de schijvenrij

De Schijvenrij is onderdeel van Noord Events
Tour- Event- & Communicatie management

Win het onderstaand album door te mailen naar info@noordevents.nl

Interview: Ethan Gold

Richard Perry (Stryper) speaks

Bon Jovi

Ace of Cups

2021 September week 36

2021 Augustus week 35

Iron Maiden – Senjutsu

Label Parlophone / Warner

Beoordeling 8,5

Review New Wave of British Heavy Metal was een term waar de Britse bands als Saxon, Judas Priest en Def Leppard een stroming veroorzaakten. Iron Maiden is nu een van de populairste bands van deze scene en weet met hun liveshows en Eddie de mascotte een hele schare fans over de hele wereld te verzamelen. Dat betekent dat er altijd veel getourd wordt. Met een eigen vliegtuig waar drummer Nicko en zanger Bruce de piloten van zijn (zie de erg leuke film!) weet de band snel te schakelen. Zo kon men tijdens de tour van Book of Souls de songs schrijven en door ontwikkelen. Men vloog terug naar de studio om op te nemen en dan weer terug om verder te touren. Het is een werkwijze wat de band al jarenlang doet en het is dan ook niet vreemd dat dit album al in 2019 voor het grootste deel is opgenomen. Toen kwam de Covid-19 en verloor voormalige schermer die het bijna tot de olympische spelen haalde had een verdrietig jaar. Na zijn scheiding in 2018 verloor hij deze vrouw vorig jaar door een ongeluk. Nu leeft hij met zijn vrouw in Parijs waar dat album dan ook is opgenomen. Tactisch te werk gaan in deze hectische wereld zou hij gedacht hebben en zo is Senjutsu (tactiek) (戦術) de titel van het album. Het album kent vooral herkenbare songs van Iron Maiden zoals we hen kennen uit de jaren 80/90. Is dat verrassend?? Ja een beetje wel, omdat de heren de afgelopen jaren wat uitstapjes maakten en met The Book of Souls van 6 jaar geleden, The Final Frontier uit 2010 en A Matter of Life and Death uit 2006 niet de beste albums van de band wisten te producen. Hoewel ‘Brave New World’ en ‘Dance of Death’ niet door iedereen goed werd ontvangen, zijn dit muzikaal sterke albums. Toch deed de band vermoeden dat ze weer stevig moesten zijn en zo werden deze vervolg albums ook gebracht. Al corrigeerde men dit ook telkens met een live of verzamelalbum. Met de singles The Writing on the Wall en Stratego hebben we weer mooie Maiden titels te pakken en de bekende riffjes doen hun werk. Met het titelstuk en openingsnummer van ruim 8 minuten is een prima start van de band. Het stemgeluid van Dickinson is nog goed en de gitaren wisselen elkaar weer als vanouds af. Een van de hoogtepunten is het bijna 10 minuten durende ‘Lost in A Lost World’ waar de kracht van de tekst en de muziek elkaar optimaal vinden. Hier is het refrein aan het einde wat matig te noemen alsof dat stukje ertussen moest worden geplakt. Al weet de band dit verhaal met tekst en muziek weer prachtig af te ronden. Met ‘The Time Machine’ en ‘Days of Future Past’ sluit Maiden het eerste deel van het album zelfverzekerd af. Geen hoogvliegers en ook geen duikvluchten. Het tweede deel van het album bestaat uit 4 songs waarvan er 3 de ruim 10 minuten halen en begint dit deel met het emotioneel 'Darkest Hour’ van 7 minuten. Nee, het gaat hier niet om de kwantiteit van de aantal songs maar de uitgediepte composities die aansluiten bij het verhaal. Daar is oprichter Steve Harris met de band nog steeds een meester is. Dit weet de bassist met de intro van het juweeltje van de plaat ‘Death of The Celts’ en ‘The Parchment’ nog eens lichtjes weten. Origine lid Dave Murray heeft dit keer geen schrijfaandeel in het geheel geleverd, maar laat zijn kunsten op gitaar duidelijk horen. Inmiddels is luisteraar zo in de muziek ingezogen dat die op een andere wereld is. Met ‘Hell On Earth’ sluit de band het album af. Maar dat duurt net zo lang als een gemiddelde act 3 songs speelt. Het is de mix van prog, rock, metal dat tegenwoordig prima mee kan. Een act dat jarenlang meegaat en nog de power heeft om hun kunstje te verfijnen tot een prachtig kunstwerk. Ok, tijd moet leren dat een album tijdloos wordt, zoals Powerslave, the Number of the Beast en Seven Son al zijn. Dit album met uitgewerkte gitaarsongs weet de weg te vinden naar de fans. De afgehaakte fans moeten zeker dit album weer even proeven en voor mensen die eens een Maiden plaat willen proberen is het laatste deel (4 songs) zeker de moeite waard om the Expierence te beleven.

The Artisanals - Zia

Label Rocksnob Records

Beoordeling 9

Review Zia is het tweede album van de Amerikaanse Rockband uit Charleston, South Carolina. Laat duidelijk zijn, de typering rockband geeft een wat vertekenend beeld maar de band leunt zwaar op de jaren ’70 invloeden en de Americana en Altcountry zijn ook nooit ver weg. De band die bestaat uit Johnny Delaware (zang, gitaar), Clay Houle (gitaar), Eric Mixon (bas) en Ian Klin (keyboards) trapt af met ‘Fear To Fail’, een semi-akoestisch nummer dat je de adem ontneemt door schoonheid. Vervolgens is er met ‘Heading Somewhere’ een eerste song waar de invloeden uit de rockmuziek van de Jaren ’70 duidelijk boven komen drijven. Een soepele melodie, een echoënde gitaar en dat unieke stemgeluid van Johnny Delaware zorgen ervoor dat deze recensent met gesloten ogen een roadtrip aan het maken is door de woestijn ergens in Arizona. Dat beeld sluit aan bij de mooie albumcover. Met ‘Always Taken Care Of’, dat door een ritmische drumbeat voortgedreven wordt, krijgt het album nog wat meer vaart en de slide gitaar van Clay Houle is karakterastiek. En zo weten de heren het album knap op te bouwen want met het meer weidse ‘Way Up’ sturen de heren ons weer een andere muzikale kant op en bewijst Delaware nog maar eens dat de mogelijkheden van zijn stem haast onuitputtelijk zijn. Halverwege vinden we ‘Driftwood’, met ruim zes minuten het langste nummer van het album. Het is een wat broeierige song met mooie backing vocals en soepel gitaar- en toetsenwerk en verrassende stukken waar de herinneringen aan de Jaren ’70 ook weer boven komt drijven. ‘Plant The Seed’ heeft een wat vrolijke melodie en hier horen we gitarist Houle zijn kunsten op een mooie bariton-gitaar tonen. ‘The Road’ is ook weer zo’n stemming en sfeervol nummer; mooi rustig tijdens de coupletten en iets meer power in het refrein waarbij de karakteristieke stem van Delaware steeds weer de constant factor is. De band, aangespoord door Delaware en Houle is richtinggevend maar zo nu en dan horen we ook nog echt goede sessiemuzikanten voorbij komen zoals Ben Hackettt en John Neff (Drive By Trickers) op ‘Violet Light’. Maar zoals wel vaker is de afsluiter ‘She’s Looking For The Answer’ het hoogtepunt van Zia; het persoonlijke verhaal van Delaware toen hij iemand met een overdosis niet naar het ziekenhuis bracht maar op eigen verzoek naar huis waar ze later overleed . De tekst is zo mooi en emotioneel en sluit naadloos aan bij de sfeer op het album. Zia is een prachtig album geworden dat absoluut hoog gaat eindigen in de jaarlijstjes van 2021. De combinatie van Rock, Country en Americana zorgen voor een hele fijne luisterervaring en het stemgeluid van Delaware is authentiek. De rest van de band met Houle op gitaar in de hoofdrol zorgt voor een ijzersterke muzikale omlijsting en ook de teksten zijn punt gaaf. Een sensationeel goed album door bescheidenheid en eenvoud. Veel luisterplezier.

Garrett T. Capps - I Love San Antone

Label Vinyl Ranch Records

Beoordeling 8

Review n 2016 maakten we kennis met de eigenzinnige Garrett T. Capps en met zijn Americana muziek waarin veel Amerikaanse muziekstromingen te herkennen zijn. Zijn liefde voor zijn geboortestad en -streek steekt hij niet onder stoelen of banken want op zijn debuutalbum Y Los Lonely Hipsters uit 2016 bracht hij met ‘Born In San Antone’ een ode aan zijn geboortestad San Antonio, Texas. Met zijn vierde album, met de alleszeggende titel I Love San Antone, dat deze week uitkwam is die trots onveranderd. Austin is dan misschien de meest bekende muziekstad van Texas, het is duidelijk dat singer/songwriter Capps trots is op zijn eigen San Antonio. Zelf zegt hij hierover: “When I first started playing outside of San Antonio, I didn’t want to play ‘Born in San Antone’ because I thought it was just for the people of San Antonio and that only the people of San Antonio would like it”. Hij opent met het swingende en alleszeggende ‘I Like Austin, But I Love San Antone’, een heerlijk Rockabilly nummer met een soepel orgeltje waarvan je humeur absoluut opfleurt. Capps schakelt vervolgens meteen door met de Tex-Mex klassieker ‘Margarita, Margarita’ waar we Santiago Jiminez Jr. op accordeon horen. Op dit vierde album van Capps vinden we nog wat covers terug en de uitvoering van Jethro Tull’s ‘Locomotive Breath’, met prima gitaarwerk van de Texaan, kunnen we als meer dan geslaagd beschouwen. Ook trakteert hij ons nog op een soepele Americana-uitvoering van ‘Everybody I Know’, een nummer dat oorspronkelijk door Loudon Wainwright III werd geschreven. Leuk detail is dat hij dit nummer op het album zelf aankondigt als “This Is Gonna Be The Hit”! Maar het zijn niet alleen de covers die dit een prima album maken. ‘Never End’, met een accordeon zoals we dat ook kennen van E Street Band’s Danny Frederici, is een blijvertje en met het uptempo en olijk klinkende ‘Downtown, I’m Ready 2 Go’ is het lastig stilzitten. Capps bewijst met dit album dat hij veelzijdig kan zijn. Natuurlijk liggen zijn roots in de Country en Americana maar hij maakt regelmatig uitstapjes en met ‘The Devil Inside’ noemen we een ijzersterk nummer. Weer die accordeon, de “Fiddle” en een mooi resonerende gitaar zorgen voor het melancholieke karakter. Die al eerdergenoemde roots horen we dan uiteraard terug en met de treurige Countrywals ‘The Neon Luv Waltz’ waar we ook Kathryn Legendre horen en de Country-shuffle ‘The Highway 16 Shuffle. Met de vrolijke afsluiter ‘Goodbye San Antonio, Hello Amsterdam’ waar we pook nog Augie Meyers en Los Texmaniacs horen overtuigt hij op geheel eigen wijze nog één keer. Onbevangen, spontaan en oprecht zijn kernwoorden die blijven hangen na het beluisteren van dit vierde album van de Texaan Garrett T. Capps. Los van de covers die hij smaakvol neerzet is het een album waar een diversiteit aan Amerikaanse muziekstromingen samenkomen met Americana als verbindende factor. Een album dat absoluut voor een glimlach op je gezicht gaat zorgen.

Chris de Burgh – The Legend of Robin Hoo

Label Rockwave/ Butler rec

Beoordeling 8

Review De singer-songwriter Chris de Burgh kennen de meeste mensen van het prachtig liedje ‘Lady in Red’. De Ier heeft inmiddels 22 albums uitgebracht en allen zijn erg mooi. Met zijn rustgevende stem weet hij de popliedjes tot swingende ballades te maken. Met het nieuwe album, wat een soundtrack is, neemt hij Robin Hood onder de loep. Het album kent natuurlijk de aanstekelijke strijkers in de songs. Deels geeft dit het Ierse tintje aan zijn songs, maar de songs zijn al juweeltjes van zichzelf. ‘Live Life, Live Well’ is weer een pareltje tussen alle songs die het verhaal van de rover vertellen. Het is een bekend boek uit 1377 dat het oude verhaal uit 1247 verteld. Dat beperkt dit weer het schrijven van de teksten. Maar De Burgh weet het boek op een prachtige wijze op muziek weer te geven. Van kinds af (‘Only A Child’), Koning Arthur kruistochten (‘Home from the War’) zijn politieke insteek dat de rijken rijker worden. ‘Open Your Eyes’ om te zien wat er daadwerkelijk om je heen gebeurd. De aanpakt om de rijken te beroven tot hij wordt gearresteerd (‘The Arrest’ en ‘Break the Law’, wat doet denken aan Pink Floyds The Wall ). Met zijn terugkeer weet hij een mini leger te verzamelen om de overvallen (‘The Robbery’) te organiseren tot ze genoeg geld hebben ( Een typisch Iers folks song ‘We ‘ve got the Money’), zijn verliefdheid ten opzichte van Lady Marian, de vrouw van de sheriff en het slagveld tegen Koning Arthur. Dit verliest de man en komt in de gevangenis ( ‘In Prison’). Het verhaal dat door de jaren gaat waardoor het een legende word ‘A Man For The Ages’ en ‘Legacy’ brengt dit verhaal tot een eind. Met passende muziek daar waar het hoord. De ballades voor de liefde en de extra toepassingen in de strijdliederen. Bijzonder is dat dit verhaal een mix is van de moderne en historische Robin Hood gaat. Het oude verhaal verteld dat Hood de edellieden ondersteunde tegen de inname van de sheriff . Zij betaalden deze huurmoordenaar tegen het onrecht dat hen was aangedaan.

Josephine Johnson - Double High Five

Label

Beoordeling 8

Review Met The Spark maakte de Amerikaanse singer/songwriter Josephine Johnson in 2018 indruk en het duurde, mede vanwege Covid, dus enkele jaren voordat we weer nieuw werk van haar tegemoet konden zien. Met Double High Five is Josephine terug en in Amerika wordt ze vanwege haar stem die zowel krachtig als kwetsbaar is regelmatig vergeleken met Janis Joplin. Voor dit album ging ze de samenwerking aan met producent en multi-instrumentalist Andrew Sovine (Ashley McBryde, Fox Brothers, Alice Wallace), die ook gitaar speelt op de plaat. Daar waar we op het vorige album The Spark uit 2018 nog een reeks studiomuzikanten hun bijdrage leverden is dit album vooral ons ding vertelde de Amerikaanse laatst in een interview. Het nummer bevat “slechts’ zes tracks met een speeltijd van een kleine 18 minuten waarvan één instrumentaaltje, ‘In The Field’. Ze opent met het ingetogen ‘Built To Last’ maar al snel wordt duidelijk dat de Amerikaanse een stem uit duizenden heeft. De titelsong is een mix van Country en Folk en met ‘Where I Belong’ noemen we misschien wel de beste track van het album. Het is mooi van opbouw, krijgt karakter door een mooie resonerende gitaar en altijd is daar dat boeiende stemgeluid met die kleine trilling in haar stem. De uit Georgia afkomstige Josephine werd geboren op het platteland van Indiana en studeerde aan de prestigieuze universiteit van Savannah. Toch duurde het nog even voor ze definitief voor de muziek koos en in het verleden bewees ze al dat ze moeiteloos tussen diverse stijlen als Soul, Blues en Americana kan laveren. De afsluiter ‘Feather Song’ is een soort ode aan de natuur en Josephine schreef het toen ze helemaal ergens op een klif uitkeek op de Stille Oceaan en de zon onder zag gaan. Zelf zegt ze hierover: ‘Man, I get to be on this planet’! Het is een uptempo nummer dat lekker tegen de Countryrock aan schuurt met een bijbehorende video die absoluut de moeite waard is om even te bekijken. Om de EP te completeren is er ook nog een meer dan smaakvolle cover van Sam Phillips’ nummer ‘Sister Rosetta Goes Before Us’ en Josephine weet het op haar manier een broeierig karakter mee te geven. Tussen haar debuutalbum uit 2014 en The Spark zaten 4 jaar! Mede vanwege Covid moesten we nu drie jaar wachten op nieuw materiaal dus laten we hopen dat deze EP een soort van tussendoortje is als opmaat naar een volwaardig nieuw album. Josephine Johnson barst van het talent maar heeft met haar unieke stemgeluid juist dat beetje extra’s. Veel luisterplezier.

Tropcial Fuck Storm - Deep States

Label Joyful Noise

Beoordeling 7,5

Review De Australische formatie Tropical Fuck Storm is terug met hun derde worp Deep States! In een tijd dat ook Down Under de wereld stil stond vanwege de pandemie vonden ze ondanks een “writers-block” uiteindelijk toch de inspiratie om ons wederom op een mash-up van Rock, Noise, Punk en wat experimentele stromingen te trakteren. Complottheorieën Liefdeskoppel Gareth Liddiard en Fiona Kitschin vormden eerder het hart van de Australische formatie The Drones maar die band hield in 2016 op te bestaan. Kort daarna besloten Liddiard en Kitschin een andere creatieve weg in te slaan en werden Lauren Hammel op drums (High Tension) en gitariste/multi-instrumentaliste Erica Dunn benaderd om deel uit te maken van het nieuwe project Tropical Fuck Storm. Ze brachten al eerder twee albums uit en nu is daar het derde album dat wederom niet zomaar met fluwelen handjes behandeld kan worden. De soms vergaande en bizarre denkbeelden over complottheorieën of de bestorming van het Capitool zijn thema’s en rode draadjes die door de tien tracks heen lopen. Soms onnavolgbaar Misschien wel het meest exemplarisch is de al eerder uitgebrachte single ‘G.A.F.F.’ (Give-a-fuck-fatigue” ) met onnavolgbare ritmeverschuivingen waarbij de schurende stem van Liddiard alom aanwezig is en dit dan weer een schril contrast vormt met de stemmen en van Erica en Fiona. Het verdient dan ook je aandacht en het doorgronden van de soms obscure teksten kost de nodige energie. Een andere klankkleur en wat meer psychedelisch maar niet minder onnavolgbaar is ‘Blue Beam Baby’ en ook opener ‘The Greatest Story Ever Told’ met een onnavolgbare gitaarsolo vliegt alle kanten op. Opvallend op deze plaat is dat qua zang Fiona en Erica wat meer op de voorgrond treden, iets wat het geluid van de band ten goede komt. Zo nemen de dames op ‘Suburbiopia’ vocaal het voortouw. Op ‘Bumma Sanger’ pakt de band terug op wat de pandemie volgens hun met ons doet, ‘The Donkey’ is wederom onnavolgbaar en met ‘New Romeo Agent’, met Erica Dunn als zangeres, noemen we het meest toegankelijke nummer. Het album wordt afgesloten ‘Legal Ghost’ dat ook redelijk ontspannen voelt en het instrumentale ‘The Confinement Of The Quarks’, een nummer dat niet echt als de “staart” van een album voelt. Eindoordeel Deep States is een album dat je vooral tijdens de eerste helft de ademt ontneemt; krachtig, onnavolgbaar en soms zelfs destructief. Noise, Rock en Psychedelica worden samengevoegd tot een indringend maar inktzwart album met absoluut muzikaal een eigen signatuur. Gelukkig is het album voorzien van bijgevoegd een boekje zodat je alle teksten nog eens rustig op je kunt laten werken. Veel luisterplezier.

Augustus 2021, week 34

Tropical Fuck Storm - Deep States

Label Joyful Noise

Beoordeling 7,5

Review De Australische formatie Tropical Fuck Storm is terug met hun derde worp Deep States! In een tijd dat ook Down Under de wereld stil stond vanwege de pandemie vonden ze ondanks een “writers-block” uiteindelijk toch de inspiratie om ons wederom op een mash-up van Rock, Noise, Punk en wat experimentele stromingen te trakteren. Liefdeskoppel Gareth Liddiard en Fiona Kitschin vormden eerder het hart van de Australische formatie The Drones maar die band hield in 2016 op te bestaan. Kort daarna besloten Liddiard en Kitschin een andere creatieve weg in te slaan en werden Lauren Hammel op drums (High Tension) en gitariste/multi-instrumentaliste Erica Dunn benaderd om deel uit te maken van het nieuwe project Tropical Fuck Storm. Ze brachten al eerder twee albums uit en nu is daar het derde album dat wederom niet zomaar met fluwelen handjes behandeld kan worden. De soms vergaande en bizarre denkbeelden over complottheorieën of de bestorming van het Capitool zijn thema’s en rode draadjes die door de tien tracks heen lopen. Misschien wel het meest exemplarisch is de al eerder uitgebrachte single ‘G.A.F.F.’ (Give-a-fuck-fatigue” ) met onnavolgbare ritmeverschuivingen waarbij de schurende stem van Liddiard alom aanwezig is en dit dan weer een schril contrast vormt met de stemmen en van Erica en Fiona. Het verdient dan ook je aandacht en het doorgronden van de soms obscure teksten kost de nodige energie. Een andere klankkleur en wat meer psychedelisch maar niet minder onnavolgbaar is ‘Blue Beam Baby’ en ook opener ‘The Greatest Story Ever Told’ met een onnavolgbare gitaarsolo vliegt alle kanten op. Opvallend op deze plaat is dat qua zang Fiona en Erica wat meer op de voorgrond treden, iets wat het geluid van de band ten goede komt. Zo nemen de dames op ‘Suburbiopia’ vocaal het voortouw. Op ‘Bumma Sanger’ pakt de band terug op wat de pandemie volgens hun met ons doet, ‘The Donkey’ is wederom onnavolgbaar en met ‘New Romeo Agent’, met Erica Dunn als zangeres, noemen we het meest toegankelijke nummer. Het album wordt afgesloten ‘Legal Ghost’ dat ook redelijk ontspannen voelt en het instrumentale ‘The Confinement Of The Quarks’, een nummer dat niet echt als de “staart” van een album voelt. Deep States is een album dat je vooral tijdens de eerste helft de ademt ontneemt; krachtig, onnavolgbaar en soms zelfs destructief. Noise, Rock en Psychedelica worden samengevoegd tot een indringend maar inktzwart album met absoluut muzikaal een eigen signatuur. Gelukkig is het album voorzien van bijgevoegd een boekje zodat je alle teksten nog eens rustig op je kunt laten werken. Veel luisterplezier.

GA-20 Try It ..... You Might Like It

Label Colemine Records

Beoordeling 8

Review De Amerikaanse Bluesman Hound Dog Taylor is de vijftig voorbij wanneer hij zijn muzikale doorbraak heeft en hij op 56-jarige leeftijd in 1971 pas zijn debuutalbum uitbrengt. Toch wordt zijn Blues nog steeds als baanbrekend gezien en het Amerikaanse trio GA-20 pakt de handschoen op en brengt met Try It …… You Might Like It: GA-20 Does Hound Dog Taylor een ode aan deze veel te vroeg overleden Blueslegende. GA-20, genoemde naar een oude Gibson versterker uit de jaren ’60, is een trio dat bestaat uit de twee gitaristen Matt Stubbs en Pat Faherty en drummer Tim Carman. Faherty is naast gitarist ook zanger van het trio. Het geluid van de band is vooral puur, hier en daar wat rauw en schurend en verpakt met een “vintage” sound omdat de heren vooral met dit soort apparatuur werken. Blues is van alle tijden en in de kern één van de muziekstijlen die bij uitstek geschikt is als communicatiemiddel; nergens anders dringt de diepere emotie zo diep door als in de Blues. Voor dit album deed het trio een greep uit het oeuvre van Hound Dog en met gebruik van hun vintage-apparatuur klink het even tijdloos als eigentijds. De eerste single is meteen ook de opener; ‘She’s Gone’ is die stuwende opener en deze Boogie heeft alles waar dit album over gaat; vuig en meeslepend gitaarspel, strakke drums als basis en de rauwe zangpartij van Faherty. Op ‘Let’s Get Funky’ gaat onder leiding van drummer Carman het tempo nadrukkelijk omhoog en nummers als ‘See Me In The Evening, ‘It’s Alright’ zijn stuwende, vuige Bluesnummers. Soms maakt het trio een uitstapje waar wellicht de wenkbrauwen van omhoog gaan; luister maar eens naar het instrumentale “Boogie”-nummers ‘Phillips Goes Bananas’ en ‘Hawaiian Boogie’. Met de 70’s Rock ’n Roller ‘Give Me Back My Wig’ krijgen ze weer alle aandacht en blijven ze volharden in die wat analoog klinkende sound. Met ‘Sitting At Home Alone’ is daar die door merge n been snijdende ballad als een vader zijn dochter moet los laten (“ The girl you love, she's done bad now, she's gone / You travel to the corner, she said "daddy, it's far as I gonna go"). Ook ‘It Hurts Me Too’, dat we nog kennen van Elmore James, is meeslepend met een hoofdrol voor Stubbs op gitaar. Try It You Might Like It lijkt qua format op het vorig jaar verschenen album Black Kream van The Black Keys. Op dat album pakten ook zij terug op nummers die in een ver verleden zijn gemaakt maar eigenlijk tijdloos zijn. Het is een album vol met wat rauwe Bluesrock maar toch weten de heren tussen al die muzikale opwinding de essentie van de Blues over te brengen; je kunt met deze muziek alles zeggen en de muziek van Hound Dog Taylor is tijdloos. Veel luisterplezier.

