2021 Januari week 3

Axel Flóvent - You Stay By The Sea
Label Nettwerk Records
Beoordeling 8
Review Met een kleine 100.000 inwoners is IJsland één van de dunst bevolkte landen van Europa. Toch is dit land dat bekend staat om de prachtige natuur ook een prima voedingsbodem gebleken voor goede muziek; de Sugarcubes, Sigur Rós, Björk en Ásgeir zijn niet de minste namen. Tussen al die gevestigde artiesten is er nu het debuutalbum You Stay By The Sea van de IJslandse singer/songwriter Axel Flóvent. Na wat omzwervingen keerde Flóvent in 2018 terug naar R om zich daar te vestigen. Na wat singles en een EP is daar nu dat toch wel lang verwachte debuutalbum waarvoor hij samenwerkte met producer Ian Grimble (1975, Bear's Den, Mumford & Sons). De eerste drie nummers ‘Tonight’, ‘Tourist’ en ‘Driving Hours’ geven de sfeer van het album prima weer; zoals het misschien ook wel bij de IJslandse cultuur hoort; de liedjes zijn niet overdreven, bombastisch of met allerlei muzikale versieringen verfraaid; het is vooral de wat echoënde stem van Flóvent die de wat melancholische liedjes draagt met hier en daar stemmige blazers en strijkers. Gelukkig zijn er ook wat nummers waarin Flóvent op zoek gaat naar een wat meer Indie-achtig karakter; luister maar eens naar het vlotte ‘December Traffic’ dat gaat over vervaagde vriendschappen en relaties of naar ‘Indefinite’ met zijn mooie gitaarlijnen. Maar over het algemeen zijn het mooie, vloeiende melodielijnen waarbij Flóvent alle teksten uitgesponnen zingt en waarbij niets gehaast klinkt maar waarbij je wel de noodzaak hoort. Nummers als ‘Still Awake’, het gevoelige en sfeervolle ‘How Can I’, het donkere ‘Haunted’ en het prachtige ‘Fall Asleep’ luisteren in die wat dromerige ambiance lekker weg. En op zich past dat ook wel weer bij het karakter van het land waar de stilte van de natuur overheerst. Afsluiten doet hij met de mooie, innemende pianoballad en tevens titelsong en pianoballad waar de essentie van dit debuut nog één keer bij elkaar komt en waarvan Flóvent zelf zegt: “The song summarizes what I’m going through, looking at different kinds of anxieties I’ve carried with me and finding my way back home after all of it”. You Stay By The Sea is een prima debuutalbum waarmee Axel Flóvent bewijst een zeer talentvolle singer/songwriter te zijn. Het album vormt een mooi geheel maar het zou de IJslander sieren wat meer uit zijn comfortzone te treden. Wellicht gebeurt dat bij een volgend album. Veel luisterplezier.

Hilang Child - Every Mover
Label Bella Union / PIAS
Beoordeling 7,5
Review Every Mover is de titel van het tweede album van de Britse muzikant Ed Riman aka Hilang Child. Ook nu pakt de Brit met roots uit Indonesië en Wales terug na een basis van elektronische muziek. Hilang Child leunt op dit tweede album dus regelmatig op de wat elektronische sound. Opener ‘Good To Be Young’ heeft een zware, wat donkere ondertoon en vormt een groot contrast met de korte en veel sprankelendere track ‘Shenley’. Dat Riman lang niet altijd voor de makkelijkste manier kiest blijkt wel uit tracks als ‘Seen The Boreal’ of ‘Pesawat Aeroplane’, die vol met tempowisselingen zitten en voorzien zijn van een rijk instrumentarium. Overigens is de video van laatstgenoemde wel de moeite waard om even te bekijken. Bij nummers als ‘The Next Hold’ en ‘Magical Fingertip’ krijgt Riman de gelegenheid zich vocaal iets meer te onderscheiden; de progtronica-achtige nummers zijn wat rustiger en de prima stem van de Brit komt goed uit de verf. Al luisterend krijg je het gevoel dat Riman steeds op zoek is naar een bepaalde balans en pas bij ‘Play ‘Til Evening’ heb je het gevoel dat hij de juiste ingrediënten en die juiste balans heeft gevonden. Na enkele luisterbeurten kan het zo maar zijn dat je de muziek van Coldplay hierin herkent. Ook bij ‘Anthropic (Cold Times)’ is het instrumentarium en de stem van Riman goed in evenwicht met een mooi vormgegeven break net na het midden. De grootste verrassing is misschien wel ‘Earthborne’, een mooie pianoballad waar de Brit eigenlijk echt terug keert naar de basis van singer/songwriter-genre. Dit bijna vijf minuten durende nummer is de absolute tegenhanger van de afsluiter ‘Steppe’ die doet denken aan de muziek van Sigur Rós; in een kleine twee minuten neemt Riman ons mee naar een soort v Ambient-achtige, dromerige soundscape waar stemmen en klanken diffuus met elkaar versmelten. Every Mover is een plaat die waarschijnlijk wat luisterbeurten nodig heeft om te landen. Uit alles kun je concluderen dat Hiland Child als artiest nog op zoek is waardoor de plaat misschien niet evenwichtig en consistent lijkt. Toch weet de Brit met de vele laagjes elektronica en vooral zijn aangename stemgeluid een prima album af te leveren. Veel luisterplezier.

