlotte Wessels en Arjen Lucassen hun medewerking aan hebben verleend. De band heeft bassist Peter Vink ( ex Q65) in de gelederen heb je iemand die erg geïnteresseerd is in de periode van de tweede wereldoorlog. Met zanger Jan Willem Ketelaers weten de heren een mooi verhaal te maken en dat vocaal sterk overkomt. Met de veldslag in Normandië in het achterhoofd weet de band met ’New Horizon’ te beginnen. Inclusief de quotes van Churchill in de song gemixt. De drive om door te stoten horen we in ‘Overlord’. Dat het niet allemaal even soepel verliep weet Knight Area met het bombastische ‘Blood on the Riser’ en ‘Landing’ weer te geven. Een rustpuntje en moment tot overdenking horen we in het prachtige ‘When I Will Be With You’ waar Robbie Valentine zich achter de piano begeeft. Het album is zeker een juweeltje in de concept album van de progrock, en dat zijn er nogal wat. Met de invasie als basis is het een mooie ode aan de bevrijding en een herdenkingsmoment binnen de muziek.

Label Universal

Beoordeling 8,5

Review De Canadese gitarist Robbie Robertson verliet op 15 jarige leeftijd de school om bij The Hawks te komen spelen. De band die toen Ronnie Hawkens begeleidde werd in 1966 door Bob Dylan, overgenomen. Het legendarische album Basement Tapes van Bob Dylan werd het startsein om the Hawks van naam te veranderen in The Band, die hun laatste concert opnamen. Het album The Last Waltz is nog steeds een klassieker in de wereld van de muziek. Als sessiemuzikant weet Robertson bij vele grootheden te spelen en kent ook een eigen solo carrière. Eens in de zoveel tijd weet de man een album op de markt te brengen en vandaag is er weer een gelanceerd. Ook dit album ademt het herkenbaar geluid van Robbertson uit. De hit ‘Somewhere Down That Crazy River’ uit 1988 is voor velen herkenbaar. Deze sfeer hoor je op dit album terug met ‘Walk in Beauty Way’ waarbij de dochter van Precilla Coolidge (zus van Rita Coolidge, die samen met haar man Satterfield zelfmoord heeft gepleegd ) Laura Satterfield de vocalen waarneemt. Op dit album zijn er meer gasten te vinden. Naast muzikanten als Pino Palledino (o.a. Paul Young, Elton John,The Who, John Mayer), Jom Keltner en sessie drummer Chris Dave horen we Van Morrison op ‘I Hear You Paint Houses’ en Glen Hansard op ‘Dead End Kid’. De slepende popsound wordt afgewisseld met storytelling songs en uitgewerkte blues solo’s van Derek Trucks (Tedeschi Trucks Band) en Doyle Bramhal II op ‘Remembrance’ waar je u tegen zegt. Robbie Robertson hervindt zich met dit album of wellicht beter gezegd dat hij na 8 jaar weer een juweeltje op de plank heeft gelegd. Een album vol sfeer dat je meesleept in prachtige verhalen !

Label Warner music

Beoordeling 7,5

Review Het nieuwe album van Liam Gallagher weet de voormalige zanger van Oasis komt met de opvolger van As You Were uit 2017. Met een simpel en effectieve titel voor het album is het Gallagher die niet van moeilijk doen houdt. We weten allemaal dat het privé het altijd ingewikkeld ligt bij deze man, maar laat de focus nu maar op de muziek blijven. Het album is zoals we dit van Oasis kennen. Heerlijke popliedjes die schuren tegen de Beatles sound, scherpe teksten met een knipoog naar zijn broer (of wie dan ook) in ‘One of Us’. Muzikaal weet hij nog steeds prachtige liedjes te maken en gebruikt de orkesten als ondersteuning op het ‘Once’ of lekkere poprock in ‘Now I Have Found You’. Dat de man nog steeds een voorliefde voor de Fab Four heeft horen we op ‘Meadow’ en wil dan bij the River even terug grijpen op de succes sound van Oasis. Het lijkt alsof de man enorm worstelt met zich zelf en dat er geen uitweg voor hem te vinden is, zonder dat hij zelf hier afbreuk aan doet. Maar het album is op zich een prima met vertrouwde songs en bekende verhalen.

Label earMusic

Beoordeling 8

Review Wanneer Alice Cooper met zijn vaste producer Bob Ezrin in de studio zit om zijn nieuw album Black Eyes of… te produceren, krijgt men het idee om wat oude bekenden over de vloer te halen. MC % gitarist Wayne Kramer, Mick Collins, jazz bassisst Paul Randolph, Mitch Riders drummer Johnny Bee Badanjek en Grand Funk Railroad gitarist Mar Farner. Op deze EP staat de motorstad Detroit centraal. Een stad dat in de jaren 50 - 70 hoogtij viert door General Motors. Een Motorstad, de stad van Motown en waar de heren goede herinneringen aan beleven. Met covers van de MC5 ‘Sister Anna’, Bob Segers East Side Story en de toentertijd hot rockchick Suzy Quattro wordt geëerd met ‘Your Momma Won’t Like Me’, Mitch Riders ‘Devil With A Blue Dress On’ en ‘Chain of Love’ van Mick Collins. Als nieuw nummer horen we ‘Go Man Go’ dat Cooper schreef met Tommy Hendricksen en Wayne Kramer. De songs zijn ruw en met zijn eigen gecoverde Detroit 2020 (ipv Detroit 2013) weet Alice met zijn friends een leuk potje te jammer. Het is een voorproefje op het nieuwe album dat ergens in 2020 zal gaan verschijnen. Als trigger voor het album en de komende tournee zijn er alvast wat broodkruimeltjes neergelegd. Alice Cooper is op 2 oktober te zien in 013 te Tilburg.

Label earMusic

Beoordeling 8

Review De zangeres van de 80’s die meer posters wist te verkopen dan albums. Vele mannen hadden een poster van haar op haar werk op slaapkamer hangen en keken uit dat ze weer in Toppop verscheen. Nu was Kim Wilde niet zomaar iemand. Ze komt uit een muzikale familie en scoorde hits met ‘Kids in America’, ‘You Keep Me Hanging On’, ‘View From the Bridge’ en ‘Cambodia’. Het zijn enkele songs die ook op het nieuwe live album te staan. Een album dat ze in haar Europese tour heeft opgenomen. Er staan ook enkele songs op die opgenomen zijn in Nederland. ‘Cyber Nation War’ is in Haarlem opgenomen en ‘Kandy Krush’ in Utrecht. Kim Wilde weet inmiddels al enkele jaren live te imponeren. Naast dat ze haar oude hits speelt wist ze afgelopen jaar met een goed album te komen. De meeste songs op dit album komen dan ook van ‘Here Come the Aliens’ . ‘Stereo Shot’, ‘Your’s Til the End’, ‘Solstice’ en ‘Rosetta’. Dit wordt afgewisseld met de hits waardoor ze op een leuke manier de nieuwe songs aan de fans laat horen. Het is namelijk het eerste live album dat ze heeft gemaakt en de kwaliteit van spelen is top. Hierdoor kun en durf je dit ook te doen.

Label Nonesuch - Warner music

Beoordeling 7,5

Review De Amerikaanse singer- songwriter Devendra Banhart uit Texas werd gezien als wonderkind. Als kunstenaar werd zijn interesse gewekt in de muziek en Swans zanger/ gitarist Michael Gira (The Young God records) nam de man onder zijn hoede. Zijn album Cripple Crow uit 2005 bracht hem tot vele podia. Inmiddels zijn er bijna 15 jaren verstreken. De man zijn recent album ‘Ape in Pink Marble’ kwam 2 jaar geleden uit en met Ma weet hij wederom een album vol mooie singer songwritersliedjes te produceren. Met vraagstellingen in de teksten van o.a Is This Nice? en ‘Ami’. De songs variëren van de Hawaiiaanse klanken op ‘Love Song’ tot latinsongs als ‘Abre Las Manos’. Het eerste deel van het album kenmerkt zich meer in de singer- songwriters songs en het tweede deel trekt hij meer de Zuid Amerikaanse weg en de daarbij behorende muziek. Het is niet geheel verrassend voor een man die zijn roots in Venezuela heeft liggen.

Label Butler/ Bertus

Beoordeling 7,5

Review De Nederlandse singer- songwriter Mercy John (John Verhoeven) wist zich in 2017 met een prachtig album This Ain’t New York zich in de schijnwerpers te zetten. Dit jaar verscheen het album Let It Go Easy en deed niet onder het debuut album. Maar de aandacht bleef wel wat achterwege. Met de EP ‘Cruel Love’ weet de man zijn liedjes enkel en alleen met akoestische gitaar te vertolken. Het is de kracht van deze liedjes. Ze zijn gemaakt op een akoestische gitaar en dat moet voldoende zijn op dit uit te bouwen naar een volledige bezetting. Maar meestal zijn deze songs intenser en intiemer. Naast het aangrijpende ‘Cruel Love’ zijn ‘Endless Summer’ en het titelstuk van het debuut album zijn deze song prachtig op deze EP gekomen. Het album is een 10” dat op beperkte oplage verkrijgbaar is.

Label Univers

Beoordeling 8

Review We noteren een zwarte hoge hoed met zwarte krulletjes hier onderuit rollend, grote zwarte vliegeniersbril, een man in het leer, hangend achterover om de snaren van zijn Gibsongitaar optimaal te kunnen bespelen en luisterend naar de naam Saul (Steinberg )Hudson. Slash is een van de iconische gitaristen van deze tijd. De man siert weer naast Axel Rose bij Guns & Roses. Na zijn ruzie was zijn solo carrière een must. Na Snakepit en Velvet Revolver werd Slash met de Conspirators zijn derde solo band. Alter Bridge zanger Myles Kennedy werd zijn eerste solo album als een van de vele gastzangers gevraagd en dat werd voor Slash zijn maatje waarmee hij zijn conspirators mee kon opbouwen. Met Todd Kerns (Age of Electric), Brent Fitz (Vince Neil band/ Gene Simmons band/ Alice Cooper) en Frank Sidoris (The Cab) is zijn band compleet. Het afgelopen jaar vierde hij zijn tien jarig bestaan van deze band met een tournee. Hammersmith Odeon, nu Eventim Apollo in London is een bijzondere plek van de Britse gitarist om dat hij hier niet ver vandaan opgroeide. Het feestje wordt van a tot z opgenomen zoals het ook is gespeeld. De setlist geeft de energieke songs die door de jaren heen zijn opgenomen weer. Van zijn eerste solo album Slash, ‘Ghost’, ‘Back From Cali’ en ‘Doctor Alibi’ tot zijn laatste album Living In The Dream. Van dit album zijn er maar liefst 7 songs te horen waaronder het openingsnummer ‘Call of the Wild’ en ‘Boulevard of Broken Hearts’. Het zijn allemaal heerlijke rocksongs die als een betaamde rocker zou maken. Geen vreemde poespas, standaard overal een solo in verwerkt en met goede act en een zanger die het ook waar kan maken. Hoewel vele mensen altijd nog wat merkwaardig naar Kennedy blijven kijken wanneer hij bij Slash speelt kijken we al reikhalzend uit naar het nieuwe album van Alter Bridge. Dus de keus van Slash was en is goed om hem toen als zanger aan te stellen. Met dit album is er een mooi overzicht van deze band neergelegd en voelt het alsof Slash hier een einde aan maakt om vervolgens zijn aandacht weer op Guns & Roses te leggen.

Label So Real

Beoordeling 8

Review Het is de zanger en gitarist John Watts die met de band Fischer Z een brug sloeg tussen de new wave sound van de jaren 80 en de pop. Zijn maatschappelijk georiënteerde teksten moesten mensen tot nadenken brengen. Zo werden songs als ‘So Long’, ‘Haters’ en ‘The Worker’ hits en het album Red Skies Over Paradise met deze gedachte gemaakt Deze songs gingen gepaard met lichte songs voor de afwisseling en bezinning. Inmiddels is John Watts via een solo route terug met de naam Fischer Z. Zijn albums zijn gelijk aan als het gaat om de overdenking en afwisseling van lichte songs. De overdenking van een man in‘Big Wide World’ of zijn terugblik van zijn eigen jeugd in ‘No Bohemia’ zijn juweeltjes van het album. ‘Half Naked Girl on the Windowshill’ en ‘Swimming in Thunderstorms’ zijn prachtige verhalen met of zonder overdenkingsmoment. Muzikaal weet de man nog steeds een afwisseling te maken tussen pop met een vleugje new wave van toen. Inmiddels is deze sound weer populair in bij de nieuwe luisteraars. Dit ondervindt de man dan ook bij zijn optredens, wat te lezen is in zijn interview elders binnen Mpodia. Een mooi en goed album!

Label Communion

Beoordeling 7,5

Review De indie rockers van Chicago weten met Lookout Love hun vierde album de producer Ethan Johns te strikken. Deze man is verantwoordelijk voor de producties van Ryan Adams, Paul McCartney’s New en Kings of Leon albums. Dit is een goede zet geweest, want je hoort dat de band een groei heeft door gemaakt. De songs zijn gedegen composities. De instrumenten zijn uitgesproken maar in balans op aanwezig. ‘Better Than Stoned’ waar de gitaren, achtergrond vocalen en piano stukken elkaar opvolgen en gelijk ook elkaar weer ruimte geven. De songs worden intiem en klein gemaakt met akoestische gitaren zoals het ‘Un Familiar Sun’. De keus van drumpartijen zijn niet direct voor de hand liggend waardoor het opvalt in het totaal. Het zijn ideeën die Johns wellicht aandragen. Met de single ‘Dance Through It’ wordt een vorm van dreampop gevonden en ‘Lookout Low’ is met ‘Oh Mama’ het stevigste nummer op het album. Hierdoor is het statement van indie rockers gewijzigd in een indie popact. Het album kent in het geheel niet een echte highlight waardoor het allemaal hetzelfde gaat klinken wanneer je het meerdere keren beluisterd. Al is er niets mis met het album en is het erg vermakelijk!

Label Joyful Noise/ Konkurrent

Beoordeling 7,5

Review De alternatieve indie rockact uit Amerika geeft altijd een basis vraag mee; Waarom? Het is een act waarbij Yoni Wolf een cross-over wil maken tussen de hip hop rap en het alternatieve indie sound. Met Yoni’s broer Josiash achter de drums weten ze in hun 14 jarig bestaan 6 albums te brengen. De uitdaging om tot deze cross over te komen brengt een album dat vooral heerlijk popliedjes bevat. Liedjes is wellicht een groot woord, want er staan maar enkele songs op die meer dan 3 minuten duren. ‘Peel Free’, ‘Rock Candy’en ‘Stained Glass Slipper’ zijn dan ook de enige songs die een gemiddeld een duur van 3 minuten kennen. Songs als ‘Krevin’, ‘The Launch’ en ‘High Drive’ zijn dan wel iets meer intermezzo’s maar ook net weer geen volledige songs te noemen. Toch is het album een geheel en is het niet storend dat de songs van korte duur zijn.