Dave - We're All Alone In This Together

Label Universal

Beoordeling 8,5

Review De 23-jarige Dave leverde twee jaar geleden met PSYCHODRAMA een indrukwekkend debuutalbum af waarmee hij meteen doordrong tot de crème-de-la-crème binnen de Hip-Hop wereld. Het heeft even geduurd maar met We’re All Alone In This Together is daar nu eindelijk die opvolger waarvoor de verwachtingen hoog gespannen zijn. Het album opent met 'We're All Alone' met het geluid dat we kennen bij het aftellen van een zwart-wit film. Vervolgens is daar een spookachtige stem op de achtergrond voordat de Brit op een beat los barst om ons meteen in zijn eigen wereld mee te nemen (‘I knew that my life was a film/From when I had to share a bed with my mum and I was pissin’ myself’). Halverwege verdwijnt de beat en wordt Dave alleen door een piano begeleidt. Het resultaat is verbluffend en ongelofelijk effectief want omdat zijn teksten zo nadrukkelijk klinken word je als het ware in zijn wereld meegezogen. Het grote verschil met zijn debuut PSYCHODRAMA is dat de Brit met Nigeriaanse roots hier niet alleen aan zelfreflectie doet maar ook maatschappelijke vraagstukken durft aan te roeren zoals criminaliteit, immigratie, misbruik, liefde en problemen binnen relaties. Naast sterke tracks als ‘Verdansk’, ‘In The Fire’ en ‘Twenty To One’ komen we ook een diversiteit aan samenwerkingen tegen zoals bij de al eerder uitgebrachte single ‘Clash’ waar we naast Dave de rapper Stormzy horen. Mooi is het dat hij zo bepalend kan zijn met de sfeer want op nummers als ‘System’ (ft. Wizkid) en ‘Lazarus’ (ft. Boj) veranderd de klankleur van boos en urgent naar een aangename groove met Afrikaanse invloeden. Ondanks al die genoemde pareltjes noemen we toch twee hoogtepunten; ‘Three Rivers’ wordt voortgedreven op een haast klassiek stuk maar het meest indrukwekkende nummer is absoluut ‘Heart Attack’, een bijna 10-minuten durend betoog over misstanden dat ook een licht-klassieke melodie als basis kent. Dave raast op dit nummer als het ware door met zijn teksten, ook op momenten dat er geen muzikale omlijsting is en je hoort hem af en toe naar adem happen omdat hij zijn verhaal wil blijven vertellen en de urgentie absoluut over wil brengen. Het nummer begint met het geluid van sirenes en eindigt met een geluidsopname van zijn moeder die in huilen uitbarst als ze aan de tijd terug denkt dat ze op de vlucht was. (“I didn't have anybody, nobody was ready to help me / You was six weeks old, this is when we left from Africa / I was on the streets for three years / Nobody let me eat, nobody in this nation”). Dave groeide op in Zuid Londen waar zijn moeder moeite had om de touwtjes aan elkaar te knopen en hij zag zijn beide broers afglijden. Met ‘Heart Attack’ De diepere betekenis van dit album zal na elke luisterbeurt duidelijk worden. Daar waar teksten vaak ondersneeuwen in de beats en de melodie daar zorgt de Brit duidelijk voor het tegendeel. Zijn heldere uitspraak, met Brits dialect, is soms kalm en dan weer urgent maar zijn teksten zijn in deze productie altijd duidelijk verstaanbaar. En juist dat is de kracht van het album en zorgt dat je zijn verhalen als het ware absorbeert. We’re All Alone In This Together is een indrukwekkend tweede album geworden. Veel luisterplezier.

Pablo Dylan - Fortitude

Label Columbia

Beoordeling 7,5

Review De tweede EP Fortitude van het drieluik van Pablo Dylan, de kleinzoon van Bob Dylan, is uit. De folkrockmuzikant en instrumentalist zoekt zijn eigen weg in de muziekwereld en geeft op deze tweede EP zijn visie op een aantal maatschappelijke problemen in de VS. Fortitude is de tweede EP van een drieluik. Eerder bracht hij al ‘Solitude’ uit over eenzaamheid en herinneringen en de derde zal de titel ‘Renaissance’ meekrijgen. Dit tweede deel staat vooral in het teken van de gebeurtenissen en maatschappelijke ongelijkheid in de VS en mede naar aanleiding van de dood van George Floyd. Zelf zegt hij hierover: “I am a deep believer in the promises laid out in the Declaration of Independence, but unfortunately for most of the population those promises were never realized. It is this discrepancy that I feel my most sacred duty as an artist is to comment on.” Als kleinzoon van de illustere Bob Dylan zijn de verwachtingen waarschijnlijk maar evengoed niet vanzelfsprekend hoog. Toch heeft hij het talent in zijn genen zitten en met deze vijf nummers levert hij met zijn ietwat rauwe stem een mooie EP af waarbij Folk-, Blues- en Americana-invloeden makkelijk te herkennen zijn. ‘I Descend My Westward Courd’ is lekker uptempo en mooi georkestreerd en met het ‘Bluesy ‘Ward No. 9’ legt hij de vinger op het Amerikaanse gevangeniswezen. ‘I Shoud’ve Know’ is het bewijs dat de appel echt niet ver van de boom valt en op dit mooie nummer lijkt het alsof we een jonge Bob Dylan horen. Pablo laat bij de laatste twee tracks, ‘Shadow Of The Guard’ en ‘The Massacre At Port Pillow’, alle schroom varen en met zijn schurende stem en de wat stevigere sound wordt de urgentie en zijn boodschap duidelijk. Deel II van de aangekondigde trilogie is dus nu een feit en het is nu wachten op het derde deel. Dylan is net als zijn opa niet zo zeer op zoek naar commercieel succes maar veel meer op zoek naar zijn eigen creatieve en muzikale identiteit. Fortitude is veelbelovend en we kijken dan ook uit naar het derde deel zodat we het totale plaatje kunnen beoordelen en beluisteren. Veel luisterplezier.

Augustus 2021, week 33

Sheryl Crow - Live From The Ryman And

Label Valory

Beoordeling 8,5

Review In een tijd dat concerten nog steeds schaars zijn is het juist heel fijn om een release te zien van een live-registratie. Live From The Ryman And More is een nieuw album van de negenvoudig Grammy Awards® winnares Sheryl Crow, één van de meest succesvolle vrouwelijke artiesten van de laatste decennia. Haar doorbraak kwam in 1993 met het 7x Platina album Tuesday Night Music Club dat de hits als ‘All I Wanna Do’, ‘Strong Enough’ en ‘Leaving Las Vegas’ voortbracht. Daarna bouwde ze haar carrière verder uit waarbij het uit 2019 daterende album Threads, dat bestaat uit diverse samenwerkingen, haar meest recente album is. In 2019 stond ze nog in Poppodium 013 met haar band en waren we getuige van een meer dan gelikte show van deze doorgewinterde singer/songwriter. Dit album is een compilatie van vijf avonden van concerten die Sheryl gaf in 2019 in het hypermoderne Ace Theatre in Los Angeles, het legendarische Newport Folk Festival in Rhode Island en natuurlijk het historische Ryman Auditorium in Nashville. Live From The Ryman And More geeft een prachtige doorsnede van haar grootse carrière en samen met haar fantastische band geeft Miss Crow een Masterclass in Rock, Pop, Gospel, Blues en hier en daar wat Country. Natuurlijk komen hits als ‘My Favorite Mistake, ‘The First Cut Is The Deepest’, ‘It It Makes You Happy’ en ‘Soak Up The Sun’ voorbij maar wat vooral bijzonder is dat we een aantal samenwerkingen van Threads hier live horen. Grote artiesten als Stevie Nicks (‘Prove To You’), Jason Isbell (‘Everything Is Broken’), Brandi Carlile (‘Beware Of Darkness’) en natuurlijk Emmylou Harris (‘’Nobody’s Perfect’) geven acte de présence. Het feit dat ze ‘Real Gone’ uit de Disney-film Cars speelt is bijzonder, ‘Everyday Is A Winding Road’ mag niet ontbreken en met de afsluiter ‘I Shall Believe’ is de cirkel waarschijnlijk rond want dit nummer is ook de laatste track van het album waarmee ze doorbrak. Toeval of niet? Met maar liefst 27 nummers en een speeltijd van bijna 2½ uur is dit het meest complete overzicht van Sheryl Crow. Voor elke fan een must have maar ook voor elke muziekliefhebber een aanrader want er staan enkele unieke samenwerkingen op en verder is dit gewoon een productie van hoge kwaliteit. Veel luisterplezier.

Leah Blevins - First Time Feeling

Label Crabtree

Beoordeling 8

Review Soms loop je tegen een release aan die je van kop tot staart in vervoering brengt. Het debuutalbum First Time Feeling van Leah Blevins is zo’n plaat die voor dat gevoel kan zorgen. In 2018 bracht ze een veelbelovende EP uit maar het duurde nog drie jaar tot ze collega-troubadour Paul Cauthen en Texas Gentleman’s Beau Bedford ontmoette om aan een volwaardig album te gaan werken. Met de bevlogen hulp van Cauthen en Bedford vond de 31-jarige Leah de ideale muzikale- en productiecombinatie en ging de studio in om de liedjes die ze tot dat moment had geschreven definitief op de plaat te zetten. Het resultaat mag er zijn want de tien liedjes, vooral geschreven op basis van eigen ervaringen, voelen als een warme deken. En met een stem die ergens het midden houdt tussen Duffy en Dolly Parton is de in Nashville woonachtige Leah Blevins één van de grootste verrassingen van dit bijzondere muzikale jaar. Bij de opener ‘Afraid’ wordt meteen duidelijk dat we hier niet met een artiest van twaalf in een dozijn te maken hebben; Leah verrast ons meteen met haar eigen geluid dat nog het best in Alt-Country zou passen en haar karakteristieke stem en het schurende gitaargeluid zorgt dat het meteen spannend wordt. Met ‘Beautiful Disaster’, dat zich ergens op het snijvlak van Country en Folk bevindt, is er het eerste moment van bezinning. De fiddle en de trilling in haar stem zorgen voor de nodige melancholie, een gevoel dat we ook op het semi-akoestische ‘Little Birds’ terug horen en waar Leah erg fragiel klinkt. (“Oh little bird take me home / Cause I still love you after all that I know / You told me your secret / All your dirty little secrets / You’re just what I want”). ‘Clutter’ is wat donker en neigt naar Americana, ‘Believe’ is lekker soulvol met goed pianowerk en ‘Mexican Restaurant’ is die toch wel verplichte emotionele ballad. Natuurlijk zijn liedjes over opgroeien een universeel thema en met ‘Magnolias’ horen we Leah dan (“I don’t know where I’m going / But I ain’t staying here”) zingen. De nummers luisteren lekker weg en naast de opener ‘Afraid’ hoort ook het titelnummer, dat een hele mooie en soepele melodielijn kent, tot de hoogtepunten van het album. Eén van de meest bijzondere nummers is ‘Fossil’; een nummer dat wordt gedragen door de stem van de Amerikaanse en dat ondanks het subtiele instrumentarium en percussie toch een bepaalde urgentie uitstraalt. Op First Time Feeling wordt duidelijk dat Leah Blevins over loopt van talent. Dat zet ze om in mooie liedjes waar haar songwriting prima tot uiting komt én dat in combinatie met die boeiende stem zorgt dat er een mooie muzikale toekomst voor haar is weggelegd. Wel mag een eventueel vervolg nog wat spannender worden maar voor nu druk ik wederom op de repeatknop van de Cd-speler. Veel luisterplezier.

2021, Augustus week 32

TORRES - Thirstier

Label Merge Records

Beoordeling 8

Review Thirstier is het vijfde album van de Amerikaanse muzikante Mackenzie Scott die wij beter kennen als TORRES. Haar vorige album stond min of meer in het teken van de gevonden liefde en dit album wordt getekend door de stabiliteit van die relatie met de beeldende kunstenaar Jenna Gibson. TORRES komt vliegend uit de startblokken en met het lekker rockende en wat grunge klinkende ‘Are You Sleepwalking?’ plaatst de Amerikaanse haar vingerafdruk en licht een tipje van de sluier op want gaandeweg horen we naast gitaren toch ook wel wat synths. Vervolgens trekt ze die lijn door en met de hit-in-de-dop ‘Don’t Go Putting Wishes In My Head’ en horen we haar openlijk de liefde verklaren aan beeldend kunstenaar Jenna Gibson die verantwoordelijk is voor de opvallende albumhoes.(“For a while, I was sinking / But from here on out / I swear I'm swimming”). Check ook zeker even de bijbehorende video. Maar Mackenzie laat op Thirstier horen dat haar veelzijdigheid de afgelopen jaren alleen maar verder is ontwikkeld en dat ze als geen ander in staat is een bepaalde dynamiek uit haar nummers te laten vloeien. ‘Constant Tomorrowland’ klinkt dan nog wel enigszins vrijblijvend maar ‘Drive Me’ is één van de meest opvallende nummers op dit vijfde album; daar waar we het ene moment nog een aardige dosis dissortion horen is er op het andere moment soepele Indie-rock. We wisten al dat de Amerikaanse een erg goede stem heeft en dat bewijst ze op dit album wederom want haar stem draagt het album. Luister ook maar eens naar het zeer intieme ‘Big Leap’, over een bijna fataal ongeluk van een geliefde waar we Torres misschien wel breekbaarder dan ooit horen. Ook de titelsong begint erg ingetogen om wat later toch te ontbranden en eigenlijk horen we hier in een kleine 3 minuten precies datgene waartoe de Amerikaanse in staat is. Verder verklaart ze ook hier nogmaals haar op dit moment onbegrensde liefde (“The more of you I drink, the thirstier I get, baby”). Al eerder waren de synths hoorbaar maar altijd was daar wel die aangenaam schurende elektrische gitaar. Op ‘Kiss The Corners’ trekt ze voor de eerste keer echt de elektronische kaart en zorgt daarmee echt voor een verrassing. Maar natuurlijk zijn de gitaren uit de openingstrack nooit ver weg en karakteriseren nummers als ‘Hug From A Dinasaur’ met een mooi “call-and-response”-deel, ‘Hand In The Air’ dat lekker recht-toe-recht -aan is en afsluiter ‘Keep The Devil Out’ kunnen we ook rustig vermelden. Thirstier is weer een nieuw hoofdstuk in het muzikale boek dat TORRES aan het schrijven is en het klinkt weer net anders dan de voorgaande vier albums. Mackenzie Scott blijft zich ontwikkelen maar met dit album lijkt de definitieve doorbraak toch absoluut tot de mogelijkheden te behoren. Het album brengt een meer dan aantrekkelijke dosis energie en dynamiek en met dit nieuwe album bewijst de New Yorkse een blijvertje te zijn. Een meer dan fijn album. Veel luisterplezier.

Mr jukes & Barney Artist - The Locket

Label Virgin

Beoordeling 8

Review “The aim is to bring hope to people after the maddest year” vertelde de Londense rapper Barney Artist laatst. Samen met zijn muzikale “soulmate” Jack Steadman, alias Mr. Jukes, is The Locket het resultaat van hun samenwerking tijdens de pandemie. De totstandkoming van dit nieuwe album duurde vanwege de pandemie ongeveer 18 maanden en wederom brengen de beide vrienden ons een heerlijke blend van Old-school Hip-Hop die ze vervolgens creatief weten te vervlechten met een aantal muzikale invloeden zoals Jazz. Hier en daar wordt zelfs gescratcht! Zoals bekend was Steadman al succesvol met zijn formatie Bombay Bicycle Club en solo bracht hij enkele jaren geleden al het meer dan goed ontvangen verfrissende soloalbum God First uit. Via dat project leerden de beide Londenaren elkaar kennen en is The Locket eigenlijk wel een logisch vervolg. Het album opent met de titelsong die absoluut bedoeld is om deze donkere periode eindelijk achter ons te laten. Op een lekker beat en ondersteund met koperen blazers is het een ideale opener als we Artist “Me and Jack are building these hymns / No angels sin / we fill a locket with memories we protect, and don't forget to keep it around your neck” horen zingen. Uiteraard is Hip-Hop de rode draad op dit album en het duo pakt dan ook regelmatig terug op lekkere, traditionele Hip-hop zoals bij ‘Check The Pulse’ waar Artist een vocale strijd aangaat met Kofi Stone. ’Blowing Steam (Open Up Your Mind’, de eerste single en ‘Poems’ luisteren lekker weg maar het album wordt pas echt naar een hoger niveau getild bij ‘Deja Vu’ en prijsnummer ‘Vibrate’ dat heerlijk voortdrijft op een jazzy sample. Mooi is dat de beide heren met dit album regelmatig buiten de lijntjes van de traditionele Hip-hop kleuren en soms tot verrassende arrangementen komen en altijd oog blijven houden voor het tekstuele. Het dromerige ‘All For You’ is hier misschien wel het mooiste voorbeeld van en naast de soepele zanglijnen zorgen de Hi-Hats en de Harp voor een surprise. Op The Locket horen we overigens nog een gastzanger; op het lui wiegende ‘Autumn Leaves’ horen we de rapper Lex Amor, ook uit Londen. De afsluiter ‘Gratitude’ doet de wenkbrauwen misschien wat fronsen; begeleidt door een gospelkoor horen we Artist als het ware preken. (“Practisin' my faith, still remember where I came from”) The Locket is een erg geslaagd album geworden waarbij de beide vrienden “Old-school” Hip-Hop als basis muziekstijl hanteren om daar vervolgens hun eigen twist aan te geven. Ook als je niet echt een liefhebber bent van deze muziekstijl zal je humeur na het luisteren van dit album absoluut opfleuren. Veel luisterplezier.

Tito Jackson - Under Your Spell

Label Gulf Coast Records

Beoordeling 8

Review Bij een release van een artiest die de achternaam Jackson draagt spitsen de oren zich spreekwoordelijk meestal. Zo ook bij het nieuwe album van Tito Jackson, jawel de oudere broer van poplegende Michael die ook deel uit maakte van de fameuze Jackson 5. Met Under Your Spell brengt de Amerikaanse zanger, gitarist en songwriter pas zijn tweede album uit. Toriano Adaryll "Tito" Jackson is dus één van de oudere broers van wijlen poplegende Michael Jackson. Na zijn carrière met de Jackson 5 was hij qua muziek vooral op de achtergrond actief en opvallend is dat hij pas in 2016 met het album Tito Time zijn eerste soloalbum uitbracht. Naast zijn muzikale talent opent een dergelijke achternaam natuurlijk wel deuren want op dit album krijgt hij medewerking van een aantal gastmuzikanten waar menig artiest zijn vingers bij aflikt. Een greep van artiesten die we voorbij horen komen zijn namen als Stevie Wonder, Joe Bonamassa, George Benson en Claudette King, jawel de dochter van B.B. Under Your Spell is een album dat doorspekt is van nostalgie en ons als luisteraar mee terug neemt in de tijd en een aangename combinatie brengt van Blues, Funk, R&B en natuurlijk het geluid van Motown. Het album opent swingend met ‘Wheels Keep Turning’, een heerlijke “Bluesshuffle” met een bijdrage van Kenny Neal en meteen zijn de blazers op de voorgrond aanwezig. Vervolgens worden we getrakteerd op het vet aangezette ‘Love One Another’ waar naast Tito zijn broer Marlon, Bobby Rush en Kenny Neal hun opwachting maken en waar Stevie Wonder met zijn mondharmonica voor de soul zorgt. De rijpheid van zijn stem komt mooi tot uiting in nummers als ‘Like It’ en ‘Dying Over Here’ en met ‘Big Leg Woman’ is daar die diepe zuidelijke blues. Met ‘You’re Gonna Push Me Too Far’ krijgen we een mooi staaltje jaren ’70 Funk en met een cover van ‘Rock Me Baby’ eert hij zijn vriend B.B. King. Mooi is het om de dochter van de legende, Claudette King, hier te horen en dat in combinatie met het virtuoze gitaarspel van George Benson maakt dit toch één van de absolute pareltjes van dit album. Afsluiten doet de sympathieke Jackson met het zwoele en wiegende ‘I Got Caught (Loving In A Dream) Het is zo ontzettend lekker om weer naar een album te luisteren dat volgespeeld wordt zonder kunstmatige en digitale kunstjes. Tito Jackson levert een zeer vakkundig album af waar Blues de basis vormt maar waar hij evengoed R&B, Soul en Funk combineert. Een meer dan fijne plaat. Veel luisterplezier.

Clay Walker - Texas To Tennessee

Label Show Dog

Beoordeling 8

Review De inmiddels 51-jarige Amerikaanse Country zanger Clay Walker is terug met een nieuw album. Na She Won't Be Lonely Long uit 2010 bracht hij alleen nog een download-album uit dus de fans hebben meer dan uitgekeken naar Texas To Tennessee. Walker heeft inmiddels de multi-platina status bereikt, scoorde tientallen hits waarvan er een elf de no. 1 status bereikten in de diverse Amerikaanse charts. Nummers als Live Until I Die,” “Dreaming With My Eyes Open,” “If I Could Make A Living,” “This Woman And This Man’ zorgden voor groot succes maar de laatste Jaren was het dus stil. Tot enkele maanden geleden toen er ineens de single ‘Need A Bar Sometimes’ was en er een nieuw album werd aangekondigd. Walker keert bewust terug naar het geluid waarmee hij dus jaren geleden zo’n succes had en heeft een goede balans gevonden tussen uptempo Country songs en hier en daar een gevoelige ballad. De opener ‘Anything To Do With You’ is meteen richtinggevend; lekker uptempo, modern met een vleugje rock door de aanwezige gitaren en Clay die nog steeds dat aangename accent heeft. Vervolgens is daar de al eerder genoemde single waarvan Clay zegt: “It speaks to the fact that, for most people, there is a time when we ALL need a little getaway and a bar is a perfect, no-judge place to go”. ‘Country Side’ en ‘Loving You Then zijn wel typische Country-nummers en met ‘I Just Wanna Hold You’ noemen we misschien wel één van de beste nummers van het album. Datzelfde geldt ook voor ‘You Look Good’ dat zowel jong als oud zal aanspreken. Cowboys, liefde, het platteland, een koud biertje en pick-up trucks zijn natuurlijk onderwerpen in dit genre en ook Clay trekt natuurlijk regelmatig de gevoelige kaart. Met een mooie slide-gitaar is Catching Up With An Ol’ Memory’ meer dan geslaagd terwijl ‘Cowboy Loves A Woman’ meer een ballad is en de titelsong staat voor datgene dat we van een Country love-song vinden. De afsluiter ‘One More’ is het meest stevige nummer met krachtige riffs en daarmee misschien wel het meest aansprekende nummer van dit album. Texas To Tennessee een album dat elke liefhebber van Country zal aanspreken. De tien tracks zijn in balans en Walker bewijst dat hij nog steeds nummers kan schrijven die je in lijn liggen van zijn succesvolle periode. Na al die jaren een meer dan welkome comeback. Veel luisterplezier.

Tim Buckley – Happy Sad

Label Music on Vinyl/ Elektra

Beoordeling 8

Review De Amerikaanse singer-songwriter pur sang, Tim Buckley is inmiddels alweer 45 jaar niet meer onder ons. Toch is deze man, vader van Jeff Buckley, een bijzondere songwriter waar de huidige generatie songwriters nog hun lering uit halen. Op 28 jarige leeftijd overleed de man aan een overdose. Het derde album Happy Sad verscheen in 1969 en werd geproduceerd door Lovin’ Spoonful gitarist Zal Yanovsky. Buckley nam het album op nadat hij 2 albums met classic singer songwriters songs had afgeleverd en naar Europa ging om te touren. De tijd met drugs, love and happiness bracht hem tot het maken van een album waarbij de jazz en folk invloeden, waarmee hij ooit begin, een belangrijke plek kreeg. Het is het meest succesvolle album van de man, met heerlijke songs zoals het ‘Buzzin Fly’ dat hij ooit op de middelbare school had geschreven. Het meeslepende nummer dat als een pracht nummer in de avonduren bij de open haard betoverend is. Of het “Strange Feelin’’ dat deels overnomen is van Miles Davis ‘All Blues’. Tegenwoordig zou dit als plagiaat worden beschouwd, toen was het meer inspiratie en eer aan de meester. Met het ruim tien minuten durende ‘Love from the Pacific Highway’ gaat het verhaal dat men dit nummer niet goed op de opname-band kreeg. De producer bewerkte dit met een vleugje oceaan geluid en geroezemoes om een irritante monotoon te camoufleren. Met ‘Dream Letter’ schrijft hij zijn vrouw en zoon Jeff dat het hem allemaal spijt. En wanneer de vrouw echt weg is en je ex is realiseer je wat je kwijt bent. Dan gaat het leven zeker vrolijker worden met een ‘Gypsy Woman’ waarin je als een psychedelische jamsessie als deze lang in blijft hangen. Het is heerlijk om je hierin te laten verdrinken en de zang van hem op te nemen en daarna naast Robert Plant van Led Zeppelin gaat leggen. Met het kort en tedere ‘SIng A Song For You’ sluit de man het album af. De avant-garde en rock kreeg meer inpact waardoor Buckley na dit album het drieluik van avant-gardistische rock albums Blue Afternoon, Lorca en Starsailor opnam. Het album Happy Sad is nu opnieuw uitgebracht en kent een mooi geelgoud vinyl uitvoering.

