Label AWAL

Beoordeling 7,5

Review De excentrieke singer- songwriter uit Warwick, USA wist door te breken doordat zijn nummer ‘Of Lacking Spectacle’ voor de serie 13 Reasons Why werd gebruikt. Zelf krijgt hij een rol in de serie en dat verhaal horen we in het nummer ‘World Class Cinema’ waar Gus zingt dat hij wel in een film zou willen spelen. Het laatste nummer is wel te vinden op het debuut album van deze man. Een album met moderne popsongs van elektronica en storytelling gezang. Van low fi songs als ‘Nomadicon’, ‘Coax & Botany’ en ‘My Favorite Fish’. De uptempo dance songs zijn ook volop op dit album te vinden. ‘Eyes for Ellis’ ‘Sockboy’ en ‘Roadhead’ zijn dan ook de songs waarmee de man de show mee gaat stelen. Met zijn groene haar, eyeliner en verschillende oorbellen is deze man niet te missen op een podium. Afgelopen maand stond de man in de Melkweg te Amsterdam, maar hij zal de komende zomer weer in Europ te zien zijn. Gus Dapperton staat 14 juli op het Dour festival in België

Label Eigen beheer

Beoordeling 7,5

Review Als afgestudeerde jazz zangeres van het conservatorium, neemt de 23 jarige Lévi Cox het heft in eigen handen. Met haar debuut minialbum As I Am en een presentatie in het Paard van Den Haag gaat het feest nu los. Met een interlude van ‘Air’ opent ze haar album om vervolgens met het swingende jazzpop van Value een prima start te maken van haar plaat. Ze gebruikt haar stem als soulstem, waardoor de pop en soulsound in het album terug komt. Het melancholische ‘Shelter’ is niet alleen mooi in de opbouw maar heeft een spannende drive met een ontspannen zangpartij. Het is dan ook een prachtig liedje dat doet denken aan Suzanne Vega. In de opbouw van het nummer vullen de instrumenten elkaar aan tot een geheel alsof het een vlechtwerk is dat van o tot een geheel mooi geheel wordt gevlochten. Het titelstuk brengt de soul en funk in de plaat weer terug. Hiermee wil ze haarzelf weergeven en vanuit haar intentie haar verhaal op plaat laten horen. ‘Giving Up Love’ is wat voorspelbaar maar dat deert niet, het blijf mooi gezongen en sluit het album prima af. Als debuut is het een prima start!

Label Western Vinyl

Beoordeling 8

Review Heather Woods Broderick is een singer/songwriter uit Brooklyn, New York, en kennen we naast haar solowerk vooral van haar muzikale inbreng bij artiesten als Laura Gibson en Sharon von Etten; niet de minste namen. Ze is de zus van Peter Broderick, ook al zo’n artiest die we regelmatig voor bij zien en horen komen en Heather komt uit een muzikaal gezien met beide ouders als muzikant. Geboren aan de oostkust in Maine vertrok de familie naar Oregon toen Heather 8 acht jaar was en waar ze begon met piano spelen; het instrument dat haar nooit mee los zou laten en dat ook op dit derde album een prominente rol heeft. Tegenwoordig is ze woonachtig in The Big Apple maar voor dit album keerde ze terug naar de Oregon, staat van de oneindige pijnbomenbossen, meren en bergen. Op dit derde album Invitations is het wederom haar wat ingetogen, melancholieke stemgeluid in combinatie met het sobere instrumentarium dat de aandacht trekt. Piano, strijkers, cello vormen het voornaamste instrumentarium en dat gegoten in mooie, uitgesponnen composities. Misschien één van de meest sprekende voorbeelden hiervan is ‘Nightcrawler’ waar piano en stem in volledige harmonie zijn en percussie en gitaar voor de details zorgen. Een nummer als ‘Where I Lay’ moet je eigenlijk met koptelefoon luisteren om alle details tot je te kunnen nemen. Op ‘Slow Dazzle’ wordt je aandacht volledig in beslag genomen door de stem van Heather die zichzelf op piano begeleidt en gaandeweg wordt dit nummer door fraaie strijkersarrangementen vormgegeven. Dat de natuur een belangrijke rol speelt horen we terug bij het enerverende ‘White Tail’ maar zeker op de indrukwekkende titelsong en de sfeervolle opener ‘A Stilling Wind’. De elf songs zijn werkelijk van ongekende schoonheid. Ondanks het op het eerste gezicht wat sobere instrumentarium weet Heather de liedjes leven en kracht in te blazen en krijgen de nummers soms een wat filmisch karakter. Voor de liefhebber van ingetogen, dromerige singer/songwriters is dit een absolute aanrader. Veel luisterplezier.

Label RCA / Universal

Beoordeling 8,5

Review Sinds de band met het titelloze debuut verscheen heeft Cage The Elephant een meer dan aangename reputatie opgebouwd; over het algemeen verrassend, ongrijpbaar en in ieder geval authentiek. we kunnen na het beluisteren van hun laatste album Sociaal Cues dat deze week uitkwam alleen maar concluderen dat deze typeringen nog allemaal actueel zijn. Cage The Elephant heeft zich de afgelopen jaren echt gepositioneerd als een band die we niet in een hokje kunnen plaatsen; Rock, Grunge, Blues en diverse dwarsverbanden; het kwam allemaal voorbij en met hun vorige album Tell Me I’m Pretty won de band zelfs een Grammy in 2016 in de categorie Best Rock Album. Dat de band zich simpelweg niet laat kooien blijkt wel uit de keuze voor John Hill als producer; we kennen hem van successen van o.a. Eminem en Rhianna dus hoe verhoudt zich dit nu tot een act als Cage The Elephant? De band knalt werkelijk uit de startblokken met ‘Broken Boy’, een soort mix van Glamrock van Bowie volgepropt met paranoia en dan gespeeld met de intensiteit van The Black Keys. Na deze knallende opener moeten we even naar lucht happen en dat lukt prima bij de titelsong die best wat weg heeft van een jaren ’80 hit met een hele slimme sample. Vervolgens doet de band het met ‘Black Madonna’ even wat rustiger aan waarbij de stem van Schultz wat vervormd wordt en vooral de uitspraak lekker loom klinkt. Vervolgens is daar één van de verrassingen van het album; het met dub-reggae doorspekte ‘Night Running’ waar we ook Beck horen knalt werkelijk uit je speakers en we zijn nog maar vier tracks onderweg! Soms zijn de teksten persoonlijk want ook die kant schuwt de band niet. ‘Skin And Bones’ gaat over het stuk gelopen huwelijk van Schultz (“I've been running for so long / All that's left is skin and bones / Close my eyes, fight to carry on / Sometimes it makes no sense at all”) en luistert lekker weg en met ‘Ready To Let go’ is die catchy single die het gewoon goed gaat doen! ‘House Of Glass’ is een stuwende song waar we even op de basgitaar moeten letten en ‘The War Is Over’ is weer zo’n slim in elkaar gezette poprocksong. Verder is er nog het ijzersterke en naar de garagerock neigende ‘Dance Dance’ maar misschien de verrassing van dit album is het absoluut romantisch klinkende liefdesliedje ‘Love’s The Only Way’ met wat rustig gitaarspel en de nu ingehouden stem van Schultz. Afsluiten doet de band met één van de weinige rustmomentjes op dit album; een wat echoënde piano zorgt voor de basis van dit prachtige, rustige en toch wat onheilspellende nummer waarop Schultz nog één keer terug kijkt op dat stukgelopen huwelijk. (“So many things I wanna say to you / So many sleepless nights I prayed for you”). Social Cues is er één voor de jaarlijstjes, zo veel wordt wel duidelijk na enkele luisterbeurten. Het album is sterk, divers en de band laat zich nog steeds niet in de kaart kijken of in een hoekje plaatsen. Als we aan dertien verschillende luisteraars de vraag stellen hun favoriete track te noemen is de kans groot dertien verschillende nummers te horen. Tussen kop ‘Broken Boy’ en staart ‘Goodbye’ weet Cage The Elephant nog elf keer te overtuigen. Kortom, een aanrader. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Beschrijving So rec. / Konkurrent

Beoordeling 7

Review Dat Peter Doherty altijd het onbetrouwbare drugsvriendje van Kate Moss zal zijn staat vast en daar moet hij mee dealen. Toch weet de man met the Libertines en Babyshamless aardige platen te maken. Tijdens de tour ontstaat er nog een side bandje met Puta Madres. Ook hier weet hij Doherty een goed album mee te maken. Het is diverse en kent een zonnig tintje in de indie sound. Het ‘Who’s Being Having You Over’ is als een hernieuwde punksong met een vleugje indiepop. Het is qua zang zeker niet strak en dat is ook niet de bedoeling. Terwijl het nummer ‘Paradise Is Under Your Nose’ weer een prachtig liedjes is, al geeft het de toch wat discutabele situatie van de man weer. Wanneer de Oasis teksten binnen ‘Someone Else To Be’ wordt gezongen is het bijna jammer van het liedje. De band met violen en lichte popsound is zeker heerlijk maar het blijft jammer dat Doherty niet een vaste strakke zanglijn kan pakken om de songs tot zijn recht te laten klinken. ‘The Steam’ is dan wel weer top en dan valt het weer in het oude gedrag. De band is te horen en te zien in Het Amsterdamse Bos op 21 juli a.s.

Label Mascot

Beoordeling 7,5

Review Al toetsenist van de band Dream Theater is Jordan Rudess het meest bekend. Maar wat mensen vergeten is dat hij ook de toetsten heeft ingespeeld voor David Bowie Heathen album. En dat de man een multi talent heeft om zijn muzikale invulling te geven aan derden. In het teken staan van de band is voor hem een belangrijk uitgangspunt. Maar met dit album komt hij weer even uit de schaduw. Jordan krijgt nu de hulp van anderen om zijn gekkenwerk compleet te maken. Zo verzorgen Joe Bonamassa, Guthrie Govan en Vinnie Moore de gitaarsolo’s en weet James LaBrie nog even zijn maatje te helpen. De songs passen in de stijl van Dream Theater en drummer Rod Morgenstein en Elija Wood slaan zich helemaal suf achter de kit. Van Jazz, pop, rock, pop en gothic, het gaat alle kanten op. En dan hebben we het alleen nog maar over het meesterstuk ‘Wired For Madness’. Een song dat in twee delen is opgedeeld en uiteindelijk voor 34 minuten muziek zorgt. Deels gezongen maar grotendeels instrumentaal. Er zijn band die de 34 minuten album eens niet halen, of dit onder de maat uitbrengen. Rudess weet dat dit niet hoort en weet met de overige 6 songs nog eens 30 minuten aan het album toe te voegen. Het melodieuze ‘Off the Ground’ geeft ineens veel rust op het album en met het bluesy ‘Just Can’t Win’ gaan we nog een funky Drop Twist eruit persen zodat we alle muziekstijlen in een notendop hebben gehad. Het album is dan ook wat te wisselvallig ten opzichte van het belegen en gemakkelijk in het gehoor liggende album van Dream Theater.

Label Ja Jansen rec./ PIAS

Beoordeling 7

Review De band Kveltertak is een metal act uit Noorwegen die meer dan populair is binnen deze scene. Met de Noorse teksten wordt het wel eens wat verwarrend, maar dat deert de band niet. Toch heeft de drummer Kjetil Gjermundrod hier een andere opvatting over. Met zijn broers Inge en Epsen start hij een nieuwe band Tempel. Dat de band als inspiratiebron Thin Lizzy en Black Sabbath aanhoudt, klinkt het meer dat ze hun inspiratie in de snelle metal zoeken. Met herkenbare titels als ‘Vendetta’, ‘Afterlife’, ‘Torches’ en ‘Forest Cemetry’ is het allemaal wel erg voorspelbaar. Dat Kjelt een drummer is die graag wil drummen is zeker op dit album te horen. De songs zijn volledig dichtgesmeerd en is er weinig ruimte over voor gitaar en bas. Wanneer deze band als supportact mee gaat met Kveltertal, dat moeten we concluderen dat deze man een enorme uithoudingsvermogen moet hebben. Dat is dan wel weer om te bewonderen. Verder is het voor metal fans een doorsnee album met prima songs en productie, maar geen hoogvlieger.

