De Schijvenrij is onderdeel van Noord Events
Tour- Event- & Communicatie management

Leuk vinden

The Who - Ball And Chain

Album Reviews 2019

WIN ACTIEs!!

Win de LAST IN LINE shirt
en lees het interview met Vinny Appice!

2019 December week 50

2019 November week 49

Mickey & The Motorcars - Long Time Comin

Label Thrity Tigers

Beoordeling 8

Review Micky & The Motorcars zijn terug met hun zevende studioalbum Long Time Comin’. De broers Micky en Gary Braun zijn de drijvende kracht achter deze Alt-country band uit Austin, Texas, die door de jaren heen een plaatsje in de Amerikaanse Country- en Americana muziekscene hebben opgebouwd. De familie Braun is een echt muzikale familie uit Idado want twee andere broers, Cody en Willy, vormen weer het hart van Roots Rockband Reckless Kelly. De appel valt hier spreekwoordelijk niet ver van de boom want vader Muzzie Braun kennen insiders misschien nog wel en vader én zonen hebben nog een muzikaal verleden als Muzzie Braun & The Little Braun Brothers Band. Sterker nog, elk jaar organiseert de familie Braun met wat muzikale vrienden de Braun Brothers Reunion in Idaho. Het nieuwe album Long Time Comin’ klinkt als een logisch vervolg op het uit 2014 afkomstige Hearts Of Above. Ook nu brengt de band die op dit moment uit vijf leden bestaat, ons ook weer die aangename “Texas Country Sound” met de nodige Americana invloeden. De band trapt af met de uptempo single ‘Road to You’, een ideale track tijdens een roadtrip door de VS met een subtiele verwijzing naar hun geboortestaat Idaho (“Well I kicked off the year in Boise, Idaho”). De vloeiende melodielijnen met de “Red Dirt-sound” houden de heren vast bij nummers als ‘Rodeo Girl’, ‘Thank My Mother’s God’ en ‘Alone Again Tonight’. Die “Red Dirt-sound” is dat weer een stroming binnen die Texaanse Country en Americana stijl. Natuurlijk zijn er ook enkele ballads te beluisteren zoals het melancholieke ‘All Looks The Same’ met aandacht voor de harmonica en het gevoelige ‘Run Into You’ waar de hoofdpersoon zijn oude liefde weer tegen hoopt te komen. Met de vlot lopende break-up song ‘Break My Heart’ heeft de band waarschijnlijk een hit in de dop en ook de afsluitende titelsong is een nummer dat zal beklijven. Vanuit een wat akoestische setting inclusief accordeon wordt het nummer goed opgebouwd en wordt de titeltrack uiteindelijk één van de beste tracks van het album. De in Nederland nog relatief onbekende band heeft de afgelopen jaren absoluut een ontwikkeling doorgemaakt. Vooral de keuze van de beide broers om de vocalen te verdelen is een aanwinst. Binnen dit Americana en Country-genre een prima plaat. Veel luisterplezier.

Sabrina Claudio- Truth Is

Label Kobalt Music

Beoordeling 7,5

Review In Nederland nog relatief onbekend maar Sabrina Claudio is één van de nieuwe, “rising stars”, binnen de wereld van R&B. Nadat haar eerste EP Confidently Lost goed was ontvangen is er met Truth Is haar eerste volwaardige album. De openingstrack is eigenlijk kenmerkend voor de sound van Sabrina en roept dan ook meteen herkenning op. Haar haast van pijn doordrongen ingetogen stemgeluid is typerend en met deze rustige opener wordt door de Amerikaanse de toon gezet. Vervolgens is daar de titelsong ‘Truth Is’ en bloeit de R&B in de zangeres op. In deze track (met medewerking van Julia Michaels) stelt ze zich kwetsbaar op en zingt ze over haar gevoelens voor iemand terwijl ze dat eigenlijk wilde vermijden. Na het zeer ingetogen begin krijgen we met ‘Rumors’ een track met iets meer vaart en het enige nummer waar we een gastartiest horen. Toch blijft alles als het ware rond, zonder echt hoekige of spitse elementen. Alles heeft een bepaalde “vibe” waardoor het wel heel makkelijk mee wiegen wordt. Sabrina volhardt in die rustige, wat ingetogen lijn en fluisterende stem en het zijn de nuances die voor de verschillen zorgen. Het wat zwaarmoedige “On My Shoulders’ blijft in de schaduw van het al even lichtzinnige ‘Me In Her’, waar de Amerikaanse zichzelf verplaatst in de nieuwe liefde van haar ex……. Soms, zoals bij ‘As Long As You’re Asleep’, licht ze een tipje op van haar stembereik en dan breekt ook meteen de hemel open. Een van de beste tracks is ongetwijfeld ‘Problem With You’ en de reden waarom is simpel; een iets meer aansprekend ritme, een wat helderdere stem en een prima melodielijn. Daar tegenover staat ‘Hurt People’, het meest ingetogen nummer. Als toegift krijg je nog een Spaanstalige versie van de titelsong en ook daar liggen nog mogelijkheden. Sabrina trekt de lijn van haar EP Confidently Lost door op dit debuutalbum. Ze gebruikt niet te veel opsmuk in haar muziek waardoor de liedjes redelijk eenvoudig klinken en dus ook een beetje R&B atypisch zijn. Haar stem is ingetogen en soms wat sensueel maar we moeten te vaak op zoek om de variatie en spanning te zoeken. Veel luisterplezier.

The Who - Detour

Label Polydor

Beoordeling 8

Review I don't care I know you're gonna hate this song And that's it We never really got along It's not new, not diverse It won't light up your parade It's just simple verse Het is de opening van het eerste nummer van het nieuwe album van de legendarische band The Who. De band die in de jaren 60 de eerste rockopera schreef. Tommy, die Woodstock plat speelde en die later op Live Aid in het eerste nummer de speakers liet opblazen. Het past allemaal bij de band waar Seks Drugs en Rock and Roll de basis was. De maatschappelijke teksten tegen de politici en de gevestigde orde. Van ‘My Generation’ via ‘Pinball Wizard’ naar ‘You Better You Bet’. Van de overdosis van de legendarische drummer Keith Moon en de overdosis van cocaïne dat een van de meest inspirerende bassisten John Enthwistle niet deed overleven. En dat op de dag voor de US tour. De molenwiek van gitarist Pete Townsend is net als het podiumgedrag van zanger Roger Daltrey (met gooiend en opvangende microfoon) een gedrag dat bands tot op de dag van vandaag vertonen. De jongere generatie kent The Who van de openingstune van CSI series. ‘Baba O Riley’, You Better You Bet en ‘Who Are You’ kregen een nieuwe ronde in de populariteit. Naast dat the Who nog steeds live tourt en een van de beste live acts is, is het nu tijd voor een nieuw album. Met de status als inspiratiebron voor vele bands van Led Zeppelin tot Pearl Jam, weet de band te openen met de boven genoemde zinnen. Het gaat niet om aan te sluiten bij het grote publiek, er zijn toch veel mensen die er wat van vinden. Het is beter te gaan doen wat je kunt en leuk vind, pas dan wordt je een inspiratiebron / influenceer voor anderen. Opvallend op het nieuwe album is verschillende thema’s uit het verleden zoals het geluidje van ‘Baba O’Riley’ diverse malen terug keren. Zo is het te horen in ‘Ball and Chain’, ‘Street Song’ en ‘Detour’. Maar het zijn vooral heerlijk poprocksongs die we van The Who gewend zijn. Of misschien wel beter gezegd Pete Townsend. Het is al jaren helder dat hij de songs voor the Who schrijft en in Roger Daltrey de betere zanger ziet. Daltrey weet net als Townsend ook solo prachtige platen te maken. Townsend neemt de zang van het mooie ‘I’ll Be Back’ voor zijn rekening, terwijl Daltrey ‘Beads On One String’, ‘Hero Ground Zero’ en het theatrale Rockin’in Rage tot juweeltjes. Toch weten de heren een modern popliedje niet te schuwen en horen we een soort Racoon song met ‘Break The News’ en ‘She Rocked My World’. Het is inmiddels bijna 15 jaar dat het laatste album verscheen. Is er veel gebeurd sinds die tijd?? In de songs en sound van the Who niet en toch is het weer een prachtig album vol overdenkingen, terug blikkend op het verleden en simpele lovesongs.

2019 November week 48

Bruce Soord - All This Will Be Yours

Label Kscope Records

Beoordeling 8,5

Review Bruce Soord roept waarschijnlijk herkenning op. De frontman van de progressieve rockband The Pineapple Thief heeft in de aflopen jaren alom erkenning verdiend voor de ontwikkeling van zijn muzikale talent. Met All This Will Be Yours is daar nu zijn tweede soloalbum en bewijst hij een enerverende popplaat te kunnen maken. Soord vertelt met dit nieuwe album een verhaal en meteen wordt duidelijk dat instrumentarium en tekst een perfecte balans kennen. Het wat akoestisch aandoende ‘The Secret I Know’, waar we Soord zichzelf horen begeleiden op de akoestische gitaar, is een voorbode van al het moois dat gaat komen. ‘Our Gravest Threat Apart’, dat met een perfecte synchronisatie van zang en synths begint, is tekenend door de aanwezig spanningsboog die gaandeweg groter wordt als drums en gitaren worden toegevoegd. Maar die spanning wordt pas echt getest bij het titelnummer; vanuit wat eenvoudige gitaarakkoorden vallen drums en synths in en Soord is in staat zijn vocalen en teksten in dienst te stellen van zijn nummers. Gaandeweg wordt de intensiteit opgevoerd, zorgen “breaks” voor de verrassing en hier en daar heeft de Brit nog een muzikale verrassing in petto. Zo nu en dan komt de singer/songwriter in Soord naar boven. Het wat melancholische ‘The Solitary Path Of A Convicted Man’ is werkelijk fantastisch, mede door de drumpartij en de gitaarsolo halverwege. ‘Time Does Not Exist’ daarentegen is op een sporadische Lap-steel na vooral akoestisch. Maar terug naar die spanningsboog want die is door heel het album voelbaar. Luister maar eens naar ‘One Misstep’ waar vooral de ritmesessie bovenliggend is en de synths en de gitaren voor de accenten zorgen. Maar het bijna zeven minuten durende ‘You Hear The Voices’ is waarschijnlijk het hoogtepunt van All This Will Be Yours. Vanuit een wat surrealistische wereld is het de stem van Soord die binnen dit complexe nummer moeiteloos overeind blijft. Halverwege stuwen drums en synths dit rocksymfonie-achtige nummer naar grote hoogte. Bij de afsluiter ‘One Day I Will Leave You’ pakt de Brit nog één keer terug naar een akoestische maar weet gedurende nummer toch weer de nodige interessante elementen aan toe te voegen. All This Will Be Yours is een prachtplaat geworden. Elementen van Progrock horen we misschien terug bij ‘You Hear The Voices’, maar verder is het een meer dan eigentijdse plaat geworden die qua instrumentarium volledig in balans is. En dat is juist de kracht. Drums en bas zorgen voor de ritmesessie waardoor de gitaren, gesampelde strijkers en synths laagje voor laagje opgebouwd en toegevoegd kunnen worden. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Mamiffer - The Brilliant Tabernacle

Label Sige Records

Beoordeling 7,5

Review De uit Seattle afkomstige band Mamiffer is terug met een nieuw album. Faith Coloccia. Samen met haar echtgenoot Aaron Turner brengt dit duo naar eigen zeggen een ode aan het licht en leven. The Brilliant Tabernacle is hun vijfde album na het debuutalbum uit 2008. De zeven tracks geven allemaal een weidse sfeer; langgerekte vocalen en een spaarzaam instrumentarium zorgen voor het wat dromerig karakter van The Briljant Tabernacle. Opener ‘All That Is Beautfiul’ is wat dat betreft niet geheel representatief want dit nummer, dat sterk opent met piano en drums, wordt richting einde zelfs doordrenkt met een vervormde elektrische gitaar. Vervolgens is daar het mysterieuze ‘River Of Light’, dat door de echoënde stem en het spaarzame instrumentarium een nog dromerig karakter krijgt. Ook ‘So That The Heart May Be Known’, dat centraal op het album staat, kent weer zo’n veelzijdige opbouw ondanks het minimalistische karakter; het nummer begint met Veronica Dye op fluit na amper twee minuten is er ineens een soort “break’; strijkers, piano worden ingezet en het nummer krijgt een soort “soundscape”-karakter met traditionele Folk-invloeden. The Brilliant Tabernacle is eigenlijk een verzameling van kleine verhaaltjes. Faith schreef de context en met producer Randall Dunn werd er geschaafd aan de nummers tot dit eindresultaat. De verhalen moesten de gewenste psychologische lading meekrijgen die Fait voor ogen had. Samen met een aantal muzikanten is dit toch wel bijzondere album tot stand gekomen. Nergens op het album komt de vaart er echt in of wordt het ineens scherp. De stem van Faith is mooi en warm maar het is lastig om de stem in zijn puurheid te horen want overal is wel wat galm of echo waarneembaar. Centraal op het album staan ‘Two Hands Together’ en ‘To Receive’, twee nummers die de kwetsbaarheid nog maar eens weergeven en waar de stem van de Amerikaanse misschien wel het best tot haar recht komt. Op het bijna tien minuten durende ‘Hymn of Eros’ weet Mamiffer ons toch weer op het verkeerde been te zetten met het hier daar wat experimentele karakter en het gebruik van drones. The Briljant Tabernacle is niet altijd even toegankelijk. Faith Coloccia staat met haar stem centraal en de zeven nummers hebben allemaal een wat mysterieus karakter met Folk-elementen en er hangt een traditionele zweem over. Misschien moeten we uiteindelijk wel concluderen dat het zeven Soundscapes zijn geworden die de muzikale omlijsting van even zoveel verhaaltjes vormen. Veel luisterplezier.

Skarbø Skulekorps - Skarbø Skulekorps

Label Hurbo

Beoordeling 7,5

Review Er zijn al vele voorbeelden bekend dat een albumcover in zijn geheel niet de lading dekt van de muziek op het album. Laat je dan ook niet op het verkeerde been zetten door het op het eerste oog wat sullige gezelschap Skarbø Skulekorps. Skarbø Skulekorps kunnen we het beste vertalen vanuit het Noors als Skarbø’s schoolorkest. De grote aanjager van dit bonte gezelschap is Øyvind Skarbø, die we op dit album op drums, percussie en banjo terug horen. In het boekje lezen we terug dat de Noor al op negen jarige leeftijd deel uit maakte van een schoolorkest en zijn huidige band eigenlijk een soort “schoolband” noemt. Bij opener 1-555-3327 slaat waarschijnlijk de verbazing toe want bij deze aanvankelijk radiovriendelijke track horen we verschillende invloeden terug. De bijdrage van drie zangers horen we overigens alleen bij deze track en de laatste minuut is weer wat meer experimenteel. De overige tracks zijn instrumentaal waarbij Skarbø en zijn band je een meer dan verrassende mix van muziekstijlen voorschotelen. ‘Turnamat’ is heerlijk funky en uptempo, ‘Pilablue’ is wat meer jazzy met een hoofdrol voor de blazers terwijl ‘Four Foxes’ een wat meer experimenteel karakter heeft. Die drie blazers (Erik Hegdal, Signe Emmeluth en Stian Omenàs) eisen ook een hoofdrol op in ‘Farrier And The Hoof’, een ruim zeven minuten durende track waarop de heren de vrije hand krijgen. ‘Lysets Hastighet’, met een “spoken lyric” en een aangename melodielijn, is één van de hoogtepunten van het album. Overigens vergelijkt Skarbø zijn muziek met een recept voor pannenkoeken lezen we in het boekje. Hij wil niet dat zijn eerste pannenkoek naar Jazz smaakt, de volgende naar Punk enz. Neen, hij wil dat zijn pannenkoeken naar iets totaal anders smaken. Die metafoor horen we dan ook terug op de bijna negen minuten durende afsluiter; de onwaarschijnlijke melodielijnen bepalen het kader en de rest wordt door de muzikanten ingekleurd. Hier wat Jazz, daar wat blazers en weer verder wat gitaren. En zo komt er een einde aan dit toch wel bijzondere album. Dit titelloze debuut is een bijzonder album. Laat je vooral niet afschrikken door de albumcover en geef de muziek van deze Noor een kans. In het bijgevoegde boekje staan nog wat ludieke foto’s van de muzikanten in uniform afgebeeld en wat aanvullende info Het Label Hubro staat als label bekend om wat verder dan de dagelijkse horizon te kijken. Dat lukt met dit debuutalbum van Skarbø Skulekorps zeker. Veel luisterplezier.

Peter Koelewijn - De Beste...

Label Universal

Beoordeling 7,5

Review De zanger Peter Koelewijn is voor Nederland een belangrijk persoon als het gaat om de Nederlandse popmuziek. Zijn songs waaronder ‘Kom Van Dat Dak Af’, (Wat zullen we drinken) ‘Zeven Dagen Lang’ zijn klassiekers en hij heeft zoveel liedjes voor derden geschreven dat je van de artiestennamen al een volledig alfabet kunt vullen, laat staan hoeveel iedereen heeft opgenomen. Het is dan ook niet vreemd dat er vorig jaar een boek van hem is verschenen. ‘Peer’, de naam die zijn vrienden hem gaven. Nu lijkt het wel alsof dit album een best of album is dat uitgebracht is ter promo van het boek, maar niets is minder waar. Het is een van de meest classic albums dat hij heeft gemaakt. Het is een album dat een brug heeft geslagen in de Nederlandstalige popmuziek. De brug tussen de protestliedjes van Boudewijn de Groot en Robert Long naar de Nederpopsound. Samen Bonnie St Claire en Saskia (zonder Serge), voor de achtergrond vocalen bleek een schot in de roos. Het zijn zo wat successen die hij per ongeluk of niet heeft behaald. Dit album kent de klassieker KL 204 ( Als Ik God Was) en ‘Je Wordt Ouder Pappa’, maar het ‘Beste In Mij, Is Niet Goed Genoeg Voor Jou’ is nog een verdwaald pareltje op dit album. Daar even gelaten dat je het moet plaatsen in de tijd waarin het is gemaakt. De drama in de zang, de strijkers van het orkest van Harry van Hoof (die hierdoor later de artiesten voor het songfestival begeleidde) en het gitaarspel van Hans Hollestelle bracht dit album tot een hoogtepunt voor die tijd. Dit album kent een tweede cd en die is in het Engels. Ja hier kun je ook horen waar het mis ging. When I Play God ipv Als ik God Was is als de rechtstreekse vertaling het Nederlands naar een Engelse tekst. Het is wellicht toen goed bedoeld, maar de man zal er nu hartelijk om kunnen lachen. Met het boek Peer in je hand en deze cd (en Peter Koelewijn zijn live album) op de stereo, duik je even in de wereld van deze Nederlands grootheid van de muziek. Je mag er van alles van vinden, en hij heeft alle gekkigheid uitgehaald, maar het blijft een van de belangrijksten baken van de Nederlandse popmuziek. 4 januari de Korenbeurs in Franeker 31 januari Kielzog te Hoogezand

2019 November week 47

Tempers - Private Life

Label Dais Records

Beoordeling 7,5

Review Tempers is een duo dat de metropool New York als thuisbasis heeft. Met bands als Nirvana maar ook New Order als inspiratiebron, hebben Eddie Cooper en Jasmine Golestaneh een eigen stijl ontwikkeld waarbij Jasmine de vocalen voor haar rekening neemt en Eddie Cooper de multi-instrumentalist is. Hun nieuwste album heeft de titel Private Life meegekregen. Op de opener en single ‘Capital Plains’ bekent het duo meteen kleur; de wat gedempte stemmen zijn wat ondergeschikt aan de synths en drums en het geheel voelt wat duister aan; een gevoel dat als een rode draad door het gehele album loopt. Met ‘Leonard Cohen Afterworld’ (een stukje tekst uit Nirvana's ‘Pennyroyal Tea’) neemt het duo wat gas terug; de beats krijgen een wat rustiger tempo maar de stem van Jasmine is wel sprekender aanwezig. Het eerste deel van dit nieuwe album wordt dan afgesloten met de al eerder uitgebrachte duistere ‘Peace Of Mind’. Diverse muziekstijlen zoals Post-Punk, Dreampop maar evengoed Dance worden subtiel met elkaar vermengd waardoor je een haast hypnotiserende cocktail krijgt die het ook in het clubcircuit erg goed kan doen. Na het eerste deel is er met ‘Filters’ zowaar een verrassing; upbeat, uiterst dansbaar en een vleugje Synthpop uit de jaren ’80 maken dit tot één van de meest lichtvoetige tracks. ‘Daydreams’ leunt dan weer zwaar op een donkere beat terwijl tracks als ‘Push/Pull’ en ‘Sleep’ door het diffuse gitaarspel meer een psychedelisch karakter krijgen. Met ‘Guidance’ hebben we waarschijnlijk de beste track; op een haast bezwerend pulserend ritme wordt deze track tot een soort trance-track gepromoveerd. De duistere deken die over het gehele album gedrapeerd is wordt in de instrumentale afsluiter ‘Exit’ nog één keer gladgestreken. Tempers heeft een eigen sound ontwikkeld die ergens in het midden houdt van Dark Indie, Synthpop en Elektronic. Niets lijkt of klinkt wat het is lijkt het wel. Gitaren worden vervormd, de stem van Jasmine galmt en altijd ligt er een laagje van Elektronica als vernis over de tracks. Veel luisterplezier.

