Label BMG

Beoordeling 9

Review De hit ‘This Town Aint Big Enough For The Both of Us’ was legendarisch en The Sparks speelde alle sterren van de hemel. Het excentrieke duo Ron en Russel Mael weten nu hun 24ste album ‘A Steady Drip‘ uit te brengen. De glorietijd voor de heren mag al even achter ons liggen, dit album brengt hun zeker weer in de spotslights. Met een catchy opener ‘All That’ krijgt het album een pakkende introductie met veel drums en handclaps. Met ‘I’m Toast’ wordt het ritme opgepakt met een stevig gitaartje dat je meesleept naar een vrolijk refrein dat gehakt (toast) van je maakt. Maar de gein en ongein waar we the Sparks van kennen horen we in ‘Lawnmower’ waar de harmonische vocalen de ruimte krijgt tot een soort pakkend absurdistische zangpartij. Met de humor van de tekst erbij brengt dit tot hun kracht. De heren weten wel goede muziek te maken voordat men hen onderschat. ‘Sainthood is Not In Your Future’, ‘IPhone’en ‘Self-Effacing’ zijn prachtige composities en pakkende songs die je niet snel zult na spelen. Toch zijn ze hier meesters in en weten ze hun positie binnen de muziek nog steeds hoog te houden. Het is dan ook een van de verrassend betere platen van dit jaar en hopelijk komen ze in meer eindejaarslijstjes voor.

Label Republic rec. / Universal

Beoordeling 9

Review Het is een kwestie van het ijzer smeden wanneer het heet is. Nog geen half jaar geleden verscheen plotseling een prachtig album van Shift, Folklore. Omdat het album plotseling verscheen werd iedereen doorgestuurd naar Spotify om en werd dit een van de best gestreamde albums in 24 uur ooit. Dat album verscheen al na 8 maanden na haar album Lover. Met Aaron Dessner van The National werd Folklore geschreven en er kwam maar geen eind aan. De creatieve productiviteit levert een vervolg album op. Het negende album van Shift brengt verhalen over drankproblemen op hoog niveau ‘Champagne Problems’ en ‘Gold Rush’. Maar ook de band Haim die aansluit op ‘No Body, No Crime’. Het is een van de vele juweeltjes op dit album, waarbij ‘Coney Island’ met the National de kroon draagt. De electro-pop van haar begin carrière zijn nu omgezet tot prachtige indie popsongs. Met deze albums weet Shift zich van velen te onderscheiden en mag alle vooroordelen over haar opzij worden geschoven, om haar nieuwe muziek de ruimte te geven om binnen te komen. De mooie songs ‘Cowboy Like Me’, ‘Ivy’ en ‘Closure’ zijn mooie songs die dit album tot een van de mooiste albums van het jaar brengt. Als verrassing laat ze het titelstuk aan het eind, een soort van safe the best for last met Bon Iver.

Label earMusic

Beoordeling 8,5

Review De Britse rockact Deep Purple bestaat 50 jaar en dat mag gevierd worden! Wie kent niet de ‘Smoke On The Water’, ‘Child in Time’, ‘Higway Star’ of het latere werk ‘Perfect Strangers’. Ieder rocker heeft de album In Rock en Made in Japan in de kast staan en Ritchie Blackmore is een gitaar god. Ian Gillen scoort in de jaren 70 met Jesus Christ superstar en Roger Glover is naast bassist zijn ook een befaamde producer en kent men van ‘Love is All’ (de clip met de zingende kikker). Drummer Ian Paice behoort tot de strakste drummers van de wereld en met de gitarist Steve Morse en Don Airey (vervanger van overleden John Lord) is de band nog steeds actief. Hun afscheidstour van enkele jaren geleden in Ziggo Dome was een van hun beste van de laatste jaren. Dit komt niet omdat dit de laatste tour zou (kunnen) zijn maar omdat de ras muzikanten in erg goede doen zijn. Infinity was al een heerlijk album en nu weet men dit met Whoosh! te overtreffen. Geen oude basis rocksongs maar lekker uptempo classic en moderne rock dat je vanaf de eerste klanken van ‘Trow My Bones’ al pakt. De drive in ‘We’re All The Same in the Dark’ is herkenbare Deep Purple maar kent nu goede harmonische vocalen. Met een wat te veel solo is de songs is dat wel een kenmerk van de band, zolang het allemaal maar niet te lang duurt. Het pakkende ‘Nothing at All’ is een juweeltje van dit album. Melodieus pakkend melodielijn en mooi verhaal. Het eerbetoon aan John Lord met het kerkorgel intro van ‘Step By Step’ is een rode draad van dit mooi meeslepend nummer. Of de rock and roll dat Ian GIllan met zijn side project afgelopen jaren deed horen we in ‘What the What’. Deep Purple sluit dit mooi album af met een moderne rock sound in ‘Dancing in My Sleep’. Na 50 jaar zijn de heren nog steeds actief en staat de band weer vrolijk gepland voor een show in oktober 2021 in Ziggo Dome te Amsterdam.

Label Republic rec/ Universal

Beoordeling 9

Review Wanneer de Amerikaanse singer-songwriter zich met het album 1989 weer in de spotlights plaats, is de nieuwsgierigheid groot om haar even te volgen. Het recente album Lover is een goede popplaat waardoor ze zich op podia van de grote festivals plaatst. Nu de corona tijd haar ook in een lockdown plaatst gaat ze met producers Aaron Dessner (the National), William Bowery en haar vaste producer Jack Antonoff aan de slag. Het resultaat is verrassend en mag je zeggen dat dit een van haar beste album is geworden. Ze doet in haar teksten meer afstand van het onderwerp en gaat het thema op een afstand benaderen. De verhalen zijn meer beeldend geworden waardoor het mooie verhalen zijn geworden. Met Bon Iver weet ze het intieme piano nummer ‘Exile’ op te nemen. Het duet is dan ook een juweeltje op deze plaat te noemen. Iedere producer kent zijn soud waar ze goed in zijn. Dessner’s electropop ‘The Last Great American Dynasty’ mag er zeker en zijn My Tears Ricochet van Jack Antoff is zeker ook eentje dat er mag zijn. Het album staat vol met intieme kwetsbare songs die verrassend zijn. Het mag dan best gezegd worden dat Swift met dit album boven haar zelf uitstijgt. Terecht dat het nu al door de wereld omarmd wordt.

Label RCA

Beoordeling 8,5

Review 2020 zou het jaar worden van de tournee die in het teken zou staan van het 25-jarige jubileum van het album Jagged Little Pil van de Canadese singer/songwriter Alanis Morissette. Iedereen kan waarschijnlijk uit het blote hoofd de teksten meezingen van hits als ‘Ironic’, ‘You Oughta Know, ‘All I Really Want’’ en ‘Hand In My Pocket’. Ook hier trok Covid-19 een streep door de rekening. Wel is daar nu het nieuwe album Such Pretty Forks In The Road, haar eerste nieuwe werk na Havoc And Bright Lights uit 2012. Als we na 13 seconden haar eerste woorden horen zingen is er meteen die herkenning; die unieke stem die je uit duizenden herkent en in combinatie met haar agressie en boosheid zorgen dat de mondhoeken omhoog gaan. Overigens schreef ze de opener ‘Smiling’ voor de musical Jagged Little Pil, die op Broadway draait (vanwege Covid-19 gestopt tot 3 januari) en gebaseerd is op het uiterst succesvolle album uit 1995. Alanis is sinds die succesjaren natuurlijk ook als persoon veranderd; ze is niet alleen ouder maar heeft ook persoonlijk zware periodes gekend en ze is moeder van twee kinderen. ‘Ablaze’ ontbeert misschien de vinnigheid maar ook nu getuigt de ode aan haar kinderen weer van een groot talent als songwriter. (“o my girl, all your innocence and fire / When you reach out, I am here hell or high water / This nest is never going away / My mission is to keep the light in your eyes ablaze”). Want het schrijven van mooie teksten is nog steeds één van die kernkwaliteiten van deze inmiddels 46-jarige Canadese. Met het persoonlijke ‘Reasons I Drink’ pakt ze terug naar één van die donkere periodes uit haar leven. Overigens doen de eerste tien seconden erg denken aan ‘Next To Me’ van Emeli Sandé.

Label Warner

Beoordeling 9

Review Lianna La Havas is terug naar een afwezigheid van vijf jaar! Dit nieuwe titelloze album, haar derde, weerspiegelt beter dan ooit haar persoonlijke verhaal zoals ze onlangs in een interview aangaf. Het mooie van de muziek van Lianna La Havas is dat het over een soort van puurheid beschikt; het klinkt niet overgeproduced maar veel meer oprecht. Wat dat betreft worden we met de albumopener ‘Bittersweet’ wel wat op het verkeerde been gezet want deze single valt toch wel een beetje in de categorie “silky-soul”. Evengoed maken we weer kennis met die fabelachtige stem die een haast onuitputbaar bereikbaar lijkt te hebben. Vervolgens pakt ze terug naar die wat intieme, jazzy stijl en krijgen we enkele nummers die betrekking hebben op die oorspronkelijk ontluikende Liefde. ‘Read My Mind’ (“Oh, no, you're everywhere that I go / In my head again, oh, stuck in my head again”) is mooi maar ‘Green Papaya’ is werkelijk prachtig; de innemende stem en de gitaar dansen als het ware subtiel om elkaar. Met een wat funky gitaar op de achtergrond slaat bij het midtempo ‘Can’t Fight’ de twijfel alweer toe en bij ‘Paper Thin’ horen we vertwijfeling in de stem. Het is absoluut één van de hoogtepunten van dit album.

Label Dead Ocean/ Konkurrent

Beoordeling 8,5

Review De Amerikaanse singer-songwriter Phoebe Lucille Bridgers wist met haar Better Oblivion Community Centre (met Coron Oberst) al een mooi album te maken. Nu doet ze dit op eigen benen. Haar debuutalbum Stranger in the Alps waar ze nog een zoektocht deed naar haar eigen sound, is dit op het nieuwe album wel gelukt. Haar kwetsbare stem wet ze met het openingsnummer ‘DVD Menu / Garden Song’ nog te gebruiken als lief en onderdanig maar dat is met het popnummer ‘Kyoto’ wel over. In het intieme titelsong is haar stem weer even breekbaar net als het nummer zelve. Hier weet Bridgers haar kunsten in te vinden. Alsof Billy Eilish een andere gedaante heeft aangenomen. Het album is dan ook een juweeltje voor dit soort indie alternatieve pop. In de Engelstalige landen is ze helemaal ontdekt en dan zal het niet lang meer duren dat het overwaait naar Nederland. Terecht want het is een mooi album dat zeker een plaatsje in de hitlijsten verdient. Waarom? Omdat alle songs even kwetsbaar zijn als mooi en intiem waarbij je het idee hebt dat Phoebe hier bij je op de bank haar verhaal doet. Ondersteunend met passende muziek. Niet opdringerig, werkend naar een climax en een brede keus van instrumenten.

Label Southern East rec

Beoordeling 8,5

Review Jason Isbell is een begenadigd singer-songwriter en dat laat hij ook dit album weer horen. Luisteraars die americana op de voet volgen zullen hem ongetwijfeld kennen. Isbell is inmiddels twintig jaar actief. In zijn eerste muzikale jaren als onderdeel van de band Drive By Truckers en vanaf 2007 solo. ‘Reunions’ is alweer zijn zevende studio-album. Deze release bevat 10 tracks en het geheel klokt 41 minuten. Men kan denken: 41 minuten is wel erg kort. Aan de andere kant: hoe eerder je aan een tweede draaibeurt toekomt, hoe beter! Want vele draaibeurten is dit album zeker waard. Er zijn weinig minpunten te noemen. Het openingsnummer ‘What’ve I Done To Help’ duurt met zeven minuten wat aan de lange kant voor een liedje wat weinig ontwikkeling kent. Overigens wel noemenswaardig dat Isbells grote voorbeeld David Crosby achtergrondzang verzorgt op deze track. Verder had de spreiding van rustige nummers en drukkere nummers op ‘Reunions’ wat gelijkmatiger gekund. Nu vinden we de iets meer rockende nummers vooral achterin. Maar goed, laten we geen zout op slakken leggen, want dit is een droomalbum voor liefhebber van americana. Jaren geleden zag ik Jason Isbell dertig minuten solo akoestisch optreden in een vol Carré. Toen als voorprogramma van Ryan Adams. Ik hoop dat we hem in Carré ooit als hoofdprogramma mogen ontvangen, want zo’n zaal is hij meer dan waard!

Label Universal

Beoordeling 8,5

Review EOB staat voor Ed O’Brien. Hij is de gitarist van Radiohead en weet deze week met een nieuw solo album te komen. Met de adresboekje in de hand, laat hij zijn vrienden een voor een komen en horen we vele bekenden op dit album. De gitarist weet een prima plaat te maken dat vooral pakkend is en gemakkelijk in het gehoor ligt. Wellicht gemakkelijker te handelen is dan menig Radiohead plaat en dat laat hij bij het openingsnummer ‘Shangri La’ direct weten. Met Flood, Catherine Marks en Adam Bartlett achter de knoppen en Alan Moulder (Interpol, Killers, QOTSA) heeft het album gemixt. Met drummer Omar Hakim, en Wilco drummer Glen Kotche en Adrian Utley (Portishead) als gitarist weet hij een juweeltjes als het ruim 8 minuten durende ‘Brasil’ en het Pink Floyd achtige ‘Mass’ op plaat te zetten. Het album is heerlijk afwisselend met een pakkend popsong ‘Deep Days’ en het akoestische open fire nummer ‘Long Time Coming’. Naast de diversiteit aan muzikale genres gaat de sfeer van folk naar moderne beats, zonder dat het afbreuk doet aan het geheel. Mooi gemaakt en zeker eentje voor de lijstjes van het jaar. En misschien is hij wel het echte geheim achter Radiohead.

Label Fantasy

Beoordeling 8,5

Review De zoon van Willie Nelson, Lucas weet met zijn band langzamerhand een vaste plek te krijgen in de wereld van de muziek. De Americana rockband zagen miljoenen mensen als de begeleidingsband (en schrijver van diverse songs) van Bradley Cooper in de film A Star Is Born. Afgelopen jaar verscheen al een heerlijk album van de heren. Turn of the News (Build A Garden) krijgt een vervolg; Naked Garden. De metafoor om iets te laten groeien past bij deze familie. Het groeiproces van de natuur, de muziek en jezelf horen we hier ook terug en wellicht in een notendop in het ruim 7 minuten durend nummer ‘Entirely Different Stars’. Hier hoor je zijn opbouw als singer-songwriter naar de rocksound en eindigend met de classic country die we van zijn vader kennen. De levensloop en de circle of life binnen deze familie staat voor de deur. Willie wordt eind deze maand al 87 jaar en maakt nog steeds muziek. ‘Civelized Hell’ (dat later op het album akoestisch als een van de bonustracks staat) staat voor het leven van deze man en met zijn zangstijl zou dit nummer prima passen in de carrière van vader en zoon. Enigszins wat rebels maar ook weer aandoenlijk. Met de nieuwe middelen in het intro van ‘Back When I Cared’ gaan we vanaf het begin in 5 seconden in decennia’s terug in de tijd. Maar wel weer mooi gemaakt, al is het ‘Movie In My Mind’ voor mij een van de juweeltjes van het album. Het dramatisch countryballad ‘The Way You Say Goodbye’ is wel een mooi eind van dit album. De eerlijkheid in het Speak The Ttuth kent naast een mooi verhaal een heerlijke 70 disco/funk sound. Hoewel de band ooit met Neil Young een rocksound produceerde is dit inmiddels overgegaan naar een volledig Americana-country stijl met een vleugje rock. Al weet Lukas Nelson toch weer prachtig hedendaagse liedjes te maken.

Label Dead Ocean

Beoordeling 8,5

Review William Fay, is een Britse zanger die al even meegaat. Eind jaren 60 werd hij gedropt door het label waarna hij zijn kunsten achter de piano beëindigde. Toch bleven zijn albums vooral in de vinyl wereld bestaan als prachtig ingetogen albums. Life Is People is het eerste album van de man dat na lange tijd weer uitgebracht werd. Vanaf 2012 weet hij met regelmaat weer een prachtig album te brengen. De intieme liedjes achter de piano of gitaar zoals ‘How Long How Long’ en ‘Unhuman Hands’ zijn weer adembenemend mooi. Net als de voorganger ‘Who is the Sender’ kent ook Countless Branchess dezelfde ingetogen sfeer. De sfeer van een bruin cafe, zijn breekbare stem zoals dat op ‘Salt of the Earth’ en ‘I Will Remain Here’ te horen is, is wat het liedje mooi maakt. Hier staat het album vol van en is dan ook een juweeltje voor een late avond, een café op de hoek of thuis met het kaarslicht op tafel. Prachtig album!

Label Frontiers srl

Beoordeling 9

Review Wat gebeurd er wanneer je muzikanten die altijd ter dienste staan bij elkaar zet en hun eigen creativiteit er op los laat?? En dan hebben we het niet over de minste. De rock act bestaat uit louter muzikanten die hoog gewaardeerd worden in de wereld van de rock. Wanneer Michael Schenker in de jaren negentig met Robin McAuley enkele prachtplaten maakte werden ze onder de naam McAuley Schenker Group een topact. De naam Whitesnake is ronduit bekend en de huidige gitarist Reb Beach (Winger) weet hij de classic songs op het podium weer te geven. Matt Starr weet al wat jaren bij diverse rockacts de drumsstokjes te roeren. Mr. Big en Ace Frehley (KISS) zijn hier enkele acts van. Dokken en Foreigner bassist Jeff Pilson speelt bas en zorgt voor de productie van dit album. Pilson liet afgelopen jaar ons al weten dat dit album zijn nieuwe trots was. Nu dit het daglicht mag zien begrijpen we de trots van een top melodic rock album! De band weet vol energie die album te beginnen met het titelstuk ‘Shake the World’. Dit is dan ook hun goal voor dit album. Hun eigen kracht laten klinken en dat is meer dan gelukt. We horen een McAuley in topvorm en met ‘Big Disaster’ laat men direct een juweeltje horen. Dat gevolgd wordt door nog een sterk nummer ‘Immortal Souls’. ‘Make It There’ krijgt een Whitesnake tintje terwijl de stevig rocksound om je oren blaast met ‘She’s On Us To Us’, ‘The Rock That Rolled Away’ en ‘Long Road To Nowhere’. Het zijn heerlijke uptempo rocksongs die alle aspecten van een rocksong kent. Pakkende riffs, snelle refreinen en melodieuze rocklijnen, goede rockstem en zanglijnen om mee te kunnen zingen, een climax en solo. Hier en daar een ballad met een piano als ‘Divided United’, maar vooral er voor gaan! Het is een album dat iedere liefhebber van de rocksound in huis moet hebben.

Label Music on Vinyl

Beoordeling 8

Review Ergens in de jaren 80 begon een label met de Very Merry Christmas albums waarbij Keith Haring de hoes ontwierp en popmuzikanten een kerstnummer aanleverden. Met A Very Cool Christmas is er een nieuwe serie van kerst albums gestart. Hierbij is het idee dat er een mooie samenstelling van songs ontstaat, die een act ooit heeft gemaakt. Of het nu op een album staat als bonus track of een verzamelaar of een track van een kerst album. Het is dan ook weer een lekker afwisselend album geworden waarbij het eerste deel de rocking kerst sound weergeeft. Met ‘Please Daddy’ van The Decemberist, Rudolph the Rednose Reindeer van The Smitherees of The Band die nog eens ‘Christmas Must Be Rocking’ presenteert. Van Chuck Berry maar Bob Dylan op naar Bob Seeger en Weezer, dan hebben we alle decennia gehad. Het geeft een mooi beeld weer van kerstsongs door de jaren heen. Op het tweede deel staan de Groovin’ songs. Daar waar Little Steven op het eerste deel met Merry Christmas voorbij komt is het nu aan zijn ontdekking Darlene Love om ‘Christmas (baby please come here)’ te vertolken. Maar ook Stevie Wonder (“Someday At Christmas’), Otis Redding (‘Merry Christmas Baby’) en James Brown (‘Please Come Home For Christmas’) weten de kerst plaat te vullen. Met Bobby Womack (Christmas Aitn Christmas’) en Kelly Finnigan (“Heartbreak for Christmas’) nemen we grote stappen door de tijd om bij het heden uit te komen. Het is dus een prima compilatie van heerlijke classic kerstsong gemixt met nieuwe songs.

Label PIAS

Beoordeling 7,5

Review The Bills is een duo van Bill Troiani en Bill Booth aangevuld met drummer Alex Pettersen. De Amerikanen weten op eigen wijze naar Noorwegen te verhuizen en komen elkaar dan tegen. De liefde voor de akoestische blues is groot en samen weten ze nu een album Till The Blues Have Gone te maken. Het is een album vol classic blues en singer-songwriters songs. Een album dat warm aan doet in de songs en de stemmen van de heren. Vanaf het eerste nummer en gelijk de titeltrack doet het aan als een kerst album dat het eigenlijk niet is. Een sfeervol blues album met relaxte songs. Alsof de Amerikanen met ‘Last Change To Hurt Me’ en ‘Good Lord Done Gone’ zich laten onderdompelen met booz bij het kampvuur. Wanneer de paarden drive veranderd in de slowblues ‘Keeping The Blues Alive’ is alsof VanMorrison hen heeft ingefluisterd met goede adviezen. Maar het is over het algemeen een album met ontspannende akoestische blues singer-songwritersongs met hier en daar een strijkertje.

Label Universal

Beoordeling 8

Review In Engeland is het wel belangrijk dat het jaar goed wordt afgesloten en daarbij speelt de kerst een belangrijke rol in. Wanneer de jazz muzikant Jamie Cullum de kerst feeling heeft weet hij hiermee dan ook goed mee om te gaan. Dit album is op en top kerst en zoet. ‘It’s Christmas’, ‘Beautiful Altogether’ en The Pianoman At Christmas zijn mooie songs die doen denken aan Burt Bacherach in kerststijl. Prachtige songs met orkestje hier met bijvoorbeeld ‘Christmas Never Gets Old’ en een blazerssetje daar zoals het ‘Hang Your Lights’ en “The Jolly Fat Man’. De christmasbells met ‘Too Many Santa’s’ of het subtiele ‘How Do You Fly’. Het is een kerstalbum met diverse sounds maar alles past in het plaatje. Dat maakt dit album bijzonder goed en beter dan de mainstream kerstalbums.

Label Eigen Beheer

Beoordeling 7,5

Review Binnen de wereld van de Electro-pop ontpopt zich een nieuw talent; met haar titelloze debuut zet de New Yorkse Eulene haar eerste stappen in een muziekgenre dat al de nodige diva’s kent en waar het dringen zal worden om een plekje te veroveren. Ze opent met het met elektronica doorspekte ‘Working On A Train’ en dansend op een zware beat komt haar wat lome stem prima tot zijn recht. Vervolgens is daar de single ‘Momma’ die bol staat van de Hip-hop invloeden en waar we een ander stemgeluid horen. Haar creatieve achtergrond, ze heeft een acteerachtergrond, komt duidelijk naar voren in de bijbehorende video clip waar ze de muziek combineert met sensualiteit en verleiding. Alles wat met kunst te maken heeft geniet dan ook haar aandacht. Nummers als ‘Let It Roll’ en ‘Heartbreak Hostage’ stralen kracht en energie uit met een vleugje feminisme en in de VS wordt Eulene ook al voorzichtig in één adem genoemd met Robyn. Naast de uptempo nummers vinden we één wat rustigere track terug; ‘Sleeping With A Ghost’ is wat meer ingetogen, heeft wat meer details, maar ook hier horen we een lome beat en die toch prettig klinkende stem van de New Yorkse. In dit genre is het ongelofelijk dringen geblazen om succesvol te worden maar vooral te blijven. Met behulp van producer Angelo Petraglia (o.a. Kings of Leon, Taylor Swift) levert Eulene een verrassend volwassen EP af waarbij we verschillende muziekstijlen herkennen. Maar bovenal is het natuurlijk dansbare Electro-pop dat de boventoon voert. Veel luisterplezier.

Label Believe Music

Beoordeling 8

Review De Canadese formatie Scenic Route To Alaska is terug met het nieuwe album Time For Yourself. De drie jeugdvrienden Trevor Mann (leadzanger/gitaar), Shea Connor (drums) en Murray Wood (basgitaar) uit Edmonton vormen al enkele jaren samen de Indierockband Scenic Route To Alaska en Time For Yourself is inmiddels hun zesde album. Met dit zesde album hopen ze natuurlijk op evenaring van het succesalbum Long Walk Home (2016) waarmee ze in Canada met ‘Love Keeps’ een nummer 1-hitnotering scoorden. De afgelopen jaren tourde het trio vrijwel onafgebroken door de VS, Europa en Australië en bouwde dan ook een aardige fanbase op. Zonder er precies de vinger op te kunnen leggen heeft de band een eigen sound gecreëerd die zich ergens op het snijvlak van indie/country/rock bevindt en op één of andere manier vertrouwd klinkt. Want het trio opent ijzersterk met de single ‘Closer’ en al luisterend ligt de vergelijking met de Jayhawks op de loer. Met ‘Polarized’, waarbij de 70’s rock terugkeert, noemen we misschien één van de beste nummers waarbij de band nooit kon weten dat ze tijdens de opnames een voorspellende waarde had als ze “When did everything get lost? Will it always be this way?” zingen. Maar de rode draad op dit nieuwe album is toch wel Rock, met of zonder andere muzikale invloeden. ‘Dead Or Winter’, de titelsong ‘Time For Yourself’ en natuurlijk ‘Patiently Waiting’ zijn nummers die absoluut de sfeer van de rockmuziek van enkele decennia geleden ademen. Maar de band verrast ook regelmatig met complexe melodielijnen zoals bij ‘Call Your Friends’ en ook ‘Openhearted’ krijgt na elke luisterbeurt meer glans. Met ‘Need It Now’ is daar weer de knipoog naar de countryrock met de meerstemmigheid als verrassing. Uiteraard vinden we ook enkele rustmomenten terug op dit nieuwe album. Het semi-akoestische ‘Rose Petal Sunset’ doet het waarschijnlijk goed bij het kampvuur in de Canadese Rockies en is absoluut één van de meest sfeervolle tracks van het album. De tien nummers vormen een mooi samenhangend album. Het mag dan wellicht allemaal niet vernieuwend zijn maar het geheel luistert erg lekker weg en de drie heren weten een boeiend album af te leveren. Er zit een tour in de planning maar uiteraard alles onder voorbehoud van het virus dat nog steeds ons leven in de grip heeft. Voor nu kunnen we de repeatknop regelmatig indrukken om het album steeds beter te leren kennen en te gaan waarderen. Veel luisterplezier.

Label V2

Beoordeling 7,5

Review Mumford & Sons bracht onlangs weer een EP uit met live-materiaal van hun Delta Tour. In 2018 en 2019 trok de Engelse Folkrock de wereld rond en nu is daar de EP Delta Tour. Mumford & Sons behoeft waarschijnlijk geen introductie en iedereen die ooit een optreden van de Britse wereldact heeft bijgewoond weet dat de heren er een feestje van maken. Marcus Mumford (zang, gitaar), Ben Lovett (zang, piano, keyboards, accordeon), Winston Marshall (zang, gitaar, banjo, bas) en Ted Dwane (zang , bas, drums) braken door met hun debuutalbum Sigh No More waar de hitsingle ‘The Cave’ van afkomstig was. Na Babel en Wilder Mind was daar in 2018 het vierde album Delta, en nu is daar dus de EP met zes tracks die tijdens de bijbehorende tournee zijn opgenomen. Het siert de band dat ze niet de meest voor de hand liggende keuze maken en de nummers zijn dan ook best verrassend. Opener ‘Slip Away’ is zo’n typerende energieke song van de band en vervolgens horen we de cover ‘Blood’ voorbij komen; een versie samen met de band Gang Of Youth die tijdens de Europese leg de support act vormde. Ook ‘With A Little Help From My Friends’ is een cover en met het mooie en akoestische ‘Awake My Soul’ krijgen we nog een coproductie met een andere formatie; nu gaat The Milk Carton Kids met de eer strijken op deze smaakvolle uitvoering. Verder vinden we nog het energieke ‘Blind Llading The Blind’ en het qua opbouw ijzersterke ‘Hurt’ terug. Overigens zijn de opnames afkomstig van zes verschillende optredens, van Werchter tot Denver. Voor de echte fans is er naast de EP op vinyl ook nog een ‘Delta Diaries’ variant en deze versie omvat een 100-pagina tellend boek met daarin foto’s, setlists en heel veel aanvullende informatie over deze immens populaire band tijdens hun tournee in 2018/2019. Daarnaast krijg je ook een bonus-cd met daarop vier bonustracks. Fijn om weer nieuw live-materiaal te kunnen luisteren maar jammer dat het geen volledige concertregistratie is. Veel luisterplezier.

Label Bureau B

Beoordeling 7,5

Review Neuzeitliche Bodenbeläge is ook weer één van die Duitse acts die we binnen het genre Krautrock kunnen scharen; dit wat alternatieve, elektronisch getinte genre kende zijn hoogtijdagen in de jaren ’60 en ’70 maar nog steeds is er in Duitsland een levendige muziekscene binnen deze niche die we hiermee prima kunnen associëren. Het album opent met de titelsong dat feitelijk een spoken-lyric is; minimalistische synths zorgen voor een haast filmisch kosmisch geheel en de gesproken tekst geeft het nummer een onheilspellend karakter. ‘Keramik & Konflikte’ is een radiovriendelijke electro-track maar met ‘Rausfahr’n’ is daar weer dat vertrouwde analoge geluid dat door strakke beats voortgestuwd wordt. De toegevoegde samples zorgen voor de muzikale versieringen en geven de track ook wel dat vintage karakter mee. Op die stijl borduurt het Berlijnse duo verder met nummers als ‘Maske’, ‘Gelb’s Groove’. Die stijl kunnen we dan waarschijnlijk het beste karakteriseren als synth-pop met een nodige dosis analoge dub en samples. Niklas Wandt en Joshua Gottmanns die Neuzeitliche Bodenbeläge vormen brachten eerder al een EP uit maar dit is hun eerste volwaarde album. Een nummer als ‘Haare’ kunnen we duidelijk associëren met het werk van de Duitse band DAF die in de jaren ’80 furore maakte terwijl bij ‘Marktplatz’ en ‘Maske’ de vergelijking met Kraftwerk nooit ver weg is. Het blijft een wonderlijke muzikale niche-wereld maar toch heeft elke band toch weer zijn eigen sound waarbij het minimalistische, industriële karakter wel de gemeenschappelijke deler is. Bij de zeven tracks op Der Große Preis is het vooral het vintage karakter dat de nummers door de analoge synthesizers en de samples meekrijgen opvallend. Hoogtepunt blijft de titeltrack dat door de gesproken tekst wel een heel donker karakter meekrijgt. Veel luisterplezier.

Label Loma Vista/ Caroline

Beoordeling 8

Review De zangeres Margo Price kiest ervoor om naar Nashville te gaan. Hier vind ze haar country geluk. De sfeer van de stad en wat er zich allemaal afspeelt brengt Margo Price tot het maken van een country popalbum That’s How Rumors Get Started. Het recente album verscheen dit jaar en nu is er al een vervolg, Nu is het een live album dat nog net met een volle zaal kon worden opgenomen. Na ‘Weekender’ en het openingsnummer ‘A Little Pain’ weet ze met Emmylou Harris het ‘Wild Women’ als duet te vertolken. Met Sturgill Simpson weet ze het ‘Aint Living Long Like This’ en met een vette soul sound weet ze ‘Proud Mary’ te coveren. Het ‘All American Made’ is een juweeltje van dit album. Haar eerste label waar ze aan album voor maakte was van Jack White die op zijn beurt nu haar bijstaat in ‘Honey We Can’t Afford’. Verder is het vooral een goede countryplaat. Het is zoals een live album bedoeld is. Het mag allemaal wat minder strak en gepolijst zijn, zolang het maar puur is. En dat is het!

Label Universal

Beoordeling 8

Review De voormalige Beatles ster zou het afgelopen jaar zijn tournee geven. Als hoofdact stond hij voor de grote festivals geprogrammeerd, totdat…. Ja, dan zit je thuis. Maar deze man van 78 weet hier wel raad mee. Na 40 jaar maakt hij zijn derde album dat bijna geheel door hemzelf is ingespeeld. Vandaar dat het album III heet. Maar een mooiere titel was Rockdown geweest zoals hij dit nu aangeeft als subtitel elders op de schijf. Met het instrumentale ‘Long Tailed Winter Bird’ opent hij het album. Wachtend tot het zomer wordt en dat is dit geval, heel lang wachten. Maar met ‘Find My Way’ weet MacCa weet een typisch herkenbaar liedje te maken. Zo kennen we de man de laatste jaren. Pakkende liedjes met hier een daar een zin in de tekst waar je over na mag denken. Maar ook de easy small talk komt in de songs voorbij zoals in het ‘Pretty Boys’ en ‘Women and Wives’. Met Deep Deep Feeling duikt McCartney meer in de muziek en weet hiermee weer iets meer inhoud te geven aan de muzikaliteit dan op veel andere songs. Met het afsluitende ‘Winter Bird/ When Winter Comes’ maakt hij de cirkel van dit album weer rond. McCartney weet met dit nummer uit de jaren zeventig, de takes te gebruiken die Beatles producer George Martin produceerde. Het is mooi om te horen dat de man nog steeds mooie liedjes maakt en durft muzikaal te experimenteren. Toch is het album niet het beste werk van de man. De songs kabbelen wat door zonder dat er echt een highlight op het album te vinden is. Maar een erg dieptepunt staat er ook niet op .

Label Atco

Beoordeling 7,5

Review De Amerikaanse indie rockers Drive By Truckers wisten dit jaar met hun album The Unraveling te verrassen. Het verhaal is elders in een interview terug te lezen op Mpodia, maar men verrast nu wederom met een nieuw album. Covid brengt wat maatschappelijke aanpassingen mee en daaruit blijkt dat men moet aanpassen. The New OK. Opvallend is dat de titel van het recente album The Unraveling als rock song op dit album is komen te staan, al lag het al even op de plank om te rijpen. Dat geldt voor de meeste songs van dit album. Het eerste doel was om een EP uit te brengen van de afvallers van The Unraveling album, maar bij de opruimwoede lag er meer op de plank. Zo krijgt het ‘Sarah’s Flame’, de rechttoe rechtaan rock van ‘The Perilous Night’ en het akoestische ‘The Distance‘ uit 2011 het licht te zien. De songs zijn weer even opgepoetst en dan kon het er weer mee door. Highlight op dit album is de heerlijke drive van ‘Sea Island Lonely’. Wanneer de moord op George Floyd de aanleiding was om in heel US op de kop te zetten, schreef Petterson Hood ‘Watching the Orange Clouds als eerbetoon. Als afsluiter weten de heren een prima cover te brengen van The Ramones ‘The KKK Took My Baby Away’ . Een leuk album met 9 songs, waardoor het even langer is dan een EP.

Label Mascot Provogue

Beoordeling 8

Review Voor een groot deel van de blues liefhebbers hoeven we deze man niet te omschrijven. Maar de man weet al vanaf zijn jonge leeftijd gitaar te spelen. Met de blues met een vette knipoog naar de rock weet hij al jaren heerlijke albums te produceren. Samen met Stephen Stills en Barry Goldberg formeert hij The Rides die op hun beurt heerlijke albums maakten. Maar dat kan deze Shepherd ook zelf. Met dit album weet hij een mooie compilatie te maken. Ook hier is de kracht van live spelen aanwezig. De songs zijn niet in beton gegoten waardoor het mooier en gevarieerd is.

Label Snowstar

Beoordeling 8

Review Na het uitbrengen van eerste single ‘Furrows’ en de aankondiging van het nieuwe album ‘Odd Seeds’ twee weken geleden, brengt singer-songwriter Thijs Kuijken, spil van de Utrechtse formatie I Am Oak, vandaag het eerste deel van het album online uit. ‘Odd Seeds’ is een verzameling van 26 nummers, waarvan de meeste unieke en nieuwe versies van bestaande nummers zijn die zijn opgenomen terwijl hij zijn dagen thuis doorbracht vanwege COVID-19 in maart, april en mei van dit jaar. Terwijl de gelimiteerde dubbel LP en Cassette tape op 18 december worden uitgebracht, is ‘Odd Seeds (Part 1)’ nu al beschikbaar op streamingdiensten en in online winkels. I Am Oak heeft ook een video gemaakt voor ‘Horizon’, een van de nummers die op ‘Odd Seeds (Part 1)’ staat. Pre-order het album, waarop ook een nieuw nummer genaamd ‘That’s That’ staat, nu in de Snowstar Records webshop. Alle pre-orders krijgen een exclusieve I Am Oak Tote Bag en stickers, en er zijn meerdere speciale bundelaanbiedingen met eerdere releases van de band. I Am Oak speelt solo shows in Nijmegen, Utrecht en Middelburg ter viering van de release volgende maand. Tickets zijn nu te koop via www.snowstar.nl/shows. Thijs Kuijken staat bekend als een artiest die liever verkent dan onthult. Die denkwijze komt ook fraai tot uiting in zijn muziek: slepend van karakter en zich overleverend aan het moment, zijn stemgeluid aangenaam laverend tussen klank en poëzie. Kuijken kan gevoelens en gedachten prachtig omzetten in beschouwingen van natuurfenomenen en landschappen. Door de jaren heen is het repertoire van I Am Oak, beginnend met het debuut album ‘On Claws’ uit 2010, uitgegroeid tot een volwaardige collectie van zes studio albums, een live album, twee EP’s en een aantal op zichzelf staande singles tussendoor. Na de release van album ‘Osmosis’ in de herfst van vorig jaar zou 2020 het jaar zijn van tours door Europa en trips naar verschillende continenten, totdat een zekere pandemie ervoor zorgde dat alle plannen voor 2020 van tafel geveegd moesten werden. Thijs Kuijken moest zijn tijd, net als ieder ander, verplicht thuis doorbrengen. Dit maakte hem echter niet minder productief: “Tijdens de quarantaineperiode van maart 2020 heb ik een video opgenomen waarin ik een van mijn nummers live speelde, om op internet te delen in plaats van een echte live show. Dit veranderde al snel in een dagelijkse oefening van 50 dagen, resulterend in 50 opgenomen nummers” Aldus Thijs Kuijken zelf. Wat deze 50 nummers extra speciaal maakte, is dat de meeste unieke en nieuwe versies van bestaande nummers waren. Er waren zelfs enkele nummers die hij nog nooit eerder live had gespeeld. 'Odd Seeds' is een selectie van 26 van deze 50 nummers, die allemaal herinterpretaties zijn van nummers uit de I Am Oak catalogus, variërend van vóór het debuutalbum tot het meest recente album 'Osmosis'. Allemaal op hun eigen manier bijzonder. Er is zelfs een nieuw nummer genaamd ‘That’s That’

Label Agitated rec./ Konkurrent

Beoordeling 7,5

Review Als slaggitarist van Echo and the Bunnymen was Kelley Stoltz tussen 2016 en 2018 op de podia te zien. De man weet al sinds eind jaren negentig albums te produceren. Dat hij niet een langere tijd bij een label kan blijven hangen is opvallend. Nu is Ah! uitgebracht op een klein label. De indie sound die hij voor zijn solo albums presenteert past in de sfeer van The Bunnymen, maar zijn inspiratie haalt hij bij Nick Drake, Velvet Underground en Leonard Cohen. Met ‘Team Earth’ weet hij nog wat onbevangen te beginnen. ‘The Quiet Ones’ en ‘Cold’ doen erg denken aan de oude Cure. De inspiratiebron van David Bowie is op ‘She Likes Noise’ aangezwengeld en de gitaarsound van REM of The Smithereens horen we op ‘Some Other Time.’ Het is een prima album, maar echte uitspringende songs horen we hier niet op. Het is een album dat als een geheel moet worden beschouwd. Maar dan is het na 43 minuten wel wat vlak in de sound.

Label New West Records

Beoordeling 8,5

Review Als we bijzondere samenwerkingen noemen dan behoort de volgende absoluut tot deze categorie; De uit Saskatoon, Canada afkomstig band Kacy & Clayton en de uit Christchurch, Nieuw Zeeland afkomstige singer/songwriter en troubadour Marlon Williams die samen een album opnemen. Ergens in 2017 kruisten ze elkaars paden tijdens een Europese tournee en ontstond langzaam het idee om samen muziek te maken vanuit een gemeenschappelijke passie. Zangeres Kacy Lee Anderson en gitarist Clayton Linthicum zijn neef en nicht en groeiden vlak bij elkaar op in een klein dorp in de Canadese provincie Saskatchewan. De twee ontdekten al snel een gezamenlijke liefde voor de muziek en inmiddels heeft de band al een aantal albums uitgebracht die allemaal erg goed zijn ontvangen. Overigens is de band eigenlijk een kwintet want naast multi-instrumentalist Clayton en zangeres Kacy zijn daar ook nog Mike Silverman op drums, bassist Andy Beisel en Dave Khan op viool. En dan is daar natuurlijk Marlon Williams; de troubadour uit het land van de Kiwi’s en de Haka die al twee fantastische singer/songwriter albums heeft afgeleverd en een stem heeft die doet denken aan “Crooner” Roy Orbison. Tijdens de kerst van 2018, op het moment dat het zomer werd in Nieuw Zeeland, reisde Williams af naar het steenkoude Canada om daar samen met Kacy & Clayton liedjes te schrijven die dicht bij hun natuur liggen. Resultaat is een prachtig sfeervol album Plastic Bouquet met elf songs die voor het nodige licht zorgen in deze donkere periode. Wat meteen opvalt is de wisselwerking van beide stemmen die prachtig bij elkaar kleuren en elkaar versterken; het wat hoge, vibrerende stemgeluid van Kacy en Williams die duidelijk wat lager zit. Het album wordt geopend met ‘Isn’t It’ waarbij de muzikale richting meteen wordt bepaald; een soepel klinkende combinatie van Folk, Country en Americana waarbij Kacy en Williams vocaal absoluut excelleren. Met de single ‘Arahura’, een voor de Māori belangrijke rivier in Nieuw Zeeland, wordt een uitstapje naar het thuisland van Williams gemaakt en hier neemt hij dan ook het voortouw maar het zijn toch vooral de nummers waarin beide stemmen worden geëtaleerd die echt betoverend zijn. ‘I Wonder Why’ is een prachtig zwoel liefdesliedje met Country-invloeden en misschien dat we ‘Old Fashioned Man’ en de titelsong het best kunnen omschrijven als een langzame wals. Want op het merendeel van de songs zijn zowel Marlon als Kacy prominent te horen waarbij het heerlijk “vintage” en uptempo ‘Light Of Love’ echt tot de buitencategorie behoort en misschien wel het mooiste nummer van het album is. Want naast de beide stemmen is het toch de band die klinkt als een klok en een heerlijke sfeer en sound weet te creëren in combinatie met die twee stemmen. Op sommige nummers zoals ‘Last Burning Ember’ en ‘Your Mind’s Walking Out’ neemt Kacy het voortouw met haar wat trillende stem maar is Williams nooit ver weg en ook bij het soepele ‘I’m Unfamiliar’ met een mooi orgeltje is de hoofdrol ook duidelijk voor Kacy. Bij ‘I’m Gonna Break It’ graag even aandacht voor het gitaarspel van Clayton en met afsluiter ‘Devil’s Daughter’, een innemende akoestische ballad, nemen we voorlopig afscheid van deze bijzondere samenwerking. Wat een prachtige en even onverwachte release in deze donkere decembermaand. De elf songs stralen een aangename sfeer uit en zitten muzikaal perfect in elkaar. Natuurlijk stelen Kacy en Marlon met hun bijzondere stemmen de show maar het is toch vooral een prestatie van de hele band en wat gastmuzikanten. Bij het album is een boekje bijgevoegd met alle teksten. Het enige minpunt is dat je na een half uur luistergenot in stilte wordt achtergelaten. Veel luisterplezier.

Label Polyvinyl Records

Beoordeling 7,5

Review Stay Alive is het eerste soloalbum van Laura Jane Grace, de frontvrouw van de punkrockband Against Me! Ze had de nummers al geschreven voor een nieuw Against Me! -album dat dan een opvolger van het succesvolle Shape Shift With Me uit 2016 zou moeten worden. Door de pandemie veranderde echter alles en besloot ze de nummers in een akoestische setting solo op te nemen Het album Stay Alive, met een meer dan toepasselijke titel is opgenomen met behulp van topproducer Steve Albini in twee dagen! Het is een eerlijk en puur album geworden waarbij we Laura over het algemeen alleen met haar gitaar horen. Soms is daar een subtiele beat zoals bij ‘Ice Cream Song’, maar het is nooit veel meer dan die analoge one-take die toch dat Punk-karakter behoudt waarvoor Against Me! zo geroemd wordt. Ondanks de soms wat Spartaanse aanpak heeft het album absoluut geen sober geluid en krijgen de liedjes de nodige kracht mee, niet in de laatste plaats omdat Laura Jane Grace natuurlijk geboren werd als Thomas James Gabel en zich al jaren inzet voor de acceptatie van transgenders. Op deze veertien liedjes komen diverse thema’s voorbij en in de opener ‘Swimming Pool Song’ vat ze misschien wel het gevoel van een hele natie samen als we haar “This only feels like the death of everything” horen zingen. ‘Calendar Song’ en ‘Mountain Song’ zijn misschien wel de kleinste liedjes terwijl we haar bij ‘Return To Oz’ het nodige van haar stem horen vragen. Het knappe van de productie is dat de liedjes, ondanks de eenvoud en puurheid, toch dat punkkarakter bewaren, iets dat we ook in de duur van liedjes (gemiddeld 2 minuten) terug horen. Bij ‘SuperNatural Possession’ is er dan toch die elektrische gitaar die heerlijk past bij het rauwe stemgeluid. Natuurlijk mag Trump niet ontbreken en met ‘Hanging Tree’ horen we aanklacht tegen het racisme en krijgt hij nog een sneer mee. Bij ‘Shelter In Place’ kunnen we niet anders concluderen dat ze nog een keer terug grijpt op de huidige situatie “All my love for you / My own private paradise, / Quarantine is very nice” en met ‘Ice Cream Song’ noemen we het nummer met de vrolijkste melodie. Afsluiten doet ze met ‘Old Friend (Stay Alive)’ in stijl; Laura met haar rauwe stem die zichzelf begeleidt op een akoestische gitaar. Stay Alive is een album dat perfect past in deze bijzondere tijd die we ons altijd zullen blijven herinneren. Veertien nummers die in een Against Me!-jasje uiteraard totaal anders zouden klinken maar door deze super sobere opzet misschien wel een langere houdbaarheidsdatum meekrijgen. En zoals Laura bij de afsluiter ‘Old Friend’ ook zingt: “Please Stay Alive, Please Survive!”. Veel luisterplezier!

Label EAR Music

Beoordeling 7,5

Review 15 jaar na het uitkomen van Carnival wordt het album van de fameuze Folkrock-band New Model Army nieuw leven in geblazen door een heruitgave aangevuld met vier nog niet eerder uitgebrachte tracks. Het album, dat oorspronkelijk dus in 2005 werd uitgebracht, zag het daglicht na een roerige periode van de Britse band. Vanwege een ongeneeslijke ziekte nam drummer Robert Heaton noodgedwongen afscheid van de band en overleed in 2004 en verder waren er in die periode de nodige rimpels en scheuren in de samenwerking. Michael Dean neemt plaats achter de drums en samen met frontman Justin Sullivan wordt Carnival toch een prima album al kan het eindresultaat vooral frontman Sullivan nooit echt tot volle tevredenheid bekoren. Nadat de band vorig jaar nog het album From Here uitbracht kreeg de band dit jaar de mogelijkheid kreeg om Carnival opnieuw uit te brengen op een ander label. Ze vonden nog vier niet eerder uitgebrachte tracks en zagen hun kans schoon om zoals ze zelf zeggen: “we discovered four associated tracks (B-sides and unreleased songs) to add to it and saw an opportunity to ‘reimagine’ the album as a whole.” Resultaat is een album dat is afgestoft en opgepoetst door producer Lee Smith met wie ze de laatste albums opnamen. Nummers als ‘Water’, met dat typerende stemgeluid van Sullivan, ‘Red Earth’ en ‘Another Imperial Day’ hebben weinig tot niets aan energie ingeboet en blijven ook vaak dicht bij het origineel. Ook de nieuwe nummers hebben die intensiteit waarmee de Folk/Punk/Rockband bekend werd; ‘Rumour And Rapture’ staat bol van het betere gitaarwerk terwijl de band met het akoestische ‘Caslen (Christmas)’ uit hun vertrouwde comfortzone stapt. De andere twee nieuwe nummers, ‘Stoned, Fired And Full Of Grace’ en ‘One Bullet’ zijn nummers die bij de fans bekend zijn als akoestische tracks maar nu als band zijn opgenomen. Carnival is nog steeds het album dat als een soort breekpunt over overgang gezien wordt voor New Model Army. Het zijn vooral de vier extra tracks die voor dat kleine beetje extra zorgen. Dat, in combinatie met het feit dat het album toch weer is opgefrist zorgt voor een lekker stevig album. Veel luisterplezier.

Label Republic

Beoordeling 9

Review Het is een kwestie van het ijzer smeden wanneer het heet is. Nog geen half jaar geleden verscheen plotseling een prachtig album van Shift, Folklore. Omdat het album plotseling verscheen werd iedereen doorgestuurd naar Spotify om en werd dit een van de best gestreamde albums in 24 uur ooit. Dat album verscheen al na 8 maanden na haar album Lover. Met Aaron Dessner van The National werd Folklore geschreven en er kwam maar geen eind aan. De creatieve productiviteit levert een vervolg album op. Het negende album van Shift brengt verhalen over drankproblemen op hoog niveau ‘Champagne Problems’ en ‘Gold Rush’. Maar ook de band Haim die aansluit op ‘No Body, No Crime’. Het is een van de vele juweeltjes op dit album, waarbij ‘Coney Island’ met the National de kroon draagt. De electro-pop van haar begin carrière zijn nu omgezet tot prachtige indie popsongs. Met deze albums weet Shift zich van velen te onderscheiden en mag alle vooroordelen over haar opzij worden geschoven, om haar nieuwe muziek de ruimte te geven om binnen te komen. De mooie songs ‘Cowboy Like Me’, ‘Ivy’ en ‘Closure’ zijn mooie songs die dit album tot een van de mooiste albums van het jaar brengt. Als verrassing laat ze het titelstuk aan het eind, een soort van safe the best for last met Bon Iver.