Lars Tanésy - From Shortmountain to
Beschrijving
Beoordeling 7
Review Onafhankelijk en creativiteit zijn misschien wel de sleutelwoorden bij dit nieuwe album van Lars Tanésy, het pseudoniem achter Pieter van Malderen, waarbij hij op een aantal tracks wordt bijgestaan door zangeres Karen Boelaerts. Op zijn debuutalbum was de voorliefde voor de wat meer klassiek georiënteerde muziek al duidelijk en die lijn trekt hij op dit nieuwe album From Shortmountain to Sharphill duidelijk door. Instrumentale tracks als ‘Piccolo Paradiso’, ‘Radioactive Song’ worden duidelijk gedragen door piano gedragen. Overigens kan van Malderen op alle toetseninstrumenten goed uit de verf en zo horen we instrumentale nummers als ‘Houdini’s Coffin’ en ‘De Kastaar’ voorbij komen die een wat cineastisch karakter hebben. Maar op veel liedjes horen we dus Karen Boelaerts als zangeres en meestal zijn die liedjes wat verhalend zoals ‘Walk On’ en ‘What Became Of You?’. Met ‘The Race’ noemen we misschien het meest aansprekende nummer van dit bijzondere album dat misschien toch het best als een soort conceptalbum bestempeld kan worden. De vijftien nummers op dit album klokken namelijk amper 40 minuten. Soms zijn er ook hele korte tracks zoals de bijna spoken lyric ‘A Most Boring Afternoon’ en ‘Dream A Dream’ met een theatraal randje en ‘The Breakupper And The Breakuppee’ dat grotendeels door een klavecimbel gedragen wordt. Bij afsluiter ‘What’s Inside You?’ horen we nog één keer de mooie stem van Karen die Tanésy op toetsen begeleidt. Eerder gaf van Malderen al aan dat het zijn bedoeling is om muziek met het hart te maken, muziek die niet door een computer als eerste kan gecomponeerd worden. De vijftien nummers die als een soort penseelstreken dit muzikale schilderij schilderen moeten hier het bewijs van vormen. Veel luisterplezier.

Rhye – Home
Label Loma Vista/ Caroline
Beoordeling 7,5
Review Het project Rhye is ooit tien jaar geleden begonnen. De Canadese electro-man Michael Milosh wist met de Deense Robin Hannibal (Quadron) een duo te vormen om te experimenteren. Inmiddels is het een project van Michael Milosh geworden en weet hij met Home het vierde album te brengen. Hoewel het duo in België het goed doet, blijft het hier allemaal wat achter. Toch is de droompop van deze man heerlijk en relaxt te noemen. Het is groovy en zwoel maar ook aanstekelijk en als achtergrond muziek te gebruiken. Songs als ‘Helpless’ is een juweeltje terwijl ‘Safeworld’ prima als achtergrond muziek gebruikt kan worden. Met ‘Black Rain’ wordt er even teruggegrepen naar de disco periode, maar in de mainstream zijn de vocalen die het voor dit album doen. Het is alsof een koortje het album bij elkaar houdt. Soms met aandacht en soms zonder dat je het merkt. Het is dan ook aangenaam en gelijk nietszeggend. Het album weet dan ook met de songs ‘Fire’, ‘Sweetest Revenge’ en Beautiful’ prima door te kabbelen. Dan is het wat lastig om een oordeel hierover te vellen, maar het is voor vele sferen toepasselijk.

Creye – II
Label Frontiers srl
Beoordeling 7,5
Review Het zijn de Zweedse rockers Creye die al een mooi melodieus album wisten te brengen en nu is gitarist Andreas Gullstrand met zijn band toe aan nummer II. Met August Rauer als goede rockzanger weet de band hun plekje te veroveren. De band past dhet Frontiers label. De melodieuze rocksongs zijn niet altijd even verrassend maar klinken lekker in het gehoor. Het heeft een 80s rocksound zoals het openingsnummer ‘Broken Highway’ en de opvolger ‘Carry On’ prijs geeft. Met ‘Siberia’ weten ze een prima popsong te maken, dat zo in de Nederlandse hitlijsten past. Je hoort dit genoeg in de series van The Voice etc. Niets nieuws maar wel lekker. Als rockact is het vooral glad geproduceerd en dat breekt hier dan ook even op. Geen originele titels maar ‘Can’t Stop What We Started’, ‘Lost Without You’, ‘Closer’ en ‘The Greatest’. Met wat meezing ooohs en hooo hooo wordt het al snel een inzending voor het Eurovisie songfestival.

W.E.T. – Retransmission
Label Frontiers srl
Beoordeling 8,5
Review De rockband W.E.T. is eigenlijk een soort van superband van de melodic rock scene. Met Jeff Scott Soto (Talisman) als zanger heb je al veel gewonnen en Erik Martenson (Eclipse) als multi instrumentalist en Work of art man Robert Sall als drummer is het setje al enige jaren me dit side project bezig. Het is dan ook best succesvol te noemen en met dit album weet de band hun beste album te presenteren. Het klinkt direct lekker met ‘Big Boys Dont’t Cry’ en ‘The Moment of Truth’. Heerlijke drives in de gitaren en uptempo. Met ‘The Call of The Wild’ en ‘Got To Be About Love’horen we meer diversiteit in de composities en zanglijnen. Het is niet allemaal nieuw maar je hoort dat dit het betere melodic rock werk is. Zo is het ‘How Far To Babylon’ totaal anders opgebouwd door de drums het werk te laten doen ipv de gitaren. Of het What Are You Waiting for, dat als slow song het album mooi in balans houdt. Met One Final Kiss weet de band het album te eindigen. Of dit ook het einde van dit project is valt nog af te wachten. Maar dit is zeker hun beste album!

