de schijvenrij

De Schijvenrij is onderdeel van Noord Events
Tour- Event- & Communicatie management

Win het onderstaand album door te mailen naar info@noordevents.nl

Richard Perry (stryper) speaks

Bon Jovi

Ace of Cups

Leuk vinden

2021 Februari week 9

2021 Februari week 8

Lael Neale - Acquainted With Night

Label Sub Pop

Beoordeling 8

Review Het lukte de Amerikaanse singer/songwriter Lael Neale de afgelopen jaren niet om een opvolger te maken van haar debuutalbum ‘I’ll Be Your Man’ uit 2015. Tot ze de omnichord (her)ontdekte en de pandemie de wereld in zijn greep hield. Dit nieuwe album heeft Lael opgenomen in de ouderlijke boerderij in Virginia. De afgelopen jaren woonde ze in LA en ontdekte ze de omnichord, dat elektronische instrument dat zo typerend is van de jaren ’80 en waar je eigenlijk een soort van miniband mee in handen hebt; voorgeprogrammeerde beatjes, een orgeltje hier en daar enz. En juist dat instrument, met dat typische vintage geluid, zorgde voor de inspiratie om een nieuw album te maken. Tijdens de lock-down keerde ze terug naar Virginia en vloeiden de tien liedjes als het ware uit haar hand. ‘Acquianted With Night’ is de titelsong en is eigenlijk alles waar dit album voor staat; Lael met haar wat ijle stem à Lana Del Rey, een vintage achtig jaren ’70 eenvoudig deuntje dat verder muzikaal door wat pianoklanken die uit de omcnichord voortkomen opgesierd worden. En als toetje is er nog een soort achtergrondruis waardoor je het idee krijgt naar een stoffig cassettebandje te luisteren. En toch is het doeltreffend en betoverend mooi, waarschijnlijk door de oprechtheid en puurheid. Nummers als ‘Third Floor Window’. En ‘White Wings’ lijkt zo uit een zwart-wit film te komen en bij de opener ‘Blue Vein’ horen we Lael op gitaar en in het tweede deel is daar dat orgeltje. Want het wordt niet veel meer dan de stem van Lael die zichzelf begeleid op gitaar en omnichord met hier en daar nog een gastmuzikant. ‘Every Star Shivers In The Dark’, ook weer met zo’n kunstmatige beat en dat orgeltje is één van de hoogtepunten op dit nieuwe album. ‘How Far Is It To The Grave’ is wat zwaarder terwijl ‘For No One For Now’ door de wat sneller beat zelfs wat vaart krijgt. Maar alles klinkt gedoseerd met een soort van urgentie om het geheel sober en minimalistisch te laten klinken. Eén van de gastmuzikanten is Joce Soubiran op fluit waardoor ‘Sliding Doors & Warm Summers Roses’ nét die gewenste nuance krijgt, De afsluiter ‘Some Sunny Day’ is nog één keer die perfect passende verzameling van elementen; de stem van Lael, dat orgeltje dat inmiddels onder je huid is gaan zetten en een beat als basis. Acquianted With Night is een album met een unieke sound dat je echt een aantal luisterbeurten moeten gunnen. Het Lo-Fi achtige geluid roept herinneringen op aan vervlogen muzikale tijden en het is echt knap hoe indringend en pakkend de Amerikaanse de liedjes met deze eenvoudige middelen kan laten klinken. Een album dat echt onder je huid kruipt waardoor je na het tiende liedje toch maar weer die “repeat-knop”. Veel luisterplezier.

NinaLynn - Hummingbird

Beschrijving

Beoordeling 7,5

Review Dat ze ooit liedjes zou schrijven en zingen stond al vroeg vast voor Nina Woerden. Toen ze de muziek van Taylor Swift leerde kennen was er geen houden meer aan. Een toevallige ontmoeting met Pieter Groeneveld zorgde dat alles in een stroomversnelling kwam. Toch was dit debuutalbum Hummingbird niet een vast vooropgezet plan of project. Nadat NinaLynn aan de Universiteit van Amsterdam afstudeerde wilde ze eigenlijk gaan reizen maar u raadt het al; Covid zorgde ervoor dat dit plan niet door kon gaan. Ze besloot weer nieuwe liedjes te gaan schrijven en via een crowdfuncingactie kwamen er mogelijkheden om dit album te realiseren. Naast het heldere stemgeluid van Nina is de banjo waarschijnlijk het eerste dat je opvalt als je de “play”-knop van je speler indrukt. ‘Head Over You Heart’ is een luchtige, radiovriendelijke opener waarbij de invloed van Country en Americana meteen voelbaar zijn. De link met producer en multi-instrumentalist Janos Koolen is hiermee dan ook meteen gelegd en daarmee weet je dat de basis goed is. Door de prominente aanwezigheid van de klarinet krijgt ‘Grandma & I’ een beetje een ragtime-karakter mee en met ‘Ways To Wander’ horen we Nina breekbaarder dan ooit. Joost van Es op viool zorgt voor een mooie melancholieke omlijsting want naast of misschien wel dankzij Koolen kreeg Nina de medewerking van enkele prima muzikanten. Dat ze door namen als Alison Krauss, Eva Cassidy en anderen geïnspireerd is blijkt wel uit haar bewerking van één van de Amerikaanse “traditionals” ‘A Bold Young Farmer’, oorspronkelijk van Eva Cassidy. Op nummers als ‘Clear Blues Skies’, ‘Home ‘Conway Bay’ zijn invloeden uit Bluegrass, Country en Americana subtiel en niet overheersend aanwezig. Het zijn rustige of midtempo nummers met vloeiende melodielijnen waarbij steeds andere instrumenten voor de nuances zorgen; viool, pedalsteel en banjo in combinatie met de meerstemmigheid zorgen voor een aangename luisterervaring. Voordat het album met ‘Home’ afgesloten wordt is daar nog het met Bluegrass doorspekte ‘Spirit Guide’, misschien wel het meest verrassende en overtuigende nummer van dit album. Hummingbird is een meer dan geslaagd debuutalbum van NinaLynn met dertien tracks die makkelijk wegluisteren in een wat roots-achtige sfeer. Na een goede luisterbeurt ontdek je al snel dat NinaLynn een prima singer/songwriter is en dat dit muzikaal een meer dan prima album is geworden waarbij er ook credits uitgedeeld moeten worden aan Janos Koolen en de overige gastmuzikanten. Een prima album van een Nederlandse artiest. Veel luisterplezier.

Tip Jar - One Lifetime

Label Coast To Coast

Beoordeling 8

Review One Lifetime is inmiddels alweer het vijfde album van de Tip Jar, de Nederlandse band die is geformeerd rondom Bart de Win en Arianne Knegt. Ook dit album heeft vanwege de wereldwijde pandemie vertraging opgelopen maar is inmiddels gelukkig overal verkrijgbaar. De vrolijk klinkende single “Go On To Get Lucky” zorgt voor de nodige positiviteit in deze donkere periode en Bart en Arianne spelen hier ook meteen hun troef uit; de meerstemmigheid. Zowel Bart als Arianne hebben een aangenaam en fijn stemgeluid met een warm timbre maar als beide stemmen samenkomen geeft dat de liedjes toch wat extra’s. Vervolgens verrast de band met het kleine en intieme ‘Something I Said’, dat door het subtiele instrumentarium heel sfeervol wordt neergezet. Want dat Tip Jar zich door jaren heen ontwikkeld heeft is breed bekend en dat is ook terug te horen op dit nieuwe album. Ondanks Covid maar dankzij de digitale mogelijkheden zijn er ook op dit album weer bijdragen te horen van buitenlandse artiesten zoals bijvoorbeeld Walt Wilkins en Gilad Alzman. Op dit vijfde album bewijst Tip Jar maar weer eens tot de top van de Americana-bands van Nederland te behoren maar tevens moeten we waken om de band in een hokje te plaatsen want dan doen we ze echt te kort. Want met ‘Kiss Me’, met een aangename “fiddle”, krijgen we een stukje onvervalste bluegrass voorgeschoteld, terwijl deze recensent bij het luisteren van het soulvolle ‘Tell Me Something’ aan Paul Carrack moet denken en we met ‘Amsterdam Rain’ een mooi stukje Folk horen. Of luister naar het Engels walsje ‘Dreamer’s Dream’, dat ook weer heel klein wordt neergezet als een soort slaapliedje. Eén van de meest gevoelige liedjes is ongetwijfeld ‘One Lifetime’, waar we genieten van enkel de stemmen van Bart en Arianne en Harry Hendriks die hun begeleidt op gitaar. Dit nummer blijkt een opmaat te zijn voor nog meer moois want à la Venice horen we bij ‘Falling Angel’ naast Bart op de piano alleen de stem van Arianne, Baer, Harry en Bart. Een mooi moment. Afsluiten doet de band een beetje in stijl als hoe ze openden; ‘The Right Words’ neemt je mee naar die zuidelijke staten van de VS naar bijvoorbeeld een stad als New Orleans en hier zorgen Harold Spaan op tuba en Gilad Alzman op klarinet voor de spreekwoordelijke kers op de taart. Op One Lifetime bewijzen Bart en Arianne dat talent, muzikaliteit en ervaring een prima basis voor een goede plaat kan zijn. Voeg daarbij een aantal prima muzikanten en die kans op die goede plaat wordt alleen maar groter. En dat is precies wat we terug horen want Tip Jar is een uitgebalanceerde plaat geworden waar de band binnen het brede spectrum van Americana een mooie ontdekkingsreis aflegt. Veel luisterplezier.

