de schijvenrij

De Schijvenrij is onderdeel van Noord Events
Tour- Event- & Communicatie management

Win het onderstaand album door te mailen naar info@noordevents.nl

Richard Perry (stryper) speaks

Bon Jovi

Ace of Cups

2021 Juni week 22

Parker Missap - Be Here Instead

Label Okrahoma Records

Beoordeling 8,5

Review De Amerikaanse singer/songwriter en multi-instrumentalist Millsap Paker levert met Be Here Instead zijn vijfde album af. In 2014 werd hij al door de Americana Music Association's tot Emerging Artists of the Year uitgeroepen en nog steeds is hij niet klaar met zijn muzikale ontwikkeling. De eerste single die uitkwam was ‘The Real Thing’ en bevestigde wederom het talent van Millsap waarbij de akoestische gitaarriffs heel mooi kleuren bij zijn stem en het nummer door de tempowisselingen lekker vaart krijgt. Maar zoals al gezegd leren we op Be Here Instead een nieuwe Millsap kennen. Op sommige momenten lijkt hij terug te keren naar de jaren ’70 zoals bij de opener ‘Rolling’ en het soulvolle en wat psychedelische ‘Vulnerable’ dat hij schreef toen hij net getrouwd was. Met enkele hele simpele zinnetjes geeft hij de kern van zijn liefde weer (“it’s never really worth it to try to be tough”). Zo wordt al snel duidelijk dat hij die wat Folkachtige sound achter zich heeft gelaten en we wisten natuurlijk al dat hij zo’n beetje alle stijlen aan kan; van Rock naar Americana en via Country en Blues naar Folk. Zo tikt hij zelfs een beetje de Blues aan bij ‘It Was You’ met prima gitaarspel en gooit hij bij de wat gruizig klinkende rocker ‘Dammit’ zelfs alle schroom van zich af en horen we een Millsap zoals we dat nog niet eerder deden. Dat zijn stem zich ook prima leent voor wat soulachtige nummers hadden we al bij ‘Vulnerable’ erkend maar bij de mooie en gevoelige soulballad ‘Empty’ laat hij horen dat deze stijl hem ook echt prima past. Ook ‘Passing Through’, een mooie soulballad met een vleugje blues, hoort in dit rijtje. Maar op Be Here Instead begeeft hij zich ook op een wat meer experimenteler pad zoals bij het synthesizers gebouwde ‘Now, Here’. Die synthesizers komen ook weer terug bij ‘In Your Eyes’, waarbij we de jaren ’80 invloeden duidelijk herkennen en voor deze recensent tot één van de favoriete nummers van het album behoort. Met het uiterst dansbare en lichtvoetige ‘Always’ laat hij wederom een kant horen die we nog niet kenden. Dat hij nog steeds terug kan schakelen naar het geluid dat op eerdere albums zo toonaangevend was blijkt wel uit het kleine, akoestische luisterliedje ‘In Between’. Met Be Here Instead zet Parker Millsap de volgende stap in zijn muzikale carrière en waarschijnlijk is dit album zijn meest uitdagende tot op heden. Hij bewijst wederom een goede singer/songriter te zijn die moeiteloos van stijlen combineert en daarmee ook de stemming anders kan laten aanvoelen. Een meer dan prima album waarmee de Amerikaan hoopt eindelijk een breder publiek aan te kunnen spreken. Veel luisterplezier.

Rostam - Changephobia

Label Matsor

Beoordeling 8,5

Review Rostam Batmanglij is met recht een duizendpoot. Naast het feit dat hij één van de drijvende krachten achter de immens populaire band Vampire Weekend was, is hij ook een succesvol producer (o.a. Haim ) en multi-instrumentalist. Met Changephobia levert hij zijn tweede soloalbum af. Met dit nieuwe album slaat de Amerikaan een nieuwe muzikale richting in en het kan zo maar zijn dat er een paar luisterbeurten nodig zijn om Changephobia echt te kunnen waarderen. Want het album klinkt gewoon anders dan zijn solodebuut Half Light. Het meest poppy nummer op het album is waarschijnlijk ‘4Runner’ waarin hij een roadtrip beschrijft vanuit het perspectief van de passagiersstoel. Maar op dit album zijn het juist die wat experimentele nummers die gaandeweg uitgroeien tot absolute pareltjes. Luister maar eens naar ‘Bio18’, een mooi ingetogen ballad met de (ontstemde) jazzy piano en de Afrikaans klinkende percussie. De saxofoon is hier de spreekwoordelijke kers op de taart. Die saxofoon staat ook centraal op het wat nerveus klinkende ‘Kinney’ en de bijdrage van saxofonist Henry Solomon zorgt voor balans. Maar Changephobia is zo veel meer. ‘These Kids We Knew’, met een bijdrage van Haim’s Danielle op drums, is een de gewenste opener met verrassende melodielijnen terwijl Rostam bij het intieme ‘Unfold You’ veel meer jazzinvloeden verwerkt. De drumcomputer bepaald het ritme op het titelnummer en ook hier horen we Solomon met zijn bariton sax een bijdrage leveren. Gaandeweg het album kom je steeds meer tot de conclusie dat piano en saxofoon als een rode draad door dit album lopen en als een soort bindmiddel fungeren van de melodielijnen en de teksten. ‘To Communicate’, waarbij op enig moment aardig aan de knoppen wordt gedraaid, is hier ook een mooi voorbeeld van en ook het wat vrolijk klinkende ‘Next Thing’ kent verrassende wendingen. De afsluiter wordt gevormd door de dromerige ballad ‘Starlight’ maar deze recensie is pas af als we het prijsnummer van het album genoemd hebben; ‘From The Back Of A Cab’ beschrijft de taxirit met zijn geliefde naar het vliegveld (“From the back of a cab to the airport / I am happy we got this hour”) en het is zo ongelofelijk knap dat door al die elektronische elementen het sentiment zo duidelijk doorklinkt. Changephobia is een album dat in ieder geval niet doorsnee is. Dit nieuwe album brengt ons een hele mooie collectie van liedjes met soms onconventionele melodiestructuren die waarschijnlijk meer dan één luisterbeurt nodig hebben om echt gewaardeerd te kunnen worden. Gun het album die tijd en je zult ontdekken dat het een ijzersterke en dynamische opvolger is van zijn debuutalbum. Veel luisterplezier,

Marina Allen - Candlepower

Label Fire Records

Beoordeling 8

Review Eindelijk is daar het debuut Candlepower van de Amerikaanse singer/songwriter Marina Allen. Met de 7 nummers die dit “minialbum” vormen is daar eindelijk het moment gekomen om nader kennis te maken nadat de single ‘’Oh Louise’ enige tijd geleden al de ether in was geslingerd. De uit Los Angeles afkomstige Marina Allen steekt niet onder stoelen of banken haar inspiratie op te doen uit muziek van Joni Mitchell. In de VS wordt ze al vergeleken met grote namen zoals Karen Carptener en in mindere mate Kate Bush. De al eerder genoemde single ‘Oh Louise’ is de opener en meteen wordt duidelijk dat we hier niet met een recht-toe-recht-aan singer/songwriter te maken hebben. De verrassende en complexe melodielijn wordt door Marina met haar stem gedragen en het instrumentarium, inclusief de saxofoon, is perfect in balans. Bij ‘Belong There’ bewijst ze nogmaals niet voor de makkelijkste weg te kiezen en dit ietwat psychedelische nummer met mooie percussie heeft misschien wat gewenning nodig. Met ‘Sleeper Train’ is daar ineens weer die kristalheldere stem die door akoestische gitaar begeleid wordt en na ruim een minuut wordt het nummer nog warmer door bijval van drums, elektrische gitaar en een aangename tweede stem. Een nummer dat zo maar op een B-kant zou kunnen staan van een band uit de jaren ’70. De deels ‘spoken lyric’ ‘Believer’ is op zijn minst verrassend en voor mij het hoogtepunt van het album. Met het Folkachtige ‘Original Goodness’ keert ze weer terug naar de basis; een mooi “stripped-down” liedje waar ze nogmaals bewijst wat voor een uitzonderlijke stem ze beschikt. De afsluiter is er één met een deja-vu gevoel naar de jaren ’60; de pianoklanken die Marina ondersteunen op het amper twee minuten durende ‘Reunion’ zorgen voor een zeer intieme sfeer. Het enige punt van kritiek op Candlepower is dat het nog geen twintig minuten duurt. Marina legt de lat erg hoog voor een vervolg want dit debuut dat ergens in het midden houdt tussen een verlengde EP en een minialbum smaakt absoluut naar meer. Ze schrijft prachtige, intieme liedjes en ze heeft een bijzonder mooie en aansprekende stem. Er lijkt weer een pareltje gevonden te zijn bij het Britse Fire-label. Veel lusterplezier.

Japanese Breakfast - Jubilee

Label Dead Oceans

Beoordeling 8,5

Review De Amerikaans/Koreaanse Michelle Zauner, artiestennaam Japanese Breakfast, is terug met een nieuw album, Jubilee. Haar twee vorige albums werden alom goed ontvangen maar waren omgeven met een sombere, donkere sluier van melancholie. Met Jubilee opent ze echter een nieuw hoofdstuk in haar leven. Dat het nieuwe album een nieuw geluid met zich mee zou bregen lag in de lijn der verwachting maar dat de Amerikaans/Koreaanse de jaren ’80-muziek goed in zich heeft opgenomen blijkt wel uit catchy nummers als ‘Be Sweet’, ‘Slide Tackle’ en de opener Paprika’; drumcomputers en synthesizers zorgen voor nummers die onwijs melodieus klinken en zonder dat je het weet onder je huid kruipen. En op sommige momenten laat ze nummers heel orkestraal klinken, zoals bij ‘Kokomo, IN’ waarbij je het gevoel krijgt dat er een compleet strijkersensemble haar medewerking verleent. Overigens kreeg Michelle op dit album ook hulp van diverse strijkers en blazers en die zijn van absoluut toegevoegde waarde. Op de eerste twee albums stonden de ongeneeslijke ziekte van haar moeder en het latere overlijden centraal maar van dat donker randje dat zich vooral uitte in een wat Lo-Fi-achtig geluid is op Jubilee vrijwel niets terug te vinden. Centraal op het album vinden we ‘Posing In Bondage’ terug, een etherisch en sensueel nummer dat een iets donkere zijde van Michelle laat zien en waar we haar “I’m just a woman with loneliness/I’m just a woman with needs,” horen zingen. Met het wat donkere randje en de onbekende tweede stem is het één van de beste tracks op het album. En zo blijft het geluid van dit album zo anders dan de eerste twee. Want ook het luchtige en met kinderstemmen omgeven ‘Savage Good Boy’ is zo anders dan dat donkere, Lo-Fi-achtige shoegaze geluid dat eigenlijk zo karakteristiek was op de eerste twee albums. ‘In Hell’ is een aangename popsong en met ‘Tactics’ neemt ze in een prachtig gevoelig liedje mee in een verbroken liefde. Dat ze haar muzikale verleden nog niet vergeten is bewijst ze met het persoonlijke ‘Posing On Cars’; mooie shoegaze-achtige gitaren omgeven haar breekbare stem als we haar ”I’m just a woman with loneliness/I’m just a woman with needs” horen zingen. Gaandeweg wordt het nummer mooi opgebouwd met sfeervolle drums en synths om het plaatje totaal te maken. Jubilee is een verrassend positief popalbum geworden en onderschrijft het talent want naast het schrijven van alle teksten horen we haar ook op diverse instrumenten terug als piano, basgitaar, synthesizer en nog wat meer. Eindresultaat is een bijzondere mix waarbij het heel makkelijk is om invloeden van diverse bands te herkennen zonder dat de authenticiteit van Jubilee vervaagt. Een fijne popplaat. Veel luisterplezier.

Brodka - Brut

Label Warp Records

Beoordeling 8

Review De Poolse versie van Idols vormde in 2004 de springplank voor de inmiddels 33-jarige Monika Maria Brodka, alias Brodka. De Poolse heeft inmiddels al aardig wat albums uitgebracht en met Brut voegt ze weer een nieuw hoofdstuk aan haar discografie toe. Het belangrijkste thema van het album is de onrust in de wereld en zeker ook in haar vaderland Polen. De wereld kreeg te maken met een pandemie maar in het thuisland van Brodka vond er tegelijkertijd een maatschappelijke beweging plaats voor meer vrijheden en rechten voor de bevolking. Als voorbeeld schetst ze de hippe, coole en mondiale hoofdstad Warschau en aan de andere kant is er vanuit de overheid veel vrijheidsbeperking. In haar thuisland is Brodka echt een grote naam die dus ook haar stem durft te laten horen, maar in het buitenland is ze zoals ze zelf zo mooi omschrijft “nog steeds een debuutartiest”. Dit nieuwe album is een gevarieerd, eigentijds popalbum geworden waar Brodka zo nu en dan weer naar hartenlust experimenteert. De wat industriële, elektronische sound loopt als een rode draad door Brut maar is niet overheersend. Opener ‘Come To Me’ wordt gedragen door een drone-achtige beat en hier verwerkt Brodka al de nodige samples want daar begon het allemaal mee; het vastleggen van individuele geluiden, of het nu het vallen van een glasscherf was, het gefluit van de airco of een andere random geluid. Met ‘Game Change’, een fraai stukje Electro-Pop, stelt ze de gender-discussie centraal en ook bij het springerige ‘Hey Man’ dat vergezeld gaat met een fraaie video worden man en vrouw vervaagd. Daar tegenover staat dan weer het wat ingetogener ‘Imagination’ maar evengoed schakelt ze over naar ‘You Think You Know Me’ waar we invloeden uit de jaren ’80 herkennen. Dat de Poolse veelzijdig is blijkt uit een nummer als ‘Fruits’ dat een haast etherische rust uitstraalt terwijl ‘The World Is You’ door de synthesizers een wat mysterieus karakter krijgt. Met de afsluiter ‘Sadness’ schaalt Brodka weer af en vocaal is dit misschien wel haar sterkste track want haar stem is hier absoluut de richtinggevende factor. Brut is weer een volledig Engels gezongen album en Brodka weet op een authentieke wijze maatschappelijke vraagtukken via haar teksten met ons te delen. De elf nummers bieden voldoende variatie om te blijven boeien en dit album zou wel eens de doorbraak buiten Polen kunnen worden. Waarschijnlijk het beste en meest uitgebalanceerde album dat Brodka tot op heden heeft uitgebracht. Veel luisterplezier.

Salvador Sobral – bpm

Label Warner

Beoordeling 8

Review Na het Eurovisie rock geweld van Maneskin, gaan we even terug naar de stille pianoklanken van de winnaar uit 2017 Salvador Sobral. De Portugese zanger wist met zijn emotie en het kleine liedje ‘Amar Pelos Dois’ iedereen stil te krijgen. Nu verschijnt er het album bpm en is hij eindelijk op het Nederlandse podium te zien. Vanwege zijn hartproblemen en behandelingen heeft het jaren geduurd om dit album op te nemen en een vervolg te geven aan het album ‘Alma Nuestra’ en het Eurovisie songfestival avontuur. Dit nieuwe album staat dan ook vol prachtig kleine liedjes zoals het ‘Ful Ver Mey Amor’ en het lekker swingende ‘Se De Min Precisarem’. Met ‘That Old Waltz’ en ‘Paint The Town’ zingt hij 2 songs in het Engels met een mooi Portugese tongval. De songs zijn vooral piano songs die uitgewerkt zijn tot een band- liedje. Het heeft een kop en staart en de taal en zijn stem maakt dat je vanzelf verliefd wordt op de liedjes, ondanks dat je het niet kunt verstaan. Highlight van het album is het ‘Medo de Estimacao’ waar de kracht van Sobral zijn zang in een Europees compositie komt te staan en het ‘Sangue Do Mey Sangue’ dat doet denken aan het liedje van toen… Salvador over het album: "Since the beginning of my career I feel more comfortable singing other people's songs. It's true that I have ventured on previous albums writing a song or two, but I can't say that I have exploited my songwriting vein, it was just a capillary. The approach of this new album is to expose my entire aorta. I make many decisions during my sleepless nights. I always remember when I was in the hospital: they did a lot of electrocardiograms and, at a more delicate stage, there was also a monitor showing my bpms. And that, oddly enough, gave me a sense of familiarity. Bpm was something I knew well from music. And so, I decided that the record would be called bpm. I could sleep in peace. At least that night.” Tour • 27.10.2021 | Rockhal, Esch-sur-Alzette LU • 30.10.2021 | De Doelen, Rotterdam NL • 01.11.2021 | Het Concertgebouw, Amsterdam NL • 02.11.2021 | Stadsschouwburg, Nijmegen NL (i.s.m. Doornroosje) • 03.11.2021 | Vooruit, Gent BE (i.s.m. Democrazy)

2021, Mei week 21

Current Joys - Voyager

Label Secretly Canadian

Beoordeling 8,5

Review Singer/songwriter Nick Rattigan is terug met een nieuw album; Voyager. De uit Reno, Nevada afkomstige Amerikaan is echter veel meer; hij is ook “music-video-director”, journalist en multi-instrumentalist. Muzikaal kennen we hem als drummer/zanger van Surf Curse en solo bracht hij al muziek uit onder het alias The Nicolas Project en Tele/Vision maar sinds 2015 is hij actief als Current Joys. Dit nieuwe album telt maar liefst 16 tracks waarbij Rattigan zijn veelzijdigheid aan ons toont en zijn filmervaring verwerkt in de wereld waarin hij leeft. Meteen bij opener ‘Dancer in The Dark’ is de noodzaak en urgentie voelbaar; tussen het pianospel en het strakke drumwerk hoor je de melancholie in de stem van Rattigan en gaandeweg wordt het nummer prachtig opgebouwd waarbij de strijkers een mooie toevoeging vormen. Hierna neemt de Brit ons mee in zijn eigen tijdmachine waar we diverse muziekstijlen voorbij horen komen. Zo pakt hij met vlijmscherpe drums bij het razende ‘Naked’ terug naar de punk en horen we hem bij ‘Breaking The Waves’ als een soort gekwelde geest die op The Cure’s Robert Smith doet lijken. Ook bij het aanstekelijke ‘Money Making Machine’ ligt een vergelijking met het geluid van The Cure op de loer. Rattigan steekt overigens niet onder stoelen of banken dat hij lijdt aan een angststoornis en het hartverscheurende ‘Shivers’, een cover van The Boys Next Door, past perfect bij de geestelijke toestand van de Amerikaan. Maar er staan ook enkele prachtig rijk gearrangeerde nummers op dit nieuwe album zoals ‘American Honey’, een innemend melancholiek meesterwerkje met mooi gitaarspel en met gesloten ogen zie ik dit nummer ook door Tom Petty gespeeld worden. Ook het haast akoestische ‘Big Star’, waar de stem van Rattigan alleen ondersteund horen door gitaar en piano, is meer dan geslaagd. Mooi is om te horen dat hij de opnamestudio in loopt en “Big Star Take One” horen zeggen. Bij de sfeervolle single ‘Amateur’, ook weer met die richtinggevende piano, laat Rattigan wederom horen hoe krachtiger een liedje wordt als als je laagje voor laagje opbouwt. Waarschijnlijk dingt het gevoelige ‘Rebecca’, genoemd naar de gelijknamige Hitchcock-film, met ‘Altered States’ (horen we daar de strijkers China Crisis’ ‘Wishful Thinking’?) naar de verwijzing van beste track op het album. ‘The Spirit Of The Curse’ is een mooi akoestisch nummer waar hij met zijn kopstem zingt, ‘Something Real’ is een uptempo duet en ‘Vagabond’ luistert makkelijk weg. De albumtitel wordt vertegenwoordigd door twee titelsongs; daar waar ‘Voyager Pt1’ vooral een mooi melancholisch instrumentale soundscape is ontvouwd “Pt 2” zich tot een meer dan gevoelige pianoballad waar Rattigan het uiterste van zijn stem vraagt. Met bijna 55 minuten speeltijd en een indrukwekkend palet aan variatie in de liedjes is Voyager een mooi album geworden. In dit Spotify-tijdperk kun je er natuurlijk enkele nummers uithalen en toevoegen aan je playlist maar het is echt een luisteralbum geworden met een kop en een staart. Het is een gevoelig en melancholiek album geworden waar de Amerikaan nog maar eens zijn veelzijdige talent etaleert. Eentje voor de jaarlijstjes. Veel luisterplezier.

Texas - Hi

Label BMG (PIAS)

Beoordeling 8,5

Review Met meer dan 40 miljoen verkochte albums behoort Texas tot één van de meest succesvolle bands van Schotland. De band waar zangeres Sharleen Spiteri en Ally McErlaine leden van het eerste uur zijn én bepalend voor het geluid van de Texas, brengt met Hi hun tiende album uit. “Hi” is eigenlijk een hele informele begroeting tussen (oude) bekenden. En dat is eigenlijk precies het gevoel dat dit tiende album van de Schotse formatie Texas oproept. En dit album zou er helemaal niet geweest zijn als ze niet toevallig tegen een aantal “vergeten” tracks waren gestuit die het niet haalden op het White On Blonde album uit 1997. Deze nummers brachten zoveel inspiratie naar boven dat de band besloot nieuw werk te gaan schrijven en een tiende album uit te brengen. Wij kennen ze natuurlijk van de hits ‘I Don’t Want Have A Lover’, ‘Black Eyed Boy’ en ‘Say What You Want’. Het is alom bekend dat Sharleen en Ally bepalend zijn voor de sound van de band. Soms wordt die wel omschreven als “retro-pop”, maar vast staat dat de Schotse band met hun geluid al drie decennia succesvol is. Ook op Hi komen we weer een breed aanbod van stijlen tegen. Zo opent de band met hun single ‘Mr Haze’, een onvervalste floorfiller, geïnspireerd op de Motown-sound waar subitiel een sample van Donna Summers’ klassieker ‘ Love’s Unkind’ in verwerkt is. Vervolgens pakt de band door met de titelsong waar de Britpop vermengd wordt met Hip-Hop in de vorm van een samenwerking met Wu Tang Clan. Bij ‘Moonstar’ verwerkt de band dan weer Country-invloeden zonder dat hun sound aan authenticiteit inboet. Texas staat bekend voor de uptempo liedjes die je niet meer loslaten, mede door de karakteristieke stem van Sharleen, zoals ‘Just Want To Be Liked’ (let op de blazers), ‘Heaven Knows’ en ‘Look What You’ve Done’. Toch weet ook op dit tiende album de band ons zo nu en dan te verrassen. Met ‘Dark Fire’, één van de hoogtepunten van Hi, nemen ze ons terug naar het romantische beeld van de Amerikaanse Highschools in de jaren ’50. Maar het is toch wel bij een nummer zoals ‘You Can Call Me’ dat de stem van Sharleen op zijn best is en Texas klinkt zoals we dat zo goed kennen. De afsluiter ‘Falling’ heeft dan weer die jaren ’90 invloeden maar het is toch vooral de ballad ‘Unbelievable’ dat de meeste aandacht trekt. Dit mooie, rustige nummer wordt prachtig opgebouwd en wederom is het de inmiddels 53-jarige zangeres die dit nummer draagt. Hi is wederom een ijzersterke plaat van de Schotse band; ze zijn onmiskenbaar in bloedvorm met Sharleen Spiteri als boegbeeld want haar stem klinkt na dertig jaar nog steeds even krachtig als op het debuutalbum Southside. Buiten enkele verrassingen is het allemaal niet vernieuwend en is het gewoon Texas wat je hoort, maar je krijgt er een ongelofelijk goed humeur van. Veel luisterplezier.

Ticket West - Cab Driving Man

Label Tick

Beoordeling 8

Review De beide broers Pascal en Walter Wilhelm groeiden thuis op met de Bluesplaten van hun vader. Ze kozen al vroeg voor een eigen carrière maar kwamen na een kleine dertig jaar weer bij elkaar. In 2020 was daar het debuutalbum High Class Horse en nu is daar met Cab Driving Man een waardige opvolger. Voor dit album zochten de broers Pascal (gitaar/zang) en Walter (basgitaar/zang) de samenwerking op met een aantal muzikale vrienden en kozen ze voor een handvol covers naast een drietal eigen geschreven nummers. Met enkele muzikanten zoals Harp Mitch en Gerrit Ekkelenkmap werkten ze al eerder samen en beide heren horen we vooral hun kunsten op mondharmonica vertonen. Ze weten een aangename balans te vinden tussen de Chicago Blues en de West Coast Blues, de stijl die ze vooral op hun debuutalbum omarmden, maar ze maken evengoed uitstapjes richting de Boogiewoogie. Nummers als ‘My Kind Of Woman’ (Elmore James) en ‘Bad Boy’ (Eddie Taylor) belichamen de Chicago-blues maar ook het soepele werk van Greg Izor horen we terug in een meer dan smaakvolle versie van ‘Don’t Have To Worry’. En zo weet Ticket West de vaart erin te houden, mede vanwege de muzikaliteit van de sessiemuzikanten die hun op dit tweede album vergezellen. Luister maar eens naar het toetsenwerk van Roel Spanjers op het swingende ‘I Don’t Want No Woman’ (Magic Sam) en ‘Second Hand Love’ dat oorspronkelijk van Cousin Joe is. Met ‘Boogie Blues’ noemen we waarschijnlijk het meest broeierige nummer en juist dit nummer is door Pascal Wilhelm geschreven. Daar tegenover staat dan het wat donkere en stampende ‘Low Down Dog’ dat door de beide broers geschreven werd en dat door vet aangezette gitaarriffs vorm krijgt. De afsluiter ‘Whole Lotta’ Love’, dat we nog kennen van de uitvoering van Muddy Waters, is een perfecte mix van Rock ’n Roll en Blues. Er zijn een aantal elementen die er voor zorgen dat Cab Driving Man een absolute topproductie is. Naast het vakmanschap en de muzikaliteit van de band is het vooral het plezier en de passie dat je in de elf tracks terug hoort. Een Nederlandse productie met internationale allure. Veel luisterplezier.

Billie Marten - Flora Fauna

Label Fiction Records

Beoordeling 8,5

Review Flora Fauna is al het derde album voor de pas 21-jarige Britse Billie Marten. De Britse singer/songwriter, die doorbrak en bekendheid vergaarde met haar akoestisch getinte Folk-achtige liedjes, is terug met nieuwe muziek én een nieuwe sound Op 15-jarige leeftijd lanceerde ze al haar eerste EP, een jaar later gevolgd door de opvolger. In 2016 werd ze genomineerd voor de BBC Sound Of 2016 en in datzelfde jaar kwam haar debuutalbum Writing of Blues and Yellows uit. Tijdens de pandemie nam ze de tijd om een basgitaar en luisterde veel naar Krautrock en andere stijlen en die invloeden neemt ze duidelijk mee naar dit nieuwe album. ‘Garden Of Eden’ is wat dat betreft meteen richtinggevend en begint met een bassloopje waarna drums invallen en we haar toch wat fluweel zachte stem horen. Ook bij ‘Creature Of Mine’ werpt ze de schroom van zich af en bewijst zo wederom ook een talentvolle singer/songwriter te zijn (“Old Mother Nature says, "it's all getting worse / There is no room for another"). Meest bijzondere track is absoluut ‘Human Replacement’, verwijzend naar de tragische dood van Sarah Everard in Londen in maart en de daaropvolgende nationale uitstorting van verdriet en woede. Dit steeds dreigender wordende nummer is een soort van openlijke aanklacht tegen het feit dat vrouwen ’s nachts niet meer veilig over straat kunnen. Check ook zker even de bijbehorende clip waar ze in een tank door Londen rijdt! Maar we komen ook hele mooie popliedjes tegen op Flora Fauna. Luister maar eens naar ‘Heaven’ (luister naar de Sitar), ‘Ruin’, het Dreampop-achtige ‘Liquid Love’ en het met een vleugje Radiohead omgeven vlotte ‘Kill The Clown’. De maatschappelijke betrokken van Billie is bekend en op het ingetogen ‘Pigeon’ neemt ze het overdreven aanjagen van materialsime in Londen op de korrel. Bij de de laatste twee nummers trakteert de jonge singer/songwriter ons op twee mooie overpeinzingen; vooral de met het spaarzame instrumentarium vormgegeven afsluiter ‘Aquarium’ is prachtig en daarmee laat Billie nog maar eens horen waar ze muzikaal vandaan komt. Flora Fauna is een logisch vervolg in de muzikale carrière en ontwikkeling van de jonge Britse Billie Marten. Het pure folkmeisje is getransformeerd naar een jonge volwassen vrouw van de wereld en ze is in staat meer stijlen met elkaar te combineren. Maatschappelijk betrokken en in staat sterke teksten te verpakken in mooie melodiën. Veel luisterplezier.