Label Vertigo

Beoordeling 8

Review De Duitse band Rammstein wist in 1997 hun eerste album te presenteren. De Tanzemetal werd het genoemd. Inmiddels weten we dat de Duitse metal act opgeklommen is naar grote hoogte. Dit in tegenstelling tot de Piercing Heart van de Italiaanse luchtmacht die hun kunsten vertoonden boven het vliegveld van Rammstein. Hierbij kwamen 70 mensen om het leven. Met de Duitse taal en hun strak militaristisch en vol overgave muzikale aanpak, is het enerzijds angstaanjagend en gelijk ook weer vermakelijk. De heren weten vanaf het begin al hun maatschappelijke thema’s in de songs te brengen. ‘Weisses Fleisch’, Asche Zu Asche’ en het titelstuk brengen de band onder de aandacht van het publiek. Dit was inmiddels 13 jaar geleden. Nu het titelloos album geen vervolg in de tournee kent, is het debuut album wederom uitgebracht. De remix kent een mooie uitvoering op cd en is verkrijgbaar als dubbelalbum. Allen op beperkte oplage. Maar dat doet niets af aan de heerlijke songs van toen die nu weer fris klinken. De ballad ‘Seemann’ of de dance metal van ‘Du Riechst So Gut’ werd in Amerika gehoord, waardoor ze als support act voor KISS de zuid Amerikaanse verzorgden.

Label : City Slang

Beoordeling 8

Review Bij een nieuwe release van Calexico is de spanning altijd voelbaar; als het dan ook nog om een “Seasonal Record” gaat, wordt de druk nog verder opgevoerd. Calexico, de band uit Tucson, Arizona, koos om bestaande nummers in verschillende talen te combineren met enkele nieuwe nummers. Opener ‘Hear The Bells’ is lekker romantisch maar krijgt evengoed een “bite” vanwege de Mariachi-trompetten en het feit dat er een deel van de tekst in het Spaans wordt gezongen. De strijkers doen de rest maar bovenal blijft het kloppend hart van de band, bestaande uit Joey Burns en John Convertino, overeind. Ook de titelsong verwijst naar “the Season Holidays’ maar hier bewaren de heren toch ook wel de nodige afstand van die traditionele kerstliedjes. Die afstand horen we vaker op deze verder sfeervolle en stemmige nieuwe plaat. ‘Heart Of Downtown’ is misschien wel het verst verwijderd van het thema kerst maar ook het mooie ‘Nature’s Domain’. met een bijdrage van de Portugese gitarist Raul Marques, is meer dan smaakvol. De band die genoemd is naar het plaatsje in California tegen de Mexicaanse grens kan natuurlijk zijn roots niet verloochenen en dus is het Spaanstalige ‘Mr. Burrito Sabanero’ een logische keuze. Dit keer horen we Gaby Moreno als zangeres terwijl we bij het melancholische ‘ Tanta Tristeza’ de Portugese Fadozangeres Gisela João een prachtige bijdrage horen leveren. Met ‘Sonora Snoball’, dat muzikaal werkelijk alle kanten uit schiet, en het instrumentale ‘Glory’S Hope’ noemen we de muzikale buitenbeentjes van het album. Toevallig of niet natuurlijk, we vinden ook wat covers op dit nieuwe album zoals het lekker swingende ‘X-mas All Over Again’ dat we uiteraard van Tom Petty kennen en waar we hier naast Convertino en Burns ook een vocale bijdrage horen van Nick Urata. De cover van John Lennon’s ‘Happy Xmas (War is Over)’ is de zoveelste in de rij en het is dan ook lastig om origineel te zijn. Met het intieme en fraai georkestreerde ‘Peace Of Mind’ noemen we het hoogtepunt van het album. Seasonal Shift is een zeer gevarieerd album geworden dat in het teken van de feestdagen staat zonder kitscherig te worden. We krijgen Tex-Mex, Fado, Mariachi en natuurlijk Americana en hiermee wordt ook wel de link gelegd met het Mexicaanse herdenkingsfeest Dia De Los Muertos. Een kleurrijk, gevarieerd en verrassend (kerst)album. Veel luisterplezier.

Beoordeling 8,5

Review Joseph Parsons wordt al dan niet met de toevoeging “Band” aangeduid en de Amerikaan gaat al enkele decennia mee. Onlangs kwam zijn laatste album At Mercy’s Edge misschien wel geruisloos uit maar het is eigenlijk de bedoeling dat dit album vanwege zijn kwaliteiten juist wat meer aandacht krijgt. ‘Changes Everything’ is een lekkere rocker zonder al te veel franje maar bij ‘Nerve’ is het toch niet vreemd om toch even aan de muziek van The Boss te denken; vocaal is Arthur sterk en trekt hij alle aandacht naar zich toe maar het nummer kent een prima “break” en de muzikanten kunnen volop excelleren waardoor dit echt een nummer is dat als een echte, voltallige band klinkt. Die band bestaat naast Joseph Parsons uit de Nederlander Freddi Lubitz op basgitaar, de Amerikaan Ross Bellenoit op gitaar en de Duitser Sven Hansen op drums. Geen wonder dat hij zijn band dan ook als een “Transatlantic Band” betiteld. Na diverse uitstapjes is het nu weer deze band, in deze samentelling die een heerlijke combinatie van Rock en Folk weet te maken. Nummers als ‘Madness’ en ‘Trouble Zone’ hebben een lekker rauw randje. Na dat sterke eerste deel van dit album waarbij de nadruk toch wel ligt op de Rockmuziek weet Parsons gaandeweg steeds meer diversiteit en nuancering in zijn songs aan te brengen. Luister maar eens naar de innemende akoestische ballad ‘One More’ waar we een vocale bijdrage horen van Emily Ana Zeitlyn. Ook de broeierige Americana-achtige slowburner ‘Living With The Top Down’ is prachtig met Parsons die over een stem à la Nick Cave lijkt te beschikken en ‘Mule Train’ is lekker uptempo, broeierig en met een strakke gitaarsolo. Maar evengoed slaagt de Amerikaan er ook in om bij bepaalde nummers wat nadrukkelijker te doceren en een ongekende spanningsboog op te bouwen. Luister maar eens naar het donkere ‘Last One in’ dat na een aarzelend begin fantastisch wordt uitgebouwd met een lekker stukje gitaarwerk. De titelsong en tevens afsluiter, ergens balancerend op het snijvlak van Americana en Folk, is werkelijk een pareltje en zet alles wat we voorafgaand hebben gehoord nog maar eens in het juiste muzikale perspectief. De geboren Amerikaan leeft met zijn gezin in Duitsland maar heeft dus zijn roots duidelijk in de VS, iets dat duidelijk terug te horen is. Met de jaren is de muziek én de stem van Parsons alleen maar beter geworden en met At Mercy’s Edge levert Parsons dan ook een meer dan bovengemiddeld album af waarin diverse stijlen te herkennen zijn. Een album dat absoluut de aandacht verdient. Veel luisterplezier.

Label Fire Records

Beoordeling 7

Review Josephine Forster, de eigenzinnige singer/songwriter uit Colorado, bracht onlangs haar nieuwste album No Harm Done uit. We kennen haar natuurlijk als die zangeres die de muzikale erfenis van Harry Smith op haar wijze nieuw leven in blaast. Het is alom bekend dat wanneer je naar de stem van Josephine luistert je het gevoel krijgt dat je naar een zangeres luistert uit een tijd die al lang achter ons ligt. Op een of andere manier past haar stem niet in het huidige tijdperk en Yoko Ono maakte hier een keer de volgende grap over:” Josephine Foster has a voice that comes once in a lifetime. Unfortunately it came in ours.” Samen met pedal-steel gitarist Matthew Schneider schotelt ze ons een palet van liedjes voor die zich op het snijvlak van Folk, Americana en Country bevinden met hier en daar een wat traditionele “touch” en onnavolgbare teksten. Luister maar eens naar de opener ‘Freemason Drag’ waar we Josephine “Jesus/Reborn on Easter:/A Resurrection Erection/Came from the West, but now he’s Eastern/A Universal Conundrum” horen zingen. Die onnavolgbare stem waarbij je soms het gevoel krijgt dat deze misschien zelfs wel vals klinkt is iets waar je als luisteraar echt even aan moet wennen en die als een rode draad door het album loopt. De acht liedjes staan bol van sereniteit en hebben als centrale thema de liefde. ‘Conjugal Bliss’ is een Folk-achtig liefdesliedje terwijl ze met ‘The Wheel Of Fortune’ ons een langzame wals voorschotelt met Schneider op pedalsteeel. Al luisterend wordt duidelijk de in Colorado opgegroeide singer/songwriter op een bijzondere manier speelt met melodievormen en klankkleuren. Het dromerige ‘Lenonine’ waarbij ze als het ware speelt met woorden is hier misschien wel het mooiste voorbeeld van. Een subtiel, minimalistisch instrumentarium als achtergrond completeert het geheel. Met het akoestische ‘Sure Am Devilish’ is daar ineens een nummer dat ze al jaren geleden schreef maar nu pas uitbrengt en op een pianomelodie voortdrijvende ‘How Come, Heoneycomb’ klinkt als een afgestofte blues plaat die ergens in een bar in New Orleans is opgenomen. De stem van Josephine Forster is er één die je herkent uit duizenden en het best omschreven kan worden als raadselachtig en lastig te plaatsen in deze moderne tijd. De opname die vooral een analoog karakter uitademt en waar de bijzondere stem van Josephine wordt omgeven door piano, orgel en gitaar. Een plaat voor de geoefende luisteraar. Veel luisterplezier.

Label BMG/Dove & Grenate Media

Beoordeling 7,5

Review De raprockers van Hollywood Undead uit Californië maken alweer vijftien jaar deel uit van de muziekscene. Tussen 2008 en 2017 hebben ze vijf albums uitgebracht waarop ze industriële hiphop met rockelementen (aldus bandlid Johnny 3 tears) laten horen. Dit jaar hebben ze maar liefst twee platen uitgebracht. In februari was dat New Empire: Volume 1 en nu is dat New Empire: Volume 2. Beide platen zijn onderdeel van de nieuwe sound. Niet alleen van de nieuwe platen, maar ook van de band als geheel. De eerste track is ‘Medicate’. Het klinkt energiek met een poprandje. ‘Comin’ thru’ is eveneens energiek, maar hierin is meer rocksound te horen. Dit is overigens de eerste samenwerking die te horen is. ‘Comin’ thru’ is een samenwerking met Hyro the Hero. De samenwerking die daarna volgt is ‘Idol’ met Tech N9ne wat een en al raprock is. ‘Idol’ komt aan het einde van de plaat nog twee keer terug. Een keer met Ghostkid en een keer met Kurt 92. Het is op zich een goede track en elke versie is wel weer wat anders, maar een kwart van het album vullen met feitelijk hetzelfde nummer is wellicht iets teveel van het goede. Op ‘Coming home’ komt de rap goed samen met stevige gitaren. ‘Heart of a champion’ was ook te vinden op New Empire: Volume 1, maar voor New Empire: Volume 2 is deze track wat aangepast en opnieuw opgenomen met vocalen van Jacoby Shaddix (Papa Roach) en Spencer Charnas (Ice Nine Kills). Het klinkt heavy en intens met de gitaren en de elektronische geluiden. De sound doet af en toe een beetje denken aan Five Finger Death Punch. New Empire: Volume 2 heeft over het algemeen een positieve vibe ondanks de donkere teksten. Ze zijn misschien nog ietwat zoekende in hun nieuwe(re) sound, maar de energie van de band is zeker te horen en het is een mooi nieuw album voor de fans.

Label Independant release

Beoordeling 8,0

Review Entheogen is een relatief nieuwe band uit Gent. Het Belgische viertal bestaat uit Laurens de Cock (vocalen en gitaar), Keyvan Valamanesh (gitaar), Anton Hellemans (basgitaar) en Chey Mahieuin (drums). Hoogtepunten uit hun carrière tot nu toe bestaan uit onder andere het winnen van de Moshroom Rockrally 2019 en het optreden in zalen als Kinky Star, Asgaard en Den Deugniet. Ze kunnen inmiddels nog een hoogtepunt toevoegen: het uitbrengen van hun eerste EP in eigen beheer genaamd Other World. Entheogen speelt progressieve metal gecombineerd met andere metalstijlen en atmosferische geluiden. Other World opent met ‘Entering the other world’. Het is een korte intro op de rest van het album. Er wordt de tijd genomen om deze intro op te bouwen waardoor gelijk de sfeer voor de rest van Other World wordt neergezet. Er wordt vervolgd met ‘Fade in’ die start met een sterke melodie en gitaarsolo. Waar de zang eerst rustig en meer op de achtergrond is, wordt dit afgewisseld met stevige grunts. Iets over de helft wordt ‘Fade in’ wat meer uptempo en nog wat intenser. In ‘Disintegration’ hoor je duidelijk de invloed van death metal. Een van de beste stukken van het nummer is waar de zware bas en de synths (van Jolijn de Cock) mooi samenvallen. ‘Disintegration’ vloeit over in ‘Of remembrance’. Dit is wellicht de interessantste track met vloeiende afwisseling in stijlen. De meer heavy stukken en de meer progressieve stukken wisselen elkaar goed af. De synths komen hier ook weer goed tot hun recht. Er wordt afgesloten met ‘Mountainous wave’ wat een atmosferisch begin heeft en zich ontpopt tot progressieve metal met een fijne bas op de achtergrond. De band lijkt duidelijke ideeën te hebben over welke sound ze willen hebben en hebben deze mooi uitgewerkt. De muziek spreekt voor zich en voert de boventoon boven de vocalen. De vocalen worden gebruikt wanneer het wat toevoegt aan de muziek, maar heeft het vaak niet nodig. We krijgen weliswaar ‘maar’ vijf tracks te horen waarvan de eerste een korte intro is, maar de overige vier tracks zijn ruim zes minuten met variatie in stijlen. Een mooi debuut waarbij we deze band al wat beter leren kennen. Het wachten is nu eigenlijk op meer liveoptredens wanneer dit weer kan en een volledig album.

Label Kobalt Music / PIAS

Beoordeling 8

Review King Gizzard & The Lizard Wizard bewijst met hun 16e album wederom dat er geen peil te trekken valt op deze Australische psychrockband. De meer dan wispelturige Australiërs blijven vasthouden aan het ontdekken van nieuwe muzikale paden en met KG nemen ze ons mee in hun laatste gedachtengoed. De zeskoppige formatie uit Melbourne weet ons sinds het debuut 12 Bar Bruise uit 2012 vrijwel met elk album te verrassen en hun psychedelische rock krijgt steeds weer nieuwe elementen mee. Zo ook dit nieuwste album KG dat met het instrumentale K.G.L.W. opent en meteen worden de Oosterse muzikale invloeden duidelijk. Vervolgens pakt de band uit met ‘Automation’ waar de Oosterse sfeer vooral wordt vertaald in het betere psychedelische gitaarwerk. Vervolgens schuift met ‘Minimum Brain Size’ het zwaartepunt van rock naar het psychedelische karakter en met rollende gitaren krijgt dit nummer een haast 70’s karakter waarbij de band die Oosterse vibe krachtig weet vast te houden. Bij de meeste nummers neemt Stu Mackenze de zangpartijen voor zijn rekening maar bij ‘Straws In The Wind’ tekent Ambrose Kenny Smith voor deze eer; het nummer is wat ingetogener waarbij het instrumentarium en met name de sitar op de voorgrond worden geplaatst. ‘Some Of Us’, ‘Ontology’ en ‘Oddlife’ hebben dat psychedelische randje waarbij drums, gitaren en bijzondere instrumenten bepalend zijn. Maar totaal verrassen doet de band ons met ‘Intraposrt’, want een soort Australische Space-disco vol met Oosterse en jaren ’70-invloeden zorgt voor een muzikale cocktail zoals nog nooit is vernomen van Down Under. Het knappe is dat de band het constant hoge niveau vast weet te houden want ook het laatste deel bevat sterke songs; het door de akoestische gitaar wat ingetogenere ‘Honey’ is nog steeds ideaal om helemaal uit je bol te gaan en met ‘ The Hungry Wolf Of Fate’ laat de band nog één keer zijn (hard)rock-tanden zien. Kun je als band na vijftien eerder uitgebrachte albums je fans en luisteraars nog verrassen? Jazeker dus want met KG brengt de Australische formatie ons een sound die we nog niet eerder van hun kenden. KG is één van de meest opwindende psychrockalbums van 2020 en een bijzonder muzikale ervaring. Nu al nieuwsgierig naar 2021 want de band heeft aangekondigd volgend jaar twee albums uit te brengen. Veel luisterplezier.

Label Decca

Review Opvallend in dit bijzondere jaar is toch het aantal artiesten dat een speciaal Kerstalbum uitbrengt. Of is het gewoon toevallig en lijkt het maar zo? Ook de Amerikaanse singer/songwriter Tori Amos bracht dit weekend een EP uit met vier songs. Sinds Native Invader uit 2017 is dit eindelijk weer nieuw werk van de Amerikaanse die we natuurlijk kennen van haar hits ‘Cornflake Girl’ en ‘Professional Widow’. Deze EP Christmastide kent vier nummers die ze samen met haar vaste drummer Matt Chamberlain en bassist Jon Evans opnam. ‘Circle Of Seasons’, ‘Holly’ en de titelsong zijn mooie sfeervolle liedjes geworden die perfect in deze periode passen terwijl de single ‘Better Angels’ een meer catchy song is. Zelf zegt ze over deze EP: “It’s a time of year that should be joyful with family and friends but also can sadly be a very lonely place for some. Many families will be unable to be together this year because of the pandemic as well as many that are also dealing with the aftermath of a long and bitter U.S. election. I hope these songs contained in this beautiful package can be a small treat to help along the way.” Deze EP is digitaal uitgebracht en ken teen gelimiteerde oplage in vinyl. Veel luisterplezier.

Label Eigen beheer

Beoordeling 8

Review Wanneer Bob Wijnen met Ellister van der Molen de liefde voor New Orleans in Louisiana (NOLA) bespraken wil het duo dit omzetten in muziek. De Hammondorganist en de trompettiste weten hoe het in deze Amerikaanse stad van de jazz is. De liefde is daar beklonken en dat weet iedereen die door de Bourbon street naar de Mississippi Queen bij the French Quarter heeft gelopen. Om deze liefde om te zetten op muziek is hun goed gelukt. Samen met Wouter Kuhne en Gideon Tazelaar is het kwartet compleet. De heerlijke sound van jazz en blues dat de soul ademt horen we op ‘Blues My Naugty Sweety Gives To Me’ of het ‘Treme Dirge’ dat ons via ‘St. James Infirmary’ naar de ‘Frenchman Street’ leidt. Het is een live album dat ook doet denken aan de sfeer van New Orleans waar je in het centrum allerlei cafe’s vind waar een bandje staat te spelen. Vooral de blues en jazz zijn geliefd. Zo loop je daar van cafe naar cafe waar top amateurs en pro muzikanten die samen spelen. Allemaal uit liefde voor de muziek. Om dat goed weer te geven heeft Red gedacht om dit in een boek vol prachtige illustraties te brengen. Wanneer je dit boek koopt dan krijg je de download met muziek erbij. Door een crowdfunding is er genoeg opgehaald om dit boek met muziek als een belevenis te laten werken. Muziek luisteren is niet alleen een spotify song aanzetten, maar je laten onderdompelen in de sfeer van het album, het hoesje of een boek met illustraties of foto’s. Het maakt muziek levendiger wanneer het verhaal erbij verteld wordt. Daarom is dit voor iedere jazz liefhebber een must. Voor de muziek die breed georiënteerd is, is het zeker de moeite waard om dit aan te schaffen. Dat kan op https://www.voordekunst.nl/projecten/10616-nola-new-orleans-in-geluid-en-beeld

Label earMusic

Beoordeling 8

Review Kijk, de wegen kunnen vreemd gaan, of misschien zat het er altijd al in. De meester gitarist Ritchie Blackmore van Deep Purple en Rainbow rockt er stevig op los. Maar met zijn vrouw weet hij al jaren de troubadour uit te hangen. Nu is er een hoofdstuk bijgekomen. De kerstliederen van toen. Het mooie aan dit album is het prachtig gitaarwerk met een engel die de kerstliederen zingt. ‘O Little Town of Bethlehem’, ‘It Came Upon a Midnight Clear’ worden vertolkt alsof je het kasteel met de kaarsen in de vallei ziet. Natuurlijk mag het ‘Silent Night’ niet ontbreken. Het is dan ook een klein mini album met mooie kwetsbare kerstliedjes.

Label Island

Beoordeling 8

Review De Canadees Shawn Mendes is inmiddels 22 jaar en staat op het punt om zijn liefde met Camila Cabella te bezegelen. Met haar brengt hij het nummer The Christmas song uit om de opbrengst te doneren aan een goed doel. Het nummer staat niet op het nieuwe album en is dan ook een extraatje. Met Justin Bieber weet hij een duet te maken. Het nummer Monster is wel te vinden op dit album. Zoals het Mendes betaamd zijn het gladde popsongs. Al is het ‘Higher’ een heerlijk popsong, weet Mendes het album wat matig met ‘Wonder’ te starten. Met het eenvoudige ‘24 Hours’ weet hij een juweeltje te brengen. Waarna de 70 disco van ‘Teach Me How To’ en het ‘Call My Friends’ de vibe verstoren. Dit pakt hij weer op met ‘Dream’ en ‘Song For No One’. Het album blijft daarna wat afwisselend. Van het betere ‘Monster’ naar het glad en catchy ‘305’ naar het betere Prince – achtige ‘Always Been You’ naar een dreunend ‘Piece of You’. Mendes weet een album te brengen dat over het algemeen prima klinkt en erg mooie songs bevat, maar ook echte uitglijders. Wanneer die eruit gehaald worden was het album nog steeds eentje van 10 top songs.

Label SPV

Beoordeling 8

Review De Zweedse band Ritual wist in 1995 hun debuutalbum te presenteren. Al was deze band voorheen bekend onder de naam Brod. De progrock neigde naar de sound van de oude Genesis en Yes. Na dat Joe Gambel aansluit bij het trio werd de sound voller en krijg het de naam Ritual. Men heeft tot 2007 met regelmaat een album uitgebracht en toen werd het stil. Nu is er een teken van de band door een EP uit te brengen. Met borduurt voort op waar men is gebleven. Heldere progrock dat doet denken aan Marillion. Het openingsnummer “Chichikov Bogd’ is direct heen heerlijk nummer dat veelbelovend is voor de rest van dit minialbum. Mr. Tilly and the Gang’ en ‘The Three Heads of the Well’ weten de belofte in te lossen. Het topstuk zit aan het eind. ‘The Mice’ van 9 minuten maakt het album af en is er honger voor een volwaardig album.

Label Belle Union

Beoordeling 7,5

Review Vanuit het plaatsje Newcastle on the Tyne opereert de indie band Laterns on the Lake. De band weet na enkele EPs door te dringen bij de labels om een volwaardig album te presenteren. Na hun tournee stopt de band in 2016 om op adem te komen. Dit jaar verscheen het album Ghost on the Heard. Als een geest verscheen Covid waardoor er tijd ontstond om songs te blijven schrijven. Nu is er de EP The Realist. Het album bevat 4 meeslepende songs die als droompop kan worden bestempeld of als een indie sound met een spooky randje. Het past bij de band. De donkere sound van ‘Understudy’ en het wat luchtigere ‘Romans’ of het pianostuk ‘Baddies’ is gelijk met de zang van Hazel Wilde, heerlijk om naar te luisteren. Omringd met een cello en viool maakt het allemaal meeslepend en doordringend. Het album van 5 songs, met ‘the Realist’ als hoogtepunt, maakt dat het allemaal langer duurt. Toch is het een heerlijke aanvulling op het recente album dat begin dit jaar verscheen. Misschien een geinig weetje; de band componeerde de muziek voor BT (British Telecom) Sports Champions League uitzendingen.

Label Frontiers srl

Beoordeling 7,5

Review Het was voor Neal Morse een productief jaar, 2018. Zijn album the Jesus Christ The Exorcist verscheen al op het podium en Morse haalde alles uit de kast. Het album werd gepresenteerd op zijn festival en heeft wel een hoog Flevo festival gehalte. Morse schuift het niet onder stoelen of banken dat Jesus de weg is. Zijn progrock is van hoge kwaliteit en zijn route van evangelie is even anders dan die van Stryper. Het is een goed album maar het is wel wat meer van het zelfde wanneer je alles al eens gehoord hebt. Het Morse festival brengt niet direct iets nieuws. natuurlijk weet hij een opvallend goede band samen te smeden tot een geheel, al zijn het altijd sessiemuzikanten die we erlders op de buhne zien. Met de zangers Rock Florian (White Heart), John Schlitt (Petra), Matt Smith ( Theocracy) en Nick D’Virgillo (Spocks Beard) vullen het podium alsof het Jesus Christ Superstar weer wordt opgevoerd. Toch is het deels zo en weet Morse een prima versie van Jesus weer te geven. Muzikaal is het top en wanneer je de religie aan de kant kan zetten is het voor iedereen een prima album, al ben ik vooral voor de studio albums Great Adventure en The Exorcist die in de afgelopen jaren zijn uitgegeven.

Label Black Hole

Beoordeling 7,5

Review De Nederlandse zangeres Abbey weet met haar album Red Wine and Cigarettes de mix van singer-songwriting en onvervalste country prima te mixen. Maar we kennen Abbey Hoes als actrice en wist al diverse prijzen te winnen waaronder haar vertolking in de film van de Duitse zangeres NENA. Wellicht is dit een springplank geweest om nu voor het eggie te gaan. Een album met veel akoestische gitaar songs waaronder ‘Good Heart’, ‘A Girl With Bad Taste’, en Mr. Handsome zijn prima luisterliedjes. Haar bad girl imago komt in haar songs terug en daarbij past een passende titel. De luisterliedjes zijn kwetsbaar ingezongen waaronder het ‘I Don’t Mind Growing Old’ dat hierdoor een kwetsbaar liedje is geworden. Mooi en oprecht en dat hoor je in de songs. Met dit debuut is de kop eraf. Het moet groeien en de songs krijgen vanzelf de ruimte om een album iets meer variatie te geven. Verder een prima debuut album.

Label Frija label

Beoordeling 7,5

Review De Nederlandse Frodelijn weet haar tweede deel van haar solo triologie te presenteren. Ditmaal ondersteunt ze de EP met een live stream presentatie. Het vervolg van Chapter One, dat de afgelopen zomer uitkwam bestaat uit 3 songs. De songs zijn intieme popsongs met een jazz tintje. Het openingsnummer ‘If Your Heart Where A City’ gaat over de gedachten en wegen van iemand’s hart in kaart te brengen. Om uiteindelijk die wegen te kunnen bewandelen. Al weet je soms dat mensen de kop in het zand blijven steken. Hier gaat het tweede nummer over. Van ‘Once More’ gaat de route naar ‘Forever Maybe’ waarbij er nooit een besluit wordt genomen. Het tweede deel is de opmaat naar het geluk van het leven op Chapter Three.

Label Dais / Konkurrent

Beoordeling 8

Review Wanneer John Balance van Pssychic TV met Peter Christopherson van Throbbing Gristle een duo vormen werd dit een van de meest invloedrijke acts in de wereld van de experimentele- en industriële muziek. Uiteindelijk overleed John Balance in 2004. Peter Christopherson wist als regisseur van videos in de jaren 80 furore te maken met clips voor Paul McCartney , VanHalen, NIN en vele anderen. Christopherson is in 2010 in zijn slaap overleden. Met het album Music to Play In the Dark weet men het duo levend te houden. Het album vol elektronica verscheen in 1999 . Met deze remaster klinkt het allemaal weer fris en wordt weer eens duidelijk dat de noise en elektronische klanken voor die tijd ver vooruit waren. Voor de fans is het zeker een meerwaarde om dit weer lekker uit de speakers te laten klinken. Voor de nieuwe dj’s gaat er een wereld van geluiden voor hen open.

Label AMF/ SPV

Beoordeling 7,5

Review De hardrockers Voodoo Circle uit Duitsland weten al meer dan 10 jaar de rockpodia onveilig te maken. Al is het een soort van side project van Primal Fear gitarist Alex Beyrodt. De zanger David Readman (Pink Cream 69/ TANK) is na wat omzwervingen terug op het nest. Dat maakt het album al beter. Readman heeft een goede rockstem en doet met ‘Wasting Time’, ‘Magic Woman Child’ en ‘Straight From The Heart’ denken aan Whitesnake’s David Coverdale. Maar dat geldt voor de meeste songs van dit album. Het is dan ook een album dat in de lijn van Whitesnake ligt. Het ruwe snelle gitaarspel dat wordt afgewisseld met de heldere klanken en getokkel a la Ad vd Berg. Hierdoor lijkt het alsof Beyrodt solliciteert naar de functie in Whitesnake. Afgezien daarvan, is het een heerlijk melodieuze rockalbum.

Label Universal

live stream 7,5

Review Het Engelse trio The Cribs wist hun start van de Britpopsound al in 2004 te starten. De tweeling Gary en Ryan Jarman en hun broertje Ross werden zo bedreven in de muziek dat voormalig gitarist van the Smiths, Johnny Marr zich bij hen toevoegde. Hij verliet de band in 2011 en na een album werd het stil rondom deze broeders. Nu zijn ze terug met Night Network, dat wellicht in de nachtelijke uren tot stand is gekomen. Het is een album dat past in de lijn van hun stijl van de oeroude Britpop dat we kennen van o.a. Oasis. De band is wereld beroemd op het Britse land en wint dan ook met regelmaat een grote prijs. Toch is het album een mainstream Britpop album waar we meer van verwachten. De Ah Ah Ah Ah en handclaps uit de 70’s op ‘Never Thought I’d Feel Again’ of de koortjes in ‘Screaming in Suburbia’ zijn typisch dingen die het in de VK goed doen. Net als het gitaargeluid dat we goed horen in ‘I Don’t Know Who You Are’. Nu mag Foo Fighter Dave Grohl deze band een aanmoediging geven om een album te maken, maakt nog niet dat het allemaal even spetterend uitpakt. Het is wel een prima plaat, maar niet een echt blijvertje.

Label Frontiers srl

Beoordeling 7

Review Met de naam Palace is het nogal een vraag om welke Palace het gaat. Er zijn meerdere bands die deze naam door tijd hebben opgepakt. Nu gaat het om de multi instrumentalist Michael Palace. De Zweed weet vooral gladde melodic rock te produceren en kent een schema om ieder 2 jaar met een album op de markt te komen. Al zou je denken dat dit een re-issue is van een AOR album uit de jaren 80, dan heb je het deels mis. De hoes ziet er uit alsof die in de 80’s is gemaakt. Maar de songs zijn ook alsof ze in de 80’s is gemaakt. Veel toetsen en meezingende poprock deuntjes. Het ‘Eleonora’ zou zo op een oude plaat van Life By Night kunnen en ‘Castaway’, ‘Hot Steel’ of ‘She’s So Original’ zijn wat uptempo songs die ook in de catagorie non – Original vallen. Het is altijd mooi dat er nieuwe albums komen, maar wanneer je dit hoort zijn er in het verleden vele betere gemaakt.

Label Polydor

Beoordeling 8

Review De oerrockers uit Engeland wisten in de jaren 60 al hun stempel op de hedendaagse popmuziek te drukken. Wie kent niet de molenwiek (zwaaiend/draaiend rechterhand) die gitaristen gebruiken om indruk te maken op het publiek, het omtrappen van het drumstel op het einde van de show. Het stukslaan van de gitaar of het draaien van de microfoon aan het snoer. Het zijn de classic rock houdingen die tot op de dag van vandaag wordt na gedaan. Of het nu een kleine band op de hoek is of een huidige wereld act. De bandleden van The Who, lees Roger Daltrey en Pete Townsend (de andere twee zijn al overleden) weten nog steeds mooie albums te maken en zijn live nog altijd een van de top acts van de wereld. Ze hebben al zoveel beleefd dat men weet te relativeren met humor zoals op het ‘All This Music Must Fade‘ en ‘Detour’. Maar ook weet men nog steeds de maatschappelijke thema’s een platform te geven zoals in het ‘Hero Ground Zero’ en het Ball And Chain dat over de internationale gevangenis ‘Guantanamo’ met alle discutabele omstandigheden gaat. Het album is exact 1 jaar geleden uitgebracht maar kent in deze nieuwe versie een bonus album en kent een mooie uitvoering van 7” in een box aangevuld met de live cd. Met de intro van de bonus album hoor je de heren herinneringen ophalen, vol humor en ongein. Hier zijn de classic songs waaronder ‘Substitute’, ‘Won’t Get Fooled Again’ (C.S.I. tune) en ‘The Kids Are Alright’ op een akoestische wijze vertolkt. Hier hoor je dat we te maken hebben met top artiesten die ver boven het gemiddelde staan.

Label Frontiers srl

Beoordeling 8

Review Het recente album uit 2019 van deze Amerikaanse melodieuze rockband was prettig verrassend. Gelukkig dat dit side project een vervolg kent, waardoor het een vaste act lijkt te worden. Bijzonder? Zekers, het is een project dat me vanaf 1992 is gestart. De heren Bruce Gowdy en Guy Allison komen uit de band Stone Fury / World Trade en Doobie Brothers. Met de transformatie is Mike Free van King Kobra nu Marcie Free. Dit aangevuld met Jay Schellen en meester bassist Tony Franklin is het geheel weer compleet. Het is dan ook te horen dat deze band een eigen wil heeft en zich niet laat intimideren door het Frontiers om hun mensen in alles te betrekken. Hiervoor is hun ervaring in de muziekwereld te groot. Het brengt een goed geproduceerd en gevarieerd album. Met een opzwepende poprock song ‘Poison Ivy’ en het snellere ‘Say What You Want’ is de start goed te noemen. Hoewel het persoonlijke ‘Glass House’ (iedereen reageert op het transformatie van Free) is dit muzikaal wat matig nummer terwijl de band dit met ‘Everyone Loves You When You’re Dead Now’ corrigeert. Een heerlijk poprocksong dat even een andere twist krijgt. De ballad ‘Catch Up To Yesterday’ en ‘Freedom is a Fight’ zijn mooie songs die als mainstream American Rock door het leven kan. Wat zoet maar ok. Met het slotstuk ‘To Be Your Everything’ en ‘Let’s Talk About Love’ hoor je dat band wel degelijk goede zangkunsten kent en Unruly Child weet met dit album een goede opvolger van het debuut te presenteren. Persoonlijk album met een kwaliteit band.

Label Two Mission

Beoordeling 6

Review Gitarist Mitch Harris weet met zijn band Napalm Death de wereld van de metal te kennen. Of het nu de black metal is of doom metal, grindcore of de reguliere metal. Harris weet er wel raad mee. Samen met zijn drum maatje van Soilwork en Megadeth Dirk Verbeuren vormen ze een side project Brave The Cold. Dapper de tijden van Corona door, de stad wordt aangeslagen en daar is in hun beleving een stevige sound voor nodig. Eerlijk gezegd weten de heren lekker te beginnen met het ‘Blind Eye’ en ‘Halmark’. Zelf ben ik niet erg gecharmeerd van de (My Precious) zang maar muzikaal is het wel lekker. Het snellere ‘Apparatus’ en ‘Dead Feed’ zijn songs in het midden van het album. Daar is het breekpunt voor dit album ook. zolang er geen stem doorheen schreeuwt en de songs wat vetter gemixt waren is het zeker geinig. Maar het is verre van wat men produceert met hun eigen main-bands. Dus laten we dit project dan ook maar aan de side laten liggen.

Label Frontiers

Beoordeling 7,5

Review Het afgelopen jaar zijn de albums van Blue Oyster Cult allemaal in de re-release gegaan. Hier is voldoende over geschreven en nu is het tijd voor de nog enkele live albums van de afgelopen jaren. Met de albums Long Day;s Night en Rock of Ages krijg je eigenlijk weinig nieuws. De live albums kennen beide de songs ‘Burning For You’, ‘Lips in the Hill’, ‘OD’d On Life Itself’, ‘Harvest Moon’ en Buck’s Boogie’. Daarnaast mogen de classic ‘Godzilla’ en ‘Don’t Fear The Reaper’ niet op een setlijst ontbreken. Wat Blijft er dan nog over zou je zeggen. Weinig, behalve dat het goede kwaliteit albums zijn. Goede mix en beide prettig naar te luisteren.. De een kent ‘Me 262’, ‘This Ain’t The Summer of Love’ en een ‘Golden Age of Leather’. De ander kent ‘Stairwaay to the Stars’, ‘Dance of Stilts’ en een mooie uitvoering van 10 minuten durende ‘Astonomy’, ‘Perfect Water’ en ‘Cities of Flame’. Maar ja, dan kies ik voor ‘A Long Days Night’.

Label Island / Universal

Beoordeling 8

Review De 23 jarige Dominic Harris wist al op zijn vierde de eerste gitaarles te nemen. Zijn vader had een gitaarwinkel en dan is het als een lolly in een snoepwinkel. Dat de muziek in zijn aderen stroomt is niet vreemd. Zijn grootvader heeft met T Rex opgetreden en nu is het aan de jonge generatie. Het debuutalbum verscheen in 2017 en nu is er het vervolg. Op het album Wierd vraagt Harris af of er nog leven op Mars is. Met het gegeven dat Bowie dit ook al deed, krijgt deze vraag een nieuw muzikaal jasje. Het album is een stevig georiënteerde poprock sound. De sound van Nine Inch Nails dwaalt door het nummer ‘Superdeadfriends’, terwijl hij met de moderne popsound van ‘Terese’ en ‘Cotton Candy’ het album opent. Het akoestische ‘Love Song’ breekt het album en laat Yunblud horen dat hij van alle markten thuis. Van de stevige sounds van ‘God Save Me’ tot de meezingdeuntjes van ‘Charity’. De songs allen even aanstekelijk waardoor het een leuk en divers album is geworden. Wellicht moeten we deze man toch voor de toekomst in de gaten houden!

Label Mercury

Beoordeling 8

Review Wanneer de countryzanger Chris Stapleton hoort is het alsof Creedence Clearwater Revival een doorstart heeft gemaakt. De klankkleur van de man zijn stem is als de jonge Forgerty. Stapleton weet als gast al met Justin Timberlake en Pink de hits ‘Say Something’ en ‘Love Me Anyway’ te scoren. Toch is hij als solo artiest in Nederland nog niet helemaal doorgebroken, al wordt hij in USA op handen gedragen. Met het album ‘Starting Over’ zijn er nieuwe kansen. Het nummer ‘Cold’ kan voor deze doorbraak kunnen zorgen. Het is een juweeltje op dit album. Stapleton kiest als cover een nummer van John Fogerty. ‘Joy Of My Life’ komt oorspronkelijk van het (te gladde) Blue Moon Swamp album en krijgt hier een nieuw ruw randje. Al weet Stapleton met ‘When I’m With You’ weer een glad en onvervalst country deuntje te produceren. Gelukkig weet hij met Mike Campbell en Benmont Tench van Tom Petty’s Heartbreakers een lekker rauw nummer ‘Arkansas’ en ‘Watch You Burn’ te maken. Terwijl Tench zich door het gehele album achter de keyboards presenteert beperkt Campbell zich tot deze twee heerlijke blues-rocksongs. Stapleton hinkt op de volle blues country songs en dan weer wat rock of alleen met een akoestische gitaar. Er is genoeg variatie in het album om het allemaal boeiend te houden. Maar de sound is soms te uitgestrekt om het allemaal voor de luisteraar bij elkaar te houden. Wellicht dat de man op het volgende album zijn richting bepaald. Maar dit is zeker een lekker album.

Label Rocksnob

Beoordeling 8

Review De Amerikaanse band The Ghost Of Paul Revere is terug met hun derde album. De band uit Portland, Maine, brengt deze week Good At Losing Everything uit. De drie vrienden Max Davis (zang/banjo), Sean McCarthy (zang/bas) en Griffin Sherry (zang/gitaar) kennen elkaar al een leven lang en hun muziek wordt omschreven als “Holler-Folk”; zie het als een combinatie van sterke melodieën, veel meerstemmigheid in een Americana en Folk-jasje. De afgelopen jaren is de band door een breder publiek ontdekt en de band is van een trio inmiddels een kwartet geworden door de komst van drummer Chuck Gagne en op dit album werken ook nog een aantal andere muzikanten mee waarvan Hun muziek heeft zich in de loop van de jaren ontwikkeld en het zou niet eerlijk zijn om ze muzikaal in één hoekje te plaatsen want we horen op Good At Losing Everything diverse invloeden, variërend van Bluegrass tot Folkrock waarbij het bij sommige tracks niet moeilijk is om een parallel te trekken met bijvoorbeeld MumFord & Sons. Ze openen met het sfeervolle midtempo ‘Good At Losing Everything’ vol met Americana-invloeden waarbij Davis op banjo de aandacht naar zich toe trekt en waarbij de meerstemmigheid meteen als troef wordt uitgespeeld. Voor mij is het wat ruigere ‘Love At Your Convenience’ het absolute hoogtepunt van het album; een heerlijk energiek Folkrock-nummer waar je aan de hand van de volledige band meegenomen wordt in de emoties bij een stukgellopen relatie. Maar de band heeft vele troeven in de hand op dit nieuwe album en speelt die dan ook terecht uit. Op de Soft-rocker ‘Two Hundred And Twenty Six Days’ voelen we duidelijk de hand van producer Albee en bij ‘Travel On’ spelen ze de Soul-kaart uit met de hulp van de blazerssectie. Overigens is de banjo van Davis wel een constante factor zonder ook maar één seconde te veel te klinken. ‘When Can I See You Again’ is een geslaagde Bluesrocker en Blues horen we ook duidelijk terug in de hartstochtelijke ballad ‘One Of These Days’. Hier en daar zijn wat korte instrumentale interludes die als een soort cement fungeren. Natuurlijk zijn er ook rustige, ingetogen en emotionele nummers; luister maar eens naar het fraaie ‘Diving Bell’, dat akoestisch begint met Davis die zichzelf op banjo begeleidt en daarna mooi wordt uitgebouwd. In het gevoelige ‘Loneliness’ worden we meegenomen in de leegte van het alleen zijn en met ‘Dirigo’ maar het is ‘Delirare’ dat met het akoestische arrangement en de meerstemmigheid voor een kippenvel-moment zorgt. Bluegrass, Folk, Altcountry, Americana, het komt allemaal voorbij op Good At Losing Everything waarbij de kernelementen de vloeiende melodielijnen en de meerstemmigheid zijn. Een album dat gaandeweg na elke track je nieuwsgierigheid op de proef stelt voor het volgende. Samen met een aantal gastmuzikanten zorgt de band voor een absoluut pareltje zo tegen het einde van het jaar. Een ijzerstek album met een prachtige cover. Veel luisterplezier

Label Polydor

Beoordeling 8,5

Review Gary Barlow, één van de leden van de legendarische Boyband Take That, is terug met een nieuw album; met Music Played By Humans kiest hij voor een totaal onverwachte richting en verrast vriend en vijand. Barlow knalt uit de startblokken met het wervelende en swingende ‘Who’s Driving This Thing’, waarbij we meteen onze wenkbrauwen fronsen want zo hebben we Barlow waarschijnlijk nog nooit gehoord. Met het geluid dat klinkt alsof hij een Big Band als begeleiding achter zich heeft is dit een ontzettend opzwepend nummer dat bol staat van de Latin-invloeden. Ook ‘Incredible’ heeft eigenlijk inderdaad die “ongelofelijke” aantrekkingskracht zoals de titel eigenlijk aangeeft. Naast zijn keuze om met een groot orkest en Big Band te werken is ook het aantal samenwerkingen verrassend. Op het Latin-georiënteerde ‘Elita’, dat inmiddels op single is uitgebracht, horen we Michael Bublé en Sebastian Yatra en ook ‘Enough Is Enough,’ waar we Beverly Knight horen, staat bol van de Zuid-Amerikaanse passie. Het rustige ‘Before We Get Too Old’ is absoluut één van de hoogtepunten van het album; in de stijl van Swing When You’re Winning van Robbie Williams laat Barlow samen met Avishai Cohen op een fijne en smaakvolle manier de sfeer van Frank Sinatra en Dean Martin herleven. ‘The Big Bass Drum’ is zoals de titel zegt een heerlijk swingend Big-Band-nummer en ook bij ‘Supernatural’ is stil blijven zitten geen optie en horen we Barlow met woorden spelen alsof hij een woordgoochelaar is. ‘Bad Libran’ heeft een wat meer theatrale uitstraling en past dan ook perfect op dit album. Slechts sporadisch blijft Barlow dichtbij zijn poproots zoals bij ‘What Leaving's All About’ waar we een bijdrage van Alesha Dixon horen. Natuurlijk zijn er nog momenten waarop Barlow zijn vaardigheden als singer/songwriter toont; op de mooie pianoballad ‘This Is My Time’, die door strijkers wordt omgeven, spoelt de romantiek en tederheid uit je speakers. ‘Oh What A Day’ is heerlijk mierzoet en past perfect in deze setting en met ‘The Kind Of Friend I Need’ vechten Barlow en James Corden vocaal een robbertje zoals in de oude zwart-wit films. Barlow die zichzelf op piano begeleidt op de ballad ‘I Didn’t See That Coming’ is absoluut geloofwaardig en een meer dan passende afsluiter. Bij het luisteren van Music Played By Humans gaan als vanzelf je mondhoeken omhoog en zal er een glimlach op je gezicht verschijnen. Het album klinkt eigentijds maar evengoed heeft het dat nostalgische karakter van die muziek uit vervlogen tijden die we eigenlijk allemaal kennen. Het is een even onverwacht als prettig album en een hele fijne aanvulling de discografie van de sympathieke Brit. Veel luisterplezier.

Label Warner Music

Beoordeling 8

Review Met het nieuwe album Harmony van Josh Groban komt een lang gekoesterde wens van de Amerikaanse singer/songwriter én acteur uit; het opnieuw arrangeren en zingen van liedjes die hem na staan. "I wanted to make an album where I could sing songs that had been on my bucket list for a long time,"; eindresultaat is dit nieuwe album met tien covers én twee nieuwe songs. De 39-jarige Groban hoeft geen introductie. Met zijn vaak wat klassiek getinte liedjes en evenzo benadering heeft hij sinds zijn titelloze debuut uit 2001 een ongekend succesvolle carrière opgebouwd. Op dit album neemt hij ons dus mee op zijn “bucketlist” en dus kan het zo zijn dat we klassiekers tegenkomen als ‘Angels’ (Robbie Williams), een zeer stijlvolle versie van ‘She’ (Charles Aznavour), ‘The First Time I Ever Saw Your Face’ (Roberta Flack) en ‘The Impossible Dream’. Toch wel verrassend is zijn uitvoering van ‘It’s Now Or Never’ (Elvis Presley) en ‘Both Besides Now’, een smaakvol duet met Sara Bareilles, dat we oorspronkelijk kennen van Joni Mitchell en waarbij de beide stemmen elkaar prachtig aanvullen. Bonnie Raitt’s klassieker ‘I Can’t Make You Love Me’ is misschien wel de meest geslaagde cover op Harmony. De twee nieuwe nummers ‘Your Face’ en ‘The Fullest’, met een bijdrage van Kirk Franklin, completeren dit nieuwe album en sluiten qua sfeer naadloos aan. Josh Groban is natuurlijk een meester om prachtige liedjes te schrijven én te zingen waarbij hij toch ook in staat is om toch die verbinding te maken met de (licht) klassieke muziek. Harmony vormt daar dus geen uitzondering en mede door de speciale arrangementen is dit een sfeervol en smaakvol album geworden. Prima cadeautje voor de aankomende feestmaand. Veel luisterplezier.

Beoordeling 7,5

Review Ook de Nederlandse band Marble Waves brengt in deze moeilijke en bijzondere tijd hun debuut-EP uit. De band bestaat uit singer/songwriter Eveline Haverlag, gitarist Frank Geerlings, drummer Rutger Louwerse en bassiste Amé Staal en afgelopen vrijdag zag hun titelloze debuut het daglicht. De EP van deze Utrechtse/Amsterdamse formatie wordt geopend met ‘Through The Dark’, een nummer dat eerder dit jaar al als eerste single werd uitgebracht. Het is een lekker uptempo Folkpop nummer dat met ‘Extra Ordinary’ een wat rustiger vervolg krijgt. ‘Moon And Mars’ is wat meer Indiepop en ook hier weet de band slim wat tempowisselingen te verwerken en vormt een mooi contrast met de afsluiter ‘Stay With Me’; het “kleinste” liedje op deze EP dat vrijwel akoestisch wordt neergezet. Zo laat de band horen tussen stijlen te kunnen laveren en meest opvallende track is waarschijnlijk ‘Tipsy’, dat wat “Bossanova”-invloeden heeft waardoor het nummer een zwoel karakter krijgt; iets wat ook wel bij het thema van het nummer, verleiding, past. De zesde track, ‘Caught In A Current’ is de meest spannende track en heeft een wat donkere uitstraling. Dit titelloze debuut is een aangename kennismaking met nieuw talent van vaderlandse bodem. Benieuwd naar eventuele liveoptredens én naar het eerste volwaardige album. De zes liedjes zijn lekker lichtvoetig, radiovriendelijk en luisteren makkelijk weg. Veel luisterplezier.