Mogwai - As The Love Continues

Label PIAS

Beoordeling 8,5

Klant De Schotse progrock-band Mogwai draait inmiddels al een kleine kwart eeuw mee en heeft een indrukwekkende discografie opgebouwd, verdeeld over eigen albums maar ook met soundtracks voor diverse films. Toch is het altijd weer spannend om met een nieuw album kennis te maken en met As The Love Continues is dat niet anders. In 1997 maakten we kennis met de band die rondom Stuart Braithwaite is geformeerd. Nog steeds zijn er drie leden van het eerste uur actief in de band die met Young Team debuteerde en in 1999 met Come On Die Young indruk maakten met hun over het algemeen instrumentale filmische soundscapes. Overigens betekent Mogwai “kwade geest” en ontleent de band zijn naam eigenlijk aan een personage uit de film Gremlins. Met enkele gesproken woorden opent Braithwaite ‘To The Bin My Friend, Tonight We Vacate Earth’ het nieuwe album, waarna het nummer door subtiel toetsenwerk vorm krijgt maar halverwege dan écht tot ontbranding komt. Ook ‘Here We, Here We, Here We Go Forever’ kent een opening met piano en synths en het klinkt alsof de heren ons het effect van de synths naast dat van de gitaren willen laten ervaren. Na die sterke opening is het mooi dat met ‘Dry Fantasy’ de intensiteit even wat minder wordt maar waarbij er nog steeds die onderhuidse spanning voelbaar is. Zoals bekend blijven de heren van Mogwai het liefst weg bij de microfoon maar zo nu en dan zijn er dan toch die uitzonderingen waar we Braithwaite horen zingen. De IJzersterke toegankelijke single ‘Ritchie Sacramento’ is die uitzondering maar ook hier blijft de nadruk op het instrumentale liggen. Bewust of niet, na dit misschien wel radiovriendelijke track trekken de heren vervolgens alle registers open met het zeven minuten durende ‘Drive The Nail’; met een ongekende intensiteit, breaks en in een complexe structuur is dit waarschijnlijk het hoogtepunt van het album. Zo blijft As The Love Continues een boeiend album van hoog niveau. ‘Fuck Off Money’, dat begint met een door een vocoder vervormde stem, zorgt voor een soort van geestelijkheid terwijl we het onheilspellende beginnende ‘Midnight Flit’ gaandeweg van gemoedstoestand horen veranderen, mede ingegeven door de strijkers die als een complete verrassing door de heren worden geïntroduceerd. Uiteindelijk overheerst toch weer de duisternis als strijkers en gitaren het gevecht aangaan en laat de band ons na ruim zes minuten verbluft achter! ‘Supposedly, We Were Nightmares’ kent weer die heerlijke diepe basgroove en ‘Cieling Granny’ heeft een wat meer recht-toe-recht-aan rock-karakter. Bij de afsluiter ‘It’s What I Want To Do, Mum’. komt alles nog een keer samen en horen we het resultaat van een band die na al die jaren precies weet hoe ze willen klinken. Dit nieuwe album As The Love Continues is een solide nieuw muzikaal hoofdstuk van deze band en we kunnen niet anders constateren dat de Schotse formatie in topvorm is. Een heerlijk staaltje Progrock van topklasse niveau met elf boeiende songs die net een uur speeltijd klokken. Veel luisterplezier.

Temperance - Melodies Of Green And Blue

Label Napalm Records

Beoordeling 8,0

Review Temperance is een moderne/symphonische metalband uit Italië en bestaat uit Alessia Scoletti (female vocals), Michele Guaitoli (male vocals & piano), Marco Pastorino (guitar & vocals), Luca Negro (bass) en Alfonso Mocerino (drums). Een jaar na de release van het vijfde studio-album Viridian komt Temperance met de akoestische EP Melodies Of Green And Blue. De EP bestaat uit acht tracks waarvan er twee nieuw zijn en zes een akoestische bewerking van tracks van Viridian. Melodies Of Green And Blue bevat sterke melodieën waarin de gitaar veel op de voorgrond staat. ‘Paint the world’ en ‘Evelyn’ zijn nieuwe tracks en zijn beiden catchy en melodieus. ‘Let it beat’ (een verwijzing naar John Lennon’s ‘Let it be’?) klinkt dynamisch en pakt de luisteraar er gelijk bij. Ook ‘I am the fire’ heeft upbeat gitaar- en drumwerk. Het wordt hierdoor dansbaar. ‘Nanook’ is geen uitzondering als het gaat om een upbeat akoestisch gitaarnummer. ‘Start another round’ en ‘My demons can’t sleep’ zijn leuke verrassingen qua sound. ‘Start another round’ doet country aan en ‘My demons can’t sleep’ heeft een beetje het gevoel van flamenco. ‘My demons can’t sleep’ heeft qua geluid ook een beetje een “duister” begin waardoor je gelijk het gevoel hebt dat hier toch wel doorheen komt dat het een metalband is. Een minder punt is de afsluiter ‘Gaia’. Waar de rest van de tracks voornamelijk upbeat klinkt, klinkt ‘Gaia’ wat overdramatisch en hier is de piano heel nadrukkelijk aanwezig waardoor het niet echt past bij de rest. Het sterke punt van Melodies Of Green And Blue is vooral hoe harmonieus de krachtige vocalen van Scoletti, Guaitoli en Pastorino samenkomen. Over het geheel klinkt de sound upbeat en laat de metalband zich op een mooie manier van een andere kant horen. Te zien in Nederland: 17 maart 2022 in Doornroosje, Nijmegen. 18 maart 2022 in de Patronaat, Haarlem. Als support van Tarja Turunen.

2021 Februari week 7

Claud - Super Monster

Label Saddest Factory Rec.

Beoordeling 8,5

Review Op het nieuwe album trekt Virginia Wing hun creatieve lijn door; sterker nog, dit is muzikaal waarschijnlijk het meest gewaagde album tot nu toe. De elektronica vormt nog steeds de basis en de vergelijking met de Avant-Garde stijl uit de jaren ’80 ligt op de loer, maar Private Life is een pakkende creatie van dit trio waarbij de nummers vorm krijgen door de soms wat onconventionele structuur. Meest aansprekende kenmerk van deze nieuwe plaat is dat het trio uit Manchester hun eigen creativiteit de vrije loop heeft gelaten. Dit resulteert in onconventionele melodielijnen, veel samples, het gebruik van drummachines en de praatzang of “spoken Lyric” van frontvrouw Alice Merida Richards die als rode draad door dit nieuwe album loopt. Eindresultaat is dat de sound nog steeds een forse elektronische basis heeft maar zo nu en dan worden we ineens verrast door het geluid van koperwerk zoals bij ’99 North. De van een stevige beat voorziene opener ‘I’m Holding Our For Something’ klinkt vertrouwd en neemt ons mee naar de jaren ’90. Daarna nemen ze een nieuwe muzikale afslag met ‘Moon Turn Tides’; volop blazerswerk en breaks in steeds veranderende melodielijnen die uiteindelijk eindigen in een soort kakafonie van geluiden zorgen voor het gevoel dat Viriginia Wing weer aangenaam buiten de lijntjes kleurt. Nummers als ‘Soft Fruit’ en ‘St. Francis Fountain’ worden gekenmerkt in een sterke melodielijn die versierd wordt door allerlei elektronische decoraties en die mooie stem van Alice. Daarentegen zijn nummers als ’99 North’ en ‘Half Mourning’ hebben een behoorlijk experimenteel karakter en doet de stem van Alice denken aan die van Laurie Anderson. ‘Return To View’ is erg diffuus en hier wordt de gehele tekst weer gesproken terwijl ‘OBW Saints’ een vloeiender nummer is met een verrassende sax als blikvanger. Voordat we bij de Barokpop-achtige afsluiter komen is daar nog de instrumentale titelsong of soundscape van nog geen twee minuten. Die afsluiter, ‘I Know About These Things’, zou je zo maar het gevoel kunnen geven dat je jezelf in een gebedshuis waant…….. Private Life bewijst dat de band uit Machester zich blijft ontwikkelen en nog altijd op zoek is naar nieuwe uitdagingen en misschien wel hun identiteit. De nummers drijven op complexe structuren en worden vormgegeven door de elektronische sound én de stem van zangeres Alice. Waarschijnlijk hun beste plaat tot op heden. Veel luisterplezier.

Virginia Wing - Private Life

Label Fire Records

Beoordeling 8

Connie Frischauf - Die Drift

Label Bureau B

Beoordeling 7,5

Review De Weense Connie Frischauf bracht onlangs haar debuutalbum Die Drift uit. Met haar analoog klinkende elektronische muziek levert ze een album af dat we best kunnen omschrijven als een eigentijdse mengeling van Krautrock, NDW en synthpop. Met ‘Rauf’ opent ze het album en met de repeterende zinsnede “Rauf, Rauf, Rauf” dat een elektronische, analoge basis kent die ook uit terugkerende ritmes bestaat, aangevuld met bliepjes en andere samples. De vergelijking met de illustere band Kraftwerk ligt hier dan ook op de loer. Dat de Weense een voorkeur heeft voor minimalistische elektronische muziek wordt al snel duidelijk bij een nummer als ‘Parapiri’. Haar muziek zal zich ergens op het snijvlak van Kraut en NDW (Neue Deutsche Welle) bevinden en met nummers als ‘Fenster Zur Strasse’, één van de sterkste tracks op dit debuutalbum, bewijst Connie ook nog over een prettig stemgeluid te beschikken. Daarbij opgemerkt dat het vaak niet meer dan enkele zinnetjes of woorden zijn. Het centraal geposteerde ‘Auf Wiedersehn’, dat gaandeweg knap wordt uitgebouwd tot een track die geschikt is voor de dansvloer, is misschien wel het beste nummer van dit album. Toch zal het moeten wedijveren met het instrumentale ‘Eingaben und Ausnahmen’, waar de Weense met minimale middelen een toffe groove weet te creëren door een strakke baslijn en wat blazerswerk. ‘Sonntag’ is geheel instrumentaal en op het wat vlakke ‘Zeit Verdrehen’ horen we de stem van Connie gedempt maar bij ‘Roulette’ pakt ze toch die draad op; een lekker beat op een aangename melodie waarbij de elektronica en de stem van Connie weer boven komen drijven. Het wat (te) lang uitgesponnen maar wel sfeervolle ‘Freundschaft’ is de afsluiter van dit meer dan aangename album. Vooral bij de jongeren zullen Krautrock en NDW niet al te herkenbare muziekstijlen zijn. Toch is er in bijvoorbeeld in Berlijn nog een zeer actieve muziekscene in deze toch wel niche-stijl. De strakke ritmes en het gebruik van elektronica maken het makkelijk om dit debuutalbum in één adem te noemen met die typisch Duitse muziekstijlen. Het geheel is speels en toch warm en is een veelbelovend debuut geworden. Veel luisterplezier.