The Steel Woods - All Of Our Stones

Label Thirty Tigers

Beoordeling 9

Review Het derde album van de Amerikaanse Bluesrockformatie The Steel Woods zou het hoogtepunt moeten zijn in hun carrière tot nu toe. All Of Your Stones is inderdaad het beste werk dat de band uit Nashville gemaakt heeft maar het is er wel een met een zwart randje en een bitterzoete afdronk. Vooral gitarist Jason Cope en zanger/gitarist Wes Bayliss hadden al een heel muzikaal leven achter zich voordat ze The Steel Woods begonnen; een Amerikaanse Bluesrock band die soms dicht tegen hardrock schuurt maar in hun muziek ook onmiskenbare elementen van country meenemen. Cope was de gitarist die met Jamey Johnson op tournee ging en werkte met namen als Brent Cobb, Miranda Lambert en Lindi Ortega. Een toevallig ontmoeting tussen Cope en Bayliss zorgde voor de muzikale verbinding en samen met drummer Isaac Senty en bassist Johnny Stanton gingen ze het avontuur aan met hun ongepolijste, ietwat Southern Rock die absoluut terug te herleiden is naar de muziek van Lynyrd Skynyrd. In 2017 was daar het debuut Straw In The Wind dat in 2019 overtroffen werd door een tweede album. Dit derde album, daar was iedereen het over eens, zou het beste werk tot nu toe zijn. Tot dat in januari van dit jaar het noodlot toesloeg en Jason Cope op 42-jarige leeftijd in zijn slaap overleed als gevolg van diabetes, een ziekte waar hij al langer aan leed. Het album was toen net onderweg voor de laatste mix en bandleden en familieleden besloten dat het toch uitgebracht moest worden. Cope was niet alleen gitarist, hij was misschien wel de belangrijkste schrijver binnen de band. Hij schreef of werkte mee aan zes van de negen nummers dus bij alles wat je hoort is zijn dood direct gerelateerd. Een nummer als het melancholieke ‘Ole Pal’, dat vertelt over een overleden vriend, krijgt derhalve een dubbele betekenis. Maar het zijn dus die met gitaar doordrenkte blues nummers die er voor zorgen dit album naar een hoger niveau worden getild. Opener ‘Out Of The blue’ en ‘Baby Slow Down’ zijn vette Bluesrocknummers waar de band excelleert. Evengoed zijn er nummers over de mooie kanten van het leven zoals ‘You’re Cold’ waar Bayliss vocaal op zijn best is. Ook dit album heeft zo zijn momenten van bezinning en rust en met ‘You Never Came Home’ trakteert de band ons op een prachtige ballad met krachtig gitaarwerk van Cope. Ook de Blues ballad ‘I Need You’, een cover van Lynkyrd Skyngyrd, met een bijdrage van countryzangeres Ashely Monroe raakt de juiste snaar. Met het akoestische ‘Run On Ahead’, met Bayliss op zijn best, toont de band zijn veelzijdigheid nog maar eens en dit prachtig ingetogen nummer zorgt voor een mooi contrast met het wat ruiigere en stevigere werk. De laatste nummers zullen de laatste twijfelaars definitief over de streep trekken want met ‘Aiming For You’ en titeltrack ‘All Of Your Stones’ levert de band nu al twee klassiekers af. Het meer dan overtuigende All Of Your Stones zal voor altijd verweven zijn met het overlijden van Jason Cope. Toch zal de band verder moeten en gaan en met dit laatste Souther Blues-album dat met zoveel liefde en passie is gemaakt is het fundament gelegd voor iets moois in de nabije toekomst waarbij de gedachtenis aan Cope altijd zal blijven. Veel luisterplezier.

Marinero - Hella Love

Label Hardlyart Records

Beoordeling 8

Review Hella Love is de titel van het tweede album van Jess Sylvester alias Marinero, de Amerikaan die in San Francisco opgroeide en na zijn debuutalbum Trópico de Cáncer uit 2019 naar Los Angeles verhuisde. Na het korte instrumentale Mariachi-intro is ‘Through The Fog’ eigenlijk het eerste echte nummer. Het Bossanova-ritme wordt door een rijk instrumentarium en die wat zwoele stem van Sylvester verder vormgegeven. De vraag is of dit nummer met overduidelijke Tropicalia-invloeden een directe verwijzing is naar de mist die altijd rond San Francisco’s Bayarea hangt of dat het verwijst naar een “benevelde” toestand. Sylvester is tweetalig en die troef speelt hij bij diverse nummers uit. Mooi voorbeeld is ‘Nuestra Victoria’ waar hij ons meeneemt naar zijn jeugd en herinneringen ophaalt aan een oude bakkerij, Victoria genaamd, die er nu niet meer is. Jess Sylvester groeide op in de stad van de Golden Gate en met een Amerikaans-Mexicaanse moeder is zijn tweetaligheid verklaard. Zijn vader was zeeman en laat dat nu “Marinero” vertaald zijn in het Spaans en dus wordt hiermee ook duidelijk waar zijn artiestennaam vandaan komt. Ook in ‘Isle Of Alcatraz’ weet hij zijn herinneringen mooi in Latin-muziek om te zetten. Zo krijg je al luisterend het gevoel dat dit een album is dat in het teken staat van “onthaasten”. De nummers klinken wat laid-back, komen ontspannen over en Sylvester weet knap die wat relaxte sfeer neer te zetten. Ook ‘Luz Del Faro’, dat ook weer Mariachi als basis heeft, wordt in het Spaans gezongen en als je goed luistert kom je al snel tot de conclusie dat Hella Love een open liefdesverklaring is aan de stad waarin hij opgroeide voor hij naar Los Angeles verhuisde. Toch maakt de Amerikaan ook wel wat kleine uitstapjes. ‘Outerlands’ heeft nog steeds die Zuid-Amerikaanse vibe maar evengoed hoor je wat 70’s invloeden en West-Coast Sound terug. Die ontspannen sfeer is absoluut de verbindende schakel op dit tweede album. Het lekker psychedelische ‘Beyond The Rainbow Tunnel’ zou prima in de tijdsgeest van de jaren ’70 gepast hebben en vormt één van de hoogtepunten. Ook de titelsong past in deze serie liedjes en hier horen we ineens de kopstem van de Amerikaan. Met afsluiter ‘Frisco weet Sylvester ons toch nog te verrassen; de DISCO viert hoogtij waarbij hij slim nog wel wat Latin-elementen worden verwerkt waardoor dit een wel heel zonnige en dansbare afsluiter is geworden. Hella Love is zoals eerder gezegd een liefdesverklaring aan San Francisco. Sylvester neemt ons mee op zijn muzikale reis en combineert naar hartenlust Zuid Amerikaanse invloeden met psychedelische pop uit de jaren ’70 en wat West Coast Sound. Met de zomer in aantocht is dit gewoon een fijne plaat met een positieve vibe waarbij je heerlijk terug kunt schakelen. Zonnetje, drankje en Hella Love op de achtergrond. Veel luisterplezier.

Fiddlehead - Between The. Richness

Label Run for Cover Records

Beoordeling 8

Review De uit Boston afkomstige band Fiddlehead is terug met een opvolger voor hun goed ontvangen album Springtime and Blind uit 2018. Met de vlijmscherpe combinatie van Post-Hardcore en -Punk en puntgave teksten straalt Between The Richness wederom de kracht uit van deze Amerikaanse band. Laten we voorop stellen dat Fiddlehead niets met violen of strijkers te maken heeft. De band is feitelijk een verzameling muzikanten die allemaal een ver verleden in andere bands hebben en de combinatie van Posthardcore, Post-punk met toch wel Emo-achtige teksten maakt nog steeds indruk. Het debuut EP Out Of The Bloom uit 2014, dat feitelijk over het verlies van frontman Patrick Flynn’s vader gaat vormde de doorbraak en misschien wel onbedoeld is er nu al een tweede volwaardig album. De tien nummers op dit tweede album rollen in een kleine 25 minuten uit je speakers. Om even aan te geven hoe de band werkt hoeven we bijvoorbeeld alleen maar naar het openingsnummer ‘Grief Motif’; voordat de band er stevig in vliegt horen we eerst een “spoken word” van de dichter E.E. Cummings, “I Carry Your Heart with Me (I Carry It In)”. Het nummer vloeit moeiteloos over in ‘The Years’ en de intensiteit en urgentie wordt gaandeweg wat heviger. De stem van Patrick Flynn (o.a. Have Heart) is best karakteristiek te noemen en verder zorgen de beide gitaristen Alex Henery en Alex Dow voor een meer dan aangenaam stukje gitaarwerk. Nummers als ‘Million Times’ en ‘Get My Mind Right’ zorgen voor het nodige vuurwerk en bij ‘Down University’ laveert zager Flynn tussen de denkbeeldige “battle” van de beide gitaristen en drummer Shawn Costa, ook een oud bandlid van Have Heart. Toch weet de band zo nu en dan te temporiseren zoals in het tweede deel van ‘Eternal You’ en het gesproken deel aan het begin van ‘Life Notice’ zorgt voor de nodige balans. De al eerder genoemde “Emo”-kant van de band komt voor tot uiting in het Dreampop-achtige ‘Joyboy’ waar Fynn over het vaderschap en zijn zoontje zingt (“Joyboy calls to you / A son so great and grand to view”). Zoals wel vaker bewaart ook Fiddlehead het beste voor het laatst want met de ronkende afsluiter ‘Heart To Heart’ wordt dit Between The Richness afgesloten. De tien nummers op Between The Richness belichamen alles waar de populaire band voor staat; een stevige combinatie van Post-punk en Hardcore met soms springerige en dan weer hoekige melodielijnen die de muzikale verpakking vormen van soms best gevoelige (lees : emotionele) teksten. Na een dikke twintig minuten is het wel even tijd om op adem te komen. Evengoed een album dat na elke luisterbeurt krachtiger klinkt. Veel luisterplezier.

2021, Mei week 20

Gary Newman -Intruder

Label BMG

Beoordeling 8,5

Review De Engelse zanger Gary Newman stond aan de wieg van de New Wave scene. Met zijn band Tubeway Army werd de donkere tijd en after punk periode ingelijfd. De jaren 80 zou een andere tijd gaan worden en deze band had hier invloed op omdat ze in 1978 tekende bij het Beggers Banquet label. Hiermee kon men snel overgaan naar singles etc. Het album Replica’s deed het in Nederland goed en haalde hier de hitlijsten. Wanneer Newman het succes rook ging hij solo met het debuut album ‘The Pleasure Principle’ deze new wave sound van de 80’s is nu weer populair. Het recente album Savage (Songs from a Broken World) wist in 2017 wederom in de Nederlandse hitlijst te sieren. Het nieuwe album Intruder is wederom een heerlijk donker new wave 80’s album. Met een upgrade naar de huidige tijd natuurlijk. Songs als ‘The Gift’ en ‘I Am Screaming’ zijn heerlijke elektropop songs van nu. Met een spannende sound en toch opzwepende drama, zou het bijna naar het Eurovisie Songfestival kunnen. Dan hadden ze een betere act dan wat UK nu stuurde. Nu oneerbiedig bedoeld zijn de songs theatraal goed. Neem het titelstuk dat spannend en gelijk hypnotiserend werkt. Of het ‘Is This World Not Enough’ waarbij Trent Reznor van Nine Inch Nails zijn inspiratiebron wederom zal bewonderen. Maar ook de kritische kant van de wereld wordt door Newman bezongen. ‘Black Sun’ en ‘End of The Dragons’ 1 3n 2 en ‘When You Fall’ maakt dat hij zorgen maakt over de huidige wereld. Hier horen we dan ook de inspiratiebron voor bands als Duran Duran, Ultravox, U2 en alle andere new wave acts uit de jaren 80. ‘Saints and Liars’ en het ‘Now and Forever’ zijn dan ook songs waar je de ervaring van deze man in hoort ten opzichte van de nieuwe generatie en gelijk zal Newman ook voor hen weer een goede inspiratiebron kunnen zijn. Het album past wellicht in deze tijd nu de 80s terug zijn en de synthpop het goed doet. Het is zeker een mooi album voor allen die door de jaren heen de 80s bands volgden.

The Black Keys - Delta Kream

Label Nonesuch.

Beoordeling 9

Review Terug naar de basis, naar hun roots. Delta Kream, het jubileumalbum van de succesvolle formatie The Black Keys, is eigenlijk een spontaan album te noemen. Het is puur vanwege de chemie tijdens een jamsessie van Auerbach met gitarist Kenny Brown en bassist Eric Deaton dat het idee ontstond om dit album te maken. We schrijven ergens 2019, net na de wereldtournee Let’s Rock. In zijn Easy Eye studio in Nashville zit Dan Auerbach te jammen met bovengenoemde gitarist Brown en bassist Deaton. Twee prachtige muzikanten die jarenlang met R.L. Burnside en Junior Kimbrough speelden, beide grote namen in de Mississippi Country Blues. Het plezier spatte er blijkbaar van af en Auerbach riep zijn vriend en kompaan Carney erbij en zonder te repeteren werden in een tweetal sessies deze elf tracks opgenomen. Elf tracks die de karakteristieke sound prachtig weergeven en een ode vormen aan Burnside, Kimbrough en die andere grootheid in dit genre; John Lee Hooker. Elf covertracks waar Carney met zijn vlijmscherpe drums de richting bepaalt, Deaton het fundament vormt en Brown en Auerbach de meest vette gitaarriffs weten te produceren. Om even de sfeer van dit album weer te geven; bij de ruim zes minuten durende opener ‘Crawling Kingsnake’ hoor je Deaton wat snaren op zijn basgitaar beroeren, Carney doet wat slagen op zijn snaredrum en Auerbach horen we ‘Ready?’ zeggen. Vervolgens valt alles samen in deze broeierige versie van het nummer dat Hooker schreef. Natuurlijk wordt zo nu en dan het tempo opgevoerd en nummers als ‘Poor Boy A Long Way From Home’ en ‘Coal Black Mattie’ worden door de heren energiek neergezet. Maar Delta Kream is veel meer dan die vuige, rockende blues want de heren bewijzen ook absoluut innemend en subtiel maar toch vol passie te kunnen spelen. Luister maar eens naar hun versie van ‘Stay All Night’ dat een ongekende groove kent en alles is waar Mississippi Country Blues voor staat. Maar ook de vertolkingen van ‘Mellow Peaches’, ‘Do The Romp’ en het wat psychedelisch en 70’s klinkende ‘Going Down South’ waar Auerbach zijn kopstem laat horen zijn stuk voor stuk Bluespareltjes. Voordat ze met een edit-versie van de opener afsluiten is daar nog de broeierige ballad ‘Come On And Go With Me’ (Kimbrough) waar we Auerbach als het ware een gesprek met de gitaar van Brown horen voeren. De elf covers zijn dan misschien spontaan en in twee sessie opgenomen, het doet niets af aan de kwaliteit waarmee deze elf nummers worden neergezet. Een diepe buiging voor deze productie want hier wordt met smaak en stijl een ode gebracht aan de Mississippi Country Blues. Tevens bewijst The Black Keys een ijzersterke en authentieke band te zijn. Overigens ook nog aandacht voor de iconische cover van dit album; een foto van de Amerikaanse fotograaf William Eggleston. Een topplaat die elke muziekliefhebber zal aanspreken! Veel luisterplezier.

SHAED - High Dive

Label Virgin

Beoordeling 7,5

Review Het hing al enkele jaren in de lucht; een debuutalbum van het SHAED, het indiepoptrio uit Washington D.C. Ze kenden hun doorbraak in 2018 met hun single ‘Trampoline’ maar het duurde dus toch nog enkele jaren voor de eerste worp met de titel High Dive het daglicht zag. Rond 2012 begon de tweeling Max en Spencer Ernst hun band onder de naam Walking Sticks en in 2016, mede door de komst van Chelsea Lee, veranderde de band van naam naar SHAED. Overigens vormen Chelsae en Spencer sinds 2018 ook een echtpaar, maar dat terzijde. Chelsae is de zangeres terwijl de beide broers het instrumentarium voor hun rekening nemen. Zoals gezegd was ‘Trampoline’ op zich een aardige hit maar het is toch vooral de versie waarbij Zayn (One Direction) enkele zinnen meezingt die de grote doorbraak vormde. In 2019 maakten ze een succesvolle tournee door Japan en hadden feitelijk al voldoende materiaal voor een echt volledig album toen de pandemie uitbrak. Er was tijd om te reflecteren en al snel was daar de conclusie dat al het materiaal een verkrampte poging was om het succes van ‘Trampoline’ te evenaren maar dat ze als band niet (meer) achter de liedjes stonden. Vervolgens gingen ze met een open blik aan de slag met dit album High Dive met 12 nieuw geschreven tracks plus die ene hit als eindresultaat. De dertien tracks vormen een lekkere combinatie van indiepop en dreampop en de nummers hebben vaak een stevige beat en worden omlijst met romantische strijkers. Wat dat betreft is opener ‘Dizzy’ meteen richtinggevend en kunnen we in één adem ook de prima single ‘Part Time Psycho’, het catchy ‘I Know Nothing’ en het uiterst dansbare ‘Colorful’ noemen waar Chelsae bewijst over een meer dan prima stem te beschikken. Met ‘Osaka’, geïnspireerd op hun tour in Japan, krijgen we een lekker uptempo Electrobeat nummer en de beide broers Ernst slagen erin een vleugje Oosterse sferen door te laten klinken. Ook het wat laid-back titelnummer ‘High Dive’ is één van de betere tracks en weerspiegelt het besluit van het trio om al het geschreven materiaal weg te gooien en in het diepe te duiken door een compleet nieuw album te schrijven. Natuurlijk zijn er momenten van bezinning terug te vinden zoals het romantische en het wat “vintage”-achtige ‘Once Upon A Time’, de powerballad ‘Visible Woman’ en de pianoballad ‘Six In The Morning’. Uiteraard mag die ene grote hit niet ontbreken en dus vinden we de versie van ‘Trampoline’ met een bijdrage van Zayn ook op High Dive. SHAED is op High Dive nadrukkelijk op zoek naar dat eigen geluid. Op dit geslaagde debuutalbum bewijst Chelsea haar zangtalenten en het trio weet catchy popnummers te schrijven. Toch bevinden de meeste tracks zich wel in dezelfde hoek van het muzikale spectrum en kleurt het trio meestal binnen de veilige lijntjes en dus mag de opvolger wat avontuurlijker zijn. Veel luisterplezier.

Riley Downing - Start It Over

Label New West Records

Beoordeling 8

Review Start It Over is de titel van het debuutalbum van Riley Downing, singer/songwriter van beroep maar vooral bekend vanwege zijn aan in Deslondes. Vanuit zijn voorliefde voor oude platen onstond het idee om samen met zijn Deslondes-bandlid James Tourville een 45 toeren single te maken maar uiteindelijk is een compleet album het eindresultaat. Zijn diepe, baritonachtige stemgeluid komt misschien ook wel wat nors over maar dat doet geen recht aan de muziek die de Amerikaan maakt. Downing wil zich niet in een muzikaal hoekje laten plaatsen en ook dit album is weer een mix van Country, R&B, Bluegrass, Blues, Rock en ook zelfs wat soul. Ook dit album kwam dus tot stand tijdens de pandemie en hij schreef alles samen met gitarist en multi-instrumentalist John James Tourville (“J.J. to you”) die ook deel uitmaakt van Deslondes. Downing schrijft eigenlijk over alles wat hij zoal in het leven tegenkomt, puur op intuïtie misschien zelfs wel. Zelf is hij de nuchterheid zelf en zegt hier zelf over: “I just try to write and sing about life as I live it”. Tijdens twee opnamesessies werd dit album opgenomen waarbij Downing en J.J. hulp kregen van een aantal bovengemiddelde sessiemuzikanten zoals Dennis Crouch (o.a. Johnny Cash), Jeff Taylor (o.a. Elvis Costello) en anderen. Meteen bij de met R&B doorspekte opener ‘I’m Not Ready’ wordt de toon met naast Downing een hoofdrol voor Jeff Taylor op piano en J.J. Tourville op gitaar en dobro. Gaandeweg krijg je zo een inkijkje in de wereld van deze in Missouri woonachtige Amerikaan want bij ‘Deep Breath’, een soort New Orleans-“shuffle”, geeft hij aan dat hij ondanks deze tijdsgeest het leven toch wel weet te waarderen als we hem horen zingen: “Try to get your head screwed back on tight / Take a deep breath – it’s gonna be all right”. ‘Coleman Rose’ is een mooi liefdesliedje met een knipoog naar de muziek van Johnny Cash en zoals Downing het zingt lijkt het ook alsof deze emoties gewoon van alledag zijn. De tijd waarin we leven mag natuurlijk niet ontbreken en krijgt een prominente rol in de Bluesrocker ‘Good To See Ya’ en het innemende en walsende ‘Looking Forward’. Door die diepe, donkere stem van Downing zijn het vooral de muzikanten en de liedjes die zijn teksten en emoties ondersteunen. ‘Hey! Mister’ heeft een aangename lading Rockabilly in zich, maar de ballad ‘Won’t Somebody Play’ waar we Downing als het ware “Won’t somebody play the kinda song I wanna hear” horen mompelen is één van de beste tracks van het album. Het gitaarspel, het orgel en vooral de backing vocals brengen dit melancholische nummer tot een hoogtepunt. Een ander nummer dat de aandacht blijft trekken is het wat psychedelische Folk-Rocker ‘Crazy’ en natuurlijk de titelsong waar Downing een 45 RPM-single als metafoor gebruikt voor een liefdesliedje. Riley Downing bewijst dat hij dus ook solo een goede plaat kan maken. Alhoewel, hij heeft zijn Deslondes-maatje J.J. Tourville wel naast zich op Start it Over. Als het inderdaad zo is dat het schrijven van voldoende materiaal voor een compleet album Downing inderdaad hem zo makkelijk afgaat is een vervolg meer dan waarschijnlijk. In het bijgevoegde boekje zijn alle teksten nog terug te lezen. Een fijne plaat. Veel luisterplezier.

Stuff T(h)hreats

Label Sdban

Beoordeling 8,5

Review Na een afwezigheid van vier jaar is daar eindelijk weer nieuw materiaal van de Belgische formatie STUFF. De vijfmansformatie die al op grote festivals zoals Pukkelpop te bewonderen was wordt niet alleen bij onze zuiderburen geroemd want ook in Nederland wordt deze band meer dan gewaardeerd. Na het debuutalbum was het toch vooral Old Dreams, New Planets uit 2017 dat hoge ogen gooide en indruk maakte. De soepele mix van elektro, Jazz(fusion) en moderne stijlen zoals Hip-hop zorgde voor volle zalen. Lander Gyselinck (drums), Dries Laheye (Bas), Andrew Claes (sax), Joris Caluwaerts (keyboards) en Mixmonster Menno (draaitafel) nemen de opgedane ervaring in andere projecten mee naar dit nieuwe album. Meteen bij opener ‘Cicogne’ neemt de band ons mee in een muzikale wereld die ver van onze planeet ligt. Gaandeweg krijgen de elektronische soundscapes meer vorm door snelle beats en krijg je als luisteraar na een kleine vijf minuten het gevoel dat je inderdaad ergens bent gearriveerd. Vervolgens komen de eerder uitgebrachte singles ‘Waksi’, ‘Cumulus’ en ‘Honu’ voorbij en ook hier geven Joris Caluwaerts op keys en Lander Gyselinck op drums richting. Stuk voor stuk hebben de nummers hun eigen identiteit maar vertellen ze gezamenlijk een verhaal. Daar waar ‘Honu’ nog wat ambient-achtig klinkt krijgt ‘Cumulus’ door het overrompelende drumwerk een spanningsboog mee. Alle samples die Mixmonster Menno vervolgens toevoegt zorgen voor een spontaan klinkende energieke jamsessie die na het slotakkoord nog even nagalmt. In het tweede deel brandt de band echt los. ‘Finding Mu’, één van de hoogtepunten op dit album kent zodanig veel muzikale wendingen dat je na ruim vijf minuten echt even tijd nodig hebt om jezelf weer bij elkaar te rapen. Ook ‘Kwibus’, de kortste track op het album, heeft een wat desoriënterend karakter door de beats en de kakafonie van elektronica die als het ware over elkaar rollen. Rustiger en wat meer samenhangend is ‘OB499’, dat prima als soundtrack voor een Sci-Fi film zou kunnen fungeren me de ambiente soundscapes. Ook de afsluiter ‘Loomy’ is wat ingetogener maar is iets minder donker en dreigend waarmee dit nummer het slotstuk is van deze boeiende muzikale luisterervaring. T(h)reats is een zeer indrukwekkende plaat geworden met een zodanige complexiteit dat het wel wat luisterbeurten nodig heeft om in te dalen. Maar als je daar toe de moeite neemt zal je de mysterieusheid en de diversiteit gaan waarderen. Veel luisterplezier.