Doe Maar – Klaar

Label Music on vinyl/ V2

Beoordeling 8

Review Ruim 20 jaar geleden verscheen het vijfde album van de meest spraakmakende Nederpop band Doe Maar. De band wist in 4 albums Nederland in extase te brengen met hits als Pa, Doris Day en andere Stukken, 32 jaar (Sinds 1 Dag of 2) en Doom-gedachte van ‘De Bom’. Het was 1983 dat de band met hun Lijf Aan Lijf album een einde maakte aan het overdonderde succes. We schrijven 2000, het leven ziet er heel anders uit en de muziekgenres kende een evolutie van de hiphop en rap. “Zoals het album ook opent met de zin Wat is de wereld veranderd ….ik ben niet meer de jongste Toch doe ik mijn ding. Kijk hoe ik speel in mijn bandje, In hetzelfde tentje en ik bas en zing.” Aldus Henny Vrienten in ‘Alles Doet Het Nog’. Misschien voor enkele mensen niet voor te stellen, maar voor een grote groep 30ers van toen zijn het woorden waarmee alle aderen opengingen en het bloed vol energie door het lijf gierde. De band deed “secret live sessies” in de kleine zalen van de poppodia voor een minimaal publiek. Het was de opmaat naar de grote comeback tour... 16 keer Ahoy Rotterdam en 175. 000 was voor die tijd bijzonder en uniek! Met gasten als Def P (Pascal Griffioen) van Osdorp Posse op ‘Aan de Bewoners Van Dit Pand’, Brainpower (Gert- Jan Mulder) op ‘Als Niet Als’, Rowwen Heze Jack Poels tekent voor Leven Met Een Zeven en Frank Boeijen werkt mee aan het ‘Niet Nodig’. Met de classic Doe Maar songs als ‘Watje’, ‘Een Droom’ of ‘Het Beste’ wordt de oude ska vermengt met de huidige pop van toen. De verhalen in de songs gaan dieper dan de mainstream songs van vandaag de dag, zoals het verhaal van ‘Oorlog’, ‘Overspel’ en ‘Het Beste’. Dat gitarist Jan Hendriks het nummer ‘De Kater’ zingt is een humoristisch unicum en weet de band dit album toepasselijk met ‘Klaar’ af te sluiten. Het album met 18 nummers, dat nu als 2 losse albums zou worden uitgebracht is nu verkrijgbaar als rood gekleurde dubbel lp op 180 audio vinyl. Wees er snel bij want er zijn er maar 1000 van dit heerlijk album gedrukt!

The Killers – Pressure Machine

Label Island/ Universal

Beoordeling 8,5

Review The Amerikaanse indie rockers The Killers weten met hun Las Vegas show velen te vermaken. Vol glitters en mooie performance van Mr. Brandon Flower als ‘Mr. Brightside’ en ‘Human’ zijn heerlijke songs om mee te zingen en niet bij stil te kunnen zitten. Las Vegas en Nephi, Utah ligt nogal een eindje uit elkaar. Maar het dorp Nephi, waar Flower is opgegroeid, is nu het centrale thema van dit album. Inmiddels is gitarist Dave Keuning weer terug bij de band, nadat hij een album, Imploding The Mirage, heeft overgeslagen. Het ingetogen album kreeg kritiek waardoor de band had beloofd dat het nieuwe album weer iets meer energie moest geven. Maar de Covid brengt ook inspiratie mee en gelijktijdig een beperking, Pressure Machine dus. Met de producers van het recente album Jonathan Rado en Swan Everett, wordt het duidelijk dat zij meer invloed op het gehele product hebben. De heren houden van de ingetogen drama sound. Het openingsnummer ‘West Hills’ kent een storytelling intro, ‘Quiet Town’ en het akoestische Springsteen achtig song ‘Terrible Thing’ geven de flashback weer van Flowers jeugd. Mainstream en ingetogen songs die niets te maken hebben met de kleurrijke flashlights en kitsch van Las Vegas. Het is goed om dit album dan ook anders te benaderen. Als Bruce eerste songs die veel invloed had in de Amerikaanse bands. Als een soort film reeks dat de top heeft bereikt en nu een versie van The Beginning presenteert en terug gaat naar voor de highlights. In deze context is het een album dat een verhaal verteld van Flower die opgroeid in een een dorp en op zoek is naar de higher power die hij bij zijn vriendje ‘Cody’ heeft ontdekt en op zoek gaat naar het wonder. Met Phoebe Bridgers weet Flower een vriendinnetje te vinden en met haar het nieuwe leven weet te ontdekken met ‘Runaway Horses’, voordat hij de weide wereld intrekt met ‘In The Car Outside’. Hier krijgt het album al meer de rocksound die we van de heren kennen. ‘Another Life’ en ‘Desperate Things’ brengt een nieuw dimensie in de wereld van de rock and roll. Er moet gepresteerd worden in de wereld van de muziek, ‘Pressure Machine’ kruist de wereld van het succes. Maar voor iedereen geldt dat alles betrekkelijk is. Het leven gaat voor iedereen op een andere manier voorbij. Met ‘The Getting By’ is de cirkel weer rond waar het album mee begon; “I Was Born Right Here In Zion…” Het album mag dan niet direct een feestnummers album zijn, maar is erg mooi wanneer je de muziek en het verhaal erbij neemt. Laat je mee gaan met het verhaal van Flowers, voel de vibes van de gitaren die de sfeer van het verhaal weergeeft. En geeft het enkele draaiuren dan heb je een juweeltje in huis!

2021 Juli week 30

2021, Augustus week 31

Los Lobos - Native Sons

Label New West

Beoordeling 8,5

Review Los Lobos tikt bijna hun 50-jarig jubileum aan. De band uit Oost-Los Angeles, in nog steeds de originele bezetting, staat bekend om de diversiteit van muziekstijlen die ze in hun nummers verwerken. Of het nu Rock, Soul, Folk, Mariachi, of Latin is, we hebben het in die bijna vijf decennia allemaal voorbij horen komen. Hun nieuwe album, Native Son, is eigenlijk een ode aan Los Angeles en bestaat grotendeels uit covers van artiesten die net zoals “De Wolven” deze metropool ook als hun thuisbasis hadden. Native Sons kunnen we het best omschrijven als het muzikale erfgoed van Los Angeles. De band, die altijd in één naam genoemd zal worden met hun allergrootste hit ‘La Bamba’ brengt met dertien nummers een ode aan LA. Toch verloochent de band zijn DNA niet want ook met de zorgvuldig gekozen set krijgen we weer een mengelmoes van muziekstijlen voorgeschoteld zoals eigenlijk alleen Los Lobos dat kan. De band staat bekend om hun creativiteit tijdens hun concerten waar vaak en veelvuldig geïmproviseerd wordt en ook vaak covers gespeeld worden. Die gave om allerlei stijlen naadloos met elkaar te kunnen combineren is misschien wel de kracht van “De Wolven” en dus is deze setlist eigenlijk helemaal niet zo vreemd. Openen doen ze met ‘Love Special Delivery’ (2006), oorspronkelijk van de garagerockers Thee Midniters en nu heerlijk verpakt in een swingende versie met complimenten voor de blazers. Die blazers horen we nogmaals bij het heerlijk swingende ‘Farmer John’ en met ‘Dichoso’ kunnen we de sfeer van Havana als het ware voelen. Maar we komen ook covers tegen van grote namen; hun prachtige, ingetogen uitvoering van Jamaica Say You Will (Jackson Browne) is er ééntje om in te lijsten en ook de samenvoeging van Buffalo Springfield’s ‘Bluebird en ‘For What It’s Worth’ getuigt van creatief muzikaal vakmanschap. Met ‘Misery’ (Barrett Strong) is daar weer dat Motowngevoel terug en natuurlijk mag een Beach-Boys-cover niet ontbreken als we het over bands uit LA hebben; Los Lobos kiest voor een interpretatie van ‘Sail On, Sailor’. Met een band als Los Lobos weet je dat er ook Spaanstalige muziek wordt afgeleverd en het meeslepende en energieke ‘Los Chucos Suaves’ is hier het resultaat van. Zo blijft de band ons aangenaam verrassen met hun keuzes en hun versies van bekende en minder bekende nummers. Het enige eigen geschreven nummer is de titelsong waar Hidalgo de zang voor zijn rekening neemt. De afsluiter is een meer dan passende; de instrumentale ‘Where Lovers Go’ is een warme en romantische ‘”Chicano-soul”-klassieker (1965) van The Jaguars waarbij de band muzikaal zichzelf nog maar eens bewijst. In 1984 was daar het album How Will The Wolve Survive? Welnu, enkele decennia later leveren “De Wolven” met Native Sons het bewijs dat de band band nog steeds over de creativiteit en kwaliteiten beschikt om een topplaat te maken. Dit is niet zomaar een lijstje van covers maar een vlekkeloze tributeplaat van bands en artiesten die net zoals deze wereldband hun hart verpand heeft aan Los Angeles, Californië. En het bijzondere hiervan is dat Native Sons toch een echte Los Lobos plaat is geworden. Bij het album zit een boekje met mooie inerlines, foto’s en achtergrondinformatie van elk gekozen nummer. Dit is een album dat je eigenlijk fysiek in je verzameling moet hebben. Veel luisterplezier. .

King Gizzard & Wizard Lizard - Butterfly

Label Virgin

Beoordeling 8

Review Er zijn op onze aardkloot weinig bands die zo productief zijn als de Australische psychedelische rockers van King Gizzard & The Lizard Wizard. In de laatste 2 jaar brachten ze vijf albums uit waarvan het tweeluik KG en LW tijdens de pandemie werden uitgebracht en nu is daar inmiddels studioalbum nummer 18, Butterfly 3000. De formatie onder de bezielende leiding van Stu Mackenzie blijft ons verrassen. De laatste twee albums werden gevormd door het wat microtonale karakter in combinatie met de elektrische gitaren maar op dit nieuwe album zijn het vooral analoge synthesizers waardoor je af en toe het gevoel hebt in een jaren ’80 Arcade videogame beland te zijn. Voeg daarbij wederom de wat Oosterse klanken, de drums die als basis dienen en de toch wel typerende stem van Mackenzie en we hebben weer een plaat die als een soort psychedelische Summer-trip onder je huid kruipt en niet meer weg gaat. Op Butterfly 3000 staan enkele nummers die slechts een paar zinnen tekst kennen maar door de kunst van de herhaling en dat in combinatie met die analoog klinkende synths zijn ze niet meer uit je hoofd te krijgen. Luister maar eens naar ‘Dreams’ of ‘Ya Love’. Maar voordat je dat punt hebt bereikt ben je op een soort universele ruimtereis gegaan die met de ijzersterke opener ‘Yours’ begint. Stilzitten is lastig en met al die Videogames-geluidjes en Oosterse klanken krijg je een meer dan vrolijk humeur. Die lijn trekt de band bij ‘Shanghai’ door en bouwt die Oosterse sfeer gaandeweg het album nog wat verder uit. ‘Blue Morpho’ en de titelsong zijn pareltjes waarbij de band nogmaals bewijst de elektrische gitaren die op het tweeluik KG en LG nadrukkelijk aanwezig waren, ingeruild te hebben voor de modulaire synthesizers. In een interview gaven de heren ook aan dat vrijwel alle nummers op dit nieuwe album ontstonden vanuit een synthloop om vervolgens uitgebouwd te worden. Soms verrast de band ons met een net iets andere invalshoek zoals bij ‘Interior Peope’ waar we wel wat meer gitaarwerk horen en bij ‘2.02 Killer Year’ krijgen we echt het gevoel in een soort van Pinball Wizzard beland te zijn. Met Butterfly 3000 bewijst de band wederom dat het over een meer dan gemiddelde dosis creativiteit beschikt. Enerzijds zijn de tien tracks verfrissend, anderzijds brengen ze een meer dan aangenaam en positief “vintage” gevoel met een knipoog naar de jaren ’80. Een fijne plaat om even je dagelijkse sleur van je af te laten glijden waarbij alles in balans is want ook de cover past als gegoten bij deze plaat. Veel luisterplezier.

Bleachers - Take The Sadness Out Of

Label RCA

Beoordeling 8

Review Na twee goed ontvangen albums vond Jack Antonoff het tijd om zich meer te richten op het produceren van albums van collega’s. En niet zonder succes want hij stond aan de wieg van succesalbums van Taylor Swift, Lana del Rey, The Chicks en Lorde maar had ook een bijdrage in de Grammy van St. Vincent. Nu, vier jaar na zijn laatste album Gone Now is Bleachers terug met zijn nieuwe, derde album Take the Sadness Out of Saturday Night. Voor Bleachers was de uit New Jersey afkomstige Antonoff ook al succesvol met Steel Train en het officieel nog steeds bestaande Fun waarmee hij twee Grammy’s won. Maar nu is het dus weer Bleachers waarmee terug is aan het muzikale front. Het met staccato strijkers doorspekte ’91’ opent het nieuwe album en ondanks het sobere instrumentarium is dit één van meest opwindendste tracks die qua sfeer ook wel wat aan Bon Iver doet denken. Dat de geest van The Boss zo nu en dan rondwaart in de gedachten van Antonoff blijkt wel bij ‘How Dare You Want More’ met de saxofoon nadrukkelijk op de voorgrond zoals we dat ook zo goed kennen van de E Street Band. Nog nadrukkelijker is de invloed van Bruce Springsteen op het rockende ‘Don’t Go Dark’ en als we hem op ‘Chinatown’, één van de hoogtepunten van het album, zelfs een deuntje mee horen zingen is de cirkel rond. Check ook zeker de video want die zou zo ook zo maar uit de jaren ’80 kunnen komen. Tussen alle teksten door hoor je de Amerikaan worstelen met zijn verbroken relatie met acteur-regisseur Lena Dunham, de pandemie en de gevolgen daarvan maar ook het feit dat hij uit New Jersey komt, overigens en niet toevallig net zoals Springsteen. Op het semi-akoestische ‘45’ horen we hem dan ook “Now you’re just the stranger that I know best” zingen waarmee hij uiting aan die verbroken liefde geeft. Naast de al eerder genoemde Springsteen komt er nog een bekende naam voorbij; Lana Del Rey heeft een bijrol in ‘Secret Life’, een rustig gitaarliedje dat het gevoel van de jaren ’80 ademt. Dat muzikale tijdperk vormt ook de basis voor het rockerige ‘Big Life’ en het retro-achtige en catchy klinkende ‘Stop Making This hurt’. Met de laatste twee nummers pakt de Amerikaan weer terug naar het wat introverte Indie-Folk-geluid als hij het onder andere over schaduwen en vreemdelingen heeft. ‘Strange Behavior’ en vooral afsluiter ‘What’d I Do With All This Faith’ zijn dan ook mooie, persoonlijke en stemmige liedjes geworden. Take the Sadness Out of Saturday Night is waarschijnlijk het beste album van Bleachers tot op heden. Het is een intrigerend, eigenzinnig album geworden met duidelijke invloeden en een persoonlijke noot. Antonoff kan natuurlijk nooit de jaren ’80 bewust meegemaakt hebben maar toch weet hij de sfeer uit die tijd regelmatig op een geloofwaardige manier neer te zetten. De hier en daar persoonlijke overpeinzingen geven het album ook nog wat meer glans. Veel luisterplezier.

Williamson Brothers - Williamson Broth.

Label Rock Snob Records.

Beoordeling 7,5

Review We kennen ze als de basgitarist en drummer van Lee Bains III & The Glory Fires, zo’n typische Amerikaanse band uit het zuiden van de VS. Om precies te zijn uit Birmingham, Alabama. De broers Blake en Adam Williamson spelen al hun leven samen en dit titelloze album is hun debuut als duo. Blake is de multi-instrumentalist terwijl zijn broer Adam over het algemeen het spelen op gitaren voor zijn rekening neemt. Zoals gezegd spelen ze al heel hun leven samen en maakten samen deel uit van lokale bands. Met Lee Bains III & The Glory Files hadden ze best internationaal succes en stonden enkele jaren geleden zelfs nog in Paradiso. Met dit titelloze debuut brengt het duo ons weer een hele aardig portie Southern Rock, bijgestaan door enkele ex-bandleden van de Drive-By Truckers. Met de stevige no-nonsense rocker ‘Take Back The Summer’ wordt het album geopend. Daarna volgt een iets rustiger nummer ‘I Hate It Here’ dat nog steeds wel een lekkere groove kent en waarbij het 70’s rockgevoel weer terug komt. Het andere moment van bezinning is bij ‘Pass The Blame’ dat als een pianoballad begint maar gaandeweg toch nog wordt uitgebouwd met wat synths, gitaar en drums. De rest van de nummers op dit debuutalbum zijn vooral Southern Rocksongs; ‘God For Government’ is weer zo’n rocker met scherp gitaarspel en stuwende drums en ook ‘Pressure’s On’, ‘Losin Faith’ en ‘This War’ brengen een stevige dynamiek met hier en daar een aangenaam rauw randje. ‘Kick And Scream’ heeft naast Rock ook duidelijk Soul en R&B invloeden en daar draagt de bijdrage van toetsenist Jay Gonzalez (Drive By Truckers) absoluut een steentje aan bij. Naast de eerder genoemde rustigere nummers is er nog het broeierige ‘Avenue H’ waar de resonerende gitaar nooit ver weg is en absoluut tot de hoogtepunten van het album hoort. Als afsluiting is er nog een “hidden track”; het geen nummer maar een gesprek dat niet echt veel inhoud heeft en volgens meer als een grap gezien kan worden. Het is natuurlijk allemaal niet echt vernieuwend wat de Williamson Brothers ons voorschotelen. Dat is ook niet nodig want het album klinkt solide en als je een Rockplaat kunt waarderen dan is dit een prima plaat en een geslaagd debuut. Veel luisterplezier.

Rodney Crowell - Triage

Label RC1 Records

Beoordeling 8,5

Review De gelouterde singer/songwriter Rodney Crowell is terug met een nieuw album; Triage is misschien wel zijn meest persoonlijke album tot op heden waarbij de maatschappelijke problemen in zijn thuisland Amerika en de pandemie voor een somber, donker randje zorgen. Tweevoudig Grammy-winnaar en alom gerespecteerd wordt Crowell op de cover van dit stemmige album in zwart-wit afgebeeld. De man die een discografie opgeoouwd heeft in de loop der jaren die niet op een A-4the past is de laatste jaren erg productief. Na Acoustic Classics uit 2018 begon de inmiddels 70-jarige Crowell al met maken van krabbels die tot dit album zouden lijden; klimaatverandering, de kloof tussen arm en rijk, het waren thema’s die hem bezig hielden. In 2019 was daar nog Texas, het “hommage”-album aan de staat waar hij woont en zijn roots heeft. Met de wat Dylanesque opener ‘Don’t Leave Me Now’ trapt de Amerikaanse Crowell af; na een akoestisch intro van ruim een minuut brandt het nummer eigenlijk pas echt los en wordt het na een knappe opbouw een stuwende Americana-song. De stem van Crowell staat centraal op dit album en de haast onnavolgbare lijst van sessiemuzikanten speelt echt in dienst van de Texaan. Het resultaat is een soms donker en dan weer warm album dat muzikaal perfect in elkaar zit en altijd in balans is. ‘Something Has To Change’ is top en soulvol, ‘I’m All About Love’ een midtempo Bluesrocker en met ‘This Body Isn't All There Is To Who I Am’ noemen we misschien het hoogtepunt dat ook op een album van Springsteen of Petty zou kunnen staan. Verrassend is ‘Transient Global Amnesia Blues’, een “spoken Lyric” die perfect past en ook het semi-akoestische ‘Girl On The Street’ is sterk verhalend. Ondanks dat Crowell vooral bekend is van zijn werk binnen de Country-music is dit album veel breder georiënteerd qua muziekstijl. Maar uiteraard mag Country niet ontbreken en met Rory Hoffman op mondharmonica is ‘One Little Bird’ misschien wel het enige nummer dat we echt in deze hoek kunnen plaatsen. De titelsong is een mooi liefdesliedje (“If Love is revelation and love we thus receive / It all comes down to knowing less than most of us alone believe”) en verder spreken ook het rustigere ‘Hymn #43’ en ‘Here Goes Nothing’ tot de verbeelding. Triage is een uitermate knap, smaakvol en kwalitatief goed album geworden. Zoals gezegd staat Crowell met zijn 70 jaar vocaal nog steeds zijn mannetje en wordt hij omgeven door een aantal klasbakken van muzikanten die zich in dienst van de singer/songwriter stellen. Een meer dan fijne luisterplaat die gaandeweg iets lichter van kleur wordt en waar Crowell zo nu en dan maatschappelijke pijnpunten toucheert. Veel luisterplezier.

Billie Eilish – Happier Than Ever

Label Interscope

Beoordeling 8

Review Billie Eilish Pirate Barid O’Connel bracht op haar 14de haar eerste ep Ocean Eyes uit. Met de hulp van haar broer Finneas O’Connell. Hij speelde op zijn beurt in de populaire muziekserie Glee en produceerde ook het succesvolle album When We All Fall Asleep, Where Do We Go? van Billie Eilish. Het succes kwam van alle kanten en nu is er dan de opvolger. De tour werd uitgesteld maar het album ligt nu op de mat. Ook dit keer weet het familie duo er een spannend geheel van te maken. De diepe baslijnen zowel in bas als drums zijn vet in de songs gemixt. Het openingsnummer ‘Getting Older’ is direct pakkend en geeft de eerste dreun weg. We worden allen ouden en dat geeft zeker stof tot over nadenken. Het is de kracht van Eilish om tekstueel iets meer te brengen dan vele andere acts. Niet dat alles even een grote hit wordt, is haar album wel een succes. Het vierde album Lost Cause of het haar tweede single ‘My Future’ zijn prima songs in het geheel van het album. Haar kracht zit vooral in het gebruiken van de social media met video en foto. Het is de manier om aan te sluiten bij haar doelgroep. Het is ook net het verschil tussen Lady Gaga en haar, al hebben ze dezelfde intensie. Eilish weet met Disney+ een docu concertfilm te maken voor dit album om op deze manier een breed publiek te vinden. Dit is overigens te zien op 3 sept. Van het de zangpartijen naar de spoken word song ‘Not My Responsibility’ waarbij ze haar verhaal doet over de doordringende sound. Het lucht weer even op met ‘Overheated’ en het Covid gerelateerd nummer theatraal nummer ‘Everybody Dies’. Met de akoestische gitaar is het intro van Your Power een heerlijke opluchting in de zware sound. Doordat het mooi gezongen is, wordt het daardoor een juweeltje van het album. Met het titelstuk en ‘Male Fantasy’ wordt dit album afgesloten, De kracht zit vooral in de moderne sound en de teksten die meeslepend zijn. Indrukwekkend in de zin omdat er wat te vertellen is. De muzikale variatie is minder aanwezig dat op haar debuutalbum. Toch zal ze dit live als een groot dance event gaat vertolken.

2021 Juli week 29

Ida Mae - Click Click Domino

Label V2

Beoordeling 8

Review Na het meer dan goed ontvangen debuutalbum Chasing Lights moest ook het Britse duo Ida Mae hun tour afbreken vanwege de pandemie. Het gaf ruimte om in hun huidige woonplaats Nashville aan nieuw materiaal te werken met dit tweede album Click Click Domino als eindresultaat. Het oorspronkelijk uit Norfolk afkomstige Britse duo Ida Mae trok als echtpaar naar Nashville om daar hun carrière verder uit te bouwen. Chris Turpin and Stephanie Jean hadden al een muzikaal verleden (o.a. Kill It Kid) maar vooral de Amerikaanse muziek is van invloed geweest op het onderscheidende geluid van de band. Ook voor dit album kiest het duo voor een mengelmoes van stijlen, zijn er bijdragen van gastmuzikanten en maakt men af en toe gebruik van niet alledaagse instrumenten zoals een “string banjo”, een ukelele, een meer dan honderd jaar oude salongitaar, een Mandolinetto en een Indiaanse buffelhuidtrommel om maar wat te noemen. Het tekent het lef van de band door te openen met het mooie ‘Road To Avalon’; op het intro horen we een banjo, vervolgens is daar de herkenning met de meerstemmigheid en daarna wordt het nummer nog verder uitgebouwd door de elektrische gitaar en drums. Bij dit knappe staaltje van Americana zien we met gesloten ogen als het ware de uitgestrekte landschappen van de VS aan ons voorbij trekken. Vervolgens is er de titelsong, ‘Click Click Domino’, de eerste echte “powersong” op dit album waar we goede vriend en Bluesrocker van het duo Marcus King op gitaar een onuitwisbare indruk horen maken. De ‘Click’ is uiteraard een directe verwijzing naar ons leven op sociale media dat soms uit alleen maar “clicks” bestaat. Vervolgens is er met ‘Line On The Page’ weer zo’n smaakvolle ballad die zorgt dat de band als vanzelf weer de balans hervindt en het initiatief terugneemt om ons mee te nemen in hun verhaal. De stemmen van Chris en Stephanie kleuren perfect bij elkaar of het nu het rauwe randje is of dat het liefdevol klinkt. De band weet zo moeiteloos te schakelen tussen diverse muziekstijlen variërend van vuige blues tot meer country en Americana georiënteerde nummers om vervolgens weer Folk en Rock aan te tikken. Eigenlijk kan elke muziekliefhebber waarschijnlijk iets van zijn of haar voorkeur in dit album terugvinden. Qua beleving doet het deze recensent terugdenken aan het memorabele Raising Sand album van Alison Krauss en Robert Plant. ‘Raining For You’ klinkt wat meer ingetogen en neigt naar Folk, het semi-akoestische ‘Calico Coming Down’ ademt de “southern soul”, ‘Mountain Lion Blues’ is een vet aangezette Bluesrocker en ‘Little Liars’ is een heerlijk broeierige Americana-nummer met een vocale hoofdrol voor Stephanie Jean. Zo blijft dit album van bijzonder hoge kwaliteit en zeer gevarieerd. De al eerder genoemde King is niet de enige gastmuzikant op dit tweede album want op de stuwende rocker ‘Long Gone & Heartworn’ is het Greta Van Fleetgitarist Jake Kiszka dit de gitaar laat spreken. Overigens is Marcus King ook nog bij de rocker ‘Deep River’ prominent aanwezig met zijn gitaar. Met de laatste twee songs, ‘Sing A Hallelujah’ en ‘Has My Midnight Begun’, trakteert het duo ons nog op twee prachtige, wat rustigere nummers. Mooi qua opbouw, iets ingetogener maar nog steeds met een ongekende urgentie. De rode draad op dit album vormt de diversiteit aan stijlen, de meerstmmigheid tussen Chris en Stephanie en toch wel het wat zuidelijke karakter van de plaat. Het is spannend, soms broeierig om vervolgens te rocken maar het is vooral origineel. Een topalbum. Veel luisterplezier.