Kerry Watt – Neptunes Daughter
Label Cooking Vinyl
Beoordeling 7,5
Review De Schotse zangeres Kerry Watt is vooral een multi- instrumentalist en schuif aan waar nodig is waaronder bij Embrace. Zelf wist ze in Engeland hits te scoren met ‘Long Way Home’ en ‘The Wild’. Ze weet met Net[unes Daughter een album te produceren waar de pop en rock door elkaar heen gaat. Met ‘Kissing Fools’ weet een nieuwe hit te scoren en het titelnummer is heerlijk poppy en klaar om de doorbraak te maken. Er hangt een jaren 60 sound in de songs terwijl het ook weer modern klinkt. ‘Cut Me Loose’ geeft een prima weergave van dit album. Het vrolijke ‘Jessie’ kent een mooi verhaaltje. Terwijl de meeste songs toch wat te recht door zee zijn is het slotstuk en mooi gezongen ‘I Wanna Sing For You’ het pareltje, dat doet denken aan Pink, aan het einde van de cd. Maar het album kent ook bonustracks waar ze een serie songs akoestisch op piano of gitaar vertolkt en eigenlijk zijn deze songs mooier en past beter bij haar zangstijl. Ze zijn intenser en kent meer gevoel in de songs. Alleen daarom zou je dit album moeten beluisteren!

John Diva and the Rockets – American Ama
Label SPV
Beoordeling 8
Review De jaren 80 krijgen een soort van revival maar of dit ook voor de hairbands American rock geldt is nog even een twijfel geval. John Diva geloofd er in en daar gaat het om. De man wist met Michael Voss in 2019 zijn debuutalbum te presenteren en nu komt hij met een overtuigend vervolg American Amadeus. Het album bevat goed en stevig melodieuze rock dat we misschien wel kennen, maar de songs zijn overtuigend zoals het titelstuk en ‘Weekend for a Liftime’. De sound past in de stijl van Motley Crue, Def Leppard en Ratt. Het is een nieuwe lichting van de rockacts van toen. Maar de songs zijn zeker de moeite waard. De semi ballad poprock ‘Karmageddon’ doet het goed en met ‘Wasted’ is een heerlijk openingsnummer voor de show. ‘Drip Drip Baby’ komt uit het gedachtegoed van de band Poison. Met This Is Rock n Roll wil men nog even een Scorpions knipoog maken, om af te sluiten met een mooie ballad ‘2 Hearts’. Toch is het lastig om de afleiding van de band in hun presentatie naast je neer te leggen. Of men live dit ook zo kan waarmaken als het op plaat staat dan zou hier de aandacht naar moeten gaan, voordat men een verkeerde naam krijgt. De vinyl versie kent 3 bonustracks, dus de moeite waard om deze keus te maken.

Sleaford Mods – Spare Ribs
Label Rough Trade
Beoordeling 7
Review Het Engelse duo, John Williamson en Andrew Fearn weten inmiddels al 13 jaar de podia onveilig te maken. De elektro indie songs zijn vooral geinspireerd op de Wu Tang Clan. Het past in de lijn van hun stadgenoten Spiritulized en met de beats weten ze zich te verbinden met the Prodigy. Met het album Spare Ribs weten ze hun elfde album te lanceren. Een album vol verhalen over Engeland in Covid tijd. Het is opgenomen net in de 3 weken waar men zich even kon bewegen. Met de single Mork n Mindy (wie kent ze nog?) weten ze de aandacht te trekken voor dit album. Maar wellicht is het album meer voor de Engelse markt dan voor de rest. We zien dit ook gebeuren bij de vorige albums van dit duo. Ook die werden vooral in Engeland beluisterd. Logisch omdat het herkenbaar voor hen is. De slang-words en zinnen die voorbij komen zijn typisch Engels. Met humor en cynische zinnen. Ondersteunend met een techno beat en verschillende soundscapes wordt het allemaal toch niet echt spannend.

Magnum – Dance of the Black Tattoo
Label SPV
Beoordeling 7,5
Review Het is bijna een traditie dat het jaar begint met een nieuw album van de Britse rockact Magnum. Het gaat dit keer om een verzamelalbum. Omdat de band het recente album ‘Sepent Rings’ nog niet live ten gehore kon brengen en geen promotie kon doen, is er gekozen om een album samen te stellen met live tracks en radio takes. De meeste songs van dit album zijn opgenomen met toetsenist Mark Stanway en drummer Harry James. Zij hebben de band inmiddels verlaten. Het openingsnummer ‘Black Skies’, ‘Freedom Day’, ‘On A Storyteller’s Night’ en het titelstuk waren alleen nog te vinden op de dvd Escape From The Shadow Garden. De favoriete stamper ‘Born To Be King’ krijgen hier op de cd een herkansing. Het zijn songs die eerder als bonus track te vinden zijn en om het live te spelen is het door de jaren heen in de vergetelheid gekomen. Opvallend aan deze plaat is dat de bonustracks en vergeten songs een en hetzelfde ritme kent. Dat weet men om op hun eigen albums op te vangen door een keus te maken van het beste dat men op dat moment heeft. Dit zijn deels B keuzes die er best mogen zijn. Maar wanneer je ze achterelkaar aan zet is er te weinig variatie in het geheel.

Dead Daisies – Holy Ground
Label Spitfire/ SPV
Beoordeling 7,5
Review De Brits/Amerikaanse band van zakenman en gitarist David Lowy ziet deze band als een leuke hobby. Met een verzameling aan topmuzikanten weet hij iedere keer weer te verrassen. Inmiddels zijn we wat bandwisselingen geweest en staat drummer Deen Castronovo, gitatist Doug Aldrich naast The Voice of Rock Glenn Hughes, die tevens de baspartijen op zich neemt. Kortom the Holy Ground of rock. Het album is dan ook afgestemd op de zangpartijen van Glenn Hughes, de voormalige Deep Purple zanger zorgde met Joe Bonamassa dat de Black Country Communication een waardig stevig rockband werd. Toen de gitarist plotseling weer opstapte kwam dit als een geschenk. Het album kent de stevige rockstampers zoals we dit van Hughes kennen. Het titelnummer is een prima opener en een weerspiegeling van wat je van de rest van het album mag verwachten. Vette grooves en dampende drums wat met gitaren wordt gevuld. Doug Aldrich behoort niet direct tot mijn favoriete gitaristen, maar weet altijd een stevige volle rocksound te produceren zoals he top ‘Come Alive’ en Rightious Days te horen is. ‘My Fate’ kent een stevig intro maar mond uit tot een heerlijk laidback driven rocksound, waar Aldrich zeker goed in is. Met een mooie verfijnd gitaarwerk in de ballad ‘Far Away’ sluit dit dampend album. Wel mooi dat ze Humble Pie’s ‘30 Days in a Hole’ als cover op deze plaat hebben gezet. Daar waar de vorige albums melodieuzer zijn is dit album, zoals verwacht wat hoekiger, daar waar je van moet houden. Maar is minder spannend.
2021, Januari Week 2