Label eigen beheer

Beoordeling 7

Review De Amsterdamse sing-songwriter Borka Balogh wist met haar dromerige liedjes al aandacht te generen in de Popronde. Haar lichte stem en aanstekelijke indiesong laat haar verhalen over de emoties optimaal weer te geven. Enerzijds zijn de verhalen en de songs van een donkere kant zoals het ‘Gone’, anderzijds kennen de liedjes een vrolijke inslag, wanneer je naar ‘Trust Me’ luisterd. Toch draait het om de pijn in haar jonge leven, de depressie en familiedrama’s die inspiratie gaven voor dit album. Het kleine liedje ‘Unsaid Word’ of ‘Savior Needed’ komt dramatisch over, zoals het liedje ook moet zijn. De vorm van een mix van indie en folkmuziek geeft de liedjes op het album een moderne klankkleur. Wellicht dat haar Hongaarse komaf hier nog in meespeelt. Het album blijft wel in dezelfde sfeer hangen waardoor het album langer lijkt te duren dan het is. Het album is een stap om naar buiten te treden en dat doet ze dan ook op 30 september in Cinetol te Amsterdam

Label eigen beheer

Beoordeling 7,5

Review Het duo Willem Wits en Marnix Dorrestein weten zich al een poosje te bijten in de songs en kunst. Het brengt mooie uitingen tot stand. Even uit de box denken en het allemaal net even anders willen doen zodat het opgemerkt wordt. Dat lukt de heren goed en met een album vol aanstekelijke liedjes en een presentatie met krant. Het is op de plaat ook een duo en doet daarom eerder even denken aan de White Stripes als je luistert naar ‘Why Would ?. Met een gitaar en drums, wat elektronica en teksten met drive als ‘Too Fast!’ ‘Make Me Beg’ gaan de heren ervoor. Een authentiek 60’s liedje ‘Born In ’23’ of een verhaal dat verteld wordt in een smooth liedje ‘Any Blink Now’. Het is allemaal afwisselend maar het is ook wat licht in de productie. Voor mij mocht het allemaal wel wat vetter, desnoods met een ingehuurde muzikanten. Maar het album is verder zeer geslaagd!

Label Sony

Beoordeling 8

Review De Engelse blues rocker Laurence Jones heeft inmiddels alweer 7 albums uitgebracht. Met het titelloos album weet hij een juweeltje af te leveren. Net als zijn recente album The Truth is de band met Gregory Elias in de studio gedoken om de stijgende lijn weer op te pakken. Nu de gitarist met zijn band als support act voor Status Quo, Joe Bonamassa, Robert Cray en Kenny Wane Shepherd heeft gespeeld hoor je dit ook op het album terug. De songs ‘Quite Like You’ zou zo een heerlijk nummer van Robert Cray kunnen zijn en het smooth ‘Mistreated’ zou op het album van Bonamassa niet misstaan. Het album kent vooral een heerlijk afwisselend beeld van de blues. De ene keer met volle orgels van ‘Low Down’ en de andere keer met een rock sound op ‘Everthing is Gonna Be Allright’ en ‘I’m Waiting’. Maar ook de classic blues horen we met ‘Long Long Lonely Ride’ op dit album terug. Een heerlijk swingend blues album van een band die vol energie er live voor gaat. Dit is in November nog eens in Nederland te beleven en wel op: 13 november Metropool te Hengelo 14 november de Pul te Uden 15 november Stadsschouwburg te Leeuwarden 16 november de Tamboer te Hoogeveen 17 november Q factory te Amsterdam

Label Ghost City Recordings

Beoordeling 7,5

Review Everything All The Time Forever is het dolodebuut van Like Lovers, het artiestenalias van de Duitse multi-instrumentalist en producer Jan Kerscher. Like Lovers opent met de titelsong en meteen maken we kennis met de complexe melodielijnen waarbij Kerscher nadrukkelijk de elektronica in zet. Het nummer is krachtig, energiek en door de wat experimentele inhoud misschien zelfs wel veelzijdig en veelbelovend. Vervolgens weet hij met ‘People Shaped Mirrors’ de aandacht vast te houden; openend met een stukje piano kent dit nummer ook weer diverse laagjes met een dansbare beat als basis. Kerscher heeft door de jaren van vele artiesten inspiratie opgedaan en die veelzijdigheid hoor je terug. ‘Infinite’ en ‘Am I Still Here?’ zijn wat rustiger, dromerig en hier en daar ongrijpbaar. Halverwege het album staat ‘I Float On Your Love’ geposteerd, een nummer dat een hele aardige dansbare vibe heeft en zo maar voor de nodige airplay kan zorgen. De voorliefde voor de muziek van Radiohead horen we terug op het betoverende ‘Gone’ en op ‘Health’ horen we misschien zelfs wat “grunge”- gitaar terug. Het laatste deel van het album neemt Kerscher duidelijk wat gas terug al blijven de melodielijnen wat complex en overheerst de elektronica. Op afsluitere ‘Alive’ horen we zelfs een bijdrage van Hannah Epperson maar dit verdwijnt door het wat bombastische karakter naar de achtergrond. Everything All The Time Forever is een verdienstelijk debuut waarmee Kerscher het fundament legt voor een vervolg. De combinatie van de elektronica in een wat experimentele context blijkt te werken. Ook vocaal blijft de Duitser overeind waardoor dit album een dikke voldoende scoort. Veel luisterplezier

Label Hubro

Beoordeling 8

Review Binnen de scene van gitaarmuziekliefhebbers zal Trond Kallevåg Hansen geen onbekende zijn. De Noorse gitarist, afkomstig uit Haugesund, draait al een hele tijd mee. Onlangs kwam zijn nieuwste album Bedehus & Hawaii uit. Kallevåg Hansen heeft zijn sporen de afgelopen jaren ruimschoots verdiend binnen diverse muziekgenres en in diverse rollen. Laat je bij Bedehus & Hawaii niet afschikken door welk vooroordeel dan ook. Dit album brengt een soort van filmische atmosfeer met een ongekende grootsheid. Voor dit album wordt Kallevåg Hansen bijgestaan door de legendarische Geir Sundstøl op slidegitaar en pedal steel. Verder deed de Noor nog succesvol een beroep op enkele leden van zijn oude “trio” en met Alexander Hoholm op bas, Ivar Myhrset Asheim op drums/percussie en Adrian Løseth Waade (Skadedyr) op viool is de bezetting compleet. Zelf zegt hij over deze plaat: “I wanted the musicians to express themselves without feeling limited by the music, but I also wanted to tell stories and have a cinematic quality”. ‘Bedehus’ betekent vrij vertaald uit het Noors “kapel” en we krijgen dus de indruk dat de Noor met zijn titel een muzikale verbinding wil leggen tussen Noorwegen en het Polynesische Hawaii. Dat lukt dus in de vorm van de negen tracks waarbij alle muzikanten in de gelegenheid worden gesteld te excelleren. Of het Sundstøl op de pedalsteel is of Waade op viool of de hoofdpersoon zelf, alles is prachtig in balans. Diverse muziekinvloeden zoals Folk, Country en Jazz worden moeiteloos met elkaar verweven en hier en daar is er ruimte voor de nodige improvisatie. ‘Gatelys Og Sang’ is werkelijk prachtig en ontroerend en op ‘Dieselkjelleren’ en ‘Kappellet’ horen we Folk- en Country invloeden terug en dat alles verpakt en smaakvolle arrangementen. Verder horen we hier en daar een geïmproviseerde soundscape zoals ‘Fartein Valen’. Kernwoorden na het beluisteren van dit instrumentale album zijn “warm” en “sfeervol” en dat allemaal in een soort van filmisch decor. Een absoluut meesterwerk waar je heerlijk bij kunt wegdromen en dat na Noorwegen nu gelukkig ook een internationale release krijgt. Je hoeft geen liefhebber van instrumentale muziek te zijn om hier erg van te kunnen genieten. Veel luisterplezier.

Label PIAS

Beoordeling 8

Review De zanger Mike Patton kennen de meeste mensen wel van Faith No More. De rockact weet de grenzen te verleggen en kent hierdoor een hele schare fans van metal-, rock- en indie liefhebbers. Jean Claude Vannier is een Franse componist die bekend is van zijn theatrale albums. De combinatie van Vanniers soundtrack composities met de indie popmuziek is niet vreemd. Zo weet de man al eerder samen te werken met Jarvis Cocker, Mick Harvey (Nick Cave & the Bad Seeds) en Gruff Rhys. Het is dan ook niet geheel vreemd dat Vannier de zoektocht naar goede zangers met die uit de box kunnen denken voortzet. Hij komt nu bij Mike Patton terecht en heeft hier een briljantje in gevonden. Het album bestaat dan ook uit songs a la Burt Bacharach. De zangpartijen van Patton zijn al op de platen van Faith No More met bijzondere spanning ingezongen en dat horen we hier terug. Het ‘Insocobles’ is alsof Tom Waits is gaan zingen alsof de chansons hem op het lijf staan geschreven. Of het pop georiënteerde ‘On Top Of The World’ dat zijn uitspattingen kent zijn heerlijk energieke songs. Maar de grenzen worden hier gezocht in ‘Hungry Ghosts’ waarde opera klanken door het nummer de ruimte zoekt. Met ‘Yard Bull’ wordt het liedje akoestisch en klein gemaakt. Door de instrumenten krijgt het een volwassen mooi folk randje en is het een juweeltje op de plaat. Het album is deels ingetogen en kent daarnaast prachtige uitspattingen die we van Patton kennen. Hierdoor is het album een mooie combinatie van werelden die elkaar maar weinig verbinden. Vannier laat weten dat hij dit wel in zijn macht heeft en levert hierbij het bewijs.

Label Merge Records

Beoordeling 7,5

Review Joyero is de artiestennaam van Andy Stack die hij voor dit soloproject gebruikt. Stack is geen onbekende in de muziekwereld want het kan zo maar zijn dat je hem nog kent van zijn bijdrage aan Wye Oak. Met Release The Dogs maakt de uit Baltimore, USA, zijn solodebuut. Stack is natuurlijk de drummer van Wye Oak maar werkte ook met acts als Helado Negro en Lambchop. Ondanks dat hij nu solo een plaat uitbrengt is het haast onmogelijk om ook die roots van Wye Oak niet terug te horen. Stack weet natuurlijk waar zijn kwaliteiten wel en niet liggen en dat wordt gaandeweg het album ook duidelijk. Zijn vocalen zijn vooral wat rustig en gedempt en zijn in evenwicht met de melodieën die vooral vorm krijgen door de elektronica en de drums. Dat is natuurlijk weer niet vreemd want dat zijn juist de instrumenten die hij bij Wye Oak ook bespeelt als hij met zijn muzikale bondgenoot Jenn Wassner muziek maakt en optreedt. Met het door de beats en samples spannende ‘Alight’ wordt Release The Dogs geopend en meteen is de inzet van de elektronica en drums nadrukkelijk aanwezig. Die wat Ambient-achtige sfeer zet hij door met nummers als ‘Dogs’ ‘Salt Mine’ en afsluiter ‘Time’. Ook horen we wat rustigere, dromerige nummers zoals ‘Starts’ en ‘After You’. Hier en daar zijn nummers wat complexer zoals bij ‘Steepest Stairs’, waar het tempo tussen melodie en zang soms uit balans lijkt te zijn. Hierdoor krijgt het nummer wel een wat meer intrigerend karakter. Ook ‘Man’, met de combinatie tussen de falsetto stem en de akoestische elementen, zorgt voor een wat andere sfeer. Die akoestische gitaar horen we overigens ook terug op het midtempo ‘Small Town Death’. Natuurlijk klinken de elementen en het DNA van Wye Oak door in Release The Dogs. Zonder zijn steun en toeverlaat en zangeres Jenn Wasner klinkt Stack hier en daar misschien wel eenzaam. Daarom een compliment voor het eindresultaat. Veel luisterplezier.

Label Rat Pak Records/ Frontiers srl

Beoordeling 8,5

Review De Amerikaanse act KXM is een samengestelde act dat inmiddels tot hun derde album is beland. Het is niet zomaar een act maar je mag gerust zeggen een superband waar maar weinig mensen van hebben gehoord. Bassist en zanger dUg Punnick van Kings X (X) weet met zijn kunsten al jarenlang de grenzen van de rock en funk op te zoeken. Ray Luzier van Korn (K) weet ook al jaren de metalsound te beïnvloeden met verschillende soorten van drumstijlen in het geheel te brengen en gitarist George Lynch van Lynch Mob (M) is nog steeds een van de meest waanzinnige gitaristen op deze aardbol. Het is dan ook niet vreemd dat dit album voor mij erg hoog scoort. De songs zijn heerlijk gedragen spannend en in de composities prachtig uitgewerkt. De dreigende sound van het openingsnummer ‘War of Words’ of de spanning dat gepaard gaat in de rocksound van ‘Mind Swap’ en ‘Lightning’ behoren het betere rockwerk en dan hebben we het nog niet eens over de afwisselingen vol spanning in het titelstuk gehad. Het brengt de rock tot een hoger niveau waar de crossover hoogtij viert. Wellicht dat de band live niet veel te zien zijn, maar is zeker een juweeltje als dit mogelijk is. Hoewel dit album donker en spannender is dan hun vorige 2 albums, heeft men hier weldegelijk de juiste sound te pakken en hopelijk dat men hiermee verder gaat.

Label Frontiers srl

Beoordeling 8

Review Het openingsnummer doet denken aan de Wildside van Motley Crue, of is het gewoon gejat. Maar de drive is nog steeds heerlijk te noemen en met de ooohs en aaahs in de refreintjes doen het gewoon goed! Zoals ze zingen met Diamonds in the Rough gaat het later vanzelf schijnen. Het blijft niet bij een goed nummer, het hele album bestaat uit heerlijke rocksongs. ‘Into the Wild’ en de ballads ‘Waiting for your Love’ en ‘Into the Maze’ zijn prima songs. Opvallend is dat Hooters Eric Brazillian achter de knoppen duikt voor het ‘We Are The Legion’ dat als song voor de patriotten om de wereld te veroveren is opgenomen. Chris Laney tekent voor het nummer ‘Parasite’ terwijl de uptempo songs als ‘Crazy’, ‘Reptile’ en ‘Filth and Flowers’ het album maken. Een goed sleaze rock album! Crashdiet staat in 4 oktober in Little Devil te Tilburg

Label JVC/ SPV

Beoordeling 7,5

Review Dat er op de wereld meer glamrock wordt gemaakt dan alleen in Amerika en Scandinavie is bijna niet voor te stellen. Toch is de Franse act Blackrain een potentiele act waar je mee rekening mag houden. De band is gedreven en met de zang van Swan Hellion weten ze de Amerikaanse glamrock goed te benaderen. Het is ook niet geheel vreemd, want de band weet al jaren lang covers te spelen van hun helden als Motley Crue, Wasp en LA Guns. Dit hoor je dan ook terug in de songs ‘Blast Me Up’, ‘Hell Fire’ en het titelstuk. Dus erg spannend is het allemaal niet, maar voor een avondje heerlijke rechttoe rechtaan rock is het een prima band. Met Dying Breed weet men zich dan ook over de Franse grenzen zich te presenteren, al hebben we in Nederland niet erg veel podia voor dit soort acts. Het zou mooi zijn om songs met een heerlijke drive ‘Like Me’, de powerrock van ‘Rock Radio’ en de poprock meezingers ‘A Call From The Inside’ en ‘All Angels Have Gone’ mee te mogen brullen. Dan doen we het maar in de auto…. Over de hoes moeten we het maar niet over hebben.