2021, Februari week 6

John Carpenter - Lost Themes III

Label Sacred Bones

Beoordeling 8

Review Spanning in de overtreffende trap. Dat is waar filmmaker, componist en producent John Carpenter beroemd mee is geworden. Uit zijn koker komen films als Halloween, Christine, Vampires en vele anderen. Het filmen liet hij ruim 10 jaar geleden achter zich maar hij maakt nog steeds filmische muziek die uiteraard een donker randje kent. Samen met zijn zoon Cody en zijn peetzoon Daniel Davies (jawel, de zoon van Dave Davies van The Kinks) is Lost Themes III het derde deel van deze muzikale trilogie. Opener ‘Alive After Death’ kent een solide synthesizerbasis voordat de gitaar van Davies zijn intrede doet. Tijdens dit nummer krijg je het gevoel in een soort tijdmachine beland te zijn want nummer zou perfect in de nineties passen. Daar waar de opener vooral spanning in de zin van actie oproept, daar roept ‘Weeping Ghost’ als eerste op dit album de associatie met spanning in de zin van horror en griezeligheid op, mede ingegeven door de vet aangezette baslijn. En dat is ook de bedoeling van de inmiddels 73-jarige Carpenter want eigenlijk is elk nummer ons eigen privéfilmpje van een kleine drie minuten. En aangezien Carpenter een meester is in het creëren van spanning zijn de meeste titels dan ook even suggestief als spitsvondig; ‘Dripping Blood’, ‘Carpathian Darkness’ en ‘Vampire’s Touch’ is zomaar een greep uit wat voor moois er op Lost Themes III te beluisteren is. Carpenter is natuurlijk een grootheid in het maken van horrorfilms maar hij maakte ook films in een ander genre. Lost Themes III is de afsluiter van een trilogie van instrumentale muziek die perfect als een soundtrack kan fungeren, maar dan zonder film; alhoewel het eenvoudig is om met gesloten ogen al luisterend een eigen film te creëren. ‘Vampire’s Touch’ heeft een zwaartepunt van diverse gestapelde synthesizer-lagen, ‘The Dead Walk’ kent wisselingen tussen piano en zware synthbeats maar het meest “angstaanjagende” nummer is toch wel ‘Carpathian Darkness’. Alsof we terug zijn in Halloween. ‘Dripping Blood’ is misschien wel het minst bombastische nummer maar met gesloten ogen zou het perfect in een SF-film passen; alsof Sigourney Weaver het in een nieuwe sequel van Alien nogmaals opneemt tegen een monsterlijk buitenaards wezen. De tien nummers op Lost Themes III hebben uiteraard ook weer dat retro-vernislaagje over zich want je kunt de sound prima plaatsen in de jaren ’80 en ’90. Maar het is toch weer ongelofelijk dat je met gesloten ogen en wat inlevingsvermogen in tien tracks even zoveel spannende films kunt beleven. Veel luisterplezier.

Femi & Made Kuti - Legacy+

Label Partisan Records

Beoordeling 8

Review De zoon én kleinzoon van Fela Kuti, één van de grondleggers van de Afrobeat, hebben hun gezamenlijke project uitgebracht; het dubbelalbum Legacy+ bestaat uit het album Stop The Hate van zoon Femi Kuti en For(e)ward van kleinzoon Made Kuti In het bijgevoegde boekje wordt Fela nog maar eens bedankt door zijn zoon Femi wie dus in die voetsporen treedt van die belangrijke Nigeriaanse muzikant die ook een politiek activist was, net als zijn moeder overigens. Kuti is dus niet zomaar een artiest maar hij vertolkte een belangrijke rol in politieke vraagstukken als vrijheid van meningsuiting, democratie enz. Na de dood van Fela in 1997 werd zijn muzikale erfenis moeiteloos overgenomen door zoon Femi die inmiddels al een aardige discografie heeft opgebouwd. Afrobeat staat voor opzwepende ritmes met een uiterst funky groove waarbij blazers een grote rol spelen en de verbinding met Jazz nooit echt ver weg is. Zowel vader als zoon kunnen met de saxofoon overweg en die is dan ook vooral op het album van Femi nadrukkelijk aanwezig. Stop The Hate is dan ook een album dat dicht bij de Afrobeat ligt zoals wij die kennen en zoals zijn vader het ontwikkeld heeft. De politiek is nooit ver weg maar het is toch vooral de groove en het opzwepende ritme die nummers als ‘As We Struggle Everyday’, titeltrack ‘Stop The Hate’, ‘Show Of Shame’ zo aantrekkelijk maken. En ondanks de soms kritische teksten blijft deze muziek positivisme uitstralen. Het tweede album, dat van kleinzoon Made, heeft een iets andere sound. Allereerst is de stem anders maar het zijn vooral details die er voor zorgen dat we het gerust Afrobeat kunnen noemen maar dan wel met een “personal toch”. Het zijn wat elektronische toevoegingen zoals bij ‘Free Your Mind’’, de reggae-invloeden op ‘Your Enemy’ het “jazzy”-karakter van ‘Different Streets’ die bewijzen dat Made toch zijn eigen sound heeft ontwikkeld waarbij ook hij maatschappelijke problemen als racisme aan de kaak blijft stellen. Verder opvallend is dat de ritmes hier en daar wat meer onvoorspelbaar zoals bij ‘Blood’ en ‘Hymn’. Bij beide albums is stilzitten waarschijnlijk geen optie. Maar het is toch vooral bijzonder dat Afrobeat door de verschillende generaties Kuti wordt doorgegeven. Deze muziekstijl is met deze familienaam verweven zoals Reggae dat is met Marley. Een warbloedig album in deze koude periode en twee schijfje vol met dansbare Afrobeat. Veel luisterplezier.

Aaron Lee Tasjan - Tasjan! Tasjan!

Label New West Records

Beoordeling 8,5

Review Tasjan! Tasjan! Tasjan! Is het vierde soloalbum van de inmiddels 34-jarige Amerikaanse singer/songwriter, gitarist én producer Aaron Lee Tasjan. Hij was mede oprichter van de Indierockband Semi Precious Weapons, speelde in bands als New York Dolls, to Drivin' n' Cryin’ en Everest maar is toch echt een singer/songwriter. In 2013 verhuisde hij naar het muziekwalhalla Nashville en zijn tweede album Silver Tears vormde zijn definitieve doorbraak. In 2018 was daar Karma for Cheap en hier koos de Amerikaan weer een nieuwe muzikale richting waarbij het schrijverstalent van Lennon-McCartney een grote inspiratiebron vormde. Tasjan! Tasjan! Tasjan! Is misschien wel het meest uitgesproken album van de Amerikaanse singer/songwriter up-to-now. Het voelt als een warme deken vol met retropop die ons mee terug neemt naar de roerige jaren ’70 en ’80 want het kost absoluut geen moeite om een aantal van die tracks in dat tijdsbeeld te plaatsen. Evengoed is het dan ook knap dat dit nieuwe album wel eigentijds klinkt. Het catchy ‘Computer Of Love’ is zo’n typisch ’80-s rock nummer en het spontane gefluit van Tasjan is de spreekwoordelijke kers op de taart. Het ogenschijnlijk eenvoudige klinkende ‘Don’t Overthink It’ blijkt na wat aandachtige luisterbeurten toch wel wat complexer dan de eerste indruk en opener ‘Sunday Women’, met slechts enkele regels tekst, krijg je niet meer uit je hoofd. Die invloeden uit vervlogen tijden krijgen worden ook nog gepersonifieerd als we bijvoorbeeld naar een nummer als ‘Up All Night’ luisteren. De signatuur van Tom Petty kan je niet ontgaan en bij het rustige, deels akoestische ‘Another Lonely Day’ is de invloed van The Beatles duidelijk aanwezig. Bij ‘Cartoon Music’ speelt hij als het ware weer met slechts enkele zinnen en woorden maar persoonlijk wordt hij bij het prachtige ‘Feminine Walk’ waar Tasjan je meeneemt in zijn innerlijke strijd. En al die tijd weet hij als een kameleon te verkleuren bij de diverse muziekstijlen die hij met elkaar verweeft. ‘Dada Bos’ voelt als flower power uit de ‘70’s, ‘Now You Know’ is weer wat Beatlesque terwijl hij ons met het gevoelige ‘Not That Bad’ een prachtig klein Folk-liedje voorschotelt. Met het lome ‘Got What I Wanted’ sluit hij dit nieuwe album op een meer dan waardige wijze af Dit nieuwe album van de wat eigenzinnige Amerikaan wordt bij elke luisterbeurt beter. Het is een soort groeibriljant. Hij combineert zijn singer/songwriter talent met uiteenlopende muziekstijlen en schrijft teksten die soms erg persoonlijk zijn en haast als poëzie klinken. Je hebt steeds het idee dat je de melodie herkent, alsof het een vergeten deuntje is uit vervlogen tijden. Maar niets is minder waar want Tasjan! Tasjan! Tasjan! Is een zeer gevarieerd, boeiend en uitermate knap popalbum geworden. Een absolute topplaat! Veel luisterplezier.