Label V2 Records

Beoordeling 8

Review Als een van de creatieve breinen achter de Britse progrockband Marillion, had toetsenist Mark Kelly ook meer dan genoeg ideeën voor een eigen project. Die ideeën lagen er echter al wel even, want het debuutalbum Marathon is dertig jaar in de maak geweest. Marathon werd aangekondigd tijdens de Marillion Couch Convention (als vervanger van de gebruikelijke Marillion weekenden) afgelopen september. Het bevat composities van Kelly zelf, samen met songwriter Guy Vickers. De bandleden die op het album verschijnen zijn Oliver Smith (vocalen), Pete Wood (gitaar, John Cordy (gitaar), Henry Rogers (drums) en Conal Kelly (basgitaar), tevens neef van Kelly. Marathon bestaat uit vijf tracks. ‘Amelia’ is de eerste en driedelige track over Amelia Earhart, de beroemde pilote. Daarna volgen ‘When I fell’, ‘This time’ en ‘Puppets’. Het zijn tracks met pakkende melodieën. Kelly laat ook zijn vakmanschap horen, wat de nummers erg interessant maakt. Leuk is dat Steve Rothery (Marillion) de leadgitaar voor zijn rekening neemt op ‘Puppets’. Tot nu toe zijn het poprocknummers met proginvloeden, maar de echte progrock komt aan bod bij de laatste track ‘2051’, een vijftien minuten durende epische track met filmische en sciencefiction elementen. ‘2051’ bestaat uit vier delen en heeft een mooie muzikale spanningsopbouw, houdt deze ook vast en houdt het verrassend om naar te luisteren. Marathon is een verrassend leuke plaat geworden waarin Kelly wel degelijk zijn roots van Marillion laat horen, maar ook aantoont dat hij een eigen sound heeft. Hij heeft een goede band om zich heen die de tracks goed kunnen dragen. Het mag dan een project heten, maar de sound geeft zeker het gevoel van een band die meerdere platen zou kunnen maken. Laten we hopen dat een eventueel vervolg minder lang in de maak is.

Label Warner

Beoordeling 8

Review De dochter van de country zanger Billy Ray Cyrus hoeft verder voor het grote publiek geen uitleg meer om te weten wie ze is. De zangeres weet hoe de muziekmarkt werkt. Ze weet hoe ze de aandacht krijgt door op een sloopkogel te zitten of duetten met bekende muzikanten aan te gaan. Maar vooral is ze niet in een hokje te stoppen. Ze vindt het heerlijk om te rocken, maar weet dat ze met een popsound meer aandacht krijgt. Met het nieuwe album Plastic Hearts is het dan ook niet anders. Ze weet met ‘What The Fuck Do I Know’ al rockend te openen. Stevige poprock met een stoere tekst dat past in de lijn van Motley Crue of Ozzy Osbourne. Of het daaropvolgende titelstuk. Hier weet ze het beste van haarzelf te brengen. Spannend intro dat uitmond tot een pakkende refrein. Of het ‘Prisoner’ dat ze met Dua Lipa heeft opgenomen (en vertolkt in Dua Lipa haar promoshow). Nu begrijpen we ook dat ze naar het nummer Let’s Get Physical van Olivia Newton John hebben geluisterd. Prisoner kent hetzelfde refrein en op het album van Lipa zien we het nummer Physical verschijnen met hetzelfde muzikale lijntje. Het zijn songs die een rode draad hebben van het bekend zijn voor de wereld en gelijk hun ruimte in de wereld afbakent tot een gevangene in het eigen leventje. Bad Karma’, ‘Hate Me’ en ‘Never Be Me’ passen in dit leventje en als tienersongs gaat die er ook goed in. Het pakkende nummer ‘Midnight Sky’ is een van de meest pakkende popsongs van dit album. Het nummer komt aan het eind van dit album terug. Samen met Fleetwood Mac ’s zangeres Stevie Nicks wordt dit nummer gemixt met Stevie Nicks haar hit uit 1982 “Edge of Seventeen’, waardoor dit prachtig nummer nu Edge of Midnight wordt genoemd. Hier horen we dan ook de liefde van Cyrus voor de pop uit het verleden. Zo staan op dit album een cover van Blondie ‘Heart of Glass’ en the Cranberries ‘Zombie’.

Label Universal

Beoordeling 8

Review Afgelopen maand kon je de live stream van het concert in Hamburg zien. Nu is er het passend album van Volbeat. De show komt na de release van het heerlijk album Rewind, Replay, Rebound. En nu is er een live album met songs van dit album en meer! `De heavy rock and roll van de Denen wordt in Hamburg gegeten als zoete koek. Natuurlijk ligt Denemarken dichtbij waardoor de band zo meerdere keren de grote zaal van Hamburg vult. Met Elvis ‘Pelviz of Fire’, ‘Doc. Holliday’ en ‘Sorry Sack The Bones’ zit de sfeer er binnen 45 songs er goed in. De swingende Metallica rock is voor een groot publiek toegankelijk en een passende headliner voor festivals. Na het mooie ‘Garden of Tales’ weet men Johnny Cash te eren met ‘The Ring Of Fire’, waarbij het publiek het luidkeels meezingt. Daarna wordt het duidelijk waar de inspiratie van ‘Sadman’s Tonge’ vandaan komt. De Volbeat classics ‘Let it Burn’, ‘Still Counting’ en Pool of Booze mogen hier dan ook niet op ontbreken. Het live album kent een registratie van een heerlijke Volbeat show, waarbij het openingsnummer van de show ‘Leviathan’ bij de eerste shows in deze late volgorde was geplaatst. Het is dan ook een mooie compilatie van de shows die men afgelopen jaar in Duitsland heeft gedaan.

Label Capitol Records

Beoordeling 8

Review We tikken bijna de maand december aan en ondanks dat Covid-19 de wereld in zijn greep gevangen heeft wordt het toch vanzelf Kerst. Elk jaar zijn er artiesten die een kerstalbum uitbrengen en dit jaar is Gift van Carrie Underwood toch een verrassing. Carrie Underwood is waarschijnlijk de meest succesvolle winnaar van American Idol ooit; Ze won de editie van 2005 en groeide uit tot een superster in de VS en heeft inmiddels 7 Grammy’s op haar naam staan! De 37-jarige bracht al een zestal succesvolle albums uit en ze speelde de rol van Maria in de NBX-serie The Sound Of Music. Het is helemaal niet vreemd dat Carrie op Gift voor een aantal echte traditionals kiest want in de VS wordt kerst toch nog intenser gevierd en beleefd als in ons nuchtere Nederland. Opener ‘Joyful, Joyful, We Adore Thee’, dat direct gevolgd wordt door de traditional ‘O Come All Ye Faithful’ zijn in dit licht logische keuzes en de stem van Carrie blijft natuurlijk prachtig. Ook met ‘O Holy Night’ blijft (gelukkig) Carrie dicht bij het origineel en blijkt ze zoals iedereen al weet over een fantastische stem te beschikken. De arrangementen zijn natuurlijk weer sfeervol en soms zelfs verrassend en bij ‘ Little Drummer Boy’ horen we zelfs haar zoontje Isaiah Fisher wat zinnetjes zingen. De drie nieuwe nummers zijn enigszins verrassend en divers; ‘Let There Be Peace’ wordt door de bijdrage van het gospelkoor extra smaakvol en met ‘Sweet Baby Jesus’ verwerkt ze subtiel wat country-invloeden. Ook ‘Hallelujah’ is een nieuw nummer al is het natuurlijk niet vreemd om aan de klassieker van Leonard Cohen te denken. Maar hier gaat het om een mooi en smaakvol nieuw kerstduet met John Legend en het moet gezegd; de beide stemmen vullen elkaar prachtig aan en vormen een natuurlijk geheel. Naast de traditionele liedjes vinden we ook nog een aantal nummers terug die we allemaal mee kunnen zingen zoals ‘Have Yourself A Merry Little Christmas’, ‘Silent Night’ en ‘Mary, Did You Know?’ Misschien dat ‘Away In A Manger’ nog het meest onbekend is maar ook dit wat meer klassieke Amerikaanse kerstliedje is een prima aanvulling. Kerst zal in 2020 toch een iets andere lading krijgen dan de laatste decennia. Gift is een heerlijk kerstalbum vol met nummers die we mee kunnen zingen aangevuld met wat ‘Old Traditionals’ én nieuwe liedjes. Daarnaast bewijst Carrie wederom over een geweldig stemgeluid te beschikken en ze weet ze perfect de juiste sfeer neer te zetten. Een echt Amerikaans kerstalbum, heerlijk. Veel luisteerplezier.

Label Heavenly Recordings

Beoordeling 8

Review The Return is de titel van het debuutalbum van de Britse singer/songwriter Katy J. Pearson. Nadat een muzikaal avontuur met haar broer stuk liep onder druk van een groot platenlabel nam de Britse singer/songwriter even wat gas terug. Nu is er toch dat debuutalbum The Return dat als een soort van overwinning voelt. Muzikale droom “I didn’t write for about seven months, I was just like nope, I’m gunna become a gardener, this isn’t happening” zegt ze over die periode nadat de muzikale droom uit elkaar spatte. Maandenlang liet ze alles wat met muziek te maken heeft links liggen tot ze weer zin kreeg in het schrijven van liedjes. In een tijdspanne van een kleine 2½ jaar en pendelend tussen verschillende locaties werden deze tien liedjes geboren waarin we eigenlijk diverse muziekinvloeden herkennen. Het album opent met de eerder uitgebrachte single ‘Tonight’, een lekker in het gehoor liggende uptempo popsong en meteen wordt duidelijk dat Katy over een mooie, heldere stem beschikt met vele mogelijkheden. Vervolgens is daar het al net zo sterke ‘Beautiful Soul’, dat voortdrijft op een straffe baslijn en door de strijkers nog wat meer kleur krijgt. Maar ook het met een vleugje Country beïnvloedde ‘Something Real’ en ‘Hey You’ zijn sterke liedjes met hier en daar een meer dan aangenaam trillinkje in de stem van Katy. Vergelijking met grote namen Natuurlijk is de titelsong centraal geposteerd; een mooi, intiem Folk-achtig liedje dat prachtig is door zijn eenvoud en waar we Katy “I wonder will you be surprised / that I’ve changed like the weather, I’ve changed for the better / I’m as light as a feather and as dark as a cave” horen zingen. In de prettig klinkende popliedjes hoor je ook duidelijk wat Folk- en ook Country-invloeden maar het is toch vooral de ongedwongenheid die erg aanstekelijk werkt in combinatie met haar eigen stemgeluid. ‘Fix Me Up’ is lekker lichtvoetig met wat vet aangezette gitaren en nummers als ‘Take Back The Radio’ en ‘On The Road’ doen het prima tijdens een roadtrip. In Groot Brittannië wordt ze met diverse grote namen vergeleken maar bij ‘Miracle’ durft deze recensent voor de eerste keer de naam Stevie Nicks te noemen; de combinatie van strakke drums met mooie gitaarakkoorden kleurt prachtig bij haar stem en waarschijnlijk is dit het beste nummer van het album. Met de akoestische afsluiter ‘Waiting For The Day’ bewijst ze haar veelzijdigheid nogmaals en horen we weer een nieuw stemgeluid. Eindoordeel Met dit debuutalbum zal ze de wrange smaak van het mislukte avontuur met haar broer zeker weg kunnen spoelen. Ze levert een meer dan prima debuut als singer/songwriter af, misschien wat eigenzinnig, maar evengoed een knap visitekaartje. We kijken nu al uit naar een opvolger met nieuw materiaal want dit smaakt naar meer. Veel luisterplezier.

Label Gipsy Soul Records

Beoordeling 8,5

Review Samantha Martin en haar Delta Sugar zijn terug met een nieuw album. Met The Reckless One, wederom opgenomen in Toronto, neemt ze ons in twaalf songs weer aan de hand mee in haar “Roots & Roll With A Lot Of Soul”. De energieke sound die ze de laatste jaren samen met haar band ontwikkeld heeft rolt de 37-jarige Samantha ook meteen bij de funky en soulvolle opener ‘Love Is All Around’ uit. Haar rauwe stemgeluid, het opzwepende ritme en de heerlijke blazerssectie zorgen ervoor dat al je zintuigen geprikkeld worden. Vervolgens schakelt ze door met het swingende ‘Don’t Have To Be’ en het wat meer Rock-getinte ‘Loving You is Easy’ in die voor haar typerende mix van “Southern Blues” en “Memphissoul”. Overigens omschrijft de Canadese de sound van haar en haar band zelf als “Roots & Roll with a lot of Soul” en haar vaste band bestaat dan ook een bont gezelschap inclusief koortje en een uitgebreide blazerssectie. Op The Reckless One vinden we één cover terug; Bob Dylan’s ‘Meet Me In The Morning’ is toch een verrassende keuze waarbij Samantha het maximale van haar stem vergt. Na al dit geweld in het eerste deel van dit album neemt ze samen met haar band was gas terug voor wat rustiger werk, zonder overigens die ongekende intensiteit te verliezen. Luister maar eens naar de hartverscheurende ballad ‘One Heartbreak’ of ‘Better To Have Never’ waar haar wat rauwe stem heerlijk meedeint op soulsound. Samantha weet regelmatig een perfecte balans te vinden tussen Soul, R&B en Gospel. De ballad ‘I’ve Got A Feeling’, met de verwijzing naar de albumtitel, is hier een prachtig voorbeeld van waarbij naast Samantha er volop ruimte is voor het koortje en waar de credits ook voor Jeff Heisholt op het Hammondorgel en de blazers zijn. Ook ‘So I Always Know’ behoort tot het wat rustigere werk maar Samantha weet altijd een bepaalde intensiteit in haar songs te leggen. Met ‘Sacrifice’ neemt ze ons mee naar de Sixties en het bekende geluid van Phil Spector, de sound die we natuurlijk allemaal kennen en met het groovy ‘Pass Me By’ ligt de vergelijking met de klassieker ‘River Deep, Moutain High’ niet ver weg. Natuurlijk staat de liefde centraal op dit nieuwe album. Feit is dat we Samantha Martin met The Reckless One een ijzersterke opvolger van Run To Me aflevert. Samantha, o.a. geïnspireerd door artiesten als Aretha Franklin, overtuigd wederom met haar band en haar sound die zich op het kruispunt van Blues, Soul en Gospel bevindt en in dit bijzondere jaar absoluut een lichtpunt is. Er zit een Europese tournee in de planning maar tot die tijd zullen we het met deze Cd moeten doen. Veel luisterplezier.

Label Capitane Records

Beoordeling 7,5

Review Op de valreep van het jaar 2020 is daar het derde album van de Belgische Indie-formatie Great Mountain Fire. De Belgische formatie Great Mountain Fire komt oorspronkelijk uit Brussel en bestaat uit vijf jeugdvrienden dit al sinds de late jaren ’90 in wisselende samenstellingen samen muziek maken: Thomas de Hemptinee (lead vocals, gitaar), Antoine Bonan (vocals, toetsen, gitaar), Alexis Den Doncker (vocals, bas), Tommy Onraedt (synthesizers) en Morgen Vigilante (drums/percussie). Ze debuteerden in 2011 met het album Canopy en kort daarop maakte de band in 2012 deel uit van de line-up van het prestigieuze ESNS. In 2015 was daar de opvolger Sundogs en na een stilte van een kleine vijf jaar is daar nu eindelijk dat nieuwe album. Inmiddels heeft de band zich ontwikkeld maar ook de bandleden individueel want sommigen hebben zelfs een gezin inmiddels. Dit betekent ook dat het proces naar dit derde album toe anders werd vormgegeven. Great Mountain Fire maakte vooral naam met Indie-rock maar het vijftal bewijst met hun nieuwe plaat dat ze absoluut een muzikale ontwikkeling hebben doorgemaakt want Movements klinkt met de groovy en catchy songs meer als een dansplaat waar invloeden van bands als Metronomy en Tame Impala duidelijk in door klinken. Movements kent een hoog feel-good gehalte dat met de uiterst dansbare en catchy opener ‘Look Up’ meteen de toon zet. Het klinkt lekker vintage met een vette knipoog naar de disco uit de jaren ’80. Vervolgens is daar het wel erg elektronisch klinkende ‘Move On’ dat als single is uitgebracht. Het geluid van de af en toe als gedempt en monotoon klinkende drums heeft de band gecreëerd door alle matrassen tegen de muur te zetten. Over inventiviteit gesproken. Het wat rustigere en iets ingetogenere ‘Caroline’ is een meer dan geslaagde track en hiermee neemt de band ons mee naar hun tienerjaren. Maar er zijn meer nummers die persoonlijk zijn want ook ‘The Way’, met een eenvoudig synthloopje als fundament, is geschreven nét na de aanslag in de Bataclan in Parijs en is juist bedoeld om hoop uit te putten. Maar daarnaast zijn er natuurlijk ook ie lekker uptempo nummers zoals het van een vette disco-beat voorziene ‘No Reason’ en het funky-achtige ‘Wait A Minute’. Eén van de meest aansprekende tracks is misschien wel ‘Wide Unknown’; een wat psychedelisch klinkende track waar de stem van Hemptinee erg goed uit de verf komt. Het laatste deel bestaat uit het sterke ‘Waves’, waar de vergelijking met Tame Impala niet vreemd is en de wat lome afsluiter ‘No Matter’. De band levert met Movements een prima derde album af. Het klinkt fris, eigentijds en de misschien toch wel hoge verwachten worden ingelost zonder dat het allemaal écht vernieuwed is. Leuk detail, de albumcover is ontworpen door de Brusselse “Streetartist” Manuel Murillo en de achterliggende gedachte is om hiermee toch ook aandacht voor de klimaatproblematiek te vragen. Veel luisterplezier.

Label Sacred Bones

Beoordeling 7,5

Review De Amerikaanse singer-songwriter Emma Ruth Rundle weet met haar indie rock sound een sfeer te creëren dat tussen spanning en metal ligt. Na haar albums met Nocturnes, Red Sparowes en Mirrages is ze inmiddels bijna 10 jaar op solo pad. Met het album May Our Chambers Be Full levert ze het zesde solo album. Ze weet hier de sfeer vanaf het begin al goed in te zetten. ‘Killing Floor’ en ‘Monolith’ brengen de donkere geest op je afkomen, terwijl de zware metal sound opgekrikt wordt door haar helder en lieve zangstem. De donkere metalsound van ‘Into Being’ en ‘Ancestral Recall’ levert niet alleen grunt geluiden, maar ook verfijnde gitaarsolo’s en is vooral meeslepend pakkend tenoemen. Het is niet dat je het album al duizend keer bij een ander hebt gehoord, en ook niet dat het te zwaarmoedig of te metal georiënteerd is. Het gebruik maken van deze sounds om dit om te zetten in filmische songs brengt dat Emma Ruth Rundle een meer eigen sound, met het slotstuk ‘The Valley’ als juweeltje van de plaat, maakt en daardoor uniek in haar soort is.

Label Colemine Rec. / Konkurrent

Beoordeling 7,5

Review Met zijn album The Tales People Tell weet de Amerikaanse zanger Kelly Finnigan aan te sluiten bij de soul revival van nu. In het kielzog van Charles Bradley, Sharon Jones en Lee Fields weet de man een mooi album te produceren. Nu komt hij met A Joyful Sound, een kerstalbum op eigen wijze. De warme klanken beginnen vanaf de eerste groef van de plaat. De bellen komen naar je toe en dan weet je ook hoe laat het is. ‘A Joyful Sound’ en ‘Heartbreak For Christmas’ zijn fijne kerstsongs. De kracht van Finnigan horen we in de meer slow soul songs als ‘No Time To Be Sad’ en ‘Waiting On The Big Man’. In die sfeer is ‘The Miracle of Christmas’ een juweeltje op dit album. Met ‘Santa is Watching’ weet hij een mooi verhaal te vertellen en ‘Merry Christas To You’ kan een volgend kerstklassieker worden. Het kerstalbum van Finnigan is dan ook meer dan geslaagd en een mooi album om straks in de donkere dagen op de achtergrond te laten horen.

Label

Beoordeling

Review Het mag dan wel een van de meest verrassende Nederlandstalige albums zijn. Harm Timmerman weet met Edwin van der Burgt en Kai Liebrand een plaat te maken die vooral doet denken aan Doe Maar 2020. De Nederpop van de jaren 80 hoor je optimaal op deze plaat terug. Met een prima openingsnummer ‘Het Kan Ook De Liefde Zijn’ wordt de Nederpop met danssausje op ‘Hertenbreker’ met Henny Vrienten de luisteraar voorgeschoteld. Het is dan ook direct een mindfuck dingetje dat je dan ook niet meer van het pseudo Doe Maar los komt. ‘Iedereen Rent Mij Voorbij’ past dan ook voor de opgetogen frontman, die zelf energiek genoeg is om iedereen te snel af te zijn. Zo is hij al een crowdfunding gestart om een gouden plaat te maken. Deze in inmiddels geslaagd afgesloten. Het zit wel goed met deze band en hun acties. Lowlands, Paaspop en Concert at Sea heeft de band al aangedaan. ‘Ik Zit Hier Goed’ zal het motto zijn na dat ze met Stephanie Struik ‘Nao Hoes’ (en Daniel Lohues op gitaar) gegaan zijn. Het is dan ook een prima Nederlandstalig album waar de nadruk ligt op de balans tussen de muziek en tekst. Geen spraakwaterval of hoeveel woorden kan ik in een zit van een liedje proppen muziek, maar gewoon lekker in balans zodat iedereen mee kan zingen en ook begrijpt wat men zingt. Zelfs een ‘Cursus Russisch’ is te doen. Prima plaat en deze act, dat beloofd wat voor de toekomst! https://hartman.band/

Label Voer een korte beschrijving van uw project in.

Beoordeling Creatief werk / fotografie

Review Het is duidelijk dat we tegenwoordig een soort van soul revival kennen. Met grote regelmaat komt er een soul album uit dat heerlijk klinkt, een link legt met de oude James Brown en het swingt met warmte nog steeds! Het nieuwe album van Lee Fields is wederom eentje dat hierop aansluit. Al is deze man geen nieuwe artiest. Fields weet al vanaf de jaren 70 albums te produceren en is dan ook een oude rot in het vak. Tot de jaren 80, toen werd het stil rondom deze soulman. In dit millennium keert de man terug en levert nu een album met songs die ergens in de kluis lagen. Het album start met al de warme sound van ‘Two Timer’ en de stem van Lee Fields past hier naadloos in. Met een ruw randje in de stem wordt het ‘Renegate’ een prachtig nummer en laat het ‘Do You Know’ en ‘Thinking About You’ optimaal swingen. Het ‘Don’t Give Up’ laat het album wat zakken in het geheel, maar corrigeert dit matig met het instrumentale ‘Out To Get You’. Met dit deel is het album eigenlijk al klaar, maar men heeft gedacht om enkele songs nog een keer op een album te zetten voor een karaoke versie. Instrumentaal om het zelf in te zingen.

Label Paradise Of Bachelors

Beoordeling 8

Review De Canadese Jennifer Castle brengt wisselend onder haar eigen naam en het pseudoniem Castlemusic al sinds 2006 albums uit. Onlangs kwam daar haast geruisloos haar zesde album Monarch Season uit, dat wederom gekenmerkt wordt door mooie, kleine liedjes; ditmaal negen stuks. Hoe vul je een album vol met muziek als het meest onderscheidende kenmerk van een album eigenlijk de “stilte” is? De negen nummers die we op Monarch Season voorbij horen komen zijn ergens in 2019 opgenomen in de keuken van haar huis in Port Stanley aan Lake Erie in Ontario Canada. Ze schreef alles zelf en we horen ook alleen Jennifer alleen op piano, akoestische gitaar en mondharmonica. That’s all, meer is er niet. En toch weet de in Toronto geboren Jennifer weer een boeiend album af te leveren ondanks het spaarzame instrumentarium. Openen doet ze met het instrumentale ‘Theory Rest’ waar we haar op de akoestische gitaar horen. Vervolgens is daar ‘NYC’ waarmee ze herinneringen oproept aan de tijd dat ze in deze metropool leefde en het is toch wel vertederend hoe ze de geest van die stad op een haast serene wijze vorm horen geven. We horen haar op mondharmonica en akoestische gitaar en dit liedje heeft een wat “ traditional” Folk gehalte. ‘Justice’ is een roep om sociale rechtvaardigheid, hoe actueel in deze tijd en met ‘Veins’ noemen we een nummer dat de Canadese singer/songwriter al wat jaren geleden maar perfect op dit album past. Op de titelsong horen we de singer/songwriter weer op piano denkbeeldig uit het raam kijken, iets wat in deze tijd ook weer prima past. Jennifer toont wederom dat ze een groot bereik heeft met haar stem. Luister maar eens naar ‘Moonbeam Or Ray’ waar we haar de vraag “did you break me to pieces?" aan haar minnaar horen stellen en ook bij de prachtige afsluiter ‘Broken Hearted’ is de liefde het centrale thema (“What becomes of a broken hearted? Will they ever heal? Will they ever love again?”). Bij het haast beklemmende ‘Purple Highway’ klinkt Jennifer breekbaarder als ooit. Monarch Season is een rustgevend, haast vertederend album geworden. Mooie, kleine en soms intieme luisterliedjes die door Jennifer zelf geschreven en uitgevoerd worden op een wat spaarzaam instrumentarium. Een album dat door de sereniteit absoluut past in deze tijdsgeest en dat van deze recensent nog best wat langer had mogen duren. Veel luisterplezier.

Label Warner

Beoordeling 7

Review Het is inderdaad een jaar of 20 geleden dat ik in het oosten reisde en het album van St. Germain meenam. Al was het maar om de titel van het album. Maar het bleek een treffend album te zijn voor een backpacker die door het onbekende reist. De jazz sound was opzwepend en kreeg een dance vibe. Het openingsnummer ‘Rose Rouge’ lijkt een schot in de roos voor muzikanten om hier een variatie op brengen. Het is dan ook nu het geval. Door de jaren heen hebben we diverse variaties van dit nummer gehoord en met dit album is Tourist voornamelijk een serie songs waarbij er 5! Keer een remix is genomen van dit openingsnummer. ‘Sure Thing’ was met So Flute toppers van het originele album. Ook dit horen we op dit jubileumalbum terug. En ook hier weet men meerdere, misschien te veel remixen van het zelfde te leveren. Het is mooi dat dit een ode is aan het album, maar het origineel als jubileum album met alle songs in een passende remix zou voor mij een meerwaarde hebben. Dit is een soort van mega remix dance versie 12” van meer van hetzelfde.

Label Record KICKS

Beoordeling 8

Review Wanneer we de nieuwe plaat opzetten van The Tibbs komen oude herinneringen terug. De soul, rhythm & blues en blazers wordt vol passie gebracht. Daar waar we nog niet zolang geleden Caro Emmerald hadden voor de oude sound weet The Tibbs met een nieuwe zangers Roxanne Hartog deze soul weer nieuw leven in te blazen. Met het openingsnummer ‘The Main Course’ weet de band prima te openen. Sterk in de compositie, swingend en het proeft naar meer. De ‘Damage Heart’ hoor je op de plaat klinken alsof je het op een stadsfestival in de verte hoort. Het zuigt je naar het festivalterrein om vervolgens tot in de late uurtjes hier te blijven. De reggae sound van ‘Another Shot’ het ‘What I’m Trying To Say’ doet iedereen op een verschillend tempo deinen. Deze band weet een groot publiek om hun vingers te winden, vervolgens te vertrekken en velen zullen zeggen dat een prima avond hebben gehad. Maar ja, dat is in deze tijd anders. Het album kent deze sfeer wel en is dan ook een prima alternatief om een gezellige avond met deze muziek te vullen. Uitschieters voor dit album zijn, door een andere sound aan te meten, ‘Mama Says’ en ‘Tangled’ voor het verhaal dat hier met lekker meeslepende muziek, wordt verteld. Om het album swingend af te sluiten met ‘Circeo’, wat je urenlang naar zou kunnen luisteren (en spelen).

Label Deer & Forest

Beoordeling 7,5

Review Het recente en titelloos debuutalbum van de zangeres uit Groningen, Inge van Calkar was al een verrassend fijn album. Met haar nieuw geluid maak dat ze de elektronica omarmt. Het levert haar het predicaat de ‘Groningse Kylie’ op. Het album Full Color is gemaakt om haar kleur te geven . Haar synthpop sound kent ook een ruw randje waardoor het allemaal niet meer zo glad klinkt. Toch zouden songs ‘Once Again’ en ‘Get Out Of My May’ het prima op een plaat van Kylie doen. Inmiddels is haar solo project opgeleukt tot een band project. De muzikanten krijgen hier een gezicht en ruimte om mee te schrijven. In het geheel is het dan ook meer een band EP geworden. Toch is het vooral de elektronica dat de hoofdbestand van de songs levert. Of ze op een rock concert staat of een dance project. Wellicht geldt beide niet omdat het er allemaal net tussenin ligt. De songs zijn wel zo catchy om het album te blijven luisteren. ‘The Iceman’ is het nummer dat dichtste bij haar ligt. Het is niet een ballad maar een slow song van het album om daarna het dance feestje weer input te geven met ‘Spinning Around’. Een prima EP, maar mis wel een beetje haar eerlijke sound dat ze op het titelloos album had.

Label

Beoordeling

Review Wanneer de band Maggie’s Flock bedenkt om iedere maand een nieuw nummer uit te brengen zijn we bijna een jaar verder wanneer er een volledig album verschijnt. En die is er nu! De band uit Arnhem/ Nijmegen weten met hun Celtic Folk rock een verfrissend geluid te maken. Al is het allemaal ooit wel eens gedaan, het klinkt in deze huidige tijd als nieuw en fris. Zo start men met de gitaren van ‘The Pogey Club’ alsof Green Day een nieuw album heeft. De opbouw van het nummer zou deze band zeker niet misstaan. Maar er komt ergens halverwege een geluid bij waardoor Green Day veranderd in een uptempo Mumford and Sons. Het doet erg denken aan Dropkick Murphy’s en Flogging Molly. Met de Ierse klanken in ‘Battle Song’ is het rock meer een boerenrocksound geworden. Niet verkeerd bedoeld, want hier blijft men in het Engels zingen en is de passie optimaal aanwezig. Inclusief het meezing gehalte, zal dit een feesttent op de kop zetten. Dat de folk een prima sound kent horen we in de ‘Drunken Train’, al is het pakkende poprocknummer ‘Set Ablaze’ een juweeltje van het album. Met de ballad ‘She Danced By The Water’ laat de band dit album even breken door een rustpunt. Met het titelstuk en ‘Bored Beyond Death’ is er een link naar The Pogues. Zwarte humor en vrolijke klanken. Voor je het weet staan er duizenden te dansen en gaat het feest door met ‘Maggie of the Moor’ en ‘The Seven Deadly Sins’. Het is zeker een feestband die we, als het mag, weer op de festivals mogen begroeten! Dit is alvast een heerlijke plaat om je feestje te mogen beginnen.

Label Konkurrent

Beoordeling 6

Review Ergens in een aardappel en groente zaak in Nottingham neemt een band de songs op. Met een soort van garage rock dat ook doet denken aan de begin periode van de new wave, worden de maatschappelijke gesprekken omgezet in songs. Het zijn dan ook veelal songs die muzikaal in herhaling vallen, maar dat de route om hun verhaal te houden en dit tijdens deze herhalingen verteld. Het is allemaal minder spannend dat verwacht. Zo is de ‘Cardboard Man’ een verhaal waar je halverwege op afhaakt en is de muzikale inspiratie van ‘Gum ‘ook minimaal waardoor het, best geinig verhaaltje, niet de plek krijgt dat het misschien verdiend. Met het vierde nummer ‘Life Advice’ wordt het wat fleuriger omdat het uptempo nummer een aardig intro kent, wanneer de zanger weer zijn verhaal oplepelt zijn we er hier wel weer klaar mee.

Label AdP

Beoordeling 7,5

Review De zweverige indie pop uit Zweden weet inmiddels de wereld te verkennen. Met nu nieuw album Follow The Signs weet het duo vanuit Berlijn te opereren. Samen met John Anderson weten ze de opvolger van het debuut album Before It Gets Dark uit te brengen. De songs zijn nog even dromerig te noemen. Met hun tournee dat zelfs tot het befaamde festival SXSW bracht is het eerste nummer ‘The Road’ een metafoor van hun leven. De lichte stem van Stefany en Dennis zijn in de mix ver gezet waardoor het een luchtig effect krijgt. Met ‘Young Heart’ weet het duo zelfs wat commercieel te werk te gaan. Maar songs als ‘Situation’, ‘Fragile Windows’ en ‘Eyes Closed’ zijn in het gehoor wat interessanter, spannender in de compositie en daardoor meer passend voor de muziek die men wil maken. Het album klinkt in het geheel mooi en dromerig, al wil je soms dat men er even uit deze droomsound springt en de songs wat minder terughoudend opgenomen was.

Label Capitol

Beoordeling 8

Review De singer-songwriter van toen, de charmante man met de gouden stem. Met zijn donkere haren van toen en nu grijs. Zijn smile is nog net als toen en met een rugzak vol klassiekers en hits. De man van bijna 80 is inmiddels 50 jaar een bekende zanger in de muziek (als schrijver langer). Als cadeau van zijn label, is Diamond met het London Symphony Orchestra is in deze hitmachine gedoken en resultaat mag er weer zijn! Het geeft een filmische versie weer van de stampers ‘Beautiful Noise’ , ‘I Am A Believer’ en het intieme songs ‘ Hello Again’ en ‘You Don’t Bring Me Flowers’. Nu vol met strijkers, subtiel gitaarwerk en percussie. Het opvallende aan dit album is dat men vooral put uit de old classics en niet uit de laatste albums waarmee Diamond zijn comeback wist te maken. Het past in de sound van Bacherach waarmee Diamond het nummer ‘Heartlight’ maakte voor de film E.T. De grote hit Sung Sung Blue dat geïnspireerd is op het Piano Concerto no 2 van Mozart, krijgt hier een prachtige uitvoering alsof de man een Back to the Future trip maakt naar Mozart hemzelf. De foto van de cello speler die Abbey Road studio inloopt is net zo’n klassiek beeld. Wanneer Stevie Wonder zijn harmonica neemt voor het nummer ‘September Morn’ horen we twee muzikale giganten die de sfeer zo creëren als, en een ode brengen aan hun held Frank Sinatra. Maar het pompeuze ‘America’ (uit de film The Jazz Singer)zou de VS als een volkslied moeten adopteren. Het is alles wat Amerika wil zijn, maar nu niet is. Het zou de verbindende factor kunnen zijn. Het album brengt een prachtige versie van de ‘Holy Holy’ en zijn ‘Love on the Rocks’. Met humor sluit hij het album af met ‘I’ve Been This Way Before’. Het album past in de tijd van het jaar. De top 2000 en kerstsfeer zit in deze muziek. Dus een mooi cadeau voor de good old fans die inmiddels 50 plus zijn.

Label Voer een korte beschrijving van uw project in.

Beoordeling Creatief werk / fotografie

Review De afgelopen weken is er al veel aandacht gegeven aan de film van Nick Cave; Idiot Prayer. De zanger van the Birthday Party en later zijn band Bad Seeds weet nu zijn songs in een setting neer te zetten dat nog niet eerder door hem is gedaan. Alleen achter een vleugel en in een grote zaal speelt hij de songs intiem en alleen. Met een mooie film als gevolg, dat de komende weken in de bioscopen te zien zal zijn. Maar je kunt het ook beleven zonder beelden. De cd ‘Idiot Prayer’ kent deze prachtige serie songs uit het verleden. ‘Man in the Moon’, ‘Euthanasia’, ‘Into My Arms’ of ‘the Galleon Ship’. Ze zijn allen even intiem en mooi weergegeven. Zelfs ‘Papa Won’t Leave You Henry’ en ‘the Shipsong’ komen in deze setting goed uit de verf. Eerst de film kijken en dan naar de platenboer voor het album!

Label Volkoren

Beoordeling 9

Review Al jaren is Remco den Hollander een sessiemuzikant, maar weet zich door de jaren heen als algemeen kunstenaar met vormgeving en fotografie zich in de picture te spelen. Samen met Minco Eggersman duikt hij in de wereld dat aansluit bij de soundscapes van Max Richter en Olafur Arnalds. De meeslepende sound van dit instrumentaal album geeft de rust en ontspanning als een soundtrack van een film. De lichte klanken in ‘Stateless’ en het herdersleven in ‘The And’ of ‘the Anger the Longing and the Hope’ zijn verhalen die je zo invult. Als het 8 minuten durende ‘Somewhere Oh Unending Roads’ waan je je in de auto en rij je de trip to nowhere. DenHollander heeft mijn zijn band Theodoor Borger, Arie vd Plas, Steen Gees Christensen, Jonas Pap en Minco Eggersman een album geleverd die je de rust geeft in hectische tijd. En wanneer je tot rust komt laat je dit tot je inwerken en verdwijn je langzaam in een wereld van fantasie.

Label Super High Qual/ Konurrent.

Beoordeling 8

Review De Amerikaanse indierockers War On Drugs komen dit jaar met een heerlijk live album. Wanneer Adam Granduciel na enkele bandwisselingen met het album uit 2014 Lost in the Dream een doorbraak te forceren. De opvolger A Deeper Understanding uit 2018 kreeg een Grammy voor Best Rock album. Met dit live album wordt het best van alles live weer gegeven. Het album krijgt het bijna 8 minuten durende ‘An Ocean Between The Waves’ als openingsnummer en met het 8 minuten durende In Reverse, overigens beide songs van A Deeper Understanding, sluit dit album. De sound doet erg denken aan Mike Scott Waterboys hun rockende albums. Bijna dezelfde stem en zeker dezelfde zangstijl. Het is intens en gelijk heerlijk powerful. Met de intense teksten die dicht bij hem zelf liggen, waardoor het persoonlijk wordt komt in de live shows beter naar voren. Songs van het recente album als ‘Pain’, ‘Strangest Thing’ en het 10 minuten durende ‘Thinking of a Place’ met de ellenlange solo’s zijn heerlijk meeslepend. Het oude ‘Bueno’s Aires Beach’ wordt afgewisseld met de cover van Warren Zevon, ‘Accidetally Like A Martyr’. Het spooky topstuk ‘Under The Pressure’ van 12 minuten is het meesterwerk van de band op dit album. Je verliest jezelf in het geheel en de band weet je hiermee te hypnotiseren in hun live shows.

Label Cargo

Beoordeling 8

Review De afgelopen jaren heeft de Noorse componist en zanger gewerkt aan een nieuw album. Dat lijkt niet zo bijzonder, maar deze man weet telkens weer te verrassen. Toch blijft hij voor het grote publiek nog een onbekende. Maar op de valreep van het jaar komt hij met een van de mooiste albums van dit jaar. Warm, intens, en heerlijke singer songwritersongs, indie songs, melancholisch, popsong kortom laat hij zien wat hij in huis heeft. En dat is veel. Als een moderne Mike Oldfields weet hij dit album te vullen met prachtige songs als ‘I Love You The Way You See’ , ‘Contradiction’ en ‘Strangers’. Het gaat hierbij niet alleen om de zang maar om het muzikale geheel. Bij meerdere draaiuren hoor je steeds meer in de songs. De instrumenten die met kleine subtiele klanken elkaar in de songs afwisselen zijn prachtig om naar te luisteren. Daarnaast hebben we de warme stem die songs ‘Giraffes’ en ‘Entherprise’ tot een mooi geheel brengen. Maar ook even lekker los gaan in de rocksongs ‘Good News’ en ‘Funny Old Life’ is hem niet vreemd. Het album is een mooi geheel van grote diversiteit, met een prachtige mix aan songs en een erg goede productie met mix die dit tot een van de mooie album van dit jaar brengt.

Label New West Records

Beoordeling 8,5

Review Het is best mogelijk dat bij het horen van de naam Randall Bramblett niet meteen belletjes gaan rinkelen ter herkenning. Toch loopt deze Amerikaanse singer/songwriter én multi-instrumentalist al bijna een heel muziekleven mee en met Pine Needle Fire bracht hij vorige week zijn twaalfde soloalbum uit. Veelzijdig muzikant Zijn opgebouwde discografie van soloalbums is meer dan respectabel maar de lijst van artiesten waar hij zijn medewerking aan verleende is imponerend. Variërend van Bonnie Raitt, Traffic, Steve Winwood tot Robbie Robertson en verder maakte hij ook nog een tijd onderdeel van de touring band van The Gregg Allman Band. Maar ondanks al die muzikale ervaring is de 72-jarige Bramblett nog steeds die man die ergens in de buurt van Jesup, Georgia opgroeide tussen de zompige moerassen met R&B en die typische New Orleans Soul. Maar door de jaren heen heeft hij bewezen een veelzijdig muzikant te zijn die moeiteloos kan laveren tussen het muzikale landschap van de Southern rock om vervolgens via country naar jazz door te schakelen. Soulgeluid Bramblett trakteert ons dus op een breed palet van muziek en de misschien iets of wat politiek getinte opener ‘Some Poor Soul’ is hier meteen een mooi voorbeeld van; een strakke ritmesessie, een soulvolle groove en dat geheel overgoten door die sound die we uit die zuidelijke staten van de VS kennen. Dat de man zich ook prima thuis voelt in de R&B en soul-hoek blijkt wel uit een nummer als ‘Rocket To Nowhere’ dat door de blazers en het koortje een heerlijke soulvibe meekrijgt maar ook met het wat lome ‘Lazy (And I Know It)’ komt hij dicht bij dat kenmerkende soulgeluid uit de zuidelijke staten. ‘I’ve Got Faith In You’ is op het eerst oog een typisch singer/songwriter liedje maar eigenlijk neemt hij ons mee naar zijn muzikale verleden. Want even voor de kenners; we horen hier de legendarische Gibson GB-gitaar van Duane Allman met dat alles bepalende Southern-rock geluid. Ode aan zijn kleindochter Ook het uiterst funky klinkende ‘Manningtown’ bewijst zijn veelzijdigheid terwijl ‘Built To Last’ weer de nodige rock ademt en bij het swingende ‘Don’t Get Me Started’ is het lastig om stil te blijven zitten. Zo weet Bramblett moeiteloos thema’s en muziekstijlen aan elkaar te rijgen. Met ‘Another Shinging Morning’ neemt hij ons mee in zijn twijfels over de nabije toekomst als we hem ‘Look What’s Lyin On The Floor / It’s People’s Hopes And Dreams / For A Better World Than We Had Before” horen zingen. ‘Never Be Another Day’, geschreven als ode aan zijn kleindochter, is echt een liedje van hoop en zorgt voor een glimlach op je gezicht maar het hoogtepunt is toch die bijna zeven minuten durende titelsong; een prachtige ballad waar hij bewijst nog steeds een prima stemgeluid te hebben en een verhaal te kunnen vertellen; hij neemt ons mee naar zijn jeugd in Jesup en met de wazige gitaren en ander instrumentarium voelt het alsof we deze persoonlijke herinneringen op een intieme wijze samen ophalen. Eindoordeel Pine Needle Fire is een ijzersterk album. De geschreven teksten, de stem van Bramblett maar evengoed de band waarmee de Amerikaan speelt vormen een samenhangend geheel waar iedereen iets moois uit kan halen. De titelsong ‘Pine Needle Fire’ is misschien wel het mooiste liedje dat dit jaar is uitgekomen. Bij het album is een boekje bijgevoegd met alle songteksten. Een prachtalbum! Veel luisterplezier.

Label Republic Records

Beoordeling 8

Review De keuze om als dochter van dé Michael Jackson een muziekcarrière te starten moet haast wel een duivels dilemma zijn. Is het een zegen of juist een vloek? We maakten kennis met haar via de EP van Soundflowers maar nu is de 22-jarige Paris Jackson toe aan haar debuutalbum Wilted dat erg volwassen klinkt. Bij de eerste tonen van opener ‘Collide’ wordt duidelijk dat Paris een totaal andere muzikale richting kiest dan haar vader. Het is een haast Folk-achtig nummer met atmosferische synths op de achtergrond maar verder wordt het gedragen door de mooie stem van Paris en de akoestische gitaar. De licht mistroostige denkbeeldige deken die over het nummer hangt doet de rest. Vervolgens is daar het iets meer uptempo ‘Undone’ en al snel wordt het resultaat van de samenwerking met Andy Hull en Robert McDowell van Machester Orchestra duidelijk. Langgerekte melodie- en zanglijnen à la Lana Del Rey, alom aanwezige elektrische én akoestische gitaren die gaandeweg de nummers uitdoven en de vaak echoënde backing vocals zorgen voor de nodige mystiek. Luister maar eens naar het dromerige ‘Cosmic’ of het haast etherische ‘Dead Sea’ waar we haar “Leave my body or take my soul” horen zingen want dit debuutalbum krijgt best een ‘volwassen lading mee ondanks dat Paris voor haar teksten geen literatuurprijs zal winnen. En in niets is die strakke R&B, de Motownsound of zelfs Disco waarmee vader succes had te herkennen want Paris kiest (volkomen terecht maar evengoed dapper) haar eigen weg. Het fraaie ‘Let Down’ staat centraal op het album geposteerd en niet zonder reden. Het is waarschijnlijk het prijsnummer van het album; vanuit een akoestische setting wordt het nummer knap opgebouwd en het is eenvoudig om de invloed van de muziek uit Coldplay te herkennen. Vervolgens wordt bij ‘Eyelids’ de akoestische gitaar vervangen door piano en krijgen we een prachtig innemend duet met Andy Hull van M.O.. Zo bijt Paris zich vast in die rustige, wat mysterieuze dromerige sfeer waar steeds een ander instrumentarium naast haar aangename, warme stem op de voorgrond wordt geplaatst. Zelf noemt ze haar muziek ‘Alt-Folk’, daar kunnen we als luisteraar best wat mee. ‘Scorpio Rising’, ‘Repair’ en de meest opgewekte track én afsluiter ‘Another Spring’ luisteren makkelijk weg maar het is toch wel de titelsong die alle aandacht naar zich toe trekt; een Breakup-song met een mooie metafoor in de titel (‘Wilted betekent vrij vertaald ‘verwelkt’) die ondanks de heldere stem van Paris toch een onheilspellende ondertoon mee krijgt. In een interview gaf Paris onlangs aan dat ze Wilted als een soort concept album beschouwd met veel liedjes die autobiografisch zijn en verder: “But, you know, the next projects I work on, I don't plan on sticking with the same sound. I want to explore. I want to experiment. I want to, you know, check out different layers, different textures. I'm really still on that journey of discovery.”. Toch zou het helemaal niet vervelend zijn om een volgende plaat in een soortgelijke sfeer te maken want Wilted is voor deze recensent misschien wel één van de verrassingen zo tegen het einde van 2020. Vooral met de wetenschap dat dit het debuutalbum is van de dochter van dé Michael Jackson. Veel luisterplezier.

Label Excelsior Recordings

Beoordeling 8

Review Danny Vera heeft jaren in de relatieve schaduw van de muziekwereld gewerkt. Elke voetballiefhebber kent hem wel van zijn muzikale opluistering van het programma VI. Met zijn plaat Pressure Makes Diamonds en de daarvan afkomstige single ‘Rollercoaster’ veranderde de status van Vera echter van side-kick naar wereldster in Nederland. En nu, in een tijd van Corona tot stand gekomen, is daar dat nieuwe album The New Now. De veelzijdige artiest uit Middelburg is al jaren trouw aan zijn muzikale inspiratiebronnen; namen als Johny Cash en Elvis Presley hebben hem als muzikant gevormd en in de afgelopen twintig jaar zijn de invloeden van Rock ‘Roll dan ook niet weg te denken uit het oeuvre van Vera. Maar evengoed moeten we hem complimenten maken want hij heeft zich in die jaren ontwikkeld tot een begenadigd liedjesschrijver die met ‘Rollercoaster’ als absoluut hoogtepunt tot op heden. Deze hit kwam in de Top 2000 editie van 2019 als nieuwkomer binnen op plek 4. Ongekend dus als je net na ‘Bohemian Rhapsody’, ‘Hotel California’ en ‘ Stairway To Heaven’ eindigt. Het album opent rustig met ‘Hold On To Let Go’ met Danny die zichzelf begeleid op gitaar maar gaandeweg wordt dit nummer subtiel laagje voor laagje verder uitgebouwd. Vervolgens daar de eerder uitgebrachte uptempo single ‘The Weight’ dat samen met ‘Tuesday’ muzikale hoogtepunten van het album vormen al hebben beide nummers een donker randje voor diegene die de teksten goed beluisteren. De toegevoegde strijkers zorgen dat de nummers nóg wat meer karakter krijgen en sfeerbepalend zijn, uiteenlopend van romantisch tot melancholiek. De titelsong heeft eigenlijk een dubbele betekenis. Zelf zegt Vera hierover : “Door corona zat ik zonder werk, maar ook de ziekenhuisbezoeken voor hormoonbehandelingen lagen stil. Het is een andere tijd, maar niet minder mooi, zo raakten wij opeens op een natuurlijke manier zwanger." Als we hem dan “And every time we burn our /hopes and kill our dreams / it is not an easy way to face reality / And out of the blue / We're in The New Now” horen zingen, wordt een en ander al snel duidelijk. Met Vera weet je eigenlijk wat je krijgt maar toch heeft hij in twee decennia zijn muziek weten te verfijnen. En natuurlijk ligt de lat bij zo’n nieuw album na die ongelofelijk hit hoog maar daar is op The New Now niets van te merken. De ballad ‘Another Goodbye’ is een echte tranentrekker (“What another chance could bring / Maybe another chance could heal my heart / In another time and place / We'll be again who we were and who we are” en ook ‘Red Moon’ met mooie gitaarakkoorden klinkt erg breekbaar. ‘Spark A Fire’ heeft zelfs een wat filmisch karakter en is één van de meest krachtige songs van het album. Rock ’n Roll mag niet ontbreken en met ‘Gold Rush’ worden we op onze wenken bediend en bij ‘The Midnight Thang’ wordt het tempo nog wat verder opgeschroefd. Afsluiten doet hij met het meer dan aangename ‘Outta Love’ dat lekker soulvol over komt door de blazers en de backing vocals en met het gospelachtige ‘Weak And Weary’ komt er een einde aan dit nieuwe album. Danny Vera is terug met dertien verhaaltjes. Want “Liedjes moeten een verhaal hebben, anders is het een scheet in de ether” zei de sympathieke Zeeuw onlangs in een interview. Met The Never Now levert Vera een waardige opvolger op en het Nederlandse publiek zat ook dit nieuwe album warm onthalen. Een ideaal schoencadeautje voor Sinterklaas. Veel luisterplezier.