Label Decca / Universal

Beoordeling 8,5

Review We kennen de Amerikaanse indie folk act The Lumineers van hun hit ‘Ho Hey’ waarmee ze de wereld veroverden. Dit is inmiddels zeven jaar geleden en zijn nu tot hun derde album III gekomen. Met het album Cleopatra werd de weg ingeslagen om het folk geluid iets meer op de achtergrond te laten. Op dit album borduurt de band hierop voort en weet men de sound meer mainstream te houden. Het pakt erg goed uit. Door het album in drie hoofdstukken te plakken, de 3 generaties van een familie Gloria, Junior en Jimmy Sparks weet de band ook verschillende muziekstijlen in het album te vlechten. Wanneer ‘Gloria Sparks’ een deel singer-songwriters pop dat een climax kent is het met het nummer "Gloria' waar de band de akoestische folk weer even terug laat komen. Het laatste deel Jimmy Sparks bevat prachtig intens kleine liedjes waaronder ‘My Cell’ en ‘Jimmy Sparks’. De samenstelling en opbouw van de songs van Gloria, Junior en Jimmy is hetzelfde. De verhalen zijn als een mooi familieboek beschreven en is het album een ministamboom van de familie. Het album doet me erg denken aan het legendarisch album This is the Sea van the Waterboys. Al sluiten the Lumineers af met het ingetogen ‘Salt and the Sea’. De songs vertellen het gehele verhaal waard een enkel liedje hieruit beluisteren je te kort doet aan het album. Het deluxe album kent drie extra songs. The Lumineers staan 18 november in TivoliVredenburg te Utrecht.

Label Canada / Konkurrent

Beoordeling 7,5

Review De Canadese multi instrumentalist Sando Perri. Het recente album Another Life kreeg de naam van experimentele en elektronische folk sound mee. Nu weet de man zijn landing in te zetten met een stijl van muziek dat doet denken aan de slow songs van Santana. De lange lome solo’s zijn optimaal aanwezig. Het titelstuk is inderdaad een zachte landing voor deze plaat. Maar de man weet met ‘Time (You Got Me)’ al relaxt te beginnen. Zijn gitaarspel is fameus te noemen en de composities zijn op dit album in balans om zijn kunsten ook goed uit de verf te laten komen. Hierdoor is het album een geheel en prettig naar te luisteren. Met ‘Wrong About the Rain’ als meest uptempo song, kunnen we zeggen dat dit album een relaxte vlucht is.

Label Provogue/ Mascot

Beoordeling 8

Review De Engelse gitarist en zanger Kris Barras timmert de laatste jaren goed aan de weg. De man is inmiddels ingelijfd in de Supersonic Blues Machine. Met zijn band weet hij een energieke show te brengen en met Light It Up brengt hij een commercieel getint rock album. Het album vol heerlijke rocksongs is nogal Amerikaans georiënteerd, ‘Rain’, ‘Counterfeit People’ en ‘Ignite’ zijn heerlijke rocksongs alsof op het album klinken alsof KISS een deal met John Mellencamp heeft gesloten. Waardoor songs als het ‘Let the River Run’ meer de Mellencamp folkrock sound kent. Met bijna 50 minuten aan muziek krijg je waar voor je geld en is dit een potentieel album dat meedingt aan (bluesrock) album van het jaar. Zijn heerlijk lichte gitaarsolo’s passen in de songs die allen een kop en staart kennen. Met een vleugje rock and roll, blues en soul in de songs weet hij een gevarieerd album te brengen.

Label Marshall rerc.

Beoordeling 8

Review Het is alsof deze maand veel verrassend goede albums van betrekkelijk onbekende artiesten op de markt komen. Het debuutalbum The Message van Keywest was al een succes, nu is er Ordinary Superhero. De Ierse band Keywest is het duo Andrew Glover en Andrew Kavanagh die met James Lock , Harry Sullivan en Fernando Castilhos een band vormen. De Songs doen denken aan een vlotte John Mayer die met ‘Where Are You Waiting For’ en ‘C’est La Vie’ vrolijk door het leven danst. De man weet ook met zijn zwijmelende songs als ‘Wear Your Love’ het vrouwelijk schoon te betoveren. Wanneer we ‘This is Heartbreak’, ‘Don’ t Let Me Down’ of ‘I’m Not Me Without You’ horen zijn het heerlijk moderne popsongs die niets nieuws brengen maar de sound van deze tijd brengt. Mooie plaat!

Label Western vinyl

Beoordeling 7

Review Het vierde album van Abram Shook geeft wat de titel en hoes weergeeft. Een album vol elektro pop uit de jaren 80. Songs die belicht worden onder het neon licht en in het blacklight gaan oplichten. Songs als ‘My Money’ en ‘Visionary Fiction’ doen denken aan Prince zijn dancesongs die op een elektrobeat geschreven zijn. Maar eerlijk gezegd is het feestje halverwege het album wat uitgeblust. De trucjes kennen we dan en is het allemaal te elektronisch in de keyboards. Hoel de tempo’s zich afwisselen is het wellicht de slepende keyboardgeluiden en de elektrostem die allemaal too much op het album geproduceerd zijn.

Label Triple Coil music

Beoordeling 7,5

Review De Duitse blues rock act The Blue Poets ui Hamburg staat voor ongeremd en rauw. Onder leiding van gitarist Demi weet de band een gelijkenis te vinden met Gary Moore. De lange halen in de solo’s wist de Ier te perfectioneren. The Blue Poets doen dit dunnetjes over. Wanneer we het slepend en dramatische ‘Crawling’ horen, hoor je de band helemaal uit zijn dak gaan. Of het vrolijke ‘Been Here Too Long’ dat met vingerknipping wordt ingeluid. Het voelt direct al lichter dan het nummer ervoor of het titelnummer met de overdrives op de gitaar. Het geeft de diversiteit aan dat binnen de bluesrock te vinden is. De wat schreeuwerig ruwe stem van Gordon Gray pakt niet overal goed uit. Maar wanneer hij zijn lichte soul stem op zet, krijgen de songs meer kleur. De brullende opmaat in de rocksongs ‘Badnews’ en ‘Angry Man’ is begrijpelijk maar kan hij beter achterwege laten, zodat het hele nummer beter tot stand komt. Live is het een prima blues rock act en speelt voornamelijk in Duitsland, maar de moeite waard om het te bezoeken!

Label BMG

Beoordeling 8

Review De Engelse zangeres Chrissie Hynde staat nog relmatig op het podium te rocken. Met haar band The Pretenders weet ze een legio hits als ‘Brass in Pocket’, ‘I Go to Sleep’ en ‘Back on the Chaingang’ op je af te vuren. Maar de bijna 70 jarige Hynde kent ook nog haar eigen solo albums. Na haar solo debuut en goed album Stockholm gooit ze het over een andere boeg. Valva Bone Woe doet de velours gordijnen van een bruin café sluiten en de lome jazz klanken van ‘I Am a Fool to Love You’ ( Frank Sinatra) en ‘I Get Alone Without You’ (Hogy Carmicheal) vult de ruimte. Haar diep soft en hese stem klinkt als een klok bij deze late night songs. Met de Afrikaanse drum invloeden afgewisseld met blazers solo in ‘Meditation’ of het vlotte openingsnummer ‘How Glad I Am’ (Nancy Wilson) zijn allemaal mooi vertolkte covers. Naast songs van Frank Sinatra, Brian Wilson (‘Caroline No’), Nina Simone (‘Wild is the Wind’), Nick Drake (‘River Man’) en Barbera Streisand (‘Absent Minded Me’) weet ze ook van haar ex man Ray Davies het Kinks nummer ‘No Return’ aan dit album toe te voegen. Een Mooi ingetogen album!

Label Subpop/ konkurrent

Beoordeling 7,5

Review De roodharige singer-songwriter uit California debuteert met August op het Subpop label. Met de titel August weerspiegeld ze het zomerse leven dat in het gelijknamige nummer terug komt. De tokkelende singer-songwriter weet haar storytelling over de druilerige herfstmaand ‘November’ of en terugblik in ‘Past Time’. Haar mooi en heldere stem met het rustgevende getokkel doet denken aan Joni Mitchel achtige songs. Het album kabbelt als ‘Sea Came to Shore’. Het album is er eentje met vele klein en mooie liedjes, maar ik kan me voorstellen dat een heel album ook wat eentonig kan zijn en de luisteraar afhaakt. Anderzijds is het album heerlijk en rustgevend om op een zondagochtend naar te luisteren.

Label - Hear We

Beoordeling 7,5

Review De inmiddels 38-jarige Natasha Bedingfield is na een afwezigheid van 9 jaar terug met een nieuw album Roll With Me. Haar grootste hit was natuurlijk ‘Unwritten’ waar ze ook een Grammy mee won. Voor dit album kreeg ze hulp van producer Linda Perry (o.a Pink en Christina Aguilera) die Natasha één van beste live-performers ter wereld vindt. Tijdens haar “break” is de Britse ook moeder geworden, iets wat uiteraard de nodige invloed heeft op haar leven. Het misschien wel wat smooth klinkende ‘Kick It’ is de gedroomde opener en past ook wel in de lijn der verwachting. Dit nummer is inmiddels ook uitgebracht evenals het veel meer R&B-achtige ‘Roller Skate’. De hoge stem, de blazers en de percussie in het middeldeel brengen het Motown-gevoel wat terug, iets waar ze in een interview zelf over zie: “I'm obsessed with young Michael Jackson! Just that Motown positivity. I love that nothing ever felt cheesy”. Vervolgens is daar het sprankelende en feel-good ‘Everybody Comes Together’ en gaandeweg krijg je inderdaad het gevoel dat Natasha Bedingfield volwassen is geworden. Maar het is niet allemaal lichtvoetige pop. Luister maar eens naar met reggae doorspekte ‘King Of The World’ dat een ode aan haar zoon is en het catchy ‘Can’t Let Go’ en het uptempo ‘Sweet Nothing’ die iets van de jaren ’60 in zich hebben en ook wel wat aan het geluid van Duffy doet terugdenken. Natuurlijk vinden we ook wat rustigere nummers terug op Roll With Me. De ballad ‘Where We Going Now’ is toch wat complexer dan een eerste luisterbeurt doet vermoeden en is wat krachtiger dan ‘Can’t Look Away’ hoewel ook daar bij de uithaal een wat rauw randje te bespeuren valt. Bij ‘No Man I See’, één van de favoriete nummers van de zangeres zelf, horen we wat meer elektronica en de afsluiter ‘Real Love’ is misschien wel het prijsnummer van dit album; lekker uptempo, soulvol compleet met blazers. Natasha Bedingfield klinkt anders, meer volwassen. En dat horen we dan ook terug op dit nieuwe album. Samen met haar producer weet ze diverse muzikale stromingen met elkaar te vermengen al blijft het geheel wel binnen het popgenre. Conclusie is dat we een andere Natasha horen maar nog geen nieuwe diva a la Katy Perry, Gwen Stefanie, Pink en andere grootheden. Veel luisterplezier.

Label Polydor

Beoordeling 8,5

Review Lana Del Rey is niet meer weg te denken uit de hedendaagse popmuziek. Met haar ongrijpbare, weemoedige liedjes heeft de Amerikaanse inmiddels een indrukwekkende carrière opgebouwd. Haar nieuwste album Norman Fucking Rockwell zag deze week het daglicht en wederom neemt Miss Del Rey ons mee op haar melancholieke muzikale reis. Even terug in de historie en naar de albumtitel. Norman Rockwell was een beroemd Amerikaans illustrator en kunstschilder en tekende een kleine veertig jaar de voorpagina’s van The Saturday Evening Post. Kenmerkend was de wijze waarop hij zijn blik op “het gewone Amerika” wist te vertalen in die tekeningen. Op haar vorige album Lust For Life werd al duidelijk en ze niet meer veel op heeft met het begrip The American Dream onder het regime Trump en tijdens een jamsessie vorig jaar schoot haar ineens te binnen dat het eigenlijk juist die illustraties zijn die de huidige Amerikaanse droom vertegenwoordigen. Ze riep iets zoals “This is where we are – This is Norman Fucking Rockwell!”. Voor dit inmiddels zesde album riep ze de hulp in van producer Jack Antonoff (bekend van o.a. Lorde en Taylor Swift) en hij zorgde voor het overgrote deel van het productiewerk. Ze trapt af met de titelsong en haar typerende stemgeluid heeft onmiddellijk die bezwerende uitwerking. De muzikale ondersteuning wordt gevormd door piano en troefkaart nummer één wordt door Antonoff en Lana uitgespeeld. Vervolgens is daar de al eerder uitgekomen single Mariners Apartment Complex’ waarbij de akoestische gitaar en strijkers voor de melancholische sound zorgen. Vervolgens is er met het bijna tien minuten durende ‘Venice Bitch’ (mooie woordspeling op Venice Beach) een nummer dat écht meer diepgang heeft dan ogenschijnlijk op het eerste gezicht en altijd weet Lana dat weemoedige karakter vast te houden. Zoals gebruikelijk gebruikt ze hier en daar wat expliciet taalgebruik en dat is in het wat conservatieve Amerika altijd wel een dingetje. Niet alle nummers zijn nieuw maar haar coverversie van ‘Sublime’s ‘Doin’ Time is wel erg smaakvol met een wat Cariben vibe. Zo blijft het album boeiend ondanks dat we toch wel vertrouwd zijn met haar geluid. Nummers als ‘Cinnamon Girl’ en ‘Love Song’ zijn prima en bij ‘How To Dissapear’ krijgt het nummer een prachtig vintage geluid mee en klinkt Lana breekbaarder dan ooit. Bij het prachtige ‘California’ is het weer de combinatie van Lana’s stem en piano en later wordt het nummer verder uitgebouwd. Via het wat nostalgisch klinkende ‘Bartender’ en het wat dramatische ‘The Next Best American Record’ sluit Lana in stijl af; ‘Hope Is A Dangerous Thing For A Woman Like Me To Have – But I Have It’ is een prachtige pianoballad en een titel die weer heerlijk direct is. Norman Fucking Rockwell is een nieuw muzikaal hoofdstuk dat Lana aan haar boek kan toevoegen. De productie van Antanoff is hoorbaar maar het zijn vooral de kleine nuances. Verder is het simpel; de stem van Lana Del Rey met dat typerende timbre is uniek en betoverend. Het album staat wederom bol met mysterieus klinkende songs die voor de nodige magie zorgen. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Label V2 Records

Beoordeling 7,5

Review Het eerste album in vijf jaar van de Nederlandse singer/songwriter Marike Jager is een feit. Na het in 2014 uitgekomen Silent Song is het op muzikaal gebied relatief stil geweest maar nu is de uit Leusden afkomstige Marike terug met Hey Are You OK. Op dit nieuwe album vaart ze een nieuwe koers; meer indiepop met een breed muzikaal en eigentijds in plaats van het traditionele singer/songwriter. Geïnspireerd op muziek waar ze zelf naar luistert en met behulp van producer Paul Willemsen (o.a. Michelle David) maken we kennis met een nieuwe Marike. Twaalf songs die voor een energiek album zorgen waarbij de beats vrij spel krijgen maar waar ze ook moeiteloos strijkers in de arrangementen weet in te passen. De twaalf nummers zorgen voor een aangename vibe. ‘Lucky’ kan nog als een hernieuwde kennismaking gezien worden maar nummers als ‘Marakaka’ en de titelsong zijn lekker eigenzinnig. Stukken tekst worden herhaald alsof Marike een eigen taal heeft uitgevonden en ‘Hey Are You Ok’ is een smeltkroes van elektronica, beats, samples en dat op een springerig tempo. Het ongeveer zes minuten durende ‘Under The Trees’ vormt halverwege het album een kleine drie minuten voor een rustpunt om daarna toch weer te ontbranden met een uiterst catchy refrein. ‘The Burning Sun’ is een verrassing met leuke klank- en woordspelingen, ‘San Diego’ heeft wat van de West Coast sound en op ‘The Seeker’ wordt er een wat onheilspellend rauw randje toegevoegd. Verder zijn de kop en de staart van Hey Are You OK totaal verschillend; opener ‘Another River’ krijgt door de onderliggende beat en de strijkers een wat dreigend karakter terwijl de korte afsluiter ‘Watch The Fish’ veel meer Folk-invloeden kent. Hey Are You OK heeft een kop en een staart meegekregen en de overige tien nummers zijn een meer dan aangename mix van indiepop waarmee Marike zich misschien opnieuw in gevonden heeft. Ze is in ieder geval een nieuwe weg ingeslagen en deze richting bevalt prima. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Label Caroline rec.

