Label Capitol/ Universal

Beoordeling 8,5

Review De metal act Megadeth is niet zomaar een metalband uit het verleden. De band van Dave Mustaine kent een verhaal. Lars Ulrich en James Hetfield nodigen een vriend, Ron McGovny uit om bas te spelen. Dave Mustaine sluit aan als 2de gitarist. Wanneer McGovny uit de band wordt gezet en vervangen wordt door Cliff Burton, bleef het binnen de band onrustig. Toch weet men een demo te maken No Life ‘till Leater om een gig binnen te halen. Hierop staat het nummer Mechanix dat Mustain later gebruikt voor zijn Megadeth debuutalbum. Het debuutalbum Metal Up Your Ass van Metallica wordt opgenomen voor het Roadrunner label en Mustain schrijft hiervoor vele songs, maar is net als de rest van Metallica door het alcoholgebruik niet handelbaar. Hij wordt uit de band gezet tijdens de opname van dit album. Direct wordt hij vervangen door Exodus gitarist Kirk Hammett. Gelukkig zag Roadrunner snel de kwaliteit van Mustain, die op zijn beurt een nieuwe band begint, Megadeth. Het debuutalbum wordt vlot opgenomen en kent dezelfde sfeer als het Metallica debuut. Het krijgt de titel mee Killing is My Business … and Business is Good mee. De rancune is groot en de reactie tussen de Metallica leden en Mustain hebben gevolgen. Metallica verandert de titel van hun debuut in Kill Um All. Het blijkt een klassieker in de muziek geschiedenis te worden, met veel songs op naam van Mustain. Om daar aan te verdienen moet je ze wel live spelen. Metallica duikt snel de studio weer in om Ride The Lightning op te nemen en vooral non Mustain songs te spelen. Dit heeft men tot enige jaren geleden volgehouden. Dave Mustain weet met Megadeth de harde metal fans aan te spreken en gaat met deze muziekstijl verder. Inmiddels zijn we 35 jaar later en is Warheads of Foreheads een prachtig overzicht van 35 songs in de volgorde des tijds uit het Megadeth tijdperk. Van het debuut (van de re issue op Capitol rec.) mag dan het titelstuk en Mechanix niet op dit album ontbreken. Piece Sells… Who’s Buying album kent het prachtige titelstuk dat niet op dit album staat, maar wel ‘Wake Up Dead’ en ‘Devil’s Island’. Met So Far So Good …So What weet de band In My Darkest Hour een nieuw donker classic nummer te schrijven. Leg je dit verhaal bij naast Metallica’s album zien we veel overeenkomsten. Met Rust in Piece en Holy Wars gaat Mustaine steeds meer zijn eigen weg en krijgt hij uiteindelijk ook zijn (kleine) hits ‘A Tout Le Monde’ en ‘Symphony of Destruction’. Inmiddels weet Mustain met zijn maatje Dave Ellefson alweer wat jaren mooi metal en rock albums af te leveren . hiervan is het recente ‘Dystopia’ een juweeltje en weet men met dit album een prachtig overzicht te geven van een band die altijd in de schaduw van Metallica staat. Maar eigenlijk meer in de muziek heeft betekend dan succes. Het is dan ook een album met 35 songs die allen van hoog niveau zijn.

Label Frontiers srl

Beoordeling 8,5

Review The End Machine is een American rock act die zijn sporen ruimschoots heeft verdient. Of is het een superband die hun debuut album nu lanceert? Wanneer we de bandleden Jeff Pilson (bas), George Lynch (gitaar) en Mick Brown (drums) op de hoes zien staan, kunnen we hierop uit maken dat dit de legendarische bezetting van de band Dokken is zonder Don Dokken. Volgens de bandleden moeten we dit zo niet zien. Bassist Pilson produceert vele acts en neemt tevens plaats in de band Foreigner. Lynch weet met Stryper zanger Michael Sweet en zijn band Lynch Mob al goede albums te maken en Brown weet zijn kit bij Ted Nugent te bespelen. Onderling heeft men veel contact en speelt men op elkaars album. Nu met Warrent zanger Robert Mason is de rocksound nog even herkenbaar als bij Dokken. De invloed van Don is er even niet en geeft misschien de ruimte voor alle bandleden. Misschien is het een reunie waar Don niet aan mee wil werken, hoe dan ook is dit een wereldband die er mag zijn! En dat is het album ook! De eerste klanken van ‘Leap of Faith’ bevestigen direct de hooggespannen verwachtingen. Met Hold Me Down horen we Mason de zang produceren die doet denken aan Don Dokken. Kortom de band kan gerust op pad met hun oude Dokken songs. Nieuwe songs als ‘No Game’, ‘Burn the Truth’ en ‘Alive Today’ doen denken aan het top album ‘Under Lock and Key’. Nu zijn de songs allemaal in een nieuw 2020 jasje en in de stijl van de 90’s waar men groot in is geworden. Een must have voor de rockliefhebbers.

Label Frontiers srl

Beoordeling 8,5

Review Burning Rain is de nieuwe band van Doug Aldrich. De voormalige gitarist van Whitesnake, DIO, Dead Daisies is samen met Kingdom Come zanger Keith St. John aan de slag gegaan. Het album van Burning Rain is dan ook een heerlijk melodic rock album met alle ingrediënten van hun bands uit hun verleden. We horen in het ‘Since I’m Loving You’ de stevige versie van Kingdome Come, dat toentertijd schuurde aan de Led Zeppelin sound. Samen met Brad Elias (Slaughter) & Brad Lang (Y&T) is er een gedegen strak ritmesectie aangetrokken. Het album start met Revolution waarbij er een knipoog wordt gegeven naar de superband Revolution Saints, waar Aldrich van deel uit maakt. De Whitesnake sound horen we terug in het titelstuk. Melodieuze zanglijnen met stevigen powerrock. De slepende blues rock van ‘Lorelei’ past bij Aldrich al weet hij heel goed de hard rock moet klinken. ‘Hasty Husle’ en het ‘Midnight Train’ blazen weer lekker uit de speakers. De blues en rock weet hij samen te brengen in het nummer ‘Shelter’, Door de samenzang is deze ballad een juweeltje van dit heerlijk rock album.

Label Frontiers srl

Beoordeling 7,5

Review We schrijven begin jaren 80 wanneer er een Noorse rockact met Ronnie Le Tekro op de buhne verschijnt. Het debuutalbum was wat weifelend, maar met een nieuwe zanger werd Knights of the New Thunder een klassieker. Inmiddels heeft zanger Tony Harnell de draaideur van TNT gevonden en is hij voor de zoveelste keer weer terug. Hij heeft nog een blauwe maandag bij Skid Row gezongen en met vele andere Noorse acts. De band TNT kent tijdens hun bestaan diverse zangers en bandleden, maar Le Tekro weet als stabiele factor de band hoog te houden. Samen met Diesel Dahl is hij de langst zittende TNT lid, al werkt men ook wel als gastmuzikant bij derden. Het album XIII verscheen afgelopen jaar bij Frontiers. Het contract van 2016 werd meteen direct gevierd met een presentatie in Milaan. Dit bleek het laatste concert van Tony bij TNT te zijn, hierna hebben we niets meer van hem vernomen en is Baol Bardot Bursula zijn vervanger. Dit is een prima album met Tony , al weet de band dat hun begin jaren de garantie is van hun huidig bestaan. ‘As Far As The Eyes Can See’, ‘Seven Seas’ en ‘Everyone is a Star’ behoren tot de classics van TNT. Nu is voor mij een bijna 8 minuten durende gitaarsolo op een album niet nodig maar verder is het een prima live album dat de oude tijden doen herleven.

Label eigen beheer

Beoordeling 7,5

Review Dat de Gothic sound van Nederland wereldberoemd is weten we al. Met Within Temptation als vaandeldrager en vroeger The Gathering met After Forever als aanjagers, is naast Delain ook Ex Libris een band die al jaren aan de weg timmert. De band is bezig met een drie-luik over Anastasia Romanova, een verhaal dat in Rusland speelt. Een verhaal over de executie in de 1ste wereldoorlog van de invloedrijke Tsaren familie. Na de val van de Sovjet unie in de jaren 90 gaat men op zoek naar het graf. Hier vindt men 9 van de 11 lichamen en blijkt het lichaam van Anastasia hier niet tussen te ligt. Uiteindelijk hebben ze haar bij bijgezet in de crypte in St. Petersburg. Wanneer het onduidelijk is dat deze vrouw wel of niet leeft is Anna Anderson de bekendste vrouw die 60 jaar lang verteld dat zij de verdwenen vrouw is. Een verhaal dat gepaard gaat met bombastische gebeurtenissen en dit past exact binnen de Gothic stijl. Het verhaal en de muziek wordt door de band met Dianne van Giersbergen als zangeres mooi weergegeven. Muzikaal zit het goed in elkaar en met Joost vd Broeke (ex After Forever) achter de knoppen is het geluid overweldigend geworden. Het album kent 3 songs en is het tussenstuk over Anna. Dit is wat de powermetal nodig heeft en kan Ex Libris gerust uit de schaduw van Within Temptation stappen.

Label Subpop/ Konkurrent

Beoordeling 8

Review De man met lang haar en een grote baard is Samuel Beam die zijn naam heeft omgedoopt in de artiestennaam Iron and Wine. Zijn keus om naast de gitaren, viool en banjo te gebruiken en de percussie om de songs op te zwepen is niet nieuw. Dat hij als solo artiest of als band de naam Iron and Wine gebruikt, kennen we niet zo goed. Inmiddels heeft de man in de afgelopen 15 jaar 7 albums gemaakt en er is nog steeds een stijgende lijn in de songs te vinden. Dit tweede album van de man mag gerust tot zijn beste werk worden beschouwd. De ingetogen singer-songwriters songs is blijvend. Het swingt met de banjo op ‘Free Until They Cut Me Down’, terwijl de iele zangpartij op ‘Fever Dream’ adembenemend is. De man had een prachtige plaat gemaakt in 2014 en nu is er een jubileum editie van dit album. De zwarte humor van ‘Sodom South Georgia’ wordt door het intieme ‘Passing Afternoon’ overschaduwd. Het album is dan ook veelzijdig terwijl je voornamelijk rustige songs op een akoestische gitaar hoort. Toch weet dit album de tand des tijds te overbruggen en zal het over 10 jaar nog steeds een mooi album zijn om te beluisteren. Tijdloos goed!

Label KG Beats

Beoordeling 8

Review De 27 jarige Amerikaan Kevin Garrett heeft al wat lof mogen ontvangen voor zijn bijdrage voor het album Lemonade van Beyoncé. Hiervoor schreef hij met James Blake het openingsnummer ‘Pray You Catch Me’. Na twee EP’s en een contract voor Jay Z Roc Nation is het tijd dat de man zijn eigen debuut album released. Het is dan ook een album dat past in de stijl van James Blake. De elektropop is vooral ingetogen en kent veel verhaal in de teksten. De hip hop sound op ‘How Dare We Fall’ en de slow beats van ‘Just Because’ is voor de oudere generatie te vertalen naar de top knuffelrock ballads van de jaren 90. Heerlijk ontspannen en goed voor de late avond met een flesje wijn. Daar waar de jazz en moderne pop in het openingsnummer ‘Warn’ samenkomen en de single ‘In Case I Don’t Feel’ gestyled wordt met vele instrumenten in een moderne pop vorm, kunnen we nu al zeggen dat we in de toekomst meer van deze man gaan horen.

Label Frontiers srl

Beoordeling 7

Review De Britse rockband The Treatment uit Cambridge weet dit jaar hun tien jarig jubileum te vieren. Inmiddels kent de band vier albums en heeft men als support act voor KISS, WASP, Motley Crue en Alice Cooper gestaan. Toch is de sound van The Treatment geen glamrock maar een rechttoe rechtaan rockact die eerder de link met AC/DC heeft. Naast het ruwe stemgeluid van zanger Tom Rampton is openingsnummer ‘Let’s Get Dirty’ en ‘Bite Back’ een variatie op de AC/DC sound en wordt ‘On the Money’ al snel gelinkt aan de stijl die we kennen van ZZ top. Het zijn de eerste songs van het album, waardoor je het gevoel krijgt dat je luistert naar een cover act die eigen liedjes maakt in plaats van een band die geïnspireerd is door deze classic rockacts. Dat wil niet zeggen dat alle songs slecht zijn, maar er kleeft iets aan dat niet even zuiver is. Maar als je van deze AC/DC rock houdt is er niets aan de hand. Daar kun je je plezier ook van beleven! En ja als support act is het wel een goede act. Zonder dat het schade brengt aan de headliner.

Label Konkurrent

Beoordeling 7,5

Review Gelb is een Amerikaanse singer-songwriter die veelal in de Americana stijl wordt geplaatst. De ruim 60 jarige man heeft inmiddels allerlei stijlen onder handen genomen en weet dat er meer is dan een soort muziekstijl. Ditmaal horen we de man vooral als een allround muzikant die de voetsporen van Tom Waits weet te vinden. De ingetogen sound en akoestische songs als ‘A Thousand Kisses Deep’ met M. Ward of het Not The End of the World met Anna Karina zijn warm en meeslepend. Alsof je je de mensen in een dialoog ziet spreken. De heerlijke slow blues of jazz varieert op deze plaat. Alles klinkt relaxt en ontspannen. Het album laat zien dat Gelb niet een een hokje te duwen is en met zijn vele gast muzikanten van alle markten thuis.

Label Dumont / Konkurrent

Beoordeling 7,5

Review De droompop uit Zweden is inmiddels neergestreken in Nederland. Het trio was al te zien op het London Calling festival en Eurosonic en scoorde daar hun punten. Nu is het debuutalbum verschenen en staat de band op 3 april in Paradiso. Het ‘Siv (You and I)’ is al een aanstekelijk nummer en wanneer je weet dat Emil en Caroline al van kindsaf elkaar kennen, als tieners verliefd op elkaar werden en nu samen nog steeds door het even gaan, kent dit nummer een mooi verhaal. Het is ook de inspiratiebron van het duo. Om dit op muziek te krijgen is er met producer Anders Eckeborn hard gewerkt. Met de single ‘Suckerpunch’ wist men al de aandacht te trekken en airplay te genereren en met het overzoete ‘Love Love Love’ zou deze route ook op kunnen gaan. Een zoet album met veel potentie is in een notendop dit debuut te noemen.

Beschrijving Dirty Hit rec.

Type project 7,5

Klant Het is inmiddels alweer bijna 8 jaar geleden dat het debuutalbum van Benjamin Francis Leftwich verscheen. Inmiddels is de man 29 jaar en weet met Gratitude wederom een prachtig album te maken. De singer-songwriter weet met zijn liedjes een intieme en sound een kwetsbare sfeer te creëren. Als je naar ‘Big Fish’ en ‘Sometimes’ luistert kom je al in een soort van droomstand terecht. Naast dat hij zijn singer-songwritersstijl met folk combineert, gebruikt de man de elektro sound in de songs als ‘Luzern’ en ‘Friends’ . Tegenwoordig wil men dit als folktronica betitelen, al zit dit vooral in de beat en ritmesecties. Het is een prettig album als je iets moet gaan doen en een heerlijk muziekje erbij wil hebben.

Label earMusic

Beoordeling 8

Review Bij de naam Bonnie Tyler denken veel mensen aan de hit ‘Total Eclipse of the Heart’, maar de zangeres uit Wales scoorde met ‘It’s A Heartache’, ‘Lost in France’, ‘Holding Out For A Hero’ en ‘A Rockin’ Good Way’ nog grotere hits. Haar schorre ruwe stem is er een uit duizenden. Enige jaren geleden deed ze mee aan het Eurovisie Songfestival, maar dat is geen podium voor haar. Ze past het best in de rock and roll sound dat we hier ook weer op dit album horen. Samen met Status Quo zanger Francis Rossi ‘Someone’s Rockin Your Heart’ zijn ze een heerlijk couple. Haar ruwe stem gaf haar de signatuur mee van de vrouwelijke Rod Stewart. Het duet ‘The Battle of The Sexes’ is dan ook op hun lijf geschreven. Met het nummer ‘Older’ gaat ze de route van MeatLoaf op. Het is wederom klein met een piano maar het volle volume in de kwetsbare dramatische zangpartij doet dit nummer zoveel medelijden met zich mee geven dat het wat bedenkingen geeft. Gelukkig blijft ze hier niet te lang in hangen en neemt ze de controle weer over met Cliff Richards op ‘Taking Control’. Al wordt het wel erg snel in de fade out weggedraaid. Het album is een prima Tyler album dat vooral als een comeback en afscheid album gezien moet worden. Met de wereld waarin ze leeft is er een bewust zijn van de aardse dingen als ster zijnde. Hier heeft ze dan haar muzikale gasten op uitgezocht. Met de nuchterheid in de wereld van glammer en glitter.

Label Loma Vista / Universal

Beoordeling 8

Review Vanaf de eerste klanken weet Andrew Bird je te pakken met een aanstekelijk fluitend intro en een heerlijk liedje ‘Sisyphus’. Het nieuwe album van Bird is vooral vrolijk te noemen en past in de lente sferen. De Amerikaanse multi instrumentalist wist de Whistle Caruso te schrijven voor de film van de Muppets. Maar de man heeft veel in zijn mars en weet al bijna 25 jaar platen te maken. Van de popsongs met winnaars in ‘Olympians’ tot de maatschappelijke teksten op het ‘Bloodlist’, dat door de toetsen doet denken aan ‘Riders on the Storm’ van the Doors. Met het prachtig klein liedje ‘Manifest’ weet hij een juweeltje op het album te brengen. De compositie is mooi en goed uitgepakt met strijkers, zonder het bombastisch te maken. Het is dan ook te begrijpen dat Bird in het kader van last is best, dit als zijn beste werk ziet. Mooi album!

Label JohnCarrie

Beoordeling 7,5

Review De broers John en Pat Carrie maken onafhankelijk van elkaar al meer dan twintig jaar muziek. Pat Carrie weet dit vooral thuis in Ierland te doen en John heeft de boot genomen naar Nederland. Wanneer de broeders samen komen en de bij Sjoerd Spoelstra op een zolderkamer muziek maken is dit opgenomen. Dit album is daarvan het resultaat. De titel zal is gebaseerd om het verwerkingsproces van de heren wanneer ze hun ouders zien dementeren. Deze emotie weten de heren om te zetten in de songs en dit in een take vast te leggen. De akoestische gitaren klinken goed en de zang is weer kwetsbaar mooi op ‘Wake to Thee”. De Americana van ’All Mothers Children’ en ‘Boat By The River’ klinkt als een song van Crosby Stills Nash en Young. Mooie harmonische vocalen die sturen tegen wat kan en niet officieel mag. Maar klinkt als een klok. het album gaat over verlies, het er eerlijk over te hebben en de hoop voor later. ‘Resting Space’ en ‘Shed Song’ zijn dan ook mooie songs die het proces van waar ze nu staan afronden.

Label Rhino

Beoordeling 7,5

Review Curtis Mayfield behoeft waarschijnlijk geen introductie. Iedereen kent zijn grootste hit ‘Move On Up’ uit 1971, het nummer dat al jaren in de Top 2000 terug te vinden is. Mayfield vormde voor zijn solocarrière samen met Jerry Butler de groep The Impressions. Nu is daar een mooie box met daarin de eerste vier albums uit zijn carrière. De Amerikaanse soul- en funkzanger met die typerende tenorstem bouwde tussen 1970 en 1996 een meer dan respectabele discografie op. Ter ere van de vijftigjarige carrière van deze Amerikaanse zanger is er nu de box met de belangrijke albums uit de beginperiode van zijn carrière: Curtis (met de hit ‘Move On Up’), Roots, Back To The World en Sweet Exorcist uit 1974. Met zijn debuutalbum haalde hij de nr. 1 positie in de US R&B charts en ook de drie overige albums waren erg succesvol. Naast zijn al eerder genoemde grootste hit komen we ook nummers als ‘Future Shock’, ‘Can't Say Nothin’, ‘If I Were Only A Child Again’ en ‘Kung Fu’ tegen op deze albums, die overigens alle vier in volledig geremastered zijn in deze uitgave. Mooi tijdsframe van de beginperiode van deze maatschappelijk betrokken zanger. Veel luisterplezier.

Label Secretly Canadian

Beoordeling 8

Review En weer hebben we een singer/songwriter uit Australië die met een aansprekende release komt. Beware Of The Dogs is het debuutalbum van de uit Perth afkomstige Stella Donnelly Vaak is de hoes van een album bepalend voor de eerste indruk en de verwachting. Haar EP Trush Metal uit 2016 had op zijn zachtst gezegd een onaantrekkelijke hoes, maar muzikaal gooide deze EP wel hoge ogen. Ook het eerste volwaardige album van Stella Donnelly zien we iets soortgelijks en ook nu is het muzikaal wel een aanrader. Stella Donnelly is een Australische singer/songwriter die maatschappelijk betrokken is. Dit is zacht uitgedrukt want ze uit dit via vlijmscherpe en directe teksten. Met andere woorden, ze neemt absoluut geen blad voor de mond. Luister maar bijvoorbeeld maar eens naar de opener waarin het machtsmisbruik van mannen aan de kaak stelt (“your personality traits don't count if you put your dick in someone’s face / You kept your job and your place and your six-figure wage”). Maar zo komen we meer voorbeelden die op Spotify als “Excplicit” aangemerkt zullen worden. Muzikaal is het allemaal wel wat veranderd. Stella neemt niet geheel afstand van de intimiteit die bepalend was op haar EP, maar op een aantal nummers horen we haar wel samen met een band en niet alleen Stella met haar gitaar. Van die EP is ‘Boys Will Be Boys’ overigens ook weer terug te vinden op Beware Of The Dogs. En in het kader van de #MeToo beweging absoluut gerechtvaardigd waarbij Stella vertelt hoe een directe vriendin te maken heeft gehad met seksueel geweld. Nummers als ‘Mosquito’, ‘Allergies’, ‘Face It’ en ‘U Owe Me’ worden klein en intiem gehouden waarbij Stella ook hier heel direct kan zijn. Op ‘Moquito’ horen we haar “use my vibrator / Wishing it was you / I was thinking of ya / Tuesday afternoon” zingen als ze aan een foute liefde terug denkt. Maar zoals gezegd is een deel van het album ook anders qua sound en wat rijker aan productie en klinkt het haast speels en onbevangen. ‘Old Man’ is daarmee een perfecte opener ondanks de scherpe lyrics en een nummer als ‘Season’s Greeetings’ (horen we daar een sample van ABC’s ‘All Of My Heart’?) is misschien zelfs wel té luchtig. Een ander voorbeeld is het gitaarpopliedje ‘Tricks’, dat als je goed luistert toch wel een wat diepere boodschap bevat. Bij een nummer als ‘Bistro’ horen we voor de eerste keer echt wat synth-invloeden en ‘Watching Telly’ lijkt op de pop uit de jaren ’80. ‘Beware Of The Dogs’ is de terechte titelsong; melodieus, warm en omgeven door een heldere gitaar en drums. Beware Of The Dogs is een knap en innemend debuut. Je persoonlijke, soms diepgewortelde gevoelens en alledaagse maatschappelijke zaken op deze manier belichten verdient een heel groot compliment. Vormgegeven in soms luchtig en speels klinkende melodieën maar met scherpe teksten is dit album een welkome verrassing en Stella Donnelly een welkome verrijking binnen de wereld van singer/songwriters. En ook nu is de albumhoes weer niet representatief voor de muziek. Veel luisterplezier.