Label Butler rec. / Bertus

Beoordeling 7,5

Review Wanneer gitarist Kristian Strik begin 2018 te horen krijgt dat hij uitbehandeld is aan een hersentumor, gaat hij samen met de band in no-time aan de slag om deze emotie om te zetten in muziek. Zijn rechterhand valt langzaam uit en is Kristian gedwongen om toetsen te spelen. De drive om dit album te maken is er, want de tijd is maar beperkt. Na 3 maanden is er een volledig album aan muziek en tekst geschreven. Pain is Healing is het resultaat. Samen met zijn band en producer Pieter Kloos wordt er gewerkt om de opnamen optimaal vast te leggen. Wanneer bandlid Weinand Derks van de Ven de inspiratie krijgt om dit allemaal als docu vast te leggen voor later, ligt er een mooi document dat inmiddels is uitgezonden op NPO3. Het album is dan ook erg intens en doet erg denken aan bands als Bauhaus en Birthday Party uit de jaren 90. De donkere sfeer in de indierock sound vertaald het verhaal van Kristian. Daar waar het debuutalbum Psycho Sister iets luchter klinkt, hoor je de wil om dit emotioneel zwaar album te maken op de plaat. Uiteindelijk overlijdt Kristian Strik op 27 mei 2018 op 24 jarige leeftijd. De band maakt het album in de productie en mix af en met de emotionele waarde kost dit tijd. Nu een jaar later ligt het album in de winkel en het resultaat mag er zijn. Het geeft het gehele proces weer. De frustratie, hoop, wanhoop en wil om nog iets voor de mensheid achter te laten is allemaal terug te vinden van ‘The Reason Left This House’ tot ‘The Unpleasent Return’ en ‘The Healing’. Maar het album draait allemaal om ‘The Patiënt’ waarin men alle gevoelens in legt. Wederom ligt er een mooi document op tafel.

Label Provoguie - Mascot

Beoordeling 8

Review De inmiddels 76-jarige! George Benson brengt weer een nieuw album uit. Met Walking To New Orleans voegt hij een nieuw hoofdstuk aan zijn imposante carrière en dit maal is het muziek van legendes als Fats Domino en rock-’n-roll gitaarheld en dichter Chuck Berry. Benson krijgt er geen genoeg van en dat bewijst hij met dit nieuwe album Walking To New Orleans; zijn 45ste soloalbum! Iedereen kent Benson van die ene klassieke hit ‘Give Me Tonight’ en natuurlijk ‘On Broadway’ maar daar doen we deze singer/songwriter, gitarist en zanger echt te kort mee. Naast de 45 soloalbums heeft de man een indrukwekkende discografie opgebouwd met vele andere artiesten en grootheden zoals Aretha Franklin, Chaka Kahn, B.B. King, Frank Sinatra en ga zo maar door. Een eigen ster op de Hollywood Boulevard of Fame maar nog veel indrukwekkender; de Amerikaan won inmiddels tien Grammy’s. Inspiration: A Tribute to Nat King Cole uit 2013, met een ode aan ook weer zo’n grootheid was zijn laatste album en nu is daar dit nieuwe album met tien door hem uitgekozen tracks die hij op zijn eigen wijze arrangeert. Natuurlijk kennen we ‘I Hear You Knockin’ en ‘Áin’t That A Shame’ in de uitvoering van Fats Domino en een nummer als ‘Nadine (It It You)’ van gitaarheld Chuck Berry. Maar het is juist dat sausje dat Benson over de nummers heen weet te laten vloeien die deze versie zo bijzonder maken. Met een aantal sessiemuzikanten uit Nashville weet Benson deze tien tracks die zuidelijke vibe mee te geven; dat geluid dat we associëren met Memphis, Tennesse; de stad van de Memphis Soul & Blues met natuurlijk ook die kenmerken van Blues. Hoe heerlijk is het om deze versie ‘Walking To New Orleans’ te horen met Benson op gitaar of ‘Memphis, Tennessee’ met de honky-tonk piano. De wat ingetogen versie van het misschien wat onbekendere ‘Havana Moon’ is zelfs misschien wel het hoogtepunt van Walking To New Orleans. George Benson blijft op dit zich best dicht bij de originele versie van de nummers van Chuck Berry en Fats Domino. Met blazers en piano op de voorgrond zijn die tien smaakvolle covers geworden die inderdaad naadloos in het geluid van de roemruchte muziekstad Memphis passen. Met alleskunner George Benson als dirigent is dit weer een topalbum geworden. Veel luisterplezier.

Label V2 Records

Beoordeling 7,5

Review In Nederland hebben ze al best een naam opgebouwd; de vierkoppige formatie Dawn Brothers bestaande uit Bas van Holt (zang/gitaar), Levi Vis (bas/zang), Rowan de Vos (keys/zang) en Rafael Schwiddessen (drum/zang) brengen ons een soepele mix van Americana en Rootsmuziek en Next Of Kin is hun nieuwe EP. Op deze EP worden ze muzikaal bijgestaan door namens als Tim Knol, DeWolff, Merel Sophie en de strijkers en blazers van de formatie Coal Harbour. De zes nummers nemen je mee naar o.a. de tijd van CS&N en opener ‘She Turns Me Around’ (cover van Jim Ford) heeft die meteen die meer dan aangename Americana-twist. De blazers en strijkers maken het verder prima nummer af met hier en daar een deel meerstemmigheid als toetje. ‘Kill Me Tomorrow’ stuwt de band naar grote hoogte en we horen hier zowel Knol als DeWolff; overigens een tracks waar ook alle muzikanten in de spotlights komen te staan. Met ‘All-in Time’ neemt het collectief wat gas terug en je hebt bij dit gevoel absoluut het idee dat je dit rustig kabbelende nummer als eens ergens voorbij hebt horen komen. Knap hoe de band zo vertrouwd weet te klinken. De afsluiter ‘Silent Whisperer’ is wat meer “stripped-down” waarbij ook weer de meerstemmigheid én de pedalsteel de aandacht opeisen. Next Of Kin klinkt alsof het door een stel vrienden is gemaakt. Het plezier maar ook de toewijding is voelbaar, maar ook de muzikaliteit. Hoezo kunnen wij in de Nederlandse polder geen Americana of Rootsmuziek maken? De Dawn Brothers bewijzen met een aantal muzikale vrienden het tegendeel. Een overtuigend klinkende EP en laten we de hoop uitspreken dat dit de opmaat is naar een compleet album. Veel luisterplezier.

Label Virgin / Universal

Beoordeling 7,5

Review Walking On Cars is terug met hun tweede album. Na het meer dan goed ontvangen debuutalbum uit Everything This Way uit 2016 is nu Colours uit! Walking On Cars is zo’n band die een eigen sound heeft die voor een grote mate bepaald wordt door dat donkere, ietwat nasale stemgeluid van zanger Patrick Sheehy. Dit nieuw album schuurt ook weer tussen pop en rock met de nodige synths. Met de al eerder uitgebrachte single wordt de toon en daarmee ook het geluid van dit nieuwe album gezet. Na deze misschien wat krachtige opening neemt de band met ‘Coldest Water’ ogenschijnlijk wat gas terug en hier maakt Sheehy ons deelgenoot van zijn drankprobleem dat hem parten speelde. De eerste ruime minuut is het vooral een wat synth gedreven opening met zang van Sheehy maar daarna wordt het vuurtje toch wat verder opgestookt. Deze opbouw hanteert de band vaker; luister maar eens naar ‘Somebody Else’ dat wat deze recensent betreft een hele sterke opening kent, maar ook na anderhalve minuut doorschakelt naar de volgende versnelling. De band was voor dit tweede album overigens op zoek naar een wat ander geluid dan op hun debuutalbum, en hoopt dat gevonden te hebben met Colours. Dit album is deels opgenomen in de eigen studio in Dingle maar ook deels in de beroemde RAK studio in Londen. Op ‘Colours’ blijft de band best vasthouden aan vaste structuren met hier en daar een uitzondering. ‘Two Straight Lines’ kent ook wel die herkenbare opbouw maar verrast tijdens de refreinen en eigenlijk klinkt de band ook wel erg lekker als Sorcha Durham ook een deel van de vocalen voor haar rekening neemt zoals op ‘One Last Dance’. Op ‘When We Were Kids’ vergaloppeert Sheehy zich waarschijnlijk als hij steeds die hoge noten wil en moet halen. Het enige echt rustigere nummer is de afsluiter ‘Pieces Of You’; een rockballad achtige track waar het pianospel van Sorcha de aandacht trekt. Van de ongeveer 40 nummers die ze schreven voor dit album zijn dit dan de negen tracks die het gehaald hebben. Colours is een album dat een aantal luisterbeurten nodig heeft. Je moet even de tijd nemen om de details die het verschil tussen de nummers maken eruit te kunnen lichten. Het stemgeluid van Sheehy is een sterk wapen van de band maar muzikaal en qua composities mag het nog wel wat verrassender worden. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Label Odin Records

Beoordeling 8

Review Atomic is een Noors kwintet dat inmiddels al bijna twee decennia op grote hoogte staat binnen de Jazz-scene. Al die tijd is de bezetting nagenoeg in stand gebleven; de enige wijziging in de bezetting is dat in 2014 Hans Hulbækmo de vacante functie van drummer invulde. Voor de rest bestaat dit vijftal uit Fredrik Ljungkvist (saxofoon & Klarinet), de wereldberoemde trompettist Magnus Broo (o.a. samenwerking met Hanna Paulsberg), pianist Håvard Wiik en bassist Ingebrigt Håker Flaten. Pet Variations is de nieuwste release die onlangs uitkwam en deze keer kiest Atomic voor eigen interpretaties van bestaande nummers of interpretaties van bestaande stukken. Hoe verrassen is het om de vrije, misschien wel experimentele Jazz-uitvoering te horen van ‘Pet Sounds’, dat we in zijn oorspronkelijke versie nog kennen van de Beach Boys! Met ‘Un Grand Sommeil Noir’, dat oorspronkelijk door Edgar Varese is geschreven, weet Atomic perfect weer te geven waarom instrumentale, experimentele Jazz bij veel mensen de voorkeur heeft boven de vocale Jazz. ‘Cry Want’ kennen we natuurlijk nog van de legendarische Amerikaanse saxofonist en klarinetspeler James Guiffre en het mag dan ook geen verrassing zijn dat met een Magnus Broo en Fredrik Ljungkvist hier tot grote hoogte rijken bij deze versie. Maar het gehele album weten de heren je aandacht en focus vast te houden. Afsluiten doet Atomic met misschien nog wel een klassieker; ‘Karin’s Mode’ dat we nog kennen van het Jan Garbarek’s Quartet uit eind jaren ’60 en ook nu weet het vijftal je geboeid te kluisteren. Pet Variations is een album vol met experimentele, free jazz geworden. Acht Instrumentale nummers met Magnus Broo als absolute troef van hoge kwaliteit en op een eigenzinnige wijze vorm gegeven. Veel luisterplezier.

Label Virgin/ EMI/ Universal

Beoordeling 7,5

Review Als je als artiestennaam Girli neemt, mag je dan ook aannemen dat er een album komt met allerlei girli songs. De electropop van Milly Toomey voldoet hier dan ook volledig aan. De jonge zangeres zag bij haar ouders de Blondie albums in de kast staan en dat inspireerde haar om de Girli naam aan te nemen. De vrolijke klanken kennen brutale teksten als ‘Deal With It’ of de ode aan zangeres Pink in het nummer ‘Pink’. Het album kent de Pink popsound en solliciteert ze hierbij openlijk om als supportact voor haar idool te kunnen spelen. De popsongs ‘Friday Night Big Screen’ en ‘Sticky Out’ zijn prima songs waarmee ze hits kan scoren en het storytelling ‘Fake Friends’ is zo kort dat je het amper als titel van een song kunt betitelen. Met ‘Young’ geeft ze een kijkje in haar eigen wereld, dat herkenbaar voor velen zal zijn. Het album is de eerste stap van Girli om de route naar haar eigen sound te bewandelen. De intentie is goed en de ervaring en het netwerk zal voor de toekomst belangrijk voor haar zijn.