DeWolff - Wolffpack

Label Mascot

Beoordeling 8,5

Review Aan daadkracht en creativiteit geen gebrek bij de heren van DeWolff. Hun vorige studioalbum werd zo’n beetje onderweg tijdens een tour opgenomen en bij de totstandkoming van dit nieuwe album Wolffpack werden de fans ook weer betrokken, ondanks of misschien wel dankzij de pandemie. Dit nieuwe album wordt geopend met het eerste nummer dat de band zo’n beetje definitief af had, na het nodige schaafwerk. ‘Yes You Do’ is een heerlijke Psychedelische rocker met de nodige soulinvloeden en het Hammondorgel is weer aangenaam aanwezig en door de vele wendingen is dit wel een supervette opener geworden. De band weet die ietwat ongeremde kracht en energie vast te houden want ook nummers als het funky ‘Treasure City Moonchild’ knallen werkelijk uit je speakers door de strakke drums, vette bas en dat altijd aanwezig Hammondorgel. Het lekker rockende ‘Lady J.’ kwam mede tot stand na het zien van de documentaire “13th” dat over het maatschappelijk vraagstuk gaat of bij 'Vrouwe Justitia de huidskleur soms de doorslag geeft. Maar Soul is toch wel de rode draad op Wolffpack; luister maar eens naar ‘Sweet Loretta’ of naar de nieuwe single ‘Hall Of Your Love’ waarmee Pablo van de Poel, (zang/gitaar), Luka van de Poel (drums) en Robin Piso (orgel) misschiel wel een hit in de dop hebben. Op dit album leveren best wat muzikale vrienden een bijdrage en zo horen we ‘Roll Up The Rise’ bijvoorbeeld The Grant met wie ze al eerder samen tourden. Met de vuige rock op ‘Bona Fide’ ligt een vergelijking met The Black Keys op loer en het door blazers omlijst ‘R U My Saviour’ is absoluut één van de sterkste tracks van het album. De soulballad ‘Do Me’ is het rustpunt op het album en hier horen we een bijdrage van Theo Lawrence. Afsluiter ‘Hope Train’, gebaseerd op het boek The Underground Railroad van Colson Whitehead, laat nog maar eens horen waartoe de heren toe in staat zijn als ze het beste in zich naar boven halen. De rauwe en eeuwenoude country klinkende intro is een opmaat voor een indringend einde met ook hier weer diverse verrassende wendingen en die altijd aanwezige gitaar. De heren van DeWolff bewijzen al jaren topplaten af te kunnen leveren en Wolffpack is, met inachtneming van de omstandigheden, wederom een klasse plaat geworden. Het trio presenteert rock in diverse versies van het spectrum en weet dat schijnbaar eenvoudig te combineren met Soul en andere muzikale stromingen. Dit is weer zo’n album dat waarschijnlijk een feest is om tijdens een concert live te horen. Een topplaat van Nederlandse bodem maar dan wel met internationale allure. Veel luisterplezier.

2021 Februari week 5

Jimmy Reiter - Live

Label Mebran

Beoordeling 8

Review Blues is bij uitstek muziek die je in je ziel kunt voelen, kunt beleven. En dat beleven is nu al bijna een jaar onmogelijk vanwege de pandemie die de wereld nog steeds in zijn greep houdt. Onlangs kwam er een live-registratie uit van Jimmy Reiter en het is toch wel lekker om weer eens meegenomen te worden in die sfeer van een live concert. Zanger/gitarist Christoph ‘Jimmy’ Reiter komt uit Osnabrück en loopt al een hele tijd mee. We kennen hem als leadgitarist bij Doug Jay en zijn band, maar hij speelde ook mee met namen als Larry Garner, Big Daddy Wilson, Albie Donnelly en Memo Gonzalez. In 2011 was daar met High Priest Of Nothing zijn debuutalbum als bandleider en samen met de jimmy Reiter Band bracht hij nog twee studioalbums uit; in 2015 volgde het album ‘Told You So’ en in 2019 ‘What You Need’. Nu is daar dat nieuwe album dat de alleszeggende titel Live heeft meegekregen en waar Reiter ons in 78 minuten! mee terug neemt naar twee concertregistraties waarbij hij met tenorsaxofonist Suslov en baritonsaxofonist Jürgen Wieching twee blazers aan zijn line-up toevoegt. De veertien nummers bewijzen dat Reiter door de jaren heen zijn sporen heeft verdiend en naast een goede gitarist ook een prima bandleider én zanger blijkt te zijn. Hij opent met het groovy en soulvolle ‘Waiting for My Luck To Change’ waarbij naast Reiter ook de band in de schijnwerpers wordt gezet. Wat volgt is een aaneenschakeling van meer dan goede Blues nummers. Met nummers als ‘What’s In It For Me’ en ‘What You Need’ horen we wellicht wat meer de Robert Cray-stijl terwijl we bij ‘I’ll Take The Easy Way’ moeten denken aan het geluid van BB King. De stuwende baslijn én de blazers zorgen voor een heerlijke sfeer. Tijdens de 14 tracks krijg je vrijwel nergens het gevoel dat je naar een Duitse muzikant luistert want zijn Engelse uitspraak klinkt haast Amerikaans. Misschien dat het “Danke Schön” na ‘Hard Times’ zijn afkomst verraadt. Centraal op het album staat het ruim 12 minuten durende ‘Give It To Me Straight’; een heerlijke slowburner waar Reiter alle facetten van de blues terug laat komen. Zo is het een ijzersterk arrangement, het gitaarspel haast virtuoos tijdens de solo’s en is de begeleiding van zijn band uitstekend. ‘It’s Easy When You Know How’ heeft een wat meer funky karakter, het rustmoment op de plaat is waarschijnlijk ‘I’m Givin’ In’ en met ‘Hooked’ noemen we het nummer met de diepste “groove”. De afsluiter is het swingende en instrumentale ‘Jimmy’s Boogie’ waarmee Reiter een ruim zeven minuten durende ode brengt aan zijn gitaarhelden. Eindoordeel Live is de titel die recht doet aan deze plaat; een meer dan prima live-album waar Reiter laat horen binnen de Blues zijn sporen verdiend heeft. Zijn band én de beide blazers mogen we niet ongenoemd laten want die vormen de smeerolie van deze plaat. Een album dat elke Blues liefhebber zou moeten luisteren maar ook voor elke andere muziekliefhebber is dit gewoon bijna anderhalf uur genieten van eerlijke muziek met een ziel. Verder bevestigt het ons gevoel hoeveel we verlangen naar het bijwonen van een concert, Veel luisterplezier.

Celeste - Not Your Muse

Label Polydor

Beoordeling 9

Review Er is een nieuwe ster opgestaan; de in LA opgegroeide Britse Celeste, die ook nog Jamaicaanse- roots heeft, heeft haar debuutalbum Not Your Muse uitgebracht. Celeste Epiphany Waite is haar volledige naam en in 2019 brak ze door. Ze werd tot BBC Sound of 2020 gekozen én was één van de ontdekkingen van de Brit Awards. Met enige vertraging door de pandemie is daar nu eindelijk dat lang verwachte debuutalbum. Het advies is om als opwarmer de nummers ‘ Love is Back’, ‘A Kiss’ en ‘The Promise’ te luisteren. Het is meer dan waarschijnlijk dat je dan meteen overtuigd bent van het talent van deze Britse zangeres en met deze drie songs nestelt ze zich qua sound ergens in de driehoek Amy Winehouse, Adèle en Lianna La Havas. Een ongekende sensatie op een debuutalbum waarbij Soul, Pop en R&B moeiteloos met elkaar versmelten, gedragen door die stem van Celeste die dat heerlijke trillinkje heeft dat ook zo karakteristiek voor Amy Winehouse was. Haar eerder uitgebrachte single ‘Stop This Flame’ is natuurlijk lekker uptempo en kennen we ook als belangrijkste themanummer van Sky Sports van afgelopen winter. Ze schrijft en zingt over universele thema’s als liefde, eenzaamheid en relaties maar doet dat op een zeer authentieke wijze waarbij de liedjes tot een ongekend hoog niveau gepromoveerd worden. Maar los van deze vier nummers is het album een heerlijk warm bad en klinkt Celeste ongelofelijk zelfverzekerd. Openen doet ze met het prachtige, innemende ‘Ideal Woman’ en meteen is daar dat ietwat rauwe trillinkje in die stem maar verrast ze vriend en vijand ook met die hoge noot die ze moeiteloos haalt. Vervolgens is daar ‘Strange’, het nummer waarmee ze in Engeland doorbrak en waar de vergelijking met Adèle je niet zal ontgaan. En zo weet ze al snel te overtuigen want ook met het vintage klinkende ‘Beloved’ bewijst ze tot de buitencategorie te behoren. Maar natuurlijk kent het album een aantal groovy, uptempo songs waarbij het lastig stilzitten is. Luister maar eens naar het al eerder genoemde ‘Stop This Flame’, maar ook een nummer als ‘Tonight, Tonight’ is heerlijk dansbaar. ‘Tell Me Something I Don’t Know’ is een catchy popnummer met de nodige soul en bij de prachtige titelsong laat ze nog eens weten dat ze een zelfstandige vrouw is als we haar “I’ll let you know when I need you to liberate me / “I’ll hold my pose, but I’m not your muse” horen zingen. Het nummer kent een prachtige opbouw en is absoluut één van de powerballads op het album. Met het akoestische en smaakvolle ‘Some Goodbyes Come With Hellos’ sluit ze op een meer dan overtuigende wijze deze kennismaking af. Not Your Muse is door de muzikale schoonheid en de bijzondere stem van Celeste een overweldigend album geworden. Celeste schreef aan alle nummers mee dus het is niet alleen de stem maar ook haar schrijverstalent dat op dit album aan de wereld wordt getoond. De tijd zal het leren of we hier met een eendagsvlieg te maken hebben en dit album een toevallig hoogtepunt is, maar de kans dat hier een ster geboren is lijkt groter. Naast de reguliere uitgave is er een luxe versie is met 9 extra nummers. Een absoluut topplaat. Veel luisterplezier.