Beoordeling 8,5

Review De man behoort inmiddels tot de dino’s van de rockmuziek, maar vol energie staat hij nog steeds op het podium en brengt met grote regelmaat een album uit. Nu de samenwerking met de heren van Queen of the Stone Age achter de rug is, gaan we een andere richting op. Iggy Pop is niet bang om een koers te wijzigen. Zijn sound blijft herkenbaar en David Vowie is hem daarvoor altijd dankbaar voor geweest. Samen brachten ze een tijd in Berlijn door en maakte hier de mooiste albums. Nu is het tijd voor de jazz in de songs te vlechten. De trompet van Leron Thomas komt veelvuldig op dit album terug. Gezien de man de songs voor dit album heeft geschreven is dit ook niet vreemd. De jazz muzikant uit New York is geïnspireerd door Bowie, Miles Davis en Zappa en heeft sinds 2000 zijn eigen status binnen de jazz opgebouwd. De songs als ‘Page’, ‘Free’ en ‘Dirty Sanchez’ zijn jazz georiënteerd en de storytelling song ‘We Are the People’ van Lou Reed weet Pop reed weer laten klinken. Het gaat om de boodschap en dat weet de man nu prachtig te vertolken. Met de baslijn van ‘James Bond’ en ’Solalli’ zijn dit de opvallend goede songs die je in het begin van het album tegenkomt. Zij nemen je mee in een wereld van luisteren naar verhalen, gezet op bijpassende muziek.

Label Secretly Canadian

Beoordeling 8

Review In drie jaar kan er veel gebeuren, vooral als je verliefd wordt. Het nieuwe album van de Britse singer/songwriter Alexandra Lilah Denton die we onder haar artiestennaam Shura kennen, gaat over dat heerlijke gevoel maar ook voor al vragen en twijfels. Drie jaar geleden zag het debuutalbum Nothing’s Real het daglicht en de afgelopen jaren is er veel veranderd. Ze heeft de liefde van haar leven gevonden en laat dat nu net een lange afstandsrelatie met een Amerikaanse zijn…….. Alles wat wij bij een lange afstandsrelatie kunnen bedenken, van liefde, begeerte, angsten, vragen, elkaar bellen via Skype komt voorbij in elf songs die over het algemeen een lekkere funky, dansbare groove hebben. En zelfs de titel is een verwijzing want Forevher is een grappige woordspeling tussen “Forever” en Together”! Opener ‘That’s Me, Jus A Sweet Melody’ is één van de weinige uitzonderingen op het dansbare geheel; de ongeveer één minuut durende opener is eigenlijk een soort piano-ballad-interlude waar we rustig kennis kunnen maken met de mooie stem van Shura. Mooi om te horen dat die verliefdheid als de rode draad door de liedjes heen klinken. Neem nu het wat sensueel klinkende, midtempo ‘Side Effects’ waar we Shura horen zingen “What it is, what it is, what it is, it’s so good” terwijl we ze op ‘The Stage’ meeneemt naar haar eerste ontmoeting met haar verre afstandsrelatie in New York (“Are we gonna kiss? Excited / I promised you my lips in writing / Take me by the hand / And lead me through the room”). Ook bij het speelse ‘Religion’ (U Can Lay Your Hands On Me) verwerkt ze haar gevoel in de tekst. Zo neemt de Britse ons mee een aangenaam ontspannen manier vol met soepel lopende melodieën. De single ‘BKLYNLDN’ (oftewel Brooklyn – London) is wat rustiger en het nummer ‘Tommy’, met een deel spoken lyrics door een man, zorgt voor een natuurlijk breekpunt. Dit wordt nog versterkt door de wat rustigere tracks als ‘Priness Leia’ en ‘Flyin’, waar we ook het realisme in terug horen over de houdbaarheid van een relatie tussen de beide geliefden. Maar met nummers als ‘Forever’, ‘Control’ pakt ze weer terug naar die dromerige, dansbare Electro pop. Forevher is een aangenaam popalbum geworden dat klinkt als een geheel. Het album staat volledig in het teken van een ontluikende liefde tussen Alexandra en een Amerikaanse vrouw. Geweldig toch als je daar liedjes over kunt schrijven en je hart kunt laten spreken! Veel luisterplezier.

Label Columbia

Beoordeling 8,5

Review Het was geen kwestie van willen maar van moeten. Na een stilte van een kleine 8 jaar is de Amerikaan Raphael Saadiq terug met een nieuwe album; Jimmy Lee, vernoemd naar zijn broer die overleed naar aanleiding van een overdosis. We kennen Saadiq natuurlijk vanwege zijn samenwerkingen met o.a. Solange, D’Angelo en zijn bijdrage leverend in R&B-acts als Tony! Toni! Toné! en Lucy Pearl. Verder produceerde hij werk van vele grote namen zoals Kelis en Mary J. Blige. Jimmy Lee is een oprecht en misschien wat donkerder album geworden dan we gewend zijn. Maar de aanleiding, het overlijden aan een overdosis van zijn broer Jimmy Lee is dan ook de directe aanleiding. Ondanks dat zijn broer vaak in de gevangenis verbleef hadden ze een hechte band. In een interview gaf hij als antwoord op de vraag wat zijn grootste herinnering was het volgende : “Probably him telling jokes and dropping me off pit bulls. Ready to fight somebody for me, if he thought somebody was bothering me. It’s always good to get that big brother to stand up for you, or make you fight somebody else back.” Het album trapt af met het soulvolle ‘Sinners Prayer’, meteen opgevolgd door het funky ‘So Ready’ dat vooral vanwege de donkere en intense baslijn een heerlijk hypnotiserend karakter krijgt. Na dit sterke eerste deel is daar ‘This World is Drunk’, gevoed door Motown-invloeden, één van de hoogtepunten van dit nieuwe album. Op de single ‘Something Keeps Calling’ en een nummer als ‘I’m Feeling Love zijn de invloeden van Prince herkenbaar terwijl we bij ‘Belongs To God’ onmiskenbaar gospel terug horen, iets wat perfect bij de stem van Saadiq past. Voeg daarbij de wat vintage klinkende soul en het plaatje is compleet. ‘Kings Fall’ klinkt wat rauwer en ook een track als ‘My Walk’ wordt wat zwaarder aangezet. Verder is het tweeluik over ‘Rikers Island’ ijzersterk met natuurlijk de verwijzing naar de jaren in de gevangenis van zijn broer. Maar het is vooral de sound met de herkenbare invloeden van Motown die aanspreken in dit nummer. Op het spannende in intrigerende ‘Glory To The Veins’ horen we een bijdrage van Ernest Turner en bij de passende afsluiter ‘Rearview’ kijkt Saadiq nog één keer om en stelt zichzelf nog wat vragen; “I've been trying to figure out my life / I can't see, even in plain sight / Though I cry, my tears don't bring light / Your life is in your rearview”. Laten we vooropstellen dat Jimmy Lee een prachtige plaat is geworden die uiteraard de nodige emotie meebrengt en misschien wel de meest persoonlijke en oprechte productie is die Saadiq ooit gemaakt heeft. We moeten echter ook niet vergeten dat dit album nog maar eens het talent van deze Amerikaan laat horen. Een topplaat die een eigentijdse mix oplevert van Soul, R&B en hier en daar een vleugje van andere stijlen. Veel luisterplezier.

Label Secretly Canadian/ Konkurrent

Beoordeling 7,5

Review Het Amerikaanse duo Whitney bestaat uit drummer, zanger Julian Ehrlich en gitarist Max Kakacek. Het is het tweede album van het duo en wederom weet men met zijn tweeën mooie liedjes te maken. De composities zijn niet altijd voor de hand liggend. Met de hoge kopstem van Julian krijgen de songs een bijzondere sfeer. ‘Used To Be Lonely’ is al fraai al “Before I know It’ en ‘Song For Ty’ zijn al even mooi en kwetsbaar te noemen. Al zijn de liedjes niet erg lang, ze kennen een kop en staart en hier en daar wat trompetgeschal doet het album zeker goed. De heren weten de soul in de western American folk goed te smeden. Al is het instrumentale ‘Rhododendron’ net iets te veel van het goede. Top songs zijn de opener ‘Giving Up’ en de afsluiter en titelstuk ‘Forever Turned Around’. Ze zijn in de composities net iets diverse dan de overige songs. Verder prima plaat!

Label Snowstar

Beoordeling 8

Review De Utrechtse indie band I Am Oak met Thijs Kuijken en Stefan Breuer hebben de afgelopen jaren een reputatie opgebouwd waar menig Nederlandse act jaloers op mag zijn. De band kent geen hits of grote downloads, maar wel de reputatie van een topact die je gezien moet hebben. De albums zijn prachtig vol laid back indie folk songs en daar voegt men nu eentje aan toe, Osmosis. Naast een EP is het recente album uit 2016. Het heeft dan ook even geduurd dat de fans weer kunnen genieten van prachtige pianosongs met harmonische vocalen zoals ‘Will I Wake’ en ‘Wondrous Way’. Al begint het album pakkend met songs die passen bij een grote indie act. ‘The Shore’, ‘Hidden Cove’, ‘Between Worlds’ en het ‘Tundra’ zijn spannend genoeg, pakkend en commercieel aanstekelijk te noemen De uitstraling van rust, zekerheid en ontspanning is typerend voor dit album. Het album voldoet aan de verwachtingen en is een juweeltje voor dit jaar. Nederland mag daarom gerust trots zijn op deze band!

Label Polydor

Beoordeling 8,5

Review In juni, tijdens haar concert in Poppodium 013, kondigde ze haar nieuwe album al aan dat op 30 augustus uitkwam en speelde ze al enkele nieuwe nummers. In een interview gaf de 57-jarige Amerikaanse al aan dat Threads misschien wel haar laatste album zou worden en daarom wilde ze “iets groots opleveren”. Sheryl Crow is natuurlijk een grootheid; verkocht miljoenen platen en scoorde hits als ‘If It Makes You Happy’, ‘My Favorite Mistake’ en ‘Soak Up The Sun’. De laatste jaren kende ze geen echt grote hits maar waarschijnlijk kan iedereen ‘All I Wanna Do’ gedeeltelijk meezingen of een teken van herkenning geven. Voor dit album, dat vooral uit samenwerkingen bestaat, komen we een kleine 20 gastartiesten tegen, verdeeld over de 17 tracks. “Legendes” als Emmylou Harris, Stevie Nicks, Neil Young, Eric Clapton, Joe Walsh, Vince Gil en Johnny Cash staan tegenover wat vernieuwende namen als St. Vincent, Brandi Carlile, Chuck D en in minder mate misschien Gary Clark Jr. Kortom, een line-up waar elke muziekliefhebber wel voor warm loopt. Sheryl opent ijzersterk met de country-rocker ‘Prove You Wrong’ met een bijdrage van Stevie Nicks en Maren Morris die dit met roots doordrenkte nummer nog meer glans geven. Vervolgens zorgen het vlotte ‘Live Wire’ met Bonnie Raitt in een hoofdrol en ‘Tell Me When It’s Over’ met Chris Stapleton in een vocale bijrol voor een opening die qua sound wel bij de Amerikaanse past. Die nieuwe muzikale invloeden vinden we terug in bijvoorbeeld ‘Story Of Everything’; we horen een rapbijdrage van Chuck D en puntgaaf gitaarwerk van Gary Clark Jr. op dit ruim 6 minuten durende epos. Ook de bijdrage van St. Vincent op ‘Wouldn’t Want To Be Lie You’ is misschien niet voor de hand liggend. Het geluid van Joe Walsh op gitaar daarentegen is onmiskenbaar op ‘Still The Good Old Days’. Natuurlijk zijn er hier en daar rustpunten; ‘Cross Creek Road’ met Neil Young zou zo maar twintig jaar geleden opgenomen zijn en ook ‘Beware Of Darkness’ met Clapton en Sting komt echt wel binnen. Verder is het een aaneenschakeling van kwalitatief hoogwaardige tracks met hier en daar een cover. Het swingende ‘Everything Is Broken’ (Bob Dylan) met een hoofdrol voor Jason Isbell, zowel vocaal als op gitaar, en de ballad ‘The Worst (Rolling Stones) zijn daar voorbeelden van. Verder is de rustige countrysong ‘Lonely Alone’ met “good old” Willie Nelson mooi maar bijzonder is ‘Redemption Day’. Dit nummers schreef Sheryl al in 2003 en werd door Johnny Cash opgepakt. Nu zijn de opnames langs elkaar gemonteerd en krijgen we een bijzonder duet van de overleden legendarische Johnny Cash en Sheryl Crow. De afsluiter ‘For The Sake Of Love’ is er een in stijl; een prachtig ingetogen ballad met Vince Gil is het laatste groeibriljantje op Threads. Mocht Threads inderdaad het laatste album zijn dat Sheryl Crow ooit uitbrengt dat is het er eentje in de categorie buitengewone samenwerkingen. Legendes uit het verleden, talentvolle artiesten uit het heden en dat allemaal samen in een 17-tal tracks. Een diepe buiging voor deze topplaat. Veel luisterplezier.