Label Constellation Records

Beoordeling 7

Review Met minimalistische soundscapes brengt het nieuwe project Light Conductor hun debuutalbum. Light Conductor is een samenwerking van Jace Lasek (The Besnard Lakes) en Stephen Ramsay (Young Galaxy). Op dit debuutalbum Sequence One staan vijf nummers die we kunnen karakteriseren als Ambient-synth en die weids worden uitgesponnen. Zo kent de opener ‘A Bright Resemblance’ een speeltijd van maar liefst elf minuten. Laagje voor laagje worden als het ware de synths opgebouwd waarbij een drone-achtige repeterende toon de basis vormt. Minimalistisch maar evengoed boeiend, effectief én met een naadloze overgang naar ‘Chapel Of The Snows’. Hier voegt het duo de nodige effecten en samples toe waardoor het geheel een wat dreigender karakter krijgt. Het duo houdt overigens redelijk vast aan het concept en de contouren waar we bij de opener kennis mee hebben gemaakt. Het 10 minuten durende ‘Far From The Warming Sun’ heeft ook weer die minimalistische, monotone basis dat als een soort ontwaking moet fungeren voor de variaties die het duo hier en daar aanbrengt. ‘When The Robot Hits The Water’ is de kortste track en zorgt voor een soort van natuurlijke opmaat en overgang naar de afsluiter en titelsong ‘Light Conductor’. Als een soort van Space Odyssey wordt dit nummer opgebouwd tot een waar hoogtepunt. Vervormde gitaren en stemmen ondersteund door een zware bas zorgen er voor dat dat de ruimteshuttle Light Conductor Sequence One als het ware veilig landt op moeder aarde. Het album luistert als één adem weg, mede ingegeven door het feit dat de vijf tracks naadloos in elkaar overlopen. Het geheel is een Ambient-achtige synthsound met een wat loom karakter. Voor liefhebbers van instrumentale synthesizer muziek met een wat minimalistisch karakter. Veel luisterplezier.

Label IHt rec

Beoordeling 7,5

Review De Britse singer-songwriters weet altijd al mooie ingetogen liedjes te maken. Het album White Ladder is nog een van de meest verkochte albums in zijn buurland Ierland. Toch weet hij maar niet in Europa door te breken. Na het prachtig recente album Mutineers uit2014, weet de 50 jarige muzikant nu ook weer een album te brengen met mooie liedjes. Met de liedjes ‘It’s Late’ en ‘Watching the Waves’ weet Gray je in dromenland te brengen om mee te gaan in zijn verhaal. Het nadeel van het album is dat wanneer je tot het nummer ‘Hurricane Season’ komt, je de aandacht van het echte luisteren naar de songs vergaat. Het duurt als album net iets te lang om de aandacht erbij te houden. Dat wil niet zeggen dat het slechte songs zijn maar het is alsof je een reeks dezelfde boeken leest en de opbouw van het plot herkent. Dan is het beter om het album een volgende keer halverwege te starten zodat ‘Mallory’, ‘Hall of Mirrors’ en ‘If 8 Were 9’ de aandacht krijgt wat het verdient.

Label Zip rec.

Beoordeling 8

Review De kleinkunst kunstenaar Tomas Acda kennen we vooral van het duo Acda en (Paul) de Munnik. Wanneer Thomas enkele jaren geleden de knuppel in het hok gooide, stopte het duo. Er ontstond meer ruimte voor Thomas zijn acteer carriere. Nu keert hij terug in het theater met een nieuw album. Het album Motel kent vooral mooie beeldende liedjes die voor iedereen herkenbaar zijn. Al zijn het persoonlijk getinte liedjes, waarbij iedereen wel een voorbeeld van kent. Het “Ouverture 1” is dan als een levensverhaal waar je je snel in kunt vinden. Tevens zijn er veel mensen die Thomas prive leven volgen. Dan vallen diverse liedjes als afspiegeling van hem, snel op zijn plek. ‘Door De Haast’, ‘Geld (Mooie Vrouw)’ en ‘Menigte’ zijn verhalen die op hem betrekking kunnen hebben. Het nummer ‘Ik Hoop Dat Je Kat Sterft.’ is een juweeltje op dit album. Heel basic en vindingrijk in de muziek waardoor de storytelling tekst mooi tot zijn recht komt. En het verhaal is fantastisch als het gaat om je kijk op sociale media. De man weet nog altijd de maatschappelijke thema’s mooi in woord te brengen. Over zinloos bestaan in ‘Zinloos is Iets Alleen’, de toekomstverwachtingen als kinderdromen in ‘Droom Dromer’ en de GGZ opname van een oude kennis in ‘Ik Ben Erik’. Het is een mooi album zoals we dit van Thomas Acda kennen. De rode draad op dit album is vooral Alleen en daardoor is de titel van het album ook weer passend.

Label Eagle Vision / Universal

Beoordeling 8

Review We gaan terug in de tijd. De tijd toen de Amerikaanse band Foreigner aan de wieg stond van hun groot succes. De tijd wanneer de band nog uit 6 personen bestond en 6 verschillende toetsen/ synthesizers op het podium stond. Toen voormalig King Crimson lid Ian McDonald hier de gitaar, saxofoon en keyboards ter hand nam en de rocksongs live met de solos tegen de lang uitgevoerde versies eerder tot de prog rock behoorden. Enige tijd geleden verscheen het album van Queen at the Rainbow en nu is het tijd voor een andere act die later groot werd. ‘I Wanna Know What Love Is’, ‘Waiting for A Girl’ en ‘Jukebox Hero’ moesten nog worden geschreven. Dit is een show waar de band hun eerste album speelt, aangevuld met ‘Hot Blooded’ en ‘Double Vision’ die later op plaat zouden gaan verschijnen. Het is mooi om de heren in jonge gedaante te zien en horen spelen. Een Mick Jones met een sjaaltje om zijn nek. Dit doet hij nog veel tijdens een show. Een energierijke Lou Gramm die als zanger hier al een goede indruk geeft. “Feels Like the First Time’ en ‘Cold As Ice’ waren mega hits in die tijd en later in de tijd klassiekers te zijn. De opener van de avond ‘Long Long Way From Home’ en ‘Fool For You Anyway’ zijn heerlijke songs en met het nummer ‘Headknocker’ weet Gramm zich achter het tweede drumstel plaats te nemen en bassist Ed Gagliardi het publiek van zijn hometown Londen op te zwepen. Het is een heerlijke live uitvoering van het eerste album waarbij de band gespitst is. Foreigner bestaat nog steeds al is Mick Jones nog als enig origine lid. Lou Gramm kent een solo carrière maar werd geplaagd door een hersentumor. Hij wordt nog wel eens als gast voor Foreigner gevraagd. Inmiddels neemt Jeff Pilson (Dokken/ The End Machine) op huurbasis de bas en is Hurricane zanger Kelly Henson inmiddels alweer 13 jaar de vaste lead zanger.

Label Two Gentleman

Beoordeling 8

Review De jonge goden uit Zwitserland worden nog onderschat door het algemene publiek. Binnen de muziekwereld behoort deze act tot een van de meest invloedrijke acts als het gaat om industrial elektronische muziek en mag met na 30 jaar zich gerust als oudere muziekgoden noemen. The Young Gods waren hun tijd in de jaren 80 al ver vooruit. Daar waar de punk de overgang zocht naar de New Wave sound, was dit bij the Young Gods al uitgewerkt en geklaard. Het werd dan ook een inspiratiebron voor bijvoorbeeld David Bowie en later U2 en Trent Reznor van Nine Inch Nails. De elektro industrial sound krijgt met The Young Gods een swingend geheel zoals we dit op ‘Tear Up The Red Sky’, ‘Figure Sans Nom’ en ‘Moon Above’ horen. Deze muziek zou nu in de kaders vandance en alternatief gaan vallen, maar als we dit in het tijdsbeeld van 30 jaar geleden zetten, dan moeten we concluderen dat de heren toen al de sound wisten te vinden waar nu iedereen mee wegloopt. Het experimentele ‘All My Skin Standing’ kan dan nu weer als nieuw en moderne sound worden beschouwd, waar we over 15 jaar dit met regelmatigheid zullen horen op de festivals. Dit verpakt tussen de dan oude rotten van Coldplay, Hozier, James Bay en John Mayer. Nu is je kans om de heren in Nederland te zien! Ze spelen op 27 maart Paradiso Noord te Amsterdam

Label Provogue / Mascot

Beoordeling 7

Review De voormalige gitarist van Procol Harum heeft in zijn eentje al een hele muziekcarrière opgebouwd. Trower start zijn band begin jaren 70 en werd als gast muzikant door vele acts gevraagd waaronder Bryan Ferry. De man is inmiddels een legende in de blues wereld, maar voor het grote publiek blijft hij een onbekende. De man is inmiddels ruim in de 70 en daar is van de muzikale kwaliteiten niets van te horen. Toch zegt de titel iets hoe hij de wereld ziet. Er komt een dag dat .. en als ras-muzikant wil hij die tijd gewoon vullen met het maken van muziek. Het album kent dan ook de klanken die we van een blues gitarist kennen. Trower is niet direct uitgesproken in zijn gitaarspelen. Het is behoudend en ingetogen. Met de soulkoortjes in o.a.’Truth or Lies’ en het uptempo nummer ‘Tide of Confusion’ is er wat meer leven in de cd. Het zijn voornamelijk veel blues songs met lange solo’s. Dat is niet erg voor de liefhebber en dan heb je een prima album. Maar de verhouding vind ik persoonlijk wat uit balans. Dat wil niet zeggen dat het geen prima plaat is. De songs ’Perfect Wrong’, ‘Lonesome Road’ en ‘Ghost’ zijn meer dan heerlijke blues (rock) songs.

Label Lab music / Bertus

Beoordeling 7

Review De pianist Jacco Wijnia heeft zijn naam omgedoopt in Jacco Wynia. Het klinkt nu wat internationaler en vooral Frysk. Samen met producer Gijs van Klooster, die ook verantwoordelijk is voor de producties van de albums van Joep Beuving, weet Wynia de neo klassieke piano stukken mooi op plaat te zetten. Het is dan ook een album met rustgevende composities die niet alleen pakkend zijn. De klassieke klanken worden afgewisseld met moderne compositiestukken. Hierdoor wordt het luchtig maar ook ingetogen en kwetsbaar. De instrumentale stukken zijn een reflectie van de man. De wereld van vrienden en verlies van naasten doen hem inspireren. Het is een allerminst comfortabele situatie waarin hij zich bevond en heeft dit vanuit zijn eigen intensiteit met muziek te weten in te vullen. En dat verhaal is nu mooi in muziek uitgedrukt.

Label Innovative Leisure

Beoordeling 8

Review Nick Waterhouse is terug met zijn titelloze vierde album. De Amerikaans singer/songwriter én gitarist met het kenmerkende brilletje is terug met zijn old-school Rhythm en Blues. Voordat ik een LP op de draaitafel legt of een CD’tje in de speler schuif, kijk ik altijd naar de cover. Covers zijn je eerste kennismaking met dat nieuwe stukje muziek en zorgt dat bepaalde hersendelen geactiveerd worden door interpretatie en inlevingsvermogen. De cover van dit vierde album is dan ook alleszeggend en plaatst je meteen in de jaren ’60. Alsof je in een tijdmachine zit en terug geteleporteerd wordt naar de tijd van Fats Domino, Dean Martin en Bing Crosby. Waterhouse heeft zich de laatste jaren steeds verder ontwikkeld met dit vierde album als absolute hoogtepunt tot op heden. Van de elf tracks zijn er tien door de uit Californië afkomstige Amerikaan zelf geschreven en het merendeel is heerlijk uptempo en dansbaar. Hij trapt af met ‘By Heart’ en als vanzelf gaat de zon schijnen; soepel bewegende R&B waarbij de piano, blazers en de backing vocals het geheel laten klinken alsof de opnames live op de plaat zijn gezet. Ook nummers als ‘Song For Winners’, met het rauwe randje in zijn stem, ‘Man Leaves Town’ en ‘I Feel An Urge Coming On’ zijn heerlijk swingend. De laatste is overigens de enige cover op de plaat en oorspronkelijk van Jo Armstead uit 1967. Op een dergelijk album moet natuurlijk ook een instrumentale track staan, iets wat in de jaren ’50 en ’60 heel gewoon was. ‘El Viv’ is die track op dit album; een heerlijk swingend Rock ’n Roll nummer met aanstekelijke groove. ‘Wherever She Goes’ en vooral het met een Motown-sound doordrenkte ‘Wreck The Rod’ zijn waarschijnlijk de hoogtepunten op deze nieuwe plaat. Met ‘Song For Winners’ krijgen we nog een Surf Rock n Roll’ plaat voorgeschoteld waarbij de backing vocals en de blazers het geheel weer prachtig muzikaal inkleuren. ‘Undedicated’ is de R&B ballad met een Jazzy tintje terwijl ‘Which Was Writ’ glanst vanwege het gitaarspel. De kracht van dit album zit hem vooral in de composities, het instrumentarium en de locatie waar het is opgenomen. In de Electro Vox Recorders in het Californische Hollywood krijgen weten Waterhouse en de sessiemuzikanten een authentieke sfeer en sound te creëren waarmee ze een eigentijdse versie van R&B met een vleugje Jazz weten te produceren. Een aanrader. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Label Fontana

Beoordeling 8

Review Het nieuwe album van Samantha Martin & Delta Sugar is eindelijk officieel in Europa uit. In Canada hebben ze het talent vorig jaar al ontdekt na de Canadese release en heeft de zangeres samen met haar band maar liefst vier Maple Blues Awards nominaties op zak; die voor Album of The Year, Songwriter of The Year, Entertainer of The Year en Female Vocalist of The Year. Hoog tijd dat we deze Samantha Martin ook in Europa leren kennen. De Canadese is zeer duidelijk; het is de samenwerking met de Delta Sugar die voor de sound van de band en het succes zorgt. En daar heeft ze gelijk in. Het elfkoppige gezelschap is divers en weet die perfecte combinatie te creëren die door Samantha zelf als “Roots & Roll with a lot of Soul” wordt omschreven. Een complete blazerssectie, twee gitaristen, drums, bas en nog eens co-vocalisten Mwansa Mwansa en Sherie Marshall die absoluut genoemd moeten worden. Eindresultaat is een mengeling van Blues en “Memphissoul” met hier en daar een vleugje gospel. De tien songs zitten goed in elkaar en vanaf de heerste noot neemt Samantha met haar diepe stem inclusief rauw randje samen met de Delta Sugar je aan de hand mee. Opener ‘You’re The Love’, dat in het refrein de verwijzing naar de albumtitel Run To Me heeft, stuurt meteen die combinatie van Zuidelijke Blues en Soul je huiskamer in met een hoofdrol voor gitarist Michael McCallum en de blazerssectie. ‘Gonna Find It’ is prima maar we krijgen het echte “Stax-soul” gevoel bij het swingende ‘Good Trouble’ en ‘Over You’ en even wanen we ons in een tijdmachine. Tussen al dat uptempo geweld zijn er ook voldoende rustmomenten. De Soulballad ‘Will We Ever Learn’ is een mooie opmaat maar de Bluesballad ‘Wanna Be Your Lover’ en vooral ‘Chasing Dreams’ zijn pareltjes. Speciale aandacht voor de toetsenist en de blazers. Maar je gevoel wordt pas echt op de proef gesteld bij de hartverscheurende ballad ‘Only So Much’ met ook hier een hoofdrol voor McCallum op gitaar. De afsluiter ‘All Night Long’ is lekker loom en laat de kracht van het elfkoppige collectief nog maar eens horen waarbij akkoorden van toetsenist Steve Marriner je misschien nog wel doen terug denken aan Marvin Gaye’s ‘Heard It Through The Grapevine’ Run To Me is een ontzettend lekker klinkende Blues en Soul plaat geworden. Samantha beschikt over een ijzersterke stem maar we moeten nogmaals benadrukken dat het collectief voor deze geweldige sound zorgt. Het album neemt je als het ware mee naar de Zuidelijke Staten en werpt je misschien wel enkele decennia terug in de tijd. Voor diegene die dit Samantha Martin & Delta Sugar nog niet ontdekt hadden is deze officiële Europese release een uitgelezen kans. Maar oordeel vooral zelf. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Label Sony Music

Beoordeling 8

Review When I Get Home van Solange is eindelijk uit. Er werd al veel over gefluisterd maar nu is de release een feit. Grammy Award-winnares én zus van Beyonce doet met dit vierde album weer van zich horen na het goed ontvangen vorige album A Seat At The Table dat al weer uit 2016 dateert. De opener van dit album is typerend voor de sfeer van deze nieuwe productie en zowel muziek als tekst is door Solange zelf geschreven. ‘I Saw Things I Imagined’ klokt 1 minuut 59 en hierin herhaalt ze dat zinnetje steeds maar weer terwijl de onderliggende melodie wel steeds verandert; verschillende akkoorden, veranderende toonhoogtes en snelheid en dat allemaal in een oogwenk. Want laten we wel zijn; op dit nieuwe album met 19! tracks zijn er slechts vijf die langer dan drie minuten duren. De rest zijn soundscapes, interludes of demo-achtige producties. ‘Down With The Clique’ is één van die “langere tracks” en een productie die ook door wijlen Prince gemaakt had kunnen worden, en heeft een wat rustige “groove” met een jazzy tintje. ‘Sound of Rain’ komt het dichtst bij R&B en met ‘Almeda’ hebben we een triphop nummer waarmee Solange herinneringen uit haar jeugd met ons deelt in relatie tot racisme. (Brown leaves, brown keys / Brown zippers, brown face / Black skin, black braids / Black waves, black days ). Maar ook de minder lange nummers tillen dit nieuwe album naar een hoger niveau. Met het aandoenlijke en tedere ‘Dreams’ vervoert ze ieders hart en met het ook weer geheel op eigen kracht geschreven ‘Stay Flo’ heeft ze wel een heel catchy track te pakken. Want we kunnen rustig zeggen dat ze op dit album hulp heeft gekregen van niet de minsten; Pharrell Williams, Panda Bear en anderen zijn namen die we tegenkomen. Ook ‘Beltway’ en ‘Binz zijn dan weer tracks die ondanks de minimale lyrics toch een bepaalde lading krijgen en spannend blijven en als een soort ode aan de stad Houston zijn geschreven. Zo is When I Get Home een album dat blijft boeien en met het hoogte punt ‘Sound Of Rain’ op het laatste deel van dit nieuwe album laat Solange nog maar eens horen waartoe ze vocaal in staat is. Na enkele luisterbeurten van When I Get Home krijg je de indruk dat Solange de ruwe diamant van de familie Knowles is, met creativiteit voorop. Het is de combinatie van de “volwaardige” singles, de interludes en de wat kortere nummers samen met de teksten, maar soms ook repeterende zinnen die dit album interessant maken. Soul, funk, jazz, R&B, het komt allemaal voorbij op deze heerlijke plaat. Veel luisterplezier.

Label Provogue Records

Beoordeling 8,5

Review Met een line-up van gastmuzikanten om van te watertanden is het nu Reese Wynans die zelf in de spotlights staat. Sweet Release is het eerste soloalbum van deze bewierookte toetsenist. De in 1947 geboren Wynans groeide op in een groot gezin en leerde op jonge leeftijd al piano spelen. Al sinds eind jaren ’60 speelt de pianist/toetsenist met alle groten der aarde zoals John Mayall, Joe Bonamassa en zelf was hij betrokken bij de beginperiode van The Allman Brothers, speelde in Captian Beyond en Double Trouble (de band van Stevie Ray Vaughan). Reese vulde een heel muzikaal leven in als sessiemuzikant maar na een vijftal decennia is het nu Reese die zelf een album uitbrengt. The is lastig om hoogtepunten op dit album aan te wijzen want het album is een aaneenschakeling van kwalitatief hoogwaardige Blues met al zijn varianten. Bluesballads, Blues doordrenkt met donkere Soul, stuwende Bluesrock; het is er allemaal. Het opstuwende ‘Hard To Be’ (SRV-cover) waarbij vocalen, blazers en uiteraard met Reese op piano krijgt een nominatie maar waarschijnlijk is de titelsong, oorspronkelijk van Boz Scaggs, dat met deze titel wegkomt. Verschillende leadzangers zoals Jimmy Hall, Mike Farris, Paulie Cerra, Warren Hayes en Vince Gill nemen een deel voor van de tekst voor hun rekening. Het eindresultaat is adembenemend. Maar zoals gezegd is het een geweldige line-up. Warren Hayes steelt zowel vocaal als op leadgitaar de show op de Les Dudek cover ‘’Take The Time’ en altijd is daar Wynans op toetsen. Joe Bonamassa doet dat dunnetjes over op in de Soul/Blues-klassieker ‘So Much Trouble’ (Tampa Red) waar naast het virtuoze pianospel van Reese ook een hoofdrol is weggelegd voor Mike Henderons op mondharmonica. En zoals gezegd, Wynans raakt met de Blues diverse andere muziekstijlen. Het met Soul en Funk doordrenkte ‘Soul Island’ is hier een prachtig voorbeeld van en hier mag gitarist Josh Smith dan weer excelleren. Natuurlijk is ook de afsluiter van absolute schoonheid; de Beatles-klassieker ‘Blackbird’ wordt door Reese Wynans solo achter de vleugel magistraal neergezet en vormt hiermee een natuurlijk rustpunt na al dat muzikale geweld eerder op het album. Sweet Release brengt ons geen nieuwe nummers. Maar het biedt ons wel nieuwe uitvoeringen van bestaande nummers en juist deze nieuwe interpretaties zorgen voor een ongekend hoog niveau. De covers van o.a. Stevie Ray Vaughan, Otis Rush, Boz Scaggs en Les Dudek krijgen door deze verschillende samenwerkingen een extra dimensie al blijft Reese bewust wel dicht bij het origineel. Voor de liefhebber van Blues een absolute must have want het is een soort van weerzien van vrienden die veel respect voor elkaar hebben. Veel luisterplezier.