2021, mei week 19

2021, mei week 18

Dodie - Build A Problem

Label CMRRA

Beoordeling 8

Review Al sinds 2012 stuurt de Britse singer/songwriter Dorothy Miranda Clark, artiestennaam Dodie via Youtube covers, singles en EP’s op ons af. In 2017 won ze hier zelfs een prijs Award voor maar we moesten toch tot het hier en nu wachten voordat Dodie een echt volwaardig album uitbracht. Build A Problem is de titel van dit eerste studioalbum en het is het wachten meer dan waard. De amper 1 minuut durende opener ‘Hate Myself’ is bijna een geheel a-capella gezongen, met op de achtergrond wat geneurie. Vervolgens is daar de prachtige single ‘Hate Myself’ waar de drums uiteindelijk voor een massief geluid zorgen en in combinatie met de backing vocals en de stem van Dodie is dit een ijzersterke track. Overigens komt Build A Problem het best uit de verf als je het op de koptelefoon luistert of als de volumeknop wat naar rechts is gedraaid. Dit om alle nuances van haar stem en het vaak minimalistische instrumentarium tot je te kunnen nemen want de productie is messcherp. De opnames zijn vaak zo kristalhelder dat je elke lettergreep waarneemt, elke nadruk of stemverheffing wordt als het ware onder een vergrootglas wordt gelegd zoals bij ‘ Kissed Someone (it wasn’t me)’ dat door de aanwezige strijkers nog een wat nadrukkelijk melancholie meekrijgt. Ook ‘Sorry’ kunnen we in hier in één adem noemen waarbij de 26-jarige Britse heel creatief het volume laat aanzwellen richting het einde. Een over het algemeen spaarzaam instrumentarium loopt als een rode draad door dit album en het is vooral haar mooie stem die de aandacht trekt. Bij ‘Cool Girl’ gaat ze met haar stem mooi de hoogte in en hier zorgen de diepe drums dat het nummer gaandeweg wat meer vaart krijgt. Zelfs de instrumentale soundscapes (‘?’ en het klassieke ‘.’) passen wonderwel. In de pers wordt Dodie soms vergeleken met Billie Eilish en een andere naam die we regelmatig voorbij horen komen is Fiona Appe. Voor beiden valt wat te zeggen al heeft Dodie haar eigen stijl ontwikkeld. Op het akoestische ‘Rainbow’ kleurt de stem van Dodie prachtig en ook hier zorgen de strijkers voor een intieme sfeer. Bij het vergelijkbare ‘Four Tequilas Down’ zijn het vooral de harmonieën die voor die bijzondere luisterervaring zorgen en bij ‘Special Girl’ trekken het “handclapping” en het percussiewerk de aandacht. De afsluiter ‘Before The Line’ zorgt voor de spreekwoordelijke “staart” en past prima bij de eerste nummers van dit album waarmee de cirkel rond is. Build A Problem is een mooi luisteralbum geworden. Het heeft een kop en een staart en daar tussenin word je meegenomen in de intieme sfeer van de vaak wat minimalistische en melancholische composities van Dodie. Voeg daarbij haar kristalheldere stem, de speciale productie en de vaak poëtische teksten en het resultaat is toch wel een bijzonder album. Veel luisterplezier.

Laura Jansen - We Saw A Light

Label Universal

Beoordeling 8,5

Review Na een afwezigheid van bijna acht jaar is Laura Jansen terug met een nieuw album, We Saw A Light. De afgelopen jaren zette ze zich nadrukkelijk in voor de problematiek omtrent de bootvluchtelingen waarbij ze zelfs ook een behoorlijk tijd op Lesbos verbleef. De opener ‘Wait For Me’ begint klein maar gaandeweg wordt het nummer alleen maar instenser. Laura gaf in eerdere interviews aan echt tijd nodig gehad te hebben om zich weer te zetten tot het maken van nieuwe muziek. Dat wat ze meegemaakt had, haar ervaringen maar ook de dreigbrieven aan haar adres vanwege haar hulp aan vluchtelingen hakten er behoorlijk in. Samen met Ed Harcourt met wie ze al eerder samen werkte ging ze toch de studio in om “die strakke knoop uit mijn hart losser te krijgen” met als eindresultaat een compleet nieuw album waarop 10, soms persoonlijke, verhalen vertelt. Het prachtige en emotionele ‘The Island’ is een directe verwijzing naar die periode op Lesbos en is misschien wel het mooiste nummer op dit album. (We have our hands up / But can you see us? / There's no one else / We'll steer ourselves / When the wheel is broken ). Toch kan de Nederlandse, die we natuurlijk kennen van haar versie van ‘Use Somebody’ (Kings Of Leon) en ‘Wicked World, nog steeds lekkere popliedjes schrijven zoals het vlotlopende ‘The Door’, het duet ‘The Past Will Come’ en het wat laid-back achtige ‘Modern Love Never Stood A Chance’ waar we de 44-jarige wat horen mijmeren. Ook ‘Buying Time’ is zo’n nummer dat zonder dat we daar een specifieke reden voor noemen onder je huid kruipt. Door het rijke instrumentarium en het koor op de achtergrond zorgt het liefdesliedje ‘You Can’t Have It All (But You Can Have This)’ ook dat de zon doorbreekt op We Saw A Light. Naast het al eerder genoemde ‘The Island’ is ook ‘Berlin’ een directe, persoonlijke verwijzing naar die moeilijke periode. Na haar vluchtelingenwerk op Lesbos ging ze naar Berlijn waar ze een tijd verbleef en op deze gevoelige pianoballad neemt ze ons mee naar die periode waarin ze alles wat ze had meegemaakt niet los kon laten. Meest indrukwekkende nummer is waarschijnlijk toch de emotionele afsluiter ‘Lara’ die vertelt over een negen maanden oude baby die op de reis naar Lesbos verdronk. Met We Saw A Light is Laura Jansen terug. Nog steeds begenadigd met een prachtige stem en als mens gevormd door de persoonlijke ervaringen. Naast dit album brengt ze tegelijkertijd het boek Wij zagen een licht over haar ervaringen op het eiland. Na enkele luisterbeurten kunnen we niet anders dan concluderen dat het meer dan prettig is dat Laura weer een zeer smaakvol popalbum uitgebracht heeft waarbij de muziek haar urgente teksten mooi ondersteund. Veel luisterplezier.

Alfie Templeman - Forever Isn't Long

Label Kobalt

Beoordeling 8

Review Hij wordt in Engeland als één van de grote talenten gezien. Na al een aantal EP’s en singles heeft de pas 18-jarige Alfie Templeman nu zijn eerste “mini-album” Forever Isn’t Long Enough uitgebracht. De 18-jarige Templeman groeide op tussen muziek en de instrumenten van zijn vader en zijn zus en op zijn 13e was hij samen met wat schoolvrienden al aan het stoeien met produceren van muziek. Inmiddels speelt hij zelf gitaar, piano en natuurlijk drums en zorgt hij ook nog voor de vocalen en is daar dus nu dat eerste “minialbum” zoals de Britse jongeling het zelf omschrijft! Of de acht nummers die we op Forever Isn’t Long Enough terugvinden nu daadwerkelijk de sound is waarna Templeman op zoek naar is zal de komende jaren beantwoord worden want op de voorafgaande vier EP’s bracht hij steeds wat nieuws. Op deze EP is het vooral toch vooral Indiepop met een behoorlijke dosis 80’s invloeden waardoor het album een uiterst catchy en dansbaar karakter krijgt. Meest opvallende track is ’Everybody’s Gonna Love Somebody’, dat door de drumbeat wel heel erg aanstekelijk klinkt en herinneringen oproept aan de TFF-hit ‘Everybody Wants To Rule The World’. Maar ook nummers als de ijzersterke opener ‘Shady’ en het met DISCO-doorspekte ‘Hideaway’ staan bol van de 80’s invloeden waarbij het lastig is om stil te blijven zitten. De titelsong is wat meer poppy en bij ‘Wait, I Lied’ zijn de funky invloeden mooi doorgevoerd. Meest in het oog springende nummer is toch wel ‘Film Scene Daydream’; een stevige beat, heldere gitaarriffs en een solo op de saxofoon én de prettige stem van Alfie zorgen dat dit het nummer is dat het meest blijft hangen. De dromerige en luie afsluiter ‘One More Day’ is hét moment om even terug of af te schakelen. De Trip-Hop invloeden zijn duidelijk aanwezig maar het is toch vooral het “kraken” van de niet aanwezige naald op het evenmin aanwezige vinyl en de schemerachtige synths die ervoor zorgen dat dit wel een mooi afscheid is. Templeman levert met Forever Isn’t Long Enough wederom het bewijs van zijn talent. Op de acht nummers op dit “minialbum” wordt duidelijk dat de Brit veel invloeden samenvoegt om er vervolgens op eigen creatieve wijze zijn interpretatie van de 80’s sound van te maken. Een album waar je een glimlach van op je gezicht krijgt en heel nieuwsgierig wordt naar een eerste volwaardig album. In aanloop naar de zomer een fijne release. Veel luisterplezier.

Julia Michaels - Not In Chronological

Label Republic

Beoordeling 8,5

Review De 27-jarige Julia Michaels heeft als songwriter een indrukwekkende staat van dienst; ze schreef mee aan hits van Justin Bieber, Selena Gomez, Shawn Mendez, Fit Harmony en vele anderen. Toch duurde het een kleine tien jaar voor ze zelf op de voorgrond treedt met haar debuutalbum Not In Chronological Order. De 27-jarige singer/songwriter Julia werd in Davenport, Iowa geboren maar groeide op in Californië. Al rond haar 12e jaar begon Julia Carin Cavazos, want zo heet ze echt, met optreden en nam ze haar artiestennaam aan. In de jaren daarna schreef ze met grote songwriters als Belle en Robbins vele hits voor grote namen als Ed Sheeran, Linkin Park en vele anderen. Ook lanceerde ze haar solocarrière in de jaren daarna en kwam ze zelf ook wat meer in de spotlights te staan door met namen als Jason Derulo en Kygo samen te gaan werken. Met laatstgenoemde sloot ze zelfs de afscheidsceremonie van de Olympische Spelen in Rio in 2016 af met het nummer ‘Carry Me’. Toch is Not In Chronological Order, na eerder wat singles en EP’s uitgebracht te hebben, haar debuutalbum terwijl wij het gevoel hebben haar een leven lang te kennen. Met de wetenschap dat Julia een getalenteerd en succesvol songwriter is ligt het gevaar op de loer dat we nog kritisch naar dit album luisteren. Wat meteen opvalt is haar onderscheidend stemgeluid; er zit een randje aan die ietwat hese stem waardoor ze erg charismatisch en soms wel verleidelijk klinkt. Voeg daarbij haar schrijverstalent en er is toch wel een gouden combinatie. Meteen bij de opener ‘All Your Eyes’ bouwt ze een spanningsboog op en horen we een jaloerse Julia als we haar horen zingen: “I wanna live in a world where all your exes are dead / I want to kill all the memories that live in your head.”. Kijk zeker even de bijbehorende clip! Het mooie en misschien wel vertederende aan dit album dat er een aantal nummers op staan waarvan de tekst zo persoonlijk is dat ze het niet wilde toevertrouwen aan een andere artiest. En verder verwijst de titel naar het feit dat de verhalen in de liedjes niet altijd in die volgorde hebben plaatsgevonden. Het uptempo ‘Pessimist’ is een hit-in-de-dop, met de DISCO-knaller ‘Wrapped Around’ wijst ze ons de weg naar de dansvloer en met ‘Undertone’ krijgen is daar die eigentijdse Dancepop. Maar natuurlijk zijn er ook mooie, rustige nummers te bewonderen op dit album. ‘Love Is Weird’ kent een haast etherische rust en hier horen we een totaal andere klankleur van de Amerikaanse en mooi is het fingerpickin’ gitaarspel op het akoestische ‘History’. Ook bij de romantische pianoballad ‘Little Did I Know’ is het totaalplaatje perfect als ze zingt:(“The summer before you I thought love was Shakespearean / More or less a painful experience”). Maar de afsluiter ‘That’s The Kind Of Woman’ is waarschijnlijk het absolute prijsnummer; mooi en melancholisch en waar Julia wordt begeleid door een akoestische gitaar en wat strijkers en waar haar stem prachtig dat verhaal vertelt. Not In Chronological Order is een meer dan verdienstelijk debuutalbum. De kracht van de liedjes is de oprechtheid waar Julia ons in haar vaak persoonlijke verhalen meeneemt en verder kent het album veel variatie. De teksten maar vooral haar stem is echt een kracht waar ze waarschijnlijk nog veel succes mee zal gaan oogsten. Een bevestiging dat wat ze al jaren voor anderen doet ze nu ook zichzelf kan reflecteren. Veel luisterplezier.

Telex - This Is Telex

Label Mute

Beoordeling 7,5

Review In 1980 was het Belgische synth-pop-trio Telex de inzending van onze zuiderburen. Het nummer ‘Eurovision’ kon op veel bijval rekenen maar werd ook evengoed als een soort parodie gezien. Vijftien jaar na het einde van dit trio is er nu een nieuwe, afgestofte compilatie plus enkele nog nooit eerder uitgebrachte nummers. De Brusselse DJ en Jazzmuzikant Marc Moulin, die eerder deel uitmaakte van de band Placebo, gooide eind 70’er jaren het roer om en ging samen met zanger Michel Moers en producer Dan Lacksman aan de slag onder de naam Telex. Velen die dit artikel lezen zullen het communicatiemiddel Telex alleen nog op internet terugvinden maar in die tijd konden we niet zonder. Ze werden gezien als de Belgische tegenhanger van Kraftwerk met hun wat industriële synth-pop en brachten tussen 1978 en 2006 een handvol albums uit. In 2008 overleed bandlid Marc Moulin maar toen onlangs Moers en Lackman bezig waren en met het samenstellen van een nieuwe verzamelaar stuitten ze ook nog toevallig op nooit eerder uitgebracht materiaal. Het album opent met ‘The Beat Goes On/Off, één van de “nieuwe” nummers maar ook dat is natuurlijk een interpretatie van de hit van Sonny & Cher. Afsluiten doen ze met een heuse Beatles’-cover, ‘Dear Prudence’. Tussen die twee nog nooit uitgebrachte tracks komen we een scala tegen van coverversie van bekende pop- en rocksongs, maar dan wel op een manier à la Telex. Eerder uitgebrachte singles als ‘Moskow, Diskow’, ‘Twist à Saint Tropez’ en nummers als ‘Dance To The Music’, ‘La Bamba’ en ‘Radio-Radio’ mogen op deze compilatie niet ontbreken. De afgestofte en opgepoetste versies zijn opnieuw gemixt en in deze blinkende versies klinken ze lekker en doen ze inderdaad terug denken aan de tijd dat Art Of Noise, Yello en andere synthpop bands hoogtij vierden. En natuurlijk mag ‘Euro-vision’ niet ontbreken! Voor de fan is This Is Telex een onuitwisbare uitgave. Voor de gemiddelde muziekliefhebber is het waarschijnlijk een “trip down memory lane” maar het moet gezegd worden; deze afgestofte en gepoetste versies zorgen wel voor een glimlach op je gezicht. Veel luisterplezier.

Ashley Monroe - Rosegold

Label Thrity Tigers

Beoordeling 7,5

Review De Amerikaanse singer/songwriter Ahsley Monroe is na een afwezigheid van drie jaar weer terug met haar nieuwe album Rosegold. Inmiddels moeder zegt ze met dit nieuwe album én nieuwe sound afscheid van de Countrymuziek waar ze mee opgroeide en waar ze succes mee had. Ashley had vooral succes als Countryzangeres en bracht eerder al vier soloalbums uit die goed ontvangen werden. Toch was het haar samenwerking met Miranda Lambert en Angaleena Presley dat haar carrière echt in de etalage zette. Onder de naam Pistol Annies bracht dit trio in 2011 hun debuutalbum uit en de drie vriendinnen waren ongelofelijk succesvol in Amerika. Toch heeft Ashley de afgelopen jaren een metamorfose ondergaan want ze heeft de Country min of meer vaarwel gezegd en brengt met Rosegold een veel meer pop georiënteerd album uit. Bij de zwoele, wat electropop-achtige opener waar we de Amerikaanse “There’s nowhere else that you’d rather be / I’m what you want, I’m what you know you need” is zelfs geen vleugje country te bespeuren. Vervolgens neemt ze ons mee in de door haar gekozen en bepaalde nieuwe muzikale richting. ‘Silk’ is een zijdezacht en romantisch liefdesliedje, ‘Gold’ krijgt door de beat een wat stoerder karakter en met ‘I Mean It’ krijgen we een stukje onvervalste Dreampop voorgeschoteld. Gaandeweg het album krijgen we steeds meer de indruk dat ze steeds verder afstand neemt van de muziekstijl waar ze zo succesvol in was. David Macias, directeur van het onafhankelijke platenlabel Thirty Tigers, gaf in een interview aan dat. Hij “flipped out” toen hij de plaat hoorde, maar anderzijds paste het ook wel weer bij de persoon Ashley Monroe. Over het algemeen zijn het lekkere popliedjes zoals ‘See’, ‘ Gold’, ‘Drive’ en met ‘Flying’ is daar weer een pianoballad die op sommige momenten aanzwelt en waar haar stem wel mooi kleurt. Luisterend naar ‘Til It Breaks’, één van de beste nummer van het album, krijgen we toch sterk de indruk dat we het hier om Ashley zelf gaat als we haar “They say when one thing dies/ Another comes alive” horen zingen. De afsluiter ‘The New Me’ is een nummer dat ons toch nog wat verwarring bezorgd want deze mooie, ietwat “vintage” klinkende ballad kan met wat veranderingen in het arrangement zo maar tot een Countryballad gepromoveerd worden. Rosegold is een nieuw muzikaal hoofdstuk van de Amerikaanse. Dromerige melodieën, vaak elektronische soundscapes en de heldere stem geven dit nieuwe album kleur. Toch hadden de nummers misschien ook wat meer van die eigenzinnigheid mogen hebben die zo kenmerkend voor de Ashley Monroe is. Veel luisterplezier.

Rag ‘n’ Bone – Life By Misadventure

Label Sony

Beoordeling 8,5

Review Wanneer de zanger Rory Graham een enorme hit scoort met Human staat hij vol in de schijnwerpers. Zijn leven komt volledig op de kop te staan. Wanneer hij het Ja woord zegt, trouwt, een kind krijgt en daarna gaat scheiden, dan weet je dat dit niet het juiste avontuur is dat hij voor ogen had. Het album kent dan ook een toepasselijke titel en begint met ‘Fireflies’ en ‘Breath in Me’ dat hij opdraagt aan zijn zoontje. Het gaat over de adem van hij doorgeeft en met liefde het vuur in hem terug ziet. Het zijn emotionele songs waar Rag n Bone het album mee begint. ‘Don’t Wanna Fall In Love Again’ spreekt voor zich en het moment om even bij je zelf stil te staan om alles te over denken horen we in ‘Talking To Myself’. De songs zijn mooi in de opbouw en dit keer weet Graham een mooi evenwicht in de songs te houden, daar waar dit wel eens even ontbrak bij zijn debuut album. De heftigheid en drama horen we in zijn stem, wanneer dit in de songs nodig is. Er is meer aandacht besteed aan de composities voordat het allemaal in een een korte tijd opgenomen moest worden. Met Pink deelt hij het leed dat beide kenden. Zo zal Rag ‘n’ Bone het voorprogramma gaan spelen voor Pink en dan is het mooi dat er een duet is waar ze het podium mee kunnen delen. ‘All You Ever Wanted en Anywhere Away From Here’ is dan ook een prachtig liedje over het bekend worden, en dat er meer mensen je leren kennen en eigenlijk minder mensen dicht bij je staan om je gewone leven te kunnen leiden. Het album kent ook gewoon mooie liedjes die als mainstream meegaan. Hoewel hij zijn drama wil delen met ‘Alone’, het lekker uptempo nummer ‘All You Ever Wanted’, ‘Time Will Only Tell’ en het opvallend mooie ‘Changing of the Guard’ zijn het herkenbare items voor mensen die een relatie verbreken. Dat is ook vaak een thema om liedjes mooi te gaan vinden of te maken. Hiermee zien we de kruising met Pink die hier gebruik van maakt en ziet dat een groot deel van de mensheid dit deelt. Ook Graham weet deze route te bewandelen en komt met prachtige songs die een album vol vullen. Ondanks de mooie liedjes zijn we dit thema aan het eind van de plaat wel zat en weten we wet dat hij er moeite mee heeft. Toch laat hij niet weten welk deel hij zelf hier in heeft gehad. Het levert wel een erg mooie plaat op en weet Graham de ervaring met zijn debuutalbum nu om te zetten in een prachtig vervolg.

Nancy Wilson – You And Me

Label Carry rec.

Beoordeling 8

Review Ze heeft meer dan 35 miljoen albums met haar zus weten te verkopen. Scoorde mega hits en speelde voor duizenden mensen. Ze was de stoere rockster met gitaar naast haar zus Ann, die een dijk van een stem heeft. Toch wist Nancy als zangeres de grote hit ‘These Dreams’ van de rockband Heart te zingen. Enkele jaren geleden verscheen er een akoestische live album van haar en nu is er voor het eerste een album met volledig nieuwe liedjes en ziet zet er nog steeds goed uit voor haar leeftijd van 67! Laten we beter zeggen een album met een deel nieuwe eigen songs en een deel covers. Zo weet ze met haar medeschrijver van weleer Sue Ennis het titelstuk en opener van het album te brengen. Nancy weet haar emoties altijd te uiten en kan dit prima omzetten in een song. Het overlijden van Eddie van Halen deed haar zeer en dat horen we als tribute op ‘4 Eddie’, en weet voormalig zanger Sammy Hager (haar maatje) samen met haar een duet te maken van Simon and Garfunkel’s ‘The Boxer’. Zo horen we het Bruce Springsteen cover ‘The Rising’, om op te staan tegen de politieke gekheid en onrust binnen US. Of een eigen invulling van het Pearl Jam cover ‘Daughter’. Met Foo Fighter drummer Taylor Hawkins en Guns N Roses bassist Duff McKagan laat ze de ballroom ontploffen met ‘Party at the Angel Ballroom’. ‘The Dragon’ is een tribute aan Layne Staley, zanger van Alice in Chains die in 2002 overleed. Het nummer kwam wellicht tot stand wanneer bassist Mike Inez in 2002 bij Heart aansloot. Omdat ze vooral het muzikale deel van Heart op zich nam, was de hulp van zus Ann even nodig met de teksten. Op haar advies “Vertel gewoon wat je te vertellen hebt zoals je dat altijd doet”, ontstaan ‘We Meet Again’ ,‘I ‘ll Find You’ en ‘the Inbetween’ en is ze opener geworden op dit album. Hoewel de productie voor mij iets vetter mocht, is het een mooi en eerlijk album van stoere rockvrouw van ooit.

2021, april week 17

Birdy - Young Heart

Label WMG

Beoordeling 9

Review Tien jaar geleden was daar dat toen 14-jarig meisje met haar intieme vertolking van Bon Iver’s ‘Skinny Love’. Nu, vijf jaar na haar laatste album Beautiful Lies is daar eindelijk dat nieuwe album Young Heart. We kennen haar natuurlijk van al die hits; ‘Skinny Love’, ‘People Help The People’ en natuurlijk ‘1901’ zorgden voor een ongekende status voor de toen 14-jarige Jasmine van den Bogaerde. Wie herkent die albumcover niet waar ze als een schuchter meisje in niet al te fashionable kleding staat afgebeeld? Nu, tien jaar later en na een muziekpauze van vijf jaar is de Britse terug met nieuw werk. Op Young Heart staan maar liefst 16 nummers met een speeltijd van bijna een uur dus er valt blijkbaar veel te vertellen. Birdy is volwassener geworden, heeft inmiddels meer levenservaring en verwerkt haar verbroken relatie wellicht in deze 16 nummers. Het album opent met het korte instrumentale ‘The Witching Hour’ met Birdy op piano en wat vogelgeluiden. Vervolgens is daar met ‘Voyager’ toch wel het gevoel van herkenning. Piano en smaakvolle gitaarakkoorden worden gaandeweg aangevuld en we krijgen voor de eerste keer een inkijkje in de verbroken relatie die het hoofdthema vormt als we haar “I know our days are numbered/ But you don’t know that I feel like that/ You don’t hear solitude calling me away” horen zingen. Want die verbroken liefde zorgde ook dat ze een tijdje in Los Angeles verbleef in inspiratie opdeed in de omgeving van Laurel Canyon, een mooie vallei waar grootheden als Joni Mitchell ook hun inspiratie vonden. Maar het album gaat niet alleen over de break-up want bij ‘New Moon’ is er al veel meer acceptatie en optimisme. Toch pakt ze regelmatig terug want ook bij het Folkachtige ‘Evergreen’ refereert ze nog een keer op prachtige wijze naar die periode. Er is dus meer dan voldoende te genieten op dit vierde album. Natuurlijk is er de piano en de prachtige stem van Birdy maar het zijn toch ook de pakkende en tot de verbeelding sprekende teksten en de vaak razendknappe melodielijnen die er voor zorgen dat dit album weer een pareltje is geworden. Op nummers als ‘The Otherwise’, ‘River Song’ en ‘Second Hand News’ laat Birdy horen een stuk volwassener te zijn maar dat haar stem nergens aan warmte en kwaliteit heeft ingeboet; sterker nog, haar stem is alleen maar rijper, warmer en mooier geworden. ‘Surrender’ is weer zo’n pakkend nummer dat rustig begint maar vervolgens laagje voor laagje wordt uitgebouwd terwijl we bij de pianoballad ‘Nobody Know Me Like You Do’ een uiterst breekbare zangeres horen die ons meeneemt naar de leegte die er is als ze alleen is. Het begin van ‘Deepest Lonely’ is verrassend, op ‘Lighthouse’ horen we de vertrouwde strijkers, ‘Celestial Dancers’ is een aangename Dreampopsong en halverwege het album is daar ineens de korte piano-interlude ‘Chopin Waltz In A Minor’. Afsluiten doet ze met de zes minuten durende titelsong; een prachtige pianoballad waar gaandeweg de zachte drums het nummer verder inkleuren. Met een stemmig koortje horen we Birdy nog één keer achterom kijken; “I have to say goodbye for now / It doesn't mean that I don't love you anymore / I'm still a young heart There's so much I don't know and I'm changing”. De onschuld heeft inmiddels plaats gemaakt voor levenservaring en bijbehorende lessen. Dat in combinatie met haar ongekende talent om mooie liedjes te kunnen schrijven zorgt dat Young Heart een ijzersterk album dat het wachten waard is geweest. Het zijn mooie harmonieuze liedjes met sfeervolle arrangementen en met volwassen teksten die weer als vertrouwd klinken. Een prachtalbum.Veel luisterplezier.

Geri van Essen - Cleaned Up The Windows

Label Tiny Room

Beoordeling 7,5

Review De Nederlandse Geri van Essen is al jaren woonachtig in Londen om haar muzikale droom na te leven. In 2018 maakten we kennis met haar betoverende stemgeluid toen ze het minialbum A New Hiding Place uitbracht maar het is natuurlijk prachtig dat juist het Nederlandse label Tiny Room Records haar eerste volwaardig album met de titel Cleaned The Windows uit brengt. Cleaned The Windows werd grotendeels opgenomen in haar appartement in East End in de Britse hoofdstad en op dit nieuwe album horen we niet alleen haar innemende stem maar horen we haar ook op gitaar, piano en doet ze zelfs wat percussiewerk. Overigens ging het opnameproces niet helemaal van een leien dak maar talkpoeder over de piano, kapotte microfoons en andere technische malheur konden Geri niet doen stoppen. Al snel wordt duidelijk dat we naar een album luisteren met tijdloze liedjes die wat “vintage” klinken met hier en daar een doorklank naar de jaren ’70 en een hoog Folk gehalte. De stemmige opener ‘Two Strangers’ is hier een mooie opmaat voor en nogmaals wordt bevestigd dat Geri een uitzonderlijk mooie stem heeft. De meeste nummers zijn rustig te noemen en gaan vaak over universele thema’s; smaakvol, intiem en zo nu en dan klinkt de Nederlandse breekbaar. De mooie ballad ‘Spelling Lonely’, het met blazers omgeven ‘For The Singing’ en het prachtig “klein” gehouden ‘In The Morning' zijn hier mooie voorbeelden van. In de begeleiding van Geri is labelbaas en alleskunner Stefan Beuer belangrijk en we horen hem dan ook op gitaar, piano en hier en daar als backing vocalist. Met het tijdloze ‘23/32’ keert ze terug naar de basis en dit kleine Folkachtige liedje krijgt door de aanwezige viool een wat melancholiek karakter, een kenmerk dat we toch wel als rode draad door het album herkennen. Dat wat mistroostige gevoel herkennen we ook bij ‘A New June’, waarbij de backing vocals dat gevoel nog eens versterken. Een enkele keer krijgt het album wat meer vaart zoals bij ‘I Waved, You Waved’ met een mooi orgeltje en prima gitaarspel van Breuer waarmee dit één van de beste nummers van het album is. Ook de afsluiter ‘Words’ heeft een wat rijker instrumentarium waardoor dit dreampop-achtige nummer ook echt blijft hangen. Tien mooie smaakvolle luisterliedjes vormen de verpakking van dit tweede album Cleaned The Windows van Geri van Essen waarmee ze haar talent simpelweg onderschrijft. Enige puntje van kritiek de nummers veelal in hetzelfde muzikale spectrum bevinden en een wat meer uptempo nummer als ‘I Waved, You Waved’ echt een uitzondering is. Verder een meer dan geslaagd tweede album dat smaakt meer. Veel luisterplezier.