Label Don't Fade Away Rec.

Beoordeling 8,5

Review 25 aar nadat het debuutalbum Fade Away Diamond Time het daglicht zag is er nu een re-issue van dit album van Neal Casal dat, met de wetenschap van u, eigenlijk een toonaangevend album is uit de rijke muziekcarrière van deze Amerikaanse singer/songwriter. Casal kreeg op zijn 13e jaar zijn eerste gitaar maar zijn jeugd was verre van zorgeloos en werd vanwege de echtscheiding van zijn ouders gekenmerkt door verhuizingen tussen diverse staten met New Jersey als eindpunt. Na zijn schoolband bleef hij actief muziek maken en kwam in 1992 contact met de legendarische Jim Scott. Een platencontract met het toenmalige label Zoo was het resultaat van jarenlang hard werken en Fade Away Diamond Time kwam in 1995 uit en ontving lovende kritieken. Het was de onbekende Casal gelukt om een sound te creëren die we kunnen omschrijven als een mixture van West-Coast Sound, Country Rock en Americana en qua sound doet denken aan de muziek van Neil Young, Jackson Browne en The Eagles in hun beginperiode. Op dit debuutalbum staan twaalf nummers en tijdens de opnames in het landhuis Palacio Del Rio (voormalig landhuis van Dean Martin) in Caliornia werd hij vergezeld door zijn vrienden John Giny op piano en orgel en Angie McKenna die voor de zang harmonieën. Het gezelschap werd gecompleteerd door enkele klasbakken van muzikanten zoals bassist Bob Glaub (o.a. Jackson Browne), drummer Don Heffington en Greg Leisz en Fooch Fischetti op pedalsteel. Opener ‘Day In The Sun’ is onmiddellijk typerend voor de sound van dit album; we horen de aangename stem van Casal die aan Jackson Browne doet denken, de alom aanwezig gitaren maar evengoed het Hammondorgel en die tweede stem van Angie McKenna. Die melodieuze southern rock wordt gaandeweg mooi uitgebouwd met nummers als ‘Maybe California’, ‘Leaving Traces’, ‘Detroit Or Buffalo’ en ‘Cincinnati Motel’. Mooi ingetogen is ‘Bird In Hand’ met een hoofdrol van Leisz op pedalsteel en ‘The Days With You’ schetst mede door de mondharmonica en steelgitaar een mooi tijdframe. ‘One Last Time’ is weer zo’n aangenaam Alt-Country nummer maar het hoogtepunt is waarschijnlijk toch het zes minuten durende ‘Free To Go’, een nummer waar werkelijk alles in terugkomt met een heerlijke gitaarsolo als kers op de taart. Dit 25-jaar oude album wordt afgesloten met een heuse wals, ‘Sunday River’, waarmee Casal met terugwerkende kracht nogmaals bewijst een uiterst talentvolle singer/songwriter te zijn geweest. We spreken hier van verleden tijd want na dit album zouden er nog vele soloalbums volgen alsmede samenwerkingen met Ryan Adams, Chris Robertson en anderen voordat Neal Casal op 26 augustus 2019 een einde aan zijn leven maakt. Deze re-issue van Fade Away Diamond Time is echt weer heerlijk om te herontdekken na 25-jaar. De afgestofte versie klinkt nog steeds ongelofelijk eigentijds en toont nogmaals aan dat Neal Casal echt een begenadigd singer/songwriter én gitarist was. De heruitgave is nu voor het eerst op vinyl beschikbaar en de Cd-versie wordt vergezeld van een mooi boekwerkje. Met terugwerkende kracht een buiging. Veel luisterplezier.

Label Wharf Cat Records

Beoordeling 8

Review De albumcover van Horse, het derde album van Holy Motors, doet vermoeden dat we hier naar een country-album van een band uit één van de zuidelijke staten van de VS gaan luisteren; maar zoals zo vaak; schijn bedriegt, ook op bij dit album. Voor diegene die de band nog niet kennen even een korte introductie; ze komen niet uit Engeland of Amerika maar we hebben hier met een band uit Talinn, Estland te maken en Hose is inmiddels hun tweede album. Zelf omschrijven ze hun muziek als “a dark twang & reverb band from a nonexistent movie” en na enkele luisterbeurten is het niet lastig om deze omschrijving te kunnen duiden want de acht nummers laveren tussen Shoegaze, Americana en een vleugje psychedelische rock. Centraal in dit alles staat zangeres Eliann Tulve met haar warme en diepe stemgeluid en de gitaristen van de band. Vrijwel alles wordt in een erg loom tempo gezongen en gespeeld en uitgesmeerd waardoor de vergelijking met het geluid van Mazzy Star niet vreemd is. Ook het gitaargeluid is loom, echoënd en met een absolute twang en de langgerekte akkoorden. De band opent met het opgewekte ‘Country Church’ en meteen wordt duidelijk waar je mee te maken krijgt gedurende 32 minuten; strak drumwerk, mooi gekleurd fuzzy gitaarwerk en die lome, diepe stem van Eliann. Vervolgens krijgen we met ‘Endless Night’ misschien wel het prijsnummer van album; gitaristen Lauri Raus en Gert Gutmann klinken fantastisch en de stem van Eliann daalt nog wat verder. ‘Midnight Cowboy’ en ‘Come On Slowly’ zijn ballads waarbij het gitaargeluid werkelijk weer door de atmosfeer snijdt en verrassend is ‘Road Stars’, een duet dat ze zingt met co-producer Craig Dyer en dat een door de nadrukkelijk aanwezig akoestische gitaar ineens een lichtpuntje vormt in dit heerlijk mistroostige album. De knipoog die de band maakt naar het wat filmische karakter is misschien wel het best te herkennen bij nummers als ‘Matador’ en ‘Trouble’; de broeierigheid straalt er werkelijk van af en met een beetje fantasie worden het soundtracks van Spaghetti Westerns. Afsluiten doet de band in stijl; het instrumentale ‘Life Valley’ past perfect in de deze sfeer van het album. Horse tikt met zijn acht nummers een speeltijd af van 32 minuten en persoonlijk had het van deze recensent langer mogen duren. De tracks vormen absoluut één samenhangend geheel en de gelaagdheid en de sfeer die de band weet te creëren is intrigerend. Bij elke luisterbeurt ontdek je weer wat nieuws in het gitaarspel van Raus of Gutmann maar het is het geluid dat de band als Holy Motors weet te produceren dat zo bijzonder is. Een album voor de jaarlijstjes. Veel luisterplezier.

Label Napalm Records

Beoordeling 8

Review De Oekraïense metalcoreband Jinjer werd gevormd in 2009, maar de band beschouwt 2010 als hun officiële start toen Tatiana Shmailyuk op vocalen het stokje overnam van Fatullaiev en Roman Ibramkhalilov zich aansloot als leadgitarist. Sindsdien timmert Jinjer hard aan de weg. Ze zijn een hardwerkende, veel toerende band en ze krijgen steeds meer fans. Begin maart traden ze voor het eerst op in Australië. Elke eerste show op een continent waar ze nog niet eerder hebben opgetreden, wordt opgenomen. Niet met de intentie om het uit te brengen, maar deze opname is zo goed bevallen dat deze nu uit gaat komen; Alive In Melbourne. De setlist van de show in het Australische Max Watt’s House Of Music is vooral gericht de twee meest recente werken Micro (EP, 2019) en Macro (album, 2019), maar ook ‘Pisces’, ‘Captain Clock’ en andere oudere publieksfavorieten komen aan bod. Op Alive In Melbourne is een energieke band te horen. Het zijn goede muzikanten, maar Shmailyuk valt het meest op met haar vocalen. Ze gaat moeiteloos over van clean vocals naar grunts en weer terug. Niet makkelijk, maar zij doet het. De energie van het publiek is goed hoorbaar en voelbaar. De opname is ook mooi bijgewerkt. Alle instrumenten zijn hoorbaar en goed te onderscheiden. De charme van live-muziek is niet verloren gegaan. De outro had niet in zijn geheel op de release hoeven komen. Het is geen muziekstuk die een mooie afronding geeft. Live was het prima geweest, maar voor een opname niet perse van toegevoegde waarde omdat het een beetje lijkt uit te doven. Na tien jaar was het tijd voor een live-release en de band stelt niet teleur. Alive In Melbourne komt uit op CD en vinyl. Niet op DVD, maar er zijn beelden te vinden op YouTube. T e zien in Nederland: zondag 22 augustus 2021 @ Dynamo Metalfest te Eindhoven

Label Silver Lining Music

Beoordeling 8,5

Review Het is alweer veertig jaar geleden dat de Britse rockband Diamond Head hun debuutalbum Lightning To The Nations uitbracht. Het was gelijk een klassieker en de band werd hiermee onderdeel van de New Wave of British Heavy Metal. We zijn dus veertig jaar verder en de line-up van nu is zeker niet meer hetzelfde als toen. Alleen leadgitarist en oprichter Brian Tatler is nog origineel. Misschien des te interessanter om te horen wat ze hebben gedaan met een klassieker. Lightning To The Nations 2020 bevat elf tracks. De eerste zeven tracks zijn de opnieuw opgenomen nummers die worden gebracht met een hernieuwde energie. Het is sowieso een meer verzorgde productie dan toen. Dit maakt misschien dat de rauwheid van destijds er iets af is, maar verder klinkt de muziek juist krachtiger. Zanger Rasmus Anderson (die overigens ook de productie verzorgde) kan zeer goed uit de voeten met het materiaal. Hij laat het in ere, maar hij maakt het zich ook eigen. De laatste vier tracks zijn covers, te noemen ‘No remorse’ van Metallica, ‘Immigrant song’ van Led Zeppelin, ‘Sinner’ van Judas Priest en ‘Rat rat blue’ van Deep Purple. Met name die eerste is een leuke knipoog naar de blijvende support van Metallica voor Diamond Head. Metallica coverde in 1984 ‘Am I evil?’. Een van de grootste klassiekers op Lightning To The Nations.

Label Columbia / Sony

Beoordeling 8

Review De sound van AC/DC is legendarisch en tussen alle muziek opvallend, eigentijds en gelijk tijdloos. Wanneer de band met Bon Scott als zanger de legendarische albums Let There Be Rock en Highway to Hell maakte was het duidelijk dat het een band is die er toe doet. De dood van Bon Scott was een dieptepunt in de muziek, maar de band herpakt zich met een nieuwe Schotse zanger Brian Johnson en een fantastisch album en eerbetoon ‘Back in Black’. Inmiddels zijn we 40 jaar verder en met Powers Up stelt de band weer een intern eerbetoon vast. Het is wellicht een van de meest persoonlijke albums van de band. Er is nogal wat gebeurd nadat de Australische rock act AC/DC hun recente album Rock or Bust uit 2014 op de markt verscheen. Drummer Phil Rudd moest voor de rechtbank verschijnen voor het in bezit hebben van drugs en aanzetten tot moord. Het laatste was genoeg om Rudd op de reservebank van AC/DC te zetten. De video clips zijn met vervanger (Bob Richards) gemaakt, waarna de kale drummer Chris Slade zijn plekje achter de kit weer innam. Zanger Brian Johnson kamt met een gehoorbeschadiging. De tour wordt voortgezet met Axel Rose van Guns and Roses, waarover veel gesproken werd. Kaarten werden terug gestuurd en een ander deel van het publiek keek dit met gemende gevoelens aan. Halverwege de tour gaf bassist Cliff Williams aan dat hij na de lopende tour wilde stoppen. Een jaar later overlijdt Angus zijn broer George Young (producer van AC/DC en vele andere en scoorde zelf hits met Flash and the Pan (‘Hey, St. Peter’), het ‘Friday on My Minds’ met the Easybeats en als schrijver Love is in The Air van John Paul Young (geen familie) dat we tegenwoordig nog horen bij het programma All You Need Is Love. Nog geen maand later overlijdt ook zijn broer en AC/DC gitarist Malcolm. Het heeft dan ook even tijd nodig gehad om de energie te vinden om AC/DC nieuw leven in te blazen. De gesprekken en de verwerking van alles brengt Cliff Williams en Brian Johnson terug, en met Phill Rudd zijn terugkomst is de band als het ware terug. De gitarist die Malcolm vervangt speelde al het Rock of Bust album deels in (werd niet genoemd) en was live al op het podium te zien. Stevie Young is de zoon van Angus zijn oudste broer Steve. De muziek is nog steeds de vertrouwde high speed blues met een solerende Angus. Met songs als ‘Realize’. ‘Through The Mist of Time’, ‘Witch’s Spell’ is dit album enigszins een donker album. De overtuiging om terug te keren in ‘No Man’s Land’ en de gok om er weer voor te gaan (om de oudgedienden weer te vragen) in ‘Shot in the Dark’ geeft dit allemaal een weerspiegeling van wat er is gebeurd. De energie van spelen in een band is toch anders dan het rijden in de auto’s weerspiegeld de heimwee van touren in ‘Money Shot’, en brengt de band met ‘Systems Down’ en ‘Code Red’ het startsein om deze plaat op te nemen. Code Red (opname) is gelijk een begin van het nieuwe. The Powers Ups en men gaat ervoor! Zolang het duurt. Het album kent geen songs al la ‘Thunderstruck’, ‘Back in Black’ of ‘Rock n Roll Train’, maar met 2 songs in de setlist is AC/DC live vooral een act dat gezien moet worden, correctie; gevoeld moet worden, plug in in, turn up the power, speakers op 10 plus en gaan!

Label Warner

Beoordeling 8

Review De country pop, danwel het huidige Americana van The Eagles heeft weinig of geen introductie nodig. Wie kent niet de songs ‘Hotel California’, ‘Desperado’ en ‘Take it Easy’. De harmonische vocalen van de heren zijn al in de tijd dat de band de begeleidingsband van Linda Rondstad was geperfectioneerd. Maar de laatste jaren is er wel iets veranderd. Naast dat er altijd een spanningsveld is binnen de band als het gaat om de ego’s is Glenn Frey overleden. Maar de zoon Deacon Frey is ingezet als vervanger en met ondersteuning van countryzanger Vince Gill die de Frey songs zingt, is het op het podium weer in balans. Het resultaat van de laatste tour is dit document dat in Los Angeles werd opgenomen. Natuurlijk is dit weer een van de vele verzamelalbums van de band geworden. Maar nu dus een andere bezetting maar wel met de classic songs ‘One of These Nights’, ‘Tequila Sunrise’, ‘New Kid In Town’, ‘Take It To The Limit’ en ‘The Long Run’. Don Henley zingt nog steeds over ‘the Boys of Summer’, Joe Walsh over ‘Life’s Been Good’ en de ‘Rocky Mountain Highway’ en Timothy Smith weet met ‘I Can’t Tell You Why’ nog steed niet hoe het kan dat hij in The Eagles speelt. Maar Vince Gill weet de songs van Glen Frey prima te vertolken, maar schuift ook het ‘Ol’ 55’ van Tom Waits in de setlijst. Deacon Frey neemt ‘How Long’ en ‘Peaceful Easy Feeling’ voor zijn rekening. Naast dat de kwaliteit van deze band en hun live shows optimaal top zijn is het hier op beeld en album prima weergegeven. Een heerlijke plaat (net als de andere platen van The Eagles) voor de druilerige dagen in de aanloop van de Top 2000.

Label BMG

Beoordeling 7,5

Review De gitarist Keith Richards van Rolling Stones hoeft verder geen introductie lijkt me. De man wist in 1988 het album Talk is Cheap op te nemen. Met dit album ging hij op solo tour. Dit past nog even tussen de Stones opname agenda door. Het bijzondere aan dit album of tour was dat Richards een mooie band om zich heen wist te verzamelen. Waddy Wachtel, Steve Jordan (tegenwoordig drummer bij o.a. John Mayer), (Charles Drayton (Paul Simon, The Cult, Neil Young), Ivan Neville (Neville Brothers) Bobby Keys (George Harrison, John Lennon Lynyrd Skynyrd) en Sarah Dash (Patti La Belle). Allen zijn gelinkt aan hun werkzaamheden voor Rolling Stones. Dit live album werd drie jaar later dan het was opgenomen uitgebracht tussen de Stones Steel Wheels tour. Nu Rolling Stones twee maanden geleden hiervan het live album heeft uitgebracht, herhaald Richards dezelfde actie om net voor de kerst de fans te trakteren. Dit album is de ge-remasterde versie. Een opgepoetste versie van het oude album. Maar heerlijk de ‘Talk is Cheap’, ‘Whip it Up’, ‘Make No Mistakes’ en de Stones songs ‘Too Rude’, ‘Happy’, ‘Time is on My Side en ‘Connection’ te horen.

Label Rare Diamonds

Beoordeling 7,5

Review De Duitse zangeres Doro Pesch werd bekend als the Queen of Heavy Metal met de metal act Warlock. De band had veel energie en met succes tourde men met o.a. Judas Priest. True as Steel was voor de band een doorbraak en met Triumph and Agony proeft Doro het succes en gaat solo verder. Wanneer het avontuur begint in USA weet ze een mooie band om haar heen te vormen met Jon Levin (nu Dokken) Tommy Henriksen (Alice Cooper), Claude Schnell (DIO) en Bobby Rondinelli (Rainbow/Quiet Riot). Wanner dit niet echt van de grond komt weet ze Gene Simmons te verleiden om haar album te produceren. Hij schuift zijn maatjes Tommy Thayer (Black n Blue en nu KISS) en Pat Ragen (Ace Frehley Comets) naar voren en bandleden van House of Lords zorgen voor de begeleiding. Een gelikt album, maar ook dit krijgt niet het gewenste effect al is het een van haar best verkochte albums. De ruwe power van Warlock ontbreekt en Doro is op zoek naar haar eigen sound. Inmiddels heeft Doro vele albums op haar naam staan en net zoveel verzamel albums. Magic Diamonds is er een die erg compleet is als het gaat om haar carriere. De songs en Judas Priest cover ‘Breaking The Law’ met Udo Dirkschneider (Accept)( , Lemmy Kilmister (Motorhead) (‘Love Me Forever’), Slash (Now or Never) staan op dit document. Maar ook de classics ‘All We Are’, ‘Rare Diamonds’ en het Duitstalige ‘Für Immer’ ‘Alles is Gut’ en ‘Herzblut’. Het geeft een mooi overzicht weer van deze zangeres met Duitse tongval . De rocksongs zijn aanstekelijk en goed en deze sympathieke zangeres gun je dan ook het best.

Label Mass Appeal

Beoordeling 7,5

Review De Canadese rapper Nasir Olu Dara Jones kreeg de naam Nasty Nas en gaat nu als Nas door het leven. Zijn album King Disease brengt oude bekenden bij elkaar. Onder leiding van de Hitboys, Jay-Z en Travis Scott is al bijzonder. De rappers Nas en Jay-Z wisten elkaar af te troeven, maar het escaleerde bij de street fighters wanneer Notorious B.I.G. overlijdt. Wie is nu De Baas in New York als het om rappen ging. Het is allemaal tijdelijk en we zien de heren nu samenwerken. Als producers, maar ook leveren de heren gezamenlijk het nummer ‘Ultra Black’. Op dit album horen we ‘Full Circle’ met The Firm (Nas AZ, Cormega en Foxy Brown) terug en is de moderne rapper Anderson.Paak met ‘All Bad’ ook van de partij. De songs zijn vooral zwoel in de muziekstijl. Met heerlijk diepe bassen en veel variatie in de muzikale invulling, al blijft het de taal dat belangrijk voor deze stijl is. Voor de hip hop is dit een van de beter en gevarieerde albums van dit jaar, maar vooral gaat het hier om de samenwerking en verbinding van de artiesten. Dit is dan ook weer een weerspiegeling van de Amerikaanse cultuur waar men nu staat.

Label City Slang/ Konurrent

Beoordeling 8

Review De zanger/ gitarist Kurt Wagner weet al 25 jaar onder naam Lambchop albums te maken. Hij gebruikt vaak verschillende musici zodat ieder album een andere sfeer kent. Toch weet hij een eigen sound over het geheel te produceren waardoor het ook herkenbaar Lambchop songs zijn. Dit keer pakt Wagner het anders aan. Hij haalt verschillende muzikanten, danwel zijn band, bij hem in de studio. Ieder mag een cover meenemen en dat nummer gaan ze bewerken tot een indie song in de stijl van Lambchop. Enigszins dromerig en zwevend in de sound. Zo krijgt het ‘Reservations’ van Yankee Hotel Foxtrot van Wilco een hele andere sfeer. Het origineel is al ruim 7 minuten. Deze heren weten dit te overtreffen tot 13 minuten. Maar wel mooi en meeslepend! ‘Where Grass Won’t Grow’ van George Jones kreeg ook een verlenging van 2 minuten. en met obscure 70’s nummer ‘Shirley’ van the Mirrors weet men dit om te zetten alsof Nick Cave een nieuwe weg heeft ingeslagen. Van het prachtige album ‘Innervisions’ van Stevie Wonder weet men het nummer Golden Lady intens weer te geven. Op een een of andere manier is er een liefde voor de oude soulsongs. De cover ‘Love is Here’ van the Supremes is tevens mooi weer gegeven en sluit men dit heerlijk album af met de ‘Weather Blues’ van Yo La Tango bassist James McNew. Al zijn het covers, de songs zijn allemaal bijna onherkenbaar gemaakt en toch blijft het een mooie sfeer in de songs houden.

Label CRS

Beoordeling 8

Review Het Haagse trio onder leiding van Pascal Hillibert is inmiddels uitgegroeid tot een hele band formatie. De band die in 2001 is gestart heeft inmiddels al heel wat albums op de markt gebracht, maar is door het grote publiek nog steeds niet ontdekt. Toch weet de band weer prachtige songs op dit nieuwe album te brengen. Zo is het Night Wind als tweede song van het album een juweeltje en ‘The Sound of Waves’ is meeslepend en mooi. Het mooie is dat dit album meer dan 1 juweeltje bevat. Het is het hele album dat je meesleept in een wereld van indie songs die klinken alsof David Bowie een nieuwe muzikale richting is ingeslagen. Het is de diversiteit van de songs waardoor het album een album is en geen losse songs. Dan weer even spannend met ‘Southern and the Dog’ dan weer even luchtig met ‘Clear Fence’. Het is een album dat je in de donkere dagen gaat beluisteren, liefst alleen, comfortabel in een stoel en een drankje ernaast. Laat je verleiden door de luchtere songs ‘More Rain On Vegas’, ‘Sister’ en het huidig toepasselijke ‘In Times of Madness’. Het is het derde deel van de trilogie Grayhouds, Constellations en dit Starlight Het is dan ook tijd om eens naar de Nederlandse acts te kijken en te waarderen. Want deze band kan zich prima meten met de Belgische acts die (lijkt het) meer gewaardeerd worden dan de Nederlandse acts.

Label Mercury

Beoordeling 7,5

Review Wanneer de IJslandse drummer van de rock en metalacts, Olafur Arnalds de switch naar de elektronica heeft gemaakt gaat het goed met deze muzikant. Onder de naam Klasmos produceert hij met Janus Rasmussen muziek, maar weet solo inmiddels zijn vijfde album te presenteren. Veel mensen kennen hem van de muziek van de serie Broadchurch. Het nieuwe album begint hypnotiserend met Loom waarbij Arnalds ondersteuning krijgt van zijn multi instrument collega Bonobo. Het album is wellicht in de gedachte van Covid geschreven en krijgt dan de toepasselijk titel mee. Het is dan ook rustig om je heen. De algehele lockdown kent voor iedereen een andere uitwerking, maar buiten is het wel rustig te noemen. ‘Woven Sound’ of ‘Still/ Sounds’ zijn dan ook titel die bij deze rustgevende sound horen. Op ‘Zero’ en ‘Spiral’ minimaliseert hij de muzikale klanken tot het slotstuk ‘Undone’. Het sluit het album vol ontspannende klanken af. Een album om op te zetten in de donkere dagen, bij kaarslicht en een boek op schoot.

Label BMG

Beoordeling 7,5

Review De Britpop van tegenwoordig kent zijn oorsprong bij enkele bands uit de jarn 60. Natuurlijk kent iedereen the Beatles de popliedjes en maatschappelijke teksten wisten te smeden. Rolling Stones die de rock and roll maken en The Who ging even steviger te keer ging. Maar de onderschatting van The Kinks is hier op het vaste land groot. In de UK zijn the Kinks een van de grondleggers van de Britpop. Het concept album Lola Versus Powerman and Moneyground uit 1970 is het achtste album van the Kinks. Het album gaat over de muziekindustrie waar nogal wat vraagtekens bij gelegd wordt. Het begint bij een liedje maken en dit aan derden laat horen (‘Strangers’). Over de publishers die geld willen wanneer je song bij hun onderbrengt (‘Denmark Street’ en ‘Get Back in Line’). De hitmakers danwel pluggers die ook weer hun deel willen op je als artiest in het meest populair programma te krijgen (‘Top of the Pops’, ‘This Time Tomorrow’ en ‘Money Ground’). De tijdrovende promo tournees (‘Long Way From Home’). De heren om de band die hun zakken vullen (‘Rats’ en ‘Apeman’). NA het lopen in de pas dat je je beseft dat je groot genoeg bent op uit het keurslijf te kunnen stappen (‘Got To Be Free’), waarna alles weer van vooraf aan begint. Alleen de hit ‘Lola’ hoort niet op dit album thuis. Het nummer is even voordat Ray Davies zijn verhaal wil doen al opgenomen. Vandaar de naam en met deze uitvoering krijgt de luisteraar nog alternatieve versies van ‘Lola’ en de rest van het album. De live uitvoeringen, remixen en demo takes zijn op dit album opgepoetst zodat het weer prima aan te horen is. Het is een belangrijk album voor de muziekindustrie. De band schopt openlijk tegen het systeem dat met de digitalisering veranderd is. Althans dat lijkt zo, want we kennen op de dag van vandaag hetzelfde systeem. De huidige vrijheid voor de muzikant (lees spotify) wordt bepaald door uploads promo’s en betaalsystemen van tussenliggende partijen oftewel de marketing. De artiest zelf verdiend een minipercentage van de stream/download. De tussenliggende partijen sturen de rekeningen voor hun diensten, tournees zijn alleen mogelijk door boekingskantoren enzovoort. en dan houdt de artiest er misschien nog iets aan over. Want succes binnen de muziek is met een mooi album geen garantie.

Label Island UMC

Beoordeling 7,5

Review Uit het Ierse plaatsje Limerick komt de band The Cranberries. Met het tweede album No Need To Argue wist de band in 1994 door te breken. Toch was dit verrassend omdat het een album is met niet al te vrolijke liedjes. Zombie werd een wereld hit en iedereen zicht het deuntje van ‘Ode To My Family‘ waar het album mee begint. Delores O'Riordan wist in haar donkere periode mooie songs te brengen waaronder het titelstuk, “I Can’t Be With You’ en ‘Empty’. Toch leverde het succes een man (voormalige Duran Duran manager) en veel geld op. Ze werd een van de rijkste mensen van Ierland. Toch blijkt het geluk niet zo te gaan en overlijdt ze twee jaar geleden. Met deze re release krijg je niet alleen een gemasterde versie van dit prachtig album, maar ook de oude demo takes waar ‘Song To My Family’, ‘So Cold In Ireland’ en ‘Yeats Grave’ de herkenbare klanken van het latere succes te horen is. Maar ook songs van de liveshow in Liverpool 1994 en Milton Keynes 1995 zijn op dit album te vinden. Het is dan ook een compact en mooi overzicht van het geheel rondom dit album. Iets waar de andere bandleden met weemoed en trots aan terug denken.

Label Polydor

Beoordeling 7,5

Review DE bluesrock band van begin jaren 70 was een superband met Bobby Whitlock, Carl Radle, Jim Gordon en Eric Clapton. De gitarist Eric Clapton verliet John Mayall’s Bluesbreakers om aan te sluite bij de superband The Cream. De eigengereidheid van deze bandleden botste al was de muziek erg goed. Dat smaakte naar meer en Clapton richt met Steve Winwood Blind Faith op. Maar ook hier gaat het botsen en komt daarna met George Harrison op de planken. De begeleidingsband is Delaney & Bonnie. Wanneer Harrison de band verlaat wordt Dave Mason zijn vervanger en krijgt de band de naam Derek and the Dominos. Het debuut album is dan ook direct het eindstation voor deze band. Al werd er nog wel getourd en verschijnt er een live album van deze band. Maar het debuutalbum van deze bluesband lijkt legendarisch te worden. De onbeantwoorde liefde van Pattie Boyd (vriendin van Harrison) aan Clapton levert het nummer ‘Layla’ op. Met Duane Allmond als gitarist krijgt dit nummer de kwaliteit dat boven de andere songs van dit debuutalbum uit stijgt. Een populair erotic song ‘Keep On Growing’, ‘I Am Yours’ en ‘Why Does Love Got To Be So Sad?’ zijn allemaal heerlijke songs en voor de pop/rockliefhebber was en is het een prima instapplaat om de feeling of the Blues te ontdekken. Met dit dubbel album is er een bonus cd toegevoegd. Voor de echte fans is het misschien minder interessant. Maar de songs van de Johnny Cash Show (‘It;’s Too Late’, Got To Get Better in a Little While’, ‘Blues Power’ en de Carl Perkins cover ‘Matchbox’ zijn hier in een goede kwaliteit terug te horen. Maar ook de T- Bone cover ‘Mean Old World’ en de b kant van de single ‘Roll It Over’ is op dit album te vinden. Het mag dan geen nieuw album zijn maar het is weldegelijk nog een heerlijk blues rock album die er mag zijn. Na 50 jaar is het dus nog steeds top en tijdloos goed!

Label Eigen Beheer

Beoordeling 8

Review Ellen Shae is een Nederlandse singer/songwriter en is eigenlijk al heel haar leven met muziek bezig. Met behulp van de Amerikaanse singer/songwriter Tom Mank en producer Rich DePaolo is daar nu haar derde album Caged Bird. Ellen volgde een opleiding voor klassieke gitaar maar uiteindelijk kwam haar talent als singer/songwriter als vanzelf boven drijven. In 2014 was daar haar debuutalbum My Window en in 2017 was daar de EP Clouds. Via Tom Mank met wie Ellen al eerder samenwerkte leerde ze producer en multi-instrumentalist Rich DePaolo kennen en samen gingen ze aan de slag voor dit nieuwe album. De klanken van een sopraansaxofoon openen het album bij de titelsong en meteen is de subtiliteit waarmee Ellen Shae haar liedjes schrijft voelbaar. Een mooie vloeiende melodie met wat Folk-invloeden en die heldere stem zorgen in combinatie met die saxofoon voor een haast breekbare song. Overigens roept het geluid van Mark Karlsen op saxofoon herinneringen op aan de muziek van de legendarische Kenny G. Daar waar ‘Polluted Air’ nog vooral op de Folk-invloeden drijft en vrijwel akoestisch wordt uitgevoerd is ‘Open Road’ veel stemmiger en komt haar begeleidingsband in volle glorie tot uiting komen. Met name Klein Kromhof op mondharmonica zorgt voor een aangenaam Americana-karakter. En zo weet Ellen door subtiele nuances aan te brengen in de composities en instrumentarium het album boeiend te houden ondanks dat we de liedjes wel in eenzelfde muzikale hoek kunnen plaatsen. Nummers als ‘Salt’ en ‘Rhyme’ zijn weer overwegende akoestisch en met ‘Toby’ is het de Amerikaanse Sera Smolen op cello dat voor dat melancholische tintje zorgt. Ook het met violen omgeven ‘Judging’ roept dat gevoel op waarbij de kristalheldere stem van Ellen voor een prachtig contrast zorgt. Meest donkere track is waarschijnlijk ‘Dive In The Dark’ met de al eerdergenoemde DePaolo op gitaar. Caged Bird is een mooi luisteralbum geworden. De negen liedjes zijn typische singer/songwriter nummers waarbij er veel invloeden uit Folk en Americana te herkennen zijn maar ook is er de verbinding naar haar toch wel “klassieke” verleden door de keuze van het instrumentarium. Het zijn smaakvolle, mooi gearrangeerde nummers die voor een fijne afdronk zorgen bij een goed gesprek met een glas wijn. Een mooi luisteralbum dat bij elke luisterbeurt beter wordt. Veel luisterplezier.

Label Napalm Records

Beoordeling 8,5

Review De Amerikaanse band Alter Bridge is al jaren een grote naam in de hardrockscene. Myles Kennedy (solo, Slash featuring Myles Kennedy & The Conspirators) en de ex-leden van Creed, Mark Tremonti, Brian Marshall en Scott Phillips, weten alweer zestien jaar op plaat en live het publiek te overtuigen met hun onmiskenbare geluid. Afgelopen jaar brachten ze hun nieuwe plaat Walk The Sky uit waarna een tour volgde die afgebroken moest worden vanwege de pandemie. We gaan zien wanneer ze hun tour weer mogen vervolgen, maar in de tussentijd kunnen we genieten van livemateriaal op hun nieuwe EP Walk The Sky 2.0. Er wordt geopend met ‘Last rites’ en dit is gelijk de uitzondering. Het is een nieuw nummer wat is opgenomen tijdens de lockdown. Het is een lekker heavy nummer. Alter Bridge bewandelt veel vaker de lijn tussen hardrock en metal en dit nummer neigt zeker naar metal. ‘Last rites’ smaakt naar meer wat het gelijk eigenlijk jammer maakt dat er niet nog wat extra nieuw materiaal op staat. De andere zes tracks van de EP zijn liveversies van ‘Wouldn’t you rather’, ‘Pay no mind’, ‘Native son’, ‘Godspeed’, ‘In the deep’, en ‘Dying light’. Allemaal tracks van Walk The Sky. Livemateriaal van Alter Bridge is altijd fijn, want zij zijn typisch zo’n band waarbij het live allemaal nog beter klinkt dan op plaat.

Label Tamourhineceros

Beoordeling 8

Review Het Deens/Australische duo Palace Winter is terug met hun derde album ….. Keep Dreaming, Buddy. Voor de Deen Caspar Hesselager en de Australiër Carl Coleman is op afstand een album maken de gewoonste zaak van de wereld want Hesselager werkt thuis vanuit Copenhagen en Coleman vanuit Tenerife. Vanuit hun deze plekken worden muzikale ideeën en demo’s uitgewisseld met dit album als eindresultaat. Palace Winter heeft op hun twee eerdere albums al bewezen prima popliedjes te kunnen maken waarbij de basis vaak de elektronische sound is die vervolgens weer gecombineerd wordt met diverse andere muzikale invloeden en stijlen zoals met hiphop beats, 70's soul, 80's elektronica en 90's gitaarmuziek. Het album komt wat aarzelend op gang met de opener ‘Monument Eyes’ die maar niet echt los wil branden. Toch is daar met ‘Won’t Be Long’ de herkenning als de synths gecombineerd worden met een fuzzy klinkende gitaar. Met ‘Top Of The Hill’, met een bijdrage van Soffie Viemose van de band Lowly, noemen we een van de beste tracks van het album. Kijk ook zeker de bijbehorende video waarin actrice Carla Viola o.a. door Copenhagen loopt zoals Hesselager dat waarschijnlijk zelf ook heeft gedaan tijdens deze Covid-periode. De band brengt met ….. Keep Dreaming, Buddy een gevarieerd album uit dat zelfs soms verrassend te noemen is. ‘Richard (Says Yes)’ heeft een lekkere groove en ook bij het springerige en vrolijk klinkende ‘Rose’ gaan de mondhoeken omhoog. Die verrassing zit echter in de titelsong; een instrumentaal akoestisch nummer dat een beetje uit de toon valt maar door het gitaarspel toch op de een of andere manier blijft hangen. Een andere verrassing is toch wel ‘The Deeper End’; het is geen complex nummer maar deze uiterst catchy track met een vocale bijdrage van Jason Lyttle (Grandaddy) blijft wel hardnekkig door je hoofd malen. Als laatste noemen we met ‘1996’ één van de meest melodieuze tracks waar we zelfs een saxofoon horen die qua geluid doet denken aan Spandau Ballet. Even een vintage moment. ….. Keep Dreaming, Buddy is een logisch opvolger van Nowadays uit 2018. Het duo blijft bij hun synthpop-geluid dat soms een wat filmisch karakter heeft. Een geslaagd album met ‘The Deeper End’ en ‘1996’ als echte luistertips maar de kracht is dat dit een album is dat een kop en een staart heeft. Veel luisterplezier.

Label V2 Records

Beoordeling 8,5

Review De Noorse singer/songwriter Ane Brun heeft waarschijnlijk geen introductie nodig. Toch hebben we maar liefst vijf jaar moeten wachten op een opvolger van het in 2015 uitgekomen When I’m Free. De belangrijkste reden hiervoor was het overlijden van haar vader waardoor inspiratie tijdelijk ontbrak. Het schrijfproces voor dit nieuwe album begon al in 2019 en vanwege het grote aantal liedjes was het oorspronkelijke idee om een dubbel-cd uit te brengen. Toch is er uiteindelijk voor gekozen om nu dit album uit te brengen en later deze maand How Beauty Holds The Hand Of Sorrow. Opvallend aan After The Great Storm is het meer elektronische karakter. Ane neemt heel bewust wat afstand van het meer Folk-achtige geluid dat we van haar kennen en zet haar stemgeluid nu in de etalage in combinatie met organische synths. Ze opent verrassend met ‘Honey’, een haast triphop-achtig nummer waarbij het van één tot vier aftellen in het Noors door een kinderstemmetje een aardige vondst is. Vervolgens kiest ze ervoor om het prachtige titelnummer in een hoge toonsoort te zingen waardoor het een verrassend spookachtig karakter krijgt. ‘Don’t Run And Hide’ heeft ook weer zo’n tripachtige beat en in combinatie met de stem van Ane, de backing vocals en de strijkers is dit één van de prijsnummers van het album met een altijd aanwezige spanningsboog. Zelf zegt Ane: “Beide albums gaan over de grotere vragen in het leven, maar in 2020 zijn deze vragen nog groter geworden. Hoewel ik de meeste nummers schreef voordat de hele pandemie begon heb ik het gevoel dat ze beiden een boodschap hebben die past bij de situatie waar we ons vandaag de dag in bevinden: frustratie over de toestand van de wereld, hoe je moet rouwen om een geliefde, liefde, relaties, eenzaamheid, innerlijke strijd, slapeloze nachten… Ik denk dat gewoon gaat over het mens-zijn.” Dat Ane Brun over een prachtig stemgeluid beschikt met ongekende mogelijkheden is een publiek geheim. Bij het relatief eenvoudige en muzikaal wat vlakke ‘Crumbs’ is het juist die stem die het nummer toch weer tot een hoger niveau tilt. Bij ‘Take Hold Of Me’ kun je zo maar een dubbel gevoel overhouden; nu is het dat ingetogen nummer waarbij er wel steeds een pulserende beat aanwezig is maar waarbij het geheel klinkt alsof de rem er op staat. Pas na ruim vier minuten komt de beat wat nadrukkelijker naar het oppervlak drijven. Maar de vraag is natuurlijk wat er eventueel in samenwerking met een DJ kan ontstaan als die beat tot volle uiting zou komen en ingezet wordt? Toch weet Ane ook met dit album weer regelmatig onder je huid te kruipen. Het zeer ingetogen en met strijkers omgeven ‘Fingerprints’ is werkelijk prachtig en hoe pakkend eenvoudig haar teksten kunnen zijn blijkt wel als we haar haast fluisterend “In the night / I hear you in my sleep / You're visible to me / You're visiting my dreams” horen zingen. ‘The Waiting’ heeft iets dreigends over zich en ook afsluiter ‘We Need A Mother’ heeft iets beklemmends en omdat Ane hier vooral voor de hoge registers kiest is misschien een vergelijking met Kate Bush wel op zijn plaats. After The Great Storm is een ijzersterk album geworden waar Ane haar veelzijdigheid toont en ons weet te verrassen met dit toch wel nieuwe geluid. Het voelt warm aan en de kracht is dat de nummers op zich van hoge kwaliteit zijn maar dat het ook een coherent geheel vormt. Indringend, fraai, melodieus, sfeervol en soms persoonlijk zijn sleutelwoorden. De verwachtingen zijn hoog voor het volgende album dat dus waarschijnlijk binnen een maand uit gaat komen. Veel luisterplezier!

Label Kobalt / BMG

Beoordeling 7,5

Review De 52-jarige Kylie Minogue is terug met haar nieuwe album Disco. Ondanks Covid, waarbij het advies is om ‘social distancing’ te behouden, waren er al nieuwe albums van Dua Lipa en Lady Gaga en nu is er dan ook dat nieuwe album van de Australische diva Kylie vol met dansbare popmuziek waar het wel erg lastig is om die gewenste afstand te bewaren. Na het in 2018 uitgebrachte Golden, waar ze iets meer de Country invloeden liet spreken, is Kylie weer terug aan het muziekfront met een album vol met dansbare popmuziek en EDM. Nadat ze op jeugdige leeftijd in de Australische Tv-serie Neighbours bekend werd koos ze voor een ander pad; de muziekwereld. Onder de vleugels van de topproducers Stock Aitken Waterman werd ze succesvol en in Nederland kennen we haar onder andere van hits als ‘I Should Be So Lucky’, ‘Spinning Around’, ‘Kids’ (met Robbie Williams) en natuurlijk die wereldhit ‘Can’t Get You Out Of My Head’. Kylie mag dan in Nederland misschien niet zo’n grote naam zijn, buiten onze landsgrenzen is ze dat zeker. Ter illustratie; ze verkocht meer dan 80 miljoen albums en toen ze vorig jaar als headliner op het prestigieuze festival Glastonbury was haar optreden de best bekeken ooit! Met Disco pakt ze dus weer terug naar die toch wel vertrouwde sound; aangename danspop. Gelikte, catchy songs zoals opener ‘Magic’, de vooruitgesnelde single ‘Say Something’ en ‘Miss A Thing’ klinken herkenbaar en de stem van Kylie past nog steeds naadloos binnen dit genre. Natuurlijk is het een stukje nostalgie en krijgen we dat vintage-achtige gevoel naar de tijd van de glitterballen, lichtgevende dansvloer en rookmachines. Ze werkte in het verleden met een groot aantal producers samen maar keerde voor dit album weer terug naar Sky Adams en Teemu Brunila waar ze al eerder succesvolle albums mee maakte. Het knappe is dat er gewoon geen slechte nummers op staan; alles luistert lekker weg en of we nu naar ‘Monday Blues’, ‘Supernova’, ‘Last Chance’ of ‘Dance Floor Darling’ luisteren, nergens zakt Kylie door de spreekwoordelijke ondergrens. Als ik dan toch een favoriet mag noemen dan is het ‘I Love It’; dat is toch wel een exemplarisch nummer op dit nieuwe album van Kylie dat dus vol met “grown-up-disco” staat. Disco is mede geïnspireerd door de legendarische club Studio 54 in New York. Kylie probeert de sfeer waarvoor die club alom geroemd werd te benaderen met dit nieuwe album. Ondanks de pandemie wilde de Australische dat dit album nu toch wordt uitgebracht, ondanks alle beperkingen die ons zijn opgelegd. Een album zonder echt grote hits in Nederland waarschijnlijk maar wel eentje dat lekker weg luistert en waar het toch stiekem wel lekker op dansen is. Veel luisterplezier!

Label Frontiers srl

Beoordeling 8

Review De gitariste Orianthi Penny komt uit Australië en werd door Michael Jackson voor de THIS IS IT shows ingehuurd. Wanneer bleek dat dit niet doorging werd ze opgevangen door Alice Cooper. Met haar lange manen zwalkt ze over het podium. Maar voor ze bij Jackson in dienst kwam was het Carlos Santana en Steve Vai die haar ondersteunde naar een recorddeal. Het is dan ook het vierde album van deze gitariste. Onder de naam RSO verscheen het album met haar vriend Ritchie Sambora. Het is de aanjager voor dit album waar de poprocksongs met vette solo’s je hoofd op hol jagen. Met het stevige ‘Cotagious’ opent ze het album vol bravoure. Het ‘Rescue Me’ zit wat uitdagender in elkaar terwijl het nummer ‘Sorry’ en ‘Crawling Out Of The Dark’ een popsong is dat ergens tussen rock en pop ligt. Met Even en Marti Frederikson weet ze een prima pop album te maken met hier en daar een rocksong. Toch zal Sambora hier en daar wat aanwijzingen hebben gegeven. De poprock a la Bon Jovi horen we wel terug in ‘Impulsive’, ‘Stream of Consciousness’ en ‘Sinners Hymn’ al zijn de intro’s vooral digi gericht.

Label Frontiers srl

Beoordeling 8

Review Deze zanger uit Puerto Rico heeft in de rockwereld geen introductie meer nodig. Inmiddels zijn dit soort rockzangers niet in USA meer te vinden. Soto werd door Yngwie Malmsteen op de buhne gebracht en is hier nooit meer vanaf gekomen. Alleen de bandleden om hem heen veranderden regelmatig. Zo stond iedereen van Journey, om hem heen, Soul Cirkus, Axel Rudi Pell, Talisman, W.E.T. werd een band, Trans Seberian Orchestra en met Mike Portnoy, Derek Sherinian, Billy Sheehan. en Ron Thay werd de superband Sons of Apollo geformeerd. Ja de man wordt door veel acts als sessie zanger binnengehaald, naast dat hij er ook een solo carrière erop na houdt. En terecht. Soto heeft een eigen stijl en weet met zijn melodieuze stem een brug te slaan tussen de soul en hardrock. Dat is ook te horen op dit album. Met songs ‘Without You’, ‘Love’s Blind’ het lekker uptempo ‘Lesson in Love’ en ‘Paper Wing’ zijn dan ook heerlijke melodieuze rock songs. Met Alessandro del Vecchio weten ze samen prima songs te maken. Alleen is de productie weer wat matig. Het blijft een Frontiers product dat Del Vecchio invult met mainstream bandleden aangevuld met Soto’s vaste drummer Edu Cominato. Hierdoor blijft kwantiteit en kwaliteit op een spanningsboog hangen. Dit album kent een extra bonus album door een live album van songs uit zijn eerste solo albums toe te voegen. Hier hoor je dan ook dat Soto een geode zanger is, maar dat er nooit een echte rockclassic tussen zit.

Label Merge/ Konkurrent

Beoordeling 8

Review De Amerikaanse indie-folk band uit Durham weet al jaren lang het podium onveilig te maken met hun indie sound. Met Getting Into Knives is Peter Hughes en zijn band toe aan hun 19de album. Met You ‘Get Famous’ putten ze uit hun ervaring, dat ze eigenlijk beroemd moeten zijn. Zoals dit veel beloofd wordt en toch is de realiteit anders. Toch is The Mountain Goats een leuke band die er mooie songs op plaat weet te zetten. Met het nummer ‘Picture of My Dress’ weet men Steven Tyler (Aerosmith) mooi in het nummer te bewerken. Terwijl we Jethrow Tull’s ‘Locomotive Breath’ in het nummer ‘As Many Candles As Possible’ terug horen is het als een ode aan deze band. Het nummer krijgt een andere afslag maar de drive blijft hetzelfde. Terwijl mooie ‘Tidal Wave’ een hele andere sound krijgt, luchtig met een pakkende drums. Het Jayhawks achtige ‘Pez Dorado’ gaat over een vis dat de ruimte heeft in het water. Waar velen naar verlangen. aIn een notendop is dit ook een vertaling van de sound van deze band. Soms met klein intieme songs zoals het ‘The Last Place I Saw You Alive’, dan weer even lekker stevig (‘Rat Queen’) en lekker luchtig gitaarpop als the Smithereens met ‘Wolf Count’. Het is dan ook niet vreemd dat The Mountain Goats al jaren een talentvolle act is, maar wanneer dit nu echt ontdekt wordt is het meer dan een talent. Want dit hebben ze in middels al 25 jaar lang bewezen. Alleen is de radio DJ van de zenders hier niet van op de hoogte.

Label Frontiers srl

Beoordeling 7

Review Het hing al een poos in de lucht, maar nu is die er dan. Het solo album van gitarist Reb Beach. De man is al gitarist in Whitesnake regelmatig op het podium te zien. Maar we weten dat David Coverdale niet zomaar gitaristen aanneemt. Beach speelde voordien met Claptin, Dylan, Roger Daltry, Twisted Sister, Alice Cooper, Dokken, Nightranger en Winger. Met zijn maatjes uit de laatste acts heeft hij dit album gerealiseerd. Het is een volledig instrumentaal album waar de gitaar natuurlijk centraal staat. Zijn manier van spelen hangt ergens tussen Malmsteen en Vai zodat we het snelle werk afgewisseld horen met relaxte solo’s. Persoonlijk hou ik meer van de gezongen rocksongs dan de ellenlange gitaarsolo’s die ook hier voorbij komen. Al is het een lust voor het oor voor de gitaristen onder ons. Dat is hoorbaar op dit album. ‘Aurora Borealis’ of het jazzy ‘Attack of the Massive’ of het stevigere ‘Black Magic’, het maakt een verschil van sound per nummer maar de basis blijft hetzelfde.