Label Joyful Noise

Beoordeling 7

Review Jenny Pulse en Tim Kinsella (o.a. Joan Of Arc) hebben elkaar niet alleen privé, maar ook muzikaal gevonden. De vraag is natuurlijk wat ze willen bereiken met de keuze van de alleszeggende projectnaam Good Fuck. Dit nieuwe project krijgt bij de albumopener ‘We Keep It Light’ meteen vorm; verdwaalde drumkicks, vervormde synths en wat soepele elektronische vormen de basis en het duo voegt hier in harmonie wat gesproken woorden aan toe. De overige nummers van dit duo hebben ook die duidelijke elektronische basis waarbij zowel Kinsella als Jenny de vocalen voor hun rekening nemen. Daarnaast combineren ze natuurlijk regelmatig hun stemmen om tot een wat meer harmonieus geheel te komen en nergens vliegt het duo uit de spreekwoordelijke bocht. Deze combi werkt wonderwel waarbij Jenny’s ervaring met minimalistische elektronische muziek misschien wel de grootste invloed is. Overigens kwam dit album tot stand tijdens een bewust gekozen verblijf in The Berkshires, een soort van artistieke kolonie, en de inspiratie komt uit een twaalftal boeken, variërend van Don Quixote tot The Outlaw Bible of American Poetry. ‘Spring Song’ is misschien wel het meest exemplarisch; wat gedempte harmonieuze vocalen omgeven door synths waar romantische strijkers abusievelijk worden toegevoegd. ‘Physics’ en ‘Stacking Oranges’ wedijveren voor het meest catchy nummer op dit project. We kunnen dit album het beste plaatsen bij de wat experimentele elektronische muziek. Over het algemeen erg toegankelijk met een subtiel minimalistisch karakter, waarbij de vraag natuurlijk is of dit album nog een opvolger gaat krijgen van dit liefdes duo. Veel luisterplezier.

Label RealWorld/ PIAS

Beoordeling 8

Review Het is fragiel en kwetsbaar zowel muzikaal, tekstueel als de stem van Rioghnach Connolly. The Breath is al adembenemend vanaf de eerste klanken van dit verzamelalbum met twee nieuwe songs. Het titelstuk is dan ook een nieuw liedjes dat het duo op plaat heeft gezet. De rest van het album zijn akoestische uitvoeringen van songs van het album ‘Let the Carts Fall’ en ‘Carry Your Kin’. Met de meester gitarist Stuart McCallum op gitaar weet het duo de songs wel erg mooi te maken en mooier dan het origineel. Al vraag je je direct af of het origineel niet de akoestische versies behoren te zijn. De songs zijn erg sfeervol en heeft ieder nummer toch een Iers tintje meegekregen. Wellicht komt dit door de zangstijl van Connolly. ‘Let It Calm You Down’ is zoals de sing-songwriters rustgevende songs willen maken. En hier is dan nu een heel album vol van. Prachtig! 25 maart is het duo te zien in Paradiso te Amsterdam

Label Frontiers music

Beoordeling 7,5

Review De Amerikaanse tijgers Tora Tora doen al enige jaren mee. Ze behoren tot de hairbands stroming van eind vorige eeuw. Nu is er nieuw werk door dat de band de ruimte krijgt op het Frontiers music label. Een album met frisse melodic rock. De songs van het album ademt vooral ontspannenheid uit. De rocksongs zitten melodieus goed in elkaar. De melodieuze rocksongs worden niet overschreeuwd door een overspannen zanger of een gitarist die zich wil bewijzen. Songs als ‘All The Good Times’ en het prachtige akoestisch ‘Light Up The River’ steken met kop en schouder boven de mainstraim rockacts uit. Rose of Jericho doet erg denken aan het Don’t Believe van Thin Lizzy met de continuïteit van Status Quo. Het is dan ook met dit soort nummers waar de band zich minder goed in kan onderscheiden. De kwaliteit is er wel maar de originaliteit is altijd al een ding bij deze band geweest. Toch is het een prima rockplaat als je de songs ‘Virtigo’, ‘Silence the Sirens’ en het titelstuk er uit pakt. Wanneer de band vooral dit soort songs blijft produceren komt het uiteindelijk vanzelf bij het grote publiek bovendrijven.

Label Little Indian rec.

Beoordeling 7,5

Review De Britse band Test Department, ook wel Test Dept genoemd behoort tot de grondleggers van de Industrial sound. De band kreeg in 1981 een samenstelling en werd door de jaren in samenstelling veelal gewijzigd. Wanneer de hypnotiserende electrobeats eind vorige eeuw te ruste gaan, is het nu weer tijd om de machine weet te laten draaien. Het gaat bij Graham Cunnington en Paul Jamrozy om maatschappelijke thema’s aan de kaak te stellen. De werkende klasse die het te zwaar heeft te ondersteunen en het kapitalisme dat de maatschappij in tweeën deelt. Met de Brexit, de vreemdelingen haat en vluchtelingenstroom is het nu weer actueel. Het is dan voor de Test Dept ook weer tijd om zich te laten horen. Disturbance is dan ook een passende titel. En is het een goed come back.

Label eigen beheer

Beoordeling 8

Review De Australische Hammond organist Lachy Doley behoort tot de beste toetsenisten van de wereld. De man tourde enige jaren geleden door Nederland en veroverde vele harten op de blues- en popfestivals. Met zijn verie van ‘Use Me’ van Bill Withers gaat de man viral. Met het vijfde album ‘Make of Break’ gaat de man de wereld veroveren. Doley wordt door diverse groot heden waaronder Steve Vai, Joe Bonamassa en Glenn Hughes ingehuurd. Zijn heerlijke blues sound weet hij uit de kasten te halen, daar waar vooral gitaristen opzienbarend naar kijken. ‘The Greatest Blues’, ‘A Woman’ en het swingende ‘The Strut’ zijn dan ook heerlijke songs die alles over deze man zeggen. Dat een Hammond orgel de gitaren in de blues kan vervangen had niemand verwacht maar Doley weet dit te bewijzen. Het is dan ook een album dat blues en rockliefhebbers een keer in hun leven moeten beluisteren. Daarna is het aan ieder om hier van onder de indruk te zijn of niet. The Lachy Doley Group is te zien 18 mei Podium te Heino 30 mei Melkweg te Amsterdam 15 juni Hey Hoef Backstage – Tilburg 12 juli Bospop - Weert

Label Snaxville/ PIAS

Beoordeling 8

Review De Mighty Magnolia’s is een act waar we in Nederland niet veel van horen. De Noorse band is zeker eentje waar ieder naar mag luisteren om er aan te proeven. Daarna ben je verkocht. De poprock is niet alleen erg aanstekelijk, het zijn mooie liedjes die in de klankkleur zeer goed is opgenomen. Het is Hendrik Maarud die achter de knoppen zit. De broer en drummer bij Amund Maarud (zie interview) weet met de Mighty Magnolia’s een mooi album te produceren. De songs wisselen zich af tussen de pop rock en country maar zijn allen lekker uptempo. ‘Ain’t On The Run No More’, ‘From the Higher Ground’ en ‘Someone Else’ zijn songs die je direct album pakken. Het heeft iets van de Common Linnits door de zang van Emil Nordtvelt en Ine Tumyr. De intro’s zijn soms wat hetzelfde, dat is wat jammer. Toch weet de band genoeg variatie in de plaat te brengen door‘There’s No Easy Way Out’ in de rock and roll in de country te brengen. Het is dan ook een lekker album waarmee de band de Noorse grenzen over kan. Hopelijk komt men de lage landen bezoeken en zou het een prima aanvulling zijn op de festivals.

Label Island/ Universal

Beoordeling 7,5

Review Op dit moment komt er veel muziek uit Noorwegen. Vooral de jazz, blues en rock weten de weg te vinden naar de rest van Europa. Maar Sigrid en de producers weten nu de mierzoete pop ook naar de vaste wal te brengen. Sigrid weet in 2017 zich in de kijker te spelen bij de BBC Music Sounds met het nummer ‘Do Not Kill My Vibe’. Daarna ging het hard en heeft ze inmiddels vele hits op haar naam staan. Het titelstuk, ‘Strangers’ en ‘Don’t Feel Like Crying’ zijn songs die het debuutalbum vooraf gaan. De catchy pop en dance sound is vooral commercieel te noemen. Ze past in het rijtje met Robyn en Carly Rae Jepson. Veel synthpop en overtallig beats die doen denken aan de plasticpop van tien jaar geleden. Het is wordt nog steeds gretig afgenomen. Het zal vooral door de vrouwelijke teenagers worden gewaardeerd en luidkeels worden meegezongen. Daarna gaan we dit vergeten

Label Easy Eye Sounds

Beoordeling 8

Review Ze wordt nu al geprezen in de muziekwereld en dat met haar debuut album ‘Walk Trough Fire’. De zangeres Yola komt uit een plaatsje buiten de Engelse stad Bristol. Ze werd door Dan Auerbach ontdekt nadat hij een tape van een vriend kreeg. Auerbach, die bezig was op zijn label op te zetten, greep zijn kans. Yola wordt voorgesteld als de ontdekking van het jaar, maar even door de platen kijkend, blijkt ze door Massive Attack uit Bristol al te zijn gevraagd voor de achtergrond vocalen, en was ze frontvrouw van de band Phantom Limp. Wanneer de eerste klanken van dit album beginnen Yola haar stem opzet, horen we een prachtige soul stem. Het prachtig geluid van de volle soul stem van ‘Faraway Look’ is warm schors en rustgevend. Muzikaal weet ze de songs aan te laten sluiten bij haar stem. Maar dat is ook een verdienste van de producer. Auerbach weet haar al meer in de richting van de country te duwen. Na de eerste popsongs gaat de sound over in de country. Met ‘Rock Me Gently’, ‘Ride Out In The Country’, ‘It Aint Easier’ en het titelstuk wordt de combinatie van haar soulstem en de country met een vleugje pop prachtig gevonden. Hier komen alle elementen van haar en de muziek prachtig op hun plek en heeft ze haar unique selling point gevonden. Een prachtige plaat en een country act waar we in de toekomst zeker meer van zullen horen.

Label Zeal/ Konkurrent

Beoordeling 7,5

Review De Belgische singer-songwriter Gaëtan Vandewoude start ergens rond 2009 een nieuw project genaamd Isbells. De melancholische droompop uit Leuven bestaat nu 10 jaar en het doet deugt dat Vandewoude zijn inspiratie weer op plaat heeft kunnen zetten. Het draait bij deze man ook om de inspiratie en noodzaak van het muziek maken. Met ‘One Cause’ vindt hij het plezier van muziek maken terug, waardoor er een inspiratie boost is ontstaan om meerdere songs te schrijven. Het overlijden van zijn vader verwerkt hij in het prachtige liedje ‘Father’ en met ‘2Words’ werkt de man zich uit een depressie. Met de poezie van Sosei wordt er een reikende hand geboden. Dit horen we in het titelstuk en is als ode gegeven aan de Boeddhistische priester. Muzikaal is het een welgeslaagd luisterpop album geworden. Dat de Vandewoude weer de muziek heeft gevonden is al de grootste winst. En hopelijk vind hij meer inspiratie om zijn verhalen op muziek te zetten. Het is persoonlijk en melancholisch vanuit Vandewoude maar vooral een intense beleving om de teksten met muziek van hem door te nemen. Isbell is te zien in Nederland op 10 Mei Ekko te Utrecht

Label Warner music

Beoordeling 7,5

Review Bij de naam van de band Alphaville zullen vooral de 45 plussers een kreet van herkenning geven. Het Duitste trio wist even na Die Deutsche Welle en voor de elektropop een grote hit te scoren met het nummer ‘Big In Japan’. Deze hit uit 1984 wordt nog veel gebruikt in documentaires en films. Het is nog steeds regelmatig op de radio te horen en staat ieder jaar nog in de top 2000. Naast deze hit had de band nog een grote hit. Het ‘Forever Young’ kent dezelfde route, en scoort nog beter dan zijn voorganger. Het is het titelstuk van het album dat nu een 35 jubileum kent. Dat is dan ook de reden waarom het album als box opnieuw is uitgebracht. Inmiddels is toetsenist Martin Lister enige jaren geleden overleden is de band nog steeds actief. Het meeste recente album Strange Attractor komt uit 2017. Maar het draait allemaal nog om dit album. Deze box kent een geremasterde versie van het origineel, aangevuld met single versies van de singles en 12” versie van tracks als ‘The Jet Set’ en ‘Sounds Like A Melody’. De derde cd bevat vooral demo remix tracks van de songs. De uitdaging toen zat voornamelijk in de mixen die tegenwoordig met de huidige materialen beter gedaan kan worden. Hierdoor is het album in de klankkleur zeker een betere versie van het origineel.

Label Glassnote music/ Konkurrent

Beoordeling 8,5

Review De singer-songwriter Jade Bird klinkt erg Amerikaans op haar nieuw album. In de klankkleur van de muziek is de subtiel met ‘Does Anybody Know’ maar kan met haar akoestische gitaar ook van leer gaan met ‘Uh Huh’ waardoor het een indie post punk act op akoestische gitaar is. De internationale klankkleur komt wellicht door haar producer Tony Visconti die verantwoordelijk was voor de albums van David Bowie. De heldere stem van Bird klinkt alsof Birdy achter de piano heeft plaatsgenomen. Het nummer ‘17’ wordt al een raad plaatje van wie dit nu uiteindelijk is. Het album kent dus zowel de uitspanningen op gitaar als de kwetsbare pianoliedjes a la Birdy. Deze Engelse zangeres weet haar echte naam als muzikanten naam te gebruiken. Afgelopen maand trad Jade Bird op in Paradiso om haar geannuleerde show uit 2018 weer in te halen. Wellicht zal ze weer terug komen voor festivals, maar ze kent nu een regelmatige pendelvlucht van UK naar USA. Haar liedjes zijn allen gedreven en passend in hun kracht. Het is dan ook een album dat op de eind van het jaar lijstjes van 2019 zou kunnen verschijnen.

Label Universal

Beoordeling 8

Review Het is toch mooi dat een schoolproject uitmond tot een succesverhaal. De leerlingen van de Herman Brood Academie werden op sleeptouw genomen om de poppodia te verkennen en uiteindelijk weten deze leerlingen het tot 3FM Serious talent act te brengen. Het titelloze debuut album kende de hits uit het verleden maar nu is het tijd voor een album met nieuwe songs en hits in spe. Potentiele hits horen we hier optimaal op dit album. Naast de hits ‘Calling’ en ‘Be Mine’ is de dancepop optimaal vertegenwoordigd in ‘Anyone’, ‘No Worries’ en ‘We Got It’. De vrolijke klanken zullen het goed doen op de zonnige festivaldagen. Het laidback popsong ‘Difference’ is erg aanstekelijk en een highlight op dit album. Hier laat de band horen dat ze muzikaal gegroeid zijn en kunnen aansluiten op internationaal niveau. Er zit ruimte tussen de teksten en muzikale invulling waardoor er rust in de songs ontstaat. Rondé laat met dit album weten dat het een act is waar we in de toekomst rekening mee moeten houden. En daar worden we dan ook wel weer blij van.

Label Grappa Records

Beoordeling 8

Review De 41-jarige Noorse singer/songwriter, gitarist en pianist Einar Flaa is terug met zijn derde album. Evenals op zijn vorige twee albums heeft hij zich weer laten inspireren door de natuur en het actuele thema klimaatverandering. Met Silent String bewijst de Noor Einar Flaa wederom een stuk kwaliteitsmuziek te kunnen produceren binnen het genre van Folk/Pop/Altcountry. De negen songs ademen een soort van melancholische rust uit. Opener ‘Close To Nature’ krijgt door de pedalsteel wat meer karakter en de outro is prachtig. Nummers als ‘So Called Friends’ en ‘Old Talking Oaks’ luisteren soepel weg en je kunt jezelf waarschijnlijk niet aan enige nostalgie onttrekken. De nummers hebben een aangenaam “feelgood”-karakter met duidelijke Folk en Country-invloeden en qua sound doen ze terugdenken aan de gouden tijden van CS&N. Voor dit album heeft hij weer medewerking gekregen van enkele Noorse topmuzikanten zoals gitarist Geir Sundstol en bassist Nikolai Haengsle. Het geheel is een set van sfeervolle, melodieuze en soms wat melancholische liedjes die nergens uit de bocht vliegen. Op de haast akoestische titelsong is vooral het hoge register van zijn stem en meerstemmigheid opvallend. Zoals gezegd staat het album in het teken van behoud van onze planeet, een op dit moment zeer actueel thema. ‘If I Was Your President’ met de directe verwijzing naar het klimaat (“If I Was Our President / I Would Choose The Sun / To be Our Main Power Source / Solar Panels For Everyone”) en het wat meer uptempo ‘Activist’ zijn absolute luistertips, zonder de overige nummers tekort te doen. Silent Strings is een prachtig album geworden met negen melodieuze songs. Luisteraars zullen vooral herkenning vinden in muziek uit de jaren ’70 en stijlen als Country, Folk en Pop. Verder is de Noor maatschappelijk betrokken en dat is terug te vinden in de songteksten die terug te lezen zijn in het fraai vormgegeven bijgevoegde boekje. Maar vooral moet je dit album gaan luisteren als je van mooie muziek houdt. Veel luisterplezier!

Label Merge Records

Beoordeling 7,5

Review Effluxion is het vijfde album van Michael Benjamin Lerner, aka Telekinesis. De titel betekent zoiets als “tijdsverloop” en de Amerikaan bedoelt hier waarschijnlijk een logische aaneenschakeling van gebeurtenissen mee. De Amerikaan opent met de titelsong en het is mooi om Lerner dit nummer dat akoestisch begint, uit te horen bouwen tot een volwaardige popsong. Meteen is ook de invloed van The Beatles voelbaar, iets wat niet vreemd is want zijn vader aanbad de Britse band werkelijk. Vervolgens is daar het aanstekelijke ‘Cut The Quick’ dat een bepaald piano-hookje heeft waardoor het nummer je bekend voorkomt en je het niet meer uit je hoofd krijgt. Overigens weet de in Seattle opgegroeide singer/songwriter vaker een aanstekelijk deuntje te produceren. Luister maar eens naar ‘Running Like A River’ waarmee hij een vleugje Country de kamer instuurt dat ook zo maar onder je huid kan gaan zitten. In positieve zin dan natuurlijk. De inmiddels uitgebrachte single ‘Set A Course’ begint net als de opener akoestisch maar na een ruime minuut vallen drums en basgitaar in en wordt het nummer tot één van de meest stevige op dit vijfde album. Dat Lerner met regelmatig terugpakt naar muziek uit vervlogen tijden is ook goed te horen op een nummer als ‘How Do I Get Rid Of Sunlight?’. De piano doet je wellicht denken aan The Monkeys, de melodie aan The Beatles of Billy Joel met hier en daar een deja-vu naar ELO. Maar iedereen zal er wel iets uit het verleden in kunnen herkennen. Verrassen doet de singer/songwriter ons op het laatste deel van dit nieuwe album met het Postpunk-achtige ‘Feel It In Your Bones’ en de afsluiter ‘Out For Blood’ dat vooral beïnvloed is door muziek en artiesten uit de jaren ’80. Effluxion is een album dat in lijn van het eerdere werk van deze Amerikaan past. Echt verrassen doet Lerner ons pas op het laatste deel van het album maar dat laat onverlet dat Effluxion prima in elkaar zit. De nummers worden strak neergezet en de singer/songwriter bewijst andermaal een meer dan onderhoudend album te kunnen schrijven. Wel met een knipoog naar The Beatles en andere grootheden uit een verleden. Veel luisterplezier.

Label Wichita Recordings

Beoordeling 7

Review Naar eigen zeggen zijn ze “psych punk grunge post future rock + roll whatever band”; de band FEELS die LA als thuisbasis hebben zijn terug met hun tweede album Post Earth. Eén van de opvallendste details is natuurlijk de bezetting van de band; met drie vrouwen en één man is dit natuurlijk niet de standaardbezetting van een band. Wat ook opvallend is en zich meteen uitbetaald is de samenwerking met producer Tim Green. FEELS heeft daarmee een wat consistenter geluid gekregen en dat komt het niveau van Post Earth ten goede. Single en opener ‘Car’ is meteen één de troeven van het album. Een vet aangezette gitaarrif zorgt voor de broodnodige spanning en het is mooi om te zien dat het gitaarspel bij een nummer als ‘Find A Way’ ook weer bepalend is, maar wel met een wat contrasterend helderder geluid. Een track als ‘W.F.L.’ zit meer in het spectrum van de rock terwijl we met ‘Deconstructed’ echt wel over (post)Punk kunnen spreken. Ook een nummer als ‘Tollbooth’, dat een kabbelend begin en einde kent, gaat in het middenstuk echt helemaal los. Ook de titelsong behoort tot de betere songs op dit album; de stevige baslijn vormt het fundament en daarover wordt zang en gitaar heen gesmeerd. Afsluiter ‘Flowers’ heeft wat psychedelisch karakter over zich met een stevig aangezet refrein. Op Post Earth is duidelijk de ontwikkeling te horen die de band sinds hun debuut in 2016 heeft doorgemaakt. Dat én de hand van producer Tim Green vormen de basis voor dit nieuwe album dat een speeltijd van een kleine 35 minuten kent. Met sleutelwoorden als Grunge, Punk en Rock ’n Roll én de aanvulling dat Leana Geronimo en Shannon Lay vocaal makkelijk overeind blijven is Post Earth een prima album in deze muziekvijver. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Label Subpop

Beoordeling 7,5

Review Het duo Bret McKenzie en Jemaine Clement komen uit Nieuw-Zeeland en is een komisch duo dat met hun verhalen een prachtige verbindingen tussen de songs maakt. Natuurlijk is het heerlijk om deze heren dan live te horen en met dit live album wordt dat weer eens duidelijk. De heren maken mooie songs met veel humor zoals het ‘Back on the Road’ waar ze alle clichés van toeren op je worden afgevuurd. Nog een avond zingen over de onzin, een hotel dat niet genoemd hoeft te worden en groupies die je niet wil zien. We like to stay but we gotta go… Of een tribute aan David Bowie die met de freaky ballet in space rond dwaalt. Het zijn song waar je op papier weinig over kwijt kunt om dat je het moet horen. Daar waar Tenacious D. de voorzet gaf, koppen deze heren het in. Al is het vooral een album dat je misschien weinig beluisterd, maar het tovert een lach op je gezicht en wanneer ze in de buurt zijn is het een must om hen te bezoeken, als je een goede avond vol humor en gein wil.