The Pink Stones - Intr. The Pink Stones

Label New West Records

Beoordeling 8

Review Ze komen uit Athens, Georgia. Eén van die zuidelijke Amerikaanse staten die garant staat voor een productie voedingsbodem van muziek. The Pink Stones, een zeskoppige band onder leiding van Hunter Pinkston bracht onlangs hun debuutalbum …..Introducing The Pink Stones uit. Het is eigenlijk een fantastisch verhaal; je bent als beginnende muzikant met je ontwikkeling bezig als je een single van één van je favoriete bands, The Lemonheads, koopt. Nieuwsgierig luister je ook de B-kant en je ontdekt ‘Brass Buttons’ , een cover van Gram Parsons. Pinkston gaat op onderzoek uit, ontdekt de countryrock en de muzikale nalatenschap van Parsons en langzaam maar zeker ontwikkelt hij zijn eigen geluid. Samen met zijn bandleden Will Anderson, Logan Brammer, Adam Wayton en Jack Colclough schrijven ze liedjes binnen het Altcountry genre en de puzzelstukjes vallen helemaal samen als Drive-By Truckers-oprichter John Neff zich bij de band voegt. Zijn gitaarspel op de pedalsteel is de ontbrekende schakel en de veteraan in de band. De twaalf nummers brengen een aangename mix van Altcountry, Country Rock met de nodige rootsinvloeden. Al luisterend kun je lijntje naar veel artiesten en bands leggen maar toch heeft The Pink Stones zijn eigen geluid, mede door de authentieke stem van Pinkston. De nalatenschap van Parsons is meteen voelbaar bij de soepele opener ‘Blueberry Dream’. Pinkston heeft een wat luie, nasale stem en een beetje dat zuidelijke accent waardoor het album een nog sterker Amerikaanse afdronk krijgt. Verder klinkt de band in deze bezetting als een klok en de productie alsof er niet te veel aan de knoppen is gedraaid, iets wat het album ten goede komt. Nummers als ‘Put Me On’ en het ogenschijnlijk vrolijke ‘Miss Wind Turbine’ luisteren lekker weg en de lapsteel van Neff is nergens ver weg. De laatste single, ‘Love Me Hardly’, één van de beste songs op dit debuut, is misschien wel exemplarisch voor de sound van de band; een lekker Altcountry nummer met een vleugje rock en blues waarbij de band als band excelleert. Bij ‘Sweat Me Out’ komen de herinneringen aan Neil Young als vanzelf naar boven, mede door Pinkston op mondharmonica. Maar het zijn toch ook vooral de wat rustigere nummers die echt indruk maken en blijven hangen. Luister maar eens naar ‘Shiny Bone’ met mooie gitaarakkoorden, subtiel pianospel van Anderson en die indringende stem van Pinkston, Maar vooral de op gitaren drijvende melancholische afsluiter ‘Dream So Sweetly’ is één van de mooiste nummers die dit jaar zijn uitgekomen. Met ‘Barroom Blues’, een lekkere upbeat Countrysong, laat de band horen ook een feestje te kunnen bouwen. En als zo’n feestje dan is afgelopen kunnen we met ‘Let’s Sit Down’ allemaal inhaken en nog een keer uit volle borst meezingen met deze kroegtijger waar Will Anderson op zijn “Honky-tonk” piano een hoofdrol opeist. …..Introducing The Pink Stones is een album dat oprecht en puur klinkt. De productie zorgt ervoor dat je absoluut geloofd dat de band deze nummers ook op deze manier live kan spelen. Natuurlijk is het allemaal niet nieuw en het gedachtengoed van Parsons hangt overal boven dit album maar dat is geen bezwaar. Dit debuutalbum smaakt absoluut naar meer. Veel luisterplezier.

2021, april week 16

Nick Waterhouse - Promenade Blue

Label Innovative Leisure

Beoordeling 8

Review Twee jaar na zijn titelloze vierde album is de 35-jarige singer/songwriter en gitarist Nick Waterhouse terug met een nieuw album, Promenade Blue. De man die muziek maakt alsof je met een tijdmachine terug naar de jaren ’50 en ’60 reist weet wederom een heerlijke mix van retro R&B, Soul en Jazz te produceren. Voor dit album vloog de sympathieke Amerikaan met kenmerkende bril de productie nét iets anders aan als op zijn vorige vier albums, mede dankzij de co-producer Paul Butler (o.a. Michael Kiwanuka). Toch is dat retro geluid en de altijd aanwezige R&B ook nu weer de verbindende factor. Bij de rijk georkestreerde opener ‘Place Names’, waar we strijkers weelderig aanwezig horen, lijkt het alsof de tijden van Phil Spector herleven; een mono-achtig geluid, achtergrondzangeressen en de strijkers die het geheel completeren. Ook ‘Very Blue’, verderop terug te vinden, zou zo maar een track in de geest van Spector kunnen zijn. Vervolgens stappen we met ‘The Spanish Look’ definitief de jaren ’60 in toen Doo-wop erg populair was en met het blazers omlijste ’Vincentine’ krijgen we een onvervalste vintage R&B-track. Want dat is de sfeer die dit nieuwe album oproept; Jazz, R&B en Soul weergegeven in een mono-achtige sfeer waardoor we het gevoel krijgen in de tijd terug geworpen te zijn. Met "Medicine" trakteert Waterhouse ons op rokerige soul en het besluit om gastvocalisten The Sensational Barnes Brothers erbij te halen voor die diepe backing vocals is geniaal. Deze troef speelt hij bij ‘Minor Time’ nog een keer uit en je gaat bij de diepe bastonen die uit de kelen klinken vanzelf visualiseren hoe de heren in realiteit eruit zien. Dat Waterhouse geïnspireerd is door muziek van The Coasters blijkt wel uit nummers als ‘Fugutive Lover’ en ‘Silver Bracelet’ met teksten die erg tot de verbeelding kunnen spreken. ‘Proméne Blue’ is dat instrumentale nummer waarmee de Amerikaan ons terug neemt naar een New Yorkse jazzclub waar nog steeds gerookt wordt en die gedompte sfeer hangt. Overigens was het in de jaren ’60 gebruikelijk om ook een instrumentaal nummer op een album te plaatsen dus ook hier identificeert Waterhouse zich met artiesten uit die tijd. Voordat de in L.A. woonachtige Waterhouse met het uiterst dansbare ‘To Tell’ afsluit is er nog het uiterst aanstekelijke ‘B. Santa Ana, 1986’ waar het waarschijnlijk prima “Twisten” op is. Uniek is het waarschijnlijk niet maar het is toch wel bijzonder dat in dit digitale tijdperk deze Amerikaan ons op een meer dan smaakvolle muzikale reis terug in de tijd meeneemt. Het is authentiek, tijdloos en gewoon knap dat hij “versleten” geluiden springlevend maakt en dat wij die door een roze bril kunnen zien. Veel luisterplezier.

Flyte - This Is Really Going To Hurt

Label Island

Beoordeling 8,5

Review Het tweede album van de Amerikaanse band Flyte is een speciale; This Is Really Going To Hurt kunnen we met recht een “break-up” album noemen want alle tien de liedjes hebben een directe relatie tot de stukgelopen relatie van frontman Will Taylor. Met een albumtitel als This Is Really Going To Hurt zetten we ons als luisteraar meteen schrap want een dergelijke boodschap kan niet veel goeds betekenen. En daar zit juist de tegenstrijdigheid in want dit tweede album van deze Britse band uit Londen is juist prachtig en ijzersterk. De aanleiding is natuurlijk wat droevig maar evengoed universeel en van alle tijden. De stukgelopen relatie van frontman Will Taylor wordt in tien nummers prachtig muzikaal en tekstueel uitgewerkt en zijn openheid is haast aandoenlijk. Bij opener ‘Easy Tiger’ horen we zijn stem mooi gedragen worden door de akoestische gitaar en is absoluut een krachtige opmaat voor veel moois. ‘Losing You’ is mooi meeslepend en als we Taylor ‘Just tell me you want me / I don’t care if it’s true’horen zingen horen en voelen we zijn pijn. Flyte weet te overtuigen en te verbazen; het album kent een bepaalde puurheid en de nummers klinken oprecht en doen denken aan namen als George Harrison, Crowded House en soms doen de vocale harmonieën weer denken aan CS&N. ‘I’ve Got A Girl’ draaft door op een pianomelodie, ‘Under The Skin’ kent een ijzersterke opbouw en een einde waar de wanhoop voelbaar is. ‘Trying To Break Your Heart’ had ik graag door wijlen Tom Petty gezongen horen worden, het bittere ‘There’s A Woman’ rockt en met ‘Love Is An Accident’ noemen we een heerlijk melancholiek nummer. En al die teksten zijn verpakt in een wat rauwe, ongepolijste en rafelige productie waardoor het echt binnenkomt! Echt kwetsbaar stelt Will Taylor zich op bij een nummer als ‘Everybody’s A Winner’, waar Taylor de ruimte krijgt om zich emotioneel te uiten. Een prachtig weidse melodie die semi-akoestisch wordt neergezet en waar de banjo en strijkers de spreekwoordelijke snaar raken. Voor het album met het innemende en ingetogen ‘Never Get To Heaven’ afgesloten wordt, krijgen we met ‘Mistress America’ nog een mooi stukje 70’s rock voorgeschoteld. Bij die prachtige afsluiter met mooie meerstemmigheid haalt hij nog tekstueel één keer uit naar zijn oude liefde als we hem horen zingen: “And you'll never get to heaven with a heart of stone / no, you'll never get to heaven if you stand alone”. Kippenvel Flyte heeft een eigen geluid maar evengoed doet de muziek van Will Taylor, Jon Supran en Nic Hill ons denken aan diverse bands uit vervlogen tijden en uit het recente verleden. De combinatie van goede teksten maar vooral de vernuftige samensmelting van diverse stijlen in prachtige melodieën maken dit tweede album er nu al één voor de jaarlijstjes van 2021. Het feit dat het album wat ongepolijst klinkt zorgt ervoor dat het album na elke luisterbeurt beter en beter wordt. Wat kan een album vol met liefdesverdriet prachtig zijn. Veel luisterplezier.

Norah Jones - ..Til We Meet Again

Label Blue Note

Beoordeling 9

Review ….Til We Meet Again is het eerste live-album dat de inmiddels 42-jarige superster Norah Jones uitbrengt. Sinds haar debuutalbum Come Away With Me uit 2002 heeft de Amerikaanse al een respectabel oeuvre opgebouwd maar een live-registratie ontbrak tot op heden. De multi-Grammy winnares is een superster maar toch altijd een bescheidenheid gebleven en als artiest heeft ze zich de afgelopen decennia ontwikkeld tot een meer dan zelfbewuste vrouw die weet wat ze wil en welke muziek ze wil maken. De 14 nummers van dit album vormen niet de registratie van één concert maar zijn veel meer een verzameling van prachtige uitvoeringen van liveoptredens die Norah gaf in de periode 2017-2019 in Amerika, Frankrijk, Italië, Argentinië en Brazilië. Zo krijgen we een mooie inkijk én doorkijk in haar carrière. De meeste nummers die we op …Til We Meet Again terug vinden zijn door Norah zelf geschreven; slecht een paar covers completeren het album zoals opener ‘Cold Cold Heart’ dat oorspronkelijk uit de pen van Hank Williams kwam en het zwoel klinkende jazzy ‘Don’t Know Why’ (Jesse Harris). ‘Those Sweet Words’ en de hit ‘Sunrise’ kennen we natuurlijk van het Feels Like Home album uit 2012 maar ze tikt feitelijk alle albums wel aan. ‘After The Fall’ (Little Broken Hearts) maar ook nummers als ‘Tragedy’, ‘Flipside’ (Day Breaks) komen voorbij maar ook wat recentere nummers als ’It Was You’, ‘Begin Again’, en ’Just A Little Bit’ worden smaakvol door Norah en haar band neergezet. En die band is van de buitencategorie met o.a. Jesse Murphy op bas, fluitist Jorge Continentino, gitarist Jesse Harris, drummer Brian Blade en Marcelo Costa op percussie. Natuurlijk mag de voor een Grammy genomineerde ballad ‘I’ll Be Gone’ niet ontbreken. Met de huiveringwekkend mooie en indrukwekkende afsluiter ‘Black Hole Sun’, dat ze in 2017 enkele dagen na de dood van Chris Cornell in het Fox Theater in Detroit opnam, laat Norah ons in verroering achter. Er zijn natuurlijk al wel wat dvd’s uitgekomen maar een live-album tot op heden nog nooit. Norah Jones live is een regelrechte sensatie ondanks de ingetogen melodieën en het subtiele instrumentarium. Je hebt het gevoel in een loungebar getuige te zijn van een privéconcert waar Norah je vanachter haar piano in de ogen kijkt…… en ziet en hoort dat alles in balans is en perfect uitgevoerd wordt. Een prachtalbum. Veel luisterplezier.

2021, April week 15

Cheap Trick – In Another World

Label BMG

Beoordeling 8,5

Review AC/DC heeft Angus Young in een schoolpakje, Cheap Trick heeft Rick Nielson met zijn petje. De Amerikaanse rockband Cheap Trick weet al 45 jaar de gebruikelijke trukendoos te gebruiken. De meeste mensen kennen Cheap Trick van de mega hit ‘I Want You to Want Me’. Met het album At Budokan weet deze band nog steeds een van de beste live albums te leveren. Inmiddels zijn er diverse versies van deze live show verschenen en is er een deel 2 en een dubbelaar verkrijgbaar. Maar het is ook de band die de hits ‘Surrender’, ‘The Flame’, ‘Dream Police’ en ‘If You Want My Love’ op hun naam hebben staan. Songs die iedereen kent maar zich altijd afvraagt, wie waren dit ook alweer. En dan hebben we de tune van That’s 70’s Show en is gitarist Rick Nielson een van de bandleden bij John Lennon laatste albums nog niet eens benoemd. Ja, het is duidelijk, de band heeft meer in zijn mars dan iedereen denkt. The Beatles zijn een grote inspiratiebron voor de heren, omdat zanger Robin Zender op het White Album te horen is. Stg Pepper werd al door Cheap Trick live gespeeld voordat The Analogues er over had nagedacht. Met In Another World gaat de band weer op het vertrouwde pad. Het recente album We’re All Alright was wat matig ten opzichte van The Latest en Bang Zoom Crazy… maar dit album mag er zeker weer zijn. Met ‘The Summer Looks Good On You’ begint het album al lekker zomers en ‘Quit Waking Me Up’ en het titelnummer Another World zijn al even lekker pakkende rock and roll songs. Het 70’s gevoel van ‘The Party’ wordt afgewisseld met het slepende ‘Final Days’ dat doet denken aan good old songs als ‘Downed’ en ‘Voices’. Het juweeltje van deze plaat is ‘So It Goes’ en ‘I’ll See You Again’, een klein liedje zoals Cheap Trick vaker zou moeten doen. Omdat men dit als geen ander kan. De sfeer van The Beatles en hun eigen sound is prachtig te noemen. De powerrock van ‘Passing Through’ is als ch in the 80’s en met Lennon’s ‘Gimme Some Truth’ eindigt het album.

Sara Watkins - Under The Peppertree

Label New West Records

Beoordeling 8

Review De 39-jarige Amerikaanse Sara Watkins is terug met een nieuw album. Under The Peppertree is een soort van trip through memory lane geworden waarmee ze terugkeert naar haar kindertijd. 15 liedjes die vooral tijdens haar jonge jaren belangrijk waren en waar deze Grammy-winnares fijne en dierbare herinneringen aan heeft. Om even het gevoel en sfeer weer te geven; het album opent met ‘Pure Imagination’, een nummer uit 1971 uit de film Willy Wonka & The Chocolate Factory en vervolgens is daar het Peter Pan-liedje ‘The Second Star to the Right’, dat op een prachtig ingetogen wijze wordt neergezet. Over het algemeen is het Sara die we horen in spaarzaam georkestreerde liedjes uit de oude doos maar soms krijgt ze ook nog wat hulp van oude bekenden. Zo horen we Nickle Creek een bijdrage leveren bij ‘Blue Shadows On The Trail’, een liedje uit de film The Three Amigos, één van de favoriete kinderfilms van Sara. Het wordt heel klein gehouden, met subtiele strijkers en Chris Thile die aan zijn mandoline “plukt”. Verder is het natuurlijk die prachtige stem van Sara die de aandacht trekt en die we nu weer in een totaal andere gedaante horen dan in de Bluegrass en Americana stijl waar ze zich zo in thuis voelt. Zo is dit album vooral een feest der herkenning en vooral een nostalgische; een akoestische versie van ‘Moon River’ van The Beatles, een hele lieve versie van ‘When You Wish Upon A Star’ (Disney’s Pinoccio), ‘Beautfiul Dreamer’ en een haast etherische versie van ‘Tumbling Tumbleweeds’ waar we haar vrienden van I’m With Her nog horen. Noemenswaardig is ook nog haar uitvoering van ‘Stay Awake’ (Julie Andrews in Mary Poppins). Sara Watkins laat zich bij dit project van een totaal andere kant zien. Het is echt iets anders als alles waar we haar van kennen; of het nu haar solocarrière is, haar samenwerking met I’m With Her of Nickelcreek of de Watkins Family, dit album is echt iets anders. Het album kent twee nieuwe originele nummers; het korte instrumentale titelnummer en ‘Night Singing’, een kort liedje dat op deze plaat perfect past en waar ze haar brille als singer/songwriter maar weer eens toont. Meest vertederend is waarschijnlijk de bijna twee minuten durende uitvoering van ‘Edelweiss’ (Sound of Music) met een kleine, zoete bijdrage van het 3-jarige dochtertje van Sara. Met haar kristalheldere stem schittert Sara op dit nieuwe album; het is een prachtig tijdloos muzikaal document geworden dat erg charmant en nostalgisch klinkt. Het zijn persoonlijke herinneringen die muzikaal vormgegeven zijn maar het is absoluut geen album voor kinderen geworden. Bij elke luisterbeurt betrapt deze recensent zich erop een glimlach op zijn gezicht te krijgen en ook op te gaan in jeugdherinneringen. Een bijzondere plaat. Veel luisterplezier.

Adam Douglas - Better Angels

Label Compro Records

Beoordeling 8,5

Review Dat Noorwegen een vruchtbare voedingsbodem is voor muzikanten én een meer dan levendige muziekscene heeft is geen geheim. De al ruim tien jaar in Noorwegen woonachtige Amerikaanse singer/songwriter heeft duidelijk zijn draai gevonden in het Scandinavische land en zelf omschrijft hij dit nieuwe album Better Angels als zijn “midlife analysis”. Laat het duidelijk zijn; we hebben het hier niet over een “midlifecrisis” maar over een “midlife analysis”. De in Oklahoma geboren Douglas heeft zijn draai gevonden en is inmiddels een meer dan gerespecteerde naam in dat het land van de fjorden. Zelf geeft hij ook dat op deze plaat alles op zijn plek valt; zowel muzikaal maar ook tekstueel en ook als mens. En dat hoor je inderdaad terug want de Amerikaan weet een hele warme, sfeervolle plaat te maken die bol staat van de Soul met hier en daar wat uitstapjes naar Blues. ‘Joyous We’ll Be’, dat vorig jaar als single uitkwam is de opener en meteen is daar die warme stem van Douglas omgeven door blazers, strakke band en backing vocals waardoor het een swingende soulvolle aftrap is. Vervolgens is daar met het iets subtielere ‘Into My Life’ een nummer dat doet denken aan sound van Michael McDonald; een vleugje funk en ook hier weer die blazerssectie die alom aanwezig is. Douglas schreef tien songs zelf; één samen met de Noor Bendik Brænne en ook vinden we een cover op de plaat; ‘Change My Mind’, een rijk georkestreerde ballad met gospelinvloeden dat we nog kennen van Lucie Silvas. Met nummers als ‘Blue White Lie’ en ‘A Whistle To Blow’, met een fijn klinkende leadgitaar, maakt Douglas wat uitstapjes naar de Blues. Maar zoals gezegd is het toch vooral Soul wat de klok slaat en nummers als ‘Build A Fire’, ‘Both Ways’ en ‘Where I Wanna Be’, met een bijdrage van Beady Belle, voelen als een warme deken en bewijst de singer/songwriter dat dit de muziek is die hij wil maken. Eén van de hoogtepunten is het wat ingetogen en misschien wel persoonlijke ‘So Naïve’ als we Douglas “How could I be so naïve / In believing the things I believed before?” horen zingen. Het andere is toch dat mooie ‘Just A Friend’, met een klein beetje midnight jazz, dat hij dus samen met Bendik Brænne schreef. De afsluiter ‘Lucky Charm’ brengt hij de nodige country-invloeden in en horen we hem nog “And my restless mind / is at ease/ with my lucky charm”. Better Angels is een hele warme, soulvolle plaat geworden en als je de achtergrond niet kent is het heel logisch dat je het gevoel krijgt dat we naar een plaat van een Amerikaanse singer/songwriter uit Memphis luisteren. Alle nummers zijn raak, de sessiemuzikanten zijn top, de arrangementen smaakvol en de stem van Douglas is aangenaam, authentiek en klinkt oprecht. Een absolute topplaat. Veel luisterplezier.

Major Murphy - Access

Label Winspear Records

Beoordeling 8

Review Na een afwezigheid van drie jaar is Major Murphy, de band uit Grand Rapids, Michigan, terug met een opvolger van hun debuut No. 1. Mede vanwege persoonlijke omstandigheden geven Jacob Bullard (gitaar/zang), Jacki Warren (basgitaar, piano) Brian Voortman (drums) en Chad Houseman (percussie, vocoder) een nieuwe invulling aan hun “classic-70’s-Rock-sound” . De titeltrack is ook het eerste nummer van het album en is meteen richtinggevend; de classic rocksound uit de jaren ’70 die ook het debuutalbum markeerde is ook nu weer aanwezig. Een stevige ritmesessie met daarover het prima gitaarspel en de aangename stem van Jacob Bullard. Ook ‘In The Meantime’ ademt een soortgelijke sfeer uit met ook de altijd aanwezige elektronische gitaar. Daarna neemt de band wat gas terug zoals bij nummers als ‘Unfazed” en het wat dromerige ‘Rainbow’. Op zich zijn er best wat persoonlijke elementen van Bullard terug te horen op dit album en bij ‘Turn It Apart’ waarover de frontman zingt over zijn worsteling als vaderrol is hij het meest openhartig. ‘Flower’ wordt gedragen door de vette baslijn en is mooi ingetogen terwijl de sfeervolle en mooi afsluiter ‘Blind’ ons nog maar eens mee neemt naar een overpeinzing van Bullard. Niet vaak maar af en toe kleur de band buiten de lijntjes. ‘Attention’, een ietwat melodieuze “Space-funk”-achtige track met fuzzy gitaren en de nodige elektronische elementen is hier een voorbeeld van. Bewust door B geschreven maar klinkt wel als een buitenbeentje waar de wenkbrauwen bij omhoog gaan. Met ‘Real’ noemen we waarschijnlijk de beste track op het album; het nummer kent een sterke opbouw, meerdere tempowisselingen en hier en daar een vleugje psychedelica waardoor het perfect in de tijdsgeest van het album past. De stevige gitaren die zo nu en dan hun opwachting maken doen zijn de kers op de taart. Het is vooral de combinatie van de nummers en de goed geschreven teksten die toch opmerkelijk vaak een persoonlijke inval hebben. Het is lekker om de altijd aanwezige ritmesessie aangevuld te horen worden en de stem van Bullard is er gewoon eentje waar je naar wilt luisteren. Eigentijds maar wederom met een vleugje nostalgie. Veel luisterplezier.

Emma Bale - RETROSPECT

Label Sony

Beoordeling 7,5

Review Emma Balemans, wij kennen haar als Emma Bale want dat “bekt” toch fijner, bracht afgelopen weekend eindelijk dat gedroomde debuutalbum uit. ‘RETROSPECT’, dat eigenlijk een EP zou worden, werd uiteindelijk door de keuzestress een volwaardig album. De inmiddels 21-jarige Belgische Emma Balemans deed op haar veertiende mee aan de Vlaamse editie van The Voice Kids en gooide hogen ogen maar won niet. In de zeven jaar die daarop volgden schreef ze meer dan 100 liedjes, werkte ze met verschillende producers samen en bracht regelmatig een cover uit maar dat album kwam er niet. Niet de juist klik en niet de juiste inspiratie. Die kwam er wel met producer Pieterjan Coppejans (o.a. Eefje de Visser) en dit debuutalbum is dan het eerste echte wapenfeit. Zelf omschrijft ze de liedjes als pop met een randje en “Ik ben niet meer dat maagdelijke meisje met de kanten kleedjes” maar hebben wat kleinere liedjes als “Moonchild’ en ‘The Woman I Am Today’ het album toch gehaald. De twaalf liedjes zijn dus een combinatie van Pop, R&B en wat Soul. Ondanks het spannende begin van opener ‘Amsterdam’ brandt het nummer niet echt los maar de hand van Coppejans is wel meteen voelbaar. Bij ‘Bad’ voelen we de eigenzinnigheid die Billy Eilish’ ook zo authentiek maakt, ‘Everything You Are’ is ondanks het spaarzame instrumentarium toch spannend en de met een beetje DISCO overgoten single ‘Greedy’ is wel erg catchy. Bij ‘Trust’ wordt de R&B-kaart uitgespeeld en verder komen er nog een aantal prima popliedjes voorbij zoals het sensuele ‘Get back’ en ‘Mourning’. Naast de al eerder genoemde ‘Moonchild’ en ‘The Woman I Am Today’ is ook ‘Long For’ een stemmige ballad die voor de nodige rustmomenten zorgt. Samen met producer Coppejans vallen de puzzelstukjes op zijn plaats. RETROSPECT is een album waarmee Emma de eerste voetstappen zet in een mogelijk glansrijke carrière. Dat ze over talent beschikt is alom bekend en op het bonusschijfje staan ook een zevental covers die ze tijdens het VTM-programma Liefde voor Muziek al eens zong. Al met al een geslaagd debuut. Veel luisterplezier.