Label Republic rec

Beoordeling 7,5

Review Andy Biersack is zijn eigen naam en de Amerikaanse zanger nam tevens de artiestennaam Andy Six aan. Als aanvoerder van de glamrockers ging hij door het leven toen hij nog bij Black Veil Brides speelde. Geïnspireerd door KISS en Motley Crue werd de act opgevoerd, hoewel het muzikaal een donkere sound en meer donkere teksten kent. In 2016 weet Andy al een solo uitstapje te maken met het album the Shadow Side. Nu weet de man wederom ruimte te maken om een solo album uit te brengen. Juist om de band ver van de solo projecten van Andy te houden, neemt hij de naam Black aan. De sound van Ghost of Ohio en zijn solo songs zijn luchtiger en kent het meer een popsound dat niet te rijmen valt met het stevige werk met Black Veil Brides. Het titelstuk, ‘Heaven’ of ‘The Wind & Spark’ zijn songs die net zo goed op een album van The Script hadden kunnen staan. Hoewel de teksten nog wel een donker randje kent. Maar over het algemeen is het een lief album van Black als je het naast de rockband songs ligt. Maar gelijk is het allemaal een soort van 13 in een dozijn ten opzichte van de vele bands die dit soort muziek op dit moment maken. Goed, het is een prima plaat en prima productie, maar ten opzichte van de vele commerciële bands is dit album wat doorsnee.

Label Isand/ Universal music

Beoordeling 8

Review De indierockers uit Wales zijn weer terug met een heerlijk album vol energie rock and roll. Het is hun derde album de en de vorige twee waren al een goede opmaat voor dit album. Zoals de titel al zegt, de balans binnen de muziek is gevonden, waardoor de band een eigen sound heeft ontwikkeld. ‘Basically’ springt er tussenuit door de opvallende drive en de opbouw van de compositie. Hier en daar hoge gitaarklanken en een anticlimax aan het eind van het nummer, heeft het alles wat een song nodig heeft. Net als ‘Encore’, ‘2 All’ of het openingsnummer ‘Longshot’, zijn het energierijke songs met een twist. Misschien dat het op het eerste gehoor niet altijd even bijzondere songs zijn, maar naar enkele draaiuren pakken de songs je zeker en is het een heerlijke opwarmer voor in de auto wanneer je naar een festival rijdt. Het mooiste is dat de band hier dan zelf ook nog act de préséance geeft, maar dat ligt nog niet in de planning. Catfish and the Bottlemen staan in Nederland op 20 mei Melkweg te Amsterdam

Label So Rec. /Silva

Beoordeling 8

Review De Britse band uit Southampton heeft het podium van de Zwarte Cross al eens bespeeld, maar echt doorgebroken zijn ze nooit. Toch is het een band die mooie indie rock albums heeft gemaakt en live een goede reputatie kent. Dit album van Band of Skulls swingt rockt en is in your face! Heerlijk aanstekelijke dance rocksongs waaronder ‘Love is All You Love’ of het steviger ‘Not the Kind of Nothing’. De popsongs waaronder ‘Cool Your Battles’, ‘Thanks a Lot’ en ‘Sound of You’ met de uuuhs en aahs is aanstekelijk en mooi in de compositie. Samen met producer Richard X (Pet Shop Boys) weet de band hun rock sound om te batterijen in een dance poprocksound. Natuurlijk zulllen mensen het vreselijk vinden en anderen weer top. Maar een ding is zeker, de band weet hun grenzen te verleggen en zijn niet bang om iets nieuws aan hun sound toe te voegen. Al is het nummer ‘Speed of Light’ een dipje van het album, ‘We’re Alive’ zal live een heerlijk spring nummer gaan worden en wellicht een publiekslieveling. Maar het album is zeker de moeite waard!

Label Virgin / Universal music

Beoordeling 8

Review Vanaf begin van dit jaar verschijnen de re- releases van Chemical Brothers albums van het EMI label. Nu na vier jaar is er ook een geheel nieuw album op het Virgin Label en dat zal dan ook de reden zijn waarom het zolang heeft geduurd dat deze meesters in de dance wereld het nieuwe album konden uitbrengen. No Geography of geen grenzen, hoe je het maar noemen wil, de muziek van Chemical Brothers gaat over de hele wereld en laat vele generaties dansen op de festivals. Het album is dan ook een heerlijk dance album dat vooral door de tempowisselingen erg variabel klinkt. ‘Catch me I’m Falling’ begint al als een popact, na dat we nog even bijkomen van het dance nummer ‘Mah’. Maar het topstuk bevindt zich in het begin van het album. De openingstrack ‘Eve of Destruction’ geeft zoveel energie en hun nieuwe stijl weer dat het als visitekaartje voor het album is. De single ‘Got To Keep on” is zeker catchy te noemen en als heerlijke dancetrack die de mensen zeker in beweging uit. Met dit album zijn de Chemical Brothers weer helemaal terug en zullen ze op diverse festivals de avond weer optimaal afsluiten!

Label Pink Lane / Bertus

Beoordeling 7,5

Review De heldere klanken van zangeres Ruth Patterson komen je fris tegemoet wanneer je het openingsnummer van het album Take A Bite, 'All I Got Is You' hoort klinken. En dat doet haar gehele verschijning. Met de band weet ze heerlijke temperamentvolle pop te maken. De Britse band weet de Britse indiepop te mixen met de folk van de Balkan. Met ‘Take a Bite’ gaan alle heupen los en wordt er een muzikale brug geslagen tussen het oosten en het westen waardoor de verbroedering alleen maar met open armen ontvangen kan worden. Het album is een afwisseling en een zoektocht naar de juiste sound, terwijl het blijft swingen met ‘Trough With Talking’, ‘Kiss Me Before You Go’ en ‘Sister’. Wanneer de spanning in Who Do You Think You Are in een aanstekelijke sound en refrein wordt gegoten is het een van de topstukken van dit album, net als het ‘Naked in Budapest’ dat als uitnodiging wordt gebracht en met beide armen muzikaal wordt ontvangen. Het is dan ook een lekker zonnig album dat afwisselend is, omdat men de grenzen van de muziek zoekt en de culturele grenzen over durft te gaan. Holy Moly and the Crackers zijn te zien in Nederland op vrijdag 6 sept Paradiso te Amsterdam

Label Unday / Pias

Beoordeling 7,5

Review Het debuutalbum In Dreams komt alweer uit het jaar 2016. En we waren in de veronderstelling dat we deze Brusselse band niet meer terug zouden zien. En kijk daar, de electro pop van de indie popband komt met een heerlijk album! Het duo is inmiddels uitgebreid tot een volledige band met drums en met de violen in ‘Sinister’ van de voormalige Balthazar lid Patricia Vanneste krijgt de indie sound een vleugje folk. Het past in het concept van het duo. De wat donkere sound van ‘Cold Water’ kent de heldere stem van Birsen Ucar en een prachtige viool solo. De beat van Steven van Gelder drijft de band tot grotere hoogte waardoor de swing in de songs blijvend is. Daar waar de band weet ergens over te gaan naar een droompop sound in ‘Run’ en ‘The Bloop’. Ook hier weet de band prima raad mee. Het blijft swingend en zwevend door de electro sound. ‘Vertebrate’ is dan weer zwoel en meeslepend en ‘The Centre Will Hold’ is vol spanning en kent een heerlijk hypnotiserende drive. Het duo heeft de kans gegrepen om de krachten van een bandvorm te bundelen en dat is meer dan goed gelukt!

Label The Orchids

Beoordeling 8

Review Dat de singer-songwriter uit Bristol altijd een andere sound kan bedenken dan de meeste singer-songwriters weet Sital-Singh ook weer op dit album te produceren. En ja, er is een zwak voor deze man. Zijn manier van liedjes schrijven is beeldend en pakkend. Zo, dat hij het in zijn eentje prima kan vertolken. De man is inmiddels verhuisd van Bristol naar Los Angeles. Hierdoor hoor je al meer de Americana sound door de songs en klinkt ‘Raise Well’ en ‘I Do’ als de band Venice, maar dan in zijn eentje. Al blijven de broze songs als ‘The Last Day’ en ‘Los Angeles’ toch weet typisch Sital- Singh. Kwetsbaar in de eenvoud met een akoestische gitaar en weinig back up instrumenten. Het album kent een beter balans dan zijn voorganger Time is a Riddle. Hij heeft zijn draai gevonden en daar mag hij ruim voor beloond worden. Zijn ingetogen voorkomen houdt hem ook in de schaduw, terwijl de albums allen even mooi zijn. Met dit derde album klinkt Sital – Singh completer en divers in de sound zonder zijn eigen kleur te verliezen. Wanneer je ‘Silhouette’ en ‘Almost Gone’ zijn dit twee totaal verschillende songs maar zo herkenbaar in de stijl van Sital-Singh. Op naar een gouden status dan maar?

Label Butler rec. /Bertus

Beoordeling 8

Review The Parlotones bestaat inmiddels alweer 20 jaar en dat jubileum mag dan ook gevierd worden. De Zuid-Afrikaanse popband tourde de afgelopen jaren met o.a. Coldplay, Starsailer en Snow Patrol, waardoor de band een groot publiek bereikt. Het album China verscheen afgelopen jaar en bereikt nu ook Europa via het Nederlandse label Butler. Terecht want de band heeft weer veel te bieden. Het heerlijke openingsnummer ‘Buckle Up’ past in het straatje van de acts waar men als support act voor speelde. De grote stadion sound horen we terug op ‘Leave A Light On’ en zou zo als opening voor het wk voetbaltoernooi kunnen worden gespeeld. Dit is hun niet onbekend, omdat de band in 2010 deze eer te beurt viel wanneer Zuid Afrika het toernooi organiseerde. Het is de stadion pop die men weet te maken, terwijl de band anderzijds ook wat rustiger in de sound is gaan klinken. ‘Antidote’, ‘Downtown Love’ en ‘Can You Feel It?’ zijn typische Coldplay songs. Heerlijke zomers songs die goed klinken en even een andere timbre hebben dan het bekende Coldplay werk. Eerlijk is eerlijk, het album is afwisselend en kent erg lekkere songs waaronder ‘Young & Guilty’ en ‘Only The Good Die Young’. De band heeft wat ingeboet op de gitaarsound en gaat over naar de digitalisering zodat de songs ergens tussen de Pet Shop Boys en U2 klinkt.

Label Concord Records

Beoordeling 8

Review The Medicine Show is het 15e album voor Melissa Etheridge. Ze stond in februari nog in 013 in het kader van haar ‘Yes I Am’-jubileum tour en nu is ze terug met haar nieuwe album. Voor echt grote hits moeten we nogal wat jaartjes terug (o.a. ‘Like The Way I Do’) maar met dit nieuwe studioalbum is de Amerikaanse singer/songwriter weer helemaal terug. Melissa trapt af met de titelsong, een stampende rocksong en een muur van gitaargeluid waarmee ze maar meteen een statement afgeeft richting Trump en Co.; “But we can change this or we can blame this/We are the people and our thoughts can rearrange this”. Vervolgens pakt ze met ‘Wild And Loneley’ terug naar gitaarpop die doet denken aan de sound van Fleetwood Mac. Het is een nummer dat ideaal is voor airplay op de radio en lekker mainstream. Overigens werkt Melissa op dit album weer samen met John Shanks (o.a. Bon Jovi) met wie ze al eerder op Fearless Love werkte. Vervolgens weet ze met ‘Shaking’ weer een onvervalste rocker neer te zetten en kent The Medicine Show een stevige en gevarieerde opening. Maar het is niet alleen maar rock dat de klok slaat. ‘Woman Like You’ is iets rustiger en midtempo met een vleugje country en bij de krachtige ballad ‘I Know You’ horen we zelfs strijkers. Met ‘Here Comes The Pain’ pakt ze zelfs terug naar polarisering die niet alleen Amerika, maar de hele wereld overspoelt. Overigens is een dergelijk thema niet vreemd aangezien Melissa Etheridge altijd wel sociaalpolitiek bewogen is geweest. ‘Suede’ heeft wat meer blues in zich maar verrassen doet ze toch wel met het heerlijke ‘Human Chain’ dat een subtiele funky “groove” heeft, iets dat we misschien nog wel herkennen van haar laatste album. Afsluiten doet ze met het indrukwekkende ‘Last Hello’ waarin ze op een indrukwekkende wijze refereert naar de schietpartijen op scholen en universiteiten in de VS. (“No child should see what I have seen, how was I to know that was our last hello”). Zonder het letterlijk te noemen is dit deze powerballad een direct verwijzing naar de schietpartij op de Parkland School in 2018. Op The Medicine Show weet Melissa Etheridge ons wederom te overtuigen. Ze zingt alsof haar leven er vanaf hangt en we voelen de oprecht emotie in haar teksten. Ze vertaald haar gedachten naar teksten en weet die te verpakken in elf pakkende songs waarbij haar stem sterker klinkt dan ooit. Dit album kan waarschijnlijk iedereen waarderen, of je nu een verstokte fan bent of voor de eerste keer kennis maakt met deze uit Kansas afkomstige singer/songwriter. Veel luisterplezier.