Label Warner Music

Beoordeling 8

Review De Britse rockband Whitesnake kennen we natuurlijk als de rockact ten tijden dat Ad vanden Berg aanschoof als gitarist. Het is nog steeds een warme relatie, maar het album Slide in It was nog ver voor zijn komst. Dit album kent als 35 jarig jubileum box een re release met verrassende elementen! Het Slide in it album is het zesde album van de band van David Coverdale. De samenstelling van die band mocht er dan ook zijn. Met Cozy Powell op drums, John Lord als toetsenist was de basis weer goed te noemen. Maar het rommelde in die tijd met gitarist Micky Moody en Bernie Marsden. Het gaf zoveel gedoe dat de band uiteindelijk uiteen valt tijdens de pre productie en de opname van dit album. Drummer Ian Paice keert terug naar Deep Purple en bassist Neil Murray staat in dubio wat te doen. Hierdoor ontstaat er een vreemd dilemma, het album voor de UK markt was klaar, maar voor het eerst zou Whitesnake in US het album releasen. Hiervoor werd Keith Olson (o.a. Foreigner) gevraagd om dit album van een nieuwe mix te voorzien. Het gevolg is dat er ook nieuwe opnamen moesten worden gemaakt. Dit werd door Thin Lizzy vriend John Sykes gerealiseerd. Hierdoor werd het album uiteindelijk in 1987 uitgebracht in US. In deze box horen de alle versies en re mixen van het album, maar interessanter is het live album en de aanvullende demo en symphomy takes. Hier horen we de andere intro’s van songs of een andere invulling van een nummer. Al zijn de classic rocksongs als ‘Love Ain’t No Stranger’, ‘Slow An’ Easy’ en ‘Ready An Willing’’ nog even heerlijk om naar te luisteren. Deze box is een goed alternatief voor het grijs gedraaide album uit 1984.

Label Tiny Room Rec.

Beoordeling 7,5

Review De stoffige wereld in Utrecht krijgt een opschoon beurt. Het is het vijfde album van de muzikant uit Bilthoven, Stefan Breuer en de Amerikaan Todd Tobias (Guided by Voices). De slow folk sound van het duo is pakkend. De melancholische klanken en overpeinzingen die het duo heeft gedeeld, worden als het ware op plaat gezet. Met de toevoegingen van hoe het plaatje er uit zou zien wanneer je de duisternis wil bevechten in ‘Blood’. Na de ingetogen stukken ‘Welcome’ en ‘Worms of the Mind’ die mooie verhalen opleveren, is er ook ruimte voor meer uptempo pop van ‘Tarot’. Met Samara willen de heren even eer rustpunt geven in de stressvolle wereld waar in we leven. Een moment van overdenking en intense dialogen. Hoewel de titels een grote hoeveelheid kent zijn de songs over het algemeen 2,5 minuut durend en is het album van bijna 30 minuten een prima dagelijkse meditatie.

Label Frontiers music

Beoordeling 8

Review De titel van deze band refereert aan een song en album van de band DIO. Na het overlijden van de zanger Ronnie James Dio besloot de band na een rouwperiode door te gaan onder de naam Last in Line. Het waren deels songs waar de bandleden gemachtigd aan waren en was het hierdoor geen coverband. Inmiddels weet de band steeds meer hun eigen weg te vinden. Al is het altijd in de geest van DIO. Inmiddels is het ook in de geest van Jimmy Bain. De bassist overleed net voor de release van het debuut album. Hij is inmiddels vervangen door voormalig Ozzy bassist Phill Soussan. Sessiedrummer Vinny Appice en huidig Def Leppard gitarist Vivian Campbell zijn dan nog de enige Dio heren van origine. Samen met Lynch Mob’s zanger Andrew Freeman is deze gelegenheidsband weer compleet. Met Dokken/ Foreigner bassist Jeff Pilson achter de knoppen is er een erg goed rock album afgeleverd. Na het intro is ‘Black Out The Sun’ heerlijk slepend zoals DIO het graag wilde. Opvallend op dit album zijn de harmonische vocalen die tijdens DIO periode minder aanwezig waren. Het is dan ook de toevoeging van de Pilson en zijn kunsten op gebied van reflecterende achtergrond vocalen. Muzikaal is het ‘God and Tyrants’ een juweeltje. Van klein laid back rock tegen de blues naar de stevige rock. Met ‘The Year of the Gun’ wordt het tempo hoger en krijgt het nummer een spooky soundje. ‘Give Up The Ghost’, ‘The Unknown’, ‘Love And War’ en ‘False Flag’ zijn heerlijke rocksongs die buiten de kaders van DIO gaan. De band weet met dit album toch een meer dan prima album af te leveren. Het is puur en door de heren enthousiast opgenomen. Je hoort de lol op de plaat en dat men buiten het keurslijf van hun eigen bands zijn. De good old rockers weten nog steeds hoe je een mooi melodic rock album hoort te maken.

Label Merge Records

Beoordeling 7,5

Review Het debuutalbum van de Australische singer/songwriter is met recht een “Break-up” album geworden. Na zijn verbroken relatie met Julia McFarlane, die net zoals Frawley deel uitmaakte van de band Twerps had hij een jaartje nodig om alles van zich af te schrijven. Undone At 31 is dan ook een meer dan logische titel. Met zijn akoestische gitaar neemt de singer/songwriter je in een kleine vijf minuten mee op zijn levensreis in de opener ‘You Want Me?’. Hij eindigt dit nummer dan ook met de “break-up” met zijn vriendin Julia. Deze opener vertelt samen met de overige tien nummers het verhaal van deze verbroken liefde en Frawely had het gevoel dat hij deze periode moet vertalen in een aantal liedjes. Zelf zegt hij hierover: “There was nothing else to do besides write down all those feelings”. Met zijn nieuwe band die overigens uit zeer bekwame muzikanten bestaat, weet hij een gevarieerd album af te leveren. Nadat we in de opener deelgenoot zijn gemaakt van zijn levensverhaal is het vooral de verbroken relatie die centraal staat. Dus inderdaad, 31 jaar en zonder liefde….. Maar Frawley is wel in staat om dit te verpakken in een divers palet van nummers; ‘End Of The Bar’ heeft een behoorlijk tempo en het is vooral de “Barrelhouse”-piano die bepalend is terwijl we ‘What’s On Your Mind’ een ietwat overspannen elektrische gitaar horen. Toch pakt Frawley regelmatig terug naar die wat meer akoestische setting zoals bij ‘Smoke In Your House’, het met Country doorspekte ‘Lo And Behold’ en ‘Just Like The Rest’. Met ‘Chain Reaction’ weet Frawley een meer dan catchy en aanstekelijk nummer neer te zetten. Afsluiten doet de in Melbourne woonachtige Frawley met de iets te zoete ballad ‘Where The Heart Is’ en neemt hij ons nog één keer mee naar zijn verbroken liefde…. Undone 31 is eigenlijk een autobiografisch album geworden over iemand die op zijn 31e nog steeds single is. Frawley houdt zichzelf een spiegel voor en neemt ons in elf songs mee door zijn moeilijke periode, verpakt en elf prima songs. Benieuwd naar de opvolger nu hij de drank heeft afgezworen en zijn leven weer op de rails heeft. Veel luisterplezier.

Label Guided By Voices Records

Beoordeling 8

Review Zeppelin Over China heet de nieuwste release van Guided By Voices, de Amerikaans Indierock band. Geheel in stijl is het weer een album geworden met een aanzienlijke hoeveelheid tracks (32). Als de officiële site van deze uit Dayton, Ohio, band bezoekt kom je eigenlijk terecht in een soort van database of een digitale bibliotheek. Frontman, zanger en gitarist Robert Pollard was de oprichter van de band in 1983 en sindsdien is er een ongekende hoeveelheid albums afgeleverd in een even indrukwekkend aantal bandsamenstellingen. Er hebben zelfs wat reünies plaatsgevonden maar in de huidige samenstelling lijkt het alsof de band met een revival bezig is. De niet aflatende productiviteit van liedjes schrijven van Pollard wordt als het ware door gitaristen Doug Gillard en Bobby Bare Jr. drummer Kevin March en Mark Shue op bas wat getemperd, waardoor de albums echt een kwaliteitsimpuls krijgen. Zeppelin over China kent 32 tracks met een speeltijd een kleine 75 minuten. En dat is in het geheel geen straf om uit te zitten. En geheel in stijl vinden we ook op dit album weer een aantal nummers terug die amper een kleine 2 minuten volmaken. Nummers als ‘Blurring The Contacts’, ‘Bellicose Starling’en ‘Wrong Turn On’ en nog een aantal tracks klokken nog geen twee minuten en ‘Windshield Wiper Rex’ duurt slechts anderhalve minuut. Toch weet Zeppelin Over China te boeien en heb je niet het gevoel naar liedjes te luisteren die nog niet af zijn of snel als een soort demo op de plaat zijn gezet. Ook weten we dat Pollard niet ’s werelds beste zanger maar toch past het geheel op een of andere manier en dat is niet raar want de band is al een kleine 35 jaar actief. ‘Charmless Peters’, ‘Send In The Suicide Squad (geweldige titel natuurlijk), ‘Think. Be A Man’ en ‘You O’wn The Night’ zijn absolute luistertips. Maar neem even de tijd om het album te luisteren want het zit van kop tot staart gewoon goed in elkaar waarbij natuurlijk weer de Lo-Fi sound en de jaren ’60 invloeden de keywords zijn. Zeppelin Over China is een album dat in de nieuwe bandsamenstelling tot stand is gekomen en zoals al eerder aangegeven klinkt de band als nooit tevoren. Voor diegene die GBV niet kennis is dit album een prima kennismaking en een ideale gelegenheid om het repertoire met terugwerkende kracht te verkennen. En niet verrassend; een nieuw album is inmiddels al weer aangekondigd. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Label Snowstar rec.

Beoordeling 7,5

Review Het nieuwe album van de Utrechtse band The Fire Harvest is niet alleen melodieuzer dan zijn voorganger Singing, Drinking, Dansing uit 2016. Het is meer in balans en kent een mysterieuze sound. Met the Sun and the Sea weet de band een spannend verhaal te vertellen waar ieder ademloos naar luisterd. Het is de nieuwe kracht van de band. Samen met de Canadees Michael Feuerstack is men de studio in gedoken. Dat de goede intentie was om lekkere uptempo songs te maken blijkt uit ‘Good Intensions’, maar de songs zjin vooral melanchoisch en dromerig. Zoals het ‘Human’, ‘Lines in the Sand’ en ‘Picture of a Man’ kennen vooral een slow sound waarbij je je laat leiden door de gitaar melodieën tot de zanger een versnelling toebrengt. Het is daardoor pakkend en slepend. De heren zijn gegroeid en dit album is al meer een eenheid dan hun debuut. Goed alternative act en zeker de moeite waard om even te beluisteren. De heren presenteren het nieuwe album op 15 maart a.s. in de dB’s te Utrecht.

Label Sony

Beoordeling 8

Review De Schotse singer-songwriter Tom Walker wist met zijn song ‘Leave A Light On’ al een grote hit in de wacht te slepen. De titel komt uit het nummer ‘Blessings’ dat hij eerder op nam. Nu is het album volledig. Een prachtig album van een man met een heerlijke stem en heerlijke moderne popsound. Samen met producer Mike Spencer van o.a. Years and Years, weet het beste uit Walker te halen. Samen met Rudimental staat het ‘Walk Alone’ als bonustrack op dit album. Zara Larsson weet aan te sluiten voor een duet op ‘Now You’re Gone’. Het album is erg divers in de songs. De songs doen sterk denken aan Rag n Bone songs, en met zijn baardje en hoedje zijn de overeenkomsten snel gelegd. Het mooie is dat deze man alle festivals gezien heeft. Als support act voor The Script en George Ezra heeft hij vele songs optimaal kunnen uitwerken en zal hij ook een publiekslieveling gaan worden voor de festivals komende tijd.

Label Coast to Coast

Beoordeling 8

Review De singer- songwriter Dennis Kolen is zeker geen onbekende in muziekland. Het is wel eens jammer dat het publiek hem nog niet heeft kunnen omarmen en deze naam als gevestigde orde in de Nederlandse popwereld ziet. Eind jaren negentig wist Kolen met zijn band Wyatt te wereld te verrassen met een goed debuutalbum. Hierdoor groeide de band door naar een major label. Maar helaas bleef de attentiewaarde van the Last of Great Fireworks beperkt. Met het programma ‘Wat Kiest Nederland’ tourt Kolen 14 dagen door Nederland. Nu is de man terug en met Bas Nuiver en Maarten Hemmen de studio in gedoken om tot een prachtig verzorgde plaat te komen. Dit geldt niet alleen voor de hoes en verpakking maar vooral voor de liedjes. Het openingsnummer ‘Everyday is Different’ spreekt de waarheid maar ook dat iedere dag een dag is om er iets moois van te maken. Of het heerlijk oer-Hollandse ‘Ice Skating’ waar het ritme meegaat in de slagen van het schaatsen om je in een andere wereld te wanen. Het zijn persoonlijke verhalen die beeldend in de songs zijn verweven. Het uitsluiten van je naaste in Halloween of het de wens dat het volgend jaar allemaal weer beter gaat in ‘Next Year’, zijn mooie popliedjes geworden. Hoewel het misschien niet direct bedoeld is, zijn het vooral luisterliedjes geworden met een pop of rock beat. Al komt dit vooral door de persoonlijke invulling van de teksten. 24 maart presenteert de man dit album in Cultuurhuys De Kroon te Waddinxveen kaarten zijn te bestellen via www.cultuurhuyxdekroon.nl

Label Frontiers music

Beoordeling 7,5

Review Met de naam Spirit of Fire is er niet direct iemand die zijn hand opsteekt en zegt ja! Het is een nieuwe superband met Judas Priest en Iced Earth zanger Tim Owens. Hij heeft zijn vrienden gebeld en zo staan Steve DeGiorgia (Testament), Mark Zonder (Fates warning) en Chris Caffery ( Savatage) met producer Roy Z (o.a. Rob Halford’s solo albums) in de studio. Kortom gaat Owens hetzelfde pad als de originele Judas Priest zanger Rob Halford. Naast een succesvolle band (Iced Earth) is ook Owens even toe aan wat nieuws. Al klinkt het allemaal we heel erg op Judas Priest. Het openingsnummer ‘Light Speed Marching’ weet dit met volle snelheid te bekrachtigen. De heerlijke riffjes en gitaarsolo op ‘Temple of the Soul’, het titelstuk en ‘All Comes Together’ doen direct denken dat dit songs zijn die nog op een Priest plank lagen. Het neemt niet weg dat het allemaal goede metal rock songs zijn en daar zijn de medemuzikanten ook mede verantwoordelijk voor. Al blijft het nog wel eens bijzonder hoe Owens Halford wil imiteren, terwijl de man de songs naar eigen stembereik dit prima kan invullen. Met de afsluiter ‘Alone in the Dark’ weet hij dit emotioneel en mooi in te zingen. Spirit of Fire is zeker een prima alternatief voor de Judas Priest fans.

Label Forntiers music

Beoordeling 7,5

Review The Mighty FM! Dat zullen we niet veel in Nederland horen als we dit baseren op de historie. Laten we dan ook geen illusies hebben voor de toekomst. Al is de classic rockact uit Engeland daar enorm populair in de melodische rockscene. Ieder jaar maken de act op het Italiaanse Frontiers label hun opwachting om voor hun opdrachtgevers en de rockfans van Milan zich te presenteren. Het geldt ook voor FM en neemt dit dat ook als titel voor dit album mee. Het is voor hen dan ook een verplichte actie en een Italian Job om hun album te promoten. Dit maal gaat het om het recente album ‘Atomic Generation’ uit 2018. Het concept brengt altijd wel verrassende live albums op. Een prima combinatie van nieuwe songs vermengd met old classics die we niet veel horen en zeker niet meer op cd. Dit is verschoven naar de youtube versies die we in allerlei geluidsklasse tot ons krijgen. Nu is het netjes afgemixt en in balans horen we ‘I Belong to the Night’, ‘Live is a Highway’ en het foreigner achtige ‘That Girl’. Dat de band geen uitgesproken hits is niet vreemd. De band is vooral een album band. Gedegen en op safe zonder uitspattingen. Maar hierdoor live altijd goed in balans. Dat is hun kracht. Met ‘Tough it Out’ en ‘Other Side of Midnight’ kreeg de band de nodige attentie waarde en horen we ook op dit album terug. Prima melodic rock album!

Label BMG

Beoordeling 8

Review Het debuut Engelse metal rock van The Raven Age is niet onopgemerkt voorbijgegaan. Natuurlijk helpt het wanneer een bandlid de zoon is van Iron Maiden meester Steve Harris, maar dan moet je het nog wel bewijzen. En dat doen de heren van The Raven Age. Na Darkness Will Rise is er nu het album Conspiracy. Het album begint op klassieke wijze met het ontluiken van ‘Bloom of the Poison Seed’, dat tot het stevige geluid van ‘Betrayal of the Mind’ leidt. Dan horen we de herkenbare metalsound van de jonge helden. Het is stevig en melodieus en een tandje rauwer en sneller dan Iron Maiden. De dubbele drums op ‘Fleur de Lis’ draait op volle toeren waarna men vervalt in het reguliere tempo. dat de heren naar hun ouders hebben geluisterd is te horen op het prachtige ‘The Day The World Stood Still’ en ‘Seventh Heaven’. Hier horen we de Iron Maiden in een nieuw jasje. Het juweeltje en rustpuntje op dit album is het nummer ‘The Face that Launced a Thousend Ships’. Met het 8 minuten durend epos van ‘Grave of the Firefly’ wordt op een mooie wijze de prachtige opvolger van het debuut afgerond. De band is vol energie, zowel op plaat als live op de buhne. Een lust om naar te kijken. 10 april is de band te zien in W2 te ’s Hertogenbosch

Label Dead Oceans/ Konkurrent

Beoordeling 8

Review Het is een mond vol als het gaat om de naam van deze band. Maar als basis bestaat Better Oblivion Community Centre uit een duo. Het gaat hier niet om zomaar een duo het zijn Phoebe Bridgers en Conor Oberst. Phoebe is een singer-songwriter die enige jaren geleden haar attentie kreeg met de Pixies cover ‘Gigantic’ voor de I phone reclame en The Night We Met voor de Netflix serie 13 Reasons Why. Orberst is een singer-songwriter die vooral zijn bekendheid kent van zijn band/ projecten Bright Eyes, Monsters of Folk en Park Ave.. Door hun gehele netwerk als begeleidingsband in te laten vliegen is de naam opgehelderd en passend voor dit duo. De liedjes van dit album zijn dan ook van hoge kwaliteit en juweeltjes door de samenzang van dit duo. De songs zijn zowel integer met ‘Chasepeake’, ‘Forest Lane’ en ‘Service Road’ als rockend met ‘Sleepwalking’ en ‘Exception of the Rule’. De rest is vooral mainstream pop songs die allen prachtig beeldende teksten bevatten. Een soort van singer-songwriters songs met ballen. Het is vooral een verrassend lekker album geworden en is het niet vreemd dat dit couple de zalen doet uitverkopen. Better Oblivion Community Centre is te zien in Nederland op 7 Mei Paradiso te Amsterdam

Label Grappa / Pias

Beoordeling 7,5

Review Het is de Noorse pianist Ketil Bjornstad die als klassiek concert pianist afstudeert en naar Parijs gaat om zijn pianokunsten te verfijnen. Al vroeg in zijn leeftijd ontvangt hij grote prijzen en 50 jaar geleden trad hij voor het eerst op met het Oslo Filharmonisch Orkest. Als jonge muzikant gaat hij veel naar Club 7. Een podium in Oslo waar hij zijn inspiratie vandaan haalt door bekende artiesten te bewonderen. Door de kunsten van Miles Davis en Silent Way zoek hij zijn heil in de jazz en uiteindelijk weet hij beide stromen te combineren tot een verfijnd product. De man is vooral in Duitsland erg populair en met dit verzamelwerk zal hij dit nogmaals onderstrepen. De Rainbow is een studio in Oslo. Het draait hierbij om een Steinway model A en model D piano, die voor Bjornstad geniaal klinken. De Rainbow sessions bestaat uit 4 cd’s The Long Farewell , The Rainbow en The Way Through The Woods, allen in de nieuwe Rainbow studio in 2004 opgenomen. De productiviteit van de remakes was zo hoog dat er een extra album aan toe werd gevoegd. The Last Sessions krijgt de titel The Third Instrument mee. De songs van dit album zijn vooral voor het eerst te beluisteren, maar zijn de outtakes tussen 2013 – 20017.

Label Polydor / Universal

Beoordeling 8

Review De Canadese rockzanger (als heeft hij Britse ouders) wist in de jaren 80 door te breken met de rockclassic ‘Run to You’ en scoorde daarna vele hits. Van de rocksound schoof hij langzaam naar de popsound. ‘Everything I Do’ van de Robin Hood film werd een wereldhit en met ‘Çan’t Stop the Things We Started’, ‘All For Love’ en “Have You Ever Loved A Woman’ zijn elkele titels die als hits volgden. Met Shine A Light weet Adams een mix te maken van de sounds uit zijn verleden. Het is al enige jaren dat hij op zoek is naar de vibe van the 80’s rockhits, waar eigenlijk zijn hart ligt. Met ‘All or Nothing’ weet hij de AC/DC riffs er in te geven terwijl de rock and roll van ‘No Time For Love’ of het popduet met Jennifer Lopez ‘That’s How Strong Our Love Is’ weer een hele andere richting aangeeft. Natuurlijk weet Adams prachtige luistersongs te maken en doet dit ook weer op dit album met ‘Talk To Me’ en ‘Don’t Look Back’. Met ‘The Last Night of Earth’ en ‘Shine A Light’ weet hij weer potentiele hits te kunnen leveren, maar de verrassing zit dit keer op het laatste nummer, een heel goede vertolking van de classic ‘Whiskey in the Jar’. Het album is beter dan de producties van de laatste jaren. En hem wordt altijd het goede gegund. Een klassieker als ‘The Summer of 69’ komt bij een artiest maar 1 keer uit de pen en daarvan kunnen dat maar weinig artiesten zeggen.