Louis Philippe - Thunderclouds

Label Tapete Records

Beoordeling 7,5

Review Hij is muzikant, producer, schrijver maar misschien nog wel het meest bekend als voetbaljournalist én analist in Engeland onder zijn eigen naam Philippe Auclair. Toch gaat deze review over het nieuwe album Thunderclouds dat hij onder zijn artiestennaam Louis Philippe en in samenwerking met The Night Mail onlangs uitbracht en ook in Nederland verkrijgbaar is. Louis Philippe is een geboren fransman maar woont al decennia in Londen. De man is een ware duizendpoot en was redelijk productief in de mid-jaren ’80. Toch was er vorig jaar in de zomer ineens The Devil Laughs en nu, midden in de pandemie, is daar een tweede album. En dat tweede album is dus tot stand gekomen met The Night Mail, een trio waarvan zijn goede vriend Robert Rotifer de gitarist is. Het was een grote wens om eens een keer echt samen muziek te maken en juist deze pandemie zorgde blijkbaar voor het juiste momentum. Naast Rotifer horen we Andy Lewis op bas en Andy Lewis op drums en deze muzikanten hebben ook stuk voor stuk weer een verleden in diverse andere bands. De muziek op dit album wordt omschreven als “Baroque-pop”, wat met name gevoed wordt door de Jazz-elementen en het wat lichtvoetige karakter van de nummers. Het album begint met ‘Living On Borrowed Time’ dat mooi ingekleurd wordt door een jazzy karakter én door bijdragen van sessiemuzikanten Shanti Jayasinha op trompet en Rachel Hall op viool. ‘Once In A Lifetime Of Lies’ is heerlijk zwierig en lichtvoetig terwijl ‘Rio Grande’ zomaar als soundtrack ergens in de jaren ’60 zou kunnen fungeren. En ook hier weer een hoofdrol voor Jayasinha op trompet. Na deze sterke opening blijft het album boeiend omdat Philippe steeds in staat is om mooie arrangementen en melodieën te schrijven en vocaal ook ijzersterk is. Ondanks de lichtvoetigheid en het huiskamerpopachtige karakter durft Philippe ook maatschappelijke onderwerpen te benoemen zoals de ramp met de Grenfell Tower in 2017 in Londen het thema. ‘Love Is The Only Light’ zit vol verrassende wendingen, ‘No Sound’ is innemend en subtiel en ‘The Mighty Owl’ wordt gedragen door heel mooi akoestische gitaarspel. ‘Thunderclouds’, de terechte titelsong, staat centraal op het album en hier komen alle typerende elementen nog maar eens samen; de mooie, wat iele en soms theatrale stem van Philippe in combinatie met de uitstekende muzikanten die de nummers kleuren. Ondanks zijn Franse afkomst heeft Philippe die typisch Britse tongval en in combinatie met zijn wat hoge stem heeft hij een plaat gemaakt met fijne, aangename huiskamerpop. Het klinkt misschien allemaal niet ingewikkeld maar het geheel roept toch wat nostalgische, romantische gevoelens op die bij die typische zwart-wit films uit de jaren ’60 horen. Misschien moeten we het wel omschrijven als de Britse variant van de Franse “chansons”. Thunderclouds is gewoon een fijne, smaakvolle plaat geworden die lekker wegluistert en een luisterbeurt verdient. Veel luisterplezier.

Still Corners - The Last Exit

Label Wrecking Light Records

Beoordeling 8

Review Dat een toevallige ontmoeting ergens op een station in Zuid Engeland zou leiden tot een muzikale samenwerking met inmiddels een vijfde album als eindresultaat klinkt natuurlijk als een prachtige roman. Toch hebben multi-instrumentalist Greg Hughes en zangeres Tessa Murray elkaar in 2009 daadwerkelijk toevallig ontmoet en is The Last Exit inmiddels al hun vijfde album. Het duo dat we kennen als Still Corners maakte de afgelopen jaren naam met hun Dreampop met Americana-karakter dat een wat filmisch karakter had. Het desolate van de bloedhete zuidelijke staten van de VS sijpelde altijd wel door hun nummers en de combinatie met die wat zachte, hemelse stem van Tessa zorgde voor een succesvolle sound. Die succesformule wordt ook op het nieuwe album toegepast want met de broeierige opener ‘The Last Exit’ nemen ze ons meteen mee naar die sfeer als we Tessa “I’m drifting off to nowhere / The past an echo on my mind / In the middle of the desert / The devil trailing just behind / And it’s a shame that I had to disappear / The last exit” horen zingen. Het fluitje in single ‘Crying’ is vernuftig en doet ongewild denken aan de Spaghettiwesterns uit de jaren en past perfect op deze plaat. Na de sterke opening wordt het tempo wat opgestuwd met ‘White Sands’ en ook bij ‘Mystery Road’ horen we de urgentie als het ware terug. Bij ‘Static’ hoor ik een dejà-vu naar de muziek van Chris Isaak waarbij het gitaarspel van Hughes weer prachtig helder en subtiel doorklinkt. Nog bijzonderder is het uptempo ‘It’s Voodoo’ waar we ineens een gitaargeluid á la ‘Sultans Of Swing’ horen en ook hier kleurt de stem van Tessa uitermate mooi. Maar de meeste nummers zijn wat lomer, door de “Arizona-sun” gebruind en zijn typerend voor datgene waar Still Corners voor staat; luister maar eens naar het ‘A Kiss Before Dying’ met de betoverende stem van Tess en ‘Shifting Dunes’. ‘Till We Meet Again’ is een mooi instrumentaaltje en met ‘Bad Town’, inclusief het huilen van wolven en diffuse indianentrommels, noemen we de meest mysterieuze track van dit album en nergens zal dat beklemmende gevoel beter voelbaar zijn . Het mooie van de albums van Stil Corners is dat ze een geheel vormen, iets wat op dit nieuwste album The Last Circle ook absoluut van toepassing is. Met je ogen dicht waan je je op die Roadtrip door die zuidelijke staten van de VS; het romantische element versus het melancholische en dat mooi vormgegeven in 11 songs die onmiskenbaar die Americana-sound uitstralen. Al met al een heerlijke plaat in deze januari maand. Veel luisterplezier.

2021 januari Week 4

2021 Januari week 3

Phantom Elite - Titanium

Label Frontiers Music S.R.L.

Beoordeling 8,0

Review Phantom Elite is opgericht door zangeres Marina La Torraca (Exit Eden, live vocalist Avantasia) en Sander Gommans (HDK, ex-After Forever). De band komt voort uit de mensen die in eerste instantie bij elkaar waren gebracht om HDK tracks live te spelen. In 2018 kwam het debuut genaamd Wasteland uit. Na die tijd zijn er de nodige bandwisselingen geweest. La Torraca is als enige originele bandlid overgebleven en Gommans is meer naar de rol van producer gegaan. De line-up is weer compleet met Max van Esch (Another Now) op gitaar en basgitaar en Joeri Warmerdam (Civil Discourse, Fakie Faceplant, ex-System Overthrow) op drums. Nu zijn ze terug met hun tweede album Titanium. Openingstrack ‘Conjure rains’ knalt er gelijk goed in. Het begint met een electronische intro en gaat al gauw over in hoog tempo. Het is een donker en slepende track en doet bij tijd en wijle denken aan Lacuna Coil. ‘The race’ begint weer met een electronische intro en ontvouwt zich in een combinatie van progressieve en moderne metal. De eerste single ‘Diamonds are dark’ begint met een piano-intro en bouwt zich mooi op naar een episch, heavy geheel. De vocalen maken indruk evenals de heavy gitaarriffs en drums. ‘Worst part of me’ heeft een pakkende melodie en ‘Glass crown’ heeft een fijn(e) beat en tempo en een scheurende gitaarsolo. ‘Titanium’ is een van de heaviest tracks door de zware bas en een doomy geluid. Op een gegeven moment lijkt het afgelopen, maar barst het toch nog een keer flink los. Amanda Somerville (o.a. Trillium, Exit Eden, Avantasia) is te horen op ‘Silver lining’ en ‘Eyes wide open’. De stemmen van La Torraca en Sommerville gaan heel mooi samen. Dat was onder andere te horen bij Exit Eden, maar ook op Titanium werkt het weer goed. Wasteland was een sterk debuut, maar met Titanium zet Phantom Elite zich nog sterker neer. Metal gecombineerd met electronische muziek is geen onbekende combinatie, maar hierbinnen weten ze hun eigen geluid te creëren. Gecombineerd met de warme en gevarieerde vocalen van La Torraca heeft de band de potentie om verder te groeien.