Label No Quarter Records

Beoordeling 8,5

Klant De Amerikaanse singer/songwriter Joan Shelley heeft de afgelopen jaren een meer dan respectabele carrière opgebouwd. Deze week kwam haar nieuwste album Like The River Loves The Sea uit met weer die eigenzinnige, breekbare mix van Folk, Country en Americana. Voor dit album trok de uit Louisville, Kentucky afkomstige singer/songwriter naar IJsland. Samen met haar vaste bandleden als multi-instrumentalist James Elkington, gitarist Nathan Salsburg en een aantal lokale muzikanten werd dit prachtige album in een kleine vijf dagen opgenomen. Voor de opnames koos ze een aparte locatie, Reykjavik, in plaats van het vertrouwde Kentucky. Maar ook op Like The River Loves The Sea is het de stem Joan en het subtiele instrumentarium dat bepalend is en niet de locatie. Overigens koos ze bewust voor IJsland omdat ze eens in een ander landschap haar nummers vorm wilde geven. Zelf zegt ze hierover: “Landscape has always had a strong effect on my imagination and the way I hear music”. De twaalf liedjes zijn weer subtiel en worden als altijd klein gehouden. Joan weet als geen ander een rustige, intieme sfeer te creëren waardoor je als luisteraar geboeid blijft. Bij de lieflijke opener ‘Haven’ horen we meteen haar kraakheldere stem met dat typerende timbre, ondersteund door wat akoestisch fingerpicking gitaarspel. Met ‘Coming Down For You’ wordt er een iets rijker instrumentarium toe, een vleugje Country, waardoor het arrangement gewoon nét iets meer karakter krijgt. Ook de “harmony vocals”, op dit nummer uitgevoerd door Bonnie "Prince" Billy voegen echt wat toe. Op nummers als ‘Teal’, en ‘Cycle’ klinkt Joan breekbaar en ‘When What It Is’ is Folk in de puurste soort. ‘The Fading’, met nét iets meer tempo, is misschien wel het hoogtepunt van het album en ook hier zorgt Bonnie "Prince" Billy voor een bijdrage. Op ‘Awake’ horen zelfs meerdere backing vocals. De IJslandse bijdrage wordt geleverd door enkele lokale muzikanten zoals Albert Finnbogason op de Wurlitzer. Verder horen we klassieke elementen viool en cello waardoor dit album weer tot een pareltje uitgroet. Luister maar eens naar ‘The Sway’ dat weer zo’n heerlijk zuidelijk Americana karakter heeft meegekregen. Het laatste deel bestaat uit het prachtig melancholieke ‘High On The Mountain’ en bij afsluiter ‘Any Day Now’ komt alles nog één keer bij elkaar: de gebarsten stem van Joan en het nummer wat rijker gearrangeerd door de hulp van haar muzikale vrienden. Like The River Loves The Sea is een album dat herkenbaar klinkt. Het album is weer prachtig geworden waarbij alles in balans is en waar de details voor de nuances zorgen. Gun het album een paar luisterbeurten en het zijn juist die nuances die er voor zorgen dat je blijft luisteren. Veel luisterplezier.

Label Jagjaguwar/ Konkurrent

Beoordeling 8,5

Review De Amerikaanse indie met een vleugje folk act Bon Iver is inmiddels uitgegroeid tot een grote act dat als headliner voorfestivals wordt geboekt. De man achter deze band is Justin Vernon. Met drummer Sean Carey is er dus nog een belangrijk persoon binnen deze band. Zijn solo carrière mag er ook zijn. Het recente album 22, a million is inmiddels alweer 3 jaar oud en het publiek zat hier op te wachten. Waarom? Omdat de heren een wijze van breekbaar en adembenemende songs kunnen maken waaronder het ‘Marion’, ‘Sh’Diah’ en het ‘Faith’ Maar de band weet ook prachtige droom pop te brengen zoals het ‘Salem’ en het pakkende ‘U’. Met het adressenboekje op tafel zijn Dessner en Bruce Hornsby, Moses Sumney en James Blake aangeschoven om de heren te ondersteunen. Iets dat Bon Iver veelvuldig bij anderen doet. Met het nummer ‘Holyfield’ horen we een kant van Bon Iver waarbij Vernon zijn inspiratie heeft meegenomen van de samenwerking met Kanye West. Het industriële geluid van ‘yi’en het daaropvolgen ‘iMi’ geven meer de experimentele sound van de heren weer. I,i is dan ook een fijn en divers album van Bon Iver geworden en doet hun recente experimentele album wat vergeten. Mooie plaat met prachtig en divers ingetogen liedjes.

Label Hubro

Beoordeling 7,5

Review Na het album Avant Folk weet de Noorse accordeonist wederom een spannend album te maken met vrije geluiden en een accordeon zoals je ze maar zelden hoort. Met ‘Wind Through Aspen Leaves’ weet hij de spanning van het intro luchtig te doorbreken door de folkse klanken van ‘Mostamagg Polska’. Met de ondersteuning van de Zweedse harpiste Emilia Amper wordt het 15 minuten durend folksfeest naar een climax gebracht. Met prachtig percussiewerk wordt ‘Wood and Stone’ tot een eigen verbeelding gebracht en de Schotse invloeden worden vermengt met de Scandinavische uitvoering in ‘Volka Schottis’. Hoewel het album gemakkelijk in het gehoor liggende vrije geluiden zijn en een bijzonder spel van de accordeon weergeeft, blijft het een album dat meerdere draaiuren nodig heeft om het allemaal in je op te nemen. Pas dan hoor je de unieke kwaliteiten van deze man.

Label Heilo

Beoordeling 7

Review De viool uit Handanger is een traditioneel instrument en kent een volle klankkleur. Het instrument werd door Benedicte Maurseth zo bestudeert dat ze in 2007 de Noorse prijs Young musician of the Year ontving. Inmiddels heeft ze diverse albums gemaakt en is dit album een eerbetoon aan Stein Urheim. Al ziet het hoesje er uit dat deze man is overleden, hij is springlevend en de man is een groot jonge componist uit het Noorse Bergen. Veel oude Noorse werken krijgen op dit album een nieuw leven. ‘Huldre’, ‘Huldreslatt I, II en III’ of ‘Bygdatraen’ krijgen allen een verjongingskeur waar ruim 100 jaar tussen zit.

Label earMusic

Beoordeling 7,5

Review De Engelse rockband weet met Backbone hun 33ste album te brengen. Al is dit de eerste zonder gitarist Rick Parfitt, die in december 2016 overleed. Nu blijft Francis Rossi als boegbeeld van de good old Quo over. Al komt het recente album Bula Quo uit 2013, weten de heren tussentijds hun solo albums te maken, waarvan Parfitt zijn album postuum uit kwam en van de man met de Order of British Empire, Rossi verscheen dit jaar een album met de Britse zangeres / violist Hannah Rickhard en een album met een bij behorende biografie “We Talk To Much”. De man houdt zijn rug recht en vertelde in 2016 al dat hij neen solo album zou brengen en Quo al akoestische act door zou gaan. Dit wellicht met de gedachte van Parfitt en zijn energiemeting van toen. Nu pakt het uit dat er Quo weer volledig elektrisch te keer gaat. De Ierse Richie Malone is de nieuwe gitarist en de deinende rocksound gaat weer door met ‘I Wanna Run Away With You’, ‘I See You’re In Some Trouble’ en ‘Backbone’. Alsof er in de muziek niets veranderd is, de riffjes zijn herkenbaar. Voorheen zei ieder dat Quo altijd hetzelfde speelt, maar daar zijn we inmiddels wel vanaf. Het Fender geluid is herkenbaar, maar er zit nogal wat verschil in de songs en composities. Dan zijn ‘Better Take Care’ en ‘Running Out of Time’ heerlijke songs. Het is zeker niet een van de minste Quo albums.

Label Polydor

Beoordeling 8

Review Het achtste album van de Engelse singer-songwriter Frank Turner ent weer heerlijke donkere songs met een knipoog vol humor. Met zijn band Million Dead ging de man steviger te werk, maar nu is de folk en de rust in hem gekeerd. ‘Graveyard in the Outcast Dead’, ‘Dora hand’ of ‘A Perfect Wife’, het zijn allemaal storytellingsongs met een tintje folk. Het is ook niet geheel vreemd, omdat dit album een concept album is waarbij Turner de songs koppeld aan bijzondere vrouwen uit de historie. Zelf de Nederlandse Mata Hari uit Leeuwarden krijgt een centrale plek op dit album. Het nummer ‘Eye of the Day’ is aan haar opgedragen. Natuurlijk moeten we deze vooral Engelse dames kennen om het gehele verhaal te herkennen. Het album bevat prachtige verhalen en opzwepende folk waardoor alle songs en historisch nummer is, mat als personal touch ‘Rosemary Jane’ dat over zijn moeder gaat. Kortom een mooi en verrassend album met een goed verhaal.

Label Erased Tapes/ konkurrent

Beoordeling 8

Review Met een naam als databaseschering, wat je kunt voorstellen als een vakje binnen een bestand waarmee je een zoekmachine in opmaakt. Dan wordt je al de gedachten ingeduwd van een elektronisch muziek. Shard is een Engelse act dat geleid wordt door Kieran Brunt. Als producer weet hij met deze act een combinatie te maken om de Electro sound te vlechten met veel zangpartijen. Hierdoor ontstaan koren en overdubs in de songs waardoor er een vol zanggeluid ontstaat. Door verschillende hoogten hieraan toe te voegen is het vooral een zanggroep / koor geworden dan wel a Choral Group. Het album kent dan ook prachtige vocalen gemengd met soundscapes die binnen de filmwereld gewild moet zijn. Met een ruim dozijn aan vocalisten worden de stemmen afgemeten om tot het gewenste resultaat te komen. Het is niet direct een luisterplaat op mee te gaan zingen als een popliedjes, maar het is juist een luisterplaat om mee te kunnen zingen op niveau. Hierdoor worden songs als ‘Summer Sickness’, ‘Lost’ en het ‘Thoughts’ adembenemend mooi. Wanneer je in een eigen rush bent is dit album geen aanrader, maar wanneer je de ontspanning al hebt gevonden ga je dieper en laat je je varen in de wereld van Shards.

Label earMusic / V2

Beoordeling 8

Review Bij de naam Tarja denken we al snel aan Tarja Turunen. Deze Finse zangeres wist de Finse Gothic naar een grote hoogte te brengen. Naast onze Within Temptation behoorde Nightwish tot de symfonische metal acts die de wereld ging veroveren. Het succes van de zangers ging wrijven met de rest van de band, waarop ze de ban verliet. Inmiddels is ‘onze’ Floor Jansen het nieuwe boegbeeld van Nightwish en schrijft Tarja jaar 5de solo album in de geschiedenisboeken. Dat deze zangers van oorsprong klassiek geschoold is in haar zang gaf juist het extra wat de metal nodig had. Nu horen we haar galmende zang in de heerlijke powerrock met een vleugje metal songs ‘Tears in Rain’, ‘Goodbye Stranger’ en ‘Railraods’. De gevoelige pianoballade ‘You & Me’ is een juweeltje op het album. Met strijkers en sfeer brengt The Golden Chamber’ je naar de operazalen van Oostenrijk. Alsof het een adembenemend slotstuk is van een film vol emotie en drama. Tarja laat je niet eenzijdig bij de metal maar maakt de verbinding naar het grote klassiek toneel.

Label Merge/ Konkurrent

Beoordeling 7,5

Review De Amerikaanse post punkers Redd Kross weten al jaren hun punk rocksongs te presenteren. Met het album Teen Babes of Monsanto geven de heren hun inspiratiebron prijs. Covers van The Stooges, Rolling Stones, KISS en Bowie komen voorbij. Het zijn ook de ingrediënten voor de songs van het nieuwe album Beyond the Door. Het is het eerste album sinds 7 jaar. Heerlijke rechttoe en rechtaan punkrock songs waaronder ‘Punk II’, ‘The Party Underground’ en ‘Jone Hoople’. Al weet de band ook meer melodie in de composities te brengen met het titelstuk, ‘Ice Cream’ en het humoristische ‘When Do I Get To Sing “My Way”. Prima album voorde indie- en post punk rockers!

Label Hubro

Beoordeling 7,5

Review De Noorse multi instrumentalist Mats Eilertsen heeft zijn sporen in de jazzwereld al ruimschoots verdiend. Zijn kunde wordt door vele muzikanten al gevraagd, waardoor deze man een sessiemuzikant is die op veel Noorse albums te horen is. Nu is het aan de man zelf om weer eens zonder zijn trio een album te maken. De songs vol soundscapes en verbeeldingen waaronder het ‘Tundra’, ‘Venus’ en ‘Appriciate’. Het is dan ook een volledig instrumentaal album met ontspannende jazzsongs

Label Verve Records

Beoordeling 9

Review Bijna twee decennia is het stil geweest rondom Philip Bailey, één van de frontmannen van het legendarische Earth Wind & Fire. Hoe benieuwd zijn we dan ook naar zijn nieuwe album Love Will Find A Way Bailey heeft natuurlijk een ongekende carrière opgebouwd met Earth Wind & Fire, de formatie waarvan hij samen met Maurice White het gezicht vormde en met zijn falsetstem mede bepalend was voor de sound. Wie kent de hits als ‘Boogie Wonderland’, ‘September’, ‘And Love Goes On’ en ga zo maar door niet. Sinds 1983 bracht Bailey ook met regelmaat soloalbums uit die met de jaren steeds meer richting Jazz gingen. Voor dit nieuwe album verzamelt hij een aantal muzikale vrienden om zich heen. En niet zo maar vrienden, maar echt de crème de la crème. Will I Am van de Black Eyed Peas zorgt voor het productiewerk en we horen namen als Kamasi Washington (saxofoon). Christian McBride (bas), Chick Corea (keys), Steve Gadd (drums) voorbij komen en niet te vergeten Robert Glasper, een grootheid binnen de Jazz-wereld. Al dit muzikale talent en vakmanschap komt samen op dit nieuwe album dat dan ook werkelijk bol staat van kwaliteit. Het is een mash-up geworden van covers en nieuw werk en de meest in het oog springende cover is natuurlijk ‘Once In A Lifetime’, oorspronkelijk van de Talking Heads, dat door Bailey op een originele en smaakvolle wijze wordt neergezet. Bij de gekozen covers kiest Bailey ook niet de makkelijkste weg. Opener ‘Billy Jack’ (Curtis Mayfield) is misschien logisch, ook vanwege de overeenkomsten in de stemmen van beide heren maar de keuze voor ‘You’re A Winner’ is dan wel weer verrassend. Met ‘You’re Everything’ keert Bailey terug naar de Jazzfusion, een stijl die perfect bij zijn stem past. Luister naar het fenomenale toetsenwerk van Chick Corea! Dat Marvin Gaye één van zijn idolen is bewijst hij met de prachtige versie van ‘Just To Keep You Satisfied’ met hier en daar een wat klassieke inslag. Eigen werk is er met het bijna instrumentale ‘Stairway To The Stars’ (aandacht voor trompettist Christian Scott), ‘Brooklyn Blues’ maar vooral met het bijna acht minuten durende ‘Sacred Sounds’. Geschreven samen met zoon en Glasper is dit een track die doet terug denken aan de jaren ’70 toen EWF die onnavolgbare mix van soul, funk en jazz de wereld in stuurde. Love Will Find A Way is een totale verrassing na die lange afwezigheid van Bailey. De plaat loopt over van muzikale kwaliteit en naast de nieuwe, zelf geschreven nummers, zijn de coverversies van ongekende schoonheid. Dit album is één van de verrassingen van 2019 en hoort in de jaarlijsten thuis. Veel luisterplezier.