Label Warner

Beoordeling 9

Review Gary Clark Jr. is terug met een nieuw album. De vaak in één adem met Jimmy Hendrix genoemde gitaarvirtuoos laat op This Land horen dat hij tekstueel en qua singer/songwriting een ontwikkeling heeft doorgemaakt. De begenadigde gitarist geeft met de titelsong meteen zijn visitekaartje of op dit derde album. Met vlijscherpe teksten en even scherpe en vette gitaarrifs plus een gierende solo schiet de Texaan als een komeet de startblokken in dit bijna zes minuten durende openingsnummer ‘This Land’. (“Nigga run, nigga run / Go back where you come from / We don’t want, we don’t want your kind / We think you’s a dog born”) Na de laatste noten moet je even de stofwolk op laten trekken! Het is meteen ook de meest politiek beladen song waar Clark zijn ervaring met racisme muzikaal uiteenzet. (Fuck you, I’m America’s son / This is where I come from.”) Net zoals op zijn voorgaande albums combineert Clark diverse stijlen met elkaar zoals Blues, Rock, R&B en zelfs een vleugje Reggae (‘Feelin’ Like A Million’) zonder dat het een het ander in de weg zit. Ook mooi dat naast zijn politieke bevlogenheid, zijn bezorgdheid over de situatie in de VS er ook ruimte is voor een schuldgevoel tegenover zijn gezin als hij die omwille van zijn muziekcarrière weer enige tijd achter laat Ook zijn er wat momenten voor rust en bezinning zoals het de diepe soulballad ‘I Got My Eyes On You’ waar de Amerikaan laat horen ook over een falsettostem te beschikken. Met die hoge stem en een vette knipoog naar Prince is daar ‘Pearl Cadillac’, één van de hoogtepunten van dit album. Overigens is er nog een link naar de overleving van deze legenda want Sheila E Horen we haar bijdrage op percussie leveren. Maar veel nummers kunnen we best scharen onder de noemer dampende, rauwe, gemene Bluesrock. ‘Gotta Get Into Something’ komt als een TGV uit je speakers knallen en ook bij ‘What About Us’ kunnen de handschoenen ter bescherming van zachte handen achterwege blijven. Verder is de donkere soul prominent aanwezig bij ‘When I’m Gone’ en weet Clark bij ‘The Governor’ de Blues in al zijn puurheid neer te zetten. Na een klein uur sluit de fenomenale gitarist met de integere ‘Dirty Dishes Blues’ af en neemt hij ons nog één keer mee in zijn muzikale gedachtewereld. Het rustige tempo van het nummer contrasteert heerlijk tegenover de rauwe stem en evenzo klinkende gitaar. This Land is een fantastisch Bluesrock-album geworden. Waarschijnlijk zal geen van de …… tracks in één of andere populaire hitlijst terug te vinden zijn maar de échte muziekliefhebber zal dit nieuwe album zeker weten te waarderen. Hij zorgt er voor dat de muzikale scheidingslijnen tussen verschillende stijlen als Blues, Rock, Soul en Hip-Hop nog maar flinterdun zijn. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Label City Slang Records

Beoordeling 7,5

Review De Amerikaanse instrumentalist Roger Sellers is terug met een nieuw album onder zijn artiestennaam Bayonne. Wederom brengt hij ons een album vol dromerige pop die we vooral in de elektronische muziek moeten plaatsen. Op zich klinkt het album van deze in Austin, Texas, woonachtige Amerikaan helemaal niet minimalistisch. Sellers gebruikt de elektronica functioneel, zet loopmachines is om steeds repeterende melodieën verder uit te bouwen met interessante en vaak complexe songs als eindresultaat. Neem als voorbeeld de bijna zes minuten durende opener ‘QA’ dat vanuit een enkele drone-achtige toon mooi wordt opgebouwd. Vervolgens worden we met de uptempo titeltrack getrakteerd op een wat weelderige sound. Op zich is dit niet alleen exemplarisch voor de titelsong want ook een track als ‘Gift’ begint met soepel pianospel om vervolgens te worden aangevuld met synthesizers, drums en percussie. Resultaat is dat alle instrumenten laag voor laag worden opgebouwd en aangevuld en waarbij de puzzelstukjes in elkaar vallen. De dromerige sfeer, ook ingegeven door het wat iele stemgeluid van Sellers, is het hele album voelbaar. Uiteraard vinden we ook ‘I Know’ terug op dit tweede album en ook hier is duidelijk hoe de Amerikaan zijn stem bewerkt door loops en overdubs toe te passen. Ook een nummer als ‘Kind’ is zodanig bewerkt dat het waarschijnlijk een totaal andere sound heeft gekregen dan tijdens de opnames. Verrassend is het door “Handclap” opstuwende ‘Uncertainly Deranged’ en zo krijgen we steeds meer de bevestiging dat Sellers zich de afgelopen jaren verder ontwikkeld heeft en ook het tekstuele deel een prominentere rol binnen zijn nummers heeft gegeven. De afsluiter ‘Bothering’ sluit qua karakter mooi aan bij de opener; een wat etherische sound waarover de stem van Sellers als een flinterdun laagje wordt uitgesmeerd. Drastic Measures is een logische opvolger van Primitives uit 2016. Muzikaliteit en teksten zijn meer in evenwicht al is overal de aanwezigheid en het effect van elekronica aanwezig. Het klinkt allemaal samenhangend en de nummers vormen een logisch geheel. Al met al een prima album. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Label Dirty Hit

Beoordeling 7

Review Amber Bain is de constante factor binnen The Japanese House, of kunnen we eigenlijk stellen dat zij The Japanese House is. Haar indie droompop heeft ze de afgelopen jaren op Ep gezet en daar komt nu haar debuutalbum uit voort. De elektropop met het lichte stemgeluid van Amber Bain klinkt industrieel. Ze wist bij 1975 al haar medewerking te verlenen en als support act hun tournee te begeleiden. De afgelopen 3 jaar verscheen iedere jaar een EP waar geen van de songs op dit album terecht zijn gekomen. Het is dan ook een album met nieuwe songs. De pop en dance van ‘You Seem So Happy’ en ‘Worms’ zijn de meest uptempo songs van het album. Met de singles ‘Follow My Girl’ en ‘Lilo’ weet Bain het droombeeld in leven te houden, terwijl de songs als Far A Way een prima popplaat is. Wellicht zullen we dit meer van haar horen, aangezien de route van de vage elektropop naar de droompop verschuift. Dan is de stap snel gemaakt naar de popsound zonder vele voice- en toetsen overdubs.

Label Fire / Konkurrent

Beoordeling 7,5

Review De band Half Japanese van de broeders Jad en David Fair gaat al enige jaren mee. Inmiddels kunnen ze bijna hun 40 jarig jubileum gaan vieren. Al zag hun punk album in 1980 voor het eerst het licht. Tot 1997 bleven de heren productief en daarna werd het stil. Wanneer in 2014 het eerste album op Joyful rec. verschijnt komen de heren weer ieder jaar met een album. Na dat de band uit Michigan hun triple re-issue albums de afgelopen jaren hebben gereleased ,is er nu een volledig nieuw album. Inmiddels is de punksound meer een gedoseerde punkrock sound geworden, wat we ook op dit album terug horen. ‘Swept Away’ en ‘Love Explosion’ zijn heerlijke songs om een album mee te openen. Het storytelling nummers ‘The Puppet People’ en ‘Return of the Vampire’ kenen een pakkend refrein maar haalt de energie uit het album. Het tempo wordt weer opgeschroefd met de postpunk van ‘Or Ever Will’ en het poppy ‘No More’. Het album is in hun setting divers en misschien voor hun doen, aan te sluiten voor het grote publiek .

Label Crush music / Warner

Beoordeling 8

Review De vrolijke rockact uit Amerika Weezer blijft altijd een bijzonder vreemde eend in de bijt. De band kent de vrolijke klanken van Manu chao terwijl ze ook stevig uit de hoek kunnen komen. Het recente album kent alleen covers, maar nu is er nieuw eigen werk! Dat de band inmiddels al 6 albums de naam Weezer heeft meegegeven, is er een onderscheid gemaakt met een kleur van het album. Zo begon men in 1994 met het blauwe album. Dit 13de album zal dan ook de Black Album als subtitel meekrijgen. Een album dat weer heerlijk vrolijk begint. De zomerse klanken komen je tegemoet met ‘Can’t Knock the Hustle’. Het zou dan ook de zomerhit van 2018 gaan worden. Toch bleef het album dat toen uitgebracht zou worden op de lijst staan. Na de zomer kwam het nummer toch op single uit. Maar dat werkt niet en zou als herhaling weer uitgebracht kunnen worden. Het is de start van een mooi zomer album en daarom wordt het album nu pas in de release gebracht. Het Beatleteske ‘High as A Kite’ doen de lenteplanten spontaan uitluiken. Het dance nummer ‘Living in LA’ is even weer een andere stijl van muziek, maar weet dezelfde vrolijkheid in het nummer te houden. Het is dan ook de kracht van Weezer. Zelfs het dramatische Piece of Cake weet Cuomo tot een vrolijk getint liedje te brengen waarbij je vanuit niets gaat meezingen met de achtergrond vocalen die hierin zijn verwerkt. Met ‘I’m Just Being Honest’ wordt de route beschrijven van de recensent of als luisteraar/kijker van een film of muziek in het algemeen. Het zwarte album van Weezer is weer een leukertje en vrolijker dan de kleur die het album heeft meegekregen!

Label Warner music

Beoordeling 7,5

Review De Engelse indie band Foals uit Oxford begin in de zomer 2017 met het opnemen van hun vijfde album. Tijdens deze opnamen verliet bassist Walter Gerwers de band. Dan kun je op zoek gaan naar een nieuwe bassist en dat is wellicht ook gebeurd, of Yannis Phillipakis pakt de basgitaar en speelt het album in. Er is genoeg tijd verloren, dan zal er links of rechts ook nog wel wat tapes verloren zijn gegaan. Inmiddels heeft de band zoveel opgenomen en tapes terug gevonden dat we dit nieuwe album als het eerste deel kunnen omarmen. De band heeft een bassist gevonden die nu als live stand-in zich mag bewijzen, maar men is weer op volle sterkte! Het album heeft een prima indie drive en doet met de uptempo songs als ‘In Degrees’, ‘Cafe D’Athens’ en ‘Exits’ denken aan Depeche Mode. Al kent Foals ook zeker zijn eigen identiteit met ‘White Unions’, I’m Done With The Words en het experimentele ‘Sundaypt.1”. Het is een prima album en hierbij wordt je nieuwsgierig naar het tweede deel.

Label Rubyworks/ Universal music

Beoordeling 9

Review De Ierse singer – songwriter Adrian Hozier wist met zijn debuut album al een hele schare fans voor zich te winnen. Met Wasteland Baby! Zal dat alleen maar toenemen. Het album kent een prachtig balans tussen de huidige indie en popsound. Hierdoor is het al een album dat goed het huidige muziek tijdsbeeld weergeeft. Met het heerlijke Nina Cried Power met de soul van Mavis Staples knalt dit nummer direct heerlijk door de speakers. Het is lekker vol, rock en soul gemengd en vooral energierijk. Met een Ed Sheeran gitaar sound start Hozier het ‘Almost (Sweet Music)’ pakkend en met de handclaps kan bijna niemand meer stil blijven zitten. Het zijn 2 songs waarmee het album mee aftrapt en je direct bij de kladden pakt. Met de eerste single ‘Movement’ dat eind vorig jaar uitkwam, weet Hozier een piano song uit te werken tot een gospel rock song dat het zeker goed gaat doen op de festivals. Met ‘Shrike’ weet hij het tweede nummer van de EP Nine Cried Power op dit album te plaatsen. De diversiteit van de songs is groot en de volle sound brengt het album tot een prachtig album dat je vanaf de eerste klanken tot de laatste songs pakt. Een juweeltje dat zeker terug te vinden zal zijn in de lijstjes van 2019.

Label Universal

Beoordeling 8

Review zie interview

Label Butler / Bertus

Beoordeling 8

Review De singer-songwriter uit Brabant wist met zijn debuut album This Ain’t New York al bewondering te oogsten. Dan is het altijd de vraag of een artiest dit door kan trekken naar het volgende album. Met Let It Go Easy heeft Mercy John de juiste mindset te pakken. Het album is dan ook lekker in het gehoor liggend en verrassend goed. Het openingsnummer ‘Bad Start’ is laid back maar al warm in de klankkleur. Zijn verhalen over het eindeloze touren en de belevenissen hierbij horen we op dit album terug. De Americana sound wordt als maar rauwer, swingender en steviger gedurende het album. Trains krijgt al meer het tempo om tot het swingende ‘Bullets For Sale’ te komen. Het zijn de afspraken en kaartverkoop die verwachtingen scheppen kortom the Bullets waar John uiteindelijk in zijn tour onder lijdt. Met ‘Enemy Fire’ komt het verhaal waar hij in belandt. De terugslag maar weet dit niet sombere nummers te gieten, maar zoekt de inspiratie in de popsound waardoor de songs als ‘Knock Me Out’, ‘Safe Now’ en ‘Let It Go Easy’ fris gaan klinken. Het veranderd de stijl van muziek van Mercy John maar het album is zeker een waardig opvolger van het goed debuut. Met ‘Too Many Thoughts in My Head’ weet de band een heerlijke drive in het nummer te brengen. Catchy en gemakkelijk in het gehoor liggend. Weezer is altijd goed en leuk om naar te kijken en mag dan op de festivals, met zo’n album ook niet gaan ontbreken.

Label Jalapena Records

Beoordeling 8

Review Het “Funk”-collectief Smoove & Turrell bestaat 10 jaar. Om dit jubileum te vieren is er nu het compilatiealbum Solid Brass – 10 Years Of Northern Funk uitgebracht met ook twee nieuwe tracks. Het verhaal van Smoove & Turrell begon in 2008, ergens in Gateshead, een stadje in de buurt van Newcastle in het Noorden van Engeland. Producer Smoove (=Jonathan Watson) en toetsenist Mike Porter doen muzikaal al het een en ander als ze toevallig zanger John Turrell horen zingen. Vanaf dat moment is Smoove & Turrell een feit al is de samenstelling bij liveoptredens uitgebreider als ze een totale band vormen. De Britse formatie brengt naar eigen zeggen “Northern Funk”, een meer dan aanstekelijke muziekstijl die we het best kunnen omschrijven als een combinatie van Funk en zwoele soul uit het Noorden van Engeland uit de jaren ’60 en ’70. In Engeland zijn ze een begrip en waren bijvoorbeeld al onderdeel van de line-up van Glastonbury en ze tourden met Chic. Dit album neemt je mee in de carrière van de band die in de afgelopen jaren een vijftal albums heeft opgeleverd en zijn uitgebracht op het onafhankelijke Jalapeno muzieklabel. Natuurlijk zijn nummers als ‘Slow Down’, ‘Beggarman’, ‘Have Love’ en het ”funk ’n brass” ‘You Don’t Know’ opgenomen in de tracklist. Ook hun versie van de oude Yazoo-hit ‘Don’t Go’ mag op dit album niet ontbreken. Alle 18 nummers zijn heerlijk funky en dansbaar waar ook de blazers alom aanwezig zijn. Ook kent het album nog twee nieuwe tracks; ‘I’m A Man’ en ‘Give It Back’ sluiten naadloos aan bij hun eerdere releases. Een prima overzicht van de afgelopen tien jaar waarbij de nadruk ligt op de heerlijk swingende combinatie van funk en soul. De sound waar we waarschijnlijk allemaal vrolijk van worden. Veel luisterplezier.

Label Sacred Bones Records

Beoordeling 7,5

Review Het tweede album Mazy Fly van de uit San Fransicso afkomstige singer/songwriter Spelling, oftewel Chrystia Cabral is er een met een universele boodschap; wij zijn als wereldbevolking druk bezig met het vernietigen van de aarde met de technologische welvaart die diezelfde aarde ons in staat heeft gesteld te ontwikkelen. Het album trapt af ‘Red’ dat klinkt opent met wat gekraak alsof je een naald op vinyl plaatst. Vervolgens is daar de ruis, wat zware synths en wat klanken, geen woorden of zinnen, die door Chrystia de ruimte in worden geslingerd. Vervolgens is er het wat dreigende, dramatisch en misschien zelfs wel destructief klinkende ‘Haunted Hause’ dat verdekt verteld over de koloniale periode waarbij slaven per schip werden vervoerd. Na deze twee nummers slaat wellicht de vertwijfeling toe maar Cabral laat zich niet in één muzikaal hokje stoppen. Alsof het geen moeite kost weet ze de duistere synths te combineren met soundscapes die het uitermate goed zouden doen bij films maar maakt ze ook uitstapjes naar soepele R&B en catchy klinkende Indierock. Nummer als ‘Golden Numbers’ en After Life’ zijn redelijk complex en worden gedragen door haar stem die op sommige momenten doet terugdenken aan Kate Bush. Iets dergelijks horen we ook terug bij het wat rustigere en synth gedreven ‘Real Fun’ waarin ze de aarde bekijken vanuit het oogpunt van aliens….(“We’re gonna sway to ‘Holiday’ / Groove to ‘Billie Jean’ / ‘Raspberry Beret’ / And ride a yellow submarine.”). Om maar eens aan te geven dat we hier niet met een standaard artiest te maken hebben. Verder verrast ze ons nog met een instrumentale soundscape zoals ‘Melted Wings’ maar heeft ze waarschijnlijk evengoed met ‘Hard To Please (Reprise)’ een hit in dop. ‘Under The Sun’ klinkt verder als een spannende reis door ons heelal en de titelsong zorgt toch weer voor een glimlach op ons gezicht. Mazy Fly is geen luchtig album dat je even als vrolijk achtergronddeuntje op zet. Het mystieke karakter en de muzikale mist die de Amerikaanse optrekt dwingen je tot aandacht en focus. Misschien wat uitdagend, soms wat suggestief maar in ieder geval onderhoudend ondanks dat niet alle tracks even toegankelijk zijn. Veel luisterplezier.

Label SusannaSonata

Beoordeling 7

Review Susanna Karolina Wallumrød is een eigenzinnige Noorse singer/songwriter die vooral bekendheid vergaarde met haar vertolking van traditionals. Voor haar nieuwste album, Garden Of Earthly Delights vond ze de inspiratie bij de schilderijen van de Nederlandse kunstschilder Hieronymus, oftewel Jeroen, Bosch. Naast de opgedane inspiratie bij de werken van één van onze bekendste klassieke schilders, gebruikt de Noorse ook nog wat quotes uit de Griekse mythologie en van Charles Baudelaire. De inspiratie kwam min of meer per ongeluk en daarop volgende een bezoek aan de expositie in Den Bosch en het geheel paste weer in de opdracht van Vossa Jazz om een conceptalbum te maken. Want met titels als ‘Gardens Of Early Delight’ (Tuin der Lusten), ‘Wayfarer’ (De Marskramer) en ‘Ship Of Fools’ (Narrenschip) hebben we simpelweg te maken met directe verwijzingen en het bijzondere is dat deze wordt vormgegeven door instrumenten als de accordeon, synth, piano en hier en daar wat gitaarwerk. Met een viertal muzikanten probeert Susanna kleine verhalen te vertellen die tijdloos zijn en in elke dimensie geplaatst kunnen worden. Het zijn vooral nummers die je in de experimentele hoek moet zoeken met een over het algemeen miniem instrumentarium. Sommige nummers zoals opener 'Garden Of Earthly Delights' zijn gebaseerd op een melodieuze harmonie, andere zijn muzikale soundscapes. Verder staan er twee vertolkingen van ‘Wayfarer’ op waarbij de Noorse vocaliste duidelijk verschillende arrangementen hanteert, met elk hun eigen karakter. Opvallend is overigens haar stembereik en de wijze waarop ze vocaal met woorden en klanken speelt. De mystieke sfeer die ze samen met de muzikanten weet te creëren roepen soms herinneringen op aan de wijze waarop Kate Busch met klanken kon spelen. Bij ‘Ecstasy X’ is het vervolgens de spanningsboog van alleen een dreigende drone en haar stem en bij het wat klassiek en traditionele ‘Gluttony And Lust’ horen we nogmaals de directe verwijzing van de door Bosch beschreven menselijke zonden…. (“Let’s Inject And Be Lost / Sell Our Souls To Demons”). Garden Of Earthly Delights is een conceptalbum geworden dat niet altijd toegankelijk is door de eigenzinnige benadering van de Noorse alleskunner. Lovenswaardig hoe Susanna probeert om de wereldberoemde schilderijen muzikaal tot leven te brengen in de 21e eeuw. Veel luisterplezier.

Label earMusic

Beoordeling 7

Review De Britse rockband van Glastonbury brak door met het tweede album Glow in 1997. Ze tourden als support act voor Rolling Stones en werd als groot talent betiteld. De single ‘Place Your Hands’ werd een grote hit en daarmee wisten ze hun succes nog mee te freewheelen. Uiteindelijk stopt de band en zijn er inmiddels net zoveel verzamel en live albums van Reef dan hun gehele discografie. Afgelopen jaar verscheen hun reünie album Revelation. Nieuwe songs en een nieuwe tour. De stem van Gary Stringer is wat ruwer geworden waardoor de zang tegen het schreeuwerig aan schuurt. Het mooie van de band is dat ze de grote hit als tweede in de setlist hebben gezet om hier direct de herkenning van het publiek te pakken. Het is dan ook zo bekend dat menig iemand is vergeten dat dit van Reef is. Het duet ‘My Sweet Love’ werd op het nieuwe album met Sheryl Crow gezongen maar dit wordt mooi opgelost. Met ‘Precious Metal’ kondigt de band een nieuw album aan en met ‘Naked’ pakt de band een van hun eerste songs op om traditioneel te eindigen met ‘End’. Dit live album is een prima reminder dat de band in hun begin tijd goede albums a la Black Crowes heeft gemaakt. Nu klinkt alsof het allemaal niet meer zo gemakkelijk gaat wanneer je de cd beluisterd. Wanneer je de band erbij ziet op dvd of blue ray zit je meer in de flow en klinkt het allemaal wat prettiger of is dat de afleiding van een bandje bekijken.

Label RealWorld

Beoordeling 8

Review Het project the Gloaming ontstond in 2011. De Ierse folk krijgt in de zang als in de instrumenten de ruimte binnen de westerse popsound. Dat was het idee en zie daar, we zijn inmiddels belandt bij het derde album. De heren Martin Hayes, Dennis Cahill Larla O’ Lionaird, Thomas Bartlett en Caomhin O’Raghallaigh zijn allen individueel beroemd door hun eigen carrière op viool, toetsen, gitaar of zang. Met The Gloaming hebben we het dan inmiddels ook over een superband op gebied van de Ierse folk sound. Afgelopen weekend vertolkte deze superband het derde album in TivoliVredenburg, wat even een andere zaal was dan hun Chapels en bijzondere locaties die men gewoonlijk aandoet. daar waar de ierse vioolklanken samen gaan met de pianostukken van ‘Athas’ en ‘the Lobster’ zijn niet adembenemend mooi te noemen, maar verbind de oude stijl met nieuwe moderne muziek. Het zou dan ook een mooie uitdaging zijn dat Ed Sheeran deze heren uitnodigt om zijn nieuw album te componeren. Wellicht krijgen we dan een prachtig album. Maar nu is het aan de mooie klanken van The Gloaming, die na 2 verrassende albums een weg weet te vinden naar de modernere sound met het lange ‘REO’ en het prachtige 10 minuten durende Doctor O’Neill. Wanneer je het gehele album door neemt is het prachtig in zijn soort, al is het hier en daar in herhaling vallend en mis je even de drums. Al is dit zeker ene juweeltje in zijn soort.