Brainstory - Buck

Label Big Crown Records

Beoordeling 8

Review Ooit reden ze drie uur voor een optreden naar San Diego. Bij aankomst bleek het publiek uit welgeteld drie mensen te bestaan. Het lot én wat geluk zorgde er voor dat Brainstory in contact kwam met mensen binnen het Big Crown-label en die herkenden het talent. Nu is daar het op zijn minst verrassende debuutalbum Buck. Zelf zeggen de heren het volgende over dit debuut: “Buck is a state of mind, a way of life, a demeanor that gets you through the good times and the bad”. Dat klinkt wellicht wat hoogdravend maar al luisterend wordt je door de broers Keven en Tony Martin en drummer Eric Hagstrom meegenomen op een wat vintage klinkende Soul waar diverse andere elementen als R&B, Jazz, Pop en zelfs wat Gospel in verweven worden. Ze groeiden op in San Bernardino Valley, een gebied met weinig (muzikale) uitdagingen en mogelijkheden. Ze verhuisden naar LA en kwamen dus min of meer toevallig in aanraking met de juiste mensen. Resultaat is een op zijn minst verrassend debuutalbum. Wat vooral opvalt, is de ontspannen, ietwat lome sfeer van Buck, waarbij Kevin’s falsetstem bepalend is. Verder zijn er een aantal muzikanten die hun medewerking leveren zoals multi-instrumentalist Leon Michaels, die ook voor de productie tekent. Nummers als ‘Mnemophobia’, ‘Breathe’ en ‘Sorry’ klinken alsof ze ergens afgestoft en opgepoetst zijn. Verrassende bijdrage is die van Big Tone, de vader van de beide broers, die de vocals op ‘Peter Pan’ voor zijn rekening neemt en het tot een soort Jam-gospel-sessie promoveert. Uitgebrachte single ‘Dead End’ is een heerlijke Soul-slowburner en neemt je mee naar vervlogen tijden en op het met funky gitaarriffs omgeven ‘Beautyful Beauti’ is de hand van Leon Michaels (o.a. Lee Fields & The Expressions) duidelijk hoorbaar. Met het wat rustige ‘Thank You’, met de sublieme Kevin Martin op gitaar, rondt Brainstory hun debuut af. Buck is een verrassende plaat vol met hartverwarmende Soul die een meer dan aangenaam “vintage” karakter heeft meegekregen. Je hebt echt het gevoel naar muziek uit de gloriejaren van het STAX-label te luisteren. Gelukkig is de band opgepikt door het Big Crown label en is BUCK omgedoopt tot een heus “subgenre” binnen de Soul; “Call it Funk, call it Rock, call it Soul, but over here at Big Crown HQ, we’ve decided to call it BUCK.”. Veel luisterplezier.

Thea Hjelmeland - Kulla

Label Thea Music / PIAS

Beoordeling 8

Review De Noorse singer-songwriter en multi-instrumentalist Thea Hjelmeland is terug met een nieuw album; Kulla. De eigenzinnige Noorse Thea, die niet bang is om een standpunt in te nemen, slaat met haar derde album een nieuwe muzikale weg in. Opgegroeid in een klein Noors dorp in één van de imposante Noorse fjorden groeide Thea op in een muzikaal gezin. In haar vroege herinneringen is er het beeld dat al aan het zingen was voordat ze kon lopen. Ze maakte het spelen op diverse instrumenten eigen en ging ook zelf muziek schrijven. Inmiddels heeft ze 4 nominaties voor “Best Indie album” achter haar naam en twee maal werd ze tot winnaar van deze Noorse Grammy uitgeroepen. Kulla is na Oh The Third uit 2012 en Solar Plexus uit 2014 haar derde album. In de aanloop naar dit album liep ze een schouderblessure op waardoor ze min of meer noodgedwongen een iets andere muzikale richting op moest gaan; wat minder “traditionele” instrumenten zoals gitaar, Mandoline enz. en wat meer elektronica en focus op haar prachtige stem en melodielijnen. Bij de opener ‘Hands Off’ wordt de nieuwe richting meteen duidelijk; een lekkere aanstekelijke popsong met een catchy refrein dat met ‘Happen To Stay’ een vervolg krijgt. Een lekker gitaarriff leidt je misschien af maar al luisterend heeft dit nummer toch een diepere boodschap: “climb a tree befriend it and then tell her how we’re gonna kill her slowly”. Hier en daar zijn het een paar Noorse woorden en zinnetjes die als het ware achteloos op de plaat gezet zijn en waarvan de bedoeling een vraagteken is zoals bij Dåpen en ‘Farleg’. Thea weet ogenschijnlijk lichtvoetige melodieën naast tekstueel zware onderwerpen te zetten. Luister maar eens naar ‘Placenta’ waar ze op geheel eigen wijze de geboorte vanuit haar perspectief als moeder beschrijft. Thea blijkt op dit album een soort muzikale kameleon te zijn; ‘Brother’ en ‘Ritual’ leunen zwaar op de elektronica en doet denken aan St. Vincent of Björk en hier speelt ze nadrukkelijk met haar stemgeluid. Deze tracks staat dan in schril contrast met het wat Lo-Fi-achtige ‘Kvardag’ en het amper een minuut durende ‘Born’, dat a-capella in het Noors wordt neergezet. Voordat het album met het tweeluik ‘The Fool’ afsluit overtuigd Thea met ‘Pleasure’ ons nog één keer met haar vlijmscherpte teksten als ze in prachtige bewoordingen over haar beleving van sex zingt. (“All Is Now A Metaphore / All Is Meta / All Is Before”). Kulla is een eigenzinnig album geworden waarop Thea Hjelmeland nog maar eens bewijst over een ongekend muzikaal talent te beschikken. Ze schreef alle nummers en teksten zelf en bespeelde diverse instrumenten. Al bladerend door het bijgevoegde boekje zijn het de soms sarcastische en morbide teksten die opvallen. Het meest vreemde apparaat dat te beluistern is op dit album blijkt een vaatwasser te zijn (‘Kvardag’). Een album met absoluut allure en een hoog popgehalte. Veel luisterplezier.

Warmduscher - Tainted Lunch

Label Leaf

Beoordeling 7,5

Review De marketingmachine van het Londense collectief Warmduscher draait op volle toeren: “We’ve been cooking. Michelin stars. The finest ingredients money can buy: Kool Keith and Iggy Pop. Funk, punk, hiphop and lounge rock”. Dat belooft wat op het nieuwe album Tainted Lunch dat onlangs uit kwam. In 2014 ontstond Warmduscher vanuit bestaande acts als Fat White Family en Paranoid London. Het verhaal gaat dat dit op oudejaarsavond plaats vond….. Het vijftal, niet vies van zelfspot, dichtte zich ook nog enkele “Nicknames” toe zoals The Saulcano (FWF’s Saul Adamczewski) en Mr. Salt Fingers Lovecraft (Ben Romans-Hopfcraft). Al enig gevoel met wat voor band we hier te maken hebben? Met de opener ‘Rules Of The Game’, waar we Iggy Pop nog horen, gaat de band verder met waar ze ons met Whale City uit 2017 achter lieten; een ondefinieerbare mengelmoes van stijlen met een basis die leunt op Rock en Krautrock. Hoe “weird” is het om deze band met een onvervalste Disco-track ‘Disco Peanuts’ te horen openen? Is dit de band die met Whale City ons als luisteraar al met regelmaat op het verkeerde (muziek)been zette? Ja dus, want na de DISCO is er met ‘Midnight Dipper’ een uiterst dansbaar vervolg, maar wel met een stevigere groove en de nodige Hard Rock gitaarriffs. ‘Standing On The Corner’ is wat rauwer en tikt het genre garagerock aan en met ‘1000 Whispers’ weet de band een onvervalste rockballad weg te zetten. Daarmee is de verrassing grotendeels verdwenen en gaat de band verder waar het met Whale City gebleven was; nummers als ‘Big Wilma’, ‘I Got Friends’, ‘Dream Lotion’ en de titelsong laveren ergens op een kruispunt van Rock en Krautrock met een stevige dosis Noise en een stevige gitaarpartij, terwijl ‘The Chimp’ en ‘Grape Face’ herinneringen aan het Punk-tijdperk oproepen. Weet Warmduscher dan geen konijn uit de hoge hoed te toveren? Jawel, want bij het met R&B en Funk doorspekte ‘Burner’ horen we ineens Kool Keith de hoofdrol nemen en bij ‘Precious Things’, inclusief Bossa Nova Cabasa’s, zijn het de vertellende teksten die kenmerkend zijn. Met de smaakvolle Doo-Wop schuifelaar ‘Tiny Letters’ laat de band ons wederom in verroering en vol vraagtekens achter. Ook Tainted Lunch is een wat rauw, ongepolijst geheel geworden maar evengoed een muzikale rollercoaster. Het is zeker niet alledaags, op zijn minst uitdagend en zeker het luisteren waard. Veel luisterplezier.

The Clash - London Calling

Label Columbia / Sony

Beoordeling 8

Review Het is een van de baanbrekende albums die er zijn gemaakt. London Calling van The Clash werd gemaakt in de punkperiode. Het was het derde album van deze punkband en Mick Jones en Joe Strummer kozen dit keer voor een toegankelijk album dat de boodschap van punk mee kreeg. De kritische houding ten opzichte van de maatschappij en de Britse regering en koninkrijk is te horen in ‘Spanish Bombs’ of het heerlijk nummer ‘The Guns of Brixton’ waar de punk rellen zich toentertijd afspeelden. De punk werd gedomineerd door Sex Pistols en hun uiterlijke vertoon. Muzikaal was het matig te noemen en the Clash wilde hier meer puurheid en rock and roll aan toevoegen. Hierdoor zou het geschreven woord wellicht breder klinken en meer mensen bereiken. Het poppy ‘Lost in the Supermarket’ en het ruwe punknummer ‘Working for Clampdown’ volgen elkaar op. Het album werd dan ook door een breed publiek op gepakt. Met de hoes wil de band een link leggen met Elvis die stoer op zijn eerste album een andere tijdsbeeld wilde inluiden. Nu staat de bassist op de hoes om zijn bas kapot te slaan. Een beeld dat past bij de punkperiode, al was het Paul Simonon zijn eerste en enige keer dat hij dit deed en hier jarenlang spijt van had. Het was zijn favoriete bas. Een gevalletje van ‘we hebben de foto’s nog’. De songs brachten allerlei stijlen door elkaar waardoor er eigenlijk een nieuwe stijl ontstond. De Ska van de jaren 50 kreeg een nieuw inpuls en acts als the Specials en Selecter en Madness maakten hier een eigen herkenbare versie van. Het is het album London Calling dat mensen bij elkaar bracht, een muzikaal invulling gaf en maatschappelijke kwesties weer ter discussie stelde. London Calling was de openingszin van de BBC radio die in de tweede wereldoorlog het nieuws bracht. Nu wilde de band het nieuws brengen dat het niet goed met UK ging en dat er iets moest gebeuren. Het is een noodkreet dat later door Bob Dylan Bruce Springsteen en vele andere act is gecoverd. Het album is dan ook een soort van mijlpaal om even bij stil te staan. Een sign of the times of hoe je het ook maar wil benoemen. Maar er is iets meer met dit album in de geschiedenis gebeurd dan dat het alleen een album met muziek is. Dit is album kent songs Als ‘Rudie Can’t Fail’, ‘Death or Glory’ en ‘Revolution Rock’. Verhalen en songs die velen hebben geïnspireerd tot het maken van muziek of het opkomen van hunzelf waar dan ook. En ja… een iconische hoes.

2019 November week 46

Quiet Riot – Hollywood Cowboy

Label Frontiers srl

Beoordeling 7,5

Review Quiet Riot is een Amerikaanse rockact dat veel voor de rockwereld heeft betekent. Het is de band dat in 1973 werd opgericht door Randy Roads. De wereldgitarist die later ingelijfd werd door Ozzy Osbourne en op veeel te jonge leeftijd (25 jaar) door een vliegtuig ongeluk om het leven kwam. De band met Kevin Dubrow, die de op het hoogtepunt van QR strijd publiekelijk aanging met Motley Crue en overleed op 25 nov 2007. De band die bassist Rudy Sarzo, de ondergewaardeerde gitarist Carlo Cavazo voortbracht. Wanneer deze band in 1982 doorbreekt met het album Metal Health is Frank Banali de drummer en Cavazo, Sarzo en Debrow zijn bandmaatjes. Het opvolgende album Condition Critical werd het grote succes van de heren waarna Sarzo naar Whitesnake ging en Chuck Wright aansluit. Het was het begin van het gerommel, maar gelijk ook een wisseling van vele (on)bekende gitaristen en zangers die graag in deze legendarische band wilden spelen. Banali, die nu vecht tegen kanker, is de enige vaste kracht voor QR gebleken en hij weet nog steeds deze band in leven te houden. Gitarist Alex Grossi (Steve Adler) is tegenwoordig alweer wat jaren de vaste gitarist en American Idol zanger James Durbin neemt op deze plaat nog de zang waar. Inmiddels is hij vervangen door Love/Hate zanger Jizzy Pearl die al eerder achter de microfoon van QR stond. Zo nu eerst naar dit album Hollywood Cowboy, waar op de cover het masker uit de glorietijd is te zien. Gitarist Grossi weet de rocksound hoog te houden. Zijn kunsten zijn al jaren in de schaduw van zijn voorgangers, maar hij weet met ‘Insanity’, ‘Heartbreak City’ en ‘In The Blood’ wel stevig te keer gaan. Hoewel Durbin een eigen geluid probeert te vinden, hoor je hem steeds zoeken naar het geluid van Dubrow waardoor hij niet overtuigd in de zang. Wel goed ingezongen en zo klinkt het ook. Het tweede deel van het album met de bluesy ‘Roll On’, ‘Wild Horses’ en het meer driven ‘Hellbender’ is vooral rustiger in tempo, alsof men meer een rustige poprock album voor ogen heeft. Of dat het meer aansluit aan de stem van Durbin. Hier weet hij wel meer tot zijn recht te komen. Het is een prima album al zal het niet direct de geschiedenisboeken in gaan als het top album van Quiet Riot.

2019 November week 45

2019 November week 44

2019 Oktober week 43

Josienne Clarke - In All Weather

Label Rough Trade

Beoordeling 9

Review We kennen Josienne Clarke natuurlijk van haar samenwerking met Ben Walker. Samen maakten ze prachtige Folk-muziek en het bracht hun naar wereldwijde podia. Met In All Weather tekent ze voor haar solodebuut. In 2018 kwam de samenwerking met Walker tot een einde en ook in haar privéleven verbrak ze de relatie met haar vriend. Josienne ging verder met het schrijven van liedjes en misschien moet je dit nieuwe album dan ook wel als een “post-break-up album” zien. Ze ging voor een tijdje naar het afgelegen Schotse eiland Bute om daar in alle rust te kunnen werken aan nieuw materiaal. Ze omschrijft die periode als “concept of onliness”, tevens de titel van het afsluitende nummer, en een woord dat wij nog kenen maar ons alles bij de interpretatie kunnen voorstellen Josienne begint meteen met een stemmig sfeer; vanuit een drone-achtige toon wordt er percussie en piano ingezet. Maar natuurlijk is het die heldere, kwetsbare stem van Josienne die de aandacht trekt. En dat zal zo blijven gedurende het hele album. De titel is ook afkomstig uit een zin van de openingstrack “learning to sail in all weather”, en natuurlijk bedoeld de Josienne de weg die iedereen af legt in zijn/haar leven, inclusief ups en downs. Zelf verwoordt ze het als volgt: ‘To right ourselves when things feel turbulent and uncertain. How to correct your course and stay true to the things you believe and need and let all the rest go’. Mooi is het contrast met een nummer als ‘The Drawing Of The Line’ dat vooral een akoestisch karakter heeft en bij ‘My Love Give An Apple’, dat door de bijdrage van harpiste Mary Ann Kennedy een haast sprookachtig karakter krijgt. Vaak pakt Josienne terug naar een wat meer Folkachtige sound en etaleert haar wonderlijke stem; luister maar eens naar nummers als ‘Seconds’ en ‘Walls And Hallways’ en ‘Fair Weather Friends’ dat door de LoFi-achtige tweede stem iets mysterieus mee krijgt. Maar de Josienne weet op In All Weather de spanningsboog strak te houden en te verrassen. ‘If I Didn’t Mind’ kent een veel rijker instrumentarium met de elektrische gitaren nadrukkelijk aanwezig. Ook ‘Slender, Sad & Sentimental’ is lekker uptempo en wat lichtvoetig. Op het laatste deel van het album neemt de somberheid weer wat toe; ‘Dark Cloud’ is de verwijzing naar het beëindigen van de relatie (met Walker?) en bij de afsluiter ‘Onliness’, lijkt het wel of ze dat afscheid een plaats heeft gegeven. Harp en saxofoon zijn de instrumenten die, samen met de prachtige stem, de spreekwoordelijke juiste snaar raken. In All Weather is een prachtig uitgebalanceerd album geworden. Haar indrukwekkende stem wordt kracht bij gezet door een aantal uitstekende muzikanten waarbij we nogmaals Mary Ann Kennedy op harp willen vermelden. Als natuurlijk laveert Josienne tussen verschillende stijlen maar altijd blijft haar stem fier overeind. Een indrukwekkend album. Veel luisterplezier

Little Scream - Speed Queen

Label Merge Records

Beoordeling 8

Review De Amerikaanse Laurel Sprengelmeyer kennen we onder haar artiestennaam Little Scream. Onlangs bracht ze haar derde album Speed Queen uit. Laurel groeide op in Iowa en al jong bleek haar muzikale talent. Later verhuisde ze naar Montreal waar ze kennis maakte met de Canadese muziekscene. Zo kwam ze ook in contact met Arcade Fire en ze kreeg een relatie met Richard Perry, één van de bandleden. Tijdens haar laatste tour door de VS werd ze wederom met het verschil tussen arm en rijk geconfronteerd en dit leverde haar de nodige inspiratie op. Laurel opent met ‘Dear Leader’, een midtempo nummer waar haar wat onderkoelde stem prachtig tot uiting komt. De politieke lading is duidelijk als ze zingt “Now Silicon Valley’s prepping / For the fall of Capitol Hil”………” Check trouwens zeker ook de videoclip, waar we bekende maar ook zeker onbekende Amerikanen voorbij zien komen. Na deze toch wel spannende aftrap neemt ze ons als vanzelf mee aan de hand met sterke tracks als ‘One Lost Time’ en ‘Switchblade’, ook weer zo’n nummer dat ogenschijnlijk eenvoudig klinkt maar gaandeweg zich prima ontvouwt. Let hier ook op de aanwezig blazers. Het uptempo ‘Disco Ball’ is een nummer dat is geschreven over de indrukken die ze tijdens het touren opdoet. Centraal op het album vinden we ‘Still Life’, één van de beste nummers op Speed Queen. Mooie gitaarriffs, een wat funky en dansbare groove en wat verrassingen qua instrumentarium. Overigens horen we Richard Penny ook op enkele nummers terug. Speed Queen in trouwens geen verwijzing naar de drugs maar veel meer een metafoor voor welvaart of succes hebben in je leven. Eenvoudig gesteld, er wordt hier naar een wasmachinemerk verwezen, waarvan het in het bezit zijn van in de VS blijkbaar op welvaart blijkt te duiden. Ze zingt hierover : “Never want to ride around a limousine / I only want to get my own Speed Queen”. Ook hier maakt Laurel een statement. ‘Forces Of Springs’ is spannend, wat donker en broeierig terwijl Laurel bij het poppy ‘No More Saturday Night’ bewijst over weer een ander stemgeluid te beschikken. Afsluiter ‘Priveleged Child’, dat zich ergens op het snijvlak van Country en Folk bevindt, is tekstueel nog wel scherp; over rijke mensen die het leven van de armen omarmen maar het gevoel van armoede niet écht kennen. Speed Queen is een divers album geworden dat verschillende gezichten kent maar vooral muzikaal interessant is. De singer/songwriter zakt nergens door de ondergrens heen en weet volop variatie in haar songs aan te brengen en met haar scherpe teksten raakt ze sommige maatschappelijke problemen. Veel luisterplezier.

Turnover - Altogether

Label Run For Cover Records

Beoordeling 7,5

Review De Amerikaanse formatie Turnover is terug met een nieuw album, Altogether. Sinds 2009 timmer de band uit Virginia aan de weg en met dit vierde album slaan ze toch weer een nieuwe muzikale weg in. De afgelopen albums schuurden ergens op het vlak van Indie, Emo-pop en een vleugje Punkrock (Magnolia uit 2013). Kortom, lastig om er een etiket op te plakken. Met een door en trompet ingegeven Jazzy-klinkend intro trapt de band af met ‘Still In Motion’, dat we toch al snel ergens een stempeltje met dromerige pop mee kunnen geven. De gedempte stem van Austin Getz en de wat diffuus klinkende gitaren zorgen voor een wat voorzichtig begin. Die uitgebalanceerde sound horen we vaker terug; ‘Much After Feeling’ wordt ook ingekleurd door de wat “fuzzy” klinkende gitaarriffs en het wat iele stemgeluid van frontman Getz. Vervolgens is daar ‘Parties’, maar ook hier missen we karakter in de stem waardoor je amper het gevoel hebt naar een ander nummer te luisteren. Hier en daar schakelt de band wel door zoals bij ‘Number On The Gate’ dat iets meer vaart meekrijgt en het met ‘80’s invloeden doorspekte dansbare ‘Sending Me Right Back’ door de slimme tempowisselingen. Het relatief korte ‘Ceramic Sky’ wordt gekenmerkt door de saxofoon die we in de jaren ’80 bij bands als Duran Duran en Spandau Ballet veelvuldig voorbij hoorden komen. Zo is dit centrale deel misschien wel het meest boeiend en weten de broers Austin en Casey Getz en bassist Danny Dempsey even buiten hun comfort zone te treden. Met ‘No Reply’ en ‘Valley Of The Moon’ pakt de band de al eerder genoemde draad weer op. Bij het lekker uptempo en catchy; Plant Sugar’ veren we dan weer even op maar de romantische afsluiter ‘Temporary Love’ is toch net iets te zoet. Altogether is een album dat echt als een geheel klinkt en binnen de sfeervolle, dromerige sound horen we elementen van Jazz, Funk en zelfs wat Disco terug. Een lekker ongecompliceerde plaat die erg toegankelijk is maar hier en daar wat scherper had gemogen. Veel luisterplezier.