Nick Jonas - Spaceman

Label Island

Beoordeling 7,5

Review Nick Jonas is natuurlijk één van de drie broers die de succesvolle formatie de Jonas Brothers vormden tussen 2008 en 2003 en zes jaar later weer hun comeback aankondigden. Daarnaast bouwde de 28-jarige in Texas geboren Amerikaan ook aan een solocarrière en maakte ook als acteur zijn opwachting in diverse films. Het onlangs uitgekomen Spaceman is alweer zijn vierde album. Spaceman is eigenlijk ook weer een album dat direct voortvloeit uit de huidige situatie waarin de pandemie de wereld in zijn greep heeft. Zijn echtgenote was grotendeels bezig met het opnemen van een film en verder bevindt de wereld zich zo’n beetje in isolatie. Die eenzaamheid zorgde voor inspiratie om dit album op te nemen. Vooral bij de titelsong is dan ook een directe verwijzing als we Jonas “TV tells me what to think/ Bad news, maybe, I should drink/ 'Cause I feel like a spaceman” horen zingen. Het album opent met het prima en catchy ‘Don’t Give Up On Us’ dat door een stevige beat voortgestuwd wordt. Wat meteen opvalt is dat de stem van Jonas in de productie wat galm meekrijgt. Bij het luisteren van het album ligt bij nummers als ‘Heights’ en het titelnummer de nadruk op R&B maar het is toch echt bij het zomers klinkende ‘Delicious’ dat stilzitten lastig gaat worden. Nummers als ‘Sexual’, ‘Deeper Love’ en ‘This Is Heaven’ zijn lekkere popliedjes maar ze zijn nét wat te veel gepolijst om echt te beklijven. In zijn algemeenheid kunnen we er niet omheen dat er toch ook wat Bieber-invloeden op dit nieuwe album terug te horen zijn. Met ‘If I Fall’ noemen we naast de openingstrack waarschijnlijk het beste nummer van Spaceman. Natuurlijk zijn er ook momenten aanwezig om wat dichter bij elkaar te kruipen zoals het wat rustigere ‘Death Do Us Part’ en het sensuele ‘Nervous’, waarin Jonas nog steeds de liefde aan zijn echtgenote verklaart. Spaceman is een album vol met catchy popsongs die passen bij Nick Jonas als soloartiest. Hier en daar wordt de R&B-kaart uitgespeeld en soms is er een vleugje soul waarneembaar. Maar over het algemeen is de plaat nét iets te vaak gepolijst om echt een blijvende indruk achter te laten. Veel luisterplezier.

2021, Maart week 14

The Northern Belle - We Wither We Bloom

Label Die With Your Boots On Records

Beoordeling 8

Review We Wither We Bloom is het eerste album dat de Noorse formatie The Northern Belle internationaal uitbrengt. De band die uit zeven muzikanten bestaat met uiteraard wat traditionele instrumenten zoals de Hardanger-viool weet met hun toegankelijke lichtvoetige sound te overtuigen. Noorwegen heeft een ongekend levendige muziekscene en The Nothern Belle is wat mij betreft hier weer een nieuw voorbeeld van. Nieuw is hierbij een relatief begrip van We Wither We Bloom is eigenlijk al het derde album van dit zevental maar het is de eerste release die men internationaal uitbrengt. Daar komt nog bij dat we in een vreemde tijd leven want dit album dat eigenlijk al in 2020 is uitgekomen krijgt nu een tweede kans. En die kans verdient deze talentvolle band die in 2018 genomineerd was voor de Spellemannprisen (Noorse Grammy) voor hun album Blinding Blue Neon. Ergens in de lente van 2019 vertrok Stine Andreassen, zangeres en het meest verantwoordelijk voor het schrijfwerk naar Nashville om inspiratie op te doen voor dit derde album. In de kleine drie maanden tijdens haar verblijf maakte ze kennis met de vriendelijke en gastvrije muziekscene en door de fysieke afstand van huis kreeg ze een andere kijk op universele thema’s als liefde. Resultaat zijn twaalf songs die grotendeels door Stine zijn geschreven; 'Two Minds' en 'Remember It' schreef ze samen met Henry Brill en 'Lonely' schreef ze met Josh-Rennie Hynes. Maar The Northern Belle is natuurlijk meer dan Stine Andreassen en het is juist de samenstelling van deze zevenkoppige band die de basis vormen voor deze mooie songs die we rustig Americana-songs kunnen noemen met daarbij invloeden van de jaren 70’s rock. Het eerder genoemde ‘Two Minds’ is hier een voorbeeld van maar luister ook maar eens naar ‘Evelyn’ en ‘Remember It’ dat een knipoog heeft naar de West Coast sound. Vloeiende melodielijnen, lekker tempo, mooi uitgebalanceerde instrumenten en die mooie stem van Stine. Meest sprekende voorbeeld is misschien wel de opener ‘Gemini’ dat over de nog steeds bestaande ongelijkheid van vrouwen gaat en waar het niet moeilijk is om overeenkomsten te horen met muziek van Fleetwood Mac. In een review op een Amerikaans forum las ik dat de muziek die The Northern Belle maakt geen Americana maar Nordicana noemen, een meer dan aardige en toepasselijke vondst. Dat de band ook hele mooi, intieme liedjes kan maken bewijzen ze bijvoorbeeld met de akoestische ballad ‘How Deep’ met een prachtige tweede stem van Johanne. Ook het met strijkers omgeven ‘Born To Be A Mother’ en de prachtige break-up song ‘Lonely’ spreken absoluut tot de verbeelding. Ook de teksten zijn erg sterk zoals bij het snedige ‘Remember It’ als het over een ex gaat. (“I don't wanna forgive and forget / I wanna hurt you and remember it”). ‘Love Of Mine’ is prachtig melancholiek met een mooie steelgitaar en de afsluiter en tevens titelsong is eigenlijk een heel klein akoestisch liedje waarmee de band op een subtiele manier afschaalt. Elke luisteraar die We Wither We Bloom zonder achtergrondinformatie hoort zat stellig vertellen naar een nieuwe Amerikaanse band geluisterd te hebben. Niets is minder waar. Deze Noorse formatie weet op een zeer aangename manier mooie smaakvolle liedjes te schrijven die lekker wegluisteren maar toch blijven hangen en ergens op het snijvlak van Americana, 70’s Rock, Westcoast en Folk kunnen horen. Voor deze recensent in ieder geval een verrassing. Veel luisterplezier.

Citizen - Life In Your Glass World

Label Run For Cover Records

Beoordeling 8

Review Het nieuwe album van de Amerikaanse formatie Citizen is uit. Life In Your Glass World is de titel van dit vierde album van het trio dat afkomstig is uit “Glass City” Toledo, Ohio. Het trio uit Toledo, Ohio, timmert al bijna tien jaar aan de weg en sinds het debuut Youth uit 2013 weten ze ons steeds weer te verrassen. Zanger Mat Kerekes, gitarist Nick Hamm en bassist Eric Hamm laten zich niet in een bepaald hokje plaatsen en met elke plaat valt een nieuw stukje van de puzzel op zijn plek. Het geluid zal ergens binnen een web van diverse muziekstijlen bevinden want ook op Life In Your Glass World kunnen we zomaar stijlen als Indiepop, Noise-Rock en zelfs wat pure Rock terugvinden en een geoefende luisteraar zal hier nog best wat aan toe kunnen voegen. De band vliegt met ‘Death Dance Approximately’ en ‘I Want To Kill You’ uit de startblokken. Een straffe baslijn, energieke drums en catchy gitaarriffs zorgen voor een behoorlijke muur van geluid maar toch weten de heren er catchy hooks in te verwerken waardoor de nummers ondanks de intensiteit gewoon “on the spot” zijn. De geldingsdrang van de band blijkt ook wel uit het feit dat het album in de tot studio omgebouwde garage van Kerekes opgenomen werd en de heren eigenlijk wilden bewijzen niemand anders nodig te hebben om een goede plaat te maken. Na dit overrompelende begin neemt de band met ‘Blue Sunday’ wat gas terug; de strakke baslijn, de heldere gitaarriffs en de wat vervormde stem van Kerekes resulteren in een ijzersterke track die op mening radiostation airplay zou kunnen krijgen. De band laat horen te kunnen temporiseren zonder ergens echt stil te vallen. ‘Call Your Bluff’ en ‘Black And Red’ zijn heerlijk energiek terwijl we het bij ‘Pedestal’ lijkt alsof de band een ongekende urgentie voelt. Zowel in de muziek als in de zang van frontman Kerekes is de intensiteit voelbaar. Verrassen doet de band met ‘Fight Beat’ waar ze wat elektronica introduceren waardoor het nummer een haast dansbare “groove” meekrijgt. ‘Glass World’, het nummer dat we als titelsong beschouwen, heeft ook weer die soepele melodielijn en ook hier gebruikt Kerekes een stemvervormer om die wat donkere sfeer op te roepen. Het wat minder energie ‘Winter Buds’ is een buitenbeetje op dit album maar met de afsluiter ‘Edge Of The World’ weet Citizen nog één keer de spanningsboog met energie echt strak te trekken. Life In Your Glass is een prima album dat past in de ontwikkeling van de band en één van de slotzinnen van de afsluiter maakt een stuk zelfreflectie dan ook wel duidelijk: “At the end of the day, there is beauty in tragedy/ I hope you find what you need/ I hope it’s ever-lasting/ I hope you learn to love yourself”. De band heeft het niet altijd makkelijk gehad maar levert hier een uiterst energieke en dynamische plaat af. Veel luisterplezier.

Otzeki - Now Is A Long Time

Label Akira Records

Beoordeling 8

Review Ze wisten ons met hun debuutalbum Binary Childhood te verrassen. De beide neven Mike Sharp (zang, gitaar) en Joel Roberts (toetsen, keys) alias Otzeki zijn terug met hun nieuwe album Now Is A Long Time. De beide heren hebben de lijn van hun verdienstelijke debuut doorgetrokken en ook op Now Is A Long Time horen we die minimalistische, industriële sound met volop Trip-Hop invloeden. Soms horen we een wat Lo-Fi achtig karakter, hier en daar begeven we ons in de duisternis maar het is altijd de wat iele stem van Sharp die verlichting brengt. Meteen bij de opener wordt duidelijk welke richting de uit Londen afkomstige neven op gaan; superstrakke beats omgeven met minimalistische Electro schreeuwen je als het ware naar de dansvloer waarbij de haast hypnotiserende ritmes van ‘Shy Too Shy’ je de nacht door kunnen helpen. ‘Sweet Sunshine’ kent wat Oosterse klanken waardoor het wat mysterieus karakter meekrijgt en met het spannende en diffuus klinkende ‘Another Son’ noemen we een van de hoogtepunten. Zo blijft het een bijzondere samenwerking daar in Londen. Roberts die onnavolgbare ritmische beats produceert waarbij Sharp met zijn haast falset-achtige stem de verhalen bij kleurt. Nummers als ‘Now Views’, ‘Remember’ en ‘Max Wells Demon’, zijn strakke Trip-Hop tracks maar het duo weet ons zo nu en dan binnen dat spectrum van Electro toch te verrassen. Het ijzersterke ‘Used To Wonder’ waar Sharp een ander stemgeluid laat horen en de beats wat vetter worden aangezet is zo’n track maar we kunnen ook het wat complexe ‘Emotional Retail’ als voorbeeld noemen. En met ‘Unthunk’ noemen we misschien wel de meest catchy track op het album. Wat de heren ook produceren, het is allemaal dansbaar en een nummers als ‘Leave Yourself Alone’ en ‘Familiar Feeling’ zorgen dat je in elke underground club de nacht makkelijk op de dansvloer door gaat komen. De ruim zes minuten durende afsluitende track ‘Fading Up’, één van de beste tracks, is nog een schoolvoorbeeld hoe je een hypnotiserende, tranceachtige Trip-Hop track produceert. Now Is A Long Time is absoluut geen doorsnee album en neemt je als luisteraar mee op een ontdekkingstocht in de denkwereld van de beide Londenaren. Een tip om het album ook een keer met een koptelefoon te luisteren om de dynamiek goed te ervaren. Het is een album dat Trip-Hop als fundament kent maar de beide heren weten om die kern de nodige ruimtes te ontdekken in dat brede spectrum van Electro. Veel luisterplezier.

Chantal Acda - Saturday Moon

Label Glitterhouse Records

Beoordeling 8,5

Review De van oorsprong Nederlandse Chantal Acda is terug met haar meest persoonlijke album tot op heden; Saturday Moon is een prachtig tijdsmoment geworden waarbij de 42-jarige Chantal zich omringd heeft met een aantal prachtmuzikanten. Hoe persoonlijk dit album zo nu en dan wel niet is horen we in de openingstrack dat ook de titelsong is; Op het intieme en gevoelige Saturday Moon horen we haar zingen over dat speciale moment toen ze beviel van haar dochter terwijl haar oma op sterven lag. In een interview vertelt ze hierover: “Het leek alsof oma had gewacht op de geboorte van de volgende generatie, want volgens de dokters had ze al dood moeten zijn. Mijn moeder stond naast me bij de bevalling. Ze pakte mijn dochter vast en belde mijn oom, die naast oma’s sterfbed zat en haar vertelde dat haar achterkleindochter Lóa in goede gezondheid verkeerde. Oma lachte en stierf. Het was minutenwerk. Zo schoon.” Dit nummer staat niet op zich want dergelijke diepere overpeinzingen komen we verdeeld over de acht liedjes op het hele album tegen. Chantal Acda, die al een kleine twintig jaar in België woont, heeft voor dit vierde soloalbum een scala van klasse muzikanten om zich heen verzamelt en dat laat zich horen. Zo horen we o.a. Pieter van Dessel, Alan Gevaert (dEUS), Eric Thielemans en de wereldberoemde gitarist Bill Frisell. ‘Conflict Of Minds’ heeft betrekking op het sociale isolement tijdens de pandemie en deze periode zorgde ook dat Chantal terug ging in haar herinneringen. In het prachtig ingetogen ‘The Letter’ neemt ze ons mee naar een aantal jeugdherinneringen waarbij Beatrijs De Klerck op viool mede voor de melancholieke sfeer zorgt. Haar liefde voor IJsland en haar IJslandse paarden bezingt ze weer op ‘Back Against The Wall’ en zo krijgen we op een hele mooie manier een inkijkje in de gedachtegang van deze singer/songwriter. Eén van de meest aansprekende samenwerkingen horen we op ‘Disappear’, waar we Chantal samen met Mimi Parker (Low) horen zingen. De twee stemmen kleuren prachtig bij elkaar en vormen een mooi contrast met de gitaarsolo. Een ander prijsnummer is natuurlijk de eerder uitgebrachte single ‘Wolfmother’, gebaseerd op een boek, met mooie backing vocals en prachtig gitaarwerk van Rodriguez Vangama. De ruim zes minuten durende afsluiter ‘Waiting’ begint met heel subtiel gitaarspel dat voor een spanningsboog zorgt waarna Chantal met haar breekbare stem de aandacht naar zich toe trekt. Saturday Moon is een innemend, intiem en persoonlijk album geworden dat perfect in deze huidige tijdsgeest past. Zoals al eerder gesteld bevindt ze zich in goed gezelschap met al die grote namen om zich heen. Een album met acht eerlijke liedjes die een onuitwisbare indruk achterlaten. Veel luisterplezier.

STR4TA - Aspects

Label Brownswood Rec.

Beoordeling 8

Review STR4TA is een nieuw samenwerkingsverband tussen producer Gilles Peterson en Jean-Paul "Bluey" Maunick; 2 heren die hun sporen in de muziekindustrie al ruimschoots verdiend hebben en nu in deze nieuwe samenstelling het debuutalbum Aspects uitbrengen. De beide heren hebben hun sporen ruimschoots verdiend in de Britfunk, een muziekstijl die we allemaal kennen. “Bluey” kennen we nog van zijn bijdrage en rol in bands als Light Of The World en Freeez. U weet wel, die wereld hit ‘I.O.U.’ uit de jaren '80. Maar we kennen de Brit vooral van de succesvolle formatie Incognito. Peterson is die ervaren producer die in de jaren ’80 naam maakte als DJ en dit debuutalbum is dus het resultaat van de hernieuwde samenwerking met de beide Britten. De al eerder uitgebrachte twee singles maakten duidelijk dat de heren de Britfunk nieuw leven in gaan blazen. De twee singles ‘Apects’ (tevens titelsong) en ‘Rhythm In Your Mind’ zijn de eerste twee tracks op het album en zijn absoluut richtinggevend. Opzwepende Jazz-soul-funk waar de muziek leidend is en we zo nu en dan een refrein gezongen horen worden. We horen vette baslijnen zoals we die van Mark King (Level 42) kennen, funky gitaarspel van Maunick en een scala aan gastmuzikanten die een bijdrage leveren. En alle tracks hebben maar één richting; die naar de dansvloer. ‘Dance Desire’ wordt gekenmerkt door een jazzy piano en blazers, bij ‘Steppers Crusade’ zijn de keys bepalend, ’Kinshasa FC’ heeft een lichte Afrikaanse vibe en bij ‘After The Rain’ horen we daadwerkelijk wat meer vocalen van alleskunner Maunick. Zo krijg je gaandeweg het gevoel dat je in een tijdscapsule bent beland en drie decennia terug in de tijd bent getransporteerd naar de jaren ’80. Luister maar eens naar floorfiller ‘Give In To What Is Real’ waarbij stilzitten door de opzwepende ritmes geen optie is. Bij afsluiter ‘Vision 9’, waar de heren alles nog een keer bij elkaar laten komen spelen ze nog één troef uit; Latin. Deze laatste track neemt je mee naar eind jaren ’70 en zorgt dat we klaar zijn voor de naderende zomer. Aspects is een plaat voor iedereen die met plezier terug denkt aan de jaren ’80 als vertrouwd zal klinken. Het is een moderne, eigentijdse plaat die tevens een “vintage” karakter heeft en als je niet beter weet lijkt het alsof er een plaat uit die periode is afgestoft en opgepoetst. Niets is minder waar en alle credits naar Peterson en Maunick en alle gastmuzikanten die er een prachtproductie van hebben gemaakt waarbij stilzitten geen optie is. Veel luisterplezier.

2021, Maart week 13

Classic Water - Concrete Measures

Label Treetop Records

Beoordeling 8

Review Eindelijk is daar de release van het debuutalbum Concrete Measures van de Utrechtse formatie Classic Water. Nadat we door de uitgebrachte singles al kennis hebben kunnen maken met deze nieuwe band rondom Tom Gerritsen, die we nog kennen van The T.S. Eliot Appreciation Society, is daar nu dan toch dat volledige album beschikbaar. Gerritsen begon zijn carrière als soloartiest maar gaandeweg werd de band die hem tijdens liveoptredens bijstond meer en meer betrokken bij het schrijfproces en het maken van nieuwe muziek. Bij deze nieuwe richting hoorde eigenlijk ook een nieuwe naam en zo is Classic Water eigenlijk geboren en dit debuutalbum tot stand gekomen. Een fijne basloop en strak drumwerk zorgen voor de basis van de opener ‘It’s Never Easy’ dat gaandeweg enkele verrassende wendingen kent en meteen valt de aangename stem van Gerritsen op. Vervolgens is daar met ‘Heart To Move’ een aanstekelijk uptempo track waar een hoofdrol is weggelegd voor toetseniste Lotte van Leengoed. En na een mooie, rustige opbouw ontvouwd zich ook de single ‘Living Likeness’ waarbij de band altijd op zijn ritmesessie terug kan vallen die bestaat uit Jan Pieter Middelkoop op basgitaar en Albert Dijk op drums. En na dat sterke eerste deel waarbij stijlen als Indie, Rock en een beetje grunge als het ware samensmelten is er met ‘Paradise’ een eerste rustmoment, gevolgd door de prachtige single ‘Carthage’ waar de geschiedenis van Carthago wordt bezongen. Check ook de video uit. Na dit wat meer ingetogen middendeel van het album is daar ‘Don’t Lose’ dat qua begin perfect aansluit en gaandeweg krachtig wordt uitgebouwd met meer dan aansprekende gitaarriffs. Afsluiten doet de band met het ingetogen ‘Rejoice’ waar we durven te stellen dat we Gerritsen echt breekbaar horen met een trillinkje in zijn stem. Ondanks het rustigere karakter is ook hier de band weer perfect in balans. Concrete Measures is een té goed album om zo maar langs je neer te leggen. Het is een band die de lat voor zichzelf aardig hoog legt want dit debuutalbum is echt meer dan geslaagd. Diverse muziekinvloeden kruisen elkaar en de band maakt een meer dan uitgebalanceerde indruk. Het is een album dat na elke luisterbeurt meer glans krijgt. Maak ook zeker gebruik van de mogelijkheid om de band te leren kennen door de releaseshow van afgelopen vrijdag terug te kijken op classic water. We kijken nu al uit naar een opvolger. Veel luisterplezier.

Ledfoot - Black Valley

Label PIAS

Beoordeling 8

Review Hij bestempelt zijn muziek graag als “Gothic Blues”; hier kunnen we als luisteraar ons best een beeld bij vormen. Het nieuwe album Black Valley dat deze week uitkwam is toch iets minder donker dan zijn vorige album White Crow dat in 2019 uitkwam. Tim Scott McConnell, aka Ledfoot, staat bekend om zijn “one-man-band”; zijn twaalfsnarige gitaar en een “stomp-box” is alles wat hij nodig heeft om te klinken alsof je naar een band luistert. En de inmiddels 62-jarige singer/songwriter heeft een ongekende drive om muziek te maken want Black Valley is alweer zijn vijfde soloalbum. Tussen White Crow, waarmee hij overigens de Spellemannsprisen award (Noorse variant van Grammy) won, bracht hij ook nog een album uit met Ronni Le Tekro, de frontman van TNT. Uiteraard wordt Black Valley weer gekenmerkt door dat ietwat donkere karakter waar de Amerikaan naam en faam mee heeft gemaakt maar toch is er een subtiele wijziging waarneembaar. Een kleine neiging naar het licht zullen we maar zeggen. Luister maar eens naar de erg mooie opener en titelsong waar hij zijn gitaar als een soort tweede stem gebruikt en die doet denken aan de sound van de Moody Blues uit hun beginperiode. Vervolgens is daar de single ‘Take Away The Hurt’ en McConnell bewijst maar weer eens een begenadigd gitarist te zijn met zijn slidegitaar. Een prachtig staaltje langzame blues met een donker randje. McConnell heeft natuurlijk al een decennialange muziekcarrière waar hij op terug kan vallen. Hij maakte muziek met The Havalinas en The Rockats in de jaren ’80 en bracht ook onder zijn eigen naam diverse albums uit. Daarnaast schreef hij ook veel muziek voor anderen waarvan het meest in het oog springende nummer in dit kader ‘Springsteen’s ‘High Hopes’ is. In een interview dat wij vorig jaar met Tim hadden vertelt hij hier meer over. Op ‘Without Love’ horen we zijn gegroefde stem en ‘Broken Eyes’ is zo’n track waarbij je het gevoel krijgt naar een band te luisteren. ‘Angel Town’ zorgt voor vaart in het album en bij ‘Crossed My Heart’ is het duidelijk dat McConnell erg beïnvloed is door de muziek uit de zuidelijke staten van de VS, het gebied waar hij ook deels in een trailerpark opgroeide. In dat verlengde noemen we ook het met Americana doorspekte ‘Falling Down’ waar het gitaarspel en de doorleefde stem samen een mooi contrast vormen. Het mooie ‘Slip Away’, met subtiele backing vocals, zorgt dat de cirkel rond is en nog maar eens bewijst dat de excentrieke McConnell naast mooie liedjes ook sterke teksten kan schrijven. Black Valley is absoluut één van zijn meest toegankelijke albums tot op heden; natuurlijk is de blues aanwezig maar dan toch op een wat lichtvoetige wijze en in combinatie met andere muziekstijlen. Want het is vooral zijn gave om met die gitaar en zijn stem een unieke sound te creëren die we vast ergens in een subgenre kunnen plaatsen. Een aanrader. Veel luisterplezier.

Black Honey - Written & Directed

Label Foxfive Records

Beoordeling 8

Review Black Honey was met hun titelloze debuut in 2018 toch één van de verrassingen van dat jaar. Ze gooiden hoge ogen met hun no-nonsense Indie-rock en frontvrouw Izzy Phillips stal de show op Glastonbury. Net als zoveel andere releases liep Written & Directed ook wat vertraging op maar gelukkig is het nieuwe album van deze Britste Indierock-band uit Brighton inmiddels overal verkrijgbaar. De band had natuurlijk al een aantal singles op ons afgevuurd zoals het vinnige ‘I Like The Way You Die’ dat een beetje aan de sound van The Black Keys doet denken; lekker stevig, been beetje groezelig met een vleugje grunge en met Izzy Phillips die met haar langgerekte vocalen voor het tegenwicht zorgt. Andere singles die het ook tot dit album hebben gemaakt is onder andere ‘Beaches’, dat neigt naar de “vintage” glamrock uit de jaren ’70. De stem van Izzy is een troef die de band steeds uitspeelt omdat die voor het juiste contrast zorgt. Evenals ‘Believer’ is ’Run For Cover’ een lekker rockend nummer, maar het is vooral ‘Disinfect’, met een mogelijke subtiele verwijzing naar de pandemie, waar Izzy Phillips en Chris Ostler echt los gaan op hun elektrische gitaren. Op sommige momenten neemt de band wat gas terug zoals bij het haast lieflijk klinkende ‘Back Of The Bar’ zonder dat het album vaart verliest. Wel wat minder vaart maar met de altijd aanwezige urgentie en intensiteit is ‘I Do It To Myself’, waar we Izzy “I’m a walking contradiction” horen zingen. De blazers die hier een mooie toevoeging horen we ook terug op ‘Fire’, het meest radiovriendelijke nummer van dit tweede album. Met ‘Summer ’92’ noemen we waarschijnlijk het beste nummer én de track dat de meeste hit potentie heeft. Het heeft een aanstekelijke baslijn en groove waarbij de band nog steeds aan zijn kernwaarden vasthoudt! Als al dat zware en stevige gitaarwerk is beëindigd, is daar ineens ‘Gabrielle’, een semi-akoestische afsluiter waar we toch wel een wat andere Izzy horen. Enerzijds is dit niet die spetterende afsluiter, maar anderzijds past deze rustige en ingetogen afsluiter prima in het palet van stijlen dat we met Written & Directed op ons afgevuurd hebben gekregen. Written & Directed is een meer dan geslaagde opvolger van het titelloze debuut uit 2018. De band klinkt wat uitgebalanceerder en de tien tracks bieden iets meer variatie en nergens zakt de band door de spreekwoordelijke ondergrens. Stevig, intens en urgent zijn de sleutelwoorden van deze plaat die echt rockt en die ook nog aansprekende video’s maakt. Veel luisterplezier.