Label Abbey Records

Beoordeling 8,5

Review De Ierse singer/songwriter Fionn Regan is terug met een nieuw album. Voor het schrijven van Cala, dat vol staat met kleine verhaaltjes, ging Regan naar het kustplaatsje Bray om in alle rust de juiste sfeer te creëren. In 2006 maakten we kennis met de muziek van deze sympathieke Ier en dat album kwam in dat huisje in Bray tot stand. Tussendoor bracht hij nog wat albums uit, al dan niet samen met een begeleidingsband, maar voor Cala trok hij zich terug om solo een prachtig veelal akoestisch werk uit te brengen. Overigens kunnen we vele verwijzingen naar dat kustplaatsje terugvinden; niet alleen betekent Cala in het Spaans “kreek” maar ook in de titels en songteksten vinden we verwijzingen naar het water terug. Regan is zo’n singer/songwriter waarbij het totale album een coherent geheel is maar waar de nummers toch de nodige variatie kennen. Hierdoor blijft het boeiend om naar te luisteren. In die etherische sfeer waar Cala voor zorgt, blijft er meer dan genoeg over om van te genieten. Bij de opener ‘Color Of Fur’ speelt de Ier meteen zijn troeven uit; soepel fingerpicking gitaarspel, zijn ingetogen stem en wat subtitel toegevoegd instrumentarium. Overigens worden alle instrumenten op dit album door Regan zelf bespeelt. Zo worden de (semi)akoestische nummers prachtig opgebouwd en nummers als ‘Head Swim’, ‘Volca’ en ook de titelsong zorgen voor een mooie muziekbeleving. Maar vooral ‘Riverside Heights’, met ook weer een verwijzing (“The sand dunes and the stars / The moon is a tambourine”), en ‘The Ocean Wave’ zijn misschien de beste nummers van het album en die zijn op een prachtige, adembenemende wijze sfeerbepalend. Alle nummers op Cala zijn stijlvol, etherisch van karakter maar vooral stemmig. Nergens een muzikale uitspatting maar het is een aaneenschakeling van gevoelige melodieën en ondanks de ogenschijnlijke eenvoud absoluut krachtig en overtuigend zijn. Veel luisterplezier.

Label Legacy/ Sony

Beoordeling 8

Review Het gaat goed met de muziekfilms. Na de Bohemian Rapsody, Yesterday en Elton John’s Rocketman is het nu aan een verfilming van a true story …. Onder de naam Blinded by the light is het een film geworden waarbij de songs van Bruce Springsteen centraal staat. Het is geen documentaire film, maar een waargebeurd verhaal dat geromantiseerd is. Onder leiding van Gurinder Chadna, die vooral bekend is van haar Brits Indiaas drama waaronder Bend It Like Beckham en Viceroy’s House. Ditmaal gaat het om ene comedy drama film van een Pakistaanse familie uit Luton. Wanneer de zoon Javed zijn eigen songs begint te schrijven wordt hij geinspireerd door zijn vriend die een grote fan is van ‘the Boss’. Hier door is de soundtrack afwisselend en begint het met de Pet Shop Boys ‘It’s A Sin’ en ‘The Sun Always Shines’ on TV van A-Ha. Daarna volgt al snel de hits van Bruce Springsteen. Het is dan ook een algemeen verzamel album met songs die we door en door kennen. ‘Dancing in the Dark’, ‘The River’, ‘Born to Run’, ‘Badlands’ en ‘Hungry Heart’. Het meest verrassende komen we aan het einde van het album tegen. Een akoestische live versie van ‘The Promise Land’, ‘Because the Night’, en het nieuwe nummer ‘I’ll Stand By You’. Behalve de laatste nummer is het allemaal niet zo interessant voor de echte Bruce Springsteen fan. Maar wellicht dat zijn songs weer onder de aandacht bij een nieuwe generatie komt. De film draait op dit moment in de meeste bioscopen.

Label Spitfire/ SPV.

Beoordeling 7,5

Review Het nieuwe album van Dead Daisies is eigenlijk ook een verzamelaar en wel van al hun b kantjes en coversongs die ze door de jaren op plaat hebben gezet. Het is dan voor de echte fan ook geen must, maar het staat nu allemaal op een schijf. De super rockband Dead Daisies stond afgelopen jaar nog in 013 met een prima show. De band met Marco Mendoza (Thin Lizzy, Soul Cirkus e. v.a.) en John Corabi (Motley Crue en Scream) kent inmiddels een lange lijst van bandleden. De superband is dan ook een geen vaste plek voor ieder bandlid, maar een uitje of tussenstop. Zo gaan de geruchten dat Glen Hughus de bovenstaande heren gaat vervangen. Nu de Black Star Riders weer een nieuw album hebben en straks op pad gaan, zal Mendoza daar weer te zien en te horen zijn. Dead Daisies drummer Deen Castronova (Journy, Bad English e.a.) kent nu Doug Aldrich (o.a. Whitesnake, DIO, Burning Rain) en zakenman en oprichter van de band David Lowy als vaste gitaristen. Dit album is dan ook een tussendoortje dat de tijd moet vullen. Met de covers van Deep Purple ‘Highway Star’ (live) , Neil Young’s ‘Rocking in the Freeworld’ en ‘Join Together’ van The Who wordt er veel solo gitaar geweld gebruikt. Met ‘Evil’ van Howlin’ Wolf, Fortunate Son van John Fogerty’s Creedence Clearwater Revival en Grand Funk Railroad’s ‘American Band’ zijn de juweeltjes van covers op het album gezet. Het mini eerbetoon aan The Beatles is gegeven door ‘Helter Skelter’ en ‘Revolution’ op plaat te zetten. Natuurlijk allemaal in een heerlijk hardrock versie, zoals deze heren dit optimaal kunnen weergeven, al is het hier en daar wat te vlak in de rockdrive.

Label Butler Rec. / Bertus

Beoordeling 8

Klant De Britse bluesrockers Ten Years After is een begrip dat geleid werd meestergitarist Alvin Lee. Inmiddels in de meestergitarist alweer zes jaar geleden overleden en wordt dit album met een knipoog naar het Woodstock festival uitgebracht. Ja. Ten Years After wist daar ook van de partij te zijn en had een prima optreden daar neergezet. Het is dan ook niet vreemd dat hun live album Recorded Live tot een van de legendarische live albums behoord. Inmiddels speelt Ten Years After nog steeds, al zijn de zalen wat kleiner dan vroegen, maar nog steeds met veel energie. Met Marco Bonfanti, die tevens een succesvol solo carrière kent, als nieuwe frontman weet de band zich live weer prima te presenteren. Ric Lee en Chick Churchill zijn nog de orginele bandleden en jazz bassist Colin Hodgekinson weet na Chris Rea, Spencer Davies Groep en Whitesnake de route naar Ten Years After te vinden. Dit album bestaat dan ook uit heerlijk blues rock songs en de klassiekers ‘Hear Me Calling’ en ‘I’m Going Home’. Van het succesvol A Space in Time album komt het ‘One of these Days’ en ‘I’d Love To Change The World’ waardoor het begin van dit album al heel wat highlights voorbij komen. De toon is dan gezet en de rest is een kwestie van genieten. Een heerlijk blues rock album zoals die ook moet klinken.

Label Interscope/ Universal

Beoordeling 7,5

Review Het nieuwe seizoen van ‘13 Reasons Why’ staat weer op Netflix en dat gaat tegenwoordig ook gepaard met een soundtrack. De serie gaat over de depressie bij jongeren en alles wat hen angsten aanjaagt. Een album met een groot diversiteit aan songs en artiesten dat toch ergens ook een donker tintje in de songs kent. Zo staan de songs ‘Teeth’ van 5 Seconds of Summer, ‘Die A Little’ van Youngblud en ‘Fuck, I Am Lonely’ van Anne Marie Lauv als moderne popsongs op dit album. Verrassend is dat de folkband the Decemberists een plaatsje in het geheel heeft gekregen met de electropop van ‘Severed’. Al gebruikte de gebruikers eerder de songs van Joy Division is hier ook alles mogelijk. Het past bij de serie en daar gaat het om. De songs zijn niet nieuw en op hun eigen albums ook te vinden maar dit luistert lekker weg en is het gewenste nummer dat je in de serie hoort gemakkelijk te vinden op spotify Dit is een prima modern verzamelalbum geworden.

Label Republic rec. Universal

Beoordeling 8

Review De Amerikaanse zangeres Taylor Swift is inmiddels 29 jaar en heeft al heel wat hits op haar naam staan. Toch weet ze nu haar zevende album te presenteren. Inmiddels wordt dit album met open armen in de muziekwereld onthaald. Terecht, want dit album behoort tot een van haar beste albums. De songs zijn pakkend en modern maar ook muzikaal sterk. Swift weet prachtige pop dance en ballads te kunnen schrijven en dat weet ze nu op een album te zetten, waardoor haar talent optimaal zichtbaar wordt. Het openingsnummer ‘I Forgot That You Existed’ en het ‘Cruel Summer’, met St. Vincent, zijn potentiele popsongs die de hitlijsten gemakkelijk kunnen beklimmen. De ballade en intense titelstuk ‘Lover’ is prachtig en beeldend weergegeven en met ‘The Man’ weet ze een prima dance song af te leveren. Het is een mooi en gevarieerde start van het album. Met ‘Miss Americana en the Heartbreak Prince’ en the handclap pop van ‘Paper Rings’ weet ze halverwege het album te breken zodat het niet in een dipje raakt en om vervolgens weer haar hit songs verder af te leveren. Haar stap om haar concurrentie af te troeven is hiermee zeker geslaagd. Prima en verrassend goed album van Taylor Swift!

Label Capitol rec.

Beoordeling 8

Review De zanger Lionel Richie stond enige jaren geleden op het Classic Werchter festival en dat classic past hem wel. Vooral de generatie die in de jaren 70 en 80 hun tiener en twintiger jaren beleefden hebben veel gedanst op de songs van deze man. Of Richie zomaar als solo artiest beroemd werd? Nee, hij wist al grote hits te maken met The Commodores. Deze soul funk act domineerde de wereld van de pop met Earth Wind & Fire en the Jacksons met Michael Jackson. ‘Easy’ on a Sunday Morning is met ‘Brick out’, ‘Fire’ en ‘Three Times A Lady’ enkele klassiekers van the Commodores. Met deze showband veroverd hij de wereld. Wanneer hij het nummer Endless Love inbrengt voor een nieuw Commodores album, werd dit afgewezen. Dit werd het startsein om solo te gaan. Met Diana Ross werd dit nummer als duet voor een film gebruikt en werd dit een grote hit. Begin jaren 80 verschijnt dan zijn eerste solo album en met het tweede, Can’t Slow Down scoorde hij grote wereldhits waaronder het ‘Running With The Night’, ‘Penny Lover’ en de klassiekers ‘All Night Long’ en ‘Hello’. Als muzikant van meerdere classic songs heb je wel wat in je mars. Zijn solo carrière volgt met de dansbare pop van ‘Dancing on the Ceiling’, ‘Say You Say Me’ en scoort enorm met de Amerikaanse versie voor Live Aid. ‘We Are The World’ is geschreven door Michael Jackson en Lionel Richie en is nu de enige die dit uit eigen hand kan vertolken. Op dit album zijn alle songs te horen en voor de deluxe versie zijn er nog 3 extra songs aan toegevoegd ‘Fancy Dancer’, ‘Sweet Love’ en ‘Lady You Bring Me Up’. Een mooie plaat met songs van goud.

Label Mascot

Beoordeling 7,5

Review Afgelopen maand stond de band in Leeuwarden op het Into the Grave festival. Crobot is een Amerikaanse rock act dat met Brandon Yeagley en Chris Bishop en Dan Ryan er stevig tegenaan gaat. Wanneer de band met Anthrax, Volbeat en Motorhead op pad gaat weet je dat ze hierdoor beïnvloed raken. Dit is dan ook te horen op ‘Motherbrain’ dat de heren als supportact van Life of Agony en Monster Magnet onlangs in Nederland ten gehore brachten. Hoewel de band met Burn stevig en energiek begint is het opvolgende Keep Me Down erg log en gaat het allemaal te lang door. Dit wordt met Soundgarden achtige ‘Drown’ wel beter en komt het album eigenlijk dan pas op gang en wordt het met ‘Low Life’, ‘Gasoline’ en ‘Alpha Dawg’ interessant. Al blijft Soundgarden door het gehele album heen klinken. De uithalen die Cornell kon doen probeert men hier te herhalen. Het is niet erg, wanneer de sound nu ook even wat anders was valt het allemaal minder op. Nu is het album men de band uit Seattle na wil doen ipv als inspiratiebron gebuikt. ‘Blackout’ en ‘After Life’ komen dan wel in de buurt van songs voor het nieuwe Soundgarden album. Maar voor de fans van Soundgarden zou ik zeggen dat dit een potentiele nieuwe act is die dicht bij de sound van hun helden komen en wellicht een act is die hen aanspreekt.

Label eigen beheer

Beoordeling 8

Review Als Gelders talent start Marieke van Ruitenbeek een heus charme offensief. En terecht want ze is dan ook ongelofelijk fantastisch! Haar album vol prachtige liedjes weerspiegeld haar gedachten en deelt ze haar belevenissen met het grote publiek. Vanaf de eerste klanken van het album is het raak. Met ‘Lief Ben Jij’ weet ze te versieren en laat ze al van haar houden voordat je haar kent. Haar openheid weet ze om te zetten in liedjes die balanceren tussen de kleinkunst en Nederpop. Het beeldend liedje ‘Zorgvuldig Vervangen’ is een hartenbreker waarbij je de arm al om haar schouder legt. Marieke weet met haar stem verhalen te vertellen die doen denken aan Eef de Roovere, maar ieder verhaal is anders. Hierdoor wordt ieder liedje een nieuw verhaal over de drama van de liefde. “‘Ongelofelijk Fantastisch’ om alles fout te doen” laat haar telkens teleurstellen in de liefde. Of is het de klungeligheid van de man die alles probeert goed te doen maar dat het uiteindelijk niet lukt, waardoor ze haar liefde niet meer herkent. Het zijn de beeldende verhalen van een vrouw die op zoek is naar de ware liefde. De zoektocht naar hartstocht en passie. Het spel van de verleiding en de gevolgen hiervan. Alle liedjes zijn in de compositie lekker afwisselend, maar toch ook weer een geheel. Het is dan ook een album dat goed in balans is. Hierdoor is Marieke een aanwinst op de Nederlandse podia. Een album vol mooie luisterliedjes waarnaar je blijft luisteren. De vragen die ze op je afvuurt en geen antwoorden geeft. Dat brengt je tot een melancholische sfeer, dat gelukkig wordt doorbroken met de dansbare ‘Flirt’. Een album dat we alleen maar kunnen aanbevelen, nu de Nederlandse popliedjes in de spotlight staan.