Label Westbere Records

Beoordeling 8

Review Met Lucy Kitt is er een nieuwe naam opgestaan binnen het genre singer/songrwriting. Met haar akoestische gitaar en zelf geschreven intieme liedjes weet ze inmiddels Groot Brittannië te veroveren. Na een muzikale jeugd stapte ze als 16-jarige in de grunge band Ostara maar ze verliet de band ook weer om te kunnen studeren aan de universiteit van Kent. Daar groeide haar voorliefde voor folk en akoestische muziek en in 2007 haalde ze het tot de halve finales van de BBC Radio 2 Young Folk Awards. Dit zorgde vervolgens voor de gewenste springplank en de afgelopen jaren heeft ze aan haar carrière gewerkt. Nu is daar haar debuutalbum Stand By met tien ingetogen Folk-achtige songs die vooral een akoestisch karakter hebben. Het is vooral Lucy die zichzelf op de akoestische gitaar begeleidt op kleine, ingetogen liedjes die gaan over de verhalen van het leven die iedereen kent. De vlotte openingstrack en titeltrack is ‘Stand By’ gaat over die relatie die geen stand hield en zo nu en dan horen we een subtiel aanwezige slidegitaar die juist voor dat kleine beetje extra spanning zorgt. Op sommige nummers zoals ‘Said And Done’ en ‘Eagle’ horen we een iets rijker instrumentarium zoals drums en basgitaar maar is het vooral het gitaarspel van multi-instrumentalist Sam Beer (Treetop Flyers) dat van hoge kwaliteit is. Maar het is vooral haar stemgeluid die er voor zorgt dat je aandachtig blijft luisteren. Nummers als ‘Days Like These’ en het met wat Americana-invloeden doorspekte ‘Thief’ zijn gewoon prima luisterliedjes. Op de sfeervolle en akoestische afsluiter ‘Better Days’ is het nog één keer Lucy en haar gitaar. Tien smaakvolle, goed gearrangeerde liedjes die liggen op het snijvlak van Folk en Singer/songwriting. Lucy Kitt bewijst heeft zelf alles geschreven waardoor dit album nog net wat meer glans krijgt. Voor de liefhebbers van dit genre absoluut een aanrader. Als we een minpunt moeten noemen is het de speeltijd; die is "slechts" een kleine 30 minuten. Veel luisterplezier.

Label 30 Tigers - Zappo Records

Beoordeling 8,5

Review Het is 1986 als Bruce Hornsby die absolute wereldhit scoort met ‘The Way It Is’’; iedereen kent de pianoklanken van dit nummer dat ook niet weg is te denken uit de TOP 2000. Sindsdien heeft de Williamsbrug, Virginia geboren Amerikaan een indrukwekkende discografie en muziekcarrière opgebouwd met zijn band The Range, als soloartiest of met The Noisemakers. Overigens los van alle andere samenwerkingsverbanden zoals die met The Grateful Dead. Dit weekend kwam zijn nieuwste album Absolute Zero uit. De teller staat inmiddels op een kleine 20 albums waarbij we ook kunnen stellen dat Hornsby de afgelopen jaren regelmatig uit zijn comfortzone is getreden en nieuwe muzikale wegen is ingeslagen. Pop, Jazz, ’60 Soul, Bluegrass, Rock, het kwam de afgelopen decennia allemaal voorbij en het leverde hem ook nog eens drie Grammy’s op. Het mooie is dat Hornsby ook op Absolute Zero verrassende samenwerkingen op zoekt en daarmee de muzikale uitdagingen niet uit de weg gaat. Eén van de sprekende voorbeelden hiervan is ‘Fractals’ met de piano prominent aanwezig met een knipoog naar het Jazzlabel ECM. Op de titelsong en tevens opener van dit album horen we de legendarische jazzdrummer Jack DeJohnette die al drummend begint om daarna vergezeld te worden met Hornsby op piano. Het geheel wordt door strijkers stemmig gecomplementeerd en is meteen één van de beste tracks. Opvallend is opnieuw de samenwerking met Justin Vernon (Bon Iver) en op het prachtige ‘Cast-Off’ horen we naast Vernon ook de drummer van Bon Iver, Sean Carey. Het eindresultaat is verbluffend met twee totaal verschillende klankleuren qua stem die dus wonderwel complementair aan elkaar blijken te zijn. ‘Med’s’ is qua opbouw wat anders, maar ook hier horen we weer een bijdrage van Vernon. Een nummer als ‘Voyager One’ is verrassend uptempo met een soort van funky “groove” terwijl The Blinding Light Of Dreams’ erg dicht bij de Jazz ligt. Een nummer als ‘Never In This House’ ligt misschien wel het dichtst bij het werk zoals we dat misschien wel het beste kennen van Hornsby; mooie melodie, hijzelf achter de toetsen en strijkers die het geheel sfeer omlijsten. Ook de laatste twee nummers zijn weer van hoge kwaliteit; ‘White Noise’ is een wat rustiger en ingetogen nummer maar met ‘Take You There’, met medewerking van Robert Hunter (The Grateful Dead), sluit Hornsby af met het hoogtepunt van het album; een nummer dat door zijn verhaallijnen en complexiteit herinneringen oproept aan de beginperiode van Genesis. Bruce Hornsby levert met Absolute Zero een topplaat af. Hij durft nieuwe muzikale paden in te slaan en kiest op dit nieuwe album absoluut niet voor de meeste makkelijke weg. Absolute Zero is een meer dan gevarieerd album waar Hornsby weer veel muziekstijlen op een haast onnavolgbare wijze met elkaar verweeft. Maar uiteindelijk is hij wel in staat om alles naadloos met elkaar in harmonie te laten klinken en krijgt het album na elke luisterbeurt meer glans. Een groeibriljant en klasseplaat. Veel luisterplezier.

Label Butler Records

Beoordeling 8

Review Ivan And The Parazol zijn terug met een nieuw album; Exotic Post Traumatic is inmiddels het vierde album van deze Hongaarse formatie. Een band uit Hongarije is geen alledaagse kost voor muziekliefhebbers. De afgelopen jaren heeft deze band echter vooral live een meer dan respectabele staat van dienst veroverd met optredens op het prestigieuze SXSW-festival in Austin, stonden ze op Sziget en verzorgden het voorprogramma van Deep Purple in Budapest tijdens dienst tournee in 2014. Voor dit album kregen ze hulp van producer Wil Anspach (o.a. Muse, Justin Timberlake) en werden de opnames gemaakt in de East West studio’s in Los Angeles. Zie hier ook meteen de leuk gevonden verwijzing naar de openingstrack ‘Nr. 1003’ waar we een stukje horen van de stewardess die de passagiers van de vlucht naar Los Angeles welkom heet. De band weet op dit nieuwe album Exotic Post Traumatic wederom te overtuigen met hun muziek die herinneringen oproept aan de jaren ’70 toen Glamrock zijn hoogtij dagen vierde. Frontman Iván Vitáris heeft zo’n typerende stem van het kaliber Jagger. Luister maar eens naar de opener ‘Nr 1003’, overigens een tracks waarbij alle puzzelstukjes meteen goed vallen en de band echt ook als een band klinkt. ‘I Can’t Recall’ is wat bedeesder maar Vitáris drukt met zijn vocalen wel duidelijk dat stempel. Met ‘Is That’ heeft de band dat nummer dat je na een luisterbeurt niet meer uit je hoofd krijgt; de stem van Vitáris, de gitaarriffs en de hooks zorgen ervoor dat dit nummer op de nodige airplay zal kunnen rekenen. ‘Serial Killer’ roept misschien nog wel de meest krachtig “Glamrock”-herinneringen op en hier levert Kyiki van Chrystal Fighters nog een vocale bijdrage. ‘When I Was 17’ is lekkere druistige gitaarrock, ‘Changin’ drijft op de drums en gitaren maar met ‘Orchid’ hebben we een waar meesterwerkje te pakken. Het nummer wordt á la Led Zeppelin rustig opgebouwd met een eenvoudige gitaarriff en ingetogen zang om gaandeweg uitgebouwd te worden tot een gepassioneerde rocksong. Ivan And The Parazol is echt een band; zo veel wordt wel duidelijk na het luisteren van Exotic Post Traumatic. Het album straalt een ongekende energie af waarbij de band het voor elkaar heeft gekregen om een soort van ongepolijste glans te bewaren; de band heeft een authentiek geluid dat doet denken aan de jaren ’70 zonder dat we hier met in de voetsporen van te maken hebben of kopieergedrag. Voor deze recensist een ontdekking en benieuwd naar hoe de band zich in Paradiso gaat manifesteren. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Label Trapped Animal Rec.

Beoordeling 6,5

Review De Engelse singer-songwriter uit London weet zijn kunstzinnigheid en creativiteit niet alleen in de muziek te leggen. De man heeft zijn schilderij op de hoes geplaats en als een klodder roze hier en klodder roze daar, een beeld voor zich zelf geschapen waarin hij zich kan verliezen. De singer-songwriter verteld dat hij de liedjes maakt om voor zichzelf te zingen in ‘Pandera’s Box’. Hij weet de vrouwelijke goden te versieren met Gala en komt tot de conclusie dat het hier om een ‘Bad Lover’ gaat. ‘Can We Be Strangers’ is dan ook een logisch gevolg. De songs zijn niet spannend en klinken vallen in herhaling. De akoestische klanken herhalen zich in verschillende akkoorden, maar het doel van een singer-songwriter is om een verhaal te vertellen en dan lukt hem dan ook. Met een mooie warme stem verteld hij de verhalen en daardoor zijn de heftige intro’s van bijv. ‘Pink Mirror’ wat overbodig.

Label Continental Records

Beoordeling 8

Review We hebben er vier jaar op moeten wachten maar het nieuwe album Walking In The Wild van de Nederlandse formatie Point Quiet is het wachten waard geweest. Opnieuw nemen Pascal Hallibert (zang, gitaar, toetsen), Hans Custers (bas, toetsen, zang), Jan van Bijnen (gitaar, dobro, pedal steelgtaar, accordeon), Simone Manuputty (zang, viool) en Joost Verbraak (trompet) ons mee op een muzikale trip waar de weemoed vanaf spat en waarmee je jezelf in een broeierige staat van de VS waant. Een akoestische gitaar die wat voort lijkt te kabbelen en de doorleefd klinkende stem van Pascal Hallibert vormen de aftrap van dit nieuwe album van Walking In The Wild. De spanningsboog wordt meteen aangetrokken met ‘Highway In Your Head’ en de band weet meteen die wat broeierige sfeer te creëren die we al kenden van hun vorige album Ways And Needs Of A Night Horse uit 2015. Vervolgens weet de band met een song als ‘Lonely nights’ die intieme sfeer vast te houden en zijn het trompettist Joost Verbraak én de tweede sten van Simone Manuputty die deze Folk-Americana song tot grote hoogte tillen. Mooi is het om te horen hoe die wat donkere en als schuurpapier klinkende stem van Hallibert de nummers dat wat weemoedige karakter meegeeft. ‘Tales Of Road 308’ klinkt iets luchtiger omdat het nummer wat meer vaart heeft maar de meeste nummers zijn vooral ingetogen. Op nummers als ‘Vera Cruz’ en ‘Not all Lies’ klinkt Hallibert wel erg breekbaar en zorgt de rest van de band er voor dat je jezelf in New Mexico waant. Het Country-Noir nummer én titelsong ‘Walking In The Wild’ met een iets hoger stemgeluid zorgt voor een aangename afwisseling en is misschien wel het meest opgewekte nummer. Hierna kiest de band de al eerdere ingeslagen weg voort en weet met smaakvolle en mooi gearrangeerde nummers als ‘Written On Our Bones’ en het gevoelige ‘The Last Time’. De band heeft zich de afgelopen jaren doorontwikkeld, hetgeen absoluut hoorbaar is op dit nieuwe album en de soloprojedten hebben blijkbaar voor nieuwe inspiratie gezorgd. Als laatste noemen we toch nog even het desolaat klinkende ‘The Distance’ dat misschien wel het mooiste nummer van dit album is. Walking In The Wild is zo’n album dat onder je huid gaat zitten. Twaalf nummers die nooit echt op gang lijken te komen en die als het ware blijven steken in een soort van broeierige loomheid onze de zon in New Mexico. En dát is nu juist de kracht van Point Quiet, want dit album uit de Hollandse polder is van internationale allure. Met deze muziek op de achtergrond smaakt een glas (Amerikaanse) whisky absoluut goed maar het luistert ook prima weg tijdens een goed gesprek. Tip om dit album ook eens met de koptelefoon op te luisteren. Veel luisterplezier.