Michael Kiwanuka - Kiwanukna

Label Universal

Beoordeling 8,5

Review Na het uiterst succesvolle en alom geprezen tweede album Love And Hate is de Britse zanger Michael Kiwanuka nu terug met een nieuw album. Titelloos deze keer. In 20212 maakte de wereld kennis met de Britse soulzanger Michael Kiwanuka met Oegandese roots. Van het daaropvolgende album kregen de titeltrack en ‘Cold Little Heart’ als vanzelf een hit status en in Nederland werd er een zodanige campagne ontwikkeld dat Kiwanuka meteen in de Top 2000 opgenomen werd. Terecht overigens want beide nummers zijn van ongekende schoonheid, Dit nieuwe album kwam wederom tot stand door de samenwerking met Danger Mouse en opnieuw toont Kiwanuka zijn grootse stem. Opener ‘You Ain’t The Problem’ is uiteraard een ideale opener; het swingende nummer, dat eerder als single werd uitgebracht, straalt ook weer die ietwat retro Soul-sound uit en doet ons denken aan namen als Isaac Hayes en Curtis Mayfield. Kiwanuka schakelt vervolgens door met ‘Rolling’ dat een prominent basloopje kent en een heerlijk dansbare, funky melodielijn. Zo nu en dan borduurt Kiwanuka door op de weg die hij bij Love And Hate ingeslagen is. Een nummer als ‘Living In Denial’ is daar een mooi voorbeeld van; De “fuzzy” gitaar, zijn stem en de achtergrondkoortjes geven dit nummer kleur. Ook bij een track als ‘I’ve Been Dazed’ herkennen we dat en nu is de aanwezigheid van een gospelkoor de trigger. Ook de afsluiter ‘Light’ roept de nodige herkenning op maar het blijft steeds verrassend welke muzikale lijnen de Brit volgt. Ook dit nummer heeft ook weer dat typerende, wat rijk aandoende instrumentarium en soms klinkt het alsof er een compleet koor Kiwanuka ondersteund. “Hero” is één van de prijsnummers; begint het intro nog akoestisch, het vervolg wordt gekenmerkt door het inmiddels bekende geluid en deze track is wel enigszins politiek geladen omdat het over Black Panther activist Fred Hampton gaat, die in 1969 werd vermoord. Opvallende kenmerken zijn het contrast van de schurende elektrische gitaar en de wat diffuus klinkende backing vocals. Ook het zeven minuten durende ‘Hard To Say Goodbye’ kent die krachtige opbouw zoals we dat van Kiwanuka kennen en ook dit nummer wordt laagje voor laagje vormgegeven. ‘Final Days’ is innemend, met een bovenliggende pianomelodie. Regelmatig maakt de Brit met de stem als schuurpapier gebruik van intro’s en interludes waarbij deze sommige als op staande track ook beklijven. Neem als voorbeeld de ruim 2 minuten durende interlude (Loving The People) voor ‘Solid Ground’, een mooie, gevoelige ballad waar de Brit nog maar eens zijn vocale kunsten etaleert. Dit derde album voelt vertrouwd en toch weet Kiwanuka nieuwe elementen toe te voegen waardoor het album toch weer verrassend is. Verrassend goed, want het is weer een bijzondere productie waar alles in balans is en waar de Brit toch weer die unieke mix weet te vinden tussen Soul, Pop maar ook met dat rauwe Rock-kantje. Het eindresultaat is een meeslepend topalbum. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Half Moon Run - A Blemish In The Great

Label Indica

Beoordeling 9

Review De Canadese Indie-rock formatie Half Moon Run is terug. Na een stilte van een kleine drie jaar brengt de band hun nieuwe album A Blemish In The Great Light uit. De stilte na Sun Lead Me On duurde een dikke drie jaar. De band die in 2013 een hit scoorde met ‘Full Circle’, afkomstig van hun debuutalbum Dark Eyes, ontving lovende kritieken en maakte een enorme ontwikkeling door. De band staat bekend om hun enorme individuele muzikaliteit en tijdens concerten maken de multi-instrumentalisten ook vaak gebruik van niet reguliere percussie en ander instrumentarium. Ergens op het snijvlak van Indie, Rock en Folk ontwikkelen de heren Devon Portielje, Dylan Philips, Conner Molander en Isaac Symonds hun muziek die vaak uit vele laagjes en dimensies bestaat. Voeg daarbij het feit dat de stemmen van de vier onwaarschijnlijk goed bij elkaar aansluiten, en er ontstaat iets moois. Iets heel moois. Het album trapt af met de eerder uitgebrachte singles waarvan ‘Favourite Boy’ waarschijnlijk het meest zal beklijven; het nummer kent een geweldige melodie dat verder vormgegeven wordt door de sterke vocals van Devon Portielje, aangevuld met strijkers, synths en de backing vocals van de overige bandleden. Resultaat is een absoluut eigentijds topnummer waarvan je het gevoel hebt dat je het al jaren kent. ‘Flesh And Blood’ is wat rustiger maar ook hier zijn de bandleden vocaal aanwezig en is al het instrumentarium perfect in evenwicht. Ook ‘Then Again’ was al eerder de ether in geslingerd; een nummer dat misschien wel het meest synoniem staat als opvolger van het Sun Leads Me On uit 2016. Vanuit enkele gitaarakkoorden wordt het nummer ijzersterk uitgebouwd en speelt de band gedurende een ruime drie minuten hun troeven uit. Na dit sterke begin waarin de band verder borduurt op de eerder ingeslagen weg én die verder verbreed, is er met ‘Black Diamond’ een rustpunt. Op dit nummer, dat een smaakvolle piano-melodie als basis heeft, etaleren de heren de kracht van hun stemmen nog maar weer eens. ‘Yani’s Song’ heeft dan weer de akoestische gitaar als ondersteuning en heeft een wat dromerig karakter. Centraal op het album staat zeven minuten durende ‘Razorblade’, een haast ongrijpbaar nummer dat bol staat van karakterwisselingen; vanuit een haast akoestisch begin wordt dit nummer via diverse gedaantewisselingen tot grote hoogte opgebouwd om uiteindelijk weer klein af te sluiten. Het instrumentale ‘Undercurrents’ met Dylan Philips op piano voelt een beetje als een vreemde eend op A Blemish In The Great Light. Op het laatste deel van het album is daar het catchy ‘Jello On My Mind’, waar de band slim met vocalen speelt en waarbij je wel mee móet zingen en het album eindigt met het wat donkerdere ‘New Truth’, waarbij nog één keer alle puzzelstukjes in elkaar gepast worden. Het derde album is het bewijs dat de band zich steeds verder ontwikkeld. Ze behouden hun identiteit maar de ambitie spat van dit prachtige album af. De gitaarakkoorden worden afgewisseld door pianospel en uitgekookte percussie en de stemmen van de vier heren vormen het spreekwoordelijke cement. Complexe melodielijnen wisselen elkaar af waarbij alles in balans is. Een topplaat! Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Itasca - Spring

Label Paradise Of Bachelor

Beoordeling 8

Review Voor haar nieuwe album Srping verhuisde Itasca (Kayla Cohen) naar New Mexico. In een desolate omgeving woonde ze een tijdlang in een “Adobe”-huisje en werkte daar in alle afzondering aan nieuwe nummers. De soberheid, het desolate landschap en de ongereptheid van de Four Corners Regio in het Zuidwesten van de VS vormen het toneel van Spring. Na enkele persoonlijke tegenslagen koos ze voor deze omgeving om haar demonen te verdrijven en nieuwe inspiratie op te doen. Bij de opener ‘Lily’ weet Kayla Cohen meteen de juiste sfeer neer te zetten; het ietwat psychedelische nummer verteld over de “hallucinaties” van Kayla tijdens haar reis van LA naar New Mexico. Naast Kayla op akoestische gitaar is er de eerste kennismaking met de gastmuzikanten die voor de intieme sfeer op dit album zorgen. Met ‘Only A Traveler’ horen we een iets rijker instrumentarium waarbij vooral de strijkers voor een prachtige melancholie zorgen. Want juist dat is één van de sterke elementen van dit album; Kayla heeft zich omringd met enkele klasbakken zoals multi-instrumentalist James Elkington, Chris Cohen en muzikanten uit Gun Outfit en Sun Araw. Bij de single ‘Bess’s Dance’ komen alle ingrediënten wel samen; de wat zalvende stem van Kayla, de subtiele strijkers, percussie, gitaar en piano in perfect evenwicht. ‘Comfort’s Faces’ wordt vooral door de stem van Kayla en de akoestische gitaar ingekleurd waarbij de accenten door de pedal-steel worden aangebracht. Persoonlijk wordt de Amerikaanse singer/songwriter bij ‘Blue Spring’ en ‘A’s Lament’ als ze ons meeneemt in boeiende verhaallijnen over enkele relaties die op een dood spoor belandden. En al deze nummers stralen een soort van natuurlijke warmte af. ‘Consilk’, met de vibrerende stem van Kayla die er zorgt dat het nummer onder je huid kruipt, is tot stand gekomen tijdens de lange wandelingen die ze in New Mexico maakte. De verhalende liedjes worden mooi ingekleurd en naast haar stem zijn het de akoestische gitaar, strijkers, pedal steel en ander instrumentarium dat voor de ingetogen maar toch rijke sfeer zorgen. Door het sublieme ‘fingerpicking’ gitaarspel op ‘Voice Of The Beloved’ wordt deze track tot één van de hoogtepunten van Spring gepromoveerd. Open To Chance kreeg in 2016 al lovende kritieken maar met Spring weet Itasca een nog hoger niveau aan te tikken. Na elke luisterbeurt zijn het nieuwe accenten die boven komen drijven en blijken de op het eerste oog wat eenvoudige arrangementen veel rijker te zijn. Een onderscheidend album dat na elke luisterbeurt verder onder je huid kruipt. Veel luisterplezier.

Lankum - The Livelong Day

Label Roug Trade Records

Beoordeling 7,5

Review Folk in de meest pure vorm en dan ook nog vormgegeven door de “couleur locale” van Ierland. Zo zou je muziek van de Ierse formatie Lankum kunnen omschrijven. Onlangs kwam hun nieuwste album The Livelong Day uit en wederom worden we meegenomen naar hun Folkmuziek dat bol staat van Ierse traditie. Het meest typerende muziekstuk op The Livelong Day is waarschijnlijk het ruim negen minuten durende ‘Katie Cruel’. Het mistroostige nummer dat op een haast monotoon en klaaglijke wijze wordt gezongen neemt je mee naar de Amerikaanse Burgeroorlog en gaat zowel muzikaal als tekstueel door merg een been (‘And if I was where I would be, then I’d be where I am not. Here I am where I must be, where I would be, I cannot.’). Voor dit album gebruikte de band een passend instrumentarium als doedelzak, viool. fluit en orgel. Het alom bekende volksnummer ‘The Wild Rover’, dat enkele honderden jaren geleden werd geschreven, wordt door Lankum ook weer knap bewerkt. Je krijgt als luisteraar het gevoel om op een regenachtige en grijze dag ergens in de groene heuvels van Ierland te dwalen zonder dat je je eindbestemming weet. Zo is The Livelog Day een boeiend album. De eenvoud, de tristesse, de muzikale vertaling van visuele beelden van het Ierse landschap wordt meesterlijk vorm gegeven. ‘The Young People’ wordt gekenmerkt door de akoestische gitaar én de meerstemmigheid terwijl het door een hoorn geïntroduceerde instrumentale ‘Ode To Lullabye’ een grotendeels onheilspellend karakter heeft. Bijzonder is ook ‘The Dark Eyed Gypsy’, dat ook weer vrijwel zonder muzikale ondersteuning wordt neergezet en als een soort hymne vorm krijgt. Zo weten de broers Daragh en Ian Lynch, Radie Peat en Cormac Dermody een bijzonder album samen te stellen van eigen interpretaties van bestaande, soms oude werken en eigen composities. Afsluiten doen ze met ‘Hunting The Wren’ dat door een heel laag en traag ritme ook weer iets mysterieus krijgt dat perfect in het plaatje past. The Livelong Day is een indrukwekkend album geworden. Lankum weet traditionele, Ierse Folk op een eigentijdse wijze neer te zetten met instandhouding van typische instrumenten zoals doedelzakken en bijzondere pomporgels. Mysterieus, soms ijzig en dan weer beangstigend maar op zijn minst bijzonder boeiend. Veel luisterplezier.

Corridor - Junior

Label Sub Pop Records

Beoordeling 8

Review De band Corridor is afkomstig uit Montreal, Canada en bracht onlangs hun debuutalbum Junior uit op het Sub Pop label. Na een tweetal albums in eigen beheer is dit hun debuut voor een groot label. Dominic Berthiaume (vocals/bass), Julian Perreault (guitar), Jonathan Robert (vocals/guitar/synths), en Julien Bakvis (drums) vormen Corridor. En ja, ze zijn afkomstig uit het Franstalige deel van Canada en zingen ook in het Frans. De band kreeg van Sub Pop de mogelijkheid om een album uit te brengen maar er waren wat deadlines. Ze kregen een dikke 6 weken de tijd om hun debuut af te leveren dus er stond wat druk op. Of niet, want er was geen tijd om eindeloos te schaven, te mixen en nogmaals te schaven. Eindresultaat is een eerlijke Indierock-plaat die bol staat van de energieke gitaarlijnen en die dus verrassend geheel Franstalig is. Junior doet je denken aan bepaalde muziek en bands uit de jaren ’80. De gitaren zijn belangrijk en de zang en teksten zijn ondergeschikt waardoor je automatisch terugdenkt aan vervlogen tijden. De band trapt af met de single ‘Topographe’ en de intentie en richting wordt meteen duidelijk; gitaren en drums zijn richtinggevend, en de stemmen worden door de echo nog wat diffuser. Via de titeltrack is daar ‘Domino’, een pulserend nummer dat door voortgestuwd wordt door de baslijn en waar de gitaarriffs voor een meer dan catchy sound zorgen. Ondanks dat de vocalen ondergeschikt zijn hoor je toch duidelijke verschillen. Daar waar ‘Goldie’ nog wat optimistisch klinkt, is ‘Agent Double’ wat monotoon en misschien wel wat onderkoeld. Vanuit een slippende auto is daar ‘Milan’ en vervolgens weet de band in ‘Pow’ een ongekend opwindend tempo vast te houden. En altijd en overal zijn het de gitaren die op de voorgrond klinken waarbij de ritmesessie richtinggevend is. Pas bij de afsluiter ‘Bang’ neemt de band wat gas terug hoewel ook dit nummer over voldoende energie beschikt. Hier zorgen de Mellotron en wat synths voor een net iets andere dimensie en een eigenzinnig karakter. Junior is een meer dan geslaagde Indierock-plaat en is ook weer één van die muzikale verrassingen van 2019. De alom aanwezige en prominente gitaren en de gedempte vocalen zorgen geven een wat dromerige “touch” aan de plaat. Een aanrader. Veel luisterplezier.

Mikal Cronin - Seeker

Label Merge Records

Beoordeling 8,5

Review De Amerikaanse singer/songwriter én muzikant Mikal Cronin is na een afwezigheid van 4 jaar terug met zijn nieuwe album Seeker. Gelukkig voor ons brengt hij weer nieuw, eigen werk uit want we kennen hem natuurlijk als bandlid van Ty Segall. De 33-jarige en uit Laguna Beach, California, afkomstige Cronin is een duizendpoot. In 2011 was daar zijn titelloze soloalbum maar het is vooral het album MCIII uit 2015 dat indruk maakte. Naast zijn solowerk is hij ook één van de dragende muzikanten in de band van Segall dus het is dan ook niet vreemd dat een aantal van die bandleden ook op Seeker hun medewerking verlenen. Als we nog verder in zijn verleden duiken maken we kennis met nog meer bands waarin Cronin zijn sporen heeft verdiend. Hij opent met de geweldige track ‘Shelter’; verschillende diverse ritmes, een “break” in het nummer en naast de nadrukkelijk aanwezige drums is er ruimte voor elegante strijkers die voor een wat mystiek en psychedelisch karakter zorgen. Die strijkers komen ook weer voorbij in het iets meer gedoseerde ‘Show Me’ en gaandeweg ontwikkelt dit nummer zich tot één van de meest sterke nummers; het zou ook door wijlen Tom Petty geschreven kunnen zijn; de strijkers, de backing vocals, de toetsen en toch altijd terug kunnen grijpen op je eigen stem. Het derde nummer, ‘Feel It All’, begint wat minimalistisch met Cronin die zichzelf op gitaar begeleid maar ook nu bouwt hij het weer uit tot een pakkend nummer. Het mooie is dat hij dit uiterst hoge niveau het hele album vast weet te houden ondanks dat de stem van Cronin af en toe nonchalant lijkt te klinken. Soms, heel soms schakelt de Amerikaan terug zoals bij de prachtig innemende pianoballad ‘Sold’, waar Cronin ook de rol van troubadour kan aannemen. Ook in het tweede deel pakt Cronin nog wel eens terug naar dat ietwat psychedelische karakter zoals bij ‘I’ve Got A Reason’, dat overigens ook nog wel wat Beatlesque klinkt en herinneringen oproept aan St. Peppers Lonely Heart Club Band. Cronin neemt je mee op zijn muzikale reis en blijkt op Seeker meer dan eens een veelzijdig muzikant te zijn. ‘Guardian Well’ wordt door de snaredrums getekend, terwijl het “fuzzy” en met een Westcoast-sound sound overgoten ‘Lost A Year’ door de blazers tot grote hoogte wordt opgestuwd. ‘Caravan’ is dan weer heerlijk uptempo en een miniem uitstapje naar de Countryrock. Afsluiten doet Cronin in stijl; het akoestische ‘On The Shelf’ klinkt alsof het in één take recht vanuit het hart op de plaat is gezet. Kippenvel. Mikal Cronin levert met Seeker een topplaat af. Het biedt voor iedereen wel de nodige aanknopingspunten maar na elke luisterbeurt krijgt dit album meer glans. Hij durft op Seeker buiten de lijntjes te kleuren en nieuwe dingen te ontdekken. Met Seeker levert hij zijn beste album tot nu toe af. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

James Arthur - You

Label Columbia

Beoordeling 8

Review James Arthur is terug met zijn derde album You. Drie jaar nadat het succesvolle album Back From The Edge uitkwam is de Brit terug, en hoe! James Arthur; troetelkind van de Britse popmuziek maar evengoed enfant terrible is terug met zijn derde album You. De winnaar van X-factor seizoen 2012 scoorde meteen daarna de nummer 1 hit ‘Impossible” maar werd evengoed na een aantal misdragingen gedropt door zijn platenlabel. Drank en drugs volgden maar na een openbaar Mea culpa volgde een glorieuze comeback met het album Back From The Edge uit 2016 met natuurlijk die megahit ‘Say You Won’t Let Go’. Nu is er You, een album waarvoor hij de meeste liedjes zelf schreef en natuurlijk is You is een album dat verschillende gezichten van Arthur laat zien; van upbeat nummers als de titelsong ‘You’ via diverse samenwerkingsverbanden naar hele mooie ingetogen liedjes. Bij dit album is overigens het perspectief volgens de Brit wel echt anders; daar waar de vorige albums vooral autobiografisch waren gaan de liedjes op You op universele thema’s als liefde, ontkenning, en de gejaagdheid van ons leven in de huidige maatschappij. Samenwerkingsverbanden zijn er met Travis Baker op de opener en titelsong ‘You’ maar ook op akoestische ballad ‘Unconditionally’, waar we een bijdrage van Adam Lazarra van Taking Back Sunday horen. Meest interessante “calloboration’ is het zonnige ‘Treehouse’ waar we Arthur samen met Ty Dolla $ign en Shotty Horroh horen. Overigens is dit het nummer waar de hij onze maatschappij ter discussie stelt (“Come, come meet me at my tree house/Yeah, we’ll be blowing sweet clouds/Yeah, we can pretend the world’s just you and me”). Maar hét handelsmerk van Arthur zijn toch die wat rustige, innemende ballads waar hij met zijn ongelofelijk stemgeluid indruk kan maken. Single ‘Finally Feel Good’ is een mooi voorbeeld van soort van somberheid die we door de liedjes van Arthur heen kunnen horen. Pianoballad ‘Quite Miss Home’ is innemend en ook nummers als ‘Homicide Love’ en ‘Maybe’ zijn krachtige rustige nummers. Tussendoor is er dan ‘If we Can Get Through This’ met een heerlijke R&B-groove, ‘Breathe’ is aangenaam lichtvoetig, ‘Marine Parade (2013)’ kent de nodige dramatiek en met ‘Empty Space’ hebben we een volgende hit in de dop. Met afsluiter ‘From Me To You I Hate Everybody’ bundelt hij zijn krachten nog één keer en laat hij nog één keer die ongelofelijke stem van hem spreken. Liefhebbers van James Arthur zullen dit nieuwe album omarmen. Dat Arthur meer dan voldoende inspiratie had blijkt wel uit de speelduur van dit nieuwe schijfje; het tikt net iets meer dan één uur speelduur aan. Uiteraard kennen we het kunstje van Arthur wel maar het blijft wel een klasbak. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Tropical Fuck Storm - Braindrops