John McDonough - Second Chances

Label Eigen Beheer

Beoordeling 8

Review John McDonough heeft de afgelopen 25 jaar gewerkt aan zijn muzikale carrière. In 2012 nam hij de beslissing om zijn toenmalige beroep van psychotherapeut vaarwel te zeggen om zich vervolgens uitsluitend op de muziek te richtten. Zijn grote droom was om een MTV-achtige unplugged album op te nemen en die droom komt met Second Chances nu uit. Zijn vorige drie releases, 'Dreams and Imagination', 'Surrounding Colors', en 'Can You See Me Now' kregen allemaal goede recensies en airplay in zowel Europa als de Verenigde Staten en McDonough stond op diverse festivals en gaf honderden optredens. Het valt ook niet mee om als singer/songwriter in dat genre en plekje te veroveren want de concurrentie is moordend. Vanwege de pandemie en alle daarbij behorende beperkingen was het niet mogelijk te reizen en optredens te geven en besloot de Texaan een album met akoestische uitvoeringen op te nemen. Zelf zegt hij hierover: “I’m very nostalgic for the days of MTV’s unplugged, and I have always loved the combination of the rock ’n’ roll voice with acoustic instrumentation. I have dreamed of making a CD in this vein for a long time.” Hij koost tien nummers van de albums Dreams And imagination uit 2014 en Surrounding Colours uit 2016. Hij opent met ‘The Place Where I Belong’ en ‘Tonight’s The Night’ en we horen naast Mcdonough ook Kris Farrow op de akoestische gitaar. Hierna trakteert de Amerikaan ons bij ‘Your Love Sets Me Free’ voor een arrangement waar we ook de strijkers horen en Cody Rathnell die voor de tweede stem zorgt. Het zijn juist die elementen die de nummers naar een hoger niveau tillen. Eén van de meest gevoelige en melancholieke liedjes is ongetwijfeld ‘Nowhere Else To Run’ terwijl we bij nummers als ‘Give Me One More Day To Say Goodbye’ en ‘I’m Home’ duidelijk de invloed van Americana terug horen. En zo blijft het een mooie maar breekbare balans tussen de stem van McDonough en zijn fingerpicking gitaarspel met zijn muzikale vrienden die dus subtiel aanwezig zijn. ‘Planes Fly Too Low’ is een mooi vocaal samenspel tussen de Texaan en Cody Rathmell en met de ballade ‘You Don’t Know This’ bezingt hij ons nog één keer hartstochtelijk toe terwijl de akoestische gitaren hem begeleiden. De strijkers doen de rest. John McDonough presenteert zich op dit akoestische album Second Chances als een echte troubadour. Hij weet de verhalen muzikaal mooi te omlijsten en deze nieuwe arrangementen geven de tien nummers een tweede leven. Ondanks de nuanceverschillen blijft het een mooi, ingetogen en boeiend album en bewijst de Amerikaan dat dit genre hem prima ligt en dat hij een meer dan prima gitarist is. Tip om het ook zeker een keer met de koptelefoon op te beluisteren. Veel luisterplezier.

Jaimee Harris - The Congress House

Label M.A.R.S. Records

Label 8

Review In 2018 was daar ineens het debuutalbum Red Rescue van de uit Austin, Texas, afkomstige singer/songwriter Jaimee Harris. Het album werd door velen gezien als één van de beste Americana-albums van dat jaar en een prachtige toekomst lachte haar toe. 2018 was het jaar van de doorbraak van Jaimee; ze zegde haar baan op en stortte zich volledig op een muzikale carrière. Een half jaar later leek het alsof de wereld aan haar voeten lag maar het liep toch wat anders. Ze werd geroemd voor haar schrijver skills en haar ietwat rauwe stem zorgde ervoor dat vergelijkingen met Lucinda Williams en Emmylou Hariis zo ongeveer in elk artikel werden genoemd. Tijdens de Europese tour ging het toch mis en stortte ze in. Zonder band kwam het besef dat ze als soloartiest moest vertrouwen op drie pijlers; haar liedjes, haar stem en haar muzikaliteit. Mede door de hulp van Mary Gauthier kwam ze er weer bovenop en verdiende ze een platencontract. The Congress House Sessions is een verzameling van zeven semi-live akoestische versies van nummers afkomstig dan dat debuut. Jaimee kiest voor een slimme opbouw. ‘Damn Right’ waarop ze zichzelf op akoestische gitaar begeleidt vormt de opener en is de meest “stripped-down”-track. Vervolgens is daar ‘Creatures’ en hier horen we Brian Patterson subtiel op elektrische gitaar en Sammy Powell op piano. ‘Depressive State’ komt binnen en ook ‘Catch It Now’ wordt in deze versie smaakvol neergezet. ‘Red Rescue’, de titelsong van haar debuutalbum, krijgt zijn lading mee door de doorleefde stem van Jaimee maar ook door de bijdrage van Ray Bonneville die we op mondharmonica horen. Verder komt ook de afsluiter ‘Snow White Knuckles’ misschien wel beter tot zijn recht in deze uitvoering. Jaimee wordt door Powell op piano en Paterson op gitaar begeleid maar de aandacht gaat ook uit naar Jane Ellen Bryant die voor de tweede stem zorgt. De speciale setting van The Congress House Studio in Austin waar deze zeven nummers zijn opgenomen zorgen ervoor dat we hernieuwd kennis maken met deze Texaanse singer/songwriter. Met deze mooie, smaakvolle arrangementen bevestigt ze nogmaals haar talent en dat men enkele jaren haar niet voor niets als “The Next Queen Of Americana-Folk” betitelden. Veel luisterplezier

2021 maart week 12

Lana Del Rey - Chematrails Over Country

Label Plydor

Beoordeling 8,5

Review Elizabeth Woolridge Grant, beter bekend als Lana Del Rey, behoeft geen introductie meer. Ze heeft met haar vorige zes albums een eigen persona tot fenomeen, vamp en diva uitgewerkt en er zijn maar weinig artiesten die zo nadrukkelijk een deken van melancholie in haar muziek weet te leggen. Waar er in de beginperiode van haar carrière nog de nodige scepsis was, heeft dat inmiddels plaatsgemaakt voor bewondering. Haar nieuwe album Chemtrails Over the Country Club is het volgende hoofdstuk. Joni Mitchell Het lijkt erop dat dit album in het teken staat van achterom kijken van de inmiddels 35-jarige zangeres. Met opener ‘White Dress’, dat door het spaarzame instrumentarium meteen weer dat melancholische karakter krijgt, horen we Lana “When I was a waitress wearing a tight dress handling the heat I wasn't famous, just listening to Kings of Leon to the beat” zingen. En ondanks dat we inmiddels weten wat we na zes platen van de koningin van het melodrama mogen verwachten, zet ze ons toch een beetje op het verkeerde been omdat ze soms net wat octaven hoger zingt. De titeltrack ‘Chematrails Over The Country Club’ is daar meteen een mooi voorbeeld van en ook bij ‘Tulsa Jesus Freak’ gebruikt ze meer haar kopstem. Meest bijzondere nummer op dit zevende album is waarschijnlijk Lana’s meer dan smaakvolle cover van Joni Mitchell’s ‘For Free’, waar we haar samen met Weyes Blood en Zella Day horen. Country zangeres Nikki Lane De grote verrassing blijft dus achterwege maar dat betekent niet dat de Amerikaanse zangeres geen goed album aflevert. Natuurlijk waren de verwachtingen hoog nadat het in 2019 verschenen Norman Fucking Rockwel! als haar beste werk tot dat moment werd gezien. Maar met nummers als ‘Wild At Heart’, ‘Not All Who Wander Are Lost’ en ‘Dark But Just A Game’ bewijst ze haar ongeëvenaarde talent om prachtige melancholische liedjes te schrijven die baden in eenvoud. Producer Jack Antonoff, ook achter de knoppen op dat vorige album, is ook nu weer steun en toeverlaat. In de prachtige pianoballad ‘Let Me Love You Like A Woman’ wordt ook duidelijk dat ze de metropool LA achter zich laat en de voorkeur geeft om wat landelijker te gaan leven. (“I come from a small town/ how ‘bout you?/ I only mention it ‘cause I’m ready to leave LA and I want you to come”). Verder zorgt het Folkachtige ‘Yosemite’ (eigenlijk bedoeld voor het Lust For Life album) voor de variatie en is ‘Breaking Up Slowly’, met een bijdrage van country zangeres Nikki Lane, een verrassing. Eindoordeel Chemtrails Over the Country Club is een logisch vervolg op haar eerdere platen al zijn er wel kleine verschillen. Melancholie en het “vintage”-achtige gevoel overheersen nog altijd maar er is een sprankje vrolijkheid te herkennen en regelmatig neemt ze wat meer afstand van dat diepe, donkere stemgeluid om dat in te ruilen voor een wat hoger, helderdere stem. Een nieuw album is al aangekondigd maar voorlopig kunnen we nog genieten van dit nieuwe pareltje. Veel luisterplezier.

The Paper Kites - Roses

Label V2

Beoordeling 8,5

Review De Australische indie/Folk-band The Paper Kites is terug met hun vijfde album, Roses. De vijf vrienden kennen elkaar al vanaf hun schoolperiode en de band is de laatste tien jaar ongewijzigd gebleven. Na vier albums is het nu tijd voor een speciale aanpak; de band kiest er voor om bij elk nummer een samenwerking met een andere zangeres aan te gaan waardoor Roses uit een tiental duetten bestaat. Het idee om tien duetten op te nemen is natuurlijk best ambitieus en misschien zelfs wel riskant omdat de band al jaren succesvol is en je eigenlijk naar een album van The Paper Kites wilt luisteren. Toch is het een bewuste keuze van de band om dit speciale album op te nemen, overigens al voor de wereldwijde pandemie. Dit nieuwe album bestaat uit tien nummers en het was echt een gerichte zoektocht naar welke stem het beste zou kleuren bij welk nummer en bij zanger en gitarist van de band, Sam Bentley. Het eindresultaat is een werkelijk prachtig, intiem en innemend album waar we zangeressen van over de hele wereld tegenkomen; van de Portugse (Maro) via de Amerikaanse Grammy-winnares Aoife O'Donovan tot de Engelse Lucy Rose. Na de mooie opener ‘Walk Above The Town’, een duet met de Portugese multi-instrumentalist Maro, horen we dus een rijk pallet van zangeressen. Op het Folk-achtige en vrijwel akoestische ‘Dearest’ horen we de Nieuw Zeelandse Lydia Cole en met haar ietwat zware stem maakt Gena Rose Bruce van ‘Lonely’ toch wel één van de hoogtepunten, vooral als in de coupletten de stemmen van Bentley en Gena samensmelten. Want dat is de kracht van dit album, de prachtige tweestemmigheid van Bentley met de zorgvuldig gekozen zangeressen. Zo horen we op ‘Crossfire’ de Zweedse Amanda Bergman en Julia Stone op ‘Without Your Love’. Op ‘For All You Give’ horen we een uiterst breekbare Lucy Rose en zo weet Bentley een haast etherische sfeer op te bouwen. Maar het vuurwerk wordt pas echt ontstoken bij het wonderschone ‘Climb On Your Tears' waar we de samenwerking met Aoife O’Donovan horen. De stemmen van klinken fantastisch samen en mede door het gitaarwerk van gitarist Dave Powys wordt dit nummer naar grote hoogte getild. Op de pianoballad ‘By My Side’ horen we Rosie Carney die samen met de band het tiental duetten afsluit. Roses is een album waar de stemmen centraal staan en het album glans geven. Het is een album waar de band zich uiterst dienstbaar op stelt om frontman Sam Bentley en tien fantastische zangeressen met uiteenlopende stemgeluiden in de schijnwerpers te zetten. Het is gevoelig, intiem, teder en de stemmen klinken echt fantastisch samen en voor die zoektocht naar de juiste zangeressen voor de juiste liedjes verdient de band een groot compliment. Een bijzonder mooi album dat instrumentaal niet erg bijzonder is maar vocaal des te meer. Veel luisterplezier.

Steve Earle - J.T.

Label New West Records

Beoordeling 8

Review Het verliezen van je kind is waarschijnlijk het ergste dat je als ouder kan overkomen. Het overkwam ook Steve Earle. 22 augustus 2020 zal voor Earle altijd die gitzwarte pagina zijn waarop zijn zoon Justin Townes Earle het leven liet vanwege een fatale combinatie van alcohol, cocaïne en fentanyl. Als eerbetoon aan die zoon die ook nog succesvol in zijn voetsporen trad kwam daar maandag 4 januari de digitale versie van het album JT uit; op de dag dat Justin 38 jaar zou zijn worden. Nu is daar (gelukkig) ook de release van dit album op CD en Vinyl. Steve Earle behoeft geen introductie en eigenlijk geldt dat ook voor zijn zoon Justin die tussen 2008 en 2019 een elftal albums uitgebracht en die allemaal op lovende kritieken konden rekenen. Als eerbetoon aan zijn overleden zoon maakte Steve een selectie van tien liedjes die zijn zoon Justin eerder uitbracht die hij vervolgens weer in een nieuw arrangement stak. Daarbij kreeg hij uiteraard weer hulp van zijn Dukes. De tien songs geven een mooie doorsnede van wat Justin uitgebracht heeft waarbij vader Earle een benadering kiest die iets rijker georkestreerd is. Het vlotte ‘I Don’t Care’, gedragen door banjo en fiddle, het doorleefd klinkende ‘The Saint Of Lost Causes’ en het toch best opgewekt klinkende rockabilly ‘Champagne Corolla’ zijn in deze setlist opgenomen. Natuurlijk mag ‘Harlem River Blues’ niet ontbreken, het nummer waarmee Justin de “Song of the Year” tijdens de Americana Honors & Awards 2011. Naast de tien covers van zijn zoon schreef Steve ook zelf een nummer ter nagedachtenis van JT; de mooie, intieme en indringende akoestische ballad ‘Last Words’. Als we Earle dan “the last thing I said to you I love you, your last words to me where I love you too’’ horen zingen is het toch lastig om je tranen te bedwingen. JT, de afkorting voor Justin Townes is een prachtig album geworden en mooi is het dat 100% van de voorschotten en royalty’s geschonken worden aan een trust voor Etta Earle, het 3-jarige dochtertje van Justin. Vanwege de verjaardag van JT was de digitale versie van dit gelijknamige album al vanaf 4 januari verkrijgbaar; de CD en vinyl versie worden op 19 maart verwacht en zijn voorzien van een mooi boekje met ook alle songteksten. Ondanks de emotionele lading is het weer een mooie Steve Earle plaat geworden. Veel luisterplezier.

Fruit Bats - The Pet Parade

Label Merge Records

Beoordeling 8

Review The Pet Parade is het achtste album van de Amerikaanse singer/songwriter en multi-instrumentalist Eric D. Johnson. De nummers van dit nieuwe album schreef hij over het algemeen al voor de pandemie maar samen met een aantal sessiemuzikanten én dankzij de techniek is dit wederom prachtige album tot stand gekomen. Johnson is nog steeds die “one-man-band” die zich omringt met meer dan gemiddelde muzikanten om zijn albums glans te geven. Mooie, gevoelige en sfeervolle Folkmuziek dat door een fraai instrumentarium wordt vormgegeven. Dat is op The Pet Parade niet anders en ook hier kunnen we met recht spreken van een lock-down plaat want dankzij de digitale mogelijkheden zijn alle bijdragen door Johnson en producer Josh Kaufman tot een smaakvol, samenhangend geheel gevormd. Het album wordt geopend met de bijna zeven minuten durende titeltrack wat een heerlijk rustgevend momentje is; een soepele Folksong die doet terugdenken aan zonnige zomeravonden in een park waar je met een biertje in de hand aan het genieten bent van een live-concert. En dat gevoel weet de uit Chicago afkomstige Amerikaanse singer/songwriter goed vast te houden en te combineren met de eenzaamheid die deze pandemie met zich meebrengt. Want als de opener eenmaal voortkabbelt horen we hem zingen: “Hello to all you out there / It feels like it’s been years and we’ve all been whispering to anyone who will hear / Here we are, once again here, weird in our own ways.” ‘Club Pilot’ met de subtiele lapsteel, ‘On The Avalon Stairs’ en ‘Discovering’ zijn fijne luisterliedjes die muzikaal erg goed in elkaar zitten en goed passen bij de klankkleur van de karakteristieke stem van Johnson. Los van die warme deken zijn er toch wel wat verrassingen; luister maar eens naar ‘Holy Rose’, dat inclusief gitaarsolo klinkt als een afgestofte nooit uitgebrachte single van The Kinks. Ook het vlotte ‘The Balcony’, dat mij doet denken aan het geluid van The Jayhawks’, is één van de pareltjes en ook ‘Eagles Below Us’ is één van de nummers die de vaart in het album houden. En natuurlijk zijn er natuurlijk best wat nummers die aangenaam rustgevend zijn. ‘All In One Go’, ook weer met dat subtiele gitaarwerk maar vooral ‘Gullwing Doors’, dat gaandeweg prachtig wordt opgebouwd, is er één voor de lijstjes. Terug naar de kern gaat Johnson bij de afsluiter ‘Complete’; Johnson met zijn karakteristieke stem en zijn akoestische gitaar zorgen voor een laatste intiem moment. The Pet Parade is weer een vakkundig gemaakte plaat vol met Folk-Pop met invloeden uit de jaren ’70. Niet alleen Johnson maar ook zeker de sessiemuzikanten zoals Joe Russo (drums), Matt Barric, Jim Becker, Thomas Bartlett e.a. die een bijdrage leveren verdienen een groot compliment voor deze sfeervolle, tijdloze plaat. Veel luisterplezier.

Dieter & Eric vd Westen - The Sun Will

Beschrijving

Beoordeling 8

Review De twee broers Dieter en Eric van der Westen hebben onafhankelijk van elkaar een indrukwekkende carrière opgebouwd. Toen de wereld stopte vanwege de pandemie besloten de broers dat dit misschien wel eens dé gelegenheid zou kunnen zijn om samen een album op te nemen. Afgelopen vrijdag was de albumrelease van dit bijzondere album The Sun Will Rise Again. Op dit akoestische album The Sun Will Rise Again is de muzikaliteit én de jarenlange ervaring van de beide broers van der Westen hoorbaar maar ook voelbaar. Eric van der Westen (57) is een gerenommeerde contrabassist binnen de Jazzwereld die op podia als Carnegie Hall stond, terwijl zijn jongere broer Dieter (46) wereldwijd succes had met zijn Nederlands-Marokkaanse band Kasba. Voor dit album bundelen de broers uit Tilburg tijdens de wereldwijde pandemie hun krachten en besluiten ze zelf Americana en Folksongs te schrijven en op te nemen, de muziekstijl waar ze beiden ook zo van houden. Resultaat is een achttal nieuw, zelf geschreven nummers, aangevuld met drie zogenaamde “traditionals”, te weten ‘Erie Canal’, ‘FFV’ en ‘Sint James Infirmary’. De broers openen met het zeer intieme klinkende ‘From Dusk Till Dawn’ waarvoor de vluchtelingencrisis de inspiratie vormt. Meteen is daar het fragiele en subtiele gitaarwerk waarneembaar maar ook de bevestiging dat de Dieter een hele mooie en warme stem heeft. Vervolgens is daar de titelsong die door Eric’s spel op de Contrabas de nodige vaart behoudt. Dieter schreef het merendeel van de nummers, Eric werkte de muziek verder uit maar dit album is vooral een resultaat van de beide broers. Nummers als ‘Hold the Line’, ‘House Of Hope’ en ‘I Want You’ ademen een intiem Americana en Folk-karakter uit en regelmatig klinkt Dieter zijn stem breekbaarder dan ooit. Eén van de hoogtepunten is ‘Save My Memories’ waar we Dieter ook op mondharmonica horen en de meerstemmigheid van de broers geeft het nummer extra karakter. Het album wordt afgesloten met één van de drie “traditionals’, ‘Sint James Infirmary’. Op de manier hoe de beide broers hun geliefde instrumenten bespelen en hoe we Dieter horen zingen kunnen we niet anders dan concluderen dat dit een uiterst respectvolle en geslaagde uitvoering is van deze klassieker. The Sun Will Rise Again is een prachtig album geworden vol met sfeervolle en intieme liedjes die in deze uitvoeringen perfect in de huidige tijdsgeest passen. Het muzikale talent van de beide broers, het jarenlang spelen op wereldwijde podia en de kunst om in deze tijd een dergelijk album te kunnen maken getuigen van die internationale klasse. Veel luisterplezier.

Paul Stanley Soul Station – Now and Thet

Label Universal

Beoordeling 8

Review Wanneer de naam Paul Stanley klinkt is er direct een link met de Amerikaanse rockband KISS. De man weet zo nu en dan een solo album te brengen. Soms zijn ze in het verlengde van de sound van KISS maar nu is het een ode aan zijn oude liefde Motown. Met zijn solo band Soul Station werkt hij al enige jaren. Tussen de tournees van KISS door zijn is het een andere manier van zingen en weet Stanley nog steeds de sterren van de hemel te blazen. Daar waar regelmatig kritiek is over zijn zangkunsten, laat de man hier horen dat hij weldegelijk kan zingen en niet voor niets de Phantom of the Opera zong. Now and Then is een mix van covers en eigen songs. Wie kent niet de classics ‘Could It Be I’m Falling in Love’ van the Spinners en ‘Just Imagination’ van the Temptations. Stanley waagt zich aan de mooie soul songs waaronder ‘Let’s Stay Together’ van Al Green en het ‘Oooh Child’ van Five Stairsteps dat in de film Crooklyn voorbij komt. Maar wellicht heeft dit meer impact voor Stanley dan je zo zou denken. Het nummer ‘Keep Your Head Up’ van Tupac kent ‘oooh Child’ als sample voor het refrein. Wanneer Tupac zijn All Eyez On Me album voor de Grammys mocht presenteren, werd hij gevraagd om de aankondiging voor KISS-reünie in make up te doen. Tupac werd uit de gevangenis gehaal, All Eyez On Me werd nr. 1 en best rap album ooit en de aankondiging was zijn laatste en werd een half jaar later vermoord. Stanley weet op dit album o.a. de songs ‘Save Me’, ‘I Do’ en ‘Lorelei’ zelf te schrijven. Hiermee laat hij zien dat Stanley in de soul ook zijn mannetje staat en dat er meer soul in KISS zit dan je zo zou denken. De melodieuze songs en zangpartijen van KISS komen vooral bij hem vandaan en dat is hier ook te horen. Met bandleden uit PINK, Whitney Houston band, KISS en Stevie Wonder maakt dat dit niet zomaar een productie is dat er even bij wordt gedaan. Nu de man van bijna 70 de KISS tour afsluit is er na 2022 wellicht ruimte voor een nieuw project; Soul Station!

The Secret Combination – Finally

Label Coast to Coast

Beoordeling 8,5

Review Afgelopen weken verloren we de woordenkunstenaar Jeroen van Merwijk. Hij was niet alleen een woordenkunstenaar, maar maakte ook prachtige schilderijen en maakte de hoes van deze Secret Combination. Deze Nederlandse band is als een superband. Met bandleden als gitarist Rene van Barneveld (Rumble Cats)/Urban Dance Squad), drummer Toni Peroni (Goede Doel/ City to City), bassist Chip Visser (City to City/ Moonflower), Robin van Vliet (Slagerij van Kampen/ Anouk), Johan Jansen (Ilse de Lange) en de zanger Jeff Mitchell is het een band dat er mag zijn. Inmiddels bestaat de band al 20 jaar, al zou je dat niet direct opmerken. Het is als een gelegenheidsformatie gestart. Inmiddels zijn er 5 albums uitgebracht en mag je zeggen dat de Americana sound van de lage landen in deze band ligt. In deze 20 jaar zijn de heren veelvuldig gevraagd voor allerlei bands om aan te schuiven en hun country pop stijl te laten klinken. Maar we moeten de aandacht eens geven aan dit geheim. Finally klinkt als een afscheid maar het zou mooi zijn dat dit nu het begin wordt van het succes dat men altijd ontnomen wordt. Het album kent 2 cd’s vol prachtige popsongs waaronder ‘Not A Day Goes By’, ‘Everything By Now’ en ‘Room No.5’. De cd is gelijk aan het dubbel album. En kent beide keren 7 songs met luistersongs die een vleugje rock of country kent maar vooral hoor je veel liefde in de songs. Liefde voor het instrument dat men bespeeld en dat functioneel toepast in de songs. Het hoeft niet altijd allemaal en tegelijk. In balans voor de songs is beter en dat hoor je in alle songs van dit album. Soms klinkt het als Lou Reed, dan weer een vleugje Willy Nelson met Neil Young met de songs ‘Mr. Mailman’ en ‘Considering You’. Anders is weer het rockende ‘Ain’t No Crime’ of het Randy Newman achtig ‘Rainy Day Parade’. Kortom een prachtig album van ervaren muzikanten uit Nederland. Hopelijk dat meer mensen die nu echt eens gaan waarderen en inzien dat deze heren tot de hogere regionen van de Nederlandse pop behoren.

2021 maart week 11

Lydmor - Capacity

Label HFN

Beoordeling 8,5

Review Jenny Rossander, beter bekend als Lydmor, is na ruim twee jaar terug met Capacity, haar tweede album. De 31-jarige Deense singer/songwriter en producent begon haar carrière in de underground scene maar inmiddels is ze uitgegroeid tot een gevestigde naam in Denemarken, Geheel in stijl opent ze volledig a capella met ‘Amanda Lolly’, waarbij ze soms een vocoder gebruikt waardoor er meteen een deken van mysterieusheid neerdaalt. Vervolgens ontbrandt het album dan met ‘Nevada’, een Electro pop track waar we ook een bijdrage horen van Eivør en het midtempo en soulvolle ‘Diamond Breeze’. Zo wordt al snel duidelijk dat dit een album is dat de nodige aandacht vraagt. Reisde ze voor haar debuutalbum nog af naar Shanghai om inspiratie op te doen, voor dit album daalde ze af naar haar eigen innerlijk. Zelf zegt ze hierover: “Capacity Is What I Want And Am Discovering In Myself. Mental Capacitiy, Emotional Capacity, Capacity To understand Others, The Capacity To Change / It Has Become One Of The Most Important Things For Me: Having Capacity”. Dat klinkt waarschijnlijk vaag maar is eigenlijk zeer complex, en daar vinden we de link met dit album want de 14 songs zijn allemaal verhaaltjes op zich met een paar fundamentele eigenschappen; de prachtige stem van Lydmor en de elektronica als basis. Fictie en realiteit lopen op dit album door elkaar en het gaat van hart naar zacht, van bombastisch naar etherisch en van zwart naar wit. Zo is ‘Amandas Dream’ een droom die als een verhaaltje door Jenny aan ons wordt voorgelezen en is ‘Labyrinth Faced Man’ niet meer dan een kort instrumentaal pianostuk. Meest karakteristiek voor dit nieuwe album zijn een drietal tracks; ‘Someone We Used To Love’, ‘LSD Heart’ en ‘If You Want Capacity’; stevige beats worden afgewisseld met serene delen, mooie breaks en een constante spanningsboog. Verder blijft het opvallend dat de mooie stem van Jenny een aangename tegenstelling vormt met de soms dreigend klinkende synths. Met het ingetogen ‘Guilty (KIll Me)’ en de pianoballad ‘Emma Sings’ horen we weer een andere kant van de Deense en zo bewijst ze wederom een soort van muzikale kameleon te kunnen zijn. De mooie en sfeervolle afsluiter ‘Hotel Ads’ is het laatste raadsel want het blijft ergens in het midden of Lydmor hier refereert naar het Leopold Hotel dat we in ‘Nevada’ tegenkomt en waar ooit iets verschrikkelijks is gebeurd. Zijn de advertenties als het ware waarschuwingen……? Deze muzikale reis rondreis door het innerlijk van Lydmor bestaat uit 14 haltes die worden aangedaan. Het album is spannend, uitdagend en divers en zoals gezegd vormen de stem van Jenny, de piano en de elektronische muziek het cement tussen de tracks. Diverse tegenstellingen komen als vanzelf bovendrijven en misschien is Capacity wel één groot raadsel. Maar dan wel een mooi, intrigerend en ongrijpbaar. Veel luisterplezier.