Barry Gibb – Greenfields
Label Uiniversal
Beoordeling 7,5
Review Het is natuurlijk een bijzonder verhaal; the Brothers Gibb, The BG’s oftewel The Bee Gees. De band die in de jaren 60 de Beatles playbackten en wanneer de band kapot gaat zelf moesten zingen. Dat konden ze. De boertjes Maurice, Robin en Barry Gibb vormden met Vince Melouney en Colin Peterson in Australië een band. Uiteindelijk gaat de band als trio door het leven. Het jonger broertje Andy zou later een tiener idool worden. Wanneer hij als vierde lid geïntroduceerd zou worden sterft hij aan een hartkwaal. The Bee Gees kennen door de jaren heen een bibliotheek aan hits. Naast de prachtige songs als ‘NY Mining Desaster’, ‘Spicks and Specks’ en ‘To Love Somebody’ allen uit 1967 weet de band ieder album vol te maken met hits. Deze songs komen op dit album terug. Robin en Maurice zijn inmiddels overleden en de mooie leadzanger Barry weet diverse artiesten te verleiden om nog een keer een album te maken met hits van toen. Zoete hits zoals ‘Run to Me’ met Brandi Carlile of ‘Too Much Heaven’ met Alison Krauss. Het album trapt af met ‘I ve Gotta A Message’ met Keith Urban, maar oo de oude vriendinnen als Oliva Newton John “Rest Your Love On Me’ en Dolly Parton met Words zijn van de partij. Jason Isbell tekent voor ‘Words of A Fool’ en Sheryl Crow voor ‘How Can You Mend A Broken Heart. Niet alles is even geslaagd maar Tommy Emanuel weet met zijn gitaar een prachtig intro te geven aan ‘How Deep is Your Love’. Toch krijg je een idee dat dit een soort van afscheidsalbum van de man is. Een album met nog een keer de songs te spelen met muzikanten van toen en nu. Alsof de cirkel voor hem nu rond is. Maar de originele songs blijf ik toch mooier vinden.

Fireforce - Rage Of War
Label Roar! Rock Of Angels Records
Beoordeling 8
Review De Belgische combatmetalband Fireforce heeft sinds de oprichting in 2011 de nodige bezettingswisselingen gehad. Met het vertrek van zanger Flype was de vraag hoe en of Fireforce door zou gaan. Medeoprichter en gitarist van de band Erwin Suetens bleek de drijfveer achter het voortbestaan van de band. Christophe De Combe heeft wederom plaatsgenomen achter het drumstel en de nieuw aangetrokken Matt Asselberghs (Nightmare) neemt de zang en (mede) de gitaar voor zijn rekening. Met Serge Bastaens op basgitaar is de bezetting compleet en is het vierde album Rage Of War opgenomen. Zoals de titel van de plaat wellicht al suggereert, is Rage Of War in de stijl van de eerdere drie albums; een combinatie van power- en thrashmetal met thema’s als strijd en oorlog. Als je kijkt naar de thema’s zou je misschien denken aan bands als Sabaton en Civil War, maar Fireforce is heavier. Op Rage Of War zijn ook regelmatig invloeden te horen van bands als Judas Priest en Iron Maiden. De rauwe stem van Asselberghs past heel goed bij het stevige en snelle geluid. Zijn uithalen zijn ook sterk en doen denken aan die van Rob Halford (Judas Priest). De melodieën op de meeste tracks zijn catchy en zullen het live goed gaan doen. Ook het gitaarwerk en de gitaarsolo’s zijn om heel blij van te worden. Rage Of War klinkt heeft een solide, vol en internationaal geluid. Het zou mooi en ook terecht zijn als Fireforce internationaal meer voet aan de grond krijgt. Wellicht lukt dat met de huidige, en hopelijk stabielere, bezetting. Van de dertien nieuwe tracks zijn ‘Rats in a maze’, ‘A price to pay’ en ‘Blood judge’ alleen op de CD te vinden en ‘Tale of the desert king’ alleen op vinyl.