Steven Wilson - The Future Bites

Label Caroline International

Beoordeling 8,5

Review In 2019 kondigde de Britse Steven Wilson (o.a. solo, Blackfield, ex-Porcupine Tree) al aan dat hij in 2020 een nieuwe plaat uit zo brengen. Door de pandemie heeft de release zeven maanden vertraging opgelopen. Wilson zou eveneens in 2020 een tour doen waarbij hij in grotere zalen dan ooit zou staan. De tour is verzet en het is afwachten of en hoe deze door kan gaan, maar we kunnen wel alvast genieten van The Future Bites. Wilson heeft zich nooit willen beperken tot een genre en heeft altijd geëxperimenteerd met verschillende genres en invloeden. Waar zijn voornamelijke genre progrock is, is dit een heel ander album geworden. De algehele sound is 80’s synthpop en electronische muziek. The Future Bites opent met ‘Unself’, een rustig en dromerig intro met een beetje gitaar en vocalen. Daarna volgt ‘Self’ met een catchy melodie. Er wordt ook gebruik gemaakt van “valse” synths. ‘King Ghost’ heeft een atmosferisch geluid, maar ook een fijne beat. ’12 things I forgot’ is het meest poppy nummer op de plaat en klinkt luchtig en optimistisch. ‘Eminent sleaze’ heeft een fijne beat waarin gebruik wordt gemaakt van de basgitaar. Na een kleine anderhalve minuut wordt het lekker dansbaar. Op ‘Man of the people’ is het gebruik van instrumenten/geluiden minimaal gehouden wat het heel interessant maakt, want ook met minimaal gebruik hiervan blijft het atmosferisch. Het bijna tien minuten durende ‘Personal shopper’ heeft een futuristisch, sinister geluid en Wilson gebruikt hier vooral zijn falsetto stem. De stukjes met samenzang kunnen een beetje doen denken aan de Zweedse band Ghost. ‘Follower’ is het meest rocky nummer op de plaat. The Future Bites eindigt met ‘Count of unease’, een rustige en dromerige track met af en toe wat meer stevige pianotoetsen en “valse” synths. Over het geheel genomen een heel andere sound dan dat we van Wilson gewend zijn. Wat we wel gewend zijn en ook weer krijgen, is sterke songwriting en de gelaagdheid in de muziek. Te zien in Nederland 21 september 2021 @ AFAS Live, Amsterdam.

Axel Flóvent - You Stay By The Sea

Label Nettwerk Records

Beoordeling 8

Review Met een kleine 100.000 inwoners is IJsland één van de dunst bevolkte landen van Europa. Toch is dit land dat bekend staat om de prachtige natuur ook een prima voedingsbodem gebleken voor goede muziek; de Sugarcubes, Sigur Rós, Björk en Ásgeir zijn niet de minste namen. Tussen al die gevestigde artiesten is er nu het debuutalbum You Stay By The Sea van de IJslandse singer/songwriter Axel Flóvent. Na wat omzwervingen keerde Flóvent in 2018 terug naar R om zich daar te vestigen. Na wat singles en een EP is daar nu dat toch wel lang verwachte debuutalbum waarvoor hij samenwerkte met producer Ian Grimble (1975, Bear's Den, Mumford & Sons). De eerste drie nummers ‘Tonight’, ‘Tourist’ en ‘Driving Hours’ geven de sfeer van het album prima weer; zoals het misschien ook wel bij de IJslandse cultuur hoort; de liedjes zijn niet overdreven, bombastisch of met allerlei muzikale versieringen verfraaid; het is vooral de wat echoënde stem van Flóvent die de wat melancholische liedjes draagt met hier en daar stemmige blazers en strijkers. Gelukkig zijn er ook wat nummers waarin Flóvent op zoek gaat naar een wat meer Indie-achtig karakter; luister maar eens naar het vlotte ‘December Traffic’ dat gaat over vervaagde vriendschappen en relaties of naar ‘Indefinite’ met zijn mooie gitaarlijnen. Maar over het algemeen zijn het mooie, vloeiende melodielijnen waarbij Flóvent alle teksten uitgesponnen zingt en waarbij niets gehaast klinkt maar waarbij je wel de noodzaak hoort. Nummers als ‘Still Awake’, het gevoelige en sfeervolle ‘How Can I’, het donkere ‘Haunted’ en het prachtige ‘Fall Asleep’ luisteren in die wat dromerige ambiance lekker weg. En op zich past dat ook wel weer bij het karakter van het land waar de stilte van de natuur overheerst. Afsluiten doet hij met de mooie, innemende pianoballad en tevens titelsong en pianoballad waar de essentie van dit debuut nog één keer bij elkaar komt en waarvan Flóvent zelf zegt: “The song summarizes what I’m going through, looking at different kinds of anxieties I’ve carried with me and finding my way back home after all of it”. You Stay By The Sea is een prima debuutalbum waarmee Axel Flóvent bewijst een zeer talentvolle singer/songwriter te zijn. Het album vormt een mooi geheel maar het zou de IJslander sieren wat meer uit zijn comfortzone te treden. Wellicht gebeurt dat bij een volgend album. Veel luisterplezier.

Hilang Child - Every Mover

Label Bella Union / PIAS

Beoordeling 7,5

Review Every Mover is de titel van het tweede album van de Britse muzikant Ed Riman aka Hilang Child. Ook nu pakt de Brit met roots uit Indonesië en Wales terug na een basis van elektronische muziek. Hilang Child leunt op dit tweede album dus regelmatig op de wat elektronische sound. Opener ‘Good To Be Young’ heeft een zware, wat donkere ondertoon en vormt een groot contrast met de korte en veel sprankelendere track ‘Shenley’. Dat Riman lang niet altijd voor de makkelijkste manier kiest blijkt wel uit tracks als ‘Seen The Boreal’ of ‘Pesawat Aeroplane’, die vol met tempowisselingen zitten en voorzien zijn van een rijk instrumentarium. Overigens is de video van laatstgenoemde wel de moeite waard om even te bekijken. Bij nummers als ‘The Next Hold’ en ‘Magical Fingertip’ krijgt Riman de gelegenheid zich vocaal iets meer te onderscheiden; de progtronica-achtige nummers zijn wat rustiger en de prima stem van de Brit komt goed uit de verf. Al luisterend krijg je het gevoel dat Riman steeds op zoek is naar een bepaalde balans en pas bij ‘Play ‘Til Evening’ heb je het gevoel dat hij de juiste ingrediënten en die juiste balans heeft gevonden. Na enkele luisterbeurten kan het zo maar zijn dat je de muziek van Coldplay hierin herkent. Ook bij ‘Anthropic (Cold Times)’ is het instrumentarium en de stem van Riman goed in evenwicht met een mooi vormgegeven break net na het midden. De grootste verrassing is misschien wel ‘Earthborne’, een mooie pianoballad waar de Brit eigenlijk echt terug keert naar de basis van singer/songwriter-genre. Dit bijna vijf minuten durende nummer is de absolute tegenhanger van de afsluiter ‘Steppe’ die doet denken aan de muziek van Sigur Rós; in een kleine twee minuten neemt Riman ons mee naar een soort v Ambient-achtige, dromerige soundscape waar stemmen en klanken diffuus met elkaar versmelten. Every Mover is een plaat die waarschijnlijk wat luisterbeurten nodig heeft om te landen. Uit alles kun je concluderen dat Hiland Child als artiest nog op zoek is waardoor de plaat misschien niet evenwichtig en consistent lijkt. Toch weet de Brit met de vele laagjes elektronica en vooral zijn aangename stemgeluid een prima album af te leveren. Veel luisterplezier.

2021, Januari Week 2

Jarrod Lawson - Be the Change

Label Dome Records

Beoordeling 8,5

Review Zes jaar hebben we moeten wachten op de opvolger van het succesvolle titelloze debuutalbum van de Amerikaanse singer/songwriter én pianovirtuoos Jarrod Lawson. Be The Change is de titel van zijn nieuwe album en gelukkig is hij na een afwezigheid van zes jaar weer helemaal terug. Lawson is opgegroeid met muziek. Als 2-jarige dartelde hij al in de studio van zijn vader rond en als tiener ontdekte hij in zijn vaders platencollectie de muziek van Soul-grootheden als Stevie Wonder en Donny Hathaway. De sound van deze twee bijzondere muzikanten vormde de inspiratie voor zijn eigen muzikale richting en daarbij ontwikkelde hij zich als pianist en toetsenist. De sound uit die jaren ’70 loopt als een rode draad door de muziek van Lawson waarbij de centrale noemer Soul is maar waar ook duidelijk invloeden van Funk, R&B, Jazz en Fusion terug te horen zijn. Naast het feit dat hij een virtuoos is op zowel piano als toetsen is de Amerikaan ook nog eens gezegend met een uiterst prettige stem. Het album opent met de titelsong waarbij je meteen door de warme, aanstekelijke Soulgroove gegrepen wordt. Een stem die doet denken aan een kruising van Al Jarreau en John Legend draagt deze soepele midtempo compositie waarbij hij onmiddellijk diverse stijlen met elkaar weet te verweven. Vervolgens is daar met ‘I’ll be Your Radio’ meteen één van de hoogtepunten van het album; het lome, Prince-achtige nummer waar we een bijdrage horen van Moonchild zangeres Amber Navran. De sample van een radio aan het begin van de track is overigens origineel gevonden. Vervolgens neemt hij ons aan de hand op een heerlijke muzikale reis waar Soul centraal staat. ‘Universal Chord’ heeft wat Jazzy-invloeden, ‘How Long’ krijgt door het spannende toetsenwerk een Fusion-achtige vibe mee terwijl hij op de broeierige ballad ‘Love Isn’t Always Enough’ bewijst Lawson ook écht een goede zanger te zijn. Zo is Be The Change een aaneenschakeling van sterke tracks want nergens zakt Lawson door de ondergrens waarbij hij overigens wel bijgestaan wordt door een aantal erg goede sessiemuzikanten. Een nummer als ‘Why Don’t You Call Me Baby Anymore’ zou je ook zo ergens op een afgestofte plaat van EW&F kunnen terugvinden; lekker losse Funk vol met een catchy beat, percussie en andere elementen. Ook het rustige en zwoele ‘Connected’ roept die associatie op, mede ingegeven door die wat hoge stem van Lawson. Op het tweede deel van dit album vinden we meer wat ingetogenere nummers terug als ‘’Evalee’, ‘Embrace What We Are’ en ‘Soul Symphony’ waar we de invloeden van D’Angelo terug horen. Op de met Jazz doorspekte afsluiter ‘How Long’ laat de Amerikaan nog maar eens horen waartoe hij op piano in staat is. Dat hij daarnaast ook sessiemuzikanten laat excelleren getuigt van pure muzikale klasse. Alles wat hij aanraakt ademt uiteindelijk soul; of het nu Funk, Jazz of R&B is, uiteindelijk weet Lawson het om te vormen tot soul. Waar hij tijdens zijn jeugd al door geïnspireerd raakte heeft uiteindelijk zijn muzikale DNA gevormd. Laten we hopen dat we niet weer zes jaar moeten wachten op een opvolger. Veel luisterplezier. .