Label Joyful Noise

Beoordeling 7,5

Review Fiona Kitschin en Gareth Liddiard hebben natuurlijk al een heel muzikaal verleden achter zich met de Australische punk/rockband The Drones. In 2016, na een zestal albums, vond het duo het tijd om verder te gaan. De nieuwe band heet Tropical Fuck Storm (TFS) en bestaat naast Kitschin en Liddiard uit Lauren Hammel (The Tension) op drums en Erica Dunn. Braindrops is het tweede album en eigenlijk worden de krachten van de drie dames wat nadrukkelijker ingezet. Maar nog steeds is donkere stem van Liddiard bepalend in de explosieve Noiserock sound van de band. De opener ‘Paradise’ wordt vanuit een rustig begin opgebouwd tot een explosieve track met gitaren die volledig uit de maat lijken te klinken en Liddiard die meer dan het maximale toegestane van zijn stem vergt. Sterker nog, soms is het misschien zelfs wel vals. In combinatie met wat Grunge en Noise is dit een track waardoor de beginnende luisteraar zo maar kan afhaken. Ze vervolgen hun eigenzinnige weg met ‘The Planet Of Straw Men’, met een repeterend ritme als basis en waar vooral Fiona en Liddiard vocaal weer ongeremd vocaal uithalen. Dat de band ook uit een ander vaatje kan tappen blijkt dan weer uit een track als ‘Who’s My Eugene? (over Brian Wilson’s voormalige controversiële psychotherapeut, Eugene Landy). Het nummer heeft wat meer structuur, is zelfs lekker loom dansbaar, en hier horen we Erica Dunn als zangeres. Bij een enkele track neemt de band gas terug. De bedoeling van het rustige en wat psychedelische ‘Maria 62’ is niet geheel duidelijk en bij ‘Maria 63’ wil de band misschien laten horen ook een ballad te kunnen maken. Tot minuut 5, want dan barst het ongecontroleerde weer los TFS laat zich nog steeds niet in een hokje stoppen, zo veel wordt wel duidelijk. ‘The Happiest Guy Around’ is ook weer zo’n smeltkroes van geluiden, stemmen en instrumenten waarbij het snel herhaalde refrein als soort van hypnotiserend werkt. ‘Braindrops’ is de terechte titelsong en inmiddels tweede single. Ook hier weet de band een heerlijk onweerstaanbaar dansbare vibe te produceren waarbij toch dat ietwat rauwe en ongecontroleerde altijd op de loer liggen. Braindrops is misschien nét iets minder scherp dan het debuut A Laughing Death In Meatspace uit 2018 maar nog steeds is de mix van punk, rock en Noise die hier en daar aan het absurde grenst het handelsmerk. Wat dat betreft is de albumcover sprekend en sluit naadloos aan bij de excentrieke sound van de band. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Nils Frahm - All Encores

Label Erased Tapes

Beoordeling 7,5

Review De Duitse componist en toetsenist Nils Frahm is inmiddels een grote naam binnen de Neoklassieke stroming in het huidige muzikale spectrum. Zijn album All Melody werd erg goed ontvangen maar er lag tevens nog heel veel materiaal op de spreekwoordelijke plank dat nog verder uitgewerkt diende te worden. Dat resulteerde in een drietal uitgebrachte EP’s die, hoe origineel, de titels Encore 1, 2 en 3 meekregen. Op het Erased Tapes label komt nu All Encores uit, een mooie chronologische weergave van deze drie EP’s. Na het uitbrengen van All Melody reisde Frahm de hele wereld over om overal lof te vergaren over zijn live-performances. Of het nu om zijn optreden in het Hammersmith Apollo in Londen ging, de Brooklyn Steel of het Funkhaus in Berlijn, overal waren zijn shows uitverkocht. Het materiaal waar nog aan geschaad diende te worden kreeg verder vorm en er werden uitgebracht in drie EP’s en nu is al dat moois op één album terug te vinden. Encore 1 wordt vooral gekenmerkt door prachtige harmonieën op piano en orgel met bijvoorbeeld ‘The Dane’ als voorbeeld voor prachtig pianowerk. Het tweede deel is wat meer experimenteel en richting Ambientsound zoals het gevoelige ‘A Walking Embrance’ met subtiele omgevingsgeluiden. De laatste drie tracks ‘Artificially Intelligent’, ‘All Armed’ en ‘Amirador’ vormden Encore 3 en hier voegt de Duitser wat meer elektronica en percussie toe aan zijn composities. Resultaat zijn boeiende nummers waarbij ‘Amirador’ zo maar als soundtrack gebruikt zou kunnen worden. Over de totstandkoming van All Encores zegt Frahm zelf: The idea behind All Encores is one we had from before All Melody; to separate releases each with their own distinct musical style and theme, perhaps even as a triple album. But All Melody became larger than itself and took over any initial concepts. I think the idea of All Encores is like musical islands that compliment All Melody.” Het feit dat Frahm dat tot de Neoklassieke stroming wordt gerekend wil niet zeggen dat All Encores een klassiek album is geworden. In zijn pianospel is de klassieke invloed uiteraard merkbaar maar All Encores is veel meer dan dat. Veel luisterplezier.

Allison Moorer - Blood

Label Thirty Tigers

Beoordeling 9

Review Zelden zal een album zo persoonlijk en hartverscheurend zijn als het nieuwe album Blood van de Amerikaanse singer/songwriter Allison Moorer. Met een tiental liedjes neemt ze ons mee naar haar allesbehalve makkelijk jeugdjaren die traumatische ervaringen tot gevolg hadden. Naast dit album Blood verschijnt er ook rond hetzelfde tijdstip een biografie die de titel Blood: A Memoir meekrijgt. De inmiddels 47-jarige Allison had geen gemakkelijke jeugd. Sterker nog, tijdens haar jeugd kreeg ze te maken met meer dan enkele traumatische ervaringen; ze groeide op in een muzikaal gezin in het kleine stadje Frankeville in het zuiden van Alabama. Ze was getuige van huiselijk geweld, misbruik, geweld en alcoholisme met als ultieme tragedie het feit dat haar vader zelfmoord pleegde nadat hij haar moeder had vermoord. Wat restte was de relatie met haar zus Shelby Lynne die ook een muziekcarrière heeft opgebouwd. De singer/songwriter, die we vooral uit de country muziek kennen maar evengoed andere muziekstijlen als Blues en Soul in haar muziek verweeft, brengt met Blood haar tiende album uit. Alle tien de songs getuige van een meer dan hoog niveau van tekst schrijven waarmee Allison je meeneemt naar die herinneringen. Ondanks die inktzwarte periode waren er ook lichtpuntjes en zelf zegt ze hierover: “There was love, there was a protective mother, there was the bond of sisterhood and there was music. There was always music”. Ze opent met het sfeervolle ‘Bad Weather’ waarmee ze meteen de toon zet voor de rest van het album; prachtige verhalende liedjes die laveren tussen Country en Folk met hier en daar wat Blues verweven. Vervolgens is daar misschien met het vrijwel akoestische ‘Cold Cold Earth’ één van de meest indrukwekkende tracks en we horen de Amerikaanse zingen: “A slave to the bottle / He'd driven his family to leave / A wife and two daughters / He treated so terribly / Drunk with grief and lonelines”. De rest van de nummers zijn prachtig introvert, ingetogen en vooral het verhaal dat Allison verteld is natuurlijk bijzonder. Meest opvallende en persoonlijke track is de vertolking van ‘I’m To Blame’, dat gebaseerd is op een tekst die Allison’s zus Lynne net na de dood van hun ouders in de aktetas van haar vader vond en waar nu een prachtig nummer van is gemaakt. Verder is het niet echt een prachtig maar ook somber album dat verteld over de reis van het leven. Thema’s als gebroken liefde (Bad Weather) en hoop komen voorbij. Verder is daar het prachtige ‘Nightlight’ over de liefde tussen de zussen maar ook het meer countryrock-achtige ‘The Rock And The Hill’ waarin het karakter van haar moeder centraal staat. Alle liedjes zijn werkelijk prachtig maar met ‘The Ties That Bind’ noemen we waarschijnlijk het prijsnummer van het album. Blood is een zeldzaam mooi album geworden waar Allison haar ziel echt bloot durft te geven. Levenslessen, ervaring, toekomstperspectief en hoop hebben Allison ertoe bewogen om de liedjes voor dit album te schrijven en ons in haar verhaal mee te nemen. Eerder is ze voor diverse Awards en Grammy’s genomineerd maar ze is nooit tot winnares bekroond. Met Blood maakt ze waarschijnlijk opnieuw kans. Veel luisterplezier.

Jerkcurb - Air Con Eden

Label Handsome Dad

Beoordeling 7

Review De eigenlijk nog geheel onbekende Jacob Read brengt onder zijn artiestennaam Jerkcurb zijn debuutalbum Air Con Eden uit. Met twaalf nummers en een speeltijd van een dikke vijftig minuten neemt de Brit ons mee in wat lome, psychedelische muzikale weerspiegeling. Een beetje vreemd is de achterliggende gedachte van Air Con Eden wel; geïnspireerd op de eerste shopping-malls die in de VS ontstonden, inclusief tropische begroeiing ed. die men in die tijd ook wel Air-conditioned Eden noemden. Die wat vreemde psychedelische sfeer hangt over dit debuutalbum van de uit Londen afkomstige singer/songwriter. De afsluiter van het album, ‘Night On Earth’ dateert al weer uit 2016 kent een kleine 2.7 mln. streams. Dus dan is het best wel vreemd dat we Read eigenlijk niet kennen want ook de single ‘Voodoo Saloon’ is al eerder uitgebracht. De sound doet misschien een beetje denken aan de muziek van Mac DeMarco; dat lome, trage maar de stem van Read is wel wat soberder. Luister maar eens naar de opener ‘Shadowshow’ met ook dat typerende gitaargeluid. Maar zoals gezegd neemt Read je mee in zijn gedachtewereld. ‘Somerton Beach’ verteld op een wat broeierige wijze over een onopgeloste moord en ‘Aquerena Springs’ is rustige song over een waterpark ergens in de VS. Soms wordt de Brit ook persoonlijk zoals bij het gevoelige ‘Water’, dat synoniem staat voor de oceaan die de werelden scheidt van de ouders van Read na hun scheiding. Mooi is de sobere sfeer die Read op piano weet te creëren. Alle nummers vloeien als vanzelf in elkaar over want Read blijft volharden met dat wat laid-back-achtige karakter. De titelsong en ‘Morpheus’ Arms’ zijn nummers die nóg wat eigenzinniger zijn. Het is mooi om te horen hoe Read zijn eigen muzikale denkwereld vergelijkt met het leven in een soort van tegenwoordigheid. Muzikaal is het allemaal wat psychedelisch en blijft hij binnen dezelfde lijntjes kleuren. Veel luisterplezier.

Hannah Williams - 50 Foot Woman

Label Record Kicks

Beoordeling 9

Review Soms heb je van die artiesten waarvoor ineens het kwartje goed valt. Zo ook bij de Britse soulzangeres Hannah Williams die met haar nieuwste album 50 Foot Woman misschien aan de vooravond van haar grote doorbraak staat. De Britse zangeres heeft muziek en in het bijzonder Soul vanuit haar jeugd meegekregen en zelf zegt ze dat ze eerder muziek dan woorden kon lezen. In 2012 verscheen haar debuutalbum met haar toenmalige begeleidingsband The Tastemakers. In 2016 was daar het debuut van Hannah Williams And The Affirmations, haar huidige band. Toen het sms-bericht van de producer van Jay-Z écht bleek te zijn en hij daadwerkelijk een sample wilde gebruiken van het album Late Nights & Heartbreak ging het ineens snel. Iedereen wilde weten wie die stem was die in JayZ’s '4:44' werd gebruikt en Hannah en haar band kregen uitnodigingen om overal te spelen zoals op het Toronto Jazz Festival en het Central Park Summer Stage. Voor dit album schreef toetsenist James Graham vrijwel alles en ze kregen hulp van producer Shawn Lee, die eerder met namens als Lana Del Rey en Amy Winehouse werkte. Kortom, alles wijst erop dat 50 Foot Woman wel eens dé doorbraak kan zijn. De Britse trapt af met de werkelijk dampende en stampende titeltrack ’50 Foot Woman’. Het nummer bevat een ongekende energie en gaandeweg wordt het explosiever en explosiever waarbij de aanwezige blazerssectie alle vrijheid krijgt en we Hannah “I’m really rushin’ now, I’m top of the world” horen zingen. Vervolgens is daar ‘I Can’t Let This Slip Away’ dat een iets lager “rush”-tempo heeft maar waarbij wederom het totaalplaatje klopt; de stem met ongekende mogelijkheden van Hannah, de blazers en natuurlijk de groove keys. Met ‘The Only Way Out’ houdt Hannah het niveau vast maar zingt ze wat hoger in haar stemregisters en haar backing vocals (Hannah Nicholson en Victoria Klewin) vormen voor de spreekwoordelijke kers. Overigens moeten we de complete 8-koppige begeleidingsband vernoemen want muzikaal staat de plaat als een huis. Na dit ijzersterke eerste deel vervolgt ze met de ballads ‘Tablecloth’ en ‘Sinner’, waarbij laatstgenoemde van een ongekende schoonheid is. Hannah vergt in deze slowburner, die we ergens tussen soul en blues kunnen plaatsen, het maximale van haar stem en brengt het beste in haar naar boven. Overigens, ook hier weer een buiging voor de backing vocals en de begeleidingsband want deze ballad is door de intensiteit van ongekende schoonheid. Maar dit hoge niveau weet Hannah het complete album vast te houden; of het nu op de ballad ‘Please Be Good Te Me’, het Jazzy aandoende ‘How Long’ of ‘I Feel It’, alles is bovengemiddeld. ‘What Can We Do’ is één van de mooiste tracks; samen met de backing vocalisten zet Hannah a-capella in maar gaandeweg krijgt het album diverse onverwachte wendingen waarbij drummer Jai Widdowson Jones met zijn drumbeat een belangrijke rol speelt. 50 Foot Woman is een album zoals de titel doet vermoeden; echt een dijk van een plaat en Hannah Williams wordt misschien wel met recht de Britse sensatie genoemd. Met haar band weet ze een authentieke sound te creëren die eigentijds is maar te tevens het gevoel van herkenning geeft. Eén van de meest belovende verrassingen van dit jaar en een topplaat. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Hollow Coves - Moments

Label Nettwerk

Beoordeling 8

Review Ze komen hun belofte na met hun nieuwe album Moments. Het Australische folk duo Hollow Coves stond dit jaar als support act van Walking On Cars op het podium in 013 en toen gaven ze al aan dat er een volwaardig album aan zou komen. In 2017 was er al de EP Wanderlust met enkele nummers die we gerust muzikale pareltjes kunnen noemen; ‘The Woods’ en ‘Coastline’ kun je eindeloos luisteren dus er is wel sprake van enige verwachting, mede ingegeven door datgene zat als duo live op het het podium laten horen. Maar goed, het eerste volwaardige album is een feit en heeft de titel Moments meegekregen. Met de opener ‘Anew’ beroeren Ryan Henderson en Matt Cairns één van de maatschappelijke problemen van de jongeren in Australië, nl. zelfmoord. “suicide is the number one cause of death for Australians around our age… we felt compelled to write a song that would aim to speak hope into people’s lives and motivate them to keep going”. Overigens is ‘Anew’ helemaal in de geest van dit optimisme geschreven. Vervolgens pakt het duo met de titelsong terug naar zo’n typische Folk-song; twee akoestische gitaren en meerstemmigheid vormen de basis voor ‘Moments’ dat gaandeweg subitiel wordt uitgebouwd. Natuurlijk is er ook ruimte voor die mooie, weidse luisterliedjes zoals de single ‘When We Were Young’ en ook het akoestische ‘The Open Road’ en ‘Run Away’ zijn mooie ingetogen nummers geworden. Hoogtepunten zijn waarschijnlijk ‘Adrift’ en ‘Beauty In The Light’, die gekenmerkt worden door vloeiende melodielijnen, Folk-invloeden en harmonieuze samenzang waarbij de stemmen elkaar versterken. Op Moments is de hand van producer Chris Bond (o.a. Ben Howard) overigens wel voelbaar. Moments is een tijdloos album geworden met elf tracks met een speelduur van ruim 50 minuten. Mooie melodielijnen, sprekende teksten en harmonieuze vocalen zijn de kernwoorden van dit duo uit Brisbane waardoor het geheel af en toe poëtisch klinkt. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Indianizer - Nadri

Label Edison Box

Beoordeling 7,5

Review Ze noemen het zelf “Psych-Tropical-Beat; het Italiaanse viertal Indianizer uit Turijn produceert in ieder geval een authentiek geluid waardoor we de band niet zo maar in een hokje kunnen plaatsen. Nadir is de titel van het inmiddels derde album van deze band en de zes nummers brengen inderdaad een op zijn minst bijzonder mix van stijlen en invloeden. Opener ‘New Millenium Labyrinth’ is wat dat betreft prima richtinggevend; met als basis een uitermate aanstekelijke en dansbare beat wordt deze track gaandeweg uitgebouwd met wat spoken lyrics, een funky gitaar, synhts en nog meer muzikale versieringen. Het resultaat, mede door de onderliggen beat, is dat het nummer een heerlijk hypnotiserende werking krijgt. Dat de band op festivals als Eurosonic en Surfana goed ontvangen werd is al luisterend naar deze muziek dan ook niet vreemd; het vraagt als het ware om live gespeeld te worden voor een enthousiast publiek. Geen beat maar wel interessant is vervolgens ‘Reyna Querida’ dat vooral gekenmerkt wordt door de aanwezig percussie en de wat duistere vocalen. Met nummers als ‘’Horoscopic (Saturn Returns) en ‘Sin Cleopatra’ combineert Indianizer de eerder getoonde ingrediënten en krijg je het gevoel aanwezig te zijn op een feestje op een zomers strand. Zo blijft de band vasthouden aan die ondefinieerbare mix van muzikale elementen en stijlen en zijn de overige tracks als ‘Aya Puma’ en ‘Ka Ou Fe?’ verfrissend. Overigens zijn Neon Hawaii’ (2015) en ‘Zenith’ (2018) de albums die eerder uitkwamen en met Nadir is de trilogie van de band compleet. De nadruk ligt vooral op de muzikaliteit want tekstueel is soms wat lastig te volgen door het gebruik van diverse talen (Creools, Spaans, Engels). Nadir is op zijn minst een album waarmee de band Inidanizer buiten de lijntjes kleurt. Eigenzinnig met invloeden van diverse muzikale stijlen én talen en waarschijnlijk live een heerlijk aangename beleving. De ruim acht minuten durende opener is absoluut ook een ideaal nummer voor een zomerse playlist. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Karsu - Karsu

Beoordeling 8

Review De 29-jarige Karsu Dönmez heeft inmiddels een prachtige palmares achter haar naam. Ze speelde piano in het restaurant van haar ouders in Amsterdam waarna we haar ineens in Carnegie Hall in New York zagen optreden. Ze stond al 2x op het befaamde North Sea Jazzfestival, bracht eerder twee albums uit en won in 2016 een Jazz-Edison! Nu is ze terug met een nieuw album waarmee ze weer de aangename mix van lichte popmuziek, Jazz en Turkse muziek combineert. Ze heeft haar album bijna eerlijk opgedeeld tussen Engelstalige liedjes en Turkse; om precies te zijn vijf om zeven. Ze opent met het ingetogen en amper twee minuten durende ‘Agree To Disagree’ waarmee ze meteen haar vocale kwaliteiten etaleert. Vervolgens maakt ze zich sterk voor de positie van de vrouw in het vrolijk klinkende en uitermate dansbare ‘Inadina’ waar we ook een sterke blazerssectie (Miguel Boelens op Sax, Coos Zwagerman op Trompet en Efe Erden op Trombone) horen. De Nederlandse zangeres en pianiste laveert moeiteloos tussen de beide talen en verweeft aangename popliedjes met Jazz en hier en daar een vleugje uit de Oriënt. ‘Reloading My Mind’ klinkt wat lieflijk terwijl ze met ‘Sana Ne’ wat meer eigenzinnig overkomt, wat ook niet vreemd is als we de letterlijke vertaling erbij halen: “bemoei je met je eigen zaken”. Overigens is dit niet als protestlied bedoeld maar wel dat je als Turkse vrouw ook je eigen mening mag laten gelden en je eigen keuzes bepalen. ‘Juliet’ is mooi en ingetogen maar laat wederom horen waartoe Karsu vocaal in staat is. De rest van de Engelstalige nummers is lekker Upbeat met ‘Jazzcat’ als prijsnummer maar het zijn toch vooral de nummers in het Turks die de aandacht trekken. Het melancholieke en gepassioneerde ‘Siyah’ is prachtig (let op de hoge noot!) en ook ‘Vuslat’, én ‘Itiraf’ spreken tot de verbeelding. Mooi om Karsu op dit album als een zelfbewuste vrouw te horen die ook haar mening durft te ventileren. De mix van liedjes in de Engelse en Turkse taal pakken goed uit waarbij ze bewijst dat ze vocaal ontzettend sterk is. Ze schreef de muziek en teksten voor alle liedjes en we horen haar ook nog op piano op de meeste tracks. Een uitgebreide clubtour brengt haar naar diverse podia in Turkije en door Nederland. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Chris Knight - Almost Daylight

Label Thirty Tigers

Beoordeling 8

Review Chris Knight is na een afwezigheid van een kleine 7 jaar terug met zijn nieuwe album Almost Daylight. De Amerikaanse Country-zanger en singer/songwriter neemt je weer op zijn eigen wijze mee naar zijn verhalen. Knight is geen standaard muzikant. Hij studeerde Land- en Mijnbouw aan de Universiteit van Kentucky en werkte ook een tijdlang in deze branche voordat hij op 37-jarige leeftijd zijn debuutalbum uitbracht. Dat wil overigens niet zeggen dat de Amerikaan niet eerder met muziek bezig was; juist het tegendeel is waar maar het duurde gewoon een half leven voordat hij daadwerkelijk die belangrijke stap in zijn carrière durfde te zetten. Sinds die tijd bracht hij een achttal albums uit waarvan Little Victories uit 2012 zijn laatste wapenfeit was. Nu is hij terug met Almost Daylight, waarvan hij het meeste materiaal zelf schreef maar waar we ook twee covers terug horen. De uit Kentucky afkomstige Knight groeide op in het stadje Slaughters en het mooie aan zijn songs is dat je elementen uit het leven dat we allemaal kennen terug hoort. Gewoon de dagelijkse beslommeringen maar ook de kleine dingen die het leven draaglijk en leuk maken. Dat is ook de charme van zijn songs want laten we eerlijk zijn; hij is niet ’s werelds beste zanger zoals we bijvoorbeeld bij het wat rauwe ‘I’m William Callahan’ horen. Op ‘Crooked Mile’ bezingt het gevoel van de buitenstaander en met ‘I Won’t Look Back’ de wanhoop als het niet lukt om de het dorp te ontvluchten. Al dit moois kwam overigens tot stand met medewerking van producer Ray Kennedy (o.a. Steve Earle, Lucinda Williams), Dan Baird (gitaar), een aantal van de “finest Appalachian” sessiemuzikanten op banjo, “fiddle”, harmonica én er is zelfs ruimte voor Lee Ann Womack! Mooi is de slow-ballad ‘Go On’ over volharding en met ‘The Damn Truth’ geeft hij nog maar eens zijn niet zo positieve maar wel oprechte bespiegeling op het leven (Booze and drugs will rot your brain / Too much pleasure brings you pain / But you can die from just about anything / The past is better off left behind / Worry is always a waste of time / Money ain't always the bottom line). ‘Send It On Down’, met de gastbijdrage van Lee Ann Womack én Chris Clark op het Hammondorgel, is prachtig en ook Everybody’s Lonely Now’ is ook heerlijk melancholiek, mede door het subtiele instrumentarium. Knight’s akoestische versie van ‘Flesh And Blood’ (Johnny Cash), waar we naast Knight op gitaar alleen de “fiddle” en de banjo horen, bezorgt iedereen waarschijnlijk een kippenvelmoment. Met de innemende afsluiter en tevens cover ‘Mexican Home’ (John Prine) laat Knight nog maar eens alle puzzelstukjes in elkaar vallen en als verrassing horen we nog een vocale bijdrage van Prine zelf. Verwacht geen verfijnd country-album; Knight is meer van het kaliber ruwe bolster, blanke pit en dan de ongepolijste versie. Almost Daylight is absoluut een sterke plaat van de Amerikaan en de singer/songwriter in hem is in de puurste vorm boven komen drijven. Gevoelig, oprecht maar met een rauw randje. Veel luisterplezier.