Label Constellation Records

Beoordeling 7

Review Joni Void bracht onlangs een nieuw album uit; Mise En Abyme. Dit nieuwe conceptalbum is een album geworden dat écht buiten de lijntjes kleurt. De Frans/Canadese producer Jean Cousin is onder zijn artiestennaam Joni Void terug met zijn tweede album. Mise En Abyme is vooral een conceptalbum geworden waarbij de in Montreal woonachtige producer gebruik maakt van elektronische geluiden die aangevuld worden met klanken en geluiden die in ons dagelijks leven geproduceerd worden, al dan niet door mensen. Denk hierbij aan een geluidsfragment dat via mail is ontvangen, een voice-recorder opname en de in-gesprek-toon van een telefoon. De albumtitel verwijst naar het principe van het verhaal in het verhaal, waardoor het geheel nogal conceptueel overkomt. Meest sprekende voorbeeld is waarschijnlijk ‘No Reply (Interruption)’, waar we de in-gesprek-toon horen, een deel van een telefoongesprek en de ruis van een slechte lijn. Soms is het geheel of de som van klanken ineens meer en ontstaat er een soort van liedje. ‘Abuser’ is hier een voorbeeld van waarbij Sarah Pagé mooi vrouwelijke klanken produceert en enkele woordjes spreekt. Dat wordt vervolgens weer laagje voor laagje over de nodige synths gelegd, met een warm klinkend liedje als eindresultaat zonder dat er een vast ritme onder ligt. Maar het merendeel van de nummers, als we ze zo mogen noemen, zijn vooral een mengeling van klanken zoals bij ‘Safe House’ en ‘Cinetrauma’, waar hij geluiden van een digitale camera gebruikt om de beat te vormen. Zelf noemt hij dit album ook een “Time-travel-experiment”, omdat hij geluiden gebruikt die samen met hem zijn opgegroeid. Geluiden van telefoons, video-recordings, camera’s, home-video’s, hij gebruikt ze allemaal. Bij ‘Deep Impression’ horen we een fragment van de video-opname van zijn vijfde verjaardag maar ook een gesproken voice-over tekst van “Karen”. Afsluiten doet hij in stijl met ‘Resolve’; van alle nummers op dit album worden samples voor deze afsluitende track gebruikt…….. Na enkele luisterbeurten is de vraag of we hier nu met een muziekalbum of met kunst te maken hebben nog niet beantwoord. Hij weet de factor tijd van onze sterfelijkheid te visualiseren door gebruik te maken van samples en geluidjes die wij mensen produceren door gebruik te maken van apparatuur. Een bijzonder album dat niet voor echt voor iedereen toegankelijk is maar waarbij het woord intrigerend wellicht het sleutelwoord is. Veel luisterplezier.

Label Eigen Beheer

Beoordeling 7,5

Review Met een afgeronde studie aan het ARTEZ conservatorium als achtergrond besloot Willemijn van Helden het avontuur aan te gaan onder de naam Willow Mae. Samen met haar broer Jan schreef ze de muziek voor dit album dat eigenlijk al in 2015 al tot stand kwam. Vanwege allerlei beslommeringen duurder het dus tot 2019 voordat Song Of Songs daadwerkelijk werd uitgebracht, mede door de hulp van een crowdfundingactie. De titelsong is de opener; lichtvoetig, soms wat krachtiger door de aanwezigheid van de blazers met het stemgeluid van Willemijn als de constante factor. Vervolgens is daar het wat meer “groovy”-klinkende ‘Dancer’, waar nog maar eens duidelijk wordt wat voor een bereik Willemijn met haar stem heeft. Wederom de blazers maar ook de gitaarriffs zorgen voor het wat meer swingende tempo. Maar ze weet voldoende variatie in de songs aan te brengen want een nummer als ‘Serenade’ is weer veel meer ingetogen en heeft zelfs een wat “jazzy” karakter. Zo zijn er wel meer rustigere nummers op dit debuutalbum terug te vinden. ‘Apples From Tirza’, ‘You Are’ en ‘Happy Chromosomes’ vormen een rustig middendeel waarbij Willow Mae ook een aardig vleugje soul weet toe te voegen. De basis voor de verhaallijnen van de liedjes komen overigens uit het verleden van Willemijn. “Van jongs af aan ben ik geïntrigeerd geweest door de liefde. Ik ging op zoek naar veiligheid en verbondenheid en schreef daar verhalen over, net zoals ik vroeg als klein meisje deed. Deze verhalen vormen samen mijn debuutalbum ‘Song Of Songs’”. ‘Open’ is misschien wel het meest “verhalende” nummer terwijl de eerder uitgebrachte single ‘Spring Dew In Fall’ één van de sterkste tracks is, samen met het akoestische en helemaal “stripped down” ‘Mango’’. Soms lijkt het zo makkelijk; een album uitbrengen. Niets is minder waar en daar kan Willow Mae ons alles over vertellen. De twaalf liedjes of Song Of Songs brengen ons een aangename mengeling van Folkpop en singer/songwriting waarbij het geheel uitermate toegankelijk is. Laten we hopen dat we niet weer zo lang op een nieuw album hoeven wachten. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Label Full Time Hobby Records

Beoordeling 8,5

Review Drie vrienden die elkaar van Highschool kennen maar door een heroïneverslaving van één van de bandleden enkele jaren uit elkaar worden gedreven. Over die donkere periode gaat het verhaal dat op het debuutalbum Curve Of The Earth van de Amerikaanse band Ohtis wordt verteld. Op zich is Curve Of Earth eigenlijk een mooi verhaal over vriendschap. De band ontstond tijdens de Highschool periode toen Sam Swinson en Adam Pressley in Normal, Illnois een schoolbandje hadden, genaamd Ohtis. De band werd aangevuld door anderen maar uiteindelijk bleek multi-instrumentalist Nate Hahn een blijvertje. In die beginperiode werd er vooral lokaal opgetreden. Het niet onbekende tragische verhaal van heroïneverslaving overkwam ook Swinson en in 2009 besloten Pressley en Hahn er voorlopig mee te stoppen en door te verhuizen ook daadwerkelijk fysiek afstand te nemen. Toch hielden de heren, Swinson in LA en Pressley in Detroit en Hahn in Chicago, contact en bleven ze wel creatieve ideeën met elkaar delen. Na een afkickperiode die enkele jaren duurde vonden de heren elkaar uiteindelijk toch en eind vorig jaar was daar ineens de single ‘Runnin’ en dit weekend het debuutalbum Curve Of The Earth uitgekomen, dat vooral vanuit een retroperspectief beeld van Swinson is geschreven. De acht nummers met vooral een Folk-noir en Americana-karakter met een speeltijd van ruim een half uur nemen ons mee in het verhaal van de band en vooral dat van Swinson. De al eerder uitgebrachte, werkelijk prachtige single, verteld het verhaal van zijn verslaving met alle donkere kanten van die periode. Ook het haast vrolijk klinkende ‘Rehab’ laat qua verhaallijn weinig aan de verbeelding over en de slide-gitaar zorgt hier voor de aantrekkelijk klinkende “twang”. Meest persoonlijke nummer is misschien wel het alt-country ‘Black Blood’, waar we Swinson “Two days later, he woke up strapped in a hospital bed / Next to another man who wanted to be dead” horen zingen. Let overigens op drum en de toetsen! ‘Diggin’ is innemend en integer, het semi-akoestische ‘Junkie Heaven’ is melancholiek en de Folk-achtige afsluiter ‘Serenity Prayer’ heeft wat 60’s popinvloeden. Laten we hopen dat Ohtis nog meer demonen heeft die de komende periode voor inspiratie voor nieuwe materiaal kunnen zorgen. Curve Of The Earth is in ieder geval een prachtig album geworden met over het algemeen kleine, persoonlijke liedjes die een donker randje hebben. Melancholieke teksten, een stemmige slide-gitaar, ingetogen drums en diffuus toetsenspel zorgen voor een meer dan aangenaam, sfeervol en geslaagd debuut. Veel luisterplezier.

Label Rhino Records

Beoordeling 7,5

Review In de jaren ’80 was de muziek van New Order een begrip. Blue Monday uit 1983 was dé wereldhit maar hun debuutalbum Movement kwam in november 1981 uit. Nu wordt dit album opnieuw uitgebracht in een unieke box met vele extra’s. Gitarist Bernard Sumner, bassist Peter Hook en drummer Stephen Morris vormden na het uiteenvallen van de Britse band Joy Division de formatie New Order. Het debuutalbum Movement werd in 1981 wereldwijd niet met veel enthousiasme ontvangen. In de UK haalde het niet eens de top 10 maar door de jaren heen werd er met terugwerkende kracht toch met veel waardering over dit album gesproken én geschreven. Naast de reguliere versie was er ook een dubbel-cd uitgave maar nu is daar een reïssue om van te watertanden. Verdeeld over LP, CD’s en DVD is dit de ultieme box van dit album. Deze speciale uitgave brengt naast het reguliere album een geremasterde versie maar ook nog een prachtige collectie van nooit eerder uitgebrachte demo’s, remixes maar ook een aantal unieke live-opnames van de tour die New Order in maakte. Hier vind je live-versies van zowel Europese als Amerikaanse optredens en zo kom je dan van bijvoorbeeld ‘Truth’ een versie in New York maar ook in Manchester. Van nummers als ‘Hurt’ en ‘Senses’ horen we liveversies van drie verschillende optredens. Voor de fan van New Order is dit een must have en voor verzamelaars van “limited Editions” is dit een unieke verzamel box.

Label Big Crown Records

Beoordeling 8

Review De inmiddels 67-jarige Lee Fields is met zijn Expressions terug. Na Special Night uit 2016 neemt de Amerikaanse soulzanger samen met zijn band ons nog een keer mee op een meer dan aangename reis naar “the Soul with the capital S”. Soms zeggen albumcovers voldoende; kijk naar de cover van It Rains Love en laat je eerste indruk spreken; een wat groezelige vintage foto van een donkere Amerikaanse zanger in combinatie met deze titel kan eigenlijk niets anders betekenen dat soul. En laat dat nu juist datgene zijn wat we tijdens dit nieuwste album van de in South Carolina geboren Lee Fields te horen krijgen. In de jaren ’70 bouwt Fields een bescheiden carrière op maar met de intrede van de disco die veelal gebaseerd is op synthesizers besluit hij de muziek business de rug toe te keren. In de jaren ’90 keert hij terug en sindsdien heeft hij een meer dan respectabele discografie opgebouwd, solo maar ook zeker met The Expressions. Dit weekend was de release van het nieuwste album, It Rains Love, wederom met de medewerking van zijn band The Expressions. De tien nummers nemen ons weer mee naar de dagen dat de Soul met een hoofdletter S zegevierde. Little J.B. (James Brown) zoals Fields wel genoemd wordt is nog steeds gezegend met die diepe, maar evengoed heldere stem en wordt ook op dit album omgeven door blazers, achtergrondkoortjes en strijkers. Het album trapt af met de titelsong en meteen is het gevoel van die donkere “groove” terug; een soepel basloopje, wat toetsen en blazers erover en je bent terug in de tijd van Otis Redding, James Brown, Wilson Picket en andere (soul)helden. Het album klinkt misschien wat ongepolijst, alsof het in één take live op de plaat is gezet en het geheel niet tot in perfectie door de mix is gehaald. Mooi voorbeeld is ‘Blessed With The Best’ waar de snare drums misschien net iets te veel te boventoon voeren, maar een kniesoor die hierop let. ‘Wake Up’ vraagt om de volumeknop wat verder open te draaien terwijl het met melancholie doordrenkte ‘Will I Get Off Easy’ een blauwdruk is van een gevoelige soulballad. ‘Love Prisoner’ is met de soepele tempowisselingen één van de hoogtepunten maar ook hier zijn de blazers weer bepalend en laat Fields nog maar eens horen wat een geweldig bereik hij met zijn stem heeft. Verder zorgen het wat meer funky klinkende ‘A Promise Is A Promise’ (horen we daar een vleugje EW&F) en het met Reggae en Gospel-invloeden doorspekte ‘God Is Real’ voor de aangename variatie. Met de zwoele afsluiter ‘Love Is The Answer’ neemt Fields ons nog één keer mee naar die warme muzikale deken die hij om je schouders legt. It Rains Love klinkt op Vinyl waarschijnlijk beter dan de digitale Cd-versie. De “vintage’ sound die Fields weet te creëren in dit digitale tijdperk verdient hier en daar een tikje van die naald die over het vinyl krast. Een absolute aanrader en met deze doorleefde soulplaat bewijst Lee Fields & The Expressions dat hij nog steeds een prachtplaat kan afleveren. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Label Sogs For The Def Records