Label Tapete Music

Beoordeling 8,5

Review De 44-jarige Zweedse singer/songwriter Christian Kjellvander brengt al bijna twee decennia platen uit. Ook hij besloot in dit bijzondere Covid-muziektijdperk een nieuw album op te nemen en koos daarbij voor isolement in zijn studio. Afgelopen mei begonnen in Stockholm de opnames met als eindresultaat dit nieuwe album About Love And Loving Again dat onlangs uitkwam. Voor dit album koost hij voor een wat minimalistische benadering en naast Kjellvander op gitaar horen we alleen Per Normark op drums en Pelle Anderson op toetsen. Met deze beperkte bezetting en dit wat sobere instrumentarium weet de Zweedse singer/songwriter een prachtig, haast beklemmend album af te leveren. Kjellvander heeft geen donkere maar een haast inktzwarte stem die ons doet denken aan Stuart Staples (Thindersticks) maar ook zeker de vergelijking oproept met Leonard Cohen, één van zijn inspiratiebronnen. Het album heeft slechts een zevental tracks en vier hebben een speeltijd van meer dan zeven minuten. Na de eerste tonen van de opener ‘Baptist Lodge (The Galaxy)’ kruipt dat mistroostige gevoel onder je huid en waarschijnlijk sterft dat pas samen met de laatste tonen van de afsluiter 'Process Of Pyoneers' weg. Dat hij een begenadigd songwriter is bewijst hij ook wel met het persoonlijke ‘Actually Country Gentle’ waarin we Kjellvander “Love Turns To Past And Past Turns To Fiction / And The Happiness IsThe First Thing We Forget” horen zingen als hij over zijn stukgelopen huwelijk zingt. About Love And Loving Again is een aardedonker album vol Americana-invloeden maar schittert werkelijk door schoonheid. Luister maar eens naar de titelsong waar zijn stem enkel wordt omgeven door wat subtiel gitaarwerk, spaarzame toetsen en wat drumbrushes maar toch naar een ongekende climax wordt gestuurd. ‘Cultural Spain’ verwijst naar zijn reis naar Spanje voor een speciale Armando Conde gitaar die ook door Cohen werd gebruik en soms lijkt dit nummer in een soort van onsamenhangendheid te vervallen om vervolgens weer in die subtiele melodie terug te keren. De achtergrondzang van de Zweedse zangeres Frida Hyvönen geeft het nummer nog een extra lading mee. Met ‘No Grace’ next hij ons mee naar zijn jeugd en de soms traumatische ervaringen die hij als kind heeft ervaren (“I thought back to that time I was spit in the face by my own mom / or when my father broke my nose and the whole family had to wait”). En zo blijft het album doorspekt van een bepaalde dramatiek, tragiek en duisternis waarbij de Zweed constant overeind blijft want ook ‘Trouble’ en afsluiter ‘Process Of Pyoneers’ zijn bijzonder fraaie nummers geworden. Kejllvander heeft een diepe en doorleefd klinkende stem die perfect past bij dit album dat uit zeven mistroostige Americana-songs bestaat. Hij neemt ons op een haast ondoorgrondelijke en in positieve zin beklemmende wijze mee in zijn muzikaal spectrum. Samen de beide gastmuzikanten levert hij een uiterst indringend album af dat bij elke luisterbeurt een nieuwe ster in de duisternis krijgt. Veel luisterplezier.

Label Basta Music

Beoordeling 7,5

Review Eva Auad is één van de vele talenten die The Voice Of Holland heeft voortgebracht. Ondanks het beperkte succes tijdens de 2011-editie van de talentenjacht zelf kreeg ze bij het platenlabel Basta Music muziek op te nemen. Like No Other is de titel van haar derde album dat onlangs uitkwam en waarmee ze duidelijk een andere muzikale richting op gaat. Op haar debuutalbum werkte de uit Vlaardingen afkomstige zangeres nadrukkelijk samen met J.B. Meijers en optredens zoals bij DWDD waren een logisch gevolg. In 2015 is daar dan het tweede album Rules Of Romance waar ze meer de elektronisch getinte muziek opzoekt en nu is daar dan dat derde album Like No Other waarmee ze weer een andere kant van zich laat zien; aangename en luistervriendelijke popmuziek dat voor een breed publiek toegankelijk is. Op dit album werd ze bijgestaan door o.a. Aram Kersbergen (o.a. Ilse DeLange), Sven Figee (o.a. Sven Hammond) , Manuel Hugas (o.a. Candy Dulfer) en producer Wouter Vingerhoed. Op Like No Other horen we een aantal aangename popliedjes voorbij glijden zoals ‘Muster’, ‘Tumbling’, ‘Picture’ en ‘Transit’ en opvallend zijn de mogelijkheden van het stemgeluid van Eva want ze heeft een krachtig en breed bereik. Eén van de nummers waar die eigenschap zich uit is het hele mooie ‘Secrets’; de pianoballad begint rustig met een diepe stem van Eva maar in het refrein horen we dan weer de kracht en het grote bereik. Voeg daarbij de strijkers die een wat Oosterse sfeer creëren en we hebben hier waarschijnlijk met het beste nummer van het album te maken. Ook weet Eva de nodige variëteit aan te brengen want de titelsong en ‘This Is’ zijn lekker “soulfull” terwijl bij ‘Cool’ ze slim de R&B-troef uitspeelt. Met de afsluiter ‘Loving You’ krijgt het album dan toch weer een verrassende wending; een smaakvolle pianoballad waar Eva haar stem nog maar eens etaleert en omgeven door een slim koortje en strijkers is dit wel een soort van “grande Finale”! De liedjes worden op Like No Other mooi ingekleurd door de warme stem van Eva. Ze heeft wederom een ontwikkeling doorgemaakt en klinkt zelfverzekerder dan ooit. Zelf geeft ze dan ook dat ze denkt dat het een echt volwassen plaat is geworden. Like No Other is een lekker toegankelijke plaat geworden vol smaakvolle popliedjes met voldoende variatie om te blijven boeien. Veel luisterplezier.

Label Netwerk / V2

Beoordeling 8

Review De Nieuw Zeelandse formatie is terug met hun gloednieuwe EP Side A. Het vijftal dat we kennen van hun titelloze debuut uit 2016 en Twister uit 2019 neemt ons wederom aan de hand mee in hun sound waar de zon van doorbreekt. Het mooie van Leisure is dat het om vijf songwriters en/of producers gaat die ook solo hun sporen hebben verdiend. Toch is LEISURE de verbinding voor Djeisan Suskov, Jaden Parkes, Josh Fountain, Tom Young en Jordan Arts en één van de meest aansprekende bands uit het land waar de Kiwi het nationale symbool is en de Haka wereldberoemd. Na twee zeer goed ontvangen albums is daar nu een EP met vijf nieuwe tracks waarbij de heren hun individuele kwaliteiten maar weer eens bundelen. Het album opent met ‘Slipping Away’, een single die al eerder was uitgebracht en die ons weer meeneemt naar dat wat lome, Funky-achtige geluid en waarbij je met weemoed denkt naar dat parelwitte strand met palmbomen waar je met een cocktail in je hand staat de dansen. Dat zomerse gevoel houdt de band vast bij het met Disco doorspekte en uiterst dansbare ‘Lonely Nights. De band schreef het nieuwe materiaal overigens in Parijs. Behoudens het catchy ‘Eye 2 Eye’ dat op een lekkere beat voortgedreven wordt zijn ‘Spark It Up’ en afsluiter ‘Beautiful’ lekker loom en wat rustiger. De band blijft lekker trouw aan hun sound; die wat zomerse groove met soepele melodielijnen en gewoon muziek maken waar je een glimlach van krijgt. We kijken uit naar een volgend volledig album. Veel luisterplezier!

Label Fire rec.

Beoordeling 8

Review Ter ere van het 30-jarig jubileum van het album Lovey van de Amerikaanse alternatieve rockband The Lemonheads brengt Fire Records een speciale 30-th Anniversary album uit met als bonus nog nooit eerder uitgebracht live-materiaal. Overgangsalbum The Lemondheads werden in 1986 in Boston opgericht door Evan Dando, Ben Delly en Jesse Peretz. Dit album Lovey wordt als een soort overgangsalbum beschouwd; de drie albums hiervoor waren vooral punk/rock georiënteerd terwijl het album hierna It’s A Shame About Ray juist voor de absolute doorbraak zorgde. De band nam een pauze tussen 1997 en 2005 en bracht zelfs in 2019 nog nieuw album Vashons 2 uit. Overigens kende de band diverse personele wisselingen waarbij Evan Dando de nog enige constante factor is vanaf het begin. Hernieuwde kennismaking Lovey was dus ook niet die grote doorbraak maar vormde wel de opmaat naar drie hele goede albums die The Lemonheads in de haren ’90 zouden afleveren met als meest bekende het al eerder genoemde It’s A Shame About Ray uit 1992. Bij de hernieuwde kennismaking en met de kennis van nu is het dan ook niet vreemd dat er nummers op Lovey staan die hun wortels vinden in die eerdere albums maar evengoed zijn er nummers die dus een doorkijkje geven naar het latere werk. Zo kunnen we opener ‘Ballarat’ rustig benoemen als een nummer dat een logisch verlengstuk is van die beginperiode met het ongepolijste karakter maar daarna kantelt het geluid met nummers als ‘Half The Time’ en ‘ Year Of The Cat’ en horen we een ander geluid; nog steeds zijn The Lemondheads een gitaarband maar er zit meer melodie in de nummers. Gram Parsons En zo ontwikkelt dat album zich dat dus een kleine dertig jaar oud is want na het eerste deel is er met ‘Ride With Me’ die prachtig meeslepende, donkere track met een snijdende solo. Een nummer als ‘Li’l Seed’ wordt gevormd door een deels gesproken tekst van Dando, ‘Stove’ is interessant door de tempowisselingen met prima drumwerk en met ‘Left For Dead’ noemen we weer een echte punkrocker. In die tijd was het akoestische ‘Brass Buttons’, een zeer smaakvolle cover van Gram Parsons, een totale verrassing en ook nu is het toch wel één van de absolute hoogtepunten van dit album. Op het laatste deel trakteerde de band ons nog met de hardrocker ‘The Door’. Deze speciale uitgave bestaat naast het reguliere album ook nog uit een tweede album dat een live-registratie is bij het radiostation Triple J in Australië uit 1991. Deze livesessie is nog niet eerder uitgebracht en naast een aantal nummers van dit album speelt de band ook twee oudere tracks waaronder ‘ Die Right Now’ en een tweetal covers waarvan ‘A Song For You’, wederom van Gram Parsons, wel heel erg geslaagd is. Eindoordeel Deze uitgave is echt bijzonder vanwege de bonus-cd met die acht live-tracks en de bijgevoegde liner notes én het feit dat het hier om een afgepoetste en gepolijste versie gaat van een 30-jaar oud album dat voor The Lemonheads echt belangrijk was op weg naar grote bekendheid en succes. Een heerlijk deja-vu. Veel luisterplezier.

Label eigen beheer

Beoordeling 7,5

Review De gitarist Jurgen Burdorf heeft op het op Conservatorium van Amsterdam zijn opleiding gedaan. Hij heeft daar gekozen voor de jazz, al weet Burdorf dat hij naast de jazz vele andere stijlen onder knie kon krijgen. Geïnspireerd door helden als Mark Knopfler is de motivatie groot. Nu is er het album Rhombus en laat de man allerlei muziekstijlen voorbij komen. Met ‘Fuzz Five O’ trekt hij duidelijk van leer. Zo nu en dan even stevig dan weer meeslepend. Lekker uptempo en puntig. Net als het Minor Issues waar gekozen wordt voor een moderne jazz sound dat ook weer doet denken aan Herby Hancock. De basis sound is dan ook als basis gebleven. Het geeft de vrijheid om hierover te soleren en geeft men elkaar de ruimte om als toetsenist de leegten op te vullen. Het album loopt in een geheel door, waardoor je al snel met de tempowisselingen in het 5de nummer zit. Het valt juist op omdat ‘First Day Of Autumn’ een relaxte sfeer en beat kent. Lekker laid back en slepend om vervolgens weer terug te keren in de toegankelijke sound. Prima jazz album voor een breed publiek.

Label eigen beheer

Beoordeling 8,5

Review Het nieuwe album van de Nederlands/Deense formatie Subterrean Street Society heeft de titel Twelve Steps meegekregen; 12 liedjes vormen een speciaal conceptalbum waarbij zanger en songwriter Louis Puggaard-Müller ons meeneemt in zijn persoonlijke ervaringen met zijn vader die aan alcoholverslaving leed. Op het inlegvel lezen we de woorden “This album is inspired, written and dedicated to my father and friend who made it tot he sober side, full of scars, wisdom, memory loss and the most wonderful and witty humour still intact.” De benadering van dit album is bijzonder; als twintiger maakte frontman Puggaard de gevolgen mee van wat alcoholverslaving met een mens doet; in dit geval gaat het om zijn vader waarbij uiteindelijk Korsakov gediagnosticeerd werd. Binnen de AA kent men twaalf stappen, en daarmee hebben we de directe link naar de albumtitel Twelve Steps; voor elke stap schreef de band, die naast Pugaard bestaat uit bassist Ivo Schot en drummer Joost Koevoets, een liedje waarmee de cirkel rond is. Stem kleurt prachtig Het geluid van de band bevindt zich naar eigen zeggen ergens op het snijvlak van Folk, Grunge en Alternative. Daar kun je dus alle kanten mee op maar na enkele luisterbeurten kun je niet ontkennen dat de band gewoon niet zomaar in een hoekje geplaatst kan worden. De band opent flitsend met ‘Wake Me Up Before I Go To Sleep’ en op een zware basriff neemt Pugaard je bij je nekvel en word je gaandeweg steeds verder ondergedompeld in het verhaal van de band. De combinatie van grunge en rock met een hele complexe melodielijn en diverse lagen zorgen dat dit meteen één van pareltjes is. Vervolgens pakt de band meteen door met het Folkrock-achtige ‘Only Your Sins Know’ waarbij de rauwe stem van Pugaard prachtig kleurt. Twaalf verhalen Maar het zijn twaalf hoofdstukken die het totale verhaal vormen. ‘The Road Stays Min’ begint akoestsich en wordt knap uitgebouwd met allerlei breaks en op een nummer als ‘Russian Roulette’ is een hoofdrol voor Schot op basgitaar weggelegd. Werkelijk prachtig is het ingetogen en vrijwel geheel stripped down ‘Golden Lady’ en ondanks of misschien wel dankzij het wat donkere karakter is ook ‘Forigve’ (stap 7) één van de pareltjes van dit album. Ook ‘Before The Morning Starts To Hurt’, waar we Pugaard horen die begeleid wordt op toetsen, is fraai door de eenvoud en is het meest “kleine” liedje van het album. Dat ‘Weapons Of Mass Destruction’ een inktzwart karakter heeft met een behoorlijke dosis grunge en rock zal niemand verbazen en bij een nummer als ‘So Sorry’ komt een vergelijking met Nothing But Thieves voorbij. Eindoordeel De kracht van Twelve Steps is de diversiteit die de band weet aan te brengen. Van hele intense, energieke rock/grunge-achtige liedjes naar hele kleine, persoonlijk ingekleurde verhalen. Een meer dan prima album waarmee de band een topprestatie aflevert van internationale allure. We kunnen niet wachten tot deze band live te kunnen bewonderen.

Label Coast to coast

Beoordeling 8

Review De Amerikaanse singer/songwriter Jeffrey Halford & The Healers brachten onlangs een nieuw album uit; Beware of Worthless Imitations Volume 1 (1999 -2019). Een album zonder nieuw materiaal maar een overzicht van de muzikale carrière van de in Dallas geboren Halford tot op heden. De Amerikaanse singer/songwriter Jeffrey Halford & The Healers brachten onlangs een nieuw album uit; Beware of Worthless Imitations Volume 1 (1999 -2019). Een album zonder nieuw materiaal maar een overzicht van de muzikale carrière van de in Dallas geboren Halford tot op heden.

Label Loose / Konkurrent

Beoordeling 7,5

Review Met Misfit’s Jubilee weet de singer-songwriter zijn 8ste album te brengen ene dat in 23 jaar. De Amerikaan is van vele markten thuis maar de sterk religieus georiënteerde man weet in zijn songs mooie verhalen te vertellen. Nee het is geen relipop, maar heerlijke popsongs met een blues rock tintje zoals het ‘The Mystery Of You’ en ‘Highway of Lost Hats’ of de meer singer-songwriters akoestische pop van ‘Wonders Never Cease’ en ‘Sum Of What We’ve Been’. Alle songs kennen een getokkel intro waar na 10 sec het liedje echt begint. Met ‘The Divided States of Amerika’ neemt de man alvast een voorproefje op de toekomst. Een verdeeld land dat zijn naam mag wijzigen van United to Divided. Het is een lekker album waar je vrolijk van wordt. Met wat folk, country, pop, blues waardoor het lekker divers is.

Label Sony / Un Plan Simple

Beoordeling 7

Review Het Franse trio Keep Dancing Inc. brengt na een tweetal EP’s dat lang verwachte debuutalbum uit. Embrace is de titel van het debuutalbum van het uit Parijs afkomstige trio Gabrielle Cresseaux, Louis de Marliave, en Joseph Signoret en de bedoeling is duidelijk; iedereen de dansvloer op in deze donkere dagen! New Order Met opener ‘Start Up Nation’ wordt de toon en richting meteen gezet en die is natuurlijk geheel in lijn met de naam van de band; een lekkere energieke dansplaat met een vette beat als ondertoon waarbij je meteen de associatie maakt met enkele Britse acts uit de jaren ’00. Ook Uncertainty, met een door Signoret vet aangezet basloopje hoort tot de betere tracks. Het wat lichtere ‘Silent & Satisfied’ krijgt iets meer een industriële sound en doet met vlagen terug denken aan een band als Depeche Mode en bij ‘Old Child’ is het lastig om niet aan New Order terug te denken. Overigens hangt er over het gehele album zo’n zweem van Britpop-sound uit vervlogen tijden en doet eigenlijk niets je denken dat dit een album van een Parijs trio is. Synthpop & Dance Soms maakt de band een uitstapje zoals bij het haast maniakale ‘No Milkshakes in Hell’ dat door het springere karakter iets meer naar New Wave neigt en waarbij we tekstueel vraagtekens zetten als we ‘I stabbed a man with a straw last night / Because my sweet sweet shake's temperature wasn’t right’ horen zingen! Bij ‘Corsica Love’ schakelt de band over naar een wat rustigere Dreampop-sound en ook ‘A Letter’ is wat rustiger waarbij we verrassend ineens een saxofoon horen! De titelsong is een minuut durende elektronische interlude dat eigenlijk een beetje uit de toon valt. Toch is de band op zijn best bij de vooruitgesnelde single ‘Could U Stop’, met een mix van synthpop en dance, en ‘Long Enough’ waarbij de band de nadruk iets minder op de elektronische sound legt en er wat meer gitaren worden gebruikt. Ook afsluiter ‘How It Starts’ heeft wat meer diepgang en variatie waardoor dit tot één van de beste tracks van dit debuut gezien mag worden. Eindoordeel Een meer dan geslaagd debuutalbum met een aangename mix van Synth-pop, Dance en wat New Wave invloeden. Lichtvoetig, de nodige zelfspot en humor in de teksten tekenen Embrace met als einddoel floorfillers te scoren. De invloeden uit de jaren’00 zijn alom aanwezig en een beetje vrolijkheid in deze donkere tijden is absoluut welkom. Veel luisterplezier.

Label Frontiers srl

Beoordeling 7,5

Review Oke, we hadden ergens afgesproken dat Ronnie de nieuwe zanger van de nieuwe band van VandenBerg zou zijn. Nu verschijnt de man als zanger van de nieuwe act Lords of Black. Nu staat Tony Hernando aan zijn kant en zijn Jo Nunez en Dani Criado als ritme machine aangetrokken. Het weerhoudt niet dat dit een prima rockplaat is. Het is stevig en met een randje metal zoals het openingsnummer ‘Dying To Live Again’ weergeeft. De melodic stijl horen we op ‘Into The Black’ en ‘Deliverance Lost’. Muzikaal is het allemaal helder en misschien wat voorspelbaar. Dat Romero telkens wordt gepresenteerd als een vernieuwende Ronnie James Dio, is omdat meestergitarist Ritchie Blackmore hem in Rainbow heeft geïntroduceerd, of beter gezegd bij Lords of Black vandaan gekocht heeft. Of hij van deze stempel afkomt is maar de vraag. Natuurlijk is het een prima zanger, maar de eigen identiteit zou ook fijn zijn. Na 9 rocksong is het eindelijk een moment van kwaliteit dat boven de rest uit steekt. Het titelstuk is niet voor niets het paradepaardje van het album. De 10 minuten durende Alchemy of Souls doet denken aan Dire Straits meets Rainbow. Akoestisch, dan stevig en melodieus met een stem die hier klinkt als een klok. Kortom; de Chileense zanger Romero weet terug te keren op het oude nest en is tevens tegelijk de zanger van The Ferrymen, VandenBerg, Walter Temple. Lords of Black en Ritchie Blackmore’s Rainbow. Wanneer er volgend jaar misschien live gespeeld gaat worden is er denk ik maar 1 act die de rest aftroeft om te toeren. Hopelijk houdt Blackmore zich nog even op in zijn kasteeltje.

Label Red Records

Beoordeling 7

Review De rockact uit San Francisco houdt het album titel principe van Led Zeppelin aan. Zeven jaar na het debuut is er nu nummer III. Het is een rockact dat zeker niet de mainstream pakt. De band valt meer in de grunge noise rock waar we de begin jaren van Nirvana ook van kennen. Met het derde album weet men meer de harmonische vocalen te gebruiken. Maar de logge rocksound is in Spit en Nothing People nog steeds aanwezig. Het lome werk van Time Collapse geeft in de intro wat ruimte. Maar uiteindelijk gaat het geheel weer los. Met drie man is er veel ruimte voor iedereen, al weet gitarist Charles Moothart de sounds zeker te vullen. Het is een herhalend traject in de songs van dit album. Hierdoor valt het allemaal halverwege in herhaling. Ondanks dat het allemaal prima klinkt.

Label Captured/ Konkurrent

Beoordeling 7

Review De meiden zijn amper 20 en komen nu al met hun derde album op de plank. Naast de ep’s weten ze met hun indie rock sound wel productie te maken. Rodriquez is op een zijspoor gezet om nu als volledig Spaans female trio naar buiten te kunnen treden. Met de power en energie van Nirvana trekken ze van leer met ‘This Feeling Is Disgusting’ waarna ‘I’m In Trouble’ en ‘Call You Back’ het feest heerlijk doortrekt. Maar zoals de vrouwen act betaamd moet er nu ook een song ‘Men’ aan het geheel worden toegevoegd. Mannen willen graag over vrouwen zingen en dan is het nu even momentje om dit te spiegelen. Al is het ‘Gather Really’ de troefkaart van het album. Al snel volgt dan ‘The Tree’ en ‘Stay There’ wat dan zwaar tegenvalt. De band weet uiteindlijk zich op de plaat te herstellen met ‘Apathy’, dat met ruim 4 minuten dan ook het langste nummer op de plaat is. Het album is nog wat te wisselvallig om het als een geheel te beluisteren. Er zijn dan te vaak doorklik momenten en wanneer je een selectie hier van maakt blijft er van de 34 minuten album misschien 15 minuten over. Er zijn bands die deze tijd met 2 prachtige songs invullen.

Label Napalm Records

Beoordeling 7,5

Review Vorig jaar ging er een droom in vervulling voor de van origine Oostenrijkse symphonische metalband Visions of Atlantis. Op 11 juli 2019 stonden ze op het BANG YOUR HEAD!!! Festival in Duitsland. Tijdens dat optreden werden ze begeleid door het Tsjechische Bohemian Symphony Orchestra Praque. Het is vastgelegd op de live-registratie A Symphonic Journey To Remember en is uit op CD en op DVD/Blue-Ray. Symphonische metal en orkesten gaan over het algemeen goed samen en dat is ook hier het geval. Voor de setlist concentreert de band zich vooral op de laatste twee albums The Deep & The Dark (2018) en Wanderers (2019). De nummers komen goed tot hun recht met de orchestrale bewerking. Het verschilt per nummer of de nadruk net iets meer ligt op het orkest of op de metal, maar de balans is goed. Beide kanten komen goed tot hun recht. Wat het geheel nog mooier had gemaakt, was het gebruik van echte toetsen in plaats van een backing track. Zeker gezien er een heel orkest aan te pas komt. De band is zeer enthousiast en dat is te horen. Het publiek lijkt helaas, zeker aan het begin, wat meer ingetogen. Af en toe laat het zich absoluut horen, zeker als de band daar om vraagt. Maar het had meer gemogen. De sfeer komt er wel steeds beter in en het publiek komt echt lekker los bij ‘Heroes of the dawn’. Toch mis je deels het geluid van een enthousiast en opgezweept publiek, dat een goede live-opname zo kenmerkt. De charme van deze live-opname zit vooral in het feit dat schoonheidsfoutjes niet zijn weggepoetst. Hierdoor voelt het echt. De onderlinge samenhang tussen de bandleden zou nog wel wat beter kunnen en dan met name de samenzang van zangeres Clémentine Delauney en zanger Michele Guaitoli. De stemmen lijken soms meer los van elkaar te staan dan echt samen te vloeien. Wellicht dat dit komt door de vele wisselende bezettingen in de geschiedenis van de band. Al met al is A Symphonic Journey To Remember een mooie toevoeging aan de discografie van Visions of Atlantis. Te zien in Nederland: 21 september 2021 in 013, Tilburg

Label BMG

Beoordeling 8

Review Wanneer de Schotse zangeres op haar 15de jaar de eerste liedjes op een podium zingt, wordt het publiek al stil van haar. De liedjes die geïnspireerd zijn op songs van Travis krijgen langzaam vorm. Met This IS The Life weet ze dan ook een debuutalbum te maken wat direct haar doorbraak is. De songs ‘Mr. Rock and Roll’ en ‘This is the Life’ werden wereld hits, maar daarna ging het moeizaam. Met dit album weet ze weer een album te maken dat veelzijdig en persoonlijk is. Met John Abbis en Matt Jones weet ze de songs pakkend te maken. De songs ‘Bridges’ en ‘Strong Again’ zijn pakkend en veelzeggend over haar. Met het vuur dat ze in haar heeft gevonden is de opener ‘Fire’ als een groen licht om er voor te gaan. Het titelstuk geeft de hedendaagse gekheid weer en met ‘The Hudson’ gaat ze even terug naar de verhalen van haar ouders over ‘New York’. De songs passen in de lijn van de hits successen. Met het titelstuk weet ze de popsound vast te houden en na het stevigere ‘We Could Be So Much More’ weet ze het intieme ‘Young Fire, Old Flame’ naar het heden met Matt toe te brengen. Een persoonlijk album dat MacDonald weer nieuw vuur geeft. 1 november geeft ze een eigen digi show. Info is te vinden op haar site www.AmyMacDonald.co.uk

Label Concord

Beoordeling 8,5

Review We weten dat de singer-songwriter Elvis Costello een veelzijdig meester muzikant is. Dat hij vanuit de punkscene naar de orkestrale klanken van Bacherach gaat is meesterlijk. Naast de legio hits van toen concentreert de man zich nu meer op het gehele album. Declan Patrick MacManus veranderde zijn artiestennaam naar zijn 2 idolen; Elvis Presley en zijn vader Day Costello. Met het nieuwe album Clockface neemt hij een prachtig overzicht van zijn eigen sounds dat hij door de jaren heeft gemaakt. Met een Revolution #49 weet hij spannend te beginnen en gaat helemaal terug in de tijd met het post punk nummer ‘No Flag’ naar de begin tijd van zijn carrière. Costello op zijn best is wanneer hij kleine songs maakt zoals het ‘They Are Not Laughing At Me Now’en het meer popsong ‘Newspaper Pane’. Het doet denken aan de tijd dat hij als verhalen verteller zichzelf centraal stelde. Album Spike is nog steeds een juweeltje en de samenwerking met Paul McCartney leverde mooie songs op. Wanneer hij met Diana Krall trouwt werd de muzikale invulling van de man ook anders. Meer jazz komt er in zijn reportoir. Dat hoor je ook op het ‘I Do’ en intiem ‘The Last Confession’. Met de meer diversiteit in de songs ‘We Are All Cowards Now’ en het vrolijke titelsong verlaat hij de relatie om met the punk/ folk act The Pogues bassiste Caitlin O’Riordan verder te gaan. Met de coveren hit ‘She’ van de film Nothing Hill komt de man weer opnieuw in de spotlights en weet met zijn Bacharach sound op North Sea Jazz het Metropool orkest verleiden om een show te geven. Dit gaf geruchtbaarheid in Denemarken, waar men Costello vraagt om een met het Kopenhagen Orkest een opera te schrijven. Toch verlangt de man naar de vrijheid van schrijven en dat hoor je op Hetty O Hara waar hij zijn oude postpunk stijl oppakt en in een modern jasje zet. De laatste songs van dit album weerspiegelen de laatste periode als singer-songwriter, die in zijn eentje een prachtig Solo album maakt. Verhalen vertellen en luisteren zoals hij dit in ‘Radio Is Everything’ verteld en met zijn kwetsbare stem het mooie ‘I Can’t Say Her Name’ en het pianostuk ‘Byline’ vertolkt. Costello is nog steeds geniaal en weet nog altijd in alle songs zijn kwetsbaarheid in de stem te leggen en mooie verhalen te vertellen. Dit album is weer een van zijn betere sinds jaren!

Label Republic rec./ Universal

Beoordeling 7,5

Review Aan de zangeres Ariana Grande zal altijd het drama van Manchester blijven hangen. Maar de jonge zangeres weet dit goed te verwerken met haar albums die erop volgden. Nu met haar nieuw album is we in haar hoofd meer vrij van het drama en kan weer aansluiten op de albums voor Sweetener . Na dat ze omarmd werd door Justin Bieber en Lady Gaga weet ze op haar nieuw album de samenwerking aan te gaan met The Weeknd (‘Off The Table’), Doja Cat en Ty Dolla Sign (‘Safety Net’) . De songs zijn over het algemeen netjes onder de 3 minuten waardoor bijna alles zo op de radio of single gezet kan worden. 34+35 is dan ook een prima hitsong en met ‘Motive’ hijgt ze haar naar het einde van het nummer. Wanneer ze haar elvenstemmetje opzet is de magie terug in ‘Just Like Magic’ dat een modern Disney song kan zijn. Al laat Grande met ‘Six Thirty’ haar beste zangkunsten horen. De mellow songs songs doen het bij haar goed en met ‘My Hair’ gaat ze als een barbie pop net even wat te ver. Met ‘Nasty’, ‘Love Language’ en ‘Positions’ gaat ze even een andere tekstuele afslag nemen. Met Tom Brown en Mr. Franks weet ze het zesde album weer even gelikt te maken als voor het drama. Al stond Grande dichter bij de songs van Sweetener en Thank U, Next.

Label Capitol Rec/ Universal

Beoordeling 8

Review Nadat de single ‘Latch’ van de Engelse zanger Sam Smith een hit werd ging het allemaal erg snel en is er veel gebeurd met deze man. Veel hits en een Bond leader is niet voor iedereen weggelegd. Opvallend is nu wel dat deze man in die jaren tot op heden slechts 3 albums op de markt bracht. En ja dan even de live albums daargelaten. Met het nieuwe album weet Smith zich te overtreffen. Daar waar de eerste albums een licht en hoog zingende zanger de aandacht vraagt is dit album vooral volwassener. Zowel in de songs als in zijn zangstijl. Natuurlijk blijft zijn hoge stem de basis maar is met ‘Dance’, ‘Young’ en ‘Diamonds’ gecontroleerd door het gehele nummer. De ballad ‘For The Lover That I Lost’ is intiem en raakt de kracht van Smith. Het drama in het nummer en de emotie dat het allemaal echt is weet hij hier prachtig weer te geven. Het aanstekelijk titelnummer heeft Smith met Labrinth opgenomen en is een van de pareltjes op het album. Als bonus track zijn ‘Dancing With A Stranger’ (met Normani), ‘I’m Ready’ met (Demi Lovato), ‘Promisis’ (Calvin Harris) met nog 2 songs toegevoegd aan het album, waardoor je eigenlijk al een mini album erbij krijgt. Het derde album is dan ook veelzijdig en goed geslaagd.

Label Keentone Records / Thirty Tigers

Beoordeling 8

Review The Boxmasters is natuurlijk het project van Billy Bob 'Bud' Thornton en J.D. Andrew. Sinds 2008 brengen ze met regelmaat albums uit waarbij er duidelijke invloeden uit het tijdperk van de Rock ’n Roll uit de jaren ’60 te herkennen zijn, maar ook Britse invloeden als The Beatles en The Kinks. Hun nieuwste album dat vorige week uitkwam heet Light Rays. Thornton is eigenlijk een drummer maar tijdens optredens, als de band sowieso al vaak een andere samenstelling kent, is hij diegene die de rol van frontman op zich neemt en Eric Rhoades achter de drumkit plaats neemt. In de VS en Canada heeft de band al een aardig fanbase opgebouwd en eigenlijk nam Thornton alleen een korte break tussen 2010 en 2015 vanwege zijn bezigheden als acteur maar daarna pakte de band uit Californië de draad weer moeiteloos op met dit inmiddels tiende album als eindresultaat. Light Rays opent met het vrolijk klinkende ‘Breathe Easy’, een catchy Rock ’n Roll-melodie, dat hij voor zijn dochter schreef, met uiteraard een pakkende gitaarriff maar bovenal is ook dat karakteristieke orgel aanwezig. Datzelfde orgeltje horen we ook bij het uptempo ‘Satellite Guy’ waarbij je al luisterend terug keert naar de jaren ’60 en met de ogen gesloten waar je jezelf weer in een danshal waant vol kleurrijke petticoats en vetkuiven. “Ook de titelsong, met een tekstuele verwijzing naar The Beatles, heeft een warme Westcoast-vibe met een wat vet aangezette gitaar zodat het wat meer “body” krijgt. Toch staan er ook wel mooie, rustigere nummers op dit nieuwe album. ‘Learn To Be’ klinkt wat donkerder en drijft ook weer op een langzame melodie uit je speakers en ook ‘Come What May’ luistert lekker weg. Opvallend hier is de meerstemmigheid, iets dat natuurlijk ook weer karakteristiek voor die periode is en wat we ook bij ‘The Air Around You’ terug horen. Binnen deze wat midtempo songs is ‘Dowwney Girl’ wel het meest aansprekend.; een aangename en soepele melodie met ook weer ruimte voor die meerstemmigheid maar ook voor een wat dominanter aanwezige elektrische gitaar. Bij ‘Thirteen Days’ schuiven we als vanzelf een decennium op naar de Softrock van de jaren ’70 en met ‘Pipe Dream’ krijgen we zelfs een wat psychedelisch nummer. Afsluiten doet de band met ‘You Gotta Try’, ook weer een wat rustiger nummer waarbij de The Boxmasters nog één keer alle elementen samenbrengen. Light Rays is een logische opvolger van Speck. De sound op dit nieuwe album is niet vernieuwend maar het luistert wel erg lekker weg. Het is een eigentijds soort van “feel-good” album geworden waarbij de nummers bol staan van invloeden uit de jaren ’60. Er stond een tournee gepland maar die is vanwege Covid verplaatst naar 2021. Voorlopig krijgen we in ieder geval van dit album een glimlach op ons gezicht. Veel luisterplezier.

Labrel BMG

Beoordeling 8,5

Review Deze dubbel-cd is een registratie van twee avonden tijdens de geheel uitverkochte 24 Karat Gold Tour uit 2017. De tour zou veel korter duren maar vanwege het ongelofelijke grote succes werd deze uitgebreid. De concerten in Indianapolis en Pittsburgh zijn op film vastgelegd en onlangs tijdens 2 voorstellingen exclusief wereldwijd vertoond in bioscopen en theaters. De muziek uit die concertfilm is nu op deze prachtige dubbel-cd Steve Nicks Live In Concert The 24 Karat Gold Tour uitgebracht. De tour stond in het teken van ‘Songs From The Vault’, nummers die Stevie lang niet of zelfs nog nooit live had gespeeld. Tijdens de concertfilm neemt ze ons vrijwel bij elk nummer mee in haar persoonlijke overpeinzingen, anekdotes en verhalen achter de nummers. Over haar intense vriendschap met Tom Petty, haar bewondering en muzikale vriendschap met Prince en natuurlijk mogen Lindsey Buckingham en de altijd aanwezige kracht van Fleetwood Mac niet ontbreken. Die verhalen ontbreken op deze dubbel-cd maar de setlist die we kunnen beluisteren is indrukwekkend. Stevie Nicks is niet alleen de “diva” van misschien wel één van ’s werelds grootste bands aller tijden, Fleetwood Mac, maar heeft daarnaast ook nog een meer dan respectabele solocarrière opgebouwd. Met haar authentieke stem en haar vaak wat “gypsy” uiterlijk is ze voor iedereen herkenbaar. Natuurlijk horen we tijdens deze registratie hits voorbij komen als ‘Stand Back’, ‘Stop Draggin’ My Heart Around’ en ‘Edge Of Seventeen’. De band, onder leiding van gitarist Waddy Wachtel, die haar al jaren begeleidt is geweldig en dit is terug te horen op dit album. Ook nummers die ze voor Fleetwood Mac schreef passeren de revue zoals ‘Gypsy’, ‘Rhiannon’ en een intense versie van ‘Gold Dust Woman’. Maar zoals gezegd wilde Stevie tijdens deze tour ook nummers spelen die misschien wel vergeten waren, of uit de oude doos. ‘Crying In The Night’, uit de tijd dat ze nog een duo vormde met Buckinham is zo’n pareltje evenals het uitgesponnen ‘Moonlight (A Vampire’s Dream)’, tijdens de film opgedragen aan Prince. Ook mooi is ‘New Orleans’, een nummer dat ze schreef naar aanleiding van de overstromingen en nog nooit live had gespeeld omwille van de emoties die het bij haar oproept. Natuurlijk ligt het zwaartepunt op de album Bella Donna en The Wild Heart maar het hoogtepunt is toch de afsluiter ‘Landslide’, één van de allermooiste liedjes die Stevie ooit schreef. Steve Nicks Live In Concert The 24 Karat Gold Tour is bijna anderhalf uur genieten. Muzikaal klinkt het perfect en het is een uitgebalanceerde lijst van door haar geschreven nummers geworden. Toch spreek ik de hoop uit dat de concertfilm ook ooit wordt uitgebracht omdat iedereen dan kan genieten van het verhaal hoe ‘Landslide’ in Aspen is geschreven, hoe Stand Back is geïnspireerd op ‘Little Red Corvette en hoe ze dat Prince vertelde en hoeveel respect ze heeft voor de veerkracht van de inwoners van New Orleans. Tot die tijd is deze dubbel-cd waarschijnlijk de beste live-registratie tot op heden. Veel luisterplezier.

Label Bella Union

Beoordeling 8

Review Het elfde album van de Amerikaanse singer/songwriter Laura Veirs heeft de titel My Echo meegekregen; het is een bijzonder album geworden want tijdens het maken, schrijven en produceren kwam het besef daar dat haar huwelijk zou eindigen. Zelf zegt ze hierover: “My Echo is “my songs knew I was getting divorced before I did" album”. De opener ‘Freedom Feeling’ is misschien meteen wel het prijsnummer van het album; een prachtige compositie waarbij Laura zingt: "I'm sighing for all the dreams deferred and I'm searching for that freedom feeling, for you, for you, for me.”. Zo zijn er nog wel meer songs die rechtstreeks te maken hebben met in aantocht zijnde relatiebreuk met haar echtgenoot en bekende producer Tucker Martine. Luister maar eens naar het vlotte ‘Turquoise Walls’ waarin we Laura horen zingen: “I could not sleep thinking you were keeping someone else’s pillow warm” en bij het prachtig ingetogen en flinterdunne ‘I Sing To The Tall Man’ overtuigt ze zichzelf van de juiste keuze. De in Portland, Oregon woonachtige Laura Veirs heeft haar sporen als singer/songriter inmiddels wel verdiend en wordt vooral in de hoek van de Folk/Countrymuziek geplaatst. Ook op My Echo horen we dat terug bij een nummer als het uptempo ‘Memaloose Island’. Maar op dit album verrast de 47-jarige Laura ons ook met het op een zacht bossa nova deuntje voortkabbelende ‘Another Space Space And Time’, waarin ze een ideale wereld schetst zonder universele problemen als klimaatverandering. Ook de single “Burn Too Bright,” is gebaseerd op een speciaal verhaal; het nummer is geïnspireerd op het overlijden van producer Richard Swift, ook afkomstig uit Oregon. Laura zelf heeft naar eigen zeggen veertien versies geschreven maar uiteindelijk heeft deze het album gehaald waarbij de strijkers het nummer nog wat extra diepgang geven. Soms weet ze liedjes ook heel “klein” te houden zoals ‘End Times’, waar we Laura alleen op piano begeleidt horen met hier en daar wat gevoelig gitaarwerk van de gerenomeerde gitarist Bill Frisell. Ook ‘Brick Layer’, een vrijwel geheel akoestisch nummer, hoort tot deze categorie en het haast lichtvoetige ‘All The Things’ is ook typerend voor het werk van Laura waarbij ze haar prachtige heldere stem nog maar eens etaleert. Naast het feit dat ze zelf ook diverse instrumenten bespeelt horen we ook nog bijdragen van diverse muzikanten zoals Bill Frisell, Karl Blau en het Bizarre Stars Strings. Bij de afsluiter ‘Vapor Trails’ komt alles nog één keer samen; een wonderschone compositie die een bepaalde sereniteit uitstraalt met een vocale bijdrage van Jim James maar waar vooral die bijzondere stem van Laura in de lucht blijft hangen. My Echo heeft misschien niet een echt vrolijk thema dat als rode draad door het album loopt maar toch is het een heerlijk luisteralbum geworden. Over het algemeen een niet al te rijk instrumentarium vult haar prachtige stem aan en muzikaal zit dit album weer top in elkaar. Een heerlijk luisteralbum dat ook nog eens prima past binnen de huidige vreemde wereld. Veel luisterplezier.

Label High Moon Records

Beoordeling 8,5

Review Wandercease is het nieuwe album van de Amerikaanse singer/songwriter Ryan Martin. Oorspronkelijk afkomstig vanuit Californië is hij via New York iets Noordelijker neergestreken in de Hudson Valley. Met de hulp van lokale muzikanten en producer Kenny Siegal (bekend van o.m. Joseph Arthur) levert hij nu een nieuw album af na zijn goed ontvangen vorige album Gimme Some Light uit 2018. Voor dit album koos Martin een andere benadering. In zijn Old Soul Studios in Catskill werkte hij zijn muzikale ideeën uit met behulp van een groot aantal lokale muzikanten. Zoveel, dat ze op twee handen niet te tellen zijn. Het is dus wel zijn plaat maar in een interview gaf hij aan zich tijdens de opnames soms ook een soort bandleider te voelen. Hij opent het album met ijzersterke track ‘At Dusk’ en het lome ‘Coma Kiss’, dat een heerlijke Westcoast sound meebrengt. Hier maken we ook voor de eerste keer kennis met singer/songwriter en harpiste Mikaela Davis en beide stemmen vullen elkaar prachtig aan. Vervolgens is er met het rustige ‘Orphan Song’ al snel één van de hoogtepunten op Wandercease, waarbij de vocale harmonieën prachtig bij de warme stem van Martin blijken te passen. Die meerstemmigheid is overigens een troef waar hij pas tijdens de opnames achter kwam en vooral de stem Mikaela is een ontdekking. Het feit dat er een scala aan muzikanten meewerkt op Wandercease zorgt deels ook voor de variatie. ‘Fathers To Daughters, met een heerlijke saxofoon, is lekker “soulfull”, terwijl we met ‘I Just Wanna Die’ die dansbare Countrysong voorbij horen komen. De ingetogen maar zeer sfeervolle titelsong neigt wat richting Folk, iets wat we bijvoorbeeld ook op een uptempo nummer als ‘I Want To Dance’ terug horen. Het opvallende aan laatstgenoemde is dan weer die lokale muzikante Caroline Glass die we op de fluit horen waardoor het nummer een bijzonder karakter krijgt. Vocaal verrast Ryan Martin ons met ‘Shame’, een haast etherisch nummer met verschillende laagjes, waarbij de Amerikaan bewijst dat hij ook in de hoge registers goed uit de voeten kan. Met ‘The Vulture’ horen we zelfs wat van de poprockmuziek uit de jaren ’70. Op het laatste deel van dit nieuw album komen we nog enkele hele mooie luisterliedjes tegen zoals ‘Blue Rose’, met een prachtige solo op saxofoon, ‘Silver Chariot’ en de prachtig gevoelige ballad ‘The Waking’ die gaandeweg mooi wordt uitgebouwd. Het zijn sfeervolle composities met een behoorlijk rijk en verrassend instrumentarium, mede ingegeven door de diversiteit aan muzikanten die hun medewerking verleenden. Ook de afsluiter ‘Warm Lakes’ is een mooi rustig nummer en absoluut één van de hoogtepunten. Het ongeveer tien minuten durende nummer heeft subtiele Americana-invloeden en is een fraai staaltje van uitgesponnen singer/songwriter werk. Wandercease is zo’n album dat even moet landen. Geef het een paar luisterbeurten om tot het besef te komen dat het een verrassend en veelzijdig album is geworden. Het conceptidee om tijdens de opnames de inbreng van muzikanten mee te nemen heeft hier een verbluffend eindresultaat. De dertien nummers met een speelduur van één uur laveren door diverse muziekstijlen waardoor Wandercease oprecht een heerlijke luisterervaring is. Veel luisterplezier.

Label Dumont Dumont

Beoordeling 7,5

Review Het debuut album is in twee delen opgenomen. Een deel is in Nashville opgenomen bij Josh Barber ( Gotye/ Archie Roach). Het andere deel is opgenomen in Australië. Van het album zijn inmiddels de singles ‘Turnaround’, Winom/ Boredom’, ‘Let It Be’ en ‘Come To’ verschenen. Het zijn de songs waarmee hij zijn visitekaartje kon afgeven en met de hit tv serie ‘Better Things’ op HBO is ‘Let It Be’ voor het grote publiek bekend geraakt. De pakkende liedjes op de akoestische gitaar kennen een eind jaren 60 sfeertje in de zang. De overdub maakt het old skool en horen we de invloeden van Neil Young terug. Het tweede deel van het album kent meer een band gevoel in de songs, waardoor hij laat weten dat hij ook deze vorm van songs goed kan handteren. ‘So Long’ en ‘Start Again’ zijn lekker meeslepende songs maar echt spannend wil het niet worden. Mainstream album en prima debuut album van deze man en menig iemand die zo’n droomstart wil hebben.

Label Snowstar

Beoordeling 7,5

Review Nederlandse harpiste Remy van Kesteren brengt vandaag zijn alternatieve soundtrack uit die hij maakte voor de bekroonde en Oscar-genomineerde film ‘The Red Turtle’, waar eerder uitgebrachte singles ‘april’ en ‘amber’ op staan. ‘An alternative soundtrack to the motion picture The Red Turtle’ is nu overal verkrijgbaar, met de LP en CD inclusief sketches en liner notes van niemand minder dan Michael Dudok de Wit zelf, de Nederlandse Oscar-winnende regisseur van de film. Vanavond om 20.30 uur viert Remy van Kesteren de release van het album met een livestream op zijn Facebookpagina. Hij speelt op een speciale locatie, passend bij het thema van het album artwork. Harpist Remy van Kesteren staat bekend om het creëren van zijn eigen wereld met zijn composities; een mix van neoklassieke minimale, alternatieve elektronische muziek met jazz- en wereldinvloeden, waarbij de grenzen tussen genres vervagen. Onlangs werkte van Kesteren samen met de Nederlandse hiphopartiest S10, waarmee hij meerdere nummers opnam. Hij heeft dit jaar ook een EP opgenomen en uitgebracht met covers van Radiohead, Bon Iver en andere artiesten, allen op harp gespeeld. Het nieuwe ‘An alternative soundtrack to the motion picture The Red Turtle’ werd opgenomen met producer en pianist Reyn Ouwehand, die eerder samenwerkte met Mister and Mississippi, Wende Snijders en Elle Bandita. ‘The Red Turtle’ werd uitgebracht in 2016 en werd zeer goed ontvangen met een Oscar-nominatie voor ‘Best Animated Feature Film of the Year’ en het winnen van de 'Un Certain Regard - Special Jury Prize' op Filmfestival de Cannes. De film werd geregisseerd door de Nederlandse animator, regisseur en illustrator Michael Dudok de Wit, die ook een Academy Award voor Best Animated Short Film won voor 'Vader en dochter' (2000). Michael Dudok de Wit maakte het artwork voor de release, en het bevat ook filmschetsen en liner notes geschreven door de Nederlandse regisseur. Remy over het album, waarvan de CD en LP zelf een mooie rode tint hebben: “In april 2020 verzamelde ik de moed om filmmaker Michael Dudok de Wit te bellen. Ons urenlange gesprek was een van mijn hoogtepunten dit jaar en het vormde de basis voor dit nieuwe album.”

Label : Bureau B

Beoordeling 8

Review Ein Weltleck In Der Echokammer is het tiende album alweer van de Duitse muzikant Jo Zimmerman, Aka Schlammpeitziger. Al sinds de jaren ’80 behoort hij tot die Duitse muziekscene waarbij met minimale elektronische middelen elektronische Krautrock maakt Het album opent met Weltleck, een directe verwijzing naar de albumtitel en meteen is die herkenbare elektronische sound daar met wat gesproken woorden van de Duitser. Na de eerste klanken wordt meteen duidelijk dat we hier waarschijnlijk niet met een doorsnee album te maken hebben. Het nummer heeft een soort van Reggae-beat met allerlei elektronische versieringen en Zimmerman horen we dan enkele zinnen uitspreken want tot echt zingen waagt hij zichzelf niet. Maar dit nieuwe album brengt ons een veel breder geluid dan wat we vaak binnen de Krautrock gewend zijn. Het instrumentale ‘Wohlwegewerk’ klinkt alsof het uit de jaren ’70 is weggelopen en heeft een heerlijke funky gitaarriff waardoor het nummer nog heel veel mogelijkheden krijgt voor een eventuele remix. “ ‘Tanzfußfalle’ is lekker dansbaar ergens variërend tussen een Disco en Dub Rhythm Sound met hier en daar een “Spoken Lyric” en ook bij ‘Handicapfalter’ horen we gesproken tekst van de rechterspeaker naar de linkerspeaker lopen waarbij er toch altijd een dansbare beat aanwezig is. Bij ‘Every Dayhey’ komt die voorliefde voor Reggae weer terug terwijl we ‘Wurfhalm Wiggo’ best weer als Krautrock kunnen omschrijven. Meest verrassende track is toch wel ‘Hüftgoldpolka’, zwaar leunend op elektronica maar waar we daadwerkelijk een polka als melodielijn ontdekken. De afsluiter ‘Rappelvolle Leere’ qua spanningsboog waarschijnlijk de meest interessante; de soms wat bombastisch klinkende elektronica wordt omgeven door veel percussie en slagwerk waardoor het nummer een ongekende dynamiek krijgt. Ein Weltleck In Der Echokammer is een nieuw hoofdstuk in het muzikale boek van de 56-jarige Zimmerman. Met de over het algemeen Lo-Fi middelen weet hij in combinatie met zijn creativiteit een interessant en veelzijdig album te maken dat absoluut niet minimalistisch klinkt. De acht nummers hebben als gemene deler dat ze vrijwel allemaal erg dansbaar zijn en zich uitermate lenen voor langere remix-versies. Een absolute muzikale verrassing. Veel luisterplezier.