King Calaway - Rivers

Label Stoney Creek

Beoordeling 7,5

Review King Calaway is één van de nieuwe namen die de US Billboards bestormen. De heren Jordan Harvey, Chad Michael Jervis, Simon Dumas, Chris Deaton, Caleb Miller en Austin Luther jaagden allemaal hun eigen carrière na voordat ze in Nashville hun krachten bundelden. Na een eerder uitgebrachte EP is daar nu het debuutalbum Rivers. De heren trappen af met het al eerder uitgekomen uptempo ‘No Matter What’ en meteen wordt duidelijk welke richting het zestal uit zal gaan op dit debuutalbum; naast het feit dat het alle zes muzikanten zijn hebben we hier met maar liefst drie leadvocalisten te maken waarbij de overige drie de vocalen nog maar eens aanvullen en versterken. Als vanzelf denk je dan aan een Boyband maar King Calaway gaat toch wel verder en met de mix van Country, 80’s Pop en Rock hebben ze een aanstekelijke muzikale cocktail weten te creëren. Natuurlijk kent het album een aantal up beat nummers zoals ‘More Than I Do’, ‘Love The One You’re With’, ‘Rivers’ en ‘Obvious’ waar tijdens het refrein de letters uitgesproken worden, wat tijdens een concert voor een goed interactie met het publiek kan zorgen Maar bij alle nummers hoor je wel ergens meerstemmigheid. Deze troef spelen ze ook uit bij ballads als ‘Missing You’ en ‘I Do ‘Grow Old’ is de vrolijke meezinger in de bar terwijl een nummer als Driver’s Seat’ door de elektrische gitaar een vleugje rock meekrijgt. De single ‘World For Two’ was op Country Radio in de US in de eerste week het best beluisterde nummer. Het laatste deel is misschien wel het meest verrassend; hun versie van ‘Love The One You’re With’ (Stephen Stills) is origineel en met de pianoballad ‘I Did’ laten ze nog één keer een stukje close harmony horen. Het album zit slim in elkaar. De zes heren produceren een aanstekelijke sound met catchy klinkende nummers die we het best kunnen omschrijven als Countrypop; Up-beat nummers met hier een daar een elektrische gitaar maar de belangrijkste troef is toch de meerstemmigheid en daarmee dus ook de vocale harmonieën. Een prima debuut en benieuwd welke keuzes de heren bij een volgend album gaan maken.

The Magpie Salute - Highwater II

Label Mascot / Provogue

Beoordeling 8

Review De Amerikaanse blues rockers zijn in de wereld van de bluesrock al een begrip. Het is ook niet verwonderlijk. Wanneer the Black Crowes in een spagaat kwam te liggen omdat zanger Chris zich meer toe eigende dan zijn broer, ging Chris verder met zijn Brotherhood. Het jongere broertje Richard ging op zoek naar bandleden en vond die in de Black Crowes. Marc Ford en Sven Pipien volgenden de jonge broeder. The Magpie Salute weet met hun southern bluesrock aan te sluiten bij waar the Crowes eindigden. Maar de broertjes vergeten, net als zoveel broer / zussen bands) dat de kracht vooral bij de combinatie ligt. Zo zijn The Magie Salute een prachtige act die het net niet heeft wat the Black Crowes wel had. Het doen de geruchten wel voeren dat de strijdbijl wel eens begraven mag worden en dat er een stap wordt gezet om the Crowes weer nieuw leven in te blazen. Maar eerst Salute voor zanger John Hogg die de albums High Water en nu deel 2 als een rasechte blues rocker heeft ingezongen. Het album is dan ook een die er mag zijn en een prima aanvulling op het goede debuut. Dat men live dit waar kan maken hebben ze al laten horen op het live album waarmee ze hun aandacht kreeg. ‘Sooner or Later’ is een stevige opener voor de band. Met een stevige psychedelische bluesrock beïnvloed door de Allman Brothers, start de band veelbelovend dit album. De harmonische vocalen horen we op ‘Gimme Something’ en ‘Leave it All Behind’. De samenzang met rock doet wat denken dat men heeft geluisterd naar de 70 sound waarmee acts als KISS de wereld mee veroverden. ‘Turn It All Around’ krijgt de vibe van The Beatles meets Bob Dylan en dat maakt deze band ook zo leuk. De diversiteit. De ballade ‘Lost Boy’ horen we Allison Kraus als special guest, dat weer een andere klankkleur in het album brengt. High Water II is dan ook een lekker album geworden. En eerlijk is eerlijk dat de broeders afzonderlijk mooie albums afleveren. Wanneer men de vrijheid van schrijven nu eens bundelen, komen we vast uit op een mooie Crowes album.

August Kann - How Did All These People .

Label MTG Records / PIAS

Beoordeling 7,5

Review De Noorse singer/songwriter August Kann bracht onlangs zijn debuutalbum How Did All These People Get Into My Room uit. Op basis van de titel verwachten we een heel scala aan muzikanten voorbij horen komen, maar niets is minder waar; het album staat vol met kleine, sobere luisterliedjes waar het de accenten zijn die voor de variatie zorgen en de aandacht vragen. Kann kun je moeiteloos plaatsen in het genre singer/songwriter binnen de Folkmuziek. De opener ‘Girl Behind The Trees’ is een kort, ingetogen nummer van ruim een minuut waarbij we Kann horen met enkele akoestische instrumenten als begeleiding. Vervolgens is daar de haast vrolijk klinkende single ‘This Smells Like Paris’ waarbij het haast onmogelijk is om niet de vergelijking te trekken met de sound van Paul Simon’s ‘Graceland’, maar ook een parallel met de muziek van Nick Mulvey kan zo maar het geval zijn. Vooral de Afrikaanse invloeden zijn meer dan aansprekend. Als we dan van de getalenteerde Noorse singer/songwriter vernemen dat hij zijn inspiratie haalt bij artiesten zoals eerdergenoemde Paul Simon, Leonard Cohen, Jack Johnson en Bon Iver zijn de overeenkomsten helemaal niet zo vreemd. De rest van het album kent over het algemeen wat ingetogenere songs waarvan de titelsong misschien wel het meest aansprekende voorbeeld is. Bij ‘You Don’t need Me’ vormt de tweede stem van Thea Emilie Wang de (aangename) verrassing en bij ‘This Is Bad’ weet de Noor de soberheid om te zetten in een soort positieve vibe. Over het algemeen wordt Kann door prima sessiemuzikanten begeleid om zijn songs karakter mee te geven, maar bij ‘Louie’ hanteert Kann een hele sobere begeleiding. Naast zijn stem zijn het de spaarzame aanslagen op de akoestische gitaar die we horen. Verder zijn de “lullabye” ‘Brother’ en de wat melancholieke afsluiter ‘Green Out Of Grey’ ook pareltjes binnen de verder wat sobere arrangementen. Hij omschrijft zijn muziek als “simple”. Toch kunnen we niet ontkennen dat na enkele luisterbeurten dit debuutalbum van de Noor blijft hangen. Mooi om te lezen dat hij in diverse bands speelden die allemaal hun eigen sound en muziekstijl hebben. Dat dit aangename debuutalbum vol met Folkachtige singer/songwriter liedjes dan uiteindelijk het resultaat is kunnen we minimaal verrassend noemen. Veel luisterplezier.

2019 Oktober week 42

Kelsey Waldon - White Noise/White Lines

Label Oh Boy / Thrity Tigers

Beoordeling 8

Review Kelsey Waldon is terug met een nieuw album White Noise / White Lines. Met haar authentieke stem en haar onvervalste en ietwat ongepolijste Countrymuziek is dit het vervolg op het prima ontvangen debuutalbum. Kelsey Waldon vindt haar roots in Monkey’s Eyevrow, Kentucky. Op jonge leeftijd wordt ze geconfronteerd met de echtscheiding van haar ouders en vanaf dat moment is het de gitaar die haar door die tijd heen helpt. Ze trekt naar Nashville, neemt goedkope baantjes aan en probeert muzikaal voet aan de grond te krijgen. Als dit niet lukt, gaat ze songwriting studeren aan de universiteit van Nashville en gaandeweg ontwikkelt ze haar eigen stijl. Ze brengt in eigen beheer een aantal albums uit maar het succes lacht haar eigenlijk nu pas toe. Ze is namelijk de eerste artiest in 15 jaar die weer toegelaten wordt aan het Oh Boy Record-label van de befaamde John Prine. Het album opent met de eerder uitgebrachte single ‘Anyhow’, een lekker uptempo Countrysong waar we een zelfverzekerde Kelsey horen. Wat meteen opvalt, is dat we hier niet met een gepolijst of glad stemgeluid te maken hebben. Nee, de stem van Kelsey heeft meer een rauw randje en klinkt evengoed herkenbaar als nieuw. Verder is dit nummer een eerste kennismaking met Brett Resnick op pedalsteel en deze gitarist weet naast Kelsey met zijn gitaar zijn stempel op dit album te drukken. Vervolgens is daar te titelsong die mede door de gitaar een lekker broeiend karakter krijgt. Als dit nummer bijna afgelopen is horen we een stukje van een Chickasaw-stam dat ze met haar telefoon opnam tijdens een bijeenkomst. Ze verweeft persoonlijke herinneringen in haar liedjes maar ook feiten uit de geschiedenis van de VS. Het uptempo ‘Black Patch’, met die heerlijke “fiddle”, gaat over het soort tabak dat in West Kentucky verbouwd werd en dat voor een stukje “American History” zorgde. Op ‘Kentucky, 1988’, keert ze terug naar haar jeugdjaren en dit nummer heeft weer wat meer “Bluegrass” terwijl we haar bij ‘Lived And Let Go’ zichzelf alleen op de akoestische gitaar horen begeleiden. Met ‘Sunday’s Children’ voegt ze zelfs wat soul toe en ’Very Old Barton’ is het ideale nummer voor een feestje in de lokale saloon. Met de prachtige ballad ‘My Epitaph’ (Ola Belle Reed), met ook nog een wat maatschappelijke betrokken boodschap, sluit de Amerikaanse White Noise / White Lines af. White Noise / White Lines is een album dat elke luisterbeurt meer glans krijgt. Kelsey bewijst dat ze een meer dan prima singer/songwriter in dit genre is met een eindeloze stem. Een meer dan aangenaam album. Veel luisterplezier.

Simple minds - Live In The City Of Angel

Label BMG

Beoordeling

Review Live In The City Of Angels is het nieuwe live-album van Simple Minds dat deze week uitkwam. Het is een niet echt subtiele verwijzing naar het memorabele live-album uit 1987 (Live in The City Of Lights) maar het bewijst nog maar eens dat Jim Kerr en gitarist Charlie Burchill misschien wel met hun derde jeugd bezig zijn. Simple Minds kende hun hoogtijdagen in de jaren ’80 en met iconische albums als Sparkle In The Rain en New Gold Dream veroverde de band in die tijd de wereld. In het kader van The Walk Between Worlds-tour deed de Schotse band vorig jaar maar liefst 31 steden aan in de VS en volgens de band was het de meest succesvolle tour ooit op dat continent. Behalve ‘Glittering Prize’ en de bonustracks is dit een registratie van het concert dat ze op 24 oktober gaven in Los Angeles, en daarmee is de titelkeuze ook meer dan logisch. Natuurlijk is het op dit album een weerzien met de hits die we allemaal kennen; ‘Promised You A Miracle’, ‘Waterfront’, ‘Alive And Kicking’, ‘Love Song’, ‘Let There Be Love’ en ‘Don’t You Forget About Me’, ze komen we allemaal voorbij. Tijdens het luisteren hoor je dat Kerr inmiddels niet meer die vocale sterkte heeft wat ook blijkt als we Sarah Brown bepaalde delen vocaal horen overnemen. Burchill op gitaar is echter op zijn best op deze plaat. Uiteraard horen we ook een aantal nummers van het laatste album Walk Between Worlds voorbij komen zoals de opener ‘The Signal And The Noise’ en ‘Sense Of Discovery’. Bij een live-album wil je als het ware de connectie tussen band en publiek horen en daarin slaagt de band meer dan prima. Je hoort het applaus neerklateren en het is altijd leuk om Kerr in dat Schotse accent de connectie te horen zoeken. Verder is het een mooie doorsnede van de uitgebreide discografie van de band waarbij we tracks als “I Travel’, ‘Hypnotized’ en ’She’s A River’ ook nog vermelden. Op zich brengt Live In The City Of Angels niets nieuws of het moeten de live-uitvoeringen zijn van de tracks van het laatste album. De verstokte fan zal dit album zeker aanschaffen maar voor diegene die nog geen verzamelaar van de band heeft zal het een lastige keuze worden……. dit live-album of de verzamelaar met 40 tracks! die op 1 november uit komt…… Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Dermot Kennedy - Without Fear

Label Universal

Beoordeling 8

Review Without Fear is het meer dan logische debuutalbum van de Ierse singer/songwriter Dermot Kennedy. Van straatmuzikant tot popster; de sympathieke Ier heeft er hard voor gewerkt maar de doorbraak lijkt er echt te zijn. We kennen de Ierse singer/songwriter natuurlijk vanwege zijn megahit ‘Power Over Me’; met die donkere, diepe stem en de rollende beat. Uiteraard mag deze hit niet op dit debuutalbum ontbreken en die donkere stem is natuurlijk wel één van de troeven die hij slim uitspeelt. Al sinds enkele jaren brengt hij singles en EP’s uit maar het grote succes bleef tot op heden uit. Neem bijvoorbeeld opener 'An Evening I Will Not Forget’ dat al in 2015 werd uitgebracht, maar voor dit album opnieuw werd bewerkt. Zijn stem in combinatie met de pakkende lyrics zorgen voor die aantrekkelijke, toegankelijke sound en het wat meer elektronische lijkt zijn stemgeluid nog meer te versterken. Natuurlijk helpt het als Glen Hansard je ook nog van adviezen gaat voorzien en Taylor Swift je muziek in haar persoonlijke playlist opneemt. De typische opbouw van songs hanteert de Ier veelvuldig. ‘All My Friends’ kent ook weer die rustige opbouw om daarna te worden uitgebouwd naar een krachtige popsong net zoals ‘Outnumbered’. ‘What Have I Done’ en ‘Dancing Under Red Skies’ kennen qua compositie een wat minder bombastische opening met Kennedy aan piano en hier haalt hij werkelijk alles uit zijn stem. Overigens hoor je af te toe overeenkomsten met Ed Sheeran en qua diepte met Marcus Mumford van Mumfrod & Sons. ‘Moments Passed’ is ook weer zo’n track die al eerder uitkwam, evenals zijn bescheiden hit ‘Lost’. Soms pakt Kennedy gelukkig toch weer terug naar die aangename, authentieke singer/songwriter-stijl. Wat meer ingetogen en wat meer richting akoestisch. ‘The Corner’, maar vooral een nummer als ‘Rome’ zorgen voor de broodnodige balans op het album. De titelsong bewaard hij voor het laatst. De meest emotionele afsluiter van dit debuutalbum is misschien wel de grootste verrassing en Kennedy klinkt hier het meest oprecht en geloofwaardig. De dertien nummers tikken een kleine vijftig minuten speeltijd aan. Natuurlijk staan er een aantal bekende nummers op die Kennedy al eerder uitbracht. Hij weet inmiddels hoe hij aanstekelijk popsongs moet schrijven; met zijn donkere stem als belangrijkste wapen weet hij dat te combineren met beats, akoestische gitaren en piano. Hij heeft duidelijk zijn singer/songwriter in pure vorm achter zich gelaten en trekt de popkaart als troef en joker. Een prima debuut met als kanttekening dat er best wat herhaling qua stijl te horen is. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

2019 Oktober week 41

Klik op de i voor de review van het album !

2019 September week 40

Michaela Anne - Desert Dove

Label Yep Rock Records

Beoordeling 8,5

Review Met haar nieuwste album Desert Dove probeert de Amerikaanse singer/songwriter een vast plaatsje te krijgen binnen het countrypop genre. Als dochter van een militair gezin met altijd een verschillende militaire basis als thuis miste ze haar roots en omschrijft ze dat ze in haar jeugd “having more questions than answers” had. Na haar debuutalbum uit 2014 volgde twee jaar later het goed ontvangen Bright Lights and the Fame wat haar door het toonaangevende Rolling Stone een vergelijking opleverde met namen als Linda Rondstad en Emmylou Harris. Ook werd muziek van dat album gebruikt in de HBO-serie Divorce wat haar in de VS de nodige naamsbekendheid opleverde. Ze woont inmiddels in Nashville maar voor de opnames van Desert Dove trok ze naar San Clemente, CA. Met medewerking van gerenommeerde namen als zoals producer Sam Outlaw, gitarist Brian Whelan (o.a. Jim Lauderdale) en fluitist Kristin Weber nam ze dit derde album in enkele weken tijd op. De in New York geboren Michaela laat er vanaf de eerste noten geen misverstand over bestaan; dit wordt een album vol met nummers die worden gekenmerkt door rijke arrangementen, een stemmig geluid maar evengoed scherpe teksten met hier en daar een wat feministisch karakter. De soepele opener ‘By Our Design’ krijgt kleur door de strijkers, de pedalsteel en natuurlijk de stem van de op dit moment in Nashville woonachtige Michaela. Ook qua stijl wordt er meteen kleur bekend want de countrypop komt meteen bovendrijven. Vervolgens is daar het wat meer introverte ‘One Heart’, dat mooi wordt opgebouwd en door de gitaar een nog wat broeierig karakter meer krijgt. Met het wat meer uptempo ‘I’m Not The Fire’ en ‘Child Of The Wind’ wordt het eerste deel van het album afgesloten en zijn we op zijn minst benieuwd naar de rest. Centraal op het album staan de wat rustigere nummers. ‘Tattered, Torn and Blue (And Crazy)’ is een onvervalste ballad en tranentrekker á la Countrystyle dat door het mooie werk op de pedalsteel nog wat meer melancholie meekrijgt. De titelsong is daarentegen absoluut geloofwaardig; we horen de wind door een dromenvanger waaien als intro en vervolgens wordt dit prachtige nummer ontvouwt. Ook hier staat de stem van Michaela centraal en is het heerlijk om het gitaarwerk rond die stem te horen zweven. Hierna volgt het luchtige countrypop ‘Run Away With Me’ en het met Mary Bragg geschreven ‘If I Wanted Your Opinion’ dat doet denken aan het geluid van Shania Twain en Mary Chapin Carpenter. Het uptempo ‘Somebody New’ is ook één van de betere songs waarin ze over een nieuwe liefde verteld terwijl ze misschien nog wel gevoelens voor de ander heeft. (“But I fell in love with somebody new / I didn't mean to, I never wanted to hurt you / But I fell in love with somebody new / I didn't plan to, I hate doing this to you”). Met het kleine en akoestische ‘Be Easy’ sluit ze haar derde album af. Michaela heeft niet die ietwat ruwe en doorleefde stem zoals we dat kennen bij bijvoorbeeld Lucinda Williams en Alison Krauss. Toch is haar stemgeluid prachtig en sierlijk en haar liedjes ademen zelfvertrouwen, wijsheid en volwassenheid uit. Binnen dit genre is er zoals bekend een ongekende concurrentie maar Desert Cove is wel een plaat die ver boven het maaiveld uitsteekt. Een aanrader dus met ‘By Our Design’ als luistertip. Veel luisterplezier.