Zara Larsson - Poster Girl

Label Virign

Beoordeling 7,5

Review De 23-jarige Zara Larsson is terug met Poster Girl, haar derde album. Nadat ze in 2008 de TV4 talentenjacht, de Zweedse versie van Holland’s Got Talent gewonnen had, brak ze in 2017 door met Good Girl waar hits als ‘Lush Life’ en ‘Never Forget You’ (met MNEK) van afkomstig zijn. Het album kent feitelijk een hele lange aanloop; de eerste single ‘Ruin My Life’ dateert immers al uit oktober 2018, de albumopener ‘Love Me Land’ kwam vorig jaar zomer uit en de onlangs uitgebrachte single ‘Wow’ kennen we als onderdeel van de soundtrack van de Netflix-film Work It. Maar goed, een kniesoor die daar op let en dat geldt dan vooral voor de liefhebbers van deze soepele, radiovriendelijke popliedjes waarvoor Zara Larsson toch wel patent heeft. En natuurlijk zoekt ze hier en daar grenzen op zoals bij het met R&B doorspekte ‘Talk About Love’ waar we ook een bijdrage van Young Thug horen. Ook bij ‘WOW’, geproduceerd door Marshmello, flirt ze met R&B maar dan wel met gespannen biceps. Tussen al die radiovriendelijk popliedjes zoals ‘Right Here’, ‘FFF’ en de titelsong zijn er toch wel enkele nummers die een potentiele hit-in-de-dop zijn. Het vrolijke Need Someone’ opent met een pianomelodie maar wordt gaandeweg ontvouwt zich hier toch echt een floorfiller waarbij het stilzitten lastig is. De uiterst dansbare melodie in combinatie met de heldere stem van Zara en de slimme backing vocals hebben het gewenste effect. Ook ‘Look What You’ve Done’ is wel heel erg catchy en waarschijnlijk toont de Zweedse op deze EDM-track de mogelijkheden van haar stem. Zoals gezegd klinkt ‘Ruin My Life’, met hier en daar wat expliciete teksten, alweer van een vorig album. Zo kiest Zara dus voor een album met twaalf uptempo nummers want ook afsluiter ‘What Happens Here’ is een sensuele combinatie van pop en R&B. Poster Girl is natuurlijk geen slechte plaat; sterker nog, de Zweedse bewijst gewoon dat ze constant kan presteren en ze heeft gewoon een fantastische stem. De boodschap die ze in haar teksten probeert te verwerken sneeuwen wel wat onder bij het pop-gehalte van de nummers en het is ook jammer dat er ook nummers op dit album terug te vinden zijn die echt al wel enkele jaren oud zijn. Een geheel nieuw album is Poster Girl dan ook niet maar neemt niet weg dat ook dit album weer de nodige singles zal voorbrengen die absoluut hitmateriaal blijken te zijn. Veel luisterplezier.

Sam de Nef - Lonely Day, Crowded Year

Label Unday Records

Beoordeling 8

Review De 22-jarige Belgische Sam de Nef verbaast iedereen met zijn solodebuut Lonely Day, Crowded Year. Midden in de pandemie brengt de zanger/gitarist van Danny Blue And The Old Socks een uiterst persoonlijk en indrukwekkend album uit. Boeiende muziek kan zo simpel zijn; neem dit “mini-album” van de Belgische Sam de Nef dat uit een zevental nummer tracks bestaat; een gitaar, een mooie ietwat rauwe stem en oprechte teksten. Resultaat is eigenlijk zoals het op de cover staat afgebeeld; mooie slaapkamerfolk van een pas 22-jarige verhalenverteller. We kennen de Nef natuurlijk als frontman van Danny Blue and the Old Socks en met hun 2e EP lag er een mooie toekomst voor ze klaar. En toen was er die pandemie en alles leek ineen te storten. Via een straatconcert belandde de Belg bij Studio Brussel waar hij in de gelegenheid werd gesteld om Nederlandstalige “klassiekers” te vertalen naar het Engels. Die kans en zijn voorliefde voor Engelse en Amerikaanse singer/songwriter zoals Bob Dylan, zorgden voor de inspiratie om tijdens de pandemie nieuwe liedjes te schrijven. Als kers op de taart kreeg de Nef van het label Unday de mogelijkheid deze liedjes uit te brengen. Over het algemeen is het De Nef met zijn gitaar die we horen maar hier en daar zijn Nicolas Rombouts (contrabas) en Pieter Jan Decraene (gitaar, toetsen) subtiel aanwezig. De nummers zijn van een hoog niveau en de stem van De Nef past perfect binnen dit genre van akoestische singer/songwriter. Het is dan ook niet vreemd dat door onze zuiderburen de vergelijking wordt gemaakt met namen als Leonard Cohen, Nick Drake en Bob Dylan. ‘Untitled’ is pakkend en ‘Mother’ is fragiel met een breekbare De Nef maar het is toch het duet ‘Requiem For A Dream’ dat hij samen met de Brusselse zangeres Camille Camille zingt dat alle aandacht trekt. Met het wat broeierige ‘My Blood Won’t Soak These Running Shoes’ horen we duidelijk de Americana-invloeden en bij ‘Starlit Waters’is Dylan niet ver weg. De Nef presenteert zich met dit minialbum als een oprechte verhalenverteller. Puur, intiem en melancholiek zijn de sleutelwoorden en dat allemaal smaakvol verpakt in zeven songs. Dit is zo’n artiest die ergens in een kleine club tijdens een optreden de luisteraars inpakt en kippenvel bezorgt. Veel luisterplezier.

Jason Ringenberg - Rhinestoned

Label Courageous Chicken

Beoordeling 8

Review Jason Ringenberg kennen we vooral als frontman van Jason and The Scorchers, de alternatieve Countryband die al sinds de jaren ’80 platen uitbrengt. Toch heeft Ringenberg ook een respectabele solocarrière opgebouwd en na Stand Tall dat hij in 2019 uitbracht is Rhinestoned alweer zijn zevende soloalbum. Stand Tall was voor Ringenberg persoonlijk een muzikaal hoogtepunt. Vervolgens besloot de in Kewanee, Illinios, geboren Jason dat er ook andere zaken in het leven belangrijk waren. En toen was daar ineens Covid, de pandemie waar al zo veel in relatie tot muziek over gezegd en geschreven is. De inspiratie voor het schrijven van liedjes was er ineens weer, evenals de noodzaak om een plaat te maken. De pandemie, de politieke situatie in de VS en Black Lives Matter vormden een natuurlijke voedingsbodem. Verder lagen er nog wat nummers klaar die niet pasten op Stand Tall en aangevuld met enkele bewust gekozen covers vormen deze twaalf song het nieuwe album Rhinestoned. ‘Before Love And War’ is een sterke Countryrock opener met mooie gitaren en de tweede stem van Kristi Rose die zelf ook al enkele albums uitbracht en hier dus een bijrol vervult. Ringenberg is altijd al politiek en maatschappelijk betrokken geweest en ook nu laat hij zich horen. Neem ‘That Freedom Rides Weren’t Free’, waar hij ons enkele decennia mee terug in de tijd neemt naar de roerige jaren ’60 toen jonge mensen, ongeacht afkomst, vochten voor hun burgerrechten. Hij schreef het nummer net voor de zomer van 2020 toen de geschiedenis in de VS zich herhaalde. ‘Nashville Without Rhinestones’ gaat over hoe de muziekstad veranderd is, de Cowboys wegtrokken en de stad overgenomen werd door hipsters en met ‘I Rode With Crazy Horse’ neemt hij ons terug naar de tragiek van de indianen en de Lakota / Oglala-legende . De banjo en de elektrische gitaar zorgen voor een mooi contrast op deze Country rocker. Op ‘My Highway Songs’, één van de beste songs op het album, bewijst Ringenberg nog steeds over het heilige vuur te beschikken en samen met prima sessiemuzikanten gewoon goede muziek te kunnen maken. ‘ ‘Stoned On Rhinestones’ is één van die tracks die passen binnen ‘The Real Country Music’ en hier is de vergelijking met zijn band The Scorchers niet ver weg. Ook op nummers als het wat stevigere ‘Keep That Promise’ en ‘Window Town’ is het stempel van Jason niet ver weg. Ook de covers die hij gekozen heeft voor dit nieuwe album passen als een warme jas; met ‘The Storms Are On The Ocean’ (Carter Family), een duet met Kristi Rose, neemt hij ons mee naar een wat traditionele Folk sound met Keltische invloeden, zijn uitvoering van ‘Christ The Lord Is Risen Today’ is waarschijnlijk wat steviger dan tijdens de reguliere zondagse kerkdienst maar het is toch vooral de Country-Blues klassieker ‘You Win Again’ van Hank Williams die de aandacht trekt; George Bradflute op gitaar en Fats Kaplin op viool moeten hier genoemd worden want ze tillen deze klassieker naar een hoger niveau. Het album wordt door Ringenberg knap opgebouwd tot een soort van grande finale, bestaande uit de laatste drie nummers. Hij weet diverse stromingen binnen Country bij elkaar te krijgen én is niet belangrijk om zijn maatschappelijke betrokkenheid te tonen in sterke teksten. Wel heeft het album wat luisterbeurten nodig om in te dalen. Bij het album zit overigens een boekje met nog wat achtergrondinformatie en de teksten van de nieuwe songs. Al met al weer een prima album van Jason Ringenberg. Veel luisterplezier.

2021 maart week 10

Evergrey - Escape Of The Phoenix

Label AFM Records

Beoordeling 8,0

Review Evergrey, de progressieve melodische metalband uit Zweden, bestaat alweer ruim 25 jaar en is al heel lang een gevestigde naam. Evergrey bestaat uit Tom S. Englund (leadzang, gitaar), Henrik Danhage (gitaar, achtergrondzang), Rikard Zander (keyboard, achtergrondzang) Jonas Ekdahl (drums) en Johan Niemann (basgitaar, achtergrondzang). Begin 2019 brachten zij The Atlantic uit, het laatste album van een conceptuele trilogie. Net als vele andere bands en artiesten, heeft Evergrey het afgelopen jaar niet stilgezeten en hebben ze aan nieuwe muziek gewerkt. In plaats van een concept is er nu meer geput uit persoonlijke onderwerpen. Dit hebben ze uitgebracht op hun twaalfde studioalbum Escape Of The Phoenix. Escape Of The Phoenix opent met ‘Forever outsider’, de eerste single. Gelijk een mooi vol en stevig geluid en een pakkende melodie. Het loopt mooi over in ‘Where august mourns’ die goed opbouwt in lagen en goede heavy stukken en gitaarriffs bevat. De basgitaar is duidelijk aanwezig op de achtergrond. ‘Stories’ is de eerste powerballad. Je hoort een piano-intro en vlot komt de zang erbij. Dit had misschien iets later gekund om het net iets meer op te bouwen. Na ‘Stories’ hakt ‘A dandelion cipher’ er weer stevig in. Er zit een mooie afwisseling in het stevige geluid en de a-capella stukken. ‘The beholder’ is een duet tussen Englund en James LaBrie (Dream Theater). De meer stevige stem van Englund en de lichtere stem van LaBrie klinken goed samen. Met name op het laatste stuk van ‘The beholder’ is de samenzang heel krachtig. Op ‘In the absence of the sun’ lopen de melodieën van de gitaar en piano mooi door elkaar heen, maar ze blijven goed te onderscheiden van elkaar. Aan het einde horen we heerlijk stevig drumwerk. ‘Eternal nocturnal’ was de tweede single. Het is een sterk nummer met intense zang, een melodieus refrein en lange gitaarsolo. Het titelnummer van het album is wat donkerder. Het heeft bijna iets weg van death metal. ‘You from you’ is weer een powerballad waarin Englund zich kan uitleven qua emotie in de stem en waarin een lange slepende gitaarsolo te horen is. Er wordt vervolgd met ‘Leaden saints’ wat weer een stuk heavier is, maar wat ook wordt afgewisseld met een soort mysterieuze melodie van de toetsen. Met ‘Run’ wordt het album op een mooie manier afgerond omdat het tussen het heavy en rustiger in zit. Op Escape Of The Phoenix krijg je het karakteristieke Evergrey geluid en het gaat wat meer terug naar het eerdere, iets minder toegankelijke geluid. Nieuwe elementen zijn toch wel dat de basgitaar nadrukkelijker aanwezig is en dat de toetsen soms een wat groovier geluid geeft. Het kan zijn dat de nummers op een gegeven wat op elkaar gaan lijken dus het is goed om je aandacht erbij te houden, maar het is zeker een energieke en bombastische plaat geworden. Te zien in Nederland vrijdag 22 oktober 2021 @ Dynamo, Eindhoven.

Anneke van Giersbergen – The Darkest Ski

Label Inside Out

Beoordeling 8

Review In Nederland hebben we nog een verborgen “Beste zangeres van Nederland’. Wanneer waar metalzangeres Floor Jansen aansloot bij het programma werd ze een verrassing voor het grote publiek. Within Temptation heeft Sharon van den Andel en voorheen hadden we nog the Gathering met Anneke van Giersbergen. Anneke heeft haar breder georiënteerd en weet als singer-songwriter prachtige platen te maken. Zo nu en dan verschijnt ze in het Aryon project (daar waar veel internationale top zangers en zangeressen mogen aansluiten) en weet ze met de band Vuur de metal progrock te produceren. Met dit nieuwe album bevind ze zich weer op het poprock pad voor het grote publiek. Het is een prachtig album geworden. De spanning in de songs ‘Hurricane’, ‘My Promise’, ‘Survive’ en ‘Lo and Behold’ zijn merkbaar te voelen. In het verhaal laat ze weten dat ze de interesse van Kintsugi omarmd. De Japanse kunst om scherven van gebroken materiaal met metaal bijelkaar te houden, brengt een uniek nieuw een waardevol object terug. Het is al de recycling van materiaal, maar gelijk is het een metafoor voor van Giersbergen. De metalsound (bandleden uit verleden) verbind andere muziekstijlen tot een nieuwe sound. Een unieke sound dat ze hier tot leven brengt. De zware folkdrums in ‘I Saw A Car’ gemengd met oosterse klanken en akoestische gitaren. Haar stem is als een engel dat door de songs alles verbind. Haar kijk op het leven is al in de titel te horen en in de songs komt deze paradox veel terug. Met ‘The End’ weet ze een gevoelig en emotioneel momentje op de plaat te zetten. Klein gespeeld met vooral de akoestische gitaren en prachtig samenzang maakt het geheel tot een juweeltje. Net als het ‘Keep it Simple’, ‘Losing You’ en sluit af met een mooi ‘I Love You’. Voor velen is Anneke van Giersbergen nog een onbekende maar haar wijze van folk pop metal en rock samen te brengen is verrassend mooi. Inmiddels heeft ze terecht de Buma Export prijs gewonnen en weet ze in het buitenland haar weg te vinden. Dit prachtig album mag haar carrière een internationale boost geven, zonder mee te hoeven doen aan tv programma’s.

2021 Februari week 9

Jane Weaver - Flock

Label Fire Records

Beoordeling 8,5

Review Flock is het nieuwe album van de 48-jarige Britse singer/songwriter en gitarist Jane Weaver. Ze brengt solo al bijna twee decennia albums uit en staat bekend om haar eigenzinnigheid en creativiteit. Flock zou naar eigen zeggen “the pop album she always wanted to make” zijn Sinds haar debuut Like An Aspen Leaf uit 2002 heeft Jane met vele stijlen geëxperimenteerd en haar muziek is lastig in een hokje te stoppen. Elektronica, psychedelica, folk maar ook pop; we vinden het in ruim tien uitgebrachte albums allemaal terug maar waarschijnlijk is Flock toch wel haar meest toegankelijke (pop)album tot op heden. Flock opent met de twee eerder uitgebrachte singles ‘Heartlow’ en The Revolution Of Super Visions’ en meteen is met deze twee totaal verschillende nummers ook weer haar diversiteit en creativiteit aanwezig. Daar waar we ‘Heartlow’ misschien nog wel als psychedelische Dreampop kunnen karakteriseren is de tweede single een soort van funky “Prince”-adapt, die het op de dansvloer prima doet en waar we Jane meerdere malen “Do you look at yourself and find nothing?” horen zingen. Met ‘Stages Of Phases’ krijgen een mix van Kraut- en Glamrock en bij het soulvolle ‘Sunset Dreams etaleert ze haar kopstem, maar het is toch vooral de titeltrack die veel aandacht naar zich toe trekt; een complexe melodie met heel veel start-stop momenten en een rijk instrumentarium waar vooral de fluit opvalt naast de heldere stem van de Britse singer/songwriter. Natuurlijk is Jane het experimentele karakter niet helemaal verloren getuige de amper één minuut durende soundscape ‘Lux’ en ‘Modern Reputation’, dat naast Krautrock-invloeden veel elektronica en stemsamplers kent. De grootste verrassing is misschien wel ‘All The Things You Do’, dat voortkabbelt op een bossanova beat van een drummachine. Met ‘Pyramid Schemes’, dat kleur krijgt door een funky gitaar à la Nile Rodgers, noemen we een dansbare hit-in-de-dop en met en met de dansbare synthpop floorfiller ‘Solarised’ horen we een Jane Weaver zoals nooit tevoren. Jane Weaver toont op dit nieuwe album haar diversiteit en creativiteit als nooit tevoren. De albumcover, waar we haar tussen allerlei kleuren vogelhisjes zien is misschien Natuurlijk horen we nog de vingerafdruk van haar voorliefde van elektronische muziek maar Flock is absoluut haar meet open en toegankelijke album tot op heden. Veel luisterplezier!

Bonnie Tyler - The Best Has Yet To Come

Label Edel / Ear Music

Beoordeling 7,5

Review De 69-jarige Welshe Bonnie Tyler is terug met een nieuw album. The Best Is Yet To Come is inmiddels haar 18e! album en brengt ons acht nieuwe nummers en vier covers. Er zijn van die nummers die tot een soort van muzikaal erfgoed zijn verheven. ‘Total Eclipse Of The Heart’, de grootste hit van Bonnie Tyler is zo’n nummer en meteen moeten we misschien wel vaststellen dat we het té vaak op de radio hebben gehoord. Naast deze klassieker had ze nog een grote hit, ‘It’s A Heartache’ en ook ‘A Rockin' Good Way’ deed het goed in onze hitlijst. Maar goed, in Engeland is Bonnie Tyler echt een hele grote ster en met 18 albums kun je met recht spreken van een indrukwekkende discografie. Voor dit nieuwe album werkte ze samen met enkele oude bekenden zoals producer David Mackay en bassist Kevin Dunne. De “eighties”-rock sound is eigenlijk datgene waar Bonnie naar op zoek was en daar is de Welshe zangeres in geslaagd. Meest prominente nummer is dan ook ‘When The Lights Go Down’, mede geschreven door Steve Womack, een nummer waar je de invloed van Springsteen in terug kunt horen. Nog steeds heeft ze die stem die als schuurpapier klinkt en ze kiest op dit album dus bewust weer terug naar die sound uit de jaren ’80. Ze opent met de titelsong en meteen zit de vaart erin en krijg je het gevoel enkele jaren in de tijd terug gereisd te zijn. ‘Dreams Are Nog Enough’, ‘Somebody’s Hero’, ‘Call Me Thunder’ en ‘Hungry Hearts’ zijn ronkende retro-rock-tracks die voor de rode draad in dit album zorgen. Want Bonnie heeft een ongekende inspiratie want dit nieuwe album verschijnt kort na het in 2019 verschenen Between The Earth And The Stars. ‘Stronger Than A Man’ (Desmond Child) zorgt voor wat meer muzikale creativiteit maar het is toch echt de ballad ‘I’m Only Guilty – Of Loving You’ met blazers en gospelzang dat de aandacht trekt. Haar bewerking van 10CC’s ‘I’m Not In Love’ is een dappere poging maar haalt het toch niet bij het origineel terwijl ze Donovan’s ‘Catch The Wind’ uit 1965 juist wél in een smaakvolle versie, met dank aan de gitarist en de backing vocals. Haar carrière duurt nu al dik vier decennia en waar is die tijd gebleven toen ze in 1976 met ‘Lost In France’ doorbrak. Haar stem klinkt natuurlijk inmiddels wat doorleefder maar ze bewijst met The Best Is Yet To Come dat ze nog steeds voldoende inspiratie heeft om albums te maken. De vooral retro rock die we op dit nieuwe album horen is natuurlijk niets wat niet al ooit hebben gehoord, maar door de fans zal dit album absoluut omarmd gaat worden. Veel luisterplezier.

Lucy Spraggan - Choices

Label Cooking Vinyl

Beoordeling 8

Review Lucy Spraggan is één van die artiesten die een succesvolle carrière wist op te bouwen na een talentenjacht. Het Britse publiek omarmde de singer/songwriter in de X-factor editie van 2012 en met Choices levert ze inmiddels haar zesde album af! Het ging de 29-jarige Lucy de afgelopen jaren niet voor de wind en zelf gaf vertelde ze onlangs dat ze eigenlijk niet bewust bezig was om een album te schrijven. Maar toch, een verbroken relatie, problemen met haar gezondheid en de pandemie zorgen voor een bijzonder jaar. En toch is daar nu Choices, haar zesde album inmiddels. Ze opent met het vlotte ‘Flowers’, lekker catchy, met een beetje een country “twang” en misschien wel een iets uitdagendere houding dan we van haar gewend zijn. De sfeer van dit nummer trekt ze verder door op het album waarbij ze het als het ware van daken schreeuwt dat het weer goed met haar gaat. Nummers als ‘Run To The Hills’ en ‘Roots’ stralen als het ware positiviteit uit en luisteren makkelijk weg. ‘Heartbreak Suites’ klinkt best vrolijk maar schreef ze in de periode toen haar huwelijk strandde en ze vaak in hotels verbleef om aan de realiteit te ontsnappen (“I spend all my time in the heartbreak suites / I spend all my time avoiding me”). Ook ‘I Spent A Night In The Desert’, een ode aan de vriendschap, is een radiovriendelijke hit-in-de-dop, Animal’ gaat weer richting EDM met wat rapelementen en met ‘You’ve Let Yourself Down’ zijn de Britpop invloeden duidelijk hoorbaar. Mooi is het akoestische en persoonlijke ‘Sober’ over haar besluit om afstand te nemen van alcohol en de pianoballad ‘If I Had A God’ waar ze met zichzelf in gesprek gaat over de vraag wat ze zou doen als ze gelovig zou zijn. Kortom, een stuk zelfreflectie en zich kwetsbaar opstellen is deze Britse niet vreemd. Zo weet de 29-jarige singer/songwriter een goed niveau vast te houden en richting einde tovert ze nog een paar sterke nummers uit haar hoge hoed. Het stoere ‘Wild’ maar vooral de titelsong is het hoogtepunt van het album. Het mooi ingetogen nummer geeft precies weer aan in welke fase in haar leven Lucy zich op dit moment bevindt. Zelf zegt ze hierover: “I feel good, I feel happy and I feel like I’m on the right path, regardless of all the stuff that’s gone on.”. Met het uiterst aanstekelijke ‘Why Don’t We Start From Here’ sluit ze dit nieuwe album af. Choices is gewoon een goede popplaat geworden. De dertien tracks vertellen haar verhaal van de afgelopen jaren en is dan ook haar meest persoonlijke album. Nergens zakt ze door de ondergrens en een aantal nummers, waaronder de titelsong, steken boven het spreekwoordelijke maaiveld uit. Choices zal in Engeland waarschijnlijk weer hoge ogen gooien en met deze radiovriendelijke pop bestaat er uiteraard een kans dat ook hier de radiostations deze nieuwe plaat gaan draaien. Veel luisterplezier.

Bones Owens - Bones Owens

Label Black Ranch Records

Beoordeling 8

Review Na twee EP’s is daar nu dat eerste volwaardige album van de in Missouri geboren Amerikaan Bones Owens. Op dit titelloze debuut wordt al snel duidelijk dat hij voor een nieuwe muzikale richting heeft gekozen. Owens leerde al op vroege leeftijd gitaar spelen en hij werd geïnspireerd door de muziek die in zijn vaders platenkast terug te vinden was zoals Creedence Clearwater Revival. (“the first record I remember stealing from my dad when I was ten and just starting to play guitar”). Hij maakte zijn studie niet af, speelde in diverse (school)bandjes en besloot op 21-jarige leeftijd af te reizen naar het muziekwalhalla Nashville om daar op zoek te gaan naar zijn “American Dream’. Hij bouwde een reputatie op als sessiemuzikant en tourde als gitarist met diverse bands en bracht dus al een tweetal EP’s uit; Hurt No One uit 2014 en Make Me No King uit 2017, waarop Owens vooral stemmige Americana laat horen. Op dit debuutalbum pakt hij echter terug naar de garagerock uit de jaren ’60 en de wat groezelige Hill Country Blues die hem altijd zo geïnspireerd hebben. De nummers worden strak gespeeld, schuren een beetje en klinken hier en daar lekker korrelig. Met de opener ‘Lightning Strike’ wordt dan ook meteen de toon gezet, direct gevolgd door de al eerder uitgebracht single ‘White Lines’. Door de productie heeft de sound van deze plaat wat overeenkomsten met El Camino van The Black Keys, iets wat natuurlijk helemaal niet vervelend is. Die pure, gedoseerde rauwheid is juist wel aangenaam. ‘Wave’, ‘When I Think About Love’ en ‘Come My Way’ lopen haast over van energie waarbij Owens driftig met pakkende gitaarriffs strooit en we hier en daar aansprekende backing vocals horen. Een andere al eerder uitgebrachte single, ‘Keep It Close’ is toch één van de sterkste nummers op dit debuut maar ook ‘Ain’t Nobody’ met het stevige drumwerk is top. ‘Country Man’ doet qua opbouw denken aan Kravitz’ hit ‘Always On The Run en Owens trakteert ons op een vlammende gitaarsolo. Bij afsluiter ‘Tell Me’, met een behoorlijk “Swamp-blues-karakter”, geeft Owens nog eens keer alles en de indringende backing vocals zorgen voor dat kleine beetje extra. De man met de cowboyhoed op de cover zet je misschien wel op het verkeerde been want dit debuutalbum is geen countryplaat zoals er zo velen vanuit Nashville de wereld ingezonden worden. Hij heeft zich vooral laten inspireren door de wat korrelige, ruwe sound uit het verleden en dat prima vertaald naar een eigentijdse combinatie van Garagerock en Countryrock. Heerlijk om die energie uit je speakers te horen komen. Veel luisterplezier.