Nathaniel Rateliff - Red Rocks 2020

Label Virgin

Beoordeling 9

Review Bijna geruisloos is het nieuwe album van Nathaniel Rateliff gereleaset. en toch is het een meer dan bijzondere plaat, Opgenomen tijdens de pandemie in het Red Rocks Amphitheatre in Colorado waar grootheden als The Beatles, Jimi Hendrix, Bruce Springsteen, U2, Mumford And Sons en Diana Ross hem voorgingen gaf Rafeliff voor 175 genodigden een liveoptreden. Van die avond is deze opname en dit bijzondere album tot stand gekomen. Het jaar 2020 zou vooral in het teken staan van een vrijwel uitverkochte tour naar aanleiding van het album And It’s Still Alright. Op 2 maart 2020 was er het eerste uitverkochte concert in Minneapolis en ruim een week later stond de wereld stil. De rest van het jaar 2020 is bij iedereen bekend. Toch lukte het Rateliff om in september 6 concerten in Red Rocks te organiseren, met inachtneming van Social Distancing. Dus maximaal 125 gasten per avond. Dit album is een weergave van één van die intieme maar evengoed surrealistische avonden in het Red Rocks Amphitheater waar normaal gesproken een kleine 10.000 toeschouwers aanwezig kunnen zijn. Op die ene avond, 20 september 2020, vonden deze opnames plaats en werd het optreden gefilmd in bijzijn van 175 vrienden, familieleden en fans. Alleszeggend is de eerste zin van het prachtige ‘Mavis’ waarin we de Amerikaan horen zingen: “In other worlds, I would be with you and in other nights I think I've seen you”. De tour zou in het teken van het laatste album And It’s Still Alright uit 2020 zijn en inderdaad komt het hele album op de setlijst voor, aangevuld met een selectie van songs die hij soms nog nooit live speelde. Vaak intiem in integer zoals nummers als ‘Tonight #2’, ‘Early Spring Till’ en ‘All Or Nothing’, maar soms ook wat meer uptempo en soulvol zoals , ‘Shroud’, ‘This’ en ‘Expecting To Lose’. Mooi is de meerstemmigheid op ‘You Need Me’, ‘What A Drag’ klinkt live in deze uitvoering fantastisch en op het met strijkers omfloerste ‘Oil & Lavender’ klinkt Rateliff breekbaarder dan ooit. Bijzonder is de uitvoering van ‘There Is A War’, een cover van de legendarische Leonard Cohen waar een waardevolle gastbijdrage is weggelegd voor Kevin Morby. Zelden zal een live-album zo geklonken hebben als Red Rocks 2020 van Nathaniel Rateliff. Het contrast van een dergelijk imposante venue die vrijwel leeg is niet alleen hoorbaar maar je kunt het als het ware voelen. Er is tijdens de pandemie heel veel nieuwe, goede en mooie muziek uitgebracht maar deze live-registratie voegt alles samen. Wat een prachtplaat met Rateliff op zijn best, vergezeld van zijn band en een compleet strijkersorkest. Kippenvel. Veel luisterplezier.

Tones & I - Welcome To The Madhouse

Label Atlantic

Beoordeling 8

Review Eindelijk is dat langverwachte album van de Australische Tones And I dan daar. Het heeft de titel Welcome To The Madhouse meegekregen; hiermee wil Toni Watson uiting geven aan de soms wat eigenzinnige teksten en klankkleuren die we op dit album terug zullen gaan vinden. Opvallend is dat die ene, gigantische wereldhit 'Dance Monkey' niet op de reguliere uitvoering van dit debuutalbum terug te vinden is. Juist dat nummer, dat zowel op Spotify, Shazam en YouTube zo’n beetje alle records brak en bij iedereen tot het haast irritante toe in het collectieve geheugen gegrift staat, ontbreekt maar is wel op de “deluxe”versie terug te vinden. Overigens verwijst de Australische op haar geheel eigen wijze nog een keer naar deze hit in het catchy ‘Westside Lobby’ als ze zingt : “But my song went number one in over thirty fucking countries / And I'm sorry if that offends you, my dear (Ha-ha)”. De Australische singer/songwriter Toni Watson, die enkele jaren geleden nog haar brood verdiende als straatartiest, laat een persoonlijke ondertoon onder de vrolijke klinkende nummers horen en stelt zich zo nu en dan kwetsbaar op; niet zo zeer qua melodie want bijna alles is uptempo maar wel in haar teksten. De catchy singles ‘Won’t Sleep’, ‘Fly Away’ en ‘Cloudy Day’ vinden we wel terug op Welcome To The Madhouse en natuurlijk is dat kenmerkende stemgeluid toch wel een uniek wapen. Het album opent overigens met de titelsong dat een lekker stuwende beat kent en waar ze ons als het ware waarschuwt voor wat komen gaat. (“Welcome to the madhouse/ You've never seen a place like this before”). Met ‘Just A Mess’, ‘Child’s Play’ en elektronisch georiënteerde ‘You Don’t Know My Name’ houdt Toni er de vaart goed in. Naast de uptempo nummers is er vooral in de rustigere nummers voor wat zelfreflectie. Bij ‘Lonely’ zingt ze bijvoorbeeld over het alleen zijn terwijl je op Social Media alleen maar vrolijke foto’s terug vindt. Over het algemeen hebben alle nummers een wat elektronisch karakter en horen we nergens akoestische elementen terug. Ook het met R&B doorspekte ‘Sad Songs’, waar we zelfs een koor op de achtergrond horen, heeft een wat donkere ondertoon. Met afsluiter ‘Bars (RIP T)’ is daar eigenlijk het enige bijzondere en verrassende nummer waarbij Toni Hip-Hop en Rap combineert waardoor ineens de aandacht er weer is. Welcome To The Madhouse is een geslaagd debuutalbum geworden maar in zijn algemeenheid iets te kleurloos om echt in je geheugen gegrift te worden. Wel knap dat Toni onder al die catchy deuntjes zich kwetsbaar op durft te stellen en ons laat weten dat het leven niet altijd zo rooskleurig is. Absoluut positieve uitspringers zijn ‘Westside Lobby’ en ‘Bars (RIP T)’. Naast de regulier uitgave is er dus ook nog een “deluxe”-versie met 6 extra tracks waaronder die wereldhit ‘Dance Monkey’. Veel luisterplezier.

2021 Juli week 28

Drug Store Romeos - The World Within

Label Fiction

Beoordeling 8

Review Het Britse trio Drug Store Romeos is daar dan eindelijk met hun debuutalbum. Het duurde een paar jaar voordat de schoolvrienden Johnnny Gilbert en Charlie Henderson de ideale formatie vonden maar uiteindelijk completeerde Sarah Downie de band. Zelf zegt ze hierover: “they wanted a bassist and I wanted to be in a band”. Even voor de duidelijkheid; de bandnaam heeft niets te maken met het romantiseren van verdovende middelen of drank of iets dergelijks maar is een verwijzing naar het beroemde toneelstuk A Streetcar Named Desire waar in de gelijknamige film Marlon Brando schitterde. Op het debuut pakt het trio uit Fleet, Hampshire, uit want het album kent maar liefst vijftien tracks en de opener ‘Building Song’ is krachtig en ook wel typerende voor het geluid van de band; een strakke baslijn die wordt omgeven met stemmige synths en daarover heen de wat hoge, iele en haast etherische stem van Sarah. Resultaat is eigenlijk nu al een eigen sound die we misschien wel het best kunnen omschrijven als psychedelische Dreampop met Trip-hop en Shoegaze invloeden waarbij de stem van Sarah er altijd voor zorgt dat de scherpe kantjes verdwijnen. Al eerder maakten we kennis door middel van enkele singles die we uiteraard ook op A Streetcar Named Desire aantreffen. ‘Frame Of Reference’, ‘What's On Your Mind’ en ‘Secret Plan’ geven dan ook een prima inkijk van wat deze band te bieden heeft. Eerstgenoemde doet misschien nog met wat flarden aan de jaren ’80 denken maar ‘Secret Plan’ met zijn muzikale bochten is daarentegen zeer eigentijds. En met ‘What’s On Your Mind’ krijgen we een nummer voorgeschoteld waar de romantiek toch wel vanaf klinkt. (I’ll tell you what’s on mine / The fact that we haven’t been seeing eye to eye.). Het orgeltje en de beatbox die we op ‘Walking Talking Marathon’ horen in combinatie met de haast kinderlijke stem van Sarah is even tenenkrommend als geniaal. En zo blijft die stem van Sarah de constante factor op dit interessante album waar nummers altijd in elkaars verlengde liggen. ‘Feedback Loop’ is lekker laid-back, bij ‘Vibrate’ is het drumwerk opvallend op de voorgrond, ‘Kites’ heeft haast wat poëtisch en de laatste twee tracks ‘Cycle Of Life’ en ‘Adult Glamour’ zorgen dat je in sereniteit afscheid kunt nemen. Net zoals Prince heeft Sarah iets met de kleur paars. De wat surrealistische albumcover is een verwrongen afbeelden van een hanger die ze ooit van haar oma kreeg. Dat ongrijpbare gevoel dat door het album heen klinkt is wel het grootste pluspunt. Het wat hoge stemgeluid is absoluut typerend maar als je de hoge, wat iele stem van Sarah niet kunt waarderen is dat ook de valkuil. Een prima debuutalbum dat de nieuwsgierigheid prikkelt naar een eventuele opvolger. Veel luisterplezier.

The Dawn Brothers - Dusk

Label V2

Beoordeling 8

Review De Nederlandse band The Dawn Brothers behoeft waarschijnlijk geen introductie meer. Sinds hun debuut Staying Out Late in 2017 tourden ze veel door Europa maar stonden ze ook op het Americanafest in Nashville. Ook de Rotterdamse band ontkwam niet aan de gevolgen van Covid maar toch is er nu dat nieuwe, vierde album Dusk. Het album is niet bijzonder lang of uitgebreid; 8 tracks met een speeltijd van een klein half uur. Toch weten de “Brothers” weer een puntgave plaat af te leveren waar hun DNA duidelijk hoorbaar is en die we het best omschrijven als een sound die ergens op het snijvlak van Americana en Countryrock bevindt met hier en daar een vleugje Folk en Soul. Luister maar eens naar het uptempo ‘Toss And Turning’ met een subtiele piano of de opener ‘Junk’. Na het eerste deel schuift het accent iets meer richting Country zoals bij ‘Corners Of My Mind’ zodat het album lekker vaart houdt en de nodige variatie biedt. Het album werd in Frankrijk, lekker ver van de bewoonde wereld, opgenomen. Afgereisd met een camper vol met opnameapparatuur werd er ergens een woonkamer omgebouwd tot studio en vonden de muzikanten inspiratie in een aangenaam, ongedwongen sfeer aan de slag amen met hun kompaan Tim van der Burg. Die spontaniteit en ongedwongen sfeer zorgt voor een puur en eerlijke sound die op nummers als het ingetogen ‘Hold On To Your Love’ en ‘Vista Cruiser’ met prima gitaarspel van Bas van Holt duidelijk hoorbaar is. Op de afsluiter ‘So Long’, met een prima Rowan de Vos op piano en keys, zijn de accenten van de zuidelijke staten van de VS voelbaar. De band heeft natuurlijk qua bezetting een wijziging ondergaan toen Levi Vis de band verliet om zich op zijn solocarrière te focussen maar Tammo Deuling vult die leegt meer dan prima op. Dusk is een productie van internationale allure en The Dawn Brothers bewijzen wederom dat ze binnen dit genre tot de absolute top van Nederland horen. Veel luisterplezier.

Cautious Clay - Deadpan Love

Label Membran

Beoordeling 8

Review Deadpan Love is de titel van het debuutalbum van Joshua Karpeh die wij beter als Cautious Clay kennen. De 30-jarige singer/songwriter en multi-instrumentalist uit Brooklyn stuurde vorig jaar al wat singles de ether in maar nu is daar eindelijk dat langverwachte debuutalbum. Meteen bij de eerste klanken van dit debuutalbum overtuigt Clay met een hele warme, soulvolle stem. Op de opener ‘High Risk Travel’ horen we vooral zijn stem maar weet hij met het spaarzame instrumentarium en het “snappen” van zijn vingers toch een aangename “groove” te produceren. Vervolgens zijn nummers als ‘Karma & Friends’, 'Agreeable’, ‘Shook’ en ‘Whoa’ een aangename en soepele cocktail van R&B en Soul waarbij de lengte van de nummers wel opvallend is want vrijwel elk nummer tikt een speeltijd van nog geen drie minuten aan. Prijsnummers zijn waarschijnlijk ‘Dying In The Subtlety’, het smaakvolle ‘Artificial Irrelevance’ waar we een subtiele saxofoon horen en de mooie soulvolle ballad ‘Wildfire’ waar Clay nog eens laat horen waartoe hij met zijn stem in staat is. Relaties tussen mensen is de rode draad van dit album en zelf zegt de Amerikaan hierover: “this idea that relationships are the most important things that we have and really determine where things are for us and our ability to move throughout the world”. Twee tracks die verder opvallen zijn Strange Love’ met een rapbijdrage van Saba en halverwege is daar ‘Why Is Your Clay So Cautious?, een soort bandopname met een verwijzing naar de beroemde bokser Cassius Clay die ook een innerlijke strijd voerde. Als je goed luistert hoor je als het ware de kleur en de sfeer van het album gaandeweg veranderen. Zo richting het einde van de plaat tref je nog het kleine ‘Spinner’ aan, het met R&B doorspekte ‘Roots’ en afsluiter ‘Bump Stock’ dat wat rijker is georkestreerd. Deadpan Love is een album dat goed in elkaar zit; het heeft een kop en een staart en gaandeweg hoor je de accenten op het album veranderen. Clay heeft een hele warme, soms donkere soulstem maar raakt evengoed de hoge noot. Door de relatief korte duur van de 14 tracks voelt het album een beetje als een conceptalbum maar anderzijds doen we de Amerikaan daar mee tekort. Een fijne plaat doorspekt met donkere soul en R&B met een persoonlijke noot. Veel luisterplezier.

Bon Entendeur - Minuit

Label Sony Music

Beoordeling 8

Review Toevallig of niet; in deze periode komen er verschillende nieuwe albums uit van Franse artiesten. Of het nu Gaspard Augé is of Polo & Pan maar ook de drie vrienden die Bon Entendeur vormen kwamen onlangs met een nieuw album, getiteld Minuit. Het trio komt op zijn minst gesteld verrassend uit de startblokken met een klassiek georiënteerd pianostuk ‘Alba’ met Sofiane Pamart op piano waar na een kleine halve minuut ineens een beat onder verschijnt. Sinds 2012 timmert het trio vrienden al aan de weg en heeft een indrukwekkende lijst van mixtapes afgeleverd. Minuit is hun derde volwaardige album na Aller-retour uit 2019 en ook dit album heeft ook weer een conceptueel karakter. Een A-side waarbij het gezellig borrelen is op een zwoele zomeravond met vrienden en een B-side die uitermate geschikt is om later die avond de dansvloer onveilig te maken. Zo horen we op het eerste deel het haast verhalende ‘La Nuit’ een bijdrage van Mc Solaar en met ‘Ex-fan des Sixties’ waar we Jane Birkin horen komt er een vleugje nostalgie voorbij. Met ‘Lámour Dans Les Volubilis’ trakteren de heren ons op zomer-hit-in- de-dop. En zo wordt langzaam het ritme opgeschroefd met het dansbare ‘Bahia’ en als ik me niet vergis hoor ik een sample van ‘Brandend Zand’ in het zwoele ‘L’Amour comme à 16 ans’ waar we een bijdrage van Marie Laforêt horen. Maar de heren laten hun remixkunsten pas echt goed in het tweede deel en hier ligt ook de nadruk op het wat internationale karakter in plaats van een stukje Frans muzikaal erfgoed. ‘I Love To Love’ van Tina Charles, ‘Is It Too Late en ‘Saddle Up van David Christie zijn misschien wel de bekendste hits die in een nieuw jasje gestoken worden maar verder is het tweede deel een feest der herkenning met veel DISCO en andere dance; ‘Allo résau’ is vlotte Franse DISCO en een remake van het origineel uit 1978, ‘Song After Midnight (Song For Denise)’ een heerlijke floorfiller en ook met het Franstalige ‘Nan Ye Li Kan’ is het lastig stilzitten. Na 16 tracks en bijna een uur speeltijd wordt het album met ‘Sing It Loud (Sing It Low) afgesloten. Met Minuit bewijst het trio dat het een belangrijke Franse vertegenwoordiger is van de Dance-scene. Mooi is om te horen dat er een verschuiving van Franstalige muziek naar het internationale karakter gaat. Een hele fijne zomerplaat waar je humeur beter van wordt. Veel luisterplezier.

2021 Juli week 27

T Hardy Morris - The Digital Age Of Rome

Label Normaltown Records

Beoordeling 8,5

Review Met zijn vierde album The Digital Age Of Rome levert de Amerikaanse T. Hardy Morris zijn visie op de moderne wereld af; een mooi psychedelisch stukje vakwerk met de nodige reflectie op onze huidige wereld. Natuurlijk kennen we Morris als gitarist en zanger van Dead Confederate maar ook van zijn rol binnen de Indieband Diamons Rugs. The Digital Age Of Rome is in ieder geval een totaal ander album geworden dan gepland want begin 2020 legde Morris de laatste hand aan de opvolger van Dude uit 2018 toen de pandemie kwam en de wereld in zijn greep hield. Morris besloot een reeks nieuwe nummers te schrijven en maakte feitelijk een compleet nieuw album. Samen met producer Adam Landry nam hij dit nieuwe album op in Athens, Georgia waar hij woont en daarnaast riep hij de hulp in van Faye Webster voor de backing vocals en drummer Brad Morgan van de Drive-by Truckers naast nog enkele muzikale vrienden. Het titelnummer is richtinggevend als Morris de tegenwoordige technologie en sociale media als hoeksteen van de samenleving noemt en vergelijkt met de klassieke wereld van Rome. Maar Morris trapt het album met het lekkere ‘Dirtrocker’ dat over een geliefde auto gaat en de liefde komt nogmaals voorbij als hij bij ‘Love Takes’ over de ware liefde gaat. Natuurlijk pakt ook hij terug naar de pandemie met ‘First World Problems’, het meest “stevige” nummer van het album en ‘Down & Out’, juist één van de meest melodieuze nummers. Met ‘Shopping Center Sunsets’, ook weer zo’n lekker laid-back nummer met een subtiele Country-twang steekt hij de draak met de grote shopping centers die zo kenmerkend zijn voor Amerikaanse steden maar ook het materialisme van de Westerse wereld. Overigens is de bijbehorende video wel heerlijk cynisch en doorspekt van humor. Maar de Amerikaan kan liedjes ook mooi klein houden; ‘New New New …. Next Next Next’ is niet meer dat wat gitaarriffs en zijn stem en wat gedempte drums Toch hangt er iets van een deken van melancholie over dit nieuwe album maar dat zit nergens in de weg want het album biedt voldoende variatie. Het dromerige ‘Fake Gold’, waar we dus ook weer Faye Webster horen, is een meer dan prima nummer en afsluiter ‘Just Pretend Everything Is Fine’ is natuurlijk een titel met een cynische knipoog met de nodige 70’s invloeden. Morris laat op The Digital Age Of Rome horen dat melancholie en een bepaalde manier van berusting wel erg lekker kan klinken. De Amerikaan bewijst een meer dan gemiddeld singer/songwriter te zijn en levert een persoonlijk en doordacht album af. Het is een eerlijke, openhartige maar vooral puike plaat waarbij Morris nergens door de ondergrens zakt. Integendeel, dit vierde album is meer dan onderhoudend en met het constante hoge niveau waarschijnlijk zijn beste album tot op heden. Veel luisterplezier!

Cedric Burnside - I Be Trying

Label Single Lock Records

Beoordeling 8,5

Review Een release van een artiest met Burnside als achternaam zorgt automatisch dat je op je que vive bent. En inderdaad, I Be Trying is de titel van net nieuwe album van de Amerikaanse singer/songwriter, drummer en bluesgitarist Cedric Burnside. De 42-jarige Burnside is natuurlijk geen onbekende in de muziekwereld. Integendeel, als kleinzoon van Bluesgrootheid R.L. Burnside en zoon van (blues)drummer Calvin Jackson is de kans wiskundig aanwezig dat ook Cedric het nodige talent heeft. Opgegroeid in Mempis, Tennessee was het natuurlijk muziek dat de klok sloeg en al op vroege leeftijd zat hij achter drums in de band van zijn grootvader. Maar Cedric ontwikkelde zijn eigen talent en muzikale carrière en naast diverse samenwerkingen bracht hij sinds zijn debuutalbum The Record( 2006) regelmatig albums uit. I Be Trying is inmiddels zijn negende album en ook nu brengt hij ons weer die Mississippi Hill Country Blues. Burnside weet het album prima op te bouwen en met ‘The World Can Be So Cold’ presenteert hij een gewaagde opener; het is Burnside met zijn gitaar die meteen die kale, doordringende Blues presenteert en ons onmiddellijk meeneem naar de zuidelijke staten van de VS. Vervolgens wisselt hij bij ‘Step In’ zijn akoestische gitaar in voor de elektrische, valt zijn band in is er meteen dat wat “vuige” gevoel. De titelsong is lekker melodieus en naast een keur van klasse muzikanten die hij om zich heen verzamelde voor dit project horen we ook zijn jongste dochter Portika de backing vocals verzorgen. Verder krijgt een nummer als ‘You Really Love Me’ met een ongekend vette baslijn een heerlijke “groove” me en is ‘Love Is The Key’ een hoopvolle ode aan de wereld. (“A life filled with love, is the key. I wish everybody in the world could be. Stop the hurt and pain, and love again, say sorry for what you did to family and friends”) En zo weet Burnside wederom een zeer gevarieerd album af te leveren. ‘Keep On Pushing’ is ook weer wat langzamer maar mede door het fantastische spel van Luther Dickinson op de slidegitaar is dit één van de sterkste nummers op het album. Naast elf zelf geschreven nummers vinden we ook twee covers terug op dit nieuwe album; de klassieker ‘Bird Without A Feather’ van zijn grootvader wordt in deze uitvoering een tweede klassieker, maar dan van Cedric en daarnaast nog een smaakvolle uitvoering van Junior Kimbrough’s ‘Hands Off That Girl’. De laatste twee nummers zijn het stuwende ‘Get Down’ waarbij het lastig stilzitten is en het liefdevolle en soulvolle ‘Love Your Forever’ waar Burnside met zijn kopstem ons verrast en zijn veelzijdigheid nogmaals toont (“And I’m going, to be there baby. Whenever you need me. And I’m going, to love you baby. Love you forever.”) I Be Trying is een uitstekende plaat geworden waar je de Mississippi Hill Country Blues als het ware kunt voelen. Burnside toont nogmaals zijn talent, zowel als songwriter maar ook zeker als muzikant. Je hoeft absoluut geen Blues-liefhebber zijn om dit album echt te kunnen waarderen. Een album van hoog niveau. Veel luisterplezier.

Jacques Ellis - Whatever You've Brought

Label M.A.R.S.

Beoordeing 7,5

Review Whatever You’ve Brought is het debuutalbum van David van den Berg, alias Jacques Ellis. De wat vergeelde coverfoto van David met zijn moeder vertellen het verhaal van dit persoonlijke album. Al jong verliezen David en zijn zus hun moeder en die droevige en ingrijpende gebeurtenis loopt als een rode draad door het leven van deze singer/songwriter. De naam van zijn moeder was Ellis en die van zijn vader is Jacques, vandaar zijn gekozen artiestennaam. In zijn herinneringen werd er elke avond wel in het gezin van den Berg muziek gemaakt op gitaar en orgel. David kent een moeilijke jeugd, op school gaat het niet altijd even soepel maar de natuur zorgt voor een omgeving waarin hij zijn rust kan vinden. Hij begint liedjes te schrijven waarbij hij in Bob Dylan een grote inspiratiebron vindt maar ook de geest van Nick Drave waart wel ergens in zijn liedjes rond. Het bijzondere aan dit album is dat de liedjes in chronologische volgorde van schrijfproces zijn opgenomen. De demo’s werden naar Michael Prins gestuurd maar uiteindelijk werden de twaalf liedjes op een zolderkamer opgenomen met beperkte middelen; wat we horen is eigenlijk de warme stem van David die zich al fingerpickend op zijn gitaar begeleidt. De teksten maken zijn overpeinzingen en gedachten weer levend, of het nu gaat over zijn depressie in zijn tienerjaren (‘Winter’s Thorn’) of misschien wel de schuld van het overlijden van zijn moeder dat hij mooi bezingt in ‘Sight’: “I Still Blame You Mother / I Still Blame You Somehow // I’ve Been Longing For My Sight Again”. En zo is Whatever You’ve Brought een aaneenschakeling van mooie, ingetogen en persoonlijk liedjes. Het accepteren van het verlies van zijn moeder beschrijft hij op ‘Receive’ en op het mooie ‘Landing’ breekt dan toch een beetje de zon door. (“I’ve Deserted From My Affairs In Search Of Liberation’) Whatever You’ve Brought is een uiterst persoonlijk verhalenboek geworden met twaalf hoofdstukken. Laat je niet misleiden door het feit dat alle liedjes een beetje op elkaar lijken want na enkele luisterbeurten worden de nuances zichtbaar aan het oppervlak en krijgen de liedjes steeds meer glans. Een nieuwe Nederlandse troubadour is geboren waarbij de vraag is over welk thema of gebeurtenis een eventueel nieuw album zal gaan. Bij het album is een fraai boekje met alle teksten toegevoegd. Veel luisterplezier.