Beoordeling 8

Review Unkle is terug. Het project van James Lavelle is terug met deel II van de aangekondigde trilogie. The Road Part II is een dubbel CD geworden met maar liefst 22 tracks en een speeltijd van een kleine 75 minuten! Lavelle is al sinds de mid-negentiger jaren actief en zoals we van hem gewend zijn zoekt hij opnieuw de samenwerking met een scala van artiesten om dit tweede hoofdstuk vorm te geven. Ook nu zijn er vele artiesten die hun medewerking verleend hebben zoals Elliot Power, Miink, Liela Moss, Mark Lanegan, Dhani Harrison, Mick Jones (the Clash), Tessa Angus (Brian Eno) en Editors’ Tom Smith en anderen. Het resulteert in 22 tracks verdeeld over 2 Acts of beter gezegd; CD’s; En die Acts zijn weer onderverdeeld in hoofdstukken (Iter) om het overzichtelijk te houden. Luister maar eens naar het “spoken” ‘Requiem’ (When You Talk About Love) met de donkere stem van Lanegan die vervolgens wordt opgevolgd met de mysterieuze triphop track ‘Ar.Mour’ waar we Elliott Power horen. Ook ‘Crucifixion / a Prophet’ is weer een donker en onheilspellende track, op zich niet vreemd met een dergelijke titel. Lavelle leunt overal op de elektronica maar toch weet hij een ongelofelijke variatie qua beleving en sfeer op dit album aan te brengen die hij nog eens slim manipuleert met de spreuk HONI SOIT QUI MAL Y PENSE die we op de hoes kunnen lezen; een soort van “ode” van een oude ridderorde. ‘The Other Side’ met Tom Smith zou niet misstaan op een Editors album en Liela Moss weet van ‘Feel More / With Less’ iets mysterieus en ongrijpbaars te maken dat doet denken aan de muziek van Kate Bush. Op Act 2 presteert ze dit met subtiel omgeven synths ‘Sun (The)’ overigens nog een keer. Eén van de hoogtepunten van Act I is waarschijnlijk het prachtig ingetogen ‘Long Gone’ waar Tessa Angus de hoofdrol opeist. ‘Powder Man’ is spannend maar dat kan ook van het ruim 7 minuten durende eposachtige ‘Kubrick’ gezegd worden. Met ‘Find An Outsider’ heeft de Brit waarschijnlijk een hit geschreven want dit nummer gaat ondanks de wat duistere ondertoon onder je huid zitten. Afsluiten doet Lavelle met de technotrack ‘Touch Me’ waar we nog één keer Liela Moss haar vocale kwaliteiten mogen beluisteren. The Road Part II is wederom een meer dan geslaagd album geworden. De muzikale soundscapes die door Lavelle worden gecreëerd kennen een grote variatie. Door de medewerking van al die artiesten, die op hun beurt weer allemaal een authentiek stemgeluid hebben, is dit tweede deel een bijzonder geslaagd album geworden. Bij elke luisterbeurt zijn er weer nieuwe elementen te horen waardoor het album boeiender wordt naarmate het aantal luisterbeurten. Een aanrader. Veel luisterplezier.

Label Mas-Kina rec

Beoordeling 7,5

Review De Noorse metal band Beaten To Death uit Oslo weet met hun grindcore metal sound een bijzondere positie in te nemen. Deze metal soort is in Scandinavië al erg populair en deze heren weten hier een goede positie voor in te nemen. De snelle riffs en de powerful sound is zo energie vretend dat de songs hier amper het gemiddelde van 2,5 minuut haalt. Met ‘Extremely Run to the Hills’ neemt men Iron Maiden even op de hak. En met ‘Boy George Michael Bolton’ wordt direct drie muzikanten op over een kam geschoren. Muzikaal is het allemaal erg snel. Het is een kunst, al klinkt dat de gitaar niet altijd even synchroon met de drums meegaat. Oke het zijn maar vlagen en daar luister je snel overheen. De black metal riffs worden op je afgevuurd en kent dan ook weer een anticlimax om je weer even op te kunnen laden. Het is een reliëf van metal sounds dat met ‘Eternal Punished Septic’eindigt. Misschien geeft dat het gehele album weer. Al is een geheel album van 25 minuten toch wat aan de te korte kant.

Label Subpop / Konkurrent

Beoordeling 8

Review Achter de artiestennaam Weyes Blood schuilt de indie songwriter Nathalie Mering. De Amerikaanse weet sinds 2011 al diverse albums uit te brengen. En we mogen wel zeggen dat deze Titanic het beste is. Haar prachtig meeslepende songs ‘A Lot is Gonna Change’ of het ‘Andremeda’ doen denken aan een jaren 70 sound waarbij video’s met paarden rennend op het strand bij een ondergaande maan werden geprojecteerd. Het heeft iets zwoels en intiem, terwijl het heerlijk rustgevende songs zijn. Of het ‘Everyday’ dat alsof AbbA of the Carpenters een verbond hebben gesloten met the Rubbets en Slade. Ja gooi al die oude meuk in een blender en we hebben Weyes Blood. Op haar initiatief horen we met een grote regelmaat ene country gitaar voor een solo of om accenten aan te geven. Met haar beeldende teksten van bijvoorbeeld ‘Something To Believe’ en het titelstuk geeft haar sceptische blik op de wereld. Het album is dan ook een indie droompop album, dat zeker voor iemand die eens wat anders wil, een goede indruk maakt. Het is niet te alternatief, niet te dromerig en ook niet te poppy. Het geheel houdt alles goed in balans, waardoor je mooi en evenwichtig album krijgt. Zeker de moeite waard om op zijn minst een keer te beluisteren. Weyes Blood is te zien op 29 april in Paradiso te Amsterdam

Label Capture / Konkurrent

Beoordeling 7,5

Review De singer songwriter Chris Cohen wist met Ariel Pink’s Haunted Graffiti al de aandacht op zich te vestigen. Hij wordt gevraag door Weyes Blood en Cass McCombs om mee te werken aan hun albums. Hoewel de titel doet suggereren dat dit zijn debuutalbum is, is dit zijn derde album. Inmiddels heeft de man een solocarrière opgebouwd en weet hij met zijn psychedelische sound het gat te dichten tussen de 70’s sound en Tame Impala. Zijn rustgevende stem klinkt al prettig in het gehoor waardoor het voor een groot plubliek toegankelijk kan zijn. Van symfonische Marillion liefhebbers tot singer-songwriter Sufjan Stevens liefhebbers kunnen van dit album genieten. ‘Song They Play’ en ‘Edit Out’ slepen je mee in dit album. De muziek is ingetogen en de lichte gitaren klinken als achtergrond muziek binnen de songs. Hierover een sax, daarmee weet Cohen de aandacht te pakken. Heerlijke uptempo songs waaronder ‘Green Eyes’ en ‘House Carpenter’ zijn niet direct uitgesproken. Geen naar voor geschoven solo’s of andere aandachttrekkende instrumenten. Het is dan ook een heerlijk album met ontspannen liedjes. Chris Cohen is te zien op zaterdag 1 juni in Paradiso te Amsterdam

Beschrijving Konkurrent

Beoordeling 7,5

Review Het Britse producers trio Grunhard, Brichard en Bouton hadden hun interesse in de afro sound. Dit wil men combineren met de drum en beat sound dat in 2010 aan populariteit won. Met Eno Williams als zanger werd ook de ervaren gitarist Alfred Bisseman van Osibisa/ Konkoma benaderd. Inmiddels zijn de elektro soundbeats aan het geheel toegevoegd en is Ibibio Sound Machine een heerlijke afro dance act. Het album krijgt de naam Doko Mien mee, dat een vertaling is naar ‘Tell Me’. Het dance album is de afgelopen maand verschenen en nu is er ook een akoestische toevoeging. Hier staan drie songs op dat als bonus voor het album wordt gepresenteerd. Hier hoor je meer de percussie en gitaren in de songs als ‘I Need You To Be Sweet Like Sugar’ met Nnge Nte Suka. Voor ‘Just Go Forward’ is Ka I SO ingevlogen en met ‘She Works Very Hard’ is het dans feestje compleet. De heerlijke afro beats in combinatie met de dance sound brengt deze act toch tot een fris element binnen de dance.

Label Interscope

Beoordeling 7,5

Review De Amerikaanse zangeres Billie Eilish O’Connell is op gegroeid in een familie waarbij de muziek en kunst op de eerste plaats stond. Dan is het logisch dat je als dochter dit al snel meeneemt. En met de hedendaagse elektropop weet ze wel mee om te gaan. De bassen in ‘Xanny’ zitten er wel zo vol in dat je op je speakers moet passen. Het rustig liedje staat niet op zich zelf. ‘You Should See Me In A Crown’ kent dezelfde spannende sound. Dit maakt het album dan ook leuker dan de meeste elektro pop acts. Eilish weet veel spanning in de songs te brengen en hier toch een vorm van dance te brengen. Doordat ze veel snelle lichte ritmes binnen de songs brengt is het alsof je muzikaal in het stroboscoop licht staat te dansen. Dan zie je dat alsof het in slowmotion danst. Als supportact van Florance and the machine heeft ze veel opgestoken in haar sound en performance. Dit verschil hoor je wanneer je het debuut ep er naast ligt. De songs op dit album zijn meer uitgewerkt zoals het ‘Wish You Where Gay’. Met het poppy ‘8’ begrijpen we dat ze de Kids award heeft gewonnen. Gelukkig dat ze ook volwassen muziek maakt, waaronder de hit ‘Bury A Friend’. Aan een kant neemt ze de elektropop als uitgangspunt, maar het ‘Listen Before You Go’ is een juweeltje in de jazzy pop waar Lady Gaga zo als cover op haar plaat kan zetten. Billie Eilish haar debuut album is dan ook eentje waar diverse kleine hits op staan en meer van zullen volgen.

Label V2

Beoordeling 8

Review De band Terrorvision is een Britse rockact dat al jaren meegaat. De zanger Toby Wright schoof regelmatig aan bij Never mind the Buzzcocks en werd zelfs presentator van Top of the pops. De band is zeer gewaardeerd in UK en ‘Alice What’s the Matter’ is dan ook een classic te noemen. Het is dan ook te vinden op dit live album. Het staat vol heerlijk poprock songs en zo nu en dan zijn met een uitstapje naar hun basis in ‘Disquotheque Wreck’ of het sleepende ‘Didn’t Bleed Red’. Natuurlijk mag het post punk nummer ‘Our House’ niet ontbreken. Dit werd begin jaren 90 de doorbraak van deze band. Al zijn de rocksongs ‘Josephine’, ‘Oblivion’, ‘Pretend Best Friends’ in Nederland nooit geen hits geweest, zijn het heerlijke rocksongs die tot op de dag van vandaag nog altijd meten met de nieuwe indie – en alternative bands. Blijft een heerlijke band en is zeker de moeite waard om te zien op een festival.

Label BMG

Beoordeling 7,5

Review Wanneer de gitarist Mike Rutherford van Genesis tegen het feit aanliep dat Phil Collins alleen maar met zijn solo activiteiten bezig hield, kon hij dit ook niet laten. Mike and the Mechanics werd een band met twee zangers, Paul Young en Paul Carrack. Het tweede album leverde een wereld hit op; ‘The Living Years’. Nu zijn we 9 albums verder en zijn Andrew Roachford en Tim Howar de vaste zangers van deze band. Met deze zangers is Mike wederom in de studio gedoken om de songs die hem groot maakte opnieuw op te nemen. Er zijn door de jaren heen wat kleine wijzigingen in de songs ontstaan en dat is de reden om dit album te maken. Tevens staan er nieuwe songs op, waardoor het toch iets van een nieuw album is. Samen met Andrew Roachford schrijft Mike het titelstuk, de opener ‘One Way’ en ‘What Would You Do’. De songs passen in de lijn van het album. Het doet wat jaren 90 aan en met de soulstem van Roachford krijgt het geheel een warme klank. ‘Beggar On The Beach Of Gold’ doet al snel denken aan de ‘goede’ periode van Genesis. Natuurlijk mogen de hits ‘Get Up’, ‘Silent Running’, ‘Over My Shoulder’, ‘All I Need is a Miracle’ en het heerlijke ‘Word of Mouth’ niet op deze verzameling ontbreken. Toch blijft het even wennen om Paul Carrack in de songs niet te horen. Hij gaat niet voor niets door het leven met de bijnaam “beste zanger van UK”. Toch is het een mooi overzicht van de songs die Mike and the Mechanics door de jaren heen op plaat heeft gezet. De deluxe versie kent een 2de cd met akoestische versies van diverse songs.