Jarrod Lawson - Be the Change
Label Dome Records
Beoordeling 8,5
Review Zes jaar hebben we moeten wachten op de opvolger van het succesvolle titelloze debuutalbum van de Amerikaanse singer/songwriter én pianovirtuoos Jarrod Lawson. Be The Change is de titel van zijn nieuwe album en gelukkig is hij na een afwezigheid van zes jaar weer helemaal terug. Lawson is opgegroeid met muziek. Als 2-jarige dartelde hij al in de studio van zijn vader rond en als tiener ontdekte hij in zijn vaders platencollectie de muziek van Soul-grootheden als Stevie Wonder en Donny Hathaway. De sound van deze twee bijzondere muzikanten vormde de inspiratie voor zijn eigen muzikale richting en daarbij ontwikkelde hij zich als pianist en toetsenist. De sound uit die jaren ’70 loopt als een rode draad door de muziek van Lawson waarbij de centrale noemer Soul is maar waar ook duidelijk invloeden van Funk, R&B, Jazz en Fusion terug te horen zijn. Naast het feit dat hij een virtuoos is op zowel piano als toetsen is de Amerikaan ook nog eens gezegend met een uiterst prettige stem. Het album opent met de titelsong waarbij je meteen door de warme, aanstekelijke Soulgroove gegrepen wordt. Een stem die doet denken aan een kruising van Al Jarreau en John Legend draagt deze soepele midtempo compositie waarbij hij onmiddellijk diverse stijlen met elkaar weet te verweven. Vervolgens is daar met ‘I’ll be Your Radio’ meteen één van de hoogtepunten van het album; het lome, Prince-achtige nummer waar we een bijdrage horen van Moonchild zangeres Amber Navran. De sample van een radio aan het begin van de track is overigens origineel gevonden. Vervolgens neemt hij ons aan de hand op een heerlijke muzikale reis waar Soul centraal staat. ‘Universal Chord’ heeft wat Jazzy-invloeden, ‘How Long’ krijgt door het spannende toetsenwerk een Fusion-achtige vibe mee terwijl hij op de broeierige ballad ‘Love Isn’t Always Enough’ bewijst Lawson ook écht een goede zanger te zijn. Zo is Be The Change een aaneenschakeling van sterke tracks want nergens zakt Lawson door de ondergrens waarbij hij overigens wel bijgestaan wordt door een aantal erg goede sessiemuzikanten. Een nummer als ‘Why Don’t You Call Me Baby Anymore’ zou je ook zo ergens op een afgestofte plaat van EW&F kunnen terugvinden; lekker losse Funk vol met een catchy beat, percussie en andere elementen. Ook het rustige en zwoele ‘Connected’ roept die associatie op, mede ingegeven door die wat hoge stem van Lawson. Op het tweede deel van dit album vinden we meer wat ingetogenere nummers terug als ‘’Evalee’, ‘Embrace What We Are’ en ‘Soul Symphony’ waar we de invloeden van D’Angelo terug horen. Op de met Jazz doorspekte afsluiter ‘How Long’ laat de Amerikaan nog maar eens horen waartoe hij op piano in staat is. Dat hij daarnaast ook sessiemuzikanten laat excelleren getuigt van pure muzikale klasse. Alles wat hij aanraakt ademt uiteindelijk soul; of het nu Funk, Jazz of R&B is, uiteindelijk weet Lawson het om te vormen tot soul. Waar hij tijdens zijn jeugd al door geïnspireerd raakte heeft uiteindelijk zijn muzikale DNA gevormd. Laten we hopen dat we niet weer zes jaar moeten wachten op een opvolger. Veel luisterplezier. .

Jarle Skavhellen - Beach Street
Label Nettwerk Records
Beoordeling 8,5
Review Na zijn debuutalbum The Ghost In Your Smile uit 2018 is Beech Street het tweede album van de uit Bergen afkomstige singer/songwriter Jarle Skavhellen. Voor dit album zocht de Noor de samenwerking met Tucker Martine (o.a. Sufjan Stevens, R.E.M.) en trok naar Portland. Het oorspronkelijke idee was om een “stipped-down” album te maken maar gaandeweg kregen de liedjes meer Americana-invloeden mee. De opener ‘Drive’ is geschreven in het licht van een roadtrip door California en Nevada die de Noor voor Covid maakte; een hele mooie en sfeervolle gitaarsong die we in één adem kunnen noemen met het uptempo ‘Crash & Burn’; liedjes die op de juiste momenten de vaart erin houden en voor balans op het album zorgen. Skavhellen wordt in het buitenland soms vergeleken met James Taylor, ook zo’n singer/songwriter van mooie, sfeervolle en vooral tijdloze liedjes. De Noor doet wat dat betreft ook een aardige duit in het zakje en we vinden dan ook een aantal hele mooie, kleine pareltjes terug op Beech Street. Luister maar eens naar ‘Lion’, ‘Just Not Ready To Let Go’ en het akoestische Back To Being Srangers’ Ook is zijn voorliefde van Bluegrass en Americana nergens heel ver weg. ‘Winnebago’ is één van de hoogtepunten in al zijn eenvoud; de Noor die fluitend door het liedje gaat met een hele subtiele banjo op de achtergrond. En dat gevoel weet hij regelmatig vast te houden want ook met ‘Home By 5’ voelt het alsof je met vrienden ergens in de Utah-woestijn rond een kampvuur zit en bij het akoestische “break-up” liedje ‘Montana’ horen we hem letterlijk zingen over die kampeerplek, maar dan in Montana. Akoestische gitaar, banjo en Skavhellen die we ‘Remember that day in Montana, the day we feel apart’ horen zingen. Een liedje kan zo mooi door eenvoud zijn. Dat de Noor veelzijdig is bewijst hij met het de retro Doo-Woop ’20 Fathoms Deep’ en de heel mooi opgebouwde afsluiter ‘Anyway / Anyhow’. Hoogtepunt van het album is waarschijnlijk ‘Northern Lights’; zelden zal een natuurverschijnsel zo mooi vertaald zijn in een prachtig gearrangeerd liedje. Beech Street is een mooi, tijdloos album geworden waar Skavhellen absoluut zijn eigen stempel drukt. De twaalf nummers zijn wat sober georkestreerd maar hebben meer dan voldoende karakter om boeiend te zijn en te blijven. Het gevaar om steeds de “repeat-knop” in te drukken ligt echt op de loer. Veel luisterplezier.