Lucy Gooch - Rain's Break (EP)

Label Fire Records

Beoordeling 8

Review De Britse singer/songwriter Lucy Gooch is terug met haar nieuwe EP Rain’s Break. Gewapend met niet veel meer dan wat synthesizers, wat galm en haar prachtige stem produceert ze prachtige Ambient-achtige nummers die vaak een wat filmisch karakter meekrijgen. Evenals haar debuut-EP Rushing die vorig jaar uitkwam heeft deze EP ook slechts vijf nummers. De nummers stralen als het ware een etherische rust uit. Dat begint al met de prachtige opener en titeltrack ‘Rain’s Break’ waar binnen de grootsheid van het nummer de stem van Lucy als het zware zweeft. En dat is een voorbode voor de rest van het album dat het meer wat mysterieus, Ambient achtig karakter meekrijgt. ‘It Brings Me Back To You’ is bijna twee minuten onderweg voordat we Lucy enkel de zin ‘Silence brings me back to you’ repeterend horen zingen. Bij ‘Chained To A Woman’ horen we iets meer ritme maar ook hier zorgt die wat fluisterende stem die soms in laagjes uit je speakers komt voor een bijzondere atmosfeer. Lucy Gooch weet op deze EP die bijzondere sfeer te creëren die ik ook regelmatig had bij Kate Bush; haar stem die in laagjes wordt opgebouwd en dan gedragen wordt door stemmige synthesizer melodieën. Luister maar eens naar het prijsnummer ‘6AM’ waar Lucy dit tot haast in perfectie weet uit te voeren. De afsluiter ‘Ash And Orange’ is waarschijnlijk de meest indringende track op het album; door de synths die akelig nauwkeurig de klanken van een kerkorgel reproduceren weet de Britse een wat donkere sfeer te creëren en met haar expressieve stem maakt Lucy dit nummer tot een bijzondere luisterervaring. Het is heel makkelijk om de muziek van Lucy Gooch filmisch te noemen; toch doen we de in Bristol woonachtige singer/songwriter daarmee te kort want met Rain’s Break overtuigt ze wederom met haar atmosferische, Ambientachtige muziek. Enige punt van kritiek is dat ook deze EP “slechts”. Vijf nummers kent. Veel luisterplezier.

Laura Mvula - Pink Noise

Label Flamingo Records

Beoordeling 8,5

Review De inmiddels 35-jarige Britse singer/songwriter Laura Mvula is terug met een nieuw album. Met Pink Noise wordt de al vijf jaar durende stilte door de zangeres met Caraïbische roots eindelijk verbroken. Laura bracht al eerder twee albums uit; Sing To The Moon (2013) en The Dreaming Room (2016) ontvingen lovende kritieken en de Britse soulzangeres werd zelfs genomineerd voor een Mercury Prize. Artistiek gewaardeerd maar vanwege achterblijvend commercieel succes werd het platencontract desondanks ontbonden. Evengoed zegt het feit dat His Royal Badness Prince haar talenten opmerkte én onderschreef toch ook wel wat. De afgelopen jaren was er reflectie en hervond ze de inspiratie om nieuwe muziek te maken; muziek die het gevoel oproept van de jaren ’80 en waarvan ze zelf onlangs in een interview aangaf: “Het zou een plaat worden waarop ik kon dansen en luider kon zijn dan mijn vorige albums”. In die missie is Laura met Pink Noise in ieder geval met verve geslaagd want dit nieuwe album krijgt een heerlijke “vibe” en een jaren '80-vernislaagje mee. Dat nieuwe geluid is door het hele album voelbaar en zorgt dat er echt een aantal prijsnummers op Pink Noise terug te vinden zijn. Eén van die hoogtepunten is single en albumopener ‘Safe Passage’ waar Laura over haar hernieuwde gevoel van vrijheid en geluk zingt (“Never imagined I would ever be free. From your story. Staring in the face of it, I finally see. I am everything I need”). Maar ook bij nummers als ‘Remedy’ en ‘Magical’ is het geluid van de jaren ’80 nooit ver weg. Centraal staat de titel- en meest typerende song van dit nieuwe album; een supervette beat, blazers en de stem van Laura die voor een volmaakte dansgroove zorgen waarbij het lastig stilzitten is. ‘Conditional’ heeft een wat meer funky karakter en bij een nummer als ‘Church Girl’ is de muzikale erfenis van Prince als het ware tastbaar. Het enige nummer dat op Pink Noise een beetje uit de toon valt is het net iets te “zoet” klinkende ‘What Matters’, waar we naast Mvula zelf ook Simon Neil van Biffy Clyro horen. Overigens wordt dat weer ruimschoots gecompenseerd door ‘Got Me’, waar we de invloeden van die andere grootheid, Michael Jackson, terug horen en zo afkomstig zou kunnen zijn van het album Bad. Het album wordt afgesloten met ‘Before The Dawn’ dat na een wat rustige opbouw weer overgoten wordt met de grandeur van de gepolijste muziek uit de jaren ’80. Laura Mvula is helemaal terug; ze heeft haar zelfvertrouwen en het plezier teruggevonden, de juiste mensen om zich heen verzameld en een label dat in haar geloofd. Met Pink Noise krijgen we een heerlijk dansbaar album voorgeschoteld dat ons een flashback geeft naar alles wat we maar kunnen associëren met de jaren ’80; vanuit de muziek komen vanzelf ook de herinneringen aan kleurrijke films en tv-series bovendrijven uit die periode met een brede glimlach als gevolg. Een topplaat. Veel luisterplezier.

2021 Juli week 26

Spellling - The Turning Wheel

Label Sacred Bones

Beoordeling 8,5

Review Met haar derde album The Turning Wheel schrijft de Amerikaanse singer/songwriter Spellling een nieuw artistiek hoofdstuk en waarschijnlijk haar meest ambitieuze album tot op heden. Met maar liefst 31 muzikanten krijgt dit nieuwe album een soort van Broadway-achtig karakter mee en een ongekende grandeur. Chrystia Cabral, alias Spellling, is een creatieve singer/songwriter uit Sacramento; kunstzinnig, artistiek en oorspronkelijk vooral bezig met beeldende kunst. In 2015 legde ze zich echter toe op muziek, begon te experimenteren in 2017 was daar haar eerste EP dat resulteerde in een platencontract. In 2019 was daar haar eerste volwaardige album Mazy Fly dat vooral werd gekenmerkt door donkere synths. Nu heeft ze voor een totaal andere benadering gekozen door maar liefst 31 muzikanten uit te nodigen om haar bij te staan met een ongekende diversiteit aan instrumenten; denk aan blazers, strijkers maar ook een Flugelhorn, gitaren, banjo en een harp. Dit derde album lijkt op een soort muzikaal theaterstuk doordrenkt van Soul en Jazz dat nadat het gordijn ophoog is gegaan opent met ‘Little Deer’, een heerlijk nummer met soul en jazzinvloeden en waar meteen dat orkestrale duidelijk aanwezig is. Chrystia heeft een zeer authentieke, wat hoge stem en in combinatie met de soms theatrale stukken doet ze zo nu en dan aan Kate Bush terug denken. Luister maar eens naar ‘The Future’ dat een soort van Baroque-achtige pop is of het spookachtige ‘Awaken’ dat met een heuse donderslag eindigt. ‘Always’ is een mooi liefdesliedje, ‘Queen of Wands’ is een spookachtige wals en bij de titelsong trekt de Amerikaanse nog eens alles uit de kast; strijkers, een koor en een rijk palet aan niet alledaagse instrumenten en met ‘Emperor With An Egg’ klinkt het alsof we naar een sprookjesboek luisteren met een vogel als hoofdpersoon. Centraal op het album staat het ruim zeven minuten durende epos-achtige ‘Boys At School’ waar Chrystia ons meeneemt naar haar jeugd en de dramatiek (‘I Hate The Boys At School / The Don’t Play The Rules’) druipt van dit prachtige nummer af. Overigens niet alleen door de zang van Chrystia maar ook door de Pink-Floyd achtige gitaar tot en met de Mariachi. Richting het einde is ook ‘Magic Art’ zo’n nummer dat een onderhuidse dreiging kent met Lisa Reed op gitaar. Bij de afsluiter ‘Sweet Talk’ denkt deze recensent toch weer een keer terug aan Kate Bush. The Turning Wheel is meer dan een ambitieus album geworden dat bijna een uur speeltijd kent. Bij elk nummer heb je het gevoel dat er weer een nieuw deurtje wordt geopend en het meer dan overdadig georkestreerde album is ongekend intrigerend geworden. Chrystia heeft een bijzondere stem, misschien wat hoog, maar het past als gegoten bij dit Baroque-achtige, soms wat theatrale en dan weer Soulvolle album. Een absolute aanrader. Veel luisterplezier.

Gaspard Augé - Escapades

Label Because Music

Beoordeling 7,5

Review De Franse muziekscene is misschien niet zo bekend in ons polderlandje maar toch komen er toonaangevende namen uit het land van de Eiffeltoren; denk aan David Guetta en niet in de laatste plaats aan Daft Punk, het gehelmde duo dat wereldwijd furore maakte. Toch kent Frankrijk nog een meer dan succesvol electro/dance duo, nl. Justice, bestaande uit Gaspard Augé en Xavier de Rosnay. Tijdens de pandemie besloot Gaspard Augé zijn eerste soloproject op te leveren: Escapades. Het is zijn debuut als soloartiest en de afgelopen periode waren er al kennismakingen in de vorm van uitgebrachte singles ‘Force Majeure’, ‘HEY!’, ‘Vox’ en ‘Captain’. Een goede luisteraar kan zeker al enkele melodieën herkend hebben tijdens bijvoorbeeld de Frans Grand Prix voor fomule-1. Na een korte introductie met ‘Welcome’ is daar dan ook die leadsingle ‘Force Majeure’ die absoluut over het DNA beschikt dat we ook van Justice kennen; een straffe baslijn en zware synths zorgen dat het vangnet nooit ver weg is. Vervolgens is er het iets luchtigere ‘Rocambole’ met duidelijk jaren ’80 en DISCO invloeden en de BPM’s worden bij ‘Hey’ nog wat verder opgeschroefd. Het koor op de achtergrond zorgt voor een filmisch effect. Toch zijn er ook een aantal nummers waarmee Augé waarschijnlijk veel meer een verhaal wil vertellen. Luister maar eens naar ‘Europa’ of naar ’Pentacle’ waar we ook weer dat koor op de achtergrond horen. Verder is een nummer als ‘Captain’ wat luchtiger, ‘Casablanca’ wel heel erg zwierig en ‘Vox’ kan zo maar de soundtrack zijn onder een SF-film. Ook de afsluiter ‘Rêverie’ heeft een wat filmisch karakter en krijgt door de synths een mooie spanningsboog mee. Maar met het uiterst dansbare ‘Belladone’ zorgt de Fransman voor een langere houdbaarheidsdatum. Onbedoeld ga je de meetlat toch langs die van het werk van Justice leggen en dat moeten we niet doen. Augé varieert met bombastische, filmische composities en hele dansbare tracks waarbij hij toch zijn eigen stempel weet te drukken waarbij de invloed van de jaren ’80 toch altijd wel voelbaar is. Zelfs de uitvouwbare poster die bij het album is ingesloten past in dat tijdsbeeld. Veel luisterplezier.

2021 Juni Week 25

J.P. Harris -Don't You Marry No Railroad

Label Free Dirt Records

Beoordeling 8

Review Bij de naam J.P. Harris’ Dreadful Wind and Rain moet de misschien even schakelen. Ja, inderdaad, dit is dezelfde Joshua Pless, alias JP Harris die we kennen van zijn werk met The Tough Choices en zijn kompaan Chance McCoy. Onder zijn nieuwe muzikale alias kwam deze week het album Don’t You Marry No Railroad Man waarmee de Amerikaanse singer/songwriter én banjospeler zijn interpretatie aan een aantal “traditionals” geeft. Vanaf de eerste klanken van opener ‘House Carpenter’ krijg je een goed beeld hoe dit nieuwe, toch wel ambitieuze project klinkt. Harris op zijn vertrouwde banjo begeleidt door zijn vriend Chance McCoy op viool. Samen geven ze deze prachtig melancholisch klinkende Schotse traditional nieuw elan, al gebruikt Harris “slechts” 8 van de oorspronkelijk 32 coupletten om deze prachtige sage die we misschien beter kennen onder de titel ‘The Daemon Lover’. Harris is geboren in Alabama en na wat verhuizingen naar Californië en Las Vegas besloot hij op 14-jarige leeftijd dat het tijd was om op eigen benen te staan en vertrok met een Greyhound. Na omzwervingen en diverse beroepen streek de inmiddels 35-jarige Amerikaan ergens in 2011 in Nashville neer en daar begon zijn muzikale carrière; veel countrymuziek waarbij hij gebruik maakt van zijn zelfgemaakte banjo’s want hij is naast muzikant nog steeds houtbewerker. Jaren geleden al ontstond het idee om samen met McCoy een album met “traditionals” op te nemen maar nu kwam het er eindelijk van; ergens in een schuur annex studio van McCoy in West Virginia verbleven de vrienden om in twee weken dit album op te nemen. De puurheid van alleen een banjo en viool druipen werkelijk van dit album af. Soms weten de heren met hun spaarzame instrumentarium toch het tempo aangenaam op te schroeven zoals bij ‘Closer To The Mill (Off To California’ en de door Doc Watson geschreven “outlaw-song” ‘Otto Wood’, dat meer dan een eeuw oud is. Over het algemeen zijn het Amerikaanse “traditionals’ zoals ‘Mole In The Ground’ en het bekende ‘Old Bangum’ dat vooral bekend staat als een kinderliedje. Harris durft zelfs het instrumentale ‘Last Chance’, dat oorspronkelijk ergens in de jaren ’50 een populair banjo-melodie was, een nieuw leven te geven. Met ‘The Little Carpenter’ is daar waarschijnlijk het meest persoonlijke album. Harris leerde dit nummer jaren geleden ergens kennen, maar het cassettebandje met een opname van dit nummer is door de jaren heen verloren gaan. Omdat Harris zelf ook een houtbewerker is kon zijn interpretatie van dit bijzondere nummer niet achterblijven. Voor liefhebbers van roots- en countrymuziek is dit album een must-have. Harris slaag er op authentieke wijze in om een aantal “traditionals” af te stoffen en een nieuw leven te geven in deze 21e eeuw. Zijn diepe, donkere stem in combinatie met het spaarzame instrumentarium zorgt voor een mooie luisterervaring met een wat “vintage”-achtig gevoel vol met melancholie. Bij het album is een mooi vormgegeven boekje bijgevoegd met alle teksten en achtergrondinformatie. Veel luisterplezier.

Polo & Pan - Cyclorama

Beschrijving

Beoordeling 8

Review Het verhaal van Polo & Pan begint jaren geleden. Twee talentvolle dj’s, genaamd ‘Polocorp’ en ‘Peter Pan’ en beiden afkomstig uit Frankrijk, besloten bijna een decennium geleden dat het tijd was om hun muzikale gedachtengoed met ons te delen. In 2014 was daar het debuutalbum Dorothy dat met Caravelle in 2018 een succesvol vervolg kreeg en hits voorbracht zoals ‘Canopée’. Afgelopen weekend verscheen hun nieuwste album, Cyclorama. Juist in de tijd dat vooral in de westerse wereld er versoepelingen worden doorgevoerd is daar die nieuwe release van het Franse duo Polo & Pan dat eigenlijk bestaat uit Paul Armand-Delille en Alexandre Grynszp. Ze nemen ons toch wel aan de hand op weg naar een soort van muzikaal droomlandschap en natuurlijk krijgen ze vocaal ondersteuning van de vaste zangeres van de band, Victoria Lafaurie, Een aantal instrumentale nummers zorgen voor wat ankers zoals de korte opener ‘Côme’ en ‘Requiem’ dat we halverwege het album tegenkomen en die zomaar uit een sprookjesboek gevloeid zouden kunnen zijn. Na die opener brandt het album met de single ‘Ani Kuni’ echt los en naast Victoria horen we nog wat andere stemmen maar dit uiterst dansbare, catchy nummer is een zomerhit-in-de-dop. Een aantal nummers worden in het Frans gezongen zoals ‘Melody’, ‘Attrape-Rêve’ en bij ‘Oasis’ worden er naast de stem van Victoria ook nog elementen en klanken toegevoegd waardoor het nummer een wat Oosters karakter krijgt. Met ‘Tunnel’, voorzien van een stuwende beat én een vocale bijdrage van Channel Tres, keren we weer terug naar de dansvloer in de open lucht. Het feest krijgt verder vorm met het grappige ’Bilboquet’ met een sample van “Sirba” en ‘Magic’, waar de twee Fransen een sample van de uit 1974 afkomstige hit van David Patton verwerken, is lekker loom en ontwikkelt zich tot een oorwurm. Onderweg naar het einde is er dan ineens dat verrassend romantische ‘Les Jolies Choses’ met een hoofdrol voor Victoria voordat, hoe kan het ook anders, met ‘Peter Pan’ er afscheid wordt genomen. In dit lieve, rustige liedje mogen Tarzan, Mary Jane, Captain Hook en natuurlijk Peter Pan en Tinkerbell niet ontbreken. Zelfs de krokodil wordt genoemd. Maar juist dit nummer heeft een wat diepere betekenis en gaat eigenlijk over “leven en dood” waarbij je als volwassene eigenlijk altijd wel verlangt om weer kind te zijn….. Ondanks het misschien op het eerste oog wat vrijblijvende en luchtige karakter willen Polo & Pan op Cyclorama toch wel een boodschap meegeven; je leeft maar één keer, dus grijp alle kansen die je kunt krijgen om daar het beste van te maken. Een uiterst geslaagde plaat van dit Franse duo met veel variatie en één die zorgt voor een glimlach. Veel luisterplezier.

Cleopatrick - Bummer

Label Nowhere Special Rec.

Beoordeling 7,5

Review Twee jongens die elkaar op de kleuterschool in Canada ontmoeten, vrienden voor het leven worden en nu hun eerste volwaardige album Bummer afleveren dat bol staat met energieke en stuiterende rock. Dat is kortweg het verhaal van het debuutalbum van dit duo dat met tien tracks een kleine 30 minuten speeltijd kent. De twee vrienden hadden ons al laten proeven aan hun muzikale richting door eerder twee EP’s uit te brengen waarvan vooral Kids positieve kritieken ontving. Luke Gruntz neemt de vocalen voor zijn rekening en weet een ongelofelijk gruizig geluid uit zijn gitaar te krijgen en naast (of achter) hem horen we Ian Fraser die met een even zo genadeloze energie zijn drums behandelen. Opvallend is dat met name het gitaargeluid van Gruntz regelmatig een bijvangst aan geluiden en ruis produceert waardoor het geheel wel hard maar evengoed troebel klinkt. Over het algemeen wordt alles in de hoogste versnelling gespeeld en nummers als ‘Vicotria Park’, ‘The Drake’ en ‘Family Van’ vormen dan ook een aardige muur van geluid en de sound van de band zal zich ergens op het snijvlak van Punkrock en Hardrock bevinden. Tekstueel neemt Gruntz geen blad voor de mond en mocht je dit album op Spotify op gaan zoeken zul je zien dat voor vrijwel elk nummer de letter ‘E’ wordt aangegeven. Blijkbaar heeft de man er geen moeite mee om zijn ongenoegen over allerlei maatschappelijke onderwerpen met ons te delen. Toch raakt het duo zo nu en dan wel de juiste snaar zoals bij ‘Great Lakes’ en het stuwende ‘Peppers Ghost’; stevige rockers met een ongekende energie. ‘Why July’ is één van de rustigere nummers waarbij je overigens wel waakzaam moet blijven en kort voor het einde blijkt dan ook weer waarom. Volgens het duo is ‘2008’ het meest rustige en misschien zelfs wel kwetsbare nummer en Grunzt begeleidt zichzelf met wat eenvoudige gitaarakkoorden met als eindresultaat dat er toch een bepaalde spanning in de lucht blijft hangen. Bummer is een energiek album maar het duo blijft het in dezelfde hoek en met eenzelfde energieniveau zoeken zodat de aandacht waarschijnlijk niet een heel album vastgehouden kan worden. Wel zijn er voldoende aanknopingspunten voor een vervolg dat hopelijk iets meer creativiteit mee zal krijgen. Ze staan dit jaar op Lowlands en met hun energie zal het mij niet verbazen als ze er daar een feestje van maken. Veel luisterplezier!

Benjamin Leftwich - To Carry A Whale

Label Dirty Hit Records

Beoordeling 8,5

Review In 2019 was het derde album Gratitude van de Britse singer/songwriter Benjamin Francis Leftwich zijn eerste nadat hij afgekickt was. Dit nieuwe album To Carry A Whale is eigenlijk het echte, nieuwe begin en op dit nieuwe album neemt hij ons mee in zijn meest persoonlijke overpeinzingen. De titel is heel bewust gekozen en heeft een diepere betekenis. Zelf zegt hij hierover: “It’s an observation on what it’s like to be a sober alcoholic addict a couple of years. A whale is heavy to carry. It’s gonna hurt you to carry it. But it’s also beautiful, and it’s a miracle to be able to carry all that at all”. Het tien nummers durende album opent met het ingetogen maar mooi en rijk georkestreerde ‘Cherry In Tacoma’ en de Brit komt feitelijk meteen tot de kern van de zaak; hij is al enkele jaren afgekickt van drank en andere geneugten des levens en daar windt hij dan ook geen doekjes om als we hem “I flew all the way to Tacoma to tell you that I'd die die to get to know ya, but the signal died, and I ended sober” horen zingen. Vervolgens is daar het akoestische ‘Oh My God Please’ dat hij samen met Sam Sam Duckworth schreef, iets dat Leftwich in het verleden niet wilde. De wanhoop om iets of iemand om hulp te roepen die in ons levende bestaan er niet is geeft de urgentie van de Brit wel aan. Dat zijn verleden hem nog steeds bezig houdt blijkt wel uit het voortkabbelende ‘Wide Eyed Wandering Child’, waar hij over zijn schouder nog eens terug kijkt. (“Little Bit of Cocaïne and You’re Ok”) Dat het leven van een artiest niet altijd alleen over rozen gaat horen we ook terug in de liedjes. De stilte van alleen in een hotelkamer zijn op ellelange tournees wordt met in ‘Tired In Niagara’ mooi bezongen met een hier en daar een fluisterende Leftwich die ook laat horen over een falsetstem te beschikken. Naast problemen met alcohol en andere harddrugs verloor Leftwich ook nog eens zijn vader en dat thema komt terug in het akoestische en melancholieke ‘Every Time I See A Bird’. De liefde voor zijn vader vormt ook het centrale thema in het persoonlijke ‘To Talk To You Now’; in een heel mooi klein liedje op de akoestische gitaar vertelt hij ons wat hij er allemaal voor over heeft om nog even met zijn vader te kunnen spreken. Het is misschien wel een universele wens. Het meest indringende nummer is ‘Sydney 2013’ dat alle fases van zijn laatste jaren beschrijft; zijn verslaving, het verlies van dierbaren en het leven anno nu. Ook zijn er nog lichtpuntjes en de nodige positiviteit op dit vierde album; bij ‘Canary In A Coalmine’ gaat over het gevoel als je voor de eerste keer weer écht bewust verliefd wordt. Ondanks het vrolijke thema blijft Leftwich wel die zanger die blijft volharden in die wat fluisterende, donkere stem. Ook bij de met mooie harmonieën omlijste korte afsluiter ‘Full Full Colour’ staat de Brit weer rechtop en kijkt naar de toekomst. To Carry A Whale is het meest persoonlijke album van Benjamin Francis Leftwich. Het is intiem, fragiel, oprecht en met mooie teksten en melodieën neemt hij ons mee in zijn innerlijke strijd. Het album heeft een wat melancholisch en misschien wel wat somber karakter maar dat zit de plaat nergens in de weg. Sterker, het maakt het album juist krachtiger. Waarschijnlijk is dit vierde album zijn beste tot op heden en wordt daarmee zijn tot op heden bereikte succes alleen maar vergroot. Veel luisterplezier!

Goose - Shenanigans Nite Club

Label No Coincedence Records

Beoordeling 8,5

Review We hebben er lang op moeten wachten maar het is er dan eindelijk; een studioalbum van de uit Connecticut afkomstige Goose, niet te verwarren met de Belgische formatie die dezelfde naam draagt. Shenanigans Nite Club is na een afwezigheid van ruim vijf jaar het nieuwe album van de Amerikaanse vijfmans-formatie. Met het uiterst dansbare ‘So Ready’ wordt dit lang verwachte album geopend; mede door het gitaarspel ademt dit nummer een aardig funky “vibe” uit en je zou kunnen denken dat het hier om een B-kant van een single uit de jaren ’70 zou gaan. Het nummer gaat naadloos over in het instrumentale ‘Satellite’ en ook in dit nummer zijn de funky invloeden nooit ver onder het oppervlak terug te vinden. Het gitaarspel van Rick Mitarotonda trekt de nodige aandacht naast Trevor Weekz op basgitaar. Na deze twee relatief korte nummers pakt de band uit met het ruim tien minuten durende ‘Madhuvan’, één van de oudste nummers van de band die op dit album terug te vinden zijn en hier is de overgang van funk naar de 70’s rock niet alleen hoorbaar maar ook voelbaar. Mitarotonda op gitaar en Anspach op piano geven het nummer een ongekende dynamiek mee en dan te denken dat dit nummer “live” meestal nog verder uitgesponnen wordt. Want Goose maakte pas in 2016 met Moon Cabin zijn debuut en heeft eigenlijk de afgelopen jaren stapsgewijs gewerkt aan een steeds groeiende fanbase, vooral in de VS. In 2020 brachten ze nog een EP uit maar het is toch echt dit album, Shenanigans Nite Club, dat zorgt dat het grote publiek de band kan leren kennen. Zo doet de band soms aan de Dire Straits of aan de vroege jaren van REO Speedwagon terug denken met lange nummers die zich lenen voor een “live”-uitvoering maar overal is het vooral de muziek die voorop staat. Vooral de beide afsluitende tracks, ‘Thunder’ en ‘The Labyrinth’, samen goed voor een kleine twintig minuten speeltijd, zijn hier perfecte voorbeelden van. Het zijn een soort van muzikale boeken met diverse complexe hoofdstukken of secties waarbij het vermogen van de band om te schakelen tussen diverse invloeden duidelijk wordt. Het feit dat dat band vooral een naam heeft opgebouwd als “live-band” wordt met deze twee tracks duidelijk. ‘SOS’ heeft dan weer die heerlijke 70’s rock-sound en met wat psychedelisch klinkende ‘Dawn’ is daar het eerst echt nieuwe nummer. ‘Flodown’ is waarschijnlijk het meest energieke nummer en het gitaarspel van Mitarotonda zorgt voor een wat Folk-achtig karakter. Een ander “nieuw” nummer en misschien wel het hoogtepunt van het album is ‘Spirt Of The Dark House”. Het is één van de oudste tracks van de formatie maar nog nooit in een studioversie uitgebracht. Goose is een band die bruist van de muzikaliteit en op een ongekende manier diverse stijlen met elkaar combineert. De muziek staat voorop, daar ligt de focus en de zang en teksten zijn ondergeschikt daaraan. Vaak is het echter andersom, maar hier niet. Shenanigans Nite Club is een even doordacht en ambitieus als ook verrassend album. Neem even aandacht om de albumtrailer te bekijken; die is meer dan de moeite waard! Veel luisterplezier.