Label Heilo / PIAS

Beoordeling 7,5

Review De Noorse violiste Anna Hytta is in het afgelopen jaar uitgeroepen tot ‘folk muzikant van het jaar’. Haar muzikale kunsten zijn breed in te zetten. Van de jazz tot klassiek en met een vleugje folk weet de violist haar tot grote hoogte in de muziek te brengen. Het album Fyrsta Morgin begint met een rustig en gedragen viool stukken die tegen het klassiek aan liggen. Samen met Sigrun Eng (cello), Kelly Thoma (lyra), Eleonore Billy (harp) en Ja Skaansar op dubbele bas heb je al een bijzonder internationaal gezelschap. De Fransman Bejan Chemirani schuif dan aan voor de percussiestukken en drums. Na de klassieke stukken wordt het langzaam tijd voor wat meer actie in de songs. Door het internationaal gezelschap krijg je ook de wereld invloeden dat tot verrassende muzikale uiting brengt. Niet iedereen zal er van houden, omdat de viool leidend binnen deze songs is. Voor degene die over de grenzen van de muziek wil kijken/luisteren.

Label SPV

Beoordeling 8

Review Vroeger ergens in de jaren 70 was Suzi Quatro the hot chick in Rock and Roll. Haar lange haren waaide om haar heen terwijl ze haar bas bespeelde. Ze werd al snel ontdekt en wist als actrice een tweede carrière te starten. ‘If You Can’t Give Me Love’ stond jarenlang in de top 2000 en met Smokey zanger Chris Norman scoorde ze een hit met het poppy ‘Stumblin in’. Susan Kay Quatrocchio is inmiddels 69 jaar en wil nog een keer stevig rocken! Dit doet ze dan ook vol verve. Ze laat alle teugels vieren en gaat er voor. No Control is dan ook het openingsnummer dat direct een heerlijke rocksong is. Het zou passen in de huidige sound waar de stevige rockacts een knipoog geven aan de blues. ‘Going Home’ is met de hammond toetsen dan ook een heerlijk vervolg. Met mondharmonica gaat de band helemaal los. Wanneer plotseling de Caribische klanken van ‘Love isn’t Fair’ met alle toeters en bellen begint te klinken, hebben we even een moment alsof je in een verkeerde film binnen loopt. De klanken doen eerder denken aan BZN. Waarna ze weer soepel overgaat naar de ZZ Top drive van ‘Macho Man’. Het tweede deel van het album kent geen verrassende uitglijders en zijn de blues rock songs ‘Easy Picking’ en ‘Bas line’ prima songs. Met ‘I Can Teach You Fly’ weet de 70’s sound er nog even in te gooien. Maar over het algemeen is dit een verrassend en prima album!

Label Glassnote rec.

Beoordeling 8

Review De indie rockers van Ontario, Canada wisten met hun song ‘Spirits’ (2017) zich in de kijker te spelen. Het gevolg is dan ook dat de verwachtingen hoog gespannen zijn, als het gaat om hun nieuw album. Met Rattlesnake weet de band zich te ontpoppen tot een festival act. De songs ‘Salvation’ en ‘I’ll Wait’ zijn direct pakkende meezing songs. Net als hun recente album Hope zal ook dit album goed bij de fans gaan vallen. Afgelopen maand stond de band in het Zonnehuis van Amsterdam. Hier liet men veel al nieuwe songs horen, maar misschien piekte men nu te vroeg omdat het album nog niet geland was. ‘One Hand Up’ of ‘Running Scared’ zijn dan ook direct live lieverdjes. De refreintjes van de songs pak je snel op en ligt dan ook gemakkelijk in het gehoor. Het is een album waar je vrolijk van wordt, zeker wanneer je naar ‘We Were Yong’ en of het melodramatische ‘The Party’ luistert. Zeker met deze lentezon passen de vrolijke songs prima! Het is zeker een festival band om in de gaten te houden!

Label News P / PIAS

Beoordeling 8

Review De van oorsprong Belgische Trixie Whitley is terug met een nieuw album. Met het wat meer op elektronica georiënteerde Lacuna slaat ze een nieuw weg in. Op 10-jarige leeftijd mocht ze samen met haar vader Chris Whitley al een paar liedjes zingen op het Sint-Pietersplein in Gent tijdens één van zijn concerten. Als ze één jaar oud is emigreert ze met haar ouders naar New York en na diens scheiding keert ze een aantal jaren terug naar België. Op haar 17e besluit ze toch terug te keren naar The Big Apple om aan haar muziekcarrière te werken. Na een drietal EP’s is daar in 2013 haar debuutalbum Fourth Corner en in de tussentijd had ze ook al een album met Black Dub (Daniel Lanois) opgenomen. Nu is daar dan haar derde album Lacuna. Na een hele korte introductie is daar ‘Heartbeat’, een nummer waarin we onmiskenbaar de triphop en R&B terug horen. Daar waar haar vorige albums nog als een soort zoektocht gezien kan worden met de nadruk op het singer/songwriter is Lacuna volgens Trixie veel meer het geluid geworden waar ze naar op zoek is geweest. Ook bij ‘Long Time Coming’ zijn deze ingrediënten alom aanwezig maar hier weet de in New York woonachtige Trixie een spannende baslijn en kekke triphopbeats aan toe te voegen. Voor dit album kreeg ze overigens de hulp van producer Little Shalimar (o.a. Run The Jewels) die een duidelijk aandeel heeft in het geluid van deze nieuwe plaat. Maar Trixie weet te verrassen. Luister maar eens naar de jazzy saxofoon die op een soort van “freestyle” manier ‘Dandy’ opent waarna ze toch wel een persoonlijke politieke boodschap ventileert richting de huidige president. ‘Touch’ heeft een doordringende beat en bij ‘Bleak’ weet ze de elektronica als een perfecte laag over de gitaar heen te leggen. Eén van de meest aansprekende tracks op Lacuna is misschien wel ‘May Cannan’; drums en gitaar drijven het ritme onuitputtelijk op en in combinatie met de synths en de stem van Trixie is dit één van de meest spannende nummers. Met ‘Fishing For Stars’ pakt ze weer terug naar het singer/songwriter genre en de combinatie van haar stem met alleen een akoestische gitaar is toch ook wel erg aantrekkelijk en zorgt voor een mooi moment van bezinning. Lacuna is een eigentijds album geworden waarbij de singer/songwriter haar sound gevonden heeft en waar de elektronica blijkbaar het juiste ingrediënt blijkt te zijn. Trixie klinkt zelfverzekerd en dat straalt af op de gehele productie waarbij ze ook niet schroomt om een persoonlijk verhaal met ons te delen. In het fraai en straks vormgegeven bijgevoegde boekje zijn alle songteksten uiteraard nog te vinden. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Label Infectious Records

Beoordeling 8

Review Ry Cumming is terug. We kennen de bebaarde Australiër beter als Ry X en met Unfurl is hij terug nadat zijn vorige album Dawn uit 2016 overladen werd met positieve kritieken. Met de instrumentale opener ‘Body’ (Ambient) schetst de in LA woonachtige Australiër een wat mysterieuze sfeer dat met ‘Untold’ een vervolg krijgt, maar dan wel met een subtiele dubstep-beat eronder. Voeg daar de falsetto stem van Cumming en wat samples en muzikale versieringen aan toe, en je hebt een meer dan goed verteerbare popsong. ‘Bound’ kent wat meer subtiliteit maar ook daar is de combinatie van een diffuse beat, wat piano en dat typerende stemgeluid van Cumming een geslaagde combinatie. Op dit moment komen voorzichtig de vergelijkingen met de sound van Bon Iver bovendrijven aangezien die op een soortgelijke manier experimenteert met van alles en nog wat. ‘Body Sun’ is aangenaam melancholisch waarbij het nummer laagje voor laagje wordt opgebouwd. Overigens vliegt Cumming muzikaal nergens uit de bocht en blijft hij binnen deze minimalistische sound rondcirkelen. Beste voorbeeld hiervan is misschien wel ‘Hounds’, een zeer ingetogen mooi gezongen track waar de singer/songwrier alleen begeleidt wordt door piano en akoestische gitaar. Op zich zijn de nummers op dit derde album goed toegankelijk en ‘Foreign Tides’ kan misschien zelfs wel uitgroeien tot een bescheiden radiohit. Opvallende song is ‘The Water’, dat vanuit een soort van dramatiek zonder duidelijke aanleiding wordt getransformeerd naar een dansbare beat. Overigens voert hij dit kunstje nog een keer op bij ‘To Know’. De afsluiter ‘Fumbling Prayer’ is wederom melancholisch en wat donker qua sound en wordt met een wat filmisch karakter afgesloten. Het is lastig om geen vergelijking te trekken met namen als Bon Iver of Sigur Ros, die ook binnen die wat minimalistische, synthesizer sound experimenteren. Hij kleurt het hele album binnen een palet van veilige lijntjes waardoor de nummers best wat overeenkomsten vertonen qua sfeer en karakter. Blijft natuurlijk staan dat Cumming een authentiek stemgeluid heeft dat écht wat aan de nummers toevoegt. Het is duidelijk dat hij voortborduurt op het succes van Dawn en bij een opvolger hopen we op iets meer diversiteit en lef. Veel luisterplezier.

Te zien in Nederland

Label City Slang/ Konkurrent

Beoordeling 7,5

Review De indie rockact uit Texas beleeft de muziek niet zo zeer in hokjes. De band bestaat inmiddels 10 jaar en binnen dit jubileum jaar weet men 2 albums te produceren. Na het album Performance is Side Effect toegankelijker en ligt de sound dichter bij het succes album Last Days of Summer. De heerlijke poprock van ‘Small Talk’ is als opener een lekker energiek nummer, waardoor het album direct naar meer smaakt. Het doet net als ‘Shanalala‘ denken aan songs hun debuut album Work Out. Die periode stond de post punkrock centraal, al schoof de sound van White Denim langzaam op naar de prog rock en de jazz. Dit gaf hun de ruimte om te experimenteren en solo’s legaal in een lange versie op plaat te zetten. Het gitaarspel van ‘NY Money’ is een juweeltje, al klinkt het als intro van ‘Out of Doors’ waarna de band als een progrock zich uitleeft. Hier komen de jazz, blues en rock invloeden bij elkaar en hoor je ze afwisselend door elkaar heen. Het album bestaat uit uitgewerkte demo takes die de band door de jaren heeft gemaakt. Het zijn eigenlijk outtakes die opgepakt zijn. De songs die buiten de boot vallen tijdens het opname proces van alle albums zijn nu verzameld en opnieuw tegen het licht gehouden. Deze songs zijn opnieuw opgenomen en hier is dan het side effect.

Label Mascot rec.

Beoordeling 7,5

Review De Zweedse gitarist Yngwie Malmsteen behoort tot de beste gitaristen van deze wereld. Zijn reputatie bracht hij in de jaren 80 tot stand door de rock met de klassiek te vlechten. Zijn gitaarspel bevat de overgang van rock naar klassiek in een handomdraai. Met zijn band Rising Force wist hij hierdoor door te breken. De verhalen gaan dat hij moeilijk is om mee te werken en bandleden komen en gaan. Na dat de gitarist met de band Alcatrazz een top album had gemaakt vond hij het tijd om solo te gaan. De band met de jonge Jeff Scott Soto als zanger ontving direct de Grammy Awards. Boals vervangt Soto voor het album Triology en die wordt vervangen door Joe Lyn Turner. Met hem als zanger weet hij hits te scoren en wordt zijn populariteit alsmaar groter. Het motto Less is More is bij Malmsteen More is Better. Zijn gitaarspel ontwikkeld hij tot het supersnel aantal noten in een seconde te plaatsen. Hierdoor worden de solo’s drukker en onrustiger. Dat het erg knap is, is voor de gitaristen in de wereld een feit. Ditmaal geeft hij akkoord om een blues rock album te maken. Dat wil zeggen dat alle songs weer goed gevuld zijn in de herkenbare Malmsteen solo’s. Maar hij wil zijn helden eren en dat doet hij met Jimi Hendrix ‘Foxey Lady’ en ‘Purple Haze’, Richie Blackmore’s Deep Purlple ‘Demon’s Eye’ en ‘Smoke on the Water’, ZZ Top ‘Blue Jean Blues’, Beatles George Harrison ‘While My Guitar Gentley Weeps’ en het Eric Clapton nummer ‘Forever Man’. Aangevuld met eigen songs. Een aardig album.