Casper Clausen - Better Way
Label City Slang Records
Beoordeling 8
Review Casper Clausen is natuurlijk de zanger van de Deense Indie/rock formatie Efterklang die sinds 2004 regelmatig albums uitbrengt. De creatieve zanger besloot dat het tijd was om een soloalbum uit te brengen en Better Way is het eindresultaat. Dat Clausen creatief en vindingrijk is en niet bang is om buiten de lijntjes te kleuren blijkt wel uit de ruim acht minuten durende opener ‘Used To Think’. De eerst drie minuten krijg je het gevoel naar een Krautrock-achtige track, ergens opgenomen in Berlijn, te luisteren voordat Clausen daadwerkelijk met zijn stem het nummer naar zich toe trekt. Op dit nummer klinkt hij als een Ray Wilson op het Genesis-album Calling All Stations, waarbij de repeterende ritmes als het ware over elkaar duikelen en mooi is het contrast met de wat langgerekte vocalen van Clausen. Het is duidelijk dat de nadruk vooral op de elektronische elementen en synthesizers ligt, met als eindresultaat een mix van Krautrock en Ambient-achtige soundscapes waarbij Clausen bewijst vocaal ijzersterk te zijn. Na de opzwepende opener is er met het Ambient-achtige ‘Feel It Coming’ een rustmoment vol mystiek en mede door gebruik van de Vocoder komt hier de vergelijking met Bon Iver als vanzelf bovendrijven. Overigens schroeft Clausen halverwege het nummer ook hier weer het tempo op, geleid door strakke drums. ‘Dark Heart’ en ‘Snow White’ hebben ook weer dat ruwe randje en soms krijg je het gevoel dat je jezelf door een grote productiehal vol met pompende machines beweegt. Met ‘8 Bit Human’ is daar het meest experimentele nummer vol met verrassende wendingen waarbij Clausen vloeiende refreinen moeiteloos combineert met spacy-achtig klinkende ritmes. ‘Falling Apart Like You’ en ‘Little Words’ zijn wat rustigere nummers maar evengoed boeiend door de arrangementen die een constante spanningsboog hebben. De al eerder genoemde stem van Clausen doet de rest. De afsluiter is samen met de opener één van de langste tracks; het bijna acht minuten durende ‘Ocean Wave’ is een prachtig rustig nummer dat een soort van tevredenheid uitstraalt. Alsof de Deen achterom kijkt, reflecteert naar de overige zeven nummers en instemmend knikt. Casper Clausen bewijst dat hij naast zijn band Efterklang en het side-project Liima zijn grenzen kan en durft te verleggen. Met dit bijzondere debuutalbum geeft hij ook solo zijn visitekaartje af en neemt hij ons mee naar sommige muzikale grenzen. Soms experimenteel, vaak met een elektronische onderlaag, maar vooral intens en gepassioneerd is de essentie van Better Way. Een aanrader. Veel luisterplezier.

Aaron Frazer - .... Introducing
Label Easy Eye Sound
Beoordeling 8,5
Review Toen Aaron Frazer zijn telefoon opnam en “Hey, this is Dan Auerbach. I love your music, let’s make a record.” als vraag kreeg, hoefde de drummer/zanger van Durand Jones & the Indications waarschijnlijk niet lang na te denken. Introducing … Aaron Frazer dat vrijdag uitkwam is dan ook het logische gevolg van deze samenwerking met Auerbach die we natuurlijk ook kennen van The Black Keys. We kennen Frazer natuurlijk vanwege zijn rol als drummer/zanger in Duran Jones & The Indications maar ook vanwege zijn indrukwekkende falsetto-stem. Hij en Auerbach waren elkaar in het verleden al vaker gekomen en het materiaal voor dit debuutalbum werd in een kleine vier dagen geschreven en in zes dagen opgenomen. Frazer had al behoorlijk wat ruw materiaal geschreven, honderden voice-memo’s verzameld en andere muzikale ideeën ergens vastgelegd die tijdens die opnamedagen met Auerbach op zijn plek vielen. Resultaat is een heerlijk retro-soul-album dat het gevoel oproept van de jaren en ’60 en ’70 maar toch absoluut eigentijds klinkt. En dat mag een prestatie genoemd worden. De retro-soul, die toch al in de lift zit, krijgt mede vorm door de medewerking van meer dan gemiddelde sessiemuzikanten zoals enkele leden van The Memphis Boys (o.a. Dusty Springfield) percussionist Sam Bacco en anderen. De twee uitgebrachte singles ‘Bad News’ en ‘Over You’ zijn meteen richtinggevend. ‘Bad News’ is die funky, soulvolle dansplaat en ‘Over You’ heeft dat snelle tempo waardoor het heerlijk gepassioneerd klinkt. Dat het complete plaatje klopt wordt al snel duidelijk bij de lome opener ‘’You Don’t Wanna Be My Baby’; het strakke drumwerk en dito gitaarspel kleuren prachtig bij die hoge, zoetgevooisde stem van Frazer. Vervolgens is daar het soepele ‘If I Got It (Your Love Brought It)’, dat mede door de aanwezigheid van de blazers dat Motown-gevoel toch weer oproept. De brug tussen het Soul-verleden en de tegenwoordige tijd wordt misschien wel nergens duidelijk dan bij het uiterst dansbare ‘Can’t Leave It Alone’ dat een heerlijke groove kent. Bij ‘ Girl On The Phone’ horen we duidelijk de gospelinvloeden en zijn de blazers weer prominent aanwezig. ‘Done Lying’ is lekker luie funk, ‘Ride With Me’ doet weer denken aan die beroemde “Philly Sound” en met ‘Lover Girl’ heeft Frazer waarschijnlijk een hit-in-de-dop. ‘Have Mercy’ is een meer dan welkom rustpunt en ook hier past die hoge stem van Frazer weer perfect. Afsluiten doet Frazer met de met gospel doorspekte ‘Learnin’ On Your Everlastig Love’; een ijzersterke ballad die voor het nodige evenwicht op dit album zorgt. Dat er zo vroeg in het jaar al een album uitkomt waar je een vinkje achter kunt zetten voor het komend jaarlijstje is best bijzonder. Aaron Frazer behoefde al geen introductie meer maar toch weet hij met ….Introducing een tijdloos debuutalbum af te leveren dat ons onbedoeld weer meeneemt naar de hoogtij dagen van de Soul. Frazer levert met dit album vol met retrosoul een topplaat af en zelfs de albumcover is in stijl. Veel luisterplezier.