Label NEWS

Beoordeling 8

Review Met het titelsong en openingsnummer van dit album denk je dat je in Gospel community terecht gekomen bent. Toch is Fresco een singer songwriter die op zoek gaat naar de swing in de muziek. De man promoot zijn stijl alsof het blues is, maar het meer dan blues. Het is swingt met ‘Dont Let it Fool Ya’ alsof de soultrain voorbij komt en het samenzang geeft de sound van Gospel met ‘Waiting Game’ en ‘Love, Come Down’. Het feestje gaat maar door met ‘Up Down’ en het funky vol met blazer op ‘Find A Way’. Het album is om je vooral vrolijk te maken en je in beweging te krijgen. Je heupen te laten wiegen op het strand waar het vuur brand in het decor van de ondergaande zon. Wanneer Fresco met zijn band, dat deels bestaat uit leden van Philosophy of Soul en the Kris Lager Band, de festivals aandoen, weet je nu waar je moet zijn om het feestje te vieren!

Label Warner music Benelux

Beoordeling 8

Review De Belgische rockband Jacle Bow viel op tijdens De Nieuwe Lichting concours van de radiozender Studio Brussel. Het trio Jonas Bastijns, Joris Thuis en Karel van Mieleghem, wist door te dringen tot de finale. De heren wisten dit succes om te zetten in een ander avontuur. Tour door US door kleine plaatsen aan te doen, publiek te ritselen en zelf zorgen voor een slaapplek. Het resultaat is dat hier een documentaire van is gemaakt. ‘Play For That Money’ krijgt de nodige aandacht waardoor men een contract bij Warner kon tekenen. De singles die men in 2016 en 2017 werden niet allemaal een hit succes, maar het debuutalbum What’s All The Mumble About kreeg hierdoor de nodige attentie waarde. Nu is er het vervolg Whatever You Might Find. Een album dat aansluit bij de indie sound van het debuut. Wederom met Triggerfinger drummer Mario Goossens achter de knoppen. De songs zijn volwassener zoals het dramatische ‘Hideway’ of het luchtige popnummer ‘Nothing Get’s Me Excited’ zijn totaal verschillende songs die toch naadloos elkaar kunnen opvolgen. Dat maakt deze band dan ook bijzonder. Het kan swingen met Run Part 1 en poppy uit de hoek komen, om vervolgens intiem een liedje ‘In Time’ in te zetten. Hierbij krijgt de band ondersteuning van de meester van Belg-pop Raymond van Groenewoud. Het is wederom een Belgische band die zich goed heeft ontwikkeld en potentie heeft om aan te sluiten bij de internationale garde. Wellicht wordt het tijd om de US steden die wat groter zijn aan te pakken. .

Label The Orchard

Beoordeling 7,5

Review Dat het Engelse stadje Bristol een bijzondere kunststad is weten we al een poosje. Na Banksy wist daar de muren van vele gebouwen te verfraaien en de undergroundscene van Bristol wordt wel gezien als de voorloper van de London UK sound. Dit album heeft de titel van een beroemde studio in LA mee gekregen, al is Omnitone een improvisatiewijze binnen de New Orleans jazz waarbij een verbinding wordt gevonden tussen de Afrikaanse sound en de westerse folk. Het elektronica trio Elder Island weet met hun beats en de oude synth sound een nieuwe sound te produceren. Met de soulvolle stem van Katy Sargant op ‘You & I’en ‘Wasteland’ weten ze hun status een plek te geven. Men doet er nu toe. Na drie Ep’s is het wel eens tijd voor een volledig debuut album. Naast de popdance van ‘Kape Fear’ en ‘Don’t Lose’ kan het trio ook een soundscape van geluiden produceren waar de storytelling van ‘Fortune’ een onderdeel van is. Het hoogtepunt voor mij is het nummer I Fold You waarbij al hun kunde van de muzikale elementen bij elkaar komen. Dat het bijzonder is wordt duidelijk wanneer het concert van de Melkweg nu al uitverkocht is. Het is een elektro sensatie waarbij de popsound een nieuwe dancesausje krijgt. Een band voor de toekomst!

Label Grappa rec.

Beoordeling 7,5

Review De rustgevende klanken van de saxofoon klinken uit je speakers wanneer je het nieuwe album van de Noorse saxofoon virtuoos Hakon Kornstad beluisterd. Samen Met Frode Haltli en Mats Eilertsen neemt hij je mee naar rustgevende oorden. De oorden wordt aangeboord door de klassieke tuinen van Schubert (‘Du Bist Di Ruh’), Tosti ( ‘A Vucchella’) en Wagners titelstuk ‘Im Treibhaus’. De klassieke stukken worden ingevuld met een saxofoon als basis. Een album voor de zondagochtend of laat in de avond. Al is de man een typische jazz man, gaat het hem hierbij om de manier van het jazz denken. Een vrije interpretatie van de klassieke stukken die in de basis blijven staan, maar waar ook ruimte is voor improvisatie.

Label I Love My Label

Beoordeling 7,5

Review Het duo Sam van Ommen en Julia Schellekens hebben de afgelopen 4 jaar vele liedjes geschreven. Dit jaar komen er 6 op een Ep te staan. En wel op het nieuwe label van Tim Knol. Het album So Far So Good is dan ook een album met kwetsbare eerlijke songs als ‘Two Track Station’ en ‘Save This Sorry Feel’. Een megeling van country en Americana. De eerste single ‘Come Cry’ is al optimaal gestreamd op Spotify. Het past wel bij de sound van Tim Knol die dit album ook onder productionele hoede heeft genomen. Het is dan ook een gemoedelijk album van 6 liedjes geworden. Mooie samenzang en gevoelige klanken. So Far So Good…

Label Akira

Beoordeling 7,5

Review De Amerikaanse singer songwriter Henry Jamison weet prachtige intieme songs te brengen. De mooie verhalen kennen de juiste begeleiding, waardoor de teksten beter uit de verf komen. Zijn stem is zacht en kwetsbaar en zijn gitaarspel is ligt en luchtig. Jamison debuteerde al met een prachtig EP The Rains in 2016 waarna in 2017 zijn debuutalbum The Wilds verscheen. Het nieuwe album Gloria Duplex begint direct met het verhaal over Gloria. Al is de melodie gebaseerd op het ‘Arthur McBride and the Sergeant’ van Paul Brady. Met ‘Boys’ weet hij meer de popsound te vinden. Al valt hij direct terug in de kwetsbaar tokkelend gitaarwerk van ‘Ether Garden’. Dit wisselt zich af tijdens het album waardoor er wat afwisseling in het gehele album ontstaat. ‘Florence Nighingale’, ‘Beauty Sleepy’ en de ‘Reading Days’, het zijn allen titels die dit album goed samenvatten. In de sfeer van Damien Rice luisteren we aandachtig naar ‘Darkly’ waar de hoge kwetsbare stemmen die uit de speakers komen. Het is alsof het porselein op de tree via de trap naar beneden wordt gebracht. Henry Jamison komt naar Nederland op 12 maart Paradiso te Amsterdam

Label Jansen Records

Beoordeling 8

Review Bergen is zo’n beetje het Seattle van Europa; voor je gevoel regent het er altijd. Toch heeft deze Noorse plaats bewezen muzikaal zeer vruchtbare te zijn en Chain Wallet is één van de bands die uit deze plaats afkomstig is. De internationale release van hun tweede album No Ritual was deze week. Het trio kreeg al lovende kritieken bij hun naamloze debuut in 2016 en voor de opvolger lieten ze Bergen even achter zich en vonden tijd en inspiratie in een cabin bij een verlaten strand in Zuidwest Noorwegen. Resultaat is een nieuw album met tien tracks dat wederom een smaakvolle combinatie van Dreampop met een vleugje Shoegaze. De meeste nummers zijn uptempo en opener ‘Lost Somewhere’ is best illustratief; synthesizers die een subtiele gelaagdheid laten horen, alle muzikanten in evenwicht en waarbij de teksten echt de melodie versterken. Ook de eerste single ‘Ride’ heeft soortgelijke kenmerken; de instrumenten die in harmonie zijn en een niet onverdienstelijk klinkend catchy refrein. Vervolgens neemt de band ons in een muzikale tijdmachine een kleine dertig jaar mee terug; ‘Final Instrument’, leunend op een strakke baslijn met frontman Stian Iversen in de hoofdrol, lijkt herrezen uit het Depeche Mode tijdperk. Zo nu en dan is het geluid van de band wat minder bombastisch zoals bij het ingetogenere ‘Closer’ waar Chiara Victoria Cavaller, zangeres bij de Shoegazeband FOAMMM, voor de aangename variatie zorgt. Halverwege staat ‘What Everybody Else Could Find’ en hier heeft de synthesizer een bepalend geluid. Het anderhalve minuut durende instrumentale ‘Luminality’ zorgt voor het breekpunt van het album zonder dat er grote verschillen zijn tussen het eerste en tweede deel. Misschien dat ‘Knowing Eyes’ iets meer richting Pop/Rock neigt en dat de teksten wat donkerder zijn maar muzikaal blijft het album in evenwicht. De titelsong kent een mooie spanningsboog met een hoofdrol voor (gast)drummer Erster Bergesen. Misschien dat de speeltijd van een klein half uur als punt van kritiek vermeldt kan worden. Verder is No Ritual een evenwichtig album geworden met een constant hoog niveau. De band is wat volwassener geworden en levert met No Ritual gewoon een prima album af. Veel luisterplezier.

Label Sub Pop Records

Beoordeling 8

Review Een Poolse artiest meldt zich aan het muzikale front. Onder de naam Perfect Son komt Tobias Biliński met zijn debuutalbum Cast dat door het label Sub Pop wordt uitgebracht. Als we de referenties van deze Pool mogen geloven dat is zijn muziek een afgeleide van de “Sophisti-Pop”, een soort van muzikale tegenbeweging van de Punk waarbij elementen van Soft Rock, Jazz zoals we die uit de jaren ’80 kennen belangrijk zijn. Laten we het er maar op houden dat Perfect Son vooral een smeltkroes van elektronica en echt instrumentarium is, en dat Biliński in een tiental songs ons echt weet te overtuigen. Met opener ‘Reel Me’ gooit de singer/songwriter meteen hoge ogen; eerst zijn het wat elektronische “bliepjes” maar al snel vallen de rollende drums in en wordt het een wat Industrial klinkend nummer waarbij Biliński vocaal knap de rust weet te behouden. Vervolgens vallen we meteen in het meer dan dynamisch klinkende ‘Lust’ waar ook de gitaren weer nadrukkelijk aanwezig zijn. Dat Biliński ook regelmatig de nodige elektronica inzet horen we bijvoorbeeld bij een song als ‘It’s For Life Sommige nummers worden door de Pool wat ingetogener en rustiger weggezet zoals ‘Old Desires’ en ‘Promises’ maar altijd is daar die synthpop sound die ons terug doet denken aan de jaren ’80 met band als Depeche Mode en Tears For Fears. Overigens werd dit debuutalbum deels in Polen en deels in de VS opgenomen. Door de repeterende synths op ‘So Divine’ krijgt dit nummer een spannende lading mee, iets wat Biliński bij het rustige ‘High Hopes’ is nog beter weet te accentueren. Het woord Perfect in je artiestennaam opnemen getuigt minimaal van zelfverzekerdheid. Cast is in ieder geval een meer dan geslaagd debuut. De vooral op de synthesizer leunende nummers passen perfect bij de langgerekte vocalen en teksten en alles wordt nauwgezet en vlekkeloos neergezet en gezongen. Misschien dat die stem wel het enige puntje van kritiek is want Biliński mag wat meer variatie daarin aanbrengen. Veel luisterplezier.

Label Meritorio

Beoordeling 8

Review De Utrechtse band The Maureens weet zich altijd te onderscheiden van de rest door hun prachtige samenzang en opvallend 60’s geluid. Men presenteerde dit album afgelopen weekend in hun thuishaven. De band doet denken aan de 90’s acts the Smithereens, Nada Surf, Jayhawks en The Posies. The Maureens begonnen ooit 6 jaar geleden met zes muzikanten. Inmiddels zijn ze met zijn vieren en hebben hun Americana sound weer gevonden. Met ‘4 Am’ weet men het album lekker te openen, waarna het juweeltje van het album, ‘20 Years for the Company’ al vroeg valt. Het is direct pakkend en valt op door de timing en de kadans van het nummer. Het verhaal van de werknemer in een autofabriek is helder en pakkend. Net als het verhaal van Horse (Song For Joel) dat net zo mooi is. Het krijgt ook een andere vorm van compositie. Of dit nu opvalt omdat de andere songs vooral eenzelfde Jayhawks sound kent of dat het oprecht goed opvallende liedjes zijn, dan houd ik het op het laatste. Want ‘Cool Down’, ‘Turn The Page’ of het slotstuk ‘Valentine’ zijn allen prachtig.

Label Cooking Vinyl

Beoordeling 8,5

Review Jon Fratelli is terug met zijn tweede soloalbum Bright Night Flowers. Met negen ballades neemt Fratelli (echte naam John Paul Lawler) ons mee in een totaal ander muzikaal spectrum dan dat we van hem met zijn band The Fratellis gewend zijn. Indrukwekkend, verrassend en overrompelend is de opener ‘Serenade In Vain’ want dit is een stijl en sound die we niet van Fratelli kennen, laat staan verwachten. De als het ware “zwevende” klanken van de slidegitaar, de “twinkelende piano” en de strijkers zorgen voor een ongekende romantische lading. Vervolgens is daar de titelsong en ook nu zorgt het instrumentarium, waaronder de Brush Drums, voor de intieme sfeer. Voeg daarbij de diepe, wat geschuurde stem van Fratelli en je hebt de cocktail die voor deze aangename sound zorgt. De meeste liedjes zijn overigens ook achter de piano geschreven gedurende 2018, net na het uitkomen van het album van The Fratellis. Met nummers als ‘Evangeline’ raakt hij de Country en met ‘Rolling By’ brengt hij een onvervalste pianoballad waar alleen strijkers worden toegevoegd. Het mooie van Bright Night Flowers is dat Fratelli een totaal andere sound creëert in de vorm van deze negen songs die herinneringen oproepen aan namen als Roy Orbison en Tom Waits met een rustige melodie als basis. Zo ook het rustige maar toch meeslepende ‘Crazy Lovers Song’ dat haast akoestisch klinkt maar gaandeweg door de strijkers toch ook weer dat romantische karakter krijgt. Het wat mysterieuze ‘Dreams Don’t Remember Your Name’ komt het dichts bij Americana en is samen met opener ‘Serenade In Vain’ waarschijnlijk het beste nummer van het album. Wat ook bijzonder is aan deze plaat is dat zijn bandleden van The Fratellis ook op dit album meespelen maar dat het karakter zo anders is. Alles op dit tweede soloproject van de Schotse singer/songwriter is anders dan dat we van hem gewend zijn. Weg is de luchtige sfeer en vrolijke noot die we gewend zijn als hij platen met The Fratellis uitbrengt. Nu is het een album geworden met negen ingetogen ballads waarbij de sound vooral bepaald wordt door piano en viool. Het jaar 2019 is nog pril maar Bright Night Flowers is nu al een verrassing. Veel luisterplezier.

Label Excelsior Recordings

Beoordeling 8

Review Het tweede deel van Pressure makes Diamonds kwam deze week uit. Op dit tweede deel neemt Vera je wederom mee naar de Americana en Country, maar dan in de vorm van wat rustigere nummers. Eind december was daar al deel I, The Year Of The Snake. Zes vlot lopende, stevige nummers die je vooral in het spectrum van de Blues Rock muziek moet zoeken. Niet in Nashville maar gewoon hier in de Wisseloordstudio’s opgenomen waarbij de sympathieke Zeeuw wel hulp gehad van Vince Powell; een meer dan gerenommeerde producer in de muziekwereld. Dit tweede deel heeft de titel Pompadour Hippie meegekregen en is wat ingetogener. Dat wordt bij het horen van de eerste noten van opener ‘Oblivious Desire’, dat door de strijkers een zweem van romantiek optrekt is, meteen duidelijk. De titelsong, met de steelgitaar en de donkere stem van Vera brengt een aangename Americana-sfeer terwijl we bij ‘Pressure Makes Diamonds’ ook weer wat Blues en Soul terug horen, mede door de aanwezig blazers. Afsluiten doet Vera met het emotionele ‘Born Again’ waarbij hij breekbaarder dan ooit klinkt. De uiteindelijke bedoeling van twee (deel)albums is mij nog steeds niet duidelijk. Wel is het zo dat de beide delen binnen het spectrum van de Bluesrock een uptempo en een rustig deel vertegenwoordigen. De zes tracks op Pompadour Hippie zijn prachtig en het is goed hoorbaar dat Vera de liedjes dicht bij zichzelf houdt. De beide delen zijn nu als dubbel-cd verkrijgbaar. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Label Atlantic / Warner

Beoordeling 8

Review Afgelopen maand speelde Engelse band Rudimental in TivoliVredenburg. De vrolijke klanken klonken door de zaal en ondanks de winter is dan iedereen in de zomer stemming. Het doet wat mensen wanneer de klanken van Rudimental klinken. Het is dan ook een heerlijke festival act om er tussen te hebben. De vrolijke reggae en dance kunnen de heren prima zelf maken. De kracht zit bij deze heren dat ze ook telkens een passende zanger of zangeres voor een liedje vinden. De huidige hit ‘These Days’ is gezongen door Jess Glynne, naar Ed Sheeran en Ella Eyre zijn enkele namen die hun diensten hebben verleend. Nu is het tijd voor Tom Walker die tekent voor het opzwepende ‘Walk Alone’ of het Zuid Afrikaans Lady Smith Black Mambazo de hun prachtige vocalen schenken aan het korte ‘Thula Ungakhlai’. Het gaat maar door de diverse zangers, rappers en andere vocalisten die als gast dit album vullen. Het album is in zijn geheel vooral zonnig en swingend waar je vrolijk van wordt. Neem ‘1 By1’, Sacred Love’ of het snelle en zwoele ‘Summer Love’. Rudimental heeft zich wederom bewezen dat ze niet zomaar een bandje zijn, maar uitstekende songs maken en of die nu op andermans albums komen te staan of ze allemaal achterelkaar op hun eigen album, met verschillende zangers, het concept is gemaakt en waarom zou je dat dan niet onder je eigen naam uitbrengen. Ze hebben groot gelijk!

Label Fire Records/ Konkurrent

Beoordeling 7

Review De alternatieve rockact uit de USA klinkt bij het openingsnummer niet meer wat het is geweest. Het recente album komt uit 2009. Een coveralbum genaamd Varshons. Nu 10 jaar later is de productiviteit opgebloeid en is er Varshons 2. Het heeft wellicht te maken met de re release van de eerste albums enkele jaren geleden. De rockact is al te meer naar de country kant opgeschoven. Dit cover album trapt af met het folk nummer Can’t Forget van Yo La Tengo. Met het Old Man Blank van Bevis Frond komt de oude Lemonheads sound weer terug op het album. Het is steviger en vol met gitaarwerk. Terwijl het Jayhaws nummer ‘Settle Down Like Rain’ mooi door de heren op plaat is gezet. Met ‘Better Straight To You’ van Nick Cave heeft men een waardig eerbetoon gemaakt. Toch horen we veel country songs en sluit men het af met Take It Easy van Jackson Browne. Hiermee brak the Eagles toentertijd door. Voor de echte Lemonheads fans van toen is dit een teleurstelling, maar misschien dat Evan Dando deze naam gebruikt om toch iets meer attentiewaarde voor zijn coversongs te krijgen. Lemonheads staat in Nederland op 21 Februari TivoliVredenburg te Utrecht

Label O'Dike records

Beoordeling 7,5

Review De band Vitesse is wellicht een vergeten band die veel voor de Nederlandse popmuziek heeft betekend. Daar waar Herman van Boeyen ooit Herman Brood inlijfde en na zijn vertrek bij Cuby. Men wist direct een platencontract binnen te slepen. Het debuut is een voorloper van Herman Brood and the Wild Romance. Met de herkenbare Brood rock and Roll die we later veel van hem kregen te horen. Toch was Herman van Boeijen de centrale man bij Vitesse. De zingende drummer kennen we vooral van de hits ‘Rosalyn’ en ‘Good Lookin’’. De band brak door met de formatie met gitaristen Rudy de Queljoe en Jan van der Meij, die later met Peter van Straten het veld moest ruimen en Powerplay oprichtte. Tegenwoordig speelt van der Meij the Beatles liedjes bij The Analogues. Vitesse wist in die tijd een grote schare fans in Duitsland op de been te krijgen. Live in Germany is dan ook een classic live album van een Nederpop band. De The Stable Studio in Arnhem waar de band altijd hun album opnam kent een beheerder Roel Toerin, die in de kelder nog een serie opnames van de band had liggen. En niet alleen van Vitesse liggen er nog banden. De creme de la creme van de Nederpop uit de jaren 80 -90 hebben daar hun albums opgenomen. Deze opnamen hebben altijd te veel liedjes dan er op een plaat kon. Dus er is veel songs die het licht en vele oren niet bereikt hebben. De oude songs met Herman Brood, die later op zijn debuutalbum Street verschenen en nieuwe songs van de beter bezetting van Vitesse. Maar het gaat vooral om de kwaliteit van de songs die Herman van Boeijen continu hoog hield. Hoewel de band vele bandleden heeft gekend, zijn de songs altijd van internationale klasse geweest voor dien tijde. Dat er nu een album is van de verloren songs is alleen maar een aanwinst voor de Brood en Vitesse liefhebbers. Dit doet de oude albums als Space Invaders weer eens uit de kast te halen!

Label Caroline

Beoordeling 8,5

Review In Australië wordt ze gezien als een van de grootste talenten. Met haar single ‘Watch Me Read’ scoorde ze al een hit en na een succesvolle release Down Under nu is haar debuutalbum To A Stranger ook wereldwijd uitgebracht. Gezegend met een muzikale achtergrond (vader was pianist en moeder heeft Zulu-roots) is het niet vreemd dat ze sinds haar jeugd al liedjes schrijft. Ook haar voorliefde voor gedichten vinden we duidelijk terug haar teksten. Sterker nog, To A Stranger is een rechtstreekse verwijzing naar het gelijknamige gedicht van Walt Whitman. In 2017 was daar de single ‘Watch Me Read’ en waar voor menig artiest een EP de volgende stap is besloot de Australische de volledig album uit te brengen. Ze schreef zelf het nodige materiaal maar kreeg ook hulp van gerenommeerde songwriters als Jason Crox (o.a. Gorillaz) en Charlie Hugall ( o.a Ed Sheeran). Het album opent sterk met ‘Collide’ waar we vooral Odette op piano horen en met een zin als “The Simplest Touch Leaves A Burn On Me” kennis maken met haar tekstuele vaardigheden. Vervolgens is daar het ijzersterke ‘Lights Out’ dat een soepele R&B-basis heeft en waar Odette ons mee neemt in een verstikkende relatie (“Took a while to realise / Your head is cold, your heart is ice”). Na deze kennismaking is er herkenning bij ‘Watch Me Read You’ waar de singer/songwriter ook delen van Engelse gedichten op een creatieve wijze in dit nummer verwerkt. Om haar talent nog eens te onderschrijven maakt ze ook regelmatig uitstapjes zoals bij het op synths en een beat drijvende ‘Come Closer’, de met Soul omgeven ballad ‘Do You See Me’ en ‘Onyx’ (ft. Lanks) wat we weer in het R&B spectrum kunnen plaatsen. Zo weet de Australische je als luisteraar moeiteloos te boeien, mede door de variatie, de veelzijdigheid maar vooral vanwege de knappe productie. Pianoballad ‘Pastell Walls’ is een waardige afsluiter van dit sterke debuut. De deluxe versie kent nog een drietal extra tracks waarvan ‘Angels’ absoluut oorstrelend is. To A Stranger is een meer dan volwassen album waarbij de kracht in de eenvoud zit, de composities maar ook de teksten. Knap hoe ze nu al met woorden speelt, metaforen gebruikt. Zeer benieuwd naar nieuw materiaal maar voorlopig geniet van dit debuutalbum. Veel luisterplezier.