Label Motley Rec.

Beoordeling 8

Review Sinds afgelopen week is de verfilming van het boek The Dirt op Netflix te vinden. Het verhaal over de band Motley Crue vanuit de herinneringen van bassist en frontman Nikki Sixx. Inmiddels is het een grote hit op Netflix. Motley Crue kent niet de hoeveel hits zoals Queen. Dat wil zeggen dat de band niet populair in Nederland is, maar in de rest van de wereld des te meer. Zoals Queen geen grote act in USA was, is Motley Crue dit wel geweest. Vandaar het succes van de film van deze glamrock act. Het is niet alleen de populariteit van de liedjes maar vooral het bizarre verhaal. De boys waren weglopers, spijbelaars en dealertjes die een band begonnen. Een rockband met alle facetten uitvergroot Seks Drugs & Rock and Roll met alle clichés die hier bij horen. Dat wat verschillende bands deden en overkwam (tv’s uit hotels, politie achter hun aan, drugs overdosis, ongelukken, doden en tv babes) gebeurde hier binnen een band. De verhalen van Tommy Lee met Heather Locklear. De Baywatch Pamala Anderson stories zijn niet meegenomen, net zomin als het huwelijk van Sixx met playmate Brandi Brant waarmee hij 3 kinderen kreeg. Het verhaal gaat snel door de tijd heen en details worden overgeslagen ten opzichte van de werkelijkheid en het boek. Hierdoor is de film soms wat rommelig en niet volgens de waarheid. De film gaat vluchtig door de Dr. Feelgood periode en de periode dat John Corabi Vince Neil vervangt. En eindigt bij de terugkeer van Neil bij the Crue. In de latere Heroine Diaries songs van Sixx AM verteld Sixx meer over zijn leven. Hierdoor is een 2de deel voor een film beschikbaar en kan het verhaal verder worden verteld. Maar zo gek als de eerste Crue jaren wordt het niet. Gelukkig brengt dit wel een album als soundtrack. Hierop staan de Crue classics als ‘Looks That Kill’, ‘Red Hot’, ‘Too Young Too Fall in Love’, ‘Home Sweet Home’ en van het eerste album ‘Live Wire’, ‘Merry Go Round’. ‘Dr. Feelgood’, ‘Girls Girls Girls’ en ‘Kickstart My Heart’ mogen niet op deze plaat ontbreken. Gelukkig zijn er nog wat nieuwe songs aan toegevoegd. ‘Ride with The Devil’, ‘Crash and Burn’ en het titelstuk zijn nieuwe songs en de Madonna cover ‘Like a Virgin’ wordt hier op een goede manier verkracht tot een rocksong.

Label Universal music

Beoordeling 8

Review Voor veel mensen is Journey een wereld act en doorsnee muziekliefhebbers hebben er niet of nauwelijks van gehoord. Toch kennen deze mensen de songs die vooral veel in Amerikaanse series (deels) worden gebruikt. Voor melodieuze poprockliefhebbers is het live album Captured een van de beste live albums ever. Twee jaar geleden deed Journey het wereldberoemde Budokan zaal in Tokyo aan. De beroemde rockact uit Amerika met gitarist Neil Schon speelde hun succesvolle albums Escape en Frontiers in zijn geheel live. Met de originele zanger Steven Perry in gedachte, brengt de huidige zanger Arnel Pineda een goed eerbetoon aan deze albums. Het blijft een mooi verhaal dat de Filipijnse zanger, die songs van Journey zetten op Youtube, zijn baan heeft gekregen. Steven Perry zal altijd verbonden zijn met Journey als De zanger. Zijn hoge stem was herkenbaar uit duizenden waardoor de band tot grote hoogte werd gestuwd. Voor deze Amerikanen was Europa altijd te duur om te toeren (lees in USA verdienden ze meer), waardoor de band amper deze kant op kwam, waardoor het grote succes hier uitbleef. Eenmaal zonder Perry en toch als doorstart kwam de band naar Europa waar ze nu wel hun succes oogsten. Dit album is dan ook een prima live album van de band. De live cd laat zien dat de band tegenwoordig wat statischer op het podium staat dan vroeger, maar muzikaal nog even sterk is.

Label One Little Indian / Konkurrent

Beoordeling 8

Review De singer-songwriter Marry Waterson (Knight) en haar broer Oliver Knight zijn in UK al bekende muzikanten. Samen hebben ze al albums op de markt gebracht en hun licht en zoete songs klinken als heerlijk bloembehang op een zomerse dag op de terrassen van London. Wanneer de Australische zangeres in Uk aanwezig is wordt ze uitgenodigd door (label genoot) Kathryn Williams. Zij organiseerde een creatieve dag voor haar collega’s. Hier worden nieuwe ervaringen uitgewisseld en nieuwe werkwijzen getest en nu hebben we er een nieuw duo bij, met een passende titel voor dit album. Het samenwerkingsproject levert prachtig lichte songs op. Met het titelsong weten de dames direct de toon te zetten met songs zijn vooral kwetsbaar te noemen. De pop georiënteerde songs ‘Perfect Needs’ en het ‘Little Hits of Dopamine’ zijn lekker in het gehoorliggende popsongs. De stemmen van de zangeressen sluiten op elkaar aan waardoor er een prachtig samenzang ontstaan. Dit hoor je in de de songs ‘Twister’ en ‘In Drawn’ mooi terug. De samenwerkingssessie heeft zijn vruchten afgeworpen, doordat beide zangeressen een nieuw invulling geven aan hun eigen stijlen.

Label Haldern rec. / Bertus

Beoordeling 7,5

Review Wanneer we denken dat de Italiaanse voetballer/ coach een album heeft gemaakt, dan hebben we het mis. Deze zanger hoort met zijn akoestische pop in een lijstje met Ben Howard en Bear’s Den. Cammarata weet hier een Italiaans popsausje aan te voegen waardoor het even iets meer mediterraanser klinkt. Wanneer we de popballad ‘Blue’ horen of het mooie verhaal van ‘Eileen’ zijn de luisterpop songs pakkend te noemen. Met het ‘Cassiopea’ komen de Griekse verhalen even om de hoek kijken en met het ‘All is Brighter’ wordt de inspiratie bij de Spaanse flamenco gehaald. Met Dani Castelar als producer heeft Cammarata zijn muziek een nieuw level gegeven dat waar Paolo Nutini, REM en Editors ook al eerder gebruik van hebben gemaakt. De single Run Run Run geeft dan ook het algemeen beeld van dit album weer. Hierdoor is het een prima album geworden, maar mis de nog een puntig stevig highlight op dit album.

Label BMG

Beoordeling 8

Review Wanneer de Rolling Stones in een zin voorkomt, denken we direct aan Mick Jagger en gitarist Keith Richards. Jagger kende in de jaren 80 een solo carrière en Richards had die ambitie niet. Zijn tijd doodde hij met Steve Jorden en werkte mee aan een filmproject rondom Chuck Berry. Hierdoor ontstond de ruimte om andere songs te spelen. Nu zijn we 30 jaar later en is er een jubileum album van Talk is Cheap. De Rolling Stones lagen in de jaren 80 onder vuur en men vond van alles van de band. Dat het toen al bejaardenpop was en dat de albums geen echte Stones albums meer waren, maar commerciële pulp. Allemaal gelul, doe het lekker zelf maar eens was het motto van Richards. Talk Is Cheap. Het gaf ook de ruimte om hun eigen geliefde muziek te maken. Geen labels die de wetten voorschrijven, maar terug naar de roots. Chuck Berry en de blues. Het album kent de klassieker ‘Take It So Hard’ maar ook de sound van de rock and roll met Mick Taylor op gitaar ‘I Could Have Stood You Up’ en het heerlijke ‘Rockawhile’. De deluxe uitvoering kent een bonus cd met 5 songs waar naast Mick Taylor ook Bootsy Collins op ‘Brute Force’ en Johnnie Johnsons zijn vingers over de piano laat vieren. Bluessongs met een tintje rock and roll zoals het hoort.

Strand of Oaks Dead Oceans/ Konkurrent

Beoordeling 7,5

Review Bij het luisteren van de band Strand of Oaks is de eerste reactie dat ik de vroegere punkrock act The Clash hoor. Al is het dan in een hedendaags jasje. Met het openingsnummer ‘MoonLanding’ bekruipt me direct dit gevoel weer. De stoere man Tim Showalter vol tattoos komt dan ook over als een heer met serieus muzikaal geweld. Maar niets is minder waar. Met de opvolgende songs Wild and Running’, ‘Ruby’ en het titelstuk krijgt de band een heel ander karakter. De songs zijn soft, meeslepend en pakkend te noemen. Het titelstuk is dan ook een juweeltje op deze plaat. De samensmelting van rockgitaren en keyboard/ strijkers laten je deinen meeslepen in de lichte achtergrondvocalen die gedurende het nummer opkomen. Hier tussendoor horen we de snerpende gitaarsolo dat als een Neil Young’s Crazy Horse solo door het nummer scheurt. Met ‘Forever Chords’ wordt dit nummer als een herkenbaar nummer gepresenteerd, meeslepend en gemakkelijk in het gehoor liggend. De songs zijn niet allemaal slepen en kennen zeker heerlijke uptempo beats waaronder de ‘Hyperspace Blues’. Het album van Strand of Oaks is dan ook een heerlijk relaxt album met lekkere uitschieters.

Label Provogue/ Mascot

Beoordeling 7,5

Review Een man die hard aan de blues weg timmert is Gary Hoey. Zijn manier van spelen doet denken aan Bonamassa. Al is niet te vergeten dat deze Hoey inmiddels alweer 28 jaar bezig is. Het album Higway Blues is dan ook zijn 20ste album alweer. De man weet een rocksound bij zijn blues te voegen en is dan ook niet vies om de rock te spelen. Hij deed auditie voor Ozzy Osbourne, maar de jonge Zakk Wylde kreeg de job toentertijd. Met Lita Ford nam hij een album op en tourde als sologitarist in haar band. Met Neon Highway weet de man zijn adresboekje te vinden en samen met Eric Gales het openingsnummer ‘Under The Rug’ te smeden. Met Josh Smith komt de old classic blues soli in ‘Mercy of Love’ tevoorschijn. Met Lance Lopez krijgt het nummer Damned if I Do wat meer ballen en Ian Hoey ondersteund hem met ‘Don’t Come Crying’. De songs zijn voornamelijk herkenbare bluessongs en gaat het om de gitaarsound en solo’s van de man die het verschil maakt. En dat doet Gary al jaren. In Europa is de man minder bekend dan in Amerika. Hier scoorde hij een hit met een cover van Focus ‘Hokus Pokus’. Wanneer we de songs ‘Almost Heaven’, Still Believe in Love en het titelstuk beluisteren is het ook niet vreemd dat Gary gebeld wordt door Brian May (Queen) of Joe Satriani om samen te jammen en te kijken wat ze voor elkaar kunnen betekenen. Hoewel ik met dit album meer de classic blues hoor dan bij het recente stevige album Dust and Bones.

Label Island / Universal music

Beoordeling 8

Review De dertig jarige singer-songwriter uit Australië wist met zijn debuut ep Same Kind of Different al vele hits op zijn naam te schrijven. Zijn album viel genoeg op om mee te dingen aan prijzen en awards, maar viel overal net buiten de boot. Met dit debuutalbum is de kans groter. Inmiddels heeft hij en dikke hit met ‘Be Alright’ en ‘Waves’. Het valt op dat deze manier van singer-songwritersstijl zo dicht bij Ed Sheeran ligt dat het bijna de vraag is of dit album liedjes van Sheeran bevat. Wanneer je ‘7 Minutes’ en ‘A Place We Knew’ beluisteren past dit zo op het recente album van Sheeran. In Australië heeft de man dezelfde status als Sheeran in Europa, maar er wordt hard gewerkt aan deze achterstand en gaan we Lewis wellicht zien als mooie toevoeging aan de roodharige Sheeran. De aanstekelijke popsongs ‘Stay Awake’ en ‘Time To Go’ die allemaal in het zelfde Sheeran straatje passen, maar o zo aanstekelijk zijn. Kortom een prima album ! Dean Lewis is te zien in Nederland op 13 april Paradiso te Amsterdam