Label Mascot

Beoordeling 8

Review Een van de meest swingende funky blues acts van Amerikaan is deze Robert Randolph. Als een Herbie Hancock achter zijn steelgitaar, haalt hij de meest swingende geluiden uit de gitaar en uit zijn band. Met ‘Babtise Me’ opent hij zijn zesde album. Het album begint direct swingend en met ‘Don’t Finght It’ weet hij de soul optimaal binnen de funk te benutten. Je kunt er nauwelijks bij stilzitten en kun het album amper stoppen. Na twee energieke songs is het tijd om even op adem te komen met het bluesy ‘Simple Man’. De band was de afgelopen jaren veel te zien als supportact voor Eric Clapton, maar wanneer je dit te lang doet blijft de Slowhand bij de meesten in het geheugen en is men het voorprogramma vergeten. Met ‘Cut Em Loose’ weet Randolph de stevige kant van zijn sound ten gehore brengen. De vervormer wordt aangezet en met ‘Cry Over Me’ komt hier nog een vette solo bij. Uiteindelijk weet hij met ‘I Need You’ weer even op adem te komen. Robert Randolph weet met dit album zijn klasse in een totaalplaatje weer te geven.

Label Mompop

Beoordeling 7,5

Review De schorre stem van zanger Taylor Meier is het bijzonder aan deze Amerikaanse folk band. Het is warm en met zijn zangstijl en beeldende teksten maakt het allemaal aanstekelijk mooi. Met akoestische gitaren en banjo met schrille ritmesessies zijn de songs authentiek en komen de roaring 20’s terug in een nieuwe eeuw. Het is niet dat Meier alle sterren van de hemel zingt wat we op tv bij the Voice horen maar zoals op het Feels Like Home en Keep the Blues Away weet hij een pakkend je aandacht vast te houden en op die wijze zijn verhaal te vertellen. Met ‘Peach Fuzz’ komt de snelheid en de rock and roll in de plaat. Even later weten de heren met ‘On & On & On’ nogmaals de deinende folksound te doorbreken. Deze afwisseling mag voor mij wel wat meer aanwezig zijn. Toch is het een prima folk album waarmee je onderuitgezakt naar kunt luisteren.

Label eigen beheer

Beoordeling 7

Review De honky tonk Americana sound van Banty Holler is een combinatie van blues, rock and roll en country. Na Tradition komt Holler met Wired For Sound. De zanger Neile H. Coe III verruilde als tiener het grote Chicago voor een avontuur in Europa. Van bordenwasser, kelner tot onderwijzer in Rimini, hij heeft het allemaal gedaan. Nu is hij neergestreken in Den Haag en weet hij met zijn gitaar de radiostations, huiskamers en festivals te bespelen. Van 200 By the Sea naar Jan Donkers en dan weer op naar Meerradio en Jazz in de Grachten. Het gaat om de ‘Dishwasher’s Dream’ ten gehore te brengen en de liefde voor ‘Loretta’ te bespelen. Of dat hij het Good Golly Miss Molly weer doet herleven. Gewapend met zijn gitaar en versterker weet hij een sound te brengen dat Johnny Cash al op zijn eerste platen had vastgelegd. Met een alleraardigst ‘Wayfaring Stranger’ weet Holler een prachtig liedje vast te leggen.

Label Human season rec.

Beoordeling 8

Review Het album van de post punkrockers van The Murder Capitols begin heerlijk met een dreigende drum en rollende bas om de uitspattingen van de gitaren te introduceren. Wanneer zaner James McGovern zijn maatschappelijk getinte teksten door de speakers laat klinken weet hij wel de aandacht te trekken. Zo gebeurd het ook op het festival van Into the Great Wide Open dat dit weekend zich op Vlieland afspeelt. De Ierse band kwam uit het niets tevoorschijn en scoorde afgelopen jaar een hit met ‘Feeling Fades’ dat ook op dit album staat. Toch heeft het zeker een Iers / Schots tintje. Het doet in de sound denken aan the Skids die later opgingen in The Big Country. De postpunk is hier vooral opvallend door hun prima muzikale songs die de maatschappelijke teksten ondersteunen. Iets wat vooral in eind jaren 70 bij de punkacts ontbrak, en dat gelijktijdig ook weer de kracht werd. Dat uiteindelijk U2 deze sound overneemt en later in hun carriere een song van the Skids coverde is dan ook niet vreemd. Nu horen we een top drummer die met de bassist een prima basis maakt waar de gitarist de ruimte in krijgt om subtiel een aandeel te leveren. Iets dat we herkennen van de U2 songs wanneer we naar ‘Green en Blue’, ‘Slowdance I & II’ luisteren. Het ligt allemaal dicht bij de begin sound van U2 en de new wave beweging. Nu krijgt het de revival en dat hebben deze heren goed getimed en aangevoeld. Dan is het ook niet vreemd dat we plotseling een man achter de knoppen vinden die het allemaal mogelijk maakt. Wanneer U2 deze songs waaronder ‘Don’t Cling To Life’ en ‘Love Love Love’ had opgenomen had het wellicht in de publiciteit een juweeltje geworden, nu is het gewoon een act dat een erg goed album heeft gemaakt met de U2 producer Flood. Kortom een veel belovende act met een heerlijke plaat !

Label Lucky Numbers/ NEWS

Beoordeling 7,5

Review De Amerikaanse zangeres Meline Duterte is als multi instrumentalist van alle markten thuis. Onder de naam Jay Som weet ze een indierocksound te maken dat doet denken aan de Pixies songs van Kim Deal afgewisseld met een poppy jazz songs. Wanneer ze met Everybody Works een mix van indie en rocksongs de aandacht weet te genereren die ze nodig heeft is het nu te tijd om dit door te pakken. Met songs als ‘Superbike’ en het mooie ‘Peace Out’ komt ze goed uit de verf. De songs zijn naast het indierockgeluid ook zweverig in zang en is het alsof alle songs on a lazy afternoon zijn geschreven. Soms met een swingend dance tintje zoals op het ‘Devotion’, soms erg poppy en hitgevoelige ‘Tenderness’ en ‘Nighttime Drive’. Op dit album is Duterte nog wat aan het zoeken als het gaat om de keuze van jazz of indie stijl in haar songs toe te voegen. Door het eerste deel van het album indie te laten en het tweede deel meer lichte jazz pop te spelen, zal ze de keus bij haar publiek laten waarnaar ze naartoe wil. Het kan dan ook zo zijn dat de luisteraar afhaakt binnen de songs die ze hier op een schijf presenteert. We zullen het zien… Jay Som is te bewonderen op 17 November Bitterzoet te Amsterdam

Label Fiction / Caroline

Beoordeling 8,5

Review Afgelopen weekend stond de Amerikaanse poprock superact in een uitverkochte Melkweg en speelden de sterren van de hemel. Inmiddels is het album derde album uit en kan iedereen nagenieten of alvast voorbereiden voor wanneer deze band terug komt. Wanneer Zach Dawes van The Last Shadow Puppets met Queen of the Stone Age Michael Schumann en Tyler Parkford het idee krijgen om een side project te beginnen met heerlijke popsongs. Nu nog een drummer, dat werd Jon Theodore van de Mars Volta en is tegenwoordig de drummer van QOTSA. Hoewel de man ook voor een groot deel van dit album zijn drumkunsten laat horen, is hij geen vast bandlid. Het album is zeker een juweeltje voor de indie popliefhebbers. Met de humor in de songs zijn ‘Forgot You Name’ en het swingende ‘I’m In Love’ de juweeltjes van het album. Het heeft iets van een kruising tussen de Staat en Blur, maar dan gedaan door Amerikanen zodat alles even iets is aangedikt. Het resultaat is een heerlijke plaat! Met een elektronisch popsong ‘Time Machine’ en het pakkende Hey Lover met Alison Mossart van Jack White’s superact the Death Weather en The Kills. Maar ook zangeres Z Berg (The Like) en Tata Vega zingen op dit album mee. Verwacht geen groot gitaar geweld, maar heerlijk zoete liedjes gebaseerd op The Beatles songs in een modern jasje met electronica ‘We Living in the Future’, ‘GummyBear’ en ‘Tears in Her Eyes’.

Label Ear Music

Beoordeling 9

Review Ze is inmiddels 72 jaar. De Amerikaanse soulzangeres Patricia Ann Cole die wij kennen als P.P. Arnold en eigenlijk het grootste deel van haar leven in Engeland heeft gewoond en gewerkt brengt nu toch wel onverwacht een album uit met nieuw materiaal onder de titel The New Adventures Of …… We gaan terug naar de jaren ’60. Patricia is afkomstig uit een gezin van zes met roots in de gospelmuziek en op jonge leeftijd trouwt ze en wordt moeder van twee kinderen. Op 17-jarige leeftijd doet ze op initiatief van twee vriendinnen auditie als achtergrondzangeres bij Ike & Tina Turner. Het zou het begin van een totaal ander leven betekenen. Als één van de Ikettes tourde ze met Ike & Tina Turner en vestigde ze in Engeland. Ze werd ontdekt door Mick Jagger, kreeg een platencontract bij het Immediate platenlabel en bracht twee soloalbums uit. Ze scoorde een hit met haar vertolking van ‘The First Cut Is The Deepest’ (Cat Stevens) en ‘Angel Of The Morning’ maar daarna wordt het qua solowerk stil. Wel verdient ze haar sporen als achtergrondzangeres bij grote namen als Billy Ocean, Paul Weller, Eric Clapton, Barry Gibb en vele anderen. En nu is daar dan ineens een totaal nieuw album, met maar liefst 15 tracks en een speeltijd van een ik uur! Op The New Adventures of P.P. Arnold is het haast alsof de tijd sinds die jaar ’60 heeft stilgestaan; rijk en weelderig georkestreerde nummers met die karakteristieke sound. Luister maar eens naar de opener ’Baby Blue’ waar de soul de juiste klassieke accenten meekrijgt door de strijkers, blazers en de backing vocals. Bij een nummer als ‘The Magic Hour’’ weet de Amerikaanse weer de ‘Westcoast’ sound te banderen maar ook weer in dat bloemrijke. De “classic soul” sfeer weet P.P. niet allen te creëren bij de wat meer uptempo nummers. Ook bij een ballad als ‘Though It Hurts Me Badly’ is de grandeur van weleer duidelijk aanwezig en voelbaar. Bij ‘Different Drum’ gaan we terug in de historie; oorspronkelijk uit de jaren ’60 en inde uitvoering van Linda Rondstad brengt dit nummer herinneringen terug met behoud van die sfeer maar dan in een souljasje. Ook ‘I’m A Dreamer’ is een cover maar hier kiest ze voor een ballad. ‘Daltry Street’ is meeslepend, ‘Still Trying’ brengt de Doo-wop terug en met ‘Last Thoughts on Woodie Guthrie’ hebben we meest bijzondere track; een bijna tien minuten durende “spoken lyric’, gebaseerd op een gedicht van Bob Dylan. Persoonlijk is de afsluiter van dit “dubbel-album”; een met gospel-invloeden doorspekte ballad waarin ze terugblikt naar haar overleden dochter. Kippenvel. The New Adventrues of P.P. Arnold is een geweldig plaat; eigentijds maar evengoed met de herkenbare invloeden uit de Soul-periode uit de jaren ’60 in combinatie met andere muziekstijlen. Zelf zegt ze hierover: “It’s great that I’m coming back with this record. Even now, I’m still finding my way, because the industry changes every decade, and you’re sometimes out of the loop. For me it’s all about faith, meditating, love, praying… try to be ready and don’t give up the fight. That’s the message.”. Dit album is echt een verrassing en iets dat je gewoon in je platenkast moet hebben. Veel luisterplezier.

Label Signature Sound

Beoordeling 8

Review Eilen Jewell is geen vreemde in muziekindustrie. Ze wordt vrijwel altijd in één adem genoemd met de broeierige Americana sound en ook dit nieuwe album Gypsy vormt hier geen uitzondering op. Zelf is ze afkomstig uit het veel noordelijk gelegen Boise, Idaho. Samen met haar men (producer en drummer Jason Beek) maakt brengt ze al sinds 2008 platen uit. Als we haar discografie een beetje afstoffen zien we dat ze een aantal live-albums uitbracht en ook een coveralbum vol met tributes van Loretta Lynn. Haar laatste soloalbum Sundown Over Ghost Town Blues dateert al weer van 2015 maar nu is er dus weer een album met eigen werk. ‘Crawl’ is de titel van de openingstrack en met dit countryrock nummer wordt meteen de toon gezet; drums en basgitaar zorgen voor de ritmesessie en Eilen en gitarist Jerry Miller zorgen voor de rivaliserende gitaren en Katrina Nicolayeff op viool zorgt voor de spreekwoordelijke kers op de taart. ‘Beat The Drum’ stroomt de speakers uit en drijvende gitaren en zwevende violen. De Titelsong is een stuk ingetogener en is een wat dromerig Coutryfolk nummer waar de gitaar met de juiste subtiliteit aanwezig is. Met ‘These Blues’ neemt ze ons mee naar het gevoel dat Hank Williams ons ook kon geven en ‘Working Hard For Your Love’, dat door de tempowisselingen erg interessant is, doet denken aan het werk van Petty. Ook zij is één van die artiesten die zich niet kan vinden in het huidige klimaat van de VS en met ’79 Cents (The Meow Song) hebben we een onvervalst protestliedje dat we met zijn allen mee kunnen zingen en dat Eilen schreef toen Trump net tot nieuwe president verkozen was. Zoals gezegd kent dit album maar één cover; ‘You Cared Enough To Lie’ (van legende Pinto Bennett) en ook op dit Honky-tonk country folk nummer horen we de “fiddle”. Het laatste deel van het album kent de meest indringende songs; de prachtig ingetogen ballad ‘Who Else But You’ en het indringende ‘Witness’ zijn een opmaat voor het meest persoonlijke nummer, ‘Fear’. In dit akoestische nummer neemt Eilen ons mee naar de angsten die je alleen als moeder kent…… Gypsy is een krachtig album met een wat donkere ondertoon. Eilen laat wederom horen de kunst te beheersen om verschillende stijlen zoals Rock, Blues, Folk en Americana moeiteloos te combineren. Verder zijn de teksten sterk, het instrumentarium van grote klasse en de nummers bieden meer dan voldoende variatie. Een absolute aanrader. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Label Epictronic

Beoordeling 7,5

Review Het is het derde album van de gothic band uit Amerika. De band is aangesloten bij het Animal Liberation Front en hierbij staat dan ook het moraal voorop. Dierenleed en wellicht de bio industrie zijn de thema’s waar men zich hard voor maakt. De band weet met veel elektronica een bombastisch geluid te maken en dat maakt het dan ook lastig, omdat het hoorbaar is. Hoewel de zangeres zich prima staande houdt is het vooral de elektronica dat de metal sound moet maken het probleem. Het is wel vol maar geen Within Temptation volheid. Daar staat een band met een thema! Al is het idee van dit trio wel te waarderen. Met titelnummer en songs als ‘Dare to Be Yourself’ gaat het goed, zowel in de vorm van overdenking van de teksten als muzikaal. Met ‘Disfigured in Karma’ wordt de muziek chaotisch en niet meer passend bij de teksten. Het staat erg los van elkaar, net als ‘Sarin’ waarbij het klinkt alsof het muziekdelen tot een song aan elkaar gekoppeld zijn. Dit maakt het juist zo zonde, omdat de bedoeling goed is en het verhaal zeker in US ruimte nodig heeft om het te laten landen. Dan is de muzikale vorm die men heeft genomen wat onder de maat, maar hierdoorheen prikkend is het best een aardig album en zijn er zeker mindere te vinden.