Passenger - Songs For The Drunk and
Label Cooking Vinyl
Beoordeling 8
Review Zijn relatie liep stuk en de releasedatum van zijn nieuwe album werd een keer of vijf uitgesteld vanwege de wereldwijde pandemie. Toch is daar nu het dertiende album van Mike Rosenberg, alias Passenger, een feit. Met Songs For The Drunk And The Broken Hearted levert de Britse singer/songwriter misschien wel zijn meest persoonlijke album af. Eén van de thema’s op dit album is natuurlijk zijn stukgelopen relatie. ‘The Way I Love You’ schreef hij toen hij nog samen was met zijn partner, maar achteraf beseft de sympathieke Brit dat hij met dit nummer eigenlijk al afscheid aan het nemen was. Toevallig of niet, zijn grote hit ‘Let Her Go’ uit 2012 schreef hij ook als “break-up” song en dat betekende zijn definitieve doorbraak. Ondanks dat hij de meeste liedjes na zijn relatiebreuk schreef is dit album geen droevig album; sterker nog het klinkt over het algemeen best opgewekt. Opener ‘Sword From The Stone’ zet meteen de toon en is zo’n typische Passenger-song; mooie melodie, goed arrangement en instrumentarium en die typische stem van Rosenberg. Vervolgens zijn er lekker uptempo nummers als ‘Tip Of My Tongue’, de titelsong en ‘What You’re Waiting For’ die ondanks wat zware thema’s toch luchtig klinken. In een interview gaf Rosenberg aan dat hij na zijn relatiebreuk te veel dronk. In ‘Remember To Forget’ is hij daar heel openhartig over als we hem “Well, I'm an overthinker / A daydreamer, a heavy drinker / An in-betweener / Proppin' up the bar, like it's gonna fall” down” horen zingen. Mooi zijn hier de blazers en ook hier weet hij het nummer niet té zwaar te laten klinken. Op dit nieuwe album vinden we ook weer enkele mooie, ingetogen nummers terug. Luister maar eens naar ‘Sandstorm’ met mooi akoestisch gitaarwerk en de ballad ‘Suzanne’. Het leukste nummer is misschien wel afsluiter ‘London In The Spring’; een soort muzikale ode aan deze prachtige stad. Eén van de belangrijkste eigenschappen van de liedjes van Rosenberg is dat ze zich meestal ook prima lenen voor een akoestische versie. Dat is bij Songs For The Drunk And Broken Hearted niet anders want de “de-luxe” versie is aangevuld met een extra schijfje met tien akoestische tracks. Songs for The Drunk and Broken Hearted is een onmiskenbaar Passenger-album geworden. De fans zullen dit dertiende album zeker met enthousiasme omarmen maar evengoed is het wel wat voorspelbaar geworden wordt Mike Rosenberg, alias Passenger, aflevert. Wel goed om dit album in het persoonlijke perspectief van de Brit te plaatsen. Mooie, sfeervolle en melodieuze liedjes in een persoonlijk jasje maar niet echt vernieuwend. Veel luisterplezier.

Nils Frahm - Tripping With Nils Frahm
Label Erased Tapes
Beoordeling 8
Review De Duitse componist Nils Frahm is allang geen onbekende meer. Zowel solo als in samenwerkingsverbanden (o.a. Peter Broderick, Ólafur Arnalds ) heeft de uit Berlijn afkomstige artiest een indrukwekkende carrière opgebouwd en is hij de één van de meest toonaangevende artiesten op dit moment in de instrumentale muziekwereld; zijn schetsen van ingetogen, ontspannen composities brengen emoties los bij muziekliefhebbers over de hele wereld. In januari 2018 begon de Duitser met een concert in het Funkhaus in Berlijn aan zijn wereldtournee naar aanleiding van het fantastische album All Melody. Na een reis rond de wereld waarin hij 180 uitverkochte concerten gaf in aansprekende locaties als het Sydney Opera House en het Barbican in Londen kon het niet anders zijn dat Frahm ook zou afsluiten in het Funkhaus. Nog een keer vier uitverkochte concerten waren het logische gevolg en van deze concerten is nu een cd-registratie verschenen én een concertfilm, gemaakt door regisseur Benoit Toulemonde waarmee de Duitser al sinds 2011 samenwerkt. Frahm weet als geen ander moderne, instrumentale elektronische muziek te combineren met neoklassieke invloeden met vaak een wat spiritueel en experimenteel karakter. Natuurlijk vormen nummers van het album All Melody en zo horen we hier bijzondere uitvoeringen van ‘Sunson’, ‘Fundamental Values’, ‘#2’ en de titelsong ‘All Melody’’ en ‘My Friend The Forest’. Soms blijft hij dicht bij het origineel maar soms maakt Frahm er ogenschijnlijk een totaal nieuwe compositie van zoals bij ‘Fundamental Values’. Deze live-uitvoering zorgt voor een maar liefst ruim veertien minuten durende unieke luisterervaring. Laagje voor laagje, instrument voor instrument, alles wordt in perfecte balans en harmonie uitgevoerd met natuurlijk het originele pianostuk als centraal deel. ‘The Dane’ (Encores I), ‘Ode/Our Own Roof’ en setopener ‘Enters’ completeren dit bijzondere album. Zelf zegt Frahm over deze bijzondere concertregistratie: ”It was about time to document my concerts in picture and sound, trying to freeze a moment of this period where my team and I were nomads, using any method of travel to play yet another show the next day. Maybe tonight is the night where everything works out perfectly and things fall into place? Normally things go wrong with concerts, but by combining our favorite moments of four performances, we were able to achieve what I was trying to do in these two years of touring: getting it right!” Tripping With Nils Frahm is een intrigerend live-album geworden waarin je heerlijk kunt verdwalen in die bijzondere composities van Frahm. De Duitser bewijst dat je neoklassiek klinkende pianostukken moeiteloos kunt combineren met moderne synthesizer composities met een verbluffend eindresultaat. Deze live-registratie is dan ook een mooie schets van een bijzondere muziekwereld die Frahm heft gecreëerd. Veel luisterplezier.