The Darkest Skies Are The Brightest

Label Inside Out Music

Beoordeling 8,0

Review Anneke van Giersbergen is een muzikale duizendpoot. In haar solocarrière, bands (VUUR!, ex-The Gathering) en projecten (o.a. Ayreon, The Gentle Storm, Devin Townsend) kan ze verschillende kanten van zichzelf kwijt, zoals progressieve metal en akoestische popmuziek. Het plan was om te schrijven aan nieuwe muziek voor VUUR!. Het liep echter anders. Op privégebied en zakelijk gebied had ze het de afgelopen jaren niet makkelijk. Ze is alleen in een huisje net buiten haar thuisstad Eindhoven gaan schrijven en dit heeft geresulteerd in haar zesde soloalbum The Darkest Skies Are The Brightest. Op je donkerste dagen kun je tot je helderste inzichten komen. The Darkest Skies Are The Brightest is een akoestisch popalbum waarin de akoestische gitaar op de voorgrond staat, maar waarin ook veel gebruik is gemaakt van strijk- en blaasinstrumenten en zacht slagwerk. Anneke heeft de afgelopen jaren vaak samengewerkt met orkesten (denk bijvoorbeeld aan haar Symphonic Junction concerten) en dit werkt goed voor/met haar muziek. Eerst horen we ‘Agape’ wat begint met een akoestische gitaar en de warme, heldere stem van Anneke. Terwijl ‘Agape’ vordert, komen er ook strijkinstrumenten en zacht slagwerk bij waardoor het steeds meer lagen krijgt. ‘Hurricane’ heeft een ritmisch intro en een wat donkere atmosfeer waardoor het gelijk een contrast geeft met de openingstrack. De strijkinstrumenten zijn ook te horen op ‘My promise’ en de zanglijn werkt goed. ‘My promise’ wordt mooi opgebouwd en de strijkinstrumenten geven een mooie afronding. ‘I saw a car’ is ritmisch, upbeat en heeft een folky tintje. ‘The soul knows’ is upbeat, maar het heeft tegelijkertijd ook een kalme sfeer. Op de een of andere manier heel passend bij de titel van het nummer. De stem van Anneke komt heel mooi uit op het dromerige ‘The end’. ‘Keep it simple’ heeft een hint van klassiek en country en bij ‘Lo en behold’ krijg je bij de stukjes samenzang soms een Devin Townsend vibe. ‘Losing you’ is heel gevoelig waarbij de hogere noten van Anneke heel mooi zijn om naar te luisteren. Een onverwachte verrassing is ‘Survive’ met flamencostijl gitaar. ‘Love you like I love you’ is lief en licht die The Darkest Skies Are The Brightest mooi afrondt. De kracht van dit album blijft toch wel de stem van Anneke die door velen zo geliefd is. Overigens werkt de achtergrondzang ook heel mooi en versterkt het de zanglijnen op de goede momenten. Een mooi en oprecht album dat het echt waard is om te luisteren. Te zien in Nederland: zie www.annekevangiersbergen.com voor de actuele data.

2021 Februari week 8

Lael Neale - Acquainted With Night

Label Sub Pop

Beoordeling 8

Review Het lukte de Amerikaanse singer/songwriter Lael Neale de afgelopen jaren niet om een opvolger te maken van haar debuutalbum ‘I’ll Be Your Man’ uit 2015. Tot ze de omnichord (her)ontdekte en de pandemie de wereld in zijn greep hield. Dit nieuwe album heeft Lael opgenomen in de ouderlijke boerderij in Virginia. De afgelopen jaren woonde ze in LA en ontdekte ze de omnichord, dat elektronische instrument dat zo typerend is van de jaren ’80 en waar je eigenlijk een soort van miniband mee in handen hebt; voorgeprogrammeerde beatjes, een orgeltje hier en daar enz. En juist dat instrument, met dat typische vintage geluid, zorgde voor de inspiratie om een nieuw album te maken. Tijdens de lock-down keerde ze terug naar Virginia en vloeiden de tien liedjes als het ware uit haar hand. ‘Acquianted With Night’ is de titelsong en is eigenlijk alles waar dit album voor staat; Lael met haar wat ijle stem à Lana Del Rey, een vintage achtig jaren ’70 eenvoudig deuntje dat verder muzikaal door wat pianoklanken die uit de omcnichord voortkomen opgesierd worden. En als toetje is er nog een soort achtergrondruis waardoor je het idee krijgt naar een stoffig cassettebandje te luisteren. En toch is het doeltreffend en betoverend mooi, waarschijnlijk door de oprechtheid en puurheid. Nummers als ‘Third Floor Window’. En ‘White Wings’ lijkt zo uit een zwart-wit film te komen en bij de opener ‘Blue Vein’ horen we Lael op gitaar en in het tweede deel is daar dat orgeltje. Want het wordt niet veel meer dan de stem van Lael die zichzelf begeleid op gitaar en omnichord met hier en daar nog een gastmuzikant. ‘Every Star Shivers In The Dark’, ook weer met zo’n kunstmatige beat en dat orgeltje is één van de hoogtepunten op dit nieuwe album. ‘How Far Is It To The Grave’ is wat zwaarder terwijl ‘For No One For Now’ door de wat sneller beat zelfs wat vaart krijgt. Maar alles klinkt gedoseerd met een soort van urgentie om het geheel sober en minimalistisch te laten klinken. Eén van de gastmuzikanten is Joce Soubiran op fluit waardoor ‘Sliding Doors & Warm Summers Roses’ nét die gewenste nuance krijgt, De afsluiter ‘Some Sunny Day’ is nog één keer die perfect passende verzameling van elementen; de stem van Lael, dat orgeltje dat inmiddels onder je huid is gaan zetten en een beat als basis. Acquianted With Night is een album met een unieke sound dat je echt een aantal luisterbeurten moeten gunnen. Het Lo-Fi achtige geluid roept herinneringen op aan vervlogen muzikale tijden en het is echt knap hoe indringend en pakkend de Amerikaanse de liedjes met deze eenvoudige middelen kan laten klinken. Een album dat echt onder je huid kruipt waardoor je na het tiende liedje toch maar weer die “repeat-knop”. Veel luisterplezier.

NinaLynn - Hummingbird

Beschrijving

Beoordeling 7,5

Review Dat ze ooit liedjes zou schrijven en zingen stond al vroeg vast voor Nina Woerden. Toen ze de muziek van Taylor Swift leerde kennen was er geen houden meer aan. Een toevallige ontmoeting met Pieter Groeneveld zorgde dat alles in een stroomversnelling kwam. Toch was dit debuutalbum Hummingbird niet een vast vooropgezet plan of project. Nadat NinaLynn aan de Universiteit van Amsterdam afstudeerde wilde ze eigenlijk gaan reizen maar u raadt het al; Covid zorgde ervoor dat dit plan niet door kon gaan. Ze besloot weer nieuwe liedjes te gaan schrijven en via een crowdfuncingactie kwamen er mogelijkheden om dit album te realiseren. Naast het heldere stemgeluid van Nina is de banjo waarschijnlijk het eerste dat je opvalt als je de “play”-knop van je speler indrukt. ‘Head Over You Heart’ is een luchtige, radiovriendelijke opener waarbij de invloed van Country en Americana meteen voelbaar zijn. De link met producer en multi-instrumentalist Janos Koolen is hiermee dan ook meteen gelegd en daarmee weet je dat de basis goed is. Door de prominente aanwezigheid van de klarinet krijgt ‘Grandma & I’ een beetje een ragtime-karakter mee en met ‘Ways To Wander’ horen we Nina breekbaarder dan ooit. Joost van Es op viool zorgt voor een mooie melancholieke omlijsting want naast of misschien wel dankzij Koolen kreeg Nina de medewerking van enkele prima muzikanten. Dat ze door namen als Alison Krauss, Eva Cassidy en anderen geïnspireerd is blijkt wel uit haar bewerking van één van de Amerikaanse “traditionals” ‘A Bold Young Farmer’, oorspronkelijk van Eva Cassidy. Op nummers als ‘Clear Blues Skies’, ‘Home ‘Conway Bay’ zijn invloeden uit Bluegrass, Country en Americana subtiel en niet overheersend aanwezig. Het zijn rustige of midtempo nummers met vloeiende melodielijnen waarbij steeds andere instrumenten voor de nuances zorgen; viool, pedalsteel en banjo in combinatie met de meerstemmigheid zorgen voor een aangename luisterervaring. Voordat het album met ‘Home’ afgesloten wordt is daar nog het met Bluegrass doorspekte ‘Spirit Guide’, misschien wel het meest verrassende en overtuigende nummer van dit album. Hummingbird is een meer dan geslaagd debuutalbum van NinaLynn met dertien tracks die makkelijk wegluisteren in een wat roots-achtige sfeer. Na een goede luisterbeurt ontdek je al snel dat NinaLynn een prima singer/songwriter is en dat dit muzikaal een meer dan prima album is geworden waarbij er ook credits uitgedeeld moeten worden aan Janos Koolen en de overige gastmuzikanten. Een prima album van een Nederlandse artiest. Veel luisterplezier.

Tip Jar - One Lifetime

Label Coast To Coast

Beoordeling 8

Review One Lifetime is inmiddels alweer het vijfde album van de Tip Jar, de Nederlandse band die is geformeerd rondom Bart de Win en Arianne Knegt. Ook dit album heeft vanwege de wereldwijde pandemie vertraging opgelopen maar is inmiddels gelukkig overal verkrijgbaar. De vrolijk klinkende single “Go On To Get Lucky” zorgt voor de nodige positiviteit in deze donkere periode en Bart en Arianne spelen hier ook meteen hun troef uit; de meerstemmigheid. Zowel Bart als Arianne hebben een aangenaam en fijn stemgeluid met een warm timbre maar als beide stemmen samenkomen geeft dat de liedjes toch wat extra’s. Vervolgens verrast de band met het kleine en intieme ‘Something I Said’, dat door het subtiele instrumentarium heel sfeervol wordt neergezet. Want dat Tip Jar zich door jaren heen ontwikkeld heeft is breed bekend en dat is ook terug te horen op dit nieuwe album. Ondanks Covid maar dankzij de digitale mogelijkheden zijn er ook op dit album weer bijdragen te horen van buitenlandse artiesten zoals bijvoorbeeld Walt Wilkins en Gilad Alzman. Op dit vijfde album bewijst Tip Jar maar weer eens tot de top van de Americana-bands van Nederland te behoren maar tevens moeten we waken om de band in een hokje te plaatsen want dan doen we ze echt te kort. Want met ‘Kiss Me’, met een aangename “fiddle”, krijgen we een stukje onvervalste bluegrass voorgeschoteld, terwijl deze recensent bij het luisteren van het soulvolle ‘Tell Me Something’ aan Paul Carrack moet denken en we met ‘Amsterdam Rain’ een mooi stukje Folk horen. Of luister naar het Engels walsje ‘Dreamer’s Dream’, dat ook weer heel klein wordt neergezet als een soort slaapliedje. Eén van de meest gevoelige liedjes is ongetwijfeld ‘One Lifetime’, waar we genieten van enkel de stemmen van Bart en Arianne en Harry Hendriks die hun begeleidt op gitaar. Dit nummer blijkt een opmaat te zijn voor nog meer moois want à la Venice horen we bij ‘Falling Angel’ naast Bart op de piano alleen de stem van Arianne, Baer, Harry en Bart. Een mooi moment. Afsluiten doet de band een beetje in stijl als hoe ze openden; ‘The Right Words’ neemt je mee naar die zuidelijke staten van de VS naar bijvoorbeeld een stad als New Orleans en hier zorgen Harold Spaan op tuba en Gilad Alzman op klarinet voor de spreekwoordelijke kers op de taart. Op One Lifetime bewijzen Bart en Arianne dat talent, muzikaliteit en ervaring een prima basis voor een goede plaat kan zijn. Voeg daarbij een aantal prima muzikanten en die kans op die goede plaat wordt alleen maar groter. En dat is precies wat we terug horen want Tip Jar is een uitgebalanceerde plaat geworden waar de band binnen het brede spectrum van Americana een mooie ontdekkingsreis aflegt. Veel luisterplezier.

Mogwai - As The Love Continues

Label PIAS

Beoordeling 8,5

Klant De Schotse progrock-band Mogwai draait inmiddels al een kleine kwart eeuw mee en heeft een indrukwekkende discografie opgebouwd, verdeeld over eigen albums maar ook met soundtracks voor diverse films. Toch is het altijd weer spannend om met een nieuw album kennis te maken en met As The Love Continues is dat niet anders. In 1997 maakten we kennis met de band die rondom Stuart Braithwaite is geformeerd. Nog steeds zijn er drie leden van het eerste uur actief in de band die met Young Team debuteerde en in 1999 met Come On Die Young indruk maakten met hun over het algemeen instrumentale filmische soundscapes. Overigens betekent Mogwai “kwade geest” en ontleent de band zijn naam eigenlijk aan een personage uit de film Gremlins. Met enkele gesproken woorden opent Braithwaite ‘To The Bin My Friend, Tonight We Vacate Earth’ het nieuwe album, waarna het nummer door subtiel toetsenwerk vorm krijgt maar halverwege dan écht tot ontbranding komt. Ook ‘Here We, Here We, Here We Go Forever’ kent een opening met piano en synths en het klinkt alsof de heren ons het effect van de synths naast dat van de gitaren willen laten ervaren. Na die sterke opening is het mooi dat met ‘Dry Fantasy’ de intensiteit even wat minder wordt maar waarbij er nog steeds die onderhuidse spanning voelbaar is. Zoals bekend blijven de heren van Mogwai het liefst weg bij de microfoon maar zo nu en dan zijn er dan toch die uitzonderingen waar we Braithwaite horen zingen. De IJzersterke toegankelijke single ‘Ritchie Sacramento’ is die uitzondering maar ook hier blijft de nadruk op het instrumentale liggen. Bewust of niet, na dit misschien wel radiovriendelijke track trekken de heren vervolgens alle registers open met het zeven minuten durende ‘Drive The Nail’; met een ongekende intensiteit, breaks en in een complexe structuur is dit waarschijnlijk het hoogtepunt van het album. Zo blijft As The Love Continues een boeiend album van hoog niveau. ‘Fuck Off Money’, dat begint met een door een vocoder vervormde stem, zorgt voor een soort van geestelijkheid terwijl we het onheilspellende beginnende ‘Midnight Flit’ gaandeweg van gemoedstoestand horen veranderen, mede ingegeven door de strijkers die als een complete verrassing door de heren worden geïntroduceerd. Uiteindelijk overheerst toch weer de duisternis als strijkers en gitaren het gevecht aangaan en laat de band ons na ruim zes minuten verbluft achter! ‘Supposedly, We Were Nightmares’ kent weer die heerlijke diepe basgroove en ‘Cieling Granny’ heeft een wat meer recht-toe-recht-aan rock-karakter. Bij de afsluiter ‘It’s What I Want To Do, Mum’. komt alles nog een keer samen en horen we het resultaat van een band die na al die jaren precies weet hoe ze willen klinken. Dit nieuwe album As The Love Continues is een solide nieuw muzikaal hoofdstuk van deze band en we kunnen niet anders constateren dat de Schotse formatie in topvorm is. Een heerlijk staaltje Progrock van topklasse niveau met elf boeiende songs die net een uur speeltijd klokken. Veel luisterplezier.

Temperance - Melodies Of Green And Blue

Label Napalm Records

Beoordeling 8,0

Review Temperance is een moderne/symphonische metalband uit Italië en bestaat uit Alessia Scoletti (female vocals), Michele Guaitoli (male vocals & piano), Marco Pastorino (guitar & vocals), Luca Negro (bass) en Alfonso Mocerino (drums). Een jaar na de release van het vijfde studio-album Viridian komt Temperance met de akoestische EP Melodies Of Green And Blue. De EP bestaat uit acht tracks waarvan er twee nieuw zijn en zes een akoestische bewerking van tracks van Viridian. Melodies Of Green And Blue bevat sterke melodieën waarin de gitaar veel op de voorgrond staat. ‘Paint the world’ en ‘Evelyn’ zijn nieuwe tracks en zijn beiden catchy en melodieus. ‘Let it beat’ (een verwijzing naar John Lennon’s ‘Let it be’?) klinkt dynamisch en pakt de luisteraar er gelijk bij. Ook ‘I am the fire’ heeft upbeat gitaar- en drumwerk. Het wordt hierdoor dansbaar. ‘Nanook’ is geen uitzondering als het gaat om een upbeat akoestisch gitaarnummer. ‘Start another round’ en ‘My demons can’t sleep’ zijn leuke verrassingen qua sound. ‘Start another round’ doet country aan en ‘My demons can’t sleep’ heeft een beetje het gevoel van flamenco. ‘My demons can’t sleep’ heeft qua geluid ook een beetje een “duister” begin waardoor je gelijk het gevoel hebt dat hier toch wel doorheen komt dat het een metalband is. Een minder punt is de afsluiter ‘Gaia’. Waar de rest van de tracks voornamelijk upbeat klinkt, klinkt ‘Gaia’ wat overdramatisch en hier is de piano heel nadrukkelijk aanwezig waardoor het niet echt past bij de rest. Het sterke punt van Melodies Of Green And Blue is vooral hoe harmonieus de krachtige vocalen van Scoletti, Guaitoli en Pastorino samenkomen. Over het geheel klinkt de sound upbeat en laat de metalband zich op een mooie manier van een andere kant horen. Te zien in Nederland: 17 maart 2022 in Doornroosje, Nijmegen. 18 maart 2022 in de Patronaat, Haarlem. Als support van Tarja Turunen.

2021 Februari week 7

Claud - Super Monster

Label Saddest Factory Rec.

Beoordeling 8,5

Review Op het nieuwe album trekt Virginia Wing hun creatieve lijn door; sterker nog, dit is muzikaal waarschijnlijk het meest gewaagde album tot nu toe. De elektronica vormt nog steeds de basis en de vergelijking met de Avant-Garde stijl uit de jaren ’80 ligt op de loer, maar Private Life is een pakkende creatie van dit trio waarbij de nummers vorm krijgen door de soms wat onconventionele structuur. Meest aansprekende kenmerk van deze nieuwe plaat is dat het trio uit Manchester hun eigen creativiteit de vrije loop heeft gelaten. Dit resulteert in onconventionele melodielijnen, veel samples, het gebruik van drummachines en de praatzang of “spoken Lyric” van frontvrouw Alice Merida Richards die als rode draad door dit nieuwe album loopt. Eindresultaat is dat de sound nog steeds een forse elektronische basis heeft maar zo nu en dan worden we ineens verrast door het geluid van koperwerk zoals bij ’99 North. De van een stevige beat voorziene opener ‘I’m Holding Our For Something’ klinkt vertrouwd en neemt ons mee naar de jaren ’90. Daarna nemen ze een nieuwe muzikale afslag met ‘Moon Turn Tides’; volop blazerswerk en breaks in steeds veranderende melodielijnen die uiteindelijk eindigen in een soort kakafonie van geluiden zorgen voor het gevoel dat Viriginia Wing weer aangenaam buiten de lijntjes kleurt. Nummers als ‘Soft Fruit’ en ‘St. Francis Fountain’ worden gekenmerkt in een sterke melodielijn die versierd wordt door allerlei elektronische decoraties en die mooie stem van Alice. Daarentegen zijn nummers als ’99 North’ en ‘Half Mourning’ hebben een behoorlijk experimenteel karakter en doet de stem van Alice denken aan die van Laurie Anderson. ‘Return To View’ is erg diffuus en hier wordt de gehele tekst weer gesproken terwijl ‘OBW Saints’ een vloeiender nummer is met een verrassende sax als blikvanger. Voordat we bij de Barokpop-achtige afsluiter komen is daar nog de instrumentale titelsong of soundscape van nog geen twee minuten. Die afsluiter, ‘I Know About These Things’, zou je zo maar het gevoel kunnen geven dat je jezelf in een gebedshuis waant…….. Private Life bewijst dat de band uit Machester zich blijft ontwikkelen en nog altijd op zoek is naar nieuwe uitdagingen en misschien wel hun identiteit. De nummers drijven op complexe structuren en worden vormgegeven door de elektronische sound én de stem van zangeres Alice. Waarschijnlijk hun beste plaat tot op heden. Veel luisterplezier.

Virginia Wing - Private Life

Label Fire Records

Beoordeling 8

Connie Frischauf - Die Drift

Label Bureau B

Beoordeling 7,5

Review De Weense Connie Frischauf bracht onlangs haar debuutalbum Die Drift uit. Met haar analoog klinkende elektronische muziek levert ze een album af dat we best kunnen omschrijven als een eigentijdse mengeling van Krautrock, NDW en synthpop. Met ‘Rauf’ opent ze het album en met de repeterende zinsnede “Rauf, Rauf, Rauf” dat een elektronische, analoge basis kent die ook uit terugkerende ritmes bestaat, aangevuld met bliepjes en andere samples. De vergelijking met de illustere band Kraftwerk ligt hier dan ook op de loer. Dat de Weense een voorkeur heeft voor minimalistische elektronische muziek wordt al snel duidelijk bij een nummer als ‘Parapiri’. Haar muziek zal zich ergens op het snijvlak van Kraut en NDW (Neue Deutsche Welle) bevinden en met nummers als ‘Fenster Zur Strasse’, één van de sterkste tracks op dit debuutalbum, bewijst Connie ook nog over een prettig stemgeluid te beschikken. Daarbij opgemerkt dat het vaak niet meer dan enkele zinnetjes of woorden zijn. Het centraal geposteerde ‘Auf Wiedersehn’, dat gaandeweg knap wordt uitgebouwd tot een track die geschikt is voor de dansvloer, is misschien wel het beste nummer van dit album. Toch zal het moeten wedijveren met het instrumentale ‘Eingaben und Ausnahmen’, waar de Weense met minimale middelen een toffe groove weet te creëren door een strakke baslijn en wat blazerswerk. ‘Sonntag’ is geheel instrumentaal en op het wat vlakke ‘Zeit Verdrehen’ horen we de stem van Connie gedempt maar bij ‘Roulette’ pakt ze toch die draad op; een lekker beat op een aangename melodie waarbij de elektronica en de stem van Connie weer boven komen drijven. Het wat (te) lang uitgesponnen maar wel sfeervolle ‘Freundschaft’ is de afsluiter van dit meer dan aangename album. Vooral bij de jongeren zullen Krautrock en NDW niet al te herkenbare muziekstijlen zijn. Toch is er in bijvoorbeeld in Berlijn nog een zeer actieve muziekscene in deze toch wel niche-stijl. De strakke ritmes en het gebruik van elektronica maken het makkelijk om dit debuutalbum in één adem te noemen met die typisch Duitse muziekstijlen. Het geheel is speels en toch warm en is een veelbelovend debuut geworden. Veel luisterplezier.

2021, Februari week 6

John Carpenter - Lost Themes III

Label Sacred Bones

Beoordeling 8

Review Spanning in de overtreffende trap. Dat is waar filmmaker, componist en producent John Carpenter beroemd mee is geworden. Uit zijn koker komen films als Halloween, Christine, Vampires en vele anderen. Het filmen liet hij ruim 10 jaar geleden achter zich maar hij maakt nog steeds filmische muziek die uiteraard een donker randje kent. Samen met zijn zoon Cody en zijn peetzoon Daniel Davies (jawel, de zoon van Dave Davies van The Kinks) is Lost Themes III het derde deel van deze muzikale trilogie. Opener ‘Alive After Death’ kent een solide synthesizerbasis voordat de gitaar van Davies zijn intrede doet. Tijdens dit nummer krijg je het gevoel in een soort tijdmachine beland te zijn want nummer zou perfect in de nineties passen. Daar waar de opener vooral spanning in de zin van actie oproept, daar roept ‘Weeping Ghost’ als eerste op dit album de associatie met spanning in de zin van horror en griezeligheid op, mede ingegeven door de vet aangezette baslijn. En dat is ook de bedoeling van de inmiddels 73-jarige Carpenter want eigenlijk is elk nummer ons eigen privéfilmpje van een kleine drie minuten. En aangezien Carpenter een meester is in het creëren van spanning zijn de meeste titels dan ook even suggestief als spitsvondig; ‘Dripping Blood’, ‘Carpathian Darkness’ en ‘Vampire’s Touch’ is zomaar een greep uit wat voor moois er op Lost Themes III te beluisteren is. Carpenter is natuurlijk een grootheid in het maken van horrorfilms maar hij maakte ook films in een ander genre. Lost Themes III is de afsluiter van een trilogie van instrumentale muziek die perfect als een soundtrack kan fungeren, maar dan zonder film; alhoewel het eenvoudig is om met gesloten ogen al luisterend een eigen film te creëren. ‘Vampire’s Touch’ heeft een zwaartepunt van diverse gestapelde synthesizer-lagen, ‘The Dead Walk’ kent wisselingen tussen piano en zware synthbeats maar het meest “angstaanjagende” nummer is toch wel ‘Carpathian Darkness’. Alsof we terug zijn in Halloween. ‘Dripping Blood’ is misschien wel het minst bombastische nummer maar met gesloten ogen zou het perfect in een SF-film passen; alsof Sigourney Weaver het in een nieuwe sequel van Alien nogmaals opneemt tegen een monsterlijk buitenaards wezen. De tien nummers op Lost Themes III hebben uiteraard ook weer dat retro-vernislaagje over zich want je kunt de sound prima plaatsen in de jaren ’80 en ’90. Maar het is toch weer ongelofelijk dat je met gesloten ogen en wat inlevingsvermogen in tien tracks even zoveel spannende films kunt beleven. Veel luisterplezier.

Een wereld waar muziek in zit.

stuur een mail voor naar info@noordevents.nl

Zoeken

2021 Juni week 22

Parker Missap - Be Here Instead

Rostam - Changephobia

Marina Allen - Candlepower

Louien - No Tomorrow

John Smith – The Fray

Greentea Peng – Man Made

Del Amitri – Fatal Mistakes

Japanese Breakfast - Jubilee

Billy F Gibbons – Hardware

Bertolf – Happy in Hindsight

Brodka - Brut

Counting Crows – Butter Miracle, One Sui

Brett Young – Weekends Looks Little Diff

Crowded House - Dreamers are Waiting

Stubborn Heart – Made of Static

Salvador Sobral – bpm

2021, Mei week 21

Blackberry Smoke – You Hear Georgia

Current Joys - Voyager

Texas - Hi

Moby - Reprise

Ticket West - Cab Driving Man

Black Midi – Cavalcade

Billie Marten - Flora Fauna

The Steel Woods - All Of Our Stones

Marinero - Hella Love

Fiddlehead - Between The. Richness

Lucacs – Ambivalent

KLINK - Gotta Get Out Of Here

Between The Jars – What’s to Come

Scarved - Flashback

2021, Mei week 20

Gary Newman -Intruder

Ayron Jones – Child of the State

The Black Keys - Delta Kream

SHAED - High Dive

Riley Downing - Start It Over

The Mighty Oaks – Mexico

Gruff Rhyss – Seeking New Gods

Olivia Rodrigo – Sour

Stuff T(h)hreats

Sunbomb – Evil and Divine

Kaktus Einarsson – Kick The Ladder

Myles Kennedy – The Ides of March

Son Mieux – The Mustard Seed pt.1

Lambchop – Showtunes

Sarah Neufeld – Detritus

Reigning Sound – A Little More Time with

ViVii – Mondays

Nylon Six – Nylon Six EP

2021, mei week 19

St. Vincent – Daddy’s Home

Steve Miller – Live Breaking Ground 1977

Paul Weller – Fat Pop

John Hiatt with Jerry Douglas – Leftover

Robin McAuley – Standing on the Edge

Chung Kings – Surf- O-Tica

Chai – Wink

The Pine Hill Haints – The Song Companio

Marilyn McCoo & Billy Davis Jr. – Blackb

Mark Spiro – Traveling Cowboys

Sam & Julia – Something Somewhere

2021, mei week 18

Dodie - Build A Problem

Laura Jansen - We Saw A Light

Alfie Templeman - Forever Isn't Long

Julia Michaels - Not In Chronological

Telex - This Is Telex

Ashley Monroe - Rosegold

Rag ‘n’ Bone – Life By Misadventure

Adrian Crowley – The Watchful Eye of the

Hooverphonic – Hidden Stories

Sophia Kennedy – Monsters

Amy Winehouse – At The BBC

Nancy Wilson – You And Me

Rage – Wings of Rage