Multi Panel - Empty Handed

Label Eigne Beheer

Beoordeling 7,5

Review Maas bracht onder de naam Multi Panel slechts drie keer eerder een album uit, wat natuurlijk ook niet meehelpt aan het opbouwen van naamsbekendheid. Dit nieuwe album is minder Lo-Fi georiënteerd, neigt wat meer richting popmuziek en heeft zelfs hier en daar een dansbare beat. Kortom, Maas stapt eigenlijk uit zijn comfortzone maar weet met dit nieuwe album waarschijnlijk wel een breder publiek te bereiken. Hij opent met het rustige ‘Breath’ dat door een rustige beat gedreven wordt en omlijst is met stemmige synths en tot ieders verrassing ook nog wat Nederlandstalige zinnetjes heeft. In dezelfde flow presenteert hij ons nummers als ‘Scarecrow’, ‘Honey’, titelsong ‘Empty Handed’ en bij een tracks als ‘Ape’ zet Maas er zelfs een hele vette beat onder. Het bijzondere is dat het geheel vaak een puur elektronisch karkater heeft terwijl hij ook regelmatig echte instrumenten gebruikt die vervolgens zodanig vervormd worden en voorzien van samples dat het originele geluid niet herleidbaar is. Een ander pluspunt is dat Ludo Maas al deze elektronica op zijn unieke manier toch organisch neer weet te zetten. Zijn muziek is dan ook eerder als warm en gevoelig te omschrijven in plaats van kil en industrieel. Ook een track als ‘These Freaks’ wordt gaande weg uitgebouwd met samples en wat teksten waardoor het uiterst interessant blijft om naar te luisteren. Sommige tracks zijn wat kort en kunnen we misschien beter omschrijven als soundscapes zoals ‘Flags Out’ dat nog geen twee minuten klokt maar ook de titeltrack haalt niet de standaard speelduur van ruim drie minuten. Hij geeft zijn muziek als omschrijving de naam “Electrofolk” mee en na een aantal luisterbeurten kan ik mezelf wel vinden in deze betiteling. De muziek van Maas is op dit album uitermate toegankelijk, eigenzinnig en veelzijdig en past in diverse settings. Voor mij een absoluut positieve verrassing en een mooi product van Nederlandse bodem. Veel luisterplezier.

David Kilgour & Heavy - Bobbie's A Girl

Label Merge Records

Beoordeling 8

Review Hier is David Kilgour eigen nog een relatief onbekende singer/songwriter. Maar de Nieuw Zeelander is in eigen land al jaren een gevestigde naam. Onlangs kwam zijn nieuwste album Bobbie’s A Girl uit en misschien dat dit een doorbraak buiten het land van de Kiwi’s gaat betekenen. Zijn solodebuut Here Come The Cars zag in 1991 al het licht en sinds die tijd heeft hij een meer dan representatieve discografie opgebouwd waarbij hij ook enkele albums buiten Nieuw Zeeland opnam zoals Frozen Orange ut 2004, dat hij opnam in Nashville, The Music Capitol Of The World. Naast zijn solowerk participeert hij in diverse andere projecten zoals met de Pop Art Toasters, met The Clean en The Great Unwashed. Kilgour schijft zelf zijn nummers, speelt gitaar, piano en keys en is dus met recht een “all-round” musicus. Op dit nieuwste album wordt hij bijgestaan door Thomas Bell (gitaar, Keys, percussie), Taane Tokona (drums en percussie) en gitarist Tony de Raad. Laat je vooral niet misleiden door de wat duistere, dreigende albumcover. De tien songs zijn juist het tegenovergestelde en zorgen voor een mooi, sfeervol en stemmig geheel met een instrumentarium dat volledig in balans is. Het grootste deel van de tracks zijn instrumentaal, met percussie en gitaar als belangrijkste instrumenten. De nummers waar Kilgour zingt zijn vaak wat stemmig met een wat ingehouden en diffuus stemgeluid. Luister maar eens naar ‘Threads’ dat zelfs een vleugje grunge met zich meebrengt en ‘Spotlight’ met een wat meer psychedelische inslag. Verder is ‘If You Were Here And I Was There’ werkelijk prachtig met een minimum aan tekst in dienst van het nummer. Prachtige zijn instrumentale nummers als ‘Coming In From Nowhere Now’ en het wat bluesy-achtige ‘Swan Loop’ maar het zijn vooral de kop en de staart die het hem doen. Bij de wat Folk-achtige opener ‘Entrance’ lijkt het alsof de instrumenten in elkaar overvloeien maar de bijna zes minuten durende afsluiter ‘Ngapara’ is het hoogtepunt van het album; Kilgour en zijn bandleden laten hier nog maar eens laat horen welke emoties je met een gitaar en een uitgekiende compositie op kunt roepen. Kilgour neemt je op een rustige wijze mee aan de hand mee naar zijn muziekwereld en bijbehorende verhalen. Bobbies A Girl is ongekend sfeervol en stemmig en het feit dat Kilgour niet de man van veel woorden en zware teksten is zorgen niet voor een gemis. Voor diegene die deze singer/songwriter nog niet kennen een absolute aanrader en een reden om met terugwerkende kracht zijn discografie te gaan ontdekken. Veel luisterplezier.

Mxmtoon - The Masquerade

Label Foundations / Eigen Beheer

Beoordeling 8

Review Mxmtoon (je spreekt het uit als em-ex-em-toon) is een Amerikaanse singer/songwriter, You-tube en Social Media persoonlijkheid die eigenlijk bekend werd door het plaatsen van Vlogs ed. Nu is daar haar debuutalbum The Masquerade. Haar echte naam is Maia en ze is geboren in California. Ze speelt klassieke instrumenten als viool, cello maar ook trompet en gitaar. Na wat eerder uitgebrachte singles is daar nu haar debuutalbum dat ze in eigen beheer uitbrengt. The Masquerade bevat tien mooie charmante luisterliedjes die onder het ogenschijnlijke vrolijke karakter scherpe teksten hebben. Zo onschuldig als ze op de albumcover staat afgebeeld is ze niet meer als we haar teksten horen. Maar het is vrijwel onmogelijk om de link niet te leggen naar ‘Prom Dress’, een nummer dat ze eigenlijk schreef als een soort ode aan haar periode op High School en het eeuwigdurende verdriet er nooit echt bij gehoord te hebben. Maia weet een soort “vintage” geluid te creëren en haar stemgeluid doet wat aan dat van Dido denken. Behalve bij ‘Late Nights’, daar bespeuren we een vleugje Lana Del Rey. Verder is het een echt singer/songwriter album geworden met liedjes die over universele thema’s gaan. Opener ‘Unspoken Words’, met die heerlijke mono klinkende eerste halve minuut, schreef ze voor haar oma als een soort telefoongesprek. Je hoort de typerende en bijbehorende geluiden subtiel op de achtergrond. ‘Prom Dress’ noemden we al eerder en natuurlijk gaan er veel liedjes over de liefde. ‘High & Dry’ gaat over de persoon die er mee klaar is om altijd maar alles te geven en niets terug te krijgen in een relatie. Het wat vrolijk klinkende nummer heeft dus een wat donkerdere ondertoon. ‘Suffice’ gaat over verliefdheid, ‘Blame Game’ over het stuk lopen van een relatie en ‘Seasonal Depression’ over hoop. Ze weet de liedjes vrij klein te houden zoals in het mooie en ingetogen ‘Dream Of You’ waarin ze verteld dat ze als kind wel eens over iemand droomde. Dat zou volgens haar moeder dan weer betekenen dat zij die persoon miste …… en andersom. Afsluiter is het prachtige ‘Late Nights’ dat ze in 2017 al uitbracht op Soundclound en gaat over al die nachten dat ze wakker ligt en aan die ene persoon denkt….. Met deze sfeervolle liedjes weet ze op een knappe manier haar jeugd en adolescentie om te zetten naar volwassenheid. Haar oprechtheid en eerlijkheid in de liedjes zullen waarschijnlijk iedereen aanspreken. Een absoluut talent en nu al nieuwsgierig naar nieuw materiaal. Veel luisterplezier.

2019 September week 39

Giant Sand - Recounting The Ballads Of

Label Fire Records

Beoordeling 8

Review Om precies te zijn 33 jaar geleden zag Ballad Of A Thin Line Man in de oorspronkelijke versie het daglicht. Het was toen het tweede album van Giant Sand, met natuurlijk Howe Gelb als drijvende en stuwende kracht. Nu, anno 2019, is dit album niet alleen afgestoft en opgepoetst, maar zijn er nummers van de originele tracklist verdwenen en weer aangevuld met andere. Deze eigentijdse versie heeft de titel ‘Recounting The Ballads Of Thin Line Man’ meegekregen. Giant Sand is Howe Gelb en andersom. Los van al het solowerk dat de Amerikaan heeft uitgebracht zal zijn naam voor altijd verbonden zijn aan Giant Sand, de band uit Tucson, Arizona die altijd op het snijvlak van Americana, Country en Rock laveert. In het verleden maakten zelfs Joey Burns en John Convertino deel uit van deze band, voordat ze zelfs succesvol werden met Calexico. Met Giant Sand heeft Gelb een indrukwekkende discografie opgebouwd en eigenlijk is het opvallend dat juist werk uit de beginperiode van de band weer onder handen wordt genomen. Deze reïssue begint met eigenlijk een nieuw nummer; ‘Reptillian’, als bonustrack op de 25th Anniversary versie terug te vinden, is de opener van Recounting The Ballads Of Thin Line Man met misschien wel een knipoog naar het werk van Bowie. Naast Howe Gelb (gitaar, piano) zijn op dit nieuwe album Tommy Larkins (drums) en Thøger Lund (bas) de drijvende krachten en ze hebben al het materiaal dus weer opnieuw ingespeeld. De eigentijdse versie van ‘A Hard Man To Get To Know’ giert werkelijk uit je speakers met dat heerlijke gitaargeluid. Bij ‘Desperate Man’, dat ook weer die heerlijk groezelig klinkende gitaren heeft, horen we Winston Watson op drums en Annie Dolan op gitaar. Halverwege het album staat het tweede nieuwe nummer; het met Americana doorspekte ‘Tantamount’ dat voor een prima aanvulling zorgt. Het donker ‘Body Of Water’ wordt intens neergezet en de gitaren en drums klinken puurder dan ooit. Ook op dit album mag de Johnny Thunders' cover ‘You Can't Put Your Arms Around a Memory’ met dat punkrock-randje niet ontbreken. Bijzonder is natuurlijk ‘Who Am I’, een rustig, ingetogen nummer waar de min of meer gesproken tekst constant op de voorgrond blijft. Eén van de hoogtepunten is nog steeds ‘Graveyard’, een nummer dat als het ware onder je huid gaat zitten en waar de kwelling in de stem van Gelb voelbaar is. In 1986 wat het titelnummer ‘Thin Line Man’ de opener, nu heeft Gelb besloten het album er mee af te sluiten Met deze nieuwe, totaal nieuwe opname en interpretatie van Ballad Of A Thin Line Man is helemaal niets mis. Je kunt hem prima naast het origineel afspelen en de verschillen zullen hoorbaar zijn. Mooi overigens dat na al die jaren Paula Brown ook weer haar aandeel van ‘The Chill Outside’ zingt. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Charli XCX - Charli

Label Warner

Beoordeling 7,5

Review Charli XCX is inmiddels een vertrouwde in muziekscene. In 2012 konden we niet om Icona Pop’s meezinger ‘I Love It’ heen en daarna had ze solo ook nog enkele hits zoals ‘Boom Clap’ en ‘Break The Rules’. Nu is er met Charli de opvolger van haar debuut Sucker uit 2015. Het is lastig om de tel bij te houden van wie je nu allemaal hoort naast Charli zelf want de parade van artiesten die hun medewerking verleent is haast eindeloos. Ze opent met ‘Next Level Charli’ nog solo maar in plaats van zingen lijkt het alsof ze de teksten op een wat agressieve wijze roept. Vervolgens is daar met ‘Gone’ meteen één van prijsnummers; over een aanstekelijk beat horen we zowel Charli maar ook Christine (And The Queens). Meteen wordt duidelijk dat de gastartiesten meer mogen dan alleen een bijdrage leveren; ze hebben daadwerkelijk invloed op de tracks. Mooi voorbeeld hiervan is ‘Warm’, waarop we de drie meiden van Haim horen. Meteen komt hun handelsmerk, de percussie, bovendrijven. Ultiem voorbeeld in extremis is misschien wel dat we Lizzo bij het Electro op ‘Blame It On Your Love’ een verwijzing naar een eigen hit horen zingen. Zo is het dus een parade van collega’s en vliegt ze werkelijk van Hip Hop naar Dance via EDM. Enerzijds is dat de kracht, anderzijds krijgt je het gevoel dat het een album van Charli & Friends is. Troy Sivan horen we bij het dansbare en uptempo ‘1999’, bij het catchy ‘February 2017’ horen we Clairo en de Koreaanse Yaeji en bij het wat duistere ‘Cross You Out’ is het Sky Ferreira die zijn steentje bijdraagt. Bij ‘Shake It’ overdrijft de Britse misschien want hier horen we zelfs vier artiesten naast Charli. Gelukkig experimenteert ze ook nog wat solo en het wat melancholische en rustigere ‘White Mercedes’ is hier wel het beste exponent van. Hier en daar zijn de teksten wat persoonlijk zoals bij ‘Silver Cross’ en ‘Official’ en dan krijgt een nummer meteen een bepaalde lading. De afsluiter ‘2099’ is een soort opvolger van het al eerder genoemde ‘1999’ en ook hier horen we de Australische Troy Sivan terug. Speels, misschien wel wat experimenteel maar na wat luisterbeurten een prima track. Het is een beetje alsof je met je karretje een achtbaantrack volgt; zo veel artiesten, zo veel verschillende smaken en dat allemaal in een hoog tempo. Compliment voor de getoonde durf om te experimenteren, hetgeen resulteert in dit volwassen album. Charlotte Aitchison, artiestennaam Charli XCX, levert een diverse en geslaagd album af. Hoe ze dit live gaat presenteren lijkt ons nog wel een dingetje. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Emeli Sandé - Real Life

Label Virgin

Beoordeling 8,5

Review De inmiddels 32-jarige songwriter en zangeres Emeli Sandé is terug met een nieuw album. Ondanks dat iedereen haar naam en muziek kent is Human eigenlijk pas haar derde studioalbum! Ze maakte in 2012 haar debuut met Our Version of Events en de van dat album afkomstige single ‘Next To Me’ betekende haar wereldwijde doorbraak. Op dit album is er een grotere diversiteit aanwezig qua instrumentarium waarbij de Britse zangeres heel soepel laveert tussen Soul, R&B en wat andere muziekstijlen zoals Gospel. Het album opent met het groovy klinkende ‘Human en meteen krijgen we het gevoel dat de kracht van haar stem in evenwicht is met de compositie; een krachtig nummer met onmiddellijk een wat politieke lading (“We’re all gonna bleed the same shade of rouge”), met het London Community Gospel op de achtergrond. Die machtige stem is natuurlijk een ongelofelijke zegen voor de in Schotland opgegroeide Emeli. Op het wat ingetogener ‘Love To Help’ omringt ze zich door blazers en akoestische gitaar op de achtergrond terwijl een uitbundig nummer als ‘Survivor’ veel over de kracht van de vrouw gaat. ‘Your Are Not Alone’ zou op Broadway stralen waarbij ook hier een hoofdrol is weggelegd voor het gospelkoor. Zo weet Emeli ons te boeien met dit verrassend divers album. Probeer maar een stil te blijven zetten bij het voortstuwende ‘Shine’ of ‘Extraordinary Being’ dat met de strijkers een heerlijke zuidelijke Memphis Soul vibe meekrijgt. ‘Sparrow’ is misschien wel één van de best tracks; een pure powerballad die een volledig en machtige stemgebruik vereisen. En hoe mooi is het dan uiteindelijk deze prachtige ballad heel klein te beëindigen. ‘Honest’ is de pianoballad omlijst met strijkers, ‘Same Old Feeling’ is de soepele R&B-song en de titelsong is ijzersterk met die gospelinvloeden (let op het koor). Real Life is waarschijnlijk het beste en meest gevarieerde werk dat Emeli tot op heden uitbracht. Ze schreef aan alle songs mee maar het is vooral haar stem en de diversiteit in de composities die Real Life tot een mooi album maakt dat boven het gemiddelde maaiveld uitsteekt. Ze klinkt oprecht, spreekt hoop uit in haar teksten en of het nu een pianoballad is of een lekker upbeat, dansbaar nummer, alles is raak. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Samantha Fisch - Kill Or Be Kind

Label Rounder Records

Beoordeling 8

Review Met Kill Or Be Kind maakt de Amerikaanse Blueszanger en –gitarist Samantha Fish haar debuut op het Rounder Label. Het is het zesde album voor Samantha en uiteraard werd dit album in Memphis opgenomen. Alle registers worden door de Amerikaanse opentrokken op de bijna zes minuten durende opener ‘Bulletproof’; de wat rauwe stem die door bepaalde pedalen en mics ook nog wat distorto-vervormd wordt en de gitaren gieren uit je speaker bij deze onvervalste bluesrocker. Vervolgens weet ze de blues moeiteloos te combineren met de Memphis Soul zoals op de titeltrack ‘Kill Or Be Kind’. Ook bij ‘Love Letters’ voelen we die stijlen genadeloos tegen elkaar aan schuren als de in Kansas geboren Samantha over de heerlijkheden en gevaren van de liefde zingt (“Oh, my sweet little sexy babe / Keep waking up in the bed I made / Forget the pain when you wanna play / I'm back to broken when you go away”). Voor dit nieuwe album riep Samantha de hulp in van producer Scot Billington (3 Grammy’s), werden de opnames gemaakt in de beroemde Royal Studios in Memphis en kreeg ze ook nog hulp van co-writers als Patrick Sweaney met wie ze het opzwepende blusrocknummer ‘Watch It Die’ schreef. Maar er valt veel meer te ontdekken op Kill Or Be Kind. Luister maar eens naar het wat lui klinkende, midtempo ‘Try Not To Fall In Love With You’, de prachtige ballad ‘Fair-weather” en het ingetogen ‘Dream Girl’ met een uitgebalanceerd instrumentarium. Deze Amerikaanse beheerst het hele spectrum want bij ‘She Don’t Live Around Here’ horen we weer wat Country en ook hier worden de Stax-style blazers subtiel toegevoegd. Op de afsluiter ‘You Got It Bad’ zorgt ze nog één keer voor een smeltkroes van Blues, Soul en Rock ’n Roll. “I think I’ve grown as a performer and as a player,” vertelde Samantha onlangs, “I’ve become more respectful of the melody”. Dat herkennen we wel want Kill Or Be Kind is een uitgekiende, volwassen productie geworden met nummers die de Blues als kern hebben maar schuren tegen andere stijlen als Soul, R&B, Rock en zelfs wat Country. In Nederland misschien nog een wat onbekende artiest maar absoluut de moeite waard om dit album te ontdekken. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Metromony - Metromony Forever

Label Caroline - Bacause Music

Beoordeling 7,5

Review De Britse formatie Metromony is terug met hun zesde album Metromony Forever. Tien jaar na het succesvolle Nights Out, dat de definitieve doorbraak betekende, is de band terug met een nieuw hoofdstuk in hun carrière. De grote man achter dit project is natuurlijk Joe Mount en met live optredens heeft hij steevast een vaste band om zich heen met drummer Anna Prior, bassist Olugbenga Adelekan en Oscar Cash en Michael Lovett op keys en gitaar. Deze namen komen we natuurlijk ook op dit nieuwe album tegen. Met maar liefst 17 tracks en een speeltijd van bijna een uur is dit weer een feestje en het is geen verzamelalbum zoals de titel misschien doet vermoeden. Het album ademt op een bepaalde manier nostalgie uit; de combinatie van pop, Indie en Elektronische muziek en dat allemaal verpakt in een glimmend, dansbaar jasje met een duidelijk hang naar de jaren ’80. Anderzijds klinkt Metromony volwassener dan ooit, iets wat natuurlijk niet vreemd is want Mount heeft sinds 2006 al een vijftal albums uitgebracht. Vorig jaar werkte hij nog samen met Robyn aan haar succesvolle debuutalbum Honey. Het is lastig stil blijven zitten als een nummer als ‘Salted Caramel Ice Cream’ uit de speakers knalt. Dit nummer klinkt overigens als een 2019-interpretatie van Lips Inc’s ‘Funky Town’ terwijl we met ‘The Light’ een wat lomer nummer voorgeschoteld krijgen. Ook durft Mount het op Forever aan om korte soundscapes als ‘Driving’ en ‘Insecure af te wisselen met wat langere instrumentale nummers zoals ‘Lying Low’ en het wat experimenteel klinkende ‘Forever Is A Long Time’. ‘Seks Emoji’ is minstens verrassend. Met zijn falsetto stem promoveert hij dit funky klinkende nummer tot prijsnummer van het album en ook ‘Miracle Rooftop’ heeft een hypnotiserende uitwerking. Verder spreken nummers als ‘Lately (Going Spare) met een vleugje Prince en ‘Wedding Bells’ tot de verbeelding. De vraag is natuurlijk of we het kunstje van Mount inmiddels niet kennen. De dansbare mix van Elektronica, Pop en Indie maar dan in een 2019-jasje. Het antwoord is nee, Forever klinkt volwassener dan zijn vorige albums en Mount bewijst dat Metromony nog jaren mee kan. De Brit blijkt telkens in staat om zichzelf opnieuw uit te vinden. Het Artwork van het album is overigens ook de moeite waard. Veel luisterplezier.