Jarle Skavhellen - Beach Street

Label Nettwerk Records

Beoordeling 8,5

Review Na zijn debuutalbum The Ghost In Your Smile uit 2018 is Beech Street het tweede album van de uit Bergen afkomstige singer/songwriter Jarle Skavhellen. Voor dit album zocht de Noor de samenwerking met Tucker Martine (o.a. Sufjan Stevens, R.E.M.) en trok naar Portland. Het oorspronkelijke idee was om een “stipped-down” album te maken maar gaandeweg kregen de liedjes meer Americana-invloeden mee. De opener ‘Drive’ is geschreven in het licht van een roadtrip door California en Nevada die de Noor voor Covid maakte; een hele mooie en sfeervolle gitaarsong die we in één adem kunnen noemen met het uptempo ‘Crash & Burn’; liedjes die op de juiste momenten de vaart erin houden en voor balans op het album zorgen. Skavhellen wordt in het buitenland soms vergeleken met James Taylor, ook zo’n singer/songwriter van mooie, sfeervolle en vooral tijdloze liedjes. De Noor doet wat dat betreft ook een aardige duit in het zakje en we vinden dan ook een aantal hele mooie, kleine pareltjes terug op Beech Street. Luister maar eens naar ‘Lion’, ‘Just Not Ready To Let Go’ en het akoestische Back To Being Srangers’ Ook is zijn voorliefde van Bluegrass en Americana nergens heel ver weg. ‘Winnebago’ is één van de hoogtepunten in al zijn eenvoud; de Noor die fluitend door het liedje gaat met een hele subtiele banjo op de achtergrond. En dat gevoel weet hij regelmatig vast te houden want ook met ‘Home By 5’ voelt het alsof je met vrienden ergens in de Utah-woestijn rond een kampvuur zit en bij het akoestische “break-up” liedje ‘Montana’ horen we hem letterlijk zingen over die kampeerplek, maar dan in Montana. Akoestische gitaar, banjo en Skavhellen die we ‘Remember that day in Montana, the day we feel apart’ horen zingen. Een liedje kan zo mooi door eenvoud zijn. Dat de Noor veelzijdig is bewijst hij met het de retro Doo-Woop ’20 Fathoms Deep’ en de heel mooi opgebouwde afsluiter ‘Anyway / Anyhow’. Hoogtepunt van het album is waarschijnlijk ‘Northern Lights’; zelden zal een natuurverschijnsel zo mooi vertaald zijn in een prachtig gearrangeerd liedje. Beech Street is een mooi, tijdloos album geworden waar Skavhellen absoluut zijn eigen stempel drukt. De twaalf nummers zijn wat sober georkestreerd maar hebben meer dan voldoende karakter om boeiend te zijn en te blijven. Het gevaar om steeds de “repeat-knop” in te drukken ligt echt op de loer. Veel luisterplezier.

Casper Clausen - Better Way

Label City Slang Records

Beoordeling 8

Review Casper Clausen is natuurlijk de zanger van de Deense Indie/rock formatie Efterklang die sinds 2004 regelmatig albums uitbrengt. De creatieve zanger besloot dat het tijd was om een soloalbum uit te brengen en Better Way is het eindresultaat. Dat Clausen creatief en vindingrijk is en niet bang is om buiten de lijntjes te kleuren blijkt wel uit de ruim acht minuten durende opener ‘Used To Think’. De eerst drie minuten krijg je het gevoel naar een Krautrock-achtige track, ergens opgenomen in Berlijn, te luisteren voordat Clausen daadwerkelijk met zijn stem het nummer naar zich toe trekt. Op dit nummer klinkt hij als een Ray Wilson op het Genesis-album Calling All Stations, waarbij de repeterende ritmes als het ware over elkaar duikelen en mooi is het contrast met de wat langgerekte vocalen van Clausen. Het is duidelijk dat de nadruk vooral op de elektronische elementen en synthesizers ligt, met als eindresultaat een mix van Krautrock en Ambient-achtige soundscapes waarbij Clausen bewijst vocaal ijzersterk te zijn. Na de opzwepende opener is er met het Ambient-achtige ‘Feel It Coming’ een rustmoment vol mystiek en mede door gebruik van de Vocoder komt hier de vergelijking met Bon Iver als vanzelf bovendrijven. Overigens schroeft Clausen halverwege het nummer ook hier weer het tempo op, geleid door strakke drums. ‘Dark Heart’ en ‘Snow White’ hebben ook weer dat ruwe randje en soms krijg je het gevoel dat je jezelf door een grote productiehal vol met pompende machines beweegt. Met ‘8 Bit Human’ is daar het meest experimentele nummer vol met verrassende wendingen waarbij Clausen vloeiende refreinen moeiteloos combineert met spacy-achtig klinkende ritmes. ‘Falling Apart Like You’ en ‘Little Words’ zijn wat rustigere nummers maar evengoed boeiend door de arrangementen die een constante spanningsboog hebben. De al eerder genoemde stem van Clausen doet de rest. De afsluiter is samen met de opener één van de langste tracks; het bijna acht minuten durende ‘Ocean Wave’ is een prachtig rustig nummer dat een soort van tevredenheid uitstraalt. Alsof de Deen achterom kijkt, reflecteert naar de overige zeven nummers en instemmend knikt. Casper Clausen bewijst dat hij naast zijn band Efterklang en het side-project Liima zijn grenzen kan en durft te verleggen. Met dit bijzondere debuutalbum geeft hij ook solo zijn visitekaartje af en neemt hij ons mee naar sommige muzikale grenzen. Soms experimenteel, vaak met een elektronische onderlaag, maar vooral intens en gepassioneerd is de essentie van Better Way. Een aanrader. Veel luisterplezier.

Aaron Frazer - .... Introducing

Label Easy Eye Sound

Beoordeling 8,5

Review Toen Aaron Frazer zijn telefoon opnam en “Hey, this is Dan Auerbach. I love your music, let’s make a record.” als vraag kreeg, hoefde de drummer/zanger van Durand Jones & the Indications waarschijnlijk niet lang na te denken. Introducing … Aaron Frazer dat vrijdag uitkwam is dan ook het logische gevolg van deze samenwerking met Auerbach die we natuurlijk ook kennen van The Black Keys. We kennen Frazer natuurlijk vanwege zijn rol als drummer/zanger in Duran Jones & The Indications maar ook vanwege zijn indrukwekkende falsetto-stem. Hij en Auerbach waren elkaar in het verleden al vaker gekomen en het materiaal voor dit debuutalbum werd in een kleine vier dagen geschreven en in zes dagen opgenomen. Frazer had al behoorlijk wat ruw materiaal geschreven, honderden voice-memo’s verzameld en andere muzikale ideeën ergens vastgelegd die tijdens die opnamedagen met Auerbach op zijn plek vielen. Resultaat is een heerlijk retro-soul-album dat het gevoel oproept van de jaren en ’60 en ’70 maar toch absoluut eigentijds klinkt. En dat mag een prestatie genoemd worden. De retro-soul, die toch al in de lift zit, krijgt mede vorm door de medewerking van meer dan gemiddelde sessiemuzikanten zoals enkele leden van The Memphis Boys (o.a. Dusty Springfield) percussionist Sam Bacco en anderen. De twee uitgebrachte singles ‘Bad News’ en ‘Over You’ zijn meteen richtinggevend. ‘Bad News’ is die funky, soulvolle dansplaat en ‘Over You’ heeft dat snelle tempo waardoor het heerlijk gepassioneerd klinkt. Dat het complete plaatje klopt wordt al snel duidelijk bij de lome opener ‘’You Don’t Wanna Be My Baby’; het strakke drumwerk en dito gitaarspel kleuren prachtig bij die hoge, zoetgevooisde stem van Frazer. Vervolgens is daar het soepele ‘If I Got It (Your Love Brought It)’, dat mede door de aanwezigheid van de blazers dat Motown-gevoel toch weer oproept. De brug tussen het Soul-verleden en de tegenwoordige tijd wordt misschien wel nergens duidelijk dan bij het uiterst dansbare ‘Can’t Leave It Alone’ dat een heerlijke groove kent. Bij ‘ Girl On The Phone’ horen we duidelijk de gospelinvloeden en zijn de blazers weer prominent aanwezig. ‘Done Lying’ is lekker luie funk, ‘Ride With Me’ doet weer denken aan die beroemde “Philly Sound” en met ‘Lover Girl’ heeft Frazer waarschijnlijk een hit-in-de-dop. ‘Have Mercy’ is een meer dan welkom rustpunt en ook hier past die hoge stem van Frazer weer perfect. Afsluiten doet Frazer met de met gospel doorspekte ‘Learnin’ On Your Everlastig Love’; een ijzersterke ballad die voor het nodige evenwicht op dit album zorgt. Dat er zo vroeg in het jaar al een album uitkomt waar je een vinkje achter kunt zetten voor het komend jaarlijstje is best bijzonder. Aaron Frazer behoefde al geen introductie meer maar toch weet hij met ….Introducing een tijdloos debuutalbum af te leveren dat ons onbedoeld weer meeneemt naar de hoogtij dagen van de Soul. Frazer levert met dit album vol met retrosoul een topplaat af en zelfs de albumcover is in stijl. Veel luisterplezier.