Label Epictronic

Beoordeling 8

Review De Engelse indie rockact Guilt Coins opereert ergens tussen Essex en London. Van de heren verscheen afgelopen jaar het album Keep the Kick, maar is nu overal verkrijgbaar. Dat is een meerwaarde want het is een erg lekker album! Met de vrolijke klanken van ‘Ego Like That’, het pakkende openingsnummer en titeltrack is het album goed gestart. Het smaakt naar meer en dat wordt door de heren dan ook gegeven. Wanneer de uptempo songs van the Beatles vermengd wordt met the Jam, dat komen we in de buurt van Guilt Coins. Het is ook typisch Engels waardoor songs als ‘Betty Myself’ en ‘Iza Crime’ de sfeer van Blur weet te pakken en men met ‘Jesus H, Christ’ de family Gallagher een knipoog geeft. Het is dan ook verrassend dat deze act nog steeds niet is doorgebroken en niet op de festivals staat. Het album is zeker een must om even naar te luisteren, dan ben je snel verkocht. Mooie plaat!

Label Frontiers srl

Beoordeling 8

Review Wanneer Larry King jazzpianist John Blasucci ontmoet werd er gewerkt aan de songs die hun muzikaal verbinden. Het resultaat is de band Soleil Moon. Als zanger van de melodic rockact Human Factor weet King met Blasucci songs om te vormen tot lichte poprock dat in de lijn ligt van Styx. Het is ook niet helemaal verwonderlijk dat Blasucci bij Dennis DeYoung (Styx) opduikt. Met Micheal Thompson van Pat Metheny is het feest helemaal compleet. Inmiddels zijn we 10 jaar later en het derde album van King en Blasucci is nu daar. Wederom weten de heren prachtige luchtige popsongs te maken. Songs als ‘Here For You’, ‘Just So You Know’ en de knuffelballad ‘Halfway To Knowhere’ brengen niets nieuws, maar zijn allen zeker pakkend. Soms bombastisch en dan weer klein intiem. Alles is goed en mooi gezongen en soms wat te klef en zoet alsof het Eurovisie songfestival al is begonnen. Laat je niet in de luren leggen door de hoes, het is het een heerlijke plaat in de serie van de American rock sound. Daar waar Styx heer en meester zijn past dit prima als support in de schaduw van meesters.

Label Frontiers srl

Beoordeling 7

Review De sleazerockers uit Memphis waren in de jaren 80 al op de goede weg. Met zanger Todd Poole werd de band populair en paste dit in het rijtje van VanHalen, Skid Row, Ratt en Black and Blue. Met Mike Clink achter de knoppen had men wel een producer die deze muziek tot grote hoogte kon brengen, maar de Guns & Roses status heeft men nooit kunnen bereiken. Todd Poole het nog met de band Saliva, die overigens meer albums heeft gemaakt dan Roxy Blue, maar zoekt het toch in het sessie werk. Hierbij valt hij onder het systeem van Frontiers label en is er een stap gezet tot de reunie van Roxy Blue. Ditmaal met een andere gitarist Jeff Caughron, omdat de oude gitarist een lucratieve zaak heeft opgebouwd. De sleazerockers brengen direct wat je van hun wil horen. De stevige songs als ‘Rockstar Junkie’, ‘Silver Lining’ en ‘Scream’ klinken net zo voorspelbaar als de titels doen vermoeden. Met de ballad ‘Collide’ heeft men weer een 80’s knuffelrock juweeltje in handen. Daarna volgt de band het pad van de powerrock weer. Met een stevig raise your fist song ‘Human Race’ en ‘What is it Like’ brengt men wel veel energie op de plaat, maar niet wat verrassend en wordt het album een soort doorsnee rock album waar in de jaren 80 veel van zijn gemaakt. We hadden er ietsje meer van verwacht.

Label Frontiers srl

Beoordeling 7,5

Review Het verhaal van de band Unruly Child gaat terug naar de begin jaren 90. Eigenlijk is er niet veel van deze act te vinden als Unruly Child, maar de heren hebben zeker ene bijzondere carrière in d rockwereld. Marcie Michella Free is de voormalige zanger van de band King Cobra die toch tot de topacts van de AOR behoorde. Dit was toen nog onder zijn naam Mark Free. Wanneer Mark zijn transformatie naar Marcie inzet, stopt deze band half jaren 90. Gitarist Bruce Gowdy weet met Stone Fury en World Trade de wereld te veroveren en toetsenist Guy Allison sluit aan bij de Doobie Brothers. Wanneer de band met regelmaat een reünie album voortbrengt is het nooit tot een volledige doorbraak gekomen. Nu weet de originele band weer een album te maken dat er mag zijn! De songs zijn weer speels binnen de melodic rock. De band weet te openen met ‘Living in Someone Elses Dream’. Pakkend en gelijk een knipoog naar de 80’s rock. Opvallend zijn hier weer de toetsen die sterk aanwezig zijn. Rechttoe rechtaan met ‘All Over The World’ en het pakkende ‘Dirty Little Girl’ of de ballad ‘Breaking the Chains’ zijn prima songs waarbij we niet hoeven afvragen of de stem van Mike naar Marcie veel invloed heeft voor de muziek. Haar (voormalig zijn) stem klinkt nog steeds als een klok, waardoor de band niets inboet ten opzichte van toen. Goede liedjes en pakkende rock refreintjes.

Label Frontiers srl

Beoordeling 7,5

Review De Amerikaanse rockact Spread Eagle wist begin jaren 90 de rockscene te verrassen met acceptabele rockalbums. Het bleef bij twee waarna de band zich ophief. Rob DeLuca komen we later tegen bij Skid Row’s Sebastian Bach en UFO. Inmiddels is de band verschillende malen opnieuw gestart en ligt er na vele jaren een album met de toepasselijke titel Subway To The Stars. De melodieuze rocksound is nog steeds puntig en lekker uptempo met ‘29th of Februari’, ‘Sound of Speed’ en het titelnummer. Het lijkt alsof de tijd voor deze jongens geen enkele invloed heeft gehad. De boyrockers klinken als vanouds en gitarist Ziv Shalev weet de pakkende aansluiting met de rest te vinden. Pakkend zijn de cello klanken en drive van ‘Dead Air’ dat wellicht het beste nummer van het album. Het tweede deel van het album kent geen verrassingen. Toch is het een heerlijk voorspelbare melodic rock album zonder poespas en sluit het met een mooie ballad, ‘Solitaire’ af

Label Roadrunner/ warner

Beoordeling 8

Review Het is inmiddels 5 jaar geleden dat de Amerikaanse rockact Slipknot een aangrijpend album op de markt bracht. Het album .5 The Gray Chapter was opgedragen aan de bassist Paul Gray. Hij overleed in 2010 en dat had nogal wat impact binnen de band. Nu heeft Corey Taylor de band weer op de rit. Wanneer dit album klaar ligt om uitgebracht te worden en de tour van start kan gaan, overlijd de dochter van drummer Shawn (Clown) Crahan en is er weer een donker hoofdstuk in de band dat een litteken meebrengt. Onlangs speelde de band toch op het Belgische Graspop waar men de openingstrack ‘Unsainted’ (intro Insert Coin even daargelaten) al ten gehore bracht. Met nieuwe maskers op worstelt de metalband nog steeds met de dood in bijvoorbeeld ‘Death Because of Death’. Het is ook niet geheel vreemd, aangezien Paul Gray samen met de voormalige drummer Joey Jordison verantwoordelijk waren voor de klankkleur en de basis voor de songs op de eerste albums, staat de band eigenlijk nu voor het eerst er alleen voor. Dit brengt nieuwe input van nieuwe bandleden en invulling over wat de historie met de band heeft gedaan. Dit krijgt als gevolg dat de band wat meer gaat experimenteren met de songs. Zoekend naar de nieuwe balans. Van de metal zangpartijen van ‘Critical Darling’ naar rappende verhaalpartijen van ‘Nero Forte’ of vervolgens intens ‘A Liar’s Funeral’ te zingen. Het gaat er vooral intens aan toe. De heerlijke drumritmes van o.a. ‘Spiders’ en de metalbeats gaan gepaard met heerlijk snelle riffs zoals we dit van de heren kennen. Wat je ook van van de clownerie denkt, het blijft een band waar je van geniet zowel live als op plaat.

Label earMusic/ V2

Beoordeling 8

Review Wanneer de new wave klanken langzaam in de mist verdween, klonk de muziek van Lloyd Cole and the Commotions als muziek in de oren. Dit is inmiddels een 35 jaar geleden en met deze 80 synthpop scoorde de band grote hits waaronder het ‘Rattlesnake’. Met de gedachte van toen is Lloyd Cole wederom de studio ingedoken en komt met een vraagteken naar buiten. En we mogen zeggen dat dit vraagteken beantwoord kan worden met een knikje van genoegdoening. Nu de jaren 80 synthpop weer populair is, past dit album weer helemaal in deze tijd. De man mag dan wel wat nors op de hoes geschilderd zijn. Hij weet met zijn subtiele rustig ingetogen zangstem altijd een mooie sfeer neer te zetten. Met ‘The Loudness Wars’ en ‘The Over Under’ zijn de maatschappelijke teksten ook weer aanwezig. Al klinkt het allemaal nog zo zoet, zijn de teksten wel zo scherp. Het was en is zijn kracht nog steeds. ‘Moments and Whatsnot’ klinkt wat gedateerd maar over het algemeen de songs als ‘Violins’, ‘The Afterlife’ en ‘Ruins’ weer mooie liedjes zoals we dit ooit van de band kennen. Of het allemaal opgepakt gaat worden zoals dit in deze tijd de popmuziek vergaat, blijft nog even een vraag. Wellicht dat het oudere publiek dit project eerst zal omarmen en hopelijk dat hij op de grote festivals weer een plekje kan veroveren om zijn prachtige liedjes zo weer voor het jonge publiek kan vertonen. Dat is hem zeker gegund.

Label Hardly Art/ Konkurrent

Beoordeling 8

Review Het vierde album van het trio uit Seattle is vooral catchy te nomen. De lichte indie songs kennen een eigen karakter waardoor de band nu steeds meer een eigen geluid heeft. Met Falling heeft men een album dat vanaf de eerste klanken prettig in het gehoor ligt. Het album opent met ‘Longest Time’ waarbij Claire England zich als zangeres met een prettige stem zich voorstelt. Maar gitarist Peter Richards en drummer Andrew Hall schuiven ook gerust naar de zangmicrofoon. Hierdoor ontstaat er een mooie afwisseling van de zangpartijen zoals met ‘Box’ en pakkende ‘Only Wish’. Al zijn de lekker uptempo indie rocksongs ‘Unexpected’, ‘How it Goes’ en het titelstuk allemaal catchy songs. Het verhaal dat Claire het vallen materiaal alleen betiteld in dat het hard stuk gaat, zoals de hoes betaamd of dat het materiaal vederlicht de bodem bereikt en hierdoor niet stuk gaat, is te vertalen naar de songs op het album Falling.

Label Innovate Lies/ Bertus

Beoordeling 7,5

Review Het zijn de Amerikaanse rockers van Long Beach die de authentieke garagerock weer doen opbloeien. De luchtige gitaren, een keyboardje en met stuwende drums doen denken aan een Happy Days aflevering waarbij de rock and roll van de jaren 50 wordt gekoppeld met de poprock van nu. Daar waar acts als Weezer de sound heeft doorontwikkeld, beginnen de Panthers bij het eerste honk. Heerlijke songs van 2 a 3 minuten. Het slepende ‘You died’ en ‘End of the Rope’ is een uitzondering naar 4 minuten maar passend in het verhaal. Het album is zeker geen album met alleen dodemans songs. De popsongs met een vleugje surfsound zijn vlot en zijn allen lekker uptempo. ‘Rat Tail’, ‘First Date’, ‘710’ en ‘TV People’ zijn toch andere verhalen. De luchtige indierock maakt dit een vrolijke plaat dat past bij de zomer!

Label Motown/ universal

Beoordeling 8,5

Review De band uit IJsland wist met hun single Little Talk al snel een groot publiek aan zich te binden. Het debuutalbum My Head is an Animal werd dan ook een succes. Nu zijn ze terug met hun derde album en zijn muzikaal enorm gegroeid. De songs zijn volwassener geworden, intenser en op dit album staan prachtige songs. Zangeres Nanna Bryndis Hilmarsdottir weet zich met dit album te overtreffen. Het nummer ‘Waiting for the Snow’ is dan ook een juweeltje geworden. De single Alligator en Wild Roses zijn heerlijke indie pop songs die de hitlijst en kunnen bestijgen tot een grote hoogte. Het album is verrassend goed en hopelijk krijgt de band het volwassen succes waar men zo naar snakt. Het draait voor hen niet om een hitsingle en willen hier ook niet altijd mee geassocieerd worden. Met Forever Dream wordt dit hopelijk anders. ‘Sleepwalker’ en ‘Under A Dome’ zijn de songs waarvoor je dit album koopt. Het doet wat denken aan aam de ontspannende sound van de Engelse band Beautiful South. Het swingt en is pakkend zonder het overdadig aanwezig te zijn. Dit heeft men aangenomen van The National waar deze band als support act mee op pad was. Kortom een van de verrassingen van dit jaar en een voor de lijstje van 2019.

Label Polydor/ Universal

Beoordeling 8

Review De indie rockers uit het Engelse Leeds zijn altijd verbonden met de hits ‘Ruby’ en ‘I Predict A Riot’, maar zijn hierdoor enorm groot in Engeland. Het is dan ook niet vreemd dat dit album al een topnotering kent in de UK en hier nog amper aandacht krijgt. Dat mag snel veranderen want met Duck weet Kaiser Chiefs een heerlijk album te maken. De Engelse indiepop met de meezing refreintjes zijn weer volop aanwezig. ‘Golden Oldies’ en ………. Lenen zich voor heerlijke meezing momenten. Het zal op hun concerten en de festivals optimaal meegezongen worden. Maar ook het swingende 70’s nummer ‘Wait’ zal het publiek in beweging krijgen. Het verhaal van ‘Don’t Just Stand, Do Something’ is lekker eenvoudig om en pikt door iedereen gemakkelijk op. Met het aanstekelijk ritme en het catchy refrein is pakkend en doet wat denken aan Adam and the Ants songs van de jaren 80. De Kaiser Chiefs is lekker afwisselend en met ‘Record Collection’ wordt er een ander song voorgeschoteld dat net zo pakkend blijkt te zijn. Net als het openingsnummer met het heerlijke clipje ‘People Know How To Love One Another!’ Dit is dan ook de kracht van The Chiefs en live maken ze het meer dan waar!