Noah Gundersen - Lovers

Label Cooking Vinyl

Beoordeling 8

Review De Amerikaanse singer/songwriter Noah Gundersen is terug met zijn nieuwe album Lover. De man die we vaak in één adem noemden met Ryan Adams vaart op dit nieuwe album een nieuwe koers. Gundersen werd geroemd om zijn ingetogen rootsmuziek. Zijn debuut Ledges maar vooral zijn tweede album Carry The Ghost werden meer dan goed ontvangen. Persoonlijke liedjes over innerlijke twist met het geloof, seksualiteit en relaties vonden het grote(re) publiek. Op White Noise uit 2017 hoorden we al een iets andere sound en die lijn wordt door de uit Olympia, Washington afkomstige Amerikaan op Lover doorgezet. Opener ‘Robin Williams’ (eerbetoon aan de acteur), de titelsong ‘Lover’ en ‘Crystal Creek’ komen oprecht in de buurt van echte popsongs, iets wat even wennen is. Toch horen we ook op Lover zo nu en dan de bekende Gundersen terug. Op het prachtig ingetogen ‘Watermelon’ dat door piano en steelgitaar vorm krijgt en een nummer als ‘Audrey Hepburn’ laat de Amerikaan horen nog steeds nummers te kunnen schrijven die dicht bij rootmuziek liggen. ‘Lose You’ beging als een pianoballad maar groeit uit tot een meeslepende popsong over iemand die zijn grote liefde gaat verliezen (“I don’t wanna give you up. I don’t want to lose you now, now that we’re falling, I want to follow you down”). Ook op dit album stoeit hij nog steeds met zijn verleden waarbij het opgroeien in een groot gezin en geloof een belangrijke rol spelen. Halverwege het album is daar ineens ‘Out Of Time’, één van de grootste verrassingen waar Gundersen zijn falsetto stem laat horen in dit met wat psychedelica en melancholie doordrenkte nummer. Ook het met diverse lagen opgebouwde ‘Older’ is een verademing en op ‘Wild Horses’ horen we zelfs de troubadour in Gundersen terug als we hem horen zingen “It’s OK if you don’t have the answers, the questions remain the same”. Zo neemt de singer/songwriter je mee naar het einde van het album waar we met het ietwat beklemmende ‘Little Cup’ naar de afsluiter ‘Kamikaze’ toewerken; een prachtig gevoelig nummer waar Gundersen vertelt over zijn demonen en het onder invloed zijn van drugs. Gundersen laat op Lover horen een volgende stap gezet te hebben in zijn muzikale ontwikkeling. De verwijdering van de traditionele singer/songwriter is hoorbaar en de dertien tracks zorgen voor een aangename mix met als eindresultaat een knappe plaat. Laten we hopen dat de Amerikaan wat vastere voet in Nederland gaat krijgen. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

2019 September week 38

Slash ft. Myles Kennedy & the Conspirato

Label Univers

Beoordeling 8

Review We noteren een zwarte hoge hoed met zwarte krulletjes hier onderuit rollend, grote zwarte vliegeniersbril, een man in het leer, hangend achterover om de snaren van zijn Gibsongitaar optimaal te kunnen bespelen en luisterend naar de naam Saul (Steinberg )Hudson. Slash is een van de iconische gitaristen van deze tijd. De man siert weer naast Axel Rose bij Guns & Roses. Na zijn ruzie was zijn solo carrière een must. Na Snakepit en Velvet Revolver werd Slash met de Conspirators zijn derde solo band. Alter Bridge zanger Myles Kennedy werd zijn eerste solo album als een van de vele gastzangers gevraagd en dat werd voor Slash zijn maatje waarmee hij zijn conspirators mee kon opbouwen. Met Todd Kerns (Age of Electric), Brent Fitz (Vince Neil band/ Gene Simmons band/ Alice Cooper) en Frank Sidoris (The Cab) is zijn band compleet. Het afgelopen jaar vierde hij zijn tien jarig bestaan van deze band met een tournee. Hammersmith Odeon, nu Eventim Apollo in London is een bijzondere plek van de Britse gitarist om dat hij hier niet ver vandaan opgroeide. Het feestje wordt van a tot z opgenomen zoals het ook is gespeeld. De setlist geeft de energieke songs die door de jaren heen zijn opgenomen weer. Van zijn eerste solo album Slash, ‘Ghost’, ‘Back From Cali’ en ‘Doctor Alibi’ tot zijn laatste album Living In The Dream. Van dit album zijn er maar liefst 7 songs te horen waaronder het openingsnummer ‘Call of the Wild’ en ‘Boulevard of Broken Hearts’. Het zijn allemaal heerlijke rocksongs die als een betaamde rocker zou maken. Geen vreemde poespas, standaard overal een solo in verwerkt en met goede act en een zanger die het ook waar kan maken. Hoewel vele mensen altijd nog wat merkwaardig naar Kennedy blijven kijken wanneer hij bij Slash speelt kijken we al reikhalzend uit naar het nieuwe album van Alter Bridge. Dus de keus van Slash was en is goed om hem toen als zanger aan te stellen. Met dit album is er een mooi overzicht van deze band neergelegd en voelt het alsof Slash hier een einde aan maakt om vervolgens zijn aandacht weer op Guns & Roses te leggen.

2019 September week 37

Trond Kallevåg Hansen - Bedehus & Hawai

Label Hubro

Beoordeling 8

Review Binnen de scene van gitaarmuziekliefhebbers zal Trond Kallevåg Hansen geen onbekende zijn. De Noorse gitarist, afkomstig uit Haugesund, draait al een hele tijd mee. Onlangs kwam zijn nieuwste album Bedehus & Hawaii uit. Kallevåg Hansen heeft zijn sporen de afgelopen jaren ruimschoots verdiend binnen diverse muziekgenres en in diverse rollen. Laat je bij Bedehus & Hawaii niet afschikken door welk vooroordeel dan ook. Dit album brengt een soort van filmische atmosfeer met een ongekende grootsheid. Voor dit album wordt Kallevåg Hansen bijgestaan door de legendarische Geir Sundstøl op slidegitaar en pedal steel. Verder deed de Noor nog succesvol een beroep op enkele leden van zijn oude “trio” en met Alexander Hoholm op bas, Ivar Myhrset Asheim op drums/percussie en Adrian Løseth Waade (Skadedyr) op viool is de bezetting compleet. Zelf zegt hij over deze plaat: “I wanted the musicians to express themselves without feeling limited by the music, but I also wanted to tell stories and have a cinematic quality”. ‘Bedehus’ betekent vrij vertaald uit het Noors “kapel” en we krijgen dus de indruk dat de Noor met zijn titel een muzikale verbinding wil leggen tussen Noorwegen en het Polynesische Hawaii. Dat lukt dus in de vorm van de negen tracks waarbij alle muzikanten in de gelegenheid worden gesteld te excelleren. Of het Sundstøl op de pedalsteel is of Waade op viool of de hoofdpersoon zelf, alles is prachtig in balans. Diverse muziekinvloeden zoals Folk, Country en Jazz worden moeiteloos met elkaar verweven en hier en daar is er ruimte voor de nodige improvisatie. ‘Gatelys Og Sang’ is werkelijk prachtig en ontroerend en op ‘Dieselkjelleren’ en ‘Kappellet’ horen we Folk- en Country invloeden terug en dat alles verpakt en smaakvolle arrangementen. Verder horen we hier en daar een geïmproviseerde soundscape zoals ‘Fartein Valen’. Kernwoorden na het beluisteren van dit instrumentale album zijn “warm” en “sfeervol” en dat allemaal in een soort van filmisch decor. Een absoluut meesterwerk waar je heerlijk bij kunt wegdromen en dat na Noorwegen nu gelukkig ook een internationale release krijgt. Je hoeft geen liefhebber van instrumentale muziek te zijn om hier erg van te kunnen genieten. Veel luisterplezier.

Joyero - Release The Dogs

Label Merge Records

Beoordeling 7,5

Review Joyero is de artiestennaam van Andy Stack die hij voor dit soloproject gebruikt. Stack is geen onbekende in de muziekwereld want het kan zo maar zijn dat je hem nog kent van zijn bijdrage aan Wye Oak. Met Release The Dogs maakt de uit Baltimore, USA, zijn solodebuut. Stack is natuurlijk de drummer van Wye Oak maar werkte ook met acts als Helado Negro en Lambchop. Ondanks dat hij nu solo een plaat uitbrengt is het haast onmogelijk om ook die roots van Wye Oak niet terug te horen. Stack weet natuurlijk waar zijn kwaliteiten wel en niet liggen en dat wordt gaandeweg het album ook duidelijk. Zijn vocalen zijn vooral wat rustig en gedempt en zijn in evenwicht met de melodieën die vooral vorm krijgen door de elektronica en de drums. Dat is natuurlijk weer niet vreemd want dat zijn juist de instrumenten die hij bij Wye Oak ook bespeelt als hij met zijn muzikale bondgenoot Jenn Wassner muziek maakt en optreedt. Met het door de beats en samples spannende ‘Alight’ wordt Release The Dogs geopend en meteen is de inzet van de elektronica en drums nadrukkelijk aanwezig. Die wat Ambient-achtige sfeer zet hij door met nummers als ‘Dogs’ ‘Salt Mine’ en afsluiter ‘Time’. Ook horen we wat rustigere, dromerige nummers zoals ‘Starts’ en ‘After You’. Hier en daar zijn nummers wat complexer zoals bij ‘Steepest Stairs’, waar het tempo tussen melodie en zang soms uit balans lijkt te zijn. Hierdoor krijgt het nummer wel een wat meer intrigerend karakter. Ook ‘Man’, met de combinatie tussen de falsetto stem en de akoestische elementen, zorgt voor een wat andere sfeer. Die akoestische gitaar horen we overigens ook terug op het midtempo ‘Small Town Death’. Natuurlijk klinken de elementen en het DNA van Wye Oak door in Release The Dogs. Zonder zijn steun en toeverlaat en zangeres Jenn Wasner klinkt Stack hier en daar misschien wel eenzaam. Daarom een compliment voor het eindresultaat. Veel luisterplezier.

2019 September week 36

2019 Augustus week 34

Natasha Bedingfield - Roll With Me

Label - Hear We

Beoordeling 7,5

Review De inmiddels 38-jarige Natasha Bedingfield is na een afwezigheid van 9 jaar terug met een nieuw album Roll With Me. Haar grootste hit was natuurlijk ‘Unwritten’ waar ze ook een Grammy mee won. Voor dit album kreeg ze hulp van producer Linda Perry (o.a Pink en Christina Aguilera) die Natasha één van beste live-performers ter wereld vindt. Tijdens haar “break” is de Britse ook moeder geworden, iets wat uiteraard de nodige invloed heeft op haar leven. Het misschien wel wat smooth klinkende ‘Kick It’ is de gedroomde opener en past ook wel in de lijn der verwachting. Dit nummer is inmiddels ook uitgebracht evenals het veel meer R&B-achtige ‘Roller Skate’. De hoge stem, de blazers en de percussie in het middeldeel brengen het Motown-gevoel wat terug, iets waar ze in een interview zelf over zie: “I'm obsessed with young Michael Jackson! Just that Motown positivity. I love that nothing ever felt cheesy”. Vervolgens is daar het sprankelende en feel-good ‘Everybody Comes Together’ en gaandeweg krijg je inderdaad het gevoel dat Natasha Bedingfield volwassen is geworden. Maar het is niet allemaal lichtvoetige pop. Luister maar eens naar met reggae doorspekte ‘King Of The World’ dat een ode aan haar zoon is en het catchy ‘Can’t Let Go’ en het uptempo ‘Sweet Nothing’ die iets van de jaren ’60 in zich hebben en ook wel wat aan het geluid van Duffy doet terugdenken. Natuurlijk vinden we ook wat rustigere nummers terug op Roll With Me. De ballad ‘Where We Going Now’ is toch wat complexer dan een eerste luisterbeurt doet vermoeden en is wat krachtiger dan ‘Can’t Look Away’ hoewel ook daar bij de uithaal een wat rauw randje te bespeuren valt. Bij ‘No Man I See’, één van de favoriete nummers van de zangeres zelf, horen we wat meer elektronica en de afsluiter ‘Real Love’ is misschien wel het prijsnummer van dit album; lekker uptempo, soulvol compleet met blazers. Natasha Bedingfield klinkt anders, meer volwassen. En dat horen we dan ook terug op dit nieuwe album. Samen met haar producer weet ze diverse muzikale stromingen met elkaar te vermengen al blijft het geheel wel binnen het popgenre. Conclusie is dat we een andere Natasha horen maar nog geen nieuwe diva a la Katy Perry, Gwen Stefanie, Pink en andere grootheden. Veel luisterplezier.

Lana Del Rey - Norman Fucking Rockwell

Label Polydor

Beoordeling 8,5

Review Lana Del Rey is niet meer weg te denken uit de hedendaagse popmuziek. Met haar ongrijpbare, weemoedige liedjes heeft de Amerikaanse inmiddels een indrukwekkende carrière opgebouwd. Haar nieuwste album Norman Fucking Rockwell zag deze week het daglicht en wederom neemt Miss Del Rey ons mee op haar melancholieke muzikale reis. Even terug in de historie en naar de albumtitel. Norman Rockwell was een beroemd Amerikaans illustrator en kunstschilder en tekende een kleine veertig jaar de voorpagina’s van The Saturday Evening Post. Kenmerkend was de wijze waarop hij zijn blik op “het gewone Amerika” wist te vertalen in die tekeningen. Op haar vorige album Lust For Life werd al duidelijk en ze niet meer veel op heeft met het begrip The American Dream onder het regime Trump en tijdens een jamsessie vorig jaar schoot haar ineens te binnen dat het eigenlijk juist die illustraties zijn die de huidige Amerikaanse droom vertegenwoordigen. Ze riep iets zoals “This is where we are – This is Norman Fucking Rockwell!”. Voor dit inmiddels zesde album riep ze de hulp in van producer Jack Antonoff (bekend van o.a. Lorde en Taylor Swift) en hij zorgde voor het overgrote deel van het productiewerk. Ze trapt af met de titelsong en haar typerende stemgeluid heeft onmiddellijk die bezwerende uitwerking. De muzikale ondersteuning wordt gevormd door piano en troefkaart nummer één wordt door Antonoff en Lana uitgespeeld. Vervolgens is daar de al eerder uitgekomen single Mariners Apartment Complex’ waarbij de akoestische gitaar en strijkers voor de melancholische sound zorgen. Vervolgens is er met het bijna tien minuten durende ‘Venice Bitch’ (mooie woordspeling op Venice Beach) een nummer dat écht meer diepgang heeft dan ogenschijnlijk op het eerste gezicht en altijd weet Lana dat weemoedige karakter vast te houden. Zoals gebruikelijk gebruikt ze hier en daar wat expliciet taalgebruik en dat is in het wat conservatieve Amerika altijd wel een dingetje. Niet alle nummers zijn nieuw maar haar coverversie van ‘Sublime’s ‘Doin’ Time is wel erg smaakvol met een wat Cariben vibe. Zo blijft het album boeiend ondanks dat we toch wel vertrouwd zijn met haar geluid. Nummers als ‘Cinnamon Girl’ en ‘Love Song’ zijn prima en bij ‘How To Dissapear’ krijgt het nummer een prachtig vintage geluid mee en klinkt Lana breekbaarder dan ooit. Bij het prachtige ‘California’ is het weer de combinatie van Lana’s stem en piano en later wordt het nummer verder uitgebouwd. Via het wat nostalgisch klinkende ‘Bartender’ en het wat dramatische ‘The Next Best American Record’ sluit Lana in stijl af; ‘Hope Is A Dangerous Thing For A Woman Like Me To Have – But I Have It’ is een prachtige pianoballad en een titel die weer heerlijk direct is. Norman Fucking Rockwell is een nieuw muzikaal hoofdstuk dat Lana aan haar boek kan toevoegen. De productie van Antanoff is hoorbaar maar het zijn vooral de kleine nuances. Verder is het simpel; de stem van Lana Del Rey met dat typerende timbre is uniek en betoverend. Het album staat wederom bol met mysterieus klinkende songs die voor de nodige magie zorgen. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Marike Jager - Hey Are You OK

Label V2 Records

Beoordeling 7,5

Review Het eerste album in vijf jaar van de Nederlandse singer/songwriter Marike Jager is een feit. Na het in 2014 uitgekomen Silent Song is het op muzikaal gebied relatief stil geweest maar nu is de uit Leusden afkomstige Marike terug met Hey Are You OK. Op dit nieuwe album vaart ze een nieuwe koers; meer indiepop met een breed muzikaal en eigentijds in plaats van het traditionele singer/songwriter. Geïnspireerd op muziek waar ze zelf naar luistert en met behulp van producer Paul Willemsen (o.a. Michelle David) maken we kennis met een nieuwe Marike. Twaalf songs die voor een energiek album zorgen waarbij de beats vrij spel krijgen maar waar ze ook moeiteloos strijkers in de arrangementen weet in te passen. De twaalf nummers zorgen voor een aangename vibe. ‘Lucky’ kan nog als een hernieuwde kennismaking gezien worden maar nummers als ‘Marakaka’ en de titelsong zijn lekker eigenzinnig. Stukken tekst worden herhaald alsof Marike een eigen taal heeft uitgevonden en ‘Hey Are You Ok’ is een smeltkroes van elektronica, beats, samples en dat op een springerig tempo. Het ongeveer zes minuten durende ‘Under The Trees’ vormt halverwege het album een kleine drie minuten voor een rustpunt om daarna toch weer te ontbranden met een uiterst catchy refrein. ‘The Burning Sun’ is een verrassing met leuke klank- en woordspelingen, ‘San Diego’ heeft wat van de West Coast sound en op ‘The Seeker’ wordt er een wat onheilspellend rauw randje toegevoegd. Verder zijn de kop en de staart van Hey Are You OK totaal verschillend; opener ‘Another River’ krijgt door de onderliggende beat en de strijkers een wat dreigend karakter terwijl de korte afsluiter ‘Watch The Fish’ veel meer Folk-invloeden kent. Hey Are You OK heeft een kop en een staart meegekregen en de overige tien nummers zijn een meer dan aangename mix van indiepop waarmee Marike zich misschien opnieuw in gevonden heeft. Ze is in ieder geval een nieuwe weg ingeslagen en deze richting bevalt prima. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Shura - Forevher

Label Secretly Canadian

Beoordeling 8

Review In drie jaar kan er veel gebeuren, vooral als je verliefd wordt. Het nieuwe album van de Britse singer/songwriter Alexandra Lilah Denton die we onder haar artiestennaam Shura kennen, gaat over dat heerlijke gevoel maar ook voor al vragen en twijfels. Drie jaar geleden zag het debuutalbum Nothing’s Real het daglicht en de afgelopen jaren is er veel veranderd. Ze heeft de liefde van haar leven gevonden en laat dat nu net een lange afstandsrelatie met een Amerikaanse zijn…….. Alles wat wij bij een lange afstandsrelatie kunnen bedenken, van liefde, begeerte, angsten, vragen, elkaar bellen via Skype komt voorbij in elf songs die over het algemeen een lekkere funky, dansbare groove hebben. En zelfs de titel is een verwijzing want Forevher is een grappige woordspeling tussen “Forever” en Together”! Opener ‘That’s Me, Jus A Sweet Melody’ is één van de weinige uitzonderingen op het dansbare geheel; de ongeveer één minuut durende opener is eigenlijk een soort piano-ballad-interlude waar we rustig kennis kunnen maken met de mooie stem van Shura. Mooi om te horen dat die verliefdheid als de rode draad door de liedjes heen klinken. Neem nu het wat sensueel klinkende, midtempo ‘Side Effects’ waar we Shura horen zingen “What it is, what it is, what it is, it’s so good” terwijl we ze op ‘The Stage’ meeneemt naar haar eerste ontmoeting met haar verre afstandsrelatie in New York (“Are we gonna kiss? Excited / I promised you my lips in writing / Take me by the hand / And lead me through the room”). Ook bij het speelse ‘Religion’ (U Can Lay Your Hands On Me) verwerkt ze haar gevoel in de tekst. Zo neemt de Britse ons mee een aangenaam ontspannen manier vol met soepel lopende melodieën. De single ‘BKLYNLDN’ (oftewel Brooklyn – London) is wat rustiger en het nummer ‘Tommy’, met een deel spoken lyrics door een man, zorgt voor een natuurlijk breekpunt. Dit wordt nog versterkt door de wat rustigere tracks als ‘Priness Leia’ en ‘Flyin’, waar we ook het realisme in terug horen over de houdbaarheid van een relatie tussen de beide geliefden. Maar met nummers als ‘Forever’, ‘Control’ pakt ze weer terug naar die dromerige, dansbare Electro pop. Forevher is een aangenaam popalbum geworden dat klinkt als een geheel. Het album staat volledig in het teken van een ontluikende liefde tussen Alexandra en een Amerikaanse vrouw. Geweldig toch als je daar liedjes over kunt schrijven en je hart kunt laten spreken! Veel luisterplezier.

Raphael Saadiq - Jimmy Lee

Label Columbia

Beoordeling 8,5

Review Het was geen kwestie van willen maar van moeten. Na een stilte van een kleine 8 jaar is de Amerikaan Raphael Saadiq terug met een nieuwe album; Jimmy Lee, vernoemd naar zijn broer die overleed naar aanleiding van een overdosis. We kennen Saadiq natuurlijk vanwege zijn samenwerkingen met o.a. Solange, D’Angelo en zijn bijdrage leverend in R&B-acts als Tony! Toni! Toné! en Lucy Pearl. Verder produceerde hij werk van vele grote namen zoals Kelis en Mary J. Blige. Jimmy Lee is een oprecht en misschien wat donkerder album geworden dan we gewend zijn. Maar de aanleiding, het overlijden aan een overdosis van zijn broer Jimmy Lee is dan ook de directe aanleiding. Ondanks dat zijn broer vaak in de gevangenis verbleef hadden ze een hechte band. In een interview gaf hij als antwoord op de vraag wat zijn grootste herinnering was het volgende : “Probably him telling jokes and dropping me off pit bulls. Ready to fight somebody for me, if he thought somebody was bothering me. It’s always good to get that big brother to stand up for you, or make you fight somebody else back.” Het album trapt af met het soulvolle ‘Sinners Prayer’, meteen opgevolgd door het funky ‘So Ready’ dat vooral vanwege de donkere en intense baslijn een heerlijk hypnotiserend karakter krijgt. Na dit sterke eerste deel is daar ‘This World is Drunk’, gevoed door Motown-invloeden, één van de hoogtepunten van dit nieuwe album. Op de single ‘Something Keeps Calling’ en een nummer als ‘I’m Feeling Love zijn de invloeden van Prince herkenbaar terwijl we bij ‘Belongs To God’ onmiskenbaar gospel terug horen, iets wat perfect bij de stem van Saadiq past. Voeg daarbij de wat vintage klinkende soul en het plaatje is compleet. ‘Kings Fall’ klinkt wat rauwer en ook een track als ‘My Walk’ wordt wat zwaarder aangezet. Verder is het tweeluik over ‘Rikers Island’ ijzersterk met natuurlijk de verwijzing naar de jaren in de gevangenis van zijn broer. Maar het is vooral de sound met de herkenbare invloeden van Motown die aanspreken in dit nummer. Op het spannende in intrigerende ‘Glory To The Veins’ horen we een bijdrage van Ernest Turner en bij de passende afsluiter ‘Rearview’ kijkt Saadiq nog één keer om en stelt zichzelf nog wat vragen; “I've been trying to figure out my life / I can't see, even in plain sight / Though I cry, my tears don't bring light / Your life is in your rearview”. Laten we vooropstellen dat Jimmy Lee een prachtige plaat is geworden die uiteraard de nodige emotie meebrengt en misschien wel de meest persoonlijke en oprechte productie is die Saadiq ooit gemaakt heeft. We moeten echter ook niet vergeten dat dit album nog maar eens het talent van deze Amerikaan laat horen. Een topplaat die een eigentijdse mix oplevert van Soul, R&B en hier en daar een vleugje van andere stijlen. Veel luisterplezier.