Label Stickman rec. Konkurrent

Beoordeling 8,5

Review De Noorse stoere mannen van Motorpsycho weten altijd weer een verrassend goed album te brengen. Al bestaat het maar uit 3 nummers. The Crucible duurt daarentegen wel ruim 20 minuten. Met een song met dreigend en strak korte gitaar riff trapt de band af met ‘Psychotzar’. De power stemmen van alle heren worden bij elkaar gebracht als een koortje tussen al het gitaar en drum geweld. Met een prachtig samenzang beginnen de heren met ‘Lux Aeterna’. Een prog rock nummer daar waar Marillion een verbond sluit met de chaotische jaren 60 en free jazz. Vol met climax en anti climaxen en bewegingen die je bij andere acts niet of nauwelijks zal tegenkomen. Met het titelstuk is als een actiefilm waarbij de beelden worden ondervangen met muzikale invulling van de gekte van Delhi. Alles klinkt chaotisch maar de structuur is er zeker in te vinden en valt alles uiteindelijk prima op zijn plek. Hoe vaker je het beluisterd hoe mooier het wordt. Uiteindelijk kun je van deze songs met gemak opdelen in meerdere titels, maar waarom zou je.

Label Temporary Residence / Konkurrent

Beoordeling 7

Review We The Nature is een Amerikaanse film over drie broertjes die in New York opgroeien in een gezin dat gekenmerkt wordt door huiselijk geweld. De bijbehorende Soundtrack, waarvoor Nick Zammuto de muziek schreef en componeerde, is nu uit. De film is oorspronkelijk gebaseerd op het gelijknamige boek van Justin Torres waarbij het perspectief vanuit de drie broertjes mooi belicht wordt. De vader komt uit Puerto Rico, de moeder is Amerikaans en hun liefde en relatie gaat vaak gepaard met (huiselijk) geweld. Binnen dat kader zie je de ontwikkeling van de drie jongens. Nick Zammuto (o.a. The Books) schreef en componeerde de muziek, waarbij hij hulp kreeg van Evan Rosado, Josiah Gabriel en nog enkele anderen. De soundtracks bestaat bijna helemaal uit korte, instrumentale stukken die vooral op synthesizermuziek gestoeld zijn en door de korte speeltijd van 1 à 2 minuten wat fragmentarisch kunnen overkomen. Soms horen we zelfs een stukje letterlijke tekst uit de film dat vervolgens over gaat in één van de tracks zoals bij ‘You Were Supposed To Find Us’. De enige echt twee “volwaardige” nummers zijn waarschijnlijk ‘It Was My Grave’ dat leunt op zware synths en ‘Fly Away’. Vanwege de over het algemeen vrij korte nummers zal diegene die de film heeft gezien deze soundtrack het best kunnen waarderen. De titelsong ‘We The Animals’ is de afsluiter en ook hier betreft het een muzikale soundscape die een kleine twee minuten duurt en waar we ook de wind horen waaien en de vogels horen fluiten……

Label Caroline rec

Beoordeling 8

Review Het blijft altijd opvallend hoe men in België de muziek benaderd. De band Dez Mona is in aanvang een act die zie concentreerde op de jazz, gospel en zweverige spiritualiteit muziek. Inmiddels is het doorgeschoven naar een succesvolle alternatieve pop act. De band weet met hun opvallend stemgeluid van Gregory Frateur een bijzondere klankkleur in hun muziek te brengen. Met zijn groot stembereik hoor je als het ware een zanger en zangeres in een band. Het zijn voornamelijk prachtige luisterliedjes in een uitdagend compositie met Accordeon, strijkers en percussie. Uitdagende songs is dan ook de angel van dit album. Daar waar Marianne Faithfull stopt gaat Dez Mona verder. De maatschappelijk issues gaat met niet uit de weg met ‘How Beautiful’ over de oorlog, Darkest Hour en Blame over het einde en de schuld, en de transgender keus in ‘Another Kind of Life’. Het zijn vooral mooie hedendaagse issues waar de aandacht aan wordt gegeven. Muzikaal kan het door een deur met ons Nederlandse NITS.

Label Guarani / Warner music

Beoordeling 8

Review Met het titelstuk weet Indian Askin al een heerlijke sound te brengen en hun nieuw album goed te introduceren. De release van het debuutalbum Sea of Ethanol ligt inmiddels alweer 3 jaar achter ons. Dit was al een topper en zien we al tijd uit naar het vervolg. De Amsterdamse band onder leiding van de frontman Chino klinkt nu voller en wellicht heeft men nog even wat langer en meer geluisterd naar de band hun manager Dennis van Leeuwen, Kane. De party pop van ‘I Know How To Party’, of de psychedische pop van ‘I Feel Something’ werden vorig jaar al in de ether gegooid. Nu is het tijd voor de aanvullende topsongs als het heerlijk slepende ‘Beat 74’, het rockende ‘Another Round’ ‘For You’ en de swingende flow in het ‘Separation’. Indian Askin weet wederom een mooi en internationaal getint album te brengen. Het album zal niet direct een uitsprekend hitlijst album zijn, maar het is zeker een heerlijke live act dat de bühne van diverse festivals mooi kan vullen! 21 / paard, den haag 22 / rotown, rotterdam 23 / oefenbunker, landgraaf MAR 01 / ekko, utrecht 09 / merleyn, nijmegen 14 / bitterzoet, amsterdam 15 / effenaar eindhoven 16 / metropool, hengelo

Label Eigen Beheer

Beoordeling 7

Review Deze week was de release van het nieuwe album The Wayfaring Monks van de Amsterdamse Victor Butzelaar. Opnieuw creëert hij met zijn synthesizers een soort van etherische wereld waarbij iedereen zich veilig zal voelen. De elf instrumentale synthesizersongs stralen een soort van helende rust uit. Nergens is er een kakafonie van geluid te vinden, nergens zal het bombastisch worden. De muziek verteld het verhaal van het eerste deel van deze Pixel Comic van Timo Vissers. Luister maar eens naar ‘Travel Light’ waar een rustige beat de basis vormt voor lang gerekte synths. Zo wordt het hele album door deze sfeer gekenmerkt en horen we bij ‘Sea Shell’ de golven aan land komen. We kunnen dan ook concluderen dat Victor er wederom in slaagt een geheel eigen denkwereld te creëren die vooral als een veilig oord en een warme deken aanvoelt.

Label Eigen beheer

Beoordeling 7,5

Review Met ‘Fly’ weet Tobias Bader de eerste sprong te wagen voor zijn debuut EP ‘Rise and Fall’. Hopelijk wordt het niet een free fall. Zijn wens om ooit een album te maken was groot en nu hij ruim 35 jaar muziek maakt is de knop omgezet om de daad bij het woord te voegen. het is de eerste Ep met songs, waarvan hij velen nog op de plank heeft liggen. De vrolijke popfolk van ‘Fly’ doet denken aan een vrolijke Willy Nelson die een verbond heeft gesloten met the Corrs. Het titelstuk is zeker een juweeltje waar alles mooi bij elkaar komt. De harmonische vocalen en de folk deining die het geeft in een sfeer van Ierse folk en Americana. Na het wat matige ‘Things’ is Kinks georiënteerd nummer ‘Freeway To You Heart’ wederom een heerlijk nummer dat diverse lagen binnen de compositie bestrijkt. Het debuut van Tobias kent 6 mooie songs is variabel is stijl, maar vooral intiem en melancholiek.

Label Island/ Universal music

Beoordeling 7,5

Review De soul funk zangeres van de jaren 70 en 80 is vooral beroemd geworden door de hits ‘I Feel For You’ en haar debuutsingle ‘I’m Every Woman’. Haar soul stem is te herkennen uit duizenden en haar funky inslag is menig artiest opgevallen. Als achtergrondzangeres heeft ze hits gescoord die iedereen kent. De ‘Higher Love’ van Steve Winwood, I’ll Be Good to You van Ray Charles en All Good van De La Soul zijn er enkele van. Wanneer Prince te komt overlijden gaat er bij de zangeres een knop om. Haar verslavend gedrag ten opzichte van de medicatie heeft haar de weg naar de afkickcentrum gebracht. Hierdoor is ze nu cleam en kan ze opricht zeggen Hello Happiness!. Het is ook het thema van het gelijknamige openingssong. De songs zijn nog even swingend te noemen. Naast het reggae nummer ‘Isn’t that Enough’ zijn de funky soulsongs volop aanwezig. Met ‘Too Hot’ weet ze alle songs van Winehouse in de schaduw te werpen en met ‘Like Sugar’ weet ze de oude tijden doen herleven. De songs zijn allen rond de 3 minuten en totaal is het album niet langer dan een half uur. Een oude plaat tijd zullen we maar zeggen. De authentieke discosound van ‘Like A Lady’ brengt ons weer in de periode van eind jaren 70. Haar stem is nog steeds optimaal goed. Haar uithalen zijn heerlijk in de song geplaatst waardoor je kunt zeggen she is back!

Label Painted Dog rec.

Beoordeling 7

Review De jazzmeester Teus Nobel is inmiddels de graag geziene muzikant van Nederland, als het gaat om bijdrage te leveren aan albums binnen de jazz en popsound. De man is 36 jaar en weet inmiddels zijn trompet zo te bespelen dat Caro Emerald, Do en Lee Towers en vele artiesten al een beroep op zijn kunsten heeft gedaan. Tevens deelde het podium met o.a. Kyteman Orchestra en het Rotterdam Jazz Orchestra. Kortom de man is veelal onderweg. Als titel voor een solo album is dit wel mooi gevonden. Hij weet met het nieuwe album dan ook weer een mengeling van jazz en lichte jazz pop te brengen. Dit jaar waagt Teus zich voor het eerst met een (akoestische) kwartet-bezetting, met Alexander van Popta (piano), Jeroen Vierdag (bas) en Tuur Moens (drums). In de twee jaren voorafgaand aan de albumopnames volgde Teus, exact 10 jaar na het afronden van zijn conservatorium bachelor, alsnog een masterstudie bij Nederlandse jazz legende Jarmo Hoogendijk, waarin het artistiek onderzoek gericht was op het muzikale erfgoed van trompettist Woody Shaw. De verworven muzikale vrijheden, zowel melodisch als harmonisch, hebben bijgedragen aan de bandnaam van dit project: Teus Nobel | Liberty Group. Natuurlijk zijn er geen nummers onder de 6 minuten op dit album te vinden en zijn de instrumentale songs vol overgoten met trompetten geschal. Met het ruim 10 minuten durende nummer ‘Iseo’ neet hij je mee in allerlei sounds binnen de jazz. Al denk ik persoonlijk dat ik het dan allemaal al gehoord heb. Maar de slow song ‘Actual Proof’ geeft het album weer een andere draai en het slotstuk ‘Crush’ krijgt een aanstekelijk pop melodie mee. Een must voor de jazz liefhebber die de trompet een warm hart toedraagt.

Label Frontiers music

Beoordeling 7,5

Review Met het album Mercury Down wist Toby Hitchcock zich te bewijzen als solo artiest. De voormalige zanger van Pride of Lion leefde in de schaduw van de voormalige Survivor (Eye Of the Tiger etc) gitarist Jim Paterik en oprichter van deze band. De melodische rock staat dicht bij deze man zijn zangkunst. Het is dan ook een heerlijk mainstream melodic rock album dat doet denken aan de Survivor rock met songs als ‘No Surrender’ en ‘Serenity’. Ook weet hij de slepende rockballads a la TOTO prima te vertolken. ‘Show Me How To Live’ en ‘Gift of Flight’. Overwegend horen wel veel toetsen op dit album en is de gitaar wat meer ondergeschikt. ‘Someone Like You’, ‘Promise Me’ en ‘Fighting for Your Life’ drijven op de toetsen, maar de zangstem van Hitchcock staat wel voorop. Hij weet met zijn stem de songs te sieren, al zal hij wellicht meer met zijn stem kunnen. Dit is een veilige sound waar hij blij mee is. Prima, al is de sound soms wat te jaren 90.

Label Frontiers music

Beoordeling 7,5

Review De band Jetboy gaat al wat jaartjes mee. In 1983 werd deze band opgericht door Billy Rowe en Fernie Rodd. Met Mickey Finn en oud Faster Pussycat bassist Eric Stacy en Al Serrato is de band nu weer compleet. Diverse leden passeren de revue en het echte succes van vele glamrockers ontbreekt hier. Het is vooral de bandleden wisselingen die als belemmerende factor naar het succes diende. Inmiddels is het 9 jaar geleden dat hun laatste album ‘Off Your Rocker’ verscheen, maar met Born To Fly weet men weer een prima glamrock album te produceren. Met ‘Beating the Odds’ trapt de band goed af. Lekkere riffs en een heerlijke rockstem die de band op sleeptouw neemt naar het titelstuk. Het nummer ‘Old Dog New Tricks’ zegt alles over deze band. De powerrock doet denken aan de Michael Monroe en Hanoi Rocks. Het hangt tegen de rock and roll aan en de mondharmonica geeft een extra swing in de nummers. Een glamrock formule dat uit de jaren 80 komt, wordt nu weer in een nieuw jasje gestoken zou je zeggen. Maar niets is minder waar, het klinkt nog steeds hetzelfde. Terwijl de band ook als een jaren 90 popact kan fungeren ‘The Way That You Move Me’. Al weet men met ‘Inspiration from Desperation’ een politiek tintje aan het album te geven. Overwegend is het heerlijke party rock en daar is voor de liefhebber niks mis

Label Unexpected Records / PIAS

Beoordeling 8

Review Het verhaal van Jeangu Macrooy is al vaak verteld; als dertienjarige krijgt hij een gitaar van zijn ouders, vormt vervolgens een duo met zijn broer en zoekt vervolgens het (muzikale) geluk in Nederland. Dit weekend kwam het tweede album Horizon uit van deze in Suriname geboren zanger. Jeangu Macrooy is gezegend met een bijzondere stem. Het leverde hem een nominatie op voor 3FM Talent, deelname aan de Popronde en we kennen hem misschien wel van zijn rol als Judas tijdens The Passion. Na de positieve recensies over zijn debuut High On You is Horizon de gedroomde opvolger; wat zelfverzekerder en een wat uitgebalanceerde sound is het resultaat waarbij we Macrooy horen in een aangename smeltkroes van Soul en Pop met invloeden uit de Jazz maar ook Gospel. De met blazers omgeven opener ‘Good Thing’ is meteen een fijne hernieuwde kennismaking met Macrooy. Het nummer is soepel, misschien zelfs wat laid-back en meteen is er de herkenning van het aangename stemgeluid van deze singer/songwriter. Vervolgens schakelt de zanger met ‘Dance With Me’ een versnelling door. Het is qua compositie misschien niet het meest complexe nummer, maar het is wel erg goed dansbaar én heeft een aanstekelijk refrein zodat het lastig is stil te blijven zitten. Op het einde van het album staan overigens nog twee uptempo nummers; het wat meer op techno geïnspireerde ‘Adrenaline’ vormt de afsluiter maar daarvoor is er nog ‘Shake Up This Place’, dat met grote waarschijnlijkheid dé hit in de dop is. Maar Macrooy is ook in staat om nummers tot écht grote hoogte te tillen en dat bewijst hij vooral op het centrale deel van het album; luister maar eens naar ’Second hand Lover’, dat fantastisch wordt uitgebouwd en met de blazers en de backing vocals een vleugje gospel meekrijgt. Ook ‘Surrender’ en ‘How Much I Love You’ zijn tracks van de buitencategorie waar Macrooy zijn fantastische stem nog eens etaleert. Het is knap dat hij moeiteloos zijn Soul combineert met andere muziekstijlen. ‘Hold Me’ is de ballad die op dit album niet mag ontbreken en ‘Colors’ is weer een zo’n inventief soulnummer waar Macrooy vocaal naar grote hoogte wordt gestuwd, mede onder invloed van de alom aanwezig blazers. Horizon is een volwassen album van internationale allure. Macrooy heeft samen met producer Perquisite een uitgebalanceerd album gemaakt dat Soul ademt maar waar andere muziekstijlen onmiskenbaar een evidente rol spelen. In het bijgevoegde boekje zijn alle songteksten nog eens terug te lezen. Veel luisterplezier.

Label PIAS

Beoordeling 8,5

Review White Lies is terug. Het trio uit Londen onder aanvoering van frontman en gitarist Harry McVeigh viert met het nieuwe album Five een comeback na een afwezigheid van bijna drie jaar. Het vijfde album, met dus de niet echt creatief gevonden titel, maakt hun ontwikkeling in het eerste decennium van hun bestaan als band compleet Het is alsof ze met de ruim zeven minuten durende opener ‘Time To Give’ een statement willen maken. Bewierookt na het debuutalbum To Lose My Life, maar toch wel een beetje bekritiseerd na het laatste album Friends zijn de verwachtingen wisselend. Dat ze dus openen met een ruim zeven minuten durende track én die ook als single uitbrengen is wel een dingetje. Aan de andere kant is de eerste klap een daalder waard moet de band gedacht hebben want het nummer wordt gaandeweg naar een climax gebracht. Vervolgens brengt de band met ‘Never Alone’ een aardig postpunk nummer waarbij drummer Jack Lawrence-Brown in spotlights staat. Finish Line begint met de diepe stem van McVeigh en de akoestische gitaar om daarna steeds verder uitgebouwd te worden tot een pakkende popsong waarbij de gitaren uiteraard uiteindelijk niet mogen ontbreken. Zo zijn we na deze kickstart van de band de wat mindere periode van de band snel vergeten. Ook het tweede deel kent een aantal zeer sterke songs. ‘Tokyo’ is de krachtige, melodieuze Synthpopsong met de bekende eigenschappen van de band terwijl bij ‘Jo’ de synths juist afgewisseld worden met strak gitaarspel. Het enige nummer dat niet in de hoogste versnelling wordt gespeeld is ‘Denial’. Opvallend is de muzikale balans tussen drummer Lawrence-Brown en zanger McVeigh. Maar de band bewaart misschien wel het beste tot het laatst. De wat donkere afsluiter ‘Fire and Wings’ brandt na een dikke minuut van opwarming écht los om na een kleine vier minuten weer teruggebracht te worden tot een heel mooi klein einde. Met Five bewijst de band terug te zijn aan het muzikale front. Een sterke plaat die qua kracht en intensiteit doet terugdenken aan het debuutalbum. Sinds het debuut zijn de heren ook tien jaar ouder geworden en hebben de nodige ervaringen en levenslessen opgedaan. Bassist en schrijver Charles Cave omschrijft het als volgt: “To Lose My Life... was the best possible record we could have made aged 19... Five is absolutely the best record we could’ve made aged 30”. En daar is geen speld tussen te krijgen, Veel luisterplezier.

Label Secretly Canadian

Beoordeling 7,5

Review De Amerikaanse Indie-rockband Cherry Glazerr is terug met een nieuw album. Stuffed & Ready met daarop tien tracks is de opvolger van Apocalipstick dat in 2016 uitkwam en goed ontvangen werd. De twee jaren daarna stonden vooral in het teken van optreden (met o.a. Pixies) en het schrijven van nieuw materiaal. Het vorige album kwam uit op 20 januari 2016, de dag dat de inauguratie van Donald Trump plaatsvond. Overigens heeft ze niet zo veel met de huidige president en op dit nieuwe album maakt de band dan ook regelmatig een politiek statement en reflecteert ze ook naar zichzelf. De bedoelingen van dit Amerikaanse trio worden al snel duidelijk. Opener ‘Ohio’ heeft weer wat “Noise” karakter maar herbergt zo nu en dan ook een helder gitaargeluid. Ook wordt meteen duidelijk dat de band nog steeds op zijn minst “maatschappelijk kritisch” is als we Clementine “I’m full of the bad, bad problems, just take me away/just take me away, just take me away” horen zingen, want het leven in een land waar Trump aan de macht is maakt het leven niet altijd even draaglijk. Ook ‘Daddi’ kent scherpe teksten waarbij de rol van haar vader en hoe hij dit invult ter discussie wordt gesteld. Zo weet het trio de vaart in het album te houden met songs als rockachtige ‘That’s Not My Real Life’ en ‘Wasted Nun’. In de afgelopen periode waren er ook wat personele wisselingen waardoor Stuffed & Ready wel écht haar album is geworden. De hulp van topproducer Calos De Garza is ook mede bepalend voor het geluid. Eén van de meest aansprekende nummers is misschien wel ‘Self Explained’, een nummer dat wat meer glans kent en wat opgewekter klinkt, al blijkt dat na het lezen van de tekst een dwaalspoor te zijn. Maar ondanks de melancholieke tekst komt het als bijna vrolijk binnen. Bij nummers als ‘Juicy Socks’ en ‘Isolation’ weet de band variatie aan te brengen in tempo en intensiteit en horen we dat Clementine ook de hogere regionen qua bereik aan kan. Verder is het wat dromerige ‘Pieces’ een uitschieter door de afwezigheid van het “Noise”-effect en de wat nadrukkelijk aanwezige synths. Stuffed & Ready is een album dat je eigenlijk ook in combinatie met de teksten moet luisteren. Het is allemaal niet even prettig en hier en daar zelfs zwaarmoedig maar de band weet het keurig te vertalen in tien stoere, pakkenede Indie-rocksongs. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Label V2

Beoordeling 8

Review Het was een grote verrassing dat Alice Merton in 2016 doorbrak met ‘No Roots’. Het nummer werd platina en kwam in de top 10 terecht van vele nationale hitlijsten. De Engelse moest even haar mindset veranderen en eindigt met dit album dan ook doeltreffend met haar nieuwe single ‘Why So Serious’. Het album Mint bevat weer vele mooie popsongs die even anders klinken dan wat we voorbij horen komen . ‘No Roots’ is niet voor niets een wereld hit geworden, maar de humor ligt ook bij haar huidige woonplek in Duitsland op straat wanneer je het ‘Funny business’ en ‘Homesick’ beluisterd. Het zijn allemaal heerlijke popsongs ‘Lash Out’ en het intieme ‘Honeymoon Heartbreak’ zijn in opzet heel verschillend maar even mooi te noemen. Een mooi debuut van een wereldster in spe.