Label Sony

Beoordeling 7,5

Review De alternatieve rockact Nothing But Thieves uit Engeland weet hun derde album te presenteren. De band wist met Sorry al een grote hit te scoren en op dit nieuwe album is Everybody’s Going Crazy de runner up single die in maart is verschenen. Maar ja door de corona tijd zijn inmiddels ‘Real Love Song’, Impossible’ en nu ‘Phobia’ al op single verschenen. Niet dat de band gebrand is om hits te scoren, maar het helpt en schept gelijk ook verwachtingen. Hun maatschappelijke teksten zijn in de songs verwerkt. Zo start de band met het noise nummer ‘Unperson’, Veel volle gitaren en elektro beats gevuld met drums is de basis voor de song op dit album. ‘This Feels Like The End’ met een tussenstuk dat doet denken aan Paradise By The Dashboardlight van Meatloaf, maar nu met wat meer maatschappelijk inhoud. Het meest pakkend nummer dat dicht bij ‘Sorry’ ligt is het ‘Free If We Want It’. Het heeft de meest poppy sound van alle songs. Natuurlijk is de dance rock sound van hen optimaal aanwezig in de songs en is ‘There Was Sun’ een van de meest opzwepende songs van dit album. Een prima album maar de sound is vooral vol en de songs herhalen zich een beetje, waardoor de nieuwigheid er wat vanaf is. Toch trekt men tekstueel goed van leer, maar dit wordt door de sound weer overschreeuwd ten opzichte van wat men wil vertellen.

Label Subpop

Beoordeling 7,5

Review De Amerikaanse hiphop act Clipping heeft hun naam van het afknippen van de hoge pieken, dat bij opnames in de grafieken in beeld komt. Jonathan Snipes en William Hudson weten al enige jaren met rapper Daveed Diggs experimentele hip hop te maken. De teksten van de heren zijn scherp en met de muzikale uitspattingen krijg je een andere sfeer dan we doorgaans horen. Het is dan ook altijd verrassend wat men heeft gemaakt. Met dit album Visions staat men dichter bij een breder publiek dan op de vorige albums. De black rap uit de grote steden komt hier terug. De hypnotiserende sound en herhalingen van tekst imponeren. het tweede deel van de tweeluik (vorig album Existed an Addiction to Blood), of eigenlijk al hun albums zit weer voor horror en spanning. Na het intro is het nummer Say My Name het meest zeggend over deze act. Industriële sounds die elkaar afwisselen. Met ‘’96 Neve Campbell’ weet men de gangsong een sausje van Scream (gespeeld door actrice Neve Campbell) te geven. Dat Daveed een woorden kunstenaar horen we in ‘Something Underneath’ waar de woorden als een waterval uit zijn mond komen. Het “Looking Like Meat’ en ‘Eating Alive’ zijn wellicht geschreven tijdens het kijken naar ‘Scream’. De spanning in de songs is hoog en de titel geeft al voldoende weg over waar de songs over gaan. Een album vol songs over horror sequeals van films en werkelijkheid.

Label BMG

Beoordeling 7,5

Review In de wereld van de muziek kennen we diverse mijlpalen waarin de muziek ging veranderen. Deze mijlpalen zijn vaak als inspiratiebron voor velen die daarna volgen. Soms zijn ze opvallend zoals Elvis, the Beatles, Led Zeppelin, Deep Purple en Sex Pistols. Tussen de laatste twee vinden we Motorhead. Nu na 40 jaar verschijnt het belangrijkste album en mijlpaal van de band Ace of Spades als jubileum uitgave. Na dat bassist Lemmy Kilmister de band Hawkwind had verlaten om een eigen band te vormen ontstond de ruwe metal sound van Motorhead. Het was fast and philthy met Lemmy, gitarist Fast Eddie en Philthy Animal op drums. Nu kent een band vaak ook zijn eigen mijlpaal. Met het debuut album en Overkill had men de attentie al gewonnen. Met Ace of Spades wist de band zich te overtreffen. Als drie amigo’s uit Once Upon A Time in the West staat men op de hoes om de wereld te veroveren. Dat lukt met de songs ‘Ace of Spades’, ‘Live To Win’ en de classic rockers roadcrew song ‘We Are The Roadcrew’ . Terugkijkend is het allemaal minder hard dan toen het in die tijd gepresenteerd werd. Maar dit exemplaar kent niet alleen een goede remix van het origineel. Er zijn nog een demo takes waaronder een andere versie van het titelsong en live shows van Belfast 81 en Orleans 81 aan toegevoegd. De band wil zijn naam als loudest band eer aan doen en Spinal Tap wist hier in de docufilm een mooie parodie van te maken. Marshalls op standje 10 en The Ace of Spades blaast uit je speakers. De live opnamen zijn dan ook niet altijd even goed in balans te krijgen. Maar voor de Motorhead fan zal hier niet om rouwen. Het gaat om Lemmy levend te houden, nu hij 28 dec alweer 5 jaar niet meer leeft. Dit was het album van Lemmy waar alles in zat, zijn gokverslaving, drank, de genialiteit om te overleven en te winnen en vooral eeuwige roem.

Label Captured/ Konkurrent

Beoordeling 7

Review De meiden zijn amper 20 en komen nu al met hun derde album op de plank. Naast de ep’s weten ze met hun indie rock sound wel productie te maken. Rodriquez is op een zijspoor gezet om nu als volledig Spaans female trio naar buiten te kunnen treden. Met de power en energie van Nirvana trekken ze van leer met ‘This Feeling Is Disgusting’ waarna ‘I’m In Trouble’ en ‘Call You Back’ het feest heerlijk doortrekt. Maar zoals de vrouwen act betaamd moet er nu ook een song ‘Men’ aan het geheel worden toegevoegd. Mannen willen graag over vrouwen zingen en dan is het nu even momentje om dit te spiegelen. Al is het ‘Gather Really’ de troefkaart van het album. Al snel volgt dan ‘The Tree’ en ‘Stay There’ wat dan zwaar tegenvalt. De band weet uiteindlijk zich op de plaat te herstellen met ‘Apathy’, dat met ruim 4 minuten dan ook het langste nummer op de plaat is. Het album is nog wat te wisselvallig om het als een geheel te beluisteren. Er zijn dan te vaak doorklik momenten en wanneer je een selectie hier van maakt blijft er van de 34 minuten album misschien 15 minuten over. Er zijn bands die deze tijd met 2 prachtige songs invullen.

Label Columbia

Beoordeling 9

Review Bruce Springsteen is met zijn nieuwste album Letter To You toe aan maar liefst zijn twintigste album! Na zijn biografie volgde zijn solo shows op Broadway en vervolgens was daar het prachtige cineastische Western Stars. Op dit nieuwe album laat hij gelukkig weer zijn voltallige band opdraven en dompelt The Boss ons is een warm bad van herkenning. Als we de nieuwe plaat van de inmiddels 71-jarige The Boss opstarten is de opener op zijn minst verrassend; geen dampende rock, geen opener-die-je-meteen-omver-blaast maar het prachtig ingetogen en persoonlijke ‘One Minute You’re Here’. Zijn boodschap is duidelijk; niemand heeft het eeuwige leven en van dichtbij heeft hij zijn vrienden en bandleden organist Danny Federici (2008) en saxofonist Clarence Clemons (2011) al verloren. Kortom, achterom kijken is niet zo vreemd als we hem horen zingen, of beter gezegd prevelen: “One minute you're here / Next minute you're gone”. Na zijn prachtige soloalbum Western Stars van vorig jaar kondigde Springsteen al aan dat hij volop plannen had voor een nieuw album. Eind vorig jaar riep hij zijn voltallige E-Street Band weer bij elkaar en het materiaal dat voor opname klaarlag werd in een viertal dagen live ingespeeld en opgenomen. Het eindresultaat is verbluffend en ondanks de thema’s als hoe om te gaan met het ouder worden en het verlies van dierbaren klinkt Springsteen als vanouds vol met passie. 71 jaar of niet; Springsteen heeft nog steeds die bekende intensiteit en samen met de E-Street Band weet hij nog altijd dat magische gevoel op te roepen. Wie ooit een concert van The Boss heeft bijgewoond kent dit gevoel. Nummers als ‘Burnin’ Train’, met een hoofdrol voor Nils Lofgren, de eerste single ‘Letter To You’ en ‘Last man Standing’ klinken vertrouwd al staan hier niet de “Working Class Hero” centraal maar is het vooral een stuk zelfreflectie dat we in die gegroefde stem terug horen. Roy Bittan opent op piano het ‘The Power Of Prayer’ en in de saxofoonsolo van Jake Clemons horen we de nalatenschap van zijn oom “Big Man Clerence” terug. Zoals aangegeven blikt Bruce in een aantal nieuwe songs vooral terug. De titeltrack was een boodschap aan zijn fans, en in de tweede single ‘Ghosts’ wordt teruggeblikt op de legendarische concerten waar Bruce en The E Street Band om bekend staan maar brengt hij ook nog een prachtige ode aan zijn overleden vrienden. ( “I turn up the volume, let the spirits be my guide/Meet you ­brother and sister on the other side”) Dat Springsteen nog over een ongekend archief van nog nooit uitgebrachte songs beschikt is een publiek geheim; het gerucht gaat dat er zelfs een Tracks 2 uit zal komen met een aantal schijfjes met nog nooit eerder uitgebracht materiaal. Ook op dit album zijn er drie tracks opgenomen die al decennia geleden geschreven zijn maar die in dit tijdperk én samen met de band juist op deze plaat fantastisch klinken. ‘Janey Needs A Shooter’, dat dateert uit de tijd van Darkness On The Edge Of Town, klinkt ongelofelijk eigentijds. ‘If I Was A Priest’ dateert zelfs al uit 1972 en samen met ‘Song for Orphans’, waar Bruce zijn mondharmonica weer ter hand neemt, is dit een drieluik waar de E-Street band weer klinkt zoals we dat in onze herinneringen vastgelegd hebben. Letter To You is een must-have voor elke fan maar voor iedereen die Bruce en zijn band niet kent of elke muziekliefhebber is dit nieuwe album een absolute aanrader. Het geheel klinkt als nooit tevoren en The Boss bewijst nog steeds een fantastische verhalenverteller te zijn. En ja, hij kijkt wat meer achterom en is zich bewust van ieders sterfelijkheid met als eindresultaat een fantastisch realistisch en eigentijds rockalbum. Veel luisterplezier.

Label Mascot/ Provogue

Beoordeling 8

Review De Amerikaanse blues rocker Joe Bonamassa is de laatste jaren opgeklommen tot een wereldster. Het is de verdienste van het harde werken. Als gitarist mag hij inmiddels de waardering van zijn collega’s als Eric Clapton ontvangen, maar gelijk is hij onderdanig naar zijn helden. Met Royal Tea weet hij een volgende stap in zijn carriere te maken. Abbey Road studio’s werd als de magische plek uitgekozen om dit album op te nemen. De magie van zijn Engelse helden Eric Clapton, Jimi Page en Jeff Beck en deze studio waar the Beatles en Pink Floyd hun sporen hebben achtergelaten. Na de recente bluesalbums, de samenwerking met Beth Hart, is het nu weer tijd om even lekker te gaan rocken. Met Led Zeppelin, Aerosmith, Iron Maiden, Rush , Dream Theater producer Kevin Shirley weet hij de juiste man te vinden om zijn albums te produceren. Dat is dan ook te horen op dit album. Met de mondharmonica in de hand wordt ‘Lookout Man’ een regelrechte Aerosmith song, De bluesrock van Peter Greens Fleetwood Mac ‘High Class Girl’ en het Led Zeppelin achtig begin van ‘A Conversation With Alice’ zijn toch Bonamassa songs met de invloed van zijn helden. het album opent al heerlijk met de soulrock songs ‘When One Door Opens’ en het titelstuk ‘Royal Tea’ en dan is zo veel belovend dat je zo door de rest van de songs glijdt. Het rockt dit keer aan alle kanten. De BCC weet hij met Deep Purple Glen Hughes al prima platen te maken. Nu was Hughes bassist bij Deep Purple ten tijde dat David Coverdale zanger. Wanneer Coverdale Whitesnake met Bernie Marsden start is er veel energie in de songs. Deze energie zoekt Bonamassa ook voor dit album en heeft Marsden gevraagd om dit album met hem te schrijven. Het pakt goed uit al blijkt nog steeds dat Bonamassa niet voor alle songs de juiste zanger is. En ja, hij blijft de blazers en de swinging boogiewoogie sound nog steeds lekker te vinden, waardoor het nummer ‘Lonely Boy’ wat uit de toon valt op dit album.

Label Caroline Int.

Beoordeling 7,5

Review Haar artiestennaam is een tongbreker; probeer maar eens probleemloos Beabadoobee een aantal maal te herhalen zonder te gaan stotteren. Bea Kristi, die dus die onuitspreekbare artiestennaam gebruikt, is op de Filipijnen geboren maar in Londen opgegroeid. Via het platform Tik-Tok bereikte ze de wijde wereld en het leverde een tweetal EP’s op. De grote verandering op dit debuutalbum Fake it Flowers is dat ze het geluid van haar vorige jaar uitgebrachte EP Space Cadet om gooit en ons trakteert op een wat stevigere sound. Het album opent met energieke popsongs zoals ‘Worth It, ‘Dye It Red’ en de al eerder uitgebrachte single ‘Care’. Qua intensiteit gaat de vergelijking op met grote namen als de Cranberries en Alanis Morissette en de Britse neemt ons mee in onderwerpen die haar bezig houden. Vervolgens is daar ineens ‘Back To Mars’, een soort van Folkachtig akoestisch nummer waar we de vingers over de snaren horen glijden en waar Bea mooi breekbaar klinkt. Persoonlijk zou dit nummer best wat verder uitgebouwd mogen zijn want met de huidige anderhalve minuut krijgt je het gevoel naar een soort van demo te luisteren. Fake It Flowers staat vol met muzikale knipogen naar de Pop/Rock-jaren ’90 met het stevige ‘Charlie Brown’ Bea heeft een prettige stem met een behoorlijk bereik en produceert een aantal catchy songs met hier en daar een rauw randje dat perfect past. ‘Emo Song’ is een slim popnummer met diverse laagjes met vervormde gitaren op de achtergrond en het contrast is dan ook mooi met ‘How Was Your Day?’, het “kleinste” nummer op dit debuutalbum waar we Bea, begeleidt door een akoestische gitaar, haast breekbaar horen klinken in een haast Lo-Fi achtige sound. Met ‘Sorry’, dat een mooie balans heeft tussen het rock-achtige refrein en de haast Lo-Fi achtige coupletten noemen we een van de hoogtepunten van Fake It Flowers. Voor die omschrijving zal het echter moeten wedijveren met het meeslepende ‘Further Away’ en het romantisch ‘Horen Sarrison’ waar strijkers afgewisseld worden met elektrische gitaren. Fake It Flowers is een album dat zomaar ergens in de jaren ’90 uitgebracht had kunnen worden. Technisch onmogelijk omdat Bea toen nog lang niet geboren was maar op één of andere manier is dat muzikale tijdperk de grote inspiratiebron geweest. Het is natuurlijk niet allemaal baanbrekend of vernieuwend maar het album klinkt verfrissend waarbij Bea regelmatig een rauw randje opzoekt. Prima debuutalbum. Veel luisterplezier.

Label Mascot / Provogue

Beoordeling 7,5

Review Black Stone Cherry – The Human Condition Label: Mascot / Provogue Eindoordeel: 8 De Amerikaanse blues rockers zijn de laatste jaren uitgegroeid tot een volwaardig rockact dat zich niet meer hoeft aan te passen, om te spelen als support act. De band staat als een huis en de energie van deze band is zowel live als op plaat optimaal aanwezig. Dit album is steviger dan zijn voorgangers. Het opent al stevig met het ‘Ringin In My Head’ en met een catchy rocksong ‘Again’ en het Living Colour achtige ‘Push Down and Turn’ is het helder dat de heren hun energie in de corona tijd kwijt moeten. Met de rauwe stem zet dit nog even kracht bij. Maarrrr dit album is eerder opgenomen voordat Covid 19 aan vaste wal van USA kwam. Hierdoor kennen de songs een voorspelbare teksten. “There was a real urgency and fear of the unknown during those sessions - it was a scary time,” herinnert drummer John Fred Young zich. “Every song on this album tells a story of the experiences we all go through - our happiness, our struggles, and how we have to adapt.” Het album opent met de tekst: “People, people, your attention please, I need to tell you about a new disease” (van Ringin’ In My Head). Het nummer was al 4 jaar geleden geschreven, maar het vat krachtig de hysterie rond het uitbreken van de COVID-19 crisis samen. “Push Down & Turn” heeft de dynamiek van ruimte aan de ene kant en zompige metal aan de andere kant. Het meeslepende nummer gaat over geestelijke gezondheid, en pleit ervoor dat mensen hulp moeten zoeken als ze problemen hebben. “I suffer from manic depression and I have severe anxiety. I want to convey it’s okay to go to a doctor and talk about these issues. There is no shame or stigma there,” deelt zanger/gitarist Chris Robertson. Het album kent dan al een titel waarbij de menselijke conditie onder druk staat, Met de ELO cover Don’t Bring Me Down’ is dit nummer in deze tijd meer dan passend. De catchy song ‘If My Heart Had Wings’, ‘In Love With Pain’ of ‘the Chain’ zijn prima stevige bluessongs wat we van de heren al kennen. Met ‘The Devil In Your Eyes’ en ‘Keep On Keeping On’ weten de heren uit Kentucky dit scary album met prima stevige rocksongs af te ronden.

Label Universal

Beoordeling 8

Review De docu fim brengt de invloed van Lynott naar Paul Simon met rock, met de bas als bijl van de rock endde blues met drummer Downey, gitarist Eric Bell en later Gary Moore van Skid Row voor de kleur van de blues rock. De docu brengt mooie demo versies van songs. Het verhaal is aangrijpend en de film zit vol prachtige muziek. Rock zoals Phil dit kon maken en na Thin Lizzy hebben we dit niet meer gehoord. Natuurlijk is de huidige Thin Lizzy een volledig eerbetoon aan deze (nog steeds ondergewaardeerde) muzikant. Met verhalen over de spiegel van Noddy Holder (Slade), ‘the Jailbreak’, de eerste plaat met ‘Rocker’, de anti held, het verhaal van de folksong Whiskey in the Jar van de Dubliners dat een rockclassic werd. Het vertrek van Eric Bell waardoor er Lynott met Downey overbleef. De gitaristen Scott Gorham en Brian Roberts werden de vervangers van Bell waardoor de rockact met dubbele gitaristen een nieuw feit werd. Harmonieus gitaren die per ongelijk hetzelfde spelen met een feedback en echo, werd het nieuwe wapen in rock. Natuurlijk ook met de prachtige songs als ‘Dublin’, ‘Black Boys on the Corner’, het ‘Showdown’, ‘Sarah’ en een van de mooiste poprock ballads ‘Dancing In the Moonlight’ en ‘Still In Love With You’ of de rockclassic ‘The Boys Are Back in Town’. De docufilm geeft een mooi beeld van Phil en de route van Thin Lizzy van het begin tot het tragisch eind op 4 januari 1986. Deze film is te zien in de bioskopen op dinsdag 27 oktober. Het is een must seen voor alle rockers. Het moment om nog eens Thin Lizzy met Phil Lynott te zien op groot scherm met het mega geluid van de bioscoop. Want live zal het niet meer zo gaan worden. Tickets: www.phillynottfilm.com Daarnaast is er een nieuw boxset dat op iedere rock minded person op het verlanglijstje moet staan. THIN LIZZY ‘ROCK LEGENDS’ 6CD/1DVD boxset (Universal Music). Universal Music brengt op 23 oktober een exclusieve 6CD/1DVD boxset uit met niet eerder uitgebrachte demo’s, radiosessies, live opnames en bijzondere singleversies. De tracklist is samengesteld door Thin Lizzy gitarist Scott Gorhamm en Lizzy expert Nick Sharp. Op de DVD staat de BBC documentaire Bad Reputation en het legendarische Thin Lizzy optreden tijdens een Rod Stewart tv-special (1976).

Label Tiny Room Records

Beoordeling 6,5

Review Een album dat volledig in het Grieks wordt gezongen uitgebracht door het Nederlandse label Tiny Room Records. ΕΔΩ/ΕΚΕΙ is de album titel, vrij vertaald here/there, en is afkomstig van de Griekse producer Logout die al enige tijd in Nederland verblijft en al meerdere albums uitgebracht heeft. Nalyssa Green Voor dit nieuwe album kiest hij wederom voor ambient-achtige soundscapes maar het bijzondere bij dit nieuwe album is dat hij de teksten in zijn moederstaal zingt. Tekstueel is dat voor velen van ons een uitdaging is mijn veronderstelling, dus blijft het gevoel over dat na een aantal luisterbeurten blijft hangen. Over het algemeen heeft het album een wat Folk-achtig, dromerig karakter waarbij ook wel de nodige traditionele elementen terug te horen zijn. Bij de wat dromerige opener Καταρρκτης' bekruipt je toch het gevoel dat hij ook wat traditionele elementen probeert te verwerken waarbij nummers als 'Φλλη' en afsluiter ‘Τρίτες’ wel erg eenvoudig klinken. De nummers Κώστας en Γκρι, waar hij vocale ondersteuning krijgt van Nalyssa Green, zijn het meest radiovriendelijk en zijn toch wel de beste nummers op dit nieuwe album. Eindoordeel ΕΔΩ/ΕΚΕΙ is een album voor de meer geoefende luisteraar of voor de muziekliefhebber die eens een keer wil experimenten met een album in een totaal andere taal. Soms dromerig maar over het algemeen puur met wat traditionele elementen. Veel luisterplezier.

Label Presen Future

Beoordeling 8,5

Review Soms zijn er van die albums die geruisloos uitgekomen zijn en onterecht onder de radar blijven hangen. Give The Drummer Some, het nieuwe soloalbum van Cindy Blackman Santana kwam vorige maand uit en is zo’n album. Het is natuurlijk een prachtig verhaal; ergens in 2010, toen Cindy als drummer deel uitmaakte van Santana, kreeg ze na een indrukwekkende drumsolo spontaan een huwelijksaanzoek van Mr. Carlos himself en sindsdien kennen we de virtuoze drummer als Cindy Blackman Santana. Cindy Blackman, met Art Blakey als grote mentor en stimulator, had al een respectabele carrière opgebouwd maar we kennen haar vooral als drummer van Lenny Kravitz. Dit nieuwste album Give The Drummer Some is krachtig en brengt ons een mengelmoes van muziekstijlen als Progrock, Jazzock, Pop en hier en daar zelfs wat Latininvloeden. Niet geheel toevallig werd dit album geproduceerd door Nara Michael Walden, ook één van de grote inspirators van Cindy. Het album opent met een onverwachte cover van John Lennon’s klassieker ‘Imagine’; Cindy promoveert dit van oorsprong gevoelige nummer tot een verrassende en waanzinnige rockversie en meteen wordt duidelijk dat naast de drumkwaliteiten Cindy ook een meer dan prettige stem. Het nummer rockt, heeft soul en er is zelfs een deel waar we nog wat gospel terug horen. Op het swingende en uiterst dansbare ‘She’s Got It Going On’ horen we John McLaughlin in de hoofdrol op gitaar en door het vele slagwerk ligt de vergelijking met de muziek van Sheila E op de loer. Gaandeweg krijg je het gevoel dat Cindy binnen dat Fusion-achtige geluid een soort kameleon is want het rockende ‘Evolution Revolution’ vorm een mooi contrast met het met Hip-Hop doorspekte ‘Change Is In Your Hand’s en met ‘Everybody’s Dancin’ heeft weer die soepele Latin-vibe. Overigens kent dit album een indrukwekkende line-up van gastartiesten zoals John McLaughlin, Kirk Hammett (Metallica), Vernon Reid (Living Colour) en natuurlijk Carlos Santana zelf. Eén van de meest opwindende tracks is misschien wel ‘I Need A Drummer’, dat bol staat van Funk-invloeden en waar we ook de erfenis van Prince terug horen. “Haha this is a story about a guy who called me and said; he Cindy,i you know what, I think I wanna play with you, I need…. you know what I need?….. I need a drummer” horen we haar zeggen bij het begin. Maar op deze veelzijdige plaat durft Cindy ook wat instrumentaal werk op te nemen. ‘We Came To Play’ staat bol van het drumwerk van Cindy in combinatie met vurig gitaarspel, terwijl ‘Miles Away’ een soort van Jazzy interlude is van slechts een minuut. Met ‘Velocity’ zijn we getuige van een soort spontane Progrock-jamsessie met Cindy die nogmaals bevestigd waarom zij tot één van de topdrummers wordt gerekend. Een enkele keer wordt het gaspedaal even losgelaten en zijn er momenten van bezinning zoals de prachtige ballad ‘You Don’t Wanna Breaka My Heart’ en in de afsluiter ‘Black Pearl’ waar Carlos Santana en Vernon Reid een broeierig gitaar duo vormen. Dit nieuwe album kent maar liefst een ongelofelijke speelduur van bijna anderhalf uur. En tijdens die muzikale reis neemt Cindy ons mee naar diverse uithoeken van het muzikale spectrum. Give The Drummer Some kent een ongekende energie en intensiteit en is absoluut één van de meest verrassende albums van dit bijzondere muziekjaar. Veel luisterplezier.

Label Subpop

Beoordeling 7

Review Deze band uit Toronto weet al enige jaren een vorm van experimentele rock muziek te maken. Het is dan ook niet vreemd dat dit album wederom een variatie is op de eerde albums. Vol energie en onrust. Maar wel vol overgave als een postpunk act die te veel energie heeft. Met Atlas Vending is de band vooral druk en vol noise. De songs ‘Pulse’, Sugar Pill en ‘Hail Taxi’ zijn songs die vooral de insteek van gitaarwerk en met een schreeuwerige stem weet Alex Adkin de songs met teksten te onderbouwen. Maar het trio is vooral bezig om elkaar in balans te houden. Zo kent ‘Framed By The Comets Tail’ een net wat te lang tussenstuk waar te weinig gebeurd. Wellicht kent het live vooral een hypnotiserende sound waar je als bandlid met het publiek in blijft hangen. Na tien songs is het vooral veel rommelde noise.

Label Sony

Beoordeling 8

Review De band Pearl Jam uit Seattle wist in de jaren 90 uit de schaduw van Nirvana te springen met hun debuutalbum TEN. Toen ter tijde was de muziekzender MTV groots, omdat ze de enig wereldwijde muziekzender op tv was. Naast alle clips had men het concept om opnamen te maken van acts die akoestische versies van hun songs maken. Nirvana kwam verrassend uit de verf. Na te veel jaren is er nu het album van Pearl Jam verschenen. De ruimt 30 minuten presentatie kent veel songs van het debuut album en horen we hier de songs ‘Alive’, Porch, Even Flow en de juweeltjes ‘Black’ en ‘Jeremy’. Iedere muziekliefhebber kende toen deze songs van a tot z. Nu een jaar na de Black Friday release is het album ook op cd uit en zijn de songs van 16 maart 1992 (3 dagen na hun US tour) in de flow van de tour vol passie gespeeld.

Label Konkurrent

Beoordeling 7

Review Het anarchistische boek The Green Child van Herbert Read is vooral in Engeland een bekend boek vol poezie. Maar hier gaat het om het duo Mikey Young (Total Control) en Raven Mahon. De opvolger van het debuut uit 2018 is meer een eenheid geworden. De songs zijn vol elektropop met een experimeteel poptintje. Enigszins dromerig in de zang zoals het ‘Dreamcom’ en ‘Tony Bandana’. Met de spannende klanken van ‘Health Farm’ en de melodielijnen van ‘Witness’ brengt het muzikaal wel de variatie, zolang je de casio variatie van toen optimaal kan benutten. De iele zangstem blijft het gehele album gelijk waardoor het wat eentonig wordt. Het maakt het album net wat te lang om het geheel als een volledig prettig album te betitelen.

Label Universal Ned

Beoordeling 7,5

Review HALCYON is het project van Sergio Roberts, geboren in een idyllische baai met sneeuw-wit zand en een azuurblauwe zee op het zonovergoten Caribische eiland Antigua. Zijn muziek is een mix van melancholische elektronische indie R&B met een knipoog naar 80's synthpop. Met de titelloze EP weet hij met het openingsnummer ‘Intermutual’ exact weer te geven wat hij met de muziek wil. Het is swingend, indringend en toch heeft het een indiesound dat doet wat denken aan Tame Impala. Al is het volgende nummer ‘Tongue Tied’ meer een overgoten modern soul song. Met de beats vanuit de computer op ‘Sweep My Heart Away’ begint het allemaal wel wat 80’s te klinken. Echter het album wil niet echt spannend worden en is vooral glad in de mix. Dit hoor je in ‘Speechless’ helemaal terug. Waardoor het met ‘Neon Nights’ wel voldoende is als plaat. Wanneer het een geheel album moet worden mag zet zeker meer variatie en spanning in de songs worden gebracht.

Label Unday

Beoordeling 7,5

Review 'Witches' is Pauwel's coming of age song. Hij spendeerde een groot deel van zijn jeugd in de bossen, hij bouwde boomhutten, dwaalde rond en zag er dingen die niet gezien mochten worden. De bossen en hun inwoners maakten Pauwel tot wie hij vandaag is. Niet lang geleden stopte Pauwel gedesillusioneerd met muziek spelen. Hij ging door een noodlottige periode, moest afscheid nemen van zijn moeder, en in zijn diepste dal besloot hij zijn muzikale ambities op te bergen. Niet veel later keerde hij op zijn stappen terug. Muziek gaf hem net de kracht om zichzelf uit het dal te hijsen. Pauwel schreef zijn demonen en de uitzichtloosheid van zich af. Pauwel's eerste EP op Unday Records is een keerpunt. Hij schreef vijf songs tijdens de donkerste dagen in zijn leven en is nu klaar om deze achter hem te laten. Pauwel krabbelt recht en maakt zich klaar voor een nieuw hoofdstuk. Met deze EP weet Pauwel 5 songs van ruim 2 minuten te presenteren waaronder het pakkende ‘Molly’. Het kale nummer ‘July’ wordt juist intens doordat het kaal in de klankkleur is gebracht. Het meest pakkende stuk is ‘Waves’ waar de piano en zangstijl bij elkaar komen. Met subtiel de instrumenten begeleidend op de achtergrond te gebruiken lijmt dit het nummer tot een mooi geheel. Wanneer singer-songwriters nummer ‘OMG’ op de akoestische gitaar klinkt, is dit het minst spannend nummer van deze EP. Maar niet minder dan de rest, waardoor het een EP is waar men trots op mag zijn.

Label Erased Tapes/ Konkurrent

Beoordeling 7,5

Review De Duitse elektro componist weer al enige tijd de wereld van de muziek te ontroeren. Met zijn samenwerking met o.a. Peter Broderick, Olafur Arnals die tevens een album op de releaselijst hebben staan, weet deze Nils Frahm voor sfeerplaatjes van de songs te maken. Dit doet hij ook op zijn nieuw album Empty dat deze week verscheen. Het is het elfde album van Frahm en was eigenlijk bedoeld om dit in maart al uit te brengen. Maar de lock downs brengen de vertragingen en gelijk ook de inspiratie voor muziek en de productie daarvan op gang. Voordat we overspoeld raken van muziek dat nu in de achterkamertjes wordt gemaakt, moet eerst dit de deur uit. De songs zijn instrumentaal en veelal piano getint. De sprankelend klanken van ‘No Step On The Wing’ en ‘Shine’ worden afgewisseld met rust van ‘The Big O’ en de ‘First -’ en ‘Second Defeat’. Adembenemend stil en meeslepend alsof de film vanzelf op de je netvlies verschijnt. Maar als de film korter is dan de muziek blijft er nog een stukje cd over…

Label Island/ Universal

Beoordeling 8

Review Het is bijna 10 jaar geleden dat de eerste ep van Woodkid verscheen. Daarna is de Franse singer-songwriter in de schaduw van anderen beroemd geworden. Yoann Lemoine tekende als video regisseur voor de clips van Pharrel Williams, Katy Perry, Taylor Swift en Lana Del Ray. Zijn eigen muziek bleef een lange tijd onder de radar al wist hij met het album The Goden Age prima te scoren. Nu is er het derde album S16. Een album die aan een kant filmische songs bevat zoals ‘Highway, ‘In Your Likeness’ en het mooi intieme ‘Enemy’ maar gelijk ook wel een sfeer van dance pop kan creëren met ‘Goliath’. In het geheel doet de muziek denken aan Depeche Mode die een afspraak heeft gemaakt met Asgeir om zijn songs uit te gaan voeren. Het is afwisselend, sfeervol en spannend. De muziek sluit dan ook niet aan bij de artiesten waarvoor hij de video’s maakt. Wellicht huren zij hem in omdat hij een prachtig gevoel heeft voor een artistieke vrije sfeer. Dit is bijvoorbeeld terug te vinden in het nummer ‘Reactor’ en het wat t hoog genomen ‘Drawn To You’. Al is het in zijn totaliteit een prachtig sfeervol album dat het goed kan gaan doen in de donkere dagen voor kerst.

Label 37D03D

Beoordeling 8,5

Review Mina Tindle is een singer/songwriter en instrumentalist die geboren is in Paris, woonachtig is in Brooklyn, getrouwd is met Bryce Dessner van The National en nu haar derde album Sister uitbrengt. Deze bijzondere cocktail van elementen roept om nieuwsgierigheid. Haar echte naam is Pauline de Lassus Saint-Geniès maar deze 37-jarige singer/songwriter kennen we dus al enkele jaren onder haar artiestennaam Mina Tindle. Ze bracht eerder een tweetal albums uit maar toen had ze de oversteek naar de VS nog niet gemaakt. Voor dit nieuwe album werd de hulp ingeroepen van Thomas Bartlett, AKA Doveman, (o.a. Yoko Ono, St. Vincent en Florence + the Machine) die een behoorlijk stempel op het geluid drukt. Overigens is dat bedoeld als opbouwende kritiek want Sisters is een prachtige, innemende en sfeervolle luisterplaat geworden waarbij Mina ons gelukkig ook nog verblijdt met twee nummers in haar moederstaal. Ze opent met ‘Jessa’, een innemende ballad met een subtiel instrumentarium waarbij we de Française heel breekbaar horen. Die sobere productie is overigens iets wat als een rode draad door het album loopt. ‘Lions’ heeft ook die eigenschappen en toch, met mooie backing vocals van drie achtergrondzangeressen, is dit een nummer waarin Mina iedereen aanmoedigt om twijfels over jezelf overboord te gooien (“If the roads are made for a parade / Go march with the lions”). Mina werkte al eerder met muziek grootheid Sufjan Stevens en stond zelfs in zijn voorprogramma en de Amerikaan schonk het oorspronkelijk door hem geschreven ‘Give A Little Love’ aan Mina. Zij maakte de song haar eigen en Stevens horen we met zijn zalvende stem op de achtergrond. Het volledig tweetalig zijn kan een geschenk zijn en anderen zijn Mina natuurlijk voorgegaan met het inzetten hiervan. Bij Mina is dat het geval van ‘Louis’ en ‘Belle Pénitence’ zijn werkelijk pareltjes waarbij ze bij laatstgenoemde een liefdesbrief met haar echtgenoot Bryce Dessner deelt. Pure hartstocht! Met ‘Fire & Sun’ noemen we waarschijnlijk het kleinste nummer, ‘Indian Summer’ is mooi en dromerig en afsluiter ‘Is Anything Wrong’ is werkelijk adembenemend. Het nummer is oorspronkelijk van de veel te jong overleden singer-songwriter Lhasa De Sela en Mina weet het met een uiterst minimalistisch instrumentarium haast beklemmend neer te zetten. Daarvoor is er nog een bijna tien minuten durende ‘Triptyque, een dromerig drieluik waarbij ze nogmaals een stukje in het Frans zingt. Familie en de daarbij behorende banden is waarschijnlijk het centrale thema op Sister en wordt door Mina op een hele mooi, ingetogen wijze verpakt in negen subtiele songs. Ondanks het soms sobere instrumentarium is het een pakkende, warme plaat geworden dat na elke luisterbeurt wat meer glans krijgt. Sister is een hele mooie luisterplaat geworden en ideaal bij een moment van zelfreflectie. Veel luisterplezier.

Label Caroline international

Beoordeling 8

Review De Amerikaanse Matthew Donald Berninger kennen we vooral als zanger van de Amerikaanse indie band The National. De dromerige indiepop met een vleugje rock is de afgelopen jaren naar een hoofdact voor de festivals uitgegroeid. Nu besluit Berninger een album te maken zonder concessies en het geheel in eigen hand te houden. Het resultaat is een erg relaxt album waarbij Berninger producer Booker T Jones (Booker T. and the MG ) de puntjes op de i laat zetten. Met vrolijke klanken van ‘One More Second’ naar ontspanning in ‘Siver Springs’ met Gali Ann Dorsey (Bowie en Lenny Kravitz) tot de storytelling songs als ‘Take Me Out of Town’ en ‘Oh Dearie’. Naast zijn National maatjes Scott Devendorf en Kyle Resnick komen we vele bekende namen tegen die over het algemeen net als Berninger in de schaduw van de acts staan. Mickey Raphel (Dylan, Willie Nelson), Sean O’Brien en Harrison Whitford (Phoebie Bridges) zijn hier enkele van. Maar het maakt het album tot een juweeltje voor de zondag ochtend of laat op de avond. Strijkers en toetsen doen zitten subtiel in de songs en niets kent een boventoon. Met het slotstuk en titelsong weet Berninger een prachtig solo debuut te presenteren.

Label Warner

Beoordeling 8

Review Tom Petty behoort tot een van de legendarische poprock muzikanten van Amerika. Samen met the Heartbreakers wisten ze een heerlijke rocksound te maken, al had Tom Petty ook wel eens de ruimte nodig om zelf een solo plaat te kunnen maken. De singer-songwriter kennen we van de hit Free Falling, en Running Down A Dream van het Full Moon Fever album. Het album dat hierop volgde was Wildflower, een juweeltje zonder hits. Nu Tom Petty 3 jaar geleden overleed kreeg het album een remix met songs die op de plank zijn blijven liggen. Tom Petty wist met dit album een prachtig akoestisch gitaren album te maken. ‘Only A Broken Heart’, ‘Don’t Fade On Me‘, ‘It’s Good To Be King’ of het titelsong Wildflowers zijn juweeltjes in de popmuziek. Songs waar Dylan en Harrison graag aan bijdroegen. Alleen Rick Rubin wist Petty in de richting te krijgen die bij hem past. Het was dan ook een een succes voor Rubin en later de opening om de American Recordings voor Johnny Cash te mogen doen. Dit was dan ook met de begeleidingsband van en met Tom Petty. Overigens is de plaat met the Heartbreakers gemaakt, al moest het een solo album voorstellen. Maar het ging om de volledig eigen inbreng. Met ‘Honey Bee’ komen de elektrische gitaren weer naar boven en is het een good old Heartbreakers song. Met dit deluxe exemplaar is het niet vreemd dat er een deel van plank leeggehaald wordt om de prachtige songs van Petty opnieuw te beluisteren. Wildflowers met Ringo Star on drums als demo track, Live Flowers waarbij een collectie van de Petty songs live wordt gespeeld. En de home -recording songs waarbij de man zich achter een piano of gitaar de songs tot zich neemt. Het zijn intense singer-songwriters songs die er toe doen. Rod Stewart kreeg de eer om op zijn album A Spanner in the Works het nummer ‘Leave Virginia Alone’ op te nemen, al is deze thuis taken net zo mooi. Het liedje over zijn vriendje van school ‘Harry Green’ is mooi klein gebleven en ‘Hope You Never’ kennen zoals de andere afvallers delen die we in de uiteindelijk opgenomen songs terug horen. Deze versies zijn mooi en goed opgenomen om alsnog volwaardig uit te brengen en er van te genieten.

Label Sony

Beoordeling 7,5

Review De zangeres Marie-Pierra Kakoma uit Congo woont al jaren in België. De singer-songwriter en rappende zangeres weet met haar album Gore een intiem meeslepend album te maken. De zangeres is treed in de voetsporen van Stromae. Ze is ook ontwerpster, model en houdt zich bezig met de kunst en maatschappelijke issues waaronder het Black Live Matters. Het is ook een Franstalig album met aanstekelijke songs als het ‘Bon Acteur’, ‘Amigo’ en het laid back ‘Messes Basses’. Hoewel mijn Frans niet echt een naam mag hebben is het heerlijk om hier naar de Franse taal te luisteren. Wellicht dat haar maatschappelijke interesse invloed heeft in de songs, maar daar kan ik even niets over zeggen. Met Courant D’air en Solo weet het album prima te eindigen. Dat het label er veel vertrouwen in heeft is af te lezen aan de kwaliteit van de hoes en inlay van de cd. Terwijl het album nog geen 30 minuten muziek bedraagt.

Label Dead Ocean/ Konkurrent

Beoordeling 7,5

Review Met de pakkende single Campfire wist Kevin Morby zijn nieuw album in september al aan te kondigen. Nu is die er dan. Vertrouwd en de singer-songwriter pur-sang weet de grenzen te verleggen. In The ‘Valley’ Below, alsof Bob Dylan een remake heeft gedaan van zijn eigen nummer. Hiermee begint het album dat een groot diversiteit aan songs brengt. Op de achterkant staat een lijst van titels maar dat is te reduceren naar 10 songs. De single ‘Campfire’ is als het album in een. Deels singer-songwriters song met gitaar en zang dat opgaat tot een geheel dat in de melodie tot een hypnotiserende sound overgaat. ‘Wander’ tot ‘A Night at The Little Los Angeles’ kent dezelfde opbouw met hiertussen het dramatisch en trage ‘Don’t Underestimate Midwest American Sun’. Met gitaar, keyboard en ritme box weet de man zijn songs in de bush bush van Texas te maken. In de rust met koptelefoon op. Intens en bij zich zelf houdend. Dan komen de liedjes vanzelf. ‘Jamie’ het pianoliedje ‘Velvet Highway’ en ‘Provisions’, het zijn mooie liedjes, al is er ook een max van 10 en dat is hierbij mooi in balans.

Label More Dog Records / Thirty Tigers

Beoordeling 8,5

Review Fish Pond Fis is de titel van het nieuw album van het Amerikaanse viertal Darlingside. Ook voor de band die bekend staat om zijn fijn uitgebalanceerde harmonieën was Covid-19 een uitdaging. Normaal worden de nummers rondom één microfoon live ingezongen maar dat was ineens niet meer mogelijk. Dus werd het opnameproces in quarantaine vanuit de vier woningen verder voortgezet met uiteindelijk een fantastisch eindresultaat. Toen Don Mitchell (zang, gitaar, banjo), Auyon Mukharji (zang, viool, mandoline), Harris Paseltiner (zang, cello, gitaar) en Dave Senft (zang, bas) eind 2019 in de studio verzamelden om hun derde album op te nemen, zag de wereld er anders uit. Dus werden de laatste weken van de opnames, wanneer teksten en arrangementen fijn geslepen worden voor de release, afgerond in zeer verschillende omstandigheden. Er werd gecommuniceer door middel van e-mail en video-oproepen met elk lid in quarantaine geplaatst op verschillende locaties. Het hechte viertal en producer Peter Katis werden gedwongen uit elkaar te gaan maar uiteindelijk is Fish Pond Fish een waanzinnig mooie plaat geworden vol met prachtige melodiën die ze zelf omschrijven als “Baroc Folk”. Ze openen met het korte, dromerige en etherische ‘Woolgathering’ en meteen zijn de harmonieën duidelijk herkenbaar. In het verleden werd Darlingside wel eens vergeleken met bands als CS&N, Beach Boys en Fleet Foxes en die vergelijking valt niet zomaar uit de lucht. Luister maar eens naar het mysterieuze ‘Crystal Caving’ maar ook ‘Ocean Bed’ wordt smaakvol omlijnd door de vocale harmonieën en het “handclapping” geeft het nummer een apart signatuur mee. ‘Green + Evergreen’ is een opstapeling van laagjes waar je weer wat Mumford & Sons in kunt herkennen, terwijl het ingetogen ‘Time Will Be’ weer meer een Folkachtig nummer is waar de vier stemmen vooral worden ondersteund door de akoestische gitaar en dat typerende geluid van de banjo. Zo weet Darlingside op dit nieuwe album een uitgekiende en subtiele diversiteit aan te brengen in de nummers. ‘Mountain + Sea’ en ‘See You Change’ zijn smaakvol en klinken haast etherisch, terwijl het klein gehouden ‘Denver’, mede door de strijkers, een heel mistroostig einde kent. Dat de band bekend staat om de soms wat moeilijke compositielijnen bewijzen ze wel met ‘February/Stars’ dat door de meeste bands als twee aparte liedjes uitgebracht zou worden. Dit viertal uit Boston, Massachusetts, maakt er echter één nummer van. De afsluiter is het prachtige ‘A Light On In The Dark’, waar het album zijn titel aan ontleent, en hier herinnert het viertal ons met hun karakteristieke meerstemmigheid nog maar eens aan onze plek op deze kwetsbare planeet. Fish Pond Fish is een bijzonder album geworden met als troefkaart wederom de veelzijdigheid van deze vier muzikanten en hun stemmen die perfect bij elkaar aansluiten. Die meerstemmigheid en de vloeiende harmonieën vormen de rode draad op de negen tracks en neigen tot een soort van onthaasting. Een heerlijk album om bij weg te dromen maar ook prima met een lekker glas wijn een goed gesprek te voeren. Veel luisterplezier.

Label Eigen Beheer

Beoordeling 7,5

Review Na de EP Skipper Canyon uit 2017 zou dit jaar de gekoesterde wens van de Amsterdamse singer/songwriter Laura Kits uitkomen met haar release van haar debuutalbum. Door, alweer, Covid, hebben we er wat langer op moeten wachten maar nu is Holy Fountain Water eindelijk uit. In maart zou de release al plaatsvinden met een heuse releaseparty in de vorm van een concert in Cinetol, maar ook hier gooide Covid-19 roet in het eten. Laura bracht al behoorlijk wat tijd door in de VS en volgde zelfs lessen bij de gitarist en schrijver die eerder intensief met Miranda Lambert werkt. Het is dan ook niet vreemd om te horen dat deze Amerikaanse singer/songwriter één van haar inspiratiebronnen is. Laura schreef zelf de muziek en teksten voor de twaalf nummers maar de uiteindelijke mix van het album vond in Nashville plaats. Gevolg hiervan is Holy Fountain Water een beetje als een “klassiek” country-album klinkt waarbij Laura haar best doet om de nodige variatie aan te brengen. Zo is opener ‘Love And Danger’ lekker uptempo met een aangenaam rock-gehalte met een rauw randje en krijgen we met ’21’ het meest swingende nummer voorgeschoteld. Al eerder maakten we kennis met de uitgebrachte single ’81 Chevy’, een catchy countryrock nummer waarvoor de film Thelma & Louise als inspiratiebron fungeerde. Een midtempo nummer als ‘Tallights’ zou ook zo maar een song van Ilse De Lange kunnen zijn, ook geen onbekende in dit genre, maar dat niet alles lichtvoetig is bewijst Laura met het broeierige en wat dreigende ‘How Much Is Your Heaven Worth’. Bij het dansbare ‘Sure Ain’t Mine’ is er toch de vergelijking met Dolly Parton maar natuurlijk horen we ook een aantal rustigere tracks terug; ’Human’ wordt door Laura ingetogen gezongen en mooi is de popballad ‘Black And Blue’ over een meisje met een drankprobleem. Verder zorgen ook tracks als ‘Photographs’ en ‘Rosie’ voor de nodige rustmomenten en balans. Met ‘Holland’ laat ze ons op een misschien iets te zoete manier weten dat ze nog steeds van haar moederland houdt. Holy Fountain Water is een zeer geslaagde productie. De liedjes luisteren makkelijk weg en Laura weet behoorlijk wat variatie aan te brengen. De “Nashville”-sound is wel aanwezig waardoor de productie misschien hier en daar wat gepolijst klinkt maar verder is dit debuutalbum een prima Nederlandse productie. Veel luisterplezier.