Sheryl Crow - Threads

Label Polydor

Beoordeling 8,5

Review In juni, tijdens haar concert in Poppodium 013, kondigde ze haar nieuwe album al aan dat op 30 augustus uitkwam en speelde ze al enkele nieuwe nummers. In een interview gaf de 57-jarige Amerikaanse al aan dat Threads misschien wel haar laatste album zou worden en daarom wilde ze “iets groots opleveren”. Sheryl Crow is natuurlijk een grootheid; verkocht miljoenen platen en scoorde hits als ‘If It Makes You Happy’, ‘My Favorite Mistake’ en ‘Soak Up The Sun’. De laatste jaren kende ze geen echt grote hits maar waarschijnlijk kan iedereen ‘All I Wanna Do’ gedeeltelijk meezingen of een teken van herkenning geven. Voor dit album, dat vooral uit samenwerkingen bestaat, komen we een kleine 20 gastartiesten tegen, verdeeld over de 17 tracks. “Legendes” als Emmylou Harris, Stevie Nicks, Neil Young, Eric Clapton, Joe Walsh, Vince Gil en Johnny Cash staan tegenover wat vernieuwende namen als St. Vincent, Brandi Carlile, Chuck D en in minder mate misschien Gary Clark Jr. Kortom, een line-up waar elke muziekliefhebber wel voor warm loopt. Sheryl opent ijzersterk met de country-rocker ‘Prove You Wrong’ met een bijdrage van Stevie Nicks en Maren Morris die dit met roots doordrenkte nummer nog meer glans geven. Vervolgens zorgen het vlotte ‘Live Wire’ met Bonnie Raitt in een hoofdrol en ‘Tell Me When It’s Over’ met Chris Stapleton in een vocale bijrol voor een opening die qua sound wel bij de Amerikaanse past. Die nieuwe muzikale invloeden vinden we terug in bijvoorbeeld ‘Story Of Everything’; we horen een rapbijdrage van Chuck D en puntgaaf gitaarwerk van Gary Clark Jr. op dit ruim 6 minuten durende epos. Ook de bijdrage van St. Vincent op ‘Wouldn’t Want To Be Lie You’ is misschien niet voor de hand liggend. Het geluid van Joe Walsh op gitaar daarentegen is onmiskenbaar op ‘Still The Good Old Days’. Natuurlijk zijn er hier en daar rustpunten; ‘Cross Creek Road’ met Neil Young zou zo maar twintig jaar geleden opgenomen zijn en ook ‘Beware Of Darkness’ met Clapton en Sting komt echt wel binnen. Verder is het een aaneenschakeling van kwalitatief hoogwaardige tracks met hier en daar een cover. Het swingende ‘Everything Is Broken’ (Bob Dylan) met een hoofdrol voor Jason Isbell, zowel vocaal als op gitaar, en de ballad ‘The Worst (Rolling Stones) zijn daar voorbeelden van. Verder is de rustige countrysong ‘Lonely Alone’ met “good old” Willie Nelson mooi maar bijzonder is ‘Redemption Day’. Dit nummers schreef Sheryl al in 2003 en werd door Johnny Cash opgepakt. Nu zijn de opnames langs elkaar gemonteerd en krijgen we een bijzonder duet van de overleden legendarische Johnny Cash en Sheryl Crow. De afsluiter ‘For The Sake Of Love’ is er een in stijl; een prachtig ingetogen ballad met Vince Gil is het laatste groeibriljantje op Threads. Mocht Threads inderdaad het laatste album zijn dat Sheryl Crow ooit uitbrengt dat is het er eentje in de categorie buitengewone samenwerkingen. Legendes uit het verleden, talentvolle artiesten uit het heden en dat allemaal samen in een 17-tal tracks. Een diepe buiging voor deze topplaat. Veel luisterplezier.

Joan Shelley - Like The River Loves

Label No Quarter Records

Beoordeling 8,5

Klant De Amerikaanse singer/songwriter Joan Shelley heeft de afgelopen jaren een meer dan respectabele carrière opgebouwd. Deze week kwam haar nieuwste album Like The River Loves The Sea uit met weer die eigenzinnige, breekbare mix van Folk, Country en Americana. Voor dit album trok de uit Louisville, Kentucky afkomstige singer/songwriter naar IJsland. Samen met haar vaste bandleden als multi-instrumentalist James Elkington, gitarist Nathan Salsburg en een aantal lokale muzikanten werd dit prachtige album in een kleine vijf dagen opgenomen. Voor de opnames koos ze een aparte locatie, Reykjavik, in plaats van het vertrouwde Kentucky. Maar ook op Like The River Loves The Sea is het de stem Joan en het subtiele instrumentarium dat bepalend is en niet de locatie. Overigens koos ze bewust voor IJsland omdat ze eens in een ander landschap haar nummers vorm wilde geven. Zelf zegt ze hierover: “Landscape has always had a strong effect on my imagination and the way I hear music”. De twaalf liedjes zijn weer subtiel en worden als altijd klein gehouden. Joan weet als geen ander een rustige, intieme sfeer te creëren waardoor je als luisteraar geboeid blijft. Bij de lieflijke opener ‘Haven’ horen we meteen haar kraakheldere stem met dat typerende timbre, ondersteund door wat akoestisch fingerpicking gitaarspel. Met ‘Coming Down For You’ wordt er een iets rijker instrumentarium toe, een vleugje Country, waardoor het arrangement gewoon nét iets meer karakter krijgt. Ook de “harmony vocals”, op dit nummer uitgevoerd door Bonnie "Prince" Billy voegen echt wat toe. Op nummers als ‘Teal’, en ‘Cycle’ klinkt Joan breekbaar en ‘When What It Is’ is Folk in de puurste soort. ‘The Fading’, met nét iets meer tempo, is misschien wel het hoogtepunt van het album en ook hier zorgt Bonnie "Prince" Billy voor een bijdrage. Op ‘Awake’ horen zelfs meerdere backing vocals. De IJslandse bijdrage wordt geleverd door enkele lokale muzikanten zoals Albert Finnbogason op de Wurlitzer. Verder horen we klassieke elementen viool en cello waardoor dit album weer tot een pareltje uitgroet. Luister maar eens naar ‘The Sway’ dat weer zo’n heerlijk zuidelijk Americana karakter heeft meegekregen. Het laatste deel bestaat uit het prachtig melancholieke ‘High On The Mountain’ en bij afsluiter ‘Any Day Now’ komt alles nog één keer bij elkaar: de gebarsten stem van Joan en het nummer wat rijker gearrangeerd door de hulp van haar muzikale vrienden. Like The River Loves The Sea is een album dat herkenbaar klinkt. Het album is weer prachtig geworden waarbij alles in balans is en waar de details voor de nuances zorgen. Gun het album een paar luisterbeurten en het zijn juist die nuances die er voor zorgen dat je blijft luisteren. Veel luisterplezier.

2019 augustus week 34

2019 augustus week 33

Philip Bailey - Love Will Find A Way

Label Verve Records

Beoordeling 9

Review Bijna twee decennia is het stil geweest rondom Philip Bailey, één van de frontmannen van het legendarische Earth Wind & Fire. Hoe benieuwd zijn we dan ook naar zijn nieuwe album Love Will Find A Way Bailey heeft natuurlijk een ongekende carrière opgebouwd met Earth Wind & Fire, de formatie waarvan hij samen met Maurice White het gezicht vormde en met zijn falsetstem mede bepalend was voor de sound. Wie kent de hits als ‘Boogie Wonderland’, ‘September’, ‘And Love Goes On’ en ga zo maar door niet. Sinds 1983 bracht Bailey ook met regelmaat soloalbums uit die met de jaren steeds meer richting Jazz gingen. Voor dit nieuwe album verzamelt hij een aantal muzikale vrienden om zich heen. En niet zo maar vrienden, maar echt de crème de la crème. Will I Am van de Black Eyed Peas zorgt voor het productiewerk en we horen namen als Kamasi Washington (saxofoon). Christian McBride (bas), Chick Corea (keys), Steve Gadd (drums) voorbij komen en niet te vergeten Robert Glasper, een grootheid binnen de Jazz-wereld. Al dit muzikale talent en vakmanschap komt samen op dit nieuwe album dat dan ook werkelijk bol staat van kwaliteit. Het is een mash-up geworden van covers en nieuw werk en de meest in het oog springende cover is natuurlijk ‘Once In A Lifetime’, oorspronkelijk van de Talking Heads, dat door Bailey op een originele en smaakvolle wijze wordt neergezet. Bij de gekozen covers kiest Bailey ook niet de makkelijkste weg. Opener ‘Billy Jack’ (Curtis Mayfield) is misschien logisch, ook vanwege de overeenkomsten in de stemmen van beide heren maar de keuze voor ‘You’re A Winner’ is dan wel weer verrassend. Met ‘You’re Everything’ keert Bailey terug naar de Jazzfusion, een stijl die perfect bij zijn stem past. Luister naar het fenomenale toetsenwerk van Chick Corea! Dat Marvin Gaye één van zijn idolen is bewijst hij met de prachtige versie van ‘Just To Keep You Satisfied’ met hier en daar een wat klassieke inslag. Eigen werk is er met het bijna instrumentale ‘Stairway To The Stars’ (aandacht voor trompettist Christian Scott), ‘Brooklyn Blues’ maar vooral met het bijna acht minuten durende ‘Sacred Sounds’. Geschreven samen met zoon en Glasper is dit een track die doet terug denken aan de jaren ’70 toen EWF die onnavolgbare mix van soul, funk en jazz de wereld in stuurde. Love Will Find A Way is een totale verrassing na die lange afwezigheid van Bailey. De plaat loopt over van muzikale kwaliteit en naast de nieuwe, zelf geschreven nummers, zijn de coverversies van ongekende schoonheid. Dit album is één van de verrassingen van 2019 en hoort in de jaarlijsten thuis. Veel luisterplezier.

Fionn Regan - Cala

Label Abbey Records

Beoordeling 8,5

Review De Ierse singer/songwriter Fionn Regan is terug met een nieuw album. Voor het schrijven van Cala, dat vol staat met kleine verhaaltjes, ging Regan naar het kustplaatsje Bray om in alle rust de juiste sfeer te creëren. In 2006 maakten we kennis met de muziek van deze sympathieke Ier en dat album kwam in dat huisje in Bray tot stand. Tussendoor bracht hij nog wat albums uit, al dan niet samen met een begeleidingsband, maar voor Cala trok hij zich terug om solo een prachtig veelal akoestisch werk uit te brengen. Overigens kunnen we vele verwijzingen naar dat kustplaatsje terugvinden; niet alleen betekent Cala in het Spaans “kreek” maar ook in de titels en songteksten vinden we verwijzingen naar het water terug. Regan is zo’n singer/songwriter waarbij het totale album een coherent geheel is maar waar de nummers toch de nodige variatie kennen. Hierdoor blijft het boeiend om naar te luisteren. In die etherische sfeer waar Cala voor zorgt, blijft er meer dan genoeg over om van te genieten. Bij de opener ‘Color Of Fur’ speelt de Ier meteen zijn troeven uit; soepel fingerpicking gitaarspel, zijn ingetogen stem en wat subtitel toegevoegd instrumentarium. Overigens worden alle instrumenten op dit album door Regan zelf bespeelt. Zo worden de (semi)akoestische nummers prachtig opgebouwd en nummers als ‘Head Swim’, ‘Volca’ en ook de titelsong zorgen voor een mooie muziekbeleving. Maar vooral ‘Riverside Heights’, met ook weer een verwijzing (“The sand dunes and the stars / The moon is a tambourine”), en ‘The Ocean Wave’ zijn misschien de beste nummers van het album en die zijn op een prachtige, adembenemende wijze sfeerbepalend. Alle nummers op Cala zijn stijlvol, etherisch van karakter maar vooral stemmig. Nergens een muzikale uitspatting maar het is een aaneenschakeling van gevoelige melodieën en ondanks de ogenschijnlijke eenvoud absoluut krachtig en overtuigend zijn. Veel luisterplezier.

2019 augustus week 32

P.P. Arnold - New Adventures of ...

Label Ear Music

Beoordeling 9

Review Ze is inmiddels 72 jaar. De Amerikaanse soulzangeres Patricia Ann Cole die wij kennen als P.P. Arnold en eigenlijk het grootste deel van haar leven in Engeland heeft gewoond en gewerkt brengt nu toch wel onverwacht een album uit met nieuw materiaal onder de titel The New Adventures Of …… We gaan terug naar de jaren ’60. Patricia is afkomstig uit een gezin van zes met roots in de gospelmuziek en op jonge leeftijd trouwt ze en wordt moeder van twee kinderen. Op 17-jarige leeftijd doet ze op initiatief van twee vriendinnen auditie als achtergrondzangeres bij Ike & Tina Turner. Het zou het begin van een totaal ander leven betekenen. Als één van de Ikettes tourde ze met Ike & Tina Turner en vestigde ze in Engeland. Ze werd ontdekt door Mick Jagger, kreeg een platencontract bij het Immediate platenlabel en bracht twee soloalbums uit. Ze scoorde een hit met haar vertolking van ‘The First Cut Is The Deepest’ (Cat Stevens) en ‘Angel Of The Morning’ maar daarna wordt het qua solowerk stil. Wel verdient ze haar sporen als achtergrondzangeres bij grote namen als Billy Ocean, Paul Weller, Eric Clapton, Barry Gibb en vele anderen. En nu is daar dan ineens een totaal nieuw album, met maar liefst 15 tracks en een speeltijd van een ik uur! Op The New Adventures of P.P. Arnold is het haast alsof de tijd sinds die jaar ’60 heeft stilgestaan; rijk en weelderig georkestreerde nummers met die karakteristieke sound. Luister maar eens naar de opener ’Baby Blue’ waar de soul de juiste klassieke accenten meekrijgt door de strijkers, blazers en de backing vocals. Bij een nummer als ‘The Magic Hour’’ weet de Amerikaanse weer de ‘Westcoast’ sound te banderen maar ook weer in dat bloemrijke. De “classic soul” sfeer weet P.P. niet allen te creëren bij de wat meer uptempo nummers. Ook bij een ballad als ‘Though It Hurts Me Badly’ is de grandeur van weleer duidelijk aanwezig en voelbaar. Bij ‘Different Drum’ gaan we terug in de historie; oorspronkelijk uit de jaren ’60 en inde uitvoering van Linda Rondstad brengt dit nummer herinneringen terug met behoud van die sfeer maar dan in een souljasje. Ook ‘I’m A Dreamer’ is een cover maar hier kiest ze voor een ballad. ‘Daltry Street’ is meeslepend, ‘Still Trying’ brengt de Doo-wop terug en met ‘Last Thoughts on Woodie Guthrie’ hebben we meest bijzondere track; een bijna tien minuten durende “spoken lyric’, gebaseerd op een gedicht van Bob Dylan. Persoonlijk is de afsluiter van dit “dubbel-album”; een met gospel-invloeden doorspekte ballad waarin ze terugblikt naar haar overleden dochter. Kippenvel. The New Adventrues of P.P. Arnold is een geweldig plaat; eigentijds maar evengoed met de herkenbare invloeden uit de Soul-periode uit de jaren ’60 in combinatie met andere muziekstijlen. Zelf zegt ze hierover: “It’s great that I’m coming back with this record. Even now, I’m still finding my way, because the industry changes every decade, and you’re sometimes out of the loop. For me it’s all about faith, meditating, love, praying… try to be ready and don’t give up the fight. That’s the message.”. Dit album is echt een verrassing en iets dat je gewoon in je platenkast moet hebben. Veel luisterplezier.

Eilen Jewell - Gypsy

Label Signature Sound

Beoordeling 8

Review Eilen Jewell is geen vreemde in muziekindustrie. Ze wordt vrijwel altijd in één adem genoemd met de broeierige Americana sound en ook dit nieuwe album Gypsy vormt hier geen uitzondering op. Zelf is ze afkomstig uit het veel noordelijk gelegen Boise, Idaho. Samen met haar men (producer en drummer Jason Beek) maakt brengt ze al sinds 2008 platen uit. Als we haar discografie een beetje afstoffen zien we dat ze een aantal live-albums uitbracht en ook een coveralbum vol met tributes van Loretta Lynn. Haar laatste soloalbum Sundown Over Ghost Town Blues dateert al weer van 2015 maar nu is er dus weer een album met eigen werk. ‘Crawl’ is de titel van de openingstrack en met dit countryrock nummer wordt meteen de toon gezet; drums en basgitaar zorgen voor de ritmesessie en Eilen en gitarist Jerry Miller zorgen voor de rivaliserende gitaren en Katrina Nicolayeff op viool zorgt voor de spreekwoordelijke kers op de taart. ‘Beat The Drum’ stroomt de speakers uit en drijvende gitaren en zwevende violen. De Titelsong is een stuk ingetogener en is een wat dromerig Coutryfolk nummer waar de gitaar met de juiste subtiliteit aanwezig is. Met ‘These Blues’ neemt ze ons mee naar het gevoel dat Hank Williams ons ook kon geven en ‘Working Hard For Your Love’, dat door de tempowisselingen erg interessant is, doet denken aan het werk van Petty. Ook zij is één van die artiesten die zich niet kan vinden in het huidige klimaat van de VS en met ’79 Cents (The Meow Song) hebben we een onvervalst protestliedje dat we met zijn allen mee kunnen zingen en dat Eilen schreef toen Trump net tot nieuwe president verkozen was. Zoals gezegd kent dit album maar één cover; ‘You Cared Enough To Lie’ (van legende Pinto Bennett) en ook op dit Honky-tonk country folk nummer horen we de “fiddle”. Het laatste deel van het album kent de meest indringende songs; de prachtig ingetogen ballad ‘Who Else But You’ en het indringende ‘Witness’ zijn een opmaat voor het meest persoonlijke nummer, ‘Fear’. In dit akoestische nummer neemt Eilen ons mee naar de angsten die je alleen als moeder kent…… Gypsy is een krachtig album met een wat donkere ondertoon. Eilen laat wederom horen de kunst te beheersen om verschillende stijlen zoals Rock, Blues, Folk en Americana moeiteloos te combineren. Verder zijn de teksten sterk, het instrumentarium van grote klasse en de nummers bieden meer dan voldoende variatie. Een absolute aanrader. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

De wereld waar muziek in zit.

stuur een mail voor naar info@noordevents.nl

Zoeken

Getwitter & kabaal

The Who - Ball And Chain

Album Reviews 2019

2019 December week 50

A New Tomorrow- Universe

Stone Sour – Hello You Bastards (live in

Lovekillers (ft. Tony Harnell) – Lovekil

Edge of Forever – Native Soul

Praying Mantis - Keep it Alive

Le Corbeau - IV Spider Bridge

Le Corbeau - V C's Theme

Le Corbeau - VI Sun Creeps Up

House of Shakira - Radiocarbon

2019 November week 49

The Milk Carton Kids - The Only Ones

Mickey & The Motorcars - Long Time Comin

Sabrina Claudio- Truth Is

The Who - Detour

Diverse – If You’re Going To The City (T

Liam Payne – LP1

Pete Tong – Chilled Classics

Headland – What Rough Beast

Het Zesde Metaal- Skepsels

De Jongeling - Alma en het Vliegende paa

Anne Muller – Heliopause

2019 November week 48

Bruce Soord - All This Will Be Yours

Mamiffer - The Brilliant Tabernacle

Waylon - Human

Skarbø Skulekorps - Skarbø Skulekorps

Marillion – With Friends from the Orches

Coma - Voyage Voyage

Meshiaak – Mask of All Misery

Lindemann – F+M

Peter Koelewijn - De Beste...

Novastar – Live is All - In The Cold Lig

2019 November week 47

Tempers - Private Life

Brainstory - Buck

Giant Sand - Glum (25th Anniversary Ed.)

Thea Hjelmeland - Kulla

Warmduscher - Tainted Lunch

Leonard Cohen - Thanks for the Dance

Beck - Hyperspace

Rod Stewart and the Philharmonic Orches

Wooden Soldiers - Wooden Soldiers

Lumen Drones - Umbra

Molly Hatchet – Battleground

Omni - Networker

The Clash - London Calling

Neil Young – Colorado

2019 November week 46

Ruben Hoeke Band – All Saints

Quiet Riot – Hollywood Cowboy

Work of Art - Exhibit

Van Morrison – Three Chords and the Trut

Kensington - Time

Zucchero Fornaciari –D.O.C.

Magoria – JtR 1888 (Jack the Ripper Rock

Popol Ace – Silently Loud

Steve Hauschildt – Nonlin

The Mavericks – Play The Hits

2019 November week 45

Simon Joyner – Pocket Moon

Clipping – There Existed and Addiction t

Barry Hay & JB Meijers – Baby For You

Ringo Starr – What’s My Name

Joe Bonamassa – Live at the Sydney Opera

Jan Akkerman – Close Beauty

Black Stone Cherry – Black To Blues vol.

Starcrawler - Devour You

Snow Patrol - Reworked

Black Marble – Bigger Than Life

2019 November week 44

Geike - Lost in Time

Fink – Bloom Innocent

Pretty Maids – Undress Your Madness