Label Ja Jansen Prod

Beoordeling 8

Review Twee jaar geleden verscheen het debuut album van deze Noorse act. Het was een prettig en verrassend album en niet zo Noors zoals deze productie maatschappij veelal levert. De popklanken van deze act horen we op dit album uitgewerkt, waardoor het een goede opvolger is geworden van het debuut album. De heerlijke zangstem van Sigrid Aase op ‘Get it Right’ en ‘Myself’ is heerlijk om naar te luisteren. Het heeft een hitpotentie en zou voor deze band een wereldwijde doorbraak kunnen verzorgen. De elektronic droompop is verschoven naar de popsound. Hoewel ‘Tokyo’ en ‘Sorry’ twee songs zijn die amper 2 minuten duren, staan er voor mij geen 10 songs op het album maar slechts 8. Hierdoor duurt het gehele album nog geen 35 minuten en dat is wat jammer. Juist omdat het album mooie en goede liedjes kent. Preben Andersen neemt enkele songs voor zijn rekening waaronder het ‘Time To Forget’. Dit pakt bij Hajk goed uit, omdat hierdoor het luisterplezier wordt bevorderd. Even een ander geluid op een album doet het altijd goed. Prima album!

Label Galileo

Beoordeling 7,5

Review Halva is een klezmer orkest waarbij violist Nicolaas Cottenie de centrale plaats inneemt. Klezmer is van oorsprong een Joods bruiloftsfeest. Bij ieder ritueel hoort een andere muziekstuk. Hierdoor ontstaan er vele variaties op de rituele thema’s, al blijft het allemaal een geheel. Een kelzmer orkest behoort dan ook mobiel en flexibel te zijn om alle rituele een muzikale ondersteuning te geven. Bij Halva gaat het om enkele violisten, klarinet , cello, percussie en accordeon. En zo gaat het volksfeest van start. Hierbij staat een persoon centraal die de leiding in de muzikale invullingen geeft en dat is dan ook degene die het orkest aanstuurt. Zo horen we de clarinet solo’s afgewisseld met violen solo’s en dat allemaal in een vrolijk gestemde muziek geheel. Soms is het swingend met ‘Shirba’, dan weer ingetogen met ‘Dobriden’ of romantisch mooi met ‘Desert Moon’. Het past dan ook in de wereld van de theater kunst zen de daarbij behorende festivals zoals het Oerol of Noorder zon.

Label Sacred Bones/ Konkurrernt

Beoordeling 7,5

Review De Nederlandse componist krijgt een status van verdienste na de soundtrack van de Jim Jarmusch film ‘Only Lovers Left Alive’. Niet dat de man daardoor voor het grote publiek op de radio komt, maar wel voor de muziekliefhebbers die intrigerende soundclouds een warm hart toedragen. De man uit Maastricht is inmiddels wereld beroemd al kent maar een klein procent van onze bevolking deze man. Gewapend met een luit veroverd hij de wereld door de film beelden te ondersteunen met passende geluiden. Dat geldt ook voor An Attempt to Draw Aside the Veil. Hier duiken de heren in de wereld van de theoloog William Blake en Emanuel Swedenborg en het werk van filosoof Helena Blavatsky. Het album is instrumentaal met klanken uit de diepste grotten, die uiteindelijk leiden tot het licht in ‘Two Paths’, of het prachtige akoestische gitaar geluid van ‘The Unclouded Day’. Uiteindelijk weten de heren het verhaal van het album in de laatste klanken van ‘When The Sun Rises Do You Not See A Round Disc of Fire’ te vertellen. Tussen alle wereldsteden zal van Wissem op 8 maart een concert geven in Vera te Groningen.

Label Republic rec. / universal

Beoordeling 7,5

Review Ariana Grande weet een passende titel alles te verwoorden waar ze nu staat. Het drama van Manchester is verwerkt en hier heeft ze al een gedenkwaardig album ’Sweetener’ over gemaakt. Dit maal gaat het meer over het leven after that… Het jonge leven van haar is behoorlijk verstoort door de aanslag, maar zelf is Grande ook zoekend in haar liefdesleven. Haar break up en de leugens van haar producer aldus Grande, kost haar veel energie. Toch weet ze overeind te blijven. Op dit album komt alles voorbij. In de RnB van smooth popsongs weet ze de verhalen van ‘7 Rings’, ‘Break Up with Your Girlfriend, I’m Bored’ en ‘the Fake Smile’ te vertellen. Muzikaal is dit vijfde een prima popalbum, al blijft er altijd wat hangen rond deze jonge zangeres. Aan een kant is ze erg sympathiek en aan de andere kant heeft ze een harde bitch attitude en weet ze met de verkeerde mensen om te gaan. Wellicht gaan dit soort dingen samen en is de zin Thank You, Next! Een veelvoorkomende zin in haar leven op dit moment.

Label Merge Rec

Beoordeling 7,5

Review Samen met Greg Norton en Grant Hart vormde Bob Mould de band Husker Du. De heren wisten de punksound om te bouwen tot een melodieuze powerrock sound waar later bands als Pearl Jam en Nirvana hun voordeel mee deden. Husker Du groeide uit tot een cult rock act, maar het echte grote succes bleef uit. De band werd in 1987 opgeheven en zanger/ gitarist Bob Mould gaat verder als solo muzikant. Inmiddels kent de zanger al net zoveel albums dan met zijn band en is Sunshine Rock nummer twaalf. Het is een album dat veel variatie geeft. Van het uptempo punk song ‘Sunny Love Song’, dat doet denken aan de punkperiode van Husker Du, tot de melodieuze mellow ‘Thirty Dozen Roses’. Het titelsong ‘Irrational Poison’, ‘I Fought’ en ‘What Do You Want Me To Do’ zouden zo uit de pen van Pearl Jam kunnen zijn. Of is het net andersom en is Bob Mould altijd al een ondergewaardeerde muzikant geweest. Nee, hij heeft misschien niet de looks van Eddie Vedder maar is zeker zo goed! Ook op dit album bewijs de man weer dat hij prachtige rocksongs maakt en zou het niet misstaan dat hij op het podium van Pinkpop komt te staan.

Label Snaxville records

Beoordeling 8

Review De voormalige gitarist en zanger van de Noorse rockact The Grand, is inmiddels alweer 8 jaar op eigen solo pad. Al heeft hij afgelopen jaar met Amgala Temple een prima album gemaakt. De blues en rock heeft in zijn solowerk een folk en pop sausje gekregen. Ieder drie jaar verschijnt er een nieuw album van de getalenteerde man. En dit is weer zo’n juweeltje. Met de opener ‘Change of Heart’ weet Maarud zijn geluid richting Mumford & Sons te duwen. Het swingt enorm door de popfolk sound. Al weet hij de banjo en lichte gitaar klanken op een Americana sound optimaal uit te werken in het titelstuk ‘Perfect Stranger’ en ‘Don’t Tell Me How To Spend My Time’. Het ook niet voor niks dat hij Lucky Lips als begeleidingsband noemt. De band werd in 2017 uitgeroepen tot ‘The European Bluegrass Band’. Dat deze samenwerking optimaal resultaat heeft horen we op de ingetogen ‘Going Home’ en ‘Daydream’. Maar de variatie is groot op het album door het bluesy ‘Indian Butterfly’ en pop georiënteerde My Guitar en de oude rocksound van ‘Translate My Instructions’. Het is voor de een al een ontdekking geweest in 2012 voor de ander zal dit album een welkome aanvulling zijn in de cd kast of op zijn minst te beluisteren op een van de digi kanalen.

Label Nude Club Records

Beoordeling 7,5

Review Op hun eigen “Bandcamp”-site lezen we dat er “tags” zijn naar Coldwave, Minimal Wave, Techno, Goth, Drone en nog wat andere illustere dance-stijlen. De verwachtingen zijn dan ook hoog bij het luisteren van het nieuwe album Careful van Boy Harsher, afkomstig uit Massachusetts, USA. Drone-achtige soundscapes zorgen voor een onheilspellende sfeer tijdens opener ‘Keep Driving’. Toch is deze track niet de graadmeter voor het nieuwe album dat vooral gekenmerkt wordt door ietwat donkere, “Gothic” achtige dancetracks. Na de opener is ‘Face The Fire’ een ideale opwarmer voor de rest van dit album en hier wordt de muzikaal kleur bekend. De wat industriële sound is duidelijk bij nummers als ‘Fate’ en ‘The Look You Gave’, waarbij de clubsound bij ‘LA’ heerlijk hypnotiserend werkt. ‘Come Closer’ kent een soort van pulserende synthbeat en altijd hangt die wat monotone stem van Jae Matthews als een donkere deken voor de tracks. Misschien dat ‘Tears’ de positieve uitzondering is met wat meer helder klinkende synths die ook wel doen denken aan de sound van Depeche Mode uit de jaren ‘90. Op het einde van het album zijn daar nog ‘Crush’ en titelsong ‘Careful’, die beide een soort soundscape vormen dat qua sound en intensiteit overeenkomsten kent met de opener. Tussendoor is daar nog de soepele dancetrack ‘Los’ die ook weer die wat analoge, industriële ’80-s sound heeft. Het overgrote deel de nummers op dit nieuwe album zijn dancetracks met een sterk synthwave karakter. Verder is de ietwat monotone stem van zangeres Jae Matthews mede bepalend voor de sound van Careful. De nummers lenen zich uitermate voor het clubcircuit, dancefeesten en het zou niemand verbazen als er een aantal remixen geproduceerd gaan worden in de nabije toekomst. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Label Merge Records

Beoordeling 7

Review Eva Moolchan, die wij onder haar artiestennaam Sneaks kennen, heeft een nieuw album! Highway Hypnosis is een soort van muzikale TGV met dertien tracks die samen nog geen dertig minuten klokken. Al luisterend kunnen we niet anders dan concluderen dat de Amerikaanse een mengelmoes van verschillende muziekstijlen op dit derde album samenbrengt. Door de korte speelduur van de nummers komt dit album best wel wat fragmentarisch over. Nummers als ‘Cinnamon’, ‘The Way It Goes’ en ‘Suck It Like A Whistle’ moeten we vooral in de Hiphop zoeken. De belangrijkste kenmerken van de muziek van Sneaks is het wat Lo-Fi karakter dat ze weet te produceren met een drummachine en minimale keyboards. Zoals gezegd loopt Sneaks de aandacht te verliezen door het hanteren van diverse muziekstijlen en korte speelduur van de tracks. Bij ‘Addis’ zitten we in hoek van de Reggeaton, terwijl we bij het anderhalf minuut durende ‘Saiditzoneza’ Eva steeds dit woord horen herhalen als een soort “spoken lyric”. ‘Money Don’t Grow On Trees’ is lichtvoetig en heeft enkele geniale samples, terwijl de Amerikaanse ons bij ‘And We’re Off’ een Newave-achtige tracks voorschotelt met een aangenaam, wat zwaar aangezette baslijn. Afsluiter ‘Hong Kong To Amsterdam’ is één van de langste tracks en de combi van Hip-Hop, Rap en wat samples zorgen voor een aangename verrassing. Highway Hypnosis heeft echt potentie en daarmee onderschrijven we ook het talent van Sneaks. Op zich verveelt het album nergens en de creativiteit spat werkelijk van het album af. Door de korte speelduur van veel nummer krijg je misschien het gevoel dat tracks gewoon nog niet echt afgemaakt zijn en je naar een demo luistert. Maar laten we het talent en de variatie roemen. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Label Snakebite rec. /Bertus

Beoordeling 8

Review VanderLinde is een band uit Groningen die al enige jaren mee gaat. De bandleden worden uitgeleend aan de band van Ralph de Jongh of Kayak. Normaal/ King of the World drummer Fokke de Jong houdt de kit bezet en o.a. JB Meijers schuiven aan wanneer dit nodig is. Toch draait het allemaal maar om een persoon en dat is Arjan VanderLinde. Zijn band mag dan wisselen in de bezetting, maar de albums kennen een constante hoge kwaliteit. Dit ook mede zijn produce Erwin Musper. Het album ‘Entering the Circus’ bevat niet alleen een hele rits songs maar ook een grote variatie aan sound. Het openingsnummer ‘World War Avenue’ leunt tegen de sound van Pink Floyd meester Roger Waters aan. Zowel het thema als de sound passen in de sfeer van Waters. De songs ‘Is It You Babe’ en ‘Over the Moon And The Stars’ krijgen een country Americana sausje mee, waardoor het dicht bij de sound van the Jayhaws ligt. Bury The Hatchet is een crossover van poprock en folk, aanstekelijk en net even anders dan de mainstream acts presenteren. De vettere blues komt voorbij in ‘Dixie Down Blues’ al blijft voor mij de mooie ballades met harmonische vocalen van ‘To You Door’ en ‘When Will You’ een herkennend goed handelsmerk van de band. Met ‘Watch Your Game’ heeft de band een troef in handen, dat als een potentiele hit de wereld over kan gaan. Het is dan ook meer een kwestie om dit nummer en wellicht het gehele album te beluisteren,(of te kopen omdat je waar voor je geld krijgt), te liken en te delen. Dan hebben we er snel een sympathieke topact in Nederland bij.

Label Universal

Beoordeling 7,5

Review Het is de Engelse elektro man weer gelukt om een inspirerend album te maken. James Blake weet een gebalanceerde mix van rust, geluiden en pop in een singer songwriters stijl te vlechten zodat het allemaal uitdagend klinkt. Voor de hiphop song ‘Mile High’ weet Blake producer Metro Booming met rapper Travis Scott in te vliegen. De doordringende sound is vooral slepend te noemen, maar hierdoor wordt het erg spannend. Hierdoor klinkt het als een nieuwe Massive Attack. Voor het meer uptempo nummer en ‘Tell Them’ krijgt Metro ondersteuning van Moses Sumney. James Blake weet altijd een vorm te vinden van beeldende soundclouds met een subtiele beat en soul. Of het nu gaat om ‘Into the Red’ of ‘Are You In Love?’. Alle songs zijn verrassend terwijl ze ook erg als een geheel klinken. Rapper Andre 3000 weet mijn zijn stijl het uptempo nummer ‘Watch the Catch’ een prettige verrassing binnen het album te brengen. Een heerlijk album voor op de late avond en sluit het album met een mooi samenzang af. Ook Blake zal wellicht op vele festivals voor een rustpuntje zorgen.

Label Friction/ Caroline rec.

Beoordeling 8

Review De voormalige drummer van de band Razorlight, Andy Burrows scoorde enorm met zijn solo album ‘Company’. Because I Know You Can en Hometown werden in 2012 hits en de naam was gevestigd. Nu weet hij zijn 5de album te brengen. Dit keer gaat hij met schrijver Matt Haig een nieuw avontuur aan. Het draait bij dit album om een boek; ‘Reason to Stay Alive’. Het boek van de schrijver Matt Haig wordt op dit album op muziek gezet. Hierdoor is het nodig dat de teksten zo worden geschreven dat het ook in de songs past. En dan is het goed dat de schrijver dit zelf doet. Deze samenwerking brengt een album met veel variatie en mooie pop composities. Het is te horen dat Burrows met Tom Odel heeft gespeeld. Door de eenvoud in de songs als ‘The story of Me and You’ dat doet zelfs denken aan het D.E. liedje van Joop Stockermans. ‘Barcalona’, ‘Hero’ of het ‘How To Stop’ met alle strijkers en harmonische vocalen doen ook denken aan de oude Beatles en beginnende Elton John songs in een nieuw jasje. Hoewel Burrows alle instrumenten zelf kan bespelen, komt er ook hulp van Don Howart van Muse, Tom Smith van de Editors, waarbij Burrows het voorprogramma verzorgde en zijn maatje uit We Are Scientists, zanger Keith Murray. Het is een prettig album en mooie verhalen die als gegoten samengaan.

Label Boo Boo Wax Records

Beoordeling 8

Review Eén van de meest positief ingestelde artiesten van het Noordelijk Halfrond is terug met zijn tiende album! Stay Human Vol. II is de titel van het nieuwe album van Michael Franti en zijn begeleidingsband Spearhead Bij opener ‘Little Things’ horen we Franti “You know that it don't cost a dime, just to spend a little extra time / To throw a little smile at somebody passing by you” zingen en daarmee hebben we waarschijnlijk de essentie van die album te pakken. Veertien “feel-good-pop” songs die een aangename mix vormen van Reggae, Pop, wat Hiphop en als geheel natuurlijk met een tropische gloed overgoten. Op zich ook niets nieuws onder de zon of het moeten de aansprekende producersnamen zijn zoals Don Corleone (o.a. Rihanna) en Johan Carlsson (o.a. Ariana Grande). Laatstgenoemde werkte mee aan ‘Just To Say I Love You’, dat wel een heel erg hoog UB40-gehalte kent. Op het laid-back reggaenummer ‘Only Thing missing Was You 2’ horen we naast Franti zangeres HIRIE en bij ‘Stay Human 2’ breekt de zon definief door. Op het innemende ‘This World Is So Fucked Up’ roept hij de mensheid op om toch wat meer respectvol met elkaar om te gaan. Prachtig, dat idealisme! Positief, heerlijk opzwepend en dansbaar ís de rapflow ‘You’re Number One’. Soortgelijk maar dan met meer blazers en een bijdrage van zangers AGodess is ‘Enjoy Every Second’. Natuurlijk worden er wat momenten van rust ingebouwd. ’The Flower’, met de medewerking van Victoria Canal, is aardig maar één van de betere nummers is waarschijnlijk het wat introverte en ietwat melancholieke ‘Nobody Cries Alone’ dat tussen al dat positivisme voor de broodnodige balans zorgt. Bij ‘Extraordinary’ is het waarschijnlijk niet mogelijk om stil te zitten en Franti bewijst nog maar eens dat hij als geen ander aanstekelijke feelgood pop kan maken. Afsluiten doet de inmiddels 52-jarige singer/songwriter met het rustige en akoestisch gespeelde ‘Take Me Alive’ Franti staat bekend als een sociaal en politiek bewogen persoonlijkheid binnen de muziekscene. Het blijft natuurlijk knap dat hij dat feelgood-karakter weet te combineren met hier en daar een maatschappelijk kritieke noot. Een lekker warm album met het nodige positivisme tijdens deze winter. Veel luisterplezier.

Label Universal music

Beoordeling 8

Review De afgelopen jaren had Camiel Meiresonne het druk. Als toetsenist van Soul Sister Dance Revolution was het voormalig boegbeeld van All Missing Pieces druk met het schrijven van songs in allerlei stijlen. Dit resulteert in de mega hit ‘Even’, miljoenen streams, reclamesong voor o.a. McDonalds en ING en succesvolle liveshows op o.a. Zwarte Cross. Na de Ep Visa Versa is er nu album Faire de Son Mieux. Samen met de producer van Sue the Night en Douwe Bob, Thijs van der Klugt ligt er een mooi album. Het begint heerlijk fris met ‘Everyday’. Het album is pakkend en vol met aanstekelijke indie pop songs als ‘Lead’, ‘Hiding’ en ‘Old Love’. Het zal dan ook geen verrassing gaan worden dat deze band op diverse festivals zal gaan presenteren. Het is vooral een prettig geluid om naar te luisteren. Of dit allemaal even goed blijft hangen en dat het de radio’s zal gaan terroriseren, denk ik van niet. Hierdoor blijft dit album wellicht een mooi geheel. Geen uitschieters van hits, maar eerder een geheel van mooie liedjes die je na 3 jaar gerust weer gaat opzetten. Dan zul je wederom nieuwe dingn op het album gaan ontdekken. Omdat het juist gemakkelijk in het gehoor ligt, klinkt het allemaal voor de hand liggend is wordt er nu wellicht gemakkelijk aan Mike Scott’s Waterboys details van ‘Pretty Strangers’ en ‘Nothing’ voorbijgegaan. Mooie plaat!

Label RCA

Beoordeling 8

Review De heren hebben geen introductie nodig. In de jaren ’90 scoorden de Back Street Boys hits met ‘As Long As You Follow’, ‘Quit Playin Games’ en ‘Larger Than Life’. De laatste echte hit ‘Incomplete’ dateert alweer uit 2005 maar de heren zijn terug! Hun tiende album DNA kwam deze week uit. Het album kent twaalf songs en DNA is het bewijs dat de heren de afgelopen twee jaar in Las Vegas niet alleen maar op de automatische piloot hun concerten gaven. Anderzijds is het ook een hele eer om avond na avond een vaste show in de woestijnstad te hebben. Maar goed, de Boyband die in het verleden meer dan 100 miljoen albums verkocht, werkte dus ook aan een nieuwe album, hun tiende inmiddels! Voor sommige nummers kregen ze hulp zoals bij de al eerder uitgekomen single ‘Chances’ waar bijvoorbeeld Shawn Medes ook aan meeschreef. De nummers zijn over het algemeen lekker uptempo, catchy klinkende popsongs en we kunnen dan ook niet anders concluderen dat de heren AJ, Brian, Nick, Howie en Kevin hun talent nog niet kwijt zijn. Single ‘Don’Go Breaking My Heart’ doet het in Engeland al erg goed maar het prijsnummer op DNA is waarschijnlijk ‘Breathe’; een volledig a-capella nummer waarmee de Backstreet Boys bewijzen nog steeds mooie popsongs kunnen schrijven na al die jaren. Overigens is dit ook iets wat ze in al die jaren nog niet op een eerdere plaat hebben gezet. ‘OK’ heeft iets zomers over zich en natuurlijk mag een soepele soul/R&B-ballad niet ontbreken en die horen we dan ook terug bij ‘The Way It Was’. Ook de huidige single, ‘No Place’, hoort bij de betere songs en heeft ook weer die aantrekkelijke “hooks” met een vleugje Nashville-sound. Verder is ook ‘New Love’ een nummer dat nét weer wat onderscheidend is en boven het spreekwoordelijke maaiveld uitsteekt. The Backstreek Boys are back! Een nieuw album én een wereldtour. Na een kleine twee jaar een avondvullende show in Las Vegas te hebben gegeven is dit nieuwe album waarschijnlijk een nieuw hoofdstuk in de succesvolle carrière van deze Boyband. Maar het is de vraag of de typering Boyband nog steekhoudend is want de heren horen inmiddels tot de veertigers onder ons. Evengoed weten ze nog steeds een prima onderhoudende popplaat te maken. Veel luisterplezier!

Te zien in Nederland