2021 Juni Week 24

Jennifer Porter - Sun Come And Shine

Label Cougar Moon

Beoordeling 8

Review Sun Come And Shine is het achtste album van Jennifer Porter, de Amerikaanse singer/songwriter en actrice die met haar fantastische stem eigenlijk moeiteloos alle muziekstijlen wel aan kan. Ze heeft een best indrukwekkende Award-lijst opgebouwd in de loop der jaren en heeft de afgelopen jaren gelaveerd in een repertoire dat varieert van Jazz via Blues tot hier en daar klassiek en zelfs een uitstapje naar Country. Jennifer is op zich klassiek geschoold maar ze voelt zicht het best thuis binnen het Amerikaanse rootsgenre. Dit nieuwe album, waarvan Jennifer zelf negen nummers zelf schreef, moeten we vooral plaatsen in de soul-hoek. De legendarische soul-, blues- en jazzdrummer Bernard Purdie zorgde voor een aantal klasbakken van muzikanten die samen met hem hun medewerking verleenden en zorgden voor de muzikale omlijsting die door een ringetje te halen is. Het album opent met de titelsong en meteen worden we meegenomen in die ontspannen sfeer die dit album ademt. Het nummer heeft een licht Bluesy-karakter en de zangkoortjes en met Rob Paparozzi op mondharmonica krijgt het nummer wat karakter. Vervolgens krijgen we een aantal nummers die heerlijk soulvol zijn en die soms wat doen denken aan het geluid van Anita Baker. Het zwoele ‘Show Me Your Love’ klinkt en voelt waarschijnlijk heerlijk op een warme zomeravond en bij ‘Satin Shoes’ wordt Jennifer bijgestaan door de blazers en weer dat koortje. Ook de ingetogen afsluiter ‘I’ll Be Here’ is weer een stukje vakwerk waarbij we Jennifer ook op de Fender Rhodes horen. De enige cover is ‘Something On Your Mind’, een nummer dat alweer dateert uit 1971 (Dino Valenti) en dat zeer smaakvol wordt neergezet en in zijn geheel niet uit de toom valt. Zo nu en dan wordt de scheidingslijn tussen soul en Jazz dun zoals bij ‘When It’s All Been Said And Done’ en met ‘Bitter New York Night’ levert Jennifer een onvervalste ballad op waarbij haar hoge stem opvallend is en het nummer een wat klassiek tintje geeft. Zelden schroeft de Amerikaanse het tempo op maar bij een nummer als ‘Stop Your Talkin’ zorgt die vaart wel voor een heerlijke “New Orleans”-style-groove met speciale vermelding voor de blazerssectie en Paparozzi op mondharmonica. Ook ‘In And Out With You’ zorgt voor een tempoversnelling en de nodige variatie op dit album en met het met R&B doorspekte ‘You’re So Easy To Be With You’ keren we terug naar de Zuidelijke Staten van de VS; samen met haar begeleidingsband maakt Jennifer er een feestje van. Sun Come And Shine is wederom een kwaliteitsalbum van Jennifer Porter. De tien tracks zijn puntgave composities en vocaal is de Amerikaanse wederom ijzersterk. De smaakvolle mix van R&B, Soul, Blues klopt wederom en alle tien de tracks hebben een hoog niveau. Bij het album is nog een mooi boekje gevoegd met alle songteksten en de gastmuzikanten die hun medewerking verleenden. Veel luisterplezier.

Half Moon Run - Inwards & Onwards

Label Glassnote

Beoordeling 8

Review Half Moon Run is terug met nieuwe muziek. Geen compleet nieuw album maar een EP die de titel Inwards & Onwards heeft meegekregen, een titel die absoluut passend is in de tijd waarin we leven. De uit Montreal afkomstige Folk/Rock band die ook in Nederland een stevige fanbase heeft moest even tot bezinning komen. Van een viertal gereduceerd tot een trio door het vertrek van Isaac Symonds en verder werden alle shows vanwege de pandemie geannuleerd. Ook voor de band was het aflopen jaar, zoals voor iedereen, spannend maar toch is ook op deze nieuwe EP de signatuur die we zo goed kennen door de band behouden gebleven. Het is nog steeds die Canadese Indie/Folk/Rock-band die bestaat uit getalenteerde multi-instrumentalisten en nog steeds is Devon Portielje met zijn karakteristieke stem de frontman. De amper twee minute durende en wat ingetogen opener ‘How Come My Body’ voelt als een hernieuwde kennismaking; de stem van Portielje, de veelzijdige percussie en natuurlijk wat synths om het geheel te omlijsten. Vervolgens komt het album op stoom met de single ‘On And On’ en stromen de kenmerkende harmonieën weer als vanouds uit de speakers. Met een stukje tekst als “I listen to growin’/ Ebbin’ and flowin’/ Nothin’ like knowin’ the sun has shone” is daar een vleugje nostalgie. Met het wat Folky en mysterieus klinkende ‘Fucksgiving’ benadert de band het geluid van hun laatste volwaardige en tot op heden meest succesvolle album, A Blemish in the Great Light. ‘Nosebleed’ wordt mooi klein gehouden waarbij je het gevoel hebt dat je in een concertzaal getuige bent van de laatste akoestische toegift van de band terwijl de band met het relatief korte ‘It’s True’ bewijst dat ze een ongekende intensiteit met hun songs kunnen brengen. Bij de afsluiter ‘Tiny’ zijn het weer die meerstemmigheid en vloeiende melodielijnen die zo kenmerkend zijn. Inwards & Onwards bewijst dat de band na een bijzondere tijd en het vertrek van Symonds in mei 2020 de tijd heeft genomen om even tot bezinning gekomen. Tegelijkertijd blijft de band absoluut in staat om prachtige, complexe melodieën te schrijven en die in een Indie/Folk/Rock-jasje te verpakken met hun multi-sintrumentale talenten. Een EP die prima past in de lijn van A Blemisch In The Great Light. Nu op naar een nieuw volwaardig album. Veel luisterplezier.

Dennis DeYoung – 26 East Vol.II

Label Frontiers srl

Beoordeling 8

Review De Amerikaanse zanger Dennis DeYoung kennen we van de band Styx. Deze act scoorde in de jaren 70 enorme hits waaronder Babe, Sing For The Day en Grand Illusion. De band maakt een van de mooiste albums Rockin In Paradise waar ook Deyoung met zijn composities, toetsenspel en hoog stemgeluid een belangrijk deel aan had. Met de rockopera ‘Killroy Was Here’ deed de band het nog eens dunnetjes over. Maar DeYoung rook het solopad zoals Rodger Hodgson dat bij Supertramp. deed. De populariteit van Styx was in USA en rock landen enorm. DeYoung scoort nog een hit met ‘Desert Moon’ maar schuift langzaam naar de wereld van musicals en schreef The Huntschback of the Notre Dame en weet met zijn optredens met orkest vooral good old Styx songs te produceren. Wanneer Tommy Shaw Styx verlaat keert DeYoung even terug. Het album Brave New World werd een muzikaal hereniging maar de ego’s spelen weer op. DeYoung weet juist de mooie verhalen met de passende poprock songs te combineren. Zonder de andere bandleden van Styx mist hij de samenzang en bombastisch geluid. Nu Styx hun nieuw album uitbrengt is DeYoung altijd weer zo gentle om zijn album een of twee week eerder te presenteren. Met dit album brengt hij een vervolg op het preachtige album 26 East. Met hulp van Jim Peterik van Survivor en Rage Against The Machine/ Audioslave gitarist Tom Morello voor ‘The Last Guitar Hero’ en Matthew DeYoung die de drum legacy in ere houd van zijn overleden mentor van Styx John Panozzo. Het album is het verhaal van de man die in Roseland IL. op het adres 26 East opgegroeide en in de kelder een bandje begint met de Panozzo tweeling Kortom het verhaal van Styx dat eindigt met The Grand Finale. Het is het afscheid van de componist en zanger die prachtige songs heeft gemaakt en dit met deze twee albums wederom doet. Ieder nummer verwijst en kan zo een Styx song zijn.Your Saving Grave’ met de prachtige vocalen, de ballad ‘Made For Eachother’ of het epic nummer ‘Isle of Masanthrope’ en ‘No Turning Back Time’ zijn herkenbare Styx songs uit de hoogtijdagen. Peterik is een enorme steun voor DeYoung geweest en het resultaat mag er zijn. Een prachtig afscheidsalbum van hoog niveau. De man stopt met het maken van albums, maar zou hij niet nog een keer te verleiden zijn om met Styx ….

Frank Zappa - Zappa ’88; The Last U.S.

Label Zappa / UMe

Beoordeling 8

Review Afgelopen periode hebben we aandacht gegeven aan de prachtige docu film ZAPPA dat nu in de bioscopen draait. Hier zien we het verhaal van de meester muzikant in chronologische volgorde. Dat de man uiteindelijk aan kanker moet komen overlijden is een gemis voor de muziekwereld. Voordat hij naar Europa ging, deed hij in 1988 nog een tour door de US. De periode waarin de man verkeerde was zijn campagne voor de vrijheid van expressie. Dat de politiek geen onnodige inmenging kent op teksten van artiesten. Uiteindelijk hebben we een sticker op de albums gekregen waarop een waarschuwing staat voor ‘Explicit Lyrics’, ‘Expicit Content’ etc. in plaats van een verbod van uitbrengen van dit product. Tot op de dag van vandaag kennen we deze sticker op producten. Het bracht Zappa tot een politicus en dacht er over na om zijn ambities daar te gaan verwezenlijken. Dit wil hij uiteindelijk in 1991 actief gaan doen. Het album van de laatste show in US ’88 begint dan ook met een oproep om hem te steunen voor Verkiezingen en het registreren van een partij en opent de show met ‘The Black Page”. Tussen de instrumentale songs is er even een Bee Gees Staying Alive momentje te horen. Maar Zappa weet met zijn 12 koppige band een vlucht door zijn enorme muzikale historie te nemen. De mix van klassiek, jazz, pop, soul en rock is wederom een vlucht van muzikale experience dat je met Zappa albums beleefd. ‘One Man One Vote’ past hier wel in de setlijst, net als ‘When The Lie’s So Big’ en met ‘Jesus Thinks You’re A Jerk’ heeft hij een vooruitziende blijk. Maar ook ‘Theme of Bonanza’ van het bekende tv programma uit de jaren 70 en de ‘Lonesome Cowbow Burt’ komen voorbij. Het tweede deel met ‘The Torture Never Stops’ van ruim 7 minuten en ‘City of Tiny Lites’ van ruimt 10 minuten zijn Zappa juweeltjes. Maar deze avond heeft hij meer in petto en komt met een 10 minuten durend ‘Stairway to Heaven’ van Led Zeppelin verweven in een 10 minuten durende Beatles Potpourri met wat afwijkende teksten en de Bolero. Met stijl eindigt de show met America The Beautiful. Het is een historisch album in de muziek van een grootmeester. En misschien is het beter zo dat hij geen politieke uitvoering heeft gedaan, zodat dit meesterschap blijft bestaan.

St. Solaire - You=Me

Label Eigen Beheer

Beoordeling 8,5

Review Eindelijk is daar het debuutalbum van de Rotterdamse formatie St. Solaire. Met enkele singles hebben we al een beetje mogen voorproeven maar na jaren van hard werken wordt de energie van deze Nederlandse band dan eindelijk omgezet in het volwaardige debuutalbum You=Me. Het verhaal begint natuurlijk ergens in 2015 toen singer/songwriter Geert van Emden en gitarist Jesse den Dulk elkaar ontmoetten en er een muzikale klik was. De band werd gecompleteerd met Pascal Konings (basgitaar) en Tijs Kulker (drums) en in 2017 wint de band de Grote Prijs van Rotterdam. Toch duurt het tot juni 2021 voordat dat lang verwachte debuutalbum uitkomt maar het is het wachten meer dan waard. Opgenomen in een eigen gebouwde studio op zoek naar hun eigen sound werkte de band doelgericht en nam er dus de tijd voor. Al eerder maakten we kennis met enkele singles waarvan ‘Where Do We Go From Here’ de opener vormt. Vanaf de eerste klanken wordt duidelijk dat we hier met een band te maken hebben die weet hoe een nummer in balans te krijgen. Vervolgens is daar een andere single, ‘Videotape’ waarbij een signatuur van Coldplay duidelijk hoorbaar is. Van Emden is vocaal ijzersterk en draagt het nummer waarbij de band voor het fundament zorgt en zelfs verrast met enkele mooie harmonieën tegen het einde. Dat van Emden een begenadigd zanger is en een stem heeft met vele mogelijkheden blijkt wel uit het wat luchtigere ‘Goodbye’; door zijn kopstem krijgt het nummer een wat frivoler karakter en ook hier is naast de tempowisselingen de samenzang een troef die wordt uitgespeeld. Gaandeweg moeten we vaststellen dat het bijna ondenkbaar is dat je hier naar een debuutalbum luistert. De productie is warm, strak en het instrumentarium wordt perfect uitgebalanceerd waardoor alles gedoseerd klinkt maar de nummers toch een bepaalde urgentie en spanningsboog meekrijgen. Luister achter elkaar ‘Paris’ en ‘Tavelling’ en je krijgt een beeld van het muzikale spectrum waarin deze band opereert. Verder is het titelnummer ‘Again (You=Me)’ het hoogtepunt van het album. ‘Home’ is aangenaam complex en wat mysterieus en bij ‘Headlights’ is het lastig stil te blijven zitten. Bij de gevoelige ballad ‘Ashes’ krijgen we een nummer dat de volgers al kenden; het werd geschreven “na een avond uit, hopeloos op zoek naar het vullen van de leegte en gemis van liefde” aldus van Emden. ‘In The Fields Of July’ vormt de passende afsluiter van You=Me en hier is nog één keer goed te beluisteren waarom het collectief belangrijker is dan het individu. In de pers van de band vergeleken als een soort van blend van U2, Coldplay en Bon Iver, mede door het stemgeluid van zanger Geert van Emden. ik denk dat we vooral ons eigen oordeel moeten vormen want elke luisterbeurt horen we weer wat anders. Feit is dat St. Solaire bewijst een superstrak, evenwichtig en indrukwekkend popalbum af te leveren waarbij muzikaal en tekstueel werkelijk alles in evenwicht is waardoor het een album is geworden met internationale allure. Veel luisterplezier.

2021 Juni Week 23

KISS – Tokyo Dome 2001

Label UMe

Beoordeling 8

Review “You Wanted the Best You’ve Got the Best, the Hottest Band in the World :KISS” Met deze legendarische woorden begint de show van de Amerikaanse rockband KISS. Vanaf hun eerste live album ALIVE! Uit 1975 is dit een statement dat tot op de dag van vandaag geldt. KISS is een act dat zoveel vuurwerk gebruikt wat Beyonce in de hele show gebruikt, hier in het eerste nummer wordt afgeschoten. Het album is het eerste in de reeks van live opname dat KISS on the board heeft opgenomen en waarbij speciale songs worden gespeeld. De komende periode zal er met regelmaat een gemasterde live opname met speciale songs in een show uit gaan komen. Is KISS nog interessant dan?? De heren zijn inmiddels rond 70 jaar en daarbij geldt net als ieder ander dat je de hoge tonen niet altijd meer pakt. Dit album is van 2001, dus 20 jaar geleden. Met Ace Frehley als vaste gitarist en voormalige KISS drummer Eric Singer, de originele KISS drummer Peter Criss heeft vervangen. Het album is van goede kwaliteit en we horen Ace Frehley weer de sterren van de hemel spelen op Deuce. Ace weet het nummer ‘Talk To Me’, dat hij met het nummer ‘Shock Me’ (met een heerlijke solo) zingt, in de setlist te krijgen. De show komt uit de periode het reünie album Psycho Circus als tour een tweede ronde kreeg. Het mooie van deze shows is dat er meerdere songs op het album staan die niet direct in het drumstijl van Peter Criss lag. Eric Singer weet dit goed op te vangen en zo staat het bovengenoemde Talk To Me’, ‘Heaven’s On Fire’ en ‘I Still Love You’ op dit album. Zangers Paul Stanley en Gene Simmons zijn goed op dreef en goed bij stem en gaan hier en daar even van de gebaande wegen af. Dat maakt een live album dan ook zo leuk en KISS heeft hier wel 2 legendarische live albums, Alive! en Alive II op hun naam staan. Het zijn de inspirerende albums voor de rockbands van nu waaronder Nirvana, Foo Fighters, Metallica en vele andere bandleden deze album grijs hebben gedraaid. Songs als ‘Do You Love Me’, ‘Cold Gin’, ‘100.000 Years’ zijn er enkele die door deze bands zijn gecoverd en hier weer op dit album live te horen is. Bij dit album was de huidige gitarist Tommy Thayer de tourmanager van KISS en wist hij Frehley weer in good shape te krijgen. Natuurlijk zijn de KISS klassiekers ‘Detroit Rock City’, ‘Deuce’, ‘God of Thunder’ (met solo) ‘Black Diamond’ en Rock n Roll All Nite op dit album aanwezig en mag ‘I Was Made For Loving You’ voor de popfans niet ontbreken. Al met al is dit een live album van KISS die er weer mag zijn! KISS is volgend jaar in (weer) Nederland te zien. Deze show is extra aan de tour toegevoegd en sluit de band The End of the Road tour af in Amsterdam, daar waar Paul Stanley vroeger met zijn moeder woonde en Gene Simmons warm hart toedraagt.

Mammoth WVH _ Mammoth

Label E1

Beoordeling 8

Review Mammoth was het eerste bandje van de broertjes Alex en Eddie Van Halen. Het verhaal is inmiddels wel bekend. De Nederlandse rockers gingen met hun ouders mee naar USA. Starten een bandje Mammoth dat later en met David Lee Roth en Michael Anthony VanHalen werd. Gene Simmons (KISS) produceert hun demo met o.a, Running With The Devil waardoor Warner Bros de band tekent. De meeste mensen kennen VanHalen van de mega hit ‘Jump’ al is het Oh jaaa gehalte groot wanneer ze ‘Dreams’, ‘Why Can’t This Be Love’ en ‘Can’t Stop Loving You’ horen. Al was hier Sammy Hager inmiddels de zanger van VanHalen> De iconische gitarist kampte al jaren met een gevecht tegen kanker. Voor de laatste tournees vroeg hij zijn zoon Wolfgang mee als bassist. Keep it in the family, was het motto. Afgelopen jaar overleed de meestergitarist op 6 oktober. Wolfgang verwerkt dit debuteert nu met de naam van zijn vaders band; Mammoth WVH (Wolfgang VanHalen). Het album is wat we van de familie kunnen verwachten en is dan ook verrassend goed! Heerlijk Amerikaanse rock dat stevig is en goed in elkaar zit. Met ‘Mr. Ed’ weet men het album te beginnen. Duidelijk is dat dit een album is in het teken van zijn vader. Opvallend is dat Wolfgang alle instrumenten zelf bespeeld en doet dit vol energie! Als kind dat in de snoepwinkel is geboren en nu de ruimte neemt om alles wat er staat en door de jaren is aangeleerd in een keer weet om te zetten. Of het nu heer lekker uptempo nummer ‘Don’t Back Down’, ‘You’ll Be The One’ of het Pearl Jam achtige ‘Resolve’ is. De songs zijn intens en de composities zijn goed opgebouwd en kent ieder nummer een eigen wijze van eerbetoon aan zijn vader. Natuurlijk kan hij VanHalen niet vervangen en dat is ook niet hoe dit album moeten aanvliegen. Met ‘Mammoth’ horen we de man hoe zijn inspiratie ingedaald is en dat hij met de wijze woorden van zijn vader de droom achterna gaat. Alles is mogelijk en ga er voor… Het is inspirerend, pakkend en met de drive in het nummer zeer overtuigend. Waarna het ‘Circle’ een intense invulling geeft van de circle of life. De sound is niet blijven hangen in de 80’s van VAnHalen. Wolfgang kiest zelf een mix van sounds waardoor het album goed in deze tijd staat. De stevig gitaargeluid in ‘The Big Picture’, lekkere riffjes in ‘Feel’ en lichte sound in het bonus nummer ‘Distance’. Met dit album weet Wolfgang zijn vader optimaal te eren en is het een mooi begin om je carrière te starten.

2021 Juni week 22

Parker Missap - Be Here Instead

Label Okrahoma Records

Beoordeling 8,5

Review De Amerikaanse singer/songwriter en multi-instrumentalist Millsap Paker levert met Be Here Instead zijn vijfde album af. In 2014 werd hij al door de Americana Music Association's tot Emerging Artists of the Year uitgeroepen en nog steeds is hij niet klaar met zijn muzikale ontwikkeling. De eerste single die uitkwam was ‘The Real Thing’ en bevestigde wederom het talent van Millsap waarbij de akoestische gitaarriffs heel mooi kleuren bij zijn stem en het nummer door de tempowisselingen lekker vaart krijgt. Maar zoals al gezegd leren we op Be Here Instead een nieuwe Millsap kennen. Op sommige momenten lijkt hij terug te keren naar de jaren ’70 zoals bij de opener ‘Rolling’ en het soulvolle en wat psychedelische ‘Vulnerable’ dat hij schreef toen hij net getrouwd was. Met enkele hele simpele zinnetjes geeft hij de kern van zijn liefde weer (“it’s never really worth it to try to be tough”). Zo wordt al snel duidelijk dat hij die wat Folkachtige sound achter zich heeft gelaten en we wisten natuurlijk al dat hij zo’n beetje alle stijlen aan kan; van Rock naar Americana en via Country en Blues naar Folk. Zo tikt hij zelfs een beetje de Blues aan bij ‘It Was You’ met prima gitaarspel en gooit hij bij de wat gruizig klinkende rocker ‘Dammit’ zelfs alle schroom van zich af en horen we een Millsap zoals we dat nog niet eerder deden. Dat zijn stem zich ook prima leent voor wat soulachtige nummers hadden we al bij ‘Vulnerable’ erkend maar bij de mooie en gevoelige soulballad ‘Empty’ laat hij horen dat deze stijl hem ook echt prima past. Ook ‘Passing Through’, een mooie soulballad met een vleugje blues, hoort in dit rijtje. Maar op Be Here Instead begeeft hij zich ook op een wat meer experimenteler pad zoals bij het synthesizers gebouwde ‘Now, Here’. Die synthesizers komen ook weer terug bij ‘In Your Eyes’, waarbij we de jaren ’80 invloeden duidelijk herkennen en voor deze recensent tot één van de favoriete nummers van het album behoort. Met het uiterst dansbare en lichtvoetige ‘Always’ laat hij wederom een kant horen die we nog niet kenden. Dat hij nog steeds terug kan schakelen naar het geluid dat op eerdere albums zo toonaangevend was blijkt wel uit het kleine, akoestische luisterliedje ‘In Between’. Met Be Here Instead zet Parker Millsap de volgende stap in zijn muzikale carrière en waarschijnlijk is dit album zijn meest uitdagende tot op heden. Hij bewijst wederom een goede singer/songriter te zijn die moeiteloos van stijlen combineert en daarmee ook de stemming anders kan laten aanvoelen. Een meer dan prima album waarmee de Amerikaan hoopt eindelijk een breder publiek aan te kunnen spreken. Veel luisterplezier.