Passenger - Songs For The Drunk and

Label Cooking Vinyl

Beoordeling 8

Review Zijn relatie liep stuk en de releasedatum van zijn nieuwe album werd een keer of vijf uitgesteld vanwege de wereldwijde pandemie. Toch is daar nu het dertiende album van Mike Rosenberg, alias Passenger, een feit. Met Songs For The Drunk And The Broken Hearted levert de Britse singer/songwriter misschien wel zijn meest persoonlijke album af. Eén van de thema’s op dit album is natuurlijk zijn stukgelopen relatie. ‘The Way I Love You’ schreef hij toen hij nog samen was met zijn partner, maar achteraf beseft de sympathieke Brit dat hij met dit nummer eigenlijk al afscheid aan het nemen was. Toevallig of niet, zijn grote hit ‘Let Her Go’ uit 2012 schreef hij ook als “break-up” song en dat betekende zijn definitieve doorbraak. Ondanks dat hij de meeste liedjes na zijn relatiebreuk schreef is dit album geen droevig album; sterker nog het klinkt over het algemeen best opgewekt. Opener ‘Sword From The Stone’ zet meteen de toon en is zo’n typische Passenger-song; mooie melodie, goed arrangement en instrumentarium en die typische stem van Rosenberg. Vervolgens zijn er lekker uptempo nummers als ‘Tip Of My Tongue’, de titelsong en ‘What You’re Waiting For’ die ondanks wat zware thema’s toch luchtig klinken. In een interview gaf Rosenberg aan dat hij na zijn relatiebreuk te veel dronk. In ‘Remember To Forget’ is hij daar heel openhartig over als we hem “Well, I'm an overthinker / A daydreamer, a heavy drinker / An in-betweener / Proppin' up the bar, like it's gonna fall” down” horen zingen. Mooi zijn hier de blazers en ook hier weet hij het nummer niet té zwaar te laten klinken. Op dit nieuwe album vinden we ook weer enkele mooie, ingetogen nummers terug. Luister maar eens naar ‘Sandstorm’ met mooi akoestisch gitaarwerk en de ballad ‘Suzanne’. Het leukste nummer is misschien wel afsluiter ‘London In The Spring’; een soort muzikale ode aan deze prachtige stad. Eén van de belangrijkste eigenschappen van de liedjes van Rosenberg is dat ze zich meestal ook prima lenen voor een akoestische versie. Dat is bij Songs For The Drunk And Broken Hearted niet anders want de “de-luxe” versie is aangevuld met een extra schijfje met tien akoestische tracks. Songs for The Drunk and Broken Hearted is een onmiskenbaar Passenger-album geworden. De fans zullen dit dertiende album zeker met enthousiasme omarmen maar evengoed is het wel wat voorspelbaar geworden wordt Mike Rosenberg, alias Passenger, aflevert. Wel goed om dit album in het persoonlijke perspectief van de Brit te plaatsen. Mooie, sfeervolle en melodieuze liedjes in een persoonlijk jasje maar niet echt vernieuwend. Veel luisterplezier.

Nils Frahm - Tripping With Nils Frahm

Label Erased Tapes

Beoordeling 8

Review De Duitse componist Nils Frahm is allang geen onbekende meer. Zowel solo als in samenwerkingsverbanden (o.a. Peter Broderick, Ólafur Arnalds ) heeft de uit Berlijn afkomstige artiest een indrukwekkende carrière opgebouwd en is hij de één van de meest toonaangevende artiesten op dit moment in de instrumentale muziekwereld; zijn schetsen van ingetogen, ontspannen composities brengen emoties los bij muziekliefhebbers over de hele wereld. In januari 2018 begon de Duitser met een concert in het Funkhaus in Berlijn aan zijn wereldtournee naar aanleiding van het fantastische album All Melody. Na een reis rond de wereld waarin hij 180 uitverkochte concerten gaf in aansprekende locaties als het Sydney Opera House en het Barbican in Londen kon het niet anders zijn dat Frahm ook zou afsluiten in het Funkhaus. Nog een keer vier uitverkochte concerten waren het logische gevolg en van deze concerten is nu een cd-registratie verschenen én een concertfilm, gemaakt door regisseur Benoit Toulemonde waarmee de Duitser al sinds 2011 samenwerkt. Frahm weet als geen ander moderne, instrumentale elektronische muziek te combineren met neoklassieke invloeden met vaak een wat spiritueel en experimenteel karakter. Natuurlijk vormen nummers van het album All Melody en zo horen we hier bijzondere uitvoeringen van ‘Sunson’, ‘Fundamental Values’, ‘#2’ en de titelsong ‘All Melody’’ en ‘My Friend The Forest’. Soms blijft hij dicht bij het origineel maar soms maakt Frahm er ogenschijnlijk een totaal nieuwe compositie van zoals bij ‘Fundamental Values’. Deze live-uitvoering zorgt voor een maar liefst ruim veertien minuten durende unieke luisterervaring. Laagje voor laagje, instrument voor instrument, alles wordt in perfecte balans en harmonie uitgevoerd met natuurlijk het originele pianostuk als centraal deel. ‘The Dane’ (Encores I), ‘Ode/Our Own Roof’ en setopener ‘Enters’ completeren dit bijzondere album. Zelf zegt Frahm over deze bijzondere concertregistratie: ”It was about time to document my concerts in picture and sound, trying to freeze a moment of this period where my team and I were nomads, using any method of travel to play yet another show the next day. Maybe tonight is the night where everything works out perfectly and things fall into place? Normally things go wrong with concerts, but by combining our favorite moments of four performances, we were able to achieve what I was trying to do in these two years of touring: getting it right!” Tripping With Nils Frahm is een intrigerend live-album geworden waarin je heerlijk kunt verdwalen in die bijzondere composities van Frahm. De Duitser bewijst dat je neoklassiek klinkende pianostukken moeiteloos kunt combineren met moderne synthesizer composities met een verbluffend eindresultaat. Deze live-registratie is dan ook een mooie schets van een bijzondere muziekwereld die Frahm heft gecreëerd. Veel luisterplezier.

Een wereld waar muziek in zit.

stuur een mail voor naar info@noordevents.nl

Zoeken

Getwitter & kabaal

2021 Februari week 9

Steve Lukather – I Found the Sun

Joseph Williams – Denizen Tenant

Eut – Party Time

King Gizzard & The Lizard Wizard – L.W.

Bjorn Berge – Heavy Gauge

Darjeeling – Maguna

Grant Haua – Awa Blues

Elephant - Elephant

Johnny Mastro and the Mama’s Boys – Elmo

Tindersticks – Distractions

Roosevelt – Polydance

SG Lewis – Times

2021 Februari week 8

Lael Neale - Acquainted With Night

NinaLynn - Hummingbird

Tip Jar - One Lifetime

Mogwai - As The Love Continues

Temperance - Melodies Of Green And Blue

Alice Cooper - Detroit Stories

Black Crowes - Shake Your Money Maker

Edie Brickell & The New Bohemians – Hunt

Sia - Music

Midnight Oil – The Makarrata Project

Kreek - Kreek

AJ Croce – By Request

Smith & Thell – Pixie’s Parasol

2021 Februari week 7

Sirenia - Riddles, Ruins & Revelations

Claud - Super Monster

Virginia Wing - Private Life

Connie Frischauf - Die Drift

Frank Zappa - Zappa

3.2 - Third Impression

Gabriel Rios - Flore

Sivert Høyem - Roses of Neurosis

2021, Februari week 6

Joel Hoekstra’s 13– Running Games

DIO - Holy Diver Live

John Carpenter - Lost Themes III

Femi & Made Kuti - Legacy+

Aaron Lee Tasjan - Tasjan! Tasjan!

DeWolff - Wolffpack

The Weater Station - Ignorance

Beloved Enemy – Another Side

Pale Waves – Who Am I

Django Django – Glowing in the Dark

2021 Februari week 5

Jimmy Reiter - Live

Carn - Carn

Celeste - Not Your Muse

Clap Your Hands and Say Yes! – New Fragi

Louis Philippe - Thunderclouds

Lucero - When You Found Me

Foo Fighters - Medicine at Midnight

Still Corners - The Last Exit

Deacon Blue – Riding on the Tide of Love

Nahawa Doumbia - Kanawa

2021 januari Week 4

Alexander Broussard – NOW

Viagra Boys – Welfare Jazz

EyeMan - Sly Fly

Soen - Imperial

Little Steven & Disciples of Soul – Form

Babeheaven – Home For Now

Daisy Bellis – Land of the Unborn

Jagd – Talking To Yourself to Others

2021 Januari week 3

Phantom Elite - Titanium

Steven Wilson - The Future Bites

Axel Flóvent - You Stay By The Sea

Hilang Child - Every Mover

Lars Tanésy - From Shortmountain to

Rhye – Home

Creye – II

W.E.T. – Retransmission