Label Frontiers srl

Beoordeling 7,5

Review De Amerikaanse zanger Mark Boals kreeg zijn debuutalbum met Yngwie Malmsteen’s Triology. Je kunt op een slechtere plaat beginnen. Toch moest hij het Malmsteens veld ruimen al komt Malmsteen hier later op terug. Boals gaat een heel box van bands en albums af en speelt veel met een gitarist van allure naast zich. Kuni, Magnus Karlsson en Uli Roth om een paar te noemen. Toch weet de man altijd maar een of twee albums met een band te maken. Vandaar dat begin dit millenium zijn eigen band centraal stond. Hiermee heeft hij 4 albums gemaakt en dat waren vooral rockalbums waarbij de man een 80s sound bleef houden. Niet dat er veel veranderd, behalve dat de 80’s sound weer populair wordt. Hier weet Boals van mee te profiteren en lanceert een best of album. Door al de bands die hier heeft afgelopen zijn er ook vele bekenden op dit album te horen. Zo zijn Doug Aldrich, Vinny Appice en Tony McAlpine op dit albujm te horen. Het power rock balllads ‘I’m Sorry’, ‘My Turn’ en ‘Find Our Way’ zijn prima songs en wanneer je ze allemaal achterelkaar plaatst is het nog redelijk te doen. Vanaf de titel van de band song ‘Ring Of Fire’ komt de snelheid er in. Met ‘Betrayer’ komt hij in de gevarenzone van over- gillende keukenmeiden die op een rockpodium belanden. Hierdoor is alsof het eerste album voldoende is en voor de echte liefhebbers die er niet genoeg van kunnen krijgen is er nog een album aan dit dubbelalbum toegevoegd. Meer van hetzelfde, goed dat wel maar niet uitdagend.

l Frontiers srl

Beoordeling 8

Review Het afgelopen jaar kwam per maand een deel van de Blue Oyster Cult collectie als een remix en re-release voorbij. Nu is het dan zover. Het vijftiende album van BOC is daar en Daniel Roeser, Ritchie Castellano en Eric Bloom hebben er wat moois van gemaakt. Met schrijver John Shirley weten ze het openingsnummer ‘That Was Me’ te schrijven en met ‘Box in My Head’ weten ze een mooi mainstream poprock song te brengen. Het lekkere poprock nummer ‘Nightmare Epiphany’ zal wellicht geen hit worden maar een passende film song zou prima kunnen. Dat de heren een mooie manier van muziek kunnen maken horen we in ‘Edge of the World’. Goede samenzang en variatie in het nummer terwijl zich wat herhaald. De blues rock Train True is wat zo zo maar in het geheel is het een prima BOC album, met als highlights ‘Secret Road’, ‘Alchemist’ en het stevige Metallica sounded ‘Stand and Fight’. Het album is dan ook een waardig aanvullend aan de BOC collectie en mag gerust een van de betere albums van hun in de laatste jaren worden genoemd.

Label Rough Trade

Beoordeling 8

Review De vrolijke klanken van Hello Forever komen van het zonovergoten California. De heren hebben goed geluisterd naar de 60’s sound van de Beach Boys en alle koortjes bands uit California. Je wordt het vrolijk van en toch is het psychedelisch en anders dan de mainstream pop. ‘Farm on the Mountaintop’ kent dan ook de perfecte vocale harmonie zoals we die van de Beach Boys kennen. Soms wat high in de top maar zeker doeltreffend. Dat gemengd in een moderne popsound en dan krijgen we ‘Colors in the Sky’ en ‘Created For Your Love’. Met ‘Rise’ weet men dit te overstemmen, dan zijn de hoog gezongen songs ‘Natural’ en ‘Get It Right’ beter geslaagd. Na verloop van de plaat zijn de songs zeker leuk maar valt het systeem wat in herhaling. Hierdoor pak je eerder je favoriete songs uit het gehele album en zet je ze in de playlist achter elkaar. De band weet met het album een voucher te leveren waar de singles ‘Everything Is So Hard’ en ‘I’m Feeling It’ mee gedownload kan worden.

Label Fire Records

Beoordeling 8,5

Review Medio jaren ’80 was daar ineens Dead Famous People; een eigengereide girlband uit Nieuw Zeeland, bestaande uit vijf meiden waar Dons Savage de frontvrouw was. In Nieuw Zeeland bouwden ze een eigen fanbase op en trokken na London om hun muzikale carrière een boost te geven. Na een EP in 1987 was daar in 1989 dat debuutalbum Arriving Late in Torn and Filthy Jeans maar er zou geen vervolg meer komen en de band viel uit elkaar. Dons Savage keerde terug naar haar moederland, vestigde zich in Auckland, werd moeder van zoon Harry en nu na 31 jaar is er ineens een nieuw album van Dead Famous People. De tien nummers voelen aangenaam relaxed aan en luisteren makkelijk weg en je krijgt het gevoel dat het album ook in de jaren ’90 uitgebracht had kunnen worden. Het album opent met de uptempo nummers ‘Looking At Girls’ en ‘Goddess Of Chill’ die ook al als single de ether in waren geslingerd. Het geluid heeft een wat vintage karakter en doet denken aan de Britpopscene uit de jaren ’80, de hedendaagse Indiepop en hebben een ongedwongen karakter. Heldere gitaren, de nodige synths en een goede ritmesectie vormen de basis en de stem van Dons is nog steeds prima in orde. Het album krijgt vaart door tracks als ‘Safe And Sound’, Groovy Girl’ en ‘Turn On The Light’, waar Dons stem misschien wel het beste uit de verf komt. Mooi is het melodieuze ‘Dead Birds’s Eye’ dat ook voor de nodige diepgang zorgt en ‘The Great Unknown’ dat een hele mooi opbouw kent en absoluut tot één van de betere nummers behoort. Zo blijft het album van een constant prima niveau al zou er hier en daar beste een pookje in het vuur gestopt mogen worden. Het laatste deel bestaat uit het mooie en stemmige ‘Dog’, gedragen door een soepele melodie, backing vocals en aangename piano- en gitaarlijnen en natuurlijk die stem van Dons, al met al misschien wel het sterkste nummer op Harry. Voordat de titelsong het album afsluit is er nog het opgewekte en energieke ‘To Be Devine’, waar Dons nog maar eens laat horen ook die hoge noot en uithaal nog steeds aan te kunnen. De titelsong waarbij haar zoon Harry centraal staat is de afsluiter en de meest rustige track; de echoënde a-capella klanken nemen ons mee in de persoonlijke overpeinzingen topen haar zoontje nog klein was. (“And Harry And I Are Playing / As We Sat I Kissed His Hair / Without A Sound / Just Silent Love”). Harry is een verfrissend en aangenaam ongecompliceerd album geworden dat erg goed in elkaar zit. Het tekent ook de singer/songwriter Dons Savage die naar eigen zeggen de belangrijkste jaren van haar zoon gekozen heeft voor diens opvoeding maar op de achtergrond altijd muziek is blijven schrijven. Het resultaat mag er zijn en we kijken nu al uit naar een vervolg. Veel luisterplezier.

Label Thirty Tigers

Beoordeling 7,5

Review De man is de derde in zijn familie generatie, scoorde begin jaren 70 een hit ‘Dead Skunk’ en speelde de zingende chirurg in de serie MASH. Toch weet hij zijn muziek carrière meer aandacht te geven en scoorte het tot een Grammy voor zijn album. Trouwt met Kate McGarrigle en blijft in de wereld van de country jazz hangen. Zijn dochter Martha en zoon Rufus zijn als muzikanten ook doorgebroken. Met dit album horen we vooral songs die doen denken aan de roaring 20’s waarbij de bandjes in achter in de hoek van een cafeetje zitten de te spelen. Of dat ze met de jazzy popsongs met vooral blazers het witte doek muzikaal opsieren. Zo zijn de songs ‘How I Love You’, ‘Ain’t Misbehaving’ en ‘Heart and Soul’ prima songs. Al zul je deze man niet snel in de hitlijsten zien. Toch zullen deze songs over een tijdje terug te vinden zijn in docu’s en film soundtracks. En wanneer je van deze honky tonky jazzy sound houdt, dan heb je hier een prima album!

Label Western Vinyl

Beoordeling 7

Review De Amerikaan Keith Kenniff weet met zijn albums een vorm te vinden tussen rust en spanning. Bewapend met een piano zoekt hij de intense sferen van het moment. Met ‘The Time It Takes’ neemt hij de tijd daar waar nodig is. Het album is instrumentaal en vooral een rust moment in de drukte om ons heen. Met ‘Abandon’ weet hij de achtergrond instrumenten als geroezemoes te gebruiken waardoor het geheel wel eens van elkaar af komt te staan. De stilte van ‘The NIght’ wordt doorbroken en gelijk omarmd in het gelijknamige nummer. Het is dan ook een album dat experimentele pianoklanken met lichte achtergrond klanken (bedjes) tot een geheel wordt gebracht. Altijd lastig om een titel aan een song te koppelen maar toch…

Label Subpop

Beoordeling 8

Review Wanneer Emily Cross en Dan Duszynski iets wilden doen naast the Cross Record bleek het in 2018 in de smaak te vallen bij een groter publiek dan hun huidige act. Het sideproject werd groter door de support van Brian Eno. Nu is er het vervolg dat er zeker ook mag zijn. Shearwater Jonathan Meiburgh weet zich als vijfde of derde wiel aan de wagen zijn kusten te vertonen. Brian Eno weet zijn interesse om te zetten in een daadwerkelijke bijdrage voor dit album en dat doet hij op het slotstuk ‘Homing’. Maar dan hebben we wel een album gehad dat prachtig, intens en gevoelig is. Het is ook goed dat Eno dit aan het einde van het album doet, om de ruimte te laten bij de kwaliteit dat de band zelf prima kan. Met het openingsnummer ‘I Fix My Gaze’ en ‘Ecotillo’ weten ze je al snel in een ontspanningsmodus te krijgen. Maar ook de popsound van ‘Half Silences’ of het mooie ‘Elliptical Days’ met de harmonische vocalen is een juweeltje. Het album is dan ook een album vol diversiteit van droompop. Met dit album is de schaamte voor Emily en Dan terecht voorbij.

Label Continental Records

Beoordeling 8

Review My Last Storm is het derde album van de singer/songwriter en muzikant Douglas Greer, afkomstig uit Galveston, Texas in de buurt van Houston. In Amerika is hij inmiddels een meer dan gerespecteerd artiest en ook in Europa heeft de sympathieke Texaan een aardige fanbase opgebouwd. De geboren Texaan staat bekend als een echte verhalenverteller en op zijn nieuwste album My Last Storm voldoet hij uiteraard weer aan die verwachtingen. Aan de vooravond van de verkiezingen in de VS raakt hij met de opener ‘My Bible And My Gun’ meteen één van meest controversiële onderwerpen in de VS; de wapenwetgeving, fundamenteel onderdeel van de Amerikaanse samenleving en die ook nog steeds nauw verweven is met religie. Samen met gitarist Grissom horen we venijnige riffs die dit stevige nummer de nodige kracht meegeven. Vervolgens is daar de mooie titelsong waar we hem over de klimaatproblematiek horen zingen als Greer ons meeneemt wat de gevolgen van die zogenaamde “five-hundred-year”-stormen zijn voor zijn geliefde Galveston. Ook voor dit derde album heeft Greer weer een aantal klasbakken uit de regio verzameld zoals Bradley Kopp (gitaar), David Grissom (gitaar), Mark Hallman (o.a. keyboards, piano, drums, accordeon) en Richard Bowden op viool. Met ‘Ride That Dragon’ krijgen we een lekker stukje Countryrock en met ‘As Real As Me’ is er die uiterst dansbare stomper en ideaal om een liveshow te openen om het publiek mee te krijgen. Greer beschikt over een aangename, warme maar evengoed wat gruizige stem die op het rockende ‘Grown Man’ prima tot uiting komt. De gitaar en het orgel zijn hier prominent aanwezig evenals op ‘Superpower’ en ‘Million Beers’, met een aangename “twang”, is de ideale meezinger Op My Last Storm is er ook ruimte voor enkele ingetogen nummers zoals de ballad ‘Like A Glove’ dat hij samen schreef met de Texaanse singer/songsriter Robert Firth en dat door de piano en de akoestische setting een mooi gevoel oproept. Ook ‘At The Mercy Of The Criminal’ wordt door Greer mooi ingetogen neergezet. Het feit dat Greer om voor ons onduidelijke redenen vijf jaar geweigerd werd in Canada levert een smaakvolle countryballad ‘Canada Won’t Let’ op waarbij dit keer de accordeon als troefkaart wordt uitgespeeld. Douglas Greer levert met My Last Storm wederom een prima plaat op die zich ergens op het snijvlak van Americana, Country en Roots begeeft. Greer neemt ons op zijn muzikale wijze mee in die persoonlijke verhalen die soms ook breed gedragen maatschappelijke vraagstukken blijken te zijn zoals bijvoorbeeld klimaatproblematiek. Een topalbum, zowel muzikaal als tekstueel en variërend van lekker rockend tot prachtig persoonlijk. Veel luisterplezier.

Label Ashtmnatic Kitty

Beoordeling 8

Review De 45-jarige Sufjan Stevens kunnen we gerust een grote naam noemen met een meer dan respectabele discografie. Alom geprezen wordt de uit Detroit afkomstige Amerikaan om zijn album Carrie & Lowell, waarin Stevens terugblikt op zijn moeder Carrie, die leed aan een bipolaire stoornis en schizofrenie met heel veel leed als gevolg. Daarna maakte hij nog enkele albums en nu is daar ineens The Ascension. Stevens staat bekend zich niet in een bepaalde (muzikale) hoek te laten drukken en zijn albums zijn dan ook vaak zeer divers en onderscheiden van elkaar. Soms kiest hij voor een elektronische inval om vervolgens weer richting Folk of een andere stijl af te drijven. Dit nieuwe album kunnen we waarschijnlijk onder de elektronische categorie scharen hoewel de 15 tracks voor voldoende variatie zorgen. Stevens opent meteen met het krachtige en vrijwel volledig op elektronica drijvende ‘Make Me An Offer You Can’t Refuse’. Ook nu is het alom Stevens wat we horen; het spelen van de instrumenten, het opnemen, producen, zingen tot het ontwerp en creëren van de albumhoes. Dat elektronische karakter krijgt soms ook wel een wat experimenteel karakter mee zoals bij ‘Lamentations’ terwijl hij bij het overigens sterke ‘Ursa Major’ weer allerlei geluidjes en bliepjes als muzikale decoratie toepast. ‘Run Away With Me’ is mooi, zweverig en dromerig en omgeven door weelderige synths waarbij de stem van Stevens haast zalvend klinkt, iets wat we ook bij ‘Tell Me You Love Me‘ terug horen. Hoe tegenstijdig is dan het wat donkere Death Star’ dat qua titel niets aan de verbeelding overlaat. Soms is er een totale verrassing zoals het retro klinkende ‘Video Game’ dat wel heel erg poppy klinkt met een knipoog naar de jaren ’80. Een ander nummer dat wel wat vragen oproept is het bijna zes minuten durende ‘Die Happy’ dat uiteraard een wat sombere context kent en waar we Stevens alleen de woorden ‘I Wanna Die Happy’ horen fluisteren. Met het spannende maar soms ook zwevende ‘Landslide’ noemen we één van de beste tracks van het album en ook de titelsong is er eentje voor de blijvende playlists maar het hoogtepunt is natuurlijk toch de 12 minuten durende afsluiter ‘America’. Het land waar de Amerikaan vol van zit loopt als een rode draad door het album en ook in deze afsluiter staat de teloorgang van deze machtige wereldstaat centraal, muzikaal omgeven door pulserende beats en synths en die altijd ietwat zwevende stem. The Ascension is een bijzondere plaat geworden met een speelduur van één uur en twintig minuten, rijkelijk verdeeld over 15 songs! De plaat heeft een wat elektronisch karakter maar er valt echt heel veel te ontdekken. Het is persoonlijk, het is politiek geëngageerd en staat bol van knappe, fraaie composities. De waarde van deze plaat binnen het oeuvre van Stevens zal pas over enkele jaren vastgesteld kunnen worden. Veel luisterplezier.

Label Buddy Records / Thirty Tigers

Beoordeling 8

Review Brent Cobb is terug met zijn nieuwe album Keep 'Em on They Toes. Het is alweer zijn vierde na Providence Canyon uit 2018 en Shine on Rainy Day uit 2016, dat zelfs een Grammy nominatie won. Het album heeft iets meer een stripped down karakter dan zijn vorige albums, iets wat waarschijnlijk ook wel met producer Brad Cook te maken heeft. Een mooi voorbeeld hiervan is het rustige ‘Good Times And Good Love’ waarbij hij de boodschap van “leef het leven” schijnt te verkondigen tot het persoonlijke ‘Sometimes I’m A Clown’ waarin hij in mooie woorden verteld dat alleen de liefde tussen twee mensen en het opvoeden van hun kinderen er toe doet. Maar soms is het gewoon een mooi liedje. Luister maar eens naar ‘This Side Of The River’ dat een perfect singer/songwriter nummer is met een mooie melodie en gekleurd wordt door het instrumentarium of naar ‘The World Is Endig’ waar de titel precies de sfeer van het nummer omschrijft en absoluut één van de mooiste nummers is op deze plaat. Zijn twee vorige albums werden geproducet door zijn neef Dave Cobb en die andere benadering is dus duidelijk te horen. Toch zijn er wel een paar nummers die eruit springen en waarbij Cobb uit een ander vaatje tapt zoals ‘Shut Up And Sing’; als je de tekst goed luistert vraag je jezelf toch af welke kant van het politieke spectrum de Amerikaan nu bedoeld als hij “I was told not long ago that I can't talk the way I do Singers shouldn't share their current affairs or worldly views” zingt. Het uiterst dansbare ‘Dust Under My Rug’ is lekkere Rock ’n Roll en met het catchy ‘Soapbox’ met een vocale bijdrage van Nikki Lane horen we weer wat Honky-tonk en uiteraard zijn piano en fiddle aanwezig op dit nummer. Voordat Cobb met het ingetogen en wat melancholieke ‘Little Stuff’ afsluit is er nog dé verrassing met ‘When You go’; een prachtig vrijwel akoestisch Bluesnummer met Cobb die zichzelf op gitaar begeleidt. Een nummer dat ook op een album van Steve Earle zou kunnen staan en waarschijnlijk het prijsnummer van dit album. Keep’ Em On They Toes krijgt na elke luisterbeurt meer glans. De in Georgia geboren en getogen Cobb is na wat omzwervingen weer terug in zijn geboortestaat. Dit album staat vol met kleine verhaaltjes die absoluut het luisteren waard zijn en die ons af en toe aanzetten om toch eens na te denken. Puur en oprecht en zonder de glamour van de commerciële countrymuziek die ons overspoelt. Veel luisterplezier!

Label Universal

Beoordeling 8

Review De Britse zanger John Lennon is natuurlijk een fenomeen in de popmuziek. Hij was vandaag 9 oktober 80 jaar geworden. ‘Imagine’ dat hij nog leefde en niet op 8 december op 40 jarige leeftijd was doodgeschoten door een verwarde man. Een fan….. Samen met Paul McCartney, George Harrison en Ringo Star wisten hij The Beatles tot een van de meest invloedrijkste band te bregen. Tot op de dag van vandaag luisteren we naar de invloed van John Lennon in de huidige popmuziek. De grote diversiteit dat de man op plaat heeft gebracht is enorm en dat horen we terug op dit album Gimme Some Truth. Het is dan niet een album met nieuwe songs, maar een album dat een prachtig overzicht geeft van John Lennon na the Beatles door de jaren. Naast heerlijke songs die het tegenwoordig ook goed blijven doen, ‘Instant Karma (We All Shine On)’, ‘Power To The People’ en ‘Come Together (Live)’. Natuurlijk zijn de protest songs ‘Cold Turkey’, ‘Give Peace a Chance’ en ‘Happy Xmas (War is Over)’ op dit album aanwezig. Met het cheesy ‘9#9 Dream’, het mooie ‘Mind Games’ en ‘Beautiful Boy’ staan er wat onbekendere songs op, al zal de titel van het swingende blazersnummer ‘Whatever Gets You Thru The Night’, ‘Just Like Starting Over’ of het prachtige Woman niet direct een bel gaan rinkelen. Wanneer de eerste klanken van deze songs uit de speakers komt dan komt het voor velen weer naar boven. Ja, het zijn bijna allemaal classics. Op deze dubbel cd en vinyl album staan 38 geremasterde songs op en op de enkel cd de helft. Het is een mooi album voor de huidige generatie die eens terug willen in de tijd van deze poëet, filosoof en mooie liedjes schrijver.

Label High Moon

Beoordeling 8

Review De Aas van de Beker is in de wereld van de Tarot een beker met de ingrediënten die je beheerd en waarmee je een nader en jezelf tegoed mee doet. Met een titel Sing Your Dreams past dit in de levenswijze van de Summer of Love, eind jaren 60. Ace of Cups is dan ook de eerste Full Female Rockact everrrrr. De 5 meiden zijn nu grijze vrouwen en met producer Dan Shea (Santana, J. Lopez Maria Carey) doken ze 5 jaar geleden de studio in om een album te maken. Een prachtig album met gasten als Berry Melton (Country Joe) en Pete Sears (Jefferson Starship/ Rod Stewart) was het gevolg. Nu is Denise Kaufmann met de band weer de studio in gedoken en brengen ze een mooi divers album. Met ‘Put The Woman in Charge’ weet je hoe men er voor staat. Het 60’s nummer ‘Dressed in Back’ is een opener dat je mag verwachten, waarna de Afrikaanse sound gemixt met zuid Amerikaans sound van ‘Jai Ma’ een heel ander geluid geeft. De ‘Basic Human Needs’ is een mooi verhaal dat de muziek meekrijgt dat zo in de nieuwe Lion King film kan. Met de entertainer Wavy Gravy die we kennen van Woodstock als leadvocalist. Al zingen alle vrouwen op dit album een song zijn er diverse gasten die aanschuiven zoals Jackson Brown voor het Made for Love en neemt de lead vocalen van het prachtig intieme ‘Slowest River’ op zich. Al passeren Grateful Dead Bob Weir, Jason Crosby en acteur Peter Coyote ook de revue. Het is dan ook een prachtige poprock plaat met een 70’s sound dat tegenwoordig weer mag. De gasten zijn misschien allemaal beroemder dan deze band zelf, maar dat is dan ook wat onterecht. Ace Of Cups is altijd ondergewaardeerd geweest in hun kunnen en in het tijdsbeeld waar men actief was. Toch is dit de doorbraak geweest voor vele female acts zoals the Runaways, girlschool en het latere Spice Girls. Dat feminisme had deze act al in de jaren 60 en braken daardoor door en verzorgde men de radio live shows en de support act voor de eerste shows van o.a. The Band, Jefferson Airplane en Grateful Dead.

Label Lab Music

Beoordeling 8

Review Wanneer Lars Kroon met de Nederlandse indie rockband Back To The Zoo de grote festivals bezoekt weet hij nog niet dat hij later met zijn eigen band een mooi album weet te maken. Everything Looks Good From Here is de titel het album dat in roerige tijden wordt gepresenteerd. Zoals de cover weergeeft, gaat het om een man die zijn hoofd in een doos stopt en niet wil weten of wil zien wat er om zich heen gebeurd. Het overkwam de band dan ook zelf wanneer ze dit album wilden presenteren in Paradiso. De hele discussie wie en hoeveel mensen er in een popzaal kunnen en mogen is in volle gang en eind september is het dan zover. De cd presentatie en de uitspraak dat er ivm coronabeperkingen geen mensen in een popzaal kunnen, behalve de medewerkers. Toch weet de band zich niet uit het veld slaan en gaan er volledig voor. Voor alle poppodia werknemers en in praktijk voor de medewerkers van Paradiso weet de band dit album vol energie te spelen. Het openings- en noise nummer Prima is dan niet geheel representatief voor de songs. Het doet denken aan de diversiteit van Beck. Van popsongs als ‘Lost’ tot het mooi ingetogen ‘Invincible’ met prachtige achtergrond vocalen en samenzang maakt dit album tot een prachtig album. Met de komst van een kind zijn songs als ‘Father, Mother’, ‘No Regrets’ en ‘Song for Sacha’ (het kind) met emotie en toewijding geschreven. Met ‘Sea of Thoughts’, ‘Gravity’ en ‘Hope Again’ val je in de gedachten van Kroon. Het is dan ook een persoonlijk album geworden waarbij hij geen concessies hoefde te doen. Dit is dan ook magistraal gelukt en mogen we met trots zeggend dat we een nieuw Nederlands product in de internationale muziekmarkt mogen zetten.

Label Winspear / Konkurrent

Beoordeling 7,5

Review De dromerige indie rockers houden van slow songs en toch wat uptempo dreams. De Amerikaanse act weet met hun debuut album een mix te maken van de Kim Deal songs van Pixies en de Londense Lush. Het album begin met de dromerige sound van ‘New Horse’ waar je de indie droomsound hoort om direct extra te kunnen luisteren naar wat er gezongen wordt. Zangeres Emily Massey weet met haar lichte stem toch de aandacht na haar toe te trekken. Met de popsound van ‘Idaho’ en het ruwere gitaarwerk in ‘At It Again’ neemt Alexander Leeds de zang over. Het pianostuk Whispers ( in the Outfields) wordt gespeeld door Michael Massey die welllicht de familie is van Emiley. Maar of dit ook de beroemde voice over acteur is laat het verhaal niet weten. Al eindigt het album in een totaal andere sound van ‘Moveys’, dat vollledig los staat van het gehele album. Het album is een prima debuut vol slow songs die als een soundtrack voorbij komen. Nu de film nog, al zit dit in de titel verwerkt.

Label Believe Records

Beoordeling 8,5

Review Tijdens zijn jeugd was de droom van de Britse Aaron Taylor om producer te worden. “I wanted to be a Pharrell type” zegt de zanger met Ghanees en Antiguaans bloed, maar omdat de hoeveelheid geschreven liedjes steeds maar groeide besloot hij om ook zelf te gaan zingen. Zijn “Neo-Soul” werd opgepikt nu is daar het debuutalbum Icarus. Icarus is het debuutalbum van de in Londen woonachtige Aaron Taylor. Het album ademt R&B in de breedste zin van dit genre en Taylor neemt ons mee in zijn eigen beleving. ‘Don’t Leave Me Alone’, met een bijdrage van Lalah Hathaway, is heerlijk “smooth” en romantisch terwijl hij ons met het funky ‘Be My Muse’ de dansvloer op weet te krijgen. Soms doet zijn geluid wat aan Earth Wind & Fire denken zoals bij opener ‘I Want That Fire’ en ‘Shooting Star’, waar hij met zijn kopstem laat horen de hoge noten makkelijk aan te kunnen. Taylor weet dan ook veel variatie aan te brengen want naast de dansbare en romantische tracks is er bijvoorbeeld het heerlijk lome ’The Ritual’, het wat “jazzy” kinkende ‘What Do You Do’. Na al eerder uitgebachte EP’s is daar nu dan dat toch wel gekoesterde debuutalbum. De 11 tracks op dit debuutalbum gaan over universele thema’s als verlangen, het vasthouden in relaties, carrière en spiritualiteit en Taylor verpakt dit dus moeietloos in smaakvolle R&B-songs. ‘Wanna Be Close’ is het toppunt van romantiek met mooie harmoniën en ook titelsong en afsluiter is een regelrechte ballad waarbij Taylor zelfs gebruik maakt van de veelgeprezen strijkerssectie van het Matt Jones Orchestra. Prijsnummer is de onlangs uitgebrachte single ‘Flowers’, een aangename laidback track waarbij hij in de bijbehorende video het algemene, stereotype beeld van zwarte mannen wil veranderen door …. juist, bloemen! Icarus is een meer dan geslaagd R&B debuutalbum waarbij Taylor diverse niches binnen de R&B met elkaar verweeft. Zijn ultieme droom is om ooit een Grammy te winnen en als hij dit soort materiaal blijft afleveren weet je maar nooit. Een artiest om de komende jaren in de gaten te houden. Veel luisterplezier.

Label thirty tiger/ Bertus

Beoordeling 8

Review De Amerikaanse singer-songwriter Joan Osbourne kennen we vooral van de hit One Of Us. Maar inmiddels is ze ingeburgerd in de wereld van de muziek. Na diverse solo albums verschijnt ze met bassist Phil Lesh van de Grateful Dead op het podium, zingt ze op het album van Def Leppard gitarist Vivian Campbell en schuift ze aan bij de Stg Peppers shows van Cheap Trick. Uiteindelijk sluit ze aan bij de ex leden van Black Crowes en onder de naam Trigger Hippy verschijnt er een volledig album. Het recente album van de zangeres was een ode aan Bob Dylan. Nu is ze terug met een volledig eigen album vol soul funk ‘Take It Any Way I Can Get It’ en ‘What’s That You Say’. Ook zijn de luisterpop songs terug met ‘Hands Off’ en het cheesy 80’s ‘Never Get Tired (of Loving You)’. De sfeer van de Dylan country songs horen we in Trouble and Strife. Met een rockende solo en storytelling zang introduceert de op kan b (2de deel van cd) de countryside van haar. Met ‘Whole Wide World’ en ‘Meat and Patatoes’ geeft ze de huiselijke sfeer weer en met ‘Panama’ is haar stip op de muur. De afwisseling van country en rock maakt het album muzikaal hoe Osbourne uiteindelijk is. Hier hoeft ze niet te kiezen maar mag het er allebei zijn. En dat gaat haar goed af.

Label TBC / PIAS

Beoordeling 8

Review De singer-songwriter Ledfoot oftewel Tim Scott McConnell weet op zijn 60ste jaar een prachtig album te brengen. White Crow is naast zijn Gothic Blues een mooi album. Ronni Le Tekro weet met zijn band TNT al jaren een stempel te drukken binnen de hard rock. Net de 12 snarige gitaar van Ledfoot is Le Tekro nieuwsgierig genoeg om uit te zoeken hoe zijn kunsten hierbij klinken. Het resultaat is erg verrassend. Hoewel ze net z’n tweeën zijn weten intieme songs te brengen en met drummer BP Hovik wordt de beat ondergeschikt in gezet. Het ‘High Time’ is met de akoestische gitaar een prachtig nummer geworden, terwijl de rauwe randjes op het titelsong een verrassende klank in het nummer krijgt. De aanstekelijke refreinen neem je zo op en zing je na 2x luisteren mee. Met het intieme ‘A Part OF Me’ had wellicht beter kunnen klinken, maar dat mag het totaal van het album niet belemmeren. Het album is dan ook een album van 2 mannen die elkaar uitdagen in de songs en komen steeds dichter bij elkaar. ‘Shut Up’ en ‘Imperfect World’ zijn songs waar je hoort dat de heren gitaristen zijn die zingen. Zonder onnodige gierende gitaarsolo’s maar intiem in de songs zijn de solo’s aansluitend op de songs. Het tokkel element is een lust voor het oor. Het is dan ook een mooie uitdaging geweest om samen dit album tot een geheel te kunnen maken. Al denk ik dat ze er niet lang over hebben gedaan dat het een geheel werd.

Label Suicide Squeeze Records

Beoordeling 8

Review Het vierde album Under The Spell Of Joy van de Amerikaanse garage/rock/psych-band Death Valley Girls kwam onlangs uit en ook nu neemt de band ons weer mee in dat psychedelische Lo-Fi trip geluid waar de ingrediënten uit vervlogen muzikale tijden duidelijk te herkennen zijn. De kern van de band bestaande uit Bonnie Bloomgarden (zang/gitaar), Larry Schemel (gitaar), Pickle (aka Nicole Smith, basgitaar), Laura “The Kid“ Kelsey (zang/keys) en Rikki Styxx (drums) wordt op dit nieuwe album bijgestaan door Gabe Flores op saxofoon en Gregg Foreman op toetsen. De titel van dit nieuw album is afkomstig van de tekst die op een T-shirt gedrukt stond die de rockers van Joy tijdens een concert overhandigden aan de zangeres/gitarist Bonnie Bloomgarden. Het T-shirt werd een soort talisman voor Bonnie en vormde eigenlijk de inspiratie voor dit nieuwe album. In een interview zegt ze hierover: “There is a lot to be really angry about in the world but joy is just as powerful if used correctly!”. Dit idee vormde de inspiratie voor het geluid van dit nieuwe album, waarbij het idee is dat iedereen toch wel mee moet kunnen zingen. De richting die DVG gekozen heeft wordt bij ‘Hypnagogia’, een nummer dat gaat over de fase tussen slaap en waakzaamheid, onmiddellijk duidelijk en meteen is de bijdrage van gastmuzikant Flores op de sax een opvallende; het is nét niet de sax van Duran Duran’s succesalbum Rio maar het komt er dichtbij in de buurt. Dat de band zich nog steeds verbonden voelt met bands als The Velvet Underground blijkt wel uit nummers als ‘Hold My Hand’ en ‘Hey Dena’ maar het geluid van dit nieuwe album is bij ‘The Universe’ misschien wel het meest kenmerkend; de wat “fuzyy” klinkende gitaar, de ingemixte saxofoon en de wat gedempte stem van Bonnie zorgen dat de band een Lo-Fi achtige geluid weet te creëren waarbij rock en een stuk psychedelica elkaar vinden. ‘Bliss Out’ is aanstekelijk door het orgeldeuntje dat The Kid (Laura Kelsey) weet te produceren, met ’10 Day Miracle Challenge’ krijgen we punk en ‘Little Things’ en ‘It All Washes Away’ zijn aangename en uptempo garagerock-tracks. De titelsong trapt af met een kinderkoortje en ook nu is die saxofoon weer nadrukkelijk aanwezig en na enkele luisterbeurten is de melodie niet meer uit je hoofd te krijgen. Het laatste deel brengt ons nog het groovy ‘I’d Rather Be Dreaming’ en het catchy en dansbare ‘Dream Cleaver’. Under The Spell Of Joy schuurt en rammelt, klinkt hier en daar wat rauw en retro maar is bovenal een fijne plaat om te luisteren, niet in de laatste plaats door dat Lo-Fi achtige geluid. De nummers zijn dynamisch, enthousiast en over het algemeen catchy met hier en daar een wat psychedelisch karakter waarbij de band zichzelf prima staande weet te houden. Luistertip is om het album met een redelijk volume te luisteren voor het beste resultaat. Veel luisterplezier.

Label Fire Records

Beoordeling 8,5

Review Tobin Sprout is naast zijn solowerk natuurlijk ook bekend om zijn rol binnen Guided By Voices waar hij in een tweetal periodes actief was als songwriter, gitarist en zanger. Empty Horses, zijn eigen interpretatie van een aantal songs in het kader van The American Songbook, is alweer zijn achtste soloalbum. Empty Horses is een soort conceptplaat geworden met tien nummers met een speeltijd van een half uur. Sprout staat erom bekend de balans te bewaren binnen Guided By Voices, waar Robert Pollard nog altijd de drijvende kracht is met een muzikale inspiratie die onnavolgbaar is. Sprout zorgde vaak dat de scherpe kantjes van de wat opzichtige songs van Pollard geschaafd werden waardoor ook het grote publiek de band waardeerde en dat overigens nog steeds doet. Op Empty Horses is dat dan ook wel de rode draad in zijn stijl; aangename luisterliedjes waar je vooral Americana en Folk invloeden op terug hoort binnen het singer/songwriter genre. Openen doet Sprout met twee korte nummers; ‘Wings Prelude’ waar hij zichzelf op piano begeleidt en ‘The Return’ met enkel zijn stem en een akoestische gitaar. Vervolgens is daar het wat vollere ‘Breaking Down’, dat mede kleur krijgt door de Pedal Steel wat een opmaat vormt naar één van de hoogtepunten van het album; ‘On Golden Rivers’. Hier komt ook zijn voorliefde voor de Amerikaanse geschiedenis, en in het bijzonder de “Civil War” in terug. Ook in het ingetogen ‘Antietam’ is oorlog het centrale thema. ‘The Man I Used To Know’ is lekker duister met een mooie gitaarsolo terwijl het akoestische ‘Every Sweet Soul’ weer gewoon een mooi liefdesliedje is. Bij de titelsong is het niet vreemd om terug te denken aan de in het zwart geklede Johnny Cash. Als voorlaatste track is er dan ineens met ‘All-in My Sleep’ dan toch die track waarop Sprout zijn elektrische gitaar op sommige momenten écht laat spreken. Het is een epos-achtige track geworden waarbij de laatste vier minuten van het verhaal zonder tekst worden verteld maar waar de muzikanten dit nummer tot het hoogtepunt van het album promoveren. Met de helaas maar twee minuten durende afsluiter ‘No Shame’ pakt Sprout terug naar de opener; alleen met piano nog één keer kippenvel. Empty Horses is misschien wel het beste soloalbum dat Tobin deze Amerikaan tot op heden heeft afgeleverd. Tien over het algemeen wat bescheiden, ingetogen singer/songwriter liedjes van hoog niveau die zo nu en dan wat tegen Americana en Folk schuren. Een album dat soms persoonlijk is maar altijd en overal warmte uitstraalt en waar Sprout overal oprecht en eerlijk klinkt. Veel luisterplezier.

Label Rocksnob

Beoordeling 9

Review The Company Of Strangers is het debuutalbum van de Britse band Our Man In The Field. Nadat frontman en zanger Alexander Ellis de overige bandleden ontmoette ontstond langzaam het idee om als band muziek te gaan maken. Ze werden uitgenodigd om in Polen een EP op te nemen en via via kwamen ze in contact met producer Jim Wallis. De band speelde “live” in de studio, werden vervolgens uitgenodigd om de VS wat optredens te geven waar ze opgemerkt werden door het platenlabel Rootsy Music. Resultaat van deze aaneenschakeling van toevalligheden is dit prachtige debuutalbum. Als de eerste tonen uit de speakers stromen krijg ik het gevoel dat ik per abuis een oude plaat van de Eagles op de platenspeler heb gelegd. Na een halve minuut besef ik dat ik geen Don Henley of Glen Frey hoor maar dat het hier om het debuutalbum van Old Man In The Field gaat, oftewel de Engelse singer/songwriter Alexander Ellis met zijn band. ‘Thin’’ (I Used To Be Bullet Proof)’ is een werkelijk prachtige opener vol met subtiele Americana invloeden waarbij de Pedal Steel van gitarist Henry Senior Jr. precies de juiste snaar raakt en Greg Bishop op drums alleen zijn “brushes” gebruikt. Dat bescheiden instrumentarium is bepalend voor het geluid van de band waarbij de teksten meestal verhalen zijn die hij heeft waargenomen of die afkomstig zijn uit zijn eigen leven. Ellis heeft met zijn band dit album “live” ingespeeld en het wordt gekenmerkt door rustige liedjes maar zo nu en dan krijgen de nummers toch vaart mee zoals bij ‘Swansong (Don’t Play With Matches)' en ‘I’ll Be Gone’. Maar over het algemeen zijn de nummers zijn erg ingetogen, misschien zelfs wel teder zoals ‘Don’t Speak’ en ‘Eleanor’s Song’ waar we alleen Ellis op akoestische gitaar en Henry op de Pedal Steel horen. Alles is in balans, alle melodieën stromen als het ware vloeiend uit je speakers, zonder maar één hapering of rimnpel. En daarbij heeft Ellis ook nog een meer dan aangenaam stemgeluid met een bijzonder timbre dat perfect past bij de liedjes die de band maakt. Ook de break-up-songs ‘Stick Around’ en ‘Easy Going Smile’ (Turn away from me and don't look back/We both know if one of us cracks/The other's going to fail/Just as fast) zijn vrijwel akoestisch met de banjo als eyecatcher. 'It Is What It Is’ heeft iets meer country-invloeden en de band (gitaar, banjo, Pedal Steel en drumbrushes) is hier werkelijk op zijn best. Dat Ellis een echte troubadour is die mooie teksten kan schrijven bewijst hij ook wel met het melancholische ‘It Was Ever So’ dat gaat over de sluiting van de oudste brandweerkazerne in Clerkenwell in Londen in 2014 en wat dat voor betrokkenen betekende. De afsluiter ‘I Like You So I Kill You Last’, dat opent met een vlammende monharmonicasolo, is het meest uptempo nummer en schuurt wat tegen het 70’s softrock. The Company Of Strangers is werkelijk een prachtig, intiem album geworden. De elf smaakvolle liedjes tikken een kleine drie kwartier speeltijd aan met muziek die zich ergens op het snijvlak van Folk en Americana bevindt. Elf liedjes over universele thema’s zoals liefde en break-ups maar ook waarnemingen vanuit zijn eigen leven. Het album klinkt alsof we hier met doorgewinterde muzikanten te maken hebben terwijl het hier echt een debuutalbum betreft. Een absolute verrassing in dit bijzondere muziekjaar 2020. Veel luisterplezier.

Label Eigen Beheer

Beoordeling 8

Review Twan van Gerven is natuurlijk geen onbekende. De gitaarvirtuoos heeft de afgelopen jaren een imposante carrière opgebouwd met zijn eigen band maar natuurlijk ook vanwege zijn bijdrage in de formatie BEEF en in de band van Kenny B. Onlangs was er in Paradox in Tilburg de release van zijn nieuwste soloalbum How U Gonna Stroke Yer Solo. Van Gerven heeft de afgelopen jaren al veel prijzen en nominaties gewonnen. Een Zilveren Harp in 2002, gevolgd door Het Duiveltje voor Beste Gitarist van Nederland in 2004 zijn wat voorbeelden. Zijn nieuwste album How U Gonna Stroke Yer Solo wordt geopend met ‘Oersoep’ en meteen is het virtuoze gitaarspel prominent aanwezig waarbij ook het drumwerk van Poirters opvallend op de voorgrond klinkt in de mix. Na een minuut of zes gaat het gitaargeweld als het ware liggen en laat van Gerven met zijn band horen hoe Jazz als band kan klinken. Vervolgens is daar met het ruim negen minuten durende ‘Hilmoldol’ een vrije Jazz-interpretatie van hoe Progrock kan klinken als je er Prog-Jazz van maakt en dit krijgt een vervolg in tracks als ‘Chakra Zulu’ (niet te verwarren met Chaka Zula) en ‘Gutbucket’. Op dit album wordt hij weer bijgestaan door zijn vaste begeleidingsband Dutch X-Ing bestaande uit: Roel Hazendonk (keys), Remko Smid (tenorsax), Maarten Poirters (drums), Marre de Graaff (basgitaar) en Stormvogel (analoge synths & piano). Bij ‘Drunkey Punch’ zijn hoofdrollen weggelegd voor bassist de Graaff en saxofonist Smid. Het wat deinende nummer krijgt gaandeweg steeds meer vorm al heeft het ook weer een improviserend karakter. Het epos-achtige ‘The Secret Code’, waarbij de Graaff en Poirters de lijnen uitzetten en waar van Gerven een krachtig staaltje gitaarspel laat horen is één van de hoogtepunten. Het lijkt alleemaal als vanzelf te gaan met veel improvisatievermogen en tempowisselingen waarbij de complete band excelleert. De afsluiter is het absolute slotstuk; op het 20 minuten durende ‘A Whatever’ laat van Gerven het beste nog maar eens de revue passeren en krijgen we een heerlijke mix van Jazz, Fusion en een vleugje Jazzrock gepresenteerd dat klinkt alsof het een spontaan ingegeven improvisatie is. Twan van Gerven bewijst met How U Gonna Stroke Yer nogmaals dat hij tot de top van de Nederlandse gitaristen behoort. Dit album is een absolute aanrader en must-have voor alle liefhebbers van Jazzrock en Fusion waarbij van Gerven wederom bewijst naast een waanzinnig goede gitarist ook een absolute goede componist te zijn. Veel luisterplezier.

Label Butler / Bertus

Beoordeling 8

Review De band Fleetburner is een project van gitarist Kevin Storm. Hierbij treedt hij in de voetsporen van Aeryon en weet hij met zijn progrock en metal sound een verrassend lekker theatraal album te produceren. Met Peter Iwers (InFlames) Tomas Myklebust ( Slegest) Meli Kanananen ( One Morning Left) weet Storm een band om zich heeft te krijgen die boven uit eigen kunnen uitsteekt. Met Ken Simerly als zanger is de Amerikaan een goede keus om het internationaal geluid waar te kunnen maken. De emotie in ‘The Beach’ of de harmonische vocalen die overgaan naar de metalsound van ‘The Breakwater’ en ‘Open Water’. Al zijn deze nummers nog wat te vol geplakt met alle instrumenten weet hij dit met het intro van ‘The Fleet’ te compenseren. Toch valt hij na een minuut in herhaling door de drums weer in uptempo de andere instrumenten te laten drijven om daarna terug te vallen in een anti climax, waarna dit weer wordt opgaat in een climax vol metal sound. Het album wordt hierdoor onrustiger terwijl er mooie stukken op staan. Zonder dat we vies zijn van de metal sound is het een op en afgaand van metal. Intro’s zijn lief ingezet en dat houdt Storm in het geheel niet vast. Het verhaal is wel mooi omvattend. De cyclus van het leven dat door de natuur wordt weer gegeven is mooi in het geheel. De route van kind- zijn naar volwassen worden en met deze sound wordt het kind door innerlijke demonen gevoed, met alle gevolgen van dien.

Label Jagjauwar/ Konkurrent

Beoordeling 7

Review De Amerikaanse multi instrumentalist Garzon Montano was als supportact bij Lenny Kravitz te zien en Drake wist een sample van hem te gebruiken in ‘Jungle’. Het debuut van deze man verscheen in 2014, Jardin verscheen in 2017 en nu is er het vervolg van deze getalenteerde muzikant. Hoewel de man niet direct bij het grote publiek nog bekend is, hoor je in de songs van dit album het talent en kan hij zo in de voetsporen treden van Prince. De beat en kleine geluiden in het openingsnummer ‘Tombs’ met de strijkers weten de sfeer van de beginnende Prince terug te brengen. Met ‘With A Smile’ hoor je zijn zangstijl en gedubde achtergrond vocalen die bijna identiek zijn aan de meester zelf. Alsof Garzon Montana de geest heeft gekregen van Prince. Met ‘Muneca’ gaat het even de hele andere kant op. Alsof de latin sound spontaan binnen loopt, maar toch wat in een monotone stijl doordendert. Waarna de eigentijdse Prince het verhaal weer voortzet met een underground sound in ‘Fields’ en een afslag naar de hip hop neemt in ‘Mira My Look’. Het is alsof het album in diverse stijlen is verdeeld en dit onderverdeeld is in 2 a 3 songs per keer. Hierdoor is het album geen geheel, maar een plakboek van allerlei songs die op een hoop is gegooid. Het past misschien in de lijn van Spotify songs want ieder nummer zit goed in elkaar maar als een geheel album is dit niet aan elkaar te plakken.

Label Conord jazz

Beoordeling 7,5

Review De Amerikaanse jazz act Butcher Brown weet met hun funky jazz gemixt met hip hop een bijzondere plek in de jazz te nemen. De heren uit de clubscene van New York weten te swingen en jazzy blaaspartijen als basis te nemen. Met #KingsButch zijn de songs weer even groovy en meeslepend. Het instrumentalen ‘Bread Rock’, het opzwepende ‘Cobbage’ of de ‘Frontline’, dat een eigen intro kent als song nummer, zijn heerlijk swingende songs. Met lekker groovy baspartijen en aanstekelijke drumpartijen brengt deze band iedereen in beweging. Maar uiteindelijk moet je er wel van houden om dit meer dan een uur vol te houden. Wanneer de band zelf zegt dat het de best band van de wereld is wordt het bedenkelijk. Maar ja dat is dan hun Amerikaanse cultuur dat dit naar boven brengt.

Label eigen beheer

Beoordeling 7

Review De sessie gitarist Bart Ryan uit Los Angeles weet in Amerika zich wel te presenteren. Zijn naam zie je op de blues country rock albums van bijvoorbeeld Ted Russel Kemp staan. Toch weet de man ook nog solo albums te maken en met Starlight and Tall Tales laat hij horen dat hij toch wel wat kan. De blues sound is vooral smooth en ontspannen te noemen. Dit is vanaf het eerste nummer Wanna Be al te horen. De opzwepende blues rock sound met I’d Be Fool en de single Half Way zijn prima blues songs. Het past bij de onderbelichte man, waar nu Kamp, Matt Higgins en drummer Jim Evans hem ondersteunen. Het kan hier en daar wat uitgestrekte blues zijn dat niet altijd door het grote publiek wordt gewaardeerd, maar de man weet met ‘Evil’ wel de bluesrock te spelen en met ‘The Healer’ weet hij een heerlijke drive in het nummer te brengen. Maar de rest van de songs zijn blues songs zoals je ze wil en kunt verwachten. Niets bijzonder, maar door hem wel mooi bespeeld. Maar echt spannend is de plaat niet.