Rostam - Changephobia

Label Matsor

Beoordeling 8,5

Review Rostam Batmanglij is met recht een duizendpoot. Naast het feit dat hij één van de drijvende krachten achter de immens populaire band Vampire Weekend was, is hij ook een succesvol producer (o.a. Haim ) en multi-instrumentalist. Met Changephobia levert hij zijn tweede soloalbum af. Met dit nieuwe album slaat de Amerikaan een nieuwe muzikale richting in en het kan zo maar zijn dat er een paar luisterbeurten nodig zijn om Changephobia echt te kunnen waarderen. Want het album klinkt gewoon anders dan zijn solodebuut Half Light. Het meest poppy nummer op het album is waarschijnlijk ‘4Runner’ waarin hij een roadtrip beschrijft vanuit het perspectief van de passagiersstoel. Maar op dit album zijn het juist die wat experimentele nummers die gaandeweg uitgroeien tot absolute pareltjes. Luister maar eens naar ‘Bio18’, een mooi ingetogen ballad met de (ontstemde) jazzy piano en de Afrikaans klinkende percussie. De saxofoon is hier de spreekwoordelijke kers op de taart. Die saxofoon staat ook centraal op het wat nerveus klinkende ‘Kinney’ en de bijdrage van saxofonist Henry Solomon zorgt voor balans. Maar Changephobia is zo veel meer. ‘These Kids We Knew’, met een bijdrage van Haim’s Danielle op drums, is een de gewenste opener met verrassende melodielijnen terwijl Rostam bij het intieme ‘Unfold You’ veel meer jazzinvloeden verwerkt. De drumcomputer bepaald het ritme op het titelnummer en ook hier horen we Solomon met zijn bariton sax een bijdrage leveren. Gaandeweg het album kom je steeds meer tot de conclusie dat piano en saxofoon als een rode draad door dit album lopen en als een soort bindmiddel fungeren van de melodielijnen en de teksten. ‘To Communicate’, waarbij op enig moment aardig aan de knoppen wordt gedraaid, is hier ook een mooi voorbeeld van en ook het wat vrolijk klinkende ‘Next Thing’ kent verrassende wendingen. De afsluiter wordt gevormd door de dromerige ballad ‘Starlight’ maar deze recensie is pas af als we het prijsnummer van het album genoemd hebben; ‘From The Back Of A Cab’ beschrijft de taxirit met zijn geliefde naar het vliegveld (“From the back of a cab to the airport / I am happy we got this hour”) en het is zo ongelofelijk knap dat door al die elektronische elementen het sentiment zo duidelijk doorklinkt. Changephobia is een album dat in ieder geval niet doorsnee is. Dit nieuwe album brengt ons een hele mooie collectie van liedjes met soms onconventionele melodiestructuren die waarschijnlijk meer dan één luisterbeurt nodig hebben om echt gewaardeerd te kunnen worden. Gun het album die tijd en je zult ontdekken dat het een ijzersterke en dynamische opvolger is van zijn debuutalbum. Veel luisterplezier,

Marina Allen - Candlepower

Label Fire Records

Beoordeling 8

Review Eindelijk is daar het debuut Candlepower van de Amerikaanse singer/songwriter Marina Allen. Met de 7 nummers die dit “minialbum” vormen is daar eindelijk het moment gekomen om nader kennis te maken nadat de single ‘’Oh Louise’ enige tijd geleden al de ether in was geslingerd. De uit Los Angeles afkomstige Marina Allen steekt niet onder stoelen of banken haar inspiratie op te doen uit muziek van Joni Mitchell. In de VS wordt ze al vergeleken met grote namen zoals Karen Carptener en in mindere mate Kate Bush. De al eerder genoemde single ‘Oh Louise’ is de opener en meteen wordt duidelijk dat we hier niet met een recht-toe-recht-aan singer/songwriter te maken hebben. De verrassende en complexe melodielijn wordt door Marina met haar stem gedragen en het instrumentarium, inclusief de saxofoon, is perfect in balans. Bij ‘Belong There’ bewijst ze nogmaals niet voor de makkelijkste weg te kiezen en dit ietwat psychedelische nummer met mooie percussie heeft misschien wat gewenning nodig. Met ‘Sleeper Train’ is daar ineens weer die kristalheldere stem die door akoestische gitaar begeleid wordt en na ruim een minuut wordt het nummer nog warmer door bijval van drums, elektrische gitaar en een aangename tweede stem. Een nummer dat zo maar op een B-kant zou kunnen staan van een band uit de jaren ’70. De deels ‘spoken lyric’ ‘Believer’ is op zijn minst verrassend en voor mij het hoogtepunt van het album. Met het Folkachtige ‘Original Goodness’ keert ze weer terug naar de basis; een mooi “stripped-down” liedje waar ze nogmaals bewijst wat voor een uitzonderlijke stem ze beschikt. De afsluiter is er één met een deja-vu gevoel naar de jaren ’60; de pianoklanken die Marina ondersteunen op het amper twee minuten durende ‘Reunion’ zorgen voor een zeer intieme sfeer. Het enige punt van kritiek op Candlepower is dat het nog geen twintig minuten duurt. Marina legt de lat erg hoog voor een vervolg want dit debuut dat ergens in het midden houdt tussen een verlengde EP en een minialbum smaakt absoluut naar meer. Ze schrijft prachtige, intieme liedjes en ze heeft een bijzonder mooie en aansprekende stem. Er lijkt weer een pareltje gevonden te zijn bij het Britse Fire-label. Veel lusterplezier.

Japanese Breakfast - Jubilee

Label Dead Oceans

Beoordeling 8,5

Review De Amerikaans/Koreaanse Michelle Zauner, artiestennaam Japanese Breakfast, is terug met een nieuw album, Jubilee. Haar twee vorige albums werden alom goed ontvangen maar waren omgeven met een sombere, donkere sluier van melancholie. Met Jubilee opent ze echter een nieuw hoofdstuk in haar leven. Dat het nieuwe album een nieuw geluid met zich mee zou bregen lag in de lijn der verwachting maar dat de Amerikaans/Koreaanse de jaren ’80-muziek goed in zich heeft opgenomen blijkt wel uit catchy nummers als ‘Be Sweet’, ‘Slide Tackle’ en de opener Paprika’; drumcomputers en synthesizers zorgen voor nummers die onwijs melodieus klinken en zonder dat je het weet onder je huid kruipen. En op sommige momenten laat ze nummers heel orkestraal klinken, zoals bij ‘Kokomo, IN’ waarbij je het gevoel krijgt dat er een compleet strijkersensemble haar medewerking verleent. Overigens kreeg Michelle op dit album ook hulp van diverse strijkers en blazers en die zijn van absoluut toegevoegde waarde. Op de eerste twee albums stonden de ongeneeslijke ziekte van haar moeder en het latere overlijden centraal maar van dat donker randje dat zich vooral uitte in een wat Lo-Fi-achtig geluid is op Jubilee vrijwel niets terug te vinden. Centraal op het album vinden we ‘Posing In Bondage’ terug, een etherisch en sensueel nummer dat een iets donkere zijde van Michelle laat zien en waar we haar “I’m just a woman with loneliness/I’m just a woman with needs,” horen zingen. Met het wat donkere randje en de onbekende tweede stem is het één van de beste tracks op het album. En zo blijft het geluid van dit album zo anders dan de eerste twee. Want ook het luchtige en met kinderstemmen omgeven ‘Savage Good Boy’ is zo anders dan dat donkere, Lo-Fi-achtige shoegaze geluid dat eigenlijk zo karakteristiek was op de eerste twee albums. ‘In Hell’ is een aangename popsong en met ‘Tactics’ neemt ze in een prachtig gevoelig liedje mee in een verbroken liefde. Dat ze haar muzikale verleden nog niet vergeten is bewijst ze met het persoonlijke ‘Posing On Cars’; mooie shoegaze-achtige gitaren omgeven haar breekbare stem als we haar ”I’m just a woman with loneliness/I’m just a woman with needs” horen zingen. Gaandeweg wordt het nummer mooi opgebouwd met sfeervolle drums en synths om het plaatje totaal te maken. Jubilee is een verrassend positief popalbum geworden en onderschrijft het talent want naast het schrijven van alle teksten horen we haar ook op diverse instrumenten terug als piano, basgitaar, synthesizer en nog wat meer. Eindresultaat is een bijzondere mix waarbij het heel makkelijk is om invloeden van diverse bands te herkennen zonder dat de authenticiteit van Jubilee vervaagt. Een fijne popplaat. Veel luisterplezier.

Brodka - Brut

Label Warp Records

Beoordeling 8

Review De Poolse versie van Idols vormde in 2004 de springplank voor de inmiddels 33-jarige Monika Maria Brodka, alias Brodka. De Poolse heeft inmiddels al aardig wat albums uitgebracht en met Brut voegt ze weer een nieuw hoofdstuk aan haar discografie toe. Het belangrijkste thema van het album is de onrust in de wereld en zeker ook in haar vaderland Polen. De wereld kreeg te maken met een pandemie maar in het thuisland van Brodka vond er tegelijkertijd een maatschappelijke beweging plaats voor meer vrijheden en rechten voor de bevolking. Als voorbeeld schetst ze de hippe, coole en mondiale hoofdstad Warschau en aan de andere kant is er vanuit de overheid veel vrijheidsbeperking. In haar thuisland is Brodka echt een grote naam die dus ook haar stem durft te laten horen, maar in het buitenland is ze zoals ze zelf zo mooi omschrijft “nog steeds een debuutartiest”. Dit nieuwe album is een gevarieerd, eigentijds popalbum geworden waar Brodka zo nu en dan weer naar hartenlust experimenteert. De wat industriële, elektronische sound loopt als een rode draad door Brut maar is niet overheersend. Opener ‘Come To Me’ wordt gedragen door een drone-achtige beat en hier verwerkt Brodka al de nodige samples want daar begon het allemaal mee; het vastleggen van individuele geluiden, of het nu het vallen van een glasscherf was, het gefluit van de airco of een andere random geluid. Met ‘Game Change’, een fraai stukje Electro-Pop, stelt ze de gender-discussie centraal en ook bij het springerige ‘Hey Man’ dat vergezeld gaat met een fraaie video worden man en vrouw vervaagd. Daar tegenover staat dan weer het wat ingetogener ‘Imagination’ maar evengoed schakelt ze over naar ‘You Think You Know Me’ waar we invloeden uit de jaren ’80 herkennen. Dat de Poolse veelzijdig is blijkt uit een nummer als ‘Fruits’ dat een haast etherische rust uitstraalt terwijl ‘The World Is You’ door de synthesizers een wat mysterieus karakter krijgt. Met de afsluiter ‘Sadness’ schaalt Brodka weer af en vocaal is dit misschien wel haar sterkste track want haar stem is hier absoluut de richtinggevende factor. Brut is weer een volledig Engels gezongen album en Brodka weet op een authentieke wijze maatschappelijke vraagtukken via haar teksten met ons te delen. De elf nummers bieden voldoende variatie om te blijven boeien en dit album zou wel eens de doorbraak buiten Polen kunnen worden. Waarschijnlijk het beste en meest uitgebalanceerde album dat Brodka tot op heden heeft uitgebracht. Veel luisterplezier.

Salvador Sobral – bpm

Label Warner

Beoordeling 8

Review Na het Eurovisie rock geweld van Maneskin, gaan we even terug naar de stille pianoklanken van de winnaar uit 2017 Salvador Sobral. De Portugese zanger wist met zijn emotie en het kleine liedje ‘Amar Pelos Dois’ iedereen stil te krijgen. Nu verschijnt er het album bpm en is hij eindelijk op het Nederlandse podium te zien. Vanwege zijn hartproblemen en behandelingen heeft het jaren geduurd om dit album op te nemen en een vervolg te geven aan het album ‘Alma Nuestra’ en het Eurovisie songfestival avontuur. Dit nieuwe album staat dan ook vol prachtig kleine liedjes zoals het ‘Ful Ver Mey Amor’ en het lekker swingende ‘Se De Min Precisarem’. Met ‘That Old Waltz’ en ‘Paint The Town’ zingt hij 2 songs in het Engels met een mooi Portugese tongval. De songs zijn vooral piano songs die uitgewerkt zijn tot een band- liedje. Het heeft een kop en staart en de taal en zijn stem maakt dat je vanzelf verliefd wordt op de liedjes, ondanks dat je het niet kunt verstaan. Highlight van het album is het ‘Medo de Estimacao’ waar de kracht van Sobral zijn zang in een Europees compositie komt te staan en het ‘Sangue Do Mey Sangue’ dat doet denken aan het liedje van toen… Salvador over het album: "Since the beginning of my career I feel more comfortable singing other people's songs. It's true that I have ventured on previous albums writing a song or two, but I can't say that I have exploited my songwriting vein, it was just a capillary. The approach of this new album is to expose my entire aorta. I make many decisions during my sleepless nights. I always remember when I was in the hospital: they did a lot of electrocardiograms and, at a more delicate stage, there was also a monitor showing my bpms. And that, oddly enough, gave me a sense of familiarity. Bpm was something I knew well from music. And so, I decided that the record would be called bpm. I could sleep in peace. At least that night.” Tour • 27.10.2021 | Rockhal, Esch-sur-Alzette LU • 30.10.2021 | De Doelen, Rotterdam NL • 01.11.2021 | Het Concertgebouw, Amsterdam NL • 02.11.2021 | Stadsschouwburg, Nijmegen NL (i.s.m. Doornroosje) • 03.11.2021 | Vooruit, Gent BE (i.s.m. Democrazy)

2021, Mei week 21

Current Joys - Voyager

Label Secretly Canadian

Beoordeling 8,5

Review Singer/songwriter Nick Rattigan is terug met een nieuw album; Voyager. De uit Reno, Nevada afkomstige Amerikaan is echter veel meer; hij is ook “music-video-director”, journalist en multi-instrumentalist. Muzikaal kennen we hem als drummer/zanger van Surf Curse en solo bracht hij al muziek uit onder het alias The Nicolas Project en Tele/Vision maar sinds 2015 is hij actief als Current Joys. Dit nieuwe album telt maar liefst 16 tracks waarbij Rattigan zijn veelzijdigheid aan ons toont en zijn filmervaring verwerkt in de wereld waarin hij leeft. Meteen bij opener ‘Dancer in The Dark’ is de noodzaak en urgentie voelbaar; tussen het pianospel en het strakke drumwerk hoor je de melancholie in de stem van Rattigan en gaandeweg wordt het nummer prachtig opgebouwd waarbij de strijkers een mooie toevoeging vormen. Hierna neemt de Brit ons mee in zijn eigen tijdmachine waar we diverse muziekstijlen voorbij horen komen. Zo pakt hij met vlijmscherpe drums bij het razende ‘Naked’ terug naar de punk en horen we hem bij ‘Breaking The Waves’ als een soort gekwelde geest die op The Cure’s Robert Smith doet lijken. Ook bij het aanstekelijke ‘Money Making Machine’ ligt een vergelijking met het geluid van The Cure op de loer. Rattigan steekt overigens niet onder stoelen of banken dat hij lijdt aan een angststoornis en het hartverscheurende ‘Shivers’, een cover van The Boys Next Door, past perfect bij de geestelijke toestand van de Amerikaan. Maar er staan ook enkele prachtig rijk gearrangeerde nummers op dit nieuwe album zoals ‘American Honey’, een innemend melancholiek meesterwerkje met mooi gitaarspel en met gesloten ogen zie ik dit nummer ook door Tom Petty gespeeld worden. Ook het haast akoestische ‘Big Star’, waar de stem van Rattigan alleen ondersteund horen door gitaar en piano, is meer dan geslaagd. Mooi is om te horen dat hij de opnamestudio in loopt en “Big Star Take One” horen zeggen. Bij de sfeervolle single ‘Amateur’, ook weer met die richtinggevende piano, laat Rattigan wederom horen hoe krachtiger een liedje wordt als als je laagje voor laagje opbouwt. Waarschijnlijk dingt het gevoelige ‘Rebecca’, genoemd naar de gelijknamige Hitchcock-film, met ‘Altered States’ (horen we daar de strijkers China Crisis’ ‘Wishful Thinking’?) naar de verwijzing van beste track op het album. ‘The Spirit Of The Curse’ is een mooi akoestisch nummer waar hij met zijn kopstem zingt, ‘Something Real’ is een uptempo duet en ‘Vagabond’ luistert makkelijk weg. De albumtitel wordt vertegenwoordigd door twee titelsongs; daar waar ‘Voyager Pt1’ vooral een mooi melancholisch instrumentale soundscape is ontvouwd “Pt 2” zich tot een meer dan gevoelige pianoballad waar Rattigan het uiterste van zijn stem vraagt. Met bijna 55 minuten speeltijd en een indrukwekkend palet aan variatie in de liedjes is Voyager een mooi album geworden. In dit Spotify-tijdperk kun je er natuurlijk enkele nummers uithalen en toevoegen aan je playlist maar het is echt een luisteralbum geworden met een kop en een staart. Het is een gevoelig en melancholiek album geworden waar de Amerikaan nog maar eens zijn veelzijdige talent etaleert. Eentje voor de jaarlijstjes. Veel luisterplezier.

Texas - Hi

Label BMG (PIAS)

Beoordeling 8,5

Review Met meer dan 40 miljoen verkochte albums behoort Texas tot één van de meest succesvolle bands van Schotland. De band waar zangeres Sharleen Spiteri en Ally McErlaine leden van het eerste uur zijn én bepalend voor het geluid van de Texas, brengt met Hi hun tiende album uit. “Hi” is eigenlijk een hele informele begroeting tussen (oude) bekenden. En dat is eigenlijk precies het gevoel dat dit tiende album van de Schotse formatie Texas oproept. En dit album zou er helemaal niet geweest zijn als ze niet toevallig tegen een aantal “vergeten” tracks waren gestuit die het niet haalden op het White On Blonde album uit 1997. Deze nummers brachten zoveel inspiratie naar boven dat de band besloot nieuw werk te gaan schrijven en een tiende album uit te brengen. Wij kennen ze natuurlijk van de hits ‘I Don’t Want Have A Lover’, ‘Black Eyed Boy’ en ‘Say What You Want’. Het is alom bekend dat Sharleen en Ally bepalend zijn voor de sound van de band. Soms wordt die wel omschreven als “retro-pop”, maar vast staat dat de Schotse band met hun geluid al drie decennia succesvol is. Ook op Hi komen we weer een breed aanbod van stijlen tegen. Zo opent de band met hun single ‘Mr Haze’, een onvervalste floorfiller, geïnspireerd op de Motown-sound waar subitiel een sample van Donna Summers’ klassieker ‘ Love’s Unkind’ in verwerkt is. Vervolgens pakt de band door met de titelsong waar de Britpop vermengd wordt met Hip-Hop in de vorm van een samenwerking met Wu Tang Clan. Bij ‘Moonstar’ verwerkt de band dan weer Country-invloeden zonder dat hun sound aan authenticiteit inboet. Texas staat bekend voor de uptempo liedjes die je niet meer loslaten, mede door de karakteristieke stem van Sharleen, zoals ‘Just Want To Be Liked’ (let op de blazers), ‘Heaven Knows’ en ‘Look What You’ve Done’. Toch weet ook op dit tiende album de band ons zo nu en dan te verrassen. Met ‘Dark Fire’, één van de hoogtepunten van Hi, nemen ze ons terug naar het romantische beeld van de Amerikaanse Highschools in de jaren ’50. Maar het is toch wel bij een nummer zoals ‘You Can Call Me’ dat de stem van Sharleen op zijn best is en Texas klinkt zoals we dat zo goed kennen. De afsluiter ‘Falling’ heeft dan weer die jaren ’90 invloeden maar het is toch vooral de ballad ‘Unbelievable’ dat de meeste aandacht trekt. Dit mooie, rustige nummer wordt prachtig opgebouwd en wederom is het de inmiddels 53-jarige zangeres die dit nummer draagt. Hi is wederom een ijzersterke plaat van de Schotse band; ze zijn onmiskenbaar in bloedvorm met Sharleen Spiteri als boegbeeld want haar stem klinkt na dertig jaar nog steeds even krachtig als op het debuutalbum Southside. Buiten enkele verrassingen is het allemaal niet vernieuwend en is het gewoon Texas wat je hoort, maar je krijgt er een ongelofelijk goed humeur van. Veel luisterplezier.

Ticket West - Cab Driving Man

Label Tick

Beoordeling 8

Review De beide broers Pascal en Walter Wilhelm groeiden thuis op met de Bluesplaten van hun vader. Ze kozen al vroeg voor een eigen carrière maar kwamen na een kleine dertig jaar weer bij elkaar. In 2020 was daar het debuutalbum High Class Horse en nu is daar met Cab Driving Man een waardige opvolger. Voor dit album zochten de broers Pascal (gitaar/zang) en Walter (basgitaar/zang) de samenwerking op met een aantal muzikale vrienden en kozen ze voor een handvol covers naast een drietal eigen geschreven nummers. Met enkele muzikanten zoals Harp Mitch en Gerrit Ekkelenkmap werkten ze al eerder samen en beide heren horen we vooral hun kunsten op mondharmonica vertonen. Ze weten een aangename balans te vinden tussen de Chicago Blues en de West Coast Blues, de stijl die ze vooral op hun debuutalbum omarmden, maar ze maken evengoed uitstapjes richting de Boogiewoogie. Nummers als ‘My Kind Of Woman’ (Elmore James) en ‘Bad Boy’ (Eddie Taylor) belichamen de Chicago-blues maar ook het soepele werk van Greg Izor horen we terug in een meer dan smaakvolle versie van ‘Don’t Have To Worry’. En zo weet Ticket West de vaart erin te houden, mede vanwege de muzikaliteit van de sessiemuzikanten die hun op dit tweede album vergezellen. Luister maar eens naar het toetsenwerk van Roel Spanjers op het swingende ‘I Don’t Want No Woman’ (Magic Sam) en ‘Second Hand Love’ dat oorspronkelijk van Cousin Joe is. Met ‘Boogie Blues’ noemen we waarschijnlijk het meest broeierige nummer en juist dit nummer is door Pascal Wilhelm geschreven. Daar tegenover staat dan het wat donkere en stampende ‘Low Down Dog’ dat door de beide broers geschreven werd en dat door vet aangezette gitaarriffs vorm krijgt. De afsluiter ‘Whole Lotta’ Love’, dat we nog kennen van de uitvoering van Muddy Waters, is een perfecte mix van Rock ’n Roll en Blues. Er zijn een aantal elementen die er voor zorgen dat Cab Driving Man een absolute topproductie is. Naast het vakmanschap en de muzikaliteit van de band is het vooral het plezier en de passie dat je in de elf tracks terug hoort. Een Nederlandse productie met internationale allure. Veel luisterplezier.

Billie Marten - Flora Fauna

Label Fiction Records

Beoordeling 8,5

Review Flora Fauna is al het derde album voor de pas 21-jarige Britse Billie Marten. De Britse singer/songwriter, die doorbrak en bekendheid vergaarde met haar akoestisch getinte Folk-achtige liedjes, is terug met nieuwe muziek én een nieuwe sound Op 15-jarige leeftijd lanceerde ze al haar eerste EP, een jaar later gevolgd door de opvolger. In 2016 werd ze genomineerd voor de BBC Sound Of 2016 en in datzelfde jaar kwam haar debuutalbum Writing of Blues and Yellows uit. Tijdens de pandemie nam ze de tijd om een basgitaar en luisterde veel naar Krautrock en andere stijlen en die invloeden neemt ze duidelijk mee naar dit nieuwe album. ‘Garden Of Eden’ is wat dat betreft meteen richtinggevend en begint met een bassloopje waarna drums invallen en we haar toch wat fluweel zachte stem horen. Ook bij ‘Creature Of Mine’ werpt ze de schroom van zich af en bewijst zo wederom ook een talentvolle singer/songwriter te zijn (“Old Mother Nature says, "it's all getting worse / There is no room for another"). Meest bijzondere track is absoluut ‘Human Replacement’, verwijzend naar de tragische dood van Sarah Everard in Londen in maart en de daaropvolgende nationale uitstorting van verdriet en woede. Dit steeds dreigender wordende nummer is een soort van openlijke aanklacht tegen het feit dat vrouwen ’s nachts niet meer veilig over straat kunnen. Check ook zker even de bijbehorende clip waar ze in een tank door Londen rijdt! Maar we komen ook hele mooie popliedjes tegen op Flora Fauna. Luister maar eens naar ‘Heaven’ (luister naar de Sitar), ‘Ruin’, het Dreampop-achtige ‘Liquid Love’ en het met een vleugje Radiohead omgeven vlotte ‘Kill The Clown’. De maatschappelijke betrokken van Billie is bekend en op het ingetogen ‘Pigeon’ neemt ze het overdreven aanjagen van materialsime in Londen op de korrel. Bij de de laatste twee nummers trakteert de jonge singer/songwriter ons op twee mooie overpeinzingen; vooral de met het spaarzame instrumentarium vormgegeven afsluiter ‘Aquarium’ is prachtig en daarmee laat Billie nog maar eens horen waar ze muzikaal vandaan komt. Flora Fauna is een logisch vervolg in de muzikale carrière en ontwikkeling van de jonge Britse Billie Marten. Het pure folkmeisje is getransformeerd naar een jonge volwassen vrouw van de wereld en ze is in staat meer stijlen met elkaar te combineren. Maatschappelijk betrokken en in staat sterke teksten te verpakken in mooie melodiën. Veel luisterplezier.

The Steel Woods - All Of Our Stones

Label Thirty Tigers

Beoordeling 9

Review Het derde album van de Amerikaanse Bluesrockformatie The Steel Woods zou het hoogtepunt moeten zijn in hun carrière tot nu toe. All Of Your Stones is inderdaad het beste werk dat de band uit Nashville gemaakt heeft maar het is er wel een met een zwart randje en een bitterzoete afdronk. Vooral gitarist Jason Cope en zanger/gitarist Wes Bayliss hadden al een heel muzikaal leven achter zich voordat ze The Steel Woods begonnen; een Amerikaanse Bluesrock band die soms dicht tegen hardrock schuurt maar in hun muziek ook onmiskenbare elementen van country meenemen. Cope was de gitarist die met Jamey Johnson op tournee ging en werkte met namen als Brent Cobb, Miranda Lambert en Lindi Ortega. Een toevallig ontmoeting tussen Cope en Bayliss zorgde voor de muzikale verbinding en samen met drummer Isaac Senty en bassist Johnny Stanton gingen ze het avontuur aan met hun ongepolijste, ietwat Southern Rock die absoluut terug te herleiden is naar de muziek van Lynyrd Skynyrd. In 2017 was daar het debuut Straw In The Wind dat in 2019 overtroffen werd door een tweede album. Dit derde album, daar was iedereen het over eens, zou het beste werk tot nu toe zijn. Tot dat in januari van dit jaar het noodlot toesloeg en Jason Cope op 42-jarige leeftijd in zijn slaap overleed als gevolg van diabetes, een ziekte waar hij al langer aan leed. Het album was toen net onderweg voor de laatste mix en bandleden en familieleden besloten dat het toch uitgebracht moest worden. Cope was niet alleen gitarist, hij was misschien wel de belangrijkste schrijver binnen de band. Hij schreef of werkte mee aan zes van de negen nummers dus bij alles wat je hoort is zijn dood direct gerelateerd. Een nummer als het melancholieke ‘Ole Pal’, dat vertelt over een overleden vriend, krijgt derhalve een dubbele betekenis. Maar het zijn dus die met gitaar doordrenkte blues nummers die er voor zorgen dit album naar een hoger niveau worden getild. Opener ‘Out Of The blue’ en ‘Baby Slow Down’ zijn vette Bluesrocknummers waar de band excelleert. Evengoed zijn er nummers over de mooie kanten van het leven zoals ‘You’re Cold’ waar Bayliss vocaal op zijn best is. Ook dit album heeft zo zijn momenten van bezinning en rust en met ‘You Never Came Home’ trakteert de band ons op een prachtige ballad met krachtig gitaarwerk van Cope. Ook de Blues ballad ‘I Need You’, een cover van Lynkyrd Skyngyrd, met een bijdrage van countryzangeres Ashely Monroe raakt de juiste snaar. Met het akoestische ‘Run On Ahead’, met Bayliss op zijn best, toont de band zijn veelzijdigheid nog maar eens en dit prachtig ingetogen nummer zorgt voor een mooi contrast met het wat ruiigere en stevigere werk. De laatste nummers zullen de laatste twijfelaars definitief over de streep trekken want met ‘Aiming For You’ en titeltrack ‘All Of Your Stones’ levert de band nu al twee klassiekers af. Het meer dan overtuigende All Of Your Stones zal voor altijd verweven zijn met het overlijden van Jason Cope. Toch zal de band verder moeten en gaan en met dit laatste Souther Blues-album dat met zoveel liefde en passie is gemaakt is het fundament gelegd voor iets moois in de nabije toekomst waarbij de gedachtenis aan Cope altijd zal blijven. Veel luisterplezier.