TV Priest – Upsetters
Label Subpop/ Konurrent
Beoordeling 7,5
Review De Engelse band met zanger Charlie Drinkwater bestaat nog niet zo lang en nu na ruim een jaar ligt er een album op de plank. De band weet zich te presenteren als de TV priest die het goede woord brengen, al hangt er ook altijd een vreemd sfeertje aan dit soort programma’s. Met de titel zegt de band meer over wat hun bezig houdt. Upsetters is dan ook een album vol kritische kijk op de Engelse maatschappij. Het past dan ook wel weer in het huidig Engels sentiment. Dan is de post punk ook niet een verrassende keus van muziekstijl. Toch is het meer doordacht en melodieuzer ingezet. ‘Press Gang’ ‘Journal of a Plague Year’ en ‘History Week’ zijn muzikaal aantrekkelijker dan vele rechttoe rechtaan post punk indie bandjes. En deze Priests hebben wat te vertellen. Het geeft een mooi beeld weer hoe de Engelsen tegenwoordig naar de wereld kijken. Het beeld van London in ‘Leg Room’ of hoe men Engeland tot een ‘Island’ reduceert, terwijl men voorheen dit land tot een semi grootmacht betitelde. Prima album en niet alleen om de muziek, maar meer om het beeld van VK van nu.
Kiwi Jr. - … Cooler Returns
Label Factor/ Canada
Beoordeling 7,5
Review De band uit Canada weet met ‘Undicided Voters’ een mooi voorproefje te geven voor het album dat eind januari gaat verschenen. De vrolijke gitaarklanken doen denken aan een mix van de Hansons broertjes en een willekeurig indie gitaar band. met teksten als ‘Maid Marian Toast’, ‘Norma Jean’s Jacket’ en ‘Nashville Wedding’ gaat het vooral over de dagelijkse dingen in het leven waar de band een vraagteken bij heeft. Het tempo op het album is lekker hoog en met de songs als ‘Cooler Returns’, ‘Guilty Party’ en met mondharmonica ‘Only Here For A Haircut’ wordt je vanzelf vrolijk. De songs op het album zijn niet ingewikkeld of van super kwaliteit te noemen maar ze klinken lekker in het gehoor. Leuk bandje waar we tzt wellicht meer van gaan horen.

Shame – Drunk Tank Pink
Label Dead Ocean/ Konkurrent
Beoordeling 7
Review Een andere act dan Goat Girl is Shame dat uit Zuid- Londen komt. Een post punk band zoals we hier meer van kennen. Na het debuut Songs of Praise, is het nu aan Shame dat de band verder moet brengen. Het album kent dezelfde ingrediënten als het debuut album. Vooral recht voor zijn raap maar muzikaal is het in de drums opzwepend en stuwend te noemen, al zijn de composities niet altijd even spannend. Na een serie post punk songs komt men met ‘March Day’ en ‘Water in the Well’ met een ander sfeertje. Al is het maar even bij de intro’s zoals het ‘Human, For a Minute’ waar Charlie Steen voor het eerst zijn zanglijn weet te vinden. Het doet wat denken aan de begin periode van Adam Ant. Met wat ongecontroleerde achtergrond vocalen in de refreintjes en schreeuwende zanglijnen brengt de band naar het eind van de songs. ‘Snow Day’ wordt door de diversiteit in de compositie aantrekkelijk. Het is wellicht voor de postpunkers te melodieus en voor de melodieuze georiënteerde liefhebber te plat. Dat maakt het lastig voor deze band. Maar met Adam Ant is het ook goed gekomen.

Goat Girl – On All Fours
Label Rough Trade
Beoordeling 7,5
Review De post punkers uit Zuid Londen noemen ze zich. Het past in de lijn van de bevolking van zuid Londen waar vele punk en indie bandjes ooit begonnen. Zo kwam daar Lush vandaan maar ook de rockact Quierboys. Allen oefenen ze in de bunkers onder het spoor en kennen ze elkaar. Een proeftuin van bandjes en Goat Girl is er een van. De band weet meer te brengen dan punk en met hun aanstekelijke popsongs als ‘Badiba’ en het pakkend instrumentaal ‘Jazz’ zijn songs die je niet snel bij punkers tegen komt. Vandaar dat de indie sound beter bij hen past. Daarnaast bestaat deze act uit 4 vrouwen, met Lottie Cream als zangeres/ gitarist en zangeres LED als frontvrouw. Opvallend is de bassiste Naima Jelly die op deze plaat mooie loopjes in de songs weet te brengen. Zo kent het ‘It’s Tea’ een heerlijke drive in het nummer en de meeslepende single Sad Cowboy wordt opgefrist door de keyboards waardoor het extra swingt. Ook weten deze vrouwen de slow popsongs te maken met ‘Anxity Feels’ waarbij de hogere sferen vanuit de muziek voelbaar is. Een prima plaat voor deze dames!