Label Island / universal

Beoordeling 8

Review Bon Jovi, de rockact van de jaren 80. De hairbands vierden hoogtij dagen en Bon Jovi wist met de originele bezetting een statement te maken met het album ‘Slippery When Wet’. De broederschap en het geloof van de albums New Jersey en Faith kregen vleugels. De bassist Alec John Such verlaat de band en oud maatje van de Runnaway single Hugh McDonald vervangt de man. De band gaat over naar een country stijl en de rock is uit het hart van de band. Het rommelt en niet ieder voelt zich meer gewaardeerd. Uiteindelijk vertrekt Richie Sambora in 2013 begin van de tour van What About The Now, dat ironisch genoeg (Yes) We Can tour heet. Phil X vervangt de man en wordt gelijk met McDonald als vast bandlid geïntroduceerd. Met producer Jon Shanks wordt ook This House is For Sale opgenomen en verscheen ook deze man als gitarist op het podium. Nu is er eindelijk het 15de album 2020, dat met een reuze Covid vertraging van een half jaar verschijnt. Zoals de laatste shows in Nijmegen en Werchter die vooral op de good old songs waren gebaseerd, lijkt het alsof deze songs een verbinding zoeken met de good old times. De single uit februari ‘Limitless’ is een prima opening waar je blij van wordt. Het nummer zou op het album New Jersey kunnen staan. De meezing refreintjes zijn er weer en dan lijkt het allemaal veelbelovend. Het popnummer ‘Do What You Can’ kent een country gitaartje in de poprock . De huidige single ‘American Reckoning’ en ‘Story of Love’ past in de tijd waar Bon Jovi de rustige sound omarmd. Met een mondharmonica weet hij dit tot een mooi nummer te brengen en hoor je wat de huidige Amerikaanse situatie en wat er gaande is met hem doet. Een nummer van hoop en betere tijden. Met het ‘Beautiful Drug’ wordt het allemaal wat luchtiger zoals de titel al aangeeft. Natuurlijk zit er cynisch tintje in de nummer. Hier wordt ook duidelijk dat de mix en productie net als de vorige albums wat vlak is. Dat wat ooit Bruce Fairbairn de sound uit de speakers laat knallen is dat hier net niet het geval. Volgende keer graag een externe producer aannemen. ‘Lower The Flag’ en ‘Blood in the Water’ zijn de rustige songs en met ‘Brothers in Arms’ wordt het allemaal wat ongemakkelijk. Uiteindelijk weet Bon Jovi met ‘Unbroken’ het album prima af te sluiten. Toch lijkt het alsof Bon Jovi niet meer een band is, aangezien de cover alleen Jon vertoont en dat brengt en de rest als het ware in loondienst is. We wachten tot de band weer naar Europa komt en ook hier Bryan Adams als support act meeneemt. Dat wordt zeker een meezing feestje van good old songs, terwijl beide tegenwoordig best prima albums uitbrengen. De Japanse cd uitvoering kent 2 – 5 songs extra

Label Jazzland / PIAS

Beoordeling 8

Review De Noorse jazz van Rymden is inmiddels in jazzland goed geland. De jazz meester toetsenist Bugge Westeltoft weet Dan Berlund en Magnus Ostrom weer een meeslepend album te brengen. Het openingsnummer ‘The Life and Death of Hugo Drax’, een personage uit de Bond film MoonRaker begint met een heerlijk diepe bas om het album te introduceren. Met veel progrock invloeden in de jazz, of was het net andersom, hoor je bij Rymden een mooi doorlopend geheel van diverse stijlen, tempowisselingen en toch een herkenbare tune die het nummer een geheel maakt. dat geld voor alle songs van Rymden en daarom is dit ook niet zomaar een jazz act. Het zou in de volksmond een superband van bekende jazz muzikanten zijn. Dan nog moet men het waarmaken. Met het luchtige ‘Space Sailor’ dat halverwege in tempo daalt om vervolgens weer te kunnen opstijgen, het toegankelijke ‘Sondan’ of het indrukkwekkende ‘Arriving at Ramajay pt.1’ & ‘Arriving at Ramajay pt 2’ zijn songs die het album tot prettig te luisteren jazz album maakt. Zij weten de jazz breder te brengen voor het groter publiek zodat ook de reguliere luisteraar dit gemakkelijk kan opnemen.

Label Interscope

Beoordeling 7,5

Review De rapper Richard Colsen Baker wist als kind al met zijn ouders de wereld rond te reizen. Wanneer hij op jonge leeftijd al in diverse landen heeft gewoond is een vast verblijf en school ook al een probleem. De jonge dacht zich als rapper te presenteren en met viel met de neus in de boter, kreeg een eigen show bij Mtv 2 en mocht met het geld van zijn ouders een studio bouwen. Het was het begin van een glorierijke carrière waarbij veel songs als commercials worden gebruikt. Wanneer Sean Combs (Puff Daddy) hem onder zijn hoede neemt gaat het snel. Zijn brutaliteit en skinny uiterlijk bracht hem de rol van Tommy Lee in de Motley Crue movie The Dirt. Het geeft hem ook meer de rocksound en dat horen we op dit album. De postpunk sound doet denken aan Green Day. Met Blink 182 drummer Travis Baker weet hij in 2017 een prima rockact in elkaar te zetten. Met ‘Kiss Kiss’, ‘Drunk face’ weet hij heerlijke poprock songs te brengen. Het album is daarbij een groot verschil met zijn debuut en kan de fan van toen op het verkeerde been brengen. Het rappen vergaat de man goed maar het zingen is andere koek. Wellicht dat hij heeft gedacht dat hij na de Crue film ook los kan gaan, dan is dat wel even van een andere orde. Toch zijn de singles ‘Bloody Valentine’ en ‘Concert For Aliens’ wel prima songs maar dan hebben we de highlights wel gehad of is het album net wat te lang om het allemaal nog interessant te houden.

Label News / PIAS

Beoordeling 8

Review De Britse zangeres Melanie Chisholm kennen we vooral als Mel C. van de meidengroep Spice Girls. Al was er altijd bij deze band de vraag wie er het beste kon zingen. Over het algemeen werd Melanie aangewezen en weet na Spice Girls dan ook een prima solo carrière er op na te houden. Het opstapje met Brian Adams deed haar goed. Inmiddels is ze bij haar achtste solo album aangekomen. Na de reünie van Spice Girls twee jaar geleden is de inspiratie om te gaan zingen weer terug. De zangeres die een liefde heeft voor de rocksound en inmiddels haar eerste kind geworpen heeft ziet het leven nu heel anders. Het album is vooral een pop dance album geworden. Ze begint het album vlot en krachtig met de dancepop ‘Who I Am’ en ‘Blame it On Me’ waar ze haar twijfel centraal stelt. Jezelf vinden is een gevoel van ‘Good Enough’ maar de ‘Escape’ ligt op de loer. De waarschuwing aan haar vriend om haar niet te laten gaan of beter gezegd ‘You Don’t Wanna See Me Go” in het nummer ‘Overload’ zegt al genoeg. Het past in haar relatiemomenten die op en af gaan met haar man of misschien wel een knipoog naar de meidenband. Muzikaal zijn de songs een mix van hiphop en elektropop. De songs worden gedurende het album steeds meer luisterliedjes dan popdance songs. Al kennen de songs een heerlijke drive dat laid back is en toch een swingende sfeer kent. Het krachtige ‘Here I Am’ en het spannende ‘Nowhere To Run’ maken dit album tot een heerlijk divers album in de het genre van pop. Hoewel ik haar stevig stoere sound wat mis is het mooi dat ze er weer is. Al weet ze het album te eindigen met ‘End of Everything’. Of is the end the beginning of something new.

Label NEWS / PIAS

Beoordeling 8

Review De Britse band uit Liverpool weet zich live al presenteren als een heerlijk swingende band. De titel Hollow of Humdrum brengt voor deze band een creatief proces mee. Een gat in de saaiheid is als een creatief moment dat tot ontwikkeling komt tijdens de verveling. Het brengt in ieder geval een mooi album mee! De band is een sextet met blazers en die de feestvreugde snel op gang krijgt. Het openingsnummer ‘The Elevation’ is met ‘Kids Addicted’ een heerlijke start van het album. De vrolijke klanken die lekker uptempo door de speakers klinken is een sound waar je vrolijk van wordt. Wanneer ze de good old handclaps van toen weer introduceren in ‘Vivo’ is dat weer even een nieuw aspect in deze gekleurde wereld van de Engelsen. Het blijft op dit album een lekker vrolijke bende met de warme klanken in ‘Ballerino’, ‘Dorado’ en ‘Eleanor’. Het is misschien hier en daar wat cheesy, maar over het algemeen blijft het een lekker album. Met een akoestisch gitaartje in ‘Favorite Record’ als even een twist in het album is het album alsof Adam Ant zijn derde periode ingaat. Al zijn deze teksten wat luchter maar het titelstuk en slotstuk doet erg denken aan de Prince Charming en Friend of Foe albums ‘2020 style’.

Label Kobalt / V2

Beoordeling 8

Review Haar naam is Eivør Pálsdóttir en ze is waarschijnlijk het meest succesvolle export product in de muziekindustrie van de Faroer Eilanden. De inmiddels 37-jarige singer/songwriter, die Eivør als artiestennaam hanteert, is alweer toe aan haar 9e album dat de titel Segl mee heeft gekregen. Ze debuteerde op haar 17e en door de jaren heeft Eivør zich ontwikkeld; waar ze tijdens haar beginperiode vooral nog traditioneel getinte liedjes schreef is dit album een product van een veelzijdig singer/songwriter. Overigens verloochent ze haar afkomst niet want ook op dit nieuwe album zijn er nog enkele nummers die ze in haar moederstaal zingt. Zo ook het openingsnummer, het dromerige Mánasegl, de naam van een zijl van een boot waar ook de albumtitel in verwerkt zit. Maar dit is niet het enige nummer want ook ‘Stirdur Saknur’ krijgt een wat traditioneel karakter met een bijdrage van de Noor Einar Slevik (Wardruna) en de afsluiter Gullspunnin is een absolute parel waar Eivør Pálsdóttir nog maar eens horen wat voor een bijzondere stem ze heeft. 'Segl' is het vervolg op Eivør’s succesvolle album 'Slør' uit 2017 en de afgelopen tijd zijn haar nummers regelmatig gebruikt in Netflix-series zoals bijvoorbeeld Homeland. “Segl” betekent vrij vertaald “zeilen” en is een verwijzing naar onze groei en ontwikkeling als mens. Zoals ze zelf omschrijft: “Je moet je eigen zeil hijsen, maar je kunt de wind niet beheersen.". Het merendeel zingt ze dus in het Engels en weet ze die dromerige sfeer te combineren met krachtige popsongs die gekleurd worden door haar stem. Het krachtige ’Let It Come’ is een mooi voorbeeld van wat Eivør met haar stem kan doen en het valt op dat ze wat meer richting de elektronische richting kiest. ’Sleep On It’, ‘Skyscrapers’ en het met 80’s pop overgoten ‘Nothing To Fear’ zijn hier mooie voorbeelden van. Soms pakt ze terug naar de intimiteit zoals met de overdonderende ballad ‘Hands’ waar haar stem kristalhelder klinkt. ‘Truth’ is wat meer een powerballad maar de aandacht wordt toch op deze plaat getrokken door ‘Only Love’, waar we een bijdrage horen van Ásgeir. Eivør levert een prima nieuw popalbum af waarbij de combinatie van Engelstalige songs met die in haar moederstaal. Ze laveert met haar prachtige stem tussen soms wat bombastisch klinkende powerpballads, elektronisch getinte popsongs en mooie kleine intieme liedjes waarbij ze een balans lijkt te zoeken tussen gevoeligheid en kracht. Veel luisterplezier.

Label Demp Music

Beoordeling 8

Review De man deed mee aan het vierde seizoen van The Voice of Holland en wist zich prima in de kijker te spelen. Met zijn rauwe soulstem kan hij zowel de swingende sound als de lekkere diepe stem opzetten die in de soul sound belangrijk is. Het blijft altijd bijzonder dat bij dit soort tv presentaties de winnaar(s) altijd in de schaduw verdwijnen en de mensen die meer gedreven zijn doorgaan naar de top. Ze kiezen hun eigen weg en sluipen zo onder de contracten van De Mol en co door waardoor ze ruimte tot echte ontwikkeling kennen. Het titelstuk en de opener is hier een prachtig voorbeeld van . Vol passie en energie weet Morrisson zijn nieuw album te beginnen. Zijn recent werk en de ode aan de soul heeft hem goed gedaan om nu op eigen benen te staan. ‘Old Fashioned’ is een heerlijk laid back soul moment op het album. Het doet allemaal denken aan The Christians uit de jaren 80 die gospel pop en soul perfect mixen door een goede zangstem en achtergrondvocalen smooth er in te mixen en dit ook live kunnen waar maken. Dat lukt deze man ook wanneer je ‘Positivity’‘ en het wat gladde ‘True To Myself’ beluisterd. Het mooie is dat dit bijna allemaal eigen geschreven songs zijn. ‘Handful’ is het enige nummer waar Morrisson het talent over laat aan toetsenist Luke Judy van Mike and the Mechanics. Deze man ondersteund Morrisson gedurende dit album samen met Mama’s Gun zanger Andy Platts. Natuurlijk mogen de Morrisson ontdekkers de Oosterhuisjes, Tjeerd en Trijntje niet ontbreken en krijgt Morrisson veel ondersteuning van sessie muzikanten die met diverse acts spelen. Hierdoor klinkt het album als een klok en mag staat een internationale carrière niet meer in de weg.

Label Universal

Beoordeling 8

Review Het is weer bijna Halloween en dat betekent dat er weer een Halloweenshow van Zappa verschijnt. Ditmaal gaat het om de shows van 1981. De eerste show (20.00u) werd opgenomen voor video en de tweede show om middernacht, werd de ether in gestreamd en de derde show (1 nov) werd opgenomen voor de live registratie. Het klinkt nu allemaal heel gewoon maar dat was 40 jaar geleden toch anders. Overigens zijn de Halloweenshows van Zappa een geheel opgedeeld in 3 stukken waarbij enkele songs in de drie shows weer terug keren. Met de box versie van 6 cds heb je het gehele concert. De cd versie is een compilatie van deze 3 shows. Frank Zappa behoort tot de grootheden van de muziek. Niet dat hij veel hits scoorde, maar was vooral een belangrijk persoon die van alle facetten binnen de muziek gebruik maakte. Dit verbind hij tot een experimenteel proces dat voor het grote publiek nog prettig in het gehoor lag en soms ook geheel niet. Jazz, brass, pop, musical, rock en gospel je hoort het allemaal in de songs ‘Montana’, het 7 minuten durende ‘Easy Meat’ en ‘Joe’s Garage’. Het derde deel bestaat vooral uit lang durende songs waaronder The Black Page (9 minuten), ‘Steve Spanking’, ‘Strictly Genteel’ en ‘Whipping Post’ (allen meer dan 6 minuten) en sluit hij het geheel toepasselijk af met het ruim 10 minuten durende ‘The Torture Never Stops’. De opnames zijn prima en Zappa is met zijn band in erg goede doen. De cd versie is een prima mix van de show al zou een Zappa aanhanger zeker voor de box versie gaan. Hier kun je de classics ‘Dancin’ Fool’ en ‘Cocaine Decisions’ op vinden. Het is altijd mooi om de songs van deze geniale muzikant te horen. En ja, de band bestaat dit keer uit Ray White en Steve Vai (git), Tommy Mars en Robert Martin(keys) Scott Thunes (bas) Ed Mann (percussie) en Chad Wackermann (drums).

Label Legacy Sony

Beoordeling 8

Review We schrijven 18, 19, 22 en 23 juni wanneer de Ziggo Dome in Amsterdam overladen is met Pink Floyd liefhebbers. De dag waarbij de show begint met iemand zittend op het strand uitkijkend naar de lege Noordzee. De dag dat niemand wist dat dit in 2020 op cd/dvd/lp of blue ray zou gaan verschijnen. De show begint met de ‘Breath’ in, the Open Air… waarmee Roger Water direct zijn eerste statement maakt. Resist is het thema, verzet je tegen alle gekheid in de wereld zoals milieu vervuiling, politieke kwesties en oorlogen want de tijd (‘Time’) is maar betrekkelijk. Natuurlijk zijn de albums Whis You Where Here, Animals en The Wall een perfect verhalen om alles onder Resist te plaatsen en met ‘The Great Gig in the Sky’, ‘Welcome the Machines’ en ‘Another Brick in the Wall’ zijn we zo een aantal minuten verder. Het gaat Water er vooral om, om een nieuwe generatie aan te spreken. Dit doet hij muzikaal maar in de shows ook visueel door het tweede deel van de show met een scherm te werken dat in de lengte van de zaal hangt. Of het presenteren van DOGS op een scherm, en dan niet even maar minuten lang met rode zwaailichten die alarm slaan, de fabrieken met rookpijpen projecteert en daarmee de industrie en het geld de ruimte geeft. ‘Pigs’ die alleen op ‘Money’ uit zijn. Het is maar een ding dat in de show van Waters voorbij komt. Het is allemaal weer te zien en te horen op het album ‘US and Them’ dat als song ook centraal staat. Niet alleen de Pink Floyd songs komen voorbij. Ook weet de man zijn eigen songs perfect in deze show te plaatsen. ‘The Last Refugee’, ‘Picture That’ en ‘Smell The Roses’ komen in dit geheel voorbij om uiteindelijk met ‘Comfortably Numb’ te eindigen. Of heeft hij deze songs op het album omgedraaid…

Label Partisan Records

Beoordeling 8

Review De Britse Alt-Punk band IDLES is terug met een nieuw album, Ultra Mono. De uit Bristol afkomstige band met Joe Talbot is terug met hun recht-toe-recht-aan Rock en Punk en nemen wederom geen blad voor de mond. Ze maakten al eerder indruk met hun rauwe combinatie van Punk en Rock en hun album Joy As An Act Of Resistance uit 2018 werd overladen met lovende kritieken. Het is de combinatie van hun geluid en de teksten waarin de band misstanden vaak confronterend en soms zelfs brutaal maar in ieder geval doeltreffend. Al luisterend krijg je het gevoel dat de band met Ultra Mono op de ingeslagen weg is doorgegaan of zelfs wat is gegroeid. De band knalt furieus uit de startblokken met het anti-oorlogslied ‘WAR’ waar Talbot hier en daar zelfs probeert vocaal oorlogsgeluiden te imiteren. Vervolgens is er de wat nerveus klinkende ‘Grounds’ waarna bij ‘Mr. Motivator’ de band de “upper class” van de samenleving op hun eigen wijze terecht stelt (“Like Kathleen Hanna with bear claws / Grabbing Trump by the pussy”). Je kunt je niet aan de indruk onttrekken dat IDLES een boodschap te vertellen heeft; alles wordt in de hoogste versnelling gespeeld met een gevoel van woede, urgentie en strijd tegen ongerechtigheid. ‘Anxiety’ lijkt op het einde op een spervuur van drumslagen en ook het wilde ‘Ne Touche Pas Moi’ raast uit de speakers en heeft eigenlijk een akelig actueel thema. (“Cause your body is your body / And it belongs to nobody but you / But you”). Bij ‘Kill Them With Kindness’ word je door het korte piano-intro van Jamie Column even op het verkeerde been gezet want al gauw is daar weer die opgekropte woede over al het onrecht dat ons overspoelt. Die onvrede, en het durven uiten daarvan, is wel de rode draad die door dit album loopt want ook bij ‘The Lover’ en afsluiter ‘Danke’ blijft die donkere sfeer als een deken boven de track hangen. Bij ‘Reigns’ is de hand van hiphop-producer Kenny Beats het best hoorbaar en tussen al dit muzikale geweld vinden we bij ‘A Hymn’ één moment van relatieve rust maar tekstueel blijft de band uiterst scherp. IDLES heeft de reputatie het podium af te breken tijdens live-shows maar vanwege Covid-19 zullen we daar nog even op moeten wachten. Verder trekt de band de lijn door en brengt ons weer een album vol met Rock en Punk met teksten die uiterst actueel zijn en als een mes zo scherp. Veel luisterplezier.

Label Dial Back Records

Beoordeling 8

Review De Snarlin’ Yarns zijn afkomstig uit Ogden, Utah, en vormen een met z’n vieren een band die aanstekelijke Roots, Folk en Bluegrassmuziek maakt. Onlangs kwam hun debuutalbum Break Your Heart uit; muziek die als recht uit het hart en spontaan klinkt. Zelf omschrijven ze zich als het alt-bluegrass and improv poetry quartet uit Utah. Spontane Bluegrass met een nodige dosis improvisatie. Hoe dat klinkt wordt met de opener ‘If I Go’ meteen duidelijk; een aanstekelijk call-and-responsenummer met de gitaar en de fiddle als belangrijkste instrumenten en zangeres Mara in de hoofdrol. Mara Brown, zangeres, violiste in de band en songwriter is daadwerkelijk afkomstig uit dat plaatsje Ogden en samen met Gitarist William Pollet, Jason Barrett-Fox op o.a. Banjo en zanger/dichter Abrahamn Smith completeren dit kleurrijke gezelschap. Na de uptempo opener is daar de melancholieke lullaby ‘Rest Stop’ en met ‘Pharmacy Girl’, waar weer heerlijk met woorden en tekst wordt gespeeld, moeten we vaststellen dat de kennismaking meer dan prettig is. Verwacht dus geen elektrische gitaren bij deze band want het zijn vooral de akoestische gitaar, de fiddle, de banjo ed. die het geluid bepalen in combinatie met de stemmen van de bandleden. ‘Don’t Go Fishing’ is, op het refrein na, een haast spoken lyric, hoogtepunt ‘Applesauce’ krijgt de nodige country en folk invloeden mee, ’DWI’ kent een samenzang dat klinkt zoals een volle bar en het ontroerende ‘Butcher Girl’ krijgt door het knappe vioolspel van Mara nog wat extra melancholie mee. Mooi is natuurlijk dat ze met ‘Wyoming State Of Mind’, bedoeld of onbedoeld, een vette knipoog maken naar dat wereldberoemde nummer ‘New York State Of Mind’ van Billy Joel. Feit is dat de ze ode aan het Westen van de VS niet op zichzelf staat want ook ‘Star Valley Skies’, met heerlijk rauwe vocalen, doet een duit in chauvinistische zakje. Het mag dan best ‘spontaan’ klinken, toch is Break Your Heart een serieuze plaat met dito muzikanten want de meesten beschikken over een aardige muzikale bagage; Zo is Mara opgeleid als klassieke violiste en gitarist Pollett heeft een verleden in de Rock. Afsluiten doen de Yarns met het zachtaardige ‘Tide So Low’ waar we Mara weer horen zingen en waar de dichter Smith als een volleerde improvisator nog wat gesproken tekst toevoegt. We hebben hier niet te maken met de ’s werelds mooiste stemmen maar in combinatie met deze akoestische set waar het plezier vanaf spat is een aanstekelijke. De mix van Roots, Folk en een vleugje Country krijgt vorm in tien songs waar met teksten wordt gespeeld en waar de band zich met datgene dat ze doen volledig overeind blijft. We kijken nu al uit naar een tweede album. Veel luisterplezier.

Label One Little Independent

Beoordeling 7,5

Review Ooit was het Aralmeer, gelegen op de grens tussen Kazachstan en Oezbekistan, één van de grootste meren op onze aarde. Door overvloedige irrigatie door de mens, met name door de Sovjet Uni in de jaren ’60, is het meer grotendeels opgedroogd en staat het nu bekend als de Aralkumwoestijn. Dit verhaal vormt de achtergrond voor het album Aralkum van de in Londen woonachtige Brits-Kazachstaanse Galya Bisengalieve. Dit verhaal wordt door Galya verteld in een zestal instrumentale tracks, verdeeld over drie fases die ze zelf omschrijft als “Pre-disaster, Calamity en Future”. De violiste en componiste Galya opent het album met de titelsong en laat haar viool duidelijk spreken in een wat duistere, ambientachtige muzikale soundscape. De duisternis die de teloorgang van dat prachtige Aralmeer weergeeft krijgt verder vorm in het onheilspellende ‘Moynaq’ waar de wisselwerking tussen elektronica en de contrabas een wonderbaarlijk effect heeft. Want dat is wel de kern van dit album; het gebruik van drone-achtige soundscapes die gecombineerd worden met de nodige elektronica én de neoklassieke elementen. Galya Bisengalieve is naast violiste ook componiste en bracht eerder 2 EP’s uit (One en Two uit 2018 en 2019) maar was ook actief binnen het klassieke repertoire door haar rol in het London Contemporary Orchestra en haar werk met namen als Steve Reich en Laurie Spiegel. Het instrumentale en wat experimenteel album heeft vooral die deken van beklemmende duisternis over zich met ‘Kantubek’ als hoogtepunt. Maar overal horen we die wisselwerking tussen de door Galya gebruikte elektronica en de klassieke elementen want ook het deel waarmee ze de toekomst wil benaderen klinkt met ‘Kokaral’ en ‘ Zhalanash’ niet echt zonnig. Het verhaal achter deze plaat zorgt natuurlijk voor een diepere betekenis maar dit album zou ook zonder deze achtergrond beklijven. Overigens is de albumcover een door de NASA beschikbaar gestelde foto van dit Aralmeer. De composities, die mede door de droneachtige soundscapes voor een mooie, adembenemende luisterervaring zorgen, kunnen ook als een soundtrack voor een spannende film over het einde van de wereld kunnen dienen. Veel luisterplezier.

Label Warner

Beoordeling 8,5

Review We schrijven 1987, het jaar waar Prince zijn gouden plaat maakt en eigenlijk nooit meer een beter album maakte dan Sign of the Times. Met een tour waarbij iedere bezoeker werd uitgenodigd om in Peach and Black te komen en dit dan ook gewoon deed. De Nederlandse show in Utrecht werd een juweeltje en dat was niet alleen de verdienste van de artiest maar ook dat hij opnames maakte met een Nederland videobedrijf die optimaal live registraties maakte. Het was het artistieke hoogtepunt van de Royal Badness, ook al was dit het eerste album zonder Wendy en Lisa. De relatie was verbroken, het liefdesverdriet werd in de songs gezet en een nieuwe energieke periode was daar. Aan alles werd gedacht. En dat is nu (weer) te zien in de nieuwe luxe box van dit album. Maar dat is niet alleen wat dit album in 2020 zo bijzonder maakt. De outtakes van dit album staan hier op en dat zijn dan de afval songs van zijn beste album. De kluis is geopend en zo horen we de instrumentale jazzrock cover ‘It Ain’t Over ‘Til The Fat Lady Sings’, ‘Jealous Girl’, ‘I Need a Man’ (hoor je dit Bonnie Riatt al zingen?) en ‘Can I Play With You’ wat hij met de legendarische Miles Davis speelde. Jazz, funk, pop en rock wisselen elkaar op dit album af. Het album beluisteren is al een onderneming op zich. De 13 lps of 8 cd’s met het beeldmateriaal kost even tijd om alles door te nemen, maar dan heb je ook een juweeltje in huis waar je volop van kunt genieten.

Label Universal music

Beoordeling 8

Review We schrijven 1989, een jaar waar de Britse rocklegenden Rolling Stones hun Steel Wheels album lanceren en dit ondersteunden met een tour door US. De show van de casinostad Atlantic City werd al eerder op video gezet en was onder de naam Terrifying verkrijgbaar. Nu is er een nieuwe en betere versie verschenen. Het past in de lijn van de afgelopen jaren dat Rolling Stones een album met beeldmateriaal uitbrachten van de show uit het verleden. Na een teleurstellend album Dirty Works uit 1986 werd er meer verwacht van de biggest rock and roll act van de wereld. Dat gebeurde dan ook. Met de songs ‘Mixed Emotions’, ‘Stuck Between A Rock and A Hard Place’ en Terrifying kon de band zich weer met een opgeheven hoofd zich als een rockband gaan presenteren. Wanneer Guns n Roses Axl Rose en Izzy Stradlin op het podium verschijnen voor ‘Salt Of The Earth’ was de toon gezet. Natuurlijk komen de songs ‘Start Me Up’, ‘Honky Tonk Woman’, ‘Sympathy For the Devil, ‘Satisfaction’ en ‘Jumping Jack Flash’ voorbij. Toch zit de verrassing in Little Red Rooster en Boogie Chillen waar Eric Clapton en John Lee Hooker op het podium aansluiten. We zien en horen hier de Rolling Stones in hun goede doen, met Bill Wyman en een energieke Jagger die een prachtige vertolking doen van ‘Ruby Tuesday’ en ‘Undercover of the Night’. Het werd een soort van come back album met tour voor de band. Met dit album is er weer een mooi live album van deze band verschenen. Vanaf 14 november tot februari is in het Groninger museum de expositie van de Rolling Stones UNZIPPED te bekijken.

Label Capitol rec.

Beoordeling 7,5

Review De singer-songwriter uit Nieuw Zeeland Ketih Urban is van de country stijl doorgeschoven naar de popsound wat hij op ‘The Speed of Now’ presenteert. Het is allemaal meer pop geworden. Misschien dat zijn vrouw Niclole Kidman of zijn dochter hier invloed in hebben. Nile Rodgers en Breland ondersteunen de man bij het openingsnummer ‘Out The Cage’ en Pink schuift aan bij ‘One Too Many’ . Het is dan ook niet geheel vreemd dat deze songs een popsausje kent. De country komt terug met de songs ‘Change Your Mind’ of ‘Superman’ al zijn ‘Say Something’ en ‘Soul Food’ mainstream popsongs en zul je als dertien in een dozijn songs op een radio 10 gold voorbij kunnen horen komen. In het geheel is het album toch wat matig voor een veelvuldige prijzenwinnaar.

Label Unday

Beoordeling 7,5

Review Dat het goed gaat met de Scandinavische en vooral Noorse jazz is inmiddels helder. Of de kerstboom uit Scandinavië voor de Belgische uit Gent band ook een inspiratiebron is geweest, weten we niet. De Gentse feesten zullen eerder hun invloed hebben gehad. De band wist in 2014 al een mooie prijs te winnen en kreeg de attentie dat nodig had om als jazz act uit de kleine kroegen te komen om op Pukkelpop te verschijnen. Met In Velvet weet Matthias de Creane en zijn band wederom een prima jazz pop plaat te maken. Ze brengen de jazz luchtig om het grote publiek kennis te laten maken wat de jazz wereld in petto heeft. ‘Cascade(s)’, ‘Submarine’ of ‘Blue Rose Case’ zijn prima instrumentale songs. Soms met een electro beat of synths soms met een aanstekelijke bas als in ‘Boats’ worden de songs vertolkt. Toch blijft het altijd een vraag dat de instrumentale songs als losse songs kunnen worden gezien. Dat is hier op dit album wel het geval, waardoor het een album is geworden met losse nummers.

Label Merge / Konkurrent

Beoordeling 7,5

Review De multi instrumentalist Will Butler weet met zijn album Generations een mix te maken van elektro- en indie rock muziek. De man is als vaste bandlid bij zijn broer Win Butler gelinkt aan Arcade Fire. Met zijn solo album hoeft hij geen concessies te doen en gaat hij volledig voor zijn eigen succes. Van de stevige rock van het openingsnummer ‘Outta Here’ naar het popnummer ‘Close My Eyes’ weet hij een powerful elektro indie nummer ‘Bethlehem’ te plaatsen. De rode lijn in deze songs zijn de harmonische vocalen die in de nummer prachtig uit komen. Maar de stevig diepe bas in ‘I Don’t Know What I Don’t Know’ maakt dit nummer juist spannend en opzwepend werkend naar een climax. Butler weet dit goed in de songs te verwerken, of het nu elektro pop is of gospel akoestische in ‘Surrender’ het werkt allemaal even goed en met de lichte 80’s casio pop van ‘Hard Times’ en ‘Hide it Away’ weet hij de sound weer een andere richting in te duwen, zonder dat het geheel van het album wordt veranderd. Het is dan ook een verrassend leuk album!

Label Merge / Konkurrent

Beoordeling 7,5

Review De singer-songwriter Bob Mould was de zanger en gitarist van Hüsker Dü, weet je nog? Inmiddels is de Amerikaanse rockband al enige jaren opgeheven en is Mould via de band Sugar op solo pad beland. De man weet nog steeds prachtige platen te maken en album van derden te produceren. Het recente Sunshine Rock was een juweeltje en met Blue Hearts keert hij meer terug naar de indie rock sound dat doet denken aan zijn begin periode. Het album weet liefelijk te beginnen met het akoestische ‘Hearts on My Sleeve’, waarna ‘Next Generation’, ‘American Crises’’ en ‘Fireball’ er geen doekjes om wind. De man heeft op dit album ook weer een uitgesproken mening over hoe de wereld er op dit moment uit ziet. Enige reflectie op de Amerikaanse samenleving brengt ook bij Mould iets naar boven wat er uit moet. De stevige rocksongs zijn als een uitlaatklep voor deze man. Muzikaal is de stap van the Pixies naar Mould is klein. Het is direct en vol overgave dat wat we bij de indie bands graag horen. Volle gitaren en soms akoestisch worden de songs ‘Siberian Butterfly’ of ‘Everything To You’ op je afgevuurd. Als the Ramones wordt het nummer ‘Racing To The End’ binnen 2 minuten op je afgevuurd. Het is dan ook een album geworden waar de songs een gemiddelde hebben van 2,5 minuut. Aan het eind van het album krijgen ‘Lether Dreams’ en ‘Baby Needs a Cookie’ even een andere drive, wat voor het geheel van het album dan ook even nodig is. Met Blue Hearts keert Mould misschien wat meer terug naar de oude tijd, maar iets meer muzikale diversiteit zou wel fijn zijn geweest.

Label Caroline rec.

Beoordeling 7,5

Review GIAN, het Rotterdamse muzikantenduo dat kortgeleden bij Caroline Benelux tekende, brengt vandaag Célia EP uit. De zes nummers tellende plaat is geschreven en geproduceerd in samenwerking met o.a. 22ghosts (Tjeerd Bomhof & Mathias Janmaat) en Mucky (Sevdaliza). De single die direct na hun signing verscheen, 'Balans', gaat over twee personen die hun gedachten proberen te ontvluchten. Ze beschrijven een innerlijke worsteling waarbij ze balanceren tussen droom en realiteit. Op 4 september kwam de tweede single uit: 'Medicatie' Ook deze track ademt nachtelijke sferen en op het nummer bezingt GIAN de verleidingen die opkomen wanneer de zon ondergaat. Over de release zegt GIAN: "De EP titel staat voor het overwinnen van onze blinde vlekken. Meerdere nummers die op Célia staan, zijn geschreven en opgenomen in Parijs. Ook de cover van de EP is daar gemaakt, dus dat is onze connectie met de Franse voornaam. Bovendien stamt de naam af van het Latijnse woord 'caecus', dat letterlijk 'blindheid' betekent. Zoals je kunt horen zijn we tijdens het schrijfproces dichtbij onze eigen belevingswereld gebleven. Daarvoor moesten we wel eerst uit onze comfortzone komen - een persoonlijke uitdaging." GIAN is het geesteskind van drummer/vocalist Johnny Ray en vocalist Eddie Dukan. In 2018 dook het duo voor het eerst samen de studio in. En dat bleek raak. De spontane sessie resulteerde in HENNESSY - een mellow nummer dat gaat over een hedonistisch avontuur. Het kenmerkende geluid dat GIAN vertegenwoordigt is naar eigen zeggen een crossover van opzwepende trapbeats en elektrische gitaarriffs.

Label House arrest

Beoordeling 7

Review De jazz van Kate Bollinger is vooral zoet te noemen. De jonge vrouw uit Charlottesville wist met haar Grey Skies al even wat aandacht te genereren, maar dat is alweer een poosje geleden. Nu is er een ep met 5 songs. Hier zit de single ook bij en met haar gitaarspel en haar lichte zachte stem weet ze haar songs intiem te maken. Met een beetje gitaargetokkel en een passend bas en drums ritme wordt het met een keyboard heel gezellig op het titelnummer. Het ‘Feel Like Doing Nothing’ en ‘Queen To Nobody’ zijn dan ook prima songs die dit tot een geheel brengen. Geen rare uitspattingen in het album, maar vooral behouden. Om hier een volledig album mee te vullen is wat saai denk ik, maar wat afwisseling in de songs of sound zou het goed doen. Hoewel het als een indie act wordt gepromoot, heb ik toch wat anders voor ogen dan wat dit album brengt.

Label Captured Konkurrrent

Beoordeling 7

Review De noiseband uit Nieuw Zeeland kreeg twee jaar geleden hun debuut met een titelloos album. De vulling van elektrosounds, veel drums en zoekend naar de zangpartijen bracht dit album onder aandacht. Nu is er het vervolg en horen we dezelfde sound terug. Vol overgave en overkill in de sounds start men met ‘Glue’, waarna het ‘Efficiency’ een vol energieke sounds-experience is, wat een vervolg kent met ‘Cede’. De vrolijke klanken horen we in het begin van Mindfullness, maar dat wordt hevig verstoord door de volle zang dat schreeuwt door je speakers. Amanda Cheng, Peter Ruddell en Tom Leggett zijn volledig vervreemd van de jazz opleiding die men heeft genomen. Of is dit een moderne vorm van de vrije interpretatie van jazz geworden. Nieuwe elekto instrumenten en veel synth chaos, stevige bassen en volle drums vullen het album. Het is wel raadzaam om het album in dele te beluisteren. Wanneer je echt er voor gaat zitten hoor je telkens nieuwe geluiden in de brei van geluid. Dat is dan wel weer uitdagend, maar om dit als gezellig achtergrond sound te gebruiken is een ander album wellicht prettiger.

Label New West Records

Beoordeling 8,5

Review Na een afwezigheid van 6 jaar is Delta Spirit terug met hun nieuwe album What Is There. De band draait al een kleine vijftien jaar mee sinds hun debuut Ode To Sunshine dat ergens in 2005 in eigen beheer in een schuur in de buurt van San Diego opgenomen werd. Vervolgens werd het album twee jaar later alsnog door het label Rounder uitgebracht en nu is daar dan hun vijfde album na het uiterst goed ontvangen Into The Wide uit 2014. Het album opent met het opzwepende ‘The Pressure’, door Vasquez in Oslo geschreven toen het niet zo goed met hem ging, en meteen wordt duidelijk dat de band de afgelopen jaren heeft gebruikt om hun sound toch weer wat aan te passen. Ook ‘It Ain’t Easy’ is lekker uptempo en na een paar luisterbeurten wordt duidelijk hoe vernuftig deze track eigenlijk in elkaar zit en hoe elk bandlid de ruimte krijgt. Of het nu Vasquez is met zijn haast falset-achtige stem, de gitaar van Will McLaren of Kelly Winrich op toetsen, iedereen is belangrijk. Met ‘How Bout It’, het verhaal over iemand met een gokverslaving die maar geen afstand van de roulettetafel kan doen, neemt de band vervolgens hun voet iets van het gaspedaal. Het nummer wordt knap opgebouwd met mooie koortjes van de heren maar uiteindelijk is het toch McLaren die zijn gitaar luid en duidelijk laat spreken waardoor er heerlijke contrasterende lijnen ontstaan. De band nam na Into The Wilde uit 2014 eigenlijk bewust een adempauze. In een interview zegt Vasquez hierover: “in 2015 we were getting along like family gets along. That means we didn’t like each other too much. We were just growing apart”. De afstand zorgde voor een aantal soloalbums voor Vasquez, Winrich lanceerde zichzelf als producer terwijl anderen hun medewerking verleenden aan namen als Sam Outlaw. De afstand zorgde dat de vriendschap hechter werd en het verlangen om weer als band aan de slag te gaan en een nieuw album te maken werd groter. De heren begonnen in 2018 met het schrijven en uiteindelijk haalden tien tracks het album waarvoor de hulp van Tchad Blake (o.a. Black Keys, U2) werd ingevlogen voor de eindmix. Op dit nieuwe album horen we ook Kelly Winrich voor de eerste keer verdienstelijk achter de microfoon plaats nemen op de ballads ‘Can You Ever Fogive Me?’ en ‘Just The Same’. Winrich heeft een warme stem met een mooi timbre en biedt de band dus nóg meer mogelijkheden. Zo is What Is There een spannend, gevarieerd album waar zowel herkenning als ontdekking steeds op de loer liggen. ‘Better Now’ is ijzersterk met perfect getimede harmonieën en ideaal om het publiek tijdens een stadionconcert mee te krijgen en ook ‘Lover’s Heart’ en ‘Home Again’ zijn pakkende songs die zich ergens op dat hellende snijvlak van rock en pop begeven. ‘Making Sense’ is waarschijnlijk de meest radiovriendelijk track en de titelsong zorgt voor een mooi ingetogen einde; een smaakvolle akoestische track die nog maar eens bewijst dat we hier met een band te maken hebben die inmiddels het klappen van de zweep kent en uit vijf klasbakken van muzikanten bestaat. What Is There is waarschijnlijk de beste plaat die de band uit Californië tot op heden heeft afgeleverd. Delta Spirit klinkt als nooit tevoren; van vlijmscherp tot stevig en soms ingetogen waarbij het steeds duidelijker wordt dat de band in deze samenstelling ongekende mogelijkheden heeft. Het bijgevoegde boekje is stijlvol en stemmig, alles in zwart-wit-grijs-tinten voorzien van alle teksten. Een album voor de jaarlijstjes….. Veel luisterplezier.

Label Provogue Records

Beoordeling 8,5

Review Walter Trout bracht onlangs zijn nieuwste album Ordinary Madness uit. De inmiddels 69-jarige Blues-icoon en veteraan heeft door de jaren heen een imponerende discografie opgebouwd nadat hij in de jaren ’70 bij grootheden als John Lee Hooker en Joe Tex speelde. Daarna was hij enkele jaren de leadgitarist van Canned Heat om vervolgens deel uit te gaan maken John Mayall & The Bluesbreakers. Dit nieuwe album is weer een nieuw hoofdstuk van het boek dat steeds een nieuw hoofdstuk krijgt. Trout is een begrip in de Blues en meer dan gerespecteerde naam binnen de muziekwereld. De Amerikaan herstelde van een ernstige ziekte in 2013 en begon onverwacht weer nieuwe albums uit te brengen. Ordinary Madness is volgens zijn eigen bio maar liefst zijn 29e!!!! soloalbum en het lukt Trout wederom een album vol met smaakvolle, gevoelige en soms rockende tracks op te nemen met een uiteindelijke speelduur van bijna een uur. Omgeven met een geweldige band opent het album met de ruim zes minuten durende titeltrack en meteen wordt duidelijk dat de man nog steeds prima van stem is en zijn gitaarspel virtuoos, getuige de solo halverwege dit verder wat midtempo nummer. Meest opvallende constatering is waarschijnlijk dat op Ordinary Madness de balans in kwantiteit misschien iets meer doorslaat naar wat rustigere nummers dan in het verleden maar Trout weet gewoon overal een hoog niveau te halen. ‘My Foolish Pride’, ‘The Sun Is Going Down’ en het persoonlijke ‘Heaven In Your Eyes’ zorgen voor een bepaalde balans op dit nieuwe album. Meest indrukwekkende ballad is waarschijnlijk ‘All Out Of Tears’, mede geschreven door Teeny Tucker, dat over het verlies van haar zoon verteld en waar we een meer dan breekbare Trout horen. Maar natuurlijk is Trout ook de man van de rollende gitaarsolo’s in vuige Bluesrocksongs en ook op dit nieuwe album stelt hij zijn trouwe fans niet teleur. ‘Wanna Dance’ is een dampende rocker, ‘Final Curtain Call’ is lekker rauw met snijdende gitaarpartijen en met ‘Make It Right’ kunnen we zelfs de dansvloer op. Dat Trout veelzijdig is bewijst hij bijvoorbeeld met ‘Heartland’ waar we onmiskenbaar Americana invloeden in terug horen en met afsluiter ‘OK Boomer’ is daar toch weer die vuige, pompende Bluesrocker met een ontketende Trout zoals we hem vanuit zijn beste jaren kennen. Ordinary Madness is een album waar we onmiskenbaar de hand van Trout horen maar vooral voelen. Voor de fans is dit schijfje een must-have maar waarschijnlijk is dit een album dat elke muziekliefhebber zal aanspreken want de kwaliteit is wederom van een hoog niveau en de Blues is springlevend. Veel luisterplezier.

Label Sinderlyn

Beoordeling 8

Review Host is de titel van het vierde volwaardige album van de New Yorkse Indie/pop band Cults. Het duo, dat bestaat uit multi-instrumentalist Brian Oblivion en zangeres Madeline Folin, timmert nu bijna een decennium aan de weg nadat ze met de single ‘Go Outside’ van hun debuut EP de aandacht wisten te trekken. Cults heeft de afgelopen jaren de naam opgebouwd van een band die soepele, wat vintage of retro-achtige dreampop maakt. De grote verandering is dat dit nieuwe album nu vooral is ingespeeld met live-instrumenten plus het feit dat zangeres Madeline Folin nu ook meeschreef aan de nummers op Host. Toch blijft het geluid van het duo (live spelen ze met een band) vooral in de sfeer van de dreampop hangen, mede ingegeven door de wat gedempte zang van Madeline Folin. De plaat opent sterk met nummers als ‘Trials’, ‘8th Avenue’ en ‘Spit You Out’ en als vanzelf wordt dat vintage-achtige gevoel weer opgeroepen. Met het toevoegen van strijkers, blazers, de nodige elektronica en de wat hees klinkende stem van Madeline lukt het Cults weer prima om dat retro gevoel met die bekende sixties-invloeden te creëren. Halverwege het album staan wat rustigere nummers geposteerd, ‘Working It Over’ en ‘A Purgatory’ waarbij we ook niet aan dat retro gevoel kunnen ontkomen maar waarbij je de volumeknop wel wat hoger moet zetten om de nuances te horen. Zo nu en dan kleurt het New Yorkse duo dan toch buiten de lijntjes zoals met het spannende ‘Like I Do’, waarbij de opzwepende beat en de fluisterende stem van Folin voor een mooi contrast zorgen, en ook ‘No Risk’ is één van betere uptempo tracks van het album en roept door Oblivion’s elektronica herinneringen op aan de jaren ’80. Toch is ‘Shoulders To My Feet’ misschien wel de mooiste track op dit nieuwe album; een smaakvolle pianomelodie wordt aangevuld met de mooie stem van Madeline en gaandeweg verder uitgebouwd met synths en drums. Met het rustigere ‘Monolithic’ wordt Host afgesloten. Host is een prima opvolger van Offering uit 2017 en past perfect in de lijn van Cults. Alle nummers kennen een vloeiende melodielijn, niets klinkt hoekig en het geheel luistert makkelijk weg. De succesformule van een vleugje nostalgie en retro in combinatie met de dromerige stem van Madelin zorgt wederom voor een evenwichtig dreampop album. Veel luisterplezier.

Label Bureau B

Beoordeling 8

Review Jumping Dead Leafs is het vierde album van Tolouse Low Trax, de artiestennaam die de Duitser Detlef Weinrich als monniker gebruikt voor dit soloproject. Al jarenlang beweegt hij zich in de wereld van de trance, de Kraut en een breed spectrum van de elektronische muziek. Combineer zijn ervaring met de culturele en muzikale voedingsbodem die Duitsland is voor dit genre en de verwachtingen zijn dan toch weer hoog bij een nieuwe release. Vanaf de eerste tonen wordt duidelijk dat de Duitser een wat klinisch, minimalistisch geluid nastreeft waarbij het woord ‘repeterend” centraal staat; ‘inverted Sea’ heeft meteen die pulserende beat en de vrijwel onverstaanbare woorden geven het nummer een wat psychedelisch karakter mee. Die lijn wordt gaandeweg doorgetrokken door de man die overigens ook deel uit maakt van Kreidler. Mooi en sprekend voorbeeld is het ruim zeven minuten durende ‘The Incomprehensible Image’, dat zich op een lome beat voortsleept en waar de repeterende beat de kern is. Ook hier hanteert Weinrich gesproken, loze woorden als verfraaiing evenals wat samples die hier een wat tribal karakter hebben. ‘Milk In Water’, ‘Sales Pitch’ en ‘Berrytone Souvenir’ krijgen hun gezicht door dat repetitieve, industrieel achtige geluid en het zijn de samples die voor de nuances zorgen. Het album vormt één coherent geheel van 38 minuten, waarbij alleen de korte soundscape ‘Pulse Skit’ een uitzondering vormt. Overigens gebruikt Weinrich ook een minimum aan apparatuur; één MPC, wat synths en een mixer, maar evengoed is het eindresultaat verbluffend. De laatste vijf en halve minuut van dit album zijn gereserveerd voor de afsluiter ‘Sales Pitch’ waarbij Weinrich nog ons nog één keer meeneemt op die muzikale trip die ondanks het minimalistische karakter heerlijk aanstekelijk en hypnotiserend werkt. De kernwoorden zijn op Jumping Dead Leafs “repeterend” en “minimalistisch” maar verder is het album een heerlijk instrumentaal avontuur voor elke liefhebber van elektronische muziek. Je kunt er 38 minuten volledig mee uit je dak gaan op de dansvloer op die alsmaar terugkerende ritmes die heerlijk klinisch en industrieel klinken en waarbij de samples de muzikale elektronische versiering vormen. Veel luisterplezier.

Label Full Time Hobby

Beoordeling 8

Review Sinds maart van dit jaar hangt Covid-19 als een donkere sluier over ons bestaan. Ondanks deze zware periode voor de culturele wereld komt er ogenschijnlijk toch nog veel nieuwe muziek uit. En soms zijn er van die platen die absoluut en spontaan voor een glimlach op je gezicht zorgen. The True Story Of Bananagun van de Australische band Bananagun is zo’n plaat. Elk jaar weer blijkt dat Down Under een goede muzikale voedingsbodem blijkt te zijn en dat dit land (en continent) wel over een heel levendige en vruchtbare muziekscène moet beschikken. Het vijftal uit Melbourne onder aanvoering van Nick van Bakel neemt ons op een eigentijdse manier terug naar de tijd van de hippies, the Flower Power, de kleurrijke sixties en andere muzikale periodes waarin we onszelf vrijgevochten vonden. Dit debuutalbum wordt heerlijk geopend met ‘Bang To The Bongos’ en meteen maken we kennis met die ietwat exotische ritmes, een vleugje psychedelica en de wah-wat gitaar en de ah-ah achtergrondkoortjes waardoor de zon als vanzelf doorbreekt. Vervolgens wordt het tempo nog wat opgeschroefd bij het fuzzy en funky klinkende ‘The Master’ en blijkt de band dit geluid echt omarmd te hebben. Dit debuutalbum The True Story Of Bananagun is een heerlijke muzikale trip en de band gebruikt een breed instrumentarium om hun eigen geluid te creëren. ‘People Talk Too Much’ is heerlijk opzwepend door de funky gitaar en de spannende percussie en blazers maar de aandacht wordt toch wel echt getrokken bij ‘She Now’ waarbij het haast niet mogelijk is om niet terug te denken aan de flowerpower periode. Met ‘Out Of Reach’ noemen we waarschijnlijk de track met de meeste hitpotentie; de band blijft vasthouden aan de al eerder genoemde eigenschappen maar ze verpakken het in een radiovriendelijke, catchy omhulsel. Op ‘Pefect Stranger’ horen we ineens een bossanova-groove en dit misschien wat té vriendelijke nummer fungeert als een soort opener voor het laatste, sterke deel van het album. ‘Modern Day Problems, afsluiter ‘Taking The Present for Granted’ zijn meer dan dynamisch maar vooral ‘Mushroom Bomb’ neemt ons mee terug naar vervlogen tijden toen psychedelica hoogtij vierde. Dit debuutalbum is een heerlijke verademing geworden in deze bijzondere tijd waarbij je soms het gevoel krijgt dat we ons in een soort muzikale tijdmachine bevinden. De elf tracks vorm een wonderbaarlijk verhaal en de band durft ook nog een korte instrumentale interlude op dit debuutalbum te plaatsen; ‘Bird Up!’. Een bijzondere plaat. Veel luisterplezier.