Marinero - Hella Love

Label Hardlyart Records

Beoordeling 8

Review Hella Love is de titel van het tweede album van Jess Sylvester alias Marinero, de Amerikaan die in San Francisco opgroeide en na zijn debuutalbum Trópico de Cáncer uit 2019 naar Los Angeles verhuisde. Na het korte instrumentale Mariachi-intro is ‘Through The Fog’ eigenlijk het eerste echte nummer. Het Bossanova-ritme wordt door een rijk instrumentarium en die wat zwoele stem van Sylvester verder vormgegeven. De vraag is of dit nummer met overduidelijke Tropicalia-invloeden een directe verwijzing is naar de mist die altijd rond San Francisco’s Bayarea hangt of dat het verwijst naar een “benevelde” toestand. Sylvester is tweetalig en die troef speelt hij bij diverse nummers uit. Mooi voorbeeld is ‘Nuestra Victoria’ waar hij ons meeneemt naar zijn jeugd en herinneringen ophaalt aan een oude bakkerij, Victoria genaamd, die er nu niet meer is. Jess Sylvester groeide op in de stad van de Golden Gate en met een Amerikaans-Mexicaanse moeder is zijn tweetaligheid verklaard. Zijn vader was zeeman en laat dat nu “Marinero” vertaald zijn in het Spaans en dus wordt hiermee ook duidelijk waar zijn artiestennaam vandaan komt. Ook in ‘Isle Of Alcatraz’ weet hij zijn herinneringen mooi in Latin-muziek om te zetten. Zo krijg je al luisterend het gevoel dat dit een album is dat in het teken staat van “onthaasten”. De nummers klinken wat laid-back, komen ontspannen over en Sylvester weet knap die wat relaxte sfeer neer te zetten. Ook ‘Luz Del Faro’, dat ook weer Mariachi als basis heeft, wordt in het Spaans gezongen en als je goed luistert kom je al snel tot de conclusie dat Hella Love een open liefdesverklaring is aan de stad waarin hij opgroeide voor hij naar Los Angeles verhuisde. Toch maakt de Amerikaan ook wel wat kleine uitstapjes. ‘Outerlands’ heeft nog steeds die Zuid-Amerikaanse vibe maar evengoed hoor je wat 70’s invloeden en West-Coast Sound terug. Die ontspannen sfeer is absoluut de verbindende schakel op dit tweede album. Het lekker psychedelische ‘Beyond The Rainbow Tunnel’ zou prima in de tijdsgeest van de jaren ’70 gepast hebben en vormt één van de hoogtepunten. Ook de titelsong past in deze serie liedjes en hier horen we ineens de kopstem van de Amerikaan. Met afsluiter ‘Frisco weet Sylvester ons toch nog te verrassen; de DISCO viert hoogtij waarbij hij slim nog wel wat Latin-elementen worden verwerkt waardoor dit een wel heel zonnige en dansbare afsluiter is geworden. Hella Love is zoals eerder gezegd een liefdesverklaring aan San Francisco. Sylvester neemt ons mee op zijn muzikale reis en combineert naar hartenlust Zuid Amerikaanse invloeden met psychedelische pop uit de jaren ’70 en wat West Coast Sound. Met de zomer in aantocht is dit gewoon een fijne plaat met een positieve vibe waarbij je heerlijk terug kunt schakelen. Zonnetje, drankje en Hella Love op de achtergrond. Veel luisterplezier.

Fiddlehead - Between The. Richness

Label Run for Cover Records

Beoordeling 8

Review De uit Boston afkomstige band Fiddlehead is terug met een opvolger voor hun goed ontvangen album Springtime and Blind uit 2018. Met de vlijmscherpe combinatie van Post-Hardcore en -Punk en puntgave teksten straalt Between The Richness wederom de kracht uit van deze Amerikaanse band. Laten we voorop stellen dat Fiddlehead niets met violen of strijkers te maken heeft. De band is feitelijk een verzameling muzikanten die allemaal een ver verleden in andere bands hebben en de combinatie van Posthardcore, Post-punk met toch wel Emo-achtige teksten maakt nog steeds indruk. Het debuut EP Out Of The Bloom uit 2014, dat feitelijk over het verlies van frontman Patrick Flynn’s vader gaat vormde de doorbraak en misschien wel onbedoeld is er nu al een tweede volwaardig album. De tien nummers op dit tweede album rollen in een kleine 25 minuten uit je speakers. Om even aan te geven hoe de band werkt hoeven we bijvoorbeeld alleen maar naar het openingsnummer ‘Grief Motif’; voordat de band er stevig in vliegt horen we eerst een “spoken word” van de dichter E.E. Cummings, “I Carry Your Heart with Me (I Carry It In)”. Het nummer vloeit moeiteloos over in ‘The Years’ en de intensiteit en urgentie wordt gaandeweg wat heviger. De stem van Patrick Flynn (o.a. Have Heart) is best karakteristiek te noemen en verder zorgen de beide gitaristen Alex Henery en Alex Dow voor een meer dan aangenaam stukje gitaarwerk. Nummers als ‘Million Times’ en ‘Get My Mind Right’ zorgen voor het nodige vuurwerk en bij ‘Down University’ laveert zager Flynn tussen de denkbeeldige “battle” van de beide gitaristen en drummer Shawn Costa, ook een oud bandlid van Have Heart. Toch weet de band zo nu en dan te temporiseren zoals in het tweede deel van ‘Eternal You’ en het gesproken deel aan het begin van ‘Life Notice’ zorgt voor de nodige balans. De al eerder genoemde “Emo”-kant van de band komt voor tot uiting in het Dreampop-achtige ‘Joyboy’ waar Fynn over het vaderschap en zijn zoontje zingt (“Joyboy calls to you / A son so great and grand to view”). Zoals wel vaker bewaart ook Fiddlehead het beste voor het laatst want met de ronkende afsluiter ‘Heart To Heart’ wordt dit Between The Richness afgesloten. De tien nummers op Between The Richness belichamen alles waar de populaire band voor staat; een stevige combinatie van Post-punk en Hardcore met soms springerige en dan weer hoekige melodielijnen die de muzikale verpakking vormen van soms best gevoelige (lees : emotionele) teksten. Na een dikke twintig minuten is het wel even tijd om op adem te komen. Evengoed een album dat na elke luisterbeurt krachtiger klinkt. Veel luisterplezier.

2021, Mei week 20

Gary Newman -Intruder

Label BMG

Beoordeling 8,5

Review De Engelse zanger Gary Newman stond aan de wieg van de New Wave scene. Met zijn band Tubeway Army werd de donkere tijd en after punk periode ingelijfd. De jaren 80 zou een andere tijd gaan worden en deze band had hier invloed op omdat ze in 1978 tekende bij het Beggers Banquet label. Hiermee kon men snel overgaan naar singles etc. Het album Replica’s deed het in Nederland goed en haalde hier de hitlijsten. Wanneer Newman het succes rook ging hij solo met het debuut album ‘The Pleasure Principle’ deze new wave sound van de 80’s is nu weer populair. Het recente album Savage (Songs from a Broken World) wist in 2017 wederom in de Nederlandse hitlijst te sieren. Het nieuwe album Intruder is wederom een heerlijk donker new wave 80’s album. Met een upgrade naar de huidige tijd natuurlijk. Songs als ‘The Gift’ en ‘I Am Screaming’ zijn heerlijke elektropop songs van nu. Met een spannende sound en toch opzwepende drama, zou het bijna naar het Eurovisie Songfestival kunnen. Dan hadden ze een betere act dan wat UK nu stuurde. Nu oneerbiedig bedoeld zijn de songs theatraal goed. Neem het titelstuk dat spannend en gelijk hypnotiserend werkt. Of het ‘Is This World Not Enough’ waarbij Trent Reznor van Nine Inch Nails zijn inspiratiebron wederom zal bewonderen. Maar ook de kritische kant van de wereld wordt door Newman bezongen. ‘Black Sun’ en ‘End of The Dragons’ 1 3n 2 en ‘When You Fall’ maakt dat hij zorgen maakt over de huidige wereld. Hier horen we dan ook de inspiratiebron voor bands als Duran Duran, Ultravox, U2 en alle andere new wave acts uit de jaren 80. ‘Saints and Liars’ en het ‘Now and Forever’ zijn dan ook songs waar je de ervaring van deze man in hoort ten opzichte van de nieuwe generatie en gelijk zal Newman ook voor hen weer een goede inspiratiebron kunnen zijn. Het album past wellicht in deze tijd nu de 80s terug zijn en de synthpop het goed doet. Het is zeker een mooi album voor allen die door de jaren heen de 80s bands volgden.

The Black Keys - Delta Kream

Label Nonesuch.

Beoordeling 9

Review Terug naar de basis, naar hun roots. Delta Kream, het jubileumalbum van de succesvolle formatie The Black Keys, is eigenlijk een spontaan album te noemen. Het is puur vanwege de chemie tijdens een jamsessie van Auerbach met gitarist Kenny Brown en bassist Eric Deaton dat het idee ontstond om dit album te maken. We schrijven ergens 2019, net na de wereldtournee Let’s Rock. In zijn Easy Eye studio in Nashville zit Dan Auerbach te jammen met bovengenoemde gitarist Brown en bassist Deaton. Twee prachtige muzikanten die jarenlang met R.L. Burnside en Junior Kimbrough speelden, beide grote namen in de Mississippi Country Blues. Het plezier spatte er blijkbaar van af en Auerbach riep zijn vriend en kompaan Carney erbij en zonder te repeteren werden in een tweetal sessies deze elf tracks opgenomen. Elf tracks die de karakteristieke sound prachtig weergeven en een ode vormen aan Burnside, Kimbrough en die andere grootheid in dit genre; John Lee Hooker. Elf covertracks waar Carney met zijn vlijmscherpe drums de richting bepaalt, Deaton het fundament vormt en Brown en Auerbach de meest vette gitaarriffs weten te produceren. Om even de sfeer van dit album weer te geven; bij de ruim zes minuten durende opener ‘Crawling Kingsnake’ hoor je Deaton wat snaren op zijn basgitaar beroeren, Carney doet wat slagen op zijn snaredrum en Auerbach horen we ‘Ready?’ zeggen. Vervolgens valt alles samen in deze broeierige versie van het nummer dat Hooker schreef. Natuurlijk wordt zo nu en dan het tempo opgevoerd en nummers als ‘Poor Boy A Long Way From Home’ en ‘Coal Black Mattie’ worden door de heren energiek neergezet. Maar Delta Kream is veel meer dan die vuige, rockende blues want de heren bewijzen ook absoluut innemend en subtiel maar toch vol passie te kunnen spelen. Luister maar eens naar hun versie van ‘Stay All Night’ dat een ongekende groove kent en alles is waar Mississippi Country Blues voor staat. Maar ook de vertolkingen van ‘Mellow Peaches’, ‘Do The Romp’ en het wat psychedelisch en 70’s klinkende ‘Going Down South’ waar Auerbach zijn kopstem laat horen zijn stuk voor stuk Bluespareltjes. Voordat ze met een edit-versie van de opener afsluiten is daar nog de broeierige ballad ‘Come On And Go With Me’ (Kimbrough) waar we Auerbach als het ware een gesprek met de gitaar van Brown horen voeren. De elf covers zijn dan misschien spontaan en in twee sessie opgenomen, het doet niets af aan de kwaliteit waarmee deze elf nummers worden neergezet. Een diepe buiging voor deze productie want hier wordt met smaak en stijl een ode gebracht aan de Mississippi Country Blues. Tevens bewijst The Black Keys een ijzersterke en authentieke band te zijn. Overigens ook nog aandacht voor de iconische cover van dit album; een foto van de Amerikaanse fotograaf William Eggleston. Een topplaat die elke muziekliefhebber zal aanspreken! Veel luisterplezier.

SHAED - High Dive

Label Virgin

Beoordeling 7,5

Review Het hing al enkele jaren in de lucht; een debuutalbum van het SHAED, het indiepoptrio uit Washington D.C. Ze kenden hun doorbraak in 2018 met hun single ‘Trampoline’ maar het duurde dus toch nog enkele jaren voor de eerste worp met de titel High Dive het daglicht zag. Rond 2012 begon de tweeling Max en Spencer Ernst hun band onder de naam Walking Sticks en in 2016, mede door de komst van Chelsea Lee, veranderde de band van naam naar SHAED. Overigens vormen Chelsae en Spencer sinds 2018 ook een echtpaar, maar dat terzijde. Chelsae is de zangeres terwijl de beide broers het instrumentarium voor hun rekening nemen. Zoals gezegd was ‘Trampoline’ op zich een aardige hit maar het is toch vooral de versie waarbij Zayn (One Direction) enkele zinnen meezingt die de grote doorbraak vormde. In 2019 maakten ze een succesvolle tournee door Japan en hadden feitelijk al voldoende materiaal voor een echt volledig album toen de pandemie uitbrak. Er was tijd om te reflecteren en al snel was daar de conclusie dat al het materiaal een verkrampte poging was om het succes van ‘Trampoline’ te evenaren maar dat ze als band niet (meer) achter de liedjes stonden. Vervolgens gingen ze met een open blik aan de slag met dit album High Dive met 12 nieuw geschreven tracks plus die ene hit als eindresultaat. De dertien tracks vormen een lekkere combinatie van indiepop en dreampop en de nummers hebben vaak een stevige beat en worden omlijst met romantische strijkers. Wat dat betreft is opener ‘Dizzy’ meteen richtinggevend en kunnen we in één adem ook de prima single ‘Part Time Psycho’, het catchy ‘I Know Nothing’ en het uiterst dansbare ‘Colorful’ noemen waar Chelsae bewijst over een meer dan prima stem te beschikken. Met ‘Osaka’, geïnspireerd op hun tour in Japan, krijgen we een lekker uptempo Electrobeat nummer en de beide broers Ernst slagen erin een vleugje Oosterse sferen door te laten klinken. Ook het wat laid-back titelnummer ‘High Dive’ is één van de betere tracks en weerspiegelt het besluit van het trio om al het geschreven materiaal weg te gooien en in het diepe te duiken door een compleet nieuw album te schrijven. Natuurlijk zijn er momenten van bezinning terug te vinden zoals het romantische en het wat “vintage”-achtige ‘Once Upon A Time’, de powerballad ‘Visible Woman’ en de pianoballad ‘Six In The Morning’. Uiteraard mag die ene grote hit niet ontbreken en dus vinden we de versie van ‘Trampoline’ met een bijdrage van Zayn ook op High Dive. SHAED is op High Dive nadrukkelijk op zoek naar dat eigen geluid. Op dit geslaagde debuutalbum bewijst Chelsea haar zangtalenten en het trio weet catchy popnummers te schrijven. Toch bevinden de meeste tracks zich wel in dezelfde hoek van het muzikale spectrum en kleurt het trio meestal binnen de veilige lijntjes en dus mag de opvolger wat avontuurlijker zijn. Veel luisterplezier.

Riley Downing - Start It Over

Label New West Records

Beoordeling 8

Review Start It Over is de titel van het debuutalbum van Riley Downing, singer/songwriter van beroep maar vooral bekend vanwege zijn aan in Deslondes. Vanuit zijn voorliefde voor oude platen onstond het idee om samen met zijn Deslondes-bandlid James Tourville een 45 toeren single te maken maar uiteindelijk is een compleet album het eindresultaat. Zijn diepe, baritonachtige stemgeluid komt misschien ook wel wat nors over maar dat doet geen recht aan de muziek die de Amerikaan maakt. Downing wil zich niet in een muzikaal hoekje laten plaatsen en ook dit album is weer een mix van Country, R&B, Bluegrass, Blues, Rock en ook zelfs wat soul. Ook dit album kwam dus tot stand tijdens de pandemie en hij schreef alles samen met gitarist en multi-instrumentalist John James Tourville (“J.J. to you”) die ook deel uitmaakt van Deslondes. Downing schrijft eigenlijk over alles wat hij zoal in het leven tegenkomt, puur op intuïtie misschien zelfs wel. Zelf is hij de nuchterheid zelf en zegt hier zelf over: “I just try to write and sing about life as I live it”. Tijdens twee opnamesessies werd dit album opgenomen waarbij Downing en J.J. hulp kregen van een aantal bovengemiddelde sessiemuzikanten zoals Dennis Crouch (o.a. Johnny Cash), Jeff Taylor (o.a. Elvis Costello) en anderen. Meteen bij de met R&B doorspekte opener ‘I’m Not Ready’ wordt de toon met naast Downing een hoofdrol voor Jeff Taylor op piano en J.J. Tourville op gitaar en dobro. Gaandeweg krijg je zo een inkijkje in de wereld van deze in Missouri woonachtige Amerikaan want bij ‘Deep Breath’, een soort New Orleans-“shuffle”, geeft hij aan dat hij ondanks deze tijdsgeest het leven toch wel weet te waarderen als we hem horen zingen: “Try to get your head screwed back on tight / Take a deep breath – it’s gonna be all right”. ‘Coleman Rose’ is een mooi liefdesliedje met een knipoog naar de muziek van Johnny Cash en zoals Downing het zingt lijkt het ook alsof deze emoties gewoon van alledag zijn. De tijd waarin we leven mag natuurlijk niet ontbreken en krijgt een prominente rol in de Bluesrocker ‘Good To See Ya’ en het innemende en walsende ‘Looking Forward’. Door die diepe, donkere stem van Downing zijn het vooral de muzikanten en de liedjes die zijn teksten en emoties ondersteunen. ‘Hey! Mister’ heeft een aangename lading Rockabilly in zich, maar de ballad ‘Won’t Somebody Play’ waar we Downing als het ware “Won’t somebody play the kinda song I wanna hear” horen mompelen is één van de beste tracks van het album. Het gitaarspel, het orgel en vooral de backing vocals brengen dit melancholische nummer tot een hoogtepunt. Een ander nummer dat de aandacht blijft trekken is het wat psychedelische Folk-Rocker ‘Crazy’ en natuurlijk de titelsong waar Downing een 45 RPM-single als metafoor gebruikt voor een liefdesliedje. Riley Downing bewijst dat hij dus ook solo een goede plaat kan maken. Alhoewel, hij heeft zijn Deslondes-maatje J.J. Tourville wel naast zich op Start it Over. Als het inderdaad zo is dat het schrijven van voldoende materiaal voor een compleet album Downing inderdaad hem zo makkelijk afgaat is een vervolg meer dan waarschijnlijk. In het bijgevoegde boekje zijn alle teksten nog terug te lezen. Een fijne plaat. Veel luisterplezier.

Stuff T(h)hreats

Label Sdban

Beoordeling 8,5

Review Na een afwezigheid van vier jaar is daar eindelijk weer nieuw materiaal van de Belgische formatie STUFF. De vijfmansformatie die al op grote festivals zoals Pukkelpop te bewonderen was wordt niet alleen bij onze zuiderburen geroemd want ook in Nederland wordt deze band meer dan gewaardeerd. Na het debuutalbum was het toch vooral Old Dreams, New Planets uit 2017 dat hoge ogen gooide en indruk maakte. De soepele mix van elektro, Jazz(fusion) en moderne stijlen zoals Hip-hop zorgde voor volle zalen. Lander Gyselinck (drums), Dries Laheye (Bas), Andrew Claes (sax), Joris Caluwaerts (keyboards) en Mixmonster Menno (draaitafel) nemen de opgedane ervaring in andere projecten mee naar dit nieuwe album. Meteen bij opener ‘Cicogne’ neemt de band ons mee in een muzikale wereld die ver van onze planeet ligt. Gaandeweg krijgen de elektronische soundscapes meer vorm door snelle beats en krijg je als luisteraar na een kleine vijf minuten het gevoel dat je inderdaad ergens bent gearriveerd. Vervolgens komen de eerder uitgebrachte singles ‘Waksi’, ‘Cumulus’ en ‘Honu’ voorbij en ook hier geven Joris Caluwaerts op keys en Lander Gyselinck op drums richting. Stuk voor stuk hebben de nummers hun eigen identiteit maar vertellen ze gezamenlijk een verhaal. Daar waar ‘Honu’ nog wat ambient-achtig klinkt krijgt ‘Cumulus’ door het overrompelende drumwerk een spanningsboog mee. Alle samples die Mixmonster Menno vervolgens toevoegt zorgen voor een spontaan klinkende energieke jamsessie die na het slotakkoord nog even nagalmt. In het tweede deel brandt de band echt los. ‘Finding Mu’, één van de hoogtepunten op dit album kent zodanig veel muzikale wendingen dat je na ruim vijf minuten echt even tijd nodig hebt om jezelf weer bij elkaar te rapen. Ook ‘Kwibus’, de kortste track op het album, heeft een wat desoriënterend karakter door de beats en de kakafonie van elektronica die als het ware over elkaar rollen. Rustiger en wat meer samenhangend is ‘OB499’, dat prima als soundtrack voor een Sci-Fi film zou kunnen fungeren me de ambiente soundscapes. Ook de afsluiter ‘Loomy’ is wat ingetogener maar is iets minder donker en dreigend waarmee dit nummer het slotstuk is van deze boeiende muzikale luisterervaring. T(h)reats is een zeer indrukwekkende plaat geworden met een zodanige complexiteit dat het wel wat luisterbeurten nodig heeft om in te dalen. Maar als je daar toe de moeite neemt zal je de mysterieusheid en de diversiteit gaan waarderen. Veel luisterplezier.

Een wereld waar muziek in zit.

Winacties: stuur een mail voor naar info@noordevents.nl

Zoeken

2021 September week 36

Manic Street Preachers – The Ultra Vivid

OneRepublic - Human

Mick Flannery & Susan O’Neill – In the G

Colleen Green – Cool

Amyl And the Sniffers – Comfort To Me

Low - Hey What!

James McMurtry – The Horses and the Houn

Kacey Musgraves – Star Crossed

Albertine – Drops

Orla Gartland – Woman On the Internet

2021 Augustus week 35

Imagine Dragons - Mercury Act 1

Robert Jon and the Wreck – Shine A Light

Iron Maiden – Senjutsu

The Artisanals - Zia

Gary Rafferty – Rest om Blue

Garrett T. Capps - I Love San Antone

Chvrches – Screen Violence

Various Artist – I’ll Be Your Mirror Tri

Chris de Burgh – The Legend of Robin Hoo

Josephine Johnson - Double High Five

Tropcial Fuck Storm - Deep States

Halsey – If I Can't Have Love, I Want Ha

A Dolphin - Desire

Brian Setzer – Gotta Have The Rumble

Augustus 2021, week 34

Tropical Fuck Storm - Deep States

Barbera Pravi – On N’Enferme Pas Les Ois

Jake Bugg – Saturday Night, Sunday Morni

Big Red Machine – How Long Do You Think

GA-20 Try It ..... You Might Like It

Yola – Stand For Myself

Sufjan Stevens – Convocations

Jett Rebel – Pre- Apocalypse Party Playl

Lorde – Solar Forever

Supergrass - In it for the Money 2021

Fink – IIUII

Pendejo – Toma

Dave - We're All Alone In This Together

Pablo Dylan - Fortitude

Augustus 2021, week 33

White Cowbell Oklahoma - - Testros Vol.

Khruangbin – Mordechai remix

The Bob’s Burgers music album – Vol. 2

Sheryl Crow - Live From The Ryman And

Die Fische - Eine Nacht In Cairo

Leah Blevins - First Time Feeling

2021, Augustus week 32

TORRES - Thirstier

Mr jukes & Barney Artist - The Locket

Tito Jackson - Under Your Spell

Lauren Faith - No path To Follow

Clay Walker - Texas To Tennessee

Jungle – Loving In Stereo

Jade Bird – Different Kinds of Lights

Tim Buckley – Happy Sad

Delain – April Rain

Doe Maar – Klaar

The Killers – Pressure Machine

2021 Juli week 30

Kingfischer Sky – Rise

Dee Snider - Leave a Scar

Durand Jones & the Indecations – Private

Jodi - Blue Heron

Roger Chapman – Life in the Pond

Axel Rudi Pell – Diamonds Unlocked II

Circus of Rock – Come One, Come All

Susanna & David Wallumrod – Live

2021, Augustus week 31

Los Lobos - Native Sons

King Gizzard & Wizard Lizard - Butterfly

Bleachers - Take The Sadness Out Of

Long Shadows Dawn – Isle of Wrath

Williamson Brothers - Williamson Broth.

Rodney Crowell - Triage

Night Ranger - ATBPO